Αφετηρία κάθε ερμηνείας είναι το γράμμα του κειμένου. Αυτό μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές, αυτό ακολουθούν όλα τα κρατικά όργανα που καλούνται να εφαρμόσουν κανόνες δικαίου, από εκεί ξεκινάει και ενίοτε τελειώνει η σκέψη του δικαστή. Αρκεί το γράμμα; Πολύ συχνά η απάντηση είναι αρνητική. Αλλά παραμένει η βάση για την κατανόηση κάθε κειμένου, νομικού ή μη. Στην περίπτωση των φορέων παροχής ανώτατης εκπαίδευσης το γράμμα του Συντάγματος είναι σαφέστατο.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γράμμα του άρθρου 16 του Συντάγματος:

Άρθρο 16 παρ. 5 εδ. α’ «Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση».

Άρθρο 16 παρ. 6 εδ. α’ «Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί».

Άρθρο 16 παρ. 8. εδ. β’ «Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Το Σύνταγμα όχι απλώς είναι εδώ σαφέστατο, αλλά και διατυπωμένο με τρόπο επιτακτικότερο από ό,τι σε άλλες διατάξεις. Στο άρθρο 16 χρησιμοποιήθηκαν λέξεις με ιδιαίτερο βάρος, όπως «παρέχεται αποκλειστικά» και «απαγορεύεται». Για αυτό ακριβώς η συζήτηση περί ιδιωτικών πανεπιστημίων έρχεται και επανέρχεται επί σχεδόν 30 χρόνια κάθε φορά που διεξάγεται ένας αναθεωρητικός διάλογος: Τέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με αφορμή τη συνταγματική αναθεώρηση που ολοκληρώθηκε το 2001, άνοιξε πάλι το 2006 ενόψει της αναθεώρησης του 2008, επανήλθε το 2018 ενόψει της αναθεώρησης που ολοκληρώθηκε το 2019. Σε αυτή την αναθεωρητική συζήτηση ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά επιχειρήματα υπέρ και κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 και της λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αφορούσαν όμως την αναθεώρηση, όχι την ερμηνεία του άρθρου 16. Και ξαφνικά το 2023 ανοίγει μία συζήτηση περί λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην οποία χρησιμοποιούνται αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα, όχι όμως με σκοπό την αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά την παράκαμψη και τη διαστρέβλωση του νοήματός του.

Να θυμίσω επίσης με ποιο τρόπο παγίως ερμηνεύει τις σχετικές διατάξεις του άρθρου 16 το Συμβούλιο της Επικρατείας, επί δεκαετίες: «Δεν είναι επιτρεπτό χρόνος σπουδών που έχει διανυθεί σε τμήμα ή παράρτημα ΑΕΙ της αλλοδαπής, το οποίο λειτουργεί στην Ελλάδα με μορφή ιδιωτικού φροντιστηρίου ή εργαστηρίου ελευθέρων σπουδών να αναγνωριστεί ως χρόνος διανυθείς σε ΑΕΙ της αλλοδαπής ομοταγές προς ελληνικό ΑΕΙ, διότι μια τέτοια αναγνώριση θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση σπουδών που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα σε ιδιωτικό φορέα, ως σπουδών ανωτάτης εκπαιδεύσεως, και θα συνιστούσε καταστρατήγηση του Συντάγματος» (ΣτΕ 1698/2013). Με άλλη διατύπωση, σε εντελώς πρόσφατη απόφαση, «ούτε ο δημόσιος χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως και το κύρος του δημόσιου πανεπιστήμιου προσβάλλονται δεδομένου ότι δεν τίθεται ζήτημα αναγνωρίσεως ισοτιμίας τίτλων σπουδών ανώτατης εκπαιδεύσεως που έχουν χορηγηθεί από ιδιωτικούς φορείς…» (ΣτΕ 992/2023).

Ποιος επιχειρεί αυτή την εξόφθαλμη παράκαμψη του άρθρου 16; Μία κυβέρνηση που συστηματικά παραβιάζει το Σύνταγμα και ματαιώνει τη λειτουργία των θεσμικών αντιβάρων, μία κυβέρνηση που έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα τη χώρα με τις απροκάλυπτες παραβιάσεις του κράτους δικαίου, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη χρηματοδότηση από ευρωπαϊκούς πόρους, όπως περιγράφεται στο ντροπιαστικό ψήφισμα της 7ης Φεβρουαρίου. Είναι η κυβέρνηση των παρακολουθήσεων, των παρεμβάσεων στις ανεξάρτητες αρχές και στον Τύπο, αυτή που με την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία ματαιώνει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και δίνει ασυλία σε υπόλογους υπουργούς, αυτή που δεν συμμορφώνεται με εκατοντάδες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αυτή που συντάσσεται με την Ακροδεξιά για να καταψηφίσει κλιματικούς και περιβαλλοντικούς Κανονισμούς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή είναι η κυβέρνηση που επιχειρεί με τις νομοθετικές ρυθμίσεις περί ιδιωτικών πανεπιστημίων άλλη μία βάναυση παραβίαση του Συντάγματος και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό από το αν είναι σκόπιμο ή μη να λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, ένα ζήτημα το οποίο θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε λίγους μήνες που ξεκινάει η συνταγματική αναθεώρηση.

Τα πανεπιστήμια δεν είναι παραγωγικές σχολές που παρέχουν επαγγελματικά πτυχία, αλλά πλήρως αυτοδιοικούμενα ιδρύματα που με όρους ακαδημαϊκής ελευθερίας υποχρεούνται να προβαίνουν σε βασική έρευνα και να διαχέουν τα ευρήματά της στην κοινωνία. Επίσης, τα πανεπιστήμια δεν είναι ούτε μπορεί να είναι επιχειρήσεις, κοινωφελείς ή κερδοσκοπικές. Το Συμβούλιο της Επικρατείας τονίζει στη νομολογία του ότι «κατά πάγια νομολογία του ΔΕΕ, το δίκαιο του ανταγωνισμού της Ένωσης και, ειδικότερα, η απαγόρευση του άρθρου 107 παρ. 1 ΣΛΕΕ αφορούν τις δραστηριότητες των “επιχειρήσεων”. Τα ΑΕΙ δεν ασκούν οικονομική δραστηριότητα αλλά οι σκοποί τους όπως προβλέπονται από το Σύνταγμα (άρθρο 16 Συντ.) και τις διατάξεις του διέπουν την λειτουργία τους (βλ. άρθρο 1 και 4 ν. 4485/2017) αποβλέπουν στην προαγωγή της επιστημονικής έρευνας και του ερευνητικού και εν γένει εκπαιδευτικού έργου και άρα δεν εμπίπτουν στην έννοια της επιχείρησης»(ΣτΕ 2350-63/2023). Ως προς τις άλλες εκπαιδευτικές βαθμίδες η ελευθερία των ιδιωτών να ιδρύουν εκπαιδευτήρια ασκείται υπό το αυστηρό καθεστώς των συνταγματικών εγγυήσεων. Θα μπορούσαν να θεσμοθετηθούν αντίστοιχες συνταγματικές εγγυήσεις και για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Η απάντηση είναι καταφατική. Όμως αυτή τη στιγμή τέτοια συνταγματική πρόβλεψη δεν υπάρχει. Το Σύνταγμα είναι ρητά και σαφώς απαγορευτικό.

Πώς επιχειρείται η παράκαμψη αυτής της συνταγματικής απαγόρευσης; Με την επίκληση του ευρωπαϊκού ενωσιακού δικαίου και τη σύμφωνη ερμηνεία του Συντάγματος με αυτό, που κατά μία άποψη καινοφανή και μειοψηφική στη νομική θεωρία υποστηρίζει την προσαρμογή του νοήματος των επίμαχων συνταγματικών ρυθμίσεων του άρθρου 16 ώστε να επιτρέπεται η παροχή ανώτατης εκπαίδευσης από ιδιώτες. Στη σχετική γνωμοδότηση των επιφανών συναδέλφων Σκουρή και Βενιζέλου υπάρχει μία υποσημείωση που ανατρέπει αυτούς τους συλλογισμούς, άρα και το συμπέρασμά τους: «Η αρχή της σύμφωνης προς το Δίκαιο της Ένωσης ερμηνείας του εθνικού δικαίου υπόκειται σε ορισμένα όρια. Έτσι, η υποχρέωση του εθνικού δικαστηρίου να λαμβάνει υπόψη το περιεχόμενο μιας Οδηγίας, όταν ερμηνεύει και εφαρμόζει τους οικείους κανόνες του εσωτερικού δικαίου, οριοθετείται από τις γενικές αρχές του δικαίου και δεν μπορεί να αποτελέσει έρεισμα για contra legem ερμηνεία του εθνικού δικαίου.» (σελ. 74, υποσ. 134). Αν δεν αποτελεί contra legem, για την ακρίβεια contra constitutionem ερμηνεία η αναγνώριση της δυνατότητας λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, τότε τι είναι; Η σύμφωνη με το ενωσιακό δίκαιο ερμηνεία του Συντάγματος προϋποθέτει συμβατότητα με το γράμμα του Συντάγματος. Αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση των απαγορεύσεων του άρθρου 16, που είναι διατυπωμένες με σαφήνεια και επιτακτικότητα .

Προβάλλεται επίσης ένα επιχείρημα ότι το νομικό ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι παρόμοιο με την υπόθεση του βασικού μετόχου που προβλέπεται στο άρθρο 14 παρ. 9 του Συντάγματος, όπου η εθνική νομοθεσία περιόριζε αρμοδιότητα οικονομικού χαρακτήρα που ρυθμιζόταν από ευρωπαϊκή Οδηγία. Όμως για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν υφίσταται αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 165 παρ. 1 ΣΛΕΕ). Αν προβλεπόταν στο ενωσιακό δίκαιο η δυνατότητα εγκατάστασης ιδιωτικών πανεπιστημίων, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα είχε ήδη εγκαλέσει την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζήτημα που δεν τέθηκε ποτέ.

H Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρμοδιότητα μόνο στο πεδίο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης. Το ενωσιακό δίκαιο (Οδηγία 2005/36) υποχρεώνει την Ελλάδα να αναγνωρίσει επαγγελματικά την εκπαίδευση που παρέχεται μέσω κολλεγίων από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτό ισχύει και εφαρμόζεται, χωρίς να απαιτείται η αναγνώριση της δυνατότητας λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτό δέχεται άλλωστε παγίως και το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά το οποίο τα ζητήματα της ακαδημαϊκής αναγνώρισης τίτλων σπουδών δεν εμπίπτουν στις διατάξεις της ΣυνθΕΚ, αλλά «ανάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας» και είναι διαφορετικό «το ζήτημα της επαγγελματικής αναγνώρισης τέτοιων τίτλων σπουδών από το ζήτημα της ακαδημαϊκής αναγνώρισης αυτών» (ΣτΕ 3451/2011, 3101/2017, 2253/2019).

Για να συνοψίσω, θα επαναλάβω εδώ όσα συνυπογράψαμε σε κοινή μας δήλωση οκτώ καθηγητές συνταγματικού δικαίου στις 7.2.2024, επισημαίνοντας ότι άλλοι τόσοι συνταγματολόγοι που δεν υπογράφουν το κείμενο έχουν εκφράσει την ίδια με εμάς άποψη: «Στο άρθρο 16 του Συντάγματος προβλέπεται ρητά ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση, ότι οι καθηγητές τους είναι δημόσιοι λειτουργοί και ότι η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται. H ρητή αυτή απαγόρευση δεν μπορεί να παρακαμφθεί με βάση μία σύμφωνη με το ευρωπαϊκό ενωσιακό δίκαιο ερμηνεία του Συντάγματος. Άλλωστε η Ελλάδα ούτε έχει καταδικασθεί ποτέ από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για παραβίαση του ενωσιακού δικαίου εξαιτίας της απαγόρευσης λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε καν έχει παραπεμφθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Δικαστήριο. Συνεπώς για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, κερδοσκοπικών ή μη, απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση».

Κλείνω με μία παρατήρηση για το νομοσχέδιο: Ακόμη και αν είχε αναθεωρηθεί το Σύνταγμα ώστε να επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, πώς θα διασφαλιστεί το ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι αξιόπιστα και αυτοδιοικούμενα; Στο νομοσχέδιο προβλέπονται νέα νομικά μορφώματα, τα νομικά πρόσωπα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (ΝΠΠΕ), που θα διοικούνται από Διοικητικό Συμβούλιο. Το ΝΠΠΕ, όπως αναφέρεται στο νομοσχέδιο, είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με αποκλειστικό σκοπό την παροχή υπηρεσιών ανώτατης εκπαίδευσης, το οποίο συνδέεται απευθείας με το μητρικό Ίδρυμα και αποτελεί παράρτημά του στην Ελλάδα, με βάση απόφαση του αρμοδίου οργάνου του μητρικού Ιδρύματος που προσδιορίζει λεπτομερώς την εσωτερική μεταξύ τους σχέση και αντανακλάται επί του κεφαλαίου ή με βάση συμφωνίες πιστοποίησης (validation) ή δικαιόχρησης (franchising), οι οποίες διασφαλίζουν ουσιωδώς την ορθή τήρηση των ακαδημαϊκών προτύπων του μητρικού Ιδρύματος. Οι συμφωνίες πιστοποίησης (validation) ή δικαιόχρησης (franchising) είναι παρόμοιες με αυτές που έχουν επιλέξει τα ιδιωτικά κολέγια που λειτουργούν σήμερα στη χώρα μας. Δεν πρόκειται λοιπόν παρά για την ανωτατοποίηση των ήδη υφιστάμενων κολλεγίων, χωρίς διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της θεσμικής της εγγύησης, δηλαδή της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης.

Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την υποχρηματοδοτούμενη, υποστελεχωμένη και ασφυκτικά ελεγχόμενη από το Υπουργείο (όχι απλώς εποπτευόμενη) δημόσια ανώτατη εκπαίδευση; Είναι προφανές ότι θα οδηγήσει σε περαιτέρω κρίση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης και σε πλήρη μαρασμό των περιφερειακών πανεπιστημίων, με πρώτο το ακριτικό Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Εν ονόματι τίνος δημοσίου συμφέροντος οδηγούνται σε μαρασμό τα δημόσια πανεπιστήμια, ιδίως τα περιφερειακά και προς εξυπηρέτηση ποιων ιδιωτικών συμφερόντων παραβιάζεται τόσο απροκάλυπτα το Σύνταγμά μας;

Πηγή: SYNTAGMA WATCH

Η κυβερνητική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας αποδείχθηκε άκρως αναποτελεσματική και αποτυχημένη. Οι γιατροί και νοσηλευτές δίνουν μάχη καθημερινά για να καλύψουν τα κενά στο ΕΣΥ, που είχαν δημιουργήσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και δεν ενίσχυσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν χάσει την ζωή τους εκτός ΜΕΘ. Οι εργαζόμενοι στοιβάζονται καθημερινά στα ΜΜΜ και στους χώρους δουλειάς και η μόνη προστασία που έχουν είναι η μάσκα. Ο ΕΟΔΥ σε κάθε «άνοιγμα» ήταν ανίκανος να εκτελεί σωστή ιχνηλάτηση, ενώ ο «ήλιος των εμβολίων», το σχέδιο εμβολιασμού της Ε.Ε., απέτυχε παταγωδώς. Η κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή, ανοίγει την οικονομία χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο, καθώς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο παρά μόνο να ανοίξει με κάθε κόστος τον τουρισμό, ώστε να σώσει ο,τι σώζεται από την φθορά της λόγω της πλήρους αποτυχίας της στην διαχείριση της πανδημίας.

Με το άνοιγμα της οικονομίας, θα περίμενε κανείς να λειτουργήσουν και τα πανεπιστήμια μας. Τα πανεπιστήμια μας, όμως, παραμένουν κλειστά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι από τις λίγες κυβερνήσεις στην Ε.Ε. που κρατάει τόσο καιρό κλειστή την εκπαίδευση και φαίνεται να αποτελεί και το τελευταίο της μέλημα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πάρει τα κατάλληλα μέτρα ώστε η εκπαίδευση να γίνεται δια ζώσης.

Εμείς εδώ και έναν χρόνο βρισκόμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας παρακολουθώντας μαθήματα και εργαστήρια(!) πίσω από μια οθόνη. Βρισκόμαστε μακριά από τον χώρο όπου σπουδάζουμε, κοινωνικοποιούμαστε, συζητάμε και δρούμε! Οι 450.000 φοιτητές πανελλαδικά, βρισκόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας κι αυτό αποτελεί πολιτική επιλογή της κυβέρνησης. Διότι η κυβέρνηση μπορούσε να δώσει λεφτά για την παιδεία, για προσλήψεις καθηγητών, για κτηριακές υποδομές, ώστε να  αραιώσουν τα τμήματα και τα εργαστήρια, όμως, συνειδητά δεν έκανε τίποτα από αυτά. Έκλεισε τα πανεπιστήμια μας, χωρίς να πάρει κανένα απολύτως μέτρο για την ενίσχυση τους και συνέχισε την υποχρηματοδότησή τους.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ως στόχο να τελειώνει με την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Προχώρησε έτσι αποφασιστικά στην ψήφιση των κατευθύνσεων  της Ε.Ε. για εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Έφερε νόμο, που αποκλείει χιλιάδες κόσμο από την Δημόσια Εκπαίδευση θεσπίζοντας ταξικούς κόφτες (Τράπεζα Θεμάτων, Βάση Εισαγωγής, Διαγραφές Φοιτητών) και στέλνει πολλούς από αυτούς στα Ιδιωτικά Κολλέγια, από τα οποία πλέον αγοράζεις ισοδύναμο πτυχίο με αυτό του Δημοσίου. Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι κλειστή, γιατί η κυβέρνηση μισεί την Δημόσια Παιδεία. Οι πολιτικές της την διαλύουν ακόμα περισσότερο και, παράλληλα δημιουργούν πελάτες για τα ιδιωτικά κολλέγια.

