Άρθρα

Ανοιχτά σχολεία τώρα, ή να χαθεί η χρονιά;

/1 Comment/in , /by

Το αν πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία, όταν το συρρικνωμένο από τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές σύστημα ελέγχου, πρόληψης και περίθαλψης έχει κλατάρει, είναι ένα υπαρκτό δίλημμα.

Το να λέει όμως ο πρωθυπουργός ότι η τηλεκπαίδευση πάει καλά και ότι είναι …παρακαταθήκη για την ψηφιακή εκπαίδευση, και ότι επιπλέον πρώτα θα ανοίξει το λιανεμπόριο και μόνο από το Γενάρη θα ανοίξουν τα σχολεία, είναι ενδεικτικό των κριτηρίων της κυβέρνησης.

Το να ισχυρίζεται ο κ. Πέτσας ότι «τις τελευταίες εβδομάδες η τηλεκπαίδευση λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά» και ταυτόχρονα να ανακοινώνει ότι έως 7 Ιανουαρίου τα σχολεία δε θα ανοίξουν, αλλά θα ανοίξουν εκκλησίες, κομμωτήρια και εμπόριο, είναι μια τραγική επιβεβαίωση της αντίληψης, των αρχών και των αξιών αυτής της κυβέρνησης.

Σε Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία κ.α. υπάρχουν μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας παρόμοια με τη χώρα μας, ωστόσο τα σχολεία – και ειδικά η πρωτοβάθμια εκπαίδευση – έχουν μείνει ανοικτά. Κι αυτό γιατί αναγνωρίζουν το προφανές. Ότι η τηλεκπαίδευση δε λειτουργεί και ότι η μοναδική παρακαταθήκη που θα αφήσει δεν είναι κάποια «ψηφιακή εκπαίδευση» αλλά αυξημένα μαθησιακά προβλήματα, χαμηλή κοινωνικοποίηση, ψυχολογικά βάρη και ένταση των ανισοτήτων.

Μόνο ο κ. Μητσοτάκης, ακολουθώντας την πτωχοπροδρομική βαλκανική οπτική σύμφωνα με την οποία η καινοτομία συνίσταται στη χρήση ηλεκτρονικών γκάτζετ, βλέπει ψηφιακές  ευκαιρίες.

Το δίλημμα όμως είναι υπαρκτό. Μπορούν να ανοίξουν τα σχολεία με την παρούσα κατάσταση στην πανδημία;

Οι προαναφερθείσες ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζουν τις τελευταίες μέρες παρόμοια ήπια κάμψη στη διασπορά της πανδημίας με την Ελλάδα. Δηλαδή έχουμε επιδημιολογικά μια παρόμοια συμπεριφορά με την Ελλάδα, παρόλο που τα σχολεία εκεί παρέμειναν ανοικτά.

Δεν υπερασπιζόμαστε αυτό το μοντέλο, καθώς η πολιτική που ακολουθείται πανευρωπαϊκά είναι μια προσπάθεια συγκράτησης της πανδημίας στα όρια των συστημάτων υγείας. Δεν ακολουθείται μια πολιτική εξάλειψης της πανδημίας και διάσωσης ανθρώπινων ζωών. Κάτι τέτοιο απαιτεί ισχυρή κρατική παρέμβαση, ισχυρά συστήματα ελέγχου και πρόληψης, ισχυρό δημόσιο τομέα. Η θνήσκουσα Ευρώπη δεν θυσιάζει τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού για να εξαλείψει την πανδημία.

Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο και με βάση ότι δεν έχουν υιοθετηθεί επιθετικά «ασιατικά» μοντέλα ελέγχου της πανδημίας οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν, ανάμεσα στα άλλα, ανοικτά τα σχολεία.

Η Ελλάδα όχι.

Ωστόσο δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο τελικά επιδρούν τα σχολεία στην κάμψη ή έξαρση της πανδημίας, γιατί δεν υπάρχουν ασφαλή δεδομένα. Αν και υπάρχουν έρευνες που υποστηρίζουν ότι η συμβολή είναι μικρή.

Το εξοργιστικό όμως είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η ανησυχία σε ότι αφορά τη συμβολή των σχολείων στα κρούσματα δεν έχει να κάνει με τα ίδια τα σχολεία και την ενδοσχολική μετάδοση αλλά τα κρούσματα που έρχονται απ’ έξω!

Στα σχολεία δεν κολλάει ιδιαίτερα, στην Ερμού όμως κολλάει, άρα η κυβέρνηση ανοίγει την Ερμού και όχι τα σχολεία!

Ξεκάθαρο.

Αυτό που είναι σαφές είναι ότι η διασπορά παραμένει έντονη γιατί σε αυτό το «επιλεκτικό» λοκντάουν, η οικοδομή, οι βιομηχανίες, οι μεταφορές, ήταν και είναι οι βασικές πηγές διάδοσης του ιού. Δεν ήταν τα σχολεία και αυτό αποδείχθηκε με την εξαιρετικά αργή κάμψη των κρουσμάτων.

Γι’ αυτές όμως τις δραστηριότητες δεν προβλέπεται η παραμικρή πολιτική ελέγχου. Ούτε μαζικά τεστ, ούτε μέτρα για το συγχρωτισμό, ούτε ιχνηλάτιση. Ξέρουμε ότι το λιανεμπόριο που θα ανοίξει τις γιορτές θα φέρει νέα αύξηση στην διασπορά.

Τα σχολεία λοιπόν δε μένουν κλειστά για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, αλλά πρώτον γιατί η κυβέρνηση αδιαφορεί για τη δημόσια εκπαίδευση και δεύτερον γιατί αποτελείται από ένα πολιτικό προσωπικό που δεν έχει και δεν θέλει να αποκτήσει την παραμικρή συνείδηση για το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης, ειδικά στις πιο φτωχές περιοχές και τους πιο αδύναμους μαθητές.

Αυτό που ξέρουμε επίσης είναι ότι αν στα σχολεία είχαμε κάποια κρούσματα το Νοέμβριο, αυτά θα είναι πολλαπλάσια τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο. Ξέρουμε ότι με τη χαλάρωση των Χριστουγέννων, η διασπορά θα αυξηθεί. Ξέρουμε ότι με τα συγκεκριμένα μέτρα «επιλεκτικού» λοκ ντάουν και με ανύπαρκτους μηχανισμούς τεστ και ιχνηλάτισης, το τρίτο κύμα θα είναι ακόμα σφοδρότερο και ότι τα κρούσματα δε θα πέσουν ποτέ στα 500 όπως έχουν βάλει όριο διάφοροι «ειδικοί» για να δώσουν θετική εισήγηση για το άνοιγμα των σχολείων.

Άρα χρειάζεται μια πολιτική απόφαση.

Τελείωσε η σχολική χρονιά;

Είτε θα βασανίζουμε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς με το ανέκδοτο της τηλεκπαίδευσης μέχρι την Άνοιξη, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στους μαθητές, είτε θα αναληφθεί το ρίσκο για το άνοιγμα των σχολείων με όσο το δυνατόν περισσότερα μέτρα όπως τεστ, ιχνηλάτιση, σπάσιμο τμημάτων.

Θα πει κάποιος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν τα έκανε αυτά 8 μήνες, θα τα κάνει τώρα;

Ας δοθεί τότε μια καθαρή απάντηση.

Οι «ειδικοί» πήγαν από 1 Δεκεμβρίου στις 7, μετά στις 14 για να πάνε μετά Γενάρη και όταν φουντώσει η πανδημία στις γιορτές να πουν από Φλεβάρη και μετά βλέπουμε. Όλοι γνωρίζουν ότι το τρίτο κύμα θα είναι πιο σφοδρό. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη έως την Άνοιξη.

Γιατί λοιπόν πρέπει να κοροϊδευόμαστε;

Το ερώτημα δεν είναι ανοιχτά ή κλειστά σχολεία για μερικές ακόμα βδομάδες. Το ερώτημα είναι ανοιχτά σχολεία τώρα ή να χαθεί επί της ουσίας η χρονιά;

Αφού δεν πήραν τα μέτρα που έπρεπε όλο αυτό το διάστημα για την πρώτη επιλογή, ας σταματήσουν να παίζουν με τις ημερομηνίες και ας περιορίσουν τη ζημιά.

Και το πρώτο ζητούμενο σε αυτή την κατάσταση είναι να γίνει πλατιά γνωστό και σαφές ότι η τηλεκπαίδευση δεν λειτουργεί. Όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά έτσι όπως γίνεται κάνει ζημιά. Οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, Γ. Κορμά και μια πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κάνουν γνωστό αυτό που ζει κάθε εκπαιδευτικός και ελληνική οικογένεια.

Χαρακτηριστικά ο κ. Κόρμας σημείωσε πως η Ελλάδα, είναι από τις ελάχιστες -αν όχι η μόνη- χώρες στην Ευρώπη, όπου έκλεισαν τα σχολεία και στις μικρές ηλικίες, τονίζοντας πως σε όλες οι υπόλοιπες, παρά το γεγονός πως ορισμένες έχουν σοβαρότερο επιδημιολογικό φορτίο από εμάς, τα κράτησαν ανοιχτά. Σημείωσε τη βαθιά ανησυχία ότι τα παιδιά εξοικειώνονται με την οθόνη, ότι αυτό τους ανησυχεί πάρα πολύ, εστίασε στο πρόβλημα που ανακύπτει στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών η οποία επηρεάζεται πάρα πολύ από τα κλειστά σχολεία και ήταν σαφής ότι πάνω από 25 λεπτά και με δίωρα και τρίωρα διαλείμματα, η χρήση ταμπλέτας ή οθόνης υπολογιστή για τα μικρά παιδιά είναι σοβαρό θέμα υγείας.

Τηλεκπαίδευση με πλήρες ωράριο και επί μήνες, είναι επικίνδυνη για τη δημόσια (ψυχική) υγεία και ατελέσφορη για τη δημόσια παιδεία. Δεν είναι μια «αποτελεσματική εκπαιδευτική διαδικασία» όπως νομίζουν οι Πέτσας, Μητσοτάκης, Κεραμέως. Τα ψυχολογικά προβλήματα σε παιδιά και εφήβους θα αυξηθούν εκθετικά. Μαθησιακά μόνο οι άριστοι μαθητές κρατιούνται κάπως. Οι υπόλοιποι μαθητές μαθησιακά θα πάνε ακόμα πιο πίσω και από το σημείο που βρίσκονταν 5-6 μήνες πριν. Και αυτό δεν το λένε κάποιοι τεχνοφοβικοί. Το λένε οι κατεξοχήν αρμόδιοι.

Το γεγονός ότι υπάρχει μια μικρή μειοψηφία εκπαιδευτικών, συνήθως συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων, που πανηγυρίζει για τις βιντεοδιαλέξεις μέσω webex και δεν ενοχλείται από την υποβάθμιση της μαθησιακής διαδικασίας και την υποβάθμιση των γνωστικών στόχων, δεν εκφράζει τίποτα άλλο από τη δυσανεξία -που δυστυχώς έχει- στη ζωντανή επαφή με τα παιδιά.

Για να μη χαθεί η χρονιά θα πρέπει να υπάρξουν, έστω τώρα, μέτρα.

Με μείωση της ύλης και με προετοιμασία δραστικών μέτρων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να χαλαρώσει η πίεση στους μαθητές της Γ’ Λυκείου.

Με έστω εκ περιτροπής διδασκαλία σε μικρά τμήματα, αφού πρωθυπουργός και υπουργοί είναι και εμμονικοί ενάντια στο δημόσιο και ανάξιοι να οργανώσουν τα σχολεία σε καιρό πανδημίας.

Με μαζικά τεστ και ιχνηλάτιση.

Με δραστική μείωση των ωρών του μαρτυρίου της τηλεκπαιδευσης.

Με ασφαλές άνοιγμα χώρων αθλητισμού για τους μαθητές.

Δεν αναφερόμαστε στα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση από το Σεπτέμβριο. Έχει γίνει σαφές ότι η ιδεοληψία τους είναι πιο ισχυρή από την κοινή λογική.

Μιλάμε για μέτρα που μπορούν να πάρουν ακόμα και αυτοί.

Αρκεί να μην μπερδεύουν το play station με τη μαθησιακή διαδικασία.

Βιωματικές εικόνες τηλεκπαιδευτικής τρέλας

/2 Comments/in , /by

Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι να συγκρίνει τη δια ζώσης διδασκαλία με την τηλεδιδασκαλία. Δεν είναι καν συγκρίσιμα τα μεγέθη. Η διαφορά είναι χαώδης. Σκοπός του είναι να παρουσιάσει με βιωματικές εικόνες τη συγκεκριμένη μορφή τηλεκπαίδευσης που λαμβάνει χώρα αυτή την περίοδο. Αναφέρεται μόνο στην τηλεκπαίδευση των παιδιών (όχι ενηλίκων) και δεν υπεισέρχεται καθόλου στο ερώτημα αν έκανε καλά η κυβέρνηση και έκλεισε τα σχολεία. Εστιάζει μόνο στο τι έλαβε χώρα από το κλείσιμο και μετά.

Με μια λέξη: στην τρέλα. Στην τρέλα που βιώνουν όσοι συμμετέχουν, άμεσα ή έμμεσα, στο εγχείρημα «τηλεκπαίδευση» (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς) και στην τρέλα που πουλούν οι υπεύθυνοι οι οποίοι θεωρούν πως είναι θανάσιμο αμάρτημα να παραδεχτούν μία φορά, έστω μια, τις ευθύνες τους. Και οι οποίοι έχουν το απύθμενο θράσος να παρουσιάζουν ως fake news αυτό που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Υποβοηθούμενοι, όπως πάντα, από τα παραμορφωτικά ΜΜΕ που διατυμπανίζουν πως όλα βαίνουν άριστα.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο σκοπός του κειμένου είναι άλλος. Είναι μια φωνή οργής: «ε δεν θα μας τρελάνετε και τελείως».

«Το μεν πνεύμα (των εκπαιδευτικών) πρόθυμον, η δε σαρξ (του webex) ασθενής»

Να λέμε τα πράγματα όπως είναι: η ποιότητα του παρεχόμενου προγράμματος τηλεκαπίδευσης είναι χαμηλή παρά το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών υπερβάλλει εαυτόν και αγωνιά για να έχει καλό αποτέλεσμα με την αυτό-επιμόρφωση ως μοναδική λύση αφού το υπουργείο για άλλη μία φορά δεν φρόντισε και πέταξε τους εκπαιδευτικούς στα βαθιά να κολυμπήσουν μόνοι τους. Όμως «το μεν πνεύμα (των εκπαιδευτικών) πρόθυμον, η δε σαρξ (του webex) ασθενής». Αναλυτικά:

Το παρεχόμενο project τηλεκπαίδευσης είναι χαμηλής ποιότητας

Και εσύ βέβαια που έχεις μάθει να κάνεις διάλογο και όχι διάλεξη θα παρακάμψεις τις οδηγίες και θα ζητήσεις τη συμμετοχή των μαθητών. Να σηκώνουν ψηφιακό χεράκι κάθε φορά που θέλουν να πάρουν το λόγο. Μετά από λίγο όμως θα παρατηρήσεις πως τα υψωμένα χεράκια είναι πάντα τα ίδια 3-4 και πως οι υπόλοιποι μαθητές είναι σαν να μην υπάρχουν. Και εσύ που έχεις μάθει να κάνεις μάθημα με όλους τους μαθητές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Υπάρχει διδασκαλία χωρίς ανατροφοδότηση; Μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω αν δεν διαπιστώσεις πρώτα πως και ο τελευταίος μαθητής έχει καταλάβει αυτό που παρέδωσες; Στην τάξη μια ματιά του εκπαιδευτικού και ένα νεύμα του μαθητή αρκούσε, τώρα πρέπει να ανοιγοκλείσουν 25 μικρόφωνα και άλλες τόσες κάμερες. Και όλα αυτά μόνο για ένα μόνο «το καταλάβατε;».

Ταυτόχρονα από υποψιασμένος γίνεσαι αναγκαστικά καχύποπτος καθώς σκέφτεσαι πως οι μαθητές όταν είναι αόρατοι μπορούν απλά να κοιμούνται, να χαζεύουν κάτι άλλο, να σερφάρουν. Και υπάρχουν και αρκετοί που δεν έχουν τα μέσα να συνδεθούν γιατί κανείς δεν φρόντισε να τους τα παρέχει. Σου λένε να παίρνεις απουσίες κανονικά. Μπερδεύεσαι: απουσία σε κάποιον που ήθελε να είναι παρών αλλά δεν μπόρεσε και παρουσία σε κάποιον που δήλωσε απλά παρών και μετά απουσίασε;

Τηλεδιάσκεψη ή μήπως ραδιοδιάσκεψη;

Και έχεις και τους ειδικούς στην τηλεκπαίδευση να σου λένε πως το βασικότερο συστατικό μιας καλής τηλεδιάσκεψης είναι η βλεμματική επαφή του εκπαιδευτικού με τους μαθητές και των μαθητών μεταξύ τους. Πώς θα γίνει αυτό με κλειστές κάμερες μιας και το σύστημα ανοικτές δεν τις σηκώνει. Πιο πολύ με ραδιο- διάσκεψη μοιάζει όλο αυτό παρά με τηλεδιάσκεψη.

Και σκέφτεσαι πως τον Σεπτέμβρη που άνοιξαν τα σχολεία σου είχαν αφαιρεθεί πολλά από τα εκφραστικά σου μέσα εξαιτίας της μάσκας, είχες όμως τα μάτια σου, τη φωνή σου και τη γλώσσα του σώματός σου και εστίασες εκεί. Τώρα μένει μόνο η φωνή σου μέσα στην απόλυτη σιωπή. Και η σιωπή αυτή δεν μοιάζει με την σιωπή της τάξης που είναι ζωντανή και που όταν συμβαίνει σημαίνει συμφωνία για επικοινωνία. Όχι αυτή η σιωπή είναι συμφωνία της μη επικοινωνίας. Είναι σιωπή επιβεβλημένη και επιβαλλόμενη. Και δεν υπάρχει χειρότερη θέση που μπορείς να περιέλθεις όταν πρέπει να επιλέξεις μεταξύ δύο κακών: της ζούγκλας και του χάους με τα πάντα ανοικτά ή του νόμου της σιωπής και της επιβολής με τα πάντα κλειστά. Τελικά επιλέγεις το δεύτερο ρισκάροντας την παιδαγωγική σχέση που είχες χτίσει στο σχολείο με τους μαθητές σου και μη αναγνωρίζοντας, πολλές φορές, τον εαυτό σου. Διαπιστώνεις πικρά πως ένα από τα τιμήματα της τηλεκπαίδευσης είναι η απεμπόληση του παιδαγωγικού σου ρόλου. Είναι όμως λογικό πως οι άνθρωποι πρέπει να κόψουν κομμάτια τους προκειμένου να χωρέσουν μέσα σε κουτάκια.

Και χαμογελάς όταν σκέφτεσαι πως στο παρελθόν κάποιες δύσκολες ώρες μέσα στην τάξη όπως π.χ την τελευταία ώρα Παρασκευής είχες, στα αστεία, ευχηθεί να είχες ένα τηλεκοντρόλ που να έκανε mute σους μαθητές. Και να που τώρα μπορείς να τους κάνεις mute, να εξαφανίσεις την εικόνα τους, να τους στείλεις για λίγο έξω και γενικά να τους ελέγχεις όπως εσύ θέλεις. Να όμως που τώρα τίποτα από όλα αυτά δεν σου αρέσει. Ακόμα και οι φουρτούνες της τάξης σου φαίνονται καλύτερες από αυτή την σιωπή που επιβάλλεται να επιβάλλεις. Και ξέρεις πολύ καλά το γιατί: γιατί αυτή η σιωπή είναι ο απόλυτος έλεγχος του τι από εκείνους θα φτάνει σε σένα αλλά όχι του τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι σαν ο εκπαιδευτικός στην τάξη να βάζει ωτοασπίδες, να φοράει μάσκα ματιών και να αρχίζει να μιλάει μόνος του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι μαθητές μέσα στην τάξη κάθονται ήσυχοι ή προσέχουν ή ακόμα και πως παραμένουν στη θέση τους.

«Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»

Και οι τίτλοι του υπουργείου και των ΜΜΕ πηχυαίοι αλλά ψευδεπίγραφοι. Μιλάνε για ψηφιακή τάξη. Μα η τάξη σημαίνει αλληλεπίδραση, σημαίνει κοινωνικοποίηση, σημαίνει ελάττωση των αποστάσεων και πως όλοι μαζί οι μαθητές και ο εκπαιδευτικός μοιράζονται κάτι κοινό. Οι θιασώτες της τηλεκπαίδευσης φαίνεται να μην τα θεωρούν όλα αυτά πρωτεύοντα. Το πιο σημαντικό από όλα όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι η ένας προς ένας αποσπασματική αλληλεπίδραση του κάθε μαθητή με τον εκπαιδευτικό αλλά ή αλληλεπίδραση των μαθητών μεταξύ τους η οποία δεν γίνεται να επιτευχθεί μέσα σε μια ψηφιακή τάξη αλλά μόνο σε μία ζωντανή τάξη. Και αν η ψηφιακή τάξη δεν μπορεί να θεωρηθεί τάξη τότε γιατί η τηλεκπαίδευση να θεωρείται εκπαίδευση; Και έχεις την κα υπουργό να θριαμβολογεί για το πόσα εκατομμύρια παιδιά συμμετέχουν στις ψηφιακές τάξεις. Σημασία όμως έχει η ποιότητα της συμμετοχής τους και όχι η ποσότητα.

Φανταστείτε πως το όλο εγχείρημα δεν περπατάει παρά το γεγονός πως οι ψηφιακές τάξεις στην συγκεκριμένη περίπτωση έρχονται ως συνέχεια των πραγματικών τάξεων που υπήρχαν από το Σεπτέμβρη στα σχολεία οπότε κάποιες παιδαγωγικές σχέσεις είχαν ήδη προλάβει να δημιουργηθούν. Δεν θέλω ούτε να διανοηθώ τι θα γινόταν αν από την πρώτη μέρα έναρξης του σχολικού έτους ξεκινάγαμε με τηλεκπαίδευση. Καμία εικοσιπενταριά άγνωστοι με κλειστές κάμερες και μικρόφωνα.

Το τεχνικό κομμάτι δοκιμάζει τα νεύρα όλων

Και δύο λόγια για το τεχνικό κομμάτι. Εκεί τα πράγματα είναι απλά απαράδεκτα. Περνάς αγωνία για το αν θα συνδεθείς, αγωνία για το αν και πότε θα σε πετάξει έξω το σύστημα, αγωνία για το αν και πότε θα κρασάρει το σύστημα, σου σπάνε τα νεύρα γιατί κάποιες φορές σε βλέπουν μα δε σε ακούνε και κάποιες άλλες σε ακούνε μα δε σε βλέπουν, είσαι αναγκασμένος να προσπαθείς να βρεις τεχνικές λύσεις για τους μαθητές που έχουν προβλήματα στη σύνδεσή τους, απελπίζεσαι με το πόσες φορές πρέπει να κάνεις admit τους μαθητές εκείνους που το σύστημα συνεχώς τους πετάει έξω, διαλύεσαι που δεν μπορείς να προσφέρεις την παραμικρή βοήθεια σε εκείνους τους μαθητές που καταβάλουν απέλπιδες προσπάθειες να συνδεθούν, ξανά και ξανά, ή σε εκείνους που δεν έχουν ούτε καν τα μέσα για να συνδεθούν. Και εξοργίζεσαι όταν μετράς τις συσκευές των μαθητών και διαπιστώνεις πως πάνω από τους μισούς είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο και όχι υπολογιστή. 6-7 ώρες την ημέρα οι μαθητές να κοιτάνε ένα κινητό και να το ονομάζουμε αυτό εκπαίδευση;

Διαβλητή ιδιωτικότητα

Όσον αφορά την ιδιωτικότητα και την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων εκεί τι να πούμε; Για τα αόρατα μάτια και αυτιά που καταπατούν το ιερό άβατον της τάξης και βρίσκουν ευκαιρία να κρίνουν έναν εκπαιδευτικό στην χειρότερή του στιγμή και εκδοχή, για τους παράνομους εισβολείς που έχουν σκοπό να προκαλέσουν χάος την ώρα του μαθήματος, για τις φωτογραφίες και βίντεο με τα πρόσωπα αρκετών από εμάς που ήδη κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εντελώς διαβλητό το σύστημα.

Να τελειώσει το αστείο πως για όλα φταίει ο δήθεν τεχνολογικός αναλφαβητισμός των εκπαιδευτικών

Παρόλα τα δεκάδες προβλήματα εσύ θα κάνεις ό, τι καλύτερο μπορείς για τους μαθητές σου. Και διαμοιρασμό οθόνης θα κάνεις, και τον ασπροπίνακα θα χρησιμοποιήσεις, και μεταφορά αρχείων προς τους μαθητές θα κάνεις και θα έχεις καθίσει μπόλικη ώρα να προετοιμάσεις ψηφιακό υλικό από την προηγούμενη μέρα, και θα έχεις ζητήσει από τους συναδέλφους σου πολύτιμες συμβουλές, και γραφίδα θα παραγγείλεις και αν χρειαστεί ακόμα και νέο πιο δυνατό υπολογιστή. Και δίνεσαι παρόλο αυτά και βάζεις τα δυνατά σου. Είναι όμως απίστευτο αυτό που διαπιστώνεις στο τέλος της κάθε ώρας: πόσα λίγα πράγματα έχεις καταφέρει. ‘Ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά που θα έκανες στην τάξη. Και αυτό για ισχύει όλους τους εκπαιδευτικούς. Και για εκείνους που έχουν ευχέρεια τεχνολογικά αλλά και για αυτούς που δεν έχουν ιδιαίτερη εξοικείωση. Όταν ένα πρόγραμμα δεν δουλεύει, δεν δουλεύει. Άσχετα με το πόσο καλά γνωρίζει κάποιος από υπολογιστές.

Έστω πως όλα δούλευαν ρολόι, θα μπορούσε η τηλεκπαίδευση να υποκαταστήσει τη δια ζώσης εκπαίδευση;

Και άφησα για τελευταίο το απόλυτο ερώτημα: Έστω πως το σύστημα της τηλεκπαίδευσης δεν ήταν δυσλειτουργικό, δεν ήταν διαβλητό, ήταν τεχνικά άρτιο και εξασφάλιζε την συμμετοχή όλων των μαθητών. Τότε λοιπόν θα μπορούσε να συγκριθεί και να υποκαταστήσει τη δια ζώσης εκπαίδευση;

Και απαντώ. Αν οι friends των social media μπορούν να υποκαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους, αν το cyber-love μπορεί να υποκαταστήσει τον πραγματικό έρωτα, αν η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να υποκατασταθεί από τηλεψηφοφορίες, αν η παρακολούθηση μιας μουσικής ή θεατρικής παράστασης on line είναι το ίδιο με την ζωντανή παρουσία των θεατών, αν μια ανθρώπινη αγκαλιά είναι το ίδιο με ένα emoji που την απεικονίζει, αν ο ψηφιακός και εικονικός κόσμος μπορεί να υποκαταστήσει τον πραγματικό κόσμο τότε ναι η δια ζώσης εκπαίδευση μπορεί να υποκατασταθεί από την τηλεκπαίδευση.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η τηλεκπαίδευση έχει λόγους ύπαρξης μόνο σε περιπτώσεις όπου η εναλλακτική είναι το καθόλου μάθημα. Σε ακραίες συνθήκες όπως τώρα στην καραντίνα. Σε καμία άλλη περίπτωση. Σε μια λογική του τύπου «το μη χείρον βέλτιστον» ή του τύπου «αναγκαίο κακό». Ας το έχουμε αυτό κατά νου μιας και οι καιροί είναι πονηροί και κάποιοι που αποφασίζουν για το μέλλον του σχολείου ακούστηκαν αυτή την περίοδο να μιλάνε για ψηφιακή μετάβαση. Μην αμφιβάλουμε πως η τηλεκπαίδευση στο μυαλό κάποιων δεν είναι απλά μια προσωρινή αναγκαστική λύση.

Σε κανονικές συνθήκες ζωής λοιπόν ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα:
1) Πηγαίνετε στον Πίνακα Ελέγχου του υπολογιστή σας και πατήστε προγράμματα
2) Μετά κάντε δεξί κλικ πάνω στο πρόγραμμα της τηλεκπαίδευσης που έχετε κατεβάσει
3) Πατήστε απεγκατάσταση προγράμματος
4) Εισέλθετε στην πραγματική σας τάξη: η περιπέτεια ξαναξεκινάει.

Πηγή: alfavita.gr

Πάρτε μέτρα για τα σχολεία – η τηλεκπαίδευση είναι ένα φιάσκο

/2 Comments/in , /by

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας ήρθε να επιβεβαιώσει δύο διαπιστώσεις που ενδέχεται να μην έγιναν ξεκάθαρες από το πρώτο: α) Ότι τα δημόσια αγαθά της υγείας, της παιδείας, της προστασίας των αδυνάμων, των μεταφορών, είναι συρρικνωμένα και απαξιωμένα μετά από δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού και μετά τη μνημονιακή κατεδάφιση και β) ότι δεν πρόκειται απλά για πολιτική ανικανότητα της κυβέρνησης, αλλά για μια συνειδητή και ανοιχτά αντιλαϊκή πολιτική.

Όσον αφορά τα σχολεία, μετά το πρώτο λοκ ντάουν σε αυτές τις πολιτικές προστέθηκε η 7μηνη αδράνεια και αδιαφορία της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την τύχη της δημόσιας εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας. Καμία πρόσληψη προσωπικού, καμία προσπάθεια ανεύρεσης αιθουσών, καμία ουσιαστική ενίσχυση του τεχνολογικού εξοπλισμού. Το Υπουργείο έκανε μόνο τη σύμβαση με το σύστημα webex της πολυεθνικής Cisco (το οποίο είναι ακατάλληλο και δυσλειτουργεί – αλήθεια, ποιο είναι το «τίμημα» αυτής της σύμβασης; Μήπως τα δεδομένα 1,5 εκ. μαθητών και εκπαιδευτικών;) και όρισε υποχρεωτική την τηλεκπαίδευση, χωρίς όμως να μεριμνήσει για τις βασικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των μαθητών. Το να ισχυρίζονται η Υπουργός και οι Υφυπουργοί ότι αυτό διασφαλίζεται, επειδή όλοι μπορούν να συνδέονται μέσω σταθερού τηλεφώνου, δείχνει, πέρα από τη φαιδρότητα, το θράσος τους να κοροϊδεύουν ευθέως τον ελληνικό λαό και τους μαθητές.

Στο ίδιο διάστημα είδαμε μια αντιπολίτευση που αντί να ζητάει από τον Μάιο μέτρα για ανοιχτά σχολεία, ζητούσε καλύτερη εφαρμογή της τηλεεκπαίδευσης (ΚΚΕ) ή, ακόμα χειρότερα, διαμαρτυρόταν διότι ανοίγουν τα σχολεία και χαλάει η τηλεκπαίδευση (ΣΥΡΙΖΑ). Δυστυχώς, καμία αγωνιστική πρωτοβουλία δεν πάρθηκε, για αιτήματα στην κατεύθυνση ”σπάσιμο τμημάτων-διορισμοί εκπαιδευτικών-περισσότερα τεστ”, μέχρι να βγουν στο προσκήνιο οι μαθητές τον Οκτώβριο.

Η κυβέρνηση, πιστή στην ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της, υπονομεύει με κάθε τρόπο τη διασφάλιση της μαζικής δημόσιας παιδείας με ίσες ευκαιρίες για όλους, ένα θεμελιώδες και κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα. Η τηλεκπαίδευση εντείνει τις υφιστάμενες ανισότητες, ενώ η σκόπιμη αχρήστευση του δημοσίου συστήματος εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας ενισχύει άμεσα την ιδιωτική εκπαίδευση (κέντρα μελέτης, φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία).

Τα δεδομένα για την τηλεκπαίδευση, πέρα από τα κυβερνητικά ψέματα, είναι τα εξής:

  • Η τηλεκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση. Κάτι που αναγνωρίζει και το Υπουργείο, παρόλα αυτά την κάνει υποχρεωτική! Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ήταν επιλογή για ενήλικους και την τριτοβάθμια εκπαίδευση πριν την πανδημία. Κυρίως με τη μορφή διάλεξης ή έρευνας και με δεδομένη τη συνειδητή επιλογή του ενήλικου. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει για τα σχολεία και τους μαθητές. Κι όμως, για αυτή την ειδική διαδικασία για τους μαθητές το Υπουργείο δεν έχει ορίσει βασικά θέματα. Δεν υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα και νέοι διδακτικοί στόχοι. Δεν προβλέπεται μείωση της ύλης, ενώ είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να βγει η υπάρχουσα στην παρωδία της τηλεκπαίδευσης. Και το πιο ακραίο, αδιαφορούν επιδεικτικά –που δήθεν ακούν τους ειδικούς– για τις προειδοποιήσεις παιδοψυχολόγων, οφθαλμιάτρων και παιδαγωγών για τις ολέθριες συνέπειες της παρατεταμένης έκθεσης των παιδιών στην οθόνη και την ακτινοβολία του κινητού τηλεφώνου. Τα νήπια 2,5 ώρες! Τα 7χρονα 3 ώρες! Οι 15χρονοι, μαζί με τα φροντιστήρια, έως και 10 ώρες! Σε συνθήκες λοκ ντάουν, η τηλεκπαίδευση θα μπορούσε να δρα επικουρικά, όχι υποχρεωτικά, και μέσα σε αυστηρό πλαίσιο. Σε συντονισμό με την εκπαιδευτική τηλεόραση. Με διασφάλιση τεχνικών μέσων για όλα τα παιδιά. Με λιγότερες ώρες, ανάλογα την ηλικία. Με διαμόρφωση ειδικών παιδαγωγικών στόχων, με έμφαση στις επαναλήψεις και την εμπέδωση των διδαγμένων στην τάξη. Με μείωση της ύλης για να περιοριστεί το άγχος των μαθητών. Με σπάσιμο των τμημάτων. Με στήριξη στον εκπαιδευτικό. Όλα αυτά, τα γνωστά και σε έναν πρωτοετή του παιδαγωγικού τμήματος. Όμως, για την κυβέρνηση δύο πράγματα έχουν σημασία: Να δείξει ότι πιέζει τον a priori «τεμπέλη» εκπαιδευτικό – διότι δήθεν αυτός δεν δουλεύει φουλ ωράριο – και δεύτερον να παρκάρει τα παιδιά σε μια συσκευή, καθώς το σχολείο για αυτούς είναι κυρίως πάρκινγκ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σχολάρχες στα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία διαμαρτύρονται για το – ήδη εξοντωτικό – 3ωρο των μαθητών του δημοτικού (14.00-17.00) και ζητούν ακόμα περισσότερες ώρες. Βεβαίως, οι σχολάρχες διαμαρτύρονται, διότι εξαιτίας του 3ωρου μαθήματος δέχονται πιέσεις από τους γονείς – πελάτες για μείωση διδάκτρων. Έτσι, αδιαφορώντας για το καλό των παιδιών, παλεύουν να επεκτείνουν το τηλεβασανιστήριο, για να μην χάσουν ούτε ευρώ.
  • Η τηλεκπαίδευση αυξάνει τις ήδη υφιστάμενες ανισότητες. Πολλοί μαθητές, ειδικά στις πιο λαϊκές γειτονιές, συνδέονται μόνο μέσω κινητού τηλεφώνου. Άλλοι δεν έχουν την κατάλληλη σύνδεση. Σε απομακρυσμένα νησιά και χωριά δεν υπάρχει καν κατάλληλο διαδίκτυο. Οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες ουσιαστικά αποκλείονται, όπως και τα προσφυγόπουλα. Οι συνθήκες στο σπίτι δεν είναι κατάλληλες για τα πιο φτωχά παιδιά που ζουν 2-3 αδέρφια σε μικρά διαμερίσματα και έχουν ένα δωμάτιο. Η εκπαιδευτική διαδικασία στην τάξη ενέχει την παρότρυνση, το ενδιαφέρον, την ενασχόληση με τους πιο αδύναμους μαθητές. Όλα τα παραπάνω εγγράφονται ως αποτυχία και ματαίωση για εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, ειδικά τους πιο μικρούς. Για τα παραπάνω θεμελιώδη το Υπουργείο Παιδείας αδιαφόρησε, όχι από αβλεψία, αλλά γιατί είναι στο DNA τους ότι «το παιδί από το Περιστέρι προορίζεται για ψυκτικός», όπως είχε δηλώσει και ο κ. Μητσοτάκης.
  • Η τηλεκπαίδευση θα αξιοποιηθεί ως μοχλός επίθεσης στα δικαιώματα του εργαζόμενου-εκπαιδευτικού. Η ελαστικοποίηση του ωραρίου είναι ήδη μια πραγματικότητα. Το ίδιο και η ελαστικοποίηση του χώρου εργασίας, καθώς τα σχολεία δεν έχουν τον εξοπλισμό για να παρέχουν οι εκπαιδευτικοί τηλεκπαίδευση από εκεί. Η δυνατότητα κάθε επίδοξου αξιολογητή να «παρακολουθεί» το μάθημα θα χρησιμοποιηθεί για την περιβόητη αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, τη διαμόρφωση ενός φοβισμένου εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα, σε ένα σχολείο που θα αντιμετωπίζει τους γονείς σαν πελάτες.

Η ίδια η επιτροπή «ειδικών» και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχουν ισχυρισθεί ότι τα σχολεία δεν είναι εστίες υπερμετάδοσης, ειδικά τα δημοτικά και νηπιαγωγεία. Το ίδιο ισχυρίζεται και ο ΠΟΥ. Ακόμα και με στοιβαγμένα τα παιδιά σε 25άρια τμήματα, ισχυρίζονται ότι η διασπορά είναι σχετικά μικρή. Άρα γιατί έκλεισαν τα σχολεία και μάλιστα πανελλαδικά; Το επιχείρημα ότι έκλεισαν τα σχολεία εξαιτίας του συνωστισμού των γονέων το πρωί και το μεσημέρι, είναι έωλο. Κάτι τέτοιο μπορεί να ελεγχθεί στο δημοτικό με κυλιόμενο ωράριο ανά τάξη, ώστε οι γονείς να μοιράζονται. Τα δε νήπια είναι πολύ λιγότερα και ήδη προσέρχονται σε σειρά με ασφαλείς αποστάσεις. Δεν έχουν κλείσει τα αεροδρόμια, δεν έχουν κλείσει τα υποκαταστήματα τραπεζών, δεν έχουν κλείσει τα δικαστήρια, αλλά έκλεισαν τα σχολεία.

Η κυβέρνηση δείχνει κάθε στιγμή τις προτεραιότητές της. Αδιαφορία για τη μόρφωση και την κοινωνικοποίηση των παιδιών του λαού, καμία επαφή με την πραγματικότητα των φτωχών και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Με βάση ότι έχασε τον έλεγχο της πανδημίας, πήρε εκείνα τα μέτρα που ταιριάζουν στην ιδεολογία και πολιτική της. Η κυβέρνηση έκλεισε τα σχολεία πανελλαδικά γιατί είναι αλλεργική σε οποιοδήποτε μέτρο ενίσχυσης των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, όπως προσλήψεις και δωρεάν τεστ. Έκλεισε τα σχολεία γιατί αδιαφορεί για τη δημόσια εκπαίδευση, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και τη μόρφωσή τους και θεωρεί ότι έτσι κι αλλιώς η ιδιωτική εκπαίδευση καλύπτει το κενό για όποιον αντέχει η τσέπη του. Γιατί με τις εμμονές της περί καινοτομίας, θεωρεί ότι εκπαίδευση είναι το πέταγμα των μαθητών μπροστά σε μια οθόνη. Η κυβέρνηση κλεισμένη στη γυάλα των «αρίστων» της κοινωνικής τάξης που εκπροσωπεί θεωρεί ότι η τηλεκπαίδευση είναι μια «κανονική» διαδικασία, όπως ίσως είναι στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τουλάχιστον από άποψη εξοπλισμού.

Τα παραπάνω σημαίνουν αυξημένα καθήκοντα για το λαϊκό κίνημα. Αν η κυβέρνηση ακολουθήσει το μοντέλο του «ακορντεόν», δηλαδή των διαδοχικών λοκ ντάουν και ανοιγμάτων έως την άνοιξη, τότε γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να απαιτήσουμε μέτρα για ανοιχτά σχολεία, ώστε να μην χαθεί μια χρονιά (ή μια γενιά;) μαθησιακά και ψυχολογικά.

