Το Τέλος του Σάντερς και ίσως το ξεκίνημα για μια μαζική ανεξάρτητη Αριστερά
Η επιδημία του COVID-19 έχει φανερώσει την θλιβερή ανικανότητα του ιδιωτικοποιημένου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ΗΠΑ να ανταπεξέλθει σε μια γενική υγειονομική κρίση, καθώς και τις αποτυχίες των αποδυναμωμένων από την λιτότητα, δημόσιων Συστημάτων Υγείας της Ευρώπης. Παρόλο που οι ενέργειες, η αδράνεια και οι ανόητες φλυαρίες του Ντόναλντ Τραμπ έχουν αυξήσει ανυπολόγιστα τον αριθμό των θανάτων, μια σοβαρή ιατρική και οικονομική καταστροφή ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο ιός αφέθηκε ελεύθερος να πολλαπλασιάζεται στην ανυπεράσπιστη αμερικανική κοινωνία. Ο Τραμπ δεν ήταν αυτός που δημιούργησε τις συνθήκες που έκαναν τις ΗΠΑ τόσο ευάλωτες στον φονικό ιό. Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά εγκλήματα του καπιταλισμού, ο οποίος στο τελικό του στάδιο μεθοδικά στραγγίζει οτιδήποτε έχει απομείνει από τον δημόσιο τομέα και ιδιωτικοποιεί κάθε πιθανό χώρο για το απώτερο όφελος των Αρχόντων του Κεφαλαίου- της κυβερνώσας ολιγαρχίας.
Ο Μπέρνι Σάντερς υποστήριξε ότι αντιτίθεται στην ολιγαρχία, θέτοντας υποψηφιότητα για το χρίσμα ως υποψήφιος πρόεδρος με τους Δημοκρατικούς. Παρόλα αυτά παραδόθηκε υπάκουα στον Τζον Μπάιντεν, στην προσωποποίηση του «ευχάριστου» δολώματος για το κατεστημένο και πρωταθλητή της ιθύνουσας τάξης, από τη στιγμή που ανατράπηκε η δυναμική των προκριματικών εκλογών.
O Σάντερς δήλωσε ότι θα επιστρέψει στα καθήκοντα του ως γερουσιαστής κάνοντας «την δουλειά που χρειάζεται να γίνει για να προστατέψει τον λαό στην πιο κρίσιμη στιγμή».
Αλλά η σκληρή αλήθεια λέει ότι ο Σάντερς παραδόθηκε χωρίς όρους σε ένα Δημοκρατικό κόμμα, το οποίο στην εποχή του Τραμπ είναι, ο εκλογικός αντιπρόσωπος του μεγαλύτερου μέρους μιας διχασμένης αμερικάνικης άρχουσας τάξης-της ολιγαρχίας. Χωρίς προειδοποίηση, ο Σάντερς «αποστράτευσε τις λεγεώνες» του, παρόλο που υποστήριζε ότι συνέχιζε να οδηγεί ένα «με βαθιές ρίζες, πολυφυλετικό, πολλών γενεών κίνημα το οποίο πίστευε ότι η αλλαγή δεν έρχεται από τα πάνω αλλά πάντοτε από τα κάτω». Ο Σάντερς ευχαρίστησε τους γενναιόδωρους υποστηρικτές του, όπου κοντά στα δύο εκατομμύρια εξ αυτών είχαν δωρίσει τουλάχιστον 167 εκατομμύρια δολάρια στην προεκλογική του εκστρατεία. Αμέτρητα εκατομμύρια δεν έχουν ξοδευτεί, και πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ακόμη και από έναν ιδιαιτέρως στενό κύκλο πιστών οπαδών του Σάντερς αν ο αυτοπεριγραφόμενος ως σοσιαλιστής Σάντερς ήταν ειλικρινής στο να ηγηθεί ενός κινήματος έξω από τον κατεστημένο διπολισμό Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Ωστόσο, ο Σάντερς αποσύρεται, και αρνείται να επιστρέψει πίσω τα χρήματα που δεν δαπανήθηκαν στην προεκλογική του εκστρατεία ή ακόμα και τις λίστες των ψηφοφόρων του, στα μέλη των κινημάτων που τον στήριξαν ή σε οποιονδήποτε άλλον εκτός του Δημοκρατικού κόμματος.
Στους κύκλους του Σάντερς είναι ευρέως γνωστό ότι ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να τον θυμόμαστε σαν τον Ραλφ Νέιντερ, τον πρώην υποψήφιο για την προεδρία με το Πράσινο Κόμμα, ο οποίος ακόμη κακολογείται επειδή υποτίθεται ότι το 2000, με την ανεξάρτητη υποψηφιότητά του, έδωσε τις εκλογές στον Τζωρτζ Μπους. Ωστόσο, ο Νέιντερ ήταν το τελευταίο πρόβλημα του Δημοκρατικού Αλ Γκορ και μάλλον δεν έχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντραπεί. Από την έκδοση του βιβλίου του «Unsafe at Any Speed: The Designed-In Dangers of the American Automobile» το 1965 και την εντυπωσιακή ανάπτυξη των Ερευνητικών Ομάδων Δημόσιου Ενδιαφέροντος (PIRGS) οι δύο δεκαετίες αργότερα, ο Νέιντερ συνεχίζει να είναι επικριτικός απέναντι την ολιγαρχία και στα 86 του χρόνια πάει κόντρα στο σύστημα χωρίς να είναι τμήμα του.
Όμως, ο Σάντερς, ο οποίος πάντα κατέβαινε με τους Δημοκρατικούς, δεν μπορεί να φανταστεί την ζωή του μακριά από τον κατεστημένο διπολισμό. Παρόλη την κατηγορηματική προς την λιτότητα ατζέντα του, ο Σάντερς παραμένει ο άνθρωπός τους από τα μέσα. Αυτό το μήνα σταμάτησε την παράσταση και έγινε δεκτός πίσω στην “οικογένεια”- στο ένα από τα δύο κόμματα που οι άρχοντες του κεφαλαίου μπορούν άξια να αποκαλούν «δική μας υπόθεση» ή αλλιώς “Cosa nostra”.
O Σάντερς τα παράτησε νωρίς αυτή την φορά, με γλώσσα τόσο αντιφατική και ανειλικρινής όσο αυτή που χρησιμοποιεί και ο Τραμπ. «Θα παραμείνω στην ψηφοφορία σε όλες τις υπόλοιπες πολιτείες και θα συνεχίσω να συγκεντρώνω αντιπροσώπους”, δήλωσε στην ομιλία παραίτησης του. «Ενώ ο Αντιπρόεδρος Μπάιντεν θα είναι τελικά ο υποψήφιος, πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων αντιπροσώπων στο Συνέδριο των Δημοκρατικών». Αλλά φυσικά, δεν μπορείς να συνεχίσεις να μαζεύεις πραγματικά ψήφους και εκπροσώπους, ενώ ταυτόχρονα παραχωρείς τη νίκη σε έναν υπηρέτη του κατεστημένου. Με αυτόν τον τρόπο κάνεις, ακόμα και την σε αναστολή εκστρατεία του Σαντερς, ακατάλληλη ακόμη και για ψήφους διαμαρτυρίας.
Για δεύτερη φορά σε δύο προεδρικές αναμετρήσεις, ο Σάντερς επιβεβαίωσε την άποψη του Μπρους Ντίξον που τον χαρακτήριζε «μαντρόσκυλο» των Δημοκρατικών. «Τα μαντρόσκυλα φυλάνε το κοπάδι», έγραφε ο Ντίξον, ο συνιδρυτής του Black Agenda Report που πέθανε τον περασμένο Ιούνιο, «και ο υποψήφιος – μαντρόσκυλο έχει τον ρόλο του να εγκλωβίζει ακτιβιστές και ψηφοφόρους στο Δημοκρατικό στρατόπεδο, οι οποίοι ίσως σε διαφορετική περίπτωση πήγαιναν προς τα αριστερά και έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα, είτε μένοντας σπίτι, είτε δημιουργώντας κάτι έξω από τον διπολισμό των δύο κομμάτων». Αυτός ακριβώς είναι ο Σάντερς.
Ο Σάντερς αποσύρθηκε από τον αγώνα την στιγμή που η ορμή του σταμάτησε. Ήταν η ίδια ακριβώς στιγμή μιας συνδυασμένης υγειονομικής και οικονομικής καταστροφής στην ιστορία των ΗΠΑ, που πνίγει το έθνος στο λαιμό- θα ήταν μια διδακτική στιγμή, αν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η οικονομική ανισότητα ήταν ποτέ η πρώτη προτεραιότητα του Σάντερς. Αναγνώρισε όντως την κρίση η οποία άρχιζε να διογκώνεται: «Όσον αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυτή η τρέχουσα, τρομακτική κρίση στην οποία βρισκόμαστε τώρα έχει αποκαλύψει σε όλους πόσο παράλογο είναι το τρέχον σύστημα ασφάλισης υγείας, το οποίο βασίζεται σε ασφαλιστικά πακέτα που παρέχονται από τους εργοδότες. Η τρέχουσα οικονομική ύφεση που βιώνουμε όχι μόνο οδήγησε σε τεράστια απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά έχει επίσης οδηγήσει σε εκατομμύρια Αμερικανούς να χάσουν την ασφάλιση υγείας τους».
Και αμέσως μετά, παραιτήθηκε από τον αγώνα, και από τη δυνατότητα να μιλήσει σε όλο το έθνος για τα σημαντικά πράγματα που προέκυψαν, επικαλούμενος τα καθήκοντα τους ως γερουσιαστής, καθήκοντα στα οποία θα μπορούσε να ανταποκριθεί και ως υποψήφιος, αφού έτσι κι αλλιώς οι προσωπικές εκστρατείες δεν επιτρέπονται σε περίοδο έκτακτης ανάγκης. Η πρώιμη αυτή επιστροφή του Σάντερς, του «Άσωτου Υιού», στην αγκαλιά του Κόμματος, του επιτρέπει να αποφύγει τη σκληρή πολιτικό-οικονομική κριτική στον καπιταλισμό που θα έπρεπε να ασκήσει μια «αριστερή» υποψηφιότητα για την προεδρία, καθώς ξεδιπλώνεται μια πρωτόγνωρη κρίση.
Μπροστά στην καταστροφή, η λογική της ρητορείας του Σάντερς θα τον ανάγκαζε να ξεπεράσει τα όρια του εντός καπιταλισμού λόγου – τη μόνη γλώσσα που επιτρέπουν οι Δημοκρατικοί – τόσο στην ανάλυση όσο και στην καμπάνια του. Ο Σάντερς επέλεξε να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα, καθώς έτσι μπορούσε ακόμα να επιστρέψει στο «σπίτι του», το Κόμμα.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Δημοκρατικοί, θα χαθούν στην λήθη της πολιτικής του Δημοκρατικού Κόμματος, προσποιούμενοι ότι ο Τραμπ έφερε όλη αυτή την κρίση, και είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για όλες τις αρρώστιες του καπιταλισμού, παρά το γεγονός ότι η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή επέμενε να πραγματοποιεί τις ψηφοφορίες εν μέσω εξάπλωσης της επιδημίας. Οι ηλικιωμένοι έγχρωμοι θα προδώσουν τις δικές τους ριζοσπαστικές απόψεις – όπως κάνουν σε κάθε πρώτο γύρο εκλογών – και θα απομείνουν με τον Μπάιντεν ως τον μοναδικό υποψήφιο που μπορεί να νικήσει τον Τραμπ, παρόλο που ο Σάντερς ήταν αυτός που ταίριαζε σε αυτή την περιγραφή. Όμως οι κρίσεις αλλάζουν και μετασχηματίζουν τις κοσμοθεωρίες των ανθρώπων. Ένας πυρήνας υποστηρικτών του Σάντερς, οι οποίοι μπορεί να είναι αρκετά εκατομμύρια, καθώς και πολλοί άλλοι που δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ριζοσπαστικούς -έως ότου είδαν ότι «το σύστημα» τους άφησε γυμνούς στον COVID-19 και την συνεπακόλουθη οικονομική εξαθλίωση- ίσως αναφωνήσουν «εύρηκα!» και βγουν από τους Δημοκρατικούς ψυχή τε και πνεύματι. Το μόνο ερώτημα είναι: θα υπάρχουν εναλλακτικά, ανεξάρτητα πολιτικά οχήματα για να εκφράσουν τον θυμό και τη δράση τους, που να είναι ικανά να αντιμετωπίσουν μια τέτοια εισροή που δεν έχει ξανά υπάρξει από τη δεκαετία του ’60;
Όπως έχει επισημάνει το Black Agenda Report στις τελευταίες δυο προεκλογικές εκστρατείες, το καλύτερο αποτέλεσμα από τις προκριματικές εκλογές θα ήταν μια μαζική έξοδος από το Δημοκρατικό Κόμμα, του αυταπατώμενου αριστερού κομματιού αυτού του συστημικού διπολισμού. (Το μεγαλύτερο μέρος των Ρεπουμπλικάνων έχει επιλέξει το σωστό «σπίτι» για το ρατσιστικό τους ποιόν: Το κόμμα της Λευκής Ανωτερότητας). Οι νεότεροι αφροαμερικάνοι δεν έχουν εγκαταλείψει την ιστορική τάση των Μαύρων για την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης, και μερικοί πήραν μέρος στο νέο ξέσπασμα των πολιτικών κινημάτων κατά την διάρκεια των αγώνων του “Black Lives Matters”. Έχουν πολλά να αναλογιστούν ακόμα, κατά την αναγκαστική απομόνωση της εποχής του COVID-19- και ίσως να γίνουν η Μαύρη Αριστερή Γενιά του 21ου αιώνα.
Πηγή: Black Agenda Report
Μετάφραση: antapocrisis
Ο Glen Ford είναι ακτιβιστής και δημοσιογράφος, διευθυντής σύνταξης του Black Agenda Report.
