Είμαστε μπροστά σε αδιέξοδο. Και αυτό έχει να κάνει με την αδράνεια που υπάρχει μέσα στις σχολές. Είτε αυτό ομολογείται είτε όχι. Οι εικόνες από τις σχολές πανελλαδικά είναι σαφείς. Συνελεύσεις που δε γίνονται λόγω μειωμένης προσέλευσης συναδέλφων, Διοικητικά Συμβούλια που συνεδριάζουν μια στο τόσο. Η συζήτηση για την υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας γίνεται με το σταγονόμετρο. Για οποιονδήποτε φοιτητή που προβληματίζεται για το μέλλον, για οποιαδήποτε αγωνιζόμενη δύναμη στις σχολές η αναμέτρηση με αυτό το αδιέξοδο επιβάλλει μια άλλη οπτική για τα πράγματα:

Να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια!

Ανομολόγητη ή εκφρασμένη. Δεν έχει σημασία. Το να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια σημαίνει να χτίσουμε αντισώματα απέναντι στην «προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ, στο δημοψήφισμα που έγινε κωλοτούμπα, στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που έγινε επιδόματα προς άγρα εκλογικής πελατείας. Το να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια σημαίνει την αναγνώριση της δύσκολης κατάστασης και όχι στρουθοκαμηλισμό. Αλλά κυρίως, το να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια, σημαίνει την αναγνώριση της πραγματικότητας, την κατανόηση ότι υπάρχουν μια σειρά προβλημάτων που αφορούν όλους τους φοιτητές.

Αποδείχτηκε την τελευταία διετία ότι όταν τα πραγματικά προβλήματα μπαίνουν μπροστά οι φοιτητές μπορούν να δημιουργούν γεγονότα. Ότι όταν τα αιτήματά μας αφορούν τα ζητήματα που μας ενώνουν με βάση τα δικαιώματά μας, μπορεί να σπάσει η αδράνεια σε μια σχολή ή σε ένα ίδρυμα. Οι αγώνες και οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των εστιών πανελλαδικά, οι κινητοποιήσεις εστιακών στον ΙΝΕΔΙΒΙΜ, οι διαδηλώσεις ενάντια στο προσοντολόγιο και την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας στις καθηγητικές σχολές κ.α. αποδεικνύουν ότι όχι μόνο τα υλικά προβλήματα δεν έχουν τελειώσει αλλά ότι σήμερα είναι αναγκαίος ο αγώνας με βάση τα καθημερινά προβλήματα που αφορούν τους φοιτητές σήμερα. Αυτό αποδεικνύουν οι διαδηλώσεις των Αλβανών φοιτητών ενάντια στα υψηλά δίδακτρα και το κόστος σπουδών. Αυτό αποδεικνύει το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία που έχει αναγκάσει μέχρι και το στρατό να βγει στους δρόμους του Παρισιού για να καταστείλει τις κινητοποιήσεις.

Να βάλουμε ατζέντα μέσα στις σχολές.

Γιατί σήμερα, ατζέντα για  τον μέσο νέο άνθρωπο, θέτει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκης και η ΔΑΠ, ο Υπουργός Παιδείας, ο τάδε Πρύτανης ή ο δείνα Πρόεδρος, η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος. Αλλά ατζέντα δεν βάζει η αριστερά. Μια νέα αριστερή πολιτική στις σχολές θα σήμαινε την αναμέτρηση με αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Το να βγούμε από το περιθώριο. Το να συνομιλήσουμε απευθείας με τις πλατιές μάζες των φοιτητών. Μέσα από δοκιμασίες και όχι βεβαιότητες. Αλλά με κριτήριο την κατανοητή γλώσσα και αιτήματα που να συγκινούν, να συσπειρώνουν, να ενώνουν και να κινητοποιούν. Να σπάσει η ομερτά μέσα στις σχολές. Δεν είναι δυνατόν να καταργούνται τα επαγγελματικά των δικηγόρων, των μηχανικών, των εκπαιδευτικών και να υπάρχει σιωπή. Να μπαίνουν διαρκώς δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και να υπάρχει αμηχανία. Να συγχωνεύονται τμήματα και ολόκληρα Ιδρύματα και να αδιαφορούμε. Να εξακολουθούν να υποστελεχώνονται τμήματα από καθηγητικό προσωπικό και να παριστάνουμε ότι είναι μια κανονικότητα.

Το να τεθεί ατζέντα, το να μπουν τα αιτήματα των φοιτητών μπροστά, ακριβώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα αντιπαράθεση δεξιάς και Αριστεράς μέσα στις σχολές. Αλλιώς η οποιαδήποτε κριτική στη ΔΑΠ για τις σημειώσεις και τα πάρτυ θα παραμένει λειψή και η ΔΑΠ στο απυρόβλητο. Χρειαζόμαστε σήμερα μια νέα αντιπαράθεση, ένα νέο διχασμό μέσα στις σχολές ανάμεσα στις δυνάμεις που υπερασπίζονται τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και το δικαίωμα όλων των νέων στη γνώση και στις δυνάμεις που στηρίζουν την ιδιωτικοποίηση και την υποχρηματοδότηση, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την απόσπαση των δικαιωμάτων από τα πτυχία μας, το υπέρογκο κόστος σπουδών που οδηγούν όλο και περισσότερους συμφοιτητές μας είτε στη δουλειά παράλληλα με τις σπουδές, είτε ακόμα και να παρατήσουν τη σχολή!

Να συμβάλλουμε σε ένα ρεύμα αμφισβήτησης!

Σήμερα, κάτω από το διπλό βάρος του ’89-΄91, της κατάρρευσης του «υπαρκτού» σοσιαλισμού από τη μια, που έχει εμπεδώσει παγκόσμια ότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος από το νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση, και την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της Αριστεράς και των λαϊκών κινητοποιήσεων από την άλλη, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Ειδικά ελλείψει πολιτικών, ιδεολογικών, πολιτιστικών κινημάτων που να αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, την κυβέρνηση, την παγκοσμιοποίηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον πολιτισμό και την υποκουλτούρα που σερβίρεται καθημερινά. Ειδικά σήμερα, έχουμε ανάγκη από παραδείγματα αμφισβήτησης, από αριστερούς φοιτητές που θα γνωρίζουν τα προβλήματα των εργαστηρίων και των συμφοιτητών τους, θα είναι παρόντες όταν ένας καθηγητής αυθαιρετεί, θα παίρνουν πρωτοβουλίες αντίστασης και κινητοποίησης από το πιο μικρό ζήτημα έως το πιο σημαντικό. Γιατί, αν σε μια στιγμή μπορεί να ανατραπεί μια κατάσταση, στην καθημερινότητα είναι που εμπεδώνεται.

Παραδείγματα αντίστασης και κινητοποιήσεις είναι αυτά που θα βάλουν φρένο στον υπαρκτό ιδεολογικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης. Χρειαζόμαστε περισσότερους αριστερούς αγωνιστές, περισσότερα αριστερά σχήματα που θα δίνουν τον καθημερινό αγώνα, πάνω στο άγχος του μέσου συμφοιτητή και θα φλυαρούν λιγότερο για το παρελθόν ή το μέλλον. Που περισσότερο θα ακούνε για τα προβλήματα για το τάδε εργαστηρίου ή τον δείνα καθηγητή, παρά θα νιώθουν επάρκεια για όσα γνωρίζουν. Που θα έχουν σαν ιεράρχηση την ενημέρωση, πληροφόρηση και κινητοποίηση των φοιτητών και όχι τον διαγωνισμό με τον άλλο «αντίπαλο» αριστερό σχήμα ή οργάνωση.

Να αγωνιστούμε για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος σημαίνει να συμβάλλουμε στην συγκρότηση μιας νέας φοιτητικής αριστεράς! Θέλουμε μια νέα φοιτητική αριστερά που να υπηρετεί το κίνημα και όχι τον εαυτό της. Όσο γίνεται το αντίστροφο, τόσο θα συνεχίζεται ο εκφυλισμός, οι συμπεριφορές που δεν έχουν σχέση με την αριστερά και η περιθωριοποίηση. Αρκετοί κάνουν κριτική στην μετωπική προσπάθεια σχημάτων του ΑΡΔΙΝ, με τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ ως αναποτελεσματική. Αν το κριτήριο δεν είναι απλά και μόνο το εκλογικό (στο οποίο την παντοδυναμία της ΔΑΠ ουδείς δεν έχει τη φιλοδοξία να ανατρέψει), αλλά η δουλειά όλο το χρόνο, η προσπάθεια να αναπτυχθούν κινήματα και αντιστάσεις, τότε κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να νιώθει επαρκής. Επιμένουμε ότι με την σήψη του φοιτητικού συνδικαλισμού θα έρθει και το τέλος ή η περιθωριοποίηση της φοιτητικής αριστεράς.

Οι ανεπάρκειες των μετωπικών ψηφοδελτίων δεν είναι ότι είναι μετωπικά. Αλλά ότι δεν αναμετρηθήκαμε συνολικά με τα προβλήματα, δεν φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων. Η έλλειψη πολιτικής συζήτησης, η αδυναμία αντιπαράθεσης με βάση το συγκεκριμένο, η έλλειψη ιδεών και πρωτοβουλιών για να σπάσει ο πάγος, είναι συμπτώματα της ηττοπάθειας η οποία έχει προσβάλει και το σώμα των αριστερών φοιτητών. Ακόμα κι αν δεν έχει πολλή σημασία, μιας και είναι πάνω κάτω δεδομένο, το τι θα γίνει στις φοιτητικές εκλογές, έχει μεγάλη σημασία το τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Αν θα συκγροτηθούν και ενισχυθούν δυνάμεις που είναι πρόθυμες να υπερβούν τον εαυτό τους, να δοκιμάσουν πρωτοβουλίες με βάση τα ώριμα αιτήματα των φοιτητών, να συμβάλλουν σε ένα ρεύμα αντίστασης και αμφισβήτησης, να είναι ο σπόρος για μια νέα αριστεράς της κοινής λογικής μέσα στις σχολές.

Στις 10 Απρίλη στηρίζουμε – ψηφίζουμε τα σχήματα του ΑΡ.ΔΙ.Ν. και τα μετωπικά ψηφοδέλτια της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας

Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας

Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας είναι μια συλλογικότητα φοιτητών – μαθητών που δραστηριοποιείται πανελλαδικά για την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας.