Τύφλα να έχει η Στάζι: Ο υπαρκτός σοσιαλισμός και ο υπαρκτός καπιταλισμός

/0 Comments/in , /by

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις σχετικά με τις παρακολουθήσεις του περιβάλλοντος Μητσοτάκη σε εχθρούς, φίλους, δημοσιογράφους, πολιτικούς, επιχειρηματίες μετά των συζύγων τους, προκαλεί δικαίως οργή και αγανάκτηση σε σημαντικό μέρος του δημοκρατικού κόσμου. 

Μια μεγάλη μερίδα πολιτών όμως αντιμετωπίζει τις συγκεκριμένες αποκαλύψεις με το γνωστό “έλα τώρα που δεν ξέραμε ότι όλοι παρακολουθούν όλους;”. 

Περισσότερο από τις ίδιες τις αποκαλύψεις είναι αυτός ο εθισμός, η αποδοχή της εκτροπής και της βαρβαρότητας, η οποία σοκάρει. Είναι η “λαϊκή σοφία” και η διαδεδομένη γνώση ότι η αστική δημοκρατία και οι λεγόμενοι “θεσμοί” είναι σάπιοι μέχρι το μεδούλι και ότι οι λεγόμενες δημοκρατικές ευαισθησίες είναι εντελώς υποκριτικές.

Πριν 16 χρόνια έκανε θραύση η ταινία “Οι ζωές των άλλων”. Δικαίως, καθώς με έναν κινηματογραφικά ξεχωριστό τρόπο, περιγραφόταν ένα εκτεταμένο, σχεδόν εφιαλτικό σύστημα παρακολουθήσεων στην Ανατολική Γερμανία επί υπαρκτού σοσιαλισμού. Η Στάζι, παντοδύναμη, ανεξέλεγκτη, έστηνε μηχανισμούς παρακολούθησης αντιφρονούντων, υπόπτων, ακόμα και φίλα προσκείμενων στο καθεστώς Χόνεκερ. 

Το καθεστώς Μητσοτάκη όμως, τι διαφορετικό κάνει;

Έχει φτιάξει, όχι απλά ένα αντίστοιχο, αλλά ένα πολύ χειρότερο και εξίσου εκτεταμένο σύστημα παρακολουθήσεων, όπως αποκαλύπτεται μέσω του λογισμικού predator – και όχι μόνο που κάνει τον υπαρκτό καπιταλισμό της Ελλάδας να μη διαφέρει από τον υπαρκτό σοσιαλισμό της Στάζι. 

15.000 περίπου είναι οι “νόμιμες” παρακολουθήσεις ετησίως. Φανταστείτε οι μη νόμιμες… Οι παρακολουθήσεις βεβαίως δεν αφορούν μόνο την -υπό στενό πρωθυπουργικό έλεγχο- ΕΥΠ. Ας θυμηθούμε τις σχετικές καταγγελίες ότι οι Αμερικανοί παρακολουθούν για παράδειγμα σχεδόν όλη την γερμανική κυβέρνηση, ή ότι -στην Ελλάδα- εκτεταμένες παρακολουθήσεις έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Το αποκορύφωμα είναι οι αποκαλύψεις του καθόλα συστημικού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου, ότι οι παρακολουθήσεις στη μνημονιακή Ελλάδα είναι πλέον εκτεταμένες, και στο κράτος, και στο παρακράτος, με τα κυκλώματα διεφθαρμένων αστυνομικών που έχουν αναλάβει την ηγεσία του εγκλήματος να παρακολουθούν τους ανταγωνιστές τους, εμπλέκοντας και την ΕΛΑΣ, και την ΕΥΠ και τη Δικαιοσύνη. 

Αυτό είναι κάτι, που το καθεστώς Μητσοτάκη αποδεικνύεται κατά πολύ ανώτερο του καθεστώτος της Στάζι στην Ανατολική Γερμανία. 

Δεν έχουμε απλά παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων, συμμάχων, υφισταμένων και φίλα προσκείμενων του πρωθυπουργού, αλλά παρακολουθήσεις ενός εσμού κρατικών και παρακρατικών παραγόντων. 

Το καθεστώς Μητσοτάκη μπορεί να παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη ή τον Σπίρτζη για πολιτικούς λόγους, αλλά επέτρεψε, αν δεν οργάνωσε, με τη χρήση των λογισμικών τύπου Predator και Pegasus, τις παρακολουθήσεις επιχειρηματιών και παραγόντων της δημόσιας ζωής. Οι παρακολουθήσεις είτε οργανώνονταν από το στενό κέντρο εξουσίας του Μαξίμου (Δημητριάδης), είτε από αυτονομημένα κρατικά κέντρα που ήθελαν να ελέγξουν παρακρατικά το οργανωμένο έγκλημα.

Μιλάμε για τη βρώμα και τη δυσωδία.

Η Στάζι μπροστά στον Μητσοτάκη ωχριά. 

Όχι γιατί παρακολουθούσε λιγότερους. 

Αλλά γιατί επί υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρχε, έως ένα βαθμό, η σύγκρουση δύο μπλοκ, του δυτικού με το ανατολικό. Ο φόβος του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας  ήταν η κατασκοπεία, οι δολιοφθορές, τα σαμποτάζ, οι εκβιασμοί από την πλευρά της Δυτικής Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, με στόχο την άνευ όρων και τυπική παραδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού στον τότε καπιταλισμό. 

Όσο κι αν διαχωρίζεται κανείς από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το διακύβευμα ήταν μεγάλο. Και αυτό φάνηκε και μετά την πτώση του Τείχους οπου το πλιάτσικο των ιδιωτικοποιήσεων που έγινε πάνω στις υποδομές της Ανατολικής Ευρώπης δεν είχε προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. 

Το διακύβευμα για τις εκτεταμένες παρακολουθήσεις του Μητσοτάκη και της ελεγχόμενης από τον ίδιον ΕΥΠ ποιο είναι; 

Υποτίθεται ότι το 1989-1991 με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μπήκε ταφόπλακα στο σοσιαλιστικό όραμα και αναγγέλθηκε το τέλος της ιστορίας. Ανακαλύφθηκε ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο δυνατό σύστημα. Μετά από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα άλλο. 

Γιατί; Όχι γιατί οι στόχοι του σοσιαλισμού θεωρήθηκαν ξεπερασμένοι, αλλά γιατί, όπως ισχυρίστηκαν οι νικητές, δεν υπάρχει καλύτερο οικονομικό σύστημα από την ελεύθερη αγορά, δεν υπάρχει καλύτερη δημοκρατία από την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. 

Σήμερα πολλές από τις τότε εμβληματικές εικόνες που τάχα αποδείκνυαν την χρεοκοπία του σοσιαλισμού, εμφανίζονται πολλαπλάσιες στον υπαρκτό καπιταλισμό. 

Οι παρακολουθήσεις είναι το ίδιο ή περισσότερο εκτεταμένες, τμήμα τους δε είναι και “ιδιωτικοποιημένο”, όχι προφανώς για κάποιο διακύβευμα σοβαρό ή για λόγους εθνικής ασφάλειας, αλλά για εκβιασμούς, πιέσεις, μεθοδεύσεις, συμμαχίες, καρέκλες, εξουσία. 

Το κατάπτυστο και καταγέλαστο “κουπόνι” με το οποίο οι πολίτες της ΕΣΣΔ έπαιρναν τρόφιμα ή αγαθά, πλέον είναι καθεστώς στην “προηγμένη”, “πολιτισμένη” Δύση, σαράντα χρόνια μετά. 

Η ενέργεια, τα τρόφιμα, οι διακοπές, εκχωρούνται πλέον με “κουπόνι”. Και σε αντίθεση επιπλέον με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, πολλά άλλα βασικά αγαθά, όπως η στέγη, η παιδεία, η υγεία, δεν είναι εξασφαλισμένα για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Η ανισότητα και η συνύπαρξη της ακραίας φτώχειας από τη μια πλευρά και του ακραίου πλούτου από την άλλη, δεν υπήρξε επί Χόνεκερ, Τσαουσέσκου ή Μπρέζνιεφ, υπάρχει όμως επί Μητσοτάκη.

Ο Σόιμπλε απειλεί ότι θα παγώσουν οι Ευρωπαίοι, απειλή που δε θυμόμαστε να την είχε κάνει ποτέ κάποιος ηγέτης του υπαρκτού. 

Τα ΜΜΕ και η ενημέρωση είναι όσο ποτέ άλλοτε πλήρως ελεγχόμενα από την εξουσία. Γιατί η κρατική τηλεόραση ήταν κακή επί Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι αλλά η πλήρως και ασφυκτικά ελεγχόμενη ιδιωτική και κρατική τηλεόραση είναι καλή επί Μητσοτάκη;

Οι τελευταίες αποκαλύψεις γύρω από τις παρακολουθήσεις πιθανά να τροφοδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις. Πιθανά και όχι. 

Υπάρχει όμως και κάτι που δε συζητιέται και πρέπει να συζητηθεί. Είναι όντως ο καπιταλισμός, η αστική δημοκρατία, η ελεύθερη αγορά, ο καλύτερος δυνατός κόσμος;

Στην Ουκρανία ο πόλεμος κινείται προς τα δυτικά…

/0 Comments/in /by

To πρόγραμμα διακοπών ρεύματος στην ουκρανική πρωτεύουσα, όπως ανακοινώθηκε
από τη μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία της Ουκρανίας DTEK.
Το ηλεκτρικό κόβεται τρεις φορές τη μέρα, περί τις 11-12 ώρες συνολικά.

Αποτελεί γεγονός ότι σε αυτή την σύγκρουση οι Ρωσόφωνες περιοχές είναι εκείνες που καταστρέφονται εντελώς από τον πόλεμο, αφενός από τα αδιάκριτα και συνεχή χτυπήματα του Ουκρανικού στρατού, που ενώ τις διεκδικεί, στην πράξη έτσι αναγνωρίζει ότι πρόκειται για εχθρικές ζώνες, όσο και από τα χτυπήματα του Ρωσικού στρατού, που παλεύει σπίτι-σπίτι να εκδιώξει τον Ουκρανικό στρατό, ο οποίος οχυρώνεται σε κατοικίες και χρησιμοποιεί τους αμάχους ως ασπίδα.

Η υπόλοιπη Ουκρανία, ιδίως οι ζώνες που διάκεινται εχθρικά προς τη Ρωσία και αποτελούν το λίκνο του νεο-ναζισμού, δεν έχουν καταλάβει ότι γίνεται πόλεμος. Στο Κίεβο τα καφέ και τα νυχτερινά κέντρα λειτουργούν κανονικά και τίποτα μέχρι τώρα δεν έκανε τους κατοίκους να συνειδητοποιήσουν ότι γίνεται πόλεμος, με εξαίρεση τις “παγάνες” της Ουκρανικής αστυνομίας και του στρατού για να “βουτήξουν” πολίτες να τους στείλουν στο μέτωπο. Και πάλι, αν “λαδώσεις” την παγάνα, τη βγάζεις καθαρή.

Αποτελεί ειρωνεία της εξέλιξης των πραγμάτων ότι το συντριπτικό βάρος των δεινών υφίστανται οι πληθυσμοί που επιθυμούν την ένωση με τη Ρωσία και τους οποίους ακριβώς ήρθαν να βοηθήσουν τα Ρωσικά στρατεύματα. Φυσικά, αν αυτά αποχωρήσουν, θα ακολουθήσει η γενοκτονία, όπως είδαμε να συμβαίνει και πρόσφατα στις περιοχές του Χαρκόβου (Ίζιουμ κ.α.).

Αυτή η κανονικότητα της ζωής στις περιοχές που διάκεινται εχθρικά προς τη Ρωσία (Γαλικία κ.α.) επιτρέπει στον Ζελένσκι να κυριαρχεί χωρίς αμφισβήτηση. Άλλωστε, τους κατοίκους των πληττόμενων περιοχών το καθεστώς του Κιέβου τους έχει ξεγράψει και κανείς δεν θα τους ρωτήσει ούτε ο Ζελένσκι επηρεάζεται από αυτούς.

Όμως τώρα κάτι αλλάζει στην “κανονικότητα” της ζωής αυτού του πληθυσμού μετά την έναρξη των βομβαρδισμών στις εγκαταστάσεις υποδομής της Ουκρανίας. Βεβαίως, οι αλλαγές αυτές απέχουν παρασάγγας από την τρομερή δυστυχία που κατακλύζει τη ζωή των κατοίκων του Ντονμπάς και της Χερσώνας, του Ίζιουμ και της Κράσνυ Λίμαν, αλλά και πάλι αποτελεί καμπανάκι για τα επερχόμενα δεινά.

Χαιρόμαστε για τα δεινά αυτά? ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ! Ο πόλεμος έπρεπε να έχει λήξει εδώ και καιρό και οι συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης ήταν τότε, τον Μάρτιο, μια έντιμη διέξοδος. Αλλά η κυβέρνηση Ζελένσκι προτίμησε να ανακρούσει πρύμναν και να πειθαρχήσει στους Βρετανούς, δηλαδή στις ΗΠΑ. Έκτοτε, και αυτό αποτελεί κοινωνιολογικά ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα προς εξέταση, είναι το καθεστώς του Κιέβου που κλιμακώνει τη σύγκρουση με νέες επινοήσεις κάθε φορά. Βομβαρδισμοί στο Ενεργοντάρ, ανατινάξεις πυλώνων σε γραμμές μεταφοράς ρεύματος από το πυρηνικό σταθμό του Κουρσκ, επιθέσεις κατά του φράγματος της Νόβα Καχόβκα με στόχο να πλημμυρίσει η περιοχή της Χερσώνας, τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μόσχα—μόνο πρόσφατα πιάστηκαν Ουκρανοί σαμποτέρ που μετέφεραν αντιαεροπορικούς πυραύλους στο πολιτικό αεροδρόμιο της Μόσχας—μεταφορά εκρηκτικών μέσω του διαδρόμου των σιτηρών και απόπειρα ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας, χρήση και πάλι του διαδρόμου για επίθεση στο λιμάνι της Σεβαστούπολης, κ.λπ., κ.λπ.

Η τακτική Ζελένσκι και συνακόλουθα των αμερικανο-βρετανών να κλιμακώνουν τη σύγκρουση αναπόφευκτα οδηγεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Θα κερδίσει η Ουκρανία σε αυτόν τον πόλεμο? Ποιος το πιστεύει στα σοβαρά? Ακόμη και αν παρέμβουν άμεσα οι Αμερικανοί, όπως πρότεινε πρόσφατα προκαλώντας μεγάλο ενδιαφέρον ο πρώην διοικητής της CIA Πετρέους, ο πόλεμος θα κλιμακωθεί ακόμη περισσότερο.

Η παραπέρα κλιμάκωση του πολέμου αναπόφευκτα θα βυθίσει στη δυστυχία και νέα τμήματα του Ουκρανικού εδάφους. Και όσο και αν τα δεινά τους δεν θα μπορούν να συγκριθούν με όσα υποφέρουν οι Ρωσόφωνοι πληθυσμοί, εν τούτοις θα αποτελέσουν ένα κίνητρο για παραπέρα σκέψεις του πληθυσμού στις περιοχές που δεν έχουν πληγεί μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς, το συμπέρασμα ότι έτσι θα πρυτανεύσει η λογική και θα οδηγηθεί το καθεστώς του Κιέβου σε διαπραγματεύσεις (ή θα ανατραπεί) καθόλου δεν είναι ασφαλές ούτε προφανές. Ας θυμηθούμε και τον Χίτλερ που συμπαρέσυρε ολόκληρη τη Γερμανία στην άβυσσο.

Κακώς το ΚΚΕ είπε ΟΧΙ το 1940, σύντροφε Κουτσούμπα;

/0 Comments/in /by

“Σήμερα, όπως και την δεκαετία του ‘40, ο λαός μας μπορεί να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Να πει: ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη σφαγή των λαών, να πει ΟΧΙ στην εμπλοκή της Ελλάδας σ’ αυτόν, ΟΧΙ στον φασισμό και τον ρατσισμό, ΟΧΙ στα παζάρια για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Να διεκδικήσει μια ζωή με αξιοπρέπεια λέγοντας ΟΧΙ στην ενεργειακή φτώχεια και την ακρίβεια”.

Αυτή ήταν η δήλωση του Δ. Κουτσούμπα για τη σημερινή μέρα.

Είναι εντυπωσιακό ότι στη δήλωση αυτή δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο συγκεκριμένο ΟΧΙ του 1940, καθώς αυτό μεταστρέφεται ταχυδακτυλουργικά σε ένα κάποιο σημερινό “ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”.

Ακόμα χειρότερα, στη μακροσκελή ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ δεν υπάρχει μισή λέξη που να αφορά τη σημερινή μέρα καθώς και το ρόλο του τότε ΚΚΕ σε αυτήν. Ρόλος που συγκροτήθηκε, καθοδηγήθηκε και τελικά συμπυκνώθηκε στο γράμμα Ζαχαριάδη.

Με αυτόν τον τρόπο, με αυτή την πολιτική, το -επί δικτατορίας Μεταξά διαλυμένο- ΚΚΕ συγκροτεί σε ελάχιστα χρόνια το μεγαλύτερο πολιτικό μέτωπο που είδε ποτέ η νεότερη Ελλάδα, το ΕΑΜ, και δημιούργησε τους ακατάλυτους δεσμούς αίματος των Ελλήνων κομμουνιστών με τον ελληνικό λαό.

Χάρη σε αυτούς τους δεσμούς αίματος και το βαρύ ιστορικό φορτίο, το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα, και ο σύντροφος γραμματέας του σημερινού ΚΚΕ, μπορεί να έχει τη θέση που έχει, και δυστυχώς να διαστρέφει από αυτή τη θέση του την πολιτική και κομματική ιστορία.

Πολύ πολύ χειρότερα, η ανακοίνωση της Κ.Ε. χαρακτηρίζει ως “ιμπεριαλιστικό” τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, διαπράττοντας την αδιανόητη λοβιτούρα να κρύψει ότι ο χαρακτήρας του πολέμου μεταστράφηκε με την είσοδο της ΕΣΣΔ σε αυτόν και απέκτησε χαρακτήρα αντιφασιστικό – πατριωτικό.

Αν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν γενικώς και αορίστως “ιμπεριαλιστικός πόλεμος”, τότε η ΕΣΣΔ που πήρε μέρος σε αυτόν, πλήρωσε αφάνταστο τίμημα και κατόρθωσε (μόνη της ή σχεδόν μόνη της) να συντρίψει το ναζιστικό κτήνος και να υψώσει την κόκκινη σημαία στο Βερολίνο, έκανε λάθος;

Αν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν “ιμπεριαλιστικός” από την αρχή ως το τέλος, μήπως το ΚΚΕ έκανε λάθος που κάλεσε τον ελληνικό λαό να δώσει “όλες του τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη, στον πόλεμο που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά”;

Μήπως το ΚΚΕ έκανε λάθος που εξέφρασε με τον πιο κρυστάλλινο και αποφασιστικό τρόπο, το λαϊκό, αντιφασιστικό ΟΧΙ;

Μήπως ήταν λάθος η Εθνική Αντίσταση καθώς έτσι το ΚΚΕ συμμετείχε στον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” και διάλεγε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο;

Βήμα το βήμα, το σημερινό ΚΚΕ διολισθαίνει στα αζήτητα της ιστορίας, εκεί όπου θα φλυαρεί για τον καπιταλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς χωρίς να παίρνει θέση και χωρίς να δίνει μάχη.

Το κομμουνιστικό κίνημα τότε, δεν διάλεξε ιμπεριαλιστή. Διάλεξε τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο, το ναζισμό – φασισμό. Με ευφυείς κινήσεις τον καθυστέρησε, τον απομόνωσε, σύμπτυξε αντιφασιστικό μέτωπο με τους άλλους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ, Αγγλία), νίκησε, και έκανε τη μισή γη κόκκινη.

Και λάθη έγιναν, και υπερβολές, και ατολμίες, και πολλά ακόμα, που αργότερα απέβησαν μοιραία και τραγικά.

Αλλά η μισή γη έγινε κόκκινη γιατί το κομμουνιστικό κίνημα είχε τη γραμμή που είχε. Ευτυχώς κανείς τότε δεν σκέφτηκε να πει ότι η σύγκρουση ανάμεσα στον φασιστικό άξονα και τις δυτικές αστικές δημοκρατίες δεν αφορά το κομμουνιστικό κίνημα, ή ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να εμπλακεί σε αυτόν.

Αυτά είναι σημερινά φρούτα και σημερινά “κατορθώματα” που σπαταλούν ανέξοδα ένα τεράστιο κεφάλαιο και υπογραμμίζουν την ανάγκη να βρεθούν δυνάμεις να ξανασηκώσουν την Κόκκινη Σημαία που ορισμένοι παράτησαν.

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια καταστολής της ελευθερίας λόγου στην Ουκρανία;

/0 Comments/in /by

Η Ουκρανία ετοιμάζει νόμο για τον πλήρη έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, καθώς τα τελευταία απομεινάρια της ελευθερίας του Τύπου εξαφανίζονται στο Κίεβο – Ένα νομοσχέδιο που εγκρίθηκε από την Verkhovna Rada θα αποτελειώσει οριστικά την ελευθερία του λόγου στην Ουκρανία

Ακτιβιστής με ζωγραφισμένο το πρόσωπό του συμμετέχει σε διαμαρτυρία
κατά της λογοκρισίας στο κέντρο του Κιέβου.
© GENYA SAVILOV / AFP

Ενώ οι σφοδρές μάχες συνεχίζουν να μαίνονται μεταξύ του ουκρανικού και του ρωσικού στρατού στο Ντονμπάς, στην περιοχή της Χερσώνας και στη Ζαπορόζιε, το καθεστώς του Κιέβου είναι απασχολημένο με την εξάλειψη των τελευταίων απομειναριών της ελευθερίας του λόγου στη χώρα.

Στις 30 Αυγούστου, το κοινοβούλιο της Ουκρανίας, το Κοινοβούλιο της Βερκόβνα Ράντα, ψήφισε σε πρώτη ανάγνωση ένα νομοσχέδιο για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Παρά τις πολυάριθμες αλλαγές που έχει υποστεί το έγγραφο των 300 σελίδων από τότε που η ομάδα του προέδρου Βλαντίμιρ Ζελένσκι το επεξεργάστηκε και το υπέβαλε πριν από μερικά χρόνια, η ουσία του παραμένει αμετάβλητη. Εάν γίνει νόμος, η εξουσία των αρχών επί σχεδόν όλων των μέσων ενημέρωσης θα είναι ουσιαστικά απεριόριστη.

Ο κύριος κίνδυνος που παρουσιάζει αυτό το νομοσχέδιο είναι ότι παρέχει στις κυβερνητικές υπηρεσίες την εξουσία να μπλοκάρουν πόρους του διαδικτύου χωρίς καμία δικαστική διαδικασία και να ανακαλέσουν άδειες από ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης αποκλειστικά και μόνο βάσει καταγγελιών. Αυτή η τεράστια εξουσία θα ανατεθεί στο Εθνικό Συμβούλιο Τηλεόρασης και Ραδιοφωνίας.

Δεν υπάρχει χώρος στην ΕΕ

Οι Ουκρανοί δημοσιογράφοι έχουν επικρίνει το νομοσχέδιο αυτό από την πρώτη εκδοχή του που εμφανίστηκε το 2018, υποστηρίζοντας ότι καταργεί τόσο την ελευθερία του λόγου όσο και την ελευθερία του Τύπου. Ο εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης Harlem Desir χαρακτήρισε εκείνη την εκδοχή του νόμου “κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας του λόγου”, δηλώνοντας ότι η υιοθέτησή του “θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον πλουραλισμό στην αγορά των μέσων ενημέρωσης, να επιβάλει πρόσθετο κόστος στα μέσα ενημέρωσης και να επηρεάσει αρνητικά την αποτύπωση μιας ποικιλίας ιδεών και απόψεων”.

Η κριτική που ασκήθηκε στο νομοσχέδιο τόσο από τον ΟΑΣΕ όσο και από Ουκρανούς δημοσιογράφους είχε αποτέλεσμα. Το 2020 εστάλη για αναθεώρηση, αλλά οι αλλαγές περιλαμβάνουν μόνο κάποιες διευκρινίσεις σχετικά με την ισότητα των φύλων και την κάλυψη των σεξουαλικών προσανατολισμών.

