Άρθρα

Πολιτικά σημειώματα | Δεκέμβριος 2023. Ακροδεξιά: Να ανησυχήσουμε για την επέλασή της;

Η εκλογή Μιλέι, του τρελού με το αλυσοπρίονο, στην Αργεντινή, μπορεί να απομάκρυνε τις Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία και να σόκαρε τα BRICS (τα οποία η Αργεντινή εγκαταλείπει), να ευχαρίστησε τις ΗΠΑ και το νόμισμα τους με το οποίο επανασυνδέεται, να ενθουσίασε τους (διεθνείς και ντόπιους) ολιγάρχες γιατί τους έταξε το «ότι μπορεί να κρατήσει ο ιδιωτικός τομέας θα το κρατήσει», να  χάιδεψε τα αυτιά των Αργεντίνων,με το τραμπικό σύνθημα «πρώτα η Αργεντινή» και με  το τέλος του πληθωρισμού (που τρέχει με 150%), όμως σκόρπισε πολλά ενδιαφέροντα και σκληρά ερωτηματικά για την φορά της αλλαγής σε  ένα κόσμο που πράγματι αλλάζει ενώ κατακερματίζεται.

Στην γηραιά ήπειρο «της ευημερίας, του πολιτισμού και της δημοκρατίας»  άνεμος αισιοδοξίας φυσάει σε όλα τα ακροδεξιά μορφώματα σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Στις πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του Βίλντερς βγήκε πρώτο και ο ίδιος φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός των Ολλανδών. Στη Γερμανία, το ενδεχόμενο εκλογών ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2024, ανεβάζει δημοσκοπικά πολύ ψηλά το ακροδεξιό κόμμα AFD (Εναλλακτική Γερμανία). Έχουμε ακροδεξιά πρωθυπουργό στην Ιταλία (Μελόνι), άνοδο του VOX στην Ισπανία και του FPO στην Αυστρία, η ακροδεξιά στη Σουηδία έφτασε στο 20% και στηρίζει την κυβέρνηση, στη Φιλανδία είναι επίσης εταίροι στην κυβέρνηση, στην Πολωνία κυβερνά ο ακροδεξιός Ματέους Μοραβιέσκι από το 2017, ενώ στην  Ουγγαρία κυβερνάει για 13 χρόνια ο Βίκτορ  Όρμπαν, ακροδεξιός με φιλορωσική ιδιοτελή κατεύθυνση, αλλά και  στη  φτωχότερη  Βουλγαρία η φιλορωσική ακροδεξιά ανέβηκε στο 14%. Να μην ξεχνάμε τέλος και την Γαλλία της Λεπέν που απειλεί τον Μακρόν και δημοσκοπικά είναι δημοφιλέστερη του.

Στην Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε για μια αντιδραστική, αντιπολιτική  και αντιδημοκρατική μετατόπιση που εδράζεται αλλά και αλληλοτροφοδοτείται από μια κοινωνική μεταστροφή προς εθνικιστικές, ρατσιστικές και συντηρητικές απόψεις και στάσεις ζωής.

Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο  πόσο επικίνδυνο είναι και  τι πρέπει να κάνει μια πραγματικά αριστερή πολιτική δύναμη;

Πριν λίγα χρόνια για την Ευρώπη και ειδικά για την ΕΕ θα  παρέπεμπε σε  σενάρια επιστημονικής  φαντασίας η ύπαρξη μιας ισχυρής ακροδεξιάς και ενός μείγματος πολύπλευρου και αντιφατικού εθνικισμού. Και αυτό γιατί αυτά τα πολιτικοκοινωνικά μορφώματα εμφανίζονταν να συγκρούονται  με το διακηρυγμένο και μονότονα προπαγανδιστικό επίσημο και θεσμικό όραμα της Ευρώπης, της συνεργασίας της ενοποίησης και του κοσμοπολιτισμού.

Η οικονομική κρίση του 2008, η πανδημία και ο φόβος αλλά και οι αντιεπιστημονικές θεωρίες που την συνόδεψαν, ο πληθωρισμός και ο κίνδυνος μιας πολύχρονης και σκληρής φτωχοποίησης, το τέλος των προσδοκιών, οι αλλαγές στo εκπαιδευτικό σύστημα (πχ.υποχρηματοδότηση έως εγκατάλειψη των ανθρωπιστικών σπουδών, εξασθένιση έως και απόρριψη της κριτικής σκέψης κ.α), η συρρίκνωση της κοινωνικής συνοχής, το «τέλος» των κοινωνικών και συλλογικών αξιών και το σύνολο του ανθρωπολογικού μοντέλου που εισήγαγε -και το οποίο ηγεμονεύει – ο νεοφιλελευθερισμός, είναι μόνο μερικές από τις πολύ σοβαρές αιτίες πάνω στις οποίες στρώθηκε το χαλί για να περπατήσει η ακροδεξιά.

Μπορούμε να το πούμε και αλλιώς, το τέλος του κομμουνισμού σαν εναλλακτικό όραμα και πραγματικότητα και η ταυτόχρονη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, άνοιξαν την πόρτα στην ακροδεξιά. Ο νεοφιλελευθερισμός αγκαλιάστηκε από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (Μπλέρ, Σρέντερ, Ολάντ κλπ), δημιουργώντας ένα πολιτικό κενό στα αριστερά της παραδοσιακής Δεξιάς, τελειώνοντας το δικομματισμό 50 περίπου χρόνων, μαζί με τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και δικαίου, της μεταπολεμικής δημοκρατίας και της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.

Μια σειρά από πολιτικοί και κρατικοί θεσμοί βρίσκονται στο στόχαστρο και απαξιώνονται, ενώ μια γενικευμένη δυσαρέσκεια απλώνεται απέναντι στο ενιαίο κομματικό – πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά γίνονται βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς τα οποία τα εκμεταλλεύεται κατάλληλα προβάλλοντας ένα αντισυστημικό αφήγημα που βεβαίως είναι ένας επικίνδυνος μύθος.

Αν η σοσιαλδημοκρατία – κεντροαριστερά ζει και βλέπει την μείωση των ποσοστών της και την λεηλάτηση της από την παραδοσιακή δεξιά, η αριστερά είτε δεν υπάρχει, είτε καταποντίζεται.

Σχηματίζεται λοιπόν μια νέα κατάσταση και μια νέα δυναμική στην Ευρώπη, όπου εμφανίζεται ένα «ανταγωνιστικό» δίπολο από την μια δεξιά/κεντροδεξιά, και από την άλλη ακροδεξιά, ανταγωνίζονται για την κυβερνητική εξουσία και καταλήγουν εταίροι σε αρκετές περιπτώσεις. Η ακροδεξιά ατζέντα και πρόγραμμα ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στη δεξιά και δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη ότι οι θέσεις που ενώνουν ακροδεξιά και κεντροδεξιά είναι περισσότερες από αυτές που τις χωρίζουν.

Η όποια αντιπαράθεση ή διαφωνία δεν αφορά το κοινωνικό πρόβλημα και τις πραγματικές σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η δυστυχία/έλλειψη είναι ότι ο πραγματικός κοινωνικός διχασμός πού θεμελιώνεται από την ταξική πάλη και αντιπαράθεση δεν βρίσκει πολιτική εκπροσώπηση (κατά το ένα μέρος του), και από αυτήν την άποψη, το σχήμα δεξιά – αριστερά εμφανίζεται ξεπερασμένο.

Έτσι, η πολιτική ορθότητα του παρελθόντος βρίσκεται στο στόχαστρο και αντιμετωπίζεται κυρίως από τις φτωχές, αμόρφωτες και εγκαταλελειμμένες λαϊκές (μην ξεχνάμε τα μικροαστικά ριγμένα και με χαμηλές προσδοκίες στρώματα)  και εργατικές μάζες με αρκετή απέχθεια και στα όρια του μίσους. Αμφισβητούνται διαρκώς και περισσότερο  η πολυπολιτισμικότητα, η παγκοσμιοποίηση, ο κοσμοπολιτισμός και αναδεικνύονται δηλητηριώδικα ο ρατσισμός, ο εθνικισμός (χωρίς όμως εθνική κυριαρχία), και ο ρηχός πατριωτισμός (χωρίς φυσικά αντιιμπεριαλισμό), σαν κεντρικά προτάγματα και συνθήματα στα οποία τσιμπάει και ένα μέρος της νεολαίας.

Η ακροδεξιά είναι προσεκτική –στις περισσότερες των μορφών της- σε σχέση με τον παλιό  φασιστικό λόγο και την πρακτική του. Όμως ο αντισυστημισμός της τελειώνει όταν έχει πρακτικά και κυβερνητικά να αποφασίσει για τα λαϊκά στρώματα, τα προβλήματα και αιτήματα  τους, που αφορούν  στην υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Δεν μπορεί, ούτε θέλει να επιβάλει μια πολιτική αναδιανομής του παραγόμενου  πλούτου με μονομερή κατεύθυνση προς τους  εργαζόμενους, δεν έχει στο πρόγραμμα της την υπεράσπιση και την διεύρυνση του δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών υγείας, ασφάλειας, εκπαίδευσης, πρόνοιας κλπ. Από την άποψη αυτή διαμορφώνει ένα αντικομματικό-αντιπολιτικό λόγο χωρίς κανένα αφήγημα εναλλακτικό και ανατρεπτικό του σχήματος «Δεν υπάρχει εναλλακτική».

Στην Ελλάδα έχουμε τρεισήμισι κόμματα με ακροδεξιό λόγο (Σπαρτιάτες με υποβολέα τον Κασιδιάρη, Νίκη, Ελληνική Λύση και μέρος της ΝΔ) μέσα στη Βουλή, ενώ διεκδίκησαν την ψήφο μας πάνω από 10 αντίστοιχα πολιτικά μορφώματα, που αποδεικνύει το γεγονός ότι η ακροδεξιά έχει μεγάλη ζήτηση αλλά δεν έχει ηγεσία που να τη συνενώνει και να δημιουργεί ικανότητα  κυβερνητικής δύναμης. Σήμερα αυτό φαντάζει καθησυχαστικό αλλά δεν μπορεί να το αντιμετωπίζουμε διαρκώς με αυτό τον τρόπο.

Η ΝΔ έχει ακόμα την δυνατότητα (από το 1974 τουλάχιστον με τον Κ. Καραμανλή), να εγκλωβίζει – ενσωματώνει ένα παραδοσιακό ακροδεξιό ακροατήριο που υπάρχει ιστορικά στην Ελλάδα και βρίσκεται τουλάχιστον στο 5% -8% του εκλογικού σώματος. Οι παρουσίες Βορίδη – Πλεύρη- Γεωργιάδη, αλλά και οι αντιπολιτευτικές κορώνες – φωνές του Σαμαρά, επιλεκτικά σε κοινωνικά ζητήματα (γάμος ομοφυλοφίλων εκκλησία κ.α), καθώς και σε «εθνικά» θέματα (πχ Πρέσπες), που όμως δεν έχουν καθόλου  αντινατοϊκό χρώμα, ενσωματώνονται χωρίς φθορά εντός της ΝΔ.

Η σημερινή αυτοαποκαλούμενη αριστερά βοηθά στην ανάπτυξη αυτών των αντιλήψεων και των πολιτικών μορφωμάτων γιατί πολύ απλά το υπάρχον πραγματικό κενό δεν την ενδιαφέρει να το καλύψει και αντικειμενικά το έχει εδώ και χρόνια εκχωρήσει στην ακροδεξιά.

H σημερινή λεγόμενη αριστερά είναι μια νεοφιλελεύθερη και ατλαντικο-δυτική αριστερά.  Και τούτο γιατί:

  1. Έχει εγκαταλείψει τα λαϊκά στρώματα, θεωρώντας πως το κοινωνικό ζήτημα έχει χοντρικά επιλυθεί από τον 20ο αιώνα με το κράτος προνοίας. Στο σημείο αυτό πρέπει να προβληματιστούμε για το τι εννοούμε και τι περιλαμβάνει το κοινωνικό ζήτημα: δεν εννοούμε σκέτα νέτα και χυδαία τα οικονομικά ζητήματα –παρόλο που η οικονομία είναι η βάση- αλλά εννοούμε το σύνολο των ζητημάτων της καθημερινής ζωής που χειραφετούν την εργατική τάξη και απελευθερώνουν τον άνθρωπο. Δεν έχουμε μια προλεταριακή λαϊκή αριστερά, αλλά μια αριστερά απεύθυνσης και έκφρασης των μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων που υποστηρίζει τα αιτήματά τους, που ο δικαιωματισμός με μπόλικη οικολογία και κοσμοπολιτισμό (που βαφτίζεται διεθνισμός), έχει αντικαταστήσει την υπεράσπιση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, και κάνει μια απλή αναφορά για τις ανισότητες και τις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης και  καταπίεσης που τις γεννούν.
  2. Έχει υποστείλει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας – κυριαρχίας και του πατριωτισμού (πατριωτισμός χωρίς αντιιμπεριαλισμό είναι εθνικισμός και σωβινισμός), χωρίς να προσφέρει ένα αντισυστημικό εναλλακτικό λόγο στην ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται το κενό και εκφράζει ένα συνθηματολογικό πατριωτισμό χωρίς να στοχοποιεί την πολιτική της εξάρτησης (οικονομική –πολιτική- στρατιωτική) από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Είναι ανάγκη να τεθούν οι προτεραιότητες (ενάντια στον ευρωατλαντισμό, τον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, και στο κέντρο να βρίσκονται  τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και η υπεράσπισή τους και όχι ο εύκολος και ενσωματώσιμος δικαιωματισμός). Είναι ανάγκη η οικοδόμηση μιας χρήσιμης για τους εργαζόμενους και επικίνδυνης για το σύστημα αριστεράς, που θα αμφισβητεί το δόγμα της ΤΙΝΑ και θα αναζητά την «ουτοπία» ενός άλλου κόσμου που στο προσκήνιο θα είναι οι λαοί και οι εργαζόμενοι. Αυτή η ταυτότητα πρέπει να έχει η αριστερά.

Η επόμενη μέρα του ακροδεξιού Μίλεϊ στην Αργεντινή και οι αναγκαίες αντιστάσεις που θα αναπτυχθούν

Ένας ολόκληρος κόσμος σήμερα ρωτάει: “Μα πως εκλέχτηκε αυτός ο άνθρωπος;”.

Η απάντηση έχει πολλούς συνδιασμούς, όχι μόνο ιστορικούς, οι κάθε άλλο παρά αθώοι αλγόριθμοι των μίντια και του Διαδικτύου, πολιτιστικοί, κοινωνιολογικοί, κυρίως πολιτικο-οικονομικοί. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα δεν την βιώνουν μόνο οι Αργεντίνοι, αλλά ένας ολόκληρος πλανήτης με ελάχιστες εξαιρέσεις …

Ο σύγχρονος καπιταλισμός του 21ου αιώνα , βρίσκεται σε μια παγκοσμιοποιημένη πολύπλευρη κρίση , χρηματοπιστωτική κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις , κ.λπ., σε τέτοιες ιστορικές συγκυρίες η «χρυσή εφεδρεία» όπως και στις αρχές του περασμένου αιώνα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός , μόνο έτσι προσπαθεί το σύστημα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης των ελαχίστων ενάντια του πλανήτη μας και ότι ζει πάνω του.

Στην εποχή μας η εκμοντερνισμένη πολιτική εκδοχή, μεταμφιεσμένη η μη, του νεοναζισμού συνδέεται με την παγκοσμιοποιημένη υποκουλτούρα, το ψέμα που παρουσιάζεται ως μοναδική αλήθεια από τα κυρίαρχα διεθνή και όχι μόνο, ΜΜΕ, την λεκτική και όχι μόνο βία, τον συστημικό βίαιο ρατσισμό και την σκληρή συνεχή καταπολέμηση σε κάθε κοσμοθεωρία (κυρίως τον επιστημονικό μαρξισμό) που βρίσκεται στην άλλη όχθη…

Η περίπτωση της Αργεντινής

Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής περνάει δύσκολες στιγμές, με τριψήφιο πληθωρισμό (143% μόνο σε ένα χρόνο), το 40% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, το 10% στη ακραία φτώχεια, ένα ανησυχητικό επίπεδο χρέους και ένα εθνικό νόμισμα σε σοβαρό πρόβλημα. Ο πληθυσμός της Αργεντινής αντιμετωπίζει τιμές στα βασικά ήδη να αυξάνονται κάθε εβδομάδα, ενώ ο κατώτατος μισθός είναι 146.000 πέσος (400 δολάρια), αλλά μόνο για τους μισθωτούς. Η τεράστια μαύρη εργασία παραμένει αχαρτογράφητη και η ευνοημένη μορφή εργασίας της ολιγαρχίας.

Τα ενοίκια εκτοξεύονται και οι ανταλλαγές σε προϊόντα, επανεμφανίστηκαν, όπως στην τραυματική κρίση του 2001, ενώ το οργανωμένο έγκλημα και η παρουσία της διακίνησης ναρκωτικών με τα πλοκάμια της στην πολιτική μεγαλώνουν.

Σύμφωνα με μια μελέτη του κρατικού Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες που δημοσιεύθηκε στις αρχές του έτους, το 68% των νέων μεταξύ 18 και 29 ετών θα μετανάστευαν αν μπορούσαν! (Κάτι μας θυμίζει …και εδώ στην Ελλάδα) .

Σε αυτό το πλαίσιο, ήταν δύσκολο να κερδίσει κάποιος υποψήφιος όπως ο Μάσα, νυν Υπουργός Οικονομίας που επανέφερε τος συμφωνίες με το Δ.Ν.Τ, η τελική του υποστήριξή του κατά 44% οφειλόταν περισσότερο στην ψήφο «αντι-Μιλέι» παρά στις αναγκαίες ανατρεπτικές εναλλακτικές του προτάσεις .

Η οικονομική και κοινωνική κρίση, η πολιτική κόπωση και η απογοήτευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού ήταν οι κύριοι σύμμαχοι του Μιλέι. Μετά τη δεξιά κυβέρνηση του Μακρι , αρχιτέκτονας του νέου χρέους και την εξάρτηση της Αργεντινης από τους οικονομικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς – ( Δ.Ν.Τ , Παγκοσμια τραπεζα 2015-2019), με τελικό ισοζύγιο φτώχειας, πληθωρισμού και ρεκόρ χρέους, η ταλαντευομενη περονιστική κυβέρνηση του Α. Φερναντεζ (2019-2023) απέτυχε στην αναδιανομή του πλούτου που αποτελούσε την βασική της προεκλογική πρόταση.

Είναι χρήσιμο και επίκαιρο να θυμόμαστε ότι η χώρα βρίσκεται κάτω από τη ανυπόφορη υποθήκη των επισφαλών συνθηκών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στο οποίο η Αργεντινή επιστρέφει οδυνηρά ένα γιγαντιαίο δάνειο 44 δις. εκατομμυρίων δολαρίων που χορηγήθηκε το 2018 στην υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Μακρι.

Η μαγική λέξη «αλλαγή» και η εξάλειψη της «παρασιτικής πολιτικής κάστας» , βασικό σύνθημα της Ακροδεξιάς , λειτούργησε για άλλη μια φορά στις τηλεοπτικές συζητήσεις και στους αλγόριθμους των Big data και των κοινωνικών δικτύων που έσπειραν μίσος και παράλογη βία. Το αλυσοπρίονο του Μιλει λειτούργησε ως λυτρωτικό στην υποσυνείδητη των πιο περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων.

Το αποτέλεσμα ήταν η «ψήφος τιμωρία» και η «εξοργισμένη ψήφος» ενός πληθυσμού στο όριο των αντοχών του, ενάντια στην οικονομική διαχείριση της απερχόμενης κυβέρνησης που δεν μπόρεσε να δώσει πρακτικές λύσεις και απαντήσεις .

Έτσι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επέλεξε μια «ριζική αλλαγή» με τον Μιλει , έναν βαθιά συμπλεγματικό χαρακτήρα, ο οποίος προτείνει την πώληση ανθρωπίνων οργάνων μέσω διαδικτυακών πλειστηριασμών (πρόταση που υποστηρίζεται σύμφωνα με δημοσκοπήσεις από μεγάλο τμήμα πτωχευμένων νοικοκυριών), την εξάλειψη της Κεντρικής Τράπεζας, τη πλήρη δολαριοποίηση της οικονομίας και την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης (που, ωστόσο, εξαρτώνται εν μέρει από τις επαρχίες που έχουν άλλες πολιτικές ηγεσίες), το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, το δημόσιο ραδιόφωνο και επίσης το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Télam, στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς».

Η παιδική εργασία όπως και η κατάργηση της σχολικής εκπαίδευσης βρίσκεται επίσης στην πολιτική του ατζέντα. Ο «Λουλα και ο Πάπας βαφτίζονται κομμουνιστές εχθροί της Λατινικής Αμερικής, η Κούβα και η Βενεζουέλα αποκαλούνται δικτατορίες» . Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ , αιώνιοι σύμμαχοι της Αργεντινής!

Στο στόχαστρο των πολυεθνικών, των ΗΠΑ και τις ΕΕ, βρίσκονται τα τεράστια αποθέματα λιθίου, τα νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Παταγωνία, οι υδρογονάνθρακες και βέβαια η τεράστια γεωπολιτική, γεωγραφική εκταφή της χώρας για την εγκατάσταση νέων στρατιωτικών βάσεων.

Τον βασικό και πρώτο λόγο έχουν τώρα τα πολύπλευρα, ευρηματικά , πολυποίκιλα αντιφασιστικά και αντινεοφιλελεύθερα κινήματα της Αργεντινής. Κάποτε αποτίναξαν την δικτατορία του Βιντέλα , τον διεφθαρμένο πρόεδρο Ντε λα Ρουά που εγκατέλειψε το προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο όταν περικυκλώθηκε από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές.

Στην πατρίδα του Τσε, οι μανάδες και οι γιαγιάδες της πλατείας του Μάη που ακόμα ψάχνουν τα εξαφανισμένα και δολοφονημένα παιδιά τους ήταν οι μεγάλες μας δασκάλες, του ήθους, της αξιοπρέπειας και της ιστορίας. Τελικά μπορούμε να μαθαίνουμε από την Λατινική Αμερική, όχι μόνο από τις νίκες των λαών της, αλλά ακόμα και από τις ήττες της.

Γιατί τόσοι πολλοί αντισημίτες υποστηρίζουν το Ισραήλ;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αξιοσημείωτη στροφή στους διεθνείς κύκλους της ακροδεξιάς. Αν και εξακολουθούν να κατηγορούν, όπως πάντα, τους «Εβραίους» για τα δεινά του κόσμου όλου (σκεφτείτε μόνο πόσες χιλιάδες συνωμοσίες έχει προλάβει να φέρει σε πέρας στη ζωή του ο φοβερός Σόρος), εντούτοις συχνά δείχνουν έναν σεβασμό, μια κατανόηση ή και υποστηρίζουν αναφανδόν το Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει κατά των Παλαιστινίων, αναγνωρίζοντας ρητά και φωναχτά το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (του Ισραήλ – αλλά όχι των Παλαιστίνιων, οι οποίοι βρίσκονται υπό κατοχή να θυμίσουμε).

Αυτή η τάση ισχύει και στα εγχώρια φασιστικά φρούτα: ο Κασιδιάρης λχ, βλέπει στο Ισραήλ ένα καλό παράδειγμα για το πώς θα έπρεπε να είναι οργανωμένη η Ελλάδα: μια μικρή χώρα περιτριγυρισμένη από θανάσιμους εχθρούς θα έπρεπε να είναι οπλισμένη μέχρι τα δόντια και έτοιμη να απαντήσει αδίστακτα σε κάθε πρόκληση όχι αναλογικά, αλλά στο πολλαπλάσιο. Από την άλλη μεριά βέβαια και ο συνεπής αντιφασίστας, δηλωμένος εχθρός του ανορθολογισμού και πιο δημοκράτης πεθαίνεις, Φαήλος Κρανιδιώτης, με το πάντα χαριτωμένο, βαθιά λαϊκό του στιλ , γράφει στον λογαριασμό του στο Χ: «Με αφορμή τον πόλεμο του Ισραήλ κατά των ισλαμοναζί τρομοκρατών, έχουν βγει στον αφρό όλα τα αντισημιτικά γουρούνια, κουκουέδες, χρυσαυγίτες (φανεροί και κρυφοί), συριζαίοι, ψέκες, ψευτοθεούσες κ.ά. Στηρίζουμε το Ισραήλ, στηρίζουμε το δίκαιο και τα εθνικά μας συμφέροντα».

Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα που επιδεικνύει το παράδοξο του αντισημιτισμού: αυτό δεν είναι το μίσος για τους Εβραίους από καταγωγή, αλλά το μίσος για τον (φαντασιακό) «αιώνιο Εβραίο», που στην πραγματικότητα είναι μια μετωνυμία, ένα κενό σημαινόμενο που μπορεί, υπό κατάλληλες συνθήκες, να χωρέσει τον εκάστοτε φτωχό, τον μαύρο, τον άλλο, το θύμα της αποικιοκρατίας.

Ο μοντέρνος αντισημιτισμός

Λόγω του διωγμού τους από την Παλαιστίνη από τους Ρωμαίους, οι Εβραίοι ήταν παντού οι ιδανικοί ξένοι εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τους μεσαιωνικούς Εβραίους με τους σημερινούς «γύφτους»: ο μέσος μικροαστός θα σας πει ότι οι τελευταίοι είναι βρώμικοι, επικίνδυνοι, παραβατικοί, πηγή μικροβίων, απαγωγείς παιδιών κλπ. Είναι οι ίδιοι μύθοι που κάποτε τροφοδοτούσαν τον αντισημιτισμό: οι Εβραίοι απήγαγαν παιδιά λευκών για να τους πιουν το αίμα στις μυστικές τους τελετές. Βέβαια, αργότερα οι Εβραίοι βρέθηκαν, όχι επειδή το ήθελαν, να διαχειρίζονται χρήματα, οπότε στην πρώιμη νεωτερικότητα προέκυψε και ο χαρακτήρας του Εβραίου τραπεζίτη-τσιφούτη, του σαιξπηρικού Σάιλοκ: ο μύθος του Εβραίου που πίνει αίμα απόκτησε και ένα νέο νόημα.

Αλλά ο νεωτερικός αντισημιτισμός μορφοποιήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα σε δύο διαφορετικές περιοχές. Η πρώτη ήταν η «ζώνη κατοίκησης» της Ρωσικής Αυτοκρατορίας όπου επιτρεπόταν να ζουν οι Εβραίοι, ζώνη που εκτεινόταν από την δυτική Ουκρανία και την Λευκοροωσία μέχρι την ανατολική Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες. Σε αυτήν την περιοχή έγιναν τα πρώτα σύγχρονα, συστηματικά πογκρόμ. Η δεύτερη ήταν η Γαλλία, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Ντρέιφους, όταν αναδύθηκε η σύγχρονη φασιστική ακροδεξιά, η οποία, όντας από τη γέννησή της αντισημιτική, θα κουβαλούσε αυτό το χνάρι σε όλη της τη βρωμερή ζωή.

Το τελευταίο είναι ένα σημαντικό σημείο: η ακροδεξιά είναι αντισημιτική για ιστορικούς λόγους, όχι εγγενώς, όχι δηλαδή για κάποιους ιδεολογικούς λόγους: ο Εβραίος ήταν ο ιδανικός άλλος στην Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή. Ο Μουσολίνι αντίθετα, στα χρόνια της δόξας του περιγελούσε τους αντισημίτες, προτιμώντας να θεωρεί κατώτερους τους Αφρικανούς. Οι διωγμοί των Εβραίων στην φασιστική Ιταλία ξεκίνησαν σε δεύτερο χρόνο, όταν το καθεστώς άρχισε να νοιώθει τα πρώτα σημάδια αδυναμίας και ζήτησε βοήθεια από την ναζιστική Γερμανία. Ο Χίτλερ, που ένοιωθε μαθητής του Ντούτσε, έδωσε μεν βοήθεια, αλλά με αντάλλαγμα την επιβολή και ενός σκληρού αντισημιτισμού στην χώρα.

Το αναγκαίο, συστατικό στοιχείο της φασιστικής ιδεολογίας δηλαδή είναι ο φόβος του άλλου, όχι συγκεκριμένα ο αντισημιτισμός. Ο φασισμός και η ακροδεξιά εμφανίστηκαν όταν η αποικιοκρατία βρισκόταν στην μέγιστη ακμή τους, λίγα μόνο χρόνια μετά τους μεγάλους θεωρητικούς του ρατσισμού, με κυριότερον τον Arthur de Gobineau (1812-1882), έναν ευπατρίδη Γάλλο που έγραψε τα βιβλία του στον ίσκιο των τρομακτικών εξεγέρσεων της «Άνοιξης των Λαών» του 1848. Οι εξεγέρσεις ήταν τρομακτικές, επειδή οι αστοί κατάλαβαν ότι οι πραγματικοί τους εχθροί δεν ήταν οι αριστοκράτες (κάτι που ίσχυε λ.χ. στην Γαλλική Επανάσταση), αλλά οι εργάτες, αυτοί που η επανάστασή τους θα αμφισβητούσε τα ιερά και τα όσια. Η παγκόσμια επανάσταση του 1848 τρόμαξε τους αστούς και άλλαξε την κοσμοθεωρία τους, βασίζοντάς την στον φόβο.

Ο φασισμός ήταν μια πολιτική εξειδίκευση αυτού του φόβου. Κατασκευάζοντας μια συμμαχία των μικροαστών με τα λούμπεν κομμάτια του υποκόσμου (που θα επάνδρωναν τα σώματα κρούσης) μιλούσε με μια γλώσσα ψευτο-λαϊκή, ζητώντας το κεφάλι του «μεγάλου» εβραϊκού κεφαλαίου που ήταν «διεθνιστικό», όπως διεθνιστικό ήταν και το εργατικό κίνημα της εποχής. Ο φασισμός υποσχόταν να διώξει το διεθνιστικό κεφάλαιο για χάρη του ντόπιου, του εθνικού, του καλού κεφαλαίου. Ο φασισμός έκλεινε το μάτι στον μικροαστό νοικοκύρη που συντριβόταν μεταξύ των αστών από πάνω και των εργατών από κάτω, κινδυνεύοντας να προλεταριοποιηθεί. Σε αυτόν τον φόβο απαντούσε ο φασισμός, δίνοντάς του την υπόσχεση ότι θα μοιραστεί μαζί του τα κέρδη από την βίαιη δολοφονική εκμετάλλευση των αποικιών, από την εκμετάλλευση όλων των υπανθρώπων, ότι θα έπαιρνε αυτό το προνόμιο από τα χέρια των μισητών τραπεζών και θα το μοίραζε στα μέλη του «λαού», δηλαδή των φυλετικά καθαρών κομματικών μελών.

Αυτή η ιδεολογία μπόρεσε πολύ εύκολα να μπολιαστεί στην Γερμανία του μεσοπολέμου. Ο Ρόζεμπεργκ, ένας μάλλον ελαφρώς διαταραγμένος θεωρητικός του ναζισμού, οικειοποιήθηκε, όπως και άλλοι πολλοί από τους Γερμανούς αντιδραστικούς της εποχής την ιδέα, τροποποιώντας την καταλλήλως. Έτσι την βρήκε και ο Χίτλερ και την συμπεριέλαβε στο δίτομο πόνημά του. Η ιδέα είναι απλή: η Γερμανία, ηττημένη από την προδοσία των κουλτουρομαρξιστών εβραιομπολσεβίκων, ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει επαρκείς αποικίες, όπως είχαν κάνει οι υπόλοιπες σοβαρές καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής. Ακόμα και η Ρώσικη Αυτοκρατορία είχε καταφέρει να αποικίσει την αχανή Σιβηρία – και μάλιστα την είχε με μεγάλη επιτυχία ενσωματώσει στα εδάφη της. Το Γερμανικό Volk (μια μυστικιστική, αντιδραστική έννοια μακρινά συγγενική με αυτό που λέμε «λαός») είχε την ιερή υποχρέωση να επεκταθεί σε αποικιακά εδάφη, τον «ζωτικό χώρο» του, όπως τον είχε πει ο Ρόζενμπεργκ, εδάφη τα οποία δεν ήταν άλλα από την ζώνη κατοίκησης των Εβραίων στην Ρωσική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο είχε τρία πολύ ωραία στοιχεία: Πρώτον έδενε τον λυσσασμένο αντισημιτισμό με ένα ζωτικό πλάνο «επιβίωσης» των Γερμανών που η εισβολή «λαθραίων» εποίκων Εβραίων από την Ανατολή τους απειλούσε με εξαφάνιση. Δεύτερο, σε αυτά τα εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας υπήρχαν ήδη Γερμανοί κάτοικοι που περίμεναν τάχα την ένωση με τον εθνικό κορμό. Τρίτον, τα εδάφη αυτά ήταν ιδιαιτέρως γόνιμα και ως τέτοια θα ταίριαζαν πολύ με τις ανάγκες και του γερμανικού αγροτικού κεφαλαίου, αλλά και με την ισχυρή εκλογική βάση των ναζί, τους μικροϊδιοκτήτες αγροτικής γης στην Ανατολική Πρωσία, στους οποίους υποσχέθηκαν την νομή των κατακτημένων αγροτικών γαιών, απ’ όπου με κάποιον αδιευκρίνιστο αρχικά τρόπο θα εκδιώκονταν οι Εβραίοι.

Αυτό το σχέδιο, γραμμένο ήδη από τη δεκαετία του 20, ήταν που μπήκε σε εφαρμογή και τα υπόλοιπα είναι, όπως λένε, ιστορία.

Αλλά το σημαντικό εδώ είναι ότι οι ναζί απλώς εφάρμοσαν στο Ολοκαύτωμα τα μαθήματα που είχαν ήδη μάθει από τις αποικιακές δυνάμεις στην Αφρική (μαθήματα που παρακολούθησαν και οι Νεότουρκοι και εφάρμοσαν και αυτοί με επιτυχία). Είναι μάλιστα ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα ασύλληπτα εγκλήματα των Βέλγων, των Εγγλέζων και των Γάλλων στις αποικίες τους, ακόμα και σήμερα δεν έχουν λάβει την αναγνώριση στην κοινή μνήμη που θα όφειλαν να έχουν, ούτε έχουν ταυτοποιηθεί οι ένοχοι. Όλα αυτά δεν θεωρούνται εγκλήματα συγκρίσιμα με το Ολοκαύτωμα, ούτε έχουν καταδικαστεί σε ειδικά δικαστήρια, όπως συνέβηκε, σε έναν ανεπαρκή βέβαια βαθμό, με τις Δίκες της Νυρεμβέργης. Και όμως, οι ναζί ακολούθησαν τα βήματα των δασκάλων τους, ρητά έχοντας ως σχέδιο να δημιουργήσουν τις δικές τους αποικίες, ενώ το «μόνο» νέο που πρόσθεσαν ήταν η βιομηχανική αποτελεσματικότητα και ακρίβεια στην εξολόθρευση «άχρηστων» πληθυσμών, προκειμένου να μπορέσουν οι άποικοι να καταλάβουν τις περιοχές τους.

Ο φασισμός είναι εγγενώς ρατσιστικός και αμετανόητος συνεχιστής της αποικιοκρατίας, επομένως έχει να πολεμήσει πρωτίστως όχι με αντίπαλους στρατούς, αλλά με αντίπαλους πληθυσμούς. Οι αποικιοκράτες δεν έχουν απέναντί τους τακτικά στρατεύματα, όπλα, παρατάξεις: στην χειρότερη περίπτωση έχουν αντάρτικα σώματα, μικρές άτακτες μονάδες, που όμως δεν είναι ο στόχος τους. Η αποικιοκρατία θέλει να χρησιμοποιήσει ως δωρεάν εργασία τους αμάχους – και όσους περισσεύουν θέλει απλώς να τους ξεφορτωθεί με τον πιο οικονομικό δυνατό τρόπο. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι πόλεμοι μετά τον Β’ Παγκόσμιο, στους οποίους υπήρχε συμμετοχή των δυνάμεων του κέντρου (δηλαδή όλοι), ήταν πρώτα και κύρια πόλεμοι κατά αμάχων και δευτερευόντως κανονικές πολεμικές συρράξεις. Στο Βιετνάμ, στην Αλγερία, στις διάφορες αφρικανικές συγκρούσεις (που έγιναν όλες με ευρωπαϊκή καθοδήγηση), στην εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν, στο βομβαρδισμό της Σερβίας, παντού είχαμε βομβαρδισμούς πόλεων και αμάχων. Οι πόλεμοι είχαν περισσότερο τη λογική του απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική, όπου κάθε φορά που εκδηλωνόταν κάποια «τρομοκρατική» ενέργεια από τους ντόπιους, οι αποικιοκράτες σε απάντηση εκκαθάριζαν τυφλά άμαχους. Μόνη μερική εξαίρεση στον κανόνα, ήταν η πρώτη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991, που υπήρξε και η μόνη μεταπολεμική νίκη των αμερικανικών στρατευμάτων (σε όλες, μα όλες ανεξαιρέτως, τις υπόλοιπες εκστρατείες τους οι ΗΠΑ ηττήθηκαν, κάτι που πρέπει να το κρατήσουμε). Στην πρώτη εισβολή, ο στόχος ήταν η συντριβή του ιρακινού στρατεύματος, στόχος που επετεύχθη. Αλλά αυτό άλλαξε στην δεύτερη εισβολή του 2003, που ήταν μια κλασική περίπτωση σφαγής και τρομοκράτησης αμάχων και μάχες σε αστικό ιστό με ελαφρές αντάρτικες ομάδες.

Ο λόγος για αυτήν την εμμονή, την ανάγκη για βομβαρδισμό αμάχων ήταν πάντα το βαρύ στίγμα που έφεραν οι ιμπεριαλιστές, αυτό που ο Κίπλινγκ το είχε πει, προσπαθώντας να το εξωραΐσει, το φορτίο του λευκού ανθρώπου: το προνόμιο της εκμετάλλευσης της αποικίας, είτε αυτή είναι υπερπόντια είτε είναι μέσα στα ίδια τα εδάφη μας, η δημιουργία δύο λαών, του επικυρίαρχου αφέντη και των κατώτερων σκλάβων. Η υπόσχεση του ρατσισμού είναι ότι θα επιτρέψει το δωρεάν πλιάτσικο της εργατικής δύναμης των υπανθρώπων. Αλλά επίσης, ότι αυτοί, αντίθετα από τους επαναστάτες του 1848 ή αυτούς της Κομμούνας το 1871, ή ακόμα χειρότερα, τους μπολσεβίκους, όταν δεν είναι πια αναγκαίοι, όταν δεν θα τους χρειάζεται το αφεντικό, θα εξαφανίζονται, θα παύουν να υπάρχουν, θα «πηγαίνουν στις πατρίδες τους», θα τους «παίρνουν στα σπίτια τους οι ισλαμολάγνοι». Είναι προφανές ότι αυτή η φαντασίωση του μικρού κεφαλαίου, η τζάμπα εργατική δύναμη, δεν μπορεί να υπάρξει. Το αδιέξοδο μπορεί να επιλυθεί, μόνο με την καταστροφή των απο-ανθρωποποιημένων μαύρων, Εβραίων, Παλαιστίνιων. Το πρόβλημα μπορεί να επιδεχτεί μόνο μια λύση, την Τελική Λύση.

Με αυτήν την έννοια, το Ολοκαύτωμα δεν ήταν κάτι το μοναδικό, δεν οφειλόταν σε κάποια «εβραϊκότητα» εγγενή στους Εβραίους, σε κάποια μεταφυσική ιδιότητα που έχουν όσοι γεννιούνται από Εβραία μάνα, που για δικούς τους, μυστικούς λόγους απεχθάνονταν οι ναζί. Το Ολοκαύτωμα ήταν «απλώς» (αν αυτό το επίρρημα χωράει σε αυτήν τη φρικιαστική συζήτηση) το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο και κυρίως το πιο βιομηχανοποιημένο και μοντέρνο έγκλημα, πρώτο από μια σειρά άλλων γιγαντιαίων και αδιανόητων εγκλημάτων που σπάνια τα θυμόμαστε, επειδή οι εγκληματίες ήταν τελικά δεν χρειάστηκε να παραστούν σε δίκη, όπως οι ναζί. Τα εγκλήματα αυτά δεν έγιναν λόγω της φύσης των Γερμανών και των Εβραίων· ούτε από τη φύση των Βέλγων και των εκατομμυρίων κατοίκων του «Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό» που σκοτώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν ή πέθαναν από αρρώστιες και πείνα· ούτε από κάποια «ουσία» των Εγγλέζων και των Ινδών. Τα εγκλήματα έγιναν λόγω της φύσης του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός, το οποίο εγγενώς τα αποζητά, τα προκαλεί, τα χρησιμοποιεί για να αυξήσει τα κέρδη του και να μειώσει τους κατά περίπτωση «άχρηστους» για αυτό πληθυσμούς. Δεδομένου ότι μια σφαίρα έχει μικρότερο κόστος από ένα γεύμα, είναι η απλή, ξερή λογική του υπολογισμού κόστους-οφέλους το ποια μέθοδο θα πρέπει να ακολουθήσουμε όταν μας περισσεύουν πληθυσμοί.

Το Ισραήλ έχει πλέον καταλήξει να είναι το τελευταίο μεγάλο αποικιοκρατικό πρότζεκτ της Δύσης. Οι Εβραίοι άποικοι (που τους λέμε «εποίκους») δεν είναι εκεί ως κατώτεροι, ως υπάνθρωποι Εβραίοι, όπως τους έβλεπαν οι ναζί, αλλά αντίθετα ως ανώτεροι, ως εκπολιτιστές των βάρβαρων ισλαμο-ορκ: αυτοί οι τελευταίοι είναι πλέον οι υπάνθρωποι, αυτοί είναι οι άχρηστοι πληθυσμοί, αυτοί απειλούν με την ύπαρξή τους τις μικροαστικές ορδές των εκπολιτιστών Ευρωπαίων. Έτσι έχουμε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτον, αυτός είναι ο λόγος που οι δικοί μας ακροδεξιοί και παραδοσιακοί αντισημίτες είναι υποστηρικτές του Ισραήλ. Επειδή ανήκουν (ή επιχειρούν να εκπροσωπήσουν) ακριβώς σε αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες που στο έδαφος μιας διαρκούς κρίσης, της διαρκούς χειροτέρευσης των προσδοκιών τους και μιας ιστορικής υποχώρησης της Αριστεράς, είναι έτοιμοι να ρίξουν την ευθύνη σε αυτόν που εμφανίζεται στα μάτια τους ως εύκολος στόχος. Όπως στον μεσοπόλεμο αδύναμος ήταν ο Εβραίος, έτσι τώρα αδύναμος είναι ο Παλαιστίνιος, αφού καμία «πραγματική» δύναμη με τανκς και υποβρύχια, καμία Αμερική, καμία Ε.Ε. (εδώ γελάμε) δεν είναι διατεθειμένη να πολεμήσει μαζί τους. Υπάρχει φυσικά το πρόβλημα του ιστορικού βάρους του όρου «Εβραίος», οι εκατοντάδες συνωμοσίες που έχουν υποτίθεται εξυφάνει εδώ και εκατό χρόνια στην πάλη τους για παγκόσμια κυβέρνηση οι Εβραίοι με τα τόσο διαδεδομένα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Ο αντισημιτισμός είναι τμήμα των λαϊκών αντιδραστικών ιδεολογιών σε πολλές χώρες – και στην Ελλάδα: το διαδίκτυο είναι γεμάτο με ιερωμένους που εξηγούν πόσο προφητικό κείμενο είναι τα Πρωτόκολλα. Αυτό όμως είναι λεπτομέρεια, ενοχλητική μεν, λεπτομέρεια δε. Το Ισραήλ είναι πραγματική δύναμη, με τανκς και αεροπλάνα και πυρηνικά, άρα δεν είναι κατάλληλο για εχθρός του φασίστα, που πάντα προτιμάει τον αδύναμο, αυτόν που μπορεί να παίξει τον ρόλο της φτηνής εργατικής δύναμης.

Το δεύτερο και φαινομενικά το πιο δυσεξήγητο, είναι το πώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες, εγγόνια και δισέγγονα ανθρώπων που επέζησαν από το Άουσβιτς, άνθρωποι που μεγάλωσαν με τέτοιες μνήμες φρίκης στο σπίτι και στο σχολείο, πως είναι δυνατόν να ακολουθούν αυτές τις θηριώδεις πρακτικές μαζικής δολοφονίας (η «εθνοκάθαρση» είναι μάλλον ευφημισμός). Και όμως, είναι δυνατόν: επειδή οι Ισραηλινοί δεν είναι ούτε ο περιούσιος λαός ούτε οι «υπάνθρωποι» των ναζί. Οι Ισραηλινοί είναι και αυτοί άνθρωποι, ακριβώς όπως και οι Παλαιστίνιοι, αλλά ακόμα και εσύ αγαπητή αναγνώστρια – και επομένως, ως κανονικοί άνθρωποι είναι και αυτοί τόσο ικανοί για το χειρότερο όπως ακριβώς είσαι και εσύ, όπως είμαστε όλοι και όλες: έχουμε την ικανότητα για το χειρότερο, όχι επειδή είναι στη φύση μας, αλλά επειδή είναι στη φύση ενός καταστροφικού κοινωνικού συστήματος. Ο αποικιακός, ρατσιστικός, φασιστικός καπιταλισμός μπροστά στο κέρδος του δεν διστάζει να (προσπαθήσει να) αφανίσει τα άχρηστα σε αυτόν σώματα και να μετατρέψει σε άψυχες μηχανές θανάτου τα σώματα των πρόθυμων υπηρετών του, ακόμα και αν αυτά τα σώματα ανήκουν στα εγγόνια των επιζώντων του Άουσβιτς.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Στην Ελλάδα 2.0 η αστυνομία κάνει τον τροχονόμο των νεοναζί δολοφόνων

Μια ορδή νεοναζί οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, διασχίζει όλη την Ελλάδα οδικώς, μπαίνει στο μετρό, αποβιβάζεται ανενόχλητη στη Νέα Φιλαδέλφεια σε συνεννόηση με ακροδεξιούς οπαδούς ελληνικής ομάδας και επί τρεις ώρες οργιάζει έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ καταλήγοντας πέραν των άλλων να σφάξει 22χρονο οπαδό της ΑΕΚ. 

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια ομάδα αναρχικών (χωρίς λοστούς, μαχαίρια και δολοφονικές προθέσεις) διαδήλωνε πχ στο Μοναστηράκι για έναν φυλακισμένο αντιεξουσιαστή;

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια ομάδα του Ρουβίκωνα πήγαινε να πετάξει τρικάκια έξω από το σπίτι κάποιου πολιτικού ή δημοσιογράφου;

Θα συνέβαινε το ίδιο αν μια συνέλευση φοιτητών αποφάσιζε, όχι επιδρομή και ισοπέδωση, αλλά κατάληψη σε έναν πανεπιστημιακό χώρο;

Στην Ελλάδα 2.0, στην Ελλάδα της τάξης και της ασφάλειας που υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης χαϊδεύοντας τα φοβικά αντανακλαστικά της εκλογικής του πελατείας, η αστυνομία υπάρχει για να κάνει τον τροχονόμο σε νεοναζιστικές ορδές που ανενόχλητες διασχίζουν παράνομα (η μετακίνηση οπαδών δεν είχε επιτραπεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι) όλη την Ελλάδα, και καταλήγουν να δολοφονήσουν έναν αντίπαλο οπαδό.

Μια κυβέρνηση και μια αστυνομία που γίνονται ρεζίλι από τη δράση κάποιων δεκάδων νεοναζί οπαδών είναι πολιτικό πρόβλημα. Μια κυβέρνηση και μια αστυνομία όμως, που με την πολιτική και ιδεολογική τους τύφλωση, με το μίσος τους να στρέφεται αποκλειστικά στις κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες, με την καταστολή να απευθύνεται αποκλειστικά στους νέους, στους εργαζόμενους, στην Αριστερά, και που αφήνει μια ορδή από μαχαιροβγάλτες να μπει στη χώρα, να ταξιδέψει από άκρη σε άκρη και να δολοφονήσει έναν Έλληνα πολίτη, είναι παραπάνω από πολιτικό πρόβλημα.

Είναι ηθική και ποινική συναυτουργία σε έγκλημα. 

Ας σκούζει η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της για τους Ρουβίκωνες, για την ανομία στα Πανεπιστήμια, για το άβατο των Εξαρχείων. Αυτά είναι ο φερετζές για να επιβάλουν τον ηθικό πανικό σε ένα τμήμα της κοινωνία που πρόθυμα αγοράζει την δεξιά προπαγάνδα. Είναι το προκάλυμμα για να προσλαμβάνουν κι άλλους αστυνομικούς, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, πυροσβέστες. 

Αλήθεια όσο δολοφονούσαν οι οργανωμένες ομάδες των νεοναζί χουλιγκάνων τον 22χρονο, όσο ισοπέδωναν καταστήματα και κατέστρεφαν αυτοκίνητα, η αστυνομία τι έκανε;

Φύλαγε τις λαμαρίνες από το μετρό στα Εξάρχεια;

Τρομοκρατούσε μαμάδες που πήγαιναν με τα παιδιά τους στο λόφο του Στρέφη;

Τραμπούκιζε περιοίκους στο πάρκο Δρακόπουλου;

Έδερνε αναρχικούς;

Άνοιγε το κεφάλι σε νεαρούς στην πλατεία Νέας Σμύρνης;

Πούλαγε προστασία σε νονούς της νύχτας;

Παρακολουθούσε μέσω Predator την αντίπαλη ομάδα της Greek Mafia;

Η εισβολή, επιδρομή, λεηλασία και δολοφονία που διέπραξαν οι νεοναζί οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ είναι ολοκληρωτική χρεοκοπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, του δόγματος που διαφήμιζε μετά μανίας, του ηθικού πανικού που προκαλεί συστηματικά με το στρατό των δημοσιογράφων της, και φυσικά αποδεικνύει ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν επιτελεί το ρόλο που της έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα. 

Η παραίτηση ενός υπουργού είναι πολύ λίγη για να ξεπλύνει το επί χρόνια συσσωρευμένο αίσχος.

Τι σημαίνει ότι κάποιο κόμμα είναι αντισυστημικό;

«Ενισχύονται τα αντισυστημικά κόμματα», ακούμε συχνά πυκνά να λένε οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων. Τι σημαίνει, όμως, ότι κάποιο κόμμα είναι αντισυστημικό; Σημαίνει πολύ απλά ότι είναι κατά του συστήματος. Και ποιο είναι το σύστημα που υπάρχει; Ο καπιταλισμός (εκτός αν ζούμε σε κομμουνιστική κοινωνία και δεν το γνωρίζουμε). Και ποιους βαφτίζουν αντισυστημικούς; Ανάμεσα σε άλλους και τους ναζί και τους ακροδεξιούς. Άρα πρέπει εμείς να συνάγουμε το συμπέρασμα ότι οι νεοναζί μάχονται τον καπιταλισμό!

Παρατήρηση 1η: Υπάρχει συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία με βάση την οποία οι ναζί στη Γερμανία αυτοχαρακτηρίστηκαν τους ως εθνικοσοσιαλιστές (έκλεψαν, δηλαδή, τον χαρακτηρισμό του σοσιαλιστή από την αριστερά) και χρησιμοποιούσαν δήθεν αντικαπιταλιστικό λόγο. Ωστόσο, ήταν επιλεκτικοί στην κίβδηλη αντικαπιταλιστική ρητορική τους. Δεν καταγγέλλανε το μεγάλο κεφάλαιο γενικά αλλά τους τραπεζίτες που τους συνέδεαν με τους Εβραίους. Η χρηματοδότησή τους και ενίσχυσή τους από το μεγάλο κεφάλαιο και η υλοποίηση των επιθυμιών του που οδήγησε στο σφαγείο του Β΄ παγκόσμιου πολέμου με τις ανείπωτες φρικαλεότητες των ναζί, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ποιον εξυπηρετούσαν.

Παρατήρηση 2η: Οι εγχώριοι νεοναζί, όταν η Χρυσή Αυγή βρισκόταν στη βουλή, έκαναν συνεχώς ερωτήσεις για το εφοπλιστικό κεφάλαιο με στόχο την υπεράσπισή του. Επίσης, έβαλαν ως στόχο την εκκαθάριση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης από τους κομμουνιστές συνδικαλιστές και πάλι προς τέρψη του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Αυτοί οι ίδιοι ενισχύθηκαν ποικιλοτρόπως από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Ουδέποτε έθεσαν θέμα εξόδου από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ουδέποτε μίλησαν για την ανάγκη να αυξηθεί η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου. Ονομάζονται, λοιπόν, αντισυστημικοί όλοι αυτοί που εκτός των άλλων έχουν χαρακτηρισθεί δικαστικά ως εγκληματική οργάνωση και αποδεδειγμένα δολοφόνησαν και προπηλάκισαν άνανδρα αθώους ανθρώπους. Ή ακόμη άνθρωποι ή πολιτικά μορφώματα (βλέπε Μπογδάνο για παράδειγμα) που αποτελούν τους πιο λυσσασμένους υπερασπιστές του καπιταλισμού και εμφορούνται από αντικομμουνισμό και μάλιστα στην πιο χυδαία του μορφή.

Παρατήρηση 3η: Ερωτώμενοι οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων πώς ορίζουν αυτοί την έννοια του αντισυστημικού απαντάνε με έναν απίστευτα αστείο τρόπο: «Υπάρχει (για κάποιον κόσμο) μία περιπεπλεγμένη περιπλοκή συμφερόντων που αλληλοεξυπηρετούνται και που κρατάει το στάτους κβο του συστήματος. Ο κόσμος που επιλέγει τα αντισυστημικά κόμματα σημαίνει ότι θέλει να τα ισοπεδώσει όλα», μας είπε ο αναλυτής Δ. Μαύρος σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο, ενώ σε άλλη του συνέντευξη είπε πως το πιο αντισυστημικό κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή. Είτε η απάντηση αυτή είναι προϊόν ανοησίας είτε στημένης απάντησης, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Διαμορφώνεται μία άποψη σε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε κοινή γνώμη με βάση την οποία αντισυστημικός μπορεί να είναι και ο νεοναζί. Έτσι ονομάζουμε αντισυστημικό ό,τι μπορεί να νομίζει ο κόσμος ότι είναι (ή ό,τι τον μαθαίνουν να πιστεύει) και όχι χρησιμοποιώντας επιστημονικά εργαλεία ανάλυσης. Εν τέλει συγκροτείται μία επίπλαστη εικόνα για το μακρύ χέρι τους συστήματος και το μακρύ αυτό χέρι πάει να μετατραπεί στον τιμωρό του συστήματος όχι στην πραγματικότητα αλλά στα μάτια των απλών ανθρώπων. Ηθελημένα ή άθελα οι νεοναζί με αυτό τον τρόπο προμοτάρονται. Ειδικά σε μία εποχή κατά την οποία υπάρχει μεγάλη οργή και απαξίωση του συστήματος.

Παρατήρηση 4η: Το αντισυστημικό κόμμα κρίνεται από τέσσερα στοιχεία: α) από το αν καταγγέλλει την αδικία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση και ό,τι τα αναπαράγει, β) από το αν αποκαλύπτει τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων, γ) από το αν έχει πρόγραμμα που συγκρούεται με το υπάρχον πλαίσιο και στοχεύει σε μία κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και δ) κυρίως από το αν μάχεται στην πράξη για το δίκιο των καταπιεσμένων. Αντισυστημικό κόμμα δεν μπορεί να είναι αυτό που απλώς αναπαράγει τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές ή ακόμη χειρότερα αυτό που αποτελεί τον τραμπούκο του συστήματος.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε κάτι βασικό. Οι περισπούδαστοι δημοσκόποι που αντικειμενικά είναι και διαμορφωτές άποψης και ψυχολογίας, δεν είναι αθώοι αναλυτές. Οι δημοσκοπικές εταιρείες συνδέονται με κόμματα και συμφέροντα. Δεν είναι ευαγή ιδρύματα που μοχθούν για την αποτύπωση των κοινωνικών τάσεων. Συχνά οι ερωτήσεις που θέτουν είναι στημένες και τα αποτελέσματα «πειραγμένα». Ας θυμηθούμε μόνο τι αποτελέσματα προβλέπανε πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του 2015.

Πως ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά;

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και θα είναι αβέβαιη. Η μόνη σίγουρη τάση είναι η αντιπολιτική στάση, ως γενική δυσαρέσκεια απέναντι σε όλους τους διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας. Η οποία μπορεί να εκφραστεί είτε με την αύξηση της αποχής είτε με την αύξηση των ακροδεξιών σχημάτων. Με τον τρόπο όμως αυτό ανοίγει ο δρόμος για την ακροδεξιά στις εκλογές.

Οι νουθεσίες στον «πολιτικά απαίδευτο» λαό για την αντιπολιτική του στάση, δε θα ανακόψουν την γενική τάση. Υπάρχει απόσταση μεταξύ του λαού και του πολιτικού συστήματος και όσο και να επιτευχθεί μια ορισμένη συσπείρωση κατά την προεκλογική περίοδο, αυτή δε θα ανακόψει την υπάρχουσα πορεία. Ίσα ίσα που η υποκριτική κριτική για την «ποιότητα» του πολιτικού λόγου θα προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη αηδία και αγανάκτηση.

Η πολιτική αντιπαράθεση θα έχει αρκετή σκανδαλολογία. Η βίλα του Ραγκούση κόντρα στα χρέη του φιλοκυβερνητικού και «πετσωμένου» Χατζηνικολάου. Τα δις, οι offshore, οι βαλίτσες, οι βίλες. Τα κρατικοδίαιτα αρπακτικά της ΝΔ κόντρα στα φουσκωμένα πόθεν έσχες (όχι πάντα ως αποτέλεσμα… εργατικότητας) στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άριστοι της ΝΔ θεωρούν το κράτος λάφυρό τους και έχουν πέσει με τα μούτρα σε συμβάσεις, ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις κοκ. Μπορεί οι του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ερασιτέχνες στο συγκεκριμένο άθλημα, προς το παρόν, όμως η διεύρυνση προς τον πασοκικό χώρο και η γενική στάση τους αναιρεί το πάλαι ποτέ ηθικό πλεονέκτημα. Και η μεγάλη εικόνα που μένει στον νέο εργαζόμενο ή τον συνταξιούχο των 800 € είναι ότι αυτοί τσακώνονται για να ζουν στη χλιδή, ενώ εγώ δεν τη βγάζω. Και η απόσταση μεγαλώνει.

Το δεύτερο στοιχείο του προεκλογικού πολιτικού λόγου θα είναι η έλλειψη εναλλακτικών προγραμμάτων. Ότι και να ψηφίσει ο πολίτης θα ξέρει ότι ο μισθός, η σύνταξη, η δημόσια παιδεία και υγεία, η ασφάλεια δεν θα αλλάξουν. Αυτά είναι δεδομένα. Σε μια πρόσφατη εκπομπή στον ΣΚΑΙ, σε συζήτηση για τις κινητοποιήσεις των Γάλλων για τα όρια ηλικίας, σε ερώτηση αν υπάρχει ενδεχόμενο να μειωθεί το όριο των 67 ετών στην Ελλάδα, ο Γ. Κουμουτσάκος είπε το αμίμητο ότι στους δεξιούς αρέσει η δουλειά και ότι γι’ αυτό δε θέλουν να βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη! Ποιος; Ο Γ. Κουμουτσάκος που στα 63 του δεν έχει δουλέψει ποτέ πέρα από το να είναι δια βίου κρατικά σιτιζόμενος, από τα 30 του, ως «διπλωμάτης» και μετέπειτα «σύμβουλος » στο ΥΠΕΞ αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς!

Ο δε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην αντίστοιχη ερώτηση είπε το άλλο αμίμητο. «Θα ρωτήσω το κόμμα μου»!

Ο ένας εκ των ηγετών της αριστερής φωνής του ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μιλιά του στην ερώτηση για τα όρια συνταξιοδότησης!

Στα δε υπόλοιπα ερωτήματα η κοροϊδία ήταν επίσης προκλητική. Για παράδειγμα λέει όχι στις εξορύξεις ο Φίλης, αλλά ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Σταθάκης υπέγραψε τις συμβάσεις για τις εξορύξεις, όχι στους εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ, αλλά ο Τσίπρας τις υπέγραφε, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ο Τσίπρας μίλαγε για το βαρίδι των δημόσιων τρένων, υπέγραψε το υπερταμείο, προχώρησε τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η έλλειψη εναλλακτικής σκοτώνει την πολιτική στον πυρήνα της, στην ουσία της. Ότι ο σκοπός της είναι να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας και ότι κάθε πολιτικό πρόγραμμα εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα και κοινωνικά στρώματα.

Αν αυτή η συζήτηση έχει εξοριστεί  γιατί το πλαίσιο θεωρείται πάνω κάτω δεδομένο τότε η πολιτική δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και αυτό είναι μια διεθνής τάση στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες. Η πολιτική αφορά τους διαχειριστές, αν είναι άριστοι, βουλιμικοί, άσχετοι, ικανοί, υποκριτές, τα πρόσωπα όπως ποιον θα έχουμε πρωθυπουργό. Το ποια πολιτική θα ακολουθήσουν οι διαχειριστές είναι δεδομένο.

Αλλά μια τέτοια “πολιτική” λίγο αφορά τα καθημερινά προβλήματα. Και αυτή την πραγματικότητα, ο «πολιτικά απαίδευτος» λαός το καταλαβαίνει. Μπορούμε να του ρίξουμε πολλές ευθύνες γιατί πάει αντιπολιτικά ή και ακροδεξιά αλλά ποτέ η πολιτική δεν ήταν ζήτημα προσωπικών επιλογών μιας κοινωνίας -αθροίσματος ατόμων. Συλλογικό φαινόμενο μιας κοινωνίας που αποτελείται από τάξεις και διαφορετικά συγκρουόμενα συμφέροντα είναι, και μπορεί να εξηγηθεί μόνο με κοινωνικούς όρους. Και να απαντηθεί με τέτοιους. Κοινώς, το πολιτικό παιχνίδι όπως παίζεται – και θα παιχτεί και στις εκλογές – θα ενισχύσει την ακροδεξιά και θα μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ πολιτικής και λαού. Η ανατροπή αυτού του παιχνιδιού είναι ζητούμενο. Το βασικό καθήκον για κάθε προοδευτικό άνθρωπο είναι η δημιουργία εναλλακτικής. Προγραμματικά,  κινηματικά, πολιτικά.

«Η Βραζιλία θα πρέπει να απο-Mπολσοναροποιηθεί για να διατηρήσει τη δημοκρατία», συνέντευξη με την Inez Olude

Με την πλειοψηφία του 50,9% των ψήφων έναντι 49,1% του αντιπάλου του, η νίκη του Λούλα ντα Σίλβα ολοκληρώνει τις πιο δύσκολες προεδρικές εκλογές από την πτώση της δικτατορίας στη Βραζιλία. Η διαφορά αυτή αντιπροσωπεύει δύο εκατομμύρια ψήφους σε αυτή τη διαιρεμένη χώρα μετά από τέσσερα χρόνια προεδρίας του Μπολσονάρου. Πώς να ερμηνεύσουμε αυτά τα αποτελέσματα και το τεταμένο κλίμα που διατηρεί ο Ζαΐρ Μπολσονάρου; Η Inêz Oludé μας απαντά ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση που βιώνει αυτή τη στιγμή η Βραζιλία.

Πώς θα κυβερνήσει ο Λούλα; Γνωρίζοντας ότι το κοινοβούλιο τείνει κυρίως προς τη δεξιά; Ποιες είναι οι δυνατότητες του προέδρου και της κυβέρνησής του;

Inêz Olude: Θα ήταν εικασία να πούμε πώς θα κυβερνήσει ο Λούλα, είναι πολύ πρόωρο. Αυτή την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου ξεκίνησε το πρώτο μετεκλογικό στάδιο με τη μεταβατική φάση. Έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική ομάδα, της οποίας θα ηγείται ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος, Geraldo Alckmin. Ένα είναι σίγουρο, ο Λούλα δεν θα κυβερνήσει μόνος του, έχει σχηματίσει έναν μεγάλο και πολύ διαφοροποιημένο αριστερό συνασπισμό, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται το κέντρο αλλά και οι συντηρητικοί. Έχουν ήδη υπάρξει κάποιες πρώτες προτάσεις όπως ένα σχέδιο ανάδυσης για ανέργους και άστεγους αλλά το πιο δύσκολο θα είναι το όριο του προϋπολογισμού. Ο Λούλα μίλησε επίσης για την ανάκτηση των χαμένων κοινωνικών δικαιωμάτων των τελευταίων χρόνων: το πρόγραμμα «μηδενικής πείνας», το πρόγραμμα «γενιές απασχόλησης», το πρόγραμμα «το σπίτι μου η ζωή μου», η αύξηση και η αναπροσαρμογή των μισθών στον πληθωρισμό. Ο Μπολσονάρο, ο άρχοντας του χάους, κατέστρεψε τα πάντα: εκπαίδευση, πολιτισμό, υγεία, επιστημονικά προγράμματα, ιδιωτικοποίησε την περιουσία του βραζιλιάνικου λαού. Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι το ότι ο Λούλα υποσχέθηκε να δημιουργήσει το Υπουργείο των γηγενών λαών, ένα έργο ορίων των εδαφών των Ινδιάνων και των κοινοτήτων. Μίλησε για την πρόληψη των παράνομων καταλήψεων γης και την οργάνωση της διατήρησης του Αμαζονίου, εκδιώχνοντας τους κυνηγούς χρυσού και τους εισβολείς των αγροτικών επιχειρήσεων.

Πιστέψαμε σε μια απόπειρα πραξικοπήματος μετά τα οδοφράγματα της αστυνομίας στο Nordeste, αλλά τελικά ο Μπολσονάρου σεβάστηκε την ψήφο. Μπορεί ο Μπολσονάρου να καταδικαστεί (από τη δεξιά πλευρά) για αυτό; Πιστεύετε ότι, όπως και με τον Τραμπ, είναι πιθανό να υπάρξουν υπερβολές λόγω εξτρεμιστών που θα ήθελαν να παρακάμψουν το κράτος δικαίου;

Inêz Olude: Δεν σεβάστηκε την ψήφο, εξακολουθεί να μην τη σέβεται, δικαιολογεί τις διαδηλώσεις απέναντι στον Λούλα και υπονοεί εκλογική νοθεία. Αν υπήρξε απάτη, ήταν αυτός που την διέπραξε. Είναι ο ίδιος μέρος αυτών των διεργασιών, είναι σπουδαίος ηθοποιός. Δεν πιστεύω στο πραξικόπημα, περισσότερο θα έλεγα ότι τρομοκρατεί για να διατηρήσει το όνομά του στα ΜΜΕ. Ο βραζιλιάνικος στρατός είναι υποταγμένος στον αφέντη του στον Λευκό Οίκο, ο φανταστικός εχθρός τους είναι ο βραζιλιάνικος λαός και ο αιώνιος εχθρός είναι το φάντασμα του κομμουνισμού, καθαρό προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Εκατό χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, έχουν ήδη αναγνωρίσει τον Λούλα ως δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, ενώ ο Μπολσονάρου έχει ήδη αφεθεί από τους συμμάχους του. Διεθνώς είναι απομονωμένος λόγω της ανόητης και επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του. Στη δίψα τους για πετρέλαιο, οι Αμερικανοί έχουν ήδη το δικό μας πετρέλαιο μέσω της Pre-sal αφού οι κύριες κρατικές επιχειρήσεις μας είναι ιδιωτικοποιημένες. Η Lava Jato (υποτιθέμενη έρευνα διαφθοράς), έχει καταστρέψει τη βιομηχανία μας, δαιμονοποιεί την πολιτική και διώκει τα αριστερά κόμματα, κυρίως το Εργατικό Κόμμα, που δημιούργησε ο Λούλα. Ο Μπολσονάρου είναι σύμμαχος του Ντόναλντ Τραμπ, επομένως ο Μπάιντεν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να επανεκλεγεί. Αλλά κατά βάθος, οι Αμερικανοί υπονομεύουν την περιουσία μας, θέλουν την περιουσία μας και δεν είναι οι μόνοι. Όσο για τους διαδηλωτές που βγήκαν μετά την ήττα του Μπολσονάρου στο δρόμο, επέστρεψαν στους δρόμους, πιο εξαγριωμένοι, πιο επικίνδυνοι, τους άφησε να οργιστούν για 2-3 μέρες αφού είναι το διαπραγματευτικό χαρτί του Μπολσονάρου για τις διαπραγματεύσεις με το κόμμα του (Κόμμα των Φιλελευθέρων), που είναι διεφθαρμένο μέχρι κουκούτσι. Εκβιάζει για να κρατήσει προνόμια και να δραπετεύσει από τη φυλακή, γι’ αυτό απαιτεί πολλά οφέλη από το κόμμα του και τους δικηγόρους για να τον υπερασπιστούν. Πράγματι, έχει 18 εν εξελίξει δίκες, από τις 800 στις οποίες κατηγορείται, επιπλέον 150 αιτήματα παραπομπής για εγκλήματα ευθύνης, ιδιαίτερα για κακοδιαχείριση της πανδημίας που είχε ως αποτέλεσμα 685.000 θανάτους, και πέντε δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο δικαστήριο της Χάγης. Δύσκολα θα ξεφύγει από αυτό, ειδικά λόγω των επιθέσεων του στα μέλη του Αρείου Πάγου.

Δύσκολα θα ξεφύγει από αυτό, ειδικά λόγω των επιθέσεων του στους υπουργούς του Αρείου Πάγου.Η εικόνα του «έχει καεί», το ηθικό του είναι αποδυναμωμένο και εξασθενημένο από την εκλογική ήττα. Η φασιστική αισθητική που υιοθέτησε στην κοινοβουλευτική του ζωή απαιτεί να είναι γενναίος, πολεμοχαρής και μάτσο, και προσπαθούσε να προσποιηθεί ότι είχε επιλεγεί από τον Θεό. Τελικά η πραγματικότητα τον προλαβαίνει και τον ανέδειξε ως έναν δειλό  που στέλνει τους άλλους στα σκυλιά. Η κουρελιασμένη και ρημαγμένη εμφάνισή του δεν τον ευνοεί, κρύφτηκε για 45 ώρες χωρίς να πει λέξη και όταν άνοιξε το στόμα του μίλησε ενάντια στα οδοφράγματα. Οι φανατικοί νεοναζί και οι πεντηκοστιανοί φανατικοί του, δέχτηκαν ένα χτύπημα. Ο Μπολσονάρου δεν θα βγει αλώβητος από αυτό το επεισόδιο. Οι σύμμαχοί του ήδη εγκαταλείπουν το πλοίο και κλείνουν το μάτι στον Λούλα. Οι διαμαρτυρίες αυτές οδηγούν στην οικονομική κατάρρευση της κυβέρνησής του. Ο Μπολσονάρου θυμίζει τον Ιζνογκούντ, ο οποίος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά όλα τα σχέδιά του καταρρέουν.

Η απο-μπολσοναροποίηση, είναι ένα σχέδιο για τη Βραζιλία;

Ακριβώς όπως η Γερμανία έκανε από-ναζιστικοποίηση, η Βραζιλία θα πρέπει να απο-μπολσοναροποιηθεί προκειμένου να διατηρήσει τη δημοκρατία και να ανακτήσει μια κάποια κοινωνική ειρήνη. Η κοινωνία των πολιτών, οι αριστεροί και οι προοδευτικοί ακτιβιστές όλων των ειδών πρέπει να βοηθήσουν την κυβέρνηση του Λούλα, διότι ο αγώνας θα είναι σκληρός. Θα χρειαστεί να συμφιλιωθούν οικογένειες και φίλοι, να γίνει μια δουλειά από τη βάση για να αντικατασταθεί το μίσος με την αγάπη και τη φιλία. Θα χρειαστεί μια δουλειά ευαισθητοποίησης, θα χρειαστεί να υπάρξει μια πολιτική δέσμευση, με την ελληνική έννοια, δηλαδή μια κατάσταση από-ιδιωτικοποίησης, μια εκπαίδευση προς ένα κριτικό πνεύμα, θα πρέπει να κατανοηθούν οι νέες μορφές επικοινωνίας, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των θρησκευτικών, που είναι πολύ εμπλεκόμενο στον Μπολσοναρισμό, ιδιαίτερα οι Πεντηκοστιανοί. Το επίπεδο της πληροφόρησης πρέπει να βελτιωθεί για να μειωθούν οι επιπτώσεις των ψευδών ειδήσεων. Ένα σημαντικό βήμα θα είναι ο εκδημοκρατισμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των επίσημων μέσων ενημέρωσης, τα οποία ανήκουν σε πέντε ολιγάρχες κ.λπ. Υπάρχει πολλή δουλειά. Θα χρειαστεί διάλογος με όλα τα κόμματα, για να αποτραπεί η κατάληψη χώρων εξουσίας από την ακροδεξιά. Να χτίσουμε δηλαδή γέφυρες πολιτισμού και να αποφύγουμε τη βαρβαρότητα.

Ευτυχώς, οι μπολσοναριστές αυτοκαταστρέφονται, βρίσκονται σε έναν παράλληλο κόσμο και καταβροχθίζουν ψεύτικες ειδήσεις μέσω ομάδων WhatsApp, κατηγορούν τον Λούλα ότι έφερε τον Φιντέλ Κάστρο στην εκστρατεία του και ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν χρηματοδότησε την εκλογική νοθεία. Στη γκαλερί των παράδοξων επίσης: η συλλογική προσευχή σε ένα ελαστικό αυτοκινήτου ενώ τραγουδιέται ο εθνικός ύμνος, τα αιτήματα για στρατιωτική επέμβαση… Χρειάζονται μάλλον ψυχιατρική παρέμβαση με τις κρίσεις θρησκευτικής υστερίας στους δρόμους, για να μην αναφέρουμε τις ναζιστικές χειρονομίες με τις οποίες χαιρετίζουν τη σημαία. Είναι ανούσιοι, αδαείς, δεν έχουν σχέδιο ζωής. Ένας καλύτερος ορισμός μπορεί να διαβαστεί στη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του Καρλ Μαρξ, για το λούμπεν προλεταριάτο, που προσέλαβε ο Βοναπάρτης, για να βάλει την Ευρώπη σε μια έκρυθμη κατάσταση με αίμα… Οι Μπολσονιστές είναι βουτηγμένοι σε ψυχιατρικού τύπου συμπεριφορές , οι ενέργειές τους έχουν ως πρότυπο το “ρίξε σκατά και κατηγόρησε τους αντιπάλους για το τι κάνεις και ποιος είσαι” του Steve Bannon. Ανάμεσά τους θα βρείτε βιαστές, παιδεραστές, δολοφόνους, μαχαιροβγάλτες, κλέφτες, ποδοσφαιριστές όπως ο Νεϊμάρ, που δεν πληρώνει φόρους, και ο Ρομπίνιο, που καταδικάστηκε για βιασμό στην Ιταλία, ο Νέλσον Πικέ, πρώην οδηγός της Φόρμουλα 1, που μόλις πρόσφατα προσέβαλε και απείλησε να σκοτώσει τον Λούλα. Υπάρχουν επίσης διεφθαρμένοι πάστορες και εκατομμυριούχοι που ζουν από το «δέκατο»[1] και διεξάγουν έναν πόλεμο του καλού ενάντια στο κακό, και τέλος, οι στρατιωτικοί με τις πιτζάμες, οι οποίοι επέστρεψαν στην εξουσία για να βυθιστούν στη λάσπη και να επωφεληθούν από τη διαφθορά. Οι μπολσοναρικές μέθοδοι είναι η ομοφοβία, ο ρατσισμός, η lgbt-φοβία, ο ματσισμός, η άσκηση ακραίας βίας. Είναι η εικόνα του ηγέτη τους. Οι διαδηλώσεις αυτές συνιστούν συνωμοσία κατά του κράτους δικαίου και όσοι τις χρηματοδοτούν πρέπει να διερευνηθούν και να τιμωρηθούν.

Στα γαλλικά και βελγικά μέσα ενημέρωσης, το γεγονός ότι ο Λούλα αθωώθηκε, σχεδόν αποσιωπείται και σπάνια συνδέεται με την πορεία του δικαστή Μόρο που τον καταδίκασε (τότε Υπουργός Δικαιοσύνης επί Μπολσονάρο). Πιστεύετε ότι ο Μπολσονάρου αντιμετωπίζει τον κίνδυνο καταδίκης;

Inêz Olude: Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση, οι άνθρωποι πρέπει να είναι καλύτερα ενημερωμένοι για το τι έχει συμβεί στη Βραζιλία από το 2003, τα μέσα ενημέρωσης στη Γαλλία και το Βέλγιο είναι επιφανειακά και προκατειλημμένα, αναπαράγουν ακριβώς τα ψέματα και την παραπληροφόρηση που διαδίδουν τα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης, όταν δεν ψάχνουν να τα βρουν στη Wikipedia. Είναι απόλυτα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Tα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης όπως τα Globo και Veja, έχουν ρόλο σχεδόν πολιτικού κόμματος, έχουν μια ιδεολογία και δεν κάποια δική τους, αλλά αυτή του χρήματος. Βλέπουν την αριστερά ως εχθρό. Μισούν τους φτωχούς, θα πολεμήσουν όποιον προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες τους ή να μειώσει τις ανισότητες. Βλέπουν τη Βραζιλία ως μια μεγάλη χασιέντα που πρέπει να ταΐσει τον κόσμο ενώ λιμοκτονούν οι Βραζιλιάνοι. Όλες αυτές οι εφημερίδες υποστήριξαν τα πραξικοπήματα, και του 1964 αλλά και του 2016. Η La Folha de Sao Paulo, βοήθησε ακόμη και τη δικτατορία, δανείζοντας αυτοκίνητα διανομής εφημερίδων για να εξαφανιστούν τα πτώματα των μαχητών που δολοφονήθηκαν από τον στρατό. Η κύρια αποστολή τους είναι να δαιμονοποιήσουν την αριστερά. Μόλις επιστρέψει ο Λούλα, ο Τύπος θα θέλει να ξαναρχίσει τον πόλεμο πληροφοριών εναντίον του και του Εργατικού Κόμματος με τα ίδια παλιά όπλα. Ο Τύπος υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό τη Lava Jato, δημιουργώντας έναν ψεύτικο ήρωα στη σάπια φιγούρα του πρώην δικαστή Sergio Moro και των διεφθαρμένων εισαγγελέων του, οι οποίοι καταδίκασαν τον Lula για «απροσδιόριστα γεγονότα», μια νομική παρέκκλιση γνωστή ως Lowfare, αφού έκαναν φύλλο και φτερό τη ζωή του και τους συγγενείς του χωρίς να βρει το παραμικρό στοιχείο διαφθοράς. Ο δικαστής έγινε υπουργός του Μπολσονάρου, εκλέχτηκε γερουσιαστής, ενώ θα μείνει ατιμώρητος τουλάχιστον για τα 8 χρόνια της θητείας του. Κρίμα! Είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλα όσα βλέπουμε στη Βραζιλία από το 2018, το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος Μπολσονάρου, σύμμαχος του οποίου έγινε ξανά το 2022. Ο Λούλα είναι σαν φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του, το κόμμα του είναι ισχυρότερο από ποτέ, και είναι απαλλαγμένος από τις 26 δίκες που ξεκίνησε ο δικαστής εναντίον του λόγω έλλειψης στοιχείων, αφού δεν υπάρχει έγκλημα. Στην υπόθεση που είναι γνωστή ως mensalão, οι κύριοι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν με βάση την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μέθοδο καταγγελίας που χρησιμοποίησε η Lava Jato και ο πρώην δικαστής Sergio Moro. Αν κοιτάξετε τις δημοσιεύσεις του Intercept στη Βραζιλία, η επιχείρηση Vasa Jato αποκάλυψε τα κόλπα της δικαστικής μαφίας των εισαγγελέων και του πρώην δικαστή Sergio Moro, ο οποίος είχε ένα πολιτικό σχέδιο για να έρθει στην εξουσία. Ο Λούλα ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να πέσει για να το πετύχει αυτό.

Ο Μπολσονάρου διεξήγαγε την πιο βρώμικη εκστρατεία στην ιστορία της δημοκρατίας, με το Γραφείο του Μίσους, που διοικείται από τον γιο του: εξαγορά ψήφων, εκβιασμοί, τρομοκρατία, επιθέσεις, επιθέσεις στον Τύπο, σε θεσμούς, μέτρα κατά των περιοχών που ψηφίζουν Λούλα, αποκλεισμός των μεταφορών από την τροχαία, για να τους εμποδίσει να πάνε να ψηφίσουν. Ο Ιζνογκούντ δοκίμασε όλα τα σχέδια για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά έχασε.

Χρειάζεται ωριμότητα, διαύγεια και ένα ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο για να επανέλθει η Βραζιλία στην παγκόσμια ατζέντα και να ανοικοδομηθεί η δημοκρατία.  Πρέπει να χαρούμε και να γιορτάσουμε τη μεγάλη μας νίκη, ο Μπολσονάρου ηττήθηκε, αλλά να έχουμε κατά νου ότι οι φανατικοί οπαδοί του τον ακολουθούν.

[1] Το δέκατο ή το δεκάτο ή το δεκάτο (από το λατινικό: decima, «δέκατο») είναι μια μεταβλητή συνεισφορά, ετυμολογικά 10%, που καταβάλλεται σε είδος ή σε μετρητά, σε πολιτικό ή θρησκευτικό ίδρυμα. Αυτός ο φόρος, γνωστός από την Αρχαιότητα και αναφέρεται στη Βίβλο, χρησιμοποιείται στον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.

* Στη φωτογραφία οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων Corintias, Gaviões da Fiel, Mafia Azul, Palmeiras και Fortaleza καθαρίζουν τους δρόμους από τις καταλήψεις που έκαναν εξτρεμιστές του Μπολσονάρου, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν τα αποτελέσματα των εκλογών.

Πηγή: Investig’ Action

Μετάφραση: antapocrisis

Η ιδεολογία των Μπαντεριστών

Αν ο Στεπάν Μπαντέρα ήταν πράκτορας της Γκεστάπο και άφησε μόνο τη (θετική για ορισμένους) ανάμνηση των σφαγών και των βασανιστηρίων που οργάνωσε, ο Ντμίτρο Ντοντσόφ ήταν -και εξακολουθεί να είναι- ο στοχαστής αναφοράς των ουκρανών εθνικιστών. Είναι αυτός που εφηύρε τον ουκρανικό ρατσισμό και φαντάστηκε τον φανατισμό των ουκρανών εθνικιστών ως όπλο.

Στη σκανδιναβική μυθολογία, οι Βαλκυρίες είναι υπηρέτριες του θεού Όντιν. Ιππεύουν πάνω σε λύκους. Αλλά οι Γερμανοί τις αναπαριστούν πάνω σε άλογα. Η “Ιππασία των Βαλκυριών”, μελοποιημένη από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, αναγγέλλει τόσο τον θάνατο των ηρώων όσο και το ένδοξο πεπρωμένο τους στην επερχόμενη μάχη στο τέλος του χρόνου [ο μύθος της τελευταίας μάχης πρέπει να τροφοδοτεί την φαντασία των πραγματικών Ουκρανών κατά τον Ντοντσόφ].

Σε προηγούμενα άρθρα έχω παρουσιάσει την ιστορία του κινήματος των Μπαντεριστών από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα, όμως θα ήθελα να μιλήσω εδώ για την ιδεολογία τους.

Ο διανοούμενος αναφοράς τους, τότε και τώρα, είναι ο Dmytro Dontsov (1883-1973). Αν και πέθανε στον Καναδά και θάφτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα έργα του δεν έχουν μεταφραστεί, αλλά οι οπαδοί του μας τα έκαναν γνωστά. Αυτή η απουσία στα βιβλιοπωλεία άλλων χωρών εξηγεί γιατί είναι άγνωστος στο εξωτερικό. Ωστόσο, μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας, είναι ένας από τους συγγραφείς με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια.

Τρεφόμενος, όπως οι Ναζί, από την δική του ερμηνεία του Νίτσε, ο Dmytro Dontsov κάλεσε στη γέννηση ενός “νέου ανθρώπου” με “φλεγόμενη πίστη και πέτρινη καρδιά”, ο οποίος δεν θα φοβόταν να καταστρέψει τους εχθρούς της Ουκρανίας χωρίς έλεος. Στοχαστής του “ολοκληρωμένου ουκρανικού εθνικισμού”, έχτισε μια φιλοσοφία όπου κάθε τι εθνικιστικό είναι εναντίον της Ρωσίας και εναντίον των Εβραίων.

Ήθελε να δημιουργήσει έναν λαό ελίτ, μακριά από την “ισονομία των σκλάβων” της Ρωσικής Οκτωβριανής Επανάστασης και τα “οικουμενικά ιδανικά” της Γαλλικής Επανάστασης.

Είπε ότι η φαντασία των πραγματικών Ουκρανών πρέπει να “τροφοδοτείται από τον μύθο της τελευταίας μάχης”, την “άρνηση αυτού που είναι” και τη “συναρπαστική εικόνα της καταστροφής που θα φέρει κάτι νέο”. Πρέπει να υπηρετούν “μια κατηγορική προσταγή” με “υπακοή χωρίς ενδοιασμούς”.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο “ουκρανικός εθνικισμός” χαρακτηρίζεται από:

— “τη διεκδίκηση της θέλησης για ζωή, της δύναμης, της επέκτασης” (προωθεί “το δικαίωμα των ισχυρών φυλών να οργανώνουν λαούς και έθνη για να ενισχύσουν την υπάρχουσα κουλτούρα και τον πολιτισμό”)

— “την επιθυμία για αγώνα και τη συνειδητοποίηση της ακρότητάς της” (επαινεί τη “δημιουργική βία της μειονότητας που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία”)

Οι ιδιότητές της είναι οι εξής:

— “φανατισμός” ,

— “ανηθικότητα”.

Ο φανατισμός αναφέρεται στον θρησκευτικό χαρακτήρα του δόγματός του. Ο Dontsov σημειώνει ότι αυτό είναι που κάνει τους πολεμιστές ανίκητους. Επομένως, είναι απολύτως λογικό ότι μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο ο Stepan Bandera και ο Yaroslav Stetsko συμφώνησαν να συνεργαστούν στο Μόναχο με τη μυστική κοινωνία των Αδελφών Μουσουλμάνων ή ότι το 2007 οι οπαδοί τους κατάφεραν να σχηματίσουν ένα αντιρωσικό μέτωπο με τους τζιχαντιστές της Τσετσενίας.

Στην αρχή του έργου του, ο Dontsov δεν εμπνέεται από τον ιταλικό φασισμό ή τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, αλλά φαίνεται να χαρακτηρίζεται από την ίδια λογική με την κροατική Ουστάσα, τη ρουμανική Σιδηρά Φρουρά, τον σλοβάκο Glinka, τον πολωνό Oboz Narodowo-Radykalny.

Συμπλέοντας με τους Ναζί, ο Ντοντσόφ άρχισε να διεκδικεί μια μυθική γεωγραφία και ιστορία. Οι “αληθινοί Ουκρανοί” έλεγε ότι είχαν σκανδιναβική ή πρωτογερμανική καταγωγή και ότι κατάγονταν από τους Βαρέγκες, μια φυλή Βίκινγκς από τη Σουηδία. Οι πρόγονοί τους ίδρυσαν την πόλη Νόβγκοροντ στη Ρωσία και υπέταξαν τους Ρώσους Σλάβους.

Σε αυτή τη μυθολογία, οι “Ουκρανοί εθνικιστές” είναι οι Καλοί, ενώ οι “Μοσχοβίτες” είναι οι Κακοί. Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι η μούσα του κόμματος Svoboda (Ελευθερία), η βουλευτής Irina Farion, δήλωσε πολύ πριν από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση: “Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να καταστρέψουμε τη Μόσχα”.

Dmytro Dontsov, ο στοχαστής του “ολοκληρωμένου ουκρανικού εθνικισμού”. Η ανάγνωση των έργων του είναι υποχρεωτική για όλους τους εθνικιστές Ουκρανούς στρατιώτες, ιδιαίτερα για εκείνους του συντάγματος Azov.

Το 2015, ο πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο και ο πρωθυπουργός του Αρσένι Γιάτσενιουκ ψήφισαν μια σειρά νόμων που αφενός απαγόρευαν τα κομμουνιστικά και ναζιστικά σύμβολα και αφετέρου αποκαθιστούσαν τα σύμβολα των Μπαντεριστών. Στην πράξη, επειδή κανείς δεν ισχυριζόταν ότι ήταν ναζιστής, τα μνημεία για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού επί των ναζί καταστράφηκαν και αντικαταστάθηκαν από άλλα προς τιμήν του Στεπάν Μπαντέρα -ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία 1,6 εκατομμυρίων συμπατριωτών του- και του κύριου στοχαστή του, Ντμίτρο Ντοντσόφ.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης επέκρινε αυτούς τους νόμους “αποκομμουνιστοποίησης”, οι οποίοι καταδικάζουν καθεστώτα γενικά, χωρίς να αναφέρουν τις πράξεις που καταδικάζουν.

Ως αποτέλεσμα αυτών των νόμων, το σύνθημα των Μπαντεριστών έγινε μέρος της επίσημης ρητορείας: “Δόξα στην Ουκρανία”. Φυσικά, δεν έχω τίποτα εναντίον αυτού του συνθήματος, όπως δεν έχω τίποτα εναντίον της κραυγής των μουσουλμάνων “Αλλάχ Ακμπάρ!”, αλλά αφού το άκουσα να τραγουδιέται από τους τζιχαντιστές που ήθελαν να μου κόψουν το λαιμό, δεν μπορώ πλέον να σκέφτομαι ότι “Ο Θεός είναι μεγάλος!” και εξακολουθώ να στοιχειώνομαι από το τι εννοούν οι τζιχαντιστές με αυτό.

Ομοίως, βγάζει νόημα το γεγονός ότι η Ουκρανία έχει ένα νομικό πλαίσιο που νομιμοποιεί μια μορφή φυλετικών διακρίσεων. Στις 21 Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι υπέγραψε έναν νόμο, που εισήχθη με δική του πρωτοβουλία, σχετικά με τους “αυτόχθονες λαούς της Ουκρανίας”. Σε αυτόν αναφέρεται ότι οι Τάταροι και οι Εβραίοι καραΐτες έχουν “το δικαίωμα στην πλήρη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών” (sic). Αυτό το κείμενο, που φαίνεται πολύ γενναιόδωρο, δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί ερμηνεύεται “εξ ορισμού”. Συμπληρώνει τα κείμενα που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των Ουκρανών σκανδιναβικής ή πρωτογερμανικής καταγωγής. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιείται από τα δικαστήρια για να αρνηθούν τα δικαιώματα των Ουκρανών που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο γενικό ορισμό, ούτε σε μία από αυτές τις μειονότητες, με άλλα λόγια σε εκείνους που λένε ότι είναι σλαβικής καταγωγής. Οι τελευταίοι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να επικαλεστούν ενώπιον δικαστηρίου το “δικαίωμά τους στην πλήρη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών” [ακριβώς επειδή δεν περιλαμβάνονται σε αυτούς που εξ ορισμού το διαθέτουν].

Στις 20 Μαρτίου 2022, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky δήλωσε σε βίντεο που αναρτήθηκε στον λογαριασμό του στο Telegram: “Οποιαδήποτε δραστηριότητα εκ μέρους των πολιτικών που συμμετέχουν στη διαίρεση της κοινωνίας ή συνεργάζονται με τον εχθρό δεν θα επιτύχει και θα λάβει αυστηρή απάντηση”. Με τον τρόπο αυτό, απαγόρευσε 11 πολιτικά κόμματα (Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης – Για τη Ζωή, Κόμμα του Σαρίτζι, Νάτσι, Μπλοκ της Αντιπολίτευσης, Αριστερή Αντιπολίτευση, Ένωση Αριστερών Δυνάμεων, Ντερζάβα, Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, Σοσιαλιστές, Μπλοκ του Βολοντίμιρ Σάλντο). Αν και τα περισσότερα από αυτά δεν εκπροσωπούνταν στο κοινοβούλιο, τη Βερκόβνα Ράντα, η Πλατφόρμα Αντιπολίτευσης για τη Ζωή ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας. Έλαβε το 13% των ψήφων και κέρδισε 43 από τους 450 βουλευτές.

Επίσης, στις 20 Μαρτίου, ο πρόεδρος Ζελένσκι υπέγραψε διατάγματα με τα οποία απαγορεύτηκαν για πέντε χρόνια τρία κανάλια της αντιπολίτευσης που βρίσκονταν σε “αναστολή” για αρκετούς μήνες. Επιπλέον, συγχώνευσε όλα τα υπόλοιπα κανάλια υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Ασφαλείας και Άμυνας.

Έτσι, δεν υπάρχει πλέον ελευθερία έκφρασης, ούτε για τους πολιτικούς ούτε για τους δημοσιογράφους. Η ουκρανική δημοκρατία είναι νεκρή, όχι από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τη θέληση της ίδιας της κυβέρνησής της.

Ένα Συμβούλιο για την ανάπτυξη των βιβλιοθηκών δημιουργήθηκε στις 5 Μαΐου 2022. Μεταξύ άλλων, πρέπει να αποφασίσει για τα ρωσικά βιβλία που υπερφορτώνουν τα ράφια. Ο υπουργός Πολιτισμού και Πολιτικής Πληροφοριών, δημοσιογράφος Oleksandr Tkachenko, δήλωσε ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρώτη ύλη για την εκτύπωση ουκρανικών βιβλίων σε ανακυκλωμένο χαρτί.

Οι πυρπολήσεις βιβλίων είναι ένα κλασικό φαινόμενο των δικτατοριών. Αυτή τη φορά, δεν θα κάψουμε τίποτα δημόσια, αλλά θα ανακυκλώσουμε το χαρτί. Είναι λιγότερο εμφανές και πιο οικολογικό.

Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Μια ιδιαιτερότητα του ουκρανικού στρατού είναι αξιοσημείωτη: δεν μαζεύει τα πτώματα των νεκρών στρατιωτών του. Όλοι οι άλλοι στρατοί στον κόσμο δεν διστάζουν να διακινδυνεύσουν γι’ αυτό. Το να δώσουν μια αξιοπρεπή ταφή στους νεκρούς τους είναι απαραίτητο στα μάτια τους. Το να μην το κάνουν αυτό θα είχε καταστροφικές συνέπειες στο ηθικό των συντρόφων τους. Γιατί λοιπόν ο ουκρανικός στρατός ενεργεί διαφορετικά;

Αν καταλαβαίνω τη σκέψη του Dmytro Dontsov, αυτό αποτελεί προετοιμασία για την εσχατολογική μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία, όταν δόθηκε μια μάχη από τους Βαρέγκες, οι Βαλκυρίες κατέβηκαν στο πεδίο της μάχης καβάλα σε λύκους. Αποφάσισαν ποιος από τους γενναίους Βίκινγκς θα πέθαινε. Στη συνέχεια πήραν τις ψυχές τους στη Βαλχάλα για να σχηματίσουν μαζί τους τον μελλοντικό στρατό της “τελευταίας μάχης”. Έτσι, οι άνδρες που έπεσαν στο πεδίο της τιμής δεν ήταν θύματα της μοίρας, αλλά επιλέχθηκαν για ένα ένδοξο πεπρωμένο.

Αυτή η ιερή ιδεολογία παραπέμπει στην “Προσευχή των Ουκρανών εθνικιστών”, που γράφτηκε από τον Josef Mashchak το 1922. Διδάσκεται και απαγγέλλεται στα στρατόπεδα νεολαίας των Μπαντεριστών. Βρίσκεται στο επίκεντρο των τελετών του μυστικού τάγματος Centuria, το οποίο οι Μπαντεριστές εισήγαγαν στους στρατούς του ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος των “ουκρανών εθνικιστών” κατά των Σλάβων έχει επομένως μόλις αρχίσει.

Πηγή: Voltairenet

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Κινδυνεύει η ευρωπαϊκή δημοκρατία με τη Λεπέν; Πλάκα κάνετε;

Η Ευρώπη είναι σε βαθιά υπαρξιακή κρίση, το μεταπολεμικό σύστημα πολιτικής αντιπροσώπευσης έχει διαρραγεί, και οι γαλλικές εκλογές το επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά. Η Γαλλία, όπως και κάθε ευρωπαϊκή χώρα, αλλά ίσως με πιο εκφραστικό τρόπο, δείχνει το θυμό, την απογοήτευση και την οργή της. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. 

Ούτε ο Διαφωτισμός κινδυνεύει, ούτε η Δημοκρατία. Έχουν άλλωστε ήδη εκτελεστεί εν ψυχρώ, από όσους σήμερα παριστάνουν τους ανήσυχους και καλούν σε συσπείρωση γύρω από τον Μακρόν. Η σημερινή Δύση δεν έχει αφήσει τίποτα σώο από την προοδευτική κληρονομιά των περασμένων αιώνων. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο για να το γκρεμίσει η Λεπέν. Η δουλειά έχει γίνει. 

Ανησυχούν μήπως η ακροδεξιά Λεπέν αναιρέσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις, αυτοί, που στην Ουκρανία πριμοδότησαν, εξέθρεψαν και νομιμοποίησαν τα ναζιστικά τάγματα της εθνικιστικής καθαρότητας. Μα τι εκλεκτικισμός είναι αυτός;

Πρώτα, εξίσωσαν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Μετά, αναθεώρησαν την ιστορία. Ενοχοποίησαν ή και απαγόρευσαν κάθε αναφορά στο σοσιαλιστικό παρελθόν. Εξέθρεψαν το νεοναζιστικό φαινόμενο στο όνομα της αποκομμουνιστικοποίησης. Και σήμερα υιοθετούν, χειροκροτούν, χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τα ναζιστικά τάγματα. Για αυτούς, μπροστά στον Πούτιν, ο Χίτλερ είναι πταίσμα. 

Να μας συγχωρείτε λοιπόν, αλλά δεν μοιραζόμαστε τον τρόμο τους. Συγκρινόμενη με τον ουκρανικό ναζισμό, η Λεπέν είναι αρσακειάδα.

Φυσικά, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, η Λεπέν μοιάζει ξένη. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Γιατί δίπλα στις ξενοφοβικές και ομοφοβικές πλευρές της ακροδεξιάς, υπάρχουν οι δηλώσεις πίστης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στην ελεύθερη αγορά και στην ευρωατλαντική στρατηγική. Ο αντισυστημισμός της Λεπέν, δεν υπάρχει, παρά μόνο ως ρητορεία.

Ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, ο πατέρας Λεπέν ερχόταν δεύτερος πίσω από τον Σιράκ. Το σοκ διαδέχθηκε ένας “δημοκρατικός συναγερμός” από την Αριστερά μέχρι τη Δεξιά, που στοιχιζόταν πίσω από τον Σιράκ “χωρίς επιφυλάξεις”. Η εγχείρηση τότε πέτυχε, αλλά ο ασθενής στην πορεία πέθανε. 

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού ήρθαν πολύ γρήγορα αντιμέτωπα με μια αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή πολιτική, είτε με κεντροδεξιό, είτε με κεντροαριστερό πρόσημο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, κανονικοποίησε την Ακροδεξιά, και άφησε τους πάντες με την απορία τι χειρότερο θα γινόταν αν έλειπε αυτός ο “δημοκρατικός συναγερμός”.

Είκοσι χρόνια μετά, το σοκ είναι πολύ μικρότερο. Μάλλον ανύπαρκτο. Εν μέρει γιατί η Ακροδεξιά λειαίνει όλο και περισσότερο τις αιχμές της. Κυρίως όμως, γιατί η συστημική, πλειοψηφική έκφραση του πολιτικού συστήματος γεννά τόση και τέτοια απογοήτευση, που ακόμα και οι βάρβαροι φαντάζουν “μιά κάποια λύση”. 

Όσο για τους ιεροκήρυκες των ευρωπαϊκών αξιών, του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας, που φρίττουν μπροστά στο ενδεχόμενο της Λεπέν και ηδονίζονται με τον φιλελεύθερο Μακρόν, αρκεί μία και μόνο ερώτηση: 

Τι θα ψηφίζατε, αν στο δεύτερο γύρο περνούσε η Λεπέν με τον Μελανσόν; 

Η απάντηση είναι δεδομένη. 

Αυτή η κινούμενη ντροπή του ακραίου κέντρου, θα ψήφιζε με νύχια και με δόντια Λεπέν μην τυχόν και θιγεί η κερδοφορία των αγορών και η Ευρώπη του κεφαλαίου. 

Η Λεπέν δεν θα ήταν πλέον η ακροδεξιά πράκτορας του Πούτιν, αλλά η Πασιονάρια του νεοφιλελευθερισμού. 

Διότι άμα ο εχθρός εμφανιστεί στις πύλες, οι ναζιστικές ύαινες του Αζόφ γίνονται πατριωτικά λιοντάρια και τα ακροδεξιά όρνεα της Γαλλίας γίνονται φιλελεύθερα αρνάκια. 

Ο Διαφωτισμός και η Δημοκρατία έγιναν κουρέλια από μια ευρωπαϊκή ελίτ που επί δεκαετίες σκόρπισε απλόχερα τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία. Οι ακροδεξιές δυνάμεις έχουν αιχμή το μεταναστευτικό αλλά βαθύτερη και υποβόσκουσα αιτία της ανόδου τους είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός που έφερε η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός. 

Λένε οι φιλελεύθεροι υποτακτικοί των ΗΠΑ ότι ο Ορμπάν ή η Λεπέν, είναι φίλοι του Πούτιν. Οι πιο ευφάνταστοι από αυτούς θεωρούν, ότι μετά τις αμερικανικές εκλογές που έφεραν τον Τραμπ, ο Πούτιν θα “κλέψει” και τις εκλογές στη Γαλλία. Εδώ ισχύει το ρητό “το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη”. Αυτός που (κατά τη γνώμη τους) σχεδόν κατατροπώθηκε στον πόλεμο με την Ουκρανία, είναι ικανός να διαμορφώνει τη λαϊκή ετυμηγορία στην Αμερική και στη Γαλλία; Θα ήταν ηλίθιοι αν δεν ήταν χυδαίοι. 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία την έφερε πολύ πίσω. Την καθιστά ολοκληρωτικά εξαρτώμενη από τον υπερατλαντικό σύμμαχο. Οι ηγέτες της και οι πολιτικές της δυνάμεις προτιμούν να προσχωρήσουν, ίσως και να πρωτοστατήσουν στη Νατοϊκή σταυροφορία, θυσιάζοντας την πολυδιαφημισμένη ευημερία των κοινωνιών τους. 

Όσοι αλλόφρονες φανατικοί καλούσαν τους Ευρωπαίους να πεινάσουν αλλά να μην ενδώσουν στον Πούτιν, τι ακριβώς εκλογικό αποτέλεσμα περίμεναν στη Γαλλία; Και ποιες πολιτικές εξελίξεις εγκυμονεί μια τρομακτική αύξηση στο κόστος ενέργειας, δηλαδή στο κόστος παραγωγής και μεταφοράς, δηλαδή στην ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκων οικονομιών; 

Ακόμα και αν η Λεπέν χάσει από τον Μακρόν τη μεθεπόμενη Κυριακή, η επόμενη Λεπέν θα κερδίσει τον επόμενο Μακρόν. Γιατί πέρα από τα φληναφήματα του φιλελευθερισμού, υπάρχει και η πραγματική ζωή με τις πραγματικές της συνθήκες.

Ίσως όμως ολόκληρη η Δυση είναι σε παρακμή. Η φθίνουσα πορεία της αντανακλάται στην πρωτόγνωρη αμφισβήτηση της ηγεμονίας της, που πριν είκοσι χρόνια ήταν απολύτως δεδομένη. Δεν αμφισβητείται απλώς από τη Ρωσία. Αμφισβητείται – κυρίως – από την Κίνα, αλλά και από την Ινδία, από το Πακιστάν, από το Ιράν, από τη Βραζιλία.

Και όπως κάθε παρακμάζουσα αυτοκρατορία, η Δύση έχει τους Ούννους και τους Βησιγότθους που της αντιστοιχούν. Τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Ορμπάν και άλλους που θα ξεφυτρώνουν σε μια μακρά πορεία στο μέλλον. Όμως το θέμα είναι η παρακμή. Δεν είναι οι ανεμοδείκτες της. 

Να μην χαρίσουμε στην ακροδεξιά την ιδέα της ελευθερίας

Όποιος θυμάται την τελική περίοδο της προεδρίας Τραμπ και ιδιαίτερα την προεκλογική καμπάνια που οδήγησε στην ήττα του, θα παρατήρησε με πόση επιμονή ο ίδιος και το περιβάλλον των υποστηρικτών του δήλωναν ότι αποτελούν τους θεματοφύλακες της ατομικής ελευθερίας.

Freedom, η ελευθερία είναι ένα mantra για την αμερικάνικη ιστορία και κατά τη διάρκεια της μακράς σύγκρουσής της με τον κομμουνισμό, η λέξη ελευθερία χρησιμοποιήθηκε για να ταυτοποιήσει όλα αυτά που δεν ήταν κομμουνισμός. Πρώτα και κύρια, ελευθερία της αγοράς, το αντίθετο του κομμουνιστικού διευθυντισμού. Η έννοια της ελευθερίας ως υπέρτατη αξία και βασική αρχή της πολιτισμένης ύπαρξης και της ίδιας της γαλλικής επανάστασης, μεταμορφώθηκε -ήδη- κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα σε μια έννοια περί ελευθερίας ως συστατικού στοιχείου μιας συγκεκριμένης οικονομικής τάξης πραγμάτων και ενός συγκεκριμένου θεσμικού καθεστώτος. Έτσι μετατράπηκε από μια αξία που έδινε μια ταυτότητα σε μια τάξη, την αστική τάξη, σε μια αξία που έδωσε μια ταυτότητα στο κεφάλαιο, ενώ την ίδια ώρα οι κατώτερες τάξεις ύψωναν το λάβαρο που έγραφε “αλληλεγγύη”.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό γιατί η ιδέα της ελευθερίας που προωθείται από την ακροδεξιά -και νομίζουμε ότι μπορούμε να εντάξουμε τον Τραμπ στο χώρο της ακροδεξιάς- πρέπει να μπορέσει να μετατατραπεί σ’ ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο από εκείνο το “πλήθος” χωρίς ταξικά συμφραζόμενα, το οποίο και αποτελεί το προϊόν της αποσάθρωσης της μεσαίας τάξης [middle class] και τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης [working class].

Επομένως, αυτή δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει άμεσα ένα συνώνυμο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής, οικονομικής και θεσμικής κατάστασης πραγμάτων, αλλά τη βιολογική ουσία μιας ανθρωπότητας που αναζητεί την καθαρόαιμη ευημερία. Έτσι, η ελευθερία μετατρέπεται απλά σε δικαίωμα του μεμονωμένου ατόμου να κάνει ότι θέλει, όχι μόνο έξω από κάθε θεσμικό κανόνα, αρχή και τάξη πραγμάτων, αλλά και έξω από κάθε έγνοια για την ύπαρξη του άλλου. Ελευθερία σημαίνει ότι το άτομο έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, χωρίς ν’ ανησυχεί αν η πράξη του θα ωφελήσει ή θα βλάψει τους άλλους. Άλλωστε, ο άλλος υπάρχει μονάχα ως φορέας αυτού του ίδιου δικαιώματος. Η ιδέα της ελευθερίας που υπονοείται στην αντιεμβολιαστική [no vax] στάση και προπαγάνδα είναι αυτού του είδους. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως τέτοιο είναι -και δεν θα μπορούσε να μην είναι- μια έκφραση της ακροδεξιάς.

(Να μην συγχέουμε το αντιεμβολιαστικό κίνημα με τις διαμαρτυρίες ενάντια στην πράσινη κάρτα εισόδου [green pass]. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα που θα εξετάσουμε ξεχωριστά. Η ανάμιξη τους παρέδωσε την ηγεσία [leadership] των διαδηλώσεων στις πλατείες στην ακροδεξιά. Αυτό φανερώνει την έκταση της σύγχυσης που επικρατεί στα μυαλά πάρα πολλών συντρόφων, παρά πολλών εργατών και καλών ανθρώπων…)

Θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει συγχυσμένες ιδέες γύρω από τα εμβόλια και τη διαχείριση τους (ούτε εμείς αλλά ούτε και ο ίδιος Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τις έχει ξακάθαρες). Στο εσωτερικό του υπάρχουν άτομα διαφορετικών και αντιτιθέμενων πολιτικών απόψεων, αλλά όλοι τους αποδέχονται, πάνω κάτω συνειδητά, ότι η ορθή ιδέα περί της ελευθερίας είναι αυτή: ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και κανένας, ακόμα και αυτός ο μηχανισμός που ονομάζεται Κράτος, δεν έχει το δικαίωμα να τον εμποδίσει.

Επομένως, το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ουσιαστικά αντικρατικό κίνημα. Η έφοδος στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον τον Γενάρη του 2021 αποτελεί την πληρέστερη και πλέον εύγλωττη αναπαράσταση του. Έτσι, γίνεται κατανοητός ο λόγος για τον οποίο πολλές αναρχικές τάσεις ωθήθηκαν σε μια όσμωση με το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Η άρνηση του Κράτους σημαίνει την άρνηση της δημόσιας υπηρεσίας, επομένως της εγγενούς παραδοχής πως η διαχείριση της υγείας, του νερού, του σχολείου, των μετακινήσεων, της ασφάλισης κλπ, πρέπει και μπορούν να είναι δημόσια. Τα πάντα πρέπει να παραχωρηθούν στους ιδιώτες. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι μια από τις πάμπολλες συνιστώσες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Καλά θα κάνουμε να απελευθερωθούμε από τα στερεότυπα που πάντοτε χρησιμοποιήσαμε για τον ορισμό της ακροδεξίας, ιδιαίτερα από τα στερεότυπα του ναζισμού ή του φασισμού. Σήμερα πρέπει να μιλάμε πλέον για ένα “νεοναζισμό χωρίς Χίτλερ”, αφού ο εθνικοσοσιαλισμός της δεκαετίας του 1930, όπως τον γνωρίσαμε πριν και μετά τις θηριωδίες του, δεν ήταν διόλου μια ατομικιστική ιδεολογία. Αντίθετα, βασιζόταν στην ιδέα της Volksgemeinschaft, της κοινότητας του λαού, και συγκεκριμένα του “γερμανικού”.

Σήμερα, ο Τραμπικός ατομικισμός έχει μια παγκόσμια διάσταση, θέλει να στέκεται στο ύψος του Ίντερνετ και από τη στιγμή που το ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου είναι ένα σύμπαν χωρίς θεσμικούς περιορισμούς, χωρίς μια θεσμική αρχή και χωρίς μια κανονιστική εξουσία, προσφέρεται θαυμάσια ως ο χώρος μέσα στον οποίο το φαντασιακό του ατόμου του σύγχρονου “πλήθους” αντικατοπτρίζει τις υλικές συμπεριφορές του. Μέσα στο ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου το άτομο πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να του επιβάλει κανόνες, καμία εξουσία δεν μπορεί να το πειθαρχήσει. Εκείνο είναι (αισθάνεται πως είναι) εντελώς ελεύθερο.

Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το γεγονός ότι ο καπιταλισμός των πολυεθνικών, το στάδιο που θεωρούσαμε ως το απώτατο μέσα στην εξέλιξη του, έχει πλέον παλιώσει. Η τάξη που επιβάλουν οι νέοι Λεβιάθαν, οι Google, Facebook, Amazon και λίγοι ακόμα αντίστοιχοι τους, αποτελεί ένα καπιταλιστικό στάδιο με αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ακριβώς ο “εκδημοκρατισμός” της πρόσβασης στην επικοινωνία, η δυνατότητα που παραχωρείται στο άτομο ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο και θεωρητικά να επιχειρεί στην αγορά. Το καπιταλιστικό μοντέλο των πολυεθνικών παραχωρούσε στην εταιρεία την αποκλειστικότητα της πρόσβασης στην αγορά. Την αποκλειστικότητα για τη δυνατότητα υλικής, οικονομικής επιβίωσης του ατόμου, αφού η εταιρεία ήταν η μόνη που παρήγαγε εξαρτημένη εργασία σε αντάλλαγμα του μισθού. Σήμερα, η τάση προς τον ατομικισμό, -με τη μορφή της ψυχολογίας του free lance που αποτελεί τη φιγούρα σύμβολο της εποχής μας και πρέπει να μελετηθεί προσεχτικά- ισχυροποιείται από την πεποίθηση ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο μπορεί να μετατραπεί σε πρόσβαση στην αγορά και επομένως στην επιβίωση, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιου θεσμού, χωρίς τη μεσολάβηση της εξαρτημένης εργασίας και του μισθού.

Η καθοδήγηση της συμπεριφοράς από την πεποίθηση ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει είναι ο πιο ριζικός τρόπος για ν’ απαρνηθείς όλες τις αξίες επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το εργατικό κίνημα, ο σοσιαλισμός, με λίγα λόγια “η αριστερά”. Σημαίνει ν’ απαρνηθείς την αξία της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης, της κοινότητας, αξίες πάνω στις οποίες υφάνθηκαν ο κοινωνικός ιστός και η σύγκρουση.

* * *

Τούτων λεχθέντων, μπορούμε να καταπιαστούμε με τα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία, ζητήματα που το αντιεμβολιαστικό κίνημα επιλύει μέσα από την απλούστευση τους: ο καθένας ας κάνει ότι νομίζει, η δημόσια υγεία δεν είναι δικό μου πρόβλημα, εγώ πρέπει να φροντίσω μόνο για τη δική μου υγεία, δεν υπάρχει μια επιστήμη της υγείας, άλλωστε δεν υπάρχει καν η επιστήμη, επομένως δεν μπορεί να υφισταται μια κανονιστική εξουσία βασισμένη σε κάποια υποτιθέμενη μεγαλύτερη γνώση από εκείνη που διαθέτει το ίδιο το άτομο και που ενυπάρχει συνολικά στην επιβεβαίωση της δικής του ατομικής ελευθερίας. Η ιδέα περί της καθαυτής ατομικής ελευθερίας ως γνώσης, και μάλιστα ανώτερης συγκριτικά μ’ εκείνη των θεωρούμενων “τεχνικών” -οι οποίοι εντοπίζονται πάντοτε είτε ως λειτουργοί μιας κρατικής εξουσίας είτε ως λειτουργοί των φαρμακευτικών πολυεθνικών- ισοδυναμεί με την άρνηση των αξιών της τεχνογνωσίας, της επιμόρφωσης, της έρευνας.

Ο εξτρεμισμός της σύγχρονης δεξιάς χαρακτηρίζεται από μια ηλιθιότητα και μια άγνοια που δεν συναντιούνται ούτε στις ωμότερες εκδηλώσεις του χιτλερικού ναζισμού, αφού τότε ο εθνικοσοσιαλισμός ως απόλυτη εξουσία εγγυόταν την επιβίωση της άριας φυλής, επομένως στόχευε στην πλήρη απασχόληση του γερμανικού λαού (αφού πρώτα θα είχε βγάλει από τη μέση τους πολιτικούς αντιπάλους του, τους ανάπηρους, τους ανίατους ασθενείς και τους ψυχικά άρρωστους, τις τρεις κατηγορίες του lebensunwertige Leben). Σήμερα, ο φανατικός υπερασπιστής των ατομικών ελευθεριών του, μην αναγνωρίζοντας το Κράτος ως ρυθμιστή, δεν αναγνωρίζει ούτε το κοινωνικό κράτος [welfare stateκαι επαφίεται εξ’ ολοκλήρου και ασυνείδητα στην αγορά, η οποία δεν παραλείπει να τον στύψει καταδικάζοντας τόν σε μια επισφαλή ύπαρξη φτωχού εργαζόμενου [working poor].

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν έχει ιδέα γύρω από την υγεία ή τη δημόσια υγιεινή. Αυτό συμβαίνει γιατί η διάσταση του συλλογικού τού είναι εντελώς ανοίκεια, όπως ανοίκεια τού είναι και η έννοια της δημόσιας υπηρεσίας. Επομένως, δεν γίνεται αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο εκείνοι που ανακαλούν εντελώς διαφορετικές αξίες, αξίες γενικά “αριστερές’, πρέπει να συμπαραταχθούν και να ακολουθήσουν αυτό τη συμμορία ανεύθυνων και επικίνδυνων ατόμων.

Αυτή η υπαγμένη συμπεριφορά είναι ακόμα περισσότερο απαράδεκτη και -εν μέρει- ακατανόητη, αφού στη δική μας παράδοση εμπειριών, αγώνων, σκεπτικών και ερευνών, τόσο το πρόβλημα της δημόσιας υγείας όσο και το πρόβλημα των επιδημιών, τέθηκαν επί μακρόν και ξεψαχνίστηκαν. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κι έπειτα είχε αναπτυχθεί εκείνο το “κίνημα αγώνα για την υγεία”, το οποίο βρήκε τα πρώτα ερεθίσματα του μέσα από το περιοδικό Sapere [Γνώση] που διευθυνόταν από τον Giulio Maccacaro. Εκείνο το κίνημα έδωσε πολιτικές και νομικές μάχες που οδήγησαν στη θέσπιση αποζημίωσης για τους κινδύνους που διατρέχουν οι εργαζόμενοι που εκτίθενται σε συγκεκριμένες τοξικές ουσίες (αμίαντοτετρααιθύλιο μολύβδου, χλώριο βινυλίου, βεταναφθυλαμίνη κλπ), το δικαίωμα στην αποζημίωση και τη δίωξη των υπεύθυνων για τις βλάβες και το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Ήταν ένα κίνημα που στόχευε στη συγκρότηση υγειονομικών λειτουργών στα εδάφη, για να πολεμηθεί η θρασύτητα των φαρμακευτικών εταιριών και βιομηχανιών που αρνούνται τις ξεκάθαρες ζημιές που προκαλούν οι δραστηριότητες τους και χρηματοδοτούν αφειδώς κατευθυνόμενες έρευνες για να αποδείξουν την ανυπαρξία κινδύνου. Ένα κίνημα που είχε γεννηθεί για να παλέψει ενάντια σε ένα μοντέλο δημόσιας υγείας, βασισμένο αποκλειστικά σε μεγάλα υπερεξιδεικευμένα νοσοκομειακά συγκροτήματα και ιδιωτικές κλινικές, στην υπηρεσία εκείνων που μπορούν να πληρώσουν τις πολυδάπανες θεραπείες.

Αυτός είναι ο πλούτος των εμπειριών και των γνώσεων που μας άφησε για κληρονομιά το κίνημα των κοινωνικών αγώνων της δεκαετίας του 1970. Ένας πλούτος που ανανεώνεται από γενιά σε γενιά. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να καταφύγουμε σε συγχυσμένες θεωρίες συνωμοσίας για να καταγγείλουμε τα πάμπολλα εγκλήματα που διαπράττουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Μας αρκεί η καταφυγή στη μαρξική έννοια του κέρδους.

ΥΓ: Μετά τη φασιστική έφοδο στην έδρα της Γενικής Ιταλικής Συνομοσπονδίας Εργασίας [CGILστη Ρώμη, από διάφορες πλευρές τέθηκε το αίτημα για να βγει εκτός νόμου η Forza Nuova. Είμαστε αντίθετοι. Γιατί; Εδώ και αρκετά χρόνια, το πρόβλημα της αναγέννησης της φασιστικής πίστης στην Ιταλία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Η αριστερά, οι εφημερίδες, μεγάλο μέρος των διανοούμενων, το δικαστικό σώμα, όχι μόνο αγνόησαν αυτό το πρόβλημα αλλά υπoστήριξαν τη χειρότερη επάνοδο της ακροδεξιάς, όπως στην περίπτωση των βαράθρων [foibe] [1]Βγάζοντας εκτός νόμου τη Forza Nuova νομίζουν ότι θα λύσουν το πρόβλημα ενώ θα συνεχίσουν να το αγνοούν, να παριστάνουν ότι δεν υπάρχει. Όχι. Η Forza Nuova και οι χειρότερες νεοναζιστικές γκρούπες πρέπει να μπορούν να δρουν ελεύθερα, αρκεί η αστυνομία να τις αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζει και τους απεργούς εργάτες. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά, δική μας ευθύνη να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες όπου θα απομονωθούν και θα ηττηθούν.


[*Βιογραφικό σημείωμα του Σέρτζιο Μπολόνια (από την ελληνική έκδοση της μελέτης του “Ναζισμός και Εργατική Τάξη. Κρίση, Κράτος Πρόνοιας και Αντιφασιστική Βία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου” [εκδόσεις antifa scripta. Β’ έκδοση. Αθήνα, 2012].

Ζει στην Ιταλία και είναι γνωστός για την ενεργό συμμετοχή του από τη δεκαετία του 1960 στο ρεύμα των εργατιστών και μετέπειτα, κατά τη δεκαετία του 1970, στην εργατική αυτονομία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης “Εργατική Εξουσία” [Potere Operaio] και μαζί με τον Αντόνιο Νέγκρι και τον Φράνκο Πιπέρνο συγκρότησαν την πρώτη γενική γραμματεία της οργάνωσης το 1969. Από την οργάνωση αποχώρησε το 1970. Την περίοδο 1960 και 1970 συμμετείχε σε αρκετά περιοδικά (Quaderni Rossi, Cronache Operaia, Quaderni Piacentini, Linea di Massa) όπου συνεισέφερε με γόνιμες αναλύσεις σχετικά με την καπιταλιστική ανάπτυξη, τις νέες εργατικές φιγούρες, τη μορφή του κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους κύκλους αγώνων στην Ιταλία και το νόημα της εργατικής αυτονομίας. Μια τέτοια ανάλυση, και ίσως η πιο γνωστή στα μέρη μας, είναι η “Φυλή των Τυφλοπόντικων”, που δημοσιεύτηκε την άνοιξη του 1977 στην ιστορική επιθεώρηση Primo Maggio, την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1973. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο και ως καθηγητής Ιστορίας του Εργατικού Κινήματος στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Πρόσφατα ασχολείται με τις αλλαγές που σημειώνονται με την ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα, τις νέες φιγούρες των διανοητικών εργατών, τους επισφαλείς εργάτες και τα προβλήματα της συλλογικής τους οργάνωσης. Αρθρογραφεί επίσης στην εφημερίδα “Manifesto” .

[1Ως “σφαγές των βαράθρων [foibe]” έχουν καταγραφεί ιστορικά οι πολύνεκρες επιχειρήσεις αντιποίνων που εξάπελυσαν στην τελική φάση και αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι κατά των ιταλικών στρατευμάτων (αλλά και αμάχων) στις περιοχές της Βενετίας – Τζούλια, του Κουαρνάρο και της Δαλματίας.

Πηγή: www.officinaprimomaggio.eu

Αναδημοσίευση από Προλεταριακή Πρωτοβουλία