Άρθρα

Στον δρόμο της κλιμάκωσης

Τις τελευταίες μέρες στα νέα για τα καινούργια κατορθώματα των πολεμοχαρών εκ Δύσεως δεσπόζουν δύο ειδήσεις: Η πρώτη είναι η βιαστική σύναξη 20 δυτικοευρωπαίων ηγετών που συγκάλεσε στις 26 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν για να συμφωνήσουν στην αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία που θα πολεμήσουν στο πλευρό των δυνάμεων του Κιέβου και η δεύτερη η διαρροή 38λεπτης συζήτησης ανώτατων αξιωματικών της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας για τον τρόπο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εξελιγμένοι Γερμανικοί πύραυλοι Taurus για την καταστροφή της γέφυρας της Κριμαίας ενώ παράλληλα η Γερμανία θα απέκρυβε τη συμμετοχή της ώστε να μπορεί να την διαψεύσει.

Ο χλευασμός των αμερικανικών ΜΜΕ και οι απανωτές αρνήσεις Δυτικών ηγετών που ακολούθησαν τις δηλώσεις Μακρόν δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικές καθώς στηρίζονται στην φόρμουλα ‘δεν-υπάρχουν-τέτοια-σχέδια-αυτή-τη-στιγμή’. Στην ίδια τη Γαλλία ακολούθησε αλαλούμ, με τον Γάλλο υπουργό εξωτερικών να δηλώνει την Παρασκευή 1 Μαρτίου στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio France Inter ότι αφενός δεν θα σταλούν Γαλλικά μάχιμα στρατεύματα στην Ουκρανία και αφετέρου ότι τα σχόλια του Μακρόν σχετικά με μια πιθανή ανάπτυξη στρατευμάτων ήταν σωστά, καθώς συνέβαλαν στη «στρατηγική ασάφεια» και επέτρεψαν στη Γαλλία να βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Ο ίδιος ο Μακρόν, με Ναπολεόντειο ύφος, επέμεινε ότι η Γαλλία ηγείται ενός νέου συνασπισμού που στοχεύει να παράσχει στην Ουκρανία «πυραύλους και βόμβες μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς» που θα της επιτρέψουν να «πραγματοποιήσει βαθιά πλήγματα». Υπάρχει «ευρεία συναίνεση να κάνουμε ακόμη περισσότερα και ταχύτερα μαζί» για να στηρίξουμε το Κίεβο, ενώ μέσα στην εβδομάδα επανήλθε επιμένοντας ότι οι θέσεις του για την ανάπτυξη δυτικών στρατευμάτων ήταν «μελετημένες και μετρημένες».

Πριν την αποκάλυψη της συνομιλίας των Γερμανών αξιωματικών, που εξέταζε τις τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας με Γερμανικούς Taurus και τον τρόπο που θα αποκρυβόταν η καθοδήγηση της επιχείρησης από την Γερμανία, o Σολτς, υποτίθεται αντιστεκόμενος στις πιέσεις να παραδώσει Taurus στο Κίεβο, είχε προδώσει τη συμμετοχή αγγλο-γάλλων στρατιωτικών στις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, καθώς αυτοί επιβλέπουν και διαχειρίζονται την χρήση των αντίστοιχων Γαλλικών και Βρετανικών πυραύλων. Η ακριτομυθία του Σολτς προκάλεσε την οργή Βρετανών αξιωματούχων και της Daily Telegraph.

Τα πράγματα με την διαρροή της συζήτησης των Γερμανών αξιωματικών εξελίχθηκαν ακόμη πιο φαιδρά. Αρχικά, τη Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου και πριν τη διαρροή της συνομιλίας των αξιωματικών, ο Σολτς, υποτίθεται για να αντισταθεί στις πιέσεις που δέχεται να παραδώσει τους Taurus στο Κίεβο, ‘κάρφωσε’ τους Γάλλο-Άγγλους ότι εκείνοι έχουν στρατιωτικούς επί του εδάφους στην Ουκρανία, οι οποίοι διαχειρίζονται τους αντίστοιχους πυραύλους Storm Shadow και Scalp λόγω της αδυναμίας, έλλειψης γνώσεων, κ.λπ. των στρατιωτικών του Κιέβου να το πράξουν. ‘Αν δώσουμε Taurus’, είπε ο Σολτς, ‘θα χρειαστεί να στείλουμε και δικούς μας στρατιωτικούς στην Ουκρανία για να τους διαχειρίζονται και αυτό’—είπε—‘δεν πρόκειται να γίνει διότι κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε πόλεμο με τη Ρωσία’.

Ακολούθησε ορυμαγδός, με τον Tobias Ellwood, πρώην πρόεδρο της επιτροπής άμυνας του βρετανικού κοινοβουλίου, να κατηγορεί τον Σολτς για προδοσία δηλώνοντας ότι «πρόκειται για μια κραυγαλέα καταχρηστική εκμετάλλευση των μυστικών δεδομένων [από τον Σολτς], η οποία σχεδιάστηκε σκόπιμα για να αποσπάσει την προσοχή από την απροθυμία της Γερμανίας να εξοπλίσει την Ουκρανία με το δικό της πυραυλικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς. Αυτό αναμφίβολα θα χρησιμοποιηθεί από τη Ρωσία για να προχωρήσει στη σκάλα της κλιμάκωσης».

Την επόμενη μέρα στη συζήτηση παρενέβησαν οι Financial Times επισημαίνοντας ότι δεν έγινε δα και τίποτα καθώς το γεγονός ότι Γάλλοι και Άγγλοι στρατιωτικοί ‘βοηθούν’ τα στρατεύματα του Κιέβου αποτελεί ‘κοινό μυστικό’.

Όλο αυτό το σκηνικό διαλύθηκε με πάταγο την Παρασκευή 1 Μαρτίου καθώς η Μαργαρίτα Σιμονιάν, επικεφαλής της αγγλόφωνης Russia Today, ανάρτησε ηχογραφημένη συνομιλία 38 λεπτών του επικεφαλής της Γερμανικής πολεμικής αεροπορίας Ingo Gerhartz με ανώτατους αξιωματικούς σύμφωνα με την οποία η παράδοση των Taurus θεωρείται δεδομένη και το θέμα που τους απασχολούσε ήταν οι τεχνικές λεπτομέρειες ανατίναξης της γέφυρας της Κριμαίας καθώς και ο τρόπος που αυτή θα γινόταν έτσι ώστε η Γερμανία να μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή της. Η ηχογράφηση παραδόθηκε στην Σιμονιάν από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και την γνησιότητά της επιβεβαίωσε το γερμανικό υπουργείο άμυνας το Σάββατο 2 Μαρτίου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει δώσει καμία εξήγηση ενώ οι γερμανικές υπηρεσίες επιδίδονται στο κυνήγι όσων αναρτούν τη συνομιλία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι όποιοι αξιωματούχοι έχουν τοποθετηθεί απλά εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τις διάτρητες επικοινωνίες του γερμανικού στρατού. Δηλαδή, κανέναν από τη Γερμανική κυβέρνηση δεν έχει απασχολήσει το περιεχόμενο της διαρροής, αλλά αυτό που τους νοιάζει είναι το ίδιο το γεγονός της διαρροής.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα δύο θεμελιώδη περιστατικά (η σύναξη Μακρόν και η αποκάλυψη του σχεδιαζόμενου πλήγματος από τους Γερμανούς στη γέφυρα της Κριμαίας) που καταδεικνύουν ότι η Δύση ακολουθεί τον δρόμο της κλιμάκωσης. Έτσι, πρόσφατα είχαμε και άλλα χαρακτηριστικά περιστατικά και αποκαλύψεις.

Οι NYT υπαινίσσονται στο πολυσέλιδο ρεπορτάζ τους ότι αυτός είναι ο δρόμος προς μία από τις τουλάχιστον 12 υπόγειες βάσεις που διατηρεί η CIA στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία (συγκεκριμένη βάση) αυτή τη στιγμή απασχολεί 800 άνδρες από 80 αρχικά.

Οι New York Times δημοσίευσαν στις 25 Φεβρουαρίου ένα μακροσκελέστατο ρεπορτάζ για τουλάχιστον δώδεκα βάσεις που έχει εγκαταστήσει από το 2014 και εξής η CIA περιμετρικά των συνόρων Ουκρανίας-Ρωσίας. Οι βάσεις απασχολούν πολλές εκατοντάδες προσωπικό, τόσο Αμερικανούς όσο και μέλη της GUR του Κύριλλο Μπουντάνοφ, και συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο παρακολουθώντας ρωσικούς δορυφόρους, υποκλέπτοντας ρωσικές επικοινωνίες, επιλέγοντας στόχους για πλήγματα βαθιά μέσα στην μητροπολιτική Ρωσία και κατευθύνοντας πυραύλους και drones για την πραγματοποίηση αυτών των πληγμάτων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Πύραυλος Taurus μεγάλου βεληνεκούς αέροςεπιφανείας.
©
Υπουργείο Άμυνας της Νότιας Κορέας μέσω Getty Images

Την Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου, ο αμερικανός υπουργός άμυνας Λόιντ Όστιν μιλώντας στην ακρόαση της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων κάλεσε για άλλη μια φορά τους νομοθέτες να εγκρίνουν πρόσθετη χρηματοδότηση για την πολεμική προσπάθεια του Κιέβου, ζωγραφίζοντας μια ζοφερή εικόνα για τους συμμάχους του ΝΑΤΟ. «Αν πέσει η Ουκρανία», είπε, «πιστεύω πραγματικά ότι το ΝΑΤΟ θα βρεθεί σε μάχη με τη Ρωσία».

Εδώ έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την αλλαγή της Αμερικανικής αφήγησης: Πριν λίγο καιρό η αποστολή των δισεκατομμυρίων δολαρίων αιτιολογούνταν με την αφήγηση ότι το Κίεβο είναι ένα βήμα πριν τη μεγάλη νίκη και τα λεφτά, λόγω ακριβώς αυτού του γεγονότος, πιάνουν τόπο και αποτελούν άριστη επένδυση.

Μετά τη συντριπτική καλοκαιρινή ήττα και την παρούσα ρωσική προέλαση, η αφήγηση άλλαξε στο ότι η Ρωσία δεν θα σταματήσει στα σύνορα της Ουκρανίας, αλλά θα εισβάλει σε Πολωνία και Βαλτικές χώρες, οπότε τα χρήματα τα ζητάνε για αυτόν τον λόγο.

Αλλά στην ακρόαση της Πέμπτης ο αμερικανός υπουργός άμυνας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και είπε ότι έτσι κι αλλιώς, αν η Ρωσία νικήσει, θα επακολουθήσει εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων, οπότε τα χρήματα είναι αναγκαία για να αποφευχθεί η ρωσική νίκη και επομένως η αναπόφευκτη σε αυτήν την περίπτωση αμερικανική εμπλοκή. Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών Σ. Λαβρόφ σχολίασε απλά σημειώνοντας ότι ο Αμερικανός υπουργός άμυνας είπε την αλήθεια όσο αφορά τα αμερικανικά σχέδια.

Τέλος, ας μην αφήσουμε χωρίς αναφορά και την πληροφορία που δημοσίευσαν πριν από λίγες μέρες οι Times του Λονδίνου, οι οποίοι επικαλούμενοι ουκρανική στρατιωτική πηγή, αναφέρουν ότι ο αρχηγός του Βρετανικού γενικού επιτελείου ναύαρχος Radakin είναι αυτός που καταστρώνει και διευθύνει τα σχέδια «για την καταστροφή των ρωσικών πλοίων και το άνοιγμα της Μαύρης Θάλασσας» και ως εκ τούτου «θεωρείται ανεκτίμητος στο συντονισμό της υποστήριξης [προς το Κίεβο] από άλλους ανώτερους αρχηγούς στο ΝΑΤΟ».

Τα γεγονότα των ημερών και την διαρκή διολίσθηση της Δύσης προς την άμεση στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία σχολιάζει σε άρθρο του στο Russia Today o Tarik Cyril Amar, «ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης». Το μεταφράζουμε εδώ καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

*          *          *

Να γιατί δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι η Δύση θα τηρήσει τις δικές της “κόκκινες γραμμές” στην Ουκρανία

Με τον Μακρόν να αρνείται να αποκλείσει την ανάπτυξη στρατευμάτων και με μια συνομιλία μεταξύ Γερμανών αξιωματικών που διέρρευσε, η περαιτέρω κλιμάκωση είναι σίγουρη

Του Tarik Cyril Amar

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς έχουν διαφωνήσει δημοσίως σχετικά με τον τρόπο στήριξης της Ουκρανίας—η οποία έχει χρησιμοποιηθεί ανελέητα από τη Δύση ως γεωπολιτικός πληρεξούσιος—στη σύγκρουσή της με τη Ρωσία. Ο Μακρόν χρησιμοποίησε μια ειδική συνεδρίαση της ΕΕ που είχε συγκαλέσει (φήμες λένε ότι το εμπνεύστηκε άμεσα από τον Ουκρανό πρόεδρο Βλαντίμιρ Ζελένσκι), για να δηλώσει, ουσιαστικά, ότι η αποστολή δυτικών πολεμικών στρατευμάτων στην Ουκρανία παραμένει στο τραπέζι ως επιλογή.

Φυσικά, η Δύση έχει ήδη στρατεύματα στο έδαφος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι αμυδρά καμουφλαρισμένα ως εθελοντές και μισθοφόροι, ή συμμετέχουν με άλλο τρόπο στη σύγκρουση (για παράδειγμα με σχεδιασμό και στόχευση), όπως επιβεβαίωσε πρόσφατη διαρροή αμερικανικών εγγράφων. Αλλά μια ανοιχτή επέμβαση χερσαίων δυνάμεων θα ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση, που θα έφερνε άμεσα τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ αντιμέτωπα, όπως επισήμανε γρήγορα η Μόσχα, και θα καθιστούσε την πυρηνική κλιμάκωση μια πραγματική προοπτική.

Η Ρωσία έχει σκόπιμα ανεχθεί έναν ορισμένο βαθμό δυτικής παρέμβασης, για τους δικούς της πραγματιστικούς λόγους: Στην ουσία, επιδιώκει να κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποφεύγοντας παράλληλα μια ανοιχτή σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Είναι διατεθειμένη να πληρώσει το τίμημα της αντιμετώπισης κάποιας de facto δυτικής στρατιωτικής ανάμειξης, εφόσον είναι βέβαιη ότι μπορεί να την κατανικήσει στο ουκρανικό πεδίο της μάχης. Μάλιστα, η στρατηγική αυτή έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι η Δύση αιμορραγεί από τους δικούς της πόρους, ενώ ο ρωσικός στρατός λαμβάνει εξαιρετική πρακτική εκπαίδευση στο πώς να εξουδετερώνει το δυτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των πολυδιαφημισμένων ‘θαυματουργών όπλων’.

Δεν χρειάζεται να πιστέψετε τα λόγια της Μόσχας, αλλά απλώς να συμβουλευτείτε τη στοιχειώδη λογική για να καταλάβετε ότι υπάρχει ένα εξίσου άκαμπτο όριο σε αυτού του είδους την υπολογισμένη ανοχή. Αν η ρωσική ηγεσία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία θέτουν σε κίνδυνο τους στόχους της (αντί απλώς να δυσχεραίνουν την επίτευξή τους), θα ανέβαζε το τίμημα για ορισμένες δυτικές χώρες. (Θα υιοθετούνταν επιλεκτική αντιμετώπιση για να τεθεί υπό πίεση -πολύ πιθανόν σε σημείο θραύσης- η δυτική συνοχή).

Σκεφτείτε για παράδειγμα τη Γερμανία: Το Βερολίνο είναι μακράν ο μεγαλύτερος διμερής οικονομικός υποστηρικτής της Ουκρανίας μεταξύ των κρατών της ΕΕ (τουλάχιστον όσον αφορά τις δεσμεύσεις). Ωστόσο, στρατιωτικά, προς το παρόν, η Ρωσία αρκείται, στην ουσία, στο να τεμαχίζει τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard καθώς φτάνουν στο πεδίο της μάχης. Και, κατά μία έννοια, η τιμωρία της Γερμανίας για την ανάμιξή της μπορεί να αφεθεί με ασφάλεια στην ίδια την κυβέρνησή της: η χώρα έχει ήδη υποστεί τεράστια πλήγματα στην οικονομία και τη διεθνή της υπόσταση.

Αλλά αν το Βερολίνο επρόκειτο να προχωρήσει ακόμη περισσότερο, οι υπολογισμοί της Μόσχας θα άλλαζαν. Σε αυτή την περίπτωση, όσο ελάχιστα και αν τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης επιτρέπουν στους Γερμανούς πολίτες να το σκεφθούν, ένα πλήγμα “νηφαλιότητας” (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο από το ρωσικό δόγμα)αρχικά πιθανότατα μη πυρηνικό—κατά των γερμανικών δυνάμεων και του γερμανικού εδάφους είναι πιθανό. Οι εσωτερικές συνέπειες μιας τέτοιας επίθεσης είναι απρόβλεπτες. Οι Γερμανοί μπορεί να συσπειρωθούν γύρω από τη σημαία ή μπορεί να επαναστατήσουν ανοιχτά εναντίον μιας ήδη βαθιά αντιδημοφιλούς κυβέρνησης που έχει θυσιάσει το εθνικό συμφέρον με πρωτοφανή ωμότητα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσινγκτον.

Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στην Καγκελαρία
στο Βερολίνο στις 22 Ιανουαρίου 2024 © John MACDOUGALL / AFP

Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω ακούγονται λίγο τραβηγμένα, ξέρω κάποιον που σαφώς δεν συμμερίζεται τον εφησυχασμό σας: τον Γερμανό καγκελάριο. Ο Σολτς, τσιτωμένος από την πρόκληση του Μακρόν, αντέδρασε με αποκαλυπτική ετοιμότητα. Μέσα σε 24 ώρες μετά την αιφνιδιαστική γαλλική κίνηση, απέκλεισε δημοσίως την αποστολή «χερσαίων στρατευμάτων» από «ευρωπαϊκά έθνη ή έθνη του ΝΑΤΟ», υπογραμμίζοντας ότι αυτή η κόκκινη γραμμή ήταν πάντα συμφωνημένη.

Επιπλέον, ο καγκελάριος επέλεξε επίσης ακριβώς αυτή τη στιγμή για να επαναβεβαιώσει ότι η Γερμανία δεν θα παραδώσει τους πυραύλους κρουζ Taurus στο Κίεβο, ως κλιμάκωση την οποία οι υποστηρικτές της ζητούν εδώ και καιρό, μεταξύ άλλων και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Με τη δυνατότητα, σύμφωνα με τον Σολτς, να πλήξουν τη Μόσχα, οι πύραυλοι του Βερολίνου στα χέρια της Ουκρανίας και οι υποθετικές χερσαίες δυνάμεις του Μακρόν έχουν ένα κοινό: συνοδεύονται από σοβαρό κίνδυνο εξάπλωσης των άμεσων συγκρούσεων πέρα από την Ουκρανία, ιδίως στη Δυτική Ευρώπη και τη Γερμανία.

Με άλλα λόγια, οι ηγέτες των δύο χωρών που παραδοσιακά αναγνωρίζονται ως ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επιδείξει βαθιά διαφωνία σε ένα βασικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι ο Μακρόν λέει συχνά περισσότερα από όσα εννοεί ή θα φροντίσει να θυμάται. Ο Σολτς είναι ένας ακραίος καιροσκόπος, ακόμη και για τα δεδομένα της επαγγελματικής πολιτικής. Επιπλέον, σαφώς σκόπιμες αδιακρισίες από τις ομάδες των δύο ανδρών υποδηλώνουν αμοιβαία και ειλικρινή αντιπάθεια, όπως μόλις ανέφερε το Bloomberg. Θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τη διαμάχη μεταξύ τους ως τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα ασύμβατου πολιτικού στυλ και προσωπικής εχθρότητας.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της ετήσιας ομιλίας του
στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση στο Gostiny Dvor στη Μόσχα, 29 Φεβρουαρίου 2024:

«Όλα όσα σκέφτονται τώρα, με τα οποία τρομάζουν τον κόσμο, όλα αυτά θέτουν πραγματικά
την απειλή μιας σύγκρουσης με πυρηνικά όπλα και, επομένως,
την καταστροφή του πολιτισμού.
Δεν το καταλαβαίνουν αυτό;» .
© Sputnik/Dmitry Astakhov

Αλλά αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος. Στην πραγματικότητα, η ανοιχτή διαφωνία τους είναι ένα σημαντικό μήνυμα για την κατάσταση της σκέψης, της συζήτησης και της χάραξης πολιτικής εντός της ΕΕ και, ευρύτερα, του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Η πραγματική πρόκληση είναι να αποκρυπτογραφήσουμε τι σημαίνει αυτό το σήμα.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι που οι δύο ηγέτες δεν θα παραδεχτούν ανοιχτά, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι μοιράζονται: Το υπόβαθρο της διαφωνίας τους είναι ο φόβος τους ότι η Ουκρανία και η Δύση όχι μόνο χάνουν τη σύγκρουση, αλλά, και αυτό είναι το σημαντικότερο για τη Δύση που έχει εξοικειωθεί με την πληροφόρηση, ότι αυτή η ήττα πρόκειται να γίνει αδιαμφισβήτητα εμφανής. Για παράδειγμα, με τη μορφή περαιτέρω ρωσικών προελάσεων, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών νικών όπως υπήρξε η κατάληψη της Αβντέεβκα, και με την μερική ή ολική κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας. Ακόμη και ο σθεναρά πολεμοχαρής Economist, για παράδειγμα, παραδέχεται τώρα ότι η επίθεση της Ρωσίας “επιταχύνεται”, ότι η πτώση της Avdeevka δεν έκανε τον ρωσικό στρατό να κάνει παύση και ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί γίνονται απαισιόδοξοι. Τόσο τα σχόλια του Μακρόν όσο και η βιαστική αποκήρυξη του Σολτς αποτελούν ενδείξεις μιας αυξανόμενης και βάσιμης απαισιοδοξίας, ίσως ακόμη και ενός αρχόμενου πανικού μεταξύ των δυτικών ελίτ.

Ωστόσο, αυτό δεν μας λέει πολλά για το πώς αυτές οι ελίτ σκοπεύουν πραγματικά να αντιδράσουν σε αυτό το χαμένο παιχνίδι (αν υποθέσουμε ότι διαθέτουν αυτογνωσία, δηλαδή). Από άποψη αρχών, υπάρχουν δύο στρατηγικές επιλογές: να αυξήσουν το στοίχημα (ξανά) ή να διακόψουν τις απώλειές τους (τελικά). Σε αυτό το σημείο, η παράταξη “ανεβάζουμε το ποντάρισμα” εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική συζήτηση. Η αρνητική ανταπόκριση στην κίνηση του Μακρόν να κλέψει τις εντυπώσεις έχει επισκιάσει το γεγονός ότι η γενική τάση της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ παραμένει η προσθήκη νέων πόρων στη μάχη, για παράδειγμα έχουμε τη συμφωνία ότι θα προμηθεύονται πυρομαχικά από χώρες εκτός της ΕΕ, μια κίνηση στην οποία η Γαλλία αντιστεκόταν εδώ και καιρό. Τουλάχιστον στο βαθμό που επιτρέπεται στο κοινό να παρατηρήσει, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξακολουθούν να διοικούνται από εθισμένους στην πλάνη των πραγματοποιημένων απωλειών: Όσο περισσότερο έχουν ήδη αποτύχει και όσο περισσότερα έχουν ήδη χάσει, τόσο περισσότερο θέλουν να ρισκάρουν.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η επιλογή της εξαπάτησης και ο πειρασμός της αυτοεξαπάτησης (που εύκολα αναμειγνύονται μεταξύ τους, ένα φαινόμενο που είναι ευρέως γνωστό ως “να πίνεις το δικό σου Kool Aid”) κάνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα: Πάρτε, για παράδειγμα, τις αποδείξεις της Ρωσίας, με αυτολεξεί απομαγνητοφωνημένες λεπτομέρειες, ότι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του γερμανικού στρατού συζητούσαν -ή μήπως ήταν “καταιγισμός ιδεών”; – πώς η Ουκρανία θα μπορούσε, τελικά, να χρησιμοποιήσει πυραύλους Taurus για να επιτεθεί στη γέφυρα του στενού του Κερτς που συνδέει την Κριμαία με τη ρωσική ενδοχώρα, διατηρώντας, στην πραγματικότητα, την εύλογη άρνηση. Η δημόσια δήλωση του Σολτς ότι «οι Γερμανοί στρατιώτες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σε κανένα σημείο να συνδεθούν» με τις επιθέσεις των Taurus αποδεικνύει ότι η αποφυγή της ευθύνης—ή η έλλειψη δυνατότητας να το πράξει—είναι στο μυαλό του. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν πολιτικό του οποίου η μόνη στρατηγική είναι να βρει τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης.

H Γερμανική Bild στις 14 Ιανουαρίου παρουσίασε έναν «μυστικό οδηγό» της επικείμενης Ρωσικής επίθεσης στη Γερμανία, που είχε εκδοθεί από κυβερνητικές υπηρεσίες για χρήση των βουλευτών της Bundestag. Ήταν τόσο αστεία η λεπτομερής ανάλυση των «τεσσάρων σταδίων» της υποτιθέμενης ρωσικής επιχείρησης, που η Μαρία Ζαχάροβα τον χαρακτήρισε ως ‘μπαγιάτικο ωροσκόπιο’. Όμως, οι φόβοι για ρωσική ανταπόδοση δεν εμπόδισαν ανώτατους αξιωματικούς της Γερμανικής αεροπορίας να συζητούν τρόπους καταστροφής της γέφυρας των στενών του Κερτς (Κριμαία) μέσω επίθεσης με Γερμανικούς πυραύλους Taurus που θα είχε παραδώσει η Γερμανία στο Κίεβο, με κύριο αντικείμενο της υποκλαπείσας συνομιλίας (που ο Γερμανός υπουργός άμυνας, πνέων μένεα για την υποκλοπή, χαρακτήρισε γνήσια) τα τεχνικά χαρακτηριστικά της επιχείρησης—ώστε να είναι επιτυχής—αλλά και τον τρόπο που η Γερμανία θα απέκρουε και θα διέψευδε τυχόν κατηγορίες εμπλοκής της στην επίθεση.

Η συγκεχυμένη γερμανική απάντηση σε αυτό το ντροπιαστικό φιάσκο των μυστικών υπηρεσιών (γιατί ακριβώς συζητήθηκε κάτι τόσο προφανώς ευαίσθητο μέσω τηλεπικοινωνιών που μπορούν να παραβιαστούν αντί για ένα ασφαλές δωμάτιο, για παράδειγμα;) επιβεβαιώνει μόνο ότι τα ρωσικά στοιχεία είναι αυθεντικά. Αντί να αρνηθεί ότι η συζήτηση έλαβε χώρα, η Γερμανία αντέδρασε – με τυπικό αυταρχικό τρόπο – μπλοκάροντας λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αναφέρονταν σε αυτήν και προσπαθώντας να παρουσιάσει τη συζήτηση ως ένα αθώο πείραμα σκέψης.

Και όμως, η ύποπτα ελαστική διατύπωση του Scholz [βλ. παραπάνω] και η συζήτηση των Γερμανών αξιωματικών δεν σημαίνει ότι μια τέτοια πορεία αφελώς διαφανούς εξαπάτησης θα υιοθετηθεί από το Βερολίνο. Μπορεί ακόμη και να ήταν ένας τρόπος για να διαπιστωθεί ο λόγος για τον οποίο κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε.

Ειδικά αν η πληροφορία αυτή δεν είναι εντελώς νέα, η επιλογή της Ρωσίας να τη δημοσιοποιήσει τώρα και ίσως ακόμη και να διακινδυνεύσει κάποιο (μικρό) μειονέκτημα για τις υπηρεσίες πληροφοριών αποκαλύπτοντας την έκταση της διείσδυσης τους στον γερμανικό στρατό είναι, φυσικά, και ένα μήνυμα προς την ηγεσία της Γερμανίας: Η Μόσχα δεν θα συμπράξει στο παιχνίδι της εύλογης άρνησης (ένα μήνυμα “μην προσπαθήσετε καν“) και είναι θανάσιμα σοβαρή όσον αφορά αυτή την κόκκινη γραμμή (ένα μήνυμα “το εννοούμε“). Αυτό επίσης μπορεί να βοηθήσει να συγκεντρωθούν τα μυαλά στο Βερολίνο και να καταστεί λιγότερο πιθανή μια εξαπάτηση.

Σε κάθε περίπτωση, οι αποδείξεις ότι Γερμανοί αξιωματικοί εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να βοηθήσουν στην επίθεση κατά της Ρωσίας χωρίς να αφήσουν αποτυπώματα, υπογραμμίζουν δύο πράγματα: Οι δημόσιες δηλώσεις της Δύσης μπορούν εύκολα να είναι σκόπιμα ψέματα- και ακόμη και όταν δεν είναι, είναι πάντα ανοιχτές σε ριζική αναθεώρηση. Μάλιστα, και ο Μακρόν υπαινίχθηκε αυτό το γεγονός, επισημαίνοντας ότι ακόμη και αν η άμεση στρατιωτική επέμβαση δεν διαθέτει ακόμη τη συναίνεση, θα μπορούσε να την αποκτήσει στο μέλλον, όπως ακριβώς και άλλες κόκκινες γραμμές έχουν ξεπεραστεί στο παρελθόν.

Υπό αυτό το πρίσμα, τα χαλαρά λόγια του Μακρόν θα μπορούσαν να εκληφθούν ως άλλη μια μπλόφα—ή, όπως λένε στη Γαλλία, «στρατηγική ασάφεια»: μια απελπισμένη προσπάθεια να κορδωθεί τόσο έντονα ώστε η Ρωσία να μην εκμεταλλευτεί το στρατιωτικό της πλεονέκτημα. Αν αυτή ήταν η πρόθεση του Γάλλου προέδρου, απέτυχε θεαματικά: Ο Μακρόν προκάλεσε όχι μόνο τη Γερμανία, αλλά και άλλους, μεγαλύτερους δυτικούς παίκτες να ξεκαθαρίσουν ότι δεν συμφωνούν μαζί του. Σημείωση για τον νεφεληγερέτη κάτοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων: Δεν πρόκειται για “ασάφεια” όταν όλοι όσοι έχουν σημασία λένε «Αποκλείεται!»—ούτε είναι και πολύ «στρατηγική».

Ωστόσο, θα ήταν εφησυχασμός να παρηγορηθούμε από τη σημερινή απομόνωση του Μακρόν. Πρώτον, δεν είναι πλήρης: Υπάρχουν σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της κλιμάκωσης, όπως η Εσθονή ηγέτης Κάια Κάλλας, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που τον έχουν επαινέσει ακριβώς επειδή θέλουν να παρασύρουν όλους τους άλλους σε μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Είναι καλό που αυτοί οι ιδιαίτερα ζηλωτές πολεμοκάπηλοι δεν έχουν προς το παρόν το πάνω χέρι. Αλλά ούτε έχουν ηττηθεί, ούτε καν έχουν περιθωριοποιηθεί καταλλήλως, και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω.

Δεύτερον, μια στρατηγική κλιμάκωσης και απειλών μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο. Σκεφτείτε το υπερβολικά άγνωστο γεγονός ότι, κατά την κρίση του Ιουλίου του 1914, λίγο πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και ο Γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β’ είχε στιγμές που κατ’ ιδίαν αισθανόταν ότι [ο πόλεμος ] θα μπορούσε ακόμη να αποφευχθεί. Αυτό, ωστόσο, συνέβη αφού ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν προσωπικά κάνει ό,τι χειρότερο μπορούσαν για να προκαλέσουν τον μεγάλο πόλεμο. Μάθημα: Αν αναλάβετε πολλά ρίσκα, κάποια στιγμή μπορεί να μην είστε πλέον σε θέση να περιορίσετε την κλιμάκωση που εσείς οι ίδιοι προωθήσατε.

