Άρθρα

Ποιος θα ανοίξει την επόμενη φάση του πολέμου; Βρισκόμαστε στο σημείο όπου παίζεται το “πέρασμα του πακέτου”.

Η ισραηλινή στρατηγική κατά της Χαμάς στη Γάζα υπήρξε μια ταπεινωτική αποτυχία: Η Χαμάς παραμένει σε γενικές γραμμές άθικτη, ενώ οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν υποστεί σημαντικές απώλειες σε άνδρες (και γυναίκες), καθώς και σε τεθωρακισμένα οχήματα.

Ενδεχομένως, θα έπρεπε να πούμε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν προσπαθεί απεγνωσμένα να αναχαιτίσει έναν ευρύτερο πόλεμο. Η Washington Post ανέφερε έτσι την Κυριακή – ότι ο Μπάιντεν ανέθεσε στο επιτελείο του να αποτρέψει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ των Ισραηλινών και της Χεζμπολάχ: «Αμερικανοί αξιωματούχοι φοβούνται ότι ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου θα δει την εντατικοποίηση των μαχών στο Λίβανο ως το κλειδί για την πολιτική του επιβίωση», υποστηρίζει η Washington Post.

Όμως, το ρεπορτάζ σαφώς αποτελεί προϊόν διαρροής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πράγμα που φαίνεται να ήταν μια εσκεμμένη κίνηση, και γι’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον δέοντα σκεπτικισμό.

Ο ισραηλινός υπουργός Ασφαλείας Gallant, ενώ δήλωσε αυτό το Σαββατοκύριακο ότι ο «προτιμώμενος τρόπος» των Ισραηλινών για τον τερματισμό των μαχών με τη Χεζμπολάχ είναι η διπλωματία, ωστόσο υπογράμμισε ότι πλησιάζει η στιγμή που η κλεψύδρα για την επίλυση του προβλήματος «θα αναστραφεί». «Πολεμάμε έναν άξονα, όχι έναν ενιαίο εχθρό», προειδοποίησε πριν από λίγες ημέρες ο Gallant.

Ίσως θα έπρεπε να γράφω ότι ο Μπάιντεν ενεργεί υπεύθυνα προσπαθώντας να αποτρέψει έναν ευρύτερο πόλεμο με τη Χεζμπολάχ, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι’ αυτό. Πρόσφατα είχαμε μια συρροή δολοφονιών: έναν ηγέτη της Χαμάς στη Βηρυτό, έναν πολύ υψηλόβαθμο Ιρανό αξιωματούχο στην κατοικία του λίγο έξω από τη Δαμασκό και τον Abu Takwa, τον επικεφαλής της Kataeb στη Βαγδάτη – μαζί με τη σφαγή αμάχων στο Kerman του Ιράν.[1]

Τι σύμπτωση σφαγών… Ο Al-Arouri και ο Mousawi ήταν σχεδόν σίγουρα ισραηλινές προκλήσεις, αλλά ο Abu Takwa σκοτώθηκε σκόπιμα από τους Αμερικανούς. Οι Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU) – μέρος των οποίων είναι η Kataeb – είναι επίσημη συνιστώσα των κρατικών δυνάμεων του Ιράκ. Αυτό συνάδει με την ανάσχεση του ευρύτερου πολέμου [που η WaPo ισχυρίζεται ότι επιθυμεί ο Μπάιντεν]; Θα μας πουν, βέβαια, ότι η Αμερική δεν μπορούσε να μείνει άπραγη ενώ οι επιθέσεις στις βάσεις της στο Ιράκ και τη Συρία συνεχίζονταν.

Οι επιθέσεις αυτές, ωστόσο, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, αλλά συνδέονται άμεσα με τη συνεχιζόμενη σφαγή αμάχων στη Γάζα. Τον περασμένο μήνα, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Μπάιντεν για τις πιθανότητες κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα: «Καμία», απάντησε ο Μπάιντεν, «Καμία πιθανότητα». Ο Μπάιντεν δεν έδειξε κανένα σημάδι υποχώρησης, γράφει ο Noah Lanard: «Απαιτήθηκε άλλος ένας μήνας και σχεδόν 8.000 ακόμη θάνατοι Παλαιστινίων για να επικρίνει ο Μπάιντεν το Ισραήλ με οποιοδήποτε τρόπο που να βγάζει κάποιο νόημα».

«Μεγάλο μέρος του θαυμασμού του Μπάιντεν προς το Ισραήλ είναι βαθιά προσωπικό. Όπως το έχουν θέσει οι υποστηρικτές του, ταυτίζεται με αυτό το έθνος στα kishkes του – ‘τα σωθικά του’. Αυτό φαίνεται στον ιδιαίτερα συναισθηματικό και γραφικό τρόπο με τον οποίο μίλησε για τα θύματα της επίθεσης της Χαμάς που σφαγιάστηκαν, δέχτηκαν σεξουαλική επίθεση και κρατήθηκαν όμηροι …»

“Ένας πρώην αξιωματούχος της κυβέρνησης Μπάιντεν μοιράζεται μαζί μου μια παρόμοια άποψη: «Ο Πρόεδρος δεν φαίνεται να αναγνωρίζει την ανθρωπιά όλων των μερών που επηρεάζονται από αυτή τη σύγκρουση», είπε το άτομο αυτό. «Έχει περιγράψει τα ισραηλινά δεινά με μεγάλη λεπτομέρεια, ενώ τα παλαιστινιακά δεινά μένουν ασαφή – αν αναφέρονται καθόλου».

«Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Μπάιντεν έχει δώσει προτεραιότητα στην παροχή στο Ισραήλ σε μεγάλο βαθμό ανεπιφύλακτης υποστήριξης και χώρου για να συνεχίσει να πολεμά, παρά την έντονη διεθνή αντίδραση».

Λοιπόν, ο Νετανιάχου (τον οποίο ο Μπάιντεν αντιπαθεί) αντιμετωπίζει δυσκολίες. Η ισραηλινή στρατηγική κατά της Χαμάς στη Γάζα ήταν μια ταπεινωτική αποτυχία: Η Χαμάς παραμένει γενικά ανέπαφη, ενώ οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν υποστεί σημαντικές απώλειες σε άνδρες (και γυναίκες), καθώς και σε τεθωρακισμένα οχήματα. Η στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ δεν είχε καμία λογική και κανέναν σαφή στόχο, εκτός από την εκδίκηση. Και άφησε τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας σε μια επιδεινούμενη ανθρωπιστική ρουφήχτρα.

Η ισραηλινή κυβέρνηση – και όχι μόνο ο Νετανιάχου – χρειάζεται έναν αντιπερισπασμό από αυτή την αποτυχία, στον απόηχο των πρόσφατων πισωγυρισμάτων: Οι διαπραγματεύσεις για τους ομήρους έχουν κολλήσει, υπάρχει η κατηγορία για γενοκτονία που δικάζεται από το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης, η καταψήφιση από το Ανώτατο Δικαστήριο [του Ισραήλ] της ανατροπής από το Κνεσέτ της δικαστικής “ρήτρας λογικής”, αλλά πάνω απ’ όλα, η Χαμάς παραμένει αήττητη, η Δυτική Όχθη βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και οι Ισραηλινοί δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στο βορρά, επειδή η Χεζμπολάχ την έχει καταστήσει ‘απαγορευμένη ζώνη’ για τους πρώην κατοίκους της.

Ο Μπάιντεν μάλλον ‘το πιάνει’ αυτό. Γνωρίζει επίσης ότι το τραύμα από όσα συνέβησαν στις 7 Οκτωβρίου μετατόπισε την ισραηλινή κοινωνία αποφασιστικά προς τα δεξιά. Τους έκανε να αμφιβάλλουν για τις πιο βασικές αρχές σχετικά με το αν είναι ασφαλείς στα σπίτια τους. Πολλοί στη Δεξιά και ορισμένοι στην Αριστερά είδαν την 7η Οκτωβρίου ως απόδειξη ότι η ειρήνη με τους Παλαιστίνιους είναι αδύνατη. Τα συναισθήματα έχουν σκοτεινιάσει και έχουν φτάσει σε αγχωτικά στρώματα υπαρξιακού φόβου. ‘Έκαναν έφοδο από τη Γάζα για να μας σκοτώσουν’, ‘η Γάζα πρέπει να εκμηδενιστεί‘ είναι μια συνηθισμένη αντίδραση.

Με λίγα λόγια, οι Ισραηλινοί – όχι μόνο ο Νετανιάχου – λαχταρούν την κάθαρση της στρατιωτικής νίκης. Ο Μπάιντεν θα είναι επιφυλακτικός απέναντι στον πόλεμο με το Ιράν, αλλά μήπως αυτός και οι άλλες μιλιταριστικές φατρίες των ΗΠΑ φρενάρουν πραγματικά τους Ισραηλινούς; Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας ο γερουσιαστής Lindsay Graham συναντήθηκε με τον Νετανιάχου. Τι μήνυμα μετέφερε και για λογαριασμό ποιου;

Η Washington Post λέει ότι ο Λευκός Οίκος προσπαθεί απεγνωσμένα να αποτρέψει τον πόλεμο με τη Χεζμπολάχ, ωστόσο μήπως αυτή η διαρροή στην πραγματικότητα αποσκοπούσε περισσότερο στον εμβολιασμό της αμερικανικής κυβέρνησης από τις συνέπειες μιας επερχόμενης σύγκρουσης με τη Χεζμπολάχ;

Πολλοί θεωρούν ότι ο ευρύτερος πόλεμος είναι αναπόφευκτος – το θέμα είναι μόνο το ‘πότε’. Αλλά κανείς δεν θέλει να θεωρηθεί υπεύθυνος ως η πλευρά που τον πυροδότησε. Σίγουρα, μια ‘αφήγηση αυτοσυγκράτησης’ ταιριάζει με τις εκλογικές ανάγκες των ΗΠΑ. Αλλά επίσης ούτε η Χεζμπολάχ ούτε το Ιράν επιθυμούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για το ξέσπασμά του.

Προς το παρόν, η έναρξη του επόμενου σταδίου μοιάζει με το παιδικό παιχνίδι ‘δώσε το πακέτο’ – κανείς δεν θέλει να βρίσκεται στα χέρια του όταν σταματήσει η μουσική. Ποιος έχει λοιπόν την περισσότερη ‘στρατηγική υπομονή’; Ασφαλώς, όχι ο Νετανιάχου και ούτε το πυρετικό ‘Ισραήλ’.

«Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που έδωσε ο Μπάιντεν ενώ διεκδικούσε την προεδρία, απέρριψε την πρόταση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναπτύξουν μια πιο ουδέτερη στάση απέναντι στο Ισραήλ. «Στα 34 χρόνια της καριέρας μου, δεν απομακρύνθηκα ποτέ από την άποψη ότι η μόνες φορές που σημειώθηκε ποτέ πρόοδος στη Μέση Ανατολή ήταν όταν τα αραβικά έθνη αντιλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει σχισμή που να επιτρέπει να περάσει το φως της ημέρας ανάμεσα σε εμάς και το Ισραήλ». [ΣΗΜ. Δηλ. όταν οι Άραβες καταλάβαιναν ότι ΗΠΑ και Ισραήλ είναι αδιάρρηκτα ενωμένες]».

Με άλλα λόγια – ο Noah Lanard παραπέμπει στον καθηγητή Rashid Khalidi που υπογραμμίζει – «μόνο όταν οι Άραβες καταλάβουν ότι είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν ό,τι [ψίχουλα] είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν οι Ισραηλινοί, τότε μόνο θα υπάρξει ειρήνη». Ο καθηγητής Khalidi συνέχισε: “Νομίζω ότι αυτό αντιπροσωπεύει αρκετά τη θέση του [Biden] μέχρι σήμερα. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει την αίσθηση ότι σε αυτή την τοποθέτηση υπάρχει και η άλλη όψη”.

Πηγή: Al Mayadeen English

Μετάφραση: Κ. Μηλολιδάκης

[1] Στην αρχική φωτογραφία οι τρεις πρόσφατα δολοφονημένοι στρατιωτικοί ηγέτες: Ο Παλαιστίνιος Al-Arouri της Χαμάς, ο Ιρανός στρατηγός Mousawi και ο στρατιωτικός ηγέτης της Ιρακινής εθνοφρουράς Kataeb, Abu Takwa. Η σύνθεση της φωτογραφίας από τον Hadi Dbouk

Το Ισραήλ εκβιάζει τις ΗΠΑ καθώς ετοιμάζεται «να αλλάξει θεμελιωδώς τα σύνορα με τον Λίβανο»—Προειδοποιήσεις της Washington Post

Όπως φαίνεται, το Ισραήλ, προκειμένου να υλοποιήσει τα σχέδιά του για το “Μεγάλο Ισραήλ”, είναι αποφασισμένο να ανοίξει δεύτερο μέτωπο προς Λίβανο στην προσπάθειά του να επεκταθεί έως τον ποταμό Λιτάνι. Η ιδέα είναι ότι καθώς θα κινδυνεύει με στρατιωτική συντριβή (ας θυμηθούμε τι συνέβη το 2006) οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να επέμβουν στο πλευρό του και με την πλάτη των Αμερικανών θα πετύχει να υλοποιήσει τα σχέδιά του. Κατά τούτο το Ισραήλ συμπίπτει απολύτως με το άλλο κράτος μαριονέτα των ΗΠΑ, την ελεγχόμενη από το καθεστώς του Κιέβου Ουκρανία, η οποία κάνει ό,τι μπορεί για να σύρει το ΝΑΤΟ άμεσα στον πόλεμο.

Το Ισραήλ δεν θεωρεί ότι ‘ρισκάρει’ στην άσκηση αυτού του εκβιασμού προς τις ΗΠΑ (καθώς περί εκβιασμού πρόκειται) επειδή θεωρεί ως βέβαιο το αποτέλεσμα μετά την άσκησή του. Δηλαδή πιστεύει ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν άλλο δρόμο από το να παρέμβουν αν φοβηθούν ότι η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφή για τους σιωνιστές. Όμως, στην πραγματικότητα το στοίχημα αυτό είναι μετέωρο επειδή μπορεί να λειτουργήσουν πολλοί απρόβλεπτοι παράγοντες. Εδώ ισχύει η γνωστή παροιμία ότι όποιος παίζει με τη φωτιά μπορεί να καεί.

Οι αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες βλέπουν αυτές τις κινήσεις και δεν αισθάνονται ευτυχείς, αλλά με την παράλυση της Αμερικανικής Διοίκησης από αντίρροπες δυνάμεις, την οποία παρακολουθούμε μέσα από τις ανοικτές διαμαρτυρίες των αμερικανών διπλωματών και τις προειδοποιήσεις των στρατιωτικών υπηρεσιών αφενός αλλά και την ανοιχτή συμπόρευση της κυβέρνησης του προέδρου Μπάιντεν με τους τυχοδιωκτισμούς και τις εθνοκαθάρσεις του Ισραήλ αφετέρου, οι συνθήκες ευνοούν, έστω φαινομενικά, τον νέο τυχοδιωκτισμό του κράτους-απαρτχάιντ. Ας θυμηθούμε ότι δεν είναι πολύς καιρός που ο ημι-ξεμωραμένος αμερικανός πρόεδρος δήλωνε ότι αυτός ανέκαθεν ήταν σιωνιστής ακολουθώντας το παράδειγμα αντίστοιχων προηγούμενων δηλώσεων του υπουργού εξωτερικών Μπλίνκεν. Συμπερασματικά, οι εξελίξεις είναι εντελώς ρευστές.

Χθες Κυριακή 7 Ιανουαρίου, είχαμε μια παρέμβαση από την Washington Post, τον ένα από τους δύο βασικούς εκφραστές του ‘βαθέως κράτους’ των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την εφημερίδα, μια μυστική αξιολόγηση από την Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών (Defense Intelligence Agency – DIA) της Ουάσιγκτον διαπίστωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις θα ήταν «δύσκολο να επιτύχουν» σε έναν διμέτωπο πόλεμο εναντίον της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Κατά την WaPo, ήδη ανώτατοι απεσταλμένοι του Μπάιντεν οργώνουν τη Μ. Ανατολή με στόχο να αποτραπεί η έναρξη πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ.

Σήμερα Δευτέρα 8 Ιανουαρίου ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Μπλίνκεν καταφθάνει στο Ισραήλ

Οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) έχουν εμπλακεί σε ανταλλαγές πυρών με τους μαχητές της Χεζμπολάχ από την έναρξη του πολέμου με τη Χαμάς τον Οκτώβριο. Όμως η δολοφονία από το Ισραήλ ενός ανώτερου ηγέτη της Χαμάς στη Βηρυτό λίγες ημέρες νωρίτερα, οδήγησε σε αντίποινα της Χεζμπολάχ η οποία σφυροκόπησε με πυραύλους μια βάση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών το Σάββατο 6 Ιανουαρίου. Αυτά τα γεγονότα θεωρούνται σοβαρή κλιμάκωση στη σύγκρουση Χεζμπολάχ-Ισραήλ.

Συγκεκριμένα, συναγερμοί για εισερχόμενους πυραύλους ακούστηκαν το Σάββατο σε όλο το βόρειο Ισραήλ, καθώς δεκάδες πύραυλοι έπληξαν τη βάση στην κορυφή του όρους Μερόν, την υψηλότερη κορυφή στο ισραηλινό έδαφος εκτός των υψωμάτων του Γκολάν. Η βάση έχει εξαιρετική στρατιωτική σημασία καθώς φιλοξενεί σταθμό ραντάρ και συσκευές επιτήρησης που χρησιμοποιούνται για την καθοδήγηση ισραηλινών πολεμικών αεροσκαφών πάνω από τον Λίβανο και τμήματα της Συρίας και για την υποκλοπή επικοινωνιών και από τις δύο χώρες.

«Στο πλαίσιο της αρχικής απάντησης στο έγκλημα της δολοφονίας του σπουδαίου ηγέτη Σέιχ Σάλεχ αλ-Αρούρι… η Ισλαμική Αντίσταση στόχευσε τη βάση εναέριου ελέγχου του Μερόν με 62 πυραύλους διαφόρων τύπων», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η Χεζμπολάχ, η οποία περιέγραψε τη βάση Μερόν ως «το μοναδικό κέντρο διοίκησης, παρακολούθησης και αεροπορικού ελέγχου στο βόρειο τμήμα της σφετεριστικής οντότητας [Ισραήλ]», χωρίς το οποίο το Ισραήλ δεν έχει «καμία βιώσιμη εναλλακτική λύση» [στην καθοδήγηση των επιθέσεων κατά Λιβάνου και Συρίας].

 

*          *          *

Ενώ ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει υποσχεθεί να κάνει μια «θεμελιώδη αλλαγή» στην κατάσταση ασφαλείας κατά μήκος των λιβανικών συνόρων, Αμερικανοί αξιωματούχοι τον έχουν προειδοποιήσει κατ’ ιδίαν να μην ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο, ανέφερε η Washington Post.

«Αν το έκανε, μια νέα απόρρητη αξιολόγηση από την Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών (DIA) διαπίστωσε ότι θα είναι δύσκολο για τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) να έχουν επιτυχία, επειδή τα στρατιωτικά μέσα και οι πόροι τους θα ήταν πολύ αραιά κατανεμημένα, δεδομένης της σύγκρουσης στη Γάζα», αναφέρει η WaPo επικαλούμενη δύο ανώνυμους αξιωματούχους και μια απόρρητη έκθεση της DIA.

Πολλοί Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν στην Washington Post ότι φοβούνται ότι ο Νετανιάχου μπορεί να επιτεθεί στη Χεζμπολάχ προκειμένου να σώσει την πολιτική του καριέρα. Ο Ισραηλινός ηγέτης αντιμετώπιζε εκτεταμένες διαμαρτυρίες πριν από την έναρξη του πολέμου και επικρίθηκε στη συνέχεια επειδή δεν πρόλαβε την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, η οποία άφησε πίσω της περίπου 1.200 νεκρούς Ισραηλινούς.

«Μια σύγκρουση πλήρους κλίμακας μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου θα ξεπερνούσε την αιματοχυσία του πολέμου Ισραήλ-Λιβάνου το 2006, λόγω του σημαντικά μεγαλύτερου οπλοστασίου της Χεζμπολάχ σε όπλα μεγάλου βεληνεκούς και ακριβείας», ανέφερε η εφημερίδα, επικαλούμενη αξιωματούχους που προειδοποίησαν επίσης ότι η μαχητική οργάνωση θα μπορούσε να εξαπολύσει πυραυλικές επιθέσεις σε ισραηλινά πετροχημικά εργοστάσια και πυρηνικούς αντιδραστήρες.

Σε μήνυμα που αναρτήθηκε στον λογαριασμό Χ (πρώην Twitter) του Νετανιάχου μετά τη συνάντησή του με τον ειδικό προεδρικό απεσταλμένο των ΗΠΑ Amos Hochstein στο Τελ Αβίβ την Πέμπτη, επαναλαμβάνεται ότι το Ισραήλ «έχει δεσμευτεί να επιφέρει μια θεμελιώδη αλλαγή στα σύνορά του με τον Λίβανο».

Ο Νετανιάχου φόρεσε το κράνος του και ετοιμάζεται να εκστρατεύσει για το «Μεγάλο Ισραήλ».

Ήδη ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Νασράλα, προειδοποίησε: «Εάν ο εχθρός σκέφτεται να διεξάγει πόλεμο εναντίον του Λιβάνου, τότε οι μάχες μας θα είναι χωρίς οροφή, χωρίς όρια, χωρίς κανόνες. Και ξέρουν τι εννοώ», δήλωσε ο Νασράλα. «Δεν φοβόμαστε τον πόλεμο. Δεν τον φοβόμαστε. Δεν είμαστε διστακτικοί».

Σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου την Κυριακή, ο Νετανιάχου δήλωσε ότι «εθνικός στόχος» του κράτους του είναι η προστασία των πολιτών του. «Προτείνω στη Χεζμπολάχ να μάθει αυτό που έχει ήδη μάθει η Χαμάς τους τελευταίους μήνες: κανένας τρομοκράτης δεν έχει ανοσία», πρόσθεσε.

«Είμαστε αποφασισμένοι να προστατεύσουμε τους πολίτες μας και να επιστρέψουμε τους κατοίκους του βορρά με ασφάλεια στα σπίτια τους. Αυτός είναι ένας εθνικός στόχος που μοιραζόμαστε όλοι και ενεργούμε υπεύθυνα για να τον πετύχουμε. Αν μπορούμε, θα το κάνουμε με διπλωματικά μέσα, και αν όχι, θα δράσουμε με άλλους τρόπους».

Στην ομιλία του την Κυριακή, ο Νετανιάχου υποσχέθηκε να συνεχίσει να μάχεται, καθώς «ο πόλεμος δεν πρέπει να σταματήσει μέχρι να ολοκληρώσουμε όλους τους στόχους του – την εξάλειψη της Χαμάς, την επιστροφή όλων των ομήρων μας και την υπόσχεση ότι η Γάζα δεν θα αποτελεί πλέον απειλή για το Ισραήλ».

Τόνισε ότι το μήνυμά του απευθύνεται «τόσο στους εχθρούς όσο και στους φίλους μας», απορρίπτοντας έτσι έμμεσα τις αντιρρήσεις του στενότερου συμμάχου του Ισραήλ—των ΗΠΑ—για τη συνεχιζόμενη κλιμάκωση. Με την ευκαιρία να προσθέσουμε ότι ανησυχίες έχει εκφράσει και ο ‘σπινθηροβόλος’ Μπορέλ της ΕΕ—αλλά ποιος τον λογαριάζει αυτόν;—λέγοντας ότι «κανείς δεν θα κερδίσει» αν το Ισραήλ και ο Λίβανος παρασυρθούν σε ανοιχτή σύγκρουση.

Με τον Νετανιάχου να ετοιμάζεται να δώσει ‘τα ρέστα του’ οι ΗΠΑ, που κατά τον Μπάιντεν αποτελούν το «ουσιώδες» κράτος της υφηλίου και κατά την υπουργό οικονομικών Γέλεν μπορούν άνετα να πολεμήσουν ευθέως σε δύο και τρία μέτωπα (λέγε με Ρωσία, Κίνα και Ιράν), βλέπουν τον όλεθρο να πλησιάζει όπως το ζώο που τυφλωμένο από τα φώτα σε μια λεωφόρο, ακινητοποιημένο, περιμένει το αναπόφευκτο.

Ο Μπάιντεν υποστηρίζει τον πόλεμο του Ισραήλ για την εξάλειψη της Γάζας

Εν μέσω “απόλυτης σφαγής” στη Γάζα, ο Λευκός Οίκος επιμένει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει έναν “νόμιμο στόχο”.

Η προσωρινή εκεχειρία μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς έχει επιβραδύνει την επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και έχει αρχίσει να απελευθερώνει αμάχους που κρατούνται αιχμάλωτοι και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει καταστήσει σαφές ότι θα υποστηρίξει τη συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ όταν λήξει επίσημα η παύση – προς το παρόν, ήδη από την Τρίτη. Ο δεδηλωμένος στόχος του Ισραήλ “να προσπαθήσει να εξαλείψει τη Χαμάς”, δήλωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν την Παρασκευή, “είναι ο νόμιμος στόχος… και δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει”.

Εγκρίνοντας την επόμενη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ, ο Λευκός Οίκος αναγνωρίζει ότι η σύντομη ανάπαυλα θέτει μια νέα πρόκληση. Σύμφωνα με το Politico, “υπήρχε κάποια ανησυχία στην κυβέρνηση για μια ακούσια συνέπεια της παύσης: ότι θα επέτρεπε στους δημοσιογράφους ευρύτερη πρόσβαση στη Γάζα και την ευκαιρία να φωτίσουν περαιτέρω την καταστροφή εκεί και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ”.

Η ανησυχία της ομάδας Μπάιντεν είναι κατανοητή: η καταστροφή που υποστήριξαν στη Γάζα δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία.

Ο κορυφαίος αξιωματούχος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την παροχή βοήθειας, ο Μάρτιν Γκρίφιθ, περιγράφει τη Γάζα ως τη “χειρότερη κρίση” που έχει δει ποτέ. “Δεν νομίζω ότι έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο”, σημείωσε ο Γκρίφιθ. “Είναι μια πλήρης και απόλυτη σφαγή”. Ο πρώην ανώτερος αναλυτής του Πενταγώνου Marc Garlasco περιγράφει ομοίως ως Γάζα “πέρα από οτιδήποτε έχω δει στην καριέρα μου”. Με τόσες πολλές μεγάλες βόμβες να πλήττουν μια μικρή και πυκνοκατοικημένη περιοχή, ένα ιστορικό προηγούμενο θα μπορούσε να βρεθεί μόνο “πίσω στο Βιετνάμ ή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο”, λέει ο Garlasco. Όπως σημειώνουν οι New York Times, αφού διέταξε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη βόρεια Γάζα για να βρουν υποτιθέμενο καταφύγιο στο νότο, “το Ισραήλ συνέχισε να πραγματοποιεί αεροπορικές επιδρομές σε όλο το νότο με μεγάλα πυρομαχικά: Βόμβες των 1.000 έως 2.000 λιβρών”.

Η κλίμακα της συνενοχής των ΗΠΑ στη σφαγή μεγαλώνει κάθε μέρα που περνάει. Εκτός από την παροχή οπλισμού και διπλωματικής κάλυψης, οι ΗΠΑ έχουν δώσει στο Ισραήλ τις συντεταγμένες GPS ιατρικών εγκαταστάσεων και ανθρωπιστικών ομάδων που οι ισραηλινές δυνάμεις κατέληξαν να βομβαρδίζουν, σύμφωνα με το Politico. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι αυτά τα δεδομένα θέσης μοιράστηκαν για να βοηθήσουν το Ισραήλ να αποφύγει να χτυπήσει αυτές τις τοποθεσίες- αντίθετα, φαίνεται ότι το Ισραήλ τις είδε ως στόχους. Αξιωματούχοι ανθρωπιστικής βοήθειας αναφέρουν επίσης ότι το Ισραήλ εγκαταλείπει τις πρακτικές μείωσης των συγκρούσεων που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως για την προστασία των ανθρωπιστικών ομάδων. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Μπάιντεν χαλαρώνει τους ήδη χαλαρούς ελέγχους για τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, σύμφωνα με το The Intercept.

Υπό την ισραηλινοαμερικανική επίθεση, ο επίσημος αριθμός των Παλαιστινίων νεκρών στη Γάζα είναι αναμφίβολα σημαντικά υποεκτιμημένος. Η καταγραφή όλων των θυμάτων έχει καταστεί αδύνατη και ένας άγνωστος αριθμός θυμάτων είναι θαμμένος κάτω από τα χαλάσματα. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, εκτιμάται ότι το 67% των νεκρών στη Γάζα είναι γυναίκες και παιδιά. Σε λιγότερο από δύο μήνες, ο απολογισμός αυτός είναι ήδη υπερδιπλάσιος από τον αριθμό των γυναικών και των παιδιών που σκοτώθηκαν μέσα στην Ουκρανία στα σχεδόν δύο χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται επίσης δεκάδες Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι τώρα σιώπησαν μόνιμα από το να φωτίσουν τον αποδεκατισμό της γης τους από το Ισραήλ.

Εξορθολογίζοντας τη συνεχιζόμενη υποστήριξή του στην ισραηλινή επιθετικότητα, ο Μπάιντεν επανέλαβε τον ισχυρισμό της κυβέρνησης Νετανιάχου ότι οι επιθέσεις της ανάγκασαν τη Χαμάς να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των αιχμαλώτων. “Δεν εμπιστεύομαι τη Χαμάς να κάνει τίποτα σωστό”, δήλωσε ο Μπάιντεν στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των διακοπών του για την Ημέρα των Ευχαριστιών. “Το μόνο που εμπιστεύομαι είναι ότι η Χαμάς ανταποκρίνεται όταν υπάρχει πίεση”.

Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Όπως σημειώνει ο Mohammad Alsaafin, οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι – και ένας άγνωστος αριθμός Ισραηλινών και άλλων ξένων αιχμαλώτων – που σκοτώθηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς “δεν έπρεπε να πεθάνουν – όχι μόνο επειδή το Ισραήλ θα μπορούσε να απέχει από τη στόχευση αμάχων, κάτι που αρνήθηκε σαφώς να κάνει, αλλά επειδή το περίγραμμα της συμφωνίας που ανακοινώθηκε την Τετάρτη ήταν στο τραπέζι εδώ και εβδομάδες”.

Στις 26 Οκτωβρίου, ο αξιωματούχος της Χαμάς Αλί Μπαράκε έθεσε τους όρους μιας προτεινόμενης ανταλλαγής ομήρων, παρόμοιους με αυτούς που επιτεύχθηκαν αυτή την εβδομάδα. “Είμαστε έτοιμοι να τους αφήσουμε όλους να φύγουν”, δήλωσε ο Barakeh στην Washington Post. Την ίδια ημέρα, ο ανώτερος διαπραγματευτής του Κατάρ Mohmmed al Khulaifi δήλωσε ότι πίστευε ότι “όλοι οι άμαχοι όμηροι” θα μπορούσαν να απελευθερωθούν αν το Ισραήλ σταματούσε τους βομβαρδισμούς του στη Γάζα.

Αντί να συμμετάσχει σε αυτά τα ανοίγματα, το Ισραήλ εξαπέλυσε χερσαία εισβολή την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με Δυτικούς και Άραβες αξιωματούχους που ερωτήθηκαν από τους New York Times, η χερσαία εισβολή του Ισραήλ στις 27 Οκτωβρίου ματαίωσε την απελευθέρωση έως και 50 αιχμαλώτων με αντάλλαγμα την παύση των βομβαρδισμών. Οι συνομιλίες “παρακωλύθηκαν” επιπλέον από την απόφαση του Ισραήλ να αποκόψει το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της Γάζας, γεγονός που σήμαινε ότι οι αξιωματούχοι του Κατάρ και η Χαμάς “δυσκολεύονταν να έρθουν σε γρήγορη και συνεπή επαφή”. Ένα άλλο εμπόδιο ήταν η αρχική άρνηση του Ισραήλ στην απαίτηση της Χαμάς να απελευθερωθούν από τις ισραηλινές φυλακές “οι γυναίκες και οι ανήλικοι Παλαιστίνιοι που κρατούνται χωρίς κατηγορίες” – οι αιχμάλωτοι για τους οποίους το δυτικό κοινό υποτίθεται ότι δεν ενδιαφέρεται.

Αφού υπονόμευσε μια συμφωνία για τους ομήρους με την χερσαία εισβολή του στη Γάζα, το Ισραήλ ματαίωσε μια άλλη ευκαιρία με την επίθεση της περασμένης εβδομάδας στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα. Στις 14 Νοεμβρίου, το Ισραήλ μετέφερε την αποδοχή μιας παρόμοιας προσφοράς στη Χαμάς. Αλλά ώρες αργότερα, αφού οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στο Al-Shifa, η Χαμάς ξεκαθάρισε ότι “[η] συμφωνία ακυρώθηκε”, σύμφωνα με τους Times. “Φαινόταν προς το τέλος εκείνης της ημέρας … ότι πλησιάζαμε και [τότε] όλα σταμάτησαν”, δήλωσε ανώτερος Αμερικανός αξιωματούχος στην Washington Post. Σύμφωνα με μια πηγή που γνωρίζει τις συνομιλίες, η Χαμάς “ανησυχούσε για τις εκκενώσεις ασθενών, συμπεριλαμβανομένων των πρόωρων μωρών, και τις επιθέσεις σε άλλα νοσοκομεία”.

Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατιωτικό ανταποκριτή Amos Harel της Haaretz, η απόφαση του Ισραήλ να αποδεχθεί μια συμφωνία αυτή την εβδομάδα προήλθε “όχι μόνο… από τους όρους της συμφωνίας”, οι οποίοι “βελτιώθηκαν κάπως”, αλλά από μια πιο σημαντική επιταγή: τη διατήρηση της επίθεσης στη Γάζα μακροπρόθεσμα. Το ισραηλινό “κατεστημένο ασφαλείας”, γράφει ο Harel, έχει αναπτύξει την “κατανόηση ότι η κατακραυγή των οικογενειών των ομήρων προκαλεί ευρεία δημόσια υποστήριξη και ότι θα είναι δύσκολο να συνεχιστεί ένας χερσαίος ελιγμός στη νότια Λωρίδα της Γάζας, εάν αυξηθεί η οργή της κοινής γνώμης για αυτό που θα εκληφθεί ως εγκατάλειψη γυναικών και παιδιών”.

Με άλλα λόγια, για να συνεχίσει να σκοτώνει τις Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά που είναι εγκλωβισμένα στη Γάζα, το Ισραήλ αποφάσισε ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει να εγκαταλείπει τις Ισραηλινές γυναίκες και τα παιδιά που κρατούνται όμηροι στη Γάζα.

Η απόφαση του Ισραήλ να δώσει προτεραιότητα στην επίθεση κατά της Αλ-Σίφα εις βάρος της συμφωνίας για τους ομήρους δικαιολογήθηκε με το σκεπτικό ότι η Χαμάς λειτουργούσε ένα υπόγειο “κέντρο διοίκησης και ελέγχου”, το οποίο ένας Ισραηλινός αξιωματούχος περιέγραψε ως το “κύριο κέντρο της δραστηριότητας της Χαμάς”. Η ισραηλινή κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα ένα τρισδιάστατο βίντεο κινουμένων σχεδίων που ισχυρίζεται ότι δείχνει τις υποτιθέμενες λειτουργίες του κεντρικού γραφείου της Χαμάς κάτω από την Αλ-Σίφα. Σε μια παραδοχή που υποβαθμίστηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ο ισραηλινός στρατός αναγνώρισε σιωπηλά ότι το βίντεο “ήταν μια υποθετική απεικόνιση” και “όχι μια πραγματική απεικόνιση του τι υπήρχε κάτω από το νοσοκομείο”, ανέφερε η Wall Street Journal.

Ανώνυμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσέδωσαν αξιοπιστία στους ισχυρισμούς του Ισραήλ, λέγοντας στους New York Times ότι “είναι βέβαιοι ότι η Χαμάς έχει χρησιμοποιήσει δίκτυα τούνελ κάτω από νοσοκομεία, ιδίως το Al Shifa, για χώρους διοίκησης και ελέγχου καθώς και για αποθήκευση όπλων”. Είναι ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν χρησιμοποίησε διαφορετική διατύπωση από τους Ισραηλινούς ομολόγους της, αναφερόμενη στο Al-Shifa ως χώρο φιλοξενίας “ενός κόμβου διοίκησης και ελέγχου” και όχι ως “κέντρο”.

Από τότε που κατέλαβε το Al-Shifa, συνέλαβε γιατρούς – συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή Mohammad Abu Salmiya – και έδιωξε χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων πρόωρων μωρών, το Ισραήλ απέτυχε να πείσει ακόμη και αξιόπιστους ρεπόρτερς των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης για τον αρχικό του ισχυρισμό. Σήραγγες ανακαλύφθηκαν κάτω από το νοσοκομείο, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη, δεδομένης της παραδοχής των ίδιων των Ισραηλινών αξιωματούχων ότι τις έχτισαν πριν από σαράντα χρόνια. Και όπως σημειώνει ο Gareth Porter, ένα παραγνωρισμένο ρεπορτάζ στην Jerusalem Post μία ημέρα πριν από την επίθεση στο Al-Shifa αποκάλυψε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν ήδη ανακαλύψει μια υπόγεια εγκατάσταση διοίκησης της Χαμάς μίλια μακριά.

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης που έχουν παπαγαλίσει τις ισραηλινές δικαιολογίες για τον πόλεμο στη Γάζα και τις επιθέσεις σε μη στρατιωτικούς στόχους όπως η Αλ-Σίφα, έχουν επίσης επιλέξει να υποβαθμίσουν ή να αγνοήσουν τις δηλώσεις των ισραηλινών αξιωματούχων που καθιστούν σαφή μια ξεκάθαρη πρόθεση γενοκτονίας. Αυτές περιλαμβάνουν παραδοχές ότι το Ισραήλ “δίνει έμφαση στις ζημιές και όχι στην ακρίβεια”, ότι “η Γάζα θα μετατραπεί τελικά σε μια πόλη από σκηνές” και ότι “το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να μετατρέψει τη Γάζα σε ένα μέρος που είναι προσωρινά ή μόνιμα ακατάλληλο για ζωή”.

Καταστρέφοντας τα σπίτια της Γάζας, το νοσοκομείο, τα σχολεία και κάθε άλλη πτυχή της ζωής των Παλαιστινίων πολιτών, το Ισραήλ ακολουθεί τους ανοιχτά διακηρυγμένους στόχους του, και τους μακροχρόνιους στόχους του. Ο σημερινός ισραηλινός πόλεμος κατά της Γάζας είναι αναμφισβήτητα η πιο βάρβαρη φάση αυτού που ο αείμνηστος ισραηλινός κοινωνιολόγος Baruch Kimmerling ονόμασε “εκστρατεία πολιτικής δολοφονίας” μετά το 1948. Ο Kimmerling την όρισε ως μια “διαδικασία που έχει ως απώτερο στόχο τη διάλυση της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού ως νόμιμης, ανεξάρτητης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας”, συμπεριλαμβανομένης, όπως προειδοποίησε, “της σταδιακής εθνοκάθαρσής του, μερικής ή πλήρους, από τη Γη του Ισραήλ ή την ιστορική Παλαιστίνη”.

Όπως το μακελειό στη Γάζα καθιστά σαφές, αυτή είναι η “νόμιμη” ισραηλινή εκστρατεία που η κυβέρνηση Μπάιντεν συνεχίζει να υποστηρίζει στο όνομα της προσπάθειας να “εξαλειφθεί η Χαμάς”.

Πηγή: aaronmate.net

Μετάφραση: antapocrisis

Για ποιο λόγο η γενίκευση του πολέμου στη Μ. Ανατολή αποτελεί πλέον επιδίωξη του Ισραήλ

Στο άρθρο που ακολουθεί ο γνωστός αναλυτής σε θέματα της Μ. Ανατολής Alastair Crooke αναδεικνύει τον στόχο της Ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης στη Γάζα, ο οποίος δεν είναι η ήττα της Χαμάς–πράγμα αμφίβολο αν θα μπορέσει το Ισραήλ να το επιτύχει με την τρέχουσα στρατηγική ανάπτυξης των δυνάμεών του–αλλά η μαζική εκδίωξη του άμαχου πληθυσμού, μια δεύτερη Νάκμπα[1] δηλαδή, η οποία στοχεύει στην ίδρυση του “Μεγάλου Ισραήλ” της Βίβλου, το οποίο θα εκτείνεται από τον Ν. Λίβανο (συμπεριλαμβανομένου) μέχρι το Σινά με την πλήρη εξάλειψη του Παλαιστινιακού στοιχείου.

Κατά τον Crooke, τέτοιου τύπου μεσσιανικές και εσχατολογικές δοξασίες κυριαρχούν πλέον στο Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αλλά και στην Ισραηλινή κοινή γνώμη. Όμως, ο χρόνος είναι λίγος για την πραγματοποίηση αυτών των Ισραηλινών σχεδίων λόγω αφενός της διεθνούς κατακραυγής όσο και του προεκλογικού αμερικανικού τοπίου.

Εξ αιτίας της αδυναμίας να πραγματοποιηθεί αυτό το σχέδιο μέσα στον διαθέσιμο ωφέλιμο χρόνο, κατά τον Crooke, προκύπτει η επείγουσα ανάγκη να τραβηχτεί η  Χεζμπολάχ στη σύγκρουση και ίσως και το Ιράν, ώστε η κλιμάκωσή της να καταστεί αναπόφευκτη. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η επέμβαση των ΗΠΑ στη συνέχεια θα καταστεί αναπόφευκτη, βοηθώντας έτσι το Ισραήλ στην υλοποίηση της ‘μεγάλης εικόνας’.

Το “Δόγμα Νάκμπα” του Ισραήλ

 

Καθώς το “Ισραήλ” στρέφεται προς το “Μεγάλο Ισραήλ” της Βίβλου, ο ισλαμικός κόσμος εμφανίζεται όλο και πιο ασυμβίβαστος.


Καθώς επικρατεί το “Δόγμα Νάκμπα” τόσο οι συνθήκες που θα ευνοούσαν την
απελευθέρωση των ομήρων (που η Χαμάς συνδέει με μακροχρόνια εκεχειρία
καθώς και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας) ξεθωριάζουν.  

“Στην πραγματικότητα, τώρα ξεδιπλώνουμε τη Νάκμπα της Γάζας”, λέει ο Avi Dichter, “Ισραηλινός” υπουργός Γεωργίας και πρώην επικεφαλής της Shin Bet[2]. Το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο έχει ενημερωθεί ότι έως και 1.700.000 κάτοικοι της Γάζας (σε συνολικό πληθυσμό 2,2 εκατομμυρίων) δεν είναι πλέον σε θέση να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή έχουν “εκτοπιστεί”, είτε επειδή τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί/πληγεί.

Για να προβάλλεται η εικόνα του ισραηλινού στρατού ως “ορμητικού” στην επιχείρησή του για την εξάλειψη της Χαμάς, πάντως, βλέπουμε πολλά βίντεο με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού γύρω από την πόλη της Γάζας – αλλά σε αντίθεση, παρατηρούμε εντυπωσιακά λίγες εικόνες με στρατιώτες της IOF[3] να περιπολούν πεζοί – είτε αυτό συμβαίνει για να προστατεύουν τα άρματα μάχης, τα οποία δέχονται πυρά ελεύθερων σκοπευτών ή RPG[4], είτε (όπως υποψιάζονται πολλοί σχολιαστές) από φόβο για ισραηλινές απώλειες.

Προφανώς, το “Ισραήλ”[5] παραμένει στα τεθωρακισμένα του, αν και δέχεται τακτικές απώλειες των οχημάτων του από ‘αστραπιαίες’ επιθέσεις μικρών ομάδων μαχητών της Χαμάς που εμφανίζονται ξαφνικά από κρυφές σήραγγες για να καταστρέψουν τα οχήματα – πριν εξαφανιστούν και πάλι υπόγεια.

Η IOF έχει εισέλθει στην πόλη της Γάζας, προχωρώντας μερικά χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια του μήνα, αλλά δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα κανένα σοβαρό στοιχείο ότι έχει συναντήσει τις δυνάμεις της Χαμάς, ούτε ότι έχει εξουδετερώσει έναν αξιοσημείωτο αριθμό από αυτές. Γιατί;

Με απλά λόγια, οι Ισραηλινοί πολεμούν ακολουθώντας ένα συμβατικό μοντέλο πολέμου (μια τεθωρακισμένη “γροθιά” που προχωράει μπροστά υπό μαζική αεροπορική υποστήριξη). Όμως η αντίφαση σε αυτό το μοντέλο είναι ολοφάνερη: ο λεγόμενος “εχθρός” στο έδαφος είναι απλά άμαχοι, οι οποίοι πεθαίνουν σε τρομακτικό αριθμό, ενώ οι δυνάμεις της Χαμάς παραμένουν άθικτες, βαθιά κάτω από το έδαφος. Εκεί, επίσης, βρίσκεται η υποδομή της Χαμάς.

Οι αντιφάσεις που ενυπάρχουν σε αυτή την προσέγγιση έχουν τις ρίζες τους στην εξέλιξη της IOF κατά τη διάρκεια δεκαετιών ώστε να γίνει μια οιονεί αποικιακή αστυνομική δύναμη, που έχει συνηθίσει να αστυνομεύει την κατοχή μέσω των δίδυμων πτυχών της χρήσης μαζικής ισχύος και της απόλυτης προστασίας [αυτής] της ισχύος. Δεν είναι μυστικό ότι η IOF φοβάται να εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα με μονάδες της Χαμάς στο σύμπλεγμα των σηράγγων (για τις οποίες οι μαχητές της δεν είναι προετοιμασμένοι). Έτσι, αντί γι’ αυτό, έχουμε μια επίδειξη τεθωρακισμένων οχημάτων που παρελαύνουν στην επιφάνεια, σε συνδυασμό με σε μεγάλο βαθμό αβάσιμους ισχυρισμούς της IOF για ζημιές που προκάλεσε στη Χαμάς.

Η πιο προφανής αντίφαση είναι ο ισχυρισμός του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου ότι οι σχεδόν ανύπαρκτες στρατιωτικές πιέσεις στη Χαμάς καθαυτές, δημιουργούν τις συνθήκες για την απελευθέρωση των ομήρων, ενώ η πραγματική πίεση – οι αδιάκοπες αεροπορικές επιδρομές – που καταστρέφουν τον άμαχο πληθυσμό και τις υποδομές του (νοσοκομεία, σχολεία, φούρνους και προσφυγικούς καταυλισμούς), διευκολύνει μια δεύτερη Νάκμπα – περισσότερο από οποιαδήποτε απελευθέρωση ομήρων.

Ίσως η Χαμάς απελευθερώσει και άλλους ομήρους (συνυπολογίζοντας τους στρατηγικούς της στόχους). Αν ναι, αυτό πιθανότατα θα ερμηνευθεί—λανθασμένα—ως ότι η Χαμάς αισθάνεται πόνο. Συνεπώς, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι οι βομβαρδισμοί τάπητος “λειτουργούν”. Όπως περιγράφει ο Zvi Bar’el στη φιλελεύθερη ισραηλινή εφημερίδα Haaretz:

«Σύμφωνα με την αντίληψη του Ισραήλ, η ανθρωπιστική κρίση είναι μέρος ενός οπλοστασίου που διαθέτει, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο ως διαπραγματευτικό χαρτί στις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των ομήρων. Ο ρόλος της είναι να εμφυσήσει στη συνείδηση των Παλαιστινίων την αποκαλυπτική τιμωρία που αντιμετωπίζει όποιος από εδώ και στο εξής τολμήσει να προκαλέσει το Ισραήλ.

Αυτό αποτελεί συνέχεια της βαθιά ριζωμένης στρατηγικής αντίληψης σύμφωνα με την οποία η ανθρωπιστική δυστυχία μπορεί να αποφέρει κέρδη που σχετίζονται με την ασφάλεια …

Το πιο σημαντικό είναι ότι η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα δίνει πλέον στο Ισραήλ διπλωματικό μοχλό πίεσης, ο οποίος περιλαμβάνει την εξασφάλιση παραχωρήσεων … Πάνω απ’ όλα, συνεπάγεται την αποδυνάμωση της αμερικανικής βιασύνης για την επίτευξη λύσης δύο κρατών».

Συνεπώς, η αναπόφευκτη λογική αυτής της ανάλυσης είναι η συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης: Εάν δεν λειτουργεί σε σχέση με την απελευθέρωση των ομήρων ή την εξασθένιση της Χαμάς, μπορεί να παρουσιαστεί στο ισραηλινό κοινό ως “λειτουργικό” μέσω του εξαναγκασμού των αμάχων να εγκαταλείψουν τις κατεστραμμένες κοινότητές τους (αυτό που ο Ντίχτερ αποκαλεί “Νάκμπα της Γάζας”).

Με το “Δόγμα της Νάκμπα” να παίρνει σάρκα και οστά, οι ευνοϊκές συνθήκες για την απελευθέρωση των ομήρων (για την οποία η Χαμάς ζητά ως προϋπόθεση μια μακρόχρονη κατάπαυση του πυρός και ανθρωπιστικές προμήθειες) εξανεμίζονται. Οι IOF μπορούν να έχουν ή το ένα ή το άλλο: Ή συνεχή καταστροφή ή συνθήκες για απελευθέρωση ομήρων. (Φαίνεται ότι το υπουργικό συμβούλιο έχει επιλέξει το πρώτο).

Το άλλο (πιο βαθύ) δίλημμα είναι ότι συσσωρεύονται οι διεθνείς πιέσεις για κατάπαυση του πυρός (και απελευθέρωση των ομήρων). Ο χρόνος είναι λίγος και η στρατιωτική επιχείρηση μπορεί να χρειαστεί να σταματήσει. Το ζήτημα για το υπουργικό συμβούλιο Νετανιάχου είναι αν—μόλις σταματήσει—θα είναι δυνατόν να συνεχιστούν οι σφαγές αμάχων και οι πιέσεις για τη Νάκμπα της Γάζας;

Σε αυτό το πλαίσιο, το ισραηλινό λαϊκό αίσθημα — ακόμη και μεταξύ των πρώην φιλελεύθερων — κινείται προς μια ακόμη μεγαλύτερη Νάκμπα. Η Γάζα βρίσκεται υπό την πίεση της Νάκμπα. Το ίδιο και η Δυτική Όχθη, καθώς η βία των εποίκων κατά των Παλαιστινίων αυξάνεται. Ακόμη και ένας “φιλελεύθερος” όπως ο πρώην ηγέτης της αντιπολίτευσης Lapid συμφωνεί τώρα ότι οι “έποικοι” στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη δεν είναι καθόλου “έποικοι”, αφού η γη δεν είναι παρά η “βιβλική γη του Ισραήλ”.

Οι “φιλοδοξίες” της Νάκμπα επεκτείνονται και στον Νότιο Λίβανο (μέχρι τον ποταμό Λιτάνι). Τα ριζοσπαστικά μέλη της κυβέρνησης Νετανιάχου λένε ότι οι Ισραηλινοί δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα κιμπούτς που γειτνιάζουν με τον Λίβανο, χωρίς την απομάκρυνση της Χεζμπολάχ από τη συνοριακή περιοχή.

Έτσι, ακούγεται πλέον και το κάλεσμα προς το “Ισραήλ” να “καταλάβει” τον Λίβανο μέχρι τον ποταμό Λιτάνι (βασική πηγή νερού) — και “όλως κατά σύμπτωση” η ισραηλινή αεροπορία έχει αρχίσει να επιχειρεί μέχρι και 40 χιλιόμετρα μέσα στον Λίβανο. Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου μιλούν τώρα ανοιχτά για την ανάγκη οι IOF να στρέψουν την προσοχή τους στη Χεζμπολάχ μόλις η Χαμάς “εξαλειφθεί”.

Τα βόρεια σύνορα αναπόφευκτα θερμαίνονται. Η Χεζμπολάχ χρησιμοποιεί τα πιο εξελιγμένα και πιο θανατηφόρα όπλα της εναντίον θέσεων των IOF στο βόρειο “Ισραήλ”, καθώς οι “κανόνες” εμπλοκής συνεχώς θολώνουν. Και το “Ισραήλ” απαντά, με επιθέσεις που μετατοπίζονται όλο και πιο βαθιά στο Νότιο Λίβανο (δήθεν για να χτυπήσουν τις οπίσθιες υποδομές της Χεζμπολάχ).

Χθες το βράδυ, το ισραηλινό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο ψήφισε για την πρόκληση ενός σοβαρού πλήγματος κατά της Χεζμπολάχ – αλλά ο Νετανιάχου έκανε πίσω. Οι ΗΠΑ φέρονται να υποπτεύονται ότι το “Ισραήλ” προκαλεί τη Χεζμπολάχ, ελπίζοντας να παρασύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο κατά του Λιβάνου.

Είναι φανερό ότι ο Λευκός Οίκος αγωνίζεται να αποφύγει την διολίσθηση προς έναν πλήρη περιφερειακό πόλεμο, καθώς τόσο το μέτωπο του Λιβάνου όσο και το μέτωπο του Ιράκ θερμαίνονται: Την Κυριακή, ιρακινές κινήσεις εκτόξευσαν και πάλι πυραύλους εναντίον της αμερικανικής βάσης στο Σαντάντι.

Το “Ισραήλ” διαισθάνεται ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ταυτόχρονα υπαρξιακό κίνδυνο, αλλά και ‘ευκαιρία’ – μια ευκαιρία να εδραιώσει το “Ισραήλ” σε όλη τη “βιβλική του γη” μακροπρόθεσμα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – αυτή είναι η κατεύθυνση του ταξιδιού του ισραηλινού λαϊκού αισθήματος, τόσο από την αριστερή όσο και από τη δεξιά πτέρυγα, προς την αιματηρή εσχατολογία.

Όπως έγραψε ένας διακεκριμένος Ισραηλινός σχολιαστής αφού παρακολούθησε (την ατεκμηρίωτη) 47λεπτη ταινία της IOF για τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου:

«Αφού είδα την ταινία, δεν έχω καμία συμπόνια για κανέναν άνθρωπο στη Γάζα, ούτε για γυναίκα, ούτε για παιδί και σίγουρα ούτε για άνδρα. Όλοι αξίζουν έναν οδυνηρό θάνατο, όλοι ήσασταν συνένοχοι σε αυτή τη σφαγή. Ελπίζω να μη μείνει κανείς ζωντανός στη Γάζα, τελεία και παύλα! … Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός σας σας περιφρονεί, ντρέπεται για σας και θα σας έκαιγε στην κόλαση, όπως ακριβώς σας κάνουν τώρα οι IDF».

Η “φυλή του Αμαλέκ” σήμερα αναφέρεται ευρέως. (Ο βασιλιάς Σαούλ, στο πρώτο βιβλίο του Σαμουήλ, δίνει εντολή στον Σαμουήλ να σκοτώσει κάθε άτομο από τους Αμαληκίτες: «Μην τους λυπηθείτε- θανατώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βοοειδή και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια»).

Καθώς η διάθεση των Ισραηλινών στρέφεται προς τη Βίβλο, η οργή της παγκόσμιας πλειοψηφίας ανεβαίνει. Και έτσι οι μουσουλμάνοι αρχίζουν να βλέπουν την κρίση ως έναν ασυμβίβαστο πολιτιστικό πόλεμο – Η Δύση εναντίον “μας”.

Οι ταυτόχρονες δύο διασκέψεις — του Αραβικού Συνδέσμου και του OIC[6] (που πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα στο Ριάντ) — υπογράμμισαν την πλήρη κατάρρευση της εικόνας του “Ισραήλ” σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο. Η έκρηξη οργής και πάθους ήταν αισθητή και μεταμορφώνει τη νέα παγκόσμια πολιτική.

Στη Δύση, ο θυμός διασπά τις κυρίαρχες πολιτικές δομές και προκαλεί ευρεία αναταραχή. Οι παγκόσμιες διαμαρτυρίες είναι μαζικές.

Έτσι, καθώς το “Ισραήλ” κινείται προς ένα βιβλικό “Μεγάλο Ισραήλ”, ο ισλαμικός κόσμος γίνεται όλο και πιο ασυμβίβαστος. Παρόλο που οι διασκέψεις δεν συμφώνησαν σε κάποιο σχέδιο δράσης, τόσο η εικόνα του προέδρου Raisi να κάθεται δίπλα στον MbS[7] όσο και το γεγονός ότι οι πρόεδροι Ερντογάν και Άσαντ συναναστρέφονταν στη διάσκεψη, ήταν συγκλονιστικό.

Το στρατηγικό συμπέρασμα είναι σκληρό: οι Ισραηλινοί τώρα απαρνούνται τους κινδύνους της συμβίωσης με τους μουσουλμάνους, και το συναίσθημα προς τον εβραϊκό φανατισμό είναι πλήρως αμοιβαίο από τους Παλαιστίνιους. Το παλιό υπόδειγμα για μια πολιτική λύση καθίσταται παρωχημένο.

O Alastair Crooke είναι πρώην ανώτερος Βρετανός διπλωμάτης. Διετέλεσε στέλεχος της ΜΙ6 με μεγάλη συμμετοχή σε θέματα της Μ. Ανατολής. Διευθύνει το βασισμένο στη Βηρυτό Conflicts Forum. Τα άρθρα και οι συνεντεύξεις του φιλοξενούνται σε σημαντικά διεθνή φόρα πολλαπλών πολιτικών προσανατολισμών—π.χ. σε εκπομπές του Ρωσικού Sputnik ή του Valdai Club—τραβώντας σταθερά το ενδιαφέρον με τις αναλύσεις του λόγω τόσο της βαθιάς γνώσης όσο και της εσωτερικής πληροφόρησης που διαθέτει. Αρθρογραφεί τακτικά στο almayadeen και στο strategic culture

[1] Κατά το 1947-1948 μεταξύ 750,000 και 900,000 Παλαιστινίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών εξορίστηκαν βίαια από την πατρική τους γη μέσω πολιτικών εθνοκάθαρσης  των Ισραηλινών πολιτοφυλακών. Υπολογίζεται ότι ερήμωσαν πάνω από 500 χωριά και πόλεις.

[2] H Shin Bet είναι η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ.

[3] IOF παραφθορά του IDF. Το πρώτο αρκτικόλεξο σημαίνει Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής ενώ το δεύτερο σημαίνει Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας.

[4] RPGs: Φορητά αντιαρματικά, αντιαρματικές χειροβομβίδες (Rocket Propelled Grenades).

[5] O συγγραφέας σταθερά τοποθετεί τη λέξη ‘Ισραήλ’ σε εισαγωγικά.

[6] OIC: Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (Organization of Islamic Cooperation)

[7] Ο πρόεδρος του Ιράν και ο ισχυρός διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας

Πηγή: english.almayadeen.net/

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Ο πόλεμος στη Γάζα υπό γεωπολιτική προοπτική

Το γεωπολιτικό τοπίο στη Δυτική Ασία υφίσταται επί του παρόντος σημαντικές αλλαγές και εξελίξεις που εκτείνονται πέρα από τα όρια συγκεκριμένων περιφερειακών συγκρούσεων. Σε αυτό το κείμενο, θα διερευνήσω τους διάφορους παράγοντες και τις δυναμικές που διαδραματίζονται, ρίχνοντας φως στις ευρύτερες επιπτώσεις και τις πιθανές συνέπειες αυτών των γεγονότων.

Η παρουσία αμερικανικών αεροπλανοφόρων στην περιοχή δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στην κατάσταση στη Γάζα. Ενώ η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση στη Γάζα συγκεντρώνει τη διεθνή προσοχή, υπάρχουν και άλλα κίνητρα που προκαλούν την αμερικανική παρουσία. Ομοίως, οι Ρώσοι βλέπουν με ικανοποίηση τον πόλεμο στη Γάζα, καθώς αποσπά την προσοχή από την Ουκρανία. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ρώσοι είναι τελικά αναγκασμένοι να επέμβουν λόγω των στρατηγικών τους συμφερόντων στην περιοχή.

Η Κίνα, ένας σημαντικός παίκτης στην παγκόσμια σκηνή, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη Δυτική Ασία για τον εφοδιασμό της με πετρέλαιο. Αντιλαμβάνεται ένα αίσθημα απειλής στην περιοχή, αλλά επωφελείται επίσης από την εκτροπή της αμερικανικής προσοχής από την Ανατολική Ασία. Αυτή η εκτροπή επιτρέπει στην Κίνα να συνεχίσει την ανοδική της πορεία, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απασχολημένες στη Μέση Ανατολή. Μπορεί ακόμη και να ενθαρρύνει την Κίνα να αναλάβει δράση εναντίον της Ταϊβάν, ένα πολυαναμενόμενο βήμα στις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες.

Οι αραβικές χώρες, από την άλλη πλευρά, δεν βλέπουν με τόση εμπιστοσύνη τη δύναμη του Ισραήλ. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος φόβος τους έγκειται στην άνοδο των ισλαμιστικών δυνάμεων στην περιοχή. Αυτή η σύνθετη δυναμική δημιουργεί μια λεπτή πράξη εξισορρόπησης για τα αραβικά έθνη, καθώς πασχίζουν να βρουν το δρόμο τους μέσα σε αυτές τις ανησυχητικές καταστάσεις.

Το αραβικό κοινό, βαθιά εξοργισμένο από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις και τις εύκολα αντιληπτές αδικίες, αποτελεί σημαντικό κίνδυνο για περαιτέρω αστάθεια. Το ενδεχόμενο ενός νέου κύματος μιας πιο βίαιης Αραβικής Άνοιξης δεν μπορεί να αγνοηθεί, καθώς η δημόσια απογοήτευση φτάνει σε σημείο βρασμού.

Το Ιράν, μια βασική περιφερειακή δύναμη, αντιμετωπίζει μια κρίσιμη συγκυρία. Το αφήγημα που το νομιμοποιεί συγκροτείται πάνω στην αντιπαράθεση του με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Η αποτυχία παρέμβασης σε περιφερειακές συγκρούσεις, όπως αυτές στη Συρία, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Υεμένη, ενέχει τον κίνδυνο να υπονομεύσει τη βασική αφήγηση του Ιράν και ενδεχομένως να διαβρώσει την επιρροή του.

Η Παλαιστινιακή Αρχή βρίσκεται να χάνει την τοπική υποστήριξη και νομιμοποίηση, κυρίως λόγω της αποτυχίας της ειρηνευτικής διαδικασίας και της επακόλουθης απώλειας της Δυτικής Όχθης, της Ιερουσαλήμ και της κατάρρευσης της λύσης των δύο κρατών. Η απογοήτευση των Παλαιστινίων έχει οδηγήσει σε αυξημένο σκεπτικισμό όσον αφορά την ικανότητα της Αρχής να εκπροσωπεί αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους.

Επιπλέον, υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία ότι οι Εβραίοι μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πλέον το Ισραήλ ως ασφαλές καταφύγιο. Αυτή η ανησυχία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο των εβραϊκών πληθυσμών, περιπλέκοντας περαιτέρω την ήδη τεταμένη κατάσταση στην περιοχή.

Από οικονομικής άποψης, η χώρα αντιμετωπίζει σημαντικό κίνδυνο κατάρρευσης, καθιστώντας την μη ασφαλές περιβάλλον για επενδύσεις. Ο αγώνας του Ισραήλ να προστατεύσει τον εαυτό του και να δημιουργήσει συνεργασίες με άλλα έθνη επιδεινώνει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στο γεωπολιτικό τοπίο.

Εσωτερικά, το Ισραήλ παλεύει με διαιρέσεις και απώλεια της πίστης στην ταυτότητά του ως “σύγχρονο δημοκρατικό κράτος”. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα αποδυναμώνουν την ικανότητα της χώρας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις εξωτερικές προκλήσεις και να διατηρήσει τη σταθερότητα.

Το σημερινό πλήγμα, παρά τις σημαντικές απώλειες που παρατηρήθηκαν στη Γάζα, έχει βαθιές επιπτώσεις. Αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση της ευθραυστότητας της περιοχής και της ανάγκης για συνολική επαναξιολόγηση των υφιστάμενων προσεγγίσεων και στρατηγικών.

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία, μάρτυρες της δημιουργίας μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Το αποτέλεσμα αυτών των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Δυτική Ασία θα έχει εκτεταμένες συνέπειες, όχι μόνο για την περιοχή αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Το Παλαιστινιακό Κίνημα Αντίστασης, στον απόηχο των σημερινών συγκρούσεων, είναι έτοιμο να αναδειχθεί ισχυρότερο. Αυτή η ανάκαμψη έχει τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσει ολόκληρη την περιοχή και να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.

Ενώ η παρακμή της Δυτικής Ευρώπης εκτυλίσσεται σταδιακά, οικονομικοί παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά στην αποδυνάμωσή της. Η παρακμή αυτή δημιουργεί κενό ισχύος, αφήνοντας περισσότερο χώρο για την κινεζική επιρροή, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν την εστίασή τους και ανακατευθύνουν την προσοχή τους αλλού.

Για πολλούς, τα γεγονότα αυτά μπορεί να σηματοδοτήσουν τη δεύτερη φάση της διαφυγής από τη μέγγενη της αποικιοκρατίας. Η επιδίωξη γνήσιας ανεξαρτησίας, απαλλαγμένης από την αμερικανική και ευρωπαϊκή κυριαρχία, αποκτά δυναμική, καθώς οι περιφερειακοί παράγοντες προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους και να διεκδικήσουν την κυριαρχία τους.

Η τρέχουσα κατάσταση στη Δυτική Ασία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη για την άνοδο του μουσουλμανικού κόσμου και την επίτευξη της θέσης που του αξίζει στον κόσμο. Καθώς τα γεγονότα προχωρούν και η γεωπολιτική δυναμική συνεχίζει να εξελίσσεται, είναι σημαντικό να παρακολουθούμε και να αναλύουμε στενά αυτές τις εξελίξεις, κατανοώντας τις επιπτώσεις τους στην περιφερειακή σταθερότητα και την παγκόσμια τάξη.

Πηγή: Middle East Monitor

Μετάφραση: antapocrisis

Θα μπορούσε ο πόλεμος στην Παλαιστίνη ενδεχομένως να υπονομεύσει τη στρατηγική εταιρική σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ;

Το antapocrisis αναδημοσιεύει άρθρο του Abdaljawad Omar, Παλαιστίνιου λέκτορα στη Δυτική Όχθη, όπου εξετάζεται η μετατόπιση του βάρους που έχει το Ισραήλ για τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ είχε πείσει την Ουάσινγκτον ότι το ζήτημα της Παλαιστίνης δεν αποτελούσε πλέον εμπόδιο για την εξομάλυνση ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και τις αραβικές χώρες – συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή (Ιορδανία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ κλπ). Κοινό μάλιστα στοιχείο των αραβικών αυτών κρατών και του Ισραήλ ήταν η προσπάθεια περιορισμού της αυξανόμενης επιρροής του Ιράν στις αραβικές χώρες. Όμως η 7η Οκτωβρίου κατέρριψε την εικόνα της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ, εγείροντας αμφιβολίες για τις ικανότητές του να προστατεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά ακόμα περισσότερο έφερε ξανά το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο της πολιτικής για τη Μέση Ανατολή, αναδεικνύοντας ότι η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει μια ορισμένη μορφή επίλυσής του, διαφορετική από τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του πολέμου, η εξέλιξη των γεγονότων στη Γάζα διατάραξε πλήρως τα θεμέλια της στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ-Ισραήλ. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ βρίσκονταν στα πρόθυρα της εδραίωσης του οράματός τους για την περιοχή μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ, η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου τους κατάφερε σοβαρό πλήγμα. Τώρα, αντί να οριστικοποιείται αυτό το σχέδιο, οι ΗΠΑ φαίνονται ανόητες στα μάτια των χωρών της περιοχής, καθώς η συνεχιζόμενη υποστήριξή τους προς το Ισραήλ έχει προκαλέσει νέες εντάσεις στον αραβικό κόσμο και έχει καταπονήσει τα συστήματα συμμαχιών τους στην περιοχή. Ενώ κάποτε οι ΗΠΑ εμφανίζονταν ελεύθερες να προωθήσουν τις περιφερειακές συμμαχίες τους μέσω της εξομάλυνσης χωρίς να επιλύσουν το παλαιστινιακό ζήτημα, ενισχύοντας παράλληλα την ήπια ισχύ τους και μετατοπίζοντας τη στρατηγική και στρατιωτική τους εστίαση στην Ασία, τώρα οι ΗΠΑ διατρέχουν τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν σε ένα τέλμα που μπορεί να αναδιαμορφώσει τις σχέσεις των ΗΠΑ σε ολόκληρη την περιοχή. Και αυτό περιλαμβάνει και το Ισραήλ.

Πολιτιστικοί, εκλογικοί και διάφοροι άλλοι παράγοντες έχουν διαμορφώσει ιστορικά τη συζήτηση εντός του αμερικανικού κατεστημένου εξωτερικής πολιτικής σχετικά με την αξία του Ισραήλ ως στρατηγικό πλεονέκτημα. Μεταξύ των διαφόρων επιχειρημάτων, το πιο σημαντικό είναι η στρατιωτική και πολιτική ισχύς του Ισραήλ ως αντίβαρο σε οποιαδήποτε αναδυόμενη ή δυνητική περιφερειακή δύναμη. Οι συνεχείς στρατιωτικές επιτυχίες του έθνους σε συγκρούσεις με πολλά αραβικά κράτη στις πρώτες μέρες του, ενίσχυσε περαιτέρω τη φήμη του ως τρομερού στρατηγικού παράγοντα, υπογραμμίζοντας τα οφέλη της εταιρικής σχέσης του με την Αμερική στην περιοχή. Στον Ψυχρό Πόλεμο, η ευθυγράμμιση του Ισραήλ με τις ΗΠΑ και το αντίβαρο στη σοβιετική επιρροή ενίσχυσε αυτή την άποψη. Είναι σημαντικό εδώ να επισημανθεί ότι οι στρατιωτικές επιδόσεις του Ισραήλ ήταν κεντρικής σημασίας για την αυξανόμενη υποστήριξη που συγκέντρωσε από το αμερικανικό κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής και για την επικρατούσα άποψη ότι παρέχει στην αμερικανική εξουσία έναν σταθερό σύμμαχο που διαθέτει ισχυρές στρατιωτικές και αποτρεπτικές ικανότητες.

Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου έχουν ανατρέψει αυτή την εκτίμηση.

Εκτός από το να συντρίψει την εικόνα του ισραηλινού στρατιωτικού αήττητου, οι επιπτώσεις της 7ης Οκτωβρίου και του επακόλουθου γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα επέτρεψαν σε παίκτες όπως η Ρωσία και η Κίνα να επισημάνουν τα ηθικά και πολιτικά διπλά πρότυπα στη στάση της Αμερικής στην περιοχή και να παρουσιάσουν την πολιτική και ηθική τους θέση ως πιο αποδεκτή και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο στρατιωτικός μηχανισμός και ο μηχανισμός πληροφοριών του Ισραήλ έχει σταδιακά αποδυναμωθεί και εξαρτάται περισσότερο από την αμερικανική ισχύ και είναι εξαιρετικά ασταθής και απρόβλεπτος όσον αφορά τον καθορισμό σαφών στρατηγικών στόχων στην τρέχουσα στρατιωτική εκστρατεία του – κατοχή της Γάζας, εθνοκάθαρση ή εισαγωγή ενός νέου διακανονισμού ασφαλείας μέσω της υποστήριξης περιφερειακών δυνάμεων ή μια περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση που θα καταλήξει σε νέες διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς. Οι αναρίθμητες ισραηλινές φωνές που ζητούν σήμερα ποικίλες μορφές αντιποίνων -όπως η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, προτάσεις για εκστρατεία εθνοκάθαρσης και η σκόπιμη στοχοποίηση αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών- αποξενώνουν ορισμένους από τους συμμάχους της Αμερικής στην περιοχή. Σε αυτούς περιλαμβάνονται φορείς όπως η Ιορδανία και η Αίγυπτος, και προσθέτουν στην αυξανόμενη άνοδο μιας ευρείας εκστρατείας υπέρ της κατάπαυσης του πυρός που έχει φέρει σε παγκόσμια κλίμακα σε δύσκολη θέση τις ΗΠΑ.

Τα γεγονότα αυτά έχουν ήδη αναδείξει τον βαθμό στον οποίο το Ισραήλ εξαρτάται όλο και περισσότερο από την ισχύ των ΗΠΑ. Καλεί αμερικανικές στρατιωτικές ενισχύσεις, τεντώνει το ήδη υπερφορτωμένο αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, απειλεί προς έναν περιφερειακό πόλεμο που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στο αμερικανικό σύστημα συμμαχιών στην περιοχή και βάζει αμερικανούς στρατιώτες στη γραμμή του πυρός. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το Ισραήλ διατηρεί μια “απορριπτική” στάση απέναντι στην πιθανότητα πολιτικής επίλυσης της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους.

Ορισμένα άτομα, όπως ο Dennis Ross στο πρόσφατο άρθρο του στους NY Times, υποστηρίζουν σθεναρά ότι πρέπει να δοθεί στο Ισραήλ ο απαραίτητος χρόνος και χώρος για να διεξάγει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις στη Γάζα. Επικρατεί η πεποίθηση μεταξύ ορισμένων ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να αλλάξει την κατάσταση στη Γάζα και ταυτόχρονα να αποτρέψει τη Χεζμπολάχ και το Ιράν με ελάχιστα ή καθόλου αντίποινα, ενώ διατηρεί τη δέσμευσή του να πολεμήσει και να θυσιάσει τους δικούς του στρατιώτες σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να παρασύρει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ σε ένα ακόμη μεγαλύτερο τέλμα.

Ωστόσο, η πολυπλοκότητα των συμφερόντων που διακυβεύονται λέει το αντίθετο. Τώρα που η αποτρεπτική ισχύς του Ισραήλ αμφισβητείται θανάσιμα, η στάση, η ισχύς και η χρησιμότητα του Ισραήλ αμφισβητούνται επίσης όλο και περισσότερο σε ολόκληρη την περιοχή. Ακόμη και το επιχείρημα του Ρος ότι οι φίλοι του στον αραβικό κόσμο θέλουν το Ισραήλ να καταστρέψει τη Χαμάς, είναι μια προσπάθεια να υποστηρίξει ότι οι συμμαχίες στην περιοχή δεν θα επηρεαστούν – κάτι που δείχνει την ανησυχία ότι θα επηρεαστούν. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι στην περιοχή θέλουν το Ισραήλ να “τελειώσει τη δουλειά”, αλλά δεν θέλουν επίσης η συμπεριφορά του Ισραήλ να αποδυναμώσει ή να απειλήσει τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Αν η Αμερική δεν θέλει να εμβαθύνει την εμπλοκή της στην περιοχή, θα βρεθεί σε μια περιφερειακή καταιγίδα που θα βλάψει την οικονομική της ανάκαμψη, θα μειώσει τις πιθανότητες του Μπάιντεν να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές και θα σπρώξει προς έναν ακόμη αμερικανικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Η αφέλεια του λόμπι και η αμερικανική ασυμφωνία

Η 7η Οκτωβρίου δεν αποκάλυψε μόνο τα ελαττώματα της μεγάλης στρατηγικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αλλά και την νοητική αρχιτεκτονική που τη διέπει. Αυτή η αρχιτεκτονική δημιουργήθηκε, διατηρήθηκε και προπαγανδίστηκε σχεδόν αποκλειστικά από το ισραηλινό λόμπι.

Η κυρίαρχη αφήγηση που συχνά προωθείται από το ισραηλινό λόμπι στην Ουάσιγκτον, με λίγες εξαιρέσεις όπως η J Street, υποστηρίζει ότι το παλαιστινιακό ζήτημα δεν είναι πλέον τόσο κεντρικό όσο ήταν κάποτε. Υποστηρίζουν ότι η γεωπολιτική δυναμική της περιοχής έχει μετατοπιστεί πέρα από την κεντρικότητα της παλαιστινιακής υπόθεσης. Αυτή η προοπτική φάνηκε να κερδίζει έδαφος, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τις αυξανόμενες ανησυχίες μεταξύ των αραβικών πρωτευουσών σχετικά με την επιρροή του Ιράν στο Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και την Υεμένη. Οι πρωτεύουσες αυτές επιθυμούσαν διακαώς γεωπολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για το Ιράν εν μέσω της αμερικανικής σηματοδότησης ότι έχει μετατοπίσει την προτεραιότητά του στις δύο πιο θεμελιώδεις προκλήσεις για την ηγεμονική του θέση: Ρωσία και Κίνα.

Η αντιληπτή αδυναμία και η έλλειψη νομιμοποίησης της Παλαιστινιακής Αρχής, μαζί με την αυξανόμενη ροπή της περιοχής στην ιρανική επιρροή, που επιδεινώθηκε από την ανησυχία των αραβικών κρατών για τα παναραβικά και ισλαμιστικά κινήματα, αποτέλεσαν το υπόβαθρο για τις συμφωνίες του Αβραάμ. Οι αραβικές χώρες επεδίωκαν επίσης να αξιοποιήσουν τη δύναμη του λόμπι στην αμερικανική εσωτερική πολιτική για να αποκτήσουν όπλα και να εμβαθύνουν τις στρατηγικές τους συμμαχίες με τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ.

Οι Συμφωνίες του Αβραάμ αποτέλεσαν σημαντικό ορόσημο στην προσπάθεια να ενθαρρυνθούν οι Άραβες περιφερειακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ να δημιουργήσουν δημόσια σχέσεις με το Ισραήλ. Εκείνοι οι οποίοι στην ευρύτερη περιοχή διατηρούσαν προηγουμένως μυστικές διασυνδέσεις, έβλεπαν τώρα μια ευκαιρία να καθιερώσουν ανοιχτή διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ πραγματοποιήθηκαν μετά τους εμφυλίους πολέμους της Αραβικής Άνοιξης, οι οποίοι είχαν αποδυναμώσει την αντίθεση στην εξομάλυνση. Πολυάριθμες αραβικές κοινωνίες βίωσαν σοβαρές αναποδιές – με τις οικονομίες τους να καταρρέουν και ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας τους να έχει εκτοπιστεί. Η Παλαιστίνη επομένως έμεινε στο περιθώριο.

Το λόμπι και οι πολιτικές του έδειχναν θριαμβευτές. Ο συνδυασμένος αντίκτυπος των υποστηρικτών του Ισραήλ έπεισε τις αμερικανικές ελίτ και τους ειδικούς της εξωτερικής πολιτικής ότι η Παλαιστίνη δεν εμποδίζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι ο αραβικός κόσμος έχει ξεπεράσει αυτό το ζήτημα ή ότι δεν ήταν ποτέ σημαντικό εξ αρχής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν, ο οποίος έχει δείξει ισχυρή υποστήριξη στο Ισραήλ, είχε περιορισμένη έως μηδενική εμπλοκή στο ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνης και τα παλαιστινιακά συμφέροντα παραβλέπονταν σταθερά και θεωρούνταν διαχειρίσιμα. Η 7η Οκτωβρίου κάνει τους πάντες να φαίνονται ανόητοι, ακόμη και απερίσκεπτοι, και ο δυσανάλογος και μεσσιανικός τρόπος εκδίκησης του Ισραήλ απλά προσθέτει προσβολές πάνω στο τραύμα.

Σε μια εποχή που το Ισραήλ επιδιώκει την ενεργοποίηση της στρατιωτικής προστασίας των ΗΠΑ καθώς και της πολιτικής και διπλωματικής επιρροής τους, οι ΗΠΑ υποχρεούνται να αποδείξουν παγκοσμίως ότι στέκονται στο πλευρό των συμμάχων τους. Ωστόσο, καθώς η σύγκρουση συνεχίζεται, το Ισραήλ και το εγχώριο λόμπι των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν αυξανόμενη πίεση. Καθώς η υποκείμενη λογική και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν την “ειδική σχέση” ξεθωριάζουν, το Ισραήλ θα αρχίσει να αποκαλύπτεται ως βάρος, και μάλιστα δαπανηρό – επειδή επέλεξε να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική λύση και αντ’ αυτού επέλεξε στρατιωτικές λύσεις που δεν μπορούσε ωστόσο να επιβάλει από μόνο του.

Πηγή: Mundoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Η νέα δυναμική στη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο του Αμερικανού αναλυτή στρατιωτικών και γεωπολιτικών θεμάτων Scott Ritter το οποίο επιχειρεί να εξετάσει τη μεγάλη εικόνα που δημιουργείται στη Μέση Ανατολή μετά τις 7 Οκτώβρη και έχει ως βασικό στοιχείο την ολική επαναφορά του Παλαιστινιακού ζητήματος ως προϋπόθεση οποιασδήποτε προσπάθειας εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και στον αραβικό κόσμο. Η έκρηξη του Παλαιστινιακού δυσχεραίνει σημαντικά τις προσπάθειες των ΗΠΑ να υπάρξει καταλλαγή στη Μέση Ανατολή, ενώ η πιθανή ανοικτή εμπλοκή του άξονα της Αντίστασης (Ιράν, Συρία, Χεζμπολάχ) μπορεί να καταλήξει σε μια στρατηγική υποχώρηση των αμερικανικών σχεδίων.

Η συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ απειλεί να αποσταθεροποιήσει τη Μέση Ανατολή – και τον κόσμο. Ο πόλεμος ανέδειξε το ζήτημα της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης στο διπλωματικό προσκήνιο ως βασικό στοιχείο κάθε στρατηγικής επίλυσης των συγκρούσεων. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί αυτό θα καθορίσει το μέλλον της γεωπολιτικής της Μέσης Ανατολής.

Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου, μαχητές της Χαμάς παραβίασαν το συνοριακό τείχος που εγκατέστησε το Ισραήλ και χώριζε τη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ, και πραγματοποίησαν επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις και οικισμούς, σε αυτό που είναι γνωστό ως “ζώνη της Γάζας”. Από τις επιθέσεις αυτές σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1.300 άνθρωποι εκείνη την ημέρα – που έκτοτε αυξήθηκαν σε περισσότερους από 1.400 – συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων αμάχων. Η ισραηλινή απάντηση -ένας αδιάκοπος αεροπορικός βομβαρδισμός της Γάζας που έχει, μέχρι σήμερα, σκοτώσει περισσότερους από 7.000 ανθρώπους- έχει προκαλέσει διεθνή συναγερμό, ακόμη και αν ο κόσμος καταδικάζει τις ενέργειες της Χαμάς που προκάλεσαν την ισραηλινή επίθεση.

Αυτή η δυναμική έχει εκδηλωθεί σε μια νοοτροπία μεταξύ εκείνων που θα ηγηθούν της επίλυσης αυτής της κρίσης, σύμφωνα με την οποία κάθε σχέδιο επίλυσης της σύγκρουσης πρέπει να ξεπεράσει την ισραηλινή φόρμουλα με κίνητρο την εκδίκηση και, αντίθετα, να αναζητήσει μια βιώσιμη λύση που θα περιλαμβάνει την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση. “Δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο status quo”, δήλωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν σε πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με τη σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς. Ο Μπάιντεν εξέφρασε την ελπίδα ότι οι εργασίες για την ενσωμάτωση του Ισραήλ στην περιοχή, που σταμάτησαν λόγω των συγκρούσεων, θα συνεχιστούν, αλλά σημείωσε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει εφικτό μόνο εάν “οι προσδοκίες του παλαιστινιακού λαού θα είναι επίσης μέρος αυτού του μέλλοντος”.

Δυνατότητα κλιμάκωσης

Ενώ το ζήτημα της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης έχει προσδιοριστεί ως βασικό στοιχείο κάθε προσπάθειας επίλυσης της σύγκρουσης, η άμεση απειλή που αντιμετωπίζει ο κόσμος είναι ο κίνδυνος κλιμάκωσης της σύγκρουσης με την εμπλοκή σε αυτήν της πολιτοφυλακής Χεζμπολάχ του Λιβάνου, αλλά και του Ιράν, αναγκάζοντας έτσι τις ΗΠΑ να παρέμβουν στο πλευρό του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή για την υποστήριξη του Ισραήλ, ενώ οι αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ και τη Συρία έχουν ήδη δεχθεί επιθέσεις από φιλοϊρανικές πολιτοφυλακές. Οποιαδήποτε ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή θα κινδύνευε να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή και, δεδομένων των αναμενόμενων επιπτώσεων στις αγορές ενέργειας, ολόκληρο τον κόσμο.

Τόσο η Χεζμπολάχ όσο και το Ιράν έχουν δηλώσει ότι αν το Ισραήλ πραγματοποιούσε μεγάλης κλίμακας επίθεση στη Γάζα, δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να επέμβουν. Ισραηλινοί πολιτικοί και στρατηγοί έχουν δηλώσει ότι η μόνη επιλογή που έχει στη διάθεσή του το Ισραήλ για να νικήσει τη Χαμάς στο βαθμό που απαιτεί η διασφάλιση της ισραηλινής ασφάλειας, είναι μια μαζική εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων ισραηλινών στρατιωτών στη Γάζα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ενθάρρυνε σιωπηλά το Ισραήλ να αποφύγει μια τέτοια εισβολή, αποστέλλοντας μια υψηλού επιπέδου στρατιωτική ομάδα για να συμβουλεύσει την ισραηλινή ηγεσία σχετικά με τις δυσκολίες που συνδέονται με τον πόλεμο μεγάλης κλίμακας μέσα στον αστικό ιστό.

Το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει, τα τελευταία δύο χρόνια, στρατιωτικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας, μαζί με τις ΗΠΑ, οι οποίες προσομοίαζαν έναν ταυτόχρονο πόλεμο σε πολλαπλά μέτωπα στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τον Λίβανο (εναντίον της Χεζμπολάχ), τα Υψίπεδα του Γκολάν (εναντίον της Συρίας) και το Ιράν. Ενώ τα αποτελέσματα αυτών των ασκήσεων παραμένουν μυστικά, στρατιωτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι, τουλάχιστον, ο ισραηλινός στρατός καταπονήθηκε στο μέγιστο δυνατό βαθμό από ένα τέτοιο σενάριο και ότι οποιαδήποτε σύγκρουση με το Ιράν θα μπορούσε να διεξαχθεί μόνο με τη συμμετοχή σημαντικής αμερικανικής υποστήριξης.

Είναι η αβεβαιότητα που προκύπτει από την αμφισβήτηση της ικανότητας του Ισραήλ να επικρατήσει σε μια πολυμέτωπη σύγκρουση, και οι συνέπειες μιας ισραηλινής στρατηγικής ήττας (μέχρι και την πιθανή χρήση ισραηλινών πυρηνικών όπλων), που ώθησε τις ΗΠΑ να αποθαρρύνουν αθόρυβα το Ισραήλ από την έναρξη μιας μεγάλης κλίμακας χερσαίας εισβολής στη Γάζα. Από την αμερικανική οπτική γωνία, η αναστάτωση της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, που έχει επέλθει λόγω του ξεσπάσματος των μαχών μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ, ωχριά σε σύγκριση με εκείνη που θα προέκυπτε αν ξεσπούσε ένας περιφερειακός πόλεμος. Η διαχείριση της δυναμικής της κλιμάκωσης της σύγκρουσης Χαμάς-Ισραήλ έχει καταστεί κορυφαίος διπλωματικός στόχος των ΗΠΑ.

Ένα νέο πολιτικό τοπίο

Όποια και αν είναι η εξέλιξη της στρατιωτικής κατάστασης στη Γάζα, είναι γεγονός ότι, μετά την 7η Οκτωβρίου, υπάρχει ένα νέο πολιτικό τοπίο στη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής. Πριν από την επίθεση της Χαμάς, η Μέση Ανατολή φαινόταν να βρίσκεται σε μια πορεία προς μια στοιχειώδη περιφερειακή σταθερότητα. Από τη μια πλευρά υπήρχε η προσέγγιση μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας που επετεύχθη με κινεζική μεσολάβηση και από την άλλη μεριά υπήρχε η προοπτική μιας εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Το θέμα της Παλαιστίνης, αν μάλιστα τέθηκε, έμεινε στο διπλωματικό περιθώριο, δέσμιο των περιορισμών που επέβαλαν οι Συμφωνίες του Αβραάμ. Αυτές επιδίωκαν την εξομάλυνση των αραβοϊσραηλινών σχέσεων ανεξάρτητα από το αν υπάρξει ή όχι ένα παλαιστινιακό κράτος. Επιπλέον, οι όροι για την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση που έθεσε το Ισραήλ στις συμφωνίες ήταν τόσο περιοριστικοί που καθιστούσαν πολιτικά και οικονομικά μη βιώσιμο οποιοδήποτε κράτος προέκυπτε.

Σήμερα, η Μέση Ανατολή παραπαίει προς την καταστροφή. Προς μεγάλη ενόχληση του Ισραήλ και των υποστηρικτών του, η δυσχερής θέση του παλαιστινιακού λαού, και όχι η τρομοκρατία της Χαμάς, έχει βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της παγκόσμιας κοινότητας. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, σε δήλωσή του ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, δήλωσε ότι οι “τρομακτικές επιθέσεις” της Χαμάς κατά του Ισραήλ “δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού”, σημειώνοντας ότι “είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε επίσης ότι οι επιθέσεις της Χαμάς δεν έγιναν σε κενό αέρος”.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, σε πρόσφατη ομιλία του ενώπιον Τούρκων βουλευτών, δήλωσε ότι “η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, είναι μια απελευθερωτική ομάδα, “μουτζαχεντίν”, που δίνει μάχη για να προστατεύσει τα εδάφη και το λαό της”. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία δεν έχει θεωρήσει ποτέ τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση και φιλοξενεί τακτικά μέλη της ομάδας στο έδαφός της. Αλλά μια τέτοια ανοιχτή υποστήριξη της Χαμάς τόσο σύντομα μετά την 7η Οκτωβρίου υπογραμμίζει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Ισραήλ καθώς αγωνίζεται να ανταποκριθεί στην πιο φονική ημέρα της ιστορίας του.

Τεκτονική μετατόπιση

Η πιο σημαντική ένδειξη της τεκτονικής μετατόπισης που συντελείται εξαιτίας της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου μπορεί να βρεθεί σε μια πρόσφατη δήλωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος δήλωσε ότι “έχει σημασία το πώς το Ισραήλ διεξάγει αυτόν τον αγώνα κατά της Χαμάς”. Οποιαδήποτε ισραηλινή δράση “που αγνοεί το ανθρώπινο κόστος θα μπορούσε τελικά να γυρίσει μπούμερανγκ”, δήλωσε ο Ομπάμα, καθώς κάτι τέτοιο θα σκλήραινε τη στάση των Παλαιστινίων “για γενιές”, διαβρώνοντας την παγκόσμια υποστήριξη προς το Ισραήλ και ελευθερώνοντας τελικά “τα χέρια των εχθρών του Ισραήλ”, υπονομεύοντας “τις μακροπρόθεσμες προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή”.

Το Ισραήλ έχει θέσει έναν αδύνατο στόχο για την τρέχουσα σύγκρουση: την πλήρη εξάλειψη της Χαμάς ως στρατιωτικής δύναμης. Οποιαδήποτε αποτυχία στην επίτευξη αυτού του συχνά διακηρυγμένου στόχου θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια νίκη της Χαμάς εξ ορισμού. Η Χαμάς κερδίζει απλά και μόνο αν επιβιώσει. Αλλά για να έχει πιθανότητες επιτυχίας οποιαδήποτε μετασυγκρουσιακή ειρηνευτική διαδικασία, πρώτον, η Χαμάς θα πρέπει να εμπλακεί – η ομάδα αυτή είναι μια πολιτική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί – και δεύτερον, το ζήτημα της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί με τρόπο που να απορρίπτει τη φόρμουλα των Συμφωνιών του Αβραάμ και να επιστρέφει στη λύση των δύο κρατών όπως αυτή προσδιορίστηκε στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Όσλο.

Το είδος της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης θα χρωματίσει, και πάλι, σχεδόν κάθε σημαντικό ζήτημα της Μέσης Ανατολής στο μέλλον. Όπως έχουν τα πράγματα, ο προτεινόμενος Οικονομικός Διάδρομος Ινδίας-Μέσης Ανατολής, ο οποίος προέκυψε από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της G20 ως κεντρικό σημείο της περιφερειακής πολιτικής των ΗΠΑ, είναι ουσιαστικά νεκρός εν τη γεννέσει του. Το ίδιο ισχύει και για την ιδέα της εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ. Ενώ το Ριάντ δεν έχει κλείσει την πόρτα σε μια τέτοια πιθανότητα, η ηγεσία του έχει καταστήσει σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση μέχρι να επιλυθεί το ζήτημα της παλαιστινιακής πατρίδας.

Πηγή: Energy Intelligence

Μετάφραση: antapocrisis

Εθνικάθαρση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη

Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, το Ισραήλ και η εθνοκαθαρτική πολιτική

“Αλίμονο στους Εβραίους αν έστω ένας από αυτούς ή από τους έμμισθους συνεργάτες τους, που τους γεμίζουν με μίσος, σηκώσει ποτέ το φονικό χέρι του εναντίον ενός Γερμανού. Υπεύθυνος για τον νεκρό ή τραυματία Γερμανό δεν θα θεωρηθεί ένας, αλλά όλοι οι Εβραίοι. Υπάρχει ένα μόνο δικαίωμα, το δικαίωμα μας στην αυτοάμυνα, και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε τον χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής του”.

Αν στο παραπάνω απόσπασμα αντικαθιστούσε κανείς τις λέξεις Εβραίος και Γερμανός, με εκείνες του Παλαιστίνιου και του Ισραηλινού Εβραίου, αντίστοιχα, πιθανότατα η αλληλουχία των φράσεων, αυτούσια, θα αναδημοσιευόταν σε πάρα πολλά φιλικά προς το Τελ Αβίβ μέσα ενημέρωσης ου μη και στα επίσημα δελτία τύπου της υπηρεσιακής κυβέρνησης του Βενιαμίν Νετανιάχου. Θα ήταν όμως μια άκρως παρακινδυνευμένη επιλογή, καθώς το απόσπασμα που προλογίζει αυτό το άρθρο, προέρχεται από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Das Schwarze Korps, της επίσημης εφημερίδας των ναζιστικών SS και του ηγέτη τους, Χάινριχ Χίμλερ και δημοσιεύτηκε μερικές μέρες μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, για την ακρίβεια στο φύλλο της 17ης Νοεμβρίου 1938. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί και τυπωθεί, προκειμένου να δικαιολογηθεί η άγρια και φονική μανία των Ταγμάτων Εφόδου σε βάρος των Γερμανοεβραίων, που είχε στοιχίσει 90 ανθρώπινες ζωές και είχε προξενήσει ανυπολόγιστες καταστροφές σε καταστήματα, συναγωγές, γραφεία και σπίτια τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου εκείνου του σκοτεινιασμένου μεσοπολεμικού έτους.

Το ποιος είναι ο “ακροδεξιός”, ο “ναζιστής”, ο “νοσταλγός του Χίτλερ” στη Μέση Ανατολή πάει και έρχεται ως κατηγορία, ως υπονοούμενο, ως βαρύγδουπη ατάκα ή ως εύκολη και εύπεπτη πολεμική εκατέρωθεν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με βασική παράμετρο επίσης το γεγονός ότι όποιος προσπαθεί να αρθρώσει έστω και ήπια και συγκροτημένα μια στοιχειώδη κριτική ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές επιλογές του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων αλλά και των Ισραηλινών Αράβων πολιτών του, κινδυνεύει να στιγματιστεί με την κηλίδα του αντισημίτη και να βρεθεί στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο της ζωής ως δακτυλοδειχτούμενος αποσυνάγωγος, όσο ψηλά κι αν αυτός βρίσκεται. Προς τούτο και αντί πολλών, δείτε για παράδειγμα, τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια στον τότε ηγέτη των Βρετανών Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι συγκεκριμένα και σαφή. Η ισραηλινή κυβέρνηση, η σημερινή, οι προηγούμενες, η επόμενη, όταν και όπως προκύψει, δεν είναι “Χίτλερ”, αλλά κακά τα ψέματα έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες και διαμορφωμένες περγαμηνές με κάθε αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς που την εποχή της νεωτερικότητας έβαλε στο στόχαστρο του τις κοινωνικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές εκείνες ομάδες οι οποίες δεν “κούμπωναν” στο πολιτικό και εθνικό του αφήγημα, με σκοπό να τις εξοντώσει αργά ή πιο σύντομα και καταρχάς οικονομικά, προκειμένου εντέλει να πετύχει τη συλλογική, ηθική και ψυχολογική τους, υποδούλωση και εκμετάλλευση.

Όχι, η πολιτική που ασκεί το Τελ Αβίβ εναντίον των Παλαιστινίων δεν συνιστά ένα νέο ολοκαύτωμα – με το όμικρον, μικρό ή κεφαλαίο. Το Ολοκαύτωμα έχει συγκεκριμένη πολιτική, οργανωτική και βιομηχανική διάσταση ως έγκλημα ιστορικό και ας ελπίσουμε ανεπανάληπτο. Είναι σίγουρα μια τραγωδία καταρχήν των Εβραίων, αλλά και όλης της ανθρωπότητας, καθώς στα κρεματόρια δολοφονήθηκαν και εξαϋλώθηκαν, ομοφυλόφιλοι, τσιγγάνοι, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, Σλάβοι εργάτες γης και βιομηχανίας – αν και σε μικρότερους αριθμούς σε σχέση με τους εβραϊκούς πληθυσμούς που ήταν ο κύριος στόχος της ναζιστικής Endloesung (Τελικής Λύσης). Ούτε για γενοκτονία θα μπορούσαμε να μιλάμε στα παλαιστινιακά εδάφη, κατεχόμενα ή “ελεύθερα”. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, χρησιμοποιούν πολύ πιο εύστοχα τον όρο, εθνοκάθαρση ή απαρτχάιντ, ο δεύτερος δε, πολύ έγκαιρα, έχει συμπεριληφθεί στις αναφορές και διεθνών οργανισμών, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, ήδη από το 2004.

Τότε, ήταν ένας (λευκός) Νοτιοαφρικανός, ο δικηγόρος και δικαστής Τζον Ντάγκαρντ, που είχε κατηγορήσει ανοιχτά και δημόσια το Ισραήλ για καθεστώς διακρίσεων, εξευτελισμών και διαρκών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, Ο Ντάγκαρντ είχε υπάρξει μέλος της Εθνικής Επιτροπής Συμφιλίωσης που είχε συσταθεί μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας από την κυρίαρχη λευκή μειοψηφία στο Κόμμα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου με τους γνωστούς, κυρίως οικονομικούς συμβιβασμούς της ηγεσίας του Νέλσον Μαντέλα. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά την έκθεση Ντάγκαρντ για το απαρτχάιντ που έχει επιβάλει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, δύσκολα μπορεί να βρεθεί σοβαρός άνθρωπος για να αμφισβητήσει τα κίνητρα και τις επιδιώξεις, τα επιχειρήματα και τις πολυσέλιδες διαπιστώσεις ενός αδέκαστου και αμερόληπτου, νομομαθούς παρατηρητή. Και όμως, συμβαίνει ακόμα, είτε από τους καθ’ έξιν αρνητές της πραγματικότητας είτε από τη συστηματική προπαγάνδα των φιλικών και συμμαχικών προς το Τελ Αβίβ κυβερνήσεων και μέσων ενημέρωσης, την ώρα βέβαια που ακόμη και νουνεχείς Ισραηλινοί Εβραίοι διαδηλώνουν χέρι με χέρι με τους Άραβες συμπολίτες τους, απαιτώντας την άρση του καταπιεστικού αυτού καθεστώτος.

Το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι πολιτική άμυνας, αλλά επίθεσης, βαναυσότητας και συντριβής μιας κοινότητας, εν προκειμένω των Παλαιστινίων, προκειμένου είτε να τεθούν στο περιθώριο και να γίνουν ανδράποδα στυγνής εργατικής και οικονομικής εκμετάλλευσης είτε να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη γη τους. Δεν είναι πρωτότυπο φαινόμενο, οι ρίζες του είναι βαθιές στη νεωτερικότητα, που δεν έχει μόνο φωτεινές λάμψεις γενικής προόδου αλλά και σκοτεινές πτυχές αδυσώπητης απανθρωπιάς. Ο εγκλωβισμός σε ανοιχτές εκτάσεις-φυλακές, μέσα σε συρματοπλέγματα και υποτυπώδη οικήματα, με ελάχιστα μέσα επιβίωσης και τελικό σκοπό την εξουθένωση των ανυπότακτων ιθαγενών προέρχεται από τα εγχειρίδια της αποικιοκρατίας που εφάρμοσαν πρώτοι (ξανά μπροστά μας) οι Γερμανοί στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) με ιθύνοντα νου τον επίτροπο του Ράιχ, Χάινριχ Γκέρινγκ. Αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του, όντως έχετε δίκιο, ήταν ο πατέρας του μετέπειτα υπαρχηγού του Χίτλερ στο Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας και στρατάρχη του Ράιχ, Χέρμαν Γκέρινγκ.

Η μεθοδολογία των Γερμανών αποικιοκρατών πέρασε μετά στους Βρετανούς που, αντιγράφοντας τον Γκέρινγκ, επεδίωξαν να τιθασεύσουν τον αντάρτικο πόλεμο των Ολλανδο-γερμανών αγροτών Μπόερς στη Νότια Αφρική. Αργότερα, αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις ανάλογες προσαρμογές και την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων, μεταπήδησαν στη μεσοπολεμική Ευρώπη (και το Τρίτο Ράιχ) για να αποκορυφωθεί η αιματηρή τους ιστορία στο Ολοκαύτωμα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύντομα, επέστρεψαν στη Νότια Αφρική, μόλις ανέλαβε την ηγεσία της χώρας ο στρατάρχης Γιαν Σματς, ως αρχηγός του κράτους που θα καθοδηγούσε τη λευκή μειοψηφία στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μέσω της καταδυναστευτικής και βίαιης εκμετάλλευσης της μαύρης πλειοψηφίας που δεν είχε δικαίωμα εργασίας, περιουσίας, μετακίνησης, μετανάστευσης, μόρφωσης, ακόμη και ζωής και ύπαρξης χωρίς την άδεια ή την “αγαθή” προαίρεση των λευκών.

Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα τα πράγματα για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λοντ ή τη Χάιφα αν συνυπολογίσουμε και τους Ισραηλινούς Άραβες και όσα δραματικά και αποκρουστικά έζησαν τις προηγούμενες μέρες με τις νυχτερινές επιθέσεις και τις επιδρομές στη μέση του δρόμου, τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές κινητών και ακίνητων περιουσιών; Ελάχιστα αν όχι καθόλου, με μόνη διαφορά στη διαβάθμιση μέσων και μεθόδων καταπίεσης, βίας και πειθαναγκασμού που αφαιρούν και δυναμιτίζουν σε μια μονίμως ρευστή και διαλυτική κατάσταση δικαιώματα και αναφορές, γειώσεις και εξασφαλίσεις, κοινωνικά δίκτυα αλληλοϋποστήριξης και βιωματικές ρίζες αιώνων. Ό,τι δηλαδή υπέμεναν οι μαύροι Αφρικανοί στο απαρτχάιντ. Ή οι Γερμανοεβραίοι στον Μεσοπόλεμο, πριν το Ολοκαύτωμα, είτε στη Γερμανία, είτε στην Αυστρία κυρίως μετά το Anschluss, είτε σε μικρότερο βαθμό στην Πολωνία, την Ουγγαρία ή τη Σλοβακία με το καθεστώς του Γιόζεφ Τίσο την ίδια περίοδο. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι υπερβολικές: είναι η σκληρή αλήθεια και η ορθή ιστορική και πολιτική προσέγγιση με τα κατάλληλα και αναλογικά μέτρα και σταθμά.

Τα δε διεθνή ή εθνοκρατικά δικαιώματα στην αυτοάμυνα ή τον προληπτικό πόλεμο και την εξάπλωση της δημοκρατίας ειδικά στη Μέση Ανατολή ή τα Βαλκάνια, μάς τα είπαν και άλλοι τις τελευταίες δεκαετίες, κατά κύριο λόγο Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, με τραγικές, αποσταθεροποιητικές, μακροπολιτικές συνέπειες για όλη την περιοχή φανερού ή κρυφού, ιμπεριαλιστικού και οικονομικού ενδιαφέροντος – και χωρίς μάλιστα ως επί το πλείστο να αντιγράφουν ή να παραλλάσσουν τα πρωτοσέλιδα άρθρα ναζιστικών εφημερίδων του Μεσοπολέμου.

Μια τελευταία αναφορά θα άξιζε στον ένοπλο αγώνα (ή την τρομοκρατία) της Χαμάς που παλιότερα και μέχρι τη λειψή και υπό όρους αναγνώριση ήταν και επιλογή της PLO (ή και του Κόμματος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, για να θυμηθούμε την εποχή που ο Νέλσον Μαντέλα κυκλοφορούσε με περίστροφο και σχεδίαζε την τοποθέτηση βομβών ή συναρμολογούσε εκρηκτικούς μηχανισμούς). Και εδώ, τίποτα δεν είναι “καινούργιο” ή καινοφανές στην περιοχή, εκτός κι αν κάποιοι έχουν αποφασίσει να ξαναγράψουν και να αναθεωρήσουν, πλαστογραφώντας την, την ιστορία και της εβραϊκής Χαγκανά που αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το πρότυπο πολιτικής και ένοπλης δράσης (και) για τις αραβικές οργανώσεις, άλλο αν αυτές δε θα το παραδεχτούν ποτέ. Εδώ, δεν έχουμε έναν “κύκλο αίματος”, όπως ανιστόρητα και απαράδεκτα ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά ένα, αν θέλετε, ταγκό αλληλοεκπαίδευσης και συγκοινωνούσες επιρροές στην τέχνη της πολιτικής που μπορεί να συνεχίζεται και με άλλα μέσα, όταν οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα.

Οπότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: σήμερα είμαστε με τους Παλαιστίνιους, χωρίς επιφυλάξεις ή αστερίσκους, όπως τη δεκαετία του 1980 και πιο πριν, οφείλαμε να είμαστε με τους μαύρους της Νότιας Αφρικής και τη δεκαετία του 1930, με τους Εβραίους της Γερμανίας και της Κεντρικής Ευρώπης, όταν (τι ειρωνεία!), ούτε και τότε ήταν οι κυβερνήσεις και τα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής στο πλευρό τους, καθώς δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με το Βερολίνο, προτού ξεσπάσει η μεγάλη σφαγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συντελεστεί το έγκλημα στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι κυβερνητικοί καιροσκοπισμοί και τα οικονομικά συμφέροντα ανέκαθεν στραγγάλιζαν την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη. Με τους Παλαιστίνιους, μέχρι τη δικαίωση για την ίδρυση δικού τους κράτους. Αν και εκείνη τη στιγμή, η κριτική και η στάση μας θα πρέπει να αλλάξει, για να αναδείξει όλες τις στρεβλώσεις, τα κακώς κείμενα και τα προβλήματα της ίδιας τόσο προβληματικής εθνοκρατικής νεωτερικότητας που σήμερα πυρπολεί ξανά τη Μέση Ανατολή και την πολυαίμακτη γη της Παλαιστίνης για το δικαίωμα τάχα της αυτοάμυνας μιας ισχυρής και δεσπόζουσας, κρατικής οντότητας ενάντια στους αδύναμους καταπιεσμένους της παρίες.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Πώς δημιουργήθηκε το Ισραήλ και πώς η Παλαιστινιακή Αρχή μετατράπηκε σε εργολάβο της κατοχής

Το antapocrisis αναδημοσιεύει τη συνέντευξη του καθηγητή Νικόλα Κοσματόπουλου για την ιστορική εξέλιξη του Παλαιστινιακού ζητήματος. Τη συνέντευξη πήρε ο Ν. Γιαννόπουλος για το news247.gr

Κ. Κοσματόπουλε, σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να κάνουμε αυτήν την κουβέντα. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την ιστορική αναδρομή του παλαιστινιακού ζητήματος, διότι πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες οι οποίες, ωστόσο, έχουν μεγάλη σημασία…

Καταρχάς να πούμε ότι μια σύντομη αναδρομή που θα επιχειρήσω εδώ σίγουρα δεν καλύπτει πολλές πλευρές ενός ιδιαίτερα πολύπλοκου ζητήματος. Βασικό είναι ότι το ζήτημα ξεκινάει πολύ πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Νάκμπα – Καταστροφής – το 1948. Με μια έννοια, ξεκινάει με την Ναπολεόντεια κατοχή της Αιγύπτου και της Συρίας το 1798, όταν πρωτοδιατυπώνεται από τον Γάλλο αποικιοκράτη η ιδέα για ένα κράτος των Ευρωπαίων Εβραίων εκτός Ευρώπης. Το συγκεκριμένο πλάνο πρέπει να το κατανοήσουμε στο πλαίσιο τόσο της εξάπλωσης της αποικιοκρατίας στον πλανήτη, όσο και του αντισημιτισμού στη χριστιανική Ευρώπη. Απέναντι σε αυτό το ζήτημα και την ανάδειξη ομογενοποιημένων εθνικών κρατών, οι Εβραίοι θεωρήθηκαν από εθνικές ελίτ ως παρίες, απέναντι στους οποίους τα ευρωπαϊκά κράτη ακολούθησαν διαφορετικές πολιτικές, όπως έχει δείξει ο ιστορικός Έντσο Τραβέρσο στο συγκλονιστικό βιβλίο του για την εβραϊκή νεωτερικότητα.

Όταν λέτε διαφορετικές πολιτικές τι εννοείτε;

Στη Γαλλία, ας πούμε, επικράτησε το δόγμα των Εβραίων του κράτους, η αντίληψη ότι οι Εβραίοι μπορούν να υπηρετήσουν το κράτος σε γραφειοκρατικές θέσεις. Στη Γερμανία-Αυστροουγγαρία υπήρξαν τάσεις αποκλεισμού τους από πολλά στρατηγικά επαγγέλματα, με αποτέλεσμα μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων να στραφούν προς τις επιστήμες-θετικές και θεωρητικές- και να μεγαλουργήσουν με κλασικά παραδείγματα τους Φρόυντ κι Αϊνστάιν. Ο ευρωαποικιακός αντισημιτισμός προϋπήρχε της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοά, δηλ. του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Για πολλούς Ευρωπαίους εθνικιστές της εποχής, οι Εβραίοι αποτελούσαν μία εξίσωση που παρέμενε άλυτη. Ως θύματα του ευρωαποικιακού ρατσισμού, οι Εβραίοι διανοούμενοι συζητούσαν την καλύτερη λύση, με πολλούς από αυτούς να επιλέγουν τον σοσιαλιστικό διεθνισμό ως απάντηση.

Ωστόσο, μέσα από την εβραϊκή κοινότητα – ειδικά στον γερμανόφωνο χώρο – ξεπήδησε μία τάση η οποία προώθησε την ιδέα ενός εβραϊκού έθνους, μετατρέποντας έτσι την θρησκεία τους σε μια ιδεατή “κοινότητα αίματος” στα πρότυπα του γερμανικού εθνικισμού. Κι έτσι γεννήθηκε ο σιωνισμός ως ένας συνδυασμός εθνικοποίησης της εβραϊκής θρησκείας κι ενός αποικιοκρατικού σχεδίου εκτός Ευρώπης στο πλαίσιο της τότε εξελισσόμενης αποικιοκρατικής επέκτασης της Δύσης σε όλον τον κόσμο. Ήδη από το 1870 ο πλανήτης έχει χωριστεί σε ζώνες κυριαρχίας των αποικιοκρατών, Βέλγων, Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, Γερμανών και άλλων. Για τον τόπο στον οποίο θα ιδρυόταν το κράτος υπήρχαν διάφορες προτάσεις. Υπήρξαν προτάσεις για την Νότια Αμερική, μέρη της Αφρικής, αλλά για ιστορικούς-θεολογικούς λόγους προτιμήθηκε η Παλαιστίνη ως η καλύτερη λύση.

Πότε αυτό;

Το 1897 έχουμε την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση με το σιωνιστικό συνέδριο στην Βέρνη της Ελβετίας. Η λύση αυτή άρχισε να προωθείται μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, αλλά και των ευρωπαϊκών ελίτ. Οι Σιωνιστές ηγέτες προώθησαν αυτήν την ιδέα σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και την ιδεολογία του εκπολιτισμού των βαρβάρων. Η πιθανότητα ίδρυσης ενός εβραϊκού εθνικού κράτους στην Παλαιστίνη έγινε πολύ περισσότερο ρεαλιστική, όταν κατέρρευσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914 και τις τύχες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής ανέλαβαν, ως γνωστόν, οι Αγγλογάλλοι. Η Κοινωνία των Εθνών έδωσε το πληρεξούσιο για την κατοχή της περιοχής. Το 1916 οι δύο μεγάλες δυνάμεις, η Αγγλία και η Γαλλία, έκοψαν και έραψαν τη Μέση Ανατολή ανάλογα με τις σφαίρες επιρροής τους. Η Παλαιστίνη πέρασε στους Άγγλους, η Συρία στους Γάλλους κ.τ.λ.

Το 1917 ο Μπαλφούρ, ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας, με επίσημη ανακοίνωση παραχωρεί το δικαίωμα για μία εβραϊκή εθνική εστία στη γη της Παλαιστίνης. Έχει σημασία να αναφέρουμε ότι ο Μπαλφούρ ήταν ένας αντισημίτης υπουργός. Πάρα πολλοί υποστηρικτές του Σιωνισμού στην Ευρώπη ήταν αντισημίτες και ήθελαν τους Εβραίους εκτός Ευρώπης. Από την άλλη, οι πατέρες του σιωνισμού, όπως ο Χερτζλ για παράδειγμα, θεώρησαν το διάχυτο αντισημιτικό ρατσισμό της Ευρώπης ως σύμμαχο στο σχέδιό τους να πείσουν τους Εβραίους της Ευρώπης να συνταχτούν πίσω από τον εποικισμό της Παλαιστίνης. Αυτός είναι ο λόγος της φαινομενικά παράλογης συμμαχίας αντισημιτών και σιωνιστών που σε διαφορετικές εκφάνσεις υπάρχει ακόμα και σήμερα. Για παράδειγμα, οι πιο φανατικοί σύμμαχοι του Ισραήλ στις ΗΠΑ είναι οι φονταμενταλιστές Προτεστάντες Χριστιανοί που χρηματοδοτούν πολιτικούς, σπιλώνουν αντιπάλους, επιτίθενται στον ΟΗΕ και στηρίζουν τυφλά το Ισραήλ.

Τελικώς κάτω από ποιες συνθήκες φτάνουμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948;

Οι Παλαιστίνιοι, όπως ήταν αναμενόμενο, αντέδρασαν σε αυτό το σχέδιο της ίδρυσης ενός ευρω-αποικιοκρατικού κράτους στη γη τους, από πολύ νωρίς. Το 1922 πάντως η Κοινωνία των Εθνών εγκρίνει το αγγλικό σχέδιο και ουσιαστικά του προσφέρει τη μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση από τη Δύση. Το 1933 ξεσπούν μεγάλες διαμαρτυρίες κι απεργίες των γηγενών και εν συνεχεία μια μεγαλειώδης παλαιστινιακή εξέγερση, την οποία καταπνίγουν οι Άγγλοι. Το 1938 ένα γκρουπ οπλισμένων σιωνιστών αρχίζει επιθέσεις προς τους Παλαιστίνιους και το 1939 διαλύουν και καταστέλλουν την αραβική εξέγερση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από το 1936.

Το 1942 διεξάγεται η μεγάλη συνάντηση των σιωνιστών στη Νέα Υόρκη και εκεί οι ΗΠΑ μπαίνουν στο πλάνο της υποστήριξης του σιωνισμού. Το 1946 η Χαγκανά και η Στερνγάνκ – ομάδες οπλιτών- αρχίζουν στρατιωτική δράση εναντίον Άγγλων και Παλαιστινίων ταυτόχρονα. Το 1947 με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ αποφασίζεται η ίδρυση δύο κρατών με την οποία όμως οι Ισραηλινοί παίρνουν γη δυσανάλογα περισσότερη του πληθυσμού τους. Οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν αυτό το πλάνο και το 1948 αρχίζει ένοπλη σύρραξη, στην οποία πρωτοστατούν οργανώσεις-προπομπές του μετέπειτα ισραηλινού στρατού. Κι εδώ μπαίνει σε εφαρμογή το plan dalet, ένα πλάνο εθνοκάθαρσης και μαζικής εκδίωξης του ιθαγενικού πληθυσμού και καταστροφής ολόκληρων χωριών και πόλεων (βλ. Ilan Pappe, The Ethnic Cleansing Of Palestine).

Εβραίοι μετανάστες πριν μπουν στο καμπ του Αθλίτ. Τους υποδέχονται Παλαιστίνιοι αστυνομικοί. AP

Τον Μάιο του 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ το οποίο αναγνωρίζουν αμέσως τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Σοβιετική Ένωση. Κατά τη γνώμη μου, οι Σοβιετικοί έκαναν λάθος στην εκτίμησή τους. Αλλά τότε η Ευρώπη κι ο κόσμος ήταν συγκλονισμένος από το αποτρόπαιο έγκλημα του Ολοκαυτώματος. Από την άλλη, η μεταπολεμική Ευρώπη πέτυχε δύο νίκες με μια κίνηση. Καταρχάς, δαιμονοποιώντας τον Χίτλερ αποσιώπησε τόσο τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό όσο και την δυτική αποικιοκρατία που διέπραξε γενοκτονίες κι ολοκαυτώματα σε όλον τον κόσμο για αιώνες. Δεύτερον, συνδέοντας το Ολοκαύτωμα με την ίδρυση του Ισραήλ, μετέτρεψε τις δυτικές ευθύνες για το Ολοκαύτωμα σε βάρος ενός ιθαγενικού λαού εκτός Ευρώπης. Παράλληλα αναδείχτηκε σε ηθικό ηγεμόνα σε παγκόσμιο επίπεδο φυλάσσοντας για τον εαυτό της τον ρόλο του απόλυτου θύματος και μετέπειτα κριτή.

Παρόλα αυτά, ο OΗΕ, με το ψήφισμα 194, καθιστά ξεκάθαρο ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά από τότε μέχρι και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν πρόσφυγες.

Μιλάμε δηλαδή για τρεις, τουλάχιστον, γενιές προσφύγων…

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν και πέθαναν σε στρατόπεδα Παλαιστίνιων προσφύγων. Η Δύση για να αντιμετωπίσει αυτό το πρωτοφανέρωτο προσφυγικό κύμα ίδρυσε την περίφημη UNRWA η οποία αποτελεί το μοντέλο πάνω στο οποίο χτίστηκε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Τι σηματοδοτεί στη συνέχεια ο πόλεμος των έξι ημερών του 1967;

Ας δούμε πρώτα πώς ήταν ο κόσμος το 1967. Εκείνη την περίοδο καταγραφόταν μία ανάδυση του παγκόσμιου νότου με το αντιαποικιακό κίνημα. Τέτοιου είδους κινήματα είχαμε στην Γκάνα, την Κούβα, την Αλγερία, το Βιετνάμ και αλλού. Υπήρχε, επίσης, το Κίνημα των Αδέσμευτων στο οποίο πρωτοστατούσε η Αίγυπτος του Νάσερ. Την ίδια ώρα το Ισραήλ δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση το παλαιστινιακό να συνδεθεί με το αντι-αποικιακό πλαίσιο. Από την αρχή της πορείας του κράτους τους, οι Ισραηλινοί θέλησαν να αποσιωπήσουν τους δεσμούς του σιωνισμού με την αποικιοκρατία, αλλά και κάθε σύγκριση μεταξύ του Ισραήλ και του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, την οποία όμως εκείνη την περίοδο έκαναν πολλά αντι-αποικιακά κινήματα.

Το 1967 λοιπόν δεν λαμβάνει χώρα μόνο μία σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Είναι μία σύγκρουση μεταξύ αποικιοκρατίας και αντιαποικιακού κινήματος. Το παλαιστινιακό, έτσι και αλλιώς, είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα με πλευρές που αφορούν όλο τον πλανήτη. Υπό αυτήν την έννοια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ήταν μία νίκη της αποικιοκρατίας, σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, εναντίον ενός αντιαποικιακού κινήματος το οποίο συγκροτούσαν η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος του Νάσερ και η Συρία.

Το αντιαποικιακό κίνημα πρότεινε ένα κοινό κράτος, Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό εννοούσαν με την καταστροφή του Ισραήλ, την κατάργηση του απαρτχάιντ, κι όχι φυσικά τον μαζικό θάνατο ανθρώπων. Ένα κοινό κράτος για όλους. Αυτό προέβλεπε και το προσχέδιο της PLO το 1969, ένα ενιαίο κράτος κόντρα στην πολιτική του Ισραήλ να επιβάλει ένα “εθνοκαθαρτικό” μοντέλο στην περιοχή.

Με την Νάκμπα (ήττα) του 1967 τελειώνει η ελπίδα για την αραβική ανεξαρτησία και ένωση την οποία πολέμησαν οι Δυτικοί από την αρχή της. Οι Ευρωπαίοι ήταν ενάντια σε κάθε είδους πολιτικής ένωσης σε μια περιοχή με κοινή γλώσσα και πανταχού παρούσες θρησκείες, παρά το γεγονός ότι στην ήπειρό τους είχαν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζουν το σχέδιο που αργότερα κατέληξε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πώς εξηγείτε την πρωτοκαθεδρία της Χαμάς σήμερα στην Παλαιστίνη; Πώς προκύπτει αυτό ενώ τα προηγούμενα χρόνια η Φατάχ ήταν πολύ μαζική και εξέφραζε την πλειοψηφία;

Πρέπει, αρχικά, να πάμε λίγο πίσω, στο 1987 έτος κατά το οποίο λαμβάνει χώρα η πρώτη Ιντιφάντα. Λίγο πιο πίσω, το 1982, οι Παλαιστίνιοι μαχητές αποχώρησαν από τη Βηρυτό κι έφτασαν στην Τυνησία. Και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι το παλαιστινιακό ζήτημα έχει τελειώσει με οριστική ήττα των Παλαιστίνιων (οι Ισραηλινοί ήδη πανηγύριζαν για την τριχοτόμηση του παλαιστινιακού πληθυσμού) άρχισε η Ιντιφάντα από τους Παλαιστίνιους στο εσωτερικό της χώρας και στα κατεχόμενα. Άρχισαν, εν συνεχεία, οι διαπραγματεύσεις οι οποίες τελικά οδήγησαν στην προβληματική συμφωνία του Όσλο, το 1993, με την οποία κάτω από το βάρος της γεωπολιτικής αλλαγής (με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης), οι Παλαιστίνιοι αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ, ενώ οι ίδιοι αποδέχονται ένα αρχιπέλαγος εδαφών και μια αόριστη υπόσχεση δημιουργίας κράτους στο μέλλον. Ήταν μια συμφωνία ειρήνης που απλά συνέχιζε τον πόλεμο με άλλα μέσα.

Ο Γιάσερ Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Σιμόν Περές φωτογραφίζονται με τα βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στο Οσλο στις 10 Δεκεμβρίου του 1994. AP

Γιατί το λέτε αυτό;

Διότι οι Ισραηλινοί ζήτησαν από τους Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ χωρίς να τους δίνουν το δικαίωμα να ιδρύσουν το δικό τους κράτος. Την ίδια στιγμή, έλεγξαν την πολιτική του ηγεσία μέσα από χρηματοδοτήσεις και άνοιξαν το δρόμο για συνεχόμενους εποικισμούς μέσα από την καντονοποίηση της Δυτικής Όχθης. Τελικά δημιούργησαν μια βιομηχανία “ειρήνης”, μέσα από την οποία η Παλαιστινιακή Αρχή μετατραπήκε σε εργολάβο της ισραηλινής κατοχής. Δόθηκαν, για παράδειγμα, πολλά κονδύλια για τη δημιουργία της παλαιστινιακής αστυνομίας, η οποία κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε κατά των Παλαιστινίων. Η Παλαιστινιακή Αρχή φυλάκισε-και έχει ακόμα στις φυλακές-Παλαιστίνιους αγωνιστές απαλλάσσοντας από τον κόπο και τα έξοδα την κατοχική δύναμη. Ένα γνωστό σενάριο σε αποικιοκρατικές καταστάσεις αλλού.

Άρα, κάπως έτσι αυξάνεται και η δημοφιλία της Χαμάς στον πληθυσμό…

Ακριβώς. Η Χαμάς προκύπτει ως ένα ανεξάρτητο αδιάφθορο κίνημα εναντίον της συνεργασίας της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ και κερδίζει τις εκλογές του 2006. Οι εκλογές όμως, αν και ήταν οι δημοκρατικότερες που είχαν γίνει ποτέ στον αραβικό κόσμο, δεν αναγνωρίζονται από την Δύση και η διάσπαση παίρνει χαρακτηριστικά ένοπλης ενδοπαλαιστινιακής διαμάχης. Η Δύση ανακηρύσσει τον νικητή των εκλογών τρομοκράτη κι ανέχεται το εμπάργκο της Γάζας που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αποκόπτοντας την περιοχή από την Δυτική Όχθη και τον υπόλοιπο πλανήτη ουσιαστικά.

Στη Δυτική Όχθη ο Αμπάς εξελίσσεται ουσιαστικά σε μία μαριονέττα του Ισραήλ συνεχίζοντας το μοντέλο υποκατάστασης της κατοχής. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ – και τώρα μερικές χώρες στη Δύση- πολέμησαν με νύχια και με δόντια το μη βίαιο κίνημα του BDS – Μποϋκοτάζ, Κυρώσεις, Αποεπενδύσεις – φράζοντας έτσι τον δρόμο προς κάθε ειρηνική διαμαρτυρία. Αν θυμάστε, ελεύθεροι σκοπευτές σημάδευαν γόνατα και γυμνά στήθη στις ειρηνικές πορείες της Παρασκευής όλον τον προηγούμενο καιρό.

Για τα γεγονότα που εξελίσσονται τώρα στην περιοχή, μία εξήγηση έχει να κάνει με τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο Νετανιάχου στην εσωτερική πολιτική σκηνή του Ισραήλ. Απειλείται και με φυλάκιση καθώς έχει εμπλακεί σε σημαντικές υποθέσεις διαφθοράς. Άρα ωθεί την κατάσταση στα άκρα. Είναι επαρκής αυτή η εξήγηση;

Μερικώς μόνο. Η πολιτική του Νετανιάχου σίγουρα παίζει έναν κομβικό ρόλο, πρόκειται για έναν κυνικό πολιτικό ο οποίος καταφεύγει στον εθνικισμό, όπως συχνά κάνουν πολιτικοί για να αποπροσανατολίσουν. Είναι όμως μόνο μέρος του προβλήματος. Είναι βασικό ότι οι πληθυσμοί που αυτήν τη στιγμή ξεσηκώνονται, όχι μόνο στην Ιερουσαλήμ, αλλά και αλλού στο Ισραήλ, έχουν απομονωθεί πολιτικά κι έχουν εξωθηθεί στη φτώχεια. Ζουν στην καθημερινότητά τους το απαρτχάιντ μέσα από πολιτικές οι οποίες, για παράδειγμα, προβλέπουν υποχρηματοδότηση των αραβικών σχολείων του Ισραήλ. Γειτονιές Παλαιστινίων στις λεγόμενες mixed cities σπρώχνονται επίσης στη βία και στην ανομία και διαμορφώνονται έτσι συνθήκες αμερικανικών γκέτο, όπου κυριαρχεί η ενδοπαλαιστινιακή βία, Παλαιστινίων εναντίον Παλαιστινίων.

Στη δε Ιερουσαλήμ συνεχίζεται ο εποικισμός κανονικά. Απλώς αυτήν τη φορά ξεχείλισε το ποτήρι και γίνονται αυτά που γίνονται. Ο καταδικασμένος Πρωθυπουργός του Ισραήλ θέλησε να προσεταιριστεί τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Μία επίθεση κατά των Παλαιστινίων φέρνει ψήφους και στήριξη από το εθνικιστικό στρατόπεδο. Ωστόσο, και ο υποτιθέμενος φιλελεύθερος ηγέτης, Μπένυ Γκαντς λέει ότι η Γάζα πρέπει να ισοπεδωθεί. Αυτή η ρητορική δηλαδή, της εθνοκάθαρσης, δεν αφορά μόνο τον Νετανιάχου. Τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί σε μεγάλο πολιτικό φάσμα στη χώρα.

Από την άλλη, παρατηρούμε για πρώτη φορά Παλαιστίνιους να ξεσηκώνονται με ένα κοινό πλαίσιο ιστορικής ανάλυσης το οποίο λέει: Είμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα, είμαστε θύματα ενός απαρτχάιντ, μιας συνεχιζόμενης Νάκμπα. Υπάρχει μία ποιοτική αλλαγή στο πώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως δεύτερης και τρίτης διαλογής πολίτες του κράτους. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν εντός καταλαβαίνουν ότι πλέον δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν σε σχέση με τους εκτός των τειχών. Βλέπουν, αντίθετα, ότι όλοι είναι θύματα του θεσμικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους.

Θα ήθελα να κλείσουμε με τη στάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα τα τελευταία 40 χρόνια. Φτάσαμε από τον πολιτικό “έρωτα” του Ανδρέα Παπανδρέου για τον Γιάσερ Αραφάτ στα τριεθνή σχήματα με το Ισραήλ με στόχο, προφανώς, την απομόνωση της Τουρκίας. Έλληνες Υπουργοί σήμερα δηλώνουν δημοσίως ότι στηρίζουν απόλυτα το Ισραήλ. Πώς έχει γίνει αυτό; Πώς την κρίνετε την ελληνική εξωτερική πολιτική σε αυτό το ζήτημα;

Σίγουρα είναι αφελής σε πολλαπλές αναγνώσεις. Καταρχάς, αποξενώνει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στις χώρες της περιοχής. Πρόκειται για πολιτική που στοχεύει μόνο στις ελίτ. Η κυβέρνηση λέει ότι την ενδιαφέρουν μόνο οι κυβερνήσεις – οι περισσότερες δικτατορίες- και οι αραβικές οικονομικές ελίτ. Η πολιτική αυτή είναι καθαρά κυνική και αντίθετη σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ σε περιπτώσεις στις οποίες η Ελλάδα θα ζητήσει την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου για την ίδια.

Είναι τραγικό λάθος να ανοίξει μέτωπο με τον Παγκόσμιο Νότο ο οποίος υπερασπίζεται αναφανδόν το δίκαιο στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Θα την χαρακτήριζα ακόμα ως μια επικίνδυνη πολιτική, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη στην περιοχή. Ο συναγελασμός και η ανοικτή στρατιωτική συνεργασία με χώρες που πρωτοστατούν σε επιθετικούς πολέμους όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, και τα Εμιράτα είναι πραγματικά αυτοκτονική και βολονταριστική. Είναι πολύ σαθρά τα θεμέλια αυτών των συνεργασιών. Ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ πρόκειται να βάλουν πλάτη σε μία ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρξει πόλεμος με την Τουρκία, και ακόμα περισσότερο μια τρελή κούρσα εξοπλισμών δύο χωρών σε βαθιά οικονομική κρίση, είναι πραγματικά καταστροφικό για τους λαούς της περιοχής.

Η δυνατότητα να μπορείς να μιλάς με όλους είναι πολύ σημαντική, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Πρέπει να επιδιώξουμε μία δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού, μέσα από την προώθηση του διεθνούς δικαίου, των αποφάσεων του ΟΗΕ και του κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος. Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνοι λεονταρισμοί χωρίς συναίσθηση της εκρηκτικότητας της κατάστασης και του απρόβλεπτου μέλλοντος.

Πηγή: news247

Δεν υπάρχουν δύο πλευρές που συγκρούονται στην Ιερουσαλήμ: Η μία εγκληματεί και η άλλη εξοντώνεται

O τελευταίος μήνας ήταν ιδιαίτερα πυκνός για την γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.  Οι μαζικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις των Παλαιστίνιων κατοίκων με την Ισραηλινή αστυνομία, με αφορμή την εκδίωξη 38 παλαιστίνιων οικογενειών έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά διακρίσεων που έχουν ως στόχο να εξορίσουν τους Παλαιστινίους έξω από την Ιερουσαλήμ και να διατηρήσουν την εβραϊκή πλειοψηφία.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Η πολύπαθη γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ αποτέλεσε καταφύγιο για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν βίαια στις 15 Μάιου του 1948, γνωστή και ως ημέρα της καταστροφής για τους Παλαιστινίους. Από τους συνολικά 750.000 πρόσφυγες που δημιούργησαν οι διωγμοί των σιωνιστικών δυνάμεων, περίπου 80.000 προέρχονταν από την Ιερουσαλήμ και τα γύρω χωριά του Ντερ Γιάσιν, της Μάλχα, της Λίφτα και του Εΐν Κερέμ. Πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στις 30 Απριλίου του 1948, όλα τα χωριά της Δυτικής Ιερουσαλήμ καταχτήθηκαν από τις Ισραηλινές δυνάμεις και καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Το Σεΐχ Τζαράχ  βρίσκεται λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μακριά από τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ. Την περίοδο της Χασεμίτικης Διακυβέρνησης του Βασιλείου της Ιορδανίας της Δυτικής Όχθης, επετράπη σε 28 Παλαιστινιακές οικογένειες, που μέχρι τότε ζούσαν σε προσφυγικά στρατόπεδα στο Λίβανο, στην Συρία και στην Ιορδανία, να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Η Ιορδανία είχε χτίσει σπίτια για τις 28 παλαιστινιακές οικογένειες με την έγκριση της υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, UNRWA. Στη δεκαετία του 1960, οι οικογένειες έκαναν μια συμφωνία με την κυβέρνηση της Ιορδανίας που θα τους έκανε ιδιοκτήτες της γης και των σπιτιών, λαμβάνοντας επίσημες κτηματολογικές πράξεις που θα μεταγράφονταν στα ονόματά τους μετά από τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, θα έπρεπε να παραιτηθούν από το καθεστώς του πρόσφυγα.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Στις 5 Ιουνίου το 1967 ξεκινάει ο Πόλεμος των 6 ημερών. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ισραηλινός στρατηγός Χόντ «16 ετών σχέδια χρειάστηκαν για αυτά τα τελευταία 80 λεπτά. Ζούσαμε με το σχέδιο κοιμόμασταν πάνω στο σχέδιο, τρώγαμε πάνω στο σχέδιο. Με επιμονή το τελειοποιήσαμε». Το Ισραήλ προσάρτησε τα εδάφη της ανατολικής Ιερουσαλήμ, μαζί με τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, σε μία κίνηση που προκάλεσε διεθνή κατακραυγή.

Το 1972, ομάδες εποίκων δήλωσαν στις οικογένειες ότι καταπατούν εβραϊκή γη. Αυτή ήταν η αρχή μιας μακράς νομικής μάχης που κατά τους τελευταίους μήνες κορυφώθηκε με εντολές εκδίωξης εναντίον 38 οικογενειών στο Σεΐχ Τζαράχ και δύο άλλες γειτονιές στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων πιστεύουν ότι άλλες οικογένειες είναι επίσης ευάλωτες, εκτιμώντας ότι περισσότεροι από 1.000 Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να εκδιωχθούν. Οι ισχυρές ομάδες ισραηλινών εποίκων, βασίζουν τους ισχυρισμούς τους σε ανύπαρκτα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης από Εβραίους πριν την περίοδο του 1948.

Παρά την έκδηλη ανυπαρξία νομιμοποιητικών εγγράφων από την πλευρά των Εβραίων, το Ανώτατο Δικαστήριο αρνείται να κάνει έρευνα γνησιότητας των εγγράφων αυτών. Την ίδια στιγμή εθελοτυφλεί σε ότι αφορά τις αυτοδίκαιες εξώσεις που έχουν πραγματοποιήσει με την βία Ισραηλινοί Έποικοι. Τον Απρίλιο, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιορδανίας Ayman Safadi παρέδωσε έγγραφα που αποδεικνύουν την ιδιοκτησία των Παλαιστινίων για τις περιουσίες τους στο Σεΐχ Τζαράχ, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί μια νέα μαζική έξωση.

Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση της Ιορδανίας επικύρωσε 14 συμφωνητικά έγγραφα από τη δεκαετία του 1960 με τις παλαιστινιακές οικογένειες στο Σεΐχ Τζαράχ για την ενίσχυση της θέσης τους εναντίον των ισραηλινών δικαστηρίων.

Ο Adel Budeiri δείχνει ένα έγγραφο σε δικαστική υπόθεση για αρκετές παλαιστινιακές οικογένειες, συμπεριλαμβανομένης της δικής του, που κινδυνεύουν από βίαια έξωση από τα σπίτια τους στη γειτονιά Σεΐχ Τζαράχ της ανατολικής Ιερουσαλήμ, την Κυριακή 9 Μαΐου 2021. (AP Photo / Maya Alleruzzo)

Αυτήν την στιγμή υπάρχουν 38 παλαιστινιακές οικογένειες που ζουν στο Σεΐχ Τζαράχ, τέσσερις από αυτές αντιμετωπίζουν επικείμενη έξωση, ενώ τρεις αναμένεται να απομακρυνθούν την 1η Αυγούστου. Παράλληλα σε περίπτωση που η έκβαση του δικαστηρίου δεν βγει υπέρ τους, που είναι και το πιο πιθανό σενάριο, είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν 20.000 σέκελς στους Εβραίους Εποίκους για τα νομικά τους έξοδα.

Το Ισραήλ διακηρύττει ότι η κατάσταση στο Σεΐχ Τζαράχ είναι μια ιδιωτική διαμάχη ακινήτων την οποία έχουν ξεκινήσει οι Παλαιστίνιοι για να υποκινήσουν γεγονότα βίας. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ διαφορετική. Είναι η προσπάθεια  των εποίκων και του  Μπέντζαμιν Νετανιάχου για αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ με στόχο την προώθηση μακροπρόθεσμων σχεδιασμών για νομιμοποίηση και διεθνή αναγνώριση της σαν “πρωτεύουσα του Ισραήλ”.

Η Ιερουσαλήμ είναι πόλη για λίγους

Το Ισραήλ θεωρεί όλη την Ιερουσαλήμ ως την ενοποιημένη πρωτεύουσα του και λέει ότι οι κάτοικοι της αντιμετωπίζονται ισότιμα. Όμως οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ έχουν διαφορετικά δικαιώματα ανάλογα με το αν είναι Εβραίοι ή Παλαιστίνιοι.

Οι Εβραίοι που γεννήθηκαν στην ανατολική Ιερουσαλήμ αποκτούν αυτόματα ισραηλινή υπηκοότητα και οι Εβραίοι από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δικαιούνται να γίνουν Ισραηλινοί πολίτες.

Οι Παλαιστίνιοι που γεννιούνται στην Ανατολική Ιερουσαλήμ έχουν μια μορφή μόνιμης διαμονής που μπορεί να ανακληθεί εάν περάσουν πολύ χρόνο ζώντας έξω από την πόλη. Μπορούν να υποβάλουν αίτηση για ισραηλινή ιθαγένεια, αλλά πρέπει να περάσουν από μια δύσκολη και αβέβαιη γραφειοκρατική διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή χρόνια. Οι περισσότεροι αρνούνται, επειδή δεν αναγνωρίζουν την προσάρτηση του Ισραήλ.

Μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ το 1967,η Ισραηλινή κυβέρνηση «προσέφερε» στους Παλαιστίνιους κατοίκους της περιοχής την ιδιότητα του κατοίκου μόνο εφόσον δεν διέμεναν έξω από το Ισραήλ για 7 χρόνια και πάνω, δεν είχαν γίνει υπήκοοι άλλης χώρας και δεν είχαν κάνει αίτηση για άλλη εθνικότητα. ( Law of Entry to Israel 1952, 1974). Με αυτό το νομοθετικό περιεχόμενο, το Ισραήλ στόχευε στην δημιουργία ενός δυσμενούς καθεστώτος για τους Παλαιστινίους ενώ ξεκίνησε καμπάνια κατασχέσεως αδειών διαμονής Παλαιστίνιων κατοίκων της Ιερουσαλήμ που διέμεναν στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα.

Πλέον το 37%  πληθυσμού της πόλης αποτελείται από Παλαιστινίους εντούτοις απορροφά μόνο το 10% του προϋπολογισμού της πόλης. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται επίσης με διαφορετικό τρόπο όσον αφορά τη στέγαση, κάτι που θα δυσκολέψει τις οικογένειες του Σεΐχ Τζαράχ να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ εάν εκδιωχθούν. Οι Παλαιστίνιοι επιτρέπεται να χτίσουν μόνο στο 14% της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, το υπόλοιπο 34% αποτελεί γη που έχει προσαρτηθεί από το Ισραήλ και το 52% θεωρείται  πράσινη γραμμή και δεν επιτρέπεται η οικοδόμηση.

Μετά το 1967, το Ισραήλ επέκτεινε τα δημοτικά όρια της πόλης για να καταλάβει μεγάλες περιοχές ανοιχτής γης, όπου έκτοτε έχει κατασκευάσει εβραϊκούς οικισμούς που φιλοξενούν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ταυτόχρονα, έθεσε όρια στις παλαιστινιακές γειτονιές, περιορίζοντας την ανάπτυξή τους.

Σήμερα, περισσότεροι από 220.000 Εβραίοι ζουν στην ανατολική Ιερουσαλήμ, κυρίως σε κατοικημένες περιοχές που το Ισραήλ θεωρεί γειτονιές της πρωτεύουσας του. Οι περισσότεροι από τους 350.000 Παλαιστίνιους κατοίκους της ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι στριμωγμένοι σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές όπου υπάρχει λίγος χώρος για να χτιστούν νέα σπίτια.

Οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται  ότι το κόστος και η δυσκολία απόκτησης αδειών τους αναγκάζει να χτίσουν παράνομα ή να μετακινηθούν στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κινδυνεύοντας έτσι να χάσουν την κατοικία τους στην Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων εκτιμούν ότι από τα 40.000 σπίτια σε παλαιστινιακές γειτονιές, τα μισά έχουν χτιστεί χωρίς άδειες και κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν.

Η ισραηλινή αστυνομία περιφρουρεί καθώς οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι νηστεύουν κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα του Ραμαζανιού και οι Εβραίοι έποικοι συγκεντρώνονται για να ξεκινήσουν το Σαμπάτ σε ένα παλαιστινιακό σπίτι που έχουν καταλάβει οι έποικοι, στη γειτονιά του Σεΐχ Τζαρά, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή 7 Μαΐου 2021. (AP φωτογραφία / Maya Alleruzzo)

Πολιτική Διακρίσεων

Απηχώντας τα ευρήματα της Ισραηλινής Οργάνωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «B’Tselem», το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πρόσφατη έκθεση του κατήγγειλε τις  πολιτικές διακρίσεων στην ανατολική Ιερουσαλήμ και έκρινε ότι το Ισραήλ είναι ένοχο για το έγκλημα του Απαρτχάιντ.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ του Ισραήλ περιλαμβάνουν την πολιορκία εδώ και δεκαετία της Γάζας, τον σοβαρό περιορισμό της κυκλοφορίας των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, τη δήμευση περισσότερου από το ένα τρίτο της γης στη Δυτική Όχθη, τις πολιτικές διωγμών στη Δυτική Όχθη που οδήγησαν σε βίαιη μεταφορά χιλιάδων Παλαιστινίων, την άρνηση των δικαιωμάτων παραμονής για τους Παλαιστινίους και τους συγγενείς τους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη συνεχιζόμενη άρνηση των βασικών πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.

Σε όλη τη γη που ελέγχει το Ισραήλ, επισημαίνει η έκθεση, οι ισραηλινές αρχές «επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τη γη που διατίθεται για εβραϊκές κοινότητες και να συγκεντρώσουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους σε πυκνά κέντρα πληθυσμού».

«Δεν είναι διαμαρτυρία, είναι δικαίωμά μας να είμαστε εδώ»

Οι πρόσφατες νυχτερινές συγκρούσεις ξεκίνησαν στις αρχές του Ραμαζανιού, όταν η ισραηλινή αστυνομία έβαλε εμπόδια έξω από την Πύλη της Δαμασκού της Παλιάς Πόλης, ένα δημοφιλές σημείο συγκέντρωσης μετά τις απογευματινές προσευχές κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα, όταν οι Μουσουλμάνοι νηστεύουν από την αυγή έως το σούρουπο.

Η λαϊκή διαμαρτυρία ώθησε την αστυνομία να αφαιρέσει τους διαχωριστικούς φράκτες που είχαν τοποθετήσει οι ισραηλινές αρχές για να εμποδίσουν τους Παλαιστίνιους να καθίσουν στις σκάλες. «Η νίκη εκεί έδωσε τη δύναμη στους νέους, είδαν ότι μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα, και τώρα, ακόμα κι αν υπάρχει κατοχή, όπως εδώ, εμφανίζονται», δήλωσε ο Μωάμεθ Αμπού Χούμο, ένας Παλαιστίνιος ακτιβιστής από το Issawiya.

Ενώ τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν αυτήν την παράσταση αλληλεγγύης ως «ταραχές» ή «συγκρούσεις», στην πραγματικότητα, οι παλαιστίνιοι νέοι απλώς κάθονται έξω από σπίτια που κινδυνεύουν από βίαια έξωση. H παλαιστινιακή νεολαία πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις έστω και με το φόβο της ασυγκράτητης βίας της Ισραηλινής Αστυνομίας αλλά και των εποίκων. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που δείχνει έναν έποικο στις 10/5 να ρίχνει το αμάξι του με φόρα πάνω στο διαμαρτυρόμενο πλήθος.

Μέσα στον  τελευταίο μήνα φανατισμένοι έποικοι έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης φωνάζοντας «Θάνατος στους Άραβες» μαζί με ακροδεξιούς εξτρεμιστές της ρατσιστικής οργάνωσης Λεχάβα. Ανάμεσα σε αυτούς ο αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ Αριέχ Κινγκ, την προηγούμενη εβδομάδα ευχήθηκε δημόσια τον θάνατο ενός διακεκριμένου Παλαιστίνιου ακτιβιστή.

Περισσότεροι από 305 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις κοντά στο Τέμενος Αλ Άκσα, συμπεριλαμβανομένων 205 που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία και κλινικές για θεραπεία, σύμφωνα με τους γιατρούς της Παλαιστινιακής  Ερυθράς Ημισελήνου, με πέντε περιστατικά σε σοβαρή κατάσταση. Υπάρχουν αναφορές ότι η αστυνομία έκανε χρήση πλαστικών σφαιρών με κύριο στόχο το πρόσωπο και ζωτικά όργανα, αλλά και για την παρουσία ελεύθερων σκοπευτών.

Το Ισραήλ επιτίθεται στη Γάζα μετά την ήττα της Ιερουσαλήμ

Ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα διαρκώς αυξάνεται, καταγράφοντας 149 νεκρούς μέχρι και την 7η μέρα των ταραχών, συμπεριλαμβανομένων 41 παιδιών, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας.

Oι σκηνές βαρβαρότητας στην Ιερουσαλήμ προκάλεσαν οργή μεταξύ των Παλαιστινίων αλλά και αλληλέγγυων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, παρά τον πρωτοφανή μηχανισμό προπαγάνδας του κράτους του Ισραήλ που εμφανίζει τους θύτες εγκλημάτων εθνοκάθαρσης και Απαρτχάιντ ως θύματα.

Στις 10/5 η στρατιωτική πτέρυγα της παλαιστινιακής οργάνωσης αντίστασης Χαμάς εξέδωσε τελεσίγραφο στο Ισραήλ  για μια ώρα – έως τις 18:00 τοπική ώρα – για να αποσύρει τις δυνάμεις του από την Αλ-Άκσα και την κατεχόμενη γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ του Σέιχ Τζαράχ, και να ελευθερώσει κρατούμενους. Όταν πέρασε η προθεσμία, ομάδες αντίστασης στη Γάζα εκτόξευσαν ρουκέτες προς την Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά μετά τον καλοκαιρινό πόλεμο του 2014.

Το Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε εναέρια επίθεση εναντίον του εδάφους της Γάζας, με έναν ισραηλινό στρατιωτικό εκπρόσωπο να λέει ότι η επίθεση «θα διαρκέσει λίγες μέρες».

Χθες το πρωί (Σάββατο 15/5) το Ισραήλ κατεδάφισε βομβαρδίζοντας το πολυώροφο κτήριο που στέγαζε το Al Jazeera και το Associated Press επιχειρώντας να σιγήσει τη μετάδοση εικόνας και ήχου από τη Γάζα.

«Το Ισραήλ θα απαντήσει με μεγάλη δύναμη», δήλωσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, προσθέτοντας ότι «όποιος μας επιτεθεί θα πληρώσει βαρύ τίμημα».

Αυτές οι προειδοποιήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από απειλές συλλογικής τιμωρίας αμάχων στη Γάζα.

Έτσι, το Ισραήλ βομβάρδισε κατοικίες αμάχων, με αποτέλεσμα για παράδειγμα το θάνατο ενός από τους ελάχιστους Νευρολόγους που υπηρετούσαν στη Λωρίδα της Γάζας, του Dr. Moeen Alalool μαζί με τα πέντε του παιδιά, βομβάρδισε επίσης όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στο μεγαλύτερο Νοσοκομείο, το Shifa Hospital, καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση σε αυτό.

Η επίθεση σε αμάχους συνεχίζεται μέχρι και σήμερα (Κυριακή 16/5), με τον αριθμό των νεκρών να αναμένεται να αυξηθεί. Οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι χτυπά στόχους με στρατιωτική σημασία ή κρυσφήγετα της Χαμάς, ακυρώνονται από εικόνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας με οικογένειες θαμένες στα ερείπια των σπιτιών τους.

Το Ισραήλ και συγκεκριμένα ο Νετανιάχου επιθυμεί την κλιμάκωση της βίας με τον βομβαρδισμό της Γάζας. Επιδιώκει την δημιουργία ενός κλίματος «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που σκοπό έχει να εμφυσήσει στην Ισραηλινή κοινωνία την αντίληψη ότι το Ισραήλ βρίσκεται υπό συνεχή απειλή. Η τεράστια συντηρητικοποίηση της Ισραηλινής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ευνοεί την αντι- Παλαιστινιακή ρητορική.

Η θέση του Νετανιάχου  φαίνεται να κλονίζεται από τις προσπάθειες δημιουργίας κυβέρνησης συνασπισμού από τον Γιαίρ Λαπίντ του κόμματος “Υπάρχει Μέλλον” (το οποίο στηρίζεται από το δεξιό κόμμα του Γιαμίνα) με τον Ναφτάλι Μπένετ, το αριστερό κόμμα Μέρετζ  και μέχρι πριν τα τελευταία γεγονότα στην Γάζα το αραβικό ισλαμικό κόμμα Ρά’αμ του Μανσούρ Αμπάς.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Νετανιάχου θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον φόβο των Ισραηλινών προκειμένου να προβάλει τον εαυτό του ως τον ηγέτη που χρειάζεται η χώρα αυτή τη στιγμή της «κρίσης» και ότι είναι ο μόνος υποψήφιος αρκετά ισχυρός για να αντιμετωπίσει μια τέτοια «απειλή».