Παράλληλα, εξακολουθεί να περιέχει την απαγόρευση δημοσίευσης οποιουδήποτε μηνύματος που έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη κυβερνητική γραμμή σε στρατιωτικά θέματα. Ομοίως απαγορεύεται η κάλυψη ομιλιών που γίνονται από αξιωματούχους της “επιτιθέμενης χώρας” [εννοεί τη Ρωσία] ή που προβάλλουν θετικά πρώην κομματικούς λειτουργούς της ΕΣΣΔ. Για παράδειγμα, συμπεριλαμβανομένου του προερχόμενου από την Ουκρανία Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Ο νόμος θα καθιστά επίσης τα ξένα μέσα ενημέρωσης υπεύθυνα για οποιοδήποτε οπτικοακουστικό περιεχόμενό τους είναι διαθέσιμο στην Ουκρανία. Επιπλέον, τα κοινωνικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένων των ξένων, θα είναι υποχρεωμένα να αφαιρούν οποιοδήποτε υλικό το Εθνικό Συμβούλιο θεωρεί ανεπιθύμητο. Οι προθεσμίες για την αφαίρεση του “εσφαλμένου” περιεχομένου ή την αντικατάστασή του με “σωστό” υλικό έχουν επίσης αυστηροποιηθεί. Μεταξύ των “αδικημάτων” που μπορεί να οδηγήσουν σε απαγόρευση ενός μέσου ενημέρωσης είναι η προβολή προγραμμάτων στα οποία οποιοσδήποτε από τους συμμετέχοντες περιλαμβάνεται στον “κατάλογο των προσώπων που αποτελούν απειλή για τον εθνικό χώρο των μέσων ενημέρωσης της Ουκρανίας”. Αυτός καταρτίζεται από το ίδιο το Εθνικό Συμβούλιο και δεν απαιτεί τη συγκατάθεση κανενός.

Ουκρανοί δημοσιογράφοι κρατούν πλακάτ που γράφουν (από αριστερά προς τα δεξιά)
“Όχι λογοκρισία”, “Ο Αζάροφ (αναφέρεται στον πρωθυπουργό Μίκολα Αζάροφ) είναι εχθρός του Τύπου!”
κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας τους μπροστά από το υπουργικό συμβούλιο στο Κίεβο.
© SERGEI SUPINSKY / AFP

Διαφορετικά, διατηρείται η ουσία και το πνεύμα του νομοσχεδίου, συμπεριλαμβανομένης της αυστηρής λογοκρισίας των “ενοχλητικών” μέσων ενημέρωσης. Η Αμερικανική Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων (CPJ) δεν κάλεσε την Verkhovna Rada να απορρίψει το νομοσχέδιο αριθ. 2693-D “Για τα ΜΜΕ” χωρίς λόγο.

Η Maya Sever, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, δήλωσε ευθέως ότι το σχέδιο αυτό σημαίνει υποχρεωτική ρύθμιση των μέσων ενημέρωσης “πλήρως ελεγχόμενη από την κυβέρνηση, αντάξια των χειρότερων αυταρχικών καθεστώτων”. Η ίδια είναι πεπεισμένη ότι “ένα κράτος που θα εφάρμοζε τέτοιες διατάξεις απλά δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση”.

Από τον Gongadze στον Shariy

Ο πόλεμος του Κιέβου κατά των δημοσιογράφων δεν άρχισε σήμερα. Το 2000, υπήρξε η απαγωγή και ο θάνατος του Georgiy Gongadze, του δημιουργού της ιστοσελίδας “Ουκρανική Αλήθεια”, ο οποίος άσκησε σκληρή κριτική για τη διαφθορά στα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας της χώρας. Μια σειρά από υψηλόβαθμους αξιωματούχους κατηγορήθηκαν ότι εμπλέκονται στη δολοφονία του δημοσιογράφου, τον οποίο ο τότε πρόεδρος Λεονίντ Κούτσμα θεωρούσε ως αντιπαθητικό, αλλά η έρευνα αποκάλυψε την εμπλοκή μόνο τεσσάρων δραστών. Ένας από αυτούς ήταν ο επικεφαλής της κύριας υπηρεσίας ποινικών ερευνών του ουκρανικού υπουργείου Εσωτερικών, ο στρατηγός Pukach, ο οποίος φέρεται να έδωσε την εντολή για την εξόντωση του Gongadze.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλές γκρίζες ζώνες στην υπόθεση. Ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη και χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα προσχήματα για την απαίτηση αλλαγής της εξουσίας κατά τις ημέρες της Πορτοκαλί Επανάστασης.

Ο Anatoly Shariy, ο οποίος ασχολήθηκε με ερευνητική δημοσιογραφία υψηλού προφίλ για μια σειρά ουκρανικών εκδόσεων από το 2008 έως το 2011, σχεδόν μοιράστηκε τη μοίρα του Gongadze. Το 2011, ένας μη μόνιμος υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών προσπάθησε να εκφοβίσει τον δημοσιογράφο και ένα μήνα αργότερα έγινε απόπειρα δολοφονίας του. Ωστόσο, στη συνέχεια, η ουκρανική αστυνομία δήλωσε ότι ευθύνεται ο ίδιος ο Σαρίι.

Ως αποτέλεσμα, φοβούμενος για τη ζωή του, ο Shariy αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και καταγράφηκε επίσημα στην ΕΕ ως πολιτικός πρόσφυγας. Η έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το 2011 ανέφερε την περίπτωσή του ως απόδειξη ότι η κατάσταση για τους δημοσιογράφους επιδεινώνεται στην Ουκρανία.

Όμως η δίωξη του Shariy δεν τελείωσε εκεί. Το 2013 και το 2015, η Ουκρανία προσπάθησε να ανακληθεί το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα και να εκδοθεί στην πατρίδα του μέσω της Ιντερπόλ και απευθείας προσφυγών στις Κάτω Χώρες και τη Λιθουανία – αυτή τη φορά λόγω των απόψεων που δημοσίευσε για τον πόλεμο στο Ντονμπάς. Οι ουκρανικές αρχές, συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου Πιοτρ Ποροσένκο, έχουν επίσης επανειλημμένα προσπαθήσει να κλείσουν τους λογαριασμούς του Σαρίι στα κοινωνικά δίκτυα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα του Shariy έχει επίσης αναφερθεί στις τρέχουσες συζητήσεις για το σκανδαλώδες νομοσχέδιο για τα μέσα ενημέρωσης. Για να δικαιολογήσει την υποστήριξή της προς τη νομοθεσία, η επικεφαλής του ΔΣ της Εθνικής Ένωσης Ουκρανικών ΜΜΕ, Τατιάνα Κοτυυζίνσκαγια, ανέφερε την επιθυμία των αρχών να περιορίσουν την επιρροή του Shariy και άλλων μπλόγκερ στην ινφόσφαιρα της Ουκρανίας.

Anatoly Shariy ©  Wikipedia

Πιθανόν, μεταξύ άλλων, ο λόγος που οι δραστηριότητες του μπλόγκερ έτυχαν τέτοιας αποδοκιμασίας να ήταν η δημοσίευση στιγμιότυπων από μηνύματα που έστειλε ο πρόξενος της Ουκρανίας στο Αμβούργο, Βασίλι Μαρούσινετς, τα οποία περιείχαν εκκλήσεις για “θάνατο στους αντιφασίστες”, σχόλια όπως “είναι τιμητικό να είσαι φασίστας” και δηλώσεις στο πνεύμα του “οι Εβραίοι κήρυξαν πόλεμο στη Γερμανία τον Μάρτιο του 1934”. Μόνο μετά από αυτό οι ναζιστικές απόψεις που ενδημούν στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ουκρανίας έγιναν ευρέως γνωστές στο κοινό.

Απειλές, κυρώσεις, συλλήψεις, επιθέσεις και δολοφονίες

Αν και τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης έπρεπε πάντα να αγωνίζονται κατά των προσπαθειών των αρχών να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους, ήταν το υποστηριζόμενο από τη Δύση Euromaidan του 2014 που πυροδότησε τη συστηματική δίωξη της ελευθερίας του Τύπου γενικά και μεμονωμένων δημοσιογράφων ειδικότερα.

Λιγότερο από ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, η νέα κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει μία από τις δύο πιο πολυδιαβασμένες ουκρανικές εβδομαδιαίες εφημερίδες που ειδικεύονταν στην ανάλυση ειδήσεων, την “2000”, η οποία είχε αρνητική άποψη για τις πολιτικές δυνάμεις που είχαν καταλάβει βίαια την εξουσία. Τα γραφεία σύνταξης της εφημερίδας λεηλατήθηκαν και πολλά αριστερά μέσα έκλεισαν. Συγκεκριμένα, σε αυτά περιλαμβάνονταν η Borotba, καθώς και η Rabochaya Gazeta, της οποίας ο αρχισυντάκτης κατέληξε στα μπουντρούμια της μυστικής αστυνομίας της Ουκρανίας, της SBU.

Την ίδια χρονιά, ο Konstantin Dolgov, αρχισυντάκτης του “Glagol”, μιας διαδικτυακής έκδοσης με έδρα το Χάρκοβο, και ο Andrey Borodavka, δημοσιογράφος, συνελήφθησαν και διώχθηκαν από τις νέες αρχές. Η Olga Kievskaya, αρχισυντάκτρια της ιστοσελίδας “Anti-Orange”, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει λόγω απειλών να της κάψουν το πρόσωπο με θειικό οξύ. Εν τω μεταξύ, οι δημοσιογράφοι της Borotba, Andrey Manchuk και Evgeny Golyshkin, δέχθηκαν επίθεση από ακτιβιστές του Μαϊντάν, ενώ ένας άλλος δημοσιογράφος, ο Sergei Rulev, συνελήφθη και βασανίστηκε στο Κίεβο τον Μάρτιο.

Ο δημοσιογράφος του Κιέβου Alexander Chalenko, ο γνωστός αναλυτής Rostislav Ishchenko και οι ορθόδοξοι δημοσιογράφοι Dmitry Zhukov και Igor Druz αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ουκρανία αμέσως μετά το Euromaidan λόγω απειλών κατά της ζωής τους. Ο Konstantin Kevorkian, διευθυντής της εταιρείας First Capital TV του Χάρκοβο, διαγράφηκε από την Εθνική Ένωση Δημοσιογράφων λόγω διαφωνίας και συνελήφθη, ενώ ο Valery Kaurov, αρχισυντάκτης της Orthodox Telegraph, μιας εκκλησιαστικής εφημερίδας της Οδησσού, διέφυγε στο εξωτερικό λόγω των ποινικών κατηγοριών για “αυτονομισμό” που έχουν γίνει συνήθεις στη σημερινή Ουκρανία.

Η συντριπτική πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων δεν καλύφθηκε από τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης επειδή οι άνθρωποι αυτοί χαρακτηρίστηκαν αμέσως “ανατρεπτικά στοιχεία” βάσει του λεγόμενου “μορατόριουμ για την κριτική των αρχών”, το οποίο οι ίδιες οι αρχές ανακοίνωσαν τον Μάρτιο του 2014, πολύ πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στο Ντονμπάς.

Το 2018, ο Igor Guzhva, επικεφαλής του ιστότοπου “strana.ua”, αναγκάστηκε να διαφύγει στην Αυστρία, όπου έλαβε πολιτικό άσυλο. Οι προσπάθειες των αρχών να τον διώξουν άρχισαν μετά τις έρευνές του για τις σκανδαλώδεις εμπορικές δραστηριότητες του Πιοτρ Ποροσένκο. Αργότερα, υπό τον Ζελένσκι, η Ουκρανία επέβαλε προσωπικές κυρώσεις στον Γκούζβα και η ιστοσελίδα του μπλοκαρίστηκε εξωδικαστικά, ενώ ο ίδιος, μαζί με μια από τις δημοσιογράφους του, τη Σβετλάνα Κριούκοβα, καταχωρήθηκαν στο “Μητρώο Κρατικών Προδοτών”. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ένωσης Δημοσιογράφων της Ουκρανίας, Σεργκέι Τομιλένκο, οι κυρώσεις αυτές είναι πολιτικές, ενώ η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει τις ενέργειες αυτές ως “απειλή για τον Τύπο, την ελευθερία και τον πλουραλισμό των μέσων ενημέρωσης στη χώρα”.

Δημοσιογράφοι παίρνουν συνεντεύξεις από στρατιώτες της ουκρανικής κυβέρνησης. © Scott Peterson / Getty Images

Αλλά δεν κατάφεραν όλοι οι Ουκρανοί δημοσιογράφοι να μεταναστεύσουν, ακόμη και έχοντας επιβιώσει από τη φυλακή. Τον Απρίλιο του 2015, ο διάσημος Ουκρανός συγγραφέας-ιστορικός και δημοσιογράφος Oles Buzina πέθανε στα χέρια των “Πατριωτών της Ουκρανίας”, αφού δέχθηκε απειλές και επιθέσεις λόγω των απόψεών του. Παρά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ, οι αρχές παρεμπόδισαν την έρευνα με κάθε δυνατό τρόπο και οι ύποπτοι για τη δολοφονία εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, παρά τα στοιχεία. Τον Ιούλιο του 2016, ένας άλλος δημοσιογράφος, ο Pavel Sheremet, δολοφονήθηκε από συμμετέχοντες στην “Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση” (ATO) του Κιέβου και υποστηρικτές της “καθαρότητας της λευκής φυλής”.

“Οι επικριτές της κυβέρνησης, οι δημοσιογράφοι και οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δέχονται όλο και μεγαλύτερη πίεση από τις αρχές και τις ακροδεξιές ομάδες, οι οποίες έχουν ξεκινήσει την πορεία παραβίασης της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ρωσικής επιθετικότητας”, ανέφερε η Διεθνής Αμνηστία σε έκθεσή της το 2017.

Δεν υπάρχει χώρος για αλλοδαπούς

Από το πρώτο εξάμηνο του 2014, ακόμη και η έκκληση για ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης στα ανατολικά της χώρας θεωρείται έγκλημα στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα, ο Ruslan Kotsaba, ένας δημοσιογράφος που αρνήθηκε να επιστρατευτεί λόγω των συνεπειών ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, φυλακίστηκε για τον λόγο αυτό. Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να σημειωθεί ότι αθωώθηκε από το Εφετείο μετά από ενάμιση χρόνο φυλάκισης.

Λίγα χρόνια πριν από την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας, οι δημοσιογράφοι των οποίων το υλικό δημοσιεύτηκε στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης υπέστησαν ποινική δίωξη. Έτσι, την 1η Αυγούστου 2017, ένας δημοσιογράφος του Zhytomyr, ο Vasily Muravitsky, συνελήφθη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και πέρασε σχεδόν ένα χρόνο στη φυλακή. Το αδίκημά του ήταν ότι έγραφε για τις κοινωνικές διεργασίες στην Ουκρανία και τις δραστηριότητες της μαφίας του Κεχριμπαριού, οι πάτρωνες της οποίας κατοικούν στα υψηλότερα κλιμάκια της ουκρανικής κυβέρνησης. Το δικαστήριο θεώρησε ότι η ύπαρξη συμβολαίων με ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων αποτελεί “απόδειξη εσχάτης προδοσίας”.

Ο δημοσιογράφος Vasil Muravitsky βρίσκεται στο περιφερειακό δικαστήριο Korolevsky στο Zhitomir με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για τις αναφορές του στα μέσα ενημέρωσης. © Sputnik / Stringer

Η πολιτική δίωξη του δημοσιογράφου έχει επισημανθεί από πολλές διεθνείς οργανώσεις, όπως η Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων (ΗΠΑ), οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, το Δίκτυο Αλληλεγγύης της Διεθνούς Οργάνωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Διεθνής Αμνηστία, το Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και η Ειδική Αποστολή Παρακολούθησης του ΟΑΣΕ.

Η δίωξη των δημοσιογράφων έχει επηρεάσει ακόμη και Αμερικανούς πολίτες. Τον Αύγουστο του 2014, η Alina Yepremyan, δημοσιογράφος του πρακτορείου βίντεο Ruptly, συνελήφθη και απελάθηκε από τη χώρα αφού Ουκρανοί συνάδελφοί της την κατήγγειλαν στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας. Το παράπτωμά της ήταν τα γυρίσματα ενός ρεπορτάζ για τις διαδηλώσεις για την επιστράτευση στην περιοχή Transcarpathian.

Ο ΟΑΣΕ είναι ενήμερος, αλλά οι αρχές της Ουκρανίας δεν ενδιαφέρονται

Το 2018 δημοσιεύθηκε έκθεση του εκπροσώπου του ΟΑΣΕ για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης Harlem Desir, στην οποία ισχυρίζεται ότι παρέδωσε στις ουκρανικές αρχές περισσότερες από 20 δηλώσεις και εκκλήσεις που συγκεντρώθηκαν από τις 6 Ιουλίου έως τις 21 Νοεμβρίου 2018, σχετικά με την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των δημοσιογράφων στην Ουκρανία. Οι “λιγότερο σοβαρές” από αυτές περιλάμβαναν την υποκλοπή των τηλεφώνων της Natalia Sedletskaya, δημοσιογράφου του προγράμματος “Skhema”, και της Kristina Berdinsky, ανταποκρίτριας της Novoye Vremya, καθώς και μια εκστρατεία παρενόχλησης που στρεφόταν κατά της Oksana Romanyuk, επικεφαλής του Ινστιτούτου Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, λόγω κάποιων γλωσσικών ολισθήσεων.

Μια πολύ πιο σοβαρή παραβίαση ήταν η κράτηση του Yusuf Inan, ενός Τούρκου δημοσιογράφου της αντιπολίτευσης με άδεια παραμονής στην Ουκρανία, ο οποίος απελάθηκε πίσω στην Τουρκία από την SBU. Τον Αύγουστο του 2018, ο φωτογράφος του Associated Press Efrem Lukatsky έπεσε θύμα αστυνομικής επίθεσης με τη χρήση αερίου. Ο Desir επέστησε επίσης την προσοχή των αρχών στον εμπρησμό του σπιτιού του Artur Zhurbenko, ενός δημοσιογράφου που ασχολείται με έρευνες κατά της διαφθοράς. Στη συνέχεια σημείωσε πώς η δημοσιογράφος του ICTV Yulia Gunko δέχθηκε επίθεση κατά τη διάρκεια κινηματογράφησης, πώς η δημοσιογράφος του “Stop Corruption” Kristina Krishiha παρεμποδίστηκε στις βιντεοσκοπημένες αναφορές της και πώς νεοναζί επιτέθηκαν στην ανταποκρίτρια του Newsone Darina Biler σε ζωντανή μετάδοση. Η έκθεση επεσήμανε επίσης ότι οι αρχές δεν ερευνούσαν την απόπειρα δολοφονίας ενός άλλου δημοσιογράφου, του Grigory Kozma.

Κλείνοντας, η έκθεση αναφέρει την τύχη του Kirill Vyshinsky, του αρχισυντάκτη του ουκρανικού παραρτήματος του RIA Novosti, ο οποίος κατηγορήθηκε για “εσχάτη προδοσία” επειδή εργαζόταν για “επιθετικά” μέσα ενημέρωσης. Ο Vyshinsky πέρασε ένα χρόνο και τρεις μήνες στη φυλακή πριν τελικά ανταλλαγεί με Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου. Καμία έρευνα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ για τη δολοφονία της ακτιβίστριας κατά της διαφθοράς Ekaterina Gadziuk από ακτιβιστές της “ATO”.

Ο επικεφαλής της ειδησεογραφικής πύλης RIA Novosti Ukraine Kirill Vyshinsky
αντιδρά στην αίθουσα του δικαστηρίου στο Κίεβο, Ουκρανία.
© Sputnik / Stringer

Η έκθεση του Desir υπογραμμίζει επίσης τον ρόλο της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας στην άσκηση πίεσης και δίωξης δημοσιογράφων. Συγκεκριμένα, πράκτορες της ουκρανικής αντικατασκοπείας ανάγκασαν τον Vyacheslav Seleznev, δημοσιογράφο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Strana.ua, να καταδώσει τον ήδη αναφερθέντα αρχισυντάκτη της έκδοσης, Guzhva.

Ο Desir επέστησε επίσης την προσοχή σε μια απόφαση που έλαβε το περιφερειακό συμβούλιο του Lviv να απαγορεύσει οποιοδήποτε περιεχόμενο στη ρωσική γλώσσα. Ακριβώς τα ίδια μέτρα έχουν ήδη ληφθεί στις περιφέρειες Ternopil και Zhytomyr. Ο εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ εξέφρασε την αγανάκτησή του για την επιβολή κυρώσεων στα τηλεοπτικά κανάλια NewsOne και 112 Ukraine και εξέφρασε επίσης την ανησυχία του για το γεγονός ότι η αναλογική μετάδοση του τηλεοπτικού καναλιού UA:First έχει τερματιστεί σε ορισμένες περιοχές, γεγονός που, κατά τη γνώμη του, θα μπορούσε να περιορίσει σημαντικά την πρόσβαση των πληθυσμών των περιοχών αυτών στην ενημέρωση.

Κανένα περιθώριο για την ελευθερία του λόγου στην Ουκρανία

Επιλέξαμε συγκεκριμένα την έκθεση του εκπροσώπου του ΟΑΣΕ για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης, η οποία δημοσιεύθηκε πριν από αρκετό καιρό, για να καταδείξουμε ότι η στάση των ουκρανικών αρχών απέναντι στην ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα των δημοσιογράφων να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους έχει μακρόχρονες ρίζες και η δίωξή τους είναι συστηματική. Οποιαδήποτε παρόμοια έκθεση που θα κάλυπτε οποιαδήποτε περίοδο από το 2014 έως σήμερα θα περιείχε όχι λιγότερες περιπτώσεις παραβιάσεων αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ολόκληρος ο κατάλογος θα απαιτούσε ένα βιβλίο αξιοπρεπούς μεγέθους για να καταγραφεί.

Ειδικότερα, η δίωξη του ουκρανικού τηλεοπτικού καναλιού Inter, το οποίο υποστήριξε πολύ ενεργά το Euromaidan και την “ATO”, αλλά ξαφνικά έγινε ανεπιθύμητο για τις ουκρανικές αρχές και τους νεοναζί, δεν χωράει στο χρονικό πλαίσιο της έκθεσης του Desir. Το δεύτερο εξάμηνο του 2016, οι εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού καναλιού υπέστησαν δύο φορές λεηλασίες και εμπρησμούς, ενώ το κανάλι μπλοκαρίστηκε για δύο ημέρες όταν οι επιτιθέμενοι έφεραν σε αυτό μια αντιαρματική νάρκη. Παρ’ όλα αυτά, η αστυνομία δεν έκανε τίποτα. Έξι κρατούμενοι [για την επίθεση] αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι αφού προσκόμισαν έγγραφα που πιστοποιούσαν τη συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις της “ATO” [Antiterrorist Operation Zone] στην ανατολική Ουκρανία. Αν και κινήθηκε ποινική διαδικασία, κανένας από τους δράστες δεν συνελήφθη ποτέ και η επίθεση δεν διερευνήθηκε ποτέ, παρά την καταδίκη από τον ΟΑΣΕ.

Το γεγονός ότι η Verkhovna Rada της Ουκρανίας υποστήριξε το νομοσχέδιο “Για τα μέσα ενημέρωσης” προκαλεί φόβους ότι η κατάσταση για τους δημοσιογράφους της χώρας θα γίνει ακόμη χειρότερη. Για άλλη μια φορά, το καθεστώς Ζελένσκι επιβεβαίωσε ότι δεν οικοδομεί ένα δημοκρατικό, αλλά ένα αυταρχικό ή και ολοκληρωτικό κράτος, το οποίο δεν έχει χώρο για έννοιες όπως η ελευθερία του λόγου και του Τύπου.

Πηγή: RT

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Οι πρώην, νυν και αεί

/0 Comments/in /by

Μεγάλη αναταραχή, αλλά καθόλου θαυμάσια κατάσταση προκλήθηκε από το καίριο σχόλιο της Χριστίνας Κοψίνη «Ο κομματάρχης» («Εφ.Συν.», 14/10/2022), που έθιγε μέσα από μιαν αδιάψευστη πληροφορία την πιο σκοτεινή -και αναπάντητη μέχρι στιγμής από αυτούς που θίγει και αφορά- διάσταση της ανατριχιαστικής υπόθεσης του Κολωνού: πώς ένας άνθρωπος που ενορχήστρωνε και εκτελούσε τόσο φρικτά εγκλήματα εις βάρος ενός παιδιού, στο φως της μέρας, των φωτογραφικών φακών και της επίσημης πολιτικής είχε γίνει πολύτιμος παραγοντίσκος του κυβερνώντος κόμματος, επαρκής να παρέχει τις υπηρεσίες του σε γαλάζιους υποψήφιους πολιτευτές και ήδη εκλεγμένους παράγοντες της κυβέρνησης ή της Αυτοδιοίκησης.

Ωστόσο, στο παράλληλο σύμπαν των σόσιαλ μίντια -που όσο περνά ο καιρός πείθομαι ότι καλώς αποφεύγω να γίνω μόνιμος κάτοικός του, κι ας κινδυνεύω με εξορία στην ανυπαρξία- γύρω από το σχόλιο της Χρις εξελίχθηκε ένας άλλος «πόλεμος». «Πόλεμος» με βαρείς χαρακτηρισμούς και αμετροεπείς ατάκες για το δικαίωμα ενός εκάστου να φέρει, να απεμπολεί ή απλώς να αποκρύπτει τον τίτλο του «πρώην κνίτη», που αφορούσε το νεανικό πέρασμα από τη μαζικότερη πολιτική οργάνωση νεολαίας της Μεταπολίτευσης, την ΚΝΕ, υποψηφίου της Ν.Δ. (που στο μεταξύ πέρασε και από άλλα κόμματα), ο οποίος είχε μια ατυχή συσχέτιση με τον «γαλάζιο κομματάρχη» του Κολωνού και του δυσώδους blindchat.

Επειδή οι αντιδράσεις ενός σμήνους ενοίκων του σοσιαλμιντιακού κόσμου, με κρυφές ή φανερές ταυτότητες, θυμίζουν λίγο τη μωσαϊκή εντολή «ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», που αμφιβάλλω αν ακόμη και οι φανατικοί ορθόδοξοι Εβραίοι την πιστεύουν πια, επιτρέψτε μια δυο παρατηρήσεις ως πρώην κνίτη εμού του ιδίου.

Ολοι είμαστε πρώην κάτι. Ακόμη κι αυτές οι γραμμές, αυτές οι λέξεις, από την ώρα που τις διαβάσετε, έχουν ήδη γίνει «πρώην». Είμαστε πρώην κνίτες, πρώην ρηγάδες, πρώην μαοϊκοί, πρώην τροτσκιστές, πρώην αναρχικοί, πρώην πανελλαδικάριοι, πρώην πασόκοι, πρώην εαρίτες, πρώην συνασπισμίτες, πρώην συριζαίοι. Οι υπερήλικες της Μεταπολίτευσης, οι μεσήλικες της «αλλαγής», οι ώριμοι της αριστεροδέξιας «κάθαρσης» του ’89, οι νεότεροι της κατάρρευσης του «υπαρκτού», της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, της φενάκης του εκσυγχρονισμού, της αντίδρασης στην παγκοσμιοποίηση, της κρίσης του 2008 και της μνημονιακής κόλασης, όλοι είμαστε ως μέλη, φίλοι ή απλοί οπαδοί και ψηφοφόροι «πρώην κάτι». Οχι μόνο γιατί αλλάξαμε εμείς, αλλά γιατί μπορεί στο μεταξύ να άλλαξε αυτό το «κάτι» που ήμασταν, ή απλώς να αποσυντέθηκε. Πριν από μερικά χρόνια κάποιοι ήταν «ποταμάκια», αλλά το «Ποτάμι» δεν υπάρχει πια, αν και αυτοί μπορούν να επικαλούνται την ιδιότητα του πρώην, όπου κι αν είναι σήμερα, σωστά; Γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, που λέει και το κλισέ, κι όπως μας δίδαξε ο Ηράκλειτος όλα τα όντα κινούνται κι αλλάζουν συνεχώς ακριβώς σαν το ποτάμι. Ολα τα πλάσματα, νυν και αεί, είναι κάθε στιγμή «πρώην».

Αλλά αυτή η διαλεκτική της ακατάπαυστης αλλαγής, που έχει κονιορτοποιήσει και ανασυνθέσει το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, τις νεολαίες τους και τις ανθρωπογεωγραφίες τους άπειρες φορές τα τελευταία πενήντα χρόνια, δεν μπορεί να καταργήσει τη διαλεκτική της μνήμης. Η μόνη περιουσία μας είναι η μνήμη. Η ανάμνηση είναι η βάση της γνώσης – και της αυτογνωσίας. Αλλά στην αντίστοιχη αγγλική λέξη re-member (ανα+μέλος) έχει μια ακόμη πιο ισχυρή σημειολογία, γιατί η ανάμνηση γίνεται μια επανασυναρμολόγηση όλων των επιμέρους «πρώην» ιδιοτήτων ενός ατόμου, μιας ομάδας, μιας τάξης, ενός λαού, φυσικά και ενός έθνους. Θυμάμαι όλες τις πολιτικές φάσεις, ιδεολογικά στάδια, κοινωνικά στάτους που πέρασα, σημαίνει τελικά: επανασυναρμολογώ τον εαυτό μου.

Δικαιούμαι να φέρω υπερηφάνως τον τίτλο του πρώην κνίτη; Φυσικά. Δικαιούμαι να το αποκρύπτω; Φυσικά, πάλι, όλοι έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της επινόησης του εαυτού τους με αποσιωπήσεις, λίφτινγκ και προσθετικές επεμβάσεις. Στην αγορά της κατασκευής εαυτών, άλλωστε – Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter- ο καθένας μπορεί να φιλοτεχνήσει ένα βιογραφικό εξωραϊσμένο και ευπώλητο, ακόμη και φωτοσόπ στη φάτσα του μπορεί να κάνει, ή να φουσκώσει τα επαγγελματικά και ακαδημαϊκά προσόντα του με τίτλους σπουδών και δεξιοτήτων αποκτημένους με γκρίζες διαδικασίες. Ο καθένας, δηλαδή, μπορεί να φιλοτεχνήσει τη μυθολογία του εαυτού του, όπως άλλωστε τα σύγχρονα έθνη βασίζουν τις συλλογικές συνειδήσεις σε μυθολογίες που δεν πολυαντέχουν στο φως της ιστορικής έρευνας. Αυτό ισχύει προφανώς για κόμματα και πολιτικές συλλογικότητες.

Αλλά η λογοκρισία και αυτολογοκρισία της μνήμης κατά την επανασυναρμολόγηση του εαυτού μας (ή της συλλογικότητας που υπερασπιζόμαστε την καθαρότητά της) προσκρούει στη μνήμη των άλλων. «Ημουν κι εγώ εκεί». «Αλήθεια; Κι εγώ αλλά δεν σε θυμάμαι». Ή: «Εγώ στα ΚΝΑΤ; Ποτέ!». «Εγώ στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’95; Λάθος κάνεις, με κάποιον με μπερδεύεις». Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θυμάται αυτό που θέλουμε να ξεχαστεί για τους εαυτούς μας. Η αναγνώριση της στοιχειώδους κοινής αλήθειας είναι η βάση για να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Εμείς, οι κοινοί θνητοί, δεν έχουμε την ευχέρεια και τα χρήματα να εξαγοράσουμε τη συλλογική μνήμη με ιδρύματα, πολιτιστικά ινστιτούτα, μέγαρα τέχνης, φιλανθρωπικούς οργανισμούς που αγιογραφούν τους Νιάρχους, τους Ωνάσηδες, τους Λάτσηδες, τους Μποδοσάκηδες και το ληστρικό πέρασμά τους από τον δημόσιο πλούτο και τη νεότερη πολιτική Ιστορία της χώρας. Το δικό μας πέρασμα, ιδιαίτερα όσων αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, ανεξάρτητα από το πόσες «πρώην» κομματικές εντάξεις συνθέτουν αυτή την ιδιότητα, ανεξάρτητα από το πόσες ήττες και οικτρές διαψεύσεις αθροίζει, έχει σημασία να αφήνει ένα ίχνος αλήθειας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι αυτό δεν εξαρτάται πάντα από την ετικέτα και την πολιτική ομπρέλα που επιλέγεις. Κάτω από τις ομπρέλες ενίοτε κρύβονται άθλιοι και αθλιότητες. Οπως έλεγε -πάλι- ο σκοτεινός Ηράκλειτος, “Ηθος ανθρώπω δαίμων” (Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι η μοίρα του).

Τέσσερις διαλέξεις για τη Ρωσική Επανάσταση

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το δελτίο τύπου για την κυκλοφορία του βιβλίου του Βασίλη Λιόση “Τέσσερις διαλέξεις για τη ρωσική επανάσταση”. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Έχουμε υπερβεί τον έναν αιώνα από τη ρωσική επανάσταση, το κομμουνιστικό κίνημα είναι βυθισμένο σε μία πολυετή κρίση αλλά παρόλα αυτά το 1917 συνεχίζει να εγείρει ζωηρές συζητήσεις.

Το ανά χείρας βιβλίο δεν κάνει απλώς μία ταξινόμηση των ιστορικών γεγονότων. Υπάρχουν άλλα πονήματα που αυτό το έχουν ήδη κάνει.

Κυρίως διερευνά τέσσερα ειδικά ζητήματα-ερωτήματα:

α) Ποια η σημασία της επανάστασης του 1905;
β) Ποιο το περιεχόμενο της θεωρητικής διαμάχης Λένιν-Τρότσκι για τον χαρακτήρα της ρωσικής επανάστασης;
γ) Το 1917 συνιστούσε μία πραγματική επανάσταση ή ήταν ένα πραξικόπημα των μπολσεβίκων;
δ) Πώς επέδρασε η ρωσική επανάσταση στην αστική σκέψη και πολιτική;

Οι απαντήσεις των ερωτημάτων αυτών δεν προσβλέπουν σε άγονες ιδεολογικές συγκρούσεις αλλά θέλουν να συνδεθούν με το μέλλον, όσο κι αν αυτό φαίνεται να έχει ξηρασία, όπως λέει ο ποιητής.

Αποχαιρετισμός στον Αντρέα Βογιατζόγλου

/0 Comments/in , /by

Έφυγε από τη ζωή ο Αντρέας Βογιατζόγλου, γραμματέας του Καθοδηγητικού Οργάνου του ΚΚΕ(μ-λ). Στάθηκε με συνέπεια και επιμονή στον επαναστατικό δρόμο για όλη του τη ζωή.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εκφράζει τα συλληπητήριά της στους συντρόφους και στην οικογένεια του Αντρέα Βογιατζόγλου.

Παραθέτουμε την ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ) για τον θάνατό του.

Έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος μας Αντρέας Βογιατζόγλου!

Με τον πιο βαρύ πόνο ανακοινώνουμε ότι σήμερα έφυγε από τη ζωή, ο σύντροφός μας, γραμματέας από το 2010 του Καθοδηγητικού Οργάνου του ΚΚΕ(μ-λ), Αντρέας Βογιατζόγλου. Ο σύντροφός μας Αντρέας πάλεψε εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο με τον καρκίνο που τον χτύπησε ξανά, για δεύτερη φορά μετά τη δεκαετία του 2000, και παρόλο που αγωνίστηκε παλικαρίσια, νικήθηκε.

Γεννημένος το 1955 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία περίπου 8 χρονών και από πολύ νεαρή ηλικία συνάντησε, εμπνεύστηκε και δέθηκε με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες, σε μια εποχή μεγάλων και κρίσιμων μαχών για το κομμουνιστικό κίνημα. Με αυτές τις ιδέες συμμετείχε στην εξέγερση του Νοέμβρη το 1973 στην Αθήνα, και την επόμενη χρονιά που εισάγεται στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη είναι ήδη ενταγμένος στο μ-λ κίνημα και αναλαμβάνει τη θέση του υπεύθυνου της ΠΠΣΠ στη σχολή του. Στο 1ο Συνέδριο της ΠΠΣΠ, το 1977, εκλέγεται στο Κεντρικό Συμβούλιο, ενώ παράλληλα οργανώνεται και στο ΚΚΕ(μ-λ). Όλα τα πρώτα και θερμά χρόνια της μεταπολίτευσης, με την πρωτοπόρα στάση και δράση του σε όλα τα μέτωπα και τα ζητήματα αναδεικνύεται στη Θεσσαλονίκη σε στέλεχος πρώτης γραμμής. Συμμετείχε στο 2ο Συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ) το Μάρτη του 1981, και δίνει μάχες ενάντια στη γραμμή του διαλυτισμού που επικρατεί. Επιστρέφει από τη στρατιωτική του θητεία και εντάσσεται αμέσως στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του ΚΚΕ(μ-λ) και στη δεύτερη Συνδιάσκεψη του 1983 εκλέγεται στο Καθοδηγητικό Όργανο της Οργάνωσης.

Σε όλη του την πορεία από τότε μέχρι και σήμερα η καθοδηγητική του προσφορά είναι καθοριστική για την πορεία της Οργάνωσης, για τις επιλογές της και τις επεξεργασίες της που άφησαν αποτύπωμα και παρακαταθήκες για το κίνημα, για την υπόθεση του λαού. Από τη θέση του γραμματέα του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ), όπου εκλέγεται για πρώτη φορά στην 7η Συνδιάσκεψη του 2010, πρωτοστατεί στη διαμόρφωση κατευθύνσεων και στις μάχες μέσα στο κίνημα για να συγκροτηθούν απαντήσεις πάλης και προοπτικής για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Με αυτή τη μαχητικότητα και το πρωτοπόρο καθοδηγητικό πνεύμα στάθηκε μέχρι και λίγους μήνες πριν το θάνατό του, συμμετέχοντας ενεργά και καθοριστικά στις κομματικές διαδικασίες.

Ο σύντροφός μας ο Αντρέας υπήρξε σε όλη του τη ζωή ατίθασος, μαχητικός, πρωτοπόρος. Δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τα όρια που σε κάθε φάση υπήρχαν για τη συγκρότηση και την ανάπτυξη της Οργάνωσης, της μαζικής πάλης, του κινήματος. Αναζητούσε πάντα τους όρους για τη μετατόπιση αυτών των ορίων, για τη διεύρυνση των αγωνιστικών και επαναστατικών δυνατοτήτων των μαζών. Ειλικρινής και θυελλώδης, επίμονος και αποφασιστικός, λαϊκός και ακούραστος, εχθρός της ρουτίνας και πηγή ο ίδιος ζωντάνιας και δύναμης, αποτελούσε μια προωθητική δύναμη, μια πηγή έμπνευσης και καθηκόντων για όλους. Για τα μέλη και τα στελέχη της Οργάνωσής μας. Για τα μέλη και τα στελέχη των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων, απέναντι στις οποίες στεκόταν συντροφικά και απαιτητικά στη βάση της κοινής δράσης που παράγει αποτελέσματα για το κίνημα και την πάλη των μαζών. Για όλα αυτά είχε κατακτήσει την εκτίμηση και τον σεβασμό στο ευρύτερο αγωνιστικό δυναμικό του κινήματος. Με όλα αυτά και με τη μαχητική συμμετοχή του στους αγώνες στη γειτονιά του και σε όλο το λεκανοπέδιο κέρδιζε την αγάπη και την εκτίμηση των λαϊκών ανθρώπων. Με την ίδια ενέργεια και αγωνία καθοδηγούσε, νοιαζόταν και στήριζε την ανάπτυξη των συντροφικών μας σχέσεων με το TKP/ML, αλλά και με κάθε αγωνιστική-επαναστατική δύναμη της περιοχής και του κόσμου, έχοντας πάντα στην πρώτη γραμμή της σκέψης του την υπόθεση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της φιλίας, της κοινής πάλης των λαών.

Ο σύντροφός μας ο Αντρέας, η προσφορά του, οι ανεξάντλητες δυνάμεις και δυνατότητές του, δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μια ανακοίνωση για το θάνατό του. Παρόλο που ξέραμε πολύ καλά τη μεγάλη επιδείνωση της υγείας του τους τελευταίους μήνες, είναι απίστευτο για μας πως «κοιμήθηκε ο καρχαρίας που πιλοτάρει»! Στις σημερινές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι λαοί και ο λαός μας, η απώλεια του συντρόφου μας γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή, γιατί στόφα σαν του Αντρέα Βογιατζόγλου, στόφα του αμετάπειστου και ακούραστου πρωτοπόρου επαναστάτη κομμουνιστή απαιτεί το αντιπάλεμα αυτών των συνθηκών!

Έχουμε συνεπώς κάθε λόγο να τιμήσουμε τον Αντρέα Βογιατζόγλου και την προσφορά του στην υπόθεση του λαού, στην υπόθεση της πάλης για τη συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Έχουμε κάθε λόγο να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά την πάλη μας εμπνεόμενοι από τις παρακαταθήκες του.

Στη συντρόφισσα της ζωής του και συντρόφισσα μας Ρένα, που μαζί με την κόρη του Δήμητρα πάλεψαν και στάθηκαν δίπλα του κάθε στιγμή όλον αυτόν το δύσκολο καιρό, απευθύνουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια και εκφράζουμε την πιο θερμή μας συμπαράσταση.

Για την ημερομηνία, την ώρα και τον τόπο της πολιτικής κηδείας του συντρόφου μας Αντρέα Βογιατζόγλου θα ενημερώσουμε με νεώτερη ανακοίνωσή μας.

Αθήνα 18-10-2022

Βιασμοί, παιδεραστία και Νέα Δημοκρατία: Στατιστικά παράδοξα και ιδεολογικές συγγένειες

/0 Comments/in /by

Ποια θα έπρεπε να είναι η πιθανότητα να βρίσκεται πίσω από σχεδόν κάθε σκάνδαλο βιασμών, παιδεραστίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης, στέλεχος ή οπαδός της κυβερνώσας παράταξης; 

Θεωρητικά πολύ μικρή. 

Στην πραγματικότητα όμως έχουμε το στατιστικό παράδοξο, ένα σημαντικό ποσοστό τέτοιων εγκλημάτων να σχετίζεται με το άμεσο ή το ευρύτερο δυναμικό της ΝΔ: βουλευτές ή υπουργοί, στελέχη, συνδικαλιστές, μέλη, οπαδοί, υποστηρικτές.  

Από τον βιαστή της Μπεκατώρου Αδαμόπουλο, μέχρι τον βιαστή νεαρών αγοριών Λιγνάδη, από τον παιδεραστή Γεωργιάδη μέχρι τον παιδεραστή και προαγωγό ανηλίκων Μίχο, από τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Δράκο που ελέγχεται για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων και τοκογλυφία μέχρι τον καθηγητή στο ΤΕΙ Σερρών που κατηγορούνταν για φακελάκια και σεξουαλικούς εκβιασμούς σε φοιτήτριες, από τους παπάδες στα Χανιά που βίαζαν ομαδικά νεαρό με νοητική στέρηση μέχρι τους αστυνομικούς στην Ομόνοια που βίασαν την 19χρονη μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα, το κυβερνών κόμμα και ο λαός της “Δεξιάς του Κυρίου” φαίνεται να καταγράφει αξιοπρόσεκτα στατιστικά υψηλά σε εγκλήματα σεξουαλικής φύσης. Οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί, παρόλο που ασπάζονται την ηθική, την οικογένεια και την θρησκεία, φαίνεται να καταγράφουν ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα. 

Σημαίνει αυτό ότι η ΝΔ είναι το κόμμα των παιδεραστών; Όχι.

Το στατιστικό παράδοξο όμως, πρέπει να ερμηνευτεί. 

Και ερμηνεύεται, (είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει), με τη συνάφεια που έχει η κυρίαρχη ιδεολογία, άρα και η ιδεολογία της ΝΔ, με τους βιασμούς, τις παιδοκτονίες, τις γυναικοκτονίες, την παιδεραστία. 

Στην κοινωνία που μας μαθαίνει ότι ο κόσμος ανήκει στους ισχυρούς, γιατί να μην ανήκει στον Μίχο η δωδεκάχρονη; Γιατί να μην την βιάζει, να την εκπορνεύει, να την εκμεταλλεύεται σεξουαλικά και οικονομικά; Ο κόσμος φτιάχτηκε για τους Μίχους, όχι για τις δωδεκάχρονες. Ο δυνατός ζει, ο αδύνατος πεθαίνει. Το είπε ο Πέτσας, το έκανε πράξη ο Μίχος. 

Στην εποχή που ακούμε από τον πορφυρογέννητο γόνο και κληρονομικό πρωθυπουργό ότι “δεν είμαστε όλοι ίσοι” για ποιο λόγο ο ισχυρός Λιγνάδης να μην βιάζει αγόρια από τη θέση κοινωνικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής ισχύος που βρίσκεται; Γιατί να μην αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες από ανηλίκους το εξέχον μέλος της κοινωνίας των αρίστων, πρώην υπουργός και βουλευτής Γεωργιάδης; Αν η ισότητα είναι η αρνητική κληρονομιά του σοσιαλισμού που ηττήθηκε στον εικοστό αιώνα, και σήμερα ο καπιταλισμός κατατάσσει τον καθένα σε ιεραρχική πυραμίδα ανάλογα με την “αξία” του, γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα σε κάθε τέτοια είδηση;

Στην κοινωνία που μαθαίνει στους αστυνομικούς ότι “το κράτος είστε εσείς” (με την παλιότερη διατύπωση Μητσοτάκη), ή τους διαπαιδαγωγεί στην ατιμωρησία και στην πλήρη ασυδοσία, γιατί να μην βιάσουν δύο αστυνομικοί μία 19χρονη, μέσα μάλιστα στο αστυνομικό τμήμα; Πόσο απέχει ο παροξυσμός βίας, το αμόκ βαρβαρότητας, οι χυδαίες ύβρεις και οι ξυλοδαρμοί στις οποίες επιδίδονται καθημερινά οι αστυνομικοί από το να βιάζουν εν ώρα υπηρεσίας και εντός Αστυνομικού Τμήματος;

Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους, δήλωνε η Θάτσερ. Στον ακρότατο βαθμό το έκανε πράξη η Πισπιρίγκου. Το κράτος, η πρόνοια, οι δημόσιες υπηρεσίες, το σχολείο, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι, η αυτοδιοίκηση, οι κοινωνικές δομές, δεν έχουν την παραμικρή αρμοδιότητα όταν οι πόρτες του σπιτιού κλείνουν. Αυτά είναι κρατικίστικα και σοβιετικά κατάλοιπα. Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία το παιδί ανήκει στην οικογένειά του και όχι στην κοινωνία. Τα παιδιά της Πισπιρίγκου ανήκαν ζωή τε και θάνατο στη μητέρα τους. Η 12χρονη ανήκει στη μάνα της (άντε και στον Μίχο). Όχι όμως στο κοινωνικό σύνολο. Όπως και η γυναίκα ανήκει στον άντρα της, το παιδί στον πατέρα του που έχει δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω του, κοκ. 

Το ότι στη Δεξιά μαζεύτηκαν μετεμφυλιακά όλα τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, όλος ο εσμός των μαυραγοριτών, των καταδοτών, των εκβιαστών και των προαγωγών, δεν φτάνει για να εξηγήσει το αξιοπρόσεκτο στατιστικά φαινόμενο να κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε κύκλωμα μαστροπείας, βιασμών, παιδεραστίας δεξιοί και ακροδεξιοί.

Ούτε φυσικά αρκεί το γεγονός ότι οι παραβατικοί προσκολλώνται σε κόμματα εξουσίας για να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους για τις παράνομες δραστηριότητές τους. 

Οι αιτίες είναι βαθύτερες. 

Ο πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός κανιβαλισμός, ο πρωτόγνωρος αγριανθρωπισμός, η έξαρση της παλιανθρωπιάς, η σήψη και η μπόχα, η εκμετάλλευση των αδύναμων, ο εκβιασμός των αδυνάτων, προκύπτουν ευθέως από την κυρίαρχη ιδεολογία, την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, την ιδεολογία του καπιταλισμού, τον homo homini lupus, τον άνθρωπο που είναι λύκος για τον συνάνθρωπο.

Προκύπτουν ευθέως από την απαίτηση των κυρίαρχων να αφήσουμε πίσω τη σκουριά του σοσιαλισμού, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα κοινωνικά δικαιώματα, και να κάνουμε όραμά μας την αριστεία, το εντερπρενερσιπ, τον ανταγωνισμό, το πάτημα του άλλου στο λαιμό, τα ηγετικά προσόντα, την ατομική επιτυχία. 

Και προκύπτουν και από το γεγονός ότι έχουμε τα τελευταία χρόνια μια κοινωνία ακόμα πιο ηττημένη, ακόμα πιο βουλιαγμένη, βουτηγμένη στην ιδιώτευση και στην απόσυρση, με το ενδιαφέρον της να εξαντλείται στην οικονομική της επιβίωση.

Το πρόβλημα με τον Μητσοτάκη δεν είναι το στατιστικά αξιοπρόσεκτο γεγονός ότι στον άμεσο περίγυρό του βρέθηκαν (προς το παρόν) δύο (2) βιαστές ανηλίκων. Είναι κυρίως το γεγονός ότι υπηρετεί και προάγει την ιδεολογία που θέλει τον δυνατό να κυριαρχεί επί του αδύνατου. Τον ισχυρό να εκμεταλλεύεται τον ανίσχυρο.   

