Πως ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά;

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και θα είναι αβέβαιη. Η μόνη σίγουρη τάση είναι η αντιπολιτική στάση, ως γενική δυσαρέσκεια απέναντι σε όλους τους διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας. Η οποία μπορεί να εκφραστεί είτε με την αύξηση της αποχής είτε με την αύξηση των ακροδεξιών σχημάτων. Με τον τρόπο όμως αυτό ανοίγει ο δρόμος για την ακροδεξιά στις εκλογές.

Οι νουθεσίες στον «πολιτικά απαίδευτο» λαό για την αντιπολιτική του στάση, δε θα ανακόψουν την γενική τάση. Υπάρχει απόσταση μεταξύ του λαού και του πολιτικού συστήματος και όσο και να επιτευχθεί μια ορισμένη συσπείρωση κατά την προεκλογική περίοδο, αυτή δε θα ανακόψει την υπάρχουσα πορεία. Ίσα ίσα που η υποκριτική κριτική για την «ποιότητα» του πολιτικού λόγου θα προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη αηδία και αγανάκτηση.

Η πολιτική αντιπαράθεση θα έχει αρκετή σκανδαλολογία. Η βίλα του Ραγκούση κόντρα στα χρέη του φιλοκυβερνητικού και «πετσωμένου» Χατζηνικολάου. Τα δις, οι offshore, οι βαλίτσες, οι βίλες. Τα κρατικοδίαιτα αρπακτικά της ΝΔ κόντρα στα φουσκωμένα πόθεν έσχες (όχι πάντα ως αποτέλεσμα… εργατικότητας) στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άριστοι της ΝΔ θεωρούν το κράτος λάφυρό τους και έχουν πέσει με τα μούτρα σε συμβάσεις, ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις κοκ. Μπορεί οι του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ερασιτέχνες στο συγκεκριμένο άθλημα, προς το παρόν, όμως η διεύρυνση προς τον πασοκικό χώρο και η γενική στάση τους αναιρεί το πάλαι ποτέ ηθικό πλεονέκτημα. Και η μεγάλη εικόνα που μένει στον νέο εργαζόμενο ή τον συνταξιούχο των 800 € είναι ότι αυτοί τσακώνονται για να ζουν στη χλιδή, ενώ εγώ δεν τη βγάζω. Και η απόσταση μεγαλώνει.

Το δεύτερο στοιχείο του προεκλογικού πολιτικού λόγου θα είναι η έλλειψη εναλλακτικών προγραμμάτων. Ότι και να ψηφίσει ο πολίτης θα ξέρει ότι ο μισθός, η σύνταξη, η δημόσια παιδεία και υγεία, η ασφάλεια δεν θα αλλάξουν. Αυτά είναι δεδομένα. Σε μια πρόσφατη εκπομπή στον ΣΚΑΙ, σε συζήτηση για τις κινητοποιήσεις των Γάλλων για τα όρια ηλικίας, σε ερώτηση αν υπάρχει ενδεχόμενο να μειωθεί το όριο των 67 ετών στην Ελλάδα, ο Γ. Κουμουτσάκος είπε το αμίμητο ότι στους δεξιούς αρέσει η δουλειά και ότι γι’ αυτό δε θέλουν να βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη! Ποιος; Ο Γ. Κουμουτσάκος που στα 63 του δεν έχει δουλέψει ποτέ πέρα από το να είναι δια βίου κρατικά σιτιζόμενος, από τα 30 του, ως «διπλωμάτης» και μετέπειτα «σύμβουλος » στο ΥΠΕΞ αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς!

Ο δε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην αντίστοιχη ερώτηση είπε το άλλο αμίμητο. «Θα ρωτήσω το κόμμα μου»!

Ο ένας εκ των ηγετών της αριστερής φωνής του ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μιλιά του στην ερώτηση για τα όρια συνταξιοδότησης!

Στα δε υπόλοιπα ερωτήματα η κοροϊδία ήταν επίσης προκλητική. Για παράδειγμα λέει όχι στις εξορύξεις ο Φίλης, αλλά ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Σταθάκης υπέγραψε τις συμβάσεις για τις εξορύξεις, όχι στους εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ, αλλά ο Τσίπρας τις υπέγραφε, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ο Τσίπρας μίλαγε για το βαρίδι των δημόσιων τρένων, υπέγραψε το υπερταμείο, προχώρησε τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η έλλειψη εναλλακτικής σκοτώνει την πολιτική στον πυρήνα της, στην ουσία της. Ότι ο σκοπός της είναι να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας και ότι κάθε πολιτικό πρόγραμμα εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα και κοινωνικά στρώματα.

Αν αυτή η συζήτηση έχει εξοριστεί  γιατί το πλαίσιο θεωρείται πάνω κάτω δεδομένο τότε η πολιτική δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και αυτό είναι μια διεθνής τάση στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες. Η πολιτική αφορά τους διαχειριστές, αν είναι άριστοι, βουλιμικοί, άσχετοι, ικανοί, υποκριτές, τα πρόσωπα όπως ποιον θα έχουμε πρωθυπουργό. Το ποια πολιτική θα ακολουθήσουν οι διαχειριστές είναι δεδομένο.

Αλλά μια τέτοια “πολιτική” λίγο αφορά τα καθημερινά προβλήματα. Και αυτή την πραγματικότητα, ο «πολιτικά απαίδευτος» λαός το καταλαβαίνει. Μπορούμε να του ρίξουμε πολλές ευθύνες γιατί πάει αντιπολιτικά ή και ακροδεξιά αλλά ποτέ η πολιτική δεν ήταν ζήτημα προσωπικών επιλογών μιας κοινωνίας -αθροίσματος ατόμων. Συλλογικό φαινόμενο μιας κοινωνίας που αποτελείται από τάξεις και διαφορετικά συγκρουόμενα συμφέροντα είναι, και μπορεί να εξηγηθεί μόνο με κοινωνικούς όρους. Και να απαντηθεί με τέτοιους. Κοινώς, το πολιτικό παιχνίδι όπως παίζεται – και θα παιχτεί και στις εκλογές – θα ενισχύσει την ακροδεξιά και θα μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ πολιτικής και λαού. Η ανατροπή αυτού του παιχνιδιού είναι ζητούμενο. Το βασικό καθήκον για κάθε προοδευτικό άνθρωπο είναι η δημιουργία εναλλακτικής. Προγραμματικά,  κινηματικά, πολιτικά.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.