Άρθρα

Ιδιωτική η παιδεία, ιδιωτική η υγεία, ιδιωτική και η αλληλεγγύη: αυτό είναι το πρόβλημα με τον “Άλλο άνθρωπο”

/0 Comments/in /by

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο τζόγος που έπαιζε ο ιδρυτής της κουζίνας με λεφτά που (φέρεται ότι) προέρχονταν από δωρεές. Το πρόβλημα είναι ότι έφτασε να ιδιωτικοποιηθεί μέχρι και η αλληλεγγύη. Αυτό είναι το τραγικό, ανεξάρτητα από το αν ο Πολυχρονόπουλος και ο κάθε Πολυχρονόπουλος, υποκύπτει ή αντιστέκεται στον πειρασμό της υπεξαίρεσης.

Το να έχει κάθε πεινασμένος ένα δωρεάν πιάτο φαΐ αφέθηκε από τη συλλογική ευθύνη στην ατομική δυνατότητα. Η αλληλεγγύη μετασχηματίστηκε από κρατική υποχρέωση σε ιδιωτική πρωτοβουλία. Η οργανωμένη κοινωνία με την πολιτική της έκφραση, δηλαδή το ίδιο το κράτος, αποσύρθηκε από τις υποχρεώσεις της. Το κράτος τσαλαπάτησε τη συνταγματική επιταγή να φροντίζει για την επιβίωση και την ευημερία των πολιτών του. Ενδιαφέρθηκε για την ευημερία του κεφαλαίου, των τραπεζών, των επενδυτών. Οι πολίτες μπορούσαν να πεινάνε, να αυτοκτονούν, να παθαίνουν κατάθλιψη, να χάνουν τα σπίτια τους, να βλέπουν τα παιδιά τους να μεταναστεύουν ή να παρακολουθούν τον μισθό τους να τελειώνει τη δεύτερη εβδομάδα του μήνα. Το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος δεν συγκινείται από τέτοιες λεπτομέρειες.

Το κενό ανέλαβαν να το καλύψουν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, λιγότερο ή περισσότερο συλλογικές, αλλά σε κάθε περίπτωση ιδιωτικές. Αντίστοιχα κενά, στην υποδοχή των προσφύγων και των μεταναστών, στην προστασία του παιδιού, στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, και σε πλήθος άλλων ζητημάτων, ανέλαβαν να τα καλύψουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Θεωρητικοποιήθηκε μάλιστα η μη-κρατική και η εξω-κρατική πρωτοβουλία όχι απλά ως ικανή να αναπληρώσει το κενό, αλλά και ως η μόνη που μπορεί να το κάνει (“Μόνο ο λαός σώζει τον λαό” – αλήθεια;). Ήταν το επιστέγασμα της άρνησης της πολιτικής πάλης, δηλαδή το να πρέπει σπάσουν αυγά στο πολιτικό επίπεδο για να αλλάξουν τα πράγματα. 

Είναι και αυτό σημάδι των καιρών, συνέπεια της κρίσης, απότοκο της κυριαρχίας του καπιταλισμού και της υποχώρησης των επαναστατικών ιδεών. 

Ο “Άλλος άνθρωπος” ξεπήδησε ως πρωτοβουλία τον καιρό των μνημονίων. Αξιέπαινη ενέργεια και μπράβο στον ιδρυτή της κουζίνας, ανεξάρτητα από το τι θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Ένα ενεργητικό και αγωνιστικό κομμάτι της κοινωνίας τότε, το 2011 – 2012, αναζητούσε ως σωσίβιο τέτοιες ενέργειες και πρωτοβουλίες, τις αναδείκνυε και τις στήριζε, θεωρώντας ότι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη έξω από κρατικές δομές θα βοηθήσουν. Πλήθος από κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικές κουζίνες, αγορές χωρίς μεσάζοντες κλπ, γεννήθηκαν. Λιγότερο ή περισσότερο συλλογικές, βοήθησαν κόσμο, κυρίως όμως ανέδειξαν το πρόβλημα. Αποτέλεσαν και ένα αξιοπρεπές καταφύγιο στην πολιτική ανομβρία. Ήταν η εποχή όπου ένα κομμάτι της Αριστεράς κινούσε για άλλες πολιτείες, μνημονιακές, και ετοίμαζε τη μεταπήδησή του στο νεοφιλελευθερισμό, ενώ ένα άλλο κομμάτι της Αριστεράς αρμένιζε στις αιωνόβιες αλήθειες του καπιταλισμού, αρνούμενο να αναλάβει το κόστος της ανατροπής και της αλλαγής.

Αυτές οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, αναγκαίες, αξιέπαινες, πολιτικές, και κατά κανόνα έντιμες, αξιοποίησαν την εθελοντική δουλειά χιλιάδων ανθρώπων, Όμως δεν έλυσαν, και δεν θα μπορούσαν να λύσουν, το κοινωνικό πρόβλημα. Γιατί το κοινωνικό πρόβλημα λύνεται μόνο πολιτικά.

Η αλληλεγγύη, κρατική ή ιδιωτική, ίσως απαλύνει τις ακραίες συνέπειες της κρίσης, αλλά δεν θα τις ακυρώσει. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά η έλλειψη κρατικής αλληλεγγύης, θα οδηγήσει στην άνθιση της ιδιωτικής αλληλεγγύης. Και χωρίς η ιδιωτική αλληλεγγύη να είναι εκ των προτέρων και κατ’ ανάγκη ύποπτη, αφήνει εκ των πραγμάτων χώρο σε ιδιοτέλειες. Λείπει ο έλεγχος, λείπει η λογοδοσία, λείπει η διαδικασία. Αυτά τα οποία χαρακτηρίζουν το “κακό” δημόσιο, το “σοβιετικό” δημόσιο, το δημόσιο που πρέπει να δώσει τη θέση του στη γρήγορη και κερδοφόρα ιδιωτική πρωτοβουλία.  

Ιδιωτικοποιήθηκαν λοιπόν τα πάντα. Ιδιωτικοποιήθηκε η υγεία, ιδιωτικοποιήθηκε η παιδεία, ιδιωτικοποιήθηκαν οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι υποδομές, οι υπηρεσίες. Ιδιωτικοποιήθηκε και η αλληλεγγύη. Και όταν κάτι ιδιωτικοποιείται, κατά κανόνα σημαίνει ότι κάποιοι μπορούν να κερδίσουν. Βέβαια άλλης κλίμακας κέρδος έχει ένας καπάτσος που εκμεταλλεύεται την αλληλεγγύη και άλλη κλίμακα έχει το κέρδος του ιδιωτικού κεφαλαίου στην υγεία, στην παιδεία ή στις υποδομές. Η λογική όμως είναι ίδια. 

Η ιστορία που εξελίσσεται με τον “Άλλο Άνθρωπο” είναι πολλαπλά βλαπτική για την αλληλεγγύη. Γιατί “διδάσκει” την κοινωνία ότι τίποτα δεν γίνεται από αλτρουισμό και ανιδιοτέλεια. Διακηρύσσει ότι το ατομικό συμφέρον υπερτερεί του κοινού καλού. Επιβεβαιώνει ότι όταν κάτι ιδιωτικοποιείται, αναγκαστικά εμπορευματοποιείται. Και, το χειρότερο όλων, χλευάζει ανοικτά την ανάγκη και την αγωνία να πείσουμε και να πειστούμε για το ότι δεν είναι όλα σε αυτόν τον κόσμο σάπια. 

Αλλά ας μην πέφτουν από τα σύννεφα όσοι αγανακτούν στις τηλεοράσεις με τον Πολυχρονόπουλο και τα φρουτάκια του. 

Αυτόν τον κίνδυνο έχει η ιδιωτικοποίηση της αλληλεγγύης. Κάποιοι να υποστείλουν τις ηθικές τους αναστολές και να βάλουν το χέρι στο βάζο με το μέλι. Αν δεν θέλουμε τέτοιους κινδύνους, ας αποκαταστήσουμε την αλληλεγγύη και τη βοήθεια στο συνάνθρωπο ως κρατική υποχρέωση και όχι ως (συλλογική ή ατομική) αλλά πάντως ιδιωτική πρωτοβουλία. 

Αλήθεια, οι δημοσιοσχετίστικες φωτογραφίσεις της Σακελλαροπούλου στην κουζίνα του “Άλλου Ανθρώπου” ή του Μητσοτάκη στο ιδιωτικό συσσίτιο ταβέρνας στο Κερατσίνι, αυτό ακριβώς το μήνυμα δεν εξέπεμπαν;

Η ανώτατη πολιτειακή αρχηγός και ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, αντί να ντραπούν που προϊστανται ενός κράτους στο οποίο δεν υπάρχει καθολική, για όλους τους ανθρώπους, πρόσβαση σε ένα πιάτο φαΐ, πήγαιναν να παραστήσουν τους αλληλέγγυους και τους φιλάνθρωπους, σε καθόλα ιδιωτικές πρωτοβουλίες, για να υπογραμμίσουν αυτό ακριβώς: ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να φροντίζει τους πολίτες του. 

Είναι δουλειά του ιδιώτη. Αν ο ιδιώτης είναι σκάρτος, τι να κάνουμε; Όλοι άλλωστε οι ένθρωποι κοιτούν το συμφέρον τους. Δεν υπάρχουν κοινωνικά συμφέροντα και κοινωνική ευθύνη, υπάρχουν ατομικά συμφέροντα και ατομική ευθύνη.

