Άρθρα

ΣΥΡΙΖΑ: Η Αμερικάνικη όψη της λεγόμενης Αριστεράς

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

1. Δεν ήταν δυνατόν να προκαλέσει καμιά έκπληξη η στάση του συνόλου του ΣΥΡΙΖΑ (όλες οι τάσεις είναι σύμφωνες χωρίς την ελάχιστη διαφοροποίηση) σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρωσική στρατιωτική εισβολή του Πούτιν. Δεν προκαλεί παρά πικρά χαμόγελα για την διαμαρτυρία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ μόνο στην Ρωσική πρεσβεία γιατί σε αυτά τα κόμματα εξουσίας δεν επιτρέπονται (και δεν επιτρέπουν τα ίδια, γιατί αλλιώς δεν θα είναι κόμματα εξουσίας, αλλά κόμματα ανατροπής) οι ίσες αποστάσεις, αλλά οι καθαρές επιλογές.
Η επιλογή έγινε εδώ και αρκετά χρόνια και αφορούσε την πρόσδεσή του στον  αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, με τον φερετζέ του ΝΑΤΟ.  Πρόσδεση που έγινε ποικιλοτρόπως, που πέρασε από εξετάσεις, που την ζήλεψε ακόμα και η κατεξοχήν ευρωατλαντική ΝΔ. Στον καιρό των μνημονίων πρόβαλε τον μύθο του καλού και πιο ανεκτικού (αμερικάνικου) ΔΝΤ, σε αντίθεση με  τη σκληρή ΕΚΤ και το ευρωεπιτελείο. Όταν ήταν  κυβέρνηση, και λίγες μέρες μετά την επίσκεψη Τσίπρα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ το 2017, αφού πρώτα ανακοινώθηκε από τον Τράμπ η συμφωνία ανακατασκευής των F-16, ανακοινώθηκε η δημιουργία της  δεύτερης μετά τη Σούδα στρατιωτικής βάσης των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη. Η «Σούδα του Βορρά» δημιουργήθηκε για να είναι σε θέση οι Αμερικάνοι να ελέγχουν-αστυνομεύουν Ρωσία, Βαλκάνια, Αιγαίο κ.α. Μάλιστα τότε ο Πρέσβης των ΗΠΑ Τ. Πάιατ  είχε δηλώσει  χαρούμενος ότι «οι σχέσεις Ελλάδος – ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ πιο ισχυρές. Θα συνεχίσουν να ενδυναμώνονται. Πρόκειται για σχέσεις δυνατές και με βάθος χρόνου».
Γρήγορα ακολούθησε η απέλαση των Ρώσων διπλωματών με την κατηγορία δραστηριοποίησης τους στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

2. Η αμερικάνικη πρεσβεία η «γιάφκα των τρομοκρατών» είχε ήδη από το 2014 επιβάλλει και οι Τσίπρας – Δραγασάκης είχαν αποδεχθεί, το σεβασμό στον αμερικανοδυτικό προσανατολισμό της χώρας, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε νικητής.
Αυτός ο προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με το αριστερό του προσωπείο είχαν σαν αποτέλεσμα να αμβλυνθεί το αντιαμερικάνικο μαζικό λαϊκό αίσθημα και συνείδηση του ελληνικού λαού, που είχε οικοδομηθεί από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι αδίκως, μιας και ο ελληνικός λαός πίστωνε στους «φονιάδες των λαών», τα Μακρονήσια, την δολοφονία Μπελογιάννη και χιλιάδων κομμουνιστών, το Κυπριακό και την  τούρκικη εισβολή και κατοχή, τη χούντα, την διάλυση της γειτονικής Γιουγκοσλαβίας και την  επικίνδυνη έξαρση των εθνικισμών στην Βαλκανική…

3. Και επί ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα μας έπαιζε το ρόλο του εκτελεστικού οργάνου και του πρόθυμου σε όλες τις επιταγές και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ΗΠΑ – Γερμανών – Γάλλων, γιατί επί χρόνια έχει προσανατολιστεί σε αυτούς τους «προστάτες». Το είδος της «προστασίας» που παρείχαν, έχει αποδειχθεί στο παρελθόν κατά επανάληψη (Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις κλπ). Την πολιτική «του ανήκομεν στη δύση» την έχουν βαφτίσει «πολιτική συμμαχιών», μολονότι έχει διαψευστεί πολλές φορές (γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν φιλελληνικές πολιτικές παρά μόνο συμφέροντα και πολιτικές εξυπηρέτησης τους). Αυτήν την πολιτική της υποτέλειας και της εξάρτησης, η «για πρώτη φορά Αριστερά», τη συνέχισε και την βάθυνε περισσότερο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε και θεσμοποίησε τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό χωρίς αντίκρισμα για τη χώρα, καθώς ο φιλοαμερικανισμός γιγαντώθηκε, μαζί με τις αυταπάτες για την αμερικανική τάχα δυσαρέσκεια προς την Τουρκία, για την Ελλάδα – ενεργειακό κόμβο, ή για την αναβάθμιση επειδή παριστάνουμε το καλό παιδί των ΗΠΑ. Αυτή δεν ήταν μια αναγκαστική επιλογή λόγω δυσμενών συσχετισμών, αλλά για μια συνειδητή κατεύθυνση και πολιτική επιλογή, την ώρα που οι αντιθέσεις και οι ανακατατάξεις στην περιοχή δίνουν δυνατότητες για πολυδιάστατη και πιο ανεξάρτητη πολιτική.

4. Φυσικό αποτέλεσμα των ανωτέρω έρχονται οι τοποθετήσεις του Τσίπρα, οι κορώνες του Ν. Ηλιόπουλου ως εκπροσώπου τύπου, οι δηλώσεις πίστης του Δ. Παπαδημούλη, η συμπεριφορά του συνόλου ΣΥΡΙΖΑ. Αφού σπεύσει να καταδικάσει τον Πούτιν και τους Ρώσους, όχι απλά δεν προτεραιοποιεί, αλλά ούτε καν αναφέρεται στον βασικό αναμοχλευτή, στον εμπρηστή του πολέμου, στον επιτιθέμενο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μάλιστα, βασιλικότερος του βασιλέα, ζητά σκληρές κυρώσεις για τους Ρώσους ολιγάρχες, ταυτιζόμενος με την πολιτική των κυρώσεων και της τιμωρίας των Ρώσων και του αντιρωσικού μακαρθισμού. Η επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά, η στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, το πραξικόπημα του Μεϊντάν, θεωρούνται καλώς καμωμένα.
Δεν ορθώνεται η παραμικρή κριτική στη χρόνια επιχείρηση των ΗΠΑ να δημιουργήσουν κλοιό γύρω από τον βασικό στρατιωτικό ανταγωνιστή και αντίπαλο του ΝΑΤΟ, επιχείρηση που προκάλεσε τον πόλεμο, και απειλεί σήμερα με δραματικότερη κλιμάκωση τους λαούς και τις χώρες.

5. Ένα πλήθος πολιτικών, διπλωματών, ακαδημαϊκών, εκπροσώπων της ρεάλ πολιτίκ και των διπλωματικών λύσεων, στις ίδιες τις ΗΠΑ, αναγνωρίζουν ότι οι Αμερικάνοι ήταν που άναψαν το φυτίλι του πολέμου, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Δεν είδε και δεν άκουσε την αθέτηση της συμφωνίας του Μινσκ εκ μέρους της Ουκρανίας και της Δύσης, δεν είδε και δεν άκουσε τους διωγμούς και την τρομοκράτηση των Ρωσικών και ρωσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας, δεν είδε και δεν άκουσε τη μετατροπή της Ουκρανίας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και προβοκάτορα έναντι της Ρωσίας, δεν είδε και δεν άκουσε τη δικαίωση των Ναζί από το καθεστώς του Κιέβου και την έκρηξη της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.
Στα καθ’ ημάς, προβάλλεται ως επιτυχία «ειρήνης» η Νατοϊκής έμπνευσης συμφωνία των Πρεσπών, που επέβαλε λύση στο ονοματολογικό, με στόχο να ισχυροποιηθεί άμεσα η Νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια. Λύση που συνέχισε το δρόμο για τη μαζική ένταξη κρατών της Νότιας Βαλκανικής στον ευρωατλαντικό άξονα, την ασφυκτική πίεση στη Σερβία, την περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας. Αυτά δεν συνιστούν ειρήνη, αλλά περαιτέρω κλιμάκωση, στρατιωτικοποίηση, πολεμικό κίνδυνο.

6. Είναι φυσιολογική αντίδραση του εκλογικού σώματος (η οποία εκφράζεται και δημοσκοπικά), η πίστη ότι δεν υπάρχουν σοβαρές στρατηγικές διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Κάποιοι σπεύδουν να θριαμβολογήσουν, προπαγανδίζοντας μάλιστα ότι δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Κάθε δικαίωμα σε καυτό έχει δώσει η καθόλου τυχαία αντιπολιτευτική αφωνία -και στην πραγματικότητα συμφωνία- του ΣΥΡΙΖΑ, με τη ΝΔ να διαχειρίζεται τη λευκή επιταγή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από τον επιζήμιο για τη χώρα ευρωατλαντικό προσανατολισμό, την εφαρμογή των μνημονίων, την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και των κοινωνικών αγαθών, την ακρίβεια και τη φορολογία, οι διαφορές αφορούν τις αποχρώσεις αλλά όχι τις στρατηγικές επιλογές.
Αυτά τα ζητήματα γίνονται αντιληπτά, έστω σε χοντρές γραμμές και διαισθητικά από τον ελληνικό λαό, και για αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να μην απειλείται σοβαρά μετά από τρία χρόνια ακραίας νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Στους βασικούς άξονες της πολιτικής της ΝΔ, που είναι και οι στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά συμφωνεί, αλλά τις έχει υπηρετήσει στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν.

Οι κυρώσεις της Ουάσιγκτον θα καταστρέψουν την Ευρώπη και όχι τη Ρωσία

/1 Comment/in , /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει για λόγους ενημέρωσης και προβληματισμού το άρθρο του Pepe Escobar για τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία. Ανεξάρτητα από το αν κανείς συμμερίζεται το σύνολο των εκτιμήσεων του αρθρογράφου, και ειδικά τον ισχυρισμό ότι η Ρωσία δεν θα πληγεί σχεδόν καθόλου από τα μέτρα των δυτικών κυβερνήσεων, το ενδιαφέρον βρίσκεται στην εκτίμηση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων του πολέμου όσον αφορά τη γεωστρατηγική σύγκλιση Κίνας – Ρωσίας και την αυτοκτονική πορεία της Ευρώπης, η οποία εξαρτάται με όλο και πιο αρνητικούς και ετεροβαρείς όρους από την Ουάσινγκτον. Οι εκτιμήσεις του Pepe Escobar συμβαδίζουν με αυτές μιας μεγάλης σειράς αναλυτών που υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη είναι ο μεγάλος χαμένος του πολέμου στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ ο άμεσα ωφελούμενος και η Κίνα ο μεγάλος στρατηγικός νικητής.   

Το πολεμικό πεδίο έχει οριστεί.

Η επίσημη ρωσική μαύρη λίστα των εχθρικών εθνών που επιβάλλουν κυρώσεις περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τον Καναδά και, στην Ασία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη (τη μόνη χώρα από τη Νοτιοανατολική Ασία). Παρατηρήστε πώς αυτή η «διεθνής κοινότητα» συνεχίζει να συρρικνώνεται.

Ο παγκόσμιος Νότος γνωρίζει ότι κανένα έθνος από τη Δυτική Ασία, τη Λατινική Αμερική ή την Αφρική δεν έχει ενταχθεί στην εκστρατεία κυρώσεων της Ουάσιγκτον.

Η Μόσχα δεν έχει καν ανακοινώσει το δικό της πακέτο αντι-κυρώσεων. Ωστόσο, ένα επίσημο διάταγμα «Περί προσωρινής εντολής υποχρεώσεων σε ορισμένους ξένους πιστωτές», το οποίο επιτρέπει στις ρωσικές εταιρείες να διακανονίζουν τα χρέη τους σε ρούβλια, μας υποψιάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Τα ρωσικά αντίμετρα περιστρέφονται όλα γύρω από αυτό το νέο προεδρικό διάταγμα, που υπογράφηκε το περασμένο Σάββατο, το οποίο ο οικονομολόγος Γεβγκένι Γιουτσούκ περιγράφει ως «πυρηνική νάρκη αντιποίνων».

Το συγκεκριμένο μέτρο λειτουργεί ως εξής: για να πληρώσουν τα δάνεια που υπερβαίνουν τα 10 εκατομμύρια ρούβλια μηνιαίως που έχουν ληφθεί από μια χώρα που έχει επιβάλει κυρώσεις, οι ρωσικές εταιρείες δεν χρειάζεται να κάνουν μεταφορά. Ζητούν από μια ρωσική τράπεζα να ανοίξει έναν λογαριασμό σε ρούβλια, στο όνομα του πιστωτή. Στη συνέχεια, η εταιρεία μεταφέρει ρούβλια σε αυτόν τον λογαριασμό, με την τρέχουσα συναλλαγματική ισοτιμία, και όλα είναι απολύτως νόμιμα.

Οι πληρωμές σε ξένο νόμισμα πραγματοποιούνται μόνο από την Κεντρική Τράπεζα κατά περίπτωση. Πρέπει να λάβουν ειδική άδεια από την Κυβερνητική Επιτροπή Ελέγχου Ξένων Επενδύσεων.

Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι το μεγαλύτερο μέρος των 478 δισεκατομμυρίων δολαρίων περίπου που είναι το ρωσικό εξωτερικό χρέος, μπορεί να «εξαφανιστεί» από τους ισολογισμούς των δυτικών τραπεζών. Το ισοδύναμο σε ρούβλια θα κατατεθεί κάπου, σε ρωσικές τράπεζες. Αλλά οι δυτικές τράπεζες, όπως έχουν τα πράγματα, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά.

Είναι συζητήσιμο εάν αυτή η απλή στρατηγική ήταν προϊόν των εγκεφάλων που συγκεντρώθηκαν στη Ρωσική Κεντρική Τράπεζα. Πιθανότατα, συνέβαλε ο σημαίνων οικονομολόγος Σεργκέι Γκλάζιεφ, επίσης κορυφαίος πρώην σύμβουλος του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν για την περιφερειακή ολοκλήρωση. Εδώ είναι μια αναθεωρημένη έκδοση, στα αγγλικά, του πρωτοποριακού δοκιμίου του, “Sanctions and Sovereignty”, το οποίο έχω αναφέρει προηγουμένως.

Εν τω μεταξύ, η Sberbank επιβεβαίωσε ότι θα εκδώσει τις ρωσικές χρεωστικές/πιστωτικές κάρτες Mir με την UnionPay της Κίνας (σ.μτφ. Η UnionPay είναι κινέζικο σύστημα χρηματοπιστωτικών πληρωμών, αντίστοιχο με τις αμερικανικές Visa και Mastercard, τις οποίες ξεπέρασε σε ύψος συναλλαγών το 2015. Προς το παρόν ωστόσο, ένα πολύ μικρό ποσοστό συναλλαγών διεξάγεται εκτός Κίνας, πράγμα που με τις δυτικές κυρώσεις στη Ρωσία πρόκειται να αλλάξει). Η Alfa-Bank, η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα στη Ρωσία, θα εκδίδει επίσης πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες UnionPay. Αν και η κάρτα Mir παρουσιάστηκε μόλις πριν από πέντε χρόνια, το 40% των Ρώσων έχει ήδη μια τέτοια κάρτα για οικιακή χρήση. Τώρα θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί και διεθνώς, μέσω του τεράστιου δικτύου της UnionPay. Και χωρίς τις Visa και Mastercard, οι προμήθειες για όλες τις συναλλαγές θα παραμείνουν στην οικονομική σφαίρα Ρωσίας-Κίνας.

Ουσιαστικά πρόκειται για αποδολαριοποίηση.

Κύριε Μαδούρο, δώστε παρακαλώ λίγο πετρέλαιο

Οι διαπραγματεύσεις στη Βιέννη για τις κυρώσεις προς το Ιράν, φτάνουν στο τελευταίο στάδιο – όπως παραδέχτηκε ακόμη και ο Κινέζος διπλωμάτης Wang Qun. Αλλά ήταν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ που εισήγαγε μια νέα, κρίσιμη μεταβλητή στις τελικές συζητήσεις της Βιέννης.

Ο Λαβρόφ έκανε ένα αρκετά σαφές αίτημα, την τελευταία κυριολεκτικά ώρα: «Ζητήσαμε γραπτή εγγύηση … ότι η τρέχουσα διαδικασία [ρωσικών κυρώσεων] που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν προσκρούει με κανέναν τρόπο στη δυνατότητά μας για ελεύθερη και πλήρη εμπορική, οικονομική και επενδυτική συνεργασία και στρατιωτική-τεχνική συνεργασία με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν».

Σύμφωνα με τη συμφωνία για το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA) του 2015, η Ρωσία εισάγει εμπλουτισμένο ουράνιο από το Ιράν και το ανταλλάσσει με yellowcake (σ.μτφ. συμπυκνωμένη μορφή ουρανίου), και παράλληλα, μετατρέπει εκ νέου τον πυρηνικό σταθμό Fordow του Ιράν σε ερευνητικό κέντρο. Χωρίς τις ιρανικές εξαγωγές εμπλουτισμένου ουρανίου, απλά δεν υπάρχει συμφωνία JCPOA. Είναι παράλογο το γεγονός ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Blinken δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει.

Όλοι μα όλοι στη Βιέννη, γνωρίζουν, ότι για να υπογράψουν όλοι οι παράγοντες την αναβίωση του JCPOA, κανένα έθνος δεν μπορεί να στοχοποιηθεί μεμονωμένα όσον αφορά τις συναλλαγές με το Ιράν. Αυτό το ξέρει και η Τεχεράνη.

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα περίτεχνο παιχνίδι περσικών καθρεφτών, που παίζεται μεταξύ της ρωσικής και της ιρανικής διπλωματίας. Ο πρεσβευτής της Μόσχας στην Τεχεράνη, Levan Dzhagaryan, απέδωσε τη σφοδρή αντίδραση ορισμένων ιρανικών κύκλων στον Λαβρόφ, σε «παρεξήγηση». Όλα αυτά θα διεξαχθούν στη σκιά.

Ένα επιπλέον στοιχείο είναι, ότι σύμφωνα με μια πηγή πληροφόρησης με προνομιακή πρόσβαση στο Ιράν, η Τεχεράνη μπορεί να πουλάει έως και τρία εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα, «έτσι εάν υπογραφεί μια συμφωνία, δεν θα επηρεάσει καθόλου την προσφορά. Απλώς θα κοστίζει περισσότερο».

Η αμερικανική κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν είναι πλέον απολύτως απελπισμένη: σήμερα απαγόρευσε όλες τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία, η οποία τυγχάνει να είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στις ΗΠΑ, πίσω από τον Καναδά και πάνω από το Μεξικό. Η μεγάλη «στρατηγική αντικατάστασης» της ενέργειας από τη Ρωσία, είναι να ζητιανεύουν πετρέλαιο από το Ιράν και τη Βενεζουέλα.

Έτσι, ο Λευκός Οίκος έστειλε μια αντιπροσωπεία για να συνομιλήσει με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, με επικεφαλής τον Χουάν Γκονζάλες, τον κορυφαίο σύμβουλο του Λευκού Οίκου στη Λατινική Αμερική. Η προσφορά των ΗΠΑ είναι να «ελαφρύνουν» τις κυρώσεις στο Καράκας με αντάλλαγμα το πετρέλαιο.

Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει περάσει χρόνια –αν όχι δεκαετίες– καίγοντας όλες τις γέφυρες με τη Βενεζουέλα και το Ιράν. Οι ΗΠΑ κατέστρεψαν το Ιράκ και τη Λιβύη και απομόνωσαν τη Βενεζουέλα και το Ιράν στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τις παγκόσμιες αγορές πετρελαίου – απλώς για να καταλήξουν με άθλιο τρόπο να προσπαθούν να τις εξαγοράσουν και τις δύο χώρες και να ξεφύγουν από τη συντριβή από τις οικονομικές δυνάμεις που έχουν οι ίδιες εξαπολύσει. Αυτό αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι οι «διαμορφωτές πολιτικής» του ιμπεριαλισμού είναι εντελώς ανόητοι.

Το Καράκας θα ζητήσει την κατάργηση όλων των κυρώσεων στη Βενεζουέλα και την επιστροφή όλου του κατασχεμένου χρυσού του. Και φαίνεται ότι τίποτα από αυτά δεν ξεκαθαρίστηκε με τον «πρόεδρο» Χουάν Γκουαϊδό, ο οποίος από το 2019 είναι ο μόνος ηγέτης της Βενεζουέλας που «αναγνωρίστηκε» από την Ουάσιγκτον.

Η κοινωνική συνοχή σε διάλυση

Οι αγορές πετρελαίου και φυσικού αερίου, εν τω μεταξύ, βρίσκονται σε απόλυτο πανικό. Κανένας δυτικός έμπορος δεν θέλει να αγοράσει ρωσικό αέριο. Αυτό δεν οφείλεται στο κρατικό ενεργειακό μεγαθήριο της Ρωσίας, Gazprom, το οποίο συνεχίζει να προμηθεύει κανονικά τους πελάτες που υπέγραψαν συμβάσεις με σταθερά τιμολόγια, από 100 έως 300 δολάρια. Άλλοι πληρώνουν πάνω από 3.000$ στην αγορά σποτ (σ.μτφ. αγορά που αφορά άμεσα παραδοτέα αγαθά).

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι όλο και λιγότερο πρόθυμες να χορηγήσουν δάνεια για το εμπόριο ενέργειας με τη Ρωσία λόγω της υστερίας των κυρώσεων. Μια ισχυρή υπόδειξη ότι ο αγωγός φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας Nord Stream 2 είναι κυριολεκτικά νεκρός, είναι ότι ο εισαγωγέας Wintershall-Dea απέσυρε το μερίδιό του στη χρηματοδότηση, προεξοφλώντας ντε φάκτο ότι ο αγωγός δεν θα ξεκινήσει.

Καθένας με στοιχειώδη σκέψη στη Γερμανία, γνωρίζει ότι δύο επιπλέον τερματικοί σταθμοί Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (LNG) – που δεν έχουν ακόμη κατασκευαστεί – δεν επαρκούν για τις ανάγκες του Βερολίνου. Πολύ απλά δεν υπάρχει αρκετό LNG για να καλύψει τις ανάγκες της Γερμανίας. Η Ευρώπη θα ανταγωνιστεί με την Ασία για το ποιος μπορεί να πληρώσει περισσότερα. Η Ασία κερδίζει.

Η Ευρώπη εισάγει περίπου 400 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, με τη Ρωσία να παρέχει τα 200 δισεκατομμύρια από αυτά. Δεν υπάρχει περίπτωση η Ευρώπη να βρει 200 ​​δισεκατομμύρια από οπουδήποτε αλλού, για να αντικαταστήσει τη Ρωσία – είτε στην Αλγερία, είτε στο Κατάρ είτε στο Τουρκμενιστάν. Για να μην αναφέρουμε την έλλειψη των απαραίτητων τερματικών LNG για τη μεταφορά του υγροποιημένου αερίου.

Έτσι, προφανώς, ο κορυφαίος ωφελούμενος από όλο το χάος θα είναι οι ΗΠΑ – οι οποίες θα μπορούν να επιβάλλουν όχι μόνο τους τερματικούς σταθμούς και τα συστήματα ελέγχου τους, αλλά και τα κέρδη από τα δάνεια στην ΕΕ, τις πωλήσεις εξοπλισμού και την πλήρη πρόσβαση σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ενεργειακή υποδομή. Όλες οι εγκαταστάσεις, οι αγωγοί και οι αποθήκες LNG θα συνδεθούν σε ένα μοναδικό δίκτυο με ένα ενιαίο κέντρο ελέγχου: αυτό είναι το αμερικανικό επιχειρηματικό όνειρο.

Η Ευρώπη θα μείνει με τη μειωμένη παραγωγή φυσικού αερίου για τη φθίνουσα βιομηχανία της. Απώλειες θέσεων εργασίας, μείωση του επιπέδου ποιότητας ζωής, αυξημένη πίεση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, και, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, ανάγκη για επιπλέον αμερικανικά δάνεια. Ορισμένα έθνη θα επιστρέψουν στον άνθρακα για να καλύψουν τις ανάγκες για θέρμανση. Η παρέλαση της Πράσινης Οικονομίας θα είναι ιδιαίτερα ζωηρή.

Τι γίνεται με τη Ρωσία; Υποθετικά μιλώντας, ακόμα κι αν όλες οι εξαγωγές ενέργειας της περιοριστούν – και δεν πρόκειται να περιοριστούν, οι κορυφαίοι πελάτες της βρίσκονται στην Ασία – η Ρωσία δεν πρόκειται να αναλώσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Η ρωσοφοβική ολοσχερής επίθεση στις ρωσικές εξαγωγές στοχεύει επίσης σε μέταλλα όπως το παλλάδιο – ζωτικής σημασίας για τα ηλεκτρονικά, από τους φορητούς υπολογιστές έως τα συστήματα αεροσκαφών. Οι τιμές εκτοξεύονται. Η Ρωσία ελέγχει το 50% της παγκόσμιας αγοράς. Στη συνέχεια, υπάρχουν τα ευγενή αέρια – νέον, ήλιο, αργό, ξένο – απαραίτητα για την παραγωγή μικροτσίπ. Το τιτάνιο έχει αυξηθεί κατά 25% και τόσο η Boeing (κατά το ένα τρίτο των προμηθειών της) όσο και η Airbus (κατά τα δύο τρίτα των προμηθειών της) βασίζονται σε ρωσικό τιτάνιο.

Πετρέλαιο, τρόφιμα, λιπάσματα, στρατηγικά μέταλλα, αέριο νέον για ημιαγωγούς: όλα ανατινάζονται, στην ποδιά της Κακιάς Μάγισσας Ρωσίας.

Μερικοί δυτικοί που εξακολουθούν να αγαπούν πολύ τη ρεαλπολιτίκ του Μπίσμαρκ έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται εάν η εξαίρεση της ενέργειας (στην περίπτωση της Ευρώπης) και επιλεγμένων εμπορευματικών ροών από τις ρωσικές κυρώσεις, έχει να κάνει με την προστασία του συστήματος παραγωγής εμπορευμάτων.

Άλλωστε, αν η παραγωγή εμπορευμάτων καταρρεύσει, λόγω έλλειψης πρώτων υλών, ολόκληρο το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ανατινάζεται. Αυτό θα είναι μια πραγματική συστημική αποτυχία.

Το βασικό ζήτημα που πρέπει να χωνέψει ο Παγκόσμιος Νότος είναι ότι η «Δύση» δεν αυτοκτονεί. Αυτό που έχουμε εδώ, ουσιαστικά, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες να καταστρέφουν εσκεμμένα τη γερμανική βιομηχανία και την ευρωπαϊκή οικονομία – παραδόξως, με τη συναίνεση των ίδιων των Ευρωπαίων.

Η καταστροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας σημαίνει να μην παραχωρηθεί επιπλέον χώρος στην αγορά της Κίνας και να εμποδιστεί το αναπόφευκτο επιπλέον εμπόριο που θα είναι άμεση συνέπεια των στενότερων ανταλλαγών μεταξύ της ΕΕ και της Περιφερειακής Συνολικής Οικονομικής Συνεργασίας (RCEP), της μεγαλύτερης εμπορικής συμφωνίας στον κόσμο.

Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι οι ΗΠΑ να τρώνε για το μεσημεριανό τους γεύμα τις ευρωπαϊκές αποταμιεύσεις, ενώ η Κίνα θα επεκτείνει τη μεσαία τάξη της σε πάνω από 500 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Ρωσία θα τα καταφέρει μια χαρά, όπως περιγράφει ο Γκλάζιεφ: κυρίαρχη και αυτάρκης.

Ο Αμερικανός οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον σκιαγράφησε συνοπτικά τις γραμμές της αυτοκρατορικής αυτοκατάρρευσης. Ωστόσο, πολύ πιο δραματικό, σε βαθμό στρατηγικής καταστροφής, είναι το πώς οι κωφοί, άλαλοι και τυφλοί παρελαύνουν προς τη βαθιά ύφεση και τον υπερπληθωρισμό, διαλύοντας ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή της Δύσης.

Αποστολή εξετελέσθη.

Πηγή: The Cradle

Μετάφραση: antapocrisis

Προς αποκατάσταση του whataboutism

/0 Comments/in , /by

Η λέξη “whataboutism” χρησιμοποιείται για να φιμώσει και να προσβάλει τους αντιπάλους του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Θα πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την έννοια ως μέσο αποκάλυψης όσων κρατιούνται στο σκοτάδι.

Όποιος μιλάει ανοιχτά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό ή τον ρατσισμό, με συγκεκριμένα παραδείγματα των δεινών που προκαλούν, αναμένει ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κατηγορηθεί για «whataboutism». Με ακρίβεια ρολογιού, τυχόν πράξη αποκάλυψης αμερικανικών εγκλημάτων θα οδηγήσει στην κατηγορία που χρησιμοποιείται για να φιμώσει τη διαφωνία.

Όταν επικρατεί η πολεμική προπαγάνδα σχετικά με την Ουκρανία ή με οποιοδήποτε άλλο μέρος που ο ηγεμόνας κάνει τη βρώμικη δουλειά του, είναι λογικό να κάνουμε διερευνητικές ερωτήσεις. Γιατί οι θάνατοι 14.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας κρύβονται κάτω από το χαλί; Γιατί απαγορεύεται να ρωτάς για την καταστροφή της Λιβύης από τις ΗΠΑ; Αλλά από τη στιγμή που θα κάνει κανείς μια καλή ερώτηση, θα του πουν ότι μόνο και μόνο με το να θέσει το θέμα, είναι απόδειξη της αμαρτίας του whataboutism.

Τη λέξη whataboutism τη συναντάμε στο λεξικό και ορίζεται ως, «η πράξη ή η πρακτική της απάντησης σε μια κατηγορία για αδίκημα με τον ισχυρισμό ότι ένα αδίκημα που διαπράχθηκε από κάποιον άλλον είναι παρόμοιο ή χειρότερο».

Η κατηγορία έχει σκοπό να λογοκρίνει τον ομιλητή, να δικαιολογήσει τις ενέργειες των ΗΠΑ και να υπερασπιστεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη μεριά τους. Οι αρνήσεις και οι συγγνώμες είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να υπερασπιστούμε το whataboutism. Είναι πράγματι απαράδεκτο να μην μπορούμε να αντιπαραθέσουμε επαληθεύσιμες και αξιόπιστες πληροφορίες που αποκαλύπτουν τα ψέματα και τα εγκλήματα.

Ο όρος έχει αποκτήσει δημοτικότητα επειδή υπάρχει πολλή υποκρισία που πρέπει να αποκαλυφθεί και υπάρχουν πολλοί οπαδοί του αμερικανικού εξαιρετισμού (σ.μτφ. Ο όρος αφορά την πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ εξαιρούνται των κανόνων που πρέπει να ισχύουν για όλους τους άλλους), οι οποίοι υπερασπίζονται αυτό που θα έπρεπε να καταδικάζουν. Όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη διερεύνηση της «Κατάστασης στην Ουκρανία», τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους εταίροι χαιρέτησαν την ανακοίνωση και υπέδειξαν ως ένοχο τη Ρωσία. Δεν επεσήμαναν ότι οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε το Διεθνές Δικαστήριο. Όχι απλά οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος, αλλά το 2002 το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο περί προστασίας των μελών των αμερικανικών υπηρεσιών, που έγινε ευρέως γνωστός ως νόμος εισβολής της Χάγης. Δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να αποσπάσουν από το δικαστήριο οποιονδήποτε Αμερικανό κρατείται. Επιπλέον, ο νόμος απαγορεύει την έκδοση Αμερικανών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

Τα χτυπήματα στο στήθος για την έρευνα για την Ουκρανία, θα πρέπει σίγουρα να συνοδευτούν από μια συζήτηση για την εχθρότητα των ΗΠΑ προς το Διεθνές Δικαστήριο. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για το πότε και πώς εφαρμόζεται η κατηγορία του whataboutism. Το να μην αναφέρουμε τη σχέση των ΗΠΑ ή μάλλον την έλλειψη αναγνώρισης των ΗΠΑ προς το Διεθνές Δικαστήριο, θα ήταν ένδειξη συμφωνίας με το δόγμα του εξαιρετισμού.

Εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφεται ως εγκληματίας πολέμου, κακοποιός, δικτάτορας και σύγχρονος Χίτλερ, είναι σκόπιμο και πράγματι απαραίτητο να αναρωτηθούμε για τους Αμερικανούς προέδρους. Για λόγους συντομίας, ας πάρουμε υπόψη μόνο εκείνους τους Αμερικανούς προέδρους που υπηρέτησαν από το 2001 και μετά. Οι εισβολές και οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στην Κεντρική Ασία και στο Κέρας της Αφρικής έχουν εκτοπίσει περισσότερους από 37 εκατομμύρια ανθρώπους από τότε που ξεκίνησε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Γιατί να μην αποκαλούνται επίσης εγκληματίες πολέμου ο Τζορτζ Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν; Η σιωπή απέναντι στην εγκληματικότητά τους, δίνει άδεια και έγκριση στις επιθέσεις των ΗΠΑ.

Ο αμερικανικός εξαιρετισμός είναι μια ασθένεια που μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστη προτροπή για να υπερασπιστούν τα παραπτώματα του έθνους τους. Ο Τζορτζ Μπους θεωρείται πλέον ως ένας συμπαθής παππούς που ζωγραφίζει φωτογραφίες κουταβιών. Υπάρχει ελάχιστη προθυμία να αναλογιστούμε το ένα εκατομμύριο νεκρούς από την εισβολή στο Ιράκ. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε μεγάλη ενόχληση.

Κάθε είδηση ​​για μετανάστες που επιχειρούν την επικίνδυνη διέλευση από τη Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη, θα πρέπει να στέκεται στην καταστροφή της Λιβύης που έγινε υπό την καθοδήγηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αλλά ο Ομπάμα ήταν ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο ευθύτητας, ένας άνθρωπος που έφερε ελπίδα και αλλαγή. Η επισήμανση της ευθύνης του για μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση μοιάζει υπερβολική στους ανθρώπους που προπαγανδίζουν ότι πιστεύουν στην ηθικότητά του και στην ηθική του έθνους.

Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπορεί συνήθως να υποτιμάται και να υβρίζεται, δεν εγκαλείται ότι συνέχισε τους πολέμους των προκατόχων του, ούτε ότι εξόντωσε τουλάχιστον 40.000 Βενεζουελάνους μέσω του καθεστώτος κυρώσεων. Το σύνδρομο διαταραχής του Τραμπ, δεν επεκτείνεται στα εγκλήματά του κατά των ανθρώπων του παγκόσμιου Νότου. Ο μύθος της λευκής υπεροχής και του εξαιρετισμού, είναι πολύ ισχυρός.

Αυτός ο μύθος δεν μπορεί να ξεριζωθεί, αν δεν έρθουν στο φως τα δυσάρεστα γεγονότα. Αν οι ανίδεοι και οι συμβιβασμένοι θέλουν να φωνάξουν “whataboutism”, με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους, ας το κάνουν. Οι στόχοι της περιφρόνησής τους όμως, δεν έχουν καμιά ανάγκη να δικαιολογηθούν. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να υπερασπίσουν περήφανα τη λέξη, και να πολλαπλασιάσουν τις αναφορές τους σε οποιασδήποτε πληροφορία που προκαλεί ρήγματα στη γνώση μας για τον κόσμο.

Ο πλανήτης πρέπει να γνωρίζει για τα εγκλήματα της Αμερικής και των συμμάχων της. Όταν τα ίδια ευρωπαϊκά έθνη που αποδιώχνουν τους Αφρικανούς και τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής ανακοινώνουν ότι θα δεχτούν όλους μα όλους ανεξαιρέτως τους Ουκρανούς, σίγουρα το “whataboutism” είναι σωστό. Όταν ο Μπάιντεν υποτίθεται ότι δίνει διάλεξη για την ηθική της Ρωσίας, τότε σίγουρα πρέπει να αναφερθούμε στην απόφασή του να κλέψει 7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αποθεματικά του Αφγανιστάν. Οι Αφγανοί σημειωτέον βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση που πολλοί από αυτούς πουλάνε τα νεφρά τους για να μπορέσουν να φάνε.

Η κρίση στην Ουκρανία είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα μιας ευκαιρίας να επισημανθούν τα λάθη που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και τους εταίρους τους. Κανείς δεν πρέπει να αποφεύγει να το πράξει, ούτε καν όταν το “whataboutism” χρησιμοποιείται υποτιμητικά ενώ στην πραγματικότητα είναι τιμητικό.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

Τα θύματα της αυτοκρατορίας

/0 Comments/in , /by

Οι ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από τη Μόσχα, το Κίεβο και τις δυτικές πρωτεύουσες μιλούν για το πόσους νεκρούς έχουμε από την έναρξη της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, πόσους τραυματίες, πόσοι πεινούν ή κρυώνουν, πόσοι εκτοπίζονται. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων και την έκταση των κακουχιών και δεν πρέπει να προσποιούμαστε ότι γνωρίζουμε: Αυτή είναι η πραγματικότητα του πολέμου, καθώς κάθε πλευρά έχει την εκδοχή της για τα γεγονότα που εξελίσσονται.

Η πρόθεσή μου όμως είναι να προσθέσω τους θανάτους στην Ουκρανία τις τελευταίες δύο εβδομάδες στους 14.000 νεκρούς και το 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένους από το 2014, όταν το καθεστώς στο Κίεβο άρχισε να βομβαρδίζει τους δικούς πολίτες, στις ανατολικές επαρχίες — αυτό επειδή ο λαός του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ απέρριψε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρό τους. Αυτά τα απλά μαθηματικά μας δίνουν μια καλύτερη ιδέα για το πόσοι Ουκρανοί αξίζουν το πένθος μας.

Καθώς θρηνούμε, είναι πια ώρα να εξετάσουμε τις ευρύτερες συνέπειες αυτής της σύγκρουσης, γιατί οι Ουκρανοί δεν είναι οι μόνοι μεταξύ των θυμάτων της. Ποιος άλλος έχει υποφέρει; Τι άλλο έχει καταστραφεί; Αυτός ο πόλεμος είναι ένα είδος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Ποιο είναι το κόστος του;

Στους ανθρώπους που προσέχουν τι γίνεται, είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι η πρόθεση της Ουάσιγκτον να προκαλέσει την επέμβαση της Μόσχας είναι, και πιθανότατα ήταν από την πρώτη στιγμή, να υποκινήσει μια μακροχρόνια σύγκρουση που βαλτώνει τις ρωσικές δυνάμεις και βοηθά τους Ουκρανούς να ξεκινήσουν μια εξέγερση η οποία δεν μπορεί να νικήσει.

Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να εξηγήσει κανείς τα όπλα και το υλικό αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους ρίχνουν τώρα στην Ουκρανία; Εάν οι Ουκρανοί δεν μπορούν να κερδίσουν – μια πραγματικότητα που αναγνωρίζεται παγκοσμίως – ποιος είναι ο σκοπός αυτής της κίνησης;

Το αν αυτή η στρατηγική προχωρήσει όπως θέλει η Ουάσιγκτον ή αν οι ρωσικές δυνάμεις ολοκληρώσουν τη δουλειά τους και αποσυρθούν για να αποφύγουν ένα κλασικό τέλμα, μένει να φανεί. Όμως, όπως σημείωσε ο Dave DeCamp στο Antiwar.com την περασμένη Παρασκευή, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν σχεδιάζει περαιτέρω διπλωματικές επαφές με το Κρεμλίνο.

Οι επιπτώσεις εδώ είναι προφανείς. Η στρατηγική των ΗΠΑ απαιτεί ουσιαστικά την καταστροφή της Ουκρανίας στην υπηρεσία των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Αμερικής. Εάν αυτή η σκέψη φαίνεται ακραία, μια σύντομη αναφορά στις τύχες του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας μας δίνει όλο το επιτακτικό πλαίσιο που μπορεί να χρειαστεί κανείς.

Το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979

Σε βαθμό που με αφήνει έκπληκτο, δεδομένων των καταστροφικών συνεπειών του, το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979 να εξοπλίσει τους Αφγανούς μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών παραμένει λίγο ή πολύ το ίδιο πρότυπο.

Ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ δεν είδε τίποτα κακό στο να πλαγιάσει στο ίδιο κρεβάτι με αυτό που αργότερα έγινε η Αλ Κάιντα. Τώρα είναι οι πολιτοφυλακές των Ναζί που κηλιδώνουν την Εθνοφρουρά της Ουκρανίας την οποία οι ΗΠΑ οπλίζουν και εκπαιδεύουν.

Αυτή η σύγκρουση θα μπορούσε κάλλιστα να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία ως έθνος. Στη χειρότερη έκβαση, ελάχιστα θα απομείνουν από τον κοινωνικό της ιστό, τους δημόσιους χώρους, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα σχολεία, τα δημοτικά ιδρύματα. Αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Να τι δεν θέλω να χάνουν οι Αμερικανοί: Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας και την ελπίδα που μπορεί να έχουμε για να αποκαταστήσουμε την χαμένη τιμή μας, καθώς παρακολουθούμε το καθεστώς που μας κυβερνά να καταστρέφει ένα άλλο έθνος στο όνομά μας. Και αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Πολλοί άνθρωποι πολλών διαφορετικών ηλικιών παρατήρησαν τις τελευταίες ημέρες ότι δεν μπορούν να θυμηθούν στη ζωή τους ένα πιο γενικευμένο, ασφυκτικό μπαράζ προπαγάνδας από αυτό που μας έχει κατακλύσει τους μήνες που προηγήθηκαν της επέμβασης της Ρωσίας. Στην περίπτωσή μου, έχει αντικαταστήσει τα χειρότερα από όσα θυμάμαι από τις δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου.

Τον Ιανουάριο του 2021, το ΝΑΤΟ δημοσίευσε το τελικό προσχέδιο μιας μακροσκελούς μελέτης που ονόμασε Cognitive Warfare (σμ. Γνωστικός Πόλεμος). Η πρόθεσή του είναι να διερευνήσει τη δυνατότητα χειραγώγησης των μυαλών –των άλλων, των δικών μας– πέρα ​​από οτιδήποτε έχει επιχειρηθεί μέχρι τώρα. «Ο εγκέφαλος θα είναι το πεδίο μάχης του 21ου αιώνα», υποστηρίζει το έγγραφο. «Οι άνθρωποι είναι ο αμφισβητούμενος τομέας. Ο στόχος του γνωστικού πολέμου είναι να κάνει τον καθένα, όπλο».

Σε μια υποενότητα με τίτλο «Τα τρωτά σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου», η έκθεση λέει τα εξής:

«Συγκεκριμένα, ο εγκέφαλος:
δεν είναι σε θέση να διακρίνει [sic] εάν οι πληροφορίες είναι σωστές ή λάθος:
οδηγείται στο να πιστεύει δηλώσεις ή μηνύματα που έχει ήδη ακούσει ως αληθή, παρόλο που αυτά μπορεί να είναι ψευδή.
αποδέχεται τις δηλώσεις ως αληθείς, εάν υποστηρίζονται από αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς να ασχολείται [sic] με την αυθεντικότητα αυτών των αποδεικτικών στοιχείων».

Και αυτό, που το βρίσκω ιδιαίτερα διαβολικό:

«Σε πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον αντίκτυπο των συναισθημάτων…. Τα συναισθήματα —ελπίδα, φόβος, ταπείνωση— διαμορφώνουν τον κόσμο και τις διεθνείς σχέσεις με την επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».

Όχι, δεν είμαστε πια στο Κάνσας. Ο Γνωστικός Πόλεμος είναι ένα παράθυρο σε σατανικές μεθόδους προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου που δεν έχουν προηγούμενο. Αυτός είναι ο πόλεμος που διεξάγεται με έναν νέο τρόπο – ενάντια στους εγχώριους πληθυσμούς καθώς και σε αυτούς που δηλώνονται ως εχθροί.

Και μόλις πήραμε μια γεύση για το πώς θα είναι αυτός ο πόλεμος, καθώς αυτές οι τεχνικές, καλά θεμελιωμένες στην αιχμή της επιστήμης, γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας. Ακόμα πιο ανησυχητικό για μένα από την ψυχρή γραφή της έκθεσης είναι ο εκπληκτικός βαθμός στον οποίο αποδεικνύεται από την πραγματικότητα. Ο γνωστικός πόλεμος, είτε είναι, είτε δεν είναι η έκθεση του ΝΑΤΟ το εγχειρίδιο της προπαγάνδας, λειτουργεί, και λειτουργεί τώρα στους περισσότερους Αμερικανούς.

Αυτό εννοώ όταν λέω ότι κι εμείς είμαστε θύματα αυτού του πολέμου.

Την περασμένη εβδομάδα ο μαέστρος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Μονάχου, Valery Gergiev, απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να καταδικάσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Το ίδιο συνέβη τότε και με την Άννα Νετρέμπκο. Η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης απέλυσε τη σταρ σοπράνο της, για τον ίδιο λόγο: Προτίμησε να μην πει τίποτα για τον Ρώσο πρόεδρο.

Δεν υπάρχει πάτος σε αυτό. Την περασμένη Παρασκευή, ο γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας, Λίντσεϊ Γκράχαμ, ζήτησε ανοιχτά τη δολοφονία του Πούτιν. Ο Μάικλ ΜακΦόλ, ο πρεσβευτής του Μπαράκ Ομπάμα στη Ρωσία και ο βασιλιάς της σαχλαμάρας, ισχυρίζεται ότι όλοι οι Ρώσοι που δεν διαμαρτύρονται ανοιχτά για την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία θα τιμωρηθούν γι’ αυτήν. Στον φάκελο των ηλιθιοτήτων, η Διεθνής Ομοσπονδία Αιλουροειδών απαγόρευσε τις …εισαγωγές ρωσικών γατών.

Αυτή είναι η πρώτη πράξη στη λίστα με παράλογους ισχυρισμούς που με έβγαλαν από τα ρούχα μου, έξαλλο, την περασμένη Πέμπτη: Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή απέκλεισε τους Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές —γιατί οι Λευκορώσοι, για όνομα του Θεού;— από τους χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που ξεκίνησαν την ίδια ημέρα στο Πεκίνο. Έχουμε καταλήξει τώρα να καταδιώκουμε ανθρώπους των οποίων η καρδιά και η ψυχή είναι πιο ικανά από το σώμα τους;

Η επιτροπή κατέστησε σαφές ότι ενήργησε ως απάντηση στη διεθνή πίεση. Αναρωτιέμαι ποιανού μπορεί να είναι αυτή η πίεση.

Τι έχει γίνει με εμάς

Κοιτάξτε τι έχει γίνει με εμάς. Οι περισσότεροι Αμερικανοί φαίνεται να εγκρίνουν αυτά τα πράγματα, ή τουλάχιστον δεν μπαίνουν στον κόπο να αντιταχθούν. Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση ευπρέπειας, λογικής, ηθικής και αναλογίας. Μπορεί κανείς να ακούσει το βουητό των τελευταίων δύο εβδομάδων χωρίς να αναρωτηθεί αν έχουμε κάνει τον εαυτό μας ένα έθνος γκροτέσκο;

Είναι σύνηθες να παρατηρούμε ότι στον πόλεμο ο εχθρός είναι πάντα απανθρωποποιημένος. Είμαστε τώρα πρόσωπο με πρόσωπο με μια άλλη πραγματικότητα: Όσοι απανθρωποποιούν τους άλλους, απανθρωποποιούν τον εαυτό τους ακόμα πιο βαθιά.

«Η ορθολογική επιχειρηματολογία μπορεί να διεξαχθεί με κάποια προοπτική επιτυχίας μόνο εφόσον η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει έναν ορισμένο κρίσιμο βαθμό. Εάν η συναισθηματική θερμοκρασία ανέβει πάνω από αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα ο ορθολογικός λόγος παύει, και τη θέση της παίρνουν συνθήματα και χιμαιρικές φαντασιώσεις. Δηλαδή, προκύπτει ένα είδος συλλογικής ψύχωσης που εξελίσσεται γρήγορα σε ψυχική επιδημία».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Καρλ Γιουνγκ, The Undiscovered Self, που μόλις μου έστειλε ένας φίλος. Όταν τα συναισθήματά μας καλυτερεύουν, δεν μπορούμε πλέον να σκεφτόμαστε ή να μιλάμε με χρήσιμο τρόπο μεταξύ μας: Αυτή είναι η άποψη του Ελβετού ψυχαναλυτή με απλά λόγια.

Τις προάλλες το PBS Newshour έκανε μια συνέντευξη με έναν Artem Semenikhin, στην οποία αυτός, ο δήμαρχος μιας μικρής πόλης, εμφανιζόταν περίπου ως λιοντάρι, επειδή στάθηκε απέναντι στους Ρώσους στρατιώτες. Στο βάθος της αίθουσας του δημάρχου, όπως επισημαίνει ο (πάντα σε εγρήγορση) Alan MacLeod, ήταν ένα πορτρέτο του Στεπάν Μπαντέρα, του άγριου Ρωσόφοβου, αντισημίτη και ηγέτη των Ουκρανών Ναζί.

https://twitter.com/AlanRMacLeod/status/1499771677143707658

Τι έκανε το PBS σχετικά με αυτήν την απρόσεκτη παράβλεψη; Θόλωσε το πορτρέτο του Μπαντέρα και μετέδωσε κανονικά τη συνέντευξη με τον Ουκρανό ήρωά του. Η αμερικανική δημοσιογραφία στο ζενίθ της.

Μου φαίνεται η τέλεια μεταφορά για το τι έχει συμβεί στη συλλογιστική μας ικανότητα — ή, καλύτερα, τι έχουμε επιτρέψει να μας συμβεί. Οι αδιάψευστες πραγματικότητες, αυτές που δεν αμφισβητούνται, αν είναι άβολες, θολώνονται στην ταινία που νομίζουμε ότι παρακολουθούμε.

Το ίδιο συμβαίνει με οποιαδήποτε γνήσια κατανόηση της ρωσικής επέμβασης. Έχω τέσσερις λέξεις για αυτό που χρειαζόμαστε για να διαβάσουμε αυτήν την κρίση: ιστορία, χρονολογία, πλαίσιο και ευθύνη. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά δεν εξυπηρετεί τον σκοπό των πολεμιστών του «Γνωστικού Πολέμου», πρέπει να τα εξαλείψουμε. Και για άλλη μια φορά: Με τρομερή εμπιστοσύνη σε όσους χειραγωγούν ενεργά τις αντιλήψεις μας, το κάνουμε.

Το πλαίσιο, ισχυρίζονται οι χειρότεροι από εμάς, είναι κάποια ιδέα που σκέφτηκαν αυτοί οι απαίσιοι Ρώσοι. Δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για το πώς μπορεί να φαίνεται ο κόσμος από την οπτική γωνία οποιουδήποτε άλλου. Ποιος στο διάολο, πες μου, πιστεύει ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ζεις;

Έχω αποδώσει το σκίτσο ενός έθνους που καταρρέει καθώς διαλύει ένα άλλο. Ένα έθνος τόσο βουτηγμένο στη «συλλογική ψύχωση» του Γιουνγκ, δεν μπορεί να τα πηγαίνει καλά. Όπως συμβαίνει πάντα (μια σκέψη που μου ήρθε καθώς μελετούσα τους Ιάπωνες εθνικιστές της δεκαετίας του 1930), θύματα είναι και οι θύτες.

Αν θέλουμε να βρούμε την έξοδο μέσα από αυτό το ριάλιτι σόου, θα πρέπει να κάνουμε ένα πράγμα πριν από κάθε άλλο: Θα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε σε μια ξεκάθαρη, καινούργια γλώσσα, ώστε να μπορούμε να ονομάσουμε τα πράγματα όπως είναι, αντί να τα θολώνουμε όπως έκανε το PBS με το πορτρέτο του Μπαντέρα.

Και πρέπει να ξεκινήσουμε με μια λέξη. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε να αποκαλούμε την Αμερική, αυτοκρατορία, θα σκοντάφτουμε στο σκοτάδι του ριάλιτι σόου μέχρι αυτό να γίνει τόσο μη διασκεδαστικό, που δεν θα μπορούμε πλέον να αντέχουμε τις δικές μας αυταπάτες.

Βλέπω εδώ μέσα μια αρετή σε αυτή τη μεγάλη, περίπλοκη στιγμή. Μεταξύ της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία, την οποία θεωρώ λυπηρή αλλά αναγκαστική, και της κοινής δήλωσης που έκανε ο Πούτιν με τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Ζινπινγκ στις 4 Φεβρουαρίου, καλούμαστε όλοι, είτε να αναγνωρίσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό που έχουν γίνει, μια αυτοκρατορία που υπερασπίζεται βίαια τον εαυτό της ενάντια στην ίδια την ιστορία, είτε να αποδεχτούμε τη μοίρα μας ως θύματα αυτής της αυτοκρατορίας.

Σαφήνεια: Είναι πάντα ωραία, όποιες και αν είναι οι δυσκολίες που προκαλεί.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis

Πώς περάσαμε από το Give Peace a Chance, στο Give War A Chance

/0 Comments/in , /by

Ο καθηγητής και συγγραφέας Vladimir Golstein γράφει για την πολεμοχαρή Αμερική, που στο όνομα της «ηθικής ανωτερότητας» την οποία απονέμει στον εαυτό της, είναι πρόθυμη να εμπλακεί σε έναν ακόμα πόλεμο. Η μετάβαση από το «Give Peace a Chance», στο «Give War A Chance», δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα. Ήταν μια διαδικασία δεκαετιών κατά τις οποίες οι ΗΠΑ διατήρησαν το δικαίωμα του «εξαιρετισμού» του εαυτού τους, διαμορφώνοντας μια γενιά, (καλών παιδιών από καλά κολλέγια), που σήμερα ουρλιάζει υπέρ του πολέμου ακόμα και αν ρισκάρει τον πυρηνικό όλεθρο.

Υπήρξε μια γενιά που μεγάλωσε με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αυτοί η γενιά ήξερε ότι οι πόλεμοι ήταν άσχημοι. Πολλοί ήθελαν να αποφύγουν τη στρατολόγηση. Πολλοί δεν εμπιστεύονταν τους πολιτικούς που έστελναν νέα παιδιά στην κρεατομηχανή. Επρόκειτο για μια κανονική γενιά, όπως χιλιάδες άλλες πριν από αυτήν, αντιμέτωπες με ανόητους πολέμους, διεφθαρμένους πολιτικούς, σκληρότητα και ψέματα. Αυτά συνόδευαν πάντα την ανθρωπότητα στην εποχή της ειρήνης, και ακόμη περισσότερο στην εποχή του πολέμου.

Αλλά μετά κάτι συνέβη. Μια αλλαγή παραδείγματος αν θέλετε. Κάπως έτσι, οι πόλεμοι έγιναν καλοί και ηθικοί. Οι πόλεμοι για «να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι», οι πόλεμοι για «την εισαγωγή της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης». Ο πόλεμος για να λύσουμε τις ηθικές μας αγωνίες.

Αυτή είναι μια τρομακτική αλλαγή, αν το σκεφτείς. Θυμάμαι νεαρούς Γερμανούς να λένε –όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Σερβία – ότι τελικά είμαστε στη σωστή πλευρά του πολέμου. Θυμάμαι παιδιά στα κορυφαία πανεπιστήμια, να κάνουν είδωλο τη Samantha Power[i] και τις διαταραγμένες θεωρίες της για ηθικό καθήκον του …βομβαρδισμού. Θυμάμαι έναν φοιτητή που μου είπε ότι ήταν χλιαρός απέναντι στον πόλεμο στο Ιράκ, γιατί ήταν πόλεμος για το πετρέλαιο, αλλά του άρεσε ο σερβικός βομβαρδισμός, γιατί ήταν ένας τελείως αδιάσπαστος πόλεμος για την ηθική και την καλοσύνη. Θυμάμαι γενναίους αντιφρονούντες όπως ο Βάτσλαβ Χάβελ, που αντιστάθηκαν παλιά στις πιέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά υπέκυψαν στις πιέσεις του Τζορτζ Μπους και ακολούθησαν με χαρά το ΝΑΤΟ στην καταστροφή του Ιράκ.

Τι στο διάολο ήταν αυτό; Η σειρά των πολέμων: Σερβία, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Συρία, όλοι έγιναν καλοί πόλεμοι. Δεν μιλάω για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και άλλους ανθρώπους που κερδοσκοπούν από τους πολέμους, τους κατανοώ πλήρως και αυτούς και την υποστήριξή τους στους πολέμους. Ο εγωισμός είναι άλλωστε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Μιλάω για καλοσυνάτους, μορφωμένους ανθρώπους, που αποφάσισαν ότι ο πόλεμος είναι μια λύση. Δώστε στον πόλεμο μια ευκαιρία, όπως θα έλεγε το μάντρα του επιφανούς αρθρογράφου των NYT, Thomas Friedman.

Ο κόσμος γινόταν ολοένα και πιο απλοποιημένος, οι ΗΠΑ, όλο και πιο ισχυροί, και κατά συνέπεια, ο πόλεμος έγινε το όργανο της εξωτερικής και της ηθικής πολιτικής. Επιπλέον, οι άνθρωποι που έκαναν αυτούς τους πολέμους, τα καλά παιδιά που πήγαν στα καλά κολέγια, δεν επιλέχθηκαν ποτέ για το στρατό. Μετά βίας γνώριζαν το άσχημο πρόσωπο του πολέμου. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι οι καλοί χτυπούσαν τους κακούς και βομβάρδιζαν ανθρώπους για να τους στείλουν στη Λίθινη Εποχή και να τους φέρουν στον Αμερικανικό Τρόπο Ζωής ταυτόχρονα.

Όπως είπα, όλα αυτά λειτούργησαν για λίγο, όπως για λίγο λειτούργησαν σε όλες τις άλλες καταστάσεις, όταν υπήρχε μια ενιαία αυτοκρατορία, όπως η Ισπανική Αυτοκρατορία του XVI αιώνα ή η Βρετανική στον XIX αιώνα, που υπαγόρευε τους όρους. Αλλά τότε εμφανίζεται το νέο παιδί στη γειτονιά. Όπως η Γερμανία περίπου το 1914. Και τότε η ένδοξη Βρετανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε μια ανθρωποθυσία, η εμβέλεια της οποίας ήταν άγνωστη στην ανθρωπότητα από την εποχή του Βάαλ.

Ας μετακινηθούμε γρήγορα εμπρός, εκατό χρόνια μετά. Είναι αυτή η γενιά των παιδιών που μεγάλωσε με το δόγμα ενός καλού πολέμου που διεξήχθη από τις ένδοξες δυνάμεις μας κάπου εκεί έξω, που ώθησε τη Ρωσία στα άκρα, που θα ωθήσει στο μέλλον την Κίνα στα άκρα, και που τώρα απαιτεί, στην πραγματικότητα, ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία. Ποιο μέρος του Πυρηνικού Πολέμου δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι ηλίθιοι; Είναι δεδομένο ότι η Χιροσίμα συνέβη, υπάρχουν αρκετά ντοκουμέντα για να δούμε το επίπεδο της καταστροφής. Πόσο περιορισμένος, αλαζονικός, ναρκισσιστής και εντελώς ανόητος μπορεί να είναι κανείς, όχι απλώς να πιέζει για έναν καλό πόλεμο (πράγμα ήδη αρκετά κακό) αλλά να επιζητά έναν πόλεμο που θα εξαφάνιζε την ανθρωπότητα από προσώπου γης;

Δεν μπορώ να πω, ότι φοβάμαι. Αλλά είμαι βαθιά απογοητευμένος. Έχοντας συζητήσει τον Πόλεμο και την Ειρήνη του Τολστόι, έχοντας εξηγήσει πώς ο Τολστόι είχε μεταμορφώσει τον Γκάντι και μέσω αυτού τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μετά ακούς από τους μαθητές ότι προτιμούν στην πραγματικότητα το «A Problem from Hell: America and the Age of Genocide[ii]» της Samantha Power.

Είμαστε στην Εποχή της Γενοκτονίας; Δεν ήμασταν όταν ο Χίτλερ ήταν στην εξουσία και οι βιομήχανοι των ΗΠΑ τον βοήθησαν να φτάσει εκεί. Δεν ήμασταν όταν οι ΗΠΑ έδιωχναν τα καράβια με τους Εβραίους πρόσφυγες. Αλλά είμαστε τώρα στην Εποχή της Γενοκτονίας, όταν παραμείναμε η μόνη Υπερδύναμη που υπάρχει. Περίεργη σύμπτωση, έτσι δεν είναι; Έχω τη μεγαλύτερη δύναμη πυρός στον κόσμο, εκφοβίζω τους πάντες, ξοδεύω περισσότερα για στρατιωτικούς εξοπλισμούς από όσα αθροιστικά όλες οι άλλες χώρες, κι όμως, είμαστε στην Εποχή της Γενοκτονίας, και επομένως είναι καθήκον μου να συνεχίσω να βομβαρδίζω περιοχές όπου υπάρχουν «γενοκτονίες». Δεν είναι, σαν να γράφεις ένα βιβλίο «Τα MacDonald’s στην εποχή της παχυσαρκίας»; Κι όμως, αυτά τα βιβλία είναι που οι μορφωμένοι αναγνώστες προτιμούν και όχι τα κλασικά της λογοτεχνίας.

Είναι λοιπόν περίεργο που το μορφωμένο κοινό για το οποίο το Βιετνάμ είναι τόσο μακρινή ανάμνηση, γίνεται όλο και πιο υστερικό σχετικά με το Αμερικανικό Ηθικό Καθήκον να προστατεύσουμε τον κόσμο. Προχωρήστε, λοιπόν, παραγγείλετε ένα ακόμα μπέργκερ αγωνιζόμενοι ενάντια στην παχυσαρκία, βομβαρδίστε μια άλλη χώρα στην «εποχή της γενοκτονίας». Όλα συμβαίνουν εκεί έξω. Λοιπόν, αργά ή γρήγορα ότι είναι εκεί έξω συμβαίνει και εδώ.

Ακριβώς όπως εκεί, έξω, ήταν για την πλειοψηφία των Ουκρανών ο πόλεμος στο Ντονμπάς. Με κτίρια κατεστραμμένα, με άμαχους νεκρούς. Για οκτώ χρόνια συνεχίστηκε αυτό. Τώρα το κακό που γινόταν εκεί έξω, ήρθε στο σπίτι μας, αλλά αντί να μας μάθει το φρικτό μάθημα ότι δεν υπάρχει απλώς ένας ξένος πόλεμος εκεί έξω και ότι όλοι οι πόλεμοι μας αφορούν, η ηγεσία της σύγχρονης Ουκρανίας έμαθε κάτι άλλο. Ούρλιαξε «γενοκτονία» προς τους Αμερικανούς, και εκείνοι θα ορμήσουν με πάθος, όπως τους έχει διδάξει η Samantha Power.

Όχι στη σοφή, ανοιχτή, ανεξάρτητη, φιλελεύθερη, δημοκρατική Αμερική που θα καθόταν στο τραπέζι με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και θα διαπραγματευόταν την ειρήνη. Οχι! Είμαστε στην υστερική, παρανοϊκή Αμερική, της αυτοδικίας και της αυτοδικαίωσης, που προτιμά τη Samantha Power, τη Maddy Albright και τον Dick Cheney από τον Τολστόι, τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Πηγή: facebook.com/vladimir.golstein

Μετάφραση: antapocrisis

[i] Η Samantha Power ήταν πολεμικός ανταποκριτής κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, υπέρμαχος της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στο όνομα της ηθικής. Αργότερα έγινε σύμβουλος της κυβέρνησης Ομπάμα, υπέρμαχος του βομβαρδισμού της Λιβύης.

[ii] Βιβλίο της Samantha Power στο οποίο υπερασπίστηκε την αμερικανική επεμβατικότητα όπου γης ώστε να εμποδίζονται γενοκτονίες.

Τρεις λόγοι για τους οποίους οι ΗΠΑ δεν πρέπει να εξοπλίσουν την Ουκρανία

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis δημοσιεύει για ενημερωτικούς λόγους το άρθρο του Ishaan Tharoor, αρθρογράφου διεθνών σχέσεων της Washington Post, το οποίο από το 2015 προειδοποιεί για την κατάληξη που θα είχε μια πολιτική εξοπλισμού της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία. Ο Tharoor σημειώνει ότι η Ρωσία είναι αποφασισμένη να αντιδράσει σε μια τέτοια πολιτική και είναι απίθανο να υποχωρήσει, ακόμα και αν το τίμημα που θα καταβάλει είναι υψηλό. Ο αρθρογράφος μεταφέρει τη συζήτηση που από το 2015 γίνεται στην Ουάσινγκτον, για το αν θα πρέπει να επιλεγεί ο δρόμος μιας ουδέτερης Ουκρανίας ή αν θα πρέπει να εξοπλιστεί η Ουκρανία ενσωματώνοντας μια επιθετική ρητορική έναντι της Ρωσίας. Προφανώς, με την εκλογή Μπάιντεν, οι ήδη προϋπάρχουσες διακομματικές τάσεις σκλήρυνσης και επιθετικής περικύκλωσης της Ρωσίας, έγιναν κυρίαρχες. Η Ουκρανία όχι μόνο εξοπλίστηκε από τις ΗΠΑ, αλλά τέθηκε ως ζήτημα ημερήσιας διάταξης η είσοδός της στο ΝΑΤΟ. Η κατάληξη προς τον πόλεμο θα ήταν πλέον σχεδόν αναπόφευκτη.
Και αυτό το άρθρο, μαζί με δεκάδες άλλες παρεμβάσεις από διπλωμάτες, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και αναλυτές διεθνών θεμάτων, δείχνει ότι ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία ήταν απολύτως προδιαγεγραμμένος, επιλογή της ηγεσίας των ΗΠΑ να κλιμακώσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία σε ένα υπαρξιακό (καλώς ή κακώς) για τη Μόσχα ζήτημα. Η σημερινή ρητορική του «δυτικού κόσμο» που δέχεται επίθεση από την αυταρχική Ρωσία, επιχειρεί να κουκουλώσει την ιστορία αυτής της σύγκρουσης, αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και τα γραπτά μένουν.

Στην Ουάσιγκτον, υπάρχουν αυξανόμενες δικομματικές εκκλήσεις να εξοπλίσουμε την Ουκρανία καθώς αυτή καταπολεμά μια ανθεκτική εξέγερση (σ.μ. Ντονμπάς) που υποστηρίζεται από τη Ρωσία στα ανατολικά της χώρας. Οι αυτονομιστές υπέρ της Μόσχας ενίσχυσαν τις επιθέσεις τους σε εδάφη που ελέγχονται από την κυβέρνηση, δίνοντας νέα ώθηση στις προσπάθειες των Ευρωπαίων διπλωματών που ήλπιζαν να συγκαλέσουν ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας Μινσκ την Τετάρτη.

Αλλά ορισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν ότι θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες αποτυχημένες διαπραγματεύσεις. Ο Πρόεδρος Ομπάμα παραδέχτηκε ότι η κυβέρνησή του εξετάζει το ενδεχόμενο αποστολής «θανατηφόρων αμυντικών όπλων» στην κυβέρνηση του Κιέβου. Και οι συνήθεις ύποπτοι στο Κογκρέσο είναι κατηγορηματικοί ότι αυτός είναι ο καλύτερος δρόμος για τον περιορισμό του νέου ρεβανσισμού της Μόσχας, που ισχυρίζονται ότι ευθύνεται για μια σύγκρουση που έχει ήδη στοιχίσει περισσότερες από 5.000 ζωές.

Το πιο γνωστό επιχείρημα που ζητούσε αποστολή όπλων διατυπώθηκε σε μια έκθεση που συντάχθηκε κατόπιν έκκλησης προσωπικοτήτων της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον και δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα από το Brookings Institution, το Atlantic Council και το Chicago Council on Global Affairs, του οποίου ηγείται ο Ivo Daalder, πρώην απεσταλμένος των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Έχει τον τίτλο «Διατήρηση της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, αντίσταση στη ρωσική επίθεση: Τι πρέπει να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ».

Η έκθεση ισχυρίζεται ότι η τρέχουσα (σ.μ. το 2015) επέμβαση της Μόσχας στην Ουκρανία είναι «η σοβαρότερη απειλή ασφαλείας για τη διατλαντική κοινότητα και την Ευρασία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου» και «μια απαράδεκτη πρόκληση για τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας». Η Ρωσία έχει «παραβιάσει κατάφωρα» προηγούμενες δεσμεύσεις για σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, ιδίως με την προσάρτηση της Κριμαίας τον περασμένο Μάρτιο. Τώρα, καταλήγει η έκθεση, «η Δύση πρέπει να ενισχύσει την αποτρεπτική δύναμη της Ουκρανίας, αυξάνοντας τους κινδύνους και το ρωσικό κόστος για οποιαδήποτε νέα μεγάλη επίθεση».

Αυτό σημαίνει ένα βασικό πράγμα: “παροχή άμεσης στρατιωτικής βοήθειας” στο Κίεβο, μια ευρεία γκάμα υλικού και όπλων που περιλαμβάνει αντιαρματικούς πυραύλους, θωρακισμένα Χάμβι και drones παρακολούθησης. Ο στόχος είναι να βοηθηθεί η Ουκρανία να «δημιουργήσει σημαντικό κόστος» στους αυτονομιστές και στους υποτιθέμενους Ρώσους υποστηρικτές τους, ώστε να αναγκάσει τον ήδη μαχόμενο Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να επανεξετάσει τη στρατηγική του καθώς θα αυξάνονται οι απώλειες, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων στρατιωτών.

Παραθέτουμε μερικούς λόγους αμφιβολίας για την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου.

Μην υποτιμάτε την δέσμευση της Ρωσίας στο να πολεμήσει

Ούτε οι συντάκτες της έκθεσης ούτε άλλοι σοβαροί υποστηρικτές του εξοπλισμού του Κιέβου πιστεύουν ότι ένας καλύτερος εξοπλισμός του Κιέβου θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της Ουκρανίας να νικήσει τις δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Ρωσία. Όπως επισημαίνει ο Jeremy Shapiro, ένας ακαδημαϊκός του Brookings που έγραψε πρόσφατα αυτό το άρθρο που διαφωνεί με την έκθεση του αφεντικού του, αυτή η σκέψη είναι και κυνική και ίσως αφελής, δεδομένης της προθυμίας της Μόσχας να αιματοκυλίσει την περιοχή.

«Είναι δύσκολο να βρεις παρηγοριά σε ένα σχέδιο του οποίου η επιτυχία βασίζεται στην ευαισθησία του Βλαντιμίρ Πούτιν απέναντι στον θάνατο», γράφει ο Shapiro, σχολιάζοντας το αυξανόμενο αντιαμερικανικό αίσθημα στη Ρωσία. Η άμεση στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στην Ουκρανία θα βάθαινε μόνο τις αντιδυτικές, «αντι-ιμπεριαλιστικές» αφηγήσεις που κυριάρχησαν στα ερτζιανά στη Ρωσία τον περασμένο χρόνο και θα ενίσχυε τα μηνύματα του ίδιου του Κρεμλίνου για τη σύγκρουση ως υπαρξιακό αγώνα για το μέλλον της Μόσχας.

«Αυτή η εξαναγκαστική στρατηγική είναι επίσης απίθανο να λειτουργήσει, όσες κυρώσεις κι αν επιβάλει η Δύση», γράφει ο θεωρητικός των διεθνών σχέσεων John Mearsheimer. «Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι υποστηρικτές του εξοπλισμού της Ουκρανίας, είναι ότι οι Ρώσοι ηγέτες πιστεύουν ότι τα βασικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας τους διακυβεύονται στην Ουκρανία· είναι απίθανο να υποχωρήσουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αποδοχή τεράστιου κόστους για τη Ρωσία».

Υπάρχει μια άλλη ομάδα επιχειρημάτων που τονίζει ότι, για τον Πούτιν, το παιχνίδι εξουσίας στην Ουκρανία είναι το μόνο που μπορεί να του έχει μείνει. Ο Stephen Walt του Χάρβαρντ, γνωστός σκεπτικιστής έναντι του παρεμβατισμού των ΗΠΑ, διευκρινίζει τι διακυβεύεται για τη Ρωσία:

Η Ρωσία δεν είναι μια φιλόδοξη ανερχόμενη δύναμη όπως η ναζιστική Γερμανία ή η σύγχρονη Κίνα. Είναι μια γερασμένη, ερημωμένη και παρακμάζουσα μεγάλη δύναμη που προσπαθεί να κρατήσει όποια διεθνή επιρροή εξακολουθεί να κατέχει και να διατηρήσει μια μέτρια σφαίρα επιρροής κοντά στα σύνορά της, έτσι ώστε τα ισχυρότερα κράτη – και ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες – να μην μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ολοένα αυξανόμενες ευπάθειές της.

Σε τελική ανάλυση, όπως σημειώνει ο Walt, «η μοίρα της Ουκρανίας είναι πολύ πιο σημαντική για τη Μόσχα», από ό,τι είναι για όσους τυχαίνει να νοιάζονται για την Ουκρανία στην Ουάσιγκτον. Σε αυτήν την αντιπαράθεση, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Πούτιν θα ήταν ποτέ αυτός που θα υποχωρήσει πρώτος.

Οι ΗΠΑ έκαναν αντίστοιχα πράγματα και στο παρελθόν

Δείτε πώς ο Zbigniew Brzezinski, πρώην υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κάρτερ, περιέγραψε την αμερικανική αντίδραση στη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν το 1979.

Ξεκινήσαμε αμέσως μια διπλή διαδικασία όταν ακούσαμε ότι οι Σοβιετικοί είχαν εισβάλει στο Αφγανιστάν. Η πρώτη περιελάμβανε άμεσες αντιδράσεις και κυρώσεις και επικεντρώθηκε στη Σοβιετική Ένωση… Και η δεύτερη πορεία δράσης οδήγησε στο να πάω στο Πακιστάν ένα μήνα περίπου μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, με σκοπό να συντονίσω με τους Πακιστανούς μια κοινή απάντηση, σκοπός της οποίας θα ήταν να κάνει τους Σοβιετικούς να αιμορραγήσουν για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η κληρονομιά που αφήνει αυτό το αμερικανικό σχέδιο με την δημιουργία των Μουτζαχεντίν ώστε «να κάνει τους Σοβιετικούς να αιμορραγήσουν», εξακολουθεί φυσικά να αποκαλύπτεται μέχρι σήμερα. Κανείς δεν θέλει ένα σενάριο ίδιο με αυτό του Αφγανιστάν, αλλά οι σκέψεις πίσω από τον εξοπλισμό του Κιέβου τώρα, δεν είναι τόσο διαφορετικές από αυτές που είχε στο μυαλό του ο Μπρεζίνσκι πριν από πάνω από τρεις δεκαετίες. Οι κυρώσεις είναι ήδη στο παιχνίδι. Ορισμένα μέλη του Κογκρέσου πιστεύουν ότι είναι καιρός να ασκήσουν ακόμη μεγαλύτερη πίεση.

Οι αμερικανικές παρεμβάσεις, φαίνεται σχεδόν πάντα να μετατρέπονται σε ακανθώδες εμπλοκές με απρόβλεπτες επιπλοκές και συνέπειες.

Ακόμη και τα πολύ πρόχειρα και περιορισμένα σχέδια για τον καλύτερο εξοπλισμό των στρατευμάτων της Ουκρανίας παρουσιάζουν μια σειρά από δύσκολα ερωτήματα: Ποιος θα εκπαιδεύσει έναν στρατό που είναι κυρίως εξοπλισμένος με εξοπλισμό της Σοβιετικής εποχής ώστε να χρησιμοποιεί αμερικανικά όπλα και τεχνολογία; Θα απαιτούσε κάτι τέτοιο, προσωπικό των ΗΠΑ στο ουκρανικό έδαφος; Αυτό δεν θα προκαλούσε περαιτέρω τη Ρωσία; Και δεν θα αύξανε τότε το διακύβευμα της κρίσης καθώς και το φάντασμα ενός πολέμου με αντιπροσώπους, πράγμα που πολλοί Αμερικανοί δεν θα ήθελαν;

Η μόνη λύση είναι η διπλωματική

Υπάρχει λόγος που οι Ευρωπαίοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας, επιδιώκουν απεγνωσμένα μια κατάπαυση του πυρός και όχι μια κλιμάκωση της σύγκρουσης. Τελικά, η μόνη λύση που μπορεί να φανταστεί κανείς, είναι μια διπλωματική διευθέτηση που θα μειώσει την ένταση στην περιοχή και θα επιτρέψει την προσέγγιση μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών γειτόνων της. Μια εισροή δυτικών όπλων και στρατιωτικής βοήθειας θα μπορούσε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, παραλύοντας οποιεσδήποτε ελπίδες για διπλωματική επίλυση και ίσως ακόμη και να προκαλέσει μια ευρείας κλίμακας ρωσική εισβολή.

Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι το τι συμβαίνει στην Ουκρανία: ο στρατός της ξέμεινε από όπλα. Η οικονομία της είναι σε διάλυση. Και ολόκληρες εκτάσεις ουκρανικής γης είναι πλέον εκτός ελέγχου της κυβέρνησης του Κιέβου. Το Κρεμλίνο έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν ενδιαφέρεται να τις αφήσει εκτός επιρροής της Μόσχας.

