Άρθρα

Οκτώ λόγοι για τους οποίους οι ισχυρισμοί για συριακή επίθεση με χημικά είναι, σχεδόν σίγουρα, εντελώς ανόητοι

/0 Comments/in , /by

Υπάρχει μεγάλη ασάφεια γύρω από την υποτιθέμενη επίθεση χημικών όπλων στην Douma, που λέγεται ότι έγινε αργά το Σάββατο, αλλά υπάρχουν μερικά ζητήματα που είναι σαφή.

Πρώτον, σύμφωνα με τη Wall Street Journal [1] και το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών [2], οι αναφορές είναι “μη επαληθευμένες” και δεν επιβεβαιώνονται, σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ [3]. Επιπλέον, οι New York Times σημείωσαν ότι «δεν ήταν δυνατό να επαληθευτούν ανεξάρτητα οι αναφορές» [4], ενώ η Associated Press πρόσθεσε ότι “οι εκθέσεις δεν μπορούσαν να ελεγχθούν ανεξάρτητα” [5].

Δεύτερον, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, δεν είναι “ξεκάθαρο ποιος διεξήγαγε την επίθεση” [6], υποθέτοντας έστω, ότι αυτή πραγματοποιήθηκε.

Τρίτον, οι “μη επαληθευμένες φωτογραφίες και βίντεο” [7] που αποτελούν το βασικό υλικό των (μη επαληθευμένων) αποδεικτικών στοιχείων, παρήχθησαν από δύο ομάδες που έχουν συμφέρον να κατασκευάσουν και να παρουσιάσουν θηριωδίες της συριακής κυβέρνησης ώστε να τραβήξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες πιο βαθιά στη συριακή διαμάχη. Και οι δύο ομάδες, τα Λευκά Κράνη και η Συριο-Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία, χρηματοδοτούνται από τις δυτικές κυβερνήσεις [8], οι οποίες επιδιώκουν ανοιχτά την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και, κατά συνέπεια, έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν ένα ανθρωπιστικό πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την όλο και μεγαλύτερη παρέμβασή τους στη χώρα. Τα Λευκά Κράνη με τη χρηματοδότηση δυτικών κυβερνήσεων και η Συριακή Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία είναι σύμμαχοι οργανισμοί με τους αντικυβερνητικούς τζιχαντιστές και δραστηριοποιούνται μόνο “σε περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση” [9]. Πρόκειται για ομάδες που έχουν σαφώς συμφέρον από αυτή την ιστορία.

Τέταρτον, οι New York Times αποκάλυψαν έμμεσα ένα πιθανό κίνητρο για τις δύο ομάδες να προωθήσουν κατασκευασμένες ιστορίες θηριωδιών που ενοχοποιούν τη συριακή κυβέρνηση. “Μια νέα επιβεβαιωμένη χημική επίθεση στη Συρία,” ανέφερε η εφημερίδα, “θα αποτελούσε δίλημμα για τον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος … πρόσφατα δήλωσε ότι θέλει να αποσύρει τις δυνάμεις των ΗΠΑ από τη Συρία.” [10]

Οι πρόσφατες σκέψεις του Τραμπ σχετικά με τον τερματισμό της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής, σχεδόν του ενός τρίτου της συριακής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένων των πλουσιότερων κοιτασμάτων πετρελαίου της χώρας, αποκρούστηκαν γρήγορα από το αντιπολιτευόμενο Πεντάγωνο, υπό την ηγεσία του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Jim Mattis. Ο Αμερικανός πρόεδρος, απρόθυμα δέχθηκε μια συνεχιζόμενη κατοχή, εφόσον τελειώνει μέσα σε μήνες και όχι χρόνια.

Η κατασκευή μιας «συριακής θηριωδίας» θα πίεζε τον Τραμπ να διατηρήσει την αμερικανική κατοχή απεριόριστα και πιθανόν να κλιμακώσει την αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία. Πράγμα που θα ευχαριστούσε σε μέγιστο βαθμό τους ισλαμιστές αντάρτες, τους συμμάχους τους – τα Λευκά κράνη και τη Συριο-Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία, καθώς και τους φιλοπόλεμους σχεδιαστές των ΗΠΑ.

Εάν αυτή είναι η πρόθεση, ο ελιγμός φαίνεται να έχει επιτυχία. Ο Τραμπ αντέδρασε μέσω Twitter στις μη επαληθευμένες (και μη επαληθεύσιμες) αναφορές, αποκαλώντας τον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ «ζώο», τον οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος θεωρεί υπεύθυνο για μια «αναιτιολόγητη ανθρωπιστική καταστροφή». Το ότι το Υπουργείο Εξωτερικών αναγνώρισε ότι οι αναφορές ήταν ανεπιβεβαίωτες δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον γρήγορο πιστολέρο Τραμπ από το να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε.

Πέμπτον, μια χημική επίθεση από τη συριακή κυβέρνηση θα ήταν προφανώς αυτοκαταστροφική και, κατά συνέπεια, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά απίθανη. Ο Συριακός Αραβικός Στρατός βρίσκεται στα πρόθυρα μιας εφόλης της ύλης και αναπόφευκτης νίκης στην Ανατολική Γκούτα. Γιατί να ακυρώσει τα κέρδη του δημιουργώντας στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρόσχημα για να συνεχίσουν τη στρατιωτική παρέμβασή τους στη Συρία, αμέσως μετά την δηλωμένη πρόθεση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα;

Έκτο, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς οποιοδήποτε στρατιωτικό όφελος για τον Συριακό Αραβικό Στρατό και την κυβέρνηση Άσαντ, από τη χρήση χημικών όπλων. Ο στρατός της Συρίας έχει πολύ πιο θανατηφόρους, συμβατικούς τρόπους εκτελέσεων από τα χημικά όπλα, τα αποτελέσματα των οποίων είναι απρόβλεπτα και συνήθως μικρής κλίμακας. Σε όλα τα φερόμενα επεισόδια χημικών επιθέσεων στη Συρία, ο ισχυριζόμενος αριθμός των θυμάτων είναι πάντα μικρότερος από εκείνον που θα μπορούσε εύκολα να προκληθεί με αεροπορικές επιθέσεις και πυροβολικό. Γιατί λοιπόν, η κυβέρνηση της Συρίας να χρησιμοποιήσει σχετικά αναποτελεσματικά χημικά όπλα, δημιουργώντας ένα πρόσχημα για τη συνέχιση της αμερικανικής παρέμβασης, όταν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πιο θανατηφόρα συμβατικά όπλα χωρίς να ξεπεράσει κάποια κόκκινη γραμμή;

Έβδομο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σχετικά με τα χημικά όπλα στη Συρία σιωπηλά θεωρεί ότι η συριακή κυβέρνηση έχει χημικά όπλα, παρόλο που η χώρα συνεργάζεται με τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) ώστε να τα εξαλείψει εδώ και χρόνια.

Όγδοο και τελευταίο, οι ισχυρισμοί σχετικά με τη χρήση χημικών όπλων γίνονται συνήθως εναντίον της συριακής κυβέρνησης και, ενώ μέσω της διαρκούς επανάληψης προσλαμβάνονται ως αληθείς, έχουν αποδειχθεί όλοι μη επαληθεύσιμοι. Ο Jim Mattis, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αναγνώρισε το γεγονός αυτό σε συνέντευξη Τύπου στις 2 Φεβρουαρίου.

Ερ: Απλά για να βεβαιωθώ ότι σας άκουσα σωστά, λέτε ότι νομίζετε ότι είναι πιθανό να το έχουν χρησιμοποιήσει (σ.μτφ. χημικό αέριο) και ψάχνετε τα στοιχεία; Αυτό είπατε;

Jim Mattis: … Δεν έχουμε αποδείξεις γι’ αυτό… ψάχνουμε για αποδείξεις …

Ερ: Δεν το χαρακτηρίζετε δηλαδή ως πιθανό; Νόμιζα ότι χρησιμοποιούσατε τη λέξη αυτή. Υποθέτω ότι σας παρανόησα.

Jim Mattis: Λοιπόν, υπάρχουν σίγουρα ομάδες που λένε ότι το έχουν χρησιμοποιήσει. Και έτσι νομίζουν ότι υπάρχει πιθανότητα να έχει χρησιμοποιηθεί χημικό αέριο, επομένως ψάχνουμε τα στοιχεία.

Ερ: Υπάρχουν λοιπόν αξιόπιστες αποδείξεις ότι τόσο το σαρίν όσο και το χλώριο…

Jim Mattis: Όχι, δεν έχω τα στοιχεία, όχι συγκεκριμένα. Δεν έχω τα στοιχεία. Αυτό που λέω είναι ότι άλλοι – οι ομάδες στο έδαφος, οι ΜΚΟ, οι μαχητές στο έδαφος, είπαν ότι έχει χρησιμοποιηθεί το σαρίν. Επομένως, ψάχνουμε για αποδείξεις. Δεν έχω αποδείξεις, αξιόπιστες ή μη αξιόπιστες. [11]

Η απουσία αποδεικτικών στοιχείων δεν αποτελεί απόδειξη απουσίας χημικών, αλλά ούτε και απόδειξη ενοχής. Η πλήρης έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, μαζί με ένα πολιτικό πλαίσιο που ευνοεί την παραγωγή και διασπορά ψευδών ισχυρισμών, υποδηλώνει ότι οι πρόσφατοι ισχυρισμοί για χρήση χημικών όπλων είναι -όπως όλοι οι προηγούμενοι- στην καλύτερη περίπτωση, αμφίβολοι.

1. Raja Abdulrahim, “Dozens killed in alleged chemical-weapons attack in Syria,” The Wall Street Journal, April 8, 2018.

2. Ben Hubbard, “Dozens suffocate in Syria as government is accused of chemical attack,” The New York Times, April 8, 2018.

3. Hubbard.

4. Hubbard.

5. Zeina Karam and Philip Issa, “Syrian rescuers say at least 40 people killed in eastern Ghouta has attack,” The Associated Press, April 8, 2018.

6. April 8.

7. Abdulrahim, April 8.

8. Raja Abdulrahim, “Syria airstrikes hit hospitals in rebel territory,” The Wall Street Journal, February 5, 2018; Louisa Loveluck and Erin Cunningham, “Dozens killed in apparent chemical weapons attack on civilians in Syria, rescue workers say,” The Washington Post, April 8, 2018.

9. Abdulrahim, April 8; Abdulrahim, February 5.

10. Hubbard.

11. Media Availability by Secretary Mattis at the Pentagon, Secretary of Defense James N. Mattis, Feb. 2, 2018, https://www.defense.gov/News/Transcripts/Transcript-View/Article/1431844/media-availability-by-secretary-mattis-at-the-pentagon/

Πηγή: What’s left

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Ποιοι είναι τα “Λευκά Κράνη”;

/5 Comments/in , /by

Με αφορμή την κραυγαλέα προβοκάτσια για χρήση χημικών όπλων από την κυβέρνηση Άσαντ στην Ντούμα της Συρίας, το antapocrisis αναδημοσιεύει ένα χρήσιμο και κατατοπιστικό άρθρο του Rick Sterling από το Global Research για το ποιόν της ομάδας “Λευκά Κράνη”. Όπως και σε προηγούμενες ψευδείς αναφορές και προβοκάτσιες, έτσι και στην πρόσφατη, τα “Λευκά Κράνη” είναι η βασική – αν όχι η μόνη- πηγή “πληροφόρησης” των Δυτικών ΜΜΕ. Η συγκεκριμένη ομάδα εμφανίζεται ως ανθρωπιστική αλλά αποτελεί προκάλυμμα των τζιχαντιστών και συνδέεται ευθέως με τις δυτικές υπηρεσίες και κυβερνήσεις που εμμονικά, εδώ και χρόνια, απεργάζονται σχέδια αλλαγής καθεστώτος στη Συρία. Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί με αφορμή την υποψηφιότητα για Όσκαρ ενός ντοκιμαντέρ γεμάτου από τις σκοπιμότητες των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας ή έστω τον διαμελισμό της.

Τα ”Λευκά Κράνη” της Συρίας πάνε στο Χόλυγουντ

Του Rick Sterling.

Η ταινία του Netflix «Τα Λευκά Κράνη» μπορεί να κερδίσει ένα Όσκαρ στην κατηγορία «ντοκιμαντέρ μικρού μήκους» στα βραβεία της Ακαδημίας, την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου. Δεν θα είναι κάποια έκπληξη, παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός είναι μια απάτη και η ταινία είναι μια σκηνοθετημένη τηλεοπτική διαφήμιση.

Τα Λευκά κράνη είναι ένα ευχάριστο παραμύθι όπως μια ταινία με ήρωα της Disney: 90% μύθος και κατασκευασμένη. Οι περισσότεροι από τους ισχυρισμούς σχετικά με τη Συριακή ομάδα διάσωσης είναι αναληθείς. Δεν είναι κατά κύριο λόγο Σύριοι, η ομάδα ξεκίνησε από τον Βρετανό στρατιωτικό εργολάβο James LeMesurier και έχει χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες κυβερνήσεις.

Τα Λευκά Κράνη δεν αποτελούνται από εθελοντές, αντίθετα, πληρώνονται. Αυτό επιβεβαιώνεται στο βίντεο του Al Jazeera το οποίο δείχνει «εθελοντές» από τα Λευκά Κράνη να λένε ότι θα κατέβουν σε απεργία, αν δεν πληρωθούν σύντομα. Το μεγαλύτερο μέρος από την ισχυρή χρηματοδότηση της συγκεκριμένης ομάδας, πηγαίνει στο μάρκετινγκ το οποίο διευθύνεται από τον οργανισμό “The Syria Campaign” με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Η μάνατζερ του “The Syria Campaign” είναι μια Ιρλανδοαμερικανή, η Anna Nolan, η οποία δεν έχει πατήσει ποτέ στη Συρία. Ένα παράδειγμα της εξαπάτησης είναι ότι η ιστοσελίδα του “The Syria Campaign” διαθέτει βίντεο που δείχνει παιδιά να χορεύουν και να παίζουν ποδόσφαιρο, υπονοώντας ότι είναι μέρος της αντιπολιτευόμενης απαίτησης για μια «ελεύθερη και ειρηνική» Συρία. Αλλά οι εικόνες του βίντεο ελήφθησαν από ένα ντοκιμαντέρ του BBC του 2010 σχετικά με την εκπαίδευση στη Συρία υπό την κυβέρνηση Μπάαθ (σ.μ. κυβέρνηση Άσαντ).

Όταν το ανατολικό Χαλέπι τελικά απελευθερώθηκε από τις ένοπλες ομάδες, αποκαλύφθηκε ότι τα κεντρικά γραφεία της ομάδας Λευκά Κράνη ήταν δίπλα στην έδρα της συριακής ένοπλης πτέρυγας της Αλ Κάιντα. Άμαχοι από το ανατολικό Χαλέπι ανέφεραν ότι τα Λευκά Κράνη αντέδρασαν κυρίως όταν δέχθηκαν επίθεση οι τζιχαντιστές. Λίγο μετά, αφού αναχώρησαν από το Χαλέπι με λεωφορεία που προμήθευσε η κυβέρνηση, τα Λευκά Κράνη εμφανίστηκαν στα βουνά πάνω από τη Δαμασκό, όπου συμμάχησαν με τρομοκρατικές ομάδες στη δηλητηρίαση και στη συνέχεια στη διακοπή της παροχής του νερού για πέντε εκατομμύρια ανθρώπους στη Δαμασκό.

Ο ισχυρισμός από τα Λευκά Κράνη ότι είναι ουδέτεροι και ανεξάρτητοι είναι άλλο ένα ψέμα. Εργάζονται μόνο σε περιοχές που ελέγχονται από τις ομάδες των ανταρτών, κυρίως της Νούσρα/Αλ Κάιντα. Οι ηγέτες τους καλούν ενεργά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να επέμβουν στη Συρία. Βίντεο δείχνει εργαζομένους από τα Λευκά Κράνη να μαζεύουν το πτώμα ενός άμαχου μετά την εκτέλεση και να γιορτάζουν τις νίκες των τρομοκρατών της Νούσρα/Αλ Κάιντα.

Η ταινία είναι τόσο απατηλή όσο και η ομάδα που προσπαθεί να ηρωοποιήσει.

Οι κινηματογραφιστές ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στη Συρία. Οι λήψεις τους γίνονται στη νότια Τουρκία, όπου δείχνουν εκπαιδευόμενους από τα Λευκά Κράνη σε ένα ξενοδοχείο, να μιλάνε σε κινητά τηλέφωνα. Συγκινητικό. Υπάρχουν κάποια πλάνα από το εσωτερικό της Συρίας αλλά φαίνονται σκηνοθετημένα. Η εναρκτήρια σκηνή απεικονίζει έναν «εθελοντή» από τα Λευκά Κράνη να φεύγει στη δουλειά και να παρακαλά τον γιο του να μην ταλαιπωρήσει τη μαμά. Πραγματικό ή σκηνοθετημένο;

Το μήνυμα είναι απλό: εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να υποστηρίξουμε, δέχονται επίθεση από το βάναυσο «καθεστώς»… δεν πρέπει να «κάνουμε κάτι» για να το σταματήσουμε;

Ο Khaled Khatib φέρεται να είναι το πρόσωπο που γύρισε το βίντεο από το εσωτερικό της Συρίας. Φέρεται να έχει λάβει αμερικανική βίζα και θα παρακολουθήσει τα Όσκαρ. Αυτό θα συγκεντρώσει πιθανότατα την ιδιαίτερη προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Κατά την ειρωνία της τύχης, μερικοί από εκείνους που έχουν αξιοποιήσει το ζήτημα των προσφύγων για τις δικές τους εκστρατείες συλλογής κεφαλαίων, όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι ομάδες που προωθούν τον πόλεμο που δημιούργησε την κρίση των προσφύγων.

Ο Khatib ανέβασε σε tweet το πρώτο του βίντεο που δείχνει τα Λευκά Κράνη. Φαίνεται εντυπωσιακά ρεαλιστικό, με μια κοπέλα που ήταν εντελώς θαμμένη να βγαίνει χωρίς τραυματισμούς ή πληγές χωρίς πολλή σκόνη. Είναι πραγματικά δυνατό να σώσεις τους ανθρώπους τόσο γρήγορα; Στον πραγματικό κόσμο, στους διασώστες λένε να εργαστούν αργά έτσι ώστε να μην βλάψουν ούτε να επιδεινώσουν τυχόν σωματικές βλάβες. Το αρχικό βίντεο έχει το λογότυπο του Aleppo Media Center (AMC), το οποίο δημιουργήθηκε από τη Συριακή Οργάνωση Αποδήμων. Η διεύθυνσή τους στην K Street στην Ουάσιγκτον δείχνει ότι πρόκειται για μια ακόμη χρηματοδοτούμενη από τη Δύση εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που οδηγείται από πολιτικές σκοπιμότητες.

Τις τελευταίες ημέρες, με την ιδανική χρονική σύμπτωση για τα επερχόμενα Όσκαρ, υπάρχει μια ακόμη διάσωση – «θαύμα» …ένα άλλο κορίτσι εντελώς θαμμένο, αλλά που στη συνέχεια διασώζεται και απομακρύνεται σε χρόνο ρεκόρ – ότι πρέπει για ανάρτηση στα social media. Είναι πραγματικό ή σκηνοθετημένο;

Αυτό θέτει ένα ερώτημα σχετικά με την ακεραιότητα των Όσκαρ. Τα βραβεία δίνονται για πραγματική ποιότητα, αυθεντικότητα, ικανότητα και πάθος; Ή τα Όσκαρ μερικές φορές απονέμονται υπό πολιτική και οικονομική επιρροή; Υπάρχει πολιτικό κίνητρο για να προωθηθούν τα Λευκά Κράνη ως μέρος της προσπάθειας για την αποφυγή της κατάρρευσης της Δυτικής εκστρατείας για την ανατροπή της Συριακής κυβέρνησης.

Αυτές οι ίδιες οι κυβερνήσεις έχουν δώσει καραβιές κεφαλαίων για να τροφοδοτήσουν την προπαγανδιστική εκστρατεία. Την περασμένη εβδομάδα, το Συριακό Κίνημα Αλληλεγγύης (SSM– σ.μ. πρόκειται για φιλοκυβερνητική οργάνωση) έφτασε σε τρεις επιχειρήσεις στην περιοχή του Λος Άντζελες για να ζητήσει βοήθεια αμφισβητώντας την υποψηφιότητα από τα Λευκά Κράνη. Δύο από τις επιχειρήσεις αρνήθηκαν και η τρίτη είπε ότι είχαν ήδη πληρώσει για να προωθήσουν την υποψηφιότητα!

Η αληθινή πηγή και ο σκοπός των Λευκών Κρανών αποκαλύφθηκε σχεδόν πριν από δύο χρόνια. Πιο πρόσφατα η Vanessa Beeley έχει τεκμηριώσει το γεγονός ότι υπάρχει μια πραγματική Συριακή Πολιτική Άμυνα που ξεκίνησε το 1950 και είναι μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Άμυνας. Η οργάνωση αυτή είναι αντίθετη με την ομάδα που δημιουργήθηκε στην Τουρκία το 2013. Σύμφωνα με συνεντεύξεις στο έδαφος που έγιναν στο Χαλέπι, οι τρομοκράτες άρχισαν σκοτώνοντας πραγματικούς Σύριους διασώστες και κλέβοντας τον εξοπλισμό τους. Από τότε τα Λευκά Κράνη έχουν προμηθευθεί, από τη Δύση μέσω Τουρκίας, ολοκαίνουργια ασθενοφόρα και σχετικό εξοπλισμό διάσωσης.

Ο Max Blumenthal έχει γράψει σε δύο μέρη μια λεπτομερή εξέταση της «μυστηριώδους εταιρείας δημοσίων σχέσεων» πίσω από τα «Λευκά Κράνη». Και ο Jan Oberg έχει διεξάγει μια επισκόπηση έρευνας με υπέρ και κατά αναφορές, στο έργο του «Πόσο Γκρι είναι τα Λευκά Κράνη».

Παρόλα αυτά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και μερικά «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης, συνεχίζουν να προωθούν άκριτα το μύθο για τα «Λευκά Κράνη». Οι υποστηρικτές της ομάδας αξίζουν βραβείο για μάρκετινγκ και διαφήμιση. Πρόκειται για ένα πεδίο όπου η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι άσχετα, καθώς όλα είναι σχετικά με το τι πουλιέται και τι χειραγωγείται. Σε αυτή τη βάση, τα «Λευκά Κράνη» έχουν μια απίστευτη επιτυχία. Η ομάδα ξεκίνησε ως «Πολιτική Άμυνα Συρίας» στην Τουρκία το 2013.

Ονομάστηκαν εκ νέου «Λευκά Κράνη» το 2014. Χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό το 2014 και το 2015 από τον Nicholas Krisof, την Avaaz και άλλους για να κάνουν εκστρατεία για την επίθεση εναντίον της Συρίας. Το 2016 η ομάδα έλαβε βραβείο από τον οργανισμό Right Livelihood Foundation και εξετάστηκε σοβαρά η υποψηφιότητά της για το Νόμπελ Ειρήνης. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πόσο διαβρωμένα και υπό πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες μπορεί να είναι το συγκεκριμένο βραβείο και το Νόμπελ Ειρήνης.

Η ταινία Λευκά Κράνη είναι μια τακτική κίνηση στην συνεχιζόμενη εκστρατεία των στρεβλώσεων και την εξαπάτηση γύρω από τη Συρία. Είναι μια απάτη, ακριβώς όπως η ψεύτικη απαγωγή του δημοσιογράφου του NBC Richard Engel. Η απονομή των Όσκαρ θα είναι δείκτης για την ακεραιότητα των βραβείων της Ακαδημίας. Η αναφορά για τη συγκεκριμένη ιστορία θα είναι μια δοκιμασία της ακεραιότητας και της ακρίβειας των μέσων ενημέρωσης. Κατά ειρωνικό τρόπο, το Ισραηλινό τηλεοπτικό πρόγραμμα I24 παρουσίασε και τις δύο πλευρές και είχε τον τίτλο «Λευκά Κράνη: Ήρωες ή φάρσα;». Αντίθετα, η εξαιρετικά δημοφιλής και σεβαστή Democracy Now έχει μεταδώσει μόνο ένα μικρό κομμάτι προωθώντας την παραπληροφόρηση για τα “Λευκά Κράνη”. Οι επόμενες ημέρες θα αποκαλύψουν περισσότερα για τον πόλεμο προπαγάνδας εναντίον της Συρίας. Εντωμεταξύ στο διαδίκτυο το αίτημα για να μην δώσουν το Όσκαρ στην εξαπάτηση που διαπράτεται από τα Λευκά Κράνη συνεχίζει να συγκεντρώνει υπογραφές.

Πηγή: Global Research

Μετάφραση: antapocrisis

Η Ρωσία επιστρέφει στη Μέση Ανατολή. Το Συριακό στοίχημα του Πούτιν

/0 Comments/in , /by

Ο Πούτιν έχει διατρέξει έναν τεράστιο κίνδυνο με το να στηρίξει τον Assad της Συρίας με στρατιωτική δύναμη. Αν το τζογάρισμά του αποδώσει, η Ρωσία θα μπορούσε να είναι ο ειρηνευτής με μόνο οριακές στρατιωτικές απώλειες. Εάν όχι, ξαναπροκαλεί αποσταθεροποίηση και νέες απειλές από το ISIS.

Τα ρωσικά βομβαρδιστικά Sukhoi Su-34 και οι κατευθυνόμενοι πυραύλοι Kalbir που πυροδοτήθηκαν από την Κασπία Θάλασσα άλλαξαν την ισορροπία ισχύος στο πεδίο της Συρίας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Η ένταση του βομβαρδισμού επέτρεψε στην κυβέρνηση της Συρίας να αναλάβει εκ νέου την πρωτοβουλία των κινήσεων. Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο Πούτιν δίνει στον Bashar al-Assad αυτή την τακτική υποστήριξη: η Συρία είναι το τελευταίο ίχνος της παρουσίας της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, σύμβολο της παλιάς δόξας. Η σταθερή υποστήριξη της Ρωσίας προς το καθεστώς Assad την οδήγησε να παίξει αποφασιστικό ρόλο το 2013 στην εξάρθρωση του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, προκειμένου να αποφευχθεί η δυτική παρέμβαση (1). Αποδείχθηκαν λάθος όσοι ισχυρίστηκαν ότι η Ρωσία ήταν τώρα μόνο μια περιφερειακή εξουσία, χωρίς συμφέροντα έξω από το μετα-σοβιετικό χώρο.

Από τις πρώτες συμβάσεις πολεμικών εξοπλισμών το 1956, η Συρία διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, ενισχύθηκε από τη σύντομη πολιτική ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο (Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, 1958-61) και την ανάκαμψη στην εξουσία το 1963 του κόμματος Μπάαθ για τον αραβικό σοσιαλισμό. Ο πρόεδρος Hafez al-Assad, πριν από το θάνατό του το 2000, προέτρεψε τον γιο του Bashar να διατηρήσει τη σχέση ως ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της φατρίας του στην κορυφή της χώρας.

Μετά τη διάλυση της συμμαχίας της Ρωσίας με την Αίγυπτο και την απώλεια των εγκαταστάσεων υποστήριξης στην Αλεξάνδρεια και τη Mersa Matruh το 1977, το συριακό λιμάνι Tartus ήταν η μόνη πολεμική βάση για ρωσικά πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο. Τους τελευταίους μήνες, υπάρχει μια αξιοσημείωτη παρουσία στα ανοικτά των ακτών της Συρίας. Το Σεπτέμβριο ήταν στην περιοχή το τεράστιο πυρηνικό υποβρύχιο κατηγορίας Typhoon, Dmitry Donskoy.

Η ρωσική βοήθεια στη Συρία έχει αυξηθεί από την Αραβική Άνοιξη. Η κατάρρευση των καθεστώτων της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης, η διάλυση του Ιράκ και η εμφάνιση του ISIS το 2014 έπεισαν τη Ρωσία να συνεχίσει να υποστηρίζει τον Assad και να ενισχύσει τη θέση της στην περιοχή. Η εκτεταμένη αστάθεια και η δυσκολία στην ανάγνωση των πολιτικών της Δύσης, ειδικά εκείνων των ΗΠΑ, οδήγησαν τις κυβερνήσεις να διαφοροποιήσουν τις συμμαχίες τους. Η Γαλλία πούλησε όπλα στις χώρες του Κόλπου. Η Ρωσία υπέγραψε πρόσφατα εμπορικές, στρατιωτικές και τεχνικές συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Ιράκ και την Ιορδανία. Η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτεί αιγυπτιακές αγορές ρωσικών όπλων και το ταμείο κρατικών επενδύσεων της Σαουδικής Αραβίας αποφάσισε τον Ιούλιο να επενδύσει 10 δισεκατομμύρια δολάρια στη Ρωσία.

Νοσταλγία για τον Nasser

Ορισμένοι Άραβες πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι νοσταλγούν τις ημέρες του Gamal Abdel Nasser, στη δεκαετία του 1950 και του ’60, όταν ο ιδεολογικός ανταγωνισμός μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Δύσης έδωσε στους Άραβες περιθώρια ελιγμών. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Αιγύπτου Abdel Fatah al-Sissi επαίνεσε τον Nasser κατά τη διάρκεια της εκλογικής του εκστρατείας το 2014. Ο Πούτιν ανανέωσε τους παλαιούς δεσμούς και εξασφάλισε σύμβαση όπλων αξίας 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων υποστηρίζοντας τον Sissi – ο οποίος επισκέφθηκε τη Μόσχα τον Αύγουστο – χωρίς δισταγμό.

Η Ρωσία ελπίζει να ενισχύσει την επιρροή της υπό την κάλυψη του διεθνούς δικαίου. Σε δήλωσή του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 28 Σεπτεμβρίου, ο Πούτιν πρότεινε την ιδέα “ενός ψηφίσματος που αποσκοπεί στο συντονισμό των ενεργειών όλων των δυνάμεων που αντιμετωπίζουν το Ισλαμικό Κράτος και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις. […] Φυσικά, οποιαδήποτε βοήθεια σε κυρίαρχα κράτη μπορεί και πρέπει να προσφέρεται και όχι να επιβάλλεται, αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ. […] Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να βοηθήσουμε στην αποκατάσταση κυβερνητικών θεσμών στη Λιβύη, να υποστηρίξουμε τη νέα κυβέρνηση του Ιράκ και να παράσχουμε πλήρη βοήθεια στη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας” (2).

Η Ρωσία επιστρέφει στη Μέση Ανατολή, αν και δεν ισχυρίζεται ότι θα ανακτήσει την επιρροή που είχε η Σοβιετική Ένωση στις διεθνείς σχέσεις. Ωστόσο, αντιμετωπίζει επίσης ένα παράδοξο: ο Assad δεν είναι πολύ δημοφιλής σε πολλές αραβικές χώρες και αυτή η συμμαχία ευθυγραμμίζει τη Ρωσία με το Ιράν, τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και τις σιίτικες πολιτοφυλακές στο Ιράκ, σε μια περιφερειακή αντιπαράθεση που οι σουνίτες αντίπαλοί τους εμφανίζονται όλο και περισσότερο ως σεχταριστές. Αν ο Πούτιν θέλει να δείξει τη δύναμη και τη δυνατότητα της Ρωσίας να βοηθήσει τους φίλους του – τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στους περιφερειακούς εταίρους του – δεν μπορεί να επιδείξει αδυναμία, εγκαταλείποντας τον Assad.

Μπορεί η σύγκρουση να επιλυθεί με συμφωνία; Από τη ρωσική σκοπιά, αυτό θα ήταν δυνατό εάν η Δύση αποδεχτεί ότι ο Assad θα παραμείνει στην εξουσία, τουλάχιστον για μια καθορισμένη περίοδο. Ο Πούτιν δήλωσε τον Σεπτέμβριο στο Κογκρέσο της Συμμαχίας για την Ασφάλεια (CSTO, Ρωσικό ΝΑΤΟ) (3) στο Dushanbe του Τατζικιστάν ότι ήταν ζωτικής σημασίας να εξεταστεί ο πολιτικός συμβιβασμός στη Συρία, λέγοντας ότι ο Assad ήταν έτοιμος να εμπλέξει στο “υγιές” τμήμα της αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο θα επέτρεπε τη συγκρότηση Συριακού συνασπισμού, συμπεριλαμβανομένου του τμήματος της αντιπολίτευσης που θα μπορούσε να σπάσει τα τζιχάντικα κινήματα. Ο πρόεδρος θα μπορούσε τότε να παραδώσει “με δική του ελεύθερη βούληση” έναν διάδοχο που θα εγκριθεί τόσο από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις στη Συρία όσο και από εξωτερικούς παράγοντες.

Αυτό μπορεί να φαίνεται απίθανο προς το παρόν, αλλά έχει ήδη συζητηθεί από υπουργούς Εξωτερικών – αν και απρόθυμα. Εάν συμβεί, η Ρωσία θα μπορούσε να μοιάζει με έναν παράγοντα ειρήνης. Το να παρέμβει μετά από αίτημα της κυβέρνησης της Συρίας θα της δώσει το γεωπολιτικό αντίβαρο, όπως η Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και ως προστάτης των μειονοτήτων στην περιοχή – ένας ρόλος που ανέλαβε η τσαρική Ρωσία όσον αφορά τους ανατολικούς Χριστιανούς.

Ανταλλαγή της Συρίας με την περιοχή του Ντονμπάς;

Η Ρωσία παίζει σε πολύ μεγαλύτερη σκακιέρα. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις που θα υποστήριζαν το γεγονός οτι η Ρωσία ενδέχεται να ετοιμάζεται να “ανταλλάξει” την εμπλοκή και επιρροή της στη Συρία, με την περιοχή του Ντονμπάς στην Ουκρανία, η οποία είναι διχασμένη ανάμεσα στις φωνές υπέρ της επανένωσης με τη Ρωσία και σε εκείνες που παραμένουν πιστές στο Κίεβο. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ηταν πρόθυμοι να λάβουν σοβαρότερα υπόψη τα συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία, τότε και η Ρωσία θα ήταν πιο μετριοπαθής σε σχέση με τις θέσεις της στην Ουκρανία. Το Σεπτέμβριο, Ρωσία και Ουκρανία, με την Ευρωπαϊκή Ένωση στο ρόλο του μεσάζοντα, συμφώνησαν σε μια τιμή για το φυσικό αέριο, η οποία βόλευε τόσο την Ουκρανία όσο και τη ρωσική εταιρία Gazprom, που αντιμετώπιζε μεγάλη δυσκολία στο κλείσιμο νέων συμβολαίων (4). Αν και είναι αβέβαιη η πλήρης εφαρμογή των συμφωνιών I και II του Μίνσκ, που υπογράφηκαν το 2014 και 2015 αντίστοιχα, η συνάντηση των δύο χωρών τον Οκτώβριο αύξησε τις πιθανότητες για τη διατήρηση της ανακωχής στην περιοχή του Ντονμπάς, με την άμεση απόσυρση των πυρομαχικών από τις δύο πλευρές και την αποδοχή της αναβολής των τοπικών εκλογών προκειμένου να επιτευχθεί μια θεσμική επίλυση του ζητήματος.

Η Ρωσία βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο Πούτιν κατηγόρησε κάποια από τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ ότι “οργάνωσαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα […] που πυροδότησε έναν εμφύλιο πόλεμο”. Εκτός των άλλων όμως, υποστήριξε τις συμφωνίες του Μίνσκ, αναφέροντας ότι “η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας δεν μπορεί να διασφαλιστεί με απειλές και όπλα. Αυτό που χρειάζεται είναι να ληφθούν πραγματικά υπόψη τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των κατοίκων της περιοχής του Ντονμπάς, με απόλυτο σεβασμό για την όποια επιλογή τους”.

Το μέλλον της Συρίας μετά τη διακυβέρνηση Assad και το κατά πόσο είναι εφικτή η συγκρότηση μιας συμμαχικής κυβέρνησης, είναι αβέβαιο. Καθένας εκ των συμμετοχόντων στη σύγκρουση, βλέπει και μια διαφορετική λύση για το ζήτημα. Η Ρωσία συνεχίζει να αυξάνει τη σταρτιωτική και τεχνική της συνδρομή. Οι εναέριες επιθέσεις των ρωσικών αεροσκαφών είναι μία διαρκής υλικοτεχνική απαίτηση για τη Ρωσία: εφόσον ο στόχος είναι αρκετά κοντά, η αεροπορική βάση στην πόλη Λαττάκεια της Συρίας, πρέπει να είναι διαρκώς προστατευμένη από τάνκς και πολεμικά ελικόπτερα τύπου MilMi-24. Επίσημες πηγές κάνουν λόγο για 2.000 στρατιώτες, αριθμό που απ’ότι φαίνεται ο στρατός θεωρεί επαρκή. Παρόλα αυτά, η κρίση στην Κριμαία, ήδη έχει αποδείξει τη δυσχέρεια στον ακριβή εντοπισμό του αριθμού των εμπλεκόμενων στρατιωτών. Δεν αποτελεί πάντως είδηση η παρουσία των αποσπασμένων στρατιωτικών στην περιοχή: η Ρωσία στέλνει στρατιωτικούς στη Μέση Ανατολή από τη δεκαετία του ‘50.

Ο ρόλος των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία, μπορεί να περιοριστεί στην προστασία των κύριων βάσεων του συριακού στρατού και στη συμμετοχή σε ειδικές αποστολές. Η Ρωσία ακόμη θυμάται το LCOSF, το τμήμα του σοβιετικού στρατού που είχε σταλεί αρχικά στο Αφγανιστάν και το τέλμα στο οποίο περιήλθε (1979-1989), αφού κατά τη δράση του χάθηκαν 14.000 στρατιώτες, μέλη του σοβιετικού στρατού, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν στους 50.000 και σκοτώθηκαν 1,5 εκατομμύριο Αφγανοί. Υποστηρικτές του ISIS αναφέρουν ότι αυτός ο καταστροφικός πόλεμος συντέλεσε στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Μία εδαφική παρέμβαση στη Συρία, δεν θα συνεισφέρει στην αύξηση της δημοτικότητας του Πούτιν.

Διατήρηση του Assad στην εξουσία

Σύμφωνα με δυτικές δυνάμεις, κύριος στόχος της Ρωσίαςδεν είναι η διάλυση του ISIS, αλλά η διατήρηση του Assad στην εξουσία. Οι ρωσικές εναέριες επιθέσεις στοχεύουν σε περισσότερες αντίπαλες ομάδες, μεταξύ των οποίων και το Μέτωπο αλ Νούσρα, που σχετίζεται με την Αλ-Κάιντα. Η Ρωσία ελπίζει ότι η δράση της ενάντια στο ISIS θα ενθαρρύνει κι άλλες χώρες που εμπλέκονται στη διένεξη και να ξεκινήσουν έναν “πόλεμο κατά του εξτρεμισμού”. Ωστόσο, μια διεθνής συμμαχία μοιάζει απίθανη· στην καλύτερη περίπτωση, να υπάρξει μια τεχνική συνεννόηση για την αποφυγή των εναέριων ατυχημάτων. Εξίσου απίθανη είναι και η συμμαχία Ρωσίας, Ιράν και Κίνας, που συζητείται πολύ στο Ρωσικό τύπο, ως αντίποδας στην εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμαχικών τους χωρών. Κι αυτό γιατί αφενός η Κίνα αρνείται να παρέμβει σε καταστάσεις που συμβαίνουν εκτός των συνόρων της, το Ιράν αφετέρου φιλοδοξεί να ικανοποιήσει δικά του συμφέροντα-παρόλο που ο στρατηγός Qassem Soleimani, επικεφαλής των επαναστατών Al-Quds, που εμπλέκονται τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, θεάθηκε στη Μόσχα. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ BinyaminNetanyahu, ο οποίος ανησυχεί ότι μια συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και των σιιτικών δυνάμεων (the Shia Axis) θα προμηθεύσει όπλα και στρατιωτική δύναμη στη Χεζμπολάχ, έχει ζητήσει αντίστοιχες επιβεβαιώσεις από τον Πούτιν.

Η δράση του ISIS εξυηρέτησε τα ρωσικά συμφέροντα με την έννοια ότι επέτρεψε στη Ρωσία να δείξει τους συμμάχους της στην περιοχή και να αποδείξει ότι ακόμα μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην πορεία των εξελίξεων. Η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζεται ως ο προστάτης των μουσουλμανικών χωρών της Κεντρικής Ασίας, μέσω του CSTO. Πιο πολύ από ποτέ μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία κάνει λόγο για τη διατήρηση της σταθερότητας στην Ευρασία και την προστασία των συμμάχων της από τις εξωτερικές απειλές. Για πολλά χρόνια αυτό σήμαινε προστασία από τους αφγανούς Τaliban· πλέον, περιλαμβάνει και το ISIS, το οποίο βαθμιααία διεισδύει στα δυτικά σύνορα της Κεντρικής Ασίας.

Το ISIS εξαρχής είχε ταυτοποιήσει τη Ρωσία ως αντίπαλο. Πέρσι είχε δημοσιεύσει βίντεο με το οποίο προειδοποιούσε τον Πούτιν: “Αυτά είναι τα αεροπλάνα (που πλέον βρίσκονται στην κατοχή του ISIS) που στείλατε στον Basharal-Assad. Με την ευχή του Αλλάχ, θα σας τα στείλουμε πίσω. […] Ο θρόνος σας ήδη τρέμει […] και θα καταστραφεί με την είσοδό μας στη Ρωσία.”. Επίσης, το ISIS διακηρύττει ότι θα ελευθερώσει τη Δημοκρατία της Τσετσενίας και όλη την περιοχή του Καυκάσου. Αυτό μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται φιλόδοξο, αλλά οι τζιχαντιστές βρίσκονται σε θέση να ενδυναμώσουν την επιρροή τους στο Βόρειο Καύκασο, εκμεταλλευόμενοι τις διαμαρτυρίες κατά των κρατικών αρχών, τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Το πιθανότερο είναι να υπάρξουν κι άλλες επιθέσεις όμοιες με αυτή στη ρωσική πρεσβεία στη Δαμασκό (το Μάιο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο), ενώ είναι δυνατό να επεκταθούν και σε ρωσικό έδαφος.

Η απόφαση για την εισβολή στο Αφγανιστάν το 1979, πάρθηκε από το Πολίτμπιρο (Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος), στο εσωτερικό της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο LeonidBrezhnev επέτρεψε στους συναδέλφους του να τον πείσουν. Ο επικεφαλής της KGB, YuriAndropov, νυν Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, αν και αρχικά ήταν αντίθετος με την εισβολή, στη συνέχεια πείσθηκε.

Σήμερα, ξέρουμε ποιός παίρνει τις αποφάσεις. Και πώς: η Γερουσία ομόφωνα ενέκρινε την απόφαση να σταλούν ρωσικά στρατεύματα στη Συρία το Σεπτέμβριο, Ο Πούτιν παίρνει όλες τις αποφάσεις μόνος του με βάση τις δικές του εκτιμήσεις για την κατάσταση. Κάποιες από τις αποφάσεις μάλιστα φαίνονται να είναι συναισθηματικά επηρεασμένες σε μεγαλό βαθμό, και να έχουν παρθεί χωρίς να έχει δοθεί αρκετό βάρος στις συνέπειές τους.

Οι Ρώσοι θυμούνται την κρίση των πυραύλων της Κούβας του 1962: ο επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης NikitaKrushchev αποφάσισε ξαφνικά να στείλει πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα. Ισχυρίστηκε ότι το είχε συζητήσει με τους συναδέλφους του, αλλά σήμερα ξέρουμε ότι το περιβάλλον του μόλις που το είχε πληροφορηθεί (5). Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν γρήγορα μπλοκάροντας την Κούβα και απειλώντας να εισβάλουν (6). Αυτό ήταν που ανάγκασε τη Ρωσία να υποχωρήσει, ενώ η αξιοπιστία του Krushchev ανάμεσα στους συναδέλφους του είχε ήδη φθαρεί.

Πολλοί βλέπουν τον Πούτιν ως πιο αποφασιστικό και αποτελεσματικό ηγέτη, συγκριτικά με τον Ομπάμα, Ισχυρίζονται ότι αυτό το απέδειξε με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τη συριακή κρίση, όντας ένα βήμα πιο μπροστά από τους αντιπάλους του. Οι συγκυριακές, συμπτωματικές νίκες όμως, συχνά συνοδεύονται από αδιέξοδα ή και οπισθοχωρήσεις. Οι επιθέσεις όλων αυτών των ετών δεν έπληξαν το ISIS. Η προσπάθεια της Ρωσίας να επιστρέψει ως κεντρικός παίκτης στο σκηνικό της Μέσης Ανατολής θα πετύχει μόνο εάν καταφέρει να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για μια διεθνή πολιτική λύση του ζητήματος.

O Alexey Malashenko είναι επικεφαλής του προγράμματος για τη Θρησκεία, την Κοινωνία και την Ασφάλεια στο Κέντρο Carnegie Endowment for International Peace της Μόσχας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι Η Μάχη για την Επιρροή: Η Ρωσία στην Κεντρική Ασία, Carnegie, Moscow, 2014.

(1) See Jacques Lévesque, “Russia returns”, Le Monde diplomatique, English edition, November 2013.

(2) Full transcript at http://gadebate.un.org/listbydate/2015-09-28

(3) The CSTO’s members are Russia, Armenia, Belarus, Kazakhstan, Kyrgyzstan and Tajikistan.

(4) See Catherine Locatelli, “Gazprom’s eastern future”, Le Monde diplomatique, English edition, June 2015.

(5) William Taubman, Khrushchev: the Man and His Era, Norton, New York, 2003.

(6) See Daniele Ganser, “Russian roulette in Cuba”, Le Monde diplomatique, English edition, November 2002.

Αναδημοσίευση από Le Monde diplomatique (November 2015)

Μετάφραση: Λαζαρίδου Έλενα – Λυδία, Παπαδοπούλου Μαρίνα

Οι ΗΠΑ προκλητικά και απρόσκλητα κλιμακώνουν τον πόλεμο στη Συρία. Οι πρόθυμοι της ΕΕ μαζί με τους «φονιάδες των λαών».

/0 Comments/in /by

Ποιος θυμάται το περιβόητο – και ψευδές όπως αποδείχτηκε – «ο Σαντάμ ρίχνει χημικά» με το οποίο ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους την ανατροπή καθεστώτων και την καταστροφή στη Μ. Ανατολή το 1991; Ποιος θυμάται το «ο Καντάφι ρίχνει χημικά» για να έχουμε και εκεί την ίδια κατάληξη; Οι ομοιότητες με το τελευταίο δράμα που εκτυλίσσεται εδώ και δύο μέρες στη Συρία είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέες. Μέσα μαζικής ενημέρωσης, η αντιπολίτευση στον Άσαντ και διάφορα «παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καταδικάζουν την αποτρόπαια ρήξη χημικών σε περιοχή της Συρίας και ζητούν από τη Δύση «να κάνει κάτι». Τρεις μέρες μετά οι ΗΠΑ, βγάζουν πόρισμα ότι η ρίψη έγινε  από το καθεστώς «Άσαντ» και κλιμακώνουν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο με τη ρίψη 59 πυραύλων Τόμαχοκ. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο πόλεμος είχε γείρει αποφασιστικά, μετά το Χαλέπι και με την αποφασιστική εμπλοκή της Ρωσίας, υπέρ του Άσαντ. Έχει  συμφέρον και ποιό ο Άσαντ να προκαλέσει την «διεθνή κοινή γνώμη»;

Στο κουβάρι των αντιθέσεων στην περιοχή, με κεντρική την επιδίωξη των ΗΠΑ, να υποστηρίξουν την ηγεμονία τους, να θωρακίσουν την παρουσία τους στην ευρύτερη περιοχή κατα συνέπεια   να ανατρέψουν το οποιοδήποτε φιλορώσικο  καθεστώς – όπως αυτό του Άσαντ, προστίθενται το τελευταίο διάστημα και οι αντιθέσεις στους κόλπους του κατεστημένου των ΗΠΑ. Ο Τραμπ υποτίθεται, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ότι υποστήριζε μια πολιτική κατευνασμού με τη Ρωσία. Πρόσφατα μάλιστα ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου και η αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δήλωναν ότι η “αλλαγή καθεστώτος” στη Δαμασκό δεν αποτελεί την προτεραιότητα της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά ο Τραμπ υλοποιεί την πολιτική για την οποία κατήγγειλλε την Χίλαρι Κλίντον. Η ισχύς του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος στις ΗΠΑ; Κάτι άλλο; Ότι και να είναι όμως αυτό, σημαίνει για τους λαούς της περιοχής πολέμους, φτωχεια, μετανάστευση…

Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ισραήλ και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις στην περιοχή έσπευσαν να χαιρετήσουν την μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ. Από κοντά και η ηγεσία της «δημοκρατικής Ευρώπης», Μέρκελ και Ολάντ. Αυτοι ειναι οι πρόθυμοι των ΗΠΑ και ταυτόχρονα οι σκληροί επίτροποι του κατάπτυστου μνημονιακού καθεστώτος  στην Ελλάδα και της κυβέρνησης. Μιας καθυποταγμένης κυβέρνησης που φορά την προβιά της αριστεράς και ντροπιάζει τόσο την λέξη αριστερά όσο και τους πολύχρονους φιλειρηνικούς αντιιμπεριαλιστικόυς αγώνες του λαού μας, μιας κυβέρνησης  που όχι μόνο σιωπά αλλά και παραχωρεί Ελληνικό έδαφος στους «φονιάδες των λαών» που σκύβει ευχαριστώντας για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μιας κυβέρνησης που αποτελείται απο κυβερνολάγνους που γλείφουν εκεί που προηγούμενα νόμιζαν οτι έφτυναν αρκεί να κυβερνάνε. Τι αλήθεια τους διακρίνει απο την κυβέρνηση Πάγκαλου Σημίτη;

Η απάντηση  Πούτιν  ήταν οργισμένη και ανακοίνωσε ότι αναστέλει το μνημόνιο συνεργασίας με τις ΗΠΑ για αποφυγή «ατυχήματος» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας στο Συριακό εναέριο χώρο, κατά τις επιδρομές για την καταπολέμηση του Isis. Μυρίζει μπαρούτι στην περιοχή και οι γύπες των εξοπλιστικών προγραμμάτων και οι πολεμόφιλοι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για νέους τυχοδιωκτισμούς με γνωστα τα θύματα εκ των προτέρων.

Για την αριστερά, τις δημοκρατικές και φιλειρηνικές δυνάμεις, το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα.

Γνωρίζοντας ότι ο Άσαντ έχει μεγάλες ευθύνες για τις τραγικές εξελίξεις στη χώρα του και ότι η Ρωσική πολιτική κινείται – προφανώς – με γνώμονα τα συμφέροντά της απέναντι στην περικύκλωση των ΗΠΑ, ο βασικός αντίπαλος και το βασικό πρόβλημα στην περιοχή είναι η πολιτική διαμελισμού, καταστροφής και ελέγχου των χωρών της ευαίσθητης αυτής ενεργειακά περιοχής των ΗΠΑ και των ποικίλων συμμάχων τους στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Ανατολή. Ο εχθρός έχει ονοματεπώνυμο και είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τα τσιράκια του και τους προβοκατορες του

Γι’ αυτό και στις ειδήσεις περί «χημικών όπλων» που επιβάλλουν «δράση» (από ποιον αλήθεια; Είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ οι παγκόσμιοι χωροφύλακες;) οι δημοκρατικοί πολίτες θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί. Όπως και στις «δημοκρατικές» αντιπολιτεύσεις στη Συρία που ζητούν νέους βομβαρδισμούς από τις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι οι νεκροί Σύριοι από τις αμερικάνικες βόμβες είναι λιγότερο σημαντικοί. Το ιστορικό υποδαύλισης «αντιπολιτεύσεων», προβοκάτσιας και διασποράς ψευδών ειδήσεων από τις ΗΠΑ είναι πλούσιο και συγκεκριμένο, στην περιοχή και σε όλον τον πλανήτη.

Άρα η πρώτη κατεύθυνση του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που πρέπει να οικοδομηθεί επειγόντως απο ένα αντίστοιχο μέτωπο, για να σταματήσει το δράμα στη Συρία, είναι η απαίτηση να φύγουν οι ΗΠΑ από την περιοχή και να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Και αυτό για την κυβέρνηση και τη χώρα μας σημαίνει καμία παραχώρηση από τη βάση της Σούδας και από αεροπορικές βάσεις σε πλοία και αεροπλάνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι να ηττηθεί ο ISIS στρατιωτικά, ηθικά, πολιτικά.

Η τρίτη κατεύθυνση είναι να υπάρξει άμεση παύση του πολέμου με δημοκρατική διευθέτηση των αντιθέσεων στους κόλπους του Συριακού λαού και αναγνώριση της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας.

Τέταρτο και τελευταίο, όχι άλλα δάκρυα για τους πρόσφυγες από όσους ζητούν περισσότερες αμερικάνικες βόμβες. Το προσφυγικό πρόβλημα θα διογκωθεί από τους πυρομανείς του πολέμου. Η λύση είναι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, η τήρηση του διεθνούς δικαίου, η κατάργηση της κατάπτυστης συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας.