Υπάρχει ελπίδα οι δεξιοί να ξαναγίνουν άνθρωποι;

Γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους οι οπαδοί της Δεξιάς ή τουλάχιστον το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. Αποσοβήθηκε ο κίνδυνος να έρθουν στη χώρα 750 ακόμα παράνομοι μετανάστες. Το πλοίο βυθίστηκε. “Να σωθούν ή να πνιγούν”, ήταν η ερώτηση. Η απάντηση που δίνουν πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας, ήταν και αυτή που έγινε πράξη.

Γελά κάτω από τα μουστάκια του και ο Μητσοτάκης που βλέπει μία εβδομάδα πριν τις εκλογές τη συζήτηση να μετατοπίζεται στο εξαιρετικά ευνοϊκό για τον ίδιο πεδίο της παράνομης μετανάστευσης, της φύλαξης των συνόρων, του φράχτη του Έβρου και της “προδοτικής”, “αντεθνικής” και “φιλομεταναστευτικής” στάσης της Αριστεράς.

Βούτυρο στο ψωμί του.

Το εκφράζει για παράδειγμα με άριστο τρόπο ο Πετρουλάκης, που όπως και κάθε ανανήψαντας, είναι βασιλικότερος του βασιλέως. Η ανείπωτη τραγωδία του ναυαγίου λειτουργεί ως ένα ακόμα βέλος στη φαρέτρα της ακροδεξιάς κοινοτυπίας. Το ζήτημα δεν είναι οι εκατόμβες των πνιγμένων, αλλά η χλεύη στους “αλληλέγγυους”. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι μία και μοναδική: “Θάνατος στον ΣΥΡΙΖΑ”.

Μάταια θα ψάχνουμε αν η βύθιση 650 περίπου ψυχών στα μεγαλύτερα βάθη της Μεσογείου, ακουμπά κάποιες συναισθηματικές χορδές. Δεν υπάρχει χώρος για συναίσθημα. Το μίσος και η χολή δεν έχουν αφήσει ούτε μία σπιθαμή για κάποια ελάχιστη έκφραση οδύνης. Ο αγριανθρωπισμός εκκρίνεται από κάθε πόρο του δέρματος. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις πολιτικές ελίτ ή τις δημοσιογραφικές πένες της Δεξιάς. Διαχέεται στην κοινωνία.

Επισήμως, ο Μητσοτάκης πενθεί. Πρέπει να δείχνει ένα κάποιο ανθρωπιστικό προσωπείο διεθνώς, αλλά και να μην απωθεί το ακραίο κέντρο που τάχα εμπνέεται από τις ευρωπαϊκές αξίες. (Τζάμπα κόπος: οι ευρωπαϊκές αξίες ήταν αυτές που εφαρμόστηκαν στο ναυάγιο του πλοίου, ενώ οι ακροκεντρώοι θα ψηφίζουν Μητσοτάκη ακόμα και αν αποδειχθεί ότι το πρωθυπουργικό γραφείο τους παρακολουθούσε έναν προς έναν, παραβιάζοντας κάθε λέξη του Συντάγματος).

Ανεπισήμως όμως, η Δεξιά πανηγυρίζει. Αυξάνει τα ποσοστά της. Στριμώχνει τη διαρροή ψήφων προς τα ακροδεξιά της. Αποδεικνύει στο κοινό της ότι η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων, αποδίδει. Αυτό που ήθελε ο Πλεύρης (“φύλαξη σημαίνει να έχουμε νεκρούς”), το υλοποιεί ο Μητσοτάκης.

Μεγάλο μέρος των οπαδών της Δεξιάς είναι ακόμα πιο κυνικοί από την πολιτική τους ηγεσία. Χειρότεροι από τον Πλεύρη, τον Κρικέτο, τον Κυρανάκη. Οι διαμαρτυρίες άλλωστε που εκδηλώθηκαν από τον χώρο της κοινωνικής Δεξιάς, δεν αφορούσαν το γεγονός του ναυαγίου καθαυτό, αλλά το “εθνικό πένθος” που κηρύχθηκε με αφορμή το ναυάγιο. Από πού κι ως πού εθνικό πένθος για 650 μετανάστες στον πάτο της θάλασσας;

Οι πιο ήπιοι δεξιοί βρίσκουν καταφύγιο στη βολική λύση των “αδίστακτων διακινητών”. Αφού δεν έχουν τι να πουν, πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα. Άλλοι, πιο έντιμοι, προτιμούν τη σιωπή.

Είτε όμως αρέσει, είτε όχι, όλοι πρέπει να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα: Ανεξαρτήτως των ευρωπαϊκών ευθυνών, ανεξαρτήτως των αδίστακτων διακινητών, ανεξαρτήτως δικαιολογιών και υπεκφυγών, όταν ένα πλοίο, έτοιμο να βουλιάξει, βρίσκεται μέσα στο χώρο ευθύνης σου, τι επιλέγεις;

Να το βουλιάξεις ή να το σώσεις;

Να το αφήσεις στο έλεος της θάλασσας ή να σώσεις 650 ανθρώπινες ζωές;

Ας αναλάβει ο καθένας το κόστος της γνώμης του.

Όταν το ερώτημα τίθεται, όχι θεωρητικά, αλλά στην πραγματική ζωή, δεν μπορείς να κρυφτείς. Δεν μπορείς να μην το απαντήσεις.

Το ερώτημα απευθύνεται στον Μητσοτάκη, στη Σακελλαροπούλου, στον Πλεύρη, στον Γεωργιάδη, στην Μπακογιάννη, στον Ευαγγελάτο, στον Χατζηνικολάου: τη στιγμή που το πλοίο είναι στο χώρο ευθύνης σου, έτοιμο να στείλει στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες ψυχές, τι κάνεις; Τι επιλέγεις; Τους σώζεις ή τους αφήνεις να βουλιάξουν;

Πείτε το. Βγάλτε το από μέσα σας. Μην σας το τραβάμε με το τσιγκέλι.

Δεν υπάρχει τρίτη βολική απάντηση. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από το δίλημμα. Δεν μπορείς να αποφύγεις το ερώτημα.

Ή τους σώζεις, ή τους βλέπεις να βουλιάζουν.

Απαντήστε επιτέλους.

Κι αφού οι περισσότεροι από εσάς παραδεχτούν ότι “η φύλαξη των συνόρων περιλαμβάνει το να υπάρχουν απώλειες”, όλοι οι υπόλοιποι, οι “προδότες”, οι “εθνικές εξαιρέσεις”, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν οι δεξιοί μπορούν να ξαναγίνουν άνθρωποι.

Και παρά τον τόνο του παρόντος λιβελογραφήματος, οφείλουμε να δώσουμε καταφατική απάντηση.

Ναι, οι δεξιοί μπορεί να ξαναγίνουν άνθρωποι. Ναι, η ιστορικά διαμορφωμένη φύση του ανθρώπου, που κάνει σήμερα ένα πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας να επιλέγει να βουλιάζει παρά να σώζει ανθρώπους, μπορεί να αλλάξει.

Ναι, οι κρετίνοι μπορεί να πάψουν να είναι κρετίνοι και οι κανίβαλοι να πάψουν να είναι κανίβαλοι.

Αυτό όμως απαιτεί ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Και το πρώτο βήμα αυτής της αντιπαράθεσης είναι να μπει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η απάντηση στο δύσκολο ερώτημα: Όταν εκατοντάδες μετανάστες κινδυνεύουν να πνιγούν, ΝΑΙ, τους σώζουμε.