Είναι γνωστή η ταύτιση που νιώθουν οι Νοτιοαφρικανοί με τους Παλαιστίνιους. Έχοντας οι ίδιοι ζήσει ένα πολυετές καθεστώς απαρτχάιντ, μια ιστορία αδιανόητων βασανιστηρίων, φυλακίσεων, εκτελέσεων, δολοφονιών, γκετοποιήσεων και εκτοπίσεων από το ρατσιστικό λευκό καθεστώς της Ν. Αφρικής μέχρι και το 1991, οι Νοτιοαφρικανοί εκδηλώνουν ανοικτά την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη, αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες με τη δική τους περίπτωση. Ο Νέλσον Μαντέλα, το 1995 κατά την επίσκεψή του στη Γάζα, καταδίκασε το καθεστώς απαρτχάιντ και είπε ότι η “ελευθερία μας είναι ανολοκλήρωτη χωρίς την ελευθερία της Παλαιστίνης”. Δημοσιεύουμε το άρθρο του Ronnie Kasrils, υπουργού των κυβερνήσεων της Νότιας Αφρικής μετά το 1992, ηγετικού στελέχους του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου από τη δεκαετία του 60, λευκού, που απαρνήθηκε τα προνόμια της φυλής και τάχθηκε από νεαρή ηλικία με το μέρος της δικαιοσύνης και της ισότητας. Ο Ronnie Kasrils είναι μέλος πολλών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Το παραλήρημα της Wendy Kahn εναντίον μου (“Naked Jew-hatred behind Kasrils’ feting of Hamas atrocities” – Politicsweb, 28 Νοεμβρίου) δεν προκαλεί έκπληξη. Οι Σιωνιστές και οι υποστηρικτές τους σε όλη τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων των τοπικών εντολοδόχων τους, είναι ικανοί να κλαίνε μόνο για τους ομοίους τους. Όσοι από εμάς επιμένουμε στην καθολική αναγνώριση της ανθρωπότητας χαρακτηριζόμαστε πλέον συστηματικά ως “αντισημίτες”.
Τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου στη Γάζα, που διαπράχθηκαν με γενοκτονική περιφρόνηση για την ανθρωπότητα, έχουν στείλει 15.000 ανθρώπους σε ομαδικούς τάφους – 6.000 παιδιά και 4.000 γυναίκες μέχρι σήμερα – και χιλιάδες άλλους ακόμα κάτω από τα ερείπια. Νοσοκομεία, κλινικές, σχολεία, τζαμιά, πολιτιστικά κέντρα, σταθμοί ύδρευσης και ηλεκτροδότησης και κέντρα επικοινωνιών έχουν ισοπεδωθεί, όπως και το 70% των σπιτιών, διαμερισμάτων, άλλων κατοικιών και ολόκληρων γειτονιών. Νεογνά σε θερμοκοιτίδες, ασθενείς στην εντατική, χειρουργοί, οδηγοί ασθενοφόρων και εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας σκοτώθηκαν. Κανείς δεν γλίτωσε. Ακόμα και οι κατάκοιτοι και οι ανάπηροι μεταξύ του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που διατάχθηκαν να μετακινηθούν νότια υπό την απειλή του θανάτου σκοτώθηκαν.
Στα μάτια του πλήθους των ρατσιστών στο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι είναι Untermenschen – λιγότερο από άνθρωποι, ακόμη και ζώα.
Αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν Ισραηλινοί ή άλλοι λευκοί άνθρωποι, ο Kahn, μαζί με τη δυτική πολιτική τάξη και τα μέσα ενημέρωσης, θα ζητούσαν τον τερματισμό της γενοκτονίας με κάθε μέσο. Κανείς δεν θα αμφισβητούσε την ανάγκη για αποτελεσματική στρατιωτική δράση. Αλλά δεν είναι λευκοί, και πολλοί από αυτούς είναι μουσουλμάνοι. Στα μάτια του πλήθους των ρατσιστών στο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι είναι Untermenschen, λιγότερο από άνθρωποι, ακόμη και ζώα. Κατά συνέπεια, η ιδέα ότι έχουν το δικαίωμα να πάρουν τα όπλα ενάντια στην καταπίεση απορρίπτεται ως ηθική διαστροφή. Η σιωπηρή παραδοχή είναι ότι πρέπει απλώς να αποδεχτούν την καταπίεσή τους, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής δολοφονίας. Αυτή η παραδοχή είναι η διαστροφή.
Όλοι οι ηθικοί φιλόσοφοι συμφωνούν ότι οι καταπιεσμένοι έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται και ότι, όταν η καταπίεση είναι βίαιη, το δικαίωμα αυτό επεκτείνεται στην ένοπλη αντίσταση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Νέλσον Μαντέλα χαρακτηρίστηκε τρομοκράτης. Οι Ταξιαρχίες αλ Κασάμ είναι το αντίστοιχο του Umkhonto we Sizwe και έχουν το ίδιο δικαίωμα να ενεργούν ως ένοπλη πτέρυγα ενός απελευθερωτικού κινήματος. Αλλά αντί να έχει μια αντικειμενική άποψη για την κλίμακα και την ένταση της καταπίεσης των Παλαιστινίων και το συνακόλουθο δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση, η Kahn καταφεύγει σε μια γελοία προσβολή, ισχυριζόμενη “μίσος για τους Εβραίους”.
Χρησιμοποιώντας τις ίδιες χονδροειδείς τακτικές με τη μαζική εκστρατεία hasbara (προπαγάνδα) του Ισραήλ, χτίζει την υπόθεσή της για το υποτιθέμενο μίσος μου για τους Εβραίους σε ένα μόνο ηχητικό απόσπασμα από μια τριαντάλεπτη ομιλία, ξεριζώνοντάς το από το πλαίσιο. Αυτό το πλαίσιο ήταν μια επισκόπηση των ετών βάρβαρης επίθεσης εναντίον του λαού της Γάζας και των Παλαιστινίων υπό στρατιωτική κατοχή. Ωστόσο, οποιαδήποτε σοβαρή αξιολόγηση των όσων είπα καθιστά σαφές ότι η παρατήρησή μου για την εξαιρετική στρατιωτική εφευρετικότητα και ικανότητα της επιδρομής της Χαμάς κατά των ισραηλινών στρατιωτών στη μεραρχία της Γάζας δεν χειροκροτούσε την επακόλουθη δολοφονία ισραηλινών πολιτών σε ένα μουσικό φεστιβάλ και στα κιμπούτζ τους. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι πολλοί στρατιωτικοί που υπηρετούσαν στην περιοχή βρίσκονταν στις εντυπωσιακά ακριβείς λίστες πληροφοριών της Χαμάς για απαγωγές. Σε έναν δίκαιο πόλεμο κατά της καταπίεσης, το στρατιωτικό προσωπικό που υπηρετεί, είναι νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι.
Το πρώτο μάθημα του πολέμου είναι να μην υποτιμάς ποτέ τον εχθρό σου. Θέλω να πω ότι μέσα στη ρατσιστική τους αλαζονεία, το ισραηλινό κράτος και ο στρατός του απέτυχαν να κατανοήσουν την τακτική πολυπλοκότητα της παλαιστινιακής αντίστασης. Η παραποίηση αυτού του γεγονότος ως “μίσος για τους Εβραίους” είναι εντελώς και σκόπιμα γελοία.
Οι Βιετκόνγκ ήταν φημισμένοι για την τεχνογνωσία τους, όπως και το FLN στην Αλγερία. Πολλοί που είναι βαθιά αντίθετοι με τις πολιτικές των Ταλιμπάν είχαν ωστόσο την ωριμότητα να αναγνωρίσουν την τεχνική αρτιότητα που επέδειξαν στην πρόσφατη ταπείνωση των Αμερικανών. Ένας λογικός στρατός και οι πολιτικοί ηγέτες του κατανοούν ότι πρέπει να προσέχουν να μην υποτιμούν τον εχθρό τους και, σε περίπτωση ήττας, να μαθαίνουν από αυτήν, αντί να αφήνουν τον εαυτό τους να τυφλώνεται από την αλαζονεία και την οργή.
Κάθε αντικειμενικός παρατηρητής πρέπει να παραδεχτεί ότι η Χαμάς είναι μια ικανή, εξαιρετικά πειθαρχημένη, στρατηγική και θαρραλέα δύναμη. Αυτά τα γεγονότα πρέπει να αναγνωριστούν, ανεξάρτητα από την προσωπική πολιτική του καθενός.
Το να παραποιούμε την επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου ως μια παράλογη, βάρβαρη και αδιάκριτη σφαγή είναι επίσης σαν να αρνούμαστε κάθε δυνατότητα να αντιληφθούμε τα γεγονότα ορθολογικά. Ο στόχος της επιδρομής ήταν διττός. Ο πρώτος ήταν να πραγματοποιηθεί μια στρατιωτική επιχείρηση κατά των IDF. Αυτός είναι ένας απολύτως νόμιμος στρατιωτικός στόχος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Ο δεύτερος στόχος της επιδρομής ήταν η σύλληψη στρατιωτικού προσωπικού και πολιτών. Είναι αλήθεια ότι η στοχοποίηση αμάχων αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ενέργεια αυτή πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία το Ισραήλ φυλακίζει χιλιάδες ανθρώπους χωρίς δίκη, πολλοί από αυτούς πολίτες και πολλές από αυτές γυναίκες και παιδιά. Δεν μπορεί κανείς να αποδεχτεί νόμιμα το δικαίωμα του Ισραήλ να απαγάγει και να κρατάει αμάχους, ενώ ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι πρόκειται για βάρβαρη πράξη, όταν η Χαμάς κάνει το ίδιο.
Η λογική της Χαμάς να παίρνει Ισραηλινούς ομήρους με αντάλλαγμα (τουλάχιστον) τα πολλά παιδιά και τις γυναίκες μεταξύ των 6.000 Παλαιστινίων που είναι φυλακισμένοι και υποβάλλονται σε απερίγραπτες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των βασανιστηρίων, δεν είναι δαιμονική. Τα πλατιά χαμόγελα και τα συγχαρητήρια που ανταλλάσσονται μεταξύ των Εβραίων γυναικών και των στρατιωτών της Χαμάς είναι ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της ανταλλαγής αιχμαλώτων που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με όσα αποκαλύπτουν οι Παλαιστίνιες γυναίκες και οι έφηβοι για τις απειλές και την κακοποίηση που δέχονται κατά την έξοδό τους από τη φυλακή. Το γυμνό αντι-αραβικό μίσος είναι τόσο μοχθηρό όσο και ξεδιάντροπο.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι IDF έχουν ήδη αλλάξει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην επιδρομή από 1.400 σε 1.200. Τα ψέματα για τα 40 αποκεφαλισμένα μωρά και τις γυναίκες που βιάστηκαν έχουν καταρριφθεί πλήρως. Μόνο ένα μωρό έχει κηρυχθεί νεκρό, το οποίο δυστυχώς σκοτώθηκε στα διασταυρούμενα πυρά.
Φυσικά, λυπούμαστε γι’ αυτό.
Είναι κοινώς γνωστό ότι ο αριθμός των στρατιωτών και των αστυνομικών που σκοτώθηκαν είναι κοντά στους 400. Αυτοί είναι νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι από νομικής και ηθικής άποψης. Αυτό αφήνει άλλους 800 νεκρούς. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους σκοτώθηκαν από διασταυρούμενα πυρά, πολλοί από αυτούς από ισραηλινά πυρά. Οι αναφορές δείχνουν ότι ορισμένοι από τους Ισραηλινούς στρατιώτες ήταν ανεπαρκώς εκπαιδευμένοι και ενήργησαν πανικόβλητοι. Όχι πολύ καλά πράγματα για το μυθικό αήττητο των IDF.
Φυσικά, υπάρχουν εικόνες πολιτών που πέφτουν νεκροί από τους επιτιθέμενους. Αλλά αυτοί που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επιτιθέμενοι ήταν μαχητές της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, μέλη άλλων στρατιωτικών ομάδων και ένα τυχαίο πλήθος πολιτών που τους ακολουθούσε. Αυτό το τελευταίο σημείο είναι σημαντικό.
Ως Νοτιοαφρικανοί, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πώς, κατά τη διάρκεια του αγώνα μας, μεγάλος αριθμός ανθρώπων συμμετείχε σε διαδηλώσεις και μερικές φορές συμμετείχε σε λεηλασίες και καταστροφές, ακόμη και σε “συλλήψεις”. Οι καλόπιστοι διοργανωτές προφανώς δεν είχαν κανέναν έλεγχο πάνω στην απροσδόκητη βία, όπως και οι θεατές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τις μάχες που ξεσπούν, απλώς και μόνο επειδή ήταν εκεί.
Οι άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους στην επιδρομή σκοτώθηκαν από μαχητές και πολίτες από τη Γάζα και τις IDF. Επιπλέον, η Χαμάς δεν είχε ιδέα ότι θα βρισκόταν σε εξέλιξη ένα μουσικό φεστιβάλ όταν κατευθύνθηκε προς τις πόλεις και τα χωριά του νότιου Ισραήλ. Ένοπλοι φρουροί ήταν παρόντες σε αυτή την εκδήλωση και η παρουσία τους μπορεί κάλλιστα να προκάλεσε περαιτέρω διασταυρούμενα πυρά.
Υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι σκοτώθηκαν άμαχοι από τις IDF. Υπάρχουν αποδείξεις ότι ελικόπτερα των IDF έφτασαν στο μουσικό φεστιβάλ με πυραύλους και βλήματα. Η Electronic Intifada επικαλείται μια ισραηλινή εφημερίδα που αναφέρει ότι αρκετά ελικόπτερα “άδειασαν τα πυρομαχικά τους” και επέστρεψαν στη βάση τους για να ξαναγεμίσουν. Ένας πιλότος των IDF εκτιμά ότι σκότωσαν 120 άτομα και κατέστρεψαν όλα τα οχήματα.
Στους οικισμούς, οι IDF έφτασαν στο τέλος της ημέρας σε σύγχυση, με τα όπλα στα χέρια, πυροβολώντας αδιακρίτως, χωρίς να ενδιαφέρονται για τους πολίτες στα σπίτια τους. Προφανώς, ακολούθησαν διασταυρούμενα πυρά και, δεδομένης της σύγχυσης, σκοτώθηκαν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πλιατσικολόγοι. Μια Ισραηλινή γυναίκα που ήταν μάρτυρας της σκηνής, εξήγησε αυτό ακριβώς το πράγμα στην τηλεόραση. Αρχικά, συμμετείχε τουλάχιστον ένα τανκ και η καταστροφή των κτιρίων προκλήθηκε από αδιάκριτους βομβαρδισμούς, και πάλι χωρίς να ληφθούν υπόψη οι άνθρωποι που βρίσκονταν στα σπίτια. Η ολική καταστροφή, συμπεριλαμβανομένων των σωμάτων που έγιναν στάχτη, προκλήθηκε από αυτά τα βαριά πυρά και όχι από ελαφρά οπλισμένους αντάρτες.
Σε ένα δικαστήριο, η κατανομή της ευθύνης θα πρέπει να καθορίσει ποιος πυροβόλησε εναντίον των αμάχων, ποιοι μαχητές από ποιες ομάδες αντίστασης, και ποιος από το τυχαίο πλήθος που ξεχύθηκε μέσα από τον φράχτη, οι φρουροί ασφαλείας και οι IDF. Μια ορθολογική συζήτηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρέπει να σέβεται τις ίδιες αρχές αντικειμενικότητας και αυστηρότητας.
Η πανωλεθρία που ακολούθησε με τη σύλληψη των αιχμαλώτων είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα από τη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των IDF και της ισραηλινής αστυνομίας. Όποιος κατανοεί τη στρατιωτική δράση γνωρίζει ότι υπάρχει μια τεκμηριωμένη αξιολόγηση. Είτε αρέσει στους Ισραηλινούς και τους Σιωνιστές όπως η Kahn είτε όχι, η επιχείρηση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως ένα μεγάλο στρατιωτικό επίτευγμα. Επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι που χαιρέτισα ως μελετητής του ανταρτοπόλεμου.
Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι τοπικοί εντολοδόχοι τους και οι τοπικοί σιωνιστές όπως ο Kahn δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Η απάντηση είναι σαφής: ρατσισμός! Απλά έχουν μυαλά που δεν μπορούν να αντέξουν το θράσος μιας ομάδας Αράβων που ξεπερνούν όλους τους καλούς λευκούς.
Αυτό που συνέβη στους πολίτες ήταν τραγικό, αλλά όπως ξέρουμε εμείς οι Νοτιοαφρικανοί, δεν μπορείς να καταπιέζεις ανθρώπους για δεκαετίες και να μην σκέφτεσαι ότι αργά ή γρήγορα το καζάνι θα βράσει. Όταν η κατσαρόλα αρχίζει να βράζει, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα γίνει ομαλά, προς ικανοποίηση των καταπιεστών. Αυτό είναι κάτι που κάθε ώριμος άνθρωπος, και οποιοσδήποτε με βασικές γνώσεις ιστορίας, θα το καταλάβει. Οι Σιωνιστές και οι ισχυρές δυνάμεις της Δύσης έχουν προσπαθήσει να κάνουν διαστροφική την έκφραση βασικών εμπειρικών και λογικών γεγονότων, επειδή υποθέτουν ότι οι Untermenschen δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα με τους Λευκούς να αντισταθούν στην καταπίεση.
Η ιδέα ότι εκφώνησα μια ομιλία μίσους και κάλεσα το ακροατήριό μου να πάρει τα όπλα είναι τόσο γελοία όσο και παρανοϊκή. Νομίζω ότι μίλησα εκ μέρους εκατομμυρίων λογικών Νοτιοαφρικανών, ανθρώπων που δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα από ένα ρατσιστικό φακό. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στη δικαιοσύνη για όλους και υποστηρίζουν το δικαίωμα του καθενός να αντιστέκεται στην καταπίεση χειροκρότησαν την ομιλία.
Όπως και ο Αρχιραββίνος Warren Goldstein, η κ. Kahn μιλάει για την έξαρση του αντισημιτισμού. Αλλά, φυσικά, δεν παρέχονται πραγματικά στοιχεία για να υποστηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό. Αν θέλει να είναι σοβαρή σχολιάστρια, θα πρέπει να είναι σχολαστική στον έλεγχο που κάνει. Θα πρέπει να κατανοήσει ότι είναι καθήκον της να εκπαιδεύσει την εβραϊκή κοινότητα εξηγώντας τη σαφή εννοιολογική και ηθική διαφορά μεταξύ του αντισημιτισμού και της νόμιμης κριτικής του ισραηλινού κράτους και του σιωνιστικού σχεδίου. Η στοιχειώδης ειλικρίνεια απαιτεί να κάνει αυτή τη διάκριση προκειμένου να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ αυτής της κοινότητας και του κοινού και να αποφύγει την κινδυνολογία.
Αλλά η σιωνιστική εμμονή της κας Kahn και η συνακόλουθη περιφρόνηση της για την ανθρωπιά των Παλαιστινίων σημαίνουν ότι το μόνο που μας προσφέρει είναι σοφιστείες. Εναπόκειται στο SAJBD και το SAZF να μην δημιουργήσουν διχασμούς. Η υποταγή σε ένα δολοφονικό και καταπιεστικό ξένο κράτος, το οποίο είναι άμεσα αντίθετο στην αρχή και την πράξη με την ουσία και το πνεύμα του νομοσχεδίου των δικαιωμάτων της SA, χρήζει προσωπικού προβληματισμού από την Kahn και άλλους στην εβραϊκή κοινότητα.
Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η θέση του BDS και άλλων ομάδων αλληλεγγύης, συμπεριλαμβανομένου του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης, είναι σύμφωνη με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος. Η υποστήριξη του σιωνισμού και του ισραηλινού κράτους αποτελεί άμεση παραβίαση αυτών των αρχών.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/12/THESE-CHAINS-WILL-BE-BROKEN-e1702109532415.png338677Ronnie Kasrilshttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngRonnie Kasrils2023-12-07 11:16:402023-12-09 11:21:00Χαιρετίζοντας τη Χαμάς, ή η βαρετή ρουτίνα να σε λένε αντισημίτη
Επίσημη έναρξη των μαχών του Μεγάλου Δεκέμβρη θεωρείται η 6η του μήνα. Εντούτοις, οι συγκρούσεις είχαν ξεκινήσει ήδη από την επόμενη μέρα της αιματηρής διάλυσης του συλλαλητηρίου στις 3 του Δεκέμβρη 1944, οπότε αστυνομικές δυνάμεις και χίτες παρακρατικοί (υπό τον συντονισμό του αστυνομικού διευθυντή, Άγγελου Έβερτ) σκότωσαν τουλάχιστον 10 και τραυμάτισαν πολλές δεκάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες.
Στις 4 Δεκεμβρίου, μετά την κηδεία των θυμάτων, το πυκνό πλήθος που κατευθύνθηκε στην Ομόνοια δέχτηκε επίθεση από τους ένοπλους δωσίλογους, οι οποίοι (υποτίθεται ότι) κρατούνταν στα ξενοδοχεία της περιοχής («Ερμής», «Ματζέστικ», «Μετροπόλ», «Πάνθεον») από τον Οκτώβριο του 1944, περιμένοντας να δικαστούν για τα εγκλήματά τους κατά τη διάρκεια της κατοχής. Άντρες και γυναίκες, που είχαν πάει να κηδέψουν αδέρφια, συντρόφισσες και συντρόφους που δολοφονήθηκαν την προηγούμενη μέρα στο Σύνταγμα, έπεφταν οι ίδιοι/ες νεκροί/ές στην άλλη πλατεία, με το τόσο απατηλό όνομα.
Την ίδια κιόλας μέρα άρχισαν οι πρώτες συντονισμένες συγκρούσεις με τους υπαίτιους της σφαγής και τους προστατευόμενούς τους, τους βασανιστές, τους οικονομικούς συνεργάτες των αρχών κατοχής, εκείνους που μερικούς μήνες πριν διέπραξαν θηριωδίες στα μπλόκα (από την Καλογρέζα μέχρι την Κοκκινιά κι από την Καλλιθέα και το Δουργούτι μέχρι τα Λιόσια). Μέσα στην πάνδημη οργή, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ πολιόρκησαν τα χίτικα ταμπούρια του Θησείου και τα αστυνομικά τμήματα, απαιτώντας τον αφοπλισμό τους και την τιμωρία των ενόχων.
Από τις 5 του Δεκέμβρη ο ΕΛΑΣ Σπουδαστών, ο «Λόχος Μπάιρον», ξεκινούσε τον άνισο μα ηρωικό αγώνα του στην περιοχή των Εξαρχείων με τη μάχη του Πολυτεχνείου∙ μέχρι τα ξημερώματα της 4ης Ιανουαρίου 1945, οι μαχητές και οι μαχήτριες του Λόχου υπερασπίστηκαν ακατάβλητα και με μεγάλες απώλειες τούτη την κρίσιμης σημασίας περιοχή μέσα στο σφυροκόπημα των βρετανικών τεθωρακισμένων. Γράφει η Μέλπω Αξιώτη: «Οι μάχες μαίνονται στα Εξάρχεια. Εκεί βαστούν την άμυνα οι φοιτητές και οι σπουδαστές. Αγόρια και 15 κορίτσια. Υπερασπίζονται την πόλη μας τετράγωνο – τετράγωνο, σπίτι με σπίτι, σπιθαμή – σπιθαμή. Ο λόχος σχηματίστηκε με 60 παιδιά. Στη μάχη του Πολυτεχνείου χάθηκαν οι μισοί, νεκροί και τραυματίες. Πήραν άλλοι τις θέσεις τους και ξαναγίνανε 50». Και συνεχίζει η Αξιώτη: «Η διμοιρίτισσα είναι γυναίκα, η Μάχη, 22 χρονών. Πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της περιοχής. Πρώτη, στο 5ο αστυνομικό τμήμα στην οδό Ιπποκράτους, στις 5 του Δεκέμβρη. Δεύτερη, στην εξόρμηση ενάντια στη Γενική Ασφάλεια της Στουρνάρα. Τρίτη, στη μάχη του Πολυτεχνείου». Τη Μάχη είχε γνωρίσει και ο Σπύρος Τζουβέλης, ο οποίος ανήκε σε άλλη ομάδα του «Λόχου Μπάιρον». Την περιγράφει ως «σκληρή, δοκιμασμένη και άφοβη επονίτισσα». «Το στέκι της Μάχης» ήταν «ένα διαμέρισμα ακριβώς πάνω από το καφενείο – ζαχαροπλαστείο “Πλάζα” που έδινε και το όνομα στην πλατεία». Η διμοιρίτισσα με τις συμμαχήτριες και τους συμμαχητές της κράτησαν για μέρες τη διασταύρωση Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλα, ώσπου τα βρετανικά τεθωρακισμένα ισοπέδωσαν το τριώροφο της «Πλάζας» (στη θέση του οικοδομήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η πολυκατοικία «Μυρίκη»)∙ ίσως τότε να χάθηκε η Μάχη.
Στις 33 μέρες που κράτησε ο Μεγάλος Δεκέμβρης (κατ’ άλλους 37 μαζί με τις συγκρούσεις της υποχώρησης) είχαν ξεχωριστή – και σε ορισμένες περιπτώσεις πρωταγωνιστική – θέση τα ελασιτάκια. Παρόντα σε όλες τις οδομαχίες, αεικίνητα, γενναία, ψυχωμένα, ευγενικά τα ελασιτάκια, πότε με μηνύματα στα χέρια, πότε βοηθώντας στην κατασκευή οδοφραγμάτων, πότε πάνω σ’ αυτά και πολύ συχνότερα στην επίθεση, κρατώντας όπλα ή, κυρίως, κραδαίνοντας αυτοσχέδιες βόμβες από κονσέρβες και παλιοσίδερα, εκσφενδονίζοντας μπουκάλια από γκαζόζες με πετρέλαιο και στουπί, τσουλώντας προς τις θέσεις των εχθρών σαμπρέλες παραγεμισμένες με εκρηκτικά, απλώνοντας κουβέρτες για να χαλάσουν τις ερπύστριες των βρετανικών αρμάτων μάχης, θρεμμένα κατά τη διάρκεια της κατοχής απ’ το ίδιο πικρό γάλα της ανάγκης με τον θρυλικό Gavroche των «Αθλίων», ήταν 14 ως 18 ετών συνήθως, μα και μικρότερα πολλές φορές.
Τα ελασιτάκια, μεγαλωμένα κατά κανόνα σε εργατικές συνοικίες ή σε προσφυγικούς συνοικισμούς παρατημένους στον ζυγό της φοβερής φτώχειας και της εκμετάλλευσης, σημαδεμένα από τον φονικό λιμό του 1941-1942, στεριωμένα από την ΕΑΜική Αντίσταση και δρώντα υποκείμενα για ένα μεταπολεμικό μέλλον με στοιχειώδη δικαιοσύνη, ήταν αποφασισμένα να γίνουν τα ίδια νέμεση απέναντι στους ταγματασφαλίτες, τους φονιάδες της Ειδικής Ασφάλειας, τους έμμισθους καταδότες των SS που ντύθηκαν «εθνοφύλακες» με την κάλυψη της RAF και του αστισμού∙ ήταν αποφασισμένα να ορθώσουν τα ρικνά και λιπόσαρκα κορμάκια τους απέναντι στον καταιγισμό πυρών υπέρτερων. Υπήρξαν συχνά παιδιά του αυθόρμητου τα ελασιτάκια κι έφταναν να γίνουν οργανικό μέρος μάχιμων μονάδων.
Ελασιτάκια συνάντησε κι ο Ντμίτρι Κέσελ, φωτογράφος του Δεκέμβρη, σε κάποια διαλείμματα των μαχών. Στις ανατολικές συνοικίες ή στις παρυφές της Ομόνοιας και στην Πατησίων ή στο Μεταξουργείο. Σε τούτες τις δύο φωτογραφίες απαθανάτισε τρία ελασιτάκια έξω από μιαν αυλή, ξυπόλητα και προχειροντυμένα μέσα στον αμείλικτο δεκεμβριανό χειμώνα, αλλά με τη δική τους πίστη κι αντοχή, με τη δική τους δύναμη. Και μοιάζει η ένδεια και η σκληρή εποχή να έχουν σκαλίσει το πρόσωπο του παιδιού στ’ αριστερά, που κρατά έναν «τζουρά με ξύλινα στριφτάρια και κινητούς μπερντέδες, ενθύμιο Μικρασίας» (όπως παρατήρησε ο Δημήτρης Κοσμίδης όταν συζητήσαμε γι’ αυτή τη φωτογραφία πριν από μερικά χρόνια). Ποιος ξέρει τις μελωδίες που δοκίμαζε το ελασιτάκι, τ’ ακούσματά του απ’ τον συνοικισμό κι όλα όσα αφουγκραζόταν από μάχη σε μάχη. Ποιος ξέρει αν έζησε και πού και σε ποια τέφρα λήθης το κατάχωσαν κατόπιν «οι μεγάλοι ελευθερωταί της Ελλάδος».
Ύστερα από μερικά χρόνια, ο συντηρητικός διπλωμάτης Λεωνίδας Μαρκαντωνάτος δημοσίευσε το δεκεμβριανό ημερολόγιό του στα γαλλικά με το ψευδώνυμο Léon Marc (Les heures douloureuses de la Grèce libérée. Journal d’un témoin. Octobre 1944 – Janvier 1945, Éditions de la Tournelle, Παρίσι, 1947). Αναφερόμενος στις μάχες της περιοχής Πολυτεχνείου – Μηχανοκίνητου τάγματος – Ειδικής Ασφάλειας (μεταξύ 5 και 15 Δεκεμβρίου) δεν παρέλειψε να μνημονεύσει εκείνο το πρόχειρο νεκροταφείο πεσόντων του ΕΛΑΣ κάπου στις παρυφές του Πεδίου του Άρεως, μάλλον λίγο πιο πέρα από τη διασταύρωση Χέυδεν και Μαυρομματαίων: «Οι τάφοι είναι ήδη πολυάριθμοι, τουλάχιστον σαράντα, όλοι τους πολύ απλοί∙ ένας λευκός σταυρός με κάποιο όνομα, την ηλικία, την ημερομηνία θανάτου. Διαβάζουμε: 17 ετών, 18 ετών, 16 ετών… Σπανίως 20 ετών ή παραπάνω. Είναι πραγματικά πολύ νέοι όλοι οι άνθρωποι που αναπαύονται εκεί. Όλοι οι μαχητές του ΕΛΑΣ είναι πραγματικά πολύ νέοι».
Η εκλογή Μιλέι, του τρελού με το αλυσοπρίονο, στην Αργεντινή, μπορεί να απομάκρυνε τις Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία και να σόκαρε τα BRICS (τα οποία η Αργεντινή εγκαταλείπει), να ευχαρίστησε τις ΗΠΑ και το νόμισμα τους με το οποίο επανασυνδέεται, να ενθουσίασε τους (διεθνείς και ντόπιους) ολιγάρχες γιατί τους έταξε το «ότι μπορεί να κρατήσει ο ιδιωτικός τομέας θα το κρατήσει», να χάιδεψε τα αυτιά των Αργεντίνων,με το τραμπικό σύνθημα «πρώτα η Αργεντινή» και με το τέλος του πληθωρισμού (που τρέχει με 150%), όμως σκόρπισε πολλά ενδιαφέροντα και σκληρά ερωτηματικά για την φορά της αλλαγής σε ένα κόσμο που πράγματι αλλάζει ενώ κατακερματίζεται.
Στην γηραιά ήπειρο «της ευημερίας, του πολιτισμού και της δημοκρατίας» άνεμος αισιοδοξίας φυσάει σε όλα τα ακροδεξιά μορφώματα σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Στις πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του Βίλντερς βγήκε πρώτο και ο ίδιος φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός των Ολλανδών. Στη Γερμανία, το ενδεχόμενο εκλογών ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2024, ανεβάζει δημοσκοπικά πολύ ψηλά το ακροδεξιό κόμμα AFD (Εναλλακτική Γερμανία). Έχουμε ακροδεξιά πρωθυπουργό στην Ιταλία (Μελόνι), άνοδο του VOX στην Ισπανία και του FPO στην Αυστρία, η ακροδεξιά στη Σουηδία έφτασε στο 20% και στηρίζει την κυβέρνηση, στη Φιλανδία είναι επίσης εταίροι στην κυβέρνηση, στην Πολωνία κυβερνά ο ακροδεξιός Ματέους Μοραβιέσκι από το 2017, ενώ στην Ουγγαρία κυβερνάει για 13 χρόνια ο Βίκτορ Όρμπαν, ακροδεξιός με φιλορωσική ιδιοτελή κατεύθυνση, αλλά και στη φτωχότερη Βουλγαρία η φιλορωσική ακροδεξιά ανέβηκε στο 14%. Να μην ξεχνάμε τέλος και την Γαλλία της Λεπέν που απειλεί τον Μακρόν και δημοσκοπικά είναι δημοφιλέστερη του.
Στην Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε για μια αντιδραστική, αντιπολιτική και αντιδημοκρατική μετατόπιση που εδράζεται αλλά και αλληλοτροφοδοτείται από μια κοινωνική μεταστροφή προς εθνικιστικές, ρατσιστικές και συντηρητικές απόψεις και στάσεις ζωής.
Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο πόσο επικίνδυνο είναι και τι πρέπει να κάνει μια πραγματικά αριστερή πολιτική δύναμη;
Πριν λίγα χρόνια για την Ευρώπη και ειδικά για την ΕΕ θα παρέπεμπε σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας η ύπαρξη μιας ισχυρής ακροδεξιάς και ενός μείγματος πολύπλευρου και αντιφατικού εθνικισμού. Και αυτό γιατί αυτά τα πολιτικοκοινωνικά μορφώματα εμφανίζονταν να συγκρούονται με το διακηρυγμένο και μονότονα προπαγανδιστικό επίσημο και θεσμικό όραμα της Ευρώπης, της συνεργασίας της ενοποίησης και του κοσμοπολιτισμού.
Η οικονομική κρίση του 2008, η πανδημία και ο φόβος αλλά και οι αντιεπιστημονικές θεωρίες που την συνόδεψαν, ο πληθωρισμός και ο κίνδυνος μιας πολύχρονης και σκληρής φτωχοποίησης, το τέλος των προσδοκιών, οι αλλαγές στo εκπαιδευτικό σύστημα (πχ.υποχρηματοδότηση έως εγκατάλειψη των ανθρωπιστικών σπουδών, εξασθένιση έως και απόρριψη της κριτικής σκέψης κ.α), η συρρίκνωση της κοινωνικής συνοχής, το «τέλος» των κοινωνικών και συλλογικών αξιών και το σύνολο του ανθρωπολογικού μοντέλου που εισήγαγε -και το οποίο ηγεμονεύει – ο νεοφιλελευθερισμός, είναι μόνο μερικές από τις πολύ σοβαρές αιτίες πάνω στις οποίες στρώθηκε το χαλί για να περπατήσει η ακροδεξιά.
Μπορούμε να το πούμε και αλλιώς, το τέλος του κομμουνισμού σαν εναλλακτικό όραμα και πραγματικότητα και η ταυτόχρονη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, άνοιξαν την πόρτα στην ακροδεξιά. Ο νεοφιλελευθερισμός αγκαλιάστηκε από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (Μπλέρ, Σρέντερ, Ολάντ κλπ), δημιουργώντας ένα πολιτικό κενό στα αριστερά της παραδοσιακής Δεξιάς, τελειώνοντας το δικομματισμό 50 περίπου χρόνων, μαζί με τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και δικαίου, της μεταπολεμικής δημοκρατίας και της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.
Μια σειρά από πολιτικοί και κρατικοί θεσμοί βρίσκονται στο στόχαστρο και απαξιώνονται, ενώ μια γενικευμένη δυσαρέσκεια απλώνεται απέναντι στο ενιαίο κομματικό – πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά γίνονται βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς τα οποία τα εκμεταλλεύεται κατάλληλα προβάλλοντας ένα αντισυστημικό αφήγημα που βεβαίως είναι ένας επικίνδυνος μύθος.
Αν η σοσιαλδημοκρατία – κεντροαριστερά ζει και βλέπει την μείωση των ποσοστών της και την λεηλάτηση της από την παραδοσιακή δεξιά, η αριστερά είτε δεν υπάρχει, είτε καταποντίζεται.
Σχηματίζεται λοιπόν μια νέα κατάσταση και μια νέα δυναμική στην Ευρώπη, όπου εμφανίζεται ένα «ανταγωνιστικό» δίπολο από την μια δεξιά/κεντροδεξιά, και από την άλλη ακροδεξιά, ανταγωνίζονται για την κυβερνητική εξουσία και καταλήγουν εταίροι σε αρκετές περιπτώσεις. Η ακροδεξιά ατζέντα και πρόγραμμα ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στη δεξιά και δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη ότι οι θέσεις που ενώνουν ακροδεξιά και κεντροδεξιά είναι περισσότερες από αυτές που τις χωρίζουν.
Η όποια αντιπαράθεση ή διαφωνία δεν αφορά το κοινωνικό πρόβλημα και τις πραγματικές σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η δυστυχία/έλλειψη είναι ότι ο πραγματικός κοινωνικός διχασμός πού θεμελιώνεται από την ταξική πάλη και αντιπαράθεση δεν βρίσκει πολιτική εκπροσώπηση (κατά το ένα μέρος του), και από αυτήν την άποψη, το σχήμα δεξιά – αριστερά εμφανίζεται ξεπερασμένο.
Έτσι, η πολιτική ορθότητα του παρελθόντος βρίσκεται στο στόχαστρο και αντιμετωπίζεται κυρίως από τις φτωχές, αμόρφωτες και εγκαταλελειμμένες λαϊκές (μην ξεχνάμε τα μικροαστικά ριγμένα και με χαμηλές προσδοκίες στρώματα) και εργατικές μάζες με αρκετή απέχθεια και στα όρια του μίσους. Αμφισβητούνται διαρκώς και περισσότερο η πολυπολιτισμικότητα, η παγκοσμιοποίηση, ο κοσμοπολιτισμός και αναδεικνύονται δηλητηριώδικα ο ρατσισμός, ο εθνικισμός (χωρίς όμως εθνική κυριαρχία), και ο ρηχός πατριωτισμός (χωρίς φυσικά αντιιμπεριαλισμό), σαν κεντρικά προτάγματα και συνθήματα στα οποία τσιμπάει και ένα μέρος της νεολαίας.
Η ακροδεξιά είναι προσεκτική –στις περισσότερες των μορφών της- σε σχέση με τον παλιό φασιστικό λόγο και την πρακτική του. Όμως ο αντισυστημισμός της τελειώνει όταν έχει πρακτικά και κυβερνητικά να αποφασίσει για τα λαϊκά στρώματα, τα προβλήματα και αιτήματα τους, που αφορούν στην υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Δεν μπορεί, ούτε θέλει να επιβάλει μια πολιτική αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου με μονομερή κατεύθυνση προς τους εργαζόμενους, δεν έχει στο πρόγραμμα της την υπεράσπιση και την διεύρυνση του δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών υγείας, ασφάλειας, εκπαίδευσης, πρόνοιας κλπ. Από την άποψη αυτή διαμορφώνει ένα αντικομματικό-αντιπολιτικό λόγο χωρίς κανένα αφήγημα εναλλακτικό και ανατρεπτικό του σχήματος «Δεν υπάρχει εναλλακτική».
Στην Ελλάδα έχουμε τρεισήμισι κόμματα με ακροδεξιό λόγο (Σπαρτιάτες με υποβολέα τον Κασιδιάρη, Νίκη, Ελληνική Λύση και μέρος της ΝΔ) μέσα στη Βουλή, ενώ διεκδίκησαν την ψήφο μας πάνω από 10 αντίστοιχα πολιτικά μορφώματα, που αποδεικνύει το γεγονός ότι η ακροδεξιά έχει μεγάλη ζήτηση αλλά δεν έχει ηγεσία που να τη συνενώνει και να δημιουργεί ικανότητα κυβερνητικής δύναμης. Σήμερα αυτό φαντάζει καθησυχαστικό αλλά δεν μπορεί να το αντιμετωπίζουμε διαρκώς με αυτό τον τρόπο.
Η ΝΔ έχει ακόμα την δυνατότητα (από το 1974 τουλάχιστον με τον Κ. Καραμανλή), να εγκλωβίζει – ενσωματώνει ένα παραδοσιακό ακροδεξιό ακροατήριο που υπάρχει ιστορικά στην Ελλάδα και βρίσκεται τουλάχιστον στο 5% -8% του εκλογικού σώματος. Οι παρουσίες Βορίδη – Πλεύρη- Γεωργιάδη, αλλά και οι αντιπολιτευτικές κορώνες – φωνές του Σαμαρά, επιλεκτικά σε κοινωνικά ζητήματα (γάμος ομοφυλοφίλων εκκλησία κ.α), καθώς και σε «εθνικά» θέματα (πχ Πρέσπες), που όμως δεν έχουν καθόλου αντινατοϊκό χρώμα, ενσωματώνονται χωρίς φθορά εντός της ΝΔ.
Η σημερινή αυτοαποκαλούμενη αριστερά βοηθά στην ανάπτυξη αυτών των αντιλήψεων και των πολιτικών μορφωμάτων γιατί πολύ απλά το υπάρχον πραγματικό κενό δεν την ενδιαφέρει να το καλύψει και αντικειμενικά το έχει εδώ και χρόνια εκχωρήσει στην ακροδεξιά.
H σημερινή λεγόμενη αριστερά είναι μια νεοφιλελεύθερη και ατλαντικο-δυτική αριστερά. Και τούτο γιατί:
Έχει εγκαταλείψει τα λαϊκά στρώματα, θεωρώντας πως το κοινωνικό ζήτημα έχει χοντρικά επιλυθεί από τον 20ο αιώνα με το κράτος προνοίας. Στο σημείο αυτό πρέπει να προβληματιστούμε για το τι εννοούμε και τι περιλαμβάνει το κοινωνικό ζήτημα: δεν εννοούμε σκέτα νέτα και χυδαία τα οικονομικά ζητήματα –παρόλο που η οικονομία είναι η βάση- αλλά εννοούμε το σύνολο των ζητημάτων της καθημερινής ζωής που χειραφετούν την εργατική τάξη και απελευθερώνουν τον άνθρωπο. Δεν έχουμε μια προλεταριακή λαϊκή αριστερά, αλλά μια αριστερά απεύθυνσης και έκφρασης των μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων που υποστηρίζει τα αιτήματά τους, που ο δικαιωματισμός με μπόλικη οικολογία και κοσμοπολιτισμό (που βαφτίζεται διεθνισμός), έχει αντικαταστήσει την υπεράσπιση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, και κάνει μια απλή αναφορά για τις ανισότητες και τις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης που τις γεννούν.
Έχει υποστείλει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας – κυριαρχίας και του πατριωτισμού (πατριωτισμός χωρίς αντιιμπεριαλισμό είναι εθνικισμός και σωβινισμός), χωρίς να προσφέρει ένα αντισυστημικό εναλλακτικό λόγο στην ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται το κενό και εκφράζει ένα συνθηματολογικό πατριωτισμό χωρίς να στοχοποιεί την πολιτική της εξάρτησης (οικονομική –πολιτική- στρατιωτική) από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Είναι ανάγκη να τεθούν οι προτεραιότητες (ενάντια στον ευρωατλαντισμό, τον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, και στο κέντρο να βρίσκονται τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και η υπεράσπισή τους και όχι ο εύκολος και ενσωματώσιμος δικαιωματισμός). Είναι ανάγκη η οικοδόμηση μιας χρήσιμης για τους εργαζόμενους και επικίνδυνης για το σύστημα αριστεράς, που θα αμφισβητεί το δόγμα της ΤΙΝΑ και θα αναζητά την «ουτοπία» ενός άλλου κόσμου που στο προσκήνιο θα είναι οι λαοί και οι εργαζόμενοι. Αυτή η ταυτότητα πρέπει να έχει η αριστερά.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2024/01/milei-e1704701328555.webp5101020ΠΑΡΕΜΒΑΣΗhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΠΑΡΕΜΒΑΣΗ2023-12-03 11:05:152024-01-08 11:09:26Πολιτικά σημειώματα | Δεκέμβριος 2023. Ακροδεξιά: Να ανησυχήσουμε για την επέλασή της;
Η θέση του Πολυτεχνείου ως η κορυφαία στιγμή των λαϊκών αγώνων στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας, η θέση του στη συνείδηση και την καρδιά του λαού, δεν μπορεί να διαγραφεί και να σβηστεί, όση κι αν είναι η μανία της αντίδρασης για να το πετύχει. Έτσι, επιδίδονται σε μια προσπάθεια να περιοριστεί, να μειωθεί και να απαξιωθεί με μια σειρά μύθους που καλλιεργούνται και προβάλλονται έντεχνα, ώστε σιγά-σιγά να βγάζουν το δηλητήριο και τη λάσπη τους.
Ο μύθος ότι «όλοι με το Πολυτεχνείο ήταν», ότι στο Πολυτεχνείο «πραγματοποιήθηκε η εθνική ενότητα», ότι εκεί «δεν υπήρχαν πολιτικές ή κομματικές ταυτότητες», στοχεύει αφενός να «αποχρωματίσει» το Πολυτεχνείο και να διαστρεβλώσει τον αντιφασιστικό-αντιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και χαρακτήρα της εξέγερσης και αφετέρου να προσδώσει «αντιστασιακές δάφνες» σε όσους ήταν εντελώς εχθρικοί και αμέτοχοι σε αυτό αλλά και σε όσους επιδίωκαν να το «μαζέψουν» και να το περιορίσουν σε στενά αντιχουντικά πλαίσια. Σ’ αυτό το σημείωμα θα ασχοληθούμε με τους πρώτους –τον αστικό πολιτικό κόσμο. Αυτούς που το ’74 κατέθεταν στεφάνια, έβγαζαν δεκάρικους και διακήρυτταν τη δικαίωση του Πολυτεχνείου με την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Με τους δεύτερους θα καταπιαστούμε σε επόμενο σημείωμα.
Με διακηρυγμένο στόχο την «επάνοδο εις την δημοκρατική ομαλότητα διά ειρηνικών μέσων» ο αστικός πολιτικός κόσμος (στελέχη και πρώην βουλευτές της ΕΡΕ και της ΕΚ) σε όλη την εφταετία λειτουργούσε ως αντιπολίτευση –άλλοτε πιο «σκληρή», άλλοτε πιο «εποικοδομητική»– στο φασιστικό καθεστώς.
Τα ανοίγματα «φιλελευθεροποίησης» της χούντας στα 1972-73 (κατάργηση στρατιωτικού νόμου πλην Αθήνας-Θεσσαλονίκης, κατάργηση προληπτικής λογοκρισίας και μερική ελευθερία του Τύπου, μερική αμνηστία για πολιτικούς κρατούμενους, ελεγχόμενες εκλογές για φοιτητικούς συλλόγους κ.ά.) χαιρετίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως ο δρόμος που θα οδηγούσε στη «δημοκρατική ομαλότητα». Οι διεργασίες και οι συζητήσεις που γίνονταν στους κόλπους των αστικών πολιτικών δυνάμεων αφορούσαν τους όρους συμμετοχής στις εκλογές που δήλωνε ότι θα προκηρύξει ο Παπαδόπουλος, και απέβλεπαν στην εξασφάλιση της ηγεσίας του Καραμανλή για τη μετάβαση σ’ αυτή τη «δημοκρατική ομαλότητα». Σε μία «λύση Καραμανλή» δεν ήταν αντίθετη η ΕΚ (πλην Α. Παπανδρέου), αλλά ούτε και οι αμερικάνοι παρόλη τη μέχρι τότε στήριξή τους στο φασιστικό καθεστώς –άλλωστε αυτή η λύση επιβλήθηκε στη μεταπολίτευση.
Η ορμητική ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος γι’ αυτά τα σχέδια ομαλής μετάβασης. Μετά την κατάληψη της Νομικής, ο Κ. Τσάτσος (μετέπειτα πρόεδρος της δημοκρατίας) αναφέρει σε επιστολή του προς τον Καραμανλή: «Το φοιτητικό είναι η πρώτη μαζική εκδήλωση πολιτικής αντιστάσεως… Όσο προχωρεί αυτή η κίνηση, τόσο λιγώτερο θα ελέγχεται από τους σώφρονας και τους μετριοπαθείς… Τελικώς το πρώτο αυτό κίνημα αντιστάσεως, αν ευδοκιμήση, θα ελέγχεται από άλλες δυνάμεις, όχι από μας…». Και ο Καραμανλής επισημαίνει στον Γ. Ράλλη να προσεχθεί το φοιτητικό, για να μην «πάρουν το πάνω χέρι οι εξτρεμιστές».
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και ενώ είναι ήδη γνωστό ότι υπάρχουν νεκροί και πρόκειται να επέμβει ο στρατός, ο «εθνάρχης» Καραμανλής δεν κάνει την παραμικρή δήλωση – έκκληση για σεβασμό της ζωής και της ακεραιότητας των φοιτητών. Ο κορυφαίος εκπρόσωπος της δεξιάς παράταξης στη χώρα, δεν έκανε ποτέ καμιά δήλωση, δεν αναγνώρισε ποτέ τη θυσία του Πολυτεχνείου, ούτε ακόμα περισσότερο το ρόλο της εξέγερσης.
Το σύνολο του παλιού πολιτικού κόσμου περίμενε να περάσει και πάλι η εξουσία στα χέρια του, σαν ώριμο φρούτο, σε μια συμφωνημένη διαδικασία μετάβασης από τη δικτατορία στην αστική δημοκρατία. Δεν μπορούσαν όμως να δεχτούν ότι αυτή η αλλαγή θα γίνει με το λαό στο δρόμο, υπό την πίεση της εξέγερσης, και τον πολιτικό και κοινωνικό ριζοσπαστισμό να καθορίζει τις εξελίξεις. Η διαχρονική απέχθεια της Δεξιάς προς τις μαζικές κινητοποιήσεις και τους λαϊκούς αγώνες, η πολιτική και ιδεολογική συγγένειά της με τη χούντα, η αναμονή για συμφωνημένη παράδοση της εξουσίας στον Καραμανλή ή και στον Γλύξμπουργκ, χωρίς όμως το λαό στους δρόμους, είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους η Δεξιά ήταν απούσα από το Πολυτεχνείο.
Ακόμα και όσοι πολιτικοί βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο κάποια στιγμή στη διάρκεια της εξέγερσης (Κανελλόπουλος, Μαύρος κλπ), αρνήθηκαν να προχωρήσουν πέρα από «συστάσεις» και «εκκλήσεις» προς τη Χούντα, θεωρώντας ότι οι φοιτητές είναι υπερβολικά ριζοσπάστες για τα μέτρα τους. Την ανατροπή της χούντας την έβλεπαν μόνο στα πλαίσια μιας συμφωνίας με το στρατιωτικό καθεστώς, ενώ δεν μπορούσαν καν να ακούνε τα συνθήματα για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ κλπ. Έπαιρναν φυσικά θάρρος και από τις προσπάθειες των δύο κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ.) να εμφανίσουν ως πολιτικό αίτημα της εξέγερσης τη δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης με αυτούς επικεφαλής, προσπάθειες που ευτυχώς δεν ευοδώθηκαν.
Έτσι το Πολυτεχνείο ήρθε και τίναξε στον αέρα τα σχέδια «φιλελευθεροποίησης» του φασιστικού καθεστώτος και την «ομαλή» και απρόσκοπτη συνέχεια μετάβασης σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, οι «εξτρεμιστές που πήραν το πάνω χέρι» τίναξαν στον αέρα τους σχεδιασμούς και τις επιθυμίες του πολιτικού κόσμου.
Το Πολυτεχνείο γράφτηκε στην ιστορία με συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο, με κόκκινο χρώμα –κι όχι αχρωμάτιστο. Στο Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε η αντιφασιστική-αντιμπεριαλιστική ενότητα του αγωνιζόμενου λαού και νεολαίας –κι όχι κάποια γενική κι αόριστη «εθνική ενότητα». Άλλωστε όσοι επικαλούνται την «εθνική ενότητα» κάθε φορά που ο λαός σηκώνει κεφάλι, το κάνουν για να καταστείλουν ή να χειραγωγήσουν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και κάποιοι κεντρώοι ή ακόμα και δεξιοί που βρέθηκαν τότε στο Πολυτεχνείο, ωστόσο είναι καθαρό ότι η ατομική (και περιορισμένη) συμμετοχή δημοκρατικών ανθρώπων που ψήφιζαν Δεξιά ή Κέντρο δεν αναιρεί την πλήρη απουσία, έως και εχθρότητα, με την οποία αντιμετώπισε την εξέγερση ο παλιός πολιτικός κόσμος, ο οποίος ήταν σε μεγάλο βαθμό ένοχος για τις συνθήκες που οδήγησαν στην αντιδημοκρατική εκτροπή του 1967.
Αυτοί λοιπόν, που δεν ήταν με το Πολυτεχνείο, που πολεμάνε λυσσαλέα κάθε εκδήλωση αντίστασης στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, που εχθρεύονται κάθε λαϊκή κινητοποίηση και τον ίδιο τον λαό, επιχειρούν επί 50 χρόνια να «αποχρωματίσουν» το Πολυτεχνείο, να το φέρουν στα «μέτρα» τους και να σβήσουν τις παρακαταθήκες του. Από την προκήρυξη εκλογών στις επετείους του 1974 και 1977, μέχρι τις απαγορεύσεις για πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία στα χρόνια της δεκαετίας του ’70. Από τις προσπάθειες να εμφανίσουν ως «παρωχημένη κατάσταση» τον αντιαμερικανισμό και τις διαδηλώσεις της 17 Νοέμβρη στα χρόνια του ’90, μέχρι την πρόσφατη προσπάθεια της ΝΔ να «αποδομήσει» την «καπηλεία του Πολυτεχνείου από την αριστερά» («Το ασίγαστο μίσος της ΝΔ για το Πολυτεχνείο, τώρα κυκλοφορεί και σε βίντεο»).
Όπως και το άνοιγμα στο δημόσιο λόγο «προβληματισμών» για το «τι ήταν τελικά το Πολυτεχνείο» ή η διενέργεια γκάλοπ για το τι πιστεύει (!) ο κόσμος για το Πολυτεχνείο, ανάγοντας με έμμεσο τρόπο αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα σε ποσοστά δημοσκοπήσεων (αν για παράδειγμα, ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό «πιστεύει» ότι «δεν υπήρχαν νεκροί» ή ότι το Πολυτεχνείο ήταν «ένα γεγονός περιορισμένης έκτασης», τότε αυτό «νομιμοποιεί» τη σχετική συζήτηση και αμφισβήτηση).
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να «κοντύνει», να διαστρεβλωθεί, να σβηστεί από τις συνειδήσεις και τις καρδιές. Είναι γραμμένη ανεξίτηλα, οδηγός για όσους αντιπαλεύουν αυτούς που ΔΕΝ ήταν με το Πολυτεχνείο.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/mitsotakis_17N.png8051607Χριστίνα Μπάρτσαhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΧριστίνα Μπάρτσα2023-11-30 22:42:592023-11-30 22:42:5950 χρόνια – 3ος Μύθος: "Όλοι με το Πολυτεχνείο ήταν"
Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς αν η εκεχειρία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων θα παραταθεί πέραν της αρχικής λήξης της ή αν θα διαρκέσει μόνο μέχρι τότε.
Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που φαίνεται να ενθαρρύνουν την επανάληψη της ισραηλινής επίθεσης. Πολλοί έχουν επισημάνει ότι ο Νετανιάχου έχει και προσωπικό συμφέρον να παρατείνει τη σύγκρουση προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία ως ηγέτης σε καιρό πολέμου και να αποφύγει έτσι την καταδίκη του για κατηγορίες διαφθοράς. Αυτό δεν είναι άσχετο, αλλά, σε κάθε περίπτωση είναι ένας δευτερεύων παράγοντας. Δεν πιστεύω ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός μπορεί να σύρει ολόκληρη τη χώρα σε έναν πόλεμο ενάντια στη θέλησή της, σε μια προφανή προσπάθεια να σώσει το πολιτικό του τομάρι. Και ακόμη και αν το έκανε, απλώς αναβάλλει την ημέρα της κρίσης και του δίνει λίγο χρόνο για να κλείσει μια συμφωνία που θα τον οδηγήσει στην αποφυγή της ποινής φυλάκισης. Επιπλέον, η διαχείριση του πολέμου από τον ίδιο επιβαρύνει σοβαρά τον κυβερνητικό συνασπισμό, καθώς αναγκάστηκε να κάνει συμβιβασμούς με πολιτικούς αντιπάλους και να συνάψει συμφωνίες με τους Παλαιστίνιους, οι οποίες διαφορετικά δεν θα ήταν απαραίτητες.
Αντίθετα, είναι ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική-κατασκοπευτική ηγεσία του Ισραήλ που έχει το μεγαλύτερο συμφέρον να συνεχιστεί ο πόλεμος. Είναι συλλογικά και ατομικά υπεύθυνοι για την πανωλεθρία της 7ης Οκτωβρίου, την πιο καταστροφική στρατιωτική αποτυχία στην (ομολογουμένως σύντομη) ιστορία του Ισραήλ. Από εκείνη την ημερομηνία και παρά την πιο εντατική εκστρατεία βομβαρδισμών στην ιστορία της Μέσης Ανατολής εναντίον ενός αρκετά κατώτερου αντιπάλου που δεν διαθέτει ούτε ένα αεροπλάνο, άρμα, αντιαεροπορική συστοιχία ή APC, ο ισραηλινός στρατός απέτυχε να πετύχει οτιδήποτε στρατιωτικά σημαντικό – εκτός αν κάποιος θεωρεί την ύψωση μιας σημαίας πάνω από ένα νοσοκομείο και 10.000 memes για τούνελ το μεγαλύτερο επίτευγμα στο πεδίο της μάχης μετά τη σοβιετική νίκη στο Κουρσκ.
Ο αρχικός στρατηγικός στόχος του Ισραήλ ήταν να εκδιώξει τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας στην έρημο του Σινά. Παρά την ενθουσιώδη και ενεργητική υποστήριξη των ΗΠΑ σε αυτή την άσκηση εθνοκάθαρσης, ιδίως από τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, η πρωτοβουλία σταμάτησε εν τη γενέσει της από την αραβική αντίθεση και την αποφασιστικότητα των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ορκίστηκαν επίσης να εξαλείψουν τη Χαμάς εκ βάθρων, τόσο ως στρατιωτική δύναμη όσο και ως πολιτικό κίνημα, και επέμειναν από κοινού ότι δεν θα υπήρχε εκεχειρία μέχρι να επιτευχθεί αυτό. Επίσης, διακήρυξαν επανειλημμένα ότι μόνο η στρατιωτική πίεση και όχι οι διαπραγματεύσεις θα είχαν ως αποτέλεσμα την ανάκτηση των αιχμαλώτων τους. Ένα μήνα αργότερα, διαπραγματεύτηκαν και σύναψαν συμφωνία με τον αρχιτέκτονα των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου, Yahya Sinwar, τόσο για την ανταλλαγή αιχμαλώτων όσο και για την εκεχειρία, και με όρους που αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό εκείνους που πρότεινε η Χαμάς πριν από την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Οι ισραηλινοί ηγέτες και οι χορηγοί τους στις ΗΠΑ έχουν την τάση να πιστεύουν ότι όταν η βία αποτυγχάνει να επιτύχει έναν στόχο, η λύση είναι ακόμη μεγαλύτερη βία, και αυτό αποτελεί ένα πρόσθετο κίνητρο γι’ αυτούς να επαναλάβουν τις εχθροπραξίες.
Μεταξύ αυτών υπάρχουν δυνάμεις εντός του ισραηλινού κυβερνητικού συνασπισμού, που δεν περιορίζονται μόνο στους Σμότριτς και Μπεν-Γβιρ, οι οποίες βλέπουν την τρέχουσα κρίση ως ευκαιρία: να διεκδικήσουν τη Λωρίδα της Γάζας για εποικισμό, να εντείνουν τον εποικισμό και την εθνοκάθαρση της Δυτικής Όχθης, να στερήσουν περαιτέρω δικαιώματα στους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ και τελικά να κάνουν πραγματικότητα το Μεγάλο Ισραήλ. Άλλοι στην ηγεσία πιστεύουν ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για μια περιφερειακή σύγκρουση και είναι πεπεισμένοι ότι αν παίξουν σωστά τα χαρτιά τους, μπορούν να παρασύρουν τις ΗΠΑ σε μια άμεση αντιπαράθεση με τον Λίβανο και ίσως ακόμη και με το Ιράν.
Υπάρχουν όμως και άλλοι και ίσως πιο επιτακτικοί λόγοι για μια παράταση. Η συμφωνία εκεχειρίας έχει δομηθεί έτσι ώστε να επιτρέπει και να ενθαρρύνει περαιτέρω ανταλλαγές αιχμαλώτων, οι οποίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο αν τα όπλα παραμείνουν σιωπηλά. Μέχρι στιγμής, οι Παλαιστίνιοι απελευθερώνουν μόνο Ισραηλινές και γυναίκες με διπλή υπηκοότητα και ανήλικους. Αυτό συμφωνήθηκε προκειμένου να διασκεδαστούν οι ισραηλινές ανησυχίες ότι οι ΗΠΑ θα έδιναν προτεραιότητα στην απελευθέρωση των δικών τους πολιτών και στη συνέχεια θα εγκατέλειπαν τις διαπραγματεύσεις, και για να ενισχυθεί το κύρος του Νετανιάχου στο ισραηλινό κοινό. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης, οι οποίες λειτούργησαν ως εταίροι του Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο, έχουν έτσι ένα πραγματικό κίνητρο να παρατείνουν την εκεχειρία, και αναμένεται να γνωστοποιήσουν αυτή την προτίμηση στο Ισραήλ.
Στο εσωτερικό του Ισραήλ το ισραηλινό κοινό, το οποίο έχει σαφείς αναμνήσεις από την ανταλλαγή κρατουμένων του Σαλίτ το 2011, είχε μια επιπλέον απόδειξη ότι ούτε ένας αιχμάλωτος δεν ανακτήθηκε λόγω στρατιωτικής πίεσης, ενώ δεκάδες πέτυχαν την ελευθερία τους μέσω διαπραγματεύσεων. Και το Κατάρ και η Αίγυπτος έχουν αποδείξει τα διαπιστευτήριά τους ως διαμεσολαβητές που είναι σε θέση να προσφέρουν. Σύμφωνα με πληροφορίες, προτείνουν ήδη μια περαιτέρω παράταση 5-6 ημερών της παρούσας συμφωνίας. Η δημόσια πίεση προς την κυβέρνηση για τη συνέχιση της εκεχειρίας θα μπορούσε επομένως να είναι σημαντική και να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο.
Παρά τις στρατιωτικές αποτυχίες του Ισραήλ, είναι επίσης γεγονός ότι αν συνεχίσει τις επιχειρήσεις του, οι πιο δύσκολες προκλήσεις βρίσκονται μπροστά του και όχι πίσω του. Γνωρίζοντας τα όριά του ως πολεμική δύναμη, μπορεί να επιλέξει να μειώσει τις απώλειές του και να ικανοποιηθεί από τα συγκλονιστικά επίπεδα θανάτου και καταστροφής που προκλήθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας.
Με τον Μπλίνκεν σε μεγάλο βαθμό παραγκωνισμένο στην Ουάσιγκτον, η ατζέντα των ΗΠΑ φαίνεται να κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τις ανησυχίες για τις περιφερειακές συγκρούσεις. Η επανάληψη των εχθροπραξιών καθιστά την περαιτέρω κλιμάκωση αυτή σχεδόν βέβαιη. Η εμπιστοσύνη των ΗΠΑ στην ικανότητα του Ισραήλ να πολεμήσει έναν πόλεμο σε δύο μέτωπα και ενδεχομένως σε τρία μέτωπα είναι ανύπαρκτη, όπως και η όρεξη της Ουάσινγκτον για έναν ακόμη αμερικανικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια μάλιστα ενός έτους προεδρικών εκλογών. Η ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα (και οι αυξανόμενες τιμές των ασφαλίστρων), οι επιθέσεις στις αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ και τη Συρία και το φάσμα της αντιπαράθεσης με το Ιράν, ακόμη και αν είναι απίθανο, αποτελούν πρόσθετες ανησυχίες. Τα φιλικά καθεστώτα των ΗΠΑ στην περιοχή φαίνονται σε μεγάλο βαθμό ασφαλή, αλλά απειλές για τη σταθερότητά τους θα μπορούσαν να εμφανιστούν ξαφνικά. Ενώ οι άνευ προηγουμένου διαδηλώσεις ενάντια στη συνενοχή του Μπάιντεν στα πεδία θανάτου της Γάζας και η πιθανότητα οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών να μείνουν αηδιασμένοι εκτός των εκλογών του 2024, είναι ένας παράγοντας, ο Μπάιντεν φαίνεται εντελώς αδιάφορος και αποφασισμένος να παραμείνει στην πορεία που έχει χαραχθεί, παρά το πολιτικό κόστος. Σε κάθε περίπτωση, και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες οι αμερικανικές εκλογές κρίνονται από τα δολάρια και όχι από τους ψηφοφόρους – από τους οποίους οι μισοί περίπου συνήθως δεν ψηφίζουν στις προεδρικές εκλογές ούτως ή άλλως.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι πιο ευαίσθητες στην κοινή γνώμη και στις εκλογικές συνέπειες, και ορισμένες από αυτές έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν λιγότερες ή και καθόλου περαιτέρω μαζικές δολοφονίες στη Γάζα. Τα αραβικά κράτη, και άλλοι εταίροι των ΗΠΑ παγκοσμίως, θα προτιμούσαν αυτό να έχει τελειώσει χθες.
Γνωρίζοντας ότι το Ισραήλ εργαλειοποιούσε τις εκεχειρίες κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βηρυτού το 1982 για να προχωρήσει στρατιωτικά, αρχικά πίστευα ότι η εκεχειρία ήταν απίθανο να διαρκέσει περισσότερο από λίγες ώρες. Αλλά οι συνθήκες το 2023 είναι ριζικά διαφορετικές. Ενώ είναι αλήθεια ότι η επιθυμία του Ισραήλ για εκδίκηση φαίνεται ακόρεστη, τα ασυμβίβαστα σκληρά λόγια που προέρχονται από τον υπουργό Άμυνας Gallant και άλλους μπορεί να αποδειχθούν κάλυψη για την αποδοχή παράτασης της εκεχειρίας με το πρόσχημα ότι οι ισραηλινές απειλές την κατέστησαν δυνατή.
Η ικανότητα της Χαμάς να παραμείνει ανέπαφηΗ ικανότητα της Χαμάς να παραμείνει ανέπαφη και η αδυναμία του Ισραήλ να την νικήσει, καθιστά την παράταση της εκεχειρίας και περισσότερο και λιγότερο πιθανή. και η αδυναμία του Ισραήλ να την νικήσει, καθιστά την παράταση της εκεχειρίας και περισσότερο και λιγότερο πιθανή. Και πάλι, μπορεί κανείς σε αυτό το στάδιο να κάνει μόνο εικασίες, αλλά υποψιάζομαι ότι θα υπάρξει προσωρινή παράταση, το Ισραήλ θα εξαπολύσει κάποια στιγμή μια τελική, λυσσαλέα επίθεση, και η αποτυχία της μπορεί να αποδειχθεί το σημείο όπου το τέλος έρχεται στον ορίζοντα.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/Israil-cibaliye-e1701275165127.webp7991600Mouin Rabbanihttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngMouin Rabbani2023-11-29 19:27:102023-11-29 19:31:40Σκέψεις για την εκεχειρία στη Γάζα
Στο αποκορύφωμα του πραξικοπήματος του 2014 στην Ουκρανία, η εκ Γουασινγκτώνος “μαία του Μαϊντάν” ξεστόμισε μια φράση που ισχύει διαρκώς έκτοτε.
“Γ@μα την ΕΕ”: H από δεκαετίας ατάκα της Νούλαντ κατά το Μαϊντάν δεν ήταν ποτέ πιο ακριβής.
Αυτή την εβδομάδα, ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσκι – και οι δυτικοί υποστηρικτές του – γιόρτασαν τη δέκατη επέτειο από την έναρξη των διαδηλώσεων του Μαϊντάν στο Κίεβο. Φυσικά, [τα γεγονότα τότε] οδήγησαν σε ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και, τελικά, στη σημερινή σύγκρουση με τη Ρωσία.
“Πριν από δέκα χρόνια, ξεκινήσαμε ένα νέο κεφάλαιο στον αγώνα μας. Πριν από δέκα χρόνια, οι Ουκρανοί ξεκίνησαν την πρώτη τους αντεπίθεση. Ενάντια στην ανομία και την προσπάθεια να μας στερήσουν το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Ενάντια στην ανελευθερία. Χρόνο με το χρόνο, βήμα προς βήμα, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσουμε ότι ανάμεσα στα άλλα αστέρια της σημαίας της ΕΕ, που αντιπροσωπεύει την ενότητα των ευρωπαϊκών εθνών, θα λάμπει και το δικό μας αστέρι. Το ουκρανικό αστέρι”, έγραψε ο Ζελένσκι στο Twitter.
Μόνο που, στην πραγματικότητα, έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα “γ@μ(ώντας) την ΕΕ”, όπως πιάστηκε να λέει τότε η αρμόδια του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ Βικτόρια Νούλαντ σε συνομιλία που διέρρευσε με τον τότε πρεσβευτή στην Ουκρανία, Τζέφρι Πάιατ.
“Γ@μα την ΕΕ”, ζήτησε. Και, βέβαια, έκαναν ακριβώς αυτό.
Και ούτε ήταν σχέση της μιας βραδιάς. Αντιθέτως, έχει μετατραπεί σε ένα μαραθώνιο, σαδιστικό όργιο σε βάρος των λαών της ΕΕ, οι οποίοι υφίστανται ατελείωτα τα παλούκια σε όλο αυτό το μπάχαλο, ενώ η επικεφαλής του μπλοκ, η μη εκλεγμένη πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, λέει στους Δυτικοευρωπαίους να σκύψουν και να υποστούν τον πόνο για την Ουκρανία, καθώς η ίδια και οι φίλοι της διαλύουν τις δικές τους οικονομίες με ατελείωτες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε ότι οι Γερμανοί συμπατριώτες της απλά κάθονταν εκεί σαν ένα μάτσο μαζοχιστές, όσο η δική τους φθηνή παροχή ενέργειας ανατιναζόταν.
Αλλά το “γ@μήστε την ΕΕ” που βαστά δέκα συνεχόμενα χρόνια ήταν καλό γι’ αυτήν, όπως φαίνεται: “Δέκα χρόνια αξιοπρέπειας. Υπερηφάνειας. Προσπάθειας για ελευθερία. Οι κρύες χειμωνιάτικες νύχτες του Euromaidan άλλαξαν την Ευρώπη για πάντα. Σήμερα, είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μέλλον για το οποίο αγωνίστηκε το Μαϊντάν έχει επιτέλους αρχίσει”, δήλωσε η φον ντερ Λάιεν.
Εν τω μεταξύ, μιας και μιλάμε για μαζοχιστές, η Γερμανία πανικοβάλλεται αυτή τη στιγμή λόγω οικονομικών προβλημάτων, κυρίως ως αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της βιομηχανίας της στην κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ ατζέντα για την Ουκρανία. ” Το σπίτι μας φλέγεται”, δήλωσε στο Bloomberg ένα μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού. Λοιπόν, τελικά μπορεί να πρόκειται για πυρκαγιά. Ή θα μπορούσε να είναι ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς που ανάβει μερικά ρομαντικά κεριά ενώ γράφει στο Twitter: “Πριν από 10 χρόνια, το Μαϊντάν έγινε σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Το θάρρος των Ουκρανών δεν θα ξεχαστεί. Η Ουκρανία είναι μέρος της Ευρώπης – και εμείς στεκόμαστε στο πλευρό της”. Ο Σολτς εξακολουθεί να μην έχει μπει στον κόπο να μας πει ποιος ανατίναξε το δίκτυο του αγωγού Nord Stream που μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο στη Γερμανία – την οικονομική και βιομηχανική σανίδα σωτηρίας της χώρας του – μια επίθεση που έτυχε να γίνει λίγους μήνες αφότου ο ίδιος ο Σολτς στάθηκε ακριβώς δίπλα στον Τζο Μπάιντεν, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος απειλούσε ανοιχτά την ύπαρξη του αγωγού. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ύφεση για τη γερμανική οικονομία, ο Σολτς έχει έκτοτε καταφύγει στο να συγχαίρει τον εαυτό του για την εξασφάλιση συμφωνιών όπως αυτή που προβλέπει την αντικατάσταση ενός επιβλητικού 2% του πανάκριβου αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου, από το οποίο εξαρτάται τώρα το Βερολίνο, με νιγηριανό αέριο – ίσως μέχρι το 2026.
Και για να σοβαρευτούμε, η αναθεώρηση της ιστορίας από τον Ζελένσκι, λέει ότι το Euromaidan αφορούσε την Ουκρανία που αγωνιζόταν ενάντια στο γεγονός ότι της είχαν κλέψει το “ευρωπαϊκό μέλλον” και την ελευθερία της. Στην πραγματικότητα η Ουκρανία είχε ήδη την ελευθερία να συναλλάσσεται τόσο με τη Ρωσία όσο και με τη Δύση, φλερτάρονταν από όλους σαν το πιο καυτό κορίτσι στην πόλη, και ο τότε πρόεδρος της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, είχε, στην πραγματικότητα, μόλις αρνηθεί να υπογράψει συμφωνία με την ΕΕ, η οποία θα μείωνε την ποικιλία των επιλογών και την ελευθερία της Ουκρανίας και θα έβαζε όλα τα αυγά της στο δυτικό καλάθι. Όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διακινεί τώρα ο Ζελένσκι.
Ο Ζελένσκι αποκτά επίσης ποιητικό οίστρο για κάτι που αποκαλεί ουκρανικό αστέρι -ό,τι κι αν είναι αυτό- που λάμπει ανάμεσα στα αστέρια της σημαίας της ΕΕ που αντιπροσωπεύουν την ενότητα του μπλοκ. Σε κάθε περίπτωση, ορισμένοι ηγέτες της ΕΕ έχουν ήδη ρίξει κρύο νερό στην ονείρωξη της ένταξης της Ουκρανίας στο μπλοκ, η οποία θα απαιτούσε ομοφωνία μεταξύ όλων των κρατών μελών.
Ο Ζελένσκι δεν φαντασιώνεται μόνο τα ουκρανικά αστέρια, αλλά και την ενότητα της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά ακόμη και ο επικεφαλής διπλωμάτης του μπλοκ, ο Josep Borrell, του οποίου η πραγματική δουλειά είναι να παρουσιάζει το καλύτερο πρόσωπο της ΕΕ στον κόσμο, δεν είναι τόσο παραληρηματικός. Ο Borrell έχει επανειλημμένα αναφερθεί σε σημαντικές διαφωνίες εντός του μπλοκ για τα πάντα, από την Ουκρανία και τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας μέχρι τη μετανάστευση, την οποία ο Borrell δεν έχει αποκαλέσει τίποτα λιγότερο από μια πιθανή ” δύναμη διάλυσης [της ΕΕ]”. Τίποτα από όλα αυτά δεν ακούγεται σαν τον γραφικό μικρό αστερισμό των 27 χωρών μεταξύ των οποίων ο Ζελένσκι βλέπει ήδη την Ουκρανία. Περισσότερο μοιάζει με ένα Big Bang.
Το πρόβλημα με τη ρομαντική προσέγγιση των σχέσεων είναι ότι μπορεί να αποδειχθεί ότι η επιστροφή στην πραγματική ζωή είναι σκέτη κόλαση. Και εδώ, στον πραγματικό κόσμο, η Ουκρανία έχει ήδη εμπλακεί σε καυγάδες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πιο πρόσφατους αυτούς με την Πολωνία και τη Σλοβακία, των οποίων οι φορτηγατζήδες, κατά χιλιάδες, έχουν αποκλείσει τους δρόμους προς τρία συνοριακά περάσματα εδώ και μέρες και ουσιαστικά εμποδίζουν την ανθρωπιστική βοήθεια. Προφανώς αισθάνονται ότι χάνουν δουλειές εν μέσω της σύγκρουσης στην Ουκρανία και ότι η κυβέρνησή τους δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Έτσι, ενώ δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα ημερομηνία αρραβώνα μεταξύ Κιέβου και ΕΕ, πόσο μάλλον ημέρα γάμου, ήδη έχουμε μπελάδες στον παράδεισο.
Κρίμα που όλες αυτές οι ελίτ δεν μπορούν να βρουν επιτέλους ένα δωμάτιο και να αφήσουν εμάς τους υπόλοιπους έξω από αυτό.
Το άρθρο που ακολουθεί—χωρίς να παίρνει φιλική προς τους Παλαιστίνιους θέση—στέκεται στην ανθρωπιστική καταστροφή και στις σφαγές που πραγματοποιεί το Ισραήλ επαναλαμβάνοντας ακριβώς την ίδια τακτική που ακολούθησε κατά την εισβολή του στο Λίβανο το 1982. Με διεξοδική ανάλυση των περιστατικών του 1982, επιχειρηματολογεί ότι η τακτική αυτή προκαλεί καταστροφές χωρίς να δίνει διέξοδο και στη βάση αυτή ζητά την αλλαγή του υποδείγματος αντιμετώπισης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο πλέον κατεστημένο περιοδικό της Δύσης για διπλωματικά θέματα (σύνδεσμος χωρίς paywall εδώ) και το γεγονός αυτό από μόνο του λέει πολλά για την πίεση που δέχονται οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ της Δύσης. Τεράστιες διαδηλώσεις σε πόλεις όπως το Βερολίνο και το Λονδίνο αυτή τη φορά ταιριάζουν το βήμα τους με μεγάλες κινητοποιήσεις σε αμερικανικές πόλεις όπως το Σαν Φρανσίσκο κατά των γενοκτονικών πολιτικών του σιωνιστικού κράτους.
Η εντυπωσιακή διαδήλωση της 5ης Νοεμβρίου στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ
Η απαξίωση της αμερικανικής διπλωματίας και η ανοικτή περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζονται πλέον οι θέσεις της Αμερικανικής κυβέρνησης διεθνώς, πράγμα που έχει σοβαρότατο αντίκτυπο στις προσπάθειές τους να περάσουν τις θέσεις της, οδήγησαν σε πρωτοφανές κείμενο διαμαρτυρίας πολλές δεκάδες Αμερικανούς διπλωμάτες, οι οποίοι κατηγορούν την κυβέρνηση Μπάιντεν ότι διασπείρει παραπληροφόρηση και καλύπτει τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει το Ισραήλ. Η κίνηση αυτή επεκτάθηκε σε πάνω από 40 κυβερνητικές υπηρεσίες με υπογραφές αρκετών εκατοντάδων αξιωματούχων κατά τους New York Times. Κατά το Time, ένας αξιωματούχος διορισμένος από τον Μπάιντεν σε πολιτικά νευραλγική θέση που βοήθησε στην «οργάνωση» ενός από τα ανοικτά γράμματα που κυκλοφορούν και που έχει συγκεντρώσει υπογραφές 650 στελεχών του ομοσπονδιακού μηχανισμού είπε ότι: «Γι’ αυτό οι άνθρωποι χρησιμοποιούν όλα τα είδη των τηλεγραφημάτων διαφωνίας και των ανοικτών επιστολών. Επειδή έχουμε ήδη περάσει από τα κανάλια της προσπάθειας να το κάνουμε εσωτερικά.»
Οι προειδοποιήσεις δεκάδων αμερικανών διπλωματών προς την κυβέρνηση του ανοιακού Μπάιντεν για τις συνέπειες της παροχής ‘δελτίου ελευθέρας’ στο Ισραήλ όσο αφορά την απήχηση των ΗΠΑ διεθνώς—σε συνδυασμό με τις μεγάλες κινητοποιήσεις—είναι που, κατά τη γνώμη μου, οδήγησαν την καθηγήτρια Sarah Parkinson στη συγγραφή του παρόντος άρθρου. Το γεγονός ότι το ‘έγκριτο’ ForeignAffairs επέλεξε να το δημοσιεύσει, πάλι κατά τη γνώμη μου, αντανακλά την ανησυχία του βαθέως διπλωματικού μηχανισμού των ΗΠΑ για τις συνέπειες της τυχοδιωκτικής εξωτερικής πολιτικής που ακολουθείται κάτω από το δίδυμο Μπλίνκεν-Νούλαντ που ηγούνται του State Department.
Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ εγκαινιάζει στις 5 Νοεμβρίου τη νέα στολή
των αμερικανών διπλωματών στο εξωτερικό κατά την επίσκεψή του
πριν από λίγο καιρό στο υπό αμερικανική κατοχή Ιράκ
Η σημαντικότερη κίνηση προσωπικής ‘αντίστασης’ μέσα στον κυβερνητικό μηχανισμό των ΗΠΑ μέχρι στιγμής υπήρξε η παραίτηση του Josh Paul. Στις 26 Οκτωβρίου, διαβάζουμε σε συνέντευξη που του πήρε η VOA: «Ο Josh Paul, ο οποίος μέχρι την περασμένη εβδομάδα ήταν διευθυντής κοινοβουλευτικών και δημόσιων υποθέσεων στο γραφείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που χειρίζεται τις μεταφορές όπλων και τη βοήθεια ασφαλείας σε ξένες κυβερνήσεις, παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πολιτικές που, όπως είπε, ισοδυναμούν με πράσινο φως για τα ισραηλινά αντίποινα, ανεξάρτητα από το τίμημα στους αμάχους.»
Επιπλέον, στο θέμα της άκριτης υποστήριξης του Ισραήλ στις πολιτικές γενοκτονίας που ακολουθεί από την κυβέρνηση Μπάιντεν παρατηρείται σημαντικό ρήγμα στη βάση του Δημοκρατικού κόμματος, με δεκάδες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ‘προοδευτικής’ κατεύθυνσης, οι οποίες αποδέχονται την πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης στο Ουκρανικό, τώρα να αποστασιοποιούνται.
Αυτό αντανακλάται και στις σφυγμομετρήσεις για τις επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζεται πρόβλημα στην διάθεση ψήφισης των Δημοκρατικών από κάποιους παραδοσιακούς ‘προοδευτικούς’ ψηφοφόρους τους. Ειδικότερα, στην τελευταία δημοσκόπηση του NBCNews (19 Νοεμβρίου) με τίτλο: «Δημοσκόπηση: Το κύρος του Μπάιντεν χτυπά νέα χαμηλά εν μέσω του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς» και υπότιτλο: «Οι νέοι ψηφοφόροι απομακρύνονται από τον Μπάιντεν, βοηθώντας τον Τραμπ να αποκτήσει για πρώτη φορά ένα μικρό προβάδισμα σε δημοσκόπηση του NBC News (19 Νοεμβρίου), αν και η διαφορά είναι εντός του περιθωρίου λάθους» μαθαίνουμε ότι «η φθορά για τον Μπάιντεν είναι πιο έντονη μεταξύ των Δημοκρατικών, η πλειοψηφία των οποίων πιστεύει ότι το Ισραήλ έχει προχωρήσει πολύ μακριά στη στρατιωτική του δράση στη Γάζα, και μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας 18 έως 34 ετών, με το 70% αυτών να αποδοκιμάζει τους χειρισμούς του Μπάιντεν στον πόλεμο».
Αντιγράφω από το ρεπορτάζ του NBCNews:
«Ο Τζο Μπάιντεν βρίσκεται σε ένα μοναδικά χαμηλό σημείο της προεδρίας του και ένα σημαντικό μέρος αυτής της κατάστασης, ιδίως εντός του συνασπισμού Μπάιντεν, οφείλεται στο πώς βλέπουν οι Αμερικανοί τις ενέργειές του στην εξωτερική πολιτική”, δήλωσε ο δημοσκόπος των Δημοκρατικών Jeff Horwitt της Hart Research Associates, ο οποίος διεξήγαγε την έρευνα αυτή μαζί με τον δημοσκόπο των Ρεπουμπλικανών Bill McInturff της Public Opinion Strategies.
» Ο McInturff δήλωσε ότι δεν μπορεί να θυμηθεί άλλη φορά που εξωτερικές υποθέσεις που δεν περιλάμβαναν εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων να μεταμορφώνουν το αμερικανικό πολιτικό τοπίο.”Αυτή η δημοσκόπηση είναι εκπληκτική, και είναι εκπληκτική λόγω του αντίκτυπου που έχει ο πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς στον Μπάιντεν”, είπε. η διάβρωση για τον Μπάιντεν είναι πιο έντονη μεταξύ των Δημοκρατικών, η πλειοψηφία των οποίων πιστεύει ότι το Ισραήλ έχει προχωρήσει πολύ μακριά στη στρατιωτική του δράση στη Γάζα, και μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας 18 έως 34 ετών, με ένα επιβλητικό 70% αυτών να αποδοκιμάζει τους χειρισμούς του Μπάιντεν στον πόλεμο».
Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι οι Ρεπουμπλικάνοι σύσσωμοι υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση που πραγματοποιεί το Ισραήλ και επομένως, για αυτούς το θέμα δεν δημιουργεί πρόβλημα συνοχής ούτε θα έχει αντίκτυπο στις επερχόμενες εκλογές (αντίθετα ακριβώς από το Ουκρανικό).
Διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης, Λονδίνο, 11 Νοεμβρίου. Κατά το καθεστωτικό SkyNews πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λαού
πλημμύρισαν τους μεγαλύτερους δρόμους του Λονδίνου
σε μήκος πολλών μιλίων. Δείτε τις εντυπωσιακές εικόνες.
Αλλά ας προχωρήσουμε στο άρθρο της Sarah Parkinskon. Να προσθέσω εδώ ότι οι περισσότερες φωτογραφίες και όλα τα βίντεο είναι από τρίτες πηγές.
Τα φαντάσματα του Λιβάνου
Για να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί στη Γάζα, ας κοιτάξουμε πίσω στα γεγονότα της ισραηλινής εισβολής του 1982
Φάλαγγα ισραηλινών στρατευμάτων περνάει μέσα από χωριό
στην κοιλάδα Beqaa, Λίβανος, Ιούνιος 1982, Bryn Colton / Getty Images
Οι άνθρωποι το αποκαλούν τώρα Mukhayyam al-Shuhada: το στρατόπεδο των μαρτύρων. Ανάμεσα σε γραφικούς λόφους και οπωρώνες εσπεριδοειδών κοντά στα ισραηλινά σύνορα, ο προσφυγικός οικισμός φιλοξενούσε έναν εκτεταμένο μηχανισμό κοινωνικών υπηρεσιών, πολιτικής υποστήριξης καθώς και στρατολόγησης μαχητών που δημιουργήθηκε από παλαιστινιακές οργανώσεις. Έτσι, όταν ξεκίνησε η εισβολή, ο καταυλισμός ήταν ψηλά στη λίστα του Ισραήλ. Αρχικά, παραστρατιωτικές δυνάμεις που υποστηρίζονταν από το Ισραήλ περικύκλωσαν την κοινότητα, παγιδεύοντας τους πολίτες στο εσωτερικό της. Στη συνέχεια, δύο δωδεκάδες τανκς των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) έφτασαν. Σύμφωνα με μάρτυρες, τα τανκς των IDF βομβάρδισαν τα κλιμακοστάσια των κτιρίων -συχνά το πιο αδύναμο σημείο μιας κατασκευής- για να καταστρέψουν τις οδούς διαφυγής και να διεισδύσουν στα υπόγεια καταφύγια. Τον βομβαρδισμό αυτό ακολούθησε έντονος αεροπορικός βομβαρδισμός. Μια βόμβα έπληξε ένα κοινοτικό κέντρο- από τους 96 πολίτες που βρίσκονταν εκεί, μόνο δύο επέζησαν. Οι Παλαιστίνιοι πολιτοφύλακες στον καταυλισμό άντεξαν για τρεισήμισι ημέρες. Τελικά, οι IDF χρησιμοποίησαν και λευκό φώσφορο για να τους υποτάξουν. Οι επιζώντες λένε ότι θυμούνται τα θολά ίχνη που άφηνε το χημικό στον αέρα – μαζί με τα μαύρα, σαν κρατήρες, εγκαύματα που άφηνε στο δέρμα των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ηγέτες της κοινότητας, στη μάχη σκοτώθηκαν περίπου 2.600 από τους 16.000 κατοίκους του στρατοπέδου. [ΣΗΜ. Φυσικά δεν ήταν μάχη, σύμφωνα με την περιγραφή της συγγραφέως, αλλά σφαγή].
Αυτή η επίθεση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια σκηνή από τον τρέχοντα πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, όπου οι IDF έχουν χρησιμοποιήσει άρματα μάχης, αεροπορικές επιδρομές και (σύμφωνα με ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων) λευκό φώσφορο στις επιθέσεις τους σε παλαιστινιακές πόλεις και προσφυγικούς καταυλισμούς. Όμως, στην πραγματικότητα η μάχη αυτή προέκυψε κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης που συνέβη πριν από 41 χρόνια. Η επίθεση στο Burj al-Shamali, την επίσημη ονομασία του καταυλισμού των Μαρτύρων, ήταν μία από τις πρώτες αστικές μάχες κατά την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο το 1982. Ο πόλεμος ξεκίνησε αφού μια περιθωριακή παλαιστινιακή ομάδα προσπάθησε να δολοφονήσει τον πρεσβευτή του Ισραήλ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο άμεσος στόχος της εισβολής ήταν η εξάλειψη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης [ΣΗΜ. το PLO], των αντάρτικων ομάδων της (μεταξύ των οποίων η Φατάχ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και άλλων παλαιστινιακών μαχητικών ομάδων. Αλλά οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν και άλλες φιλοδοξίες. Καθώς στόχευαν τις παλαιστινιακές στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές στο νότιο Λίβανο, οι Ισραηλινοί ηγέτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν μια νεκρή ζώνη κατά μήκος των ισραηλινο-λιβανέζικων συνόρων, να τερματίσουν την παρουσία της Συρίας στο Λίβανο και να εγκαταστήσουν μια φιλική, δεξιά χριστιανική κυβέρνηση στη Βηρυτό.
Οι ομοιότητες μεταξύ της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο και των επιχειρήσεών του στη Γάζα δεν περιορίζονται μόνο στην επιλογή της τακτικής. Τότε, όπως και τώρα, η εισβολή ξεκίνησε μετά από μια σοκαριστική παλαιστινιακή επίθεση. Τότε, όπως και τώρα, οι φανατικοί ηγέτες του Ισραήλ επέλεξαν μια μαξιμαλιστική απάντηση. Τότε, όπως και τώρα, το μεγαλύτερο μέρος των μαχών έλαβε χώρα σε πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές, με τους μαχητές να βρίσκονται συχνά ανάμεσα σε αμάχους. Και τότε, όπως και τώρα, οι IDF χρησιμοποίησαν δυσανάλογη βία.
Αυτός ο παραλληλισμός δεν είναι ενθαρρυντικός. Αν ο Λίβανος αποτελεί οδηγό, ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα θα έχει άσχημη κατάληξη τόσο για τους Παλαιστίνιους όσο και για τους Ισραηλινούς. Παρά τη στρατιωτική του υπεροχή, το Ισραήλ δεν κατάφερε ποτέ να εξαλείψει την PLO. Αντίθετα, τα κύρια επιτεύγματα των IDF ήταν να σκοτώσουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες, να κατακερματίσουν παλαιστινιακές ομάδες σε μικρότερους πυρήνες που στη συνέχεια επί πολλά έτη διεξήγαγαν επιχειρήσεις hit-and-run, να εμπνεύσουν την άνοδο ενός νέου λιβανέζικου μαχητικού κόμματος, της Χεζμπολάχ, και να χάσουν πάνω από 1.000 δικούς τους πολίτες [ΣΗΜ. στρατιώτες] σε μια κατοχή που διήρκεσε μέχρι το 2000. Πρόκειται για ένα μοτίβο που ήδη επαναλαμβάνεται. Μέχρι τις 12 Νοεμβρίου, όταν η επίθεση των IDF έκοψε την επικοινωνία με πολλά νοσοκομεία της Γάζας, τουλάχιστον 11.000 Παλαιστίνιοι πολίτες είχαν πεθάνει εξαιτίας των μαχών, ένας αριθμός που θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σκότωσε περίπου 1.200 Ισραηλινούς, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι, και η Χαμάς έχει ισχυριστεί ότι ορισμένοι από τους 240 Ισραηλινούς ομήρους που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της εισβολής έχασαν τη ζωή τους σε βομβαρδισμούς των IDF. Ο ισραηλινός στρατός έχει χάσει επίσης τουλάχιστον 39 στρατιώτες στη Γάζα.
Ισραηλινοί στρατιώτες έξω από το νοσοκομείο Al–Shifa,
18 Νοεμβρίου 2023, φωτογραφία από το AlJazeera
Και όταν όλα τελειώσουν, είναι απίθανο το Ισραήλ να έχει εξουδετερώσει τη Χαμάς ή την Ισλαμική Τζιχάντ. Μπορεί να τις αποδυναμώσει σημαντικά, όπως έκαναν οι IDF στην PLO και σε πολλές αντάρτικες παρατάξεις το 1982. Αλλά οι ομάδες θα αναδιαμορφωθούν και άλλες οργανώσεις θα αναδυθούν για να καλύψουν οποιοδήποτε κενό – όπως ακριβώς έκαναν οι ισλαμιστικές ομάδες στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Αντίθετα, αυτό που θα ανακαλύψουν οι Ισραηλινοί ιθύνοντες είναι κάτι που θα έπρεπε να έχουν ήδη καταλάβει και που οι περιφερειακοί εμπειρογνώμονες γνωρίζουν εδώ και χρόνια: δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.
[ΣΗΜ. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όμως: Το Ισραήλ στον Λίβανο επεδίωξε μεν να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους από τα σύνορά του, αλλά τα εκάστοτε διαμορφωνόμενα σύνορα ήταν ρευστά και οι χριστιανικές (φασιστικές) πολιτοφυλακές που χρησιμοποιούσε εκεί ήταν αναξιόπιστες. Αυτό που επιχειρεί τώρα είναι την εκδίωξη ολόκληρου του Παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και τη μεταφορά του στην Αίγυπτο. Αν το επιτύχει αυτό, τότε απλά θα φυλάει τα σύνορά του ώστε αυτοί να μην επιστρέψουν. Η αναλογία είναι κοντύτερα στα γεγονότα του 1947-1948 (Νάκμπα), όπου 750,000-900,000 Παλαιστίνιοι μετακινήθηκαν με τη βία από τα χωριά τους ώστε να δημιουργηθεί ‘ζωτικός χώρος’ (για να θυμηθούμε μια αγαπημένη έκφραση του Χίτλερ) για το νεοσχηματισμένο κράτος. Όμως, άλλο είναι να μετακινήσεις 700 με 900 χιλιάδες κόσμο και άλλο είναι να μετακινήσεις 2,3 εκατομμύρια. Επίσης, το 1947 δεν υπήρχαν ένοπλες αντιστάσεις στις σιωνιστικές πολιτοφυλακές που έκαναν τις σφαγές. Και τελειώνοντας, να θυμηθούμε τη συνέντευξη του Λαβρόφ στις 16 Νοεμβρίου όπου είπε ότι αν οι Παλαιστίνιοι εκδιωχθούν από τη Γάζα, τότε ο πόλεμος θα γενικευτεί σε όλη την περιοχή άμεσα—πράγμα που, όπως είπε, δεν θα συμβεί στην περίπτωση που δεν επιδιωχθεί από το Ισραήλ μια παρόμοια μετακίνηση.]
* * *
ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ζούσαν στο Λίβανο από το 1948, όταν πάνω από 700.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους από σιωνιστικές παραστρατιωτικές ομάδες που εργάζονταν για να εκδιώξουν τους Άραβες από το έδαφος που θα γινόταν το Ισραήλ. Μεταξύ 100.000 και 130.000 από αυτούς τους πρόσφυγες κατέφυγαν στον Λίβανο. Εκεί, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι εγκαταστάθηκαν—προσωρινά, όπως νόμιζαν—σε λιβανέζικες παραθαλάσσιες πόλεις. Οι φτωχότεροι από αυτούς πήγαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Οι νόμοι εμπόδιζαν τους Παλαιστίνιους να κατέχουν ιδιοκτησία, να εργάζονται σε 72 διαφορετικά επαγγέλματα ή να πολιτογραφούνται, υποβιβάζοντας πολλούς στη μόνιμη φτώχεια και στο καθεστώς πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Το 1969, οι αρχές του Λιβάνου και της Παλαιστίνης συνήψαν τη συμφωνία του Καΐρου, η οποία παραχώρησε τη διακυβέρνηση των προσφυγικών καταυλισμών από έναν κλάδο των μυστικών υπηρεσιών του Λιβάνου στην PLO. Στη συνέχεια, η PLO πέρασε χρόνια δημιουργώντας έναν τεράστιο μηχανισμό διακυβέρνησης και κοινωνικών υπηρεσιών στο Λίβανο, μεταξύ άλλων μέσω των παρατάξεων που την αποτελούσαν. Αυτές οι αντάρτικες παρατάξεις, όπως η Φατάχ και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, έχτισαν παιδικούς σταθμούς και ιατρικές κλινικές, ενώ χρηματοδοτούσαν προσκοπικές ομάδες και ομάδες χορού. Ταυτόχρονα λειτουργούσαν στρατόπεδα εκπαίδευσης και στρατολογούσαν μαχητές σε μεγάλο βαθμό από τον περιθωριοποιημένο προσφυγικό πληθυσμό, καθώς και από τις λιβανέζικες κοινότητες, μετατρέποντας τον νότιο Λίβανο σε βάση από την οποία εκτόξευαν ρουκέτες Katyusha και θανατηφόρες επιχειρήσεις ανταρτών στις βόρειες ισραηλινές πόλεις. Το Ισραήλ ανταπέδιδε με επανειλημμένους βομβαρδισμούς σε παλαιστινιακά στρατόπεδα και λιβανέζικα συνοριακά χωριά, καθώς και με στοχευμένες δολοφονίες και επιδρομές κομάντος.
Χτυπημένα Ισραηλινά άρματα δυτικά της Γάζας (Φωτο: Social Media, via AJA)
Οι IDF πραγματοποίησαν επίσης μεγαλύτερες επιχειρήσεις, από τις οποίες η “Ειρήνη για τη Γαλιλαία”—η ισραηλινή ονομασία για την εισβολή του 1982—δεν ήταν η πρώτη. Στην πραγματικότητα, οι IDF είχαν εισβάλει στο νότιο Λίβανο τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ως απάντηση σε μια διασυνοριακή κατάληψη λεωφορείου υπό την ηγεσία της Φατάχ, η οποία σκότωσε δεκάδες Ισραηλινούς. Η εισβολή του 1978 ήταν μικρότερη από την εισβολή του 1982, αλλά και πάλι εκτόπισε πάνω από 285.000 ανθρώπους από τον νότιο Λίβανο και σκότωσε χιλιάδες Λιβανέζους πολίτες και Παλαιστίνιους. Τελείωσε με την υιοθέτηση δύο ψηφισμάτων του ΟΗΕ που ζητούσαν την αποχώρηση του Ισραήλ, τη σύσταση της προσωρινής δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο για την επιβολή των ψηφισμάτων αυτών και μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της PLO. Όμως δεν αποδυνάμωσε το παλαιστινιακό μαχητικό κίνημα.
Η επιχείρηση “Ειρήνη για τη Γαλιλαία” σχεδιάστηκε για να είναι πιο εκτεταμένη και οριστική από το σχέδιο του 1978. Αλλά αρχικά, υποτίθεται ότι θα ήταν επίσης γρήγορη. Οι ιθύνοντες του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών την σχεδίασαν αρχικά ως μια 48ωρη αποστολή κατά την οποία οι IDF θα εξολόθρευαν την υποδομή της PLO και τις εγκαταστάσεις των ανταρτών εντός μιας συνοριακής ζώνης 40 χιλιομέτρων πριν αποσυρθούν.
* * *
«Όταν όλα έχουν ειπωθεί και τελειώσει, είναι απίθανο ότι το Ισραήλ θα έχει εξουδετερώσει τη Χαμάς ή την Ισλαμική Τζιχάντ.»
Αλλά όταν ξεκίνησε στις αρχές Ιουνίου, η Επιχείρηση ‘Ειρήνη για τη Γαλιλαία’ επηρεάστηκε αμέσως από την υφέρπουσα δράση και την ‘ομαδική σκέψη’. Ο Rafael Eitan, αρχηγός του επιτελείου των IDF, και ο Ariel Sharon, ο υπουργός Άμυνας, ήταν ιδιαίτερα πολεμοχαρείς, πιέζοντας τον στρατό να κινηθεί πολύ βαθύτερα στο λιβανέζικο έδαφος από ό,τι είχε προγραμματιστεί. Ο Sharon, όπως και ο σημερινός Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου, κατηγορήθηκε ότι επιδίωξε τον πόλεμο για να εξυπηρετήσει τα δικά του πολιτικά συμφέροντα. (Οι εγχώριες ισραηλινές δημοσκοπήσεις δείχνουν αβυσσαλέα επίπεδα υποστήριξης για τον Νετανιάχου [ΣΗΜ. προς τα κάτω], ο οποίος δικάζεται για διαφθορά και μπορεί κάλλιστα να εκδιωχθεί όταν τελειώσει ο πόλεμος).
Το υπουργικό συμβούλιο του Νετανιάχου, όπως και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν το 1982, κυριαρχείται από σκληροπυρηνικούς και έτσι ο πόλεμος ακολουθεί επιθετική πορεία. Οι ισραηλινές δυνάμεις πολεμούν ήδη μέσα στη μεγαλύτερη πόλη της Γάζας και ο μαξιμαλιστικός στόχος της κυβέρνησης—η εξόντωση της Χαμάς—σημαίνει ότι δεν υπάρχει προφανής στρατηγική για το πώς και πότε θα πρέπει να τελειώσουν οι μάχες. Στο Λίβανο, μια παρόμοια πολεμοχαρής και ασαφής στρατηγική κόστισε δεκάδες χιλιάδες ζωές αμάχων και διέλυσε τις υποδομές της χώρας. Οι Sharon και Eitan είχαν δώσει μάλιστα εντολή στις IDF να πολιορκήσουν τη Βηρυτό το καλοκαίρι του 1982, με αποτέλεσμα να αποκόψουν το νερό, τα τρόφιμα, την ηλεκτρική ενέργεια και τις μεταφορές στον πληθυσμό της πρωτεύουσας που ξεπερνούσε τους 620.000 ανθρώπους για πάνω από ένα μήνα. Το Ισραήλ ανάγκασε τελικά την PLO και τους αντάρτες να αποσυρθούν, αλλά μόνο αφού σκότωσε τουλάχιστον 6.775 κατοίκους της Βηρυτού, μεταξύ των οποίων περισσότερους από 5.000 πολίτες.
Το Ισραήλ διεξάγει μια ακόμη πιο ολοκληρωμένη πολιορκία της Γάζας, και με παρόμοια καταστροφικά αποτελέσματα. Αλλά οι Ισραηλινοί ηγέτες δεν φαίνεται να ενοχλούνται από το ανθρωπιστικό κόστος. Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Yoav Gallant, για παράδειγμα, δήλωσε ότι η χώρα του πολεμά «ανθρώπινα ζώα» και θα ενεργήσει ανάλογα. Η γραμμή του απηχεί το συναίσθημα του Eitan, ο οποίος καυχιόταν τον Απρίλιο του 1983 ότι όταν οι Ισραηλινοί «εποικίσουν τη γη, το μόνο που θα μπορούν να κάνουν οι Άραβες γι’ αυτό θα είναι να τριγυρνούν σαν ναρκωμένες κατσαρίδες μέσα σε μπουκάλι».
Ισραηλινοί στρατιώτες στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας,
Νοέμβριος 2023, Ronen Zvulun / Reuters
Η εκπληκτικά απάνθρωπη εκτίμηση του Eitan δείχνει εν μέρει γιατί οι IDF είχαν τόσα πολλά προβλήματα στο νότιο Λίβανο. Πεπεισμένοι για την ανωτερότητά τους, οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες δεν περίμεναν ούτε εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα για την έντονη παλαιστινιακή ή λιβανέζικη αντίσταση. Ως αποτέλεσμα, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις ανέβαιναν τον παραλιακό αυτοκινητόδρομο που συνδέει τις μεγάλες πόλεις του Λιβάνου, συχνά συντρίβονταν από τη σφοδρή αντίσταση που συναντούσαν στους πυκνοκατοικημένους, φτωχούς προσφυγικούς καταυλισμούς και τις τοπικές λιβανέζικες κοινότητες. Ακόμα και όταν πολλές μονάδες του Απελευθερωτικού Στρατού της Παλαιστίνης κατέρρεαν και οι διοικητές των ανταρτών έφευγαν κάτω από τα πυρά των IDF, οι πολιτοφυλακές σε επίπεδο στρατοπέδου—δηλαδή οι ομάδες που ήταν αφοσιωμένες στην υπεράσπιση των κοινοτήτων της πατρίδας τους—κατάφερναν μεμονωμένα να συγκρατούν τις IDF για μέρες, εμποδίζοντάς τες στον αστικό πόλεμο, ανατινάζοντας άρματα μάχης και σκοτώνοντας πολλούς Ισραηλινούς αξιωματικούς.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη μάχη των IDF για τον προσφυγικό καταυλισμό Ain al-Hilweh στην πόλη της Σιδώνας. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, ομάδες Παλαιστινίων πολιτοφυλάκων εμπόδιζαν τον ισραηλινό στρατό, ξεφεύγοντας μέσα από τα δαιδαλώδη σοκάκια, τα κατειλημμένα κτίρια και τις υπόγειες σήραγγες, πριν στήσουν ενέδρα στις ισραηλινές δυνάμεις. Ανατίναξαν τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού και τα τανκς των IDF χρησιμοποιώντας μόνο φορητά όπλα. Τουλάχιστον ένας νεαρός Παλαιστίνιος έγινε διάσημος για την ικανότητά του να χτυπάει πυργίσκους αρμάτων στο σωστό ακριβώς σημείο με χειροβομβίδες που εκτοξεύονται με ρουκέτες, καταστρέφοντας τις αρθρώσεις των αρμάτων, αχρηστεύοντας τα οχήματα και εκθέτοντας τους στρατιώτες που βρίσκονταν μέσα. Ο καταυλισμός ήταν τόσο θανατηφόρος για τους Ισραηλινούς που οι IDF αποσύρονταν κάθε βράδυ για λόγους ασφαλείας, θυσιάζοντας τα εδαφικά κέρδη που πετύχαιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τελικά, οι IDF κατέφυγαν στον βομβαρδισμό του στρατοπέδου με συμβατικά κα εμπρηστικά όπλα, συμπεριλαμβανομένου του λευκού φωσφόρου, προκειμένου να το καταλάβουν, να ισοπεδώσουν τα ερείπια και να συνεχίσουν να προωθούνται βόρεια.
Οι μάχες στο έδαφος δεν ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο το Ισραήλ επεδίωκε να εξαλείψει την αντίσταση. Ο στρατός χρησιμοποίησε επίσης μαζικές συλλήψεις, φυλακίζοντας 9.064 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους σε ένα μόνο στρατόπεδο συγκέντρωσης και μόνο το 1982 [ΣΗΜ. Η συγγραφέας εννοεί ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έστησε το Ισραήλ ήταν πολύ περισσότερα, αλλά στο συγκεκριμένο οι φρικτές συνθήκες κράτησης ήταν ακραίες]. Αλλά και αυτό, επίσης, γύρισε μπούμερανγκ για τις IDF. Υποβαλλόμενοι σε ανακρίσεις και ξυλοδαρμούς, οι κρατούμενοι -που δεν ήταν όλοι τους μαχητές- οργάνωσαν τόσο εξεγέρσεις όσο και αποδράσεις. Πολλοί που ήταν αντάρτες επέστρεψαν στις προηγούμενες παρατάξεις τους και συνέχισαν να μάχονται. Ο μαζικός εγκλεισμός και η καταστροφή των καταυλισμών των προσφύγων δημιούργησαν επίσης έναν τεράστιο πληθυσμό άστεγων Παλαιστίνιων γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων, τους οποίους οι ισραηλινές δυνάμεις δεν ήταν διατεθειμένες να βοηθήσουν – και οι οποίοι μετατράπηκαν σε μερικούς από τους πιο ισχυρούς επικριτές των IDF. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας υπό την ηγεσία Παλαιστίνιων γυναικών στην Ain al-Hilweh, για παράδειγμα, ήρθε σε επαφή με διεθνείς ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οργανισμούς μέσων ενημέρωσης και τα Ηνωμένα Έθνη σε μια επιτυχημένη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή στη δεινή τους θέση. Έστησαν διαδηλώσεις, απέκλεισαν δρόμους και έκαψαν συμβολικά τις ανεπαρκείς σκηνές που παρείχαν τα Ηνωμένα Έθνη, πράξεις που ανέφεραν τόσο δημοσιογράφοι όσο και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η διεθνής φήμη του Ισραήλ, που ήδη αντιμετώπιζε προβλήματα, δέχθηκε ένα ακόμη πλήγμα.
Μια χαρακτηριστική φωτογραφία από την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες τους μέσω βίας και σφαγών που οργάνωσαν οι Εβραϊκές πολιτοφυλακές κατά το 1947-1948 προκειμένου να δημιουργηθεί ‘ζωτικός χώρος’ για το κράτος του Ισραήλ. Ο Αριέλ Σαρόν που αναφέρεται στο κείμενο ως o υπουργός άμυνας του Ισραήλ που φέρει την ευθύνη για τη σφαγή στο στρατόπεδο προσφύγων Sabra-Shatila κατά την Νάκμπα ηγούνταν μονάδας της τρομοκρατικής εβραϊκής οργάνωσης Χαγκάνα η οποία επιδιδόταν σε σφαγές. Τον ξανασυναντάμε το 1953 στη σφαγή των χωρικών του χωριού Qibya της Δ. Όχθης ως επικεφαλής της ‘μονάδας 101’, που ο ίδιος είχε οργανώσει για να πραγματοποιεί ‘αντίποινα’ κατά των Παλαιστινίων.
Σήμερα, η φήμη του Ισραήλ δεν είναι πολύ καλύτερη. Μετά από μια έκρηξη συμπάθειας που ακολούθησε τη βίαιη επίθεση της Χαμάς, οι ειδήσεις σχετικά με τη σύγκρουση επικεντρώνονται όλο και περισσότερο στις σφαγές που προκαλούν οι IDF στη Γάζα. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει ιστορίες για τη βία που ασκείται από ισραηλινές πολιτοφυλακές εποίκων στη Δυτική Όχθη. Σύμφωνα με αναφορές των New York Times, της Washington Post, του Reuters και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έποικοι στη Δυτική Όχθη έχουν σκοτώσει οκτώ Παλαιστίνιους από τις 7 Οκτωβρίου, συμπεριλαμβανομένου ενός παιδιού. Οι IDF, που προστατεύουν τους εποίκους, έχουν σκοτώσει τουλάχιστον άλλους 167, συμπεριλαμβανομένων 45 παιδιών. Εκτός από τη δολοφονία Παλαιστινίων, οι έποικοι έχουν χρησιμοποιήσει εμπρησμούς, ένοπλες επιθέσεις και απειλές θανάτου για να εκδιώξουν σχεδόν 1.000 από αυτούς από τα χωριά τους. Οι επιθέσεις αυτές μοιάζουν με τη βία που ασκήθηκε από δεξιές λιβανέζικες πολιτοφυλακές το 1982 και το 1983, οι οποίες απείλησαν και εκδίωξαν παλαιστινιακούς πληθυσμούς στη Σιδώνα -και πάλι υπό την επίβλεψη των IDF.
Εξιστόρηση των γεγονότων της σφαγής στο στρατόπεδο προσφύγων Σάμπρα-Σατίλα. Το βίντεο έχει περιορισμό ηλικίας από το YouTube.
Στην πραγματικότητα, η συμμαχία IDF-στρατιωτικών βοήθησε στην παραγωγή αυτού που έγινε η πιο διαβόητη σφαγή της επιχείρησης “Ειρήνη για τη Γαλιλαία”. Αφού μια βόμβα σκότωσε τον σύμμαχο του Ισραήλ και εκλεγμένο πρόεδρο του Λιβάνου Bashir Gemayel τον Σεπτέμβριο του 1982, οι IDF κατέλαβαν τη Δυτική Βηρυτό και περικύκλωσαν τον προσφυγικό καταυλισμό Sabra-Shatila. Στη συνέχεια, οι IDF εμπόδισαν τους Παλαιστίνιους να εισέλθουν ή να εξέλθουν από τον καταυλισμό ή τις γύρω γειτονιές. Άφησε όμως τους χριστιανούς Λιβανέζους πολιτοφύλακες που ήταν προσκείμενοι στις IDF να εισέλθουν στην περιοχή. Για δύο συνεχόμενες ημέρες, αυτοί οι πολιτοφύλακες οργίασαν στη συνοικία που περιβάλλει τον καταυλισμό Sabra-Shatila, σκοτώνοντας τουλάχιστον 2.000 Παλαιστίνιους πολίτες και διαπράττοντας πλήθος άλλων φρικαλεοτήτων, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων και πράξεων σεξουαλικής βίας. Οι στρατιώτες των IDF, εν τω μεταξύ, βομβάρδιζαν την περιοχή και τη φωτίζανε με φωτοβολίδες.
Η σφαγή εξόργισε τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Περίπου 350.000 Ισραηλινοί συμμετείχαν σε μια πανεθνική διαμαρτυρία που ζητούσε την παραίτηση του Μπέγκιν και του Σαρόν, ωθώντας την κυβέρνηση να διεξάγει δημόσια έρευνα για τη σφαγή. Η Επιτροπή Καχάν που προέκυψε έκρινε ότι ο Σαρόν ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη βία και δήλωσε ότι οι ενέργειες του Εϊτάν “ισοδυναμούσαν με παράβαση καθήκοντος”. Ο Σαρόν αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ο Εϊτάν συνταξιοδοτήθηκε, αμφότεροι το 1983. Ο Μπέγκιν παραιτήθηκε αργότερα το ίδιο έτος.
Στο βίντεο επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες διηγούνται τα γεγονότα της σφαγής στο στρατόπεδο Σάμπρα-Σατίλα.
Το YouTube απαιτεί οι θεατές να είναι άνω των 18…
* * *
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΩΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Οι διαπραγματεύσεις για τον πόλεμο, με τη μεσολάβηση εν μέρει του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή Philip Habib, διήρκεσαν όλο το καλοκαίρι του 1982. Τον Αύγουστο, τα μέρη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός. Σύμφωνα με τους όρους της, η PLO και τα μέλη των αντάρτικων ομάδων – περίπου 14.398 άτομα συνολικά – εγκατέλειψαν τον Λίβανο. Τα ισραηλινά και συριακά στρατεύματα συμφώνησαν επίσης να αποσυρθούν από τη Βηρυτό. Μια ειρηνευτική αποστολή αποτελούμενη από Βρετανούς, Αμερικανούς, Γάλλους και Ιταλούς στρατιώτες συγκροτήθηκε τον Αύγουστο για να διευκολύνει την εκκένωση, να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους πολίτες και να βοηθήσει στη διατήρηση της κατάπαυσης του πυρός. Η PLO και η Φατάχ μετέφεραν τα κεντρικά τους γραφεία στην Τυνησία, ενώ άλλες αντάρτικες ομάδες διασκορπίστηκαν σε διάφορες αραβικές χώρες. Η σφαγή Σάμπρα-Σατίλα συνέβη λιγότερο από ένα μήνα αργότερα.
Η σφαγή ήταν μόνο μία από τις πολλές ενδείξεις ότι η ήττα της PLO δεν ήταν το τέλος του πολέμου. Δεν ήταν ούτε το τέλος της PLO. Παρόλο που το Ισραήλ κατάφερε να σκοτώσει πολλούς διοικητές ανταρτών και να στερήσει από την PLO τη βάση της στο Λίβανο, η οργάνωση ανασυντάχθηκε στην Τυνησία. Το Ισραήλ συνέχισε να κατέχει μεγάλο μέρος του νότιου Λιβάνου και οι Παλαιστίνιοι μαχητές που επέζησαν από την Επιχείρηση “Ειρήνη για τη Γαλιλαία” σχημάτισαν νέους πυρήνες και μονάδες και συνέχισαν να πολεμούν το Ισραήλ. Οι ομάδες αυτές, αποσυνδεδεμένες από μια επίσημη δομή διοίκησης και ελέγχου, αποδείχθηκαν ικανές να εξαπολύουν βίαιες, χαοτικές επιθέσεις κατά των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής και να στοχεύουν συνεργάτες των IDF. Οι παλαιστινιακές ομάδες λειτουργούσαν επίσης σε ένα περιβάλλον που διαμορφωνόταν όλο και περισσότερο από την τοπική λιβανέζικη αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή, συμπεριλαμβανομένης της Χεζμπολάχ—η οποία δημιουργήθηκε για να εκδιώξει τις IDF—και αριστερών ομάδων όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα του Λιβάνου. Στο σύνολό τους, οι οργανώσεις αυτές αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να νικηθούν. Τα ισραηλινά στρατεύματα κατέλαβαν περιοχές του νότιου Λιβάνου για άλλα 18 χρόνια, πραγματοποιώντας τη μία επιδρομή μετά την άλλη και προβαίνοντας στη μία σύλληψη μετά την άλλη. Αλλά παρ’ όλη την ικανότητά τους—τις αεροπορικές επιδρομές και τους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, τις περιπολίες με τζιπ και τις μονάδες καταδρομών—οι IDF δεν μπόρεσαν να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.
Τα αποτελέσματα στη Γάζα θα εξαρτηθούν από τις διαπραγματεύσεις για πολύ διαφορετικά ζητήματα από εκείνα που υπήρχαν στο Λίβανο. Ο τελευταίος είναι μια κυρίαρχη χώρα με τη δική της κυβέρνηση, πολίτες, οικονομία και πολύπλοκη δυναμική. (Η φιλοξενία της PLO και των Παλαιστινίων ανταρτών έβαλε σφήνα στην εσωτερική πολιτική του Λιβάνου και συνέβαλε στην τροφοδότηση του 15ετούς εμφυλίου πολέμου της χώρας). Η πρώτη είναι ένα παλαιστινιακό έδαφος που οι διεθνείς οργανισμοί και οι ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων λένε ότι το Ισραήλ κατέχει και πάνω στο οποίο το Ισραήλ, μαζί με την Αίγυπτο, διατηρεί επί 16 χρόνια αποκλεισμό. Δεν έχει αυτόνομη οικονομία ή έλεγχο της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού της.
* * *
«”Ο κόσμος βλέπει τα σύμβολα αυτού του πολέμου, και πρόκειται για ένα ολοκαύτωμα”, δήλωσε ο Reagan».
Τυπική εικόνα από την βομβαρδισμένη Γάζα. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται αδιάκοπα.
Αλλά τα στρατιωτικά και ανθρωπιστικά διδάγματα του Λιβάνου υποδηλώνουν έντονα ότι οι σημερινές καταστροφικές συνθήκες στη Γάζα θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο και ότι θα υπάρξουν μακροπρόθεσμες, καταστροφικές συνέπειες για όλα τα μέρη. Η μακροχρόνια προσέγγιση του Ισραήλ στον πόλεμο πόλεων, τα σχέδιά του για κατοχή (ο Νετανιάχου έχει πει ότι το Ισραήλ θα αναλάβει “τη συνολική ευθύνη ασφάλειας” για τη Γάζα για “αόριστο χρονικό διάστημα”), οι συμμαχίες του με μη κρατικές πολιτοφυλακές και η χρήση μαζικών φυλακίσεων, όλα αυτά απηχούν αυτό που συνέβη στο Λίβανο. Επομένως, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το αποτέλεσμα θα είναι ουσιαστικά διαφορετικό.
Φωτογραφία από ρεπορτάζ του Βρετανικού Guardian όπου διαβάζουμε: «Μέσα σε ένα σκοτεινό χειρουργικό αμφιθέατρο στο μεγαλύτερο νοσοκομειακό συγκρότημα της Γάζας, το προσωπικό τύλιξε δεκάδες μικροσκοπικά πρόωρα μωρά, επτά ή οκτώ σε ένα κρεβάτι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει τα βρέφη ζεστά – και ζωντανά. Χωρίς παροχή οξυγόνου ή ρεύματος για θερμοκοιτίδες, οι νοσηλευτές προσπάθησαν να παράσχουν όση φροντίδα μπορούσαν σε 39 μωρά που μεταφέρθηκαν από τη μονάδα νεογνών σε άλλο τμήμα του εκτεταμένου συγκροτήματος μετά από χτύπημα στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Dar al-Shifa. Και μόνο η μεταφορά τους στο αμφιθέατρο ήταν μια δυνητικά θανατηφόρα αποστολή, αφού το προσωπικό ανέφερε επιθέσεις σε οποιονδήποτε κινούνταν εντός του νοσοκομειακού συγκροτήματος.» Τα περισσότερα από αυτά τα μωρά έχουν πλέον πεθάνει και λόγω των συνθηκών και λόγω της υποχρεωτικής εκκένωσης του νοσοκομείου από τις IDF.
Αυτό επεκτείνεται, δυστυχώς, και στον αριθμό των νεκρών. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν στον πόλεμο του 1982- τα επίσημα αρχεία δεν περιλαμβάνουν τους ανθρώπους που θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια, τους ανθρώπους των οποίων οι οικογένειες τους έθαψαν σε αυλές ή σε πλαγιές λόφων, ή τους ανθρώπους που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια γεγονότων όπως η σφαγή Sabra-Shatila. Αλλά σύμφωνα με εκτιμήσεις της λιβανέζικης κυβέρνησης και των νοσοκομειακών αρχών, η Επιχείρηση “Ειρήνη για τη Γαλιλαία” σκότωσε 19.085 Λιβανέζους και Παλαιστίνιους μόλις τους τέσσερις μήνες μετά την έναρξή της. Περίπου το 80% από αυτούς ήταν άμαχοι. Η PLO υπολόγισε ότι 49.600 άμαχοι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν και ότι υπήρξαν 5.300 θάνατοι στρατιωτικών. Στους ίδιους τέσσερις μήνες, 364 Ισραηλινοί στρατιώτες αναφέρθηκαν νεκροί σε μάχη και άλλοι 2.388 τραυματίστηκαν. Κατά τη διάρκεια ολόκληρου του πολέμου του Λιβάνου και της επακόλουθης κατοχής του νότιου Λιβάνου από το 1982 έως το 2000, 1.216 Ισραηλινοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, κυρίως σε μάχες με τη Χεζμπολάχ.
Οι αριθμοί των παλαιστινιακών θυμάτων, φυσικά, επισκιάζουν τους ισραηλινούς – άλλη μια ένδειξη του πόσο δυσανάλογες είναι οι τακτικές των IDF [ΣΗΜ. Εδώ η συγγραφέας παραλείπει να επισημάνει ότι η δυσαναλογία οφείλεται στις συστηματικές σφαγές γυναικόπαιδων από τους Ισραηλινούς. Αν η σύγκριση περιοριστεί στους μάχιμους άνδρες, τότε η διαφορά περιορίζεται σημαντικά. Ειδικά, αν θεωρήσουμε τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στον Λίβανο το 2006, τότε η αναλογία ανατράπηκε καθαρά—πάντα περιοριζόμενοι στους μάχιμους—κατά των IDF που είχαν πολύ περισσότερα θύματα από την Χεζμπολάχ]. Αυτό δεν καθιστά τον ισραηλινό απολογισμό ασήμαντο. Η ζημιά είναι πολύ πραγματική και εκτείνεται πέρα από τους θανάτους και τους σωματικούς τραυματισμούς. Μια μελέτη του Κέντρου Τραύματος και Ανθεκτικότητας του Ισραήλ υπολόγισε ότι σχεδόν το 20% των 70.000 Ισραηλινών που υπηρέτησαν στον πόλεμο του 1982 εμφανίζουν συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες και ότι μόνο το 11% από αυτούς έχουν ζητήσει θεραπεία. Ο Λίβανος αναφέρεται ως “το Βιετνάμ του Ισραήλ” για καλό λόγο.
Παρά τις πιθανές συνέπειες σήμερα, το Ισραήλ δεν είναι πρόθυμο να εξετάσει το ενδεχόμενο κατάπαυσης του πυρός, ισχυριζόμενο ότι αυτό θα σήμαινε νίκη της Χαμάς. Αυτό είναι παραπλανητικό. Οι πραγματικοί νικητές μιας κατάπαυσης του πυρός θα ήταν οι πολίτες και τα μη βίαια κοινωνικά κινήματα, πολλά από τα οποία υποστηρίζουν εδώ και καιρό τον τερματισμό της κατοχής, του αποκλεισμού, των παράνομων ισραηλινών εποικισμών και την αναγνώριση της ισότητας των Παλαιστινίων ως απαραίτητης τόσο για την ισραηλινή όσο και για την παλαιστινιακή ασφάλεια. Οι χαμένοι μιας κατάπαυσης του πυρός, αντίθετα, θα ήταν η Χαμάς και οι σκληροπυρηνικοί Ισραηλινοί, οι οποίοι και οι δύο ακολουθούν ακραίους τρόπους βίας—αν και οι δεύτεροι υποστηρίζονται από τη δύναμη ενός κρατικού στρατού και ενός τεράστιου μηχανισμού παρακολούθησης—για να επιτύχουν τους ιδεολογικούς τους στόχους. Ορισμένοι ισραηλινοί εξτρεμιστές, για παράδειγμα, έχουν καλέσει δημοσίως να εκκαθαριστεί η Γάζα ή να ωθηθούν οι κάτοικοι της Γάζας στην Αίγυπτο. Κανένα από αυτά τα αποτελέσματα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να πέσουν σφαίρες.
* * *
«Πεπεισμένοι για την υπεροχή τους, οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες δεν περίμεναν ούτε εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα για την έντονη αντίσταση».
Δεδομένων των σημερινών, υψηλών εντάσεων, είναι δύσκολο να πούμε πώς ή πότε μπορεί να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Το Κατάρ έχει γίνει όλο και πιο κεντρικό πρόσωπο ως μεσολαβητής σε αυτή τη σύγκρουση, μεσολαβώντας μεταξύ της Χαμάς, του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά η Ουάσιγκτον είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά την ισραηλινή κυβέρνηση να σταματήσει τις μαζικές δολοφονίες στη Γάζα και τη βία στη Δυτική Όχθη. Μένει να δούμε αν η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν θα το πράξει. Μέχρι στιγμής, ο Μπάιντεν έχει απορρίψει σθεναρά τέτοια αιτήματα, απηχώντας τον ισχυρισμό του Ισραήλ ότι μια κατάπαυση του πυρός θα ωφελούσε τη Χαμάς. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι πίεσαν με επιτυχία το Ισραήλ να δεχτεί μια σειρά τετράωρων “ανθρωπιστικών παύσεων” για την αποδοχή βοήθειας. Δεδομένου του πόσο μεγάλη βοήθεια χρειάζεται, και της σφοδρότητας των εχθροπραξιών, αυτές θα έχουν πιθανότατα μικρή διαρκή επίδραση στην ευημερία των πολιτών της Γάζας. Αλλά ελπίζουμε ότι ο Μπάιντεν θα αποφασίσει τελικά να πιέσει για έναν πραγματικό τερματισμό.
Αν το κάνει ο Μπάιντεν, θα ακολουθήσει ένα προηγούμενο που έχει δημιουργήσει ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ: ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Όταν άρχισε ο πόλεμος στον Λίβανο, η κυβέρνηση του Ρέιγκαν διχάστηκε: ορισμένοι αξιωματούχοι ήθελαν να απαιτήσουν την άμεση αποχώρηση του Ισραήλ υπό την απειλή κυρώσεων, ενώ άλλοι θεωρούσαν ότι η PLO και η Συρία θα έπρεπε να αναγκαστούν να αποχωρήσουν επίσης. Καθώς όμως η σύγκρουση εξελισσόταν σε ανθρωπιστικό εφιάλτη, ο πρόεδρος έγινε πιο επικριτικός. Τον Ιούλιο του 1982, ο Λευκός Οίκος σταμάτησε τις αποστολές πυρομαχικών διασποράς προς το Ισραήλ, δηλώνοντας ότι οι Ισραηλινοί είχαν παραβιάσει τις συμφωνίες για τα όπλα σύμφωνα με τις οποίες δεν θα χρησιμοποιούσαν αυτά τα όπλα σε μη στρατιωτικές περιοχές. Μετά από ένα ιδιαίτερα θανατηφόρο μπαράζ των IDF που εξαπολύθηκε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βηρυτού, ο Ρέιγκαν τηλεφώνησε στον Μπέγκιν και απαίτησε από τις IDF να σταματήσουν τους βομβαρδισμούς. Για να το κάνει αυτό, χρησιμοποίησε βαθιά συναισθηματικούς όρους. «Εδώ, στην τηλεόρασή μας, νύχτα με τη νύχτα, ο λαός μας βλέπει τα σύμβολα αυτού του πολέμου, και είναι ένα ολοκαύτωμα», είπε ο Ρέιγκαν. Τον Απρίλιο του 1983, είπε στο κοινό ότι η κυβέρνησή του είχε σταματήσει τις πωλήσεις F-16 στο Ισραήλ και είπε ότι δεν θα συνεχιστούν μέχρι το κράτος να αποσυρθεί από τον Λίβανο.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι απαιτήσεις της [αμερικανικής] κυβέρνησης ανάγκασαν τους Ισραηλινούς ιθύνοντες να αλλάξουν συμπεριφορά. Τον Ιούλιο του 1982, η Washington Post έγραψε για την “εντυπωσιακή” μετριοπάθεια στη συμπεριφορά της ισραηλινής κυβέρνησης -και ανέφερε τον Ρέιγκαν ως κύριο λόγο. «Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο βασικός παράγοντας για τη νέα “ευελιξία” της κυβέρνησης Μπέγκιν ήταν μια αυστηρή επιστολή του προέδρου Ρέιγκαν την περασμένη εβδομάδα», ανέφερε το άρθρο.
Σήμερα, ο Μπάιντεν πρέπει και πάλι να χρησιμοποιήσει την επιρροή των ΗΠΑ για να πιέσει για τον τερματισμό ενός ισραηλινού πολέμου. Η κατάπαυση του πυρός είναι η μόνη πολιτικά λογική, ενισχυτική της ασφάλειας και ηθικά υπερασπίσιμη πολιτική που πρέπει να υποστηριχθεί, ιδίως αν η Ουάσιγκτον έχει οποιαδήποτε ελπίδα να παραμείνει ένας σεβαστός παίκτης στη Μέση Ανατολή. Η εναλλακτική λύση είναι να καταδικάσουμε το λαό της Γάζας -οι περισσότεροι από τους οποίους αντιτίθενται στη Χαμάς- σε περισσότερες βόμβες, σφαίρες και εγκαύματα. Είναι να τους αναγκάσουμε να υπομείνουν συνεχή αφυδάτωση, πείνα και ασθένειες. Σημαίνει να πάρουμε έναν ήδη εξαθλιωμένο, μαζικά υπερπλήρη θύλακα και να πάμε κάθε ευκαιρία που έχει για ανάπτυξη δεκαετίες πίσω. Είναι πιθανό να δημιουργήσει μια νέα γενιά μαχητών που θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να πολεμήσουν το Ισραήλ. “Όλα αυτά έχουν ξανασυμβεί” είναι το ισχυρότερο επιχείρημα που υπάρχει για να σταματήσει κάτι από το να ξανασυμβεί.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/IsraelInLebanon.webp8011600Sarah Parkinsonhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngSarah Parkinson2023-11-27 11:47:432023-11-27 11:50:40Όχι μόνον η Ισραηλινή, αλλά και η Αμερικανική Κυβέρνηση δεν διδάσκεται από το παρελθόν
Ένας ολόκληρος κόσμος σήμερα ρωτάει: “Μα πως εκλέχτηκε αυτός ο άνθρωπος;”.
Η απάντηση έχει πολλούς συνδιασμούς, όχι μόνο ιστορικούς, οι κάθε άλλο παρά αθώοι αλγόριθμοι των μίντια και του Διαδικτύου, πολιτιστικοί, κοινωνιολογικοί, κυρίως πολιτικο-οικονομικοί. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα δεν την βιώνουν μόνο οι Αργεντίνοι, αλλά ένας ολόκληρος πλανήτης με ελάχιστες εξαιρέσεις …
Ο σύγχρονος καπιταλισμός του 21ου αιώνα , βρίσκεται σε μια παγκοσμιοποιημένη πολύπλευρη κρίση , χρηματοπιστωτική κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις , κ.λπ., σε τέτοιες ιστορικές συγκυρίες η «χρυσή εφεδρεία» όπως και στις αρχές του περασμένου αιώνα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός , μόνο έτσι προσπαθεί το σύστημα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης των ελαχίστων ενάντια του πλανήτη μας και ότι ζει πάνω του.
Στην εποχή μας η εκμοντερνισμένη πολιτική εκδοχή, μεταμφιεσμένη η μη, του νεοναζισμού συνδέεται με την παγκοσμιοποιημένη υποκουλτούρα, το ψέμα που παρουσιάζεται ως μοναδική αλήθεια από τα κυρίαρχα διεθνή και όχι μόνο, ΜΜΕ, την λεκτική και όχι μόνο βία, τον συστημικό βίαιο ρατσισμό και την σκληρή συνεχή καταπολέμηση σε κάθε κοσμοθεωρία (κυρίως τον επιστημονικό μαρξισμό) που βρίσκεται στην άλλη όχθη…
Η περίπτωση της Αργεντινής
Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής περνάει δύσκολες στιγμές, με τριψήφιο πληθωρισμό (143% μόνο σε ένα χρόνο), το 40% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, το 10% στη ακραία φτώχεια, ένα ανησυχητικό επίπεδο χρέους και ένα εθνικό νόμισμα σε σοβαρό πρόβλημα. Ο πληθυσμός της Αργεντινής αντιμετωπίζει τιμές στα βασικά ήδη να αυξάνονται κάθε εβδομάδα, ενώ ο κατώτατος μισθός είναι 146.000 πέσος (400 δολάρια), αλλά μόνο για τους μισθωτούς. Η τεράστια μαύρη εργασία παραμένει αχαρτογράφητη και η ευνοημένη μορφή εργασίας της ολιγαρχίας.
Τα ενοίκια εκτοξεύονται και οι ανταλλαγές σε προϊόντα, επανεμφανίστηκαν, όπως στην τραυματική κρίση του 2001, ενώ το οργανωμένο έγκλημα και η παρουσία της διακίνησης ναρκωτικών με τα πλοκάμια της στην πολιτική μεγαλώνουν.
Σύμφωνα με μια μελέτη του κρατικού Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες που δημοσιεύθηκε στις αρχές του έτους, το 68% των νέων μεταξύ 18 και 29 ετών θα μετανάστευαν αν μπορούσαν! (Κάτι μας θυμίζει …και εδώ στην Ελλάδα) .
Σε αυτό το πλαίσιο, ήταν δύσκολο να κερδίσει κάποιος υποψήφιος όπως ο Μάσα, νυν Υπουργός Οικονομίας που επανέφερε τος συμφωνίες με το Δ.Ν.Τ, η τελική του υποστήριξή του κατά 44% οφειλόταν περισσότερο στην ψήφο «αντι-Μιλέι» παρά στις αναγκαίες ανατρεπτικές εναλλακτικές του προτάσεις .
Η οικονομική και κοινωνική κρίση, η πολιτική κόπωση και η απογοήτευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού ήταν οι κύριοι σύμμαχοι του Μιλέι. Μετά τη δεξιά κυβέρνηση του Μακρι , αρχιτέκτονας του νέου χρέους και την εξάρτηση της Αργεντινης από τους οικονομικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς – ( Δ.Ν.Τ , Παγκοσμια τραπεζα 2015-2019), με τελικό ισοζύγιο φτώχειας, πληθωρισμού και ρεκόρ χρέους, η ταλαντευομενη περονιστική κυβέρνηση του Α. Φερναντεζ (2019-2023) απέτυχε στην αναδιανομή του πλούτου που αποτελούσε την βασική της προεκλογική πρόταση.
Είναι χρήσιμο και επίκαιρο να θυμόμαστε ότι η χώρα βρίσκεται κάτω από τη ανυπόφορη υποθήκη των επισφαλών συνθηκών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στο οποίο η Αργεντινή επιστρέφει οδυνηρά ένα γιγαντιαίο δάνειο 44 δις. εκατομμυρίων δολαρίων που χορηγήθηκε το 2018 στην υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Μακρι.
Η μαγική λέξη «αλλαγή» και η εξάλειψη της «παρασιτικής πολιτικής κάστας» , βασικό σύνθημα της Ακροδεξιάς , λειτούργησε για άλλη μια φορά στις τηλεοπτικές συζητήσεις και στους αλγόριθμους των Big data και των κοινωνικών δικτύων που έσπειραν μίσος και παράλογη βία. Το αλυσοπρίονο του Μιλει λειτούργησε ως λυτρωτικό στην υποσυνείδητη των πιο περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων.
Το αποτέλεσμα ήταν η «ψήφος τιμωρία» και η «εξοργισμένη ψήφος» ενός πληθυσμού στο όριο των αντοχών του, ενάντια στην οικονομική διαχείριση της απερχόμενης κυβέρνησης που δεν μπόρεσε να δώσει πρακτικές λύσεις και απαντήσεις .
Έτσι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επέλεξε μια «ριζική αλλαγή» με τον Μιλει , έναν βαθιά συμπλεγματικό χαρακτήρα, ο οποίος προτείνει την πώληση ανθρωπίνων οργάνων μέσω διαδικτυακών πλειστηριασμών (πρόταση που υποστηρίζεται σύμφωνα με δημοσκοπήσεις από μεγάλο τμήμα πτωχευμένων νοικοκυριών), την εξάλειψη της Κεντρικής Τράπεζας, τη πλήρη δολαριοποίηση της οικονομίας και την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης (που, ωστόσο, εξαρτώνται εν μέρει από τις επαρχίες που έχουν άλλες πολιτικές ηγεσίες), το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, το δημόσιο ραδιόφωνο και επίσης το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Télam, στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς».
Η παιδική εργασία όπως και η κατάργηση της σχολικής εκπαίδευσης βρίσκεται επίσης στην πολιτική του ατζέντα. Ο «Λουλα και ο Πάπας βαφτίζονται κομμουνιστές εχθροί της Λατινικής Αμερικής, η Κούβα και η Βενεζουέλα αποκαλούνται δικτατορίες» . Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ , αιώνιοι σύμμαχοι της Αργεντινής!
Στο στόχαστρο των πολυεθνικών, των ΗΠΑ και τις ΕΕ, βρίσκονται τα τεράστια αποθέματα λιθίου, τα νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Παταγωνία, οι υδρογονάνθρακες και βέβαια η τεράστια γεωπολιτική, γεωγραφική εκταφή της χώρας για την εγκατάσταση νέων στρατιωτικών βάσεων.
Τον βασικό και πρώτο λόγο έχουν τώρα τα πολύπλευρα, ευρηματικά , πολυποίκιλα αντιφασιστικά και αντινεοφιλελεύθερα κινήματα της Αργεντινής. Κάποτε αποτίναξαν την δικτατορία του Βιντέλα , τον διεφθαρμένο πρόεδρο Ντε λα Ρουά που εγκατέλειψε το προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο όταν περικυκλώθηκε από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές.
Στην πατρίδα του Τσε, οι μανάδες και οι γιαγιάδες της πλατείας του Μάη που ακόμα ψάχνουν τα εξαφανισμένα και δολοφονημένα παιδιά τους ήταν οι μεγάλες μας δασκάλες, του ήθους, της αξιοπρέπειας και της ιστορίας. Τελικά μπορούμε να μαθαίνουμε από την Λατινική Αμερική, όχι μόνο από τις νίκες των λαών της, αλλά ακόμα και από τις ήττες της.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/Μιλει.jpg6831024Κώστας Ήσυχοςhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΚώστας Ήσυχος2023-11-26 14:15:572023-11-26 14:15:57Η επόμενη μέρα του ακροδεξιού Μίλεϊ στην Αργεντινή και οι αναγκαίες αντιστάσεις που θα αναπτυχθούν
Εν μέσω “απόλυτης σφαγής” στη Γάζα, ο Λευκός Οίκος επιμένει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει έναν “νόμιμο στόχο”.
Η προσωρινή εκεχειρία μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς έχει επιβραδύνει την επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και έχει αρχίσει να απελευθερώνει αμάχους που κρατούνται αιχμάλωτοι και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει καταστήσει σαφές ότι θα υποστηρίξει τη συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ όταν λήξει επίσημα η παύση – προς το παρόν, ήδη από την Τρίτη. Ο δεδηλωμένος στόχος του Ισραήλ “να προσπαθήσει να εξαλείψει τη Χαμάς”, δήλωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν την Παρασκευή, “είναι ο νόμιμος στόχος… και δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει”.
Εγκρίνοντας την επόμενη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ, ο Λευκός Οίκος αναγνωρίζει ότι η σύντομη ανάπαυλα θέτει μια νέα πρόκληση. Σύμφωνα με το Politico, “υπήρχε κάποια ανησυχία στην κυβέρνηση για μια ακούσια συνέπεια της παύσης: ότι θα επέτρεπε στους δημοσιογράφους ευρύτερη πρόσβαση στη Γάζα και την ευκαιρία να φωτίσουν περαιτέρω την καταστροφή εκεί και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ”.
Η ανησυχία της ομάδας Μπάιντεν είναι κατανοητή: η καταστροφή που υποστήριξαν στη Γάζα δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία.
Ο κορυφαίος αξιωματούχος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την παροχή βοήθειας, ο Μάρτιν Γκρίφιθ, περιγράφει τη Γάζα ως τη “χειρότερη κρίση” που έχει δει ποτέ. “Δεν νομίζω ότι έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο”, σημείωσε ο Γκρίφιθ. “Είναι μια πλήρης και απόλυτη σφαγή”. Ο πρώην ανώτερος αναλυτής του Πενταγώνου Marc Garlasco περιγράφει ομοίως ως Γάζα “πέρα από οτιδήποτε έχω δει στην καριέρα μου”. Με τόσες πολλές μεγάλες βόμβες να πλήττουν μια μικρή και πυκνοκατοικημένη περιοχή, ένα ιστορικό προηγούμενο θα μπορούσε να βρεθεί μόνο “πίσω στο Βιετνάμ ή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο”, λέει ο Garlasco. Όπως σημειώνουν οι New York Times, αφού διέταξε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη βόρεια Γάζα για να βρουν υποτιθέμενο καταφύγιο στο νότο, “το Ισραήλ συνέχισε να πραγματοποιεί αεροπορικές επιδρομές σε όλο το νότο με μεγάλα πυρομαχικά: Βόμβες των 1.000 έως 2.000 λιβρών”.
Η κλίμακα της συνενοχής των ΗΠΑ στη σφαγή μεγαλώνει κάθε μέρα που περνάει. Εκτός από την παροχή οπλισμού και διπλωματικής κάλυψης, οι ΗΠΑ έχουν δώσει στο Ισραήλ τις συντεταγμένες GPS ιατρικών εγκαταστάσεων και ανθρωπιστικών ομάδων που οι ισραηλινές δυνάμεις κατέληξαν να βομβαρδίζουν, σύμφωνα με το Politico. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι αυτά τα δεδομένα θέσης μοιράστηκαν για να βοηθήσουν το Ισραήλ να αποφύγει να χτυπήσει αυτές τις τοποθεσίες- αντίθετα, φαίνεται ότι το Ισραήλ τις είδε ως στόχους. Αξιωματούχοι ανθρωπιστικής βοήθειας αναφέρουν επίσης ότι το Ισραήλ εγκαταλείπει τις πρακτικές μείωσης των συγκρούσεων που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως για την προστασία των ανθρωπιστικών ομάδων. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Μπάιντεν χαλαρώνει τους ήδη χαλαρούς ελέγχους για τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, σύμφωνα με το The Intercept.
Υπό την ισραηλινοαμερικανική επίθεση, ο επίσημος αριθμός των Παλαιστινίων νεκρών στη Γάζα είναι αναμφίβολα σημαντικά υποεκτιμημένος. Η καταγραφή όλων των θυμάτων έχει καταστεί αδύνατη και ένας άγνωστος αριθμός θυμάτων είναι θαμμένος κάτω από τα χαλάσματα. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, εκτιμάται ότι το 67% των νεκρών στη Γάζα είναι γυναίκες και παιδιά. Σε λιγότερο από δύο μήνες, ο απολογισμός αυτός είναι ήδη υπερδιπλάσιος από τον αριθμό των γυναικών και των παιδιών που σκοτώθηκαν μέσα στην Ουκρανία στα σχεδόν δύο χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται επίσης δεκάδες Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι τώρα σιώπησαν μόνιμα από το να φωτίσουν τον αποδεκατισμό της γης τους από το Ισραήλ.
Εξορθολογίζοντας τη συνεχιζόμενη υποστήριξή του στην ισραηλινή επιθετικότητα, ο Μπάιντεν επανέλαβε τον ισχυρισμό της κυβέρνησης Νετανιάχου ότι οι επιθέσεις της ανάγκασαν τη Χαμάς να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των αιχμαλώτων. “Δεν εμπιστεύομαι τη Χαμάς να κάνει τίποτα σωστό”, δήλωσε ο Μπάιντεν στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των διακοπών του για την Ημέρα των Ευχαριστιών. “Το μόνο που εμπιστεύομαι είναι ότι η Χαμάς ανταποκρίνεται όταν υπάρχει πίεση”.
Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Όπως σημειώνει ο Mohammad Alsaafin, οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι – και ένας άγνωστος αριθμός Ισραηλινών και άλλων ξένων αιχμαλώτων – που σκοτώθηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς “δεν έπρεπε να πεθάνουν – όχι μόνο επειδή το Ισραήλ θα μπορούσε να απέχει από τη στόχευση αμάχων, κάτι που αρνήθηκε σαφώς να κάνει, αλλά επειδή το περίγραμμα της συμφωνίας που ανακοινώθηκε την Τετάρτη ήταν στο τραπέζι εδώ και εβδομάδες”.
Στις 26 Οκτωβρίου, ο αξιωματούχος της Χαμάς Αλί Μπαράκε έθεσε τους όρους μιας προτεινόμενης ανταλλαγής ομήρων, παρόμοιους με αυτούς που επιτεύχθηκαν αυτή την εβδομάδα. “Είμαστε έτοιμοι να τους αφήσουμε όλους να φύγουν”, δήλωσε ο Barakeh στην Washington Post. Την ίδια ημέρα, ο ανώτερος διαπραγματευτής του Κατάρ Mohmmed al Khulaifi δήλωσε ότι πίστευε ότι “όλοι οι άμαχοι όμηροι” θα μπορούσαν να απελευθερωθούν αν το Ισραήλ σταματούσε τους βομβαρδισμούς του στη Γάζα.
Αντί να συμμετάσχει σε αυτά τα ανοίγματα, το Ισραήλ εξαπέλυσε χερσαία εισβολή την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με Δυτικούς και Άραβες αξιωματούχους που ερωτήθηκαν από τους New York Times, η χερσαία εισβολή του Ισραήλ στις 27 Οκτωβρίου ματαίωσε την απελευθέρωση έως και 50 αιχμαλώτων με αντάλλαγμα την παύση των βομβαρδισμών. Οι συνομιλίες “παρακωλύθηκαν” επιπλέον από την απόφαση του Ισραήλ να αποκόψει το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της Γάζας, γεγονός που σήμαινε ότι οι αξιωματούχοι του Κατάρ και η Χαμάς “δυσκολεύονταν να έρθουν σε γρήγορη και συνεπή επαφή”. Ένα άλλο εμπόδιο ήταν η αρχική άρνηση του Ισραήλ στην απαίτηση της Χαμάς να απελευθερωθούν από τις ισραηλινές φυλακές “οι γυναίκες και οι ανήλικοι Παλαιστίνιοι που κρατούνται χωρίς κατηγορίες” – οι αιχμάλωτοι για τους οποίους το δυτικό κοινό υποτίθεται ότι δεν ενδιαφέρεται.
Αφού υπονόμευσε μια συμφωνία για τους ομήρους με την χερσαία εισβολή του στη Γάζα, το Ισραήλ ματαίωσε μια άλλη ευκαιρία με την επίθεση της περασμένης εβδομάδας στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα. Στις 14 Νοεμβρίου, το Ισραήλ μετέφερε την αποδοχή μιας παρόμοιας προσφοράς στη Χαμάς. Αλλά ώρες αργότερα, αφού οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στο Al-Shifa, η Χαμάς ξεκαθάρισε ότι “[η] συμφωνία ακυρώθηκε”, σύμφωνα με τους Times. “Φαινόταν προς το τέλος εκείνης της ημέρας … ότι πλησιάζαμε και [τότε] όλα σταμάτησαν”, δήλωσε ανώτερος Αμερικανός αξιωματούχος στην Washington Post. Σύμφωνα με μια πηγή που γνωρίζει τις συνομιλίες, η Χαμάς “ανησυχούσε για τις εκκενώσεις ασθενών, συμπεριλαμβανομένων των πρόωρων μωρών, και τις επιθέσεις σε άλλα νοσοκομεία”.
Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατιωτικό ανταποκριτή Amos Harel της Haaretz, η απόφαση του Ισραήλ να αποδεχθεί μια συμφωνία αυτή την εβδομάδα προήλθε “όχι μόνο… από τους όρους της συμφωνίας”, οι οποίοι “βελτιώθηκαν κάπως”, αλλά από μια πιο σημαντική επιταγή: τη διατήρηση της επίθεσης στη Γάζα μακροπρόθεσμα. Το ισραηλινό “κατεστημένο ασφαλείας”, γράφει ο Harel, έχει αναπτύξει την “κατανόηση ότι η κατακραυγή των οικογενειών των ομήρων προκαλεί ευρεία δημόσια υποστήριξη και ότι θα είναι δύσκολο να συνεχιστεί ένας χερσαίος ελιγμός στη νότια Λωρίδα της Γάζας, εάν αυξηθεί η οργή της κοινής γνώμης για αυτό που θα εκληφθεί ως εγκατάλειψη γυναικών και παιδιών”.
Με άλλα λόγια, για να συνεχίσει να σκοτώνει τις Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά που είναι εγκλωβισμένα στη Γάζα, το Ισραήλ αποφάσισε ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει να εγκαταλείπει τις Ισραηλινές γυναίκες και τα παιδιά που κρατούνται όμηροι στη Γάζα.
Η απόφαση του Ισραήλ να δώσει προτεραιότητα στην επίθεση κατά της Αλ-Σίφα εις βάρος της συμφωνίας για τους ομήρους δικαιολογήθηκε με το σκεπτικό ότι η Χαμάς λειτουργούσε ένα υπόγειο “κέντρο διοίκησης και ελέγχου”, το οποίο ένας Ισραηλινός αξιωματούχος περιέγραψε ως το “κύριο κέντρο της δραστηριότητας της Χαμάς”. Η ισραηλινή κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα ένα τρισδιάστατο βίντεο κινουμένων σχεδίων που ισχυρίζεται ότι δείχνει τις υποτιθέμενες λειτουργίες του κεντρικού γραφείου της Χαμάς κάτω από την Αλ-Σίφα. Σε μια παραδοχή που υποβαθμίστηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ο ισραηλινός στρατός αναγνώρισε σιωπηλά ότι το βίντεο “ήταν μια υποθετική απεικόνιση” και “όχι μια πραγματική απεικόνιση του τι υπήρχε κάτω από το νοσοκομείο”, ανέφερε η Wall Street Journal.
Ανώνυμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσέδωσαν αξιοπιστία στους ισχυρισμούς του Ισραήλ, λέγοντας στους New York Times ότι “είναι βέβαιοι ότι η Χαμάς έχει χρησιμοποιήσει δίκτυα τούνελ κάτω από νοσοκομεία, ιδίως το Al Shifa, για χώρους διοίκησης και ελέγχου καθώς και για αποθήκευση όπλων”. Είναι ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν χρησιμοποίησε διαφορετική διατύπωση από τους Ισραηλινούς ομολόγους της, αναφερόμενη στο Al-Shifa ως χώρο φιλοξενίας “ενός κόμβου διοίκησης και ελέγχου” και όχι ως “κέντρο”.
Από τότε που κατέλαβε το Al-Shifa, συνέλαβε γιατρούς – συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή Mohammad Abu Salmiya – και έδιωξε χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων πρόωρων μωρών, το Ισραήλ απέτυχε να πείσει ακόμη και αξιόπιστους ρεπόρτερς των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης για τον αρχικό του ισχυρισμό. Σήραγγες ανακαλύφθηκαν κάτω από το νοσοκομείο, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη, δεδομένης της παραδοχής των ίδιων των Ισραηλινών αξιωματούχων ότι τις έχτισαν πριν από σαράντα χρόνια. Και όπως σημειώνει ο Gareth Porter, ένα παραγνωρισμένο ρεπορτάζ στην Jerusalem Post μία ημέρα πριν από την επίθεση στο Al-Shifa αποκάλυψε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν ήδη ανακαλύψει μια υπόγεια εγκατάσταση διοίκησης της Χαμάς μίλια μακριά.
Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης που έχουν παπαγαλίσει τις ισραηλινές δικαιολογίες για τον πόλεμο στη Γάζα και τις επιθέσεις σε μη στρατιωτικούς στόχους όπως η Αλ-Σίφα, έχουν επίσης επιλέξει να υποβαθμίσουν ή να αγνοήσουν τις δηλώσεις των ισραηλινών αξιωματούχων που καθιστούν σαφή μια ξεκάθαρη πρόθεση γενοκτονίας. Αυτές περιλαμβάνουν παραδοχές ότι το Ισραήλ “δίνει έμφαση στις ζημιές και όχι στην ακρίβεια”, ότι “η Γάζα θα μετατραπεί τελικά σε μια πόλη από σκηνές” και ότι “το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να μετατρέψει τη Γάζα σε ένα μέρος που είναι προσωρινά ή μόνιμα ακατάλληλο για ζωή”.
Καταστρέφοντας τα σπίτια της Γάζας, το νοσοκομείο, τα σχολεία και κάθε άλλη πτυχή της ζωής των Παλαιστινίων πολιτών, το Ισραήλ ακολουθεί τους ανοιχτά διακηρυγμένους στόχους του, και τους μακροχρόνιους στόχους του. Ο σημερινός ισραηλινός πόλεμος κατά της Γάζας είναι αναμφισβήτητα η πιο βάρβαρη φάση αυτού που ο αείμνηστος ισραηλινός κοινωνιολόγος Baruch Kimmerling ονόμασε “εκστρατεία πολιτικής δολοφονίας” μετά το 1948. Ο Kimmerling την όρισε ως μια “διαδικασία που έχει ως απώτερο στόχο τη διάλυση της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού ως νόμιμης, ανεξάρτητης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας”, συμπεριλαμβανομένης, όπως προειδοποίησε, “της σταδιακής εθνοκάθαρσής του, μερικής ή πλήρους, από τη Γη του Ισραήλ ή την ιστορική Παλαιστίνη”.
Όπως το μακελειό στη Γάζα καθιστά σαφές, αυτή είναι η “νόμιμη” ισραηλινή εκστρατεία που η κυβέρνηση Μπάιντεν συνεχίζει να υποστηρίζει στο όνομα της προσπάθειας να “εξαλειφθεί η Χαμάς”.
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/Biden-2.jpg7501500Aaron Matehttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngAaron Mate2023-11-26 13:45:302023-11-26 14:10:21Ο Μπάιντεν υποστηρίζει τον πόλεμο του Ισραήλ για την εξάλειψη της Γάζας
Το antapocrisis αναδημοσιεύει το παρακάτω κείμενο που περιέχεται στο περιοδικό «Λαϊκός Δρόμος» αρ. 6, Ιούνης 1969 και αποτελεί μέρος γενικότερου κειμένου με τίτλο «Ζήτω ο λαϊκός απελευθερωτικός αγώνας του λαού της Παλαιστίνης». Η αξία του κειμένου βρίσκεται κυρίως στην αντιπαράθεση με το σχήμα “όποιος κριτικάρει το Ισραήλ είναι αντισημίτης”, προπαγάνδα που και σήμερα, πάνω από μισό αιώνα μετά, είναι κυρίαρχη στις χώρες της Δύσης, αλλά και στην αποκάλυψη των στόχων του σιωνιστικού σχεδίου. Το κείμενο, που γράφεται σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με μεταφορά εβραϊκών πληθυσμών κυρίως από την Ευρώπη προς την κατεχόμενη πλέον Παλαιστίνη, αναφέρεται σε αυτή την τεχνητή δημιουργία του έθνους του Ισραήλ, η οποία μάλιστα σήμερα, απαιτεί την ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός άλλου έθνους, των Παλαιστινίων. Τέλος, ερμηνεύει τη ρατσιστική φύση του κράτους του Ισραήλ, όχι πλέον στη βάση της “Αρίας φυλής” των ναζιστών, αλλά αυτή του “διαλεκτού λαού από το Θεό” των σιωνιστών.
Η καπηλεία των θυμάτων του αντισημιτισμού έδωσε στους σιωνιστές την απαιτούμενη λαϊκή βάση για την ίδρυση του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο».
Η ιστορία της λεγόμενης «αραβοϊσραηλινής διένεξης» ή του λεγόμενου «προβλήματος της Παλαιστίνης» κλπ αρχίζει πολύ παλιότερα, παρόλο που ορισμένες από τις βασικότερες πτυχές της γίνανε πλατιά γνωστές μόλις μετά τον «πόλεμο των 6 ημερών» του Ιούνη του ’67. Το πρόβλημα για παράδειγμα των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστινέζων προσφύγων, ή τα εγκλήματα των σιωνιστών του Ισραήλ, ή ακόμη η αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης, μόνο στα δυο τελευταία χρόνια άρχισαν να παίρνουν δημοσιότητα και να συγκινούν την παγκόσμια προοδευτική κοινή γνώμη. Κι αυτό γιατί για πολλά χρόνια η σιωνιστική προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενη τα εγκλήματα του αντισημιτισμού, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες έξι εκατομμυρίων εβραίων απ’ τους χιτλερικούς, κατάφερε να περάσει πάνω απ’ τα γεγονότα και να αποκρύψει την αλήθεια γύρω απ’ την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, απ’ το ρόλο που του τάχτηκε να διαδραματίσει στη Μέση Ανατολή, απ’ τα φασιστικού τύπου εγκλήματα των σιωνιστών σε βάρος των αράβων γενικότερα και ιδιαίτερα των παλαιστινέζων κλπ. Και φυσικά, όλ’ αυτά δεν έγιναν δυνατά μόνο χάρις στη σιωνιστική προπαγάνδα. Η ολόπλευρη υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας σ’ Ευρώπη κι Αμερική κατάφερε ώστε σ’ όλα τα ερωτηματικά η απάντηση να δίνεται με βάση τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε για τους εβραίους ύστερα απ’ τα μαζικά βασανιστήρια και δολοφονίες, συμπάθεια που ενισχύθηκε απ’ το γενικότερο αντιφασιστικό πνεύμα που γέννησε η πείρα του τελευταίου πολέμου κι η μεγαλειώδης αντιφασιστική νίκη. Έτσι, αυτό ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε στη στάση εκατοντάδων χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων, στοιχείο που εμπόδισε να γίνει η διάκριση ανάμεσα σε εβραίους και σιωνιστές, ανάμεσα σε εβραίους προλετάριους κι εβραίους καπιταλιστές, ανάμεσα στη σωστή αντίθεση στον αντισημιτισμό και στη λαθεμένη υποστήριξη του σιωνισμού.
Τρία βασικά ερωτήματα υπάρχουν σχετικά με την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Πρώτο, οι εβραίοι αποτελούν έθνος ή όχι; Αν ναι (ή ακόμη χειρότερα, αν όχι), με ποιο δικαίωμα ένας λαός εκτοπίζει έναν άλλο απ’ τη γη με την οποία είναι δεμένος χρόνια με τους δεσμούς της ιστορίας, του πολιτισμού, της παραγωγής; Τέλος, ποιες πραγματικές ανάγκες εξυπηρέτησε η δημιουργία του σιωνιστικού κράτους;
Είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για τη σιωνιστική προπαγάνδα, να αποδείξει πως οι εβραίοι της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Γαλλίας, της Αμερικής, της Αφρικής κλπ, αποτελούν ένα έθνος, αφού τα στοιχεία που συνιστούν κάτι τέτοιο, στην περίπτωση των εβραίων όχι μόνο είναι δυσδιάκριτα, αλλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει κοινότητα εδάφους που αποτελεί τη φυσική στήριξη του έθνους, ούτε κοινό οικονομικό βάθρο. Δεν υπάρχει κοινή ιστορία, αφού το έθνος των εβραίων εξαφανίστηκε πριν από αιώνες αφομοιωμένο απ’ τα έθνη με τα οποία έζησε μαζί, και το λεγόμενο σήμερα «εβραϊκό έθνος» έπαψε να έχει ιστορία εδώ και 2000 χρόνια. Δεν υπάρχει ακόμη κοινή εθνική συνείδηση στους εβραίους των διαφόρων χωρών. Οι εβραίοι προσαρμοσμένοι φυσικά προς τα «ξένα έθνη» μίλησαν και μιλούν τη γλώσσα τους, ενώ η εβραϊκή γλώσσα για αιώνες ήταν γνωστή μονάχα στους ραβίνους και σ’ ορισμένους λόγιους. Σήμερα, παρόλη την τεχνητή πέρα για πέρα νεκρανάσταση της εβραϊκής γλώσσας, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της σ’ όλους όσους για πρώτη φορά εγκαθίστανται στο Ισραήλ, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της στα σχολεία, στο Ισραήλ κυκλοφορούν εφημερίδες σε περισσότερες από 70 γλώσσες. Σ’ ότι τέλος αφορά το θέμα των πολιτιστικών παραδόσεων, το μόνο κοινό στοιχείο που διατηρήθηκε κι αυτό ως ένα βαθμό και με σημαντικές διαφορές από χώρα σε χώρα, αλλά και ανάμεσα στις διαφορετικές εβραϊκές ομάδες μέσα στην ίδια χώρα, είναι οι θρησκευτικές παραδόσεις, ενώ κατά τα άλλα διατήρησαν και χαρακτηρίστηκαν απ’ όλα τα στοιχεία των πολιτισμών των λαών με τους οποίους έζησαν μαζί. Έτσι, αν υπάρχει σε διάφορες χώρες δημιουργία εθνικής συνείδησης, στους εβραίους αυτή είναι τεχνητή, στηριγμένη κύρια στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στις χώρες της Δ. Ευρώπης με πιο πρόσφατο κορύφωμά του τις χιτλερικές θηριωδίες.
Η σιωνιστική προπαγάνδα προχωράει όμως ακόμα πιο μακριά απ’ αυτό. Διεκδικεί εδάφη στα οποία έζησε ο εβραϊκός λαός πριν 2000 χρόνια και στα οποία «έταξε η βίβλος» να ζήσουν οι απόγονοι του Αβραάμ. Μα αυτοί εξαφανίστηκαν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, πριν από αιώνες, αφομοιωμένοι απ’ τα διάφορα έθνη με τα οποία έζησαν μαζί, ενώ οι σημερινοί εβραίοι της Ευρώπης ή της Αμερικής δεν έχουν τίποτε το κοινό μ’ εκείνους της Χαναάν.
Πού στηρίχτηκε λοιπόν η θέση των σιωνιστών πως οι εβραίοι σ’ όλη τη γη αποτελούν ένα έθνος;
Αν μια φορά η υποτιθέμενη εθνική βάση για την ανασυγκρότηση του κράτους του Ισραήλ είναι σαθρή, τότε η συνέχεια μόνο μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «λογικής» για τα δικαιώματα των λαών μπορεί να εξηγηθεί. Είναι φυσικά αδύνατο να απαντήσει κανείς στις θεοκρατικές αντιλήψεις και επιχειρήματα σχετικά με τις «εντολές της βίβλου» για την «επιστροφή στη γη της επαγγελίας». Υπάρχουν όμως πολύ καθαροί λόγοι που εξηγούν την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη.
Τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για πολλών ειδών εξηγήσεις. Και κύρια η ανάγκη για τους ιμπεριαλιστές να εξασφαλίσουν μακρόχρονα την καταλήστευση των αραβικών χωρών. Έτσι, η ύπαρξη ενός κράτους που η συνεργασία του με τους ιμπεριαλιστές θα ήταν για πολλά χρόνια εξασφαλισμένη, θα μπορούσε να ικανοποιήσει την πιο πάνω ανάγκη, όταν μάλιστα παρθεί υπόψη πως απ’ τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μια σειρά από εξεγέρσεις ενάντια στους αποικιοκράτες άρχισαν να ξεσπούν στις αραβικές χώρες, που παρόλο ότι δεν είχαν σαφή αντιμπεριαλιστικό χαραχτήρα, παρόλο που το εθνικιστικό στοιχείο υπερίσχυε κλπ, προμήνυαν οπωσδήποτε τους αντιμπεριαλιστικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της τελευταίας δεκαετίας και ιδιαίτερα τους σημερινούς. Να λοιπόν τι σήμαινε για τους ιμπεριαλιστές η ίδρυση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Μια σίγουρη βάση εξόρμησης ενάντια στις αραβικές χώρες, ο χωροφύλακάς τους στη Μ. Ανατολή. (Δεν πέρασαν πολλά χρόνια απ’ το ’48 για να αποδειχτεί χειροπιαστά το γεγονός αυτό. Το 1956 το Ισραήλ συμμετέχει στην αγγλογαλλική επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η υποστήριξη του σιωνισμού απ’ τους ιμπεριαλιστές δίνει γι’ αυτούς μια διέξοδο στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στη βάση οικονομικών αντιθέσεων στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δ. Ευρώπης. Έτσι, με υποκριτικό ενδιαφέρον αλλά με ουσιαστική βοήθεια, στηριζόμενοι απ’ τη μεριά τους στη σιωνιστική προπαγάνδα, οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τη μετάβαση χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη, που θα αποτελούσαν ύστερα από χρόνια το «γεγονός» πάνω στο οποίο θα στηριζόταν η ίδρυση του Ισραήλ.
Παρόλα τα τεράστια κεφάλαια που διατέθηκαν, παρόλη την ανοιχτή υποστήριξη της αγγλικής κυβέρνησης απ’ το 1917 κιόλας με τη διακήρυξη Μπάλφουρ, οι εβραίοι δεν αποτελούσαν παρά μια μειοψηφία στον πληθυσμό της Παλαιστίνης, 8% το 1914, 20% το 1931, 30% το 1947.
Ο τελευταίος πόλεμος ήρθε να ανακόψει προσωρινά τη διαδικασία της μαζικής μετανάστευσης των εβραίων στην Παλαιστίνη. Το τέλος του όμως «βοήθησε» τη σιωνιστική προπαγάνδα να έχει μαζική απήχηση στους εβραίους της Δ. Ευρώπης. Αυτοί που επέζησαν μετά τα εγκλήματα του 1939-45, οι περισσότεροι χωρίς σπίτι και οικογένεια και κυρίως με το φόβο ότι ο αντισημιτισμός θα ξαναγεννηθεί στις χώρες της Δ. Ευρώπης, άρχισαν να πείθονται πως η μετάβασή τους στην Παλαιστίνη θα τους εξασφαλίσει από ένα νέο ενδεχόμενο ξαναφούντωμα του αντισημιτισμού. Ο σιωνισμός, καπηλευόμενος τα έξι εκατομμύρια νεκρούς, πέρασε στην τελική φάση, στην αποστολή δεκάδων χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη.
Έτσι, δημιουργείται το πρωτοφανές γεγονός της εκτόπισης ενός λαού απ’ τη γη του και της εγκαθίδρυσης στη θέση του ενός κράτους που αποτελεί συνονθύλευμα ατέλειωτης σειράς εθνοτήτων που δεν τους ενώνει τίποτε άλλο έξω απ’ το γεγονός ότι διώχτηκαν όλοι απ’ τους χιτλερικούς.
Η ίδρυση ενός κράτους με καθεστώς θεοκρατικό, βασισμένο στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση, στην τρομοκρατία και στον επεχτατισμό.
Αυτά σ’ ένα πρώτο στάδιο. Από κει κι ύστερα, ο ρόλος που διαδραματίζει το Ισραήλ, το κοινωνικοοικονομικό του καθεστώς, η στάση του απέναντι στις αραβικές χώρες κλπ, φανερώνουν τους σκοπούς που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί η ίδρυσή του.
Υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό γεγονός στην περίοδο 1947-48 που έχει σχέση και με τη στάση των άγγλων ιμπεριαλιστών απέναντι στα γεγονότα και με τον προσανατολισμό της παλαιστινέζικης αντίστασης την εποχή εκείνη. Ως τότε, αυτοί που κύρια υποστήριξαν την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης απ’ τους εβραίους, είναι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές. Ωστόσο, εκείνη την εποχή συντελείται μια άλλη διαδικασία. Είναι η εποχή που παγκόσμια και ιδιαίτερα σ’ εκείνη την περιοχή, εκτοπίζεται ο αγγλικός ιμπεριαλισμός απ’ τον αμερικάνικο. Η τελική φάση της αποικιοποίησης της Παλαιστίνης περνάει ακριβώς μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, μέσα σ’ αυτή την αντίθεση που κορυφώνεται στη Μ. Ανατολή ανάμεσα στους δύο ιμπεριαλισμούς. Έτσι εξηγείται το ότι οι άγγλοι εμπόδισαν ως ένα βαθμό και για ένα χρονικό διάστημα τη μετάβαση εβραίων στην Παλαιστίνη και πως εξόπλισαν τους άραβες για να οργανώσουν την αντίστασή τους. Και βέβαια η πολιτική τους αυτή στηρίχτηκε και στο γεγονός πως την εποχή εκείνη οι περισσότερες αραβικές χώρες ήταν αγγλικές αποικίες (ανάμεσά τους και η Παλαιστίνη), καθώς και η αυταπάτη των παλαιστινέζων πως οι άγγλοι θ’ απελευθερώσουν τη χώρα τους, γεγονός που εξουδετέρωνε, προσωρινά τουλάχιστον, τον κίνδυνο της παλαιστινέζικης αντίστασης ενάντια στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Σ’ ότι αφορά τους εβραίους, πριν ακόμα ανακηρυχτεί το Ισραήλ σε κράτος το 1948 απ’ τον ΟΗΕ, οργάνωσαν παράνομο στρατό και παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις και πέρασαν στην επιχείρηση της εκκαθάρισης της Παλαιστίνης και των γειτονικών χωρών από τους άραβες και της επέχτασης του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο», διαδικασία που συνεχίζεται από τότε ως σήμερα.
Οι σιωνιστές, που για να πείσουν πρώτα τους εβραίους κι ύστερα όλο τον κόσμο για το δίκαιο της υπόθεσής τους, χρησιμοποίησαν στο έπακρο το επιχείρημα των χιτλερικών εγκλημάτων σε βάρος των εβραίων, διέπραξαν και διαπράττουν τα ίδια ακριβώς εγκλήματα ενάντια στους λαούς της Μ. Ανατολής. Έτσι, σαν «θεωρητική» πλατφόρμα των εγκλημάτων τους ξαναβρίσκουμε όχι πια τη θεωρία της «άριας φυλής» μα τη θεωρία του «διαλεχτού λαού απ’ το θεό» κλπ. Στην πράξη, η πολιτική του επεχτατισμού και της προσάρτησης ξένων εδαφών πραγματοποιήθηκε με στρατηγικό σχέδιο που τα κύρια συστατικά του ήταν τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, σφαγές κλπ, για να εξαναγκαστεί ο αραβικός πληθυσμός σε φυγή, και στη συνέχεια κατάληψη των περιοχών αυτών, μεταφορά και εγκατάσταση επιτόπου εβραίων, προσάρτηση. Στην αρχή διώχτηκαν οι άραβες του εβραϊκού παλαιστινέζικου κράτους (Ισραήλ), στη συνέχεια η επέχταση άρχισε προς την κατεύθυνση του υπολείμματος της Αραβικής Παλαιστίνης. Αυτά το 1948. Με φορέα τη Χαγκάνα, τον παράνομο ισραηλίτικο στρατό και μερικές ομάδες τρομοκρατών, διαπράχτηκαν θηριωδίες, σφαγές γυναικόπαιδων, ανατινάξεις οικισμών κλπ, που μόνο με τα χιτλερικά εγκλήματα ή τα εγκλήματα των αμερικάνων στο Βιετνάμ μπορούν να συγκριθούν. Αλλά οι «ομοιότητες» είναι ατέλειωτες. Η θεωρία (και η πραχτική) των «αντίποινων» στην παλαιστινέζικη αντίσταση, με βομβαρδισμούς μ’ εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ ενάντια σε στρατόπεδα προσφύγων, οι μαζικές δολοφονίες αμάχων, είναι μια απόδειξη γι’ αυτό.
Εξίσου ενδειχτικά για τις ομοιότητες αυτές, είναι τα στοιχεία που αναφέρονται στην εσωτερική οργάνωση του κράτους του Ισραήλ. Ο καθένας ξέρει πως πρόκειται για μια καπιταλιστική χώρα και η δειλή προβολή της δήθεν κολλεχτιβίστικης οργάνωσης στην παραγωγή από τη μεριά της σιωνιστικής προπαγάνδας, διαψεύστηκε από τους ίδιους τους σιωνιστές όταν αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως στα περίφημα κιμπούτζ δεν δουλεύουν παραπάνω από το 4% του πληθυσμού του Ισραήλ. Κι ας μην ξεχνάμε πως η οργάνωση των κιμπούτζ εξυπηρέτησε κι εξυπηρετεί κύρια στρατιωτικούς σκοπούς, αποτελεί μέρος της διαδικασίας της προσάρτησης νέων εδαφών.
Αποτελεί εξάλλου το Ισραήλ ένα απ’ τα μοναδικά σύγχρονα φαινόμενα θεοκρατικού κράτους, κι αυτό με την έννοια κύρια των θεσμών που μπαίνουν σ’ εφαρμογή και κυβερνούν την ισραηλινή κοινωνία και φυσικά σ’ ότι αφορά την πιο βαθιά αντιδραστική ιδεολογία που αποτελεί τη βάση της ύπαρξης του σιωνιστικού κράτους.
Ένας νέος καπιταλιστικός «παράδεισος», το κράτος του «εβραϊκού λαού» ή μάλλον το κράτος των εβραίων καπιταλιστών στο Ισραήλ ή στην Αμερική και στην Ευρώπη τύπου Ρότσιλντ κλπ που παίζουν από χρόνια ένα απ’ τα χαρτιά τους και στο Ισραήλ, γεννήθηκε στη Μέση Ανατολή. Ορισμένα απ’ τα συμπτώματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης εμφανίζονται στην πιο ακραία τους μορφή στο κράτος αυτό του «θεού». Έτσι και πάλι από σιωνιστική πλευρά, ομολογείται ύπαρξη ρατσισμού απ’ τη μεριά των εβραιοευρωπαίων σε βάρος εβραιοαράβων. Οι τελευταίοι αυτοί, που ανήκουν στη βάση της πυραμίδας της ισραηλινής κοινωνίας, αποτέλεσαν κι αποτελούν απ’ το ’67 κι εδώ ιδιαίτερα, τα θύματα εκδηλώσεων ρατσισμού παρόλο που είναι (όσο και οι «λευκοί» εβραίοι τουλάχιστον) «αποδεδειγμένοι απόγονοι του Αβραάμ».
https://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2023/11/FatehMilitia-e1701081812301.jpg5121024Λαϊκός Δρόμοςhttps://www.antapocrisis.gr/wp-content/uploads/2018/06/logo.pngΛαϊκός Δρόμος2023-11-25 13:44:452023-11-27 14:47:35Ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο του σιωνισμού;
