Άρθρα

Ο αγώνας των καταπιεσμένων του κόσμου

/0 Comments/in /by

«Ο ιμπεριαλισμός έχει απλώσει το σώμα του πάνω από τον κόσμο, το κεφάλι στην Ανατολική Ασία, η καρδιά στη Μέση Ανατολή, οι αρτηρίες φθάνουν στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Οπουδήποτε χτυπήστε το, κάντε του ζημία, υπηρετείστε την παγκόσμια επανάσταση».

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ένας μύθος ή μια λέξη που επαναλαμβάνεται από τα ειδησεογραφικά μέσα, μια ακίνητη εικόνα που δεν επενεργεί στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Στην αντίληψη του Γασσάν Καναφάνι είναι κινητό σώμα, ένα χταπόδι που αποικίζει και εκμεταλλεύεται, που εξαπλώνεται στον κόσμο μέσω των δυτικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων.

Ο ιμπεριαλισμός εξαπολύει διάφορες μορφές επιθετικότητας ενάντια στις μάζες των ανθρώπων του μόχθου σ’ όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις υποανάπτυκτες χώρες.

Με βάση το σύνθημα: «Όλη τα τα γεγονότα στις μάζες», ανηρτημένο στην Al Hadaf, ο Γασσάν Καναφάνι θέτει την ιδιαίτερη ευφυΐα του στην υπηρεσία των μαζών και των αντικειμενικών συμφερόντων της τάξης του που τον οδηγούν να δηλώσει: «Η επιθυμία για αλλαγή που σαρώνει τις αραβικές μάζες, πρέπει να πάρει ώθηση από μια ιδεολογική και πολιτική σαφήνεια, η οποία είναι απόλυτη. Κατά συνέπεια, η Al Hadaf αφιερώνεται στην υπηρεσία της επαναστατικής εναλλακτικής λύσης, δεδομένου ότι τα συμφέροντα των καταπιεσμένων τάξεων είναι τα ίδια με τους στόχους της επανάστασης. Παρουσιάζεται ως σύμμαχος όλων εκείνων που συνεχίζουν τον ένοπλο και πολιτικο-ιδεολογικό αγώνα για ένα απελευθερωμένο προοδευτικό έθνος».

Η φυσική βάση για τη διανοητική και καλλιτεχνική δουλειά του Γασσάν ήταν η υπεράσπιση των συμφερόντων του κόσμου του μόχθου, όχι μόνο των Παλαιστίνιων, αλλά και των Αράβων και των καταπιεσμένων τάξεων όλου του κόσμου. Λόγω αυτής της θεμελιώδους βάσης που διαπερνούσε όλη του τη δουλειά, ο Γασσάν Καναφάνι, ως μαρξιστής, ακολούθησε το μονοπάτι του ένοπλου αγώνα σαν το μόνο δρόμο για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων.

Ήταν ο ίδιος μέρος τους. Έζησε και δοκίμασε τη φτώχεια που προκαλεί ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός και παρέμεινε στις γραμμές των καταπιεσμένων μαζών, παρά τους πειρασμούς των καπιταλιστών και τις προσπάθειές τους να περικυκλώσουν τη δημοσιογραφική ζωή του. Παρέμεινε ένας ταπεινός άνθρωπος που δούλευε μέρα νύχτα για να βελτιώσει την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, παρά τις αντιξοότητες που επέβαλε η ιστορία.

Απευθυνόμενος σε μια ομάδα σπουδαστών, ο Γασσάν είπε: «Στόχος της εκπαίδευσης είναι να διορθώσει την πορεία της ιστορίας. Γι’ αυτό χρειάζεται να μελετάμε την ιστορία και να κατανοούμε τη διαλεκτική της, με σκοπό να χτίσουμε μια νέα ιστορική εποχή, στην οποία οι καταπιεσμένοι θα ζουν -μετά την απελευθέρωσή τους με επαναστατική βία- από την αντίφαση που τους γοήτευσε». Ο Γασσάν Καναφάνι όχι μόνο είχε κατακτήσει τη γνώση του ιστορικού υλισμού, αλλά και τον εφάρμοσε στη δουλειά του. Η ιδέα στην οποία πίστεψε και έζησε γι’ αυτήν παρουσιάζεται ξεκάθαρα σε όσα είπε και έγραψε. Η αρχική αντίφαση, είναι αυτή με τον ιμπεριαλισμό, το σιωνισμό και το ρατσισμό. Είναι μια διεθνής αντίφαση, και η μόνη λύση είναι να καταστραφούν αυτές οι απειλές από έναν ενωτικό και ακλόνητο οπλισμένο αγώνα. Ενθάρρυνε και αύξησε το πνεύμα του διεθνισμού μεταξύ όλων των ανθρώπων που γνώριζε ή απευθυνόταν.

Αυτή η πεποίθηση τον έκανε να απορρίψει όλους τους συμβιβασμούς, όλες τις αστικές ή διχαστικές λύσεις, που δεν συμπεριλαμβάνουν ή δεν ταιριάζουν με την υποστηριζόμενη άποψη και την ανάπτυξη της επανάστασης και τη μακριά πορεία προς την απελευθέρωση, που χτυπά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και ενοποιείται με τις μάζες. Σε ένα σχόλιο του για τον μάρτυρα Patrick Arguello ανέφερε: «Ο μάρτυρας Patrick Arguello αποτελεί σύμβολο για το δίκαιο σκοπό μας και τον αγώνα για την επίτευξή του, έναν αγώνα χωρίς όρια. Σύμβολο για τις καταπιεσμένες και στερημένες μάζες, που αντιπροσωπεύονται από τον Oum Saad και πολλούς άλλους που προέρχονται από τα στρατόπεδα και όλα τα μέρη του Λιβάνου, και βάδισαν στην νεκρική πομπή του».

Σε συζητήσεις για τα ιμπεριαλιστικά αντιδραστικά σχέδια ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις, έλεγε: «Τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης θα κατευθυνθούν ενάντια στις καταπιεσμένες μάζες για να τις αποτρέψουν από την κινητοποίηση και την πάλη». Αυτή η θέση βασίστηκε στην ανάλυση της στάσης των αραβικών καθεστώτων και των καθεστώτων γενικά των υπανάπτυκτων χωρών, οι οποίες υποχωρούν κάτω από τα κτυπήματα του ιμπεριαλισμού.

Στα πλαίσια της διεθνούς επανάστασης, είπε: «Οι βιετναμέζοι επαναστάτες αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεκάδες χρόνια. Θα μεταφέρουν την επανάστασή τους σε άλλα μέρη. Πρώτον επειδή η επανάστασή τους είναι διαρκής και δεύτερον επειδή είναι διεθνιστές…»

«Ο παλαιστινιακός σκοπός δεν είναι ένας σκοπός μόνο για τους Παλαιστίνιους, αλλά για κάθε επαναστάτη, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, ένας σκοπός των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών της εποχής μας».

Καθώς ο αγώνας του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό ήταν το κύριο ζήτημα για τον Γασσάν Καναφάνι, οι συνωμότες που κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του φοβήθηκαν την ξεκάθαρη και λογική αντιμετώπιση, που αποκαλύπτονταν στη δουλειά του μέσω των δυτικών ειδησεογραφικών μέσων. Αυτό οδήγησε τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς συμμάχους του να σταματήσουν την πένα που αρνιόταν να παραδοθεί στους πειρασμούς ή τις προειδοποιήσεις τους. Ο Γασσάν Καναφάνι μετασχημάτισε το παλαιστινιακό και αραβικό ζήτημα, σε υιοθέτηση του αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων του πλανήτη.

Η δέσμευση του Γασσάν θα παραμείνει ένα μνημείο για τις αγωνιζόμενες μάζες. Σε μια συνάντηση με το προσωπικό της Al Hadaf ανέφερε: «Όλα σε αυτόν τον κόσμο μπορούν να κλαπούν, εκτός από ένα. Κι αυτό είναι η αγάπη του ανθρώπου για μια στέρεη δέσμευση, μια πεποίθηση ή έναν σκοπό».

Το παραπάνω κείμενο είναι αποσπάσματα από κείμενο που έγραψε ο συνάδελφός του παλαιστίνιος συγγραφέας, S. Marwan, προς τιμήν του Kanafani και δημοσιεύτηκε στην Al Hadaf στις 22 Ιούλη 1972.

Γασσάν Καναφάνι

/0 Comments/in /by

Ο Γασσάν Καναφάνι (Ghassan Kanafani) γεννήθηκε στην πόλη Άκκα ή Άκρα (Acre) το 1936. Η οικογένειά του εκδιώχθηκε από την Παλαιστίνη το 1948 από την σιωνιστική τρομοκρατία και εγκαταστάθηκε τελικά στη Δαμασκό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, εργάστηκε σαν δάσκαλος και δημοσιογράφος, πρώτα στη Δαμασκό και μετά στο Κουβέιτ. Αργότερα μετακόμισε στη Βηρυτό και έγραψε για διάφορες εφημερίδες πριν ξεκινήσει -το 1969- την εβδομαδιαία εφημερίδα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), Al Hadaf. Ήταν εκπρόσωπος τύπου του PFLP και μέλος του πολιτικού του γραφείου, καθώς επίσης και μεγάλος μυθιστοριογράφος και καλλιτέχνης του οποίου η τεράστια συνεισφορά δεν μπορεί να τονιστεί.

Στο ξεκίνημά του ο Καναφάνι ήταν ενεργό μέλος του Αραβικού Εθνικιστικού Κινήματος, που αποτέλεσε πρόδρομο του PFLP, αλλά αργότερα, μαζί με το σύντροφό του George Habash, έγινε μαρξιστής, πιστεύοντας ότι στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορούσε να δοθεί λύση χωρίς μια κοινωνική επανάσταση σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο.

Δολοφονήθηκε από τους σιωνιστές πράκτορες τον Ιούλιο του 1972, όταν εξερράγη το αυτοκίνητό του. Η αδελφή του έγραψε:

Το πρωί του Σαββάτου, 8 Ιουλίου του 1972, περίπου στις 10:30 πμ, η Lamees (ανιψιά του Kanafani) και ο θείος της πήγαιναν μαζί στη Βηρυτό. Ένα λεπτό μετά την αναχώρησή τους, ακούσαμε μια πολύ δυνατή έκρηξη που τράνταξε ολόκληρο το κτήριο. Αμέσως φοβηθήκαμε, αλλά ο φόβος μας ήταν για τον Ghassan και όχι για τη Lamees επειδή είχαμε ξεχάσει ότι ήταν μαζί του, και ξέραμε ότι ο Ghassan ήταν ο στόχος της έκρηξης. Τρέξαμε έξω, όλοι φωνάζοντας τον Ghassan και κανείς την Lamees. Η Lamees ήταν ακόμα ένα δεκαεπτάχρονο παιδί γεμάτο όρεξη για ζωή, αλλά ξέραμε ότι η ίδια είχε επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Ακριβώς την προηγούμενη μέρα είχε ζητήσει από το θείο της να μειώσει τις επαναστατικές του δραστηριότητές και να συγκεντρωθεί περισσότερο στη συγγραφή. Του είχε πει: “οι ιστορίες σου είναι όμορφες” και εκείνος απάντησε: “Να επιστρέψω στο γράψιμο ιστοριών; Γράφω καλά επειδή πιστεύω σε έναν σκοπό, σε αρχές. Την ημέρα που θα εγκαταλείψω αυτές τις αρχές, οι ιστορίες μου θα γίνουν κενές. Εάν επρόκειτο να αφήσω πίσω τις αρχές μου, εσύ η ίδια δεν θα με σεβόσουν”. Μπορούσε να πείσει το κορίτσι ότι ο αγώνας και η υπεράσπιση αρχών είναι αυτό που τελικά οδηγεί στην επιτυχία σε όλα.

Στα απομνημονεύματα, που η σύζυγος του Γασσάν Καναφάνι δημοσίευσε μετά το θάνατό του, έγραψε:

Η έμπνευσή του για να γράφει και να εργάζεται ακατάπαυστα ήταν ο Παλαιστινιακός και αραβικός αγώνας… Ήταν ένας από εκείνους που πάλεψαν ειλικρινά για τη μετεξέλιξη του κινήματος αντίστασης από εθνικιστικό απελευθερωτικό κίνημα σε παναραβικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα, του οποίου η απελευθέρωση της Παλαιστίνης θα αποτελούσε ζωτικής σημασίας συστατικό. Πάντα τόνιζε ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα δεν θα μπορούσε να λυθεί απομονωμένο από τη συνολική κοινωνική και πολιτική κατάσταση του αραβικού κόσμου.

Αυτή η τοποθέτηση αναπτύχθηκε φυσικά από την προσωπική εμπειρία του Καναφάνι. Στα δώδεκά του χρόνια βίωσε την τραυματική εμπειρία της προσφυγιάς, και έκτοτε έζησε ως εξόριστος σε διάφορες αραβικές χώρες, όχι πάντα νόμιμα. Ο λαός του διασκορπίστηκε, πολλοί από αυτούς ζούσαν σε προσφυγικά στρατόπεδα ή αγωνίζονταν να βγάλουν τα προς το ζην κάνοντας τις πιο ταπεινές δουλειές. Η μόνη τους ελπίδα ακουμπούσε στο μέλλον και τα παιδιά.

Ο ίδιος ο Καναφάνι, γράφει στο γιο του, συνοψίζοντας τι σημαίνει να είναι Παλαιστίνιος:

Σε άκουσα στο άλλο δωμάτιο που ρωτούσες τη μητέρα σου: “Μαμά, είμαι Παλαιστίνιος;” Όταν απάντησε “ναι” μια βαριά σιωπή απλώθηκε στο σπίτι. Ήταν σαν κάτι που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας να είχε πέσει, ο θόρυβός του ήταν εκρηκτικός και έπειτα – σιωπή. Μετά … Σε άκουσα να κλαις. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Υπήρχε κάτι πέρα από την αντίληψή μου, που γεννιόταν στο διπλανό δωμάτιο μέσα στα μπερδεμένα αναφιλητά σου. Ήταν σαν ένα ευλογημένο χειρουργικό νυστέρι να άνοιγε το στήθος σου και να έβαζε εκεί την καρδιά που σου ανήκε … Ήμουν ανίκανος να κινηθώ και να έρθω να δω τι συνέβαινε. Ήξερα, εντούτοις, ότι μια μακρινή πατρίδα γεννιόταν ξανά: οι λόφοι, οι ελαιώνες, οι νεκροί, τα σχισμένα και διπλωμένα λάβαρα, όλα γεννιούνταν στην καρδιά ενός άλλου παιδιού… Πιστεύεις ότι ένας άντρας μεγαλώνει σταδιακά; Όχι, γεννιέται ξαφνικά – μια λέξη, μια στιγμή, διαπερνά την καρδιά του σε έναν νέο κτύπο. Μια και μόνη σκηνή μπορεί να τον εκσφενδονίσει από το ανώτατο όριο της παιδικής ηλικίας, στην τραχύτητα του δρόμου.

Σ’ αυτούς που έφυγαν αλλά παραμένουν ακόμα σύντροφοι. Γνωρίζατε δύο δρόμους στη ζωή, και η ζωή ήξερε από εσάς μόνο έναν. Γνωρίζατε το δρόμο της υποταγής και τον αρνηθήκατε. Και γνωρίζατε το δρόμο της αντίστασης και τον περπατήσατε. Αυτό το δρόμο διαλέξατε να πάρετε. Και οι σύντροφοί σας προχωρούν μαζί σας.

Η ικανότητα του συντρόφου Καναφάνι να περιγράφει, πέρα από οποιαδήποτε σκιά αμφιβολίας, τις στερήσεις και τα βάσανα του λαού του, και να μετασχηματίζει μια ιδεολογία, μια πολιτική γραμμή σε λαϊκή λογοτεχνία τον μετέτρεψε σε σοβαρή απειλή για το σιωνισμό.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του PFLP στα 43 χρόνια από τη δολοφονία του. Η ελληνική μετάφραση είναι του blog Resistance for Free Palestine.

70 χρόνια από τη Νάκμπα

/0 Comments/in /by

O κύριος στόχος της Νάκμπα (σ.μ. ο όρος σημαίνει Καταστροφή και αναφέρεται στην εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους το 1948 για να εγκατασταθούν Εβραίοι έποικοι και να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ), ήταν για το Ισραήλ να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους. Η μαζική απέλαση είχε σκοπό να οδηγήσει στην αραίωση του ντόπιου πληθυσμού.  Τα δικαιώματα και τα εδάφη θα ξεχνιούνταν και οι Παλαιστίνιοι θα αντιμετωπίσουν τις απώλειές τους. Οι εκδιωχθέντες θα χαθούν στις γύρω περιοχές των φτωχών αραβικών κρατών και θα ξεχάσουν την κατακτημένη και καταστραμμένη πατρίδα τους. Η βία θα τους έσπρωχνε στην υποταγή και στη λήθη.

Μετά από εβδομήντα χρόνια, η Νάκμπα απέτυχε. Το Ισραήλ δεν μπόρεσε να εξαφανίσει τους Παλαιστινίους. Υπάρχουν πλέον περισσότεροι Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη από ποτέ, και οι Παλαιστίνιοι υπερασπίζονται ισχυρά τα δικαιώματά τους στη γη και την παραμονή στην πατρίδα τους. Οι μαζικές διαμαρτυρίες της Γάζας δείχνουν πως οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να βρίσκουν νέους τρόπους να αγωνίζονται για τον δίκαιο σκοπό τους. Συνεχίζεται μια μακρά ιστορία μαζικής λαϊκής εξέγερσης ξεκινώντας με την εξέγερση της Παλαιστίνης το 1936. Οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται και δεν έχουν παραιτηθεί από την επιθυμία τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια στην πατρίδα τους.Το Ισραήλ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα. Αρνείται την Καταστροφή, αρνείται ότι τα εδάφη του 1967 είναι παράνομα κατεχόμενα (λέει ότι «αμφισβητούνται») και αρνείται να παραδεχτεί ότι ελέγχει όλες τις βασικές πτυχές της ύπαρξης των Παλαιστινίων. Κατηγορεί τα θύματα για τα πάντα. Οι Παλαιστίνιοι είναι υπεύθυνοι για τον δικό τους πόνο και το θάνατο επειδή (και ο κατάλογος είναι μακρύς): δεν δέχονται τη νέα πραγματικότητα για το πώς διαμορφώθηκαν τα εδάφη, δεν θέλουν ειρήνη, δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ, μένουν στο παρελθόν, χρησιμοποιούν ανθρώπινες ασπίδες, δεν αγαπούν τα παιδιά τους και τα διδάσκουν να μισούν, υποστηρίζουν τη Χαμάς και τον τρόμο, είναι αντισημίτες, ακολουθούν μια βίαιη θρησκεία όπως το Ισλάμ.

Αυτός ο αποικιακός ρατσισμός και ο εθνικός ναρκισσισμός εμπόδισαν το Ισραήλ να δεχτεί ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα όντα με βασικά (αν όχι ίσα) ανθρώπινα δικαιώματα. Μόνο οι Ισραηλινοί αξίζουν την ασφάλεια, την ανεξαρτησία και την κανονική ζωή. Οι υπάνθρωποι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν με πολύ λιγότερα. Σε καμία περίπτωση στην ιστορία των εβδομήντα ετών του Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των ετών κατά τη διάρκεια της συμφωνίας ειρήνης του Όσλο), το Ισραήλ δεν απέφυγε να προωθήσει αυτή τη βίαιη κοσμοθεωρία – πόσο μάλλον να την αμφισβητήσει. Μάλλον το ανάποδο.

Όπως όλες οι αποικίες των αποίκων, το Ισραήλ χτίζει πάνω στο φόβο. Ο δημόσιος χώρος δηλητηριάζεται με υστερία για τους εχθρούς που θέλουν να «σκοτώσουν τους Εβραίους»: αντισημίτες, Άραβες γεμάτοι μίσος, νέοι Χίτλερ και ιρανικές βόμβες. Μετά από τέτοιες αμείλικτες και καθημερινές επιθέσεις στα μήντια, είναι δύσκολο για τους περισσότερους Ισραηλινούς να κρατήσουν οποιαδήποτε απόσταση από το κράτος ή το στρατό τους. Έτσι, η πλειοψηφία κάνει ό, τι της λένε, και κατηγορεί τους Άραβες για τα πάντα. Ζητωκραυγάζουν και επικροτούν: Περισσότεροι ελεύθεροι σκοπευτές, περισσότερες βόμβες, περισσότερες σφαγές.

Πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η κατάσταση; Εβδομήντα χρόνια μετά τη Νάκμπα και ακόμα περισσότερα χρόνια παλαιστινιακού αγώνα, είναι αδύνατο να είναι απαισιόδοξος.

Παρόλο που οι Παλαιστίνιοι είναι πιο κατακερματισμένοι από ποτέ, πιο εγκλωβισμένοι και κυριαρχούμενοι, πιο διαιρεμένοι μεταξύ τους, έχουν βαθιά πεποίθηση ότι ο σκοπός τους είναι δίκαιος και ο αγώνας τους είναι σωστός. Με κάθε Παλαιστίνιο σκοτωμένο, με κάθε ταπείνωση, μια αυξανόμενη αίσθηση σταθερότητας ενισχύεται. Αυτό δεν θα περάσει. Αυτό δεν θα ξεχαστεί. Το Ισραήλ θα πληρώσει το πολιτικό κόστος της σκληρής απάνθρωπης συμπεριφοράς του.

Όσο για το Ισραήλ, τίποτα, ποτέ δεν είναι αρκετό. Και δεν μπορεί ποτέ να εξαντλήσει τις δικαιολογίες, τις κούφιες εξηγήσεις ή τα ιδιαίτερα επιχειρήματα. Ακόμη και η επίσημη ισραηλινή αριστερά διέπεται από αυτή τη λογική: πάντα θα υπάρχει ένα μπλοκ οικισμών που πρέπει να κρατήσουν, πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι γης όπου οι ισχυρισμοί τους είναι βάσιμοι και σωστοί, πάντα θα υπάρχει μια αίσθηση ότι η άλλη πλευρά φταίει για την κατάστασή της. Η αυτό-θυματοποίηση του Ισραήλ είναι λευκή εντολή για την καταπίεση άλλων αιωνίως. Και οι άποικοι της είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στην ιδεολογία της εβραϊκής υπεροχής.

Αλλά βαθιά μέσα τους οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να πάνε πουθενά και αυτό πρέπει να το υπολογίσουν. Πόσο ακόμα μπορούν να ακυρώνουν έναν ολόκληρο λαό που αρνείται να εγκαταλείψει; Πόσο καιρό μπορεί να διατηρηθεί το πρότζεκτ εποικισμού που διεξάγει το Ισραήλ; Τίποτα δεν είναι για πάντα. Ούτε η «αιώνια εβραϊκή πρωτεύουσα». Αυτές είναι κενές λέξεις που αρνούνται τις πραγματικότητες του φυλετικού διαχωρισμού καθώς και την ασταθή όσο και παράνομη κατοχή.

Οι τάξεις των υποστηρικτών του Ισραήλ ανά τον κόσμο επίσης αραιώνουν και γίνονται πιο ακραίες. Ποιος πιστεύει τώρα το Ισραήλ και ποιος πιστεύει αυτό που κάνει; Ένας απατεώνας όπως ο Trump τον οποίο κανείς δεν εμπιστεύεται; Ένας αντισημιτικός πάστορας όπως ο Robert Jeffress που πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού να δημιουργήσει το Ισραήλ; Τι ιστορική προσβολή ήταν αυτή, σε 6 εκατομμύρια θύματα, για να σηματοδοτήσει τις εορταστικές εκδηλώσεις της ημέρας ανεξαρτησίας του Ισραήλ! Είναι ο Trump και ο Jeffress ό,τι καλύτερο μπορεί να συγκεντρώσει το Ισραήλ σήμερα; Με τόσο αξιολύπητους «αληθινούς φίλους», τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Εβδομήντα χρόνια μετά τη Νάκμπα, η ελπίδα βρίσκεται στην παλαιστινιακή λαϊκή αποφασιστικότητα. Η ελπίδα βρίσκεται σε μια νέα γενιά νέων Ευρωπαίων και Αμερικανών που πιστεύουν ότι ο αγώνας της Παλαιστίνης είναι ηθική και δίκαιη υπόθεση. Η ελπίδα έγκειται στο ότι το 80% των Αμερικανών Εβραίων τάσσεται εναντίον της μετακίνησης της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Η ελπίδα βρίσκεται σε ένα ευρύ παγκόσμιο συναίσθημα ότι το Ισραήλ είναι κράτος παρίας.

Η Νάκμπα θα τελειώσει. Μια μέρα θα νικήσουμε.

Πηγή: Jacobin

Μετάφραση: antapocrisis.gr 

Η σκοτεινή πλευρά της ισραηλινής ανεξαρτησίας: Εθνοκάθαρση και ναζιστικού τύπου Lebensraum [σαν να λέμε Γάζα, σήμερα]

/0 Comments/in /by

Στις 14 Μαΐου 1948,  το Ισραήλ κήρυξε την ανεξαρτησία του. Κάθε 15 Μαΐου, οι Παλαιστίνιοι τιμούν επίσημα την ημέρα της  Nakba.  Nakbaσημαίνει καταστροφή και αυτό ακριβώς ήταν η ανεξαρτησία του Ισραήλ για πάνω από 700.000 Άραβες και τα 5 εκατομμύρια των απογόνων τους-προσφύγων που εκδιώχθηκαν από τη γη τους, εξορίστηκαν, συχνά με τρομερή βία, προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για το ισραηλινό κράτος.

Χώρα χωρίς λαό;Στα τέλη του 19ου αιώνα, εμφανίστηκε ο σιωνισμός ως ένα κίνημα για την αναδημιουργία μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη, που τότε ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρόλο που οι Εβραίοι διοικούσαν βασίλεια σ’ αυτή την περιοχή πριν από 2.000 χρόνια, ουδέποτε αριθμούσαν πάνω από το 10% του πληθυσμού, από την αρχαιότητα μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.  Μια βασική προϋπόθεση του σιωνισμού ήταν αυτό που αποκάλεσε ο θεωρητικός των πολιτισμών Έντουαρντ Σαΐντ «εξαιρεμένη  παρουσία» του γηγενούς πληθυσμού της Παλαιστίνης. Κεντρικός μύθος των πρώτων σιωνιστών ήταν πως η Παλαιστίνη ήταν μια «χώρα χωρίς λαό [προορισμένη] για έναν λαό χωρίς χώρα».

Στον πυρήνα του, ο σιωνισμός είναι αποικιστικό κίνημα  λευκών Ευρωπαίων σφετεριστών που παραγκωνίζουν  Άραβες τους οποίους συχνά βλέπουν ως κατώτερους ή καθυστερημένους. Ο Τέοντορ Χερτσλ, πατέρας του σύγχρονου πολιτικού σιωνισμού, φανταζόταν το εβραϊκό κράτος της Παλαιστίνης ως «προμαχώνα του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα». Άλλοι πρώιμοι σιωνιστές είχαν προειδοποιήσει για τα αρνητικά αυτού του τρόπου σκέψης. Ο μεγάλος Εβραίος δοκιμιογράφος Αχάντ Χα’ αμ είχε γράψει:

Συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι οι Άραβες είναι άγριος λαός της ερήμου που, σαν τους γαϊδάρους, δεν βλέπουν ούτε καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Οι Άραβες … βλέπουν και καταλαβαίνουν τι κάνουμε και τι θέλουμε να κάνουμε στη χώρα. Όταν έλθει η στιγμή που θα αναπτυχθούμε σε  σημείο που να πάρουμε τη γη τους … οι γηγενείς δεν θα παραμερίσουν τόσο εύκολα [στο Enclosure: Palestinian Landscapes in a Historical Mirror].

Η εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη αυξήθηκε σημαντικά λόγω των πογκρόμ και του συχνά λυσσασμένου αντισημιτισμού που εκδηλώθηκε στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Καθώς, προς τα τέλη του  Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ο έλεγχος της Παλαιστίνης πέρασε από την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Βρετανία, ο Άρθουρ Μπάλφουρ, τότε υπουργός Εξωτερικών, διακήρυξε «την ίδρυση μιας εθνικής πατρίδας για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη». Οι Ισραηλινοί και οι υποστηρικτές τους συχνά παραθέτουν τη Διακήρυξη Μπάλφουρ όταν υπερασπίζονται τη νομιμοποίηση του Ισραήλ. Αυτό που ουδέποτε αναφέρουν είναι ότι η  Διακήρυξη λέει παρακάτω ότι «δεν θα γίνει  τίποτε που μπορεί να ζημιώσει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των υπαρχουσών μη εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη».

Οι «υπάρχουσες μη εβραϊκές κοινότητες» αποτελούσαν τότε πάνω από το 85% του πληθυσμού. Καθώς η σιωνιστική μετανάστευση αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό στα χρόνια του μεσοπολέμου, η σύγκρουση ανάμεσα στους νεοφερμένους Εβραίους και στους Άραβες που ζούσαν στην Παλαιστίνη επί αιώνες ήταν αναπόφευκτη.

Το παλαιστινιακό πρόβλημα

Ορισμένοι Άραβες αντέδρασαν στη μαζική είσοδο των Εβραίων  με ταραχές και επιθέσεις εναντίον τους. Οι Εβραίοι απάντησαν σχηματίζοντας πολιτοφυλακές. Εκατοντάδες Εβραίοι και Άραβες δολοφονήθηκαν σε συγκρούσεις και σφαγές κατά τη δεκαετία του 1920 και καθώς άλλο ένα μεγάλο κύμα εβραϊκής μετανάστευσης κατέκλυσε την Παλαιστίνη με την άνοδο του Χίτλερ, η Βρετανία συγκρότησε την Επιτροπή Πιλ για να εξετάσει το «παλαιστινιακό πρόβλημα». Η επιτροπή πρότεινε μια «λύση δύο κρατών», ενός για τους Εβραίους και ενός για τους Άραβες, με την Ιερουσαλήμ υπό βρετανικό έλεγχο για να προστατεύονται οι ιεροί τόποι των Εβραίων, των χριστιανών και των μουσουλμάνων.

Καθώς όμως πολλαπλασιάζονταν οι αραβικές επιθέσεις και τα εβραϊκά αντίποινα,  η Βρετανία, εξοργισμένη,  εξέδωσε το 1939 τη Λευκή Βίβλο ΜακΝτόναλντ, η οποία περιόριζε την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Η Βίβλος δήλωνε με έμφαση ότι η «διακήρυξη Μπάλφουρ … δεν αποσκοπούσε να μετατρέψει την Παλαιστίνη σε εβραϊκό κράτος ενάντια στη βούληση του αραβικού πληθυσμού της χώρας». Στο εξής, οι εβραϊκές πολιτοφυλακές που πλέον ήταν οι επιτιθέμενες δυνάμεις και συχνά πραγματοποιούσαν απρόκλητες επιθέσεις εναντίον των Αράβων, άρχισαν να στοχεύουν και τους Βρετανούς κατακτητές.

Οι δύο πιο διαβόητες εβραϊκές τρομοκρατικές ομάδες ήταν η Irgun και η  Lehi, υπό την καθοδήγηση αντίστοιχα των Μεναχέμ Μπέγκιν και Γιτζάκ Σαμίρ, που αμφότεροι έγιναν πρωθυπουργοί του Ισραήλ. Η Irgun, που ήταν πολύ πιο ενεργή, πραγματοποίησε δολοφονίες και επιθέσεις με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών. Στις 22 Ιουλίου 1946, η Irgun έβαλε βόμβα στο ξενοδοχείο «Βασιλιάς Δαβίδ» της Ιερουσαλήμ, σκοτώνοντας 91 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 17 Εβραίους – η επίθεση αυτή γιορτάζεται ακόμη στο Ισραήλ. Έβαλε βόμβες και άνοιξε πυρ σε αγορές με μεγάλο πλήθος, σε τρένα, σε κινηματογράφους και στα αστυνομικά και στρατιωτικά φυλάκια των Βρετανών, σκοτώνοντας εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η Lehi, παράλληλα, δολοφόνησε, το 1944, τον Βρετανό υπουργό Αποικιών στο Κάιρο, ενώ σχεδίαζε να δολοφονήσει και τον Ου. Τσόρτσιλ.

«Δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο»

Η Βρετανία, η οποία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμετώπιζε ισχυρούς οικονομικούς περιορισμούς ενώ η φήμη της δεχόταν πλήγματα, αποσύρθηκε από την Παλαιστίνη το 1947. Το «παλαιστινιακό πρόβλημα» παραδόθηκε στα νεοσύστατα Ηνωμένα Έθνη τα οποία, υπό την πίεση των ΗΠΑ, ψήφισαν το διαμελισμό της χώρας. Στους Άραβες δεν δόθηκε η δυνατότητα να πουν τη γνώμη τους. Οι Εβραίοι, με ένα τρίτο του πληθυσμού, πήραν το 55% του εδάφους. Οι Άραβες οργίστηκαν. Οι Εβραίοι πανηγύρισαν.

Ωστόσο, υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα με το σχέδιο διαμελισμού που επεξεργάστηκε ο ΟΗΕ. Εάν το κράτος του Ισραήλ επρόκειτο να είναι ταυτόχρονα εβραϊκό και δημοκρατικό, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να φύγουν. Για πάντα. Χρόνια νωρίτερα, ο Γιόζεφ Βάιτς, διευθυντής του Εβραϊκού Ταμείου Εθνικών Γαιών, είχε πει:

Μεταξύ μας πρέπει να είναι σαφές ότι δεν υπάρχει χώρος για δύο λαούς σ’ αυτή τη χώρα … και δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός της μεταφοράς των Αράβων από εδώ στις γειτονικές χώρες … Δεν πρέπει να αφήσουμε ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή. [Dying to Forget: Oil, Power, Palestine, and the Foundations of U.S. Policy in the Middle East].

«Κάτι σαν πογκρόμ»

Έτσι, ο Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν, που έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, και ο εσώτερος κύκλος της ισραηλινής ηγεσίας επεξεργάστηκαν το PlanD [Plan Dalet, το τέταρτο γράμμα της εβραϊκής αλφαβήτου], με «βασικό σκοπό την επιχείρηση καταστροφής των αραβικών χωριών», σύμφωνα με επίσημες διαταγές. Ορισμένες φορές η απλή απειλή βίας αρκούσε για να αναγκάσουν τους Άραβες να φύγουν από τα σπίτια τους. Άλλες φορές για να τους διώξουν έκαναν εκτεταμένες σφαγές. Στην πιο διαβόητη από τις 24 που ο Ισραηλινός ιστορικός Μπένι Μόρις αναγνώρισε ως σφαγές της Nakba, πάνω από 100 Άραβες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν από εβραϊκές πολιτοφυλακές στο Ντέιρ Γιασίν, στις 9 Απριλίου 1948. Ένας εντεκάχρονος επιζών θυμόταν αργότερα:

«Έσπασαν την πόρτα, όρμησαν μέσα και άρχισαν να ψάχνουν … Πυροβόλησαν το γαμπρό και όταν μία από τις κόρες του ούρλιαξε, την πυροβόλησαν κι αυτή. Μετά φώναξαν τον αδελφό μου και τον πυροβόλησαν μπροστά μας  και όταν η μάνα μου ούρλιαξε κι έπεσε πάνω στον αδελφό μου, κρατώντας τη μικρή μου αδελφή που ακόμη βύζαινε, πυροβόλησαν και τη μάνα μου και τη σκότωσαν».

«Μου φάνηκε σαν πογκρόμ», ομολόγησε ο Μορντεκάι Γκιχόν, ένας αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών της παραστρατιωτικής οργάνωσης Haganah, που σύντομα θα γινόταν ο πυρήνας των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων. «Φαινόταν όπως τότε που  οι Κοζάκοι ορμούσαν μέσα στις εβραϊκές γειτονιές». Εκτεταμένες λεηλασίες και κτηνώδεις, συχνά θανάσιμοι βιασμοί θύμιζαν επίσης τα αντισημιτικά πογκρόμ, μόνο που τώρα, αντί για θύματα,  επιτιθέμενοι ήταν οι Εβραίοι.

Τα νέα από το Ντέιρ Γιασίν εξαπλώθηκαν σαν  πυρκαγιά σε ξερόκλαδα  σ’ όλη την Παλαιστίνη, και πολλοί Άραβες έφυγαν για να σώσουν τη ζωή τους.  Αυτό ακριβώς ήθελαν οι Εβραίοι στρατιωτικοί διοικητές, οι οποίοι έβαζαν στα μεγάφωνα τις «εγγραφές του τρόμου», όπως έλεγαν, ουρλιαχτά δηλαδή παιδιών και γυναικών, όταν πλησίαζαν στα αραβικά χωριά.  Συνήθως, οι εβραϊκές πολιτοφυλακές όταν έκαναν επιθέσεις έδιναν την ευκαιρία στα θύματά τους να δραπετεύσουν, οι διοικητές προτιμούσαν να τρομοκρατούν τους Άραβες και να τους ωθούν στο φευγιό, παρά τις υπερβολικές σφαγές.

«Όπως οι Ναζί»

Η εθνοκάθαρση που πραγματοποίησαν οι Εβραίοι  στην Παλαιστίνη εις βάρος του αραβικού πληθυσμού εντάθηκε στο έπακρο όταν εισέβαλαν αραβικοί στρατοί από την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Συρία και το Ιράκ, με σκοπό να διαλύσουν το νεογέννητο ισραηλινό κράτος. Στις 11 Ιουλίου 1948, ο Μοσέ Νταγιάν, μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών και Άμυνας, επέδραμε στη Λίντα και σφαγίασε, με αυτόματα όπλα, χειροβομβίδες και κανόνι, πάνω από 250 άνδρες, γυναίκες και παιδιά — δεν εξαίρεσε ούτε τους υπερήλικες. Αυτό που ακολούθησε, με βάση τις εντολές του μελλοντικού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, ήταν η επονομαζόμενη Πορεία Θανάτου της Λίντα: 50-70.000 Άραβες εκδιώχθηκαν από την πόλη τους. Ο Ισραηλινός ρεπόρτερ Άρι Σάβιτ έγραψε:

Τα παιδιά κραύγαζαν, οι γυναίκες ούρλιαζαν, οι άνδρες οδύρονταν. Δεν υπήρχε νερό. Κάθε τόσο, μια οικογένεια … σταματούσε στην άκρη του δρόμου για να θάψει ένα μωρό που δεν είχε αντέξει τη ζέστη, για να αποχαιρετίσει μια γιαγιά που είχε καταρρεύσει από την κούραση. Μετά από λίγο, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Μια μητέρα εγκατέλειψε κάτω από ένα δέντρο το μωρό της που έκλαιγε δυνατά, μια άλλη εγκατέλειψε το μόλις μιας εβδομάδας αγοράκι της [«Lydda 1948. A city, a massacre and the Middle East Today”, New Yorker, 2013.]

Η διεθνής κοινότητα έφριξε και εξοργίστηκε με τις κτηνωδίες που διέπραξαν οι Εβραίοι στα 1948-49. Στις ΗΠΑ, μια ομάδα εξεχόντων Εβραίων, συμπεριλαμβανομένου του Άλμπερτ Αϊνστάιν, επέκρινε με δριμύτητα τους «τρομοκράτες» που επιτέθηκαν στο Ντέιρ Γιασίν. [Μια επιστολή προς τους New York Times που υπογράφουν ο Α. Αϊνστάιν, η Χ. Άρεντ, ο Σ. Χουκ και αξίζει να διαβαστεί, ιδίως σήμερα: https://archive.org/details/AlbertEinsteinLetterToTheNewYorkTimes.December41948, σ.τ.μ.].

Άλλοι συνέκριναν τις εβραϊκές πολιτοφυλακές με τους Γερμανούς, μεταξύ αυτών ήταν και ο Άαρον Κίσλινγκ, πρώτος υπουργός Γεωργίας του Ισραήλ, που μοιρολογούσε γιατί «τώρα οι Εβραίοι συμπεριφέρονται όπως οι Ναζί, όλη μου η ύπαρξη συγκλονίζεται».

Πράγματι, οι Εβραίοι συμπεριφέρονταν περίπου όπως οι Ναζί όταν εκδίωκαν ή αφάνιζαν Άραβες για να δημιουργήσουν τον δικό τους «lebensraum» (ζωτικό χώρο) στην Παλαιστίνη.  Όταν όλα τέλειωσαν, πάνω από 400 αραβικά χωριά είχαν καταστραφεί ή εγκαταλειφθεί και οι κάτοικοί  τους –κάποιοι από τους οποίους ακόμη κρατούν τα κλειδιά των κλεμμένων σπιτιών τους— δεν επέστρεψαν ποτέ. Ο Μοσέ Νταγιάν, ένας από τους δοξασμένους ήρωες του Ισραήλ, σε μια ομιλία του το 1969 ομολόγησε, χωρίς να την ονοματίσει,  ότι το Ισραήλ πραγματοποίησε εθνοκάθαρση:

«Ήλθαμε σ’ αυτή τη χώρα, που ήδη κατοικούνταν από Άραβες, και ιδρύσαμε ένα εβραϊκό κράτος. Στη θέση των αραβικών χτίστηκαν εβραϊκά χωριά. Ακόμη δεν γνωρίζετε τα ονόματα εκείνων των αραβικών χωριών και δεν σας κατηγορώ, επειδή δεν υπάρχουν πλέον εκείνα τα βιβλία γεωγραφίας. Όχι μόνο  τα βιβλία εκείνα δεν υπάρχουν, μα ούτε και τα αραβικά χωριά βρίσκονται εκεί που ήταν. Δεν υπάρχει μέρος  σ’ αυτή τη χώρα που να μη ζούσε σ’ αυτό αραβικός πληθυσμός».

Πόλεμος ενάντια στην αλήθεια και τη μνήμη

Σήμερα, είναι οδυνηρό που λείπει αυτού του είδους η ειλικρίνεια τόσο ανάμεσα στους Εβραίους του Ισραήλ όσο και στους ομοθρήσκους και στους υποστηρικτές τους στις ΗΠΑ. Εκτός από τις προσπάθειες να φιμώσουν ακόμη και να θέσουν εκτός νόμου τα ειρηνικά κινήματα διαμαρτυρίας όπως το  κίνημα Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) στο κράτος του Ισραήλ, οι σιωνιστές και οι απολογητές σύμμαχοί τους –ορισμένοι με τη δική τους ανταγωνιστική ατζέντα [η αναφορά είναι για τους ευαγγελιστές οπαδούς του Τραμπ]—επιδιώκουν επιθετικά να σβήσουν από τη μνήμη τη Nakba. Αυτό επιτυγχάνεται με την άρνηση των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι Ισραηλινοί και με τον στιγματισμό ως αντισημιτιστών όσων επιμένουν να τα θυμίζουν.

Η πιο σκαιά μεταχείριση επιφυλάσσεται στους Εβραίους που τολμούν να ρίχνουν φως στις βαναυσότητες του Ισραήλ. Ο Τέντι Κατζ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Χάιφα και ένθερμος σιωνιστής που αποκάλυψε τη μαζική σφαγή 230 Αράβων αιχμαλώτων, στην Ταντούρα, στις 22 Μαΐου  1948*, μηνύθηκε, εξευτελίστηκε δημοσίως και του αφαιρέθηκε το πτυχίο του για «προσβολή», επειδή απλώς είπε την άσχημη και άβολη αλήθεια. Η ισραηλινή κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να στερήσει το «εκ γενετής  δικαίωμα επιστροφής» στο Ισραήλ σε όσους Εβραίους είναι επικριτικοί, ένα δικαίωμα που παραχωρείται σε κάθε άλλο Εβραίο στον κόσμο.

Ούτε επιστροφή, ούτε υποχώρηση

Καθώς οι Παλαιστίνιοι που υπέστησαν τη Nakba (Καταστροφή) εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες συχνά σε άθλια στρατόπεδα γειτονικών χωρών, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν το Ψήφισμα 194 (1948), το οποίο εγγυάται ότι κάθε Παλαιστίνιος πρόσφυγας θα μπορούσε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να λάβει αποζημίωση για τις καταστροφές. Ουδείς επέστρεψε. Το Ισραήλ αγνοεί και αυτό και πλήθος άλλων ψηφισμάτων του ΟΗΕ που εκδόθηκαν τις επόμενες δεκαετίες, και την ατιμωρησία του την εξασφαλίζει η τεράστια και αταλάντευτη υποστήριξη των ΗΠΑ.

Έχοντας αυτό το ελεύθερο και αυτή την ενθάρρυνση, το Ισραήλ υπάρχει 70 χρόνια ως κράτος και έχει συμπληρώσει μισό αιώνα παράνομης κατοχής στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν. Σήμερα, οι  παράνομοι οικισμοί /αποικίες των Εβραίων αποτελούν την αιχμή του δόρατος μιας εθνοκάθαρσης Αράβων στην Παλαιστίνη σε αργή κίνηση. Οι οικισμοί και οι δρόμοι που ανήκουν μόνο σε Εβραίους, το τείχος διαχωρισμού και τα πανταχού παρόντα στρατιωτικά φυλάκια ελέγχου είναι, σύμφωνα με τον Τζίμι Κάρτερ, τοn Ντέσμοντ Τούτου και άλλους, τα θεμέλια ενός κράτους απαρτχάιντ. Οι τακτικές εισβολές στη Γάζα, όπου στους  100 νεκρούς Παλαιστίνιους ισοδυναμεί 1 Ισραηλινός, η σφαγή ολόκληρων οικογενειών και η διαρκής οικονομική ασφυξία, καταδικάζονται παγκοσμίως  ως εγκλήματα πολέμου.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, ο παλαιστινιακός λαός αντέχει, παρά τις τρομερές αντιξοότητες. Οι πιο έντιμοι από τις παλιότερες γενιές των σιωνιστών το είχαν προβλέψει. Όπως ο Αχάντ Χα’αμ το 1891 που προειδοποίησε ότι οι «γηγενείς δεν θα παραμερίσουν τόσο εύκολα» ή ο Μπεν Γκουριόν αργότερα που αναγνώρισε ότι «ένας λαός που πολεμάει ενάντια στους σφετεριστές της γης του δεν θα κουραστεί τόσο εύκολα».  Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ούτε οι Παλαιστίνιοι ούτε οι Εβραίοι έχουν κουραστεί και ο κόσμος δεν είναι πιο κοντά στη λύση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Ταυτόχρονα, Εβραίοι, Άραβες και ο κόσμος όλος προετοιμάζεται για την επόμενη αναπόφευκτη έκρηξη.

Αυτή είναι η θανάσιμη κληρονομιά της αποικιοκρατίας.

Πηγή: CounterPunch, Αναδημοσίευση από το Σχέδιο Β

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

 

* “Όλοι οι άνδρες της Ταντούρα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο του χωριού, τους έβαλαν σε γραμμές και τους διέταξαν να αρχίσουν να σκάβουν, και οι άνδρες της κάθε γραμμής που τελείωναν το σκάψιμο πυροβολούνταν και έπεφταν μέσα στους λάκκους. Πράγμα που θυμίζει σε ορισμένους από εσάς αυτό που έκαναν οι Γερμανοί… μόλις τρία χρόνια μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο”—Teddy Katz, διάλεξη, Ν. Υόρκη 14/4/2005.(Σ.τ.μ.)

Να μη συνηθίσουμε τη σιωνιστική βαρβαρότητα. Να μη σιωπήσουμε για τη σφαγή 43 Παλαιστινίων από το Ισραήλ.

/0 Comments/in /by

Χρέος κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται άνθρωπος είναι να πάρει θέση για το νέο έγκλημα του σιωνισμού. Σήμερα σφαγιάστηκαν 43 Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στη Γάζα και πάνω από 2.000 τραυματίστηκαν από αληθινά πυρά και χημικά. Τη σκανδάλη στο νέο αυτό μαζικό έγκλημα πάτησε το κράτος του Ισραήλ, αλλά το όπλο οπλίστηκε από την απόφαση -πρόκληση των ΗΠΑ να αγνοήσουν δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ ενάντια στην παράνομη κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από τον ισραηλινό στρατό το 1967 και να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ. Η διεθνής νομιμότητα απαιτούσε από το Ισραήλ να αποσυρθεί από την κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η διεθνής κοινότητα χειροκροτεί την κατοχή, τη νομιμοποιεί και δικαιολογεί τις νέες σφαγές του σιωνισμού.

Η σφαγή στη Γάζα ήταν η απάντηση του σιωνιστικού κράτους στη διαδήλωση 35.000 Παλαιστινίων ενάντια στη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ στα Ιεροσόλυμα. Η απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ υλοποίησε μια επί χρόνια ειλημμένη απόφαση όλων των πτερύγων του αμερικανικού κατεστημένου και αποτέλεσε άμεση στήριξη στην επιχειρούμενη από το σιωνισμό διεθνή νομιμοποίηση της κατοχής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Οι Παλαιστίνιοι παρομοιάζουν τη συγκεκριμένη κίνηση με μια νέα Νάκμπα («Καταστροφή»). Η Νάκμπα, η Ολοκληρωτική Καταστροφή, η μαζική έξοδος των Παλαιστίνιων από τα σπίτια και τη γη τους εξαιτίας του επιθετικού Ισραηλινού εποικισμού, κλείνει αύριο ακριβώς 70 χρόνια. Στη θλιβερή επέτειο της Καταστροφής, το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ αποφάσισε να θυμίσει σε όλο τον κόσμο τη φύση του.

Οι ΗΠΑ βάψαν και πάλι τα χέρια τους στο αίμα με αυτή τους την απόφαση. Η ΕΕ υποκριτικά από τη μια ψηφίζει υπέρ της διεθνούς νομιμότητας και από την άλλη στηρίζει και ενισχύει τον εξευτελισμό της από τις πράξεις του Ισραήλ. Και η πλέον αμερικανόδουλη και φιλοσιωνιστική κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η κυβέρνηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στέκεται στο πλευρό του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ και στηρίζει με ένοχη σιωπή το νέο αιματοκύλισμα.

Όλοι αύριο 15/5 στις 19.30 στην πρεσβεία του Ισραήλ.

Στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε επανάσταση, Συνέντευξη με τον Μοχάμεντ Κάτιμπ

/0 Comments/in , /by

Συναντήσαμε και συζητήσαμε με τον Μοχάμεντ Κάτιμπ, εκπρόσωπο του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) στην Ελλάδα

Ποια είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη τώρα και πως έχει αυτή αλλάξει μετά την απόφαση του Τράμπ να μετακινήσει την Αμερικανική Πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ;

Για να μιλήσουμε για το Παλαιστινιακό ζήτημα, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τις Παλαιστινιακές κοινότητες σήμερα. Στην Βόρεια Παλαιστίνη σήμερα ζουν πάνω από 1,2 εκ. Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα. Ο αριθμός αυτός κατά την άποψη μου είναι θετικός καθώς για την οντότητα του Ισραήλ θεωρείται στρατηγικός κίνδυνος, ενώ πλέον βλέπουμε διαδηλωτές στο Τελ Αβίβ να υψώνουν την Παλαιστινιακή σημαία, κάτι που απαγορευόταν το 40 ή το 50. Στην Haifa και στην Jaffa λειτουργούν πολιτιστικά κέντρα τα οποία ασχολούνται με την Παλαιστινιακή κοινότητα, η οποία είναι ξεχασμένη από την Παλαιστινιακή Αρχή (PA) και τα Αραβικά κράτη.

Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ζουν κάτω από πάρα πολύ σκληρή κατοχή. Σχεδόν κάθε χωριό και πόλη απομονώνεται και ελέγχεται είτε από τα checkpoints, είτε από το τείχος του apartheid. Παιδιά δολοφονούνται στο δρόμο από τις Ισραηλινές δυνάμεις, ενώ πάνω από 400 παιδιά βρίσκονται στις Ισραηλινές φυλακές με υπέρμετρες ποινές απλά επειδή πετούσαν πέτρες. Συνολικά, 4.000 Παλαιστίνιοι που βρίσκονται στις Ισραηλινές φυλακές είναι από την Δυτική Όχθη.

Ουσιαστικά η Παλαιστινιακή Αρχή είναι το χέρι του Ισραήλ στην Δυτική Όχθη, καθώς έχει την λεγόμενη συνεργασία προστασίας με το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να κάνουν ότι δεν μπορεί να κάνει εκείνο.

Τις ίδιες ευθύνες για την κατοχή έχει η Παλαιστινιακή Αρχή και στην Γάζα. Η Γάζα βρίσκεται υπό κατοχή για πάνω από 10 χρόνια. Η νεολαία στην Γάζα είναι απελπισμένη. Δεν υπάρχουν δουλειές, οι παροχές σε νερό και ρεύμα είναι ελάχιστες, ενώ η ζωή γίνεται όλο και ακριβότερη.

Η Παλαιστινιακή διασπορά αποτελεί σημαντικό κομμάτι του Παλαιστινιακού ζητήματος καθώς καλύπτει 7 εκ. του συνολικού πληθυσμού της Παλαιστίνης των 12 εκ. Είναι μια ξεχασμένη κοινότητα και από την Παλαιστινιακή Αρχή και από τα Αραβικά κράτη. Από τους εγγεγραμμένους 500.000 Παλαιστίνιους στο Λίβανο οι 300.000 εργάζονται ως φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του Κόλπου. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς, πχ της Ain Al Hileh πάνω από 100.00 Παλαιστίνιοι ζουν σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο, χωρίς την δυνατότητα να μετακινηθούν. Στην Συρία όσοι έμειναν υποφέρουν όπως και ο Συριακός πληθυσμός. Στην Ιορδανία ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αποτελείται από Παλαιστίνιους οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να εκπροσωπηθούν και να δράσουν πολιτικά, ή να οργανωθούν στο χώρο εργασίας τους. Στην Ευρώπη ζούνε κατά βάση σαν πρόσφυγες, πολλοί χωρίς χαρτιά και χωρίς δυνατότητα οργάνωσης και δράσης.

Τώρα για να είμαι ειλικρινής η απόφαση αυτή του Τράμπ, δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι μια απόφαση που το Αμερικανικό Κογκρέσο έχει πάρει ήδη από το 1995. Πιστεύουμε όμως ότι είχε θετική επίδραση. Η Ιερουσαλήμ είναι ολόκληρη υπό κατοχή. Η Δυτική πλευρά είναι γεμάτη εποικισμούς Καναδών, Αμερικάνων και Ευρωπαίων, οι οποίοι έχουν κριθεί παράνομοι. Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ οι Παλαιστίνιοι έχουν χάσει την υπηκοότητα τους. Έχουν είτε ισραηλινή άδεια είτε ιορδανικό διαβατήριο. Οι φόροι που τους επιβάλλονται είναι υπέρογκοι. Bλέπουμε μάλιστα Παλαιστίνιους άντρες και γυναίκες να γκρεμίζουν με τα ίδια τους τα χέρια τα σπίτια τους, για να μην αναγκαστούν να πληρώσουν στο κράτος του Ισραήλ, για να τους το γκρεμίσει αυτό το ίδιο!

Επομένως η απόφαση του Τράμπ έκανε πολύ ξεκάθαρο πλέον στον Παλαιστινιακό λαό, στην διασπορά και στα κινήματα αλληλεγγύης, αφενός ότι η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει μέλλον καθώς είναι απλά μαριονέτα των Ισραηλινών και των Αμερικάνων, ενώ απέδειξε ότι οι Συμφωνίες του Όσλο και η συμφωνία των δύο κρατών είναι μη ρεαλιστικές και ενάντια στα συμφέροντα των Παλαιστινίων.

Σήμερα βλέπουμε στις διαδηλώσεις κάτι που δεν βλέπαμε στο παρελθόν. Ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει σύσσωμος ενάντια στην Αμερική και στον ρόλο που αυτή έχει στην περιοχή σαν ιμπεριαλιστική δύναμη.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν το αφορά η θέση της Αμερικανικής Πρεσβείας. Η απόφαση αυτή όμως ένωσε όλο τον Παλαιστινιακό λαό ενάντια στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή.

Στον Μαχμούντ Αμπάς προτάθηκε μια συμφωνία, για ένα παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό?

Το ζήτημα των δύο κρατών είναι κάτι που προέκυψε από τις Συμφωνίες του Όσλο. Στην πραγματικότητα δεν πρότειναν τίποτα στον Μαχμούτ Αμπάς, αλλά αντίθετα τον διέταξαν να συμφωνήσει η ΗΠΑ και η Σ. Αραβία. Η συμφωνία αυτή έχει μοναδικό σκοπό να διαλύσει το Παλαιστινιακό κίνημα και την Παλαιστινιακή αντίσταση δημιουργώντας μια Παλαιστινιακή “οντότητα” με αμφισβητούμενη ανεξαρτησία, χωρίς στρατό και χωρίς σύνορα.

Η αστική τάξη της Παλαιστίνης στην οποία ανήκει και ο ιδιωτικός τομέας της χώρας, είναι αυτή που για να διατηρήσει τα συμφέροντα της μέσα στην κατοχή, χρησιμοποιεί την Παλαιστινιακή Αρχή. Επομένως δεν είναι ο λαός αυτός που αποφασίζει για το μέλλον του.

Ίσως το 70 να μην ήταν ξεκάθαρο αυτό, σήμερα όμως ο ταξικός αγώνας μέσα στην Παλαιστίνη είναι ένα πολύ υπαρκτό ζήτημα.

Οι τωρινές εξελίξεις στην Συρία και στην Μ. Ανατολή επηρεάζουν την Παλαιστίνη;

Επηρεάζουν βασικά στο ζήτημα των χιλιάδων προσφύγων που ζούνε στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Οι εξελίξεις αυτές μας δείχνουν βέβαια ότι το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν είναι το πρωτεύον στην περιοχή τώρα. Οι λαοί των Αραβικών κρατών, πχ της Συρίας, της Τυνησίας, της Ιορδανίας, του Μαρόκου, είναι απασχολημένοι με τα δικά τους εσωτερικά ζητήματα.

Συγκεκριμένα η Συριακή κοινωνία και η Κούρδοι ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικοί απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Όμως όσο αυξάνονται οι διαμάχες στην Μ. Ανατολή βλέπουμε ότι περνάμε από την εποχή που τα αραβικά κράτη ήταν μαριονέτες των ΗΠΑ, στο να μην υπάρχουν καθόλου κράτη! Σήμερα ο Αραβικός κόσμος βρίσκεται κάτω από μια νέα μορφή αποικισμού, με στρατιωτικές βάσεις να ‘χουν κατακλίσει την περιοχή και την ελεύθερη αγορά να κάνει κουμάντο στην αραβική οικονομία. Ο αραβικός κόσμος είναι η πίτα από την οποία όλοι θέλουν ένα κομμάτι.

Οι εξελίξεις που επηρεάζουν την Παλαιστίνη είναι κομμάτι της στρατηγικής της Σ. Αραβίας και των άλλων Αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων για το άνοιγμα ενός καινούργιου αιρετικού και φασιστικού πεδίου στην περιοχή, δημιουργώντας έτσι ασάφεια στους αραβικούς λαούς για το ποιος μάχεται εναντίον ποιού.

Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στο Παλαιστινιακό ζήτημα;

Ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης αυτή την στιγμή είναι τρομακτικός. Ποτέ στην ιστορία των δύο χωρών δεν υπήρξαν τόσο στενές σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ. Αυτή η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη τόσο για τον ελληνικό όσο και για τον παλαιστινιακό λαό. Το Ισραήλ θέλει τον έλεγχο της περιοχής και βλέπει την Ελλάδα ως κομμάτι αυτής. Συγκεκριμένα τώρα με την νέα συμφωνία για το αέριο (EastMed) καθιερώνεται ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή ως αποικιοκρατική χώρα, κάτι που ποτέ δεν ήταν η Ελλάδα καθώς έχει αρκετά κοινή ιστορία με την Παλαιστίνη, αντίστασης και όχι κατοχής. Η δήθεν αριστερή Ελληνική κυβέρνηση, διαγράφει όλη αυτήν την ιστορία του λαού της και πουλάει την ελληνική γη και τον ελληνικό λαό στους Γερμανούς, στους Αμερικανούς και τώρα στους Ισραηλινούς.

Εμείς ως PFLP πιστεύουμε ότι αυτή η συμφωνία συνιστά κλοπή του αερίου, ολόκληρης της περιοχής, της Συρίας και της Ιορδανίας. Εμείς το θεωρούμε έγκλημα αυτό. ‘Έγκλημα όπως το να κλέβεις την γη μας και να σκοτώνεις τον λαό μας και θεωρούμε ότι η Ελλάδα συμμετέχει σε αυτό το έγκλημα.

Για αυτό θέλουμε να αγωνιστούμε δίπλα σε όσες επαναστατικές δυνάμεις στην Ελλάδα είναι αποφασισμένες να σταματήσουν αυτήν την συμφωνία.

Δεν συμφωνούμε με την ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο λόγω της στάσης της απέναντι στο παλαιστινιακό ζήτημα, αλλά και λόγω των αντιλαϊκών πολιτικών της στην Ελλάδα. Η ελληνική αστυνομία χρησιμοποιεί τα ίδια ισραηλινά μέσα καταστολής απέναντι στους διαδηλωτές όπως αυτά που χρησιμοποιούνται στην Παλαιστίνη.

Εμείς ως Παλαιστίνιοι δεν πιστεύουμε ότι το πρόβλημα μας είναι μόνο το Ισραήλ. Είναι ο Δυτικός ιμπεριαλισμός, τα Αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα και η παλαιστινιακή αστική τάξη. Η Ελλάδα παίρνει μέρος στις στρατιωτικές ασκήσεις στο Ισραήλ. Στέλνει κόσμο στον στρατό του Ισραήλ, ο οποίος αποτελείται από Ευρωπαίους κατά βάση πολίτες. Πιστεύουμε ότι αν η Ελλάδα ήταν πραγματικά ανεξάρτητο κράτος θα έπρεπε να αποσυρθεί από την περιοχή και να δικάσει τους Έλληνες που πηγαίνουν στον Ισραηλινό στρατό για να σκοτώνουν Παλαιστίνιους.

Ποιές είναι οι άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη και ποιόν ρόλο παίζουν στην Παλαιστινιακή αντίσταση;

Η κυβέρνηση στην Παλαιστίνη διχάζεται μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς, η Φατάχ είναι υπεύθυνη για το Βόρειο κομμάτι της Παλαιστίνης και την Δυτική Όχθη, ενώ η Χαμάς έχει την εξουσία της Γάζας. Οι υπόλοιπες δυνάμεις στην Παλαιστίνη που έχουν δυνάμεις και στη διασπορά, χωρίζονται σε τρία γκρουπ. Την δεξιά ισλαμική πτέρυγα που καλύπτουν κόμματα όπως η Χαμάς και η Μουσουλμανική  Αδελφότητα, την συντηρητική δεξιά την οποία αποτελούν κόμματα όπως η Φατάχ και διάφορα άλλα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Τέλος  έχουμε την αριστερή πτέρυγα στην οποία ανήκει και το PFLP, η οποία βέβαια δεν είναι πολύ ισχυρή. Είναι δύσκολο να δούμε ποιες δυνάμεις υποστηρίζει ο κόσμος και σε τι ποσοστά, αφού δεν υπάρχουν νόμιμες εκλογές εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπουμε όμως ότι ο κόσμος θα στηρίξει όποια δύναμη μάχεται κατά της κατοχής.

Τι συμβαίνει με τις συζητήσεις περί ενότητας Χαμάς και Φατάχ;

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, είναι μια ιστορία που διαρκεί για πάνω από δέκα χρόνια. Ο κίνδυνος που ενέχει βέβαια, έχει να κάνει με το σλόγκαν “της ενότητας του παλαιστινιακού λαού” στην οποία υποτίθεται ότι αποβλέπει η συνένωση αυτή. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί αυτού, ο παλαιστινιακός λαός είναι πολύ ενωμένος στους αγώνες, η συνεργασία αυτή είναι πολιτικό τέχνασμα. Οι Παλαιστίνιοι διαχωρίζονται πρακτικά από τα τσεκ ποιντς, τα προσφυγικά γκέτο, την κατοχή της Γάζας, από τους ίδιους τους Σιωνιστές.

Ποιος οργανώνει τις κινητοποιήσεις στην Παλαιστίνη αυτήν την στιγμή?

Στην Γάζα οι διαδηλώσεις οργανώνονται από μια λαϊκή επιτροπή, η οποία περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κινήματα, οπότε δεν είναι αυθόρμητες, ούτε όμως ελεγχόμενες από μια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, κάτι που είναι πολύ θετικό. Αυτοί που πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις είναι ο ίδιος ο Παλαιστινιακός λαός και κυρίως η νεολαία.

Στην Δυτική Όχθη, βλέπουμε συνέχεια διαδηλώσεις στα checkpoint, οι οποίες είναι τελείως αυθόρμητες, με συμμετοχή ανθρώπων που ανήκουν σε οργανώσεις. Βλέπουμε κάθε μέρα να συλλαμβάνονται πολλοί σύντροφοί μας, μαζί με πολύ κόσμο που το Ισραήλ θεωρεί ότι υπάρχει πιθανότητα να συμμετέχει στις διαδηλώσεις και για τον λόγο αυτό, βλέπουμε να συλλαμβάνονται και τόσα πολλά ανήλικα παιδιά.

Τι ρόλο έχει η Ρωσία στην Παλαιστίνη;

Δεν υπάρχει ξεκάθαρος και ευθύς ρόλος της Ρωσίας στην Παλαιστίνη. Παίζουν και με τα δύο χέρια στο τραπέζι, καθώς από την μια έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ και από την άλλη προσπαθούν να τα ‘χουν καλά και με τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Στηρίζει όμως τόσο την Παλαιστινιακή Αρχή όσο και την λύση των δύο κρατών. Θέλουν προφανώς να έχουν μερίδιο από το μοίρασμα της Μ. Ανατολής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ίδιος ο ρόλος της Ρωσίας με αυτόν των ΗΠΑ.

Tι χρειάζεται να γίνει στην Παλαιστίνη, κάτω από ποια συνθήματα πρέπει ο Παλαιστινιακός λαός να ενωθεί και ποιες δυνάμεις χωράει μια αντίσταση στην Παλαιστίνη;

Στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε επανάσταση. Καθημερινά βιώνουμε εξεγέρσεις, ιντιφάντες, διαδηλώσεις. Είχαμε την πρώτη ιντιφάντα, μετά την δεύτερη το 1987, η οποία ξεθύμανε από το 1990 όταν ο YasserArafatξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τις συμφωνίες του Όσλο που κυριολεκτικά διέλυσαν το κίνημα. Έληξε όμως οριστικά το 1992 με την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο, όπου και οριστικά πλεον ξεχάστηκε το ζήτημα της επιστροφης των Παλαιστίνιων προσφύγων και η Παλαιστινιακή ηγεσία εγκατέλειψε την χώρα για την Τυνισία.

Η Παλαιστίνη δεν μπορεί να απελευθερωθεί με δικαιωματικά κινήματα. Χρειαζόμαστε όλες τις δραστικές μορφές πάλης για να νικήσουμε. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα εθνικό μέτωπο, πείτε το όπως θέλετε, δημοκρατικό, λαϊκό, δεν έχει σημασία. Σε αυτό χωράνε όλες οι δυνάμεις στην Παλαιστίνη που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην κατοχή.

Τι θα πρέπει να διεκδικούμε; Μια Παλαιστίνη. Από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα. Ένα κράτος, ενιαίο και δημοκρατικό για όλους, Άραβες και Εβραίους

Αυτό ζητούσαν οι Παλαιστίνιοι ήδη απο το 1967. Ένα δημοκρατικό κράτος για όλους, παράδειγμα ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα στην περιοχή.

Για εμάς είναι πολυ ξεκάθαρο. Η λύση των δύο κρατών είναι μια λύση απαρτχάιντ. Με αυτήν την λύση το Ισραήλ δρα με τους δικούς του ρατσιστικούς όρους. Δεν θα υπάρξει ποτέ καμία συζήτηση για την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, που αποτελούν σχεδόν το μισό του Παλαιστινιακού πληθυσμού, θα υπάρχει μόνο περισσότερη καταπίεση ακόμα και για τους ίδιους τους ισραηλινούς πολίτες. Οπότε για μας είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Η Παλαιστίνη είναι ένα κράτος το οποίο κατακτήθηκε το 1948 και χρειάζεται να απελευθερωθεί.

Πολιτικές οργανώσεις στην Ελλάδα, κάποιες εκ των οποίων συμμετέχουν στην ΛΑΕ, διάφορα άτομα, συζητάνε την δημιουργία ενός αντι-ιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού φόρουμ, με ξεκάθαρη τοποθέτηση για τον ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Ποια είναι η γνώμη σας ως PFLP για αυτό;

Κατά την γνώμη μας υπάρχει πάντα ανάγκη για κινήσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, απο αριστερή επαναστατική σκοπιά. Θεωρούμε βέβαια πολύ σημαντικό να προστεθεί στην κουβέντα το ζήτημα του αποικισμού. Γιατί δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη που βρίσκεται σε αποικιοκρατία, πλέον βρισκόμαστε σε μια καινούργια φάση όπου μπορείς να μιλήσεις και για οικονομικής μορφής αποικιοκρατία. Πολυ καλό παράδειγμα για αυτό αποτελεί η Ελλάδα, η οποία είναι αποικία των Αμερικανών και των Γερμανών.

Πιστεύουμε ότι το να μάχεσαι ενάντια στον ιμπεριαλισμό στις Δυτικές χώρες είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από ότι μέσα στην Παλαιστίνη. Ελπίζουμε πως όποια αριστερή δύναμη θέλει να βρεθεί σε αυτόν τον αγώνα μαζί μας, θα αναγνωρίσει την Παλαιστινη ως κράτος το οποίο κατεκτήθη το 1948, και από αυτήν την βάση πιστεύουμε πως μπορούμε να αναλύσουμε είτε το ζήτημα του αγωγού αερίου, είτε το ζήτημα των προσφύγων.

Πως η κυρίαρχη αφήγηση των ΜΜΕ υποσκάπτει το Παλαιστινιακό ζήτημα

/0 Comments/in , /by

Η φωτογραφία του 16 χρόνου Fawzi al-Juniadi, με δεμένα τα μάτια, μελανιασμένο και περικυκλωμένο από 14 Ισραηλινούς στρατιώτες, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και έγινε έμβλημα της Ισραηλινής κατοχής.

Για τα δυτικά όμως, κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ήταν δύσκολο να παρουσιάσουν αυτή την εικόνα, μεταξύ των συζητήσεων για «θυμό», «οργή» και «βία», και της μόνιμης ανακύκλωσης των εικόνων από καμμένα λάστιχα, και νέων με καλυμμένα πρόσωπα να πετάνε πέτρες.Η περίπτωση του Fawzi, παρουσιάστηκε, ως μεμονωμένο περιστατικό, σαν μια εξαίρεση, και το τι του συνέβη, αφότου τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία, δεν ενδιέφερε τα μίντια. Ελάχιστη αναφορά έχει γίνει στα χιλιάδες παιδιά που αυτή την στιγμή είναι φυλακισμένα στις Ισραηλινές φυλακές, ή στο γεγονός ότι πρόκειται για την πέμπτη γενιά Παλαιστινίων, που ζούνε κάτω από στρατιωτική κατοχή.

Έτσι την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι ξένοι ανταποκριτές, παρουσίασαν την απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ως «λάδι στην φωτιά», ελάχιστη αναφορά έγινε στην εθνοκάθαρση που γίνεται στην Ιερουσαλήμ τα τελευταία 70 χρόνια.

Στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι Παλαιστίνιοι παρουσιάστηκαν για άλλη μια φορά ως «θυμωμένοι», «παράλογοι», χωρίς καμία αναφορά στην κατοχή που βιώνουν.

Οι Παλαιστίνιοι συνήθως βγαίνουν πρωτοσέλιδο, μόνο όταν διαδηλώνουν, ή όταν έρχονται σωματικά αντιμέτωποι με την Ισραηλινή βία. Η κατακραυγή τους παρουσιάζεται, ως «κλιμάκωση της βίας στη περιοχή». Δεν υπάρχει όμως καμία «κλιμάκωση της βίας» όταν Ισραηλινοί κάνουν βραδινές εφόδους στα Παλαιστινιακά σπίτια, ή όταν Ισραηλινοί έποικοι επιτίθενται στους Παλαιστίνιους αγρότες.

Η προσοχή των μίντια είναι πάντα επικεντρωμένη στην αντίδραση των Παλαιστινίων και όχι στις πράξεις, υπονοώντας ότι οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που επιτίθενται, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που αμύνονται.

Μέσα σε αυτό το κάδρο της «άμυνας», έχει στηθεί το κράτος του Ισραήλ, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το αναπαράγουν. Για τον λόγο αυτό οι Παλαιστίνιοι «εξεγείρονται» και οι Ισραηλινές δυνάμεις «τους αντιμετωπίζουν», όπως συνέχεια αναφέρουν Ισραηλινοί κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Για τον λόγο αυτό το τείχος του απαρτχάιντ χαρακτηρίζεται ως «διαχωριστικό τοίχος», όπως και η «κατεχόμενη Ιερουσαλήμ» δεν αναφέρεται ποτέ ως τέτοια, παρόλο που το καθεστώς της, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, είναι αυτό.

Η γενική εικόνα των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης, για τον Ισραηλινό εποικισμό Gilo, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, και για άλλους παράνομους εποικισμούς στην Παλαιστίνη, είναι πως αυτά είναι απλά «γειτονιές» και πως η Δυτική Όχθη δεν είναι κατεχόμενη, αλλά «αμφισβητούμενη».

Οι Παλαιστίνιοι με Ισραηλινοί υπηκοότητα είναι απλά «Ισραηλινοί Άραβες». Η Δυτική Όχθη αποτελεί περιοχή που οι Παλαιστίνιοι επιδιώκουν «να φτιάξουν κράτος» και όχι μια περιοχή η οποία ανήκει στους ιθαγενείς Παλαιστίνιους. Η Γάζα παρουσιάζεται σαν μια κυρίαρχη οντότητα και όχι σαν μια πολιορκημένη πόλη.

Η τελευταία ακρότητα των μίντια για την Παλαιστίνη, διέφερε, ακριβώς γιατί οι δηλώσεις Τράμπ, ανάγκασαν τα ήδη προκατειλημμένα μέσα ενημέρωσης να αλλάξουν αφήγηση. Οι επιθέσεις της διοίκησης Τράμπ σε μεγάλους οργανισμούς ειδήσεων και η γενική εμμονή στη σκανδαλώδη διακυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου, έκαναν τα μίντια κάπως πιο κριτικά, όχι όμως προς την σωστή κατεύθυνση.

Η δήλωση του Τράμπ στις 6 Δεκεμβρίου, παρουσιάστηκε σαν ένα ακόμα λάθος, γεγονός που επισκιάζει ακόμα περισότερο τι πραγματικά γίνεται. Λίγη σημασία δόθηκε στο καθημερινό βάσανο των Παλαιστινίων που ζούνε υπό την κατοχή, λίγη σημασία δόθηκε σε όλα τα χρόνια που γίνεται η προσάρτηση της γης της Ιερουσαλήμ, και η σιωνοποίησή της.

Λίγη σημασία δόθηκε επίσης, στο γεγονός ότι ο Τραμπ απλώς επέλεξε να μην υπογράψει την ακύρωση μιας απόφασης που έχει παρθεί από το Κογκρέσο σχεδόν εδώ και δύο δεκαετίες. Καμία έκταση δεν δόθηκε ούτε στην χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς τα παράνομα σχέδια εποικισμού του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, ούτε στο γεγονός ότι ολόκληρο το κράτος του Ισραήλ χτίστηκε πάνω στην δήλωση του Λόρδου Άρθουρ Μπαλφούρ, σχεδόν 100 χρόνια πριν.

Την περίοδο που ο Μπαλφούρ κατείχε την θέση του γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών, τα Βρετανικά αποικιακά σχέδια είχαν ήδη παράξει μια αφήγηση σύμφωνα με την οποία οι Παλαιστίνιοι ήταν οπισθοδρομικοί και απολίτιστοι, δικαιολογώντας έτσι τις απάνθρωπες αποικιακές πρακτικές.

Η αφήγηση αυτή έδωσε στον Μπαλφούρ τον χώρο, που χρειαζόταν για να ανακηρύξει το 1917 μια εβραϊκή πατρίδα στην περιοχή, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον πληθυσμό της περιοχής. Οι Σιωνιστές εκμεταλλεύτηκαν αυτή την δήλωση για να μεταδώσουν την ιδέα στους Εβραίους Σιωνιστές πως σε ότι αφορά την Παλαιστίνη πρόκειται για «ανθρώπους χωρίς γη και γη χωρίς ανθρώπους» και πως θα «έκαναν την έρημο να ανθίσει»- διαγράφοντας τελείως την ύπαρξη ντόπιου πληθυσμού εκεί.

Το 1936, την περίοδο που οι Παλαιστίνιοι επαναστατούσαν ενάντια στην βρετανική κατοχή και την Σιωνιστική ιδέα, η εικόνα που γεννήθηκε στα μέσα ενημέρωσης ήταν αυτή του «θυμωμένου», «παράλογου» Άραβα. Ο Λόρδος Γουίλιαμ Πίλ, επικεφαλής της Παλαιστινιακής Βασιλικής Επιτροπής, ανέλαβε να ερευνήσει την «ταραχή» στην περιοχή. Η έρευνα ανέφερε ελάχιστα την Βρετανική κατοχή και -όπως σήμερα- επικεντρωνόταν στην Παλαιστινιακή αντίδραση, αλλά όχι στην ύπαρξη των Άγγλων στρατιωτών ή στην εξάπλωση της Σιωνιστικής προσπάθειας.

Σήμερα υποτίθεται στην μετά-αποικιακή εποχή, ο εποικισμός θεωρείται κομμάτι του παρελθόντος. Παρόλα αυτά η προπαγάνδα του εποικισμού ακόμα κυριαρχεί στα μίντια, όσον αφορά τους Παλαιστίνιους. Τις τελευταίες δεκαετίες, το κράτος του Ισραήλ, έχει καταφέρει να ελέγχει την πληροφόρηση της κοινής γνώμης, εξασφαλίζοντας παράλληλα ότι η προπαγάνδα συνεχίζει να υπάρχει.

Οι Ισραηλινές αρχές φροντίζουν διεξοδικά να παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους ως «θυμωμένους», «παράλογους» Άραβες και τους Ισραηλινούς σαν μια δύναμη που επιβάλει τον πολιτισμό, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το Ισραήλ κατάφερε επίσης να παρουσιάσει το Παλαιστινιακό ζήτημα ως ζήτημα θρησκευτικό, μεταξύ Μουσουλμάνων/Αράβων και Εβραίων. Η αφήγηση αυτή στοχεύει στην διαγραφή της Παλαιστινιακής ταυτότητας και στο να παρουσιάσει την κατοχή ως θρησκευτική διαμάχη. Ταυτόχρονα, η αφήγηση αυτή διευκολύνει τους Σιωνιστές στο να κατηγορούν για αντι-σημιτισμό οποιονδήποτε ασκεί κριτική ή αντιτίθεται στην Ισραηλινή κατοχή.

Εδώ και δεκαετίες, το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει παρουσιαστεί σαν διαμάχη μεταξύ ίσων μερών. ΟΙ εικόνες της κατοχής, το απαρτχάιντ, οι παράνομοι εποικισμοί, οι δολοφονίες χωρίς δίκη, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, οι αυθαίρετες συλλήψεις και οι διοικητικές φυλακίσεις, είναι απλά υποσημειώσεις στην κυρίαρχη αφήγηση. Η λέξη εποικισμός έχει παραλειφθεί τελείως, αφού εξορκίζει αναμνήσεις των εγκλημάτων μιας εποχής που οι δυνάμεις της Δύσεις θα προτιμούσαν να ξεχαστεί.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν πρόκειται να βοηθηθεί μέχρις ότου οι αφηγήσεις της κατοχής να δοκιμαστούν και να νικηθούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ποιο πραγματικά είναι το ζήτημα και να ασκήσει πίεση στις κυβερνήσεις να αλλάξουν στάση απέναντι στην Παλαιστίνη, για να σταματήσει η υποστήριξη της κατοχής του Ισραήλ.

Η αφήγηση που κυριαρχεί στα μίντια , δεν είναι απλά μια μορφή συνενοχής στην Ισραηλινή καταπίεση, αλλά και δύναμη που την θρέφει.

Πηγή:  Αl Jazeera

Μετάφραση: Σοφία Χάντερ

Η παγίδα της Ιερουσαλήμ

/0 Comments/in , /by

Την περασμένη βδομάδα ο Πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και θα μεταφέρουν εκεί την Αμερικανική πρεσβεία.

Η Ιερουσαλήμ υπήρξε από καιρό τόπος ισραηλινής καταπίεσης εναντίον των Παλαιστινίων. Όπως εξηγεί η ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’tselem, ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά «το Ισραήλ δεν αναγνώρισε ποτέ τους παλαιστίνιους κατοίκους της Ιερουσαλήμ- τον λαό του οποίου η χώρα προσαρτήθηκε μονομερώς και παράνομα από το κράτος».Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εθνοκάθαρσης του 1947-48, μέσω της οποίας δημιουργήθηκε το ισραηλινό κράτος, το Ισραήλ πήρε τον έλεγχο της Δυτικής Ιερουσαλήμ. Είκοσι χρόνια αργότερα ξεκίνησε η κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και το 1973 έδωσε εντολή επίσημα να δημιουργηθεί ένα δημογραφικό πλεονέκτημα -μέσω εποικισμού- της τάξεως του 73% έως 26% για τους εβραϊκούς πληθυσμούς της πόλης.

Έκτοτε, 280.000 έποικοι έχουν μετακινηθεί παράνομα ενώ το Ισραήλ έχει καταλύσει το δικαίωμα στη διαμονή 14.500 Παλαιστινίων, έχει καταστήσει απαγορευτικό για τους Παλαιστίνιους το να λάβουν οικοδομικές άδειες, έχει θεσπίσει προϋπολογισμούς που εισάγουν διακρίσεις και παρέχει σταθερά άνισες δημοτικές υπηρεσίες.

H πόλη υπήρξε από πολύ παλιά το κέντρο της παλαιστινιακής ζωής και το Ισραήλ δεν έχει κυριαρχία πάνω της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Από αυτή την άποψη, η απόφαση του Τραμπ ισοδυναμεί με “αναγνώριση από εκείνους που δεν κατέχουν σε αυτούς που δεν δικαιούνται”, σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιστινιακού Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Για το Παλαιστινιακό Κίνημα Νεολαίας, η απόφαση «ισοδυναμεί με φτύσιμο στο πρόσωπο του λαού μας και στην αντιαποικιοκρατική πάλη δεκαετιών και μάλιστα αποτελεί μια μορφή υποταγής στην αποικιοκρατία», ένα «συμβολικό πραξικόπημα ενάντια στην παλαιστινιακή απαίτηση για νόμιμη αυτοδιάθεση του λαού μας και στο δικαίωμα μας στη διαχείριση της κοινωνικής, πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς”.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατήγγειλε την απόφαση του Τραμπ. Η παλαιστινιακή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων Al-Haq επισημαίνει ότι η «αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ παραβιάζει το αναφαίρετο παλαιστινιακό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» ενώ το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Al-Mezan επισημαίνει ότι πρόκειται για «καταφανή παραβίαση των ψηφισμάτων 476, 478 και 181 του ΟΗΕ και υπονομεύει τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού».

Περισσότεροι από 130 επιστήμονες αμερικανο-εβραϊκών Σπουδών συγκέντρωσαν υπογραφές καταδικάζοντας την αμερικανική κυβέρνηση, διότι «υποστηρίζει την αποκλειστική εβραϊκή ιδιοκτησία πάνω στην Ιερουσαλήμ». Το έγγραφο σημειώνει ότι «η Ιερουσαλήμ έχει τεράστια θρησκευτική και συναισθηματική σημασία για τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς ομοίως… Ελπίζουμε μια μέρα να δούμε έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι κάτοικοι της γης θα έχουν ίση πρόσβαση στους πολιτιστικούς και υλικούς πόρους της πόλης».

Οι Παλαιστίνιοι απάντησαν στην κίνηση του Τραμπ με μαζικές διαμαρτυρίες. Ισραηλινές δυνάμεις βομβάρδισαν τη Γάζα, σκοτώνοντας δύο Παλαιστίνιους ενώ περίπου εκατό Παλαιστίνιοι έχουν τραυματιστεί στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται απίθανο να αλλάξουν την απόφασή τους. Πιστεύουν ότι η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ θα συντρίψει τελικά την παλαιστινιακή αντίσταση, ενισχύοντας έτσι την περιφερειακή θέση της Αμερικής και των εταίρων της.

Αμερικανοκίνητη αποικιοκρατία

Η απόφαση για την Ιερουσαλήμ δεν αποτελεί απλώς παράδειγμα της βίαια καταστροφικής ηγεσίας του Τραμπ αλλά είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή.

Στην πραγματικότητα, οι Δημοκρατικοί πίεζαν για αυτή την κίνηση για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια. Ο Μπιλ Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα αναδείχθηκαν στην εξουσία υποστηρίζοντας την ψηφισμένη απόφαση του Κογκρέσου του 1995, το Νόμο περί Πρεσβείας της Ιερουσαλήμ, που υποχρέωνε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μετακινήσουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ. Τριάντα δύο Δημοκρατικοί, μεταξύ των οποίων ο Τζο Μπάιντεν και ο Τζον Κέρρυ, συνυπέγραψαν το νομοσχέδιο.

Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, η Γερουσία ψήφισε, με πλειοψηφία 90-0, την επιβεβαίωση του νόμου του 1995 και κάλεσε τον πρόεδρο να ακολουθήσει τις διατάξεις του. Επιφανείς Δημοκρατικοί όπως οι Cory Booker, Ben Cardin, Kirsten Gillibrand και Chuck Schumer συνυπέγραψαν το ψήφισμα και ακόμα και ο Bernie Sanders ψήφισε υπέρ της νομοθεσίας. Ο Chuck Schumer, ηγέτης των Δημοκρατικών στη Γερουσία, επέκρινε τον πρόεδρο τον Οκτώβριο για την αναποφασιστικότητα του σχετικά με το θέμα και τώρα ισχυρίζεται ότι συμβούλευσε τον Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως «αδιαίρετη πρωτεύουσα» του Ισραήλ.

Από αυτήν την άποψη, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ αποτελεί μια ακόμα περίπτωση δικομματικής υποστήριξης στην αποικιοκρατία των Ισραηλινών.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρείχε σημαντική στήριξη στο Ισραήλ πριν από το 1967, αλλά ο πόλεμος εκείνου του έτους καθιέρωσε τη μεταξύ τους σχέση. Έκτοτε, το Ισραήλ υπηρέτησε το αμερικανικό κράτος ως πολύτιμος εντολοδόχος του, παρέχοντας μισθοφορικές υπηρεσίες ενάντια στον αραβικό εθνικισμό, στην αριστερά της Μέσης Ανατολής, στους συμμάχους των Σοβιετικών στην περιοχή και πέραν αυτής και σε κάθε δύναμη που εμπόδιζε το αμερικανικό κεφάλαιο.

Το Ισραήλ αποτελεί επιπλέον μια προσοδοφόρα αγορά εξοπλισμών για τις αμερικανικές επιχειρήσεις ενώ οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών είναι τόσο βαθιά συνδεδεμένες σε τομείς όπως η τεχνολογία και η ασφάλεια, που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς που αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος. Με απλά λόγια, το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να διαπράξει τα αμέτρητα εγκλήματά του εναντίον του παλαιστινιακού και άλλων λαών στην περιοχή χωρίς την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ.

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, Αμερικανοί και Ισραηλινοί καπιταλιστές και πολιτικοί αποφάσισαν ότι το Ισραήλ πρέπει να ενσωματωθεί στην περιφερειακή τάξη. Για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε να τελειώσουν με το Παλαιστινιακό ζήτημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν προσηλωμένες σε αυτόν τον στόχο, μέσω της προώθησης αυτού που παραπλανητικά ονομάστηκε “ειρηνευτική διαδικασία”.

Η συμφωνία του Όσλο του 1993 ήταν το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας. Η συμφωνία αυτή ανέβαλε για το ακαθόριστο μέλλον τα ζητήματα της Ιερουσαλήμ και του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, ενώ έδωσε στους Παλαιστίνιους περιορισμένη κυριαρχία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Ανέθεσε δε τη διοίκηση αυτών των εδαφών στην Παλαιστινιακή Αρχή, ένα δημιούργημα του Όσλο. Όπως γράφει η Mandy Turner, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι «μια μη κυρίαρχη οντότητα, η ύπαρξη της οποίας υπόκειται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με τον κατακτητή, το Ισραήλ», καθώς και με διεθνείς δωρητές που δεν λογοδοτούν στους Παλαιστίνιους, καθιστώντας την «συμβαλλόμενο μέρος σε μια πολύπλοκη διαδικασία συνεργασίας, την ώρα που το Ισραήλ συνεχίζει τις αποικιακές πρακτικές του». Η Παλαιστινιακή Αρχή εκπλήρωσε συχνά τις επιθυμίες τόσο των Ισραηλινών όσο και των ΗΠΑ, κυρίως καταστέλλοντας την παλαιστινιακή αντίσταση.

Στα χρόνια μετά το Όσλο, ο αριθμός των Ισραηλινών που εγκαταστάθηκαν παράνομα στη Δυτική Όχθη -συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ- έχει υπερδιπλασιαστεί. Η Γάζα έχει καταστεί σε μεγάλο βαθμό ένα στρατόπεδο φυλακισμένων όπου το Ισραήλ έχει σφαγιάσει χιλιάδες, ενώ οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ αντιμετωπίζουν συστηματικές διακρίσεις. Η βία που είναι εγγενής σε όλες αυτές τις σχέσεις υπογραμμίζει το γεγονός ότι το «ειρηνευτική» είναι ένας εσφαλμένος προσδιορισμός: καλύτερα να σκεφτόμαστε τη διαδικασία ως μια ακόμη φάση της αποικιοκρατίας.

Όπως γράφει ο Ράσιντ Χαλίντι στους Brokers of Deceit, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρέμειναν ουδέτερες στις συνομιλίες μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, αλλά ενήργησαν ως «δικηγόρος του Ισραήλ». Αμερικανοί πολιτικοί, γράφει, υπηρέτησαν την «εσωτερική πολιτική και την πολιτική του μεγάλου πετρελαϊκού κεφαλαίου και της βιομηχανίας των όπλων, που προωθούσαν τη διατήρηση ενός status quo, που θα βασίζεται στην απομάκρυνση μιας δίκαιης και ειρηνικής επίλυσης» του Παλαιστινο-Ισραηλινού ζητήματος.

Από αυτή την άποψη, ο ισχυρισμός του Τραμπ ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ δεν αποτελεί απειλή για την ειρηνευτική διαδικασία αλλά λογική της απόληξη.

Απρόσμενες Φιλίες

Το παιχνίδι της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ θα πρέπει να γίνει κατανοητό στο πλαίσιο της προσπάθειας της αμερικανικής άρχουσας τάξης να εδραιώσει την υπεροχή του Ισραήλ και των χωρών του Κόλπου στην περιοχή, υπό την επίβλεψη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό απαιτεί την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) – της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Μπαχρέιν, του Ομάν, του Κουβέιτ και του Κατάρ. (Η υπόθεση του Κατάρ περιπλέκεται από τις προσπάθειες της Σαουδικής Αραβίας να απομονώσει το πρώτο, υποστηριζόμενη και από το Ισραήλ, εξαιτίας των φιλικών σχέσεων του Κατάρ με τη Χαμάς και το Ιράν).

Η εξασφάλιση αυτού του περιφερειακού μπλοκ θα αποδυναμώσει, αν όχι συντρίψει, τις δυνάμεις που οι σχεδιαστές της ιμπεριαλιστικής αμερικανικής πολιτικής και οι σύμμαχοί τους στη Μέση Ανατολή βλέπουν ως εμπόδια. Το Ιράν, οι σύμμαχοί του στο Ιράκ, η Συρία, η Χεζμπολάχ και η Υεμένη κατέχουν υψηλή θέση σε αυτόν τον κατάλογο. Αν και συχνά υπερβάλουν όσοι αναφέρονται στους δεσμούς της τελευταίας με το Ιράν, ο εναντίον τους συνασπισμός βοήθησε στην επιτάχυνση του κατακλυσμικού πολέμου που διεξάγουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί τους στην Υεμένη.

Ομοίως, στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και οι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου πολέμησαν έναν έμμεσο πόλεμο εναντίον του Ιράν, της Χεζμπολάχ, της Ρωσίας και της συριακής κυβέρνησης. Και τον περασμένο μήνα, η Σαουδική Αραβία φαινόταν να ανάγκασε τον πρωθυπουργό του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι σε παραίτηση, πιθανότατα επειδή ήταν πολύ κοντά στη Χεζμπολάχ.

Δεν μπορούμε όμως να χωρίσουμε τα γεωπολιτικά συμφέροντα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ισραήλ και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου από τα οικονομικά τους συμφέροντα, τα οποία ο AdamHaniehπεριγράφει ως:

«Μια πολιτική ενσωμάτωσης των θεμελίων της Αμερικανικής στήριξης στην περιοχή στο πλαίσιο μιας ενιαίας, νεοφιλελεύθερης οικονομικής ζώνης που θα συνδέεται με τις ΗΠΑ μέσω μιας σειράς διμερών εμπορικών συμφωνιών. Το όραμα αυτό αποσκοπεί στην προώθηση της ελεύθερης ροής κεφαλαίων και αγαθών (αλλά όχι κατ’ανάγκη εργασίας) σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στις αγορές της περιοχής θα κυριαρχούν οι αμερικανικές εισαγωγές, ενώ η φθηνή εργασία, συγκεντρωμένη σε «ελεύθερες» οικονομικές ζώνες που θα ανήκουν στο περιφερειακό και το διεθνές κεφάλαιο, θα παράγει χαμηλού κόστους εξαγωγές προοριζόμενες για αγορές στις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ισραήλ και τον Κόλπο».

Για να πραγματοποιηθεί πλήρως αυτό το σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ενθαρρύνουν τις συμμαχίες μεταξύ των Αραβικών δικτατοριών και του Ισραήλ, κάτι που απαιτεί εξομάλυνση της εκδίωξης του παλαιστινιακού λαού, μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια.

Η Σαουδική Αραβία είναι από καιρό ο κύριος εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Όπως εξηγεί ο Toby C. Jones, «οι πωλήσεις όπλων και η εμπλοκή του αμερικανικού στρατιωτικό-βιομηχανικού συγκροτήματος με τον πετρελαϊκό πλούτο της Σαουδικής Αραβίας» αποτελούν τα θεμέλια αυτής της εταιρικής σχέσης. Και συνεχίζει: «δεν υπάρχει μεγαλύτερος κινητήρας για την ανακύκλωση των πετροδολαρίων της Σαουδικής Αραβίας και του Περσικού Κόλπου από τα μαζικά και ακριβά οπλικά συστήματα».

Τώρα το Ισραήλ φαίνεται να καλλιεργεί τη δική του ιδιαίτερη σχέση με τη Σαουδική Αραβία. Μετά την παραίτηση του Χαρίρι, το Ισραήλ διέταξε τους διπλωμάτες του να επαναλάβουν τις σαουδαραβικές συνομιλίες που ισχυρίστηκαν ότι εγκατέλειψαν εξαιτίας της ιρανικής εμπλοκής στο Λίβανο. Τον Νοέμβριο, ένας ανώτερος ισραηλινός στρατιωτικός αξιωματούχος δήλωσε στα Σαουδαραβικά ΜΜΕ ότι το Ισραήλ θα μοιραστεί πληροφορίες σχετικά με το Ιράν με το σαουδαραβικό κράτος.

Η κίνηση της διοίκησης του Τραμπ στην Ιερουσαλήμ έρχεται εν μέσω μιας γενικότερης πίεσης για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος, αυτού που φαίνεται να είναι μια γελοία, άδικη λύση και της οποίας οι Σαουδάραβες δρουν ως εντεταλμένοι. Σύμφωνα με τους New York Times, ο πρίγκιπας της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν παρουσίασε στον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς ένα σχέδιο με το οποίο:

«Οι Παλαιστίνιοι θα αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος, αλλά μόνο στα μη συνεχόμενα τμήματα της Δυτικής Όχθης και μόνο με περιορισμένη κυριαρχία στην επικράτειά τους. Η συντριπτική πλειονότητα των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη, που ο περισσότερος κόσμος θεωρεί παράνομους, θα παραμείνει. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα λάβουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα τους και δεν θα αναγνωριστεί δικαίωμα επιστροφής στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες».

Η συμφωνία αυτή απαιτεί από τους Παλαιστινίους να δεχτούν μια περιοχή που αντιπροσωπεύει μόνο ένα μέρος της Δυτικής Όχθης και να προσποιηθούν ότι αυτό το μη κυρίαρχο τμήμα αποτελεί κράτος, ενώ παρακάμπτονται τα ζητήματα των προσφύγων και της Ιερουσαλήμ. Το ότι το σύνολο της Δυτικής Όχθης και της Γάζας αποτελεί μόνο το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης αποκλύπτει ότι οι Παλαιστίνιοι δεν καλούνται να συνάψουν συμφωνία αλλά να παραδοθούν. Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ ανέφερε στον Αμπάς ότι εάν δεν συμφωνήσει με αυτούς τους όρους, θα αντικατασταθεί από κάποιον που θα το κάνει.

Σύμφωνα με τον Peter Barker, η κυβέρνηση Τραμπ βλέπει μια «σύγκλιση παραγόντων που καθιστούν την στιγμή ώριμη [για μια τέτοια ρύθμιση], συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης προθυμίας των αραβικών κρατών να λύσουν επιτέλους το ζήτημα για να στρέψουν την προσοχή τους εκ νέου στο Ιράν, το οποίο θεωρούν μεγαλύτερη απειλή [από το Ισραήλ]».

Πράγματι, πηγές με γνώση της συνάντησης μεταξύ Αμπάς και Μπιν Σαλμάν λένε ότι ο πρίγκιπας δήλωσε στον Αμπάς ότι το κρατίδιο της Σαουδικής Αραβίας «έχει σοβαρή ανάγκη υποστήριξης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ για να αντιμετωπίσει την «υπαρξιακή σύγκρουση» με την Τεχεράνη». Οι Σαουδάραβες δεν μπορούν να έχουν το Ισραήλ από την πλευρά τους, όσο το παλαιστινιακό ζήτημα παραμένει αναπάντητο. Ως εκ τούτου, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ θέλει να οικοδομήσει «μια μεγάλη περιφερειακή συμμαχία», στην οποία οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα αντιμετωπίσουν από κοινού το Ιράν.

Για να οικοδομηθεί μια τέτοια συμμαχία, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να πείσουν τους Άραβες δικτάτορες να αψηφήσουν τις επιθυμίες των λαών τους και να αγκαλιάσουν τον ισραηλινό αποικισμό της Παλαιστίνης. Η μετακίνηση της πρωτεύουσας προς την Ιερουσαλήμ αποτελεί ένα μέρος της προσπάθειας για την εξουδετέρωση της παλαιστινιακής αντίστασης, διευθετώντας το παλαιστινιακό μία για πάντα.

Η περιορισμένη συμφωνία συμφιλίωσης μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ (της κυρίαρχης ομάδας της Παλαιστινιακής Αρχής) θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι σχέσεις της Χαμάς με το Ιράν και τη Συρία επιδεινώθηκαν όταν η Χαμάς αρνήθηκε να υποστηρίξει τη συριακή κυβέρνηση στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά αυτή η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει. Τον Νοέμβριο συναντήθηκαν αξιωματούχοι από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, καθώς η τελευταία προσπάθησε να αποκαταστήσει τη σύνδεση μεταξύ Χαμάς και Συρίας. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι η συμφιλίωση Φατάχ-Χαμάς θα επιβιώσει, όταν η Χαμάς ευθυγραμμίζεται με το Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Συρία και η Παλαιστινιακή Αρχή με επικεφαλής την Φατάχ προσανατολίζεται στο στρατόπεδο των ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δορυφόροι τους φαίνεται να προσπαθούν να εξουδετερώσουν την παλαιστινιακή αντίσταση στον εποικισμό κρατώντας τον λαό διχασμένο, ευλογώντας την κλοπή της Ιερουσαλήμ και διασφαλίζοντας ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα καταλήξει σε μια άκρως άδικη συμφωνία με το Ισραήλ.

Αυτές οι κινήσεις αποτελούν συστατικά στοιχεία της προσπάθειας των ΗΠΑ να εξουδετερώσουν την αντίθεσή του Ιράν και των εταίρων του, ιδιαίτερα της Χεζμπολάχ, στην ηγεμονία των ΗΠΑ-ΣΣΚ-Ισραήλ.

Την ανακοίνωση του Τραμπ ακολούθησαν εξαγγελίες μιας τρίτης Ιντιφάντα και διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων πραγματοποιούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να έχει δώσει αθέλητα οξυγόνο στις παλιές φλόγες της παλαιστινιακής αντίστασης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης, ίσως αρκετό για να ξεκινήσει η εξισορρόπηση των δυνάμεων προς μια τελική ειρήνη με απελευθέρωση.

Πηγή: The Jerusalem Gambit. Jacobin Magazine. 14/12/2017

Mετάφραση: Νάσια Πλιακογιάννη