Άρθρα

Αντιπολεμική ανακοίνωση για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

Η δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου Κασέμ Σουλεϊμανί και άλλων Ιρακινών και Ιρανών στην πρόσφατη αεροπορική επιδρομή στο Ιράκ, η κυνική ανάληψη ευθύνης από τις ΗΠΑ και οι νέες  απειλές Τραμπ για 52 χτυπήματα στο έδαφος του Ιράν, ριψοκινδυνεύουν μια χωρίς επιστροφή ανάφλεξη του πολέμου, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως για την περιοχή και τους λαούς του κόσμου. Μπροστά στο νέο σχέδιο των ΗΠΑ για την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή και ενδεχόμενη σύγκρουση μεγάλης κλίμακας σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με κίνδυνο χρήσης πυρηνικών και άλλων μη συμβατικών όπλων, οφείλουμε να πάρουμε ξεκάθαρη θέση και να αναλάβουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Είναι η στιγμή να ενώσουμε τη φωνή μας με τα  αντιπολεμικά κινήματα σε όλη τη γη, να καταδικάσουμε τις εγκληματικές ενέργειες των ΗΠΑ και να απαιτήσουμε την αποχώρηση των δυνάμεών τους από τη Μέση Ανατολή.  Ένας τέτοιος αντιπολεμικός προσανατολισμός στην Ελλάδα σημαίνει την εναντίωσή μας στις αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές βάσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η περσινή χρησιμοποίηση της Σούδας ως εφαλτήριο για στρατιωτικό χτύπημα στη Συρία και η αναβάθμιση της σε βάση που οι Αμερικάνοι «σταυροφόροι» θα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν χωρίς καμία τυπική έγκριση, οι πρόσφατες συμφωνίες για νέες αμερικανονατοϊκές βάσεις και η τοποθέτηση πυρηνικών στον Άραξο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.

Η ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού άξονα, η πιο αναβαθμισμένη από ποτέ συνεργασία με το Ισραήλ, κράτος-δολοφόνο και άμεσο συνεργάτη των ΗΠΑ που προωθεί τους πιο φιλοπόλεμους σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή, η πρόσφατη υπογραφή για τον αγωγό East Med και οι αντίστοιχες συμφωνίες με την χούντα της Αιγύπτου, αποτελούν σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη του λαού μας και των λαών της περιοχής, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη και την επικίνδυνη και επιζήμια και για τους δύο λαούς όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Μάλιστα, μέσα σε αυτή την έξαρση της αμερικάνικης επιθετικότητας, αποτελεί πρόκληση η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.  Θα συμβάλουμε από κοινού ούτως ώστε οι μαζικοί φορείς, με την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση, να ορθώσουν ένα τοίχος αντίστασης και να απαιτήσουν:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΑΠΟ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ –IΣΡΑΗΛ- ΑΙΓΥΠΤΟΥ.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ – ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ

 

Αναμέτρηση,  ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΕΑ, Ιντιφάντα – Αντιμπεριαλιστικό Μέτωπο, κ.ο. Ανασύνταξη, Κρίση και Κριτική, Κ-σχέδιο, ΛΑΕ, Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινημαντικός Συντονισμός, Παρέμβαση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά, Samidoun-Δίκτυο Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Κρατουμένων

Η αμερικανική επιθετικότητα θα ενταθεί – έξω οι βάσεις -καμία διευκόλυνση της Ελλάδας στις ΗΠΑ

Τα ξημερώματα της Παρασκευής αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στην οποία σκοτώθηκε ο επικεφαλής της «Δύναμης Κουντς» των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, Κασέμ Σουλεϊμανί. Η ενέργεια αυτή βάζει κυριολεκτικά μπουρλότο στη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Μεσόγειο.

Οι ΗΠΑ, μέσω δηλώσεων του Τραμπ, ισχυρίζονται ότι προχώρησαν σε αυτήν την ενέργεια για να αναχαιτίσουν την διευρυνόμενη ιρανική επιρροή στο Ιράκ, μέσω φιλοϊρανικών οργανώσεων (Καταΐμπ Χεζμπολάχ, Λαϊκές Δυνάμεις Κινητοποίησης). Το «δικαίωμα» των ΗΠΑ να δολοφονούν αξιωματούχους άλλης χώρας σε ξένο έδαφος, συνιστά τον ορισμό του κράτους – τρομοκράτη, εξευτελίζει κάθε έννοια «δικαίου», ξεσκεπάζει την υποκρισία του ΟΗΕ, επιβάλλει ως μοναδική λογική και ηθική την ωμή δύναμη του παγκόσμιου προβοκάτορα, των ΗΠΑ. Αυτό το νέο πλαίσιο «διεθνούς δικαίου», το έχει αποδεχτεί και η Ε.Ε. – η οποία συνέστησε… αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές- και βέβαια υπερθεμάτισε ο άλλος περιφερειακός τρομοκράτης και κρατικός δολοφόνος, το Ισραήλ!

Ο αντιπερισπασμός από τις αντιπαραθέσεις εντός του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος είναι υπαρκτός αλλά δεν είναι το κύριο στοιχείο. Οι ΗΠΑ έχουν μια ενιαία στρατηγική (ο Τραμπ την εκφράζει με τη δική του λογική και τακτική) και αφορά τη διαρκή επιβεβαίωση ότι δεν αμφισβητείται η παγκόσμια ηγεμονία τους. Στην οικονομία και στην τεχνολογία η ηγεμονία αυτή κλονίζεται από την Κίνα. Προσπάθειες ανατροπών μη αρεστών καθεστώτων (Βενεζουέλα, Συρία) αποτυγχάνουν. Το γόητρο της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή διευρύνεται σταθερά και συστηματικά. Κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης φιλοαμερικανικών καθεστώτων στη Μ. Ανατολή βρίσκει εμπόδια στον άξονα της Αντίστασης και σε φιλοιρανικές δυνάμεις (Συρία, Ιράκ, Υεμένη). Οι ΗΠΑ απέναντι σε αυτήν την κατάσταση γίνονται πιο επιθετικές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Είναι εντυπωσιακή η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά μια τέτοια ωμή παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου. Όπως και εντυπωσιακά υποκριτικοί οι ψίθυροι καταδίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Τσίπρα αναδείχθηκαν στους πιστότερους συμμάχους των ΗΠΑ, έχοντας κάνει τη χώρα χυδαίο παρακολούθημα των αμερικανικών σχεδιασμών. Αμφότεροι πανηγύριζαν το μεσημέρι της ίδιας μέρας, μαζί με το Ισραήλ για τον αγωγό EastMed, μια επιλογή που καμία πρακτική αξία δεν έχει, πέρα από την εμπλοκή μας σε γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς που μας βάζουν κι εμάς – και ειδικά τις περιοχές που στρατοπεδεύουν αμερικανικές δυνάμεις όπως τα Χανιά, η Λάρισα, ο Άραξος – στο μάτι του κυκλώνα των «ασσύμετρων απειλών».

Το επιχείρημα ότι οι παραπάνω βάσεις και εκδουλεύσεις είναι απαραίτητες για να μας βλέπουν οι ΗΠΑ με καλό μάτι, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, έχει καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δε θα αναμειχθούν σε τυχόν επεισόδιο. Το μόνο που φέρνουν αυτές οι εκδουλεύσεις είναι να βρεθούμε μπλεγμένοι σε αντιπαραθέσεις μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας-Ιράν και άλλων περιφερειακών ανταγωνισμών, μέσα στο γενικό φόντο της έντασης της αμερικανικής επιθετικότητας.

Κάθε προοδευτικός, κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να απαιτήσει εδώ και τώρα:

  • Να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα
  • Κανένα αεροπλανοφόρο, κανέναν αεροπλάνο, καμία διευκόλυνση για στρωτιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και εναντίον του Ιράν!

Επιλεκτικές ευαισθησίες

Σε άρθρο της στο Liberal με τίτλο “Κοκαλέρο τέλος – προς μεγάλη λύπη του κυρίου Τσίπρα” η “έγκριτη” βουλευτής και δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη μας έδωσε τα φώτα της για τα τεκταινόμενα τις τελευταίες εβδομάδες στη Βολιβία.

Λίγα πράγματα προς αποκατάσταση της αλήθειας και χωρίς την παραμικρή διάθεση αγιοποίησης του Μοράλες , τα λάθη του οποίου ως προς την αμφιλεγόμενη διεκδίκηση 4ης προεδρικής θητείας παρά την απαγόρευσή της από το δημοψήφισμα του 2016 καθώς και τη μη ανάδειξη διαδόχου του  στην προεδρία  του MAS  πιθανότατα θα πληρώνουν για καιρό οι ιθαγενείς και γενικά ο λαός της Βολιβίας με την παλινόρθωση της πιο φαιάς λευκής δεξιάς. Ο ακροδεξιός Λουίς Φερνάντο Καμάτσο είναι ο πραγματικός ηγέτης του νέου καθεστώτος.

Η Βολιβία μεταξύ 2005 και 2018 ήταν μεταξύ των 46 χωρών που είδαν τα ποσοστά ευτυχίας των πολιτών τους να αυξάνονται (έκθεση ευτυχίας του ΟΗΕ για το 2019) την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ήταν 126η μεταξύ 132 χωρών.

Έφτασε να έχει ανάπτυξη έως και 6,8% (2013) για να πέσει το 2018 στο 4,2% λόγω κυρίως του άσχημου διεθνούς κλίματος.

Το ποσοστό φτώχειας από 60% το 2006 έπεσε στο 34,6% το 2018 και οι εισοδηματικές διαφορές (δείκτης GINI) μειώθηκαν από 0,60 σε 0,47. Και βέβαια οι ελευθερίες που κερδήθηκαν αυτά τα 14 χρόνια από τους Αϊμάρα, τους Κέτσουα και τις περίπου 30 ακόμα ιθαγενικές κοινότητες ήταν πρωτόγνωρες με κυριότερη την ελευθερία λατρείας της “Μητέρας-Γης” (Πατσαμάμα) για την οποία ο Καμάτσο φώναζε “η Βολιβία για το Χριστό – η Πατσαμάμα δεν θα ξαναμπεί στο προεδρικό μέγαρο”. Εξαιρετικό δείγμα δημοκρατικής ανεξιθρησκίας από το καθεστώς της κυρίας Ανιές, απέναντι σε ό,τι λατρεύει το 65% του λαού.

Αφού όμως η κυρία Βούλτεψη και το Liberal έχουν τόσο μεγάλη ευαισθησία για τη δημοκρατία στη Βολιβία, μήπως πρέπει η ίδια δημοσιογράφος στο ίδιο site να μας πληροφορήσει ελαφρώς και για την Ονδούρα;

To 2009 είχαμε ανατροπή του νόμιμου πρόεδρου Μανουέλ Σελάγια με αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την κάλυψη της τότε Υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Στις εκλογές της 26/11/2017 ο συντηρητικός πρόεδρος Χουάν Ορλάντο Ερνάντες διεκδικεί δεύτερη θητεία, παρά τη ρητή απαγόρευση του Συντάγματος, με αμφιλεγόμενη απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου. Λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας με τα προσωρινά αποτελέσματα επί του 57% να δίνουν καθαρό προβάδισμα στον υποψήφιο της αντιπολίτευσης Σαλβαδόρ Νασράλα, διακόπτεται η καταμέτρηση. Το ανώτατο εκλογοδικείο, ανακοινώνει 8 μέρες μετά, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψήφων του Ερνάντες, ο οποίος με 42,9% επανεκλέγεται. Χιλιάδες στους δρόμους, δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες συλλήψεις, εξέγερση ακόμα και τμημάτων της αστυνομίας κατά των αρχών, και δύο χρόνια μετά αναγνωρισμένος από όλη τη δύση πρόεδρος της Ονδούρας παραμένει ο Χουάν Ορλάντο Ερνάντες. Και μια σημαντική υποσημείωση: Στην Ονδούρα το 60% του λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είναι τρομακτική η σκέψη τι θα λεγόταν από την κυρία Βούλτεψη, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλα και από άλλους «πνευματικούς» ανθρωπους της χώρας, αν στη Βενεζουέλα του σοσιαλιστή Μαδουρο είχαν γίνει το ένα δέκατο αυτών που έχουν συμβει τον τελευταίο μήνα στη Χιλή του δισεκατομμυριούχου νεοφιλελεύθερου Πινιέρα.

Μιλάμε για καταστολή και τρομοκρατία που όμοια της ίσως να ζήλευε και ο Πινοσέτ. Πιο πρόσφατα γεγονότα ο θάνατος 13 χρόνου στα οδοφράγματα, η δολοφονία δημοσιογράφου που είχε αρχείο με φωτογραφίες που καίγανε τον Πινιέρα, αλλα και το πλήθος των διαδηλωτών που εχουν χάσει το ένα τους μάτι από πλαστικές σφαίρες της αστυνομίας.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της φαιδρότητάς τους , στο περσινό πραξικόπημα ενάντια στον Μαδούρο, την ώρα που παρακρατικές ομάδες της αμερικανοκίνητης αντιπολίτευσης έκαιγαν ζωντανούς συνδικαλιστές και στελέχη της κυβέρνησης, τα ΜΜΕ της Δύσης τους προσμετρούσαν στους νεκρούς των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Και η σπουδή της Νέας Δημοκρατίας σαν νέα κυβέρνηση ήταν να αναγνωρίσει μέσα σε 48 ώρες, την πιο θλιβερή και αποτυχημένη μορφή πραξικοπηματία που εμφανίστηκε ποτέ, τον Γκουαϊδό. Από την πολλή εμπιστοσύνη στοπρόσωπό του, οι Γερμανοί ξανά μεταφέρουν την πρεσβεία τους στο Καράκας και στη νόμιμη κυβέρνηση, ενώ οι Αμερικανοί τον θεωρούν κουτσό άλογο.

Πραξικόπημα στη Βολιβία: Πέντε μαθήματα

Η τραγωδία της Βολιβίας μας προσφέρει εύγλωττα μαθήματα που οι λαοί μας και οι λαϊκές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μάθουν. Τα μαθήματα αυτά πρέπει να καταγραφούν στη συνείδησή μας για πάντα.

Ακολουθεί μια σύντομη λίστα, καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται, ως προοίμιο μιας πιο λεπτομερούς ανάλυσης στο μέλλον.

Πρώτον, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μια κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μοράλες -με ροή επενδύσεων και βελτίωση όλων των δεικτών, μακροοικονομικών και μικροοικονομικών- η δεξιά και ο ιμπεριαλισμός δε θα δεχθούν ποτέ μια κυβέρνηση που δεν υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Δεύτερον, πρέπει να μελετάμε όλα τα εγχειρίδια που δημοσιοποιούν οι διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους, ακαδημαϊκοί ή δημοσιογράφοι, ώστε να καταλαβαίνουμε έγκαιρα τα σημάδια μιας ενδεχόμενης επίθεσης.

Σε αυτά τα κείμενα τονίζεται διαρκώς η ανάγκη να καταστραφεί η καλή φήμη ενός λαοφιλούς ηγέτη, με κατηγορίες για κακόβουλη συμπεριφορά, διαφθορά, δικτατορική διακυβέρνηση, ή ακόμα και αφέλεια ή ασχετοσύνη. Αυτό δηλαδή που λέγεται στη γλώσσα τους «δολοφονία χαρακτήρα».

Αυτό το καθήκον το αναθέτουν σε επικοινωνιολόγους, αυτοανακηρυγμένους «ανεξάρτητους δημοσιογράφους», που, χάρη στο σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο που διαθέτουν στα ΜΜΕ, διαχέουν στο μυαλό του κόσμου τέτοιες συκοφαντίες, συνοδευόμενες, όπως βλέπουμε στην παρούσα περίπτωση, με μηνύματα μίσους εναντίον των ιθαγενών πληθυσμών και των φτωχών γενικώς.

Τρίτον, όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, είναι η σειρά των δεξιών πολιτικών ηγεσιών και των οικονομικών ελίτ να ζητήσουν «αλλαγή», να τερματιστεί η «δικτατορία» του Έβο, ο οποίος, όπως έγραψε ο αχαρακτήριστος Βάργκας Λιόσα λίγες μέρες νωρίτερα, είναι «ένας δημαγωγός που θέλει να μείνει αιώνια στην εξουσία».

Φαντάζομαι ότι τώρα θα κάνει προπόσεις με σαμπάνια στη Μαδρίτη, βλέποντας στην τηλεόραση τις φασιστικές ορδές να λεηλατούν, να καίνε, να αλυσοδένουν δημοσιογράφους, να κουρεύουν και να ρίχνουν μπογιές σε μια γυναίκα δήμαρχο και να καταστρέφουν τις αναφορές αποτελεσμάτων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, σύμφωνα με τις εντολές του Δον Μάριο, ώστε να ελευθερώσουν τη Βολιβία από αυτόν τον κακό δημαγωγό.

Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί ο Βάργκας υπήρξε και παραμένει ο ανήθικος σημαιοφόρος αυτής της κακόβουλης επίθεσης, αυτού του ατελείωτου εγκλήματος που σταυρώνει μια λαϊκή ηγεσία καταστρέφει τη δημοκρατία και εγκαθιδρύει ένα καθεστώς τρόμου που στηρίζεται σε πληρωμένες συμμορίες. Στόχος είναι να τιμωρήσουν έναν άξιο λαό που έχει το θάρρος να αναζητά την ελευθερία του.

Τέταρτο, εμφανίζονται στο προσκήνιο οι «δυνάμεις ασφαλείας». Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για οργανισμούς που ελέγχονται από διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αυτοί οι επαγγελματίες καταρτίζουν και οπλίζουν τις τοπικές δυνάμεις, οργανώνουν κοινές ασκήσεις και τους εκπαιδεύουν πολιτικά. Είχα την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω όταν, προσκεκλημένος του Έβο, έκανα ένα μάθημα για τον αντι-ιμπεριαλισμό σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς και των τριών σωμάτων.

Εκεί, σοκαρίστηκα από το βαθμό στον οποίο είχαν διεισδύσει τα πιο αντιδραστικά αμερικανικά συνθήματα, κληρονομημένων από την εποχή του ψυχρού πολέμου, και από την ανοικτή ενόχληση που ένιωθαν από το γεγονός η χώρα είχε έναν ιθαγενή για πρόεδρο.

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη δράση των φασιστικών συμμοριών – όπως αυτών στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία – για να ανατρέψουν ηγέτες που ενόχλησαν την αυτοκρατορία, ή έστω να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, και να εκφοβήσουν το λαό, τους αγωνιστές ή ακόμη και κυβερνητικά στελέχη.

Με άλλα λόγια, ένα νέο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο: στρατιωτικό πραξικόπημα ντε φάκτο, αφήνοντας αντιδραστικές συμμορίες που στρατολογούνται και χρηματοδοτούνται από τη δεξιά, να επιβάλλουν το νόμο τους. Όταν πλέον κυριαρχήσει ο τρόμος και η κυβέρνηση είναι ανοχύρωτη, το αποτέλεσμα είναι πλέον αναπόφευκτο.

Πέμπτο,  η ασφάλεια και η δημόσια τάξη στη Βολιβία, δεν έπρεπε ποτέ να μείνουν στα χέρια θεσμών όπως η αστυνομία και ο στρατός, ασφυκτικά ελεγχόμενα από τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, την εγχώρια δεξιά.

Όταν εξαπολύθηκε η επίθεση στον Έβο, επιλέχθηκε μια κατευναστική πολιτική, που δεν απαντούσε στις προκλήσεις των φασιστών.

Αυτό οδήγησε να αποθρασυνθούν οι δεξιοί πραξικοπηματίες και να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους. Πρώτα ζήτησαν επανακαταμέτρηση, ύστερα ισχυρίστηκαν ότι έγινε νοθεία και απαίτησαν καινούριες εκλογές. Και τελικά απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Έβο (όπως ακριβώς στη Βραζιλία απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Λούλα).

Τελικά ζήτησαν την παραίτηση του Έβο. Με δεδομένη την απροθυμία του να δεχτεί τον εκβιασμό, εξαπολύθηκε ο τρόμος με την εμπλοκή της αστυνομίας και του στρατού εξαναγκάζοντας τον Έβο να παραιτηθεί.

Όλα έγιναν όπως γράφουν οι οδηγίες.

Θα το μάθουμε το μάθημά μας;

Πηγή: en.granma.cu

Οι Κούρδοι ως «Πασχαλινοί Αμνοί» των ΗΠΑ

Όταν ήμουν παιδί, σε διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο – λόγω του στρατιωτικού πατέρα μου – παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία στα παρεκκλήσια των στρατιωτικών βάσεων. Οι εκκλησιαζόμενοι βέβαια ήταν υποχρεωμένοι να συμφιλιώσουν τον Χριστιανισμό με την στρατιωτική θητεία. Μερικές φορές τραγουδούσαμε τον ύμνο της Πολεμικής Αεροπορίας («Κύριε, φύλαξε και οδήγησε τους ιπτάμενους άνδρες»). Ακούγαμε λοιπόν πώς ο Ιησούς δεν ήρθε να φέρει την ειρήνη, αλλά το σπαθί (Ματθαίος 10:34). Συχνά, για να τιμήσουμε τους νεκρούς στρατιώτες, ακούγαμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη (15:13), αν και σε εντελώς διαστρεβλωμένο πλαίσιο, να ισχυρίζεται: «Μεγαλύτερη αγάπη δεν υπάρχει από το να δίνει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του».

Έτσι ο θάνατος στη μάχη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους συγκρινόταν με τη θυσία του Ιησού στον σταυρό! Όταν μεγαλώνοντας, κατάλαβα το μέγεθος του ηθικού εγκλήματος του πολέμου του Βιετνάμ, το εφηβικό μυαλό μου επαναστάτησε ενάντια σε αυτή τη θρησκευτική ωραιοποίηση των θανάτων στα πεδία μάχης των ΗΠΑ. Η σύγκριση των στρατιωτών που πολεμούσαν τους Βιετκόγκ με τους Πασχαλινούς Αμνούς με αηδίαζε.

Οι νέοι άνδρες που πέθαιναν στο Βιετνάμ δεν έχαναν τη ζωή τους για τους φίλους τους, πολύ περισσότερο για τη «χώρα» τους. Πέθαιναν για τον καπιταλισμό, για τον ιμπεριαλισμό, για τη Γουόλ Στρητ, για το 1% που εξουσιάζει τα πάντα. Τίποτα στον θάνατό τους δεν είχε σχέση με τους φίλους τους, τη γειτονιά τους ή την ασφάλειά της.

Βέβαια, οι στρατιώτες που πολεμούν, αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με τους συντρόφους τους. Μερικές φορές κάνουν πράξεις ηρωισμού για να σώσουν τους συμπολεμιστές τους. Με αυτή την έννοια πεθαίνουν ηρωικά. Αυτό ισχύει όμως και για τους στρατιώτες των Ναζί, και για τους σοβιετικούς στρατιώτες, και για τους στρατιώτες των ΗΠΑ, και για τους ιρακινούς στρατιώτες. Για όλους τους στρατιώτες ανεξαιρέτως. Ο θάνατος ενός στρατιώτη των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερος από οποιονδήποτε άλλον θάνατο. Αφήστε που συχνά οι αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνονται δίκαια από ανθρώπους που υπερασπίζονται τις χώρες τους. (Μπορεί πραγματικά να προφέρει κανείς αυτή την προφανή αλήθεια σε αυτή τη χώρα;)

Αλλά πόσο καλοί είναι οι ιμπεριαλιστές να συγκινούν τις καρδιές μας! Εάν μπορούν να κάνουν ανθρώπους να βάλουν τα δάκρυα στη μνήμη του βρώμικου ενορχηστρωτή πολέμων και επεμβάσεων Τζον Μακ Κέιν, μπορούν σίγουρα να προκαλέσουν δάκρυα οργής για τους «εγκαταλελειμμένους Κούρδους».

Πόσο συχνά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες – από αμέτρητους απόστρατους στρατιωτικούς αξιωματούχους, αξιωματούχους μυστικών υπηρεσιών, αναλυτές ασφαλείας και επικεφαλής θινκ τανκς, ότι οι Κούρδοι στη Συρία «πέθαναν για μας»; Περίπου κάτι σαν τον Ιησού στο σταυρό;

Λες και όταν οι Κούρδοι πολεμούσαν το Ισλαμικό Κράτος – ένα γκροτέσκο υποπροϊόν της αδιέξοδης αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003 – δεν έκαναν κάτι άλλο εκτός από το να προστατεύουν την πατρίδα τους…

Λες και όταν σκότωναν τους δολοφόνους των παιδιών τους, σκότωναν απλώς για να ευχαριστήσουν τον θείο Σαμ… Τι είδους αλαζονική έπαρση γεννά αυτές τις μαλακίες;

Λες και οι χασάπηδες της Φαλούτζα (Ισλαμιστές) ήταν απαραίτητοι για να κινητοποιήσουν τους Κούρδους εναντίον ενός κινήματος που διαπράττει γενοκτονίες, υποδουλώνει ανθρώπους, βιάζει μαζικά γυναίκες, καίει ή θάβει ανθρώπους ζωντανούς, αποκεφαλίζει και σταυρώνει τους αντιπάλους του, εκτελεί παιδιά, καταστρέφει αρχαία μνημεία πολύτιμα για την ανθρωπότητα, επιβάλλει τον θρησκευτικό φανατισμό και απεχθάνεται τους Κούρδους ως Κούρδους…

Λες και ο Αραβικός Στρατός της Συρίας, ο επαγγελματικός, πιστός, κυρίως σουνιτικός στρατός, ΔΕΝ πολέμησε ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, και έπρεπε ΜΟΝΟ οι ΗΠΑ να βγάλουν την απαιτούμενη δουλειά. (Ναι, τα αμερικανικά ΜΜΕ υπαινίσσονται μερικές φορές ότι ο Άσαντ υποστήριζε κατά κάποιο τρόπο το Ισλαμικό Κράτος. Το γεγονός είναι ότι οι δυνάμεις του συριακού στρατού επικεντρώθηκαν στη συγκράτηση των δυνάμεων της Αλ Νούσρα που κατέλαβε μεγάλες πόλεις όπως το Χαλέπι, πριν στρέψουν την προσοχή τους στα βορειοανατολικά.)

Λες και οι Ρώσοι, οι Ιρανοί, οι Λιβανέζοι (Χεζμπολάχ), οι Ιρακινοί (σιιτικές πολιτοφυλακές) -σημειωτέον όλοι αυτοί βρέθηκαν στη Συρία νόμιμα, κατόπιν αιτήματος της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης- ΔΕΝ πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος. (Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση στη Συρία είναι νόμιμη, όπως άλλωστε και οι βασικές ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Νότια Αφρική. Αντίθετα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν το 2011 ότι το καθεστώς του Άσαντ ήταν παράνομο. Οι στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ ηλιθιωδώς παπαγάλισαν αυτή την άποψη και όλοι μαζί εργάστηκαν για να υπονομεύσουν τον Άσαντ. Απέτυχαν.)

Στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, η Συρία είναι ένα πεδίο μάχης όπου μόνο οι ΗΠΑ με τους Κούρδους στάθηκαν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ενισχύθηκαν οι συναισθηματικοί μας δεσμοί με μια ικανή στο πεδίο της μάχης δύναμη, που πραγματικά μας αρέσει! (Πόσο ασυνήθιστο είναι αυτό, σε έναν κόσμο, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι «μας» μισούν για δίκαιους λόγους, λόγω του άφθαστου ρεκόρ άγριας βίας που εξαπολύσαμε από την Κορέα μέχρι το Βιετνάμ, και από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, μέχρι τη Λιβύη;) Το ερώτημα βέβαια, γιατί το Ισλαμικό Κράτος βρέθηκε στη Συρία καταρχήν, δεν συζητείται ποτέ. Γιατί οι εκεί άνθρωποι δεν μπόρεσαν να χειριστούν το πρόβλημα και γιατί έγινε απαραίτητη η συμμετοχή των ΗΠΑ, επίσης δεν συζητείται ποτέ.

Γιατί υπάρχει μια ιστορική έχθρα μεταξύ των Κούρδων και του τουρκικού κράτους; Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για τις ομιλούσες κεφαλές των τηλεοπτικών καναλιών να καταλάβουν. Γιατί έπρεπε οι ΗΠΑ να επιδιώξουν την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, όταν η κυβέρνησή της είναι κοσμική, σθεναρά αντίθετη με την Αλ Κάιντα και άλλες ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες και διατηρεί τη σταθερότητα σε μια πολυεθνική, πολυπολιτισμική κοινωνία επί δεκαετίες;

Ξεχάστε όμως όλες τις ανησυχητικές ερωτήσεις! Ο Τραμπ πρόδωσε τους Κούρδους! Ο Τραμπ είναι ο Ιούδας που εξόργισε τον Χριστό! (Ο Πατ Ρόμπερτσον – μπερδεύοντας τον Χριστό με τον Κομφούκιο – προειδοποιεί ότι ο Τραμπ μπορεί να χάσει τη «θεϊκή εντολή» για αυτό το ζήτημα.) Χριστέ μου… Ο Ιησούς εγκαταλείπει τώρα τον εκλεκτό του, όχι γιατί αυτός κακομεταχειρίστηκε παιδιά μεταναστών στα αμερικανομεξικανικά σύνορα, αλλά επειδή απέσυρε στρατιωτικές δυνάμεις από ένα μέρος στο οποίο δεν έπρεπε ποτέ να είχαν πάει).

Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε τελικά το αδιανόητο, έκανε κάτι ακόμα χειρότερο από το να εμπορεύεται όπλα για βρώμικες πολιτικές σκοπιμότητες στην Ουκρανία. Έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στην επί δύο δεκαετίες εξοργιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ αποκάλυψε, με τον ωμό και αστοιχείωτο τρόπο του, ότι οι ΗΠΑ δεν ξέρουν τι κάνουν στη Μέση Ανατολή, ότι χάθηκαν πολλά χρήματα, ότι χάθηκαν 4000 στρατιώτες στο Ιράκ, χωρίς καν να πάρουν τον έλεγχο του πετρελαίου. (Θυμηθείτε την εναρκτήρια ομιλία του στην CIA τον Ιανουάριο του 2017, στην οποία δήλωσε ότι «Θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει το πετρέλαιο, αλλά δεν πειράζει, ίσως να έχουμε μια ακόμα ευκαιρία»). Δηλώνει ότι τώρα είναι ευτυχής που αφήνει άλλες δυνάμεις να τελειώσουν το Ισλαμικό Κράτος. (Ισχυρίζεται, αφενός ότι οι ΗΠΑ νίκησαν το Ισλαμικό Κράτος μονομερώς κάτω από την απαράμιλλη ηγεσία του, αναγνωρίζει όμως ότι ακόμα εξακολουθεί να υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει και την αφήνει στους Ρώσους και στους Ιρανούς).

Αυτό είναι καλό. Η απόσυρση από την παράνομη συμμετοχή σε μια σύγκρουση είναι καλό. Η απόσυρση από ένα ευρύτερο πρότζεκτ ανατροπής καθεστώτων στην περιοχή, που προώθησαν όχι μόνο οι νεοσυντηρητικοί, αλλά και ο «φιλελεύθερος επεμβατισμός» του Στέητ Ντιπάρτμεντ υπό τη Χίλαρι Κλίντον, είναι καλό. Οι αμερικανικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα θετικό να συμβάλλουν στην επίλυση των συγκρούσεων στην περιοχή.

Η Ρωσία και το Ιράν, που επιθυμούν ένα ενοποιημένο κράτος της Συρίας, καθώς και οι Ιρακινοί, που φοβούνται τον κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, παροτρύνουν τους Κούρδους της Συρίας να αποδεχθούν την προσφορά περιορισμένης αυτονομίας από το συριακό κράτος. Κανείς, εκτός ίσως από κάποιες εν συγχύσει Υπηρεσίες που κρίνουν αποκλειστικά με βάση τις δικές τους εμπειρίες, δεν  φαντάζεται ότι οι Κούρδοι μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος κάτω από τη μύτη της Τουρκίας, σε αντίθεση με το συριακό κράτος που υποστηρίζεται από το Ιράν, το οποίο έχει να αντιμετωπίσει επίσης το δικό του κουρδικό ζήτημα.

Σε περίπτωση που η άρνηση του Άσαντ να επιτρέψει την κουρδική ανεξαρτησία σοκάρει κάποιον αδαή, ας ρωτήσουμε πόσο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι η Μαδρίτη αντιτάσσεται στην ανεξαρτησία της Βαρκελώνης, ή ότι το Λονδίνο αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Σκωτία, ή ότι η Ρώμη αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Λομβαρδία. Εάν εξακολουθούν να σας κοιτάνε βλακωδώς, θυμίστε τους ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία δουλειά να επιχειρούν στη Μέση Ανατολή. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν είχε να κάνει με την 11η Σεπτέμβρη, αλλά με μια πολιτικο-στρατιωτική επιχείρηση καταδικασμένη να αποτύχει. Ο πόλεμος στο Ιράκ βασίστηκε σε ψέματα και το μόνο που παρήγαγε ήταν ακόμα περισσότερη τρομοκρατία, και κυρίως τον Ισλαμικό Στρατό, τον κοινό εχθρό της Συρίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Ρωσίας (και η αλήθεια είναι ότι τον πολέμησαν όλοι, ενώ παραδόξως οι ΗΠΑ απαιτούν την πρωτοκαθεδρία στον αγώνα εναντίον του κακού που οι ίδιες αρχικά δημιούργησαν). Το ιρακινό κοινοβούλιο ζητά πλέον από τις δυνάμεις των ΗΠΑ να αποχωρήσουν, ενώ οι ΗΠΑ απαιτούν από το Ιράκ να διαλύσει τις εκπαιδευμένες από το Ιράν πολιτοφυλακές που είναι τόσο ζωτικές για την πάλη κατά των Ισλαμιστών. Εν τω μεταξύ, η ιρακινή κυβέρνηση (κόντρα στην Ουάσινγκτον) υποστηρίζει τον Άσαντ και έχει συμφωνήσει σε ανταλλαγή πληροφοριών με τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ απέτυχαν στη Συρία, καταρχάς να ανατρέψουν την κυβέρνηση, την οποία είχαν τόσο αυθαίρετα κηρύξει παράνομη, και στη συνέχεια απέτυχαν να οδηγήσουν στην ήττα τους Ισλαμιστές, χρησιμοποιώντας την κουρδική περιοχή ως βάση για συνεχόμενες επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η προώθηση του Συριακού Αραβικού Στρατού ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό το καθεστώς Άσαντ, όπως άλλωστε και ο έλεγχος της Ροτζάβα από τις YPG. Τα κέρδη των Κούρδων προκάλεσαν την τουρκική εισβολή ώστε να εκτοπιστεί το κουρδικό στοιχείο και να αντικατασταθεί με Άραβες πρόσφυγες από την Τουρκία. Η εθνοκάθαρση βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς ο Τραμπ ανακοινώνει ότι οι Κούρδοι είναι «πολύ ευτυχείς» με την όποια συμφωνία έχει συνάψει ο ίδιος με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Δεν ήταν ένα τέτοιο αποτέλεσμα αναπόφευκτο; Θα πρόδιδαν ποτέ οι ΗΠΑ τη σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ Τουρκία, χάριν του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Όταν οι ΗΠΑ πρόσθεσαν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων πριν από 20 χρόνια, υπέθαλψαν και ενθάρρυναν την εχθρότητα του τουρκικού κράτους προς την κουρδική υπόθεση. (Απλώς αυτό ξεχάστηκε όταν οι ΗΠΑ κοίταζαν γύρω γύρω πυρετωδώς για συμμάχους το 2014, μήπως και βοηθήσει κάποιος να σκοτωθεί το τέρας του Φρανκεστάιν του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε δημιουργήσει η ιρακινή κατοχή!) Το αρχικό σχέδιο ήταν να καταστραφεί το Ισλαμικό Κράτος, στη συνέχεια να συνεργαστούν με τους Κούρδους ώστε να ανατραπεί ο Άσαντ, συντονίζοντας σε αυτή τη στρατηγική και την Τουρκία. Και στη συνέχεια, με την ίδρυση ενός καθεστώτος μαριονέτας των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ θα προχωρούσαν σε κάποια μορφή κουρδικής αυτονομίας αποδεκτής από όλα τα μέρη.

Όνειρο θερινής νυκτός. Η Χίλαρι Κλίντον μπορεί και να το επεδίωκε. Ο Τραμπ θέλει απλά να φύγει από την Μεσόγειο. Είναι ικανοποιημένος με το να παρακολουθεί κατώτερους λαούς στις χάλια χώρες τους να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με τις αιώνιες αντιπαλότητές τους, που κανείς δεν καταλαβαίνει. Σαν να τσακώνονται μαθητές στη σχολική αυλή και να τους χαζεύουν οι μεγαλύτεροι. Αν αυτό σημαίνει την εκτόπιση και τη σφαγή των Κούρδων, αυτό δεν είναι «δικό μας» πρόβλημα. Και οι Κούρδοι, μας λέει ο Τραμπ, «δεν είναι άγγελοι». Ξεστόμισε σε αντιπροσωπεία του Κογκρέσου στο Λευκό Οίκο ότι οι Κούρδοι ήταν κομμουνιστές.

Ακριβώς όπως στη νεότητά μου ένιωθα αηδιασμένος από μια αξιολύπητη θρησκευτικότητα που επιχειρούσε να δικαιολογήσει έναν ανήθικο πόλεμο, σήμερα, στα γηρατειά μου, αισθάνομαι αηδιασμένος από τις επιδεικτικές δημόσιες εκδηλώσεις θλίψης για τους Κούρδους που θυσιάζονται. Δηλητήριο στάζει από τα κροκοδείλια δάκρυα. Τι θα έκαναν όμως ακριβώς οι πενθούντες; Θα εξαπέλυαν έναν πόλεμο ανάμεσα στην Τουρκία και στις ΗΠΑ στο Ιντλίμπ; Το γεγονός είναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως για τους Κούρδους ή για το Κουρδιστάν ή για τις περίπλοκες ιστορικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ Κούρδων, Αράβων, Περσών και Τούρκων.

Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι υπήρξε μια στιγμή που κάποιοι στη Μέση Ανατολή (πέραν βεβαίως των Ισραηλινών), αγκάλιασαν με ενθουσιασμό τους ιμπεριαλιστές ευεργέτες τους και ήταν πρόθυμοι να εργαστούν «μαζί μας» για να κάνουν κάτι. Και τόσο βαθιά είναι η εκτίμησή τους για αυτή τη σπάνια αγάπη, που χύνουν δάκρυα οργής όταν αυτή η αγάπη βρίσκει απέναντί της μια ξαφνική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων. Πώς τολμάει ο Τραμπ – αυτή η μαριονέτα του Πούτιν, αυτή η μαριονέτα του Ερντογάν, αυτός ο παλιός φίλος του αιματοβαμμένου πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, αυτός ο νταής της Ουκρανίας – για άλλη μια φορά να κάνει ό,τι θέλει ο εχθρός μας και να προδώσει ΟΛΟΥΣ μας;

Γιατί ως αποτέλεσμα έχει και όλοι οι άλλοι σύμμαχοι να αναρωτιούνται εάν ο λόγος των ΗΠΑ αξίζει το παραμικρό. Φρίκη! Προδίδοντας τους Κούρδους, ο Τραμπ προδίδει ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα για την περιοχή.

Οι Κούρδοι είναι σαν τον Ισαάκ, κάτω από το μαχαίρι του πατέρα Αβραάμ, στο θυσιαστήριο στο όρος Μοριά, έτοιμοι να θυσιαστούν ως σφάγιο. Όπως ο Ιησούς, ο Αμνός του Θεού, είναι σύμβολο και της κρίσης του Κυρίου, αλλά και του ελέους του. Ολόκληρη η δομή της εξουσίας στις ΗΠΑ, κατηγορεί τώρα τον Τραμπ γιατί δεν δείχνει έλεος και προδίδει τους Πασχαλινούς Αμνούς. Είναι να αμφιβάλει όμως κανείς για το αν αυτές οι εκφράσεις του θυμού και της ντροπής θα προωθήσουν τη δίκαιη υπόθεση της κρατικής κουρδικής συγκρότησης ή θα την χρησιμοποιήσουν πλήττοντάς την τελικά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Ο Τραμπ αναπαράγει τώρα τον ισχυρό Ερντογάν και πασχίζει να συσχετίσει τους καθαγιασμένους Κούρδους με τον χειρότερο μπαμπούλα των ΗΠΑ. Με την απεριόριστη σοφία του εξηγεί: «Το PKK, το οποίο είναι κόμμα των Κούρδων όπως ξέρετε, είναι πιθανώς χειρότερο στην τρομοκρατία και μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή από πολλές απόψεις από το Ισλαμικό Κράτος… Είναι ένα εντελώς ημι- περίπλοκο πρόβλημα, όχι πολύ περίπλοκο αν είσαι έξυπνος, αλλά πάντως ένα ημι-περίπλοκο πρόβλημα». Επίσης κατηγορεί τους Κούρδους αντάρτες ότι είναι κομμουνιστές, σίγουρος όντας ότι είναι κάτι διαβολικό.

Με άλλα λόγια, το Πασχαλινό Αρνί δεν είναι και εντελώς αθώο, όπως απαιτεί η θυσία (Έξοδος 12: 5). Δεν θυσιάζεται, αλλά τρώγεται. Αυτή είναι η απόφαση του σύγχρονου Σολομώντα, ο οποίος καυχιόταν για τη «μεγάλη και ασύγκριτη σοφία» του στο συριακό ζήτημα. Αφήστε την Τουρκία να καταλάβει μεγάλο μέρος του συριακού Κουρδιστάν, να το καθαρίσει εθνοτικά, να εγκαταστήσει εκεί Άραβες. Αποδεχτείτε μια αναπόφευκτη προσέγγιση μεταξύ των κουρδικών αυτονομιστικών δυνάμεων και της Δαμασκού, υπό τη μεσολάβηση της Τεχεράνης και της Μόσχας. Αποδεχτείτε την πραγματικότητα μιας ανεξάρτητης κοσμικής Συρίας που εξακολουθεί να αντιστέκεται στο Ισραήλ, το οποίο κατέχει 700 τετραγωνικά μίλια από την επικράτειά της. Συνειδητοποιήστε ότι η Αμερική δεν μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα των νεοσυντηρητικών.

Αποδεχτείτε την κατηγορίας ότι βάψατε τα χέρια σας με αίμα όταν οι Τούρκοι αρχίσουν να διαπράττουν τη γενοκτονία. Γιατί όντως έχετε αίμα στα χέρια σας! Το πρόβλημα είναι ότι δεν είστε ο Θεός, που μπορεί να σταυρωθεί και να αναστηθεί κατά βούληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Τραμπ ή υπό τον οποιονδήποτε άλλον, δεν έχουν την ηθική υπόσταση να στρατολογούν πρόθυμους μάρτυρες στον μολυσμένο, εκτεθειμένο, καταστροφικό τους σκοπό. Οι Κούρδοι αντάρτες, εξοργισμένοι και πληγωμένοι, αλλά μάλλον όχι έκπληκτοι, δέχτηκαν με ευσυνειδησία την βοήθεια της Δαμασκού, καθώς προσπαθούν να προσαρμόσουν τα όνειρά τους σε συγκεκριμένες υλικές συνθήκες χωρίς να προσμένουν κάποια θαυματουργή σωτηρία.

Στο βαθμό που είναι κομμουνιστές (και ελπίζω ότι είναι), μπορούν να θυμηθούν τα λόγια της Διεθνούς: «Δεν υπάρχουν υπέρτατοι σωτήρες…» Οι σωτήρες είναι πάντα πλάσματα της μυθολογίας.

Πηγή: Counter Punch

Μετάφραση: antapocrisis

Τραμπ και Κίνα: Προς έναν Ψυχρό ή Θερμό Πόλεμο;

Με μια πρώτη ματιά, η διαμάχη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα περιστρέφεται γύρω από ζητήματα αθέμιτων ανταγωνιστικών πρακτικών και κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Με μια πιο προσεκτική εξέταση του ζητήματος, αντιλαμβανόμαστε ότι σχετίζεται με κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: με τις απεγνωσμένες προσπάθειες της Ουάσινγκτον να διατηρήσει την ηγεμονία της επί του πλανήτη. Οδεύουμε, άραγε, προς μία σύγκρουση των δύο τιτάνων;

Δύναμη απόλυτη και ανθεκτική στο χρόνο

Οι ΗΠΑ βγαίνουν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μια τεράστια νίκη. Όλες οι παραδοσιακές και οι αναδυόμενες υπερδυνάμεις της εποχής έχουν εξαντληθεί πλήρως. Στην Ουάσινγκτον ονειρεύονται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία θα είναι οι μόνοι επικεφαλής. Δυστυχώς, η ταχύτατη ανοικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης και η κατάρριψη του πυρηνικού μονοπωλίου ανέκοψαν αυτά τα σχέδια.

Μισό αιώνα αργότερα, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Από εδώ και στο εξής, δεν θα υπάρχουν εμπόδια στην κυριαρχία της αυτοκρατορίας. Επιτέλους, οι ΗΠΑ αποτελούν τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας. Και έτσι θέλουν να παραμείνουν τα πράγματα. Το Πεντάγωνο αναφέρει το 1992:

«Ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να εμποδίσουμε την ανάδυση ενός νέου αντιπάλου. Θα πρέπει να διατηρούμε τον μηχανισμό εκείνο που θα αποτρέπει τους δυνητικούς ανταγωνιστές μας ακόμη κι από την ίδια την φιλοδοξία για έναν αναβαθμισμένο ρόλο σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο».

Σε αυτήν τη φάση, η Κίνα δεν αποτελεί (ακόμη) απειλή. Η οικονομία της είναι υποανάπτυκτη και το ΑΕΠ της είναι μόλις το 1/3 του αμερικανικού ΑΕΠ. Είναι, επίσης, μια χώρα ασήμαντη στο στρατιωτικό επίπεδο. Εκείνη την περίοδο η Κίνα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πρωτίστως ως παράδεισος κερδοφορίας: έχει ένα τεράστιο απόθεμα φθηνού, πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού, ενώ μπορεί να εξελιχθεί μακροπρόθεσμα σε μια ελκυστική νέα αγορά, καθώς διαθέτει το 1/5 του πληθυσμού παγκοσμίως.  Από την άλλη, η Κίνα αποβλέπει σε ξένες επενδύσεις και στην παγκόσμια αγορά, προκειμένου να αναπτυχθεί ραγδαία.

Στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι με το οικονομικό άνοιγμα στην Κίνα ο καπιταλισμός θα παρεισφρήσει σταδιακά και κατά τρόπο μόνιμο στην Κίνα και θα καταφέρει εντέλει να την καταλάβει από το «κομμουνιστικό καθεστώς». Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: αφενός, ευνοϊκές προοπτικές για τις πολυεθνικές εταιρίες, αφετέρου εξάλειψη ενός ιδεολογικού αντιπάλου. Γι’ αυτό και η Κίνα γίνεται δεκτή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001.

Σε κάθε περίπτωση, η είσοδος στον ΠΟΕ τόνωσε πραγματικά την κινεζική οικονομία. Το 1995 η Κίνα ήταν 11η στη λίστα των χωρών με τις μεγαλύτερες εξαγωγές αγαθών. Είκοσι χρόνια αργότερα, βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Από την είσοδο στον ΠΟΕ, η οικονομία της έχει τετραπλασιαστεί. Αυτή η ανάπτυξη σήμανε σημαντικά κέρδη και για τις ΗΠΑ. Οι αμερικανικές πολυεθνικές κάνουν χρυσές δουλειές στην Κίνα. Οι πωλήσεις τους ανήλθαν πέρυσι σε 500 δις δολάρια, που σημαίνει 100 δις περισσότερα από το εμπορικό έλλειμμα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού στις ΗΠΑ αυξάνεται λόγω της εισαγωγής φθηνών κινεζικών εμπορευμάτων. Υπάρχουν, επίσης, σημαντικά πλεονεκτήματα σε νομισματικό επίπεδο. Προκειμένου να διατηρήσει την ισοτιμία μεταξύ γουάν και δολαρίου, η Κίνα αγοράζει τεράστια ποσότητα δολαρίων, που σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αποκτούν πολύ φθηνές πιστώσεις και μπορούν να διατηρούν τα επιτόκια δανεισμού σε χαμηλά επίπεδα.

Πέρα από τις αυταπάτες

Όμως, υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά» στην όλη ιστορία: τίποτα δεν προχωράει βάση σχεδίου όσον αφορά την παλινόρθωση του καπιταλισμού εκ των έσω ή την αποδυνάμωση του κομμουνιστικού κόμματος.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δεν τιθασεύτηκε μέσα από το εμπόριο. Το Κόμμα-Κράτος εξακολουθεί να ασκεί σταθερό έλεγχο στα ανώτερα επίπεδα της οικονομίας της Κίνας, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα, μέσω της επιρροής του σε μεγάλες «ιδιωτικές» εταιρίες, οι οποίες μπορούν «να παραμείνουν κερδοφόρες και ιδιωτικές μόνο με την υποστήριξη του Κόμματος», λέει ο οικονομολόγος Brad W. Setser.

Αυτό το συνειδητοποιούν πλέον και οι κυρίαρχοι κύκλοι στις ΗΠΑ. Στην περιβόητη ομιλία του, ο Αντιπρόεδρος Pence το έθεσε χωρίς περιστροφές:

«Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πιστέψαμε ότι μια ελεύθερη Κίνα αποτελούσε αναπόφευκτο επακόλουθο. Η Αμερική, μεθυσμένη από την αισιοδοξία που επικρατούσε στις αρχές του 21ου αιώνα, επέτρεψε στο Πεκίνο να έχει ελεύθερη πρόσβαση στην οικονομία μας, ενώ εντάξαμε την Κίνα στον ΠΟΕ. […] Όμως η ελπίδα εκείνη ματαιώθηκε».

Οι καπιταλιστικοί γίγαντες, δηλαδή χρηματοπιστωτικές, βιομηχανικές ή τεχνολογικές εταιρίες όπως η Google, η Amazon ή η Facebook, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Όχι όμως στην Κίνα. Είναι ένα από λίγα μέρη σε αυτόν τον πλανήτη όπου οι κολοσσοί αυτοί ασκούν μικρή ή και καθόλου επιρροή. Επιπροσθέτως, η Κίνα δεν αποτελεί πια μια χώρα διαμετακόμισης, όπου τα προϊόντα απλώς συναρμολογούνται, με αποτέλεσμα να παρέχονται υπηρεσίες που δεν αποφέρουν ιδιαίτερα κέρδη για την ίδια τη χώρα.

Πηγή: αρθρογράφος

Το γεγονός ότι η Κίνα δεν είναι πια μια «παιδική χαρά» για τις μεγάλες πολυεθνικές είναι από μόνο του αρνητικό για τις ΗΠΑ. Όμως, το χειρότερο είναι ότι η οικονομική θέση των ΗΠΑ έχει αποδυναμωθεί, την ίδια περίοδο που αυτή της Κίνας έχει ενισχυθεί σημαντικά. Το 1980, το ΑΕΠ των ΗΠΑ αντιπροσώπευε το 1/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ της Κίνας ήταν λίγο παραπάνω από το 1/20. Σήμερα αντιπροσωπεύουν αμφότερα από 1/4.

Μάλιστα, η ανάπτυξη της Κίνας δεν είναι μόνο ποσοτική. Η κινεζική οικονομία έχει κάνει και ένα ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Μεγάλη πρόοδος έχει σημειωθεί στο τεχνολογικό πεδίο. Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν μια χώρα «αντιγραφέας» τεχνολογίας, ενώ σήμερα θεωρείται καινοτόμος. Σήμερα το 40% όλων των ευρεσιτεχνιών παγκοσμίως είναι κινεζικές, ποσοστό μεγαλύτερο από το αντίστοιχο  ΗΠΑ, Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας σωρευτικά.  Το 2015 τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο «Made in China 2025», προκειμένου να αναπτυχθεί περαιτέρω η βιομηχανία και να επιτευχθεί μεγαλύτερη αυτονομία σε 10 τομείς – κλειδιά της οικονομίας.

Μέσα από την παραπάνω διαδρομή, τα κινεζικά προϊόντα και οι υπηρεσίες γίνονται όλο και πιο ανταγωνιστικά. Μακροπρόθεσμα θα απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία των πολυεθνικών της Δύσης. Αυτό είναι, φυσικά, ένα ανεπιθύμητο και μη αποδεκτό αποτέλεσμα. Ο Peter Navarro, ανώτατος οικονομικός σύμβουλος του Trump δήλωσε ότι:

«Στο μανιφέστο της οικονομικής πολιτικής της, το “Made in China 2025”, η κυβέρνηση της Κίνας έχει θέσει αναλυτικούς στόχους σε σχέση με συγκεκριμένους βιομηχανικούς τομείς: από την τεχνητή νοημοσύνη, τη ρομποτική και την κβαντική υπολογιστική ως τα αυτοκατευθυνόμενα οχήματα… Αν η Κίνα καταλάβει αυτούς τους τομείς, τότε οι ΗΠΑ δεν θα έχουν κανένα οικονομικό μέλλον».

«Είναι ο στρατός, ηλίθιε»!

Σύμφωνα με τον Navarro, το πρόβλημα δεν σχετίζεται αποκλειστικά με την οικονομία, την ευμάρεια ή τα κέρδη.

«Δεν κινδυνεύει μόνο η αμερικανική ευημερία… Η πνευματική ιδιοκτησία που προσπαθεί να πάρει η Κίνα αποτελεί τον βασικό της στόχο και παίζει ρόλο – κλειδί για την συνέχιση της στρατιωτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ».

Οι δηλώσεις του Navarro είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Η κυβέρνηση Trump κραυγάζει για το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, όμως δεν είναι αυτή η βασική ανησυχία. Το σημαντικότερο είναι η διατήρηση της κυριαρχίας σε τρεις τομείς: την τεχνολογία, τους βιομηχανική παραγωγή του μέλλοντος και τους εξοπλισμούς. Η κυριαρχία αυτή απειλείται πρώτα και κύρια από την Κίνα.

Πηγή: OECD

O Navarro δεν εκφράζει προσωπικές του απόψεις, αλλά την κυβερνητική πολιτική. Η πολιτική αυτή αναπτύχθηκε αναλυτικά σε μια αποκαλυπτική έκθεση του Πενταγώνου, το Σεπτέμβριο του 2018. Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, οι τρεις προαναφερθέντες τομείς –τεχνολογίες, οικονομία, εξοπλισμοί- είναι στενά συνυφασμένοι μεταξύ τους. Το τεχνολογικό προβάδισμα είναι απαραίτητο για την υπερίσχυση στον οικονομικό ανταγωνισμό και τη διατήρηση της στρατιωτικής πρωτοκαθεδρίας. Η έκθεση προειδοποιεί ότι:

«Οι κινεζικές δαπάνες στον τομέα της Έρευνας & Ανάπτυξης πλησιάζουν ταχέως τις αντίστοιχες των ΗΠΑ και πιθανότατα θα πετύχουν ισοτιμία κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον».

Η έκθεση αναφέρεται ρητά και στο «Made in China 2025».

«Μία από τις κυριότερες πρωτοβουλίες του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας στο πεδίο της βιομηχανίας, το “Made in China 2025”, επικεντρώνεται στην τεχνητή νοημοσύνη, την κβαντική υπολογιστική, τη ρομποτική, τα αυτόνομα και νέα ενεργειακά οχήματα, τις ιατρικές συσκευές υψηλής απόδοσης, τα εξαρτήματα πλοίων υψηλής τεχνολογίας, καθώς και σε άλλους ανερχόμενους τομείς που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εθνική άμυνα».

Η Πρωτοβουλία «Μία ζώνη, ένας δρόμος» (Belt & Road Initiative – BRI) θεωρείται επίσης ως αρνητική εξέλιξη. Η BRI είναι ένα κινεζικό δίκτυο θαλάσσιων και χερσαίων εμπορικών δρόμων, που απλώνεται σε 64 χώρες και περιλαμβάνει επενδύσεις, δάνεια, εμπορικές συμφωνίες και πλήθος Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, με συνολική αξία 900 δις δολάρια.

«Η στρατηγική της Κίνας για “μία Ζώνη, ένα Δρόμο» περιλαμβάνει τόσο κινήσεις συνεργασίας όσο και πιο επιθετικές επιλογές· στο πλαίσιο της παραπάνω πολιτικής, η Κίνα επεδίωξε την απόκτηση κρίσιμων υποδομών στις ΗΠΑ, όπως σιδηροδρόμων, λιμανιών και τηλεπικοινωνιών. Οι οικονομικές στρατηγικές της Κίνας, σε συνδυασμό με τις δυσμενείς επιπτώσεις που επέφεραν οι βιομηχανικές πολιτικές άλλων κρατών, απειλούν σημαντικά τη βιομηχανική βάση των ΗΠΑ και δημιουργούν, κατά συνέπεια, όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο στην εθνική τους ασφάλεια».

Όμως, η σχέση που συνδέει τεχνολογία, οικονομία και εξοπλισμούς είναι πολύ βαθύτερη. Προκειμένου να διατηρήσουν την στρατιωτική κυριαρχία τους, οι ΗΠΑ χρειάζονται μια δική τους σταθερή βιομηχανική βάση. Από την οπτική της εθνικής ασφάλειας, η παγκοσμιοποίηση έχει παρατραβήξει. Η μετεγκατάσταση τμημάτων της αμερικανικής οικονομίας στο εξωτερικό έχει διαβρώσει τη βάση της πολεμικής βιομηχανίας, υπονομεύοντας έτσι την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.

«Η απώλεια πάνω από 60.000 αμερικανικών εργοστασίων, μεγάλων εταιριών και σχεδόν 5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στη βιομηχανία από το 2000, απειλεί να υπονομεύσει τη δυνατότητα των κατασκευαστών στις ΗΠΑ να ανταποκρίνονται στις εθνικές αμυντικές απαιτήσεις και δημιουργεί ανησυχία για την υγεία της βιομηχανικής βάσης παραγωγής και άμυνας. […] Σήμερα, στηριζόμαστε σε μεμονωμένες εγχώριες πηγές για ορισμένα προϊόντα και σε ξένες αλυσίδες ανεφοδιασμού για άλλα, και ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πιθανή αδυναμία να παράγουμε εξειδικευμένα στρατιωτικά εξαρτήματα εντός συνόρων».

Η προστατευτική πολιτική της κυβέρνησης Trump δεν πυροδοτείται κυρίαρχα από το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Η έκθεση αναφέρεται σε αυτό μόνο παρεμπιπτόντως. Αυτό που έχει σημασία είναι η διασφάλιση μιας «δραστήριας αμυντικής βιομηχανικής βάσης», που θα στηρίζεται σε έναν «δραστήριο εγχώριο κατασκευαστικό τομέα» και σε «σταθερές αλυσίδες ανεφοδιασμού από το εξωτερικό». Αυτή είναι η «εθνική προτεραιότητα».

Όταν γίνεται λόγος για «αμυντικές δυνατότητες» αυτό σημαίνει, με  άλλα λόγια, πολεμική προετοιμασία. Αυτό που σκέφτεται το Πεντάγωνο δεν είναι μερικές περιφερειακές, μικρής κλίμακας συρράξεις, αλλά κατά βάση μία μεγάλη σε ένταση και διάρκεια πολεμική απόπειρα ενάντια στις «ρεβιζιονιστικές δυνάμεις», δηλαδή στην Κίνα και τη Ρωσία. Η έκθεση προτείνει την ριζική «αναδιοργάνωση» της αμερικανικής οικονομίας και την προετοιμασία για το «σενάριο μιας σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων». Όπως το έθεσε και ένας υψηλά ιστάμενος στρατιωτικός αξιωματούχους:

«Είμαστε εδώ και καιρό απασχολημένοι με πολέμους χαμηλών τεχνολογικών απαιτήσεων ενάντια σε ανθρώπους που εκτοξεύουν βόμβες από τις καρότσες φορτηγών, ενώ όλο αυτό το διάστημα η Κίνα υπήρξε πιο ξύπνια και μας αιφνιδίασε. Εκεί θα επικεντρωθούμε τώρα».

Κατά τον 20ο αιώνα οι κυριότερες προσπάθειες των ΗΠΑ στρέφονταν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ κατά τον 21ο επικεντρώνονται στον «κινεζικό κίνδυνο». Στο πλαίσιο της διαβούλευσης για τον προϋπολογισμό του 2019, το Κογκρέσο διατύπωσε ρητά ότι «ο στρατηγικός ανταγωνισμός με την Κίνα σε μακροπρόθεσμο επίπεδο αποτελεί βασική προτεραιότητα των ΗΠΑ». Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την οικονομία, αλλά μια συνολική στρατηγική σε πολλά μέτωπα. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, απαιτείται «η συντονισμένη λειτουργία πολλών επιμέρους στοιχείων της κρατικής εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων όσων αφορούν την διπλωματία, την οικονομία, τις μυστικές υπηρεσίες, την επιβολή της νομιμότητας και το στρατό, έτσι ώστε να προστατευθεί και να ενισχυθεί η εθνική ασφάλεια».

Στο άρθρο αυτό θα περιοριστούμε στα ζητήματα που αφορούν τη στρατηγική για την οικονομία και το στρατό.

Ένα οικονομικό σιδηρούν παραπέτασμα

O Trump επιδιώκει μια συνολική αναδιάταξη των οικονομικών σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας. Όπως το έχει θέσει και ο ίδιος με το γνωστό του στυλ:

«Όταν ανέλαβα βαδίζαμε σε μια κατεύθυνση που θα επέτρεπε τελικά στην Κίνα να είναι μεγαλύτερη από εμάς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό δεν πρόκειται πια να συμβεί».

Προκειμένου να αναχαιτιστεί η άνοδος της Κίνας, είναι αναγκαία η οικονομική αποσύνδεση των ΗΠΑ από την Κίνα στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Τόσο οι κινεζικές επενδύσεις στις ΗΠΑ όσο και οι αμερικανικές επενδύσεις στην Κίνα πρέπει να περιοριστούν και να αποκλειστούν. Καταρχήν, δίνεται βάρος στους στρατηγικούς τομείς.

Θα πρέπει να περιοριστεί και το αμοιβαίο εμπόριο. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη επιβάλει δασμούς στις μισές περίπου εισαγωγές από την Κίνα. Ο Trump απειλεί να επιβάλει δασμούς στο σύνολο των εισαγωγών, εάν κριθεί απαραίτητο. Στο στόχαστρο βρίσκονται και οι εξαγωγές προς την Κίνα. Για την ανάπτυξή της, η Κίνα εξαρτάται σημαντικά από υψίστης σημασίας εξαρτήματα, όπως μικροκυκλώματα (microchips). Το Μάιο του 2015, οι πωλήσεις μικροτσίπ στην ZTE, μια μεγάλη κινεζική εταιρία τηλεπικοινωνιών που απασχολεί 75.000 ανθρώπους, διακόπηκαν προσωρινά, θέτοντάς την σε κίνδυνο πτώχευσης. Η επιτυχημένη manager Kathleen Gaffney  προβλέπει ότι τα παραπάνω είναι μόνο η αρχή:

«Έχουμε το απόλυτο προβάδισμα στην τεχνολογία και την καινοτομία όσον αφορά τη βιομηχανία παραγωγής μικροκυκλωμάτων. Η Κίνα επιθυμεί να ηγηθεί κι αυτή μακροπρόθεσμα. Θα τα παράγουν στην Κίνα μέχρι το 2025. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό να τους θέσουμε εμπόδια περιορίζοντας τις εξαγωγές μας.  Μια τέτοια κίνηση θα βλάψει την Κίνα αλλά δεν θα βλάψει το σύνολο της οικονομίας. Σε τέτοιου είδους ενέργειες θα προβούμε».

Οι πιο σοβαροί σχολιαστές πιστεύουν ότι οι δασμοί που επιβάλλονται αφενός θα έχουν αρνητικές συνέπειες στην οικονομία των ΗΠΑ και ότι  αφετέρου θα επιλύσουν το πρόβλημα του ελλείμματος με την Κίνα. Δεν είναι όμως αυτή η πραγματική έγνοια του Trump και της κλίκας του. Ο βασικός τους στόχος είναι «να προσπαθήσουν να εμποδίσουν την τεχνολογική άνοδο της Κίνας παρά να κλείσουν μια συμφέρουσα για την αμερικανική οικονομία συμφωνία», όπως το έθεσε και ένας επενδυτής.

Η κυβέρνηση Trump προσπαθεί, ακόμη, να επεκτείνει τον εμπορικό της πόλεμο με την Κίνα και σε άλλες χώρες. Στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις με τον Καναδά και το Μεξικό για μια νέα συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, ο Trump έθεσε μια ρήτρα που ορίζει ότι οι δύο αυτές χώρες δεν μπορούν να συνάψουν καμία εμπορική συμφωνία με μια χώρα που δεν έχει «οικονομία της ελεύθερης αγοράς», δηλαδή με την Κίνα. Σκοπεύει να συνάψει στο μέλλον τέτοιες συμφωνίες και με χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εάν οι ΗΠΑ πετύχουν κάτι τέτοιο, θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα και την Κίνα και θα υψωθεί ένα είδος «οικονομικού σιδηρού παραπετάσματος» γύρω από τη χώρα.

Η αντι-κινεζική στάση δεν περιορίζεται στον Trump και μερικά «γεράκια» στην κυβέρνησή του. Μεγάλα τμήματα του αμερικανικού κατεστημένου πιστεύουν ότι ΗΠΑ και Κίνα έχουν εμπλακεί σε έναν μακροπρόθεσμο, στρατηγικό ανταγωνισμό και ότι η άνοδος του ασιατικού γίγαντα αποτελεί απειλή για τη θέση των ΗΠΑ διεθνώς. Υπάρχει όλο και μεγαλύτερη συμφωνία ως προς το ότι η εμπορική πολιτική και η πολιτική εθνικής ασφάλειας θα πρέπει να είναι στο εξής ενιαίες και ότι ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να απαντήσει δυναμικά στον στρατηγικό ανταγωνιστή του. Η δίψα για σύγκρουση μεγαλώνει.

Η αντι-κινεζική διάθεση διακατέχει Ρεπουμπλικανούς, υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, «όρνια» της εθνικής ασφάλειας και ανθρώπους του Πενταγώνου. Διακατέχει, ακόμη, και Δημοκρατικούς και τμήμα των συνδικάτων και της αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι η επιθετική στάση απέναντι στην Κίνα θα διαρκέσει μάλλον για πολύ καιρό και σίγουρα δεν θα τερματιστεί μετά την αποχώρηση του σημερινού προέδρου από το οβάλ γραφείο.

«Άνοιξε πρώτος πυρ»

Η ανωτερότητα των ΗΠΑ στο στρατιωτικό επίπεδο είναι συντριπτική. Διαθέτουν 800 στρατιωτικές βάσεις σε πάνω από 70 χώρες και 150.000  στρατιώτες σε 177 χώρες. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπερνούν τα 600 δις δολάρια, ποσό που υπερβαίνει το 1/3 των συνολικών δαπανών του πλανήτη. Είναι συνολικά 3 φορές περισσότερες σε σχέση με τις δαπάνες τις Κίνας και 12 φορές περισσότερες, αν υπολογιστούν κατά κεφαλήν.

Επί 70 χρόνια, οι ΗΠΑ κυριεύουν τις θάλασσες και τον εναέριο χώρο σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη, της Ανατολικής Ασίας περιλαμβανομένης. Απολάμβαναν σχεδόν απόλυτη ελευθερία κινήσεων και την δυνατότητα να στερούν από τους εχθρούς τους αυτήν την ελευθερία. Ο Trump επιθυμεί να παραμείνει έτσι:

«Η Αμερική δεν θα αποδεχθεί ποτέ να γίνει δεύτερη δύναμη. Θα κάνω τις ένοπλες δυνάμεις μας τόσο δυνατές, ώστε να μην φοβηθούμε ποτέ ξανά μια άλλη δύναμη».

Σύμφωνα με την έκθεση για την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας του 2017, η Κίνα οικοδομεί «τον πιο ικανό και πιο χρηματοδοτούμενο στρατό στον κόσμο, μετά από τον δικό μας». Η «άλλη δύναμη» στην οποία αναφέρεται ο Trump είναι η Κίνα. Σύμφωνα με τον Πεντάγωνο, πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί η υπεροχή στην Ανατολική Ασία. Αυτό σημαίνει να περιοριστεί η Κίνα.

«Όσο η Κίνα συνεχίζει την οικονομική και στρατιωτική ανάπτυξή της, διεκδικώντας εξουσία μέσω μιας μακροπρόθεσμης, πανεθνικής στρατηγικής, θα συνεχίσει να ακολουθεί ένα πρόγραμμα στρατιωτικού εκσυγχρονισμού, που στοχεύει μεσοπρόθεσμα στην περιφερειακή ηγεμονία σε Ινδικό και Ειρηνικό και μακροπρόθεσμα στον εκτοπισμό των ΗΠΑ, προκειμένου να καταστεί παγκόσμια κυρίαρχος».

Στην ψυχροπολεμική του ομιλία τον περασμένο Οκτώβρη, ο Αντιπρόεδρος Pence δεν άφησε κανένα περιθώριο για αμφιβολίες:

«Το μήνυμά μας προς τους ηγέτες της Κίνας είναι το εξής: Αυτός ο Πρόεδρος δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Όσο ενισχύουμε το στρατό μας, θα συνεχίσουμε να διασφαλίζουμε τα αμερικανικά συμφέρνοντα σε Ινδικό και Ειρηνικό».

Η στρατηγική κατά της Κίνας στο στρατιωτικό επίπεδο έχει δύο σκέλη: τον ανταγωνισμό για τους εξοπλισμούς και της περικύκλωση της χώρας.

Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός έχει πάρει φωτιά. Οι ΗΠΑ δαπανούν 150 δις δολάρια ετησίως σε στρατιωτική έρευνα, δηλαδή 5 φορές περισσότερα από την Κίνα. Εργάζονται πυρετωδώς για μια νέα γενιά εξαιρετικά προηγμένων όπλων, drones και κάθε είδους ρομπότ, τα οποία δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει ένας μελλοντικός εχθρός. Τα F-35 ενσωματώνουν την κορυφαία τεχνολογία της εποχής και είναι 15-20 χρόνια πιο προηγμένα από τα κινεζικά μαχητικά αεροσκάφη. Στην ανάπτυξη τέτοιων όπλων προηγμένης τεχνολογίας χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο η τεχνητή νοημοσύνη, η κβαντική μηχανική, η τεχνολογία laser, οι υπερηχητικές ταχύτητες, η πυρηνική ανάφλεξη και ο ηλεκτρονικός πόλεμος. Πρόκειται για τις πολεμικές επιστήμες του μέλλοντος.

Προκειμένου να διατηρηθεί το εξοπλιστικό προβάδισμα, οι Κινέζοι θα πρέπει να κρατηθούν σε απόσταση. Σύμφωνα με την έκθεση για την Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας του Δεκεμβρίου του 2017,

«Ο στρατιωτικός εκσυγχρονισμός και η οικονομική διεύρυνση της Κίνας οφείλεται ως ένα βαθμό και στην πρόσβασή της στην οικονομία της καινοτομίας των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και των κορυφαίων αμερικανικών πανεπιστημίων».

Ο Λευκός Οίκος στρέφεται προς τον προστατευτισμό όχι μόνο σε σχέση με το εμπόριο, τις επενδύσεις ή την τεχνολογία, αλλά σε σχέση και με τη γνώση.

Ιδιαίτερη σημασία δίνεται και στα διαστημικά όπλα.

«Εάν η πολιτική της αποτροπής αποτύχει, είμαι πεπεισμένος ότι […] εάν έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν ισότιμο ή σχεδόν ισότιμο αντίπαλο, θα πρέπει να δώσουμε μάχη για την υπεροχή μας στο διάστημα», δηλώνει ο Στρατηγός John Raymond,  Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Πολεμικής Αεροπορίας.

Πέρυσι ο Trump αποφάσισε να ιδρύσει ένα νέο, πλήρως ανεπτυγμένο στρατιωτικό κλάδο: την Διαστημική Δύναμη των ΗΠΑ.

Η διεξαγωγή ενός προληπτικού πολέμου δεν αποκλείεται. Ο Bob Work, πρώην Υφυπουργός  Άμυνας, σημειώνει ότι η Κίνα αναπτύσσει πυραύλους που πλησιάζουν πολύ τις δυνατότητες των αμερικανικών.

«Οι ΗΠΑ δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο που μπορούσε να ρίξει πυραύλους με τέτοιο βεληνεκές και τέτοια πυκνότητα βλημάτων όσο και οι ίδιες. Σε οποιονδήποτε μελλοντικό πόλεμο, η χρήση καθοδηγούμενων πυρομαχικών θα είναι τόσο εκτεταμένη και σημαντική[…]», ώστε θα έχει «μεγάλη σημασία να είμαστε οι πρώτοι που θα ανοίξουμε πυρ».

Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου είναι η στρατιωτική περικύκλωση. Για το εξωτερικό της εμπόριο, η Κίνα βασίζεται κατά 90% στις θαλάσσιες μεταφορές. Περισσότερο από το 80% της πετρελαϊκής της τροφοδοσίας διέρχεται από τον Πορθμό της Malacca (κοντά στη Σιγκαπούρη), όπου οι ΗΠΑ έχουν μια στρατιωτική βάση. Ο Kissinger είπε κάποτε «έλεγξε το πετρέλαιο, και θα ελέγχεις τα κράτη». Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ μπορούν με ευκολία να διακόψουν τη ροή πετρελαίου προς την Κίνα. Προς το παρόν, η Κίνα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μέχρι το 2020, το 60% ολόκληρου του αμερικανικού στόλου θα βρίσκεται σταθμευμένο στην ευρύτερη περιοχή. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η Κίνα περικυκλώνεται και συμπιέζεται. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν η Κίνα επρόκειτο να εγκαταστήσει μία οποιαδήποτε στρατιωτική εγκατάσταση –πόσο μάλλον μία βάση- κοντά στις ΗΠΑ.

Εντός του παραπάνω πλαισίου θα πρέπει να εξετάσουμε την κατασκευή μικρών νησιών από την Κίνα στη Νότια Θάλασσά της καθώς και τις αξιώσεις που εγείρει για ένα μεγάλο μέρος αυτής της περιοχής. Ο έλεγχος των θαλάσσιων διαδρομών μέσω των των οποίων μεταφέρονται η ενέργεια και τα βιομηχανικά αγαθά είναι ζωτικής σημασίας για το Πεκίνο.

Η Παγίδα του Θουκυδίδη

Η Κίνα απειλεί την υπεροχή των ΗΠΑ. Θα οδηγήσει αναπόφευκτα αυτή η διαπίστωση σε μια θανάσιμη παγίδα σαν κι αυτή που περιέγραψε πρώτος ο Θουκυδίδης; Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός περιγράφει πως η ανάπτυξη της Αθήνας δημιούργησε φόβο στη Σπάρτη και την οδήγησε να διεξάγει πόλεμο εναντίον της για να την αποτρέψει. Ο ιστορικός Graham Allison σκιαγραφεί το πώς τα τελευταία 500 χρόνια υπήρξαν 16 ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες μία ανερχόμενη δύναμη απείλησε την κυριαρχία μιας κυρίαρχης δύναμης. Δώδεκα φορές η κατάσταση αυτή κατέληξε σε πόλεμο.

Η ιστορία δεν είναι νομοτέλεια, αποτελεί όμως σημαντικό δείκτη. Σε κάθε περίπτωση, η σταθερή στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ αποτελεί εγγύηση για την διατήρηση της οικονομικής υπεροχής τους. Όταν κάνουμε λόγο για οικονομική υπεροχή, αναφερόμαστε σε επιχειρήσεις χιλιάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, επιχειρήσεις εξαιρετικά ισχυρές που ασκούν τεράστια επιρροή στην πολιτική του Λευκού Οίκου, ανεξαρτήτως του εκάστοτε προέδρου. Τα δισεκατομμύρια των κερδών δεν θα παραδοθούν εύκολα, χωρίς έναν σκληρό αγώνα.

Όπως είπε και ο Μαρξ πριν από 160 χρόνια:

«Το κεφάλαιο απεχθάνεται την απουσία κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος». Εάν το κέρδος είναι μεγάλο, «το κεφάλαιο θα επιδείξει περίσσιο θράσος» κι εάν το κέρδος είναι πολύ μεγάλο «δεν θα υπάρξει έγκλημα που θα διστάσει να διαπράξει ούτε ρίσκο που θα διστάσει να πάρει».

Μερικοί θα υποστηρίξουν ότι η δύναμη μαζικής εξόντωσης που έχουν τα σύγχρονα όπλα είναι πολύ μεγάλη για να πάρει κάποιος το ρίσκο μιας σύρραξης μεγάλης κλίμακας. Όμως αυτή η λάθος συλλογιστική υπήρχε και πριν από εκατό χρόνια, σύμφωνα με την Katrina Mason.

«Πριν από λίγο περισσότερα από 100 χρόνια, οι αναλυτές εκτιμούσαν ότι τα όπλα ήταν τόσο τεχνολογικά ανεπτυγμένα και τόσο θανατηφόρα, ώστε κανείς δεν θα κατέφευγε στη χρήση τους. Πολλοί διατύπωναν την άποψη ότι ο αδιάκοπος εξοπλιστικός ανταγωνισμός ήταν μέρος μιας οικονομικής προσπάθειας ενίσχυσης της εγχώριας βιομηχανίας και υποτιμούσαν το ενδεχόμενο να οδηγήσει ένας τέτοιος ανταγωνισμός σε σύρραξη. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τους διέψευσε και στις δύο εκτιμήσεις».

Πώς μπορούν τα γιγαντιαία οικονομικά συμφέροντα να τεθούν υπό δημοκρατικό έλεγχο, ώστε να επικρατήσει η κοινή λογική κι όχι το κυνήγι του κέρδους; Το ερώτημα αυτό θα είναι καθοριστικό για το μέλλον.


*O Marc Vandepitte είναι Βέλγος φιλόσοφος και οικονομολόγος, συγγραφέας πολλών βιβλίων για τις σχέσεις Νότου-Βορρά, τη Λατινική Αμερική, την Κούβα και την Κίνα.

Πηγή: Global Research
Μετάφραση:
Ειρήνη Τσαλουχίδη

Ο πόλεμος εναντίον της Βενεζουέλας είναι χτισμένος σε ψέματα

Ταξιδεύοντας με τον Ούγκο Τσάβες, σύντομα κατάλαβα την απειλή που αντιπροσωπεύει η Βενεζουέλα. Σε έναν γεωργικό συνεταιρισμό στην πολιτεία Λάρα, οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στη ζέστη, με καλή διάθεση. Κανάτες νερού και χυμός πεπονιού περνά από χέρι σε χέρι. Εμφανίστηκε μια κιθάρα και μια γυναίκα, η Καταρίνα, στάθηκε και τραγούδησε με μπάσα φωνή.

«Τι λένε τα λόγια της;», ρώτησα.

«Ότι είμαστε υπερήφανοι», ήταν η απάντηση.

Τα χειροκροτήματα για το τραγούδι της μπλέχτηκαν με τα χειροκροτήματα για την άφιξη του Τσάβες. Ο Τσάβες κάτω από το ένα χέρι είχε μια τσάντα γεμάτη με βιβλία. Φορούσε το μεγάλο κόκκινο πουκάμισό του και τους χαιρέτησε με το όνομά τους. Σταμάτησε για να τους ακούσει. Με εντυπωσίασε η ικανότητά του να ακούει.

Αλλά τώρα διάβαζε. Για σχεδόν δύο ώρες διάβαζε στο μικρόφωνο από τη στοίβα των βιβλίων που είχε μαζί του: Όργουελ, Ντίκενς, Τολστόι, Ζολά, Χέμινγουεϊ, Τσόμσκι, Νερούδα: μια σελίδα από το ένα, μια δύο γραμμές από το άλλο. Οι άνθρωποι γύρω του χειροκροτούσαν και επιδοκίμαζαν καθώς πήγαινε από συγγραφέα σε συγγραφέα.

Τότε οι αγρότες πήραν το μικρόφωνο και του είπαν για αυτά που τους απασχολούσαν και αυτά που χρειάζονταν. Ένα αρχαίο πρόσωπο, αργασμένο από τον ήλιο και τη δουλειά, από έναν κοντινό οικισμό, έκανε μια μεγάλη, κριτική αναφορά στο ζήτημα της άρδευσης. Ο Τσάβες κρατούσε σημειώσεις.

Εδώ καλλιεργείται κρασί, από ένα σκούρο σταφύλι τύπου syrah. «Τζον, Τζον, έλα εδώ», είπε ο πρόεδρος, αφού με είδε αποκοιμισμένο από τη ζέστη και βυθισμένο στον Όλιβερ Τουίστ.

«Του αρέσει το κόκκινο κρασί», δήλωσε ο Τσάβες στο ακροατήριο που φώναζε και χειροκροτούσε και μου έδωσε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Τα λίγα λόγια μου σε άσχημα ισπανικά προκάλεσαν γέλια και σφυρίγματα.

Παρακολουθώντας τον Τσάβες έβλεπα έναν άνθρωπο ο οποίος υποσχέθηκε, όταν ανέβηκε στην εξουσία, ότι κάθε κίνηση του θα υπόκειται στη βούληση του λαού. Σε οκτώ χρόνια, ο Τσάβες κέρδισε οκτώ εκλογές και δημοψηφίσματα: ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ήταν -με εκλογικούς όρους- ο πιο δημοφιλής αρχηγός κράτους στο δυτικό ημισφαίριο, πιθανότατα στον κόσμο.

Πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για κάθε σημαντική μεταρρύθμιση των Τσαβίστας, κυρίως για το νέο σύνταγμα, για το οποίο το 71% των πολιτών ενέκρινε καθένα από τα 396 άρθρα που καθόριζαν με ανήκουστο τρόπο τις ελευθερίες. Όπως το άρθρο 123, το οποίο αναγνώρισε για πρώτη φορά τα ανθρώπινα δικαιώματα των μιγάδων και των μαύρων. Ο Τσάβες ήταν ένας από αυτούς.

Σε μία από τις ομιλίες του στο δρόμο ανέφερε έναν φεμινιστή συγγραφέα: «Η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι ίδιο πράγμα». Το κοινό του το καταλάβαινε πολύ καλά αυτό και το εξέφραζε με αξιοπρέπεια. Οι απλοί άνθρωποι θεωρούν τον Τσάβεζ και την κυβέρνησή του ως τους πρωταθλητές τους: ως τους δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους Αφροβενεζουελάνους, οι οποίοι είχαν ιστορικά περιφρονηθεί από τους προκάτοχους του Τσάβες και από εκείνους που ζουν σήμερα μακριά από τις φτωχογειτονιές, στα αρχοντικά και στα ρετιρέ του Ανατολικού Καράκας, που πηγαινοέρχονται στο Μαϊάμι, εκεί που είναι οι τράπεζές τους, και θεωρούν τους εαυτούς τους ως «λευκούς». Είναι ο ισχυρός πυρήνας αυτού που τα ΜΜΕ ονομάζουν «αντιπολίτευση».

Όταν γνώρισα αυτή την τάξη, στα προάστια που ονομάζονται Country Club, σε σπίτια με χαμηλούς πολυελαίους και άσχημα πορτρέτα, αναγνώρισα και τους ανθρώπους της. Θα μπορούσαν να είναι λευκοί Νοτιοαφρικανοί, η μικροαστική μπουρζουαζία της Κωνστάντια και του Σάντον, οι πυλώνες των σκληρότητας του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.

Οι γελοιογράφοι στον Τύπο της Βενεζουέλας, η πλειοψηφία του οποίου ανήκει σε μια ολιγαρχία που αντιτίθενται στην κυβέρνηση, περιέγραφαν τον Τσάβες ως πίθηκο. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός αναφερόταν στον «πίθηκο». Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι λεκτικές αναφορές των παιδιών της καλής κοινωνίας, είναι συχνά ρατσιστικές ύβρεις για εκείνους που είναι μετά βίας ορατοί από την τρομακτική ρύπανση.

Αν και η πολιτική για τις ταυτότητες είναι η νέα τρέλα σε όλες τις σελίδες των φιλελεύθερων εφημερίδων της Δύσης, η φυλή και η τάξη είναι δύο λέξεις που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκαν κατά την πενιχρή «κάλυψη» της πρόσφατης και πιο κυνικής προσπάθειας της Ουάσιγκτον να αρπάξει τη μεγαλύτερη πηγή πετρελαίου στον κόσμο και να κυριαρχήσει στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Όλα τα ελαττώματα των Τσαβίστας – όπως για το γεγονός ότι επέτρεψαν στην οικονομία της Βενεζουέλας να γίνει όμηρος των διεθνών τιμών του πετρελαίου, αλλά και για το ότι ποτέ δεν αμφισβήτησαν στα σοβαρά το μεγάλο κεφάλαιο και τη διαφθορά – από την άλλη μεριά εξισορροπούνται με το ότι έφεραν κοινωνική δικαιοσύνη και υπερηφάνεια σε εκατομμύρια ανθρώπους, και το έκαναν με πρωτοφανή δημοκρατία.

«Από τις 92 εκλογικές διαδικασίες που παρακολουθήσαμε», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, του οποίου το Κέντρο Κάρτερ είναι ένας αξιόπιστος παρατηρητής των εκλογών σε όλο τον κόσμο, «θα έλεγα ότι η εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι η καλύτερη στον κόσμο». Αντίθετα, δήλωσε ο Κάρτερ, το αμερικανικό εκλογικό σύστημα, που στηρίζεται στα χρήματα που διαθέτει ένας υποψήφιος για την εκστρατεία του, «είναι ένα από τα χειρότερα».

Επεκτείνοντας την ιδέα μιας παράλληλης λαϊκής εξουσίας και μιας κοινοτικής εξουσίας  των φτωχογειτονιών, ο Τσάβες χαρακτήρισε τη δημοκρατία της Βενεζουέλας ως «την δική μας εκδοχή της ιδέας του Ρουσσώ περί λαϊκής κυριαρχίας».

Στο Μπάριο Λα Λίνεα, καθισμένη στη μικροσκοπική της κουζίνα, η Μπεατρίς Μπαλάζο μου είπε ότι τα παιδιά της ήταν η πρώτη γενιά των φτωχών που θα παρακολουθήσει ένα πλήρες πρόγραμμα στο σχολείο και θα τους δοθεί ένα ζεστό γεύμα και θα μάθουν μουσική, τέχνη και χορό. «Έχω δει την εμπιστοσύνη τους να ανθίζει σαν λουλούδι», είπε.

Στο Μπάριο Λα Βέγκα, άκουσα μια νοσοκόμα, τη Μαριέλα Ματσάντο, μια μαύρη γυναίκα 45 ετών, με διαβολικό γέλιο, απευθυνόμενη σε ένα τοπικό συμβούλιο για θέματα που σχετίζονταν από τους άστεγους μέχρι τον πόλεμο των συμμοριών. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν το «Πρόγραμμα Μητέρες των Γειτονιών» ένα πρόγραμμα που αντιμετώπιζε τη φτώχεια των ανύπαντρων μητέρων. Σύμφωνα με το σύνταγμα, οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πληρώνονται ως απασχολούμενες με τη φροντίδα των παιδιών τους και μπορούν να δανειστούν από μια ειδική τράπεζα των γυναικών. Τώρα οι φτωχότερες νοικοκυρές κερδίζουν το αντίστοιχο ποσό των 200 δολαρίων το μήνα.

Σε μια αίθουσα που φωτίζεται από μία μόνο λάμπα φθορισμού, συναντήθηκα με την Άννα Λουτσία Φερνάντεζ, ηλικίας 86 ετών, και την Μαβίς Μέντεζ, ηλικίας 95 ετών. Μόλις 33 ετών, η Σόνια Αλβάρεζ, είχε έρθει μαζί με τα δύο παιδιά της. Κάποτε, κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να διαβάσει και να γράψει. Τώρα μελετούν μαθηματικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βενεζουέλα διαθέτει σχεδόν 100% εγγράμματων ανθρώπων.

Αυτό είναι το «πρόγραμμα Ρόμπινσον», η οποία σχεδιάστηκε για ενήλικες και εφήβους που προηγουμένως δεν είχαν δυνατότητα εκπαίδευσης εξαιτίας της φτώχειας. Το «πρόγραμμα Ρίμπας» δίνει σε όλους τη δυνατότητα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. (Τα ονόματα Ρόμπινσον και Ρίμπας αναφέρονται σε ηγέτες ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας από τον 19ο αιώνα).

Στα 95 έτη της, η Μαβίς Μέντεζ είχε δει μια στρατιά κυβερνήσεων, κυρίως υποτελών της Ουάσιγκτον, που απλώς προέδρευαν σε μια κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων των πετρελαιοφόρων πηγών της χώρας. Μεγάλο μέρος των κλεμμένων δολαρίων πήγε στο Μαϊάμι. «Δεν ζούσαμε με την ανθρώπινη έννοια της λέξης», μου είπε. «Ζήσαμε και πεθαίναμε χωρίς πραγματική εκπαίδευση και τρεχούμενο νερό. Τα τρόφιμα δεν μπορούσαμε να τα αγοράσουμε… Όταν αρρωσταίναμε, οι πιο αδύναμοι πέθαιναν… Τώρα μπορώ να διαβάσω και να γράψω το όνομά μου, και πολλά άλλα, και ό,τι και να λένε οι πλούσιοι και τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε φυτέψει τους σπόρους της αληθινής δημοκρατίας και έχω τη χαρά να βλέπω να συμβαίνει αυτό».

Το 2002, κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηρίχθηκε από την Ουάσιγκτον, οι γιοι και οι κόρες και οι εγγονές και οι εγγονοί της Μαβίς συμμετείχαν σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων που κατέβηκαν από τις φτωχογειτονιές των λόφων γύρω από το Καράκας, απαίτησαν και επέβαλαν ο στρατός να παραμείνει πιστός στον Τσάβες.

«Ο λαός με έσωσε», μου είπε ο Τσάβες. «Το έκανε, παρόλο που με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν εναντίον μου, εμποδίζοντας ακόμη και την καταγραφή των βασικών γεγονότων για το τι συνέβη. Για να δείτε τι έγινε με τη δημοκρατία και την ηρωική δράση, προτείνω να μην κοιτάξετε πέρα από τον λαό».

Από το θάνατο του Τσάβες το 2013, ο διάδοχός του Νικολάς Μαδούρο έχει αποκτήσει μια χυδαία ταμπέλα στον δυτικό Τύπο ως «πρώην οδηγός λεωφορείου» ενσαρκώνοντας έναν νέο Σαντάμ Χουσεΐν. Η διαστρέβλωση των μέσων ενημέρωσης είναι γελοία. Στη θητεία του Μαδούρο, η διακύμανση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσε υπερπληθωρισμό και έπληξε τις τιμές σε μια κοινωνία που εισάγει σχεδόν όλο το φαγητό της. Ωστόσο, όπως δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα ο δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Πάμπλο Ναβαρέττε, η Βενεζουέλα δεν είναι η καταστροφή που απεικονίζεται. «Υπάρχουν τρόφιμα παντού», έγραψε. «Έχω γυρίσει πολλά βίντεο με φαγητό στις αγορές (σε όλο το Καράκας) …είναι βράδυ της Παρασκευής και τα εστιατόρια είναι γεμάτα».

Το 2018, ο Μαδούρο επανεξελέγη πρόεδρος. Ένα τμήμα της αντιπολίτευσης μποϊκόταρε τις εκλογές, μια τακτική που είχε εφαρμοστεί και εναντίον του Τσάβες. Το μποϊκοτάζ απέτυχε: 9.389.056 άτομα ψήφισαν. Συμμετείχαν δεκαέξι κόμματα και έξι υποψήφιοι για την προεδρία. Ο Μαδούρο κέρδισε 6.248.864 ψήφους, ή 67,84%.

Την ημέρα των εκλογών, μίλησα σε έναν από τους 150 εξωτερικούς παρατηρητές των εκλογών. «Ήταν απολύτως δίκαιες», είπε. «Δεν υπήρξε καμιά απάτη, κανένας από τους κραυγαλέους ισχυρισμούς των μέσων ενημέρωσης για νοθεία δεν ευσταθεί. Κανένας».

Όπως συμβαίνει στο πάρτι τσαγιού της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, η κυβέρνηση Τραμπ παρουσίασε τον Χουάν Γκουαϊδό, ένα δημιούργημα της Εθνικής Συμμαχίας για τη Δημοκρατία, προκάλυμμα της CIA, ως «νόμιμο Πρόεδρο της Βενεζουέλας». Άγνωστος για το 81% του λαού της Βενεζουέλας, σύμφωνα με το περιοδικό The Nation, ο Γκουαϊδό δεν έχει εκλεγεί από κανέναν.

Ο Μαδούρο είναι «παράνομος», λέει ο Τραμπ (ο οποίος κέρδισε την αμερικανική προεδρία με τρία εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του), είναι ένας «δικτάτορας», λέει ο αποδεδειγμένα ψυχικά ασταθής αντιπρόεδρος Μάικ Πενς. Μια πετρελαιοπηγή εν αναμονή είναι η Βενεζουέλα για τον προεδρικό σύμβουλο Τζον Μπόλτον (ο οποίος, όταν του πήρα συνέντευξη το 2003, μου είπε: «Γεια σας, είστε κομμουνιστής, ή ίσως ακόμη και Εργατικός;»).

Ως ειδικό απεσταλμένο του στη Βενεζουέλα, ο Τραμπ έχει ορίσει έναν καταδικασμένο εγκληματία, τον Έλιοτ Άμπραμς, του οποίου οι ίντριγκες και τα κόλπα στην υπηρεσία των προέδρων Ρήγκαν και Μπους συνέβαλαν στη δημιουργία του σκανδάλου Ιράν-Γκέητ κατά τη δεκαετία του 1980 προκαλώντας την κατάρρευση της κεντρικής Αμερικής σε χρόνια μιζέρια, που είναι βουτηγμένη στο αίμα.

Αφήνοντας όμως τον Λιούις Κάρολ, τον συγγραφέα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» κατά μέρος, αυτές οι «τρέλες» κανονικά ανήκουν σε ειδησεογραφικά δρώμενα από τη δεκαετία του 1930. Και όμως τα ψέματά τους για τη Βενεζουέλα γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από όσους πληρώνονται για να διατηρούν την ίδια πορεία στα πράγματα.

Στις ειδήσεις του Καναλιού 4, ο Τζον Σνόου επιτέθηκε στον βουλευτή του Εργατικού Κόμματος Κρις Γουίλιαμσον, «Κοιτάξτε, εσείς και ο κ. Κόρμπιν βρίσκεστε σε μια πολύ άσχημη θέση [στο ζήτημα της Βενεζουέλας]». Όταν ο Γουίλιαμσον προσπάθησε να εξηγήσει γιατί η επέμβαση ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα ήταν λάθος, ο Σνόου τον έκοψε. «Άντε στο καλό»!

Το 2006, οι ειδήσεις του Καναλιού 4 κατηγόρησαν με ένταση τον Τσάβεζ ότι σχεδίαζε να φτιάξει πυρηνικά όπλα με το Ιράν: μια φαντασίωση. Ο τότε ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον, Τζόναθαν Ράγκμαν, επέτρεψε σε έναν εγκληματία πολέμου, στον Ντόναλντ Ράμσφελντ, να παρομοιάζει τον Τσάβες με τον Χίτλερ, χωρίς καμιά αντίρρηση.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου West of England μελέτησαν τις αναφορές που γίνονται στη Βενεζουέλα από το BBC για μια δεκαετία. Εξετάστηκαν 304 αναφορές και διαπίστωσαν ότι μόνο τρεις από αυτές αναφέρονται σε κάποια από τις θετικές πολιτικές της κυβέρνησης. Για το BBC, όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις της Βενεζουέλας, η νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προγράμματα για τα τρόφιμα, οι πρωτοβουλίες στον τομέα της υγείας και η μείωση της φτώχειας, δεν συνέβησαν ποτέ. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξάλειψης του αναλφαβητισμού στην ανθρώπινη ιστορία δεν συνέβη, όπως και τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδηλώνουν για να υποστηρίξουν τον Μαδούρο και τιμούν τη μνήμη του Τσάβες, δεν υπάρχουν.

Όταν ρωτήθηκε γιατί κατέγραψε μόνο την πορεία της αντιπολίτευσης, η δημοσιογράφος του BBC Όρλα Γκερίν, ανέφερε ότι ήταν «πολύ δύσκολο» να καλυφθούν δύο πορείες σε μια μέρα.

Έχει κηρυχθεί πόλεμος στη Βενεζουέλα, όμως η αλήθεια για αυτόν τον πόλεμο είναι «πολύ δύσκολη» να παρουσιαστεί.

Είναι πολύ δύσκολο να παρουσιαστεί η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου από το 2014, σε μεγάλο βαθμό ως αποτέλεσμα των εγκληματικών μηχανισμών της Wall Street. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί το σαμποτάζ της απαγόρευσης πρόσβασης της Βενεζουέλας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθούν οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον ενάντια στη Βενεζουέλα, οι οποίες έχουν προκαλέσει παράνομη απώλεια τουλάχιστον 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα έσοδα της Βενεζουέλας από το 2017, συμπεριλαμβανομένων των εισαγόμενων φαρμάκων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί η πράξη της Τράπεζας της Αγγλίας να αρνηθεί να επιστρέψει το χρυσό της Βενεζουέλας ως αυτό που πραγματικά είναι: μια πράξη σύγχρονης πειρατείας.

Ο πρώην εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών, Άλφρεντ ντε Ζάιας, παρομοιάζει την κατάσταση με μια «μεσαιωνική πολιορκία» που σχεδιάστηκε «για να γονατίσει τις χώρες». Είναι μια εγκληματική επίθεση, λέει. Είναι παρόμοιο με αυτό που αντιμετώπισε ο Σαλβαντόρ Αλιέντε το 1970, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον με το τότε ισοδύναμο του Τζον Μπόλτον, τον Χένρι Κίσινγκερ, αποφάσισαν να «κάνουν την οικονομία [της Χιλής] να ουρλιάξει». Η μακρά σκοτεινή νύχτα του Πινοσέτ ακολούθησε.

Ο ανταποκριτής του Guardian, Τομ Φίλιπς, έχει τουιτάρει μια εικόνα ενός καπακιού από αναψυκτικό στο οποίο οι λέξεις στα ισπανικά σημαίνουν στο τοπικό ιδίωμα: «Κάνε ξανά τη Βενεζουέλα cool». Ο δημοσιογράφος ως κλόουν μάλλον είναι το τελικό στάδιο του εκφυλισμού της επικρατούσας δημοσιογραφίας.

Σε περίπτωση που ο αχυράνθρωπος της CIA Γκουαϊντό και οι λευκοί ρατσιστές αρπάξουν την εξουσία, θα πρόκειται για την 68η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν δημοκρατίες. Ένα γενικευμένο ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και του ορυκτού πλούτου της Βενεζουέλας θα ακολουθήσει σίγουρα, μαζί με την κλοπή του πετρελαίου της χώρας, όπως ακριβώς άλλωστε περιγράφεται από τον Τζον Μπόλτον.

Επί της τελευταίας κυβέρνησης του Καράκας που ελεγχόταν από την Ουάσινγκτον, η φτώχεια έφθασε σε ιστορικές διαστάσεις. Δεν υπήρχε υγειονομική περίθαλψη για εκείνους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Δεν υπήρχε καθολική εκπαίδευση. Η Μαβίς Μέντεζ, και εκατομμύρια σαν αυτήν, δεν μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν. Πόσο cool είναι αυτό, Τομ;

Πηγή: teleSUR από johnpilger.com

Μετάφραση: Χ. Κατσούλας, antapocrisis.gr

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

Οι ιδιαιτερότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Λατινική Αμερική

Η θεώρηση του ιμπεριαλισμού ως γενικού φαινομένου αδυνατεί να δει τον ιδιαίτερο τρόπο που αυτός  λειτουργεί, σε ένα συγκεκριμένο και προσδιορισμένο πλαίσιο. Ενώ η άσκηση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας είναι μια κοινή στρατηγική, τα κίνητρά της, τα μέσα, οι στόχοι και η πρακτική ποικίλλουν, ανάλογα με τη φύση της ιμπεριαλιστικής χώρας και της χώρας την οποία στοχεύει.

Η Βενεζουέλα, ο σημερινός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών του πρόεδρου Ντόναλντ Τραμπ, είναι μια περίπτωση που απεικονίζει τις «ιδιαιτερότητες» της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Θα προχωρήσουμε στο να περιγράψουμε το υπόβαθρο, τις τεχνικές και τις επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής αρπαγής της εξουσίας.

Ιστορικό Υπόβαθρο

Οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία παρέμβασης στη Βενεζουέλα, κυρίως για να αποκτήσουν τον έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η Ουάσιγκτον στήριξε μια στρατιωτική δικτατορία -υπό την ηγεσία του Perez Jimenez- μέχρι αυτή να ανατραπεί από  την μαζική συμμαχία επαναστατικών, σοσιαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να επέμβει και δεν επενέβη. Αντίθετα, πήρε το μέρος των κεντροαριστερών κομμάτων της Λαϊκής Δράσης (AD) και των κεντροδεξιών κομμάτων της COPEI τα οποία κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στη ριζοσπαστική αριστερά. Με την πάροδο του χρόνου οι ΗΠΑ επανάκτησαν την ηγεμονία τους έως ότου η οικονομία βρέθηκε σε κρίση την δεκαετία του 1990, οδηγώντας έτσι σε λαϊκές εξεγέρσεις και κρατικές σφαγές.

Οι ΗΠΑ δεν παρενέβησαν αρχικά, καθώς θεώρησαν ότι θα μπορούσε να ελέγξουν τον Ούγκο Τσάβες καθώς αυτός δεν είχε δεσμούς με την αριστερά. Επιπλέον, οι ΗΠΑ εκείνο το διάστημα είχαν ανοιχτά στρατιωτικά μέτωπα στα Βαλκάνια (Γιουγκοσλαβία) και στη Μέση Ανατολή και προετοιμάζονται για πολέμους εναντίον του Ιράκ και άλλων εθνικών χωρών που αντιτίθενται στο Ισραήλ και υποστηρίζουν την Παλαιστίνη.

Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα μιας παγκόσμιας τρομοκρατικής απειλής, η Ουάσιγκτον ζητούσε υποταγή στα σχέδια της για έναν παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο πρόεδρος Τσάβες δεν υπέκυψε. Δήλωσε ότι «δεν  μπορείς να καταπολεμήσεις  την τρομοκρατία με τρομοκρατία». Οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι η δήλωση ανεξαρτησίας του Τσάβες ήταν απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική και όχι μόνο. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε να ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο Τσάβες, ακόμη και προτού εθνικοποιήσει την αμερικανική βιομηχανία πετρελαίου.

Τον Απρίλιο του 2002, οι ΗΠΑ διοργάνωσαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο νικήθηκε μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες από την λαϊκή εξέγερση που υποστηρίχθηκε από κομμάτια του στρατού. Μια δεύτερη απόπειρα ανατροπής του προέδρου Τσάβες ξεκίνησε από τα στελέχη της πετρελαϊκής βιομηχανίας, μέσω ενός πετρελαϊκού αποκλεισμού (lock out). Ηττήθηκε από τους πετρελαιοπαραγωγούς και τους εκτός χώρας εξαγωγείς πετρελαίου. Η εθνική – λαϊκή επανάσταση του Τσάβες προχώρησε στην εθνικοποίηση των πετρελαϊκών εταιρειών που υποστήριζαν το lock out.

Τα αποτυχημένα πραξικοπήματα οδήγησαν την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει προσωρινά μια εκλογική στρατηγική η οποία ήταν αδρά χρηματοδοτούμενη από την Ουάσιγκτον μέσω ελεγχόμενων ιδρυμάτων και ΜΚΟ. Οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές ήττες οδήγησαν την Ουάσιγκτον να στραφεί σε εκλογικά μποϊκοτάζ και προπαγανδιστικές εκστρατείες με σκοπό να απονομιμοποιήσει την εκλογική επιτυχία του προέδρου Τσάβες.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες της Ουάσιγκτον για την αποκατάσταση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας, είχαν τα  αντίστροφα αποτελέσματα. Ο Τσάβες αύξησε την εκλογική του επιρροή, επέκτεινε τον κρατικό έλεγχο επί του πετρελαίου και άλλων κρατικών πόρων και ριζοσπαστικοποίησε τη λαϊκή του βάση. Επιπλέον, ο Τσάβες εξασφάλισε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη για τις αντιιμπεριαλιστικές του πολιτικές, μέσα στην κυβέρνηση. αλλά και στα κινήματα σε όλη τη Λατινική Αμερική και αύξησε την επιρροή και τους δεσμούς του σε όλη την Καραϊβική παρέχοντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Ενώ διάφοροι σχολιαστές αποδίδουν την μαζική υποστήριξη και επιρροή του Πρόεδρου Τσάβες στο χαρισματικό του χαρακτήρα, οι αντικειμενικές συνθήκες, που είναι ιδιαίτερες για τη Λατινική Αμερική, ήταν αυτές που αποδείχθηκαν καθοριστικές. Στην ήττα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων από τον Πρόεδρο Τσάβες, συνέβαλαν πέντε προϋποθέσεις:

  1. Η βαθιά ανάμιξη των ΗΠΑ σε πολλούς παρατεταμένους πολέμους ταυτόχρονα – συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής, της Νότιας Ασίας και της Βόρειας Αφρικής, αποσυντόνισαν την Ουάσιγκτον. Επιπλέον, οι στρατιωτικές δεσμεύσεις των ΗΠΑ προς το Ισραήλ υπονόμευσαν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να στραφούν εκ νέου στη Βενεζουέλα.
  2. Η πολιτική επιβολής κυρώσεων των ΗΠΑ έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παραγωγικής έκρηξης του 2003-2011, η οποία παρείχε στην Βενεζουέλα, ως πετρελαιαγωγό χώρα τους οικονομικούς πόρους για τη χρηματοδότηση εγχώριων κοινωνικών προγραμμάτων και άρα την αντιμετώπιση των τοπικών μποϊκοτάζ από κομμάτια της ελίτ που συμμάχησαν με τις ΗΠΑ.
  3. Η Βενεζουέλα επωφελήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες κρίσεις της δεκαετίας του 1990-2001, που οδήγησαν στην άνοδο των κεντροαριστερών πατριωτικών λαϊκών κυβερνήσεων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία και την Ονδούρα. Επιπλέον, τα «κεντρώα» καθεστώτα στο Περού και τη Χιλή παρέμειναν ουδέτερα. Επιπλέον η Βενεζουέλα και οι σύμμαχοί της εξασφάλισαν ότι οι ΗΠΑ δεν θα ελέγχουν την οργάνωση της περιφέρειας.
  4. Ο πρόεδρος Τσάβες, ως πρώην στρατιωτικός αξιωματούχος, εξασφάλισε την αφοσίωση των στρατιωτικών δυνάμεων, αποκόπτοντας τις προσπάθειες των ΗΠΑ για την οργάνωση πραξικοπημάτων.
  5. Οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 2008-2009 ανάγκασαν τις ΗΠΑ να ξοδέψουν πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια για τη διάσωση των τραπεζών. Οι οικονομικές κρίσεις και η μερική ανάκαμψη ενίσχυσαν τα θησαυροφυλάκια του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά εξασθένησαν τη σχετική επιρροή του Πενταγώνου.

Με άλλα λόγια, ενώ οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές και οι στρατηγικοί στόχοι παρέμειναν, η ικανότητα των ΗΠΑ να κατακτούν περιοχές, περιοριζόταν από αντικειμενικούς όρους.

Παράγοντες που ευνοούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση

Τις αντίστροφες περιστάσεις που ευνοούσαν τον ιμπεριαλισμό μπορούμε να τις διακρίνουμε στην πιο πρόσφατη εποχή. Περιλαμβάνουν τέσσερις προϋποθέσεις:

  1. Το τέλος της υπερπαραγωγής στην εμπορευματική παραγωγή αποδυνάμωσε τις οικονομίες των κεντροαριστερών συμμάχων της Βενεζουέλας και οδήγησε στην άνοδο των ακροδεξιών καθοδηγούμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, καθώς και στην αύξηση των κινήσεων για πραξικοπήματα, των επίσης υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ, αντιπάλων του νεοεκλεγέντος προέδρου Μαδούρο.
  2. Η αποτυχία στη διαφοροποίηση των εξαγωγών, των αγορών, των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και των συστημάτων διανομής κατά τη διάρκεια της περιόδου οικονομικής επέκτασης, οδήγησε σε μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής, και επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό να προσελκύσει ψηφοφόρους, ιδίως από τους μεσαίους και κατώτερης μεσαίας τάξης καταναλωτές, τους εργαζόμενους, τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες.
  3. Το Πεντάγωνο επικέντρωσε τα στρατιωτικά του σχέδια από τη Μέση Ανατολή στη Λατινική Αμερική, εντοπίζοντας στρατιωτικούς και πολιτικούς συμμάχους – πελάτες ανάμεσα σε βασικά καθεστώτα – τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, το Περού και τη Χιλή.
  4. Η πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον στις εκλογικές διαδικασίες της Λατινικής Αμερικής άνοιξε την πόρτα για την οικονομική εκμετάλλευση πόρων και την στρατολόγηση στρατιωτικών συμμάχων, έτσι ώστε να απομονώσει και να περικυκλώσει την πατριωτική, λαϊκή, Βενεζουέλα.

Οι αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες ευνοούσαν την ιμπεριαλιστική αναζήτηση της Ουάσιγκτον για κυριαρχία. Τα εγχώρια ολιγαρχικά λόμπι ισχύος ενίσχυσαν τη δυναμική για την ιμπεριαλιστική επέμβαση, την πολιτική κυριαρχία και τον έλεγχο της πετρελαϊκής βιομηχανίας.

Η μείωση των εσόδων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, η κινητοποίηση της εκλογικής βάσης και η συστηματική δολιοφθορά της παραγωγής και της διανομής, είχαν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αυτοανακηρυχθείσα δεξιά αγκάλιασαν το πραξικόπημα των ΗΠΑ καθοδηγούμενο από την ακροδεξιά, υιοθετώντας μια δημοκρατική και ανθρωπιστική ρητορική.

Η Ουάσιγκτον αύξησε τις οικονομικές κυρώσεις για να λιμοκτονήσει τους υποστηρικτές του Τσάβες, προερχόμενων από στρώματα χαμηλών εισοδημάτων, ενώ κινητοποίησε τους Ευρωπαίους και Λατινοαμερικανούς συμμάχους – υποτακτικούς της για να πιέσουν την παράδοση της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα σχεδίαζε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Η τελική φάση του στρατιωτικού πραξικοπήματος που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε στις ΗΠΑ απαιτούσε τρεις προϋποθέσεις:

  1. Μια διαίρεση στον στρατό ώστε να παρέχει στο Πενταγώνο και τους σχεδιαστές πραξικοπήματος ένα πρόσωπο και ένα πρόσχημα για μια «ανθρωπιστική» εισβολή των ΗΠΑ.
  2. Μια «συμβιβαστική» πολιτική ηγεσία που επιδιώκει πολιτικό διάλογο με τους αντιπάλους που προετοιμάζονται για πόλεμο.
  3. Τη δέσμευση όλων των λογαριασμών στο εξωτερικό και το κλείσιμο όλων των δανείων και αγορών από τα οποία εξακολουθεί να εξαρτάται η Βενεζουέλα.

Συμπεράσματα

Ο ιμπεριαλισμός είναι μια κεντρική πτυχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού των ΗΠΑ. Αλλά δεν μπορεί να επιτύχει τους στόχους και τα μέσα του όταν και όπως επιθυμεί. Οι μεταβολές σε παγκόσμιο επίπεδο καθεστώτων και ο συσχετισμός δυνάμεων μπορούν να αποτρέψουν και να καθυστερήσουν την ιμπεριαλιστική επιτυχία.

Τα πραξικοπήματα μπορούν να νικηθούν και να μετατραπούν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις. Οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχημένες οικονομικές πολιτικές και στρατηγικές συμμαχίες.

Η Λατινική Αμερική ήταν επιρρεπής σε ιμπεριαλιστικά πραξικοπήματα και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ωστόσο, είναι επίσης σε θέση να οικοδομήσει περιφερειακές, ταξικές και διεθνείς συμμαχίες.

Σε αντίθεση με άλλες περιοχές και ιμπεριαλιστικούς στόχους, η Λατινική Αμερική αποτελεί έδαφος για τους ταξικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Οι οικονομικοί κύκλοι συνοδεύουν την άνοδο και πτώση των ταξικών διεκδικήσεων και ως εκ τούτου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχωρούν και υποχωρούν.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι ο μακρύτερος πόλεμος του αιώνα μας (δεκαοκτώ χρόνια) – πέραν της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η σύγκρουση δείχνει επίσης πως οι ΗΠΑ βασίζονται σε περιφερειακούς υποτακτικούς και υπερπόντιους συμμάχους για να τους παρέχουν κάλυψη για τις επεμβάσεις τους.

Ενώ τα πραξικοπήματα είναι συχνά, οι συνέπειές τους είναι ασταθείς – οι υποτακτικοί είναι αδύναμοι και τα καθεστώτα είναι ευάλωτα απέναντι σε λαϊκές εξεγέρσεις.

Τα αμερικανικά πραξικοπήματα κατά των λαοφιλών καθεστώτων οδηγούν σε αιματηρές σφαγές που δεν κατορθώνουν να εξασφαλίσουν μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση μεγάλης κλίμακας.

Αυτές είναι οι «ιδιαιτερότητες» των πραξικοπημάτων κατά των λαών της Λατινικής Αμερικής.

Μετάφραση: Σοφία Χαντέρ

Πηγή: Global Research

Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα

«Είμαστε μια ειρηνική επανάσταση, αλλά όχι άοπλη. Δεν είμαστε αποικία κανενός» τόνισε  ο Φρέντι Φερνάντεζ, επικεφαλής της Διπλωματικής Αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου, στον κατάμεστο από κόσμο χώρο του κινηματογράφου Ίλιον.

Ο Φρέντι Φερνάντεζ υπενθύμισε ότι η Βενεζουέλα πέτυχε τος στόχους βιώσιμης ανάπτυξης που έχει θέσει ο ΟΗΕ, απαντώντας με στοιχεία στην κριτική που ασκείται δήθεν με επίκεντρο «τον λαό που υποφέρει». Όπως είπε από το 1998 μέχρι το 2013, το ποσοστό του πληθυσμού που υποφέρει από πείνα μειώθηκε από το 21%  στο  5%.  Αναφέρθηκε στην ανάπτυξη του δημοσίου συστήματος υγείας και την άμεση παροχή ιατρικής βοήθειας σε όλες τις λαϊκές περιοχές με την υποστήριξη της Κούβας και των ιατρικών αποστολών της. Υπογράμμισε, επίσης, ότι μεταξύ 1999 –  2013, πενταπλασιάστηκαν οι δαπάνες για υγεία και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων έχει δωρεάν υγεία. Συνέκρινε τις επιδόσεις των κυβερνήσεων της δεξιάς, που προηγήθηκαν επί σαράντα χρόνια, με τα δεκατρία χρόνια της επανάστασης στην κατασκευή δομών υγείας και στη δυνατότητα συνταξιοδότησης, στο ποσοστό αλφαβητισμού.

Η Βενεζουέλα, σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, είναι η τρίτη χώρα παγκοσμίως με το υψηλότερο, πλέον, ποσοστό αλφαβητισμού. Η παιδεία είναι δωρεάν. Η επανάσταση δημιούργησε σαράντα τέσσερα πανεπιστήμια. Η Βενεζουέλα είναι πέμπτη χώρα στον κόσμο σε ποσοστό φοιτητών. Με την εθνικοποίηση της εταιρείας πετρελαίου  η Βενεζουέλα καθορίζει τη διαχείριση του μεγαλύτερου αποθέματος στον κόσμο.

Ο Φρέντι Φερνάντες σημείωσε ότι αυτά είναι μερικά πολύ σημαντικά επιτεύγματα που μπορεί να ξεχνιούνται λόγω των σημερινών δυσκολιών. Ο λαός της Βενεζουέλας, όπως τόνισε, επέλεξε ελεύθερα και κυρίαρχα το σοσιαλιστικό δρόμο. «Για αυτές τις κατακτήσεις είμαστε στο στόχαστρο των ΗΠΑ και πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Αποδείξαμε ότι η ευημερία δεν εξαρτάται από την πορεία του ιδιωτικού κεφάλαιο» είπε. Αναγνώρισε ότι η οικονομία της χώρας αντιμετωπίζει προβλήματα  συμπληρώνοντας ότι οφείλονται στις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ. Και προσέθεσε ότι προφανώς η επανάσταση δεν είναι τέλεια, δεν υπάρχουν τέλειες επαναστάσεις, και ότι είναι υποχρέωση των επαναστατών να ενεργούν με στόχο τη μείωση των προβλημάτων και την επίτευξη μέγιστης προόδου μακροπρόθεσμα.

Ο επικεφαλής της Διπλωματικής Αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας τόνισε ότι οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις του σήμερα σχεδιάζονται με τρόπο τέτοιο ώστε να υποσκάπτεται η αλληλεγγύη των λαών προς το στόχο τους, στην προκειμένη περίπτωση την Βενεζουέλα.  Σκοπός των επιθέσεων είναι να δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα που να «παραλύσει» η έκφραση αλληλεγγύης και η προσπάθεια υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της ελευθερίας σκέψης, δύο πτυχές που ούτως ή άλλως δεν έχουν καμία σχέση με τη δεξιά και όσους οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές στήριξαν στη Λατινική Αμερική, όπως ο Πινοτσέτ και ο Βιντέλα.  Σκοπός είναι να σβηστεί από την μνήμη των λαών κάθε αγώνας τους.

Τώρα, συνέχισε, υποστηρίζουν ότι πρέπει να ανατραπεί ο Μαδούρο και των παρουσιάζουν ως δικτάτορα , για να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Ενώ είναι πλέον σαφές σε όλους ότι  στόχος είναι το πετρέλαιο. Στόχος είναι, και το λένε ξεκάθαρα οι ΗΠΑ, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Νικαράγουα και κάθε χώρα της Λατινικής Αμερικής που δεν λειτουργεί ως τσιράκι τους. Μιλάνε για «ανθρωπιστική κρίση», ενώ αυτό δεν συμβαίνει στη Βενεζουέλα παρά τα προβλήματα που υπάρχουν. «Είναι ένα ξεδιάντροπο πραξικόπημα» υπογράμμισε και συμπλήρωσε ότι οι ΗΠΑ δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Ο Τραμπ βγαίνει μπροστά και δίνει εντολές στην μαριονέτα του.

Ο Φρ. Φερνάντες έκανε λόγο και για σειρά εξαφανίσεων και δολοφονιών ανθρώπων, νέων, αγωνιστών και πολιτικών ηγετών στο Μεξικό αλλά και στην Κολομβία και τόνισε ότι στο Μεξικό και την Ονδούρα δολοφονούνται διαρκώς δημοσιογράφοι. Θύμισε επίσης τι συμβαίνει στην Υεμένη και στην Παλαιστίνη, χαρακτηρίζοντάς τα εγκλήματα σε βάρος άοπλων λαών, για τα οποία, όμως, δεν επιδεικνύεται καμία «ευαισθησία».

Όπως είπε γίνεται μεθοδική προπαγάνδα έτσι ώστε να παραμείνει η σύγχυση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ως προς το θεσμό του κοινοβουλίου και του τι ακριβώς συμβαίνει.  Υπογράμμισε ότι στην Λατινική Αμερική και στη Βενεζουέλα τα κοινοβούλια δεν έχουν τον ίδιο ρόλο, όπως στην Ευρώπη. Το κοινοβούλιο της Βενεζουέλας έχει μακρινή σχέση με την εκτελεστική εξουσία. Το κοινοβούλιο έχει ρόλο νομοθετικό . Ελέγχουν την κυβέρνηση αλλά δεν είναι αυτός ο βασικός ρόλος τους. Η αντιπολίτευση, τόνισε, παραποιεί ένα άρθρο του Συντάγματος που λέει ότι ο πρόεδρος της χώρας μπορεί να είναι πρόεδρος και του κοινοβούλιου. Όμως το συγκεκριμένο άρθρο, το άρθρο 233, αναφέρεται στις περιπτώσεις που για λόγους έκτακτης ανάγκης δεν υπάρχει πρόεδρος, πχ σε περίπτωση θανάτου.  Αν αυτό συμβεί στο πρώτο μισό της προεδρικής θητείας, το κοινοβούλιο αναλαμβάνει για τριάντα μέρες την προεδρία. Η πρόβλεψη του συντάγματος είναι ξεκάθαρη και η αντιπολίτευση επίμονα και μεθοδικά διαστρεβλώνει το περιεχόμενο του συντάγματος και διαδίδει ψεύδη καθώς γνωρίζει ότι δεν έχει καμία νομική υπόσταση και συνταγματική κατοχύρωση η ανάληψη της προεδρίας από τον Γκουαϊδό.

Όπως τόνισε το σχέδιο του Γκουαϊδό για τη μετάβαση μοιάζει με το πραξικόπημα του 2002 κατά του Τσάβες, το οποίο απέτυχε. Και τώρα, όπως και τότε, γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μια κατάσταση απουσίας νόμιμης εκτελεστικής εξουσίας, έτσι ώστε να την αξιοποιήσουν για να προχωρήσουν, ουσιαστικά, σε πραξικόπημα. Και τώρα, όπως και τότε, κάποιοι πιστεύουν ότι θα είχε λυθεί το θέμα πιο εύκολα με με πραξικόπημα και εξωτερική στρατιωτική παρέμβαση.

Την αρχική τοποθέτηση του Φρέντι Φερνάντες, ακολούθησε διάλογος με το κοινό, κατά τον οποίο ο επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, απάντησε σε σειρά ερωτήσεων για την ύπαρξη ή όχι λαϊκών πολιτοφυλακών, για το ρόλο του στρατού, τις εθνικοποιήσεις, τα ρεύματα μετανάστευσης, όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ.

Όπως είπε ο Φρέντι Φερνάντες, τα ποσά που οι πραξικοπηματίες και οι ξένοι προσφέρουν στους στρατιώτες για να πάψουν να υποστηρίζουν την Μπολιβαριανή Δημοκρατία είναι ασύλληπτα. Και οι πιέσεις είναι αφόρητες: οι ΗΠΑ τους απείλησαν ότι θα τιμωρηθούν όσοι δεν αναγνωρίζουν τον Γκουαϊδό ενώ όσοι το πράξουν δεν θα υποστούν κυρώσεις.  Ωστόσο, ο στρατός παραμένει στενά δεμένος με την πλειοψηφία του λαού στη χώρα, και είναι εμφανές ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να κάνουν αυτό το πραξικόπημα να πετύχει, αλλά δεν τους βγαίνει.  Υπενθύμισε ότι ο Τσάβες βγήκε μέσα από το στρατό και ότι ο στρατός της Βενεζουέλας αποτελείται κυρίως από λαϊκά στρώματα. Είναι θέση αρχής της κυβέρνησης ότι η στρατιωτική εκπαίδευση περιλαμβάνει και τη θέληση υπεράσπισης της πατρίδας ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, υπάρχουν και πολιτοφύλακες που έχουν εκπαιδευτεί να υπερασπιστούν τη χώρα

Τόνισε ότι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μια υπερβολική εικόνα όσον αφορά τη φυγή πολιτών. Αν ίσχυαν όσα λένε, και τα νούμερα, δεν θα υπήρχε άνθρωπος τώρα στη Βενεζουέλα, είπε χαρακτηριστικά, θυμίζοντας ότι είναι πάγια μέθοδος η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί μαζικής φυγής πολιτών. Ωστόσο παραδέχθηκε ότι υπάρχει θέμα με τη μετανάστευση, την οποία απέδωσε, σε μεγάλο βαθμό, στον οικονομικό πόλεμο και στο σαμποτάζ που υφίσταται η οικονομία της χώρας. Παρομοίασε την κατάσταση με την Ελλάδα και το υψηλό ποσοστό μετανάστευσης. Νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι θέλουν να φύγουν. Ταυτόχρονα ανέφερε ότι υπάρχει ρεύμα Βενεζοελάνων που επιστρέφουν από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως το Περού και η Κολομβια, και το κάνουν υποστηριζόμενοι από κρατικό πρόγραμμα. Επιπλέον τόνισε ότι ανάμεσα στη Βενεζουέλα και την Κολομβία τα σύνορα είναι ανοιχτά και  υπάρχει διαρκής μετακίνηση κατοίκων μεταξύ των δύο χωρών.

Επανέλαβε ότι από θέση αρχής, η κυβέρνηση είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ο Μπολίβαρ είχε την ιδέα για ένα μόνο έθνος της λατινικής Αμερικής. Αυτό θα σήμαινε τη δημιουργία μιας υπερδύναμης. Αλλά αυτή θα είναι μια δύναμη με στόχο την παγκόσμια ισορροπία. Το όραμα της κυβέρνησης της μπολιβαριανής δημοκρατίας, όπως τόνισε, είναι ένας πολυπολικός κόσμος.

Απαντώντας σε ερώτημα για την ύπαρξη κινδύνου διχοτόμησης της χώρας, υποστήριξε ότι γενικά ο ιμπεριαλισμός απειλεί την εδαφική ακεραιότητα χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ωστόσο στη Βενεζουέλα δεν υπάρχει τέτοια πλευρά στο αμερικανικό σχέδιο. Αυτό που τώρα κάνουν είναι να χρησιμοποιούν την δήθεν παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας ως άλλοθι για να μπουν μέσα στη χώρα στρατιωτικές δυνάμεις, θυμίζοντας ότι «ανθρωπιστικός» είχε χαρακτηριστεί και ο βομβαρδισμός της Λιβύης και τονίζοντας ότι ΗΠΑ εκφυλίζουν τη λέξη για να εισβάλλουν στα εδάφη της Βενεζουέλας.

Όσον αφορά το ζήτημα των εθνικοποιήσεων, ανέφερε ότι η κυβέρνηση έχει εθνικοποιήσει όλες τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας: τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, νερό, αλουμίνιο, στρατιωτική βιομηχανία και πετρέλαιο . Επίσης υπάρχουν κρατικές και κοινωνικοποιημένες εταιρείες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή αγαθών. Υπάρχει εμπειρία εργατικού ελέγχου σε επιχειρήσεις που η αστική τάξη εγκατέλειψε όπως η βιομηχανία χαρτιού. Όλα αυτά μπαίνουν μέσα στην καθημερινότητα, γίνονται κάτι το φυσιολογικό.

Κληθείς να σχολιάσει τις διακηρύξεις Γκουαϊδό, τόνισε ότι αυτός υποστηρίζει την υιοθέτηση νέου νόμου για τη διαχείριση του πετρελαίου. Το σύνταγμα δηλώνει ρητά ότι οι φυσικοί πόροι ανήκουν στο λαό. Το σχέδιο Τραμπ μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με κατάλυση του Συντάγματος που οι ίδιοι λένε ότι υπερασπίζονται, αφού το σχέδιο είναι η ιδιωτικοποίηση των ενεργειακών πόρων.

Θύμισε επίσης ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν 25 εκλογές. Η αντιπολίτευση έχει αναγνωρίσει μόνο δύο εκλογές που νίκησε. Το εκλογικό σύστημα είναι, σημείωσε, διαφανές και ελέγξιμο σε όλα τα στάδια του και έχει ενσωματώσει σειρά αλλαγών με βάση τις απαιτήσεις της αντιπολίτευσης. Όλα τα κόμματα συμμετέχουν σε σειρά ελέγχων των ψήφων. Τα κόμματα υπογράφουν τα πρακτικά της διαδικασίας. Η ΕΕ, που τώρα ζητάει νέες εκλογές με παρουσία διεθνών παρατηρητών, προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών του Μαΐου αλλά δεν θέλησε να συμμετάσχει. Η πιο ακραία πλευρά της αντιπολίτευση γνώριζε ότι δεν έχει τη λαϊκή ψήφο και αποφάσισε να μη συμμετέχει. Τρεις οργανώσεις αποφάσισαν να μην κατέβουν στις εκλογές. Άλλα όμως τμήματα της αντιπολίτευσης, συμμετείχαν κανονικά.

Τόνισε ότι ο λαός της Βενεζουέλας είναι γενναία ειρηνικός και ότι πραγματοποιεί μια επανάσταση που είναι ειρηνική αλλά δεν είναι άοπλη. Όπως είπε, η Μπολιβαριανή επανάσταση πάντα διάκειται ευνοϊκά ως προς το διάλογο θεωρώντας ότι είναι ο μοναδικός τρόπος επίλυσης των προβλημάτων, μέσα από συλλογικές αποφάσεις. Για αυτό το λόγο στηρίζει το μηχανισμό του Μοντεβιδέο, μια πρωτοβουλία που συμφωνήθηκε προ λίγων 24ώρων από την Ουρουγουάη το Μεξικό και την κοινότητα κρατών της Καραϊβικής. Με αυτή τη διαδικασία ο μηχανισμός προτίθεται να τεθεί στη διάθεση της Βενεζουέλας για ειρηνική λύση στην κρίση με τήρηση των αρχών της μη παρέμβασης και του σεβασμού στο δικαίωμα της λαϊκής αυτοδιάθεσης.

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απυήθυνε η πρέσβειρα της Κούβας στην Ελλάδα Σέλμις Μαρία Ντομίνγκες Κορτίνα, η οποία τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας της Βενεζουέλας εγγυάται τη λαϊκή κυριαρχία όλων των κρατών της Λατινικής Αμερικής. Κατήγγειλε τις ΗΠΑ και τις χώρες που συντάσσονται μαζί τους, και αναφέρθηκε στις κοινές πρωτοβουλίες Κούβας – Βενεζουέλας για την καταπολέμηση της φτώχειας και του αναλφαβητισμού. Σημείωσε ότι χιλιάδες Κουβανοί γιατροί πήγαν στη Βενεζουέλα για να ενισχύσουν το δημόσιο σύστημα υγείας και ότι υπάρχει σχέδιο συνεργασίας και για το 2019 που αφορά την παιδεία, την παραγωγή φαρμάκων κλπ. «Αυτή είναι η βοήθεια που προσφέρει η Κούβα. Δεν καταστρέφει το περιβάλλον ούτε εισβάλλει σε χώρες. Αυτή τη θέληση για ελευθερία δεν μπορεί να ανεχτεί η αυτοκρατορία των ΗΠΑ» τόνισε και αναφέρθηκε στη σημασία της μπολιβαριανής επανάστασης που ξεκίνησε με τον Τσάβες. «Και σε αυτό τον αγώνα η Βενεζουέλα δεν είναι μόνη και μπορεί πάντα να υπολογίζει στη βοήθεια της Κούβας. Είμαστε όλοι Βενεζουέλα» κατέληξε.

Εκ μέρους των φορέων που διοργάνωσαν την εκδήλωση σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Αλέκος Χαλβατζής ο οποίος τόνισε τη σημασία της αλληλεγγύης στη Βενεζουέλα που μεταφράζεται πρώτα από όλα στην αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια από τη χώρα όπου βρισκόμαστε.

Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν:

Ελληνική Επιτροπή Αλληλεγγύης με τη Βενεζουέλα «Todos somos Venezuela»

Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί – Αλληλεγγύη με την Κούβα (ΠΣΧΜ)

Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινηματικός Συντονισμός (ΠΑΚΣ)

Δίκτυο bloggers «La Red Solid@ria Griega»

Πηγή: Το Περιοδικό

Βασικά σημεία της συνέντευξης του Νικολάς Μαδούρο

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, την Παρασκευή 8/2, αναφέρθηκε στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης και ανατροπής του νόμιμου καθεστώτος που συντελείται στη χώρα του με υποκινητή τις ΗΠΑ, την παραμόρφωση της κατάστασης από τα ΜΜΕ, τις πραγματικές επιδιώξεις της αντιπολίτευσης και των ΗΠΑ. Ορισμένα βασικά σημεία:

1. Χαιρέτισε το Μηχανισμό του Μοντεβιδέο, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Ουρουγουάης, του Μεξικού, της Βολιβίας και των χωρών της Caricom (ένωση των χωρών της Καραϊβικής), και στοχεύει σε μια διαδικασία διαλόγου για την εξομάλυνση της κατάστασης. Όπως ανέφερε είναι πολύ σημαντικό από τη Λατινική Αμερική να ξεκινήσουν ειρηνευτικές διαδικασίες που σέβονται την κυριαρχία της Βενεζουέλας, είναι άμεσα διατεθειμένοι να στηρίξουν οποιαδήποτε ενέργεια στοχεύει στη διπλωματία, το διάλογο και τη συνάντηση μεταξύ των Βενεζουελάνων και προσυπογράφουν την έκκληση του Μηχανισμού του Μοντεβιδέο.

2. Αναφέρθηκε στην αντίδραση του λαού της Βενεζουέλας απέναντι στην κατάσταση. Δύο εκατομμύρια έχουν ήδη υπογράψει ανοιχτή επιστολή υπέρ της ειρήνης και ενάντια στην παρέμβαση των ΗΠΑ, η οποία απευθύνεται προς τον αμερικάνικο λαό. Παράλληλα, έκανε λόγο για τον «αόρατο κόσμο», τον κόσμο των γειτονιών, τους τσαβίστας, που συμμετέχουν μαζικά σε διαδηλώσεις στήριξης και τις οποίες αποσιωπούν τα ΜΜΕ.

3. Για την επιδίωξη της αντιπολίτευσης και αν αυτή είναι η διεξαγωγή «ελεύθερων» εκλογών, ανέφερε ότι δεν θέλουν εκλογές αλλά να πάρουν την εξουσία με τη βία. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «αν τους λέγαμε πάμε σε εκλογές σε 30 ημέρες θα ανακάλυπταν δικαιολογίες για να μην συμμετέχουν», όπως έκαναν αντίστοιχα με τις προεδρικές εκλογές του Μαΐου 2018, ενώ επεσήμανε ότι σκοπεύουν στην ανατροπή του Συντάγματος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας μέσω της μη εφαρμογής αυτού στην διαδικασία μετάβασης καθεστώτος που υποστηρίζουν, αλλά ενός Νόμου Μετάβασης.

4. Για τις ΗΠΑ και το ρόλο τους, έκανε λόγο για την αυτοκρατορία που θεωρεί τη Λατινική Αμερική πίσω αυλή της, ενδιαφέρεται για τον πλούτο των λαών και θέλει να επιβάλει στη Βενεζουέλα ένα καθεστώς τύπου Πινοσέτ. Αναφερόμενος ιδιαίτερα στο ζήτημα της ανθρωπιστικής βοήθειας που συγκεντρώνουν οι ΗΠΑ στα σύνορα Κολομβίας- Βενεζουέλας και επιδιώκουν να περάσουν στη χώρα επικαλούμενες ανθρωπιστική κρίση, έκανε λόγο για ένα σόου, που όσο και αν δημιουργείται μια καρικατούρα από τα ΜΜΕ με τον «κακό» Μαδούρο που αρνείται τη βοήθεια, κρύβει μια προσπάθεια παραβίασης της εθνικής κυριαρχίας της Βενεζουέλας και ταπείνωσης του λαού από την κυβέρνηση Τραμπ, τη στιγμή που έχει επικυρώσει την απειλή στρατιωτικής επέμβασης. Η Βενεζουέλα δεν βρίσκεται σε καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης, μια κατάσταση που επί τέσσερα χρόνια κατασκευάζεται στην Ουάσινγκτον προκειμένου οι ΗΠΑ να παρέμβουν στη χώρα. Επιχειρηματολογώντας για την άρνηση αυτής της «βοήθειας», εξήγησε ότι αν ήθελαν να βοηθήσουν θα αποδέσμευαν τα 10 δις. δολάρια τα οποία έχουν μπλοκάρει σε λογαριασμούς στο εξωτερικό και τα οποία προέρχονται από την εκεί δραστηριότητα των δημόσιων, κρατικών εταιρειών της Βενεζουέλας και θα προχωρούσαν σε άρση των κυρώσεων. Τέλος, ανέφερε και παραδείγματα χωρών που δέχτηκαν τα τελευταία χρόνια την «ανθρωπιστική βοήθεια» των ΗΠΑ, μιλώντας για τη Λιβύη, τη Συρία θέτοντας το ερώτημα του πως είναι αυτές οι χώρες μετά την αμερικανική επέμβαση και κάνοντας λόγο για το αληθινό πρόσωπο της αυτοκρατορίας.