Και αν για την δική μας πλευρά είναι διδακτική η ιστορία που εξελίσσεται με τον “Άλλο Άνθρωπο”, είναι ακριβώς για αυτό: Για να επιβεβαιώσουμε ότι η αλληλεγγύη είναι πολιτική πράξη που αναδεικνύει αλλά δεν λύνει το πρόβλημα και για να επιμείνουμε ότι η κοινωνική συνοχή είναι υποχρέωση της οργανωμένης κοινωνίας και όχι πεδίο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ανεξάρτητα αν αυτή έρχεται με καλές ή κακές προθέσεις.

Ιδιωτικοποίηση του νερού. Η μητέρα των μαχών(;)

/0 Comments/in , /by

Η κυβέρνηση κατεβάζει στη Βουλή νομοσχέδιο που ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Ουσιαστικά μεταθέτει την αρμοδιότητα εποπτείας υδάτων και αποβλήτων στην Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Η ΡΑΕ και γενικότερα οι λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές, σκοπό έχουν να ρυθμίσουν μια οικονομική δραστηριότητα που συνιστά αγορά απελευθερωμένης δημόσιας υπηρεσίας ή αγαθού.  Αποτελεί ηλίου φαεινότερον, παρά τις κυβερνητικές διαψεύσεις, ότι το νομοσχέδιο ξεκλειδώνει την απελευθέρωση του νερού. Με άλλα λόγια, η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου αγαθού ή υπηρεσίας ξεκινά με την ένταξη του σε μια Ανεξάρτητη Αρχή.

Το γεγονός ότι το νομοσχέδιο θα πάει προς ψήφιση εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων του λαού για το έγκλημα στα Τέμπη, φανερώνει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, δύο πράγματα.

Το πρώτο καταδεικνύει το απύθμενο μίσος της κυβερνώσας παράταξης με ό,τι έχει απομείνει στη σφαίρα του κρατικού και του δημόσιου, είτε είναι αγαθό, είτε υπηρεσία, που παρά την χρόνια απαξίωση του, μέσω της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης, της κατασυκοφάντισης του και της σχεδιασμένης υπανάπτυξης του σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, οι (νεοφιλεύθερες) κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να ιδιωτικοποιήσουν.

Το δεύτερο φανερώνει για ακόμη μια φορά το βάθος της εξάρτησης των κυβερνώντων από την ολιγαρχία, ντόπια και ξένη, η οποία πραγματώνεται  απευθείας και ανερυθρίαστα με την πρώτη, και μέσω Ε.Ε. και Αμερικανών (με περισσή υποτέλεια), με την δεύτερη. Γιατί δεν φτάνει μόνο να έχεις το αντίστοιχο θράσος και την κατάλληλη ιδεοληψία προκειμένου να ιδιωτικοποιείς το νερό εν μέσω λαϊκού αναβρασμού, λόγω του εγκλήματος των Τεμπών, το οποίο συνέβη ακριβώς λόγω της ιδιωτικοποίησης και της απαξίωσης του δημόσιου (σιδηρόδρομου). Πρέπει να το χρωστάς κιόλας. Είναι ξεκάθαρο ότι η υπερψήφιση του νομοσχεδίου αποτελεί προϊόν πρότερης σύναψης συμβολαίου και ένα από τα τελευταία χρωστούμενα από πλευράς κυβέρνησης, πριν την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, κατά την οποιά η ατζέντα πρέπει να αλλάξει.

Ωστόσο, το βασικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί κάθε σκεπτόμενο κάτοικο της χώρας είναι αν και με ποιο τρόπο μπορεί να σταματήσει η «απελευθέρωση» του υπέρτατου αγαθού, που θα σημάνει την «φυλάκιση» του στο χρηματιστήριο τιμολόγησης, την κατακόρυφη πτώση της ποιότητας του και την τρομακτική άνοδο της τιμής του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ασκήσει καμία ουσιαστική αντιπολίτευση, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει και δεν τον «παίρνει».  Όπως ακριβώς (δεν) έκανε και στην τραγωδία των Τεμπών. Γιατί όταν έχεις τη φωλιά σου λερωμένη, αναγκαστικά κρατάς τη μπάλα χαμηλά. Τόσο, όσο ύψος σου δίνεται από την πολιτική που εφαρμόζεις, εντός και εκτός Ελλάδας. Αν έχεις ιδιωτικοποιήσει την ενέργεια κάνοντάς την χρηματιστηριακό προϊόν (2018), με ποια αξιοπιστία θα οργανώσεις τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού; Αν έχεις μεταφέρει την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο (2016), καθιστώντας τις δημόσιες επιχειρήσεις εν δυνάμει βορά του πολυεθνικoύ κερδοσκοπικού κεφαλαίου, με ποιο ηθικό κύρος θα ζητήσεις να μην ενταχθεί το νερό στη ΡΑΕ Πώς μπορεί να μιλήσει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση αυτός που αποφάσισε τη λεγόμενη ΚΥΑ τιμολόγησης νερού (2017) η οποία άφηνε ελεύθερη την τιμολόγηση στους παρόχους νερού, αγνοώντας κοινωνικούς, οικονομικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες και η οποία κατέπεσε ως αντισυνταγματική στο ΣτΕ λίγους μήνες πριν; Πάλι τότε φορείς και εργαζόμενοι προειδοποιούσαν (Σωματεία εργαζομένων εταιριών ύδρευσης, δημοψήφισμα για το νερό, κ.α.), αλλά, όπως και πριν το  έγκλημα στα Τέμπη, υπήρχε και τότε μια κυβέρνηση που τους αγνοούσε.

Όσον αφορά το ΚΚΕ, ως κόμμα που αναφέρεται στο λαό και στους εργαζόμενους, θα έπρεπε να είναι στα κάγκελα με αφορμή το νομοσχέδιο, ιδίως μέσα στη συγκυρία του εγκλήματος των Τεμπών, των λαϊκών κινητοποιήσεων και της μεγάλης λαϊκής εναντίωσης σε κυρίαρχες πλευρές του νεοφιλελευθερισμού. Θα έπρεπε να σημάνει γενικό συναγερμό και να καλέσει το λαό σε ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, παίρνοντας σαφείς και ξεκάθαρες πρωτοβουλίες συγκρότησης του αντισυστημικού ρεύματος των τελευταίων ημερών. Αντ’ αυτού, η εκλογική εργαλειοποίηση των κινημάτων αποτελεί προτεραιότητα και η εδώ και χρόνια απόσυρση από το αναγκαίο που είναι η συγκρότηση λαϊκού μετώπου που μπορεί να απειλήσει πραγματικά και όχι εικονικά το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είναι πλέον τελείως εμφανής.

Ελλείψει πολιτικού φορέα που θα αναλάβει σοβαρές πρωτοβουλίας οργάνωσης και κατεύθυνσης, το βάρος της ευθύνης μπαίνει στο λαό. Τα σωματεία εργαζομένων στις επιχειρήσεις ύδρευσης, θα μπορούσαν να αναλάβουν πλατιές πρωτοβουλίες  συγκρότησης κινημάτων υπεράσπισης του νερού. Η διαθεσιμότητα του κόσμου και η δυναμική που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα, όπως και η ευρεία τροποποίηση εμπεδωμένων κατά τη μνημονιακή περίοδο αντιλήψεων, πρέπει να δώσει τη θέση του στο σταμάτημα του κατήφορου, στην αντιστροφή της ιδιωτικολαγνείας, στην ήττα πλευρών του νεοφιλελεύθερου κράτους και της απαξίωσης του Δημοσίου. Δεν θα υπερασπιστούμε το νερό γιατί μας αρέσει  η τωρινή διαχείριση του με τα γνωστά προβλήματα (υπεράντληση, κατασπατάληση, έλλειψη ελέγχου) και δεν θέλουμε να αλλάξει. Θα υπερασπιστούμε το νερό γιατί αφορά την ίδια μας την ύπαρξη. Αν αντιλαμβανόμστε τη μαχή για το νερό τη μητέρα των μαχών και αν θέλουμε να είναι νικηφόρα.

Η αριστεία σκοτώνει. Όχι άλλη αριστεία. Όχι άλλοι νεκροί.

/0 Comments/in , /by

Η κυβέρνηση των αρίστων του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε στην εξουσία πουλώντας το αφήγημα ότι είναι ικανοί, αποτελεσματικοί, αξιόπιστοι διαχειριστές. Πολιτικές διαφορές με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – μετά τα μνημόνια – επί της ουσίας δεν υπήρχαν, ή ήταν εντελώς δευτερεύουσες. Η διαφορά ήταν ότι οι Συριζαίοι ήταν κατσαπλιάδες, αγροίκοι, ανίκανοι και κακοντυμένοι, ενώ οι κολλεγιόπαιδες νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας και μόνιμοι ένοικοι του Μαξίμου, ήταν άριστοι, πτυχιούχοι των ακριβότερων Πανεπιστημίων, σχεδόν νέιτιβ σπήκερς αγγλικών, με ακριβά ρούχα, καλούς τρόπους και γραβάτες.

Ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε “όχι άλλο Μάτι” και επί των ημερών του συνέβη κάτι χειρότερο. Αν στο Μάτι είχαμε μια φυσική καταστροφή, ένα ανίκανο – αδιάφορο κράτος και μια κυβέρνηση να πελαγοδρομεί, να καταρρέει και να παίζει θέατρο, στα Τέμπη είχαμε την παταγώδη χρεοκοπία της Ελλάδας του Μητσοτάκη, δηλαδή της Ελλάδας της “αριστείας”, της “ικανότητας”, της “αξιοκρατίας” και του “ψηφιακού μετασχηματισμού”. 

