Άρθρα

Πάει κι άλλος. Ευρωπαίοι ηγέτες παραμερίζονται εν μέσω κρίσης

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι υποσχέθηκε στους συναδέλφους του ότι θα παραιτηθεί, γεγονός που απειλεί τη χώρα του με βαριά πολιτική κρίση. Το ίδιο συμβαίνει τώρα σε πολλές χώρες της ΕΕ, όπου υψηλόβαθμοι ηγέτες αρχίζουν να πληρώνουν για την κρίση με την καριέρα τους.

Η παραίτηση του Ντράγκι δεν έχει εγκριθεί ακόμη από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας επειδή χαίρει υποστήριξης στην ιταλική Γερουσία. Ωστόσο, το λαϊκό πολιτικό «Κίνημα Πέντε Αστέρων», που είναι μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού, αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, υπονομεύοντας τη θέση του αφού τον ανάγκασε να κάνει λόγο για πιθανές πρόωρες εκλογές.

Ο Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αποχωρήσει νωρίς από τη συνεδρίαση της G7 επειδή οι «πεντάστεροι», με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε, υποσχέθηκαν ότι θα περάσουν στην αντιπολίτευση – εφόσον ο Ντράγκι θα συνεχίσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία και δεν μπορέσει να διατηρήσει τον ρωσικό εφοδιασμό με φυσικό αέριο. Επειδή, αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει την Ιταλία σε μια σοβαρή κοινωνική κρίση.

Ο Μάριο Ντράγκι υπόσχεται ότι θα αντικαταστήσει το ρωσικό φυσικό αέριο με προμήθειες από άλλες χώρες, αλλά αυτά τα σχέδια εξακολουθούν να στερούνται πραγματικής βάσης, λόγω των υψηλών τιμών στην παγκόσμια αγορά φυσικού αερίου. Στην παρούσα κατάσταση, ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν προσφέρει τίποτα στους συμπολίτες του εκτός από εκκλήσεις για εξοικονόμηση στην κατανάλωση καυσίμων, ενώ ήδη η χώρα αντιμετωπίζει τη λήψη έκτακτων μέτρων.

«Μέχρι στιγμής η Ιταλία βρίσκεται στο πρώτο από τα τρία επίπεδα κρίσης. Ωστόσο, εάν η Ρωσία διακόψει εντελώς την παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη – πέρυσι η Μόσχα παρείχε το 44% των αναγκών της περιοχής – η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το σχέδιο που εκπονήθηκε περιλαμβάνει μια σειρά μέτρων που κυμαίνονται από την εισαγωγή κατανάλωσης βάσει δελτίου στις μονάδες έντασης ενέργειας έως τη μεγαλύτερη χρήση σταθμών που χρησιμοποιούν κάρβουνο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Υπάρχει επίσης μια πολιτική αυστηρών περιορισμών στην κατανάλωση: εξοικονόμηση στη θέρμανση και στον φωτισμό των  δρόμων. Τα μέτρα θα ισχύουν έως ότου το ρωσικό αέριο αντικατασταθεί από προμήθειες από άλλες χώρες παραγωγής», γράφει ο δημοσιογράφος Luca Pagni γι’ αυτά τα σχέδια στη La Repubblica.

Μια τέτοια στρατηγική έχει χάσει εδώ και καιρό την υποστήριξη των περισσότερων Ιταλών, επειδή ήδη δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους για την οικιακή κατανάλωση. Οι νέοι σκληροί περιορισμοί για τους οποίους μιλάει τώρα ο Πρωθυπουργός Ντράγκι δεν προκαλούν ενθουσιασμό και ο εκνευρισμός στην κοινωνία, αντίθετα, μεγαλώνει, βρίσκοντας διέξοδο σε πολυάριθμες διαδηλώσεις στους δρόμους. Πολύ περισσότερο που τέτοιες καταστροφικές πολιτικές εμποδίζουν την ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία έχει πληγεί από την πανδημία του κορωνοϊού.

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Euromedia, το 54,8% των Ιταλών ερωτηθέντων αντιτίθεται στην παροχή βαρέων όπλων στην ουκρανική κυβέρνηση. Οι κάτοικοι της χερσονήσου των Απεννίνων δεν θέλουν να μείνουν χωρίς ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου –  ειδικά την κρύα περίοδο του χειμώνα – έχοντας ανταλλάξει μια κανονική ζωή με την υποστήριξη του Πρόεδρου Βλαντιμίρ Ζελένσκι. Και η άμεση σχέση μεταξύ της κρίσης των καυσίμων και των γεγονότων στην Ανατολική Ευρώπη είναι σαφής σε όλους σήμερα.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση φοβούνται μια περαιτέρω επέκταση της ουκρανικής στρατιωτικής σύγκρουσης, από την οποία ενδέχεται να υποφέρουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Άλλωστε, υπάρχουν δυνάμεις κρούσης του ΝΑΤΟ σταθμευμένες σε ιταλικό έδαφος και πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ – βόμβες B61, οι οποίες, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, βρίσκονται στη στρατιωτική αεροπορική βάση Gedi, στα περίχωρα της αρχαίας πόλης Μπρέσια. Και αυτά τα συναισθήματα του κοινού έχουν πράγματι τη δυνατότητα να οδηγήσουν στην πτώση της Ιταλικής κυβέρνησης.

«Η αποδυνάμωση της πολιτικής συνοχής και η αδυναμία σχηματισμού σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας συνδέεται με την αύξηση των τιμών της ενέργειας και τον πληθωρισμό», έγραψε η Wall Street Journal για την Ιταλία, προβλέποντας ένα «κύμα παραιτήσεων» για τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ.

Πράγματι, παρόμοιες διαδικασίες παρατηρούνται τώρα σε πολλές χώρες της ΕΕ. Οι καρέκλες κορυφαίων Ευρωπαίων ηγετών αρχίζουν να τρίζουν από την κρίση και αυτό έχει ήδη οδηγήσει στην παραίτηση του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος θα αναγκαστεί να αφήσει τη θέση του σε διάδοχο από το Συντηρητικό κόμμα. Η ενεργή υποστήριξη προς την Ουκρανία υποτίθεται ότι θα του εξασφάλιζε μια εντολή πολιτικής εμπιστοσύνης, αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση, και η κοινωνία, κουρασμένη από την κρίση, έδειξε στον Μπόρις στην πόρτα πριν την ώρα του.

Παρόμοια προβλήματα έχει σήμερα και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς. Η βρετανική εφημερίδα Telegraph αναφέρει ευθέως ότι ο Γερμανός καγκελάριος κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του λόγω της ενεργειακής κρίσης. Διότι ούτε οι Γερμανοί είναι ευχαριστημένοι με τα περιοριστικά μέτρα που τους έχουν επιβληθεί και με τις εκκλήσεις για λιγότερο πλύσιμο ώστε να την σπάσουν στον Βλαντιμίρ Πούτιν ή να περπατούν στο διαμέρισμα τους με πανωφόρια, πράγματα που ακούγονται από πολιτικούς σχεδόν καθημερινά.

«Ο συμπρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων, Ρόμπερτ Χάμπεκ, προτρέπει τις οικογένειες να εξοικονομήσουν χρήματα. «Δεν έχω κάνει ποτέ ντους για περισσότερα από πέντε λεπτά στη ζωή μου», λέει. Ο υπουργός Ενέργειας καυχιέται ότι κλείνει τη θέρμανση όλη μέρα τον χειμώνα γιατί δεν είναι ποτέ σπίτι. Αυτό δεν μοιάζει να παρηγορεί οικογένειες και ηλικιωμένους που δεν έχουν ζεστά υπουργικά γραφεία για να περάσουν τη μέρα τους. Ορισμένοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων απειλούν ήδη ότι θα κλείσουν τη θέρμανση στις πολυκατοικίες και οι τοπικές αρχές σβήνουν ακόμη και τα φώτα των δρόμων». [ΣΗΜ. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η θέρμανση παρέχεται από τον ιδιοκτήτη σε ενοικιασμένα διαμερίσματα].

Δεν είναι μόνο το γερμανικό κοινό που πανικοβάλλεται, αλλά και η κυβέρνησή του, που αναρωτιέται τι θα γίνει στη συνέχεια. Το αέριο αποθηκεύεται σε τεράστιες υπόγειες δεξαμενές, αλλά αν δεν μειωθεί δραστικά η κατανάλωσή του, μπορεί να εξαντληθεί μέχρι τον Ιανουάριο.

Εάν αυτό συμβεί, η Γερμανία θα υποστεί τη χειρότερη οικονομική ύφεση από τη δεκαετία του 1940. Η οικονομία της θα συρρικνωθεί περισσότερο από 12 τοις εκατό, η παραγωγή μηχανών στη ναυαρχίδα της βιομηχανίας της, την αυτοκινητοβιομηχανία, θα μειωθεί κατά 17 τοις εκατό και έως και έξι εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα κινδυνεύσουν. Οι λογαριασμοί καυσίμων των γερμανικών νοικοκυριών αναμένεται ήδη να αυξηθούν κατά 2.000 ευρώ ετησίως και η κυβέρνηση έχει εκπονήσει σχέδια για να φιλοξενήσει άτομα που δεν μπορούν να θερμάνουν τα σπίτια τους στα δημαρχεία.

Η προοπτική του δελτίου έχει ήδη οδηγήσει σε μείωση της δημόσιας υποστήριξης προς την Ουκρανία. Οι τιμές των τροφίμων και της ενέργειας συνεχίζουν να αυξάνονται, και σε αυτό το πλαίσιο, το 38 τοις εκατό των Γερμανών λέει ότι η τιμωρία κατά της Ρωσίας δεν είναι απαραίτητη. Την περασμένη εβδομάδα, ο Scholz και οι συνεργάτες του επευφημούσαν την κατάρρευση του Boris Johnson. Αλλά ο Γερμανός καγκελάριος μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπίσει το ίδιο εφιαλτικό σενάριο και η ικανοποίησή του μπορεί να είναι βραχύβια», λέει ο δημοσιογράφος Ντάνιελ Τζόνσον για τη γερμανική κρίση.

«Συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη», παραδέχεται προς τους δημοσιογράφους η Olga Hakova, ειδικός στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Υπενθυμίζει την ενεργειακή κρίση στη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση προχώρησε στην εθνικοποίηση της ενεργειακής εταιρείας EDF, η οποία υφίσταται όλο και πιο σοβαρές οικονομικές απώλειες. Η οικονομική κρίση και η άνευ όρων υποστήριξη στον πόλεμο της Ουκρανίας έχουν ήδη πλήξει πολιτικά τον Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει χάσει τον έλεγχο του γαλλικού κοινοβουλίου. Όμως η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη και οι παρατηρητές αναμένουν ένα νέο κύμα διαμαρτυριών από τους Γάλλους, όπως αυτές που έχουν ήδη ξεσπάσει στην πρωτεύουσα του γειτονικού Βελγίου και σε πόλεις της Ολλανδίας.

Παραιτήσεις μελών κυβερνήσεων παρατηρούνται πλέον και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, από την Εσθονία έως τη Βουλγαρία. Αυτό βέβαια δεν θα οδηγήσει σε κάποια σοβαρή αλλαγή στην πορεία τους, γιατί τα γεράκια του ΝΑΤΟ θα αντικατασταθούν από τα ίδια σκυλιά του πολέμου. Αλλά αυτό που συμβαίνει σίγουρα δείχνει μια σταδιακά αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία το ευρωατλαντικό κατεστημένο έχει εμπλέξει την Ευρώπη.

«Ένας δύσκολος χειμώνας ορθώνεται απειλητικά πάνω από την Ευρώπη, ίσως ο πιο δύσκολος χειμώνας εδώ και 40-50-60 χρόνια, και αυτό ισχύει για ολόκληρη την Ευρώπη. Μπορούμε να καλύψουμε περίπου το 80% των αναγκών της Ρουμανίας στην αγορά φυσικού αερίου, αλλά θα πρέπει να αγοράσουμε επιπλέον περίπου 2 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα από την αγορά, και αν δεν το κάνουμε, προφανώς τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Εμείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πληρώσουμε πρώτα απ’ όλα για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας… Πρέπει να το πούμε ανοιχτά: όλοι θα πληρώσουμε το τίμημα αυτόν τον χειμώνα», ο αντιπρόεδρος της Ρουμανίας, Χουνόρ Κέλεμεν, παραδέχτηκε με ειλικρίνεια.

Και έχει δίκιο – ανάμεσα σε αυτούς που θα πληρώσουν για την αυξανόμενη κρίση είναι και υψηλόβαθμοι πολιτικοί.

Πηγή: ukraina.ru

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Ιταλικός φουτουρισμός ή ευρωπαϊκές φανφάρες;

Βρισκόμαστε στα μέσα του Οκτώβρη και ο όγκος των ανολοκλήρωτων υποθέσεων της ΕΕ πολλαπλασιάζεται. Η συμφωνιά για το Brexit για να αποφευχθεί δήθεν ένα άτακτο Brexit βρίσκεται στον αέρα και κανένας δεν ξέρει πότε και αν θα πραγματοποιηθεί. Κανένα σήμα μέχρι στιγμής κάποιου νέου modus vivendi μέσω του οποίου η Βρετανία θα κερδίσει ξανά την πολυπόθητη πλήρη οικονομική της ανεξαρτησία. Στο πεδίο του ασύλου και της μετανάστευσης, όλοι προσποιούνται πως περιμένουν από την Γερμανία να σκαρφιστεί κάποιο σχέδιο που θα είναι αποδεκτό από όλους, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών ψηφοφόρων. Τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα και πως θα μπορούσε άλλωστε; Και όσο για το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, δήθεν την «Νέα ΕΕ» που διαφημιζόταν ως η κοινή ευρωπαϊκή απάντηση στον κορονοϊό, ούτε καν έχει περάσει από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Επιπλέον, η νομιμότητά του βάσει των ευρωπαϊκών συνθηκών παραμένει θολή. Κανείς δεν ξέρει πως θα μαζευτούν τα λεφτά, ούτε φυσικά το πως θα ξεπληρωθεί το νέο πανευρωπαϊκό χρέος μετά το 2027 (πιθανότατα με ένα νέο χρέος). Επιπλέον, παραμένει αδιευκρίνιστο το πως και από ποιον ακριβώς θα ελεχθούν τα προγράμματα στα οποία τα κράτη μέλη υποτίθεται ότι θα πρέπει να επενδύσουν το μερίδιό τους, και κυρίως το πότε το ζεστό χρήμα θα φτάσει επιτέλους στα εθνικά κεφάλαια.

Και τώρα, το κερασάκι στην τούρτα, το δεύτερο κύμα. Η Γαλλία και η Ισπανία έχουν πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, ακολουθούνται σιγά σιγά όμως από την Τσεχία και τη Γερμανία. Με τα ευρωπαϊκά κονδύλια να διατίθενται το νωρίτερο σε ένα χρόνο, πως οι χώρες θα σώσουν τον εαυτό τους και τις οικονομίες τους εάν η καταστροφή των πρώτων έξι μηνών του έτους επαναληφθεί το φθινόπωρο και το χειμώνα; Οι εθνικοί προϋπολογισμοί έχουν εξαντληθεί ήδη. Φαίνεται απίθανη η αποδοχή μιας δεύτερης δημιουργίας χρεών για να χτυπηθεί το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Σε κάθε περίπτωση όλοι θέλουν να αποφύγουν ένα τέτοιο σενάριο, κυρίως επειδή κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα τρίτο κύμα το 2021. Χωρίς μαζικές δημόσιες επενδύσεις ένα δεύτερο λοκνταουν θα γονατίσει τις μικρές οικονομίες, τις βασισμένες στις υπηρεσίες και την μικρή επιχειρηματικότητα, αυτές που ξεπήδησαν από τις μέγάλες βιομηχανικές κοινωνίες το 1970 και το 1980. Θα πολλαπλασιαστούν οι πτωχεύσεις, τράπεζες θα καταρρεύσουν βυθισμένες σε άσχημα χρέη: ένας οικονομικός Αρμαγεδδών.

Τι πρόκειται να κάνουν οι κυβερνήσεις, έτσι προσεκτικές όπως πρέπει να είναι απέναντι στην μεγάλη πιθανότητα να ξεδιπλωθούν κοινωνικές αντιδράσεις εάν δεν καταφέρουν να προστατεύσουν τεράστια κομμάτια της κοινωνίας από την καταστροφή; Είναι ενδιαφέρον και συνάμα λυπηρό να διαβάζει κανείς την συνέντευξη του ιταλού πρωθυπουργού Κόντε στην FAZ (Frangfurter Allgemeine Zeitung) στις 8 Οκτωβρίου. Δύο σημεία είναι πραγματικά δυσοίωνα. Πρώτον, ο τρόπος με τον οποίο ο Κόντε διαβεβαιώνει το γερμανικό κοινό για την τεχνοκρατική φύση του εθνικού πλάνου ανάκαμψης της κυβέρνησής του, με το να υπόσχεται πως η Ιταλία θα «ανταποδώσει την εμπιστοσύνη της Ευρώπης μέσω της επένδυσης και της αναδιάρθρωσης που η Ιταλία έχει ανάγκη σήμερα. Εάν η Ιταλία γίνει παραγωγικότερη και πιο ανταγωνιστική αυτό θα είναι προς όφελος όλων στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά…» Αφού τόνισε ότι μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων θα διατεθεί για να αντικατασταθεί το υψηλών επιτοκίων δημόσιο χρέος της Ιταλίας με ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος χαμηλού επιτοκίου, ο Κόντε υποσχέθηκε δημοσιονομική αναδιάρθρωση μέσω της απλοποίησης και ψηφιοποίησης του ιταλικού φορολογικού συστήματος, συνοδευόμενη από την ψηφιοποίηση του συτήματος πληρωμών και την πλήρη ενσωμάτωση των δημόσιων τραπεζών δεδομένων: «Θα πρέπει να διασυνδέσουμε ολόκληρη τη χώρα». Ο Κόντε ισχυρίζεται πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τελειώσει όχι μόνο η μαύρη οικονομία της χώρας αλλά κυρίως η περιφερειακή και ίσως και η κοινωνική ανισότητα. «Πρέπει να επενδύσουμε στην υλική μας υποδομή, τους αυτοκινητόδρομους και τους σιδηρόδρομους, να εκσυγχρονίσουμε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, να κινηθούμε προς μια βιώσιμη οικονομία και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας». Τίποτα για την υποχρηματοδότηση της υγείας, για την ανεπαρκή δημόσια διοίκηση, για τους εργαζόμενους και το είδος των εταιρειών που χρειάζονται δημόσιες επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στο εσωτερικό αντί να καταστρέφονται και να επαναδημιουργούνται στο εξωτερικό. Και μόνο στο τέλος ο Κόντε σημειώνει πως «οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλία της ιταλικής οικονομίας… χρειάζονται στοχευμένα μέτρα» που δεν συγκεκριμενοποιεί «για να βελτιώσουν την οικονομική τους βάση».

Δεύτερον, ο Κόντε υπενθυμίζει με υπερηφάνια πως το Ιταλικό κράτος είχε για δύο δεκαετίες πρωτογενή πλεονάσματα, ξοδεύοντας λιγότερα από τα έσοδά του πέρα από την εξυπηρέτηση του χρέους του. Αυτή φυσικά ήταν η γραμμή των απαιτήσεων της ΕΕ για λιτότητα, η συμμόρφωση με την οποία ήταν υπεύθυνη για την χαμηλή επένδυση της Ιταλίας στις δημόσιες υπηρεσίες συμπεριλαμβανομένης της υγείας – 2% του ΑΕΠ λιγότερο από την Γερμανία – με καταστροφικά αποτελέσματα κατά το πρώτο κύμα του κορονοϊού. Αυτό όμως ο Κόντε δεν το λέει. Σύμφωνα με τον Κόντε, ήταν το υψηλό δημόσιο χρέος που απαιτούσε λιτότητα, όχι το κοινό νόμισμα που αρνείται στην Ιταλία μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και την θέτει στο έλεος όχι μόνο των αγορών αλλά και της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».

Τι θα καταφέρει λοιπόν η αλληλεγγύη αυτή; Ο Κόντε υποστηρίζει πως με το να πληρώνει λιγότερα στους πιστωτές και με υψηλότερα έσοδα από την ψηφιοποιημένη συλλογή φόρων και τη δημοσιονομική νίκη επί του μαύρου χρήματος, η Ιταλία θα μπορέσει να ξοδέψει περισσότερα, όχι μόνο σε λιμάνια και αεροδρόμια αλλά και στην παιδεία, στην δημιουργία θέσεων εργασίας και σε μια «μακροπρόθεσμη οικογενειακή πολιτική που θα σταματήσει την μείωση του πληθυσμού». Αλλά πότε; Μπορεί μια μόλις ένεση ρευστότητας, άσχετα πόσο μεγάλη, να αντισταθμίσει το γεγονός πως η Ιταλική οικονομία ζει με ένα υπερτιμημένο νόμισμα; Ή περιμένει η Ιταλική κυβέρνηση ότι τα χρήματα που υποτίθεται θα εξοικονομίσει η «αναδιάρθωση» θα κάνουν την Ιταλική οικονομία τόσο παραγωγική ώστε να δικαιολογείται το γεγονός πως η ανταλλακτική αξία του νομίσματος της είναι η ίδια με τις χώρες της βόρειας Ευρώπης; Η Ιταλία περιμένει 209 δις ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που μπορεί να αρχίσουν να έρχονται το 2021 αν τα πράγματα πάνε καλά και πρέπει να ξοδευτούν σε επτά χρόνια έως το 2027. Αυτό αντιστοιχεί σε 1,9% της αιτήσιας προβλεπόμενης πτώσης του ΑΕΠ του 2020, λιγότερο δηλαδή από όσο θα χρειάζεται για να διατηρήσει απλά το σύστημα υγείας της στα βορειοευρωπαϊκά στάνταρ. Ποιός περιμένει ότι τα τεχνοκρατικά παιχνίδια στα οποία θα ξοδευτεί ο κύριος όγκος των χρημάτων θα αυξήσουν την ιταλική παραγωγικότητα τόσο ώστε η χώρα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει χωρίς ευρωπαϊκές ενέσεις ρευστότητας όταν ο ευρωπαϊκός μποναμάς θα εξαντληθεί, όταν θα μείνει και πάλι μόνη με αυτό το ακόρεστο τέρας, το ευρώ; Σε αντίθεση με τις γέφυρες και τα αεροδρόμια, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα τοπικά μέσα μαζικής μεταφοράς, οι δομές οικονομικού σχεδιασμού και οι κοινωνικές και όχι οι φυσικές υποδομές δεν είναι απλώς υποθέσεις της μιας φοράς, χρειάζονται επενδύσεις σε επαναλαμβανόμενη βάση. Χρειάζονται θεμελιώδη αποδέσμευση από τους νόμους των νεοφιλελεύθερων οικονομικών (πρωτογενές πλεόνασμα για 20 χρόνια!), οι οποίοι βάζουν τις αγορές και την ατομική ιδιοκτησία πάνω από τις κυβερνήσεις και τους δημόσιους θεσμούς. Τίποτε από αυτά όμως δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε τις Βρυξέλλες ούτε την Ρώμη.

Πηγή: wolfgangstreeck.com

Η πραγματική διέξοδος: Προτάσεις για την αποφυγή της καταστροφής της Ιταλίας

Δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τον άνεμο, μπορούμε όμως να κατευθύνουμε τα πανιά

Σενέκας

Όταν ένα σώμα νοσεί  και έχει  πέσει η άμυνα του ανοσοποιητικού  του συστήματος είναι πολύ κοντά στο κινδυνεύσει η ίδια η ζωή του. Είναι αυτό ακριβώς που συνέβη στη χώρα μας. Το σοκ της «πανδημίας» ήταν σαν ένα έμφραγμα. Τα δρακόντεια μέτρα  της κυβέρνησης, με συνέπεια την παράλυση μεγάλου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας, με τον αναγκαστικό εγκλεισμό των πολιτών της, οδηγούν τη χώρα σε μία ανεπανάληπτη κατάρρευση. Περισσότερο ακόμα από  την «πανδημία», είναι το οικονομικό μπλοκάρισμα που προκλήθηκε από τα αυστηρά μέτρα της κυβέρνησης,  το ένοχο χάσιμο χρόνου και οι αναστολές της Ε.Ε. αυτά που τιμωρούν  τους πολίτες που δεν έχουν «μερίδιο στον παράδεισο», ούτε ένα παχυλό λογαριασμό στην τράπεζα.  Η κυβέρνηση δικαιολογεί τις αποφάσεις της λέγοντας πως έτσι θα σωθεί η ζωή των πολλών. Πράγματι, αλλά το τίμημα είναι ότι μετά από λίγο καιρό, οι μη έχοντες Ιταλοί θα πεθάνουν από την πείνα και τις στερήσεις. Αυτή είναι  η πρώτη εξαιρετική ανάγκη την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Ζητάμε επομένως από την κυβέρνηση:

  • Την άμεση  διάθεση τουλάχιστον 30 δισ για ν‘ αντέξουν όλοι εκείνοι που δεν έχουν  κανένα εισόδημα, και που θα βρεθούν χωρίς δουλειά, συμπεριλαμβανομένων και των αυτοαπασχολούμενων.
  • Την άμεση αναστολή πληρωμών των δόσεων των δανείων για όσους έχουν υπογράψει συμβόλαια για δάνεια με τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, μηδενισμός των ληξιπρόθεσμων χρεών για όσους πλέον δεν έχουν κανένα εισόδημα.
  • Την χορήγηση 100 δισ, με τη μορφή δανείων με αποπληρωμή σε βάθος χρόνου,  σε όλες τις επιχειρήσεις, τους εμπόρους, τους αγρότες και τους τεχνίτες, με σκοπό να μπορέσουν να επανακιννήσουν την δραστηριότητα τους.

Μα αυτά τα άμεσα και επείγοντα μέτρα δεν επαρκούν. Για να αποφευχθεί η καταστροφή και να προωθηθεί η αναγέννηση της χώρας η ανάγκη ν’ αλλάξουμε ρότα.

Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Δεν μπορεί να αφεθεί η οικονομία στα χέρια των κερδοσκόπων τραπεζιτών και των πολυεθνικών, αλλά αντίθετα να δοθεί στο κράτος η ουσιαστική λειτουργία της διεύθυνσης και του σχεδιασμού.

Με την οπτική της κατάκτησης της πλήρους εθνικής κυριαρχίας, νομισματικής και λαϊκής πολιτικής, της μονομερούς εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα δεσμά του ευρώ, διακηρύσσουμε οκτώ μέτρα για την εξασφάλιση της χώρας, που σύμφωνα με το σύνταγμα του 1948 και των αναφαίρετων δικαιωμάτων της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα είναι τα θεμέλια της αναγέννησης της.

  1. Μορατόριο του δημόσιου χρέους που δημιουργήθηκε από την τεράστια κερδοσκοπία του χρηματοπιστωτικού συστήματος ώστε να αποφευχθεί κάθε επιθετική ενέργεια εκ μέρους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κατεστημένου.
  2. Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων 400 δισ για την πλήρη απασχόληση που να καλύπτει την δημιουργία νέων υποδομών ιδιαίτερα στο νότο, τη διατήρηση εκείνων που υπάρχουν καθώς και την προστασία της δημόσιας και κρατικής περιουσίας, την ενδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας, εκπαίδευσης, δικαιοσύνης και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
  3. Εξασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών. Σήμερα αυτές ελέγχονται από το κερδοσκοπικό τραπεζικό σύστημα, ενώ θα μπορούσαν να είναι προστατευμένες, να αξιοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν ως πόροι για την αναγέννηση της χώρας. Θα έπρεπε να εκδοθούν κρατικά ομόλογα αλληλεγγύης με προαιρετική συνδρομή και θετικό επιτόκιο, ειδικά για τους ιταλούς πολίτες.
  4. Έκδοση κρατικού νομίσματος με στόχο την δημιουργία της απαραίτητης ρευστότητας για το οικονομικό σύστημα. Ένα νόμισμα χωρίς χρέος, εγγυημένο από το κράτος, για εσωτερική μόνο κυκλοφορία.
  5. Άμεση ανασύνταξη του οργανισμού βιομηχανικής ανασυγκρότησης (I.R.I.), με εθνικοποίηση των τομέων και των επιχειρήσεων εθνικής στρατηγικής σημασίας – ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, οδοί και μεταφορές, τράπεζες και ασφάλεια.
  6. Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ιταλίας με σκοπό να είναι σε θέση να εκδώσει σύντομα τη νέα λίρα, εγκαθιδρύοντας ταυτόχρονα τον σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε τράπεζες επενδύσεων και εμπορικές τράπεζες.
  7. Κρατικός έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων με απαγόρευση μεταβίβασης σε ξένες εταιρίες, επιχειρήσεων ή\και μετοχών, καθώς και δημοσίων αγαθών και δημόσιας περιουσίας. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να επανεξεταστούν οι λειτουργίες της αγοράς, ώστε αυτή να υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο για να καταστεί λειτουργική ως προς την αρμονική ανάπτυξη του έθνους.
  8. Γενική μείωση των φόρων με προοπτική τον επανακαθορισμό του φορολογικού συστήματος.

Δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστική λύση, μόνο με αυτές τις οκτώ θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις θα μπορέσει να είναι ασφαλής και να ανορθωθεί.

Δεν εμπιστευόμαστε την παρούσα κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής, γιατί όλοι υπακούουν στο μεγαλειώδη καπιταλισμό. Ας είμαστε επιφυλακτικοί στο να παραδώσουμε τη χώρα στα χέρια του –ακόμη μια φορά- «σωτήρα της πατρίδας», ενσωματωμένου στο αδηφάγο σύστημα. Γι’ αυτό είναι επείγον περισσότερο από ποτέ, ο λαός να σηκώσει το κεφάλι και να πάρει στα χέρια του τη τύχη της χώρας.

Μας λένε πως «είμαστε σε πόλεμο». Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πώς ανορθώθηκε  κάποτε η Ιταλία. Όλες οι υγιείς, λαϊκές δυνάμεις της χώρας ενώθηκαν σε μια Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης που μας απελευθέρωσε από τον κατακτητή  και μας παρέδωσε αυτά τα πολύτιμα αγαθά, την Δημοκρατία και το Σύνταγμα.

Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε!

28\3\2020

Liberiamo l’Italia / Να ελευθερώσουμε την Ιταλία

Πηγή: liberiamolitalia.org

Μετάφραση: antapocrisis

Κορωνοϊός και συστημική κρίση

Η κατάσταση που προέκυψε από την «παγκοσμιοποίηση» της επιδημίας του κορωνοϊού δεν είναι ένα ατύχημα στο δρόμο ή το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας, αλλά είναι το άμεσο προϊόν μιας συστημικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια έχει δείξει διαφορετικά πρόσωπα και σήμερα εμφανίζεται με δραματικό τρόπο υπό τη μορφή της πανδημίας.

Η επιδημία όπως παρουσιάζεται από τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ως συνήθως, στρεβλώνεται συστηματικά. Υπογραμμίζονται τα δευτερεύοντα στοιχεία, όπως η ορθότητα αυτής ή εκείνης της απόφασης της κυβέρνησης, αν η χρονική στιγμή ήταν σωστή στον ορισμό ή όχι των κόκκινων ή πορτοκαλί περιοχών (σ.μτφ. περιοχές με διαφορετικά επίπεδα εξάπλωσης της ίωσης και απαγόρευσης κυκλοφορίας), και πολλά άλλα πράγματα στα οποία όλοι, μα όλοι, οι λεγόμενοι «πολιτικοί» δείχνουν την ασυνέπειά τους. Επιχειρούν να εκτρέψουν την προσοχή από τις πραγματικές αιτίες που έχουν προκαλέσει εδώ και χρόνια τα σημερινά δραματικά αποτελέσματα.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τα καθημερινά τηλεοπτικά επικοινωνιακά δράματα, αλλά πρέπει να επικεντρωθούμε στους δομικούς λόγους μιας κατάστασης που έχει διεθνή διάσταση. Όχι μόνο αυτό, αλλά καλούμαστε να καταλάβουμε εάν η κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει σήμερα, είναι σημείο χωρίς επιστροφή για ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο, μετά από τριάντα χρόνια “ηγεμονίας”, είναι καταδικασμένο να υποχωρήσει ενισχύοντας όλες εκείνες τις αντιφάσεις που δημιούργησε στη στροφή της χιλιετίας.

Πράγματι, αναδεικνύεται ότι η παγκοσμιοποίηση – πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο να ξαναθυμηθούμε τους μαρξιστικούς όρους που μας βοηθούν να κατανοούμε καλύτερα – δεν μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη με μια καπιταλιστική λογική που τώρα επαναπροσδιορίζεται με τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού και του ανταγωνισμού.

Το κομμουνιστικό κίνημα ήταν πάντα διεθνιστικό, χωρίς ποτέ να συγχέει τον διεθνισμό με την ιστορική τάση του κεφαλαίου να ενοποιήσει την παγκόσμια αγορά, όπως μπορεί να έχει σκεφτεί κάποιος τις τελευταίες δεκαετίες. Από αυτήν τη διάσταση του προβλήματος η αντίφαση που εκδηλώνεται είναι η κλασική μαρξιστική αντίθεση μεταξύ της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων. Εν ολίγοις, ενώ μας λένε ότι φτάνουμε στον Άρη και μας εξηγούν τη θαυμάσια πορεία του οικονομικού μας συστήματος, η κοινωνική, εργασιακή και περιβαλλοντική πραγματικότητα – σε παγκόσμια διάσταση – υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο. Έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την εξέλιξη, δημιουργώντας νέες “παγίδες”.

Πώς αλλιώς, για παράδειγμα, να ερμηνεύσουμε την απαίτηση των «επιχειρηματιών» μας να στείλουν εργαζόμενους στην παραγωγή, ούτως ή άλλως, με κίνδυνο τη ζωή τους, χωρίς να έρχονται σε τυπική αντίθεση με τις δηλώσεις της ίδιας της κυβέρνησης; Συντελεί κάτι τέτοιο στη δημιουργία ενός αισθήματος φόβου, θυμού και εξέγερσης που μπορεί να θέσει και πάλι στη δημόσια συζήτηση την αντιφατική παθητικότητα του κόσμου της εργασίας που παρακολουθεί τις εξελίξεις δείχνοντας ανοχή.

Μια άλλη σκέψη μπορεί να είναι χρήσιμη για την ερμηνεία των παρόντων γεγονότων.

Με την πάροδο των ετών σκεφτόμασταν πάντα, ίσως σχηματικά, ότι η κρίση του καπιταλισμού εκδηλώθηκε είτε μέσω στρατιωτικών συγκρούσεων, είτε μέσω οικονομικών κρίσεων. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κρίση του κορωνοϊού μας λέει ότι η πραγματικότητα είναι όλο και πιο πολύπλοκη από τη συλλογιστική μας. Μας λέει ότι η κρίση της ηγεμονίας, που από καιρό εντοπίζουμε, βρίσκει το δρόμο της ακόμα και εκεί που ο ταξικός μας αντίπαλος πίστευε ότι είχε κερδίσει οριστικά ολόκληρο τον πόλεμο και όχι μόνο τις επιμέρους μάχες.

Η ηγεμονία καταρρέει πάνω στη γενικευμένη καταστροφή του κράτους πρόνοιας, που έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες και συνιστά την ιστορική εκδίκηση από τις παγκόσμιες αστικές τάξεις για τις απώλειες που είχαν από την ταξική σύγκρουση του εικοστού αιώνα. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που να μην προκαλεί ζημιές και δράματα, και δεν μπορεί να υπάρξει καμία χειραφέτηση για την ανθρωπότητα στο σύνολό της, παραμένοντας σε αυτό το κοινωνικό μοντέλο.

Εν ολίγοις, η ιστορία δεν τελείωσε καθόλου παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις.

Επιβεβαιώνοντας, και ξεκινώντας από κάποιες θεωρητικές αναφορές, είναι απαραίτητο να βρούμε την άκρη του νήματος γύρω από το οποίο θα ανοικοδομήσουμε και την αφήγηση αλλά και τη δύναμη. Αυτά τα ζητήματα θα τεθούν με το τέλος της διεθνούς υγειονομικής κρίσης.

Είναι επομένως απαίτηση των καιρών να βάλεις “τα πόδια σου στο έδαφος” στη συγκεκριμένη πραγματικότητα και να αρχίσεις να βγάζεις κάποια συμπεράσματα.

Καταρχάς, δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε ότι η χώρα από την οποία άρχισε η μόλυνση κατάφερε να την θέσει γρήγορα υπό έλεγχο κινητοποιώντας ένα τεράστιο σύστημα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από ένα κράτος που είναι πράγματι κράτος.

Δεν έχουμε καμιά εξουσία για να μοιράζουμε πιστοποιητικά σοσιαλισμού, αλλά μπορούμε να πούμε ότι η δημόσια διάσταση είναι η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει κοινωνικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης αυτής της έκτασης.

Ακριβώς όπως δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε ότι η Κούβα, για άλλη μια φορά, έχει αποδείξει ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή όχι μόνο της ιατρικής αλλά και μιας σαφούς κοινωνικής αντίληψης για το τι είναι κράτος.

Αυτές είναι συνοπτικές εκτιμήσεις, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι μόνο το προϊόν μιας κρατικής «αποτελεσματικότητας», αλλά και μιας πολιτιστικής διάστασης των λαών όπου το συλλογικό στοιχείο είναι ισχυρότερο από τον καταστροφικό μας καπιταλιστικό ατομικισμό.

Οι διαρθρωτικοί λόγοι για την κρίση της υγείας μας, στην Ευρώπη και στην υπόλοιπη Δύση, είναι πλέον εμφανείς. Έστω και αν η τηλεοπτική επικοινωνία επιμένει στην συστηματική αποσιώπησή τους, καθώς γνωρίζει ότι πρόκειται για δριμύ “κατηγορώ” εναντίον των πολιτικών που υιοθετούν όλες οι κυβερνήσεις.

Η Εθνική Υγειονομική Υπηρεσία στην Ιταλία έχει υποστεί περικοπές επί περικοπών στο ποσό των 37 δισεκατομμυρίων σε μόλις 10 χρόνια, με αντι-μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να ιδιωτικοποιηθεί γρηγορότερα, να αναδιοργανωθεί σύμφωνα με την αγορά, και πλέον έχει χάσει την ικανότητά της να αποτελεί εργαλείο για την προάσπιση της δημόσιας υγείας.

Αυτό είναι προϊόν των πολιτικών λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες όχι μόνο κατέστρεψαν το Εθνικό Σύστημα Περίθαλψης (SSN – Servizio Sanitario Nazionale) αλλά ολόκληρη την παραγωγική δομή της χώρας μας.

Η κατάρρευση της γέφυρας της Γένοβας, και όχι μόνο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα της έλλειψης συντήρησης του δικτύου αυτοκινητοδρόμων που είχε ανατεθεί σε «πεφωτισμένους» ιδιώτες όπως οι Μπένετον.

Αλλά και τα συχνότερα σιδηροδρομικά ατυχήματα είναι προϊόν μιας στρατηγικής που μειώνει τις δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της συντήρησης, όπως απέδειξε για ακόμη μια φορά  ο εκτροχιασμός του AV στην περιοχή Lodigiano (ή ενός TGV στη Γαλλία). Ταυτόχρονα αυτή η στρατηγική αυξάνει τις τιμές, όχι για κοινωνικούς σκοπούς, αλλά για να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις της πολυεθνικής FS στο εξωτερικό.

Ο κατάλογος των καταστροφικών αποτελεσμάτων των πολιτικών ιδιωτικοποίησης, με την ενορχήστρωση της ΕΕ θα μπορούσε να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα: από το καπιταλιστικό δελτίο, δημιουργημένο από πρώην βιομηχανικές οικογένειες και που θεωρήθηκε κατάλληλο για τη διαχείριση των υπηρεσιών και των δημόσιων τιμών, μέχρι τη συνεχιζόμενη βιομηχανική κρίση, που είναι το προϊόν της απουσίας οποιασδήποτε βιομηχανικής και προγραμματικής πολιτικής του κράτους.

Αυτό που υπογραμμίζει την απροσδόκητη διεθνή υγειονομική κρίση είναι ότι έφτασε σε αυτό το σημείο υπό τις έμμεσες πιέσεις του κεφαλαίου, το οποίο, από το τέλος της ΕΣΣΔ, βρήκε τις καλύτερες συνθήκες για αύξηση των κερδών και της εξουσίας του. Τώρα ο μηχανισμός αυτός δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, που αποκαλύπτονται στα μάτια εκείνων που θέλουν να δουν.

Το πρώτο είναι ότι τα περιθώρια ανάπτυξης για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που δημιουργεί η σημερινή κρίση είναι μειωμένα και ανεπαρκή για να μπορέσουν να δώσουν γενική ώθηση στην καπιταλιστική οικονομία. Όπως γνωρίζουμε, οι κρίσεις αποτελούν γενικά μια ευκαιρία για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, αλλά στην περίπτωση αυτή, η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών που έχει υπάρξει σε παγκόσμιο επίπεδο είναι τόσο γενικευμένη και βαθιά, ώστε τα σημερινά περιθώρια για ανάκαμψη είναι πολύ περιορισμένα.

Το άλλο στοιχείο που δεν προοιωνίζει σημαντικά περιθώρια επιστροφής είναι το επίπεδο οργανικής σύνθεσης που επιτυγχάνεται από το παγκόσμιο κεφάλαιο. Μέχρι τώρα το επίπεδο αυτοματοποίησης της παραγωγής και των υπηρεσιών έχει φτάσει σε τέτοιο μέγεθος, που πλέον είναι αδύνατο να επιστρέψουμε πίσω. Αυτό σημαίνει αύξηση της εκμετάλλευσης, επιδείνωση της κατάστασης του εργατικού δυναμικού, αύξηση της ανεργίας και της επισφάλειας. Εμποδίζεται η ανακατανομή του πλούτου όταν αυτός παράγεται σε απουσία, όπως ισχύει σήμερα, μιας ισχυρής ταξικής σύγκρουσης.

Τέλος, η σύγκρουση που προκύπτει από αυτά τα μειωμένα περιθώρια κέρδους δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στο δίπολο αστικές τάξεις – λαϊκές τάξεις, αλλά και στη σύγκρουση μεταξύ των αστικών μπλοκ. Αυτό αποδεικνύεται με σαφήνεια από την ιστορία των δασμών, τις προστατευτικές πολιτικές και τις στρατιωτικές συγκρούσεις που γίνονται για να επιβεβαιώσουν την υπαγωγή της γεωπολιτικής στα συμφέροντα αυτής ή εκείνης της ιμπεριαλιστικής δύναμης. Ακόμη και ο χρηματοπιστωτικός τομέας, μετά την κρίση του 2008, δυσκολεύεται να σταθεροποιήσει την οικονομία, όπως αποδεικνύουν οι νομισματικοί πόλεμοι που εμφανίζονται περιοδικά.

Συνοπτικά, όποιος πιστεύει ότι η υγειονομική κρίση μπορεί να επανατοποθετήσει τις γενικές πολιτικές προς την κατεύθυνση κοινωνικών και φιλολαϊκών σκοπών, κάνει λάθος. Η σημερινή κατάσταση δεν είναι προϊόν αυτής ή εκείνης της “λανθασμένης” επιλογής, όπως δείχνει η παγκόσμια διάσταση της επιδημίας, αλλά μιας δομικής κατάστασης του καπιταλισμού που μετά την μέθη της νίκης επί του σοσιαλισμού, τώρα βρίσκεται και πάλι σε σημείο να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.

Γνωρίζουμε καλά ότι όταν συμβαίνει αυτό, οι προοπτικές για την ανθρωπότητα σίγουρα δεν είναι θετικές, όπως συνέβη με τους δύο παγκόσμιους πολέμους του περασμένου αιώνα και όπως συμβαίνει σήμερα με πιθανώς νέους τρόπους.

Το ταξικό κίνημα, οι κομμουνιστές, δυστυχώς φτάνουν εντελώς άοπλοι στο ραντεβού, ασφαλώς και λόγω της καταστολής, διότι ο εχθρός της τάξης θυμώνει και περιστέλλει ακόμα περισσότερο τις ελευθερίες του αγώνα και της οργάνωσης. Ο κύριος λόγος όμως αυτής μας της ανικανότητας βρίσκεται αλλού.

Έγκειται στην υλική, πολιτική και πολιτιστική αποσύνθεση της κοινωνικής και ταξικής αναφοράς μας. Αυτή η αποσύνθεση ευνοήθηκε από την «Αριστερά» μας, που στις δεκαετίες αυτές της ηγεμονίας του κεφαλαίου, δέχθηκε να εγκαταλειφθεί η επαναστατική κριτική στον καπιταλισμό. Ευνοήθηκε από όποιον έχει αποδεχθεί τις σιωπηρές αλλά σαφείς αξίες της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Ευνοήθηκε και από όποιον πίστεψε ότι έπρεπε να παρουσιάσει “λογικές” προτάσεις, επειδή ο σοσιαλισμός ήταν πλέον παρωχημένος και μη εφαρμόσιμος σε κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο.

Σχεδιάσαμε και προτείναμε πολιτικές ασφυκτικά μέσα στον ορίζοντα της κυριαρχίας της αγοράς επί του κράτους, της αποδοχής του κοινωνικού ανταγωνισμού και της “αξιοκρατίας”. Στην Ιταλία και στην Ευρώπη αυτό σήμανε την υποστήριξη πολύ συγκεκριμένα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή είναι η αντίληψη που πρέπει να αντιστραφεί. Η αντιπαράθεση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι σημαντική, αλλά γίνεται ανεπαρκής. Γιατί πρέπει να ανοίξει ένα άλλο μέτωπο αγώνα που είναι εκείνο της ανοικοδόμησης ενός συστήματος αξιών που συγκρούεται και δεν συμβιβάζεται με την ηγεμονική κουλτούρα και που έρχεται σε έντονη αντίθεση με το σημερινό κοινωνικό μοντέλο.

Γιατί αυτό το σημερινό μοντέλο αρνείται την προοπτική σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, ξεκινώντας από εκείνα της νεολαίας, που δεν βλέπουν και δεν έχουν θετικό μέλλον.

Σήμερα, ο αντικαπιταλιστικός και κομμουνιστικός ιδεολογικός αγώνας πρέπει να ανακατασκευαστεί πλήρως. Είναι ένα όπλο που θεωρήθηκε «βρώμικο» από εκείνους που είχαν επιβάλει την ιδεολογική τους ηγεμονία στην κοινωνία. Είναι όμως ένα εργαλείο που επιστρέφει σήμερα ουσιαστικά, για να δώσει δύναμη και ταυτότητα σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, για να αντιμετωπίσει και να αντισταθεί σε μια ηγεμονία που αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τον αντιδραστικό της χαρακτήρα.

Αυτή είναι η συγκεκριμένη υποχρέωση που πρέπει να αναλάβουμε για να ξεπεράσουμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης του κορωνοϊού, για να ανοίξουμε ένα νέο μέτωπο αγώνα και να αποτρέψουμε το «μετά» από να είναι όπως το «πριν».

Πηγή: Contropiano

Μετάφραση: antapocrisis

Ο ιταλικός Σύνδεσμος Βιομηχάνων αδιαφορεί για τον κορωνοϊό και μοιράζει εντολές για το «μετά»

Στις 27/3 η Ιταλία έσπασε κάθε τραγικό ρεκόρ απωλειών από τον ιό Covid-19 με 919 νεκρούς σε ένα 24ωρο. Το antapocrisis αναδημοσιεύει από την εφημερίδα Contropiano, εφημερίδα που εκδίδεται από το Δίκτυο Κομμουνιστών, σχετικό άρθρο για τη στάση των Ιταλών βιομηχάνων που πλέον κατηγορούνται ευθέως ότι κρατώντας ανοικτά τα εργοστάσια του βιομηχανικού βορρά συνέβαλαν στην διάδοση της νόσου.

Οι «πένητες» του Confindustria[i] «προσεβλήθησαν» από το γεγονός ότι οι εργάτες, πρώτοι από όλους, άρχισαν μία αρκετά μαζική απεργία για να διαδηλώσουν ενάντια στην συνέχιση των παγαγωγικών δραστηριοτήτων σε ένα τρομακτικά υψηλό αριθμό επιχειρήσεων, πολλές εκ των οποίων είναι «μη αναγκαίες». (Αναφέρουμε, χαρακτηριστικά, τον τομέα της αεροδιαστημικής ή της «εξόρυξης πετρελαίου», σε μια χώρα όπως η Ιταλία, στην οποία οι ποσότητες του πετρελαίου που εξορύγνυται μπορούν να μετρηθούν σε σταγόνες αντί για βαρέλια).

Η σκέψη που βρίσκεται στο μυαλό των εργατών είναι ότι οι Ιταλοί βιομήχανοι είναι δολοφόνοι, με δεδομένο ότι κατάφεραν να πιέσουν την κυβέρνηση -από ότι φαίνεται χωρίς να χρειαστεί μάλιστα να καταβάλλουν ιδιαίτερες προσπάθειες- , καθώς η λίστα των «επιτρεπόμενων» παραγωγικών δραστηριοτήτων ήταν τόσο αόριστα διατυπωμένη, ώστε μπορούσε να συμπελάβει εν δυνάμει τα πάντα.

Το άρθρο 1 παράγραφος 1 του τελευταίου διατάγματος ορίζει ότι: «Επιτρέπονται σε κάθε περίπτωση οι δραστηριότητες που είναι απαραίτητες προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια των αλυσίδων ανεφοδιασμού των επιχειρηματικών κλάδων που αναφέρονται στο Παράρτημα 1 (…), μετά από ενημέρωση του Νομάρχη». Και προφανώς σε ένα διασυνδεδεμένο βιομηχανικό σύστημα τα πάντα βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση με τα πάντα. Και πράγματι, μόνο στη Brescia, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νοσοκομείο, ο Νομάρχης έλαβε 600 αιτήματα για συνέχιση της δραστηριότητας για την εξαίρεση επιχειρήσεων από την απαγόρευση από βιομήχανους που θέλουν να συνεχίσουν να λειτουργούν παρά την όλη κατάσταση.

Ας δούμε απλά τα επίσημα στοιχεία: επιτρέπουν σε «πάνω από 800.000 εταιρίες, δηλαδή στο 39,9% των επιχειρήσεων της χώρας που παρακολουθούνται σε εθνικό επίπεδο» να συνεχίσουν την παραγωγική τους δραστηριότητα. Αν αυτό το μεταφράσουμε στον αριθμό των ανθρώπων -των εργατών δηλαδή- που θα πρέπει να μετακινούνται καθημερινά στις δουλειές τους, τότε καταλαβαίνουμε ότι περίπου 12 εκατομμύρια εργαζόμενοι θα πρέπει να μετακινούνται, είτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είτε με μέσα ιδιωτικής χρήσης, και έπειτα να συνωστίζονται σε χώρους με εργασίας που μόνο οι ίδιοι οι επιχειρηματίες θεωρούν ασφαλείς σύμφωνα με τα πρωτόκολλα που έχουν εισαχθεί από την Πολιτική Προστασία και το Υπουργείο Υγείας.

Ακόμη και ένας μηχανικός, που αναγκάστηκε να διατηρήσει την ανωνυμία του, περιγράφει τις συνθήκες εργασίας στην Brescia (που αποτελεί το επίκεντρο της επιδημίας και στην οποία το 35% των επιχειρήσεων παραμένουν ανοιχτές) και λέει ότι «το να πηγαίνει στην δουλειά έχει μετατραπεί σε απειλή». Και οι μηχανικοί, όπως θα παραδεχόταν ακόμη και οι ίδιοι οι βιομήχανοι, δουλεύουν κατά κανόνα σε κάπως καλύτερες συνθήκες από τους εργάτες που δουλεύουν στην γραμμή παραγωγής.

Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει τον Silvio Brusaferro και τον Angelo Borelli (που έχουν επιφορτιστεί με το καθήκον της καθημερινής καταμέτρησης των νεκρών και των κρουσμάτων), αλλά πρώτα και κύρια την Κυβέρνηση και την Confindustria, με ποιο τρόπο σκοπεύουν να εφαρμόσουν μία «δραστική» στρατηγική κοινωνικής απομόνωσης με 12 εκατομμύρια εργάτες σε διαρκή κίνηση, εκτός από τις μερικές εκατοντάδες των αστυνομικών, καραμπινιέρων, δημοτικών αστυνομικών και στρατιωτών.

Κι όλα αυτά παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας και το όργιο των περιορισμών που έχει επιβληθεί στον υπόλοιπο πληθυσμό…

Επιπλέον, η συνέντευξη της Repubblica με τον πρόεδρο της Assolombarda (της περιφερειακής ομοσπονδίας των βιομηχάνων, η οποία έχει μείνει περισσότερο στην ιστορία ως «πιο δεξιά κι από τον Γκέρινγκ»), καθιστά σαφή πέρα από κάθε αμφιβολία την απόλυτη αδιαφορία και την κερδοσκοπική κουλτούρα αυτών των ανθρώπων.

Σας την παρουσιάζουμε ολόκληρη παρακάτω, για να μπορέσετε όλοι να «εκτιμήσετε» αυτό το μνημείο επιχειρηματικής λεξιπλασίας, στο οποίο ολόκληρος ο κόσμος παρουσιάζεται ως ένα πράγμα άνευ σημασίας υποκείμενο στις επιχειρηματικές διαθέσεις.

Εμείς θα περιοριστούμε στην κατάδειξη ορισμένων μόνο αποσπασμάτων από τη συνέντευξη που είναι πραγματικά «ενδεικτικά», καθώς άλλωστε ο Carlo Bonomi, πρόεδρος των βιομηχάνων στη Λομβαρδία, είναι πρακτικά ο επόμενος πρόεδρος της Confindustria (καθώς είναι ο μοναδικός υποψήφιος). Με λίγα λόγια, θα είναι σίγουρα πρωταγωνιστής στην πολιτική και κοινωνική σύγκρουση που θα έρθει «μετά», της οποίας όμως οι προϋποθέσεις τίθενται σήμερα.

Παρά το γεγονός ότι η Reppublica δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα «εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα» μέσο -ο όμιλος Gedi[ii] αγοράστηκε από την οικογένεια Agnelli[iii], και στο παρελθόν ανήκε στον Debenetti[iv]-, ο Roberto Mania αναγκάζεται να ρωτήσει την εξής ερώτηση για τα μάτια του κόσμου: «Το μεγαλύτερο μέρων των κρουσμάτων είναι συγκεντρωμένο στις βιομηχανικές περιοχές. Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στη λειτουργία των εργοστασίων και τον αριθμό των κρουσμάτων;».

Η ειλικρίνεια του προέδρου φαίνεται ολοκάθαρα από την απάντηση: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα δύο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν μία τέτοια υπόθεση. Είναι μάλλον περισσότερο ξεκάθαρο ότι προωθείται η ιδέα ότι για την διασπορά του ιού φταίνε οι βιομηχανίες. Πρόκειται για καθαρό παράδειγμα του αντι-βιομηχανικού αισθήματος που υπάρχει στη χώρα μας». Δεν υπάρχουν στοιχεία; Υπάρχουν τόνοι στοιχείων! Αλλά μάλλον ακόμη και αν τον υπέβαλλαν σε βασανιστήρια, ο πρόεδρος δεν θα παραδεχόταν ούτε την παραμικρή ευθύνη.

Παραδόξως όμως είναι πιο αξιοπερίεργη η τεχνική του ανικανότητα στα οικονομικά ζητήματα. Αφενός, ο Bonomi προβλέπει -δεν είναι δα και δύσκολο, όλοι το προβλέπουν- ότι «θα βγούμε με πολύ μεγάλη δυσκολία από αυτήν την κρίση. Η οικονομία θα επηρεαστεί σοβαρότητα […]. Δεν θα έχουμε μία στάσιμη οικονομία, αλλά μία οικονομία εμπόλεμης κατάστασης. Υπάρχουν παραγωγικές δραστηριότητες που θα δουν το τζίρο τους να πέφτει στο μηδέν. Επαναλαμβάνω: στο μηδέν. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να ανακτήσουμε μία πραγματικά βιομηχανική παραγωγή».

Αφετέρου, όμως, όταν ερωτάται πώς θα βρεθούν ή θα αξιοποιηθούν κεφάλαια για επενδύσεις, λέει σαν παπαγαλάκι ότι «Υπάρχει ο ESM[v], το ταμείο διάσωσης των κρατών, που έχει δύναμη πυρός πάνω από 400 δισεκατομμύρια ευρώ (δηλαδή κάτι ψιλά, δεδομένης της πανευρωπαϊκής διάστασης της κρίσης, κατά τη γνώμη του συντάκτη). Είναι ο ESM που μπορεί, για παράδειγμα, να προβεί στην έκδοση ενός μεγάλου ευρωομολόγου για τη στήριξη της βιομηχανίας. Τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε για τα δισεκατομμύρια ευρώ κεφαλαίων που θα μας διαθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά το γεγονός ότι δεν τα αξιοποιήσαμε εγκαίρως, και για τα 8 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτούμενα δάνεια που ανακοινώθηκαν απόψε […] από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων».

Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και τα απολύτως στοιχειώδη για τον ESM γνωρίζει ότι το αίτημα για πρόσβαση σε αυτά τα κεφάλαι συνεπάγεται βαρύτατους όρους, όπως την εκ νέου παρέμβαση της Τρόικα (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ), όπως έγινε το 2015 στην Ελλάδα. Ήδη χθες, στη σύσκεψη του Eurogroup, οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί επανέλαβαν ότι, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες της πανδημίας, η παραπάνω «αρχή» δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η προσφυγή λοιπόν στον ESM -εκτός εάν αλλάξουν συνταρακτικά οι υφιστάμενες συνθήκες- σημαίνει να παραδώσουμε τα κλειδιά της οικονομίας στην Τρόικα και να προετοιμαστούμε για τη λεηλασία οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να θεωρηθεί ως κερδοφόρο και κατά συνέπεια πρόσφορο για την «αποπληρωμή του χρέους».

Τι μας ενδιαφέρει ένας επιχειρηματίας ο οποίος -για να το πούμε κόσμια- δεν είχε και την καλύτερη φήμη πριν ακόμη φτάσει στην κορυφή της Assolombarda; Ποιος αγωνιά για μία επιχειρηματική τάξη, που κυριαρχείται πλέον από «εργολάβους» (συνεργαζόμενους ως επί το πλείστον με τη Γερμανία), οι οποίοι όταν στραβώνουν τα πράγματα μεταφέρουν την έδρα τους ή ξεπουλιούνται στον πρώτο που θα περάσει;

Μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας εάν είναι λογικό να εντάξουμε τις δύο παρακάτω προτάσεις στον ίδιο συλλογισμό: α) «όταν βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη, θα βρεθούμε σε μια οικονομική κατάσταση αντίστοιχη με αυτήν εμπόλεμης περιόδου», και β) «Όχι, δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος. Δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος ότι θα βγούμε από αυτήν την κρίση μέσω της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία (αναφέρεται στην υπόθεση δημιουργίας ενός «νέου IRI[vi]»). Το κράτος θα πρέπει να παραμείνει ρυθμιστής της οικονομίας και όχι διευθυντής της».

Σε μια «οικονομία πολέμου» το κράτος κυβερνά εξουσιαστικά και οι επιχειρήσεις -όπως όλοι οι πολίτες- προσαρμόζονται. Πάνω από όλα, σε μία οικονομία πολέμου που πρέπει να πραγματοποιήσει μια «δεύτερη ανασυγκρότηση», το μέγεθος της οικονομικής προσπάθειας που απαιτείται ξεπερνάει άπειρες φορές την οικονομική προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει ατομικά κάθε εταιρία.

Η Ιταλία «ανοικοδομήθηκε» μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αφενός χάρις στο «Σχέδιο Μάρσαλ» (δηλαδή στην χρηματοδότηση των ΗΠΑ), αφετέρου χάρις στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους (κεντρικός σχεδιασμός, άμεσος έλεγχος των μεγάλων επιχειρήσεων, στρατηγικών και όχι μόνο), πολιτική που εφαρμόστηκε κυρίαρχα μέσω του IRI. Με λίγα λόγια, αυτό που είχαμε ήταν μία «μικτή οικονομία» και όχι «σοσιαλισμός».

Ο Bonomi μιλάει σαν να μην ξέρει τίποτα για όλα αυτά. Και δεν τον ενδιαφέρουν. Κι όσοι είναι σαν κι αυτόν και σε λίγο καιρό θα τον εκλέξουν «πρόεδρό» τους είναι έτοιμοι να κάνουν το οτιδηπότε, πέρα από όσα είναι αναγκαία για την ανοικοδόμηση μιας χώρας μετά από μία καταστροφή σαν κι αυτή που εκτυλίσσεται.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Carlo Bonomi στην Εφημερίδα Reppublica και το δημοσιογράφο Roberto Mania.

*****

Bonomi: «Ας προετοιμαστούμε για μία νέα οικονομία πολέμου, αλλά ας αποφύγουμε τη δημιουργία ενός νέου IRI».

Ο Carlo Bonomi είναι ο πρόεδρος της Assolombarda, της ομοσπονδίας βιομηχάνων του Μιλάνου, της πιο σημαντικής βιομηχανικής ομοσπονδίας της Ιταλίας. Το Μιλάνο είναι επίσης η πόλη που κινδυνεύει να καταστραφεί λόγω του κορωνοϊού. Ο Bonomi είναι το φαβορί για τη διαδοχή του Vincenzo Boccia στην θέση του προέδρου της Confindustria.

-Οι εκλογές θα λάβουν χώρα στις 16 Απριλίου. Η Λομβαρδία έχει εξαντληθεί. Δεν είναι λογικό να κλείσουν τα πάντα, ακόμη και στην υπόλοιπη χώρα, εκτός από τις δραστηριότητες που σχετίζονται με την υγεία και την τροφοδοσία;

 «Για μένα, αυτό που έχει ήδη προβλεφθεί στο πρωτόκολλο που υπεγράφη από την κυβέρνηση και τους κοινωνικούς εταίρους είναι ξεκάθαρο: Συνεχίζουμε να δουλεύουμε και πρέπει να δουλεύουμε μόνο εκεί όπου μπορούμε να εγγυηθούμε συνθήκες ασφάλειας και οι επιχειρήσεις το τηρούν ήδη αυτό με υπευθυνότητα. Είμαστε σε συνεχή και εποικοδομητική επαφή με τον Πρωθυπουργό Giuseppe Conte. Οι εταιρίες προσφέρουν την τεχνολογία και τις οργανωτικές τους ικανότητες για να προετοιμάσουμε ένα σύστημα παρακολούθησης της μετάδοσης του ιού, ώστε να προστατεύσουμε τους πιο εκτεθειμένους. Με αυτό το σύστημα θα υπερβούμε την ιδέα για γενικό lockdown. Παράλληλα με την αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης, είναι απαραίτητο να δουλέψουμε για το μέλλον».

-Στο ενδιάμεσο όμως υπάρχει μία έκτακτη κατάσταση.

 «Κοιτάξτε, θα σας φέρω ως παράδειγμα τη δική μου εταιρία. Δραστηριοποιούμαστε στον τομέα της βιοϊατρικής. Παράγουμε, επίσης, προϊόντα για την εντατική περίθαλψη ασθενών. Σε 15 ημέρες δεν θα μπορούμε πλέον να παράγουμε διότι ένας από τους προμηθευτές μας αποφάσισε να κλείσει. Δεν μπορώ να αντικαταστήσω το απαραίτητο για την παραγωγή εξάρτημα όπως θέλω, απαιτούνται άδειες γι αυτό. Κι αυτό το πρόβλημα υπάρχει σε όλες τις αλυσίδες παραγωγής, τόσο στο φαρμακευτικό τομέα όσο και στην παραγωγή τροφίμων. Εάν η αλυσίδα διακοπεί, τότε δεν θα έχουμε το προϊόν. Είναι πολύ εύκολο να απαιτεί κανείς το κλείσιμο των επιχειρήσεων χωρίς να παίρνει την ευθύνη για τις επιπτώσεις».

-Υπάρχει όμως ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: η πλειοψηφία των κρουσμάτων εντοπίζεται στις περιοχές με έντονη βιομηχανική δραστηριότητα. Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη λειτουργία των εργοστασίων και τον αριθμό των κρουσμάτων;

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα δύο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν μία τέτοια υπόθεση. Είναι μάλλον περισσότερο ξεκάθαρο ότι προωθείται η ιδέα ότι για την διασπορά του ιού φταίνε οι βιομηχανίες. Πρόκειται για καθαρό παράδειγμα του αντι-βιομηχανικού αισθήματος που υπάρχει στη χώρα μας. Και όμως, το γεγονός ότι δημιουργούνται νέες μονάδες εντατικής θεραπείες μέσα σε λίγες μέρες το χρωστάμε στις επιχειρήσεις. Το χρωστάμε στους ιδιώτες επιχειρηματίες που πήραν ατομικά την πρωτοβουλία να κάνουν δωρεές για την ενίσχυση της υγείας μας. Θα ήθελα, επίσης, να προσθέσω ότι πολλές επιχειρήσεις τροποποιούν την παραγωγή τους και την κατευθύνουν προς την ενίσχυση της υγειονομικής προσπάθειας».

-Ποια είναι η άποψή σας για το νομοθετικό διάταγμα «Περίθαλψη για την Ιταλία»; Εϊναι αρκετό;

 «Χαρακτηρίζεται ανεπαρκές. Σκεφτείτε το κομμάτι που αφορά την στήριξη των εισοδημάτων: αφορά μόνο τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους; Πιστεύει κανείς ότι μπορούν όλοι να αντιμετωπίσουν αυτήν την έκτακτη κατάσταση με τις αποταμιεύσεις τους; Πρόκειται για μια δυστονική άποψη για την αγορά εργασίας».

-Το ταμείο για την αποφυγή των απολύσεων επεκτάθηκε σε όλες τις επιχειρήσεις, ακόμη και σε όσες απασχολούν έναν μόνο εργαζόμενο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μέτρο.

«Σωστά, όμως χρειαζόμαστε μέτρα άμεσης εφαρμογής, δεν μπορούμε να περιμένουμε την αργόσυρτη αντίδραση της ιταλικής δημόσιας διοίκησης. Έχουμε αντιληφθεί ότι η κυβέρνησης ανέβαλε τις προθεσμίες πληρωμής των φόρων κατά 4 μόνο μέρες και ανακοίνωσε το μέτρο 2 μέρες πριν τη λήξη της σχετικής προθεσμίας; ; Όσοι έχουν ήδη πληρώσει δεν θα έχουν κανένα όφελος ενώ ταυτόχρονα η προθεσμία για την διενέργεια φορολογικών ελέγχων έχει παραταθεί τα δύο χρόνια. Ποιο είναι όμως το νόημα όλων αυτών; Δεν αντιμετωπίζονται έτσι τα προβλήματα».

-Πριν από λίγες μέρες απευθύνατε κάλεσμα στους θεσμούς και την κοινωνία των πολιτών να μοιραστούν την συνταγή για την από κοινού αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης μετά την υγειονομική κρίση. Τι ακριβώς προτείνετε;

«Εμείς οι επιχειρηματίες είμαστε απολύτως βέβαια ότι θα βγούμε από αυτήν την κρίση με μεγάλη δυσκολία. Η οικονομία θα υποστεί τεράστιο πλήγμα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις εκτιμήσεις για το πρώτο τετράμηνο και έπειτα για το δεύτερο για να φανταστούμε ποιας τάξεως θα είναι η μείωση του ΑΕΠ της χώρας. Δεν θα έχουμε μία στάσιμη οικονομία, αλλά μία οικονομία εμπόλεμης κατάστασης. Υπάρχουν παραγωγικές δραστηριότητες που θα δουν το τζίρο τους να πέφτει στο μηδέν. Επαναλαμβάνω: στο μηδέν. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να ανακτήσουμε μία πραγματική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας. Η Ιταλία θα πρέπει να πρωτοπορήσει στην προώθηση μιας νέας πολιτικής στήριξης της βιομηχανίας σε όλη την Ευρώπη. Και θα πρέπει στο πεδίο αυτό να δραστηριοποιηθούν οι εταιρίες και οι ενώσεις με την γνώση, την εμπειρία και τις ικανότητές τους».

Με τι κεφάλαιο; Η επανεκκίνηση του κλάδου απαιτεί μεγάλες πιστώσεις.

«Υπάρχει ο ESM, το ταμείο διάσωσης των κρατών, που έχει δύναμη πυρός πάνω από 400 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι ο ESM που μπορεί, για παράδειγμα, να προβεί στην έκδοση ενός μεγάλου ευρωομολόγου για τη στήριξη της βιομηχανίας. Τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε για τα δισεκατομμύρια ευρώ κεφαλαίων που θα μας διαθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά το γεγονός ότι δεν τα αξιοποιήσαμε εγκαίρως, και για τα 8 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτούμενα δάνεια που ανακοινώθηκαν πριν από λίγες μέρες από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων».

-Πώς σας φαίνεται σας σκέψη, τουλάχιστον για την Ιταλία, η δημιουργία ενός νέου IRI;

«Όχι, δεν θα είναι σε σωστή κατέυθυνση. Δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος ότι θα βγούμε από αυτήν την κρίση μέσω της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία (αναφέρεται στην υπόθεση δημιουργίας ενός «νέου IRI»). Το κράτος θα πρέπει να παραμείνει ρυθμιστής της οικονομίας και όχι διευθυντής της».

Πηγή: Contropiano.org

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[i] Σ.τ.Μ: Η Confederazione generale dell’industria italiana, περισσότερο γνωστή ως Confindustria, είναι η Γενική Συνομοσπονδία Βιομηχάνων της Ιταλίας, στην οποία μετέχουν 113.000 επιχειρήσεις και 4.200.000 φυσικά πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στον βιομηχανικό κλάδο. Πρόκειται για το αντίστοιχο του «δικού μας» ΣΕΒ. Από την θέση του προέδρου της έχουν περάσει ισχυροί επιχειρηματίες, όπως οι μεγαλομέτοχοι της FIAT Dante Ferraris και ο Giovanni Agnelli.

[ii]  Σ.τ.Μ: Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ιταλίας, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκει μεγάλος αριθμός εφημερίδων, περιοδικών και ραδιφωνικών σταθμών.

[iii]  Σ.τ.Μ: Η οικογένεια Agnelli είναι μία από τις ισχυρότερες επιχειρηματικές οικογένειες της Ιταλίας, καθώς είναι μεγαλομέτοχοι των αυτοκινητοβιομηχανιών FIAT, Ferrari, Lancia, Alfa Romeo και Cryshler. Είναι επίσης ιδιοκτήτες της ποδοσφαιρικής ομάδας Juventus FC. Χαρακτηρίζονται συχνά ως «οι Ιταλοί Κέννεντις», ενώ πολύ τους παρομοιάζουν σε ισχύ με την ιστορική οικογένεια των Μεδίκων.

[iv] Σ.τ.Μ: Ο Carlo DeBenneti είναι Ιταλός επιχειρηματίας δραστηριοποιούμενος στο χώρο της συμβουλευτικής επιχειρήσεων και των ΜΜΕ. Έχει διατελέσει διευθύνων σύμβουλος μεγάλων εταιρίών, όπως η FIAT, και ιδιοκτήτης μεγάλων εφημερίδων όπως η Reppublica  και η ιταλική Espresso. Έχει εμπλακεί σε οικονομικά σκάνδαλα πολλών εκατομμυρίων, όμως δεν φυλακίστηκε ποτέ λόγω παραγραφής ή ανατροπής της απόφασης σε β’ βαθμό.

[v]  Σ.τ.Μ: Πρόκειται για τον «γνωστό μας» Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, μία διακρατική οργάνωση με έδρα το Λουξεμβούργο στην οποία μετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ. Δημιουργήθηκε το 2013 για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ε.Ε. Χρηματοδότησε τα δανειακά «προγράμματα διάσωσης» της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ισπανίας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει ένα κράτος-μέλος δάνειο από τον ESM είναι να υπογράψει Μνημόνιο Συνεργασίας, αποδεχόμενο την εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας και αναδιάρθρωσης της οικονομίας καθώς και την επιτήρηση της εφαρμογής των μέτρων από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

[vi]  Σ.τ.Μ: Ινστιτούτο για την Ανοικοδόμηση της Ιταλικής Βιομηχανίας: Πρόκειται για ιταλική κρατική εταιρία που ιδρύθηκε από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι το 1933 με σκοπό να επανεκκινήσει την ιταλική βιομηχανική παραγωγή, κρατικοποιώντας τις επιχειρήσεις που πτώχευσαν μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο μεταπολεμικό «οικονομικό θαύμα» των δεκαετιών 50’-60’ στην Ιταλία, μέσω μεγάλων δημοσίων επενδύσεων. Αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες κρατικές εταιρίες στον κόσμο, έχοντας υπό τον έλεγχό του την εθνική οδό  Autostrada, την αεροπορική Alitalia και πολλές τράπεζες, εταιρίες τηλεπικοινωνιών, βιομηχανίες τροφίμων κ.ά. Κατά τις δεκαετίες 1980-90 το IRI μετατράπηκε σε ΝΠΙΔ και ξεκίνησε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις των εταιριών που είχε στην ιδιοκτησία του, μέχρι που το 2002 διαλύθηκε.

Η βρώμικη συνείδηση των αφεντικών

Χθες η εφημερίδα Il Giornale di Brescia κυκλοφόρησε με ένα τίτλο που δεν θα τον φανταζόταν κανείς, με  δηλώσεις από κάποιον που δεν θα το περιμένατε.

Σε συνέντευξη για την επιδημία του κοροναϊού, ο δήμαρχος της πόλης δεν μάσησε τα λόγια του: η εξάπλωση και η μολυσματικότητα της λοίμωξης, ο μεγάλος αριθμός θανάτων , μια πραγματική σφαγή, στην περιοχή της Μπρέσια οφείλεται και  στα  «αφεντικά των βιομηχανιών».

Από μόνες τους οι δύο επαρχίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια έχουν το ένα τέταρτο όλων των κρουσμάτων και σχεδόν το τριάντα τοις εκατό των θανάτων σε ολόκληρη τη χώρα.

Η εξήγηση είναι απλή. Το Μπέργκαμο και η Μπρέσια είναι οι δύο πιο βιομηχανοποιημένες επαρχίες στην Ιταλία, το να ζητείται να παραμείνει ο κόσμος στο σπίτι και να αφήνουν τα εργοστάσια ανοιχτά, στην περίπτωση αυτή σημαίνει ότι δεν κλείνει τίποτα και ότι  ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων υποχρεώνονται να μένουν συγκεντρωμένοι σε κλειστούς χώρους για ώρες και ώρες.

Τα εργοστάσια στο Μπέργκαμο και τη Μπρέσια ήταν επομένως η κύρια πηγή της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της μετάδοσης της νόσου, και της βίαιης και ξαφνικής πίεσης στις δομές υγείας που σχεδόν κατέρρευσαν.

Ο δήμαρχος Del Bono κάνει μια σοβαρότατη καταγγελία ότι δηλαδή αυτή η καταστροφή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ή τουλάχιστον να είχε περιοριστεί αν όλα είχαν σταματήσει νωρίτερα.

Ο δήμαρχος ισχυρίζεται ότι είχε ήδη ζητήσει να κλείσει οποιαδήποτε μη βασική παραγωγική δραστηριότητα από τις 7 Μαρτίου, αλλά ότι το αίτημά του, μαζί με άλλων συναδέλφων του της Λομβαρδίας, η κυβέρνηση το απέρριψε. Και το συμβούλιο της Περιφέρειας, ούτε αυτό, έκανε τίποτα διαφορετικό.

Οι πιέσεις της Confindustria (στμ. ο ΣΕΒ της Ιταλίας ) είχαν αποτέλεσμα στη Ρώμη και το Μιλάνο, λέει ο δήμαρχος, της οποίας στη Λομβαρδία  επικεφαλής είναι βιομήχανος από τη Μπρέσια. Ο Μάρκο Μπονομέτι.

Τώρα, όλα σχεδόν τα εργοστάσια στο Μπέργκαμο και τη Μπρέσια σταματούν τη δραστηριότητά τους, παρά το επαίσχυντο «πρωτόκολλο των κοινωνικών εταίρων» που τους επέτρεψε να συνεχίσουν να λειτουργούν.

Τα εργοστάσια έκλεισαν ή κλείνουν επειδή οι εργάτες επαναστάτησαν  ή απήργησαν εκεί που είχαν τη δύναμη ή πολύ απλά δηλώνοντας ασθένεια και σε κάθε περίπτωση προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην παραγωγή.

Τα εργοστάσια έκλεισαν επειδή ορισμένοι βιομήχανοι φάνηκε ότι είχαν μεγαλύτερη επίγνωση της κατάστασης από τα αφεντικά που τους εκπροσωπούν.

Και τελικά έκλεισαν επειδή τα κρούσματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται στα εργοστάσια. Κρούσματα, σε άτομα που εμφάνισαν σοβαρά συμπτώματα, επειδή τα τεστ στη Λομβαρδία γίνονται μόνο σε όσους είναι πολύ άρρωστοι και σε κανέναν άλλο.

Στις επαρχίες Μπέργκαμο και Μπρέσια,μέχρι σήμερα , τα επιβεβαιωμένα κρούσματα είναι περίπου 8000 , ενώ ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερος, και σχεδόν 800 οι νεκροί, σε κάτι περισσότερο από 2 εκατομμύρια κατοίκους. Πρόκειται για μια από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις παγκοσμίως και σίγουρα δεν βρισκόμαστε στο τέλος.

Αν το κλείσιμό τους είχε αποφασισθεί πριν από δέκα ημέρες, όταν η κατάσταση ήταν ήδη σοβαρή, θα είχαμε λιγότερα κρούσματα και νεκρούς και το σύστημα υγείας θα άντεχε περισσότερο στην επιδημία. Όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα πρέπει να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν προκειμένου τα αφεντικά της βιομηχανίας να πληρώσουν ένα βαρύ τίμημα για το κακό που προκάλεσαν οι  βρώμικες συνειδήσεις τους.

Πηγή: Contropiano

Αναδημοσίευση από περγάδι (το)

Σε ακραίους πόνους, ακραίες θεραπείες

Η παγκόσμια τραγωδία του ιού Covid -19 εξελίσσεται σ’ όλο τον κόσμο. Τα χτεσινά στοιχεία μας λένε πως στην Ιταλία οι θάνατοι είναι 1809 και ο συνολικός αριθμός των  μολυσμένων  αγγίζει τις 25 χιλιάδες.

Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε: η κάλυψη, το συντομότερο δυνατό των ελλείψεων του συστήματος υγείας, το οποίο, από κυβερνήσεις που δεν είχαν τη συναίσθηση των πράξεων τους, ιδιωτικοποιήθηκε σε μεγάλο μέρος, μειώνοντας μόνο τα τελευταία 10 χρόνια 40.000 κλίνες από τα νοσοκομεία.

Είναι επείγον να επανακτηθούν οι χαμένες κλίνες, ν’ αγοραστούν αναπνευστήρες και όλα όσα χρειάζονται για την εντατική θεραπεία, να αυξηθεί το προσωπικό των νοσοκομείων (γιατροί, νοσηλευτές, τεχνικοί κλπ). Ας σημειωθεί πως αυτά τα χρόνια, 8 χιλιάδες γιατροί έφυγαν χωρίς να έχουν αντικατασταθεί. Χρειάζεται επιπλέον να λάβουμε υπόψη την κατάσταση ανάγκης που βιώνουν  οι ασθενείς και πάνω απ’ όλα οι οικογένειες των νεκρών,  απέναντι στις οποίες όλοι οι Ιταλοί οφείλουν να δείξουν  πνεύμα αλληλεγγύης.

Το άλλο πρόβλημα είναι εκείνο της αντιμετώπισης των καταστροφικών οικονομικών συνεπειών που προκαλούνται από την εξάπλωση του υιού.

Κάτω από αυτή τη δεύτερη πλευρά, βγαίνει στην επιφάνεια με εξαιρετική και πεντακάθαρη σαφήνεια πως η πανδημία του Covid-19, έδειξε πως η μοναδική αιτία της ιταλικής  οικονομικής καταστροφής, έγκειται στο γεγονός ότι η Ιταλία ήταν υποχρεωμένη, από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες, να συμμετέχει σε ένα ληστρικό νεοφιλελεύθερο σύστημα που ενισχύει τις πλούσιες χώρες, ενώ ρίχνει στη μιζέρια τις πιο φτωχές χώρες.

Η απόδειξη αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία, που έχει κατακτήσει την  οικονομική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, εξαιτίας συνεχών παραβιάσεων των διεθνών κανόνων (δεν πλήρωσε τα χρέη του πολέμου, μας έκανε να πληρώσουμε εμείς τη γερμανική ενοποίηση, έκρυψε τα χρέη των Lander στη δημόσια τράπεζα KfW, παρουσιάζοντας ένα δημόσιο χρέος χαμηλότερο του πραγματικού, παραβίασε για 5 χρόνια τα όρια του Μάαστριχτ, δεν έχει ποτέ αναφέρει το εμπορικό πλεόνασμα και έτσι πάει λέγοντας, χωρίς ποτέ να ’χει γίνει θέμα στην Κομισιόν), είναι σήμερα η ευρωπαϊκή χώρα που δέχεται πιο εύκολα τις καταστροφικές συνέπειες που προκύπτουν στην οικονομία από την εξάπλωση του ιού.

Αυτή διαθέτει στην αγορά, μέσω της δημόσιας τράπεζας KfW, της οποίας το κεφάλαιο είναι κατά 80% κρατικό, 20% της Lander, τουλάχιστον 550 εκατομμύρια ευρώ, βοηθώντας έτσι (παρά τις απαγορεύσεις για κρατική βοήθεια, που προβλέπονταν από τις συμφωνίες) τις γερμανικές εταιρίες κάθε τύπου και βελτιώνοντας την οικονομική κατάσταση κάθε πολίτη με την διάθεση τόσης ρευστότητας στην αγορά.

Αρκετά διαφορετική είναι η οικονομική κατάσταση στην Ιταλία, που εξαναγκασμένη από το νεοφιλελεύθερο ληστρικό σύστημα, με την πλάτη στο τοίχο, πρέπει να αντιμετωπίσει την επείγουσα ανάγκη με την υπέρβαση των ορίων  των 25 δις του Μάαστριχτ, φυσικά με δάνειο και, διαθέτοντας βοηθήματα στις επιχειρήσεις γύρω στα 350 δις με την εγγύηση του κράτους, δηλαδή όλων των απλών Ιταλών πολιτών, που θα πρέπει να πληρώσουν με μεγάλες θυσίες  ασύλληπτα ποσά (οι Γερμανοί  δεν θα πληρώσουν τίποτα καθώς τα 550 δις που εκδόθηκαν από την KfW με αρνητικούς τόκους θα αγοραστούν άμεσα από  την αγορά).

Σε αυτή τη κατάσταση απόλυτης ανάγκης, δεν μας μένει παρά να πάρουμε μία θέση πολύ δραστική που να μας απελευθερώσει από τα δεσμά με τα  οποία είναι δεμένη η οικονομία μας, και το κάνουμε στη βάση της δύναμης που μας έρχεται από το γεγονός πως αυτή τη στιγμή 20 εκατομμύρια (και ο αριθμός αυξάνεται σταθερά), μέσα μόνο σε 3 μέρες, έχουν υπογράψει το ψήφισμα μας προς τη βουλή για την άρνηση της κύρωσης και της έγκρισης του  συμφώνου ευρωπαϊκής σταθερότητας.

Πρόκειται για έξοδο απ’ αυτό το ληστρικό νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα με στόχο την επανασυγκρότηση στην Ιταλία ενός συστήματος με χαρακτήρα κεϋνσιανό που να προβλέπει: εθνικοποιήσεις, κρατική παρέμβαση στην οικονομία, διανομή του πλούτου στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, δημόσιες επενδύσεις στην υγεία, στην έρευνα και πάει λέγοντας.

Πρόκειται στην πράξη για κατάργηση της επικύρωσης των συνθηκών του Μάαστριχτ και της  Λισαβώνας, επίσης την επικύρωση με το νόμο 132 του 1947 της συμμετοχής στο Δ.Ν.Τ. και στην Παγκόσμια Τράπεζα και τέλος την ακύρωση της εμπορικής συμφωνίας WTO που επικυρώθηκε με  το νόμο 747 τον Δεκέμβρη του 1994.

Σε τελική ανάλυση πρόκειται για επανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας που είναι βασική για τον περιορισμό του δημόσιου χρέους με όλες του τις συνέπειες. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται να γίνει μια προσεκτική αναθεώρηση αυτού του χρέους, το οποίο, σε μεγάλο μέρος, είναι ένα άδικο χρέος γιατί δημιουργήθηκε από οικονομικές απάτες της αγοράς, αναγνωρίζοντας μόνο εκείνο το τμήμα του χρέους (στ’ αλήθεια πολύ μικρό) που συνδέεται με χρέη συμφωνημένα για τις δημόσιες δαπάνες.

Σε αυτό το νέο πλαίσιο θα είναι δυνατή η εθνικοποίηση ολόκληρου του δημόσιου πλούτου  του ιταλικού λαού που κατασπαταλήθηκε με ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήθηκε σε καιροσκόπους ιδιώτες και αχόρταγες πολυεθνικές.

Όλα αυτά, στις καταστάσεις που ζούμε, προβλέπονται από το σύνταγμά μας, και ειδικά  από τα άρθρα 1 (λαϊκή κυριαρχία), 2 (ανθρώπινα δικαιώματα), 3 (οικονομική και κοινωνική ισότητα), 41 (απαγόρευση συμφωνιών που αντιτίθενται στην λαϊκή ενότητα), 42 (υποχρέωση του ιδιοκτήτη να εξασφαλίσει την δημόσια λειτουργία της ιδιοκτησίας), 43 (ανάγκη να βρίσκονται σε δημόσια χέρια οι βασικές δημόσιες υπηρεσίες  και οι πηγές ενέργειας).

Κλείνουμε αυτή την ομιλία, θυμίζοντας ότι σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας του Άλντο Μόρο, που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήθελε η Ιταλία να μπει στο νεοφιλελεύθερο ληστρικό σύστημα.

Ρώμη, 16 Μαρτίου 2020

Πηγή: Liberiamo l’ Italia

Μετάφραση: antapocrisis

“Μπορεί να γονατίσουμε πολύ σύντομα”: ένας Ιταλός εντατικολόγος γιατρός που έχει ξεπεράσει τα όριά του

Η επιδημία του COVID-19 στην Λομβαρδία της Ιταλίας έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στο σύστημα Υγείας και το μέχρι τώρα επίπεδο λειτουργίας μπορεί να μην αποδειχτεί βιώσιμο για πολύ, σύμφωνα με τον Maurizio Cecconi, MD, του Τμήματος αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Humanitas Research Hospital, στο Μιλάνο.

Ο ιατρός Cecconi μίλησε μέσω του JAMA Live Stream σε συνέντευξη με τον Howard Bauchner, MD,  αρχισυντάκτη του JAMA (Journal of the American Medical Association).

Μια σύνοψη από σχόλια του Cecconi και δύο συναδέλφων του, δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα στο JAMA.

Ο Dr. Cecconi συζήτησε την εξέλιξη και την ανταπόκριση  των γιατρών στην ταχύτατη εξάπλωση της επιδημίας που ξεκίνησε στις 20 Φεβρουαρίου. Ένας άνδρας ηλικίας 30 ετών εισήχθη στο Νοσοκομείο Codogno στο Λόντι της Λομβαρδίας με αναπνευστική δυσχέρεια. Βγήκε θετικός για έναν νέο κορονοϊό, τον SARS-CoV-2, τον γνωστό πλέον ως COVID-19. Σε λιγότερο από 24 ώρες το νοσοκομείο είχε 36 περιστατικά COVID-19.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ιταλικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, ο αριθμός των κρουσμάτων στην Ιταλία ανέρχεται στα  13,882 με 803 θανάτους.

Οι υποδομές ΜΕΘ έχουν πιεστεί σοβαρά. Πριν την επιδημία του ιού στην Λομβαρδία υπήρχαν 720 κρεβάτια ΜΕΘ (περίπου το 5% των συνολικών κρεβατιών). Μέσα σε 48 ώρες από το πρώτο περιστατικό δημιουργήθηκαν ειδικές εγκαταστάσεις ΜΕΘ (ICU cohorts) σε 15 νοσοκομεία, συνολικά 130 νέα κρεβάτια ΜΕΘ, ειδικά και αποκλειστικά για νοσηλεία ασθενών με λοίμωξη από COVID-19. Μέχρι της 7 Μαρτίου ο συνολικός αριθμός των κρεβατιών ΜΕΘ για τον COVID-19 ήταν 482.

«Το ποσοστό εισόδου περιστατικών σε ΜΕΘ, αφορά  στο 12% των συνολικών περιστατικών που είναι θετικά στον ιό και το 16% των συνολικών ασθενών που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία», συγκριτικά με το 5% περίπου των αντίστοιχων περιστατικών που έχουν καταγραφεί στην Κίνα. Η διαφορά μπορεί να εντοπίζεται στα διαφορετικά κριτήρια εισαγωγής των ασθενών στις ΜΕΘ σε σύγκριση με την Κίνα, σύμφωνα με τον Dr. Cecconi και τους συναδέλφους του.

Ο Dr. Cecconi ανέφερε ότι έχουν καταγραφεί σχετικά λίγα περιστατικά με παιδιά, τα οποία νόσησαν σχετικά ήπια. Τα ποσοστά θανάτου μεταξύ ασθενών μέχρι την ηλικία των 59 έμειναν κάτω του 1%. Για τους ασθενείς ηλικίας 60-69, το ποσοστό είναι 2.7%, για τις ηλικίες 70-79, το ποσοστό είναι 9.6%, ενώ για τις ηλικίες 80-89, το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο, στο 16.6%.

Οι μοντελοποιημένες προβλέψεις για τον πιθανό αριθμό κρουσμάτων στην Λομβαρδία είναι τρομακτικές.

«Το γραμμικό μοντέλο προβλέπει ότι περίπου 869 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τις 20 Μαρτίου του 2020, ενώ το εκθετικό μοντέλο ανάπτυξης δείχνει ότι κατά προσέγγιση 14.542 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τότε. Ακόμα και αν αυτές οι προβλέψεις είναι θεωρητικές και περιλαμβάνουν ποικίλες εικασίες, οποιαδήποτε σημαντική αύξηση στον αριθμό των σοβαρών περιστατικών θα μπορούσε να υπερβεί ταχέως την συνολική χωρητικότητα των κρεβατιών ΜΕΘ, χωρίς να περιλαμβάνουμε τα υπόλοιπα σοβαρά περιστατικά, όπως τα σωματικά τραύματα, τα εγκεφαλικά  επεισόδια και άλλες έκτακτες ανάγκες»,

έγραψε ο Dr. Cecconi και οι συνάδελφοι του στο JAMA. Προσθέτει: “Μπορεί να «γονατίσουμε» πολύ σύντομα“, αναφερόμενος στην πιθανή δραματική αύξηση των κρουσμάτων.

Ο Dr. Cecconi έχει ακόμα κάποιες προτάσεις για τις άλλες χώρες που δεν αντιμετωπίζουν ακόμα τόσο σοβαρή επιδημία. Συμβουλεύει να πάνε ένα βήμα πέρα από την επέκταση της χωρητικότητας των κλινών ΜΕΘ και των κλινών απομόνωσης και να συγκεντρωθούν στην εκπαίδευση προσωπικού με προσομοίωση στην θεραπεία αυτών των εξαιρετικά μεταδοτικών αυτών ασθενών. Η ιατρική του μονάδα έχει προσπαθήσει σκληρά για να προστατεύσει το προσωπικό του, όμως 1.116 υγειονομικοί υπάλληλοι έχουν βρεθεί θετικοί στον ιό. Οι συνθήκες για το προσωπικό είναι πολύ δύσκολες  όταν εργάζονται με τον πλήρη προστατευτικό εξοπλισμό και ο Dr. Cecconi τόνισε την ηρωική  δουλειά αυτών των γιατρών και νοσηλευτών.

Επιπλέον, ο Dr. Cecconi επικεντρώνεται στην υποστηρικτική φροντίδα για τους ασθενείς και δεν συμβουλεύει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι που δεν έχουν δοκιμαστεί μέχρι τώρα και θα μπορούσαν να προκαλέσουν αρνητικές συνέπειες. «Όλοι θέλουν να βρουν ένα συγκεκριμένο φάρμακο γι’ αυτούς τους ασθενείς, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο αυτή την στιγμή». Αγχώνεται, ότι παρόλη την κρίση, οι γιατροί πρέπει να επικεντρωθούν στην βασιζόμενη στις ενδείξεις ιατρική και στην πραγματική και ήδη εφαρμοσμένη φροντίδα.

Οι πληροφορίες από τον Cecconi βρίσκονται διαθέσιμες στο Jama Website.

Πηγή: MDedge.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Πέθανε ο Ιταλός γιατρός που «αφιέρωσε τον εαυτό του στον κόσμο»

Οι συνάδελφοι του αλλά και όλος ο κόσμος, θρηνεί για τον θάνατο λόγω κορωνοϊού την εβδομάδα που πέρασε, του Ιταλού γιατρού Ρομπέρτο Στέλλα, 67 ετών, ηγέτη του ιατρικού συλλόγου στη περιοχή Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας. Ο Στέλλα συνέχισε να περιποιείται ασθενείς ακόμα και αφού τελείωσε ο προστατευτικός εξοπλισμός.

Ο Στέλλα, πρόεδρος του Ιατρικού Συνδέσμου της Βαρέζε, πέθανε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας αφού μολύνθηκε από τον ιό, την Τρίτη στο νοσοκομείο του Κόμο, σύμφωνα με ειδησεογραφικές αναφορές.

Ένας συνάδελφος του Στέλλα σε μια σχολή εκπαίδευσης υγειονομικού προσωπικού της περιοχής, ο Αλεσάντρο Κολόμπο, ανέφερε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA ότι ο Στέλλα του είπε πριν από λίγες ημέρες: «Έχουμε ξεμείνει από μάσκες. Να είμαστε όμως προσεκτικοί και να συνεχίσουμε».

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Κολόμπο συνέχισε: «Ένας τέτοιος άνθρωπος ανήκει σε όλο τον κόσμο, επειδή αφιέρωσε τον εαυτό του σε όλο τον κόσμο. Ήταν κάτι περισσότερο από ήρωας, ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε να φωνάξει. Που κινητοποιήθηκε στο όνομα της αλήθειας και της ομορφιάς. Ήθελε να αλλάξει την κατάσταση. Να βοηθήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν. Εξαίρετος».

Το ABC News ανέφερε ότι ο Στέλλα ήταν γενικός ιατρός στο Μπούστο Αρσίζιο, μια πόλη περίπου 20 μίλια μακριά από το Μιλάνο.

Σύμφωνα με το BBC, από την Πέμπτη η Ιταλία έχει καταγράψει τουλάχιστον 1.016 θανάτους από κορωνοϊό, με 15.113 λοιμώξεων. Επί του παρόντος, υπό πανεθνικό λοκ ντάουν, η Ιταλία είναι η δεύτερη πιο σκληρά χτυπημένη χώρα που χτυπήθηκε από τον ιό COVID-19 μετά την Κίνα.

Έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού

Ο Σιλβέστρο Σκότι, επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Ιατρών και Γενικών Θεραπευτών της Ιταλίας, δήλωσε στο CNN: «Ήταν υπόδειγμα ικανότητας και σκληρής δουλειάς για τους οικογενειακούς γιατρούς. Ο θάνατός του είναι η κραυγή όλων των συναδέλφων που σήμερα δεν είναι εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα μέσα ατομικής προστασίας».

Ο γιατρός και ο συνάδελφός του Σάιμον Γκρέγκορι έγραψε ένα τουήτ: «Λυπάμαι πολύ, ο Ρομπέρτο ήταν ένας αγαπητός φίλος και συνάδελφος και είναι τιμή μου που τον γνώρισα. Ήταν γιατρός που συνέχισε να εξυπηρετεί ασθενείς ακόμα και όταν εξαντλήθηκαν προστατευτικά γάντια και μάσκες. Είναι προσωποποίηση του θάρρους και της συμπόνιας».

Η Τζέιν Τάουνσον, Διευθύνουσα Σύμβουλος της Βρετανικής Ομοσπονδίας «Φροντίδα στο Σπίτι», δήλωσε: «Εκφράζουμε τη βαθύτατη συμπάθεια μας προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του Δρ Ρομπέρτο Στέλλα και σε όλους στην Ιταλία που παλεύουν με την ασθένεια και την απώλεια. Είμαστε για πάντα υπόχρεοι σε όσους δουλεύουν ακούραστε στα Συστήματα Υγείας σε όλες τις χώρες για να υποστηρίξουν όλους εμάς».

Πηγή: Medscape

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Γράμμα ενός γιατρού από τη Βόρεια Ιταλία

Αυτή είναι η ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα ενός εντατικολόγου γιατρού, του Δρ. Daniele Macchini, εργαζόμενου στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο, που βρίσκεται στην καρδιά της σοβαρής επιδημίας στην Βόρεια Ιταλία. Αξίζει να διαβαστεί  μέχρι το τέλος.

Μετά από πολλή σκέψη για το αν και τι να γράψω για το τι συμβαίνει σε εμάς, ένιωσα ότι η σιωπή δεν ήταν υπεύθυνη στάση.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να μεταφέρω στους ανθρώπους μακρυά από την δική μας πραγματικότητα αυτό που ζούμε στο Μπέργκαμο στις ημέρες αυτές της πανδημίας του Covid-19. Κατανοώ την ανάγκη να μην δημιουργηθεί πανικός, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να μη φτάσει στους ανθρώπους το μήνυμα της επικινδυνότητας του τι συμβαίνει εδώ.

Παρακολούθησα ο ίδιος με κάποια έκπληξη την αναδιοργάνωση ολόκληρου του νοσοκομείου την περασμένη εβδομάδα, όταν ο σημερινός εχθρός μας (σημ.μετ: Covid-19) βρισκόταν ακόμα στις σκιές: οι θάλαμοι αργά «αδειάζονταν», οι εκλεκτικές δραστηριότητες διακόπτονταν, η εντατική φροντίδα ελευθερώθηκε για να ελευθερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κρεβάτια.

Όλος αυτός ο ταχύς μετασχηματισμός έφερε μια ατμόσφαιρα σιωπής και σουρεαλιστικού κενού στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αν και δεν καταλαβαίναμε ακόμα, γιατί περιμέναμε έναν πόλεμο που δεν είχε ξεκινήσει και πολλοί (συμπεριλαμβανομένου και εμού) δεν ήταν τόσο σίγουροι ότι θα έρχονταν ποτέ με τέτοια αγριότητα.

Θυμάμαι ακόμα τη βάρδιά μου πριν από μία εβδομάδα όταν περίμενα τα αποτελέσματα μιας εξέτασης δείγματος. Όταν το σκέφτομαι, το άγχος μου για μια πιθανή θετική περίπτωση φαίνεται σχεδόν γελοίο και αδικαιολόγητο, τώρα που έχω δει τι συμβαίνει.

Λοιπόν, η κατάσταση είναι τώρα, το λιγότερο δραματική.

Ο πόλεμος έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει και οι μάχες είναι αδιάκοπες μέρα και νύχτα. Αλλά τώρα η ανάγκη για κρεβάτια είναι παραπάνω από δραματική. Το ένα μετά το άλλο τα τμήματα που είχαν αδειάσει, γεμίζουν με εντυπωσιακό ρυθμό.

Οι πίνακες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικών χρωμάτων, ανάλογα με τη μονάδα λειτουργίας, είναι τώρα όλα κόκκινα και αντί για χειρουργική επέμβαση, βλέπουμε τη διάγνωση, η οποία είναι πάντα η ίδια: αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Τώρα, εξηγήστε μου ποιος ιός της γρίπης προκαλεί μια τόσο γρήγορα επιδεινούμενη δραματική κατάσταση. Και ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που καυχιούνται ότι δεν φοβούνται να αγνοούν τις οδηγίες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η συνήθης ρουτίνα τους «προσωρινά» τίθεται σε αμφισβήτηση, η επιδημιολογική καταστροφή συμβαίνει τώρα.

Και δεν υπάρχουν πια χειρουργοί, ουρολόγοι, ορθοπεδικοί, είμαστε μόνο γιατροί, που γίνονται ξαφνικά μέρος μιας ενιαίας ομάδας για να αντιμετωπίσουν αυτό το τσουνάμι που μας έχει συγκλονίσει.

Τα κρούσματα  πολλαπλασιάζονται, φτάνουμε σε επίπεδο 15-20 εισαγωγών ανά ημέρα, όλες για τον ίδιο λόγο. Τα αποτελέσματα των επιχρισμάτων έρχονται τώρα το ένα μετά το άλλο: θετικό, θετικό, θετικό.

Ξαφνικά, το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών καταρρέει.

Αιτίες προσέλευσης πάντα οι ίδιες. Πυρετός και δυσκολία στην αναπνοή, πυρετός και βήχας, αναπνευστική ανεπάρκεια. Οι ακτινολογικές γνωματεύσεις πάντα οι ίδιες.

Αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Όλοι για νοσηλεία.

Κάποιοι που έχουν ήδη διασωληνωθεί  μεταφέρονται στην Εντατική Θεραπεία. Για άλλους είναι πολύ αργά…

Κάθε αναπνευστήρας ισοδυναμεί με χρυσάφι: όσοι βρίσκονται σε χειρουργικές αίθουσες που έχουν αναστείλει τη μη επείγουσα δραστηριότητα τους, χρησιμοποιούνται. Γίνονται χώροι εντατικής θεραπείας, οι οποίοι πριν δεν υπήρχαν.

Το προσωπικό έχει εξαντληθεί. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που μέχρι πριν δεν την είχαν γνωρίσει, παρά τον ήδη εξαντλητικό φόρτο εργασίας που είχαν.

Είδα μια αλληλεγγύη από όλους μας, από όσους μέχρι σήμερα δεν είχαμε καταφέρει να πάμε στους συναδέλφους της εσωτερικής παθολογίας για να ρωτήσουμε “τι μπορώ να κάνω τώρα για σας;”

Γιατροί που μετακινούν κρεβάτια και μεταφέρουν ασθενείς, γιατροί που χορηγούν φάρμακα, αντί των νοσηλευτών. Οι νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια τους, επειδή δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους. Οι ζωτικές παράμετροι πολλών ασθενών, αποκαλύπτουν ένα ήδη προκαθορισμένο πεπρωμένο.

Δεν υπάρχουν περισσότερες βάρδιες, περισσότερες ώρες δουλειάς. Η κοινωνική ζωή αναστέλλεται για εμάς. Δεν βλέπουμε πλέον τις οικογένειές μας με το φόβο ότι θα τους μολύνουμε. Μερικοί από εμάς έχουν ήδη μολυνθεί παρά τα πρωτόκολλα.

Μερικοί από τους συναδέλφους μας που έχουν μολυνθεί, έχουν επίσης μολυσμένους συγγενείς και κάποιοι από τους συγγενείς τους, ήδη αγωνίζονται μεταξύ ζωής και θανάτου.

Επομένως, να είστε υπομονετικοί, δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, τα μουσεία ή το γυμναστήριο.

Προσπαθήστε να δείξετε οίκτο για τις μυριάδες των ηλικιωμένων που μπορείτε να εξοντώσετε.

Προσπαθούμε απλώς να γίνουμε χρήσιμοι. Θα πρέπει να κάνετε το ίδιο. Επηρεάζουμε τη ζωή και το θάνατο κάποιων ανθρώπων. Εσείς με τη σειρά σας, πολλών περισσότερων.

Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να το διαδώσουμε, για να αποφευχθεί αυτό που συμβαίνει εδώ να επεκταθεί σε όλη την Ιταλία.

Τελειώνω λέγοντας ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτόν τον «πόλεμο πανικού». Ο μόνος λόγος πανικού που βλέπω είναι η έλλειψη μάσκας, αλλά δεν υπάρχει πια μάσκα για πώληση.

Δεν έχουμε πολλές μελέτες, αλλά ο πανικός δεν είναι πολύ χειρότερο πράγμα από την παραμέληση και την απροσεξία κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας;

Πηγή: New York Post