Άρθρα

Στον δρόμο της κλιμάκωσης

Τις τελευταίες μέρες στα νέα για τα καινούργια κατορθώματα των πολεμοχαρών εκ Δύσεως δεσπόζουν δύο ειδήσεις: Η πρώτη είναι η βιαστική σύναξη 20 δυτικοευρωπαίων ηγετών που συγκάλεσε στις 26 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν για να συμφωνήσουν στην αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία που θα πολεμήσουν στο πλευρό των δυνάμεων του Κιέβου και η δεύτερη η διαρροή 38λεπτης συζήτησης ανώτατων αξιωματικών της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας για τον τρόπο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εξελιγμένοι Γερμανικοί πύραυλοι Taurus για την καταστροφή της γέφυρας της Κριμαίας ενώ παράλληλα η Γερμανία θα απέκρυβε τη συμμετοχή της ώστε να μπορεί να την διαψεύσει.

Ο χλευασμός των αμερικανικών ΜΜΕ και οι απανωτές αρνήσεις Δυτικών ηγετών που ακολούθησαν τις δηλώσεις Μακρόν δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικές καθώς στηρίζονται στην φόρμουλα ‘δεν-υπάρχουν-τέτοια-σχέδια-αυτή-τη-στιγμή’. Στην ίδια τη Γαλλία ακολούθησε αλαλούμ, με τον Γάλλο υπουργό εξωτερικών να δηλώνει την Παρασκευή 1 Μαρτίου στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio France Inter ότι αφενός δεν θα σταλούν Γαλλικά μάχιμα στρατεύματα στην Ουκρανία και αφετέρου ότι τα σχόλια του Μακρόν σχετικά με μια πιθανή ανάπτυξη στρατευμάτων ήταν σωστά, καθώς συνέβαλαν στη «στρατηγική ασάφεια» και επέτρεψαν στη Γαλλία να βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Ο ίδιος ο Μακρόν, με Ναπολεόντειο ύφος, επέμεινε ότι η Γαλλία ηγείται ενός νέου συνασπισμού που στοχεύει να παράσχει στην Ουκρανία «πυραύλους και βόμβες μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς» που θα της επιτρέψουν να «πραγματοποιήσει βαθιά πλήγματα». Υπάρχει «ευρεία συναίνεση να κάνουμε ακόμη περισσότερα και ταχύτερα μαζί» για να στηρίξουμε το Κίεβο, ενώ μέσα στην εβδομάδα επανήλθε επιμένοντας ότι οι θέσεις του για την ανάπτυξη δυτικών στρατευμάτων ήταν «μελετημένες και μετρημένες».

Πριν την αποκάλυψη της συνομιλίας των Γερμανών αξιωματικών, που εξέταζε τις τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας με Γερμανικούς Taurus και τον τρόπο που θα αποκρυβόταν η καθοδήγηση της επιχείρησης από την Γερμανία, o Σολτς, υποτίθεται αντιστεκόμενος στις πιέσεις να παραδώσει Taurus στο Κίεβο, είχε προδώσει τη συμμετοχή αγγλο-γάλλων στρατιωτικών στις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, καθώς αυτοί επιβλέπουν και διαχειρίζονται την χρήση των αντίστοιχων Γαλλικών και Βρετανικών πυραύλων. Η ακριτομυθία του Σολτς προκάλεσε την οργή Βρετανών αξιωματούχων και της Daily Telegraph.

Τα πράγματα με την διαρροή της συζήτησης των Γερμανών αξιωματικών εξελίχθηκαν ακόμη πιο φαιδρά. Αρχικά, τη Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου και πριν τη διαρροή της συνομιλίας των αξιωματικών, ο Σολτς, υποτίθεται για να αντισταθεί στις πιέσεις που δέχεται να παραδώσει τους Taurus στο Κίεβο, ‘κάρφωσε’ τους Γάλλο-Άγγλους ότι εκείνοι έχουν στρατιωτικούς επί του εδάφους στην Ουκρανία, οι οποίοι διαχειρίζονται τους αντίστοιχους πυραύλους Storm Shadow και Scalp λόγω της αδυναμίας, έλλειψης γνώσεων, κ.λπ. των στρατιωτικών του Κιέβου να το πράξουν. ‘Αν δώσουμε Taurus’, είπε ο Σολτς, ‘θα χρειαστεί να στείλουμε και δικούς μας στρατιωτικούς στην Ουκρανία για να τους διαχειρίζονται και αυτό’—είπε—‘δεν πρόκειται να γίνει διότι κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε πόλεμο με τη Ρωσία’.

Ακολούθησε ορυμαγδός, με τον Tobias Ellwood, πρώην πρόεδρο της επιτροπής άμυνας του βρετανικού κοινοβουλίου, να κατηγορεί τον Σολτς για προδοσία δηλώνοντας ότι «πρόκειται για μια κραυγαλέα καταχρηστική εκμετάλλευση των μυστικών δεδομένων [από τον Σολτς], η οποία σχεδιάστηκε σκόπιμα για να αποσπάσει την προσοχή από την απροθυμία της Γερμανίας να εξοπλίσει την Ουκρανία με το δικό της πυραυλικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς. Αυτό αναμφίβολα θα χρησιμοποιηθεί από τη Ρωσία για να προχωρήσει στη σκάλα της κλιμάκωσης».

Την επόμενη μέρα στη συζήτηση παρενέβησαν οι Financial Times επισημαίνοντας ότι δεν έγινε δα και τίποτα καθώς το γεγονός ότι Γάλλοι και Άγγλοι στρατιωτικοί ‘βοηθούν’ τα στρατεύματα του Κιέβου αποτελεί ‘κοινό μυστικό’.

Όλο αυτό το σκηνικό διαλύθηκε με πάταγο την Παρασκευή 1 Μαρτίου καθώς η Μαργαρίτα Σιμονιάν, επικεφαλής της αγγλόφωνης Russia Today, ανάρτησε ηχογραφημένη συνομιλία 38 λεπτών του επικεφαλής της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας Ingo Gerhartz με ανώτατους αξιωματικούς σύμφωνα με την οποία η παράδοση των Taurus θεωρείται δεδομένη και το θέμα που τους απασχολούσε ήταν οι τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας καθώς και ο τρόπος που αυτή θα γινόταν έτσι ώστε η Γερμανία να μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή της. Η ηχογράφηση παραδόθηκε στην Σιμονιάν από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και την γνησιότητά της επιβεβαίωσε το γερμανικό υπουργείο άμυνας το Σάββατο 2 Μαρτίου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει δώσει καμία εξήγηση ενώ οι γερμανικές υπηρεσίες επιδίδονται στο κυνήγι όσων αναρτούν τη συνομιλία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι όποιοι αξιωματούχοι έχουν τοποθετηθεί απλά εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τις διάτρητες επικοινωνίες του γερμανικού στρατού. Δηλαδή, κανέναν από τη Γερμανική κυβέρνηση δεν έχει απασχολήσει το περιεχόμενο της διαρροής, αλλά αυτό που τους νοιάζει είναι το ίδιο το γεγονός της διαρροής.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα δύο θεμελιώδη περιστατικά (η σύναξη Μακρόν και η αποκάλυψη του σχεδιαζόμενου πλήγματος από τους Γερμανούς στη γέφυρα της Κριμαίας) που καταδεικνύουν ότι η Δύση ακολουθεί τον δρόμο της κλιμάκωσης. Έτσι, πρόσφατα είχαμε και άλλα χαρακτηριστικά περιστατικά και αποκαλύψεις.

Οι NYT υπαινίσσονται στο πολυσέλιδο ρεπορτάζ τους ότι αυτός είναι ο δρόμος προς μία από τις τουλάχιστον 12 υπόγειες βάσεις που διατηρεί η CIA στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία (συγκεκριμένη βάση) αυτή τη στιγμή απασχολεί 800 άνδρες από 80 αρχικά.

Οι New York Times δημοσίευσαν στις 25 Φεβρουαρίου ένα μακροσκελέστατο ρεπορτάζ για τουλάχιστον δώδεκα βάσεις που έχει εγκαταστήσει από το 2014 και εξής η CIA περιμετρικά των συνόρων Ουκρανίας-Ρωσίας. Οι βάσεις απασχολούν πολλές εκατοντάδες προσωπικό, τόσο Αμερικανούς όσο και μέλη της GUR του Κύριλλο Μπουντάνοφ, και συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο παρακολουθώντας ρωσικούς δορυφόρους, υποκλέπτοντας ρωσικές επικοινωνίες, επιλέγοντας στόχους για πλήγματα βαθιά μέσα στην μητροπολιτική Ρωσία και κατευθύνοντας πυραύλους και drones για την πραγματοποίηση αυτών των πληγμάτων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Πύραυλος Taurus μεγάλου βεληνεκούς αέροςεπιφανείας.
©
Υπουργείο Άμυνας της Νότιας Κορέας μέσω Getty Images

Την Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου, ο αμερικανός υπουργός άμυνας Λόιντ Όστιν μιλώντας στην ακρόαση της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων κάλεσε για άλλη μια φορά τους νομοθέτες να εγκρίνουν πρόσθετη χρηματοδότηση για την πολεμική προσπάθεια του Κιέβου, ζωγραφίζοντας μια ζοφερή εικόνα για τους συμμάχους του ΝΑΤΟ. «Αν πέσει η Ουκρανία», είπε, «πιστεύω πραγματικά ότι το ΝΑΤΟ θα βρεθεί σε μάχη με τη Ρωσία».

Εδώ έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την αλλαγή της Αμερικανικής αφήγησης: Πριν λίγο καιρό η αποστολή των δισεκατομμυρίων δολαρίων αιτιολογούνταν με την αφήγηση ότι το Κίεβο είναι ένα βήμα πριν τη μεγάλη νίκη και τα λεφτά, λόγω ακριβώς αυτού του γεγονότος, πιάνουν τόπο και αποτελούν άριστη επένδυση.

Μετά τη συντριπτική καλοκαιρινή ήττα και την παρούσα ρωσική προέλαση, η αφήγηση άλλαξε στο ότι η Ρωσία δεν θα σταματήσει στα σύνορα της Ουκρανίας, αλλά θα εισβάλει σε Πολωνία και Βαλτικές χώρες, οπότε τα χρήματα τα ζητάνε για αυτόν τον λόγο.

Αλλά στην ακρόαση της Πέμπτης ο αμερικανός υπουργός άμυνας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και είπε ότι έτσι κι αλλιώς, αν η Ρωσία νικήσει, θα επακολουθήσει εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων, οπότε τα χρήματα είναι αναγκαία για να αποφευχθεί η ρωσική νίκη και επομένως η αναπόφευκτη σε αυτήν την περίπτωση αμερικανική εμπλοκή. Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών Σ. Λαβρόφ σχολίασε απλά σημειώνοντας ότι ο Αμερικανός υπουργός άμυνας είπε την αλήθεια όσο αφορά τα αμερικανικά σχέδια.

Τέλος, ας μην αφήσουμε χωρίς αναφορά και την πληροφορία που δημοσίευσαν πριν από λίγες μέρες οι Times του Λονδίνου, οι οποίοι επικαλούμενοι ουκρανική στρατιωτική πηγή, αναφέρουν ότι ο αρχηγός του Βρετανικού γενικού επιτελείου ναύαρχος Radakin είναι αυτός που καταστρώνει και διευθύνει τα σχέδια «για την καταστροφή των ρωσικών πλοίων και το άνοιγμα της Μαύρης Θάλασσας» και ως εκ τούτου «θεωρείται ανεκτίμητος στο συντονισμό της υποστήριξης [προς το Κίεβο] από άλλους ανώτερους αρχηγούς στο ΝΑΤΟ».

Τα γεγονότα των ημερών και την διαρκή διολίσθηση της Δύσης προς την άμεση στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία σχολιάζει σε άρθρο του στο Russia Today o Tarik Cyril Amar, «ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης». Το μεταφράζουμε εδώ καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

*          *          *

Να γιατί δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι η Δύση θα τηρήσει τις δικές της “κόκκινες γραμμές” στην Ουκρανία

Με τον Μακρόν να αρνείται να αποκλείσει την ανάπτυξη στρατευμάτων και με μια συνομιλία μεταξύ Γερμανών αξιωματικών που διέρρευσε, η περαιτέρω κλιμάκωση είναι σίγουρη

Του Tarik Cyril Amar

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς έχουν διαφωνήσει δημοσίως σχετικά με τον τρόπο στήριξης της Ουκρανίας—η οποία έχει χρησιμοποιηθεί ανελέητα από τη Δύση ως γεωπολιτικός πληρεξούσιος—στη σύγκρουσή της με τη Ρωσία. Ο Μακρόν χρησιμοποίησε μια ειδική συνεδρίαση της ΕΕ που είχε συγκαλέσει (φήμες λένε ότι το εμπνεύστηκε άμεσα από τον Ουκρανό πρόεδρο Βλαντίμιρ Ζελένσκι), για να δηλώσει, ουσιαστικά, ότι η αποστολή δυτικών πολεμικών στρατευμάτων στην Ουκρανία παραμένει στο τραπέζι ως επιλογή.

Φυσικά, η Δύση έχει ήδη στρατεύματα στο έδαφος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι αμυδρά καμουφλαρισμένα ως εθελοντές και μισθοφόροι, ή συμμετέχουν με άλλο τρόπο στη σύγκρουση (για παράδειγμα με σχεδιασμό και στόχευση), όπως επιβεβαίωσε πρόσφατη διαρροή αμερικανικών εγγράφων. Αλλά μια ανοιχτή επέμβαση χερσαίων δυνάμεων θα ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση, που θα έφερνε άμεσα τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ αντιμέτωπα, όπως επισήμανε γρήγορα η Μόσχα, και θα καθιστούσε την πυρηνική κλιμάκωση μια πραγματική προοπτική.

Η Ρωσία έχει σκόπιμα ανεχθεί έναν ορισμένο βαθμό δυτικής παρέμβασης, για τους δικούς της πραγματιστικούς λόγους: Στην ουσία, επιδιώκει να κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποφεύγοντας παράλληλα μια ανοιχτή σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Είναι διατεθειμένη να πληρώσει το τίμημα της αντιμετώπισης κάποιας de facto δυτικής στρατιωτικής ανάμειξης, εφόσον είναι βέβαιη ότι μπορεί να την κατανικήσει στο ουκρανικό πεδίο της μάχης. Μάλιστα, η στρατηγική αυτή έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι η Δύση αιμορραγεί από τους δικούς της πόρους, ενώ ο ρωσικός στρατός λαμβάνει εξαιρετική πρακτική εκπαίδευση στο πώς να εξουδετερώνει το δυτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των πολυδιαφημισμένων ‘θαυματουργών όπλων’.

Δεν χρειάζεται να πιστέψετε τα λόγια της Μόσχας, αλλά απλώς να συμβουλευτείτε τη στοιχειώδη λογική για να καταλάβετε ότι υπάρχει ένα εξίσου άκαμπτο όριο σε αυτού του είδους την υπολογισμένη ανοχή. Αν η ρωσική ηγεσία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία θέτουν σε κίνδυνο τους στόχους της (αντί απλώς να δυσχεραίνουν την επίτευξή τους), θα ανέβαζε το τίμημα για ορισμένες δυτικές χώρες. (Θα υιοθετούνταν επιλεκτική αντιμετώπιση για να τεθεί υπό πίεση -πολύ πιθανόν σε σημείο θραύσης- η δυτική συνοχή).

Σκεφτείτε για παράδειγμα τη Γερμανία: Το Βερολίνο είναι μακράν ο μεγαλύτερος διμερής οικονομικός υποστηρικτής της Ουκρανίας μεταξύ των κρατών της ΕΕ (τουλάχιστον όσον αφορά τις δεσμεύσεις). Ωστόσο, στρατιωτικά, προς το παρόν, η Ρωσία αρκείται, στην ουσία, στο να τεμαχίζει τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard καθώς φτάνουν στο πεδίο της μάχης. Και, κατά μία έννοια, η τιμωρία της Γερμανίας για την ανάμιξή της μπορεί να αφεθεί με ασφάλεια στην ίδια την κυβέρνησή της: η χώρα έχει ήδη υποστεί τεράστια πλήγματα στην οικονομία και τη διεθνή της υπόσταση.

Αλλά αν το Βερολίνο επρόκειτο να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, οι υπολογισμοί της Μόσχας θα άλλαζαν. Σε αυτή την περίπτωση, όσο ελάχιστα και αν τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης επιτρέπουν στους Γερμανούς πολίτες να το σκεφθούν, ένα πλήγμα “νηφαλιότητας” (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο από το ρωσικό δόγμα)αρχικά πιθανότατα μη πυρηνικό—κατά των γερμανικών δυνάμεων και του γερμανικού εδάφους είναι πιθανό. Οι εσωτερικές συνέπειες μιας τέτοιας επίθεσης είναι απρόβλεπτες. Οι Γερμανοί μπορεί να συσπειρωθούν γύρω από τη σημαία ή μπορεί να επαναστατήσουν ανοιχτά εναντίον μιας ήδη βαθιά αντιδημοφιλούς κυβέρνησης που έχει θυσιάσει το εθνικό συμφέρον με πρωτοφανή ωμότητα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσινγκτον.

Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στην Καγκελαρία
στο Βερολίνο στις 22 Ιανουαρίου 2024 © John MACDOUGALL / AFP

Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω ακούγονται λίγο τραβηγμένα, ξέρω κάποιον που σαφώς δεν συμμερίζεται τον εφησυχασμό σας: τον Γερμανό καγκελάριο. Ο Σολτς, τσιτωμένος από την πρόκληση του Μακρόν, αντέδρασε με αποκαλυπτική ετοιμότητα. Μέσα σε 24 ώρες μετά την αιφνιδιαστική γαλλική κίνηση, απέκλεισε δημοσίως την αποστολή «χερσαίων στρατευμάτων» από «ευρωπαϊκά έθνη ή έθνη του ΝΑΤΟ», υπογραμμίζοντας ότι αυτή η κόκκινη γραμμή ήταν πάντα συμφωνημένη.

Επιπλέον, ο καγκελάριος επέλεξε επίσης ακριβώς αυτή τη στιγμή για να επαναβεβαιώσει ότι η Γερμανία δεν θα παραδώσει τους πυραύλους κρουζ Taurus στο Κίεβο, ως κλιμάκωση την οποία οι υποστηρικτές της ζητούν εδώ και καιρό, μεταξύ άλλων και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Με τη δυνατότητα, σύμφωνα με τον Σολτς, να πλήξουν τη Μόσχα, οι πύραυλοι του Βερολίνου στα χέρια της Ουκρανίας και οι υποθετικές χερσαίες δυνάμεις του Μακρόν έχουν ένα κοινό: συνοδεύονται από σοβαρό κίνδυνο εξάπλωσης των άμεσων συγκρούσεων πέρα από την Ουκρανία, ιδίως στη Δυτική Ευρώπη και τη Γερμανία.

Με άλλα λόγια, οι ηγέτες των δύο χωρών που παραδοσιακά αναγνωρίζονται ως ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επιδείξει βαθιά διαφωνία σε ένα βασικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι ο Μακρόν λέει συχνά περισσότερα από όσα εννοεί ή θα φροντίσει να θυμάται. Ο Σολτς είναι ένας ακραίος καιροσκόπος, ακόμη και για τα δεδομένα της επαγγελματικής πολιτικής. Επιπλέον, σαφώς σκόπιμες αδιακρισίες από τις ομάδες των δύο ανδρών υποδηλώνουν αμοιβαία και ειλικρινή αντιπάθεια, όπως μόλις ανέφερε το Bloomberg. Θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τη διαμάχη μεταξύ τους ως τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα ασύμβατου πολιτικού στυλ και προσωπικής εχθρότητας.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της ετήσιας ομιλίας του
στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση στο Gostiny Dvor στη Μόσχα, 29 Φεβρουαρίου 2024:

«Όλα όσα σκέφτονται τώρα, με τα οποία τρομάζουν τον κόσμο, όλα αυτά θέτουν πραγματικά
την απειλή μιας σύγκρουσης με πυρηνικά όπλα και, επομένως,
την καταστροφή του πολιτισμού.
Δεν το καταλαβαίνουν αυτό;» .
© Sputnik/Dmitry Astakhov

Αλλά αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος. Στην πραγματικότητα, η ανοιχτή διαφωνία τους είναι ένα σημαντικό μήνυμα για την κατάσταση της σκέψης, της συζήτησης και της χάραξης πολιτικής εντός της ΕΕ και, ευρύτερα, του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Η πραγματική πρόκληση είναι να αποκρυπτογραφήσουμε τι σημαίνει αυτό το σήμα.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι που οι δύο ηγέτες δεν θα παραδεχτούν ανοιχτά, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι μοιράζονται: Το υπόβαθρο της διαφωνίας τους είναι ο φόβος τους ότι η Ουκρανία και η Δύση όχι μόνο χάνουν τη σύγκρουση, αλλά, και αυτό είναι το σημαντικότερο για τη Δύση που έχει εξοικειωθεί με την πληροφόρηση, ότι αυτή η ήττα πρόκειται να γίνει αδιαμφισβήτητα εμφανής. Για παράδειγμα, με τη μορφή περαιτέρω ρωσικών προελάσεων, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών νικών όπως υπήρξε η κατάληψη της Αβντέεβκα, και με την μερική ή ολική κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας. Ακόμη και ο σθεναρά πολεμοχαρής Economist, για παράδειγμα, παραδέχεται τώρα ότι η επίθεση της Ρωσίας “επιταχύνεται”, ότι η πτώση της Avdeevka δεν έκανε τον ρωσικό στρατό να κάνει παύση και ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί γίνονται απαισιόδοξοι. Τόσο τα σχόλια του Μακρόν όσο και η βιαστική αποκήρυξη του Σολτς αποτελούν ενδείξεις μιας αυξανόμενης και βάσιμης απαισιοδοξίας, ίσως ακόμη και ενός αρχόμενου πανικού μεταξύ των δυτικών ελίτ.

Ωστόσο, αυτό δεν μας λέει πολλά για το πώς αυτές οι ελίτ σκοπεύουν πραγματικά να αντιδράσουν σε αυτό το χαμένο παιχνίδι (αν υποθέσουμε ότι διαθέτουν αυτογνωσία, δηλαδή). Από άποψη αρχών, υπάρχουν δύο στρατηγικές επιλογές: να αυξήσουν το στοίχημα (ξανά) ή να διακόψουν τις απώλειές τους (τελικά). Σε αυτό το σημείο, η παράταξη “ανεβάζουμε το ποντάρισμα” εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική συζήτηση. Η αρνητική ανταπόκριση στην κίνηση του Μακρόν να κλέψει τις εντυπώσεις έχει επισκιάσει το γεγονός ότι η γενική τάση της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ παραμένει η προσθήκη νέων πόρων στη μάχη, για παράδειγμα έχουμε τη συμφωνία ότι θα προμηθεύονται πυρομαχικά από χώρες εκτός της ΕΕ, μια κίνηση στην οποία η Γαλλία αντιστεκόταν εδώ και καιρό. Τουλάχιστον στο βαθμό που επιτρέπεται στο κοινό να παρατηρήσει, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξακολουθούν να διοικούνται από εθισμένους στην πλάνη των πραγματοποιημένων απωλειών: Όσο περισσότερο έχουν ήδη αποτύχει και όσο περισσότερα έχουν ήδη χάσει, τόσο περισσότερο θέλουν να ρισκάρουν.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η επιλογή της εξαπάτησης και ο πειρασμός της αυτοεξαπάτησης (που εύκολα αναμειγνύονται μεταξύ τους, ένα φαινόμενο που είναι ευρέως γνωστό ως “να πίνεις το δικό σου Kool Aid”) κάνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα: Πάρτε, για παράδειγμα, τις αποδείξεις της Ρωσίας, με αυτολεξεί απομαγνητοφωνημένες λεπτομέρειες, ότι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του γερμανικού στρατού συζητούσαν -ή μήπως ήταν “καταιγισμός ιδεών”; – πώς η Ουκρανία θα μπορούσε, τελικά, να χρησιμοποιήσει πυραύλους Taurus για να επιτεθεί στη γέφυρα του στενού του Κερτς που συνδέει την Κριμαία με τη ρωσική ενδοχώρα, διατηρώντας, στην πραγματικότητα, την εύλογη άρνηση. Η δημόσια δήλωση του Σολτς ότι «οι Γερμανοί στρατιώτες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σε κανένα σημείο να συνδεθούν» με τις επιθέσεις των Taurus αποδεικνύει ότι η αποφυγή της ευθύνης—ή η έλλειψη δυνατότητας να το πράξει—είναι στο μυαλό του. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν πολιτικό του οποίου η μόνη στρατηγική είναι να βρει τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης.

H Γερμανική Bild στις 14 Ιανουαρίου παρουσίασε έναν «μυστικό οδηγό» της επικείμενης Ρωσικής επίθεσης στη Γερμανία, που είχε εκδοθεί από κυβερνητικές υπηρεσίες για χρήση των βουλευτών της Bundestag. Ήταν τόσο αστεία η λεπτομερής ανάλυση των «τεσσάρων σταδίων» της υποτιθέμενης ρωσικής επιχείρησης, που η Μαρία Ζαχάροβα τον χαρακτήρισε ως ‘μπαγιάτικο ωροσκόπιο’. Όμως, οι φόβοι για ρωσική ανταπόδοση δεν εμπόδισαν ανώτατους αξιωματικούς της Γερμανικής αεροπορίας να συζητούν τρόπους καταστροφής της γέφυρας των στενών του Κερτς (Κριμαία) μέσω επίθεσης με Γερμανικούς πυραύλους Taurus που θα είχε παραδώσει η Γερμανία στο Κίεβο, με κύριο αντικείμενο της υποκλαπείσας συνομιλίας (που ο Γερμανός υπουργός άμυνας, πνέων μένεα για την υποκλοπή, χαρακτήρισε γνήσια) τα τεχνικά χαρακτηριστικά της επιχείρησης—ώστε να είναι επιτυχής—αλλά και τον τρόπο που η Γερμανία θα απέκρουε και θα διέψευδε τυχόν κατηγορίες εμπλοκής της στην επίθεση.

Η συγκεχυμένη γερμανική απάντηση σε αυτό το ντροπιαστικό φιάσκο των μυστικών υπηρεσιών (γιατί ακριβώς συζητήθηκε κάτι τόσο προφανώς ευαίσθητο μέσω τηλεπικοινωνιών που μπορούν να παραβιαστούν αντί για ένα ασφαλές δωμάτιο, για παράδειγμα;) επιβεβαιώνει μόνο ότι τα ρωσικά στοιχεία είναι αυθεντικά. Αντί να αρνηθεί ότι η συζήτηση έλαβε χώρα, η Γερμανία αντέδρασε – με τυπικό αυταρχικό τρόπο – μπλοκάροντας λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αναφέρονταν σε αυτήν και προσπαθώντας να παρουσιάσει τη συζήτηση ως ένα αθώο πείραμα σκέψης.

Και όμως, η ύποπτα ελαστική διατύπωση του Scholz [βλ. παραπάνω] και η συζήτηση των Γερμανών αξιωματικών δεν σημαίνει ότι μια τέτοια πορεία αφελώς διαφανούς εξαπάτησης θα υιοθετηθεί από το Βερολίνο. Μπορεί ακόμη και να ήταν ένας τρόπος για να διαπιστωθεί ο λόγος για τον οποίο κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε.

Ειδικά αν η πληροφορία αυτή δεν είναι εντελώς νέα, η επιλογή της Ρωσίας να τη δημοσιοποιήσει τώρα και ίσως ακόμη και να διακινδυνεύσει κάποιο (μικρό) μειονέκτημα για τις υπηρεσίες πληροφοριών αποκαλύπτοντας την έκταση της διείσδυσης τους στον γερμανικό στρατό είναι, φυσικά, και ένα μήνυμα προς την ηγεσία της Γερμανίας: Η Μόσχα δεν θα συμπράξει στο παιχνίδι της εύλογης άρνησης (ένα μήνυμα “μην προσπαθήσετε καν“) και είναι θανάσιμα σοβαρή όσον αφορά αυτή την κόκκινη γραμμή (ένα μήνυμα “το εννοούμε“). Αυτό επίσης μπορεί να βοηθήσει να συγκεντρωθούν τα μυαλά στο Βερολίνο και να καταστεί λιγότερο πιθανή μια εξαπάτηση.

Σε κάθε περίπτωση, οι αποδείξεις ότι Γερμανοί αξιωματικοί εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να βοηθήσουν στην επίθεση κατά της Ρωσίας χωρίς να αφήσουν αποτυπώματα, υπογραμμίζουν δύο πράγματα: Οι δημόσιες δηλώσεις της Δύσης μπορούν εύκολα να είναι σκόπιμα ψέματα- και ακόμη και όταν δεν είναι, είναι πάντα ανοιχτές σε ριζική αναθεώρηση. Μάλιστα, και ο Μακρόν υπαινίχθηκε αυτό το γεγονός, επισημαίνοντας ότι ακόμη και αν η άμεση στρατιωτική επέμβαση δεν διαθέτει ακόμη τη συναίνεση, θα μπορούσε να την αποκτήσει στο μέλλον, όπως ακριβώς και άλλες κόκκινες γραμμές έχουν ξεπεραστεί στο παρελθόν.

Υπό αυτό το πρίσμα, τα χαλαρά λόγια του Μακρόν θα μπορούσαν να εκληφθούν ως άλλη μια μπλόφα—ή, όπως λένε στη Γαλλία, «στρατηγική ασάφεια»: μια απελπισμένη προσπάθεια να κορδωθεί τόσο έντονα ώστε η Ρωσία να μην εκμεταλλευτεί το στρατιωτικό της πλεονέκτημα. Αν αυτή ήταν η πρόθεση του Γάλλου προέδρου, απέτυχε θεαματικά: Ο Μακρόν προκάλεσε όχι μόνο τη Γερμανία, αλλά και άλλους, μεγαλύτερους δυτικούς παίκτες να ξεκαθαρίσουν ότι δεν συμφωνούν μαζί του. Σημείωση για τον νεφεληγερέτη κάτοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων: Δεν πρόκειται για “ασάφεια” όταν όλοι όσοι έχουν σημασία λένε «Αποκλείεται!»—ούτε είναι και πολύ «στρατηγική».

Ωστόσο, θα ήταν εφησυχασμός να παρηγορηθούμε από τη σημερινή απομόνωση του Μακρόν. Πρώτον, δεν είναι πλήρης: Υπάρχουν σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της κλιμάκωσης, όπως η Εσθονή ηγέτης Κάια Κάλλας, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που τον έχουν επαινέσει ακριβώς επειδή θέλουν να παρασύρουν όλους τους άλλους σε μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Είναι καλό που αυτοί οι ιδιαίτερα ζηλωτές πολεμοκάπηλοι δεν έχουν προς το παρόν το πάνω χέρι. Αλλά ούτε έχουν ηττηθεί, ούτε καν έχουν περιθωριοποιηθεί καταλλήλως, και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω.

Δεύτερον, μια στρατηγική κλιμάκωσης και απειλών μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο. Σκεφτείτε το υπερβολικά άγνωστο γεγονός ότι, κατά την κρίση του Ιουλίου του 1914, λίγο πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και ο Γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β’ είχε στιγμές που κατ’ ιδίαν αισθανόταν ότι [ο πόλεμος ] θα μπορούσε ακόμη να αποφευχθεί. Αυτό, ωστόσο, συνέβη αφού ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν προσωπικά κάνει ό,τι χειρότερο μπορούσαν για να προκαλέσουν τον μεγάλο πόλεμο. Μάθημα: Αν αναλάβετε πολλά ρίσκα, κάποια στιγμή μπορεί να μην είστε πλέον σε θέση να περιορίσετε την κλιμάκωση που εσείς οι ίδιοι προωθήσατε.

Τρίτον, και το πιο θεμελιώδες, ενώ η ορθολογικά εφαρμοζόμενη ανεντιμότητα δεν είναι ασυνήθιστη στη διεθνή πολιτική, προκειμένου να παράγει σταθερότητα σε ένα διεθνές σύστημα, πρέπει πρώτα να παράγει προβλεψιμότητα. Αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί ακόμη και η παραπλάνηση να διατηρείται εντός σιωπηρά συμφωνημένων ορίων και να είναι, ως ένα βαθμό, προβλέψιμη (λόγω της υποκείμενης ορθολογικότητάς της). Το πρόβλημα με τη μεταψυχροπολεμική Δύση είναι ότι επέλεξε να ξεχάσει και να περιφρονήσει αυτόν τον βασικό κανόνα της παγκόσμιας τάξης. Ο εθισμός της στην αναξιοπιστία είναι τόσο σοβαρός που τα σήματα κλιμάκωσης είναι εγγενώς πιο αξιόπιστα από τα σήματα αποκλιμάκωσης, εφόσον δεν υπάρχει μια βασική, γενική και σαφώς αναγνωρίσιμη αλλαγή προσέγγισης.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, η σημερινή απομόνωση του Μακρόν δεν μετράει και πολύ, επειδή η ενδεδειγμένη ερμηνεία της κάτω από την οπτική γωνία της Μόσχας πρέπει να είναι ότι απλώς το παράκανε λίγο νωρίτερα. Ούτε η αποκήρυξη του Σολτς ούτε άλλες δυτικές αποκηρύξεις κάνουν κάποια διαφορά. Αυτό που θα έκανε τη διαφορά είναι ένα ενιαίο και σαφές μήνυμα από τη Δύση ότι είναι πλέον έτοιμη για πραγματικές διαπραγματεύσεις και μια πραγματικά συμβιβαστική διευθέτηση. Προς το παρόν, το αντίθετο παραμένει αληθινό.

Πηγή: https://www.rt.com/news/593616-macron-scholz-ukraine-troops/

 

Η κατάντια του υποτακτικού (και κάποια διδάγματα για εμάς)

Ο Ζελένσκι διατάσσει επίθεση στο ρωσικό Μπέλγκοροντ, σκοτώνοντας 24 αμάχους. Η Ρωσία δηλώνει ότι δε θα μείνει ατιμώρητος ο βομβαρδισμός και σκοτωμός των αμάχων και προβαίνει σε αντίποινα στο ουκρανικό Χάρκοβο. Ο Ζελένσκι βγαίνει κι ανακοινώνει το θάνατο 4 αμάχων, κάνοντας λόγο για «ρωσική φρίκη».

Όλα αυτά θα μας έκαναν να γελάσουμε, αν δεν ήταν πραγματικά. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για σκηνή πολιτικού σουρεαλισμού, αν παραγνωρίζαμε προς στιγμήν το χαμό ζωών αμάχων.

Για να καταλάβουμε γιατί ένας ηγέτης χώρας μπορεί να επιλέξει να αυτοεξευτελιστεί κατά τέτοιο τρόπο και να βλάψει το λαό του τόσο ελαφρά τη καρδία, θα χρειαστεί να κάνουμε μερικά βήματα πίσω.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Για τους Ουκρανούς και τους «Δυτικούς συμμάχους» τους, για την ακρίβεια. Η τελευταία επιχείρηση στην οποία είχαν εναποτεθεί ελπίδες για αναστροφή της εικόνας ήττας στο πεδίο, η περίφημη και πολυδιατυμπανιζόμενη εαρινή αντεπίθεση, δεν απέφερε τους επαγγελλόμενους καρπούς. Η ουκρανική μεριά δεν έχει να επιδείξει παρά αυξημένες απώλειες στρατιωτών της, εξάντληση στρατιωτικού υλικού (παρά τους πακτωλούς που έχουν στείλει οι σύμμαχοι) και γενική καθίζηση του μετώπου καθώς οι δυνάμεις της αδυνατούν να κάνουν σημαντικές προόδους έναντι της ρωσικής άμυνας, κι ακόμα κι όταν αυτές επιτυγχάνονται συνοδεύονται από τέτοιο κόστος που να αναιρούν το όποιο κέρδος. Οι στόχοι της επικράτησης επί των ρωσικών δυνάμεων και της επανάκτησης όλων των κατειλημμένων απ’ αυτές περιοχών, απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα στο πεδίο.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία όμως πάει πολύ καλά για τους Ρώσους. Κόντρα σε εκτιμήσεις που τους θέλαν να υποχωρούν μπροστά σ’ ένα πάνοπλο ουκρανικό στρατό εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας κι εκπαιδευμένο απ’ τους εμπειρότερους δυτικούς πράκτορες, οι Ρώσοι αντέχουν και παγιώνουν την πρόοδό τους. Κόντρα στο στόχο να προκληθεί εσωτερική πολιτική κρίση που θα ανατρέψει εκ των έσω τον Πούτιν και θα βυθίσει τη χώρα στο απόλυτο χάος, ανάλογο αυτού που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τρεις δεκαετίες νωρίτερα, επιτρέποντας ένα αντίστοιχο πλιάτσικο και διαμελισμό της χώρας, η θέση του Πούτιν παραμένει κατοχυρωμένη αν όχι και ενισχυμένη και οι φιλοδυτικοί αντίπαλοί του πιο ανίσχυροι από ποτέ.

Αντιμέτωποι μ’ αυτή την πραγματικότητα, οι «Δυτικοί σύμμαχοι», σπόνσορες του αιμοτοκυλίσματος του ουκρανικού λαού, αρχίζουν να αναρωτιούνται αν τελικά ήταν τόσο καλό στοίχημα η επένδυση στη νίκη της Ουκρανίας και η υποκίνησή της ώστε να τα βάλει με τη Ρωσία. Οι εκτιμήσεις τους «πήγαν κουβά». Τελικά ο ουκρανικός κρίκος δεν ήταν τόσο αδύναμος, η Ρωσία δεν ήταν τόσο απομονωμένη, η οικονομία της δεν ήταν τόσο απόλυτα εξαρτημένη από τις δυτικές κι οι υπόλοιπες αναδυόμενες δυνάμεις δεν ήταν τόσο αδιάφορες απέναντι στο ενδεχόμενο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να σημειώσει άλλη μια νίκη κατατροπώνοντας ολοσχερώς έναν αντίπαλό του.

Κι όσο η διάσταση ανάμεσα στους δυτικούς πόθους και την πραγματικότητα που αμείλικτα τους διέψευδε μεγενθυνόταν, τόσο οι «απροϋπόθετοι σύμμαχοι» που θα «στήριζαν τον αγώνα της Ουκρανίας μέχρι τέλους» μετατρέπονταν σε φειδωλούς λογιστάκους που άρχιζαν να γκρινιάζουν με τη σχέση κόστους/οφέλους της επένδυσής τους.

Και κάπως έτσι η ιστορία έρχεται να πάρει την εκδίκησή της απ’ τον ενεό Ζελένσκι, αντιστρέφοντας τις ραδιουργίες του εναντίον του. Είναι ο Ζελένσκι που βρέθηκε με μια κατεστραμμένη οικονομία, απόλυτα εξαρτώμενη από μια εξωτερική χρηματοδότηση, τόσο εμφατικά απαραίτητη όσο και διόλου δεδομένη και υποκείμενη στα εύκολα μεταβαλλόμενα συμφέροντα των επιμέρους ατλαντικών δυνάμεων. Είναι ο Ζελένσκι που, ακολουθώντας υπερφίαλη στρατηγική που εξυπηρετούσε καλύτερα όχι τόσο τα δικά του συμφέροντα όσο αυτά των πατρόνων του, αποξενώθηκε από τους πολιτικούς του συμβούλους και τη στρατιωτική ηγεσία. Είναι ο Ζελένσκι, που ακολούθησε μια φασιστική και γενοκτονική πολιτική έναντι του ρωσικού πληθυσμού της χώρας του, που αυτή τη στιγμή ηγείται μιας χώρας διαμελισμένης. Είναι ο Ζελένσκι που έχει σχεδόν εξαντλήσει τα πληθυσμιακά αποθέματα της χώρας του στέλνοντας τον ουκρανικό λαό να πολεμήσει απροετοίμαστος και για ένα πόλεμο που διεξάγεται για συμφέροντα αλλότρια. Είναι ο Ζελένσκι που γυρνάει από χώρα σε χώρα, παρακαλώντας για νέα δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα.

Επιστέγασμα αυτής της σταδιακής συλλογικής δυτικής απόσυρσης από την Ουκρανία αποτέλεσαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου στη Γάζα και γύρω απ’ αυτήν και η πρωτοφανής έξαρση της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Έτσι, ο Ζελένσκι αναγκάστηκε να μάθει με το σκληρό τρόπο ότι φίλη των ΗΠΑ η Ουκρανία, φίλτατο όμως το Ισραήλ.

Όταν έχεις συνδέσει άρρηκτα την επιβίωσή σου με τη στήριξη από μία παραπαίουσα παγκόσμια υπερδύναμη, τόσο το χειρότερο για την πρώτη. Ειδικά όταν πρόκειται για μια υπερδύναμη που επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι δεν θα διστάσει να ρίξει οποιονδήποτε «φίλο» της στην πυρά, προκειμένου να καρποφορήσουν οι σχεδιασμοί της.

Ο Ζελένσκι, όμως, αντί να παραδειγματιστεί απ’ την ιστορία, επέλεξε να γίνει ο χρήσιμος ηλίθιος στα πλαίσια ενός σχεδιασμού που τον περιελάμβανε αλλά τον υπερέβαινε. Να περιφέρεται από κοινοβούλιο σε κοινοβούλιο ζητώντας στήριξη, αρχικά κατεπευφημούμενος ως άντρο της αντίστασης έναντι του εξ ανατολάς δεσποτισμού κι έπειτα ως τραγικός επαίτης. Να στέλνει το λαό του στο σφαγείο προς επίτευξη μη επιτεύξιμων στόχων μπας και πείσει τους δυτικούς σφιχτοχέρηδες να ανοίξουν κι άλλο τα πολεμικά σεντούκια.

Αυτή τη μοίρα επιφυλάσσει η ιστορία στους υποτακτικούς των δυτικών, τους πρόθυμους να υπηρετήσουν με ζήλο τα υπερατλαντικά συμφέροντα θυσιάζοντας την ευημερία και το μέλλον του λαού τους, τους γονυκλινείς καιροσκόπους που νομίζουν ότι απ’ το μεγάλο αμερικανικό φαγοπότι θα καταφέρουν να γλείψουν κάνα κόκαλο. Επανειλημμένα έχει αποδειχθεί ότι το αποκλειστικό δυτικό κλαμπ δε δέχεται νέα μέλη, παρά μόνο τσιράκια που θα αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία.

Όσοι αφουγκράζονται αυτό το μήνυμα (πχ Τουρκία) μοχλεύουν τη θέση τους αποσπώντας (γεωπολιτικά κ.ά.) οφέλη. Από την άλλη, όσοι δεν διδάσκονται όσες φορές κι οσοδήποτε παραστατικά τους παραδοθεί το ίδιο μάθημα, όπως η Ελλάδα (Κυπριακό, Ίμια, μνημόνια κλπ), θα μετράνε κάθε φορά απώλειες ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, ευημερίας.

Ο ρόλος του αιώνια δεδομένου προς τα πιο αρπακτικά συμφέροντα είναι αξεδιάλυτος απ’ αυτόν του τραγικού καρπαζοεισπράκτορα. Κι όταν εξαντληθεί η χρησιμότητά του και πεταχτεί στην άκρη, βίαια αφυπνίζεται στην αφόρητη μοναξιά του απονενοημένου του διαβήματος.

Κάτι που ο διψασμένος για προσοχή Ζελένσκι, μαθημένος στην επιδαψίλευση και το φτηνό θαυμασμό των δυτικών μέσων, είναι αποφασισμένος να μην αποδεχθεί. Όσους Ουκρανούς κι αν χρειαστεί να σκοτώσει στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να ξεδιψάσει.

Πηγή: Στο Νησί

New York Times: Οι ΗΠΑ επιθυμούν αλλαγή στρατηγικής από το Κίεβο και αποστέλλουν στρατηγό επί τόπου για να επιβλέπει την εφαρμογή της νέας στρατηγικής

 «Οι ΗΠΑ έχουν παράσχει τεράστια στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη στο καθεστώς του Κιέβου κατά τα τελευταία δύο χρόνια» (ΝΥΤ) ενώ ήδη στο παρελθόν είχαν ξοδέψει 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να προετοιμάσουν την αλλαγή καθεστώτος που κατέληξε στο πραξικόπημα του 2014[1], αυτό που ο τότε πρόεδρος Ομπάμα είχε περιγράψει ως «μεσολάβηση των ΗΠΑ για την μετάβαση της εξουσίας στην Ουκρανία» Φωτογραφία του Tyler Hicks/The New York Times

Στους ΝΥΤ εμφανίστηκε στις 11 Δεκεμβρίου ένα σημαντικό άρθρο/ρεπορτάζ που κάνει ανασκόπηση των αποτυχιών των δυνάμεων του Κιέβου. Η βασική είδηση είναι ότι οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η στρατηγική των δυνάμεων του Κιέβου, που οδήγησε στο φιάσκο της θερινής αντεπίθεσης, οφείλει να αλλάξει και ανέλαβαν την καθοδήγηση αυτού του έργου. Προς τούτο στέλνεται αμερικανός ειδικός στρατηγός στο Κίεβο ενώ θα επαναληφθούν τα πολεμικά παιχνίδια (δηλαδή ασκήσεις επί χάρτου από τα ΝΑΤΟικά επιτελεία με χρήση προσομοιώσεων από υπολογιστές) σύντομα στη Γερμανία με κατεύθυνση την παραπέρα μελέτη της ακολουθητέας στρατηγικής.

Αν αυτά δεν γίνουν αποδεκτά από τους Ουκρανούς, λέει το άρθρο, τότε αυτοί κινδυνεύουν να χάσουν τον πόλεμο μέσα στο 2024. Στο σημείο αυτό επισημαίνεται επίσης ότι το Κίεβο επιβιώνει χάρη στην αμερικανική βοήθεια, η οποία θα περικοπεί αν εδραιωθεί η άποψη ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία χάνεται—δηλαδή εδώ έμμεσα ασκείται ένας εκβιασμός προκειμένου να πειθαρχήσουν όσοι στο Κίεβο ενδεχομένως διαφωνούν με τις αμερικανικές υποδείξεις. Και εδώ η καμπάνα χτυπά πρώτα-πρώτα για τον ίδιο τον Ζελένσκι, του οποίου οι εμμονές παρουσιάζονται πλέον από διαπρεπή αμερικανικά ΜΜΕ (π.χ. από το περιοδικό TIME) ως καταστροφικές για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Η ουσία της προτεινόμενης αναθεώρησης της στρατηγικής των δυνάμεων του Κιέβου είναι η επιδίωξη οι δυνάμεις αυτές να περάσουν σε άμυνα και μάλιστα οργανωμένη κατά τα πρόσφατα καταξιωμένα ρωσικά πρότυπα. Για όσους παρακολουθούμε στενά τις απόψεις των αμερικανών στρατιωτικών αναλυτών, των δημοσιεύσεων από τα ποικίλα think tanks κ.λπ., κ.λπ. αυτή η μεταστροφή αποτελεί σαφή αιτία καγχασμών, καθώς μέχρι πρόσφατα ακούγαμε ψαλμούς και ύμνους υπέρ της ΝΑΤΟικής στρατηγικής των συνδυασμένων όπλων, του ‘πολέμου ελιγμών’, κ.λπ. Μάλιστα, η μέχρι πρόσφατα διακινούμενη άποψη των συστημικών αμερικανικών ΜΜΕ ήταν ότι η ‘μεγαλειώδης ουκρανική αντεπίθεση’ απέτυχε ακριβώς επειδή οι εκπαιδευθείσες από το ΝΑΤΟ ταξιαρχίες δεν κατάφεραν να αφομοιώσουν αυτό το στρατηγικό δόγμα των πολεμικών επιχειρήσεων, στο οποίο είχε δοθεί και η έμφαση κατά την εκπαίδευσή τους.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο του άρθρου είναι η παρατήρηση (η οποία και γράφεται ανοικτά) ότι με την αποστολή του αμερικανού στρατηγού στο Κίεβο για να διευθύνει από κοντά τις επιχειρήσεις, επιβλέποντας την εφαρμογή της νέας στρατηγικής, περνάμε σε μια νέα φάση της εμπλοκής των αμερικανών στον πόλεμο. Διότι μέχρι τώρα—λέει το άρθρο—είχαμε σαφή αποφυγή αποστολής ‘στρατιωτικών συμβούλων’ σε μόνιμη βάση. Αυτός ο ‘αυτοπεριορισμός’—όπως τον αποκαλεί το άρθρο—τώρα αίρεται με την εν τέλει μόνιμη παρουσία του αμερικανού στρατηγού στο Κίεβο, οπότε έχει ανοίξει ο δρόμος για την αποστολή και άλλων ‘συμβούλων’ σε μόνιμη βάση. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι κάπως έτσι άρχισε η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.

Στα πλαίσια του λεγόμενου ‘blame game’, δηλαδή της επινόησης αφηγήσεων που να ρίχνουν την ευθύνη των αποτυχιών ο ένας στον άλλο, οι NYT αντιπαραθέτουν τη συντηρητική στρατηγική άμυνας, που πλέον προτείνουν οι αμερικανοί στρατιωτικοί για το Κίεβο, στην επιλογή των ιθυνόντων του Κιέβου για εντυπωσιακά χτυπήματα στόχων εντός της Ρωσίας (σαμποτάζ σε τραίνα, δολοφονίες, κ.λπ.) με στόχο τον εντυπωσιασμό και τις δημόσιες σχέσεις. Το άρθρο παρατηρεί ότι οι αξιωματούχοι του Κιέβου βρίσκονται εκτός πραγματικότητας μη αντιλαμβανόμενοι τα όρια της αμερικανικής βοήθειας καθώς ζητούν εκατομμύρια οβίδες και άλλα εφόδια, που απλούστατα δεν υπάρχουν. Το 2024, επισημαίνει το άρθρο, κινδυνεύει να είναι έτος ήττας αν το Κίεβο δεν αλλάξει στρατηγική.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τον νυν στρατηγό τριών αστέρων Antonio Aguto Jr. ο οποίος ανέλαβε την από κοντά επίβλεψη της τήρησης της αλλαγής στρατηγικής την οποία απαίτησαν οι ΗΠΑ από το καθεστώς του Κιέβου. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στις 20 Αυγούστου του 2016 στο κέντρο εκπαίδευσης του Ουκρανικού στρατού στο Yavoriv της Ουκρανίας, το οποίο φέρει τον ευφημιστικό τίτλο ‘Διεθνές Κέντρο για την Ειρήνευση και την Ασφάλεια‘ (International Peacekeeping and Security Center). Είναι ενδιαφέρον ότι και οι τρεις άλλοι αξιωματικοί—δύο συνταγματάρχες και ένας αντισυνταγματάρχης—που παρακολουθούν τις οδηγίες του Aguto στο Ουκρανικό κέντρο εκπαίδευσης είναι αμερικανοί.  Μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, το κέντρο του Yavoriv στην Γαλικία (15 μίλια από τα σύνορα) αποτέλεσε βασικό χώρο εκπαίδευσης των νέων μονάδων του Ουκρανικού στρατού από ΝΑΤΟικούς αξιωματικούς και συμβούλους ενώ μετά τον Φεβρουάριο του 2022 αποτέλεσε και κέντρο σύναξης μισθοφόρων. Το κέντρο έχει έκτοτε πληγεί επανειλημμένα από πυραυλικές επιθέσεις της Ρωσίας, με σημαντικότερη αυτήν της 13ης Μαρτίου 2022 με πάνω από 150 ξένους ‘εθελοντές’ νεκρούς.     

Όμως εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η στρατηγική της θερινής μεγαλειώδους αντεπίθεσης-φιάσκο επίσης είχε σχεδιαστεί από τους Αμερικανούς σε πολεμικά παιχνίδια στη Γερμανία. Είναι τα αμερικανικά σχέδια που οδήγησαν στις μεγάλες καταστροφές τον στρατό του Κιέβου ήδη από τις πρώτες ώρες της ‘μεγαλειώδους αντεπίθεσης’.

Είναι άγνωστος ο λόγος που οι αμερικανοί πιστεύουν ότι τώρα θα σταθούν πιο τυχεροί με την νέα στρατηγική, παρόλο που εδώ και πολλούς μήνες έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτό που όντως συμφέρει τους αμερικανούς είναι το πέρασμα στην άμυνα και το μακροχρόνιο ‘μάτωμα’ της Ρωσίας μια και οι ελίτ του Κιέβου δέχονται να αναλάβουν τον ρόλο του αυτόχειρα.

Όμως, μετά και την καταστροφή και του τρίτου κατά σειρά στρατού της Ουκρανίας αυτό το καλοκαίρι, το ηθικό, η επάνδρωση και τα εφόδια των δυνάμεων του Κιέβου βρίσκονται σε σημαντικά χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν από πέντε-έξι μήνες. Η στροφή 180 μοιρών που επιδιώκεται και οι ελπίδες που πλέον οι αμερικανοί εναποθέτουν στην ‘άμυνα’ εμφανίζονται κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς προϋποθέσεις σε ένα πολύ σαθρότερο υπόβαθρο. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Ασφαλώς, μια τέτοια στροφή συνιστά εγκατάλειψη των μαξιμαλιστικών στόχων των ΗΠΑ για άμεση πρόκληση κρίσης εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ανατροπή του εκεί καθεστώτος, αλλά από την άλλη αποτελεί και πιο ασφαλή εκδοχή για τη διατήρηση ενός αγκαθιού στο πλευρό τόσο της Ρωσίας όσο και της Ευρώπης και την καταπόνηση αμφοτέρων.

Όσο αφορά το καθεστώς του Κιέβου, ο ρόλος που καλείται εδώ να αναλάβει οδηγεί μια διαλυμένη ήδη χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή από κάθε άποψη (εδαφική, δημογραφική, οικονομική, ηθική) από την οποία είναι αμφίβολο αν ποτέ συνέλθει. Η Ουκρανία καθίσταται πλέον μια ‘έρημη χώρα’ με τον πληθυσμό να βυθίζεται στη δυστυχία ενώ η ελίτ πραγματοποιεί αμύθητα κέρδη ροκανίζοντας τη βοήθεια της Δύσης.

Ακολουθεί η πλήρης μετάφραση του άρθρου των NYT συνοδευόμενη από εκτεταμένα παρένθετα σχόλια. Οι ένθετες φωτογραφίες και οι λεζάντες τους, με λίγες εξαιρέσεις, δεν είναι από το πρωτότυπο και επίσης συνιστούν σχολιασμό του κειμένου. Το άρθρο χωρίς paywall μπορεί να διαβαστεί εδώ.

*          *          *

ΗΠΑ και Ουκρανία αναζητούν νέα στρατηγική μετά την αποτυχημένη αντεπίθεση

Ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky έφτασε στην Ουάσιγκτον σε μια κρίσιμη στιγμή, τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στο Καπιτώλιο.

Από τους Julian E. Barnes, Eric Schmitt, David E. Sanger και Thomas Gibbons-Neff Οι δημοσιογράφοι γράφουν για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την εισβολή της Ρωσίας.

11 Δεκεμβρίου 2023

Οι Αμερικανοί και Ουκρανοί στρατιωτικοί ηγέτες αναζητούν μια νέα στρατηγική που θα μπορούν να αρχίσουν να εφαρμόζουν από τις αρχές του επόμενου έτους για να αναζωογονήσουν τις τύχες του Κιέβου και την εξασθενημένη υποστήριξη για τον πόλεμο της χώρας κατά της Ρωσίας, σύμφωνα με Αμερικανούς και Ουκρανούς αξιωματούχους.

Η ώθηση για μια νέα προσέγγιση έρχεται μετά την αποτυχία της πολύμηνης αντεπίθεσης της Ουκρανίας στον στόχο της να ανακαταλάβει εδάφη που έχασε από τον εισβάλλοντα ρωσικό στρατό και μετά από εβδομάδες συχνά τεταμένων συναντήσεων μεταξύ κορυφαίων Αμερικανών αξιωματούχων και των Ουκρανών ομολόγων τους.

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι έφθασε στην Ουάσινγκτον τη Δευτέρα για βιαστικά οργανωμένες συναντήσεις αυτή την εβδομάδα με τον πρόεδρο Μπάιντεν και το Κογκρέσο για να συζητήσουν την πορεία προς τα εμπρός. Οι δύο πρόεδροι θα προσπαθήσουν να επιδείξουν αλληλεγγύη και να ενισχύσουν την υποστήριξη προς την Ουκρανία σε μια κρίσιμη στιγμή, τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στο Καπιτώλιο.

Παρόλο που οι πάντες (και πρώτα-πρώτα το παρόν άρθρο των NYT) θεωρούν ότι η θερινή αντεπίθεση του Κιέβου έχει αποτύχει, ο πρόεδρος του εκεί καθεστώτος διαφωνεί. Στην επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Ουάσινγκτον αυτές τις μέρες για να ζητήσει και πάλι χρήματα, προχώρησε σε ισχυρισμούς που μάλλον αντιμετωπίστηκαν με ένα θλιβερό κούνημα του κεφαλιού: Σύμφωνα με τον Ζελένσκι κατά την κοινή συνέντευξη με τον Τζο Μπάιντεν, η Ρωσία στη διάρκεια του 2023 δεν έχει καταλάβει ούτε ένα χωριό (ούτε το Σολεντάρ ούτε το Μπάχμουτ ούτε την Μαρίνκα), έχει ηττηθεί στη Μαύρη Θάλασσα, οι δυνάμεις του Κιέβου διέλυσαν την PMC Wagner. Κορυφαίος ήταν ο ισχυρισμός ότι συνεχίζεται η …προέλασή τους, κι ας λέει άλλα ο αρχιστράτηγος των δυνάμεων του Κιέβου Ζαλούζνι με τον δεύτερο στην τάξη στρατηγό Σίρσκι να επαυξάνει λέγοντας ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιτίθενται κατά μήκος όλου του μετώπου και ότι «η κατάσταση στα ανατολικά συνεχίζει να είναι δύσκολη». Υπενθυμίζουμε ότι πρόσφατα το αμερικανικό περιοδικό Time είχε περιγράψει αναλυτικά την κατάσταση του Ζελένσκι χαρακτηρίζοντάς την έμμεσα ως παραληρηματική.

Τα πισωγυρίσματα της Ουκρανίας έχουν έρθει καθώς η υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών για τη συνέχιση της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας προς το Κίεβο έχει διαβρωθεί. Ακόμη και ορισμένοι ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει ανησυχίες ότι αν ο πόλεμος περιέλθει σε ένα μακρύ αδιέξοδο το επόμενο έτος, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Β. Πούτιν θα αποκτήσει το πλεονέκτημα.

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον Πούτιν να κερδίσει», δήλωσε ο κ. Μπάιντεν την περασμένη εβδομάδα, καθώς πίεζε το Κογκρέσο για ένα νέο γύρο χρηματοδότησης για την Ουκρανία. «Είναι προς το συντριπτικό εθνικό μας συμφέρον και το διεθνές συμφέρον όλων των φίλων μας. Οποιαδήποτε διαταραχή στην ικανότητά μας να προμηθεύουμε την Ουκρανία ενισχύει σαφώς τη θέση του Πούτιν».

Ο ρωσικός στρατός, μετά τη δική του αποτυχημένη πορεία προς το Κίεβο το 2022, έχει αρχίσει να αντιστρέφει την τύχη του και ανασυγκροτεί τη δύναμή του. Η Μόσχα διαθέτει πλέον περισσότερα στρατεύματα, πυρομαχικά και πυραύλους και έχει αυξήσει το πλεονέκτημα της δύναμης πυρός της με έναν στόλο μη επανδρωμένων αεροσκαφών μάχης, πολλά από τα οποία προμηθεύτηκε από το Ιράν, σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εντείνουν τις πρόσωπο με πρόσωπο στρατιωτικές συμβουλές που παρέχουν στην Ουκρανία, αποστέλλοντας έναν στρατηγό τριών αστέρων στο Κίεβο για να περάσει αρκετό χρόνο στο έδαφος. Αμερικανοί και Ουκρανοί στρατιωτικοί αξιωματικοί λένε ότι ελπίζουν να επεξεργαστούν τις λεπτομέρειες μιας νέας στρατηγικής τον επόμενο μήνα σε μια σειρά από πολεμικά παιχνίδια που έχουν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Βισμπάντεν της Γερμανίας.

Οι Αμερικανοί πιέζουν για μια συντηρητική στρατηγική που επικεντρώνεται στην κατοχή των εδαφών που έχει η Ουκρανία, στην οχύρωση και στη δημιουργία προμηθειών και δυνάμεων κατά τη διάρκεια του έτους. Οι Ουκρανοί θέλουν να περάσουν στην επίθεση, είτε στο έδαφος είτε με πλήγματα μεγάλου βεληνεκούς, με την ελπίδα να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Χωρίς μια νέα στρατηγική και πρόσθετη χρηματοδότηση, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να χάσει τον πόλεμο. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι ο κ. Πούτιν ποντάρει στη μειωμένη αμερικανική υποστήριξη, επισημαίνοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι αν η Ουκρανία ξεμείνει από πυρομαχικά που της παρέχει το ΝΑΤΟ, η Ρωσία θα επικρατήσει μέσα σε λίγες ημέρες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει τεράστια στρατιωτική και οικονομική στήριξη στην Ουκρανία, πάνω από 111 δισεκατομμύρια δολάρια τα τελευταία δύο χρόνια. Αλλά ένας σημαντικός αριθμός Ρεπουμπλικανών δηλώνει τώρα ότι αντιτίθεται σε περαιτέρω δαπάνες και άλλοι απαιτούν να δουν μια νέα στρατηγική προτού ψηφίσουν για οποιαδήποτε πρόσθετα κονδύλια.

Πολλοί Ουκρανοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται πόσο επισφαλής είναι η συνέχιση της χρηματοδότησης του πολέμου από τις ΗΠΑ, δήλωσαν Αμερικανοί αξιωματούχοι. Αυτοί οι Ουκρανοί στρατηγοί και ανώτεροι πολιτικοί αξιωματούχοι έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για το τι θα προμηθεύσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, είπαν. Ζητούν εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού, για παράδειγμα, από δυτικά αποθέματα που δεν υπάρχουν.

Μια πρόσφατη απαρίθμηση τέτοιων «μη ρεαλιστικών προσδοκιών» παρουσιάζει το Reuters. Να υπενθυμίσουμε ότι ο διαβόητος πρώην πρέσβης του καθεστώτος του Κιέβου στο Βερολίνο απαιτούσε …υποβρύχια για να βυθίσουν τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας ενώ μόλις προχθές ο αρχιστράτηγος των δυνάμεων του Κιέβου προκάλεσε την έκπληξη του υπουργού άμυνας των ΗΠΑ Lloyd Austin καθώς του ζήτησε 350-400 δις δολάρια καθώς και 17 εκατομμύρια βλήματα για να …νικήσει τη Ρωσία. Όπως γράφει η καθεστωτική “Ukrainska Pravda”: «Κατά τους υπολογισμούς του Γενικού Επιτελείου προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του προέδρου για απελευθέρωση του συνόλου των εδαφών της Ουκρανίας θα απαιτηθούν 350-400 δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμό και προσωπικό. Στον Austin ειπώθηκε ότι απαιτούνταν [άμεσα] 17 εκατομμύρια βλήματα. Έμεινε κατάπληκτος, για να το πούμε ήπια, επειδή κανείς δεν θα μπορούσε να συλλέξει έναν τέτοιο αριθμό βλημάτων από όλη την υφήλιο».

Ουκραΐνσκα Πράβντα: Ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ αποσβολώθηκε όταν ο αρχιστράτηγος του Κιέβου Ζαλούζνι του ζήτησε 17 εκατομμύρια βλήματα για να ‘νικήσει’ στον πόλεμο επειδή τόσα δεν υπάρχουν σε όλη την υφήλιο.

Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία θα πρέπει να πολεμήσει με πιο σφιχτό προϋπολογισμό

Ορισμένοι στον αμερικανικό στρατό θέλουν η Ουκρανία να ακολουθήσει μια στρατηγική “κρατήστε και χτίστε”—να επικεντρωθεί στο να κρατήσει το έδαφος που έχει και να χτίσει την ικανότητά της να παράγει όπλα κατά τη διάρκεια του 2024. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν ότι η στρατηγική αυτή θα βελτιώσει την αυτάρκεια της Ουκρανίας και θα διασφαλίσει ότι το Κίεβο θα είναι σε θέση να αποκρούσει οποιαδήποτε νέα ρωσική κίνηση.

Ο στόχος θα ήταν να δημιουργηθεί μια αρκετά αξιόπιστη απειλή ώστε η Ρωσία να εξετάσει το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις στο τέλος του επόμενου έτους ή το 2025.

Εδώ προσέχουμε δύο πράγματα που χαρακτηρίζουν την αμερικανική συλλογιστική. Πρώτον, υποτίθεται ότι σταθερός στόχος είναι το δυνάμωμα του καθεστώτος του Κιέβου ώστε να ‘φοβηθεί’ η Ρωσία και να ‘διαπραγματευτεί’—αυτός θα ήταν και ο σκοπός της αποτυχημένης αποκοπής της Κριμαίας από την ‘χερσαία γέφυρά’ της. Αν όμως η προοπτική αυτή απέτυχε μετά την παροχή πολεμικού υλικού σε ποσότητες που δεν είναι δυνατόν να επαναληφθούν πώς θα επιτύχει τώρα με τις Ουκρανικές δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένες; Και πώς θα μπορέσει να αναπληρώσει μόνη της η Ουκρανία τις ελλείψεις όπλων κάτω από το συνεχές σφυροκόπημα από τη Ρωσική αεροπορία, πυραυλικά συστήματα, κ.λπ.; Δηλαδή, και πάλι οι δυτικοί αναλυτές αιθεροβατούν και επαναλαμβάνουν ‘συνταγές’ προς τους Ουκρανούς που δεν δείχνουν να παίρνουν υπόψη τους την πραγματικότητα.

Δεύτερον, γιατί το παραπάνω επιχείρημα του άρθρου να μην αντιστραφεί; Δηλαδή, γιατί το Κίεβο να αρνείται τις διαπραγματεύσεις—και μάλιστα, δια νόμου όσο ο Πούτιν παραμένει πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας(!); Μήπως θεωρούν ότι η απειλή που αποτυπώνει ο ρωσικός στρατός στο έδαφος δεν είναι «αρκετά αξιόπιστη»; Η απάντηση είναι: προφανώς και όχι. Οι ΗΠΑ βλέπουν την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το καθεστώς του Κιέβου, αλλά ο στόχος τους δεν είναι να διασωθεί η όποια Ουκρανία. Ο στόχος τους είναι να προκαλέσουν τη μέγιστη δυνατή βλάβη στη Ρωσία, τώρα που πλέον φάνηκε ως μάλλον ακατόρθωτο το όνειρο της διάλυσης και ‘από-αποικιοποίησης’ της Ρωσικής Ομοσπονδίας μέσω αυτού που οι ίδιοι αποκαλούσαν ‘στρατηγική ήττα’ της Ρωσίας.

Την ίδια στιγμή, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι εξετάζουν στρατηγικές που θα βασίζονται στα επιτυχημένα βαθιά χτυπήματα που πραγματοποίησαν στην Κριμαία το περασμένο φθινόπωρο. Αναζητούν δημιουργικούς τρόπους για να κρατήσουν τη Ρωσία εκτός ισορροπίας με επιθέσεις εναντίον εργοστασίων όπλων, αποθηκών όπλων και σιδηροδρομικών γραμμών διακίνησης πυρομαχικών και να πετύχουν συμβολικές νίκες. Ένας Ουκρανός πρώην ανώτερος στρατιωτικός αξιωματούχος αρνήθηκε να συζητήσει τις προτάσεις, αλλά δήλωσε ότι το νέο σχέδιο τελειοποιείται και είναι “πολύ τολμηρό”.

Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι χωρίς μια αλλαγή στη στρατηγική, το 2024 θα μπορούσε να μοιάσει με το 1916, την πιο θανατηφόρα χρονιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και οι γραμμές μάχης άλλαξαν ελάχιστα.

Τα ουκρανικά νοσοκομεία είναι ήδη γεμάτα με τραυματισμένους στρατιώτες. Τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονται από το μέτωπο καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής αντεπίθεσης. Η Ουκρανία δεν έχει δημοσιεύσει επίσημους αριθμούς των νεκρών πολέμου, αλλά οι απώλειες, όπως παραδέχονται οι αξιωματούχοι, ήταν μεγάλες.

Οι τεράστιες απώλειες των δυνάμεων του Κιέβου κατά την θερινή αντεπίθεση δεν αποτέλεσαν έκπληξη για τους Δυτικούς, παρά την καθεστωτική αφήγηση. Η φωτογραφία εδώ είναι από άρθρο του βρετανικού Economist, δημοσιευμένο ακριβώς τη μέρα έναρξης των επιχειρήσεων, δηλαδή στις 4 Ιουνίου 2023, με τον μακάβριο τίτλο: «Ένα τεράστιο ουκρανικό κοιμητήριο αναμένει τους νεκρούς της αντεπίθεσης» και υπότιτλο: «Ιερείς, εργολάβοι κηδειών και ιατροδικαστές φέρνουν μια μικρή ανακούφιση στις οικογένειες που πενθούν». Κατά το ρωσικό υπουργείο άμυνας οι απώλειες των δυνάμεων του Κιέβου από τον Ιούνιο μέχρι το τέλος Νοεμβρίου ξεπέρασαν τους 125,000 άνδρες.

Η αντεπίθεση του 2023 χτίστηκε γύρω από την αναδημιουργία του στρατού της Ουκρανίας κατ’ εικόνα του αμερικανικού. Ήταν, είπαν οι επικριτές, η προσέγγιση που είχαν δοκιμάσει οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχώς.

Εδώ έχουμε μερικές σημαντικές παραδοχές που δεν γίνονται συχνά στη δυτική αρθρογραφία. Βέβαια, δεν αναφέρονται αριθμοί, αλλά και πάλι η εικόνα της καταστροφής που επέφερε η πολυδιαφημισμένη ‘μεγαλειώδης επίθεση’ στις δυνάμεις του Κιέβου είναι σαφής, αν και ελλειπτική. Και μάλιστα, το άρθρο υπαινίσσεται ότι η αποτυχία αυτή αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων αποτυχιών των πολέμων των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχει το σχετικά αξιόπιστο ρωσικό υπουργείο άμυνας, από τις 4 Ιουνίου μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, οι ουκρανικές δυνάμεις έχασαν 125 χιλιάδες στρατιώτες και 16 χιλιάδες βαρέα όπλα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αρκετές ουκρανικές μονάδες βρίσκονται υπό κατάρρευση—και αυτό αποτυπώνεται και στα μέτωπα όπως π.χ. στα πλευρά του Μπάχμουτ όπου οι δυνάμεις του Κιέβου έχουν χάσει σχεδόν όλα τα κέρδη που είχαν επιτύχει από τις αρχές Ιουνίου—ενώ πολλαπλασιάζονται τα ανοιχτά γράμματα που αναρτούν στο Telegram μονάδες του Ουκρανικού στρατού που αρνούνται να συνεχίσουν να πολεμούν χωρίς πολεμοφόδια και κάλυψη πυροβολικού ενώ καταγγέλλουν και τους ανωτέρους τους για δωροληψία.

Αλλά υπάρχουν κάποια σημάδια συμβιβασμού [Ουκρανών-Αμερικανών]. Ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι είναι ανοιχτοί σε ορισμένες από τις νέες ιδέες της Ουκρανίας. Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι τα βαθιά πλήγματα της Ουκρανίας στην Κριμαία αυτό το φθινόπωρο αποδείχθηκαν θανατηφόρα για τη Ρωσία και ήταν ένα φωτεινό σημείο σε μια κατά τα άλλα απογοητευτική αντεπίθεση. Οι Αμερικανοί στρατηγοί πιστεύουν ότι οι Ουκρανοί μπορούν να βασιστούν σε αυτή την επιτυχία το επόμενο έτος, ακόμη και αν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους δαπανηθεί για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους.

Ο στρατηγός Christopher G. Cavoli, ο κορυφαίος Αμερικανός διοικητής στην Ευρώπη, έχει αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο στον συντονισμό με τους Ουκρανούς αξιωματούχους.

Το Πεντάγωνο αποφάσισε επίσης να στείλει τον αντιστράτηγο Antonio A. Aguto Jr., ο οποίος είναι ο επικεφαλής της υποστήριξης της Ουκρανίας από μια βάση στη Γερμανία, για να περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα στο Κίεβο. Ο στρατηγός Aguto θα συνεργαστεί πιο άμεσα με τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας για να βελτιώσει τις συμβουλές που προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, δήλωσαν Αμερικανοί αξιωματούχοι. Αν και ο Λευκός Οίκος έχει επιλέξει να μην υπάρχουν αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι στη χώρα μόνιμα, οι συχνές εναλλαγές του στρατηγού Aguto μέσα και έξω από το Κίεβο θα οδηγήσουν αυτόν τον περιορισμό προς τη λήξη του.

Τα παραπάνω αποτελούν καινούργιο στοιχείο στην κλιμάκωση της σύγκρουσης προς αμεσότερη εμπλοκή του αμερικανικού στρατού. Το άρθρο θεωρεί ότι με την άμεση ανάθεση της επίβλεψης της νέας στρατηγικής που επιβάλλουν οι αμερικανοί στο Κίεβο σε αμερικανό στρατηγό που θα εγκατασταθεί επιτόπου, ουσιαστικά αίρεται ο περιορισμός της μη αποστολής αμερικανών ‘συμβούλων’ στο ουκρανικό έδαφος. Η σημασία της άρσης αυτού του ‘περιορισμού’ γίνεται ακόμη πιο εμφανής αν θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο τελικά οι ΗΠΑ απέστειλαν στρατό στο Βιετνάμ (που τελικά ανήλθε σε 500 χιλιάδες άνδρες) ξεκινώντας με την αποστολή ‘συμβούλων’. Επίσης ας θυμηθούμε εδώ τις πρόσφατες παραινέσεις του υπουργού άμυνας των ΗΠΑ προς τους βουλευτές σε απόρρητη ενημέρωση της αμερικανικής βουλής ότι αν δεν εγκριθεί το τελευταίο πακέτο 61 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Ουκρανία, τότε η αμερικανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να στείλει «τους θείους, τα ξαδέλφια και τους γιους σας να πολεμήσουν τη Ρωσία».

Η τελευταία σημαντική κλιμάκωση με την άρση του περιορισμού στην αποστολή αμερικανών ‘συμβούλων’ στην Ουκρανία συνάδει με την εκτίμηση του εξαιρετικά σοβαρού αναλυτή Διεθνών Θεμάτων και Ασφάλειας Μαρκ Σλομπόντα (βασικός σχολιαστής του Sputnik αλλά και αμερικανικών podcasts και ραδιοφωνικών εκπομπών) ο οποίος σταθερά υποστηρίζει ότι νίκη της Ρωσίας στα μέτωπα θα προκαλέσει αποστολή στρατευμάτων των ΗΠΑ στην Ουκρανία, τουλάχιστον στην Δυτική (Γαλικία).

Στις 7 Δεκεμβρίου ο διάσημος αμερικανός δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Tucker Carlson ανάρτησε την πληροφορία ότι «Η κυβέρνηση Μπάιντεν απειλεί ανοιχτά τους Αμερικανούς λόγω της Ουκρανίας. Σε μια απόρρητη ενημέρωση στη Βουλή χθες, ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν ενημέρωσε τα μέλη ότι αν δεν διαθέσουν περισσότερα χρήματα για τον Ζελένσκι, “θα στείλουμε τους θείους, τα ξαδέλφια και τους γιους σας να πολεμήσουν τη Ρωσία”. Πληρώστε τους ολιγάρχες ή θα σκοτώσουμε τα παιδιά σας». Ενδιαφέρον έχει και η συνέχεια αποκάτω. Ο Έλον Μασκ ρωτά: «Στ’ αλήθεια είπε κάτι τέτοιο;» και ο Carlson του απαντά: «Στ’ αλήθεια το έκανε. Είναι επιβεβαιωμένο».

Η μάχη του Ρομπότινε συμπυκνώνει τις διαψευσμένες ελπίδες της αντεπίθεσης της Ουκρανίας

Μέχρι τον Αύγουστο, οι μηχανοκίνητες δυνάμεις που είχαν εκπαιδευτεί από τις ΗΠΑ πλησίασαν το μικρό χωριό, αφού πάλευαν επί μήνες για να κινηθούν μόλις μερικά χιλιόμετρα προς τα περίχωρά του. Μέχρι το τέλος του μήνα, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν ανακαταλάβει το χωριουδάκι, περίπου 50 μίλια από τη νότια ακτή της Ουκρανίας.

Αμερικανοί και Ουκρανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η νίκη ήταν μικρή αλλά σημαντική, ένα βήμα προς την κατεύθυνση της διάσχισης των ρωσικών γραμμών και της προώθησης προς τη Μαύρη Θάλασσα, γεγονός που θα διασπούσε τους δρόμους ανεφοδιασμού του Κρεμλίνου.

Στην Ουάσινγκτον, Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι Ουκρανοί είχαν σχεδόν διαπεράσει το πρώτο στρώμα της ρωσικής άμυνας και θα προχωρούσαν σε μια επίθεση με σκοπό να δοκιμάσουν τη δύναμη των άλλων αμυντικών στρωμάτων.

Είναι ανακριβές ότι με την κατάληψη του Ρομπότινε οι δυνάμεις του Κιέβου διέσπασαν την πρώτη γραμμή άμυνας της Ρωσίας—η οποία διαθέτει πέντε γραμμές άμυνας—δεδομένου ότι η γραμμή αυτή περνά νοτίως του χωριού Νοβοπροκοπίβκα, το οποίο επίσης βρίσκεται νότια του Ρομπότινε. Δηλαδή ακόμη κι αν είχε καταληφθεί και το επόμενο χωριό, πράγμα που δεν συνέβη ούτε για τα πρώτα σπίτια του, και πάλι η πρώτη γραμμή άμυνας θα παρέμενε ανέπαφη. Όλες οι μάχες στην περιοχή του Ρομπότινε αφορούσαν τις γραμμές προκάλυψης της ρωσικής άμυνας.

Αλλά η άμυνα της Ρωσίας αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερη από ό,τι είχαν εκτιμήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και αντί για νίκη, το Ρομπότινε μετατράπηκε σε μια αιματηρή ταλαιπωρία.

Η 47η Ταξιαρχία, μία από τις εννέα που είχαν εκπαιδευτεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε τεράστιες απώλειες: πλήθος στρατιωτών τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Τα οχήματά τους μάχης Bradley, καθώς και τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού Stryker των άλλων μονάδων καθώς και τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard, καταστράφηκαν. Τα βίντεο που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρόβαλλαν αποκαΐδια που σιγοκαίγανε και αυξανόμενες ουκρανικές απώλειες.

Ένα τανκ Λέοπαρντ 2 και αρκετά τεθωρακισμένα οχήματα μάχης πεζικού Bradleys ως «αποκαΐδια» έξω από το Ρομπότινε

Η ίδια η πόλη ήταν σε ερείπια: Δορυφορικό υλικό που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δείχνει ένα σεληνιακό τοπίο από κρατήρες.

Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας, οι ουκρανικές δυνάμεις εξακολουθούν να είναι καθηλωμένες στα περίχωρα της Ρομπότινε, με λίγες ελπίδες ότι θα μπορέσουν να διασπάσουν την επόμενη γραμμή της ρωσικής άμυνας σύντομα.

Στην πραγματικότητα, πλέον οι Ρωσικές δυνάμεις έχουν ανακαταλάβει τα οχυρά νότια του Ρομπότινε και βρίσκονται ένα βήμα από την ανακατάληψη και του ίδιου. Εκτός από τις ταξιαρχίες των δυνάμεων του Κιέβου που καταστράφηκαν στις μάχες του Ρομπότινε—δεν είναι μόνο η 47η μηχανοκίνητη—η προέλαση των Ρωσικών δυνάμεων στην Αβντέεβκα και η απειλή περικύκλωσής της οδήγησαν στην μεταφορά μεγάλου μέρους των δυνάμεων του Κιέβου που πολεμούσαν στο Ρομπότινε προς τα βόρεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα απομεινάρια της 47ης ταξιαρχίας δεν πέρασαν στα μετόπισθεν για να ανασυγκροτηθούν αλλά στάλθηκαν στο βόρειο άκρο της λαβίδας που έχει σχηματιστεί στην Αβντέεβκα για να σταματήσουν τις Ρωσικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, η ολοκληρωτική αναίρεση των όποιων εδαφικών κερδών—πολύ μικρών—πραγματοποίησε στην περιοχή του Ρομπότινε ο ουκρανικός στρατός κατά την πολυαίμακτη επίθεσή του είναι ζήτημα χρόνου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ξόδεψαν εκατομμύρια για να στείλουν άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα στην Ουκρανία και να εκπαιδεύσουν νεοσύστατες μονάδες σε προηγμένες στρατιωτικές τακτικές. Αλλά παρά την ώθηση της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και το φθινόπωρο, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κρατήσει σε μεγάλο βαθμό το σχεδόν 20 τοις εκατό της χώρας που κατέχουν.

Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή από πλευράς ‘γης’ οι ρωσικές δυνάμεις συνολικά έχουν μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχαν με την έναρξη του καλοκαιριού. Αλλά από στρατιωτική άποψη η αποτυχία των δυνάμεων του Κιέβου δεν μετράται με γη αλλά με τις απώλειες που έχουν υποστεί. Πλέον σε όλα τα μέτωπα η πρωτοβουλία έχει περάσει στον ρωσικό στρατό.

Επί τρεις μήνες, το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και των συμμάχων εκπαίδευσε τις εννέα ταξιαρχίες, 36.000 Ουκρανούς στρατιώτες, στα βασικά του ‘πολέμου ελιγμών’. [ΣΗΜ. Κατά άλλες πηγές οι ταξιαρχίες που εκπαιδεύτηκαν ήταν 12—μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό στις 18]. Η θεωρία, που προωθήθηκε από Αμερικανούς στρατηγούς, ήταν ότι μόνο μια βαριά δύναμη θα μπορούσε να διαπεράσει τις σκληρές ρωσικές γραμμές και να ανακαταλάβει τη νοτιοανατολική ακτογραμμή της Ουκρανίας.

Αλλά ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες δίδασκαν την Ουκρανία πώς να χρησιμοποιεί τα όπλα, οι Ρώσοι οχυρώθηκαν και προετοιμάστηκαν για την επερχόμενη μάχη.

Οι στρατηγοί των ΗΠΑ και της Ουκρανίας δεν είχαν αρχικά συνειδητοποιήσει πόσο περισσότερο οι Ρώσοι είχαν ενισχύσει την άμυνά τους. Τα ουκρανικά στρατεύματα που εκπαιδεύονταν στη Γερμανία εξασκούνταν στο να διασπούν άμυνες πολύ λιγότερο ισχυρές από αυτές που τελικά θα αντιμετώπιζαν.

Και αυτό είναι παραπληροφόρηση. Οι ίδιοι οι ΝΥΤ είχαν από τον χειμώνα δημοσιεύσει δορυφορικούς χάρτες με τις εντυπωσιακές ρωσικές γραμμές άμυνας. Η αλήθεια βρίσκεται στο ότι, στις παραδοχές για τις ικανότητες του αντιπάλου που απαραίτητα γίνονται για να στηθούν τα πολεμικά παιχνίδια, οι αμερικανοί στρατηγοί είχαν υιοθετήσει ανόητες απόψεις για πολύ χαμηλό ηθικό του ρωσικού στρατού που θα το ‘βάλει στα πόδια’ μόλις εμφανιστούν τα Λέοπαρντ, για πλήρη έλλειψη πολεμοφοδίων και οπλικών συστημάτων του ρωσικού στρατού που πολεμά με …φτυάρια, κ.ο.κ. Δεν είχαν, δηλαδή, άγνοια των οχυρώσεων. Είχαν άγνοια του αντιπάλου, που είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να χαθεί ένας πόλεμος.

Δορυφορικός χάρτης των ρωσικών οχυρώσεων στον άξονα εκδήλωσης της κύριας επίθεσης των δυνάμεων του Κιέβου στην περιοχή Ορέχοβ (Ρομπότινε, κ.λπ.). Δημοσιεύτηκε, μαζί με αντίστοιχους χάρτες για όλες τις περιοχές των τεσσάρων νέων επαρχιών της Ρωσίας (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα) από το BBC στις 22 Μαΐου 2023, πριν, δηλαδή, την έναρξη της ‘μεγαλειώδους αντεπίθεσης’. Οι NYT είχαν προηγηθεί από τα τέλη Νοεμβρίου του 2022 με επανειλημμένες αναρτήσεις αντίστοιχων χαρτών και σχεδιαγραμμάτων για το πώς ακριβώς είχαν κατασκευαστεί οι ρωσικές οχυρώσεις (για παράδειγμα δείτε εδώ, εδώ και εδώ).

Οι βαθιές ρωσικές άμυνες περιλάμβαναν πιο τρομερά ναρκοπέδια από ό,τι είχε παρατηρηθεί ποτέ μετά τον πόλεμο της Κορέας, μια παλιά τεχνολογία που επιβράδυνε και στη συνέχεια σταμάτησε την προέλαση του ουκρανικού στρατού. Αλλά ήταν επίσης η χρήση από τη Ρωσία μιας ποικιλίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων των κινεζικής κατασκευής εμπορικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που άλλαξε ριζικά τη φύση του μηχανοκίνητου πολέμου ελιγμών.

Στο παρελθόν, οι ρήξεις κατά μήκος της γραμμής του μετώπου μπορούσαν να αξιοποιηθούν, επιτρέποντας στις προελαύνουσες δυνάμεις να αποκτήσουν πλεονέκτημα πριν ο εχθρός τους μπορέσει να αντιδράσει. Τώρα, με το πεδίο της μάχης υπό συνεχή σχεδόν παρακολούθηση, είναι δύσκολο για οποιαδήποτε πλευρά να επωφεληθεί χωρίς να εντοπιστεί και να ανακοπεί είτε με πυροβολικό είτε με αντεπίθεση.

Τα ρωσικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατάφεραν να διακόψουν τις επικοινωνίες μεταξύ των στρατευμάτων της πρώτης γραμμής και του διοικητηρίου της Ουκρανίας. Άλλα μη επανδρωμένα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν για να εντοπίσουν τις ομάδες ναρκαλιείας της Ουκρανίας, επιτρέποντας στη Ρωσία να στείλει επιθετικά ελικόπτερα για να τις πλήξει.

Τα προβλήματα της Ουκρανίας επιδείνωσαν οι έντονες διαφωνίες με τους Αμερικανούς στρατηγούς σχετικά με το πώς και πού να χρησιμοποιηθούν οι νέες μηχανοκίνητες δυνάμεις. Ουκρανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του κ. Zelensky, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ανατολικό τμήμα της χώρας ήταν το πιο σημαντικό θέατρο, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις εστίαζαν τις προσπάθειές τους εκεί.

Η Ουάσινγκτον θεωρούσε το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής του Ντονμπάς, στρατηγικά λιγότερο σημαντικό από την κατεχόμενη νότια ακτογραμμή.

Και πάλι το ‘blame game’. Οι αμερικανοί στρατηγοί είναι οι ‘σοφοί’ και οι ουκρανοί είναι οι ‘άσχετοι’—παρά τις ουδέτερα διατυπωμένες εκφράσεις—δεδομένου ότι έχει ήδη λεχθεί ότι για να λειτουργήσει η διδαχθείσα από τους αμερικανούς στρατηγική επίθεσης θα πρέπει να μη διασπαστούν οι επιτιθέμενες δυνάμεις. Όμως, αν και το δημοσίευμα έχει δίκιο για την ιδεοληπτική εμμονή του Κιέβου με το Μπάχμουτ (αυτό είναι το αναφερόμενο «ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας»), ξεχνά να μας πει ότι οι διδαχθείσες από τους αμερικανούς στρατηγικές ‘συνδυασμένων όπλων’ ήταν αυτές που οδήγησαν στην καταβαράθρωση της ‘μεγαλειώδους ουκρανικής αντεπίθεσης’ κατά τις δύο πρώτες εβδομάδες, πράγμα που έχει επανειλημμένα ομολογηθεί από δυτικούς στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες με αναλύσεις που έχουν παρουσιάσει ακόμη και οι ίδιοι οι ΝΥΤ.

Είναι ενδιαφέρον όμως να παρατηρήσουμε ότι το παρόν άρθρο έχει εγκαταλείψει τον ‘διδακτικό τόνο’ με τον οποίο αντιμετωπίζονταν οι Ουκρανοί μέχρι πριν λίγο καιρό, οι οποίοι παρουσιάζονταν από τα δυτικά συστημικά ΜΜΕ ως ‘ανεπίδεκτοι μαθήσεως’ αφού δεν κατάφεραν—υποτίθεται—να αφομοιώσουν τις ΝΑΤΟικές τεχνικές ελιγμών στο πεδίο της μάχης, ‘συνδυασμένων όπλων’, κ.ο.κ. και γι’ αυτό απέτυχαν. Ο λόγος βέβαια είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν την ανάγκη του καθεστώτος του Κιέβου προκειμένου αυτό να συνεχίσει να στέλνει τους Ουκρανούς στο σφαγείο και επομένως δεν μπορούν να συνεχίσουν τις προσβολές. Οι ΗΠΑ ακολουθούν απέναντι στο καθεστώς του Κιέβου την κλασική γραμμή του συνδυασμού μαστίγιου και καρότου.

«Χωρίς τόσο μια νέα στρατηγική όσο και επιπλέον χρηματοδότηση, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι η Ουκρανία ενδεχομένως να χάσει τον πόλεμο» Η φωτογραφία όσο και η λεζάντα, που διατυπώνει τη κεντρική στόχευση του άρθρου, ανήκουν στο πρωτότυπο. Από την Lynsey Addario για τους ΝΥΤ.

Οι Αμερικανοί ήθελαν οι Ουκρανοί να επικεντρωθούν στο νότο, να σπάσουν ή να απειλήσουν την κυριαρχία της Μόσχας στη λωρίδα ουκρανικής γης μεταξύ της Κριμαίας και των ρωσικών συνόρων. Η διοίκηση της Ουκρανίας πίστευε ότι αυτές οι άμυνες ήταν απλά πολύ σκληρές για να τις διαπεράσει και ότι η προώθηση μέσω των ναρκών εκεί θα οδηγούσε σε τεράστιες απώλειες.

Ως αποτέλεσμα, η Ουκρανία διατήρησε τις δυνάμεις της μοιρασμένες μεταξύ ανατολής και νότου, αρνούμενη να δεσμευτεί σε μια κύρια οδό επίθεσης. Και αντί για μια αποφασιστική διάρρηξη, δημιουργήθηκε ένα αδιέξοδο.

Οι Ουκρανοί στρατιωτικοί ηγέτες δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι οι αμερικανικές προσδοκίες ήταν μη ρεαλιστικές, ιδίως δεδομένου ότι δεν είχαν καμία αεροπορική δύναμη με την οποία να μπορούν να προστατεύσουν τις χερσαίες μονάδες τους.

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η αντεπίθεση απέτυχε, αλλά η ουκρανική κριτική έχει κάποια αλήθεια», δήλωσε ο Eric Ciaramella, μελετητής στο Carnegie Endowment for International Peace. «Υπήρχε ένα είδος πληθωρισμού στις συλλογικές προσδοκίες».

Η εκστρατεία του 2023 δεν ήταν μια πλήρης αποτυχία. Αμερικανοί αξιωματούχοι επισημαίνουν τις επιτυχημένες και καταστροφικές επιθέσεις της Ουκρανίας κατά του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και των στρατιωτικών θέσεων διοίκησης στην Κριμαία.

Ήταν, σύμφωνα με ορισμένους αξιωματούχους, μια σημαντική ναυτική νίκη από μια χώρα χωρίς ναυτικό.

Οι βρετανικοί πύραυλοι Storm Shadow μεγαλύτερου βεληνεκούς προκάλεσαν σημαντική ζημιά σε στόχους στην Κριμαία. Στις 22 Σεπτεμβρίου, ένα χαλάζι από πυραύλους Storm Shadow έπληξε το αρχηγείο του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη. Λίγες ημέρες αργότερα, η Ρωσία απέσυρε τμήματα του στόλου από την Κριμαία.

Λανθασμένη πληροφόρηση και πάλι. Το αρχηγείο των επιχειρήσεων του στόλου της Ρωσίας στην Μ. Θάλασσα δεν βρίσκεται στο ιστορικό παλιό κτίριο της ‘διοίκησης’ που επλήγη και το ρεπορτάζ δεν αναφέρεται επίσης στο φιάσκο της ανακοίνωσης του θανάτου του αρχηγού του στόλου ως συνέπεια της επίθεσης, ο οποίος τρεις μέρες μετά τον ‘θάνατό’ του συμμετείχε σε τηλεδιάσκεψη μαζί με άλλους ρώσους ανώτατους αξιωματικούς. Όσο για την ‘απόσυρση’ τμημάτων του στόλου, αυτά δεν αποσύρθηκαν από την Κριμαία, αλλά από την Σεβαστούπολη ώστε να διασκορπιστούν σε πολλά λιμάνια της Μ. Θάλασσας (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), γεγονός που ίσως έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα δεδομένου ότι η συγκέντρωση όλου του στόλου σε ένα μόνο λιμάνι δεν αποτελεί και την σοφότερη ενέργεια από στρατιωτική άποψη. Αν και οι επιθέσεις κατά της Σεβαστούπολης έδωσαν την ευκαιρία για ιστορίες που δημιουργούσαν ‘αίσθηση’ στον δυτικό τύπο, από στρατιωτικά άποψη, όσο αφορά τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, δεν είχαν το παραμικρό αποτέλεσμα.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2023 Βρετανικός πύραυλος Storm Shadow έπληξε το ιστορικό κτίριο του αρχηγείου του ρωσικού στόλου της Μ. Θάλασσας, που αποτελεί αρχιτεκτονικό μνημείο αλλά δεν έχει στρατιωτική λειτουργία, με αποτέλεσμα να αγνοείται ένας ευρισκόμενος εκεί σε υπηρεσία. Επίσης, σύμφωνα με την ρωσική ανακοίνωση από την αεράμυνα καταστράφηκαν πέντε ακόμη εισερχόμενοι πύραυλοι. Από τα ΜΜΕ του Κιέβου το γεγονός εορτάστηκε με τυμπανοκρουσίες και με δηλώσεις ότι από την επίθεση είχε καταστραφεί το κέντρο διοίκησης του στόλου και σκοτωθεί ο διοικητής του, ναύαρχος Viktor Sokolov, μαζί με άλλους 33 αξιωματικούς. Η παραπληροφόρηση αναπαράχθηκε και από τα δυτικά καθεστωτικά ΜΜΕ, όπως π.χ. συμβαίνει και στο παρόν άρθρο (αν και βέβαια καθόλου δεν αναφέρει τα περί νεκρών αξιωματικών).

Οι επιχειρήσεις επέτρεψαν στην Ουκρανία να εξάγει σιτηρά από την Οδησσό και διατήρησαν ανοιχτούς κάποιους θαλάσσιους δρόμους, μια κρίσιμη νίκη, αλλά άλλαξαν ελάχιστα στη συνολική πορεία του πολέμου και δεν επέτρεψαν στην Ουκρανία να ανακαταλάβει εδάφη.

Οι εξαγωγές δεν γίνονται κυρίως από την Οδησσό αλλά—όταν γίνονται—από λιμάνια στον Δούναβη με παράκτια πορεία κατά μήκος των ακτών της Ρουμανίας. Τα λιμάνια αυτά (π.χ. Ισμαήλ) έχουν πληγεί επανειλημμένα από αεροπορικές και πυραυλικές επιδρομές. Οι πραγματοποιούμενες με τον τρόπο αυτό θαλάσσιες εξαγωγές αποτελούν μικρό κλάσμα των εξαγωγών που γίνονταν όσο ίσχυε η συμφωνία για τα σιτηρά, ανάμεσα στα άλλα και λόγω των υπέρογκων ασφαλίστρων που απαιτούνται από τα φορτηγά πλοία που φορτώνουν σε πολεμική ζώνη. Αυτό έχει οδηγήσει σε ουσιαστική επιδότηση από την ΕΕ των, διαφορετικά, μη συμφερουσών οδικών εξαγωγών προς την Ευρώπη, με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα των συνόρων από τους φορτηγατζήδες σε Πολωνία, Σλοβακία και (πλέον και σε) Ουγγαρία, οι οποίοι αντιμετωπίζουν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.

Η φωτογραφία είναι από ενημέρωση ανώτατων αξιωματικών στις 26 Σεπτεμβρίου από τον Ρώσο υπουργό άμυνας. Ο διοικητής του στόλου της Μ. Θάλασσας, που είχε κηρυχτεί νεκρός από το καθεστώς του Κιέβου πριν από τέσσερις μέρες συμμετείχε μέσω τηλεδιάσκεψης (κάτω σειρά αριστερά στην οθόνη).

Στο αρχηγείο του Στρατού των ΗΠΑ στην Ευρώπη στο Βισμπάντεν της Γερμανίας, ανώτεροι Αμερικανοί στρατιωτικοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Καβόλι και Αγκούτο, συναντήθηκαν με δύο κορυφαίους Ουκρανούς αξιωματούχους την περασμένη εβδομάδα για να συζητήσουν τις γενικές γραμμές της στρατηγικής για το επόμενο έτος.

Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ουκρανοί αξιωματούχοι θέλησαν να αποκαλύψουν λεπτομέρειες των συνομιλιών ή του νέου σχεδίου. Αλλά όποια και αν είναι η τελική συμφωνία, η αλλαγή της δυναμικής είναι κρίσιμη. Όσο περισσότερο ο πόλεμος θεωρείται αδιέξοδος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να εξασφαλιστεί πρόσθετη αμερικανική χρηματοδότηση, ανέφεραν αναλυτές.

Προσέξτε πόσο έχουμε πλέον συνηθίσει στην ιδέα ότι οι ΗΠΑ συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο, ώστε να μη μας κάνουν εντύπωση τέτοιες συναντήσεις για συμφωνία της ακολουθητέας γραμμής ούτε οι εκβιασμοί των αμερικανών προς το καθεστώς του Κιέβου μέσω της χορηγούμενης ‘βοήθειας’ ώστε το τελευταίο να πειθαρχεί σε εντολές που συνεχώς και περισσότερο καταστρέφουν τη χώρα που διοικεί.

«Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολή να τονίσουμε πόσο σημαντική είναι η αμερικανική βοήθεια», δήλωσε η Andrea Kendall-Taylor, ερευνήτρια στο Κέντρο για μια Νέα Αμερικανική Ασφάλεια. «Αν η βοήθεια δεν συνεχιστεί, τότε αυτός ο πόλεμος θα αποκτήσει έναν ριζικά διαφορετικό χαρακτήρα στο μέλλον».

Η Ουκρανία δεν χρειάζεται να ανακτήσει όλο το σχεδόν 20% της χώρας που έχει χάσει για να κερδίσει τον πόλεμο, λένε Αμερικανοί αξιωματούχοι.

Το να πετύχει κάποιες στρατηγικές και συμβολικές νίκες, ενισχύοντας παράλληλα την άμυνά της και αναπτύσσοντας τις δικές της ικανότητες για την παραγωγή περισσότερων όπλων, θα μπορούσε να είναι αρκετό για να ενισχύσει τα χέρια της Ουκρανίας όταν οι εκκλήσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες για τον τερματισμό του πολέμου αναπόφευκτα επανεκκινήσουν.

Τι ακριβώς θα συνιστούσε «στρατηγικές και συμβολικές νίκες» που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε …νίκη του καθεστώτος του Κιέβου παραμένει ασαφές και περισσότερο μια λεκτική ‘μπαρούφα’ παρά κάτι χειροπιαστό. Επίσης, εδώ επαναλαμβάνεται το μοτίβο που έχει εμφανιστεί τελευταία και ήδη έχουμε σχολιάσει, σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει το Κίεβο να ενισχύσει τη δική του παραγωγική βάση για την κατασκευή οπλικών συστημάτων. Πώς θα συμβεί αυτό κάτω από την πυραυλική κυριαρχία των Ρωσικών δυνάμεων δεν εξηγείται καθόλου από τους προπαγανδιστές αυτών των ιδεών. Εννοείται ότι η ‘ιδέα’ δεν προέκυψε μετά από σοβαρή ανάλυση της πραγματικότητας, αλλά, αντίθετα, είναι συνέπεια της αυξανόμενης αδυναμίας της Δύσης να εφοδιάζει το Κίεβο με πολεμοφόδια και οπλικά συστήματα.

Επίσης παρατηρούμε την έμμεση προειδοποίηση προς τον Ζελένσκι ότι αργά ή γρήγορα θα τεθεί ‘αναπόφευκτα’ θέμα διαπραγματεύσεων. Αυτό όμως δεν λέγεται για να πειστεί ο Ζελένσκι για την ανάγκη των διαπραγματεύσεων, αλλά για να πιεστεί να ακολουθήσει τις εντολές περί ‘νέας στρατηγικής’—ειδάλλως θα τον εγκαταλείψουν στις …διαπραγματεύσεις. Εδώ ας μη μας διαφεύγει ότι οι αμερικανοί δεν επιθυμούν τη λύση του ουκρανικού ζητήματος, αλλά αντίθετα τη διαιώνισή του για να αποδυναμώνεται η Ρωσία της οποίας η διάλυση παραμένει ο στρατηγικός τους στόχος.

Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσπαθούν να προετοιμάσουν τους Ουκρανούς για το επόμενο έτος, λέγοντάς τους ότι η όποια βοήθεια εγκρίνει το Κογκρέσο δεν είναι πιθανό να φτάσει το είδος της χρηματοδότησης που παρείχε η Ουάσινγκτον τα δύο πρώτα χρόνια του πολέμου.

«Πρέπει να πολεμήσουν έξυπνα και αποτελεσματικά», δήλωσε ο Michael Kofman, ανώτερος συνεργάτης του προγράμματος για τη Ρωσία και την Ευρασία στο Carnegie Endowment for International Peace, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα την Ουκρανία. «Εάν η Ουκρανία και η Δύση κάνουν τις σωστές επενδύσεις ακολουθώντας μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, τότε η Ουκρανία μπορεί να ανακτήσει το πλεονέκτημα».

Όπως ήδη γράψαμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πάντως να επισημάνουμε ότι στις 12/12 ο πρόεδρος Μπάιντεν για πρώτη φορά μετέβαλε το ‘μότο’ που συνοδεύει την παροχή βοήθειας προς το Κίεβο. Η βοήθεια, είπε, θα παρέχεται ‘όσο αυτό είναι δυνατό’ (as long as it is possible) στη θέση του διάσημου πλέον ‘όσο χρειαστεί’ (as long as it takes).

Μια όχι και τόσο λεπτή διαφορά, σημάδι κι αυτή των καιρών που επιβάλλουν ‘αλλαγές στρατηγικής’.

[1] Η Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, υπεύθυνη για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις, Βικτώρια Νούλαντ έχει μόλις επιστρέψει από το τρίτο κατά σειρά ταξίδι της στο Κίεβο στη διάρκεια πέντε εβδομάδων καθώς διαδραματίζονται τα γεγονότα του Μαϊντάν. Στο βίντεο μιλά σε μια συγκέντρωση που διοργάνωσε το Ίδρυμα ΗΠΑ-Ουκρανίας” (U.S.-Ukraine Foundation), “μια μη κυβερνητική υπηρεσία που προάγει τη δημοκρατία στο πρώην Σοβιετικό κράτος”. Περιγράφει ωμά τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ανατρέψουν το εκεί καθεστώς, αναφέροντας αναλυτικά την δική της άμεση παρέμβαση και μάλιστα λέγοντας ότι: “Έχουμε επενδύσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουμε την Ουκρανία σε αυτούς και σε άλλους στόχους που θα εξασφαλίσουν μια ασφαλή και ευημερούσα και δημοκρατική Ουκρανία”.

“Fuck EU”: Πώς η “μαμή του Μαϊντάν” αποδείχτηκε προφήτισσα

Στο αποκορύφωμα του πραξικοπήματος του 2014 στην Ουκρανία, η εκ Γουασινγκτώνος “μαία του Μαϊντάν” ξεστόμισε μια φράση που ισχύει διαρκώς έκτοτε.

“Γ@μα την ΕΕ”: H από δεκαετίας ατάκα της Νούλαντ κατά το Μαϊντάν δεν ήταν ποτέ πιο ακριβής.

Αυτή την εβδομάδα, ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσκι – και οι δυτικοί υποστηρικτές του – γιόρτασαν τη δέκατη επέτειο από την έναρξη των διαδηλώσεων του Μαϊντάν στο Κίεβο. Φυσικά, [τα γεγονότα τότε] οδήγησαν σε ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και, τελικά, στη σημερινή σύγκρουση με τη Ρωσία.

“Πριν από δέκα χρόνια, ξεκινήσαμε ένα νέο κεφάλαιο στον αγώνα μας. Πριν από δέκα χρόνια, οι Ουκρανοί ξεκίνησαν την πρώτη τους αντεπίθεση. Ενάντια στην ανομία και την προσπάθεια να μας στερήσουν το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Ενάντια στην ανελευθερία. Χρόνο με το χρόνο, βήμα προς βήμα, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσουμε ότι ανάμεσα στα άλλα αστέρια της σημαίας της ΕΕ, που αντιπροσωπεύει την ενότητα των ευρωπαϊκών εθνών, θα λάμπει και το δικό μας αστέρι. Το ουκρανικό αστέρι”, έγραψε ο Ζελένσκι στο Twitter.

H τότε βοηθός υπουργός Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων των ΗΠΑ Victoria Nuland
προσφέρει φαγητό σε ακτιβιστές υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς η ίδια και ο πρέσβης των
ΗΠΑ στην Ουκρανία Geoffrey Pyatt, δεξιά, περπατούν στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο,
Ουκρανία, Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013. © AP Photo/Andrew Kravchenko

Μόνο που, στην πραγματικότητα, έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα “γ@μ(ώντας) την ΕΕ”, όπως πιάστηκε να λέει τότε η αρμόδια του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ Βικτόρια Νούλαντ σε συνομιλία που διέρρευσε με τον τότε πρεσβευτή στην Ουκρανία, Τζέφρι Πάιατ.

“Γ@μα την ΕΕ”, ζήτησε. Και, βέβαια, έκαναν ακριβώς αυτό.

Και ούτε ήταν σχέση της μιας βραδιάς. Αντιθέτως, έχει μετατραπεί σε ένα μαραθώνιο, σαδιστικό όργιο σε βάρος των λαών της ΕΕ, οι οποίοι υφίστανται ατελείωτα τα παλούκια σε όλο αυτό το μπάχαλο, ενώ η επικεφαλής του μπλοκ, η μη εκλεγμένη πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, λέει στους Δυτικοευρωπαίους να σκύψουν και να υποστούν τον πόνο για την Ουκρανία, καθώς η ίδια και οι φίλοι της διαλύουν τις δικές τους οικονομίες με ατελείωτες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε ότι οι Γερμανοί συμπατριώτες της απλά κάθονταν εκεί σαν ένα μάτσο μαζοχιστές, όσο η δική τους φθηνή παροχή ενέργειας ανατιναζόταν.

Αλλά το “γ@μήστε την ΕΕ” που βαστά δέκα συνεχόμενα χρόνια ήταν καλό γι’ αυτήν, όπως φαίνεται: “Δέκα χρόνια αξιοπρέπειας. Υπερηφάνειας. Προσπάθειας για ελευθερία. Οι κρύες χειμωνιάτικες νύχτες του Euromaidan άλλαξαν την Ευρώπη για πάντα. Σήμερα, είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μέλλον για το οποίο αγωνίστηκε το Μαϊντάν έχει επιτέλους αρχίσει”, δήλωσε η φον ντερ Λάιεν.

Εν τω μεταξύ, μιας και μιλάμε για μαζοχιστές, η Γερμανία πανικοβάλλεται αυτή τη στιγμή λόγω οικονομικών προβλημάτων, κυρίως ως αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της βιομηχανίας της στην κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ ατζέντα για την Ουκρανία. ” Το σπίτι μας φλέγεται”, δήλωσε στο Bloomberg ένα μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού. Λοιπόν, τελικά μπορεί να πρόκειται για πυρκαγιά. Ή θα μπορούσε να είναι ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς που ανάβει μερικά ρομαντικά κεριά ενώ γράφει στο Twitter: “Πριν από 10 χρόνια, το Μαϊντάν έγινε σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Το θάρρος των Ουκρανών δεν θα ξεχαστεί. Η Ουκρανία είναι μέρος της Ευρώπης – και εμείς στεκόμαστε στο πλευρό της”. Ο Σολτς εξακολουθεί να μην έχει μπει στον κόπο να μας πει ποιος ανατίναξε το δίκτυο του αγωγού Nord Stream που μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο στη Γερμανία – την οικονομική και βιομηχανική σανίδα σωτηρίας της χώρας του – μια επίθεση που έτυχε να γίνει λίγους μήνες αφότου ο ίδιος ο Σολτς στάθηκε ακριβώς δίπλα στον Τζο Μπάιντεν, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος απειλούσε ανοιχτά την ύπαρξη του αγωγού. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ύφεση για τη γερμανική οικονομία, ο Σολτς έχει έκτοτε καταφύγει στο να συγχαίρει τον εαυτό του για την εξασφάλιση συμφωνιών όπως αυτή που προβλέπει την αντικατάσταση ενός επιβλητικού 2% του πανάκριβου αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου, από το οποίο εξαρτάται τώρα το Βερολίνο, με νιγηριανό αέριο – ίσως μέχρι το 2026.

Και για να σοβαρευτούμε, η αναθεώρηση της ιστορίας από τον Ζελένσκι, λέει ότι το Euromaidan αφορούσε την Ουκρανία που αγωνιζόταν ενάντια στο γεγονός ότι της είχαν κλέψει το “ευρωπαϊκό μέλλον” και την ελευθερία της. Στην πραγματικότητα η Ουκρανία είχε ήδη την ελευθερία να συναλλάσσεται τόσο με τη Ρωσία όσο και με τη Δύση, φλερτάρονταν από όλους σαν το πιο καυτό κορίτσι στην πόλη, και ο τότε πρόεδρος της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, είχε, στην πραγματικότητα, μόλις αρνηθεί να υπογράψει συμφωνία με την ΕΕ, η οποία θα μείωνε την ποικιλία των επιλογών και την ελευθερία της Ουκρανίας και θα έβαζε όλα τα αυγά της στο δυτικό καλάθι. Όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διακινεί τώρα ο Ζελένσκι.

Ο Ζελένσκι αποκτά επίσης ποιητικό οίστρο για κάτι που αποκαλεί ουκρανικό αστέρι -ό,τι κι αν είναι αυτό- που λάμπει ανάμεσα στα αστέρια της σημαίας της ΕΕ που αντιπροσωπεύουν την ενότητα του μπλοκ. Σε κάθε περίπτωση, ορισμένοι ηγέτες της ΕΕ έχουν ήδη ρίξει κρύο νερό στην ονείρωξη της ένταξης της Ουκρανίας στο μπλοκ, η οποία θα απαιτούσε ομοφωνία μεταξύ όλων των κρατών μελών.

Ο Ζελένσκι δεν φαντασιώνεται μόνο τα ουκρανικά αστέρια, αλλά και την ενότητα της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά ακόμη και ο επικεφαλής διπλωμάτης του μπλοκ, ο Josep Borrell, του οποίου η πραγματική δουλειά είναι να παρουσιάζει το καλύτερο πρόσωπο της ΕΕ στον κόσμο, δεν είναι τόσο παραληρηματικός. Ο Borrell έχει επανειλημμένα αναφερθεί σε σημαντικές διαφωνίες εντός του μπλοκ για τα πάντα, από την Ουκρανία και τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας μέχρι τη μετανάστευση, την οποία ο Borrell δεν έχει αποκαλέσει τίποτα λιγότερο από μια πιθανή ” δύναμη διάλυσης [της ΕΕ]”. Τίποτα από όλα αυτά δεν ακούγεται σαν τον γραφικό μικρό αστερισμό των 27 χωρών μεταξύ των οποίων ο Ζελένσκι βλέπει ήδη την Ουκρανία. Περισσότερο μοιάζει με ένα Big Bang.

Το πρόβλημα με τη ρομαντική προσέγγιση των σχέσεων είναι ότι μπορεί να αποδειχθεί ότι η επιστροφή στην πραγματική ζωή είναι σκέτη κόλαση. Και εδώ, στον πραγματικό κόσμο, η Ουκρανία έχει ήδη εμπλακεί σε καυγάδες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πιο πρόσφατους αυτούς με την Πολωνία και τη Σλοβακία, των οποίων οι φορτηγατζήδες, κατά χιλιάδες, έχουν αποκλείσει τους δρόμους προς τρία συνοριακά περάσματα εδώ και μέρες και ουσιαστικά εμποδίζουν την ανθρωπιστική βοήθεια. Προφανώς αισθάνονται ότι χάνουν δουλειές εν μέσω της σύγκρουσης στην Ουκρανία και ότι η κυβέρνησή τους δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Έτσι, ενώ δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα ημερομηνία αρραβώνα μεταξύ Κιέβου και ΕΕ, πόσο μάλλον ημέρα γάμου, ήδη έχουμε μπελάδες στον παράδεισο.

Κρίμα που όλες αυτές οι ελίτ δεν μπορούν να βρουν επιτέλους ένα δωμάτιο και να αφήσουν εμάς τους υπόλοιπους έξω από αυτό.

Πηγή: RT.com

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Ποιος φταίει για τον πληθωρισμό που καλπάζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή αλλιώς, από ποιο ‘λεφτόδενδρο’ βγαίνουν τα λεφτά που στέλνει ο Μπορέλ και η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν στο Κίεβο

 

Τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι φωνές των χωρών της ΕΕ που φτάνουν στα όρια των αντοχών τους λόγω της αποστολής πόρων στην Ουκρανία. Το νέο σχέδιο του σπινθηροβόλου (Borrell) για δημιουργία ενός χωριστού ταμείου που θα εφοδιάζεται με 5 δις ευρώ τον χρόνο για τα επόμενα 4 έτη προκειμένου να αγοράζεται ‘θανατηφόρα’ βοήθεια για αποστολή στο Κίεβο συναντά σοβαρές αντιστάσεις από πολλά μέλη της Ένωσης, ανάμεσα σε αυτά και από την Γερμανία, αναφέρει ρεπορτάζ του Reuters. Το σχέδιο Μπορέλ είναι απίθανο να επιβιώσει με την παρούσα μορφή του, δήλωσαν αρκετοί διπλωμάτες στο Reuters. Σημειώνεται ότι μέχρι στιγμής η ΕΕ έχει διαθέσει ήδη, εν μέσω καλπάζοντος πληθωρισμού και εξαπλωνόμενης κρίσης, 83 δις ευρώ για ‘βοήθεια’ στο Κίεβο.

Ενώ ο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Josep Borrell, ξεκίνησε τις πιέσεις για την τετραετή πρωτοβουλία δαπανών από τον Ιούλιο, αρκετά κράτη μέλη δεν έχουν ακόμη ενστερνιστεί την ιδέα, διστάζοντας να δεσμεύσουν τόσο σημαντική χρηματοδότηση εκ των προτέρων και για τέτοιο βάθος χρόνου, είπαν οι διπλωμάτες.

«Η Γερμανία είχε πολλές ερωτήσεις… και δικαίως. Μιλάμε για πολλά χρήματα», δήλωσε ανώτερος Ευρωπαίος διπλωμάτης στο πρακτορείο την Παρασκευή. «Δεν πρόκειται να το χαρακτηρίσω νεκρό σε αυτό το σημείο ακόμα [ΣΗΜ το σχέδιο Μπορέλ]. Αλλά φυσικά, πάντα μπορούν να γίνουν βελτιώσεις».

Επιπλέον, σύμφωνα με άλλο ρεπορτάζ του Reuters, ένα διαφορετικό πακέτο ‘βοήθειας’ 50 δις ευρώ προς το Κίεβο κινδυνεύει λόγω Ουγγρικού-Σλοβακικού βέτο. Συγκεκριμένα, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν καταψήφισε το πακέτο σε ψηφοφορία τον περασμένο μήνα. Η πρόταση «δεν είχε επεξεργαστεί σωστά και δεν ήταν κατάλληλη για να αποτελέσει βάση σοβαρών διαπραγματεύσεων, γι’ αυτό και την απορρίψαμε», δήλωσε ο Ούγγρος πρωθυπουργός.

Η Σλοβακία, επίσης, αμφισβητεί τη σοφία της συνέχισης της βοήθειας προς το Κίεβο μετά από σχεδόν δύο χρόνια συγκρούσεων. Μιλώντας σε δημοσιογράφους τον Οκτώβριο, ο νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός Ρόμπερτ Φίκο αναρωτήθηκε: «Η χρηματοδότηση της Ουκρανίας άλλαξε την έκβαση αυτού του πολέμου;» και πρόσθεσε: «Επομένως, ας επενδύσουμε άλλα 50 δισεκατομμύρια και ό,τι θέλει ας γίνει; Είναι άραγε η στρατηγική μας  να συνεχίσουμε να ρίχνουμε χρήματα εκεί, 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ το μήνα χωρίς κανένα αποτέλεσμα, και εμείς να πρέπει να περικόψουμε τους δικούς μας πόρους; Στο κάτω κάτω, κι εμείς έχουμε τεράστια προβλήματα και το δημόσιο ταμείο βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση» συμπλήρωσε.

Αλλά το σημαντικότερο (ίσως) νέο είναι η πληροφορία στο ρεπορτάζ του Reuters, το οποίο μάλιστα τιτλοφορείται: «Η ΕΕ έχει “σχέδιο Β” αν η Ουγγαρία ασκήσει βέτο σε βοήθεια ύψους 50 δισ. ευρώ για την Ουκρανία», ότι η Κομισιόν θα εξευτελίσει τις καταστατικές προβλέψεις των συνθηκών ίδρυσης και λειτουργίας της ΕΕ καθώς προετοιμάζει καινοφανείς διαδικασίες προκειμένου να παρακάμψει το Ούγγρο-Σλοβακικό βέτο δίνοντας εντολή στα κράτη μέλη να στείλουν ατομικά το κάθε ένα το ποσό που προβλέπει το πακέτο προς το Κίεβο.

Είναι ασφαλές να προβλέψουμε ότι νέο-εφευρεθείς τρόπος παράκαμψης του βέτο, που από τις ιδρυτικές συμφωνίες της ΕΕ προβλέπεται ως νόμιμο μέσο άμυνας μίας χώρας, στο εξής θα χρησιμοποιείται προκειμένου να μεταλλαχθεί το σύστημα λήψης αποφάσεων σε πλειοψηφικό, κάτι που ορισμένες χώρες ζητούν εδώ και καιρό.

Έτσι η ΕΕ τελικά θα είναι σε θέση να χορηγήσει στην Ουκρανία ‘βοήθεια’ ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ (53,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων), ακόμη και αν η Ουγγαρία και η Σλοβακία ασκήσουν βέτο, ανέφερε την Παρασκευή το Reuters, επικαλούμενο ανώνυμους αξιωματούχους του μπλοκ. Τέλος καλό, όλα καλά, που λέει και η παροιμία. Όμως, μόνο αίσιο που δεν θα είναι το τέλος σε όλη αυτή την ιστορία εκτύπωσης πληθωριστικού χρήματος από την ΕΚΤ που ακολουθεί εδώ τα αχνάρια του ‘μεγάλου διδασκάλου’, δηλαδή του Federal Reserve των ΗΠΑ.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα το ρεπορτάζ του Reuters. Σύμφωνα με αυτό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτείνει να δοθούν στην Ουκρανία περαιτέρω επιχορηγήσεις και δάνεια για να βοηθήσει στη σύγκρουση με τη Ρωσία, αν και η Ουγγαρία και η Σλοβακία άσκησαν βέτο τον περασμένο μήνα. Τα 27 μέλη της ΕΕ θα ψηφίσουν την επόμενη φορά για το πακέτο βοήθειας ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ σε σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες τον Δεκέμβριο. Εάν ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος έχει επανειλημμένα ζητήσει κατάπαυση του πυρός και ειρηνευτικές συνομιλίες στην Ουκρανία, ασκήσει και πάλι βέτο, το μπλοκ θα μπορούσε να το παρακάμψει ζητώντας από καθεμία από τις άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ να καταρτίσουν τα δικά τους πακέτα βοήθειας για το Κίεβο, δήλωσαν δύο αξιωματούχοι της ΕΕ στο Reuters.

H επιμονή της Κομισιόν, ‘παράδοξη’ λόγω της εκ πρώτης όψεως παράλογης εμμονής σε ένα δρόμο με προδιαγεγραμμένα δυσμενή αποτελέσματα—ηλιθιότητα, έλεγε ένας σοφός, είναι να επιμένεις και να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά—οδηγεί σε επέκταση της δυστυχίας στην ΕΕ καθώς η τελευταία, ακολουθώντας όπως είπαμε το αμερικανικό υπόδειγμα, προχωρά πλέον στην εκτύπωση χρήματος για να το ρίχνει στον πίθο των Δαναΐδων.

Οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης βρίσκονται σε παράκρουση προσπαθώντας να υλοποιήσουν την επιθυμία τους να διαλύσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία και διπλασιάζουν συνεχώς το στοίχημα ποντάροντας ακόμη και χρήματα που δεν έχουν στην αιμορραγία της Ρωσίας στα μέτωπα της Ουκρανίας. Αλλά τα χρήματα που αυτές οι ελίτ τζογάρουν οδηγούν σε ανείπωτη δυστυχία τους λαούς της Ευρώπης των οποίων οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι ενώ τα έξοδα συντήρησής τους καλπάζουν.

Την παράκρουση αυτή εκφράζει καλύτερα μεταξύ όλων των γραφειοκρατών της ‘αριστοκρατίας’ των μη εκλεγμένων κυβερνώντων της ΕΕ, που έχουν καθίσει στους σβέρκους μας ελέω μαζικής ύπνωσης των πάλαι ποτέ κραταιών εργατικών κινημάτων, ο σπινθηροβόλος Μπορέλ, ο οποίος κατά καιρούς πετάει δεξιά και αριστερά ‘κοτσάνες’, όπως η μεγαλειώδης εκείνη όπου καλούσε τους Ευρωπαίους να διδαχθούν από την αδυναμία του Ναπολέοντα και του Χίτλερ να καταλάβει την Ρωσία και εξηγούσε ότι η καταστροφή της αχανούς και πλούσιας χώρας απαιτεί μεγαλύτερη ευελιξία. Ή όπως η άλλη, σύμφωνα με την οποία η ΕΕ είναι ένας παραδείσιος κήπος ενώ έξω από αυτόν οι δυνάμεις της ζούγκλας λυσσομανούν.

Έτσι, αξίζει να θυμηθούμε κάποιες παλιότερες δηλώσεις του ανδρός περί την 1η Οκτωβρίου φέτος. Τότε δήλωνε ότι ακόμη και αν οι ΗΠΑ σταματήσουν την χρηματοδότηση του Κιέβου, η ΕΕ θα αναλάβει αυτοτελώς τη συνέχισή της προκειμένου να μπορέσει ο Ζελένσκι να συνεχίσει απτόητος τη σφαγή του λαού του.

Ο Μπορέλ χτυπά το καμπανάκι αλλά το εργατικό κίνημα δεν ακούει…

Με αφορμή της άρνηση του αμερικανικού κογκρέσου να συμπεριλάβει τη ‘βοήθεια’ προς την Ουκρανία στο πακέτο για την συνέχιση της λειτουργίας του αμερικανικού δημοσίου, που υποτίθεται ότι θα σταματούσε να λειτουργεί λόγω στερέματος των χρημάτων, ο σπινθηροβόλος είχε δηλώσει ότι η στρατιωτική βοήθεια της ΕΕ προς την Ουκρανία δεν θα εξαρτηθεί από τις αποφάσεις των ΗΠΑ μιλώντας σε δημοσιογράφους κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο την Κυριακή 1 Οκτωβρίου. Οι Βρυξέλλες σχεδιάζουν να συνεχίσουν και να αυξήσουν περαιτέρω τη στρατιωτική τους βοήθεια προς τις ουκρανικές δυνάμεις, είχε προσθέσει.

«Εμείς δεν περιμέναμε να ληφθεί η απόφαση [των ΗΠΑ] για να αυξήσουμε τις προτάσεις μας για τη στήριξη της Ουκρανίας», δήλωσε ο σπινθηροβόλος όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αντίδραση της ΕΕ στην αφαίρεση της στρατιωτικής βοήθειας προς το Κίεβο από το αμερικανικό Κογκρέσο από το νομοσχέδιο για τις βραχυπρόθεσμες δαπάνες, που ψηφίστηκε εκείνο το Σαββατοκύριακο (30 Σεπτεμβρίου).

Οι Βρυξέλλες, εκμυστηρεύτηκε ο Μπορέλ, εξακολουθούν να λυπούνται για την απόφαση των Αμερικανών νομοθετών «βαθύτατα και εκτεταμένα» ενώ εξέφρασε την ελπίδα ότι «αυτή δεν θα είναι μια οριστική απόφαση και η Ουκρανία θα συνεχίσει να έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ».

Μπορέλ: Εμείς θα ταΐζουμε το Κίεβο ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι ΗΠΑ
και ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου,
διότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει ‘υπαρξιακή απειλή’!

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε προτείνει νωρίτερα τη δημιουργία ενός ταμείου για την Ουκρανία ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ (52,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων), σημείωσε ο κορυφαίος κηπουρός διπλωμάτης του μπλοκ, προσθέτοντας ότι ο ίδιος πρότεινε επίσης τη δημιουργία ενός παρόμοιου ταμείου ύψους 20 δισεκατομμυρίων ευρώ (21,13 δισεκατομμυρίων δολαρίων) στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ειρήνης σε σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ τον Αύγουστο [ΣΗΜ. Είναι τα 20 δις για τα οποία γράψαμε στην αρχή, που πλέον συναντάνε την βαρυγκώμια ακόμη και της Γερμανίας].

«Ας δούμε τι θα συμβεί στις ΗΠΑ, αλλά από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε και να αυξάνουμε τη στήριξή μας», δεσμεύτηκε ο αξιωματούχος. Ο κορυφαίος κηπουρός διπλωμάτης της ΕΕ υποστήριξε επίσης ότι η στρατιωτική βοήθεια του μπλοκ προς το Κίεβο είναι «μόνιμα δομημένη» και δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις άλλων εθνών ή τα αποτελέσματα των στρατιωτικών προσπαθειών της Ουκρανίας.

Το τελευταίο απόφθεγμα προφανώς αποτελεί ακόμη μία λογική υπέρβαση του σπινθηροβόλου, καθώς η ενδεχόμενη κατάρρευση των στρατευμάτων του Κιέβου προφανώς θα επηρεάσει, και μάλιστα τελεσίδικα, όχι μόνο την παραπέρα αποστολή στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, αλλά και την υποτιθέμενη είσπραξη από τις Βρυξέλλες στο μέλλον των χρεών του Κιέβου.

«Αντιμετωπίζουμε μια υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη» [έτσι ακριβώς!], υποστήριξε ο Μπορέλ, προσθέτοντας ότι αν οι Βρυξέλλες θέλουν τα ουκρανικά στρατεύματα να είναι «πιο επιτυχημένα, πρέπει να τους παρέχουμε καλύτερα όπλα και πιο γρήγορα». Βέβαια, οι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες που αποτελούν τη σύγχρονη αριστοκρατία της Ευρώπης καθόλου δεν νοιάζονται αν η δυστυχία εξαπλώνεται στην ήπειρο και οι λαοί πραγματικά βρίσκονται στα πρόθυρα υπαρξιακής απειλής. Όπως θάλεγε και η Μαρία Αντουανέτα, «αν δεν έχουν ψωμί, γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι».

Κατά την ίδια συζήτηση με τους δημοσιογράφους στο Κίεβο, ο σπινθηροβόλος άφησε επίσης να εννοηθεί ότι το Κίεβο θα πρέπει να είναι πιο ευγνώμων για τις προσπάθειες του μπλοκ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, «η υποστήριξή μας δεν γίνεται αντιληπτή ως τόσο σημαντική όσο είναι», υποστήριξε ο κορυφαίος κηπουρός διπλωμάτης της ΕΕ. Σημείωσε ότι η συνολική στρατιωτική βοήθεια των Βρυξελλών και των κρατών μελών της ΕΕ προς την Ουκρανία ανήλθε σε 25 δισεκατομμύρια ευρώ (26,4 δισεκατομμύρια δολάρια), ενώ η σωρευτική στρατιωτική, οικονομική και ανθρωπιστική στήριξη έφθασε τα 85 δισεκατομμύρια ευρώ (89,8 δισεκατομμύρια δολάρια).

*          *          *

Υστερόγραφο

Το άρθρο αυτό είχε ήδη γραφτεί όταν ο σπινθηροβόλος …ξαναχτύπησε.  Εκφωνώντας βιντεοσκοπημένη ομιλία στο Συνέδριο του Κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (PES–ο θεός να τους κάνει ‘σοσιαλιστές’) στη Μάλαγα της Ισπανίας το Σάββατο 11 Νοεμβρίου, ο Μπορέλ δήλωσε ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία «διαρκεί πάρα πολύ», ενώ παραδέχθηκε ότι το Κίεβο δεν θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τον ρωσικό στρατό χωρίς τη δυτική υποστήριξη.

Οι χώρες της ΕΕ που διαθέτουν «τα απαραίτητα μέσα για να βοηθήσουν» θα πρέπει επίσης να έχουν την πολιτική βούληση να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την πολιτική βοήθειας του μπλοκ προς την Ουκρανία, και ενδεχομένως ακόμη και να την επεκτείνουν, δήλωσε ο Borrell. Ο διπλωμάτης προειδοποίησε επίσης ότι η ΕΕ μπορεί ακόμη και να χρειαστεί να παρέμβει για να αντικαταστήσει τη βοήθεια των ΗΠΑ, σε περίπτωση που αυτή μειωθεί. Προέβλεψε ότι η μείωση αυτή πιθανότατα θα συμβεί και εκτίμησε ότι η αποφασιστικότητα της ΕΕ να υποκαταστήσει τις ΗΠΑ θα αποτελέσει ένα τεστ για την ΕΕ .

Η συνολική βοήθεια από διάφορες πηγές προς την Ουκρανία κατά το διάστημα 24/1/2022-31/7/2023 (τα πλέον πρόσφατα δημοσιευμένα δεδομένα) όπως τα παρουσιάζει η εγκυρότερη σχετική πηγή, το γερμανικό Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία του Κιέλου. Με πορτοκαλί είναι η στρατιωτική βοήθεια, με θαλασσί η ανθρωπιστική και με σκούρο μπλε η χρηματο-οικονομική. Οι ‘θεσμοί’ της ΕΕ αποτελούν τον μεγαλύτερο χορηγό με συνολική βοήθεια 84,82 δισεκατομμύρια ευρώ (εκ των οποίων 5,6 δις στρατιωτική, 2,14 ανθρωπιστική και 77,08 χρηματο-οικονομική). Ακολουθούν οι ΗΠΑ με 69,44 δις (αντίστοιχος καταμερισμός 42,1-3,54-23,8) και η Γερμανία με 20,88 δις (αντίστοιχος καταμερισμός 17,1-2,48-1,3). Σημειώνεται ότι η βοήθεια που έχει παράσχει η κάθε χώρα της ΕΕ δεν συμψηφίζεται με τη βοήθεια των θεσμών της ΕΕ (λέγε με Μπορέλ και Ούρσουλα), δηλαδή είναι επιπλέον.

Παρόλο που η ΕΕ και τα μέλη της έχουν δαπανήσει σχεδόν διπλάσια ποσά από τις ΗΠΑ για τη συνολική στρατιωτική, οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια προς την Ουκρανία, η Ουάσινγκτον παραμένει ο μεγαλύτερος στρατιωτικός χορηγός του Κιέβου με μεγάλη διαφορά, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου της Γερμανίας.

Μόνο οι ΗΠΑ έχουν δαπανήσει περίπου 45 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, ακολουθούμενες από τη Γερμανία με 18,2 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τα στοιχεία. Ωστόσο, το Πεντάγωνο προειδοποίησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ότι δυνητικά του απέμενε μόνο 1 δισεκατομμύριο δολάρια για στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και ότι θα πρέπει από εδώ και στο εξής να στέλνει τα πακέτα όπλων ‘με το δελτίο’.

Στην ομιλία του το Σάββατο, ο Μπορέλ επέμεινε ότι «πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι και να ετοιμαστούμε για μια μεγαλύτερης διάρκειας σύγκρουση».

Δηλαδή, το καινούργιο στοιχείο από τα λεγόμενα του σπινθηροβόλου είναι ότι ‘δεν καταλαβαίνει Χριστό’ και ετοιμάζεται να καταστήσει τους θεσμούς της ΕΕ όχι μόνο τον μεγαλύτερο χορηγό, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά και φιλοδοξεί να ‘δώσει τα ρέστα του’ υποκαθιστώντας το σύνολο της αμερικανικής βοήθειας προς το Κίεβο «αν χρειαστεί».

 

Η ήττα των νέο-συντηρητικών στην Ουκρανία και πώς θα την πλασάρουν στον κόσμο ή ‘πώς οι ΗΠΑ διατελούν εν πλήρη συγχύσει’.

Στην ανάλυση που ακολουθεί ο διακεκριμένος Αμερικανός καθηγητής Michael Brenner εξετάζει το ‘παραμύθιασμα’ που θα αναλάβουν να διαδώσουν στον κόσμο οι δυτικές ηγεσίες μετά την επερχόμενη, σχεδόν βεβαίως πλέον, ήττα της Ουκρανίας (που θα είναι και ήττα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά διεξάγουν τον πόλεμο).

Αφού εξετάσει τους στόχους που επεδίωκαν οι ΗΠΑ στον πόλεμο που προκάλεσαν και ποιους από αυτούς τελικά πέτυχαν, αναφέρει ρητά ότι η αντίδραση των Αμερικανών στην ήττα θα είναι απρόβλεπτη. Όμως, για την περίπτωση που αυτές αποφασίσουν να ενεργοποιήσουν κάποιο ‘stop-loss’ εγκαταλείποντας το Κίεβο, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με κάποιο φαντασιακό αφήγημα, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενες.

Με υποχθόνιο χιούμορ, ο Michael Brennet κατασκευάζει και προτείνει ένα τέτοιο αφήγημα στην κάστα των νέο-συντηρητικών Αμερικανών ιθυνόντων, με την πρόσθετη παρατήρηση ότι στοιχεία του ήδη έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούνται από αυτούς στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν την έκβαση του πολέμου.

Στη συνέχεια, διαπιστώνει ότι ο τρόπος αυτός συμπεριφοράς με την καταφυγή στον χώρο της ονειροφαντασίας και το συστηματικό παραμύθιασμα του αμερικανικού λαού αποτελεί σταθερή και επαναλαμβανόμενη πρακτική στις εκστρατείες που κάθε τόσο αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ καταλήγοντας σε οδυνηρές ήττες. Όμως, παρατηρεί, η τακτική αυτή, που εσωτερικά εμφανίζει την αμερικανική κοινωνία ως ανισόρροπη, σε διεθνή κλίμακα πλέον αντιμετωπίζεται με αυξανόμενη αποστροφή δημιουργώντας προκλήσεις στις οποίες οι ΗΠΑ δεν είναι ικανές να ανταπεξέλθουν.

Καταλήγει παρατηρώντας ότι οι ΗΠΑ διατελούν εν πλήρη συγχύσει.

 Ήττα

Εισαγωγή

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ηττώνται στην Ουκρανία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιμετωπίζουν την ήττα – ή, πιο έντονα, ότι κοιτάζουν την ήττα κατάματα. Ωστόσο, καμία από τις δύο διατυπώσεις δεν είναι κατάλληλη. Οι ΗΠΑ δεν κοιτούν την πραγματικότητα κατάματα. Προτιμάμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τους παραμορφωμένους φακούς των φαντασιώσεών μας. Τραβάμε μπροστά σε όποιο μονοπάτι έχουμε επιλέξει, ενώ αποστρέφουμε τα μάτια μας από την τοπογραφία που προσπαθούμε να διασχίσουμε. Ο μόνος μας οδηγός είναι η λάμψη μιας μακρινής οφθαλμαπάτης. Αυτή είναι η Λυδία λίθος μας.

Δεν είναι ότι η Αμερική είναι ξένη προς την ήττα. Είμαστε πολύ καλά εξοικειωμένοι με αυτήν: Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία – με στρατηγικούς όρους, αν και όχι πάντα με στρατιωτικούς. Σε αυτή την ευρεία κατηγορία θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τον Νίγηρα. Αυτή η πλούσια εμπειρία σε αποτυχημένες φιλοδοξίες δεν κατάφερε να μας απελευθερώσει από τη βαθιά ριζωμένη συνήθεια να παραγνωρίζουμε την ήττα. Πράγματι, έχουμε αποκτήσει ένα μεγάλο απόθεμα μεθόδων για να το κάνουμε αυτό.

Ορισμός και προσδιορισμός της ήττας

Πριν τις εξετάσουμε, ας διευκρινίσουμε τι εννοούμε με τον όρο “ήττα”. Με απλά λόγια, ήττα είναι η αποτυχία επίτευξης των στόχων – με ανεκτό κόστος. Ο όρος περιλαμβάνει επίσης τις ακούσιες, δυσμενείς συνέπειες δεύτερης τάξης.

Πρώτον, ποιοι ήταν οι στόχοι της Ουάσινγκτον όταν επέλεξε το σαμποτάρισμα του ειρηνευτικού σχεδίου του Μινσκ και την ψυχρή αντιμετώπιση των μετέπειτα ρωσικών προτάσεων, [όταν επέλεξε] την πρόκληση της Ρωσίας με την υπέρβαση σαφώς οριοθετημένων κόκκινων γραμμών, την πίεση για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυραυλικών συστοιχιών στην Πολωνία και τη Ρουμανία, τη μετατροπή του ουκρανικού στρατού σε μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη που αναπτύχθηκε στη γραμμή επαφής στο Ντονμπάς, έτοιμη να εισβάλει ή να ωθήσει τη Μόσχα σε προληπτική δράση; Ο στόχος ήταν είτε να επιβληθεί μια ταπεινωτική ήττα στον ρωσικό στρατό είτε, τουλάχιστον, να προκληθεί τόσο μεγάλο κόστος ώστε να κάνει την κυβέρνηση Πούτιν να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Η κρίσιμη, συμπληρωματική διάσταση της στρατηγικής ήταν η επιβολή οικονομικών κυρώσεων τόσο επαχθών ώστε να καταρρεύσει η ευάλωτη ρωσική οικονομία. Όλα μαζί, θα δημιουργούσαν οξεία δυσφορία που θα οδηγούσε στην καθαίρεση του Πούτιν – είτε από μια συμμορία αντιπάλων (με αιχμή του δόρατος τους δυσαρεστημένους ολιγάρχες) είτε από μαζικές διαμαρτυρίες. Βασιζόταν στη θανάσιμα λανθασμένη παραδοχή ότι αυτός ήταν ένας απόλυτος δικτάτορας που έδινε παράσταση για ένα άτομο, Οι ΗΠΑ προέβλεπαν την αντικατάστασή του από μια πιο εύπλαστη κυβέρνηση έτοιμη να αναλάβει μια πρόθυμη αλλά περιθωριακή παρουσία στην ευρωπαϊκή σκηνή και να βγει από το παιχνίδι αλλού. Με τα ωμά λόγια ενός αξιωματούχου της Μόσχας, [να γίνει] “ένας ενοικιαστής-γεωργός στην παγκόσμια φυτεία του θείου Σαμ”.

Δεύτερον, η καθυπόταξη και εξημέρωση της Ρωσίας θεωρήθηκε ως ένα ζωτικό βήμα στην επικείμενη μεγάλη αντιπαράθεση με την Κίνα – που ορίστηκε ως ο συστημικός αντίπαλος της αμερικανικής ηγεμονίας. Θεωρητικά, ο στόχος αυτός θα μπορούσε να επιτευχθεί είτε με την πρόκληση ρήξης μεταξύ Ρωσίας και Κίνας (διαίρει και υπότασσε) είτε με την πλήρη εξουδετέρωση της Ρωσίας ως παγκόσμιας δύναμης κατόπιν πτώσεως της σκληροτράχηλης ηγεσίας της. Η πρώτη προσέγγιση δεν ξεπέρασε ποτέ μερικές περιστασιακές, αδύναμες χειρονομίες. Όλες οι μάρκες τοποθετήθηκαν στη δεύτερη.

Τρίτον, τα παρεπόμενα οφέλη για τις Ηνωμένες Πολιτείες από έναν πόλεμο για την Ουκρανία που θα έριχνε τη Ρωσία στα τάρταρα ήταν (α) Η εδραίωση του ελέγχου της Ατλαντικής συμμαχίας από την Ουάσινγκτον, η επέκταση του ΝΑΤΟ και το άνοιγμα μιας αγεφύρωτης αβύσσου μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης που θα διαρκούσε για το ορατό μέλλον. (β) Προς τούτο, ο τερματισμός της μεγάλης εξάρτησης της τελευταίας από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας και (γ) με τον τρόπο αυτό, η υποκατάστασή τους με ακριβότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα σφράγιζε το καθεστώς των Ευρωπαίων εταίρων ως εξαρτημένων οικονομικά υποτελών. Αν το τελευταίο αποτελούσε τροχοπέδη για τη βιομηχανία τους, τότε ας γίνει έτσι.

Οι μεγαλεπήβολοι στόχοι που αναφέρονται στα σημεία (1) και (2) έχουν προφανώς αποδειχθεί ανέφικτοι -και μάλιστα ευφάνταστοι-, μια ωμή αλήθεια που δεν έχει ακόμη απορροφηθεί από τις αμερικανικές ελίτ. Εκείνοι του (3) είναι έπαθλα παρηγοριάς μειωμένης αξίας. Αυτό το αποτέλεσμα καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό, αν και καθόλου εξ ολοκλήρου, από τη στρατιωτική αποτυχία στην Ουκρανία. Τώρα είμαστε κοντά στην έλευση της τελικής πράξης. Η πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση του Κιέβου δεν οδήγησε πουθενά – με τεράστιο κόστος για τον ουκρανικό στρατό. Έχει αιμορραγήσει εντελώς από τις τεράστιες απώλειες ανθρώπινου δυναμικού, από την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους των τεθωρακισμένων του, από την καταστροφή ζωτικής σημασίας υποδομών. Οι ελίτ ταξιαρχίες που εκπαιδεύθηκαν από τη Δύση έχουν καταστραφεί και δεν υπάρχουν πλέον εφεδρείες για να ριχτούν στη μάχη. Επιπλέον, η ροή όπλων και πυρομαχικών από τη Δύση έχει επιβραδυνθεί, καθώς τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά αποθέματα εξαντλούνται (π.χ. βλήματα πυροβολικού των 155 χιλιοστών).  Η έλλειψη επιδεινώνεται από τις νεοπαγείς αναστολές σχετικά με την αποστολή στην Ουκρανία προηγμένων όπλων, τα οποία έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά ευάλωτα στη ρωσική δύναμη πυρός. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα τεθωρακισμένα: τα γερμανικά Leopard, τα βρετανικά Challengers, τα γαλλικά άρματα AMX-10-RC καθώς και τα οχήματα μάχης (CFV) όπως τα αμερικανικά Bradley και Strykers. Οι γραφικές εικόνες των καμένων κουφαριών που γεμίζουν την ουκρανική στέπα δεν αποτελούν διαφήμιση ούτε για τη δυτική στρατιωτική τεχνολογία ούτε για τις πωλήσεις στο εξωτερικό. Εξ ου και η αργοπορία των παραδόσεων στο Κίεβο των υπεσχημένων Abrams και F-16 για να μην υποστούν την ίδια μοίρα.

Η ψευδαίσθηση της τελικής επιτυχίας στο πεδίο της μάχης (με την προβλεπόμενη φθορά της θέλησης και της ικανότητας της Ρωσίας) βασίζεται σε μια λανθασμένη ιδέα για το πώς μετριέται η νίκη και η ήττα. Οι Αμερικανοί ηγέτες, στρατιωτικοί αλλά και πολιτικοί, είναι κολλημένοι σε ένα μοντέλο που δίνει έμφαση στον έλεγχο του εδάφους. Η ρωσική στρατιωτική σκέψη είναι διαφορετική. Δίνει έμφαση στην καταστροφή των δυνάμεων του εχθρού, με όποια στρατηγική ταιριάζει στις επικρατούσες συνθήκες. Στη συνέχεια, έχοντας την κυριαρχία στο πεδίο της μάχης, μπορούν να ασκήσουν τη θέλησή τους. Η επιθετική τακτική των Ουκρανών συνεπάγεται τη ρίψη των πόρων τους στη μάχη σε αδιάκοπες εκστρατείες για την εκδίωξη των Ρώσων από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Ανίκανοι να επιτύχουν οποιαδήποτε υπέρβαση, αυτο-προσκαλέστηκαν σε έναν πόλεμο φθοράς προς μεγάλη τους ζημία. Τον διαδέχτηκε φέτος το καλοκαίρι η ολομέτωπη τελευταία κρούση που αποδείχθηκε αυτοκτονική.  Έπαιξαν έτσι στα χέρια των Ρώσων.  Ως εκ τούτου, ενώ η προσοχή είναι στραμμένη στο ποιος καταλαμβάνει το ένα ή το άλλο χωριό στο μέτωπο της Ζαπορίζια ή γύρω από το Μπάχμουτ, η πραγματική ιστορία είναι ότι η Ρωσία διαλύει κομμάτι-κομμάτι τον ανασυγκροτημένο ουκρανικό στρατό.

Σε ιστορική προοπτική, υπάρχουν δύο διδακτικές αναλογίες. Κατά το τελευταίο έτος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική ανώτατη διοίκηση ξεκίνησε μια τολμηρή εκστρατεία (Επιχείρηση Μιχαήλ) στο Δυτικό Μέτωπο τον Μάρτιο του 1918, χρησιμοποιώντας μια σειρά από καινοτόμες τακτικές (με διμοιρίες καταδρομέων, stormtroopers, εξοπλισμένους με φλογοβόλα) για να ανοίξει τρύπες στις γραμμές των συμμάχων. Μετά τα αρχικά κέρδη που τους έφεραν πέρα από τον Μάρνη, συνοδευόμενα από πολύ βαριές απώλειες, η επίθεση εξασθένησε και επέτρεψε στους συμμάχους να αντικαταστήσουν τις σοβαρά αποδεκατισμένες δυνάμεις τους – οδηγώντας στην τελική κατάρρευση τον Νοέμβριο. Ακόμη πιο σχετική είναι η μάχη του Κουρσκ τον Ιούλιο του 1943, όπου οι Ναζί έκαναν μια μαζική προσπάθεια να ανακτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων μετά την καταστροφή στο Στάλινγκραντ.  Και πάλι, μετά από κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία στη διάρρηξη δύο σοβιετικών αμυντικών γραμμών εξαντλήθηκαν πριν φτάσουν στον στόχο τους. Αυτή η μάχη άνοιξε τον μακρύ, αιματηρό δρόμο προς το Βερολίνο. Η Ουκρανία, σήμερα, έχει υποστεί τεράστιες απώλειες ακόμη μεγαλύτερου (αναλογικά) μεγέθους, χωρίς να επιτύχει κανένα σημαντικό εδαφικό κέρδος, αδυνατώντας να φτάσει ακόμη και στο πρώτο στρώμα της γραμμής Σουροβίκιν. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο προς τον Δνείπερο και πέρα από αυτόν για τον ρωσικό στρατό των 600.000 ανδρών, εξοπλισμένο με όπλα ισάξια με αυτά που δώσαμε στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου, η Μόσχα είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί το αποφασιστικό της πλεονέκτημα σε σημείο που να μπορεί να υπαγορεύσει όρους στο Κίεβο, την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες κ.λπ.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει εκπονήσει κανένα σχέδιο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ούτε και οι υπάκουες σε αυτήν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το διαζύγιό τους από την πραγματικότητα θα κάνει αυτή την κατάσταση πραγμάτων ακόμη πιο εντυπωσιακή – και ενοχλητική. Στερημένοι από ιδέες, θα παραπαίουν. Το πώς θα αντιδράσουν είναι απροσδιόριστο. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ένα πράγμα: η συλλογική Δύση, και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, θα έχουν υποστεί μια σοβαρή ήττα. Η αντιμετώπιση αυτής της αλήθειας θα γίνει το κύριο μέλημα. Ακολουθεί ένα μενού επιλογών για τον χειρισμό της.

Να επαναπροσδιοριστεί η ήττα, η νίκη, η αποτυχία, η επιτυχία, η απώλεια και το κέρδος

Υπάρχει ένα νέο αφήγημα που είναι σεναριακά σχεδιασμένο για να τονίσει αυτά τα σημεία συζήτησης:

  • Είναι η Ρωσία που έχασε τον αγώνα επειδή η ηρωική Ουκρανία και η αταλάντευτη Δύση την εμπόδισαν να κατακτήσει, να καταλάβει και να επανεντάξει όλη τη χώρα.
  • Αντίθετα, η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν προσχωρήσει επισήμως στο αμερικανικό στρατόπεδο με την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ. Αυτό περιπλέκει τα στρατηγικά σχέδια της Μόσχας αναγκάζοντας τη διασπορά των δυνάμεών της σε ένα ευρύτερο μέτωπο.
  • Η Ρωσία έχει απομονωθεί πολιτικά στην παγκόσμια σκηνή (ΜΒ: αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Βόρεια Αμερική, η ΕΕ/ΝΑΤΟϊκή ΕΥΡΩΠΗ, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία & η Νέα Ζηλανδία έχουν υποστηρίξει τον ουκρανικό αγώνα. Ούτε μία άλλη χώρα δεν έχει συμφωνήσει να εφαρμόσει οικονομικές κυρώσεις- ο “κόσμος” δεν περιλαμβάνει την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Τουρκία, το Ιράν, την Αίγυπτο, το Μεξικό, τη Σαουδική Αραβία, τη Νότια Αφρική κ.ά.).
  • Οι δυτικές δημοκρατίες έχουν επιδείξει πρωτοφανή αλληλεγγύη, απαντώντας ενωμένες σαν μια γροθιά στη ρωσική απειλή.

Αυτή η αφήγηση έχει ήδη αναδειχθεί σε ομιλίες των Blinken, Sullivan. Austin και Nuland. Το ακροατήριό της είναι το αμερικανικό κοινό, όμως κανείς εκτός της συλλογικής Δύσης δεν την πιστεύει—και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν η Ουάσινγκτον έχει αντιληφθεί το συγκεκριμένο γεγονός της διπλωματικής ζωής ή όχι.

Να υποβαθμίσετε αναδρομικά τους στόχους και τα διακυβεύματά σας

  • Μην κάνετε καμία περαιτέρω αναφορά στην αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα, στην ανατροπή του Πούτιν, στην κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, στη διάσπαση της σινορωσικής εταιρικής σχέσης ή στη θανάσιμη αποδυνάμωσή της.
  • Μιλήστε για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας του ουκρανικού κράτους αρνούμενοι ότι το Ντονμπάς και η Κριμαία έχουν αποκοπεί οριστικά από τη “μητέρα πατρίδα”. Τονίστε ότι οι φίλοι σας στο Κίεβο εξακολουθούν να είναι οι τιτλοφόροι, νόμιμοι ηγέτες της Ουκρανίας.
  • Επιδιώξτε μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός που θα παγώσει τις δύο πλευρές στις υπάρχουσες θέσεις, δηλαδή μια de facto διαίρεση α-λα Κορέα. Το δυτικό τμήμα τότε θα γινόταν δεκτό στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και θα επανεξοπλιζόταν. Αγνοήστε την άβολη αλήθεια ότι η Ρωσία δεν θα δεχόταν ποτέ μια κατάπαυση του πυρός με αυτούς τους όρους.
  • Να διατηρήσετε τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά να κάνετε τα στραβά μάτια όταν οι άποροι Ευρωπαίοι εταίροι κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για ρωσικό πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο (κυρίως μέσω μεσαζόντων όπως η Ινδία, η Τουρκία και το Καζακστάν), όπως κάνουν άλλωστε καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης.
  • Να στρέψετε τα φώτα της δημοσιότητας στην Κίνα ως τη θανάσιμη απειλή για την Αμερική και τη Δύση, ενώ θα υποτιμάτε τη Ρωσία ως το απλό βοηθό της.
  • Να αναδείξετε συμβολικές χειρονομίες όπως τα πλήγματα με τελευταίας τεχνολογίας υπερηχητικούς και υπερ-υπερηχητικούς πυραύλους κρουζ που μεταφέρθηκαν από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία και μπορούν να προκαλέσουν ζημιές σε εξέχοντες στόχους στην ίδια τη Ρωσία και την Κριμαία (με την καθοριστική τεχνική υποστήριξη από το αμερικανικό και άλλο προσωπικό του ΝΑΤΟ). ΜΒ: η πράξη αυτή θυμίζει φανατικούς οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που μόλις έχασε από έναν μισητό αντίπαλο, οι οποίοι τρυπούν τα λάστιχα του λεωφορείου που ήταν προγραμματισμένο να μεταφέρει τη νικήτρια ομάδα στο αεροδρόμιο.
  • Να κάνετε τα αδύνατα δυνατά για να εμποδίσετε την Άννα Νετρέμπκο – πολίτη της Αυστρίας – να τραγουδήσει σε μεγάλες πρωτεύουσες. Απειλήστε με βαριές κυρώσεις τις αίθουσες συναυλιών που παραβιάζουν το μποϊκοτάζ – π.χ. την Staatsoper στο Βερολίνο (να απαγορεύσετε την επίσκεψη στην Disneyland του Γενικού Διευθυντή Herr Matthias Schulz και των απογόνων του μέχρι την τέταρτη γενιά;)

Καλλιεργήστε την αμνησία

Οι Αμερικανοί έχουν γίνει μάστορες στην τέχνη της διαχείρισης της μνήμης.

Σκεφτείτε το τραγικό σοκ του Βιετνάμ.  Η χώρα κατέβαλε συστηματική προσπάθεια να ξεχάσει – να ξεχάσει τα πάντα για το Βιετνάμ. Όπως είναι κατανοητό, [το Βιετνάμ] ήταν απαίσιο – από κάθε άποψη. Τα σχολικά βιβλία της αμερικανικής ιστορίας αφιέρωσαν στο Βιετνάμ ελάχιστο χώρο- οι δάσκαλοι το υποβάθμισαν- η τηλεόραση σύντομα το αγνόησε ως ρετρό. Επιδιώξαμε να κλείσουμε το θέμα – το πετύχαμε.

Κατά μία έννοια, η πιο αξιοσημείωτη κληρονομιά από την εμπειρία μετά το Βιετνάμ είναι η τελειοποίηση των μεθόδων για το ρετουσάρισμα της ιστορίας.  Το Βιετνάμ ήταν μια προθέρμανση για την αντιμετώπιση των πολλών δυσάρεστων επεισοδίων της εποχής μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αυτό το διεξοδικό, ολοκληρωτικό ξέπλυμα έκανε εύπεπτη την προεδρική ψευδολογία, τη διαρκή εξαπάτηση, την αποβλακωτική ανικανότητα, τα συστηματικά βασανιστήρια, τη λογοκρισία, τον τεμαχισμό της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων και τη διαστρέβλωση του εθνικού δημόσιου λόγου – όπως αυτός εκφυλίστηκε σε ένα μείγμα προπαγάνδας και χυδαίας σκουπιδολογίας. Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” σε όλες τις αποτρόπαιες πτυχές του.

Η καλλιεργούμενη αμνησία είναι μια τέχνη που διευκολύνεται σημαντικά από δύο ευρύτερες τάσεις στην αμερικανική κουλτούρα: τη λατρεία της άγνοιας, σύμφωνα με την οποία ένα μυαλό χωρίς γνώση εκτιμάται ως η απόλυτη ελευθερία, και μια δημόσια ηθική, σύμφωνα με την οποία οι ανώτατοι αξιωματούχοι του έθνους έχουν την άδεια να μεταχειρίζονται την αλήθεια όπως ο αγγειοπλάστης τον πηλό, αρκεί να λένε και να κάνουν πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Έτσι, η ισχυρότερη συλλογική μας ανάμνηση από τους πολέμους που επέλεξε η Αμερική είναι η επιθυμία – και η άνεση – να τους ξεχάσουμε. “Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί” λαμβάνεται ως επιταγή μας. Έτσι θα είναι και όταν θα κοιτάμε πίσω μέσω του καθρέφτη [καθώς θα φεύγουμε] μια κατεστραμμένη Ουκρανία.

Η καλλιέργεια της αμνησίας ως μεθόδου για την αντιμετώπιση επώδυνων εθνικών εμπειριών έχει σοβαρά μειονεκτήματα. Πρώτον, περιορίζει σημαντικά την ευκαιρία να αντλήσουμε τα διδάγματα που προσφέρουν. Στον απόηχο του ατελέσφορου πολέμου της Κορέας, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν 49.000 νεκρούς στη μάχη, το μάντρα στην Ουάσιγκτον ήταν: ποτέ ξανά πόλεμος στην ηπειρωτική Ασία. Ωστόσο, λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα βρισκόμασταν βυθισμένοι μέχρι το γόνατο στους ορυζώνες του Βιετνάμ, όπου χάσαμε 59.000 ανθρώπους. Μετά το τραγικό φιάσκο στο Ιράκ, η Ουάσινγκτον ήταν ωστόσο παθιασμένη με την κατοχή του Αφγανιστάν σε μια 20ετή επιχείρηση για την κατασκευή μιας παρόμοιας δυτικόστροφης δημοκρατίας μέσα από την κάννη ενός όπλου. Αυτά τα αποτυχημένα σχέδια δεν μας αποθάρρυναν από το να επέμβουμε στη Συρία, όπου αποτύχαμε για άλλη μια φορά να μετατρέψουμε μια δύστροπη, ξένη κοινωνία σε κάτι που να μας αρέσει – παρόλο που προχωρήσαμε σε τέτοιες ακρότητες όπως μια σιωπηρή συνεργασία με την τοπική θυγατρική της Αλ Κάιντα. Όπως απέδειξε η Καμπούλ, από την κατάληξη της Σαϊγκόν δεν πήραμε καν το μάθημα για το πώς να οργανώνουμε μια ομαλή εκκένωση.

Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι ότι ένας λογικός άνθρωπος θα είχε αποχωρήσει με οξεία επίγνωση του πόσο κρίσιμη είναι η κατανόηση της κουλτούρας, της κοινωνικής οργάνωσης, των ηθών και των φιλοσοφικών αντιλήψεων της χώρας που είχαμε δεσμευτεί να ανασυστήσουμε. Παρόλα αυτά, προφανώς δεν έχουμε αφομοιώσει αυτή τη στοιχειώδη αλήθεια. Δείτε την αβυσσαλέα άγνοιά μας για όλα τα ρωσικά πράγματα που μας οδήγησε σε μια μοιραία λανθασμένη εκτίμηση κάθε πτυχής της υπόθεσης της Ουκρανίας.

Στη συνέχεια: Κίνα

Η Ουκρανία, με τη σειρά της, δεν ψυχραίνει τη σφοδρή επιθυμία για αντιπαράθεση με την Κίνα. Ένα παράτολμο, και σε καμία περίπτωση επιτακτικό, εγχείρημα που έχει κατοχυρωθεί ως το κεντρικό σημείο της επίσημης στρατηγικής μας για την εθνική ασφάλεια. Ανώτεροι αξιωματούχοι της Ουάσινγκτον προβλέπουν ανοιχτά το αναπόφευκτο ενός ολοκληρωτικού πολέμου πριν από το τέλος της δεκαετίας – παρά τα πυρηνικά όπλα. Επιπλέον, η Ταϊβάν τοποθετείται στον ίδιο ρόλο με αυτόν που παίζει η Ουκρανία στο αμερικανικό σχέδιο των πραγμάτων. Έτσι, έχοντας προκαλέσει μια πολυδιάστατη σύγκρουση με τη Ρωσία, η οποία απέτυχε σε όλους τους τομείς, δεσμευόμαστε εσπευσμένα να ακολουθήσουμε σχεδόν την ίδια ακριβώς στρατηγική για να τα βάλουμε με έναν ακόμη πιο τρομερό εχθρό. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν ‘fuite en avant’ – μια απόδραση προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: Άντε, πάμε! Είμαστε πανέτοιμοι γι’ αυτό.

Η πορεία προς τον πόλεμο με την Κίνα αψηφά κάθε συμβατική σοφία. Στο κάτω-κάτω, η Κίνα δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για την ασφάλεια ή τα βασικά μας συμφέροντα. Η Κίνα δεν έχει ιστορία οικοδόμησης αυτοκρατοριών ή κατακτήσεων. Η Κίνα έχει αποτελέσει πηγή μεγάλου οικονομικού οφέλους μέσω πυκνών ανταλλαγών που εξυπηρετούν τόσο εμάς όσο και αυτούς. Επομένως, ποια είναι η αιτιολόγηση της ευρέως διαδεδομένης εκτίμησης ότι η διασταύρωση των σπαθιών είναι αναπόφευκτη;  Τα λογικά έθνη δεν δεσμεύονται σε έναν πιθανώς κατακλυσμιαίο πόλεμο επειδή η Κίνα, ο χαρακτηρισμένος ως υπ’ αριθμόν ένα εχθρός, κατασκευάζει σταθμούς προειδοποίησης ραντάρ σε αμμώδεις Ατόλες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Επειδή πουλάει ηλεκτρικά οχήματα φθηνότερα από ό,τι εμείς. Επειδή η πρόοδός της στην ανάπτυξη ημιαγωγών μπορεί να ξεπεράσει τη δική μας. Επειδή μεταχειρίζεται με ορισμένο τρόπο μια εθνοτική μειονότητα στη δυτική Κίνα. Επειδή ακολουθεί το παράδειγμά μας στη χρηματοδότηση ΜΚΟ που προωθούν μια θετική άποψη για τη χώρα τους. Επειδή επιδίδεται σε βιομηχανική κατασκοπεία, όπως ακριβώς κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και όλοι οι άλλοι. Επειδή αφήνει αερόστατα πάνω από τη Βόρεια Αμερική (τα οποία δηλώθηκαν ως καλοήθη από τον στρατηγό Milley την περασμένη εβδομάδα).

Κανένας από αυτούς δεν είναι επιτακτικός λόγος για να ασκηθεί σκληρή πίεση υπέρ μιας σύγκρουσης. Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή – και πολύ πιο ανησυχητική. Έχουμε εμμονή με την Κίνα επειδή αυτή υπάρχει. Όπως και το Κ2, το οποίο από μόνο του είναι μια πρόκληση γιατί πρέπει να αποδείξουμε την ικανότητά μας (στους άλλους, αλλά κυρίως στους εαυτούς μας), ότι μπορούμε να τo κατακτήσουμε[i]. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα μιας εκλαμβανόμενης υπαρξιακής απειλής.

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους από τη Ρωσία (Ευρώπη) στην Κίνα (Ασία) δεν είναι τόσο ένας μηχανισμός αντιμετώπισης της ήττας όσο η παθολογική αντίδραση μιας χώρας που, καθώς την τρώει η αίσθηση μιας φθίνουσας ισχύος, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δοκιμάσει μια τελευταία απόπειρα για να αποδείξει στον εαυτό της ότι εξακολουθεί να έχει το σωστό χάρισμα – αφού το να ζει χωρίς αυτή την εξυψωμένη αίσθηση του εαυτού της είναι ανυπόφορο. Αυτό που θεωρείται ετερόδοξο, και θαρραλέο, στην Ουάσινγκτον αυτές τις μέρες είναι να υποστηρίζεται ότι πρέπει να κλείσουμε την υπόθεση της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να περιμαζέψουμε τα ζωνάρια μας για την πραγματικά ιστορική αναμέτρηση με το Πεκίνο. Η ανατριχιαστική αλήθεια ότι κανείς σημαίνων στο κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας δεν έχει καταγγείλει αυτή την επικίνδυνη στροφή προς τον πόλεμο υποστηρίζει την πρόταση ότι τα βαθιά συναισθήματα και όχι η λογική σκέψη μας ωθούν προς μια αποφευκτή, δυνητικά καταστροφική, σύγκρουση.

Μια κοινωνία που εκπροσωπείται από μια ολόκληρη πολιτική τάξη η οποία δεν συμπεριφέρεται νηφάλια απέναντι σε αυτή την προοπτική, δικαίως μπορεί να κριθεί ότι παρέχει πρώτης τάξεως αποδείξεις ότι είναι συλλογικά ανισόρροπη.

Δεύτερον, η αμνησία μπορεί να εξυπηρετήσει τον σκοπό να απαλλάξει τις πολιτικές μας ελίτ, και τον αμερικανικό λαό στο σύνολό του, από την έντονη δυσφορία της αναγνώρισης των λαθών και της ήττας. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία δεν συνοδεύεται από μια ανάλογη διαδικασία διαγραφής της μνήμης σε άλλα μέρη. Ήμασταν τυχεροί, στην περίπτωση του Βιετνάμ, που η κυρίαρχη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο εκτός του σοβιετικού μπλοκ και της ΛΔΚ μας επέτρεψε να διατηρήσουμε τον σεβασμό, το κύρος και την επιρροή. Τα πράγματα όμως έχουν πλέον αλλάξει. Η σχετική δύναμή μας σε όλους τους τομείς είναι ασθενέστερη, υπάρχουν ισχυρές φυγόκεντρες δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη που παράγουν μια διασπορά ισχύος, βούλησης και προοπτικής μεταξύ άλλων κρατών. Το φαινόμενο των BRICs είναι η συγκεκριμένη ενσάρκωση αυτής της πραγματικότητας.   Ως εκ τούτου, τα προνόμια των Ηνωμένων Πολιτειών στενεύουν, η ικανότητά μας να διαμορφώνουμε το παγκόσμιο σύστημα σύμφωνα με τις ιδέες και τα συμφέροντά μας δέχεται αυξανόμενη αμφισβήτηση και πριμοδοτείται η άσκηση διπλωματίας τέτοιας κλίμακας που φαίνεται να υπερβαίνει τις σημερινές μας ικανότητες.

Διατελούμε εν πλήρη συγχύσει.

[i] Το Κ2 είναι η δεύτερη ψηλότερη κορυφή στον κόσμο της οποίας η κατάκτηση κατά τη χειμερινή περίοδο είχε γίνει εμμονή για πολλές δεκαετίες και συνέβη για πρώτη φορά το 2021.

Πηγή: Neutrality studies

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Ένας χρόνος ψέματα για τον Nord Stream

Ένα στιγμιότυπο οθόνης από τη Δανική Άμυνα δείχνει τη διαρροή αερίου από τους αγωγούς Nord Stream που εξερράγησαν προκαλώντας φυσαλίδες στην επιφάνεια της Βαλτικής Θάλασσας στις 30 Σεπτεμβρίου 2022. / Photo by Swedish Coast Guard Handout / Anadolu Agency via Getty Images.

Με την σημερινή επέτειο της ανατίναξης των αγωγών Nord Stream από τους Αμερικανούς, ο διάσημος δημοσιογράφος Seymour Hersh που έκανε το πασίγνωστο ρεπορτάζ για την επιχείρηση της ανατίναξής τους, επανήλθε.

Αυτό που ουσιαστικά εκθέτει είναι ότι οι συμμετέχοντες στην επιχείρηση—βασικά η CIA—πίστευαν ότι αυτή υλοποιείται για να λειτουργήσει ως απειλή προς τη Ρωσία όσο αφορά τις συνέπειες μιας εισβολής στην Ουκρανία, δηλαδή ήταν ένα μέσο για να πειστεί ο Ρώσος πρόεδρος να μην προχωρήσει. Επομένως, πίστευαν ότι η ανατίναξη έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί πολύ νωρίτερα, αφού βεβαίως η απειλή προς τη Ρωσία είχε πρώτα γίνει πολύ σαφής. Μάλιστα ερμήνευαν τόσο τη συνέντευξη Νούλαντ όσο και αυτήν του Μπάιντεν παρουσία του Σολτς (σχετικά βλ. το άρθρο) υπ’ αυτό το πρίσμα.

Ο χρόνος της ανατίναξης όμως διέψευσε αυτή την ερμηνεία για τα κίνητρα της ανατίναξης αποδεικνύοντας ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ο φόβος ότι η Γερμανία τελικά θα ενέδιδε στις πιέσεις της οικονομίας και του λαού της και θα άνοιγε τον Nord Stream 2. H τελική επιδίωξη της κυβέρνησης Μπάιντεν δεν ήταν ο εκφοβισμός της Ρωσίας, αλλά η καθυπόταξη της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα.

—————————————-

EΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ NORD STREAM

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν αναγνώρισε ούτε την ευθύνη της για τον βομβαρδισμό του αγωγού ούτε τον σκοπό του σαμποτάζ

Δεν γνωρίζω πολλά για τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA -κανένας εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί- αλλά καταλαβαίνω ότι βασικό συστατικό όλων των επιτυχημένων αποστολών είναι η απόλυτη άρνηση [της διεξαγωγής τους]. Οι Αμερικανοί άνδρες και γυναίκες που μετακινήθηκαν, υπό κάλυψη, μέσα και έξω από τη Νορβηγία κατά τους μήνες που χρειάστηκαν για να σχεδιάσουν και να πραγματοποιήσουν την καταστροφή των τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα πριν από ένα χρόνο δεν άφησαν κανένα ίχνος -ούτε μια υπόνοια της ύπαρξης της ομάδας- εκτός από την επιτυχία της αποστολής τους.

Η δυνατότητα διάψευσης, ως επιλογή για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τους συμβούλους εξωτερικής πολιτικής του, ήταν υψίστης σημασίας. Καμία σημαντική πληροφορία σχετικά με την αποστολή δεν μπήκε σε υπολογιστή, αλλά αντίθετα πληκτρολογήθηκε σε μια γραφομηχανή Royal ή ίσως σε μια γραφομηχανή Smith Corona με ένα ή δύο αντίγραφα καρμπόν, σαν να μην είχαν ακόμη εφευρεθεί το Διαδίκτυο και ο υπόλοιπος διαδικτυακός κόσμος. Ο Λευκός Οίκος ήταν απομονωμένος από τα τεκταινόμενα κοντά στο Όσλο- διάφορες αναφορές και ενημερώσεις από το πεδίο παρέχονταν απευθείας στον διευθυντή της CIA Μπιλ Μπερνς, ο οποίος ήταν ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ των σχεδιαστών και του προέδρου που έδωσε το πράσινο φως για την πραγματοποίηση της επιχείρησης στις 26 Σεπτεμβρίου 2022. Μόλις ολοκληρώθηκε η επιχείρηση, τα δακτυλογραφημένα έγγραφα και τα καρμπόν καταστράφηκαν, μην αφήνοντας έτσι κανένα φυσικό ίχνος – καμία απόδειξη που θα μπορούσε να ανασκαφεί αργότερα από έναν ειδικό εισαγγελέα ή έναν ιστορικό ερευνητή της προεδρίας. Θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε το τέλειο έγκλημα.

Υπήρξε ένα ψεγάδι – ένα χάσμα στην κατανόηση μεταξύ εκείνων που εκτέλεσαν την αποστολή και του Προέδρου Μπάιντεν, ως προς το κίνητρο που τον οδήγησε να διατάξει την οργάνωση της επιχείρησης καταστροφής των αγωγών όταν το έκανε [αρχικά]. Η αρχική μου έκθεση 5.200 λέξεων, που δημοσιεύθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου, τελείωνε αινιγματικά με την αναφορά ενός αξιωματούχου με γνώση της αποστολής που μου είπε: “Ήταν μια όμορφη ιστορία κάλυψης”. Ο αξιωματούχος πρόσθεσε: “Το μόνο ελάττωμα βρισκόταν  στην απόφαση να το κάνουμε”.

Αυτός είναι ο πρώτος απολογισμός αυτού του ελαττώματος, στην επέτειο ενός έτους από τις εκρήξεις, και είναι ένας απολογισμός που δεν θα αρέσει στον πρόεδρο Μπάιντεν και στην ομάδα εθνικής ασφαλείας του.

Αναπόφευκτα, το αρχικό μου ρεπορτάζ προκάλεσε αίσθηση, αλλά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης έδωσαν έμφαση στις διαψεύσεις του Λευκού Οίκου και βασίστηκαν σε ένα παλιό καραγκιοζιλίκι -την εξάρτησή μου από μια ανώνυμη πηγή- για να συμπορευτούν με την κυβέρνηση και να καταρρίψουν την ιδέα ότι ο Τζο Μπάιντεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με μια τέτοια επίθεση. Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι έχω κερδίσει κυριολεκτικά δεκάδες βραβεία στην καριέρα μου για ρεπορτάζ στους New York Times και το New Yorker που δεν βασίζονταν σε ούτε μία κατονομαζόμενη πηγή. Τον περασμένο χρόνο είδαμε μια σειρά από αντίθετες ιστορίες εφημερίδων, χωρίς καμιά κατονομαζόμενη πηγή από πρώτο χέρι, οι οποίες ισχυρίζονται ότι μια αντικαθεστωτική ουκρανική ομάδα πραγματοποίησε την τεχνικά περίπλοκη καταδυτική επιχείρηση για την επίθεση στη Βαλτική Θάλασσα μέσω ενός νοικιασμένου γιοτ 49 ποδιών [15 μέτρων] με την ονομασία “Ανδρομέδα“.

Είμαι τώρα σε θέση να γράψω για το ανεξήγητο ελάττωμα που επικαλείται ο ανώνυμος αξιωματούχος. Ανάγεται για άλλη μια φορά στο κλασικό ζήτημα του τι είναι η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών: ένα ζήτημα που έθεσε ο Ρίτσαρντ Χελμς, ο οποίος ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας κατά τα ταραχώδη χρόνια του πολέμου του Βιετνάμ και της μυστικής κατασκοπείας των Αμερικανών πολιτών από τη CIA, όπως διέταξε ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και διατήρησε ο Ρίτσαρντ Νίξον. Δημοσίευσα ένα αποκαλυπτικό άρθρο στους Times σχετικά με την εν λόγω κατασκοπεία τον Δεκέμβριο του 1974, το οποίο οδήγησε σε πρωτοφανείς ακροάσεις από τη Γερουσία σχετικά με τον ρόλο της υπηρεσίας στις ανεπιτυχείς απόπειρες, που εγκρίθηκαν από τον πρόεδρο Τζον Κένεντι, να δολοφονηθεί ο Φιντέλ Κάστρο της Κούβας. Ο Χελμς είπε στους γερουσιαστές ότι το ζήτημα ήταν αν ο ίδιος, ως διευθυντής της CIA, εργαζόταν για το Σύνταγμα ή για το Στέμμα, στο πρόσωπο των προέδρων Τζόνσον και Νίξον. Η επιτροπή Church άφησε το ζήτημα άλυτο, αλλά ο Χελμς ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος και η υπηρεσία του εργάζονταν για τον κορυφαίο άνδρα του Λευκού Οίκου.

Επιστροφή στους αγωγούς Nord Stream: Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κανένα ρωσικό αέριο δεν έρεε προς τη Γερμανία μέσω των αγωγών Nord Stream όταν ο Τζο Μπάιντεν διέταξε την ανατίναξή τους στις 26 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους. Ο Nord Stream 1 προμήθευε τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου χαμηλού κόστους στη Γερμανία από το 2011 και βοήθησε στην ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας ως κατασκευαστικού και βιομηχανικού κολοσσού. Αλλά έκλεισε από τον Πούτιν στα τέλη Αυγούστου του 2022, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία βρισκόταν, στην καλύτερη περίπτωση, σε αδιέξοδο. Ο Nord Stream 2 ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, αλλά μπλοκαρίστηκε η παράδοση φυσικού αερίου από τη γερμανική κυβέρνηση με επικεφαλής τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς δύο ημέρες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δεδομένων των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου της Ρωσίας, οι Αμερικανοί πρόεδροι από την εποχή του John F. Kennedy ήταν σε εγρήγορση για την πιθανή οπλοποίηση αυτών των φυσικών πόρων για πολιτικούς σκοπούς. Η άποψη αυτή παραμένει κυρίαρχη μεταξύ του Μπάιντεν και των γερακιών συμβούλων του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν και της Βικτόρια Νούλαντ, η οποία είναι πλέον αναπληρώτρια του Μπλίνκεν.

Ο Σάλιβαν συγκάλεσε μια σειρά συναντήσεων υψηλού επιπέδου για την εθνική ασφάλεια στα τέλη του 2021, καθώς η Ρωσία ενίσχυε τις δυνάμεις της κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας, με μια εισβολή να θεωρείται σχεδόν αναπόφευκτη. Η ομάδα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι της CIA, κλήθηκε να καταλήξει σε μια πρόταση δράσης που θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον Πούτιν. Η αποστολή για την καταστροφή των αγωγών είχε ως κίνητρο την αποφασιστικότητα του Λευκού Οίκου να στηρίξει τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο στόχος του Σάλιβαν φαινόταν ξεκάθαρος. “Η πολιτική του Λευκού Οίκου ήταν να αποτρέψει τη Ρωσία από μια επίθεση”, μου είπε ο αξιωματούχος. “Η πρόκληση που έδωσε στην κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να βρει αυτή έναν τρόπο που να είναι αρκετά ισχυρός για να το επιτύχει και ο οποίος θα αποτελούσε μια ισχυρή επίδειξη των αμερικανικών δυνατοτήτων”.

Οι κύριοι αγωγοί φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. / Χάρτης από Samuel Bailey / Wikimedia Commons.

Τώρα ξέρω αυτό που δεν ήξερα τότε: τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν “ασχολήθηκε με την εξουδετέρωση του αγωγού Nord Stream”. Ο αξιωματούχος μου εξήγησε πρόσφατα ότι εκείνη την εποχή η Ρωσία προμήθευε φυσικό αέριο και πετρέλαιο σε όλο τον κόσμο μέσω περισσότερων από δώδεκα αγωγών, αλλά οι Nord Stream 1 και 2 περνούσαν απευθείας από τη Ρωσία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας στη Γερμανία. «Η διοίκηση έβαλε τον Nord Stream στο τραπέζι επειδή ήταν ο μόνος στον οποίο θα μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση και ως προς τον οποίο θα είχαμε πλήρη δυνατότητα διάψευσης», δήλωσε ο αξιωματούχος. «Λύσαμε το πρόβλημα μέσα σε λίγες εβδομάδες -από τις αρχές Ιανουαρίου- και το είπαμε στον Λευκό Οίκο. Η υπόθεσή μας ήταν ότι ο πρόεδρος θα χρησιμοποιούσε την απειλή κατά του Nord Stream ως αποτρεπτικό μέσο για να αποφευχθεί ο πόλεμος».

Δεν αποτέλεσε έκπληξη για τη μυστική ομάδα σχεδιασμού της υπηρεσίας όταν στις 27 Ιανουαρίου 2022, η σίγουρη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Nuland, τότε υφυπουργός Εξωτερικών για πολιτικές υποθέσεις, προειδοποίησε έντονα τον Πούτιν ότι αν εισβάλει στην Ουκρανία, όπως σαφώς σχεδίαζε, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει». Η ατάκα προσέλκυσε τεράστια προσοχή, όχι όμως και τα λόγια που προηγήθηκαν της απειλής. Η επίσημη απομαγνητοφώνηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δείχνει ότι πριν διατυπώσει την απειλή της, είπε σε σχέση με τον αγωγό: «Συνεχίζουμε να έχουμε πολύ έντονες και ανοιχτές συζητήσεις με τους Γερμανούς συμμάχους μας».

Ερωτηθείσα από έναν δημοσιογράφο πώς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι Γερμανοί θα συμφωνήσουν «επειδή αυτά που έχουν πει δημοσίως οι Γερμανοί δεν ταιριάζουν με αυτά που λέτε εσείς», η Nuland απάντησε με ένα εκπληκτικό κομμάτι διγλωσσίας: «Θα έλεγα να πάτε πίσω και να διαβάσετε το έγγραφο που υπογράψαμε τον Ιούλιο [του 2021], το οποίο καθιστά πολύ σαφείς τις συνέπειες για τον αγωγό εάν υπάρξει περαιτέρω επίθεση στην Ουκρανία από τη Ρωσία». Αλλά η συμφωνία αυτή, για την οποία ενημερώθηκαν οι δημοσιογράφοι, δεν προσδιόριζε απειλές ή συνέπειες, σύμφωνα με δημοσιεύματα των Times, της Washington Post και του Reuters. Κατά τη στιγμή της συμφωνίας, στις 21 Ιουλίου 2021, ο Μπάιντεν δήλωσε προς τον Τύπο ότι από τη στιγμή που ο αγωγός είχε ολοκληρωθεί κατά 99%, «η ιδέα ότι κάτι που θα λεγόταν ή θα γινόταν θα μπορούσε να τον σταματήσει, δεν ήταν δυνατή». Εκείνη την εποχή, οι Ρεπουμπλικάνοι, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Τεντ Κρουζ από το Τέξας, περιέγραψαν την απόφαση του Μπάιντεν να επιτρέψει τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου ως «γεωπολιτική νίκη για μια ολόκληρη γενιά» για τον Πούτιν και «καταστροφή» για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.

Όμως, δύο εβδομάδες μετά τη δήλωση της Νούλαντ, στις 7 Φεβρουαρίου 2022, σε κοινή συνέντευξη Τύπου του Λευκού Οίκου με τον Σολτς που επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, ο Μπάιντεν δήλωσε ότι είχε αλλάξει γνώμη και ότι ενωνόταν με τη Νούλαντ και άλλους εξίσου “γεράκια” της εξωτερικής πολιτικής που μιλούσαν για το σταμάτημα του αγωγού. «Αν η Ρωσία εισβάλει – δηλαδή άρματα μάχης και στρατεύματα περάσουν … ξανά τα σύνορα της Ουκρανίας», είπε, «δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα του βάλουμε τέλος». Ερωτηθείς πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό, δεδομένου ότι ο αγωγός βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Γερμανίας, είπε: «Θα το κάνουμε, σας το υπόσχομαι, θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε».

Ο Σολτς, όταν του τέθηκε η ίδια ερώτηση, είπε: «Ενεργούμε από κοινού. Είμαστε απολύτως ενωμένοι και δεν θα κάνουμε διαφορετικά βήματα. Θα κάνουμε τα ίδια βήματα και θα είναι πολύ πολύ σκληρά για τη Ρωσία και θα πρέπει να το καταλάβουν». Ο Γερμανός ηγέτης θεωρήθηκε τότε—και [θεωρείται και] τώρα—από ορισμένα μέλη της ομάδας της CIA ότι είχε πλήρη επίγνωση του μυστικού σχεδιασμού που βρισκόταν σε εξέλιξη για την καταστροφή των αγωγών.

Μέχρι τότε, η ομάδα της CIA είχε κάνει τις απαραίτητες επαφές στη Νορβηγία, της οποίας το ναυτικό και οι ειδικές δυνάμεις έχουν μακρά ιστορία στο να συμμετέχουν σε μυστικές επιχειρήσεις με την υπηρεσία [δηλ. την CIA]. Νορβηγοί ναύτες και περιπολικά σκάφη κλάσης Nasty είχαν βοηθήσει στη λαθραία μεταφορά αμερικανών πρακτόρων σαμποτάζ στο Βόρειο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν η Αμερική, τόσο επί κυβερνήσεων Κένεντι όσο και επί Τζόνσον, διεξήγαγε εκεί έναν ακήρυχτο αμερικανικό πόλεμο. Με τη βοήθεια της Νορβηγίας, η CIA έκανε τη δουλειά της και βρήκε έναν τρόπο να κάνει αυτό που ήθελε ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν να γίνει στους αγωγούς.

Εκείνη την εποχή, η πρόκληση για την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να καταλήξει σε ένα σχέδιο που θα ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αποτρέψει τον Πούτιν από την επίθεση στην Ουκρανία. Ο αξιωματούχος μου είπε: «Τα καταφέραμε. Βρήκαμε ένα εξαιρετικό αποτρεπτικό μέσο λόγω του οικονομικού του αντίκτυπου στη Ρωσία. Και όμως ο Πούτιν το έκανε παρά την απειλή». Χρειάστηκαν μήνες έρευνας και εξάσκησης στα ταραγμένα νερά της Βαλτικής Θάλασσας από τους δύο έμπειρους δύτες βαθέων υδάτων του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που προσλήφθηκαν για την αποστολή προτού κριθεί ότι ήταν επιτυχής. Οι εξαιρετικοί ναυτικοί της Νορβηγίας βρήκαν το κατάλληλο σημείο για την τοποθέτηση των βομβών που θα ανατίναζαν τους αγωγούς. Ανώτεροι αξιωματούχοι στη Σουηδία και τη Δανία, οι οποίοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε στα κοινά τους χωρικά ύδατα, έκλεισαν τα μάτια στις δραστηριότητες των Αμερικανών και των Νορβηγών πρακτόρων. Η αμερικανική ομάδα δυτών και το προσωπικό υποστήριξης στο μητρικό πλοίο της αποστολής -ένα νορβηγικό ναρκαλιευτικό- θα ήταν δύσκολο να κρυφτεί όσο οι δύτες έκαναν τη δουλειά τους. Η ομάδα δεν θα μάθαινε παρά μόνο μετά τον βομβαρδισμό ότι ο Nord Stream 2 είχε κλείσει με 750 μίλια φυσικού αερίου μέσα σε αυτόν.

Αυτό που δεν ήξερα τότε, αλλά μου είπαν πρόσφατα, ήταν ότι μετά την ασυνήθιστη δημόσια απειλή του Μπάιντεν να ανατινάξει τον Nord Stream 2, με τον Σολτς να στέκεται δίπλα του, η ομάδα σχεδιασμού της CIA ενημερώθηκε από τον Λευκό Οίκο ότι δεν θα γινόταν άμεση επίθεση στους δύο αγωγούς, αλλά η ομάδα θα έπρεπε να φροντίσει να τοποθετήσει τις απαραίτητες βόμβες και να είναι έτοιμη να τις ενεργοποιήσει “κατά παραγγελία” – μετά την έναρξη του πολέμου. «Τότε ήταν που εμείς” -η μικρή ομάδα σχεδιασμού που εργαζόταν στο Όσλο με το Βασιλικό Νορβηγικό Ναυτικό και τις ειδικές υπηρεσίες για το σχέδιο- “καταλάβαμε ότι η επίθεση στους αγωγούς δεν ήταν αποτρεπτική, γιατί καθώς ο πόλεμος προχωρούσε δεν πήραμε ποτέ την εντολή».

Μετά την εντολή του Μπάιντεν να πυροδοτηθούν τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί στους αγωγούς, χρειάστηκε μόνο μια σύντομη πτήση με ένα νορβηγικό μαχητικό και η ρίψη μιας τροποποιημένης συσκευής σόναρ του εμπορίου στο σωστό σημείο της Βαλτικής Θάλασσας για να γίνει αυτό. Ως τότε η ομάδα της CIA είχε διαλυθεί προ πολλού. Επίσης, μέχρι τότε, μου είπε ο αξιωματούχος: «Συνειδητοποιήσαμε ότι η καταστροφή των δύο ρωσικών αγωγών δεν σχετιζόταν με τον ουκρανικό πόλεμο» -ο Πούτιν βρισκόταν στη διαδικασία προσάρτησης των τεσσάρων ουκρανικών περιφερειών που ήθελε- «αλλά ήταν μέρος μιας πολιτικής ατζέντας των νεοσυντηρητικών για να εμποδίσουν τον Σολτς και τη Γερμανία, με τον χειμώνα να πλησιάζει και τους αγωγούς κλειστούς, να δειλιάσουν και να ανοίξουν» τον κλειστό Nord Stream 2. «Ο φόβος του Λευκού Οίκου ήταν ότι ο Πούτιν θα έβαζε τη Γερμανία κάτω από τον έλεγχό του και μετά θα έπαιρνε την Πολωνία».

Ο Λευκός Οίκος δεν είπε τίποτα, καθώς ο κόσμος αναρωτιόταν ποιος διέπραξε το σαμποτάζ. «Έτσι ο πρόεδρος κατάφερε ένα πλήγμα κατά της οικονομίας της Γερμανίας και της Δυτικής Ευρώπης», μου είπε ο αξιωματούχος. «Θα μπορούσε να το είχε κάνει τον Ιούνιο και να είχε πει στον Πούτιν: Σας είπαμε τι θα κάναμε». Η σιωπή και οι διαψεύσεις του Λευκού Οίκου ήταν, είπε, «προδοσία αυτού που πράτταμε. Εάν πρόκειται να το κάνετε, κάντε το τη στιγμή που θα έκανε τη διαφορά».

Η ηγεσία της ομάδας της CIA θεώρησε την παραπλανητική καθοδήγηση του Μπάιντεν για τον λόγο της εντολής καταστρέψει τους αγωγούς, μου είπε ο αξιωματούχος, «ως ένα στρατηγικό βήμα προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι θα γινόταν αν η Ρωσία είχε απαντήσει λέγοντας: Θα ανατινάξω τους αγωγούς σας και τα καλώδια επικοινωνίας σας. Ο Nord Stream δεν ήταν στρατηγικό ζήτημα για τον Πούτιν – ήταν οικονομικό ζήτημα. Ήθελε να πουλήσει φυσικό αέριο. Είχε ήδη χάσει τους αγωγούς του» όταν οι Nord Stream I και 2 έκλεισαν πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Μέσα σε λίγες ημέρες από τη βομβιστική επίθεση, αξιωματούχοι στη Δανία και τη Σουηδία ανακοίνωσαν ότι θα διεξάγουν έρευνα. Δύο μήνες αργότερα ανέφεραν ότι όντως υπήρξε έκρηξη και δήλωσαν ότι θα γίνουν περαιτέρω έρευνες. Καμία δεν έχει εμφανιστεί. Η γερμανική κυβέρνηση διεξήγαγε έρευνα, αλλά ανακοίνωσε ότι μεγάλα τμήματα των πορισμάτων της θα παραμείνουν απόρρητα. Τον περασμένο χειμώνα οι γερμανικές αρχές διέθεσαν 286 δισεκατομμύρια δολάρια σε επιδοτήσεις σε μεγάλες εταιρείες και ιδιοκτήτες σπιτιών που αντιμετώπιζαν υψηλότερους λογαριασμούς ενέργειας για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους και να ζεστάνουν τα σπίτια τους. Ο αντίκτυπος είναι ακόμη αισθητός σήμερα, με έναν ψυχρότερο χειμώνα να αναμένεται στην Ευρώπη.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν περίμενε τέσσερις ημέρες προτού χαρακτηρίσει τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό «σκόπιμη πράξη δολιοφθοράς». Είπε: «τώρα οι Ρώσοι εξαπολύουν παραπληροφόρηση σχετικά με αυτό». Ο Σάλιβαν, ο οποίος προήδρευσε των συναντήσεων που οδήγησαν στην πρόταση για την κρυφή καταστροφή των αγωγών, ρωτήθηκε σε μεταγενέστερη συνέντευξη Τύπου αν η κυβέρνηση Μπάιντεν «πιστεύει τώρα ότι η Ρωσία ήταν πιθανώς υπεύθυνη για την πράξη σαμποτάζ;».

Η απάντηση του Σάλιβαν, που αναμφίβολα ήταν προετοιμασμένη από πριν, ήταν η εξής: «Λοιπόν, πρώτον, η Ρωσία έκανε αυτό που κάνει συχνά όταν είναι υπεύθυνη για κάτι, δηλαδή να διατυπώνει κατηγορίες ότι στην πραγματικότητα το έκανε κάποιος άλλος. Το έχουμε δει αυτό επανειλημμένα με την πάροδο του χρόνου. Αλλά ο πρόεδρος ήταν επίσης σαφής σήμερα ότι υπάρχει περισσότερη δουλειά που πρέπει να γίνει στην έρευνα πριν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι σε θέση να προβεί σε απόδοση ευθυνών για αυτή την υπόθεση». Συνέχισε: «Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με τους συμμάχους και τους εταίρους μας για να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία και στη συνέχεια θα λάβουμε την απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε από εκεί και πέρα».

Δεν κατάφερα να βρω καμία περίπτωση όπου ο Sullivan να ρωτήθηκε στη συνέχεια από κάποιον στον αμερικανικό Τύπο σχετικά με τα συμπεράσματα της “απόφασής” του. Ούτε μπόρεσα να βρω κανένα στοιχείο ότι ο Sullivan, ή ο πρόεδρος, ρωτήθηκε έκτοτε για τα αποτελέσματα της “απόφασης” σχετικά με το πώς θα προχωρήσει.

Δεν υπάρχει επίσης καμία απόδειξη ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν απαίτησε από την αμερικανική κοινότητα πληροφοριών να διεξάγει μια μεγάλη έρευνα από όλες τις πηγές για τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό. Τέτοια αιτήματα είναι γνωστά ως “Taskings” και λαμβάνονται σοβαρά υπόψη εντός της κυβέρνησης.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί μια ερώτηση ρουτίνας που έθεσα ένα μήνα περίπου μετά τους βομβαρδισμούς σε κάποιον με πολυετή θητεία στην αμερικανική κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών με οδήγησε σε μια αλήθεια που κανείς στην Αμερική ή στη Γερμανία δεν φαίνεται να θέλει να ερευνήσει. Η ερώτησή μου ήταν απλή: «Ποιος το έκανε;»

Η κυβέρνηση Μπάιντεν ανατίναξε τους αγωγούς, αλλά η ενέργεια αυτή είχε ελάχιστη σχέση με τη νίκη ή το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Προήλθε από τους φόβους του Λευκού Οίκου ότι η Γερμανία θα ταλαντευόταν και θα άνοιγε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου -και ότι η Γερμανία και στη συνέχεια το ΝΑΤΟ, για οικονομικούς λόγους, θα έπεφταν υπό την κυριαρχία της Ρωσίας και των εκτεταμένων και φθηνών φυσικών πόρων της. Και έτσι επακολούθησε ο απώτερος φόβος: ότι η Αμερική θα έχανε τη μακροχρόνια πρωτοκαθεδρία της στη Δυτική Ευρώπη.

Πηγή: Seymour Hersh

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Με αυτόν τον τίτλο η δημοσιογράφος Caitlin Johnstone είχε αναρτήσει το άρθρο που ακολουθεί στις 3 Σεπτεμβρίου. Η αναλυτική τεκμηρίωση του άρθρου αυτού εξαγρίωσε τους αρμόδιους λογοκρισίας του Facebook, οι οποίοι έσβησαν μια μετάφρασή του που είχα αναρτήσει, με το απίθανο σκεπτικό ότι ήταν spam και ότι η ανάρτηση αυτής της μετάφρασης έγινε με σκοπό να αποσπάσει …likes.

Η εξαχρείωση των υπερασπιστών του πολέμου στην Ουκρανία ‘μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό’ αποκαλύπτεται ιδιαίτερα μέσα από τις αναφορές αυτού του άρθρου στις ωμές δηλώσεις διακεκριμένων και ισχυρών Αμερικανών αξιωματούχων ότι τα λεφτά που δίνουν οι ΗΠΑ για να συνεχίζεται ο πόλεμος αποτελούν σπουδαία και εξαιρετικά συμφέρουσα επένδυση για τις ΗΠΑ, για τους λόγους που θα διαβάσετε στη συνέχεια, που βασικά συνοψίζονται στο ότι άλλοι σκοτώνονται αντί των Αμερικανών στο απαραίτητο για τις ΗΠΑ έργο καταστροφής της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενώ ταυτόχρονα διεξάγονται επενδύσεις στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ (το οποίο και πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών αξιωματούχων, αναλυτών, διαπρεπών στελεχών, κ.λπ.).

Δεν είναι ασφαλώς περίεργο που το Facebook παθαίνει αλλεργία όταν τεκμηριώνεται και προβάλλεται αυτός ο αμερικανικός κυνισμός. Και άλλωστε, αυτό το ισχυρότατο μέσο παγκόσμιας ιδεολογικής παρεμβολής των Αμερικανών δεν είναι μόνο του στην συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, απόκρυψης και διαστροφής στην οποία συστηματικά και συντονισμένα πλέον επιδίδονται οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, με καλύτερο κολαούζο την Κομισιόν της καθ’ ημάς ΕΕ.

Η ειδοποίηση του σβησίματος της μετάφρασης από το F/B. Αντί να πει καθαρά και απερίφραστα ότι σβήνεται επειδή δεν συμβαδίζει με την προπαγάνδα που ασκεί το μέσο, καταφεύγει στις φαιδρές αιτιολογήσεις ότι το άρθρο αυτό είναι …spam και η ανάρτησή του επεδίωκε να αποσπάσει “likes, follows or shares” με παραπλανητικό για τους αναγνώστες τρόπο. Σε τέτοιες ασυναρτησίες είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν οι λαθρέμποροι της παραπληροφόρησης όταν αποδεικνύεται ο κυνισμός που κρύβεται πίσω από τις σαπουνόφουσκες τους.

Αλλά ας δούμε το άρθρο που προκάλεσε τη μήνη του F/B.

*                      *                      *

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Ένα από τα πιο κραυγαλέα κενά στην πλοκή της επίσημης καθεστωτικής αφήγησης για την Ουκρανία είναι ο τρόπος με τον οποίο Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται ανοιχτά ότι αυτός ο δήθεν απρόκλητος πόλεμος, τον οποίο οι ΗΠΑ υποστηρίζουν μόνο από την καλοσύνη της καρδιάς τους, τυχαίνει να εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα σε τεράστιο βαθμό.

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Connecticut Post, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal διαβεβαίωσε τους Αμερικανούς ότι “παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, καταστήσαμε δυνατή την Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας κατά το ήμισυ”, γράφει ο Blumenthal. “Ενώσαμε το ΝΑΤΟ και αναγκάσαμε τους Κινέζους να επανεξετάσουν τα σχέδια εισβολής τους στην Ταϊβάν. Βοηθήσαμε στην αποκατάσταση της πίστης και της εμπιστοσύνης στην αμερικανική ηγεσία – ηθική και στρατιωτική. Και όλα αυτά χωρίς να τραυματιστεί ή να χαθεί ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης, και χωρίς καμία εκτροπή ή κατάχρηση αμερικανικής βοήθειας”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Dave DeCamp,
αρχισυντάκτη ειδησεογραφίας στο Antiwar.com βρίσκεται εδώ.
Για μετάφρασή του βλ. τις σημειώσεις[1] στο τέλος.

Όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Dave DeCamp του Antiwar, αυτού του είδους οι “επενδυτικές” συζητήσεις για την Ουκρανία γίνονται όλο και πιο συχνές. Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ αποκάλεσε τον πόλεμο “την καλύτερη εθνική αμυντική δαπάνη που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, είπε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της μειοψηφίας της Γερουσίας Μιτς Μακόνελ υποστήριξε ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να υποστηρίξουν τον πόλεμο της αμερικανικής κυβέρνησης μέσω αντιπροσώπων στην Ουκρανία επειδή “δεν έχουμε χάσει ούτε έναν Αμερικανό σε αυτόν τον πόλεμο”, προσθέτοντας ότι οι δαπάνες βοηθούν στην απασχόληση Αμερικανών στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

“Τα περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύουμε σε σχέση με την Ουκρανία ξοδεύονται στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ, αναπληρώνοντας όπλα, πιο σύγχρονα όπλα”, δήλωσε ο McConnell. “Έτσι, στην πραγματικότητα απασχολούν ανθρώπους εδώ και βελτιώνουν τον δικό μας στρατό για ό,τι μπορεί να έρθει μπροστά μας”.

Ο Μακόνελ μιλάει από πέρυσι για το πόσο ωφελεί τις ΗΠΑ αυτός ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του τον Δεκέμβριο, το άρρωστο τέρας του βάλτου υποστήριξε ότι “οι πιο βασικοί λόγοι για να συνεχίσουμε να βοηθάμε την Ουκρανία να υποβαθμίσει και να νικήσει τους Ρώσους εισβολείς είναι ψυχρά, σκληρά, πρακτικά αμερικανικά συμφέροντα”.

“Το να βοηθήσουμε τους φίλους μας στην Ανατολική Ευρώπη να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο είναι επίσης μια άμεση επένδυση στη μείωση των μελλοντικών δυνατοτήτων του Βλαντιμίρ Πούτιν να απειλήσει την Αμερική, να απειλήσει τους συμμάχους μας και να αμφισβητήσει τα βασικά μας συμφέροντα”, δήλωσε ο McConnell.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Γερουσιαστή McConnell, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στην Γερουσία των ΗΠΑ, βρίσκεται εδώ. Γράφει: “Η συνέχιση της υποστήριξής μας στην Ουκρανία είναι σωστή από ηθική άποψη, αλλά δεν είναι αυτό μόνο. Πρόκειται επίσης για μια άμεση επένδυση σε ψυχρά, σκληρά Αμερικανικά συμφέροντα”.

Όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, οι διαχειριστές της αμερικανικής αυτοκρατορίας μιλούσαν για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ από τότε που ξεκίνησε.

Τον Μάιο του περασμένου έτους ο βουλευτής Dan Crenshaw δήλωσε στο Twitter ότι “η επένδυση στην καταστροφή του στρατού του αντιπάλου μας, χωρίς να χάσουμε ούτε έναν Αμερικανό στρατιώτη, μου φαίνεται καλή ιδέα”.

“Είναι προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας της Αμερικής να ηττηθεί η Ρωσία του Πούτιν στην Ουκρανία”, έγραψε στο Twitter ο μονίμως πολεμοχαρής γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ.

Τον περασμένο Νοέμβριο, η χρηματοδοτούμενη από την αυτοκρατορική πολεμική μηχανή δεξαμενή σκέψης Center for European Policy Analysis δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Κοστίζει ψίχουλα για τις ΗΠΑ να νικήσουν τη Ρωσία“, με υπότιτλο “Η ανάλυση κόστους-οφέλους της αμερικανικής υποστήριξης προς την Ουκρανία είναι αδιαμφισβήτητη. Παράγει κέρδη σχεδόν σε κάθε επίπεδο”.

“Οι δαπάνες των ΗΠΑ ύψους 5,6% του αμυντικού τους προϋπολογισμού για την καταστροφή σχεδόν της μισής συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας της Ρωσίας μοιάζουν με μια απολύτως απίθανη επένδυση”, εκστασιάζεται ο συγγραφέας του άρθρου Timothy Ash. “Αν κατανείμουμε τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ στις απειλές που αυτές αντιμετωπίζουν, η Ρωσία θα ήταν ίσως της τάξης των 100 δισ. δολαρίων-150 δισ. δολαρίων σε δαπάνες προς απειλή. Έτσι, δαπανώντας μόλις 40 δισ. δολάρια το χρόνο, καλύπτεται μια αξία απειλής 100-150 δισ. δολαρίων, μια απόδοση δύο με τρεις φορές. Στην πραγματικότητα, η απόδοση είναι πιθανό να είναι πολλαπλάσια αυτής, δεδομένου ότι οι αμυντικές δαπάνες, και η απειλή είναι ετήσια επαναλαμβανόμενα γεγονότα”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ της Caitlin βρίσκεται εδώ. Γράφει: Μάλλον θα υπενθυμίζω τακτικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο από τον @IgnatiusPost για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας [παρατίθεται το απόσπασμα του τακτικού σχολιογράφου της WaPo David Ignatius]. H μετάφρασή του παρατίθεται αμέσως μετά.

Και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν υιοθετήσει το ίδιο μήνυμα. Πριν από λίγες εβδομάδες ο David Ignatius της Washington Post έγραψε ένα άρθρο στο οποίο εξηγούσε γιατί οι δυτικοί δεν πρέπει να “αισθάνονται μελαγχολικοί” για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ουκρανία, γράφοντας τα εξής για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο εξωτερικό:

«Εν τω μεταξύ, για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, αυτοί οι 18 μήνες πολέμου απέφεραν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, με σχετικά χαμηλό κόστος (εκτός από τους Ουκρανούς). Ο πιο ριψοκίνδυνος ανταγωνιστής της Δύσης έχει κλονιστεί. Το ΝΑΤΟ έγινε πολύ ισχυρότερο με τις προσθήκες της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η Γερμανία απογαλακτίστηκε από την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και, με πολλούς τρόπους, ανακάλυψε εκ νέου το νόημα των αξιών της. Οι διαμάχες εντός του ΝΑΤΟ κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά συνολικά, αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό καλοκαίρι για τη συμμαχία».

Υποψιάζομαι ότι θα θυμίζω περιοδικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο – και την παρενθετική φράση του Ignatius “εκτός από τους Ουκρανούς” – για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας.

Έτσι, από τη μία πλευρά η δυτική πολιτική/μιντιακή τάξη μας σφυροκοπάει κατάμουτρα με το μήνυμα ότι η εισβολή στην Ουκρανία ήταν “απρόκλητη” και ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως αντίπαλο ρόλο στο στρώσιμο του δρόμου προς αυτή τη σύγκρουση, και από την άλλη πλευρά έχουμε όλους αυτούς τους διαχειριστές της αυτοκρατορίας που ενθουσιάζονται με το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Αυτές οι δύο αφηγήσεις φαίνονται λίγο αντιφατικές, έτσι δεν είναι;

Ένας κριτικά σκεπτόμενος μπορεί να συμβιβάσει αυτή την αντίφαση με δύο τρόπους. Πρώτον, μπορεί να πιστέψει ότι η πιο ισχυρή και καταστροφική κυβέρνηση του κόσμου είναι απλώς ένας παθητικός, αθώος μάρτυρας της βίας στην Ουκρανία και ότι ωφελείται πάρα πολύ από τον πόλεμο μόνο ως απόλυτη σύμπτωση. Δεύτερον, μπορεί να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν σκόπιμα αυτόν τον πόλεμο με την πρόθεση να επωφεληθούν από αυτόν.

Από τη θέση που βρίσκομαι, δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποιο από τα δύο είναι πιο πιθανό.


[1] Γερουσιαστής Μπλούμενταλ: Οι ΗΠΑ Παίρνουν [καλές αποδόσεις από] τα “Χρήματά Τους” Στην Ουκρανία Επειδή Δεν Πεθαίνουν Αμερικανοί

Φρέσκος από ένα ταξίδι στο Κίεβο, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal (D-CT) υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ παίρνουν την “αξία των χρημάτων τους” στην Ουκρανία επειδή η Ρωσία έχει απώλειες και δεν πεθαίνουν Αμερικανοί, δείχνοντας έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ζωές των Ουκρανών.

