Άρθρα

Υπάρχει ελπίδα οι δεξιοί να ξαναγίνουν άνθρωποι;

Γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους οι οπαδοί της Δεξιάς ή τουλάχιστον το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. Αποσοβήθηκε ο κίνδυνος να έρθουν στη χώρα 750 ακόμα παράνομοι μετανάστες. Το πλοίο βυθίστηκε. “Να σωθούν ή να πνιγούν”, ήταν η ερώτηση. Η απάντηση που δίνουν πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας, ήταν και αυτή που έγινε πράξη. 

Γελά κάτω από τα μουστάκια του και ο Μητσοτάκης που βλέπει μία εβδομάδα πριν τις εκλογές τη συζήτηση να μετατοπίζεται στο εξαιρετικά ευνοϊκό για τον ίδιο πεδίο της παράνομης μετανάστευσης, της φύλαξης των συνόρων, του φράχτη του Έβρου και της “προδοτικής”, “αντεθνικής” και “φιλομεταναστευτικής” στάσης της Αριστεράς. 

Βούτυρο στο ψωμί του. 

Το εκφράζει για παράδειγμα με άριστο τρόπο ο Πετρουλάκης, που όπως και κάθε ανανήψαντας, είναι βασιλικότερος του βασιλέως. Η ανείπωτη τραγωδία του ναυαγίου λειτουργεί ως ένα ακόμα βέλος στη φαρέτρα της ακροδεξιάς κοινοτυπίας. Το ζήτημα δεν είναι οι εκατόμβες των πνιγμένων, αλλά η χλεύη στους “αλληλέγγυους”. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι μία και μοναδική: “Θάνατος στον ΣΥΡΙΖΑ”.

Μάταια θα ψάχνουμε αν η βύθιση 650 περίπου ψυχών στα μεγαλύτερα βάθη της Μεσογείου, ακουμπά κάποιες συναισθηματικές χορδές. Δεν υπάρχει χώρος για συναίσθημα. Το μίσος και η χολή δεν έχουν αφήσει ούτε μία σπιθαμή για κάποια ελάχιστη έκφραση οδύνης. Ο αγριανθρωπισμός εκκρίνεται από κάθε πόρο του δέρματος. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις πολιτικές ελίτ ή τις δημοσιογραφικές πένες της Δεξιάς. Διαχέεται στην κοινωνία.

Επισήμως, ο Μητσοτάκης πενθεί. Πρέπει να δείχνει ένα κάποιο ανθρωπιστικό προσωπείο διεθνώς, αλλά και να μην απωθεί το ακραίο κέντρο που τάχα εμπνέεται από τις ευρωπαϊκές αξίες. (Τζάμπα κόπος: οι ευρωπαϊκές αξίες ήταν αυτές που εφαρμόστηκαν στο ναυάγιο του πλοίου, ενώ οι ακροκεντρώοι θα ψηφίζουν Μητσοτάκη ακόμα και αν αποδειχθεί ότι το πρωθυπουργικό γραφείο τους παρακολουθούσε έναν προς έναν, παραβιάζοντας κάθε λέξη του Συντάγματος).

Ανεπισήμως όμως, η Δεξιά πανηγυρίζει. Αυξάνει τα ποσοστά της. Στριμώχνει τη διαρροή ψήφων προς τα ακροδεξιά της. Αποδεικνύει στο κοινό της ότι η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων, αποδίδει. Αυτό που ήθελε ο Πλεύρης (“φύλαξη σημαίνει να έχουμε νεκρούς”), το υλοποιεί ο Μητσοτάκης. 

Μεγάλο μέρος των οπαδών της Δεξιάς είναι ακόμα πιο κυνικοί από την πολιτική τους ηγεσία. Χειρότεροι από τον Πλεύρη, τον Κρικέτο, τον Κυρανάκη. Οι διαμαρτυρίες άλλωστε που εκδηλώθηκαν από τον χώρο της κοινωνικής Δεξιάς, δεν αφορούσαν το γεγονός του ναυαγίου καθαυτό, αλλά το “εθνικό πένθος” που κηρύχθηκε με αφορμή το ναυάγιο. Από πού κι ως πού εθνικό πένθος για 650 μετανάστες στον πάτο της θάλασσας; 

Οι πιο ήπιοι δεξιοί βρίσκουν καταφύγιο στη βολική λύση των “αδίστακτων διακινητών”. Αφού δεν έχουν τι να πουν, πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα. Άλλοι, πιο έντιμοι, προτιμούν τη σιωπή.

Είτε όμως αρέσει, είτε όχι, όλοι πρέπει να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα: Ανεξαρτήτως των ευρωπαϊκών ευθυνών, ανεξαρτήτως των αδίστακτων διακινητών, ανεξαρτήτως δικαιολογιών και υπεκφυγών, όταν ένα πλοίο, έτοιμο να βουλιάξει, βρίσκεται μέσα στο χώρο ευθύνης σου, τι επιλέγεις;

Να το βουλιάξεις ή να το σώσεις;

Να το αφήσεις στο έλεος της θάλασσας ή να σώσεις 650 ανθρώπινες ζωές;

Ας αναλάβει ο καθένας το κόστος της γνώμης του. 

Όταν το ερώτημα τίθεται, όχι θεωρητικά, αλλά στην πραγματική ζωή, δεν μπορείς να κρυφτείς. Δεν μπορείς να μην το απαντήσεις. 

Το ερώτημα απευθύνεται στον Μητσοτάκη, στη Σακελλαροπούλου, στον Πλεύρη, στον Γεωργιάδη, στην Μπακογιάννη, στον Ευαγγελάτο, στον Χατζηνικολάου: τη στιγμή που το πλοίο είναι στο χώρο ευθύνης σου, έτοιμο να στείλει στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες ψυχές, τι κάνεις; Τι επιλέγεις; Τους σώζεις ή τους αφήνεις να βουλιάξουν;

Πείτε το. Βγάλτε το από μέσα σας. Μην σας το τραβάμε με το τσιγκέλι. 

Δεν υπάρχει τρίτη βολική απάντηση. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από το δίλημμα. Δεν μπορείς να αποφύγεις το ερώτημα. 

Ή τους σώζεις, ή τους βλέπεις να βουλιάζουν. 

Απαντήστε επιτέλους. 

Κι αφού οι περισσότεροι από εσάς παραδεχτούν ότι “η φύλαξη των συνόρων περιλαμβάνει το να υπάρχουν απώλειες”, όλοι οι υπόλοιποι, οι “προδότες”, οι “εθνικές εξαιρέσεις”, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν οι δεξιοί μπορούν να ξαναγίνουν άνθρωποι. 

Και παρά τον τόνο του παρόντος λιβελογραφήματος, οφείλουμε να δώσουμε καταφατική απάντηση. 

Ναι, οι δεξιοί μπορεί να ξαναγίνουν άνθρωποι. Ναι, η ιστορικά διαμορφωμένη φύση του ανθρώπου, που κάνει σήμερα ένα πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας να επιλέγει να βουλιάζει παρά να σώζει ανθρώπους, μπορεί να αλλάξει.

Ναι, οι κρετίνοι μπορεί να πάψουν να είναι κρετίνοι και οι κανίβαλοι να πάψουν να είναι κανίβαλοι. 

Αυτό όμως απαιτεί ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Και το πρώτο βήμα αυτής της αντιπαράθεσης είναι να μπει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η απάντηση στο δύσκολο ερώτημα: Όταν εκατοντάδες μετανάστες κινδυνεύουν να πνιγούν, ΝΑΙ, τους σώζουμε.

Το ασίγαστο μίσος της ΝΔ για το Πολυτεχνείο, τώρα κυκλοφορεί και σε βίντεο

Όταν ο Μητσοτάκης εκλέχθηκε πρόεδρος της ΝΔ, ένα πλήθος ανανήψαντων αριστερών και κεντροαριστερών που είχαν προ πολλού περάσει στην αντίπερα όχθη από αυτήν της νιότης τους, αλάλαζαν ενθουσιασμένοι. Υποστήριζαν με πάθος τον φωτισμένο, ευρωπαϊστή, μετριοπαθή, καλοσπουδαγμένο γόνο της οικογένειας, που τάχα θα έστελνε την Ελλάδα στο μέλλον. Ο έρωτάς τους για τη ΝΔ υστερούσε μόνο μπροστά στο μίσος τους για το Δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, που απείλησε προς στιγμήν το μοντέλο της υποτελούς και εξευτελισμένης Ελλάδας, μοντέλο από το οποίο θρέφονταν πλουσιοπάροχα. Το μίσος όμως είναι σαν τον καρκίνο: Εξαπλώνεται. 

Η ελληνική Δεξιά είναι γνωστό ότι δεν έχει καμία σχέση με την εξέγερση του πολυτεχνείου. Για την ακρίβεια, η μόνη της σχέση είναι ότι από τα σπλάχνα της ξεπήδησαν οι δεσμώτες του ελληνικού λαού επί μια επταετία. Οι χουντικοί μπορεί να ήταν ακραίοι, αποσυνάγωγοι, άξεστοι και βλάκες, αλλά ήταν σάρκα από τη σάρκα των νικητών του εμφυλίου, δηλαδή εξαμβλωματικό έστω τμήμα της δεξιάς παράταξης. 

Μεταπολιτευτικά, η αμφισβήτηση και η ύβρις προς την εξέγερση του Νοέμβρη, ήταν σχεδόν αποκλειστικά προνόμιο της ακροδεξιάς. Το σαράκι της σπίλωσης του Πολυτεχνείου και των νεκρών του, πάντε κατέτρωγε τη Δεξιά, αλλά δεν τολμούσε να εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο. 

Σήμερα όμως, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτόν τον πεφωτισμένο, μετριοπαθή, φιλελεύθερο και καλοσπουδαγμένο Μεσσία της χώρας, τα προσχήματα δεν είναι πλέον αναγκαία. Η Ομάδα Αλήθειας, διαδικτυακό όργανο της κυβερνώσας παράταξης κυκλοφόρησε βίντεο στο οποίο αναπαράγεται όλη η μεταπολιτευτική ακροδεξιά ύβρις ενάντια στο Πολυτεχνείο, με τη μορφή τάχα “αφιερώματος”.

Τα βασικά σημεία για το βίντεο – ξέπλυμα της αιματοβαμμένης χούντας τα συνοψίζει ο Γιάννης Αλμπάνης σε σύντομο σχόλιό του στο news 247. Τα παραθέτουμε αυτούσια:

  • Το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο είναι αφιερωμένο στην «καπηλεία του Πολυτεχνείου από την Αριστερά». Δηλαδή η δήθεν καπηλεία κρίνεται πιο σημαντική στη νεοδημοκρατική αφήγηση από την ίδια την εξέγερση και τη σφαγή των αγωνιστών/τριών. Είναι προφανής η ηθική αθλιότητα αυτής της προσέγγισης. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία ότι η μετατροπή της ιστορίας του Πολυτεχνείου σε μια ιστορία «αριστερής καπηλείας» είναι βγαλμένη από τον πυρήνα του ακροδεξιού μεταπολιτευτικού λόγου.
  • Στο βίντεο δεν αναφέρεται ότι την κυβέρνηση Μαρκεζίνη τη διόρισε η χούντα και αποτελούσε μαριονέτα της.
  • Στο βίντεο ακούμε ότι «οι φοιτητές αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο χώρο του Πολυτεχνείου». Προκαλεί γέλιο το ότι μιλάνε για «διανυκτέρευση» (σε ξενοδοχείο ίσως;), προκειμένου να αποφευχθεί η επάρατος λέξη «κατάληψη».
  • Στο βίντεο ακούμε ότι οι φοιτητές δεν φρόντισαν να υπάρχει έλεγχος για το ποιος μπαίνει στο Πολυτεχνείο, καθώς και ότι ο χώρος έγινε στίβος πολιτικών αντιθέσεων. Αυτή η προσπάθεια ενοχοποίησης των φοιτητών μοιάζει βγαλμένη από την προπαγανδιστική «συνέντευξη» του Μαστοράκη στο ΚΕΒΟΠ του Χαϊδαρίου αμέσως μετά το Πολυτεχνείο.
  • Στο βίντεο ακούμε ότι τα σπουδαστικά αιτήματα μετατρέπονται σε πολιτικά, το οποίο πέραν του ότι είναι ο πιο γελοίος τρόπος για να περιγράψεις το πώς μια φοιτητική διαμαρτυρία μετατρέπεται σε αντιδικτατορική εξέγερση, έχει δημαγωγικό χαρακτήρα, αφού αποτελεί μέρος της αφήγησης περί καπηλείας και χειραγώγησης της εξέγερσης.
  • Στο βίντεο ακούμε για πληροφορίες ότι εντός του κτιρίου μεταφέρονταν όπλα που φόβισαν τη χούντα, πράγμα που αντικειμενικά αποτελεί προσπάθεια δικαιολόγησης της στάσης των χουντικών.
  • Στο βίντεο ακούμε για τη διαπραγμάτευση των Λαλιώτη και Σταμέλλου με το στρατό, χωρίς να αναφέρεται ότι η διαπραγμάτευση κατέληξε σε αδιέξοδο -για να υπονοείται ότι μπορεί να υπήρξε και συμφωνία.
  • Στο βίντεο γίνεται συστηματική προσπάθεια να ξεπλυθούν οι χουντικοί στρατιωτικοί οι οποίοι, όπως ακούμε, προειδοποίησαν τους φοιτητές να απομακρυνθούν πριν μπει το τανκς. Ακούμε επίσης ότι οι φαντάροι έκαναν διάδρομο για να προστατεύσουν την έξοδο των φοιτητών. Υπενθυμίζεται ότι στη δίκη του Πολυτεχνείου πέρα από τους Ιωαννίδη, Παπαδόπολου και Ντερτιλή, καταδικάστηκαν άλλοι 4 ανώτεροι αξιωματικοί τους στρατού -προφανώς χωρίς λόγο, κατά την Ομάδα Αλήθειας. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η σφαγή έγινε από κοινού από το στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος.
  • Το χειρότερο όμως σημείο του βίντεο της Ομάδας Αλήθειας είναι η αναφορά ότι δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά έξω από αυτόν. Εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι σημασία έχει το πού ακριβώς δολοφονήθηκαν οι εξεγερμένοι. Η χωροταξία του θανάτου έχει σημασία μόνο αν θέλεις να αναπαραγάγεις καλυμμένα το γκεμπελίστικο ψέμα περί μύθου του Πολυτεχνείου. Αυτό είναι ένα τρικ που επινόησε ο Άδωνις Γεωργιάδης στα χρόνια του ΛΑΟΣ. Λες λοιπόν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο (οπότε μύθος η υπόθεση) και προσθέτεις ότι οι νεκροί ήταν απ’ έξω, για να μη σε κατηγορήσουν ότι δεν είσαι δημοκράτης και φας και καμιά μήνυση. Αυτό που μένει όμως είναι η αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου.

Στα παραπάνω, μπορούμε μόνο να προσθέσουμε ότι η φράση “το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη Χούντα”, αποτελεί το θεμέλιο λίθο του ιστορικού αναθεωρητισμού όσον αφορά την εξέγερση του Νοέμβρη. 

Το Πολυτεχνείο δεν εκνευρίζει τους Νεοδημοκράτες γιατί ΔΕΝ έριξε τη Χούντα, αλλά γιατί τίναξε στον αέρα τη φιλελευθεροποίησή της, δηλαδή το ομαλό πέρασμα, την ομαλή αλλαγή φρουράς, από τους συνταγματάρχες, στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. 

Αλλαγή φρουράς ομαλή και αναίμακτη, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Με τους αστούς πολιτικούς, μάλλον και τον Γλύξμπουργκ, να διασφαλίζουν την ήρεμη μετάβαση από την στρατιωτική δικτατορία στον αστικό κοινοβουλευτισμό. 

Αυτό που έγινε στην Ισπανία μετά τη δικτατορία του Φράνκο, δεν μπόρεσε να γίνει στην Ελλάδα λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. 

Η εξέγερση όξυνε τις αντιθέσεις της Χούντας, επιτάχυνε την κίνηση Ιωαννίδη (οργανωμένη πολύ πριν τον Νοέμβρη του 1973), και χαρακτήρισε με τον ριζοσπαστισμό του, την ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης. 

Αυτό είναι το διαχρονικό γινάτι της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό εξηγεί το ειδικό μίσος της για τον Νοέμβρη, που αθροίζεται φυσικά στη γενικευμένη απέχθεια της Δεξιάς και των δεξιών προς τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις, καθώς κινούν τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος. Πολύ θα ήθελαν η ιστορία να κινείται προς τα πίσω ή να μένει ακίνητη.

Οι πιο τολμηροί της Δεξιάς (κυρίως οι ανανήψαντες πρώην αριστεροί) θα συμπλήρωναν, ότι το Πολυτεχνείο, όχι απλά δεν έριξε τη Χούντα του Παπαδόπουλου, αλλά έφερε τη Χούντα του Ιωαννίδη, εμμέσως λοιπόν προκάλεσε την τραγωδία της Κύπρου. 

Άρα; Καλύτερα να μην γινόταν. 

Ακριβώς όπως θα ήταν καλύτερο για την Δεξιά να μην υπήρχε αντίσταση στην Κατοχή, γιατί αυτό προκάλεσε τις θηριωδίες των Γερμανών και τα ολοκαυτώματα, και καλύτερα ίσως να μην γινόταν η επανάσταση του 1821 γιατί έφερε την καταστροφή της Χίου. Ίσως καλύτερα να περιμέναμε τους Άγγλους να δεήσουν μας δώσουν την ανεξαρτησία. 

Κατά πάσα πιθανότητα άλλωστε, αν υπήρχε Ομάδα Αλήθειας το 1940, θα ήταν με τους Γερμανοτσολιάδες και το 1821 θα ήταν με τους Νενέκους. Γιατί λοιπόν το 2022 να μην ξεπλένει τη Χούντα και να μην σπιλώνει το Πολυτεχνείο;