Άρθρα

Η Κίνα αγόρασε ακριβά χρόνο για τη Δύση. Η Δύση τον σπατάλησε.

/3 Comments/in /by

Γιατί τόσες χώρες έβλεπαν την επιδημία να εξαπλώνεται για εβδομάδες και συμπεριφέρονταν σαν να μην τους ενδιέφερε;

Όταν επέστρεψα από την πτήση μου από το Πεκίνο στο Λονδίνο πριν δυο εβδομάδες, ήξερα τι έπρεπε να κάνω: να μπω σε ατομική καραντίνα.

Ζω στην Κίνα, όπου η αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας στα τέλη Ιανουαρίου, είχε καταστήσει σαφές σε όλους τους πολίτες, ακόμα και σε αυτούς που ζουν μακριά από το επίκεντρο του ξεσπάσματος του ιού στο Ουχάν, ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης. Η διαδικασία επιβίβασης στο Πεκίνο ήταν η τελευταία υπενθύμιση: δύο υποχρεωτικοί έλεγχοι θερμοκρασίας και μια ηλεκτρονική δήλωση υγείας στην οποία έπρεπε να δώσω μια διεύθυνση email και δύο αριθμούς τηλεφώνου.

Ωστόσο, καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε στο Λονδίνο επικρατούσε μία παράλογη κατάσταση. Η αεροπορική εταιρεία μοίραζε ένα φθηνό φυλλάδιο που η μόνη συμβουλή που έδινε ήταν να καλέσουμε την συνηθισμένη γραμμή επικοινωνίας του Εθνικού Κέντρου Υγείας εάν αισθανόμασταν άρρωστοι. Κατά την άφιξη μας, δεν υπήρχε έλεγχος θερμοκρασίας, ούτε δήλωση της κατάστασης της υγείας μας- γεγονός που σημαίνει, ότι οι Βρετανικές αρχές δεν θα μπορούσαν να μας εντοπίσουν  εύκολα σε περίπτωση που κάποιος από εμάς είχε νοσήσει με τον COVID-19. Αντίθετα, απλώς αποβιβαστήκαμε από το αεροπλάνο, βγάλαμε τις μάσκες μας και εξαφανιστήκαμε μέσα στην πόλη.

Από εκείνες τις μέρες και μετά, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κλυδωνιστεί με την γρήγορη εξάπλωση του κορωνοϊού σε αυτές τις περιοχές. Η Ιταλία τώρα βρίσκεται ολόκληρη σε καραντίνα και τα κρούσματα του ιού πολλαπλασιάζονται ταχύτατα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα χρηματιστήρια έχουν πέσει κατακόρυφα. Την Τετάρτη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επίσημα ανακοίνωσε αυτό που όλοι ήδη γνωρίζαμε: πρόκειται για πανδημία. Ίσως, από την στιγμή που το διαβάζετε αυτό, έλεγχοι και δηλώσεις υγείας στα αεροδρόμια θα είναι επιτέλους υποχρεωτικά σε μέρη όπως το Λονδίνο.

Αυτό βέβαια δεν αλλάζει το γεγονός ότι εδώ και εβδομάδες, η αντίδραση εν όψει στο ξέσπασμα του κορωνοϊού στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη, ήταν για κάποιον παράξενο λόγο κατόπιν εορτής, αν όχι εντελώς παθητική- ή ότι οι κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες άφησαν να περάσει η μεγαλύτερη τους ευκαιρία να περιορίσουν την εξάπλωση του ιού. Έχοντας δει ήδη στην Κίνα να υπάρχει μια αρχική άρνηση, αισθάνομαι ένα ντεζαβού. Αλλά ενώ η Κίνα έπρεπε να αντιμετωπίσει μια κακή και ξαφνική έκπληξη, οι κυβερνήσεις της Δύσης είχαν προειδοποιηθεί εδώ και εβδομάδες.

Είναι σαν η εμπειρία της Κίνας να μην είχε δώσει στις Δυτικές χώρες καμία προειδοποίηση για τους κινδύνους της αδράνειας. Αντ’ αυτού, πολλές κυβερνήσεις φαίνεται να έχουν μιμηθεί μερικά από τα χειρότερα μέτρα που έθεσε η Κίνα σε εφαρμογή, ενώ συχνά κλείνουν τα μάτια τους στα καλύτερα μέτρα ή τις επιτυχίες τους.

Οι εκτός Κίνα, φαίνεται να θεωρούν ότι η κινέζικη εμπειρία δεν τους αφορά. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, συμπεριλαμβανομένης της καθησυχαστικής ιδέας ότι η Κίνα βρίσκεται πολύ μακριά και μια επιδημία δεν μπορεί να φτάσει τόσο μακριά και τόσο γρήγορα προς τα εδώ. Πολύ περισσότερο, όμως, πιστεύω ότι οι εκτός Κίνας, και ειδικά οι Δυτικοί, έχουν πάθει εμμονή με το αυταρχικό πολιτικό σύστημά της, και αυτό τους κάνει να παραβλέπουν την πιθανή αξία και σχέση των δικών τους αποφάσεων με αυτές της Κίνας.

Μέχρι πρόσφατα, η κυρίαρχη αντίληψη ήταν ότι η επιδημία στην Κίνα βγήκε εκτός ελέγχου επειδή οι αρχές αγνόησαν κατά τις αρχές τους Δεκεμβρίου τις πρώτες πληροφορίες, επιτρέποντας έτσι στον ιό να εξαπλωθεί. Όταν η Κίνα έθεσε σε ισχύ δρακόντεια μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας και καραντίνας τον Ιανουάριο, μερικές καθωσπρέπει αναφορές σε ξένα ΜΜΕ δεν κατέκριναν απλώς τα μέτρα αυτά ως υπερβολικά, αλλά  περιέγραψαν ολόκληρη την άσκηση είτε ως επιστροφή στο παρελθόν είτε ως επί της ουσίας άσκοπη. Η Κίνα έλαβε βεβαίως τα εύσημα γιατί έχτισε δύο νοσοκομεία σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, αλλά ακόμα και υπό το δέος αυτού του κατορθώματος, υπήρχε η υπόνοια ότι κάτι μοχθηρό ετοιμαζόταν – σαν να λέμε περίπου ότι και ο Χίτλερ έφτιαξε αυτοκινητόδρομους. Ακόμα και όταν δημιουργήθηκαν καταφύγια καραντίνας για να φιλοξενήσουν ασθενείς ώστε να μην μεταδώσουν τον ιό στις οικογένειες τους στο σπίτι, η κίνηση παρουσιάστηκε ως κάτι το δυστοπικό ή, στην καλύτερη, χαοτικό.

Το να επιχειρηματολογώ εναντίον αυτών των ερμηνειών μου φέρνει ναυτία. Καταλαβαίνω ότι οι Κινέζικες αρχές κουκούλωσαν το πρόβλημα που προέκυψε στα τέλη του Δεκέμβριου και αρχές Ιανουαρίου- με μια καταστροφική σειρά αποφάσεων. Και ξέρω ότι τώρα οι ηγέτες της Κίνας θέλουν να εμφανίσουν τις σκληρές μεθόδους που χρησιμοποίησαν ως άξιες προς μίμηση. Ο πρόεδρος Xi Jinping πραγματοποίησε την πρώτη του επίσκεψη στην Ουχάν την Τρίτη. Ήταν μια σιωπηλή δήλωση επιτυχίας.

Ακόμα και αν ο ιός σκότωνε κάθε μέρα δεκάδες άτομα εκεί, η κυβερνητική προπαγάνδα εκθείαζε το κινέζικο μοντέλο ενώ διακωμωδούσε τις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να αντιμετωπίσουν τις φυσικές καταστροφές. Τώρα που και άλλα μέρη του κόσμου υποφέρουν, η Κίνα κάνει μεγάλη προσπάθεια να διαφημίσει   την προσφορά της για βοήθεια, στέλνοντας ομάδες στο Ιράν και την Ιταλία για να μεταφέρουν  προμήθειες και να προσφέρουν συμβουλές. Επίσης έχει θέσει ταξιδιωτικές απαγορεύσεις από κάποιους προορισμούς όπου έχουν χτυπηθεί από τον ιό- ένα μέτρο που η ίδια η κινεζική κυβέρνηση το είχε αποκηρύξει ως υπερβολικό όταν είχε τεθεί απέναντι στην Κίνα.

Βέβαια θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις της Κίνας ήταν κυρίως βασισμένες στον σκληρό αυταρχισμό. Δεν χρειάζεται κάποιος να υπερασπιστεί όλα τα μέτρα με ιατρικά επιχειρήματα. Αυτά είναι θέματα για τα οποία οι επαγγελματίες της υγείας θα συζητούν για τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο έχει σημασία να αναγνωρίσουμε ότι δεν οφείλονται όλες οι αποτυχίες της Κίνας στο πολιτικό της σύστημα, και ότι κάποια από τα μέτρα που πάρθηκαν βασίστηκαν στη σοβαρή ανησυχία για το δημόσιο συμφέρον και εκτελέστηκαν από εξαιρετικά ικανές κρατικές υπηρεσίες.

Για παράδειγμα, πριν καταδικάσουμε την απόφαση των Κινέζικων αρχών να αποκρύψουν τον κίνδυνο μιας επικείμενης επιδημίας, ας θυμηθούμε ότι εκείνη την περίοδο δεν είχε καταγραφεί κανένας θάνατος από τον κορωνοϊό. Αντίθετα, με ό,τι κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα: Παρόλο που έχουν ελεύθερη ροή πληροφοριών εδώ και εβδομάδες και έχουν γίνει μάρτυρες χιλιάδων θανάτων στην Κίνα, τμήματα του πολιτικού κατεστημένου της Αμερικής – συμπεριλαμβανομένου του Λευκού Οίκου – έχουν προωθήσει μια καμπάνια παραπληροφόρησης για να υποβαθμίσουν τον κίνδυνο.

Και αν νομίζετε ότι είναι πολύ εύκολο να κάνει κανείς κριτική στον Πρόεδρο Τραμπ, θυμηθείτε την εμπειρία μου στο αεροδρόμιο του Λονδίνου, ή αναλογιστείτε την απόφαση της Γερμανίας νωρίτερα αυτή την εβδομάδα να πραγματοποιήσει ένα μαζικό αθλητικό γεγονός με την επιδημία διαρκώς επιδεινούμενη. Ή την απόφαση της Ιαπωνίας να αφήσει ένα μολυσμένο από τον ιό κρουαζιερόπλοιο ελεύθερο, χωρίς τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Μερικές από αυτές τις χώρες τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, προσπαθώντας να εξηγήσουν την μπλαζέ συμπεριφορά τους. Τώρα όμως είναι πολύ αργά.

Οι ηγέτες της Κίνας δίστασαν στην αρχή, αλλά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έδρασαν πολύ πιο αποφασιστικά από όπως έχουν μέχρι στιγμής δράσει πολλοί δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες. Αυταρχικοί ή όχι, οι Κινέζοι ηγέτες θέλουν την έγκριση του λαού. Οι κινέζοι ηγέτες μπορεί να μην αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους, νοιάζονται όμως και αυτοί για τη νομιμότητα, και αυτό εξαρτάται και από τις δικές τους πράξεις.

Πτυχές της καραντίνας της Κίνας -ιδιαίτερα όταν εμπόδιζαν τους ηλικιωμένους και τα άτομα με αναπηρία να λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη- ήταν αχρείαστα σκληρές. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι τα μέτρα ήταν μη δημοφιλή. Η κυβέρνηση εργάστηκε σκληρά για να κάνει τους ανθρώπους να δεχτούν την ανάγκη για σκληρά μέτρα. Βομβάρδιζε το κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με σποτ, με διαφημιστικές πινακίδες, με ραδιοφωνικές εκπομπές και άρθρα σχετικά με τους κινδύνους που ενέχει ο ιός. Σε ένα πάρκο στο Πεκίνο ένα επαναλαμβανόμενο  ηχογραφημένο μήνυμα προειδοποιούσε τους ανθρώπους: «Πλένετε τα χέρια σας σχολαστικά. Αποφύγετε να συναντήσετε φίλους σας. Κρατήστε μια ασφαλή απόσταση».

Από την εμπειρία μου, ζώντας στην Κίνα για εβδομάδες κατά τη διάρκεια της περιόδου αιχμής της απαγόρευσης κυκλοφορίας, και μιλώντας σε διάφορες ομάδες, πέρα από τις δυσαρεστημένες ελίτ, οι άνθρωποι ήταν απογοητευμένοι, ακόμα και αναστατωμένοι από τα μέτρα περιορισμού- αλλά επίσης τα στήριζαν σε μεγάλο βαθμό.

Και ενώ κάποιοι στη Δύση επαναλάμβαναν εμμονικά πώς το σύστημα της Κίνας απέτυχε να σταματήσει το ξέσπασμα από την αρχή, αγνοούσαν τις πλευρές εκείνες που λειτούργησαν. Δεν υπάρχει τίποτα αυταρχικό στον έλεγχο της θερμοκρασίας σώματος στα αεροδρόμια, στην μείωση της κοινωνικής συναναστροφής ή στην παροχή δωρεάν ιατρικής περίθαλψης σε οποιονδήποτε έχει προσβληθεί από τον Covid -19.

Δεν κινήθηκαν όμως όλες οι ανοιχτές κοινωνίες απρόσεκτα. Η Σιγκαπούρη, η Ταιβάν και ίσως σύντομα η Νότια Κορέα, έχουν κινηθεί με αυστηρότητα, αλλά και με κατανόηση, για να περιορίσουν τον ιό, δείχνοντας το είδος της αντίληψης που φαίνεται να λείπει σε μεγάλο μέρος της  Δύσης. Μπορεί να φταίει βέβαια και ότι αυτές οι χώρες βρίσκονται αρκετά κοντά στο κέντρο της επιδημίας ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητά της, ενώ παράλληλα είναι επιφυλακτικές με τα σκληρά μέτρα της Κίνας.

Όμως, πάρα πολλές άλλες χώρες απλώς παρατηρούσαν εδώ και εβδομάδες τι εκτυλίσσεται στην Κίνα και στη συνέχεια στην Ασία, σαν να μην τρέχει τίποτα. Μερικές κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν από έλλειψη πολιτικής βούλησης. Κάποιες φαίνεται να πέφτουν για μια ακόμα φορά θύματα της αντίληψης ότι η Κίνα είναι ο αιώνιος “άλλος”, του οποίου η εμπειρία δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με εμάς, ούτε ακόμα να παρέχει οποιοδήποτε μάθημα – εκτός από το τι να μην κάνουμε.

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Ο κορωνοϊός απειλεί το ήδη εξαντλημένο σύστημα προστασίας αστέγων στην Αμερική

/0 Comments/in /by

Ο Dexter Johnson έρχεται συχνά στο Bowery Mission για ένα δωρεάν γεύμα, έχοντας φτάσει πολλές φορές να είναι άστεγος. Ωστόσο, ο 33χρονος Νεοϋορκέζος έχει αμφιβολίες για το αν πρέπει να κάτσει στην γεμάτη από κόσμο καφετέρια και να ρισκάρει να εκτεθεί έτσι στον νέο κορωνοϊό.

Ο Johnson, ένας από τους 550.000 ανθρώπους που κάθε βράδυ εκτιμάται ότι είναι άστεγος στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανησυχεί πως τα πλήθη που ζητούν ένα γεύμα, μπορούν να τον εκθέσουν σε έναν ιό που δεν έχει αντιμετώπιση.

«Αυτές είναι ακριβώς οι καταστάσεις για τις οποίες πρέπει να μείνεις μακριά από άλλους ανθρώπους», είπε για το εστιατόριο του Bowery Mission, όπου εθελοντές έχουν κρεμάσει αφίσες που περιγράφουν όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να κολλήσουν ή να μεταδώσουν τον ιό. «Αυτό, εδώ, είναι δύσκολο να το πετύχεις», προσθέτει.

Καθώς τα γνωστά περιστατικά του COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πολλαπλασιάζονται, οι άστεγοι και όσοι τους στηρίζουν, ετοιμάζονται για ένα επιδημικό ξέσπασμα σε έναν πληθυσμό ευαίσθητο στις αρρώστειες. Επιπλέον, με κανέναν τρόπο αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να απομονωθούν και να αναρρώσουν στο σπίτι.

Δομές αστέγων και πάροχοι υγειονομικής φροντίδας από το Λος Άτζελες μέχρι την Βοστόνη προσπαθούν να δημιουργήσουν ζώνες καραντίνας και να αγοράσουν προστατευτικούς εξοπλισμούς, για να αποτρέψουν στον ιό να εξαπλωθεί στο 1% του αμερικάνικου πληθυσμού που είναι άστεγοι, έστω για περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο χρόνο.

Ωστόσο, για να βρεις τόσο τους χώρους όσο και την χρηματοδότηση, έστω για τα βασικά μέτρα ασφάλειας που προτείνονται από το Κέντρο για τον Έλεγχο και την Πρόληψη από Ασθένειες (Center for Disease Control and Prevention) -συχνό πλύσιμο χεριών και απομόνωση σε κάποια ενδεχόμενη ίωση στο σπίτι-  θα είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία όσον αφορά τους αστέγους, υποστηρίζουν δικηγόροι και ειδικοί υγείας.

«Σε ένα σύστημα ασύλου αστέγων που ήδη βρίσκεται υπό κατάρρευση, η δυνατότητα να απομονώσεις και να βάλεις σε καραντίνα ανθρώπους και ολόκληρες οικογένειες πρόκειται να αποδειχθεί πολύ δύσκολη και ακριβή», δήλωσε η Aine Duggan, πρόεδρος του Οργανισμού Υποστήριξης Αστέγων της Νέας Υόρκης.

Μεταδίδεται ταχύτατα σε Δομές Αστέγων

H Νέα Υόρκη, η Βοστόνη και η Ουάσιγκτον (πρωτεύουσα των Η.Π.Α) έχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανδρών, γυναικών και παιδιών στα καταφύγια αστέγων, ενώ οι πόλεις της Δυτικής Ακτής έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό αστέγων, σύμφωνα με τις αναφορές του Λευκού Οίκου, τον προηγούμενο Σεπτέμβρη.

Περίπου το 65% των αστέγων -οι περισσότεροι από αυτούς είναι παιδιά- κοιμούνται σε καταφύγια και περίπου το 35% κοιμάται στους δρόμους.

«Όπως έχουμε ξαναδεί με την φυματίωση, την ιογενή γαστρεντερίτιδα, και τόσους ακόμα ιούς, οι μολύνσεις μεταδίδονται πολύ γρήγορα μέσω των δομών αστέγων», αναφέρει η ιατρός Jessie Gaeta, επικεφαλής του Προγράμματος της Βοστώνης Υγειονομική Περίθαλψη για τους Αστέγους (BHCHP).

«Ακόμα, οι άστεγοι υποφέρουν δυσανάλογα από χρόνια προβλήματα υγείας, όπως ασθένειες της καρδιάς και των πνευμόνων, ακόμα και διαβήτη, γεγονός που τους καθιστά ευάλωτους σε αναπνευστικές ιογενείς λοιμώξεις όπως ο COVID-19», σημείωσε η Gaeta.

Οι άστεγοι θεωρούνται περισσότερο ευάλωτοι στον ιό, εξαιτίας του αδύναμου ανοσοποιητικού συστήματος τους, σε συνδυασμό με το στρες που αντιμετωπίζουν, την έλλειψη καλής διατροφής και ύπνου. Οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζει όποιος ζει στους δρόμους, όπου οι τουαλέτες είναι περιορισμένες, προκαλούν επιπλέον κινδύνους.

Η οργάνωση «Los Angeles’ Union Rescue Mission», η οποία προσφέρει κρεβάτια για περίπου 1.200 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στα 24 καταφύγια της, έχει μετατρέψει το γυμναστήριό της σε ζώνη καραντίνας για τον κόσμο που δεν βρίσκεται σε κάποιο καταφύγιο, ώστε να μπορούν να μείνουν εκεί σε περίπτωση που εμφανίσουν πυρετό ή κάποιο άλλο σύμπτωμα που συνδέεται με τον COVID-19.

«Κάποιος που νοσεί από τον ιό και βρίσκεται μόνος του στους δρόμους θα υποφέρει πολύ», είπε ο Andy Bales, διευθυντικό στέλεχος της οργάνωσης.

Το καταφύγιο επίσης έχει προβεί σε προσπάθεια καθαρισμού εννέα φορές την ημέρα και έχει προσθέσει σταθμούς για πλύσιμο των χεριών με ζεστό νερό έξω από τα κτίρια τους.

Οι αξιωματούχοι του San Francisco αυτή την εβδομάδα ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορήσουν τροχόσπιτα και άλλες βραχύχρονες κατοικίες για να απομονωθούν οι άστεγοι με μεγάλες πιθανότητες να εκτεθούν στον ιό.

Λιγότεροι εθελοντές

Ενώ δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποια πληροφορία ότι ο ιός έχει διαδοθεί σε καταφύγια αστέγων ή καταυλισμούς, έχει ήδη αρχίσει να μειώνεται ο αριθμός των εθελοντών στις τράπεζες τροφίμων και καταφυγίων στο Τέξας, την Νέα Υόρκη και αλλού.

Ιδρυθέν το 1879, το Bowery Mission, στην νότια Ανατολική Πλευρά της Νέας Υόρκης, προσφέρει τροφή, ιατρικές υπηρεσίες και βοήθεια στην εύρεση δουλειάς στους εργαζόμενους φτωχούς και άστεγους άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

«Πολλοί εθελοντές από την υπηρεσίας γεύματος της οργάνωσης έχουν ακυρώσει την δράση τους, αφότου οι χρηματοδότες του καταφυγίου ζήτησαν από τους εργαζόμενους τους να εργαστούν από το σπίτι και να αποφύγουν τους χώρους με συγχρωτισμό», δήλωσε ο James Winans, ο οποίος ηγείται της δομής προστασίας αστέγων Bowery Mission, με 370 κρεβάτια, μια από τις παλαιότερες του έθνους.

Η Cecil Barrow, η οποία βρίσκει ένα ζεστό πιάτο φαγητό στο Bowery, είπε ότι ο νέος ιός είναι μια ακόμη κακουχία για τους αστέγους σαν αυτήν, κακουχίες που συχνά πρέπει να υποστούν.

«Οι άστεγοι αντιμετωπίζονται σαν να έχουν ήδη τον ιό, και ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέρεται καν αν τον έχουμε», δήλωσε η Barrow, 66 ετών.

Πηγή: Reuters

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Οι 63 μαχαιριές της Ε.Ε. στα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας

/0 Comments/in /by
Στη δεκαετία που ακολούθησε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η Ε.Ε. κάλεσε περισσότερες από 60 φορές τα μέλη της να περικόψουν τις δαπάνες Υγείας και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις του κλάδου. Και ύστερα ήρθε ο κορονοϊός.

Μόλις 300 μέτρα από το στρατηγείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες έχει τα γραφεία του το πανίσχυρο (πλην άγνωστο στους πολλούς) λόμπι των ιδιωτικών νοσοκομείων, UEHP.

Ξοδεύοντας κάθε χρόνο 250.000 ευρώ για την άσκηση πίεσης προς τους θεσμούς, το UEHP κατάφερε να συμμετάσχει σε ορισμένες από τις σημαντικότερες συμβουλευτικές επιτροπές που καθορίζουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την Υγεία.

Παρά το γεγονός ότι θεωρείται σχετικά μικρό λόμπι (συγκρινόμενο με τις ομάδες πίεσης των φαρμακευτικών εταιρειών και άλλων βιομηχανιών) φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια προσέφερε σημαντικές επιτυχίες στα μέλη του. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτεί κανείς έστω και μια απόφαση της Ε.Ε. για τον κλάδο της Υγείας που να μην ευνόησε τα συμφέροντα των πελατών του UEHP.

Σύμφωνα με στοιχεία που είχε παρουσιάσει ο ευρωβουλευτής Μάρτιν Σίρντεβαν, από το 2011 έως το 2018 η Κομισιόν ζήτησε 63 φορές από κράτη-μέλη της να μειώσουν τις δαπάνες για την Υγεία ή και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις στον συγκεκριμένο κλάδο.

Από την έρευνά του προκύπτει ότι αυτό ήταν το δεύτερο πιεστικότερο αίτημα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης με 105 αιτήματα, ενώ ακολουθούσαν 50 αιτήματα για περικοπές μισθών και 45 για μείωση επιδομάτων σε ανέργους και άτομα με αναπηρία.

Ουσιαστικά, τα περισσότερα από τα αιτήματα λειτουργούσαν με έναν μαγικό τρόπο προς όφελος των ιδιωτικών νοσοκομείων: οι μειώσεις μισθών και επιδομάτων σε συνδυασμό με την εργασιακή ανασφάλεια έχει αποδειχθεί ότι επιβαρύνουν συνολικά την υγεία του πληθυσμού, οι περικοπές στον κλάδο υγείας διαλύουν τα δημόσια νοσοκομεία, ενώ τα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων στέλνουν τα χρήματα των φορολογούμενων και τους ασθενείς απευθείας στα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Οπως προκύπτει από τα πρακτικά συναντήσεων με λομπίστες της UEHP, οι αξιωματούχοι της Κομισιόν αναφέρονταν πάντα στην ανάγκη αντιμετώπισης του «άδικου ανταγωνισμού» – ένας εύσχημος τρόπος για να πουν ότι τα δημόσια συστήματα υγείας δεν έπρεπε να χρηματοδοτούνται εάν δεν μπορούσε να βάλει το δάχτυλο στο μέλι και ο ιδιωτικός τομέας.

Τα στοιχεία του Μάρτιν Σίρντεβαν κατέρριψαν ένα από τα βασικά επιχειρήματα με το οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση ένιπτε τας χείρας της όταν την κατηγορούσαν ότι διέλυσε ορισμένα από τα ισχυρότερα συστήματα υγείας του πλανήτη: «Οι Βρυξέλλες προτείνουν περικοπές των κρατικών δαπανών και οι κυβερνήσεις αποφασίζουν σε ποιους τομείς θα τις επιβάλουν» ήταν το επαναλαμβανόμενο μοτίβο που ακουγόταν από αξιωματούχους της Ε.Ε.

Προφανώς δεκάδες συντηρητικές αλλά και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δεν έχαναν ευκαιρία να πετάνε στην Ε.Ε. το μπαλάκι για τη διάλυση των δημόσιων συστημάτων υγείας, που γινόταν κατ’ εντολήν τοπικών επιχειρηματιών. Η εικόνα όμως της «ουδέτερης» Ε.Ε. που δεν προωθεί περικοπές δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις στον κλάδο της Υγείας κατέρρευσε.

Για την Ιστορία, ίσως η μοναδική εξαίρεση που μπορέσαμε να εντοπίσουμε ήταν η περίπτωση της Λετονίας, όπου ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αντέδρασε στην τρομακτική περικοπή των δαπανών Υγείας που ζητούσαν οι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Σε αυτή τη διαδικασία αποδιάρθρωσης των δημόσιων συστημάτων υγείας, η Ελλάδα ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια, αφού στα πρώτα χρόνια της κρίσης (2009-2013) οι κατά κεφαλήν δαπάνες για την Υγεία μειώνονταν κάθε χρόνο κατά 8,7%. Στην Ισπανία o χρόνος αναμονής για προγραμματισμένα χειρουργεία εκτοξεύτηκε πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αναγκάζοντας ακόμη και τη Διεθνή Αμνηστία να καταγγείλει την Ε.Ε. ότι αθέτησε τις υποχρεώσεις της για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο την περίοδο 2012-2014 η Ιταλία έκοψε 4 δισ. ευρώ από τις δαπάνες Υγείας, ενώ το 2015 12,2 εκατομμύρια πολίτες της δεν είχαν πρόσβαση σε δομές Υγείας.

Σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε. οι μισθοί γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού πάγωσαν, ενώ στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Κύπρο, την Ιρλανδία και τη Λιθουανία μειώθηκαν αισθητά.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα όμως εντοπίζονταν στις ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο είτε δεν προσλαμβανόταν (Ελλάδα) είτε εγκατέλειπε μαζικά το επάγγελμα (Βρετανία), λόγω των απάνθρωπων ωρών εργασίας που επέβαλαν οι ψαλιδισμένοι προϋπολογισμοί. Τους τελευταίους μήνες, γιατροί και νοσηλευτές κατέβηκαν στους δρόμους σε τουλάχιστον εννέα χώρες της Ε.Ε. καταγγέλλοντας τη δραματική υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.

Ενας άλλος μηχανισμός αποσάθρωσης της δημόσιας υγείας που προωθούσε η Ε.Ε. κρυβόταν στις ειδικές ρήτρες που τοποθετούσε σε διεθνείς συμφωνίες όπως η Διατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Χάρη σε αυτές, οι ιδιωτικοί πάροχοι υπηρεσιών υγείας μπορούσαν να διεκδικήσουν κολοσσιαίες αποζημιώσεις από τα κράτη που επιχειρούσαν να επανεθνικοποιήσουν τμήματα του συστήματος υγείας.

Τέλος, η Κομισιόν φρόντιζε συνήθως να δίνει τη χαριστική βολή στα δημόσια συστήματα υγείας προωθώντας με κάθε ευκαιρία τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), οι οποίες γιγάντωναν το κόστος μεταφέροντας κρατικά κεφάλαια σε ιδιώτες (στο Δυτικό Γιορκσάιρ της Μ. Βρετανίας, η κατασκευή νοσοκομείου αρχικού προϋπολογισμού 38 εκατ. ευρώ έφτασε να στοιχίσει 350 εκατομμύρια).

Τη στιγμή λοιπόν που ο κορονοϊός δοκιμάζει τις αντοχές των συστημάτων υγείας, κάνοντας ακόμη και τους μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού να αναφωνούν «μα δεν υπάρχει κράτος», ίσως χρειαστεί να διαμορφώσουμε διαφορετικά τα κτίρια της Ε.Ε. Αν τα γεμίζαμε ράντζα και πετούσαμε έξω τους γραφειοκράτες τους, ίσως να αποκτούσαν κάποια αξία χρήσης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

“Μπορεί να γονατίσουμε πολύ σύντομα”: ένας Ιταλός εντατικολόγος γιατρός που έχει ξεπεράσει τα όριά του

/0 Comments/in /by

Η επιδημία του COVID-19 στην Λομβαρδία της Ιταλίας έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στο σύστημα Υγείας και το μέχρι τώρα επίπεδο λειτουργίας μπορεί να μην αποδειχτεί βιώσιμο για πολύ, σύμφωνα με τον Maurizio Cecconi, MD, του Τμήματος αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Humanitas Research Hospital, στο Μιλάνο.

Ο ιατρός Cecconi μίλησε μέσω του JAMA Live Stream σε συνέντευξη με τον Howard Bauchner, MD,  αρχισυντάκτη του JAMA (Journal of the American Medical Association).

Μια σύνοψη από σχόλια του Cecconi και δύο συναδέλφων του, δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα στο JAMA.

Ο Dr. Cecconi συζήτησε την εξέλιξη και την ανταπόκριση  των γιατρών στην ταχύτατη εξάπλωση της επιδημίας που ξεκίνησε στις 20 Φεβρουαρίου. Ένας άνδρας ηλικίας 30 ετών εισήχθη στο Νοσοκομείο Codogno στο Λόντι της Λομβαρδίας με αναπνευστική δυσχέρεια. Βγήκε θετικός για έναν νέο κορονοϊό, τον SARS-CoV-2, τον γνωστό πλέον ως COVID-19. Σε λιγότερο από 24 ώρες το νοσοκομείο είχε 36 περιστατικά COVID-19.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ιταλικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, ο αριθμός των κρουσμάτων στην Ιταλία ανέρχεται στα  13,882 με 803 θανάτους.

Οι υποδομές ΜΕΘ έχουν πιεστεί σοβαρά. Πριν την επιδημία του ιού στην Λομβαρδία υπήρχαν 720 κρεβάτια ΜΕΘ (περίπου το 5% των συνολικών κρεβατιών). Μέσα σε 48 ώρες από το πρώτο περιστατικό δημιουργήθηκαν ειδικές εγκαταστάσεις ΜΕΘ (ICU cohorts) σε 15 νοσοκομεία, συνολικά 130 νέα κρεβάτια ΜΕΘ, ειδικά και αποκλειστικά για νοσηλεία ασθενών με λοίμωξη από COVID-19. Μέχρι της 7 Μαρτίου ο συνολικός αριθμός των κρεβατιών ΜΕΘ για τον COVID-19 ήταν 482.

«Το ποσοστό εισόδου περιστατικών σε ΜΕΘ, αφορά  στο 12% των συνολικών περιστατικών που είναι θετικά στον ιό και το 16% των συνολικών ασθενών που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία», συγκριτικά με το 5% περίπου των αντίστοιχων περιστατικών που έχουν καταγραφεί στην Κίνα. Η διαφορά μπορεί να εντοπίζεται στα διαφορετικά κριτήρια εισαγωγής των ασθενών στις ΜΕΘ σε σύγκριση με την Κίνα, σύμφωνα με τον Dr. Cecconi και τους συναδέλφους του.

Ο Dr. Cecconi ανέφερε ότι έχουν καταγραφεί σχετικά λίγα περιστατικά με παιδιά, τα οποία νόσησαν σχετικά ήπια. Τα ποσοστά θανάτου μεταξύ ασθενών μέχρι την ηλικία των 59 έμειναν κάτω του 1%. Για τους ασθενείς ηλικίας 60-69, το ποσοστό είναι 2.7%, για τις ηλικίες 70-79, το ποσοστό είναι 9.6%, ενώ για τις ηλικίες 80-89, το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο, στο 16.6%.

Οι μοντελοποιημένες προβλέψεις για τον πιθανό αριθμό κρουσμάτων στην Λομβαρδία είναι τρομακτικές.

«Το γραμμικό μοντέλο προβλέπει ότι περίπου 869 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τις 20 Μαρτίου του 2020, ενώ το εκθετικό μοντέλο ανάπτυξης δείχνει ότι κατά προσέγγιση 14.542 περιστατικά ΜΕΘ μπορεί να προκύψουν μέχρι τότε. Ακόμα και αν αυτές οι προβλέψεις είναι θεωρητικές και περιλαμβάνουν ποικίλες εικασίες, οποιαδήποτε σημαντική αύξηση στον αριθμό των σοβαρών περιστατικών θα μπορούσε να υπερβεί ταχέως την συνολική χωρητικότητα των κρεβατιών ΜΕΘ, χωρίς να περιλαμβάνουμε τα υπόλοιπα σοβαρά περιστατικά, όπως τα σωματικά τραύματα, τα εγκεφαλικά  επεισόδια και άλλες έκτακτες ανάγκες»,

έγραψε ο Dr. Cecconi και οι συνάδελφοι του στο JAMA. Προσθέτει: “Μπορεί να «γονατίσουμε» πολύ σύντομα“, αναφερόμενος στην πιθανή δραματική αύξηση των κρουσμάτων.

Ο Dr. Cecconi έχει ακόμα κάποιες προτάσεις για τις άλλες χώρες που δεν αντιμετωπίζουν ακόμα τόσο σοβαρή επιδημία. Συμβουλεύει να πάνε ένα βήμα πέρα από την επέκταση της χωρητικότητας των κλινών ΜΕΘ και των κλινών απομόνωσης και να συγκεντρωθούν στην εκπαίδευση προσωπικού με προσομοίωση στην θεραπεία αυτών των εξαιρετικά μεταδοτικών αυτών ασθενών. Η ιατρική του μονάδα έχει προσπαθήσει σκληρά για να προστατεύσει το προσωπικό του, όμως 1.116 υγειονομικοί υπάλληλοι έχουν βρεθεί θετικοί στον ιό. Οι συνθήκες για το προσωπικό είναι πολύ δύσκολες  όταν εργάζονται με τον πλήρη προστατευτικό εξοπλισμό και ο Dr. Cecconi τόνισε την ηρωική  δουλειά αυτών των γιατρών και νοσηλευτών.

Επιπλέον, ο Dr. Cecconi επικεντρώνεται στην υποστηρικτική φροντίδα για τους ασθενείς και δεν συμβουλεύει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι που δεν έχουν δοκιμαστεί μέχρι τώρα και θα μπορούσαν να προκαλέσουν αρνητικές συνέπειες. «Όλοι θέλουν να βρουν ένα συγκεκριμένο φάρμακο γι’ αυτούς τους ασθενείς, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο αυτή την στιγμή». Αγχώνεται, ότι παρόλη την κρίση, οι γιατροί πρέπει να επικεντρωθούν στην βασιζόμενη στις ενδείξεις ιατρική και στην πραγματική και ήδη εφαρμοσμένη φροντίδα.

Οι πληροφορίες από τον Cecconi βρίσκονται διαθέσιμες στο Jama Website.

Πηγή: MDedge.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Ποιος θα προστατεύσει αυτούς που μας προστατεύουν;

/0 Comments/in /by

Όταν το σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο (SARS) ξέσπασε το 2003-2004, περίπου το 20% των συνολικών λοιμώξεων εμφανίστηκε στους εργαζόμενους της υγείας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο, που ήταν το επίκεντρο της έκρηξης της Βόρειας Αμερικής, ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε, στο 43%. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός πέθαναν.

Αυτό αποτελούσε ένα διπλό χτύπημα: τόσο για τους ίδιους τους μολυσμένους υγειονομικούς λειτουργούς όσο και για τους ασθενείς των οποίων η φροντίδα μειώθηκε, όσο οι υπό ανάρρωση γιατροί και νοσηλευτές απουσίαζαν. Σήμερα, αυτές οι στατιστικές κρέμονται σαν ένα φάντασμα πάνω από το ιατρικό προσωπικό που μάχεται τον νέο -αδελφό- ιό του SARS, τον SARS-CoV-2, τη μόλυνση που προκαλεί τον COVID-19.

«Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον COVID-19 χωρίς να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας», ανέφερε σε πρόσφατη ενημέρωση των ΜΜΕ ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Ωστόσο, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβεβαιώνουν τις εκθετικές αυξήσεις των επιβεβαιωμένων περιπτώσεων – από τις 11 Μαρτίου ανήλθαν σε τουλάχιστον 1016 σε 38 πολιτείες με 31 θανάτους – μετακινούμενοι ανάμεσα στον περιορισμό και τον μετριασμό της μόλυνσης, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας αμφιβάλουν αν γίνονται αρκετά πράγματα για την προστασία τους και αν διασφαλίζεται η συνεχής φροντίδα των ασθενών στα ήδη καταπονημένα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα.

Το βέβαιο είναι ότι καθώς η επιδημία διαταράσσει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, ορισμένες αμερικανικές επιχειρήσεις αναφέρουν ελλείψεις προσωπικού εξοπλισμού προστασίας, όπως μάσκες, γυαλιά, αναπνευστήρες, γάντια και ρόμπες, σύμφωνα με μια αναφορά που δημοσιεύτηκε στους Seattle Times. Οι εργαζόμενοι καλούνται να στοκάρουν το απόθεμα.

“Ώρα να βγούμε μπροστά»

Οι αμφιβολίες για τα επαρκή μέτρα ασφαλείας είναι στην κορυφή της ανησυχίας μεταξύ των εγγεγραμμένων νοσοκόμων στο κράτος της Νέας Υόρκης, όπου η κακή πρόσβαση στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, η ελάχιστη εκπαίδευση στη χρήση εξοπλισμού και στα πρωτόκολλα, καθώς και η ακατάλληλη αξιολόγηση και ταξινόμηση ασθενών αναφέρθηκαν ήδη από την ένωση νοσοκόμων.

Σε μια πρόσφατη έρευνα σε εθνικό επίπεδο με 6500 μέλη από την ένωση National Nurses United (NNU), μόνο το 30% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν επαρκή Μέσα Ατομικής Προστασίας σε απόθεμα για να προστατεύσουν το προσωπικό από ξαφνικό κτύπημα του ιού COVID-19. Μόλις το 44% δήλωσε ότι οι εργοδότες τους είχαν εκπαιδεύσει στην αναγνώριση και απάντηση σε ύποπτα κρούσματα.

«Οι νοσοκόμες είμαστε σίγουρες ότι μπορούμε να φροντίσουμε για τους ασθενείς με COVID-19 και ακόμη και να βοηθήσουμε να σταματήσουμε την εξάπλωση αυτού του ιού αν μας δοθούν τα μέσα προστασίας και οι πόροι που χρειαζόμαστε ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας», δήλωσε η Μπόνι Καστίγιο, εκτελεστική διευθύντρια της NNU και της Ένωσης Νοσηλευτών της Καλιφόρνιας σε συνέντευξη τύπου της 5ης Μαρτίου. «Δεν είναι καιρός να χαλαρώσουμε τη στάση μας ή να αποδυναμώσουμε τους υφιστάμενους κρατικούς ή ομοσπονδιακούς κανονισμούς. Αυτή είναι η στιγμή να εντείνουμε όλες τις προσπάθειές μας».

Υποψιαζόμενοι ότι υπάρχει ένα έλλειμμα στην κορυφή, η Ένωση έκανε έκκληση στην Υπηρεσία Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία (OSHA), ζητώντας ολοκληρωτική εξασφάλιση της ατομικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της επιμόρφωσης των υγειονομικών λειτουργών αλλά και τη μέγιστη προστασία σε Νοσοκομεία και κλινικές, δηλαδή, αίθουσες αρνητικής πίεσης και κατάλληλα εργαλεία.

Πηγή: medscape.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

«Είμαστε όλοι κρατιστές!» ή …o τρόμος και η αθλιότητα του μπουρδο-φιλελευθερισμού…

/0 Comments/in /by

Τελικά, οφείλουμε κάτι σημαντικό σ’ αυτό το μικροσκοπικό κι αόρατο πραγματάκι που δεν ξέρουμε ακόμη πώς τρύπωσε μέσα μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κι απειλεί να κατακλύσει –αλλά όχι απαραίτητα να καταλύσει– τα σώματα του 60-70% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οφείλουμε στον Covid-19 –που ίσως του αξίζει ένα καλύτερο όνομα, είναι κρίμα να προκαλείς τόσο παγκόσμιο σαματά και να σε βαφτίζουν με πέντε αρχικά και δύο νούμερα–, του οφείλουμε λοιπόν το ξεβράκωμα και τον εξευτελισμό οικονομικών δογματισμών που κυριάρχησαν στον κόσμο για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, αλλάζοντας τα φώτα στον πλανήτη και στην ανθρωπότητα.

Οφείλουμε στον κορονοϊούλη μας την αποκάλυψη της γύμνιας του νεοφιλελευθερισμού και της απάτης του μονεταρισμού, που έπειτα από μισό αιώνα ιδεολογικού και πολιτικού μονοπωλίου σκάνε σαν τσιχλόφουσκα στα μούτρα των εμπνευστών τους (όσων ακόμη ζουν) και των ζηλωτών τους (που δυστυχώς ζουν και βασιλεύουν). Οφείλουμε στην επιδημία, που έγινε πανδημία και μπορεί να εξελιχθεί στη χειρότερη κρίση του νέου αιώνα, την αποκάλυψη του τρόμου και της αθλιότητας του μπουρδο-φιλελευθερισμού, γιατί σε αυτό συντίθενται τελικά τα δύο ρεύματα οικονομικής «σκέψης» (απερισκεψίας ή ολικής άνοιας, θα έλεγα εγώ, εξ ου και το «μπουρδο-φιλελευθερισμός» – δικής μου επινόησης, μην ψάχνετε σε λεξικά και βικιπέντιες) που κατέκλυσαν κάθε αρμό εξουσίας από τη Δύση στην Ανατολή, από τον Βορρά στον Νότο, σε κάθε κυβέρνηση, κάθε κόμμα εξουσίας, κάθε κεντρική τράπεζα, κάθε διεθνή οργανισμό, κάθε μηχανισμό και θεσμό της αγοράς και της οικονομίας.

Περιδεείς –κανονικά χεσμένοι δηλαδή–, άβουλοι, χαμένοι, μπερδεμένοι οι ρέκτες του μπουρδο-φιλελευθερισμού –μπάμπηδες, μπογδανόπουλα, μακρόνηδες, τζιμερόπληκτοι, αδωνοϊοί, στουρνάρια, για να μιλήσουμε μόνο για μερικές εγχώριες, γραφικές εκδοχές του είδους που αποτελεί τη χειρότερη ιδεολογική πανδημία που έχει πλήξει την ανθρωπότητα–, όλοι οι μπουρδο-φιλελεύθεροι, λοιπόν, είτε γλείφουν ό,τι έφτυναν εδώ και χρόνια είτε απλώς αποδέχονται σιωπηλά, σαν βάλσαμο, τις τεράστιες δόσεις «κρατισμού» κατά της πανδημίας.

Τώρα, είμαστε όλοι κρατιστές, έτσι κουφαλίτσες; Πού είναι οι αποτελεσματικές και πάνσοφες αγορές σας, λεβέντες; Πού έχει λουφάξει η «επινοητική» επιχειρηματικότητα που «η μόνη κοινωνική της ευθύνη είναι να δημιουργεί κέρδη για τους μετόχους της» (Φρίντμαν); Πού εξαφανίστηκαν οι φιλελεύθερες βεβαιότητες ότι «όσο περισσότερο το κράτος σχεδιάζει, τόσο περισσότερο δυσκολεύει τα άτομα να σχεδιάσουν» (Χάγεκ); «Πού είναι το κράτος;!», κραυγάζουν τώρα αγωνιωδώς οι αντικρατιστές που ήθελαν να το συρρικνώσουν, να το εξαφανίσουν, να ξεπουλήσουν κάθε παραγωγικό του βραχίονα, να ακρωτηριάσουν κάθε δημιουργικό του αρμό, να αποδυναμώσουν κάθε κοινωνικά αναντικατάστατη υπηρεσία του – και το έχουν κάνει ήδη, δυστυχώς, σε βαθμό καταστροφικό, επιτρέποντας στον κορονοϊούλη να παραλύσει συστήματα υγείας και προστασίας του πληθυσμού από την επιδημία.

«Είμαστε όλοι κρατιστές» τώρα, με τρόπο που δεν ήμασταν ούτε καν στην κρίση του 2008, θεωρητικώς τη χειρότερη από το 1929. Αγορές, μέτοχοι, κεντροτραπεζίτες, τραπεζίτες, golden boys and girls, πολυεθνικές, επιχειρηματικά λόμπι, οργανισμοί της καπιταλιστικής διεθνούς, νεοφιλελεύθεροι, «μεταρρυθμιστές», αντικρατιστές, ακροδεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, δισεκατομμυριούχοι, κερδοσκόποι, ραντιέρηδες, πλούσιοι, νεόπλουτοι, μικρομεσαίοι, ελίτ, τάξεις και στρώματα που είχαν αποκτήσει αλλεργία σε κάθε τι κρατικό, γραφειοκράτες και τεχνοκράτες που φιλοτέχνησαν και υπηρέτησαν με τόσο ζήλο τα δόγματα της δημοσιονομικής λιτότητας και του απεχθούς πληθωρισμού, εκλιπαρούν τώρα για μεγάλες, θηριώδεις δόσεις κράτους. Τεράστιες δόσεις δημόσιων δαπανών και χρήματος. Αφθονου, φτηνού χρήματος, ακόμη και πληθωριστικού. Χρήματος σκορπισμένου από το ελικόπτερο, κατατεθειμένου στους λογαριασμούς των επιχειρήσεων, ει δυνατόν παραδοτέου με ντιλίβερι στα σπίτια των νοικοκυριών.

Το συνονθύλευμα του μπουρδο-φιλελευθερισμού θέλει από το κράτος τα πάντα και τα θέλει τώρα. Οι κεντρικές τράπεζες να τυπώσουν και να μοιράσουν άφθονο χρήμα, σε κάθε εκδοχή. Οι εμπορικές τράπεζες να απαλλαγούν από την υποχρέωση να κυνηγήσουν ανελέητα τους «κόκκινους» δανειολήπτες και οι εποπτικοί μηχανισμοί να ξεχάσουν τους υπερφίαλους σχεδιασμούς για δραστική μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Οι κυβερνήσεις να αυξήσουν χωρίς φειδώ τις δημόσιες δαπάνες τους, να κάνουν κάθε επένδυση που περνάει απ’ το μυαλό τους – τρύπες στα οδοστρώματα και ταυτόχρονη βούλωμά τους, κατά το κλασικό ρουζβελτιανό παράδειγμα. Στάχτη και μπούλμπερη τα μηδενικά και τα χαμηλά ελλείμματα, στον διάβολο το Σύμφωνο Σταθερότητας, όχι ευελιξία, εξάρθρωση ει δυνατό να υποστεί. Πλεονάσματα; Τι είναι αυτό; Ποιος διεστραμμένος νους τα σκέφτηκε;

Οι κυβερνήσεις πρέπει να γίνουν τρυφερές, τα κράτη γενναιόδωρα. Να πληρώσουν αδρά τις έρευνες για το εμβόλιο και τις θεραπείες. Να ενισχύσουν τα συστήματα υγείας – τα ιδιωτικοποιούμε αργότερα, βρε αδερφέ. Να καλύψουν τις ζημιές των επιχειρήσεων, να τους παγώσουν τα χρέη, να τους πληρώσουν τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις, να επιδοτήσουν την τόνωση του τζίρου τους. Και, ει δυνατό, τα κράτη το βράδυ να στέκονται στο προσκέφαλο των τρομαγμένων οικονομικών ελίτ και να τις νανουρίζουν γλυκά: «Κοιμηθείτε, αγγελούδια μου, κρίση είναι, θα περάσει, η μαμά είναι εδώ να σας πάρει τον πυρετό, να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό, να σας διώξει τους εφιάλτες, θα ξυπνήσετε ένα πρωί κι όλα θα είναι στη θέση τους, ο καπιταλισμός κραταιός, οι ισολογισμοί σας καθαροί, οι μετοχές σας στα ύψη, η μαμά είναι εδώ και θα σας σώσει ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπουλήσει το τελευταίο της προικιό. Η μαμά είναι εδώ, στο πλάι σας, και για ό,τι είπατε σε βάρος της, για το βρισίδι που της ρίξατε, δεν σας κρατάει κακία, νερό κι αλάτι».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πέθανε ο Ιταλός γιατρός που «αφιέρωσε τον εαυτό του στον κόσμο»

/9 Comments/in /by

Οι συνάδελφοι του αλλά και όλος ο κόσμος, θρηνεί για τον θάνατο λόγω κορωνοϊού την εβδομάδα που πέρασε, του Ιταλού γιατρού Ρομπέρτο Στέλλα, 67 ετών, ηγέτη του ιατρικού συλλόγου στη περιοχή Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας. Ο Στέλλα συνέχισε να περιποιείται ασθενείς ακόμα και αφού τελείωσε ο προστατευτικός εξοπλισμός.

Ο Στέλλα, πρόεδρος του Ιατρικού Συνδέσμου της Βαρέζε, πέθανε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας αφού μολύνθηκε από τον ιό, την Τρίτη στο νοσοκομείο του Κόμο, σύμφωνα με ειδησεογραφικές αναφορές.

Ένας συνάδελφος του Στέλλα σε μια σχολή εκπαίδευσης υγειονομικού προσωπικού της περιοχής, ο Αλεσάντρο Κολόμπο, ανέφερε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA ότι ο Στέλλα του είπε πριν από λίγες ημέρες: «Έχουμε ξεμείνει από μάσκες. Να είμαστε όμως προσεκτικοί και να συνεχίσουμε».

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Ρομπέρτο Στέλλα πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια αφού προσβλήθηκε από τον Covid-19 (Πηγή: metro.co.uk)

Ο Κολόμπο συνέχισε: «Ένας τέτοιος άνθρωπος ανήκει σε όλο τον κόσμο, επειδή αφιέρωσε τον εαυτό του σε όλο τον κόσμο. Ήταν κάτι περισσότερο από ήρωας, ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε να φωνάξει. Που κινητοποιήθηκε στο όνομα της αλήθειας και της ομορφιάς. Ήθελε να αλλάξει την κατάσταση. Να βοηθήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν. Εξαίρετος».

Το ABC News ανέφερε ότι ο Στέλλα ήταν γενικός ιατρός στο Μπούστο Αρσίζιο, μια πόλη περίπου 20 μίλια μακριά από το Μιλάνο.

Σύμφωνα με το BBC, από την Πέμπτη η Ιταλία έχει καταγράψει τουλάχιστον 1.016 θανάτους από κορωνοϊό, με 15.113 λοιμώξεων. Επί του παρόντος, υπό πανεθνικό λοκ ντάουν, η Ιταλία είναι η δεύτερη πιο σκληρά χτυπημένη χώρα που χτυπήθηκε από τον ιό COVID-19 μετά την Κίνα.

Έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού

Ο Σιλβέστρο Σκότι, επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Ιατρών και Γενικών Θεραπευτών της Ιταλίας, δήλωσε στο CNN: «Ήταν υπόδειγμα ικανότητας και σκληρής δουλειάς για τους οικογενειακούς γιατρούς. Ο θάνατός του είναι η κραυγή όλων των συναδέλφων που σήμερα δεν είναι εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα μέσα ατομικής προστασίας».

Ο γιατρός και ο συνάδελφός του Σάιμον Γκρέγκορι έγραψε ένα τουήτ: «Λυπάμαι πολύ, ο Ρομπέρτο ήταν ένας αγαπητός φίλος και συνάδελφος και είναι τιμή μου που τον γνώρισα. Ήταν γιατρός που συνέχισε να εξυπηρετεί ασθενείς ακόμα και όταν εξαντλήθηκαν προστατευτικά γάντια και μάσκες. Είναι προσωποποίηση του θάρρους και της συμπόνιας».

Η Τζέιν Τάουνσον, Διευθύνουσα Σύμβουλος της Βρετανικής Ομοσπονδίας «Φροντίδα στο Σπίτι», δήλωσε: «Εκφράζουμε τη βαθύτατη συμπάθεια μας προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του Δρ Ρομπέρτο Στέλλα και σε όλους στην Ιταλία που παλεύουν με την ασθένεια και την απώλεια. Είμαστε για πάντα υπόχρεοι σε όσους δουλεύουν ακούραστε στα Συστήματα Υγείας σε όλες τις χώρες για να υποστηρίξουν όλους εμάς».

Πηγή: Medscape

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Η ανθρώπινη ζωή πάνω από το δημόσιο χρέος, το κέρδος και την ΕΕ

/0 Comments/in /by

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

Συντονισμός Διαλόγου και Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων

– Θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας

– Πειθαρχία στα υγειονομικά μέτρα, απειθαρχία στις μνημονιακές πολιτικές

– Κοινωνική αλληλεγγύη, επαγρύπνηση για αντιδημοκρατικές εκτροπές

Άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας

Οι κίνδυνοι από την πανδημία του κορονοϊού είναι σοβαροί και δεν χωράνε ούτε ελαφρότητες θεωριών συνομωσίας, ούτε ανορθολογισμοί όπως αυτούς που διασπείρει η Ιεραρχία της Εκκλησίας. Η εξάπλωση της επιδημίας στη χώρα μας επιβάλλουν μια σειρά άμεσων, κλιμακούμενων και ριζοσπαστικών μέτρων με κέντρο τη γενναία οικονομική θωράκιση και  τη θεσμική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στο οποίο οφείλουν να υποταχθούν με επίταξη όλες οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας και φαρμάκου και με το οποίο χρειάζεται να συνεργαστούν όλα τα ατομικά ιδιωτικά ιατρεία και οι μικρές επιχειρήσεις υγείας. Απαιτείται:

  • Άμεση γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης του Υπουργείου Υγείας για την επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό του ΕΣΥ, για την προμήθεια αναπνευστήρων, διαγνωστικών τεστ και αναλώσιμων.
  • Άμεση πρόσληψη 1.000 μόνιμων γιατρών και 2.000 μόνιμων νοσηλευτών ώστε να ανοίξουν και να λειτουργήσουν τα 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα νοσοκομεία αναφοράς, τα ΤΕΠ και οι υπάρχουσες ΜΕΘ. Ανανέωση της σύμβασης όλου του επικουρικού προσωπικού και άμεση πρόσληψη όσων εργαζόμενων βρίσκονται στις σχετικές λίστες.
  • Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, των Κέντρων Υγείας υπαίθρου και αστικού τύπου ώστε να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία. Αποκεντρωμένη, δωρεάν και άμεση ιατρική εξέταση διάγνωσης του ιού Covid-19 χωρίς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, κίνδυνο για το υγειονομικό προσωπικό ή προσφυγή στις πανάκριβες διαγνωστικές εξετάσεις των ιδιωτικών κέντρων. Σύναψη συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ με τους ιδιώτες παθολόγους, πνευμονολόγους, γενικούς γιατρούς για επισκέψεις κατ’ οίκον ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.
  • Διασφάλιση πρόσθετων αδειών, με πλήρεις αποδοχές για όσους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα νοσούν, αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τους, αναλαμβάνουν την φροντίδα αρρώστου από την οικογένεια ή καλούνται να παραμείνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι. Απαγόρευση των απολύσεων στην περίοδο της επιδημίας.
  • Συγκρότηση μεικτών υγειονομικών επιτροπών ανά εταιρεία στις οποίες θα συμμετέχουν οι εργαζόμενοι (ΕΥΑΕ) και εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό. Με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με βάση τα ιατρικά δεδομένα και τις ανάγκες που προκύπτουν στους χώρους δουλειάς.
  • Να σταματήσουν αμέσως οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας, οι διακοπές σε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, λόγω των χρεών των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών.
  • Διατίμηση – έλεγχος των τιμών, χτύπημα της κερδοσκοπίας σε όλα τα είδη υγιεινής, στα φάρμακα και στα είδη πρώτης ανάγκης.

Ατομική και συλλογική ευθύνη, κοινωνική αλληλεγγύη

Σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες απαιτείται ατομική και συλλογική ευθύνη απέναντι στην εξάπλωση της επιδημίας. Χρειάζεται ατομική και συλλογική πειθαρχία στα μέτρα υγιεινής για τον περιορισμό και έλεγχο της επιδημίας, κοινωνική αλληλεγγύη και ιδιαίτερα, συνεργασία με το υγειονομικό προσωπικό που ήδη δίνει και θα κληθεί να δώσει μια ακόμη πιο δύσκολη μάχη, τις επόμενες μέρες και εβδομάδες.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός είναι δικαιολογημένα καχύποπτοι για το ρόλο και τις επιδιώξεις κυβερνήσεων και «θεσμών», για την παρα-πληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης. Για να μην αξιοποιήσουν την επιδημία, όπως αξιοποίησαν την οικονομική κρίση, ώστε να περάσουν κρυφά ή φανερά, αντιλαϊκά, αντεργατικά και κυρίως, αντιδημοκρατικά μέτρα ελέγχου και παρακολούθησης των ανθρώπων, απαιτείται επαγρύπνηση από τους εργαζομένους και το λαό.

Απαιτείται η συνεχής και ανεξάρτητη λειτουργία των οργάνων του εργατικού λαϊκού κινήματος, με νέες μορφές συλλογικότητας, δράσης και αντι-πληροφόρησης, που θα λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες όσο επικρατεί η επιδημία, ο διαρκής κοινωνικός έλεγχος των μέτρων της κυβέρνησης και του κράτους. Απαιτείται, ιδιαίτερα, τώρα και άμεσα, η ανεξαρτησία και η κοινή δράση όλων των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Η στάση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τον ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, ούτε με τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό της αγοράς, όπου ο ένας επιδιώκει να ρίξει το βάρος στον άλλον κάτω από την αρχή, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Ποιος θα επωμιστεί το βάρος;

Τα μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση είναι μισά και αναποτελεσματικά. Πρέπει να βρεθούν δισεκατομμύρια ευρώ για το σκοπό, όχι μόνον της αντιμετώπισης της επιδημικής κρίσης αλλά και για τη μεγάλη, διεθνή και εγχώρια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «το βάρος θα το μοιραστούμε όλοι». Όχι, δεν ευθυνόμαστε όλοι για την «ανοχύρωτη πολιτεία», για τις ιδιωτικοποιήσεις, την υποχρηματοδότηση, το σμπαράλιασμα του δημόσιου συστήματος υγείας. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι και  ο λαός της χώρας μας να φορτωθούν και άλλα βάρη για ακόμη 10 χρόνια, μετά από 10 χρόνια μνημονίων, στυγνής λιτότητας, κομμένων μισθών και συντάξεων, αιματηρής φορομπηξίας.

Για αυτό απαιτείται να καταργηθούν τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα και να κηρυχθεί στάση πληρωμών στους δανειστές, έτσι ώστε να διατεθούν στην υγεία, στους εργαζόμενους και στην οικονομία οι τόκοι και τα χρεολύσια που οδηγούνται στις τσέπες της ΕΚΤ και των δανειστών. Οι ζωές των ανθρώπων να τεθούν πάνω και ενάντια στα κέρδη των τραπεζών.

Εδώ και τώρα, διπλασιασμός της φορολογίας των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου και των μερισμάτων, που έχουν παραχθεί από τον ιδρώτα μας, ταυτόχρονα, πάγωμα των φόρων και μετέπειτα, ριζική φοροελάφρυνση των εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων, καθώς και των μικρών επιχειρήσεων.

Ούτε σκέψη, ειδικά στην Ελλάδα και την Τουρκία, για νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Να σταματήσει το αίσχος ενάντια στους πρόσφυγες στα σύνορα. Συνεργασία τώρα ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης, στήριξη από τον ΟΗΕ, μέτρα για τους πρόσφυγες, την πιο «ευάλωτη ομάδα».

Διεθνής συνεργασία και αλληλεγγύη

Σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες για όλη την ανθρωπότητα, μόνον η διεθνής συνεργασία, αλληλεγγύη και δράση μπορεί να νικήσει. Όχι στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα της παγκόσμιας λιτότητας και ιδιωτικοποίησης. Παγκόσμια δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών. Δημιουργία Ταμείου Διεθνούς Αλληλεγγύης για την υγεία, την έρευνα, τις δημόσιες υποδομές, στήριξη των φτωχότερων με αναλογική συμμετοχή όλων των κρατών και μεγάλη φορολόγηση των πολυεθνικών μεγαθηρίων, σε όλη τη γη και σε κάθε χώρα.

Ο «ιός του κέρδους» καταστρέφει το Περιβάλλον και τον Άνθρωπο

Εις μάτην ο ΟΗΕ και ο ΠΟΥ προειδοποιούν για τους κινδύνους από μια μεγάλη πανδημία που θα αναπτύσσεται στις συνθήκες ενός πλανήτη πολυάνθρωπου και «παγκοσμιοποιημένου». Εδώ και χρόνια ήταν γνωστό ότι ασθένειες που άλλοτε απαιτούσαν χρόνια για να εξαπλωθούν, πλέον απαιτούν εβδομάδες. Όσο τα φαινόμενα περιορίζονταν την Αφρική και στις υπανάπτυκτες χώρες, η έρευνα στρέφονταν σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο σε «κερδοφόρες ασθένειες», η υγεία περνούσε σε ιδιωτικά χέρια.

Οι πολλαπλές επιδημίες που ξεσπούν κάθε λίγο σε όλο τον πλανήτη από την αρχή της χιλιετίας σχετίζονται με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, την επέλαση του άγριου καπιταλισμού της εποχής μας, με τις βαθύτερες ανισότητες στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και με την κρίση και υποχώρηση του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο συνδυασμός αυτός επέτρεψε την αχαλίνωτη εκμετάλλευση και κερδοσκοπία πάνω στον Άνθρωπο και τη Φύση. Η πανδημία του κορονοϊού έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και συμβαίνει σε ένα σύγχρονο,  εν πολλοίς μολυσμένο, φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον ανείπωτης φτώχειας και αμύθητου πλούτου.

Ζώα και άνθρωποι στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες υπερσυγκέντρωσης, άγρια ζώα περιορίζονται και συγκεντρώνονται ασφυκτικά, λόγω της επιδίωξης για μέγιστο κέρδος,  που ευνοούν τις μεταλλάξεις και την μετάδοση των ιών από τα ζώα στον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κορονοϊός μεταδόθηκε στην επαρχία Χουμπέι, όπου ο καπιταλισμός της Κίνας έχτισε το «Φράγμα των Τριών Ποταμών», με τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τον εαυτό του. Χρειάζεται μια νέα κοινωνία. Δίνοντας με ανθρωπιά την άμεση κοινωνική μάχη ενάντια στην επιδημία μπορούμε και πρέπει να βρούμε πέρασμα για μία νέα κομμουνιστική προοπτική.

Είναι μια δική μας μάχη!

Είμαστε με τους γιατρούς και νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη στα δημόσια νοσοκομεία όλου του κόσμου και τώρα της Ελλάδας.

Είμαστε με το τραγούδι των κατοίκων της Ιταλίας που σπάνε την απομόνωση και ενώνουν τις φωνές τους, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, από παράθυρο σε παράθυρο.

Θα νικήσουμε το φόβο και τον κατακερματισμό.

Αυτή είναι η δική μας μάχη.

Για να νικήσει η ζωή πρέπει να καταργηθούν οι μνημονιακές πολιτικές της ΕΕ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ

/0 Comments/in /by

Να θωρακιστεί η υγεία – Να προστατευθούν οι εργαζόμενοι

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η πανδημία του ιού Covid-19 υπογραμμίζει με δραματικό τρόπο τις εγκληματικές ευθύνες όσων επιτέθηκαν στη Δημόσια Υγεία και στο κοινωνικό κράτος. Δέκα χρόνια μνημονιακών πολιτικών και νεοφιλελεύθερης επίθεσης δημιούργησαν τεράστια κενά στελέχωσης και εξοπλισμού των νοσοκομείων. Η επιδημική κρίση σήμερα, όχι μόνο δεν ξεπλένει τις ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά τις καθιστά υπόλογες απέναντι στην κοινωνία.

Η προκλητική στήριξη του ιδιωτικού κεφαλαίου, η πολιτική των ΣΔΙΤ στα νοσοκομεία, η εμπορευματοποίηση της υγείας, η εγκατάλειψη και δυσφήμιση του δημόσιου τομέα, έχουν την υπογραφή όλων των πολιτικών δυνάμεων που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όλοι παραδέχονται ότι η ελπίδα της υγείας του λαού βρίσκεται σε ένα επαρκώς στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Οι πανάκριβες ιδιωτικές υπηρεσίες ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να αναλάβουν αυτό το καθήκον. Κερδοσκοπούν σε βάρος των ασθενών, με τη σκανδαλώδη εύνοια που τους προσφέρουν οι πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε.

Η έξαρση του ιού με εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα και χιλιάδες θανάτους, αναδεικνύει επίσης ότι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού, το «δεν υπάρχουν κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα», είναι καταστροφικό για την ανθρωπότητα.

Σήμερα είναι φανερό ότι απαιτείται κοινωνική ευθύνη, συλλογική στάση, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση. Αξίες τις οποίες ποδοπατά με θράσος και αδιαφορία για τον άνθρωπο ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Χρειάζεται η πιο αυστηρή πειθαρχία στα μέτρα πρόληψης και η πιο συλλογική απειθαρχία στις πολιτικές που διέλυσαν την κοινωνική συνοχή.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρεώνει στην ατομική ευθύνη των πολιτών την προσδοκία του περιορισμού της επιδημίας. Η ατομική ευθύνη είναι απαραίτητη. Αρκεί να μην επιχειρεί να κρύψει τις πολιτικές ευθύνες για τις δραματικές ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό, κλίνες ΜΕΘ. Η προστασία της Δημόσιας Υγείας δεν είναι απλώς ατομική ευθύνη, είναι πρώτα και κύρια ευθύνη και υποχρέωση του κράτους.

Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Υπουργός Υγείας δεν καλύπτουν καν τις ανάγκες προ της επιδημικής κρίσης. Σήμερα, απαιτείται ολοκληρωτική ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, των αιματηρών πρωτογενών πλεονασμάτων, του περιορισμού του δημόσιου τομέα υγείας. Απαιτούνται πολιτικές που ιεραρχούν την ανθρώπινη ζωή υψηλότερα από τα κέρδη του ιδιωτικού κεφαλαίου και τις απαιτήσεις της Ε.Ε. και των δανειστών. Το πρωτογενές πλεόνασμα των 7 δις δεν μπορεί να διατίθεται για την αποπληρωμή του φόρου αίματος στους δανειστές και την ΕΕ την ώρα που κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.

  • Άμεση γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης του Υπουργείου Υγείας για την επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό του ΕΣΥ, για την προμήθεια αναπνευστήρων, διαγνωστικών τεστ και αναλώσιμων. Να εξαιρεθεί σήμερα και για πάντα η Υγεία από τον κορσέ των ασφυκτικών πρωτογενών πλεονασμάτων. Να ακυρωθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις και οι συμφωνίες λιτότητας με την ΕΕ.
  • Άμεση πρόσληψη 1.000 μόνιμων γιατρών και 2.000 μόνιμων νοσηλευτών ώστε να ανοίξουν και να λειτουργήσουν τα 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα νοσοκομεία αναφοράς, τα ΤΕΠ και οι υπάρχουσες ΜΕΘ. Ανανέωση της σύμβασης όλου του επικουρικού προσωπικού και άμεση πρόσληψη όσων εργαζόμενων βρίσκονται στις σχετικές λίστες.
  • Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, των Κέντρων Υγείας υπαίθρου και αστικού τύπου ώστε να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία. Αποκεντρωμένη, δωρεάν και άμεση ιατρική εξέταση διάγνωσης του ιού Covid-19 χωρίς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, κίνδυνο για το υγειονομικό προσωπικό ή προσφυγή στις πανάκριβες διαγνωστικές εξετάσεις των ιδιωτικών κέντρων. Σύναψη συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ με τους ιδιώτες παθολόγους, πνευμονολόγους, γενικούς γιατρούς για επισκέψεις κατ’ οίκον ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.
  • Διασφάλιση πρόσθετων αδειών, με πλήρεις αποδοχές για όσους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα νοσούν, αναγκάζονται να απέχουν από την εργασία τους, αναλαμβάνουν την φροντίδα αρρώστου από την οικογένεια ή καλούνται να παραμείνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι.
  • Να μην πληρώσουν εργαζόμενοι – αυτοαπασχολούμενοι – οικογενειακές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις την επερχόμενη κρίση. Κρατική προστασία στους κλάδους που καταρρέουν οικονομικά και στους εργαζόμενους που χάνουν μισθούς και θέσεις δουλειάς. Πάγωμα της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών για το διάστημα της επιδημικής κρίσης.

Η κοινωνία δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί ακόμα σκληρότερα από την πανδημία και τις υγειονομικές και οικονομικές της επιπτώσεις. Σήμερα, μαζί με τη διεκδίκηση για άμεση και κατεπείγουσα θωράκιση του συστήματος υγείας, για προστασία των ευάλωτων ομάδων, για στήριξη των εργαζομένων, απαιτείται η κοινωνική οργάνωση και αλληλεγγύη. Η συνοχή και η αλληλοστήριξη. Η τοπική αυτοδιοίκηση, οι φορείς και τα κινήματα έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν.

Να μείνουμε σπίτια μας, αλλά να μην μείνει κανένας μόνος του μπροστά στο φόβο της πανδημίας και της κρίσης.

Γιατροί και νοσηλευτές πάμε για μάχη. Αλλά θέλουμε όπλα.

/0 Comments/in /by

Ο πρώτος νεκρός από τον ιό Covid-19 βάζει την Ελλάδα στη λίστα των χωρών που μετρούν πλέον θύματα. Η ελληνική κοινωνία θα δοκιμαστεί σκληρά. Γιατροί και νοσηλευτές, όσοι κρατούν όρθιο το Σύστημα Υγείας με λειψό μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εξουθενωτικές βάρδιες, αναστολή αδειών, θα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Όχι επειδή αυτή είναι η δουλειά μας. Επειδή αυτή είναι η ζωή μας.

Μπορεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας να υποβαθμίζεται και εκ των έσω να υποσκάπτεται, αλλά είναι το μόνο όπλο της χώρας στην πραγματική μάχη, στην πραγματική ασύμμετρη απειλή που την απειλεί: Την εξάπλωση ενός επιθετικού ιού που εξοντώνει την τρίτη ηλικία και τις ευπαθείς ομάδες.

Αν κάποιος ψάχνει για εθνική υπερηφάνεια ας μην την αναζητήσει στον Έβρο. Ας την ψάξει στα δημόσια νοσοκομεία.

Χωρίς εξοπλισμό, χωρίς επαρκή μέσα προστασίας, με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη, με τις κλίνες ΜΕΘ σε έλλειψη, με τα Επείγοντα σε κάθε εφημερία να θυμίζουν πεδίο μάχης.

Οι περιπτώσεις των νοσοκομείων της Αμαλιάδας, του ΠΓΝΠ, του Αλεξάνδρας, της Κοζάνης, δείχνουν ότι η γραμμή άμυνας του Συστήματος Υγείας είναι ευάλωτη.

Πόσο δύσκολο ήταν να έχει ήδη αποκεντρωθεί η διάγνωση των κρουσμάτων; Να μην φτάνουν οι φορείς να συνωστίζονται στα επείγοντα; Ήδη τα ιδιωτικά μικροβιολογικά κέντρα την διαθέτουν πανάκριβα για όσους έχουν να πληρώσουν.

Κάποιοι που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική κατάσταση στο Σύστημα Υγείας, φαντάστηκαν ότι η διάγνωση ύποπτων κρουσμάτων θα γίνεται σε ιδανικές και ομαλές συνθήκες, με αποστολή δειγμάτων στο Παστέρ από πλήρως εξοπλισμένο και προστατευμένο υγειονομικό προσωπικό.

Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα: Ομαλές συνθήκες δεν υπήρχαν στα δημόσια νοσοκομεία ούτε σε κανονικές περιόδους. Σήμερα, ούτε καν να τις ονειρευτούμε δεν μπορούμε.

Ήδη τριψήφιος αριθμός γιατρών και νοσηλευτών είναι σε καραντίνα.

Στα δημόσια νοσοκομεία, που κανείς νοσηλευτής ή γιατρός δεν τολμά να αρρωστήσει από απλή γρίπη ή κρυολόγημα γιατί ξέρει ότι η βάρδιά του θα πρέπει να καλυφθεί από συνάδελφο που θα εξοντωθεί με δύο βάρδιες στο εικοσιτετράωρο ή με ένα ρεπό την εβδομάδα.

Σε αυτά τα δημόσια νοσοκομεία, εκατό γιατροί ή νοσηλευτές σε καραντίνα, είναι ήδη τρομακτικός αριθμός, στη φάση τουλάχιστον που βρίσκεται η επιδημία.

Πάμε σε μάχη, αλλά δεν έχουμε όπλα.

Όσο για τους κυβερνώντες; Είναι οι υπεύθυνοι, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, για το χάλι στο οποίο έφεραν τη δημόσια υγεία. Σήμερα μπορεί να τρέχουν και να μην φτάνουν, αλλά οι ελλείψεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό είναι τρομακτικές.

Οι υπουργοί και κυβερνώντες, ήταν αυτοί που ονειρεύονταν ΣΔΙΤ και είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στα δημόσια νοσοκομεία. Σήμερα βλέπουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία θέλει αποκλειστικά να εξασφαλίζει κέρδη από το δημόσιο και την τσέπη των ασθενών. Στη μάχη ενάντια στον ιό, πού ακριβώς βρίσκονται οι ακριβοπληρωμένες ιδιωτικές κλινικές;

Θα αλλάξουν σχέδιο και προτεραιότητες στο Υπουργείο Υγείας;

Ή μετά την κρίση, θα επανέλθουν στη γνωστή τακτική, να απαξιώνουν τα δημόσια νοσοκομεία, να τα αδειάζουν από προσωπικό και εξοπλισμό, να σπρώχνουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα;

Όσοι φαντασιώνονταν ότι πολεμούσαν τους εισβολείς πριν από μία βδομάδα στα σύνορα, ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα: Η πραγματική εισβολή ήταν η διάλυση του δημόσιου νοσοκομείου και η υποβάθμιση για γιατρούς και νοσηλευτές. Οι ευθύνες είναι βαριές και δεν μπορούμε να τις παραγράψουμε.

Έτσι κι αλλιώς, τη μάχη θα τη δώσουμε.

Καλή δύναμη.

Βιβή Κουτσιούμπα, νοσηλεύτρια.