“Ακόμη και οι Αμερικανοί που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελευθερία και την ανεξαρτησία στις δημοκρατίες παγκοσμίως, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”, έγραψε ο Μπλούμενταλ στην εφημερίδα Connecticut Post.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, επιτρέψαμε στην Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας κατά το ήμισυ … Και όλα αυτά χωρίς ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης να τραυματιστεί ή να χαθεί”, πρόσθεσε.

Το επιχείρημα έχει γίνει κοινό σημείο συζήτησης μεταξύ των γερακιών στην Ουάσιγκτον που θέλουν οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ (R-UT) αποκάλεσε πρόσφατα τη σύγκρουση “τις καλύτερες δαπάνες εθνικής άμυνας που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, δήλωσε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τα σχόλια των γερουσιαστών, που είναι “γεράκια”, ήρθαν εν μέσω της παραπαίουσας αντεπίθεσης της Ουκρανίας. Παρά την έλλειψη επιτυχίας στο πεδίο της μάχης, η κυβέρνηση Μπάιντεν και τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου θέλουν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον πόλεμο, ο οποίος αναγνωρίζουν ότι δεν θα συνεχιζόταν χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ.

“Όπως λέει με ειλικρίνεια και προθυμία ο Ζελένσκι, η Ουκρανία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την Αμερική και τους συμμάχους μας”, δήλωσε ο Μπλούμενταλ. “Αλλά η αντεπίθεσή του απέχει πολύ από το να είναι μια σίγουρη επιτυχία. Στο τέλος, ο μόνος τρόπος για να χάσει είναι αν η Αμερική τραβήξει την πρίζα”.

Η Washington Post ανέφερε πρόσφατα ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν διαπιστώσει ότι η αντεπίθεση της Ουκρανίας θα αποτύχει να επιτύχει τον κύριο στόχο της, δηλαδή να αποκόψει τη χερσαία γέφυρα της Ρωσίας προς την Κριμαία. Παρά το συμπέρασμα αυτό, οι ΗΠΑ πιέζουν τους Ουκρανούς διοικητές να προχωρήσουν πιο σκληρά στο πεδίο της μάχης και παραπονιούνται ότι η Ουκρανία έχει γίνει πολύ “απρόθυμη για απώλειες”.

Πριν από την αντεπίθεση, οι διαρροές στο Discord και άλλες αναφορές στα μέσα ενημέρωσης έδειξαν ότι οι ΗΠΑ δεν πίστευαν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ανακτήσει σημαντικό έδαφος. Αλλά η κυβέρνηση Μπάιντεν εξακολουθούσε να πιέζει για την επίθεση και απέρριπτε την ιδέα της κατάπαυσης του πυρός.

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Σχετικά με την απελευθέρωση των Αζόφων εγκληματιών πολέμου, την «έκτη φάλαγγα», τον Ερντογάν και τη Συμφωνία με τα Σιτηρά

Αφορμή για το σημείωμα αυτό έδωσε το σημερινό τακτικό άρθρο του ‘φιλορώσου’ αρθρογράφου με το ψευδώνυμο «Simplicius ο Στοχαστής» στο Substack. Το άρθρο έχει ως τίτλο τον: «Οι διοικητές του Αζόφ επιστρέφουν και η έκτη φάλαγγα αφηνιάζει». Στην έκτη φάλαγγα ο ‘στοχαστής’ κατατάσσει όσους επισημαίνουν τον θλιβερό χαρακτήρα της κατάληξης της ανταλλαγής ξένων μισθοφόρων και Αζόφων εγκληματιών πολέμου με τον ηγέτη της Ουκρανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολιγάρχη και κουμπάρο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλ. Πούτιν.

Πράγματι, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία, ο Ζελένσκι έλαβε ως πεσκέσι αυτούς που αποκάλεσε «ήρωες της Ουκρανίας» δηλαδή τους πέντε ναζί εγκληματίες πολέμου που κατά τα λεγόμενα είχε συμφωνηθεί να παραμείνουν στην Τουρκία φιλοξενούμενοι του Ερντογάν μέχρι τη λήξη του πολέμου. Οι ίδιοι δήλωσαν (και ο ‘στοχαστής’ παραθέτει και σχετικά βίντεο με τις δηλώσεις του Προκοπένκο) ότι επιστρέφουν προκειμένου να πάνε στον μέτωπο για να πολεμήσουν. Ουσιαστικά πρόκειται για επαναστελέχωση του συντάγματος Αζόφ με τους παλιούς καλούς ναζί που καθοδηγούσαν την εγκληματική δράση του. Ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν, μέσω του εκπροσώπου τύπου του Πεσκόφ, δήλωσε ότι πρόκειται για παραβίαση της συμφωνίας (δηλαδή ότι εξαπατήθηκε) αλλά έσπευσε να δικαιολογήσει την εξαπάτηση με το σκεπτικό ότι πρέπει να ασκήθηκαν πιέσεις από το ΝΑΤΟ στον Ερντογάν. Αν αυτό ισχύει θα το εξετάσουμε παρακάτω, αλλά πρώτα να δούμε λίγο ακόμη την επιχειρηματολογία του ‘στοχαστή’.

Ο διοικητής του Συντάγματος Αζόφ, μόλις επέστρεψε στην Ουκρανία (σύμφωνα με βίντεο που παραθέτει ο ‘στοχαστής’), αφού έκανε τον γνωστό χαιρετισμό των νέο-ναζί του Αζόφ, απάντησε σε ερωτήσεις, από όπου και ο παραπάνω διάλογος: ΕΡ.-«Θα επιστρέψετε στο μέτωπο;» ΑΠ.-«Φυσικά. Αυτός είναι ο λόγος που επιστρέψαμε στην Ουκρανία. Αυτή είναι η κύρια επιδίωξή μας.»

Κατ’ αυτόν λοιπόν εδώ πρόκειται για έναν ακόμη …θρίαμβο του Πούτιν και φυσικά ο χαρακτηρισμός ‘έκτη φάλαγγα’ που αποδίδει σε όσους ασκούν κριτική στην θλιβερή κατάληξη της ανταλλαγής παραπέμπει ευθέως στο ότι αυτοί που ‘βγάζουν γλώσσα’ είναι προδότες που δουλεύουν για το ΝΑΤΟ κ.λπ., κ.λπ. Εμείς όμως ενδιαφερόμαστε σταθερά για τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς και όχι για τους χαρακτηρισμούς, γι’ αυτό εξετάζουμε ποιο είναι το επιχείρημα του ‘στοχαστή’ για τον χρωματισμό της ανταλλαγής με τη θλιβερή κατάληξη ως «θρίαμβο».

Κατά τον Simplicius λοιπόν, οι Αζόφοι που πολιορκούνταν στο εργοστάσιο Αζοφστάλ θα παρέμεναν εκεί για μήνες ίσως και χρόνια δεσμεύοντας μεγάλες δυνάμεις των πολιορκητών Ρώσων σε μια περίοδο που οι δυνάμεις τους ήταν πολύ περιορισμένες (δεν είχε γίνει ακόμη επιστράτευση) και επείγε η μεταφορά τους σε άλλα μέτωπα. Κάνοντας την συμφωνία ο Πούτιν πέτυχε, χαρίζοντας την απελευθέρωση σε πέντε ναζί εγκληματίες πολέμου, να απεμπλέξει τις δυνάμεις που στη συνέχεια είχαν σημαντικές επιτυχίες  σε άλλα μέτωπα, με κορυφαίες τις καταλήψεις του Σεβεροντονέτσκ και του Λυσιτσάνσκ.

Αλλά μισό λεπτό: Η συμφωνία για την απελευθέρωση/μεταφορά στην Τουρκία των πέντε Αζόφων διοικητών έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου του 2022 ενώ το Αζοφστάλ είχε παραδοθεί στις 20 Μαΐου του 2022. Και επιπλέον, τότε το Λυσιτσάνσκ και το Σεβεροντονέτσκ είχαν ήδη καταληφθεί! Κάτι δεν πάει καλά εδώ με τους συλλογισμούς του ‘στοχαστή’.

Ο μόνος τρόπος να ισχύει αυτό που αποτελεί το μοναδικό επιχείρημα του Simplicius είναι η συμφωνία για την παράδοση του Αζοφστάλ να είχε προβλέψει ότι ‘εν ευθέτω χρόνω’ οι νέο-ναζί διοικητές θα παραδίδονταν στον Ερντογάν, δηλαδή ήδη προ τετραμήνου να είχε κλειστεί η συμφωνία.

Αυτό είναι μια καινοφανής θεωρία που εγώ τουλάχιστον (και παρακολουθώ στενά τα γεγονότα ξοδεύοντας πολλές ώρες—στ’ αλήθεια πολλές πολλές) δεν έχω ξαναδεί. Θα περίμενε κανένας ότι ο ‘στοχαστής’, που παραπέμπει διαρκώς και για ‘ψύλλου πήδημα’ σε δεκάδες πηγές, θα έκανε τον κόπο να παραθέσει μία πηγή τουλάχιστον για τον καινοφανή ισχυρισμό του. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, ο ισχυρισμός πάνω στον οποίο στηρίζεται όλο το οικοδόμημα των ύβρεων προς όποιον ασκεί κριτική στο θλιβερό γεγονός παραμένει αθεμελίωτος.

Αντίθετα από την ‘βολική’ θεωρία που εκ των υστέρων ανακάλυψε ο ‘στοχαστής’, αυτοί που παρακολουθήσαμε από κοντά τα γεγονότα θυμόμαστε ότι οι Αζόφοι πολέμησαν λυσσασμένα και η τύχη τους σφραγίστηκε όταν τους κόπηκε κάθε οδός ανεφοδιασμού. Θυμόμαστε ότι ο Σόϊγκου είχε επισκεφθεί τον πρόεδρο Πούτιν για να του ανακοινώσει την έναρξη της επιχείρησης εκπόρθησης του Αζοφστάλ και ο τελευταίος, πολύ σωστά, τον είχε αποτρέψει λέγοντας ότι δεν βλέπει τον λόγο για απώλειες και άλλων Ρώσων. Η λύση, είχε πει σωστά ο Πούτιν, είναι ο πλήρης και ολοκληρωτικός αποκλεισμός του εργοστασίου («να μην μπορεί να μπει μέσα ή να βγει έξω ούτε μύγα» ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε) και ο Σόϊγκου είχε απαντήσει (πολύ σωστά) “Yes Sir” κατά το TASS.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν η στέρηση τροφίμων και ιατρικού υλικού από τους Αζόφους. Παρ’ όλα αυτά κρατούσαν μέχρι τη στιγμή που οι πολιορκητές ανακάλυψαν την κρυφή δίοδο (ίσως πάνω από μία) από την οποία οι Αζόφοι τραβούσαν νερό από το ποτάμι και τους την έκοψαν. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα που οδήγησε στην παράδοση και δεν υπήρξε καμία συμφωνία ‘εξυπηρέτησης’ των αρχηγών ναζί.

Αντίθετα, η πρόβλεψη ήταν ότι αυτοί θα λογοδοτούσαν για τα εγκλήματά τους μπροστά σε δικαστήρια, και μάλιστα δεν ξέρω αν είχαν ήδη προλάβει να δικάσουν και καταδικάσουν κάποιους από τους νυν απελεύθερους. Είχαν ανοίξει δικαστικές υποθέσεις, διεξάγονταν ανακρίσεις και παίρνονταν μαρτυρίες και γενικά τίποτα δεν προϊδέαζε για την μεταφορά των πέντε μεγαλύτερων κακοποιών από δαύτους στην Τουρκία.

Ο ‘στοχαστής’ που συχνά γίνεται εξαιρετικά φλύαρος και κουραστικός (βλ. π.χ. την ανάλυσή του για το ποιος κατέστρεψε το φράγμα Νόβα Καχόβκα) λέγοντας σε πέντε σελίδες πράγματα που χωράνε σε πέντε γραμμές, εδώ πετά μια βόμβα (περί συμφωνίας για την παράδοση του Αζοφστάλ) χωρίς να την στηρίξει ούτε με μισή γραμμή. Και πάνω σε αυτό τον φανταστικό γεγονός στηρίζει ένα βαρύτατο κατηγορητήριο προς όποιον επισημαίνει τα αυτονόητα: Ότι τώρα το Αζόφ θα ανασυγκροτηθεί και θα το ξαναβρούν χειρότερο από πριν μπροστά τους (το σύνταγμα Αζόφ που έχει συγκροτηθεί αυτήν τη στιγμή έχει απωλέσει πολλά από τα παλαιά χαρακτηριστικά του λόγω αλλαγής της στελέχωσής του).

Αλλά το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η Ρωσία κινδυνεύει σοβαρά να χάσει το ηθικό πλεονέκτημα που της προσφέρει η επίκληση του πολέμου στην Ουκρανία ως μιας αντι-ναζιστικής σταυροφορίας. Με τι πρόσωπο τώρα οι εκπρόσωποι της Ρωσίας θα κατηγορούν τους Δυτικούς ότι υποθάλπουν ναζί όποτε οι τελευταίοι συναγελάζονται με τους Αζόφους (π.χ. βλ. την πρόσφατη επίσκεψη Αζόφων στο διακεκριμένο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ Stanford) τη στιγμή που η ίδια η Ρωσία συνετέλεσε στην απελευθέρωση και επιστροφή στην εγκληματική δράση των πέντε χειρότερων (κατά τεκμήριο) Ουκρανών ναζί;

*          *          *

Και περνάμε τώρα στη στάση του Ερντογάν που εξαπάτησε το Κρεμλίνο, αλλά που το τελευταίο είναι πρόθυμο να του ‘κλείσει το μάτι’ καθώς αυτός—λέει το Κρεμλίνο—υπέστη αφόρητες πιέσεις από το ΝΑΤΟ.

Κατ’ αρχήν, λίγοι θα πιστέψουν τα περί αφόρητων πιέσεων τώρα—ο Ερντογάν έχει υποστεί πραγματικές πιέσεις από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για πολύ σημαντικότερα γεγονότα και δεν ενέδωσε.

Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όσοι μεταδίδουν τα περί αφόρητων πιέσεων από το ΝΑΤΟ στον Ερντογάν ξεχνούν και, κυρίως, καν δεν αναφέρουν ότι ο ίδιος διαβεβαίωσε τον Ζελένσκι δημοσίως ότι η Τουρκία υποστηρίζει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, του οποίου, είπε ο Ερντογάν, η Ουκρανία θα αποτελέσει πανάξιο μέλος. Και παρεμπιπτόντως εδώ, ας συνδυάσουμε αυτή τη θέση της Τουρκίας με την κατηγορηματική άρνησή της να αποδεχθεί ότι η Κριμαία μπορεί να ανήκει σε οιονδήποτε άλλο πλην της Ουκρανίας.

Πολλοί συνέδεσαν τη στάση αυτή του Ερντογάν με τη συμφωνία για τα σιτηρά. Μάλιστα ο Dima του Military Summary Channel το τράβηξε πολύ μακριά. Ισχυρίστηκε ότι η Ρωσία αναζητά έναν τρόπο να ‘σπάσει’ τη συμφωνία για τα σιτηρά και έφτιαξε κι αυτός—προφανώς πρόκειται για τον γνωστό ιό Μινχάουζεν—μια φανταστική ιστορία που μάλιστα κάποιοι διαδίδουν ως αληθή. Σύμφωνα με αυτήν, ο πρόεδρος Πούτιν σε κρυφή συμφωνία με τον Ερντογάν (αχ αυτές οι ‘κρυφές’ συμφωνίες) έπεισε τον τελευταίο να απελευθερώσει τους πέντε ναζί Αζόφους διοικητές ώστε να μπορεί (ο Πούτιν) να δικαιολογήσει το σπάσιμο της συμφωνίας ως εύλογη συνέπεια της απαράδεκτης συμπεριφοράς της Ουκρανικής ηγεσίας (η οποία είχε συνομολογήσει τη συμφωνία για την παραμονή των πέντε ναζί στην Τουρκία).

Εδώ ταιριάζει αυτό που έλεγε ο πατέρας μου για συλλογισμούς αυτής της ποιότητας: «Άλα, μάλα, κάκαλα». Οι δύο συμφωνίες (για τους Αζόφους και για τα σιτηρά) είναι ανεξάρτητες και δεν συνδέονται. Δεν συνηθίζεται τα κράτη να σπάνε την άλφα συμφωνία επειδή δεν τηρήθηκε η βήτα ούτε κανείς θα έδινε δίκιο σε μια τέτοια αιτιολόγηση. Και άλλωστε η Ρωσική διπλωματία δεν κάνει τέτοια στοιχειώδη λάθη.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Ερντογάν και ποια μύγα τον τσίμπησε. Κάποιοι στο Τέλεγκραμ γράφουν ότι είναι οργισμένος επειδή οι Ρώσοι χτύπησαν στο Ιντλίμπ της Συρίας φιλοτουρκικές δυνάμεις. Πραγματικά αστεία πράγματα να θεωρούν ότι ο Ερντογάν κινείται από τέτοια κίνητρα αποκλειστικά, αν και ενδεχομένως και το Συριακό να εντάσσεται στη νέα τακτική της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία.

Μιας και κυκλοφορεί ο ιός Μινχάουζεν, ας διακινδυνεύσω κι εγώ μια θεωρία για τη στάση του Ερντογάν. Αυτός ‘τρίζει τα δόντια’ στους Ρώσους για να τους υπενθυμίσει την ισχύ που κατέχει απέναντί τους αν σπάσουν τη συμφωνία για τα σιτηρά. Διότι, ο βασικό κερδισμένος από τη συμφωνία είναι η Τουρκία, η οποία είναι μακράν η πρώτη χώρα στην απορρόφηση των Ουκρανικών σιτηρών πάνω στα οποία έχει αναπτύξει μια μεγάλη εξαγωγική βιομηχανία τροφίμων που αποδίδει μεγάλα κέρδη. Λέγεται ότι αν η Ρωσία αποσυρθεί, τότε Τουρκικά πολεμικά θα αναλάβουν να συνοδεύουν ως προστασία από τους Ρώσους τα πλοία που μεταφέρουν το Ουκρανικό σιτάρι θέτοντας τη Ρωσία μπροστά σε ένα τρομερό δίλημμα.

Ο Ερντογάν με τις τουφεκιές που έριξε (απελευθέρωση Αζόφων και καλά λόγια για υποδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ) ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ τη Ρωσία για το ότι δεν θα διστάσει να τα βάλει μαζί της αν το παιχνίδι χοντρύνει.

Απομένει να δούμε πως θα καταφέρει η Ρωσία να απεμπλακεί από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει στο παιχνίδι σκακιού που παίζει με τον Ερντογάν. Και δεν ξεχνάμε ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ είχε χαρακτηρίσει τον Τούρκο πρόεδρο ως δεινό ‘σκακιστή’.

Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας και το σύνδρομο του βραστού βατράχου

Αυτή τη στιγμή το βασικό θέμα της Συνόδου (11 – 12 Ιουλίου), εκτός από την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των χωρών μελών και εκτός από τις αποφάσεις για παραπέρα ‘βοήθεια’ στην Ουκρανία[i], είναι η στενότερη συνεργασία ΝΑΤΟ-Ουκρανίας. Η Ουκρανία απαιτεί άμεση ένταξη στο ΝΑΤΟ και ο Ζελένσκι απειλεί ότι δεν θα συμμετάσχει (είναι προσκεκλημένος) αν η αίτηση δεν γίνει προκαταβολικά δεχτή.

Πώς έχει το θέμα λοιπόν; Μια σειρά από χώρες, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων, αποκλείουν την άμεση εισδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά δέχονται να δεσμευτεί η συμμαχία ότι αυτή θα πραγματοποιηθεί μόλις ‘λήξουν οι εχθροπραξίες’ (χωρίς να αποσαφηνίζεται μια τέτοια ρήτρα, π.χ. αν θα ισχύσει και εφόσον υπάρξει εκεχειρία–μάλιστα, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ εκτιμήσουν ότι απαιτείται εκεχειρία, ιδιαίτερα αν φανεί ότι το Κίεβο βουλιάζει, τότε η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να αποτελέσει το ‘δόλωμα’ για να ‘πειστεί’ ο Ζελένσκι να υπογράψει την εκεχειρία). Εξυπακούεται ότι μια τέτοια ένταξη μπορεί να γίνει ‘με τη λήξη των εχθροπραξιών’ μόνο αν ηττηθεί κατά κράτος η Ρωσία, διότι, διαφορετικά, οι εχθροπραξίες δεν θα λήξουν αφού ο κεντρικός λόγος της έναρξης της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (ΕΣΕ) ήταν η αποτροπή της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Από την άλλη όμως οι Βαλτικές χώρες, που ουσιαστικά δεν διαφέρουν στο πολιτικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί εκεί από το καθεστώς του Κιέβου, όπως και η Πολωνία, επιμένουν στην άμεση ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Είναι προφανής η επιδίωξη: Να καταστεί το ΝΑΤΟ άμεσος συμμέτοχος στην σύγκρουση, αφού με την Ουκρανία εντός της συμμαχίας ενεργοποιείται σχεδόν αυτόματα το άρθρο 5 και το ΝΑΤΟ οφείλει να επέμβει στη χώρα κατά της Ρωσίας. Ως γνωστόν, η άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο αποτελεί τον κεντρικό στρατηγικό στόχο του Κιέβου από την αρχή της ΕΣΕ.

Η ιδέα των κυβερνώντων ελίτ της Ουκρανίας είναι ότι η απειλή της άμεσης επέμβασης του ΝΑΤΟ αρκεί για να τρέψει τη Ρωσία σε άτακτη φυγή, δηλαδή έχουν μια εικόνα ‘παντοδυναμίας’ του ΝΑΤΟ. Καθόλου δεν υπολογίζουν στους συλλογισμούς τους ως ρεαλιστικό το ενδεχόμενο η Ρωσία να μην υποχωρήσει και να επακολουθήσει πόλεμος μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων, που, κατά τη γνώμη μου θα καταλήξει αναπόφευκτα σε ανταλλαγή πυρηνικών πληγμάτων.

Θεωρώ αναπόφευκτη μια τέτοια εξέλιξη σε περίπτωση Αμερικανικής άμεσης εμπλοκής όχι τόσο λόγω των γνωστών και επανειλημμένων προειδοποιήσεων του Πούτιν όσο λόγω του μεγάλου στρατιωτικού και βιομηχανικού δυναμικού των ΝΑΤΟικών χωρών που, πάντα κατά τη γνώμη μου, η Ρωσία δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ως αποτέλεσμα θα δημιουργηθεί υπαρξιακός κίνδυνος για τη Ρωσία και θα ενεργοποιηθεί το πυρηνικό της δόγμα, στο οποίο είναι 1000% δεσμευμένοι και το εννοούν εντελώς στα σοβαρά.

Αλλά τότε ποια εναλλακτική εκδοχή μπορεί να υπάρξει για την ικανοποίηση του αιτήματος του Κιέβου; Ο Στόλτενμπεργκ τελευταία προσπαθεί να αμβλύνει τις αντιθέσεις με διπλωματία, κυρίως τάζοντας στο Κίεβο την μελλοντική ένταξη στο ΝΑΤΟ και εξετάζοντας εναλλακτικούς δρόμους ικανοποίησής του παρόντος αιτήματος.

Έχουν εξεταστεί δύο σενάρια. Το πρώτο είναι μια ‘ειδική σχέση’ της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ, η δημιουργία ενός δίπολου ΝΑΤΟ-Ουκρανίας και θεσμικά, με την εισαγωγή κάποιου διμερούς οργάνου. Φυσικά, εδώ η ουσία και πάλι βρίσκεται στο είδος των εγγυήσεων που θα δώσει αυτό το όργανο για την ‘ασφάλεια και ακεραιότητα’ της Ουκρανίας, δηλαδή αν θα δεσμευτεί ότι θα επέμβει σε περίπτωση που φανεί ότι η Ουκρανία οδεύει προς τη συντριβή–πράγμα που ήδη διαφαίνεται σύμφωνα με κάποιους παρατηρητές, αν και άλλοι εκτιμούν ότι η παράταση της σύγκρουσης θα οδηγήσει σε ένα μακροχρόνιο ‘πάγωμα’ το οποίο το Κίεβο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να συνδεθεί και τυπικά με το ΝΑΤΟ.

Το δεύτερο σενάριο είναι να δοθεί από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους πράσινο φως για την υπογραφή διμερών αμυντικών συμφωνιών μεταξύ των ‘προθύμων’ ΝΑΤΟικών χωρών και της Ουκρανίας. Αυτό θα επιτρέψει την μετάβαση κανονικών στρατευμάτων των χωρών αυτών στην Ουκρανία και ‘νόμιμη’ συμμετοχή τους στις μάχες.

Το τυπικό παράδειγμα εδώ είναι η Πολωνία, η οποία και τώρα έχει περί τους 10,000-20,000 στρατιώτες στην Ουκρανία, αλλά τους παρουσιάζει ως δήθεν μισθοφόρους. Μετά όμως τη συμφωνία, αυτοί θα φορέσουν κανονικές στολές του Πολωνικού στρατού και θα συμμετέχουν ‘νόμιμα’ στις εχθροπραξίες.

Πού βρίσκεται το catch? (που θάλεγαν οι Αμερικάνοι–εμείς το λέμε ‘τα ψιλά γράμματα’) Στο ότι το άρθρο 5 εξακολουθεί να ισχύει αν οι ΝΑΤΟικές χώρες, αυτές που θα συμμετέχουν άμεσα στον πόλεμο έχοντας στείλει στρατό, δεχτούν επίθεση στο έδαφός τους. Για παράδειγμα, μια ιδέα είναι ότι Πολωνικά F16 θα συμμετέχουν στις εχθροπραξίες στην Ουκρανία, θα εξαπολύουν Storm Shadows, θα χτυπούν Ρωσικούς στόχους, κ.ο.κ. Αν καταρριφθούν πάνω από την Ουκρανία έχει καλώς. Αλλά αν προλάβουν να επιστρέψουν στη βάση τους στην Πολωνία και οι Ρώσοι τα χτυπήσουν εκεί, τότε έχουμε ενεργοποίηση του Άρθρου 5.

Είναι προφανές ότι με τέτοια καραγκιοζιλίκια, η εμπλοκή ΝΑΤΟ-Ρωσίας θα είναι βέβαιη συνέπεια διότι η Ρωσία δεν θα μπορέσει να ανεχτεί μια τέτοια ανατροπή στο πολεμικό ισοζύγιο. Αφήνουμε και το γεγονός ότι η κατάρριψη ενός Πολωνικού F16 στην Δυτική Ουκρανία εύκολα μπορεί να μπερδευτεί με την κατάρριψή του εντός του Πολωνικού εναέριου χώρου–π.χ. αν το κυνηγήσει ένας S-400 όσο βρίσκεται στον Ουκρανικό εναέριο χώρο και το καταρρίψει αφού έχει περάσει στον Πολωνικό εναέριο χώρο.

Συνολικά, όπως φαίνεται, το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να τεντώσει για μια ακόμη φορά τις ρωσικές ‘κόκκινες γραμμές’ ώστε τελικά να βράσει ο βάτραχος πριν το καταλάβει και πηδήξει από την χύτρα, σύμφωνα με τη γνωστή θεωρία που έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει με περισσή υπερηφάνεια Αμερικανοί αξιωματούχοι για να περιγράψουν την τακτική των ΗΠΑ στην κλιμάκωση των επεμβάσεών τους στην Ουκρανία.

Μόνο που οι Ρώσοι, όσο διστακτικοί και αν είναι στο να πάρουν αποφάσεις που θα διακινδυνεύσουν το μέλλον του πλανήτη, δεν είναι βάτραχοι. Δυστυχώς ή ευτυχώς…

[i] Το θέμα της ‘βοήθειας’ που θα εξεταστεί στη Σύνοδο δεν είναι τετριμμένο. Στην ουσία, η άρον άρον ‘μεγαλειώδης αντεπίθεση’ του Κιέβου, που μέχρι στιγμής γνωρίζει τη συντριβή, γίνεται, παρά τις αντιρρήσεις του Ουκρανού Γενικού Διοικητή του Στρατού Ζαλούζνι και άλλων αξιωματούχων, λόγω των εντονότατων πιέσεων από τις ΗΠΑ, οι οποίες απαιτούν να χυθεί Ρωσικό αίμα, να καταληφθεί η Κριμαία, να καταληφθεί το Μπερντιάνσκ, και πάει λέγοντας. Οι Αμερικανικές ‘επενδύσεις’ στην Ουκρανία, δηλαδή η ‘βοήθεια’ προς το Κίεβο, απαιτούν ανταπόδοση και, όπως γράφεται από κάθε λογής Δυτικές εφημερίδες με πρώτες και καλύτερες τις συστημικές Αμερικανικές, ζητείται από το Κίεβο μέχρι τη σύνοδο κορυφής να έχει παρουσιάσει χειροπιαστά αποτελέσματα στην αντεπίθεση αν θέλει να συνεχιστεί η ‘βοήθεια’. Δηλαδή, η βοήθεια θα αποτελέσει κεντρικό θέμα της Συνόδου και θα εξεταστεί υπό το πρίσμα των μέχρι τότε αποτελεσμάτων της ‘μεγαλειώδους αντεπίθεσης του Κιέβου’.

Οι Ουκρανοί κυβερνώντες δεν είναι ηλίθιοι για να πιστέψουν τους Αμερικανούς—που θα ξαναβρούν οι τελευταίοι ένα κράτος έτοιμο να αυτοκτονήσει για να το στρέψουν κατά της Ρωσίας; —αλλά όμως γι’ αυτούς διακυβεύεται το μεγάλο φαγοπότι στο οποίο επιδίδονται στην πλάτη του δύστυχου λαού τους. Η βοήθεια μπορεί να μην κοπεί, αλλά οι μίζες μπορούν αν κοπούν αν οι κυβερνώντες σήμερα την Ουκρανία δεν ‘συνεργαστούν’. Και συνεργάζονται καταφανώς.