“Οι ΗΠΑ διακινδυνεύουν αυτό που μπορεί να μετατραπεί σε μια συγκλονιστική καταστροφή”

Ο Νοάμ Τσόμσκι, ένας επιδραστικός διανοούμενος και ακαδημαϊκός, σφοδρός πολέμιος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, έδωσε στις 4/2/2022 συνέντευξη στο Truthout για την ουκρανική κρίση. Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένη τη συνέντευξη που δόθηκε πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στην οποία μιλά αναλυτικά για την ιστορία της επέκτασης του ΝΑΤΟ αλλά και για την ειρωνία του σεβασμού των ΗΠΑ στην “εθνική κυριαρχία”. Θεωρεί ότι η αμερικανική επιμονή στην επεκταση του ΝΑΤΟ και των όπλων του μπορεί να αποβεί καταστροφική, ενώ απαντά στο περίφημο ζήτημα της “ασφάλειας” των χωρών γύρω από τη Ρωσία, λέγοντας ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης “μπαίνουν στο ΝΑΤΟ για να προστατευθούν από τους κινδύνους που δημιουργεί η είσοδός τους στο ΝΑΤΟ”. Σημειώνουμε ότι ο Τσόμσκι σε επόμενη συνέντευξή του, μετά την εισβολή, αντιτίθεται σφοδρά στη ρωσική επίθεση και στον Πούτιν, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει δικαιολόγηση ή ελαφρυντικά.

Truthout: Οι εντάσεις συνεχίζουν να κλιμακώνονται μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και υπάρχουν λίγα περιθώρια αισιοδοξίας αφού η προσφορά των ΗΠΑ για αποκλιμάκωση δεν ανταποκρίνεται σε καμία από τις απαιτήσεις ασφαλείας της Ρωσίας. Ως εκ τούτου, δεν θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι η κρίση στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας πηγάζει στην πραγματικότητα από την αδιάλλακτη θέση των ΗΠΑ σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ; Στο ίδιο πλαίσιο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια θα μπορούσε να ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον στο υποθετικό γεγονός ότι το Μεξικό ήθελε να ενταχθεί σε μια στρατιωτική συμμαχία που καθοδηγείται από τη Μόσχα;

Τσόμσκι: Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο τελευταίο ερώτημα. Καμία χώρα δεν θα τολμούσε να κάνει μια τέτοια κίνηση στο μέρος που ο υπουργός Πολέμου του πρώην Προέδρου Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ ονόμασε «Η μικρή μας περιοχή εδώ πέρα», όταν καταδίκαζε όλες τις σφαίρες επιρροής (εκτός από τη δική μας – που στην πραγματικότητα βέβαια δεν περιορίζεται στο δυτικό ημισφαίριο). Ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken δεν είναι λιγότερο ανένδοτος σήμερα στο να καταδικάσει τη διεκδίκηση από τη Ρωσία μιας «σφαίρας επιρροής», μια έννοια που απορρίπτουμε κατηγορηματικά (με την ίδια επιφύλαξη).

Υπήρξε φυσικά μια περίφημη περίπτωση όταν μια χώρα στη μικρή μας περιοχή έφτασε κοντά σε μια στρατιωτική συμμαχία με τη Ρωσία, κατά την πυραυλική κρίση του 1962. Οι συνθήκες, ωστόσο, δεν έμοιαζαν με την Ουκρανία. Ο Πρόεδρος John F. Kennedy κλιμάκωσε τον τρομοκρατικό του πόλεμο εναντίον της Κούβας με μια απειλή εισβολής. Η Ουκρανία, αντίθετα, αντιμετωπίζει απειλές ως αποτέλεσμα της πιθανής ένταξής της σε μια εχθρική στρατιωτική συμμαχία. Η απερίσκεπτη απόφαση του Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Χρουστσόφ να παράσχει στην Κούβα πυραύλους, ήταν επίσης μια προσπάθεια να διορθωθεί ελαφρά η τεράστια κυριαρχία των ΗΠΑ στη στρατιωτική δύναμη, καθώς ο JFK είχε απαντήσει στην προσφορά του Χρουστσόφ για αμοιβαία μείωση των επιθετικών όπλων με τη μεγαλύτερη στρατιωτική συσσώρευση στην ιστορία της παγκόσμιας ειρήνης, αν και οι ΗΠΑ ήταν ήδη πολύ μπροστά. Ξέρουμε σε τι οδήγησε αυτό.