Αν αυτό η άρχουσα τάξη το κάνει πράξη οικονομικά και κοινωνικά, οι Μίχος, Γεωργιάδης, Λιγνάδης και λοιποί, γιατί να μην το κάνουν πράξη και σεξουαλικά;

Το Ευρώ χωρίς τη Γερμανία

/0 Comments/in /by

Η αντίδραση στο σαμποτάζ τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream 1 και 2 σε τέσσερα σημεία τη Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου, έχει επικεντρωθεί σε εικασίες σχετικά με το ποιος το έκανε και αν το ΝΑΤΟ θα κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ανακαλύψει την απάντηση. Ωστόσο, αντί για πανικό, υπήρξε ένας μεγάλος αναστεναγμός διπλωματικής ανακούφισης, ακόμη και ηρεμίας. Η απενεργοποίηση αυτών των αγωγών τερματίζει την αβεβαιότητα και τις ανησυχίες των διπλωματών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, οι οποίες παραλίγο να φτάσουν σε βαθμό κρίσης την προηγούμενη εβδομάδα, όταν πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στη Γερμανία με αίτημα να τερματιστούν οι κυρώσεις και να τεθεί σε λειτουργία ο Nord Stream 2 για την επίλυση της ενεργειακής έλλειψης.

Η γερμανική κοινή γνώμη άρχισε να καταλαβαίνει τι σήμαινε ότι οι χαλυβουργίες, οι εταιρείες λιπασμάτων, οι εταιρείες γυαλιού και οι εταιρείες χαρτιού τουαλέτας έκλειναν. Οι εταιρείες αυτές προέβλεπαν ότι θα έπρεπε να βάλουν λουκέτο εξ ολοκλήρου -ή να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες- εάν η Γερμανία δεν αποσυρόταν από τις εμπορικές και νομισματικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν επέτρεπε να ξαναρχίσουν οι εισαγωγές φυσικού αερίου και πετρελαίου πιθανότατα υποχωρώντας από την αστρονομική οκταπλάσια έως δεκαπλάσια αύξησή της τιμής τους.

Ωστόσο, το γεράκι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η Βικτόρια Νούλαντ, είχε ήδη δηλώσει τον Ιανουάριο ότι “με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει” αν η Ρωσία απαντήσει στις επιταχυνόμενες στρατιωτικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ/Ουκρανίας στις ρωσόφωνες ανατολικές περιοχές. Ο πρόεδρος Μπάιντεν υποστήριξε την αμερικανική επιμονή στις 7 Φεβρουαρίου, υποσχόμενος ότι “δεν θα υπάρξει πλέον Nord Stream 2. Θα βάλουμε τέλος σε αυτό. … Σας υπόσχομαι ότι θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε”.

Οι περισσότεροι παρατηρητές υπέθεσαν απλώς ότι οι δηλώσεις αυτές αντανακλούσαν το προφανές γεγονός ότι οι Γερμανοί πολιτικοί ήταν πλήρως στο τσεπάκι των ΗΠΑ/του ΝΑΤΟ. Επέμειναν σταθεροί στην άρνησή τους να αδειοδοτήσουν τον Nord Stream 2, και ο Καναδάς σύντομα κατάσχεσε τους συμπιεστές της Siemens που χρειάζονταν για να στείλουν φυσικό αέριο μέσω του Nord Stream 1. Αυτό φάνηκε να διευθετεί τα πράγματα μέχρι που η γερμανική βιομηχανία – και ένας αυξανόμενος αριθμός ψηφοφόρων – άρχισαν τελικά να υπολογίζουν τι ακριβώς θα σήμαινε για τη γερμανική βιομηχανική βάση ο αποκλεισμός του ρωσικού φυσικού αερίου.

Η προθυμία της Γερμανίας να επιβάλει στον εαυτό της μια οικονομική ύφεση κλονιζόταν – αν και όχι οι πολιτικοί της ή η γραφειοκρατία της ΕΕ. Αν οι Γερμανοί πολιτικοί έβαζαν πρώτα τα γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα και το βιοτικό επίπεδο, θα έσπαγαν οι κοινές κυρώσεις του ΝΑΤΟ και το μέτωπο του Νέου Ψυχρού Πολέμου. Η Ιταλία και η Γαλλία θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Αυτός ο εφιάλτης της ευρωπαϊκής διπλωματικής ανεξαρτησίας κατέστησε επιτακτική την ανάγκη να αφαιρεθούν οι αντιρωσικές κυρώσεις από τα χέρια των δημοκρατικών διαδικασιών και να διευθετηθούν τα πράγματα με το σαμποτάζ των δύο αγωγών. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια πράξη βίας, αποκατέστησε την ηρεμία στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών πολιτικών.

Δεν υπάρχει πλέον αβεβαιότητα για το αν η Ευρώπη μπορεί και να ξεφύγει από τους στόχους του Νέου Ψυχρού Πολέμου των ΗΠΑ, αποκαθιστώντας το αμοιβαίο εμπόριο και τις επενδύσεις με τη Ρωσία. Αυτή η επιλογή έχει πλέον αποκλειστεί. Η απειλή ότι η Ευρώπη θα απομακρυνθεί από τις εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας έχει λυθεί, φαινομενικά για το ορατό μέλλον, καθώς η Ρωσία ανακοίνωσε ότι καθώς η πίεση του φυσικού αερίου πέφτει σε τρεις από τους τέσσερις αγωγούς, η έγχυση αλμυρού νερού θα διαβρώσει ανεπανόρθωτα τους σωλήνες. (Tagesspiegel, 28 Σεπτεμβρίου.)

Πού πηγαίνουν το ευρώ και το δολάριο από εδώ και πέρα;

Εξετάζοντας πώς αυτή η εμπορική “λύση” θα αναδιαμορφώσει τη σχέση μεταξύ του δολαρίου και του ευρώ, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί δεν έχουν συζητηθεί ανοιχτά οι φαινομενικά προφανείς συνέπειες της διακοπής των εμπορικών δεσμών της Γερμανίας, της Ιταλίας και άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών με τη Ρωσία. Η “συζήτηση για τις κυρώσεις” έχει λυθεί με ένα γερμανικό και μάλιστα πανευρωπαϊκό οικονομικό κραχ. Για την Ευρώπη, η επόμενη δεκαετία θα είναι μια καταστροφή. Μπορεί να υπάρξουν αλληλοκατηγορίες για το τίμημα που πλήρωσε επειδή άφησε την εμπορική της διπλωματία να υπαγορεύεται από το ΝΑΤΟ, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν περιμένει (ακόμη) ότι θα ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Αυτό που αναμένεται είναι να καταρρεύσει το βιοτικό της επίπεδο.

Οι βιομηχανικές εξαγωγές της Γερμανίας ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που στήριζε την ισοτιμία του ευρώ. Το μεγάλο δέλεαρ για τη Γερμανία για να μεταβεί από το γερμανικό μάρκο στο ευρώ ήταν ότι έτσι θα μπορούσε να αποφύγει την άνοδο της συναλλαγματικής ισοτιμίας του γερμανικού μάρκου εξαιτίας του πλεονάσματος των εξαγωγών της σε βαθμό που τα γερμανικά προϊόντα να βρεθούν εκτός των παγκόσμιων αγορών. Η επέκταση του νομίσματος ώστε να συμπεριλάβει την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλες χώρες με ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών θα απέτρεπε την εκτίναξη του νομίσματος στα ύψη. Και αυτό θα προστάτευε την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής βιομηχανίας.

Μετά την εισαγωγή του το 1999 στα 1,12 δολάρια, το ευρώ όντως βυθίστηκε στα 0,85 δολάρια μέχρι τον Ιούλιο του 2001, αλλά ανέκαμψε και πράγματι ανήλθε στα 1,58 δολάρια τον Απρίλιο του 2008. Έκτοτε διολισθαίνει σταθερά προς τα κάτω και από τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους οι κυρώσεις οδήγησαν την ισοτιμία του ευρώ κάτω από την ισοτιμία με το δολάριο στα 0,97 δολάρια αυτή την εβδομάδα. Ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν η άνοδος των τιμών του εισαγόμενου φυσικού αερίου και πετρελαίου, καθώς και προϊόντων όπως το αλουμίνιο και τα λιπάσματα που απαιτούν μεγάλες ενεργειακές εισροές για την παραγωγή τους. Και καθώς η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ υποχωρεί έναντι του δολαρίου, το κόστος διαχείρισης του χρέους του σε δολάρια ΗΠΑ – ο συνήθης όρος για τις συνεργαζόμενες εταιρείες με Αμερικανικές πολυεθνικές – θα αυξηθεί, συμπιέζοντας τα κέρδη τους.

Αυτό δεν είναι το είδος της ύφεσης που οι “αυτόματοι σταθεροποιητές” μπορούν να επεξεργαστούν “μέσω της μαγείας της αγοράς” για να αποκαταστήσουν την οικονομική ισορροπία. Η ενεργειακή εξάρτηση είναι δομική. Και οι ίδιοι οι οικονομικοί κανόνες της ευρωζώνης περιορίζουν τα δημοσιονομικά της ελλείμματα σε μόλις 3% του ΑΕΠ. Αυτό εμποδίζει τις εθνικές κυβερνήσεις της να στηρίξουν την οικονομία με ελλειμματικές δαπάνες. Οι υψηλότερες τιμές της ενέργειας και των τροφίμων – και η εξυπηρέτηση του χρέους σε δολάρια – θα αφήσουν πολύ λιγότερο εισόδημα για να δαπανηθεί σε αγαθά και υπηρεσίες.

Φαίνεται περίεργο ότι το αμερικανικό χρηματιστήριο εκτινάχθηκε – 500 μονάδες για τον Dow Jones Industrial Average την Τετάρτη. Ίσως επρόκειτο απλά για μια παρέμβαση της Plunge Protection Team που προσπάθησε να καθησυχάσει τον κόσμο ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά η οικονομική πραγματικότητα σήκωσε το άσχημο κεφάλι της την Πέμπτη και το χρηματιστήριο επέστρεψε τα πλασματικά κέρδη του.

Είναι αλήθεια ότι το τέλος του γερμανικού βιομηχανικού ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες σφραγίστηκε στο εμπορικό ισοζύγιο. Αλλά στο ισοζύγιο κεφαλαίου, η υποτίμηση του ευρώ θα μειώσει την αξία των αμερικανικών επενδύσεων στην Ευρώπη και την αξία σε δολάρια των όποιων κερδών που μπορεί να αποφέρουν ακόμη αυτές οι επενδύσεις καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία συρρικνώνεται. Έτσι, τα δηλωθέντα κέρδη των αμερικανικών πολυεθνικών θα μειωθούν.

Ως τελευταίο λάκτισμα, ο Pepe Escobar επισήμανε στις 28 Σεπτεμβρίου ότι “η Γερμανία είναι συμβατικά υποχρεωμένη να αγοράζει τουλάχιστον 40 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού αερίου ετησίως μέχρι το 2030. … Η Gazprom έχει το νόμιμο δικαίωμα να πληρωθεί ακόμη και χωρίς να στείλει αέριο. Αυτό είναι το πνεύμα ενός μακροπρόθεσμου συμβολαίου. … Το Βερολίνο δεν παίρνει όλο το φυσικό αέριο που χρειάζεται, αλλά και πάλι πρέπει να πληρώνει”. Μοιάζει με μια μακρά δικαστική διαμάχη προτού τα χρήματα αλλάξουν χέρια – αλλά η ικανότητα της Γερμανίας να πληρώσει θα αποδυναμώνεται συνεχώς.

Για το θέμα αυτό, η ικανότητα πολλών χωρών να πληρώσουν φτάνει ήδη στο σημείο θραύσης.

Η επίδραση των αμερικανικών κυρώσεων και ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος εκτός Ευρώπης

Οι διεθνείς πρώτες ύλες εξακολουθούν να τιμολογούνται κυρίως σε δολάρια, οπότε η άνοδος της συναλλαγματικής ισοτιμίας του δολαρίου θα αυξήσει αναλογικά τις τιμές εισαγωγής για τις περισσότερες χώρες. Αυτό το πρόβλημα της συναλλαγματικής ισοτιμίας εντείνεται από τις κυρώσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, οι οποίες ανεβάζουν τις παγκόσμιες τιμές του φυσικού αερίου, του πετρελαίου και των σιτηρών. Πολλές χώρες της Ευρώπης και του Παγκόσμιου Νότου έχουν ήδη φθάσει στα όρια της ικανότητάς τους να εξυπηρετούν τα χρέη τους σε δολάρια, και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την πανδημία του Covid. Δεν έχουν την πολυτέλεια να εισάγουν την ενέργεια και τα τρόφιμα που χρειάζονται για να ζήσουν, αν πρέπει να πληρώσουν τα εξωτερικά τους χρέη. Η παγκόσμια οικονομία υπερβαίνει πλέον τα όρια του χρέους της, οπότε κάτι πρέπει να γίνει.

Την Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου, όταν έγινε γνωστή η είδηση των επιθέσεων κατά των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν έχυσε κροκοδείλια δάκρυα και δήλωσε ότι η επίθεση κατά των ρωσικών αγωγών δεν ήταν “προς το συμφέρον κανενός”. Αλλά αν όντως ίσχυε αυτό, κανείς δεν θα είχε επιτεθεί στους αγωγούς φυσικού αερίου.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι Αμερικανοί υπεύθυνοι στρατηγικής διαθέτουν ένα σχέδιο παιχνιδιού για το πώς θα προχωρήσουν από εδώ και πέρα, και ότι θα το υλοποιήσουν έτσι ώστε να είναι όντως στην κατεύθυνση που οι νεοσυντηρητικοί ισχυρίζονται ότι είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ – δηλαδή τη διατήρησης μιας μονοπολικής νεοφιλελευθεροποιημένης και χρηματιστικοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας για όσο περισσότερο μπορούν.

Εδώ και καιρό έχουν ένα σχέδιο για τις χώρες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα εξωτερικά τους χρέη. Το ΔΝΤ θα τους δανείσει τα χρήματα, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα-οφειλέτης θα συγκεντρώσει το συνάλλαγμα για να αποπληρώσει τα (ολοένα και ακριβότερα) δάνεια σε δολάρια, ιδιωτικοποιώντας ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία, την κληρονομιά φυσικών πόρων και άλλα περιουσιακά στοιχεία, κυρίως σε Αμερικανούς χρηματοοικονομικούς επενδυτές και τους συμμάχους τους.

Θα πετύχει; Ή θα ενωθούν οι χώρες-οφειλέτες και θα βρουν τρόπους να αποκαταστήσουν τον φαινομενικά χαμένο κόσμο των προσιτών τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, των τιμών των λιπασμάτων, των σιτηρών και άλλων τροφίμων καθώς και των μετάλλων ή των πρώτων υλών που παρέχονται από τη Ρωσία, την Κίνα και τους συμμάχους Ευρασιατικούς γείτονές τους;

Αυτή είναι η επόμενη μεγάλη ανησυχία για τους διαμορφωτές της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ. Φαίνεται λιγότερο εύκολο να επιλυθεί από ό,τι έγινε μέσω του σαμποτάζ των Nord Stream 1 και 2. Αλλά η λύση φαίνεται να είναι μέσω της συνήθους αμερικανικής προσέγγισης: κάτι στρατιωτικής φύσης, νέες έγχρωμες επαναστάσεις. Ο στόχος είναι να αποκτήσουν την ίδια δύναμη πάνω στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου και της Ευρασίας που η αμερικανική διπλωματία ασκούσε πάνω στη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες μέσω του ΝΑΤΟ.

Αν δεν δημιουργηθεί μια θεσμική εναλλακτική λύση στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Δικαστήριο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τους πολυάριθμους οργανισμούς του ΟΗΕ που σήμερα λειτουργούν μεροληπτικά, εξαρτημένοι από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους τοποτηρητές τους, οι επόμενες δεκαετίες θα δουν την οικονομική στρατηγική των ΗΠΑ για οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία να εξελίσσεται όπως έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον.

Το πρόβλημα είναι ότι σε σχέση με τα σχέδιά της, μέχρι στιγμής ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι αντιρωσικές κυρώσεις έχουν λειτουργήσει ακριβώς αντίστροφα από ό,τι είχε ανακοινωθεί. Αυτό μπορεί να δώσει κάποια ελπίδα για το μέλλον του κόσμου. Η αντίθεση, ακόμη και η περιφρόνηση των Αμερικανών διπλωματών προς άλλες χώρες που ενεργούν με βάση τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και τις δικές τους κοινωνικές αξίες είναι τόσο ισχυρή που δεν είναι πρόθυμοι να σκεφτούν πώς ακριβώς αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να αναπτύξουν τη δική τους εναλλακτική λύση στο παγκόσμιο σχέδιο των ΗΠΑ.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πόσο επιτυχώς αυτές οι άλλες χώρες μπορούν να αναπτύξουν την εναλλακτική τους νέα οικονομική τάξη και πώς μπορούν να προστατευτούν από τη μοίρα που μόλις επέβαλε στον εαυτό της η Ευρώπη για την επόμενη δεκαετία.

Πηγή: naked capitalism

Δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο

/0 Comments/in /by

Είναι σαφές ότι από την αρχή η Ρωσία προσπάθησε, έστω και αν αυτό μεγένθυνε τις δικές της απώλειες, να περιοριστεί σε εντελώς στρατιωτικούς στόχους μέσω «χειρουργικών» χτυπημάτων. Οι απώλειες σε αμάχους από Ουκρανικής πλευράς είναι πραγματικά αμελητέες σε σύγκριση με το μέγεθος των επιχειρήσεων–μια σύγκριση με τις απώλειες των Ιρακινών αμάχων κατά την αντίστοιχου χρόνου διάρκεια των Αμερικανικών επιχειρήσεων στο Ιράκ (εκατό φορές περισσότεροι άμαχοι νεκροί και σακατεμένοι) το αποδεικνύει.

Αντίθετα, η Ουκρανία από την αρχή επιδιώκει να εμπλέξει τη Ρωσία σε ολοκληρωτικό πόλεμο, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει το ΝΑΤΟ σε άμεση επέμβαση–πράγμα που πάντα ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα στρατηγικός στόχος της Ουκρανίας. Οι Ουκρανικοί βομβαρδισμοί αποκλειστικά αμάχων στο Ντονμπάς, στη Ζαπορίζια και στην Χερσώνα αποτελούν μόνιμο και καθημερινό φρικιαστικό “φόντο” αυτού του πολέμου.

Η Ρωσία σπατάλησε πολύ χρόνο και έκαψε τη στρατηγική πρωτοβουλία που διέθετε χάριν της επιδίωξής της να βρεθεί κάποιος τρόπος συμφωνίας με την Ουκρανία. Κατά τη γνώμη μου, οι πράξεις της Ρωσίας δεν συμβαδίζουν με τις εκτιμήσεις που (είναι η αλήθεια, μόνο τελευταία) διατυπώνει ο Πούτιν ότι η Δύση πάντα αποσκοπούσε στη διάλυσή της ως κράτος. Η Ρωσία οδηγήθηκε σε άσχημη θέση άμυνας επειδή παρέμεινε αναποφάσιστη (και παραμένει ενδεχομένως ακόμη) για τον χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Ναι, οι Δυτικοί υποδαυλίζουν και ενισχύουν με κάθε τρόπο την αυτοκτονική συμπεριφορά της Ουκρανίας. Αλλά είναι η υποχωρητικότητα και η προτάσεις καλής θέλησης προς ώτα μη ακουόντων ο τρόπος χειρισμού αυτής της κατάστασης;

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα «Ρωσικής αυτοσυγκράτησης» που κατέληξε μπούμερανγκ σε βάρος της Ρωσικής «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης» είναι η άρνηση της Ρωσίας να χτυπήσει γέφυρες και σιδηροδρομικούς κόμβους, εκτός και αν εκεί βρισκόταν άμεσα συγκεντρωμένο στρατιωτικό υλικό. Ουσιαστικά, μεγάλο μέρος των μεταφορών των εφοδίων από τη Δύση προς το μέτωπο διεξαγόταν και διεξάγεται χωρίς σοβαρή παρεμπόδιση, στο όνομα του να μην πληγεί η Ουκρανική πολιτική υποδομή, τη στιγμή που η Ουκρανία πλήττει όσο περισσότερο μπορεί τις αντίστοιχες Ρωσικές υποδομές, όχι μόνο στο Ντονμπάς και τη Χερσώνα, αλλά και στην Κριμαία, στο Μπέλγκοροντ και στο Κουρσκ.

Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις έχουν εντοπίσει από τις αρχές του καλοκαιριού ότι οι Ρωσικές δυνάμεις στην ξηρά ήταν πολύ αδύνατες και δε θα μπορούσαν να κρατήσουν το μέτωπο σε περίπτωση Ουκρανικής αντεπίθεσης. Ρώσοι στρατηγοί είχαν ζητήσει επιστράτευση εδώ και μήνες προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Αντ’ αυτού, μακαρίως οι Ρωσικές αρχές μοίραζαν Ρωσικά διαβατήρια στους κατοίκους της περιοχής του Χαρκόβου και ο Ρωσικός προπαγανδιστικός μηχανισμός διαφήμιζε τις νέες πινακίδες κυκλοφορίας που έμπαιναν στα αυτοκίνητα των κατοίκων της περιοχής του Ίζιουμ, σύμφωνα με τις οποίες αυτά πλέον ανήκαν σε μια νέα περιοχή—του Χαρκόβου—στο Ρωσικό σύστημα ταξινόμησης.

Αυτές τις μέρες εκδηλώνεται ένα κύμα περιστολής των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων σε πολλές πόλεις της Ρωσίας με στόχο τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να δοθούν για την ενίσχυση του στρατού, κυρίως σε είδη πρώτης ανάγκης για τους στρατιώτες. Μοιάζει αυτή η πρωτοβουλία να έχει ενοχλήσει τόσο την Ρωσική προεδρία όσο και το υπουργείο άμυνας. Η αιτία είναι ότι κάτι τέτοιο θα διαταράξει την εικόνα της “κανονικότητας” που καλλιεργείται από τον Ρωσικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, η οποία συνεχίζεται ακόμη και μετά από όλα όσα έχουν συμβεί. Ενώ στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία αυτή ακριβώς έρχεται να φέρει σε επαφή το Ρωσικό κοινό με την πραγματικότητα, ζητώντας του να «συνεισφέρει».

Κατά την πρόσφατη μερική επιστράτευση αναφέρθηκαν πάμπολλα περιστατικά όπου εκατοντάδες επίστρατοι παρατιόντουσαν στη γη του πουθενά, στο ύπαιθρο ή σε ακίνητα τραίνα, για μέρες, χωρίς φαγητό και κρεβάτια. Επίσης πάρα πολλά περιστατικά ελλιπούς εφοδιασμού, τον οποίο οι στρατιώτες έπρεπε να προμηθευτούν από ιδιωτικές πηγές.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι ο Ρωσικός κρατικός μηχανισμός δεν το έχει πάρει απόφαση ότι διεξάγεται ΠΟΛΕΜΟΣ. Καλώς ή κακώς όμως, πόλεμος διεξάγεται και δεν έχει νόημα, από τη στιγμή που αυτός διεξάγεται και η Ουκρανική πλευρά όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει, αλλά απαιτεί και την άνευ όρων συνθηκολόγηση της …Ρωσίας, να συντηρείται μια επίφαση «κανονικότητας», που τελικά μόνο κακό προκαλεί στην κοινωνία, όταν αυτή τελικά συνειδητοποιεί πώς έχουν τα πράγματα.

Τα χαστούκια που δέχεται αυτός ο “Ρωσικός” τρόπος διεξαγωγής του πολέμου έρχονται απανωτά, με τελευταίο την αχρήστευση της γέφυρας της Κριμαίας, που θα μπορούσε να έχει σοβαρότατες συνέπειες στον εφοδιασμό των στρατευμάτων της Χερσώνας όπου δίνεται μάχη επιβίωσης, ακόμη και αν αυτή η αχρήστευση κρατήσει λίγες ημέρες ή εβδομάδες[i]. Και να μην αναφερθούμε στην περίπτωση επίθεσης των Ουκρανών προς Μελιτόπολη και Μαριούπολη…

Θα συνέλθει η Ρωσική διοίκηση; Αν δεν σκοπεύει να το πράξει, τότε καλύτερα θα είναι να προχωρήσει στην άνευ όρων συνθηκολόγηση που ζητάνε οι Ουκρανοί. Τουλάχιστον έτσι θα σωθούν και κάποιες ζωές, έστω και αν ακολουθήσει εκατόμβη για τους Ρωσόφωνους πληθυσμούς που θα παραδοθούν στο έλεος των νεο-ναζί.

Διαφορετικά, είναι καιρός να δοθούν τα πραγματικά δεδομένα στον Ρωσικό λαό, να ενημερωθεί και να αποφασίσει αν η Ρωσία θα πολεμήσει στα σοβαρά για την ακεραιότητα της χώρας του. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν γίνεται να μείνει και η πίττα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

[i] Νεότερη ανακοίνωση του υπουργείου μεταφορών εκτιμά ότι η σιδηροδρομική επικοινωνία θα αποκατασταθεί σήμερα στις 20:00 ώρα Μόσχας (και Ελλάδας).