Η πανδημία του νέου κορωνοϊού  εξαπλώνεται και στη χώρα μας, με το ΕΣΥ και τους ανθρώπους του, γιατρούς και νοσηλευτές, να σηκώνουν το βάρος της μάχης. Μπροστά στον «αόρατο εχθρό», που χτυπάει ήδη ανελέητα τους γειτονικούς λαούς της Ιταλίας και της Ισπανίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, διάφοροι δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, θυμήθηκαν την αξία του δημόσιου συστήματος υγείας. Των δημόσιων νοσοκομείων που παλεύουν για την υγεία του λαού και όχι για το κέρδος, όπως ακόμη και τώρα κάνουν ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές που χρυσοπληρώνονται για διαγνωστικά τεστ αλλά αρνούνται τη νοσηλεία κρουσμάτων κορωνοϊού. Χθεσινοί υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων, που μιλούσαν για «γιατρούς που πλεονάζουν», που δεν ήθελαν να τους κλέψουν τη δόξα οι τροϊκανοί για τις απολύσεις υγειονομικών και το κλείσιμο νοσοκομείων κλπ, επιδίδονται σε εντυπωσιακές κωλοτούμπες.

Απ’ ότι φαίνεται όμως υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, συνεπής οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, βλέποντας ότι χάνεται η γη κάτω από τα πόδια όσων ήθελαν την διάλυση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, αποφάσισε να απαντήσει.

Δεν μπορεί φυσικά να ανακτήσει εντελώς το χαμένο έδαφος του φιλελευθερισμού αλά ελληνικά που θέλησε το ξεθεμελίωμα κάθε κοινωνικού αγαθού. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων δίνουν τη μάχη για να σωθεί η κοινωνία. Θα ήθελε να τους καθυβρίσει, να τους χαρακτηρίσει τεμπέληδες, βολεμένους, συνδικαλιστές, αδιάφορους. Αλλά δεν μπορεί. Όχι τώρα τουλάχιστον.

Δημοσίευσε λοιπόν στην «Καθημερινή» άρθρο με το βαρύγδουπο τίτλο «Ο κομμουνισμός των ηλιθίων». Σύμφωνα με τον κ. Μανδραβέλη, τις τελευταίες μέρες χτυπάει τη χώρα μας, εκτός από τον κορωνοϊό και ο νεοκομμουνισμός. Ειρωνεύεται όσους μιλάνε για τους μέχρι χθες νεοφιλελεύθερους, που αφού προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τσακίσουν και να απαξιώσουν τώρα προστρέχουν στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Λοιδωρεί τη γιατρό που απαντώντας στο κάλεσμα της συζύγου του πρωθυπουργού απαίτησε το αυτονόητο, να μη τη χειροκροτούν αυτοί  που υπονόμευσαν το ΕΣΥ και προειδοποιεί για μεγάλη πολιτική και συνδικαλιστική σπέκουλα που θα γίνει πάνω στις πλάτες γιατρών και νοσηλευτών.

Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ακόμη και τώρα να λασπολογεί κατά του ΕΣΥ αναφέροντας σαν χαρακτηριστικά δείγματα παθογενειών την περίπτωση καθηγήτριας που έπαθε ανεύρυσμα στην Ηλεία και πέθανε καθώς μεταφερόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και στον 66χρονο, θύμα του κορωνοϊού που μεταφέρθηκε διαδοχικά στα νοσοκομεία της Αμαλιάδας, του Πύργου και του Ρίου.

Κρίμα βέβαια που η πραγματικότητα που καταγράφουν οι γιατροί και για τα δυο περιστατικά δεν ταιριάζει στο αφήγημά του.

Αν επιχειρούσε να πει την αλήθεια θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι η καθηγήτρια κατέληξε, γιατί η καρδιοχειρουργική στο Ρίο δεν λειτουργεί από το 2017. Δεν υπάρχει καρδιοχειρουργός, δεν υπάρχουν νοσηλευτές, στην κλινική έχει μπει λουκέτο. Κοστίζει μια καρδιοχειρουργική κλινική στον προϋπολογισμό και στο πρωτογενές πλεόνασμα και οι πολιτικές που αρέσουν στον κ. Μανδραβέλη δεν μπορούν να αμφισβητήσουν το πρωτογενές πλεόνασμα. Θα θυμώσει η Ε.Ε.

Εδώ το σχετικό υλικό για την καθηγήτρια.

Αν επιχειρούσε να πει την αλήθεια, θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι στην περίπτωση του 66χρονου οι γιατροί και στην Αμαλιάδα και στο Ρίο τσακώθηκαν με τους άσχετους με την υγεία υπαλλήλους στα τηλέφωνα του ΕΟΔΥ, για να “πειστούν” οι δεύτεροι να αποσταλεί δείγμα. Βλέπετε ο ΕΟΔΥ τις μέρες εκείνες επέμεινε ότι όποιος δεν προέρχεται από Ιταλία ή Κίνα, ακόμα και αν παρουσιάζει συνοδά συμπτώματα, δεν είναι κρούσμα. Αλλά αν το παραδεχόταν αυτό θα όφειλε ο κ. Μανδραβέλης να παραδεχτεί επίσης ότι οι δηλώσεις του κ. Αρκουμανέα μετά την ενημέρωση του πρωθυπουργού από κοινού με τον κ. Κικίλια στις 31 Γενάρη ότι “Είναι μια λοίμωξη με χαμηλή μεταδοτικότητα και μέτρια θνητότητα, σαν μια βαριά γρίπη. Άρα και να έρθει κάποια στιγμή στη χώρα μας, δε χρειάζεται να υπάρχει πανικός” συνιστά αμέλεια εκ μέρους τους και πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης. Και δεν θα άρεσε αυτό στον κ. Μανδραβέλη.

Εδώ το σχετικό υλικό για το κρούσμα από την Αμαλιάδα.

Ο κ. Μανδραβέλης δεν αγνοεί τις παραπάνω αλήθειες, άλλωστε στην εποχή του διαδικτύου, είναι εύκολο να βρει τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν τόσο στο ένα όσο και στο άλλο περιστατικό.

Επιλέγει όμως να τις αποσιωπήσει γιατί η παραδοχή τους θα ήταν κατηγορητήριο κατά του νεοφιλελευθερισμού, τις πολιτικές του οποίου με ζήλο υπερασπίζεται. Κουτοπονηριές νεοφιλελεύθερων.

Ίσως η ενασχόληση με τις απόψεις του αμετανόητου κ. Μανδραβέλη να μην είχε ιδιαίτερο νόημα αυτή την ώρα της μάχης, αν δεν ίσχυαν τα εξής:

Α. Η εμμονικά νεοφιλελεύθερη φωνή του Μανδραβέλη είναι η άλλη όψη της πρόσκαιρης και ένοχης σιωπής των ομοϊδεατών του, κυβερνώντων και μη. Αυτών που θεωρούσαν ότι οι γιατροί “πλεονάζουν”. Αυτών που ήθελαν, αν απολύσουν γιατρούς, να μην τους πάρει τη δόξα η τρόικα. Αυτών που πιστεύουν τα ίδια, αλλά δεν τολμούν σήμερα να τα ξεστομίσουν, καθώς άσκησαν πολιτική διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, απαξίωσης και αποψίλωσης του υγειονομικού προσωπικού στο όνομα της αποθέωσης της αγοράς και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, των μνημονιακών προγραμμάτων και των πρωτογενών πλεονασμάτων. Συμπεριλαμβάνεται εδώ και η μνημονιακή, «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που δήθεν ήθελε άλλα, έκανε όμως τα ίδια. Που όλοι αυτοί σήμερα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και στηρίζονται στα δημόσια νοσοκομεία, στους γιατρούς και στους νοσηλευτές τους. Εξακολουθούν όμως να τους στέλνουν άοπλους και με τις γραμμές τους λειψές στη μάχη κατά της πανδημίας, όπως διαρκώς προκύπτει από καταγγελίες για ελλείψεις σε προσωπικό και σε βασικά μέσα που χρειάζονται για την όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας (ατομικά μέσα προστασίας, αναπνευστήρες, κλίνες ΜΕΘ).

Οι ευθύνες, τόσο των αμετανόητων, όσο και των πρόσκαιρα μετανοούντων νεοφιλελεύθερων, (των λύκων που φόρεσαν μέσα στην αναμπουμπούλα προβιά αμνού), δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Β. Αν ακόμη και αυτή τη στιγμή, αρθρώνονται απόψεις όπως του Μανδραβέλη, γίνεται σαφές ότι αυτή η πολιτική θα επιστρέψει δριμύτερη. Σήμερα είναι σαφές ότι όποιος αγνοήσει τις ανάγκες χρηματοδότησης και στελέχωσης του ΕΣΥ διαπράτει κοινωνικό και εθνικό έγκλημα. Αλλά η προειδοποίηση για πολιτική και συνδικαλιστική σπέκουλα, στοχεύει από τη μια να αποσείσει τις κυβερνητικές και κρατικές ευθύνες για το τσακισμένο ΕΣΥ, από την άλλη να αποκρούσει σε δεύτερο χρόνο τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις για ένα δημόσιο σύστημα, επαρκώς επανδρωμένο και εξοπλισμένο για να εξασφαλίζει το καθολικό, κοινωνικό αγαθό της υγείας.

Τότε ο Μανδραβέλης θα ξανασυναντηθεί και θα ενώσει τη φωνή του με τους «σιωπηλούς» σήμερα πολιτικούς ομοϊδεάτες του. Θα έχουν πετάξει κι αυτοί την προβιά αμνού που πρόσκαιρα αναγκάζονται να φέρουν.

Τώρα, στεκόμαστε δίπλα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη για εμάς και την υγεία μας, που κάνουν πράξη το σύνθημα ότι «μόνο ο λαός σώζει το λαό».

Προσεχώς, θα πρέπει να σταθούμε και πάλι δίπλα τους για να κάνουμε τον κόσμο που εκπροσωπεί ο κ. Μανδραβέλης να μην απλώσει ξανά χέρι για να κατεδαφίσει τη δημόσια υγεία, να μην τολμήσει να προχωρήσει ούτε στο ελάχιστο την πολιτική διάλυσης της δημόσιας υγείας, να μην τολμήσει να υλοποιήσει ούτε ένα λιγότερο από τα αιτήματα των γιατρών και των νοσηλευτών.

Νίκος Νικολέας

Νέος δικηγόρος, αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Επειδή τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα περιορίζονται ασφυκτικά στο τι κάνουν οι πολίτες, επιτρέψτε μας να πούμε και τι πρέπει να κάνει το κράτος, πέρα από τα στοιχειώδη. Πρέπει να κάνει τα απαραίτητα. Απαραίτητο σήμερα είναι να οργανώσει τον υγειονομικό πόλεμο. Πόλεμος σημαίνει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις, όλη η διοικητική ισχύς, όλη η οικονομική δυνατότητα στην άμυνα απέναντι στον «αόρατο εχθρό», όπως τον αποκάλεσε ο Μακρόν και το επαναλάβατε και εσείς στο προηγούμενο μήνυμά σας.

Πόλεμος υγειονομικός σημαίνει να εκτιμήσεις τις πιθανές απώλειες και να έχεις χτίσει γερές άμυνες, συστήματα υποδοχής που θα αντέξουν. Και οι άμυνες δεν χτίζονται με διαγγέλματα και επικοινωνιακή στρατηγική. Χτίζονται με εκτεταμένες, «πολεμικού» χαρακτήρα πρωτοβουλίες που σε λίγα εικοσιτετράωρα θα μπορέσουν να καλύψουν τις εγκληματικές ελλείψεις και κενά του Συστήματος Υγείας. Χωρίς την παραμικρή φειδώ για το οικονομικό κόστος. Το ποιος έχει ευθύνη για αυτά τα τραγικά κενά είναι μια συζήτηση που δεν θα κάνουμε τώρα, αλλά προκαταβολικά, και εσείς, και οι προηγούμενοι, κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέπτη.

Θα έχετε δει προφανώς τη διαφορά στις δύο καμπύλες που φαίνεται παρακάτω.

Ας υποθέσουμε ότι η Ιταλία είναι στην πρώτη καμπύλη, αυτή που αυξάνεται απότομα και υπερβαίνει κατά πολύ τη δυνατότητα του συστήματος υγείας να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς. Δυστυχώς και η Ισπανία ακολουθεί την ίδια πορεία. Ας υποθέσουμε επίσης (και ας ευχηθούμε ταυτόχρονα), η Ελλάδα να είναι στη δεύτερη καμπύλη, σε αυτή που αυξάνεται πιο ομαλά, διαρκεί περισσότερο, κερδίζει χρόνο για να αντέξει το σύστημα και ίσως (ίσως), να βρεθεί κάποια θεραπεία.

Θεωρητικά, στη δεύτερη περίπτωση, το σύστημα θα αντέξει.

Θα αντέξει;

Πάμε στα δυσάρεστα: Η χωρητικότητα των συστημάτων υγείας δεν είναι εκεί που δείχνει το πρώτο σχήμα. Στην πραγματικότητα μάλλον είναι εκεί που δείχνει το δεύτερο.

Δυστυχώς, η μαύρη αλήθεια είναι ότι όσο και να εξομαλύνουμε την καμπύλη και να ομαλοποιήσουμε την αυξητική πορεία, δεν αρκεί.

Τα τραγικά αποτελέσματα στην Ευρώπη πλην Ιταλίας, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι τραγική επιβεβαίωση. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση άλλωστε, η Κομισιόν επί μια εικοσαετία έκανε δεκάδες συστάσεις να μειωθεί η χρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, να μειωθεί η δυνατότητα και η χωρητικότητα των δημόσιων συστημάτων, ώστε να βρεθεί χώρος να «κερδίσει» και το καημένο το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτό εξηγεί εν μέρει και την τραγωδία στην Ιταλία, αλλά και τα νούμερα θανάτων στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο που ανεβαίνουν την ανηφόρα, έστω και αν προειδοποιήθηκαν από την Ιταλία. Πληρώνουμε δηλαδή τον λογαριασμό από την ορμητική επέλαση της ιδιωτικοποίησης.

Δυστυχώς, ειδικότερα στην Ελλάδα, η γραμμή χωρητικότητας του συστήματος υγείας κατεβαίνει πιο χαμηλά καθώς το ήδη ταλαιπωρημένο ΕΣΥ, την τελευταία δεκαετία στραγγαλίστηκε από τις ασφυκτικές μνημονιακές πολιτικές λιτότητας. Αν έχετε κάποια απορία κ. Μητσοτάκη επ’ αυτού, μπορούμε να σας θυμίσουμε τις δικές σας πολιτικές και δηλώσεις από τη θητεία σας στην κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και τις δηλώσεις κορυφαίων υπουργών σας που πάλευαν να απολύσουν γιατρούς και να μειώσουν τη χρηματοδότηση στα δημόσια νοσοκομεία.

Πάμε στα νούμερα: Η Ελλάδα έχει 10.800.000 πληθυσμό. Το ήπιο σενάριο (Ασίας) που είναι και η εκτίμηση του ΕΟΔΥ προβλέπει  το 15% να γίνει φορέας του ιού, δηλαδή 1.620.000 άνθρωποι. Από αυτούς, το 20% αναμένεται να νοσήσει και να χρειαστεί κάποιου τύπου νοσηλεία ή παρακολούθηση, δηλαδή 324.000 άνθρωποι. Από αυτούς, το 25% αναμένεται να θεωρηθεί βαρέως πάσχον και να χρειαστεί εξειδικευμένη νοσηλεία με εντατική παρακολούθηση και υποστήριξη, δηλαδή 81.000 άνθρωποι. Δεν προβάλουμε τα νούμερα της Ιταλίας ή της Ισπανίας γιατί είναι οι αριθμοί εκτοξεύονται.

Προφανώς τα παραπάνω νούμερα είναι ένα σενάριο, αλλά είναι ένα πιθανό σενάριο απέναντι στο οποίο πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Επίσης προφανώς τα νούμερα αυτά απλώνονται σε μια μεγάλη περίοδο, δηλαδή δεν θα απαιτηθούν οι αντίστοιχες ανάγκες όλες μαζί.

Ας δούμε όμως τα πραγματικά αριθμητικά δεδομένα του συστήματος υγείας: Στη χώρα έχουμε 33.600 κλίνες, 24.636 γιατρούς και 36.550 νοσηλευτές.

Σε μια κανονική περίοδο οι ελεύθερες κλίνες είναι στο 20%, δηλαδή 6.700 διαθέσιμες κλίνες περίπου. Όσο και αν αποσυμπιεστεί ο σημερινός όγκος ασθενών του ΕΣΥ είναι προφανές ότι η λοιπή νοσηρότητα δεν πρόκειται να μηδενιστεί εντελώς.

Οι κλίνες ΜΕΘ είναι 555 και ίσως (αυτό το «ίσως» είναι τραγικό) προφτάσουν να ανοίξουν κι άλλες 50 ή 60.

Πόλεμος σημαίνει ότι από την πρώτη μέρα που κατανοήσαμε τι έρχεται (αλήθεια ποια ήταν αυτή η ημέρα κ. Μητσοτάκη;), το κράτος όφειλε να προχωρήσει σε μια τεράστια (για τα δεδομένα και τις συνήθειές του) απόπειρα αύξησης της δυναμικότητας του Κρατικού Συστήματος Υγείας. Αυτό σημαίνει αύξηση με κάθε τρόπο των απλών κλινών και αύξηση με κάθε θυσία του προσωπικού, των κλινών, του υλικοτεχνικού εξοπλισμού για την εντατική παρακολούθηση αυτού του κρίσιμου 5%, που θα κρίνει εν πολλοίς (με βάση την ιταλική εμπειρία) τον αριθμό των απωλειών.

Όπως δηλαδή φαίνεται παρακάτω στην κόκκινη γραμμή.

Αυτό έκανε η Κίνα στο Ουχάν. Όταν έχτισαν ένα τεράστιο νοσοκομείο μέσα σε πέντε μέρες, δεν χτύπησε κανένα καμπανάκι για την Ευρώπη και την Ελλάδα;

Αυτό λοιπόν σημαίνει προετοιμασία για υγειονομικό πόλεμο κ.Μητσοτάκη.

Επίταξη των πάντων (όλων των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών), επιστράτευση ιδιωτών γιατρών, αύξηση κατακόρυφη σε διαθέσιμες κλίνες, εξάντληση κάθε περιθωρίου για επάνδρωση ΜΕΘ και προμήθεια αναπνευστήρων και μόνιτορ, προσλήψεις όσων γιατρών και νοσηλευτών είναι διαθέσιμοι μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα. Όχι μέσα σε δύο εβδομάδες αργά και χαλαρά.

Η κρατική παρέμβαση, από τα μέσα Ιανουαρίου, ή έστω από τα μέσα Φεβρουαρίου που χτύπησε ο ιταλικός συναγερμός, όφειλε να είναι θυελλώδης, ας το πούμε κι ας ανατριχιάσετε, «σοβιετικού τύπου», ή έστω, new deal αλά Ρούζβελτ με θηριώδεις δημόσιες δαπάνες και κρατικές πρωτοβουλίες εντός λίγων εβδομάδων.

Ήταν;

Το ένα σκέλος της άμυνας, είναι αυτό που έπρεπε να κάνει ο πληθυσμός: Αυστηρά μέτρα περιορισμού όπως αυτά αποτυπώθηκαν (αντικειμενικά καθυστερημένα, αλλά σε σχέση με τους γείτονες καλύτερα) με την πολιτική και τα μέτρα «Μένουμε σπίτι». Αυτό, σε γενικές γραμμές, έγινε. Με εξαίρεση την Εκκλησία στην οποία επιτρέψατε επί ημέρες ανεπίτρεπτο «εξαιρετισμό».

Το άλλο σκέλος ήταν αυτό που έπρεπε να κάνει το κράτος. Έπρεπε δηλαδή να τεντώσουμε απότομα, αποφασιστικά, με στρατιωτική πειθαρχία λες και είμαστε σε αληθινό πόλεμο, την καμπύλη της ανάπτυξης του δημόσιου συστήματος υγείας, και ειδικά των μονάδων εντατικής θεραπείας, των τμημάτων επειγόντων περιστατικών και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, προς τα πάνω.

Η κατάσταση που κληρονομήσαμε από την διακομματική επιχείρηση απαξίωσης του συστήματος υγείας (στην οποία συμμετείχατε ενθουσιωδώς) συνιστούν απαράγραπτες ευθύνες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

Οι καθυστερήσεις, οι προχειρότητες, οι μακαριότητες, οι δισταγμοί, η έλλειψη προετοιμασίας, οι εμμονές ενάντια στο δημόσιο Σύστημα Υγείας, συνιστούν τις ευθύνες του παρόντος.

Και οι ευθύνες, και οι υπεύθυνοι, έχουν ονοματεπώνυμο.

Παρατηρητήριο Γιατρών και Νοσηλευτών για τη Δημόσια Υγεία

Γιατροί και νοσηλευτές στη μάχη για τη Δημόσια Υγεία. Γιατί “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”.

Η πολιτική απέναντι στην πανδημία δυστυχώς καθορίζεται από ένα και μόνο πράγμα: Τα τρομακτικά κενά του συστήματος υγείας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν επιδημιολογικά, επιστημονικά, υγειονομικά κριτήρια. Κάθε άλλο. Το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων διαθέτει εξαιρετικούς επιστήμονες. Όμως κάθε μέτρο, κάθε απόφαση, κάθε κατεύθυνση, κάθε πρωτόκολλο υπόκειται στα όρια που δημιουργούν οι τεράστιες ελλείψεις του Συστήματος Υγείας. Για τις ελλείψεις υπάρχουν ευθύνες, και σε καιρό πολέμου, οι ευθύνες είναι βαριές.

Αλλά για αυτές δεν θα μιλήσουμε σήμερα.

Θα μιλήσουμε όμως για τρία βασικά ζητήματα που αντί να κρίνονται με αυστηρά επιστημονικά και υγειονομικά κριτήρια, μπαίνουν στην κλίνη του Προκρούστη της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

Πρώτον. Η αντιπαράθεση του ΕΟΔΥ με τους επιστήμονες που κατακρίνουν την πολιτική της ελαχιστοποίησης των εργαστηριακών ελέγχων δεν μπορεί να ευτελίζεται ως “fake news”. Δεν είναι fake news ούτε οι συστάσεις του ΠΟΥ, ούτε η πρακτική σχεδόν του συνόλου των χωρών που διεξάγουν εκτεταμένο screening, ούτε στο κάτω κάτω της γραφής μια οποιαδήποτε άλλη επιστημονική άποψη. Και φυσικά για την επιδημιολογία δεν συνιστά ένδειξη αποτυχίας το χαμηλό ποσοστό νοσούντων που βρίσκει η Νότια Κορέα. Δεν επιμένουμε σε αυτά, υπάρχουν πολλοί καθηγητές επιδημιολόγοι και λοιμωξιολόγοι που θα αντικρούσουν τις συστάσεις του ΕΟΔΥ πληρέστερα από εμάς.

Εάν η άποψη του ΕΟΔΥ σήμερα είναι ότι τα τεστ συστήνονται μόνο για μια πολύ περιορισμένη ευπαθή ομάδα, θα πρέπει να εξηγηθεί για ποιο λόγο πριν λίγες μέρες οι διαγνωστικές εξετάσεις ήταν πολύ πιο εκτεταμένες. Τι άλλαξε από τότε που μέχρι και τα παιδιά του κ. Μητσοτάκη έκαναν τεστ επειδή βρέθηκε θετική η σύζυγος του κ. Πέτσα, μέχρι σήμερα;

Εάν ο ΕΟΔΥ αποφάσισε να περιορίσει τις εργαστηριακές εξετάσεις επειδή η κυβέρνηση δεν φρόντισε να προμηθευτεί αντιδραστήρια, ή επειδή δεν θέλησε να απαγορεύσει τις εξετάσεις επί πληρωμή στα ιδιωτικά κέντρα, ή επειδή δεν κατόρθωσε να στήσει ασφαλείς δομές συλλογής δειγμάτων, ή επειδή γενικώς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη σε ζητήματα δημόσιας υγείας, ας αναλάβει το κόστος να επιχειρηματολογήσει για αυτά κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Όχι ο κ. Τσιόδρας.

Δεύτερον. Περίπου τα μισά ή και περισσότερα από τα καθημερινώς ανακοινωθέντα νέα κρούσματα αφορούν υγειονομικούς. Τα νοσοκομεία δυστυχώς αποδεικνύονται εστίες διάδοσης, ενώ θα έπρεπε να είναι προφυλασσόμενα ως κόρη οφθαλμού. Στην ενημέρωση της 17/3 τόσο ο κ. Χαρδαλιάς όσο και ο κ. Τσιόδρας διέψευσαν την έλλειψη προστατευτικού υλικού. Καθημερινές αναφορές από όλα μα όλα τα νοσοκομεία, επώνυμα και υπεύθυνα, παραπονιούνται για την έλλειψη επαρκών μέσων ατομικής προστασίας. Από γιατρούς που χρησιμοποιούν μία απλή χειρουργική μάσκα, μέχρι μάσκες που επαναχρησιμοποιούνται γιατί δίνονται με το σταγονόμετρο. Οι κλινικές στις οποίες υπάρχει διασπορά της μόλυνσης δεν είναι μόνο (ή κυρίως) αυτές της πρώτης γραμμής, αλλά όλες. Από την ΩΡΛ του Ιπποκράτειου και το ακτινολογικό του Ερυθρού, μέχρι την καρδιολογική του Αγία Όλγα και το διοικητικό του Αγίου Σάββα. Κάτι δεν πάει καλά με τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Ή δεν τηρούνται από απρόσεκτους και ασυνείδητους (σε τελευταία ανάλυση) γιατρούς και νοσηλευτές, ή τα μέσα προστασίας δεν επαρκούν. Αν συμβαίνει το πρώτο θα πρέπει να ανησυχήσουμε. Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο, είναι και πάλι σαφές ότι η μεγαλύτερη υγειονομική μάχη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, καθορίζεται αποκλειστικά από τα πλεονάσματα που ήθελε η τρόικα και τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες που γκρέμισαν το Σύστημα Υγείας.

Τρίτον. Η επταήμερη καραντίνα γιατρών και νοσηλευτών που έρχονται σε επικίνδυνη έκθεση χωρίς μέσα προστασίας με επιβεβαιωμένο κρούσμα, δεν στέκει με καμιά επιστημονική εκτίμηση ή κλινική εικόνα της μόλυνσης. Ο χρόνος επώασης μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος και οι επτά μέρες καραντίνα βασίζονται αποκλειστικά στην δραματική έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν υπάρχουν αντικαταστάτες για όσους μπαίνουν σε καραντίνα, οπότε και η καραντίνα μειώνεται από 14 σε 7 ημέρες. Ο κ. Τσιόδρας παραδέχτηκε ότι ο λόγος της μειωμένης καραντίνας είναι ο αφοπλισμός των κλινικών και των νοσοκομείων, ωστόσο, ένας υγειονομικός που την όγδοη μέρα επιστρέφει με απλή χειρουργική μάσκα και αυτοπαρακολούθηση, είναι ίσως μεγαλύτερη απειλή για την με κάθε θυσία συνέχιση της λειτουργίας του νοσοκομείου που είναι η απόλυτη προτεραιότητα. Σε αυτό το θέμα ο κ. Τσιόδρας επιβεβαίωσε τον τίτλο του σχολίου μας. Και στο επίπεδο αυτό, η Δημόσια Υγεία πληρώνει τα εγκλήματα όσων την θεώρησαν περιττό έξοδο, προϊόν προς αγορά και πώληση και όχι κοινωνικό αγαθό στο οποίο αξίζει να σπαταληθούν πόροι και χρήματα για να υπάρχει επαρκές προσωπικό.

Με δύο λόγια και ανακεφαλαιώνοντας. Η πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας δυστυχώς επηρεάζεται, περιορίζεται και σε τελική ανάλυση σφραγίζεται από ελλείψεις, κενά, υποστελέχωση, προχειρότητα, λιτότητα, νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Το επιστημονικό δυναμικό του ΕΟΔΥ δεν πρέπει να σπαταλιέται στον ποταπό ρόλο να δικαιολογεί αυτό το διαχρονικό και διακομματικό έγκλημα σε βάρος της υγείας του λαού.

Έχει πολύ σπουδαιότερη δουλειά να κάνει.

Η αλήθεια πέρα από επαναστατική, είναι και η μόνη που σήμερα μπορεί να βοηθήσει το λαό και τη χώρα. Ας μιλήσουμε λοιπόν στη γλώσσα της.

Παρατηρητήριο Γιατρών και Νοσηλευτών για τη Δημόσια Υγεία

Γιατροί και νοσηλευτές στη μάχη για τη Δημόσια Υγεία. Γιατί “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”.

Τα νοσοκομεία λειτουργούν με ισχυρά προβλήματα καθώς εκατοντάδες υγειονομικοί βρίσκονται σε καραντίνα. Άγιος Σάββας, Ιπποκράτειο, Νοσοκομείο Καλαμάτας, Νοσοκομείο Καστοριάς, Ερυθρός Σταυρός, Γεννηματάς, ήδη εμφανίζουν κρούσματα. Στο Ιπποκράτειο η ΩΡΛ κλινική, τέθηκε χθες εκτός μάχης με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται οι εφημερίες. Το πρόβλημα είναι παραπάνω από κρίσιμο και πρέπει να λυθεί σήμερα.

Στη χθεσινή ενημέρωση οι κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς διέψευσαν ότι υπάρχει πρόβλημα με προστατευτικό υλικό. Οι συνεχείς επώνυμες αναφορές, από ΟΛΑ τα νοσοκομεία, γιατρούς και νοσηλευτές, δυστυχώς, τους διαψεύδουν.

Οι απλές χειρουργικές μάσκες, μίας χρήσης, με την ελάχιστη προστασία, δίνονται με το σταγονόμετρο. Είναι αυτές που χρησιμοποιούνται από γιατρούς και νοσηλευτές σε όλη τη διάρκεια της βάρδιας και δεν αντικαθίστανται παρά μόνο αν λερωθούν εμφανώς. Οι ενδιάμεσες μάσκες ffp2 χρησιμοποιούνται στα εμπύρετα ύποπτα. Οι ενισχυμένες ffp3 μάσκες χρησιμοποιούνται μόνο στα επιβεβαιωμένα.

Ο προστατευτικός εξοπλισμός είναι τόσο περιορισμένος που παρουσιάζεται η τραγική εικόνα υγειονομικών να χρησιμοποιούν για δεύτερη μέρα την ίδια μάσκα. Ο ΕΟΔΥ έχει στείλει οδηγίες νίπτοντας τας χείρας του, αλλά δυστυχώς όσοι στέλνουν οδηγίες και πρωτόκολλα προς εφαρμογή, οφείλουν να εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και τα υλικά μέσα. Η δε μετάδοση της νόσου εντός νοσοκομείων δεν γίνεται συνήθως από εμπύρετα ύποπτα που αντιμετωπίζονται με (σχετική) ασφάλεια, αλλά από ελαφριά ή ασυμπτωτικά περιστατικά πιθανά σε άσχετες κλινικές, εκτός Παθολογικής ή Πενυμονολογικής, όπου δεν προβλέπεται από τις οδηγίες και τα πρωτόκολλα προστασία πέρα από την απλή χειρουργική μάσκα. Αυτή η αστοχία του ΕΟΔΥ και των οδηγιών του, έχει οδηγήσει υγειονομικούς σε καραντίνα και νοσοκομεία σε δυσλειτουργία.

Η ανεπάρκεια υλικών συμπληρώνεται από τραγική προχειρότητα και διοικητικές ανεπάρκειες από την κορυφή της πυραμίδας μέχρι κάτω. Αυτή η προχειρότητα έχει χτυπήσει, σύμφωνα με επιβεβαιωμένες αναφορές από περιφερειακά κυρίως νοσοκομεία, την εξέταση δειγμάτων που αργούν απελπιστικά, επιστρέφονται, πρέπει να ξαναληφθούν, μένουν σε ένα κτήριο και δεν τα μεταφέρει κανείς στο διπλανό κοκ. Υπάρχει και η ατομική ευθύνη αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Με τραγική έλλειψη προστατευτικών μασκών, με χρήση με το σταγονόμετρο, και τέλος και πιθανές απροσεξίες των ίδιων των υγειονομικών μέσα στον τρομακτικό φόρτο εργασίας τους, η λογική κατάληξη είναι πάνω από 200 γιατροί και νοσηλευτές σε καραντίνα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ρίσκο για την υγεία των ίδιων των υγειονομικών, ρίσκο που δεν πρέπει να υποτιμάται.

Το πρόβλημα στη μεγάλη εικόνα είναι η ανεπάρκεια των νοσοκομείων να ανταπεξέλθουν καθώς κλινικές και τμήματα που λειτουργούσαν ήδη υποστελεχωμένα και στο όριο, με τις καραντίνες, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δραματική.

Αυτή η κατάσταση κάνει ακόμα πιο επιτακτική την άμεση πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών. Οι αριθμοί που ανακοινώνει το Υπουργείο Υγείας είναι ανεπαρκείς, τα οργανικά κενά της ομαλής – κανονικής περιόδου είναι πολύ μεγαλύτερα. Οι ρυθμοί ωστόσο των προσλήψεων δεν δείχνουν ότι «είμαστε σε πόλεμο».

Για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε με εξαντλητικό ρεπορτάζ ανά ΥΠΕ.

Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι να επανδρωθούν άμεσα τα νοσοκομεία, ακόμα και με ιδιώτες γιατρούς που με αποζημίωση και κάλυψη από το κράτος, και χρησιμοποιώντας τη δική τους κλινική εμπειρία, θα είναι απαραίτητο οξυγόνο σε ένα σύστημα που αγκομαχεί προτού καν έρθει το μαζικό κύμα κρουσμάτων προς νοσηλεία.

Η έλλειψη επαρκών προστατευτικών μέσων και η υποστελέχωση των νοσοκομείων δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Πολιτικοί που σήμερα “συντονίζουν” το στρατό που θα δώσει τη μάχη, επί χρόνια επιχειρούσαν να τον διαλύσουν. Την ώρα της μάχης, γιατροί και νοσηλευτές θα πολεμήσουν, ακόμα και άρρωστοι. Οι υπεύθυνοι που άφησαν τις αποθήκες υλικού άδειες και υποστελέχωσαν τάγματα και λόχους, θα λογοδοτήσουν ποτέ και πουθενά;

Παρατηρητήριο Γιατρών και Νοσηλευτών για τη Δημόσια Υγεία

Γιατροί και νοσηλευτές στη μάχη για τη Δημόσια Υγεία. Γιατί “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”.

Οι πανδημίες δεν καταστρέφουν τις κοινωνίες, φανερώνουν, παρ’ όλα αυτά, τις αδυναμίες τους. Όπως ανέφερε πρόσφατα ο ιστορικός της ιατρικής, Φρανκ Σνόουντεν, στον New Yorker: «Οι επιδημικές ασθένειες δεν είναι τυχαία γεγονότα που πλήττουν τις κοινωνίες ξαφνικά ​​και χωρίς προειδοποίηση… αντίθετα, κάθε κοινωνία δημιουργεί τα δικά της συγκεκριμένα τρωτά σημεία».

Ο κορωνοϊός αποκαλύπτει τις επιπτώσεις των διαδοχικών περικοπών του προϋπολογισμού στο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντας τον τομέα της υγείας υποστελεχωμένο και ανεπαρκώς εξοπλισμένο για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Και όπως και άλλες πανδημίες πριν από αυτόν, ο κορωνοϊός θα αφαιρέσει κατά βάση τις ζωές των πιο ευάλωτων: ηλικιωμένων, άστεγων, φυλακισμένων, των μεταναστών που δεν έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη καθώς και εκείνων με προϋπάρχοντα ζητήματα υγείας όπως ο καρκίνος και ο HIV.

Ο ιός έχει αποκαλύψει, επίσης, μια ακόμα θανατηφόρα αδυναμία στο υγειονομικό μας σύστημα: το κερδοσκοπικό μοντέλο της φαρμακευτικής καινοτομίας, στο οποίο βασιζόμαστε για την ανάπτυξη εμβολίων και φαρμάκων που σώζουν ζωές.

Η είδηση ​​ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε να αγοράσει τα αποκλειστικά δικαιώματα για ένα πιθανό εμβόλιο κατά του Covid-19 από μια γερμανική εταιρεία βιοτεχνολογίας αντιμετωπίστηκε με οργή. Στη μέση μιας παγκόσμιας κρίσης, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα κινδυνεύει, η αίσθηση της δικαιοσύνης – αλλά και το ίδιον συμφέρον – κάνει αυτήν την αναίσχυντη απόπειρα εξαγοράς και αποκλειστικής χρήσης του δικαιώματος στη ζωή (χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για εκείνους που αποκλείονται), να φαίνεται ανήθικη.

Το ζήτημα, όμως, προχωράει πέρα από τον Τραμπ. Ο κορωνοϊός θα πρέπει να μας ωθήσει να σκεφτούμε εάν η φαρμακοβιομηχανία και τα μονοπώλια που ορίζουν τα κέρδη της θα πρέπει να συνεχίσουν να ελέγχουν το ποια φάρμακα θα αναπτυχθούν και ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά.

Τη λήψη αποφάσεων στη φαρμακευτική βιομηχανία την ορίζει το κέρδος. Γι’ αυτό και δεν έχουμε φάρμακα για τη θεραπεία ασθενειών όπως η φυματίωση, η οποία σκοτώνει εκατομμύρια φτωχούς στον κόσμο κάθε χρόνο – και γι’ αυτό δεν είμαστε και πιο κοντά στην εύρεση εμβολίου για τον Covid-19. Δεν είναι ο πρώτος κορωνοϊός που απειλεί τον κόσμο, άλλωστε. Οι ερευνητές είχαν ένα υποσχόμενο υποψήφιο φάρμακο για τη θεραπεία ιών όπως ο SARS και ο κοροναϊός του 2016, αλλά, σκεπτόμενοι το μικρό αναμενόμενο κέρδος, εστίασαν τις προσπάθειές τους σε πιο επικερδείς επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Μόνο μετά την κρίση του Έμπολα το 2014, η οποία απείλησε για σύντομο χρονικό διάστημα τον πλούσιο κόσμο, οι δυτικές χώρες αποφάσισαν να ερευνήσουν τις θεραπείες για την ασθένεια που δολοφονεί εδώ και χρόνια ανθρώπους στην Αφρική. Η Συμμαχία για την Καινοτομία για την Επιδημική Ετοιμότητα (CEPI) ιδρύθηκε το 2017 για να οδηγήσει τις δημόσιες επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη προς θεραπείες πανδημιών. Ακόμη και σήμερα όμως, διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον των φαρμακευτικών εταιρειών σε μια έρευνα που θα μπορούσε να σώσει αμέτρητες ζωές, χωρίς πάντα επιτυχία.

Καθώς οι εταιρείες αρχίζουν να βλέπουν τις δυνατότητες κέρδους στον Covid-19, οι επενδύσεις αυξάνονται∙ όπως για κάθε φάρμακο σχεδόν που εισάγεται στην αγορά, ο δημόσιος τομέας θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στη χρηματοδότηση σχεδόν κάθε υποψήφιου εμβολίου και θεραπείας. Υπάρχει όμως ένας τεράστιος κίνδυνος: χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, κάθε εμβόλιο για τον κορωνοϊό να είναι τόσο ακριβό, ώστε μόνο οι πλούσιες χώρες να μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά.

Στις ΗΠΑ, ο Μπέρνι Σάντερς έχει ζητήσει να διατίθεται δωρεάν το εμβόλιο του κορωνοϊού. Η κίνηση του Τραμπ να αγοράσει την αποκλειστική χρήση ενός υποψήφιου εμβολίου για τους Αμερικανούς δεν αποτελεί καλό οιωνό. Το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να ενεργήσει διαφορετικά. Όπως φάνηκε πλέον η ηθική υποχρέωση ενός εθνικού συστήματος υγείας που να εγγυάται δίκαιη υγειονομική περίθαλψη σε όλους, έτσι πρέπει να εφαρμόσουμε και όρους στη χρηματοδότηση της έρευνας, που να απαγορεύουν την κερδοσκοπία από τον Covid-19. Όλοι όσοι χρειάζονται θεραπεία σε όλο τον κόσμο, να μπορούν να την έχουν. Αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα προς την αναδιάταξη του μοντέλου της φαρμακευτικής καινοτομίας, μακριά από τα ιδιωτικά κέρδη, κοντά τη δημόσια υγεία.

Παρότι οι πανδημίες δείχνουν τον χειρότερο μας εαυτό, μπορούν επίσης να μας διδάξουν με ποιον τρόπο να γίνουμε πιο ασφαλείς. Αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει με την κατάλληλη μέριμνα για τις ευάλωτες ομάδες, να υπάρξει δέσμευση για την υγεία ως ανθρώπινο δικαίωμα και να επενδυθούν επαρκή χρήματα σε ένα δημόσιας ιδιοκτησίας και λειτουργίας εθνικό σύστημα υγείας, για να διασφαλιστεί ότι όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό.

Αν θα μπορούσε ο κορωνοϊός να μας διδάξει κάτι, θα ήταν η απόρριψη της εγωιστικής αλά Τραμπ αντίδρασης σε αυτήν την κρίση, και η αποδοχή ενός φαρμακευτικού μοντέλου που θα καθοδηγείται από το δημόσιο συμφέρον και το οποίο θα επιβραβεύει τη δημιουργία καθολικά προσιτών θεραπειών. Μπροστά σε μια πανδημία, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία και οι εθνικές προτεραιότητες ή εξαιρέσεις είναι το δίχως άλλο απαράδεκτες.

Πηγή: The Guardian

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Diarmaid McDonald

Ο Diarmaid McDonald είναι ο βασικός δημιουργός της Δίκαιης Θεραπείας (Just Treatment), μιας ακτιβιστικής ομάδας ασθενών στο Ηνωμένο Βασίλειο.