Τα Δάνεια του 1821 ήταν “ευλογία δια τον τόπον”;
Το παρακάτω άρθρο είναι του φιλόλογου και ιστορικού Σπύρου Αλεξίου και δημοσιεύτηκε στο ΚΟΜΜΟΝ. Η αξία του βρίσκεται στην αποκαλυπτική πολεμική που κάνει απέναντι στο κυρίαρχο αφήγημα του αστικού αναθεωρητισμού ότι οι Έλληνες στάθηκαν ανάξιοι να απελευθερώσουν την πατρίδα τους και χρειάστηκε η ναυμαχία του Ναβαρίνου, η μεγαλοψυχία του ξένου παράγοντα (εννοώντας κυρίως την Αγγλία) και φυσικά τα δάνεια του Αγώνα. Και η πολιτική σκοπιμότητα αφορά τον παραλληλισμό των “σωτήρων δανειστών” του 1821 με τους “σωτήρες δανειστές” του ΔΝΤ και της ΕΕ σήμερα, όπως και των “χαριστικών όρων” των δανείων του 1821 με τους “χαριστικούς όρους” των μνημονίων σήμερα.
Στην ιστορία της Επανάστασης του 1821 ξεχωριστό κεφάλαιο κατέχουν τα δάνεια που σύναψε η Ελλάδα. Η επίσημη ιστορία περιορίζεται σε αναφορά των δεδομένων με αιχμή την «κακοδιαχείριση» και τελικά κυριαρχεί η αίσθηση του «αναγκαίου κακού». Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των Μνημονίων, το θέμα αυτό ξανάρθε στο προσκήνιο, η ιδεολογική φόρτιση και η σύνδεση με την επικαιρότητα προφανής!
Η πιο επιθετική γραμμή της αστικής τάξης εκφράζεται από το λεγόμενο «αναθεωρητικό ρεύμα». Το ρεύμα αυτό κορύφωσε την παρέμβασή του για το θέμα των δανείων με το άρθρο των κ.κ. Ν. Αποστολίδη, τ. καθηγητή ΕΜΠ και Κωνσταντίνου Βελέντζα, μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής της ΕΕΦ (Εταιρεία για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό) που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 31/03/2020. Λειτούργησε ως άρθρο – πυξίδα και αναπαράγεται με μικρές παραλλαγές.
Τα δάνεια, σύμφωνα με το άρθρο, όχι μόνο δεν ήταν «ληστρικά» ή «αναγκαίο κακό» αλλά αντίθετα ήταν συμβάσεις με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους για την Ελλάδα, ουσιαστικά μας έσωσαν, αν ζημιώθηκε κάποιος αυτοί ήταν οι πολίτες – ομολογιούχοι της χώρας (Αγγλία) από την οποία δανειστήκαμε, το πρόβλημα ήταν η κακοδιαχείριση από την Ελληνική κοινωνία:
«Το τελικό συμπέρασμά είναι ότι τα περίφημα δάνεια της Αγγλίας δεν ήταν καθόλου ληστρικά και αυτοί που τα διαπραγματεύθηκαν δεν ήταν ούτε προδότες ούτε ανόητοι, ενώ είχαν τη βοήθεια άξιων φιλελλήνων οικονομικών συμβούλων… τα ίδια τα δάνεια είχαν συναφθεί µε πολύ λογικούς όρους, αν λάβουμε υπόψη όλες τις παραμέτρους. Το πρόβλημα δεν ήταν λοιπόν οι όροι τους, αλλά η αδυναμία της χώρας µας πρώτα να τα αξιοποιήσει υπέρ του Αγώνα της και στη συνέχεια να τα εξυπηρετήσει µέσω χρηστής οικονοµικής διαχείρισης στα χρόνια που ακολούθησαν… Ακόμη, όμως, και εάν οι Έλληνες είχαν κάνει την καλύτερη δυνατή χρήση των δανείων, η Ιστορία απέδειξε ότι η απελευθέρωση της Ελλάδος χρειάστηκε τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο… Εάν συνυπολογιστούν όλα αυτά, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα εν λόγω δάνεια ήταν σχεδόν χαριστικά και ότι η βοήθεια και η υποστήριξη που εντέλει έλαβε η Ελλάδα ήταν τότε, όπως είναι και σήμερα, πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά. Τη βοήθεια αυτή την οφείλουµε στον φιλελληνισµό, στον θαυµασµό του δυτικού κόσµου προς τον ελληνικό πολιτισµό και την κληρονοµιά µας, την οποία ακτινοβολούν διαµέσου των αιώνων τα µάρµαρα της Ακρόπολης των Αθηνών».
Πολιτικά, η άμεση στόχευση βρίσκεται στη φράση «ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», ας επικεντρώσουμε όμως στην ιστορική διάσταση των συμπερασμάτων.
Τα οικονομικά της Επανάστασης
Τα έσοδα μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821 ήσαν πενιχρά και βασιζόντουσαν στις δημόσιες προσόδους από σταφίδα, ελαιόλαδο, δημητριακά, ενοικίαση εθνικών μύλων και γης, τελωνεία, ιχθυοτροφεία κ.λπ. και κυρίως στη λαφυραγωγία. Τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης υπήρξαν κάποια έσοδα αλλά στη συνέχεια περιορίστηκαν αφού οι Τούρκοι εξέλιπαν, υπήρχαν λιγότερες στρατιωτικές νίκες και όσα χρήματα ή αγαθά συγκεντρωνόντουσαν τα καρπώνονταν κυρίως ισχυροί οπλαρχηγοί και κοτζαμπάσηδες. Υπήρξαν και ιδιωτικές συνεισφορές εκούσιες τις περισσότερες φορές, αλλά και αναγκαστικές μερικές άλλες. Πάμπλουτοι Έλληνες υπήρχαν, τόσο στο εσωτερικό όσο και στις παροικίες του εξωτερικού, ελάχιστοι/ες προχώρησαν σε πραγματικά γενναίες προσφορές.
Η κατάσταση έγινε τραγική, στο Δημόσιο Ταμείο δεν υπήρχαν τα αναγκαία 18 τάλλαρα για να μεταβεί εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην Κεφαλλονιά να συναντήσει τον Byron. Σε αυτές τις συνθήκες παρουσιάζεται αναγκαία η σύναψη δανείων. Υπήρχε άλλος δρόμος; Ο άλλος δρόμος θα ήταν η δήμευση για λόγους Εθνικού συμφέροντος του συνόλου των μεγάλων περιουσιών στο εσωτερικό της χώρας, το ποσό που θα συγκεντρωνόταν θα ήταν πολλαπλάσιο αυτού που τελικά δανείστηκαν οι κυβερνήσεις. Αυτό όμως προϋπέθετε πολύ διαφορετικές κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές και διεθνείς συνθήκες και συσχετισμούς που, προφανώς, δεν υπήρχαν το 1821 στην Ελλάδα.
Η αναζήτηση δανείων
Η αναζήτηση δανείων ξεκίνησε από τους πρώτους μήνες: Πρώτοι διαπραγματευτές ορίστηκαν από τον Άρειο Πάγο της Χέρσου Ελλάδος στις 23.11.1821 οι Β. Θεοχάρης, Χ. Δροσινός και Κ. Ολύμπιος, ο τελευταίος των οποίων μετέβη και στο εξωτερικό, για διαπραγμάτευση δανείου 150.000 φλωρινίων πληρωτέων σε πέντε χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα.
