Για τελευταία φορά: Τι έχει να συζητήσει ένα σπαθί με έναν λαιμό;

Τα δύο μέτρα και σταθμά των δυτικών μέσων ενημέρωσης για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη απαιτούν από τους Παλαιστίνιους και τους συμμάχους τους να παραδοθούν στη λογική της ισραηλινής κατοχής. Ο Shadi Chalesh γράφει για τη σημασία της αντίστασης και της απονομιμοποίησης των ερωτημάτων που απαιτούν τη συνθηκολόγηση των Παλαιστινίων.

Το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου, ο στρατιωτικός βραχίονας της Χαμάς, υποστηριζόμενος από άλλες παλαιστινιακές παρατάξεις που εδρεύουν στην κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας, ξεκίνησε την “Επιχείρηση Al-Aqsa Flood”. Οι περισσότερες δυτικές εφημερίδες και σχολιαστές άρχισαν αμέσως να μιλούν, οι περισσότεροι επαναλαμβάνοντας το ίδιο ποιήμα: οι Παλαιστίνιοι ξεκίνησαν πόλεμο εναντίον του Ισραήλ. Ο Independent αναφέρει ότι “το Ισραήλ ανταπαντά με πλήγματα”, οι New York Times αναφέρουν ότι “η Χαμάς επιτίθεται και το Ισραήλ κηρύσσει πόλεμο”, ενώ η Sunday Telegraph κάνει λόγο για την “‘στιγμή της 11ης Σεπτεμβρίου’ του Ισραήλ”. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της κάλυψης, και όχι σε αντίθεση με την πλαισίωση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των επιθέσεων του Σεπτεμβρίου του 2001 εκείνης της εποχής, η Επιχείρηση Al-Aqsa Flood αντιμετωπίζεται σταθερά ως το “έτος μηδέν”, με τον δυτικό Τύπο να παρουσιάζει τον ισραηλινό πόλεμο ως μια νέα εξέλιξη, ως απάντηση δηλαδή στην αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς.

Αλλά το καταγεγραμμένο αρχείο των copy – paste πολιτικών του Ισραήλ, δηλαδή της Νάκμπα (σ.μ. “Καταστροφή του Παλαιστινιακού λαού”), είναι μακρύτερο και βαθύτερο από την περασμένη εβδομάδα. Η επιχείρηση Al-Aqsa Flood δεν είναι μια στιγμιαία ή εφάπαξ επίθεση: είναι το τελευταίο στάδιο ενός αντιαποικιακού αγώνα για αυτοδιάθεση.

Αναμενόμενα, η άμεση αντίδραση σε αυτά που λέω, από τη δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα, τις ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις οργανώσεις που χρηματοδοτούν, θα είναι η απαίτηση καταδίκης των δολοφονιών ισραηλινών αμάχων, γυναικών και παιδιών, από τους Παλαιστίνιους μαχητές της εξέγερσης. Στους αντίστοιχους χώρους μας, Παλαιστίνιοι, ακτιβιστές, φοιτητές, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα κληθούν και πάλι να δηλώσουν την αντίθεσή τους στη βίαιη αντίσταση και στην άμεση στοχοποίηση ισραηλινών πολιτών και πολιτικών ιδρυμάτων. Κατ’ επέκταση, οι φίλοι των Παλαιστινίων και οι φωνές αλληλεγγύης θα κληθούν να πουν σε έναν κατεχόμενο λαό πώς να αντισταθεί στους καταπιεστές του και να υπαγορεύσουν αποδεκτές μεθόδους για το απελευθερωτικό του κίνημα.

Κατά την περιδιάβασή τους σε αυτά τα ερωτήματα, οι άνθρωποι της συνείδησης δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν εκ νέου τον τροχό. Εδώ μπορούμε να διδαχθούμε από τον Παλαιστίνιο διανοούμενο Γασσάν Καναφάνι, ο οποίος σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1970 στη Βηρυτό στον Richard Carleton, ρωτήθηκε επανειλημμένα γιατί το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν συμμετείχε σε ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Ισραηλινούς. Γιατί να μην συνομιλήσουν; Γιατί να μην συνομιλήσουν για την πιθανότητα ειρήνης; Επισημαίνοντας ότι το πλαίσιο της ερώτησης απαιτεί ταυτόχρονα συνθηκολόγηση και παράδοση στην ισραηλινή κατοχή, ο Καναφάνι απορρίπτει την έκκληση του συνεντευξιαζόμενου για κάτι που στην πραγματικότητα είναι “μια συζήτηση μεταξύ σπαθιού και λαιμού”.

Πενήντα χρόνια αργότερα, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την αποικιοκρατική λήθη όταν συζητάμε την παλαιστινιακή απελευθέρωση.

Πριν από την τρέχουσα εξέγερση, κανείς δεν ρωτήθηκε αν καταδικάζει τη δολοφονία Παλαιστινίων αμάχων.

Είστε αντίθετοι με τον θανάσιμο πυροβολισμό ενός παιδιού στην ταράτσα του σπιτιού του ενώ τάιζε τη γάτα του, όπως έγινε στην περίπτωση της 16χρονης Jana Zakarneh;

Καταδικάζετε τις νυχτερινές επιδρομές του στρατού σε εκατοντάδες παλαιστινιακά σπίτια στη Ναμπλούς και την Τζενίν, που κλειδώνουν οικογένειες στα μπάνια, ενώ μετατρέπουν τα σαλόνια τους σε θέσεις ελεύθερων σκοπευτών;

Αντιτίθεστε στη στοχοποίηση παλαιστινιακών ομάδων ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Al-Haq και η Adameer;

Καταγγέλετε την παρακράτηση δεκάδων παλαιστινιακών πτωμάτων από τις οικογένειές τους;

Καταδικάζετε την εξωδικαστική σύλληψη παλαιστινιακών παιδιών ως διαπραγματευτικό χαρτί;

Αυτά τα ερωτήματα είναι σχεδόν αδιανόητα, σπάνια τίθενται, ούτε τους δίνεται χώρος στη δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα, στον Τύπο ή στους οργανισμούς χρηματοδότησης.

Δηλώνουμε λοιπόν την αντίθεσή μας στη βίαιη αντίσταση; Καταδικάζουμε τη στοχοποίηση ισραηλινών πολιτών και πολιτικών ιδρυμάτων; Αν τεθεί με αυτόν τον τρόπο, πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό ερώτημα.

Τίθεται σαν σε κενό αέρος, χωρίς ανάλυση της εξουσίας ή της ιστορίας.

Τίθεται μόνο αυτή τη στιγμή, επειδή οι Ισραηλινοί πολίτες στοχοποιήθηκαν άμεσα, μαζικά, και σκοτώθηκαν.

Και επειδή η ισραηλινή κοινωνία περιλαμβάνεται στο ευρωπαϊκό και δυτικό βλέμμα της πολιτικής υποκειμενικότητας -επειδή έχουν το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα- η καταδίκη της στοχοποίησης των αμάχων αποτελεί πλέον προϋπόθεση για οποιαδήποτε συνεργασία και υποστήριξη των Παλαιστινίων.

Η ενασχόληση με ένα ερώτημα που διατυπώνεται με αυτόν τον τρόπο σημαίνει την ενασχόληση με την αποικιοκρατική λήθη στην οποία βασίζεται. Διότι όταν διατυπώνουμε την απάντησή μας για την αξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τη στιγμή που αρχίζουμε να ξύνουμε την επιφάνεια του καθημερινού υπερ-στρατιωτικοποιημένου τοπίου της ζωής των Παλαιστινίων κάτω από το ισραηλινό απαρτχάιντ, η συζήτηση τελειώνει, αυτοκαταστρέφεται και αυτο-ανοσοποιείται.

Για το λόγο αυτό, είναι μια ανειλικρινής ερώτηση – μια ανέντιμη και ανειλικρινής συζήτηση που έχει ήδη αποφασίσει ποιος μπορεί να είναι άνθρωπος.

Και έτσι, ως άνθρωποι της συνείδησης, απορρίπτουμε το συγκεκριμένο ερώτημα.

Πηγή: Verso Books Blog