Άρθρα

New York Times: Οι ΗΠΑ επιθυμούν αλλαγή στρατηγικής από το Κίεβο και αποστέλλουν στρατηγό επί τόπου για να επιβλέπει την εφαρμογή της νέας στρατηγικής

 «Οι ΗΠΑ έχουν παράσχει τεράστια στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη στο καθεστώς του Κιέβου κατά τα τελευταία δύο χρόνια» (ΝΥΤ) ενώ ήδη στο παρελθόν είχαν ξοδέψει 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να προετοιμάσουν την αλλαγή καθεστώτος που κατέληξε στο πραξικόπημα του 2014[1], αυτό που ο τότε πρόεδρος Ομπάμα είχε περιγράψει ως «μεσολάβηση των ΗΠΑ για την μετάβαση της εξουσίας στην Ουκρανία» Φωτογραφία του Tyler Hicks/The New York Times

Στους ΝΥΤ εμφανίστηκε στις 11 Δεκεμβρίου ένα σημαντικό άρθρο/ρεπορτάζ που κάνει ανασκόπηση των αποτυχιών των δυνάμεων του Κιέβου. Η βασική είδηση είναι ότι οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η στρατηγική των δυνάμεων του Κιέβου, που οδήγησε στο φιάσκο της θερινής αντεπίθεσης, οφείλει να αλλάξει και ανέλαβαν την καθοδήγηση αυτού του έργου. Προς τούτο στέλνεται αμερικανός ειδικός στρατηγός στο Κίεβο ενώ θα επαναληφθούν τα πολεμικά παιχνίδια (δηλαδή ασκήσεις επί χάρτου από τα ΝΑΤΟικά επιτελεία με χρήση προσομοιώσεων από υπολογιστές) σύντομα στη Γερμανία με κατεύθυνση την παραπέρα μελέτη της ακολουθητέας στρατηγικής.

Αν αυτά δεν γίνουν αποδεκτά από τους Ουκρανούς, λέει το άρθρο, τότε αυτοί κινδυνεύουν να χάσουν τον πόλεμο μέσα στο 2024. Στο σημείο αυτό επισημαίνεται επίσης ότι το Κίεβο επιβιώνει χάρη στην αμερικανική βοήθεια, η οποία θα περικοπεί αν εδραιωθεί η άποψη ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία χάνεται—δηλαδή εδώ έμμεσα ασκείται ένας εκβιασμός προκειμένου να πειθαρχήσουν όσοι στο Κίεβο ενδεχομένως διαφωνούν με τις αμερικανικές υποδείξεις. Και εδώ η καμπάνα χτυπά πρώτα-πρώτα για τον ίδιο τον Ζελένσκι, του οποίου οι εμμονές παρουσιάζονται πλέον από διαπρεπή αμερικανικά ΜΜΕ (π.χ. από το περιοδικό TIME) ως καταστροφικές για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Η ουσία της προτεινόμενης αναθεώρησης της στρατηγικής των δυνάμεων του Κιέβου είναι η επιδίωξη οι δυνάμεις αυτές να περάσουν σε άμυνα και μάλιστα οργανωμένη κατά τα πρόσφατα καταξιωμένα ρωσικά πρότυπα. Για όσους παρακολουθούμε στενά τις απόψεις των αμερικανών στρατιωτικών αναλυτών, των δημοσιεύσεων από τα ποικίλα think tanks κ.λπ., κ.λπ. αυτή η μεταστροφή αποτελεί σαφή αιτία καγχασμών, καθώς μέχρι πρόσφατα ακούγαμε ψαλμούς και ύμνους υπέρ της ΝΑΤΟικής στρατηγικής των συνδυασμένων όπλων, του ‘πολέμου ελιγμών’, κ.λπ. Μάλιστα, η μέχρι πρόσφατα διακινούμενη άποψη των συστημικών αμερικανικών ΜΜΕ ήταν ότι η ‘μεγαλειώδης ουκρανική αντεπίθεση’ απέτυχε ακριβώς επειδή οι εκπαιδευθείσες από το ΝΑΤΟ ταξιαρχίες δεν κατάφεραν να αφομοιώσουν αυτό το στρατηγικό δόγμα των πολεμικών επιχειρήσεων, στο οποίο είχε δοθεί και η έμφαση κατά την εκπαίδευσή τους.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο του άρθρου είναι η παρατήρηση (η οποία και γράφεται ανοικτά) ότι με την αποστολή του αμερικανού στρατηγού στο Κίεβο για να διευθύνει από κοντά τις επιχειρήσεις, επιβλέποντας την εφαρμογή της νέας στρατηγικής, περνάμε σε μια νέα φάση της εμπλοκής των αμερικανών στον πόλεμο. Διότι μέχρι τώρα—λέει το άρθρο—είχαμε σαφή αποφυγή αποστολής ‘στρατιωτικών συμβούλων’ σε μόνιμη βάση. Αυτός ο ‘αυτοπεριορισμός’—όπως τον αποκαλεί το άρθρο—τώρα αίρεται με την εν τέλει μόνιμη παρουσία του αμερικανού στρατηγού στο Κίεβο, οπότε έχει ανοίξει ο δρόμος για την αποστολή και άλλων ‘συμβούλων’ σε μόνιμη βάση. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι κάπως έτσι άρχισε η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.

Στα πλαίσια του λεγόμενου ‘blame game’, δηλαδή της επινόησης αφηγήσεων που να ρίχνουν την ευθύνη των αποτυχιών ο ένας στον άλλο, οι NYT αντιπαραθέτουν τη συντηρητική στρατηγική άμυνας, που πλέον προτείνουν οι αμερικανοί στρατιωτικοί για το Κίεβο, στην επιλογή των ιθυνόντων του Κιέβου για εντυπωσιακά χτυπήματα στόχων εντός της Ρωσίας (σαμποτάζ σε τραίνα, δολοφονίες, κ.λπ.) με στόχο τον εντυπωσιασμό και τις δημόσιες σχέσεις. Το άρθρο παρατηρεί ότι οι αξιωματούχοι του Κιέβου βρίσκονται εκτός πραγματικότητας μη αντιλαμβανόμενοι τα όρια της αμερικανικής βοήθειας καθώς ζητούν εκατομμύρια οβίδες και άλλα εφόδια, που απλούστατα δεν υπάρχουν. Το 2024, επισημαίνει το άρθρο, κινδυνεύει να είναι έτος ήττας αν το Κίεβο δεν αλλάξει στρατηγική.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τον νυν στρατηγό τριών αστέρων Antonio Aguto Jr. ο οποίος ανέλαβε την από κοντά επίβλεψη της τήρησης της αλλαγής στρατηγικής την οποία απαίτησαν οι ΗΠΑ από το καθεστώς του Κιέβου. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στις 20 Αυγούστου του 2016 στο κέντρο εκπαίδευσης του Ουκρανικού στρατού στο Yavoriv της Ουκρανίας, το οποίο φέρει τον ευφημιστικό τίτλο ‘Διεθνές Κέντρο για την Ειρήνευση και την Ασφάλεια‘ (International Peacekeeping and Security Center). Είναι ενδιαφέρον ότι και οι τρεις άλλοι αξιωματικοί—δύο συνταγματάρχες και ένας αντισυνταγματάρχης—που παρακολουθούν τις οδηγίες του Aguto στο Ουκρανικό κέντρο εκπαίδευσης είναι αμερικανοί.  Μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, το κέντρο του Yavoriv στην Γαλικία (15 μίλια από τα σύνορα) αποτέλεσε βασικό χώρο εκπαίδευσης των νέων μονάδων του Ουκρανικού στρατού από ΝΑΤΟικούς αξιωματικούς και συμβούλους ενώ μετά τον Φεβρουάριο του 2022 αποτέλεσε και κέντρο σύναξης μισθοφόρων. Το κέντρο έχει έκτοτε πληγεί επανειλημμένα από πυραυλικές επιθέσεις της Ρωσίας, με σημαντικότερη αυτήν της 13ης Μαρτίου 2022 με πάνω από 150 ξένους ‘εθελοντές’ νεκρούς.     

Όμως εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η στρατηγική της θερινής μεγαλειώδους αντεπίθεσης-φιάσκο επίσης είχε σχεδιαστεί από τους Αμερικανούς σε πολεμικά παιχνίδια στη Γερμανία. Είναι τα αμερικανικά σχέδια που οδήγησαν στις μεγάλες καταστροφές τον στρατό του Κιέβου ήδη από τις πρώτες ώρες της ‘μεγαλειώδους αντεπίθεσης’.

Είναι άγνωστος ο λόγος που οι αμερικανοί πιστεύουν ότι τώρα θα σταθούν πιο τυχεροί με την νέα στρατηγική, παρόλο που εδώ και πολλούς μήνες έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτό που όντως συμφέρει τους αμερικανούς είναι το πέρασμα στην άμυνα και το μακροχρόνιο ‘μάτωμα’ της Ρωσίας μια και οι ελίτ του Κιέβου δέχονται να αναλάβουν τον ρόλο του αυτόχειρα.

Όμως, μετά και την καταστροφή και του τρίτου κατά σειρά στρατού της Ουκρανίας αυτό το καλοκαίρι, το ηθικό, η επάνδρωση και τα εφόδια των δυνάμεων του Κιέβου βρίσκονται σε σημαντικά χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν από πέντε-έξι μήνες. Η στροφή 180 μοιρών που επιδιώκεται και οι ελπίδες που πλέον οι αμερικανοί εναποθέτουν στην ‘άμυνα’ εμφανίζονται κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς προϋποθέσεις σε ένα πολύ σαθρότερο υπόβαθρο. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Ασφαλώς, μια τέτοια στροφή συνιστά εγκατάλειψη των μαξιμαλιστικών στόχων των ΗΠΑ για άμεση πρόκληση κρίσης εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ανατροπή του εκεί καθεστώτος, αλλά από την άλλη αποτελεί και πιο ασφαλή εκδοχή για τη διατήρηση ενός αγκαθιού στο πλευρό τόσο της Ρωσίας όσο και της Ευρώπης και την καταπόνηση αμφοτέρων.

Όσο αφορά το καθεστώς του Κιέβου, ο ρόλος που καλείται εδώ να αναλάβει οδηγεί μια διαλυμένη ήδη χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή από κάθε άποψη (εδαφική, δημογραφική, οικονομική, ηθική) από την οποία είναι αμφίβολο αν ποτέ συνέλθει. Η Ουκρανία καθίσταται πλέον μια ‘έρημη χώρα’ με τον πληθυσμό να βυθίζεται στη δυστυχία ενώ η ελίτ πραγματοποιεί αμύθητα κέρδη ροκανίζοντας τη βοήθεια της Δύσης.

Ακολουθεί η πλήρης μετάφραση του άρθρου των NYT συνοδευόμενη από εκτεταμένα παρένθετα σχόλια. Οι ένθετες φωτογραφίες και οι λεζάντες τους, με λίγες εξαιρέσεις, δεν είναι από το πρωτότυπο και επίσης συνιστούν σχολιασμό του κειμένου. Το άρθρο χωρίς paywall μπορεί να διαβαστεί εδώ.

*          *          *

ΗΠΑ και Ουκρανία αναζητούν νέα στρατηγική μετά την αποτυχημένη αντεπίθεση

Ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky έφτασε στην Ουάσιγκτον σε μια κρίσιμη στιγμή, τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στο Καπιτώλιο.

Από τους Julian E. Barnes, Eric Schmitt, David E. Sanger και Thomas Gibbons-Neff Οι δημοσιογράφοι γράφουν για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την εισβολή της Ρωσίας.

11 Δεκεμβρίου 2023

Οι Αμερικανοί και Ουκρανοί στρατιωτικοί ηγέτες αναζητούν μια νέα στρατηγική που θα μπορούν να αρχίσουν να εφαρμόζουν από τις αρχές του επόμενου έτους για να αναζωογονήσουν τις τύχες του Κιέβου και την εξασθενημένη υποστήριξη για τον πόλεμο της χώρας κατά της Ρωσίας, σύμφωνα με Αμερικανούς και Ουκρανούς αξιωματούχους.

Η ώθηση για μια νέα προσέγγιση έρχεται μετά την αποτυχία της πολύμηνης αντεπίθεσης της Ουκρανίας στον στόχο της να ανακαταλάβει εδάφη που έχασε από τον εισβάλλοντα ρωσικό στρατό και μετά από εβδομάδες συχνά τεταμένων συναντήσεων μεταξύ κορυφαίων Αμερικανών αξιωματούχων και των Ουκρανών ομολόγων τους.

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι έφθασε στην Ουάσινγκτον τη Δευτέρα για βιαστικά οργανωμένες συναντήσεις αυτή την εβδομάδα με τον πρόεδρο Μπάιντεν και το Κογκρέσο για να συζητήσουν την πορεία προς τα εμπρός. Οι δύο πρόεδροι θα προσπαθήσουν να επιδείξουν αλληλεγγύη και να ενισχύσουν την υποστήριξη προς την Ουκρανία σε μια κρίσιμη στιγμή, τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στο Καπιτώλιο.

Παρόλο που οι πάντες (και πρώτα-πρώτα το παρόν άρθρο των NYT) θεωρούν ότι η θερινή αντεπίθεση του Κιέβου έχει αποτύχει, ο πρόεδρος του εκεί καθεστώτος διαφωνεί. Στην επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Ουάσινγκτον αυτές τις μέρες για να ζητήσει και πάλι χρήματα, προχώρησε σε ισχυρισμούς που μάλλον αντιμετωπίστηκαν με ένα θλιβερό κούνημα του κεφαλιού: Σύμφωνα με τον Ζελένσκι κατά την κοινή συνέντευξη με τον Τζο Μπάιντεν, η Ρωσία στη διάρκεια του 2023 δεν έχει καταλάβει ούτε ένα χωριό (ούτε το Σολεντάρ ούτε το Μπάχμουτ ούτε την Μαρίνκα), έχει ηττηθεί στη Μαύρη Θάλασσα, οι δυνάμεις του Κιέβου διέλυσαν την PMC Wagner. Κορυφαίος ήταν ο ισχυρισμός ότι συνεχίζεται η …προέλασή τους, κι ας λέει άλλα ο αρχιστράτηγος των δυνάμεων του Κιέβου Ζαλούζνι με τον δεύτερο στην τάξη στρατηγό Σίρσκι να επαυξάνει λέγοντας ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιτίθενται κατά μήκος όλου του μετώπου και ότι «η κατάσταση στα ανατολικά συνεχίζει να είναι δύσκολη». Υπενθυμίζουμε ότι πρόσφατα το αμερικανικό περιοδικό Time είχε περιγράψει αναλυτικά την κατάσταση του Ζελένσκι χαρακτηρίζοντάς την έμμεσα ως παραληρηματική.

Τα πισωγυρίσματα της Ουκρανίας έχουν έρθει καθώς η υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών για τη συνέχιση της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας προς το Κίεβο έχει διαβρωθεί. Ακόμη και ορισμένοι ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει ανησυχίες ότι αν ο πόλεμος περιέλθει σε ένα μακρύ αδιέξοδο το επόμενο έτος, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Β. Πούτιν θα αποκτήσει το πλεονέκτημα.

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Πούτιν να κερδίσει», δήλωσε ο κ. Μπάιντεν την περασμένη εβδομάδα, καθώς πίεζε το Κογκρέσο για ένα νέο γύρο χρηματοδότησης για την Ουκρανία. «Είναι προς το συντριπτικό εθνικό μας συμφέρον και το διεθνές συμφέρον όλων των φίλων μας. Οποιαδήποτε διαταραχή στην ικανότητά μας να προμηθεύουμε την Ουκρανία ενισχύει σαφώς τη θέση του Πούτιν».

Ο ρωσικός στρατός, μετά τη δική του αποτυχημένη πορεία προς το Κίεβο το 2022, έχει αρχίσει να αντιστρέφει την τύχη του και ανασυγκροτεί τη δύναμή του. Η Μόσχα διαθέτει πλέον περισσότερα στρατεύματα, πυρομαχικά και πυραύλους και έχει αυξήσει το πλεονέκτημα της δύναμης πυρός της με έναν στόλο μη επανδρωμένων αεροσκαφών μάχης, πολλά από τα οποία προμηθεύτηκε από το Ιράν, σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εντείνουν τις πρόσωπο με πρόσωπο στρατιωτικές συμβουλές που παρέχουν στην Ουκρανία, αποστέλλοντας έναν στρατηγό τριών αστέρων στο Κίεβο για να περάσει αρκετό χρόνο στο έδαφος. Αμερικανοί και Ουκρανοί στρατιωτικοί αξιωματικοί λένε ότι ελπίζουν να επεξεργαστούν τις λεπτομέρειες μιας νέας στρατηγικής τον επόμενο μήνα σε μια σειρά από πολεμικά παιχνίδια που έχουν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Βισμπάντεν της Γερμανίας.

Οι Αμερικανοί πιέζουν για μια συντηρητική στρατηγική που επικεντρώνεται στην κατοχή των εδαφών που έχει η Ουκρανία, στην οχύρωση και στη δημιουργία προμηθειών και δυνάμεων κατά τη διάρκεια του έτους. Οι Ουκρανοί θέλουν να περάσουν στην επίθεση, είτε στο έδαφος είτε με πλήγματα μεγάλου βεληνεκούς, με την ελπίδα να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Χωρίς μια νέα στρατηγική και πρόσθετη χρηματοδότηση, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να χάσει τον πόλεμο. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι ο κ. Πούτιν ποντάρει στη μειωμένη αμερικανική υποστήριξη, επισημαίνοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι αν η Ουκρανία ξεμείνει από πυρομαχικά που της παρέχει το ΝΑΤΟ, η Ρωσία θα επικρατήσει μέσα σε λίγες ημέρες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει τεράστια στρατιωτική και οικονομική στήριξη στην Ουκρανία, πάνω από 111 δισεκατομμύρια δολάρια τα τελευταία δύο χρόνια. Αλλά ένας σημαντικός αριθμός Ρεπουμπλικανών δηλώνει τώρα ότι αντιτίθεται σε περαιτέρω δαπάνες και άλλοι απαιτούν να δουν μια νέα στρατηγική προτού ψηφίσουν για οποιαδήποτε πρόσθετα κονδύλια.

Πολλοί Ουκρανοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται πόσο επισφαλής είναι η συνέχιση της χρηματοδότησης του πολέμου από τις ΗΠΑ, δήλωσαν Αμερικανοί αξιωματούχοι. Αυτοί οι Ουκρανοί στρατηγοί και ανώτεροι πολιτικοί αξιωματούχοι έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για το τι θα προμηθεύσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, είπαν. Ζητούν εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού, για παράδειγμα, από δυτικά αποθέματα που δεν υπάρχουν.

Μια πρόσφατη απαρίθμηση τέτοιων «μη ρεαλιστικών προσδοκιών» παρουσιάζει το Reuters. Να υπενθυμίσουμε ότι ο διαβόητος πρώην πρέσβης του καθεστώτος του Κιέβου στο Βερολίνο απαιτούσε …υποβρύχια για να βυθίσουν τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας ενώ μόλις προχθές ο αρχιστράτηγος των δυνάμεων του Κιέβου προκάλεσε την έκπληξη του υπουργού άμυνας των ΗΠΑ Lloyd Austin καθώς του ζήτησε 350-400 δις δολάρια καθώς και 17 εκατομμύρια βλήματα για να …νικήσει τη Ρωσία. Όπως γράφει η καθεστωτική “Ukrainska Pravda”: «Κατά τους υπολογισμούς του Γενικού Επιτελείου προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του προέδρου για απελευθέρωση του συνόλου των εδαφών της Ουκρανίας θα απαιτηθούν 350-400 δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμό και προσωπικό. Στον Austin ειπώθηκε ότι απαιτούνταν [άμεσα] 17 εκατομμύρια βλήματα. Έμεινε κατάπληκτος, για να το πούμε ήπια, επειδή κανείς δεν θα μπορούσε να συλλέξει έναν τέτοιο αριθμό βλημάτων από όλη την υφήλιο».

Ουκραΐνσκα Πράβντα: Ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ αποσβολώθηκε όταν ο αρχιστράτηγος του Κιέβου Ζαλούζνι του ζήτησε 17 εκατομμύρια βλήματα για να ‘νικήσει’ στον πόλεμο επειδή τόσα δεν υπάρχουν σε όλη την υφήλιο.

Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία θα πρέπει να πολεμήσει με πιο σφιχτό προϋπολογισμό

Ορισμένοι στον αμερικανικό στρατό θέλουν η Ουκρανία να ακολουθήσει μια στρατηγική “κρατήστε και χτίστε”—να επικεντρωθεί στο να κρατήσει το έδαφος που έχει και να χτίσει την ικανότητά της να παράγει όπλα κατά τη διάρκεια του 2024. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν ότι η στρατηγική αυτή θα βελτιώσει την αυτάρκεια της Ουκρανίας και θα διασφαλίσει ότι το Κίεβο θα είναι σε θέση να αποκρούσει οποιαδήποτε νέα ρωσική κίνηση.

Ο στόχος θα ήταν να δημιουργηθεί μια αρκετά αξιόπιστη απειλή ώστε η Ρωσία να εξετάσει το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις στο τέλος του επόμενου έτους ή το 2025.

Εδώ προσέχουμε δύο πράγματα που χαρακτηρίζουν την αμερικανική συλλογιστική. Πρώτον, υποτίθεται ότι σταθερός στόχος είναι το δυνάμωμα του καθεστώτος του Κιέβου ώστε να ‘φοβηθεί’ η Ρωσία και να ‘διαπραγματευτεί’—αυτός θα ήταν και ο σκοπός της αποτυχημένης αποκοπής της Κριμαίας από την ‘χερσαία γέφυρά’ της. Αν όμως η προοπτική αυτή απέτυχε μετά την παροχή πολεμικού υλικού σε ποσότητες που δεν είναι δυνατόν να επαναληφθούν πώς θα επιτύχει τώρα με τις Ουκρανικές δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένες; Και πώς θα μπορέσει να αναπληρώσει μόνη της η Ουκρανία τις ελλείψεις όπλων κάτω από το συνεχές σφυροκόπημα από τη Ρωσική αεροπορία, πυραυλικά συστήματα, κ.λπ.; Δηλαδή, και πάλι οι δυτικοί αναλυτές αιθεροβατούν και επαναλαμβάνουν ‘συνταγές’ προς τους Ουκρανούς που δεν δείχνουν να παίρνουν υπόψη τους την πραγματικότητα.

Δεύτερον, γιατί το παραπάνω επιχείρημα του άρθρου να μην αντιστραφεί; Δηλαδή, γιατί το Κίεβο να αρνείται τις διαπραγματεύσεις—και μάλιστα, δια νόμου όσο ο Πούτιν παραμένει πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας(!); Μήπως θεωρούν ότι η απειλή που αποτυπώνει ο ρωσικός στρατός στο έδαφος δεν είναι «αρκετά αξιόπιστη»; Η απάντηση είναι: προφανώς και όχι. Οι ΗΠΑ βλέπουν την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το καθεστώς του Κιέβου, αλλά ο στόχος τους δεν είναι να διασωθεί η όποια Ουκρανία. Ο στόχος τους είναι να προκαλέσουν τη μέγιστη δυνατή βλάβη στη Ρωσία, τώρα που πλέον φάνηκε ως μάλλον ακατόρθωτο το όνειρο της διάλυσης και ‘από-αποικιοποίησης’ της Ρωσικής Ομοσπονδίας μέσω αυτού που οι ίδιοι αποκαλούσαν ‘στρατηγική ήττα’ της Ρωσίας.

Την ίδια στιγμή, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι εξετάζουν στρατηγικές που θα βασίζονται στα επιτυχημένα βαθιά χτυπήματα που πραγματοποίησαν στην Κριμαία το περασμένο φθινόπωρο. Αναζητούν δημιουργικούς τρόπους για να κρατήσουν τη Ρωσία εκτός ισορροπίας με επιθέσεις εναντίον εργοστασίων όπλων, αποθηκών όπλων και σιδηροδρομικών γραμμών διακίνησης πυρομαχικών και να πετύχουν συμβολικές νίκες. Ένας Ουκρανός πρώην ανώτερος στρατιωτικός αξιωματούχος αρνήθηκε να συζητήσει τις προτάσεις, αλλά δήλωσε ότι το νέο σχέδιο τελειοποιείται και είναι “πολύ τολμηρό”.

Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι χωρίς μια αλλαγή στη στρατηγική, το 2024 θα μπορούσε να μοιάσει με το 1916, την πιο θανατηφόρα χρονιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και οι γραμμές μάχης άλλαξαν ελάχιστα.

Τα ουκρανικά νοσοκομεία είναι ήδη γεμάτα με τραυματισμένους στρατιώτες. Τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονται από το μέτωπο καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής αντεπίθεσης. Η Ουκρανία δεν έχει δημοσιεύσει επίσημους αριθμούς των νεκρών πολέμου, αλλά οι απώλειες, όπως παραδέχονται οι αξιωματούχοι, ήταν μεγάλες.

Οι τεράστιες απώλειες των δυνάμεων του Κιέβου κατά την θερινή αντεπίθεση δεν αποτέλεσαν έκπληξη για τους Δυτικούς, παρά την καθεστωτική αφήγηση. Η φωτογραφία εδώ είναι από άρθρο του βρετανικού Economist, δημοσιευμένο ακριβώς τη μέρα έναρξης των επιχειρήσεων, δηλαδή στις 4 Ιουνίου 2023, με τον μακάβριο τίτλο: «Ένα τεράστιο ουκρανικό κοιμητήριο αναμένει τους νεκρούς της αντεπίθεσης» και υπότιτλο: «Ιερείς, εργολάβοι κηδειών και ιατροδικαστές φέρνουν μια μικρή ανακούφιση στις οικογένειες που πενθούν». Κατά το ρωσικό υπουργείο άμυνας οι απώλειες των δυνάμεων του Κιέβου από τον Ιούνιο μέχρι το τέλος Νοεμβρίου ξεπέρασαν τους 125,000 άνδρες.

Η αντεπίθεση του 2023 χτίστηκε γύρω από την αναδημιουργία του στρατού της Ουκρανίας κατ’ εικόνα του αμερικανικού. Ήταν, είπαν οι επικριτές, η προσέγγιση που είχαν δοκιμάσει οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχώς.

Εδώ έχουμε μερικές σημαντικές παραδοχές που δεν γίνονται συχνά στη δυτική αρθρογραφία. Βέβαια, δεν αναφέρονται αριθμοί, αλλά και πάλι η εικόνα της καταστροφής που επέφερε η πολυδιαφημισμένη ‘μεγαλειώδης επίθεση’ στις δυνάμεις του Κιέβου είναι σαφής, αν και ελλειπτική. Και μάλιστα, το άρθρο υπαινίσσεται ότι η αποτυχία αυτή αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων αποτυχιών των πολέμων των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχει το σχετικά αξιόπιστο ρωσικό υπουργείο άμυνας, από τις 4 Ιουνίου μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, οι ουκρανικές δυνάμεις έχασαν 125 χιλιάδες στρατιώτες και 16 χιλιάδες βαρέα όπλα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αρκετές ουκρανικές μονάδες βρίσκονται υπό κατάρρευση—και αυτό αποτυπώνεται και στα μέτωπα όπως π.χ. στα πλευρά του Μπάχμουτ όπου οι δυνάμεις του Κιέβου έχουν χάσει σχεδόν όλα τα κέρδη που είχαν επιτύχει από τις αρχές Ιουνίου—ενώ πολλαπλασιάζονται τα ανοιχτά γράμματα που αναρτούν στο Telegram μονάδες του Ουκρανικού στρατού που αρνούνται να συνεχίσουν να πολεμούν χωρίς πολεμοφόδια και κάλυψη πυροβολικού ενώ καταγγέλλουν και τους ανωτέρους τους για δωροληψία.

Αλλά υπάρχουν κάποια σημάδια συμβιβασμού [Ουκρανών-Αμερικανών]. Ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι είναι ανοιχτοί σε ορισμένες από τις νέες ιδέες της Ουκρανίας. Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι τα βαθιά πλήγματα της Ουκρανίας στην Κριμαία αυτό το φθινόπωρο αποδείχθηκαν θανατηφόρα για τη Ρωσία και ήταν ένα φωτεινό σημείο σε μια κατά τα άλλα απογοητευτική αντεπίθεση. Οι Αμερικανοί στρατηγοί πιστεύουν ότι οι Ουκρανοί μπορούν να βασιστούν σε αυτή την επιτυχία το επόμενο έτος, ακόμη και αν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους δαπανηθεί για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους.

Ο στρατηγός Christopher G. Cavoli, ο κορυφαίος Αμερικανός διοικητής στην Ευρώπη, έχει αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο στον συντονισμό με τους Ουκρανούς αξιωματούχους.

Το Πεντάγωνο αποφάσισε επίσης να στείλει τον αντιστράτηγο Antonio A. Aguto Jr., ο οποίος είναι ο επικεφαλής της υποστήριξης της Ουκρανίας από μια βάση στη Γερμανία, για να περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα στο Κίεβο. Ο στρατηγός Aguto θα συνεργαστεί πιο άμεσα με τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας για να βελτιώσει τις συμβουλές που προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, δήλωσαν Αμερικανοί αξιωματούχοι. Αν και ο Λευκός Οίκος έχει επιλέξει να μην υπάρχουν αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι στη χώρα μόνιμα, οι συχνές εναλλαγές του στρατηγού Aguto μέσα και έξω από το Κίεβο θα οδηγήσουν αυτόν τον περιορισμό προς τη λήξη του.

Τα παραπάνω αποτελούν καινούργιο στοιχείο στην κλιμάκωση της σύγκρουσης προς αμεσότερη εμπλοκή του αμερικανικού στρατού. Το άρθρο θεωρεί ότι με την άμεση ανάθεση της επίβλεψης της νέας στρατηγικής που επιβάλλουν οι αμερικανοί στο Κίεβο σε αμερικανό στρατηγό που θα εγκατασταθεί επιτόπου, ουσιαστικά αίρεται ο περιορισμός της μη αποστολής αμερικανών ‘συμβούλων’ στο ουκρανικό έδαφος. Η σημασία της άρσης αυτού του ‘περιορισμού’ γίνεται ακόμη πιο εμφανής αν θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο τελικά οι ΗΠΑ απέστειλαν στρατό στο Βιετνάμ (που τελικά ανήλθε σε 500 χιλιάδες άνδρες) ξεκινώντας με την αποστολή ‘συμβούλων’. Επίσης ας θυμηθούμε εδώ τις πρόσφατες παραινέσεις του υπουργού άμυνας των ΗΠΑ προς τους βουλευτές σε απόρρητη ενημέρωση της αμερικανικής βουλής ότι αν δεν εγκριθεί το τελευταίο πακέτο 61 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Ουκρανία, τότε η αμερικανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να στείλει «τους θείους, τα ξαδέλφια και τους γιους σας να πολεμήσουν τη Ρωσία».

Η τελευταία σημαντική κλιμάκωση με την άρση του περιορισμού στην αποστολή αμερικανών ‘συμβούλων’ στην Ουκρανία συνάδει με την εκτίμηση του εξαιρετικά σοβαρού αναλυτή Διεθνών Θεμάτων και Ασφάλειας Μαρκ Σλομπόντα (βασικός σχολιαστής του Sputnik αλλά και αμερικανικών podcasts και ραδιοφωνικών εκπομπών) ο οποίος σταθερά υποστηρίζει ότι νίκη της Ρωσίας στα μέτωπα θα προκαλέσει αποστολή στρατευμάτων των ΗΠΑ στην Ουκρανία, τουλάχιστον στην Δυτική (Γαλικία).

Στις 7 Δεκεμβρίου ο διάσημος αμερικανός δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Tucker Carlson ανάρτησε την πληροφορία ότι «Η κυβέρνηση Μπάιντεν απειλεί ανοιχτά τους Αμερικανούς λόγω της Ουκρανίας. Σε μια απόρρητη ενημέρωση στη Βουλή χθες, ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν ενημέρωσε τα μέλη ότι αν δεν διαθέσουν περισσότερα χρήματα για τον Ζελένσκι, “θα στείλουμε τους θείους, τα ξαδέλφια και τους γιους σας να πολεμήσουν τη Ρωσία”. Πληρώστε τους ολιγάρχες ή θα σκοτώσουμε τα παιδιά σας». Ενδιαφέρον έχει και η συνέχεια αποκάτω. Ο Έλον Μασκ ρωτά: «Στ’ αλήθεια είπε κάτι τέτοιο;» και ο Carlson του απαντά: «Στ’ αλήθεια το έκανε. Είναι επιβεβαιωμένο».

Η μάχη του Ρομπότινε συμπυκνώνει τις διαψευσμένες ελπίδες της αντεπίθεσης της Ουκρανίας

Μέχρι τον Αύγουστο, οι μηχανοκίνητες δυνάμεις που είχαν εκπαιδευτεί από τις ΗΠΑ πλησίασαν το μικρό χωριό, αφού πάλευαν επί μήνες για να κινηθούν μόλις μερικά χιλιόμετρα προς τα περίχωρά του. Μέχρι το τέλος του μήνα, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν ανακαταλάβει το χωριουδάκι, περίπου 50 μίλια από τη νότια ακτή της Ουκρανίας.

Αμερικανοί και Ουκρανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η νίκη ήταν μικρή αλλά σημαντική, ένα βήμα προς την κατεύθυνση της διάσχισης των ρωσικών γραμμών και της προώθησης προς τη Μαύρη Θάλασσα, γεγονός που θα διασπούσε τους δρόμους ανεφοδιασμού του Κρεμλίνου.

Στην Ουάσινγκτον, Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι Ουκρανοί είχαν σχεδόν διαπεράσει το πρώτο στρώμα της ρωσικής άμυνας και θα προχωρούσαν σε μια επίθεση με σκοπό να δοκιμάσουν τη δύναμη των άλλων αμυντικών στρωμάτων.

Είναι ανακριβές ότι με την κατάληψη του Ρομπότινε οι δυνάμεις του Κιέβου διέσπασαν την πρώτη γραμμή άμυνας της Ρωσίας—η οποία διαθέτει πέντε γραμμές άμυνας—δεδομένου ότι η γραμμή αυτή περνά νοτίως του χωριού Νοβοπροκοπίβκα, το οποίο επίσης βρίσκεται νότια του Ρομπότινε. Δηλαδή ακόμη κι αν είχε καταληφθεί και το επόμενο χωριό, πράγμα που δεν συνέβη ούτε για τα πρώτα σπίτια του, και πάλι η πρώτη γραμμή άμυνας θα παρέμενε ανέπαφη. Όλες οι μάχες στην περιοχή του Ρομπότινε αφορούσαν τις γραμμές προκάλυψης της ρωσικής άμυνας.

Αλλά η άμυνα της Ρωσίας αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερη από ό,τι είχαν εκτιμήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και αντί για νίκη, το Ρομπότινε μετατράπηκε σε μια αιματηρή ταλαιπωρία.

Η 47η Ταξιαρχία, μία από τις εννέα που είχαν εκπαιδευτεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε τεράστιες απώλειες: πλήθος στρατιωτών τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Τα οχήματά τους μάχης Bradley, καθώς και τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού Stryker των άλλων μονάδων καθώς και τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard, καταστράφηκαν. Τα βίντεο που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρόβαλλαν αποκαΐδια που σιγοκαίγανε και αυξανόμενες ουκρανικές απώλειες.

Ένα τανκ Λέοπαρντ 2 και αρκετά τεθωρακισμένα οχήματα μάχης πεζικού Bradleys ως «αποκαΐδια» έξω από το Ρομπότινε

Η ίδια η πόλη ήταν σε ερείπια: Δορυφορικό υλικό που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δείχνει ένα σεληνιακό τοπίο από κρατήρες.

Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας, οι ουκρανικές δυνάμεις εξακολουθούν να είναι καθηλωμένες στα περίχωρα της Ρομπότινε, με λίγες ελπίδες ότι θα μπορέσουν να διασπάσουν την επόμενη γραμμή της ρωσικής άμυνας σύντομα.

Στην πραγματικότητα, πλέον οι Ρωσικές δυνάμεις έχουν ανακαταλάβει τα οχυρά νότια του Ρομπότινε και βρίσκονται ένα βήμα από την ανακατάληψη και του ίδιου. Εκτός από τις ταξιαρχίες των δυνάμεων του Κιέβου που καταστράφηκαν στις μάχες του Ρομπότινε—δεν είναι μόνο η 47η μηχανοκίνητη—η προέλαση των Ρωσικών δυνάμεων στην Αβντέεβκα και η απειλή περικύκλωσής της οδήγησαν στην μεταφορά μεγάλου μέρους των δυνάμεων του Κιέβου που πολεμούσαν στο Ρομπότινε προς τα βόρεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα απομεινάρια της 47ης ταξιαρχίας δεν πέρασαν στα μετόπισθεν για να ανασυγκροτηθούν αλλά στάλθηκαν στο βόρειο άκρο της λαβίδας που έχει σχηματιστεί στην Αβντέεβκα για να σταματήσουν τις Ρωσικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, η ολοκληρωτική αναίρεση των όποιων εδαφικών κερδών—πολύ μικρών—πραγματοποίησε στην περιοχή του Ρομπότινε ο ουκρανικός στρατός κατά την πολυαίμακτη επίθεσή του είναι ζήτημα χρόνου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ξόδεψαν εκατομμύρια για να στείλουν άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα στην Ουκρανία και να εκπαιδεύσουν νεοσύστατες μονάδες σε προηγμένες στρατιωτικές τακτικές. Αλλά παρά την ώθηση της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και το φθινόπωρο, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κρατήσει σε μεγάλο βαθμό το σχεδόν 20 τοις εκατό της χώρας που κατέχουν.

Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή από πλευράς ‘γης’ οι ρωσικές δυνάμεις συνολικά έχουν μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχαν με την έναρξη του καλοκαιριού. Αλλά από στρατιωτική άποψη η αποτυχία των δυνάμεων του Κιέβου δεν μετράται με γη αλλά με τις απώλειες που έχουν υποστεί. Πλέον σε όλα τα μέτωπα η πρωτοβουλία έχει περάσει στον ρωσικό στρατό.

Επί τρεις μήνες, το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και των συμμάχων εκπαίδευσε τις εννέα ταξιαρχίες, 36.000 Ουκρανούς στρατιώτες, στα βασικά του ‘πολέμου ελιγμών’. [ΣΗΜ. Κατά άλλες πηγές οι ταξιαρχίες που εκπαιδεύτηκαν ήταν 12—μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό στις 18]. Η θεωρία, που προωθήθηκε από Αμερικανούς στρατηγούς, ήταν ότι μόνο μια βαριά δύναμη θα μπορούσε να διαπεράσει τις σκληρές ρωσικές γραμμές και να ανακαταλάβει τη νοτιοανατολική ακτογραμμή της Ουκρανίας.

Αλλά ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες δίδασκαν την Ουκρανία πώς να χρησιμοποιεί τα όπλα, οι Ρώσοι οχυρώθηκαν και προετοιμάστηκαν για την επερχόμενη μάχη.

Οι στρατηγοί των ΗΠΑ και της Ουκρανίας δεν είχαν αρχικά συνειδητοποιήσει πόσο περισσότερο οι Ρώσοι είχαν ενισχύσει την άμυνά τους. Τα ουκρανικά στρατεύματα που εκπαιδεύονταν στη Γερμανία εξασκούνταν στο να διασπούν άμυνες πολύ λιγότερο ισχυρές από αυτές που τελικά θα αντιμετώπιζαν.

Και αυτό είναι παραπληροφόρηση. Οι ίδιοι οι ΝΥΤ είχαν από τον χειμώνα δημοσιεύσει δορυφορικούς χάρτες με τις εντυπωσιακές ρωσικές γραμμές άμυνας. Η αλήθεια βρίσκεται στο ότι, στις παραδοχές για τις ικανότητες του αντιπάλου που απαραίτητα γίνονται για να στηθούν τα πολεμικά παιχνίδια, οι αμερικανοί στρατηγοί είχαν υιοθετήσει ανόητες απόψεις για πολύ χαμηλό ηθικό του ρωσικού στρατού που θα το ‘βάλει στα πόδια’ μόλις εμφανιστούν τα Λέοπαρντ, για πλήρη έλλειψη πολεμοφοδίων και οπλικών συστημάτων του ρωσικού στρατού που πολεμά με …φτυάρια, κ.ο.κ. Δεν είχαν, δηλαδή, άγνοια των οχυρώσεων. Είχαν άγνοια του αντιπάλου, που είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να χαθεί ένας πόλεμος.

Δορυφορικός χάρτης των ρωσικών οχυρώσεων στον άξονα εκδήλωσης της κύριας επίθεσης των δυνάμεων του Κιέβου στην περιοχή Ορέχοβ (Ρομπότινε, κ.λπ.). Δημοσιεύτηκε, μαζί με αντίστοιχους χάρτες για όλες τις περιοχές των τεσσάρων νέων επαρχιών της Ρωσίας (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα) από το BBC στις 22 Μαΐου 2023, πριν, δηλαδή, την έναρξη της ‘μεγαλειώδους αντεπίθεσης’. Οι NYT είχαν προηγηθεί από τα τέλη Νοεμβρίου του 2022 με επανειλημμένες αναρτήσεις αντίστοιχων χαρτών και σχεδιαγραμμάτων για το πώς ακριβώς είχαν κατασκευαστεί οι ρωσικές οχυρώσεις (για παράδειγμα δείτε εδώ, εδώ και εδώ).

Οι βαθιές ρωσικές άμυνες περιλάμβαναν πιο τρομερά ναρκοπέδια από ό,τι είχε παρατηρηθεί ποτέ μετά τον πόλεμο της Κορέας, μια παλιά τεχνολογία που επιβράδυνε και στη συνέχεια σταμάτησε την προέλαση του ουκρανικού στρατού. Αλλά ήταν επίσης η χρήση από τη Ρωσία μιας ποικιλίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων των κινεζικής κατασκευής εμπορικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που άλλαξε ριζικά τη φύση του μηχανοκίνητου πολέμου ελιγμών.

Στο παρελθόν, οι ρήξεις κατά μήκος της γραμμής του μετώπου μπορούσαν να αξιοποιηθούν, επιτρέποντας στις προελαύνουσες δυνάμεις να αποκτήσουν πλεονέκτημα πριν ο εχθρός τους μπορέσει να αντιδράσει. Τώρα, με το πεδίο της μάχης υπό συνεχή σχεδόν παρακολούθηση, είναι δύσκολο για οποιαδήποτε πλευρά να επωφεληθεί χωρίς να εντοπιστεί και να ανακοπεί είτε με πυροβολικό είτε με αντεπίθεση.

Τα ρωσικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατάφεραν να διακόψουν τις επικοινωνίες μεταξύ των στρατευμάτων της πρώτης γραμμής και του διοικητηρίου της Ουκρανίας. Άλλα μη επανδρωμένα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν για να εντοπίσουν τις ομάδες ναρκαλιείας της Ουκρανίας, επιτρέποντας στη Ρωσία να στείλει επιθετικά ελικόπτερα για να τις πλήξει.

Τα προβλήματα της Ουκρανίας επιδείνωσαν οι έντονες διαφωνίες με τους Αμερικανούς στρατηγούς σχετικά με το πώς και πού να χρησιμοποιηθούν οι νέες μηχανοκίνητες δυνάμεις. Ουκρανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του κ. Zelensky, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ανατολικό τμήμα της χώρας ήταν το πιο σημαντικό θέατρο, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις εστίαζαν τις προσπάθειές τους εκεί.

Η Ουάσινγκτον θεωρούσε το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής του Ντονμπάς, στρατηγικά λιγότερο σημαντικό από την κατεχόμενη νότια ακτογραμμή.

Και πάλι το ‘blame game’. Οι αμερικανοί στρατηγοί είναι οι ‘σοφοί’ και οι ουκρανοί είναι οι ‘άσχετοι’—παρά τις ουδέτερα διατυπωμένες εκφράσεις—δεδομένου ότι έχει ήδη λεχθεί ότι για να λειτουργήσει η διδαχθείσα από τους αμερικανούς στρατηγική επίθεσης θα πρέπει να μη διασπαστούν οι επιτιθέμενες δυνάμεις. Όμως, αν και το δημοσίευμα έχει δίκιο για την ιδεοληπτική εμμονή του Κιέβου με το Μπάχμουτ (αυτό είναι το αναφερόμενο «ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας»), ξεχνά να μας πει ότι οι διδαχθείσες από τους αμερικανούς στρατηγικές ‘συνδυασμένων όπλων’ ήταν αυτές που οδήγησαν στην καταβαράθρωση της ‘μεγαλειώδους ουκρανικής αντεπίθεσης’ κατά τις δύο πρώτες εβδομάδες, πράγμα που έχει επανειλημμένα ομολογηθεί από δυτικούς στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες με αναλύσεις που έχουν παρουσιάσει ακόμη και οι ίδιοι οι ΝΥΤ.

Είναι ενδιαφέρον όμως να παρατηρήσουμε ότι το παρόν άρθρο έχει εγκαταλείψει τον ‘διδακτικό τόνο’ με τον οποίο αντιμετωπίζονταν οι Ουκρανοί μέχρι πριν λίγο καιρό, οι οποίοι παρουσιάζονταν από τα δυτικά συστημικά ΜΜΕ ως ‘ανεπίδεκτοι μαθήσεως’ αφού δεν κατάφεραν—υποτίθεται—να αφομοιώσουν τις ΝΑΤΟικές τεχνικές ελιγμών στο πεδίο της μάχης, ‘συνδυασμένων όπλων’, κ.ο.κ. και γι’ αυτό απέτυχαν. Ο λόγος βέβαια είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν την ανάγκη του καθεστώτος του Κιέβου προκειμένου αυτό να συνεχίσει να στέλνει τους Ουκρανούς στο σφαγείο και επομένως δεν μπορούν να συνεχίσουν τις προσβολές. Οι ΗΠΑ ακολουθούν απέναντι στο καθεστώς του Κιέβου την κλασική γραμμή του συνδυασμού μαστίγιου και καρότου.

«Χωρίς τόσο μια νέα στρατηγική όσο και επιπλέον χρηματοδότηση, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία ενδεχομένως να χάσει τον πόλεμο» Η φωτογραφία όσο και η λεζάντα, που διατυπώνει τη κεντρική στόχευση του άρθρου, ανήκουν στο πρωτότυπο. Από την Lynsey Addario για τους ΝΥΤ.

Οι Αμερικανοί ήθελαν οι Ουκρανοί να επικεντρωθούν στο νότο, να σπάσουν ή να απειλήσουν την κυριαρχία της Μόσχας στη λωρίδα ουκρανικής γης μεταξύ της Κριμαίας και των ρωσικών συνόρων. Η διοίκηση της Ουκρανίας πίστευε ότι αυτές οι άμυνες ήταν απλά πολύ σκληρές για να τις διαπεράσει και ότι η προώθηση μέσω των ναρκών εκεί θα οδηγούσε σε τεράστιες απώλειες.

Ως αποτέλεσμα, η Ουκρανία διατήρησε τις δυνάμεις της μοιρασμένες μεταξύ ανατολής και νότου, αρνούμενη να δεσμευτεί σε μια κύρια οδό επίθεσης. Και αντί για μια αποφασιστική διάρρηξη, δημιουργήθηκε ένα αδιέξοδο.

Οι Ουκρανοί στρατιωτικοί ηγέτες δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι οι αμερικανικές προσδοκίες ήταν μη ρεαλιστικές, ιδίως δεδομένου ότι δεν είχαν καμία αεροπορική δύναμη με την οποία να μπορούν να προστατεύσουν τις χερσαίες μονάδες τους.

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η αντεπίθεση απέτυχε, αλλά η ουκρανική κριτική έχει κάποια αλήθεια», δήλωσε ο Eric Ciaramella, μελετητής στο Carnegie Endowment for International Peace. «Υπήρχε ένα είδος πληθωρισμού στις συλλογικές προσδοκίες».

Η εκστρατεία του 2023 δεν ήταν μια πλήρης αποτυχία. Αμερικανοί αξιωματούχοι επισημαίνουν τις επιτυχημένες και καταστροφικές επιθέσεις της Ουκρανίας κατά του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και των στρατιωτικών θέσεων διοίκησης στην Κριμαία.

Ήταν, σύμφωνα με ορισμένους αξιωματούχους, μια σημαντική ναυτική νίκη από μια χώρα χωρίς ναυτικό.

Οι βρετανικοί πύραυλοι Storm Shadow μεγαλύτερου βεληνεκούς προκάλεσαν σημαντική ζημιά σε στόχους στην Κριμαία. Στις 22 Σεπτεμβρίου, ένα χαλάζι από πυραύλους Storm Shadow έπληξε το αρχηγείο του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη. Λίγες ημέρες αργότερα, η Ρωσία απέσυρε τμήματα του στόλου από την Κριμαία.

Λανθασμένη πληροφόρηση και πάλι. Το αρχηγείο των επιχειρήσεων του στόλου της Ρωσίας στην Μ. Θάλασσα δεν βρίσκεται στο ιστορικό παλιό κτίριο της ‘διοίκησης’ που επλήγη και το ρεπορτάζ δεν αναφέρεται επίσης στο φιάσκο της ανακοίνωσης του θανάτου του αρχηγού του στόλου ως συνέπεια της επίθεσης, ο οποίος τρεις μέρες μετά τον ‘θάνατό’ του συμμετείχε σε τηλεδιάσκεψη μαζί με άλλους ρώσους ανώτατους αξιωματικούς. Όσο για την ‘απόσυρση’ τμημάτων του στόλου, αυτά δεν αποσύρθηκαν από την Κριμαία, αλλά από την Σεβαστούπολη ώστε να διασκορπιστούν σε πολλά λιμάνια της Μ. Θάλασσας (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), γεγονός που ίσως έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα δεδομένου ότι η συγκέντρωση όλου του στόλου σε ένα μόνο λιμάνι δεν αποτελεί και την σοφότερη ενέργεια από στρατιωτική άποψη. Αν και οι επιθέσεις κατά της Σεβαστούπολης έδωσαν την ευκαιρία για ιστορίες που δημιουργούσαν ‘αίσθηση’ στον δυτικό τύπο, από στρατιωτικά άποψη, όσο αφορά τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, δεν είχαν το παραμικρό αποτέλεσμα.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2023 Βρετανικός πύραυλος Storm Shadow έπληξε το ιστορικό κτίριο του αρχηγείου του ρωσικού στόλου της Μ. Θάλασσας, που αποτελεί αρχιτεκτονικό μνημείο αλλά δεν έχει στρατιωτική λειτουργία, με αποτέλεσμα να αγνοείται ένας ευρισκόμενος εκεί σε υπηρεσία. Επίσης, σύμφωνα με την ρωσική ανακοίνωση από την αεράμυνα καταστράφηκαν πέντε ακόμη εισερχόμενοι πύραυλοι. Από τα ΜΜΕ του Κιέβου το γεγονός εορτάστηκε με τυμπανοκρουσίες και με δηλώσεις ότι από την επίθεση είχε καταστραφεί το κέντρο διοίκησης του στόλου και σκοτωθεί ο διοικητής του, ναύαρχος Viktor Sokolov, μαζί με άλλους 33 αξιωματικούς. Η παραπληροφόρηση αναπαράχθηκε και από τα δυτικά καθεστωτικά ΜΜΕ, όπως π.χ. συμβαίνει και στο παρόν άρθρο (αν και βέβαια καθόλου δεν αναφέρει τα περί νεκρών αξιωματικών).

Οι επιχειρήσεις επέτρεψαν στην Ουκρανία να εξάγει σιτηρά από την Οδησσό και διατήρησαν ανοιχτούς κάποιους θαλάσσιους δρόμους, μια κρίσιμη νίκη, αλλά άλλαξαν ελάχιστα στη συνολική πορεία του πολέμου και δεν επέτρεψαν στην Ουκρανία να ανακαταλάβει εδάφη.

Οι εξαγωγές δεν γίνονται κυρίως από την Οδησσό αλλά—όταν γίνονται—από λιμάνια στον Δούναβη με παράκτια πορεία κατά μήκος των ακτών της Ρουμανίας. Τα λιμάνια αυτά (π.χ. Ισμαήλ) έχουν πληγεί επανειλημμένα από αεροπορικές και πυραυλικές επιδρομές. Οι πραγματοποιούμενες με τον τρόπο αυτό θαλάσσιες εξαγωγές αποτελούν μικρό κλάσμα των εξαγωγών που γίνονταν όσο ίσχυε η συμφωνία για τα σιτηρά, ανάμεσα στα άλλα και λόγω των υπέρογκων ασφαλίστρων που απαιτούνται από τα φορτηγά πλοία που φορτώνουν σε πολεμική ζώνη. Αυτό έχει οδηγήσει σε ουσιαστική επιδότηση από την ΕΕ των, διαφορετικά, μη συμφερουσών οδικών εξαγωγών προς την Ευρώπη, με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα των συνόρων από τους φορτηγατζήδες σε Πολωνία, Σλοβακία και (πλέον και σε) Ουγγαρία, οι οποίοι αντιμετωπίζουν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.

Η φωτογραφία είναι από ενημέρωση ανώτατων αξιωματικών στις 26 Σεπτεμβρίου από τον Ρώσο υπουργό άμυνας. Ο διοικητής του στόλου της Μ. Θάλασσας, που είχε κηρυχτεί νεκρός από το καθεστώς του Κιέβου πριν από τέσσερις μέρες συμμετείχε μέσω τηλεδιάσκεψης (κάτω σειρά αριστερά στην οθόνη).

Στο αρχηγείο του Στρατού των ΗΠΑ στην Ευρώπη στο Βισμπάντεν της Γερμανίας, ανώτεροι Αμερικανοί στρατιωτικοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Καβόλι και Αγκούτο, συναντήθηκαν με δύο κορυφαίους Ουκρανούς αξιωματούχους την περασμένη εβδομάδα για να συζητήσουν τις γενικές γραμμές της στρατηγικής για το επόμενο έτος.

Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ουκρανοί αξιωματούχοι θέλησαν να αποκαλύψουν λεπτομέρειες των συνομιλιών ή του νέου σχεδίου. Αλλά όποια και αν είναι η τελική συμφωνία, η αλλαγή της δυναμικής είναι κρίσιμη. Όσο περισσότερο ο πόλεμος θεωρείται αδιέξοδος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να εξασφαλιστεί πρόσθετη αμερικανική χρηματοδότηση, ανέφεραν αναλυτές.

Προσέξτε πόσο έχουμε πλέον συνηθίσει στην ιδέα ότι οι ΗΠΑ συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο, ώστε να μη μας κάνουν εντύπωση τέτοιες συναντήσεις για συμφωνία της ακολουθητέας γραμμής ούτε οι εκβιασμοί των αμερικανών προς το καθεστώς του Κιέβου μέσω της χορηγούμενης ‘βοήθειας’ ώστε το τελευταίο να πειθαρχεί σε εντολές που συνεχώς και περισσότερο καταστρέφουν τη χώρα που διοικεί.

«Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολή να τονίσουμε πόσο σημαντική είναι η αμερικανική βοήθεια», δήλωσε η Andrea Kendall-Taylor, ερευνήτρια στο Κέντρο για μια Νέα Αμερικανική Ασφάλεια. «Αν η βοήθεια δεν συνεχιστεί, τότε αυτός ο πόλεμος θα αποκτήσει έναν ριζικά διαφορετικό χαρακτήρα στο μέλλον».

Η Ουκρανία δεν χρειάζεται να ανακτήσει όλο το σχεδόν 20% της χώρας που έχει χάσει για να κερδίσει τον πόλεμο, λένε Αμερικανοί αξιωματούχοι.

Το να πετύχει κάποιες στρατηγικές και συμβολικές νίκες, ενισχύοντας παράλληλα την άμυνά της και αναπτύσσοντας τις δικές της ικανότητες για την παραγωγή περισσότερων όπλων, θα μπορούσε να είναι αρκετό για να ενισχύσει τα χέρια της Ουκρανίας όταν οι εκκλήσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες για τον τερματισμό του πολέμου αναπόφευκτα επανεκκινήσουν.

Τι ακριβώς θα συνιστούσε «στρατηγικές και συμβολικές νίκες» που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε …νίκη του καθεστώτος του Κιέβου παραμένει ασαφές και περισσότερο μια λεκτική ‘μπαρούφα’ παρά κάτι χειροπιαστό. Επίσης, εδώ επαναλαμβάνεται το μοτίβο που έχει εμφανιστεί τελευταία και ήδη έχουμε σχολιάσει, σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει το Κίεβο να ενισχύσει τη δική του παραγωγική βάση για την κατασκευή οπλικών συστημάτων. Πώς θα συμβεί αυτό κάτω από την πυραυλική κυριαρχία των Ρωσικών δυνάμεων δεν εξηγείται καθόλου από τους προπαγανδιστές αυτών των ιδεών. Εννοείται ότι η ‘ιδέα’ δεν προέκυψε μετά από σοβαρή ανάλυση της πραγματικότητας, αλλά, αντίθετα, είναι συνέπεια της αυξανόμενης αδυναμίας της Δύσης να εφοδιάζει το Κίεβο με πολεμοφόδια και οπλικά συστήματα.

Επίσης παρατηρούμε την έμμεση προειδοποίηση προς τον Ζελένσκι ότι αργά ή γρήγορα θα τεθεί ‘αναπόφευκτα’ θέμα διαπραγματεύσεων. Αυτό όμως δεν λέγεται για να πειστεί ο Ζελένσκι για την ανάγκη των διαπραγματεύσεων, αλλά για να πιεστεί να ακολουθήσει τις εντολές περί ‘νέας στρατηγικής’—ειδάλλως θα τον εγκαταλείψουν στις …διαπραγματεύσεις. Εδώ ας μη μας διαφεύγει ότι οι αμερικανοί δεν επιθυμούν τη λύση του ουκρανικού ζητήματος, αλλά αντίθετα τη διαιώνισή του για να αποδυναμώνεται η Ρωσία της οποίας η διάλυση παραμένει ο στρατηγικός τους στόχος.

Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσπαθούν να προετοιμάσουν τους Ουκρανούς για το επόμενο έτος, λέγοντάς τους ότι η όποια βοήθεια εγκρίνει το Κογκρέσο δεν είναι πιθανό να φτάσει το είδος της χρηματοδότησης που παρείχε η Ουάσινγκτον τα δύο πρώτα χρόνια του πολέμου.

«Πρέπει να πολεμήσουν έξυπνα και αποτελεσματικά», δήλωσε ο Michael Kofman, ανώτερος συνεργάτης του προγράμματος για τη Ρωσία και την Ευρασία στο Carnegie Endowment for International Peace, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα την Ουκρανία. «Εάν η Ουκρανία και η Δύση κάνουν τις σωστές επενδύσεις ακολουθώντας μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, τότε η Ουκρανία μπορεί να ανακτήσει το πλεονέκτημα».

Όπως ήδη γράψαμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πάντως να επισημάνουμε ότι στις 12/12 ο πρόεδρος Μπάιντεν για πρώτη φορά μετέβαλε το ‘μότο’ που συνοδεύει την παροχή βοήθειας προς το Κίεβο. Η βοήθεια, είπε, θα παρέχεται ‘όσο αυτό είναι δυνατό’ (as long as it is possible) στη θέση του διάσημου πλέον ‘όσο χρειαστεί’ (as long as it takes).

Μια όχι και τόσο λεπτή διαφορά, σημάδι κι αυτή των καιρών που επιβάλλουν ‘αλλαγές στρατηγικής’.

[1] Η Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, υπεύθυνη για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις, Βικτώρια Νούλαντ έχει μόλις επιστρέψει από το τρίτο κατά σειρά ταξίδι της στο Κίεβο στη διάρκεια πέντε εβδομάδων καθώς διαδραματίζονται τα γεγονότα του Μαϊντάν. Στο βίντεο μιλά σε μια συγκέντρωση που διοργάνωσε το Ίδρυμα ΗΠΑ-Ουκρανίας” (U.S.-Ukraine Foundation), “μια μη κυβερνητική υπηρεσία που προάγει τη δημοκρατία στο πρώην Σοβιετικό κράτος”. Περιγράφει ωμά τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ανατρέψουν το εκεί καθεστώς, αναφέροντας αναλυτικά την δική της άμεση παρέμβαση και μάλιστα λέγοντας ότι: “Έχουμε επενδύσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουμε την Ουκρανία σε αυτούς και σε άλλους στόχους που θα εξασφαλίσουν μια ασφαλή και ευημερούσα και δημοκρατική Ουκρανία”.

“Fuck EU”: Πώς η “μαμή του Μαϊντάν” αποδείχτηκε προφήτισσα

Στο αποκορύφωμα του πραξικοπήματος του 2014 στην Ουκρανία, η εκ Γουασινγκτώνος “μαία του Μαϊντάν” ξεστόμισε μια φράση που ισχύει διαρκώς έκτοτε.

“Γ@μα την ΕΕ”: H από δεκαετίας ατάκα της Νούλαντ κατά το Μαϊντάν δεν ήταν ποτέ πιο ακριβής.

Αυτή την εβδομάδα, ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσκι – και οι δυτικοί υποστηρικτές του – γιόρτασαν τη δέκατη επέτειο από την έναρξη των διαδηλώσεων του Μαϊντάν στο Κίεβο. Φυσικά, [τα γεγονότα τότε] οδήγησαν σε ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και, τελικά, στη σημερινή σύγκρουση με τη Ρωσία.

“Πριν από δέκα χρόνια, ξεκινήσαμε ένα νέο κεφάλαιο στον αγώνα μας. Πριν από δέκα χρόνια, οι Ουκρανοί ξεκίνησαν την πρώτη τους αντεπίθεση. Ενάντια στην ανομία και την προσπάθεια να μας στερήσουν το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Ενάντια στην ανελευθερία. Χρόνο με το χρόνο, βήμα προς βήμα, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσουμε ότι ανάμεσα στα άλλα αστέρια της σημαίας της ΕΕ, που αντιπροσωπεύει την ενότητα των ευρωπαϊκών εθνών, θα λάμπει και το δικό μας αστέρι. Το ουκρανικό αστέρι”, έγραψε ο Ζελένσκι στο Twitter.

H τότε βοηθός υπουργός Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων των ΗΠΑ Victoria Nuland
προσφέρει φαγητό σε ακτιβιστές υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς η ίδια και ο πρέσβης των
ΗΠΑ στην Ουκρανία Geoffrey Pyatt, δεξιά, περπατούν στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο,
Ουκρανία, Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013. © AP Photo/Andrew Kravchenko

Μόνο που, στην πραγματικότητα, έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα “γ@μ(ώντας) την ΕΕ”, όπως πιάστηκε να λέει τότε η αρμόδια του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ Βικτόρια Νούλαντ σε συνομιλία που διέρρευσε με τον τότε πρεσβευτή στην Ουκρανία, Τζέφρι Πάιατ.

“Γ@μα την ΕΕ”, ζήτησε. Και, βέβαια, έκαναν ακριβώς αυτό.

Και ούτε ήταν σχέση της μιας βραδιάς. Αντιθέτως, έχει μετατραπεί σε ένα μαραθώνιο, σαδιστικό όργιο σε βάρος των λαών της ΕΕ, οι οποίοι υφίστανται ατελείωτα τα παλούκια σε όλο αυτό το μπάχαλο, ενώ η επικεφαλής του μπλοκ, η μη εκλεγμένη πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, λέει στους Δυτικοευρωπαίους να σκύψουν και να υποστούν τον πόνο για την Ουκρανία, καθώς η ίδια και οι φίλοι της διαλύουν τις δικές τους οικονομίες με ατελείωτες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε ότι οι Γερμανοί συμπατριώτες της απλά κάθονταν εκεί σαν ένα μάτσο μαζοχιστές, όσο η δική τους φθηνή παροχή ενέργειας ανατιναζόταν.

Αλλά το “γ@μήστε την ΕΕ” που βαστά δέκα συνεχόμενα χρόνια ήταν καλό γι’ αυτήν, όπως φαίνεται: “Δέκα χρόνια αξιοπρέπειας. Υπερηφάνειας. Προσπάθειας για ελευθερία. Οι κρύες χειμωνιάτικες νύχτες του Euromaidan άλλαξαν την Ευρώπη για πάντα. Σήμερα, είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μέλλον για το οποίο αγωνίστηκε το Μαϊντάν έχει επιτέλους αρχίσει”, δήλωσε η φον ντερ Λάιεν.

Εν τω μεταξύ, μιας και μιλάμε για μαζοχιστές, η Γερμανία πανικοβάλλεται αυτή τη στιγμή λόγω οικονομικών προβλημάτων, κυρίως ως αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της βιομηχανίας της στην κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ ατζέντα για την Ουκρανία. ” Το σπίτι μας φλέγεται”, δήλωσε στο Bloomberg ένα μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού. Λοιπόν, τελικά μπορεί να πρόκειται για πυρκαγιά. Ή θα μπορούσε να είναι ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς που ανάβει μερικά ρομαντικά κεριά ενώ γράφει στο Twitter: “Πριν από 10 χρόνια, το Μαϊντάν έγινε σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Το θάρρος των Ουκρανών δεν θα ξεχαστεί. Η Ουκρανία είναι μέρος της Ευρώπης – και εμείς στεκόμαστε στο πλευρό της”. Ο Σολτς εξακολουθεί να μην έχει μπει στον κόπο να μας πει ποιος ανατίναξε το δίκτυο του αγωγού Nord Stream που μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο στη Γερμανία – την οικονομική και βιομηχανική σανίδα σωτηρίας της χώρας του – μια επίθεση που έτυχε να γίνει λίγους μήνες αφότου ο ίδιος ο Σολτς στάθηκε ακριβώς δίπλα στον Τζο Μπάιντεν, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος απειλούσε ανοιχτά την ύπαρξη του αγωγού. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ύφεση για τη γερμανική οικονομία, ο Σολτς έχει έκτοτε καταφύγει στο να συγχαίρει τον εαυτό του για την εξασφάλιση συμφωνιών όπως αυτή που προβλέπει την αντικατάσταση ενός επιβλητικού 2% του πανάκριβου αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου, από το οποίο εξαρτάται τώρα το Βερολίνο, με νιγηριανό αέριο – ίσως μέχρι το 2026.

Και για να σοβαρευτούμε, η αναθεώρηση της ιστορίας από τον Ζελένσκι, λέει ότι το Euromaidan αφορούσε την Ουκρανία που αγωνιζόταν ενάντια στο γεγονός ότι της είχαν κλέψει το “ευρωπαϊκό μέλλον” και την ελευθερία της. Στην πραγματικότητα η Ουκρανία είχε ήδη την ελευθερία να συναλλάσσεται τόσο με τη Ρωσία όσο και με τη Δύση, φλερτάρονταν από όλους σαν το πιο καυτό κορίτσι στην πόλη, και ο τότε πρόεδρος της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, είχε, στην πραγματικότητα, μόλις αρνηθεί να υπογράψει συμφωνία με την ΕΕ, η οποία θα μείωνε την ποικιλία των επιλογών και την ελευθερία της Ουκρανίας και θα έβαζε όλα τα αυγά της στο δυτικό καλάθι. Όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διακινεί τώρα ο Ζελένσκι.

Ο Ζελένσκι αποκτά επίσης ποιητικό οίστρο για κάτι που αποκαλεί ουκρανικό αστέρι -ό,τι κι αν είναι αυτό- που λάμπει ανάμεσα στα αστέρια της σημαίας της ΕΕ που αντιπροσωπεύουν την ενότητα του μπλοκ. Σε κάθε περίπτωση, ορισμένοι ηγέτες της ΕΕ έχουν ήδη ρίξει κρύο νερό στην ονείρωξη της ένταξης της Ουκρανίας στο μπλοκ, η οποία θα απαιτούσε ομοφωνία μεταξύ όλων των κρατών μελών.

Ο Ζελένσκι δεν φαντασιώνεται μόνο τα ουκρανικά αστέρια, αλλά και την ενότητα της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά ακόμη και ο επικεφαλής διπλωμάτης του μπλοκ, ο Josep Borrell, του οποίου η πραγματική δουλειά είναι να παρουσιάζει το καλύτερο πρόσωπο της ΕΕ στον κόσμο, δεν είναι τόσο παραληρηματικός. Ο Borrell έχει επανειλημμένα αναφερθεί σε σημαντικές διαφωνίες εντός του μπλοκ για τα πάντα, από την Ουκρανία και τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας μέχρι τη μετανάστευση, την οποία ο Borrell δεν έχει αποκαλέσει τίποτα λιγότερο από μια πιθανή ” δύναμη διάλυσης [της ΕΕ]”. Τίποτα από όλα αυτά δεν ακούγεται σαν τον γραφικό μικρό αστερισμό των 27 χωρών μεταξύ των οποίων ο Ζελένσκι βλέπει ήδη την Ουκρανία. Περισσότερο μοιάζει με ένα Big Bang.

Το πρόβλημα με τη ρομαντική προσέγγιση των σχέσεων είναι ότι μπορεί να αποδειχθεί ότι η επιστροφή στην πραγματική ζωή είναι σκέτη κόλαση. Και εδώ, στον πραγματικό κόσμο, η Ουκρανία έχει ήδη εμπλακεί σε καυγάδες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πιο πρόσφατους αυτούς με την Πολωνία και τη Σλοβακία, των οποίων οι φορτηγατζήδες, κατά χιλιάδες, έχουν αποκλείσει τους δρόμους προς τρία συνοριακά περάσματα εδώ και μέρες και ουσιαστικά εμποδίζουν την ανθρωπιστική βοήθεια. Προφανώς αισθάνονται ότι χάνουν δουλειές εν μέσω της σύγκρουσης στην Ουκρανία και ότι η κυβέρνησή τους δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Έτσι, ενώ δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα ημερομηνία αρραβώνα μεταξύ Κιέβου και ΕΕ, πόσο μάλλον ημέρα γάμου, ήδη έχουμε μπελάδες στον παράδεισο.

Κρίμα που όλες αυτές οι ελίτ δεν μπορούν να βρουν επιτέλους ένα δωμάτιο και να αφήσουν εμάς τους υπόλοιπους έξω από αυτό.

Πηγή: RT.com

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Αν δεν υπήρχε ο Ζελένσκι, σε αυτή τη φάση η Ρωσία θα έπρεπε να τον εφεύρει

Η κατάσταση στο Κίεβο αρχίζει να θυμίζει σκηνές από την ταινία «Η Πτώση» του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ

Το εξώφυλλο του ρεπορτάζ του NBC. Τίτλος: «Πηγές αναφέρουν ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούν το θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία» και υπότιτλος: «Οι συνομιλίες περιλάμβαναν πολύ αδρές γραμμές για το τι μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψει η Ουκρανία για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία».

Έχω ήδη αναρτήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε το NBC στις 4/11. Εκεί αναφέρεται ότι αναπτύσσονται πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ‘Ευρώπη’ προς το Κίεβο για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία προκειμένου να παγώσει η σύγκρουση. Στα πλαίσια αυτά γράφεται ότι οι δυτικοί σπόνσορες ζητούν από την Ουκρανική κυβέρνηση να προετοιμαστεί και να το πάρει απόφαση ότι θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στους Ρώσους, ώστε εκείνοι να συμφωνήσουν για διαπραγματεύσεις.

Το ρεπορτάζ αυτό προβλήθηκε και αναπαράχθηκε αμέσως από τα υπόλοιπα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης (π.χ. Reuters) ενώ ταυτόχρονα προκάλεσε θύελλα σχολιασμών από ρωσοφοβικούς και μη πολιτικούς, στελέχη και ‘ειδικούς’ ανά την υφήλιο. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι αρνήθηκε, αν και με περίεργο τρόπο, τα γραφόμενα στο ρεπορτάζ του NBC (βλ. τη λεζάντα στη σχετική φωτογραφία). Από τη ρωσική πλευρά, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουμε κάποια αντίδραση στο συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο προφανώς χρησιμεύει ως ‘λαγός’ για να καταγράψει αντιδράσεις στη βασική ιδέα που διατυπώνει.

Φυσικά, το ρεπορτάζ αναδύεται σε μια δύσκολη περίοδο για τις ΗΠΑ, οι οποίες εμφανίζονται υπερεκτεταμένες και σε δυσκολία να ανταποκριθούν στα υπεσχημένα προς το Κίεβο λόγω και των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή. Επιπρόσθετα, όσο και αν οι Δυτικοί κινούνται στον χώρο της ονειροφαντασίας, δεν μπορεί παρά αρκετοί πλέον να αντιλαμβάνονται την κινούμενη άμμο στην οποία έχουν παγιδευτεί με τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους στο Ουκρανικό, ιδιαίτερα μετά και την ομολογημένη αποτυχία της καλοκαιρινής αντεπίθεσης του Κιέβου.

Προκύπτει επομένως το εύλογο ερώτημα: Πόσο σοβαρή είναι η ιδέα της εγκατάλειψης των γνωστών μαξιμαλιστικών θέσεων της μέχρι σήμερα αυτοαποκαλούμενης “ειρηνευτικής πρότασης” Ζελένσκι, που θεωρητικά επίσης στηρίζει η ‘Δύση’, σύμφωνα με την οποία για να γίνουν διαπραγματεύσεις και να υπάρξει ειρήνευση θα πρέπει να φύγει ο Πούτιν από πρόεδρος, να αφήσει η Ρωσία όλα τα εδάφη που έχει ενσωματώσει (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις και να παραπεμφθεί η ηγεσία της σε δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός στον κόσμο που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης με τη Ρωσία, αλλά το ερώτημα είναι αν η Δύση τώρα πλέον σκέφτεται στα σοβαρά κάποια διευθέτηση του ζητήματος (όπως υπαινίχθηκε κει η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι πρόσφατα) και κυρίως αν η Δύση σκέφτεται να πάρει στα σοβαρά τις ανησυχίες της Ρωσίας που μέχρι τώρα λοιδορούσε. Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι τέτοια μεταβολή στις Δυτικές επιδιώξεις απέναντι στη Ρωσία δεν υφίσταται, αλλά το όλο ζήτημα είναι περισσότερο περίπλοκο και αξίζει μεγαλύτερη εξέταση.

*          *          *

Εδώ και καιρό η Ρωσία δηλώνει συχνά ότι αφενός οι στόχοι της ‘Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης’ (ΕΣΕ) θα ολοκληρωθούν και αφετέρου ότι αυτό θα γίνει είτε με στρατιωτικά μέσα είτε με διπλωματία. Οι καθορισμένοι στόχοι είναι, όπως επανειλημμένα έχει καταγραφεί, η ουδετερότητα της Ουκρανίας, η μη είσοδος της σε Δυτικούς στρατιωτικούς οργανισμούς, η αποστρατιωτικοποίησή της και η ‘αποναζιστικοποίησή’ της (κάτι εγγενώς ασαφές, αλλά επίσης σαφώς δεσμευτικό όσον αφορά τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κράτους που θα απομείνει στο Κίεβο την επόμενη μέρα). Φυσικά, στους στόχους συμπεριλαμβάνονται τα ίσα δικαιώματα στους ρωσόφωνους (οι οποίοι τώρα είναι και με τον νόμο πολίτες δεύτερης κατηγορίας καθώς δεν έχουν καν δικαιώματα μειονότητας, η γλώσσα τους είναι απαγορευμένη και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα διαδίδει φαντασιακές θεωρίες για την ‘πανάρχαια’ μοναδικότητα της ουκρανικής φυλής, απογόνου των …Βίκινγκς και άλλες ανοησίες).

Στα ‘must’ της Ρωσίας έχουν προστεθεί πλέον και η ένταξη σε αυτήν των τεσσάρων επαρχιών (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα), δηλαδή η αναγνώριση, ως προαπαιτούμενο σε οποιαδήποτε συζήτηση, της “πραγματικότητας επί του πεδίου”, όπως σηματοδοτεί αυτήν την απαίτηση η ρωσική διπλωματία.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι σε κοινή συνέντευξη που έδωσε με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Κίεβο στις 4 Νοεμβρίου 2023  διέψευσε ότι οι δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου το πιέζουν να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις (η φωτογραφία είναι από εκεί). «Λοιπόν, κανένας από τους ηγέτες της ΕΕ, των ΗΠΑ, τους εταίρους μας δεν μας πιέζει όσον αφορά το να καθίσουμε [στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων] με τη Ρωσία, να μιλήσουμε μαζί της ή να της παραδώσουμε κάτι. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί», είπε. Ο Ζελένσκι πρόσθεσε ότι «δεν γνωρίζει» ποιος κυκλοφορεί τέτοιες αναφορές. Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι έχει «μια εντύπωση» ότι τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης και οι ίδιοι οι Ουκρανοί σκέφτονται την ιδέα πιθανών συνομιλιών με τη Ρωσία και εικάζουν ότι τα δυτικά έθνη πιέζουν το Κίεβο προς μια τέτοια απόφαση. Συνέχισε λέγοντας ότι ήταν «έκπληκτος» από τέτοιου είδους συναισθήματα.

Προφανώς, η αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης ενδεχομένως γίνει στο μέλλον (ή ακόμη και ενδεχομένως διεξάγεται μέσα από απόρρητα κανάλια αυτήν τη στιγμή) είναι σήμερα κατά πολύ χειρότερη από την αφετηρία κατά τις συζητήσεις και την καταρχήν συμφωνία της Κωνσταντινούπολης (Μάρτιος 2022) την οποία το Κίεβο πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων μετά από την παρέμβαση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος της επομένη της υπογραφής της κατέφθασε στο Κίεβο ως εκπρόσωπος ‘των σκληρών’ της Δύσης (κυρίως της Βρετανίας και των ΗΠΑ) προκειμένου να πιέσει για την ακύρωση της. Είπε τότε ο Τζόνσον (και έχω αναρτήσει το σχετικό ρεπορτάζ Ουκρανικής εφημερίδας) ότι με τη συμφωνία χάνεται η ευκαιρία, που τότε θεωρούσαν οι σπόνσορες ότι είχε ανοίξει, για αδυσώπητο χτύπημα κατά της Ρωσίας, καταστροφή της ρωσικής κυβέρνησης και του Πούτιν προσωπικά, κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα, ο Τζόνσον δήλωσε στον Ζελένσκι ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα αρνηθούν να υπογράψουν ως εγγυήτριες δυνάμεις, όπως προέβλεπε η συμφωνία. “Και εσείς να υπογράψετε”, είπε ο Τζόνσον στον Ζελένσκι, “εμείς δεν θα το κάνουμε”.

Αποτελεί κωμικοτραγική εξέλιξη ότι τώρα είναι και πάλι ‘Δυτικοί κύκλοι’ που εμφανίζονται να πιέζουν την ηγεσία στο Κίεβο να δείξει ευκαμψία και ευελιξία. Φυσικά, η ιδέα είναι να υπάρξει μια εξέλιξη ανάλογη με τις συμφωνίες του Μινσκ, δηλαδή οι όποιες συμφωνίες να μην τηρηθούν και να δοθεί χρόνος στη Δύση να επανεξοπλίσει το Κίεβο ώστε σε εύθετο χρόνο να επανέλθει αυτό δριμύτερο στο πεδίο των μαχών. Και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί αν η όποια λύση δοθεί στο Ουκρανικό δεν είναι οριστική, επειδή η Δύση δεν έχει απεμπλακεί από τον κεντρικό στρατηγικό στόχο της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας (την από-αποικιοποίηση της Ρωσίας, όπως την αποκαλούν), η οποία συνιστά το ‘άγιο δισκοπότηρο’ των απώτερων δυτικών βλέψεων.

Η με αποικιοκρατικούς όρους επέκταση των δυτικών εταιριών στην πάμπλουτη σε πρώτες ύλες αχανή χώρα, που επιπλέον διαθέτει φτηνό και άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό αλλά μικρή ανάπτυξη σύγχρονης βιομηχανίας ενώ επίσης ελέγχει σημαντικούς διαδρόμους διακίνησης εμπορευμάτων, θα δώσει μια ανάσα και διέξοδο με ορίζοντα εκατονταετιών στην διαρκή κρίση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού του πεπαλαιωμένου—πλην όμως άκρως επικίνδυνου—ιμπεριαλιστικού συστήματος ενώ ταυτόχρονα θα εξουδετερώσει μια και καλή την Κίνα, την οποία οι ΗΠΑ έχουν ορίσει ως τον κύριο αντίπαλό τους στις ερχόμενες δεκαετίες.

Βεβαίως, η Ρωσία γνωρίζει τις επιδιώξεις της Δύσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι οι εσωτερικές δυνάμεις σε αυτήν τη χώρα είναι όλες αντίθετες σε μια συνδιαλλαγή με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό. Τα άρθρα που αναρτώνται σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης εκεί (π.χ. στο αγγλόφωνο Russia Today [RT]) ή ορισμένα πονήματα των στελεχών του σημαντικότερου—από πλευράς πολιτικής επιρροής—think tank της Ρωσίας, του Valdai Club, πλημμυρίζουν από νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες, τότε που η ρωσική κομπραδόρικη αστική τάξη πίστευε ότι θα γινόταν δεκτή ως ‘ισότιμος’ εταίρος από τις Δυτικές ελίτ.

Φυσικά, στη Ρωσία έχουν γεννηθεί, ως αποτέλεσμα της ΕΣΕ, σοβαρές υπόγειες διαδικασίες αναπροσαρμογής και απεξάρτησης από τη Δύση, οι οποίες όμως είναι ασαφές αν θα μπορέσουν να βρουν μια διέξοδο σε κατεύθυνση κοινωνικής αναδιοργάνωσης: Θα έλεγα μάλιστα ότι το αντίθετο είναι πολύ πιθανό, καθώς και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν πρόσφατα μίλησε για την ανάγκη νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων σε απάντηση των προβλημάτων που συναντά η Ρωσική οικονομία, η οποία—και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε—στηρίζεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, πρώτες ύλες, ενέργεια, κ.λπ.) και στις εξαγωγές αυτών των προϊόντων ενώ ο δευτερογενής τομέας έχει πληγεί πολύ σοβαρά μετά την αποβιομηχανοποίηση που ακολούθησε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τελευταία ανακοινώθηκε με ενθουσιασμό ότι πραγματοποιήθηκε δοκιμή πτήσης ενός νέου επιβατικού αεροπλάνου που ο σχεδιασμός του στηρίζεται σε αντίστοιχο σοβιετικό μοντέλο και ότι ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια αυτό θα αρχίσει να παράγεται—αν και ως γνωστόν, η ΕΣΣΔ ήταν εντελώς αυτάρκης σε παραγωγή επιβατικών αεροπλάνων. Με δυο λόγια, η σύγχρονη ρωσική βιομηχανία—με εξαίρεση το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα—έχει βρεθεί πολύ πίσω σε σχέση με αυτά που παρήγαγε πριν από 50 έτη. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας σε μη εξαρτημένη κατεύθυνση κάτω από τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων που την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Το συμπέρασμα είναι ότι μάλλον, για το καλό της αυτόνομης ανάπτυξης της Ρωσίας και την μη υποδούλωσή της στον Δυτικό ιμπεριαλισμό (που πλέον έχει δείξει καθαρά τα νύχια του), αυτή θα πρέπει να επιμείνει στην ολοκλήρωση των στόχων που έχει θέσει με την ΕΣΕ στην Ουκρανία. Δεν είναι ο φόβος ότι τυχόν διπλωματικές συνομιλίες θα την εκτρέψουν από αυτούς τους στόχους δίνοντας την ευκαιρία στη Δύση να επανέλθει δριμύτερη.

Εδώ να μην ξεχνάμε ότι όσον αφορά τον πόλεμο του Βιετνάμ διεξάγονταν στο Παρίσι διπλωματικές συνομιλίες επί πολλά έτη χωρίς ποτέ να εκτραπεί η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ από τον στόχο της επανένωσης της χώρας και της ολοκληρωτικής νίκης επί της κυβέρνησης των μαριονετών των ΗΠΑ στον Νότο. Δηλαδή, ο κίνδυνος για τη Ρωσία δεν προέρχεται από τις καθεαυτό διπλωματικές συνομιλίες.

O Ενεργός Κρατικός Σύμβουλος 1ης τάξεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας και πρώην βοηθός του Προέδρου της Ρωσίας, Vladislav Surkov, εξηγεί (και το αγγλόφωνο Russia Today αναρτά) τους λόγους για τους οποίους τελικά η Ρωσία θα συμμαχήσει με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είμαστε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2023.

Αυτό που φοβίζει όσους θα επιθυμούσαν—μέσα και έξω από τη Ρωσία—την ανεξάρτητη ανάπτυξη της και την πορεία προς έναν ‘πολυπολικό’ κόσμο, τον οποίο η ηγεσία της ευαγγελίζεται, είναι η δράση και οι ευκαιρίες που τυχόν αποκτήσουν, στα πλαίσια τυχόν διαπραγματεύσεων, οι δυνάμεις υποτέλειας μέσα στη Ρωσία, οι οποίες διατηρούν μεγάλη ισχύ και πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και στα ΜΜΕ.

Από την άποψη αυτή, μάλλον υπάρχει μια σοβαρή συνιστώσα σε όσα υπό τύπο αστείου διοχετεύουν κατά καιρούς στα ΜΜΕ κάποιοι ισχυροί Ρώσοι αξιωματούχοι (π.χ. ο πρώην πρόεδρος Μεντβέντεφ) που ευχαριστούν τους ανένδοτους Ουκρανούς ακριβώς για την ανένδοτη στάση τους.

Το τελευταίο χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας ανένδοτης στάσης και φρασεολογίας αποτελεί η τοποθέτηση του εξ απορρήτων συμβούλου του Ζελένσκι, Μιχαήλο Ποντόλιακ, ο οποίος—προφανώς απαντώντας στις απόψεις που εκφράζει το άρθρο του NBC—δήλωσε ότι: «Οι στόχοι και οι στρατηγικές της Ουκρανίας είναι προφανείς και κατανοητές, και έχουμε μια σαφή αντίληψη για το πώς θα μοιάζει το “τέλος του πολέμου”. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατά το τρέχον στάδιο του πολέμου…»

Το αναμενόμενο “τέλος του πολέμου” κατά Ποντόλιακ, η έκβαση δηλαδή που θα κάνει το Κίεβο να δεχθεί να σταματήσουν οι εχθροπραξίες για την οποία έχουν “σαφή αντίληψη”, προβλέπεται να γίνει μέσω των εξής σταδίων:

« Αύξηση της προμήθειας όπλων για την επίτευξη τεχνολογικής υπεροχής στο πεδίο της μάχης. Σημαντικές τακτικές ήττες για τη Ρωσία. Κατάρρευση των ρωσικών αμυντικών παραγγελιών. Ως αποτέλεσμα αυτού: Η ανεξέλεγκτη επιστροφή [πίσω] στη Ρωσία των επιθετικών επιστρατευμένων δυνάμεων [της] – Η κατάρρευση των θεμελιωδών μύθων της ρωσικής προπαγάνδας – Η οριστική πτώση της επιρροής της “καθεστηκυίας τάξης του Πούτιν” στο εσωτερικό της Ρωσίας – Η αυτοαπομόνωση της Ρωσίας – Εσωτερικές εξεγέρσεις [στη Ρωσία] – Η αντικατάσταση των σημερινών ρωσικών ελίτ με ελίτ μιας μεταβατικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Ρωσία θα επικεντρωθεί, για μια ορισμένη περίοδο, στα εσωτερικά της προβλήματα και θα αρχίσει να καταλαμβάνει τη θέση στον κόσμο που πραγματικά της αξίζει (μια θέση ως μη παγκόσμιος παίκτης), μειώνοντας σημαντικά την υποστήριξη της παγκόσμιας αστάθειας, και η ευκαιρία να αναβιώσει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί επιστρέφουν.»

Η ακαμψία της παρούσας ηγεσίας στο Κίεβο εξηγεί και την ‘γλώσσα’ που τελευταία βγάζει ο επικεφαλής των Ουκρανικών δυνάμεων, στρατηγός Ζαλούζνι, ο οποίος σε συνέντευξή του στον Economist (και σε ιδιαίτερο άρθρο στο ίδιο ΜΜΕ) μιλά για λήξη της ουκρανικής αντεπίθεσης, η οποία—παραδέχεται—δεν παρήγαγε αποτελέσματα, σε αντίθεση με τις κραυγές της Ουκρανικής διοίκησης που μιλά για συνέχισή της επ’ αόριστον ενώ ταυτόχρονα στηρίζει μια τρομακτική (και επιτυχημένη στο εσωτερικό της χώρας) προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία παρουσιάζει το Κίεβο ως να είναι ο πλήρης νικητής των συγκρούσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η τοποθέτηση του στρατηγού, που μιλά για κίνδυνο η σύγκρουση να μετατραπεί σε «πόλεμο φθοράς στα χαρακώματα που θα τραβήξει για χρόνια και θα εξαντλήσει το Ουκρανικό κράτος»  επικρίθηκε δημόσια από τον Igor Zhovkva, αναπληρωτή διευθυντή του γραφείου του Ουκρανού προέδρου, ο οποίος θεώρησε απαράδεκτη την κοινοποίηση δημοσίως αυτών που συμβαίνουν στο μέτωπο δεδομένου ότι τέτοιες αποκαλύψεις παίζουν κατευθείαν στα χέρια της Ρωσίας, ενώ προσέθεσε ότι επίσης προκαλούν πανικό στους σπόνσορες της χώρας.

Το τουΐτ του Μιχαήλο Ποντόλιακ για το πώς η ηγεσία του Κιέβου οραματίζεται
την εξέλιξη του πολέμου μέχρι την τελική νίκη της χώρας του.

Η ακαμψία της διοίκησης Ζελένσκι έχει καταστήσει τους Αμερικανούς—οι οποίοι επιθυμούν τη διασφάλιση της συνέχισης του πολέμου και ως εκ τούτου την διεξαγωγή του με όρους μη αυτοκτονικούς—ομήρους της ενώ αυτή ταυτόχρονα πλουτίζει σε ασύλληπτη κλίμακα από το ροκάνισμα των αμερικανικών δισεκατομμυρίων. Πρόκειται για μη βιώσιμη κατάσταση, ιδιαίτερα καθώς οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε όλο και περισσότερα μέτωπα και συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Προς το παρόν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με υπερδανεισμό και τύπωμα δολαρίων, που όμως μέσο-μακροπρόθεσμα θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες για τον κυρίαρχο ρόλο τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η στρατηγική των ΗΠΑ, που βασικά συνίσταται στην διεύρυνση των διενέξεων σε παγκόσμια κλίμακα και στην ανάδειξη “μπαμπούλων” για τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να στοιχηθούν κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ, μέχρις στιγμής έχει παράξει εξαιρετικά αποτελέσματα για αυτήν τη χώρα. Η Ευρώπη έχει στοιχηθεί κάτω από τις ΗΠΑ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων των υποτελών στις ΗΠΑ χωρών, μέσω της επίκλησης του Ρωσικού μπαμπούλα, αν και στην ουσία η εμφάνιση αυτού του μπαμπούλα προκλήθηκε από τις ΗΠΑ ακριβώς για να ικανοποιήσουν τον ενδιάμεσο στόχο τους: την κυριαρχία επί της Ευρώπης. Οι δυτικόστροφες ή και ανεξάρτητες χώρες της Ασίας επιδιώκεται να στοιχηθούν κάτω από τις ΗΠΑ, επίσης σε βάρος των δικών τους συμφερόντων—π.χ. Φιλιππίνες—μέσω της επίκλησης του Κινεζικού μπαμπούλα, αν και την όξυνση της κρίσης στο θέμα της Ταϊβάν ή της Κορέας επίσης προκαλούν οι ΗΠΑ, ακριβώς για να οδηγήσουν τις χώρες της Ασίας κάτω από την επικυριαρχία τους, η οποία θα παράξει και σημαντικά οικονομικά αποτελέσματα υπέρ τους [ΣΗΜ. Εδώ σημαντική είναι η παρακολούθηση της στάσης της Ινδίας, της Ινδονησίας και του Βιετνάμ].

Αυτά τα κέρδη όμως κινδυνεύουν μακροπρόθεσμα από την διάβρωση που υφίσταται το δολάριο ως το βασικό διεθνές ανταλλακτικό νόμισμα λόγω του υπερδανεισμού και του ανεξέλεγκτου τυπώματος δολαρίων από τις ΗΠΑ. Η λειτουργία του δολαρίου στο διεθνές σύστημα ανταλλαγών είναι ίσως το πιο σημαντικό ατού που διαθέτουν οι ΗΠΑ για να ηγεμονεύουν παγκόσμια, και αυτή η λειτουργία κινδυνεύει να καταρρεύσει τα επόμενα χρόνια.

*          *          *

Εδώ λοιπόν βρίσκεται το σημείο που οι ΗΠΑ αρχίζουν να σκέφτονται πώς θα ‘αδειάσουν’ τον Ζελένσκι, τον οποίο πλέον από σύγχρονο Τσώρτσιλ και ημίθεο, τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ τους, που πριν από ένα έτος τον περιέγραφαν με τέτοιους χαρακτηρισμούς, τώρα αρχίζουν να τον παρουσιάζουν ως παρανοϊκό που κατέχεται από εμμονές και ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις. Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο καθώς υπάρχει και το προηγούμενο του δικτάτορα Ντιεμ στο Ν. Βιετνάμ, που όταν έπαψε να κάνει όσα τον διέτασσαν υπέστη στρατιωτικό πραξικόπημα και εκτελέστηκε την επόμενη μέρα.

Ιδιαίτερα σημαντικό στην αποκαθήλωση του Ζελένσκι από τους Αμερικανούς στάθηκε ένα άρθρο (που επίσης προβλήθηκε και ως το κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο) δημοσιευμένο στις 30 Οκτωβρίου από το γνωστό περιοδικό Time.

Το εξώφυλλο του περιοδικού Time. Γράφει ως τίτλο «Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ. ΚΑΝΕΙΣ.»
Ο υπότιτλος είναι: «Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια. Η Ρωσία ακόμη ελέγχει το ένα πέμπτο της
Ουκρανικής επικράτειας. Δεκάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.
Η διεθνής υποστήριξη του πολέμου συρρικνώνεται—
Ο Μοναχικός Αγώνας του Βολοντιμίρ Ζελένσκι».

Το άρθρο του Time περιγράφει την πίστη του Ζελένσκι στη νίκη επί της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης ως «αμετακίνητη, στα όρια του μεσσιανισμού». Όμως, «ο Ζελένσκι αισθάνεται προδομένος από τους δυτικούς συμμάχους του. Τον άφησαν χωρίς τα μέσα για να κερδίσει τον πόλεμο, μόνο με τα μέσα για να επιβιώσει», έγραψε το Time, επικαλούμενο πληροφορίες από μέλος της ομάδας του Ουκρανού προέδρου. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, ο κύκλος του προέδρου τον βλέπει πλέον ως ‘παραληρηματικό’ και τη σύγκρουση με τη Ρωσία ως αδύνατο να κερδηθεί. «Αυταπατάται», φέρεται να είπε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του. «Έχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δεν κερδίζουμε. Αλλά προσπαθήστε να του το πείτε αυτό» ενώ αλλού αναφέρεται ότι οι εντολές που δίνει ο Ζελένσκι στους στρατιωτικούς είναι τόσο εκτός πραγματικότητας ώστε καν αυτοί δεν επιχειρούν να τις εκτελέσουν. Το «πείσμα» του προέδρου εμπόδισε το Κίεβο να εξετάσει ακόμη και το ενδεχόμενο διπλωματικής επίλυσης της κρίσης αναφέρει επίσης το δημοσίευμα.

Κοντολογίς, η εικόνα που δίνει το Time για τον Ζελένσκι έχει μεταβληθεί από εκείνην ενός σύγχρονου Τσώρτσιλ (όπως το ίδιο περιοδικό τον χαρακτήριζε προ έτους) σε εκείνην του Χίτλερ, όπως αυτός παρουσιάζεται στην ταινία «Η Πτώση» του Oliver Hirschbiegel όπου αποδίδεται η ατμόσφαιρα στα υπόγεια της Καγκελαρίας κατά τον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού.

Η κλασική σκηνή όπου ο Χίτλερ ξεσπά σε υστερικές κραυγές όταν οι στρατηγοί του του λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για να αντισταθούν στον Σοβιετικό στρατό στην ταινία “Η Πτώση”.

Είναι ενδιαφέρον ότι σύνδεσμος προς το καθαρά αρνητικό για τον Ουκρανό πρόεδρο άρθρο είχε αρχικά αναρτηθεί στον λογαριασμό του ‘προσωπάρχη’ της Ουκρανικής προεδρίας Αντρέι Γιέρμακ στο Τέλεγκραμ, με τον χαρακτηρισμό  «ένα πολύ σημαντικό άρθρο» —προφανώς από κάποιον που δεν έκανε τον κόπο να το διαβάσει—πριν τελικά αποσυρθεί από εκεί. Όμως, την επόμενη μέρα (31 Οκτωβρίου) ο επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κιέβου—γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του για τους Ασιάτες—Αλεξέι Ντανίλοφ, μιλώντας σε τοπικά ΜΜΕ δήλωσε ότι το άρθρο παίζει στα χέρια της Ρωσίας και ζήτησε από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας να εντοπίσουν εκείνους που είχαν μιλήσει (ανωνύμως) στο περιοδικό δίνοντας πληροφορίες για τη συγγραφή του άρθρου.

Ο Tarik Cyril Amar, ένας ιστορικός από τη Γερμανία που διδάσκει στο πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, γράφει για αυτό το άρθρο:  «…Οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι ο Ζελένσκι αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπουν, και -ακόμη χειρότερα- ότι τον εγκαταλείπουν διεθνώς, ότι οι στενοί του συνεργάτες όχι μόνο τον αμφισβητούν, αλλά και το λένε στους ξένους δημοσιογράφους, ότι η υποκριτική του δεινότητα έχει δώσει τη θέση της σε έναν ζοφερό θυμό, και ότι η άρνησή του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα εμποδίζει κάθε προσπάθεια ακόμη και να σκεφτεί τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων για την έξοδο από τον καταστροφικό πόλεμο. Η ζωτικής σημασίας υποστήριξη των ΗΠΑ μειώνεται ραγδαία. Η υποδοχή κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον ήταν παγερή, ενώ ειδικά το πρόβλημα της αιώνιας και παραλυτικής διαφθοράς της Ουκρανίας εγείρεται με ανανεωμένη επιμονή. Εν τω μεταξύ, οι αξιωματικοί του στρατού στην πατρίδα λαμβάνουν προεδρικές εντολές τόσο αποκομμένες από την πραγματικότητα που δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να τις εκτελέσουν. Με λίγα λόγια, βλέπουμε έναν μοναχικό ηγέτη που δεν δέχεται ότι ηττάται και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της χώρας και του λαού του για το πείσμα του. Από ψυχολογική άποψη, η άρνηση της πραγματικότητας από τον Ζελένσκι είναι κατανοητή (αν και δεν συγχωρείται). Φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πορεία της Ουκρανίας προς την ακραία, μονόπλευρη εξάρτηση από τη Δύση…»

Ο Tarik Cyril Amar προσθέτει ότι «το άρθρο του Time δείχνει ότι [ο Ζελένσκι] έχει ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει τον εαυτό του – και μόνο τον εαυτό του – ως τον πλέον πιστό στην ουκρανική νίκη και να κατηγορεί τη Δύση ότι τον πρόδωσε. Σε μια θλιβερά αποκαλυπτική μεταφορά, περιγράφει ότι το κοινό του εκτός Ουκρανίας χάνει το ενδιαφέρον του για αυτό που, όπως αυτός αισθάνεται, [το κοινό] εκλαμβάνει ως μια παράσταση που έχει παιχτεί για πάρα πολλές σεζόν».

*          *          *

Είδαμε λοιπόν ότι η κατάσταση εκφυλισμού στην ηγεσία του Κιέβου και η ανάπτυξη κεντρόφυγων δυνάμεων εντείνεται, με την επιβολή της μονοπρόσωπης εξουσίας του Ζελένσκι να αποτελεί τον συνεκτικό ιστό που κρατά την πυραμίδα της εξουσίας ακόμη σε λειτουργία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο καθώς η ακαμψία του συστήματος Ζελένσκι εμποδίζει να αναπτυχθεί κάποιο plan B, που θα βοηθούσε στην μεταφορά της σύγκρουσης παραπέρα μέσα στον χρόνο, καθώς πλέον εκτιμάται ότι η Ουκρανία έχει φτάσει σε αδιέξοδο και ενδεχομένως να καταρρεύσει—ιδιαίτερα αν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν να την στηρίζουν ταυτόχρονα με το Ισραήλ.

Αλλά πώς σχολιάζουν οι Ρώσοι τις εξελίξεις αυτές;

Ως μία άποψη που επιχειρεί να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση, βρήκα ενδιαφέρον το ακόλουθο άρθρο του Sergey Poletaev, συνιδρυτή και επικεφαλής του Vatfor project στη Ρωσία, στο οποίο αναπτύσσονται με τρόπο εν μέρει χιουμοριστικό και εν μέρει προκλητικό, αλλά κατά βάθος πολύ σοβαρό, μερικές ιδέες απολύτως σχετικές με όσα έχω γράψει. Να προσθέσω ότι επίτηδες διατήρησα στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τον αριθμό των παραπομπών και σημειώσεων στο παρόν κείμενο, κάτι που επίσης κάνει και ο Poletaev στο άρθρο του. Καμιά φορά οι ιδέες γίνονται αντιληπτές και συζητούνται καλύτερα όταν όλη η προσοχή του αναγνώστη στρέφεται σε αυτές.

*          *          *

Η Ρωσία πρέπει να προστατεύσει τον Zelensky

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ουκρανού ηγέτη και το  σύμπλεγμα μεσσία που συνεχώς ενισχύεται σημαίνουν ότι αυτός πλέον αποτελεί ένα απόκτημα για τη Μόσχα

Από τον Σεργκέι Πολετάεφ, συνιδρυτή και υπεύθυνο έκδοσης του προγράμματος Vatfor.

Το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Time έχει ως εξώφυλλο ένα μικρό πορτρέτο του Vladimir Zelensky και τη λέξη “Nobody” από πάνω του. Η λέξη, η οποία αναγράφεται με μεγαλύτερους χαρακτήρες, είναι μέρος του εκτενέστερου τίτλου “Nobody Believes in Our Victory Like I Do” (Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ), αλλά, ό,τι κι αν είχαν στο μυαλό τους οι σχεδιαστές [του εξωφύλλου], το νόημα ήταν αδιαμφισβήτητο: Ο Zelensky ισούται με ένα τίποτα.

Το παρομοίως εικονογραφημένο άρθρο δεν ήταν λιγότερο σκανδαλώδες. Κατέστησε τα πάντα απολύτως σαφή: Εμείς οι Ρώσοι πρέπει να κρατήσουμε τον Ζελένσκι ως κόρη οφθαλμού, διότι κανείς δεν φέρνει περισσότερο χάος στη διεξαγωγή των εχθροπραξιών στην ουκρανική πλευρά και περισσότερη διχόνοια στις σχέσεις του Κιέβου με τη Δύση από ό,τι αυτός.

Το άρθρο περιγράφει πώς ο Ζελένσκι, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα της ανθρωπότητας, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα όσο περνά ο καιρός: ήταν αυτός που απαίτησε να κρατηθεί πάση θυσία το Μπάχμουτ, καίγοντας εκεί τις εφεδρείες που προορίζονταν για την αντεπίθεση του καλοκαιριού. Είναι αυτός που εξακολουθεί να ζητά επίθεση στο νότο, καταστρέφοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους του και πολύτιμο δυτικό εξοπλισμό σε άσκοπες επιθέσεις, εντείνοντας έτσι τη σύγκρουσή του με την ηγεσία του στρατού. Είναι αυτός που απαιτεί επίθεση στη Γκορλίβκα και, όσο είναι πρόεδρος, κανείς στην Ουκρανία δεν τολμά να βγάλει άχνα για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, η αναγκαιότητα των οποίων γίνεται όλο και πιο φανερή. Και όλα αυτά με φόντο γιγάντια επίπεδα κλοπών.

H κεντρική φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο του περιοδικού Time έχει την εξής λεζάντα:
«Ο Ζελένσκι αποχωρεί από μια εριστική [contentious] συνάντηση με
Γερουσιαστές των ΗΠΑ στο Καπιτώλιο στις 21 Σεπτεμβρίου».

Το άρθρο του Time αποτελεί ένα μελανό σημείο. Οι αμερικανικές ελίτ έχουν συνειδητοποιήσει ότι όσο ο Ζελένσκι είναι στην εξουσία στην Ουκρανία, η δυτική υποστήριξη είτε θα καεί για τις φιλοδοξίες ενός ανθρώπου είτε απλώς θα λεηλατηθεί – και τα δύο είναι προς όφελος της Ρωσίας.

Προφανώς, η Ουάσινγκτον πρέπει να αντικαταστήσει τον απαξιωμένο επίδοξο Ναπολέοντα με κάποιον πιο διαχειρίσιμο—το ερώτημα είναι πώς. Κατά προτίμηση με καλό τρόπο, με τη διοργάνωση προεδρικών εκλογών εν ευθέτω χρόνω την επόμενη άνοιξη, και κάποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη αρχίσει: η πολιτική σκηνή έχει αναζωογονηθεί, οι ήρωες του χθες όπως ο Πιοτρ Ποροσένκο και η Γιούλια Τιμοσένκο έχουν επανεμφανιστεί, ακόμη και ο πρώην σύμβουλος του Ζελένσκι Αλεξέι Αρέστοβιτς, ο οποίος πριν από έναν χρόνο μιλούσε με ενθουσιασμό για την επικείμενη νίκη της Ουκρανίας, άλλαξε έξυπνα τα παπούτσια του και άρχισε να αποκαλύπτει την αλήθεια για την καταστροφική ηγεσία του παλιού του αφεντικού.

Αλλά ο Ζελένσκι δεν συμφωνεί, όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει με ποικίλους βαθμούς υστερίας: ποιος χρειάζεται εκλογές, υποδεικνύει, όταν εγώ σώζω την ανθρωπότητα; Αν θέλετε εκλογές, κάντε τις μόνοι σας με δικά σας έξοδα, και ούτω καθεξής. Η κοινωνία είναι επίσης αντίθετη (σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις, το 60%-80% των Ουκρανών πιστεύει ότι η επόμενη ψηφοφορία θα πρέπει να διεξαχθεί μετά το τέλος των εχθροπραξιών).

Η κοινή γνώμη θα μπορούσε να αγνοηθεί (αυτό αντιστοιχεί στα πρότυπα των Δυτικών δημοκρατιών), αλλά αν ο Ζελένσκι πάει στις κάλπες, θα τις κερδίσει: εξακολουθεί να είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός μεταξύ των Ουκρανών (76% αποδοχή, με μόνο τον στρατό να έχει υψηλότερη βαθμολογία). Ο Ζελένσκι είναι πιο δημοφιλής από όλους τους άλλους πιθανούς υποψηφίους μαζί. Αυτό οφείλεται σε δύο χρόνια κυλιόμενης στρατιωτικής προπαγάνδας και στη φούσκα πληροφόρησης που έχει παγιδεύσει την ουκρανική κοινωνία, η οποία έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύει ότι η χώρα κερδίζει.

Επιπλέον, ο Ζελένσκι και η συνοδεία του, με επικεφαλής τον ισχυρό άνθρωπο των παρασκηνίων Αντρέι Γιέρμακ, εξαφάνισαν την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας, καταστρέφοντας το παραδοσιακό εσωτερικό σύστημα των ελίτ, σύμφωνα με το οποίο ήταν οι ολιγάρχες εκείνοι που διοργάνωναν τα κομματικά προγράμματα και εξέλεγαν προέδρους κατά το δοκούν. Ο Ζελένσκι και ο Γιέρμακ δημιούργησαν μια πρωτοφανή για τα ουκρανικά δεδομένα κάθετη εξουσία, η οποία περιορίζεται σε έναν στενό κύκλο φίλων. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία διάλυσης των παραδοσιακών περιφερειακών προνομίων που ξεκίνησε επί Ποροσένκο έχει ολοκληρωθεί: τώρα οι κατευθύνσεις πρέπει να δίνονται από το Κίεβο και όλες οι οικονομικές ροές (που έχουν περιοριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δυτικό χρήμα) περνούν από την πρωτεύουσα. Το πεδίο της ενημέρωσης έχει εκκαθαριστεί – δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένα ανεξάρτητο από την προεδρική διοίκηση μέσο ενημέρωσης στη χώρα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν γρήγορα ένα πολιτικό σχέδιο για την αντικατάσταση του Ζελένσκι: παραδόξως, από την έναρξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ο έλεγχός τους επί των εσωτερικών ουκρανικών διαδικασιών έχει μειωθεί και περιορίζεται τώρα στον έλεγχο του Ζελένσκι, ο οποίος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Στην πραγματικότητα, είναι ανεξέλεγκτος.

Απομένουν δύο επιλογές: είτε να πεισθεί ο Ζελένσκι να αποχωρήσει φιλικά, υποδεικνύοντας τον επιλεγμένο διάδοχο της Ουάσιγκτον, είτε απλώς να δολοφονηθεί: ένας νεκρός ήρωας είναι καλύτερος από έναν ζωντανό ψυχοπαθή.

Φυσικά, όλα αυτά είναι προς όφελός μας: όσο περισσότερο παραμένει ο Ζελένσκι στην εξουσία, τόσο περισσότερο η Ουκρανία θα συνεχίσει να πολεμά, φέρνοντας πιο κοντά την κατάρρευσή της.

Ως εκ τούτου, θα πρέπει να φροντίσουμε τον Ζελένσκι και να τον προστατεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

[Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru, μεταφράστηκε στα Αγγλικά και υπέστη επεξεργασία από την ομάδα του RT].

Η ήττα των νέο-συντηρητικών στην Ουκρανία και πώς θα την πλασάρουν στον κόσμο ή ‘πώς οι ΗΠΑ διατελούν εν πλήρη συγχύσει’.

Στην ανάλυση που ακολουθεί ο διακεκριμένος Αμερικανός καθηγητής Michael Brenner εξετάζει το ‘παραμύθιασμα’ που θα αναλάβουν να διαδώσουν στον κόσμο οι δυτικές ηγεσίες μετά την επερχόμενη, σχεδόν βεβαίως πλέον, ήττα της Ουκρανίας (που θα είναι και ήττα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά διεξάγουν τον πόλεμο).

Αφού εξετάσει τους στόχους που επεδίωκαν οι ΗΠΑ στον πόλεμο που προκάλεσαν και ποιους από αυτούς τελικά πέτυχαν, αναφέρει ρητά ότι η αντίδραση των Αμερικανών στην ήττα θα είναι απρόβλεπτη. Όμως, για την περίπτωση που αυτές αποφασίσουν να ενεργοποιήσουν κάποιο ‘stop-loss’ εγκαταλείποντας το Κίεβο, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με κάποιο φαντασιακό αφήγημα, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενες.

Με υποχθόνιο χιούμορ, ο Michael Brennet κατασκευάζει και προτείνει ένα τέτοιο αφήγημα στην κάστα των νέο-συντηρητικών Αμερικανών ιθυνόντων, με την πρόσθετη παρατήρηση ότι στοιχεία του ήδη έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούνται από αυτούς στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν την έκβαση του πολέμου.

Στη συνέχεια, διαπιστώνει ότι ο τρόπος αυτός συμπεριφοράς με την καταφυγή στον χώρο της ονειροφαντασίας και το συστηματικό παραμύθιασμα του αμερικανικού λαού αποτελεί σταθερή και επαναλαμβανόμενη πρακτική στις εκστρατείες που κάθε τόσο αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ καταλήγοντας σε οδυνηρές ήττες. Όμως, παρατηρεί, η τακτική αυτή, που εσωτερικά εμφανίζει την αμερικανική κοινωνία ως ανισόρροπη, σε διεθνή κλίμακα πλέον αντιμετωπίζεται με αυξανόμενη αποστροφή δημιουργώντας προκλήσεις στις οποίες οι ΗΠΑ δεν είναι ικανές να ανταπεξέλθουν.

Καταλήγει παρατηρώντας ότι οι ΗΠΑ διατελούν εν πλήρη συγχύσει.

 Ήττα

Εισαγωγή

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ηττώνται στην Ουκρανία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιμετωπίζουν την ήττα – ή, πιο έντονα, ότι κοιτάζουν την ήττα κατάματα. Ωστόσο, καμία από τις δύο διατυπώσεις δεν είναι κατάλληλη. Οι ΗΠΑ δεν κοιτούν την πραγματικότητα κατάματα. Προτιμάμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τους παραμορφωμένους φακούς των φαντασιώσεών μας. Τραβάμε μπροστά σε όποιο μονοπάτι έχουμε επιλέξει, ενώ αποστρέφουμε τα μάτια μας από την τοπογραφία που προσπαθούμε να διασχίσουμε. Ο μόνος μας οδηγός είναι η λάμψη μιας μακρινής οφθαλμαπάτης. Αυτή είναι η Λυδία λίθος μας.

Δεν είναι ότι η Αμερική είναι ξένη προς την ήττα. Είμαστε πολύ καλά εξοικειωμένοι με αυτήν: Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία – με στρατηγικούς όρους, αν και όχι πάντα με στρατιωτικούς. Σε αυτή την ευρεία κατηγορία θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τον Νίγηρα. Αυτή η πλούσια εμπειρία σε αποτυχημένες φιλοδοξίες δεν κατάφερε να μας απελευθερώσει από τη βαθιά ριζωμένη συνήθεια να παραγνωρίζουμε την ήττα. Πράγματι, έχουμε αποκτήσει ένα μεγάλο απόθεμα μεθόδων για να το κάνουμε αυτό.

Ορισμός και προσδιορισμός της ήττας

Πριν τις εξετάσουμε, ας διευκρινίσουμε τι εννοούμε με τον όρο “ήττα”. Με απλά λόγια, ήττα είναι η αποτυχία επίτευξης των στόχων – με ανεκτό κόστος. Ο όρος περιλαμβάνει επίσης τις ακούσιες, δυσμενείς συνέπειες δεύτερης τάξης.

Πρώτον, ποιοι ήταν οι στόχοι της Ουάσινγκτον όταν επέλεξε το σαμποτάρισμα του ειρηνευτικού σχεδίου του Μινσκ και την ψυχρή αντιμετώπιση των μετέπειτα ρωσικών προτάσεων, [όταν επέλεξε] την πρόκληση της Ρωσίας με την υπέρβαση σαφώς οριοθετημένων κόκκινων γραμμών, την πίεση για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυραυλικών συστοιχιών στην Πολωνία και τη Ρουμανία, τη μετατροπή του ουκρανικού στρατού σε μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη που αναπτύχθηκε στη γραμμή επαφής στο Ντονμπάς, έτοιμη να εισβάλει ή να ωθήσει τη Μόσχα σε προληπτική δράση; Ο στόχος ήταν είτε να επιβληθεί μια ταπεινωτική ήττα στον ρωσικό στρατό είτε, τουλάχιστον, να προκληθεί τόσο μεγάλο κόστος ώστε να κάνει την κυβέρνηση Πούτιν να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Η κρίσιμη, συμπληρωματική διάσταση της στρατηγικής ήταν η επιβολή οικονομικών κυρώσεων τόσο επαχθών ώστε να καταρρεύσει η ευάλωτη ρωσική οικονομία. Όλα μαζί, θα δημιουργούσαν οξεία δυσφορία που θα οδηγούσε στην καθαίρεση του Πούτιν – είτε από μια συμμορία αντιπάλων (με αιχμή του δόρατος τους δυσαρεστημένους ολιγάρχες) είτε από μαζικές διαμαρτυρίες. Βασιζόταν στη θανάσιμα λανθασμένη παραδοχή ότι αυτός ήταν ένας απόλυτος δικτάτορας που έδινε παράσταση για ένα άτομο, Οι ΗΠΑ προέβλεπαν την αντικατάστασή του από μια πιο εύπλαστη κυβέρνηση έτοιμη να αναλάβει μια πρόθυμη αλλά περιθωριακή παρουσία στην ευρωπαϊκή σκηνή και να βγει από το παιχνίδι αλλού. Με τα ωμά λόγια ενός αξιωματούχου της Μόσχας, [να γίνει] “ένας ενοικιαστής-γεωργός στην παγκόσμια φυτεία του θείου Σαμ”.

Δεύτερον, η καθυπόταξη και εξημέρωση της Ρωσίας θεωρήθηκε ως ένα ζωτικό βήμα στην επικείμενη μεγάλη αντιπαράθεση με την Κίνα – που ορίστηκε ως ο συστημικός αντίπαλος της αμερικανικής ηγεμονίας. Θεωρητικά, ο στόχος αυτός θα μπορούσε να επιτευχθεί είτε με την πρόκληση ρήξης μεταξύ Ρωσίας και Κίνας (διαίρει και υπότασσε) είτε με την πλήρη εξουδετέρωση της Ρωσίας ως παγκόσμιας δύναμης κατόπιν πτώσεως της σκληροτράχηλης ηγεσίας της. Η πρώτη προσέγγιση δεν ξεπέρασε ποτέ μερικές περιστασιακές, αδύναμες χειρονομίες. Όλες οι μάρκες τοποθετήθηκαν στη δεύτερη.

Τρίτον, τα παρεπόμενα οφέλη για τις Ηνωμένες Πολιτείες από έναν πόλεμο για την Ουκρανία που θα έριχνε τη Ρωσία στα τάρταρα ήταν (α) Η εδραίωση του ελέγχου της Ατλαντικής συμμαχίας από την Ουάσινγκτον, η επέκταση του ΝΑΤΟ και το άνοιγμα μιας αγεφύρωτης αβύσσου μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης που θα διαρκούσε για το ορατό μέλλον. (β) Προς τούτο, ο τερματισμός της μεγάλης εξάρτησης της τελευταίας από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας και (γ) με τον τρόπο αυτό, η υποκατάστασή τους με ακριβότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα σφράγιζε το καθεστώς των Ευρωπαίων εταίρων ως εξαρτημένων οικονομικά υποτελών. Αν το τελευταίο αποτελούσε τροχοπέδη για τη βιομηχανία τους, τότε ας γίνει έτσι.

Οι μεγαλεπήβολοι στόχοι που αναφέρονται στα σημεία (1) και (2) έχουν προφανώς αποδειχθεί ανέφικτοι -και μάλιστα ευφάνταστοι-, μια ωμή αλήθεια που δεν έχει ακόμη απορροφηθεί από τις αμερικανικές ελίτ. Εκείνοι του (3) είναι έπαθλα παρηγοριάς μειωμένης αξίας. Αυτό το αποτέλεσμα καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό, αν και καθόλου εξ ολοκλήρου, από τη στρατιωτική αποτυχία στην Ουκρανία. Τώρα είμαστε κοντά στην έλευση της τελικής πράξης. Η πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση του Κιέβου δεν οδήγησε πουθενά – με τεράστιο κόστος για τον ουκρανικό στρατό. Έχει αιμορραγήσει εντελώς από τις τεράστιες απώλειες ανθρώπινου δυναμικού, από την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους των τεθωρακισμένων του, από την καταστροφή ζωτικής σημασίας υποδομών. Οι ελίτ ταξιαρχίες που εκπαιδεύθηκαν από τη Δύση έχουν καταστραφεί και δεν υπάρχουν πλέον εφεδρείες για να ριχτούν στη μάχη. Επιπλέον, η ροή όπλων και πυρομαχικών από τη Δύση έχει επιβραδυνθεί, καθώς τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά αποθέματα εξαντλούνται (π.χ. βλήματα πυροβολικού των 155 χιλιοστών).  Η έλλειψη επιδεινώνεται από τις νεοπαγείς αναστολές σχετικά με την αποστολή στην Ουκρανία προηγμένων όπλων, τα οποία έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά ευάλωτα στη ρωσική δύναμη πυρός. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα τεθωρακισμένα: τα γερμανικά Leopard, τα βρετανικά Challengers, τα γαλλικά άρματα AMX-10-RC καθώς και τα οχήματα μάχης (CFV) όπως τα αμερικανικά Bradley και Strykers. Οι γραφικές εικόνες των καμένων κουφαριών που γεμίζουν την ουκρανική στέπα δεν αποτελούν διαφήμιση ούτε για τη δυτική στρατιωτική τεχνολογία ούτε για τις πωλήσεις στο εξωτερικό. Εξ ου και η αργοπορία των παραδόσεων στο Κίεβο των υπεσχημένων Abrams και F-16 για να μην υποστούν την ίδια μοίρα.

Η ψευδαίσθηση της τελικής επιτυχίας στο πεδίο της μάχης (με την προβλεπόμενη φθορά της θέλησης και της ικανότητας της Ρωσίας) βασίζεται σε μια λανθασμένη ιδέα για το πώς μετριέται η νίκη και η ήττα. Οι Αμερικανοί ηγέτες, στρατιωτικοί αλλά και πολιτικοί, είναι κολλημένοι σε ένα μοντέλο που δίνει έμφαση στον έλεγχο του εδάφους. Η ρωσική στρατιωτική σκέψη είναι διαφορετική. Δίνει έμφαση στην καταστροφή των δυνάμεων του εχθρού, με όποια στρατηγική ταιριάζει στις επικρατούσες συνθήκες. Στη συνέχεια, έχοντας την κυριαρχία στο πεδίο της μάχης, μπορούν να ασκήσουν τη θέλησή τους. Η επιθετική τακτική των Ουκρανών συνεπάγεται τη ρίψη των πόρων τους στη μάχη σε αδιάκοπες εκστρατείες για την εκδίωξη των Ρώσων από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Ανίκανοι να επιτύχουν οποιαδήποτε υπέρβαση, αυτο-προσκαλέστηκαν σε έναν πόλεμο φθοράς προς μεγάλη τους ζημία. Τον διαδέχτηκε φέτος το καλοκαίρι η ολομέτωπη τελευταία κρούση που αποδείχθηκε αυτοκτονική.  Έπαιξαν έτσι στα χέρια των Ρώσων.  Ως εκ τούτου, ενώ η προσοχή είναι στραμμένη στο ποιος καταλαμβάνει το ένα ή το άλλο χωριό στο μέτωπο της Ζαπορίζια ή γύρω από το Μπάχμουτ, η πραγματική ιστορία είναι ότι η Ρωσία διαλύει κομμάτι-κομμάτι τον ανασυγκροτημένο ουκρανικό στρατό.

Σε ιστορική προοπτική, υπάρχουν δύο διδακτικές αναλογίες. Κατά το τελευταίο έτος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική ανώτατη διοίκηση ξεκίνησε μια τολμηρή εκστρατεία (Επιχείρηση Μιχαήλ) στο Δυτικό Μέτωπο τον Μάρτιο του 1918, χρησιμοποιώντας μια σειρά από καινοτόμες τακτικές (με διμοιρίες καταδρομέων, stormtroopers, εξοπλισμένους με φλογοβόλα) για να ανοίξει τρύπες στις γραμμές των συμμάχων. Μετά τα αρχικά κέρδη που τους έφεραν πέρα από τον Μάρνη, συνοδευόμενα από πολύ βαριές απώλειες, η επίθεση εξασθένησε και επέτρεψε στους συμμάχους να αντικαταστήσουν τις σοβαρά αποδεκατισμένες δυνάμεις τους – οδηγώντας στην τελική κατάρρευση τον Νοέμβριο. Ακόμη πιο σχετική είναι η μάχη του Κουρσκ τον Ιούλιο του 1943, όπου οι Ναζί έκαναν μια μαζική προσπάθεια να ανακτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων μετά την καταστροφή στο Στάλινγκραντ.  Και πάλι, μετά από κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία στη διάρρηξη δύο σοβιετικών αμυντικών γραμμών εξαντλήθηκαν πριν φτάσουν στον στόχο τους. Αυτή η μάχη άνοιξε τον μακρύ, αιματηρό δρόμο προς το Βερολίνο. Η Ουκρανία, σήμερα, έχει υποστεί τεράστιες απώλειες ακόμη μεγαλύτερου (αναλογικά) μεγέθους, χωρίς να επιτύχει κανένα σημαντικό εδαφικό κέρδος, αδυνατώντας να φτάσει ακόμη και στο πρώτο στρώμα της γραμμής Σουροβίκιν. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο προς τον Δνείπερο και πέρα από αυτόν για τον ρωσικό στρατό των 600.000 ανδρών, εξοπλισμένο με όπλα ισάξια με αυτά που δώσαμε στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου, η Μόσχα είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί το αποφασιστικό της πλεονέκτημα σε σημείο που να μπορεί να υπαγορεύσει όρους στο Κίεβο, την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες κ.λπ.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει εκπονήσει κανένα σχέδιο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ούτε και οι υπάκουες σε αυτήν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το διαζύγιό τους από την πραγματικότητα θα κάνει αυτή την κατάσταση πραγμάτων ακόμη πιο εντυπωσιακή – και ενοχλητική. Στερημένοι από ιδέες, θα παραπαίουν. Το πώς θα αντιδράσουν είναι απροσδιόριστο. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ένα πράγμα: η συλλογική Δύση, και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, θα έχουν υποστεί μια σοβαρή ήττα. Η αντιμετώπιση αυτής της αλήθειας θα γίνει το κύριο μέλημα. Ακολουθεί ένα μενού επιλογών για τον χειρισμό της.

Να επαναπροσδιοριστεί η ήττα, η νίκη, η αποτυχία, η επιτυχία, η απώλεια και το κέρδος

Υπάρχει ένα νέο αφήγημα που είναι σεναριακά σχεδιασμένο για να τονίσει αυτά τα σημεία συζήτησης:

  • Είναι η Ρωσία που έχασε τον αγώνα επειδή η ηρωική Ουκρανία και η αταλάντευτη Δύση την εμπόδισαν να κατακτήσει, να καταλάβει και να επανεντάξει όλη τη χώρα.
  • Αντίθετα, η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν προσχωρήσει επισήμως στο αμερικανικό στρατόπεδο με την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ. Αυτό περιπλέκει τα στρατηγικά σχέδια της Μόσχας αναγκάζοντας τη διασπορά των δυνάμεών της σε ένα ευρύτερο μέτωπο.
  • Η Ρωσία έχει απομονωθεί πολιτικά στην παγκόσμια σκηνή (ΜΒ: αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Βόρεια Αμερική, η ΕΕ/ΝΑΤΟϊκή ΕΥΡΩΠΗ, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία & η Νέα Ζηλανδία έχουν υποστηρίξει τον ουκρανικό αγώνα. Ούτε μία άλλη χώρα δεν έχει συμφωνήσει να εφαρμόσει οικονομικές κυρώσεις- ο “κόσμος” δεν περιλαμβάνει την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Τουρκία, το Ιράν, την Αίγυπτο, το Μεξικό, τη Σαουδική Αραβία, τη Νότια Αφρική κ.ά.).
  • Οι δυτικές δημοκρατίες έχουν επιδείξει πρωτοφανή αλληλεγγύη, απαντώντας ενωμένες σαν μια γροθιά στη ρωσική απειλή.

Αυτή η αφήγηση έχει ήδη αναδειχθεί σε ομιλίες των Blinken, Sullivan. Austin και Nuland. Το ακροατήριό της είναι το αμερικανικό κοινό, όμως κανείς εκτός της συλλογικής Δύσης δεν την πιστεύει—και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν η Ουάσινγκτον έχει αντιληφθεί το συγκεκριμένο γεγονός της διπλωματικής ζωής ή όχι.

Να υποβαθμίσετε αναδρομικά τους στόχους και τα διακυβεύματά σας

  • Μην κάνετε καμία περαιτέρω αναφορά στην αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα, στην ανατροπή του Πούτιν, στην κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, στη διάσπαση της σινορωσικής εταιρικής σχέσης ή στη θανάσιμη αποδυνάμωσή της.
  • Μιλήστε για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας του ουκρανικού κράτους αρνούμενοι ότι το Ντονμπάς και η Κριμαία έχουν αποκοπεί οριστικά από τη “μητέρα πατρίδα”. Τονίστε ότι οι φίλοι σας στο Κίεβο εξακολουθούν να είναι οι τιτλοφόροι, νόμιμοι ηγέτες της Ουκρανίας.
  • Επιδιώξτε μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός που θα παγώσει τις δύο πλευρές στις υπάρχουσες θέσεις, δηλαδή μια de facto διαίρεση α-λα Κορέα. Το δυτικό τμήμα τότε θα γινόταν δεκτό στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και θα επανεξοπλιζόταν. Αγνοήστε την άβολη αλήθεια ότι η Ρωσία δεν θα δεχόταν ποτέ μια κατάπαυση του πυρός με αυτούς τους όρους.
  • Να διατηρήσετε τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά να κάνετε τα στραβά μάτια όταν οι άποροι Ευρωπαίοι εταίροι κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για ρωσικό πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο (κυρίως μέσω μεσαζόντων όπως η Ινδία, η Τουρκία και το Καζακστάν), όπως κάνουν άλλωστε καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης.
  • Να στρέψετε τα φώτα της δημοσιότητας στην Κίνα ως τη θανάσιμη απειλή για την Αμερική και τη Δύση, ενώ θα υποτιμάτε τη Ρωσία ως το απλό βοηθό της.
  • Να αναδείξετε συμβολικές χειρονομίες όπως τα πλήγματα με τελευταίας τεχνολογίας υπερηχητικούς και υπερ-υπερηχητικούς πυραύλους κρουζ που μεταφέρθηκαν από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία και μπορούν να προκαλέσουν ζημιές σε εξέχοντες στόχους στην ίδια τη Ρωσία και την Κριμαία (με την καθοριστική τεχνική υποστήριξη από το αμερικανικό και άλλο προσωπικό του ΝΑΤΟ). ΜΒ: η πράξη αυτή θυμίζει φανατικούς οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που μόλις έχασε από έναν μισητό αντίπαλο, οι οποίοι τρυπούν τα λάστιχα του λεωφορείου που ήταν προγραμματισμένο να μεταφέρει τη νικήτρια ομάδα στο αεροδρόμιο.
  • Να κάνετε τα αδύνατα δυνατά για να εμποδίσετε την Άννα Νετρέμπκο – πολίτη της Αυστρίας – να τραγουδήσει σε μεγάλες πρωτεύουσες. Απειλήστε με βαριές κυρώσεις τις αίθουσες συναυλιών που παραβιάζουν το μποϊκοτάζ – π.χ. την Staatsoper στο Βερολίνο (να απαγορεύσετε την επίσκεψη στην Disneyland του Γενικού Διευθυντή Herr Matthias Schulz και των απογόνων του μέχρι την τέταρτη γενιά;)

Καλλιεργήστε την αμνησία

Οι Αμερικανοί έχουν γίνει μάστορες στην τέχνη της διαχείρισης της μνήμης.

Σκεφτείτε το τραγικό σοκ του Βιετνάμ.  Η χώρα κατέβαλε συστηματική προσπάθεια να ξεχάσει – να ξεχάσει τα πάντα για το Βιετνάμ. Όπως είναι κατανοητό, [το Βιετνάμ] ήταν απαίσιο – από κάθε άποψη. Τα σχολικά βιβλία της αμερικανικής ιστορίας αφιέρωσαν στο Βιετνάμ ελάχιστο χώρο- οι δάσκαλοι το υποβάθμισαν- η τηλεόραση σύντομα το αγνόησε ως ρετρό. Επιδιώξαμε να κλείσουμε το θέμα – το πετύχαμε.

Κατά μία έννοια, η πιο αξιοσημείωτη κληρονομιά από την εμπειρία μετά το Βιετνάμ είναι η τελειοποίηση των μεθόδων για το ρετουσάρισμα της ιστορίας.  Το Βιετνάμ ήταν μια προθέρμανση για την αντιμετώπιση των πολλών δυσάρεστων επεισοδίων της εποχής μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αυτό το διεξοδικό, ολοκληρωτικό ξέπλυμα έκανε εύπεπτη την προεδρική ψευδολογία, τη διαρκή εξαπάτηση, την αποβλακωτική ανικανότητα, τα συστηματικά βασανιστήρια, τη λογοκρισία, τον τεμαχισμό της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων και τη διαστρέβλωση του εθνικού δημόσιου λόγου – όπως αυτός εκφυλίστηκε σε ένα μείγμα προπαγάνδας και χυδαίας σκουπιδολογίας. Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” σε όλες τις αποτρόπαιες πτυχές του.

Η καλλιεργούμενη αμνησία είναι μια τέχνη που διευκολύνεται σημαντικά από δύο ευρύτερες τάσεις στην αμερικανική κουλτούρα: τη λατρεία της άγνοιας, σύμφωνα με την οποία ένα μυαλό χωρίς γνώση εκτιμάται ως η απόλυτη ελευθερία, και μια δημόσια ηθική, σύμφωνα με την οποία οι ανώτατοι αξιωματούχοι του έθνους έχουν την άδεια να μεταχειρίζονται την αλήθεια όπως ο αγγειοπλάστης τον πηλό, αρκεί να λένε και να κάνουν πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Έτσι, η ισχυρότερη συλλογική μας ανάμνηση από τους πολέμους που επέλεξε η Αμερική είναι η επιθυμία – και η άνεση – να τους ξεχάσουμε. “Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί” λαμβάνεται ως επιταγή μας. Έτσι θα είναι και όταν θα κοιτάμε πίσω μέσω του καθρέφτη [καθώς θα φεύγουμε] μια κατεστραμμένη Ουκρανία.

Η καλλιέργεια της αμνησίας ως μεθόδου για την αντιμετώπιση επώδυνων εθνικών εμπειριών έχει σοβαρά μειονεκτήματα. Πρώτον, περιορίζει σημαντικά την ευκαιρία να αντλήσουμε τα διδάγματα που προσφέρουν. Στον απόηχο του ατελέσφορου πολέμου της Κορέας, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν 49.000 νεκρούς στη μάχη, το μάντρα στην Ουάσιγκτον ήταν: ποτέ ξανά πόλεμος στην ηπειρωτική Ασία. Ωστόσο, λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα βρισκόμασταν βυθισμένοι μέχρι το γόνατο στους ορυζώνες του Βιετνάμ, όπου χάσαμε 59.000 ανθρώπους. Μετά το τραγικό φιάσκο στο Ιράκ, η Ουάσινγκτον ήταν ωστόσο παθιασμένη με την κατοχή του Αφγανιστάν σε μια 20ετή επιχείρηση για την κατασκευή μιας παρόμοιας δυτικόστροφης δημοκρατίας μέσα από την κάννη ενός όπλου. Αυτά τα αποτυχημένα σχέδια δεν μας αποθάρρυναν από το να επέμβουμε στη Συρία, όπου αποτύχαμε για άλλη μια φορά να μετατρέψουμε μια δύστροπη, ξένη κοινωνία σε κάτι που να μας αρέσει – παρόλο που προχωρήσαμε σε τέτοιες ακρότητες όπως μια σιωπηρή συνεργασία με την τοπική θυγατρική της Αλ Κάιντα. Όπως απέδειξε η Καμπούλ, από την κατάληξη της Σαϊγκόν δεν πήραμε καν το μάθημα για το πώς να οργανώνουμε μια ομαλή εκκένωση.

Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι ότι ένας λογικός άνθρωπος θα είχε αποχωρήσει με οξεία επίγνωση του πόσο κρίσιμη είναι η κατανόηση της κουλτούρας, της κοινωνικής οργάνωσης, των ηθών και των φιλοσοφικών αντιλήψεων της χώρας που είχαμε δεσμευτεί να ανασυστήσουμε. Παρόλα αυτά, προφανώς δεν έχουμε αφομοιώσει αυτή τη στοιχειώδη αλήθεια. Δείτε την αβυσσαλέα άγνοιά μας για όλα τα ρωσικά πράγματα που μας οδήγησε σε μια μοιραία λανθασμένη εκτίμηση κάθε πτυχής της υπόθεσης της Ουκρανίας.

Στη συνέχεια: Κίνα

Η Ουκρανία, με τη σειρά της, δεν ψυχραίνει τη σφοδρή επιθυμία για αντιπαράθεση με την Κίνα. Ένα παράτολμο, και σε καμία περίπτωση επιτακτικό, εγχείρημα που έχει κατοχυρωθεί ως το κεντρικό σημείο της επίσημης στρατηγικής μας για την εθνική ασφάλεια. Ανώτεροι αξιωματούχοι της Ουάσινγκτον προβλέπουν ανοιχτά το αναπόφευκτο ενός ολοκληρωτικού πολέμου πριν από το τέλος της δεκαετίας – παρά τα πυρηνικά όπλα. Επιπλέον, η Ταϊβάν τοποθετείται στον ίδιο ρόλο με αυτόν που παίζει η Ουκρανία στο αμερικανικό σχέδιο των πραγμάτων. Έτσι, έχοντας προκαλέσει μια πολυδιάστατη σύγκρουση με τη Ρωσία, η οποία απέτυχε σε όλους τους τομείς, δεσμευόμαστε εσπευσμένα να ακολουθήσουμε σχεδόν την ίδια ακριβώς στρατηγική για να τα βάλουμε με έναν ακόμη πιο τρομερό εχθρό. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν ‘fuite en avant’ – μια απόδραση προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: Άντε, πάμε! Είμαστε πανέτοιμοι γι’ αυτό.

Η πορεία προς τον πόλεμο με την Κίνα αψηφά κάθε συμβατική σοφία. Στο κάτω-κάτω, η Κίνα δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για την ασφάλεια ή τα βασικά μας συμφέροντα. Η Κίνα δεν έχει ιστορία οικοδόμησης αυτοκρατοριών ή κατακτήσεων. Η Κίνα έχει αποτελέσει πηγή μεγάλου οικονομικού οφέλους μέσω πυκνών ανταλλαγών που εξυπηρετούν τόσο εμάς όσο και αυτούς. Επομένως, ποια είναι η αιτιολόγηση της ευρέως διαδεδομένης εκτίμησης ότι η διασταύρωση των σπαθιών είναι αναπόφευκτη;  Τα λογικά έθνη δεν δεσμεύονται σε έναν πιθανώς κατακλυσμιαίο πόλεμο επειδή η Κίνα, ο χαρακτηρισμένος ως υπ’ αριθμόν ένα εχθρός, κατασκευάζει σταθμούς προειδοποίησης ραντάρ σε αμμώδεις Ατόλες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Επειδή πουλάει ηλεκτρικά οχήματα φθηνότερα από ό,τι εμείς. Επειδή η πρόοδός της στην ανάπτυξη ημιαγωγών μπορεί να ξεπεράσει τη δική μας. Επειδή μεταχειρίζεται με ορισμένο τρόπο μια εθνοτική μειονότητα στη δυτική Κίνα. Επειδή ακολουθεί το παράδειγμά μας στη χρηματοδότηση ΜΚΟ που προωθούν μια θετική άποψη για τη χώρα τους. Επειδή επιδίδεται σε βιομηχανική κατασκοπεία, όπως ακριβώς κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και όλοι οι άλλοι. Επειδή αφήνει αερόστατα πάνω από τη Βόρεια Αμερική (τα οποία δηλώθηκαν ως καλοήθη από τον στρατηγό Milley την περασμένη εβδομάδα).

Κανένας από αυτούς δεν είναι επιτακτικός λόγος για να ασκηθεί σκληρή πίεση υπέρ μιας σύγκρουσης. Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή – και πολύ πιο ανησυχητική. Έχουμε εμμονή με την Κίνα επειδή αυτή υπάρχει. Όπως και το Κ2, το οποίο από μόνο του είναι μια πρόκληση γιατί πρέπει να αποδείξουμε την ικανότητά μας (στους άλλους, αλλά κυρίως στους εαυτούς μας), ότι μπορούμε να τo κατακτήσουμε[i]. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα μιας εκλαμβανόμενης υπαρξιακής απειλής.

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους από τη Ρωσία (Ευρώπη) στην Κίνα (Ασία) δεν είναι τόσο ένας μηχανισμός αντιμετώπισης της ήττας όσο η παθολογική αντίδραση μιας χώρας που, καθώς την τρώει η αίσθηση μιας φθίνουσας ισχύος, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δοκιμάσει μια τελευταία απόπειρα για να αποδείξει στον εαυτό της ότι εξακολουθεί να έχει το σωστό χάρισμα – αφού το να ζει χωρίς αυτή την εξυψωμένη αίσθηση του εαυτού της είναι ανυπόφορο. Αυτό που θεωρείται ετερόδοξο, και θαρραλέο, στην Ουάσινγκτον αυτές τις μέρες είναι να υποστηρίζεται ότι πρέπει να κλείσουμε την υπόθεση της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να περιμαζέψουμε τα ζωνάρια μας για την πραγματικά ιστορική αναμέτρηση με το Πεκίνο. Η ανατριχιαστική αλήθεια ότι κανείς σημαίνων στο κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας δεν έχει καταγγείλει αυτή την επικίνδυνη στροφή προς τον πόλεμο υποστηρίζει την πρόταση ότι τα βαθιά συναισθήματα και όχι η λογική σκέψη μας ωθούν προς μια αποφευκτή, δυνητικά καταστροφική, σύγκρουση.

Μια κοινωνία που εκπροσωπείται από μια ολόκληρη πολιτική τάξη η οποία δεν συμπεριφέρεται νηφάλια απέναντι σε αυτή την προοπτική, δικαίως μπορεί να κριθεί ότι παρέχει πρώτης τάξεως αποδείξεις ότι είναι συλλογικά ανισόρροπη.

Δεύτερον, η αμνησία μπορεί να εξυπηρετήσει τον σκοπό να απαλλάξει τις πολιτικές μας ελίτ, και τον αμερικανικό λαό στο σύνολό του, από την έντονη δυσφορία της αναγνώρισης των λαθών και της ήττας. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία δεν συνοδεύεται από μια ανάλογη διαδικασία διαγραφής της μνήμης σε άλλα μέρη. Ήμασταν τυχεροί, στην περίπτωση του Βιετνάμ, που η κυρίαρχη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο εκτός του σοβιετικού μπλοκ και της ΛΔΚ μας επέτρεψε να διατηρήσουμε τον σεβασμό, το κύρος και την επιρροή. Τα πράγματα όμως έχουν πλέον αλλάξει. Η σχετική δύναμή μας σε όλους τους τομείς είναι ασθενέστερη, υπάρχουν ισχυρές φυγόκεντρες δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη που παράγουν μια διασπορά ισχύος, βούλησης και προοπτικής μεταξύ άλλων κρατών. Το φαινόμενο των BRICs είναι η συγκεκριμένη ενσάρκωση αυτής της πραγματικότητας.   Ως εκ τούτου, τα προνόμια των Ηνωμένων Πολιτειών στενεύουν, η ικανότητά μας να διαμορφώνουμε το παγκόσμιο σύστημα σύμφωνα με τις ιδέες και τα συμφέροντά μας δέχεται αυξανόμενη αμφισβήτηση και πριμοδοτείται η άσκηση διπλωματίας τέτοιας κλίμακας που φαίνεται να υπερβαίνει τις σημερινές μας ικανότητες.

Διατελούμε εν πλήρη συγχύσει.

[i] Το Κ2 είναι η δεύτερη ψηλότερη κορυφή στον κόσμο της οποίας η κατάκτηση κατά τη χειμερινή περίοδο είχε γίνει εμμονή για πολλές δεκαετίες και συνέβη για πρώτη φορά το 2021.

Πηγή: Neutrality studies

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Ένας χρόνος ψέματα για τον Nord Stream

Ένα στιγμιότυπο οθόνης από τη Δανική Άμυνα δείχνει τη διαρροή αερίου από τους αγωγούς Nord Stream που εξερράγησαν προκαλώντας φυσαλίδες στην επιφάνεια της Βαλτικής Θάλασσας στις 30 Σεπτεμβρίου 2022. / Photo by Swedish Coast Guard Handout / Anadolu Agency via Getty Images.

Με την σημερινή επέτειο της ανατίναξης των αγωγών Nord Stream από τους Αμερικανούς, ο διάσημος δημοσιογράφος Seymour Hersh που έκανε το πασίγνωστο ρεπορτάζ για την επιχείρηση της ανατίναξής τους, επανήλθε.

Αυτό που ουσιαστικά εκθέτει είναι ότι οι συμμετέχοντες στην επιχείρηση—βασικά η CIA—πίστευαν ότι αυτή υλοποιείται για να λειτουργήσει ως απειλή προς τη Ρωσία όσο αφορά τις συνέπειες μιας εισβολής στην Ουκρανία, δηλαδή ήταν ένα μέσο για να πειστεί ο Ρώσος πρόεδρος να μην προχωρήσει. Επομένως, πίστευαν ότι η ανατίναξη έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί πολύ νωρίτερα, αφού βεβαίως η απειλή προς τη Ρωσία είχε πρώτα γίνει πολύ σαφής. Μάλιστα ερμήνευαν τόσο τη συνέντευξη Νούλαντ όσο και αυτήν του Μπάιντεν παρουσία του Σολτς (σχετικά βλ. το άρθρο) υπ’ αυτό το πρίσμα.

Ο χρόνος της ανατίναξης όμως διέψευσε αυτή την ερμηνεία για τα κίνητρα της ανατίναξης αποδεικνύοντας ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ο φόβος ότι η Γερμανία τελικά θα ενέδιδε στις πιέσεις της οικονομίας και του λαού της και θα άνοιγε τον Nord Stream 2. H τελική επιδίωξη της κυβέρνησης Μπάιντεν δεν ήταν ο εκφοβισμός της Ρωσίας, αλλά η καθυπόταξη της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα.

—————————————-

EΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ NORD STREAM

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν αναγνώρισε ούτε την ευθύνη της για τον βομβαρδισμό του αγωγού ούτε τον σκοπό του σαμποτάζ

Δεν γνωρίζω πολλά για τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA -κανένας εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί- αλλά καταλαβαίνω ότι βασικό συστατικό όλων των επιτυχημένων αποστολών είναι η απόλυτη άρνηση [της διεξαγωγής τους]. Οι Αμερικανοί άνδρες και γυναίκες που μετακινήθηκαν, υπό κάλυψη, μέσα και έξω από τη Νορβηγία κατά τους μήνες που χρειάστηκαν για να σχεδιάσουν και να πραγματοποιήσουν την καταστροφή των τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα πριν από ένα χρόνο δεν άφησαν κανένα ίχνος -ούτε μια υπόνοια της ύπαρξης της ομάδας- εκτός από την επιτυχία της αποστολής τους.

Η δυνατότητα διάψευσης, ως επιλογή για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τους συμβούλους εξωτερικής πολιτικής του, ήταν υψίστης σημασίας. Καμία σημαντική πληροφορία σχετικά με την αποστολή δεν μπήκε σε υπολογιστή, αλλά αντίθετα πληκτρολογήθηκε σε μια γραφομηχανή Royal ή ίσως σε μια γραφομηχανή Smith Corona με ένα ή δύο αντίγραφα καρμπόν, σαν να μην είχαν ακόμη εφευρεθεί το Διαδίκτυο και ο υπόλοιπος διαδικτυακός κόσμος. Ο Λευκός Οίκος ήταν απομονωμένος από τα τεκταινόμενα κοντά στο Όσλο- διάφορες αναφορές και ενημερώσεις από το πεδίο παρέχονταν απευθείας στον διευθυντή της CIA Μπιλ Μπερνς, ο οποίος ήταν ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ των σχεδιαστών και του προέδρου που έδωσε το πράσινο φως για την πραγματοποίηση της επιχείρησης στις 26 Σεπτεμβρίου 2022. Μόλις ολοκληρώθηκε η επιχείρηση, τα δακτυλογραφημένα έγγραφα και τα καρμπόν καταστράφηκαν, μην αφήνοντας έτσι κανένα φυσικό ίχνος – καμία απόδειξη που θα μπορούσε να ανασκαφεί αργότερα από έναν ειδικό εισαγγελέα ή έναν ιστορικό ερευνητή της προεδρίας. Θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε το τέλειο έγκλημα.

Υπήρξε ένα ψεγάδι – ένα χάσμα στην κατανόηση μεταξύ εκείνων που εκτέλεσαν την αποστολή και του Προέδρου Μπάιντεν, ως προς το κίνητρο που τον οδήγησε να διατάξει την οργάνωση της επιχείρησης καταστροφής των αγωγών όταν το έκανε [αρχικά]. Η αρχική μου έκθεση 5.200 λέξεων, που δημοσιεύθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου, τελείωνε αινιγματικά με την αναφορά ενός αξιωματούχου με γνώση της αποστολής που μου είπε: “Ήταν μια όμορφη ιστορία κάλυψης”. Ο αξιωματούχος πρόσθεσε: “Το μόνο ελάττωμα βρισκόταν  στην απόφαση να το κάνουμε”.

Αυτός είναι ο πρώτος απολογισμός αυτού του ελαττώματος, στην επέτειο ενός έτους από τις εκρήξεις, και είναι ένας απολογισμός που δεν θα αρέσει στον πρόεδρο Μπάιντεν και στην ομάδα εθνικής ασφαλείας του.

Αναπόφευκτα, το αρχικό μου ρεπορτάζ προκάλεσε αίσθηση, αλλά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης έδωσαν έμφαση στις διαψεύσεις του Λευκού Οίκου και βασίστηκαν σε ένα παλιό καραγκιοζιλίκι -την εξάρτησή μου από μια ανώνυμη πηγή- για να συμπορευτούν με την κυβέρνηση και να καταρρίψουν την ιδέα ότι ο Τζο Μπάιντεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με μια τέτοια επίθεση. Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι έχω κερδίσει κυριολεκτικά δεκάδες βραβεία στην καριέρα μου για ρεπορτάζ στους New York Times και το New Yorker που δεν βασίζονταν σε ούτε μία κατονομαζόμενη πηγή. Τον περασμένο χρόνο είδαμε μια σειρά από αντίθετες ιστορίες εφημερίδων, χωρίς καμιά κατονομαζόμενη πηγή από πρώτο χέρι, οι οποίες ισχυρίζονται ότι μια αντικαθεστωτική ουκρανική ομάδα πραγματοποίησε την τεχνικά περίπλοκη καταδυτική επιχείρηση για την επίθεση στη Βαλτική Θάλασσα μέσω ενός νοικιασμένου γιοτ 49 ποδιών [15 μέτρων] με την ονομασία “Ανδρομέδα“.

Είμαι τώρα σε θέση να γράψω για το ανεξήγητο ελάττωμα που επικαλείται ο ανώνυμος αξιωματούχος. Ανάγεται για άλλη μια φορά στο κλασικό ζήτημα του τι είναι η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών: ένα ζήτημα που έθεσε ο Ρίτσαρντ Χελμς, ο οποίος ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας κατά τα ταραχώδη χρόνια του πολέμου του Βιετνάμ και της μυστικής κατασκοπείας των Αμερικανών πολιτών από τη CIA, όπως διέταξε ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και διατήρησε ο Ρίτσαρντ Νίξον. Δημοσίευσα ένα αποκαλυπτικό άρθρο στους Times σχετικά με την εν λόγω κατασκοπεία τον Δεκέμβριο του 1974, το οποίο οδήγησε σε πρωτοφανείς ακροάσεις από τη Γερουσία σχετικά με τον ρόλο της υπηρεσίας στις ανεπιτυχείς απόπειρες, που εγκρίθηκαν από τον πρόεδρο Τζον Κένεντι, να δολοφονηθεί ο Φιντέλ Κάστρο της Κούβας. Ο Χελμς είπε στους γερουσιαστές ότι το ζήτημα ήταν αν ο ίδιος, ως διευθυντής της CIA, εργαζόταν για το Σύνταγμα ή για το Στέμμα, στο πρόσωπο των προέδρων Τζόνσον και Νίξον. Η επιτροπή Church άφησε το ζήτημα άλυτο, αλλά ο Χελμς ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος και η υπηρεσία του εργάζονταν για τον κορυφαίο άνδρα του Λευκού Οίκου.

Επιστροφή στους αγωγούς Nord Stream: Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κανένα ρωσικό αέριο δεν έρεε προς τη Γερμανία μέσω των αγωγών Nord Stream όταν ο Τζο Μπάιντεν διέταξε την ανατίναξή τους στις 26 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους. Ο Nord Stream 1 προμήθευε τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου χαμηλού κόστους στη Γερμανία από το 2011 και βοήθησε στην ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας ως κατασκευαστικού και βιομηχανικού κολοσσού. Αλλά έκλεισε από τον Πούτιν στα τέλη Αυγούστου του 2022, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία βρισκόταν, στην καλύτερη περίπτωση, σε αδιέξοδο. Ο Nord Stream 2 ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, αλλά μπλοκαρίστηκε η παράδοση φυσικού αερίου από τη γερμανική κυβέρνηση με επικεφαλής τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς δύο ημέρες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δεδομένων των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου της Ρωσίας, οι Αμερικανοί πρόεδροι από την εποχή του John F. Kennedy ήταν σε εγρήγορση για την πιθανή οπλοποίηση αυτών των φυσικών πόρων για πολιτικούς σκοπούς. Η άποψη αυτή παραμένει κυρίαρχη μεταξύ του Μπάιντεν και των γερακιών συμβούλων του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν και της Βικτόρια Νούλαντ, η οποία είναι πλέον αναπληρώτρια του Μπλίνκεν.

Ο Σάλιβαν συγκάλεσε μια σειρά συναντήσεων υψηλού επιπέδου για την εθνική ασφάλεια στα τέλη του 2021, καθώς η Ρωσία ενίσχυε τις δυνάμεις της κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας, με μια εισβολή να θεωρείται σχεδόν αναπόφευκτη. Η ομάδα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι της CIA, κλήθηκε να καταλήξει σε μια πρόταση δράσης που θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον Πούτιν. Η αποστολή για την καταστροφή των αγωγών είχε ως κίνητρο την αποφασιστικότητα του Λευκού Οίκου να στηρίξει τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο στόχος του Σάλιβαν φαινόταν ξεκάθαρος. “Η πολιτική του Λευκού Οίκου ήταν να αποτρέψει τη Ρωσία από μια επίθεση”, μου είπε ο αξιωματούχος. “Η πρόκληση που έδωσε στην κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να βρει αυτή έναν τρόπο που να είναι αρκετά ισχυρός για να το επιτύχει και ο οποίος θα αποτελούσε μια ισχυρή επίδειξη των αμερικανικών δυνατοτήτων”.

Οι κύριοι αγωγοί φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. / Χάρτης από Samuel Bailey / Wikimedia Commons.

Τώρα ξέρω αυτό που δεν ήξερα τότε: τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν “ασχολήθηκε με την εξουδετέρωση του αγωγού Nord Stream”. Ο αξιωματούχος μου εξήγησε πρόσφατα ότι εκείνη την εποχή η Ρωσία προμήθευε φυσικό αέριο και πετρέλαιο σε όλο τον κόσμο μέσω περισσότερων από δώδεκα αγωγών, αλλά οι Nord Stream 1 και 2 περνούσαν απευθείας από τη Ρωσία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας στη Γερμανία. «Η διοίκηση έβαλε τον Nord Stream στο τραπέζι επειδή ήταν ο μόνος στον οποίο θα μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση και ως προς τον οποίο θα είχαμε πλήρη δυνατότητα διάψευσης», δήλωσε ο αξιωματούχος. «Λύσαμε το πρόβλημα μέσα σε λίγες εβδομάδες -από τις αρχές Ιανουαρίου- και το είπαμε στον Λευκό Οίκο. Η υπόθεσή μας ήταν ότι ο πρόεδρος θα χρησιμοποιούσε την απειλή κατά του Nord Stream ως αποτρεπτικό μέσο για να αποφευχθεί ο πόλεμος».

Δεν αποτέλεσε έκπληξη για τη μυστική ομάδα σχεδιασμού της υπηρεσίας όταν στις 27 Ιανουαρίου 2022, η σίγουρη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Nuland, τότε υφυπουργός Εξωτερικών για πολιτικές υποθέσεις, προειδοποίησε έντονα τον Πούτιν ότι αν εισβάλει στην Ουκρανία, όπως σαφώς σχεδίαζε, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει». Η ατάκα προσέλκυσε τεράστια προσοχή, όχι όμως και τα λόγια που προηγήθηκαν της απειλής. Η επίσημη απομαγνητοφώνηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δείχνει ότι πριν διατυπώσει την απειλή της, είπε σε σχέση με τον αγωγό: «Συνεχίζουμε να έχουμε πολύ έντονες και ανοιχτές συζητήσεις με τους Γερμανούς συμμάχους μας».

Ερωτηθείσα από έναν δημοσιογράφο πώς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι Γερμανοί θα συμφωνήσουν «επειδή αυτά που έχουν πει δημοσίως οι Γερμανοί δεν ταιριάζουν με αυτά που λέτε εσείς», η Nuland απάντησε με ένα εκπληκτικό κομμάτι διγλωσσίας: «Θα έλεγα να πάτε πίσω και να διαβάσετε το έγγραφο που υπογράψαμε τον Ιούλιο [του 2021], το οποίο καθιστά πολύ σαφείς τις συνέπειες για τον αγωγό εάν υπάρξει περαιτέρω επίθεση στην Ουκρανία από τη Ρωσία». Αλλά η συμφωνία αυτή, για την οποία ενημερώθηκαν οι δημοσιογράφοι, δεν προσδιόριζε απειλές ή συνέπειες, σύμφωνα με δημοσιεύματα των Times, της Washington Post και του Reuters. Κατά τη στιγμή της συμφωνίας, στις 21 Ιουλίου 2021, ο Μπάιντεν δήλωσε προς τον Τύπο ότι από τη στιγμή που ο αγωγός είχε ολοκληρωθεί κατά 99%, «η ιδέα ότι κάτι που θα λεγόταν ή θα γινόταν θα μπορούσε να τον σταματήσει, δεν ήταν δυνατή». Εκείνη την εποχή, οι Ρεπουμπλικάνοι, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Τεντ Κρουζ από το Τέξας, περιέγραψαν την απόφαση του Μπάιντεν να επιτρέψει τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου ως «γεωπολιτική νίκη για μια ολόκληρη γενιά» για τον Πούτιν και «καταστροφή» για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.

Όμως, δύο εβδομάδες μετά τη δήλωση της Νούλαντ, στις 7 Φεβρουαρίου 2022, σε κοινή συνέντευξη Τύπου του Λευκού Οίκου με τον Σολτς που επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, ο Μπάιντεν δήλωσε ότι είχε αλλάξει γνώμη και ότι ενωνόταν με τη Νούλαντ και άλλους εξίσου “γεράκια” της εξωτερικής πολιτικής που μιλούσαν για το σταμάτημα του αγωγού. «Αν η Ρωσία εισβάλει – δηλαδή άρματα μάχης και στρατεύματα περάσουν … ξανά τα σύνορα της Ουκρανίας», είπε, «δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα του βάλουμε τέλος». Ερωτηθείς πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό, δεδομένου ότι ο αγωγός βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Γερμανίας, είπε: «Θα το κάνουμε, σας το υπόσχομαι, θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε».

Ο Σολτς, όταν του τέθηκε η ίδια ερώτηση, είπε: «Ενεργούμε από κοινού. Είμαστε απολύτως ενωμένοι και δεν θα κάνουμε διαφορετικά βήματα. Θα κάνουμε τα ίδια βήματα και θα είναι πολύ πολύ σκληρά για τη Ρωσία και θα πρέπει να το καταλάβουν». Ο Γερμανός ηγέτης θεωρήθηκε τότε—και [θεωρείται και] τώρα—από ορισμένα μέλη της ομάδας της CIA ότι είχε πλήρη επίγνωση του μυστικού σχεδιασμού που βρισκόταν σε εξέλιξη για την καταστροφή των αγωγών.

Μέχρι τότε, η ομάδα της CIA είχε κάνει τις απαραίτητες επαφές στη Νορβηγία, της οποίας το ναυτικό και οι ειδικές δυνάμεις έχουν μακρά ιστορία στο να συμμετέχουν σε μυστικές επιχειρήσεις με την υπηρεσία [δηλ. την CIA]. Νορβηγοί ναύτες και περιπολικά σκάφη κλάσης Nasty είχαν βοηθήσει στη λαθραία μεταφορά αμερικανών πρακτόρων σαμποτάζ στο Βόρειο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν η Αμερική, τόσο επί κυβερνήσεων Κένεντι όσο και επί Τζόνσον, διεξήγαγε εκεί έναν ακήρυχτο αμερικανικό πόλεμο. Με τη βοήθεια της Νορβηγίας, η CIA έκανε τη δουλειά της και βρήκε έναν τρόπο να κάνει αυτό που ήθελε ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν να γίνει στους αγωγούς.

Εκείνη την εποχή, η πρόκληση για την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να καταλήξει σε ένα σχέδιο που θα ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αποτρέψει τον Πούτιν από την επίθεση στην Ουκρανία. Ο αξιωματούχος μου είπε: «Τα καταφέραμε. Βρήκαμε ένα εξαιρετικό αποτρεπτικό μέσο λόγω του οικονομικού του αντίκτυπου στη Ρωσία. Και όμως ο Πούτιν το έκανε παρά την απειλή». Χρειάστηκαν μήνες έρευνας και εξάσκησης στα ταραγμένα νερά της Βαλτικής Θάλασσας από τους δύο έμπειρους δύτες βαθέων υδάτων του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που προσλήφθηκαν για την αποστολή προτού κριθεί ότι ήταν επιτυχής. Οι εξαιρετικοί ναυτικοί της Νορβηγίας βρήκαν το κατάλληλο σημείο για την τοποθέτηση των βομβών που θα ανατίναζαν τους αγωγούς. Ανώτεροι αξιωματούχοι στη Σουηδία και τη Δανία, οι οποίοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε στα κοινά τους χωρικά ύδατα, έκλεισαν τα μάτια στις δραστηριότητες των Αμερικανών και των Νορβηγών πρακτόρων. Η αμερικανική ομάδα δυτών και το προσωπικό υποστήριξης στο μητρικό πλοίο της αποστολής -ένα νορβηγικό ναρκαλιευτικό- θα ήταν δύσκολο να κρυφτεί όσο οι δύτες έκαναν τη δουλειά τους. Η ομάδα δεν θα μάθαινε παρά μόνο μετά τον βομβαρδισμό ότι ο Nord Stream 2 είχε κλείσει με 750 μίλια φυσικού αερίου μέσα σε αυτόν.

Αυτό που δεν ήξερα τότε, αλλά μου είπαν πρόσφατα, ήταν ότι μετά την ασυνήθιστη δημόσια απειλή του Μπάιντεν να ανατινάξει τον Nord Stream 2, με τον Σολτς να στέκεται δίπλα του, η ομάδα σχεδιασμού της CIA ενημερώθηκε από τον Λευκό Οίκο ότι δεν θα γινόταν άμεση επίθεση στους δύο αγωγούς, αλλά η ομάδα θα έπρεπε να φροντίσει να τοποθετήσει τις απαραίτητες βόμβες και να είναι έτοιμη να τις ενεργοποιήσει “κατά παραγγελία” – μετά την έναρξη του πολέμου. «Τότε ήταν που εμείς” -η μικρή ομάδα σχεδιασμού που εργαζόταν στο Όσλο με το Βασιλικό Νορβηγικό Ναυτικό και τις ειδικές υπηρεσίες για το σχέδιο- “καταλάβαμε ότι η επίθεση στους αγωγούς δεν ήταν αποτρεπτική, γιατί καθώς ο πόλεμος προχωρούσε δεν πήραμε ποτέ την εντολή».

Μετά την εντολή του Μπάιντεν να πυροδοτηθούν τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί στους αγωγούς, χρειάστηκε μόνο μια σύντομη πτήση με ένα νορβηγικό μαχητικό και η ρίψη μιας τροποποιημένης συσκευής σόναρ του εμπορίου στο σωστό σημείο της Βαλτικής Θάλασσας για να γίνει αυτό. Ως τότε η ομάδα της CIA είχε διαλυθεί προ πολλού. Επίσης, μέχρι τότε, μου είπε ο αξιωματούχος: «Συνειδητοποιήσαμε ότι η καταστροφή των δύο ρωσικών αγωγών δεν σχετιζόταν με τον ουκρανικό πόλεμο» -ο Πούτιν βρισκόταν στη διαδικασία προσάρτησης των τεσσάρων ουκρανικών περιφερειών που ήθελε- «αλλά ήταν μέρος μιας πολιτικής ατζέντας των νεοσυντηρητικών για να εμποδίσουν τον Σολτς και τη Γερμανία, με τον χειμώνα να πλησιάζει και τους αγωγούς κλειστούς, να δειλιάσουν και να ανοίξουν» τον κλειστό Nord Stream 2. «Ο φόβος του Λευκού Οίκου ήταν ότι ο Πούτιν θα έβαζε τη Γερμανία κάτω από τον έλεγχό του και μετά θα έπαιρνε την Πολωνία».

Ο Λευκός Οίκος δεν είπε τίποτα, καθώς ο κόσμος αναρωτιόταν ποιος διέπραξε το σαμποτάζ. «Έτσι ο πρόεδρος κατάφερε ένα πλήγμα κατά της οικονομίας της Γερμανίας και της Δυτικής Ευρώπης», μου είπε ο αξιωματούχος. «Θα μπορούσε να το είχε κάνει τον Ιούνιο και να είχε πει στον Πούτιν: Σας είπαμε τι θα κάναμε». Η σιωπή και οι διαψεύσεις του Λευκού Οίκου ήταν, είπε, «προδοσία αυτού που πράτταμε. Εάν πρόκειται να το κάνετε, κάντε το τη στιγμή που θα έκανε τη διαφορά».

Η ηγεσία της ομάδας της CIA θεώρησε την παραπλανητική καθοδήγηση του Μπάιντεν για τον λόγο της εντολής καταστρέψει τους αγωγούς, μου είπε ο αξιωματούχος, «ως ένα στρατηγικό βήμα προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι θα γινόταν αν η Ρωσία είχε απαντήσει λέγοντας: Θα ανατινάξω τους αγωγούς σας και τα καλώδια επικοινωνίας σας. Ο Nord Stream δεν ήταν στρατηγικό ζήτημα για τον Πούτιν – ήταν οικονομικό ζήτημα. Ήθελε να πουλήσει φυσικό αέριο. Είχε ήδη χάσει τους αγωγούς του» όταν οι Nord Stream I και 2 έκλεισαν πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Μέσα σε λίγες ημέρες από τη βομβιστική επίθεση, αξιωματούχοι στη Δανία και τη Σουηδία ανακοίνωσαν ότι θα διεξάγουν έρευνα. Δύο μήνες αργότερα ανέφεραν ότι όντως υπήρξε έκρηξη και δήλωσαν ότι θα γίνουν περαιτέρω έρευνες. Καμία δεν έχει εμφανιστεί. Η γερμανική κυβέρνηση διεξήγαγε έρευνα, αλλά ανακοίνωσε ότι μεγάλα τμήματα των πορισμάτων της θα παραμείνουν απόρρητα. Τον περασμένο χειμώνα οι γερμανικές αρχές διέθεσαν 286 δισεκατομμύρια δολάρια σε επιδοτήσεις σε μεγάλες εταιρείες και ιδιοκτήτες σπιτιών που αντιμετώπιζαν υψηλότερους λογαριασμούς ενέργειας για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους και να ζεστάνουν τα σπίτια τους. Ο αντίκτυπος είναι ακόμη αισθητός σήμερα, με έναν ψυχρότερο χειμώνα να αναμένεται στην Ευρώπη.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν περίμενε τέσσερις ημέρες προτού χαρακτηρίσει τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό «σκόπιμη πράξη δολιοφθοράς». Είπε: «τώρα οι Ρώσοι εξαπολύουν παραπληροφόρηση σχετικά με αυτό». Ο Σάλιβαν, ο οποίος προήδρευσε των συναντήσεων που οδήγησαν στην πρόταση για την κρυφή καταστροφή των αγωγών, ρωτήθηκε σε μεταγενέστερη συνέντευξη Τύπου αν η κυβέρνηση Μπάιντεν «πιστεύει τώρα ότι η Ρωσία ήταν πιθανώς υπεύθυνη για την πράξη σαμποτάζ;».

Η απάντηση του Σάλιβαν, που αναμφίβολα ήταν προετοιμασμένη από πριν, ήταν η εξής: «Λοιπόν, πρώτον, η Ρωσία έκανε αυτό που κάνει συχνά όταν είναι υπεύθυνη για κάτι, δηλαδή να διατυπώνει κατηγορίες ότι στην πραγματικότητα το έκανε κάποιος άλλος. Το έχουμε δει αυτό επανειλημμένα με την πάροδο του χρόνου. Αλλά ο πρόεδρος ήταν επίσης σαφής σήμερα ότι υπάρχει περισσότερη δουλειά που πρέπει να γίνει στην έρευνα πριν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι σε θέση να προβεί σε απόδοση ευθυνών για αυτή την υπόθεση». Συνέχισε: «Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με τους συμμάχους και τους εταίρους μας για να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία και στη συνέχεια θα λάβουμε την απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε από εκεί και πέρα».

Δεν κατάφερα να βρω καμία περίπτωση όπου ο Sullivan να ρωτήθηκε στη συνέχεια από κάποιον στον αμερικανικό Τύπο σχετικά με τα συμπεράσματα της “απόφασής” του. Ούτε μπόρεσα να βρω κανένα στοιχείο ότι ο Sullivan, ή ο πρόεδρος, ρωτήθηκε έκτοτε για τα αποτελέσματα της “απόφασης” σχετικά με το πώς θα προχωρήσει.

Δεν υπάρχει επίσης καμία απόδειξη ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν απαίτησε από την αμερικανική κοινότητα πληροφοριών να διεξάγει μια μεγάλη έρευνα από όλες τις πηγές για τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό. Τέτοια αιτήματα είναι γνωστά ως “Taskings” και λαμβάνονται σοβαρά υπόψη εντός της κυβέρνησης.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί μια ερώτηση ρουτίνας που έθεσα ένα μήνα περίπου μετά τους βομβαρδισμούς σε κάποιον με πολυετή θητεία στην αμερικανική κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών με οδήγησε σε μια αλήθεια που κανείς στην Αμερική ή στη Γερμανία δεν φαίνεται να θέλει να ερευνήσει. Η ερώτησή μου ήταν απλή: «Ποιος το έκανε;»

Η κυβέρνηση Μπάιντεν ανατίναξε τους αγωγούς, αλλά η ενέργεια αυτή είχε ελάχιστη σχέση με τη νίκη ή το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Προήλθε από τους φόβους του Λευκού Οίκου ότι η Γερμανία θα ταλαντευόταν και θα άνοιγε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου -και ότι η Γερμανία και στη συνέχεια το ΝΑΤΟ, για οικονομικούς λόγους, θα έπεφταν υπό την κυριαρχία της Ρωσίας και των εκτεταμένων και φθηνών φυσικών πόρων της. Και έτσι επακολούθησε ο απώτερος φόβος: ότι η Αμερική θα έχανε τη μακροχρόνια πρωτοκαθεδρία της στη Δυτική Ευρώπη.

Πηγή: Seymour Hersh

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Με αυτόν τον τίτλο η δημοσιογράφος Caitlin Johnstone είχε αναρτήσει το άρθρο που ακολουθεί στις 3 Σεπτεμβρίου. Η αναλυτική τεκμηρίωση του άρθρου αυτού εξαγρίωσε τους αρμόδιους λογοκρισίας του Facebook, οι οποίοι έσβησαν μια μετάφρασή του που είχα αναρτήσει, με το απίθανο σκεπτικό ότι ήταν spam και ότι η ανάρτηση αυτής της μετάφρασης έγινε με σκοπό να αποσπάσει …likes.

Η εξαχρείωση των υπερασπιστών του πολέμου στην Ουκρανία ‘μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό’ αποκαλύπτεται ιδιαίτερα μέσα από τις αναφορές αυτού του άρθρου στις ωμές δηλώσεις διακεκριμένων και ισχυρών Αμερικανών αξιωματούχων ότι τα λεφτά που δίνουν οι ΗΠΑ για να συνεχίζεται ο πόλεμος αποτελούν σπουδαία και εξαιρετικά συμφέρουσα επένδυση για τις ΗΠΑ, για τους λόγους που θα διαβάσετε στη συνέχεια, που βασικά συνοψίζονται στο ότι άλλοι σκοτώνονται αντί των Αμερικανών στο απαραίτητο για τις ΗΠΑ έργο καταστροφής της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενώ ταυτόχρονα διεξάγονται επενδύσεις στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ (το οποίο και πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών αξιωματούχων, αναλυτών, διαπρεπών στελεχών, κ.λπ.).

Δεν είναι ασφαλώς περίεργο που το Facebook παθαίνει αλλεργία όταν τεκμηριώνεται και προβάλλεται αυτός ο αμερικανικός κυνισμός. Και άλλωστε, αυτό το ισχυρότατο μέσο παγκόσμιας ιδεολογικής παρεμβολής των Αμερικανών δεν είναι μόνο του στην συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, απόκρυψης και διαστροφής στην οποία συστηματικά και συντονισμένα πλέον επιδίδονται οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, με καλύτερο κολαούζο την Κομισιόν της καθ’ ημάς ΕΕ.

Η ειδοποίηση του σβησίματος της μετάφρασης από το F/B. Αντί να πει καθαρά και απερίφραστα ότι σβήνεται επειδή δεν συμβαδίζει με την προπαγάνδα που ασκεί το μέσο, καταφεύγει στις φαιδρές αιτιολογήσεις ότι το άρθρο αυτό είναι …spam και η ανάρτησή του επεδίωκε να αποσπάσει “likes, follows or shares” με παραπλανητικό για τους αναγνώστες τρόπο. Σε τέτοιες ασυναρτησίες είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν οι λαθρέμποροι της παραπληροφόρησης όταν αποδεικνύεται ο κυνισμός που κρύβεται πίσω από τις σαπουνόφουσκες τους.

Αλλά ας δούμε το άρθρο που προκάλεσε τη μήνη του F/B.

*                      *                      *

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Ένα από τα πιο κραυγαλέα κενά στην πλοκή της επίσημης καθεστωτικής αφήγησης για την Ουκρανία είναι ο τρόπος με τον οποίο Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται ανοιχτά ότι αυτός ο δήθεν απρόκλητος πόλεμος, τον οποίο οι ΗΠΑ υποστηρίζουν μόνο από την καλοσύνη της καρδιάς τους, τυχαίνει να εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα σε τεράστιο βαθμό.

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Connecticut Post, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal διαβεβαίωσε τους Αμερικανούς ότι “παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, καταστήσαμε δυνατή την Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας κατά το ήμισυ”, γράφει ο Blumenthal. “Ενώσαμε το ΝΑΤΟ και αναγκάσαμε τους Κινέζους να επανεξετάσουν τα σχέδια εισβολής τους στην Ταϊβάν. Βοηθήσαμε στην αποκατάσταση της πίστης και της εμπιστοσύνης στην αμερικανική ηγεσία – ηθική και στρατιωτική. Και όλα αυτά χωρίς να τραυματιστεί ή να χαθεί ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης, και χωρίς καμία εκτροπή ή κατάχρηση αμερικανικής βοήθειας”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Dave DeCamp,
αρχισυντάκτη ειδησεογραφίας στο Antiwar.com βρίσκεται εδώ.
Για μετάφρασή του βλ. τις σημειώσεις[1] στο τέλος.

Όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Dave DeCamp του Antiwar, αυτού του είδους οι “επενδυτικές” συζητήσεις για την Ουκρανία γίνονται όλο και πιο συχνές. Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ αποκάλεσε τον πόλεμο “την καλύτερη εθνική αμυντική δαπάνη που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, είπε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της μειοψηφίας της Γερουσίας Μιτς Μακόνελ υποστήριξε ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να υποστηρίξουν τον πόλεμο της αμερικανικής κυβέρνησης μέσω αντιπροσώπων στην Ουκρανία επειδή “δεν έχουμε χάσει ούτε έναν Αμερικανό σε αυτόν τον πόλεμο”, προσθέτοντας ότι οι δαπάνες βοηθούν στην απασχόληση Αμερικανών στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

“Τα περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύουμε σε σχέση με την Ουκρανία ξοδεύονται στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ, αναπληρώνοντας όπλα, πιο σύγχρονα όπλα”, δήλωσε ο McConnell. “Έτσι, στην πραγματικότητα απασχολούν ανθρώπους εδώ και βελτιώνουν τον δικό μας στρατό για ό,τι μπορεί να έρθει μπροστά μας”.

Ο Μακόνελ μιλάει από πέρυσι για το πόσο ωφελεί τις ΗΠΑ αυτός ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του τον Δεκέμβριο, το άρρωστο τέρας του βάλτου υποστήριξε ότι “οι πιο βασικοί λόγοι για να συνεχίσουμε να βοηθάμε την Ουκρανία να υποβαθμίσει και να νικήσει τους Ρώσους εισβολείς είναι ψυχρά, σκληρά, πρακτικά αμερικανικά συμφέροντα”.

“Το να βοηθήσουμε τους φίλους μας στην Ανατολική Ευρώπη να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο είναι επίσης μια άμεση επένδυση στη μείωση των μελλοντικών δυνατοτήτων του Βλαντιμίρ Πούτιν να απειλήσει την Αμερική, να απειλήσει τους συμμάχους μας και να αμφισβητήσει τα βασικά μας συμφέροντα”, δήλωσε ο McConnell.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Γερουσιαστή McConnell, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στην Γερουσία των ΗΠΑ, βρίσκεται εδώ. Γράφει: “Η συνέχιση της υποστήριξής μας στην Ουκρανία είναι σωστή από ηθική άποψη, αλλά δεν είναι αυτό μόνο. Πρόκειται επίσης για μια άμεση επένδυση σε ψυχρά, σκληρά Αμερικανικά συμφέροντα”.

Όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, οι διαχειριστές της αμερικανικής αυτοκρατορίας μιλούσαν για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ από τότε που ξεκίνησε.

Τον Μάιο του περασμένου έτους ο βουλευτής Dan Crenshaw δήλωσε στο Twitter ότι “η επένδυση στην καταστροφή του στρατού του αντιπάλου μας, χωρίς να χάσουμε ούτε έναν Αμερικανό στρατιώτη, μου φαίνεται καλή ιδέα”.

“Είναι προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας της Αμερικής να ηττηθεί η Ρωσία του Πούτιν στην Ουκρανία”, έγραψε στο Twitter ο μονίμως πολεμοχαρής γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ.

Τον περασμένο Νοέμβριο, η χρηματοδοτούμενη από την αυτοκρατορική πολεμική μηχανή δεξαμενή σκέψης Center for European Policy Analysis δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Κοστίζει ψίχουλα για τις ΗΠΑ να νικήσουν τη Ρωσία“, με υπότιτλο “Η ανάλυση κόστους-οφέλους της αμερικανικής υποστήριξης προς την Ουκρανία είναι αδιαμφισβήτητη. Παράγει κέρδη σχεδόν σε κάθε επίπεδο”.

“Οι δαπάνες των ΗΠΑ ύψους 5,6% του αμυντικού τους προϋπολογισμού για την καταστροφή σχεδόν της μισής συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας της Ρωσίας μοιάζουν με μια απολύτως απίθανη επένδυση”, εκστασιάζεται ο συγγραφέας του άρθρου Timothy Ash. “Αν κατανείμουμε τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ στις απειλές που αυτές αντιμετωπίζουν, η Ρωσία θα ήταν ίσως της τάξης των 100 δισ. δολαρίων-150 δισ. δολαρίων σε δαπάνες προς απειλή. Έτσι, δαπανώντας μόλις 40 δισ. δολάρια το χρόνο, καλύπτεται μια αξία απειλής 100-150 δισ. δολαρίων, μια απόδοση δύο με τρεις φορές. Στην πραγματικότητα, η απόδοση είναι πιθανό να είναι πολλαπλάσια αυτής, δεδομένου ότι οι αμυντικές δαπάνες, και η απειλή είναι ετήσια επαναλαμβανόμενα γεγονότα”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ της Caitlin βρίσκεται εδώ. Γράφει: Μάλλον θα υπενθυμίζω τακτικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο από τον @IgnatiusPost για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας [παρατίθεται το απόσπασμα του τακτικού σχολιογράφου της WaPo David Ignatius]. H μετάφρασή του παρατίθεται αμέσως μετά.

Και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν υιοθετήσει το ίδιο μήνυμα. Πριν από λίγες εβδομάδες ο David Ignatius της Washington Post έγραψε ένα άρθρο στο οποίο εξηγούσε γιατί οι δυτικοί δεν πρέπει να “αισθάνονται μελαγχολικοί” για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ουκρανία, γράφοντας τα εξής για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο εξωτερικό:

«Εν τω μεταξύ, για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, αυτοί οι 18 μήνες πολέμου απέφεραν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, με σχετικά χαμηλό κόστος (εκτός από τους Ουκρανούς). Ο πιο ριψοκίνδυνος ανταγωνιστής της Δύσης έχει κλονιστεί. Το ΝΑΤΟ έγινε πολύ ισχυρότερο με τις προσθήκες της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η Γερμανία απογαλακτίστηκε από την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και, με πολλούς τρόπους, ανακάλυψε εκ νέου το νόημα των αξιών της. Οι διαμάχες εντός του ΝΑΤΟ κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά συνολικά, αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό καλοκαίρι για τη συμμαχία».

Υποψιάζομαι ότι θα θυμίζω περιοδικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο – και την παρενθετική φράση του Ignatius “εκτός από τους Ουκρανούς” – για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας.

Έτσι, από τη μία πλευρά η δυτική πολιτική/μιντιακή τάξη μας σφυροκοπάει κατάμουτρα με το μήνυμα ότι η εισβολή στην Ουκρανία ήταν “απρόκλητη” και ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως αντίπαλο ρόλο στο στρώσιμο του δρόμου προς αυτή τη σύγκρουση, και από την άλλη πλευρά έχουμε όλους αυτούς τους διαχειριστές της αυτοκρατορίας που ενθουσιάζονται με το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Αυτές οι δύο αφηγήσεις φαίνονται λίγο αντιφατικές, έτσι δεν είναι;

Ένας κριτικά σκεπτόμενος μπορεί να συμβιβάσει αυτή την αντίφαση με δύο τρόπους. Πρώτον, μπορεί να πιστέψει ότι η πιο ισχυρή και καταστροφική κυβέρνηση του κόσμου είναι απλώς ένας παθητικός, αθώος μάρτυρας της βίας στην Ουκρανία και ότι ωφελείται πάρα πολύ από τον πόλεμο μόνο ως απόλυτη σύμπτωση. Δεύτερον, μπορεί να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν σκόπιμα αυτόν τον πόλεμο με την πρόθεση να επωφεληθούν από αυτόν.

Από τη θέση που βρίσκομαι, δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποιο από τα δύο είναι πιο πιθανό.


[1] Γερουσιαστής Μπλούμενταλ: Οι ΗΠΑ Παίρνουν [καλές αποδόσεις από] τα “Χρήματά Τους” Στην Ουκρανία Επειδή Δεν Πεθαίνουν Αμερικανοί

Φρέσκος από ένα ταξίδι στο Κίεβο, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal (D-CT) υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ παίρνουν την “αξία των χρημάτων τους” στην Ουκρανία επειδή η Ρωσία έχει απώλειες και δεν πεθαίνουν Αμερικανοί, δείχνοντας έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ζωές των Ουκρανών.

“Ακόμη και οι Αμερικανοί που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελευθερία και την ανεξαρτησία στις δημοκρατίες παγκοσμίως, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”, έγραψε ο Μπλούμενταλ στην εφημερίδα Connecticut Post.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, επιτρέψαμε στην Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας κατά το ήμισυ … Και όλα αυτά χωρίς ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης να τραυματιστεί ή να χαθεί”, πρόσθεσε.

Το επιχείρημα έχει γίνει κοινό σημείο συζήτησης μεταξύ των γερακιών στην Ουάσιγκτον που θέλουν οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ (R-UT) αποκάλεσε πρόσφατα τη σύγκρουση “τις καλύτερες δαπάνες εθνικής άμυνας που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, δήλωσε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τα σχόλια των γερουσιαστών, που είναι “γεράκια”, ήρθαν εν μέσω της παραπαίουσας αντεπίθεσης της Ουκρανίας. Παρά την έλλειψη επιτυχίας στο πεδίο της μάχης, η κυβέρνηση Μπάιντεν και τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου θέλουν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον πόλεμο, ο οποίος αναγνωρίζουν ότι δεν θα συνεχιζόταν χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ.

“Όπως λέει με ειλικρίνεια και προθυμία ο Ζελένσκι, η Ουκρανία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την Αμερική και τους συμμάχους μας”, δήλωσε ο Μπλούμενταλ. “Αλλά η αντεπίθεσή του απέχει πολύ από το να είναι μια σίγουρη επιτυχία. Στο τέλος, ο μόνος τρόπος για να χάσει είναι αν η Αμερική τραβήξει την πρίζα”.

Η Washington Post ανέφερε πρόσφατα ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν διαπιστώσει ότι η αντεπίθεση της Ουκρανίας θα αποτύχει να επιτύχει τον κύριο στόχο της, δηλαδή να αποκόψει τη χερσαία γέφυρα της Ρωσίας προς την Κριμαία. Παρά το συμπέρασμα αυτό, οι ΗΠΑ πιέζουν τους Ουκρανούς διοικητές να προχωρήσουν πιο σκληρά στο πεδίο της μάχης και παραπονιούνται ότι η Ουκρανία έχει γίνει πολύ “απρόθυμη για απώλειες”.

Πριν από την αντεπίθεση, οι διαρροές στο Discord και άλλες αναφορές στα μέσα ενημέρωσης έδειξαν ότι οι ΗΠΑ δεν πίστευαν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ανακτήσει σημαντικό έδαφος. Αλλά η κυβέρνηση Μπάιντεν εξακολουθούσε να πιέζει για την επίθεση και απέρριπτε την ιδέα της κατάπαυσης του πυρός.

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

«Εκτός από τους Ουκρανούς»

Προχθές οι New York Times δημοσίευσαν ένα φρικιαστικό άρθρο όπου, αφού παραθέτουν τις δικές τους εκτιμήσεις για τον τεράστιο αριθμό απωλειών και από τις δύο πλευρές στον πόλεμο της Ουκρανίας, παρουσιάζουν την κριτική που ασκούν Αμερικανοί αξιωματούχοι προς την αλλαγή στρατιωτικής τακτικής από το Κίεβο, το οποίο, λένε οι αξιωματούχοι, κακώς προτιμά να ξοδεύει πυρομαχικά για βομβαρδισμούς εκ του μακρόθεν αντί να ξοδεύει τις ζωές των στρατιωτών του μέσα στα ρωσικά ναρκοπέδια, επειδή έτσι θα μείνει χωρίς πυρομαχικά και κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο.

Φυσικά, το πρόβλημα ανεφοδιασμού των δυνάμεων του Κιέβου με πυρομαχικά είναι υπαρκτό και όντως, αν η Δύση ελαττώσει ή σταματήσει αυτές τις προμήθειες, το Κίεβο θα χάσει τον πόλεμο σε λίγες μέρες. Αλλά επίσης θα τον χάσει αν κατακρεουργήσει όλους τους στρατιώτες του. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση τα έξοδα βαρύνουν τους Αμερικανούς ενώ στη δεύτερη τα έξοδα βαρύνουν το Κίεβο. Και φυσικά, τα δολάρια προηγούνται των ανθρώπινων ζωών.

Η περιφρόνηση προς τις ζωές των Ουκρανών δεν εκφράζεται μόνο από το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά διαπερνά ολόκληρη την αρθρογραφία των συστημικών Αμερικανικών ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό. Αυτά είτε εκφράζουν την απογοήτευσή τους από την δήθεν αποστροφή των Ουκρανών προς τις αυτοκτονικές επιθέσεις (στις οποίες–λένε οι Αμερικανοί–είχαν στηριχθεί και υπολογίσει κατά την κατάστρωση των σχεδίων επίθεσης στα ‘πολεμικά παιχνίδια’ νωρίτερα φέτος) είτε απλά τις θεωρούν ‘παράπλευρες απώλειες’ σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων όπου οι ΗΠΑ σημειώνουν μεγάλα κέρδη, κυρίως σε βάρος της Ευρώπης.

Η γνωστή στους προοδευτικούς κύκλους δημοσιογράφος Caitlin Johnstone σχολιάζει αυτή τη νεοεμφανισμένη τάση στην αμερικανική αρθρογραφία.

*          *          *

Οι μεγάλοι γενναίοι δυτικοί πολεμιστές μέσω πληρεξουσίων συνεχίζουν να κλαψουρίζουν ότι τα ουκρανικά στρατεύματα επιδεικνύουν δειλία

CAITLIN JOHNSTONE

19 Αυγούστου 2023

Εν μέσω συνεχών ειδήσεων ότι η ουκρανική αντεπίθεση που ξεκίνησε τον Ιούνιο δεν εξελίσσεται όπως ελπίζαμε, οι New York Times δημοσίευσαν άρθρο με τίτλο “Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί των στρατευμάτων στον πόλεμο της Ουκρανίας πλησιάζουν τις 500.000, λένε Αμερικανοί αξιωματούχοι“.

Αναφέροντας ότι οι ουκρανικές προσπάθειες να ανακαταλάβουν τα κατεχόμενα από τη Ρωσία εδάφη έχουν “βαλτώσει σε πυκνά ρωσικά ναρκοπέδια υπό συνεχή πυρά από πυροβολικό και πολεμικά ελικόπτερα”, οι New York Times αναφέρουν ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν αλλάξει τακτική και χρησιμοποιούν “πυροβολικό και πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς αντί να βουτάνε σε ναρκοπέδια υπό πυρά”.

Και μετά, το άρθρο γίνεται πραγματικά φρικιαστικό:

«Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν ότι οι διορθώσεις [στην ακολουθούμενη στρατηγική επίθεσης] της Ουκρανίας θα εξαντλήσουν ταχύτατα τα πολύτιμα αποθέματα πυρομαχικών, γεγονός που θα μπορούσε να ωφελήσει τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Β. Πούτιν και να φέρει σε μειονεκτική θέση την Ουκρανία σε έναν πόλεμο φθοράς. Αλλά οι Ουκρανοί διοικητές αποφάσισαν ότι η μεταστροφή μείωσε τις απώλειες και διατήρησε τη δύναμη μάχης της πρώτης γραμμής τους.

»Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι φοβούνται ότι η Ουκρανία έχει γίνει απρόθυμη για απώλειες, ένας λόγος για τον οποίο ήταν επιφυλακτική στο να ξεκινήσει την αντεπίθεση. Σχεδόν κάθε μεγάλη ώθηση εναντίον των οχυρωμένων Ρώσων υπερασπιστών που προστατεύονται από ναρκοπέδια θα οδηγεί σε τεράστιο αριθμό απωλειών».

Συγγνώμη, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι “φοβούνται” ότι η Ουκρανία έχει γίνει “απρόθυμη για απώλειες”; Επειδή οι ασφαλέστερες τακτικές μάχης που καίνε πολλά πυρομαχικά δεν ροκανίζουν ζωές όπως η επίθεση μέσα από ένα ναρκοπέδιο κάτω από πυρά βαρέως πυροβολικού;

Τι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι οι Ουκρανοί; Θετικά διακείμενοι απέναντι στις απώλειες; Αν η Ουκρανία αποδεχόταν περισσότερο ευχαρίστως τις απώλειες, τότε θα ήταν περισσότερο πρόθυμη να ρίξει νεαρά σώματα στα γρανάζια αυτού του πολέμου δι’ αντιπροσώπων που η αμερικανική αυτοκρατορία προκάλεσε ενεργά και σκότωσε ειρηνευτικές συμφωνίες για να τον διατηρήσει;

Κάτι μου λέει ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι που μιλούν στους New York Times για τον “φόβο” τους σχετικά με την απροθυμία της Ουκρανίας για απώλειες δεν γνωρίζουν τι είναι ο πραγματικός φόβος. Κάτι μου λέει ότι αν αυτοί οι Αμερικανοί αξιωματούχοι βάδιζαν μέσα από ρωσικά ναρκοπέδια υπό συνεχή πυρά από πυροβολικό και ελικόπτερα, τότε θα καταλάβαιναν τον φόβο.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Αμερικανός δημοσιογράφος Nathan James Robinson[1] σχολιάζει το απόσπασμα από τους NYT: «Τι εννοούν, “φόβος”; Ανησυχούν ότι η Ουκρανία νοιάζεται υπερβολικά πολύ για τις ζωές των πολιτών της; Λες και οι ΗΠΑ έχουν απολύτως οποιοδήποτε δικαίωμα να εκφέρουν κρίσεις για το ποιο είναι το “αποδεκτό” επίπεδο για τις Ουκρανικές απώλειες. Ελεεινό.»

Δυτικοί αξιωματούχοι έχουν περάσει τις τελευταίες εβδομάδες κλαψουρίζοντας στα μέσα ενημέρωσης ότι η αδυναμία των Ουκρανών να κερδίσουν έδαφος οφείλεται σε μια παράλογη αποστροφή τους προς το να σκοτωθούν. Καταγγέλλουν στον Τύπο την ουκρανική δειλία υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, πίσω από την ασφάλεια των γραφείων τους.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη με τίτλο “Η αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών λένε ότι η Ουκρανία θα αποτύχει να υλοποιήσει τον βασικό στόχο της επίθεσης“, η Washington Post επικαλείται ανώνυμους “Αμερικανούς και Δυτικούς αξιωματούχους” για να αναφέρει ότι οι μαζικές απώλειες που έχει υποστεί η Ουκρανία σε αυτή την αντεπίθεση είχαν “προβλεφθεί” σε πολεμικά παιχνίδια εκ των προτέρων, αλλά ότι είχαν “οραματιστεί πως το Κίεβο θα αποδεχόταν τις απώλειες ως το κόστος της διάτρησης της κύριας αμυντικής γραμμής της Ρωσίας”.

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα λέει στους επικριτές της αντεπίθεσης να “πάνε να ενταχθούν στη λεγεώνα των ξένων” αν δεν τους αρέσουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, προσθέτοντας: “Είναι εύκολο να λες ότι θέλεις όλα να είναι πιο γρήγορα όταν δεν είσαι εκεί”.

Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα με τίτλο “Τα αμερικανικά πυρομαχικά διασποράς φτάνουν στην Ουκρανία, αλλά ο αντίκτυπος στο πεδίο της μάχης παραμένει ασαφής“, οι New York Times ανέφεραν ότι ανώνυμοι ανώτεροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ είχαν “εκφράσει κατ’ ιδίαν απογοήτευση” για το γεγονός ότι οι Ουκρανοί διοικητές “φοβούμενοι αυξημένες απώλειες στις τάξεις τους”, άλλαξαν [την τακτική τους] σε πυρά πυροβολικού, “αντί να επιμείνουν στις δυτικές τακτικές και να πιέσουν περισσότερο για να σπάσουν τη ρωσική άμυνα”.

“Γιατί δεν έρχονται να το κάνουν μόνοι τους;”, είπε στους New York Times ένας πρώην υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας, απαντώντας στις αμερικανικές επικρίσεις.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Καναδός δημοσιογράφος Aaron Maté[2] σχολιάζει το απόσπασμα από τους NYT: «ΝΥΤ: “Ανώτεροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ” έχουν εκφράσει κατ’ ιδίαν την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι ο στρατός της Ουκρανίας, “φοβούμενος αυξημένες απώλειες”, δεν “πιέζει πιο σκληρά για να σπάσει τις Ρωσικές άμυνες”. Τόσο απογοητευτικό όταν οι Ουκρανοί δεν θα θυσιάσουν τους στρατιώτες τους για τον δικό μας πόλεμο δι’ αντιπροσώπου.»

Σε ένα άρθρο τον περασμένο μήνα με τίτλο “Η έλλειψη οπλισμού και εκπαίδευσης της Ουκρανίας εγκυμονεί κινδύνους για αδιέξοδο στη μάχη με τη Ρωσία“, η Wall Street Journal ανέφερε ότι μη κατονομαζόμενοι δυτικοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι “γνώριζαν ότι το Κίεβο δεν είχε όλη την εκπαίδευση ή τα όπλα” που απαιτούνται για να εκτοπίσει τη Ρωσία, αλλά ότι “ήλπιζαν ότι το ουκρανικό θάρρος και η επινοητικότητα θα έφερναν τα πάνω κάτω” ούτως ή άλλως.

“Δεν τα κατάφεραν”, πρόσθεσε η Wall Street Journal.

Στο ίδιο άρθρο, η Wall Street Journal επικαλείται έναν καθηγητή του Στρατιωτικού Κολλεγίου του Στρατού των ΗΠΑ [US Army War College], ονόματι John Nagle, ο οποίος παραδέχεται ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν θα επιχειρούσαν ποτέ το είδος της αντεπίθεσης στην οποία ωθούν τους Ουκρανούς.

«Η Αμερική δεν θα επιχειρούσε ποτέ να νικήσει μια προετοιμασμένη άμυνα χωρίς αεροπορική υπεροχή, αλλά αυτοί [οι Ουκρανοί] δεν έχουν αεροπορική υπεροχή», δήλωσε ο Nagle, προσθέτοντας: «Είναι αδύνατο να υπερεκτιμήσει κανείς πόσο σημαντική είναι η αεροπορική υπεροχή για τη διεξαγωγή μιας επίγειας μάχης με λογικό κόστος σε απώλειες».

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Ιρανο-Αμερικανός σχολιαστής και συνιδρυτής του Quincy Institute for Responsible Statecraft Trita Parsi[3] σχολιάζει δημοσίευμα του Politico όπου ανακαλύπτεται ότι ενδεχομένως ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, M. Milley, είχε δίκιο όταν ζητούσε διαπραγματεύσεις τον περασμένο Νοέμβριο.

Και τώρα βλέπουμε αναφορές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι – ακόμα υπό την κάλυψη της ανωνυμίας φυσικά – αρχίζουν να αναρωτιούνται αν ίσως θα ήταν καλύτερα να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν την ειρήνη αντί να ξεκινήσουν αυτή την αντεπίθεση που εξ αρχής γνώριζαν ότι ήταν καταδικασμένη.

Σε ένα άρθρο με τίτλο “Ο Milley είχε δίκιο“, το Politico επικαλείται πολλούς ανώνυμους αξιωματούχους των ΗΠΑ που λένε ότι καθώς “οι πραγματικότητες της αντεπίθεσης συνειδητοποιούνται περί την Ουάσινγκτον”, οι υπεύθυνοι της αυτοκρατορίας αρχίζουν να αναρωτιούνται αν θα έπρεπε να είχαν ακούσει την πρόταση του απερχόμενου προέδρου των Γενικών Επιτελείων Στρατού Mark Milley τον Νοέμβριο ότι ήταν καλή στιγμή να εξετάσουν το ενδεχόμενο ειρηνευτικών συνομιλιών.

“Μπορεί να χάσαμε ένα παράθυρο για να πιέσουμε για συνομιλίες νωρίτερα”, λέει ένας ανώνυμος αξιωματούχος και προσθέτει: “Ο Milley είχε δίκιο”.

Ουπς. Ουπς, έκαναν ένα μικρό ουπσάκι-πουπσάκι. Ε, και λοιπόν; Πρόκειται μονάχα για ζωές Ουκρανών.

Φανταστείτε να διαβάζετε όλα αυτά ως Ουκρανός, ειδικά ένας Ουκρανός που έχει χάσει ένα σπίτι ή ένα αγαπημένο του πρόσωπο σε αυτόν τον πόλεμο. Φαντάζομαι άσπρα καυτά δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Φαντάζομαι οργή και φαντάζομαι συντριπτική αγανάκτηση.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο εκπρόσωπος του μορφωτικού φιλελεύθερου ιδρύματος Ron Paul Institute, το οποίο υποστηρίζει μία μη παρεμβατική αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις πολιτικές ελευθερίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, σχολιάζει την κατάσταση στην Ουκρανία: «Η Αυτοκρατορία γνωρίζει ότι χύνει Ουκρανικό αίμα σε ένα πόλεμο δι’ αντιπροσώπου ο οποίος δεν είναι δυνατό να κερδηθεί

Όλος αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη διπλωματία και μερικές ήπιες παραχωρήσεις προς τη Μόσχα. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης, όταν είχε συναφθεί μια προσωρινή ειρηνευτική συμφωνία. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει τον Νοέμβριο πριν από αυτή την καταστροφική αντεπίθεση.

Αλλά δεν σταμάτησε. Οι ΗΠΑ είχαν μια ατζέντα να εγκλωβίσουν τη Μόσχα σε ένα δαπανηρό στρατιωτικό τέλμα με στόχο την αποδυνάμωση της Ρωσίας, και μέχρι σήμερα αξιωματούχοι των ΗΠΑ καυχιούνται ανοιχτά για όλα όσα κάνει αυτός ο πόλεμος για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Έτσι τον συνέχισαν, χρησιμοποιώντας τα σώματα των Ουκρανών ως ένα γιγαντιαίο σφουγγάρι που θα απορροφήσει όσο γίνεται περισσότερα ακριβά στρατιωτικά εκρηκτικά προκειμένου να στραγγίσουν τα ρωσικά ταμεία, προωθώντας παράλληλα τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη και κρατώντας τη Μόσχα απασχολημένη, ενώ η αυτοκρατορία ενορχηστρώνει την επόμενη κίνησή της εναντίον της Κίνας.

Τον περασμένο μήνα ο David Ignatius της Washington Post έγραψε ένα άρθρο στο οποίο εξηγούσε γιατί οι δυτικοί δεν πρέπει να “αισθάνονται θλιμμένοι” για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ουκρανία, γράφοντας τα εξής για το πόσα κάνει αυτός ο πόλεμος προς όφελος των αμερικανικών συμφερόντων στο εξωτερικό:

«Εν τω μεταξύ, για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, αυτοί οι 18 μήνες πολέμου απέφεραν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, με σχετικά χαμηλό κόστος (εκτός από τους Ουκρανούς). Ο πιο ριψοκίνδυνος ανταγωνιστής της Δύσης έχει κλονιστεί. Το ΝΑΤΟ έγινε πολύ ισχυρότερο με τις προσθήκες της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η Γερμανία απογαλακτίστηκε από την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και, με πολλούς τρόπους, ανακάλυψε εκ νέου το νόημα των αξιών της. Οι διαμάχες του ΝΑΤΟ κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά συνολικά, αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό καλοκαίρι για τη συμμαχία».

“Εκτός από τους Ουκρανούς” λέει, ως μία παρένθεση στην άκρη.

Όλοι όσοι υποστήριξαν αυτόν τον τρομακτικό πόλεμο δι’ αντιπροσώπων θα έπρεπε να έχουν αυτή την παράγραφο χτυπημένη με τατουάζ στο γαμημένο μέτωπό τους.

[1] Ο Nathan James Robinson είναι Αγγλοαμερικανός δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και αρχισυντάκτης του αριστερού προοδευτικού περιοδικού Current Affairs, το οποίο ίδρυσε το 2015.—Wikipedia

[2] Ο Aaron Maté είναι Καναδός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είναι ο οικοδεσπότης της εκπομπής “Pushback with Aaron Maté” στο ‘The Grayzone’ και παρουσιαστής σε πολλές άλλες εκπομπές (π.χ. στο Jimmy Dore show). Έχει δημοσιεύσει άρθρα και περιοδικά σε πολλά ανεξάρτητα και μη ΜΜΕ.

[3] Ο Ο Trita Parsi είναι συνιδρυτής και εκτελεστικός αντιπρόεδρος του Quincy Institute for Responsible Statecraft, καθώς και ιδρυτής και πρώην πρόεδρος του Εθνικού Ιρανοαμερικανικού Συμβουλίου. Αρθρογραφεί τακτικά και εμφανίζεται στην τηλεόραση για να σχολιάσει την εξωτερική πολιτική.—Wikipedia

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση – σχόλιο: Κωστής Μηλολιδάκης

Πώς η Αμερική κατέστρεψε τον αγωγό Nord Stream

Δημοσιεύουμε αυτούσιο το ρεπορτάζ που ανέβασε ο διάσημος Αμερικανός δημοσιογράφος Seymour Hersh στις 13:00 ώρα Ελλάδος με συνταρακτικές αποκαλύψεις για την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream και Nord Stream 2.

Οι “New York Times” το χαρακτήρισαν “μυστήριο”, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτέλεσαν μια απόρρητη θαλάσσια επιχείρηση που κρατήθηκε μυστική – μέχρι τώρα. 

Το Κέντρο Καταδύσεων και Διάσωσης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια τοποθεσία τόσο άγνωστη όσο και το όνομά του – κατηφορίζοντας αυτό που κάποτε ήταν ένας αγροτικός δρόμος στην αγροτική Panama City, μια πόλη-θέρετρο που σήμερα βρίσκεται σε άνθηση, σε μια στενή λωρίδα γης στα νοτιοδυτικά της Φλόριντα, 70 μίλια νότια από τα σύνορα με την Αλαμπάμα. Το συγκρότημα του Κέντρου είναι τόσο ακαθόριστο όσο και η τοποθεσία του – μια άχρωμη τσιμεντένια μεταπολεμική κατασκευή που θυμίζει επαγγελματικό λύκειο στη δυτική περιοχή του Σικάγο. Ένας χώρος με πλυντήρια που λειτουργούν με κέρματα και μια σχολή χορού βρίσκονται απέναντί του σε αυτό που τώρα είναι ένας δρόμος τεσσάρων λωρίδων.

Το κέντρο εκπαιδεύει εδώ και δεκαετίες εξαιρετικά ειδικευμένους δύτες βαθέων υδάτων, οι οποίοι κάποτε υπηρετούσαν σε αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες σε όλο τον κόσμο- και είναι ικανοί να κάνουν τεχνικές καταδύσεις τόσο για το καλό -π.χ. χρησιμοποιώντας εκρηκτικά C4 για να καθαρίσουν λιμάνια και παραλίες από συντρίμμια και μη εκραγέντα πυρομαχικά- όσο και για το κακό, όπως η ανατίναξη ξένων πετρελαιοπηγών, η καταστροφή των βαλβίδων εισαγωγής σε υποθαλάσσιους σταθμούς παραγωγής ενέργειας, η καταστροφή των υδατοφρακτών σε κρίσιμα ναυτικά κανάλια. Το κέντρο της Panama City, το οποίο υπερηφανεύεται για τη δεύτερη μεγαλύτερη εσωτερική πισίνα στην Αμερική, ήταν το ιδανικό μέρος για να στρατολογηθούν οι καλύτεροι, και πιο λιγομίλητοι, απόφοιτοι της σχολής καταδύσεων, οι οποίοι έκαναν με επιτυχία το περασμένο καλοκαίρι αυτό που είχαν εξουσιοδοτηθεί να κάνουν 260 πόδια κάτω από την επιφάνεια της Βαλτικής Θάλασσας.

Τον περασμένο Ιούνιο, οι δύτες του Πολεμικού Ναυτικού, ενεργώντας υπό την κάλυψη μιας ευρέως δημοσιοποιημένης άσκησης του ΝΑΤΟ στα μέσα του καλοκαιριού, γνωστής ως BALTOPS 22, τοποθέτησαν τα εκρηκτικά με τηλεχειρισμό που, τρεις μήνες αργότερα, κατέστρεψαν τρεις από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream, σύμφωνα με πηγή με άμεση γνώση του επιχειρησιακού σχεδιασμού.

Δύο από τους αγωγούς, οι οποίοι ήταν κοινώς γνωστοί ως Nord Stream 1, παρείχαν στη Γερμανία και σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ευρώπης φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο για περισσότερο από μια δεκαετία. Ένα δεύτερο ζεύγος αγωγών, με την ονομασία Nord Stream 2, είχε κατασκευαστεί αλλά δεν ήταν ακόμη σε λειτουργία. Τώρα, με τα ρωσικά στρατεύματα να συγκεντρώνονται στα ουκρανικά σύνορα και τον πιο αιματηρό πόλεμο στην Ευρώπη από το 1945 να πλησιάζει, ο πρόεδρος Τζόζεφ Μπάιντεν είδε στους αγωγούς ένα όχημα για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, μέσω του οποίου θα χρησιμοποιούσε το φυσικό αέριο ως όπλο για τις πολιτικές και εδαφικές του φιλοδοξίες.

Όταν της ζητήθηκε σχόλιο, η Adrienne Watson, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, ανέφερε σε ηλεκτρονικό μήνυμα: “Αυτό είναι ψευδές και εντελώς φανταστικό”. Η Tammy Thorp, εκπρόσωπος της CIA, έγραψε ομοίως: “Αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς και απολύτως ψευδής”.

Η απόφαση του Μπάιντεν να σαμποτάρει τους αγωγούς ήρθε μετά από περισσότερους από εννέα μήνες άκρως απόρρητων συζητήσεων στο εσωτερικό της κοινότητας εθνικής ασφάλειας της Ουάσινγκτον για το πώς θα επιτευχθεί καλύτερα αυτός ο στόχος. Κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου, το ζήτημα δεν ήταν αν έπρεπε να πραγματοποιηθεί η αποστολή, αλλά πώς θα γινόταν χωρίς να υπάρχει καμία φανερή ένδειξη για το ποιος ήταν υπεύθυνος.

Υπήρχε ένας ζωτικός γραφειοκρατικός λόγος για να βασιστεί κανείς στους αποφοίτους της σχολής σκληροπυρηνικών καταδύσεων του κέντρου στην Panama City. Οι δύτες ανήκαν αποκλειστικά στο Πολεμικό Ναυτικό και όχι στη Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων της Αμερικής, οι μυστικές επιχειρήσεις της οποίας πρέπει να αναφέρονται στο Κογκρέσο και να ενημερώνεται εκ των προτέρων η ηγεσία της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων – η λεγόμενη Ομάδα των Οκτώ. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έκανε τα πάντα για να αποφύγει τις διαρροές, καθώς ο σχεδιασμός γινόταν στα τέλη του 2021 και τους πρώτους μήνες του 2022.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν και η ομάδα του για την εξωτερική πολιτική -ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν, ο υπουργός Εξωτερικών Τόνι Μπλίνκεν και η Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα πολιτικής- είχαν εκφράσει έντονα και με συνέπεια την εχθρότητά τους προς τους δύο αγωγούς, οι οποίοι διέρχονταν δίπλα-δίπλα για 750 μίλια κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα ξεκινώντας από δύο διαφορετικά λιμάνια στη βορειοανατολική Ρωσία, κοντά στα σύνορα με την Εσθονία, περνώντας κοντά από το δανέζικο νησί Μπόρνχολμ πριν καταλήξουν στη βόρεια Γερμανία.

Η απευθείας διαδρομή, η οποία παρέκαμψε κάθε ανάγκη διέλευσης από την Ουκρανία, ήταν ευλογία για τη γερμανική οικονομία, η οποία απολάμβανε άφθονο και φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο – αρκετό για να λειτουργεί τα εργοστάσιά της και να θερμαίνει τα σπίτια της, ενώ επέτρεπε στους Γερμανούς διανομείς να πωλούν το πλεόνασμα αερίου, με κέρδος, σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Η ενέργεια που θα μπορούσε να αποδοθεί στην κυβέρνηση [των ΗΠΑ] θα παραβίαζε τις υποσχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών για ελαχιστοποίηση της άμεσης σύγκρουσης με τη Ρωσία. Η μυστικότητα ήταν απαραίτητη.

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του, ο Nord Stream 1 θεωρήθηκε από την Ουάσιγκτον και τους αντιρωσικούς εταίρους της στο ΝΑΤΟ ως απειλή για τη δυτική κυριαρχία. Η εταιρεία χαρτοφυλακίου που βρίσκεται πίσω από αυτόν, η Nord Stream AG, ιδρύθηκε στην Ελβετία το 2005 σε συνεργασία με την Gazprom, μια δημόσια εισηγμένη ρωσική εταιρεία που παράγει τεράστια κέρδη για τους μετόχους της και στην οποία κυριαρχούν ολιγάρχες που είναι γνωστό ότι βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Πούτιν. Η Gazprom ήλεγχε το 51% της εταιρείας, ενώ τέσσερις ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες -μία στη Γαλλία, μία στην Ολλανδία και δύο στη Γερμανία- μοιράζονταν το υπόλοιπο 49% των μετοχών και είχαν το δικαίωμα να ελέγχουν τις μεταγενέστερες πωλήσεις του φθηνού φυσικού αερίου σε τοπικούς διανομείς στη Γερμανία και τη Δυτική Ευρώπη. Τα κέρδη της Gazprom μοιράζονταν με τη ρωσική κυβέρνηση, και τα κρατικά έσοδα από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο υπολογίζονταν σε ορισμένα έτη ότι ανέρχονταν στο 45% του ετήσιου προϋπολογισμού της Ρωσίας.

Οι πολιτικοί φόβοι της Αμερικής ήταν πραγματικοί: Ο Πούτιν θα είχε τώρα μια πρόσθετη και πολύ αναγκαία σημαντική πηγή εσόδων, και η Γερμανία και η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη θα εθίζονταν στο χαμηλού κόστους φυσικό αέριο που θα προμηθεύονταν από τη Ρωσία – μειώνοντας παράλληλα την ευρωπαϊκή εξάρτηση από την Αμερική. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς συνέβη. Πολλοί Γερμανοί είδαν τον Nord Stream 1 ως μέρος της υλοποίησης της περίφημης θεωρίας Ostpolitik του πρώην καγκελάριου Βίλι Μπραντ, η οποία θα επέτρεπε στη μεταπολεμική Γερμανία να αποκαταστήσει τον εαυτό της και άλλα ευρωπαϊκά έθνη που καταστράφηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών, χρησιμοποιώντας το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο για να τροφοδοτήσει μια ευημερούσα δυτικοευρωπαϊκή αγορά και εμπορική οικονομία.

Ο Nord Stream 1 ήταν αρκετά επικίνδυνος, κατά την άποψη του ΝΑΤΟ και της Ουάσινγκτον, αλλά ο Nord Stream 2, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, θα διπλασίαζε, εάν εγκρινόταν από τις γερμανικές ρυθμιστικές αρχές, την ποσότητα φθηνού φυσικού αερίου που θα ήταν διαθέσιμη στη Γερμανία και τη Δυτική Ευρώπη. Ο δεύτερος αγωγός θα παρείχε επίσης αρκετό φυσικό αέριο για περισσότερο από το 50 τοις εκατό της ετήσιας κατανάλωσης της Γερμανίας. Οι εντάσεις κλιμακώνονταν συνεχώς μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ, υποστηριζόμενες από την επιθετική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν.

Η αντίθεση στον Nord Stream 2 φούντωσε την παραμονή της ορκωμοσίας του Μπάιντεν τον Ιανουάριο του 2021, όταν οι Ρεπουμπλικάνοι της Γερουσίας, με επικεφαλής τον Τεντ Κρουζ από το Τέξας, έθεσαν επανειλημμένα την πολιτική απειλή του φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου κατά τη διάρκεια της ακρόασης για την επικύρωση του Μπλίνκεν ως υπουργού Εξωτερικών. Μέχρι τότε μια ενωμένη Γερουσία είχε περάσει με επιτυχία έναν νόμο που, όπως είπε ο Κρουζ στον Μπλίνκεν, “σταμάτησε [τον αγωγό] στην πορεία του”. Θα υπήρχε τεράστια πολιτική και οικονομική πίεση από τη γερμανική κυβέρνηση, με επικεφαλής τότε την Άνγκελα Μέρκελ, για να τεθεί σε λειτουργία ο δεύτερος αγωγός.

Θα μπορούσε ο Μπάιντεν να αντισταθεί στους Γερμανούς; Ο Μπλίνκεν είπε ναι, αλλά πρόσθεσε ότι δεν έχει συζητήσει τις λεπτομέρειες των απόψεων του επερχόμενου Προέδρου. “Γνωρίζω την ισχυρή πεποίθησή του ότι αυτή είναι μια κακή ιδέα, ο Nord Stream 2”, είπε. “Γνωρίζω ότι θα ήθελε να χρησιμοποιήσουμε κάθε πειστικό εργαλείο που διαθέτουμε για να πείσουμε τους φίλους και τους εταίρους μας, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να μην προχωρήσουν σε αυτό”.

Λίγους μήνες αργότερα, καθώς η κατασκευή του δεύτερου αγωγού πλησίαζε στην ολοκλήρωσή της, ο Μπάιντεν τρεμόπαιξε το μάτι. Εκείνο τον Μάιο, σε μια εκπληκτική στροφή, η κυβέρνηση παραιτήθηκε από τις κυρώσεις κατά της Nord Stream AG, με έναν αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να παραδέχεται ότι η προσπάθεια να σταματήσει ο αγωγός μέσω κυρώσεων και διπλωματίας “ήταν πάντα μια μακρινή προσπάθεια”. Στο παρασκήνιο, αξιωματούχοι της διοίκησης φέρονται να προέτρεψαν τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος πλέον αντιμετώπιζε την απειλή της ρωσικής εισβολής, να μην επικρίνει την κίνηση αυτή.

Υπήρξαν άμεσες συνέπειες. Οι Ρεπουμπλικάνοι της Γερουσίας, με επικεφαλής τον Κρουζ, ανακοίνωσαν άμεσο αποκλεισμό όλων των υποψηφίων του Μπάιντεν για την εξωτερική πολιτική και καθυστέρησαν την ψήφιση του ετήσιου αμυντικού νομοσχεδίου για μήνες, βαθιά μέσα στο φθινόπωρο. Το Politico περιέγραψε αργότερα τη στροφή του Μπάιντεν στο θέμα του δεύτερου ρωσικού αγωγού ως “τη μοναδική απόφαση, ενδεχομένως περισσότερο από τη χαοτική στρατιωτική απόσυρση από το Αφγανιστάν, που έθεσε σε κίνδυνο το πρόγραμμα του Μπάιντεν”.

Η κυβέρνηση βρισκόταν σε περιδίνηση, παρά το γεγονός ότι στα μέσα Νοεμβρίου πήρε μια ανάσα από την κρίση, όταν οι ρυθμιστικές αρχές ενέργειας της Γερμανίας ανέστειλαν την έγκριση του δεύτερου αγωγού Nord Stream. Οι τιμές του φυσικού αερίου εκτινάχθηκαν κατά 8% μέσα σε λίγες ημέρες, εν μέσω αυξανόμενων φόβων στη Γερμανία και την Ευρώπη ότι η αναστολή του αγωγού και η αυξανόμενη πιθανότητα ενός πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας θα οδηγούσαν σε έναν πολύ ανεπιθύμητο κρύο χειμώνα. Στην Ουάσινγκτον δεν ήταν σαφές ποια ακριβώς ήταν η θέση του Όλαφ Σολτς, του νεοδιορισθέντος καγκελάριου της Γερμανίας. Μήνες νωρίτερα, μετά την πτώση του Αφγανιστάν, ο Σολτς είχε υποστηρίξει δημοσίως την έκκληση του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν για μια πιο αυτόνομη ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική σε ομιλία του στην Πράγα – υποδηλώνοντας σαφώς λιγότερη εξάρτηση από την Ουάσινγκτον και τις αλλοπρόσαλλες ενέργειές της.

Καθ’ όλη τη διάρκεια όλων αυτών, τα ρωσικά στρατεύματα είχαν σταθερά και απειλητικά συγκεντρωθεί στα σύνορα της Ουκρανίας και μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου περισσότεροι από 100.000 στρατιώτες ήταν σε θέση να χτυπήσουν από τη Λευκορωσία και την Κριμαία. Ο συναγερμός αυξανόταν στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένης μιας εκτίμησης του Μπλίνκεν ότι ο αριθμός αυτών των στρατευμάτων θα μπορούσε να “διπλασιαστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα”.

Η προσοχή της κυβέρνησης επικεντρώθηκε και πάλι στον Nord Stream. Όσο η Ευρώπη παρέμενε εξαρτημένη από τους αγωγούς για φθηνό φυσικό αέριο, η Ουάσινγκτον φοβόταν ότι χώρες όπως η Γερμανία θα δίσταζαν να προμηθεύσουν την Ουκρανία με τα χρήματα και τα όπλα που χρειαζόταν για να νικήσει τη Ρωσία.

Σε αυτή την ταραγμένη στιγμή ο Μπάιντεν εξουσιοδότησε τον Τζέικ Σάλιβαν να συγκεντρώσει μια διυπηρεσιακή ομάδα για να καταλήξει σε ένα σχέδιο.

Όλες οι επιλογές έπρεπε να τεθούν στο τραπέζι. Αλλά μόνο μία θα προέκυπτε.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

Τον Δεκέμβριο του 2021, δύο μήνες πριν τα πρώτα ρωσικά τανκς εισέλθουν στην Ουκρανία, ο Τζέικ Σάλιβαν συγκάλεσε σε συνάντηση μια νεοσύστατη ομάδα εργασίας -άνδρες και γυναίκες από το Γενικό Επιτελείο Στρατού, τη CIA και τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών- και ζήτησε συστάσεις σχετικά με το πώς να απαντήσει στην επικείμενη εισβολή του Πούτιν.

Θα ήταν η πρώτη από μια σειρά άκρως απόρρητων συναντήσεων, σε ένα ασφαλές δωμάτιο σε έναν από τους τελευταίους ορόφους του Old Executive Office Building, δίπλα στον Λευκό Οίκο, όπου στεγαζόταν επίσης το συμβουλευτικό συμβούλιο του Προέδρου για τις ξένες μυστικές υπηρεσίες (President’s Foreign Intelligence Advisory Board–PFIAB). Υπήρξε η συνήθης ανταλλαγή απόψεων που τελικά οδήγησε σε μια κρίσιμη προκαταρκτική ερώτηση: Θα ήταν η σύσταση που θα προωθούσε η ομάδα στον Πρόεδρο αναστρέψιμη -όπως π.χ. ένα ακόμη πακέτο κυρώσεων και συναλλαγματικών περιορισμών- ή μη αναστρέψιμη -δηλαδή κινηματικές ενέργειες, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να αναιρεθούν;

Αυτό που κατέστη σαφές στους συμμετέχοντες, σύμφωνα με την πηγή που έχει άμεση γνώση της διαδικασίας, είναι ότι ο Σάλιβαν σκόπευε η ομάδα να καταλήξει σε ένα σχέδιο για την καταστροφή των δύο αγωγών Nord Stream – και ότι εκτελούσε τις επιθυμίες του Προέδρου.

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ: Από αριστερά προς τα δεξιά: Η Victoria Nuland, ο Anthony Blinken, και ο Jake Sullivan.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων συνεδριάσεων, οι συμμετέχοντες συζήτησαν τις επιλογές για μια επίθεση. Το Πολεμικό Ναυτικό πρότεινε τη χρήση ενός υποβρυχίου που μόλις είχε τεθεί σε υπηρεσία για να επιτεθεί απευθείας στον αγωγό. Η Πολεμική Αεροπορία συζήτησε τη ρίψη βομβών με πυροκροτητές που θα μπορούσαν να πυροδοτηθούν εξ αποστάσεως. Η CIA υποστήριξε ότι ό,τι κι αν γινόταν, θα έπρεπε να είναι μυστικό. Όλοι οι εμπλεκόμενοι κατανοούσαν το διακύβευμα. ” Αυτά δεν είναι παιδικά παιχνίδια”, είπε η πηγή. Αν η επίθεση μπορούσε να εντοπιστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, “θα επρόκειτο για πράξη πολέμου”.

Εκείνη την εποχή, η CIA διοικούνταν από τον Γουίλιαμ Μπερνς, έναν ήπιων τόνων πρώην πρέσβη στη Ρωσία, ο οποίος είχε διατελέσει αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Ομπάμα. Ο Μπερνς εξουσιοδότησε γρήγορα μια ομάδα εργασίας της Υπηρεσίας, στα ad hoc μέλη της οποίας περιλαμβανόταν -κατά τύχη- κάποιος που γνώριζε τις δυνατότητες των δυτών βαθιάς θάλασσας του Πολεμικού Ναυτικού στην Panama City. Τις επόμενες εβδομάδες, τα μέλη της ομάδας εργασίας της CIA άρχισαν να καταρτίζουν ένα σχέδιο για μια μυστική επιχείρηση που θα χρησιμοποιούσε δύτες βαθέων υδάτων για να προκαλέσει έκρηξη κατά μήκος του αγωγού.

Κάτι τέτοιο είχε ξαναγίνει στο παρελθόν. Το 1971, η αμερικανική κοινότητα πληροφοριών έμαθε από πηγές που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί ότι δύο σημαντικές μονάδες του ρωσικού ναυτικού επικοινωνούσαν μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου που ήταν θαμμένο στη Θάλασσα του Οχότσκ, στις ακτές της Άπω Ανατολής της Ρωσίας. Το καλώδιο συνέδεε μια περιφερειακή διοίκηση του Πολεμικού Ναυτικού με το αρχηγείο της ηπειρωτικής χώρας στο Βλαδιβοστόκ.

Μια επιλεγμένη ομάδα από πράκτορες της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) και της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) συγκεντρώθηκε κάπου στην περιοχή της Ουάσιγκτον, κάτω από βαθιά κάλυψη, και επεξεργάστηκε ένα σχέδιο, χρησιμοποιώντας δύτες του Πολεμικού Ναυτικού, τροποποιημένα υποβρύχια και ένα υποβρύχιο όχημα διάσωσης βαθέων υδάτων, το οποίο πέτυχε, μετά από πολλές δοκιμές και λάθη, τον εντοπισμό του ρωσικού καλωδίου. Οι δύτες τοποθέτησαν στο καλώδιο μια εξελιγμένη συσκευή ακρόασης που υπέκλεψε με επιτυχία τη ρωσική κίνηση και την κατέγραψε σε ένα σύστημα μαγνητοφώνησης.

Η NSA έμαθε ότι ανώτεροι αξιωματικοί του ρωσικού ναυτικού, πεπεισμένοι για την ασφάλεια της επικοινωνιακής τους σύνδεσης, συνομιλούσαν με τους ομολόγους τους χωρίς κρυπτογράφηση. Η συσκευή καταγραφής και η κασέτα της έπρεπε να αντικαθίστανται κάθε μήνα και το έργο κυλούσε χαρούμενα για μια δεκαετία, ώσπου διέρρευσε [στους Ρώσους] από έναν σαραντατετράχρονο πολίτη τεχνικό της NSA ονόματι Ronald Pelton, ο οποίος μιλούσε άπταιστα ρωσικά. Ο Πέλτον προδόθηκε από έναν Ρώσο αποστάτη το 1985 και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Πληρώθηκε μόλις 5.000 δολάρια από τους Ρώσους για τις αποκαλύψεις του σχετικά με την επιχείρηση, μαζί με 35.000 δολάρια για άλλα ρωσικά επιχειρησιακά δεδομένα που παρέδωσε και τα οποία δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα.

Αυτή η υποβρύχια επιτυχία, με την κωδική ονομασία Ivy Bells, ήταν καινοτόμα και ριψοκίνδυνη και παρήγαγε ανεκτίμητες πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις και τον σχεδιασμό του ρωσικού ναυτικού.

Παρόλα αυτά, η διυπηρεσιακή ομάδα αντιμετώπισε αρχικά με σκεπτικισμό τον ενθουσιασμό της CIA για μια μυστική επίθεση σε βαθιά θάλασσα. Υπήρχαν πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Τα ύδατα της Βαλτικής Θάλασσας περιπολούνταν σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό ναυτικό και δεν υπήρχαν εξέδρες άντλησης πετρελαίου που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως κάλυψη για μια καταδυτική επιχείρηση. Θα έπρεπε οι δύτες να πάνε στην Εσθονία, ακριβώς απέναντι από τις αποβάθρες φόρτωσης φυσικού αερίου της Ρωσίας, για να εκπαιδευτούν για την αποστολή; “Θα ήταν ένα φιάσκο” [στο πρωτότυπο: το γαμήσι μιας κατσίκας, ιδιωματική έκφραση που περιγράφει μια χαοτική κατάσταση όπου τα πάντα πάνε στραβά], ειπώθηκε στην Υπηρεσία [την CIA].

Κατά τη διάρκεια “όλης αυτής της ραδιουργίας”, είπε η πηγή, “κάποιοι εργαζόμενοι στη CIA και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ έλεγαν: “Μην το κάνετε αυτό. Είναι ηλίθιο και θα είναι ένας πολιτικός εφιάλτης αν αποκαλυφθεί”.

Παρ’ όλα αυτά, στις αρχές του 2022, η ομάδα εργασίας της CIA υπέβαλε έκθεση στη διυπηρεσιακή ομάδα του Sullivan: “Έχουμε έναν τρόπο να ανατινάξουμε τους αγωγούς”.

Αυτό που ακολούθησε ήταν εκπληκτικό. Στις 7 Φεβρουαρίου, λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από τη φαινομενικά αναπόφευκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Μπάιντεν συναντήθηκε στο γραφείο του στον Λευκό Οίκο με τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς, ο οποίος, μετά από κάποιες ταλαντεύσεις, ήταν πλέον σταθερά στην αμερικανική ομάδα. Στην ενημέρωση Τύπου που ακολούθησε, ο Μπάιντεν δήλωσε προκλητικά: “Αν η Ρωσία εισβάλει … δεν θα υπάρξει πλέον Nord Stream 2. Θα βάλουμε ένα τέλος σε αυτό”.

Είκοσι ημέρες νωρίτερα, η υφυπουργός Νούλαντ είχε μεταφέρει ουσιαστικά το ίδιο μήνυμα σε ενημέρωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με μικρή κάλυψη από τον Τύπο. “Θέλω να είμαι πολύ σαφής μαζί σας σήμερα”, είπε απαντώντας σε ερώτηση. “Εάν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει“.

Αρκετοί από εκείνους που συμμετείχαν στον σχεδιασμό της επιχείρησης του αγωγού είχαν θορυβηθεί από αυτό που θεωρούσαν ως έμμεσες αναφορές στην επίθεση [ΣΗΜ. εννοεί την μη τήρηση άκρας μυστικότητας και τους υπαινιγμούς που κυκλοφορούσαν].

“Ήταν σαν να τοποθετούσαμε μια ατομική βόμβα στο έδαφος στο Τόκιο και να λέγαμε στους Ιάπωνες ότι πρόκειται να την πυροδοτήσουμε”, δήλωσε η πηγή. “Το σχέδιο προέβλεπε ότι οι επιλογές θα εκτελούνταν μετά την εισβολή και δεν θα διαφημίζονταν δημοσίως. Ο Μπάιντεν απλά δεν το κατάλαβε ή το αγνόησε”.

Η αδιακρισία του Μπάιντεν και της Νούλαντ, αν επρόκειτο περί αυτού, μπορεί να απογοήτευσε κάποιους από τους σχεδιαστές. Αλλά δημιούργησε επίσης μια ευκαιρία. Σύμφωνα με την πηγή, ορισμένοι από τους ανώτερους αξιωματούχους της CIA αποφάσισαν ότι η ανατίναξη του αγωγού “δεν μπορούσε πλέον να θεωρηθεί μυστική επιλογή, επειδή ο Πρόεδρος μόλις ανακοίνωσε ότι ξέραμε πώς να το κάνουμε”.

Το σχέδιο για την ανατίναξη των Nord Stream 1 και 2 υποβαθμίστηκε ξαφνικά από μια μυστική επιχείρηση που θα προϋπέθετε την ενημέρωση του Κογκρέσου σε μια επιχείρηση που χαρακτηριζόταν ως άκρως απόρρητη επιχείρηση πληροφοριών με στρατιωτική υποστήριξη από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το νόμο, εξήγησε η πηγή, “δεν υπήρχε πλέον νομική απαίτηση να αναφερθεί η επιχείρηση στο Κογκρέσο. Το μόνο που έπρεπε πλέον να κάνουν ήταν απλώς να την κάνουν – αλλά εξακολουθούσε να είναι απόρρητη. Οι Ρώσοι έχουν υπεροχή στην επιτήρηση της Βαλτικής Θάλασσας”.

Τα μέλη της ομάδας εργασίας της Υπηρεσίας δεν είχαν άμεση επαφή με τον Λευκό Οίκο και ανυπομονούσαν να μάθουν αν ο πρόεδρος εννοούσε αυτό που είχε πει -δηλαδή αν η αποστολή είχε πλέον δρομολογηθεί. Η πηγή θυμήθηκε: “Ο Μπιλ Μπερνς επιστρέφει και λέει: “Κάντε το”.

“Το Νορβηγικό ναυτικό βρήκε γρήγορα τη σωστή θέση, στα ρηχά ύδατα λίγα μίλια από το Δανικό νησί Bornholm . . .”

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ

Η Νορβηγία ήταν το τέλειο μέρος για τη βάση της αποστολής.

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης Ανατολής-Δύσης, ο αμερικανικός στρατός έχει επεκτείνει σημαντικά την παρουσία του στο εσωτερικό της Νορβηγίας, τα δυτικά σύνορα της οποίας διατρέχουν 1.400 μίλια κατά μήκος του βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού και ενώνονται πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο με τη Ρωσία. Το Πεντάγωνο δημιούργησε υψηλόμισθες θέσεις εργασίας και συμβόλαια, εν μέσω κάποιων τοπικών αντιπαραθέσεων, επενδύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για την αναβάθμιση και την επέκταση των εγκαταστάσεων του αμερικανικού ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας στη Νορβηγία. Το σημαντικότερο ήταν ότι ανάμεσα στα νέα έργα περιλαμβανόταν ένα προηγμένο ραντάρ συνθετικού διαφράγματος πολύ ψηλά στον βορρά, το οποίο ήταν ικανό να διεισδύσει βαθιά στη Ρωσία και τέθηκε σε λειτουργία ακριβώς τη στιγμή που η Αμερικανική κοινότητα πληροφοριών έχασε την πρόσβαση σε μια σειρά από τοποθεσίες ακρόασης μεγάλου βεληνεκούς μέσα στην Κίνα.

Μια πρόσφατα ανακαινισμένη αμερικανική βάση υποβρυχίων, η οποία βρισκόταν υπό κατασκευή εδώ και χρόνια, είχε τεθεί σε λειτουργία και περισσότερα αμερικανικά υποβρύχια ήταν πλέον σε θέση να συνεργάζονται στενά με τους Νορβηγούς συναδέλφους τους για να παρακολουθούν και να κατασκοπεύουν ένα σημαντικό ρωσικό πυρηνικό οχυρό 250 μίλια ανατολικότερα, στη χερσόνησο Κόλα. Η Αμερική έχει επίσης επεκτείνει σε τεράστιο βαθμό μια νορβηγική αεροπορική βάση στο βορρά και παρέδωσε στη νορβηγική πολεμική αεροπορία έναν στόλο αεροσκαφών περιπολίας P8 Poseidon, κατασκευασμένων από την Boeing, για να ενισχύσει την κατασκοπεία μεγάλων αποστάσεων για όλα τα πράγματα που αφορούν τη Ρωσία.

Σε αντάλλαγμα, η νορβηγική κυβέρνηση εξόργισε τους φιλελεύθερους και ορισμένους μετριοπαθείς στο κοινοβούλιο της τον περασμένο Νοέμβριο, ψηφίζοντας τη Συμπληρωματική Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας (SDCA). Σύμφωνα με τη νέα συμφωνία, το αμερικανικό νομικό σύστημα θα έχει την αρμοδιότητα σε ορισμένες “συμφωνημένες περιοχές” του Βορρά για τους Αμερικανούς στρατιώτες που κατηγορούνται για εγκλήματα εκτός των βάσεων, καθώς και για εκείνους τους Νορβηγούς πολίτες που κατηγορούνται ή είναι ύποπτοι ότι παρεμβαίνουν στις εργασίες των βάσεων.

Η Νορβηγία ήταν ένας από τους αρχικούς υπογράφοντες τη Συνθήκη του ΝΑΤΟ το 1949, στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ είναι ο Γενς Στόλτενμπεργκ, ένας αφοσιωμένος αντικομμουνιστής, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Νορβηγίας για οκτώ χρόνια πριν μετακινηθεί στο υψηλό αξίωμα του ΝΑΤΟ, με αμερικανική υποστήριξη, το 2014. Ήταν ένας σκληροπυρηνικός για όλα τα πράγματα που αφορούν τον Πούτιν και τη Ρωσία, ο οποίος συνεργαζόταν με την Αμερικανική κοινότητα πληροφοριών από την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ. Έκτοτε τον εμπιστεύονται απόλυτα. “Είναι το γάντι που ταιριάζει στο αμερικανικό χέρι”, δήλωσε η πηγή.

Πίσω στην Ουάσιγκτον, οι σχεδιαστές ήξεραν ότι έπρεπε να πάνε στη Νορβηγία. “Μισούσαν τους Ρώσους, και το νορβηγικό ναυτικό ήταν γεμάτο από εξαιρετικούς ναύτες και δύτες που είχαν εμπειρία γενεών στην εξαιρετικά κερδοφόρα εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου σε μεγάλα βάθη της θάλασσας”, είπε η πηγή. Θα μπορούσαν επίσης να τους εμπιστευτούν ότι θα κρατούσαν μυστική την αποστολή. (Οι Νορβηγοί μπορεί να είχαν και άλλα συμφέροντα. Η καταστροφή του Nord Stream -αν οι Αμερικανοί μπορούσαν να το καταφέρουν- θα επέτρεπε στη Νορβηγία να πουλήσει πολύ περισσότερο από το δικό της φυσικό αέριο στην Ευρώπη).

Κάποια στιγμή τον Μάρτιο, μερικά μέλη της ομάδας πέταξαν στη Νορβηγία για να συναντηθούν με τις νορβηγικές μυστικές υπηρεσίες και το Πολεμικό Ναυτικό. Ένα από τα βασικά ερωτήματα ήταν πού ακριβώς στη Βαλτική Θάλασσα ήταν το καλύτερο μέρος για να τοποθετηθούν τα εκρηκτικά. Οι Nord Stream 1 και 2, ο καθένας με δύο σειρές αγωγών, διαχωρίζονταν σε μεγάλο μέρος της διαδρομής τους από λίγο περισσότερο από ένα μίλι, καθώς έκαναν την πορεία τους προς το λιμάνι του Greifswald στο βορειοανατολικότερο τμήμα της Γερμανίας.

Το νορβηγικό πολεμικό ναυτικό βρήκε γρήγορα το κατάλληλο σημείο, στα ρηχά νερά της Βαλτικής Θάλασσας, λίγα μίλια έξω από το νησί Bornholm της Δανίας. Οι αγωγοί διέρχονταν σε απόσταση μεγαλύτερη από ένα μίλι μεταξύ τους κατά μήκος ενός πυθμένα που είχε βάθος μόλις 260 πόδια. Αυτό θα βρισκόταν εντός της εμβέλειας των δυτών, οι οποίοι, επιχειρώντας από ένα νορβηγικό ναρκαλιευτικό σκάφος κλάσης Alta, θα καταδύονταν με ένα μείγμα οξυγόνου, αζώτου και ηλίου να ρέει από τις φιάλες τους και θα τοποθετούσαν διαμορφωμένες βόμβες C4 στους τέσσερις αγωγούς με τσιμεντένια προστατευτικά καλύμματα. Θα ήταν μια κουραστική, χρονοβόρα και επικίνδυνη εργασία, αλλά τα νερά ανοιχτά του Bornholm είχαν ένα ακόμη πλεονέκτημα: δεν υπήρχαν μεγάλα παλιρροϊκά ρεύματα, τα οποία θα έκαναν το έργο της κατάδυσης πολύ πιο δύσκολο.

Μετά από λίγη έρευνα, οι Αμερικανοί συμφώνησαν στα πάντα.

Σε αυτό το σημείο, η αφανής ομάδα βαθιάς κατάδυσης του Πολεμικού Ναυτικού στην Panama City μπήκε και πάλι στο παιχνίδι. Τα σχολεία βαθιάς θάλασσας στο Panama City, οι μαθητές των οποίων είχαν συμμετάσχει στην επιχείρηση Ivy Bells, θεωρούνταν ένα ανεπιθύμητο τέλμα από τους επίλεκτους αποφοίτους της Ναυτικής Ακαδημίας στην Annapolis, οι οποίοι τυπικά επιζητούν τη δόξα της τοποθέτησης ως Seal [εννοεί τους διάσημους Navy Seals, τα Αμερικανικά ΟΥΚ], ως πιλότος μαχητικού ή μέλος των υποβρυχίων. Αν κάποιος πρέπει να γίνει “μαύρο παπούτσι” -δηλαδή μέλος της λιγότερο επιθυμητής διοίκησης πλοίων επιφανείας- υπάρχει πάντα η εκδοχή της υπηρεσίας τουλάχιστον σε αντιτορπιλικό, καταδρομικό ή αμφίβιο πλοίο. Το λιγότερο γοητευτικό από όλα είναι ο ναρκοπόλεμος. Οι δύτες του δεν εμφανίζονται ποτέ σε ταινίες του Χόλιγουντ ή στα εξώφυλλα δημοφιλών περιοδικών.

“Οι καλύτεροι δύτες με προσόντα βαθιάς κατάδυσης είναι μια στενή κοινότητα, και μόνο οι καλύτεροι στρατολογούνται για την επιχείρηση και τους λένε να είναι έτοιμοι να κληθούν στη CIA στην Ουάσιγκτον”, είπε η πηγή.

Οι Νορβηγοί και οι Αμερικανοί είχαν εξασφαλίσει την τοποθεσία και τους πράκτορες, αλλά υπήρχε και μια άλλη ανησυχία: οποιαδήποτε ασυνήθιστη υποβρύχια δραστηριότητα στα ύδατα ανοικτά του Bornholm θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του σουηδικού ή του δανέζικου ναυτικού, το οποίο θα μπορούσε να την αναφέρει.

Η Δανία ήταν επίσης μία από τις αρχικές χώρες που είχαν υπογράψει τη συμφωνία του ΝΑΤΟ και ήταν γνωστή στην κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών για τους ιδιαίτερους δεσμούς της με το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Σουηδία είχε υποβάλει αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ και είχε αποδείξει τη μεγάλη ικανότητά της στη διαχείριση των υποβρύχιων ηχητικών και μαγνητικών συστημάτων αισθητήρων της, τα οποία εντόπιζαν με επιτυχία τα ρωσικά υποβρύχια που κατά καιρούς εμφανίζονταν σε απομακρυσμένα ύδατα του σουηδικού αρχιπελάγους και αναγκάζονταν να βγουν στην επιφάνεια.

Οι Νορβηγοί συμφώνησαν με τους Αμερικανούς επιμένοντας ότι κάποιοι ανώτεροι αξιωματούχοι στη Δανία και τη Σουηδία έπρεπε να ενημερωθούν σε γενικές γραμμές για πιθανή καταδυτική δραστηριότητα στην περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο, κάποιος ανώτερος θα μπορούσε να παρέμβει και να κρατήσει μια αναφορά μακριά από την αλυσίδα διοίκησης, απομονώνοντας έτσι την επιχείρηση του αγωγού. “Αυτό που τους είπαν και αυτό που γνώριζαν ήταν σκόπιμα διαφορετικό”, μου είπε η πηγή. (Η νορβηγική πρεσβεία, στην οποία ζητήθηκε να σχολιάσει αυτή την ιστορία, δεν απάντησε).

Οι Νορβηγοί ήταν το κλειδί για την επίλυση και άλλων εμποδίων. Το ρωσικό ναυτικό ήταν γνωστό ότι διέθετε τεχνολογία επιτήρησης ικανή να εντοπίζει και να πυροδοτεί υποβρύχιες νάρκες. Οι αμερικανικοί εκρηκτικοί μηχανισμοί έπρεπε να καμουφλαριστούν με τρόπο που θα τους έκανε να φαίνονται στο ρωσικό σύστημα ως μέρος του φυσικού φόντου – κάτι που απαιτούσε προσαρμογή στη συγκεκριμένη περιεκτικότητα του νερού σε αλάτι. Οι Νορβηγοί είχαν μια λύση.

Οι Νορβηγοί είχαν επίσης μια λύση στο κρίσιμο ζήτημα του πότε θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί η επιχείρηση. Κάθε Ιούνιο, τα τελευταία 21 χρόνια, ο αμερικανικός Έκτος Στόλος, η ναυαρχίδα του οποίου εδρεύει στη Gaeta της Ιταλίας, νότια της Ρώμης, χρηματοδοτεί μια μεγάλη άσκηση του ΝΑΤΟ στη Βαλτική Θάλασσα, στην οποία συμμετέχουν δεκάδες συμμαχικά πλοία από όλη την περιοχή. Η τότε τρέχουσα άσκηση, που θα διεξαγόταν τον Ιούνιο, θα ήταν γνωστή ως Baltic Operations 22 ή BALTOPS 22. Οι Νορβηγοί πρότειναν ότι αυτή θα ήταν η ιδανική κάλυψη για να τοποθετηθούν οι νάρκες.

Οι Αμερικανοί προσέφεραν ένα ζωτικό στοιχείο: έπεισαν τους σχεδιαστές του Έκτου Στόλου να προσθέσουν στο πρόγραμμα μια άσκηση έρευνας και ανάπτυξης. Η άσκηση, όπως δημοσιοποιήθηκε από το Ναυτικό, αφορούσε τον Έκτο Στόλο σε συνεργασία με τα “κέντρα έρευνας και πολέμου” του Ναυτικού. Η εκδήλωση στη θάλασσα θα διεξαγόταν στα ανοικτά των ακτών της νήσου Bornholm και θα περιελάμβανε ομάδες δυτών του ΝΑΤΟ που θα τοποθετούσαν νάρκες, με τις ανταγωνιζόμενες ομάδες να χρησιμοποιούν την τελευταία υποβρύχια τεχνολογία για να τις εντοπίσουν και να τις καταστρέψουν.

Ήταν τόσο μια χρήσιμη άσκηση όσο και μια έξυπνη κάλυψη. Τα παιδιά από την Panama City θα έκαναν τη δουλειά τους και τα εκρηκτικά C4 θα ήταν τοποθετημένα μέχρι το τέλος του BALTOPS22, με ενσωματωμένο χρονοδιακόπτη 48 ωρών. Όλοι οι Αμερικανοί και οι Νορβηγοί θα είχαν φύγει πολύ νωρίτερα από την πρώτη έκρηξη.

Οι μέρες μετρούσαν αντίστροφα. “Το ρολόι χτυπούσε και πλησιάζαμε στην ολοκλήρωση της αποστολής”, είπε η πηγή.

Και μετά..: Η Ουάσινγκτον το ξανασκέφτηκε. Οι βόμβες θα εξακολουθούσαν να τοποθετούνται κατά τη διάρκεια της BALTOPS, αλλά ο Λευκός Οίκος ανησυχούσε ότι ένα παράθυρο δύο ημερών για την έκρηξή τους θα ήταν πολύ κοντά στο τέλος της άσκησης και θα ήταν προφανές ότι η Αμερική είχε εμπλακεί.

Τώρα, ο Λευκός Οίκος είχε ένα νέο αίτημα: “Μπορούν τα παιδιά στο πεδίο να βρουν κάποιον τρόπο να ανατινάξουν τους αγωγούς αργότερα με εντολή;”

Ορισμένα μέλη της ομάδας σχεδιασμού εξοργίστηκαν και απογοητεύτηκαν από τη φαινομενική αναποφασιστικότητα του Προέδρου. Οι δύτες της Panama City είχαν επανειλημμένα εξασκηθεί στο να τοποθετούν το C4 στους αγωγούς, όπως θα έκαναν κατά τη διάρκεια του BALTOPS, αλλά τώρα η ομάδα στη Νορβηγία έπρεπε να βρει έναν τρόπο να δώσει στον Biden αυτό που ήθελε – τη δυνατότητα να εκδώσει μια επιτυχημένη εντολή εκτέλεσης σε χρόνο της επιλογής του.

Η εντολή για μια αυθαίρετη αλλαγή της τελευταίας στιγμής ήταν κάτι που η CIA είχε συνηθίσει να διαχειρίζεται. Αλλά αναζωπύρωσε επίσης τις ανησυχίες που μοιράζονταν ορισμένοι σχετικά με την αναγκαιότητα και τη νομιμότητα της όλης επιχείρησης.

Οι μυστικές εντολές του Προέδρου θύμισαν επίσης το δίλημμα της CIA τις ημέρες του πολέμου του Βιετνάμ, όταν ο Πρόεδρος Τζόνσον, αντιμέτωπος με το αυξανόμενο αντιπολεμικό συναίσθημα, είχε διατάξει την Υπηρεσία να παραβιάσει το καταστατικό της -το οποίο της απαγόρευε ρητά να λειτουργεί στο εσωτερικό της Αμερικής- κατασκοπεύοντας αντιπολεμικούς ηγέτες για να διαπιστώσει αν ελέγχονταν από την Κομμουνιστική Ρωσία.

Η Υπηρεσία τελικά συναίνεσε και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 έγινε σαφές πόσο μακριά ήταν διατεθειμένη να φτάσει. Ακολούθησαν αποκαλύψεις εφημερίδων στον απόηχο των σκανδάλων Watergate σχετικά με την κατασκοπεία της Υπηρεσίας σε βάρος Αμερικανών πολιτών, τη συμμετοχή της στη δολοφονία ξένων ηγετών και την υπονόμευση της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Οι αποκαλύψεις αυτές οδήγησαν σε μια δραματική σειρά ακροάσεων στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στη Γερουσία, με επικεφαλής τον Frank Church από το Idaho, που κατέστησαν σαφές ότι ο Richard Helms, ο τότε διευθυντής της Υπηρεσίας, αποδεχόταν ότι είχε την υποχρέωση να κάνει ό,τι ήθελε ο Πρόεδρος, ακόμη και αν αυτό σήμαινε παραβίαση του νόμου.

Σε αδημοσίευτη, κεκλεισμένων των θυρών κατάθεση, ο Χελμς εξήγησε με λύπη ότι “έχεις περίπου μια κατάσταση Άμωμης Σύλληψης όταν κάνεις κάτι” κάτω από μυστικές εντολές ενός Προέδρου. “Είτε είναι σωστό να συμβεί είτε είναι λάθος, [η CIA] λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες και προϋποθέσεις από οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κυβέρνησης”. Ουσιαστικά έλεγε στους γερουσιαστές ότι ο ίδιος, ως επικεφαλής της CIA, καταλάβαινε ότι εργαζόταν για το Στέμμα και όχι για το Σύνταγμα.

Οι Αμερικανοί που εργάζονταν στη Νορβηγία λειτουργούσαν υπό την ίδια δυναμική και άρχισαν να εργάζονται υπάκουα πάνω στο νέο πρόβλημα – πώς να πυροδοτήσουν εξ αποστάσεως τα εκρηκτικά C4 κατόπιν εντολής του Μπάιντεν. Ήταν μια πολύ πιο απαιτητική αποστολή από ό,τι αντιλαμβάνονταν όσοι βρίσκονταν στην Ουάσιγκτον. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος για την ομάδα στη Νορβηγία να γνωρίζει πότε ο Πρόεδρος θα μπορούσε να πατήσει το κουμπί. Θα γινόταν σε λίγες εβδομάδες, σε πολλούς μήνες ή σε μισό χρόνο ή και περισσότερο;

Το C4 που ήταν τοποθετημένο στους αγωγούς θα πυροδοτούνταν από έναν σημαντήρα σόναρ που θα έριχνε ένα αεροπλάνο αμέσως μετά την εντολή, αλλά η διαδικασία απαιτούσε την πιο προηγμένη τεχνολογία επεξεργασίας σήματος. Μετά την τοποθέτησή τους, οι συσκευές καθυστερημένου χρονισμού που θα ήταν προσαρτημένες σε οποιονδήποτε από τους τέσσερις αγωγούς θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν τυχαία από το σύνθετο μείγμα των θορύβων του ωκεάνιου υποβάθρου σε όλη την πολυσύχναστη Βαλτική Θάλασσα – από κοντινά και μακρινά πλοία, υποβρύχιες γεωτρήσεις, σεισμικά γεγονότα, κύματα, ακόμη και από θαλάσσια πλάσματα. Για να αποφευχθεί αυτό, η σημαδούρα σόναρ, μόλις θα βρισκόταν στη θέση της, θα εξέπεμπε μια ακολουθία μοναδικών τονικών ήχων χαμηλής συχνότητας – όπως αυτοί που εκπέμπονται από ένα φλάουτο ή ένα πιάνο – οι οποίοι θα αναγνωρίζονταν από τη συσκευή χρονομέτρησης και, μετά από ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα καθυστέρησης, θα ενεργοποιούσαν τα εκρηκτικά. (“Απαιτείται ένα σήμα που να είναι αρκετά ισχυρό ώστε κανένα άλλο σήμα να μην μπορεί να στείλει κατά λάθος έναν παλμό που θα πυροδοτήσει τα εκρηκτικά”, μου είπε ο Δρ. Theodore Postol, ομότιμος καθηγητής επιστήμης, τεχνολογίας και πολιτικής εθνικής ασφάλειας στο ΜΙΤ. Ο Postol, ο οποίος έχει διατελέσει επιστημονικός σύμβουλος του Αρχηγού Ναυτικών Επιχειρήσεων του Πενταγώνου, είπε ότι το ζήτημα που αντιμετώπιζε η ομάδα στη Νορβηγία λόγω της καθυστέρησης του Biden ήταν ένα θέμα τύχης: “Όσο περισσότερο χρόνο παραμένουν τα εκρηκτικά στο νερό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να υπάρξει ένα τυχαίο σήμα που θα πυροδοτήσει τις βόμβες”).

Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022, ένα αεροπλάνο επιτήρησης P8 του νορβηγικού Ναυτικού πραγματοποίησε μια φαινομενικά συνηθισμένη πτήση και έριξε μια σημαδούρα σόναρ. Το σήμα εξαπλώθηκε υποβρυχίως, αρχικά στο Nord Stream 2 και στη συνέχεια στο Nord Stream 1. Λίγες ώρες αργότερα, τα υψηλής ισχύος εκρηκτικά C4 ενεργοποιήθηκαν και τρεις από τους τέσσερις αγωγούς τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Μέσα σε λίγα λεπτά, οι λίμνες αερίου μεθανίου που παρέμεναν στους κλειστούς αγωγούς φαίνονταν να εξαπλώνονται στην επιφάνεια του νερού και ο κόσμος έμαθε ότι είχε συμβεί κάτι μη αναστρέψιμο.

ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ

Αμέσως μετά τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αντιμετώπισαν την υπόθεση σαν ένα άλυτο μυστήριο. Η Ρωσία αναφέρθηκε επανειλημμένα ως πιθανός ένοχος, γεγονός που υποκινήθηκε από σχεδιασμένες διαρροές από τον Λευκό Οίκο – χωρίς όμως ποτέ να καθοριστεί ένα σαφές κίνητρο για μια τέτοια πράξη αυτοσαμποτάζ, πέρα από την απλή εκδίκηση. Λίγους μήνες αργότερα, όταν αποκαλύφθηκε ότι οι ρωσικές αρχές είχαν λάβει αθόρυβα εκτιμήσεις για το κόστος επισκευής των αγωγών, οι New York Times περιέγραψαν την είδηση ως ” περιπλέκουσα τις θεωρίες σχετικά με το ποιος βρισκόταν πίσω από την επίθεση”. Καμία μεγάλη αμερικανική εφημερίδα δεν ερεύνησε τις προηγούμενες απειλές κατά των αγωγών που είχαν διατυπωθεί από τον Μπάιντεν και την υφυπουργό Εξωτερικών Νούλαντ.

Αν και δεν ήταν ποτέ σαφές γιατί η Ρωσία θα προσπαθούσε να καταστρέψει τον δικό της επικερδή αγωγό, μια πιο αποκαλυπτική αιτιολογία για την ενέργεια του Προέδρου ήρθε από τον υπουργό Εξωτερικών Μπλίνκεν.

Όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου τον περασμένο Σεπτέμβριο σχετικά με τις συνέπειες της επιδεινούμενης ενεργειακής κρίσης στη Δυτική Ευρώπη, ο Μπλίνκεν περιέγραψε τη στιγμή ως δυνητικά καλή:

“Είναι μια τεράστια ευκαιρία να αφαιρέσουμε μια για πάντα την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και έτσι να αφαιρέσουμε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν την οπλοποίηση της ενέργειας ως μέσο προώθησης των αυτοκρατορικών του σχεδίων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και προσφέρει τεράστια στρατηγική ευκαιρία για τα επόμενα χρόνια, αλλά εν τω μεταξύ είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να διασφαλίσουμε ότι οι συνέπειες όλων αυτών δεν θα επιβαρύνουν τους πολίτες των χωρών μας ή, εν προκειμένω, όλου του κόσμου”.

Πιο πρόσφατα, η Βικτόρια Νούλαντ εξέφρασε την ικανοποίησή της για την κατάρρευση του νεότερου από τους αγωγούς. Καταθέτοντας σε ακρόαση της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας στα τέλη Ιανουαρίου, είπε στον γερουσιαστή Τεντ Κρουζ: “Όπως και εσείς, είμαι, και νομίζω ότι και η κυβέρνηση είναι, πολύ ικανοποιημένη που ξέρω ότι ο Nord Stream 2 είναι τώρα, όπως σας αρέσει να λέτε, ένα μάτσο παλιοσίδερα στο βυθό της θάλασσας”.

Η πηγή είχε μια άποψη περισσότερο της πιάτσας για την απόφαση του Μπάιντεν να σαμποτάρει περισσότερα από 1500 μίλια του αγωγού της Gazprom καθώς πλησίαζε ο χειμώνας. “Λοιπόν”, είπε μιλώντας για τον Πρόεδρο, “πρέπει να παραδεχτώ ότι ο τύπος έχει αρχίδια.  Είπε ότι θα το κάνει και το έκανε”.

Όταν ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι οι Ρώσοι απέτυχαν να αντιδράσουν, είπε κυνικά: “Ίσως θέλουν τη δυνατότητα να κάνουν τα ίδια πράγματα που έκαναν οι ΗΠΑ.

“Ήταν μια όμορφη ιστορία συγκάλυψης”, συνέχισε. “Πίσω από αυτήν υπήρχε μια μυστική επιχείρηση που τοποθετούσε ειδικούς στο πεδίο και εξοπλισμό που λειτουργούσε με μυστικό σήμα.

“Το μόνο ελάττωμα ήταν η απόφαση να το κάνουμε”.

Πηγή: seymourhersh.substack.com

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Ο Seymour Hersh είναι ο Αμερικανός δημοσιογράφος που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ αποκαλύπτοντας την σφαγή στο My Lai του Βιετνάμ (όπου εκατοντάδες βρέφη, νήπια, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι σφαγιάστηκαν αφού προηγουμένως βιάστηκαν και ακρωτηριάστηκαν–για την ιστορία μόνο ο λοχαγός Κάλλεϋ τιμωρήθηκε για εκείνη την σφαγή με ισόβια που μετατράπηκαν σε 3,5 έτη σε “κατ’ οίκον περιορισμό”).

Ο ίδιος δημοσιογράφος ήταν αυτός που αποκάλυψε τα αίσχη στη φυλακή Abu Ghraib του Ιράκ, κερδίζοντας το πέμπτο του βραβείο George Polk γι’ αυτή την αποκάλυψη. Ο Hersh έχει δημοσιεύσει πάμπολλα ρεπορτάζ στις ναυαρχίδες του Αμερικανικού συστημικού τύπου (New York Times, Washington Post), αλλά πλέον δημοσιεύει εκτός των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Ο ίδιος γράφει: “Έχω περάσει αρκετό χρόνο στα μεγάλα ΜΜΕ, αλλά ποτέ δεν ένιωσα σαν στο σπίτι μου εκεί. Πλέον, δεν θα ήμουν ευπρόσδεκτος σε αυτά ούτως ή άλλως. Τα χρήματα, όπως πάντα, ήταν μέρος του προβλήματος. Η Washington Post και η παλιά μου εφημερίδα, η New York Times (για να αναφέρω μόνο μερικά), έχουν βρεθεί σε έναν κύκλο συρρίκνωσης της διανομής στο σπίτι, των πωλήσεων στο περίπτερο και των διαφημίσεων. Το CNN και οι απόγονοί του, όπως το MSNBC και το Fox News, μάχονται για εντυπωσιακούς τίτλους αντί για ερευνητική δημοσιογραφία. Υπάρχουν ακόμη πολλοί λαμπροί δημοσιογράφοι στη δουλειά, αλλά ένα μεγάλο μέρος των ρεπορτάζ πρέπει να γίνεται κάτω από κατευθυντήριες γραμμές και περιορισμούς που δεν υπήρχαν τα χρόνια που έγραφα καθημερινά για τους Times.”

Πλέον δημοσιεύει ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος στο substack (https://seymourhersh.substack.com/), ακολουθώντας ένα δρόμο που έχουν πάρει πολλοί καλοί αδέσμευτοι–όπως θα έπρεπε να είναι όλοι–δημοσιογράφοι.

Η παγκόσμια επιρροή της ρωσικής αφήγησης για τα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία διευρύνεται και οι δυτικοί επαγγελματίες της προπαγάνδας δεν θρηνούν μόνο, αλλά καλούν και για μέτρα

Ήδη από τον Αύγουστο ο Τσέχος δημοσιογράφος Josef Bouska
προειδοποιούσε για μεταστροφή της κοινής γνώμης
όσον αφορά την στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία

Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε την επιρροή της Ρωσικής άποψης για τις αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία μέσα από δύο πολύ πρόσφατες αναλύσεις επαγγελματιών της προπαγάνδα και από την δική τους θεώρηση συνάγουμε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τις κατευθύνσεις που πλέον παίρνει ο “γνωστικός πόλεμος” στον οποίο υποβαλλόμαστε εδώ και μήνες[1].

Η πρώτη ανάλυση  αποτελεί έρευνα του Γερμανικού CeMAS (Center for Monitoring, Analysis and Strategy—Κέντρο Παρακολούθησης, Ανάλυσης και Στρατηγικής), το οποίο είναι υποτίθεται επιφορτισμένο να εξοπλίζει την κοινωνία για την ενεργή αντιμετώπιση των θεωριών συνωμοσίας και της παραπληροφόρησης μέσω «της συστηματικής παρακολούθησης των κύριων ψηφιακών πλατφόρμων και μέσω σύγχρονων σχεδιασμών μελέτης, προκειμένου να εξαχθεί πρωτοπόρα ανάλυση και συστάσεις για δράση». Στα πλαίσια αυτά «το CeMAS λειτουργεί ως σύμβουλος για υπεύθυνους στη λήψη αποφάσεων που ανήκουν στην κοινωνία των πολιτών, στα ΜΜΕ και στην πολιτική». «Για να επιτευχθούν οι στόχοι, οι αντιδημοκρατικές τάσεις εντοπίζονται και αναλύονται στα πρώιμα στάδιά τους. Ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, το CeMAS προσφέρει την ανάλυσή του σε ποικίλους κοινωνικούς παράγοντες ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν εποικοδομητικά τις προκλήσεις που θέτει η κοινωνία». Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, «το CeMAS χρησιμοποιεί μια διεπιστημονική προσέγγιση που συνδυάζει τις προσεγγίσεις της ψυχολογίας, της γνωστικής γλωσσολογίας και των κοινωνικών επιστημών με τις σύγχρονες μεθόδους της επιστήμης των δεδομένων και της ερευνητικής δημοσιογραφίας».

Πιστεύω ότι ο αναγνώστης που μπορεί να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές θα έχει ήδη αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι στη δυτική ορολογία, ως πολεμιστές κατά της παραπληροφόρησης εμφανίζονται σταθερά οι επαγγελματίες προπαγανδιστές της Αμερικανο-ΝΑΤΟικής παραπληροφόρησης, με γνωστότερο ίσως παράδειγμα την περιβόητη Nina Jankowicz, αυτοαποκαλούμενη και Μαίρη Πόππινς της παραπληροφόρησης, η οποία μας έχει απασχολήσει αναλυτικά και αλλού δεδομένου ότι είχε αρχικά διοριστεί από την κυβέρνηση Μπάιντεν ως υπεύθυνη του λεγόμενου “Υπουργείου Αλήθειας” που θα είχε ως αποστολή τον πόλεμο κατά της “Ρωσικής παραπληροφόρησης”.

Ως συγγραφείς της πρώτης ανάλυσης υπογράφουν οι Pia Lamberty, Corinne Heuer, και Josef Holnburger.

Η δεύτερη ανάλυση αποτελεί άρθρο (επίσης στηριγμένο σε “μελέτες”) στο έγκριτο και διακεκριμένο outlet εκλεπτυσμένης δυτικής προπαγάνδας, το περιοδικό “Foreign Affairs” (έκδοση Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου). Το υπογράφουν οι Andrea Kendall-Taylor and Michael Kofman, και οι δύο βασικά στελέχη του “Κέντρου για μια Νέα Αμερικανική Ασφάλεια” (CNAS). Ο πρώτος είναι senior fellow του κέντρου και διευθυντής του διατλαντικού προγράμματος ασφαλείας του ενώ ο δεύτερος είναι senior adjunct fellow του κέντρου, αλλά επίσης κατέχει και τη θέση του διευθυντή ερευνών του προγράμματος Ρωσικών σπουδών στο Κέντρο Ναυτικών Αναλύσεων (CNA), που αποτελεί το ένα από τα δύο παρακλάδια του Κέντρου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ—το άλλο είναι το Ινστιτούτο Δημόσιας Έρευνας (IPR) . Πέρα από τους πομπώδεις τίτλους, και τα δύο αυτά κέντρα είναι άμεσα και στενά συνδεδεμένα και με τις υπηρεσίες πληροφοριών και γνωστικού πολέμου των ΗΠΑ.

Ειδικότερα το CNAS ιδρύθηκε το 2007 με άμεση χρηματοδότηση των μεγαλύτερων εταιριών του Αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και όχι μόνο. Σύμφωνα με την Wikipedia: «Με τη χρηματοδότηση της Northrop Grumman, δεκάδων στρατιωτικών εργολάβων, της Chevron, της Amazon, της Google και άλλων μεγάλων εταιρειών, το CNAS ειδικεύεται σε θέματα εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως η τρομοκρατία, ο ανορθόδοξος πόλεμος, το μέλλον του αμερικανικού στρατού, η ανάδειξη της Ασίας σε παγκόσμιο κέντρο ισχύος, τα πολεμικά παιχνίδια που φέρνουν αντιμέτωπες τις ΗΠΑ με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και οι επιπτώσεις της κατανάλωσης φυσικών πόρων στην εθνική ασφάλεια.» Σημειωτέον ότι η περιβόητη Victoria Nuland ήταν ο προηγούμενος από τον σημερινό Διευθύνων Σύμβουλος του CNAS, ενώ πάμπολλα στελέχη του υπηρέτησαν και υπηρετούν στις κυβερνήσεις Ομπάμα και Μπάιντεν.

Το δεύτερο (CNA Org) αποτελεί καθαρά Αμερικανική κυβερνητική υπηρεσία που «χρησιμοποιεί την επιχειρησιακή έρευνα για την αντιμετώπιση στρατιωτικών ζητημάτων από το Center for Naval Analyses (CNA) και εγχώριων προκλήσεων από το Institute for Public Research (IPR)». Σύμφωνα με τους ίδιους, οι αναλυτές του CNA βρίσκονται σε όλα τα κέντρα στρατιωτικής διοίκησης των ΗΠΑ ανά τον κόσμο προκειμένου να βοηθούν τους κατά τόπους διοικητές να παίρνουν τις ορθές αποφάσεις.

Αλλά ας επιστρέψουμε στις δύο αναλύσεις μας, τώρα που γνωρίζουμε το ποιόν των κέντρων για τα οποία οι συγγραφείς αυτών των πονημάτων εργάζονται.

A. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ CeMAS

Σύμφωνα με τη μελέτη του CeMAS, o αριθμός των Γερμανών που συμφωνούν με τη θέση της Ρωσίας σχετικά με τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης στην Ουκρανία έχει αυξηθεί τους τελευταίους μήνες. Κατά τους συγγραφείς, η εκδοχή της Μόσχας για τις αιτίες του πολέμου ανήκει στον κύκλο των «θεωριών συνωμοσίας»—αυτό δεν είναι καθόλου αθώο και θα το σχολιάσουμε αναλυτικά στο τέλος του σημειώματός μας. Εδώ απλά να επισημάνουμε ότι η εκτίμηση αυτή των Δυτικών προπαγανδιστών, δηλαδή ότι η Ρωσική αιτιολόγηση του πολέμου συνιστά «θεωρία συνωμοσίας», τελευταία αποτελεί κοινό τόπο σε όλες τις «αναλύσεις» των πολεμιστών του γνωστικού πολέμου για λογαριασμό της Δύσης, πράγμα που επίσης έχει αρχίσει να διαπερνά και τον επίσημο λόγο των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετών.

Το εξώφυλλο της μελέτης του Κέντρο Παρακολούθησης, Ανάλυσης και Στρατηγικής (CeMAS)

Το CeMAS αναφέρει στην παρουσίαση του πονήματος:

«Στο ερευνητικό έγγραφο “Δοκιμασία αντοχής για τη δημοκρατία: φιλο-Ρωσικές αφηγήσεις συνωμοσίας και πίστεις όσο αφορά την παραπληροφόρηση στην κοινωνία” (Stress test for democracy: pro-Russian conspiracy narratives and belief in disinformation in society) παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα της πιο πρόσφατης πληθυσμιακής έρευνας. Συγκρίνουμε τα σημερινά ποσοστά αποδοχής των φιλο-ρωσικών αφηγήσεων συνωμοσίας με τα ποσοστά της έρευνάς μας τον Απρίλιο του 2022. Πώς εκλαμβάνει σήμερα ο γερμανικός πληθυσμός τις φιλορωσικές αφηγήσεις; Υπάρχει πράγματι διαφορά στη στάση απέναντι στις αφηγήσεις συνωμοσίας για τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο στην Ουκρανία μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας; Και ποιων οι ψηφοφόροι είναι πιο πιθανό να συμφωνήσουν με τις αφηγήσεις συνωμοσίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Η δημοσκοπική έρευνα δείχνει αύξηση όλων των ποσοστών αποδοχής των φιλο-ρωσικών αφηγήσεων συνωμοσίας στο σύνολο του γερμανικού πληθυσμού. Οι τιμές των επί μέρους απαντήσεων όσον αφορά τη στάση απέναντι στα φιλορωσικά αφηγήματα συνωμοσίας στον γερμανικό πληθυσμό αυξήθηκαν επίσης σημαντικά σε σύγκριση με τα αποτελέσματα της έρευνας της ανάλυσής μας από τον Απρίλιο του 2022. Το 19%, σχεδόν ένας στους πέντε, συμφώνησε με τη δήλωση ότι ο ρωσικός επιθετικός πόλεμος ήταν μια αναπόφευκτη αντίδραση της Ρωσίας στην πρόκληση του ΝΑΤΟ. Το 21% συμφώνησε σε κάποιο βαθμό με τη δήλωση αυτή. Τον Απρίλιο, η συμφωνία εδώ ήταν 12 τοις εκατό και η μερική συμφωνία 17 τοις εκατό. Η σύγκριση των στοιχείων από την Ανατολική και τη Δυτική Γερμανία είναι επίσης αξιοσημείωτη. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι φιλορωσικές αφηγήσεις είναι σημαντικά πιο συχνές στα νέα ομόσπονδα κρατίδια. Ενώ κάθε τρίτο άτομο στην ανατολική Γερμανία συμφώνησε με τη δήλωση ότι το ΝΑΤΟ προκάλεσε τη Ρωσία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που η Ρωσία έπρεπε να πάει σε πόλεμο, μόλις οι μισοί από τους ερωτηθέντες στη δυτική Γερμανία συμφώνησαν με αυτή τη δήλωση, το 16%. Παρόμοια αναλογία βρέθηκε και για άλλα στοιχεία.»

Εδώ ας σημειώσουμε ποια θέση συνιστά “θεωρία συνωμοσίας” και “παραπληροφόρηση” κατά τους συγγραφείς: Πρόκειται για τη θέση ότι το ΝΑΤΟ προκάλεσε την αναπόφευκτη αντίδραση της Ρωσίας με την μακροχρόνια προκλητικότητά του.

Δεν σχολιάζεται ούτε επιχειρείται να απαντηθεί το ερώτημα γιατί το ΝΑΤΟ επεκτεινόταν συνεχώς προς Ανατολάς και μετέφερε στρατεύματα σε χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία καθώς επίσης και το ερώτημα του ποια θα έπρεπε να είναι η στάση της Ρωσίας απέναντι στην προετοιμαζόμενη είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και της ανακοίνωσής της ότι θα αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Επίσης, δεν παρουσιάζονται οι άλλες δύο θέσεις της Ρωσίας που αφορούν πρώτον τις συνθήκες ακραίας καταπίεσης του Ρωσόφωνου πληθυσμού και ειδικότερα των κατοίκων του Ντονμπάς, με την παραβίαση των συμφωνιών του Μινσκ, και δεύτερον τη σύμφυση ναζιστικών θεωρήσεων και οργανώσεων με τον επίσημο κρατικό Ουκρανικό μηχανισμό, που δημιουργούσε σοβαρό κίνδυνο για τη Ρωσία και τους Ρωσόφωνους πληθυσμούς της Ουκρανίας.

Επιπλέον, στις δημοσκοπήσεις τέθηκε το ερώτημα αν “ο Πούτιν θα ενεργήσει ενάντια σε μια παγκόσμια ελίτ που κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο” (σελ. 1). Όμως, ως σκοπός της έρευνας έχει τεθεί η μελέτη της επίδρασης «από ρωσικές εκστρατείες παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, οι οποίες χρησιμοποιούνται σκόπιμα για την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της κοινωνίας και τον περαιτέρω κλονισμό της εμπιστοσύνης των πολιτών στην κυβέρνηση» (σελ. 2). Σύμφωνα με τους ίδιους, η προπαγάνδα αυτή και η παραπληροφόρηση διοχετεύεται «από περισσότερους από 30 υποτιθέμενους ειδησεογραφικούς ιστότοπους, οι οποίοι με την πρώτη ματιά δεν διακρίνονταν από τους πραγματικούς ιστότοπους του Spiegel, της FAZ ή της Welt» (σελ. 2) και οι οποίοι καθοδηγούνται από τη Ρωσία. Αλλά πότε η Ρωσικές αφηγήσεις περιέγραψαν τον Ρώσο πρόεδρο ως μαχόμενο δήθεν κάποια παγκόσμια ελίτ που κινεί τα νήματα από τα παρασκήνια και ποιος από τους υποτιθέμενους 30 ιστότοπους της Ρωσίας έχει καταφύγει σε τέτοιες θεωρίες τύπου QAnon και Pizzagate;

Δεν βρίσκω τρόπο να εκφράσω όσο θα ήθελα την αγανάκτησή μου εναντίον αυτής της κατάφωρης διαστρέβλωσης που επιχειρείται σε μία—υποτίθεται—σοβαρή μελέτη, διαστρέβλωση που παραβιάζει κάθε επιστημονικό κριτήριο και αποτελεί επιτομή πραγματικής παραπληροφόρησης. Διότι, ενώ υποτίθεται ότι εξετάζεται η αποδοχή από τον Γερμανικό πληθυσμό της αιτιολόγησης του πολέμου που αφηγείται η Ρωσία, εδώ πλασάρεται από την πίσω πόρτα μια θεωρία που ουδέποτε υποστήριξε η Ρωσία—δηλαδή ότι ο Πούτιν μάχεται κάποια παγκόσμια καμπάλ—ενώ ταυτόχρονα, όπως είδαμε, αποσιωπούνται κύρια σημεία από τη Ρωσική αφήγηση και δεν εξετάζεται η αποδοχή τους από τον Γερμανικό πληθυσμό. Πάντως η “συνωμοσιολογική” αυτή εκδοχή συγκέντρωσε αρκετά μικρότερα ποσοστά αποδοχής, όπως και άλλες, αντίστοιχες, που παρουσιάστηκαν στο κοινό με ακόμη μικρότερη επιτυχία.

Αυτή η ανάμειξη πραγματικών στοιχείων της Ρωσικής αφήγησης με θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι τυχαία και αποτελεί νέο χαρακτηριστικό του εκπορευόμενου από κέντρα της Δύσης γνωστικού πολέμου, όπως θα δούμε αργότερα.

Όμως, στη μελέτη παρουσιάστηκε και το ερώτημα κατά πόσο οι ερωτώμενοι πιστεύουν ότι η Ουκρανία διατηρούσε στο έδαφός της βιολογικά εργαστήρια που, υπό την καθοδήγηση του Πενταγώνου ασχολούνταν με έρευνα σημαντική για βιολογικό πόλεμο (σελ. 4). Αν και πρόκειται περί αναμφισβήτητου και εκτενώς ντοκουμενταρισμένου γεγονότος, η ερώτηση αυτή μπαίνει πλάι στην ερώτηση για τον Πούτιν και την παγκόσμια καμπάλ. Αυτό γίνεται χωρίς καμία αιτιολόγηση με προφανή σκοπό να γελοιοποιήσει τη σοβαρότητα της κατηγορίας για πολεμικές βιολογικές μελέτες σε Ουκρανικά (και όχι μόνο) εργαστήρια κάτω από τον έλεγχο του Πενταγώνου.

Δεν ασχολούμαστε εδώ ούτε με τις τεχνικές ούτε με την ανάλυση των απαντήσεων σε κάθε ερώτημα του πονήματος. Χοντρικά, σε όλες τις ερωτήσεις ο Γερμανικός πληθυσμός μεταβάλλει τη στάση του αυξάνοντας σημαντικά τα ποσοστά που “δικαιώνουν” τη Ρωσία είτε σε ερωτήσεις που έχουν όντως να κάνουν με τη Ρωσική αφήγηση είτε σε πραγματικά “συνωμοσιολογικές” ερωτήσεις. Περισσότερο “φιλο-Ρώσοι” εμφανίζονται στο δεξιό και στο αριστερό άκρο του φάσματος ενώ οι πλέον φανατισμένοι φιλο-Ουκρανοί είναι οι ψηφοφόροι των Πρασίνων (τι έκπληξη!).

Θα ασχοληθούμε όμως με το κεντρικό συμπέρασμα του πονήματος, επειδή από εκεί προκύπτει και το Raison d’être του, ο λόγος που το γέννησε η συγκυρία. Οι συγγραφείς, αφού μιλήσουν για «καιρούς αβεβαιότητας» όπου ζούμε, καταφεύγουν οι ίδιοι στις πιο ξεδιάντροπες θεωρίες συνωμοσίας μιλώντας για  «αντιδημοκρατικούς φορείς [που] χρησιμοποιούν εκστρατείες παραπληροφόρησης όχι μόνο για να πείσουν, αλλά και για να σπείρουν την αμφιβολία στον πληθυσμό. Στόχος τους είναι να αυξήσουν την υποκειμενική ανασφάλεια του πληθυσμού, η οποία είναι ήδη υψηλή σε καταστάσεις κρίσης, προκειμένου να κλονίσουν τελικά την εμπιστοσύνη στη δημοκρατία προς όφελος των δικών τους στόχων».

Με απλά λόγια, αν ο πληθυσμός δεν ανταποκρίνεται στο σανό που του προσφέρουν σε καθεστώς πλήρους ομοφωνίας τα ΜΜΕ, τότε αυτό οφείλεται σε σκοτεινές δυνάμεις που καραδοκούν για να καταστρέψουν τη “δημοκρατία”. Θεωρία εντελώς ανάλογη του “κομμουνιστικού δακτύλου” που προέβαλε η δική μας “εθνοσωτήριος” για να αιτιολογήσει την πραγματική κατάλυση της όποιας δημοκρατίας είχαμε το 1967.

Υπερβολή; Για να δούμε πώς καταλήγει το πόνημα: « Ενόψει του συνεχιζόμενου επιθετικού πολέμου κατά της Ουκρανίας και των περαιτέρω κρίσεων που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία, αυτό σημαίνει [ότι απαιτείται η] ανάπτυξη μιας πιο ολοκληρωμένης κατανόησης της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης. Χρειάζεται επίσης μια βαθύτερη κοινωνικοπολιτική συζήτηση σχετικά με το πώς να αντιμετωπιστεί το αυξανόμενο κύμα των εκστρατειών παραπληροφόρησης. Η συζήτηση σχετικά με την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση πρέπει να προχωρήσει πέρα από τη λεγόμενη διάψευση, δηλαδή την αντιστάθμιση του ελλείμματος πληροφόρησης. Η παραπληροφόρηση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως πρόβλημα πληροφόρησης ή ασφάλειας. Πρόκειται για επίθεση στη δημοκρατία ως τέτοια.»

Με απλά λόγια, η συζήτηση δεν αρκεί, χρειάζονται μέτρα εδώ και τώρα, διότι «η δημοκρατία μας κινδυνεύει». Προφανώς, έπεται ο “γύψος”.

B. Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ “FOREIGN AFFAIRS

Το εξώφυλλο της ανάλυσης στο “Foreign Affairs”

Το άρθρο επιγράφεται: «Η επικίνδυνη παρακμή της Ρωσίας. Το Κρεμλίνο δεν θα πέσει αμαχητί» και η κεντρική ιδέα του είναι ότι ο Ουκρανικός πόλεμος οδηγεί σε επιταχυνόμενες διαλυτικές καταστάσεις στη Ρωσία αλλά και στην Ευρώπη, τις οποίες μόνο η Αμερική μπορεί να αντιμετωπίσει. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες να κερδίσει η Ουκρανία τον πόλεμο, πράγμα που αν συμβεί όμως θα οδηγήσει σε ακόμη πιο οξυμένη αντιπαράθεση τη Ρωσία με τις ΗΠΑ, επειδή η Ρωσία θα μάχεται πιο απεγνωσμένα για την επιβίωσή της. Στη μακρόχρονη αυτή σύγκρουση, οι ΗΠΑ οφείλουν να ελέγξουν τον Ευρωπαϊκό χώρο επειδή «δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η Ευρώπη μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα [της σχέσης της με τη Ρωσία] μόνη της». Αναγκαίος όρος για να λήξει η σύγκρουση είναι η απομάκρυνση του Πούτιν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά αυτό δεν αρκεί. Θα χρειαστεί να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Ρωσίας οι σημερινοί Ρώσοι φιλελεύθεροι εμιγκρέδες, την εξόριστη κοινότητα των οποίων οι ΗΠΑ πρέπει να βοηθούν με χρήματα και άλλα μέσα, κ.λπ., κ.λπ.

Εμάς εδώ δεν μας ενδιαφέρουν οι μελλοντολογίες του πονήματος ούτε τα μοτίβα της ψευτο-ανάλυσης που τα έχουμε ξαναδεί σε πλήθος ατλαντικών πηγών. Μας ενδιαφέρουν όμως οι εκτιμήσεις για τη δυνατότητα το Ρωσικό αφήγημα για τον πόλεμο να επηρεάσει το Δυτικό κοινό.

Διαβάζουμε: «Ο Πούτιν και οι προπαγανδιστές του έχουν μεταδώσει το μήνυμα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα μια πολιτισμική σύγκρουση με τη Δύση που επιδιώκει να κρατήσει τη Ρωσία αδύναμη. Ισχυρίζονται ότι η Ρωσία πολεμά το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θέλουν να διαμελίσουν τη Ρωσία. Αν και αυτή η αντιαμερικανική ρητορική δεν είναι καινούργια -το να παρουσιάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρός είναι μια μακροχρόνια τακτική του Πούτιν- γίνεται όλο και πιο θυμωμένη και επιθετική. Αυτός ο συγκρουσιακός, αντιδυτικός τόνος θα συνεχιστεί όσο ο Πούτιν βρίσκεται στην εξουσία».

Και συνεχίζουν: «Με την πλάτη στον τοίχο, το Κρεμλίνο θα έχει επίσης λιγότερες ενδοιασμούς στο να προσπαθήσει να αποσταθεροποιήσει τους εχθρούς του….. Για αρχή, το Κρεμλίνο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εντείνει τις εκστρατείες παραπληροφόρησης. Η Ρωσία έχει δει πόσο αποτελεσματικές μπορούν να είναι τέτοιες εκστρατείες: η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα συνέβαλαν στην απόφαση ηγετών στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή να παραμείνουν ουδέτεροι ή επιφυλακτικοί μετά την εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία. Κατηγορώντας την Ουκρανία για τη διάπραξη φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Ρώσοι στρατιώτες στον πόλεμο, ενοχοποιώντας τις δυτικές κυρώσεις αντί για την εισβολή της Ρωσίας ως υπεύθυνες για τις υψηλές τιμές των τροφίμων και της ενέργειας και πείθοντας πολλούς ότι διεξάγει έναν αμυντικό πόλεμο εναντίον ενός επεκτεινόμενου ΝΑΤΟ, η Ρωσία αμβλύνει την κριτική για τη στρατιωτική της επιθετικότητα».

Από αυτά τα εκτεταμένα αποσπάσματα κρατάμε τις εκτιμήσεις πρώτον, ότι η θεώρηση πως η Ρωσία διεξάγει αμυντικό πόλεμο εναντίον ενός επεκτεινόμενου ΝΑΤΟ αποτελεί παραπληροφόρηση και δεύτερον, ότι η Ρωσική παραπληροφόρηση έχει αποδειχτεί επιτυχής αφού μετέβαλε τη στάση πολλών ηγετών στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή (περιέργως, λείπει η Ασία από τον μακρύ κατάλογο).

Ένα ενδιαφέρον σημείο στην αφήγηση του πονήματος αποτελεί η στάση του απέναντι στη Ρωσική προσπάθεια για εγγυήσεις ασφάλειας στην Ευρώπη κάτω από την αρχή της «αδιαίρετης ασφάλειας». Υπενθυμίζουμε ότι το ζήτημα των αμοιβαίων εγγυήσεων ασφάλειας στην Ευρώπη αποτελούσε βασικό σημείο των χωρίς αποτέλεσμα διπλωματικών διαπραγματεύσεων που προσπάθησε να κάνει η Ρωσία με τις ΗΠΑ και τις βασικές Ευρωπαϊκές χώρες στα τέλη του 2021-αρχές του 2022. Έκτοτε, η υπενθύμιση αυτής της πτυχής στη συζήτηση των αιτιών του πολέμου αποτελεί κεντρικό σημείο του Ρωσικού αφηγήματος, ακριβώς επειδή έτσι τονίζεται ο αμυντικός χαρακτήρας της Ρωσικής προσέγγισης (και με επιτυχία, όπως είδαμε).

Αλλά στο πόνημα υπογραμμίζεται ότι: «Η Ρωσία υπό τον Πούτιν δεν θα είναι ποτέ συμμέτοχος στην ευρωπαϊκή ασφάλεια…..Η Ουάσιγκτον πρέπει επίσης να εργαστεί για να στριμώξει και να περιχαρακώσει τη Ρωσία, ώστε να την εμποδίσει να εξαπολύσει επιθετικές ενέργειες πέραν των συνόρων της. Η υποβάθμιση της ρωσικής ισχύος απαιτεί από την Ουάσιγκτον να βασιστεί [και μετά το τέλος του πολέμου] στις πολιτικές που έθεσε σε κίνηση μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία».

Επομένως, κατά το πόνημα, δεν τίθεται ούτε τώρα ούτε στο μέλλον θέμα για συμφωνίες αμοιβαίας ασφάλειας στην Ευρώπη. Αντίθετα οι ΗΠΑ οφείλουν να ακολουθήσουν επιθετικότερη πολιτική απέναντι στη Ρωσία. Άρα εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Η σχετική προσπάθεια της Ρωσίας να προβάλει το ζήτημα της αμοιβαίας ασφάλειας στην Ευρώπη συνιστά “επίθεση παραπληροφόρησης” ή όχι; Το πόνημα προτιμά να παρακάμψει το ερώτημα, αν και αυτό προφανώς θα μπαίνει όλο και εντονότερα μπροστά σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες στο μέλλον, και ιδιαίτερα στη Γερμανία.

Σαν αποτέλεσμα της παράκαμψης αυτών των κρίσιμων ερωτημάτων όσο αφορά την Αμερικανική στάση απέναντι στη Ρωσική αφήγηση, ηχούν κενές περιεχομένου οι παραινέσεις του πονήματος στο στυλ: « Ο περιορισμός της Μόσχας θα απαιτήσει επίσης από την Ουάσινγκτον και τους Ευρωπαίους συμμάχους της να συντηρήσουν την ενασχόλησή τους με την Ινδία και άλλες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής που συνεχίζουν να αποτελούν σανίδα σωτηρίας για τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στον παγκόσμιο Νότο, όπου η Ρωσία απολαμβάνει μεγαλύτερη επιρροή και είναι σε θέση να αμφισβητήσει την [Αμερικανική] αφήγηση».

Γ. ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΑ Η “ΔΥΣΗ” ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ;

Επισημάναμε κάποια σημεία στις δύο παραπάνω “μελέτες”/αναλύσεις που είναι κοινά: Και στα δύο πονήματα εκφράζεται η ανησυχία για την απήχηση του Ρωσικού αφηγήματος περί αμυντικού πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όπως είδαμε, η Ρωσική θέση δεν παρουσιάζεται ούτε αντιμετωπίζεται στην πληρότητά της σε κανένα από τα δύο, γεγονός που καθεαυτό προδίδει αμηχανία και υπογραμμίζει την “διαπερατότητα” που διαθέτει η Ρωσική αφήγηση, καθώς ούτε η παράθεσή της δεν εξυπηρετεί τους πολέμιούς της. Παρόλ’ αυτά απορρίπτεται συνοπτικά ως “παραπληροφόρηση” την οποία μάλιστα το πρώτο πόνημα συνδέει αυθαίρετα και αντι-δεοντολογικά με “θεωρίες συνωμοσίας”. Είναι, πιστεύω, προφανές ότι για να αντικρουστεί μια θεωρία που διαδίδεται και ασκεί σαφή επιρροή, κάτι παραπάνω θα πρέπει να γίνει από τους Δυτικούς μαχητές του γνωστικού πολέμου από το να την χλευάζουν και να της κολλάνε ταμπελάκια.

Δεν γνωρίζουμε πώς θα πείσουν τους ηγέτες των χωρών που δεν έχουν πειστεί από τη Δυτική αφήγηση, αλλά υποψιαζόμαστε ότι αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Έχουν βάλει “όλα τα λεφτά” στη νίκη των Ουκρανών, η οποία βεβαίως, όταν επέλθει ή έστω όταν διαφανεί ότι επέρχεται—όπως λέμε “όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου”—κατανάγκην θα μεταβάλει και τη στάση των ηγετών αυτών. Νομίζω ότι αυτή είναι η τακτική απέναντι στις χώρες που δεν συμμορφώνονται, παράλληλα φυσικά με τις απειλές για κυρώσεις—που όμως έχουν εξελιχθεί σε δίκοπο μαχαίρι, καθώς η γενίκευση της επιβολής τους σε πάμπολλες χώρες θα μπορούσε να οδηγήσει αυτές τις χώρες στη συνεργασία μεταξύ τους, γεγονός που όχι μόνο θα ακύρωνε τις κυρώσεις αλλά θα ακύρωνε ακόμη και την έννοια “κύρωση” καθεαυτή. Τυπικό παράδειγμα εδώ είναι η Ινδία, όπου οι απειλές λειτουργούν για πλήθος μεμονωμένων επιχειρήσεων αλλά όχι για το κράτος συνολικά, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να μην αποτολμούν να επιβάλουν κυρώσεις στο Ινδικό κράτος.

Αυτό που τους ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι κυρίως το πώς θα “μεταπείσουν” τους λαούς των χωρών, όχι μόνο της Δύσης, αλλά και της Αφρικής, της Ασίας, της Λ. Αμερικής, της Μ. Ανατολής, σχετικά με την επεκτεινόμενη και τείνουσα να επικρατήσει θεώρηση ότι η Ρωσία διεξάγει αμυντικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των κατευθύνσεων που παίρνει αυτές τις μέρες η Δυτική προπαγάνδα προκειμένου να καταπολεμήσει τη Ρωσική αφήγηση.

Γ1. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

Έτσι, την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, ο πρόεδρος Μπάιντεν, του οποίου η προσπάθεια να εγκαταστήσει υπηρεσία ανοιχτής λογοκρισίας στις ΗΠΑ μέσω της καθιέρωσης του λεγόμενου «υπουργείου αλήθειας» εγκαταλείφθηκε άδοξα—αν και η αλήθεια είναι ότι απλώς πήρε πιο έμμεσους δρόμους, όπως θα δούμε παρακάτω—στράφηκε κατά του Έλον Μασκ και του τουΐτερ, το οποίο ο επιχειρηματίας αγόρασε πριν λίγες μέρες.

Ο Έλον Μασκ ανέβασε ένα βίντεο όπου εμφανίζεται να μπαίνει στα κεντρικά γραφεία του Twitter κραδαίνοντας ένα νεροχύτη/νιπτήρα

Το τουΐτερ ασκεί μαζική λογοκρισία και διαγράφει αναιτιολόγητα και ανεξέλεγκτα λογαριασμούς που υποστηρίζουν το Ρωσικό αφήγημα από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία (έχουμε αναφερθεί αναλυτικά αλλού, βλ. Κεφάλαιο Γ: Η παραπληροφόρηση ως μείζον επιχειρησιακό όπλο), ενώ σε ορισμένους που δεν διαγράφει προσθέτει προειδοποίηση ότι αποτελούν «φερέφωνα της Ρωσικής κυβέρνησης» ή ότι οι κατέχοντες τον αντίστοιχο λογαριασμό «εργάζονται για λογαριασμό Ρωσικών ΜΜΕ», συχνά με εξαιρετικά φαιδρά αποτελέσματα .

Όσο συνέβαινε αυτό ο Μπάιντεν δεν είχε πρόβλημα. Αλλά πρόβλημα απέκτησε το τουΐτερ, το οποίο υποχώρησε παγκόσμια έναντι του Τέλεγκραμ, που πλέον αποτελεί ίσως το βασικότερο εργαλείο πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία. Ο Μπάιντεν, φοβούμενος αλλαγές πολιτικής στο τουΐτερ από τον Μασκ, δήλωσε ότι «Ο Έλον Μασκ βγαίνει και αγοράζει μια εταιρεία που εκτοξεύει ψέματα σε όλο τον κόσμο» με την εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου, Karine Jean-Pierre να δηλώνει στους δημοσιογράφους νωρίτερα την Παρασκευή ότι ο Μπάιντεν έχει «μιλήσει ανοιχτά για τη σημασία των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης να συνεχίσουν να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση της ρητορικής μίσους και της παραπληροφόρησης». «Αυτή η πεποίθηση [του Μπάιντεν] επεκτείνεται στο Twitter, επεκτείνεται στο Facebook και σε κάθε άλλη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης όπου οι χρήστες μπορούν να διαδώσουν παραπληροφόρηση», συνέχισε η ίδια. Προφανώς, για τον Μπάιντεν “παραπληροφόρηση” είναι οτιδήποτε δεν συνάδει με την αφήγηση της Αμερικανικής κυβέρνησης.

Ο Μπάιντεν την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου καθώς εκφωνεί τον Φιλιππικό κατά του…Twitter

Η προσπάθεια της Αμερικανικής κυβέρνησης να επιβάλει άμεσο έλεγχο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδιαίτερα και όσο αφορά τη διάδοση “μη εγκεκριμένων” αφηγήσεων για το Ουκρανικό, όπως ήδη γράψαμε, δεν είναι νέα. Καταρχήν, στο Facebook έχει επιβληθεί καθεστώς αυστηρού ελέγχου των αναρτήσεων για το Ουκρανικό με καταστολή όσων προωθούν το Ρωσικό αφήγημα—όλοι γνωρίζουμε τα καρτελάκια που χαρακτηρίζουν αναρτήσεις από Ρωσικά ΜΜΕ ως φερέφωνα της Ρωσικής κυβέρνησης ή την παρεμβολή ταμπέλων περί “ψευδούς καταχώρησης” με αστήρικτα σχόλια από εντελώς άχρηστους, υποτίθεται “ανεξάρτητους”, κριτές σε αναρτήσεις που αμφισβητούν την αμερικανική προπαγάνδα, ανεξάρτητα από τα στοιχεία που προσκομίζονται. Μάλιστα, ειδικά για τους “ελεγκτές” που έχει προσλάβει το Facebook για το Ουκρανικό, η πλειοψηφία τους χρηματοδοτείται είτε άμεσα είτε έμμεσα από την CIA. Επίσης, το F/B μετέβαλε την πολιτική του όσο αφορά τους νέο-ΝΑΖΙ της Ουκρανίας, των οποίων οι απόψεις δεν επιτρεπόταν να αναρτώνται: Τώρα πλέον επιτρέπεται, αρκεί αυτές να στρέφονται κατά των Ρώσων, ακόμη και αν καλούν στην εκτέλεσή τους—αυτό δεν θεωρείται “κήρυγμα μίσους”.

Επίσης είναι πολύ γνωστή η περίπτωση όπου το Τουΐτερ έκλεισε το λογαριασμό της Αμερικανικής εφημερίδας New York Post λίγο πριν τις εκλογές, όταν η τελευταία αποκάλυψε τα αλισβερίσια της οικογένειας Μπάιντεν στην Ουκρανία, τον καιρό που ο γιος του νυν προέδρου και τότε αντιπροέδρου (επί κυβέρνησης Ομπάμα) κέρδιζε τερατώδη ποσά και κανόνιζε με το αζημίωτο ραντεβού Ουκρανών επιχειρηματιών με τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ. Ως αιτιολογία προβλήθηκε ότι η είδηση αποτελούσε—τι πρωτότυπο!—Ρωσική παραπληροφόρηση.

Αλλά αυτά δεν ήταν αρκετά για την Αμερικανική κυβέρνηση. Έτσι, σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του Intercept, το υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας των ΗΠΑ (Department of Homeland Security—DHS), που θα ήταν υπεύθυνο και για το αλήστου μνήμης «υπουργείο αλήθειας», βρίσκεται σε άμεση επικοινωνία με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους υποδεικνύει ποιες αναρτήσεις να καταπνίξουν σύμφωνα με την άποψή του περί παραπληροφόρησης.

Η “ειδική πύλη” μέσω της οποίας οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ ζητάνε
την απόρριψη αναρτήσεων οι οποίες χαρακτηρίζονται ως “παραπληροφόρηση”
όσο αφορά την υποστήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία

Το Business Insider περιγράφει στους τίτλους του ως εξής την όλη επιχείρηση του DHS: «Το Facebook διαθέτει μια ειδική πύλη για κυβερνητικούς αξιωματούχους προκειμένου να ζητούν να περιορίζονται ή να καταστέλλονται αναρτήσεις των χρηστών για ασαφώς καθορισμένη παραπληροφόρηση, αναφέρει έκθεση. Το The Intercept ανέφερε ότι οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης συνεργάζονται με μια πρωτοβουλία του DHS κατά της παραπληροφόρησης. Το Facebook δημιούργησε μια ειδική πύλη για κυβερνητικούς αξιωματούχους για να ζητούν να στραγγαλίζεται ή να καταστέλλεται το περιεχόμενο των [αναρτήσεων των]χρηστών. Στο στόχαστρο έχει μπει περιεχόμενο σχετικά με την προέλευση της πανδημίας COVID-19, τη φυλετική δικαιοσύνη και την υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ουκρανία».

Γ2. Η ΧΡΗΣΗ “ΦΙΛΙΚΩΝ” ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΥΝΟΪΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Εδώ τα παραδείγματα είναι καθημερινά και δεν έχει νόημα η προσπάθεια να τα παρακολουθήσουμε. Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν εκτεταμένα στη χρήση των ΜΜΕ ως διαύλων διοχέτευσης αμερικανικής παραπληροφόρησης στο κοινό. Μάλιστα, οι ειδικοί του γνωστικού πολέμου είχαν ενθουσιαστεί τους πρώτους μήνες των πολεμικών επιχειρήσεων με τον τρόπο που η κυβέρνηση Μπάιντεν ασκούσε πλήρη έλεγχο σε όλα τα Δυτικά ΜΜΕ και διοχέτευε πληροφορίες και εκτιμήσεις “κατά βούληση”. Ειδικότερα για αυτή την περίοδο ο αναγνώστης ας ανατρέξει στο άρθρο με τίτλο: «Σε αναμονή της Ουκρανικής μεγάλης προβοκάτσιας: Ένα βήμα πριν την άμεση NATOϊκή εμπλοκή» (κυρίως κεφάλαια Γ, Ε2 και ΣΤ5).

Εδώ θα αναφερθούμε μόνο σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο (για την μετάφραση εκτεταμένων αποσπασμάτων βλ. εδώ), επειδή, αντίθετα με όσα συμβαίνουν συνήθως, πρόκειται για ένα πολύ καλοδουλεμένο κομμάτι στην προσπάθεια της Αμερικανικής κυβέρνησης να διαμορφώσει την παγκόσμια κοινή γνώμη όσο αφορά την Αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία. Είναι το άρθρο που αποκάλυψε ότι ο Μπάιντεν ύψωσε τη φωνή του στον Ζελένσκι όταν ο τελευταίος φάνηκε “αγνώμων” προς τις ΗΠΑ για την Αμερικανική βοήθεια—αν και η σχετική αποκάλυψη έγινε τέσσερις μήνες αργότερα και λίγο πριν τις Αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές που έχουν αναδείξει στους ψηφοφόρους το θέμα της απύθμενης ενίσχυσης της Ουκρανίας παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα του λαού των ΗΠΑ. Είναι στο ίδιο άρθρο που αποκαλύφθηκε ότι οι πρόσφατες Ουκρανικές επιθέσεις σχεδιάστηκαν άμεσα κάτω από την καθοδήγηση των Αμερικανο-βρετανικών αρχηγείων—εδώ ο στόχος είναι να φανεί ότι η αμερικανική παρέμβαση “πιάνει τόπο”. Επίσης, στο ίδιο άρθρο υποστηρίζεται ότι η κλιμάκωση της εμπλοκής των ΗΠΑ έχει γίνει κατά τρόπο που να την “συνηθίσει” η Ρωσία ώστε να μην αντιδράσει σοβαρά στην μεταφορά της Αμερικανικής βοήθειας—μάλιστα η Ρωσία συγκρίνεται με τον γνωστό βάτραχο που σιγά σιγά συνηθίζει στη θερμότητα μέχρι να βράσει μέσα στην κατσαρόλα.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στα αντικρουόμενα συμφέροντα της Αμερικανικής αφήγησης. Αφενός απαιτείται να πειστεί το Αμερικανικό κοινό ότι αξίζουν οι θυσίες του αμερικανικού λαού χάριν της Ουκρανίας και αφετέρου απαιτείται να πειστεί το διεθνές κοινό ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν λειτουργούν επιθετικά προς τη Ρωσία. Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σύγκρουσης συμφερόντων.

Ο γνωστός, εξαιρετικός αναλυτής Scot Ritter γράφει γι’ αυτό το άρθρο, έχοντας προηγουμένως επιχειρηματολογήσει εξαντλητικά για την άποψή του: «Το “Inside the US Effort to Arm Ukraine” του Yaffa είναι ένα έξυπνο κομμάτι κυβερνητικής στενογραφίας που μεταμφιέζεται σε δημοσιογραφία και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από όλους όσους το διαβάζουν».

Δεδομένης όμως της προσοχής που αρχίζει να τραβά η κούραση που επιδεικνύει το παγκόσμιο κοινό στη συνέχιση του πολέμου καθώς και η αυξανόμενη διάδοση της Ρωσική αφήγησης ότι (ανάμεσα στα άλλα) η Ρωσία αμύνεται κατά των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην Ουκρανία, πρέπει να αναμένουμε άμεσα την έναρξη νέων δημοσιογραφικών ομοβροντιών ακριβώς στην κατεύθυνση ότι οι Ρώσοι είναι εκείνοι που αρνούνται την ειρήνευση στην Ουκρανία.

Αλλά, όπως θα δούμε αμέσως μετά, αυτή η προσπάθεια προσκρούει στους ίδιους τους Ουκρανούς.

Γ3. ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΔΙΑΛΑΚΤΙΚΟΙ “ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”

Στις 5 Νοεμβρίου η Washington Post, που από ορισμένους θεωρείται ότι εκφράζει το “βαθύ κόμμα” των Δημοκρατικών ακόμη περισσότερο από όσο οι New York Times,  δημοσίευσε άρθρο με τίτλους «Οι ΗΠΑ ζητούν ιδιαιτέρως από την Ουκρανία να δείξει ότι είναι ανοιχτή σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία – Η ενθάρρυνση δεν αποσκοπεί στο να ωθήσει την Ουκρανία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά στο να διασφαλίσει ότι θα διατηρήσει ένα ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια των διεθνών υποστηρικτών της».

Πρόκειται ακριβώς για προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το Ρωσικό αφήγημα ότι στην Ουκρανία η Ρωσία αμύνεται κατά της επέκτασης των ΑμερικανοΝΑΤΟικών σε βάρος της.

Είναι γνωστές οι προσπάθειες της Ρωσίας για διαπραγματεύσεις και ειρήνευση και επίσης είναι γνωστός ο τρόπος που κατέρρευσαν οι συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης κάτω από την άμεση παρέμβαση των Βρετανών, που φυσικά λειτούργησαν ως ενδιάμεσοι των Αμερικανών. Ο Μπόρις Τζόνσον στην απροειδοποίητη επίσκεψή του στο Κίεβο, αμέσως μετά την Κωνσταντινούπολη είπε στους Ουκρανούς: «Εσείς μπορεί να υπογράψετε, αλλά εμείς δεν θα υπογράψουμε ως εγγυήτρια δύναμη», όπως προέβλεπε η συμφωνία.

Λιγότερο γνωστός όμως είναι ίσως ένας πρόσφατος ψηφισμένος νόμος από το Ουκρανικό κοινοβούλιο (όπου—υπενθυμίζουμε—όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν απαγορευτεί) σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονται οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία όσο πρόεδρός της είναι ο Πούτιν. Δηλαδή, για να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι Ουκρανοί πλέον απαιτούν ούτε λίγο ούτε πολύ την καθεστωτική αλλαγή στη Ρωσία.

Είναι σαφές ότι αυτά όλα δεν βοηθούν την εκστρατεία δημοσίων σχέσεων των ΑμερικανοΝΑΤΟικών προς το παγκόσμιο κοινό.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα του άρθρου:

“Η άρνηση του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι να συνομιλήσει με τον ηγέτη της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, έχει τροφοδοτήσει την ανησυχία σε μέρη της Ευρώπης, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου οι διαλυτικές συνέπειες του πολέμου είναι σοβαρές.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν ενθαρρύνει κατ’ ιδίαν τους ηγέτες της Ουκρανίας να σηματοδοτήσουν ένα άνοιγμα για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία και να εγκαταλείψουν τη δημόσια άρνησή τους να συμμετάσχουν σε ειρηνευτικές συνομιλίες, εκτός εάν ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απομακρυνθεί από την εξουσία, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν τις συζητήσεις.

Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Jake Sullivan συναντήθηκε στις 4 Νοεμβρίου στο Κίεβο με τον επικεφαλής του προεδρικού γραφείου Andriy Yermak. Ένα από τα θέματα της συνάντησης, κατά την Washington Post, ήταν η “ενθάρρυνση” της κυβέρνησης του Κιέβου να εμφανίσει περισσότερη διαλλακτικότητα για τα μάτια του κόσμου.

Το αίτημα των Αμερικανών αξιωματούχων δεν αποσκοπεί στο να ωθήσει την Ουκρανία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δήλωσαν οι άνθρωποι αυτοί. Αντίθετα, το χαρακτήρισαν ως μια υπολογισμένη προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι η κυβέρνηση στο Κίεβο θα διατηρήσει την υποστήριξη άλλων εθνών που αντιμετωπίζουν εκλογικά σώματα που είναι επιφυλακτικά στην τροφοδότηση ενός πολέμου για πολλά χρόνια.»

Προσέξτε τη διατύπωση που είναι ακριβώς έτσι στο πρωτότυπο: τα έθνη “αντιμετωπίζουν” τα εκλογικά σώματά τους, τα οποία μπορεί να διαφωνούν με την πολιτική “των εθνών”. Αλλά τότε, από ποιους αποτελούνται αυτά τα περίφημα “έθνη” που μπορούν και διαφοροποιούνται από τα εκλογικά τους σώματα;

Αλλά ας συνεχίσουμε.

«Αμερικανοί αξιωματούχοι ….. παραδέχονται ότι η απαγόρευση συνομιλιών από τον Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει προκαλέσει ανησυχία σε μέρη της Ευρώπης, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου οι διαλυτικές επιπτώσεις του πολέμου στη διαθεσιμότητα και το κόστος των τροφίμων και των καυσίμων γίνονται πιο έντονα αισθητές. “Η κόπωση από την Ουκρανία είναι ένα πραγματικό πρόβλημα για ορισμένους από τους εταίρους μας”, δήλωσε ένας Αμερικανός αξιωματούχος, ο οποίος, όπως και άλλοι που ερωτήθηκαν για την παρούσα αναφορά, μίλησε υπό τον όρο της ανωνυμίας προκειμένου να συζητήσει τις ευαίσθητες συνομιλίες μεταξύ Ουάσινγκτον και Κιέβου.»

«Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν φθίνουσα υποστήριξη μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων για τη συνέχιση της χρηματοδότησης του στρατού της Ουκρανίας στα τρέχοντα επίπεδα, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο Λευκός Οίκος μπορεί να αντιμετωπίσει αντίσταση μετά τις ενδιάμεσες εκλογές της Τρίτης, καθώς επιδιώκει να συνεχίσει ένα πρόγραμμα βοήθειας για την ασφάλεια που έχει προσφέρει στην Ουκρανία το μεγαλύτερο τέτοιο ετήσιο ποσό από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου……. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στις 3 Νοεμβρίου από τη Wall Street Journal, το 48% των Ρεπουμπλικανών δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ” υπερβολικά πολλά” για να στηρίξουν την Ουκρανία, από 6% τον Μάρτιο.»

«Οι ανησυχίες σχετικά με μια μεγαλύτερης διάρκειας σύγκρουση είναι ιδιαίτερα έντονες σε έθνη που ήταν ήδη διστακτικά στο να στηρίξουν τον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για την υποστήριξη της Ουκρανίας, είτε λόγω δεσμών με τη Μόσχα είτε λόγω απροθυμίας να συνταχθούν με την Ουάσινγκτον. Η Νότια Αφρική απείχε από μια πρόσφατη ψηφοφορία του ΟΗΕ που καταδίκασε τα διατάγματα προσάρτησης της Ρωσίας, λέγοντας ότι ο κόσμος πρέπει αντ’ αυτού να επικεντρωθεί στη διευκόλυνση της κατάπαυσης του πυρός και της πολιτικής επίλυσης. Ο νέος εκλεγμένος πρόεδρος της Βραζιλίας, Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, δήλωσε ότι ο Ζελένσκι είναι εξίσου υπεύθυνος για τον πόλεμο με τον Πούτιν. Ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι, ο οποίος έχει προσπαθήσει να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Μόσχα και το Κίεβο, προσέφερε βοήθεια για τις ειρηνευτικές συνομιλίες σε μια κλήση με τον Ζελένσκι τον περασμένο μήνα. Ο Ουκρανός ηγέτης τον απέρριψε.»

Η ανετοιμότητα των Αμερικανών να διασκεδάσουν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, τη θέση ότι η Ρωσία αμύνεται κατά της επέκτασης και της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ φαίνεται καθαρά και από το ίδιο το άρθρο που καταλήγει με μια δακρύβρεχτη ατάκα του Ζελένσκι, ο οποίος όταν ρωτήθηκε τι θα πράξει όταν η Ουκρανία κερδίσει τον πόλεμο, απάντησε ότι θα πάει στην Κριμαία να βλέπει τη θάλασσα.

Γ4. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΜΕ ΦΙΛΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΟΙΝΟ

Είδαμε ότι η αύξηση της επιρροής της Ρωσικής αφήγησης για τα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία στο κοινό τρίτων χωρών επιδιώκεται να αντιμετωπιστεί όχι μόνο με μέτρα ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά και με διοικητικά μέτρα. Είναι αναμενόμενο ότι αυτά θα δοκιμαστούν αρχικά σε χώρες της περιφέρειας του ΝΑΤΟ πριν εφαρμοστούν σε πιο κεντρικές χώρες (π.χ. στη Γερμανία). Ήδη εμφανίστηκαν κάποιες χώρες που χαρακτηρίζονται ως “πρώτης γραμμής” που ήδη συζητούν στα σοβαρά τη λήψη αστυνομικών μέτρων κατά της αντίληψης ότι η Ρωσία δεν ευθύνεται για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ένα παράδειγμα είναι, σύμφωνα με το Bloomberg, η Σλοβακία.

Σύμφωνα με την τιτλοφόρηση του άρθρου: «Στις πρώτες γραμμές του ΝΑΤΟ, οι Σλοβάκοι καταπολεμούν την προέλαση της ρωσικής προπαγάνδας. Η Σλοβακία ενισχύει την ειδική μονάδα που καταπολεμά τις υβριδικές απειλές. Η Ρωσία εξακολουθεί να απολαμβάνει ευρείας υποστήριξης στη Σλοβακία, κράτος μέλος της ΕΕ.»

Όπως θα δούμε στη συνέχεια, οι ιδέες που παρουσιάζονται είναι ακριβώς ίδιες με αυτές της πρώτης “μελέτης” μας—ο Θεός να την κάνει—αυτήν του CeMAS. Με δυο λόγια, αυξάνονται ραγδαία οι απόψεις ότι η Ρωσία δεν ευθύνεται για την κατάσταση στην Ουκρανία, πράγμα που συνιστά “θεωρία συνωμοσίας” η οποία εκπορεύεται από τη Ρωσία μέσω ελεγχόμενων μέσων στο διαδίκτυο και γι’ αυτό θα πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για την πάταξή της. Επειδή αξίζει τον κόπο, για να φανούν οι ομοιότητες, θα μεταφράσουμε όλο το άρθρο εδώ. Και θα διακινδυνεύσουμε και μια δική μας “θεωρία συνωμοσίας”: Η ομοιότητα των απόψεων αυτών καταδεικνύει ότι αυτές διοχετεύονται και καθοδηγούνται από ενιαίο κέντρο, που επιδιώκει την ευθυγράμμιση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε κατευθύνσεις περιστολής της ελευθερίας του λόγου και της πληροφόρησης. Τον τίτλο του άρθρου τον είδαμε, συγγραφέας του είναι ένας Daniel Hornak και ημερομηνία ανάρτησης η 4η Νοεμβρίου. Πάμε στο περιεχόμενο τώρα:

«Η Σλοβακία, ένα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι μισοί πολίτες πιστεύουν ότι η Ρωσία δεν προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενισχύει μια ειδική μονάδα που συστάθηκε φέτος για την καταπολέμηση των υβριδικών απειλών.

Τώρα το Κέντρο Αντιμετώπισης Υβριδικών Απειλών του Υπουργείου Εσωτερικών επιδιώκει να αγοράσει ειδικό αναλυτικό λογισμικό βασισμένο στην τεχνητή νοημοσύνη για τον εντοπισμό πληροφοριακών επιχειρήσεων. “Θα μας επιτρέψει να έχουμε καλύτερη εικόνα για το τι συμβαίνει στο διαδίκτυο και αν αυτό ελέγχεται από το εξωτερικό”, δήλωσε ο Ντάνιελ Μίλο, επικεφαλής της μονάδας σε συνέντευξή του αυτή την εβδομάδα.

Η Ρωσία χρησιμοποιεί διαδικτυακές υβριδικές εκστρατείες για να υπονομεύσει την κυβέρνηση που έχει έντονη φιλο-ουκρανική στάση, είπε. Έρευνες δείχνουν ότι πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού των 5,4 εκατομμυρίων είναι επιρρεπείς στο να πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας και μόνο κάθε δεύτερος Σλοβάκος πιστεύει ότι η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία. Επίσης, περισσότεροι πολίτες εμπιστεύονται τους Ρώσους παρά τους Αμερικανούς συμμάχους τους.»

Στη συνέχεια το άρθρο παραθέτει κυριολεκτικά “από το πουθενά” τον ακόλουθο πίνακα με την διάδοση τριών (ποιων?—άγνωστο) θεωριών συνωμοσίας στις αντίστοιχες χώρες.

Προφανώς, ο αναγνώστης οφείλει να εννοήσει ότι μία από τις τρεις είναι η θεωρία ότι για τον πόλεμο στην Ουκρανία ευθύνεται το ΝΑΤΟ. Τυπική κατάσταση που αντιστοιχεί στην παροιμία: “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα”. Μάλλον ο συγγραφέας θεώρησε ότι με τον πίνακα αυξάνει η εγκυρότητα του πονήματός του.

Αλλά, ας συνεχίσουμε με το άρθρο:

«Λίγο μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, το μερίδιο των φιλο-ρωσικών αφηγήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντιστοιχούσε στο μερίδιο των φιλο-ουκρανικών, δήλωσε ο Milo.

“Αλλά κατά τη διάρκεια λίγων μηνών, η κατάσταση άλλαξε”, είπε. “Οι φιλορωσικές αναρτήσεις στο Facebook επικρατούν όλο και περισσότερο. Σαν αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας παραπληροφόρησης, ένα μέρος του πληθυσμού έχει κατηχηθεί (sic!) από τη φιλο-ρωσική προπαγάνδα”.

Οι προσπάθειες της μονάδας υποστηρίζονται από την κυβέρνηση που στέλνει στρατιωτική και ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία, φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και υποστηρίζει όλες τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η ΕΕ στη Ρωσία.

“Πρέπει να επιταχύνουμε τις προσπάθειές μας, υπάρχουν ακόμη δυνατότητες αύξησης της αποτελεσματικότητας”, δήλωσε ο πρωθυπουργός Έντουαρντ Χέγκερ στις 19 Οκτωβρίου, καθώς αναφέρθηκε στην ανάγκη καταπολέμησης της παραπληροφόρησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για να πετύχει αυτό, τα βήματα αυτά πρέπει επίσης να υποστηριχθούν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, “αλλιώς οι προσπάθειές μας μπορεί να μείνουν χωρίς δόντια”, είπε.»

Με άλλα λόγια ο Σλοβάκος πρωθυπουργός ζητά την κήρυξη πανστρατιάς όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και ανά την υφήλιο, για να δείξει “τα δόντια του” το φιλο-ουκρανικό στρατόπεδο…

Το Russia Today επισημαίνει ότι το Κέντρο Αντιμετώπισης Υβριδικών Απειλών του Υπουργείου Εσωτερικών της Σλοβακίας αποτελεί θυγατρική του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας με έδρα τη Φινλανδία—μανία που έχουν με τις αριστείες!—και παρατηρεί ότι «Η προφανής περιφρόνηση της Μπρατισλάβα για τους εγχώριους διαφωνούντες μοιάζει με τη στάση των γειτονικών Τσέχων. Αφού περισσότεροι από 70.000 διαδηλωτές διαδήλωσαν κατά της πολιτικής του στην Πράγα στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο Τσέχος πρωθυπουργός Πετρ Φιάλα δήλωσε ότι “η ρωσική προπαγάνδα και οι εκστρατείες παραπληροφόρησης είναι παρούσες στο έδαφός μας και κάποιοι απλώς τις ακούνε”…»

Ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Ε. Χέγκερ ο οποίος υποστήριξε ότι τα μέτρα για τον έλεγχο του διαδικτύου πρέπει να παρθούν σε πανευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο, «αλλιώς οι προσπάθειές μας μπορεί να μείνουν χωρίς δόντια» 😊.

Πριν περάσουμε στα συμπεράσματα, δυο λόγια για τις θεωρίες συνωμοσίας: Αυτές ασφαλώς υπάρχουν και η γνώμη μας είναι ότι αποτελούν μια μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας σε συνθήκες υποχώρησης της Αριστεράς και της μαρξιστικής παιδείας. Το γεγονός ότι συχνά αγκαλιάζονται από στρώματα που συντρίβονται κοινωνικά και ότι συχνά επίσης συμφύονται με ακροδεξιές απόψεις (κυρίως απόψεις που αναζητούν κάποιο σωτήρα με χαρακτηριστικά “φύρερ”) δεν αναιρεί τον κοινωνικό τους χαρακτηρισμό. Δεν μπορούν φυσικά να παίξουν ανατρεπτικό ρόλο για το κοινωνικό σύστημα και πολύ εύκολα χειραγωγούνται ακριβώς από τους πιο σκληρούς υπηρέτες αυτού του συστήματος οδηγώντας σε φαινόμενα παράλληλα με εκείνα της εμφάνισης του φασισμού ως κοινωνικού κινήματος. Αλλά, επίσης, με το πρόσχημα της καταπολέμησής των “θεωριών συνωμοσίας” το ίδιο το κοινωνικό σύστημα βρίσκει την ευκαιρία να χτυπήσει  βασικές και θεμελιώδεις πολιτικές ελευθερίες, στη συγκεκριμένη περίπτωση το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και διάδοσης των ιδεών. Η Αριστερά μόνο να χάσει έχει αν αποδεχτεί αυτή τη διαίρεση που επιδιώκουν οι κυρίαρχες ελίτ ή αν αποδεχτεί μέτρα ελέγχου της γνώμης και επιβολής λογοκρισίας. Φτάνει ο πλήρης έλεγχος που ασκείται στα καθεστωτικά ΜΜΕ!

Δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Πληθαίνουν τελευταία οι ενδείξεις, όπως εμφανίζονται μέσα από “μελέτες”, αναλύσεις, άρθρα, αλλά και δηλώσεις πολιτικών προσώπων, ότι η Δύση χάνει τον έλεγχο στην αφήγηση του Ουκρανικού, κυρίως στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για τον πόλεμο, όπου έχει αυξηθεί σημαντικά το ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύουν ότι υπεύθυνοι είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και όχι η Ρωσία. Αυτό, σε συνδυασμό με κάποια διαφαινόμενη μεταστροφή του εκλογικού σώματος στις ΗΠΑ, τον δύσκολο χειμώνα στην Ευρώπη και τον ενδεχόμενο λιμό σε χώρες του λεγόμενου “Νότου”, κινδυνεύει να οδηγήσει σε μη ελεγχόμενες από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς υπεύθυνους της σύγκρουσης καταστάσεις.

Η εκδοχή να πιεστεί η Ουκρανία για διαπραγματεύσεις έχει απορριφθεί προκαταβολικά, αφού κάτι τέτοιο αντιβαίνει τον θεμελιώδη σχεδιασμό των ΑμερικανοΝΑΤΟικών για πόλεμο “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό” προκειμένου να γίνει όσο μεγαλύτερη ζημιά είναι δυνατόν στη Ρωσία—τους λόγους που συμβαίνει αυτό έχουμε αναλύσει αλλού. Βέβαια, η Ουκρανία πιέζεται να δείξει μεγαλύτερη διαλλακτικότητα “για τα μάτια του κόσμου” επειδή η στάση που τηρεί “ρίχνει νερό στο μύλο της Ρωσίας”, η οποία από τη δική της πλευρά δεν έχει σταματήσει να προτείνει διαπραγματεύσεις από την έναρξη των επιχειρήσεων.

Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο του “όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”. Παρουσιάζεται μια ανησυχητική ομοβροντία από κυβερνητικές οργανώσεις και πολιτικούς, οι οποίοι πλέον ζητούν την άμεση λήψη μέτρων για την “προστασία της δημοκρατίας” από του συνωμοσιολόγους, δεδομένου ότι συνειδητά κατέταξαν την άποψη ότι η ευθύνη του πολέμου ανήκει στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ στις θεωρίες συνωμοσίας που δήθεν απειλούν τα θεμέλια της κοινωνίας. Αποτελεί ενδιαφέρον γεγονός ότι ουδείς συζητά με επιχειρήματα και η Ρωσικές θέσεις καν δεν παρουσιάζονται για να αντικρουστούν καθώς μετουσιώνονται στην καρικατούρα “για όλα φταίνε οι ΗΠΑ”.

Η εκτίμησή μας είναι ότι θα επιχειρηθεί ο παραπέρα ασφυκτικός έλεγχος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης καθώς και των ανεξάρτητων πηγών πληροφόρησης στο Ίντερνετ, καθώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ είναι ήδη πλήρως ελεγχόμενα από τις κυρίαρχες τάξεις στις χώρες της Δύσης, των οποίων η πολιτική ως προς την προς Ανατολάς επέκταση συμπίπτει. Όμως, θα υπάρξουν (και ήδη υπάρχουν) τεράστιες αντιστάσεις σε αυτή την επιχείρηση ελέγχου.

Άποψή μας είναι ότι στις επερχόμενες συγκρούσεις για την αποτροπή της φίμωσης των ανεξάρτητων μέσων καθώς και της διατήρησης της αστικο-δημοκρατικής “ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης”—με την οποία συμφωνούμε απολύτως—οι διαχωριστικές γραμμές δεν θα θυμίζουν τις ιστορικά παραδοσιακές, αν και φυσικά, επί της ουσίας, θα είναι και πάλι ταξικά προσδιορισμένες. Αλλά η συζήτηση αυτή ανήκει σε άλλο άρθρο.

[1] Οι επιχειρήσεις στο “ανθρώπινο πεδίο” συνιστούν αυτό που παραδοσιακά αποκαλείται “ψυχολογικός πόλεμος”, όρος που πλέον έχει αντικατασταθεί από τον “γνωστικό πόλεμο”.  Όπως γράφουν ΝΑΤΟικά πονήματα, το ανθρώπινο πεδίο επιχειρήσεων είναι «η περιοχή ενδιαφέροντος όπου μπορούν να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν στρατηγικές και επιχειρήσεις οι οποίες, μέσω της στόχευσης των γνωστικών ικανοτήτων ατόμων και/ή κοινοτήτων μέσω ενός συνόλου ειδικών εργαλείων και τεχνικών, ιδιαιτέρως ψηφιακών, θα επηρεάσουν την αντίληψή τους και θα αλλοιώσουν τις ικανότητες συλλογισμού τους, αποκτώντας επομένως τον έλεγχο των μοχλών λήψης αποφάσεων, αντιλήψεων και συμπεριφορών προκειμένου να επιτευχθούν επιδιωκόμενα αποτελέσματα».

Fuck Europe: Τo σαμποτάζ των δύο αγωγών Nord Stream

«Ευχαριστούμε ΗΠΑ» γράφει στο Twitter ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, νυν ευρωβουλευτής και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής (Steering Committee) της Λέσχης Bilderberg, Ρομάν Σικόρσκι, αναφερόμενος στο σαμποτάζ, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, κατά των δύο υποθαλάσσιων αγωγών Nord Stream που μεταφέρουν φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία. Ο Σικόρσκι επιχαίρει γιατί η Ρωσία πληρώνει το τίμημα της ουκρανικής κρίσης, βλέποντας τον αγωγό που κόστισε είκοσι δισεκατομμύρια να κείται άχρηστος στα βάθη της Βαλτικής.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαψεύδουν ότι έχουν οποιαδήποτε σχέση με το σαμποτάζ των αγωγών. Τον περασμένο Ιανουάριο πάντως, ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε τον εξής διάλογο με τους δημοσιογράφους:

– Αν η Ρωσία εισβάλλει (στην Ουκρανία)… δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα τον τερματίσουμε.
– Μα πώς θα το κάνετε; Ο αγωγός είναι υπό γερμανικό έλεγχο.
– Σας υπόσχομαι ότι θα μπορέσουμε να το κάνουμε.

Την ίδια «πρόβλεψη» έκανε και η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, πρωτεργάτης του πραξικοπήματος στο Κίεβο το 2014 (και «εφευρέτης» της πενταμερούς για την Κύπρο): «Αν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει» (η υπογράμμιση δική μας).

Τη Ρωσία έσπευσε στο μεταξύ να κατηγορήσει για το σαμποτάζ (σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις) κατά των δύο υποθαλάσσιων αγωγών που μεταφέρουν ρωσικό αέριο στη Γερμανία ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι.

Η άποψή του βέβαια έχει την ίδια σοβαρότητα με τον άλλο ισχυρισμό του ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν οι ίδιοι τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια που κατέχουν. (Ή και τον άλλο, ότι πράκτορες του Πούτιν ανατινάζουν στη Μόσχα τα αυτοκίνητα Ρώσων δημοσιογράφων που υποστηρίζουν την επέμβαση στην Ουκρανία).

Αν και γελοίοι, αυτοί οι ισχυρισμοί είναι χρήσιμοι στις εξτρεμιστικές δυνάμεις και τις υπηρεσίες που ελέγχουν τον Ζελένσκι και τον χρησιμοποιούν ως διεθνή προβοκάτορα, να λέει δηλαδή αυτά που δεν μπορούν να πουν άλλοι, ακόμα και να επεμβαίνει στην εσωτερική ζωή της Γερμανίας για λογαριασμό του διεθνούς «κόμματος του πολέμου».

Σε ένα δημόσιο περιβάλλον στη Δύση που κυριαρχείται από αντιρωσική υστερία, είναι απλώς σχεδόν αδύνατο να βρεθούν μέσα μαζικής ενημέρωσης που να εκθέσουν τη γελοιότητα των ισχυρισμών αυτών, αν μη τι άλλο για να μην εμφανιστούν φιλορωσικά.

Τιθέμενοι προ του διλήμματος να πιστέψουν τα μέσα που εμπιστεύονται ή το μυαλό τους εναντίον τους, οι πολίτες περιπίπτουν σε γενικευμένη σύγχυση. Αυτή είναι και η λογική του Γκέμπελς: πες, πες, κάτι θα μείνει.

Με τους δύο αγωγούς σε καλή κατάσταση η Ρωσία κρατάει στο χέρι της σε μεγάλο βαθμό τον ενεργειακό εφοδιασμό της Γερμανίας. Μπορεί, αν θέλει, να παράσχει αέριο και αν δεν θέλει, να το σταματήσει. Για να είναι όπλο στα χέρια της οι αγωγοί, όπως υποστηρίζει το Bloomberg, χρειάζεται οι αγωγοί να υπάρχουν και να μπορούν να λειτουργήσουν.

Αλλά και η Γερμανία μπορεί, αν αποφασίσει να μεταβάλλει την πολιτική της, πιεζόμενη και από την έλλειψη ενέργειας, να αποκαταστήσει άμεσα την πλήρη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς την ίδια.

Αντίθετα, με τους δύο αγωγούς εκτός λειτουργίας, το Βερολίνο εξαρτάται απελπιστικά από τις ΗΠΑ για τον εφοδιασμό του σε ενέργεια, άρα θα του είναι πολύ δυσκολότερο να αλλάξει πολιτική στο Ουκρανικό.

Αυτό που κάνουν δηλαδή τα σαμποτάζ των δύο αγωγών είναι ότι αφενός στερούν τη Ρωσία από το «όπλο» της, αφετέρου δένουν περαιτέρω την Γερμανία, δηλαδή την Ευρώπη, σε έναν πόλεμο που ναι μεν έχει εξαπολυθεί κατά της Ρωσίας, στην πραγματικότητα όμως, εμμέσως πλην σαφώς, στοχεύει την ίδια την Ευρώπη.

Η Ευρώπη πληρώνει το κόστος των κυρώσεων, τα κράτη, οι ένοπλες δυνάμεις και οι υπηρεσίες της, οι μηχανισμοί, τα μέσα της και η οικονομία της ελέγχονται όλο και περισσότερο από τις αμερικανικές υπηρεσίες. Χάνει τη δυνατότητα ισορροπημένων σχέσεων και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία που είναι η βασική προϋπόθεση για την αυτονομία της.

Αυτή είναι και η επιδίωξη που ετέθη ήδη με την έκθεση Wolfowitz και με το Σχέδιο για έναν Nέο Αμερικανικό Αιώνα, από τη δεκαετία του 1990. Να αποτραπεί οποιαδήποτε συνεργασία δύο μεγάλων δυνάμεων (όπως π.χ. της Ευρώπης με τη Ρωσία ή της Ρωσίας με την Κίνα) που θα απειλήσει την αμερικανική παντοκρατορία.

Για αυτό και στη διάρκεια της κρίσης στην Ουκρανία το 2014, όταν οι τρεις υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. (Γάλλος, Γερμανός και Πολωνός) κατάφεραν να καταλήξουν με τον Γιανουκόβιτς σε συμφωνία για ειρηνική εκτόνωση της κρίσης, τα όπλα μίλησαν αμέσως μόλις απογειώθηκε από το Κίεβο το αεροπλάνο τους.

«Fuck the EU», όπως είπε στην ιστορική της φράση η Νούλαντ προς τον Τζέφρι Πάιατ, πρεσβευτή τότε των ΗΠΑ στο Κίεβο και μετέπειτα στην Αθήνα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε εικασίες για το ποιος έκανε το σαμποτάζ. Ελάχιστες χώρες στον κόσμο έχουν την τεχνική δυνατότητα να κάνουν κάτι τέτοιο και θα ήταν λάθος να προεξοφλήσουμε ποια από αυτές είναι υπεύθυνη.

Αυτό που πρέπει να θεωρείται όμως πρακτικά βέβαιο, αντίθετα, είναι ότι το σαμποτάζ των αγωγών έχει να κάνει με κέντρα της «βαθιάς αυτοκρατορίας» και του «Κόμματος του Πολέμου», που ελέγχουν ακόμα και τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τη δράση τους διαπιστώσαμε επανειλημμένως όχι μόνο στο ουκρανικό μέτωπο, αλλά επίσης και σε αυτά της Μέσης Ανατολής και της Κίνας. Η κυρία Νούλαντ είναι ο «άνθρωπος-γέφυρα» που συνδέει τις δυνάμεις που ξεκίνησαν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή με αυτούς που προκάλεσαν την κρίση στην Ουκρανία.

Όσο δεν αντιμετωπίζει καμιά σοβαρή αντίσταση ούτε από το δυτικό πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο, ούτε από μαζικά κινήματα και κόμματα στην Ευρώπη και την Αμερική, ούτε από τους «διανοούμενους», το «κόμμα του Πολέμου», γενικεύοντας χωρίς όρια και περιορισμούς τη σύγκρουση με τη Ρωσία, δεν θα «νικήσει» μεν τη Ρωσία, τείνει όμως να οδηγήσει τη «συλλογική Δύση» στον («νεοκλασικό» ή «μεταμοντέρνο») νέο-Φασισμό και στον ολοκληρωτικό Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο