Άρθρα

Πώς λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας του Ισραήλ μετά τη σφαγή στο νοσοκομείο

Σε εξέλιξη βρίσκεται τεράστια επιχείρηση του μηχανισμού επικοινωνίας του Ισραήλ προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τον βομβαρδισμό νοσοκομείων στην αποκλεισμένη πόλη της Γάζας.

Πριν ακόμη από την επίθεση διοχετεύονταν σε διεθνή ΜΜΕ πληροφορίες ότι κάτω από τα νοσοκομεία υπάρχουν στοές της Χαμάς. Η πληροφορία διακινήθηκε από μέσα ενημέρωσης όπως το BBC μια ημέρα πριν από την επίθεση.

Από τις πρώτες ώρες μετά την επίθεση κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο ψεύτικες (για την ακρίβεια ετεροχρονισμένες και ετεροτοπισμένες) φωτογραφίες που υποτίθεται έδειχναν ρουκέτα της Χαμάς που ξέφυγε από την πορεία της και χτύπησε το νοσοκομείο. Από πολύ νωρίς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης εντόπισαν και επεσήμαναν την απάτη.

Καθώς η διεθνής κατακραυγή για τις εκατόμβες θυμάτων κλιμακωνόταν οι αρχικές διαρροές έγιναν επίσημη γραμμή της κυβέρνησης του Ισραήλ που προσπαθεί να αποδώσει την επίθεση στη Χαμάς. Να σημειωθεί ότi ένα από τα πρώτα ΜΜΕ που μετέδωσαν αυτή την πληροφορία ήταν και το i24news που είχε μεταδώσει τα fake news για τον υποτιθέμενο αποκεφαλισμό βρεφών από την Χαμάς.

Στη συνέχεια πάντως ο επίσημος λογαριασμός του ισραηλινού στρατού στο Twitter αναγκάστηκε να σβήσει μηνύματα που είχε προωθήσει με ψευδείς πληροφορίες.

Ενδεικτικό του πανικού που επικράτησε στο επικοινωνιακό επιτελείο του Νετανιάχου ήταν ότι σύμβουλοί του άρχισαν να σβήνουν τα tweet τους με τα οποία αρχικά υπερηφανεύονταν για τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου. Συγκεκριμένα ο ακροδεξιός Χανάνια Ναφτάλι, ο οποίος έχει προσληφθεί ως βοηθός σύμβουλος επικοινωνίας του Ισραηλινού πρωθυπουργού έγραψε αρχικά ότι «η ισραηλινή πολεμική αεροπορία χτύπησε βάση τρομοκρατών της Χαμάς μέσα σε νοσοκομείο». Λίγο αργότερα διέγραψε το μήνυμα και στη θέση του έγραψε ότι η οργάνωση «ισλαμική τζιχάντ βομβάρδισε νοσοκομείο στη Γάζα». Το νέο μήνυμα συνοδεύεται από παλιό βίντεο ρουκέτας που είχε τραβηχτεί σε άλλη χρονική στιγμή.

Η σχετική προπαγάνδα του Ισραήλ διοχετεύεται ήδη και στα ελληνόφωνα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέσα από ανώνυμους λογαριασμούς ενώ τα επιχειρήματα άρχισαν να αναπαράγονται από δημοσιογράφους σε τηλεοπτικούς σταθμούς που στηρίζουν την φονική επιδρομή του Ισραήλ.

Να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του Info-war τις τελευταίες ημέρες έφτανε σε μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ έτοιμο υλικό από ισραηλινές πηγές που περιείχε βίντεο και φωτογραφίες που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των δελτίων ειδήσεων. Σε μια από τις περιπτώσεις δημοσιογράφοι λάμβαναν ένα λινκ με αρχεία στο Google Drive. Στον φάκελο, ο οποίος είναι στη διάθεση του Info-war, υπήρχαν μεταφρασμένα βίντεο αλλά ακόμη και έτοιμα post για το Instagram και άλλα social media. Σε ξεχωριστούς φακέλους βλέπουμε τίτλους όπως τα «πέντε δημοφιλέστερα» βίντεο αλλά και αναφορές όπως «Ready to Publish» για υλικό που μπορεί να δημοσιευτεί χωρίς περαιτέρω επεξεργασία.

Ως αποστολείς του υλικού εμφανίζονται ψεύτικοι λογαριασμοί στο Facebook οι οποίοι δεν έχουν ποστάρει ποτέ τίποτα άλλο. Αν και από την έρευνά μας δεν προκύπτει άμεση διασύνδεση των συγκεκριμένων λογαριασμών με κυβερνητικές υπηρεσίες του Ισραήλ, στο παρελθόν έχουμε εξηγήσει (και έχουμε συμμετάσχει) σε επικοινωνιακές ομάδες κρούσης τις οποίες χρησιμοποιούν ισραηλινά υπουργεία για την προώθηση των κυβερνητικών θέσεων και την δολοφονία χαρακτήρα όσων ασκούν κριτική στο Ισραήλ.

Δυστυχώς η ελληνική δημοσιογραφία έχει μακρά παράδοση στην μεταφορά της ισραηλινής προπαγάνδας που συνήθως διοχετεύεται μέσω της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα. Όπως εξηγούμε στο βιβλίο Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση αρκετοί δημοσιογράφοι, όπως η μετέπειτα κυβερνητική εκπρόσωπος, Αριστοτελεία Πελώνη, παρουσίαζαν ως δικά τους ρεπορτάζ αυτούσια κείμενα που λάμβαναν από κυβερνητικές πηγές του Ισραήλ.

Πηγή: info-war.gr

Μήπως η ύπαρξη της Χαμάς βολεύει το Ισραήλ;

Την ώρα που η Γάζα βυθίζεται στο σκοτάδι, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς ίντερνετ για να μην μπορούν οι δημοσιογράφοι να μεταφέρουν ρεπορτάζ, το υπουργείο επικοινωνίας του Ισραήλ θέλει να προχωρήσει στο κλείσιμο του τοπικού παραρτήματος του Al Jazeera, ενώ φιλό Παλαιστινιακοί λογαριασμοί όπως και δημοσιεύσεις στις πλατφόρμες facebook, instagram, αν δεν έχουν το hashtag «I stand with Israel» πέφτουν.

Σχεδόν ίδια εποχή πέρυσι ο Μπαίντεν δήλωνε στην Ουάσινγκτον «αν δεν υπήρχε το Ισραήλ η ΗΠΑ θα έπρεπε να εφεύρει ένα Ισραήλ, γιατί αυτό επιτάσσουν οι αξίες και ιδέες μας», ενώ  ήδη στις 5 Ιουνίου του 1986,  δήλωνε με στόμφο « Είναι μια επένδυση 3 δισεκατομμυρίων, προφανώς θα την στηρίξουμε!» . Και όντως η οικονομική βοήθεια που στέλνουν οι ΗΠΑ στο Ισραήλ από τον αμερικάνικο κρατικό προϋπολογισμό ετήσιος φτάνει περίπου τα 3.3 δισεκατομμύρια, πέραν της στρατιωτικής στήριξης.

Στην μικρή λωρίδα της Γάζας λοιπόν συμπυκνώνεται ο κυνισμός της Δύσης. Έπρεπε να φέρει το φως της δημοκρατίας στους σκοταδιστές άραβες και έτσι φύτεψε με την βία στην Μέση Ανατολή και στήριξε αδιάκοπα, ένα πλήρως στρατιωτικοποιημένο, θεοκρατικό και φασιστικό κράτος. Και το παιδί ξεπέρασε τους γονείς του σε ρεκόρ εγκλημάτων πολέμου αφού σύμφωνα με στοιχεία των ΗΕ το Ισραήλ έριξε σε 7 μέρες, 6.000 βόμβες στην Γάζα, όσες περίπου δηλαδή ρίξανε οι Αμερικάνοι στο Αφγανιστάν μέσα σε ένα χρόνo.

Τώρα η Δύση αφήνει το Ισραήλ  να παίξει. Να παίξει πάνω στα σώματα 700 παιδιών που δολοφόνησε μέσα σε 7 μέρες. Να παίξει με σχεδόν 2.500 χιλιάδες νεκρούς αμάχους, 150 τουλάχιστον από τους οποίους βομβάρδισε, πάνω στον δρόμο την ώρα που εκκένωναν την βόρεια Γάζα κατόπιν Ισραηλινών εντολών! Είναι εικόνα της μητέρας που μόλις πριν 10 μέρες γέννησε το παιδί της και το παίρνει στην αγκαλιά της για να το φιλήσει νεκρό. Είναι η εικόνα των δημοσιογράφων που λυγίζουν την ώρα που μεταδίδουν την φρικαλεότητα του τοπίου της Γάζας, μην ξέροντας και αυτοί ποια θα είναι η τελευταία τους στιγμή όρθιοι μπροστά στην κάμερα. Είναι η εικόνα, όταν η για ακόμα μια φορά βομβαρδισμένη Γάζα το 2014 μετά από 50 μέρες Ισραηλινής εισβολής, ήταν θερινό σινεμά για τους έποικους που μαζεύονταν γύρω από το φράχτη της Γάζας και χειροκροτούσαν και πίνανε μπύρες. Είναι οι έποικοι που τραγουδάνε και χορεύουν έξω από την Γάζα « Η Γάζα είναι ένα νεκροταφείο» Είναι οι δηλώσεις του Νετάνιαχου που αποκαλεί τους Παλαιστίνιους της Γάζας ζώα με δύο πόδια. Είναι οι δημόσιες δηλώσεις προσωπικών συμβούλων της Ισραηλινής κυβέρνησης για βασανιστήρια αμάχων στα οποία «θα αφήσουμε τα μάτια και τα αυτιά τους τελευταία για να ακούνε τις κραυγές τους και να βλέπουν τα χαμόγελα μας». Είναι η εικόνα του πατέρα που παίζει με το μωρό του μέσα στα συντρίμμια και την σκόνη, μόνη του χαρά και δύναμη ότι ζει το παιδί του, το νέο αίμα της Παλαιστίνης.

Ποια Χαμάς; H Χαμάς ιδρύθηκε μόλις το 1987, στα σκαριά της Πρώτης Ιντιφάντα, 40 ολόκληρα χρόνια μετά την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, αναγνωρίζει δε την ύπαρξη των δύο κρατών στα σύνορα του 1967 την στιγμή που το Ισραήλ διακηρύσσει ότι  αποτελεί «Το έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού και μόνο του εβραϊκού λαού» .

Μάλιστα οι Ισραηλινοί αξιωματικοί πριν δηλώσουν ότι θέλουν να εξαφανίσουν την Χαμάς την θεωρούσαν χρήσιμη! Ένα διπλωματικό τηλεγράφημα του 2007 αποκαλύπτει ότι αυτή ήταν η σιωπηρή θέση του Ισραήλ από τότε που η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο της Γάζας. Σύμφωνα με το τηλεγράφημα, ο τότε αρχηγός πληροφοριών των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων Άμος Γιαντλίν — ο οποίος αυτή την εβδομάδα είπε ότι η Χαμάς «θα πληρώσει όπως πλήρωσαν οι Ναζί στην Ευρώπη» — είπε τότε ότι «το Ισραήλ θα ήταν «ευτυχισμένο» αν η Χαμάς καταλάμβανε τη Γάζα επειδή ο Ισραηλινός Στρατός θα μπορούσε τότε να αντιμετωπίσει τη Γάζα ως εχθρικό κράτος». Άλλωστε έρευνα του ΗΕ δείχνει ότι από το 1967 το Ισραήλ συστηματικά επιτεθείτε σε Παλαιστινίους και συγκεκριμένα παιδιά. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και αξιωματούχοι του Ισραηλινού στρατού στην τωρινή επίθεση στην Γάζα «αφού δεν πολεμάμε μόνο την Χαμάς αλλά κάθε Παλαιστίνιο Πολίτη»

Πάντα θα υπάρχουν «εχθροί» για το Ισραήλ και τους συμμάχους τους ώστε δικαιολογηθεί η χρόνια εθνοκάθαρση ενός λαού προς συντήρηση του Ισραηλινού καθεστώτος απαρτχάιντ Αυτά συντελούνται πολύ πριν να υπάρχει η Χαμάς και σίγουρα δεν ξεκίνησαν το περασμένο Σάββατο. Εμείς θα σωπάσουμε;

Με τον εδώ και 75 χρόνια καθημερινό αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, ενάντια στο απαρτχαίντ, με την νίκη Παλαιστινιακής αντίστασης.

Για τελευταία φορά: Τι έχει να συζητήσει ένα σπαθί με έναν λαιμό;

Τα δύο μέτρα και σταθμά των δυτικών μέσων ενημέρωσης για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη απαιτούν από τους Παλαιστίνιους και τους συμμάχους τους να παραδοθούν στη λογική της ισραηλινής κατοχής. Ο Shadi Chalesh γράφει για τη σημασία της αντίστασης και της απονομιμοποίησης των ερωτημάτων που απαιτούν τη συνθηκολόγηση των Παλαιστινίων.

Το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου, ο στρατιωτικός βραχίονας της Χαμάς, υποστηριζόμενος από άλλες παλαιστινιακές παρατάξεις που εδρεύουν στην κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας, ξεκίνησε την “Επιχείρηση Al-Aqsa Flood”. Οι περισσότερες δυτικές εφημερίδες και σχολιαστές άρχισαν αμέσως να μιλούν, οι περισσότεροι επαναλαμβάνοντας το ίδιο ποιήμα: οι Παλαιστίνιοι ξεκίνησαν πόλεμο εναντίον του Ισραήλ. Ο Independent αναφέρει ότι “το Ισραήλ ανταπαντά με πλήγματα”, οι New York Times αναφέρουν ότι “η Χαμάς επιτίθεται και το Ισραήλ κηρύσσει πόλεμο”, ενώ η Sunday Telegraph κάνει λόγο για την “‘στιγμή της 11ης Σεπτεμβρίου’ του Ισραήλ”. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της κάλυψης, και όχι σε αντίθεση με την πλαισίωση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των επιθέσεων του Σεπτεμβρίου του 2001 εκείνης της εποχής, η Επιχείρηση Al-Aqsa Flood αντιμετωπίζεται σταθερά ως το “έτος μηδέν”, με τον δυτικό Τύπο να παρουσιάζει τον ισραηλινό πόλεμο ως μια νέα εξέλιξη, ως απάντηση δηλαδή στην αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς.

Αλλά το καταγεγραμμένο αρχείο των copy – paste πολιτικών του Ισραήλ, δηλαδή της Νάκμπα (σ.μ. “Καταστροφή του Παλαιστινιακού λαού”), είναι μακρύτερο και βαθύτερο από την περασμένη εβδομάδα. Η επιχείρηση Al-Aqsa Flood δεν είναι μια στιγμιαία ή εφάπαξ επίθεση: είναι το τελευταίο στάδιο ενός αντιαποικιακού αγώνα για αυτοδιάθεση.

Αναμενόμενα, η άμεση αντίδραση σε αυτά που λέω, από τη δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα, τις ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις οργανώσεις που χρηματοδοτούν, θα είναι η απαίτηση καταδίκης των δολοφονιών ισραηλινών αμάχων, γυναικών και παιδιών, από τους Παλαιστίνιους μαχητές της εξέγερσης. Στους αντίστοιχους χώρους μας, Παλαιστίνιοι, ακτιβιστές, φοιτητές, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα κληθούν και πάλι να δηλώσουν την αντίθεσή τους στη βίαιη αντίσταση και στην άμεση στοχοποίηση ισραηλινών πολιτών και πολιτικών ιδρυμάτων. Κατ’ επέκταση, οι φίλοι των Παλαιστινίων και οι φωνές αλληλεγγύης θα κληθούν να πουν σε έναν κατεχόμενο λαό πώς να αντισταθεί στους καταπιεστές του και να υπαγορεύσουν αποδεκτές μεθόδους για το απελευθερωτικό του κίνημα.

Κατά την περιδιάβασή τους σε αυτά τα ερωτήματα, οι άνθρωποι της συνείδησης δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν εκ νέου τον τροχό. Εδώ μπορούμε να διδαχθούμε από τον Παλαιστίνιο διανοούμενο Γασσάν Καναφάνι, ο οποίος σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1970 στη Βηρυτό στον Richard Carleton, ρωτήθηκε επανειλημμένα γιατί το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν συμμετείχε σε ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Ισραηλινούς. Γιατί να μην συνομιλήσουν; Γιατί να μην συνομιλήσουν για την πιθανότητα ειρήνης; Επισημαίνοντας ότι το πλαίσιο της ερώτησης απαιτεί ταυτόχρονα συνθηκολόγηση και παράδοση στην ισραηλινή κατοχή, ο Καναφάνι απορρίπτει την έκκληση του συνεντευξιαζόμενου για κάτι που στην πραγματικότητα είναι “μια συζήτηση μεταξύ σπαθιού και λαιμού”.

Πενήντα χρόνια αργότερα, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την αποικιοκρατική λήθη όταν συζητάμε την παλαιστινιακή απελευθέρωση.

Πριν από την τρέχουσα εξέγερση, κανείς δεν ρωτήθηκε αν καταδικάζει τη δολοφονία Παλαιστινίων αμάχων.

Είστε αντίθετοι με τον θανάσιμο πυροβολισμό ενός παιδιού στην ταράτσα του σπιτιού του ενώ τάιζε τη γάτα του, όπως έγινε στην περίπτωση της 16χρονης Jana Zakarneh;

Καταδικάζετε τις νυχτερινές επιδρομές του στρατού σε εκατοντάδες παλαιστινιακά σπίτια στη Ναμπλούς και την Τζενίν, που κλειδώνουν οικογένειες στα μπάνια, ενώ μετατρέπουν τα σαλόνια τους σε θέσεις ελεύθερων σκοπευτών;

Αντιτίθεστε στη στοχοποίηση παλαιστινιακών ομάδων ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Al-Haq και η Adameer;

Καταγγέλετε την παρακράτηση δεκάδων παλαιστινιακών πτωμάτων από τις οικογένειές τους;

Καταδικάζετε την εξωδικαστική σύλληψη παλαιστινιακών παιδιών ως διαπραγματευτικό χαρτί;

Αυτά τα ερωτήματα είναι σχεδόν αδιανόητα, σπάνια τίθενται, ούτε τους δίνεται χώρος στη δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα, στον Τύπο ή στους οργανισμούς χρηματοδότησης.

Δηλώνουμε λοιπόν την αντίθεσή μας στη βίαιη αντίσταση; Καταδικάζουμε τη στοχοποίηση ισραηλινών πολιτών και πολιτικών ιδρυμάτων; Αν τεθεί με αυτόν τον τρόπο, πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό ερώτημα.

Τίθεται σαν σε κενό αέρος, χωρίς ανάλυση της εξουσίας ή της ιστορίας.

Τίθεται μόνο αυτή τη στιγμή, επειδή οι Ισραηλινοί πολίτες στοχοποιήθηκαν άμεσα, μαζικά, και σκοτώθηκαν.

Και επειδή η ισραηλινή κοινωνία περιλαμβάνεται στο ευρωπαϊκό και δυτικό βλέμμα της πολιτικής υποκειμενικότητας -επειδή έχουν το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα- η καταδίκη της στοχοποίησης των αμάχων αποτελεί πλέον προϋπόθεση για οποιαδήποτε συνεργασία και υποστήριξη των Παλαιστινίων.

Η ενασχόληση με ένα ερώτημα που διατυπώνεται με αυτόν τον τρόπο σημαίνει την ενασχόληση με την αποικιοκρατική λήθη στην οποία βασίζεται. Διότι όταν διατυπώνουμε την απάντησή μας για την αξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τη στιγμή που αρχίζουμε να ξύνουμε την επιφάνεια του καθημερινού υπερ-στρατιωτικοποιημένου τοπίου της ζωής των Παλαιστινίων κάτω από το ισραηλινό απαρτχάιντ, η συζήτηση τελειώνει, αυτοκαταστρέφεται και αυτο-ανοσοποιείται.

Για το λόγο αυτό, είναι μια ανειλικρινής ερώτηση – μια ανέντιμη και ανειλικρινής συζήτηση που έχει ήδη αποφασίσει ποιος μπορεί να είναι άνθρωπος.

Και έτσι, ως άνθρωποι της συνείδησης, απορρίπτουμε το συγκεκριμένο ερώτημα.

Πηγή: Verso Books Blog

Στο σκοτάδι της Γάζας

Ο Yoav Gallant, υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, μίλησε για “μάχη με ανθρώπινα ζώα” στη Γάζα.

Μερικές φορές εύχομαι να ήμασταν ζώα.

Τότε, θα συνηθίζαμε στην απογοήτευση από τη στάση της λεγόμενης “διεθνούς κοινότητας”. Το να χάνουμε τα σπίτια μας και τα παιδιά μας θα πονούσε πολύ λιγότερο.

Μερικές φορές, εύχομαι να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο χωρίς να καταλαβαίνουμε τη φρίκη που εισβάλλει στη ζωή μας.

Η μητέρα μου εργάζεται σε νοσοκομείο. Κάθε μέρα, επιστρέφει στο σπίτι με οδυνηρές ιστορίες για τους ασθενείς και τους συναδέλφους της.

Ιστορίες για ανθρώπους που έχασαν μέλη των οικογενειών τους.

Ιστορίες για ανθρώπους που επρόκειτο να παντρευτούν αλλά τώρα έχουν χάσει τα σπίτια τους.

Η αδελφή μου έχει έναν συμμαθητή που τώρα είναι ανάμεσα στους τεράστιους αριθμούς ανθρώπων στη Γάζα που ζουν σε σχολεία – χωρίς να έχουν πού αλλού να πάνε.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν είμαστε οι επόμενοι στη σειρά.

Ο πατέρας μου είναι τραυματιοφορέας. Δεν τον βλέπουμε για μέρες.

Όταν τελικά επιστρέφει στο σπίτι, η στολή του είναι ποτισμένη με αίμα και γεμάτη χώμα.

Δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια τις φρικιαστικές σκηνές που έχει δει ή τα φρικιαστικά πράγματα που πρέπει να κάνει: να μαζέψει τα κομμένα μέλη των σωμάτων γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων κάτω από τα ερείπια.

Κλείνει την πόρτα του δωματίου και κλαίει σαν παιδί. Τουλάχιστον 10 τραυματιοφορείς έχουν ήδη σκοτωθεί από τότε που το Ισραήλ άρχισε τον τελευταίο βομβαρδισμό της Γάζας.

Φόβος.

Έχω κουραστεί, ακούγοντας ειδήσεις θανάτου κάθε στιγμή για μέρες ολόκληρες.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπάει κάθε φορά που ακούω μια αεροπορική επιδρομή.

Η κόρη μου είναι σχεδόν 2 ετών.

Φοβάμαι για το παιδί μου.

Φοβάμαι ότι μπορεί να παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια και ότι θα πεινάσει.

Κάθε βράδυ, όταν πέφτω για ύπνο, φοβάμαι ότι δεν θα ξυπνήσω.

Κάθε φορά που αγκαλιάζω και φιλάω το παιδί μου, σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι η τελευταία φορά που θα μπορέσω να το κάνω.

Κάθε ανάσα που παίρνω μοιάζει με μια ανάσα πιο κοντά στο θάνατο. Όλοι όσοι γνωρίζω έχουν γράψει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα.

Αυτός ο πόλεμος χτύπησε κοντά στο σπίτι μας.

Το Ισραήλ σκότωσε τη Νουρ, μια αγαπημένη μου φίλη. Και τον πατέρα της.

Αγωνίζομαι να καταλάβω γιατί και πώς σκοτώθηκαν – άμαχοι -. Η Νουρ δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά.

Προσπαθούμε να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή στη Γάζα.

Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας συνήθειες – ακόμα και όταν δεχόμαστε επιθέσεις – γιατί πρέπει να βγάλουμε τα προς το ζην.

Έχουμε δεχτεί πολλές επιθέσεις τώρα. Έχουμε ανοικοδομήσει ό,τι καταστράφηκε, μόνο και μόνο για να το δούμε να γκρεμίζεται ξανά.

Συνεχίζουμε να φέρνουμε παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, παρόλο που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθούν.

Τα σπίτια μας, τα παιδιά μας, οι χώροι εργασίας μας, όλα θεωρούνται ελεύθερο παιχνίδι για καταστροφή από το Ισραήλ.

Ακόμα και στο θάνατο, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για μια σακούλα πτώματος, για να μας παρέχει την αξιοπρέπεια που μας αξίζει.

Το Ισραήλ προσπαθεί να μας υποβιβάσει σε κάτι λιγότερο από ανθρώπινα όντα. Τα όνειρα και οι προσδοκίες μας θεωρούνται λιγότερο σημαντικά από αυτά των άλλων.

Τεράστιοι αριθμοί από εμάς έχουν πεθάνει. Ωστόσο, το Ισραήλ συνεχίζει να μας σκοτώνει.

Ο κόσμος παίρνει σταθερά το μέρος των ισχυρών, αφήνοντας τους αδύναμους με ελάχιστη υποστήριξη.