Στα Τέμπη, όλα είχαν ειπωθεί, όλοι είχαν προειδοποιηθεί, όλοι γνώριζαν. Οι κακοί συνδικαλιστές, οι επάρατοι εργατοπατέρες, όσο κι αν στοχοποιούνται από τον ένοχο πρωθυπουργό είναι αυτοί που είχαν δίκιο. Είχαν στείλει μέχρι και εξώδικα στον υβριστή τους, όπου προειδοποιούσαν τον κ. Μητσοτάκη να πάρει μέτρα, να μη συμβεί το δυστύχημα για να μην χύνει μετά κροκοδείλια δάκρυα. Η κυβέρνηση επέλεξε να τους αγνοήσει. Και τώρα η χώρα θάβει τους νεκρούς της με το υπουργικό συμβούλιο και τον πρωθυπουργό να παριστάνουν τις τεθλιμμένες χήρες και να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τα οποία είχαν προειδοποιηθεί. Σήμερα, η εκστρατεία εναντίον των συνδικαλιστών ενορχηστρώνεται μετά μανίας, αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. 

Ο Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα βάλει τη χώρα σε πρόγραμμα μετά τον “εκτροχιασμό” που υποτίθεται υπέστη από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα σταματήσει το “πάμε κι όπου βγει” του Βαρουφάκη όταν αυτός διαπραγματευόταν με την τρόικα. Ότι θα βάλει φρένο στον λαϊκισμό, στις πελατειακές σχέσεις, στο πλιάτσικο του κράτους, στο χάος του δημοσίου. 

Η Ελλάδα, μας διαβεβαίωνε ο κ. Μητσοτάκης, “ταξιδεύει στο πρώτο βαγόνι της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας”. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα του Μητσοτάκη στέλνει στο θάνατο τα παιδιά που ήταν και στο πρώτο και στο δεύτερο και στο τρίτο βαγόνι του Intercity 62. Η Ελλάδα, μας έλεγε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος “ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης”. Στην πράξη, είμαστε πίσω και από τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση που σηματοδότησαν οι σιδηρόδρομοι του 19ου αιώνα – τα τρένα στην Ελλάδα ταξιδεύουν τυφλά. Οι Ιάπωνες, κατά τον Πιερρακάκη, “θέλουν να αντλήσουν μαθήματα από τον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας μας”. Όμως η χώρα μας δεν μπορεί να ελέγξει, ούτε ψηφιακά, ούτε αναλογικά, ούτε καν με σήματα καπνού, αν δύο τρένα κινούνται σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης. 

Ποτέ άλλοτε, τόσο ψέμα, τόση προπαγάνδα, και τόσο θέατρο, δεν πληρώθηκε τόσο ακριβά σε ανθρώπινες ζωές.

Μια κινέζικη παροιμία λέει πως όσο ψηλότερα ανεβαίνει η μαϊμού στο δέντρο, τόσο περισσότερο φαίνεται ο πισινός της. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε πολύ ψηλά τον αμανέ της αριστείας.

Και ήρθαν οι 57 νεκροί. 

Οι άριστοι τα σκάτωσαν. Απέτυχαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών. Στην πραγματικότητα άλλωστε ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτήν. Με το τρένο ταξιδεύει η πλέμπα. Παιδιά της επαρχίας, φοιτητές, εργαζόμενοι του μεροκάματου, χαμηλά εισοδήματα, μετανάστες. Τα δικά τους παιδιά, ταξιδεύουν με αεροπλάνο και κατά πάσα πιθανότητα δεν φοιτούν στο ΑΠΘ αλλά στα Αγγλικά πανεπιστήμια, επί πληρωμή. Θα αγοράσουν ωραία πτυχία, και μετά θα παραστήσουν, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, τους επόμενους “άριστους”, “άξιους” και “ικανούς”, τους μόνους που προορίζονται από τον Θεό και την Ιστορία να κυβερνούν αυτή την καθυστερημένη και ταλαίπωρη χώρα.

Το να συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα στην Ελλάδα του 2023, σε διπλή γραμμή, την ώρα που επί 150 χρόνια, τρένα σε μονές γραμμές, δεν είχαν ποτέ συγκρουστεί, θέλει πράγματι πτυχία από το Χάρβαρντ, από το Κολάμπια, από το Ταφτς και το Στάνφορντ. 

Γιατί απαιτεί διάλυση των υποδομών, υποστελέχωση των υπηρεσιών, μείωση της ασφάλειας, επιπλέον κέρδος, συμβάσεις που σέρνονται επ’ αόριστον προς όφελος των εργολάβων. Οι άριστοι μισούν από τα βάθη της καρδιάς τους τα κοινωνικά αγαθά, θεωρώντας ότι δεν πρέπει να είναι κοινωνικά. Πρέπει να είναι πεδίο κερδοσκοπίας. 

Στην περίπτωση του ΟΣΕ η αριστεία ξεσάλωσε. Υπό τη διεύθυνση της ΕΕ διέλυσαν τον ΟΣΕ, κατακρεούργησαν και τεμάχισαν έναν ενιαίο οργανισμό, με στόχο η επιβατική κίνηση με εξασφαλισμένες τις δημόσιες επιδοτήσεις να πουληθεί μπιρ παρά στους ξένους, ενώ οι υποδομές να μείνουν να σαπίζουν και να απαξιώνονται στο μνημονιακό και πτωχευμένο δημόσιο. Ξεκίνησαν από υπαρκτά προβλήματα σπατάλης και διαφθοράς. Και εμφανίστηκαν ως χειρούργοι, έχοντας όχι απλά σκοτώσει, αλλά κατακρεουργήσει τον ασθενή. 

Αν λοιπόν τα τρένα να συγκρούονται μετωπικά σε διπλή σιδηροδρομική γραμμή, το 2023, τι χρειαζόμαστε υπουργούς αποφοίτους Χάρβαρντ, ΜΙΤ και Κολάμπια; 

Μήπως να επιλέγαμε υπουργούς αποφοίτους κάποιου ΕΠΑΛ;

Γιατί σε αυτή την περίπτωση, οι πιθανότητες να μην είχε γίνει το δυστύχημα θα ήταν πολύ περισσότερες. Οι απόφοιτοι του ΕΠΑΛ δεν θα σφύριζαν αδιάφορα στις προειδοποιήσεις των ειδικών. Δεν θα έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τα εξώδικα των σιδηροδρομικών. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα έβαζαν την καριέρα τους πάνω από τις ζωές δεκάδων ομοίων τους.

Δυστυχώς έχουμε πολιτικούς από τα ακριβά σχολεία και τα ακριβότερα Πανεπιστήμια. Πολιτικούς που κλίνουν τη λέξη αριστεία, αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να διασφαλίσουν ασφαλείς μεταφορές. Πολιτικούς που αυτοδιαφημίζονται ως ντούερς αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να προχωρήσουν τις απαραίτητες συμβάσεις, τουλάχιστον αν αυτές δεν αποφέρουν θηριώδη κέρδη για την τάξη που εκπροσωπούν. 

Η αριστεία σκοτώνει. Όχι επειδή το θέλει ή το σχεδιάζει, αλλά επειδή αδιαφορεί για κάθε τι που δεν φουσκώνει τις τσέπες της άρχουσας τάξης. Και οι τσέπες των εθνικών νταβατζήδων δεν γεμίζουν με ασφαλείς σιδηροδρομικές μεταφορές. Οι τσέπες τους φουσκώνουν με ιδιωτικούς δρόμους, με ιδιωτικά διόδια, με καρτέλ στην ενέργεια, με αεροπορικό μονοπώλιο. Αυτά ήθελε να κάνει η αριστεία και αυτά έκανε. 

Όχι άλλη αριστεία, όχι άλλοι νεκροί.

Γιατί η σημερινή συγνώμη του Μητσοτάκη είναι ακόμα πιο εξοργιστική από το “φταίει ο σταθμάρχης”;

/0 Comments/in , /by

Πέντε ολόκληρες μέρες άργησε η συγνώμη του Μητσοτάκη προς τα θύματα. Αλήθεια, τι τον εμπόδισε να ζητήσει συγνώμη από την πρώτη μέρα; Δεν θυμόταν ότι η βασική του κριτική στον Τσίπρα ήταν ότι δεν ζήτησε συγνώμη για το Μάτι; Ή μήπως η συγνώμη εκφέρεται μόνο όταν καταρρέει η πρώτη επικοινωνιακή γραμμή άμυνας ότι “φταίει ο σταθμάρχης και όχι το κράτος το οποίο κυβερνάμε 4 χρόνια”;

Η συγνώμη του Μητσοτάκη όπως και η παραδοχή ότι “δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα” είναι υποκριτική, ψεύτικη, εξοργιστική. 

Πρώτον, γιατί έρχεται πέντε μέρες μετά από το δυστύχημα. Δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας, να πολιτεύεσαι έχοντας ως σημαία την 4η βιομηχανική επανάσταση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, και όταν συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα η συγνώμη να μην είναι η πρώτη αυθόρμητη λέξη.

Δεύτερον, επειδή η σημερινή συγνώμη είναι επικοινωνιακός ελιγμός, που ήρθε μετά τις σφυγμομετρήσεις που δείχνουν ότι το αφήγημα που επιλέχθηκε την πρώτη μέρα, δεν περπατάει. Η σημερινή συγνώμη είναι απόφαση και δημιούργημα των ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων του Μαξίμου και όχι ειλικρινής έκφραση ενός πρωθυπουργού που μετρά άλλωστε κάθε λέξη του με κριτήριο το γκελ που θα κάνει στις ερχόμενες εκλογές. 

Τρίτον, επειδή, υπό κεντρικό πρωθυπουργικό σχεδιασμό, η πρώτη γραμμή άμυνας ήταν ότι φταίει ο σταθμάρχης και όχι το κράτος και η κυβέρνηση. Επί πέντε ολόκληρες μέρες ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της εξουσίας είχε ξεσαλώσει με το “ανθρώπινο λάθος”. Έφτασαν να προπηλακίζονται Νεοδημοκράτες, ακροκεντρώοι, φιλελεύθεροι και πάντως υπεράνω πάσης φιλοσυριζικής υποψίας άνθρωποι, που τόλμησαν να πουν ότι η επίκληση του ανθρώπινου λάθους σε μια μετωπική σύγκρουση τρένων δεν μπορεί να είναι αποδεκτή στον 21ο αιώνα. Μπορεί σήμερα με την αλλαγή γραμμής να τα ρίχνουν όλοι τεχνηέντως στους φανατικούς του Μαξίμου (δημοσιογράφους, στελέχη και ινφλουένσερς) αλλά η γραμμή εκπορεύτηκε κεντρικά από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Άλλο αν δεν βγήκε και αναγκάστηκε στην πορεία να αναθεωρήσει.

Τέταρτον, επειδή η αρχική δήλωση Μητσοτάκη δεν ήταν απλώς ότι πρόκειται για “τραγικό ανθρώπινο λάθος”. Ήταν ότι ο υπουργός του παραιτήθηκε, παρά το γεγονός ότι το δυστύχημα οφείλεται σε τραγικό ανθρώπινο λάθος. Η χυδαιότητα της δήλωσης δεν αφορούσε στο πρόωρο πόρισμα του πρωθυπουργού που επιχειρούσε να κουκουλώσει τις ευθύνες. Αφορούσε κυρίως στο γεγονός ότι ο υπουργός αδίκως παραιτήθηκε και η πολιτική ευθύνη ίσως και δεν θα έπρεπε να αναληφθεί, καθώς “όλα δείχνουν ότι …”. Επί λέξει η πρώτη δήλωση Μητσοτάκη είχε ως εξής: “Ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, αναλαμβάνοντας την αντικειμενική πολιτική ευθύνη, υπέβαλε αμέσως την παραίτηση του …Η στάση του τον τιμά, καθώς όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος”.

Πέμπτον, επειδή η σημερινή συγνώμη του Μητσοτάκη δεν αφορά τον εαυτό του, το επιτελικό του κράτος και τη διακυβέρνησή του, αλλά γίνεται στο όνομα όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά. Όποιος έχει (ή καλύτερα αποκτήσει στην πορεία γιατί δεν βγήκε η πρώτη επικοινωνιακή γραμμή) το θάρρος να ζητήσει συγνώμη, ας το κάνει μόνο για τον εαυτό του. Να ζητάς συγνώμη εκ μέρους όλων όσων κυβέρνησαν το νεοελληνικό κράτος διαχρονικά δεν είναι ανάληψη ευθύνης. Είναι διάχυση ευθύνης, αποπροσανατολισμός, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και επίρριψη ευθυνών στους προηγούμενους. Σε τι διαφέρει η συγνώμη του Μητσοτάκη “στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια”, από τη συγνώμη Τσίπρα μετά το Μάτι όταν έλεγε ότι ανέλαβε “την πολιτική ευθύνη και άλλων κυβερνήσεων και όχι μονάχα της δικής του”;

Έκτον γιατί η συγνώμη που δεν συνοδεύεται από τη ρητή αναγνώριση ότι κακώς ιδιωτικοποιήθηκε ο σιδηρόδρομος, κακώς κατακερματίστηκε ο ΟΣΕ, κακώς μειώθηκε το προσωπικό, κακώς υπάρχει η πάσει θυσία μείωση του κόστους, είναι συγνώμη υποκριτική και ψεύτικη. Είναι συγνώμη με τη ματιά στραμμένη στις δημοσκοπήσεις και στο πολιτικό κόστος, και όχι συγνώμη που επιχειρεί να διορθώσει τις κακοδαιμονίες, τις αποτυχίες, τις δολοφονικές πολιτικές. 

Έβδομο και χειρότερο. Η σημερινή ανάρτηση του πρωθυπουργού αναφέρει τη φράση του Σημίτη μετά το ναυάγιο Σάμινα: “Ξέρω ότι πολλοί σήμερα θα θυμούνται τη φράση ενός προκατόχου μου ότι αυτή είναι η Ελλάδα”. Και καταλήγει: “Προσωπικά είμαι στην πολιτική για να αλλάξω αυτή την «κακιά τη χώρα», αυτήν την παλαιά Ελλάδα που μας πληγώνει. Γι’ αυτό προσπαθώ, κάθε μέρα”. Τι μας λέει εδώ ο πορφυρογέννητος γόνος; Ότι υπάρχει η κακιά χώρα, η καθυστερημένη, η παλαιά Ελλάδα, και υπάρχει και Αυτός. Ο αίρων τις αμαρτίες υμών. Που θα αλλάξει (σε πρώτο ενικό) τη χώρα και την κακή της μοίρα. Ο Μητσοτάκης, που ως πρωθυπουργός κυβερνά τη χώρα 4 χρόνια, που ως υπουργός κυβέρνησε άλλα 4 χρόνια, που ο μπαμπάς του κυβέρνησε επίσης 4 χρόνια, και που το κόμμα του κυβέρνησε σχεδόν 20 χρόνια κατά τη μεταπολίτευση, αποφάσισε σήμερα, μετά από 57 νεκρούς επί της πρωθυπουργικής Του θητείας, ότι “θα σώσει τη χώρα”. Λιγότερη έπαρση είχε ο Λουδοβίκος 14ος. Λίγη συστολή (για να μην πούμε συντριβή) δεν θα έβλαφτε ακριβοπληρωμένοι κύριοι που γράφετε επιμελώς τα διαγγέλματα και τις αναρτήσεις του πρωθυπουργού.

Είναι δίκαιο να οργιζόμαστε. Είναι ζήτημα ζωής να ανατρέψουμε το αντιλαϊκό και μνημονιακό σύστημα εξουσίας

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι αδιανόητο. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν κουκουλώνεται εύκολα και θα στοιχειώνει πολλές γενιές για δεκάδες χρόνια. Ο πόνος των συγγενών, των φίλων, των γονιών, όσων σκοτώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν ή τραυματίστηκαν είναι και δικός μας πόνος. Κανείς δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στο έγκλημα, το οποίο βαφτίστηκε τραγωδία για να κρυφτούν οι ευθύνες όσων προκάλεσαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους αυτή την εκατόμβη νεκρών. Κανείς γονιός δεν μπορεί να μην οργίζεται με την υψηλόμισθη και άριστη αλητεία των κυβερνήσεων και των σιδηροδρομικών εταιρειών, δημόσιων ή ιδιωτικών, που έχουν την απόλυτη ευθύνη για ό,τι συνέβη. Κανένας νέος, μαθητής, φοιτητής, εργαζόμενος δεν μπορεί να μην οργίζεται με τη χρόνια και συνειδητή αδιαφορία των υπεύθυνων που οδήγησε σε 57 νεκρούς.

2. Δεν πρόκειται κυρίως για ανθρώπινο λάθος. Η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να κρύψει τις ευθύνες των κυβερνήσεων διαχρονικά και ειδικά της δικής του κυβέρνησης για την τεράστια απαξίωση των δημόσιων υποδομών, τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος από το ιδιωτικό κεφάλαιο και τους εργολάβους, την υποβάθμιση των δημόσιων μεταφορών. Στον 21ο αιώνα τα πολλαπλά συστήματα ασφαλείας υπάρχουν για να αποτρέπουν τις συνέπειες του ανθρώπινου λάθους. Στον ελληνικό σιδηρόδρομο υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις, σαλαμοποίηση, καθυστερήσεις, αμαρτωλές συμβάσεις, εργολαβίες επί εργολαβιών, αλλά συστήματα ασφαλείας δεν υπάρχουν. Αυτή είναι η πολιτική ευθύνη και είναι πολύ σημαντικότερη και καθοριστικότερη από το ανθρώπινο λάθος.

3. Οι δεκάδες νεκροί στα Τέμπη υπογραμμίζουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει. Ο ΟΣΕ κατατεμαχίστηκε σε πληθώρα εταιρειών, το εμπορικό του τμήμα (επιβατική κίνηση και τρένα) που έχει κέρδη και μπορεί να απομυζά επιδοτήσεις χαρίστηκε στην ιταλική FSI, όπως και το τμήμα τροχαίου υλικού, ενώ τα τμήματα υποδομών, έργων και ιδιοκτησίας παρέμειναν στο δημόσιο. Η ιδιωτικοποίηση όμως αφορά και το δημόσιο. Η αμαρτωλή σύμβαση για τα συστήματα τηλεδιοίκησης και εφαρμογής του πρωτοκόλλου ETCS είναι εδώ και μια δεκαετία αντικείμενο αντιπαράθεσης ανάμεσα στη γερμανική Siemens και στη γαλλική Αlstom. Συμφέροντα πρέπει να εξυπηρετηθούν και προμήθειες πρέπει να δοθούν για να λειτουργήσει το σύστημα τηλεδιοίκησης, το οποίο μάλιστα υπήρχε μέχρι το 2010, αλλά κατέρρευσε έκτοτε. Και αυτό είναι πολιτική ευθύνη.

4. Η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει γιατί απαιτεί τη σαλαμοποίηση ενός πάλαι ποτέ ενιαίου σιδηροδρομικού οργανισμού ώστε να μεγιστοποιούνται οι εργολαβίες και οι υπεργολαβίες, να δημιουργείται πεδίο κερδοσκοπίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο, χώρος και χρήμα για στελέχη που απομυζούν το δημόσιο. Ο ΟΣΕ διασπάστηκε σε 5 τουλάχιστον μικρότερες εταιρείες, ιδιωτικές ή δημόσιες, με τις συγκρούσεις, τη γραφειοκρατία και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους να καθυστερούν τα απαραίτητα έργα υποδομής στο κατεξοχήν λαϊκό και μαζικό μέσο μεταφοράς. Στην Ελλάδα, η απαξίωση του σιδηρόδρομου είναι εμφανής. Τη στιγμή που στην Ευρώπη (και πολύ περισσότερο στην Κίνα) το τρένο αντικαθιστά ως πιο οικολογικό, ασφαλές και φθηνό μέσο το αεροπλάνο και το αυτοκίνητο, στην Ελλάδα των εργολάβων, των ιδιωτικών οδών και διοδίων, και του αεροπορικού ιδιωτικού μονοπωλίου, το τρένο μείωσε τις γραμμές του, μένοντας σχεδόν αποκλειστικά στον άξονα Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Η μείωση με κάθε θυσία του κόστους, οδήγησε σε λιγότερους σταθμούς και λιγότερους σταθμάρχες. Αυτό σημαίνει λιγότερους ελέγχους, μεγαλύτερο περιθώριο ανθρώπινων λαθών, με δεδομένο μάλιστα ότι τα συστήματα αυτοματοποίησης, ψηφιακού ελέγχου και τηλεδιοίκησης τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι της ιδιωτικοποίησης, των εργολαβιών, των προμηθειών και των ανεκτέλεστων συμβάσεων.

5. Η γενικευμένη απαξίωση των δημόσιων αγαθών είναι ωστόσο ευρύτερη και αποτελεί μνημονιακή επιταγή που ακολουθήθηκε και από τις τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ). Αφορά τα πάντα: Διαλυμένα νοσοκομεία, εγκαταλελειμμένα σχολεία, υποβαθμισμένα μέσα μεταφοράς, ιδιωτικοποιημένη και πανάκριβη ενέργεια. Βασικές δημόσιες υποδομές και απαραίτητα δημόσια αγαθά απαξιώνονται για να προβάλει ως ώριμο φρούτο η ιδέα ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα έρθει, θα τα αναβαθμίσει. Η πραγματικότητα όμως λέει το ανάποδο: Όπου μπήκε το ιδιωτικό κεφάλαιο, μπήκε για να κερδίσει και μείωσε το κόστος, την ασφάλεια και την αξιοπιστία των υπηρεσιών του. Η εμπειρία των Βρετανικών σιδηροδρόμων όπου η ιδιωτικοποίησή τους οδήγησε σε πολύνεκρα δυστυχήματα θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Τα εγχώρια παραδείγματα πολλά: Αττική οδός και χιόνια, Τέμπη και ιδιωτικοποίηση ΟΣΕ, ακριβή ενέργεια και ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, απουσία ιδιωτικής υγείας από την πανδημία κοκ. Μετά από τρεις δεκαετίες προπαγάνδας η ωμή πραγματικότητα δείχνει ότι το ιδιωτικό σε σύγκριση με το δημόσιο και δωρεάν, δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε πιο συμφέρον, ούτε πιο ασφαλές για το λαό.

6. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ακόμα χειρότερο και από το έγκλημα στο Μάτι. Εδώ δεν είχαμε ένα φυσικό φαινόμενο από τη μια και την απόλυτη ανεπάρκεια, αδιαφορία και κουτοπονηριά της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού από την άλλη. Εδώ δεν είχαμε τη μανία της φύσης, της πυρκαγιάς, αλλά την καταστροφική μανία του νεοφιλελευθερισμού, των μνημονιακών πολιτικών. Είχαμε συγκεκριμένες και (όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται) ακριβέστατες προειδοποιήσεις για τα κενά στην ασφάλεια των σιδηρόδρομων, εξώδικα των συνδικαλιστικών οργάνων, απεργίες για ζητήματα ασφάλειας που έβγαιναν με τον νόμο Χατζηδάκη παράνομες, ηχηρές παραιτήσεις που αναδείκνυαν το πρόβλημα. Οι υβριζόμενοι και συκοφαντούμενοι συνδικαλιστές προειδοποιούσαν, έχοντας απέναντί τους την ακριβοπληρωμένη κάστα της αριστείας να τους απειλεί, να λέει ψέματα και να δηλώνει με απύθμενο θράσος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας στον σιδηρόδρομο. Γι’ αυτό εξάλλου συκοφαντούνται, δέρνονται, σέρνονται στα δικαστήρια οι κινητοποιήσεις τους. Για να προωθείται ανεμπόδιστα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οι περικοπές στα εργασιακά δικαιώματα.

7. Το σύστημα εξουσίας επιχειρεί να περιφρουρήσει τον εαυτό του. Οι νέοι νιώθουν οργή και πόνο για τους συνομηλίκους τους που χάθηκαν. Οι γονείς, σε όλη τη χώρα, τρέμουν στην ιδέα και μόνο ότι το παιδί τους θα μπορούσε να είναι στη θέση των νεκρών παιδιών. Τα ΜΜΕ έχουν ήδη βγάλει το πόρισμα ότι φταίει αποκλειστικά ο σταθμάρχης, κρύβουν τις κυβερνητικές ευθύνες, αποσιωπούν το κρατικό έγκλημα. Η «δικαιοσύνη» με τον γνωστό κ. Ντογιάκο παραγγέλνει «έρευνα», ο Μητσοτάκης έχει ήδη δώσει κατεύθυνση, το ΕΣΡ ζητά να μην προβάλλονται εικόνες της οργής και της αγανάκτησης των νέων, τα ΜΑΤ ξεσαλώνουν με χημικά και ξυλοδαρμούς σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Το σύστημα συσπειρώνεται γύρω από την εξουσία γιατί ξέρει ότι ο πέρα από κάθε λογική χαμός σχεδόν 60 ανθρώπων πονά και οργίζει την κοινωνία και απειλεί το καλοστημένο αφήγημα Μητσοτάκη και το μνημονιακό πλαίσιό του που έχει επιβληθεί από την δήθεν σήμερα τεθλιμμένη ΕΕ.

8. Τα κυβερνητικά παραμύθια για επιτελικό κράτος, εκσυγχρονισμό, ψηφιακή επανάσταση, αξιοκρατία και αριστεία έχουν καταρρεύσει. Η ΝΔ ήταν δημοσκοπικά κυρίαρχη, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα και τις καταστροφικές της πολιτικές, γιατί πρόβαλε επιτυχημένα το μοντέλο του ικανού διαχειριστή Μητσοτάκη με τη λυσσαλέα προσπάθεια των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Αυτή ακριβώς η «ικανή διαχείριση» έγινε συντρίμμια στα Τέμπη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η πολιτική της ΝΔ φανερώνεται σαν αυτό που είναι: Λατρεία προς το ιδιωτικό κεφάλαιο, μίσος προς τα δημόσια αγαθά, αδιαφορία για τους απλούς, κοινούς ανθρώπους, αδιανόητη ανικανότητα, γελοία αναξιοκρατία, φαυλότητα, κλεπτοκρατία. Αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική πρέπει να ξεκουμπιστεί και να φύγει. Και μαζί της να φύγει όλο το μνημονιακό και αντιλαϊκό σύστημα εξουσίας που εκποιεί το δημόσιο πλούτο, προωθεί τη λιτότητα, υλοποιεί ένα μοντέλο ανάπτυξης – αρπαγής από ντόπιους «εθνικούς» και διεθνείς εργολάβους και πολυεθνικές. Ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο διαπλέκονται τα αστικά κόμματα, ΜΜΕ, δικαστική εξουσία, οι κάθε λογής «επενδυτές».

9. Η απαξίωση του σιδηρόδρομου είναι μια διαχρονική και διακομματική ιστορία ευθύνης. Ο ΟΣΕ καθυβρίστηκε, απαξιώθηκε, τεμαχίστηκε, πουλήθηκε, και ξανά απαξιώθηκε, με κοινή ευθύνη και αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης. Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, όσο αυτή υπήρχε στο παρελθόν, δεν περιορίστηκε, αντίθετα, συγκεντρώθηκε, αυξήθηκε και προσανατολίστηκε σε συγκεκριμένα κανάλια, κυκλώματα εργολαβιών, προμηθειών, υψηλόμισθων στελεχών. Ένα ενιαίο και κοινό σχέδιο, αυτό της ιδιωτικοποίησής του, με βασικό όχημα τον κατατεμαχισμό του, υπηρετήθηκε και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και από την κυβέρνηση Τσίπρα και φυσικά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το έγκλημα στα Τέμπη έχει διακομματική υπογραφή.

10. Η Ελλάδα μετά το έγκλημα στα Τέμπη είναι ξανά κομμένη στα δύο. Εμείς, ο κόσμος της δουλειάς μαζί με τον ανθό της κοινωνίας, τους νέους και τις νέες. Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία, απογοητευμένοι αλλά και οργισμένοι. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί που υπηρέτησαν καλοπληρωμένα και δουλικά τους ευρωπαίους που μας επέβαλαν μνημόνια και διέλυσαν ολοκληρωτικά την ελληνική κοινωνία, και που μας φτωχοποιούν διαρκώς, μας κλέβουν τη ζωή, στέλνουν μετανάστες τα παιδιά μας… Αυτοί που ενίσχυσαν με κάθε τρόπο πολυεθνικές, πάσης φύσεως μεγαλοεργολάβους που τους έντυσαν με την προβιά του επενδυτή, που έθρεψαν τη λαμογιά, που νομιμοποίησαν την κλεψιά με τις ιδιωτικοποιήσεις τους. Και μαζί τους τα καλοπληρωμένα εφοπλιστικά και μεγαλοεργολαβικά ΜΜΕ με τους εκπορνευμένους δημοσιογράφους τους με τους παχυλούς μισθούς που όλοι γνωρίζουμε τα ονοματεπώνυμά τους, και που τώρα στο έγκλημα ψάχνουν να κατασκευάσουν τον «μαλάκα» που φταίει. Έχουμε τη δύναμη να τους κάνουμε να το βουλώσουν, να μας φοβούνται, να πληρώσουν για τα εγκλήματά τους. Αρκεί η οργή να μετατραπεί σε λαϊκή δύναμη και να μην εξατμιστεί στην αριθμητική των εκλογών…

11. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να πληρώσει για το έγκλημα για το οποίο είναι υπεύθυνη. Όπως και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συναίνεσαν στη μείωση του κόστους, στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, στην απαξίωση της δημόσιας περιουσίας. Ειδικά η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί παιδεία, υγεία, νερό, ενέργεια, μεταφορές, ανεξαρτήτως κόστους, φτωχοποίησης και ανθρώπινων ζωών, πρέπει να φύγει. Δεν θα τη ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ – είναι προφανές ότι ο Τσίπρας παραμένει βαθιά αναξιόπιστος σε μεγάλα τμήματα του λαού και απλώς διαχειρίζεται την επόμενη μέρα της ήττας του έχοντάς την αποδεχτεί (περίπτωση Πολάκη). Η μόνη ελπίδα είναι να τους πάρει και να τους σηκώσει η κοινωνική οργή.

– Η οργή του λαού να γίνει ποτάμι που να τους πνίξει – Όλοι στους δρόμους!

– Η οργή του λαού να γίνει δύναμη τιμωρίας των αυτουργών του εγκλήματος – Δύναμη ανατροπής των πολιτικών που σκοτώνουν!

– Να καταργηθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι και δεσμεύσεις!

– Να ανατραπούν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις – Κρατικοποίηση, επέκταση και εκσυγχρονισμός ΟΣΕ τώρα!

– Δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, Μέσα Μεταφοράς!

Το σκηνικό του τρόμου και του θανάτου είχε στηθεί πολύ νωρίτερα, με υπομονή και μεθοδικότητα

/0 Comments/in , /by

Μαύρη μέρα ξημέρωσε χτες στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Άλλη μια φορά που η αξία της ανθρώπινης ζωής βρέθηκε στον πάτο των προτεραιοτήτων μιας κάστας επικίνδυνης και αιμοβόρας που λυμαίνεται ό,τι έχει απομείνει σ αυτήν την δύστυχη χώρα με την ευγενική συνδρομή και παρακαταθήκη και της προηγούμενης κυβέρνησης της «πρώτης φοράς».

Σήμερα η οδύνη, η φρίκη και η οργή ξεχειλίζουν.

Στο πρόσωπο της Μάνας που μαθαίνει ότι δεν ακολουθούν άλλα λεωφορεία με επιζώντες από τη Λάρισα.

Στην αγωνία του πατέρα που περιμένει καρτερικά κάποια ενημέρωση από τις Αρχές η οποία δεν έρχεται ποτέ.

Στα ματωμένα πρόσωπα των φοιτητών που μόλις συνειδητοποιούν ότι γλίτωσαν από τύχη τον θάνατο επειδή απλώς βρίσκονταν στα πιο πίσω βαγόνια..

Στο πάγωμα ανθρώπων που αδυνατούμε να πιστέψουμε το αδιανόητο.

Ότι το πιο οικείο δρομολόγιο της ζωής μας μεταμορφώθηκε σε ναρκοπέδιο και μοίρασε απλόχερα το θάνατο σε νέους ανθρώπους που επέστρεφαν από αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο τους ταξίδι.

Το σκηνικό αυτό όμως του τρόμου και του θανάτου είχε στηθεί πολύ νωρίτερα με υπομονή και μεθοδικότητα.

Με την προοδευτική υποβάθμιση και απαξίωση του αρχαιότερου και κατεξοχήν λαϊκού μέσου μαζικής μεταφοράς, του τραίνου.

Με την δηλητηρίαση του δημοσίου διαλόγου με απόψεις του στιλ «έλα μωρέ τα τραίνα είναι απαρχαιωμένα, δε βλέπεις που περιμένουμε στο Δομοκό μια ώρα κάθε φορά για αλλαγή μηχανής» ή « δε γίνεται να χρειαζόμαστε 6 και 7 ώρες για Αθήνα – Θεσσαλονίκη, χρειάζεται μια εταιρία που θα εξορθολογήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο..».

Με τον τεμαχισμό ή αλλιώς τη σαλαμοποίηση του πάλαι ποτέ κρατικού οργανισμού σιδηροδρόμων σε κερδοφόρο και ζημιογόνο μέρος.

Και φυσικά στο τέλος με το ξεπούλημα του οργανισμού στον ιταλικό κολοσσό.

Αυτή η σκηνοθεσία μόνο τρόμο και φρίκη θα μπορούσε να προκαλέσει σε μια μεσοπρόθεσμη οπτική. Ήταν απλώς ζήτημα χρόνου και μίας συγκυρίας που θα ευνοούσε την πραγματοποίησή του. Τα σημάδια ήταν πάρα πολλά όλο το προηγούμενο διάστημα. Πληθώρα καταγγελιών και διαμαρτυριών από τους εργαζομένους. Ατυχήματα μικρής κλίμακας, εκτροχιασμοί, αδράνειες, καθυστερήσεις, απαρχαιωμένο δίκτυο. Και προειδοποιήσεις.

Όλα όμως φωνές βοώντος εν τη ερήμω. Στην έρημο της αμείλικτης βαρβαρότητας και της αδηφάγου ανάγκης υπερσυσσώρευσης κερδών δεν χωρά καμία στάθμιση υπέρ άλλων αγαθών. Υπέρ της Ζωής. Υπέρ της λαϊκής ευημερίας. Υπέρ της μακροημέρευσης. Ξανά υπέρ της Ζωής.

Σε κάθε νέα συμφορά, η διαπίστωση αυτή πρέπει να μας γίνεται πιο διαυγής. Πιο τρομακτική. Πιο αφυπνιστική. Η μνήμη πρέπει να σταματήσει να έχει κοντά ποδάρια. Τα Τέμπη δεν ήταν φυσική καταστροφή. Δεν ήταν η κακιά η ώρα. Δεν ήταν το ένα τραγικό ανθρώπινο λάθος του εξιλαστηρίου θύματος.

Ήταν η ηχηρή κορύφωση μιας ενορχήστρωσης θανάτου.

Ήταν μια τραγωδία σοκαριστική που προειδοποιεί και βροντοφωνάζει ότι από τύχη δεν ήμασταν εμείς, εσύ, αυτή, αυτός, εγώ σ αυτό το τραίνο αλλά οι άνθρωποι που ταυτοποιούνται ακόμα στα νεκροτομεία.

 Γιατί στην ισοπεδωμένη, κατακρεουργημένη και ανυπεράσπιστη ελληνική κοινωνία, όπου εδώ και πάνω από μία δεκαετία συντελείται η μετάβαση από την περίοδο της μεταπολιτευτικής ψευτοευμάρειας στην εδραίωση μιας σύγχρονης ανταγωνιστικής, ατομιστικής και κανιβαλιστικής πραγματικότητας, δεν απολαμβάνουμε πια κανένα επίπεδο στοιχειώδους εγγυημένης διαβίωσης.

Τα υπολείμματα της δημόσιας υγείας πνέουν τα λοίσθια. Η Δημόσια εκπαίδευση επίσης. Η ενέργεια είναι εμπόρευμα και όχι αγαθό. Έτσι και οι μεταφορές εστιάζουν πια μόνο στην μεγέθυνση του δικτύου και της οικονομικής μεγέθυνσης και όχι στην ασφάλεια των επιβατών.

Σε ένα τέτοιο δυστοπικό φόντο, η επιβίωση κατ’ αρχάς και η αξιοπρεπής διαβίωση εν συνεχεία είναι τυχαία αριθμητικά μεγέθη που δεν συναρτώνται με κανέναν δείκτη ανθρώπινης παρέμβασης. Απόρροια της τύχης και όχι μιας ανθρωποκεντρικά δομημένης πολιτικής όπως θα ήταν το λογικό και το επιβεβλημένο. Σαν να ξαναγυρίσαμε δηλαδή 200 χρόνια πίσω.

Το ερώτημα είναι το εξής. Αυτή η κάστα που έχει κάνει μαριονέτες τις ζωές μας και μας έχει περιορίσει σε έναν ρόλο κομπάρσου στην δυστοπική της παράσταση, δείχνει συνεχώς ότι δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να γεμίσει τα χέρια της με αίμα εάν αυτό είναι το προαπαιτούμενο  για τον πλουτισμό της. Το αποδεικνύει με τρομακτική συνέπεια. Εμείς οι κομπάρσοι θα αναβαθμίσουμε επιτέλους το ρόλο μας σε πρωταγωνιστικό; Θα προσπαθήσουμε να ξαναθέσουμε την ατζέντα μας στο τραπέζι; Θα βγούμε από την αφάνεια, την αυτολύπηση και την ύπνωση; Ή θα υπομένουμε μοιρολατρικά την συντελούμενη μπροστά μας αποκτήνωση και έκπτωση; Δεν είναι απλό το διακύβευμα. Είναι μεγάλο και Υψηλό. Αλλά ως γνωστόν, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Όποιος μιλά για ανθρώπινο λάθος, θέλει να κουκουλώσει τις ευθύνες

/0 Comments/in , /by

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάνθηκε στο διάγγελμά του ότι “όλα δείχνουν τραγικό ανθρώπινο λάθος”. Η γραμμή όμως είχε δοθεί από την πρώτη στιγμή και το σύνολο των ΜΜΕ την αναπαράγει: Λάθος του σταθμάρχη. Οι πιο φανατικοί της κυβερνητικής γραμμής, μας ανακοινώνουν όχι απλά την ετυμηγορία αλλά και την ποινή: Πόσα χρόνια κάθειρξης περιμένουν τον σταθμάρχη. 

Σε αντίθεση με το κυβερνητικό αφήγημα, στον 21ο αιώνα, το “ανθρώπινο λάθος”, ως ερμηνεία τραγωδιών, απαγορεύεται. Γιατί μια πληθώρα διαδικασιών, αυτοματισμών, δικλείδων ασφαλείας, έχουν αναπτυχθεί ακριβώς για να επισημαίνουν το “ανθρώπινο λάθος” και να αποτρέπουν τα αποτελέσματά του. 

Δεν ζούμε στον 19ο αιώνα για να εξαρτάται η πορεία δύο τρένων από την αντιληπτική ικανότητα ενός σταθμάρχη. Ζούμε στον 21ο αιώνα, όπου έχουν αναπτυχθεί συστήματα ασφαλείας, εφαρμογές, αλγόριθμοι και τυποποιημένες λειτουργίες. 

Οι θετικές επιστήμες έχουν διατυπώσει και εφαρμόσει ένα πλήθος τεχνικών που αναζητούν βήμα το βήμα τις αιτίες υπό τις οποίες μπορεί να συμβεί ένα ατύχημα και αναπτύσσουν τρόπους να τις διορθώσουν. Από την RCA μέχρι την CAPA και από την SOP μέχρι το QMS, οι οργανισμοί, μικροί ή μεγάλοι έχουν να επιλέξουν μια πληθώρα εργαλείων και διαδικασιών που θα διασφαλίζουν την ποιότητα και την ασφαλή λειτουργία. Και ακόμα περισσότερο, υπάρχουν διαδικασίες, που ελέγχουν τις διαδικασίες, που ελέγχουν τις διαδικασίες, που ελέγχουν το ανθρώπινο λάθος. 

Οι άριστοι απόφοιτοι του Κολλεγίου Αθηνών, του Κολούμπια και του Ταφτς, δεν έχουν ακούσει τίποτα για αυτά;

Το καλύτερο που βρήκαν να πουν ήταν ότι πρόκειται για “τραγικό ανθρώπινο λάθος”;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και με βάση τις προϋπάρχουσες καταγγελίες συνδικαλιστών και εργαζομένων, κανένα σύστημα ασφαλείας, από αυτά που είναι απαιτούμενα για την λειτουργία των σιδηροδρόμων, δεν λειτουργούσε.

Αυτό δεν είναι ανθρώπινο λάθος. Είναι πολιτική επιλογή και κυβερνητική ευθύνη. 

Στο έγκλημα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν έκανε λάθος ο σταθμάρχης. Προφανώς και έκανε. Το μεγάλο πρόβλημα είναι γιατί δεν λειτουργούσε απολύτως κανένα από τα συστήματα ασφαλείας (από τα φωτοσήματα και την τηλεδιοίκηση μέχρι το σύστημα ETCS).

Οι ανακοινώσεις των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών φορέων, πριν από το δυστύχημα, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου και την ανυπαρξία των μηχανισμών ασφαλείας. Η απάντηση του παραιτηθέντος υπουργού Καραμανλή, ήταν ύβρεις, απειλές και δικαστήρια.

Όλοι ήξεραν τι έπρεπε να γίνει για να μην θρηνήσουμε θύματα από το “ανθρώπινο λάθος”, αλλά οι υπεύθυνοι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, στελέχη και διοικητές, είχαν άλλες, ανταγωνιστικές προτεραιότητες. Να κερδίσουν οι ιδιώτες, να κερδοσκοπήσουν οι εργολάβοι, να μην εκτελούνται οι συμβάσεις, να απαξιώνεται κάθε τι που παραμένει στο δημόσιο. 

Να γιατί όποιος μιλά για “ανθρώπινο λάθος” κουκουλώνει τις πολιτικές ευθύνες.

Ανθρώπινο λάθος ή πολιτικό έγκλημα;

/0 Comments/in , /by

Η αμαξοστοιχία 304 ακινητοποιήθηκε καθώς κάποιος επιβάτης τράβηξε τον μοχλό κινδύνου. Οι μηχανοδηγοί κατέβηκαν να δουν τι έχει συμβεί. Η αμαξοστοιχία 306 που ακολουθούσε, είχε δύο μηχανοδηγούς οι οποίοι είχαν πιάσει την κουβέντα. Η 306 κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα και οι μηχανοδηγοί δεν είδαν το τρένο μπροστά τους που είχε σταματήσει. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Το τελευταίο βαγόνι της 304 έγινε μια άμορφη μάζα, ενώ τρία ακόμα βαγόνια εκτροχιάστηκαν. Αποτέλεσμα 34 νεκροί.

Αυτό, είναι ανθρώπινο λάθος. Ευθύνονται οι μηχανοδηγοί. Μόνο που έγινε πριν από 55 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1968 στο Δερβένι Αχαΐας. Ήταν το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα μέχρι σήμερα. 

Επί Χούντας, το 1972, έγινε και το δεύτερο (μέχρι σήμερα) χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα, με 21 νεκρούς στον Δοξαρά Λάρισας. Οι σταθμάρχες των τοπικών σταθμών τσακώθηκαν μεταξύ τους για το πού θα γίνει η διασταύρωση δύο τρένων που κινούνταν αντίθετα, ενώ οι μηχανοδηγοί ήταν απορροφημένοι ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον αγώνα Ολυμπιακού – Πανιώνιου. 

Και αυτό ήταν ένα ανθρώπινο λάθος. 

Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε η μεταπολίτευση, ήρθαν οι κακοί συνδικαλιστές, το τρένο παρέμεινε στο δημόσιο. Αγώνες, διαδηλώσεις, Θεοδωράκης, ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας, λαϊκισμός.

Αλλά πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα δεν είχαμε. 

Και ήρθαν τα μνημόνια. Η Ελλάδα σταμάτησε να είναι Σοβιετία. Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν, τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων αυξήθηκαν, και επιτέλους ιδιωτικοποιήθηκαν τα πάντα. Δρόμοι, αεροδρόμια, αεροπορικές εταιρείες, παραλίες, δάση, λιμάνια, τρένα.

Ο συνδικαλισμός απαξιώθηκε τόσο πολύ, που είναι καλύτερο να είσαι παιδεραστής, παρά συνδικαλιστής. Οι κρατικές εταιρείες αποκρατικοποιήθηκαν, η Ολυμπιακή χαρίστηκε στην Aegean, ο ΟΣΕ στην ιταλική FSI, τα αεροδρόμια στη Fraport, το λιμάνι του Πειραιά στην COSCO, οι δρόμοι στους εργολάβους κοκ. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει πλέον και τα νοσοκομεία, κρατώντας το κόστος των υποδομών στο δημόσιο, και χαρίζοντας τα κέρδη από την νοσηλεία στους ιδιώτες. 

Ό,τι έμεινε στο δημόσιο, (συνήθως είναι το κομμάτι των υποδομών που δεν είναι κερδοφόρο για τις εταιρείες και το αναλαμβάνει το κράτος), έπεσε θύμα της γενικευμένης απαξίωσης, της υποχρηματοδότησης, της μείωσης των δημοσίων δαπανών.  

Εντωμεταξύ, η εξέλιξη της τεχνολογίας, των ψηφιακών συστημάτων και των τηλεπικοινωνιών, τα τελευταία 55 χρόνια ήταν ραγδαία. Φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο τον ντελιβερά που μας φέρνει την πίτσα ή τον διανομέα που μας παραδίδει το δέμα. Στα τρένα των προηγμένων χωρών, υπάρχει πλέον ψηφιακή σηματοδότηση, τηλεδιοίκηση, σύστημα ελέγχου, PTC, ETCS, κοκ.  

Και αφού καταργήθηκε η Σοβιετία, ήρθε, μετά από όλα αυτά, μετά από τις ολοκληρωτικές και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία. Μέχρι τώρα 36 νεκροί.

Οι τηλεοράσεις μιλούν για το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη. Μόνο που δεν είμαστε στο 1968. Είμαστε στο 2023. Τα συστήματα ασφαλείας υπάρχουν και λειτουργούν ακριβώς για να αποτρέπουν το ανθρώπινο λάθος. Αλλιώς όλα θα λειτουργούσαν χειροκίνητα και θα προσευχόμαστε ο σταθμάρχης του τρένου, ή ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας να μην κάνει λάθος, να μην λιποθυμήσει, να μην πάθει καρδιακό. 

Αυτό δεν είναι ανθρώπινο λάθος.

Είναι το αποτέλεσμα των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων σε κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά, της μείωσης πάσει θυσία του κόστους, της απαξίωσης σε ό,τι έχει απομείνει δημόσιο, του υπερκέρδους που βγάζουν εργολάβοι και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες από αμαρτωλές συμβάσεις. Το ανθρώπινο λάθος έγινε μοιραίο, στην ιδιωτικοποιημένη Ελλάδα του 2023, επειδή ακριβώς οι δικλείδες ασφαλείας που μας δίνει η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν λειτουργούσαν.

Αυτό είναι πολιτικό έγκλημα.

Πέντε προπαγανδιστικά επιχειρήματα που θα ακούσετε για το δυστύχημα στα Τέμπη

/0 Comments/in , /by

Καθώς ξεκαθαρίζουν οι πληροφορίες για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, οι υπεύθυνοι της καταστροφής αρχίζουν να διατυπώνουν τα επιχειρήματά τους με τα οποία θα επιχειρήσουν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να μεταθέσουν τις ευθύνες. Αξίζει να δούμε ορισμένα από αυτά τα επιχειρήματα, όπως διατυπώνονται ήδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ΜΜΕ και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί δεν ισχύουν.

Ήταν ανθρώπινο λάθος

Στη διαχείριση σύνθετων δικτύων, όπως αυτό του σιδηροδρόμου, ανθρώπινο λάθος είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν έχεις πληρώσει για τα τεχνικά μέσα που θα το απέτρεπαν. Όπως εξηγούσε και ο πρόεδρος των Μηχανοδηγών «δε λειτουργεί τίποτα. Ούτε οι ενδείξεις, τα φωτοσήματα, ούτε ο έλεγχος κυκλοφορίας. Αν αυτά λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα βλέπαν την κόκκινη ένδειξη, τα τρένα θα σταμάταγαν σε απόσταση».

Τα μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν την κυβέρνηση προωθούν από τις πρώτες ώρες τη θεωρία του ανθρώπινου λάθους για να διασώσουν την πολιτική ηγεσία. Το 2023 είναι αδιανόητο να βρεθούν δυο τρένα που κινούνται μετωπικά στην ίδια γραμμή χωρίς να ενεργοποιηθούν συστήματα ελέγχου και διαδοχικές δικλείδες ασφαλείας. Ο υπουργός μεταφορών έπρεπε να έχει παραιτηθεί ήδη.

Ο Χατζηδάκης ξεπούλησε τα τρένα

Αρκετοί λογαριασμοί μέσων κοινωνικής δικτύωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ένα παλαιότερο μήνυμα του Κώστα Χατζηδάκη ο οποίος διεκδικούσε τις δάφνες για την ιδιωτικοποίηση των ελληνικών σιδηροδρόμων. Καλή προσπάθεια αλλά τα τρένα τα ξεπούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι του εξευτελιστικού ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ (ενδεικτικά μόνο οι κρατικές επιδοτήσεις προ τους ιδιώτες για τις «άγονες γραμμές» ξεπερνούν πλέον τα 50 εκατομμύρια)

Για τις ελλείψεις αλλά και τα προβληματικά συστήματα που έφερε στην Ελλάδα η ιταλική εταιρεία διαχείρισης μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερη έρευνα των reporters united.

Δεν φταίει η ιδιωτικοποίηση, οι υποδομές παραμένουν κρατικές

Όπως μας δίδαξε το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που προκαλούν δυστυχήματα είναι η πολυδιάσπαση των λειτουργιών των σιδηροδρόμων που πραγματοποιείται πάντα πριν από την ιδιωτικοποίηση με στόχο να πάρουν οι ιδιώτες τα κερδοφόρα φιλέτα και να μείνει στους φορολογούμενους το κόστος των υποδομών. Στο ντοκιμαντέρ που είχαμε ετοιμάσει το 2012 για λογαριασμό των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους εξηγούσαμε πως ακριβώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός.

Η κατάσταση ήταν τραγική και πριν από την ιδιωτικοποίηση

Η περίοδος πριν από την ιδιωτικοποίηση φέρνει συχνά την μεγαλύτερη υποβάθμιση κρατικών υποδομών καθώς οι κυβερνήσεις που θέλουν να τις ξεπουλήσουν τις απαξιώνουν συστηματικά για να δείξουν στον κόσμο ότι «το κράτος δεν μπορεί να τις διαχειριστεί». Αυτό συνέβαινε για χρόνια στον ΟΣΕ από διαδοχικές κυβερνήσεις που προετοίμαζαν την ιδιωτικοποίηση.

Με δεδομένο μάλιστα ότι οι ιδιώτες δεν συμμετέχουν στην συντήρηση και την αναβάθμιση των υποδομών αυτή η καταστροφή είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί μετά την ιδιωτικοποίηση.

Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν ιδιωτικά τρένα χωρίς δυστυχήματα

Στην Ευρώπη η συντριπτική πλειονότητα των σιδηροδρόμων βρίσκεται υπό κρατικό έλεγχο ενώ τα μεγαλύτερα δυστυχήματα των τελευταίων δεκαετιών σημειώθηκαν στα πρώτα στάδια της ιδιωτικοποίησης στη Μεγάλη Βρετανία. Προφανώς το πέρασμα των σιδηροδρόμων σε ιδιώτες δεν σημαίνει αυτομάτως περισσότερα δυστυχήματα. Σε χώρες όμως όπως η Ελλάδα με υποβαθμισμένες υποδομές η πολυδιάσπαση των υπηρεσιών αποτελεί μια δοκιμασμένη συνταγή προς την καταστροφή.

Πηγή: info-war

Ιδιωτικοποίησαν τα πάντα. Απαξίωσαν τις δημόσιες υποδομές. Είναι ηθικοί αυτουργοί για το έγκλημα στα Τέμπη.

/0 Comments/in , /by

Σχόλιο του antapocrisis.

Ιδιωτικοποίησαν τα πάντα: Αεροδρόμια, παιδεία, υγεία, λιμάνια, τρένα. 

Ο Τσίπρας έδωσε το 2017 την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική Ferrovie για 45 εκατομμύρια ευρώ. Αποφασίστηκε επιπλέον η ετήσια επιδότηση της εταιρείας με 30 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Τα χρέη των Σιδηροδρόμων (πάνω από 15 δισ.) επιβάρυναν όλα το ελληνικό δημόσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολόγησε την εκποίηση των τρένων ως μνημονιακή υποχρέωση.   

Ο Μητσοτάκης το 2022 επέκτεινε την επιδότηση της ιταλικής εταιρείας, εξασφαλίζοντάς της συνολικές επιχορηγήσεις πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Για να το πετύχει, χαρακτήρισε “άγονη γραμμή” το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη. 

Επί Μητσοτάκη ολοκληρώθηκε η ιδιωτικοποίηση της ΕΕΣΣΤΥ, της εταιρείας συντήρησης του σιδηροδρομικού τροχαίου υλικού, η οποία αποκτήθηκε και πάλι από την ιταλική FSI.

Στα παραπάνω ας προσθέσουμε τη στρατηγική, δομική επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων, και περισσότερο από όλων, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να απαξιώνει τις δημόσιες υποδομές, συνειδητά να διαλύει οτιδήποτε ανήκει στο δημόσιο (παιδεία, υγεία, μεταφορές), να το υποχρηματοδοτεί, ώστε να ανοίγει την πόρτα στους ιδιώτες. 

Στη γραμμή Αθήνας Θεσσαλονίκης δεν λειτουργούσε κανένα σύστημα ασφαλείας. 

Τα συστήματα ασφαλείας κοστίζουν. Η μητρική εταιρεία, η ιδιωτική FSI θα μοίραζε λιγότερα κέρδη στους μετόχους της. Το δημόσιο θα είχε λιγότερα λεφτά να μοιράζει σε εφοπλιστές, τράπεζες, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, αρπαχτικά και κολλητούς. Φυσιολογική κατάληξη είναι η απαξίωση των υποδομών. 

Οι σιδηρόδρομοι επιτέλους απελευθερώθηκαν!

55 χρόνια μετά το δυστύχημα στο Δερβένι με 34 νεκρούς, η πολιτική ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών και απαξίωσης του δημόσιου, “πέτυχε” να επαναλάβει το έγκλημα: 

32 νεκροί στα Τέμπη, το 2023. Και η επιχείρηση να φορτωθούν όλα σε “ανθρώπινο λάθος” για να κουκουλωθεί το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης, ξεκινά. 

Το αίμα όμως είναι στα χέρια τους. Είναι στα χέρια που υπέγραψαν την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, στα χέρια που χάριζαν επιδοτήσεις στην ιδιωτική εταιρεία. Είναι στα χέρια που απαξίωναν οτιδήποτε δημόσιο.

Οι ιδιωτικοποιήσεις σκοτώνουν.

Να τις ανατρέψουμε πριν χαθούν κι άλλες ανθρώπινες ζωές.