Τρίτον, και το πιο θεμελιώδες, ενώ η ορθολογικά εφαρμοζόμενη ανεντιμότητα δεν είναι ασυνήθιστη στη διεθνή πολιτική, προκειμένου να παράγει σταθερότητα σε ένα διεθνές σύστημα, πρέπει πρώτα να παράγει προβλεψιμότητα. Αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί ακόμη και η παραπλάνηση να διατηρείται εντός σιωπηρά συμφωνημένων ορίων και να είναι, ως ένα βαθμό, προβλέψιμη (λόγω της υποκείμενης ορθολογικότητάς της). Το πρόβλημα με τη μεταψυχροπολεμική Δύση είναι ότι επέλεξε να ξεχάσει και να περιφρονήσει αυτόν τον βασικό κανόνα της παγκόσμιας τάξης. Ο εθισμός της στην αναξιοπιστία είναι τόσο σοβαρός που τα σήματα κλιμάκωσης είναι εγγενώς πιο αξιόπιστα από τα σήματα αποκλιμάκωσης, εφόσον δεν υπάρχει μια βασική, γενική και σαφώς αναγνωρίσιμη αλλαγή προσέγγισης.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, η σημερινή απομόνωση του Μακρόν δεν μετράει και πολύ, επειδή η ενδεδειγμένη ερμηνεία της κάτω από την οπτική γωνία της Μόσχας πρέπει να είναι ότι απλώς το παράκανε λίγο νωρίτερα. Ούτε η αποκήρυξη του Σολτς ούτε άλλες δυτικές αποκηρύξεις κάνουν κάποια διαφορά. Αυτό που θα έκανε τη διαφορά είναι ένα ενιαίο και σαφές μήνυμα από τη Δύση ότι είναι πλέον έτοιμη για πραγματικές διαπραγματεύσεις και μια πραγματικά συμβιβαστική διευθέτηση. Προς το παρόν, το αντίθετο παραμένει αληθινό.

Πηγή: https://www.rt.com/news/593616-macron-scholz-ukraine-troops/

 

Επιβάλλοντας την σιωπή στους αμνούς: πώς λειτουργεί η προπαγάνδα

Η Leni Riefenstahl είχε δηλώσει ότι οι επικές ταινίες της που εξυμνούσαν τους Ναζί βασίζονταν σε ένα “κενό υποταγής” του γερμανικού κοινού. Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα.

Στη δεκαετία του 1970 γνώρισα μια από τις κορυφαίες προπαγανδίστριες του Χίτλερ, τη Leni Riefenstahl[i], της οποίας οι επικές ταινίες δόξασαν τους Ναζί. Έτυχε να μείνουμε στο ίδιο καταφύγιο στην Κένυα, όπου βρισκόταν για μια φωτογραφική αποστολή, έχοντας γλιτώσει τη μοίρα άλλων φίλων του Φύρερ.

Μου είπε ότι τα ‘πατριωτικά μηνύματα’ των ταινιών της δεν εξαρτώνταν από ‘άνωθεν εντολές’ αλλά από αυτό που αποκαλούσε «κενό υποταγής (ενδοτικότητας)» του γερμανικού κοινού.

– Αυτό περιελάμβανε και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη; ρώτησα. «Ναι, ειδικά αυτούς», είπε.

Το σκέφτομαι αυτό καθώς κοιτάζω γύρω μου την προπαγάνδα που κατακλύζει τώρα τις δυτικές κοινωνίες.

Φυσικά, είμαστε πολύ διαφορετικοί από τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Ζούμε σε πληροφορημένες κοινωνίες Είμαστε παγκοσμιοποιημένοι. Ποτέ δεν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, περισσότερο σε επαφή, καλύτερα συνδεδεμένοι.

Ή μήπως στη Δύση ζούμε σε μια κοινωνία των ΜΜΕ όπου η πλύση εγκεφάλου είναι ύπουλη και αδυσώπητη και η αντίληψη φιλτράρεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ψέματα της κρατικής και εταιρικής εξουσίας;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου. Όλες οι 10 κορυφαίες εταιρείες μέσων ενημέρωσης, εκτός από μία, εδρεύουν στη Βόρεια Αμερική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – Google, Twitter, Facebook – ανήκουν και ελέγχονται ως επί το πλείστον από τους Αμερικανούς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανατρέψει ή έχουν επιχειρήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, κυρίως δημοκρατίες. Έχουν παρέμβει σε δημοκρατικές εκλογές σε 30 χώρες. Έχουν ρίξει βόμβες στους λαούς 30 χωρών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Έχουν αποπειραθεί να δολοφονήσουν τους ηγέτες 50 χωρών. Έχουν αγωνιστεί για την καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων σε 20 χώρες.

Η έκταση και η κλίμακα αυτού του μακελειού παραμένει σε μεγάλο βαθμό χωρίς αναφορά, χωρίς αναγνώριση, και οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να κυριαρχούν στην αγγλοαμερικανική πολιτική ζωή.

Ο Χάρολντ Πίντερ έσπασε τη σιωπή

Τα χρόνια πριν πεθάνει το 2008, ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ[ii] εκφώνησε δύο εξαιρετικές ομιλίες, οι οποίες έσπασαν τη σιωπή.

«Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ», είπε, «ορίζεται καλύτερα ως εξής: Φίλα μου τον κώλο αλλιώς θα σου σπάσω το κεφάλι. Είναι τόσο απλή και τόσο ωμή όσο αυτό. Το ενδιαφέρον είναι ότι είναι τόσο απίστευτα επιτυχημένη. Διαθέτει τις δομές της παραπληροφόρησης, της χρήσης της ρητορικής, της διαστρέβλωσης της γλώσσας, οι οποίες είναι πολύ πειστικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μάτσο ψέματα. Είναι μια πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Έχουν τα χρήματα, έχουν την τεχνολογία, έχουν όλα τα μέσα για να το καταφέρουν χωρίς συνέπειες, και το κάνουν».

Παραλαμβάνοντας το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Πίντερ είπε τα εξής:

«Τα εγκλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι συστηματικά, συνεχή, μοχθηρά, ανελέητα, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι’ αυτά. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό στην Αμερική. Έχει ασκήσει μια αρκετά κλινική χειραγώγηση της ισχύος παγκοσμίως, υποδυόμενη παράλληλα τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Πρόκειται για μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδη, εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη ύπνωσης».

Ο Πίντερ ήταν φίλος μου και ενδεχομένως ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός σοφός – εννοώ προτού οι διαφωνούσες πολιτικές ευνουχιστούν. Τον ρώτησα αν η «ύπνωση» στην οποία αναφερόταν ήταν το «κενό υποταγής» που περιέγραψε η Leni Riefenstahl.

«Είναι το ίδιο πράγμα», απάντησε. «Σημαίνει ότι η πλύση εγκεφάλου είναι τόσο διεξοδική που είμαστε προγραμματισμένοι να καταπίνουμε ένα μάτσο ψέματα. Αν δεν αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, μπορεί να την αποδεχτούμε ως φυσιολογική και να την πιστέψουμε. Αυτό είναι το κενό της υποταγής».

Η Leni Riefenstahl και ένα τηλεοπτικό συνεργείο στέκονται μπροστά
από το αυτοκίνητο του Χίτλερ κατά τη διάρκεια
συγκέντρωσης στη Νυρεμβέργη το 1934.
(Bundesarchiv, CC-BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)

Στα συστήματά μας της εταιρικής δημοκρατίας, ο πόλεμος είναι μια οικονομική αναγκαιότητα, ο τέλειος γάμος της δημόσιας επιδότησης και του ιδιωτικού κέρδους: σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους φτωχούς. Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου οι τιμές των μετοχών της πολεμικής βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ερχόταν περισσότερη αιματοχυσία, πράγμα που είναι καλό για τις επιχειρήσεις.

Σήμερα, οι πιο κερδοφόροι πόλεμοι έχουν το δικό τους εμπορικό σήμα. Ονομάζονται “πόλεμοι διαρκείας”—Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και τώρα Ουκρανία. Αυτοί όλοι βασίζονται σε ένα μάτσο ψέματα.

Η πιο περιβόητη περίπτωση είναι το Ιράκ, με τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν υπήρχαν. Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ το 2011 δικαιολογήθηκε από μια σφαγή στη Βεγγάζη που δεν συνέβη. Το Αφγανιστάν ήταν ένας βολικός πόλεμος εκδίκησης για την 11η Σεπτεμβρίου, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον λαό του Αφγανιστάν.

Σήμερα, οι ειδήσεις από το Αφγανιστάν είναι πόσο κακοί είναι οι Ταλιμπάν – όχι ότι η κλοπή 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα τραπεζικά αποθεματικά της χώρας από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν προκαλεί εκτεταμένη δυστυχία. Πρόσφατα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο [National Public Radio–NPR] στην Ουάσιγκτον αφιέρωσε δύο ώρες στο Αφγανιστάν—και 30 δευτερόλεπτα στον πεινασμένο λαό του.

Στη σύνοδο κορυφής του στη Μαδρίτη τον Ιούνιο, το ΝΑΤΟ, το οποίο ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησε ένα έγγραφο στρατηγικής που στρατιωτικοποιεί την ευρωπαϊκή ήπειρο και κλιμακώνει την προοπτική πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα. Προτείνει «πολεμικές επιχειρήσεις σε πολλαπλούς τομείς εναντίον ομότιμων ανταγωνιστών που διαθέτουν πυρηνικά όπλα». Με άλλα λόγια, πυρηνικό πόλεμο.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, αριστερά,
και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Pedro Sánchez στις 28 Ιουνίου στη Μαδρίτη. (ΝΑΤΟ)

Λέει: «Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ υπήρξε μια ιστορική επιτυχία».

Το διάβασα αυτό με δυσπιστία.

Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης. Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ μια τέτοια οριζόντια προπαγάνδα.

Τον Φεβρουάριο, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ως απάντηση σε σχεδόν οκτώ χρόνια δολοφονιών και εγκληματικής καταστροφής στη ρωσόφωνη περιοχή του Ντονμπάς στα σύνορά της.

Το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν προωθήσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, το οποίο απομάκρυνε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, ρωσόφιλο πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε έναν διάδοχο, τον οποίο οι Αμερικανοί κατέστησαν σαφές ότι ήταν ο άνθρωπός τους.

7 Δεκεμβρίου 2015: Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντάται
με τον Ουκρανό πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο στο Κίεβο. (Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο, Flickr)

Τα τελευταία χρόνια, αμερικανικοί πύραυλοι ‘υπερασπιστές’ έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ευρώπη, στην Πολωνία, στη Σλοβενία, στην Τσεχία, με στόχο σχεδόν σίγουρα τη Ρωσία, συνοδευόμενοι από ψευδείς διαβεβαιώσεις που φτάνουν πίσω έως την ‘υπόσχεση’ του Τζέιμς Μπέικερ προς τον σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Φεβρουάριο του 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ποτέ πέρα από τη Γερμανία.

Το ΝΑΤΟ στα σύνορα του Χίτλερ

Η Ουκρανία είναι η γραμμή του μετώπου. Το ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά φτάσει στην ίδια την παραμεθόριο περιοχή από την οποία εισέβαλε ο στρατός του Χίτλερ το 1941, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 23 εκατομμύρια νεκρούς στη Σοβιετική Ένωση.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία πρότεινε ένα εκτεταμένο σχέδιο ασφάλειας για την Ευρώπη. Αυτό απορρίφθηκε, χλευάστηκε ή αποσιωπήθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ποιος διάβασε τις βήμα προς βήμα προτάσεις του; Στις 24 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι απείλησε να αναπτύξει πυρηνικά όπλα εκτός αν η Αμερική εξοπλίσει και προστατεύσει την Ουκρανία.[iii]

Την ίδια ημέρα, η Ρωσία εισέβαλε—μια απρόκλητη πράξη εκ γενετής ατιμωτική, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Η προηγούμενη ιστορία, τα ψέματα, οι ειρηνευτικές προτάσεις, οι πανηγυρικές συμφωνίες για το Ντονμπάς στο Μινσκ δεν μέτρησαν καθόλου.

Στις 25 Απριλίου, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν πέταξε στο Κίεβο και επιβεβαίωσε ότι στόχος της Αμερικής ήταν να καταστρέψει τη Ρωσική Ομοσπονδία—η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν «να αποδυναμώσει». Η Αμερική είχε αποκτήσει τον πόλεμο που ήθελε, τον οποίο πραγματοποιούσε ένα χρηματοδοτούμενο και οπλισμένο από τους Αμερικανούς πληρεξούσιο και αναλώσιμο πιόνι.

Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν εξηγήθηκε στο δυτικό κοινό.[iv]

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απερίσκεπτη και ασυγχώρητη. Είναι έγκλημα η εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα. Δεν υπάρχουν “αλλά”—εκτός από ένα.

Πότε ξεκίνησε ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία και ποιος τον ξεκίνησε; Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, μεταξύ του 2014 και του τρέχοντος έτους, περίπου 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο που επέβαλε το καθεστώς του Κιέβου στο Ντονμπάς. Πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από νεοναζί.

Παρακολουθήστε ένα δελτίο ειδήσεων του ITV από τον Μάιο του 2014, από τον βετεράνο δημοσιογράφο James Mates, ο οποίος βομβαρδίζεται, μαζί με πολίτες στην πόλη Μαριούπολη, από το τάγμα Azov (νεοναζί) της Ουκρανίας.

Τον ίδιο μήνα, δεκάδες ρωσόφωνοι κάηκαν ζωντανοί ή υπέστησαν ασφυξία σε ένα κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό που πολιορκούνταν από φασίστες κακοποιούς, οπαδούς του συνεργάτη των ναζί και φανατικού αντισημίτη Στεπάν Μπαντέρα. Οι New York Times αποκάλεσαν τους κακοποιούς «εθνικιστές».

«Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή», δήλωσε ο Αντρέι Μπιλέτσκι, ιδρυτής του τάγματος Αζόφ, «είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους, μια σταυροφορία ενάντια στους ηγούμενους από τους σημίτες Untermenschen [υπανθρώπους–χιτλερική έκφραση]».

Από τον Φεβρουάριο, μια εκστρατεία αυτοαποκαλούμενων «ελεγκτών ειδήσεων» (που χρηματοδοτούνται κυρίως από Αμερικανικές και Βρετανικές πηγές συνδεδεμένες με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις) προσπάθησαν να διατηρήσουν τον παραλογισμό ότι οι νεοναζί της Ουκρανίας δεν υπάρχουν.

O ‘ευπρεπισμός των εικόνων’, που κάποτε συνδεόταν με τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, έχει γίνει εργαλείο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.

«Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ τέτοια εν λευκώ προπαγάνδα»

Σε λιγότερο από μια δεκαετία, η εικόνα της “καλής” Κίνας έχει ευπρεπιστεί και μια “κακή” Κίνα την έχει αντικαταστήσει: από το ‘παγκόσμιο εργαστήρι’ τώρα περάσαμε σε έναν εκκολαπτόμενο νέο Σατανά.

Μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας προέρχεται από τις ΗΠΑ και μεταδίδεται μέσω πληρεξουσίων και “δεξαμενών σκέψης”, όπως το διαβόητο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, που αποτελεί τη φωνή της βιομηχανίας όπλων, και από δημοσιογράφους όπως ο Πίτερ Χάρτσερ της εφημερίδας The Sydney Morning Herald, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει όσους «διαδίδουν την κινεζική επιρροή» ως «αρουραίους, μύγες, κουνούπια και σπουργίτια»’ και εισηγείται αυτά τα «παράσιτα» να «εξολοθρευτούν».

Ο Andriy Beletsky, διοικητής του ειδικού ουκρανικού νεοναζιστικού αστυνομικού συντάγματος Azov,
με εθελοντές το 2014. (My News24, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)

Οι ειδήσεις για την Κίνα στη Δύση αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την απειλή από το Πεκίνο. Ευπρεπισμένες είναι οι 400 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που περικυκλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, ένα ένοπλο περιδέραιο που εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τον Ειρηνικό και τη νοτιοανατολική Ασία, την Ιαπωνία και την Κορέα. Το ιαπωνικό νησί Okinawa και το κορεατικό νησί Jeju λειτουργούν ως όπλα έτοιμα να ρίξουν στοχεύοντας εξ επαφής τη βιομηχανική καρδιά της Κίνας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου το περιέγραψε ως «θηλιά αγχόνης».

Η Παλαιστίνη παρουσιάζεται ψευδώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για το BBC, υπάρχει μια «σύγκρουση δύο αφηγήσεων». Η μακροβιότερη, πιο κτηνώδης, παράνομη στρατιωτική κατοχή της σύγχρονης εποχής δεν αναφέρεται.

Ο δοκιμαζόμενος λαός της Υεμένης μόλις και μετά βίας υπάρχει. Είναι μη-άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης. Ενώ οι Σαουδάραβες ρίχνουν βροχή τις αμερικανικές βόμβες διασποράς με Βρετανούς συμβούλους να εργάζονται πλάι-πλάι με τους Σαουδάραβες αξιωματικούς στόχευσης, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα.

Αυτή η πλύση εγκεφάλου μέσω της παράλειψης δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Η σφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποσιωπήθηκε από δημοσιογράφους που στη συνέχεια χρίστηκαν ιππότες για τη συμμόρφωσή τους. Το 1917, ο εκδότης της εφημερίδας The Manchester Guardian, C.P. Scott, εκμυστηρεύτηκε στον πρωθυπουργό Lloyd George: «Αν οι άνθρωποι γνώριζαν πραγματικά [την αλήθεια], ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, αλλά δεν γνωρίζουν και δεν επιτρέπεται να γνωρίζουν».

Η άρνηση να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα όπως τα βλέπουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι ένας ιός των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, εξίσου εξουθενωτικός με το COVID. Είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από έναν μονόδρομο καθρέφτη, στον οποίο ‘εμείς’ είμαστε ηθικοί και καλοκάγαθοι και ‘αυτοί’ όχι. Είναι μια βαθιά ιμπεριαλιστική άποψη.

Η Ιστορία που αποτελεί μια ζώσα παρουσία στην Κίνα και τη Ρωσία σπάνια εξηγείται και σπάνια γίνεται κατανοητή [στη Δύση]. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο Φου Μαν Τσου. Επικά επιτεύγματα, όπως η εξάλειψη της άθλιας φτώχειας στην Κίνα, είναι ελάχιστα γνωστά. Πόσο διεστραμμένο και ελεεινό είναι αυτό!

«Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης»

Πότε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουν; Η εκπαίδευση των δημοσιογράφων σε εργοστασιακό στυλ δεν είναι η απάντηση. Ούτε και το θαυμαστό ψηφιακό εργαλείο, το οποίο είναι μέσο και όχι σκοπός, όπως η γραφομηχανή με το ένα δάχτυλο και η λινοτυπική μηχανή.

Τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους καλύτερους δημοσιογράφους έχουν απομακρυνθεί από τα κυρίαρχα μέσα. Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι «αποστερημένοι». Οι χώροι που κάποτε ήταν ανοιχτοί για τους ανεξάρτητους, για τους δημοσιογράφους που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, τους ανθρώπους που έλεγαν την αλήθεια, έχουν κλείσει.

Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι η πιο συγκλονιστική. Όταν ο Τζούλιαν και τα WikiLeaks πετύχαιναν να κερδίζουν αναγνώστες και βραβεία για τον Guardian, τους New York Times και άλλες αυτάρεσκες «εφημερίδες αναφοράς», τον εξυμνούσαν.

Όταν το σκοτεινό κράτος διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την καταστροφή των σκληρών δίσκων και τη δολοφονία του χαρακτήρα του Τζούλιαν, τον έκαναν δημόσιο εχθρό. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν τον συνέκρινε με έναν «τρομοκράτη υψηλής τεχνολογίας». Η Χίλαρι Κλίντον ρώτησε: «Δεν μπορούμε απλά να τον εκτελέσουμε με ένα drone αυτόν τον τύπο;».

Η επακόλουθη εκστρατεία κακοποίησης και συκοφάντησης του Τζούλιαν Ασάνζ -ο αρμόδιος εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια την αποκάλεσε «mobbing»[v]– έφερε τον φιλελεύθερο Τύπο στο ναδίρ. Τους γνωρίζουμε αυτούς. Στο μυαλό μου κατατάσσονται στην τάξη των δοσιλόγων: Όπως οι δημοσιογράφοι του Βισύ[vi].

Πότε θα ορθώσουν το ανάστημά τους οι πραγματικοί δημοσιογράφοι; Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ήδη εμπνευσμένα σαμιζντάτ[vii]: Το Consortium News, που ιδρύθηκε από τον σπουδαίο δημοσιογράφο Robert Parry, το The Grayzone του Max Blumenthal, το Mint Press News, το Media Lens, το DeclassifiedUK, το Alborada, το Electronic Intifada, το WSWS, το ZNet, το ICH, το CounterPunch, το Independent Australia, το έργο του Chris Hedges, του Patrick Lawrence, του Jonathan Cook, της Diana Johnstone, της Caitlin Johnstone και άλλων που θα με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω εδώ.

Και πότε οι συγγραφείς θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στην άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930; Πότε οι κινηματογραφιστές θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του 1940; Πότε οι σατυρικοί δημιουργοί θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν πριν από μια γενιά;

Έχοντας μουλιάσει για 82 χρόνια σε ένα βαθύ λουτρό ορθότητας, που είναι η επίσημη εκδοχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι καιρός εκείνοι που υποτίθεται ότι θα κρατούσαν τα πράγματα στη θέση τους, να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να αποκωδικοποιήσουν την προπαγάνδα; Η επείγουσα ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

———————————————————————————

Το άρθρο αυτό, που αναρτούμε στη μνήμη του, βασίζεται σε ομιλία που εκφώνησε ο συγγραφέας στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Τρόντχαϊμ, στη Νορβηγία.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση – επιμέλεια: Κωστής Μηλολιδάκης

[i] Η Έλενα Μπέρτα Αμάλιε “Λένι” Ρίφενσταλ (1902-2003) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός, σκηνοθέτης και φωτογράφος, η οποία έγινε διάσημη χάρη στις ταινίες προπαγάνδας που δημιούργησε για λογαριασμό της Ναζιστικής Γερμανίας. Στην αρχική φωτογραφία (1936), που είναι κλασική, την βλέπουμε (στο κέντρο) να τραβά σκηνές με δύο βοηθούς της.

[ii] Ο Χάρολντ Πίντερ (1930-2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης, από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2005.

[iii] Βλ. το σχετικό άρθρο του John Pilger https://consortiumnews.com/2022/02/17/war-in-europe-the-rise-of-raw-propaganda/ [Η σημείωση στο πρωτότυπο].

[iv] Διαβάστε: Joe Lauria: «Ο Μπάιντεν επιβεβαιώνει γιατί οι ΗΠΑ χρειάστηκαν αυτόν τον πόλεμο» [Η σημείωση στο πρωτότυπο].

[v] ‘Mob’ είναι η συμμορία, συνήθως της Μαφίας. ‘Mobbing’ είναι λέξη πλασμένη επί τούτου και σημαίνει την άσκηση πρακτικών Μαφίας.

[vi] H ‘Δημοκρατία του Vichy’ ήταν ένα ψευδοκράτος που δημιούργησαν στην κατεχόμενη Γαλλία οι Γερμανοί κατά τον Β’ ΠΠ με επικεφαλής τον στρατάρχη Πεταίν, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο ως δοσίλογος, αλλά δεν εκτελέστηκε, μετά τη λήξη του πολέμου.

[vii] Samizdat: Απαγορευμένα ή μη προωθούμενα προς εκτύπωση έργα που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι στις χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας, κυρίως στην ΕΣΣΔ.

Η κατάντια του υποτακτικού (και κάποια διδάγματα για εμάς)

Ο Ζελένσκι διατάσσει επίθεση στο ρωσικό Μπέλγκοροντ, σκοτώνοντας 24 αμάχους. Η Ρωσία δηλώνει ότι δε θα μείνει ατιμώρητος ο βομβαρδισμός και σκοτωμός των αμάχων και προβαίνει σε αντίποινα στο ουκρανικό Χάρκοβο. Ο Ζελένσκι βγαίνει κι ανακοινώνει το θάνατο 4 αμάχων, κάνοντας λόγο για «ρωσική φρίκη».

Όλα αυτά θα μας έκαναν να γελάσουμε, αν δεν ήταν πραγματικά. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για σκηνή πολιτικού σουρεαλισμού, αν παραγνωρίζαμε προς στιγμήν το χαμό ζωών αμάχων.

Για να καταλάβουμε γιατί ένας ηγέτης χώρας μπορεί να επιλέξει να αυτοεξευτελιστεί κατά τέτοιο τρόπο και να βλάψει το λαό του τόσο ελαφρά τη καρδία, θα χρειαστεί να κάνουμε μερικά βήματα πίσω.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Για τους Ουκρανούς και τους «Δυτικούς συμμάχους» τους, για την ακρίβεια. Η τελευταία επιχείρηση στην οποία είχαν εναποτεθεί ελπίδες για αναστροφή της εικόνας ήττας στο πεδίο, η περίφημη και πολυδιατυμπανιζόμενη εαρινή αντεπίθεση, δεν απέφερε τους επαγγελλόμενους καρπούς. Η ουκρανική μεριά δεν έχει να επιδείξει παρά αυξημένες απώλειες στρατιωτών της, εξάντληση στρατιωτικού υλικού (παρά τους πακτωλούς που έχουν στείλει οι σύμμαχοι) και γενική καθίζηση του μετώπου καθώς οι δυνάμεις της αδυνατούν να κάνουν σημαντικές προόδους έναντι της ρωσικής άμυνας, κι ακόμα κι όταν αυτές επιτυγχάνονται συνοδεύονται από τέτοιο κόστος που να αναιρούν το όποιο κέρδος. Οι στόχοι της επικράτησης επί των ρωσικών δυνάμεων και της επανάκτησης όλων των κατειλημμένων απ’ αυτές περιοχών, απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα στο πεδίο.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία όμως πάει πολύ καλά για τους Ρώσους. Κόντρα σε εκτιμήσεις που τους θέλαν να υποχωρούν μπροστά σ’ ένα πάνοπλο ουκρανικό στρατό εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας κι εκπαιδευμένο απ’ τους εμπειρότερους δυτικούς πράκτορες, οι Ρώσοι αντέχουν και παγιώνουν την πρόοδό τους. Κόντρα στο στόχο να προκληθεί εσωτερική πολιτική κρίση που θα ανατρέψει εκ των έσω τον Πούτιν και θα βυθίσει τη χώρα στο απόλυτο χάος, ανάλογο αυτού που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τρεις δεκαετίες νωρίτερα, επιτρέποντας ένα αντίστοιχο πλιάτσικο και διαμελισμό της χώρας, η θέση του Πούτιν παραμένει κατοχυρωμένη αν όχι και ενισχυμένη και οι φιλοδυτικοί αντίπαλοί του πιο ανίσχυροι από ποτέ.

Αντιμέτωποι μ’ αυτή την πραγματικότητα, οι «Δυτικοί σύμμαχοι», σπόνσορες του αιμοτοκυλίσματος του ουκρανικού λαού, αρχίζουν να αναρωτιούνται αν τελικά ήταν τόσο καλό στοίχημα η επένδυση στη νίκη της Ουκρανίας και η υποκίνησή της ώστε να τα βάλει με τη Ρωσία. Οι εκτιμήσεις τους «πήγαν κουβά». Τελικά ο ουκρανικός κρίκος δεν ήταν τόσο αδύναμος, η Ρωσία δεν ήταν τόσο απομονωμένη, η οικονομία της δεν ήταν τόσο απόλυτα εξαρτημένη από τις δυτικές κι οι υπόλοιπες αναδυόμενες δυνάμεις δεν ήταν τόσο αδιάφορες απέναντι στο ενδεχόμενο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να σημειώσει άλλη μια νίκη κατατροπώνοντας ολοσχερώς έναν αντίπαλό του.

Κι όσο η διάσταση ανάμεσα στους δυτικούς πόθους και την πραγματικότητα που αμείλικτα τους διέψευδε μεγενθυνόταν, τόσο οι «απροϋπόθετοι σύμμαχοι» που θα «στήριζαν τον αγώνα της Ουκρανίας μέχρι τέλους» μετατρέπονταν σε φειδωλούς λογιστάκους που άρχιζαν να γκρινιάζουν με τη σχέση κόστους/οφέλους της επένδυσής τους.

Και κάπως έτσι η ιστορία έρχεται να πάρει την εκδίκησή της απ’ τον ενεό Ζελένσκι, αντιστρέφοντας τις ραδιουργίες του εναντίον του. Είναι ο Ζελένσκι που βρέθηκε με μια κατεστραμμένη οικονομία, απόλυτα εξαρτώμενη από μια εξωτερική χρηματοδότηση, τόσο εμφατικά απαραίτητη όσο και διόλου δεδομένη και υποκείμενη στα εύκολα μεταβαλλόμενα συμφέροντα των επιμέρους ατλαντικών δυνάμεων. Είναι ο Ζελένσκι που, ακολουθώντας υπερφίαλη στρατηγική που εξυπηρετούσε καλύτερα όχι τόσο τα δικά του συμφέροντα όσο αυτά των πατρόνων του, αποξενώθηκε από τους πολιτικούς του συμβούλους και τη στρατιωτική ηγεσία. Είναι ο Ζελένσκι, που ακολούθησε μια φασιστική και γενοκτονική πολιτική έναντι του ρωσικού πληθυσμού της χώρας του, που αυτή τη στιγμή ηγείται μιας χώρας διαμελισμένης. Είναι ο Ζελένσκι που έχει σχεδόν εξαντλήσει τα πληθυσμιακά αποθέματα της χώρας του στέλνοντας τον ουκρανικό λαό να πολεμήσει απροετοίμαστος και για ένα πόλεμο που διεξάγεται για συμφέροντα αλλότρια. Είναι ο Ζελένσκι που γυρνάει από χώρα σε χώρα, παρακαλώντας για νέα δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα.

Επιστέγασμα αυτής της σταδιακής συλλογικής δυτικής απόσυρσης από την Ουκρανία αποτέλεσαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου στη Γάζα και γύρω απ’ αυτήν και η πρωτοφανής έξαρση της γενοκτονικής επίθεσης του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Έτσι, ο Ζελένσκι αναγκάστηκε να μάθει με το σκληρό τρόπο ότι φίλη των ΗΠΑ η Ουκρανία, φίλτατο όμως το Ισραήλ.

Όταν έχεις συνδέσει άρρηκτα την επιβίωσή σου με τη στήριξη από μία παραπαίουσα παγκόσμια υπερδύναμη, τόσο το χειρότερο για την πρώτη. Ειδικά όταν πρόκειται για μια υπερδύναμη που επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι δεν θα διστάσει να ρίξει οποιονδήποτε «φίλο» της στην πυρά, προκειμένου να καρποφορήσουν οι σχεδιασμοί της.

Ο Ζελένσκι, όμως, αντί να παραδειγματιστεί απ’ την ιστορία, επέλεξε να γίνει ο χρήσιμος ηλίθιος στα πλαίσια ενός σχεδιασμού που τον περιελάμβανε αλλά τον υπερέβαινε. Να περιφέρεται από κοινοβούλιο σε κοινοβούλιο ζητώντας στήριξη, αρχικά κατεπευφημούμενος ως άντρο της αντίστασης έναντι του εξ ανατολάς δεσποτισμού κι έπειτα ως τραγικός επαίτης. Να στέλνει το λαό του στο σφαγείο προς επίτευξη μη επιτεύξιμων στόχων μπας και πείσει τους δυτικούς σφιχτοχέρηδες να ανοίξουν κι άλλο τα πολεμικά σεντούκια.

Αυτή τη μοίρα επιφυλάσσει η ιστορία στους υποτακτικούς των δυτικών, τους πρόθυμους να υπηρετήσουν με ζήλο τα υπερατλαντικά συμφέροντα θυσιάζοντας την ευημερία και το μέλλον του λαού τους, τους γονυκλινείς καιροσκόπους που νομίζουν ότι απ’ το μεγάλο αμερικανικό φαγοπότι θα καταφέρουν να γλείψουν κάνα κόκαλο. Επανειλημμένα έχει αποδειχθεί ότι το αποκλειστικό δυτικό κλαμπ δε δέχεται νέα μέλη, παρά μόνο τσιράκια που θα αδειάσει με την πρώτη ευκαιρία.

Όσοι αφουγκράζονται αυτό το μήνυμα (πχ Τουρκία) μοχλεύουν τη θέση τους αποσπώντας (γεωπολιτικά κ.ά.) οφέλη. Από την άλλη, όσοι δεν διδάσκονται όσες φορές κι οσοδήποτε παραστατικά τους παραδοθεί το ίδιο μάθημα, όπως η Ελλάδα (Κυπριακό, Ίμια, μνημόνια κλπ), θα μετράνε κάθε φορά απώλειες ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, ευημερίας.

Ο ρόλος του αιώνια δεδομένου προς τα πιο αρπακτικά συμφέροντα είναι αξεδιάλυτος απ’ αυτόν του τραγικού καρπαζοεισπράκτορα. Κι όταν εξαντληθεί η χρησιμότητά του και πεταχτεί στην άκρη, βίαια αφυπνίζεται στην αφόρητη μοναξιά του απονενοημένου του διαβήματος.

Κάτι που ο διψασμένος για προσοχή Ζελένσκι, μαθημένος στην επιδαψίλευση και το φτηνό θαυμασμό των δυτικών μέσων, είναι αποφασισμένος να μην αποδεχθεί. Όσους Ουκρανούς κι αν χρειαστεί να σκοτώσει στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να ξεδιψάσει.

Πηγή: Στο Νησί

Αν δεν υπήρχε ο Ζελένσκι, σε αυτή τη φάση η Ρωσία θα έπρεπε να τον εφεύρει

Η κατάσταση στο Κίεβο αρχίζει να θυμίζει σκηνές από την ταινία «Η Πτώση» του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ

Το εξώφυλλο του ρεπορτάζ του NBC. Τίτλος: «Πηγές αναφέρουν ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούν το θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία» και υπότιτλος: «Οι συνομιλίες περιλάμβαναν πολύ αδρές γραμμές για το τι μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψει η Ουκρανία για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία».

Έχω ήδη αναρτήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε το NBC στις 4/11. Εκεί αναφέρεται ότι αναπτύσσονται πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ‘Ευρώπη’ προς το Κίεβο για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία προκειμένου να παγώσει η σύγκρουση. Στα πλαίσια αυτά γράφεται ότι οι δυτικοί σπόνσορες ζητούν από την Ουκρανική κυβέρνηση να προετοιμαστεί και να το πάρει απόφαση ότι θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στους Ρώσους, ώστε εκείνοι να συμφωνήσουν για διαπραγματεύσεις.

Το ρεπορτάζ αυτό προβλήθηκε και αναπαράχθηκε αμέσως από τα υπόλοιπα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης (π.χ. Reuters) ενώ ταυτόχρονα προκάλεσε θύελλα σχολιασμών από ρωσοφοβικούς και μη πολιτικούς, στελέχη και ‘ειδικούς’ ανά την υφήλιο. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι αρνήθηκε, αν και με περίεργο τρόπο, τα γραφόμενα στο ρεπορτάζ του NBC (βλ. τη λεζάντα στη σχετική φωτογραφία). Από τη ρωσική πλευρά, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουμε κάποια αντίδραση στο συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο προφανώς χρησιμεύει ως ‘λαγός’ για να καταγράψει αντιδράσεις στη βασική ιδέα που διατυπώνει.

Φυσικά, το ρεπορτάζ αναδύεται σε μια δύσκολη περίοδο για τις ΗΠΑ, οι οποίες εμφανίζονται υπερεκτεταμένες και σε δυσκολία να ανταποκριθούν στα υπεσχημένα προς το Κίεβο λόγω και των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή. Επιπρόσθετα, όσο και αν οι Δυτικοί κινούνται στον χώρο της ονειροφαντασίας, δεν μπορεί παρά αρκετοί πλέον να αντιλαμβάνονται την κινούμενη άμμο στην οποία έχουν παγιδευτεί με τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους στο Ουκρανικό, ιδιαίτερα μετά και την ομολογημένη αποτυχία της καλοκαιρινής αντεπίθεσης του Κιέβου.

Προκύπτει επομένως το εύλογο ερώτημα: Πόσο σοβαρή είναι η ιδέα της εγκατάλειψης των γνωστών μαξιμαλιστικών θέσεων της μέχρι σήμερα αυτοαποκαλούμενης “ειρηνευτικής πρότασης” Ζελένσκι, που θεωρητικά επίσης στηρίζει η ‘Δύση’, σύμφωνα με την οποία για να γίνουν διαπραγματεύσεις και να υπάρξει ειρήνευση θα πρέπει να φύγει ο Πούτιν από πρόεδρος, να αφήσει η Ρωσία όλα τα εδάφη που έχει ενσωματώσει (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις και να παραπεμφθεί η ηγεσία της σε δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός στον κόσμο που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης με τη Ρωσία, αλλά το ερώτημα είναι αν η Δύση τώρα πλέον σκέφτεται στα σοβαρά κάποια διευθέτηση του ζητήματος (όπως υπαινίχθηκε κει η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι πρόσφατα) και κυρίως αν η Δύση σκέφτεται να πάρει στα σοβαρά τις ανησυχίες της Ρωσίας που μέχρι τώρα λοιδορούσε. Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι τέτοια μεταβολή στις Δυτικές επιδιώξεις απέναντι στη Ρωσία δεν υφίσταται, αλλά το όλο ζήτημα είναι περισσότερο περίπλοκο και αξίζει μεγαλύτερη εξέταση.

*          *          *

Εδώ και καιρό η Ρωσία δηλώνει συχνά ότι αφενός οι στόχοι της ‘Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης’ (ΕΣΕ) θα ολοκληρωθούν και αφετέρου ότι αυτό θα γίνει είτε με στρατιωτικά μέσα είτε με διπλωματία. Οι καθορισμένοι στόχοι είναι, όπως επανειλημμένα έχει καταγραφεί, η ουδετερότητα της Ουκρανίας, η μη είσοδος της σε Δυτικούς στρατιωτικούς οργανισμούς, η αποστρατιωτικοποίησή της και η ‘αποναζιστικοποίησή’ της (κάτι εγγενώς ασαφές, αλλά επίσης σαφώς δεσμευτικό όσον αφορά τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κράτους που θα απομείνει στο Κίεβο την επόμενη μέρα). Φυσικά, στους στόχους συμπεριλαμβάνονται τα ίσα δικαιώματα στους ρωσόφωνους (οι οποίοι τώρα είναι και με τον νόμο πολίτες δεύτερης κατηγορίας καθώς δεν έχουν καν δικαιώματα μειονότητας, η γλώσσα τους είναι απαγορευμένη και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα διαδίδει φαντασιακές θεωρίες για την ‘πανάρχαια’ μοναδικότητα της ουκρανικής φυλής, απογόνου των …Βίκινγκς και άλλες ανοησίες).

Στα ‘must’ της Ρωσίας έχουν προστεθεί πλέον και η ένταξη σε αυτήν των τεσσάρων επαρχιών (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα), δηλαδή η αναγνώριση, ως προαπαιτούμενο σε οποιαδήποτε συζήτηση, της “πραγματικότητας επί του πεδίου”, όπως σηματοδοτεί αυτήν την απαίτηση η ρωσική διπλωματία.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι σε κοινή συνέντευξη που έδωσε με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Κίεβο στις 4 Νοεμβρίου 2023  διέψευσε ότι οι δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου το πιέζουν να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις (η φωτογραφία είναι από εκεί). «Λοιπόν, κανένας από τους ηγέτες της ΕΕ, των ΗΠΑ, τους εταίρους μας δεν μας πιέζει όσον αφορά το να καθίσουμε [στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων] με τη Ρωσία, να μιλήσουμε μαζί της ή να της παραδώσουμε κάτι. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί», είπε. Ο Ζελένσκι πρόσθεσε ότι «δεν γνωρίζει» ποιος κυκλοφορεί τέτοιες αναφορές. Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι έχει «μια εντύπωση» ότι τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης και οι ίδιοι οι Ουκρανοί σκέφτονται την ιδέα πιθανών συνομιλιών με τη Ρωσία και εικάζουν ότι τα δυτικά έθνη πιέζουν το Κίεβο προς μια τέτοια απόφαση. Συνέχισε λέγοντας ότι ήταν «έκπληκτος» από τέτοιου είδους συναισθήματα.

Προφανώς, η αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης ενδεχομένως γίνει στο μέλλον (ή ακόμη και ενδεχομένως διεξάγεται μέσα από απόρρητα κανάλια αυτήν τη στιγμή) είναι σήμερα κατά πολύ χειρότερη από την αφετηρία κατά τις συζητήσεις και την καταρχήν συμφωνία της Κωνσταντινούπολης (Μάρτιος 2022) την οποία το Κίεβο πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων μετά από την παρέμβαση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος της επομένη της υπογραφής της κατέφθασε στο Κίεβο ως εκπρόσωπος ‘των σκληρών’ της Δύσης (κυρίως της Βρετανίας και των ΗΠΑ) προκειμένου να πιέσει για την ακύρωση της. Είπε τότε ο Τζόνσον (και έχω αναρτήσει το σχετικό ρεπορτάζ Ουκρανικής εφημερίδας) ότι με τη συμφωνία χάνεται η ευκαιρία, που τότε θεωρούσαν οι σπόνσορες ότι είχε ανοίξει, για αδυσώπητο χτύπημα κατά της Ρωσίας, καταστροφή της ρωσικής κυβέρνησης και του Πούτιν προσωπικά, κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα, ο Τζόνσον δήλωσε στον Ζελένσκι ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα αρνηθούν να υπογράψουν ως εγγυήτριες δυνάμεις, όπως προέβλεπε η συμφωνία. “Και εσείς να υπογράψετε”, είπε ο Τζόνσον στον Ζελένσκι, “εμείς δεν θα το κάνουμε”.

Αποτελεί κωμικοτραγική εξέλιξη ότι τώρα είναι και πάλι ‘Δυτικοί κύκλοι’ που εμφανίζονται να πιέζουν την ηγεσία στο Κίεβο να δείξει ευκαμψία και ευελιξία. Φυσικά, η ιδέα είναι να υπάρξει μια εξέλιξη ανάλογη με τις συμφωνίες του Μινσκ, δηλαδή οι όποιες συμφωνίες να μην τηρηθούν και να δοθεί χρόνος στη Δύση να επανεξοπλίσει το Κίεβο ώστε σε εύθετο χρόνο να επανέλθει αυτό δριμύτερο στο πεδίο των μαχών. Και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί αν η όποια λύση δοθεί στο Ουκρανικό δεν είναι οριστική, επειδή η Δύση δεν έχει απεμπλακεί από τον κεντρικό στρατηγικό στόχο της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας (την από-αποικιοποίηση της Ρωσίας, όπως την αποκαλούν), η οποία συνιστά το ‘άγιο δισκοπότηρο’ των απώτερων δυτικών βλέψεων.

Η με αποικιοκρατικούς όρους επέκταση των δυτικών εταιριών στην πάμπλουτη σε πρώτες ύλες αχανή χώρα, που επιπλέον διαθέτει φτηνό και άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό αλλά μικρή ανάπτυξη σύγχρονης βιομηχανίας ενώ επίσης ελέγχει σημαντικούς διαδρόμους διακίνησης εμπορευμάτων, θα δώσει μια ανάσα και διέξοδο με ορίζοντα εκατονταετιών στην διαρκή κρίση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού του πεπαλαιωμένου—πλην όμως άκρως επικίνδυνου—ιμπεριαλιστικού συστήματος ενώ ταυτόχρονα θα εξουδετερώσει μια και καλή την Κίνα, την οποία οι ΗΠΑ έχουν ορίσει ως τον κύριο αντίπαλό τους στις ερχόμενες δεκαετίες.

Βεβαίως, η Ρωσία γνωρίζει τις επιδιώξεις της Δύσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι οι εσωτερικές δυνάμεις σε αυτήν τη χώρα είναι όλες αντίθετες σε μια συνδιαλλαγή με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό. Τα άρθρα που αναρτώνται σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης εκεί (π.χ. στο αγγλόφωνο Russia Today [RT]) ή ορισμένα πονήματα των στελεχών του σημαντικότερου—από πλευράς πολιτικής επιρροής—think tank της Ρωσίας, του Valdai Club, πλημμυρίζουν από νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες, τότε που η ρωσική κομπραδόρικη αστική τάξη πίστευε ότι θα γινόταν δεκτή ως ‘ισότιμος’ εταίρος από τις Δυτικές ελίτ.

Φυσικά, στη Ρωσία έχουν γεννηθεί, ως αποτέλεσμα της ΕΣΕ, σοβαρές υπόγειες διαδικασίες αναπροσαρμογής και απεξάρτησης από τη Δύση, οι οποίες όμως είναι ασαφές αν θα μπορέσουν να βρουν μια διέξοδο σε κατεύθυνση κοινωνικής αναδιοργάνωσης: Θα έλεγα μάλιστα ότι το αντίθετο είναι πολύ πιθανό, καθώς και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν πρόσφατα μίλησε για την ανάγκη νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων σε απάντηση των προβλημάτων που συναντά η Ρωσική οικονομία, η οποία—και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε—στηρίζεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, πρώτες ύλες, ενέργεια, κ.λπ.) και στις εξαγωγές αυτών των προϊόντων ενώ ο δευτερογενής τομέας έχει πληγεί πολύ σοβαρά μετά την αποβιομηχανοποίηση που ακολούθησε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τελευταία ανακοινώθηκε με ενθουσιασμό ότι πραγματοποιήθηκε δοκιμή πτήσης ενός νέου επιβατικού αεροπλάνου που ο σχεδιασμός του στηρίζεται σε αντίστοιχο σοβιετικό μοντέλο και ότι ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια αυτό θα αρχίσει να παράγεται—αν και ως γνωστόν, η ΕΣΣΔ ήταν εντελώς αυτάρκης σε παραγωγή επιβατικών αεροπλάνων. Με δυο λόγια, η σύγχρονη ρωσική βιομηχανία—με εξαίρεση το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα—έχει βρεθεί πολύ πίσω σε σχέση με αυτά που παρήγαγε πριν από 50 έτη. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας σε μη εξαρτημένη κατεύθυνση κάτω από τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων που την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Το συμπέρασμα είναι ότι μάλλον, για το καλό της αυτόνομης ανάπτυξης της Ρωσίας και την μη υποδούλωσή της στον Δυτικό ιμπεριαλισμό (που πλέον έχει δείξει καθαρά τα νύχια του), αυτή θα πρέπει να επιμείνει στην ολοκλήρωση των στόχων που έχει θέσει με την ΕΣΕ στην Ουκρανία. Δεν είναι ο φόβος ότι τυχόν διπλωματικές συνομιλίες θα την εκτρέψουν από αυτούς τους στόχους δίνοντας την ευκαιρία στη Δύση να επανέλθει δριμύτερη.

Εδώ να μην ξεχνάμε ότι όσον αφορά τον πόλεμο του Βιετνάμ διεξάγονταν στο Παρίσι διπλωματικές συνομιλίες επί πολλά έτη χωρίς ποτέ να εκτραπεί η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ από τον στόχο της επανένωσης της χώρας και της ολοκληρωτικής νίκης επί της κυβέρνησης των μαριονετών των ΗΠΑ στον Νότο. Δηλαδή, ο κίνδυνος για τη Ρωσία δεν προέρχεται από τις καθεαυτό διπλωματικές συνομιλίες.

O Ενεργός Κρατικός Σύμβουλος 1ης τάξεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας και πρώην βοηθός του Προέδρου της Ρωσίας, Vladislav Surkov, εξηγεί (και το αγγλόφωνο Russia Today αναρτά) τους λόγους για τους οποίους τελικά η Ρωσία θα συμμαχήσει με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είμαστε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2023.

Αυτό που φοβίζει όσους θα επιθυμούσαν—μέσα και έξω από τη Ρωσία—την ανεξάρτητη ανάπτυξη της και την πορεία προς έναν ‘πολυπολικό’ κόσμο, τον οποίο η ηγεσία της ευαγγελίζεται, είναι η δράση και οι ευκαιρίες που τυχόν αποκτήσουν, στα πλαίσια τυχόν διαπραγματεύσεων, οι δυνάμεις υποτέλειας μέσα στη Ρωσία, οι οποίες διατηρούν μεγάλη ισχύ και πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και στα ΜΜΕ.

Από την άποψη αυτή, μάλλον υπάρχει μια σοβαρή συνιστώσα σε όσα υπό τύπο αστείου διοχετεύουν κατά καιρούς στα ΜΜΕ κάποιοι ισχυροί Ρώσοι αξιωματούχοι (π.χ. ο πρώην πρόεδρος Μεντβέντεφ) που ευχαριστούν τους ανένδοτους Ουκρανούς ακριβώς για την ανένδοτη στάση τους.

Το τελευταίο χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας ανένδοτης στάσης και φρασεολογίας αποτελεί η τοποθέτηση του εξ απορρήτων συμβούλου του Ζελένσκι, Μιχαήλο Ποντόλιακ, ο οποίος—προφανώς απαντώντας στις απόψεις που εκφράζει το άρθρο του NBC—δήλωσε ότι: «Οι στόχοι και οι στρατηγικές της Ουκρανίας είναι προφανείς και κατανοητές, και έχουμε μια σαφή αντίληψη για το πώς θα μοιάζει το “τέλος του πολέμου”. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατά το τρέχον στάδιο του πολέμου…»

Το αναμενόμενο “τέλος του πολέμου” κατά Ποντόλιακ, η έκβαση δηλαδή που θα κάνει το Κίεβο να δεχθεί να σταματήσουν οι εχθροπραξίες για την οποία έχουν “σαφή αντίληψη”, προβλέπεται να γίνει μέσω των εξής σταδίων:

« Αύξηση της προμήθειας όπλων για την επίτευξη τεχνολογικής υπεροχής στο πεδίο της μάχης. Σημαντικές τακτικές ήττες για τη Ρωσία. Κατάρρευση των ρωσικών αμυντικών παραγγελιών. Ως αποτέλεσμα αυτού: Η ανεξέλεγκτη επιστροφή [πίσω] στη Ρωσία των επιθετικών επιστρατευμένων δυνάμεων [της] – Η κατάρρευση των θεμελιωδών μύθων της ρωσικής προπαγάνδας – Η οριστική πτώση της επιρροής της “καθεστηκυίας τάξης του Πούτιν” στο εσωτερικό της Ρωσίας – Η αυτοαπομόνωση της Ρωσίας – Εσωτερικές εξεγέρσεις [στη Ρωσία] – Η αντικατάσταση των σημερινών ρωσικών ελίτ με ελίτ μιας μεταβατικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Ρωσία θα επικεντρωθεί, για μια ορισμένη περίοδο, στα εσωτερικά της προβλήματα και θα αρχίσει να καταλαμβάνει τη θέση στον κόσμο που πραγματικά της αξίζει (μια θέση ως μη παγκόσμιος παίκτης), μειώνοντας σημαντικά την υποστήριξη της παγκόσμιας αστάθειας, και η ευκαιρία να αναβιώσει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί επιστρέφουν.»

Η ακαμψία της παρούσας ηγεσίας στο Κίεβο εξηγεί και την ‘γλώσσα’ που τελευταία βγάζει ο επικεφαλής των Ουκρανικών δυνάμεων, στρατηγός Ζαλούζνι, ο οποίος σε συνέντευξή του στον Economist (και σε ιδιαίτερο άρθρο στο ίδιο ΜΜΕ) μιλά για λήξη της ουκρανικής αντεπίθεσης, η οποία—παραδέχεται—δεν παρήγαγε αποτελέσματα, σε αντίθεση με τις κραυγές της Ουκρανικής διοίκησης που μιλά για συνέχισή της επ’ αόριστον ενώ ταυτόχρονα στηρίζει μια τρομακτική (και επιτυχημένη στο εσωτερικό της χώρας) προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία παρουσιάζει το Κίεβο ως να είναι ο πλήρης νικητής των συγκρούσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η τοποθέτηση του στρατηγού, που μιλά για κίνδυνο η σύγκρουση να μετατραπεί σε «πόλεμο φθοράς στα χαρακώματα που θα τραβήξει για χρόνια και θα εξαντλήσει το Ουκρανικό κράτος»  επικρίθηκε δημόσια από τον Igor Zhovkva, αναπληρωτή διευθυντή του γραφείου του Ουκρανού προέδρου, ο οποίος θεώρησε απαράδεκτη την κοινοποίηση δημοσίως αυτών που συμβαίνουν στο μέτωπο δεδομένου ότι τέτοιες αποκαλύψεις παίζουν κατευθείαν στα χέρια της Ρωσίας, ενώ προσέθεσε ότι επίσης προκαλούν πανικό στους σπόνσορες της χώρας.

Το τουΐτ του Μιχαήλο Ποντόλιακ για το πώς η ηγεσία του Κιέβου οραματίζεται
την εξέλιξη του πολέμου μέχρι την τελική νίκη της χώρας του.

Η ακαμψία της διοίκησης Ζελένσκι έχει καταστήσει τους Αμερικανούς—οι οποίοι επιθυμούν τη διασφάλιση της συνέχισης του πολέμου και ως εκ τούτου την διεξαγωγή του με όρους μη αυτοκτονικούς—ομήρους της ενώ αυτή ταυτόχρονα πλουτίζει σε ασύλληπτη κλίμακα από το ροκάνισμα των αμερικανικών δισεκατομμυρίων. Πρόκειται για μη βιώσιμη κατάσταση, ιδιαίτερα καθώς οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε όλο και περισσότερα μέτωπα και συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Προς το παρόν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με υπερδανεισμό και τύπωμα δολαρίων, που όμως μέσο-μακροπρόθεσμα θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες για τον κυρίαρχο ρόλο τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η στρατηγική των ΗΠΑ, που βασικά συνίσταται στην διεύρυνση των διενέξεων σε παγκόσμια κλίμακα και στην ανάδειξη “μπαμπούλων” για τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να στοιχηθούν κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ, μέχρις στιγμής έχει παράξει εξαιρετικά αποτελέσματα για αυτήν τη χώρα. Η Ευρώπη έχει στοιχηθεί κάτω από τις ΗΠΑ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων των υποτελών στις ΗΠΑ χωρών, μέσω της επίκλησης του Ρωσικού μπαμπούλα, αν και στην ουσία η εμφάνιση αυτού του μπαμπούλα προκλήθηκε από τις ΗΠΑ ακριβώς για να ικανοποιήσουν τον ενδιάμεσο στόχο τους: την κυριαρχία επί της Ευρώπης. Οι δυτικόστροφες ή και ανεξάρτητες χώρες της Ασίας επιδιώκεται να στοιχηθούν κάτω από τις ΗΠΑ, επίσης σε βάρος των δικών τους συμφερόντων—π.χ. Φιλιππίνες—μέσω της επίκλησης του Κινεζικού μπαμπούλα, αν και την όξυνση της κρίσης στο θέμα της Ταϊβάν ή της Κορέας επίσης προκαλούν οι ΗΠΑ, ακριβώς για να οδηγήσουν τις χώρες της Ασίας κάτω από την επικυριαρχία τους, η οποία θα παράξει και σημαντικά οικονομικά αποτελέσματα υπέρ τους [ΣΗΜ. Εδώ σημαντική είναι η παρακολούθηση της στάσης της Ινδίας, της Ινδονησίας και του Βιετνάμ].

Αυτά τα κέρδη όμως κινδυνεύουν μακροπρόθεσμα από την διάβρωση που υφίσταται το δολάριο ως το βασικό διεθνές ανταλλακτικό νόμισμα λόγω του υπερδανεισμού και του ανεξέλεγκτου τυπώματος δολαρίων από τις ΗΠΑ. Η λειτουργία του δολαρίου στο διεθνές σύστημα ανταλλαγών είναι ίσως το πιο σημαντικό ατού που διαθέτουν οι ΗΠΑ για να ηγεμονεύουν παγκόσμια, και αυτή η λειτουργία κινδυνεύει να καταρρεύσει τα επόμενα χρόνια.

*          *          *

Εδώ λοιπόν βρίσκεται το σημείο που οι ΗΠΑ αρχίζουν να σκέφτονται πώς θα ‘αδειάσουν’ τον Ζελένσκι, τον οποίο πλέον από σύγχρονο Τσώρτσιλ και ημίθεο, τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ τους, που πριν από ένα έτος τον περιέγραφαν με τέτοιους χαρακτηρισμούς, τώρα αρχίζουν να τον παρουσιάζουν ως παρανοϊκό που κατέχεται από εμμονές και ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις. Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο καθώς υπάρχει και το προηγούμενο του δικτάτορα Ντιεμ στο Ν. Βιετνάμ, που όταν έπαψε να κάνει όσα τον διέτασσαν υπέστη στρατιωτικό πραξικόπημα και εκτελέστηκε την επόμενη μέρα.

Ιδιαίτερα σημαντικό στην αποκαθήλωση του Ζελένσκι από τους Αμερικανούς στάθηκε ένα άρθρο (που επίσης προβλήθηκε και ως το κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο) δημοσιευμένο στις 30 Οκτωβρίου από το γνωστό περιοδικό Time.

Το εξώφυλλο του περιοδικού Time. Γράφει ως τίτλο «Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ. ΚΑΝΕΙΣ.»
Ο υπότιτλος είναι: «Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια. Η Ρωσία ακόμη ελέγχει το ένα πέμπτο της
Ουκρανικής επικράτειας. Δεκάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.
Η διεθνής υποστήριξη του πολέμου συρρικνώνεται—
Ο Μοναχικός Αγώνας του Βολοντιμίρ Ζελένσκι».

Το άρθρο του Time περιγράφει την πίστη του Ζελένσκι στη νίκη επί της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης ως «αμετακίνητη, στα όρια του μεσσιανισμού». Όμως, «ο Ζελένσκι αισθάνεται προδομένος από τους δυτικούς συμμάχους του. Τον άφησαν χωρίς τα μέσα για να κερδίσει τον πόλεμο, μόνο με τα μέσα για να επιβιώσει», έγραψε το Time, επικαλούμενο πληροφορίες από μέλος της ομάδας του Ουκρανού προέδρου. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, ο κύκλος του προέδρου τον βλέπει πλέον ως ‘παραληρηματικό’ και τη σύγκρουση με τη Ρωσία ως αδύνατο να κερδηθεί. «Αυταπατάται», φέρεται να είπε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του. «Έχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δεν κερδίζουμε. Αλλά προσπαθήστε να του το πείτε αυτό» ενώ αλλού αναφέρεται ότι οι εντολές που δίνει ο Ζελένσκι στους στρατιωτικούς είναι τόσο εκτός πραγματικότητας ώστε καν αυτοί δεν επιχειρούν να τις εκτελέσουν. Το «πείσμα» του προέδρου εμπόδισε το Κίεβο να εξετάσει ακόμη και το ενδεχόμενο διπλωματικής επίλυσης της κρίσης αναφέρει επίσης το δημοσίευμα.

Κοντολογίς, η εικόνα που δίνει το Time για τον Ζελένσκι έχει μεταβληθεί από εκείνην ενός σύγχρονου Τσώρτσιλ (όπως το ίδιο περιοδικό τον χαρακτήριζε προ έτους) σε εκείνην του Χίτλερ, όπως αυτός παρουσιάζεται στην ταινία «Η Πτώση» του Oliver Hirschbiegel όπου αποδίδεται η ατμόσφαιρα στα υπόγεια της Καγκελαρίας κατά τον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού.

Η κλασική σκηνή όπου ο Χίτλερ ξεσπά σε υστερικές κραυγές όταν οι στρατηγοί του του λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για να αντισταθούν στον Σοβιετικό στρατό στην ταινία “Η Πτώση”.

Είναι ενδιαφέρον ότι σύνδεσμος προς το καθαρά αρνητικό για τον Ουκρανό πρόεδρο άρθρο είχε αρχικά αναρτηθεί στον λογαριασμό του ‘προσωπάρχη’ της Ουκρανικής προεδρίας Αντρέι Γιέρμακ στο Τέλεγκραμ, με τον χαρακτηρισμό  «ένα πολύ σημαντικό άρθρο» —προφανώς από κάποιον που δεν έκανε τον κόπο να το διαβάσει—πριν τελικά αποσυρθεί από εκεί. Όμως, την επόμενη μέρα (31 Οκτωβρίου) ο επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κιέβου—γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του για τους Ασιάτες—Αλεξέι Ντανίλοφ, μιλώντας σε τοπικά ΜΜΕ δήλωσε ότι το άρθρο παίζει στα χέρια της Ρωσίας και ζήτησε από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας να εντοπίσουν εκείνους που είχαν μιλήσει (ανωνύμως) στο περιοδικό δίνοντας πληροφορίες για τη συγγραφή του άρθρου.

Ο Tarik Cyril Amar, ένας ιστορικός από τη Γερμανία που διδάσκει στο πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, γράφει για αυτό το άρθρο:  «…Οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι ο Ζελένσκι αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπουν, και -ακόμη χειρότερα- ότι τον εγκαταλείπουν διεθνώς, ότι οι στενοί του συνεργάτες όχι μόνο τον αμφισβητούν, αλλά και το λένε στους ξένους δημοσιογράφους, ότι η υποκριτική του δεινότητα έχει δώσει τη θέση της σε έναν ζοφερό θυμό, και ότι η άρνησή του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα εμποδίζει κάθε προσπάθεια ακόμη και να σκεφτεί τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων για την έξοδο από τον καταστροφικό πόλεμο. Η ζωτικής σημασίας υποστήριξη των ΗΠΑ μειώνεται ραγδαία. Η υποδοχή κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον ήταν παγερή, ενώ ειδικά το πρόβλημα της αιώνιας και παραλυτικής διαφθοράς της Ουκρανίας εγείρεται με ανανεωμένη επιμονή. Εν τω μεταξύ, οι αξιωματικοί του στρατού στην πατρίδα λαμβάνουν προεδρικές εντολές τόσο αποκομμένες από την πραγματικότητα που δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να τις εκτελέσουν. Με λίγα λόγια, βλέπουμε έναν μοναχικό ηγέτη που δεν δέχεται ότι ηττάται και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της χώρας και του λαού του για το πείσμα του. Από ψυχολογική άποψη, η άρνηση της πραγματικότητας από τον Ζελένσκι είναι κατανοητή (αν και δεν συγχωρείται). Φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πορεία της Ουκρανίας προς την ακραία, μονόπλευρη εξάρτηση από τη Δύση…»

Ο Tarik Cyril Amar προσθέτει ότι «το άρθρο του Time δείχνει ότι [ο Ζελένσκι] έχει ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει τον εαυτό του – και μόνο τον εαυτό του – ως τον πλέον πιστό στην ουκρανική νίκη και να κατηγορεί τη Δύση ότι τον πρόδωσε. Σε μια θλιβερά αποκαλυπτική μεταφορά, περιγράφει ότι το κοινό του εκτός Ουκρανίας χάνει το ενδιαφέρον του για αυτό που, όπως αυτός αισθάνεται, [το κοινό] εκλαμβάνει ως μια παράσταση που έχει παιχτεί για πάρα πολλές σεζόν».

*          *          *

Είδαμε λοιπόν ότι η κατάσταση εκφυλισμού στην ηγεσία του Κιέβου και η ανάπτυξη κεντρόφυγων δυνάμεων εντείνεται, με την επιβολή της μονοπρόσωπης εξουσίας του Ζελένσκι να αποτελεί τον συνεκτικό ιστό που κρατά την πυραμίδα της εξουσίας ακόμη σε λειτουργία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο καθώς η ακαμψία του συστήματος Ζελένσκι εμποδίζει να αναπτυχθεί κάποιο plan B, που θα βοηθούσε στην μεταφορά της σύγκρουσης παραπέρα μέσα στον χρόνο, καθώς πλέον εκτιμάται ότι η Ουκρανία έχει φτάσει σε αδιέξοδο και ενδεχομένως να καταρρεύσει—ιδιαίτερα αν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν να την στηρίζουν ταυτόχρονα με το Ισραήλ.

Αλλά πώς σχολιάζουν οι Ρώσοι τις εξελίξεις αυτές;

Ως μία άποψη που επιχειρεί να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση, βρήκα ενδιαφέρον το ακόλουθο άρθρο του Sergey Poletaev, συνιδρυτή και επικεφαλής του Vatfor project στη Ρωσία, στο οποίο αναπτύσσονται με τρόπο εν μέρει χιουμοριστικό και εν μέρει προκλητικό, αλλά κατά βάθος πολύ σοβαρό, μερικές ιδέες απολύτως σχετικές με όσα έχω γράψει. Να προσθέσω ότι επίτηδες διατήρησα στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τον αριθμό των παραπομπών και σημειώσεων στο παρόν κείμενο, κάτι που επίσης κάνει και ο Poletaev στο άρθρο του. Καμιά φορά οι ιδέες γίνονται αντιληπτές και συζητούνται καλύτερα όταν όλη η προσοχή του αναγνώστη στρέφεται σε αυτές.

*          *          *

Η Ρωσία πρέπει να προστατεύσει τον Zelensky

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ουκρανού ηγέτη και το  σύμπλεγμα μεσσία που συνεχώς ενισχύεται σημαίνουν ότι αυτός πλέον αποτελεί ένα απόκτημα για τη Μόσχα

Από τον Σεργκέι Πολετάεφ, συνιδρυτή και υπεύθυνο έκδοσης του προγράμματος Vatfor.

Το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Time έχει ως εξώφυλλο ένα μικρό πορτρέτο του Vladimir Zelensky και τη λέξη “Nobody” από πάνω του. Η λέξη, η οποία αναγράφεται με μεγαλύτερους χαρακτήρες, είναι μέρος του εκτενέστερου τίτλου “Nobody Believes in Our Victory Like I Do” (Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ), αλλά, ό,τι κι αν είχαν στο μυαλό τους οι σχεδιαστές [του εξωφύλλου], το νόημα ήταν αδιαμφισβήτητο: Ο Zelensky ισούται με ένα τίποτα.

Το παρομοίως εικονογραφημένο άρθρο δεν ήταν λιγότερο σκανδαλώδες. Κατέστησε τα πάντα απολύτως σαφή: Εμείς οι Ρώσοι πρέπει να κρατήσουμε τον Ζελένσκι ως κόρη οφθαλμού, διότι κανείς δεν φέρνει περισσότερο χάος στη διεξαγωγή των εχθροπραξιών στην ουκρανική πλευρά και περισσότερη διχόνοια στις σχέσεις του Κιέβου με τη Δύση από ό,τι αυτός.

Το άρθρο περιγράφει πώς ο Ζελένσκι, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα της ανθρωπότητας, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα όσο περνά ο καιρός: ήταν αυτός που απαίτησε να κρατηθεί πάση θυσία το Μπάχμουτ, καίγοντας εκεί τις εφεδρείες που προορίζονταν για την αντεπίθεση του καλοκαιριού. Είναι αυτός που εξακολουθεί να ζητά επίθεση στο νότο, καταστρέφοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους του και πολύτιμο δυτικό εξοπλισμό σε άσκοπες επιθέσεις, εντείνοντας έτσι τη σύγκρουσή του με την ηγεσία του στρατού. Είναι αυτός που απαιτεί επίθεση στη Γκορλίβκα και, όσο είναι πρόεδρος, κανείς στην Ουκρανία δεν τολμά να βγάλει άχνα για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, η αναγκαιότητα των οποίων γίνεται όλο και πιο φανερή. Και όλα αυτά με φόντο γιγάντια επίπεδα κλοπών.

H κεντρική φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο του περιοδικού Time έχει την εξής λεζάντα:
«Ο Ζελένσκι αποχωρεί από μια εριστική [contentious] συνάντηση με
Γερουσιαστές των ΗΠΑ στο Καπιτώλιο στις 21 Σεπτεμβρίου».

Το άρθρο του Time αποτελεί ένα μελανό σημείο. Οι αμερικανικές ελίτ έχουν συνειδητοποιήσει ότι όσο ο Ζελένσκι είναι στην εξουσία στην Ουκρανία, η δυτική υποστήριξη είτε θα καεί για τις φιλοδοξίες ενός ανθρώπου είτε απλώς θα λεηλατηθεί – και τα δύο είναι προς όφελος της Ρωσίας.

Προφανώς, η Ουάσινγκτον πρέπει να αντικαταστήσει τον απαξιωμένο επίδοξο Ναπολέοντα με κάποιον πιο διαχειρίσιμο—το ερώτημα είναι πώς. Κατά προτίμηση με καλό τρόπο, με τη διοργάνωση προεδρικών εκλογών εν ευθέτω χρόνω την επόμενη άνοιξη, και κάποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη αρχίσει: η πολιτική σκηνή έχει αναζωογονηθεί, οι ήρωες του χθες όπως ο Πιοτρ Ποροσένκο και η Γιούλια Τιμοσένκο έχουν επανεμφανιστεί, ακόμη και ο πρώην σύμβουλος του Ζελένσκι Αλεξέι Αρέστοβιτς, ο οποίος πριν από έναν χρόνο μιλούσε με ενθουσιασμό για την επικείμενη νίκη της Ουκρανίας, άλλαξε έξυπνα τα παπούτσια του και άρχισε να αποκαλύπτει την αλήθεια για την καταστροφική ηγεσία του παλιού του αφεντικού.

Αλλά ο Ζελένσκι δεν συμφωνεί, όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει με ποικίλους βαθμούς υστερίας: ποιος χρειάζεται εκλογές, υποδεικνύει, όταν εγώ σώζω την ανθρωπότητα; Αν θέλετε εκλογές, κάντε τις μόνοι σας με δικά σας έξοδα, και ούτω καθεξής. Η κοινωνία είναι επίσης αντίθετη (σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις, το 60%-80% των Ουκρανών πιστεύει ότι η επόμενη ψηφοφορία θα πρέπει να διεξαχθεί μετά το τέλος των εχθροπραξιών).

Η κοινή γνώμη θα μπορούσε να αγνοηθεί (αυτό αντιστοιχεί στα πρότυπα των Δυτικών δημοκρατιών), αλλά αν ο Ζελένσκι πάει στις κάλπες, θα τις κερδίσει: εξακολουθεί να είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός μεταξύ των Ουκρανών (76% αποδοχή, με μόνο τον στρατό να έχει υψηλότερη βαθμολογία). Ο Ζελένσκι είναι πιο δημοφιλής από όλους τους άλλους πιθανούς υποψηφίους μαζί. Αυτό οφείλεται σε δύο χρόνια κυλιόμενης στρατιωτικής προπαγάνδας και στη φούσκα πληροφόρησης που έχει παγιδεύσει την ουκρανική κοινωνία, η οποία έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύει ότι η χώρα κερδίζει.

Επιπλέον, ο Ζελένσκι και η συνοδεία του, με επικεφαλής τον ισχυρό άνθρωπο των παρασκηνίων Αντρέι Γιέρμακ, εξαφάνισαν την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας, καταστρέφοντας το παραδοσιακό εσωτερικό σύστημα των ελίτ, σύμφωνα με το οποίο ήταν οι ολιγάρχες εκείνοι που διοργάνωναν τα κομματικά προγράμματα και εξέλεγαν προέδρους κατά το δοκούν. Ο Ζελένσκι και ο Γιέρμακ δημιούργησαν μια πρωτοφανή για τα ουκρανικά δεδομένα κάθετη εξουσία, η οποία περιορίζεται σε έναν στενό κύκλο φίλων. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία διάλυσης των παραδοσιακών περιφερειακών προνομίων που ξεκίνησε επί Ποροσένκο έχει ολοκληρωθεί: τώρα οι κατευθύνσεις πρέπει να δίνονται από το Κίεβο και όλες οι οικονομικές ροές (που έχουν περιοριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δυτικό χρήμα) περνούν από την πρωτεύουσα. Το πεδίο της ενημέρωσης έχει εκκαθαριστεί – δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένα ανεξάρτητο από την προεδρική διοίκηση μέσο ενημέρωσης στη χώρα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν γρήγορα ένα πολιτικό σχέδιο για την αντικατάσταση του Ζελένσκι: παραδόξως, από την έναρξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ο έλεγχός τους επί των εσωτερικών ουκρανικών διαδικασιών έχει μειωθεί και περιορίζεται τώρα στον έλεγχο του Ζελένσκι, ο οποίος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Στην πραγματικότητα, είναι ανεξέλεγκτος.

Απομένουν δύο επιλογές: είτε να πεισθεί ο Ζελένσκι να αποχωρήσει φιλικά, υποδεικνύοντας τον επιλεγμένο διάδοχο της Ουάσιγκτον, είτε απλώς να δολοφονηθεί: ένας νεκρός ήρωας είναι καλύτερος από έναν ζωντανό ψυχοπαθή.

Φυσικά, όλα αυτά είναι προς όφελός μας: όσο περισσότερο παραμένει ο Ζελένσκι στην εξουσία, τόσο περισσότερο η Ουκρανία θα συνεχίσει να πολεμά, φέρνοντας πιο κοντά την κατάρρευσή της.

Ως εκ τούτου, θα πρέπει να φροντίσουμε τον Ζελένσκι και να τον προστατεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

[Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru, μεταφράστηκε στα Αγγλικά και υπέστη επεξεργασία από την ομάδα του RT].

Η αποθέωση του Καναδο-Ουκρανού μέλους των SS από το Καναδικό κοινοβούλιο σηκώνει το πέπλο που καλύπτει τη διαχρονική πολιτική της χώρας απέναντι στο Ουκρανικό

Το παρακάτω άρθρο από τον εκδότη του γνωστού ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης “The Grayzone”, Max Blumenthal, ασχολείται εξαντλητικά με την διαχρονική ώσμωση μεταξύ των Ναζί και του Καναδά.

Οι τιμές που αποδίδει ο Καναδάς σε ναζιστή βετεράνο εκθέτουν τη μακρόχρονη πολιτική της Οτάβα για την Ουκρανία

Με τις πανηγυρικές τιμές που επιφύλαξε σε έναν εθελοντή των Waffen-SS ως “ήρωα”, το Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά ανέδειξε μια μακροχρόνια πολιτική που έχει δει την Οτάβα να εκπαιδεύει φασίστες μαχητές στην Ουκρανία, ενώ επίσης έχει καλωσορίσει στη χώρα χιλιάδες μεταπολεμικούς βετεράνους των ναζιστικών SS.

Η δεύτερη ισχυρότερη αξιωματούχος του Καναδά, η Chrystia Freeland, είναι εγγονή ενός από τους κορυφαίους προπαγανδιστές της ναζιστικής Γερμανίας στην Ουκρανία.

Την άνοιξη του 1943, ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ένας φρέσκος στρατιώτης της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, όταν η μεραρχία του δέχτηκε μια επίσκεψη από τον αρχιτέκτονα της γενοκτονικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας, τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χίμλερ, ο οποίος είχε προεδρεύσει στη συγκρότηση της μεραρχίας, ήταν εμφανώς υπερήφανος για τους Ουκρανούς που είχαν προσφερθεί εθελοντικά να υποστηρίξουν τις προσπάθειες του Τρίτου Ράιχ.

80 χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος του κοινοβουλίου του Καναδά, Άντονι Ρότα, ακτινοβολούσε επίσης από υπερηφάνεια αφού προσκάλεσε τον Χούνκα σε μια υποδοχή για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όπου ο Ουκρανός πρόεδρος πίεζε για περισσότερα όπλα και οικονομική βοήθεια για τον πόλεμο της χώρας του εναντίον της Ρωσίας.

«Έχουμε σήμερα στην αίθουσα έναν Ουκρανό βετεράνο πολέμου από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας κατά των Ρώσων και συνεχίζει να υποστηρίζει τα στρατεύματα σήμερα, ακόμη και στην ηλικία των 98 ετών», δήλωσε ο Rota κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής εκδήλωσης στις 22 Σεπτεμβρίου στην Οτάβα.

«Το όνομά του είναι Yaroslav Hunka, αλλά είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να πω ότι είναι από το North Bay και από την περιοχή μου του Nipissing-Timiskaming. Είναι ένας Ουκρανός ήρωας, ένας Καναδός ήρωας και τον ευχαριστούμε για όλες τις υπηρεσίες του», συνέχισε ο Rota.

Χειροκροτήματα ξέσπασαν στο πλήθος, καθώς ο πρωθυπουργός Justin Trudeau, ο Zelensky, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός Chrystia Freeland, ο αρχηγός του καναδικού επιτελείου άμυνας στρατηγός Wayne Eyre και οι ηγέτες όλων των καναδικών κομμάτων σηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να χειροκροτήσουν την υπηρεσία του Hunka κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Τουΐτ του Max Blumenthal: «Το κοινοβούλιο του Καναδά χειροκροτεί όρθιο έναν 98χρονο
Ουκρανό συνεργάτη των Ναζί, ο οποίος πιθανότατα διατηρεί στο σπίτι του ένα μουσικό κουτί
γεμάτο με κοκκώδεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκτελέσεων.
Αν ο John Demjanjuk[1] είχε ζήσει λίγο περισσότερο,
θα μπορούσε κι αυτός να είχε γίνει ήρωας.»

Μετά την αποκάλυψη του μητρώου του Χούνκα ως συνεργάτη των Ναζί – που θα έπρεπε να είναι προφανές μόλις τον ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Βουλής – οι Καναδοί ηγέτες (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Eyre) έσπευσαν να εκδώσουν επιφανειακές συγγνώμες για να σώσουν τα προσχήματα, καθώς έπεφταν βροχή οι καταδικαστικές ανακοινώσεις από τις καναδικές εβραϊκές οργανώσεις.

Το περιστατικό αποτελεί πλέον μείζον εθνικό σκάνδαλο, καταλαμβάνοντας χώρο στο εξώφυλλο καναδικών εφημερίδων όπως η Toronto Sun, η οποία χαριτολογούσε: “Το περίμενε αυτό ο Ναζί“. Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Παιδείας της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να ζητήσει την ποινική έκδοση του Χούνκα.

Το Φιλελεύθερο Κόμμα προσπάθησε να υποβαθμίσει την υπόθεση ως μια τυχαία γκάφα, με μια βουλευτή των Φιλελευθέρων να προτρέπει τους συναδέλφους της να “αποφύγουν την πολιτικοποίηση αυτού του περιστατικού”. Η Melanie Joly, υπουργός Εξωτερικών του Καναδά, επέβαλε την παραίτηση του Rota, επιδιώκοντας να μετατρέψει τον πρόεδρο σε αποδιοπομπαίο τράγο για τις συλλογικές ενέργειες του κόμματός της.

Ο Trudeau, εν τω μεταξύ, επεσήμανε το “βαθιά ενοχλητικό” γεγονός ως λόγο “για όλους εμάς να αντεπιτεθούμε στη ρωσική προπαγάνδα”, λες και το Κρεμλίνο έφερε με κάποιον τρόπο λαθραία έναν υπερήλικα συνεργάτη των Ναζί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια υπνώτισε τον πρωθυπουργό και τους συναδέλφους του, σε στυλ ‘Υποψήφιου από την Μαντζουρία’, ώστε να τον αποθεώσουν ως ήρωα[2].

Εδώ παρεμβάλλεται το τουΐτ με το βίντεο από τις δηλώσεις Trudeau συνοδευόμενο από το εξής σχόλιο: «Ο Justin Trudeau κατηγορεί τη ρωσική προπαγάνδα για το γεγονός ότι το καναδικό κοινοβούλιο τίμησε έναν ναζί. “Προφανώς, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό που συνέβη αυτό… είναι κάτι που φέρνει σε βαθιά αμηχανία το Κοινοβούλιο του Καναδά… Θα είναι πολύ σημαντικό να αντιδράσουμε όλοι μας στη ρωσική προπαγάνδα, στη ρωσική παραπληροφόρηση και να συνεχίσουμε την σταθερή και ξεκάθαρη υποστήριξή μας στην Ουκρανία”. Τι σχέση έχει η ρωσική προπαγάνδα με το γεγονός ότι ο Trudeau τίμησε έναν ναζί στο καναδικό κοινοβούλιο;»

Για να είμαστε σαφείς, το περιστατικό δεν ήταν γκάφα. Προτού η κυβέρνηση και οι στρατιωτικοί του Καναδά αποθεώσουν τον Χούνκα στο κοινοβούλιο, είχαν παράσχει διπλωματική υποστήριξη σε φασίστες χούλιγκανς που αγωνίζονταν να εγκαθιδρύσουν μια εθνικιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και επέβλεπαν την εκπαίδευση σύγχρονων ουκρανικών στρατιωτικών σχηματισμών που ήταν ανοιχτά προσηλωμένοι στην προώθηση της ναζιστικής ιδεολογίας.

Ο εορτασμός του Χούνκα από την Οτάβα σήκωσε επίσης τον μανδύα που καλύπτει την πολιτική της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να πολιτογραφεί γνωστούς Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και να τους αξιοποιεί ως όπλα στη συγκρότηση εγχώριων αντικομμουνιστικών στρατευμάτων κρούσης. Στο μεταπολεμικό μεταναστευτικό κύμα περιλαμβανόταν και ο παππούς της αναπληρώτριας πρωθυπουργού Chrystia Freeland, ο οποίος έδρασε ως ένας από τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ εντός της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας.

Αν και η καναδική επίσημη εξουσία έχει εργαστεί για να αποσιωπήσει αυτό το βρώμικο ιστορικό, είχαμε την δραματική ανάδυσή του μέσω της εμφάνισης του Χούνκα στο κοινοβούλιο και του ανατριχιαστικού περιεχομένου των διαδικτυακών ημερολογίων του.


Αναμνηστική φωτογραφία των SS (από τις αναρτήσεις του ίδιου του Χούνκα στο διαδίκτυο):
Ο Yaroslav Hunka, μπροστά και στο κέντρο, ως μέλος της μεραρχίας Waffen-SS Galicia.

«Υποδεχτήκαμε τους Γερμανούς στρατιώτες με χαρά»

Το τεύχος Μαρτίου 2011 του περιοδικού του Συνδέσμου Ουκρανών Πρώην Μαχητών στις ΗΠΑ περιέχει μια ανατριχιαστική ημερολογιακή καταχώρηση που είχε περάσει απαρατήρητη μέχρι πρόσφατα.

Συγγραφέας του ημερολογίου ήταν ο Γιάροσλαβ Χούνκα, και το ημερολόγιο αποτελούνταν από περήφανους προβληματισμούς για την εθελοντική συμμετοχή του στην 14η Μεραρχία Γρεναδιέρων της Waffen-SS Γαλικίας. Ο Hunka περιγράφει τη ναζιστική Βέρμαχτ ως «μυστικιστές Γερμανούς ιππότες» όταν αναφέρεται στην άφιξή τους για πρώτη φορά στη γενέτειρά του, το Berezhany, και θυμάται τη δική του θητεία στα Waffen-SS ως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του.

«Στην έκτη τάξη μου», έγραψε, «σε σαράντα μαθητές, υπήρχαν έξι Ουκρανοί, δύο Πολωνοί και οι υπόλοιποι ήταν Εβραίοι, παιδιά προσφύγων από την Πολωνία. Αναρωτιόμασταν γιατί το έσκαγαν από ένα τόσο πολιτισμένο δυτικό έθνος όπως οι Γερμανοί».

Η Εβραϊκή Αλληλεπιδραστική Βιβλιοθήκη περιγράφει λεπτομερώς την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού του Berezhany από τους “πολιτισμένους” Γερμανούς: «Το 1941, στο τέλος της σοβιετικής κατοχής, στο Berezhany ζούσαν 12.000 Εβραίοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πρόσφυγες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη φρίκη της ναζιστικής πολεμικής μηχανής στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, την 1η Οκτωβρίου 1941, 500-700 Εβραίοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στα κοντινά λατομεία. Στις 18 Δεκεμβρίου, άλλοι 1.200, που είχαν καταγραφεί ως φτωχοί από το Judenrat, εκτελέστηκαν στο δάσος. Την ημέρα του Γιομ Κιπούρ[3] του 1942 (21 Σεπτεμβρίου), 1.000-1.500 εκτοπίστηκαν στο Belzec[4] και εκατοντάδες δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους. Την ημέρα του Χανουκά[5] (4-5 Δεκεμβρίου) εκατοντάδες άλλοι στάλθηκαν στο Belzec και στις 12 Ιουνίου 1943, οι τελευταίοι 1.700 Εβραίοι του γκέτο και του στρατοπέδου εργασίας εξολοθρεύθηκαν, ενώ μόνο λίγα άτομα διέφυγαν. Λιγότεροι από 100 Εβραίοι του Berezhany επέζησαν από τον πόλεμο».

Όταν οι σοβιετικές δυνάμεις είχαν τον έλεγχο του Berezhany, ο Hunka είπε ότι ο ίδιος και οι γείτονές του λαχταρούσαν την άφιξη της ναζιστικής Γερμανίας. «Κάθε μέρα», θυμήθηκε, «κοιτούσαμε με ανυπομονησία προς την κατεύθυνση του Πομοριάνι (Λβοφ) με την ελπίδα ότι θα εμφανιστούν εκείνοι οι μυστικιστές Γερμανοί ιππότες, που μοιράζουν σφαίρες στους μισητούς Λιάχους». (Ο Λιάχ είναι ένας υποτιμητικός ουκρανικός όρος για τους Πολωνούς).

Τον Ιούλιο του 1941, όταν ο ναζιστικός γερμανικός στρατός μπήκε στο Berezhany, ο Hunka ανέπνευσε με ανακούφιση. «Υποδεχτήκαμε τους Γερμανούς στρατιώτες με χαρά», έγραψε. «Οι άνθρωποι ένιωσαν ένα ξεπάγωμα, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπήρχε πλέον αυτό το φοβερό χτύπημα στην πόρτα στη μέση της νύχτας και ότι τουλάχιστον θα ήταν δυνατόν να κοιμηθούν πλέον ήσυχα».

Δύο χρόνια αργότερα, ο Hunka εντάχθηκε στον πρώτο τομέα της 14ης Ταξιαρχίας Γρεναδιέρων των SS της Γαλικίας – μια μονάδα που συγκροτήθηκε υπό τις προσωπικές διαταγές του Χάινριχ Χίμλερ. Όταν ο Χίμλερ επιθεώρησε τους Ουκρανούς εθελοντές τον Μάιο του 1943 (παρακάτω), συνοδευόταν από τον Otto Von Wachter, τον διορισμένο από τους Ναζί κυβερνήτη της Γαλικίας που δημιούργησε το εβραϊκό γκέτο στην Κρακοβία.

«Η πατρίδα σας έχει γίνει πολύ πιο όμορφη από τότε που χάσατε -με δική μας πρωτοβουλία, πρέπει να πω- τους κατοίκους που τόσο συχνά αποτελούσαν βρώμικο λεκέ στο καλό όνομα της Γαλικίας, δηλαδή τους Εβραίους…». αναφέρεται ότι είπε ο Χίμλερ στα ουκρανικά στρατεύματα. «Ξέρω ότι αν σας διέταζα να εξοντώσετε τους Πολωνούς … θα σας έδινα την άδεια να κάνετε αυτό που ούτως ή άλλως είστε πρόθυμοι να κάνετε».

«Οι επίλεκτοι βασανιστές και δολοφόνοι του Χίτλερ έχουν γίνει δεκτοί με εντολές της RCMP» [ΣΗΜ. RCMP είναι η Καναδική αστυνομία]

Μετά τον πόλεμο, η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Καναδά χαρακτήρισε χιλιάδες Εβραίους πρόσφυγες ως “εχθρικούς αλλοδαπούς” και τους κράτησε μαζί με πρώην Ναζί σε ένα δίκτυο στρατοπέδων εγκλεισμού που περιφράχθηκαν με συρματοπλέγματα, φοβούμενη ότι θα μόλυναν τη νέα τους χώρα με τον κομμουνισμό. Την ίδια στιγμή, η Οτάβα έθεσε χιλιάδες Ουκρανούς βετεράνους του χιτλερικού στρατού σε ταχεία διαδικασία για την απόκτηση ιθαγένειας.

Το Ουκρανο-Καναδικό Ενημερωτικό Δελτίο [ΣΗΜ. αγγλόφωνη εφημερίδα της Ένωσης των Ενωμένων Καναδών Ουκρανών] κατήγγειλε την 1η Απριλίου 1948: «Ορισμένοι [από τους νέους πολίτες] είναι ξεκάθαροι ναζί που υπηρέτησαν στον γερμανικό στρατό και την αστυνομία. Αναφέρεται ότι άτομα με τατουάζ των επίφοβων SS, των επίλεκτων βασανιστών και δολοφόνων του Χίτλερ, έχουν γίνει δεκτοί με εντολή της RCMP και αφού απορρίφθηκαν από τις υπηρεσίες διαλογής στην Ευρώπη».

Το περιοδικό περιγράφει τους μη μετανοημένους ναζί ως αντικομμουνιστικά στρατεύματα κρούσης, των οποίων «οι ‘ιδεολογικοί ηγέτες’ είναι ήδη απασχολημένοι με την υποδαύλιση του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, προπαγανδίζοντας ένα νέο παγκόσμιο ολοκαύτωμα στο οποίο θα χαθεί ο Καναδάς».

Το 1997, το καναδικό παράρτημα του Κέντρου Simon Wiesenthal κατηγόρησε την καναδική κυβέρνηση ότι είχε δεχθεί πάνω από 2000 βετεράνους της 14ης Εθελοντικής Μεραρχίας Γρεναδιέρων Waffen-SS.

Την ίδια χρονιά, η εκπομπή 60 Minutes παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τίτλο “Το σκοτεινό μυστικό του Καναδά“, αποκαλύπτοντας ότι περίπου 1000 βετεράνοι των ναζιστικών SS από κράτη της Βαλτικής είχαν λάβει υπηκοότητα από τον Καναδά μετά τον πόλεμο. Ο Irving Abella, ένας Καναδός ιστορικός, δήλωσε στο 60 Minutes ότι ο ευκολότερος τρόπος για να μπει κάποιος στη χώρα «ήταν να δείξει το τατουάζ των SS. Αυτό αποδείκνυε ότι ήσουν αντικομμουνιστής».

Ο Abella ισχυρίστηκε επίσης ότι ο πρωθυπουργός Pierre Trudeau (πατέρας του Justin) του εξήγησε ότι η κυβέρνησή του σιωπούσε για τους ναζιστές μετανάστες «επειδή φοβόταν μήπως οξύνει τις σχέσεις μεταξύ των Εβραϊκών και των εθνοτικών κοινοτήτων της Ανατολικής Ευρώπης».

Ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ανάμεσα στο μεταπολεμικό κύμα των Ουκρανών βετεράνων ναζί που υποδέχθηκε ο Καναδάς. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του δημοτικού συμβουλίου του Berezhany, έφτασε στο Οντάριο το 1954 και αμέσως «έγινε μέλος της αδελφότητας των στρατιωτών της 1ης Μεραρχίας της UNA, που συνδέεται με το Παγκόσμιο Κογκρέσο Ελεύθερων Ουκρανών».

Μεταξύ της νέας γενιάς Ουκρανών Καναδών ήταν και ο Michael Chomiak, ο παππούς της δεύτερης ισχυρότερης αξιωματούχου του Καναδά, Chrystia Freeland. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της ως δημοσιογράφου και Καναδής διπλωμάτου, η Freeland έχει προωθήσει την κληρονομιά του παππού της για αντιρωσική διέγερση, ενώ επανειλημμένα έχει εξυμνήσει τους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια του [Β’ Παγκοσμίου] πολέμου σε δημόσιες εκδηλώσεις.

Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στις 2 Μαρτίου 2020, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός του Καναδά Chrystia Freeland επέδειξε με υπερηφάνεια ένα πανό της Ουκρανικής Οργάνωσης Παρτιζάνων [ΣΗΜ. η διαβόητη OUN] που πολέμησε στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Καναδάς υποδέχεται τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής κατοχής της Πολωνίας, ο Ουκρανός δημοσιογράφος Michael Chomiak υπηρέτησε ως ένας από τους κορυφαίους προπαγανδιστές του Χίτλερ. Με έδρα την Κρακοβία, ο Chomiak εξέδιδε την αντισημιτική έκδοση Krakivs’ki visti (Κρακοβιανά Νέα), η οποία επευφημούσε τη ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση – «Ο γερμανικός στρατός μας φέρνει την πολυπόθητη ελευθερία μας», διακήρυττε η εφημερίδα το 1941- και δόξαζε τον Χίτλερ, ενώ παράλληλα κινητοποιούσε την ουκρανική υποστήριξη προς τους εθελοντές της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’.

Ο Chomiak πέρασε μεγάλο μέρος του πολέμου ζώντας σε δύο ευρύχωρα διαμερίσματα στην Κρακοβία που είχαν αρπάξει οι Ναζί κατακτητές από τους Εβραίους ιδιοκτήτες τους. Έγραψε ότι μετέφερε πολυάριθμα έπιπλα που ανήκαν σε κάποιον “Dr. Finkelstein” σε ένα άλλο αρειανοποιημένο διαμέρισμα που τέθηκε υπό τον έλεγχό του.

Ο Michael Chomiak, παππούς της αντιπροέδρου της Καναδικής κυβέρνησης,
σε ένα πάρτι με τον Emile Gassner, τον ναζί υπεύθυνο των μέσων ενημέρωσης στην κατεχόμενη Πολωνία

Στον Καναδά, ο Chomiak συμμετείχε στην Ουκρανοκαναδική Επιτροπή (UCC), η οποία επώαζε το σκληροπυρηνικό εθνικιστικό συναίσθημα μεταξύ των μελών της διασποράς, ενώ ασκούσε πιέσεις στην Οτάβα για σκληρές αντισοβιετικές πολιτικές. Στην ιστοσελίδα της, η UCC επαίρεται ότι έλαβε άμεση βοήθεια από την καναδική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: “Η τελική και αποφασιστική ώθηση για [την ίδρυση της UCC] προήλθε από τις Εθνικές Πολεμικές Υπηρεσίες του Καναδά, οι οποίες αδημονούσαν να καταταγούν οι νέοι Ουκρανοί στις στρατιωτικές υπηρεσίες”.

Ο πρώτος πρόεδρος της UCC, Volodymyr Kubijovych, είχε διατελέσει αφεντικό του Chomiak στην Κρακοβία. Έπαιξε επίσης ρόλο στην ίδρυση της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, ανακοινώνοντας κατά τον σχηματισμό της: «Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες για τη δημιουργία μιας άξιας ευκαιρίας για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι με χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS εναντίον του Μπολσεβικισμού, του δικού σας και δικού μας θανάσιμου εχθρού».[6]

Η Freeland αναπτύσσει καριέρα στα μέσα ενημέρωσης ως μυστικός πράκτορας δουλεύοντας για την αλλαγή καθεστώτος στη Σοβιετική Ουκρανία

Μετά το θάνατό του το 1984, η εγγονή του Chomiak, Chrystia Freeland, ακολούθησε τα βήματά του ως δημοσιογράφος για διάφορες ουκρανικές εθνικιστικές εκδόσεις. Υπήρξε από νωρίς συνεργάτης στην εγκυκλοπαίδεια του Kubijovych για την Ουκρανία, η οποία ξεπλένει το ιστορικό συνεργατών των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera, αναφερόμενη σε αυτόν ως “επαναστάτη”. Στη συνέχεια, ανέλαβε μια θέση στο προσωπικό της εφημερίδας Ukrainian News με έδρα το Έντμοντον, όπου ο παππούς της είχε διατελέσει εκδότης.

Μια έκδοση του 1988 του Ukrainian News (παρακάτω) περιείχε ένα άρθρο με συν-συγγραφέα τη Freeland, ακολουθούμενο από μια διαφήμιση για ένα βιβλίο με τίτλο “Fighting for Freedom“, το οποίο εξυμνούσε την ουκρανική μεραρχία των Waffen-SS ‘Γαλικία’.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της Freeland στο Lviv της Ουκρανίας στο πλαίσιο προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, τέθηκαν τα θεμέλια για τη ραγδαία άνοδό της στη δημοσιογραφική επιτυχία. Κάτω από την κάλυψη της ιδιότητάς της ως φοιτήτριας ρωσικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η Freeland συνεργάστηκε με τοπικούς ακτιβιστές για την αλλαγή του καθεστώτος, ενώ τροφοδοτούσε με αντισοβιετικές αφηγήσεις τα μεγάλα κεφάλια των διεθνών μέσων ενημέρωσης

«Αμέτρητες ‘υποβολιμαίες’ ειδήσεις για τη ζωή στη Σοβιετική Ένωση, ειδικά για τους μη Ρώσους πολίτες της, είχαν τα δικά της δακτυλικά αποτυπώματα, καθώς η κ. Freeland προσπαθούσε να αποκτήσει όνομα στους δημοσιογραφικούς κύκλους με το βλέμμα στραμμένο στις μελλοντικές προοπτικές της καριέρας της», ανέφερε το Canadian Broadcasting Corporation (CBC).

Επικαλούμενο αρχεία της KGB, το CBC περιέγραψε τη Freeland ως μια de facto πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών: «Η φοιτήτρια που προκαλούσε τόσους πονοκεφάλους ήταν σαφές ότι απεχθανόταν τη Σοβιετική Ένωση, αλλά γνώριζε τους νόμους της απέξω κι ανακατωτά – και πώς να τους χρησιμοποιεί προς όφελός της. Έκρυβε επιδέξια τις ενέργειές της, απέφευγε την παρακολούθηση (και μοιραζόταν αυτή τη γνώση με τις ουκρανικές επαφές της) ενώ διακινούσε με δεξιοτεχνία την ‘παραπληροφόρηση’».

Το 1989, πράκτορες της σοβιετικής ασφάλειας ακύρωσαν τη βίζα της Freeland όταν την έπιασαν να εισάγει λαθραία στη χώρα “έναν πραγματικό οδηγό για το πώς να διεξάγει κανείς εκλογές” για Ουκρανούς εθνικιστές υποψηφίους.

Γρήγορα επέστρεψε στη δημοσιογραφία, παίρνοντας δουλειές στη μετασοβιετική Μόσχα για τους Financial Times και τον Economist, και τελικά αναρριχήθηκε σε παγκόσμια αρχισυντάκτρια του Reuters – του κολοσσού των μέσων ενημέρωσης με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος σήμερα λειτουργεί ως βιτρίνα για τις επιχειρήσεις των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά της Ρωσίας.

Ο Καναδάς εκπαιδεύει και προστατεύει Ναζί στην Ουκρανία μετά το Μαϊντάν

Όταν η Freeland κέρδισε μια έδρα ως φιλελεύθερο μέλος του κοινοβουλίου του Καναδά το 2013, εγκαθίδρυσε την πιο ισχυρή βάση της μέχρι σήμερα για να αγκιτάρει για την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Εκμεταλλευόμενη τις δημοσιογραφικές της διασυνδέσεις, δημοσίευσε άρθρα γνώμης σε κορυφαίες παραδοσιακές εφημερίδες, όπως οι New York Times, προτρέποντας σε μαχητική υποστήριξη από τις δυτικές πρωτεύουσες της λεγόμενης “Επανάστασης της Αξιοπρέπειας” στην Ουκρανία, η οποία είδε τη βίαιη απομάκρυνση ενός δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου και την αντικατάστασή του με μια εθνικιστική, φιλοΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση το 2014.

Κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος, μια ομάδα νεοναζιστών μπράβων που ανήκαν στην οργάνωση C14 κατέλαβε το Δημαρχείο του Κιέβου και βανδάλισε το κτίριο με ουκρανικά εθνικιστικά διακριτικά και σύμβολα της λευκής υπεροχής, συμπεριλαμβανομένης μιας σημαίας της Συνομοσπονδίας [ΣΗΜ. των “Νοτίων” του αμερικανικού εμφυλίου]. Όταν η αστυνομία των ΜΑΤ έδιωξε τους φασίστες χούλιγκαν στις 18 Φεβρουαρίου 2014, αυτοί βρήκαν καταφύγιο στην καναδική πρεσβεία με την προφανή συγκατάθεση της συντηρητικής κυβέρνησης στην Οτάβα. «Ο Καναδάς συμπονούσε τους διαμαρτυρόμενους, εκείνη τη στιγμή, περισσότερο από ό,τι η [ουκρανική] κυβέρνηση», υπενθύμισε ένας αξιωματούχος του ουκρανικού υπουργείου Εσωτερικών στην καναδική ραδιοτηλεόραση.

Το υπουργείο Εξωτερικών του Καναδά προσέφερε καταφύγιο στους νεοναζί (επάνω)
που κατέλαβαν και βανδάλισαν το δημαρχείο του Κιέβου το 2014

Η επίσημη καναδική υποστήριξη προς τους νεοναζί μαχητές στην Ουκρανία εντάθηκε μετά την εκλογή του Justin Trudeau από το Φιλελεύθερο Κόμμα το 2015. Τον Νοέμβριο του 2017, ο καναδικός στρατός και το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έστειλαν αρκετούς αξιωματικούς στο Κίεβο για μια πολυεθνική εκπαίδευση από κοινού με το Τάγμα Αζόφ της Ουκρανίας. (Το Azov έχει έκτοτε διαγράψει το αρχείο της εν λόγω εκπαίδευσης από τον ιστότοπό του).

Το Azov ελεγχόταν εκείνη την εποχή από τον Adriy Biletsky, τον αυτοαποκαλούμενο “Λευκό Ηγέτη“, ο οποίος δήλωνε: «Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους… Μια σταυροφορία ενάντια στους σημιτικά καθοδηγούμενους Untermenschen». [ΣΗΜ. “υπανθρώπους”–στα Γερμανικά στην πρωτότυπη δήλωση του Biletsky].

Στο τουΐτ με φωτογραφίες που αποθανατίζουν το εκπαιδευτικό σεμινάριο για τους νεο-ναζί Αζόφους που οργάνωσαν Καναδοί και Αμερικανοί αξιωματικοί, ο Max Blumenthal σχολιάζει: «Αμερικανοί και Καναδοί στρατιωτικοί συναντούν ένστολα μέλη του νεοναζιστικού τάγματος Azov κατά τη διάρκεια πολυεθνικής εκπαίδευσης τον Νοέμβριο του 2017 στην Ουκρανία. Φωτογραφίες από μια διαγραμμένη σελίδα στον ιστότοπο του Azov

Καθώς η ιστορία της ναζιστικής της οικογένειας αναδύεται στην επιφάνεια, η Freeland λέει ψέματα στο κοινό

Στο μεταξύ πίσω στον Καναδά, το προβληματικό οικογενειακό ιστορικό της Freeland έβγαινε για πρώτη φορά στην επιφάνεια στα μέσα ενημέρωσης. Εβδομάδες αφότου διορίστηκε τον Ιανουάριο του 2017 ως υπουργός Εξωτερικών -μια θέση που όπως ήταν αναμενόμενο εκμεταλλεύτηκε για να βροντοφωνάξει υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των αποστολών όπλων στην Ουκρανία- ο ρόλος του παππού της ως ναζιστή προπαγανδιστή στην κατεχόμενη Πολωνία έγινε αντικείμενο σωρείας αναφορών στον εναλλακτικό Τύπο.

Η κυβέρνηση Trudeau απάντησε στα τεκμηριωμένα δημοσιεύματα κατηγορώντας τη Ρωσία ότι διεξάγει εκστρατεία κυβερνοπολέμου. «Η κατάσταση είναι προφανώς τέτοια που απαιτεί να είμαστε σε εγρήγορση. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός ενθάρρυνε, μεταξύ άλλων, την πλήρη επανεξέταση των συστημάτων ασφαλείας μας στον κυβερνοχώρο», δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Ralph Goodale.

Ωστόσο, ελάχιστα, αν όχι κανένα, από τα μέσα που ήταν υπεύθυνα για την ανασκαφή της ιστορίας του Chomiak είχαν οποιαδήποτε σχέση με τη ρωσική κυβέρνηση. Μεταξύ των πρώτων που αποκάλυψαν τον δοσιλογισμό του ήταν το Consortium News, ένας ανεξάρτητος, αμερικανικός οργανισμός μέσων ενημέρωσης.

Από την πλευρά της, η Freeland χρησιμοποίησε έναν εκπρόσωπο για να πει ψέματα στο κοινό, αρνούμενη κατηγορηματικά ότι «ο παππούς της υπουργού ήταν συνεργάτης των Ναζί».

Όταν τα καναδικά μέσα ενημέρωσης επικαλέστηκαν αρκετούς Ρώσους διπλωμάτες σχετικά με τους ισχυρισμούς, η Freeland διέταξε αμέσως την απέλασή τους, κατηγορώντας τους ότι εκμεταλλεύονται τη διπλωματική τους ιδιότητα “για να παρεμβαίνουν στη δημοκρατία μας”.

Ωστόσο, ήδη τα οικογενειακά της μυστικά είχαν ξεπηδήσει από τη σοφίτα στις σελίδες των κύριων καναδικών μέσων ενημέρωσης. Στις 7 Μαρτίου 2017, η Globe and Mail αναφέρθηκε σε ένα άρθρο του 1996 στο Journal of Ukrainian Studies, το οποίο επιβεβαίωνε ότι ο παππούς της Freeland ήταν πράγματι ναζιστής προπαγανδιστής και ότι τα γραπτά του συνέβαλαν στην τροφοδότηση της εβραϊκής γενοκτονίας. Το άρθρο είχε συγγράψει ο θείος της Freeland, John-Paul Himka, ο οποίος ευχαρίστησε την ανιψιά του στον πρόλογό του για τη βοήθειά της σε «προβλήματα και διευκρινίσεις».

«Η Freeland γνώριζε για περισσότερες από δύο δεκαετίες ότι ο Ουκρανός παππούς της από την μητέρα της ήταν αρχισυντάκτης μιας ναζιστικής εφημερίδας στην κατεχόμενη Πολωνία που δυσφήμιζε τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», σημείωσε η Globe and Mail.

Αφού πιάστηκε από την κάμερα τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους να χειροκροτεί με αχαλίνωτο ζήλο μαζί με εκατοντάδες συναδέλφους της έναν Ουκρανό βετεράνο των ομάδων θανάτου των SS του Χίτλερ, η Freeland επικαλέστηκε και πάλι την εξουσία της για να διαγράψει το περιστατικό από τα αρχεία.

Τουΐτ  με βίντεο της πρότασης της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του κυβερνητικού κόμματος LPC Karina Gould να διαγραφεί από τα πρακτικά η εξύμνηση του ναζί μέλους των SS από τον πρόεδρο του Καναδικού κοινοβουλίου. Ο συγγραφέας του τουΐτ, δημοσιογράφος Gray Mackenzie, σχολιάζει: «Η επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του LPC Karina Gould ζήτησε ομόφωνα να διαγραφούν από τα πρακτικά τα σχόλια του Anthony Rota για τον Yaroslav Hunka και το CPC [ΣΗΜ. Συντηρητικό Κόμμα] το αρνήθηκε[7]. Ο βουλευτής του CPC Marty Morantz λέει ότι «η διαγραφή των λέξεων από το Hansard θα είχε μόνο έναν σκοπό: να επιχειρηθεί να ξεχαστεί αυτό που συνέβη»

Τρεις ημέρες μετά την ενοχλητική σκηνή, η Freeland επέστρεψε στο βήμα του κοινοβουλίου, γνέφοντας επιδοκιμαστικά καθώς η επικεφαλής των Φιλελευθέρων Karina Gould εισήγαγε ψήφισμα για τη διαγραφή «από το παράρτημα των συζητήσεων της Βουλής των Κοινοτήτων» και «από κάθε πολύ-μεσική καταγραφή της Βουλής»” της αναγνώρισης του Yaroslav Hunka από τον πρόεδρο Anthony Rota.

Χάρη στις δεκαετίες της επίσημα υποστηριζόμενης εκπαίδευσης για το Ολοκαύτωμα, το μάντρα που απαιτεί από τους πολίτες “να μην ξεχνούν ποτέ” έχει γίνει οδηγός της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Στη σημερινή Οτάβα, ωστόσο, αυτό το απλό κομμάτι ηθικής καθοδήγησης αντιμετωπίζεται τώρα ως κίνδυνος που απειλεί να διαλύσει καριέρες και να υπονομεύσει την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία.


[1] Ο Τζον Ντεμιανιούκ ήταν Ουκρανο-Αμερικανός κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν ενώ υπηρετούσε ως φρουρός σε στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι νομικές υποθέσεις που αφορούσαν τη συμμετοχή του στο Ολοκαύτωμα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και συνεχίστηκαν μέχρι και τον θάνατό του το 2012. Διώχθηκε για κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου σε Ισραήλ και Γερμανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δίκες του Ντεμιανιούκ προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μέσων παγκοσμίως. Γεννημένος το 1920 στη Σοβιετική Ουκρανία, ο Ντεμιανιούκ επιστρατεύτηκε και κατατάχθηκε στον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό το 1940. Πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς την άνοιξη του 1942. Ως αιχμάλωτος πολέμου, εκπαιδεύτηκε και υπηρέτησε ως φρουρός στο στρατόπεδο εξόντωσης του Σομπίμπουρ και σε τουλάχιστον ακόμα δύο στρατόπεδα εξόντωσης. Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε μία γυναίκα που γνώρισε ενώ βρίσκονταν ακόμα και οι δύο σε στρατόπεδο εκτοπισμένων, επιδιώκοντας να φύγουν από τη Δυτική Γερμανία. Το 1952 μετανάστευσε μαζί της και την κόρη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκαν στην πόλη Σέβεν Χιλς στο Οχάιο, όπου απέκτησαν δύο ακόμα παιδιά και μεγάλωσαν την οικογένειά τους. Ο Ντεμιανιούκ απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα το 1958 και εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του σε αυτοκινητοβιομηχανία. [πληροφορίες από την Wikipedia]

[2] ‘Ο Υποψήφιος από τη Μαντζουρία’ (The Manchurian Candidate) είναι μυθιστόρημα του Richard Condon, που πρωτοεκδόθηκε το 1959. Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ για τον γιο μιας εξέχουσας πολιτικής οικογένειας των ΗΠΑ, ο οποίος υφίσταται πλύση εγκεφάλου και γίνεται άθελά του δολοφόνος για λογαριασμό μιας κομμουνιστικής συνωμοσίας.Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί δύο φορές σε κινηματογραφική ταινία με τον ίδιο τίτλο: η πρώτη κυκλοφόρησε το 1962 και η δεύτερη το 2004. Στα ελληνικά έχει αποδοθεί με τον τίτλο ‘Ο Άνθρωπος της Μαντζουρίας’.

[3] To Γιομ Κιπούρ  (“Ημέρα της Εξιλέωσης”) είναι η πιο ιερή ημέρα του χρόνου στον Ιουδαϊσμό. Τα κεντρικά της θέματα είναι η εξιλέωση και η μετάνοια. Κατά σύμπτωση (?), το όργιο στο Καναδικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε κατά την φετινή ημέρα του Γιομ Κιπούρ.

[4] Belzec: Ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Εβραίων στο Λούμπλιν της Πολωνίας.

[5] Η Χανουκά είναι μια Εβραϊκή γιορτή κατά την οποία τιμάται η αναστύλωση του Ιερού Ναού (του Δεύτερου Ναού) στην Ιερουσαλήμ την εποχή της εξέγερσης των Μακκαβαίων κατά των Σελευκιδών.

[6] Μεταφράζω από την πηγή το πλήρες κείμενο του πανηγυρικού του Volodymyr Kubijovych για την ίδρυση της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’: «Σήμερα, για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, είναι μια ιδιαίτερα ιστορική ημέρα, διότι με τη σημερινή Πράξη του Κράτους πραγματοποιείται μια από τις πιο πολυπόθητες επιθυμίες του ουκρανικού λαού – να πολεμήσουμε κατά του μπολσεβικισμού με όπλα στα χέρια μας… Αυτή η επιθυμία ήταν αποτέλεσμα της βαθύτερης πεποίθησης, ότι είναι καθήκον μας να μην μείνουμε ουδέτεροι στη μεγάλη μάχη για την οικοδόμηση της νέας ευρωπαϊκής τάξης και τι μπορούμε να κάνουμε για τη νίκη της νέας Ευρώπης…. Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες που δημιούργησαν μια αξιόλογη ευκαιρία για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι-χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS ενάντια στον Μπολσεβικισμό, τον δικό σας και δικό μας θανάσιμο εχθρό. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς. Φυσικά οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μεγάλο Φύρερ της ενωμένης Ευρώπης που αναγνώρισε τη συμμετοχή μας στον πόλεμο, που ενέκρινε την πρωτοβουλία σας και συμφώνησε στη δημιουργία της μεραρχίας της Γαλικίας.»]

[7] CPC μπορεί να σημαίνει είτε Conservative Party of Canada είτε Communist Party of Canada. Όμως, το κομμουνιστικό κόμμα δεν διαθέτει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Σημειωτέον ότι το συντηρητικό κόμμα είχε συμμετάσχει ομοθυμαδόν στο πανηγύρι της αποθέωσης του Ναζί SS, έστω και αν εκ των υστέρων για δημαγωγικούς λόγους αρνήθηκε την ομοφωνία στη διαγραφή των πρακτικών του εξευτελισμού του Καναδικού κοινοβουλίου.

Πηγή: The Grayzone

Μετάφραση – σχόλια: Κωστής Μηλολιδάκης

Ένας χρόνος ψέματα για τον Nord Stream

Ένα στιγμιότυπο οθόνης από τη Δανική Άμυνα δείχνει τη διαρροή αερίου από τους αγωγούς Nord Stream που εξερράγησαν προκαλώντας φυσαλίδες στην επιφάνεια της Βαλτικής Θάλασσας στις 30 Σεπτεμβρίου 2022. / Photo by Swedish Coast Guard Handout / Anadolu Agency via Getty Images.

Με την σημερινή επέτειο της ανατίναξης των αγωγών Nord Stream από τους Αμερικανούς, ο διάσημος δημοσιογράφος Seymour Hersh που έκανε το πασίγνωστο ρεπορτάζ για την επιχείρηση της ανατίναξής τους, επανήλθε.

Αυτό που ουσιαστικά εκθέτει είναι ότι οι συμμετέχοντες στην επιχείρηση—βασικά η CIA—πίστευαν ότι αυτή υλοποιείται για να λειτουργήσει ως απειλή προς τη Ρωσία όσο αφορά τις συνέπειες μιας εισβολής στην Ουκρανία, δηλαδή ήταν ένα μέσο για να πειστεί ο Ρώσος πρόεδρος να μην προχωρήσει. Επομένως, πίστευαν ότι η ανατίναξη έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί πολύ νωρίτερα, αφού βεβαίως η απειλή προς τη Ρωσία είχε πρώτα γίνει πολύ σαφής. Μάλιστα ερμήνευαν τόσο τη συνέντευξη Νούλαντ όσο και αυτήν του Μπάιντεν παρουσία του Σολτς (σχετικά βλ. το άρθρο) υπ’ αυτό το πρίσμα.

Ο χρόνος της ανατίναξης όμως διέψευσε αυτή την ερμηνεία για τα κίνητρα της ανατίναξης αποδεικνύοντας ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ο φόβος ότι η Γερμανία τελικά θα ενέδιδε στις πιέσεις της οικονομίας και του λαού της και θα άνοιγε τον Nord Stream 2. H τελική επιδίωξη της κυβέρνησης Μπάιντεν δεν ήταν ο εκφοβισμός της Ρωσίας, αλλά η καθυπόταξη της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα.

—————————————-

EΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ NORD STREAM

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν αναγνώρισε ούτε την ευθύνη της για τον βομβαρδισμό του αγωγού ούτε τον σκοπό του σαμποτάζ

Δεν γνωρίζω πολλά για τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA -κανένας εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί- αλλά καταλαβαίνω ότι βασικό συστατικό όλων των επιτυχημένων αποστολών είναι η απόλυτη άρνηση [της διεξαγωγής τους]. Οι Αμερικανοί άνδρες και γυναίκες που μετακινήθηκαν, υπό κάλυψη, μέσα και έξω από τη Νορβηγία κατά τους μήνες που χρειάστηκαν για να σχεδιάσουν και να πραγματοποιήσουν την καταστροφή των τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα πριν από ένα χρόνο δεν άφησαν κανένα ίχνος -ούτε μια υπόνοια της ύπαρξης της ομάδας- εκτός από την επιτυχία της αποστολής τους.

Η δυνατότητα διάψευσης, ως επιλογή για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τους συμβούλους εξωτερικής πολιτικής του, ήταν υψίστης σημασίας. Καμία σημαντική πληροφορία σχετικά με την αποστολή δεν μπήκε σε υπολογιστή, αλλά αντίθετα πληκτρολογήθηκε σε μια γραφομηχανή Royal ή ίσως σε μια γραφομηχανή Smith Corona με ένα ή δύο αντίγραφα καρμπόν, σαν να μην είχαν ακόμη εφευρεθεί το Διαδίκτυο και ο υπόλοιπος διαδικτυακός κόσμος. Ο Λευκός Οίκος ήταν απομονωμένος από τα τεκταινόμενα κοντά στο Όσλο- διάφορες αναφορές και ενημερώσεις από το πεδίο παρέχονταν απευθείας στον διευθυντή της CIA Μπιλ Μπερνς, ο οποίος ήταν ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ των σχεδιαστών και του προέδρου που έδωσε το πράσινο φως για την πραγματοποίηση της επιχείρησης στις 26 Σεπτεμβρίου 2022. Μόλις ολοκληρώθηκε η επιχείρηση, τα δακτυλογραφημένα έγγραφα και τα καρμπόν καταστράφηκαν, μην αφήνοντας έτσι κανένα φυσικό ίχνος – καμία απόδειξη που θα μπορούσε να ανασκαφεί αργότερα από έναν ειδικό εισαγγελέα ή έναν ιστορικό ερευνητή της προεδρίας. Θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε το τέλειο έγκλημα.

Υπήρξε ένα ψεγάδι – ένα χάσμα στην κατανόηση μεταξύ εκείνων που εκτέλεσαν την αποστολή και του Προέδρου Μπάιντεν, ως προς το κίνητρο που τον οδήγησε να διατάξει την οργάνωση της επιχείρησης καταστροφής των αγωγών όταν το έκανε [αρχικά]. Η αρχική μου έκθεση 5.200 λέξεων, που δημοσιεύθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου, τελείωνε αινιγματικά με την αναφορά ενός αξιωματούχου με γνώση της αποστολής που μου είπε: “Ήταν μια όμορφη ιστορία κάλυψης”. Ο αξιωματούχος πρόσθεσε: “Το μόνο ελάττωμα βρισκόταν  στην απόφαση να το κάνουμε”.

Αυτός είναι ο πρώτος απολογισμός αυτού του ελαττώματος, στην επέτειο ενός έτους από τις εκρήξεις, και είναι ένας απολογισμός που δεν θα αρέσει στον πρόεδρο Μπάιντεν και στην ομάδα εθνικής ασφαλείας του.

Αναπόφευκτα, το αρχικό μου ρεπορτάζ προκάλεσε αίσθηση, αλλά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης έδωσαν έμφαση στις διαψεύσεις του Λευκού Οίκου και βασίστηκαν σε ένα παλιό καραγκιοζιλίκι -την εξάρτησή μου από μια ανώνυμη πηγή- για να συμπορευτούν με την κυβέρνηση και να καταρρίψουν την ιδέα ότι ο Τζο Μπάιντεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με μια τέτοια επίθεση. Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι έχω κερδίσει κυριολεκτικά δεκάδες βραβεία στην καριέρα μου για ρεπορτάζ στους New York Times και το New Yorker που δεν βασίζονταν σε ούτε μία κατονομαζόμενη πηγή. Τον περασμένο χρόνο είδαμε μια σειρά από αντίθετες ιστορίες εφημερίδων, χωρίς καμιά κατονομαζόμενη πηγή από πρώτο χέρι, οι οποίες ισχυρίζονται ότι μια αντικαθεστωτική ουκρανική ομάδα πραγματοποίησε την τεχνικά περίπλοκη καταδυτική επιχείρηση για την επίθεση στη Βαλτική Θάλασσα μέσω ενός νοικιασμένου γιοτ 49 ποδιών [15 μέτρων] με την ονομασία “Ανδρομέδα“.

Είμαι τώρα σε θέση να γράψω για το ανεξήγητο ελάττωμα που επικαλείται ο ανώνυμος αξιωματούχος. Ανάγεται για άλλη μια φορά στο κλασικό ζήτημα του τι είναι η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών: ένα ζήτημα που έθεσε ο Ρίτσαρντ Χελμς, ο οποίος ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας κατά τα ταραχώδη χρόνια του πολέμου του Βιετνάμ και της μυστικής κατασκοπείας των Αμερικανών πολιτών από τη CIA, όπως διέταξε ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και διατήρησε ο Ρίτσαρντ Νίξον. Δημοσίευσα ένα αποκαλυπτικό άρθρο στους Times σχετικά με την εν λόγω κατασκοπεία τον Δεκέμβριο του 1974, το οποίο οδήγησε σε πρωτοφανείς ακροάσεις από τη Γερουσία σχετικά με τον ρόλο της υπηρεσίας στις ανεπιτυχείς απόπειρες, που εγκρίθηκαν από τον πρόεδρο Τζον Κένεντι, να δολοφονηθεί ο Φιντέλ Κάστρο της Κούβας. Ο Χελμς είπε στους γερουσιαστές ότι το ζήτημα ήταν αν ο ίδιος, ως διευθυντής της CIA, εργαζόταν για το Σύνταγμα ή για το Στέμμα, στο πρόσωπο των προέδρων Τζόνσον και Νίξον. Η επιτροπή Church άφησε το ζήτημα άλυτο, αλλά ο Χελμς ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος και η υπηρεσία του εργάζονταν για τον κορυφαίο άνδρα του Λευκού Οίκου.

Επιστροφή στους αγωγούς Nord Stream: Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κανένα ρωσικό αέριο δεν έρεε προς τη Γερμανία μέσω των αγωγών Nord Stream όταν ο Τζο Μπάιντεν διέταξε την ανατίναξή τους στις 26 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους. Ο Nord Stream 1 προμήθευε τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου χαμηλού κόστους στη Γερμανία από το 2011 και βοήθησε στην ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας ως κατασκευαστικού και βιομηχανικού κολοσσού. Αλλά έκλεισε από τον Πούτιν στα τέλη Αυγούστου του 2022, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία βρισκόταν, στην καλύτερη περίπτωση, σε αδιέξοδο. Ο Nord Stream 2 ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, αλλά μπλοκαρίστηκε η παράδοση φυσικού αερίου από τη γερμανική κυβέρνηση με επικεφαλής τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς δύο ημέρες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δεδομένων των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου της Ρωσίας, οι Αμερικανοί πρόεδροι από την εποχή του John F. Kennedy ήταν σε εγρήγορση για την πιθανή οπλοποίηση αυτών των φυσικών πόρων για πολιτικούς σκοπούς. Η άποψη αυτή παραμένει κυρίαρχη μεταξύ του Μπάιντεν και των γερακιών συμβούλων του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν και της Βικτόρια Νούλαντ, η οποία είναι πλέον αναπληρώτρια του Μπλίνκεν.

Ο Σάλιβαν συγκάλεσε μια σειρά συναντήσεων υψηλού επιπέδου για την εθνική ασφάλεια στα τέλη του 2021, καθώς η Ρωσία ενίσχυε τις δυνάμεις της κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας, με μια εισβολή να θεωρείται σχεδόν αναπόφευκτη. Η ομάδα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι της CIA, κλήθηκε να καταλήξει σε μια πρόταση δράσης που θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον Πούτιν. Η αποστολή για την καταστροφή των αγωγών είχε ως κίνητρο την αποφασιστικότητα του Λευκού Οίκου να στηρίξει τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο στόχος του Σάλιβαν φαινόταν ξεκάθαρος. “Η πολιτική του Λευκού Οίκου ήταν να αποτρέψει τη Ρωσία από μια επίθεση”, μου είπε ο αξιωματούχος. “Η πρόκληση που έδωσε στην κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να βρει αυτή έναν τρόπο που να είναι αρκετά ισχυρός για να το επιτύχει και ο οποίος θα αποτελούσε μια ισχυρή επίδειξη των αμερικανικών δυνατοτήτων”.

Οι κύριοι αγωγοί φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. / Χάρτης από Samuel Bailey / Wikimedia Commons.

Τώρα ξέρω αυτό που δεν ήξερα τότε: τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν “ασχολήθηκε με την εξουδετέρωση του αγωγού Nord Stream”. Ο αξιωματούχος μου εξήγησε πρόσφατα ότι εκείνη την εποχή η Ρωσία προμήθευε φυσικό αέριο και πετρέλαιο σε όλο τον κόσμο μέσω περισσότερων από δώδεκα αγωγών, αλλά οι Nord Stream 1 και 2 περνούσαν απευθείας από τη Ρωσία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας στη Γερμανία. «Η διοίκηση έβαλε τον Nord Stream στο τραπέζι επειδή ήταν ο μόνος στον οποίο θα μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση και ως προς τον οποίο θα είχαμε πλήρη δυνατότητα διάψευσης», δήλωσε ο αξιωματούχος. «Λύσαμε το πρόβλημα μέσα σε λίγες εβδομάδες -από τις αρχές Ιανουαρίου- και το είπαμε στον Λευκό Οίκο. Η υπόθεσή μας ήταν ότι ο πρόεδρος θα χρησιμοποιούσε την απειλή κατά του Nord Stream ως αποτρεπτικό μέσο για να αποφευχθεί ο πόλεμος».

Δεν αποτέλεσε έκπληξη για τη μυστική ομάδα σχεδιασμού της υπηρεσίας όταν στις 27 Ιανουαρίου 2022, η σίγουρη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Nuland, τότε υφυπουργός Εξωτερικών για πολιτικές υποθέσεις, προειδοποίησε έντονα τον Πούτιν ότι αν εισβάλει στην Ουκρανία, όπως σαφώς σχεδίαζε, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει». Η ατάκα προσέλκυσε τεράστια προσοχή, όχι όμως και τα λόγια που προηγήθηκαν της απειλής. Η επίσημη απομαγνητοφώνηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δείχνει ότι πριν διατυπώσει την απειλή της, είπε σε σχέση με τον αγωγό: «Συνεχίζουμε να έχουμε πολύ έντονες και ανοιχτές συζητήσεις με τους Γερμανούς συμμάχους μας».

Ερωτηθείσα από έναν δημοσιογράφο πώς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι Γερμανοί θα συμφωνήσουν «επειδή αυτά που έχουν πει δημοσίως οι Γερμανοί δεν ταιριάζουν με αυτά που λέτε εσείς», η Nuland απάντησε με ένα εκπληκτικό κομμάτι διγλωσσίας: «Θα έλεγα να πάτε πίσω και να διαβάσετε το έγγραφο που υπογράψαμε τον Ιούλιο [του 2021], το οποίο καθιστά πολύ σαφείς τις συνέπειες για τον αγωγό εάν υπάρξει περαιτέρω επίθεση στην Ουκρανία από τη Ρωσία». Αλλά η συμφωνία αυτή, για την οποία ενημερώθηκαν οι δημοσιογράφοι, δεν προσδιόριζε απειλές ή συνέπειες, σύμφωνα με δημοσιεύματα των Times, της Washington Post και του Reuters. Κατά τη στιγμή της συμφωνίας, στις 21 Ιουλίου 2021, ο Μπάιντεν δήλωσε προς τον Τύπο ότι από τη στιγμή που ο αγωγός είχε ολοκληρωθεί κατά 99%, «η ιδέα ότι κάτι που θα λεγόταν ή θα γινόταν θα μπορούσε να τον σταματήσει, δεν ήταν δυνατή». Εκείνη την εποχή, οι Ρεπουμπλικάνοι, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Τεντ Κρουζ από το Τέξας, περιέγραψαν την απόφαση του Μπάιντεν να επιτρέψει τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου ως «γεωπολιτική νίκη για μια ολόκληρη γενιά» για τον Πούτιν και «καταστροφή» για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.

Όμως, δύο εβδομάδες μετά τη δήλωση της Νούλαντ, στις 7 Φεβρουαρίου 2022, σε κοινή συνέντευξη Τύπου του Λευκού Οίκου με τον Σολτς που επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, ο Μπάιντεν δήλωσε ότι είχε αλλάξει γνώμη και ότι ενωνόταν με τη Νούλαντ και άλλους εξίσου “γεράκια” της εξωτερικής πολιτικής που μιλούσαν για το σταμάτημα του αγωγού. «Αν η Ρωσία εισβάλει – δηλαδή άρματα μάχης και στρατεύματα περάσουν … ξανά τα σύνορα της Ουκρανίας», είπε, «δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα του βάλουμε τέλος». Ερωτηθείς πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό, δεδομένου ότι ο αγωγός βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Γερμανίας, είπε: «Θα το κάνουμε, σας το υπόσχομαι, θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε».

Ο Σολτς, όταν του τέθηκε η ίδια ερώτηση, είπε: «Ενεργούμε από κοινού. Είμαστε απολύτως ενωμένοι και δεν θα κάνουμε διαφορετικά βήματα. Θα κάνουμε τα ίδια βήματα και θα είναι πολύ πολύ σκληρά για τη Ρωσία και θα πρέπει να το καταλάβουν». Ο Γερμανός ηγέτης θεωρήθηκε τότε—και [θεωρείται και] τώρα—από ορισμένα μέλη της ομάδας της CIA ότι είχε πλήρη επίγνωση του μυστικού σχεδιασμού που βρισκόταν σε εξέλιξη για την καταστροφή των αγωγών.

Μέχρι τότε, η ομάδα της CIA είχε κάνει τις απαραίτητες επαφές στη Νορβηγία, της οποίας το ναυτικό και οι ειδικές δυνάμεις έχουν μακρά ιστορία στο να συμμετέχουν σε μυστικές επιχειρήσεις με την υπηρεσία [δηλ. την CIA]. Νορβηγοί ναύτες και περιπολικά σκάφη κλάσης Nasty είχαν βοηθήσει στη λαθραία μεταφορά αμερικανών πρακτόρων σαμποτάζ στο Βόρειο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν η Αμερική, τόσο επί κυβερνήσεων Κένεντι όσο και επί Τζόνσον, διεξήγαγε εκεί έναν ακήρυχτο αμερικανικό πόλεμο. Με τη βοήθεια της Νορβηγίας, η CIA έκανε τη δουλειά της και βρήκε έναν τρόπο να κάνει αυτό που ήθελε ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν να γίνει στους αγωγούς.

Εκείνη την εποχή, η πρόκληση για την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών ήταν να καταλήξει σε ένα σχέδιο που θα ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αποτρέψει τον Πούτιν από την επίθεση στην Ουκρανία. Ο αξιωματούχος μου είπε: «Τα καταφέραμε. Βρήκαμε ένα εξαιρετικό αποτρεπτικό μέσο λόγω του οικονομικού του αντίκτυπου στη Ρωσία. Και όμως ο Πούτιν το έκανε παρά την απειλή». Χρειάστηκαν μήνες έρευνας και εξάσκησης στα ταραγμένα νερά της Βαλτικής Θάλασσας από τους δύο έμπειρους δύτες βαθέων υδάτων του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που προσλήφθηκαν για την αποστολή προτού κριθεί ότι ήταν επιτυχής. Οι εξαιρετικοί ναυτικοί της Νορβηγίας βρήκαν το κατάλληλο σημείο για την τοποθέτηση των βομβών που θα ανατίναζαν τους αγωγούς. Ανώτεροι αξιωματούχοι στη Σουηδία και τη Δανία, οι οποίοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε στα κοινά τους χωρικά ύδατα, έκλεισαν τα μάτια στις δραστηριότητες των Αμερικανών και των Νορβηγών πρακτόρων. Η αμερικανική ομάδα δυτών και το προσωπικό υποστήριξης στο μητρικό πλοίο της αποστολής -ένα νορβηγικό ναρκαλιευτικό- θα ήταν δύσκολο να κρυφτεί όσο οι δύτες έκαναν τη δουλειά τους. Η ομάδα δεν θα μάθαινε παρά μόνο μετά τον βομβαρδισμό ότι ο Nord Stream 2 είχε κλείσει με 750 μίλια φυσικού αερίου μέσα σε αυτόν.

Αυτό που δεν ήξερα τότε, αλλά μου είπαν πρόσφατα, ήταν ότι μετά την ασυνήθιστη δημόσια απειλή του Μπάιντεν να ανατινάξει τον Nord Stream 2, με τον Σολτς να στέκεται δίπλα του, η ομάδα σχεδιασμού της CIA ενημερώθηκε από τον Λευκό Οίκο ότι δεν θα γινόταν άμεση επίθεση στους δύο αγωγούς, αλλά η ομάδα θα έπρεπε να φροντίσει να τοποθετήσει τις απαραίτητες βόμβες και να είναι έτοιμη να τις ενεργοποιήσει “κατά παραγγελία” – μετά την έναρξη του πολέμου. «Τότε ήταν που εμείς” -η μικρή ομάδα σχεδιασμού που εργαζόταν στο Όσλο με το Βασιλικό Νορβηγικό Ναυτικό και τις ειδικές υπηρεσίες για το σχέδιο- “καταλάβαμε ότι η επίθεση στους αγωγούς δεν ήταν αποτρεπτική, γιατί καθώς ο πόλεμος προχωρούσε δεν πήραμε ποτέ την εντολή».

Μετά την εντολή του Μπάιντεν να πυροδοτηθούν τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί στους αγωγούς, χρειάστηκε μόνο μια σύντομη πτήση με ένα νορβηγικό μαχητικό και η ρίψη μιας τροποποιημένης συσκευής σόναρ του εμπορίου στο σωστό σημείο της Βαλτικής Θάλασσας για να γίνει αυτό. Ως τότε η ομάδα της CIA είχε διαλυθεί προ πολλού. Επίσης, μέχρι τότε, μου είπε ο αξιωματούχος: «Συνειδητοποιήσαμε ότι η καταστροφή των δύο ρωσικών αγωγών δεν σχετιζόταν με τον ουκρανικό πόλεμο» -ο Πούτιν βρισκόταν στη διαδικασία προσάρτησης των τεσσάρων ουκρανικών περιφερειών που ήθελε- «αλλά ήταν μέρος μιας πολιτικής ατζέντας των νεοσυντηρητικών για να εμποδίσουν τον Σολτς και τη Γερμανία, με τον χειμώνα να πλησιάζει και τους αγωγούς κλειστούς, να δειλιάσουν και να ανοίξουν» τον κλειστό Nord Stream 2. «Ο φόβος του Λευκού Οίκου ήταν ότι ο Πούτιν θα έβαζε τη Γερμανία κάτω από τον έλεγχό του και μετά θα έπαιρνε την Πολωνία».

Ο Λευκός Οίκος δεν είπε τίποτα, καθώς ο κόσμος αναρωτιόταν ποιος διέπραξε το σαμποτάζ. «Έτσι ο πρόεδρος κατάφερε ένα πλήγμα κατά της οικονομίας της Γερμανίας και της Δυτικής Ευρώπης», μου είπε ο αξιωματούχος. «Θα μπορούσε να το είχε κάνει τον Ιούνιο και να είχε πει στον Πούτιν: Σας είπαμε τι θα κάναμε». Η σιωπή και οι διαψεύσεις του Λευκού Οίκου ήταν, είπε, «προδοσία αυτού που πράτταμε. Εάν πρόκειται να το κάνετε, κάντε το τη στιγμή που θα έκανε τη διαφορά».

Η ηγεσία της ομάδας της CIA θεώρησε την παραπλανητική καθοδήγηση του Μπάιντεν για τον λόγο της εντολής καταστρέψει τους αγωγούς, μου είπε ο αξιωματούχος, «ως ένα στρατηγικό βήμα προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι θα γινόταν αν η Ρωσία είχε απαντήσει λέγοντας: Θα ανατινάξω τους αγωγούς σας και τα καλώδια επικοινωνίας σας. Ο Nord Stream δεν ήταν στρατηγικό ζήτημα για τον Πούτιν – ήταν οικονομικό ζήτημα. Ήθελε να πουλήσει φυσικό αέριο. Είχε ήδη χάσει τους αγωγούς του» όταν οι Nord Stream I και 2 έκλεισαν πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Μέσα σε λίγες ημέρες από τη βομβιστική επίθεση, αξιωματούχοι στη Δανία και τη Σουηδία ανακοίνωσαν ότι θα διεξάγουν έρευνα. Δύο μήνες αργότερα ανέφεραν ότι όντως υπήρξε έκρηξη και δήλωσαν ότι θα γίνουν περαιτέρω έρευνες. Καμία δεν έχει εμφανιστεί. Η γερμανική κυβέρνηση διεξήγαγε έρευνα, αλλά ανακοίνωσε ότι μεγάλα τμήματα των πορισμάτων της θα παραμείνουν απόρρητα. Τον περασμένο χειμώνα οι γερμανικές αρχές διέθεσαν 286 δισεκατομμύρια δολάρια σε επιδοτήσεις σε μεγάλες εταιρείες και ιδιοκτήτες σπιτιών που αντιμετώπιζαν υψηλότερους λογαριασμούς ενέργειας για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους και να ζεστάνουν τα σπίτια τους. Ο αντίκτυπος είναι ακόμη αισθητός σήμερα, με έναν ψυχρότερο χειμώνα να αναμένεται στην Ευρώπη.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν περίμενε τέσσερις ημέρες προτού χαρακτηρίσει τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό «σκόπιμη πράξη δολιοφθοράς». Είπε: «τώρα οι Ρώσοι εξαπολύουν παραπληροφόρηση σχετικά με αυτό». Ο Σάλιβαν, ο οποίος προήδρευσε των συναντήσεων που οδήγησαν στην πρόταση για την κρυφή καταστροφή των αγωγών, ρωτήθηκε σε μεταγενέστερη συνέντευξη Τύπου αν η κυβέρνηση Μπάιντεν «πιστεύει τώρα ότι η Ρωσία ήταν πιθανώς υπεύθυνη για την πράξη σαμποτάζ;».

Η απάντηση του Σάλιβαν, που αναμφίβολα ήταν προετοιμασμένη από πριν, ήταν η εξής: «Λοιπόν, πρώτον, η Ρωσία έκανε αυτό που κάνει συχνά όταν είναι υπεύθυνη για κάτι, δηλαδή να διατυπώνει κατηγορίες ότι στην πραγματικότητα το έκανε κάποιος άλλος. Το έχουμε δει αυτό επανειλημμένα με την πάροδο του χρόνου. Αλλά ο πρόεδρος ήταν επίσης σαφής σήμερα ότι υπάρχει περισσότερη δουλειά που πρέπει να γίνει στην έρευνα πριν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι σε θέση να προβεί σε απόδοση ευθυνών για αυτή την υπόθεση». Συνέχισε: «Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με τους συμμάχους και τους εταίρους μας για να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία και στη συνέχεια θα λάβουμε την απόφαση για το πώς θα προχωρήσουμε από εκεί και πέρα».

Δεν κατάφερα να βρω καμία περίπτωση όπου ο Sullivan να ρωτήθηκε στη συνέχεια από κάποιον στον αμερικανικό Τύπο σχετικά με τα συμπεράσματα της “απόφασής” του. Ούτε μπόρεσα να βρω κανένα στοιχείο ότι ο Sullivan, ή ο πρόεδρος, ρωτήθηκε έκτοτε για τα αποτελέσματα της “απόφασης” σχετικά με το πώς θα προχωρήσει.

Δεν υπάρχει επίσης καμία απόδειξη ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν απαίτησε από την αμερικανική κοινότητα πληροφοριών να διεξάγει μια μεγάλη έρευνα από όλες τις πηγές για τη βομβιστική επίθεση στον αγωγό. Τέτοια αιτήματα είναι γνωστά ως “Taskings” και λαμβάνονται σοβαρά υπόψη εντός της κυβέρνησης.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί μια ερώτηση ρουτίνας που έθεσα ένα μήνα περίπου μετά τους βομβαρδισμούς σε κάποιον με πολυετή θητεία στην αμερικανική κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών με οδήγησε σε μια αλήθεια που κανείς στην Αμερική ή στη Γερμανία δεν φαίνεται να θέλει να ερευνήσει. Η ερώτησή μου ήταν απλή: «Ποιος το έκανε;»

Η κυβέρνηση Μπάιντεν ανατίναξε τους αγωγούς, αλλά η ενέργεια αυτή είχε ελάχιστη σχέση με τη νίκη ή το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Προήλθε από τους φόβους του Λευκού Οίκου ότι η Γερμανία θα ταλαντευόταν και θα άνοιγε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου -και ότι η Γερμανία και στη συνέχεια το ΝΑΤΟ, για οικονομικούς λόγους, θα έπεφταν υπό την κυριαρχία της Ρωσίας και των εκτεταμένων και φθηνών φυσικών πόρων της. Και έτσι επακολούθησε ο απώτερος φόβος: ότι η Αμερική θα έχανε τη μακροχρόνια πρωτοκαθεδρία της στη Δυτική Ευρώπη.

Πηγή: Seymour Hersh

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Με αυτόν τον τίτλο η δημοσιογράφος Caitlin Johnstone είχε αναρτήσει το άρθρο που ακολουθεί στις 3 Σεπτεμβρίου. Η αναλυτική τεκμηρίωση του άρθρου αυτού εξαγρίωσε τους αρμόδιους λογοκρισίας του Facebook, οι οποίοι έσβησαν μια μετάφρασή του που είχα αναρτήσει, με το απίθανο σκεπτικό ότι ήταν spam και ότι η ανάρτηση αυτής της μετάφρασης έγινε με σκοπό να αποσπάσει …likes.

Η εξαχρείωση των υπερασπιστών του πολέμου στην Ουκρανία ‘μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό’ αποκαλύπτεται ιδιαίτερα μέσα από τις αναφορές αυτού του άρθρου στις ωμές δηλώσεις διακεκριμένων και ισχυρών Αμερικανών αξιωματούχων ότι τα λεφτά που δίνουν οι ΗΠΑ για να συνεχίζεται ο πόλεμος αποτελούν σπουδαία και εξαιρετικά συμφέρουσα επένδυση για τις ΗΠΑ, για τους λόγους που θα διαβάσετε στη συνέχεια, που βασικά συνοψίζονται στο ότι άλλοι σκοτώνονται αντί των Αμερικανών στο απαραίτητο για τις ΗΠΑ έργο καταστροφής της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενώ ταυτόχρονα διεξάγονται επενδύσεις στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ (το οποίο και πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών αξιωματούχων, αναλυτών, διαπρεπών στελεχών, κ.λπ.).

Δεν είναι ασφαλώς περίεργο που το Facebook παθαίνει αλλεργία όταν τεκμηριώνεται και προβάλλεται αυτός ο αμερικανικός κυνισμός. Και άλλωστε, αυτό το ισχυρότατο μέσο παγκόσμιας ιδεολογικής παρεμβολής των Αμερικανών δεν είναι μόνο του στην συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, απόκρυψης και διαστροφής στην οποία συστηματικά και συντονισμένα πλέον επιδίδονται οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, με καλύτερο κολαούζο την Κομισιόν της καθ’ ημάς ΕΕ.

Η ειδοποίηση του σβησίματος της μετάφρασης από το F/B. Αντί να πει καθαρά και απερίφραστα ότι σβήνεται επειδή δεν συμβαδίζει με την προπαγάνδα που ασκεί το μέσο, καταφεύγει στις φαιδρές αιτιολογήσεις ότι το άρθρο αυτό είναι …spam και η ανάρτησή του επεδίωκε να αποσπάσει “likes, follows or shares” με παραπλανητικό για τους αναγνώστες τρόπο. Σε τέτοιες ασυναρτησίες είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν οι λαθρέμποροι της παραπληροφόρησης όταν αποδεικνύεται ο κυνισμός που κρύβεται πίσω από τις σαπουνόφουσκες τους.

Αλλά ας δούμε το άρθρο που προκάλεσε τη μήνη του F/B.

*                      *                      *

Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται για το πόσο πολύ ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ

Ένα από τα πιο κραυγαλέα κενά στην πλοκή της επίσημης καθεστωτικής αφήγησης για την Ουκρανία είναι ο τρόπος με τον οποίο Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να καυχιούνται ανοιχτά ότι αυτός ο δήθεν απρόκλητος πόλεμος, τον οποίο οι ΗΠΑ υποστηρίζουν μόνο από την καλοσύνη της καρδιάς τους, τυχαίνει να εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα σε τεράστιο βαθμό.

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Connecticut Post, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal διαβεβαίωσε τους Αμερικανούς ότι “παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, καταστήσαμε δυνατή την Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας κατά το ήμισυ”, γράφει ο Blumenthal. “Ενώσαμε το ΝΑΤΟ και αναγκάσαμε τους Κινέζους να επανεξετάσουν τα σχέδια εισβολής τους στην Ταϊβάν. Βοηθήσαμε στην αποκατάσταση της πίστης και της εμπιστοσύνης στην αμερικανική ηγεσία – ηθική και στρατιωτική. Και όλα αυτά χωρίς να τραυματιστεί ή να χαθεί ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης, και χωρίς καμία εκτροπή ή κατάχρηση αμερικανικής βοήθειας”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Dave DeCamp,
αρχισυντάκτη ειδησεογραφίας στο Antiwar.com βρίσκεται εδώ.
Για μετάφρασή του βλ. τις σημειώσεις[1] στο τέλος.

Όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Dave DeCamp του Antiwar, αυτού του είδους οι “επενδυτικές” συζητήσεις για την Ουκρανία γίνονται όλο και πιο συχνές. Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ αποκάλεσε τον πόλεμο “την καλύτερη εθνική αμυντική δαπάνη που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, είπε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της μειοψηφίας της Γερουσίας Μιτς Μακόνελ υποστήριξε ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να υποστηρίξουν τον πόλεμο της αμερικανικής κυβέρνησης μέσω αντιπροσώπων στην Ουκρανία επειδή “δεν έχουμε χάσει ούτε έναν Αμερικανό σε αυτόν τον πόλεμο”, προσθέτοντας ότι οι δαπάνες βοηθούν στην απασχόληση Αμερικανών στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

“Τα περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύουμε σε σχέση με την Ουκρανία ξοδεύονται στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ, αναπληρώνοντας όπλα, πιο σύγχρονα όπλα”, δήλωσε ο McConnell. “Έτσι, στην πραγματικότητα απασχολούν ανθρώπους εδώ και βελτιώνουν τον δικό μας στρατό για ό,τι μπορεί να έρθει μπροστά μας”.

Ο Μακόνελ μιλάει από πέρυσι για το πόσο ωφελεί τις ΗΠΑ αυτός ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του τον Δεκέμβριο, το άρρωστο τέρας του βάλτου υποστήριξε ότι “οι πιο βασικοί λόγοι για να συνεχίσουμε να βοηθάμε την Ουκρανία να υποβαθμίσει και να νικήσει τους Ρώσους εισβολείς είναι ψυχρά, σκληρά, πρακτικά αμερικανικά συμφέροντα”.

“Το να βοηθήσουμε τους φίλους μας στην Ανατολική Ευρώπη να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο είναι επίσης μια άμεση επένδυση στη μείωση των μελλοντικών δυνατοτήτων του Βλαντιμίρ Πούτιν να απειλήσει την Αμερική, να απειλήσει τους συμμάχους μας και να αμφισβητήσει τα βασικά μας συμφέροντα”, δήλωσε ο McConnell.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ του Γερουσιαστή McConnell, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στην Γερουσία των ΗΠΑ, βρίσκεται εδώ. Γράφει: “Η συνέχιση της υποστήριξής μας στην Ουκρανία είναι σωστή από ηθική άποψη, αλλά δεν είναι αυτό μόνο. Πρόκειται επίσης για μια άμεση επένδυση σε ψυχρά, σκληρά Αμερικανικά συμφέροντα”.

Όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, οι διαχειριστές της αμερικανικής αυτοκρατορίας μιλούσαν για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ από τότε που ξεκίνησε.

Τον Μάιο του περασμένου έτους ο βουλευτής Dan Crenshaw δήλωσε στο Twitter ότι “η επένδυση στην καταστροφή του στρατού του αντιπάλου μας, χωρίς να χάσουμε ούτε έναν Αμερικανό στρατιώτη, μου φαίνεται καλή ιδέα”.

“Είναι προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας της Αμερικής να ηττηθεί η Ρωσία του Πούτιν στην Ουκρανία”, έγραψε στο Twitter ο μονίμως πολεμοχαρής γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ.

Τον περασμένο Νοέμβριο, η χρηματοδοτούμενη από την αυτοκρατορική πολεμική μηχανή δεξαμενή σκέψης Center for European Policy Analysis δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Κοστίζει ψίχουλα για τις ΗΠΑ να νικήσουν τη Ρωσία“, με υπότιτλο “Η ανάλυση κόστους-οφέλους της αμερικανικής υποστήριξης προς την Ουκρανία είναι αδιαμφισβήτητη. Παράγει κέρδη σχεδόν σε κάθε επίπεδο”.

“Οι δαπάνες των ΗΠΑ ύψους 5,6% του αμυντικού τους προϋπολογισμού για την καταστροφή σχεδόν της μισής συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας της Ρωσίας μοιάζουν με μια απολύτως απίθανη επένδυση”, εκστασιάζεται ο συγγραφέας του άρθρου Timothy Ash. “Αν κατανείμουμε τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ στις απειλές που αυτές αντιμετωπίζουν, η Ρωσία θα ήταν ίσως της τάξης των 100 δισ. δολαρίων-150 δισ. δολαρίων σε δαπάνες προς απειλή. Έτσι, δαπανώντας μόλις 40 δισ. δολάρια το χρόνο, καλύπτεται μια αξία απειλής 100-150 δισ. δολαρίων, μια απόδοση δύο με τρεις φορές. Στην πραγματικότητα, η απόδοση είναι πιθανό να είναι πολλαπλάσια αυτής, δεδομένου ότι οι αμυντικές δαπάνες, και η απειλή είναι ετήσια επαναλαμβανόμενα γεγονότα”.

H φωτογραφία από το άρθρο της CJ. Ολόκληρο το τουΐτ της Caitlin βρίσκεται εδώ. Γράφει: Μάλλον θα υπενθυμίζω τακτικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο από τον @IgnatiusPost για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας [παρατίθεται το απόσπασμα του τακτικού σχολιογράφου της WaPo David Ignatius]. H μετάφρασή του παρατίθεται αμέσως μετά.

Και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν υιοθετήσει το ίδιο μήνυμα. Πριν από λίγες εβδομάδες ο David Ignatius της Washington Post έγραψε ένα άρθρο στο οποίο εξηγούσε γιατί οι δυτικοί δεν πρέπει να “αισθάνονται μελαγχολικοί” για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ουκρανία, γράφοντας τα εξής για το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο εξωτερικό:

«Εν τω μεταξύ, για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, αυτοί οι 18 μήνες πολέμου απέφεραν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, με σχετικά χαμηλό κόστος (εκτός από τους Ουκρανούς). Ο πιο ριψοκίνδυνος ανταγωνιστής της Δύσης έχει κλονιστεί. Το ΝΑΤΟ έγινε πολύ ισχυρότερο με τις προσθήκες της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η Γερμανία απογαλακτίστηκε από την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και, με πολλούς τρόπους, ανακάλυψε εκ νέου το νόημα των αξιών της. Οι διαμάχες εντός του ΝΑΤΟ κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά συνολικά, αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό καλοκαίρι για τη συμμαχία».

Υποψιάζομαι ότι θα θυμίζω περιοδικά στους αναγνώστες μου αυτή την παράγραφο – και την παρενθετική φράση του Ignatius “εκτός από τους Ουκρανούς” – για το υπόλοιπο της συγγραφικής μου καριέρας.

Έτσι, από τη μία πλευρά η δυτική πολιτική/μιντιακή τάξη μας σφυροκοπάει κατάμουτρα με το μήνυμα ότι η εισβολή στην Ουκρανία ήταν “απρόκλητη” και ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως αντίπαλο ρόλο στο στρώσιμο του δρόμου προς αυτή τη σύγκρουση, και από την άλλη πλευρά έχουμε όλους αυτούς τους διαχειριστές της αυτοκρατορίας που ενθουσιάζονται με το πόσο πολύ αυτός ο πόλεμος ωφελεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Αυτές οι δύο αφηγήσεις φαίνονται λίγο αντιφατικές, έτσι δεν είναι;

Ένας κριτικά σκεπτόμενος μπορεί να συμβιβάσει αυτή την αντίφαση με δύο τρόπους. Πρώτον, μπορεί να πιστέψει ότι η πιο ισχυρή και καταστροφική κυβέρνηση του κόσμου είναι απλώς ένας παθητικός, αθώος μάρτυρας της βίας στην Ουκρανία και ότι ωφελείται πάρα πολύ από τον πόλεμο μόνο ως απόλυτη σύμπτωση. Δεύτερον, μπορεί να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν σκόπιμα αυτόν τον πόλεμο με την πρόθεση να επωφεληθούν από αυτόν.

Από τη θέση που βρίσκομαι, δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποιο από τα δύο είναι πιο πιθανό.


[1] Γερουσιαστής Μπλούμενταλ: Οι ΗΠΑ Παίρνουν [καλές αποδόσεις από] τα “Χρήματά Τους” Στην Ουκρανία Επειδή Δεν Πεθαίνουν Αμερικανοί

Φρέσκος από ένα ταξίδι στο Κίεβο, ο γερουσιαστής Richard Blumenthal (D-CT) υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ παίρνουν την “αξία των χρημάτων τους” στην Ουκρανία επειδή η Ρωσία έχει απώλειες και δεν πεθαίνουν Αμερικανοί, δείχνοντας έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ζωές των Ουκρανών.

“Ακόμη και οι Αμερικανοί που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελευθερία και την ανεξαρτησία στις δημοκρατίες παγκοσμίως, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που παίρνουμε την αξία των χρημάτων μας από την επένδυσή μας στην Ουκρανία”, έγραψε ο Μπλούμενταλ στην εφημερίδα Connecticut Post.

“Για λιγότερο από το 3% του στρατιωτικού προϋπολογισμού του έθνους μας, επιτρέψαμε στην Ουκρανία να υποβαθμίσει τη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας κατά το ήμισυ … Και όλα αυτά χωρίς ούτε μία Αμερικανίδα ή ένας Αμερικανός στρατιώτης να τραυματιστεί ή να χαθεί”, πρόσθεσε.

Το επιχείρημα έχει γίνει κοινό σημείο συζήτησης μεταξύ των γερακιών στην Ουάσιγκτον που θέλουν οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Ο γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ (R-UT) αποκάλεσε πρόσφατα τη σύγκρουση “τις καλύτερες δαπάνες εθνικής άμυνας που νομίζω ότι κάναμε ποτέ”.

“Δεν χάνουμε καμία ζωή στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί πολεμούν ηρωικά εναντίον της Ρωσίας”, δήλωσε ο Ρόμνεϊ. “Μειώνουμε και καταστρέφουμε τον ρωσικό στρατό για ένα πολύ μικρό ποσό χρημάτων … μια αποδυναμωμένη Ρωσία είναι καλό πράγμα”.

Τα σχόλια των γερουσιαστών, που είναι “γεράκια”, ήρθαν εν μέσω της παραπαίουσας αντεπίθεσης της Ουκρανίας. Παρά την έλλειψη επιτυχίας στο πεδίο της μάχης, η κυβέρνηση Μπάιντεν και τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου θέλουν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον πόλεμο, ο οποίος αναγνωρίζουν ότι δεν θα συνεχιζόταν χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ.

“Όπως λέει με ειλικρίνεια και προθυμία ο Ζελένσκι, η Ουκρανία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την Αμερική και τους συμμάχους μας”, δήλωσε ο Μπλούμενταλ. “Αλλά η αντεπίθεσή του απέχει πολύ από το να είναι μια σίγουρη επιτυχία. Στο τέλος, ο μόνος τρόπος για να χάσει είναι αν η Αμερική τραβήξει την πρίζα”.

Η Washington Post ανέφερε πρόσφατα ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν διαπιστώσει ότι η αντεπίθεση της Ουκρανίας θα αποτύχει να επιτύχει τον κύριο στόχο της, δηλαδή να αποκόψει τη χερσαία γέφυρα της Ρωσίας προς την Κριμαία. Παρά το συμπέρασμα αυτό, οι ΗΠΑ πιέζουν τους Ουκρανούς διοικητές να προχωρήσουν πιο σκληρά στο πεδίο της μάχης και παραπονιούνται ότι η Ουκρανία έχει γίνει πολύ “απρόθυμη για απώλειες”.

Πριν από την αντεπίθεση, οι διαρροές στο Discord και άλλες αναφορές στα μέσα ενημέρωσης έδειξαν ότι οι ΗΠΑ δεν πίστευαν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ανακτήσει σημαντικό έδαφος. Αλλά η κυβέρνηση Μπάιντεν εξακολουθούσε να πιέζει για την επίθεση και απέρριπτε την ιδέα της κατάπαυσης του πυρός.

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

«Εκτός από τους Ουκρανούς»

Προχθές οι New York Times δημοσίευσαν ένα φρικιαστικό άρθρο όπου, αφού παραθέτουν τις δικές τους εκτιμήσεις για τον τεράστιο αριθμό απωλειών και από τις δύο πλευρές στον πόλεμο της Ουκρανίας, παρουσιάζουν την κριτική που ασκούν Αμερικανοί αξιωματούχοι προς την αλλαγή στρατιωτικής τακτικής από το Κίεβο, το οποίο, λένε οι αξιωματούχοι, κακώς προτιμά να ξοδεύει πυρομαχικά για βομβαρδισμούς εκ του μακρόθεν αντί να ξοδεύει τις ζωές των στρατιωτών του μέσα στα ρωσικά ναρκοπέδια, επειδή έτσι θα μείνει χωρίς πυρομαχικά και κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο.

Φυσικά, το πρόβλημα ανεφοδιασμού των δυνάμεων του Κιέβου με πυρομαχικά είναι υπαρκτό και όντως, αν η Δύση ελαττώσει ή σταματήσει αυτές τις προμήθειες, το Κίεβο θα χάσει τον πόλεμο σε λίγες μέρες. Αλλά επίσης θα τον χάσει αν κατακρεουργήσει όλους τους στρατιώτες του. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση τα έξοδα βαρύνουν τους Αμερικανούς ενώ στη δεύτερη τα έξοδα βαρύνουν το Κίεβο. Και φυσικά, τα δολάρια προηγούνται των ανθρώπινων ζωών.

Η περιφρόνηση προς τις ζωές των Ουκρανών δεν εκφράζεται μόνο από το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά διαπερνά ολόκληρη την αρθρογραφία των συστημικών Αμερικανικών ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό. Αυτά είτε εκφράζουν την απογοήτευσή τους από την δήθεν αποστροφή των Ουκρανών προς τις αυτοκτονικές επιθέσεις (στις οποίες–λένε οι Αμερικανοί–είχαν στηριχθεί και υπολογίσει κατά την κατάστρωση των σχεδίων επίθεσης στα ‘πολεμικά παιχνίδια’ νωρίτερα φέτος) είτε απλά τις θεωρούν ‘παράπλευρες απώλειες’ σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων όπου οι ΗΠΑ σημειώνουν μεγάλα κέρδη, κυρίως σε βάρος της Ευρώπης.

Η γνωστή στους προοδευτικούς κύκλους δημοσιογράφος Caitlin Johnstone σχολιάζει αυτή τη νεοεμφανισμένη τάση στην αμερικανική αρθρογραφία.

*          *          *

Οι μεγάλοι γενναίοι δυτικοί πολεμιστές μέσω πληρεξουσίων συνεχίζουν να κλαψουρίζουν ότι τα ουκρανικά στρατεύματα επιδεικνύουν δειλία

CAITLIN JOHNSTONE

19 Αυγούστου 2023

Εν μέσω συνεχών ειδήσεων ότι η ουκρανική αντεπίθεση που ξεκίνησε τον Ιούνιο δεν εξελίσσεται όπως ελπίζαμε, οι New York Times δημοσίευσαν άρθρο με τίτλο “Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί των στρατευμάτων στον πόλεμο της Ουκρανίας πλησιάζουν τις 500.000, λένε Αμερικανοί αξιωματούχοι“.

Αναφέροντας ότι οι ουκρανικές προσπάθειες να ανακαταλάβουν τα κατεχόμενα από τη Ρωσία εδάφη έχουν “βαλτώσει σε πυκνά ρωσικά ναρκοπέδια υπό συνεχή πυρά από πυροβολικό και πολεμικά ελικόπτερα”, οι New York Times αναφέρουν ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν αλλάξει τακτική και χρησιμοποιούν “πυροβολικό και πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς αντί να βουτάνε σε ναρκοπέδια υπό πυρά”.

Και μετά, το άρθρο γίνεται πραγματικά φρικιαστικό:

«Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν ότι οι διορθώσεις [στην ακολουθούμενη στρατηγική επίθεσης] της Ουκρανίας θα εξαντλήσουν ταχύτατα τα πολύτιμα αποθέματα πυρομαχικών, γεγονός που θα μπορούσε να ωφελήσει τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Β. Πούτιν και να φέρει σε μειονεκτική θέση την Ουκρανία σε έναν πόλεμο φθοράς. Αλλά οι Ουκρανοί διοικητές αποφάσισαν ότι η μεταστροφή μείωσε τις απώλειες και διατήρησε τη δύναμη μάχης της πρώτης γραμμής τους.

»Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι φοβούνται ότι η Ουκρανία έχει γίνει απρόθυμη για απώλειες, ένας λόγος για τον οποίο ήταν επιφυλακτική στο να ξεκινήσει την αντεπίθεση. Σχεδόν κάθε μεγάλη ώθηση εναντίον των οχυρωμένων Ρώσων υπερασπιστών που προστατεύονται από ναρκοπέδια θα οδηγεί σε τεράστιο αριθμό απωλειών».

Συγγνώμη, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι “φοβούνται” ότι η Ουκρανία έχει γίνει “απρόθυμη για απώλειες”; Επειδή οι ασφαλέστερες τακτικές μάχης που καίνε πολλά πυρομαχικά δεν ροκανίζουν ζωές όπως η επίθεση μέσα από ένα ναρκοπέδιο κάτω από πυρά βαρέως πυροβολικού;

Τι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι οι Ουκρανοί; Θετικά διακείμενοι απέναντι στις απώλειες; Αν η Ουκρανία αποδεχόταν περισσότερο ευχαρίστως τις απώλειες, τότε θα ήταν περισσότερο πρόθυμη να ρίξει νεαρά σώματα στα γρανάζια αυτού του πολέμου δι’ αντιπροσώπων που η αμερικανική αυτοκρατορία προκάλεσε ενεργά και σκότωσε ειρηνευτικές συμφωνίες για να τον διατηρήσει;

Κάτι μου λέει ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι που μιλούν στους New York Times για τον “φόβο” τους σχετικά με την απροθυμία της Ουκρανίας για απώλειες δεν γνωρίζουν τι είναι ο πραγματικός φόβος. Κάτι μου λέει ότι αν αυτοί οι Αμερικανοί αξιωματούχοι βάδιζαν μέσα από ρωσικά ναρκοπέδια υπό συνεχή πυρά από πυροβολικό και ελικόπτερα, τότε θα καταλάβαιναν τον φόβο.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Αμερικανός δημοσιογράφος Nathan James Robinson[1] σχολιάζει το απόσπασμα από τους NYT: «Τι εννοούν, “φόβος”; Ανησυχούν ότι η Ουκρανία νοιάζεται υπερβολικά πολύ για τις ζωές των πολιτών της; Λες και οι ΗΠΑ έχουν απολύτως οποιοδήποτε δικαίωμα να εκφέρουν κρίσεις για το ποιο είναι το “αποδεκτό” επίπεδο για τις Ουκρανικές απώλειες. Ελεεινό.»

Δυτικοί αξιωματούχοι έχουν περάσει τις τελευταίες εβδομάδες κλαψουρίζοντας στα μέσα ενημέρωσης ότι η αδυναμία των Ουκρανών να κερδίσουν έδαφος οφείλεται σε μια παράλογη αποστροφή τους προς το να σκοτωθούν. Καταγγέλλουν στον Τύπο την ουκρανική δειλία υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, πίσω από την ασφάλεια των γραφείων τους.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη με τίτλο “Η αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών λένε ότι η Ουκρανία θα αποτύχει να υλοποιήσει τον βασικό στόχο της επίθεσης“, η Washington Post επικαλείται ανώνυμους “Αμερικανούς και Δυτικούς αξιωματούχους” για να αναφέρει ότι οι μαζικές απώλειες που έχει υποστεί η Ουκρανία σε αυτή την αντεπίθεση είχαν “προβλεφθεί” σε πολεμικά παιχνίδια εκ των προτέρων, αλλά ότι είχαν “οραματιστεί πως το Κίεβο θα αποδεχόταν τις απώλειες ως το κόστος της διάτρησης της κύριας αμυντικής γραμμής της Ρωσίας”.

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα λέει στους επικριτές της αντεπίθεσης να “πάνε να ενταχθούν στη λεγεώνα των ξένων” αν δεν τους αρέσουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, προσθέτοντας: “Είναι εύκολο να λες ότι θέλεις όλα να είναι πιο γρήγορα όταν δεν είσαι εκεί”.

Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα με τίτλο “Τα αμερικανικά πυρομαχικά διασποράς φτάνουν στην Ουκρανία, αλλά ο αντίκτυπος στο πεδίο της μάχης παραμένει ασαφής“, οι New York Times ανέφεραν ότι ανώνυμοι ανώτεροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ είχαν “εκφράσει κατ’ ιδίαν απογοήτευση” για το γεγονός ότι οι Ουκρανοί διοικητές “φοβούμενοι αυξημένες απώλειες στις τάξεις τους”, άλλαξαν [την τακτική τους] σε πυρά πυροβολικού, “αντί να επιμείνουν στις δυτικές τακτικές και να πιέσουν περισσότερο για να σπάσουν τη ρωσική άμυνα”.

“Γιατί δεν έρχονται να το κάνουν μόνοι τους;”, είπε στους New York Times ένας πρώην υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας, απαντώντας στις αμερικανικές επικρίσεις.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Καναδός δημοσιογράφος Aaron Maté[2] σχολιάζει το απόσπασμα από τους NYT: «ΝΥΤ: “Ανώτεροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ” έχουν εκφράσει κατ’ ιδίαν την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι ο στρατός της Ουκρανίας, “φοβούμενος αυξημένες απώλειες”, δεν “πιέζει πιο σκληρά για να σπάσει τις Ρωσικές άμυνες”. Τόσο απογοητευτικό όταν οι Ουκρανοί δεν θα θυσιάσουν τους στρατιώτες τους για τον δικό μας πόλεμο δι’ αντιπροσώπου.»

Σε ένα άρθρο τον περασμένο μήνα με τίτλο “Η έλλειψη οπλισμού και εκπαίδευσης της Ουκρανίας εγκυμονεί κινδύνους για αδιέξοδο στη μάχη με τη Ρωσία“, η Wall Street Journal ανέφερε ότι μη κατονομαζόμενοι δυτικοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι “γνώριζαν ότι το Κίεβο δεν είχε όλη την εκπαίδευση ή τα όπλα” που απαιτούνται για να εκτοπίσει τη Ρωσία, αλλά ότι “ήλπιζαν ότι το ουκρανικό θάρρος και η επινοητικότητα θα έφερναν τα πάνω κάτω” ούτως ή άλλως.

“Δεν τα κατάφεραν”, πρόσθεσε η Wall Street Journal.

Στο ίδιο άρθρο, η Wall Street Journal επικαλείται έναν καθηγητή του Στρατιωτικού Κολλεγίου του Στρατού των ΗΠΑ [US Army War College], ονόματι John Nagle, ο οποίος παραδέχεται ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν θα επιχειρούσαν ποτέ το είδος της αντεπίθεσης στην οποία ωθούν τους Ουκρανούς.

«Η Αμερική δεν θα επιχειρούσε ποτέ να νικήσει μια προετοιμασμένη άμυνα χωρίς αεροπορική υπεροχή, αλλά αυτοί [οι Ουκρανοί] δεν έχουν αεροπορική υπεροχή», δήλωσε ο Nagle, προσθέτοντας: «Είναι αδύνατο να υπερεκτιμήσει κανείς πόσο σημαντική είναι η αεροπορική υπεροχή για τη διεξαγωγή μιας επίγειας μάχης με λογικό κόστος σε απώλειες».

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο Ιρανο-Αμερικανός σχολιαστής και συνιδρυτής του Quincy Institute for Responsible Statecraft Trita Parsi[3] σχολιάζει δημοσίευμα του Politico όπου ανακαλύπτεται ότι ενδεχομένως ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, M. Milley, είχε δίκιο όταν ζητούσε διαπραγματεύσεις τον περασμένο Νοέμβριο.

Και τώρα βλέπουμε αναφορές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι – ακόμα υπό την κάλυψη της ανωνυμίας φυσικά – αρχίζουν να αναρωτιούνται αν ίσως θα ήταν καλύτερα να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν την ειρήνη αντί να ξεκινήσουν αυτή την αντεπίθεση που εξ αρχής γνώριζαν ότι ήταν καταδικασμένη.

Σε ένα άρθρο με τίτλο “Ο Milley είχε δίκιο“, το Politico επικαλείται πολλούς ανώνυμους αξιωματούχους των ΗΠΑ που λένε ότι καθώς “οι πραγματικότητες της αντεπίθεσης συνειδητοποιούνται περί την Ουάσινγκτον”, οι υπεύθυνοι της αυτοκρατορίας αρχίζουν να αναρωτιούνται αν θα έπρεπε να είχαν ακούσει την πρόταση του απερχόμενου προέδρου των Γενικών Επιτελείων Στρατού Mark Milley τον Νοέμβριο ότι ήταν καλή στιγμή να εξετάσουν το ενδεχόμενο ειρηνευτικών συνομιλιών.

“Μπορεί να χάσαμε ένα παράθυρο για να πιέσουμε για συνομιλίες νωρίτερα”, λέει ένας ανώνυμος αξιωματούχος και προσθέτει: “Ο Milley είχε δίκιο”.

Ουπς. Ουπς, έκαναν ένα μικρό ουπσάκι-πουπσάκι. Ε, και λοιπόν; Πρόκειται μονάχα για ζωές Ουκρανών.

Φανταστείτε να διαβάζετε όλα αυτά ως Ουκρανός, ειδικά ένας Ουκρανός που έχει χάσει ένα σπίτι ή ένα αγαπημένο του πρόσωπο σε αυτόν τον πόλεμο. Φαντάζομαι άσπρα καυτά δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Φαντάζομαι οργή και φαντάζομαι συντριπτική αγανάκτηση.

Η φωτογραφία είναι από το πρωτότυπο. Σε τουΐτ του ο εκπρόσωπος του μορφωτικού φιλελεύθερου ιδρύματος Ron Paul Institute, το οποίο υποστηρίζει μία μη παρεμβατική αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις πολιτικές ελευθερίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, σχολιάζει την κατάσταση στην Ουκρανία: «Η Αυτοκρατορία γνωρίζει ότι χύνει Ουκρανικό αίμα σε ένα πόλεμο δι’ αντιπροσώπου ο οποίος δεν είναι δυνατό να κερδηθεί

Όλος αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη διπλωματία και μερικές ήπιες παραχωρήσεις προς τη Μόσχα. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης, όταν είχε συναφθεί μια προσωρινή ειρηνευτική συμφωνία. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει τον Νοέμβριο πριν από αυτή την καταστροφική αντεπίθεση.

Αλλά δεν σταμάτησε. Οι ΗΠΑ είχαν μια ατζέντα να εγκλωβίσουν τη Μόσχα σε ένα δαπανηρό στρατιωτικό τέλμα με στόχο την αποδυνάμωση της Ρωσίας, και μέχρι σήμερα αξιωματούχοι των ΗΠΑ καυχιούνται ανοιχτά για όλα όσα κάνει αυτός ο πόλεμος για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Έτσι τον συνέχισαν, χρησιμοποιώντας τα σώματα των Ουκρανών ως ένα γιγαντιαίο σφουγγάρι που θα απορροφήσει όσο γίνεται περισσότερα ακριβά στρατιωτικά εκρηκτικά προκειμένου να στραγγίσουν τα ρωσικά ταμεία, προωθώντας παράλληλα τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη και κρατώντας τη Μόσχα απασχολημένη, ενώ η αυτοκρατορία ενορχηστρώνει την επόμενη κίνησή της εναντίον της Κίνας.

Τον περασμένο μήνα ο David Ignatius της Washington Post έγραψε ένα άρθρο στο οποίο εξηγούσε γιατί οι δυτικοί δεν πρέπει να “αισθάνονται θλιμμένοι” για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ουκρανία, γράφοντας τα εξής για το πόσα κάνει αυτός ο πόλεμος προς όφελος των αμερικανικών συμφερόντων στο εξωτερικό:

«Εν τω μεταξύ, για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, αυτοί οι 18 μήνες πολέμου απέφεραν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, με σχετικά χαμηλό κόστος (εκτός από τους Ουκρανούς). Ο πιο ριψοκίνδυνος ανταγωνιστής της Δύσης έχει κλονιστεί. Το ΝΑΤΟ έγινε πολύ ισχυρότερο με τις προσθήκες της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η Γερμανία απογαλακτίστηκε από την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια και, με πολλούς τρόπους, ανακάλυψε εκ νέου το νόημα των αξιών της. Οι διαμάχες του ΝΑΤΟ κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά συνολικά, αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό καλοκαίρι για τη συμμαχία».

“Εκτός από τους Ουκρανούς” λέει, ως μία παρένθεση στην άκρη.

Όλοι όσοι υποστήριξαν αυτόν τον τρομακτικό πόλεμο δι’ αντιπροσώπων θα έπρεπε να έχουν αυτή την παράγραφο χτυπημένη με τατουάζ στο γαμημένο μέτωπό τους.

[1] Ο Nathan James Robinson είναι Αγγλοαμερικανός δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και αρχισυντάκτης του αριστερού προοδευτικού περιοδικού Current Affairs, το οποίο ίδρυσε το 2015.—Wikipedia

[2] Ο Aaron Maté είναι Καναδός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είναι ο οικοδεσπότης της εκπομπής “Pushback with Aaron Maté” στο ‘The Grayzone’ και παρουσιαστής σε πολλές άλλες εκπομπές (π.χ. στο Jimmy Dore show). Έχει δημοσιεύσει άρθρα και περιοδικά σε πολλά ανεξάρτητα και μη ΜΜΕ.

[3] Ο Ο Trita Parsi είναι συνιδρυτής και εκτελεστικός αντιπρόεδρος του Quincy Institute for Responsible Statecraft, καθώς και ιδρυτής και πρώην πρόεδρος του Εθνικού Ιρανοαμερικανικού Συμβουλίου. Αρθρογραφεί τακτικά και εμφανίζεται στην τηλεόραση για να σχολιάσει την εξωτερική πολιτική.—Wikipedia

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση – σχόλιο: Κωστής Μηλολιδάκης

Σχετικά με την απελευθέρωση των Αζόφων εγκληματιών πολέμου, την «έκτη φάλαγγα», τον Ερντογάν και τη Συμφωνία με τα Σιτηρά

Αφορμή για το σημείωμα αυτό έδωσε το σημερινό τακτικό άρθρο του ‘φιλορώσου’ αρθρογράφου με το ψευδώνυμο «Simplicius ο Στοχαστής» στο Substack. Το άρθρο έχει ως τίτλο τον: «Οι διοικητές του Αζόφ επιστρέφουν και η έκτη φάλαγγα αφηνιάζει». Στην έκτη φάλαγγα ο ‘στοχαστής’ κατατάσσει όσους επισημαίνουν τον θλιβερό χαρακτήρα της κατάληξης της ανταλλαγής ξένων μισθοφόρων και Αζόφων εγκληματιών πολέμου με τον ηγέτη της Ουκρανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολιγάρχη και κουμπάρο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλ. Πούτιν.

Πράγματι, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία, ο Ζελένσκι έλαβε ως πεσκέσι αυτούς που αποκάλεσε «ήρωες της Ουκρανίας» δηλαδή τους πέντε ναζί εγκληματίες πολέμου που κατά τα λεγόμενα είχε συμφωνηθεί να παραμείνουν στην Τουρκία φιλοξενούμενοι του Ερντογάν μέχρι τη λήξη του πολέμου. Οι ίδιοι δήλωσαν (και ο ‘στοχαστής’ παραθέτει και σχετικά βίντεο με τις δηλώσεις του Προκοπένκο) ότι επιστρέφουν προκειμένου να πάνε στον μέτωπο για να πολεμήσουν. Ουσιαστικά πρόκειται για επαναστελέχωση του συντάγματος Αζόφ με τους παλιούς καλούς ναζί που καθοδηγούσαν την εγκληματική δράση του. Ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν, μέσω του εκπροσώπου τύπου του Πεσκόφ, δήλωσε ότι πρόκειται για παραβίαση της συμφωνίας (δηλαδή ότι εξαπατήθηκε) αλλά έσπευσε να δικαιολογήσει την εξαπάτηση με το σκεπτικό ότι πρέπει να ασκήθηκαν πιέσεις από το ΝΑΤΟ στον Ερντογάν. Αν αυτό ισχύει θα το εξετάσουμε παρακάτω, αλλά πρώτα να δούμε λίγο ακόμη την επιχειρηματολογία του ‘στοχαστή’.

Ο διοικητής του Συντάγματος Αζόφ, μόλις επέστρεψε στην Ουκρανία (σύμφωνα με βίντεο που παραθέτει ο ‘στοχαστής’), αφού έκανε τον γνωστό χαιρετισμό των νέο-ναζί του Αζόφ, απάντησε σε ερωτήσεις, από όπου και ο παραπάνω διάλογος: ΕΡ.-«Θα επιστρέψετε στο μέτωπο;» ΑΠ.-«Φυσικά. Αυτός είναι ο λόγος που επιστρέψαμε στην Ουκρανία. Αυτή είναι η κύρια επιδίωξή μας.»

Κατ’ αυτόν λοιπόν εδώ πρόκειται για έναν ακόμη …θρίαμβο του Πούτιν και φυσικά ο χαρακτηρισμός ‘έκτη φάλαγγα’ που αποδίδει σε όσους ασκούν κριτική στην θλιβερή κατάληξη της ανταλλαγής παραπέμπει ευθέως στο ότι αυτοί που ‘βγάζουν γλώσσα’ είναι προδότες που δουλεύουν για το ΝΑΤΟ κ.λπ., κ.λπ. Εμείς όμως ενδιαφερόμαστε σταθερά για τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς και όχι για τους χαρακτηρισμούς, γι’ αυτό εξετάζουμε ποιο είναι το επιχείρημα του ‘στοχαστή’ για τον χρωματισμό της ανταλλαγής με τη θλιβερή κατάληξη ως «θρίαμβο».

Κατά τον Simplicius λοιπόν, οι Αζόφοι που πολιορκούνταν στο εργοστάσιο Αζοφστάλ θα παρέμεναν εκεί για μήνες ίσως και χρόνια δεσμεύοντας μεγάλες δυνάμεις των πολιορκητών Ρώσων σε μια περίοδο που οι δυνάμεις τους ήταν πολύ περιορισμένες (δεν είχε γίνει ακόμη επιστράτευση) και επείγε η μεταφορά τους σε άλλα μέτωπα. Κάνοντας την συμφωνία ο Πούτιν πέτυχε, χαρίζοντας την απελευθέρωση σε πέντε ναζί εγκληματίες πολέμου, να απεμπλέξει τις δυνάμεις που στη συνέχεια είχαν σημαντικές επιτυχίες  σε άλλα μέτωπα, με κορυφαίες τις καταλήψεις του Σεβεροντονέτσκ και του Λυσιτσάνσκ.

Αλλά μισό λεπτό: Η συμφωνία για την απελευθέρωση/μεταφορά στην Τουρκία των πέντε Αζόφων διοικητών έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου του 2022 ενώ το Αζοφστάλ είχε παραδοθεί στις 20 Μαΐου του 2022. Και επιπλέον, τότε το Λυσιτσάνσκ και το Σεβεροντονέτσκ είχαν ήδη καταληφθεί! Κάτι δεν πάει καλά εδώ με τους συλλογισμούς του ‘στοχαστή’.

Ο μόνος τρόπος να ισχύει αυτό που αποτελεί το μοναδικό επιχείρημα του Simplicius είναι η συμφωνία για την παράδοση του Αζοφστάλ να είχε προβλέψει ότι ‘εν ευθέτω χρόνω’ οι νέο-ναζί διοικητές θα παραδίδονταν στον Ερντογάν, δηλαδή ήδη προ τετραμήνου να είχε κλειστεί η συμφωνία.

Αυτό είναι μια καινοφανής θεωρία που εγώ τουλάχιστον (και παρακολουθώ στενά τα γεγονότα ξοδεύοντας πολλές ώρες—στ’ αλήθεια πολλές πολλές) δεν έχω ξαναδεί. Θα περίμενε κανένας ότι ο ‘στοχαστής’, που παραπέμπει διαρκώς και για ‘ψύλλου πήδημα’ σε δεκάδες πηγές, θα έκανε τον κόπο να παραθέσει μία πηγή τουλάχιστον για τον καινοφανή ισχυρισμό του. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, ο ισχυρισμός πάνω στον οποίο στηρίζεται όλο το οικοδόμημα των ύβρεων προς όποιον ασκεί κριτική στο θλιβερό γεγονός παραμένει αθεμελίωτος.

Αντίθετα από την ‘βολική’ θεωρία που εκ των υστέρων ανακάλυψε ο ‘στοχαστής’, αυτοί που παρακολουθήσαμε από κοντά τα γεγονότα θυμόμαστε ότι οι Αζόφοι πολέμησαν λυσσασμένα και η τύχη τους σφραγίστηκε όταν τους κόπηκε κάθε οδός ανεφοδιασμού. Θυμόμαστε ότι ο Σόϊγκου είχε επισκεφθεί τον πρόεδρο Πούτιν για να του ανακοινώσει την έναρξη της επιχείρησης εκπόρθησης του Αζοφστάλ και ο τελευταίος, πολύ σωστά, τον είχε αποτρέψει λέγοντας ότι δεν βλέπει τον λόγο για απώλειες και άλλων Ρώσων. Η λύση, είχε πει σωστά ο Πούτιν, είναι ο πλήρης και ολοκληρωτικός αποκλεισμός του εργοστασίου («να μην μπορεί να μπει μέσα ή να βγει έξω ούτε μύγα» ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε) και ο Σόϊγκου είχε απαντήσει (πολύ σωστά) “Yes Sir” κατά το TASS.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν η στέρηση τροφίμων και ιατρικού υλικού από τους Αζόφους. Παρ’ όλα αυτά κρατούσαν μέχρι τη στιγμή που οι πολιορκητές ανακάλυψαν την κρυφή δίοδο (ίσως πάνω από μία) από την οποία οι Αζόφοι τραβούσαν νερό από το ποτάμι και τους την έκοψαν. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα που οδήγησε στην παράδοση και δεν υπήρξε καμία συμφωνία ‘εξυπηρέτησης’ των αρχηγών ναζί.

Αντίθετα, η πρόβλεψη ήταν ότι αυτοί θα λογοδοτούσαν για τα εγκλήματά τους μπροστά σε δικαστήρια, και μάλιστα δεν ξέρω αν είχαν ήδη προλάβει να δικάσουν και καταδικάσουν κάποιους από τους νυν απελεύθερους. Είχαν ανοίξει δικαστικές υποθέσεις, διεξάγονταν ανακρίσεις και παίρνονταν μαρτυρίες και γενικά τίποτα δεν προϊδέαζε για την μεταφορά των πέντε μεγαλύτερων κακοποιών από δαύτους στην Τουρκία.

Ο ‘στοχαστής’ που συχνά γίνεται εξαιρετικά φλύαρος και κουραστικός (βλ. π.χ. την ανάλυσή του για το ποιος κατέστρεψε το φράγμα Νόβα Καχόβκα) λέγοντας σε πέντε σελίδες πράγματα που χωράνε σε πέντε γραμμές, εδώ πετά μια βόμβα (περί συμφωνίας για την παράδοση του Αζοφστάλ) χωρίς να την στηρίξει ούτε με μισή γραμμή. Και πάνω σε αυτό τον φανταστικό γεγονός στηρίζει ένα βαρύτατο κατηγορητήριο προς όποιον επισημαίνει τα αυτονόητα: Ότι τώρα το Αζόφ θα ανασυγκροτηθεί και θα το ξαναβρούν χειρότερο από πριν μπροστά τους (το σύνταγμα Αζόφ που έχει συγκροτηθεί αυτήν τη στιγμή έχει απωλέσει πολλά από τα παλαιά χαρακτηριστικά του λόγω αλλαγής της στελέχωσής του).

Αλλά το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η Ρωσία κινδυνεύει σοβαρά να χάσει το ηθικό πλεονέκτημα που της προσφέρει η επίκληση του πολέμου στην Ουκρανία ως μιας αντι-ναζιστικής σταυροφορίας. Με τι πρόσωπο τώρα οι εκπρόσωποι της Ρωσίας θα κατηγορούν τους Δυτικούς ότι υποθάλπουν ναζί όποτε οι τελευταίοι συναγελάζονται με τους Αζόφους (π.χ. βλ. την πρόσφατη επίσκεψη Αζόφων στο διακεκριμένο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ Stanford) τη στιγμή που η ίδια η Ρωσία συνετέλεσε στην απελευθέρωση και επιστροφή στην εγκληματική δράση των πέντε χειρότερων (κατά τεκμήριο) Ουκρανών ναζί;

*          *          *

Και περνάμε τώρα στη στάση του Ερντογάν που εξαπάτησε το Κρεμλίνο, αλλά που το τελευταίο είναι πρόθυμο να του ‘κλείσει το μάτι’ καθώς αυτός—λέει το Κρεμλίνο—υπέστη αφόρητες πιέσεις από το ΝΑΤΟ.

Κατ’ αρχήν, λίγοι θα πιστέψουν τα περί αφόρητων πιέσεων τώρα—ο Ερντογάν έχει υποστεί πραγματικές πιέσεις από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για πολύ σημαντικότερα γεγονότα και δεν ενέδωσε.

Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όσοι μεταδίδουν τα περί αφόρητων πιέσεων από το ΝΑΤΟ στον Ερντογάν ξεχνούν και, κυρίως, καν δεν αναφέρουν ότι ο ίδιος διαβεβαίωσε τον Ζελένσκι δημοσίως ότι η Τουρκία υποστηρίζει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, του οποίου, είπε ο Ερντογάν, η Ουκρανία θα αποτελέσει πανάξιο μέλος. Και παρεμπιπτόντως εδώ, ας συνδυάσουμε αυτή τη θέση της Τουρκίας με την κατηγορηματική άρνησή της να αποδεχθεί ότι η Κριμαία μπορεί να ανήκει σε οιονδήποτε άλλο πλην της Ουκρανίας.

Πολλοί συνέδεσαν τη στάση αυτή του Ερντογάν με τη συμφωνία για τα σιτηρά. Μάλιστα ο Dima του Military Summary Channel το τράβηξε πολύ μακριά. Ισχυρίστηκε ότι η Ρωσία αναζητά έναν τρόπο να ‘σπάσει’ τη συμφωνία για τα σιτηρά και έφτιαξε κι αυτός—προφανώς πρόκειται για τον γνωστό ιό Μινχάουζεν—μια φανταστική ιστορία που μάλιστα κάποιοι διαδίδουν ως αληθή. Σύμφωνα με αυτήν, ο πρόεδρος Πούτιν σε κρυφή συμφωνία με τον Ερντογάν (αχ αυτές οι ‘κρυφές’ συμφωνίες) έπεισε τον τελευταίο να απελευθερώσει τους πέντε ναζί Αζόφους διοικητές ώστε να μπορεί (ο Πούτιν) να δικαιολογήσει το σπάσιμο της συμφωνίας ως εύλογη συνέπεια της απαράδεκτης συμπεριφοράς της Ουκρανικής ηγεσίας (η οποία είχε συνομολογήσει τη συμφωνία για την παραμονή των πέντε ναζί στην Τουρκία).

Εδώ ταιριάζει αυτό που έλεγε ο πατέρας μου για συλλογισμούς αυτής της ποιότητας: «Άλα, μάλα, κάκαλα». Οι δύο συμφωνίες (για τους Αζόφους και για τα σιτηρά) είναι ανεξάρτητες και δεν συνδέονται. Δεν συνηθίζεται τα κράτη να σπάνε την άλφα συμφωνία επειδή δεν τηρήθηκε η βήτα ούτε κανείς θα έδινε δίκιο σε μια τέτοια αιτιολόγηση. Και άλλωστε η Ρωσική διπλωματία δεν κάνει τέτοια στοιχειώδη λάθη.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Ερντογάν και ποια μύγα τον τσίμπησε. Κάποιοι στο Τέλεγκραμ γράφουν ότι είναι οργισμένος επειδή οι Ρώσοι χτύπησαν στο Ιντλίμπ της Συρίας φιλοτουρκικές δυνάμεις. Πραγματικά αστεία πράγματα να θεωρούν ότι ο Ερντογάν κινείται από τέτοια κίνητρα αποκλειστικά, αν και ενδεχομένως και το Συριακό να εντάσσεται στη νέα τακτική της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία.

Μιας και κυκλοφορεί ο ιός Μινχάουζεν, ας διακινδυνεύσω κι εγώ μια θεωρία για τη στάση του Ερντογάν. Αυτός ‘τρίζει τα δόντια’ στους Ρώσους για να τους υπενθυμίσει την ισχύ που κατέχει απέναντί τους αν σπάσουν τη συμφωνία για τα σιτηρά. Διότι, ο βασικό κερδισμένος από τη συμφωνία είναι η Τουρκία, η οποία είναι μακράν η πρώτη χώρα στην απορρόφηση των Ουκρανικών σιτηρών πάνω στα οποία έχει αναπτύξει μια μεγάλη εξαγωγική βιομηχανία τροφίμων που αποδίδει μεγάλα κέρδη. Λέγεται ότι αν η Ρωσία αποσυρθεί, τότε Τουρκικά πολεμικά θα αναλάβουν να συνοδεύουν ως προστασία από τους Ρώσους τα πλοία που μεταφέρουν το Ουκρανικό σιτάρι θέτοντας τη Ρωσία μπροστά σε ένα τρομερό δίλημμα.

Ο Ερντογάν με τις τουφεκιές που έριξε (απελευθέρωση Αζόφων και καλά λόγια για υποδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ) ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ τη Ρωσία για το ότι δεν θα διστάσει να τα βάλει μαζί της αν το παιχνίδι χοντρύνει.

Απομένει να δούμε πως θα καταφέρει η Ρωσία να απεμπλακεί από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει στο παιχνίδι σκακιού που παίζει με τον Ερντογάν. Και δεν ξεχνάμε ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ είχε χαρακτηρίσει τον Τούρκο πρόεδρο ως δεινό ‘σκακιστή’.

Γιατί το Facebook – και όχι μόνο αυτό – τελευταία καταδιώκει με πάθος όποιον δεν υποστηρίζει την αμερικανική αφήγηση για το Ουκρανικό;

Τον τελευταίο καιρό έχει αυξηθεί η πίεση που ασκείται από το Facebook πάνω στις αναρτήσεις που αφορούν το Ουκρανικό με συνεχή ‘κατεβάσματα’ άρθρων και σχολίων ως δήθεν αντίθετων με τις «αρχές της κοινότητας», χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Για παράδειγμα, αν τον Μάρτιο του 2022 είχατε ανεβάσει την φωτογραφία ενός στελέχους του Ουκρανικού νέο-ναζιστικού συντάγματος Αζόφ, όπου αυτός χαιρετά ναζιστικά κάτω από μία σβάστικα και γράψατε ως σχόλιο «δείτε ποιους υποστηρίζει και εκπαιδεύει η Δύση στην Ουκρανία», τον Απρίλιο του 2023, μετά από 13 μήνες, το Facebook θα σας κατεβάσει την ανάρτηση ως προωθητική του …πολιτικού εξτρεμισμού και του ‘λόγου μίσους’ και θα σας απειλήσει με κλείσιμο του λογαριασμού σας. Αφήνοντας κατά μέρος τον προφανή παραλογισμό, το ερώτημα είναι: Γιατί τώρα; Τι έχει μεσολαβήσει;

Αυτό που μεσολάβησε είναι η απόφαση των κυβερνήσεων της ‘δημοκρατικής’ Δύσης που εγγυώνται ‘την ελευθερία του λόγου’ (όχι σαν εκείνον τον ακατανόμαστο Πούτιν) να περιστείλουν την ελεύθερη έκφραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πολλοί απλοί άνθρωποι γράφουν τη γνώμη τους, που συχνά δεν συμπίπτει με την αφήγηση που ομόφωνα προωθούν τα εταιρικά/κρατικά καθεστωτικά ΜΜΕ. Η απόφαση αυτή είναι ειλημμένη και τώρα παρακολουθούμε τα διαδοχικά επεισόδια στην εφαρμογή της. Δυστυχώς, γύρω από το θέμα αυτό μοιάζει να μην υπάρχει η απαιτούμενη ευαισθησία στον Ελληνικό χώρο δημόσιας έκφρασης. Όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα, θα αρχίσουμε ‘να τρέχουμε’ εκ των υστέρων…

Βέβαια, από καιρό είναι γνωστό ότι η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από κρατικές υπηρεσίες της Δύσης για την άσκηση προπαγάνδας και προκλήσεων αποτελεί ‘ψωμοτύρι’. Ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο ασκείται αυτή η δραστηριότητα αποδείχτηκε με ακαταμάχητο τρόπο μετά την ανάδυση των λεγόμενων Twitter Files. Όμως, σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η δραστηριότητα παραπληροφόρησης, στην οποία ακατάπαυστα και με ζήλο επιδίδονται οι κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (και φυσικά μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ), αλλά, αντίθετα, οι δραστηριότητες κατάπνιξης κάθε έκφρασης γνώμης ή κυκλοφορίας ειδήσεων που αμφισβητούν τα εκάστοτε καθαγιασμένα καθεστωτικά αφηγήματα.’

Φωτογραφία από ανάρτηση του ερευνητή Αμερικανού δημοσιογράφου Lee Fang σχετικά με τη χρήση ψευδών λογαριασμών στο tweeter από την Αμερικανική Κεντρική Διοίκηση του Πενταγώνου (CENTCOM) για τη διεξαγωγή ψυχολογικού πολέμου. Οι λογαριασμοί εμφανίζονταν ότι δήθεν ανήκαν σε Ιρακινούς και ότι εξέφραζαν την Ιρακινή ‘κοινή γνώμη’. Φυσικά, τέτοιες δραστηριότητες καθόλου δεν κατατάσσονται από τις ΝΑΤΟικές κυβερνήσεις στον τομέα της παραπληροφόρησης. Οι αποκαλύψεις για την χρήση του twitter από το Αμερικανικό Πεντάγωνο για την διοχέτευση παραπληροφόρησης παρουσιάζονται συγκεντρωτικά σε άρθρο του Lee Fang στο The Intercept με τίτλο «Το Twitter βοηθούσε το Πεντάγωνο στη μυστική οn line εκστρατεία του για διοχέτευση προπαγάνδας».

Οι πλέον πρόσφατες σοβαρές εξελίξεις στην κατεύθυνση περιστολής της ελεύθερης έκφρασης εμφανίστηκαν στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.

Τα 50 κυριότερα ονόματα οργανισμών που διαπλέκονται κατά την άσκηση λογοκρισίας στην έκφραση απόψεων που διαφωνούν με την καθεστωτική αφήγηση των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους. Η εικόνα αποτελεί τo εξώφυλλο μιας πολύ πρόσφατης και διεξοδικής αναφοράς από ομάδα οκτώ ανεξάρτητων δημοσιογράφων με τίτλο: «Αναφορά σχετικά με το λογοκριτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα: Οι 50 κυριότεροι οργανισμοί που χρειάζεται να γνωρίζετε». Η ομάδα αυτή μελέτησε επί πολλούς μήνες τη δομή που έχει πάρει το σύμπλεγμα των οργανισμών παραπληροφόρησης και λογοκρισίας των Δυτικών κυβερνήσεων ακολουθώντας, ανάμεσα στα υπόλοιπα, και νήματα που πήγαζαν από τα Twitter Files.

Στην ΕΕ, είχαμε πριν από λίγο καιρό (δημοσιεύτηκε στις 19 Οκτωβρίου στην επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) την έκδοση ενός κανονισμού—που αυτόματα καθίσταται εσωτερικός νόμος για όλα τα κράτη μέλη, προσέξτε ότι ένα όργανο που δεν έχει εκλεγεί ασκεί νομοθετική εξουσία στις χώρες μέλη—της λεγόμενης «Πράξης επί των Ψηφιακών Υπηρεσιών» (Digital Services Act). Η εφαρμογή του κανονισμού καθίσταται υποχρεωτική από όλους τους παρόχους ψηφιακών υπηρεσιών από την 1η Ιανουαρίου του 2024 (περιλαμβάνεται ΚΑΘΕ πλατφόρμα που αναρτά on line καθώς και κάθε μηχανή αναζήτησης) με στόχο την καταπολέμηση της ‘παραπληροφόρησης’.

Να θυμίσουμε ότι με βάση το νέο νομικό πλαίσιο της ‘Πράξης’, πρόσφατα ο Έλον Μασκ απειλήθηκε με απαγόρευση του Twitter στην Ευρώπη εάν επιμείνει στην μη άσκηση λογοκρισίας στις αναρτήσεις της πλατφόρμας που αγόρασε πέρυσι. Θυμίζουμε ακόμη την πολύ πρόσφατη διένεξη κυβερνητικά χρηματοδοτούμενων δυτικών καθεστωτικών ΜΜΕ με το Twitter (π.χ. το BBC), τα οποία θίχτηκαν όταν ο Μασκ προσέθεσε την επιγραφή «Κυβερνητικά Χρηματοδοτούμενο» στον τίτλο τους στο Twitter. Η επιγραφή αυτή εφαρμοζόταν από καιρό για τα Ρωσικά ΜΜΕ, σε όσα εν πάσει περιπτώσει το Twitter δεν είχε ήδη κλείσει βιαίως τον λογαριασμό τους—πράγμα που η Δύση αναφανδόν απαιτεί να συμβεί με όλους τους εκ Ρωσίας (και μη) λογαριασμούς που δεν συμφωνούν με την καθεστηκυία αφήγηση.

Με σύνθημα «Ανακτούμε τον Έλεγχο» το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρουσιάζει την «Πράξη επί των Ψηφιακών Υπηρεσιών» σε βίντεο και ανάρτηση του Δεκεμβρίου του 2021 που επικαιροποιήθηκε τον Μάιο του 2023.

Αλλά, σε τι συνίσταται η εξοβελιστέα ‘παραπληροφόρηση’; Το θέμα μας έχει απασχολήσει εδώ στο παρελθόν, όπως μας έχει ξανα-απασχολήσει ο τρόπος με τον οποίο υποτίθεται ότι ελέγχεται η ‘παραπληροφόρηση’ από το Facebook.

Να υπενθυμίσουμε ότι απόψεις όπως ότι η Ρωσία στην Ουκρανία αμύνεται έναντι της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς χαρακτηρίζονται εξ ορισμού ως “παραπληροφόρηση” (disinformation) και “κήρυγμα μίσους” (hate speech) και κατατάσσονται σε εκείνες απέναντι στις οποίες ‘η δημοκρατία οφείλει να αμυνθεί’ καταπνίγοντάς και ποινικοποιώντας τις. Γενικά, με αφορμή το Ουκρανικό—και αυτό είναι μόνο η αρχή του κακού—ως ‘παραπληροφόρηση’ ορίζεται οτιδήποτε δεν συμφωνεί με την προωθούμενη από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αφήγηση. Φυσικά, ποιος από όσους έχουν έστω και ελάχιστη γνώση της ιστορικής εξέλιξης αντίστοιχων ‘μέτρων’ στο παρελθόν μπορεί να αμφιβάλλει ότι αυτή η προσέγγιση και η αποκρυστάλλωσή της στην επακόλουθη «Πράξη επί των Ψηφιακών Υπηρεσιών» δεν θα χρησιμοποιηθεί για την σταδιακή περιστολή της ελευθερίας του λόγου επί παντός θέματος που απασχολεί τις εκάστοτε κρατικές αφηγήσεις;

Η ιδέα ότι η αποκαλούμενη από τις ΝΑΤΟικές κυβερνήσεις ‘παραπληροφόρηση’ δεν περιορίζεται στο Ουκρανικό, αλλά διαπερνά κάθε δημόσια συζήτηση η οποία ως εκ τούτου πρέπει να αστυνομεύεται, παρουσιάστηκε αναλυτικά στις συζητήσεις ενός συνεδρίου (workshop) που διοργάνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της CERIS (Community of European Research and Innovation for Security). Τίτλος του συνεδρίου ήταν: «Παραπληροφόρηση, Ψευδείς Ειδήσεις και Ομιλίες Μίσους» (Disinformation, Fake News and Hate Speech) και η κεντρική ιδέα του ήταν ότι η σύγχρονη τεχνολογία έχει καταστήσει ‘φτηνή’ την πρόσβαση σε πληροφορίες από ανεξάρτητες πηγές και—επιτέλους—αυτό είναι κάτι που οφείλει να ελεγχθεί από την Ευρωπαϊκή Διοίκηση.

Είναι ενδιαφέρουσα ‘λεπτομέρεια’ ότι το συνέδριο διοργανώθηκε από την Διεύθυνση Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην οποία προΐσταται η Σουηδή Ylva Johansson. Σύμφωνα με την ίδια την Διεύθυνση, αρμοδιότητές της είναι αφενός η μεταναστευτική πολιτική εστιασμένη στην υπευθυνότητα και στην αλληλεγγύη και αφετέρου, (μετά το 2020) η Εσωτερική Ασφάλεια. Εμάς ενδιαφέρει ειδικά το πώς προσδιορίζεται η «Εσωτερική Ασφάλεια» από τους ίδιους. Γράφουν: «Στόχος είναι η οικοδόμηση μιας ασφαλέστερης Ευρώπης με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος, την προώθηση της αστυνομικής συνεργασίας και την προετοιμασία για την ταχεία αντιμετώπιση αναδυόμενων κρίσεων. Οι δράσεις μας στους τομείς αυτούς περιλαμβάνουν αυστηρότερους κανόνες κατά της παράνομης διακίνησης πυροβόλων όπλων και της εμπορίας ανθρώπων, καθώς και την αναθεώρηση της νομοθεσίας για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της παιδικής πορνογραφίας».

Το συνέδριο με θέμα την παραπληροφόρηση, τις ψευδείς ειδήσεις και τις ομιλίες μίσους που διοργάνωσε η Γενική Διεύθυνση Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Κομισιόν. Προσέξτε ότι η προβαλλόμενη διαφάνεια δεν αναφέρει καμία από αυτές τις λέξεις. Επίσης, δεν μοιάζει το μικρό ακροατήριο να είναι και τόσο προσηλωμένο.

Όπως βλέπετε, πουθενά δεν τίθεται ως καθήκον η άσκηση λογοκρισίας και η κατάπνιξη των αντίθετων με τις καθεστωτικές αφηγήσεις γνωμών, που, όπως έχουμε δει αλλού, αποτελούν το περιεχόμενο των όρων με τους οποίους αυτοπαρουσιάζεται το συνέδριο—”παραπληροφόρηση, ψευδείς ειδήσεις, λόγος μίσους”—αλλά εκεί θα κολλήσουμε; Στο εξής, αν ισχυριστείτε ότι το ΝΑΤΟ ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση στην Ουκρανία, θα κατατάσσεστε στην ίδια κατηγορία με τους παράνομους διακινητές όπλων, τους μαστροπούς, και εκείνους που κακοποιούν σεξουαλικά παιδιά και διακινούν παιδική πορνογραφία!

Στις ΗΠΑ, μετά την άδοξη απόπειρα να στηθεί αυτό που στιγματίστηκε με τον Οργουελικό χαρακτηρισμό ως ‘Υπουργείο Αλήθειας’—με την αυτοαποκαλούμενη «Μαίρη Πόππινς της παραπληροφόρησης»  Nina Jankowicz, συμβούλου της Ουκρανικής κυβέρνησης, να το αναλαμβάνει—έχουμε και πάλι αντίστοιχη εξέλιξη. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Russia Today της 7ης Μαΐου:

Οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει ένα Κέντρο Ξένης Κακοήθους Επιρροής [Foreign Malign Influence Center—FMIC] για την αντιμετώπιση των ξένων απειλών για τις εκλογές καθώς και της “κοινής γνώμης” στο εσωτερικό της χώρας, αποκάλυψε η Διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Avril Haines σε ακρόαση της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας την Πέμπτη.

Λειτουργώντας υπό το Γραφείο του Διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, το FMIC έχει πρόσβαση σε «όλες τις πληροφορίες που κατέχονται ή δημιουργούνται σχετικά με ξένη κακόβουλη πληροφόρηση, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας των εκλογών». Ο διευθυντής του, Jeffrey Wichman, ήταν πρώην επικεφαλής ανάλυσης του Κέντρου Αποστολής Αντικατασκοπείας της CIA [CIA’s Counterintelligence Mission Center].

Για τους σκοπούς της υπηρεσίας, “ξένη” σημαίνει ότι προέρχεται από τη Ρωσία, το Ιράν, την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα ή “οποιαδήποτε άλλη ξένη χώρα που ο διευθυντής του Κέντρου” κρίνει κατάλληλη, ενώ η “ξένη κακόβουλη επιρροή” ορίζεται ως “κάθε εχθρική προσπάθεια που αναλαμβάνεται από, ή υπό την καθοδήγηση, ή εκ μέρους ή με την ουσιαστική υποστήριξη” μιας από τις αναφερόμενες χώρες, προκειμένου να επηρεάσει, κρυφά ή φανερά, την κυβερνητική ή κρατική πολιτική των ΗΠΑ ή την “κοινή γνώμη εντός των Ηνωμένων Πολιτειών”.

Ενώ το FMIC ιδρύθηκε προφανώς τον Σεπτέμβριο σύμφωνα με πρόσφατη νομοθεσία, η ακρόαση της Πέμπτης ήταν η πρώτη δημόσια αναφορά στην ύπαρξή του. Η ίδρυσή του ήταν αμφιλεγόμενη, καθώς ορισμένοι γερουσιαστές και αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών αμφισβήτησαν την ανάγκη ύπαρξης μιας ακόμη υπηρεσίας με τις ίδιες αρμοδιότητες με το Κέντρο Παγκόσμιας Εμπλοκής [Global Engagement Center—GEC], τη θυγατρική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που έχει αναλάβει τη διάδοση της αμερικανικής προπαγάνδας για την καταπολέμηση της ξένης αντίστοιχης.

H Avril D. Haines, Director of U.S. National Intelligence, καταθέτει ενώπιον της Επιτροπής της Γερουσίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις στις 4 Μαΐου 2023, οπότε και αποκάλυψε τη δημιουργία του Κέντρου Κακοήθους Ξένης Επιρροής (FMIC)

Η Haines αντιμετώπισε ορισμένες από αυτές τις ανησυχίες στην ακρόαση της Πέμπτης, επιμένοντας ότι το FMIC εργάζεται για να «υποστηρίξει το Κέντρο Παγκόσμιας Εμπλοκής και άλλους σε όλο το πλάτος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, βοηθώντας τους να κατανοήσουν ποια είναι τα σχέδια και οι προθέσεις των βασικών παραγόντων σε αυτόν τον χώρο: Κίνα, Ρωσία, Ιράν κ.λπ.»

Η αντιμετώπιση της “ξένης παραπληροφόρησης” έχει γίνει κάτι σαν εμμονή για τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, με μισή ντουζίνα υπηρεσίες να έχουν ξεπηδήσει από τότε. Εκτός από το GEC, που ξεκίνησε το 2017, το Πεντάγωνο εγκαινίασε αθόρυβα πέρυσι ένα Γραφείο Διαχείρισης Επιρροής και Αντίληψης, το οποίο προστέθηκε στον Κλάδο Ξένης Επιρροής και Παρεμβολής του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, στην Ομάδα Εργασίας Αντιμετώπισης Ξένης Επιρροής, στο με άδοξη κατάληξη Συμβούλιο Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης, καθώς και στην Ομάδα Εργασίας Ξένης Επιρροής του FBI. [ΣΗΜ. Οι αντίστοιχες ονομασίες στα αγγλικά είναι: Influence and Perception Management Office, the Department of Homeland Security’s Foreign Influence and Interference Branch, Countering Foreign Influence Task Force, and the ill-fated Disinformation Governance Board, as well as the FBI’s Foreign Influence Task Force].

Στα πλαίσια της έντασης τελευταία των προσπαθειών επιβολής καθεστώτος λογοκρισίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το τελευταίο συνέδριο της εταιρείας κυβερνο-ασφάλειας RSA που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ (24-27 Απριλίου, Σαν Φρανσίσκο) ασχολήθηκε αναλυτικά με το θέμα αντιμετώπισης της λεγόμενης ‘παραπληροφόρησης’. Τα ετήσια συνέδρια της RSA ξεκίνησαν το 1991 και παρακολουθούνται από εκατοντάδες ενδιαφερομένους, στελέχη εταιριών, κυβερνητικούς αξιωματούχους, μέλη του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, κ.ο.κ.

Το κέντρο διεξαγωγής του RSA Conference 2023 στο San Francisco.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στο πρόσφατο συνέδριο έδωσε παλμό η από κοινού παρέμβαση της μυστικής αστυνομίας SBU του Κιέβου με το γνωστό FBI των ΗΠΑ. Το ακόλουθο ρεπορτάζ του ερευνητή Αμερικανού δημοσιογράφου Lee Fang, το οποίο μεταφράζουμε κατά λέξη, ασχολείται με το κεντρικό μας θέμα, δηλαδή πώς το Facebook συνεργάζεται με τις Αμερικανικές αστυνομικές (και μυστικές) υπηρεσίες προκειμένου να καταπνίξει την ελεύθερη διατύπωση γνώμης μέσα από τις σελίδες των μελών της ‘κοινότητάς του’. Βεβαίως, το υπόδειγμα αυτής της λογοκρισίας είναι η περίπτωση του Ουκρανικού, όπου με τη σειρά του το FBI διαμεσολαβεί μεταξύ της Ουκρανικής μυστικής αστυνομίας και των στελεχών των εταιριών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να οριστεί ακριβώς το τι συνιστά ‘παραπληροφόρηση’, η οποία οφείλει να διαγράφεται από τις αναρτήσεις των μελών της ‘κοινότητας’ και να εντοπίζονται οι λογαριασμοί που ‘παραπληροφορούν’.

O πράκτορας του FBI (San Franciso) Alex Kobzanets διηύθυνε τη συζήτηση μεταξύ του εκτελεστικού βοηθού διευθυντή του FBI Timothy Langan and και του Ουκρανού επικεφαλής της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο και στις πληροφορίες Ilya Vitiuk, ©  Twitter / FBI San Francisco

Το αστειότερο (αν δεν ήταν τραγικό) αυτών των εξελίξεων ίσως είναι ο ίδιος ο ορισμός της έννοιας “παραπληροφόρηση” που έδωσαν στο συνέδριο όσον αφορά το Ουκρανικό. Διαβάστε παρακάτω…

 

*          *          *

 

ΠΩΣ ΤΟ FBI ΒΟΗΘΑ ΤΙΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗΝ «ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

[Όταν με ρωτούν ‘πώς διακρίνετε αν κάτι είναι ψευδές;’ απαντώ: ‘Οτιδήποτε είναι κατά της Ουκρανίας θεωρείται ψευδές, ακόμη και αν δεν είναι’]

Η φωτογραφία είναι μέσω Lee Fang: ο llia Vitiuk, επικεφαλής του τμήματος ασφάλειας στον κυβερνοχώρο της [Ουκρανικής] SBU (αριστερά) ποζάρει με τον Timothy Langen, εκτελεστικό υποδιευθυντή του Criminal, Cyber, Response and Services Branch [Κλάδου Εγκλημάτων, Κυβερνοχώρου, Αντίδρασης και Υυπηρεσιών] του FBI (δεξιά) στο συνέδριο RSA στο Σαν Φρανσίσκο, στις 26 Απριλίου 2023.

Σε συνέντευξή του, ανώτερος Ουκρανός αξιωματούχος όρισε την “παραπληροφόρηση” ως κάθε είδηση που έρχεται σε αντίθεση με το μήνυμα της κυβέρνησής του.

του Lee Fang, 28 Απριλίου 2023

Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών [FBI] πιέζει το Facebook να κατεβάζει υποτιθέμενη ρωσική “παραπληροφόρηση” κατ’ εντολή των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με ανώτερο Ουκρανό αξιωματούχο που επικοινωνεί τακτικά με το FBI. Ο ίδιος αξιωματούχος δήλωσε ότι οι ουκρανικές αρχές δίνουν έναν ευρύ ορισμό της “παραπληροφόρησης”, επισημαίνοντας ότι πολλοί λογαριασμοί και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασκούν παραπληροφόρηση επειδή μπορεί απλώς να έρχονται σε αντίθεση με την αφήγηση της ουκρανικής κυβέρνησης.

«Μόλις έχουμε ένα ίχνος ή αποδείξεις για εκστρατείες παραπληροφόρησης μέσω του Facebook ή άλλων πόρων που προέρχονται από τις ΗΠΑ, διαβιβάζουμε αυτές τις πληροφορίες στο FBI, και ταυτόχρονα γράφουμε απευθείας στο Facebook», δήλωσε ο llia Vitiuk, επικεφαλής του Τμήματος Ασφάλειας Πληροφοριών στον Κυβερνοχώρο στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας.

«Ζητήσαμε από το FBI υποστήριξη για να μας βοηθήσουν με το Meta, να μας βοηθήσουν με άλλους, και μερικές φορές έχουμε καλά αποτελέσματα με αυτό», σημείωσε η Vitiuk. «[Τούς] λέμε: “Εντάξει, αυτό ήταν ένα άτομο που πιθανότατα βρισκόταν υπό την επιρροή της Ρωσίας.”»

Ο Vitiuk, σε συνέντευξή του, δήλωσε ότι είναι υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και κατανοεί τις ανησυχίες γύρω από τη λογοκρισία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά παραδέχθηκε επίσης ότι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του υιοθετούν μια σκόπιμα διασταλτική άποψη για το τι μετράει ως “ρωσική παραπληροφόρηση”.

«Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν, “Πώς διακρίνετε αν είναι ψεύτικο ή αληθινό;”. Πράγματι, είναι πολύ δύσκολο σε μια τέτοια ροή πληροφοριών», δήλωσε ο Vitiuk. «Λέω: ‘Οτιδήποτε είναι εναντίον της χώρας μας, θεωρήστε το ψεύτικο, ακόμη και αν δεν είναι. Αυτή τη στιγμή, για τη νίκη μας, είναι σημαντικό να έχουμε αυτού του είδους την αντίληψη, να μην ξεγελιόμαστε».

Τις τελευταίες εβδομάδες, δήλωσε ο Vitiuk, οι ρωσικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν διάφορες μορφές παραπληροφόρησης για να κατασκευάσουν ψεύτικες εντάσεις μεταξύ του προέδρου Volodymyr Zelenskyy και του Valerii Zaluzhnyi, του στρατηγού τεσσάρων αστέρων που υπηρετεί ως αρχηγός του στρατού της Ουκρανίας.

Πράγματι, πρόσφατες αναφορές έχουν επικεντρωθεί στη σχέση μεταξύ των δύο Ουκρανών ηγετών. Η γερμανική εφημερίδα Bild ανέφερε ότι ο Zelenskyy και ο Zaluzhnyi είχαν διαφωνήσει σχετικά με τις τακτικές που αναπτύχθηκαν στη μάχη κατά του Μπάχμουτ. Ο Vitiuk δήλωσε ότι οποιαδήποτε άποψη για σύγκρουση μεταξύ του Zelenskyy και του στρατιωτικού του αρχηγού, ωστόσο, είναι ψευδής.

«Προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα στην Ουκρανία και προσπαθούν να σπείρουν τους σπόρους της παρεξήγησης μεταξύ της Ουκρανίας και των εταίρων μας που μας υποστηρίζουν», δήλωσε ο Vitiuk.

Ο Vitiuk, ανώτερος αξιωματούχος στην υπηρεσία εσωτερικών πληροφοριών της Ουκρανίας, μου μίλησε αυτή την εβδομάδα στο συνέδριο RSA Convention στο Σαν Φρανσίσκο, μια ετήσια συνάντηση που συγκεντρώνει μια συλλογή από εταιρείες ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, τις αρχές επιβολής του νόμου και γίγαντες της τεχνολογίας.

Κατά τον επικεφαλής του Τμήματος Ασφάλειας Πληροφοριών στον Κυβερνοχώρο στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας, Ilia Vitiuk, ο οποίος έχει αναλάβει να υποδεικνύει στο FBI ποιες πληροφορίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να λογοκρίνονται, οι πληροφορίες για διάσταση απόψεων Ζelensky-Zaluzhnyi αποτελούν τυπικό παράδειγμα παραπληροφόρησης που πρέπει να παταχθεί. Εδώ βλέπουμε ότι οι πληροφορίες αυτές μεταδίδονται από το κεντρικό ΜΜΕ του Κιέβου “The Kyiv Independent”.

Το FBI έχει προσελκύσει τον τελευταίο καιρό την προσοχή του κοινού για την επιρροή που ασκεί στο Twitter, στο Facebook και σε άλλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Μια σειρά από εκθέσεις και ακροάσεις στο Κογκρέσο εξέτασαν τον ρόλο της υπηρεσίας στη διαμόρφωση των αποφάσεων ελέγχου του περιεχομένου [ΣΗΜ. δηλαδή λογοκρισίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης] που αφορούσαν τις εκλογές του 2020.

Τα στοιχεία για την πίεση που ασκεί το FBI στις εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης έρχονται σε μια εποχή που οι εταιρείες αυτές λαμβάνουν ήδη προληπτικά μέτρα για να καταδιώξουν την υποτιθέμενη ξένη προπαγάνδα και το κατασκευασμένο υλικό. Από τότε που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, οι εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης βρίσκονται σε επιφυλακή για επιχειρήσεις από χάκερς και διαρροών, ψεύτικες περσόνες και άλλα διαδικτυακά τεχνάσματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τη Μόσχα για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη γύρω από τη σύγκρουση. Αλλά οι επικριτές κατηγορούν ότι στην προσπάθεια να επισημάνουν και να αφαιρέσουν περιεχόμενο που έχει φυτέψει η ρωσική κυβέρνηση, το Facebook και άλλες εταιρείες τεχνολογίας καταστέλλουν ανεξάρτητες αναφορές και αποκλίνουσες απόψεις σχετικά με τον πόλεμο.

Την περασμένη εβδομάδα, για παράδειγμα, το Facebook εφάρμοσε ποινές περιορισμού των κοινοποιήσεων και μια ετικέτα περί “ψευδών πληροφοριών” σε συνδέσμους που περιείχαν το ρεπορτάζ που ανάρτησε στο Substack ο δημοσιογράφος Seymour Hersh και το οποίο υποστηρίζει ότι το ΝΑΤΟ εμπλέκεται στην καταστροφή του αγωγού Nord Stream, σύμφωνα με τον Michael Shellenberger, συγγραφέα που καλύπτει εκτενώς τη λογοκρισία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μετά τη δημόσια κατακραυγή, το Facebook τροποποίησε την ετικέτα σε “εν μέρει ψευδείς”.

Δεν είναι σαφές σε ποιο βαθμό η σκληρή προσέγγιση των εταιρειών κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά τον έλεγχο του υλικού που αναρτάται αποτελεί μια άμεση απάντηση στις κυβερνητικές παροτρύνσεις.

Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά στοιχεία για την πίεση που ασκούν το FBI και άλλες υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας στις εταιρείες τεχνολογίας, ώστε να συμπεραίνεται ότι οι εν λόγω εταιρείες τεχνολογίας μπορεί να υιοθετούν πρακτικές προληπτικής λογοκρισίας για να αποφύγουν την αποδοκιμασία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Τον Οκτώβριο, με βάση έγγραφα που διέρρευσαν από το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας [των ΗΠΑ], ανέφερα για τα κυβερνητικά σχέδια να στραφούν σε μεγαλύτερο βαθμό προς τις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να κατεβάσουν την “παραπληροφόρηση” που σχετίζεται με “τη φύση της υποστήριξης των ΗΠΑ προς την Ουκρανία”.

Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που αποκαλύφθηκαν μέσω των αρχείων του Twitter δείχνουν επιπλέον ότι ορισμένοι πράκτορες του FBI βρίσκονται σε τακτική αλληλογραφία με στελέχη του Twitter, πιέζοντας για τον εντοπισμό και την αφαίρεση του ρωσικού περιεχομένου. Σε μια ανταλλαγή που αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Matt Taibbi, ο Elvis Chan, ειδικός πράκτορας που υπηρετεί στο γραφείο του FBI στο Σαν Φρανσίσκο, εξέφρασε την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι οι υπάλληλοι του Twitter «δεν είχαν παρατηρήσει πολύ πρόσφατη δραστηριότητα από επίσημους φορείς προπαγάνδας στην πλατφόρμα σας». Ο Chan ήταν μέλος της ομάδας του FBI που είχε εβδομαδιαίες συναντήσεις με το Twitter για να προειδοποιήσει για τη ρωσική παραπληροφόρηση ενόψει των εκλογών του 2020. Μετά από επανειλημμένες προειδοποιήσεις του FBI για πιθανή ρωσική επιχείρηση επιρροής, το Twitter απαγόρευσε συνδέσμους προς ένα ρεπορτάζ της New York Post σχετικά με το περιεχόμενο του φορητού υπολογιστή του Hunter Biden τις εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

O Elvis Chan, Assistant Special Agent in Charge (ASAC), είναι ο επικεφαλής του κλάδου κυβερνοασφάλειας του FBI στο San Francisco. O Chan χρημάτισε μέλος μιας ομάδας επαφής του FBI με το Twitter η οποία σε τακτικές εβδομαδιαίες συναντήσει προειδοποιούσε το Twitter για τις ‘Ρωσικές επιχειρήσεις παραπληροφόρησης» εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2020. Κατόπιν των επανειλημμένων προειδοποιήσεων, το Twitter μπλόκαρε την αναμετάδοση της αληθινής ιστορίας που αφορούσε την έμμεση δωροδοκία του γιου του υποψηφίου προέδρου τότε Τζο Μπάιντεν από την Ουκρανία (και από άλλες πηγές), με πιθανή προέκταση προς τον ίδιο τον υποψήφιο πρόεδρο. Ο Elvis Chan συμμετείχε ως κεντρικός συζητητής σε πάνελ του συνεδρίου RSA 2023 με θέμα «Επανεξετάζοντας το Ράγκναροκ: Το έδαφος των απειλών στον κυβερνοχώρο μετά την εισβολή στην Ουκρανία» (24 Απριλίου 2023). [ΣΗΜ. Ράγκναροκ είναι η μάχη του τέλους του κόσμου στην Σκανδιναβική μυθολογία].

 

[ΣΗΜ. Όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, στην άσκηση λογοκρισίας εναντίον αυτών των αληθινών πληροφοριών–που απεδείκνυαν άμεση εμπλοκή του ίδιου του Μπάιντεν ως αντιπροέδρου στην κυβέρνηση Ομπάμα σε επιχειρήσεις επηρεασμού της Αμερικανικής πολιτικής μέσω του έμμεσου χρηματισμού του γιου του Χάντερ–είχε εμπλακεί το τότε στέλεχος της προεκλογικής εκστρατείας και νυν υπουργός εξωτερικών, νεοσυντηρητικός Άντονι Μπλίνκεν. Η εμπλοκή του Μπλίνκεν συνιστά στην ουσία ποινική υπόθεση που η διερεύνησή της δεν έχει λήξει].

Ο βαθμός στον οποίο ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ διαμορφώνουν τις εγχώριες συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας είναι ακόμη ασαφής. Αυτή την εβδομάδα, ο ερευνητής Jack Poulson αποκάλυψε μια παρουσίαση της Διοίκησης Κυβερνοχώρου του αμερικανικού στρατού λίγο μετά την έναρξη της εισβολής, στην οποία ο αντισυνταγματάρχης David Beskow αναφερόταν σε εργασίες για την υπεράσπιση της “φίρμας” του ΝΑΤΟ σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Η Ουκρανία, σίγουρα, ανταποκρίνεται εν μέρει σε μια πραγματική απειλή εθνικής ασφάλειας. Οι ρωσικές εκστρατείες παραπληροφόρησης συνεχίζονται εδώ και χρόνια και έχουν λάβει πολλές μορφές, δήλωσε ο Vitiuk. Το Τμήμα Ασφάλειας Πληροφοριών στον Κυβερνοχώρο της Ουκρανίας έχει κλείσει πολλά δίκτυα bot που χρησιμοποιούνταν από τις ρωσικές δυνάμεις για να δημιουργήσουν σύγχυση και φόβο στο ουκρανικό κοινό, σημείωσε. Οι Ρώσοι χάκερς έχουν βάλει στο στόχαστρο την παραγωγή ενέργειας, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και μεγάλο μέρος της κοινωνίας των πολιτών της Ουκρανίας.

Ο Vitiuk δήλωσε ότι δεν γνώριζε για τον πρόσφατο στραγγαλισμό του άρθρου του Hersh από το Facebook. Ανέφερε όμως ως χαρακτηριστικό παράδειγμα παραπληροφόρησης την ευρέως δημοσιευμένη πλαστογράφηση των λεγόμενων Discord Leaks, κατά την οποία φιλορωσικές φωνές στην πλατφόρμα Telegram είχαν παραποιήσει ένα από τα στρατιωτικά έγγραφα που διέρρευσαν για να ισχυριστούν ψευδώς υψηλότερα ουκρανικά και χαμηλότερα ρωσικά επίπεδα απωλειών κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου RSA, ο Vitiuk μίλησε σε ένα πάνελ μαζί με τον Bryan Vorndran, τον υποδιευθυντή του τμήματος κυβερνοχώρου του FBI, τον Alex Kobzanets, πράκτορα του FBI στο γραφείο του Σαν Φρανσίσκο, και τη Laura Galante από το γραφείο του διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Κατά τη διάρκεια του πάνελ, ο Vitiuk ευχαρίστησε τους πολλούς συμμάχους της ουκρανικής κυβέρνησης από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων τις Mandiant, Cisco, CrowdStrike, Clearview, Google, Amazon και Starlink. Η υποστήριξη της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο από τους Αμερικανούς εταίρους έχει βοηθήσει στην αποτροπή των ρωσικών κυβερνοεπιθέσεων σε πολιτικές και στρατιωτικές υποδομές και έχει αποτελέσει “μια αλλαγή του παιχνιδιού στην ψυχολογία”, δήλωσε ο Vitiuk. Τόνισε ότι το FBI υπήρξε ο “κορυφαίος εταίρος” της υπηρεσίας του.

Η πολεμική προσπάθεια έχει επίσης διδάξει στο FBI νέα μαθήματα σχετικά με τις συνεργασίες μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σύμφωνα με τον Kobzanets. “Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχουμε καλέσει τους διευθύνοντες συμβούλους εδώ, στο Σαν Φρανσίσκο, να πάνε στο γραφείο τους μια Κυριακή απόγευμα και να εμπλακούν πραγματικά με τους Ουκρανούς εταίρους μας”, είπε.

Μετά το ενθουσιώδες κλείσιμο του Vitiuk, αρκετοί πράκτορες του FBI στο ακροατήριο, συμπεριλαμβανομένου του Elvis Chan, σηκώθηκαν όρθιοι για να επευφημίσουν.

Ο Chan και ο Kobzanets αρνήθηκαν να μου μιλήσουν και με παρέπεμψαν στο γραφείο Τύπου του FBI, το οποίο δεν απάντησε στο ηλεκτρονικό μου αίτημα για σχολιασμό των ισχυρισμών του Vitiuk. Το Facebook δεν απάντησε επίσης σε αίτημα για σχολιασμό.

………………………………………………………………………………..

Ο Lee Fang είναι ερευνητής δημοσιογράφος που αρθρογραφεί στο Substack παρακολουθούμενους από χιλιάδες συνδρομητές επί πληρωμή. Πρόσφατα δημιούργησε δικό του ιστότοπο όπου πλέον ανεβάζει τα άρθρα του. O Lee Fang έχει συνυπογράψει ένα σημαντικό ερευνητικό ρεπορτάζ στο The Intercept με τίτλο «Οι Μπάτσοι της Αλήθειας: Τα έγγραφα που διέρρευσαν περιγράφουν τα σχέδια αστυνόμευσης της παραπληροφόρησης από το υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας» (31 Οκτωβρίου 2022). Επίσης, έχει ερευνήσει και περιγράψει αναλυτικά (Twitter Files, Part 8) to «Πώς το Twitter Σιωπηρά Βοηθούσε την Μυστική Εκστρατεία Ψυχολογικού Πολέμου του Πενταγώνου» (20 Δεκεμβρίου 2022).