Δεν ξέρω αν θα είμαι ακόμα ζωντανή όταν θα διαβάσετε αυτό το άρθρο. Δεν ξέρω τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν τα λόγια μου σε όσους τα διαβάσουν.

Το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό έχουν κοπεί από το Ισραήλ. Υπάρχει διακοπή ρεύματος στο διαδίκτυο.

Μοιράζομαι την ιστορία μου μέσα στο σκοτάδι, ελπίζοντας ότι θα βρει το δρόμο προς την καρδιά σας.

Πηγή: The Electronic Intifada

Αγαπητοί μου Ισραηλινοί φίλοι: Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω τους Παλαιστίνιους

Είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ηθική σου πυξίδα, όταν η κοινωνία στην οποία ανήκεις – οι ηγέτες και τα ΜΜΕ της από κοινού – παίρνει το ηθικό πλεονέκτημα και περιμένει να μοιραστείς μαζί της την ίδια φιλοδίκαιη οργή με την οποία αντέδρασαν στα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου 7 Οκτώβρη.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να αντισταθείς στον πειρασμό της συμμετοχής σε αυτό: εάν, σε κάποια στιγμή της ζωής σου, κατάλαβες – ακόμα και σαν Εβραίος κάτοικος του Ισραήλ – την εποικιστική αποικιοκρατική φύση του Σιωνισμού, και τρόμαξες από τις πολιτικές του απέναντι στους ιθαγενείς ανθρώπους της Παλαιστίνης.

Εάν το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό, τότε δεν θα παρεκκλίνεις, ακόμα και αν τα δηλητηριώδη μηνύματα παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους σαν ζώα, η “ανθρώπινα ζώα”. Αυτοί οι άνθρωποι που τα αναπαράγουν, είναι οι ίδιοι που επιμένουν να παρουσιάζουν τα όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο σαν «Ολοκαύτωμα», βεβηλώνοντας έτσι την μνήμη μιας μεγάλης τραγωδίας. Αυτά τα συναισθήματα  μεταφέρονται μέρα και νύχτα από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς του Ισραήλ.

Αυτή είναι η ηθική πυξίδα που οδήγησε εμένα, και άλλους στην κοινωνία μας, να σταθούμε στο πλάι του λαού της Παλαιστίνης με κάθε δυνατό τρόπο. Ταυτόχρονα, μας έδωσε την δυνατότητα να θαυμάζουμε το κουράγιο των Παλαιστίνιων μαχητών που κατέλαβαν δεκάδες στρατιωτικές βάσεις, υπερνικώντας τον δυνατότερο στρατό στην Μέση Ανατολή.

Επίσης, άνθρωποι σαν εμένα δεν μπορούν να αποφύγουν να διερωτώνται σχετικά με την ηθική ή στρατηγική αξία ορισμένων από τις ενέργειες που συνόδεψαν αυτή την επιχείρηση.

Επειδή πάντα υποστηρίζαμε την από-αποικιοποίηση της Παλαιστίνης , ξέραμε πως όσο περισσότερο συνέχιζε η ισραηλινή καταπίεση, τόσο μικρότερη γινόταν η πιθανότητα ο αγώνας για την απελευθέρωση να είναι ‘’στείρος’’- όπως έχει γίνει σε κάθε μεγάλο αγώνα για απελευθέρωση, οπουδήποτε στον κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να χάνουμε την εστίασή μας στην μεγάλη εικόνα, ούτε για ένα λεπτό. Την εικόνα ανθρώπων, υπό καθεστώς αποικιοκρατίας, να παλεύουν για την επιβίωση τους , την στιγμή που οι καταπιεστές τους εξέλεξαν μια κυβέρνηση, η οποία είναι αποφασισμένη να επιταχύνει την καταστροφή, και ουσιαστικά, την εξολόθρευση των Παλαιστινίων – ή ακόμα και πεποίθηση τους ότι αποτελούν ένα λαό.

Η Χαμάς έπρεπε να δράσει, και έπρεπε να δράσει γρήγορα.

Είναι δύσκολο να διατυπώσεις αυτά τα αντεπιχειρήματα γιατί τα δυτικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί ακολούθησαν κατά πόδας τον ισραηλινό λόγο και το αφήγημα, όσο προβληματικά και αν ήταν.

Αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που αποφάσισαν να φωτίσουν με τα χρώματα της σημαίας του Ισραήλ, το Κοινοβούλιο στο Λονδίνο και τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, καταλαβαίνουν πραγματικά, πώς αυτή η συμβολική κίνηση εκλαμβάνεται μέσα στο Ισραήλ.

Ακόμα και φιλελεύθεροι σιωνιστές με την ελάχιστη αξιοπρέπεια, αντιλαμβάνονται αυτή την πράξη σαν πλήρη αμνήστευση όλων των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι Ισραηλινοί απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό από το 1948. Και συνεπώς, σαν λευκή επιταγή ώστε να συνεχίσουν την γενοκτονία που διαπράττεται αυτή την στιγμή απέναντι στον λαό της Γάζας.

Ευτυχώς υπήρχαν και διαφορετικές αντιδράσεις στα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν τις τελευταίες λίγες μέρες.

Όπως και στο παρελθόν, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών της Δύσης,  δεν εξαπατήθηκαν εύκολα από αυτή την υποκρισία, η οποία εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο, στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι από τον Ιούνιο του 1967, ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί τουλάχιστον μία φορά στην ζωή τους. Και μαζί με την φυλάκιση έρχεται και η κακοποίηση, ο βασανισμός, η μόνιμη κράτηση χωρίς δίκη.

Οι ίδιοι άνθρωποι γνωρίζουν επίσης την τρομακτική πραγματικότητα που το Ισραήλ έχει δημιουργήσει στην Λωρίδα της Γάζας, όταν σφράγισε την περιοχή, εφαρμόζοντας από το 2007 μια ασφυκτική πολιορκία, συνοδευόμενη από τις εντεινόμενες δολοφονίες παιδιών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αυτή η βία δεν είναι νέο φαινόμενο, είναι το διαρκές πρόσωπο του Σιωνισμού από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948.

Αυτές οι κοινωνίες των πολιτών της Δύσης, αγαπητοί Ισραηλινοί φίλοι μου, θα είναι η αιτία που η κυβέρνηση σας και τα ΜΜΕ θα αποδειχθούν λάθος στο τέλος, καθώς δεν θα μπορέσουν να προσποιηθούν τον ρόλο των θυμάτων, δεν θα μπορέσουν να δεχτούν αμέριστη στήριξη, δεν θα μπορέσουν να την γλιτώσουν για τα εγκλήματα τους.

Αργά η γρήγορα, η μεγάλη εικόνα θα φανεί, ανεξάρτητα από τα δομικώς προκατειλημμένα δυτικά Μέσα.

Παρ’ όλα αυτά, το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Ισραηλινοί μου φίλοι, θα μπορέσετε να δείτε καθαρά την ίδια εικόνα και εσείς; Παρά την χρόνια κατήχηση και την κοινωνική μηχανική;

Και ταυτόχρονα, θα καταφέρετε να διδαχθείτε  ένα άλλο σημαντικό μάθημα – που μπορεί να εξαχθεί  από τα τελευταία γεγονότα: η καθαρή ισχύς από μόνη της , δεν μπορεί να οδηγήσει σε ισορροπία ανάμεσα σε ένα δίκαιο καθεστώς από την μία πλευρά , και σε ένα ανήθικο πολιτικό σχέδιο από την άλλη;

Αλλά υπάρχει μια εναλλακτική. Για την ακρίβεια πάντα υπήρχε:

Μια από-σιωνιστικοποιημένη, απελευθερωμένη και δημοκρατική Παλαιστίνη από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα. Μια Παλαιστίνη που θα υποδεχθεί πίσω τους πρόσφυγες και θα χτίσει μια κοινωνία η οποία δεν θα κάνει διακρίσεις στην βάση της κουλτούρας, της θρησκείας, της εθνικότητας.

Αυτό το καινούργιο κράτος θα εργαζόταν για την αποκατάσταση, κατά το δυνατόν, των παλιών δεινών, σε σχέση με  την οικονομική ανισότητα, την κλοπή ιδιοκτησιών και την άρνηση δικαιωμάτων. Αυτό θα μπορούσε να σημάνει μια νέα αυγή για ολόκληρη την Μέση Ανατολή.

Δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθείς την ηθική σου πυξίδα, αλλά αν όντως δείχνει τον βορρά – προς την από-αποικιοποίηση και την απελευθέρωση – τότε πιθανότατα θα σε οδηγήσει μέσα από την ομίχλη της δηλητηριώδους προπαγάνδας, των υποκριτικών πολιτικών και της απανθρωπιάς, που συχνά διαπράττεται στο όνομα των «κοινών δυτικών αξιών μας».

Πηγή: The Press Project

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι Παλαιστίνιοι μαχητές “αποκεφάλισαν” μωρά. Η μόνη πηγή είναι ένας εξτρεμιστής Ισραηλινός έποικος.

Αμερικανικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης επαναλαμβάνουν ανυπόστατους ισχυρισμούς ότι Παλαιστίνιοι μαχητές “αποκεφάλισαν” μωρά. Αυτοί οι ανεπιβεβαίωτοι ισχυρισμοί δεν είναι απλώς πρόχειρη δημοσιογραφία – χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν μια σφαγή.

Μια ιστορία κυριαρχεί στον κύκλο των αμερικανικών και διεθνών μέσων ενημέρωσης τα τελευταία 24ωρα. Επαναλαμβάνεται από φιλοϊσραηλινούς ακτιβιστές, ισραηλινούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, δημοσιογράφους και παρουσιαστές σε όλα τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και αναφέρεται ακόμη και από τον Πρόεδρο. Το θέμα είναι ότι αυτή η ιστορία δεν έχει επιβεβαιωθεί με κανέναν τρόπο. Φαίνεται να προέρχεται από μία και μόνη πηγή, έναν άνθρωπο που υποστηρίζει εκκλήσεις για γενοκτονική βία κατά των Παλαιστινίων.

Πιθανώς έχετε ακούσει την ιστορία ότι μαχητές της Χαμάς αποκεφάλισαν 40 ισραηλινά παιδιά στην κοινότητα Kfar Aza κοντά στη Γάζα. Αυτή η ιστορία μπορεί να εντοπιστεί σε ένα άρθρο της Bel Trew, δημοσιογράφου του Independent. Η Trew μπήκε στην Kfar Aza στις 10 Οκτωβρίου, λίγο μετά τον ισραηλινό στρατό, και ανέφερε στο Twitter ότι ξέσπασαν πυροβολισμοί μόλις έφτασαν. Της λέει ένα μέλος του ισραηλινού στρατού ότι παιδιά αποκεφαλίστηκαν, αλλά το άρθρο σημειώνει: “Ο Independent δεν είδε αποδείξεις γι’ αυτό”.

Η στρατιωτική πηγή αυτού του ισχυρισμού είναι ο ταγματάρχης David Ben Zion. Σύμφωνα με το βιογραφικό του στο Twitter, είναι αναπληρωτής επικεφαλής της ηγετικής οργάνωσης των εποίκων, του Περιφερειακού Συμβουλίου Σαμαριάς, και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Ταμείου για το Ισραήλ, ενός οιονεί κυβερνητικού οργανισμού που χρησιμοποιείται για την απόκτηση γης στην Παλαιστίνη, η οποία στη συνέχεια διατίθεται αποκλειστικά για χρήση από το ισραηλινό κράτος.

Σε αυτό το βίντεο κλιπ, ο Ben Zion μιλάει απευθείας στην κάμερα. Λέει ότι οι στρατιώτες βρήκαν παιδιά με κομμένα κεφάλια. Το όνομά του δεν αναφέρεται σωστά στην οθόνη του βίντεο, αλλά αναφέρεται σωστά στην περιγραφή κάτω από το βίντεο στο YouTube.

Εκτός από το ρόλο του στην ηγεσία των εποίκων, ο Μπεν Ζιόν έχει ιστορικό με εκκλήσεις για γενοκτονική βία.

Νωρίτερα φέτος, οι ισραηλινοί έποικοι πραγματοποίησαν μια λεγόμενη “επίθεση αντιποίνων” στο παλαιστινιακό χωριό Huwwara, αφού ένας άγνωστος Παλαιστίνιος ένοπλος σκότωσε δύο ισραηλινούς εποίκους. Όπως αναφέραμε τότε, οι Ισραηλινοί έποικοι εξαπέλυσαν “πογκρόμ” τη νύχτα της 26ης Φεβρουαρίου, επιτιθέμενοι σε παλαιστινιακά σπίτια και περιουσίες στην Huwwara, στο Burin και σε όλη την περιοχή της Ναμπλούς, καίγοντας σπίτια, αυτοκίνητα, βανδαλίζοντας περιουσίες και επιτιθέμενοι σε Παλαιστίνιους.

Μετά την επίθεση αντιποίνων στην Huwwara που πραγματοποιήθηκε από Ισραηλινούς εποίκους, ο Ben Zion έγραψε σε ένα tweet που έχει πλέον διαγραφεί:

“Εδώ στη Χαβάρα, το αίμα των παιδιών μας, των κατοίκων της Σαμαριάς που δολοφονήθηκαν εδώ πριν από μια ώρα, χύνεται στο δρόμο. Το χωριό Χουβάρα πρέπει να σβηστεί σήμερα. Αρκετά με τη συζήτηση για την οικοδόμηση και την ενίσχυση του οικισμού, η πολιτική του κατευνασμού τελείωσε και δεν υπάρχει περιθώριο για έλεος”. (αρχειοθετημένο εδώ: https://twitter.com/Louis_Allday/status/1629963086424690689)

Και ο Independent δεν ήταν το μόνο μέσο που δημοσίευσε την ιστορία. Αργότερα, στις 10 Οκτωβρίου, σύμφωνα με τους Times of Israel, οι IDF πήγαν τον ξένο Τύπο σε μια περιήγηση στο Kfar Aza για να επιθεωρήσουν τη σκηνή και να καταγράψουν το μακελειό που άφησαν πίσω τους οι επιθέσεις. Η Nicole Zedek, δημοσιογράφος του i24 News, κατέθεσε ένα ρεπορτάζ επαναλαμβάνοντας τον ισχυρισμό ότι μαχητές της Χαμάς αποκεφάλισαν παιδιά στην κοινότητα: “Κάποιοι στρατιώτες λένε ότι βρήκαν μωρά με κομμένα κεφάλια, ολόκληρες οικογένειες πυροβολημένες στα κρεβάτια τους”. Το άρθρο αυτό σημείωνε επίσης ότι τα πτώματα “[περίπου] 40 μωρών και μικρών παιδιών έχουν μεταφερθεί σε φορεία”.

Εδώ, ο ταγματάρχης David Ben Zion αφηγείται μια παρόμοια ιστορία στο i24 News.

Παρόμοιος ισχυρισμός διατυπώθηκε σε βίντεο που αναρτήθηκε στο επίσημο Instagram του CNN, όπου ο δημοσιογράφος Nic Robertson λέει ότι άνδρες, γυναίκες και παιδιά βρέθηκαν με “δεμένα χέρια… εκτελεσμένα, κομμένα κεφάλια”. Ο Ρόμπινσον δεν κατονομάζει τις πηγές του στο βίντεο-ρεπορτάζ, ούτε διευκρινίζει αν η πληροφορία αυτή επαληθεύτηκε ανεξάρτητα από το CNN.

Δεν άργησαν να γεμίσουν οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης με ισχυρισμούς ότι μαχητές της Χαμάς αποκεφάλισαν 40 μωρά στο Κφαρ Αζά.

Στις 11 Οκτωβρίου, ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Oren Ziv, ο οποίος συμμετείχε επίσης στην ξενάγηση στο Kfar Aza, έγραψε στο Twitter: “Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης δεν είδαμε καμία απόδειξη για κάτι τέτοιο, και ο εκπρόσωπος του στρατού ή οι διοικητές επίσης δεν ανέφεραν τέτοια περιστατικά”.

Συνέχισε: Στρατιώτες με τους οποίους μίλησα χθες στο Kfar Aza δεν ανέφεραν “αποκεφαλισμένα μωρά”. Ο εκπρόσωπος του στρατού δήλωσε: ‘Δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε σε αυτό το σημείο… γνωρίζουμε τις αποτρόπαιες πράξεις για τις οποίες είναι ικανή η Χαμάς'”.

Δεν ξέρουμε με ποιους ακριβώς μίλησαν οι δημοσιογράφοι της περιοδείας αυτής, αλλά μέχρι στιγμής κανένα ανεξάρτητο ειδησεογραφικό δημοσίευμα δεν φαίνεται να έχει επαληθεύσει τον ισχυρισμό του ταγματάρχη David Ben Zion για την εύρεση αποκεφαλισμένων παιδιών στην Kfar Aza, ενώ ο ισραηλινός στρατός έχει αρνηθεί ακόμη και ότι έχει αποδείξεις για το γεγονός.

Και άλλες παρόμοιες φρικιαστικές ιστορίες που έχουν αναφερθεί αρχίζουν επίσης να καταρρέουν. Οι Los Angeles Times έχουν αποσύρει παρόμοια ανεπιβεβαίωτες αναφορές για βιασμούς, και οι δημοσιογράφοι αρχίζουν να “διευκρινίζουν” ή να αποσύρουν τις δηλώσεις τους σχετικά με τον ισχυρισμό αυτό των αποκεφαλισμών. Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε αυτή την ιστορία.

Φυσικά, αν αυτό το φρικτό γεγονός συνέβη, ο κόσμος πρέπει να το μάθει, διότι είναι ένα αδικαιολόγητο έγκλημα πολέμου και θα χρωματίσει και θα ενημερώσει τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τα γεγονότα που εκτυλίσσονται.

Αλλά αν δεν συνέβη, είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζει ο κόσμος ότι ένα μέλος του ισραηλινού στρατού είπε ψέματα στους δημοσιογράφους για ένα τόσο φρικιαστικό έγκλημα και, συνακόλουθα, βοήθησε στη δημιουργία μιας παγκόσμιας ιστορίας που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, πέρα από τον ισχυρισμό ενός ατόμου του οποίου η ίδια η ιστορία θα έπρεπε να θέτει την αξιοπιστία του υπό βαθιά αμφισβήτηση.

Και ανεξάρτητα από το πότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια, είναι πιθανό η ζημιά να έχει γίνει. Όπως συνέβη σε πολλά πρόσφατα παραδείγματα, στη βιασύνη προς τον πόλεμο, η παραπληροφόρηση ή η σκόπιμη παραπληροφόρηση μπορεί να βοηθήσει στην υποστήριξη θανατηφόρων ενεργειών.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

“Αθώοι Ισραηλινοί”

Αδιαφορία στην έρημο

Από όλες τις φρικιαστικές εικόνες και τις ανατριχιαστικές ειδήσεις που έχουν έρθει από το Ισραήλ από τότε που η Χαμάς εξαπέλυσε την παράτολμη επίθεσή της στα σύνορα με τη Γάζα το περασμένο Σάββατο, ένα περιστατικό μου έχει μείνει στο μυαλό και δεν φεύγει. Συνέβη νωρίς το πρωί της επίθεσης κοντά σε ένα κιμπούτς που ονομάζεται Re’im, το οποίο βρίσκεται στην έρημο Νεγκέβ ακριβώς στα σύνορα που χωρίζουν το Ισραήλ και τη Γάζα.

Μια μεγάλη ομάδα νέων – εκατοντάδες, όπως φαίνεται – διασκέδαζαν όλη τη νύχτα, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, όταν ένας αδιευκρίνιστος αριθμός Παλαιστινίων στρατιωτών πέρασε με αλεξίπτωτο πλαγιάς τα σύνορα και προσγειώθηκε μέσα στη γιορτή. Ένας μάρτυρας δήλωσε ότι 50 ακόμη πολιτοφύλακες έφτασαν στη συνέχεια με φορτηγά. Ακολούθησε θάνατος, χάος και πανικός καθώς οι πολιτοφύλακες της Γάζας πυροβόλησαν το πλήθος και στη συνέχεια συνέχισαν να πυροβολούν καθώς οι ρέιβερ έτρεχαν για να σωθούν. Το περιστατικό αυτό, που πλέον έχει αναφερθεί πολύ στα ΜΜΕ, ήταν από τα πιο αιματηρά των πρώτων ωρών αυτής της νέας φάσης του μακροχρόνιου πολέμου μεταξύ της Γάζας και του Ισραήλ, αν και το τελευταίο έχει ήδη αρχίσει να κάνει πολύ χειρότερα. Οι επιζώντες και μια τοπική υπηρεσία διάσωσης ανεβάζουν τους νεκρούς σε 260 και κάνουν λόγο για σφαγή.

Ένα ρέιβ πάρτυ, αν δεν γνωρίζετε την κοινωνική ονοματολογία, είναι μια συγκέντρωση διασκεδαστών μεταξύ των οποίων θεωρείται ότι λίγο-πολύ όλα επιτρέπονται. Κατά την πολύ περιορισμένη εμπειρία μου, σε ένα σοβαρό ρέιβ η κοινή σκέψη είναι ότι κανείς δεν έχει καμία σκέψη: Αφήνεις πίσω το μυαλό σου, τις υποχρεώσεις σου, κάθε σύνδεση με αυτό που κατά έναν περίεργο τρόπο αποκαλούμε πραγματικό κόσμο. Χάνεις τον εαυτό σου, με μια φράση, τουλάχιστον μέχρι να εξαντληθεί η φαντασίωση της απόδρασης.

Τι είναι αυτό που κάνει τα γεγονότα στο Re’im να μένουν κολλημένα στο μυαλό μου; Αφού το σκέφτηκα λίγο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει να κάνει με την παλιά, αρχετυπική συνάντηση μεταξύ αθωότητας και εμπειρίας. Οι εικόνες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο άμεσες σε αυτό το σημείο: Υπήρχαν αυτοί που διασκέδαζαν στο ρέιβ που δεν είχαν τίποτα στο μυαλό τους, έτοιμοι να ξεφαντώσουν για ποιος ξέρει πόσο καιρό, και από τον ουρανό έρχονταν βαριά οπλισμένα στρατεύματα που είχαν πολλά στο μυαλό τους. Η σκηνή του γλεντιού γίνεται σκηνή τρόμου. Νεαροί αθώοι, σκληροτράχηλοι μαχητές με θανατηφόρες προθέσεις: Ήταν δύσκολο να χάσει κανείς τη μεταφυσική αυτή εικόνα.

Οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης για την επίθεση στο Re’im είναι πολλές αλλά πρόχειρες και υπερβολικά εξαρτημένες από επίσημες ισραηλινές πηγές. Το πρώτο βίντεο που είδα, το οποίο δημοσιεύτηκε χωρίς αναφορά στην New York Post, είναι 47 δευτερολέπτων και κακώς καταγεγραμμένο. Οι New York Times δημοσίευσαν ένα άλλο, καλύτερης ποιότητας, το βράδυ της Δευτέρας. Υπάρχει αρκετό υλικό στην άφθονη κάλυψη του Τύπου και στα πλάνα της σκηνής, όσο καλά ή άσχημα και αν αυτά είναι, ώστε να μπορούμε να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά τι ακριβώς είναι αυτό που μας λένε και μας δείχνουν για το περιστατικό του Re’im, αλλά και για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση συνολικά. Αυτό δεν είναι ένα νέο ερώτημα. Τίθεται κάθε φορά που η 75χρονη σύγκρουση μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και του παλαιστινιακού πληθυσμού που εκτόπισε το Ισραήλ κατά την ίδρυσή του, ξεσπά σε ανοιχτή βία, όπως μόλις έγινε. Τώρα πρέπει να θέσουμε αυτό το ερώτημα για άλλη μια φορά: Οφείλουμε μια σωστή απάντηση στους Παλαιστίνιους, στους Ισραηλινούς και στους εαυτούς μας.

Η ερμηνεία που επέβαλαν οι δυτικές κυβερνήσεις και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης στις διαθέσιμες εικόνες από το περασμένο Σάββατο ήταν τόσο ομοιόμορφη και προβλέψιμη όσο και απλοϊκή. Είναι τόσο εύκολα περιγραφόμενη όσο και απόλυτα τυποποιημένη: Οι ενάρετοι, αξιοπρεπείς, προσεκτικοί Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν τους “τρομοκράτες”, τους “ενόπλους”, τους “δολοφόνους” της Γάζας. Η ισχύς αυτής της απόδοσης των γεγονότων είναι αδιαμφισβήτητη, κυρίαρχη όπως είναι εδώ και πολλές δεκαετίες. Με μικρές παραλλαγές, επιβιώνει ανέπαφη, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να συμβεί μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινιακών Εδαφών. Είναι αδιαπέραστη, ας πούμε, από την ιστορία.

Για να θεωρήσω την επίθεση στο Re’im ως ένα γεγονός στην ιστορία, μου φαίνεται ότι υπάρχει κάτι πολύ παράξενο σε μια ομάδα νέων και προνομιούχων Ισραηλινών που περνούν ένα ξέγνοιαστο Σαββατοκύριακο στην άμμο δίπλα σε μια χώρα καθημερινών, αδιάκοπων δεινών, ένα μέρος όπου η αθωότητα των παιδιών και της νεολαίας του έχει κλαπεί από το κράτος στο οποίο οι συμμετέχοντες κάνουν τα πάρτι τους. Κάτι δεν πάει καλά: Με αυτό εννοώ ότι οι γλεντζέδες προδόθηκαν ως βαθιά ανεύθυνοι, έτσι μου φαίνεται. Ίσως ασυνείδητα και ίσως όχι, για μένα έδειξαν εκείνη την αδιαφορία για τις ζωές των άλλων για την οποία πολλοί Ισραηλινοί έχουν δυστυχώς κάνει διάσημο το έθνος τους.

Για μερικές ημέρες μετά το ξέσπασμα της βίας το περασμένο Σάββατο, μου έκανε εντύπωση η απουσία οποιασδήποτε εξήγησης από την κύρια κάλυψη σχετικά με το γιατί η Χαμάς ήταν αποφασισμένη να εξαπολύσει επίθεση εναντίον μιας δύναμης που δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα νικήσει. Γιατί η ηγεσία της Γάζας να αποφασίσει μια τέτοια πορεία; Τελικά έπεσα πάνω σε αναφορές που ανέφεραν ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου είχε προκαλέσει και πάλι τη Χαμάς, πιθανόν, αλλά όχι σίγουρα, με πρόθεση, επιτρέποντας σε υπερεθνικιστές να εισέλθουν στους χώρους του τζαμιού αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ, ενός ιερού τόπου για τους μουσουλμάνους.

Η ακολουθία των γεγονότων: Η Χαμάς προειδοποίησε την ισραηλινή κυβέρνηση για τέτοιες παρεμβάσεις την 1η Οκτωβρίου. Αυτό έγινε κατανοητό ως κόκκινη γραμμή της Χαμάς. Τρεις ημέρες αργότερα, δεκάδες σκόπιμα προκλητικοί έποικοι εισέβαλαν στο συγκρότημα του τζαμιού -και αυτό ενώ χιλιάδες άλλοι είχαν περιηγηθεί στο συγκρότημα μετά την προειδοποίηση της Χαμάς την 1η Οκτωβρίου. Μέχρι στιγμής, απ’ ό,τι μπόρεσα να βρω, οι περιγραφές αυτών των γεγονότων εμφανίστηκαν μόνο στο Al Jazeera και σε άλλες μη δυτικές εκδόσεις. Θα ψάξετε πολύ και δίχως αποτέλεσμα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης για να ανακαλύψετε το “γιατί” της επίθεσης της Χαμάς, το κίνητρο.

Τα γεγονότα της Αλ Άκσα μπορεί να άναψαν το φυτίλι, αλλά αν είναι έτσι, είναι αμφίβολο αν εξηγούν από μόνα τους τις επιθέσεις της Χαμάς. Υπάρχουν τρία τέταρτα του αιώνα που πρέπει να ληφθούν υπόψη – οι ad hoc διώξεις και παρενοχλήσεις, οι κατασχέσεις γης, οι επιδρομές στις παλαιστινιακές πόλεις, οι συλλήψεις και οι δολοφονίες – και συνολικά ο τιμωρητικός ψυχολογικός εξευτελισμός ενός λαού επί 75 χρόνια. Οι κάτοικοι της Γάζας γνωρίζουν όσο κανένας άλλος ότι το Ισραήλ έχει πλέον την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση στην ιστορία του. Ακόμα και από μακριά φαίνεται ότι οι γραμμές του κράτους απαρτχάιντ θα χαράσσονται όλο και πιο έντονα.

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά απέναντι σε αυτό το αδικαιολόγητο ρεκόρ προκλήσεων, η επίθεση της Χαμάς καταγράφεται ως “απρόκλητη” -αυτός ο αγαπημένος νέος όρος που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοί τους για να εξηγηθεί αυτή ή εκείνη η εικόνα. Η Ρωσία ήταν ως γνωστόν απρόκλητη όταν επενέβη στην Ουκρανία πέρυσι. Η Κίνα είναι απρόκλητη καθώς συγκροτεί τον στρατό της και προετοιμάζεται για μια σύγκρουση πέρα από τα Στενά της Ταϊβάν. Και τώρα η Χαμάς προστίθεται στη λίστα των “απρόκλητων”. Αυτό μπορεί να είναι γελοίο, αλλά δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε σπάνιο ή εξαιρετικό φαινόμενο. Η Αμερική δεν έχει επέμβει ποτέ πέραν των συνόρων της, παρά μόνο στο όνομα των ύψιστων αρχών. Από το 1776, ήταν πάντα το αθώο μέρος – ο προκληθείς, όχι ο προκαλών.

Η Caitlin Johnstone δημοσίευσε ένα καλοδουλεμένο άρθρο την Κυριακή με τίτλο “Επαναλαμβάνουν ξανά τη λέξη “απρόκλητη”, αυτή τη φορά για την υπεράσπιση του Ισραήλ”. Σε αυτό, η αμίμητη Johnstone παραθέτει έναν εξωφρενικό κατάλογο από κορυφαίους Αμερικανούς πολιτικούς που αμέσως βγήκαν να δηλώσουν ότι η Χαμάς έδρασε απρόκλητα. Το να διαβάζει κανείς αυτή τη λιτανεία των ισχυρισμών τη μία μετά την άλλη, είναι, εν συντομία, χιουμοριστικό αλλά κυρίως προσβλητικό. “Το να αποκαλείται η παλαιστινιακή βία εναντίον του Ισραήλ “απρόκλητη” είναι ακόμη πιο γελοίο από το να αποκαλείται απρόκλητη η ρωσική εισβολή”, γράφει η Johnstone, “επειδή οι καταχρήσεις του ισραηλινού απαρτχάιντ είναι τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό”.

Πρέπει να κατανοήσουμε τη χρήση του όρου αυτού σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά ας μείνουμε προς το παρόν στα γεγονότα που ξεκίνησαν στη Γάζα και στο Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Η μυθοπλασία των επιθέσεων της Χαμάς ως απρόκλητων είναι απολύτως απαραίτητη για τον ισχυρισμό, όπως εξετάστηκε παραπάνω, της ισραηλινής αθωότητας. Και τώρα, πάμε στα ερωτήματα που έχουν συσσωρευτεί στο μυαλό μου από τότε που πήρα την εφημερίδα το πρωί του περασμένου Σαββάτου και διάβασα για τα γεγονότα στην έρημο κοντά στο Re’im.

Κανείς στο Re’im δεν άξιζε να σκοτωθεί, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Είχαν όμως οι γλεντζέδες στην άμμο της Νεγκέβ αξίωση να αποκαλούνται αθώοι; Αν ναι, σε τι θα στηριζόταν αυτή η αξίωση; Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, μπορούν άνθρωποι που προφανώς αδιαφορούν για τα δεινά άλλων που βρίσκονται λίγα μίλια μακριά, να είναι ταυτόχρονα αθώοι; Τι γίνεται με τους ανθρώπους που φαίνονται να είναι θεμελιωδώς ανεύθυνοι; Παρατηρήστε στα βίντεο όλα τα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που άφησαν πίσω τους όσοι διασκέδαζαν: Πρόκειται για ανθρώπους που ξεκάθαρα βρίσκονταν σε μια ηλικία που διαθέτουν λογική. Μπορούν δικαίως να θεωρηθούν αθώοι;

Ίσως έχετε ακούσει τις παρατηρήσεις του Γιοάβ Γκαλάντ τη Δευτέρα. Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας πήγε μέχρι τέλους τη γραμμή των τρομοκρατών-δολοφόνων-εκτελεστών όταν ανακοίνωσε την “πλήρη πολιορκία” της Γάζας: Τρόφιμα, νερό, ρεύμα, καύσιμα και φάρμακα θα αποκοπούν. “Πολεμάμε ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε αναλόγως”, δήλωσε ο Γκαλάντ. Επέλεξε να παραφράσει, αντί να παραθέσει το Ράιχ, αλλά είναι δύσκολο να μην καταλάβει κανείς το νόημά του: Οι Παλαιστίνιοι είναι Untermensch, υπάνθρωποι, όπως ακριβώς θα το έθεταν οι ιδεολόγοι των Ναζί.

Ας εξετάσουμε αυτό το υπάνθρωπο σχόλιο στο πλαίσιο των ερωτήσεών μας. Τι σημαίνει να ζεις σε μια χώρα όπου κάποιος όπως ο Γιοάβ Γκαλάντ κατέχει υψηλά και σημαίνοντα αξιώματα, εκφράζει τις απόψεις που εκφράζει και σχεδιάζει τις ενέργειες που σχεδιάζει; Πώς μπορεί κανείς να είναι αθώος σε μια τέτοια περίσταση; Αν ναι, με βάση τι;

Την Τρίτη ο Spectator ανέφερε ότι ένας επιζών της επίθεσης της Χαμάς στο Ρεΐμ είπε: “Θέλω απλώς να ζήσω!”. Χρειάζεται κάποιο θράσος για να πει κάτι τέτοιο ένας Ισραηλινός – θράσος, άγνοια της ιστορίας και, θα έλεγα, αδιαφορία και ανευθυνότητα. Πόσες εικόνες έχουμε δει με Παλαιστίνιους να τρέχουν σημαδεμένοι από κάνες των ισραηλινών τυφεκίων; Πόσες φορές πρέπει να διαβάσουμε για τους Παλαιστίνιους των οποίων οι παροχές νερού έχουν κοπεί, των οποίων τα αγροκτήματα έχουν καεί, των οποίων τα νοσοκομεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω έλλειψης προμηθειών; Έχοντας κατά νου αυτό το άτομο που εκτιμά τόσο πολύ την ανθρώπινη ζωή, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι αθώος. Νομίζω, κατ’ αρχάς, ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι αθώος στην εποχή μας, στον κόσμο όπως τον έχουμε φτιάξει -να αποφύγεις τη συνενοχή, αυτό σημαίνει. Αν εξαιρέσουμε τους πολύ νέους και τους κατά τα άλλα ανίσχυρους, ποιος από εμάς δεν είναι συνένοχος, ποιος είναι πραγματικά αθώος;

Είχα ασχοληθεί με αυτό το ερώτημα μια φορά στο παρελθόν, όταν άνοιξε το Μνημείο και το Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου, τον Μάιο του 2014, στο χώρο των πύργων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Κάτω Μανχάταν. Όλοι όσοι έχασαν τη ζωή τους μνημονεύτηκαν ως αθώα θύματα σε ιδιαίτερα εξατομικευμένες παρουσιάσεις – η εξατομίκευση είναι απαραίτητη για όλους τους ισχυρισμούς περί αθωότητας. Κανένας από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους δεν άξιζε να πεθάνει, φυσικά. Αλλά ήταν αθώοι; Αυτό ήταν ένα δύσκολο αλλά αναγκαίο ερώτημα.

Αυτοί που βρίσκονταν στους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου εργάζονταν για την JPMorgan Chase, την Cantor Fitzgerald, την Marsh and McClennan, τηλεοπτικά δίκτυα, διαφημιστικές εταιρείες και μια μεγάλη ποικιλία άλλων τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, εταιρειών μέσων ενημέρωσης και παρόμοιων. Οι New York Times, που δημοσίευσαν σύντομα προφίλ για κάθε ένα από τα θύματα, τους παρουσίασαν ως μπαμπάδες ποδοσφαιριστών, ερασιτέχνες σεφ, αυτοδημιούργητους, καλούς πατεράδες και μητέρες, συζύγους  – αθώους ανθρώπους που έβγαζαν το ψωμί τους. Όμως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, ίσως οι περισσότεροι, υπηρετούσαν επίσης στο σύστημα του παγκόσμιου κεφαλαίου που ήταν και παραμένει η αιτία της μεγάλης εκμετάλλευσης και στέρησης. Ήταν επιλογή τους να εργαστούν για αυτές τις εταιρείες, να υπηρετήσουν αυτό το σύστημα. Δεν ήταν αθώοι για τις διάφορες μορφές βίας αυτού του συστήματος. Αποστρέφοντας τα μάτια τους από αυτή την πραγματικότητα παρέδωσαν μέρος της ανθρωπιάς τους στο σύστημα που υπηρετούσαν.

Προσωπική ευθύνη με τον τρόπο που οι Γάλλοι υπαρξιστές χρησιμοποιούσαν αυτόν τον όρο: Αυτό ήθελα να πω όταν σχολίασα το μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το τι επιλέγουμε να κάνουμε ή να μην κάνουμε σε κάθε στιγμή που είμαστε ζωντανοί. Αυτό εννοούσε ο Σαρτρ με τον όρο ελευθερία: Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε και είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας.

Αυτό το ζήτημα της ευθύνης, και το συναφές ζήτημα της αδιαφορίας, με οδηγεί να αναφερθώ στον Emmanuel Lévinas, τον λιθουανικής καταγωγής στοχαστή που ήταν εξέχων πρόσωπο στη μεταπολεμική σκηνή του Παρισιού. Ο Lévinas ασχολήθηκε με τις σχέσεις μας με τον Άλλο. Ήταν απαραίτητο, θεωρούσε, όχι μόνο να αναγνωρίσουμε και τελικά να αγκαλιάσουμε τους άλλους ανάμεσά μας, αλλά και να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας ως άλλους και -εδώ έρχεται το μεγάλο ζήτημα- ότι είμαστε υπεύθυνοι απέναντι και για τον Άλλο που βρίσκεται ανάμεσά μας και με την παρουσία του οποίου ζούμε. Αυτό είναι θέμα συνειδητοποίησης της πλήρους ανθρωπιάς μας, όπως το αιτιολογούσε ο Lévinas.

Το να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν σημαίνει να διατηρούμε κάποια αξίωση αθωότητας, μου φαίνεται. Το να αναπτύξουμε μέσα μας μια αίσθηση ενσυναίσθησης, ή ό,τι άλλο είναι το αντίθετο της αδιαφορίας, σημαίνει εξίσου να διατηρήσουμε ή να ανακτήσουμε την αθωότητά μας. Και πάλι, δεν υπάρχει καμία υπεράσπιση των πυροβολισμών στο Re’im. Αλλά μόνο όσοι από τους συμμετέχοντες στο ρέιβ πάρτυ κατάλαβαν και ανέλαβαν την ευθύνη τους για τη συμπεριφορά του Ισραήλ και όλων των Γιοάβ Γκαλάντ που διοικούν το κράτος απαρτχάιντ, μπορούν δίκαια να θεωρηθούν αθώοι για αυτό που πρέπει να αναγνωρίσουμε ως εγκληματικό καθεστώς. Υπάρχει ένα έντιμο κίνημα τέτοιων ανθρώπων στο Ισραήλ, ας μην το ξεχνάμε. Είναι δύσκολο να φανταστούμε οποιοδήποτε από τα μέλη του να διασκεδάζει στα σύνορα με τη Γάζα, αλλά ας επιτρέψουμε μια τέτοια πιθανότητα. Οι υπόλοιποι, πρέπει να θεωρηθούν συνένοχοι.

Γράφω για τους Ισραηλινούς, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε όλοι Ισραηλινοί, ειδικά εμείς οι Αμερικανοί. Το λέω αυτό όχι μόνο λόγω της εξωφρενικής πολιτικής, στρατιωτικής και προπαγανδιστικής υποστήριξης που παρέχουν οι ΗΠΑ στο κράτος απαρτχάιντ. Αυτό ισχύει εξίσου επειδή αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα. Η περίπτωση του Ισραήλ είναι ακραία, αλλά μήπως η δική μας περίπτωση, η περίπτωση των Αμερικανών, είναι τόσο λιγότερο ακραία; Η Νίκι Χέιλι, που δόξα τω Θεώ, είναι ένα πολιτικό τίποτα, εμφανίστηκε στο Fox News το βράδυ της Δευτέρας και, ανάμεσα σε διάφορες ανοησίες, είχε να πει τα εξής:

Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, γιατί θέλω ο αμερικανικός λαός να το καταλάβει αυτό για ένα δευτερόλεπτο. Εδώ οι Ισραηλινοί ξύπνησαν και οι οικογένειές τους δολοφονήθηκαν, γυναίκες και παιδιά πιάστηκαν όμηροι, σύρθηκαν στους δρόμους – όλα αυτά συνέβησαν μπροστά στα μάτια όλων. Αυτό θα πρέπει να είναι προσωπικό για κάθε γυναίκα και κάθε άνδρα στην Αμερική…. Θα πω αυτό στον πρωθυπουργό Νετανιάχου: Τελειώστε τους. Η Χαμάς το έκανε αυτό. Ξέρετε ότι το Ιράν βρίσκεται πίσω τους. Τελειώστε τους.

Τέλος, επιτέλους, συμφωνώ με τη Χέιλι σε κάτι: οι Αμερικανοί θα πρέπει πράγματι να κατανοήσουν ότι αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ, στη Γάζα και στα κατεχόμενα εδάφη είναι πολύ προσωπικό. Έχουμε μια δυστυχώς εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα που υποστηρίζει δημοσίως εγκλήματα πολέμου – και δεν είναι καθόλου μόνη της. Φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Οι Αμερικανοί μπορούν είτε να αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό είτε να παραμείνουν συνένοχοι σε αυτό. Δεν υπάρχουν διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις.

Υπάρχει το ζήτημα της Χαμάς, φυσικά, και ας μην προσποιούμαστε ότι το ζήτημα είναι απλό. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η δικαιοσύνη των επιθέσεων της Χαμάς κατά μη πολεμιστών: Δεν υπάρχει καμία. Οι αναφορές δείχνουν ότι πολλοί από τους νεκρούς ήταν στρατιώτες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF), και αυτό είναι εντελώς άλλο θέμα. Αφήνοντας κατά μέρος τις απώλειες των IDF, η επίθεση της Χαμάς που εξαπέλυσε εναντίον αμάχων το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν λάθος από τακτική, στρατηγική, ηθική και δεοντολογική άποψη. Το μόνο πράγμα που εξυπηρετήθηκε ήταν η εκδίκηση, και η εκδίκηση δεν είναι ποτέ παραγωγική.

Η Χαμάς μπορεί να έδρασε από οργή, την οργή του Άλλου, όταν ο Άλλος δεν αναγνωρίζεται. Αλλά άφησε πολλά από τα στοιχεία της αθωότητάς της στο έδαφος, καθώς διέσχισε το Ρεΐμ και άλλα μέρη του νότιου Ισραήλ: Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, παρά τους θανάτους αμάχων για τους οποίους ευθύνεται το Ισραήλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό, παρά τους θανάτους αμάχων για τους οποίους ευθύνεται το Ισραήλ.

Αλλά επιμένω να κάνουμε μια έντονη διάκριση ανάμεσα σε αυτό που κρίνω ως παράλογες επιθέσεις, που πιθανώς γεννήθηκαν από μοιρολατρική απογοήτευση, και στο δικαίωμα όλων των Παλαιστινίων να αντισταθούν, με όπλα, στη συνεχή, απάνθρωπη συμπεριφορά του Ισραήλ, στον περιορισμό των κατοίκων της Γάζας σε αυτό που συνήθως αποκαλείται υπαίθρια φυλακή. Η αντίσταση ενάντια στις καταχρήσεις του κράτους απαρτχάιντ είναι ένα νομικό δικαίωμα -βλέπε ψήφισμα 37/43 του Συμβουλίου Ασφαλείας- καθώς και ένα ηθικό δικαίωμα. Θα έλεγα ότι είναι επίσης μια ευθύνη που φέρουν οι Παλαιστίνιοι απέναντι στον εαυτό τους και στις αρχές που μας κάνουν -κάποιες φορές, μια στο τόσο- ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, η αντίσταση στην καταπίεση είναι επίσης μια ευθύνη που έχουν οι καταπιεσμένοι απέναντι στους υπόλοιπους από εμάς.

Ποιος είναι υπεύθυνος για τους θανάτους στο Re’im; Αυτό είναι το τελικό ερώτημα, αλλά μόνο το πρώτο μισό. Το να πούμε “Χαμάς!” δεν είναι λάθος, αλλά είνια μια πολύ ρηχή απάντηση. Είναι πολύ μακριά από το να είναι ολοκληρωμένη. Το να μείνουμε λοιπόν σε αυτό, είναι μια άλλη μορφή συνενοχής. Ποιος πρέπει να λογοδοτήσει για το κλίμα κακοποίησης και βίας που χαρακτηρίζει τις ισραηλινοπαλαιστινιακές σχέσεις εδώ και 75 χρόνια; Ποιος, μπορούμε να ρωτήσουμε, έκανε τη Χαμάς, Χαμάς; Αυτές είναι εκδοχές του δεύτερου μισού του ερωτήματος, του μέρους που μπορεί να μας οδηγήσει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να ανακτήσουμε την ανθρωπιά μας, όπως το κάνουμε.

Πηγή: The Floutist

Μετάφραση: antapocrisis

Δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για την εξέγερση στο γκέτο της Γάζας

Η εξέγερση ξεκίνησε στην επέτειο μιας άλλης εξέγερσης, η οποία είχε γίνει επανάσταση. Η κατοχική δύναμη είχε πληροφοριοδότες σε όλο το γκέτο, αλλά παρά τα εκτεταμένα δίκτυα παρακολούθησης και ελέγχου που διέθεταν, αιφνιδιάστηκαν εντελώς όταν ξεκίνησε η εξέγερση. Εκείνοι που εξεγέρθηκαν το έκαναν κυρίως με εφευρετικότητα και αυτοσχέδια όπλα, αλλά αντιστάθμισαν όσο καλύτερα μπορούσαν αυτό που τους έλειπε σε πόρους, με γενναιότητα και έξυπνο σχεδιασμό.

Δεν είχαν πόρους επειδή ήταν πρόσφυγες και ζούσαν σε ένα περιφραγμένο γκέτο. Είχαν έρθει από παντού, εξαναγκασμένοι με την απειλή όπλων να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε άλλα μέρη, πριν καταλήξουν στο περιφραγμένο γκέτο, όπου η κατοχική εξουσία τους κρατούσε σε κατάσταση μισοπεθαμένης πείνας, μη επιτρέποντας την εισαγωγή τροφίμων, φαρμάκων ή βασικών οικοδομικών υλικών.

Όταν ο λαός εξεγέρθηκε, έγινε σαφές το μέγεθος της οργάνωσής του, ο άψογος σχεδιασμός του και η πρόθεσή του να πεθάνει μαχόμενος, καθώς κατάφερε να αιφνιδιάσει και να σκοτώσει δεκάδες στρατιώτες μεταξύ των κατακτητών. Κάποια στιγμή μάλιστα έσπασαν τους τοίχους του γκέτο τους και έφεραν την εξέγερση του γκέτο πέρα από το γκέτο, σοκάροντας τον κατακτητή με τα κατορθώματά τους.

Ο κατακτητής, ο οποίος λειτουργούσε σύμφωνα με τη γενική αρχή ότι μία ζωή ενός στρατιώτη των κατοχικών δυνάμεων άξιζε τη ζωή τουλάχιστον 100 κατοίκων, άρχισε να ισοπεδώνει το γκέτο με φωτιά. Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, κατέστρεψαν ολοσχερώς κάθε κτίριο στο γκέτο. Μη έχοντας πουθενά αλλού να πάνε πέρα από τα τείχη, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του γκέτο πέθανε εκεί.

Μιλάω, φυσικά, για την εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας την άνοιξη του 1943, όταν η Εβραϊκή Οργάνωση Αγώνα ανάγκασε τον γερμανικό στρατό να μεταφέρει στρατεύματα πίσω, από την πρώτη γραμμή του πολέμου με την ΕΣΣΔ όπου έχανε, προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την ομάδα μισοπεθαμένων πολιτών και τα αυτοσχέδια όπλα τους.

Ζώντας στη “Δύση”, καταναλώνοντας αυτό που περνάνε τα κυρίαρχα ΜΜΕ στη Δύση, θα ήταν σχεδόν το ίδιο δύσκολο να κατανοήσει κανείς τα κίνητρα και τις μεθόδους της Εβραϊκής Οργάνωσης Αγώνα του 1943, διαβάζοντας τη ναζιστική προπαγάνδα, όπως θα ήταν εξίσου δύσκολο να κατανοήσει τη Χαμάς σήμερα μέσα από τον διαστρεβλωμένο φακό των δυτικών μέσων ενημέρωσης.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε από εκεί που αρχίζει η αφήγηση. Πολύ προβλέψιμα, οι αφηγήσεις τους ξεκινούν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ξεκινούν πάντα με το “η Χαμάς εξαπέλυσε μια επίθεση”.

Αν μισοπεθαμένοι από την πείνα άνθρωποι χωρίς καθαρό νερό, ή χωρίς τη δυνατότητα να ταξιδέψουν έξω από το γκέτο τους, ξεκινούν οποιαδήποτε εξέγερση, το προφανές πλαίσιο είναι το γεγονός ότι βρίσκονταν υπό πολιορκία, ζούσαν σε ένα περιφραγμένο γκέτο, δεν μπορούσαν να εισάγουν τα πράγματα που χρειάζονται για να επιβιώσουν και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. Αυτός είναι ο προφανής λόγος για οποιονδήποτε λαό που ζει σε τέτοιες συνθήκες να εξεγερθεί εναντίον της κατοχικής του δύναμης. Αντ’ αυτού, όμως, μας τροφοδοτούν με μια αφήγηση που αρχίζει με την εξέγερση του γκέτο, χωρίς καμία ερμηνεία για τη βασική πλευρά της κατάστασης, δηλαδή ότι ένας στρατός κατοχής αναγκάζει τους ανθρώπους να ζουν και να λιμοκτονούν σε ένα περιφραγμένο γκέτο.

Δεδομένης της εντελώς ανέντιμης πολιτικής των δυτικών μέσων ενημέρωσης όταν πρόκειται να μιλήσουν για οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε στη Μέση Ανατολή, σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε μερικά σημαντικά γεγονότα που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Γάζα και γύρω από αυτήν.

1) Το Ισραήλ δεν είναι δημοκρατία. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν υπό ισραηλινή κυριαρχία είναι Παλαιστίνιοι. Από τους Παλαιστίνιους που ζουν υπό ισραηλινή κυριαρχία, η συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκεται στη Δυτική Όχθη ή στη Γάζα, και υπόκεινται σε στρατιωτική “δικαιοσύνη”, όχι σε νόμους, σύνταγμα και πολιτικά δικαστήρια. Δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στις ισραηλινές εκλογές, αν και κάθε πτυχή της ζωής τους ελέγχεται από το Ισραήλ – αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, αν τα σπίτια τους θα ισοπεδωθούν ή όχι, αν τα χωράφια τους θα αρπαχτούν από τους εποίκους ή αν θα τους επιτραπεί να συνεχίσουν να καλλιεργούν, όλα εξαρτώνται από το Ισραήλ. Όταν λένε ότι το Ισραήλ είναι δημοκρατία, λένε ψέματα – απροκάλυπτα και καθημερινά.

2) Η Χαμάς είναι ό,τι πιο κοντινό σε εκλεγμένη κυβέρνηση έχουν οι Παλαιστίνιοι. Στην πραγματικότητα, την τελευταία φορά που έγιναν πραγματικές εκλογές στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, η Χαμάς κέρδισε με συντριπτική διαφορά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έγιναν άλλες εκλογές από τότε, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Χαμάς ελέγχει σήμερα τη Γάζα. Θα ήταν στην εξουσία και στη Δυτική Όχθη, στο βαθμό βέβαια που οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ασκήσουν οποιαδήποτε εξουσία υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά η Φατάχ ακύρωσε τα αποτελέσματα των εκλογών επειδή έχασε. Με την ενεργό συνδρομή του Ισραήλ, η Φατάχ προσπάθησε να ανατρέψει τη Χαμάς στη Γάζα στέλνοντας τους ένοπλους οπαδούς της, αλλά αυτή η απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε παταγωδώς.

3) Η φυσική αντίσταση εναντίον ενός στρατού κατοχής, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο που έχουν υπογράψει όλες οι χώρες του κόσμου εδώ και πολύ καιρό, είναι δικαιολογημένη και δεν αποτελεί “τρομοκρατία”. Θα πρέπει να είστε πολύ τυχεροί για να ακούσετε να αναφέρεται το διεθνές δίκαιο στις δυτικές ειδήσεις για την εξέγερση αυτή. Το διεθνές δίκαιο είναι προφανώς σχετικό μόνο όταν πρόκειται για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ή για άλλα περιστατικά όπου φαίνεται βολικό να αναφερθεί.

4) Η Γάζα τελεί υπό βίαιη κατοχή. Θα φαινόταν εντελώς γελοίο να το αναφέρουμε αυτό, καθώς είναι απολύτως προφανές. Αλλά με κάποιο τρόπο αυτό δεν συμβαίνει τόσο πολύ στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία τείνουν να δίνουν υπερβολικά πολύ χρόνο σε ισραηλινούς πολιτικούς και αμερικανούς και βρετανούς διπλωμάτες που λατρεύουν να μιλούν για το πώς οι ισραηλινοί οικισμοί στη Γάζα εκκενώθηκαν πριν από πολύ καιρό. Το υπονοούμενο είναι ότι τώρα οι άνθρωποι στη Γάζα δεν έχουν λόγο να διαμαρτύρονται. Δεν αναφέρονται φυσικά στην πολιορκία, στην έλλειψη δυνατότητας να ταξιδέψουν ή να εισάγουν οτιδήποτε, προσποιούνται όμως ότι η Γάζα είναι κάποιου είδους παλαιστινιακή “γειτονιά”, ακριβώς όπως οι ισραηλινοί πολιτικοί αποκαλούν έτσι τους παράνομους, αποκλειστικά εβραϊκούς οικισμούς τους σε όλη την ολοένα συρρικνούμενη γη των Παλαιστινίων – “γειτονιές”.

5) Όταν οι Ουκρανοί αντιστέκονται στην κατοχική τους δύναμη και εξαπολύουν επιθέσεις σε τμήματα της Ρωσίας, εκτός Ουκρανίας, η γενναιότητα και η εφευρετικότητά τους εξυμνούνται ανοιχτά στη Δύση και τους χορηγείται τεράστια στρατιωτική βοήθεια. Όταν οι Παλαιστίνιοι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, κάτω από ακριβώς τις ίδιες συνθήκες, ο κατακτητής τους είναι αυτός που παίρνει τη στρατιωτική βοήθεια, όχι αυτοί – τους αποκαλούν “τρομοκράτες” επειδή αντιστέκονται.

6) Όταν ο Νετανιάχου λέει στους ανθρώπους εντός του περιφραγμένου γκέτο να “φύγουν τώρα” γιατί πρόκειται να μετατρέψει κάθε γωνιά της Γάζας σε “ερείπια”, κάτι που μόλις είπε, αυτό είναι προτροπή σε γενοκτονία. Ο λαός της Γάζας δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού, εκτός από τα κλειστά σύνορα με το Ισραήλ, τα κλειστά σύνορα με τη δικτατορία-πελάτη των ΗΠΑ, την Αίγυπτο, και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάει τώρα ο Νετανιάχου για τη Γάζα, μοιάζει εντυπωσιακά με τον τρόπο με τον οποίο ο Γιούργκεν Στρούπ μιλούσε για τη μετατροπή του γκέτο της Βαρσοβίας σε ερείπια.

7) Όταν οι Αρμένιοι αναγκάζονται με την απειλή όπλων να εγκαταλείψουν τον θύλακά τους εντός του Αζερμπαϊτζάν, δεν ακούμε τίποτα για την ιστορία του εκτοπισμού των Αζέρων, αλλά μόνο για τα δεινά των Αρμενίων, τα οποία χαρακτηρίζονται τακτικά από τον δυτικό Τύπο ως γενοκτονία. Αν ο βίαιος εκτοπισμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τη γη τους και η αναγκαστική μετακίνησή τους σε στρατόπεδα προσφύγων είναι γενοκτονία, τότε οι Παλαιστίνιοι είναι θύματα γενοκτονίας, και μάλιστα από το 1947. Ωστόσο, δεν θα ακούσετε ποτέ αυτή τη λέξη να χρησιμοποιείται σοβαρά στον δυτικό Τύπο σε σχέση με τα δεινά των Παλαιστινίων, εκτός αν πρόκειται να κατηγορήσουν τους Ιρανούς ηγέτες για αντισημιτισμό επειδή τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι τον όρο.

8) Καθώς ο προϋπολογισμός των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για πράγματα όπως το να τρώνε και να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σχολεία για τα παιδιά τους συνεχώς ξεκοκαλίζεται προκειμένου να σταλούν περισσότερα χρήματα στην Ουκρανία, ο Νετανιάχου και ο Μπάιντεν και άλλοι λατρεύουν να παραπονιούνται για την ιρανική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ, το Ιράν βέβαια δεν έχει εισβάλει σε άλλη χώρα εδώ και 2.500 χρόνια, αλλά προφανώς πρόκειται να αρχίσουν να επιτίθενται σε άλλες χώρες κάποια στιγμή σύντομα, σύμφωνα με τον Νετανιάχου και τον Μπάιντεν. Εν τω μεταξύ, βοηθούν (δημοκρατικά εκλεγμένους και λαϊκούς) “τρομοκράτες” (που αγωνίζονται για την ελευθερία του λαού τους για να επιβιώσουν) και αυτό είναι κακό!

9) Όταν ο ρωσικός στρατός βομβαρδίζει σκόπιμα ή κατά λάθος μια πολυκατοικία, ή όταν η ουκρανική αεράμυνα βομβαρδίζει κατά λάθος ένα από τα δικά της συγκροτήματα διαμερισμάτων, αυτό ονομάζεται αμέσως έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και καταγγέλλεται από κάθε δυτικό διπλωμάτη, όπου κι αν βρίσκεται εκείνη τη στιγμή. Όταν το Ισραήλ βομβαρδίζει πολύ σκόπιμα και κατεδαφίζει ολοσχερώς μια πολυώροφη πολυκατοικία γεμάτη αμάχους, όπως έκανε χθες και όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι προφανώς άσχετο.

10) Όταν ο ρωσικός στρατός σκοτώνει Ουκρανούς πολίτες, σκόπιμα ή κατά λάθος, ακούμε αναλυτικά για κάθε περιστατικό, ενώ συχνά δίνονται ονόματα των νεκρών, ειδικά αν σκοτώθηκαν παιδιά. Όταν το Ισραήλ σκοτώνει Παλαιστίνια παιδιά, πληροφορούμαστε ότι μπορεί να πετούσαν πέτρες ή ότι δυστυχώς ζούσαν σε πολυκατοικία που υπήρχε κάποιο γραφείο της Χαμάς. Και το διεθνές δίκαιο για το θέμα των κανόνων του πολέμου και για το αν είναι εντάξει να καταστρέφεις μια πολυκατοικία γεμάτη αμάχους για να χτυπήσεις έναν από τους λεγόμενους τρομοκράτες δεν συζητείται. Αυτό συζητείται μόνο όταν πρόκειται για ρωσικές επιθέσεις εναντίον Ουκρανών.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: antapocrisis

Ο David Rovics είναι ένας τραγουδιστής/τραγουδοποιός που περιοδεύει συχνά και πολιτικός ειδήμων με έδρα το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Η ιστοσελίδα του είναι davidrovics.com.

Ο πόλεμος στη Γάζα χάθηκε. Θα το παραδεχτεί ο Νετανιάχου;

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε συχνά καυχηθεί για την ετοιμότητα του στρατού του να αντιμετωπίσει και να εξαλείψει όλες τις απειλές για την “ασφάλεια” του Ισραήλ.

Ο ισραηλινός στρατός, επίσης, συνέβαλε στην ισραηλινή hasbara (σ.μ. επίσημη διπλωματική γραμμή του Ισραήλ) ότι το Τελ Αβίβ θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει διάφορες απειλές σε όλα τα μέτωπα, από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, το Λίβανο και τη Συρία.

Αλλά η επίθεση της Χαμάς σε πολυάριθμους ισραηλινούς στόχους το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, ακριβώς στις 6:00 π.μ. ώρα Παλαιστίνης, τον διέψευσε εντελώς και ταπεινωτικά. Ούτε ο Νετανιάχου, ούτε ο στρατός του, ήταν στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν μια μόνο παλαιστινιακή ομάδα, που δρούσε μόνη της και υπό καθεστώς πολιορκίας.

Θα χρειαστεί χρόνος για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά από τους Ισραηλινούς ηγέτες, τα στρατιωτικά στελέχη, τα μέσα ενημέρωσης και την κοινωνία. Προς το παρόν, ωστόσο, ο Νετανιάχου προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει ότι το Ισραήλ παραμένει μια ισχυρή χώρα και μια περιφερειακή δύναμη που αξίζει τον συχνά προβαλλόμενο ισχυρισμό του ότι διαθέτει έναν “ανίκητο” στρατό.

Αλλά όλες οι επιλογές του είναι σχεδόν αδιέξοδες.

Ήταν προφανές ότι η Χαμάς, και αργότερα η Ισλαμική Τζιχάντ, επιθυμούσαν να αιχμαλωτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους Ισραηλινούς – τόσο στρατιώτες όσο και εποίκους.

Κάτι τέτοιο, σημαίνει τη δημιουργία μιας νέας γραμμής άμυνας, η οποία θα περιόριζε την ισραηλινή στρατιωτική αντίδραση και θα ανάγκαζε, τελικά, το Ισραήλ να διαπραγματευτεί.

Αλλά αυτό που θέλει η Παλαιστινιακή Αντίσταση από τον Νετανιάχου είναι πολύ υψηλό τίμημα για να το πληρώσει ο υπό αμφισβήτηση Ισραηλινός πρωθυπουργός.

Η μία δήλωση μετά την άλλη, ξεκινώντας από εκείνη του κορυφαίου διοικητή των Ταξιαρχιών Αλ Κάσαμ, Μοχάμεντ Ντέιφ – ακολουθούμενη από τον Ισμαήλ Χανίγια, επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, και αργότερα από τον Ζιάντ αλ-Νάχλα της Ισλαμικής Τζιχάντ – έδειξαν ότι τα παλαιστινιακά αιτήματα είναι σαφή και ακριβή:

Απελευθέρωση όλων των κρατουμένων, σεβασμός της ακεραιότητας των παλαιστινιακών ιερών τόπων στην Ιερουσαλήμ, τερματισμός της πολιορκίας της Γάζας και πολλά άλλα.

Ή, αλλιώς.

Τα αιτήματα αυτά, αν και θα πρέπει να θεωρούνται λογικά, είναι σχεδόν αδύνατο να ικανοποιηθούν από τον Νετανιάχου και την ακροδεξιά κυβέρνησή του. Αν υποχωρήσει, η κυβέρνησή του θα καταρρεύσει γρήγορα, οδηγώντας την ισραηλινή πολιτική σκηνή, για άλλη μια φορά, σε μια νέα κατρακύλα.

Όπως και να ‘χει, η κατάρρευση φαίνεται να είναι επικείμενη.

Ο εξτρεμιστής υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben-Gvir εξαφανίστηκε σχεδόν εντελώς από την πολιτική σκηνή. Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη.

Πράγματι, ένα από τα επιτεύγματα της Αντίστασης στη Γάζα είναι η περιθωριοποίηση τέτοιων διαβόητων χαρακτήρων, οι οποίοι δρούσαν ατιμώρητοι εναντίον άοπλων Παλαιστινίων πολιτών στην Ιερουσαλήμ, στο τέμενος Αλ Ακσά, ακόμη και σε πολλές φυλακές του Ισραήλ.

Αλλά ένας νέος συνασπισμός στο Ισραήλ θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την αποστολή του Νετανιάχου. Το υπουργικό συμβούλιο έχει ήδη κηρύξει κατάσταση πολέμου και οι πιθανοί νέοι υπουργοί θέλουν ο Νετανιάχου να δεσμευτεί ότι πρέπει να συνδέσει αυτή την κήρυξη πολέμου με τον τερματισμό της Χαμάς. Για πάντα.

Αυτός είναι ο πρώτος πραγματικός πόλεμος στη Γάζα, λένε. Θέλουν επίσης να είναι και ο τελευταίος.

Αλλά αν ο Νετανιάχου συνέχιζε να σκοτώνει αμάχους στη Γάζα, μέσω αεροπορικών επιδρομών και βομβαρδισμών, όπως έκαναν ο ίδιος και άλλοι Ισραηλινοί ηγέτες σε προηγούμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις, ούτε η Χαμάς, ούτε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα εξαλειφόταν.

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι πολύ προσεκτική στο να παρουσιάζεται ως εύκολος στόχος για τα ισραηλινά πολεμικά αεροπλάνα, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τους ελεύθερους σκοπευτές. Οι επιχειρήσεις τους διεξάγονται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπόγεια.

Προκύπτει λοιπόν ότι η καταστροφή της Αντίστασης θα απαιτούσε μια μαζική χερσαία εισβολή.

Η Αντίσταση όχι μόνο έχει προβλέψει όλα τα σενάρια, συμπεριλαμβανομένης της χερσαίας εισβολής, αλλά μια εισβολή στη Γάζα θα οδηγούσε σίγουρα σε χιλιάδες θανάτους Ισραηλινών – πόσο μάλλον στο θέρισμα δεκάδων χιλιάδων ζωών Παλαιστινίων.

Επιπλέον, ο Ισραηλινός στρατιώτης έχει αποδειχθεί ανίκανος να δώσει μια χερσαία μάχη. Η Χαμάς το απέδειξε αυτό τις τελευταίες ημέρες, όπως και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο απέδειξε το ίδιο γεγονός το 2000 και ξανά το 2006.

Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσει μια τέτοια εισβολή, τι θα κάνει μόλις κατακτήσει τη Γάζα;

Το 2005, ο ισραηλινός στρατός διέφυγε από τη Γάζα λόγω της έντονης αντίστασης σε όλη τη Λωρίδα. Εκκένωσε τις δυνάμεις του, και γρήγορα αναδιατάχθηκε, περικύκλωσε τη Γάζα από όλες τις κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα την περιβόητη πολιορκία του σήμερα.

Η Αντίσταση τότε ήταν πολύ πιο αδύναμη, λιγότερο οργανωμένη και πολύ λιγότερο οπλισμένη από ό,τι σήμερα.

Αν το Ισραήλ καταλάβει ξανά τη Γάζα, θα πρέπει να πολεμήσει αυτή την ίδια Παλαιστινιακή Αντίσταση καθημερινά, και πιθανόν για πολλά επόμενα χρόνια.

Δεν είναι σαφές ποια κατεύθυνση θα επιλέξει ο Νετανιάχου. Αλλά όπως και να έχει, ό,τι και να συμβεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, το Ισραήλ έχει, από πολλές απόψεις, χάσει τον πόλεμο.

Αφήστε το να το συνειδητοποιήσουμε.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: antapocrisis

Το «θανάσιμο αμάρτημα» των Παλαιστινίων: Νικούν

Όλα ήταν πολύ βολικά όσο το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ σφαγίαζε, βασάνιζε, φυλάκιζε, απήγαγε, κατέστρεφε και λεηλατούσε ανενόχλητο την Παλαιστίνη. Οι εν λόγω ειδήσεις αφορούσαν μόνο συγκεκριμένες ιστοσελίδες αλλά και όταν ξέφευγαν από αυτές λόγω του μεγέθους των σφαγών, αποτελούσαν πεδίο ασφαλούς επίδειξης μιας ορισμένης, διαρκώς περιοριζόμενης «ευαισθησίας»: οι Παλαιστίνιοι δικαιούνταν να είναι «καημένοι», αλλά εν τέλει άξιοι της μοίρας τους ως μη-δυτικοί, κάπως μελαχρινοί και (σε ό,τι αφορά την εγχώρια προπαγάνδα από τα ακροδεξιά, πληρωμένα μέσα) «τουρκόφιλοι».

Η Ε.Ε. μπορούσε να εκδίδει την ίδια ανακοίνωση κάθε φορά με άλλη ημερομηνία περί της «λύσης των δύο κρατών» (την οποία λύση το Ισραήλ έθαψε πριν από είκοσι περίπου χρόνια πέραν πάσης αμφιβολίας, δολοφονώντας τον Γιάσερ Αραφάτ), οι ΗΠΑ στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν λίγα «μούτρα» στον «Μπίμπι» (το φίλο Μπίμπι του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και πολλών ακόμα) και οι «προοδευτικοί» να λυπούνται.

Γενικώς, για τη Δύση και τα προτεκτοράτα της (εν προκειμένω αναφερόμαστε στην πατρίδα μας) οι «άλλοι» λαοί έχουν πολλούς εν δυνάμει ρόλους και δυνατότητες: μπορούν να δουλεύουν για εμάς, να μας ευχαριστούν, να εισπράττουν την ελεημοσύνη των πλέον ευαίσθητων εξ ημών, να εξεγείρονται αλλά να αποτυγχάνουν (ιδίως όταν δεν εξεγείρονται όπως, για όσα και όταν εμείς θέλουμε), να προοδεύουν αλλά μόνο ατομικώς στα δικά μας πανεπιστήμια για να νιώθουμε πόσο συμπεριληπτικοί έχουμε γίνει, να βγάζουν το σκασμό όταν έχουμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε, να πηγαίνουν «λίγο παραπέρα» όταν θέλουμε τη γη τους, να αγωνίζονται για όσα εμείς θέλουμε να αγωνίζονται, να αντιγράφουν δικά μας κινήματα και πάει λέγοντας.

Δεν δικαιούνται να κάνουν ένα πράγμα: να νικάνε και μάλιστα με τους δικό τους τρόπο, με τα δικά τους προτάγματα την τυραννία από τις ΗΠΑ και από τους τοποτηρητές τους. Το ρατσιστικό μίσος που ξερνάει όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά σύμπασα η Δύση και κάθε προτεκτοράτο της αυτές τις μέρες κατά της παλαιστινιακής αντίστασης είναι αποτέλεσμα της λύσσας τους για το ότι οι Παλαιστίνιοι δεν υποτάσσονται και (ακόμα χειρότερα) για το ότι νικούν το Ισραήλ. Η αντίσταση το ταπείνωσε μέρα-μεσημέρι, χωρίς να χρειάζεται πλάτες σαν αυτές των ΗΠΑ. Με σχέδιο, με αποφασιστικότητα, με ηρωισμό ταπείνωσαν ένα κράτος το οποίο δολοφονεί σε όλο τον κόσμο όποιον θεωρεί αντίπαλό του, ανεξαρτήτως ηλικίας, και μάλιστα περηφανεύεται για αυτό.

Έτσι εξηγείται γιατί βλέπουμε αξιωματούχους των ΗΠΑ να καλούν σε εξαφάνιση των Παλαιστινίων και του Ιράν, την Ε.Ε. να στηρίζει ολόπλευρα το Ισραήλ, υπουργοί του οποίου δηλώνουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ζώα που θα έχουν την αντίστοιχη τύχη και φυσικά «καμαρώνουμε» το χυδαιότερο είδος δυτικού (ή δυτικού κατά φαντασία) από όλα: τον «προοδευτικό» κατά τα λοιπά, που όμως δεν μπορεί να συγχωρήσει τη βία, τις ακρότητες και φυσικά… τη Χαμάς. Παλιά δεν συγχωρούσε ίσως τη Φατάχ, μετά οπωσδήποτε τη Χεζμπολάχ, μετά το Ιράν, μετά τον Πούτιν και πάει λέγοντας. Δεν είναι ότι δε θέλει να είναι ελεύθεροι οι Παλαιστίνιοι. Όπως ακριβώς δεν είναι ότι δεν ήθελε να διαλυθεί το ΝΑΤΟ ή να υπάρχει παγκόσμια ειρήνη. Απλώς όλοι αυτοί οι προοδευτικοί «θέλουν» να γίνουν τα παραπάνω με άλλα μέσα, με πολιτισμό. Γιατί όχι με μια συλλογή υπογραφών, άντε και με ειρηνικές διαδηλώσεις; Μην τυχόν και τραυματιστεί κανένας έποικος, κατοχικός στρατιώτης, νέα ή νέος που «παρτάρει» λίγα μέτρα πιο πέρα από εκεί που πεθαίνει και βασανίζεται κόσμος, όπως στη Γάζα.

Οι Παλαιστίνιοι, στριμωγμένοι σε μια γωνιά των ιστοσελίδων, είναι πολύ βολικοί για τους «ευαίσθητους» δυτικούς. Είναι να απορεί κανείς που έχουν το θράσος να επιβάλλουν την παρουσία τους στο κέντρο των διεθνών σχέσεων με το να νικούν το Ισραήλ. Εξ ου και τώρα που τα πράγματα αλλάζουν, βλέπει κανείς από τη μια να υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι με τις νίκες των Παλαιστινίων και του άξονα της αντίστασης χαίρονται, που υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος των Παλαιστινίων είναι εθνικοαπελευθερωτικός και ως εκ τούτου δίκαιος , ενώ από την άλλη όσοι, μέσα στον «προοδευτισμό» τους γίνονται ξαφνικά ούλτρα-ανθρωπιστές όποτε κάποιος Ισραηλινός στρατιώτης ή έποικος υφίσταται τη βία της αντίστασης. Το παλαιστινιακό αποτελούσε πάντα μέτρο των ανθρώπων που είναι με την ελευθερία και εκείνων οι οποίοι, όπως και να εμφανίζονται, τελικώς τάσσονται με την αποικιοκρατία και με το απαρτχάιντ, ιδίως όποτε κινδυνεύουν. Οι Παλαιστίνιοι λοιπόν νικούν. Αυτό ενοχλεί. Αυτό τους εξοργίζει. Και αυτό δείχνει το βαθύ ρατσισμό και τη ζωντανή ρίζα του φασισμού στις κοινωνίες μας.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