Ενδεικτική ήταν η περίπτωση του δανείου που διαπραγματεύτηκαν οι Αν. Μεταξάς και Jourdain, ύψους 4 εκατομμυρίων φράγκων, με το Τάγμα των Ιπποτών της Ρόδου. Οι καλοί αυτοί χριστιανοί ζήτησαν ως αντάλλαγμα την κυριαρχία των νησιών Ρόδου, Καρπάθου, Αστυπάλαιας που είχαν παλαιότερα στην κατοχή τους, μέρος των ερημονήσων της δυτικής Πελοποννήσου και προσωρινή κατοχή της Σύρου. Επίσης ζήτησαν να συναφθεί πέραν των 4 εκατομμυρίων και δάνειο άλλων 6 εκατομμυρίων από την Ελληνική Κυβέρνηση το οποίο θα χρησιμοποιούσε το τάγμα για δική του χρήση(!) Αυτοί οι όροι δεν μπορούσαν φυσικά να γίνουν δεκτοί.
Τα δάνεια από την Αγγλία
Τελικά, η αναζήτηση δανειστών θα οδηγήσει στο Λονδίνο. Το κλίμα ήταν ευνοϊκό. Στην ταραγμένη εκείνη εποχή οι κεφαλαιούχοι είχαν αποφασίσει να καταφύγουν σε ριψοκίνδυνες κινήσεις επειδή δεν έβρισκαν ασφαλείς τοποθετήσεις. Δάνειζαν µε υψηλό επιτόκιο σε κράτη ακόμη και µη αναγνωρισμένα, όπως η Βραζιλία, η Κολομβία και η Χιλή, ώστε να έχουν κέρδος. Όπως αναφέρει ο Γ. Ρωμαίος στο βιβλίο «Η Ελλάδα των δανείων και των χρεοκοπιών»: «από το 1822 μέχρι και το 1825, οι Βρετανοί κεφαλαιούχοι είχαν παράσχει δάνεια σε 18 χώρες µε τιμή έκδοσης από 56% μέχρι 89% της ονομαστικής αξίας».
Στις 2 Ιουνίου 1823 η Ελληνική κυβέρνηση αναθέτει στους Ι. Ορλάνδο, Γ. Ζαΐμη και Αν. Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και σε συνεργασία µε το Φιλελληνικό Κομιτάτο να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών τάλιρων «καθ’ ον κρίνωσι συµφερώτερον τρόπον». Η επιτροπή δεν μπορεί να αναχωρήσει, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα έξοδα του ταξιδιού! Τη λύση θα δώσει ο λόρδος Byron. Δανείζει στην κυβέρνηση 4.000 λίρες και έτσι καταφέρνουν να φθάσουν στη βρετανική πρωτεύουσα στις 26 Ιανουαρίου 1824.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1824 συνάπτεται το πρώτο δάνειο, ύψους 800.000 λιρών, µε τους οίκους Loughiman, O’ Brion και Ellice Co, διάρκειας 36 ετών, από το οποίο η Ελλάδα θα λάμβανε µόνο το 59%, δηλαδή 472.000 λίρες. Και από το ποσό αυτό, παρακρατήθηκαν προκαταβολικά τόκοι δύο ετών ύψους 80.000 λιρών, άλλες 16.000 ως διετή χρεολύσια, 28.900 λίρες πηγαίνουν στον διακανονισμό που επέβαλε η αγορά πολεμοφοδίων και 3.200 λίρες ως προμήθεια συν κάποια άλλα έξοδα, που έχουν ως αποτέλεσμα να ξεκαθαριστούν για την Ελλάδα μόλις 298.700 .
Λίγους μόνο μήνες αργότερα, στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει να συνάψει δεύτερο δάνειο, ύψους 15 εκατοµµυρίων τάλιρων. Η αντιπροσωπεία υπό τους Ι. Ορλάνδο, Αν. Λουριώτη και Γ. Σπανιολάκη αυτήν τη φορά θα µεταβεί στο Παρίσι και το Λονδίνο προς αναζήτηση χρηματοδότησης. Θα τύχουν «προθύμου υποδοχής εν αµφοτέραις ταύταις ταις αγορές». Φυσικά, θα προτιμηθούν οι τραπεζίτες του Λονδίνου.
Το δεύτερο οµολογιακό δάνειο υπογράφεται στις 7 Φεβρουαρίου 1825, µε τους τραπεζίτες Ellice, Hobhouse, Burdett και αδελφούς Ricard και ανερχόταν σε 2 εκατομµύρια αγγλικές χρυσές λίρες. Η Ελλάδα θα λάμβανε το 55% της ονομαστικής αξίας του εν λόγω ποσού, δηλαδή 1.100.000 λίρες. Παρακρατήθηκαν, όμως, 496.220 λίρες για τόκους δύο ετών και άλλες 220.000 για χρεολύσιο ενός έτους. Η προμήθεια των αδελφών Ricard ήταν 64.000, ενώ η εξαγορά των ομολογιών άλλες 212.220 λίρες. Εντέλει από τα 2 εκατομμύρια θα ξεκαθαριστούν για την Ελλάδα μόλις… 232.558 λίρες – δηλαδή λιγότερα χρήματα και από το πρώτο δάνειο που ήταν ονομαστικής αξίας 800.000!
Στην Επιτροπή που διαπραγματεύτηκε το δεύτερο δάνειο είχε αντικατασταθεί ο Γ. Ζαΐμης. Είχε αντισταθεί στη σκανδαλώδη διαδικασία του πρώτου δανείου, γεγονός που τον έφερε σε σύγκρουση με τον Ορλάνδο. Στη στιχομυθία, που ο ίδιος ο Ορλάνδος διασώζει, ο Ζαΐμης ζητά «να τους μουντζώσωμεν και να φύγωμεν». «Και πως θα κινηθεί ο στόλος», ρωτά ο Ορλάνδος. «Με τα χρήματα των καραβοκυραίων κι αν δεν θέλουν τους τα βγάζουν με το ζόρι οι νησιώτες», απάντησε ο Ζαΐμης. Φυσικά αποπέμφθηκε από την Επιτροπή, ο Ορλάνδος ήταν γαμπρός των Κουντουριωταίων…
Να σχολιάσουμε τον ισχυρισμό περί… «χαριστικών δανείων» σε συνδυασμό με τα στοιχεία που παραθέτει ο Γ. Ρωμαίος: Το επαχθέστερο δάνειο, μεταξύ 18 χωρών, είχε δοθεί με ονομαστική αξία 56%. Η Ελλάδα έσπασε το φράγμα και δανείστηκε με 55%! Πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει πως οι τραπεζίτες της Αγγλίας δάνεισαν εκατομμύρια χρυσές λίρες επειδή λάτρευαν τον Φειδία και τον Ικτίνο!
Αντίθετα, είναι πολύ «λογικοί», φυσικά με τη λογική των κεφαλαιούχων, οι επαχθείς όροι των δανείων. Δάνειζαν την υποτυπώδη επαναστατική κυβέρνηση ενός μικρού έθνους που αγωνιζόταν ενάντια σε μια αυτοκρατορία! Φυσικά, είχαν πάρει εγγυήσεις: Το σύνολο των «Εθνικών γαιών», των αλυκών, των ιχθυοτροφείων και των Τελωνείων. Πριν ακόμα απελευθερωθεί η Ελλάδα είχε υποθηκεύσει το μέλλον της και είχε χρεωθεί με ένα τρομερό χρέος.
Σε γράμμα του προς τον Γ. Κουντουριώτη, στις 12 Φλεβάρη 1825, ο Αδ. Κοραής γράφει: «Το δάνειον το γενόμενον από το Αγγλικόν έθνος, δεν πρέπει να το στοχάζεστε πολλά μεγάλην ευεργεσίαν. Και εις αυτόν τον διάβολον ήθελαν μετά χαράς να δανείσουν αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει με ενέχυρα»! Την ίδια εποχή, με υπόδειξη του Καποδίστρια, ο Σπ. Βάλβης γράφει από το Λιβόρνο στην κυβέρνηση επιστολή με την οποία προτείνει δάνειο από τη Γερμανία με πολύ καλύτερους όρους. Αγνοήθηκε πλήρως, η επιλογή της Αγγλίας ήταν πολιτική επιλογή.
Επιβεβαιώνεται αυτή η εκτίμηση από το πολιτικό (και κυριολεκτικό) έγκλημα στην περίπτωση του Ι. Βαρβάκη: Την ίδια περίοδο, τον Μάη του 1824, ο βαθύπλουτος Ψαριανός κατεβαίνει στην Ελλάδα σε ηλικία 80 ετών και προτείνει στην κυβέρνηση να χαρίσει αυτός την αμύθητη περιουσία του στη Ελλάδα ώστε να μην χρειαστεί δανεισμός. Ευθύς θα χαρακτηριστεί «ύποπτος», θα εκδιωχθεί και θα κλειστεί από τους Άγγλους στο Λοιμοκαθαρτήριο της Ζακύνθου όπου θα πεθάνει σε λίγες μέρες. Η απίστευτη αυτή ιστορία αποσιωπάται, φυσικά.
Που πήγαν τα λεφτά;
Ακόμα και με τέτοιους όρους, θα μπορούσαν τα χρήματα που ξεκαθαρίστηκαν να οδηγήσουν στην απελευθέρωση της Ελλάδας με τις δικές της δυνάμεις. Ας δούμε τι έφτασε στην Ελλάδα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες καταγράφονται στο «Ιστορικό σκιαγράφημα της ελληνικής επανάστασης» του Αμερικάνου γιατρού και αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Samuel Gridley Howe: Από το πρώτο δάνειο φαγώθηκαν περίπου 26.000 χρυσές λίρες σε «μεσιτείας». Επιπλέον, μόνο ο Ορλάνδος πήρε 5. 900 λίρες που, υποτίθεται, χρωστούσε το κράτος στη γυναίκα του(!) ενώ μαζί με τον Λουριώτη πήραν και άλλες 5.045 λίρες για «ατομικά έξοδα»!
Το κύριο μέρος του ποσού (λιγότερο από το 1/3) που έφτασε στην Ελλάδα μας λέει ο Ν. Σπηλιάδης πού πήγε: «Τώρα η φατρία του Μαυροκορδάτου θα έχει να σκορπίση τα του δανείου χρήματα και το κακόν θα γίνη μέγα και πολύ διότι ο εμφύλιος πόλεμος θα διαρκέση…». Υπερβάλλει ο Σπηλιάδης; Δεν χρειάζεται η παράθεση συγκεκριμένων παραδειγμάτων που τον επιβεβαιώνουν, αρκούν οι εξόχως αποκαλυπτικές οι τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών:
Γράφει ο υπαρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Σπ. Τρικούπης στις 3 Απρίλη 1824: «Εκτός των εξωτερικών εχθρών αποκτήσαμε και εσωτερικούς, τους αντάρτας της Διοικήσεως. Τα Δάνεια λοιπόν θέλει να νικήσωμεν κι αυτούς και άλλους θέλει φέρωσιν εις μετάνοιαν»! Απαντά, στις 24 Μάη 1824 ο Ορλάνδος από το Λονδίνο, σε ένα διάλειμμα του ξεκοκαλίσματος των 5.045 λιρών: «Αν η Διοίκησης ενίκησε τους αποστάτας αυτούς (σ.σ. τον Κολοκοτρώνη κι άλλους καπεταναίους) και δεν τους έκρινε να τους θανατώση δια να παστρεύση την Ελλάδα από τέτοιες βρώμαις, τότε η Ευρώπη ήθελε στοχασθή ότι η Ελληνική Διοίκησις δεν είναι διοίκησις». Στη συνέχεια… μαλακώνει και προτρέπει τη Διοίκηση να μην τους σκοτώσει όλους αλλά με τα χρήματα των δανείων να τους αντικαταστήσει με «Ιταλούς οφικιάλους» (αξιωματικούς)! Όπως θα δούμε, η Διοίκηση ενστερνίστηκε την άποψή του, απλά προτιμήθηκαν Άγγλοι πράκτορες για… «οφικιάλοι».
Αν θεωρούμε σκανδαλώδεις τους όρους και τη διαχείριση του πρώτου δανείου, αυτό που συνέβη με το δεύτερο ξεπερνά κάθε φαντασία: Από τα 2.000.000 χρυσές λίρες τυπικά έμειναν 1.100.000, ουσιαστικά ξεκαθαρίστηκαν 232.558 και στην Ελλάδα έφτασαν 33.713 σε χρήμα και 65. 986 σε εφόδια. Είναι προς διερεύνηση αν στην παγκόσμια ιστορία υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα!
Γράφει ο Howe: «Περισσότερα από 12 εκατομμύρια δολάρια (σ.σ. η αναλογία λίρας δολαρίου ήταν περίπου 1 προς 6) ζητήθηκαν κι η Ελλάδα επιβαρύνθηκε με ένα τρομερό χρέος που το 1/5 από αυτά θα την έκανε ανεξάρτητη». Οι κ.κ. Ρικάρντ και Ράλλης πήραν 64.000 λίρες για την ενόχλησή τους να διαπραγματευτούν. Μαζί με τους Ορλάνδο και Λουριώτη οι τραπεζίτες του Λονδίνου χρησιμοποίησαν τα χρήματα του δεύτερου δανείου για να κερδοσκοπήσουν στις μετοχές του πρώτου! Από την κερδοσκοπία αυτή οι δύο Έλληνες διαπραγματευτές τσέπωσαν περισσότερες από 42.000 λίρες που τις χρέωσαν στο Κράτος, φανταστείτε τι τσέπωσαν οι τραπεζίτες. Εκτός από αυτά, οι Έλληνες διαπραγματευτές χρέωσαν το κράτος με 6.716 λίρες, 19 σελίνια και 8 πένες… «ατομικά έξοδα»! Άλλα για το πρώτο δάνειο, άλλα για το δεύτερο!
Τα πολιτικά αποτελέσματα στην Ελλάδα
Τα πολιτικά αποτελέσματα τα περιγράφει εξαιρετικά ο καθηγητής Αν. Ανδρεάδης στο έργο του «Εθνικά δάνεια και ελληνική δημοσία οικονομία» (1925): «Ο δεύτερος εμφύλιος, ο πολύ γενικότερος κι απαισιότερος προεκλήθη υπό της εισροής των ξένων χρημάτων, ήτις καθιστά την εξουσίαν ζηλευτοτέραν…». Έχει δίκιο ο Ανδρεάδης; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα μνημείο πολιτικού αμοραλισμού, στην επιστολή του Κωλέττη προς τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς (διασώζεται στα Απομνημονεύματα του Κ. Δεληγιάννη), με την οποία τους καλούσε να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο:
«Οι Μοραΐτες λύσσαξαν από τα πολλά πλούτη και σεις τρέχετε αυτού χωρίς ψωμί, χωρίς τσαρούχι, χωρίς κάπα καταβασανίζεστε. Τι λοιπόν περιμένετε; Άλλην ευτυχεστέραν περίστασιν δεν θέλει εύρετε ποτέ δια να πλουτίσετε. Τώρα άνοιξαν δια εσάς δύο πηγαί πλούτου, οι λίρες του δανείου και τα λάφυρα του Μορέως! Τι πλέον επιθυμείτε;»
Ο Κωλέττης ήταν αυτός που ήταν, όμως δεν υπήρχαν και πολλοί «αθώοι»: Ο πρώτος που ανταποκρίθηκε ήταν ο Γκούρας, είχε 3.000 άντρες και έπαιρνε «ταΐνι» (μισθοδοσία) για 12.000! Ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο και οι Γ. Καραϊσκάκης, Κ. Τζαβέλας, Ι. Μακρυγιάννης, Κ. Μπότσαρης, Λ. Βέικος, Χ. Περραιβός, Αν. Ίσκος, Γ. Δράκος κλπ. Πέρασαν στην Πελοπόννησο για να πολεμήσουν τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Γιατράκο, τον Πλαπούτα που είχαν συμμαχήσει με τον Κ. Δεληγιάννη, τον Αν. Λόντο, τον Αν. Ζαΐμη και τους άλλους κοτζαμπάσηδες του Μοριά. Προφανώς δεν υπάρχει «δίκιο» σε καμία πλευρά, την πιο σωστή κουβέντα την είχε πει ο Καραϊσκάκης : «είμαστε άγγελοι και διάβολοι»! Το μόνο σίγουρο είναι τα καταστροφικά αποτελέσματα τέτοιων «δανείων»!
Οι ξένοι δεν έγλειψαν το μέλι;
Φυσικά δεν έφαγαν μόνο οι Έλληνες, θα λέγαμε μάλιστα πως δεν έφαγαν κυρίως αυτοί. Ο πρόεδρος του Φιλελληνικού Κομιτάτου J. Hume, βουλευτής και οικονομολόγος, και ο γραμματέας J. Bowring, ποιητής, έφαγαν περισσότερες από 35.000 λίρες.
Τα μεγάλα ποσά φαγώθηκαν στις παραγγελίες πολεμικών πλοίων (μας θυμίζει κάτι;): Γράφει ο Ηowe: «750.000 δολάρια στάλθηκαν στις ΗΠΑ για την αγορά φρεγατών. Τελικά, με καθυστέρηση ενός χρόνου ναυπηγήθηκε μόνο μία (σ.σ. η φρεγάτα «Ελλάς») που τη χρέωσαν 300.000 δολάρια. Τα άλλα 450.000 δολάρια καταβροχθίστηκαν από Αμερικανούς πολίτες»! Υπενθύμιση: Ο Howe ήταν Αμερικανός πολίτης και το βιβλίο εκδόθηκε το 1828 στη Νέα Υόρκη!
Αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα στον Τ. Kochrane που, μαζί με τον R. George, θα παίξει μεγάλο ρόλο στην πορεία της Επανάστασης καθώς η Ελληνική κυβέρνηση θα τον διορίσει «ναύαρχο». Σε συνεννόηση με τον Ricard και τον Ορλάνδο αποφασίζει πως θα «αγωνιστεί υπέρ της Ελλάδος», παίρνοντας αμοιβή 57.000 λίρες, τις 37.000 προκαταβολικά για τα… κατορθώματα που ΘΑ έκανε! Παρήγγειλε στα ναυπηγεία του Λονδίνου πέντε ατμοκίνητα πολεμικά. Από αυτά θα φτάσουν, ΜΕΤΑ το τέλος της Επανάστασης στην Ελλάδα μόνο δύο! Ο ίδιος ο Σπ. Τρικούπης υπολογίζει σε 113.000 λίρες τα χρήματα που καταχράστηκαν ο Cochrane και οι Άγγλοι ναυπηγοί, ο Howe μιλά για 160.000 λίρες
Ας θυμηθούμε μετά από όλα αυτά πάλι το άρθρο της «Καθημερινής» που προαναφέραμε: «…αυτοί που διαπραγματεύθηκαν τα δάνεια δεν ήταν ούτε προδότες ούτε ανόητοι, ενώ είχαν τη βοήθεια άξιων φιλελλήνων οικονομικών συμβούλων…». Ανόητοι, σίγουρα, δεν ήταν ούτε οι Έλληνες διαπραγματευτές ούτε οι ξένοι σύμβουλοί τους. Οι χαρακτηρισμοί «Έλληνες» είναι συζητήσιμοι και «φιλέλληνες» ιλαροί!
Πηγή: ΚΟΜΜΟΝ
Ο Σπύρος Αλεξίου είναι φιλόλογος, στέλεχος του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου και του Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης “Φυσάει κόντρα στην Αγία Παρασκευή”.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!