Εκείνοι που αντιτίθενται στον εξοπλισμό της Ουκρανίας, όπως ο Mearsheimer και ο Walt, πιστεύουν ότι το μόνο βιώσιμο αποτέλεσμα είναι μια Ουκρανία που θα είναι «ένα ουδέτερο κράτος στο διηνεκές» μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Tufts, Dan Drezner, γράφοντας στο Post Everything, χαμηλώνει τις προσδοκίες για κάτι τέτοιο, δεδομένων των προφανών ευρωπαϊκών φιλοδοξιών πολλών Ουκρανών και της πόλωσης που έχει επικρατήσει τον περασμένο χρόνο. Η καλύτερη επιλογή, λέει, θα μπορούσε να είναι να συμβιβαστούμε με μια «ζώσα αλλά παγωμένη σύγκρουση». Αλλά κάτι τέτοιο θα είναι προτιμότερο από μια εκρηκτική, επεκτεινόμενη σύγκρουση.

Πηγή: The Washington Post

Μετάφραση: antapocrisis

“Οι ΗΠΑ διακινδυνεύουν αυτό που μπορεί να μετατραπεί σε μια συγκλονιστική καταστροφή”

/0 Comments/in , /by

Ο Νοάμ Τσόμσκι, ένας επιδραστικός διανοούμενος και ακαδημαϊκός, σφοδρός πολέμιος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, έδωσε στις 4/2/2022 συνέντευξη στο Truthout για την ουκρανική κρίση. Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένη τη συνέντευξη που δόθηκε πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στην οποία μιλά αναλυτικά για την ιστορία της επέκτασης του ΝΑΤΟ αλλά και για την ειρωνία του σεβασμού των ΗΠΑ στην “εθνική κυριαρχία”. Θεωρεί ότι η αμερικανική επιμονή στην επεκταση του ΝΑΤΟ και των όπλων του μπορεί να αποβεί καταστροφική, ενώ απαντά στο περίφημο ζήτημα της “ασφάλειας” των χωρών γύρω από τη Ρωσία, λέγοντας ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης “μπαίνουν στο ΝΑΤΟ για να προστατευθούν από τους κινδύνους που δημιουργεί η είσοδός τους στο ΝΑΤΟ”. Σημειώνουμε ότι ο Τσόμσκι σε επόμενη συνέντευξή του, μετά την εισβολή, αντιτίθεται σφοδρά στη ρωσική επίθεση και στον Πούτιν, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει δικαιολόγηση ή ελαφρυντικά.

Truthout: Οι εντάσεις συνεχίζουν να κλιμακώνονται μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και υπάρχουν λίγα περιθώρια αισιοδοξίας αφού η προσφορά των ΗΠΑ για αποκλιμάκωση δεν ανταποκρίνεται σε καμία από τις απαιτήσεις ασφαλείας της Ρωσίας. Ως εκ τούτου, δεν θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι η κρίση στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας πηγάζει στην πραγματικότητα από την αδιάλλακτη θέση των ΗΠΑ σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ; Στο ίδιο πλαίσιο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια θα μπορούσε να ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον στο υποθετικό γεγονός ότι το Μεξικό ήθελε να ενταχθεί σε μια στρατιωτική συμμαχία που καθοδηγείται από τη Μόσχα;

Τσόμσκι: Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο τελευταίο ερώτημα. Καμία χώρα δεν θα τολμούσε να κάνει μια τέτοια κίνηση στο μέρος που ο υπουργός Πολέμου του πρώην Προέδρου Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ ονόμασε «Η μικρή μας περιοχή εδώ πέρα», όταν καταδίκαζε όλες τις σφαίρες επιρροής (εκτός από τη δική μας – που στην πραγματικότητα βέβαια δεν περιορίζεται στο δυτικό ημισφαίριο). Ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken δεν είναι λιγότερο ανένδοτος σήμερα στο να καταδικάσει τη διεκδίκηση από τη Ρωσία μιας «σφαίρας επιρροής», μια έννοια που απορρίπτουμε κατηγορηματικά (με την ίδια επιφύλαξη).

Υπήρξε φυσικά μια περίφημη περίπτωση όταν μια χώρα στη μικρή μας περιοχή έφτασε κοντά σε μια στρατιωτική συμμαχία με τη Ρωσία, κατά την πυραυλική κρίση του 1962. Οι συνθήκες, ωστόσο, δεν έμοιαζαν με την Ουκρανία. Ο Πρόεδρος John F. Kennedy κλιμάκωσε τον τρομοκρατικό του πόλεμο εναντίον της Κούβας με μια απειλή εισβολής. Η Ουκρανία, αντίθετα, αντιμετωπίζει απειλές ως αποτέλεσμα της πιθανής ένταξής της σε μια εχθρική στρατιωτική συμμαχία. Η απερίσκεπτη απόφαση του Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Χρουστσόφ να παράσχει στην Κούβα πυραύλους, ήταν επίσης μια προσπάθεια να διορθωθεί ελαφρά η τεράστια κυριαρχία των ΗΠΑ στη στρατιωτική δύναμη, καθώς ο JFK είχε απαντήσει στην προσφορά του Χρουστσόφ για αμοιβαία μείωση των επιθετικών όπλων με τη μεγαλύτερη στρατιωτική συσσώρευση στην ιστορία της παγκόσμιας ειρήνης, αν και οι ΗΠΑ ήταν ήδη πολύ μπροστά. Ξέρουμε σε τι οδήγησε αυτό.

Οι εντάσεις για την Ουκρανία είναι εξαιρετικά σοβαρές, με τη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στα σύνορα της Ουκρανίας. Η ρωσική θέση ήταν αρκετά σαφής εδώ και αρκετό καιρό. Δήλωσε ξεκάθαρα ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στη συνέντευξη Τύπου του στα Ηνωμένα Έθνη: “Το κύριο ζήτημα είναι η ξεκάθαρη θέση μας για το απαράδεκτο της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την ανάπτυξη οπλικών συστημάτων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας”. Το ίδιο επανέλαβε λίγο αργότερα ο Πούτιν, όπως είχε πει συχνά στο παρελθόν.

Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη των οπλικών συστημάτων: Να μην αναπτυχθούν. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Οι ΗΠΑ μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι αμυντικά, αλλά η Ρωσία σίγουρα δεν το βλέπει έτσι, και αιτιολογημένα.

Το ζήτημα της περαιτέρω επέκτασης είναι πιο περίπλοκο. Το θέμα ανάγεται εδώ και 30 χρόνια, όταν κατέρρευσε η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Υπήρξαν εκτενείς διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Γερμανίας. (Το βασικό ζήτημα ήταν η γερμανική ενοποίηση.) Παρουσιάστηκαν δύο σχέδια. Ο Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ πρότεινε ένα ευρασιατικό σύστημα ασφαλείας από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ χωρίς στρατιωτικά μπλοκ. Οι ΗΠΑ το απέρριψαν. Αυτό που ζήτησαν ήταν: το ΝΑΤΟ μένει, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύεται.

Για προφανείς λόγους, η επανένωση της Γερμανίας, εντασσόμενη ως σύνολο σε μια εχθρική στρατιωτική συμμαχία, δεν είναι μικρή υπόθεση για τη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά, ο Γκορμπατσόφ συμφώνησε σε αυτό, με ένα quid pro quo: Όχι επέκταση προς την Ανατολή. Ο Πρόεδρος Μπους και ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ συμφώνησαν. Συγκεκριμένα τα λόγια τους προς τον Γκορμπατσόφ ήταν: «Όχι μόνο για τη Σοβιετική Ένωση αλλά και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι σημαντικό να υπάρχουν εγγυήσεις ότι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρήσουν την παρουσία τους στη Γερμανία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η δικαιοδοσία της στρατιωτικής δύναμης του ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί ούτε μια ίντσα ανατολικά».

«Ανατολή» σήμαινε Ανατολική Γερμανία. Κανείς δεν σκέφτηκε κάτι πέρα από αυτό, τουλάχιστον δημόσια. Αυτό ήταν συμφωνημένο από όλες τις πλευρές. Οι Γερμανοί ηγέτες ήταν ακόμη πιο σαφείς σχετικά με αυτό. Ήταν πολύ χαρούμενοι που είχαν τη ρωσική συναίνεση για την ενοποίηση και το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν νέα προβλήματα.

Υπάρχει εκτεταμένη αρθρογραφία για το θέμα – η Mary Sarotte, ο Joshua Shifrinson και άλλοι, που συζητούν αναλυτικά ποιος είπε τι, τι εννοούσαν, από ποια θέση το έλεγαν, και ούτω καθεξής. Είναι ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική εργασία, αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουμε, όταν κατακάτσει η σκόνη, είναι αυτό που παρέθεσα λέξη προς λέξη παραπάνω από αποχαρακτηρισμένα έγγραφα.

Ο Πρόεδρος Μπους σχεδόν τίμησε σε αυτές τις δεσμεύσεις. Το ίδιο έκανε αρχικά ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, μέχρι το 1999, την 50η επέτειο του ΝΑΤΟ, όπου λαμβάνοντας υπόψη την ψήφο των Πολωνών στις επερχόμενες εκλογές, (όπως κάποιοι εικάζουν), δέχτηκε την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία στο ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους Τζούνιορ κατάργησε όλα τα εμπόδια. Έφερε στο ΝΑΤΟ τα κράτη της Βαλτικής και άλλα. Το 2008, κάλεσε την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τσιγκλίζοντας την αρκούδα στο μάτι. Η Ουκρανία είναι η γεωστρατηγική καρδιά της Ρωσίας, εκτός από τις στενές ιστορικές σχέσεις και τον μεγάλο πληθυσμό που είναι στραμμένος προς τη Ρωσία. Η Γερμανία και η Γαλλία άσκησαν βέτο στην απερίσκεπτη πρόσκληση του Μπους, αλλά η πρόσκληση εξακολουθεί να είναι στο τραπέζι. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα το δεχόταν αυτό, σίγουρα ούτε καν ο Γκορμπατσόφ, όπως το κατέστησε σαφές.

Αλλά και στην περίπτωση της ανάπτυξης επιθετικών όπλων στα ρωσικά σύνορα, υπάρχει επίσης μια ευθεία απάντηση. Η Ουκρανία μπορεί να έχει το ίδιο καθεστώς με την Αυστρία και τις δύο σκανδιναβικές χώρες σε όλο τον Ψυχρό Πόλεμο: ουδέτερη, αλλά στενά συνδεδεμένη με τη Δύση και αρκετά ασφαλής, μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον βαθμό που επιλέξει να είναι.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτή την εξέλιξη, διακηρύσσοντας με ύψιστο πάθος την αφοσίωσή τους στην εθνική κυριαρχία, η οποία δεν μπορεί να παραβιαστεί: το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ πρέπει να αναγνωριστεί. Αυτή η στάση αρχών μπορεί να επαινείται στις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα προκαλεί έντονες αποδοκιμασίες σε μεγάλο μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Κρεμλίνου. Ο κόσμος μάλλον δεν γνωρίζει την αφοσίωσή μας στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας, ιδίως στις τρεις περιπτώσεις που εξόργισαν ιδιαίτερα τη Ρωσία: το Ιράκ, τη Λιβύη και το Κοσσυφοπέδιο-Σερβία.

Το Ιράκ δεν χρειάζεται να συζητηθεί: η επιθετικότητα των ΗΠΑ εξόργισε σχεδόν τους πάντες. Οι επιθέσεις του ΝΑΤΟ στη Λιβύη και τη Σερβία, (και οι δύο ένα χαστούκι στο πρόσωπο της Ρωσίας κατά τη διάρκεια της απότομης παρακμής της τη δεκαετία του ’90), είναι ενδεδυμένες με ανθρωπιστικούς όρους στην προπαγάνδα των ΗΠΑ. Όλα όμως διαλύονται γρήγορα όταν εξετάσουμε τι γίνεται, όπως επαρκώς τεκμηριώνεται αλλού. Και το πλούσιο ιστορικό σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας από τη μεριά των ΗΠΑ, δεν χρειάζεται αναθεώρηση.

Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ αυξάνει την ασφάλεια για την Πολωνία και άλλους. Ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα που μπορεί να διατυπωθεί είναι το ανάποδο: η ένταξη στο ΝΑΤΟ απειλεί την ασφάλειά τους αυξάνοντας τις εντάσεις. Ο ιστορικός Richard Sakwa, ειδικός στην Ανατολική Ευρώπη, παρατήρησε ότι «η ύπαρξη του ΝΑΤΟ δικαιολογήθηκε από την ανάγκη διαχείρισης των απειλών που προκλήθηκαν από τη διεύρυνση του» – ένα εύλογο επιχείρημα.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα να πούμε για την Ουκρανία και τον τρόπο αντιμετώπισης της πολύ επικίνδυνης και εντεινόμενης κρίσης εκεί, αλλά ίσως αυτό είναι ήδη αρκετό να υποδηλώσει ότι δεν υπάρχει λόγος να αναζωπυρωθεί η κατάσταση, προχωρώντας σε αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να αποδειχθεί ένας καταστροφικός πόλεμος.

Υπάρχει, στην πραγματικότητα, μια σουρεαλιστική διάσταση στην απόρριψη των ΗΠΑ μιας αλά Αυστρία ουδετερότητας για την Ουκρανία. Οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής των ΗΠΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί επιλογή για το άμεσο μέλλον. Μπορούμε, φυσικά, να αφήσουμε στην άκρη τη γελοία στάση για το ιερό και απαραβίαστο της εθνικής κυριαρχίας. Έτσι, για χάρη μιας αρχής στην οποία δεν πιστεύουν ούτε στάλα, και επιδιώκοντας έναν στόχο που γνωρίζουν ότι είναι απρόσιτος, οι ΗΠΑ διακινδυνεύουν αυτό που μπορεί να μετατραπεί σε μια συγκλονιστική καταστροφή. Επιφανειακά, φαίνεται ακατανόητο, αλλά υπάρχουν εύλογοι αυτοκρατορικοί υπολογισμοί.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί ο Πούτιν έχει λάβει μια τόσο πολεμική στάση στο πεδίο. Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία ειδικών που επιδιώκει να λύσει αυτό το μυστήριο: Είναι τρελός; Σκοπεύει να αναγκάσει την Ευρώπη να γίνει ρωσικός δορυφόρος; Τι κάνει;

Ένας τρόπος για να μάθετε τι θέλει, είναι να ακούσετε τι λέει: Ο Πούτιν εδώ και χρόνια προσπαθεί μάταια να προτρέψει τις ΗΠΑ να προσέξουν τα αιτήματα που επανέλαβαν ο ίδιος και ο υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ. Μια πιθανότητα είναι ότι η επίδειξη δύναμης εκ μέρους του είναι ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Αυτό προτείνουν καλά ενημερωμένοι αναλυτές. Αν ναι, φαίνεται ότι το πέτυχε, τουλάχιστον με κάποιον τρόπο.

Truthout: Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ήδη ασκήσει βέτο στις προηγούμενες προσπάθειες των ΗΠΑ να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Γιατί λοιπόν οι ΗΠΑ είναι τόσο πρόθυμες για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά σε σημείο ώστε να αντιμετωπίζουν μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ως επικείμενη, ακόμη και όταν οι ίδιοι οι Ουκρανοί ηγέτες δεν φαίνεται να το σκέφτονται; Και από πότε η Ουκρανία έγινε φάρος της δημοκρατίας;

Τσόμσκι: Είναι πράγματι αξιοπερίεργο να παρακολουθείς τι εκτυλίσσεται. Οι ΗΠΑ βάζουν φωτιά στην κατάσταση, ενώ η Ουκρανία ζητά από τις ΗΠΑ να μετριάσουν τη ρητορική. Ενώ υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το γιατί ο σατανάς Πούτιν ενεργεί όπως ενεργεί, τα κίνητρα των ΗΠΑ σπάνια τίθενται σε έλεγχο. Ο λόγος είναι γνωστός: Εξ ορισμού, τα κίνητρα των ΗΠΑ είναι ευγενή, ακόμα κι αν οι προσπάθειές τους να τα εφαρμόσουν είναι ίσως άστοχες.

Ωστόσο, η ερώτηση αξίζει κάποια σκέψη, τουλάχιστον από όσους αδιόρθωτους τολμούν να ασκήσουν έλεγχο την Ουάσιγκτον με τον ίδιο τρόπο που ελέγχουν και τους υπόλοιπους.

Μια πιθανή απάντηση προκύπτει από μια διάσημη φράση για το σκοπό του ΝΑΤΟ: “Κρατήστε τη Ρωσία έξω, τη Γερμανία κάτω και τις ΗΠΑ μέσα”. Η Ρωσία είναι έξω, πολύ μακριά. Η Γερμανία είναι κάτω. Αυτό που μένει είναι το ερώτημα εάν οι ΗΠΑ θα είναι στην Ευρώπη — ή πιο σωστά, θα είναι επικεφαλής της Ευρώπης. Δεν το έχουν αποδεχτεί όλοι κάτι τέτοιο, μεταξύ αυτών: ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος προώθησε την πολιτική για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό στα Ουράλια. Η Οστπολιτίκ του πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας Βίλυ Μπραντ· ακόμα και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, με τις τρέχουσες διπλωματικές πρωτοβουλίες του, που προκαλούν μεγάλη δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον.

Εάν η κρίση στην Ουκρανία επιλυθεί ειρηνικά, θα μείνει μια ευρωπαϊκή υπόθεση, ξεφεύγοντας από την «ατλαντική» αντίληψη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που τοποθετεί τις ΗΠΑ σταθερά στη θέση του ηγεμόνα. Ίσως μάλιστα να αποτελέσει προηγούμενο για περαιτέρω κινήσεις προς την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, ίσως ακόμη και προς το όραμα του Γκορμπατσόφ. Με την πρωτοβουλία Belt-and-Road (Μία ζώνη και Ένας δρόμος) της Κίνας να εισβάλλει από την Ανατολή, προκύπτουν πολύ μεγαλύτερα ζητήματα παγκόσμιας τάξης.

Truthout: Όπως σχεδόν πάντα στο παρελθόν, όσον αφορά τις εξωτερικές υποθέσεις, βλέπουμε μια δικομματική φρενίτιδα για την Ουκρανία. Ωστόσο, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο προτρέπουν τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση απέναντι στη Ρωσία, η πρωτόγονη βάση αμφισβητεί τη γραμμή του κόμματος. Τι μας λέει η διάσταση μεταξύ των Ρεπουμπλικανών για την Ουκρανία για το τι συμβαίνει στους Ρεπουμπλικάνους;

Τσόμσκι: Δεν μπορεί κανείς εύκολα να μιλήσει για το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σαν να ήταν ένα γνήσιο πολιτικό κόμμα που συμμετέχει σε μια λειτουργική δημοκρατία. Πιο εύστοχη είναι η περιγραφή του κόμματος ως «μιας ριζοσπαστικής αμφισβήτησης — ιδεολογικά ακραίας, περιφρονητική των γεγονότων και των συμβιβασμών και απορριπτική της νομιμότητας του πολιτικού της αντιπάλου». Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός των πολιτικών αναλυτών Thomas Mann και Norman Ornstein της American Enterprise και διατυπώθηκε μια δεκαετία πριν, πριν από τον Ντόναλντ Τραμπ. Σήμερα, είναι πλέον ξεπερασμένος. Στο ακρωνύμιο “GOP” (Great Old Party), αυτό που μένει είναι το”O”.

Δεν ξέρω αν η βάση την οποία ο Τραμπ έχει σπρώξει σε μια δογματική για τον ίδιον λατρεία αμφισβητεί την επιθετική στάση των Ρεπουμπλικανών ηγετών, ή έστω αν τους ενδιαφέρει. Τα στοιχεία είναι λιγοστά. Κορυφαίες δεξιές προσωπικότητες που συνδέονται στενά με το GOP κινούνται προς τα δεξιά της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ξεπερνούν ακόμη και τον Τραμπ με την ενθουσιώδη υποστήριξή τους στην “ανελεύθερη δημοκρατία” του Ούγγρου προέδρου Βίκτορ Όρμπαν, εξυμνώντας τη για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού.

Αυτό το διασκεδαστικό καλωσόρισμα για τη διάλυση της δημοκρατίας από τον Όρμπαν μπορεί να θυμίζει τον έπαινο για τον Ιταλό φασίστα ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι για το ότι «έσωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό [με τρόπο που] η αξία που κέρδισε ο φασισμός για τον εαυτό του να παραμείνει για πάντα στην ιστορία». Αυτή ήταν η σκέψη του σεβάσμιου ιδρυτή του νεοφιλελεύθερου κινήματος που βασιλεύει τα τελευταία 40 χρόνια, Λούντβιχ φον Μίζες, στον κλασικό “Φιλελευθερισμό” του 1927.

Ο σχολιαστής του Fox News, Tucker Carlson, ήταν ο πιο ειλικρινής από τους ενθουσιασμένους. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές είτε συμφωνούν μαζί του, είτε ισχυρίζονται ότι αγνοούν αυτό που κάνει ο Όρμπαν, μια αξιοσημείωτη ομολογία αναλφαβητισμού στην έδρα της παγκόσμιας ισχύος. Ο υψηλόβαθμος γερουσιαστής Charles Grassley αναφέρει ότι γνωρίζει για την Ουγγαρία μόνο από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Carlson και εγκρίνει. Τέτοιες παραστάσεις μας λένε πολλά για τη ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Σχετικά με την Ουκρανία, σε ρήξη με την ηγεσία του GOP, ο Carlson ρωτά γιατί πρέπει να πάρουμε οποιαδήποτε θέση σε μια διαμάχη μεταξύ «ξένων χωρών που δεν αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Όποιες και αν είναι οι απόψεις κάποιου για τις διεθνείς υποθέσεις, είναι σαφές ότι έχουμε αφήσει πολύ πίσω τον τομέα του ορθολογικού λόγου και κινούμαστε στο έδαφος μιας απωθητικής ιστορίας, για να το θέσω ήπια.

Πηγή: Truthout

Μετάφραση: antapocrisis

Οι ΗΠΑ φταίνε για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι ίδιοι.

/0 Comments/in /by

Από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία, ο κόσμος διαιρέθηκε σε δύο στρατόπεδα: Σε αυτούς που υποστήριξαν ότι η ιστορία ξεκίνησε την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου με τη ρωσική εισβολή και σε αυτούς που υποστήριξαν ότι ο πόλεμος προέκυψε κατά βάση ως «επιθετική άμυνα» της Ρωσίας απέναντι σε μια πανθομολογούμενη επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ.

Για τους πρώτους, φταίει μονοσήμαντα η Ρωσία, και η Δύση πρέπει να στηρίξει τον πόλεμο των Ουκρανών μέχρις εσχάτων, ώστε να αποδυναμωθεί η Μόσχα, ανεξαρτήτως κόστους και απωλειών. Αυτή είναι η επικρατούσα, υστερική σχεδόν άποψη στη Δύση, που τρέφεται από τον αντιρωσικό παροξυσμό. Για τους δεύτερους, ο πόλεμος μπορεί να μην είναι «δίκαιος», αλλά είναι αιτιολογημένος. Και η αιτία του δεν βρίσκεται στην παραφροσύνη και στον αυταρχισμό του Πούτιν, αλλά στην απόφαση των ΗΠΑ να περάσουν τα όρια, να επιτεθούν εμμέσως στη Ρωσία και να στριμώξουν την ΕΕ σκληραίνοντας τις γραμμές στο δικό τους στρατόπεδο.

Επιλέγουμε παρακάτω να παραθέσουμε τοποθετήσεις και εκτιμήσεις κορυφαίων εκπροσώπων του αμερικανικού κατεστημένου, που εδώ και χρόνια προειδοποιούν ότι η επιθετική πολιτική διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και επανεξοπλισμού της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας, θα καταλήξει αναπόφευκτα σε πολεμική αναμέτρηση.

Αυτές οι τοποθετήσεις είναι σημαντικές γιατί δεν προέρχονται από «Πουτινιστές», όπως κατά κόρον κατηγορούνται όσοι δεν στρατεύονται στην αντιρωσική υστερία. Προέρχονται από το στρατόπεδο της Δύσης, από προσωπικότητες που έχουν υπηρετήσει από κορυφαία πόστα την αμερικανική πολιτική, αλλά διατύπωσαν εδώ και χρόνια, με καθαρό τρόπο, την ανάγκη να μην περικυκλωθεί ακόμα περισσότερο η Ρωσία, να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ με την είσοδο της Ουκρανίας, να μην «θεσμοθετηθεί» η εχθρότητα του Κιέβου έναντι της Ρωσίας, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που ζούμε σήμερα.

Γιατί αυτές οι τοποθετήσεις δεν εισακούστηκαν; Γιατί τελικά οι ΗΠΑ κινήθηκαν ενάντια σε όσα το ίδιο το κατεστημένο τους υποστήριζε μέχρι και πριν από λίγα χρόνια;

Για δύο λόγους: Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια περίοδο βαθιάς εσωτερικής κρίσης επί διακυβέρνησης Τραμπ, βλέποντας ταυτόχρονα τον βασικό τους παγκόσμιο ανταγωνιστή, την Κίνα, να ανέρχεται σταθερά και να απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους. Η επιλογή να οξύνουν τις σχέσεις με τη Ρωσία, αποτέλεσε στρατηγική απόφαση του συμπλέγματος εξουσίας της Ουάσινγκτον (μετά τον Τραμπ), μια «φυγή προς τα εμπρός» που θα ήταν “win – win”: Είτε η Ρωσία θα υποχωρούσε και οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν χρόνο και χώρο περικυκλώνοντάς την ασφυκτικά, στέλνοντας μήνυμα σε άλλους αμφισβητίες της ηγεμονίας τους, είτε η Ρωσία θα έβγαζε το όπλο στο τραπέζι αποφασισμένη να το χρησιμοποιήσει, επιλέγοντας την πολεμική αναμέτρηση. Τότε, η ΕΕ θα αναγκάζονταν να υποταχθεί ολοκληρωτικά στις επιδιώξεις της Ουάσινγκτον, να διαρρήξει σχέσεις (οικονομικές, πολιτικές, ενεργειακές) με τη Ρωσία, να ψαλιδίσει τις (ούτως ή άλλως μικρές και ανεπαρκείς) φιλοδοξίες της να ορίσει μια δική της στρατηγική στις διεθνείς σχέσεις. Το στρατόπεδο της Δύσης, αν και αποδυναμωμένο, θα διασκέδαζε τις εκτιμήσεις περί μακράς αλλά σταθερής πορείας παρακμής, συγκροτώντας τη ρητορική, τις γραμμές και τους συμμάχους του.

Ο δεύτερος λόγος είναι η απόφαση της Ρωσίας να μη δεχθεί άλλη υποβάθμιση με τη στρατιωτική της περικύκλωση, θεωρώντας ότι η πορεία προς έναν πολυπολικό κόσμο με υποβαθμισμένη την αμερικανική ηγεμονία είναι πλέον αναπόφευκτη. Αυτό, της επιτρέπει να αντιδράσει με πολεμική επιχείρηση εναντίον ενός καθεστώτος που απολαμβάνει την απόλυτη στήριξη της Ουάσινγκτον. Στη ρωσική απόφαση έπαιξε ρόλο η ανοδική πορεία της Κίνας, η απόλυτη αδυναμία της ΕΕ να ορίσει ανεξάρτητη στρατηγική, η γενική βελτίωση των σινο-ρωσικών σχέσεων, αλλά και η γνώση ότι ανερχόμενες δυνάμεις της Περιφέρειας (πχ Ινδία) παρά τις ιστορικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, θα προτιμούσαν έναν κόσμο πολυπολικό που θα δίνει χώρο στις φιλοδοξίες τους για άνοδο.

Τα παραπάνω, συνιστούν μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση από τα προπαγανδιστικά σχήματα για «παρανοϊκούς δικτάτορες», «ημίτρελους τσάρους» κλπ, πράγματα γελοία, προς εύπεπτη κατανάλωση του πρόθυμου ακροατηρίου του Ευρωατλαντισμού. Και φυσικά απέχουν από τα αντι-ιστορικά και βολικά σχήματα των «ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών» και «των βουβαλιών που όταν μαλώνουν την πληρώνουν οι βάτραχοι», τα οποία αποφεύγουν να ορίσουν προσδιορισμούς και ιεραρχήσεις.

Οι τοποθετήσεις που ακολουθούν κάνουν σαφές ότι η πορεία προς τον πόλεμο ήταν δεδομένη όσο συνεχιζόταν η Νατοϊκή κλιμάκωση και η αμερικανική επιθετικότητα. Αποδεικνύεται, μέσα από το ίδιο το αμερικανικό κατεστημένο, ότι αυτός ο πόλεμος δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία μιας παρανοϊκής και επεκτατικής ρωσικής αρκούδας, αλλά αναπόφευκτη κατάληξη της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Πρώτος ο Τζωρτζ Κέναν, ο πλέον επιδραστικός θεωρητικός του «περιορισμού» της ΕΣΣΔ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πρώην πρέσβης στην ΕΣΣΔ το 1950 και διευθυντής του Κέντρου Στρατηγικής επί Τρούμαν. Όταν του ζητείται το 1998, σε βαθιά γεράματα, η άποψή του για την επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά, λέει ευθαρσώς:

Νομίζω ότι είναι η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου. Νομίζω ότι οι Ρώσοι σταδιακά θα αντιδράσουν αρνητικά και αυτό θα καθορίσει τις πολιτικές τους. Νομίζω ότι είναι τραγικό λάθος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτό. Κανείς δεν απειλεί σήμερα κανέναν άλλον. Αυτή η επέκταση θα έκανε τους Ιδρυτές αυτής της χώρας να στριφογυρνούν στους τάφους τους. Έχουμε δεσμευτεί να προστατεύσουμε μια ολόκληρη σειρά χωρών, παρόλο που δεν έχουμε ούτε τους πόρους ούτε την πρόθεση να το κάνουμε με κάποιο σοβαρό τρόπο. Η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν απλώς μια ανάλαφρη ενέργεια μιας Γερουσίας που δεν έχει πραγματικό ενδιαφέρον για τις εξωτερικές υποθέσεις[i].

Ο Χένρι Κίσινγκερ, κορυφαίος διπλωμάτης των ΗΠΑ, Υπουργός Εξωτερικών επί Τρούμαν και Φορντ, το 2015, λίγες μέρες μετά την ανατροπή του φιλορώσου Γιανουκόβιτς και την επικράτηση των ακροδεξιών και φιλοδυτικών δυνάμεων του Μεϊντάν προειδοποιεί:

Πολύ συχνά το ουκρανικό ζήτημα τίθεται απλώς ως αναμέτρηση: είτε η Ουκρανία θα ενταχθεί στην Ανατολή, είτε στη Δύση. Αλλά αν η Ουκρανία θέλει να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει, δεν πρέπει να είναι το φυλάκιο καμίας πλευράς ενάντια στην άλλη — θα πρέπει να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ τους.
…Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μια θέση που πήρα πριν από επτά χρόνια, όταν εμφανίστηκε το ζήτημα για τελευταία φορά.
…Η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ελεύθερη να δημιουργήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση συμβατή με την εκφρασμένη βούληση του λαού της. Οι σοφοί Ουκρανοί ηγέτες θα επέλεγαν τότε μια πολιτική συμφιλίωσης μεταξύ των διαφόρων περιοχών της χώρας τους. Σε διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να ακολουθήσουν μια στάση παρόμοια με αυτή της Φινλανδίας. Αυτό το έθνος δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ισχυρή ανεξαρτησία του και συνεργάζεται με τη Δύση στους περισσότερους τομείς, αλλά αποφεύγει προσεκτικά να δημιουργήσει θεσμική εχθρότητα προς τη Ρωσία.[ii]

Στον αντίποδα του Κίσινγκερ, ο Μπρζεζίνσκι, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 90 θεωρεί ότι η στάση των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας πρέπει να είναι επιθετική, καλώντας σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η Ρωσία με την επιβολή κυρώσεων ήδη από την εποχή της επέμβασής της στη Γεωργία, το 2008. Παρόλα αυτά, μιλώντας για τις πιθανές επιλογές του Πούτιν σχετικά με την Ουκρανία, ο Μπρζεζίνσκι παραδέχεται τα εξής:

Θα μπορούσε να επιδιώξει μια συμφωνία με την Ουκρανία… Αυτό θα απαιτούσε σοφία και επιμονή από τη Ρωσία καθώς και από την Ουκρανία και από τη Δύση. Μια τέτοια διευθέτηση θα πρέπει να περιλαμβάνει τον τερματισμό των ρωσικών προσπαθειών για αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας εκ των έσω, τον τερματισμό κάθε απειλής μεγαλύτερης εισβολής, και κάποιου είδους κατανόηση μεταξύ Ανατολής-Δύσης που συνεπάγεται τη σιωπηρή αποδοχή από τη Ρωσία του μακρού ταξιδιού της Ουκρανίας προς την τελική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι η Ουκρανία δεν επιδιώκει, και η Δύση δεν σκέφτεται, την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Είναι λογικό για τη Ρωσία να αισθάνεται άβολα με αυτή την προοπτική.[iii]

Φυσικά, ταυτόχρονα με τη θεωρητική προσπάθεια να βρεθεί συμβιβασμός, ο Μπρζεζίνσκι ισχυρίζεται ότι «Η Δύση πρέπει να εξοπλίσει την Ουκρανία», καλώντας σε αυτό που σήμερα βλέπουμε:

Οι Ουκρανοί πρέπει να γνωρίζουν ότι η Δύση είναι έτοιμη να τους βοηθήσει να αντισταθούν. Και δεν υπάρχει λόγος να είμαστε μυστικοπαθείς σχετικά με αυτό. Θα ήταν πολύ καλύτερο να είμαστε ανοιχτοί σχετικά με αυτό και να πούμε στους Ουκρανούς και σε όσους μπορεί να απειλήσουν την Ουκρανία, ότι εάν οι Ουκρανοί αντισταθούν, θα έχουν όπλα. Και θα παρέχουμε μερικά από αυτά τα όπλα πριν από την ίδια την πράξη της εισβολής. Διότι ελλείψει αυτού, ο πειρασμός της Ρωσίας να εισβάλει και να προλάβει τον εξοπλισμό, μπορεί να γίνει συντριπτικός.
Αλλά τι είδους όπλα είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Και κατά την άποψή μου, θα πρέπει να είναι όπλα σχεδιασμένα ειδικά για να επιτρέπουν στους Ουκρανούς να συμμετέχουν σε αποτελεσματικό αστικό πόλεμο αντίστασης.
…Το θέμα είναι ότι για να επιτύχει πολιτικά η προσπάθεια εισβολής, η Ρωσία θα έπρεπε να καταλάβει τις μεγάλες πόλεις, ας πούμε το Χάρκοβο ή το Κίεβο. Αν στις πόλεις αυτές οι Ουκρανοί αντισταθούν και φτάσουμε σε οδομαχίες, ο πόλεμος για τη Ρωσία θα ήταν παρατεταμένος και δαπανηρός.[iv]

Ο ακαδημαϊκός Τζον Μιερσάιμερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και εκπρόσωπος της ρεαλ πολιτίκ, θεωρούμενος ως ο κορυφαίος της γενιάς του στη συγκεκριμένη σχολή σκέψης, είναι κατηγορηματικός για το ποιος φταίει. Μια σημαντική του παρέμβαση το 2014, μετά το Μεϊντάν και την ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας, είχε τίτλο «Για την κρίση στην Ουκρανία φταίει η Δύση».

Σύμφωνα με την επικρατούσα λογική στη Δύση, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να χρεωθεί σχεδόν αποκλειστικά στη ρωσική επιθετικότητα. …Αλλά αυτός ο απολογισμός είναι λάθος: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους μοιράζονται κατά το μεγαλύτερο μέρος την ευθύνη για την κρίση. Η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, που είναι το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την επιρροή της Ρωσίας.
Από τα μέσα του 90 οι Ρώσοι ηγέτες έχουν αντιταχθεί σθεναρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, και τα τελευταία χρόνια έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα παραμείνουν απαθείς όσο ο στρατηγικά σημαντικός γείτονάς τους μετατρέπεται σε δυτικό προκεχωρημένο φυλάκιο. Για τον Πούτιν, η παράνομη ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου και φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας, την οποία δικαίως χαρακτήρισε “πραξικόπημα”, ήταν η τελευταία σταγόνα.
…Η κίνηση του Πούτιν (σ.μ. με την προσάρτηση της Κριμαίας) δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Άλλωστε, η Δύση είχε κινηθεί στην πίσω αυλή της Ρωσίας, απειλώντας τα βασικά στρατηγικά της συμφέροντα, σημείο που ο Πούτιν έθεσε εμφατικά και επανειλημμένα. Οι ελίτ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη τυφλώνονται από τα γεγονότα μόνο και μόνο επειδή προσυπογράφουν μια εσφαλμένη άποψη για τη διεθνή πολιτική. Τείνουν να πιστεύουν ότι η λογική του ρεαλισμού έχει μικρή σημασία στον εικοστό πρώτο αιώνα.
…Οι δυτικοί ηγέτες έκαναν λάθος στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Ουκρανία σε δυτικό προπύργιο στα ρωσικά σύνορα. Τώρα που οι συνέπειες είναι φανερές, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο λάθος να συνεχιστεί αυτή η λανθασμένη πολιτική.[v]

Επόμενος κορυφαίος διπλωμάτης ο Τζακ Μάτλοκ, τελευταίος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ, που επιβεβαιώνει ότι η κρίση στην Ουκρανία προκλήθηκε από την αθέτηση των υποσχέσεων των ΗΠΑ και την απροθυμία τους να εγγυηθούν την ασφάλεια της Ρωσίας, επιδιώκοντας μια χωρίς όρια επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ.

Εφόσον η κύρια απαίτηση του Πούτιν είναι η διαβεβαίωση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνθεί με άλλα μέλη, και συγκεκριμένα την Ουκρανία ή τη Γεωργία, προφανώς δεν θα υπήρχε βάση για την παρούσα κρίση, αν δεν υπήρχε επέκταση της Συμμαχίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ή αν η επέκταση είχε συμβεί παράλληλα με την οικοδόμηση μιας δομής ασφαλείας στην Ευρώπη που περιλάμβανε τη Ρωσία.
Ήταν προβλέψιμη αυτή η κρίση;
Απολύτως. Η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν η πιο βαθιά στρατηγική γκάφα που έγινε από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
…Ο Πρόεδρος Ομπάμα αρχικά υποσχέθηκε βελτιωμένες σχέσεις μέσω της πολιτικής της «επαναφοράς», αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι η κυβέρνησή του συνέχισε να αγνοεί τις πιο σοβαρές ανησυχίες της Ρωσίας και διπλασίασε τις προηγούμενες αμερικανικές προσπάθειες να αποσπάσει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες από τη ρωσική επιρροή και, μάλιστα, να ενθαρρύνει την «αλλαγή καθεστώτος» στην ίδια τη Ρωσία. Οι αμερικανικές ενέργειες στη Συρία και στην Ουκρανία θεωρήθηκαν από τον Ρώσο πρόεδρο και τους περισσότερους Ρώσους ως έμμεσες επιθέσεις εναντίον τους.
…Και όσον αφορά την Ουκρανία, η εισβολή των ΗΠΑ στην εσωτερική της πολιτική ήταν βαθιά, υποστηρίζοντας ενεργά την επανάσταση του 2014 και την ανατροπή της εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης το 2014.[vi]

Ο υπουργός Άμυνας επί  Κλίντον, ο Γουίλιαμ Πέρι, εξηγεί στα απομνημονεύματά του ότι γι’ αυτόν η διεύρυνση του ΝΑΤΟ είναι η αιτία της ρήξης των σχέσεων με τη Ρωσία.

Κατά τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης μπορεί να εστιαστεί στις ενέργειες που έχει κάνει ο Πούτιν. Αλλά για τα πρώτα χρόνια, πρέπει να πω, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το μεγάλο μέρος της ευθύνης.
Η πρώτη μας ενέργεια που πραγματικά μας οδήγησε σε κακή κατεύθυνση ήταν όταν το ΝΑΤΟ άρχισε να επεκτείνεται, με την είσοδο κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, μερικά από τα οποία συνορεύουν με τη Ρωσία. Εκείνη την εποχή συνεργαζόμασταν στενά με τη Ρωσία και είχαν αρχίσει να συνηθίζουν στην ιδέα ότι το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να είναι φίλος παρά εχθρός. Αλλά ήταν πολύ άβολο που είχαν το ΝΑΤΟ ακριβώς στα σύνορά τους και έκαναν μια ισχυρή έκκληση να μην προχωρήσουμε σε διεύρυνση.
…Βασικά οι άνθρωποι με τους οποίους αντιπαρατέθηκα όταν επιχείρησα να θέσω το πώς σκέφτονται οι Ρώσοι, απάντησαν: «Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται; Είναι μια δύναμη τρίτης διαλογής». Και φυσικά αυτό έφτασε και στους Ρώσους.
…Όταν αναπτύξαμε το αμυντικό σύστημα βαλλιστικών πυραύλων στην Ανατολική Ευρώπη, το εμφανίσαμε ως άμυνα ενάντια σε τυχόν πυρηνικό πύραυλο του Ιράν – δεν έχουν βέβαια κανέναν πυρηνικό πύραυλο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά οι Ρώσοι είπαν «Περιμένετε λίγο, αυτό αποδυναμώνει την αποτρεπτική ισχύ μας». Το θέμα και πάλι δεν συζητήθηκε με βάση τι πραγματικά προσφέρει – κινηθήκαμε με τη λογική «ποιος νοιάζεται για το τι σκέφτεται η Ρωσία».[vii]

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, εκτός κατεστημένου της Ουάσιγκτον, ας παραθέσουμε την άποψη του καθηγητή Νοάμ Τσόμσκι, σφοδρού πολέμιου της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο οποίος επαναλαμβάνει ότι η κρίση στην Ουκρανία οικοδομήθηκε βήμα το βήμα πάνω στη βούληση των ΗΠΑ να επεκταθούν στρατιωτικά μέχρι και τα σύνορα της Ρωσίας.

Η ρωσική θέση ήταν αρκετά σαφής εδώ και αρκετό καιρό. Δηλώθηκε ξεκάθαρα από τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στη συνέντευξη Τύπου του στα Ηνωμένα Έθνη: «Το κύριο ζήτημα είναι η ξεκάθαρη θέση μας για την απαράδεκτη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την ανάπτυξη οπλικών συστημάτων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας».
Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη οπλικών συστημάτων: Να μην εγκατασταθούν. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Οι ΗΠΑ μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι αμυντικά, αλλά η Ρωσία σίγουρα δεν το βλέπει έτσι, μάλλον αιτιολογημένα.
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, υπάρχει μια εξίσου ευθεία απάντηση. Η Ουκρανία μπορεί να έχει το ίδιο καθεστώς με την Αυστρία και τις δύο σκανδιναβικές χώρες καθόλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: ουδέτερη, αλλά στενά συνδεδεμένη με τη Δύση και αρκετά ασφαλής, μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον βαθμό που επιλέξει να είναι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτό το αποτέλεσμα, διακηρύσσοντας με ύψιστο πάθος την αφοσίωσή τους στην κυριαρχία των εθνών, η οποία δεν μπορεί να παραβιαστεί: το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ πρέπει να τηρηθεί.
Αυτή η στάση αρχών μπορεί να επαινείται στις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα προκαλεί έντονες αποδοκιμασίες σε μεγάλο μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Κρεμλίνου. Ο κόσμος μάλλον δεν γνωρίζει την εμπνευσμένη αφοσίωσή μας στην εθνική κυριαρχία, ιδίως στις τρεις περιπτώσεις που εξόργισαν ιδιαίτερα τη Ρωσία: το Ιράκ, τη Λιβύη και το Κοσσυφοπέδιο-Σερβία.
Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ αυξάνει την ασφάλεια για την Πολωνία και τις άλλες χώρες. Ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα όμως που μπορεί να διατυπωθεί είναι ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ απειλεί την ασφάλειά τους, αυξάνοντας τις εντάσεις.
Ο ιστορικός Richard Sakwa, ειδικός στην Ανατολική Ευρώπη, παρατήρησε ότι «η ύπαρξη του ΝΑΤΟ δικαιολογήθηκε από την ανάγκη διαχείρισης των απειλών που προκλήθηκαν από τη διεύρυνση του» — πρόκειται για μια εύλογη τοποθέτηση.[viii]

Ο καθηγητής Ρωσικών Σπουδών και Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Στήβεν Κοέν, υποστηρίζει ότι για την ουκρανική κρίση δεν φταίει μόνο ο Πούτιν. Και προφητικά σημειώνει ότι στο ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού της Ουκρανίας ή της εισόδου της στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία δεν πρόκειται να υποχωρήσει γιατί κάτι τέτοιο συνιστά για την ίδια υπαρξιακή απειλή.

Δεν είμαστε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, είμαστε στην αρχή ενός νέου. Ο πόλεμος, για πρώτη φορά στη ζωή μου από την κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, ο πόλεμος με τη Ρωσία είναι μεν όχι πιθανός, αλλά δυστυχώς είναι συζητήσιμος.
Η ηγεσία του ΝΑΤΟ ανακοίνωσε μια μεγάλη κλιμάκωση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ζητούμε στη Γενεύη από τη Ρωσία να αποκλιμακώσει, αλλά εμείς κλιμακώνουμε.
Μπορεί να με πουν απολογητή του Πούτιν, αλλά σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις, οι προτάσεις που έκανε η Ρωσία πριν ένα μήνα ήταν ένα καλό σημείο εκκίνησης για να λυθεί η σύγκρουση.
Υπάρχει στις ΗΠΑ μια ρητορική για την κρίση στην Ουκρανία που είναι απολύτως εσφαλμένη. Πρέπει να πάμε στον Νοέμβριο του 2013 όταν η ΕΕ στέλνει τελεσίγραφο στον εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς ότι τυχόν συμφωνία με την ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει ταυτόχρονα με τυχόν συμφωνία με τη Ρωσία. Γιατί δίνεις τελεσίγραφο σε μια χώρα που είναι διαιρεμένη επί αιώνες και σίγουρα είναι διαιρεμένη και σήμερα, ώστε να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο πλευρές, επιτείνοντας τη διαίρεση;
Φταίει ο Πούτιν για την κλιμάκωση; Όχι φταίει η Ε.Ε.
Σε ότι αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ, όταν μπήκαν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν καθαρό ότι δεν θα εγκαθιστούσαμε στρατεύματα εκεί. Εγκαταστάσεις, βάσεις, ναι, αλλά όχι στρατεύματα.
Η Ρωσία είναι ήδη περικυκλωμένη από το ΝΑΤΟ στα σύνορά της με τις βαλτικές χώρες. Η μετακίνηση των στρατευμάτων θα κλιμακώσει την ένταση και θα στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω την κατάσταση, φέρνοντας τον κίνδυνο του πολέμου ένα βήμα πιο κοντά.
Και λυπάμαι που το λέω, αλλά τότε η Ρωσία δεν θα υποχωρήσει. Είναι υπαρξιακό ζήτημα για αυτή. Έχουν γίνει ήδη πάρα πολλά και ο Πούτιν και η πολιτική τάξη που τον στηρίζει θα μπορούσαν να συμβιβαστούν στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, αλλά δεν θα υποχωρήσουν ποτέ στο ζήτημα της στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας. [ix]

Ο Βλάντιμιρ Πότζνερ είναι Αμερικανορώσος συγγραφέας και δημοσιογράφος, ίσως ο πιο γνωστός τηλεοπτικός σχολιαστής των σχέσεων ΗΠΑ – ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Δίνει ένα παραστατικό παράδειγμα του πώς αντιλαμβάνεται την κρίση στην Ουκρανία.

Αν η Ουκρανία μπει στο ΝΑΤΟ, το ΝΑΤΟ θα βρίσκεται στα νοτιοδυτικά σύνορα της Ρωσίας. Η Ρωσία λέει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το επιτρέψει.
Συμφωνεί μια τέτοια απαίτηση με το Διεθνές Δίκαιο; Όχι.
Αλλά όταν αντιμετωπίζεις μια υπαρξιακή απειλή, λες «δεν με ενδιαφέρει το διεθνές δίκαιο», όπως άλλωστε και εμείς το είπαμε στην Κρίση των Πυραύλων της Κούβας.
Είναι πεποίθησή μου ότι αν λέγαμε ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ για τα επόμενα 50 χρόνια, δεν θα υπήρχε ουκρανική κρίση τώρα.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Το Μεξικό έχει εκτεταμένα σύνορα με τις ΗΠΑ. Φανταστείτε ότι γίνεται μια επανάσταση στο Μεξικό (πράγμα όχι δύσκολο να το φανταστούμε) και φανταστείτε ότι προκύπτει μια κυβέρνηση που δεν είναι υποστηρικτής των ΗΠΑ (ούτε αυτό είναι δύσκολο να το φανταστούμε).
Επειδή όμως μια τέτοια κυβέρνηση ίσως φοβόταν τον ισχυρό της γείτονα, ας υποθέσουμε ότι ζητά από τους Ρώσους να στείλουν 3 – 4 μεραρχίες στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού.
Πιστεύετε ότι οι ΗΠΑ θα το δέχονταν;
Γιατί τότε οι Ρώσοι να αποδεχτούν αυτό που γίνεται τώρα;
Πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός; Κατά τη γνώμη μου ναι. Και ο συμβιβασμός πρέπει να είναι ότι η Ουκρανία -εγγυημένα- δεν θα γίνει μέλος στο ΝΑΤΟ. [x]

Ο Τζέφρι Σακς, διάσημος οικονομολόγος, καθηγητής στο Κολούμπια, γράφει στους Financial Times προειδοποιώντας για τους κινδύνους της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Θέτει κι αυτός με τη σειρά του την ανάγκη ενός συμβιβασμού που θα περιλαμβάνει την ουδετερότητα της Ουκρανίας και τη μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ.

Πολλοί επιμένουν ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα για τον Πούτιν και ότι θέλει να αναδημιουργήσει τη ρωσική αυτοκρατορία.
Είναι εντελώς ψευδές. Η Ρωσία αντιτίθεται κατηγορηματικά στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά… Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ήταν πολύ χαρούμενες εάν το Μεξικό προσχωρούσε σε μια στρατιωτική συμμαχία με επικεφαλής την Κίνα, ούτε ήταν ευτυχείς όταν η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο ευθυγραμμίστηκε με την ΕΣΣΔ πριν από 60 χρόνια.
Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε η Ρωσία θέλουν τον στρατό του άλλου στο κατώφλι τους. Η υπόσχεση να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ δεν είναι κατευνασμός. Δεν εκχωρεί ουκρανικό έδαφος. Δεν επηρεάζει την κυριαρχία της Ουκρανίας. Πραγματικά θα βοηθούσε στην ασφάλειά της.
…Ο Μπάιντεν και το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έχουν μέχρι στιγμής αρνηθεί να επανεξετάσουν την επέκταση του ΝΑΤΟ για τρεις λόγους. Πρώτον, φοβούνται την κατηγορία του κατευνασμού. Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να διατηρούν για τον εαυτό τους το αποκλειστικό προνόμιο να στέλνουν στρατό οπουδήποτε, έστω κι αν αυτό αγνοεί τις νόμιμες ανησυχίες για την ασφάλεια των γειτονικών κρατών. Τρίτον, το κατεστημένο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έχει αποτύχει εδώ και καιρό να αναγνωρίσει τις έγκυρες ανησυχίες για την ασφάλεια της Ρωσίας…
Εάν ξεσπάσει πόλεμος, ο Πούτιν θα άξιζε φυσικά την παγκόσμια κατακραυγή. Οι απειλές της Ρωσίας είναι βάναυσες και επικίνδυνες. Ωστόσο, όσο άστοχες κι αν είναι οι ρωσικές ενέργειες, η αμερικανική αδιαλλαξία για την επέκταση του ΝΑΤΟ είναι επίσης εντελώς άστοχη και επικίνδυνη.
Οι αληθινοί φίλοι της Ουκρανίας και η παγκόσμια ειρήνη θα πρέπει να ζητήσουν συμβιβασμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με τη Ρωσία – ένας συμβιβασμός που σέβεται τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας ενώ υποστηρίζει πλήρως την ουκρανική κυριαρχία.[xi]

Ο Ιταλός Τζουζέπε Αρλάτσι, πρώην βοηθός Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, είναι επίσης κατηγορηματικός για τις ευθύνες της ουκρανικής κρίσης.

Η πρωταρχική αιτία είναι η δίχως σταματημό επέκταση του ΝΑΤΟ. Αυτή έκανε τη Ρωσία να αντιδράσει. Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και τριάντα χρόνια. Η Σοβιετική Ένωση πήρε διαβεβαιώσεις ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνονταν, αλλά η επέκταση συνεχίστηκε.
Νέες χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ ήδη μοιράζονται σύνορα με τη Ρωσία. Και αυτό η Ρωσία έχει δηλώσει ότι δεν θα επιτρέψει να συνεχιστεί.
Η λύση βρίσκεται στην Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να δηλώσουν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα δεχτεί την Ουκρανία και να υπογράψουν διεθνή συμφωνία για αυτό.  [xii]

Ο ίδιος ο διευθυντής της CIA από τον Μάρτιο του 2021, Γουίλιαμ Μπερνς, δύο χρόνια νωρίτερα, το 2019, στο βιβλίο του “The Back Channel” όπου έγραφε τα απομνημονεύματα της πολιτικής και διπλωματικής του καριέρας (πρέσβης στη Ρωσία, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κλπ) και προτού αναλάβει διευθυντής των Μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ, παραδεχόταν ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η απόλυτη κόκκινη γραμμή που κανείς Ρώσος αξιωματούχος δεν πρόκειται να δεχθεί. Ο δημοσιογράφος του CNN, Peter Beinart παραθέτει τι γράφει ο Μπερνς στο βιβλίο του.

Ο Μπερνς αντικρούει ευθέως, στο βιβλίο που ο ίδιος έγραψε, το επιχείρημα που προβάλλει η διοίκηση που τώρα υπηρετεί. Στο βιβλίο του, ο Μπερνς λέει ξανά και ξανά ότι οι Ρώσοι όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων -όχι μόνο ο Πούτιν- φοβούνταν την επέκταση του ΝΑΤΟ. Παραθέτει ένα σημείωμα που έγραψε ενώ υπηρετούσε ως σύμβουλος για πολιτικές υποθέσεις στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα το 1995. «Η εχθρότητα στην πρώιμη επέκταση του ΝΑΤΟ», δηλώνει, «είναι σχεδόν καθολικά αισθητή σε όλο το εγχώριο πολιτικό φάσμα εδώ».
Όσον αφορά το ζήτημα της επέκτασης της ένταξης στο ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, οι προειδοποιήσεις του Μπερνς για το εύρος της ρωσικής αντίθεσης είναι ακόμη πιο εμφατικές. «Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο ισχυρή από όλες τις κόκκινες γραμμές για τη ρωσική ελίτ (όχι μόνο τον Πούτιν)», έγραψε σε ένα σημείωμα του 2008 στην τότε Υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις.
Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν ισχυρίζεται ότι ο Πούτιν φέρει όλη την ευθύνη για την τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία, ο Μπερνς ξεκαθαρίζει ότι οι ΗΠΑ βοήθησαν να τεθούν τα θεμέλιά της.
…Ο Μπερνς αποκαλεί την απόφαση της κυβέρνησης Κλίντον να επεκτείνει το ΝΑΤΟ ώστε να συμπεριλάβει την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία «πρόωρη στην καλύτερη περίπτωση και άσκοπα προκλητική στη χειρότερη». [xiii]

Η παράθεση και άλλων αξιωματούχων, διπλωματών, ακαδημαϊκών κοκ της Δύσης, και ειδικά των ΗΠΑ, που ευθέως αναγνωρίζουν ότι η αιτία της ουκρανικής κρίσης είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να συνεχίζεται σχεδόν επ’ άπειρον. Μια τέτοια λίστα μπορείτε να βρείτε εδώ.

Όλοι, μα όλοι, θεωρούν ότι η επιθετική κίνηση των ΗΠΑ να επιμείνει τόσο στην απόσπαση της Ουκρανίας στο στρατόπεδο της Δύσης, όσο και κυρίως, στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία του πολέμου. Και όλοι παραδέχονται ότι αν η Δύση ήθελε την ειρηνική επίλυση της κρίσης, θα έκανε το βήμα να υποχωρήσει στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την περικύκλωση της Ρωσίας, που άλλωστε είναι η πρωταρχική επιθετική κίνηση σε αυτή τη διελκυστίνδα. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο σημερινός διευθυντής της CIA, πριν δύο χρόνια παραδεχόταν ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι το μεγαλύτερο casus beli για τη Ρωσία, θα έκανε κάθε συζήτηση να σταματήσει εδώ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι σχεδόν ολοι από όσους παρατέθηκαν παραπάνω, μιλούν από τη σκοπιά των αμερικανικών συμφερόντων ή έστω από τη σκοπιά του πώς νομίζουν ότι αυτά μπορούν να υπηρετηθούν καλύτερα. Δεν υπηρετούν μια γενική αίσθηση του δικαίου, ούτε κάποιο κίνημα εθνικής ή κοινωνικής απελευθέρωσης, και ορισμένοι από αυτούς είτε καθοδήγησαν, είτε συμμετείχαν, είτε χειροκρότησαν μια σειρά από επεμβάσεις των ΗΠΑ από άκρη σε άκρη του πλανήτη κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν δηλαδή ως Πουτινικοί, αντιδυτικοί, σοβιετόφιλοι, ρωσόφιλοι, αντιαμερικάνοι κοκ.

Και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία γιατί επιβεβαιώνει ότι υποκινητής του πολέμου και εμπρηστής της περιοχής είναι ο συνήθης ύποπτος των τελευταίων 70 χρόνων: το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ.

 

[i] Foreign Affairs; Now a Word From X

[ii] Για τη διευθέτηση της κρίσης της Ουκρανίας, ας ξεκινήσουμε από το τέλος

[iii] Putin’s three choices on Ukraine

[iv] The West Should Arm Ukraine

[v] Why the Ukraine Crisis Is the West’s Fault

[vi] Ήμουν εκεί: το ΝΑΤΟ και η προέλευση της κρίσης στην Ουκρανία

[vii] Russian hostility ‘partly caused by west’, claims former US defence head

[viii] US Approach to Ukraine and Russia Has “Left the Domain of Rational Discourse”

[ix] We are Well Into a Cold War

[x] How the United States Created Vladimir Putin

[xi] The US should compromise on Nato to save Ukraine

[xii] NATO is Root Cause of Ukraine Crisis

[xiii] Biden’s CIA Director Doesn’t Believe Biden’s Story about Ukraine

Για τη διευθέτηση της κρίσης της Ουκρανίας, ας ξεκινήσουμε από το τέλος

/0 Comments/in , /by

Το antapocrisis δημοσιεύει για ενημερωτικούς λόγους την προφητική παρέμβαση του Χένρι Κίσινγκερ για την Ουκρανία τον Μάρτιο του 2014, λίγες μέρες μετά την ανατροπή Γιανουκόβιτς και την αναρρίχηση στην εξουσία των φιλοδυτικών δυνάμεων του Μεϊντάν. Ο κορυφαίος διπλωμάτης των ΗΠΑ, από τη σκοπιά πάντα των αμερικανικών συμφερόντων, προτείνει ένα πλαίσιο διευθέτησης της ουκρανικής κρίσης. Ανάμεσα σε άλλα, προτείνει τη διασφάλιση μιας Ουκρανίας που θα χωρά και το δυτικό αλλά και το ανατολικό τμήμα της, την είσοδό της πιθανά στην ΕΕ, αλλά επ’ ουδενί την είσοδό της στο ΝΑΤΟ, την ουδετερότητα και όχι την εχθρότητα έναντι της Ρωσίας, τη διασφάλιση των ρωσικών ανησυχιών ασφαλείας κοκ. Δημοσιεύουμε αυτή την παρέμβαση γιατί σήμερα ξεχνιέται εύκολα η προϊστορία της σύγκρουσης, το λάδι που διαρκώς έπεφτε στη φωτιά, η επιθετική αντιρωσική ρητορική του Κιέβου που έφτασε να μιλά μέχρι και για πυρηνικό επανεξοπλισμό, και φυσικά η πρόθεση εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που προκάλεσε έμμεσα ή άμεσα τη ρωσική επίθεση.
Το τι τελικά έγινε από το 2014 μέχρι και το 2021, ήταν στον αντίποδα από το πλαίσιο που έθετε ο Κίσινγκερ, αλλά και άλλες ισχυρές φωνές του αμερικανικού κατεστημένου, οι οποίες σήμερα, στο φόντο της αντιρωσικής υστερίας και της διαγραφής της πρόσφατης ουκρανικής ιστορίας, θα κατηγορούνταν μάλλον για …Πουτινισμό.

Η δημόσια συζήτηση για την Ουκρανία περιστρέφεται γύρω από την αντιπαράθεση. Ξέρουμε όμως πού πάμε; Στη ζωή μου, έχω δει τέσσερις πολέμους να ξεκινούν με μεγάλο ενθουσιασμό και λαϊκή στήριξη. Και στους τέσσερις από αυτούς δεν ξέραμε πώς να τελειώσουμε τον πόλεμο, ενώ από τους τρεις αποχωρήσαμε μονομερώς. Το κριτήριο της πολιτικής είναι πώς τελειώνει κάτι, και όχι πώς ξεκινά.

Πολύ συχνά το ουκρανικό ζήτημα τίθεται απλώς ως αναμέτρηση: είτε η Ουκρανία θα ενταχθεί στην Ανατολή, είτε στη Δύση. Αλλά αν η Ουκρανία θέλει να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει, δεν πρέπει να είναι το φυλάκιο καμίας πλευράς ενάντια στην άλλη — θα πρέπει να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ τους.

Η Ρωσία πρέπει να αποδεχθεί ότι η προσπάθεια να εξαναγκάσει την Ουκρανία σε καθεστώς δορυφόρου, και να μετακινήσει με αυτόν τον τρόπο ξανά τα σύνορα της Ρωσίας, θα καταδίκαζε τη Μόσχα να επαναλάβει την αυτοεκπληρούμενη ιστορία των κύκλων αμοιβαίας πίεσης με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι, για τη Ρωσία, η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς μια ξένη χώρα. Η ρωσική ιστορία ξεκίνησε σε αυτό που ονομαζόταν Κιέβο-Ρως. Η ρωσική θρησκεία διαδόθηκε από εκεί. Η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας για αιώνες και οι ιστορίες τους ήταν αλληλένδετες από ακόμα νωρίτερα. Μερικές από τις πιο σημαντικές μάχες για τη ρωσική ελευθερία, ξεκινώντας με τη Μάχη της Πολτάβα το 1709, έγιναν σε ουκρανικό έδαφος. Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας – το μέσο προβολής ισχύος της Ρωσίας στη Μεσόγειο – έχει βάση με μακροχρόνια μίσθωση στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία. Ακόμη και διάσημοι αντιφρονούντες όπως ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν και ο Τζόζεφ Μπρόντσκι, επέμειναν ότι η Ουκρανία ήταν αναπόσπαστο μέρος της ρωσικής ιστορίας και, μάλιστα, της ίδιας της Ρωσίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναγνωρίσει ότι η γραφειοκρατική της διόγκωση και η υποταγή της στρατηγικής σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, σε ότι αφορά τη διαπραγμάτευση της σχέσης της Ουκρανίας με την Ευρώπη, συνέβαλαν στη μετατροπή της διαπραγμάτευσης σε κρίση. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του καθορισμού προτεραιοτήτων.

Οι Ουκρανοί είναι το καθοριστικό στοιχείο. Ζουν σε μια χώρα με ιστορία πολύπλοκη και σύνθεση πολύγλωσση. Το δυτικό τμήμα ενσωματώθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1939, όταν ο Στάλιν και ο Χίτλερ μοίρασαν τα λάφυρα. Η Κριμαία, το 60 τοις εκατό του πληθυσμού της οποίας είναι Ρώσοι, έγινε μέρος της Ουκρανίας μόλις το 1954, όταν ο Νικίτα Χρουστσόφ, Ουκρανός στην καταγωγή, την έδωσε στην Ουκρανία ως τμήμα του εορτασμού 300 χρόνων από τη ρωσική συμφωνία με τους Κοζάκους. Η Δύση είναι σε μεγάλο βαθμό καθολική. Η Ανατολή είναι σε μεγάλο βαθμό Ρώσοι Ορθόδοξοι. Η Δύση μιλάει Ουκρανικά. Η Ανατολή μιλάει κυρίως Ρωσικά. Οποιαδήποτε προσπάθεια από τη μία πτέρυγα της Ουκρανίας να κυριαρχήσει στην άλλη — όπως ήταν η αρχική σκέψη — θα οδηγούσε τελικά σε εμφύλιο πόλεμο ή σε διάλυση. Το να αντιμετωπίζεται η Ουκρανία ως μέρος μιας αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης θα εξάλειφε για δεκαετίες κάθε προοπτική να φέρει τη Ρωσία και τη Δύση —ιδιαίτερα τη Ρωσία και την Ευρώπη— σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας.

Η Ουκρανία είναι ανεξάρτητη μόλις για 23 χρόνια. Προηγουμένως βρισκόταν υπό κάποιο είδος ξένης κυριαρχίας από τον 14ο αιώνα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ηγέτες της δεν έχουν μάθει την τέχνη του συμβιβασμού, ακόμη λιγότερο την ιστορική προοπτική. Η πολιτική της Ουκρανίας μετά την ανεξαρτησία δείχνει ξεκάθαρα ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στις προσπάθειες των Ουκρανών πολιτικών να επιβάλουν τη βούλησή τους σε απείθαρχα μέρη της χώρας, πρώτα από τη μία φατρία και μετά από την άλλη. Αυτή είναι η ουσία της σύγκρουσης μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και της κύριας πολιτικής αντιπάλου του, Γιούλια Τιμοσένκο. Εκπροσωπούν τις δύο πτέρυγες της Ουκρανίας και δεν ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν την εξουσία. Μια σοφή πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ουκρανίας θα αναζητούσε έναν τρόπο ώστε τα δύο μέρη της χώρας να συνεργαστούν μεταξύ τους. Πρέπει να επιδιώξουμε τη συμφιλίωση, όχι την κυριαρχία της μιας παράταξης.

Η Ρωσία και η Δύση, και λιγότερο από όλες οι διάφορες φατρίες στην Ουκρανία, δεν έχουν ενεργήσει βάσει αυτής της αρχής. Ο καθένας έχει κάνει την κατάσταση χειρότερη. Η Ρωσία δεν θα ήταν σε θέση να επιβάλει μια στρατιωτική λύση, χωρίς να απομονωθεί σε μια εποχή που πολλά από τα σύνορά της είναι ήδη επισφαλή. Για τη Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι πολιτική. Είναι άλλοθι για την απουσία της πολιτικής της.

Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, όποια και αν είναι τα παράπονά του, μια πολιτική στρατιωτικών επιβολών θα προκαλούσε έναν άλλο Ψυχρό Πόλεμο. Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως παρεκκλίνουσα δύναμη η οποία πρέπει να διδαχθεί υπομονετικά κανόνες συμπεριφοράς που θεσπίστηκαν από την Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν είναι ένας σοβαρός στρατηγικός νους — στα πλαίσια πάντα της ρωσικής ιστορίας. Η κατανόηση των αξιών και της ψυχολογίας των ΗΠΑ δεν είναι τα δυνατά του στοιχεία. Ούτε η κατανόηση της ρωσικής ιστορίας και ψυχολογίας ήταν ένα ισχυρό σημείο των υπευθύνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ.

Οι ηγέτες όλων των πλευρών θα πρέπει να επικεντρωθούν στο να εξετάσουν τα αποτελέσματα, όχι να ανταγωνίζονται σε πόζες. Η ιδέα μου για ένα αποτέλεσμα συμβατό με τις αξίες και τα συμφέροντα ασφάλειας όλων των πλευρών είναι η παρακάτω:

  1. Η Ουκρανία πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τις οικονομικές και πολιτικές ενώσεις της, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης.
  2. Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μια θέση που πήρα πριν από επτά χρόνια, όταν εμφανίστηκε το ζήτημα για τελευταία φορά.
  3. Η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ελεύθερη να δημιουργήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση συμβατή με την εκφρασμένη βούληση του λαού της. Οι σοφοί Ουκρανοί ηγέτες θα επέλεγαν τότε μια πολιτική συμφιλίωσης μεταξύ των διαφόρων περιοχών της χώρας τους. Σε διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να ακολουθήσουν μια στάση παρόμοια με αυτή της Φινλανδίας. Αυτό το έθνος δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ισχυρή ανεξαρτησία του και συνεργάζεται με τη Δύση στους περισσότερους τομείς, αλλά αποφεύγει προσεκτικά να δημιουργήσει θεσμική εχθρότητα προς τη Ρωσία.
  4. Είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης η Ρωσία να προσαρτήσει την Κριμαία. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι δυνατό να τεθεί η σχέση της Κριμαίας με την Ουκρανία σε λιγότερο δύσκολη βάση. Για τον σκοπό αυτό, η Ρωσία θα πρέπει να αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Η Ουκρανία θα πρέπει να ενισχύσει την αυτονομία της Κριμαίας στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η διαδικασία θα περιλαμβάνει την άρση τυχόν ασαφειών σχετικά με το καθεστώς του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη.

Αυτά βέβαια είναι αρχές, όχι συνταγές. Οι άνθρωποι που είναι εξοικειωμένοι με την περιοχή, γνωρίζουν ότι δεν θα είναι όλοι ευχαριστημένοι με όλα. Κριτήριο δεν είναι η απόλυτη ικανοποίηση, αλλά η ισορροπημένη δυσαρέσκεια. Εάν δεν επιτευχθεί κάποια λύση που βασίζεται σε αυτές ή σε παρόμοιες αρχές, η στροφή προς την αντιπαράθεση θα επιταχυνθεί.

Η ώρα για αυτό θα έρθει αρκετά σύντομα.

Πηγή: The Washington Post

Μετάφραση: antapocrisis

Προσοχή στο κενό μεταξύ των ίσων αποστάσεων

/0 Comments/in /by

Ω, τι έκπληξη! 

Όσοι ήταν υπέρ της ειρήνης χθες, σήμερα εξοπλίζουν με κάθε τρόπο το Κίεβο και ναρκοθετούν κάθε προσπάθεια εκεχειρίας, προστασίας των αμάχων, ειρήνευσης. Μια Ουκρανία ειρηνική και ουδέτερη, που δεν είναι προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και επιτρέπει στις εθνότητές της να συνυπάρξουν ειρηνικά, δεν είναι επιθυμητή. Η ειρήνη δεν είναι “αυταξία” για τη Δύση, ούτε υπέρτατο αγαθό. Είναι απλώς όχημα των γεωπολιτικών της επιδιώξεων.

Μα δεν το περιμέναμε!

Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης επιλέγουν την πλήρη αντιδημοκρατική εκτροπή και φιμώνουν κανάλια και ιστότοπους που δεν αναπαράγουν τη δική τους προπαγάνδα, αλλά την προπαγάνδα της Ρωσίας. Οι κατασκευασμένες εικόνες, οι μονόπλευρες ειδήσεις, η καθημερινή κατήχηση, τα εξόφθαλμα ψέματα για τον πόλεμο στην Ουκρανία, πρέπει να είναι προνόμιο μόνο της “δημοκρατικής” Δύσης. Ο αντίπαλος, δεν δικαιούται να έχει τη δική του φωνή. Το CNN μπορεί να εκπέμπει στη Μόσχα, αλλά το Russia Today δεν μπορεί να εκπέμπει στην Ευρώπη και στην Αμερική. Και οι πολίτες οφείλουν να ενημερώνονται, να σχολιάζουν, να αλληλεπιδρούν, σε πλατφόρμες απολύτως ελεγχόμενες από ένα κράτος πατερναλιστικό που ξέρει το καλό των πολιτών του, πριν από αυτούς. Κατά τα άλλα η Ρωσία είναι που έχει αντιδημοκρατικό καθεστώς. Η Δύση είναι το απαύγασμα της δημοκρατίας. 

Πέσαμε από τα σύννεφα! 

Η αντιρωσική υστερία, το κυνήγι μαγισσών, η δαιμονοποίηση της Ρωσίας, έφτασε στο σημείο να σπάνε ρωσικά μαγαζιά και αυτοκίνητα στη Γερμανία, να απαγορεύονται οι ρωσικές γάτες (!), να αφαιρείται η σημαία από Ρώσους αθλητές, να ακυρώνονται καλλιτεχνικές διοργανώσεις που σχετίζονται με φορείς της Ρωσίας, να απολύονται Ρώσοι καλλιτέχνες που δεν αποκηρύσσουν τον Πούτιν, να τρομοκρατούνται όσοι έχουν άλλη άποψη για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την κυρίαρχη. Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από πρόβα πογκρόμ και μακαρθισμός. 

Αιφνιδιαστήκαμε!

Η ιστορία της Ουκρανίας μάθαμε ότι ξεκίνησε πριν από μια εβδομάδα. Όχι από το 2004  που οργανώθηκε το πρώτο πραξικόπημα της πορτοκαλί επανάστασης. Όχι από το 2014 που οι ΗΠΑ οργάνωσαν το δεύτερο πραξικόπημα, με ένα πακτωλό δολαρίων και προθύμων πολιτικών παραγόντων. Όχι κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο έκτοτε, που το καθεστώς του Κιέβου οργάνωνε πογκρόμ διώξεων, τρομοκράτησης, εμπρησμού, δολοφονιών. Όχι όταν η Ουκρανία δήλωνε ότι θα μπει στο ΝΑΤΟ ή ότι θα αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Δεν μπορούν οι πολίτες να αναρωτηθούν αν το Διεθνές Δίκαιο είναι α λα καρτ. Αν μπορεί να το ξεσκίζει μόνο η Δύση, και άλλος ουδείς. Αν πόλεμοι, βομβαρδισμοί και εισβολές επιτρέπονται μόνο αν γίνονται από τις ΗΠΑ, αλλά όχι αν γίνονται από τη Ρωσία. Έφτασαν οι νούμερο ένα κακοποιητές της ειρήνης, της ανεξαρτησίας, της ακεραιότητας και της κυριαρχίας ενός πλήθους χωρών που δεινοπάθησαν από τις Νατοϊκές επεμβάσεις, να παριστάνουν τον κήνσορα.

Το πολεμικό κλίμα που επικρατεί στη Δύση δεν είναι πρωτόγνωρο ιστορικά. Ούτε τα πογκρόμ, οι διώξεις, ο μακαρθισμός, η ψύχωση, η υστερία και η μαύρη προπαγάνδα. Και δεν ήταν αναπάντεχα. 

Ήταν απολύτως προβλέψιμα.

Για την ακρίβεια ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα των δηλώσεων νομιμοφροσύνης που πρέπει να δείχνει κάθε πολίτης αλλά και κάθε πολιτική δύναμη, αποκηρύσσοντας τη σύγχρονη “αυτοκρατορία του Κακού”. Μπορεί η Ρωσία να μην έχει ουδεμία σχέση με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά οι ομοιότητες με το παρελθόν είναι πάνω από εμφανείς. 

Η καταδίκη εξίσου και των δύο πλευρών, είναι τόσο δύσκολη όσο το να ισορροπήσει ελέφαντας σε οδοντογλυφίδα. Γιατί η κυρίαρχη προπαγάνδα με το κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολύσει, βλέποντας παντού Πουτινικούς, δεν αρκείται να αποσπάσει την αποκήρυξη του Πούτιν και της ρωσικής εισβολής. Απαιτεί την πλήρη προσχώρηση στον δυτικό λόγο, στην αντιρωσική υστερία, στον πολεμικό εξοπλισμό του Κιέβου, στην αποκήρυξη της “αυταρχικής” Ανατολής και στην ενθουσιώδη στράτευση στη “δημοκρατική” Δύση.  

Τελικά μάθαμε ότι δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. 

Ω, τι έκπληξη: η νίκη του ενός πόλου, είναι ήττα του άλλου. 

Και δεν μπορεί το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την ακραία πόλωση ανάμεσα στη Δύση και στη Ρωσία, να είναι ουδέτερο για το διεθνή συσχετισμό. 

Δεν μπορείς να ελπίζεις ότι τυχόν υποταγή της Ρωσίας στη Δύση (και στην επιθετικότητά της), δεν θα επηρεάσει αρνητικά οποιαδήποτε χώρα αμφισβητήσει στο μέλλον τον μονόδρομο του ευρωατλαντισμού. 

Και δεν είναι δυνατόν να ελπίζεις ότι μπορείς να μείνεις με ένα μαγικό τρόπο έξω από μια οξεία αντιπαράθεση, που θα λήξει είτε με τον περιορισμό της δυτικής επιθετικότητας, είτε με την παράδοση της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ.

Οι ίσες αποστάσεις ήταν από την αρχή καταδικασμένες να είναι άνισες γιατί τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, είτε μας αρέσει, είτε όχι, δεν έχουν την ίδια δύναμη, δεν έχουν τον ίδιο ρόλο. Η παράταξη της Δύσης, σε μια χωρίς όριο επιθετικότητα, στριμώχνει τη Ρωσία περικλείοντάς τη ασφυκτικά με Νατοϊκές βάσεις, στήνοντας πυραυλικά συστήματα στα σύνορά της, οργανώνοντας σχεδόν δημόσια (γιατί δεν απολογείται πουθενά) πραξικοπήματα ενάντια σε φιλικές στη Μόσχα κυβερνήσεις. Η Ρωσία έκανε στρατιωτική εισβολή, αλλά ο πόλεμος εναντίον της μαίνεται εδώ και δεκαετίες με “ειρηνικό” και “δημοκρατικό”, αλλά πάντως απολύτως υπαρκτό τρόπο. 

Οι ίσες αποστάσεις δημιούργησαν μεγάλο κενό ανάμεσά τους. 

Και όσοι τις επικαλέστηκαν, σήμερα, είτε πέφτουν μέσα και γίνονται κιμάς στη μηχανή της Ευρωατλαντικής παράταξης στρατευόμενοι στην αντιρωσική υστερία και στο σύγχρονο μακαρθισμό ενάντια σε όσους δεν υπηρετούν το δόγμα των ΗΠΑ, είτε υποχρεούνται να ανασκοπήσουν και να αναθεωρήσουν τη στάση τους.