Οι εντάσεις για την Ουκρανία είναι εξαιρετικά σοβαρές, με τη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στα σύνορα της Ουκρανίας. Η ρωσική θέση ήταν αρκετά σαφής εδώ και αρκετό καιρό. Δήλωσε ξεκάθαρα ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στη συνέντευξη Τύπου του στα Ηνωμένα Έθνη: “Το κύριο ζήτημα είναι η ξεκάθαρη θέση μας για το απαράδεκτο της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την ανάπτυξη οπλικών συστημάτων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας”. Το ίδιο επανέλαβε λίγο αργότερα ο Πούτιν, όπως είχε πει συχνά στο παρελθόν.

Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη των οπλικών συστημάτων: Να μην αναπτυχθούν. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Οι ΗΠΑ μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι αμυντικά, αλλά η Ρωσία σίγουρα δεν το βλέπει έτσι, και αιτιολογημένα.

Το ζήτημα της περαιτέρω επέκτασης είναι πιο περίπλοκο. Το θέμα ανάγεται εδώ και 30 χρόνια, όταν κατέρρευσε η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Υπήρξαν εκτενείς διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Γερμανίας. (Το βασικό ζήτημα ήταν η γερμανική ενοποίηση.) Παρουσιάστηκαν δύο σχέδια. Ο Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ πρότεινε ένα ευρασιατικό σύστημα ασφαλείας από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ χωρίς στρατιωτικά μπλοκ. Οι ΗΠΑ το απέρριψαν. Αυτό που ζήτησαν ήταν: το ΝΑΤΟ μένει, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύεται.

Για προφανείς λόγους, η επανένωση της Γερμανίας, εντασσόμενη ως σύνολο σε μια εχθρική στρατιωτική συμμαχία, δεν είναι μικρή υπόθεση για τη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά, ο Γκορμπατσόφ συμφώνησε σε αυτό, με ένα quid pro quo: Όχι επέκταση προς την Ανατολή. Ο Πρόεδρος Μπους και ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ συμφώνησαν. Συγκεκριμένα τα λόγια τους προς τον Γκορμπατσόφ ήταν: «Όχι μόνο για τη Σοβιετική Ένωση αλλά και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι σημαντικό να υπάρχουν εγγυήσεις ότι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρήσουν την παρουσία τους στη Γερμανία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η δικαιοδοσία της στρατιωτικής δύναμης του ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί ούτε μια ίντσα ανατολικά».

«Ανατολή» σήμαινε Ανατολική Γερμανία. Κανείς δεν σκέφτηκε κάτι πέρα από αυτό, τουλάχιστον δημόσια. Αυτό ήταν συμφωνημένο από όλες τις πλευρές. Οι Γερμανοί ηγέτες ήταν ακόμη πιο σαφείς σχετικά με αυτό. Ήταν πολύ χαρούμενοι που είχαν τη ρωσική συναίνεση για την ενοποίηση και το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν νέα προβλήματα.

Υπάρχει εκτεταμένη αρθρογραφία για το θέμα – η Mary Sarotte, ο Joshua Shifrinson και άλλοι, που συζητούν αναλυτικά ποιος είπε τι, τι εννοούσαν, από ποια θέση το έλεγαν, και ούτω καθεξής. Είναι ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική εργασία, αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουμε, όταν κατακάτσει η σκόνη, είναι αυτό που παρέθεσα λέξη προς λέξη παραπάνω από αποχαρακτηρισμένα έγγραφα.

Ο Πρόεδρος Μπους σχεδόν τίμησε σε αυτές τις δεσμεύσεις. Το ίδιο έκανε αρχικά ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, μέχρι το 1999, την 50η επέτειο του ΝΑΤΟ, όπου λαμβάνοντας υπόψη την ψήφο των Πολωνών στις επερχόμενες εκλογές, (όπως κάποιοι εικάζουν), δέχτηκε την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία στο ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους Τζούνιορ κατάργησε όλα τα εμπόδια. Έφερε στο ΝΑΤΟ τα κράτη της Βαλτικής και άλλα. Το 2008, κάλεσε την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τσιγκλίζοντας την αρκούδα στο μάτι. Η Ουκρανία είναι η γεωστρατηγική καρδιά της Ρωσίας, εκτός από τις στενές ιστορικές σχέσεις και τον μεγάλο πληθυσμό που είναι στραμμένος προς τη Ρωσία. Η Γερμανία και η Γαλλία άσκησαν βέτο στην απερίσκεπτη πρόσκληση του Μπους, αλλά η πρόσκληση εξακολουθεί να είναι στο τραπέζι. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα το δεχόταν αυτό, σίγουρα ούτε καν ο Γκορμπατσόφ, όπως το κατέστησε σαφές.

Αλλά και στην περίπτωση της ανάπτυξης επιθετικών όπλων στα ρωσικά σύνορα, υπάρχει επίσης μια ευθεία απάντηση. Η Ουκρανία μπορεί να έχει το ίδιο καθεστώς με την Αυστρία και τις δύο σκανδιναβικές χώρες σε όλο τον Ψυχρό Πόλεμο: ουδέτερη, αλλά στενά συνδεδεμένη με τη Δύση και αρκετά ασφαλής, μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον βαθμό που επιλέξει να είναι.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτή την εξέλιξη, διακηρύσσοντας με ύψιστο πάθος την αφοσίωσή τους στην εθνική κυριαρχία, η οποία δεν μπορεί να παραβιαστεί: το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ πρέπει να αναγνωριστεί. Αυτή η στάση αρχών μπορεί να επαινείται στις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα προκαλεί έντονες αποδοκιμασίες σε μεγάλο μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Κρεμλίνου. Ο κόσμος μάλλον δεν γνωρίζει την αφοσίωσή μας στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας, ιδίως στις τρεις περιπτώσεις που εξόργισαν ιδιαίτερα τη Ρωσία: το Ιράκ, τη Λιβύη και το Κοσσυφοπέδιο-Σερβία.

Το Ιράκ δεν χρειάζεται να συζητηθεί: η επιθετικότητα των ΗΠΑ εξόργισε σχεδόν τους πάντες. Οι επιθέσεις του ΝΑΤΟ στη Λιβύη και τη Σερβία, (και οι δύο ένα χαστούκι στο πρόσωπο της Ρωσίας κατά τη διάρκεια της απότομης παρακμής της τη δεκαετία του ’90), είναι ενδεδυμένες με ανθρωπιστικούς όρους στην προπαγάνδα των ΗΠΑ. Όλα όμως διαλύονται γρήγορα όταν εξετάσουμε τι γίνεται, όπως επαρκώς τεκμηριώνεται αλλού. Και το πλούσιο ιστορικό σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας από τη μεριά των ΗΠΑ, δεν χρειάζεται αναθεώρηση.

Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ αυξάνει την ασφάλεια για την Πολωνία και άλλους. Ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα που μπορεί να διατυπωθεί είναι το ανάποδο: η ένταξη στο ΝΑΤΟ απειλεί την ασφάλειά τους αυξάνοντας τις εντάσεις. Ο ιστορικός Richard Sakwa, ειδικός στην Ανατολική Ευρώπη, παρατήρησε ότι «η ύπαρξη του ΝΑΤΟ δικαιολογήθηκε από την ανάγκη διαχείρισης των απειλών που προκλήθηκαν από τη διεύρυνση του» – ένα εύλογο επιχείρημα.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα να πούμε για την Ουκρανία και τον τρόπο αντιμετώπισης της πολύ επικίνδυνης και εντεινόμενης κρίσης εκεί, αλλά ίσως αυτό είναι ήδη αρκετό να υποδηλώσει ότι δεν υπάρχει λόγος να αναζωπυρωθεί η κατάσταση, προχωρώντας σε αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να αποδειχθεί ένας καταστροφικός πόλεμος.

Υπάρχει, στην πραγματικότητα, μια σουρεαλιστική διάσταση στην απόρριψη των ΗΠΑ μιας αλά Αυστρία ουδετερότητας για την Ουκρανία. Οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής των ΗΠΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί επιλογή για το άμεσο μέλλον. Μπορούμε, φυσικά, να αφήσουμε στην άκρη τη γελοία στάση για το ιερό και απαραβίαστο της εθνικής κυριαρχίας. Έτσι, για χάρη μιας αρχής στην οποία δεν πιστεύουν ούτε στάλα, και επιδιώκοντας έναν στόχο που γνωρίζουν ότι είναι απρόσιτος, οι ΗΠΑ διακινδυνεύουν αυτό που μπορεί να μετατραπεί σε μια συγκλονιστική καταστροφή. Επιφανειακά, φαίνεται ακατανόητο, αλλά υπάρχουν εύλογοι αυτοκρατορικοί υπολογισμοί.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί ο Πούτιν έχει λάβει μια τόσο πολεμική στάση στο πεδίο. Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία ειδικών που επιδιώκει να λύσει αυτό το μυστήριο: Είναι τρελός; Σκοπεύει να αναγκάσει την Ευρώπη να γίνει ρωσικός δορυφόρος; Τι κάνει;

Ένας τρόπος για να μάθετε τι θέλει, είναι να ακούσετε τι λέει: Ο Πούτιν εδώ και χρόνια προσπαθεί μάταια να προτρέψει τις ΗΠΑ να προσέξουν τα αιτήματα που επανέλαβαν ο ίδιος και ο υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ. Μια πιθανότητα είναι ότι η επίδειξη δύναμης εκ μέρους του είναι ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Αυτό προτείνουν καλά ενημερωμένοι αναλυτές. Αν ναι, φαίνεται ότι το πέτυχε, τουλάχιστον με κάποιον τρόπο.

Truthout: Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ήδη ασκήσει βέτο στις προηγούμενες προσπάθειες των ΗΠΑ να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Γιατί λοιπόν οι ΗΠΑ είναι τόσο πρόθυμες για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά σε σημείο ώστε να αντιμετωπίζουν μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ως επικείμενη, ακόμη και όταν οι ίδιοι οι Ουκρανοί ηγέτες δεν φαίνεται να το σκέφτονται; Και από πότε η Ουκρανία έγινε φάρος της δημοκρατίας;

Τσόμσκι: Είναι πράγματι αξιοπερίεργο να παρακολουθείς τι εκτυλίσσεται. Οι ΗΠΑ βάζουν φωτιά στην κατάσταση, ενώ η Ουκρανία ζητά από τις ΗΠΑ να μετριάσουν τη ρητορική. Ενώ υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το γιατί ο σατανάς Πούτιν ενεργεί όπως ενεργεί, τα κίνητρα των ΗΠΑ σπάνια τίθενται σε έλεγχο. Ο λόγος είναι γνωστός: Εξ ορισμού, τα κίνητρα των ΗΠΑ είναι ευγενή, ακόμα κι αν οι προσπάθειές τους να τα εφαρμόσουν είναι ίσως άστοχες.

Ωστόσο, η ερώτηση αξίζει κάποια σκέψη, τουλάχιστον από όσους αδιόρθωτους τολμούν να ασκήσουν έλεγχο την Ουάσιγκτον με τον ίδιο τρόπο που ελέγχουν και τους υπόλοιπους.

Μια πιθανή απάντηση προκύπτει από μια διάσημη φράση για το σκοπό του ΝΑΤΟ: “Κρατήστε τη Ρωσία έξω, τη Γερμανία κάτω και τις ΗΠΑ μέσα”. Η Ρωσία είναι έξω, πολύ μακριά. Η Γερμανία είναι κάτω. Αυτό που μένει είναι το ερώτημα εάν οι ΗΠΑ θα είναι στην Ευρώπη — ή πιο σωστά, θα είναι επικεφαλής της Ευρώπης. Δεν το έχουν αποδεχτεί όλοι κάτι τέτοιο, μεταξύ αυτών: ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος προώθησε την πολιτική για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό στα Ουράλια. Η Οστπολιτίκ του πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας Βίλυ Μπραντ· ακόμα και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, με τις τρέχουσες διπλωματικές πρωτοβουλίες του, που προκαλούν μεγάλη δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον.

Εάν η κρίση στην Ουκρανία επιλυθεί ειρηνικά, θα μείνει μια ευρωπαϊκή υπόθεση, ξεφεύγοντας από την «ατλαντική» αντίληψη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που τοποθετεί τις ΗΠΑ σταθερά στη θέση του ηγεμόνα. Ίσως μάλιστα να αποτελέσει προηγούμενο για περαιτέρω κινήσεις προς την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, ίσως ακόμη και προς το όραμα του Γκορμπατσόφ. Με την πρωτοβουλία Belt-and-Road (Μία ζώνη και Ένας δρόμος) της Κίνας να εισβάλλει από την Ανατολή, προκύπτουν πολύ μεγαλύτερα ζητήματα παγκόσμιας τάξης.

Truthout: Όπως σχεδόν πάντα στο παρελθόν, όσον αφορά τις εξωτερικές υποθέσεις, βλέπουμε μια δικομματική φρενίτιδα για την Ουκρανία. Ωστόσο, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο προτρέπουν τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση απέναντι στη Ρωσία, η πρωτόγονη βάση αμφισβητεί τη γραμμή του κόμματος. Τι μας λέει η διάσταση μεταξύ των Ρεπουμπλικανών για την Ουκρανία για το τι συμβαίνει στους Ρεπουμπλικάνους;

Τσόμσκι: Δεν μπορεί κανείς εύκολα να μιλήσει για το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σαν να ήταν ένα γνήσιο πολιτικό κόμμα που συμμετέχει σε μια λειτουργική δημοκρατία. Πιο εύστοχη είναι η περιγραφή του κόμματος ως «μιας ριζοσπαστικής αμφισβήτησης — ιδεολογικά ακραίας, περιφρονητική των γεγονότων και των συμβιβασμών και απορριπτική της νομιμότητας του πολιτικού της αντιπάλου». Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός των πολιτικών αναλυτών Thomas Mann και Norman Ornstein της American Enterprise και διατυπώθηκε μια δεκαετία πριν, πριν από τον Ντόναλντ Τραμπ. Σήμερα, είναι πλέον ξεπερασμένος. Στο ακρωνύμιο “GOP” (Great Old Party), αυτό που μένει είναι το”O”.

Δεν ξέρω αν η βάση την οποία ο Τραμπ έχει σπρώξει σε μια δογματική για τον ίδιον λατρεία αμφισβητεί την επιθετική στάση των Ρεπουμπλικανών ηγετών, ή έστω αν τους ενδιαφέρει. Τα στοιχεία είναι λιγοστά. Κορυφαίες δεξιές προσωπικότητες που συνδέονται στενά με το GOP κινούνται προς τα δεξιά της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ξεπερνούν ακόμη και τον Τραμπ με την ενθουσιώδη υποστήριξή τους στην “ανελεύθερη δημοκρατία” του Ούγγρου προέδρου Βίκτορ Όρμπαν, εξυμνώντας τη για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού.

Αυτό το διασκεδαστικό καλωσόρισμα για τη διάλυση της δημοκρατίας από τον Όρμπαν μπορεί να θυμίζει τον έπαινο για τον Ιταλό φασίστα ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι για το ότι «έσωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό [με τρόπο που] η αξία που κέρδισε ο φασισμός για τον εαυτό του να παραμείνει για πάντα στην ιστορία». Αυτή ήταν η σκέψη του σεβάσμιου ιδρυτή του νεοφιλελεύθερου κινήματος που βασιλεύει τα τελευταία 40 χρόνια, Λούντβιχ φον Μίζες, στον κλασικό “Φιλελευθερισμό” του 1927.

Ο σχολιαστής του Fox News, Tucker Carlson, ήταν ο πιο ειλικρινής από τους ενθουσιασμένους. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές είτε συμφωνούν μαζί του, είτε ισχυρίζονται ότι αγνοούν αυτό που κάνει ο Όρμπαν, μια αξιοσημείωτη ομολογία αναλφαβητισμού στην έδρα της παγκόσμιας ισχύος. Ο υψηλόβαθμος γερουσιαστής Charles Grassley αναφέρει ότι γνωρίζει για την Ουγγαρία μόνο από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Carlson και εγκρίνει. Τέτοιες παραστάσεις μας λένε πολλά για τη ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Σχετικά με την Ουκρανία, σε ρήξη με την ηγεσία του GOP, ο Carlson ρωτά γιατί πρέπει να πάρουμε οποιαδήποτε θέση σε μια διαμάχη μεταξύ «ξένων χωρών που δεν αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Όποιες και αν είναι οι απόψεις κάποιου για τις διεθνείς υποθέσεις, είναι σαφές ότι έχουμε αφήσει πολύ πίσω τον τομέα του ορθολογικού λόγου και κινούμαστε στο έδαφος μιας απωθητικής ιστορίας, για να το θέσω ήπια.

Πηγή: Truthout

Μετάφραση: antapocrisis

Noam Tsomsky

Καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του MIT. Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, ενώ είναι πολιτικά ενεργός στα κινήματα από τη δεκαετία του ’60 κι έπειτα.