Από τις 15 Μάιου, ο τσουρουφλιστός «Greece 2.0»ήλιος είναι ανοιχτά διαθέσιμος για τους τουρίστες.  Έτσι πάρα πολλές οικονομικές δραστηριότητες είναι ήδη ανοιχτές, ενώ μετά τις 15 Μάη οι άποικοι της χώρας θα μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς SMS. Θα μπορούσε σε αυτό το σημείο κάποιος να θεωρήσει αυτονόητο ότι με την άρση του lockdown ακόμα και ως τελευταία προτεραιότητα θα υπήρχε μέριμνα για την ασφαλή επιστροφή  στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οι μαθητές όλων των βαθμίδων επέστρεψαν στις σχολικές αίθουσες στις 10 Μάη με selftest, την μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας στησίματος ενός σοβαρού επιδημιολογικού μηχανισμού. Την ίδια στιγμή για εμάς, τους φοιτητές, ούτε λόγος. Στον δημόσιο λόγο τους πανηγυρίζουν για την επιστροφή των φοιτητών στις κλινικές στις 10 Μάη, την στιγμή που ο κ. Συρίγος σε τηλεοπτική εκπομπή είχε αναγγείλει με βεβαιότητα τον εμβολιασμό των φοιτητών αυτών στο πρώτο 10ήμερο του Απρίλη και την επιστροφή τους πριν το Πάσχα. Ακόμα και τώρα μετά την επίσημη ανακοίνωση επιστροφής περιμένουμε να μάθουμε για τον εμβολιασμό. Πανηγυρίζουν επίσης την επιστροφή των τελειόφοιτων και των επί πτυχίω στις 15 Μάη αποκλειστικά για την διενέργεια πρακτικών ασκήσεων και εργαστηρίων. Το λογίζουν αυτό ως σπουδαία ενέργεια την στιγμή που ήδη είχαν εξαγγείλει την υλοποίηση τους για όλους τους φοιτητές απ’ τις  4 Ιουνίου. Φυσικά για τα υπόλοιπα μαθήματα ούτε λόγος, αφού η τηλε-εκπαίδευση έχει αποδειχθεί ένα χρήσιμο εργαλείο το οποίο έχει έρθει για να μείνει σύμφωνα με τα λεγόμενα τους.

Θέση των φοιτητών απ’ την αρχή της χρονιάς είναι ότι οι σχολές πρέπει να ανοίξουν και να πραγματοποιηθεί το σύνολο των μαθημάτων δια ζώσης. Εμείς είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να ζωντανέψουμε ξανά τους χώρους του πανεπιστημίου παρά την πολιτική σκοπιμότητα των εξαγγελιών αυτών και αυτό θα κάνουμε. Αυτό σημαίνει ότι παρά τις όποιες παραχωρήσεις τους, παρά την προσπάθεια να εκτονώσουν την δικαιολογημένη οργή και δυσαρέσκειά μας, για εμάς καθήκον για το επόμενο διάστημα  είναι να συνεχίζουμε να παλεύουμε:

Α) Για το άνοιγμα των πανεπιστημίων, απαιτώντας την εφαρμογή και την διάθεση των αναγκαίων πόρων για επιστροφή μας με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια.

Β) Για την μη εφαρμογή τoυ νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοίδη. Οι κινητοποιήσεις της τελευταίας βδομάδας  πριν το Πάσχα και οι αγώνες που προηγήθηκαν αυτής, ανάγκασαν την Κυβέρνηση να υποχωρήσει και τελικά να μην εγκατασταθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία από τον Απρίλη στις σχολές όπως είχε ανακοινώσει ο Χρυσοχοίδης. Κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο ώστε να συγκροτήσουμε μέτωπο για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, με τους εκπαιδευτικούς, που αντιτίθενται στον νόμο. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας, ώστε να μην εφαρμοστεί καμία πτυχή του νόμου αυτού, που δημιουργεί μια παιδεία για λίγους και προνομιούχους και μας κάνει πελάτες των ιδιωτικών κολλεγίων.

• ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
• ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΩΡΑ
• ΑΜΕΣΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΒΑΣΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ – ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΟΛΛΕΓΙΩΝ
• Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ

To γύρο του Διαδικτύου κάνουν από χθες εικόνες και βίντεο από την επίθεση της Αστυνομίας μέσα στο Πανεπιστήμιο. Εικόνες και βίντεο πάνοπλων ρόμποκοπ, οι οποίοι έχουν περικυκλώσει τους φοιτητές, τους ξυλοκοπούν, τους προπηλακίζουν και τους ψεκάζουν με χημικά. Βίντεο στο οποίο φαίνονται δεκάδες άνδρες αστυνομικοί πάνω από έναν φοιτητή να τον τραβάνε, να τον ψεκάζουν με χημικά στο πρόσωπο, ενώ είναι πεσμένος στο έδαφος και να τον σέρνουν με το κεφάλι του να χτυπάει στην άσφαλτο. Την ίδια στιγμή παρεμποδίζουν δημοσιογράφους  να τραβήξουν πλάνα και να καταγράψουν το περιστατικό, σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν τους χουλιγκανισμούς στους οποίους επιδίδονται.

Όχι. Όσο παράξενο και αν φαίνεται η παραπάνω είδηση δεν αφορά την Τουρκία του Ερντογάν, ούτε τη Σαουδική Αραβία, δεν αφορά κάποιο ανελεύθερο, αντιδραστικό καθεστώς  όπου οι φοιτητές και οι πολίτες δεν έχουν ελευθερία λόγου, όπου έχει απαγορευθεί το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση.

Αφορά την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της Ελλάδας του 2021. Αφορά την πιο αντιδραστική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης που από την αρχή της  πανδημίας του κορωνοϊού κλίνει σε όλες τις πτώσεις την ατομική ευθύνη των πολιτών, ενώ η ίδια ανενόχλητη χωρίς να επωμίζεται τις ευθύνες που της αναλογούν, επιδεικνύοντας τουλάχιστον κοινωνική αναισθησία νομοθετεί τα πιο αντιδραστικά και αντιλαϊκά νομοσχέδια, αφού βέβαια έχει φροντίσει ανάμεσα στα άλλα και να περιστείλει, με έναν αντισυνταγματικό νόμο, το δικαίωμα του λαού να διαμαρτύρεται  και να διαδηλώνει.

Και το ερώτημα όσον αφορά τα χθεσινά είναι το εξής. Απαγορεύτηκε η συνδικαλιστική δράση εν μία νυκτί και δεν μας ενημέρωσε κανείς;  Απαγορεύθηκαν οι διαμαρτυρίες και οι πολιτικές δράσεις και δεν το μάθαμε; Νομοθετήθηκε ότι οι σχολές πια δεν ανήκουν στους φοιτητές, αλλά περνάνε στα χέρια των ποδηγετημένων ορκ του σερίφη Χρυσοχοΐδη;

Μάλλον δε συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Το σημερινό περιστατικό είναι ένα μικρό δείγμα της πραγματικότητας από εδώ και στο εξής μέσα στις σχολές. Είναι ένα μικρό δείγμα για το τι θα παθαίνει όποιος τολμάει όποιος τολμάει να διανοηθεί ότι μπορεί να πάρει μέρος σε μια συνδικαλιστική διαμαρτυρία και κατ’ επέκταση να αμφισβητεί την πολιτική αυτής της κυβέρνησης, να οργανώνεται και να παλεύει ενάντια σε αυτήν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά καθέναν που θα τολμήσει να σηκώσει κεφάλι και να διαμαρτυρηθεί.

Η δροσερή πνοή πανεπιστημιακής αστυνομίας δε θα έρθει για να πατάξει την δήθεν εγκληματικότητα που υπάρχει στις σχολές, δε θα έρθει να πατάξει το εμπόριο ναρκωτικών – βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης- που η αστυνομία έντεχνα έχει σπρώξει η ίδια χρόνια τώρα πέριξ των πανεπιστημιακών σχολών.

Θα έρθει να καταργήσει το δικαίωμα των φοιτητών να οργανώνονται συλλογικά, να διατυπώνουν αιτήματα και  να διεκδικούν τα δίκια τους, να εναντιώνονται σε αντιδραστικούς και αντιλαϊκούς νόμους και ίσως στο τέλος ακόμα και το δικαίωμα να συζητούν μέσα στις σχολές τους. Πάνοπλοι ρόμποκοπ θα μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο και θα αποφασίζουν τι θα λέγεται, τι θα ακούγεται, τι θα συμβαίνει μέσα σε αυτό, ποιος θα μπαίνει, ποιος θα βγαίνει και πάντα με λευκή εντολή άνωθεν να τιμωρήσουν παραδειγματικά όποιον δε συμμορφώνεται με το πλαίσιο που αυτοί θέτουν, όποιον δεν πληροί τα κριτήριά τους και  τις προϋποθέσεις, τις δικές τους, της Υπουργού Παιδείας και του Χρυσοχοΐδη.

Το σημερινό περιστατικό είναι το πρώτο από πολλά που έχουμε να δούμε στη συνέχεια. Η κυβέρνηση ανοιχτά πλέον δρα ως τραμπούκος που φέρνει την κρατική βία και ανομία μέσα στα Πανεπιστήμια. Δίνει το μήνυμα ότι δε θα διστάζει να δέρνει, να εξευτελίζει , να συλλαμβάνει, να βασανίζει και να αφήνει στο έλεος των έμμισθων τραμπούκων της τους νεολαίους που διεκδικούν το αυτονόητο -είναι πλέον; – να σπουδάσουν, δηλαδή, σε ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο που διεκδικούν αλλαγή πολιτικής, που διεκδικούν το μέλλον και τη ζωή τους.

Κάθε φοιτητής, κάθε καθηγητής που νοιάζεται για τη δημόσια παιδεία, κάθε δημοκρατικός πολίτης, κάθε άνθρωπος που στοιχειώνεται και αηδιάζει μπροστά στις φωτογραφίες και τα βίντεο με την ωμή βία, καταστολή και βασανισμό ενός ανθρώπου που βγήκε χθες να διεκδικήσει το αυτονόητο, έχει καθήκον να τοποθετηθεί απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, να αντιδράσει και να απαιτήσει ο νόμος αυτό να πέσει.

Γιατί, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που προτάσσει τρόμο, γκλοπ και συλλήψεις, εμείς θυμόμαστε, με αφορμή την ίδρυση της ΕΠΟΝ στις 23 Φεβρουαρίου 1943, ότι τα νιάτα πρέπει να ζουν και να είναι ευτυχισμένα, μέσα στη χαρά της δημιουργικής δράσης.

Η Πρωτοβουλία ΟΧΙ Αστυνομία στα Πανεπιστήμια συγκροτήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από διδάσκοντες και διδάσκουσες πανεπιστημίων από όλη την Ελλάδα με στόχο αφενός να εκφράσει την έντονη αντίθεσή της στην τότε εξαγγελθείσα πρόθεση του ΥΠΑΙΘ να δημιουργήσει πανεπιστημιακή αστυνομία και αφετέρου να διατυπώσει συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στο σύντομο διάστημα της παρουσίας της, η Πρωτοβουλία συνέλεξε 1050 υπογραφές πανεπιστημιακών εναντίον των προτεινόμενων ρυθμίσεων και επεξεργάστηκε προτάσεις σε αντίθεση με την κυβέρνηση που προωθεί για τους δικούς της πολιτικούς λόγους το δόγμα «ασφάλεια και τάξη» και οικοδομεί ένα αστυνομικό κράτος. Έκτοτε ολοένα και περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα, σχολές, τμήματα, φοιτητικοί σύλλογοι, ομοσπονδίες εργαζομένων, επιστημονικές ενώσεις παίρνουν θέση εναντίον των προθέσεων της κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο Ενιαίος Φορέας Διδασκόντων της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών (Ρέθυμνο), ο Ενιαίος Συλλόγου Καθηγητών Πανεπιστημίου Κρήτης (Ηράκλειο), ο Ενιαίος Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων Πανεπιστημίου Κρήτης, τα Τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Το Σύνταγμα κατοχυρώνει «πλήρη αυτοδιοίκηση» στα Πανεπιστήμια (άρ.16.5 Σ), κατοχύρωση που συνεπάγεται πλήρεις αρμοδιότητες των πρυτανικών αρχών στον πανεπιστημιακό χώρο. Το ασφαλές περιβάλλον για όλους/ες αποτελεί προϋπόθεση για την υλοποίηση του καταστατικού στόχου των Πανεπιστημίων και την απρόσκοπτη λειτουργία της ακαδημαϊκής κοινότητας και πως τα Πανεπιστήμια χρειάζονται αποτελεσματική φύλαξη, προστασία των υποδομών τους, των εργαζόμενων σε αυτά και των φοιτητών/ριών από κάθε φυσικό ή λειτουργικό κίνδυνο ή βλάβη. Η φύλαξη αυτή οφείλει να επιτελείται σύμφωνα τις καταστατικές αρχές των Πανεπιστημίων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του εν εξελίξει μπαράζ κατά των πανεπιστημίων η αισχρή δήλωση του προέδρου των Ειδικών Φρουρών Β. Ντούμα σε εκπομπή της ΕΡΤ ότι ο μεγαλύτερος τζίρος λιανεμπορίου ναρκωτικών γίνεται εντός των πανεπιστημιακών σχολών. Όπως δείχνουν έρευνες, σε αντίθεση με αυτή τη χυδαία προπαγάνδα στα ΜΜΕ, η εγκληματικότητα δεν αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στα Πανεπιστήμια και δεν χαρακτηρίζει τη ζωή σε αυτά. Έχει κατά κανόνα σποραδικό και ήπιο χαρακτήρα με εξαίρεση ορισμένα περιστατικά που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα.

Το ζήτημα της «ανομίας» στα πανεπιστήμια είναι μια κλασική περίπτωση μακροχρόνιας πρόκλησης «ηθικού πανικού» στην κοινωνία ώστε να δημιουργηθεί μια στρεβλή εικόνα για το ελληνικό πανεπιστήμιο στους τηλεθεατές που δεν έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα των σχολών. Σε κάθε περίπτωση, ο ποινικός κώδικας έχει πλήρη ισχύ παντού στην επικράτεια και άρα και στον χώρο των Πανεπιστημίων. Η ισχύς του δεν εξαρτάται από την τυχόν επέμβαση της αστυνομίας ή τον τρόπο φύλαξης.

Από την άλλη, η μόνιμη παρουσία της αστυνομίας εντός των Πανεπιστημίων, εκτός από αντισυνταγματική, μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει, καθώς ποτέ η επίταση της αστυνόμευσης δεν έλυσε προβλήματα εγκληματικότητας. Αντίθετα, συχνά δημιούργησε περαιτέρω προβλήματα στις σχέσεις πολιτών και αστυνομίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η Πρωτοβουλία ΟΧΙ Αστυνομία στα Πανεπιστήμια προτείνει μεταξύ άλλων, τη δημιουργία σώματος φύλαξης στα πανεπιστήμια και την ανάπτυξη προτύπων φύλαξης των ΑΕΙ, ανάλογα με τα χωροταξικά χαρακτηριστικά του κάθε ιδρύματος. Το προσωπικό φύλαξης να ανήκει στο προσωπικό των πανεπιστημίων και να εκπαιδεύεται από το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια. Το σώμα φύλαξης και η εκπαίδευσή του να χρηματοδοτείται από τον τακτικό προϋπολογισμό. Την ανάπτυξη μέτρων πρόληψης και αποτροπής εγκλημάτων στα ΑΕΙ μέσω αξιοποίησης συμβατικών και εξελιγμένων τεχνολογιών ή στοχευμένων μέτρων (κατάλληλος φωτισμός, συστήματα ιχνηλασίας και καταγραφής εξοπλισμού, απομάκρυνση ΑΤΜ κ.ά.).

Τη συνδρομή της αστυνομίας στην αποδιάρθρωση της αγοράς ναρκωτικών γύρω από τα ΑΕΙ. Την επανεξέταση του θεσμικού πλαισίου χρήσεων και προστασίας της περιουσίας των ΑΕΙ. Τη διάκρισή της σε περιουσία/χώρους για ακαδημαϊκές και διδακτικές λειτουργίες και για μη ακαδημαϊκέςλειτουργίες με περαιτέρω διαφοροποιημένο καθεστώς φύλαξης. Κάθε Πανεπιστήμιο να μπορεί να ελέγχει την είσοδο σε συγκεκριμένους χώρους, εφόσον το αποφασίσει, στα όρια της αποκλειστικής αρμοδιότητας που διαθέτει.

Τα πραγματικά στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν καμία τέτοια εικόνα «ανομίας» σε αντίθεση, π.χ. με τις πολυάριθμες καταγγελίες αυθαιρεσιών της ίδιας της ελληνικής αστυνομίας δυστυχώς. Η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που απαξιώνει το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης για να προωθήσει συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα (ΙΕΚ, κολέγια αμφιβόλου ποιότητας), στήνει σκηνικό έντασης για να καταστείλει τις δικαιολογημένες αντιδράσεις που έρχονται. Αν η ελληνική κοινωνία δεν το αντιληφθεί και δεν υπερασπιστεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, τους Έλληνες επιστήμονες,
και κυρίως τη νέα γενιά, τους φοιτητές και φοιτήτριές μας, θα ανοίξει ένας πολύ δυσοίωνος δρόμος βίας και καταστολής που συνοδεύουν ανέκαθεν τις χρεωκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές κατεδάφισης κάθε δημόσιου αγαθού.

Το πανεπιστήμιο από την πλευρά του θα πρέπει να παραμείνει στο πλευρό της κοινωνίας ενισχύοντας τους δεσμούς που έχει συνάψει μαζί της. Τόσο η βία όσο και η καταστολή είναι στοιχεία ξένα προς το πανεπιστήμιο σε αντίθεση με τη δημοκρατία, τον διάλογο και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών που αποτελούν την προμετωπίδα της ιδρυτικής του συνθήκης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η ΔΑΠ μίλησε για την ανομία στα Πανεπιστήμια. Χαιρέτισε τον νόμο Κεραμέως Χρυσοχοΐδη, θεωρώντας ότι επιτέλους θα μπει μια τάξη.

Ποιοι μίλησαν;

– Οι “γαλάζιες” ορδές που έδερναν καθηγητές ή φοιτητές, που διαφωνούσαν μαζί τους, ή που δεν τους έκαναν τα χατίρια.

– Οι μπρατσωμένοι χούλιγκαν ανακατεμένοι με neckless μπράβους που στις φοιτητικές εκλογές έφευγαν από τα ΤΕΦΑΑ προς Φιλοσοφική, ΠΑΠΕΙ και πίσω και τρομοκρατούσαν και έδερναν με παλούκια, κράνη, συνθήματα για τις μάνες και τις αδερφές των υπολοίπων.

– Οι μαφιόζοι της νοθείας. Που άρπαζαν και άλλαζαν κάλπες, που την προηγουμένη των εκλογών ο πρόεδρος της ΔΑΠ στο ΤΕΙ Πειραιά ήξερε ότι στους 7.876 ψηφίσαντες θα πάρουν 3.991 ψήφους που τους εξασφάλιζε αυτοδυναμία με 52% ποσοστό. Και τους έπαιρναν. Δηλώνοντας με ακρίβεια ψήφους και ποσοστά από την παραμονή.

– Οι οργανωτές του κυκλώματος με νεοδημοκράτες καθηγητές που έδιναν σημειώσεις και θέματα, ΔΑΠιτες που έδιναν τις λύσεις στις εξετάσεις για να μπει κάποιος στο ψηφοδέλτιο της «φιλελεύθερης» παράταξης. Έμποροι που οργάνωναν τις συναλλαγές με μπουκάλια ποτά σε κλαμπ και διήμερα στη Μύκονο για ένα μάθημα εξεταστικής.

– Οι διοργανωτές πάρτι σε πανεπιστημιακούς χώρους, με στριπτιζέζ, με κυκλώματα πορνείας κι άλλες μεθόδους “ελεύθερης διακίνησης” όχι ιδεών, αλλά γυναικών.

– Οι πρόεδροι της ΔΑΠ που σε όλες σχεδόν τις μεγάλες σχολές έφταναν 35 χρονών και ακόμα οργάνωναν τις ορδές της βίας και της παρανομίας, και οι οποίο χαιρέτισαν σήμερα τη ρύθμιση για τους αιώνιους…

– Το σημερινό μισό Υπουργικό Συμβούλιο που ήταν σε ακριβώς αυτή τη ΔΑΠ που περιγράφεται παραπάνω.

Αυτή η ανομία, η καραμπινάτη, η οργανωμένη, η συντεταγμένη, μαφιόζικη, με τις πλάτες πολλών καθηγητών του Νεοδημοκρατικού κυκλώματος ανομία, ήταν ενσωματωμένη στην καθημερινότητα του ελληνικού πανεπιστημίου.

Αυτή ήταν η βασική πληγή του ελληνικού Πανεπιστημίου, όσον αφορά το επιστημονικό κύρος.

Πτυχία που δίνονταν σε γαλάζια παιδιά που δεν μπορούσαν να γράψουν σωστά το όνομά τους.

ΟΝΝΕΔίτες που έδερναν καθηγητές και πρυτάνεις που δεν εξέλεγαν όσους υποδείκνυε η Ρηγίλλης.

Μεταπτυχιακά και διδακτορικά που μοιράζονταν αφειδώς στους Δαπίτες για να παριστάνουν μετά τους μελετηρούς και τους άριστους.

Πληγή που ήταν οργανωμένη με μαφιόζικο τρόπο από το μεγαλύτερο κόμμα της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα και τη νεολαία του, από τη ΝΔ, για συγκεκριμένους λόγους. Για έλεγχο της έρευνας και της χρηματοδότησης, για έλεγχο του καθηγητικού σώματος, για καταστολή του φοιτητικού κινήματος και βεβαίως για προσωπικό όφελος των άριστων αλλά βασικά άχρηστων γαλάζιων παιδιών. Παιδιά που μεγάλωσαν μαθαίνοντας να βρίζουν κάθε μέρα το κράτος και κάθε νύχτα να το λεηλατούν προς ίδιον όφελος.

Οι τραμπουκισμοί των “αντιεξουσιαστών” δεν ήταν καθημερινότητα. Ούτε παλιότερα, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα.

Είχαμε ένα – δύο τελετουργικά το χρόνο και σε μία ή δύο σχολές του κέντρου της Αθήνας. Δεν επηρέαζαν τη ροή του χρήματος, δεν επηρέαζαν σοβαρά την ακαδημαϊκή λειτουργία, δε διαμόρφωναν μαζικά τη συνείδηση για το τι είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο σε ένα τοπίο που αποθέωνε τις πελατειακές σχέσεις και τα κονέ με την εξουσία και το χρήμα. Φυσικά, προετοίμαζαν το έδαφος στην κοινή γνώμη και αποτελούσαν συγκολλητική ουσία για την σύμπτυξη του φιλο-κυβερνητικού μετώπου μέσα στα Πανεπιστήμια.

Πλέον, αυτά τα τελετουργικά, εμφανίζονται ως δια μαγείας και πολύ βολικά, κάθε φορά που η αντιδραστική και καθυστερημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, οργανώνει νέο κύμα χωροφυλακισμού στα Πανεπιστήμια.

Πολύ βολικά, η επίθεση στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ συνέπεσε με τις ημέρες που η Κεραμέως ετοίμαζε το επικείμενο νομοσχέδιο για την αστυνομική φύλαξη των Πανεπιστημίων.

Τη μέρα δε που κατατέθηκε το νομοσχέδιο, είχαμε παντού φωτογραφίες του πανό «Κωστάκη που είναι ο μπαμπάς σου;» που αναρτήθηκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά για τον Κουφοντίνα. Πανό που πιθανά και ο ίδιος ο Κουφοντίνας θα αποστρεφόταν καθώς ό,τι έκανε πριν 32 χρόνια, μάλλον, δεν το έκανε για να «πονέσει τον Κούλη».

Ανεξάρτητα με το αν πρόκειται για ηλίθιους με αντιεξουσιαστικό φερετζέ, ή για πονηρότερους, πρόκειται για ανθρώπους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να τους ανάψει λαμπάδα. Την εξυπηρετούν συστηματικά.

Η δυνατότητα ωστόσο του μαζικού κινήματος των φοιτητών – και όχι των αυτόκλητων τραμπούκων δήθεν “αντιεξουσιαστών” –  να παρεμβαίνουν σε αντιδραστικούς καθηγητές και σε αποφάσεις εμπορευματοποίησης (πχ δίδακτρα στο τάδε μεταπτυχιακό) ήταν θετική για τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου. Όχι αρνητική. Και επί της ουσίας, προσέθετε στο επιστημονικό του κύρος, παρά τα όσα λένε οι πορωμένοι της μητσοτακικής αριστείας.

Χάρη σε αυτή τη δυνατότητα του μαζικού κινήματος, χάρη στην καθυβριζόμενη και απαξιούμενη συνδικαλιστική λειτουργία και αντιπαράθεση, αποκαλύφθηκαν οι σκανδαλωδέστερες επιχειρήσεις ακαδημαϊκής εξαπάτησης με τις μαζικές αντιγραφές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο το 2018 και στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 2017.

Οργανωμένες και οι δύο, από την φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Τη ΔΑΠ, το κέντρο της ανομίας, που τολμά και μιλά για τη νομιμότητα. Επί της ηγεσίας μάλιστα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Του “καλύτερου βιογραφικού της χώρας”, τρομάρα του. Επί των ημερών που μας βομβάρδιζαν για την αριστεία και την αξιοκρατία.

Οργάνωναν παράλληλα κυκλώματα μαζικής αντιγραφής και ακαδημαϊκής απάτης. Απατεώνες μοναδικοί σε θράσος και ξετσιπωσιά…

Μόνο που για αυτές τις χυδαιότητες, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μέσα στα Πανεπιστήμια, δεν έβγαλαν μιλιά. Όσοι σήμερα κλαίνε και οδύρονται για το χαμηλό ακαδημαϊκό επίπεδο, λάμπουν δια της απουσίας τους, κάθε μέρα που η ακαδημαϊκή αξιοπιστία των ιδρυμάτων που υπηρετούν, εξευτελίζεται.

Πού ήταν αλήθεια τότε, οι καθηγητές που σήμερα εξανίστανται για την κατάντια των ελληνικών Πανεπιστημίων;

Πού ήταν τότε, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι το νέο σώμα των 1000 αγράμματων Μπαλούρδων μέσα στα Πανεπιστήμια, θα αναβαθμίσει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;

Το βούλωσαν και το βουλώνουν συστηματικά για τον καθημερινό διασυρμό της ακαδημαϊκής αξιοπιστίας των ελληνικών Πανεπιστημίων από την πολιτική παράταξη την οποία οι ίδιοι υπηρετούν (είτε εντός της, είτε συχνά, αποτελεσματικότερα, δίπλα της) και περιμένουν στη γωνία για κάποιο περιστατικό “αντιεξουσιαστικής βίας” να ξεδιπλώσουν το χολερικό τους μίσος.

Τόση σκοπιμότητα;

Τόση ξεδαντροπιά;

Η δυνατότητα του μαζικού φοιτητικού κινήματος να παρεμβαίνει στην πανεπιστημιακή ζωή, ισοδυναμεί με τη δυνατότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να παρεμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις ή των λαϊκών αγώνων να διαμορφώνουν την πολιτική.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι καταδικαστέα στη σημερινή δημόσια συζήτηση, αλλά ξεχνούν οι “κήρυκες της νομιμότητας” ότι πρόκειται για απαραβίαστες συνταγματικές ελευθερίες και δυνατότητες. Σε μια δημοκρατία τουλάχιστον.

Αλλά όχι στην ιδιότυπη αστική Δημοκρατία της Ελλάδας. Στη δημοκρατία που κυβερνάται με το «εγώ» του πρωθυπουργού και που τα ΜΜΕ αποτελούν τον πιο μονομερή και προκατειλημμένο μηχανισμό προπαγάνδας.

Θα πουν οι άριστοι του ακραίου κέντρου, οι πρώην προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές που λιβανίζουν σήμερα την κυβέρνηση: Ωραία, η αστυνόμευση και το όριο φοίτησης δε θα σταματήσει, ανάμεσα στα άλλα, το μαφιόζικο αυτό κύκλωμα με κέντρο τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος;

Από την άποψη του ελέγχου στο χρήμα, τις θέσεις, την έρευνα, όχι. Για την ακρίβεια θα τους διευκολύνει να καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας στο πανεπιστήμιο. Γιατί απέναντι στο μαφιόζικο κύκλωμα ΝΔ – μεγαλοκαθηγητών – ΟΝΝΕΔ – ΔΑΠ – νύχτας – εμπορίου μαθημάτων και μεταπτυχιακών, στεκόταν αποκλειστικά ένα σημαντικό σε αριθμό αλλά αδύναμο σε φωνή και εκπροσώπηση σώμα έντιμων καθηγητών (ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση), και το φοιτητικό κίνημα.

Με αυτές τις ρυθμίσεις θα μειωθεί κι άλλο η πολιτική λειτουργία του πανεπιστημίου και το φοιτητικό κίνημα θα αδυνατίσει ακόμα περισσότερο.

Οι μπράβοι, οι συναλλαγές, οι τραμπουκισμοί, η νοθεία και όλος αυτός ο μαφιόζικος συρφετός δε θα είναι πλέον τόσο απαραίτητοι για τον έλεγχο του πανεπιστημίου. Οι μπράβοι χωρίς λαιμό πιθανά να βγάλουν τις φόρμες και τη θέση τους να πάρουν κουστουμαρισμένοι Εσπατζήδες του Σκόιλ Ελικικου.

Οι δουλειές των μεγαλοκαθηγητών και των γαλάζιων παιδιών με τη Novartis, την Energa Power, τις πολυεθνικές, το άρμεγμα του δημοσίου θα γίνονται πλέον πιο εύκολα.

Όμως πάντα το λάφυρο ήταν η ιδιοκτησία και ο έλεγχος της άρχουσας τάξης επί του κράτους και κάθε τι δημοσίου. Και του πανεπιστημίου. Για τον έλεγχο του “κόκκινου” πανεπιστημίου των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων επιλέχθηκε μια οργάνωση (η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), με μαφιόζικες πρακτικές.

Το 2017 ο Μητσοτάκης μίλησε για κατάργηση της ΔΑΠ. Τελικά, δεν το έκανε.

Ίσως γιατί διαισθάνεται ότι το “να μπει τάξη στο ελληνικό πανεπιστήμιο” δε θα τα κάνει Οξφόδρη και Καίμπρητζ, αλλά μάλλον σαν αυτά τα Ρουμάνικα και τα Κυπριακά μαγαζιά που πουλάνε τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά πέντε και έξι χιλιάρικα το κομμάτι.

Σε τέτοιες νόμιμες πρακτικές ανομίας, οι ΔΑΠίτες έχουν γνώση και προϋπηρεσία.