Ζητάμε μέτρα για να ανοίξουν τα σχολεία

  • Έως 15 μαθητές ανά τμήμα – ένας μαθητής ανά θρανίο.
  • Προσλήψεις εκπαιδευτικών – όχι στις εξευτελιστικές 3μηνες συμβάσεις.
  • Ανεύρεση νέων αιθουσών / διπλή βάρδια απόγευμα-πρωί όπου δεν υπάρχουν.
  • Δωρεάν μαζικά τεστ. Ο ΕΟΔΥ από τηλεφωνικό κέντρο να γίνει πραγματικός μηχανισμός ιχνηλάτησης.
  • Να ανοίξουν οι ομάδες και οι ανοιχτοί χώροι άθλησης για τους μαθητές

Και σε κάθε περίπτωση για το εξελισσόμενο φιάσκο της τηλεκπαίδευσης είναι απαραίτητο εδώ και τώρα να απαιτηθεί ή και να επιβληθεί από τους Συλλόγους Διδασκόντων και τους Συλλόγους Γονέων:

  • Μείωση ωραρίου για όλους τους μαθητές. Όχι στην εξοντωτική έκθεση στην οθόνη.
  • Μείωση της ύλης – κανένα προχώρημα της ύλης. Όχι στην υποχρεωτικότητα.

Επιτροπή Εκπαιδευτικών Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων 

Στην τηλεκπαίδευση δεν δίνουμε συναίνεση

/0 Comments/in , /by

Η εκπαίδευση δεν είναι ουδέτερος θεσμός, αλλά στην πραγματικότητα επηρεάζεται κι επηρεάζει οικονομία, κοινωνία και πολιτική. Από τη δεκαετία του ’90 χρησιμοποιείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα από νέες τεχνολογίες πληροφορικής κι επικοινωνιών. Οι βάσεις τέθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχ το 1992 και ανανεώθηκαν στη Σύνοδο της Λισσαβόνας το 2000. Από τότε κράτη και καπιταλιστές εισάγουν σταδιακά νέες τεχνολογίες, ιδίως πληροφορικής κι επικοινωνίας, στον εκπαιδευτικό τομέα.

Η υγειονομική κρίση του covid-19 έγινε χρυσή ευκαιρία για τη γενικευμένη εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (εξ ΑΕ) ή τηλεκπαίδευσης, σύγχρονης ή ασύγχρονης. Στην αρχή προαιρετικά και με επίκληση στο εκπαιδευτικό καθήκον ή σ’ ενοχικά σύνδρομα, ήδη υποχρεωτικά ως καινοτόμα και πολλά υποσχόμενη μορφή εκπαίδευσης και δήθεν, μόνη ρεαλιστική λύση.

Η τηλεκπαίδευση είναι εκπαίδευση; 

Η εκπαίδευση, με όλες τις ταξικές ανισότητές της, πάντως τους δυο τελευταίους αιώνες παρείχε κάποιες εγγυήσεις. Προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, κρατική θεσμοθέτηση, δηλωμένους γενικούς σκοπούς και ειδικούς στόχους, αναλυτικά προγράμματα σπουδών, νομικό πλαίσιο λειτουργίας, συγκεκριμένες μεθόδους κι εργαλεία επίτευξης των στόχων, και συνολικό έλεγχο. Επίσης εξειδικευμένο διδακτικό προσωπικό, ισότιμη πρόσβαση, φυσική παρουσία σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνους (κτηριακές υποδομές, χρόνοι φοίτησης), διδακτικό υλικό, διαπροσωπικές σχέσεις, δημοκρατικές διαδικασίες, ένταξη και δράση στο κοινωνικό περιβάλλον της σχολικής ή πανεπιστημιακής κοινότητας, πολύπλοκες διαδικασίες διδασκαλίας και μάθησης μέσα από ανάπτυξη σχέσεων και αλληλεπίδραση, αισθητηριακές προκλήσεις και απαντήσεις, πειραματισμό, και πλήθος άλλες πολυδιάστατες διαδικασίες. Σκοποί της ορίζονται η ολόπλευρη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της δημιουργίας δημοκρατικών πολιτών, η καλλιέργεια κοινωνικής ταυτότητας και συνείδησης, η ανάπτυξη συλλογικής προσπάθειας και συνεργασίας συμμετοχικά και με ανάληψη πρωτοβουλιών υπέρ του κοινωνικού συνόλου.

Απεναντίας, στην εξΑΕ από τη δεκαετία του 1950 προσέφυγαν χώρες με αποκλειστικό γνώμονα την αύξηση της παραγωγικότητας και τη μείωση του κόστους. Η εξΑΕ σημαίνει απόσταση χωρική ή και χρονική μεταξύ δασκάλων και μαθητών και προσφέρεται από κάθε λογής φορείς. Μεσολαβείται από προκατασκευασμένα ηλεκτρονικά περιβάλλοντα μάθησης (πλατφόρμες) και ατομικά μέσα πρόσβασης σ’ αυτά, ενώ στηρίζεται στην αποτελεσματικότητα διδακτικών πακέτων που εξυπηρετούν πρωτίστως γνωσιακούς στόχους. Επιδιώκει μαθησιακά αποτελέσματα προωθώντας το τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευόμενοι με το δάσκαλο ή σύμβουλο σε ρόλο απλού μεσολαβητή.  Δηλωμένο σκοπό έχει την ανάπτυξη ικανοτήτων χρήσιμων στην παραγωγή, μαζί με κάποιες ελάχιστες κοινωνικές δεξιότητες συνεργασίας που να διευκολύνουν την εργασιακή απόδοση και τη στοιχειώδη συγκράτηση της κοινωνικής συνοχής. Σ’ αυτήν ακριβώς τη θεώρηση αντιτασσόμαστε και δεν δεχόμαστε ότι η εξΑΕ είναι εκπαίδευση. Η επιστήμη τονίζει ότι μαθαίνουμε μόνο μέσα από σχέσεις και συλλογικά, ενώ η απαράδεκτη ατομική ευθύνη της επιτυχίας ή αποτυχίας δεν είναι παρά το δόγμα του φιλελευθερισμού.

Η δημόσια εκπαίδευση την εποχή της ατομικής ευθύνης

Το ίδιο δόγμα προωθεί την υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Η δημόσια εκπαίδευση παύει προοδευτικά να είναι δημόσια, καθώς τεχνολογικά προϊόντα του ιδιωτικού τομέα (πλατφόρμα WEBEX, Μicrosoft, zoom, google, youtube, κ.ά.) διεισδύουν ενισχύοντας διαρκώς το ρόλο τους, αρχικά με τη μορφή χορηγίας ή φιλανθρωπίας και κατόπιν με συμπράξεις δημοσίου – ιδιωτικού τομέα που φέρνουν υπερκέρδη στον ιδιώτη ληστεύοντας το δημόσιο. Τα ψηφιακά εργαλεία μάθησης αναπτύσσονται με αλματώδη ταχύτητα προς αυτή την κατεύθυνση, όπως και η ζήτησή τους. Καθώς μετατίθενται οι ευθύνες στα άτομα, η οικογένεια -όπου και όταν υφίσταται- καλείται ξανά να στηρίξει την εκπαίδευση οικονομικά, ηθικά και ψυχολογικά. Η οικονομική μας επιβάρυνση κλιμακώνεται εδώ και χρόνια, αλλά πλέον η επιχείρηση της τηλεκπαίδευσης στη χώρα μας ακυρώνει κάθε προσπάθεια αυτονόμησης της νεολαίας και διεύρυνσης του εγκοινωνισμού πέρα από το στενό κύκλο των συγγενών, που είναι και στόχος πρωταρχικός της εκπαίδευσης.

Η εφαρμογή ακόμη κι ενός μεικτού μοντέλου δια ζώσης κι εξ αποστάσεως εκπαίδευσης μειώνει τη δημόσια δαπάνη για κτηριακές υποδομές, προσωπικό και συγγράμματα. Καθώς όμως το κόστος για την απόκτηση τεχνολογικού εξοπλισμού μεταφέρεται σ’ εκπαιδευόμενους κι εκπαιδευτικούς, πολλαπλασιάζονται ταξικές ανισότητες κι αποκλεισμοί. Οι ανισότητες αντί να αρθούν με την εξασφάλιση μέσων για όλους (αν υποθέσουμε ότι θα ήταν εφικτή) επεκτείνονται και στην ψηφιακή πραγματικότητα, καθώς αφορούν τα εργαλεία, τις δεξιότητες χρήσης τους, και όλη τη δομή και μορφοποίηση των νέων περιβαλλόντων μάθησης που καθόλου ουδέτερα δεν είναι.

Σκέψεις για τις επιπτώσεις

Παιδαγωγικά, διδακτικά και μαθησιακά η τηλεκπαίδευση φέρνει εξατομίκευση και απομόνωση που συχνά προκαλούν ψυχικές διαταραχές και νοσήματα, ακυρώνοντας τους παιδαγωγικούς σκοπούς που προάγει η φυσική παρουσία. Καταργεί τις διδακτικές μεθόδους που βασίζονται στην προσωπική σχέση δασκάλου-μαθητή, δίνοντας κυρίαρχη θέση σ’ εμπορευματοποιημένες νέες τεχνολογίες. Υποβαθμίζει τη μόρφωση σε κατάρτιση κι εργαλειακές δεξιότητες, ενώ αυθαίρετα ποσοτικοποιεί τα κριτήρια της μάθησης.  Προάγει εντέλει μια περιορισμένη εργαλειακή ορθολογικότητα (κατά το μέσο), ενώ αποδυναμώνει τη συνθετική, ολοποιητική, διαλεκτική και μη εργαλειακή λογική (ορθολογικότητα κατά το σκοπό).

Εργασιακά, η τηλεκπαίδευση οδηγεί σε κακοποιητικές ολοένα πιο ελαστικές, εντατικοποιημένες και προσωρινές μορφές εργασίας (αναπληρωτές τρίμηνης σύμβασης για την εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης το τρέχον σχολικό έτος). Κατακερματίζει το χρόνο εργασίας διαχέοντάς τον μέσα στο εικοσιτετράωρο. Αποδιοργανώνει τη συλλογικότητα, αφού ο κοινός χώρος εργασίας χάνεται και οι συλλογικές αποφάσεις περιορίζονται. Η εκπαιδευτική εργασία τυποποιείται με ανούσια ποσοτικά κριτήρια και υπόκειται σε κεντρικό έλεγχο και αξιολόγηση από το Υπουργείο, που παρακολουθεί πάντοτε τα δεδομένα χρήσης της πλατφόρμας, όσο και από τον ιδιώτη πάροχο της πλατφόρμας.

Ειδικά στη χώρα μας, η τηλεκπαίδευση στερούνταν νομικού πλαισίου στο πρώτο κύμα της υγειονομικής κρίσης. Φέτος το Υπουργείο τη νομοθέτησε εσπευσμένα ως δήθεν αποτελεσματική λύση για καραντίνες κι ευπαθείς ομάδες (και βέβαια ως εργαλείο για να σπάσει τις σχολικές καταλήψεις). Ωστόσο παραμένει αντισυνταγματική, καταλύοντας την αρχή της ισότιμης και δωρεάν πρόσβασης. Τα προσωπικά δεδομένα εκπαιδευτικών και εκπαιδευόμενων κινδυνεύουν να παραδοθούν προς αξιοποίηση σε κάθε λογής κερδοσκόπους.

Για μια δημόσια εκπαίδευση ζωντανή

Ενώ οι οπισθοδρομικές αλλαγές στην εκπαίδευση αποκτούν ιλιγγιώδη ταχύτητα, το εκπαιδευτικό κίνημα αργεί ν’ αρθρώσει οργανωμένη κριτική. Στέλνουμε λοιπόν μήνυμα κινδύνου. Αν εκπαιδευτικοί, παιδιά και γονείς δεν αντισταθούμε στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έχει αιχμή την εξΑΕ, δυστυχώς διαμορφώνεται στην εκπαίδευση μια νέα κατάσταση δυσοίωνη για το σύνολο της κοινωνίας και ιδίως για τα μη προνομιούχα στρώματα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, αρνούμαστε την τηλεκπαίδευση με τον τρόπο που μεθοδεύεται σήμερα, και αγωνιζόμαστε για ανοιχτά σχολεία και πανεπιστήμια με ίση πρόσβαση, μείωση σπουδαστών και μαθητών σε κάθε αίθουσα, ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία και ουσιαστική αύξηση των δαπανών για τη δημόσια παιδεία. Για μια δημόσια εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.

Αγγελίδη Ευαγγελία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Αλεξίου Σπύρος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Αναγνωστάκης Αλέξανδρος, εκπαιδευτικός  Β΄/θμιας

Αναστασόπουλος Βασίλης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ανδριοπούλου Ανδριάννα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Βαγενάς Μάριος, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Βαϊνάς Παντελής, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Βλάχου Σόνια, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Γαβαλάς Αργύρης, εκπαιδευτικός Β΄/Βαθμιας 

Γαλάνη Μάρω, Ε.Ε.ΕΠ, Πανεπιστημίου Πατρών

Γανωτής Νίκος, φοιτητής Παν/μίου Πατρών

Γιαταγάνα Έλενα,  εκπαιδευτικός ιδιωτικής εκπαίδευσης

Γυιόκα Λία, αναπλ. Καθηγήτρια ΑΠΘ

Διαμαντίδης Τάκης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Διολέτης  Γιώργος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Ζερβουδάκης Γεώργιος, αναπλ.  Καθηγητής  Παν/μίου Πατρών

Θεοδωροπούλου Κατίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ιωάννου Βάσω, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Καβάλα Μαρία, επίκ. Καθηγήτρια ΑΠΘ

Καγιάφας Φώτης, μεταπτυχιακός φοιτητής

Καζάνης Νεκτάριος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κακαγιάννης Νίκος, εκπαιδευτικός  Β΄/θμιας

Κακούρου Κωνσταντίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κολούσιος Στέργιος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Α/Βαθμιας

Καμπακάκη Ελένη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Καπακτσής Αλέκος, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Καρυώτης Δημήτρης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κατσούλας Θεοδόσιος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κιουπκιολής Αλέξανδρος, αναπλ. Καθηγητής ΑΠΘ

Κιούρκας Δημήτρης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κοζιώρη Βαρβάρα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κόκα Βάσω, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Κομπότης Νίκος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Κοντογιάννη Μαριλένα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κοτζαμανίδη Ειρήνη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κοτζαμανίδη Λίνα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Κουμπουρά Μαρία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κούκου Κατερίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κουκούλας Λευτέρης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Κουκούτση Αγγελική, εκπαιδευτικός ιδιωτικής εκπαίδευσης

Κουκούτσης Γιάννης, φοιτητής Παν/μίου Πατρών

Κουρνιώτης Χρήστος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κουσινίδης Χαρίλαος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Κουφιώτου Λίτσα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας 

Κυδωνιάτης Ιάσονας, φοιτητής Παν/μίου Κέρκυρας

Κυπραίος Μανόλης, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Κυριακάκης  Γιάννης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας, πρόεδρος ΕΛΜΕ Χανίων

Κωστόπουλος Κώστας, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Λαμπρόπουλος Ντίνος, εκπαιδευτικός ιδιωτικής εκπ/σης

Λαμπροπούλου Ευαγγελία, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Παν/μίου Πατρών

Λαμπροπούλου Νίκη, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Λέττα Ελένη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Λυκούδη Άννα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μάλης Νίκος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Μάλφας Γιώργος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μανέτας Γιάννης, ομότ. Καθηγητής Παν/μίου Πατρών

Μαντέλας Νίκος, υποψήφιος διδάκτορας Π.Τ.Δ.Ε.-Ε.Κ.Π.Α.,  εκπαιδευτικός ιδιωτικής εκπαίδευσης

Μαραβελίδου Μαρία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

 Μαρκέτος Σπύρος, επίκ. Καθηγητής ΑΠΘ

Μαστραπά Θεοδώρα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μουντάκη Αναστασία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μουρατίδου Μαρίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μούρης Ηλίας, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μουρκούσης Σταύρος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μούρτζη Βάσω, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μπαρμπαγιάννη Έλλη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μπελερή Ντίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μπελερή Ιωάννα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Μπίκα Δήμητρα, εκπαιδευτικός  Β΄/θμιας

Μπίκας Παναγιώτης, Ε.ΔΙ.Π. ΑΠΘ 

Μπουρτζίλα Αλεξάνδρα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Νικολακόπουλος Γιάννης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Νικολόπουλος Χρήστος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ντούκα Αναστασία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ορφανίδου Όλγα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Παπαδημητρίου Βασίλης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Παπαδοπετράκης Ευτύχης μαθηματικός Πανεπιστήμιο Πάτρας

Παπαδόπουλος Δημήτρης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Παπαθανάσης Λευτέρης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Παπαθανασίου Θανάσης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Παπαϊωάννου Αναστασία, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Παπαχατζής Ηλίας, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Παναγοπούλου Γιώτα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Πανουτσόπουλος Γρηγόρης, ερευνητής ΕΚΠΑ

Παρτόζης Γιάννης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Πατσιατζή Δέσποινα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Πετράκης Κωνσταντίνος, κοινωνιολόγος

Πρόγγα Μαρία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Προγούλης Νίκος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας και Γ΄/θμιας

Ράπτη Μαρίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ρεμπάπης Παναγιώτης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ρέππα Ντίνα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Σαλαγιάννη Διαμάντω, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Σαλαγιάννη Μαρία, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Σιέρας Απόστολος   Εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Σιδηροπούλου Ελένη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Σκούρας Άγγελος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Σμήλιος Ηλίας, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Σουρτζής Φώτης, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Σπυρόπουλος Γιάννης, φοιτητής Παν/μίου Πατρών

Σταυρόπουλος Τάσος, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Σταυροπούλου Άννα-Μάγια, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Στεφάνου Κατερίνα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Στίγκα Μάρθα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Σφαιροπούλου Αθηνά, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Τεντζερά Λήδα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Τομαρά Δήμητρα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Τραγά  Στέλλα, εκπαιδευτικός Α΄/θμιας

Τσαπραλή Μαρία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας 

Τσιλιγιάννη Ευαγγελία, Ε.ΔΙ.Π Παν/μίου Ιωαννίνων

Τσιόκανος Θανάσης, Καθηγητής Παν/μίου Θεσσαλίας

Φουντάς Θόδωρος, εκπαιδευτικός Β΄ /θμιας

Φρυδά Ευαγγελία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Χασιώτης Λουκής, επίκ. Καθηγητής ΑΠΘ

Χατζηαράπης Κώστας, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Χρονοπούλου Λίλα, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ψαρρού Σοφία, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Ψωίνου Έφη, εκπαιδευτικός Β΄/θμιας

Νοέμβρης 2020

10 ερωτήματα προς το Υπουργείο Παιδείας και τις λάθος προτεραιότητές του

/2 Comments/in , /by

1. Ποια επιδημιολογική ανάγκη οδήγησε στο κλείσιμο των σχολείων σήμερα, όταν πριν μια εβδομάδα που πάρθηκε η απόφαση για κλείσιμο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά όχι της πρωτοβάθμιας, η εικόνα των κρουσμάτων ήταν περίπου η ίδια;

2. Δε θα έπρεπε να περιμένει η επιτροπή  και η κυβέρνηση άλλη μια εβδομάδα, με εξαίρεση ίσως τη Θεσσαλονίκη (όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει λόγω των εγκληματικών κυβερνητικών ευθυνων), για να δει τα αποτελέσματα του lockdown, πριν κλείσει και τα σχολεία της πρωτοβάθμιας;

3. Η ίδια η επιτροπή παραδέχεται ότι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η διασπορά και η μεταδοτικότητα είναι μικρή έως ελάχιστη. Άρα γιατί να κλείσουν τώρα τα σχολεία; Τι θα γίνει το Γενάρη-Μάρτιο όταν θα είναι δύσκολο να μείνουν τα παράθυρα ανοιχτά και θα υπάρχει και η επιβάρυνση άλλων ιώσεων;

4. Η επιτροπή και η κυβέρνηση ισχυρίζονται ότι κλείνουν τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για να μειωθεί η κίνηση κατά το πρωινό και μεσημεριανό κουδούνι. Μα η κίνηση αυτή είτε γίνεται με τα πόδια στη γειτονιά, είτε με αυτοκίνητο. Δε χρησιμοποιούνται ΜΜΜ, τα οποία όμως χρησιμοποιούν μετά πολλοί από τους γονείς για να πάνε στη δουλειά τους. Ποια λογική επιβάλει κλείσιμο σχολείων αλλά όχι πύκνωση δρομολογίων;

5. Αν ο στόχος είναι να μειωθεί κι άλλο η κίνηση σε ένα “μερικό”, προς το παρόν, lockdown, γιατί δεν επιλέχθηκαν άλλοι τομείς; Γιατί δεν κλείνουν τα καταστήματα των τραπεζών, από τη στιγμή που η πλειοψηφία των συναλλαγών (και ειδικά των σοβαρότερων συναλλαγών) γίνεται ηλεκτρονικά; Ποια είναι πιο σημαντική λειτουργία για την κοινωνία; Η παιδεία ή οι τραπεζικές συναλλαγές; Ποια είναι τελικά τα κριτήρια και οι προτεραιότητες της κυβέρνησης;

6.  Γιατί δεν παίρνονται επιπλέον μέτρα στα ΜΜΜ, στα σούπερ μάρκετ, σε μεγάλες βιομηχανίες και εταιρείες, όπου η κατάσταση μόνο lockdown δε θυμίζει, ώστε να μειωθεί όντως η κίνηση κι ο συνωστισμός;

7. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η εκπαιδευτική διαδικασία θα συνεχιστεί μέσω τηλε-εκπαίδευσης. Αν η Υπουργός Παιδείας μιλούσε με τους εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων και όχι με τους σχολάρχες των ιδιωτικών σχολείων, θα γνώριζε ότι η πλειοψηφία των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συνδέεται στα “βιντεομαθήματα” μέσω κινητού τηλεφώνου. Οι μαθητές της Α’ και Β’ Δημοτικού έχουν κινητό; Και αν έχουν, (που δεν έχουν και δεν πρέπει να έχουν), είναι επιστημονικά, ιατρικά, ψυχολογικά, μαθησιακά σωστό να βρίσκονται πάνω από ένα κινητό τηλέφωνο τουλάχιστον 3 ώρες τη μέρα;

8. Αν η Υπουργός Παιδείας είχε την παραμικρή επαφή με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα άκουγε ότι η τηλε-εκπαίδευση είναι ένα μεγάλο φιάσκο. Γιατί απουσιάζει απ’ όλη τη διαδικασία το Α και το Ω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το πλαίσιο, οι στόχοι, τα μέσα. Όλα. Ακόμα χειρότερα, θα είναι κλαυσίγελος. 30′ διδακτική ώρα σε τμήμα της Β’ δημοτικού, όταν τα 15′-20′ θα δαπανώνται για να κλείσει τα μικρόφωνα ο μικρός μαθητής ή να βάλει σωστά την καμερα, θα συσσωρεύουν αποτυχία και ματαίωση. Για να μη μιλήσουμε για τα παιδιά που δε θα συνδέονται, που θα είναι 2-3 αδέρφια μαζί στο δωμάτιο, γιατί υπάρχουν και οικογένειες που δεν μένουν σε σπίτια 150 τμ, για μαθητές που δεν έχουν τις απαιτούμενες συσκευές ή που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, ή ακόμα και για άγνωστους εξωσχολικούς που θα συνδέονται στο μάθημα γιατί το Υπουργείο ούτε αυτό δεν μπορεί να αποτρέψει . Τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά στο Υπουργείο ή νομίζουν ότι η τηλεεκπαίδευση είναι κάτι σαν τα εξ αποστάσεως Υπουργικά Συμβούλια και τα Eurogroup με τις 60άρες οθόνες και τα premium συστήματα  βιντεο διασκέψεων;

9. Ακριβώς επειδή κάθε μέτρο, ακόμα και στα πλαίσια της αποτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας από την επιτροπή και την κυβέρνηση, πρέπει να μπαίνει στη βάσανο του ισοζυγίου “περιορισμός του ιού vs άλλες συνέπειες”, τι έχει να πει το Υπουργείο και η επιτροπή περί αυτού; Αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές, ψυχολογικές, μαθησιακές συνέπειες από το κλείσιμο των σχολείων και τον εγκλεισμό – ειδικά των μικρών μαθητών – στα σπιτια και μπροστά στις οθόνες;

10. Αν ισχύουν οι εισηγήσεις ότι όλη τη χρονιά θα πηγαίνουμε με τη λογική του “ακορντεόν” (άνοιγμα-κλείσιμο-άνοιγμα), μήπως το Υπουργείο θα έπρεπε να ξαναδεί τα μέτρα που προτείνουν οι εκπαιδευτικοί; Δηλαδή το σπάσιμο των τμημάτων με διορισμούς εκπαιδευτικών, μαζί με αύξηση των τεστ και των μηχανισμών ιχνηλάτησης; Έτσι ώστε να είναι λιγότερο επιβαρυντική στην επιδημιολογική κατάσταση η ζωντανή λειτουργία των σχολείων; Δημοσιονομικά το κόστος δεν είναι τεράστιο, ειδικά αν τεθούν στο ισοζύγιο και οι άδειες που θα πρέπει να πάρουν τώρα οι γονείς.

Πρόκειται για γινάτι; Για ιδεολογική εμμονή; Για άρνηση να ενισχυθούν τα κοινωνικά αγαθά; Για την βαθιά έχθρα της δεξιάς απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες; Ή απλώς για ανικανότητα οργάνωσης των σχολείων με βάση ένα νέο και αναγκαίο πλαίσιο;

Υπάρχουν απαντήσεις ή η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιληφθεί την προτεραιότητα της παιδείας στην κοινωνία;

Ανοίξτε τα σχολεία. Σχολάστε την Υπουργό.

/0 Comments/in , /by

Η καταγέλαστη ανακοίνωση της καταγέλαστης Υπουργού για «δυσλειτουργίες» του συστήματος Webex θα προκαλούσε τον οίκτο αν δεν αφορούσε πάνω από μισό εκατομμύριο μαθητές και εκπαιδευτικούς. Το σύστημα τηλεκπαίδευσης κατέρρευσε από τη 2η ώρα μαθήματος, παρά τις ηχηρές περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Υπουργείου Παιδείας.

Επί έναν μήνα, ο καημός των κακομαθημένων κολλεγιόπαιδων που παριστάνουν τους υπουργούς ήταν η επιτυχία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών. Το μοναδικό τους ζόρι ήταν να πάρουν τη ρεβάνς από την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, να δυσφημίσουν το συνδικαλισμό και τις εκλογικές του διαδικασίες, να σπιλώσουν για μια ακόμα φορά τους εκπαιδευτικούς ως τεμπέληδες, αργόσχολους, αρνητές της προόδου, της αριστείας και της καινοτομίας.

Όμως αυτοί, οι άριστοι και οι καινοτόμοι έγιναν ρεντίκολο, όταν το Σάββατο, ημέρα αργίας, η ηλεκτρονική ψηφοφορία (που δεν απαιτούσε ούτε χρόνο, ούτε κόπο), κατέγραψε αποχή της τάξης του 95%. Το 95% των εκπαιδευτικών γύρισε περιφρονητικά την πλάτη σε μια πολιτική ηγεσία που μισεί και διαβάλει, αντί να στηρίζει και να διευθύνει τη Δημόσια Παιδεία.

Οι προτεραιότητες της Κεραμέως (παγουρίνα, σωβρακομάσκες και Κρουέλα Ντε Βιλ του συνδικαλισμού) δεν της επέτρεψαν να ασχοληθεί, όλο το προηγούμενο εξάμηνο, με τη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας της τηλεκπαίδευσης. Έστω και μόνο για να καλύψει το 70% των μαθητών που ίσως έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει λειτουργικά το διαδικτυακό μάθημα.

Δεν είναι όμως αποκλειστικά πρόβλημα ικανοτήτων, ιεραρχήσεων, ή στοιχειωδών αντιληπτικών δυνατοτήτων μιας εμφανώς χρεοκοπημένης Υπουργού.

Είναι πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα της κυβέρνησης των τάχα αρίστων.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θέλησαν να αντικαταστήσουν τη ζωντανή εκπαίδευση με την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Αρνήθηκαν να πάρουν μέτρα μείωσης μαθητών ανά τμήμα, πρόσληψης περισσότερων εκπαιδευτικών, ανοίγματος περισσότερων σχολείων και αιθουσών. Γιατί τα μέτρα αυτά μπορεί να είναι κοινωνικά χρήσιμα και παιδαγωγικά ωφέλιμα, αλλά κοστίζουν. Και αντί να γέμιζαν οι τσέπες των κολλητών με τις πέτσινες λίστες και τα σκόιλ ελικίκου, θα ενισχύονταν τα κοινωνικά αγαθά. Αυτό δεν ήταν επιτρεπτό. Και δεν πρόκειται για ζήτημα διαχειριστικών ικανοτήτων, αλλά για ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης πήγαν στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο (Ivy League) Πανεπιστήμιο. Ζουν στο ίδιο βόρειο, ευάερο και δροσερό προάστιο της Αθήνας. Για την ακρίβεια ζουν στην ίδια γυάλα, τη γυάλα των πορφυρογέννητων που περιφέρουν την αριστεία τους ως σημάδι εκ γενετής, απαιτώντας από τους κοινούς θνητούς σιωπή και υποταγή. Είναι η γυάλα που κάνει τον Μητσοτάκη να δηλώνει ότι «υπάρχουν άνθρωποι εξαρτημένοι από το μισθό τους», μιλώντας για το 99% των Ελλήνων που πρέπει να δουλέψει (και μάλιστα πολύ σκληρά) για να μπορέσει να ζήσει. Γιατί ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως ανήκουν στο 1% που δεν είναι εξαρτημένο από το μισθό του. Και φυσικά ως γονείς μπορούν να διαθέσουν και από έναν υπολογιστή Apple σε κάθε παιδί της δικής τους οικογένειας, ακριβώς επειδή o μισθός των περισσότερων άλλων γονιών είναι περίπου ο μισός από όσο κοστίζει ένα MacBook.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θεωρούν ότι ο ιδιωτικός τομέας θα λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί ο δημόσιος. Στη σημερινή περίπτωσή μας, ο δημόσιος τομέας (εκπαιδευτικοί) καλούνται να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που δημιουργεί η ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να σκεφτεί και να λειτουργήσει πέρα από το όριο του κέρδους και της ζημιάς του. Το σημερινό φιάσκο είναι φιάσκο γιατί το Υπουργείο είχε έξι μήνες να προετοιμαστεί και να προετοιμάσει την ιδιωτική εταιρεία για να αντιαποκριθεί σε ένας απολύτως προβλεπόμενο και συγκεκριμένο φόρτο.

Η Κεραμέως και ο Μητσοτάκης θεωρούσαν ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν εδώ και έξι μήνες ήταν να πανηγυρίζουν για την κωλοφαρδία της χώρας στο πρώτο κύμα της επιδημίας. Να παπαγαλίζουν την ατομική ευθύνη των πολιτών και να αυτοθαυμάζουν τον εαυτό τους στα διαλείμματα της αποθέωσής τους από τα ΜΜΕ.

Δεν ξόδεψαν πόρους  για να ετοιμάσουν την κοινωνία, την υγεία, την εκπαίδευση μπροστά στο δεύτερο κύμα που ήταν δεδομένο. Δεν ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωση ολόκληρων κοινωνικών κατηγοριών που τσακίζονται οικονομικά. Δεν ασχολήθηκαν με τη συγκρότηση μηχανισμού ισχυρού ελέγχου, ανίχνευσης, απομόνωσης για τον περιορισμό των κρουσμάτων. Δεν προβληματίστηκαν για το πώς θα ενισχύσουν τα Νοσοκομεία, πώς θα αυξήσουν κλίνες απλής νοσηλείας και εντατικής φροντίδας. Αρνήθηκαν ακόμα και να συζητήσουν για τη μείωση των μαθητών ανά τάξη. Στάθηκαν ανίκανοι να διασφαλίσουν έστω, μέσα και προϋποθέσεις για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Η Γ.Γ. του Υπουργείου Κεραμέως (γιατί Παιδείας δεν είναι), για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δήλωσε ότι “δεν μπορεί από τη μία ημέρα στην άλλη το σύστημα να λειτουργήσει άψογα”. Από τη μία μέρα στην άλλη είναι από τον …Μάρτιο μέχρι τον Νοέμβριο.

Αλλά ακόμα και αν η Cisco και το ΠΣΔ λειτουργήσουν αύριο μεθαύριο ή την άλλη εβδομάδα, θα εξακολουθούν να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα που το καλύτερο που θα μπορούν να κάνουν, είναι να συνδέονται στο μάθημα με το κινητό τους. Και δεκάδες χιλιάδες που δεν θα μπορούν να κάνουν ούτε αυτό.

Και όλοι μα όλοι οι μαθητές θα κερδίσουν υποπολλαπλάσια από όσα θα κέρδιζαν με ολιγομελή τμήματα, περισσότερους καθηγητές, ανοικτά, αλλά και ασφαλή σχολεία.

Το μόνο που μπορεί να γίνει μετά από το σημερινό φιάσκο είναι να σχολάσει η καταγέλαστη Υπουργός. Και πριν σχολάσει να ανοίξει τα σχολεία με όλα τα απαραίτητα μέτρα. Θα είναι η τελευταία (και πρώτη) συνεισφορά της στην ελληνική εκπαίδευση.

Τα σχολεία πρέπει να μείνουν ανοικτά!

/2 Comments/in , /by

Το λοκντάουν που ανακοίνωσε η κυβέρνηση αποτελεί μια χείριστη επιλογή μιας ακόμα πιο χείριστης διαχείρισης της πανδημίας εδώ και 8 μήνες. Οι πλευρές αυτής της διαχείρισης έχουν αναλυθεί πολλάκις. Υπήρξε και υπάρχει άλλο μοντέλο, καθυστέρησης των μέτρων και προστασίας με πιο ήπια μέτρα, στην κατεύθυνση test, trace, isolate και ενίσχυσης του συστήματος υγείας, αλλά η κυβέρνηση δεν το επιλέγει γιατί δε θέλει και δε μπορεί λόγω ιδεολογίας και πολιτικών επιλογών. Κρύβεται πίσω από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που κάνουν μια παρόμοια αποτυχημένη διαχείριση. Μέχρι και εκεί ραγιάδες!

Στο χώρο της εκπαίδευσης η μία χείριστη επιλογή ακολουθεί την άλλη. Καμία μέριμνα για να λειτουργήσει με μέτρα η τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Καμία μέριμνα και για τα σχολεία όσον αφορά το κεντρικό ζήτημα, που είναι αυτό του συνωστισμού στις αίθουσες.

Το μόνο που έκαναν ήταν να στείλουν μια σειρά εγκυκλίους για την τηλεεκπαίδευση, ακόμα και για τα σχολεία υπό κατάληψη. Που όμως ούτε αυτές απαντούν στα βασικά ερωτήματα:

α) Έχουν όλοι οι μαθητές των κατάλληλο εξοπλισμό και συνθήκες (PC με κάμερα και μικρόφωνο, γραμμή ιντερνετ που να αντέχει, προσωπικό χώρο στο σπίτι για το “μάθημα”).

β) Παιδαγωγικά ποιο είναι το ενδεδειγμένο πλαίσιο για την τηλεεκπαίδευση; Πόσες ώρες μπροστά στην οθόνη ανά ηλικία; Πως τροποποιούνται οι διδακτικοί στόχοι ανά μάθημα; Είναι οι ίδιοι που ήταν και στη ζωντανή τάξη; Τι πρέπει να κάνει ο εκπαιδευτικός με τα παιδιά με μαθησιακές ή άλλες δυσκολίες;

Δε συζητάμε καν για το αν έχει ο εκπαιδευτικός τις κατάλληλες συνθήκες και αν ξέρει τι πρέπει να κάνει…

Ψιλά γράμματα, θα πει κάποιος, για ανθρώπους που δε ξέρουν σε τι συνθήκες διαβίωσης ζει ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών, που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την πραγματική ζωή των παιδιών των εργαζόμενων τάξεων. Για παράδειγμα σε τμήμα στα Καμίνια στην ερώτηση “πόσοι δεν έχετε πρόσβαση σε υπολογιστή με κάμερα, μικρόφωνο”, η απάντηση ήταν ότι ντε φάκτο πάνω από 30% θα παίρνουν απουσίες από Δευτέρα, γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα και το κράτος επιλέγει να τους πετάξει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Το Υπουργείο δεν έχει σκεφτεί τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά έχει στείλει ήδη τα απουσιολόγια.

Κυνικοί, ιδεοληπτικοί ή ανίκανοι;

Φαίνεται απίθανο να μην έχουν εικόνα για αυτήν την κατάσταση στο Υπουργείο.

Αλλά και πάλι δεν ξέρει κανείς αν έχουν πάει ποτέ στα Καμίνια οι γκουρού της αριστείας και της καινοτομίας. Ή αν ξέρουν κάν πού πέφτουν.

Η λύση θα ήταν προσλήψεις προσωπικού με σπάσιμο των τμημάτων και μείωση της ύλης. Αλλά κάτι τέτοιο δεν κολλάει με τις ιδεολογικές εμμονές της κυβέρνησης και την ανάγκη να συνεχίσει το μεταρρυθμιστικό της έργο (δηλαδή την κατεδάφιση του δημοσίου) – όπως είπε ο Μητσοτάκης στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.

Όλοι καταλαβαίνουν πλέον ότι θα έχουμε μια δύσκολη χρονιά. Ακόμα και οι πλέον χαζοχαρούμενοι της κυβέρνησης που έβγαζαν ηληθιωδώς σέλφι από την “ασφαλή” Σαντορίνη και τη Μύκονο.

Η χρονιά δε γίνεται να βγει με κλειστά σχολεία και τηλεεκπαίδευση.

Η εμπειρία από τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο (ούτε New York Times διαβάζουν οι άριστοι του Υπουργείου;) μιλάει ξεκάθαρα. Οι μορφωτικές και ταξικές ανισότητες θα αυξηθούν εκθετικά με κλειστά τα σχολεία. Σε τραγικό βαθμό.

Αφού με “επιδημιολογικά κριτήρια” τα δημοτικά, που η κυβέρνηση τα αντιμετωπίζει σαν πάρκινγκ παιδιών, μένουν ανοικτά, το ίδιο πρέπει να γίνει και για τα γυμνάσια και τα λύκεια. Αυτό το μήνα του λοκνταουν λύση θα ήταν να σπάσουν τα τμήματα και το μάθημα να γίνεται εκ περιτροπής. Και να υπάρξει επιτέλους σε αυτό το διάστημα προετοιμασία για μόνιμο σπάσιμο τμημάτων με προσλήψεις προσωπικού για το υπόλοιπο της χρονιάς. Έτσι ώστε και τα σχολεία στη δευτεροβάθμια και τα σχολεία στην πρωτοβάθμια να λειτουργήσουν με, όσο γίνεται, μειωμένο τον κίνδυνο υπερμετάδοσης.

Ας κάνει η κυβέρνηση αυτό το μήνα ότι δεν έκανε από το Μάιο. Διαφορετικά με τα παιδιά στα δημοτικά στοιβαγμένα και τα σχολεία εστίες υπερμετάδοσης και τα παιδιά στη δευτεροβάθμια στο σπίτι τους και με το 1/3 αποκλεισμένα από την εκπαιδευτική διαδικασία, η κυβέρνηση διαπράττει ένα διπλό έγκλημα. Και βοηθάει στην υπερμετάδοση του ιού στα Δημοτικά, και διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στην αντίληψη ότι τα σχολεία είναι χρήσιμα μόνο ώς πάρκινγκ. Για τα μεγαλύτερα παιδιά ας είναι καλά τα φροντιστήρια και η τσέπη του καθενός…

Οι α-νοησίες μιας απελέκητης

/2 Comments/in /by

Η Κ. Κεραμέως δεν θα απασχολούσε ούτε κουνούπι ανά την ελληνική επικράτεια αν δεν ήταν κόρη του πατέρα της. Διότι με εξαίρεση όσα της έχει προσκομίσει το επώνυμό της (πτυχία, δικηγορικό γραφείο, σχέσεις και εισόδημα), τα πολιτικά πεπραγμένα της συνιστούν κακοφτιαγμένο μνημείο κενοδοξίας και φαιδρότητας. Εκτοξεύτηκε στο πολιτικό χρηματιστήριο ως υποψήφια Επικρατείας της ΝΔ το 2015, οπότε και τα ΜΜΕ την αποθέωναν ως άριστη των αρίστων. Οι διθύραμβοι για τις ικανότητές της συνεχίστηκαν, μέχρι τη στιγμή όπου έπρεπε αυτές να αποδειχθούν. Σήμερα, ακόμα και τα μπουκωμένα από τη λίστα Πέτσα ΜΜΕ διεκτραγωδούν την πολιτεία της στο Υπουργείο Παιδείας.

Η κ. Κεραμέως ακολούθησε κατά γράμμα το manual της ανάδειξης των αρίστων από τις τάξεις των αρίστων: Κολλέγιο Αθηνών, αποφυγή των πανελλήνιων εξετάσεων, πρώτες σπουδές στη Σορβόννη, μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ. Πρώτη, (και εννοείται πάντα σύντομη), εργασία σε γραφείο εξωτερικού για να αποκτήσει την απαραίτητη λάμψη το βιογραφικό, και αμέσως μετά επιστροφή στα πάτρια για να αναλάβει την οικογενειακή νομική εταιρεία. Κάθε άριστος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να ιδρύσει μια ΜΚΟ με φιλανθρωπική δράση, κίνηση που είναι πλέον καταλύτης, αν όχι προϋπόθεση, για μια θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική. Οι οδηγίες του εγχειριδίου ακολουθήθηκαν κατά γράμμα και επιλέχθηκε από τον Α. Σαμαρά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.

Ξεκίνησε την υπουργική της θητεία βραβεύοντας την Ελένη Αντωνιάδου, ως «διαπρέπουσα στη ΝΑΣΑ, ειδική στους τομείς της Αναγεννητικής Ιατρικής και της Βιοαστροναυτικής». Υπογράμμιζε μάλιστα ότι «το πάθος της για την επιστήμη μας εμπνέει». Λίγες μέρες μετά, αποκαλύφθηκε με πάταγο ότι η διαπρέπουσα βιοαστροναυτική επιστήμονας είχε περάσει από ένα summer camp της ΝΑΣΑ, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι φοιτητές, στο δε τομέα της αναγεννητικής ιατρικής το όνομά της είναι παντελώς άγνωστο, ο επικεφαλής καθηγητής της ελέγχεται μάλιστα για αποτυχημένες επεμβάσεις τραχείας καθώς όλοι οι ασθενείς του απεβίωσαν. Η κ. Αντωνιάδου υπήρξε μηντιακό κατασκεύασμα, και ως τέτοιο βρήκε το ταίρι της σε ένα άλλο μηντιακό κατασκεύασμα. Αυτό της άριστης και ικανής υπουργού από το Χάρβαρντ.

Η κ. Κεραμέως συνέχισε τη θριαμβευτική της πορεία με το μήνυμά της -ως Υπουργού Παιδείας- για την 28η Οκτωβρίου όπου επέδειξε μνημειώδη άγνοια για το πότε ξεκίνησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα αφιονισμένα με τις χαμηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις των ελληνόπουλων ΜΜΕ και οι έξαλλοι με τη χαμηλή κατάταξη των ελληνικών Πανεπιστημίων δημοσιογράφοι, δεν βρήκαν ούτε λέξη για να περιγράψουν το έπος αμορφωσιάς και προχειρότητας. Δεκαπεντάχρονοι μαθητές που δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου κρεμιούνται στα μανταλάκια ως απόδειξη της χρεοκοπίας του ελληνικού σχολείου. Τριανταπεντάχρονη υπουργός με πτυχία από τη Σορβόννη και το Χάρβαρντ και ένα τσούρμο καλοπληρωμένων συμβούλων και παρατρεχάμενων να χτενίζει τις ανακοινώσεις της, δεν μπόρεσε να βγάλει μια σωστή ανακοίνωση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Όντας μάλιστα στα πλαίσια των θεσμικών της υποχρεώσεων (μήνυμα υπουργού παιδείας) και όχι μπροστά στην ασφυκτική πίεση μιας τηλεοπτικής κάμερας.

Τρεις ολόκληρους μήνες αφού ανέλαβε το υπουργείο, δεν μπορούσε να πει, σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, το ποσοστό του προϋπολογισμού του υπουργείου της. Φανταστείτε έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας επιχείρησης να μην γνωρίζει, χοντρικά έστω, τον προϋπολογισμό του οργανισμού του. Θα αποτελούσε καταγέλαστο δείγμα νεποτισμού και ανικανότητας. Όχι όμως στην Ελλάδα, όπου τα καλύτερα βιογραφικά χτίζονται χάρη στην εξουσία, τις σχέσεις και το χρήμα. Αποτελούν δε εσαεί απόδειξη υπεροχής και ανωτερότητας έναντι των φτωχών ιθαγενών οι οποίοι αν και έχουν συνήθως συντριπτικά πολλαπλάσιες ικανότητες, κερδίζουν κατά κανόνα συντριπτικά υποπολλαπλάσια εισοδήματα.

Εντωμεταξύ, ανάμεσα στην α-νοησία (μωρία, αφροσύνη, έλλειψη σκέψης, κατά τα λεξικά) που την χαρακτήριζε, το υπουργικό της έργο παρέμεινε στάσιμο να μηρυκάζει τα χιλιοειπωμένα δεξιά κλισέ: Αιώνιοι φοιτητές, εθνική και θρησκευτική συνείδηση, ιδιωτική εκπαίδευση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών. Η θητεία της εξαντλήθηκε στην επαναφορά της τράπεζας θεμάτων, των βιβλίων, των προγραμμάτων και των ιδεοληψιών της νεοελληνικής δεξιάς της δεκαετίας του 90.

Ούτε μισή οκά σκέψης έστω και προς τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση του δυτικού κόσμου.

Και μετά ήρθε ο κορωνοϊός.

Η κ. Κεραμέως νομοθέτησε την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα σε καιρούς πανδημίας, θεωρώντας ότι περισσότερα τμήματα, καλύτερα σχολεία, μεγαλύτερες αίθουσες, περισσότεροι εκπαιδευτικοί, είναι λεφτά πεταμένα. Ίσως πόνταρε και σε Μαγιορκίνηδες έτοιμους να δικαιολογήσουν τις φαιδρότητες με ακόμα μεγαλύτερες φαιδρότητες. Μαγιορκίνηδες βρέθηκαν, αλλά δεν έπεισαν ούτε την Καθημερινή.

Η κ. Κεραμέως εξάντλησε την προετοιμασία των σχολείων για την πανδημία του φθινοπώρου στα αποτυχημένα και επικίνδυνα παγουρίνα – δωρεά εφοπλιστή και στις ακόμα πιο αποτυχημένες υπερμεγέθεις μάσκες. Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το απλούστερο: Σαφές και δίχως κενά πρωτόκολλο διαχείρισης και ελέγχου ύποπτων κρουσμάτων μέσα στα σχολεία. Αυτό κατέληξε στην οριστική του μορφή μόνο μετά το άνοιγμα των σχολείων. Και δεν απάντησε καν στο βασικό ερώτημα: Αν ένας μαθητής έχει συμπτώματα γρίπης 4 – 5 φορές μέσα στη χρονιά, πώς και με ποια διαδικασία θα ελέγχεται για covid-19 χωρίς οικονομική αιμορραγία, υγειονομικό ρίσκο και οικογενειακή ταλαιπωρία;

Με τούτα και με κείνα η υπουργός φθάνει στην κορωνίδα της πολιτικής της σταδιοδρομίας με τις καταλήψεις. Δεν θα μας απασχολήσουν οι καταλήψεις αυτές καθαυτές, το δίκαιο ή όχι των αιτημάτων τους, ή οι προβλέψιμες κραυγές της ΝΔ για το «έθιμο των καταλήψεων». Έθιμο που ειρήσθω εν παρόδω είχε να εμφανιστεί στα σχολεία περισσότερο από δέκα χρόνια, οπότε και έπαψε να είναι έθιμο, αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους κακοποιητές της αλήθειας. Δεν θα ασχοληθούμε επίσης με την επανεμφάνιση πρώην υπουργών παιδείας του παρελθόντος που έμειναν στην ιστορία -θέλουν δεν θέλουν- είτε ως επικίνδυνοι, είτε ως αποτυχημένοι.

Θα μας απασχολήσει όμως το ΦΕΚ της υπουργού (1/10) με το οποίο ορίζει ως υποχρεωτική τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση για τα παιδιά στα κατειλημμένα σχολεία, εξαιρώντας εκείνα τα οποία συμμετέχουν στην κατάληψη.

Με αυτή και μόνο την απόφασή της η κ. Κεραμέως ακυρώνει με πάταγο και την νομική της υπόσταση. Η υπουργική της υπόσταση ήταν ούτως ή άλλως κατεδαφισθείσα. Καλεί τους εκπαιδευτικούς να αντιμετωπίσουν μια πράξη που δεν προβλέπεται από το νόμο (κατάληψη) -και για την ίδια και την κυβέρνηση είναι παράνομη- με μια πράξη που είναι σαφώς εκτός των ορίων του νόμου -και για το ελληνικό Σύνταγμα και τις διεθνείς Συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του παιδιού είναι παράνομη.

Αν η κ. Κεραμέως αφιέρωνε ελάχιστες ώρες στη μελέτη της εκπαιδευτικής νομοθεσίας, θα έβλεπε ότι οι ποινές, εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα και διεθνώς, έχουν αποκλειστικά παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ακόμα και ο πειθαρχικά χειρότερος μαθητής της χώρας, μπορεί να υποστεί το υπέρτατο μέτρο της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, μόνο στο βαθμό που αυτό κριθεί ότι λειτουργεί παιδαγωγικά υπέρ του ίδιου, προσδοκώντας να επανέλθει στο πλαίσιο και στους κανόνες της σχολικής ζωής και έχοντας αποδείξει ότι αυτή η επαναφορά δεν μπορεί να γίνει εντός του ίδιου σχολικού περιβάλλοντος.

Η κ. Κεραμέως προτιμά να περνά τον χρόνο της διαφημίζοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία των παγουρίνων με το εκτεθειμένο στόμιο ή να εορτάζει την Ευρωπαϊκή Ημέρα Αθλητισμού φορώντας φόρμα και κάνοντας σετάκια γυμναστικής έξω από το υπουργικό της γραφείο. Δεν χαράμισε ωστόσο ούτε δευτερόλεπτο για να εξοικειωθεί με τη -σχετική με τις πανάκριβες σπουδές της- νομοθεσία που διέπει το εκπαιδευτικό έργο.

Ίσως, αν είχε διαφορετικές προτεραιότητες, θα έβλεπε, ότι ούτε η εκπαιδευτική διαδικασία (έστω και στη μορφή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) μπορεί να υποβιβαστεί σε τιμωρητική πράξη για τα κατειλημμένα σχολεία, ούτε ο αποκλεισμός από αυτή συνιστά παιδαγωγικό μέτρο έναντι των «παρανομούντων» καταληψιών μαθητών.

Το να ζητά δε από τους εκπαιδευτικούς από τη μια να είναι έξω από τα κάγκελα του κατειλημμένου σχολείου για να καταγράφουν τους παρανομούντες μαθητές και από την άλλη να κάνουν ταυτόχρονα εξ αποστάσεως μάθημα όπου θα βάζουν απουσίες στους καταληψίες, δεν συνιστά άγνοια νομοθεσίας αλλά κατάργηση κοινής λογικής.

Εάν επίσης η κ. Κεραμέως αντί να αναμασά ακροδεξιά κλισέ διάβαζε τους νόμους που η ίδια ψήφιζε, θα έβλεπε ότι η κατ’ εξαίρεση παροχή τηλεκπαίδευσης δικαιολογείται σε κλείσιμο σχολείων λόγω μεταδοτικής νόσου η φυσικής καταστροφής. Η κατάληψη δεν είναι τίποτα από τα δύο. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Το βασικό όμως πρόβλημα δεν είναι η εντελώς παράνομη εγκύκλιος Κεραμέως αλλά η αφαίρεση κάθε ίχνους παιδαγωγικής λογικής και ευθύνης. Μόνο δεσμοφύλακες αναμορφωτηρίων ανηλίκων του προ-περασμένου αιώνα θα μπορούσαν να σκεφτούν τον αποκλεισμό από την παιδαγωγική διαδικασία (έστω και αυτήν την κολοβή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) ως μέσο πειθάρχησης. Σήμερα, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, ακόμα και οι χειρότεροι δολοφόνοι έχουν δικαίωμα να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους, έστω και αν βρίσκονται εφόρου ζωής έγκλειστοι σε φυλακές βαρυποινιτών. Ακόμα και αν είναι μελλοθάνατοι. Συνιστά βασική παραδοχή του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Μήπως για την κ. Κεραμέως οι καταληψίες μαθητές είναι κάτι ακόμα χειρότερο από τους χειρότερους δολοφόνους;

Εάν η κ. Κεραμέως είχε την παραμικρή επαφή με την εκπαίδευση και την πραγματικότητά της καθώς και με την παιδαγωγική (έστω και μόνο με το αστικό φιλελεύθερο ρεύμα της), θα ήξερε ότι οι ποινές στους μαθητές δεν έχουν απλώς παιδαγωγικό χαρακτήρα αλλά είναι και απολύτως εξατομικευμένες. Δεν μπορούν δηλαδή κάποιες δεκάδες ή και εκατοντάδες μαθητές που συμμετέχουν σε μια κατάληψη να τιμωρηθούν συλλογικά χωρίς εξατομικευμένη αξιολόγηση. Σε επίπεδο δικαίου μάλιστα, η ατομική ευθύνη τέλεσης αδικήματος (αποδεχόμενοι χάριν λόγου ότι οι καταλήψεις είναι αδίκημα), συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του νομικού πολιτισμού. Όχι όμως του νομικού πολιτισμού της εκ Σορβόννης και Χάρβαρντ ορμώμενης άριστης.

Η κ. Κεραμέως με τις πράξεις της, τις ανακοινώσεις, τις εγκυκλίους και τις δηλώσεις της γελοιοποιεί τόσο τον μύθο της αριστείας, όσο και την αντίληψη ότι αποτελεσματική πολιτική κάνουν τα καλύτερα βιογραφικά και τα πανάκριβα και με κύρος πτυχία. Αποδεικνύει καθημερινά το εντελώς ανάποδο: Τη βαθιά αμορφωσιά με την ουσιαστική έννοια του όρου, το γεγονός ότι παρέμεινε ξύλο απελέκητο, με μηδαμινή κοινωνική εμπειρία, σε αφασιακή κατάσταση, εντός μιας γυάλινης φούσκας της τάξης της που ορίζεται από τα πανάκριβα σχολεία των βορείων προαστίων, τα πάρτυ στη Μύκονο και τα γκαλά στην Εκάλη.

Πέραν τούτου ουδέν.

Φυσικά η αντίληψη ότι πολιτική κάνουν οι άριστοι, τα βαριά και εκθαμβωτικά πτυχία και τα καλύτερα βιογραφικά δεν κατοικεί μόνο στη ΝΔ. Η κοινότητα ωστόσο των στόχων και των βασικών αξόνων της μνημονιακής και μεταμνημονιακής πολιτικής σε όλο το βασικό πολιτικό φάσμα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) έχει αφήσει μικρά περιθώρια διαφοροποίησης. Αν όλοι ψηφίζουν λιτότητα, μνημόνια, ευρωατλαντικό πλαίσιο, τυφλή υπακοή στις ΗΠΑ, σε τι θα μπορέσουν να διαφοροποιηθούν;

Αποκλειστικά και μόνο στις διαχειριστικές ικανότητες, στην αριστεία, στη γλωσσομάθεια, στις γραβάτες, στον κοσμοπολιτισμό.

Εκεί πόνταρε και κέρδισε ο Μητσοτάκης.

Μόνο που η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα επιβάλλεται και το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται. Η μυθολογία των άριστων που τα καταφέρνουν καλύτερα επειδή τα σχολεία και τα πτυχία τους είναι καλύτερα και ακριβότερα, ξεγυμνώνεται. Αποδεικνύεται ότι η πολιτική παραμένει σύγκρουση συμφερόντων και οι πολιτικοί αποτελούν εκπροσώπους κοινωνικών τάξεων. Και όποιος θέλει να αναμετρηθεί με την κούφια αριστεία της ΝΔ οφείλει πρώτα και κύρια να αναμετρηθεί με τον πυρήνα της πολιτικής και της ιδεολογίας της.

Πίσω στα βασικά λοιπόν.

Μπροστά σε ένα δύσκολο χειμώνα: Καταστροφικές επιλογές – υπόλογη κυβέρνηση

/2 Comments/in /by

Η κοινωνία καλείται από τον Κ. Μητσοτάκη να «αυτοπροστατευθεί» από τον κορωνοϊό. Τα νοσοκομεία βρίσκονται σε οριακό σημείο. Καθημερινά μπαίνει το δίλημμα αν θα πρέπει να προστατευτεί η υγεία ή η οικονομία και το εισόδημα. Το πώς φτάσαμε εδώ, δεν είναι τυχαίο, ούτε αντικειμενικό. Ευθύνεται η κυβέρνηση, οι ιδεοληψίες της, οι αξίες και τα χαρακτηριστικά της κυρίαρχης τάξης, τα δόγματα και τα πλαίσια που ακολουθεί.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η διαχρονική οικοδόμηση μιας οικονομίας γκαρσονιού της Ε.Ε. ευθύνεται για το άνευ όρων άνοιγμα του τουρισμού πριν τρεις μήνες. Μετά από απαίτηση των μεγάλων ταξιδιωτικών πρακτόρων, η είσοδος στη χώρα γινόταν χωρίς τεστ. Το αποτέλεσμα ήταν να επισπευσθεί το δεύτερο πανδημικό κύμα μέσα στο καλοκαίρι.

Ο συνωστισμός στα ΜΜΜ τώρα και στα πλοία το καλοκαίρι δεν είναι αντικειμενικός. Ούτε το στοίβαγμα 25 μαθητών σε αίθουσες 30-40 τμ. Ούτε το ότι στις μεγάλες βιομηχανίες και εταιρείες δε γίνονται έλεγχοι για τα προβλεπόμενα μέτρα. Αυτοί είναι οι βασικές εστίες συνωστισμού και διασποράς και όχι οι νέοι στις ανοιχτές πλατείες. Η λειτουργία της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσης και δύσκολες, όπως είναι μια πανδημία, απαιτεί πόρους και κεντρικό σχεδιασμό από το κράτος. Να μισθώσει τα εκατοντάδες τουριστικά λεωφορεία, που είναι ανενεργά, για τις μετακινήσεις των πολιτών. Να προσλάβει εκπαιδευτικούς για να σπάσουν τα τμήματα στα σχολεία. Να διαθέσει προσωπικό για ελέγχους στις μεγάλες εταιρείες και βιομηχανίες. Όμως αυτό το κράτος είναι δεσμευμένο στις μνημονιακές συμφωνίες λιτότητας. Και από αυτήν την κυβέρνηση και από τις προηγούμενες που υπέγραψαν μνημόνια.

Είναι το ίδιο μνημονιακό πλαίσιο λιτότητας και υποδούλωσης που ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν έγιναν  οι αναγκαίες παρεμβάσεις ενίσχυσης για το δημόσιο σύστημα υγείας. Παρεμβάσεις για την ενίσχυση της πρώτης γραμμής της μάχης, της πρωτοβάθμιας υγείας. Οι μηχανισμοί ελέγχου και ιχνηλάτισης είναι ανύπαρκτοι σε επίπεδο δήμου και γειτονιάς και οι οδηγίες του ΕΟΔΥ τα παραπέμπουν όλα στο «θεράποντα ιατρό», ο οποίος βέβαια δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει καμία διαδικασία για κρούσματα σε σχολεία, σε εταιρείες και οργανισμούς, ώστε να ανακοπεί η διασπορά. Ενώ το Μάρτη μπήκαμε σε καραντίνα για να προετοιμαστεί και ενισχυθεί το διαλυμένο σύστημα υγείας, επτά μήνες τώρα δεν έγιναν ούτε προσλήψεις, ούτε εκπαίδευση ιατρικού και επιστημονικού προσωπικού για τη δεύτερη γραμμή της μάχης, τις ΜΕΘ. Από κοινού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ έδιωξαν από τη χώρα όλο το ιατρικό και επιστημονικό προσωπικό. Η κυβέρνηση είχε την ευθύνη να στελεχώσει το ΕΣΥ. Δεν το έκανε γιατί η πολιτική της είναι η ενίσχυση της ιδιωτικής υγείας.

Είναι το δόγμα της χώρας – ψωροκώσταινας, το μνημονιακό πλαίσιο υποδούλωσης και λιτότητας, οι νεοφιλελεύθερες επιλογές που οδηγούν σε ένα δύσκολο χειμώνα. Ταυτόχρονα η κυρίαρχη τάξη, η τάξη των «αρίστων», των εκλεκτών των ακριβών ιδιωτικών σχολείων και πανεπιστημίων, δε θέλει και δε μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της κοινωνίας μπροστά σε μια πανδημία. Είναι κοινωνικά ανίκανη. Θεωρεί ότι μάθημα για ένα παιδί δημοτικού είναι η διάλεξη από έναν υπολογιστή, δε γνωρίζει ποιες ειδικότητες είναι κατάλληλες για μια ΜΕΘ, θεωρεί τα ιατρεία ΙΚΑ στις γειτονιές άχρηστα και τα αδειάζει, εν μέσω πανδημίας, καθώς δεν έχει πάει ποτέ κανείς τους στο ιατρείο της γειτονιάς, νομίζει ότι με τις χορηγίες για παγουρίνο στους μαθητές θα καθησυχάσει τις ανησυχίες των γονέων. Ορκίζεται στην αγορά αλλά δε γνωρίζει πως γίνεται μια παραγγελία υφάσματος για μάσκα. Η βασική σχέση που έχουν με την αγορά είναι το τάισμα με ΕΣΠΑ και κρατικό χρήμα των φίλων, συγγενών και υποστηρικτών της κοινωνικής τους τάξης.

Να οργανωθεί η κοινωνία απέναντι σε μια ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση. Αυτόοργάνωση, απεμπλοκή από το ανούσιο παιχνίδι του επίσημου πολιτικού συστήματος και διεκδίκηση είναι η «θεραπευτική» διέξοδος απέναντι στα αδιέξοδα που οδηγούμαστε.

  • Τα σωματεία εργαζομένων, πέρα από την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων τους, να ζητήσουν και να απαιτήσουν μέτρα προστασίας στους μεγάλους χώρους δουλειάς. Να απαιτήσουν από κράτος και εργοδοσία εκμίσθωση λεωφορείων για την ασφαλή μετακίνηση τους.
  • Οι δημοτικές παρατάξεις και οι κινήσεις γειτονιάς, οι δημοτικές αρχές να απαιτήσουν και να οργανώσουν δομές πρωτοβάθμιας υγείας στις γειτονιές. Να πιέσουν για μαζικά τεστ και για μηχανισμούς ιχνηλάτισης. Να οργανωθεί η καταγραφή πολιτών που δεν έχουν εισόδημα και δε μπορούν να ζήσουν, λόγω της πανδημίας.
  • Οι Σύλλογοι γονέων και οι εκπαιδευτικοί να κινητοποιηθούν για να σπάσουν τα τμήματα. Να διεκδικήσουν δωρεάν τεστ σε σχολεία που εμφανίζουν κρούσματα.

Από τα σχολεία θα περάσει η ανοσία της αγέλης!

/0 Comments/in /by

Μια βδομάδα λειτουργίας των σχολείων και οι εκπαιδευτικοί κι οι μαθητές είναι εξαντλημένοι και στα όρια της τρέλας.

Στις τάξεις των 25 μαθητών δεν υπάρχει καμία απόσταση ασφαλείας. Σε αίθουσες που είναι θερμοκήπια απ’ τη ζέστη οι μάσκες σε λίγη ώρα είναι μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα και προκαλούν ασφυξία. (Και με δεδομένο ότι ήρθε μόνο μια για το καθένα κι αυτή τεράστια πολλά παιδιά δεν έχουν δεύτερη να την αλλάξουν).

Στην ηλικία των μικρών τάξεων του δημοτικού τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να την κρατήσουν σωστά και ενίοτε τη βλέπεις στο πηγούνι ή στο μέτωπο… Να μην πούμε για το νηπιαγωγείο όπου στα προνήπια πίσω απ’ την μάσκα αναμειγνύονται τα δάκρυα και οι μυξούλες της προσαρμογής.

Για το μάθημα, απλά με δυσκολία ακούγεται η φωνούλα του μικρού μαθητή που διαβάζει ή λέει μάθημα.

Στα διαλείμματα οι εκπαιδευτικοί γίνονται παιδονόμοι για να μην ακουμπήσει το ένα παιδί το άλλο και τα παιδιά μαντρωμένα σε πεδία χωρίς χώρο να κινηθούν.

Όπου εφαρμόζονται διαφορετικά διαλείμματα ένα χάος με πρόγραμμα και με φασαρία όταν το μισό σχολείο κάνει μάθημα και το άλλο μισό διάλειμμα.

Καμία σοβαρή πρόβλεψη για το τι κάνεις με έναν μαθητή που θα παρουσιάσει πυρετό. Που θα απομονωθεί μέχρι να τον πάρουν αν δεν υπάρχουν χώροι κενοί, που δεν υπάρχουν, και ποιος θα είναι μαζί του με δεδομένο ότι ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να αφήσει τα άλλα παιδιά μόνα τους;

Αν λείψει εκπαιδευτικός ποιος θα έχει το τμήμα με δεδομένο ότι δεν επιτρέπεται να μοιραστούν σε άλλα τμήματα και δεν υπάρχει σε κανένα σχολείο επιπλέον εκπαιδευτικός;

Στο ολοήμερο είναι μαζί μαθητές απ’ όλα τα τμήματα σε μικρούς χώρους και χωρίς μάσκα γιατί τρώνε.

Οι καθαρίστριες δεν επαρκούν ούτε για την στοιχειώδη καθαριότητα.

Αυτή είναι μια πρώτη εικόνα του χάους που υπάρχει στα σχολεία…

Μόνη λύση τώρα:

Σπάσιμο τμημάτων με το πολύ 15 μαθητές το ανώτερο.

Να βρεθούν αίθουσες σε δημόσια κτίρια.

Να προσληφθούν επιπλέον εκπαιδευτικοί για να λειτουργήσει το σπάσιμο τμημάτων (έστω και με πρωί – απόγευμα όπου δεν υπάρχουν αίθουσες)

Πρόσληψη ενός επιπλέον εκπαιδευτικού σε κάθε σχολείο.

Πρόσληψη καθαριστριών και σχολικών νοσηλευτών.

Κάλυψη των κενών τώρα (υπάρχουν ακόμη δεκάδες κενά σε κάθε περιοχή).

Αν συνεχίσουν έτσι τα σχολεία απλά η ανοσία της αγέλης θα περάσει μέσα απ’ τα σχολεία.

Πηγή: kommon