Εχοντας διαβάσει το τελευταίο άρθρο του καθηγητή και πολιτικού αναλυτή Ατίλιο Μπορόν (έκδοση página 12) από την Αργεντινή σχετικά με τις εξελίξεις στη Βολιβία, παραθέτω μια συνοπτική επιμέλεια του κειμένου του, προσθέτοντας στο τέλος ταυτόχρονα ορισμένα συμπεράσματα από την πλευρά μου.

Δεκάδες πραξικοπήματα στη βαθύτατα τραυματισμένη ήπειρο της Λατινικής Αμερικής και στην Καραϊβική μάς υποχρεώνουν να δούμε την πολυπλοκότητα και τη βαθμιαία εξέλιξη του πώς σήμερα τα πραξικοπήματα αποκτούν χειρουργική αποτελεσματικότητα. Οι υπηρεσίες των ΗΠΑ μελετούν και βελτιώνουν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική.

Το ιμπέριουμ δεν ανέχθηκε ποτέ τη σημερινή Βολιβία, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένη οικονομικά και με τρόπο μάλιστα παραδειγματικό – η κυβέρνηση του Eβο Μοράλες εργάστηκε σκληρά για την ανάπτυξη, την ανακατανομή του πλούτου, τη συστηματική ροή των δημόσιων επενδύσεων, την καταπολέμηση της φτώχειας, την εθνικοποίηση του ενεργειακού πλούτου. Πολιτικές αποτελεσματικές και εγγυημένες, με μακροοικονομικούς και μικροοικονομικούς δείκτες βελτιωμένους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (παιδεία, υγεία, προστασία των ιθαγενών πληθυσμιακών ομάδων).

Ο ιμπεριαλισμός δεν δέχτηκε ποτέ μια κυβέρνηση που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Δεκατέσσερα χρόνια δούλευε μεθοδευμένα για την εξουδετέρωση του βολιβιανού επιτεύγματος. Μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου βάδιζε σε νέους δρόμους ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Επρεπε το εγχείρημα να τελειώσει.

Πρέπει να μελετήσουμε τα εγχειρίδια παρέμβασης (οικονομικής, μιντιακής, πολιτιστικής, χρηματοπιστωτικής, ιντερνετικής), που δημοσιεύονται από διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι «μεταμφιέζονται» σε ακαδημαϊκούς, διανοούμενους ή δημοσιογράφους, ώστε να είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται εγκαίρως τα επίμαχα κοινωνικά ή πολιτικά σήματα που θέτουν σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους.

Αυτά τα γραπτά υπογραμμίζουν πάντοτε την ανάγκη καταστροφής της φήμης του λαϊκού ηγέτη, ο οποίος πρέπει να υποστεί μια καλά δουλεμένη «δολοφονία χαρακτήρα». Δηλαδή, να παρουσιαστεί ως κλέφτης, διεφθαρμένος, δικτάτορας ή αμόρφωτος (περίπτωση Εβο Μοράλες, Μαδούρο, Λούλα, Κίρχνερ, Κορέα), με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να «πυροβολούν» καθημερινά τους εγκεφάλους του πληθυσμού με δυσφήμηση, συνοδευόμενη, στην προκειμένη περίπτωση, από μηνύματα που απευθύνονται με μίσος κατά των ιθαγενών λαών και των φτωχών γενικότερα. Η Βολιβία ήταν το τέλειο «θύμα», το τέλειο εργαστήριο.

Μόλις επέλθουν τα παραπάνω, έρχεται η σειρά της πολιτικής ηγεσίας που ελέγχεται από τις οικονομικές ελίτ και την Ουάσινγκτον που, διεκδικώντας «μια αλλαγή», ζητούν να βάλουν τέλος στη «δικτατορία» του Μοράλες. Τη σκυτάλη παίρνει μετά ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑS), που αμέσως θέτει σε εφαρμογή την αμφισβήτηση των τελευταίων εκλογών όπου εν προκειμένω ο Μοράλες κέρδισε με 10 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα της Ακροδεξιάς. Ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, συνεπικουρούμενος από τον Ντούκε της Κολομβίας, τον Πινιέρα της Χιλής και τον πρόεδρο του ΟΑS, Λουίς Αλμάγκρο, αυξάνουν την πίεση για άμεσο έλεγχο των εκλογικών αποτελεσμάτων. Το πετυχαίνουν.

Οι «δυνάμεις ασφαλείας» (αστυνομία, στρατός) εισέρχονται στη σκηνή. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για θεσμούς που ελέγχονται από πολυάριθμους οργανισμούς, ινστιτούτα και ακαδημίες (στρατιωτικές και πολιτικές) της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Τους εκπαιδεύουν και τους οπλίζουν (όλα αυτά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 70 χρόνια).

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη βίαιη δράση των φασιστικών ορδών – ακριβώς όπως έδρασαν στο Μαϊντάν της Ουκρανίας, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία, για να ανατρέψουν μη αρεστές κυβερνήσεις. Οι ενοχλητικοί ηγέτες, που το ιμπέριουμ έπρεπε να εξοντώσει, εξαφανίζονται από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ετσι εκφοβίζουν τον πληθυσμό, που δεν βλέπει ελπιδοφόρα διέξοδο. Δηλαδή, μια νέα κοινωνικοπολιτική καρικατούρα στρατιωτικού πραξικοπήματος «με πλήρη απουσία του στρατού», αφήνοντας τις αντιδραστικές συμμορίες, στρατολογημένες και χρηματοδοτούμενες από τις ελίτ, να επιβάλουν τον νόμο τους. Μόλις βασιλεύσει ο τρόμος και πριν από την παράλυση της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.

Συμπέρασμα: Η ασφάλεια και η δημόσια τάξη δεν έπρεπε ποτέ να είχαν ανατεθεί στη Βολιβία σε μηχανισμούς όπως η αστυνομία και ο στρατός, που αποικιοποιήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό. Η εκ νέου δημιουργία τέτοιων μηχανισμών αποτελεί το πιο δύσκολο στοίχημα για κυβερνήσεις που επιλέγουν δρόμους χειραφέτησης από τον ιμπεριαλισμό.

Οταν ξεκίνησε η επίθεση εναντίον του Μοράλες, η κυβέρνησή του επέλεξε να μην απαντήσει στις προκλήσεις των φασιστών. Αυτό το αξιοποίησε η ξενοκίνητη αντιπολίτευση και ισχυροποίησε τη θεωρία της για «εκλογική απάτη» και το σχέδιό της για νέες εκλογές, αλλά στο τέλος χωρίς Εβο Μοράλες (όπως στη Βραζιλία, χωρίς Λούλα).

Τέλος, δεδομένης της απροθυμίας του Εβο Μοράλες να αποδεχτεί τον εκβιασμό και την τρομοκρατία με τη συνενοχή της αστυνομίας και της ηγεσίας του στρατού, οδηγήθηκε σε παραίτηση, υπό την απειλή ενός λουτρού αίματος για τον λαό του. Το πρόσφατο εγχειρίδιο δολοφονίας της δημοκρατίας στη Βολιβία, εξελισσόμενο πιθανά με αλγόριθμους τεχνητής ευφυΐας και αναλυτές που μαθαίνουν από τα λάθη τους, έκανε τη δουλειά του. Η παγκόσμια Αριστερά οφείλει όχι απλά να μελετά αλλά να παρεμβαίνει σε όλη την ιστορική εξέλιξη με το τεράστιο ιδεολογικό της οπλοστάσιο, την ιστορική της εμπειρία (μελετώντας και τα λάθη της). Εάν δεν το πράξει, θα ξεπεραστεί, αφήνοντας το σημάδι μιας ιστορικής παρένθεσης. Δεν της αρμόζει. Δεν μας αξίζει.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Κώστας Ήσυχος

Πρώην βουλευτής και πρώην αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας