Άρθρα

Το μάθημα της Ιταλίας: Τι έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα ΧΘΕΣ

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Ιταλία περνάει δραματικές ώρες, σε μαζική καραντίνα σε ολόκληρη την επικράτεια, μαζικό lockdown με ανοιχτά μόνο τα supermarket που μπορούν να εγγυηθούν τουλάχιστον 1 μέτρο απόσταση ανάμεσα στους επισκέπτες, με πορτιέρηδες και ουρές απέξω σαν να ήταν το πιο σικάτο club, οικογένειες που κλαίνε νεκρούς παππούδες και όχι μόνο από μακριά, τα νοσοκομεία σε σχεδόν πλήρη κατάρρευση, έχοντας αναστείλει κάθε άλλη λειτουργία πέραν του COVID-19 και των κατεπειγόντων, άμεσα επικίνδυνων για την ζωή συμβάντων, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε εξάντληση και απόγνωση, με κάποιους να παραμένουν στο νοσοκομείο για να μην ρισκάρουν μια μετάδοση σε αγαπημένα τους πρόσωπα στο σπίτι που έχουν λόγο να φοβούνται. Με δυο λόγια, πόλεμος κανονικός. Μα πώς συνέβη αυτό;

Το SSN, ή ΕΣΥ αλά ιταλικά

Το ιταλικό ΕΣΥ ζει από το 2010 ένα δράμα παράλληλο με το δικό μας. Παρότι τα μεγέθη είναι διαφορετικά και το τσεκούρι στην χρηματοδότηση ομολογουμένως μικρότερο από το δικό μας, τα προβλήματα είναι τα ίδια.

  • Μειωμένες κλίνες νοσηλείας: με σύνολο περίπου 150.000 δημόσιες και 40.000 ιδιωτικές, η αντιστοιχία προς κατοίκους είναι της τάξης του 3,2/1000 κατοίκους, σημειώνοντας μια πτώση της τάξης του 30% συγκριτικά με το έτος 2000. Έπρεπε σύμφωνα με τους μάνατζερς να μειωθούν, καθότι ασύμφορα, σπρώχνοντας όλο και περισσότερη λειτουργικότητα σε εξωτερικά ιατρεία και day hospital, gate-keeping που φρενάρει τα τακτικά περιστατικά έξω από το νοσοκομείο, ιδιωτικό δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας αλλά και εταιρειών ασθενοφόρων που συμπληρώνουν το αντίστοιχο ΕΚΑΒ υπό την μορφή ΜΚΟ.
    Σας θυμίζει κάτι;
  • Γερασμένος και ανεπαρκής εξοπλισμός: οι περικοπές χτύπησαν ακόμα χειρότερα τον ιατροτεχνικό εξοπλισμό ενός συστήματος με ήδη πολύ συχνά πεπαλαιωμένες δομές, με εντονότατη διάθεση για outsourcing σε εξωτερικές ιδιωτικές δομές.
    ΣΔΙΤ του λέγανε και μου το παντρεύανε.
  • Γερασμένο και ανεπαρκές προσωπικό: παρότι μέχρι την τωρινή κρίση, η 24ωρη εφημερία που είναι το ψωμοτύρι του Έλληνα γιατρού ήταν σχεδόν ανήκουστη, μιας και το προσωπικό δεν είναι τόσο εξωφρενικά ελάχιστο όσο στα καθ’ημάς νοσοκομεία, η περιστολή δαπανών και προσλήψεων, ως άλλη Αγία Γραφή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που παρέσυρε ολόκληρη την Ευρώπη, οδήγησε σε μαζικό brain drain, ειδικευόμενους λιγοστούς και κυρίως νεαρούς, και άρα μάχιμους, επιμελητές με το κιάλι. Μόλις το φθινόπωρο που μας πέρασε υπήρχε μια διάχυτη συζήτηση – ανησυχία στους ιατρικούς κύκλους της γείτονος χώρας περί γηραιών διευθυντών που καλούνται να εφημερεύουν νύχτες, να κρατούν ανοιχτές χειρουργικές αίθουσες πέραν των φυσικών τους αντοχών, να… να… να… Σε αριθμούς, το SSN, με δεδομένα του 2017, διέθετε 92.855 ιατρούς (αναλογία 1,33/1000 κατοίκους) και 233.000 νοσηλευτές (αναλογία 3,33/1000 κατοίκους).
    Αν γνωρίζετε τους αντίστοιχους, ισχνότατους συγκριτικά, αριθμούς στην χώρα μας, ελπίζω να προλάβατε να καθίσετε σε καρέκλα πριν ο κρύος ιδρώτας σας λούσει και επέλθει το λιποθυμικό επεισόδιο.
  • Περιορισμένος αριθμός σε κλίνες ΜΕΘ: η Ιταλία διαθέτει περίπου 5100 κλίνες ΜΕΘ (αναλογία 8,42/100.000 κατοίκων) που αποδείχθηκαν ολίγιστες στην αντιμετώπιση μιας μαζικής επιδημίας που στέλνει περί το 5% κατά διεθνή μέσο όρο των νοσούντων σε μηχανική υποστήριξη. Στην Ιταλία ειδικότερα το ποσοστό αυτό είναι υπερδιπλάσιο (13,3%) αλλά περισσότερα επί της ιδιαιτερότητας αυτής παρακάτω. Η Ελλάδα με το μόνιμο πρόβλημα των ελλείψεων σε κλίνες ΜΕΘ ακόμα και προ κρίσης διαθέτει περίπου 550-580 κλίνες (αναλογία 5,57/100.000)!
    Αν το γλιτώσατε το λιποθυμικό στο προηγούμενο bullet, εδώ δεν υπάρχει περίπτωση… Συνεχίζουμε σε λίγο, μόλις συνέλθετε!

Η στατιστικά αναπάντεχη βαρύτητα της νόσου

Τα επιδημιολογικά ποσοστά που αναδύονται από το ιταλικό σκέλος της επιδημίας που μας πλήττει είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, με μεγάλη απόκλιση από την μέχρι τώρα καταγραφή σε άλλα οργανωμένα κράτη. Νοσηλεία ΜΕΘ στο 13,3%, θάνατος στο 5%, με μεγάλες αποκλίσεις από περιοχή σε περιοχή (η Λομβαρδία που ήταν το επίκεντρο έχει την πρωτιά με >6% θνητότητας). Αυτή η απόκλιση μπορεί να αποδοθεί σε πολλαπλούς παράγοντες και ενδεχομένως κάποιο συνδυασμό αυτών.

  • Πληθυσμιακή σύνθεση: η Ιταλία διαθέτει τον πλέον γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης και ως εκ τούτου περισσότερες πιθανότητες ένα κρούσμα να ανήκει σε ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα.
    Να δείτε ποια άλλη χώρα είναι εξόχως γερασμένη, έχοντας ξαποστείλει τους νέους της στην ξενιτιά και εμποδίζοντας ποικιλοτρόπως όσους παρέμειναν να ξεκινήσουν οικογένειες…
  • Ετερογένεια στατιστικού δείγματος: μέχρι τώρα τα περισσότερα κρούσματα και θάνατοι αφορούσαν τον κινεζικό πληθυσμό που είναι σαφώς διαφοροποιημένος από τον ιταλικό. Έτσι η στατιστική, ακολουθώντας την φυσιοπαθολογία και την φυσική πορεία της νόσου, μπορεί να διαφέρει σημαντικά.
    Αν αυτή η υπόθεση αληθεύει, να δείτε με ποιους μοιάζουμε πιο πολύ, που έχουμε και σχετική λαϊκή ρήση…
  • Διαθεσιμότητα και ποιότητα συστήματος υγείας: πριν ακόμα η ιταλική κρίση λάβει διαστάσεις, δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό Lancet μια μελέτη που, παρατηρώντας τα επιδημιολογικά δεδομένα, συνέδεε την θνητότητα του COVID-19 με την ποιότητα και την διαθεσιμότητα ενός οργανωμένου συστήματος υγείας κατά περιοχή.
    Με δεδομένη την παραπάνω περιγραφή του SSN και των προβλημάτων αλλά και την οδυνηρή σύγκριση με το ΕΣΥ, πόσο ποιοτικοί νιώθετε;
  • Δεδομένα τύπου παγόβουνου: υπάρχει μια πολύ σοβαρή υποψία, με δεδομένες και τις συμπεριφορές του πληθυσμού στην Ιταλία, πως τα δεδομένα είναι “αλλοιωμένα” από την μη καταγραφή πάμπολλων υποκλινικών και ελαφρών κρουσμάτων, όπως ένα παγόβουνο του οποίου μόνο ένα μικρό μέρος είναι ορατό ως κορυφή. Υπέρ αυτής της υπόθεσης είναι τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά της Λομβαρδίας που ήταν και το επίκεντρο της μετάδοσης – αν και θα πρέπει να προσμετρηθεί και η ενδεχόμενη “εξάντληση” των τοπικών δομών του συστήματος υγείας. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό συμπέρασμα, ιδίως σε ότι αφορά τις συμπεριφορές των πληθυσμών και την εφαρμογή μέτρων προστασίας και πρόληψης όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω.

Πληθυσμιακές συμπεριφορές και μέτρα πρόληψης: una faccia, una razza!

Αναντίρρητα η Ιταλία πληρώνει την αδυναμία της να ελέγξει την ταχύτητα μετάδοσης της λοίμωξης, παραμένοντας ακόμη και τώρα στην εκθετική φάση εξάπλωσης, με αποτέλεσμα τον υπερκορεσμό ενός ήδη πληγωμένου από χρόνια λιτότητας συστήματος υγείας. Ποια ιδιαίτερα σημεία μπορούμε να απομονώσουμε ως κρίσιμα σφάλματα και ανεπάρκειες, ώστε να μην επαναληφθούν;

  • Ολιγωρία των αρχών στην λήψη αποφασιστικών μέτρων αποφυγής συγχρωτισμού. Όταν πια αποφασίστηκαν σε βαθμό που θα ήταν χρήσιμος, το τζίνι είχε ήδη βγει από το λυχνάρι.
  • Ελαφρότητα του πληθυσμού στην ορθή χρήση ατομικών μέτρων προστασίας. Δεν εμπεδώθηκε από τον πληθυσμό η σημασία τους ως μέσο ετερο – και όχι αυτο – προστασίας. Έτσι προσβλήθηκαν οι “νέοι και επιπόλαιοι” αφού “τι θα πάθουν πια”, μεταδίδοντας την λοίμωξη σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Πρόκειται για τον θρίαμβο του ατομικισμού και την συντριβή του αλτρουϊσμού ως εξελικτικό πλεονέκτημα επιβίωσης της κοινότητας.
  • Απείθεια του πληθυσμού στις συστάσεις και εκκλήσεις των αρχών. Χαρακτηριστικότερο και δραματικότερο παράδειγμα αυτής ήταν η μαζική φυγή προς τον νότο λίγο πριν “σφραγιστούν” οι βόρειες επαρχίες, αφού η αντιπολιτευτική προς την κεντρική κυβέρνηση διοίκηση της περιφέρειας διέρρευσε την είδηση πριν την εφαρμογή της, λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν απλά η επέκταση της κόκκινης ζώνης σε ολόκληρη την ιταλική επικράτεια και το μαζικό lockdown από άκρη σε άκρη και σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινής ζωής.

Σε αυτό το σημείο δεν θα κάνω καμία σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Οι ομοιότητες είναι απλά αποκαρδιωτικές.

Επιμύθιο

Αν θα έπρεπε να συμπυκνώσω τα συμπεράσματα σε μία μόνο πρόταση, θα ήταν η ακόλουθη.

Ολικό lockdown χθες, αφού δεν γίνεται να εμπιστευθούμε ατομικές συμπεριφορές και αίσθημα αλληλεγγύης του πληθυσμού.

Άνοιγμα όλων των κλινών ΜΕΘ προχθές.

Μαζικές προσλήψεις πέρυσι (και δεν εννοώ τις σαχλαμάρες με τρίμηνα μπλοκάκια, εξάμηνα επικουρικά και επιστροφή των νεοσυνταξιοδοτηθέντων που είναι ευάλωτοι οι ίδιοι).

Μήπως και σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται.

Γράμμα ενός γιατρού από τη Βόρεια Ιταλία

Αυτή είναι η ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα ενός εντατικολόγου γιατρού, του Δρ. Daniele Macchini, εργαζόμενου στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο, που βρίσκεται στην καρδιά της σοβαρής επιδημίας στην Βόρεια Ιταλία. Αξίζει να διαβαστεί  μέχρι το τέλος.

Μετά από πολλή σκέψη για το αν και τι να γράψω για το τι συμβαίνει σε εμάς, ένιωσα ότι η σιωπή δεν ήταν υπεύθυνη στάση.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να μεταφέρω στους ανθρώπους μακρυά από την δική μας πραγματικότητα αυτό που ζούμε στο Μπέργκαμο στις ημέρες αυτές της πανδημίας του Covid-19. Κατανοώ την ανάγκη να μην δημιουργηθεί πανικός, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να μη φτάσει στους ανθρώπους το μήνυμα της επικινδυνότητας του τι συμβαίνει εδώ.

Παρακολούθησα ο ίδιος με κάποια έκπληξη την αναδιοργάνωση ολόκληρου του νοσοκομείου την περασμένη εβδομάδα, όταν ο σημερινός εχθρός μας (σημ.μετ: Covid-19) βρισκόταν ακόμα στις σκιές: οι θάλαμοι αργά «αδειάζονταν», οι εκλεκτικές δραστηριότητες διακόπτονταν, η εντατική φροντίδα ελευθερώθηκε για να ελευθερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κρεβάτια.

Όλος αυτός ο ταχύς μετασχηματισμός έφερε μια ατμόσφαιρα σιωπής και σουρεαλιστικού κενού στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αν και δεν καταλαβαίναμε ακόμα, γιατί περιμέναμε έναν πόλεμο που δεν είχε ξεκινήσει και πολλοί (συμπεριλαμβανομένου και εμού) δεν ήταν τόσο σίγουροι ότι θα έρχονταν ποτέ με τέτοια αγριότητα.

Θυμάμαι ακόμα τη βάρδιά μου πριν από μία εβδομάδα όταν περίμενα τα αποτελέσματα μιας εξέτασης δείγματος. Όταν το σκέφτομαι, το άγχος μου για μια πιθανή θετική περίπτωση φαίνεται σχεδόν γελοίο και αδικαιολόγητο, τώρα που έχω δει τι συμβαίνει.

Λοιπόν, η κατάσταση είναι τώρα, το λιγότερο δραματική.

Ο πόλεμος έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει και οι μάχες είναι αδιάκοπες μέρα και νύχτα. Αλλά τώρα η ανάγκη για κρεβάτια είναι παραπάνω από δραματική. Το ένα μετά το άλλο τα τμήματα που είχαν αδειάσει, γεμίζουν με εντυπωσιακό ρυθμό.

Οι πίνακες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικών χρωμάτων, ανάλογα με τη μονάδα λειτουργίας, είναι τώρα όλα κόκκινα και αντί για χειρουργική επέμβαση, βλέπουμε τη διάγνωση, η οποία είναι πάντα η ίδια: αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Τώρα, εξηγήστε μου ποιος ιός της γρίπης προκαλεί μια τόσο γρήγορα επιδεινούμενη δραματική κατάσταση. Και ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που καυχιούνται ότι δεν φοβούνται να αγνοούν τις οδηγίες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η συνήθης ρουτίνα τους «προσωρινά» τίθεται σε αμφισβήτηση, η επιδημιολογική καταστροφή συμβαίνει τώρα.

Και δεν υπάρχουν πια χειρουργοί, ουρολόγοι, ορθοπεδικοί, είμαστε μόνο γιατροί, που γίνονται ξαφνικά μέρος μιας ενιαίας ομάδας για να αντιμετωπίσουν αυτό το τσουνάμι που μας έχει συγκλονίσει.

Τα κρούσματα  πολλαπλασιάζονται, φτάνουμε σε επίπεδο 15-20 εισαγωγών ανά ημέρα, όλες για τον ίδιο λόγο. Τα αποτελέσματα των επιχρισμάτων έρχονται τώρα το ένα μετά το άλλο: θετικό, θετικό, θετικό.

Ξαφνικά, το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών καταρρέει.

Αιτίες προσέλευσης πάντα οι ίδιες. Πυρετός και δυσκολία στην αναπνοή, πυρετός και βήχας, αναπνευστική ανεπάρκεια. Οι ακτινολογικές γνωματεύσεις πάντα οι ίδιες.

Αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.

Όλοι για νοσηλεία.

Κάποιοι που έχουν ήδη διασωληνωθεί  μεταφέρονται στην Εντατική Θεραπεία. Για άλλους είναι πολύ αργά…

Κάθε αναπνευστήρας ισοδυναμεί με χρυσάφι: όσοι βρίσκονται σε χειρουργικές αίθουσες που έχουν αναστείλει τη μη επείγουσα δραστηριότητα τους, χρησιμοποιούνται. Γίνονται χώροι εντατικής θεραπείας, οι οποίοι πριν δεν υπήρχαν.

Το προσωπικό έχει εξαντληθεί. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που μέχρι πριν δεν την είχαν γνωρίσει, παρά τον ήδη εξαντλητικό φόρτο εργασίας που είχαν.

Είδα μια αλληλεγγύη από όλους μας, από όσους μέχρι σήμερα δεν είχαμε καταφέρει να πάμε στους συναδέλφους της εσωτερικής παθολογίας για να ρωτήσουμε “τι μπορώ να κάνω τώρα για σας;”

Γιατροί που μετακινούν κρεβάτια και μεταφέρουν ασθενείς, γιατροί που χορηγούν φάρμακα, αντί των νοσηλευτών. Οι νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια τους, επειδή δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους. Οι ζωτικές παράμετροι πολλών ασθενών, αποκαλύπτουν ένα ήδη προκαθορισμένο πεπρωμένο.

Δεν υπάρχουν περισσότερες βάρδιες, περισσότερες ώρες δουλειάς. Η κοινωνική ζωή αναστέλλεται για εμάς. Δεν βλέπουμε πλέον τις οικογένειές μας με το φόβο ότι θα τους μολύνουμε. Μερικοί από εμάς έχουν ήδη μολυνθεί παρά τα πρωτόκολλα.

Μερικοί από τους συναδέλφους μας που έχουν μολυνθεί, έχουν επίσης μολυσμένους συγγενείς και κάποιοι από τους συγγενείς τους, ήδη αγωνίζονται μεταξύ ζωής και θανάτου.

Επομένως, να είστε υπομονετικοί, δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, τα μουσεία ή το γυμναστήριο.

Προσπαθήστε να δείξετε οίκτο για τις μυριάδες των ηλικιωμένων που μπορείτε να εξοντώσετε.

Προσπαθούμε απλώς να γίνουμε χρήσιμοι. Θα πρέπει να κάνετε το ίδιο. Επηρεάζουμε τη ζωή και το θάνατο κάποιων ανθρώπων. Εσείς με τη σειρά σας, πολλών περισσότερων.

Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να το διαδώσουμε, για να αποφευχθεί αυτό που συμβαίνει εδώ να επεκταθεί σε όλη την Ιταλία.

Τελειώνω λέγοντας ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτόν τον «πόλεμο πανικού». Ο μόνος λόγος πανικού που βλέπω είναι η έλλειψη μάσκας, αλλά δεν υπάρχει πια μάσκα για πώληση.

Δεν έχουμε πολλές μελέτες, αλλά ο πανικός δεν είναι πολύ χειρότερο πράγμα από την παραμέληση και την απροσεξία κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας;

Πηγή: New York Post

Είναι πολιτικό ζήτημα ο κορωνοϊός;

Είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης η πρόληψη του κορωνοϊού ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη, το πολιτικό προσωπικό, οι δημοσιογράφοι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πρόκειται για μισή αλήθεια και συχνά η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ψέμα. Προφανώς μια επιδημική κρίση απαιτεί και την ατομική ευθύνη. Αλλά δεν αρκεί. Ένας επιθετικός ιός, με χιλιάδες θύματα σε λίγους μήνες και άγνωστη εξέλιξη, δεν είναι ένα σκέτα ταξικό ζήτημα. Η διαχείρισή του όμως είναι πολιτική. Και δεν μπορούμε να κρύβουμε την πολιτική διάσταση κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης.

Πού συνίσταται λοιπόν η πολιτική και ταξική διάσταση της διαχείρισης της επιδημικής κρίσης;

Πρώτον. Τα νοσοκομεία λειτουργούν ήδη στο κόκκινο εδώ και χρόνια, με τρομακτικά κενά, ελλείψεις προσωπικού και υποδομής, οριακούς προϋπολογισμούς και προσωπικό που είναι σε μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Μια υγειονομική κρίση θα έθετε εν αμφιβόλω ακόμα και ένα εύρωστο και σφριγηλό σύστημα υγείας. Πολύ περισσότερο, το σημερινό -ένα βήμα πριν την κατάρρευση- σύστημα υγείας, είναι σαφές ότι δεν θα αντέξει την επιδημική κρίση.

Ένα πούλμαν προσκυνητών από την Ηλεία στους Αγίους Τόπους, έθεσε εκτός λειτουργίας το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Δυτικής Ελλάδας, το ΠΓΝΠ, νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό.

Στην Ιταλία χθες διέρρευσε από τους αναισθησιολόγους της Λομβαρδίας ότι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας θα δώσουν προτεραιότητα στους νεότερους που έχουν επιστημονικά περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Φτάσαμε στον 21ο αιώνα, αλλά ο κοινωνικός κανιβαλισμός ξαναμπαίνει στην ημερήσια διάταξη, στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης.

Στην Ελλάδα οι ΜΕΘ είναι ήδη κορεσμένες, με ένα μόνο κρεβάτι να καταλαμβάνεται από κρούσμα του ιού Covid-19. Τι θα γίνει σε τυχόν αύξηση των κρουσμάτων;

Η επιδημική έξαρση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα σύστημα υγείας που ήδη σε κανονικές συνθήκες λειτουργεί στο όριό του, διαλυμένο πλέον από τις πολιτικές που χτύπησαν ανελέητα τον κοινωνικό χαρακτήρα του.

Αυτό είναι πολιτικό ζήτημα.

Δεύτερον. Συμφωνούν όλοι ότι το κλείσιμο σχολείων θα βοηθήσει στην χρονική καθυστέρηση της εξάπλωσης της επιδημίας. Το τεράστιο πρόβλημα στο γενικό κλείσιμο των σχολείων είναι κοινωνικό: πού θα μείνουν τα παιδιά, ειδικότερα των μικρότερων ηλικιών.

Θέματα σχετικά με την κάλυψη της διδακτέας ύλης είναι δευτερεύοντα.

Υπάρχει στα αλήθεια δυνατότητα γενικευμένων και πολυήμερων γονικών αδειών σε μια τέτοια περίπτωση; Όταν στον σημερινό ιδιωτικό τομέα ακόμα και οι άδειες εγκυμοσύνης είναι υπό αίρεση;

Ο αγριανθρωπισμός στην ιδιωτική αγορά εργασίας είναι ο απόλυτος και μοναδικός κανόνας.

Το γενικό κλείσιμο σχολείων, ενώ θα μπορούσε να συμβάλει στην πιο ομαλή κατανομή της εξάπλωσης της επιδημίας στον χρόνο, προσκρούει σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση της αγοράς εργασίας. Η νομοθεσία μπορεί να προβλέπει άδεια μετ’ αποδοχών σε ειδικές και έκτακτες περιστάσεις, αλλά ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης και οι κυβερνητικές προτεραιότητες, κάνουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο απίθανο.

Και αυτό είναι επίσης ένα πολιτικό ζήτημα.

Τρίτον. Επίσης συμφωνούν όλοι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας του Covid-19 αυξάνονται στις ευπαθείς ομάδες (πνευμονοπαθείς, καρδιοπαθείς, διαβητικοί, καρκινοπαθείς κλπ). Η μόνη λύση προληπτικά είναι να μείνουν σπίτι τους.

Ένα μεγάλο ποσοστό όμως εργασιακά ικανών αλλά υγειονομικά ευπαθών ομάδων πηγαίνει στη δουλειά του, κυκλοφορεί σε μέσα μεταφοράς, μπαίνει σε μετρό, συνωστίζεται σε χώρους εργασίας ή εξυπηρέτησης.

Υπάρχει δυνατότητα άδειας με πλήρεις αποδοχές για τους ευπαθείς εργαζόμενους; Όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που «απαγορεύεται να αρρωστήσουν» γιατί ρισκάρουν την ίδια τους τη δουλειά; Όταν οι ιδιωτικές εταιρείες ήδη ξεκίνησαν να υποχρεώνουν υπαλλήλους με γρίπη να πάρουν πολυήμερη κανονική άδεια ή και άδεια άνευ αποδοχών;

Σε αυτή την εργασιακή ζούγκλα μπορούν να προστατευθούν οι εργαζόμενες ευπαθείς ομάδες, μένοντας στο σπίτι τους, χωρίς να ρισκάρουν τη θέση εργασίας τους και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό;

Μπορεί η κυβέρνηση, το κράτος, η συντεταγμένη πολιτεία να εγγυηθεί την προστασία τους; Ή προτιμά να τα αφήνει όλα στο αόρατο χέρι της αγοράς;

Και αυτό είναι ένα πολιτικό ζήτημα.

Τέταρτον. Μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι καταστροφική για πλήθος επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών. Αντικειμενικά, πολλοί τομείς της οικονομίας θα χτυπηθούν. Από τις μεταφορές και τον τουρισμό μέχρι τις εμπορικές επιχειρήσεις και τον τομέα εστίασης και διασκέδασης, η οικονομική δραστηριότητα αναπόφευκτα θα πληγεί.

Μπορεί το κράτος να εγγυηθεί σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή και ελεύθερους επαγγελματίες ότι αυτή η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν θα είναι σε βάθος χρόνου καταστροφική;

Τα μέτρα που ανακοίνωσε το οικονομικό επιτελείο δεν είναι καν ασπιρίνες απέναντι στον κορωνοϊό. Είναι απλώς μια μικρή αναβολή της είσπραξης των δημοσίων εσόδων. Απαιτούνται μεγάλες φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, όχι σκέτα διευκολύνσεις σε αποπληρωμές. Οι εργαζόμενοι που θα πληγούν χρειάζονται οικονομική ενίσχυση και η κοινωνία χρειάζεται οριζόντια μείωση της έμμεσης φορολογίας.

Μπορεί να γίνει αυτό ή προσκρούει στην απαίτηση των δανειστών για υψηλά και αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα; Όταν η χώρα μονίμως συμμορφώνεται σε αυτές τις απαιτήσεις, μπορεί να προστατεύσει όσους πληγούν οικονομικά από μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας;

Η απάντηση είναι και αυτή πολιτικό ζήτημα

Πέμπτον. Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών μεγεθών θα είναι σημαντική σε όλο τον κόσμο. Ήδη τη Δευτέρα σημειώθηκε κατάρρευση σε χρηματιστηριακές αξίες και τιμές πετρελαίου και οι προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας είναι μαύρες.

Στην Ελλάδα, από το τελευταίο τρίμηνο του 2019, πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού καταγράφτηκε ραγδαία πτώση της ανάπτυξης, γελοιοποιώντας τις προσδοκίες της αγοράς και των ΜΜΕ ότι με …τον Μητσοτάκη η ελληνική οικονομία θα εκτιναχτεί σαν συμπιεσμένο ελατήριο.

Οι αναλυτές ξεκίνησαν να μετρούν την επίπτωση του Covid-19 στην οικονομική επιβράδυνση, το κόστος που θα έχουν τυχόν μέτρα όπως εργασία από το σπίτι, γενικές άδειες μετ’ αποδοχών, κλείσιμο σχολείων, χώρων συγκέντρωσης κλπ.

Είναι κοινό μυστικό ότι τα πιο αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό του ρυθμού εξάπλωσης του ιού, βρίσκουν απέναντί τους το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο, τους μεγαλόσχημους εκπρόσωπους της αγοράς, το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ανησυχούν για τις επιπτώσεις των υγειονομικά αναγκαίων αποφάσεων στην οικονομία.

Μετρούν και ξαναμετρούν, και αποφαίνονται ότι το κόστος από γενικευμένα μέτρα προστασίας του πληθυσμού θα είναι μεγάλο.

Από την άλλη μεριά της ζυγαριάς όμως, βρίσκονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι προτιμότερα αυστηρά μέτρα σήμερα έστω και με οικονομικό κόστος, ή αντίθετα, διαχείριση στο όριο, μέτρα με το σταγονόμετρο, αποφάσεις που αναβάλλονται για αύριο, φέρνοντας έτσι την πιθανότητα μιας επιδημικής κρίσης πιο κοντά;

Οι προτεραιότητες σε αυτό το δίλημμα είναι και αυτές πολιτική υπόθεση.

Έκτον. Η ατομική ελευθερία, η τόσο θεοποιημένη στον καπιταλισμό δεν είναι από μόνη της μέτρο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ανθρώπινης προόδου. Η ελευθερία, σύμφωνα με μια άλλη κοσμοθεωρία, είναι η γνώση της αναγκαιότητας. Δεν είναι η ατομική δυνατότητα να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι. Ο τρόπος που έχουμε μάθει να ορίζουμε την ελευθερία στην περίπτωση μιας υγειονομικής κρίσης μπορεί να γίνει καταστροφικός.

Η περίπτωση της Ιταλίας αποδεικνύει ότι η αγνόηση μέτρων πρόληψης και προστασίας είναι εγκληματική. Προφανώς και δεν συνιστά πολιτική ή κοινωνική ανυπακοή, παρά τις απόπειρες μαρξιστών της δεκάρας να κερδίσουν δέκα λεπτά διεθνούς δημοσιότητας.

Το κοινωνικό μας σύστημα υποβαθμίζει διαρκώς το κοινό καλό, το συλλογικό συμφέρον, την ευθύνη για τον άλλο και ειδικά την ευθύνη για τις ευπαθείς ομάδες.

Έχουμε στα αλήθεια μια κοινωνία που έμαθε να νοιάζεται για τον διπλανό, τον άλλον, τον αδύναμο, τον ηλικιωμένο, τον ευάλωτο; Ή αντίθετα έχουμε μια κοινωνία που καθημερινά διαπαιδαγωγείται στο μότο «ο θάνατός σου η ζωή μου»;

Η κοινωνία διαπαιδαγωγείται σκληρά, απάνθρωπα, καθημερινά, επί μακρόν και συντεταγμένα στο θατσερικό μότο «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα».

Αυτά όμως είναι τα δόγματα των αρίστων που κυβερνούν. Με αυτά διαπαιδαγωγείται η κοινωνία. Και σήμερα της ζητείται ξάφνου να επιδείξει υπευθυνότητα, υπεύθυνη συλλογική συμπεριφορά, ενσυναίσθηση.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Με νοιάζει ο εαυτός μου, όχι ο διπλανός μου. Πολύ περισσότερο όχι ο αδύναμος διπλανός μου.

Και αυτό δεν είναι σκέτα ένα πολιτικό ζήτημα. Είναι και πολιτικό, και ηθικό και ιδεολογικό.

Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι η ατομική ευθύνη δεν παίζει ρόλο;

Προφανώς και κατηγορηματικά όχι.

Αλλά δεν μπορούμε πια να κρύβουμε τις πολιτικές και κοινωνικές πλευρές της επιδημίας κάτω από το χαλί.

Γράμμα ενός γιατρού σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω κορωνοϊού

Προς τους κύριους Μητσοτάκη, Κικίλια, Τσίπρα, Ξανθό, Πολάκη

Η πρόσφατη έξαρση της επιδημίας του κορωνοϊού στην περιοχή μας, στη Δυτική Ελλάδα, μετά το ένατο καταγεγραμμένο κρούσμα και τη σχετική αναστάτωση που προκλήθηκε, φέρνει στην επιφάνεια τις  ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος υγείας και υπογραμμίζει και την άμεση και επιτακτική ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων ενίσχυσής του.

Το νοσοκομείο του Ρίου (ΠΓΝΠ), νοσοκομείο αναφοράς για τον κορονοϊό και απ’ τα μεγαλύτερα της χώρας, κυριολεκτικά παρέλυσε από την Τρίτη 3/3/2020 μετά την έκθεση πολλών εργαζομένων στον 66χρονο ασθενή από την Αμαλιάδα. Το 1/5 των γιατρών της Παθολογικής κλινικής τέθηκε σε καραντίνα. Η επακόλουθη αθρόα προσέλευση ασθενών  προς εξέταση και πιθανή νοσηλεία προκάλεσε κυριολεκτικά έμφραγμα στη λειτουργία του νοσοκομείου, με τους εναπομείναντες γιατρούς να επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο.

Η κατάσταση όσον αφορά τη στελέχωση είναι ενδεικτική. 55 κενές οργανικές θέσεις μόνιμων γιατρών, 110 ειδικευόμενων και 175 νοσηλευτών. Η πρόσφατη έκτακτη προκήρυξη του ΕΟΔΥ για τριμηνίτες συμβασιούχους (των 600 ευρώ), περιλαμβάνει 6 θέσεις νοσηλευτών και 3 γιατρών (παθολόγος ή λοιμωξιολόγος ή  πνευμονολόγος).

Σταγόνα στον ωκεανό.

Προηγήθηκε η πολυαναμενόμενη προκήρυξη 950 σχεδόν μόνιμων γιατρών πανελλαδικά της 07/02/20 (βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο). Για το δικό μας νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό προβλέπει τρεις θέσεις λιγότερες (!) από την αρχική προκήρυξη του καλοκαιριού (2 θέσεις λιγότερες ΜΕΘ και 1 θέση λιγότερη Αναισθησιολόγου, πρόκειται για ειδικότητες πρώτης γραμμής).

Οι λειτουργικές – πραγματικές ανάγκες είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές που αποτυπώνονται στο ξεπερασμένο οργανόγραμμα του νοσοκομείου, μιας και τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχει αυξηθεί κατακόρυφα (τουλάχιστον 35%) η προσέλευση και νοσηλεία ασθενών καθώς και ο κύκλος κλινικών δραστηριοτήτων με ανάπτυξη νέων τμημάτων.

Η ανεπάρκεια ιατρονοσηλευτικού προσωπικού δεν αναπληρώνεται σε καμία περίπτωση ούτε με τους «παρατασιακούς» ειδικευόμενους ούτε με τους επικουρικούς συμβασιούχους και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ που ανακυκλώνουν την ανεργία κάθε λίγους μήνες.

Η υποστελέχωση αντικειμενικά οδηγεί σε υπερεργασία και υπερεφημέρευση με άμεσο αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ποιότητας περίθαλψης των ασθενών. Γιατροί και νοσηλευτές εξουθενωμένοι, χιλιάδες χρωστούμενα ρεπό και κανονική άδεια ετών, αλλεπάλληλες βάρδιες χωρίς ανάσα. Εφημερίες κλινικών με μόλις 2 νοσηλευτές για 32 ασθενείς, νυχτερινές βάρδιες με μόνο 1 νοσηλευτή ανά κλινική. Εφημερίες ειδικευόμενων έως και 15 το μήνα. Ειδικευόμενοι παθολογίας που λόγω ελλείψεων αποσπώνται ή εφημερεύουν στην Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού Οστών, στην Αιματολογική, στη Νεφρολογική, ή στη Γαστρεντερολογική.

Η εικόνα που επικρατεί μετά από κάθε γενική εφημερία θυμίζει πεδίο μάχης, με τους ασθενείς να νοσηλεύονται σε ράντζα πέραν του διαδρόμου των επειγόντων και της Βραχείας Νοσηλείας, ακόμα και σε εξεταστικά box. Οι εισαγωγές ασθενών στην παθολογική, ειδικά τις Δευτέρες και μετά από δύο συνεχόμενες γενικές εφημερίες, ξεπερνούν πολλές φορές τις 60-70,  κατακλύζουν ως φιλοξενίες όλες σχεδόν τις κλινικές και τους ορόφους του νοσοκομείου, λόγω έλλειψης χώρων και θαλάμων.

Το νοσοκομείο λειτουργεί καθημερινά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Αυτόνομο τμήμα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) δεν υφίσταται καθώς εκκρεμούν από τον Απρίλιο του 2018 οι προσλήψεις 9 μόνιμων γιατρών. Έως τώρα έχει αναλάβει καθήκοντα μόνο η Διευθύντρια του τμήματος, ενώ ήδη εργάζονται  δύο συνάδελφοι με οργανική θέση και μια επικουρική παθολόγος. Το ΤΕΠ με βάση τα επίσημα στοιχεία του 2019 δέχθηκε συνολικά 91.522 ασθενείς, 7.626 ανά μήνα, 500 περίπου ανά γενική εφημερία. Τους τελευταίους μήνες γίνεται προσπάθεια επαναλειτουργίας οργανωμένου τμήματος διαλογής και ταχείας διακίνησης, καθώς οι γενικοί γιατροί που είχαν αποσπαστεί από Κέντρα Υγείας της περιοχής για το ιατρείο αυτό, επέστρεψαν στις θέσεις τους.

Το νοσοκομείο εφημερεύει τέσσερις φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες τρεις το νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα, που βρίσκεται σε πολύ δυσμενέστερη θέση όσον αφορά τη στελέχωση και τον εξοπλισμό. Η υπολειτουργία των νοσοκομείων της ευρύτερης περιφέρειας, η έλλειψη εξειδικευμένων τμημάτων και κλινικών (αξονικός, μαγνητικός, ψυχιατρική, λοιμωξιολογική μονάδα, νευροχειρουργική, θωρακοχειρουργική, αγγειοχειρουργική, επεμβατική ακτινολογία και καρδιολογία κτλ), επιβαρύνει περαιτέρω τη λειτουργία των δύο νοσοκομείων της Πάτρας.

Μόνο στο Ρίο διακομίζονται με το ΕΚΑΒ 300 περίπου ασθενείς μηνιαίως από τα Νοσοκομεία Αιγίου, Καλαβρύτων, Αμαλιάδας, Πύργου, Αγρινίου, Μεσολογγίου, Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς. Μάλιστα σε περιόδους αναστολής λειτουργίας κλινικών της περιφέρειας λόγω αδειών του προσωπικού, γίνονται διακομιδές ακόμα και από νοσοκομεία της Καλαμάτας, Κυπαρισσίας και Άμφισσας. Το Ρίο επωμίζεται πρόσθετα και τη νοσηλεία των ασθενών που βρίσκονται υπό προσωρινή κράτηση ή εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου, καθώς είναι το μοναδικό που διαθέτει ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο.

Η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), χωρητικότητας συνολικά 10 κλινών είναι διαρκώς κορεσμένη, όπως και η ΜΑΦ Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (3 κλίνες που χρησιμοποιούνται ως κλίνες ΜΕΘ), με αποτέλεσμα να υπάρχουν ασθενείς διασωληνωμένοι, υπό μηχανικό αερισμό, που νοσηλεύονται σε κοινούς θαλάμους νοσηλείας, στην αίθουσα Αναζωογόνησης των Επειγόντων και στην αίθουσα Ανάνηψης των χειρουργείων. Σε αρκετές εφημερίες λόγω έλλειψης αναπνευστήρων έχει χρειαστεί να γίνει ακόμα και χειροκίνητος αερισμός ασθενών με συσκευή ambu για αρκετή ώρα.  Από τον Μάιο του 2018 λόγω κινητοποίησης των εργαζομένων, υπήρξε δέσμευση της τότε πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας για εκταμίευση 300.000 ευρώ ώστε να ανοίξουν οι 6 πρόσθετες κλίνες της ΜΕΘ που παραμένουν κλειστές.

Ακόμα περιμένουμε.

Ακόμα περιμένουμε και την έναρξη λειτουργίας της «εμβληματικής» Καρδιοχειρουργικής κλινικής, η οποία, όπως είχε δεσμευτεί δημόσια ο κ. Κικίλιας θα γινόταν το αργότερο έως το Πάσχα. Προφανώς δεν υπάρχει κανένας σοβαρός σχεδιασμός για την πρόσληψη του αναγκαίου πρόσθετου εξειδικευμένου προσωπικού, ούτε εξασφάλιση των απαραίτητων κρατικών κονδυλίων. Οι ασθενείς που χρήζουν επείγουσας, εντός δηλαδή λεπτών επέμβασης, συνεχίζουν να διακομίζονται στο κοντινότερο εφημερεύον νοσοκομείο των Ιωαννίνων ή της Αθήνας, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.

Η κρατική χρηματοδότηση προς το νοσοκομείο διαρκώς μειώνεται τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα αρκετές φορές ο προϋπολογισμός του έτους να εξαντλείται ήδη από το Νοέμβριο ή τον Οκτώβριο. Έτσι, γιγαντώνεται συνειδητά το απαράδεκτο καθεστώς των απογευματινών ιατρείων που ξεκινούν από τις 1μμ, για να «αυξηθούν τα ίδια έσοδα» του νοσοκομείου, κατευθείαν από την τσέπη των ασθενών.

Τα παραπάνω περιγράφουν μόνο κάποιες από τις πραγματικές πλευρές του νοσοκομείου που αποκαλείται «ναυαρχίδα» της υγείας από πανεπιστημιακούς και παράγοντες της περιοχής.

Αυτό το νοσοκομείο έχει μπει στην πρώτη γραμμή της μάχης για την αντιμετώπιση της επιδημίας στην περιοχή μας.

Από την Τετάρτη 4/3 λειτουργεί σε συνθήκες πολέμου. Με τον ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο αρνητικής πίεσης να έχει ήδη κορεστεί (μέγιστη χωρητικότητα πέντε ασθενείς), με διαδοχικές κλινικές (αρχικά η Οφθαλμολογική, μετέπειτα η ΩΡΛ) να επιτάσσονται για τη νοσηλεία ασθενών που νοσούν από κορονοϊό.

Με το ακτινολογικό των επειγόντων, που θα μπορούσε να εξυπηρετεί μόνο αυτούς τους ασθενείς, εκτός λειτουργίας. Με ελάχιστα διαθέσιμους φορητούς αναπνευστήρες και monitor για διασωλήνωση.

Χωρίς δυνατότητα εξέτασης δειγμάτων για κορονοϊό στο εργαστήριο και  ανάγκη καθημερινής μεταφοράς δειγμάτων στην Αθήνα με μεταφορική. Με ακύρωση των γενικών εφημεριών του και μεταφορά τους στο πολύπαθο νοσοκομείο του Άγιο Ανδρέα. Με σχέδια για μεταφορά προσωπικού από Κέντρα Υγείας και ΤΟΜΥ, για άνοιγμα του Νοσοκομείου Θώρακος που έχει κλείσει εδώ και χρόνια.

Το προσωπικό που με αυταπάρνηση και φιλότιμο προσπαθεί να ανταπεξέλθει σ’αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, είναι εξουθενωμένο, με αναστολή των αδειών, σε διαρκή εφημερία και εγρήγορση και προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει τα κενά που άφησαν οι κατ’ οίκον περιορισμένοι συνάδελφοί τους.

Κύριε Μητσοτάκη και Τσίπρα, βλέπετε που έχει οδηγήσει η πολιτική των περικοπών και της λιτότητας; Η εμμονική σας προσήλωση στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και των πρωτογενών πλεονασμάτων; Η λογική ότι τα Μνημόνια και οι απαιτήσεις των δανειστών είναι πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας και της Δημόσιας Υγείας;

Κύριε Ξανθέ και Πολάκη, θα συνεχίσετε να κοκορομαχείτε για το ποιος χρεώνεται τους λιγότερους νεκρούς από τη γρίπη; Βλέπετε τι συνεπάγονται στην πράξη οι μειώσεις της κρατικής χρηματοδότησης για την Υγεία που συνεχίστηκαν επί ημερών σας;

Κύριε Κικίλια, αυτό εννοούσατε όταν λέγατε ότι η χώρα είναι θωρακισμένη;

Θα προσλάβετε μόνιμο προσωπικό τώρα που το έχουμε ανάγκη και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που ψηφίσατε σας επιτρέπουν να άρετε τους Μνημονιακούς περιορισμούς;

Θα αυξήσετε άμεσα την κρατική χρηματοδότηση για τα νοσοκομεία ή εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι οι ειδικοί φρουροί και οι ιερείς είναι πιο χρήσιμοι και αναγκαίοι από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές για την αντιμετώπιση της επιδημίας;

Αν δεν σκοπεύετε να κάνετε τίποτα απ’ τα παραπάνω, σας παρακαλούμε τουλάχιστον να έρθετε οι ίδιοι να βάλετε ένα χεράκι και να αφήσετε κατά μέρους τα παρηγορητικά χτυπήματα στην πλάτη μας.

Χορτάσαμε από παχιά λόγια.

Και ξέρετε τι είναι χειρότερο από όλα όσα σας περιγράφω;

Ότι η κατάσταση είναι αντίστοιχη σε όλα τα νοσοκομεία.

Με τα νοσοκομεία σε ασφυξία, τις δομές κορεσμένες, το προσωπικό εξουθενωμένο και το σύστημα στο χείλος της κατάρρευσης, ισχυρίζεστε ακόμα ότι η χώρα είναι θωρακισμένη μπροστά στην επιδημία;

Δημήτρης Ζιαζιάς, γιατρός του ΠΓΝΠ, σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω επαφής με κρούσμα κορωνοϊού

Ο κορωνοϊός ξεσκεπάζει κυβέρνηση και αντιπολίτευση και αποκαλύπτει την χρησιμότητα του δημοσίου συστήματος υγείας

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η επιδημία του νέου κορωνοϊού που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας αναδεικνύει μέσα σε λίγα 24ωρα όχι μόνο την ανικανότητα διαχείρισης τέτοιων κρίσεων απ’ τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό προσωπικό αλλά και την χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου δόγματος ιδιωτικοποίησης της Υγείας και των δημόσιων αγαθών. Η ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ και η υιοθέτηση της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης την δύσκολη ώρα της κρίσης», αποκαλύπτει ξεκάθαρα την συνενοχή και συνυπευθυνότητά του για το σημερινό χάλι της Δημόσιας Υγείας.

Εδώ και οχτώ μήνες, ο Υπ.Υγείας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πλειάδα κυβερνητικών στελεχών και φανατικών οπαδών του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχοντας στρωμένο το έδαφος από τους προηγούμενους που “μεροληπτούσαν υπέρ της Δημόσιας Υγείας”, είχαν βαλθεί να μας πείσουν για την ανωτερότητα της ιδιωτικής υγείας απέναντι στη δημόσια και την ανάγκη ταχείας ιδιωτικοποίησης της τελευταίας. Μάλιστα, επιστράτευσαν ακόμα και τον ΣΕΒ, ιδιώτες κλινικάρχες, ξεπουλημένα ΜΜΕ και “ειδικούς” πανεπιστημιακούς να απαξιώνουν και να λοιδορούν με πληρωμένα άρθρα και μελέτες το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και τους εργαζόμενούς του, ως διαλυμένο,σπάταλο, ξεχαρβαλωμένο και απαρχαιωμένο, προτάσσοντας την ανάγκη άμεσου ξεπουλήματός του στους «υγιείς» ιδιώτες επενδυτές, μέσω ΣΔΙΤ και μέσω μετατροπής τους από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ.

Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι το διαλυμένο ΕΣΥ είναι θωρακισμένο και έτοιμο για όλα, ότι αντέχει ακόμα και 10.000 κρούσματα. Τις διαβεβαιώσεις ακολούθησε ο πανικός των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, της ακύρωσης των καρναβαλιών και της ρατσιστικής, αντι-επιστημονικής, φτηνής εκμετάλλευσης της επιδημίας εις βάρος των προσφύγων. Ξαφνικά το ΕΣΥ από υπερτροφικό και κοστοβόρο, γίνεται το μοναδικό αποκούμπι για την επερχόμενη επιδημία. Το ΕΣΥ των 10.000 οργανικών κενών σε γιατρούς και των 25.000 σε νοσηλευτές. Το ΕΣΥ με την χαμηλότερη κρατική χρηματοδότηση στην Ε.Ε και τον ΟΟΣΑ, με τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων να εξαντλούνται σε 10 αντί σε 12 μήνες. Το ΕΣΥ με την ανύπαρκτη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, τον χαμηλότερο αριθμό οικογενειακών γιατρών, τη μηδενική χρηματοδότηση για πρόληψη, την ανυπαρξία αυτόνομων τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών. Το ΕΣΥ με τα ελάχιστα διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ που είναι ήδη κορεσμένα λόγω της γρίπης.

Όταν πρόκειται για τους κερδοφόρους τομείς της Υγείας (διαγνωστικός, εργαστηριακός κτλ) που αποφέρουν άμεσο και εύκολο χρήμα χωρίς κανένα ρίσκο, το κράτος αποσύρεται δίνοντας χώρο στα αρπακτικά να εκμεταλλευτούν και να πλουτίσουν από τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια. Όταν πρόκειται για τους κοστοβόρους τομείς, όπως η πρόληψη, η Πρωτοβάθμια Υγεία, η εξειδικευμένη αντιμετώπιση και νοσηλεία, οι ΜΕΘ, η έρευνα για μαζική παραγωγή νέων φραμάκων και εμβολίων, οι ιδιώτες σφυρίζουν αδιάφορα και το «σοβιετικό κατάλοιπο του κράτος»  αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά. Αντικρατισμός  α λα καρτ και παρασιτική κρατικοδίαιτη αεριτζίδικη ιδιωτκή κερδοσκοπία.

Ο νεοφιλελευθερισμός, είναι περισσότερο επικίνδυνος  για την δημόσια Υγεία απ’ ό, τι ο ίδιος ο κορωνοϊός. Αυτό δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία. Όποια χώρα έχει ένα στοιχειώδες δημόσιο σύστημα υγείας με καθολική πρόσβαση του πληθυσμού, μπορεί να ανταπεξέλθει με επιτυχία. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία ή θα είναι αποκλειστικά κρατική ή δεν θα είναι Δημόσια και Δωρέαν. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία απαιτεί κρατική χρηματοδότηση, επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό. Αποτελεί προφανώς «κόστος» για το κράτος, αν η υγεία, η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή κοστολογούνται με όρους αγοράς.

Όποιος ισχυρίζεται ότι η χώρα είναι θωρακισμένη, λέει ψέματα και είναι επικίνδυνος. Η θωράκιση απαιτεί πρώτα και κύρια επαρκή στελέχωση, εξοπλισμό και χρηματοδότηση όλων των δημόσιων μονάδων υγείας.

Μητσοτάκης-Κικίλιας αντί να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί, ας κάνουν άμεσα τα στοιχειώδη που απαιτούνται.

  • Έκτακτη κατεπείγουσα κρατική χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας για να ανταπεξέλθει στην επιδημία
  • Άμεση πρόσληψη μόνιμου ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού στο ΕΣΥ, με προτεραιότητα στα νοσοκομεία αναφοράς, στα ΤΕΠ, τις ΜΕΘ και τα Κέντρα Υγείας σε όλη τη χώρα .Άμεσο άνοιγμα των 100 κλειστών κρεβατιών ΜΕΘ σε όλη την Ελλάδα
  • Να εξασφαλιστεί η προμήθεια σε φάρμακα, υγειονομικό υλικό, είδη υγιεινής όλων των δημόσιων μονάδων υγείας
  • Να εξασφαλιστεί η ιατρική παρακολούθηση, η επαρκής υγιεινή και διατροφή σε προνοιακά ιδρύματα, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και τις σχολές, στις στρατιωτικές μονάδες.Ειδική μέριμνα για τους πρόσφυγες – μετανάστες και τις οικογένειές τους, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας