Χθες στην Κορσική μία γυναίκα 34 ετών έπεσε νεκρή, δολοφονήθηκε από τον πρώην σύζυγό της. Είναι το τριακοστό θύμα γυναικοκτονίας στη Γαλλία από την 1^η Ιανουαρίου του 2019. Στα τέλη του Γενάρη, ο αριθμός ανερχόταν ήδη σε 17 γυναίκες. Από την δική του πλευρά, το κίνημα για την απενοχοποίηση της συζήτησης για τις σεξουαλικές επιθέσεις, που ξεκίνησε από το MeToo, πρόσφατα απέδειξε ότι οι «προοδευτικοί» κύκλοι ή αυτοί που επικαλούνται τον «φεμινισμό» δεν είναι απαλλαγμένοι από τέτοια φαινόμενα στο εσωτερικό τους.

Αυτό μας δείχνει ένα πράγμα: αυτές οι θανατηφόρες και καταστροφικές φυσικές και σεξουαλικές επιθέσεις που υφίστανται οι γυναίκες δεν συμβαίνουν υπό τυχαίες συνθήκες: αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των γυναικών στην καπιταλιστική κοινωνία και δεν είναι παρά το ορατό τμήμα της δομικής εκμετάλλευσης που γεννά η πατριαρχία.

Στην κοινωνία μας, ανατίθεται στις γυναίκες ένας συγκεκριμένος ρόλος, μαζί με αυτόν που τους αναθέτει η ταξική τους καταγωγή: ο ρόλος της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης των ανδρών αλλά και ευατών. Πράγματι, οι καπιταλιστές ποτέ δεν ήθελαν να πληρώνουν για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή για το σύνολο των οικιακών εργασιών που συνδέονται με την φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών. Οι εργασίες αυτές είναι, όμως, απαραίτητες προκειμένου να λειτουργεί σωστά η κοινωνία. Ο καταμερισμός των εργασιών επί τη βάσει έμφυλων κριτηρίων γίνεται εύκολα αντιληπτός εάν μελετήσουμε το τεράστιο ποσοστό οικιακών εργασιών που επωμίζονται οι γυναίκες.

Όμως όπου υπάρχει καταπίεση, υπάρχει και αντίσταση και όπου η πατριαρχία συντηρείται και ενισχύεται από τον ιμπεριαλισμό, ένα κίνημα γυναικών οργανώνεται. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μεγάλα κινήματα που διεκδίκησαν το δικαίωμα στην άμβλωση στην Ιρλανδία ή την Αργεντινή, όπου αντιδραστικοί γερουσιαστές αρνήθηκαν να ψηφίσουν τη σχετική νομοθεσία που το αναγνώριζε, ή για την τεράστια απεργία που διοργανώθηκε στην Ισπανία την 8^η Μάρτη και κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες. Πέρα όμως από αυτά τα ρεφορμιστικά αιτήματα, το γυναικείο κίνημα παίζει θεμελιώδη ρόλο εντός των επαναστατικών κινημάτων ανά τον κόσμο.

Σε όλες τις επαναστάσεις βλέπουμε τον θεμελιώδη ρόλο που καταλαμβάνουν οι γυναίκες. Στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας, στο μέσον της «Ματωμένης Εβδομάδας», ένα τάγμα γυναικών κράτησε όρθιο ένα από τα σημαντικότερα οδοφράγματα του Παρισιού, αυτό της οδού Château d’Eau. Οι 53 αυτές επαναστάτριες, μαζί με πολλές άλλες που πολέμησαν για την Κομμούνα, σκοτώθηκαν από τα όπλα της μπουρζουαζίας.

Βλέπουμε, επίσης,  τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, την Κινεζική του 1949, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν στις αποικίες και τις ημι-αποικίες, ή ακόμα και στην Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα το 1966.

Δεν μας εκπλήσσει που οι αντιδραστικοί και οι αντεπαναστάτες προσπαθούν να φιμώσουν όσους επιβεβαιώνουν αυτήν την πλευρά της Ιστορίας. Όταν οι συντρόφισσές μας από την Ινδία, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, το Περού ή τη Μανιπούρ εξεγείρονται ενάντια στην καταπίεση που υφίστανται και παίρνουν τα όπλα ενάντια στο αστικό και πατριαρχικό κράτος, ο εχθρός αξιοποιεί το γεγονός για να αμαυρώσει την επανάσταση. Στα αστικά ΜΜΕ διαβάζουμε, για παράδειγμα, ότι οι μαοϊκές γυναίκες στην Ινδία χρησιμοποιούνται για «να αποσπούν την προσοχή των ανδρών των δυνάμεων ασφαλείας» (BBC, 2013). Η αστική τάξη μας δείχνει ξεκάθαρα τι σκέφτεται για τις γυναίκες μέσα από τέτοια παραδείγματα. Όταν αυτές εξεγείρονται, δεν μπορούν ποτέ να είναι στα δικά τους μάτια πραγματικές κομμουνίστριες μαχήτριες, αλλά απλά «εργαλεία προς χρήση».  Μέσω της επαναστατικής απελευθέρωσης, οι γυναίκες τσακίζουν αυτήν την πατριαρχική εικόνα.

Είναι, λοιπόν, κρίσιμο για τους κομμουνιστές να θέτουν το ζήτημα του προλεταριακού φεμινισμού, καθώς είναι βασικό για να αναλυθεί η συγκεκριμένη καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες στο καπιταλιστικό σύστημα και στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, ώστε να εργαστούν στην κατεύθυνση της καταστροφής του πατριαρχικού συστήματος που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τις γυναίκες. Όσο το ζήτημα παραμένει αναπάντητο, θα εμποδίζει την ανάδυση μιας πραγματικά κομμουνιστικής κοινωνίας και θα αποτελεί βασικό σημείο όπου θα στοχεύουν οι δυνάμεις της αντεπανάστασης.

Δεν υπάρχει επανάσταση, χωρίς χειραφέτηση

Πολλές ρεβιζιονιστικές και οπορτουνιστικές, δεξιές αντιλήψεις αντιμετωπίζουν σήμερα τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία και τον προλεταριακό φεμινισμό ως ζητήματα συγκυριακά, ακόμη και παρωχημένα και με το πρόσχημα ότι δήθεν «διασπούν τον αγώνα» θεωρούν ότι δεν πρέπει να τα προωθούν.

Μία από αυτές τις λανθασμένες αντιλήψεις είναι αυτή που υποστηρίζει ότι τα πατριαρχικά φαινόμενα είναι στο σήμερα απλά κατάλοιπα της φεουδαρχικής κοινωνίας, στην ρήξη με τα οποία θα μπορούσε να συμβάλλει και  ο καπιταλισμός.

Πρόκειται για τυπικό λάθος του μηχανιστικού, αστικού «υλισμού» που αντιμετωπίζει την Ιστορία σαν μια διαρκή, γραμμική διαδιακασία προόδου, συγχέοντας τις πραγματικές κατακτήσεις των αστών φεμινιστριών με την πρόοδο που έφερε σαν δυνατότητα ο καπιταλισμός. Στην πραγματικότητα, αυτές οι κατακτήσεις πράγματι παραχωρήθηκαν από την αστική τάξη ως αποτέλεσμα ρεφορμιστικών αγώνων, ωστόσο παρατηρούμε ότι στις περιούδους μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού , και ειδικότερα όταν υπάρχουν φαινόμενα ανόδου του φασισμού, τα δικαιώματα των γυναικών είναι από τα πρώτα που αμφισβητούνται, θεωρούμενα ως έκφραση της «ηθικής παρακμής της κοινωνίας». Κάτι τέτοιο συνέβη στη φασιστική δικτατορία της Χιλής ή στην Ισπανία του Φράνκο και αυτό συμβαίνει και σήμερα στην Πολωνία, όπου η αντιδραστική κυβέρνηση επιδιώκει την πλήρη κατάργηση του δικαιώματος στην άμβλωση.

Το παραπάνω αποτελεί απόδειξη ότι η πατριαρχία δεν είναι απλώς ένα κατάλοιπο της παλιάς, φεουδαρχικής κοινωνίας, αλλά ότι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της εποχής του ιμπεριαλισμού· τόσο στις εξαρτημένες χώρες, όπου κρατά τις γυναίκες σε καθεστώς απόλυτης καταπίεσης εμποδίζοντας την οικονομική ανάπτυξη, όσο και στις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη την ύπαρξη μιας μορφής ενδοοικογενειακής καταπίεσης, προκειμένου να αναπαράγεται η εργατική δύναμη των εργατριών και των εργατών. Σε περιόδους πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου και οριστικής εδραίωσης του καπιταλισμού, είδαμε στην πραγματικότητα τις συνθήκες ζωής και την ελευθερία των γυναικών να γνωρίζουν σημαντική επιδείνωση, καθώς η γυναίκα υποβιβάστηκε σε μια εργασία αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, που γινόταν πιο εντατική και απαραίτητη, όσο η καπιταλιστική συσσώρευση εντεινόταν.  Οι γυναίκες, πέρα από την διαρκώς εντεινόμενη αναπαραγωγική εργασία που προσφέρουν, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ως προλετάριες, στο πλαίσιο της παραγωγικής εργασίας (εντός του οποίου είναι συχνά θύματα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης από ότι οι άντρες). Οι δύο μορφές εκμετάλλευσης δεν έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, καθώς είναι αμφότερες απαραίτητες για τον καπιταλισμό και την παραγωγή κέρδους.

Οι προλετάριες στην κοινωνία μας είναι θύματα διπλής καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Είτε ως γυναίκες είτε ως προλετάριες, ο καπιταλισμός δεν τις απελευθερώνει με κανένα τρόπο και η πατριαρχία ενσωματώνεται πλήρως στο καπιταλιστικό σύστημα και το εποικοδόμημά του.

Υπάρχει όμως άλλη μία λανθασμένη αντίληψη σχετικά με τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση, η οποία αναπαράγεται συχνά από ορισμένους που παριστάνουν τους επαναστάτες. Αν και αναγνωρίζουν την καταπίεση που υφίσταται η γυναίκα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, πιστεύουν ότι ο φεμινιστικός αγώνας και το γυναικείο κίνημα δεν είναι απαραίτητα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ότι αυτά τα κινήματα θα είχαν τάχα διαταξικά χαρακτηριστικά. Υποστηρίζουν ότι η προλεταριακή επανάσταση θα εξαφανίσει αυτόματα την πατριαρχία και ότι, επειδή η αντίθεση ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες είναι δευτερεύουσα, θα επιλυθεί από μόνη της, μαζί με την βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Πρόκειται για μια τυπική αντίληψη που προκύπτει από τον μηχανιστικό, ρεβιζιονιστικό τρόπο σκέψης και από την αρχή του ότι «τα δύο συγχωνεύονται σε ένα».

Στην πραγματικότητα, εάν όντως αντιλαμβανόμαστε την αντίθεση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες ως μία αντίθεση ανάμεσα στο λαό, δηλαδή ως μία αντίθεση που επικαθορίζεται από την βασική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, το να την θεωρούμε ασήμαντη και να την αντιμετωπίζουμε οπορτουνιστικά ως απλό μέσο για να εντάξουμε τις γυναίκες στο επαναστατικό κίνημα, θα σήμαινε ότι ξεχάσαμε τρία καίρια διδάγματα του διαλεκτικού υλισμού και του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού:

• Πρώτον, ότι μία αντίθεση ανάμεσα στο λαό δύναται να καταστεί βασική πτυχή στους αγώνες που τον απασχολούν ειδικά ή κυρίαρχα, όπως είναι, στην περίπτωσή μας ο αγώνας ενάντια στη βία που υφίστανται οι γυναίκες, στις σωματικές και σεξουαλικές επιθέσεις.
• Δεύτερον, στο πλαίσιο εφαρμογής μιας γραμμής μαζών, μια αντίθεση, έστω και «δευτερεύουσα», δεν παύει να αποτελεί βασική πτυχή του προβλήματος. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των περυσινών απεργιών των εργαζομένων σε ξενοδοχεία, που πολεμήθηκαν αλύπητα: στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να μιλάμε για μία απεργία ενάντια σε μία καπιταλιστική επιχείρηση, όμως το να υποβαθμίσουμε ή να αγνοήσουμε τελείως το ρόλο που παίζει η πατριαρχική καταπίεση εντός ενός εργασιακού περιβάλλοντος που αποτελείται κατά συντριπτική πλειοψηφία από γυναίκες που θίγονται καθημερινά από αυτήν την συγκεκριμένη μορφή καταπίεσης και τις εκμεταλλεύονται ως γυναίκες, θα μας οδηγούσε σε μια επιφανειακή ανάλυση και σε μια αποτυχία εφαρμογής μιας μαζικής γραμμής.
• Τέλος, δεν πρέπει, πάνω από όλα, να ξεχνάμε το ρόλο που παίζει το εποικοδόμημα στην ανάπτυξη των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Από την εποχή της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, γνωρίζουμε ότι το εποικοδόμημα δεν εξαφανίζεται αυτόματα, με την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά ότι συντηρεί και ενδυναμώνει το στρατόπεδο της αντίδρασης. Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, εντός του οποίου η ταξική πάλη συνεχίζεται, η Πολιτιστική Επανάσταση είναι απαραίτητη για την καταστολή της αντεπανάστασης.  Το να πιστεύουμε, όπως οι ρεβιζιονιστές, ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες θα επιλυθούν μέσα από ένα σύνολο οικονομικών μεταρρυθμίσεων, είναι στοιχειώδες λάθος. Η πατριαρχία, η αναπαραγωγική εκμευτάλλευση των γυναικών και η αντιδραστική ιδεολογία της οικογένειας θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετεπαναστατικά, και το να μην αγωνιστούμε εναντίον τους σημαίνει ότι θα θέσουμε σε κίνδυνο την επανάσταση.

Τα παραπάνω ισχύουν και για άλλες αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο λαό, όπως είναι η φυλετική καταπίεση.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με αυτές τις ρεβιζιονιστικές απόψεις, είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί, μέσα στο επαναστατικό κίνημα υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, ένα προλεταριακό μέτωπο των γυναικών, με κεντρική γραμμή του τον προλεταριακό φεμινισμό. Όλα αυτά προκειμένου να αντιμετωπίσουν μετωπικά τα φεμινιστικά προβλήματα του σήμερα αλλά και για να περιφρουρήσουν την επανάσταση, αναλαμβάνοντας τα ηνία της πάλης, εντός του επαναστατικού κινήματος και των μαζών, ενάντια στην πατριαρχία και τους αντιδραστικούς υπερασπιστές της.  Μπορεί οι άνδρες των λαϊκών τάξεων να έχουν οφελούνται από την επανάσταση και από τη μακροπρόθεσμη επιτυχία της, δεν μπορούν όμως να ηγηθούν του γυναικείου κινήματος, καθώς αντλούν και βραχυπρόθεσμα όφελος από την εκμετάλλευση των γυναικών και έχουν την τάση να επιθυμούν τη διατήρηση τέτοιων αντιδραστικών πρακτικών.  Η συγκρότηση ενός καθαρά γυναικείου φεμινιστικού προλεταριακού μετώπου δεν είναι αναγκαία μόνο για την ενσωμάτωση των γυναικών στην επανάσταση, αλλά για την υπεράσπιση και τη διατήρηση της ίδιας της επανάστασης.

Δεν υπάρχει χειραφέτηση, χωρίς επανάσταση

Το ιστορικό καθήκον της τάξης μας στο πεδίο του γυναικείου κινήματος είναι η ανάπτυξη του προλεταριακού φεμινισμού. Η παραπάνω αλήθεια δεν υπήρξε ποτέ πιο ξεκάθαρη, παρά μόνο 100 χρόνια μετά την καθιέρωση της 8^ης Μάρτη. Όπως ήδη είπαμε, δεν πρόκειται να έχουμε επανάσταση χωρίς χειραφέτηση! Όμως δεν πρόκειται να έχουμε ούτε χειραφέτηση δίχως επανάσταση! Πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή των ανησυχιών μας την ανάπτυξη μιας καθαρής θεωρίας και πρακτικής σχετικά με τον προλεταριακό φεμινισμό του σήμερα και το ρόλο του στην επανάστασή μας.

Ζούμε σήμερα σε μια ταξική κοινωνία. Όλα τα ερωτήματα που τίθενται εντός της ταξικής κοινωνίας εμπεριέχουν μια ταξική οπτική που τους προσιδιάζει. Αναγνωρίζουμε λοιπόν ότι ο αγώνας για την γυναικεία χειραφέτηση στο πλαίσιο της επανάστασης μπορεί να φτάσει μέχρι τέλους μόνο αν τον οδηγούν οι γυναίκες – προλετάριες. Εμείς, οι γυναίκες – προλετάριες συγκροτούμε ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης και ο ρόλος μας εντός αυτής είναι, συνεπώς, καταλυτικός. Η απελευθέρωσή μας πρέπει να ξεκινήσει από τον ρόλο που παίζει η γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία, καθώς αυτός αποτελεί την βασική πτυχή της πατριαρχίας στο σήμερα. Η επίθεση σε αυτήν την βασική πτυχή, ο επαναστατικός μετασχηματισμός του κοινωνικού ρόλου τω γυναικών και το τσάκισμα κάθε στοιχείου που συντηρεί την πατριαρχική καταπίεση, αυτή είναι η διαδικασία χειραφέτησης των προλεταρίων γυναικών μέσω τους προλεταριακού φεμινισμού.

Η παραπάνω θέση συνιστά μια γραμμή που οριοθετείται σε σχέση με τις γραμμές άλλων τάξεων για το φεμινισμό. Ο ιστορικός, αστικός φεμινισμός επικεντρώνεται μέχρι και σήμερα στη νομική αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών, λες και το αστικό κράτος σε μια πατριαρχική κοινωνία μπορεί να διασφαλίσει την ισότητα γυναίκας – άνδρα. Επισήμως, μεγάλο μέρος των  πατριαρχικών πρακτικών, όπως οι σεξιστικές και σεξουαλικές επιθέσεις, είναι παράνομες. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να υπάρχουν στις πιο αποκρουστικές και βάρβαρες μορφές τους και εξαπλώνονται στο σύνολο της κοινωνίας. Η αστυνομία, το μαντρόσκυλο του κράτους, αρνείται να ασχοληθεί με αυτές τις υποθέσεις. Δεν βλέπουμε καμιά ισότητα σε όλα τα παραπάνω.  Τα ακαδημαϊκά και μικροαστικά φεμινιστικά ρεύματα των δεκαετιών ’60-’70 προσπαθούν, από την άλλη, να επιλύσουν το πρόβλημα αδιαφορώντας πλήρως για τη ρίζα του. Η κοινωνική επανάσταση, η μοναδική ριζοσπαστική λύση, αντικαθίσταται στη σκέψη τους από την πολιτισμική εξέλιξη ή την ατομική αλλαγή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι πρακτικές αυτές θεωρητικοποιούνται – παραδείγματος χάριν, με τη μορφή της θεωρίας για την αποδόμηση – προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα περιβάλλον που θα ήταν υποθετικά ασφαλές, σαν μία νησίδα χωρίς πατριαρχία μέσα σε μια κοινωνία που πάντα θα είναι έτσι. Πρόκειται για ελιτίστικες πρακτικές, που υποβαθμίζουν σε δεύτερο πλάνο το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής, προκρίνοντας μια υποτιθέμενη αλλαγή του καθενός ατομικά, η οποία δεν μπορεί ποτέ να επέλθει πραγματικά εντός της πατριαρχικής κοινωνίας.

«Αυτή η εκδοχή πολιτισμικού φεμινισμού είναι κυρίαρχη στη Δύση και έχει έτσι επηρεάσει τη φεμινιστική σκέψη και σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.  Ευθυγραμμίζεται εύκολα με τον μεταμοντερνισμό της εποχής και έχει εκτρέψει τον όλο προσανατολισμό του γυναικείου κινήματος από τον αγώνα για την αλλαγή των υλικών όρων ζωής των γυναικών προς μια ανάλυση των «αναπαραστάσεων» και των συμβολισμών. Έχουν απορρίψει την ίδεα ότι οι γυναίκες είναι μια μάχιμη δύναμη, καθώς δίνουν έμφαση στη μη βίαιη φύση των γυναικών. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους το ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι γυναίκες ιστορικά στους πολέμους ενάντια στην τυραννία. Οι γυναίκες έχουν παίξει και πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν έναν ενεργό ρόλο στους δίκαιους πολέμους που έχουν στόχο να θέσουν τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι ενεργά μέρη του αγώνα για την κοινωνική αλλαγή».

–Anuradha Ghandy, Ηγέτιδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (μαοϊκό), «Φιλοσοφικά ρεύματα εντός του φεμινιστικού κινήματος», 2006

Όλα αυτά τα φεμινιστικά ρεύματα αδιαφορούν επίσης στο σύνολό τους για το ζήτημα των γυναικών στις χώρες που κυριαρχούνται από τον ιμπεριαλισμό (αποικίες, ημι-αποικίες) καθώς και για τη θέση των προλεταρίων μεταναστριών εντός του γαλλικού κράτους. Τα ρεύματα αυτά, που κατά κανόνα προέρχονται από ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, αμελούν, απεχθάνονται ή αρνούνται να αναλύσουν τα μεγάλα κινήματα των γυναικών που αναπτύσσονται στις αποικίες και τις ημι-αποικίες, καθώς και στο πλαίσιο των λαϊκών αγώνων. Η δύναμη του γυναικείου κινήματος στις κόκκινες ζώνες της Ινδίας ή ο κεντρικός ρόλος που έπαιξαν στην ανάπτυξη των λαϊκών πολέμων στις Φιλιππίνες από το 1968, στην Τουρκία ή το Περού από το 1980 ή στο Νεπάλ από το 1996 δεν αποτελεί ποτέ αντικείμενο συζήτησης. Η αξιοποίηση μαζικών κινημάτων από τις μαοϊκές γυναίκες αγνοείται. Είναι, όμως, στοιχείο πρωταρχικής σημασίας χάρη στην δυνατότητά τους να κινητοποιούν τις γυναίκες των λαϊκών τάξεων ενάντια στις πατριαρχικές, φεουδαρχικές πρακτικές για να πετύχουν το σπάσιμο των αλυσίδων τους μέσα από τον επαναστατικό δρόμο. Ως παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε τις γυναίκες των αυτοχθόνων φυλών της Ινδίας (Adivasi). Χάριν ενός επιτυχημένου, μαζικού κινήματος, πήραν την απόφαση να απαγορεύσουν σε ορισμένες κόκκινες, αγροτικές ζώνες, την παραγωγή και κατανάλωση αλκοόλ για τους άνδρες (και κατά συνέπεια για όλους, καθώς η πατριαρχική κοινωνία δεν  επέτρεπε στις ίδιες να πίνουν), καθώς το αλκοόλ οδηγούσε σε αύξηση της βίας και ενίσχυση της ανδρικής εξουσίας.

Είναι απαραίτητο να συνθέσουμε όλες τις εμπειρίες του κινήματος των γυναικών των λαϊκών μαζών, όλες τις δίκαιες πρακτικές από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε πανανθρώπινα διδάγματα, προκειμένου να έχουμε στη διάθεσή μας τα όπλα για τη χειραφέτησή μας. Αυτή είναι η αναγκαία προοπτική του προλεταριακού φεμινισμού. Στόχος μας είναι η επαναστατική καταστροφή της πατριαρχίας, οπότε όλες οι θεωρίες που μας αφοπλίζουν ή μας εκτρέπουν από αυτόν τον σκοπό λειτουργούν ως παράσιτα για την απελευθέρωσή μας. Βλέπουμε το ζήτημα της ανάπτυξης του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος σε παραλληλισμό με την ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στη Γαλλία, ένα ιμπεριαλιστικό και αποικιοκρατικό κράτος που καταπιέζει τις γυναίκες και πολύ πέρα από τα όρια του μητροπολιτικού πληθυσμού, αποτελεί ζήτημα πρώτιστης σημασίας να αναπτύξουμε τον προλεταριακό φεμινισμό. Οι επαναστατικές οργανώσεις που θα υιοθετήσουν τον προλεταριακό φεμινισμό ως ταξική οπτική εντός του γυναικείου κινήματος είναι σήμερα πιο απαραίτητες από ποτέ. Όλες μας οι προσπάθειες στρέφονται στην ανάπτυξη τέτοιων οργανώσεων και στην αναγκαία ενίσχυση του προλεταρικού φεμινισμού στο εσωτερικό του Κόμματός μας.

Ζήτω η 8^η Μάρτη!

Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς χειραφέτηση!

Δεν υπάρχει χειραφέτηση χωρίς επανάσταση!

Ανάπτυξη του προλεταριακού φεμινισμού στη Γαλλία και παγκοσμίως!

Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας

Πηγή: pcmaoiste.org

Μετάφραση: Ειρήνη Τσαλουχίδη

Parti Communiste Maoiste

Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας