Άρθρα

Δεν είναι σκάνδαλο να χρηματοδοτεί σήμερα το κράτος την ιδιωτική υγεία; Αυτό δεν πρέπει να το “λογαριάσουμε μετά”;

Δεν είναι πρόκληση σήμερα, την ώρα που απαιτείται η πιο εντατική και ανεξαρτήτως κόστους προσπάθεια να ανέβει η δυναμικότητα του συστήματος Υγείας σε προσωπικό, κλίνες, εξοπλισμό, η κυβέρνηση να διπλασιάζει την ημερήσια αποζημίωση για τις κλίνες ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών;

Είναι λογικό σήμερα που η χώρα αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο υγειονομικό κίνδυνο, αντί ο ιδιωτικός τομέας να προσφέρει κάτι από όλα όσα έχει κερδίσει τα προηγούμενα χρόνια, να αυξάνεται από 800 σε 1600 ευρώ ανά μέρα το κόστος που θα καταβάλει ο ΕΟΟΠΥΥ για νοσηλεία ασθενών σε ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ;

Δεν θα ήταν λογικό να επιτάξει το κράτος τα ιδιωτικά νοσοκομεία και χωρίς αποζημίωση να εντάξει τις δυνατότητές τους στην υγειονομική άμυνα της χώρας;

Δεν είναι πρόκληση, μετά την έστω έμμεση παραδοχή του ΕΟΔΥ ότι χρειάζονται εκτεταμένοι δειγματοληπτικοί έλεγχοι για την διάγνωση του ιού, να εγκρίνεται κονδύλι 30 εκατομμυρίων για να γίνεται μέρος των διαγνωστικών ελέγχων στα ιδιωτικά κέντρα;

Οι προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών γίνονται με το σταγονόμετρο και πάντα με καθεστώς συμβάσεων λίγων μηνών. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνηθίσει την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους ένα ΕΣΥ που δεν θα είναι ερειπωμένο. Μπαλώνει τρύπες στο δημόσιο σύστημα, παραπληροφορεί ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμοι γιατροί για να διοριστούν, και χρηματοδοτεί αδρά τον ιδιωτικό τομέα. Την ώρα μάλιστα που εξαιρεί τους ιδιώτες γιατρούς από την αποζημίωση που προβλέπεται για τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Κατανοούμε την απέχθεια των νεοφιλελεύθερων προς το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Ας μας κάνουν όμως τη χάρη να καταπιούν την απέχθειά τους. Γιατί αυτό που κρίνεται σήμερα δεν είναι το τσαλακωμένο τουπέ όσων ήθελαν να γκρεμίσουν τα δημόσια νοσοκομεία.

Αυτό που κρίνεται είναι η δημόσια υγεία και η επιβίωση του λαού.

Και η αδρή χρηματοδότηση των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών, τα προκλητικά και εξακολουθητικά προνόμια που δίνει το κράτος στο ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της υγείας, σήμερα πληρώνεται ακριβά.

Σε δεκάδες εκατομμύρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για άμεση και επείγουσα αύξηση της υγειονομικής θωράκισης της χώρας.

Η “ενοικίαση” από το κράτος ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ έναντι αδράς αμοιβής είναι κόλπο που κρατά από παλιά: Με τη διάλυση του ΕΣΥ από τα τρία μνημόνια και την κατακόρυφη πτώση των κλινών ΜΕΘ στα Δημόσια Νοσοκομεία, το κράτος για να καλύψει μέρος (και όχι το σύνολο) των υγειονομικών αναγκών, αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο, αντί να διατηρεί κλίνες ΜΕΘ στα Δημόσια Νοσοκομεία (μειώθηκαν από 680 σε 480 το 2014 για να φτάσουν το 2020 στις 550), αποφάσισε να “ενοικιάζει” κλίνες ΜΕΘ από τους κλινικάρχες.

Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Οι μεν κλινικάρχες εξασφάλιζαν πληρότητα -κρατικά χρηματοδοτούμενη- στις πεντάστερες κλινικές τους, το δε Δημόσιο παραιτούνταν από την υποχρέωση να διατηρεί προσωπικό, γιατρούς και νοσηλευτές, εξοπλισμό και κλίνες ΜΕΘ στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Βλέπετε η αναλογία γιατρών – νοσηλευτών ανά κλίνη ΜΕΘ είναι ψηλή. Δεν συμφέρει τα πρωτογενή πλεονάσματα και όσους τα υπηρέτησαν, σε βάρος της δημόσιας υγείας.

Αυτή την πολιτική πληρώνουμε σήμερα. Και αυτή η πολιτική υπηρετήθηκε από ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν έχουν λόγο να τσακώνονται γιατί και οι δύο υπηρέτησαν το κόλπο της “ενοικίασης”. Διαφωνούν απλά στο τίμημα του αντιμίσθιου.

Αυτή η προκλητική πολιτική πρέπει σήμερα να σταματήσει. Και πρέπει να είναι ένα από τα πράγματα που θα «λογαριάσουμε» μετά.

Μαζί με τη δραματική κατάσταση στην οποία βρέθηκε το ΕΣΥ μετά από 10 χρόνια μνημονιακής λαίλαπας.

Μαζί και με τις σημερινές τραγικές και συνεχιζόμενες ελλείψεις σε προσωπικό, υποδομή, προστατευτικά μέσα.

Εγκληματική η αδιαφορία της εργοδοσίας της BIC! Αφήνει τους εργάτες στο έλεος της πανδημίας

Η κατάσταση στο εργοστάσιο της Bic έχει φτάσει στο απροχώρητο· στο σημείο να κινδυνεύει σοβαρά η υγεία μας. Με τη στάση της, η εργοδοσία αποκαλύπτει με τον πιο βάρβαρο τρόπο ότι δεν την ενδιαφέρει τίποτε άλλο από τα κέρδη της και δεν διστάζει να θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή γι’ αυτό.

Στην παραγωγή δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς κανένα μέσο προστασίας, χωρίς καν τα πιο στοιχειώδη (μάσκες, γάντια κ.λπ.), βάζοντας τον εαυτό μας και την οικογένειά μας σε υψηλό κίνδυνο. Η διοίκηση του εργοστασίου όχι μόνο επέλεξε να μην κλείσει το εργοστάσιο, αλλά ταυτόχρονα έβαλε υπερωρίες και αύξησε την παραγωγή! Ουσιαστικά συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως και μας ζητάει να κάνουμε “ψυχραιμία” και “υπομονή”, χωρίς να νοιάζεται στο παραμικρό για τον υψηλό κίνδυνο στον οποίο μας εκθέτει.

Όμως εκείνη είναι κλεισμένη στο γραφείο της, απαγορεύοντας να μπούμε εμείς μέσα. Έχει δώσει εντολή στα υψηλά στελέχη να μην μας πλησιάζουν. Μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κατώτεροι άνθρωποι, σαν να μην υπάρχουμε. Οι ζωές των εργατών για την εργοδοσία είναι απλώς αναλώσιμες, αξίζουν μόνο όσο είναι χρήσιμες στην παραγωγή.

Tο εργοστάσιο απασχολεί περίπου 1.200 άτομα και σε κάθε κτίριο του εργοστασίου εργάζονται τρεις βάρδιες των 80 ατόμων που χρησιμοποιούν τις ίδιες μηχανές και τα ίδια αντικείμενα. Τα γελοία και μοναδικά μέτρα που έχουν παρθεί είναι… τρία αντισηπτικά που αντιστοιχούν σε περίπου διακόσιους εργάτες! Και αυτά είναι έξω από την παραγωγή! Χρειάζεται να φύγει κάποιος πολύ μακριά από το πόστο του για να τα χρησιμοποιήσει (αν δεν έχουν ήδη εξαντληθεί). Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, το ότι διπλασίασε τα πούλμαν που μας μεταφέρουν είναι ένα τίποτα. Ουσιαστικά, δηλαδή, τα μέτρα που έχει πάρει είναι ανύπαρκτα και αυτό για να μην επηρεαστεί η παραγωγή ούτε στο ελάχιστο.

Παρ’ ότι στο εργοστάσιο δουλεύουν πολλοί εργάτες 60 χρόνων και πολλοί άλλοι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, η εταιρεία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα ούτε και γι’ αυτούς. Δεν έκανε καν τον κόπο να ρωτήσει ποιοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ώστε να μην δουλεύουν!

Τις τελευταίες μέρες μαθαίνουμε για πολλούς συναδέλφους που είναι άρρωστοι και είναι πολύ πιθανό να έχουν κορονοϊό, όμως η διοίκηση δεν αντιδρά ούτε στο ελάχιστο, σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Είναι σίγουρο ότι όπως πάει η κατάσταση, εάν δεν ληφθούν αμέσως ουσιαστικά μέτρα προστασίας, θα κολλήσουμε μαζικά. Και η εταιρεία έχει την αποκλειστική ευθύνη! Εγκληματική ευθύνη!

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση απαγορεύει την κυκλοφορία πολιτών, μας λέει να μείνουμε σπίτια μας και να κρατάμε αποστάσεις τουλάχιστον δύο μέτρων από το διπλανό μας, επιτρέπει σε εργοστάσια σαν την Bic να στοιβάζονται εργάτες ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Τόσο νοιάζονται για τη ζωή των εργατών, για τη ζωή των ανθρώπων που παράγουν τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτούς δεν είμαστε άνθρωποι, μας βλέπουν σαν εργαλεία για την επίτευξη του κέρδους τους. Είναι ξεκάθαρο ότι η πανδημία βγάζει στην επιφάνεια τον πιο βάρβαρο χαρακτήρα της αστικής τάξης, που δεν διστάζει ακόμα και να σκοτώσει μαζικά, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ο δίκαιος θυμός των εργατών πρέπει να στραφεί στους πραγματικά υπεύθυνους! Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να απαιτήσουμε να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας, κατάλληλες στολές που προφυλάσσουν από τον ιό. Να κλείσουν οι μηχανές όπου οι εργάτες έχουν κυριολεκτικά εκατοστά απόστασης ο ένας από τον άλλο. Να δουλεύουν λιγότεροι εργάτες στον ίδιο χώρο. Να απαιτήσουμε καθημερινή απολύμανση στο εργοστάσιο. Να προστατευθούν άμεσα οι συνάδελφοι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, χωρίς απώλεια των μισθών και των δικαιωμάτων τους, ακόμη κι αν η προστασία τους απαιτεί να παραμείνουν στα σπίτια τους. ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΕΤΡΑ  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ! Να μην θυσιαστεί ξανά η εργατική τάξη στο βωμό του κέρδους. Μόνο αν έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμή μας και δράσουμε συλλογικά μπορούμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην ζωή μας και τα δικαιώματα μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

 

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Ν. – Εργαζόμενος στο εργοστάσιο της BIC στην Άνοιξη

Η δημόσια υγεία της Ισπανίας σε κίνδυνο, μετά από χρόνια περικοπών

Η παρούσα πανδημία κάνει προφανής την ανεπάρκεια των πόρων και την έλλειψη προσωπικού.

Η ισπανική δημόσια υγεία έχει χρόνια που λειτουργεί στο 100%. Από το 2010 τόσο οι κεντρικές κυβερνήσεις της Ισπανίας, όσο και οι διάφορες αυτόνομες τοπικές κυβερνήσεις (η υγεία είναι αρμοδιότητα που μεταφέρθηκε) εφάρμοσαν μια σειρά περικοπών στην υγεία που αδυνάτισαν το σύστημα και το άφησαν γυμνό την ώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσει, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αυτή την ακραία υγειονομική κρίση, που προκάλεσε ο κορονωϊός.

Για το 2020, η Ισπανία είχε προϋπολογίσει για την δημόσια υγεία το 5,9% του Α.Ε.Π., παρόλο που τώρα οι υπολογισμοί αναβάλλονται για το 2021 λόγω αυτής  της κρίσης. Αυτό το ποσοστό ήταν 6,77% ,το 2009. Η Καταλονία, μια από τις κοινότητες που έκανε τις περισσότερες περικοπές τα τελευταία χρόνια, διαθέτει μόνο το 3,9% του Α.Ε.Π. της για τη δημόσια υγεία. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 7,5%.

«Μετά το χτύπημα που δέχτηκε η δημόσια υγεία της Ισπανίας γύρω στο 2012, μια κατάσταση σαν αυτή, τη βάζει σε δοκιμασίες πάνω από τα όρια της» καταγγέλει η Εύα Αγκιλέρα, εκπρόσωπος τύπου των Γιατρών του Κόσμου, η οποία σημείωσε πως αυτή η μείωση στις δημόσιες υγειονομικές δαπάνες, πήγε παράλληλα με την αύξηση των ιδιωτικών δαπανών. Οι περικοπές επίσης έφεραν μαζί τους την συμμετοχή των ασφαλισμένων σε πολλά φάρμακα: οι οικογένειες έπρεπε να προσφέρουμε περισσότερα στην συντήρηση του συστήματος, προσθέτει. Η Αγκιλέρα πιστεύει πως αν είχε ενισχυθεί το σύστημα, η Ισπανία θα μπορούσε «με καλύτερους όρους» να αντιμετωπίσει αυτή τη κρίση, για την οποία ωστόσο δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι.

Ανεπάρκεια πόρων

“Το σύστημα υγείας πάντα είχε ανεπάρκεια πόρων και στην Καταλονία ακόμη περισσότερο”, διαβεβαιώνει ο πρόεδρος της Ιατρικής Ένωσης της Βαρκελώνης (COMB) Χάουμε Παδρός. Ο Παδρός ζήτησε πρόσφατα από τις κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Καταλονίας μια «ένεση» χρημάτων για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο γιατρός αυτός αναφέρει το βιβλίο «Η ασθένεια της καταλανικής υγείας» του Γκιγιέμ Λόπεθ-Κασασνόβας, που υποστηρίζει πως η υγεία στην Καταλονία έχει ανάγκη από 5 δισ περισσότερα.

Σύμφωνα με το συνδικάτο Γιατροί της Καταλονίας (MC), η Καταλονία έχασε τα τελευταία χρόνια 900 γιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας (αν και με την απεργία του 2018 αποκαταστάθηκαν οι 250) και 1000 κλίνες επειγόντων περιστατικών.

Παρόλο που ο Παδρός ζητά να μην πολιτικοποιηθεί η  παρούσα πανδημία, θεωρεί πως “αυτή η υγειονομική κρίση θα χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα. Η πανδημία αυτή καθιστά πασιφανές πως το σύστημα υγείας είναι στα όρια του. Ελπίζουμε να αντέξει. Αν συμβεί αυτό, θα είναι λόγω της προσπάθειας των επαγγελματιών υγείας, και όχι λόγω των πόρων που δίνει η κυβέρνηση” λέει.

Την ίδια κατάσταση βιώνουν επίσης και άλλες αυτόνομες κοινότητες. Στην κοινότητα της Μαδρίτης έγιναν μειώσεις και μεταρρυθμίσεις χωρίς κανένα σχεδιασμό. “Στη Μαδρίτη χτίστηκαν 7  νοσοκομεία ιδιωτικής επιχορήγησης, οι κλίνες όμως συνολικά μειώθηκαν (έκλεισαν στα δημόσια νοσοκομεία)”, καταγγέλει ο Μιγκέλ Άνχελ Σάντσεθ Τσιγιόν, πρόεδρος της Ιατρικής Ένωσης Μαδρίτης. “Υπήρχαν περικοπές στο προσωπικό και στην ανανέωση του υλικού εξοπλισμού. Τώρα φαίνονται περισσότερο τα μπαλώματα”.

Ο Σάντσεθ θεωρεί πως οι περικοπές φαίνονται πια στη διαχείριση της παρούσας κρίσης. “Με ένα καλύτερα προετοιμασμένο σύστημα υγείας θα ήταν ίσως το ίδιο άσχημα. Αν και όχι ίσως τόσο, τώρα ψάχνουμε κρεβάτια εκτός νοσοκομείων”. Για αυτόν το πιο σημαντικό είναι ότι ενώ η δημόσια υγεία συρρικνώνεται, η ιδιωτική και τα ασφαλιστήρια συμβόλαια αυξάνονται. “Τώρα βλέπουμε πως ένα καλό  δημόσιο σύστημα υγείας είναι από τους πυλώνες της ευημερίας. Πρέπει να το φροντίσουμε ιδιαίτερα. Αυτό απαιτεί μια φροντίδα των επαγγελματιών του”, προσθέτει.

Προσωρινές  συμβάσεις

Στο ενημερωτικό της “State of Health in the U.E. España. Εθνικό προφίλ υγείας 2019”, η Ευρωπαϊκή Κομισιόν αναφέρει ότι ένα μεγάλο μέρος των επαγγελματιών υγείας έχει προσωρινές συμβάσεις, πράγμα που αυξάνει τα ποσοστά εναλλαγής του προσωπικού. Η Κομισιόν επισημαίνει ιδιαίτερα πως το νοσηλευτικό ποσοστό είναι πολύ πιο χαμηλό από το μέσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης: 5,7 ανά 1000 κατοίκους έναντι 8,5 ανά 1000 στην Ε.Ε. “Υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία γύρω από την έλλειψη νοσηλευτών και γιατρών, ιδιαίτερα οικογενειακών γιατρών, καθώς πολλοί πλησιάζουν σε ηλικία συνταξιοδότησης” αναφέρει το ενημερωτικό. Στην Καταλονία λείπουν 17.000 νοσηλευτές σύμφωνα με το γενικό Συμβούλιο Νοσηλευτών.

Η Ομοσπονδία των Ενώσεων για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας καταγγέλει “την ελάχιστη εκτίμηση προς τις δομές της πρωτοβάθμιας υγείας” που είναι η είσοδος του συστήματος υγείας. Στην αναφορά της “Συνέπειες της κρίσης πάνω στην πρωτοβάθμια φροντίδα. Εξέλιξη στις Αυτόνομες Κοινότητες”, δημοσιευμένο πριν ένα χρόνο, αναφέρει ότι το 2016, ο μέσος όρος επενδύσεων για την πρωτοβάθμια υγεία μειώθηκε κατά 1,21% σε όλη την Ισπανία.

Η Καταλονία είναι η έβδομη κοινότητα που επενδύει λιγότερο στην πρωτοβάθμια υγεία (το 2010, 14,78% των συνολικών δαπανών για την  δημόσια υγεία, το 2016 το 13,38%). Μπροστά βρίσκεται η Μαδρίτη (11,64% το 2016), η Αραγονία (11,66%), οι Βαλεαρίδες (12,18%), η Γαλικία (12,57%), οι Αστούριες (12,78%) και η Βαλένθια (13,15). Ο Π.Ο.Υ. συνιστά το ποσοστό για την πρωτοβάθμια υγεία να μην είναι κάτω του 20%.

Πέντε κλειδιά

Επένδυση: Η Ισπανία διαθέτει 5,9 % του ΑΕΠ της για τη δημόσια υγεία και η Καταλονία το 3,9%. Το μέσο ευρωπαϊκό είναι 7,5%. Εν τω μεταξύ αυξάνονται  οι ανάγκες για πρωτοβάθμια φροντίδα καθώς και οι φροντίδες μακρόχρονα λόγω γήρανσης του πληθυσμού.

Συμμετοχή: Η Κομισιόν σημειώνει πως οι απευθείας πληρωμές για φάρμακα έχουν αυξηθεί στην Ισπανία ανάμεσα στο 2010 και το 2014. Μειώθηκαν λίγο το 2015 , για να φτάσουν το 2017, στο 24% των συνολικών δαπανών για την υγεία. Το ποσοστό είναι πολύ πιο πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό (16%).

Προσωρινότητα: Όπως αναφέρθηκε σε κάθε 1000 κατοίκους αντιστοιχούν 5,7 νοσηλευτές ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 8,5. Όλοι οι υγειονομικοί επιβεβαιώνουν μία αύξηση των προσωρινών και part time συμβάσεων. Σύμφωνα με το συνδικάτο CCOO, το 30% των εργαζομένων είχαν προσωρινές συμβάσεις το 2017, έναντι  27% το 2012.

Ιδιωτικές δαπάνες: Η επιτροπή οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων (CESCR), το 2018, σημείωσε πως οι ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία αυξάνονταν κατά 2,8% ετησίως από το 2011 ως το 2015, ενώ οι δημόσιες έπεφταν κατά 0,8% ετησίως.

Καθολικότητα: Το βασιλικό νομοθετικό διάταγμα 16/2012 κατάργησε την αρχή της καθολικότητας στο ισπανικό σύστημα αφήνοντας έξω τους μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αυτό το διάταγμα καταργήθηκε το 2018, αλλά η ρύθμιση ακόμη δεν προχώρησε. Συνεχίζουν να υπάρχουν άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Πηγή: elperiodico.com

Για μία Δίκαιη και Αποτελεσματική απάντηση στον Covid-19: Ανοιχτό γράμμα στον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μάικ Πενς

Το παρακάτω κείμενο είναι επιστολή 796 επιστημόνων, καθηγητών, ερευνητών και 19 φορέων προς τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, η οποία συντάχθηκε σχετικά νωρίς, στις 2 Μαρτίου. Είναι αποκαλυπτική γιατί μέσα από το “τι πρέπει να γίνει”, φανερώνει και αναμετριέται με το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η υγειονομική περίθαλψη στις ΗΠΑ και τις αντικειμενικές δυσχέρειες που έχει η εφαρμογή μέτρων πρόληψης, προστασίας, νοσηλείας των ασθενών, δεδομένης της πλήρους απουσίας του κοινωνικού κράτους.

Η έστω περιορισμένη μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο του νέου κορωνοϊού φαίνεται στις ΗΠΑ σήμερα αναπόφευκτη. Η έκταση και ο αντίκτυπος της επιδημίας στις ΗΠΑ είναι δύσκολο να προβλεφθεί και θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο θα αντιδράσουν οι πολιτικοί και οι ηγεσίες.  Θα εξαρτηθεί ιδιαίτερα από το αν η απάντηση θα χρηματοδοτηθεί και στηριχθεί επαρκώς. Αν θα υπάρχει δίκαιη και αποτελεσματική διαχείριση της αυξανόμενης ζήτησης για υγειονομική περίθαλψη· προσεκτικός και στοιχειοθετημένος μετριασμός του δημόσιου φόβου, καθώς και η αναγκαία υποστήριξη για κοινωνικά δίκαιο και αποτελεσματικό έλεγχο των λοιμώξεων.

Μία επιτυχής αμερικάνικη απάντηση στην πανδημία του Covid-19 οφείλει να προστατεύσει την υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μία απο τις μεγαλύτερες προκλήσεις ενώπιον μας είναι να εξασφαλίσουμε ότι τα βάρη που δημιουργεί ο ιός και τα μέτρα ανταπόκρισης σε αυτόν, δεν θα βαρύνουν δυσανάλογα τους υγειονομικά, οικονομικά και κοινωνικά αδύναμους της κοινωνίας μας.

Γράφουμε αυτές τις γραμμές σαν ειδικοί στην Δημόσια Υγεία, το Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με εμπειρία προηγουμένων απαντήσεων σε πανδημίες, με στόχο να τεθούν καθοδηγητικές αρχές και πρακτικές για την αντιμετώπιση του Covid-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι κομβικό όλοι οι φορείς, του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, να ανταπεξέλθουν στους κατωτέρω κρίσιμους προβληματισμούς μέσα από την εισαγωγή νέας νομοθεσίας, θεσμικών πρωτοβουλιών, οικονομικών ενισχύσεων και καθοδηγητικών κατευθύνσεων.

ΕΠΑΡΚΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥ

Ομοσπονδιακές, κρατικές και τοπικές αρχές οφείλουν να βρουν άμεσα πόρους για να εξασφαλιστεί τόσο η λήψη των αναγκαίων μέτρων όσο και η συνέχιση της τήρησης των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο η πανδημία ξεδιπλώνεται. Ο περιορισμός του αντίκτυπου του Covid-19 θα είναι κοστοβόρος. Η άνιση κατανομή των πόρων θα υπονομεύσει τις συλλογικές προσπάθειες ελέγχου της κατάστασης και θα οδηγήσει σε αδικαιολόγητα βάσανα και θανάτους. Πρέπει να παρασχεθεί μία έκτακτη γενική εξουσιοδότηση του Κονγκρέσου, υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο, με ταχύτατη δυνατότητα εκταμίευσης σε κρατικούς και τοπικούς φορείς, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της απάντησης. Επιπροσθέτως, αυτές οι νέες δαπάνες πρέπει να μην διαλύσουν το υπάρχον προστατευτικό δίκτυο προγραμμάτων υγείας και ασφάλειας, ούτε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προστασίας της δημόσιας υγείας μακροπρόθεσμα.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι περιφερειακές, τοπικές και κρατικές υπηρεσίες πρέπει να ελαχιστοποιήσουν την αποδιοργάνωση των κεντρικών δράσεων σε όλη την διάρκεια της επιδημίας, ώστε να παρέχονται απρόσκοπτα δημόσιες υπηρεσίες σε όσους τις έχουν ανάγκη. Οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν ένα συντονισμένο σχέδιο διατήρησης των βασικών λειτουργιών τους στο ενδεχόμενο εργασιακών αδειών. Προτεραιότητα πρέπει να δίνεται σε θεμελιώδεις υπηρεσίες και παροχές στο κοινωνικό σύνολο, εξασφαλίζοντας για παράδειγμα ότι η κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα των βετεράνων πολέμου και λοιπών κατηγοριών δεν θα διαταραχθούν.

ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

  • Το σύστημα υγείας θα αντιμετωπίσει σοβαρές επιβαρύνσεις κάτω από όλα τα πιθανά σενάρα. Τα νοσοκομεία πρέπει να λάβουν άμεση χρηματοδότηση και επαρκή υλικά ώστε να ανταποκριθούν σε αυξημένες ανάγκες, και οι απαιτήσεις της πρώτης γραμμής να είναι διαχειρίσιμες. Ειδική μέριμνα και ενίσχυση πρέπει να κατευθυνθεί σε δομές Πρωτοβάθμιας υγείας και Κέντρα Υγείας, ειδικά για αυτά που αυτή την στιγμή εμφανίζουν ανεπάρκεια πόρων, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες. Αυτά τα σημεία πρώτης γραμμής υγειονομικης φροντίδας, πρέπει να δράσουν ως θυρωροί, ώστε να αποτραπεί η υπερ-επιβάρυνση των τριτοβάθμιων νοσοκομίων και άλλων μονάδων εντατικής φροντίδας και απαιτούν διαρκώς στήριξη, ώστε να είναι εφικτό να εκπληρώνουν αυτόν τον κομβικό ρόλο.
  • Οι υγειονομικοί και λοιποί εργαζόμενοι πρώτης γραμμής, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απάντηση. Πρέπει να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια τους και την εργασία κάτω από δίκαιες εργασιακές συνθήκες. Οι υγειονομικοί εργαζόμενοι πρέπει, για παράδειγμα, να λαμβάνουν επαρκή προστατευτικό εξοπλισμό, να τους χορηγείται επαρκές διάστημα ανάπαυσης και να προστατευθούν από την στιγματοποίηση που θα προκύψει από την δουλειά με ασθενείς του ιού.
  • Οι δομές υγείας θα πρέπει να αποτελέσουν ζώνες ελεύθερες από την μεταναστευτική αστυνόμευση, ώστε η ιδιότητα του μεταναστάτη να μην εμποδίζει έναν άνθρωπο να αναζητήσει φροντίδα. Η απάντηση στον Covid-19 δεν πρέπει με κανένα τρόπο να συνδεθεί με την αστυνόμευση της μετανάστευσης. Θα υπονομεύσει την ατομική και συλλογική υγεία αν κάθε πρόσωπο δεν νιώθει ασφάλεια στο να κάνει χρήση της παρεχόμενης φροντίδας και να απαντήσει σε ερωτήσεις από υγειονομικούς υπαλλήλους, για παράδειγμα κατά την ανίχνευση των επαφών του ατόμου. Αντίστοιχες ζώνες κατασταλτικά ελεύθερες είχαν διακυρηχθεί σε περιπτώσεις τυφώνων και άλλων εκτάκτων καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτές οι πολιτικές, πρέπει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, να γίνουν καθαρές στο κοινωνικό σύνολο από τις ομοσπονδιακές, κρατικές και τοπικές αρχές.
  • Το νομοθετικό σώμα πρέπει να έρθει σε απευθείας επαφή με ασφαλιστικές εταιρίες, ώστε να ενθαρρυνθεί ο σεβασμός στις επιταγές της δημόσιας υγείας. Η εξασφάλιση κατανοητής και οικονομικής πρόσβασης στους ελέγχους, συμπεριλαμβανομένων και των ανασφάλιστων, αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τον νομοθέτη. Οι προσπάθειες ελέγχων θα είναι πολύ λιγότερο αποδοτικές υπάρξει τμήμα του πληθυσμού που δεν αναζητήσει την κατάλληλη διάγνωση ή φροντίδα λόγω του δυσβάσταχτου κόστους για την τσέπη του. Οι ρυθμίσεις για τους εκτός (ασφαλιστικού) δικτύου ή άλλες ασφαλιστικές διατάξεις δεν επιτράπεται να διαταράξουν τον τοπικό σχεδιασμό ταξινόμησης και κατανομής των ασθενών.
  • Αν αναπτυχθούν θεραπευτικές μέθοδοι ή εμβόλια, το νομοθετικό σώμα πρέπει να εξασφαλίσει ότι θα είναι οικονομικά προσβάσιμα και διαθέσιμα σε όλους.
  • Πολίτες που κατοικούν σε πυκνοκατοικημένες συνοικίες είναι εξαιρετικά ευάλωτοι στον Covid-19 και θα χρειαστούν ειδική φροντίδα τόσο για τον περιορισμό του κινδύνου διάδοσης του ιού όσο και για την ικανοποίηση των υγειονομικών τους αναγκών στο ενδεχόμενο επιδημίας. Αυτοί οι πληθυσμοί περιλαμβάνουν αυτούς που διαμένουν σε γηροκομεία ή άλλες συναθροιστικές εγκαταστάσεις: φυλακισμένος κόσμος σε φυλακές και άλλα αναμορφωτικά ιδρύματα, μαζί με αστυνομικό και λοιπό προσωπικό, οι άστεγοι που ζούν στους δρόμους ή σε καταφύγια αστέγων.
  • Τα υπόλοιπα κρίσιμα υγειονομικά προγράμματα πρέπει να διατηρηθούν σε λειτουργία κατά την διάρκεια της κρίσης. Άνθρωποι με χρόνια νοσήματα εξαρτούν την διατήρηση της υγείας τους από την απρόσκοπτη συνέχιση της φροντίδας τους. Είτε αυτή είναι αιμοκάθαρση για νεφρική ανεπάρκεια, χημειοθεραπεία για τον καρκίνο, είτε θεραπεία για χρήση οπιούχων. Διακοπές σε αυτά τα προγράμματα μπορεί να έχουν καταστροφικές επιπτώσεις για τους ασθενείς.

Η ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

  • Τα πορίσματα της επιστήμης πρέπει να ωθούν τα μηνύματα προς τους πολίτες, και κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος δεν πρέπει να προβαίνει σε παραπλανητικές ή αβάσιμες δηλώσεις, είτε να πιέζει άλλους προς αυτόν τον σκοπό. Η ειλικρίνεια, η διαφάνεια και επίκαιρη επικοινωνία των εξελίξεων, είναι κομβική για την διατήρηση της εμπιστοσύνης και συνεργασίας των πολιτών. Η απόκρυψη πληροφοριών και οι απόπειρες για την διαστρέβλωση τους κατά την διάρκεια της επιδημίας του SARS στην Κίνα επιδεινώσαν την κρίση. Η καθαρή, συγκροτημένη και χωρίς αντιφάσεις μεταφορά γεγονότων, βασισμένη στα καλύτερα πορίσματα της επιστήμης, θα βελτιώσει την υπακοή των πολιτών και την αποδοτικότητα της εθελοντικής απομόνωσης, και άλλων αντίστοιχων εθελοντικών μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης.
  • Η Κυβέρνηση και οι θεσμοί πρέπει με δραστικά μέτρα να εμποδίσουν τις διακρίσεις και την μετατροπή ατόμων ή ομάδων σε αποδιοπομπαίους τράγους. Στο πλαίσιο του COVID-19, Κινεζο-αμερικάνοι και άλλες Αμερικανο-ασιατικές κοινότητες αντιμετωπίζουν ήδη επιθέσεις σε μέλη τους σχετιζόμενες με τον ιό. Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης ασθενειών έχουν επισημάνει ότι τέτοιοι φόβοι και παρανοήσεις δημιουργούν «περισσότερο φόβο και οργή απέναντι σε καθημερινούς ανθρώπους παρά στην ασθένεια που προκαλεί το πρόβλημα». Οι τοπικοί, κρατικοί και ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι πρέπει να καταδικάζουν την προκατάληψη και τη στιγματοποίηση και να μην αξιοποιούν την επιδημία για την ενίσχυση αισθημάτων ξενοφοβίας απέναντι για παράδειγμα σε ασιάτες Αμερικανούς, άλλες κοινότητες μεταναστών και θρησκευτικές ομάδες.
  • Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να λειτουργούν αποφασιστικά για να διορθώσουν την παραπληροφόρηση,  ειδικά αυτήν που μπορεί να πυροδοτήσει πανικό και να οδηγήσει στη θησαύριση προμηθειών και προστατευτικού εξοπλισμού. Οι κυβερνήσεις πρέπει εξίσου να παρέχουν κατανοητές συμβουλές στις βέλτιστες πρακτικές κατά τη διάρκεια της επιδημίας συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης προσωπικής υγιεινής και της έλλογης, και όχι υπερβολικής, προμήθειας των αναγκαίων αγαθών, όπως τα προσωπικά φάρμακα.

ΠΑΡΟΧΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΡΟΥΣΜΑΤΩΝ

  • Η εθελοντική συμμόρφωση του κοινού με τις υγειονομικές συμβουλές σχετικά με την πρόληψη πρέπει να τοποθετηθεί σε ύψιστη προτεραιότητα, παρέχοντας γενναία κοινωνική και οικονομική υποστήριξη και κατανοητή επιμόρφωση. Όπου προτείνονται μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, η κυβέρνηση και οι αντίστοιχοι θεσμοί πρέπει να βοηθούν να εξασφαλιστεί ότι οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν χωρίς υπέρμετρη ή δυσανάλογη ταλαιπωρία. Για παράδειγμα,
    • Για να επιτρέψουμε στους πολίτες να συνεργαστούν σε μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης ή άλλα, το νομοθετικό σώμα πρέπει να εξασφαλίσει ότι οι πολίτες θα προστατευτούν από την απώλεια θέσεων εργασίας, από τις οικονομικές δυσκολίες και τα υπέρμετρα βάρη. Αν ζητηθεί από τους πολίτες να αποφύγουν τις δημόσιες συγκοινωνίες ή την δουλειά, το νομοθετικό σώμα και οι εργοδότες πρέπει να προσφέρουν ένα συγκεκριμένο κίνητρο για να μείνουν σπίτι, είτε με πληρωμές είτε με αποζημίωση για τους χαμένους μισθούς, όπως έχει γίνει και αλλού. Οι πολίτες δεν θα συνεργαστούν με μέτρα απομόνωσης ή άλλου τύπου κοινωνικής αποστασιοποίησης, αν δεν μπορούν να παρέχουν τα αναγκαία στους ίδιους και τις οικογένειές τους. Για τους χαμηλόμισθους, τους ελαστικά εργαζόμενους και τους εργαζόμενους χωρίς σταθερό μισθό, η άδεια από την εργασία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική τους επιβίωση.
    • Οι γηραιότεροι και οι κατάκοιτοι αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο κίνδυνο, όταν η καθημερινότητα και τα συστήματα υποστήριξης τους διαταράσσονται. Πολλοί έχουν περιορισμένους πόρους και βασίζονται σε άλλους για να τους φροντίσουν. Οι νομοθέτες πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτές τις ομάδες όταν προχωρούν σε συστάσεις οικιακής απομόνωσης.
  • Οι νομοθέτες πρέπει να βασιστούν σε αποφάσεις γύρω από τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και κλεισίματος επιχειρήσεων, στα καλύτερα εώς τώρα διαθέσιμα πορίσματα της επιστήμης. Εργοδότες, θεσμοί, εκπαιδευτικά ιδρύματα και σχολεία πρέπει προληπτικά να καθορίσουν τρόπους προσαρμογής και αντιμετώπισης του κλεισίματος, (για παράδειγμα μορφές τηλε-επικοινωνίας ή εικονικής εκπαίδευσης). Αυτά τα μέτρα έχουν αποδειχθεί αποδοτικά στον περιορισμό της εξάπλωσης της επιδημίας. Η αφθονία στοιχείων για την επιδημία μπορεί να βοηθήσει στην ενημέρωση των προσπαθειών ελέγχου, αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται οι επιδημιολογικές διαφορές των ασθενών.
  • Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να αποδοθεί στις ανάγκες των ανθρώπων πού βρίσκονται σε συνεχή κατάσταση φροντίδας ή περιορισμού, που και είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι. Άνθρωποι σε γηροκομεία ή σε εγκαταστάσεις διαρκούς φροντίδας, όπως και αυτοί που είναι φυλακισμένοι ή άστεγοι βρίσκονται σε ιδιαίτερο κίνδυνο νόσησης, λαμβάνοντας υπόψιν τις συνθήκες ζωής τους. Ο έλεγχος της μόλυνσης και η τήρηση των προληπτικών μέτρων ασφαλείας αποτελεί πρόκληση για τα πρόσωπα που διαβιούν σε αυτές τις συνθήκες. Η σύλληψη και η βραχυπρόθεσμη φυλάκιση μπορεί να επιτείνει την επιδημία και η γενικότερη προληπτική ποινική καταστολή πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον αντίκτυπο που έχουν οι κατασταλτικές πολιτικές στη δημόσια υγεία.
  • Η υποχρεωτική καραντίνα, τα περιφερειακά κλειδώματα (lockdown) και οι ταξιδιωτικές απαγορεύσεις χρησιμοποιούνται ήδη για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος του ιού στις Ηνωμένες πολιτείες και στο εξωτερικό. Είναι, όμως, δύσκολο να εφαρμοστούν, καθώς μπορούν να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, έχουν τεράστιο κοινωνικό κόστος και, το σημαντικότερο, επηρεάζουν δυσανάλογα τα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας μας. Τέτοια μέτρα μπορούν να είναι αποδοτικά μόνο κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Όλα τα μέτρα πρέπει να καθοδηγούνται από τα πορίσματα της επιστήμης, με την ανάλογη προστασία των δικαιωμάτων όσων επηρεάζονται. Οι περιορισμοί στα δικαιώματα και τις ελευθερίες πρέπει να είναι αναλογικοί με τον βαθμό του κινδύνου που παρουσιάζεται σε όσους επηρεάζονται, επιστημονικά στέρεοι, με πλήρη διαφάνεια στο κοινωνικό σύνολο, με μέτρα που περιορίζουν όσο το δυνατόν λιγότερο την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά και συνεχώς επανεξετάζονται, ώστε να εξασφαλιστεί ότι παραμένουν αναγκαία όσο η επιδημία εξελίσσεται.
  • Μέτρα εθελοντικής απομόνωσης είναι πιο πιθανό να γεννήσουν τη συνεργασία και να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, σε σχέση με μέτρα εξωτερικής επιβολής, και είναι περισσότερο ικανά να εμποδίσουν την απομάκρυνση από το σύστημα υγείας.
    Για να είναι αποδοτικά τα μέτρα υποχρεωτικής καραντίνας και επομένως επιστημονικά και νομικά δικαιολογημένα, πρέπει να πληρούνται τρία κριτήρια:

1) η ασθένεια πρέπει να είναι μεταδόσιμη στο προσυμπτωματικό ή στα πρώιμα συμπτωματικά στάδια,

2) αυτοί που έχουν εκτεθεί στον ιό πρέπει να μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια και αποτελεσματικότητα, και

3) αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συμμορφώνονται με τις συνθήκες της καραντίνας.

Υπάρχουν στοιχεία ότι ο ιός μεταδίδεται στα προσυμπτωματικά ή στα πρώιμα συμπτωματικά στάδια. Ωστόσο, παραμένει άγνωστη η εξατομικευμένη συνεισφορά των ασθενών σε προσυμπτωματικά ή πρώιμα συμπτωματικά στάδια στη συνολική μετάδοση του ιού. Η αποτελεσματική εξατομίκευση όσων εκτίθενται θα αποδειχθεί σταδιακά δυσκολότερη, όσο η μετάδοση του ιού στην κοινότητα επεκτείνεται, καθιστώντας την καραντίνα ένα όλο και λιγότερο εύλογο μέτρο. Η συμμόρφωση των πολιτών θα καθοριστεί από το βαθμό της παρεχόμενης στήριξης, ιδιαίτερα για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και τις άλλες ευάλωτες ομάδες. Ενώ η καραντίνα εφαρμόζεται ήδη σε πολλά μέρη, η συνέχιση της ή η για πρώτη φορά εισαγωγή της από τους ομοσπονδιακούς, κρατικούς και τοπικούς φορείς απαιτεί μία συνεχή, ανα πάσα στιγμή αξιολόγηση και εκτίμηση, αν αποτελούν δικαιολογημένο μέτρο, όσο τα επιστημονικά πορίσματα και η επιδημία εξελίσσονται, μέσα από μία διαφανείς διαδικασίες λήψης αποφάσεων και με την συμμετοχή του εξειδικευμένου επιστημονικού και νομικού δυναμικού.

  • Οι υγειονομικές αρχές πρέπει να παρέχουν ασφαλείς και ανθρώπινες συνθήκες στους ανθρώπους που βρίσκονται σε καραντίνα στα σπίτια, σε πάσης φύσεως εγκαταστάσεις ή σε κοινοτικές κατοικίες. Η κυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίσει ότι ο κάθε απομονωμένος ή ευρισκόμενος σε καραντίνα έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως φαγητό, νερό, φάρμακα και είδη υγιεινής. Ειδική μέριμνα πρέπει να καταβάλλεται για άτομα τα οποία βρίσκονται σε ανάγκη καθημερινής αρωγής, ενώ ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στις θρησκευτικές και επικοινωνιακές ανάγκες των πολιτών. Η αποτυχία να συμβεί αυτό θα υπονομεύσει την εμπιστοσύνη, την προσήλωση στις κρατικές υποδείξεις και τη συνολική αποδοτικότητα του μέτρου της καραντίνας. Θα είναι επίσης αναγκαίο να μην επιβληθούν απάνθρωπες συνθήκες ή συνθήκες αποκλεισμού και προκατάληψης, όπως έγινε στην περίπτωση του κρουαζιερόπλοιου Diamond Princess, όπου οι επιβάτες τέθηκαν σε καραντίνα για να προστατευτεί ο πληθυσμός στην ενδοχώρα αλλά απομονώθηκαν σε συνθήκες υψηλής μεταδοτικότητας. Περαιτέρω, οι ασφαλείς και ανθρώπινες συνθήκες πρέπει να παρέχονται σε όλους τους ανθρώπους που τίθενται σε καραντίνα, και να μην γίνονται διακρίσεις ανάλογα με την κοινωνική ή οικονομική θέση, ή, όπως στην περίπτωση του Diamond Princess, ανάμεσα σε εργαζόμενους και επιβάτες.
  • Όπου χρησιμοποιούνται υποχρεωτικά μέτρα, πρέπει να εξασφαλιστεί η προστασία από την απόλυση, τις οικονομικές δυσκολίες, και τα δυσανάλογα βάρη. Κυβέρνηση και εργοδότες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι χαμηλόμισθοι, οι ευέλικτα εργαζόμενοι και οι εργαζόμενοι χωρίς μισθό που αδυνατούν να δουλέψουν εξαιτίας της καραντίνας ή των μέτρων που περιορίζουν την μετακίνηση ή λόγω άλλων μορφών διατάραξης της οικονομικής και δημόσιας ζωή, αντιμετωπίζουν ασύλληπτες προκλήσεις. Ίσως καταστεί αδύνατον να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες τους, ή των οικογενειών τους.
  • Τα άτομα πρέπει να ενδυναμωθούν να κατανοήσουν και να δράσουν πάνω στα δικαιώματα τους. Οι πληροφορίες για κάθε μορφής υποχρεωτικό περιορισμό πρέπει να παρέχονται, όπως και το πώς και πού να ασκήσει κανείς το δικαίωμα της ένστασης για αυτές. Πρέπει να τους παρέχεται ενδικοφανής διοικητική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης και της καθολικής πρόσβασης σε νομική στήριξη, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι ισχυρισμοί περί αποκλεισμού ή επικίνδυνων συνθηκών, σχετιζόμενων με τον κατ’οίκον περιορισμό, εξετάζονται ουσιαστικά.
  • Η αποδοτικότητα των περιφερειακών κλειδωμάτων (λοκ ντάουν) και των ταξιδιωτικών απαγορεύσεων εξαρτάται από πολλές μεταβλητές, και επίσης μειώνεται στα ύστερα στάδια μίας επιδημίας. Αν και τα στοιχεία είναι πρώιμα, μία πρόσφατη έρευνα μοντελοποίησης υποστηρίζει ότι στην Κίνα αυτά τα μέτρα μπορεί να οδήγησαν σε μείωση αλλά όχι στον περιορισμό της διάδοσης του ιού, καθυστερώντας τον τοπικά για λίγες ημέρες, ενώ είχαν ένα περισσότερο εντοπισμένο αποτέλεσμα σε διεθνή κλίμακα, ειδικά χωρίς τον συνδυασμό με μέτρα που να πετυχαίνουν την κατά τουλάχιστον 50% μείωση της μετάδοσης του ιού στην κοινότητα. Οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί εξίσου προκαλούν γνωστά προβλήματα, όπως την διατάραξη των αλυσίδων τροφοδοσίας για βασικά αγαθά. Οι συγγραφείς αυτής της πρόσφατης έρευνας στο θέμα συμπεραίνουν ότι «η αποδοτικότητα των ταξιδιωτικών απαγορεύσεων είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη» και «όταν εκτιμούμε την ανάγκη, και την εγκυρότητα, του μέτρου της ταξιδιωτικής απαγόρευσης, δεδομένων των περιορισμένων στοιχείων, είναι σημαντικό να ρωτάμε αν αποτελεί το κατά το δυνατόν λιγότερο περιοριστικό προσφορότερο μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας, και ακόμα και αν είναι, να ξανα αναρωτιόμαστε, και συχνά».

Η επιδημία του COVID – 19 αποτελεί ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο για την σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία, και δεν υπάρχει εγχειρίδιο για επιδημιολογικά γεγονότα τέτοιου μεγέθους και βελληνεκούς. Για να περιορίσουμε τον αντίκτυπο του, πρέπει να δράσουμε με αμεσότητα, δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα. Σας καλούμε να λάβετε σοβαρά υπόψιν αυτές τις προτάσεις και να δράσετε άμεσα, ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα προστατευμένοι, τόσο από την ζημιά που θα προκαλέσει αυτή η πρωτοφανής μικροβιακή απειλή και όσο και από τους πιθανούς κινδύνους μίας απληροφόρητης ή φτωχά σχεδιασμένης απάντησης.

Πηγή (και όλες οι υπογραφές): Yale Law School – Yale University

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Οι κομμουνιστές μπροστά στην “απαγόρευση κυκλοφορίας”

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλαβαίνεις.

Υπό άλλες συνθήκες δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι όταν μια πανδημία έχει σαρώσει όχι την “καθυστερημένη” Ασία ή Αφρική, αλλά την κεντρική Ευρώπη με τα κληρονομημένα από παλιά συστήματα υγείας, ήδη αποδυναμωμένα από τρεις δεκαετίες σκληρού νεοφιλελευθερισμού, να καταρρέουν, κάτι σοβαρό τρέχει.

Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητσοτάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις “άσκοπες μετακινήσεις”. Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα. Ελέγχεται γιατί αφήνει ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα διαγγέλματα, ευρύτατες παραγωγικές δραστηριότητες να εξελίσσονται κανονικά προς χάριν των επιχειρηματικών κερδών, ακόμα και αν αυτές οι δραστηριότητες δεν αφορούν τις άμεσες ανάγκες υγείας ή επιβίωσης. Με call centers, χώρους δουλειάς, βαγόνια και λεωφορεία γεμάτα, το “μένουμε σπίτι” είναι κολοβό. Ειδικά όταν η “απαγόρευση” έρχεται να κρύψει κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης τις εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις του κράτους.

Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα. Γιατί όταν ξέσπασε η επιδημία οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. ενεργώντας καταρχήν με πολιτικές σκοπιμότητες απέναντι στην Κίνα, αλλά κυρίως με βασικό μέλημα να μην διαταραχθούν οι αγορές, αγρόν αγόραζαν. Διαβεβαίωναν ότι η νόσος είναι μια απλή γρίπη χωρίς ιδιαίτερη μεταδοτικότητα. Καθησύχαζαν τους επιστήμονες. Αφόπλιζαν τις άμυνες των συστημάτων υγείας. Και συνεχίστηκε η νιρβάνα, η αδιαφορία, η επίκληση της κανονικότητας, οι όρκοι στις “ατομικές ελευθερίες”, οι βαρύγδουπες δηλώσεις για την προστασία της οικονομίας.

Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί.

Σήμερα, τα ίδια λένε ακόμα;

Ο φόρος αίματος είναι τόσο βαρύς, που μέχρι και η “ελευθερία του ατόμου”, η σημαία του φιλελευθερισμού, μαζί με την “ελευθερία της αγοράς”, έχει αρχίσει πια να ενοχοποιείται για τις εκατόμβες θυμάτων. Για να μη διαταραχθεί ο τουρισμός στις Άλπεις, η εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου, οι αεροπορικές πτήσεις, η οικονομία εν γένει.

Και η Ελλάδα άργησε να πάρει μέτρα. Συγκρινόμαστε με την Ιταλία και λέμε ότι δράσαμε νωρίς, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήμασταν “τυχεροί” με την καθυστέρηση εισόδου των πρώτων κρουσμάτων. Γιατί εντωμεταξύ η μακαριότητα της Ευρώπης και η λατρεία της απρόσκοπτης αγοράς και μετακίνησης, αποδείχθηκαν εγκλήματα. Μέτρα που κάνουν τους φιλελεύθερους να φρίττουν, αυτοπεριορισμοί, καραντίνες, ασφυκτικοί υγειονομικοί έλεγχοι, πλέον είναι σε ημερήσια διάταξη. Έπρεπε όμως να γίνουν νωρίτερα. Γιατί τώρα η νόσος είναι μέσα στην κοινότητα και μεταδίδεται. Και το ελληνικό σύστημα υγείας είναι πολύ πολύ πιο αποδυναμωμένο και υποστελεχωμένο από αυτό της Λομβαρδίας.

Σε κάθε τι κρίνουμε το πρωτεύον και το δευτερεύον. Κρίνουμε το ατομικό και το συλλογικό. Κρίνουμε το δημόσιο και το ιδιωτικό.

Και η στάση ανθρώπων που θέλουν να είναι με την κοινωνική ανατροπή δεν μπορεί παρά να είναι μονοσήμαντα σαφής: Είμαστε με το πρωτεύον, είμαστε με το συλλογικό, είμαστε με το δημόσιο. Καταλαβαίνουμε τι αντιμετωπίζουμε, τασσόμαστε φανατικά με τη συλλογική ευθύνη να σταματήσουμε την επιδημία, θέλουμε ένα δημόσιο που να παρεμβαίνει, να ρυθμίζει, να διορίζει μαζικά, να ανοίγει τον κορβανά του, ακόμα και να απαγορεύει, όταν αυτό το επιβάλει η δημόσια υγεία και η επιβίωση του λαού. Και θα φάμε το λαρύγγι όσων θελήσουν μετά την πανδημία να απλώσουν ξανά το χέρι τους στη δημόσια υγεία για να κερδοσκοπήσει το κεφάλαιο.

Ακούγεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να είναι με την “απαγόρευση κυκλοφορίας”. Και να θεωρούν ότι είναι λειψή, και άρα για αυτό το λόγο, υποκριτική.

Γιατί δεν έγινε νωρίτερα.

Γιατί έκλεισε ο Υμηττός, αλλά συνέχισε να λειτουργεί η τηλεφωνική προώθηση προϊόντων.

Γιατί η Εκκλησία συνέχισε να μολύνει μία βδομάδα αφού έκλεισαν τα σχολεία.

Γιατί η ελαφρότητα με το “πάω διακοπές στο χωριό” έπρεπε να κοπεί από την πρώτη μέρα.

Γιατί η απαγόρευση δεν επεκτάθηκε σε χώρους εργασίας που χωρίς να είναι ανάγκη συνεχίζουν να λειτουργούν.

Γιατί σε χώρους που πρέπει να συνεχίζουν να λετουργούν για να μπορεί η κοινωνία να έχει φαγητό, ρεύμα, τηλεπικοινωνίες, δεν παίρνονται αυστηρότατατα μέτρα προστασίας.

Γιατί και αυτή η “απαγόρευση” ήταν τμήμα της απόπειρας να μετακυλιστεί η ευθύνη σε όσους δεν συμμορφώνονται με τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης.

Και οι ατομικές ελευθερίες; Η ελεύθερη μετακίνηση; Το δημοκρατικό δικαίωμα στη βόλτα; Ή στη διασκέδαση;

Θα πρέπει να περιμένουν. Αντιδημοφιλές, αλλά στο βάθος ανατρεπτικό.

Γιατί αν ο καπιταλισμός είναι με τα άτομα, ο κομμουνισμός είναι με τις κοινωνίες. Και δεν θα πρέπει ούτε για μισό λεπτό να βάλουμε το ατομικό μας δικαίωμα πάνω από τη συλλογική μας υποχρέωση. Αυτό κάνει τους ανθρώπους που είναι στη σωστή όχθη της ιστορίας να μην είναι με το ατομικό τους συμφέρον, αλλά με το κοινό καλό. Και να γίνονται άνθρωποι από “άλλη πάστα”. Άρα να μπορούν, όχι σήμερα, αλλά ίσως κάποια στιγμή αύριο, να οργανώσουν την έφοδο στον ουρανό.

Μια μικρή χώρα που “καταπολεμά το θάνατο”

ΚΟΥΒΑ, Κυριακή Σεπτέμβριος 2005.

Ο Φιντέλ Κάστρο ανακοινώνει, σε τελετή αποφοίτησης 1.905 γιατρών που ολοκλήρωναν τις σπουδές τους, τη δημιουργία διεθνούς οργάνωσης γιατρών «που θα είναι ικανή να καταπολεμήσει το θάνατο». Η ομάδα «Χένρι Ριβ», με άκρως αυστηρά προσόντα συμπεριλαμβάνοντας τη γνώση της επιδημιολογίας και των ασθενειών, δύο γλωσσών, φυσική κατάσταση και την προθυμία να μεταβούν όπου και αν χρειαστεί, έχει σκοπό της να βοηθάει οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη πλήττεται από φυσικές καταστροφές. Είχε τονίσει χαρακτηριστικά «θα εκπαιδεύσουμε επαγγελματίες, που θα είναι έτοιμοι να καταπολεμήσουν το θάνατο. Θα αποδείξουμε πως υπάρχει απάντηση σε πολλές τραγωδίες του πλανήτη, πως ο πλανήτης μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος, θα καταδείξουμε την αξία της συνείδησης και της ηθικής, και θα προσφέρουμε ζωή». Ακούγοντάς το φαντάζεται κανείς τις ταινίες του Χόλυγουντ όπου επίλεκτες ομάδες ετοιμάζονται να σώσουν την ανθρωπότητα από τον κίνδυνο. Παραμύθι δηλαδή, πού να πει κανείς ότι θα το κάνουν και εθελοντικά ή μάλλον συντροφικά.

Ας λάβουμε υπόψιν και το γεγονός πως εδώ και 60 χρόνια κρατάει το αμερικάνικο εμπάργκο σε τρόφιμα και φάρμακα στη φτωχή αλλά σπουδαία Κούβα. Από το 1992 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει καταδικάσει 26 συνεχόμενες φορές τα εμπάργκο «ως πράξη γενοκτονίας» βάσει της Συνθήκης της Γενεύης του 1948.

Την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020 στην πλούσια, με συχνά ακροδεξιά  και ρατσιστική πολιτική εκπροσώπηση Βόρεια Ιταλία, προσγειώνονται αφιλοκερδώς αλληλέγγυοι Κουβανοί και Κινέζοι Γιατροί με 31 τόνους ιατρικού υλικού, ειδικό εξοπλισμό για μονάδες εντατικής θεραπείας, χιλιάδες προστατευτικές μάσκες και αντιϊικά φάρμακα. Την ίδια στιγμή που ΗΠΑ και Ε.Ε. αρνούνται να βοηθήσουν την Ιταλία που δυστυχώς θρηνεί πάνω από 4,5 χιλιάδες νεκρούς!

Διπλωματικές κινήσεις για να διαχειριστούν την κρίση μπορεί να πει κάποιος… Λίγο αργότερα όμως στις 16 Μαρτίου, η Κούβα προσέφερε το δικαίωμα στο βρετανικό κρουαζιερόπλοιο Braemar, με πέντε διαγνωσθέντα κρούσματα και άνω των χιλίων επιβαινόντων να ελλιμενιστεί στο λιμάνι Μαριέλ, κοντά στην Αβάνα, γεγονός που είχαν αρνηθεί άλλες κυβερνήσεις μεταξύ άλλων και των ΗΠΑ.

Ύστερα συλλογίζεται κανείς πως η Κούβα αυτή τη στιγμή μετράει σχεδόν 35.000 γιατρούς απεσταλμένους σε 60 χώρες. Ναι, καλά διαβάσατε, η Κούβα παρότι απομονωμένη από όλη τη Δύση στέλνει ιατρικό προσωπικό σε όλο τον πλανήτη (και όχι στρατό). Το υπουργείο Εξωτερικών της δηλώνει πως παρέχει ιατρική συνεργασία σε 37 χώρες που πλήττονται από τον Covid-19 και χαρακτηριστικά τονίζει: «Αυτές είναι στιγμές αλληλεγγύης, κατανόησης της υγείας ως ανθρώπινου δικαιώματος, ενίσχυσης της διεθνούς συνεργασίας για την αντιμετώπιση των κοινών μας προκλήσεων, αξιών που είναι καίριες για τις ανθρωπιστικές πρακτικές της Επανάστασης και του λαού μας».

Αυτό σημαίνει έμπρακτη αλληλεγγύη, οι γιατροί αυτοί είναι η αλληλεγγύη, ο σεβασμός και η ανθρωπιά δεμένες με την επιστήμη, την αυτοθυσία και τον ορθολογισμό. Προστατέψτε λοιπόν τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους και η επιστήμη θα βρει την λύση, μόλις τελειώσει αυτός ο εφιάλτης οφείλουμε να βγάλουμε τα κατάλληλα πολιτικά συμπεράσματα!

La solidaridad es la ternura de los pueblos!

Η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών!

Εκεί στην κυβέρνηση, ακούστε επιτέλους τους γιατρούς!

Η καθυστέρηση της έξαρσης της πανδημίας στη χώρα μας, τουλάχιστον για την ώρα, δίνει χρόνο, έστω και λίγων εβδομάδων για να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται. Τον εκμεταλλεύεται κανείς αυτόν τον χρόνο;

Τι θα μπορούσαν να κάνουν, έστω και τώρα, κράτος και πολιτεία;

  1. Άμεση (εντός 7 ημερών) μεταφορά – διακομιδή σε ιδιωτικές ΜΕΘ των ήδη διασωληνωμένων μη covid ασθενών, με πλήρη συντονισμό και ευθύνη από ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ. Επίταξη χωρίς αποζημίωση των ιδιωτικών αυτών κλινών.

Κέρδος: 500 πανελλαδικά κλίνες ΜΕΘ του ΕΣΥ θα απελευθερώνονταν για νοσηλεία covid ασθενών.

Κόστος: τα έξοδα μετακίνησης των ασθενοφόρων.

  1. Μετατροπή και αναδιάταξη των 16 νοσοκομείων αναφοράς σε αποκλειστικά νοσοκομεία ΜΕΘ-MAΦ βαρέως πασχόντων για covid. Κατάλληλη ταχύρρυθμη εκπαίδευση από τους γιατρούς της ΜΕΘ ΟΛΩΝ των γιατρών, ΟΛΩΝ των άλλων ειδικοτήτων και νοσηλευτών σε: εξοικείωση και χρήση αναπνευστήρων, φορητών και σταθερών, παρακολούθηση και νοσηλεία διασωληνωμένων και βαρέως πασχόντων ασθενών.

Κέρδος: ανεκτίμητο.

Κόστος: μηδενικό.

  1. Ταχύρρυθμη εκπαίδευση από λοιμωξιολόγους, παθολόγους, πνευμονολόγους ΟΛΩΝ των γιατρών, ΟΛΩΝ των άλλων ειδικοτήτων και των νοσηλευτών στο triage covid ασθενών, σε ΟΛΑ τα νοσοκομεία της χώρας.

Κέρδος: ανεκτίμητο.

Κόστος: μηδενικό.

  1. Εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού αριθμού αναπνευστήρων, c-pap, σκάφανδρων, μόνιτορ και αποθεμάτων οξυγόνου. Επίταξή τους στην εγχώρια αγορά και έκκληση – ικεσία του Πρωθυπουργού για βοήθεια από όποια χώρα του κόσμου ή παραγωγό μπορεί να τα διαθέσει. Ακόμα και αν αυτή η χώρα δεν είναι στους «στρατηγικούς συμμάχους». Απαίτηση από την Γερμανία να σταματήσει να μπλοκάρει τις εξαγωγές του κρίσιμου ιατρικού εξοπλισμού.

Κέρδος: ανεκτίμητο.

Κόστος: τσαλάκωμα του πρωθυπουργικού κύρους – καταγγελία της ανθρωποφαγίας και του κυνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  1. Επαναλειτουργία εντός μηνός και στελέχωση ΟΛΩΝ των νοσοκομείων που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια.

Κέρδος: χιλιάδες πρόσθετα κρεβάτια νοσηλείας.

Κόστος: τα λειτουργικά τους έξοδα και η χαμένη δόξα του Άδωνη Γεωργιάδη.

  1. Επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων και επιστράτευση του προσωπικού τους.

Κέρδος: χιλιάδες πρόσθετα κρεβάτια νοσηλείας.

Κόστος:  μηδενικό για το κράτος, πτώση του τζίρου των μετόχων τους.

  1. Εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού αριθμού γιατρών, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων κλπ, με διαδικασίες εξπρές. Αν δεν γνωρίζετε πώς, να σας πούμε:

Κάλεσμα στους 20.000 συναδέλφους γιατρούς που εκδιώχθηκαν στο εξωτερικό γιατί στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να δουλέψουν, να γυρίσουν και να βοηθήσουν στην δύσκολη ώρα που δοκιμάζεται η πατρίδα και ο λαός της. Με δυνατότητα μονιμοποίησης, με μισθολογικά κίνητρα γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Ας αφιερώσει ο πρωθυπουργός ένα από τα σχεδόν καθημερινά διαγγέλματά του σε αυτόν τον στόχο. Θα είναι το χρησιμότερο διάγγελμα από όλα. Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος διαθέτει όλα τα στοιχεία επικοινωνίας των εκπατρισμένων γιατρών.

Πρόσληψη τώρα των 940 μόνιμων γιατρών της προκήρυξης του 02/20 αλλά και των χιλιάδων υποψηφίων που κατέθεσαν χαρτιά, άρα και ενδιαφέρον-διαθεσιμότητα για τις θέσεις αυτές. Το Υπουργείο διαθέτει όλα τα στοιχεία, τεχνογνωσία και προσωπικό για να ολοκληρωθεί η διαδικασία εντός ημερών. Επαναλαμβάνουμε: εντός ημερών, και όχι μετά την πανδημία.

Να γίνει το αντίστοιχο για τους 500 γιατρούς για τα ΤΕΠ της προκήρυξης του 08/2019 (ακόμα εκκρεμούν οι κρίσεις).

Πρόσληψη τώρα των 400 αγροτικών που κατέθεσαν χαρτιά στην προκήρυξη του 02/2020 και ακόμα δεν έχουν βγει ούτε τα προσωρινά αποτελέσματα.

Πρόσληψη όλων των ειδικευόμενων από τις λίστες αναμονής όλων των ειδικοτήτων.

Επιτάχυνση της διαδικασίας ανάληψης καθηκόντων όσων ειδικευόμενων είναι προς διορισμό.

Πρόσληψη όλων των επικουρικών, όλων των ειδικοτήτων από τις λίστες αναμονής των ΥΠΕ (1000 γιατροί πανελλαδικά).

Επίταξη φοιτητών ιατρικής 4ου – 5ου – 6ου έτους και ταχύρρυθμη εκπαίδευσή τους.

Επίταξη ιδιωτών γιατρών με κρατική αποζημίωση και ένταξη τους στον κεντρικό σχεδιασμό.

Ένταξη των ΤΟΜΥ, Κέντρων Υγείας σε ένα κεντρικό πανελλαδικό σχέδιο.

Χαρτογράφηση για την εφεδρεία όλων των συνταξιούχων γιατρών.

Αντίστοιχες διαδικασίες εξπρές με τις παραπάνω για όσους έχουν άδεια νοσηλευτή και παραϊατρικών ειδικοτήτων.

Κέρδος: μια ολόκληρη στρατιά νέων και ικανών γιατρών και νοσηλευτών και ένα καλά στελεχωμένο σύστημα υγείας.

Κόστος: Κάποια εκατομμύρια ευρώ που είναι ελάχιστη δαπάνη μπροστά στο κέρδος.

  1. Εξασφάλιση αντιδραστηρίων και τεστ. Μαζική διενέργεια τους δωρεάν από όλα τα ιδιωτικά εργαστήρια και τις εξοπλισμένες δομές υγείας δήμων και δημοσίου.

Κέρδος: η απαραίτητη εικόνα για το βαθμό διάδοσης της νόσου.

Κόστος: λίγες χιλιάδες ευρώ.

Τα παραπάνω ενδεικτικά μέτρα δεν έχουν καν κόστος.

Αν δεν γίνουν άμεσα, πολύτιμος χρόνος σπαταλιέται. Και ο χρόνος σήμερα μεταφράζεται άμεσα σε κερδισμένες ζωές.

Ελπίζουμε η κυβερνητική πολιτική του να ενοχοποιεί συλλήβδην την κοινωνία, να μην σημαίνει εκ των προτέρων λευκή σημαία σ’ αυτόν τον υγειονομικό πόλεμο, ούτε πολύ περισσότερο προετοιμασία της κοινής γνώμης για κακές εξελίξεις.

Ελπίζουμε να μην προετοιμάζεστε να χρεώσετε την ευθύνη αυτής της υγειονομικής κρίσης στους πολίτες της χώρας.

Στο κράτος δικαίου, στον προηγμένο ανθρώπινο πολιτισμό, το κράτος και η πολιτεία έχουν ως βασική και κύρια ευθύνη τους τη διασφάλιση της ζωής, δημόσιας υγείας, της αξιοπρεπούς επιβίωσης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των πολιτών τους.

Δεν θα μας γυρίσετε στην προϊστορία όπου η ευθύνη της υγείας και της επιβίωσης ήταν αποκλειστικά ατομική υπόθεση.

Μην διανοηθείτε να μας μετακυλίσετε την ευθύνη να αποφασίζουμε ποιος θα έχει ευκαιρία στη ζωή και χώρο στην εντατική, ποιος θα μπορεί να νοσηλευτεί και ποιος όχι, ποιος δικαιούται τεστ και ποιος όχι, ποιος προλαβαίνει να διασωληνωθεί και ποιος όχι.

Κάντε τώρα, εντός ημερών, αυτά που πρέπει να γίνουν.

Ο παρακμασμένος καπιταλισμός μας προειδοποίησε για αυτή την πανδημία

Όχι, αυτό που ζείτε δεν είναι ένα κακό όνειρο.

Είναι πραγματικότητα, μόλις ξυπνήσατε στις “μεγάλες” Ηνωμένες Πολιτείες για να διαπιστώσετε ότι ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας σας, η ελεύθερη κυκλοφορία είναι πλέον υπό περιορισμούς. Όχι από το στρατό, αλλά από το φόβο του αόρατου – ενός ιού που δεν είχατε ξανακούσει για αυτόν, ο οποίος έχει αλυσοδέσει εσάς και την οικογένειά σας σε μια μορφή αυτοεπιβαλλόμενου εγκλεισμού.  Αυτή η δυναμική, είναι απλά η βιολογική εξέλιξη του τι αισθανόμαστε όταν κακοήθη λογισμικά μολύνουν το laptop  μας παίρνοντας τον έλεγχο του και κρατώντας μας ομήρους.

Παρακολουθώντας τακτικά τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι κατανοητό ότι αυτή η άνευ προηγουμένου εθνική κρίση δημόσιας υγείας καλύπτεται με κομματικό κριτήρια καθοριζόμενα από την ανικανότητα και την κακία του τρέχοντος ενοίκου του οβάλ γραφείου, Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτό που αποφεύγεται σχολαστικά είναι οποιαδήποτε ευρύτερη και ουσιαστική συζήτηση για το ότι αυτή η περίοδος παγκόσμιας αναστάτωσης είναι “δώρο” του καπιταλισμό των αρπακτικών σε όλους εμάς, των αρπακτικών που “νοικιάζουν” την κυβέρνηση των Η.Π.Α. που υποτάσσει τόσο τη δημόσια υγεία όσο και το δημόσιο συμφέρον στην συσσώρευση πλούτου.

Μια αφήγηση σχετικά με την κρίση του κορονοϊού που έχει ως αφετηρία τις σκόπιμες προσπάθειες του Τραμπ να υποβαθμίσει τον κίνδυνο, με επακόλουθο την απροετοίμαστη αντίδραση των Η.Π.Α. με δυνητικό αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους, δεν βλέπει την πραγματικότητα, δηλαδή ότι αυτή η σημερινή συστημική αποτυχία είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που συντελείται εδώ και δεκαετίες.

Η Υποταγή της εργασίας

Καθώς η συγκέντρωση του πλούτου επιταχύνθηκε και η εισοδηματική διαφορά ξεχειλώθηκε, οι συσχετισμοί δύναμης της πολιτικής εξουσίας έγειραν όλο και περισσότερο υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα οι οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας (σ.σ. συνδικάτα) να χάνουν την επιρροή τους.  Την ίδια περίοδο ο κόσμος γίνονταν όλο και πιο ασφαλής για τις πολυεθνικές των ΗΠΑ που με επιτυχία κατάφεραν να κάνουν τις αγορές εργασίας να φαγωθούν μεταξύ τους και την ίδια στιγμή να “κάνουν κατάληψη” στα ρυθμιστικά και φορολογικά καθεστώτα άλλων κυρίαρχων κρατών.

Μια περίοδο που όλα μετρούνταν και όλα αποφασίζονταν με βάση το τι ενθαρρύνει την οικονομική ανάπτυξη και τη συγκέντρωση πλούτου. Άλλα, ζωτικής σημασίας ζητήματα, από το περιβάλλον μέχρι τη δημόσια υγεία, είχαν πλέον γίνει  δευτερεύοντα μπροστά στην επιδίωξη του κέρδους από τον ιδιωτικό τομέα.  Σκεφτείτε μόνο, πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεραστούν τα οικονομικά συμφέροντα των εταιρειών της καπνοβιομηχανίας μέχρι να γίνει εφικτό να προειδοποιηθεί το κοινό για τα ζητήματα δημόσιας υγείας με ειδικές σημάνσεις στα πακέτα των τσιγάρων.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του ’50, πάνω από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού των Η.Π.Α. εκπροσωπούνταν από εργατικά συνδικάτα.  Ακόμα και αν τα συνδικάτα είχαν τα προβλήματά τους με τη διαφθορά, στο σύνολό τους ήταν ικανά να αντισταθμίζουν ως μέσον πίεσης, τις όποιες κινήσεις του καπιταλισμού των αρπακτικών.

Κατά τη περίοδο που ο Πρόεδρος Ρίγκαν απέλυσε όλους τους Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας (PATCO) το 1981, τα οργανωμένα συνδικάτα αντιπροσώπευαν μόλις το ένα πέμπτο των Αμερικανών εργαζομένων. Μέχρι το 2019, ήταν μόλις πάνω από 10 τοις εκατό. Αυτό που ακολούθησε κατά συνέπεια είναι η σημερινή μαζική αύξηση της επισφάλειας και τις περιστασιακής εργασίας, με ένα εργατικό δυναμικό που αιωρείται πάνω από ένα τηλέφωνο ή αναμένει κάποιο email περιμένοντας κάποια περιστασιακή απασχόληση ή να δουλέψει για μια ημέρα.

Αυτή η ικανότητα του κεφαλαίου να περιορίσει τόσο πολύ το κοινωνικό συμβόλαιό του με την εργασία, δημιουργεί μια καθοδική πτώση αφήνοντας δεκάδες εκατομμύρια χωρίς υγειονομική περίθαλψη, ασφάλιση αναπηρίας ή ανεργίας. Θέτει επίσης κάποιους εργοδότες και μικρές επιχειρήσεις σε μειονεκτική θέση στον ανταγωνισμό εφόσον επιλέξουν να παρέχουν αυτές τις βασικές παροχές στους εργαζομένους τους.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που διασταυρώνεται η οριακή κατάσταση της εργασίας με την σημερινή εθνική κρίση – μπροστά στην οποία ένα μεγάλο μέρος των Αμερικάνων θα διστάσει να πραγματοποιήσει το test για τον κορονοϊό ή θα καθίσει στο σπίτι εάν αρρωστήσει.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων Αμερικανοί δεν είναι σε οικονομική θέση να αντέξουν αυτές τις δαπάνες ή την απώλεια του μισθού τους, δίχως κανένα δίχτυ ασφαλείας σε περίπτωση που τα αποτελέσματα του ελέγχου έρθουν πίσω θετικά και βρεθούν στο περιθώριο δίχως εργασία για 14 ημέρες ή ακόμα χειρότερα όταν πάρουν στα χέρια τους τον λογαριασμό του νοσοκομείου.

Ο παραπάνω ουσιαστικός ρόλος των εργατικών συνδικάτων ως αντισταθμιστικός παράγοντας στις επιθετικές ορέξεις του κεφαλαίου είναι προφανής στην περίπτωση της βιομηχανίας αερομεταφορών, η οποία είναι και το σημείο μηδέν για πολλές πανδημίες, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής.

Συνδικάτα και δημόσιο συμφέρον

Ο John Samuelsen είναι ο πρόεδρος της Διεθνής Ένωσης Εργαζομένων στις Μεταφορές (TWU) που αντιπροσωπεύει 150.000 μέλη στους τομείς των αεροπορικών εταιρειών, των σιδηροδρόμων, της διαμετακόμισης, των πανεπιστημίων και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Την περασμένη εβδομάδα, η TWU κλήθηκε να υποστηρίξει την απόφαση του πληρώματος πτήσης μιας μεγάλης εταιρείας αερομεταφορών που αρνήθηκε την εντολή άμεσης επιστροφής στα εργασιακά καθήκοντα του, ύστερα από περιστατικό όπου επιβάτης απομακρύνθηκε από την πτήση που στελέχωναν, όταν αυτός ανέφερε πως είναι φορέας του κορονοϊού κατά την προσγείωση του αεροπλάνου.

Όπως δημοσιεύθηκε από την Daily News, ένας άντρας στο Long Island, επιβιβάστηκε σε πτήση από τη Νέα Υόρκη με προορισμό τη Φλόριντα, ενώ εκκρεμούσε το αποτέλεσμα του test που είχε πραγματοποιήσει για τον κορονοϊό και κατά την προσγείωση του αεροπλάνου στο West Palm Beach, έλαβε κλήση που τον ενημέρωσε για την κατάστασή του.

“Το πλήρωμα εφάρμοσε την διαδικασία απομάκρυνσης του επιβάτη με έναν πολύ περίπλοκο τρόπο ώστε να μειωθεί η έκθεση στον ιό, η απομάκρυνση πραγματοποιήθηκε μέσω της πίσω πόρτας του αεροπλάνου και με την βοήθεια ιατρικού προσωπικού, το οποίο και συνόδευσε τον επιβάτη μακριά από την πτήση” ανέφερε ο  Samuelsen. “Όμως το πλήρωμα δέχθηκε εντολή για άμεση επιστροφή στην εργασία του, ώστε  να στελεχώσει κάποια άλλη πτήση, εντολή που τα μέλη του πληρώματος δικαίως αρνήθηκαν, καθώς γνώριζαν ότι ήταν δυνητικά φορείς του ιού”.

Και συνέχισε, “Ήταν ακόμα σε κατάσταση σοκ και όπως είναι κατανοητό  ανησυχούσαν για την υγεία τους, και όταν δέχτηκαν την εντολή να επιστρέψουν σε άλλη πτήση, είπαν όχι. Ο αερομεταφορέας δήλωσε πως το πλήρωμα βρίσκονταν σε θέση να επιστρέψει στην εργασία του, καθώς τα μέλη του δεν είχαν παρουσιάσει συμπτώματα, αυτό ήταν και το σημείο όπου το συνδικάτο παρενέβη”.

Όπως ισχυρίζεται ο Samuelsen, ύστερα από την παρέμβαση του συνδικάτου, εκλεγμένοι αξιωματούχοι κάλεσαν τον αερομεταφορέα, όπως και την Daily News.

“Διαπραγματευτήκαμε ένα πακέτο που εγγυάται στο πλήρωμα οικονομική ασφάλεια, με αναρρωτική άδεια μετ’ αποδοχών. Κατά ειρωνεία της τύχης, με τη διαδικασία να κάνουμε αυτό που ήταν σωστό για τα μέλη μας βοηθήσαμε παράλληλα και στη διατήρηση της δημόσιας υγείας, η οποία ήταν και το αρχικό μέλημα του πληρώματος. Χωρίς το σωματείο, θα είχαμε μερικά ακόμα αεροπλάνα με εκατοντάδες ανυποψίαστα μέλη του κοινού εκτεθειμένα στον ιό”.

Κατά την άποψη του Samuelsen, οι προτάσεις που θεωρούνταν ως ριζοσπαστικές ιδέες την περίοδο προ του κορονοϊού, όπως το καθολικό σχέδιο υγειονομικής περίθαλψης του γερουσιαστή Bernie Sanders ή την πρόταση του πρώην υποψηφίου προέδρου  Άντριου Γιανγκ για ένα καθολικό βασικό εισόδημα, στις σημερινές συνθήκες δεν είναι πλέον ριζοσπαστικές.

“Μπορείτε να φανταστείτε πόσο λιγότερο άγχος θα ένιωθαν όλοι οι Αμερικανοί αυτή τη στιγμή, αν προτάσεις τέτοια πράγματα εφαρμοζόντουσαν ήδη», είπε. “Θα ήταν ένα σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης με ορίζοντα 365 ημέρες το χρόνο”.

Δημόσια υγεία έναντι ιδιωτικού κέρδους;

Μια τέτοια αναπροσαρμογή του συσχετισμού δυνάμεων, όπου το συμφέρον των ιδιωτικών κεφαλαίων και το δημόσιο συμφέρον θα μπορούσαν να συμβιβαστούν ενόψει της τρέχουσας υπαρξιακής κρίσης, συμβαίνει ήδη σε άλλα μέρη του πλανήτη.

Ο καθηγητής Richard Wolff  είναι οικονομολόγος που διδάσκει στο New School και όπως αναφέρει δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα εναρμόνισης αυτών των εντάσεων από την Κίνα και τη Νότια Κορέα, οι οποίες έχουν κάνει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα τους να συνεργαστούν ενόψει της τρέχουσας πανδημίας.

“Κοιτάξτε το ποσοστό του πληθυσμού που έχει δοκιμαστεί σε αυτά τα δύο μέρη και μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του στενού συντονισμού μεταξύ της κυβέρνησης και του ιδιωτικού τομέα, κάτι το οποίο δεν έχουμε εδώ, οι αριθμοί δοκιμών μας απεικονίζουν ακριβώς αυτό”, ανέφερε.

Ο Wolff υποστηρίζει ότι η τρέχουσα κρίση μας φέρνει στο θλιβερό συμπέρασμα πως υπάρχει μια θεμελιώδη απόκλιση μεταξύ του αμερικανικού καπιταλισμού και της δημόσιας υγείας. “Δεν υπήρχε κανένα κίνητρο κέρδους για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες να παράγουν εκατομμύρια από αυτού του είδους τα test”, πρόσθεσε.

Και συνέχισε: “Κοιτάζοντας τα δελτία τύπου του Κέντρου Ελέγχου Ασθενειών παρατηρούμε ότι από την 17 Ιανουαρίου η ίδιοι αναγνώρισαν δημοσίως ότι εντόπισαν αυτόν τον ιό στην Κίνα …αυτό που έχουμε δει από τότε, είναι αυτή η ad hoc, τελευταίας στιγμής, υπό την απειλή όπλου απάντηση, με το ένα μάτι να κοιτάει προς τα συμφέροντα και το κέρδος των φαρμακοβιομηχανιών και το άλλο μάτι να κοιτάζει προς την επανεκλογή του Προέδρου”.

Αν μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει κάτι θετικό από αυτή την περίοδο τραγωδίας, είναι πως θα μπορούσε να αποτελεί μια διδακτική στιγμή για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Μπορεί να μας βοηθήσει να συγκεντρώσουμε τη βούληση να κάνουμε τον τρόπο ζωής και τις οικονομικές αλλαγές που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της υπερθέρμανσης του πλανήτη.


Σημείωση του antapocrisis: Μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε σημεία της οπτικής του άρθρου, ωστόσο θεωρήσαμε σημαντικό να αναδειχθεί η παρεμβολή του ιδιωτικού τομέα στις πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα την ζωή των λαών και ειδικά την πολιτική προστασία σε καταστάσεις όπως η σημερινή πανδημία. Το παράδειγμα των Η.Π.Α. είναι παραπάνω από διδακτικό

Πηγή: salon.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Μην κατασκευάζετε ενόχους. Μην ψάχνετε συγχωροχάρτι. Κατασκευάστε κλίνες ΜΕΘ. Ψάξτε αναπνευστήρες

Μην κατασκευάζετε ενόχους. Μην ψάχνετε συγχωροχάρτι. Κατασκευάστε κλίνες ΜΕΘ. Ψάξτε αναπνευστήρες.

Σχόλιο του antapocrisis για τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης.

Μια κυβέρνηση μπροστά στον κίνδυνο της πανδημίας όφειλε να είχε κάνει τα εξής:

  1. Να έχει συγκροτήσει και να διατηρεί από πριν, ένα ετοιμοπόλεμο και ικανό σύστημα Δημόσιας Υγείας, με το απαραίτητο προσωπικό, απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ τουλάχιστον στο μέσο όρο των προηγμένων χωρών. Να χρηματοδοτεί νοσοκομεία που να καλύπτουν πλήρως τις υγειονομικές ανάγκες της χώρας. Να μην θεωρεί ότι οι γιατροί είναι “πλεονάζοντες”, να μην αντιλαμβάνεται ως “δόξα” την απόλυση υγειονομικών, να μην διαλύει τη δημόσια υγεία για να δώσει χώρο στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
  2. Με το ξέσπασμα της επιδημίας στην Κίνα και τις πρώτες ειδήσεις για εκατοντάδες νεκρούς (τέλη Ιανουαρίου) να είχε φροντίσει για άμεση αύξηση της δυναμικότητας του συστήματος υγείας, και ειδικά των κλινών ΜΕΘ, κλινών ΜΑΦ, του απαραίτητου εξοπλισμού, προσωπικού και μέσων εντατικής παρακολούθησης και κυρίως να εξασφαλίσει την υπερεπάρκεια των μέσων ατομικής προστασίας για γιατρούς και νοσηλευτές, καθώς και των αντιδραστηρίων για τους διαγνωστικούς ελέγχους.
  3. Μετά τα εκατοντάδες κρούσματα και τους πρώτους νεκρούς στην Ιταλία (μέσα Φεβρουαρίου), να πάρει αυστηρά μέτρα ελέγχου και περιορισμού της νόσου εκτός συνόρων, καραντίνα για όσους έρχονται από το εξωτερικό (και όχι μόνο από την Ιταλία). Ταυτόχρονα να ενεργοποιήσει όλες τις υπάρχουσες προκηρύξεις για διορισμούς γιατρών στα νοσοκομεία αλλά και να καλέσει επειγόντως τους Έλληνες γιατρούς από το εξωτερικό δίνοντάς τους κίνητρα.
  4. Με το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα (τέλη Φεβρουαρίου) να κλείσουν σχολεία, εκκλησίες και όσοι άλλοι χώροι μαζικής συνάθροισης. Να πάρει μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων για την αποτροπή της μετάδοσης της νόσου. Να απαγορεύσει τις άσκοπες μετακινήσεις. Να κάνει πράξη με κάθε τρόπο το «μένουμε σπίτι» για να σπάσει η αλυσίδα διάδοσης του ιού. Να κάνει εκτεταμένους ελέγχους, «κυνηγώντας» τον ιό, σύμφωνα με τις συστάσεις του Π.Ο.Υ. και την επιδημιολογική πρακτική.
  5. Μετά τις εκατόμβες θυμάτων σε όλη την Ευρώπη και την επιβεβαίωση της ανάγκης των βαρέως νοσούντων ασθενών για μηχανική υποστήριξη να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει για να ανεβάσει κατακόρυφα τη δυνατότητα υποστήριξης και εντατικής παρακολούθησης. Αυτό είναι μέγεθος που μετριέται σε προσωπικό, κλίνες, εξοπλισμό. Επιπλέον να επιτάξει ιδιωτικά νοσοκομεία και να επιστρατεύσει ιδιώτες γιατρούς αυξάνοντας τον στρατό και τα όπλα της υγειονομικής άμυνας της χώρας.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνουν οι πολίτες.

Τι έχει μονοπωλήσει αποκλειστικά όχι μόνο τη δημόσια συζήτηση, αλλά και τα κυβερνητικά μέτρα και τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα;

Το δεύτερο σκέλος.

Σαν την αποκλειστική ευθύνη για τα θύματα μιας επιδημίας να την έχει μόνο η κοινωνία. Όχι η πολιτεία.

Ποια προετοιμασία υπάρχει για το πρώτο σκέλος;

Πόσες κλίνες ΜΕΘ άνοιξαν; Πόσες απλές κλίνες μετατράπηκαν σε κλίνες εντατικής παρακολούθησης; Πόσοι αναπνευστήρες, σκάφανδρα, μάσκες c-pap ήρθαν; Πόσοι γιατροί και νοσηλευτές προσλήφθηκαν με διαδικασίες εξπρές;

Η απόσειση ευθυνών για τα παραπάνω, η απόσειση ευθυνών για την επί δεκαετίες πολιτική διάλυσης του συστήματος υγείας, αλλά και η απόσειση ευθυνών για την καθυστερημένη λήψη μέτρων για τον περιορισμό της διασποράς, αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο.

Γιατί έστω και αν η κυβέρνηση δεν τα πάει καλά στη θωράκιση των νοσοκομείων και στην εκτίναξη της δυναμικότητας του ΕΣΥ, τα πάει καλά στο να κατασκευάσει ενόχους για να τους φορτώσει απώλειες.

Η ελληνική κοινωνία, όχι χωρίς προβλήματα ή καθυστερήσεις, αποδείχθηκε μάλλον υπερώριμη για τα μέτρα περιορισμού. Με εντυπωσιακό τρόπο οι καθυβριζόμενοι από την άρχουσα τάξη τους ως καθυστερημένοι, απολίτιστοι, απείθαρχοι Έλληνες, συμμορφώθηκαν στα μέτρα.

Εξαιρείται η Εκκλησία και η εγκληματική, επί μία εβδομάδα, ασυδοσία της.

Φυσικά πάντα και παντού θα υπάρχει μια μειοψηφία που θα προκαλέσει πανικό, θα αδειάσει ράφια και φαρμακεία, θα εκδράμει σε χωριά και νησιά. Όμως η πειθαρχία με την οποία η κοινωνία συμμορφώθηκε στην ανάγκη περιορισμού της είναι μάλλον πρωτοφανής.

Πρωτοφανής είναι και η προσπάθεια των ΜΜΕ να δείχνουν άδειες παραλίες διαβεβαιώνοντάς μας ότι είναι γεμάτες.

Πρωτοφανείς είναι και οι αποστροφές κυβερνητικών στελεχών ότι «για αυτό που έρχεται ευθύνη έχετε εσείς».

Πρωτοφανής είναι και η προσπάθεια να διαγραφούν οι ευθύνες όσων διέλυσαν το σύστημα υγείας και όσων ακόμα και σήμερα, στο και πέντε, δεν αντιλαμβάνονται ότι η υγειονομική άμυνα της χώρας περνά από το διαζύγιο με τα δόγματα και τις δοξασίες του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί ακόμα και σήμερα, η χωρητικότητα του συστήματος υγείας σε ΜΕΘ και κλίνες αυξημένης παρακολούθησης παραμένει χαμηλά.

Τα καθημερινά νούμερα είναι ανησυχητικά στον αριθμό των διασωληνώσεων. Είναι ανησυχητικός και ο ρυθμός αύξησής τους. Επιβεβαιώνει τη διεθνή εμπειρία που λέει ότι ο απόλυτος αριθμός των απωλειών σε ζωές θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα των νοσοκομείων να υποστήριξουν τους βαρέως πάσχοντες.

Τι απολογισμό κάνει η κυβέρνηση σε αυτό το επίπεδο;

Πόσους αναπνευστήρες εξασφαλίζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό;

Γιατί αν ο περιορισμός της διάδοσης της ασθένειας είναι και ευθύνη της πολιτείας (με μέτρα και καραντίνες) και ευθύνη της κοινωνίας (μένοντας σπίτι), η υποστήριξη όσων νοσήσουν σοβαρά είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Διαχρονικά και διακομματικά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι νεκροί θα υπάρξουν. Σε μια πανδημία, αυτό είναι αναμενόμενο, ειδικά όταν το μέτρο αναφοράς είναι η Ιταλία ή η Ισπανία.

Η πρώτιστη ευθύνη της κυβέρνησης σήμερα είναι να μην φέρει κανένα γιατρό στην τρομακτική θέση να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, γιατί οι αναπνευστήρες δεν φτάνουν.

Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης σε κάποιο από τα διαγγέλματά του, που τα κάνει τρεις φορές την εβδομάδα, να δεσμευτεί επ’ αυτού;

Μπορεί ένα, μόνο ένα, από τα κυβερνητικά διαγγέλματα να μην αφορά τι κάνει ή πρέπει να κάνει η κοινωνία, αλλά το τι κάνει ή πρέπει να κάνει η πολιτεία;

Εμείς θα συνεχίσουμε με τον πιο αποφασιστικό και πειθαρχημένο τρόπο να μένουμε σπίτι, να περιορίζουμε τη διάδοση της νόσου, να σπάσουμε όσο γίνεται περισσότερο την αλυσίδα μετάδοσης.

Θα αποδεχτούμε συνειδητά την απαγόρευση κάθε άσκοπης μετακίνησης εν μέσω πανδημίας, ξέροντας ότι υπάρχει ΚΑΙ ατομική ευθύνη.

Την αναλαμβάνουμε.

Θα αποκρούσουμε με οργή κάθε θρασύτατη απόπειρα κυβέρνησης και ΜΜΕ να ενοχοποιηθεί η κοινωνία για τις απώλειες.

Θα επιμείνουμε να θυμίζουμε την κρατική ευθύνη, όσο κι αν κρύβεται τεχνηέντως.

Δεν θα δώσουμε κανένα συγχωροχάρτι σε όσους έφεραν το σύστημα υγείας σε οριακή κατάσταση.

Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε κανέναν.

COVID-19: Μια ανησυχία, τρεις προτάσεις και μια ελπίδα.

Αυτές τις μέρες με βλέπετε να εξεγείρομαι, να νευριάζω, να βάζω τις φωνές είτε για ενέργειες είτε για παραλήψεις των αρχών σε σχέση με την πανδημία COVID-19. Κάποιοι ίσως νομίζετε ότι το κάνω από “αντιδεξιό μένος”. Κάνετε λάθος. Αυτό που προσπαθώ είναι να αποφύγω να ζήσω την σκηνή όπου το JCB σκάβει χαντάκια γιατί θα είναι αδύνατον να διαχειριστούμε αλλιώς τον αριθμό των νεκρών. Τρομάξατε; Ορθώς. Μέχρι τώρα απέφευγα να μιλάω τόσο έξω από τα δόντια για να μην δημιουργώ πανικό, αλλά πλέον έχουμε περάσει το σημείο καμπής. Οι τελευταίες ραβδιές που έσπασαν την πλάτη της καμήλας ήρθαν χθες:

  • οι συμπολίτες μου σπάνε μαζικά την καραντίνα. Μπορεί να ήταν μειωμένη η κίνηση στα διόδια σε σχέση με την προηγούμενη Παρασκευή κατά 30% όπως διαβάζω, αλλά εν μέσω καραντίνας… δεν φτάνει! Έπρεπε να είναι τόσο σπάνια τα οχήματα που να αποκοιμιέται ο υπάλληλος στον θάλαμο!
  • η κυβέρνηση προ-ανακοινώνει το lockdown των ακτοπλοϊκών γραμμών σε επίσημη συνέντευξη. Το λάθος της Λομβαρδίας στο τετράγωνο! Εκείνοι απλά διέρρευσαν, εμείς ανακοινώνουμε στα ίσια. Τι φάση;
  • Σε όλα τα νοσοκομεία αναδεικνύονται τεράστιες ελλείψεις μέσων ατομικής προστασίας για τους εργαζόμενους. Αν χάσουμε μαζικά το μάχιμο νοσοκομειακό προσωπικό, η κατάρρευση του ΕΣΥ και η εκτίναξη της θνητότητας τόσο του COVID-19 όσο και άλλων ασθενειών που φυσικά δεν πάτησαν pause ενόσω εξελίσσεται η πανδημία θα έρθει πολύ νωρίτερα.
  • Διέρρευσε επιστολή του ΕΟΔΥ προς τους συντονιστές των νοσοκομείων, των ΚΥ και των ΤΟΜΥ (αλλά όχι τους “κοινούς στρατιώτες” του ΕΣΥ) με οδηγίες για την χρήση των μέσων αυτών που βάζει τόσο αντιεπιστημονικό cost-effective μωρολογιστικό νερό στο κρασί τους που καταντάει ομοιοπαθητικό διάλυμα. Αυτοί που κάποτε χλεύαζαν τον Κόκκινο Στρατό για την “σπατάλη” ελλιπώς οπλισμένων στρατιωτών μπροστά στον ναζιστικό ολετήρα, τώρα κάνουν χειρότερα με εξειδικευμένο και έμπειρο υγειονομικό προσωπικό.

Εν εξελίξει λοιπόν μιας βαθύτατης κρίσης, υγειονομικής – οικονομικής – κοινωνικής  και εν τέλει ανθρωπιστικής, που ακόμα δεν έχουμε δει στην χώρα μας παρά τις πρώτες μόλις προειδοποιητικές βολές, νιώθω πως πρέπει επιτέλους να συντονιστούμε καλύτερα.

Το ΕΣΥ χρειάζεται άμεση και μαζικότατη ενίσχυση των αριθμών του σε υγειονομικό προσωπικό. Μιλάμε για προσλήψεις και πολύ σωστά. Η κυβέρνηση είχε δύο μήνες καιρό να προετοιμαστεί τους οποίους και σπατάλησε μοιράζοντας φτηνές – όπως αποδείχθηκαν ήδη – διαβεβαιώσεις. Ούτε τα μπλοκάκια, ούτε τα επικουρικά “έλα τώρα που σε χρειαζόμαστε και ρίσκαρε τα πάντα, και σαν τελειώσει η ζημιά φύγε να μην σε βλέπω” μπορούν να αποδώσουν. Κανένας δεν θα δεχθεί τέτοιο ποδοπάτημα της αξιοπρέπειάς του, επιστημονικής μα και ανθρώπινης, πλην ακραίας ανάγκης. Λύση είναι οι μόνιμες προσλήψεις μα ακόμα και για αυτές πλέον δεν ξέρω αν έχουμε τον χρόνο. Μόνη εναλλακτική είναι η επιστράτευση. Δεν μου αρέσει σαν λέξη, δεν με συμφέρει προσωπικά (και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους), αλλά αυτή είναι η στιγμή που η κοινωνία μετράει πολύ περισσότερο από τα μικρά μας “εγώ”.

Αν αργήσουμε και περιμένουμε να εξουθενωθεί το ήδη υπάρχον προσωπικό, θα καταλήξουμε να βλέπουμε εικόνες Ιταλίας. Ανθρώπους χωρίς εξειδίκευση να εφημερεύουν σε ΜΕΘ, να διασωληνώνουν και να χειρίζονται πρωτόκολλα μηχανικού αερισμού και λοιμωξιολογίας χωρίς το απαραίτητο θεωρητικό υπόστρωμα. Αυτό δηλαδή που λέω “ημιάοπλα μπουλούκια”. Και δυστυχώς κάπως έτσι θα εκτιναχθεί η θνητότητα του COVID-19 αλλά και άλλων ασθενειών που θα αδυνατούν να αντιμετωπιστούν όπως τους πρέπει. Αντίθετα, οι “νεόφερτοι” θα πρέπει να ενταχθούν άμεσα και να κατανεμηθούν σε ισοδύναμες ομάδες ανάμικτοι με το έμπειρο νοσοκομειακό προσωπικό και να εκπαιδευτούν, και οι ομάδες να λειτουργούν στεγανές ανάμεσά τους και σε rotation, ώστε ενδεχόμενη καραντίνα της μιας να μην κινδυνεύει να διαχυθεί παραπέρα και να εξασφαλιστεί συντήρηση δυνάμεων. Όσο αυτοί οι συνάδελφοι δίνουν αυτόν τον αγώνα, δεν είναι δυνατόν να τρέχουν πίσω τους χρέη, οικονομικές υποχρεώσεις κλπ. Αν για παράδειγμα διατηρούσαν ιατρείο, θα πρέπει να απαλλαχθούν από κάθε οικονομική υποχρέωση σε σχέση με αυτό για όσο διάστημα χρειαστούν οι υπηρεσίες τους. Η φόρμουλα για αυτό μπορεί να συζητηθεί εκτενώς και να βρεθεί κάποιου τύπου λύση. Είναι κεντρικής σημασίας να καταλάβουν όλοι, κράτος και ιδιώτες τρόπον τινά πιστωτές (δανειοδότες, ιδιοκτήτες, πάροχοι υπηρεσιών, προμηθευτές) πως πάνω από τα χρήματα είναι το Δικαίωμα στη Ζωή.

Πέραν του άμεσου εχθρού, υπάρχουν πολλές ειδικότητες “μη αιχμής” για την πανδημία που στην παρούσα στιγμή βρίσκονται σε μια νεκροζώντανη κατάσταση διαρκούς φθοράς. Η αναιδής εισβολή του SARS-CoV-2 στις ζωές μας μπορεί να ανάγκασε την αναστολή σχεδόν κάθε άλλης δραστηριότητας, οικονομικής και κοινωνικής, δεν σημαίνει όμως ότι τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας κάνουν “διάλειμμα”. Όσο η κοινωνία έχει σχεδόν παραλύσει, και μαζί της οι υπηρεσίες υγείας τακτικής βάσης (δημόσιες και ιδιωτικές ανεξαιρέτως), συνάνθρωποι μας ασθενείς επιβαρύνονται, συνεχίζουν ενδεχόμενα αδιάγνωστοι ή με αρρύθμιστη αγωγή. Εάν όντως επιτύχουμε τον πολυπόθητο στόχο του “χαμηλώματος της καμπύλης” (flattening the curve) για τον έλεγχο της πανδημίας με εξάπλωση εντός των ορίων χωρητικότητας του ΕΣΥ ακόμα και διευρυμένων όπως περιγράψαμε πιο πάνω, αυτό λίγο πολύ σημαίνει πως η διάρκεια των μέτρων θα είναι πολύ πιο μακρόχρονη από όσο θα ήθελε να πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Αν συνεχίσουμε λοιπόν την στρατηγική της αντιμετώπισης μόνο των άκρως επειγόντων περιστατικών – επιλογή ορθότατη στην υπεροξεία φάση για την διασπορά του ιού στην κοινότητα που τώρα διανύουμε και με σκοπό τον άμεσο περιορισμό της και την ανασύνταξη του ΕΣΥ – σε ένα βάθος χρόνου που π.χ. ξεπερνάει τους δύο μήνες, το βαθύτερο “έμμεσο” κόστος στην δημόσια υγεία δεν θα είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.

Τα ιδιωτικά ιατρεία αυτή την στιγμή φυτοζωούν. Έμπειροι γιατροί χαζεύουν ανήμποροι τους 4 τοίχους, παραμένοντας στις άδειες επάλξεις για το ενδεχόμενο επείγον, με ταυτόχρονη οικονομική καταστροφή, ενώ ασθενείς υπακούοντας πιθανά και καθ’ υπερβολή στις εκκλήσεις, βιώνουν βλάβη της υγείας τους κατ’ οίκον. Συνάδελφοι στα νοσοκομεία περιγράφουν ήδη περιστατικά που κατέφθασαν σε άθλια κατάσταση λόγω διαρκούς αναβολής / αποφυγής ιατρικής επίσκεψης που θα μπορούσε να αναχαιτίσει την εξέλιξη νωρίτερα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί οι γιατροί θέλουν να συμμετάσχουν στην μάχη. Η κοινωνία μας δεν έχει τα περιθώρια να μην τους συμπεριλάβει. Αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει είναι η επίταξη των δομών αυτών, με το κράτος να αναλαμβάνει τα έξοδα λειτουργίας για όσο διαρκεί η επίταξη, με τους γιατρούς να εξετάζουν τους ασθενείς ωσάν του δημοσίου. Έτσι εγγυόμαστε την παροχή υπηρεσιών υγείας στους πολίτες, πέραν του COVID-19, διασφαλίζοντας την δημόσια υγεία ενώ παράλληλα αποφορτίζουμε τα νοσοκομεία μας από περιστατικά που θα πρέπει να επισκεφθούν τα επείγοντα είτε πρώιμα επιφορτίζοντας άδικα τους εκεί σκληρά εργαζόμενους υγειονομικούς είτε αφού πάρουν πρώτα άσχημη και επιπλεγμένη μορφή, καθιστώντας δυσχερέστερη την θεραπεία τους.

Έχοντας μια πρόταση για την ενίσχυση σε ανθρώπινο δυναμικό του ΕΣΥ και μια πρόταση για την αδιατάρακτη συνέχιση παροχής πρωτοβάθμιας υγείας στον πληθυσμό παραμένει το ακανθώδες πρόβλημα της υλικοτεχνικής υποδομής. Σε μια χώρα όπου οι κλίνες ΜΕΘ δεν επαρκούσαν ούτε σε κανονικές περιόδους, οι κλίνες ΜΑΦ αποτελούν περίπου μυθικούς μονόκερους για τα περισσότερα νοσοκομεία μας και η συνολική δυναμική κλινών την τελευταία δεκαετία της κρίσης και της μισανθρωπικού βαθμού λιτότητας έχει περιοριστεί δραματικά, η επερχόμενη φάση έξαρσης της πανδημίας δεν αφήνει περιθώρια ελιγμού. Η άμεση επίταξη όλων των ιδιωτικών νοσοκομειακών δομών, ακολουθώντας εξάλλου το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών (και όχι κάποιας επαναστατικής λαϊκής δημοκρατίας όπως θα ήθελαν να σας πείσουν οι επίμονοι ζηλωτές του νεοφιλελευθερισμού), είναι πολύ φοβάμαι μονόδρομος. Εξάλλου, βάσει οδηγίας του ΠΙΣ, κάθε τακτικό χειρουργείο ή προγραμματισμένη ιατρική παρέμβαση, το ψωμοτύρι (ή μάλλον παντεσπάνι) αυτών των δομών, έχει ματαιωθεί μέχρι νεοτέρας. Δεν έχει κανένα νόημα, καμία εξήγηση και καμία δικαιολογία, την ώρα που θα στιβάζονται ασθενείς στα υπερπλήρη δημόσια νοσοκομεία, τα ιδιωτικά να παραμένουν μισοάδεια εν μέσω εθνικής κρίσης που ελπίζουμε και μαχόμαστε να μην εξελιχθεί σε τραγωδία.

Όπως και να εξελιχθούν οι κρίσιμες πραγματικά αυτές ώρες που γράφω αυτές τις γραμμές, ένα είναι σίγουρο. Η μετά-covid κοινωνία που θα αναδυθεί θα είναι μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτή που μέχρι σήμερα έχουμε ζήσει. Τότε θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε εκ βάθρων τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι σημαίνει Δημόσια Υγεία και πώς επιτυγχάνεται. Αν, στο κάτω κάτω της γραφής, μετράνε τα λεφτά η ο Άνθρωπος. Ο κάθε Άνθρωπος. Μέχρι τότε, κρατήστε αυτές τις σκέψεις κοντά στην καρδιά σας, σφίξτε μαζί μου τα δόντια και ελάτε να ριχτούμε στην Μάχη!