Στις 9 Νοέμβρη συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εκείνη η νύχτα σηματοδότησε το άνοιγμα της διετίας 1989-1991 που ολοκληρώθηκε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Εκστασιασμένοι παρουσιαστές μετέδιδαν σε όλο τον κόσμο την είδηση: Ο κομμουνισμός πέθανε, ο ολοκληρωτισμός του ανατολικού μπλοκ κατέρρευσε, η ιστορία τελείωσε, ο μισητός υπαρκτός σοσιαλισμός μας άφησε χρόνους. Φανατικοί ιεροκήρυκες του καπιταλισμού υπόσχονταν έναν κόσμο ελευθερίας και δημοκρατίας, χωρίς συγκρούσεις και πολέμους. Οι πρώην ηγέτες του Σοβιετικού μπλοκ υπερθεμάτιζαν στην αυτοκριτική και στο αυτομαστίγωμα, ως άλλοι Χατζηαβάτες που ανακάλυψαν στα γεράματα τη γοητεία του καπιταλισμού.

Τριάντα χρόνια μετά, όλες οι προσδοκίες για έναν κόσμο ειρήνης και ευημερίας έχουν διαψευστεί. Ο υπαρκτός καπιταλισμός δεν πείθει την ανθρωπότητα ότι αποτελεί την πρόοδο. Ο πραγματικός μετακομμουνιστικός κόσμος, έτσι όπως διαμορφώνεται εδώ και τριάντα χρόνια δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις του 1989. Το «τείχος του αίσχους» έπεσε αλλά το αίσχος των πολέμων, της φτώχειας, της ανισότητας, μεγαλώνει. Αντί για φυγή στο λαμπρό μέλλον έχουμε επιστροφή σε προ-οκτωβριανά τοπία και ο κοινωνικός μεσαίωνας απλώνεται παντού. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός γεννά διαρκώς νέες στρατιές χαμένων και περιθωριοποιημένων.