Άρθρα

Οι ιδεολογικές συντεταγμένες της ΝΔ

/0 Comments/in /by

Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η αποτύπωση του ιδεολογικού στίγματος της ΝΔ και η ανάδειξη των κατά καιρούς διαφοροποιήσεών του. Πρώτα από όλα, όμως, θα χρειαστεί να γίνουν μερικές μεθοδολογικές παρατηρήσεις.

Βασικές παραδοχές

Πρώτη παραδοχή είναι πως για την ιστορία κινητήριος μοχλός είναι η ταξική πάλη, πόρισμα που δεν ανήκει αποκλειστικά στον Μαρξ αλλά και σε προμαρξικούς διανοητές.

Δεύτερον, τα κόμματα δεν υπήρχαν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας αλλά είναι προϊόντα του καπιταλισμού. Πρωτίστως εμφανίζονται τα εργατικά κόμματα και ακολουθούν τα αστικά.

Τρίτον, ως κόμμα ορίζουμε την κοινωνική συλλογικότητα που συμπυκνώνει εντός της ταξικά συμφέροντα, τα εκφράζει και τα υπερασπίζεται. Τα κόμματα δεν είναι απλώς μορφώματα ιδεών αλλά ιδεών που εδράζονται σε υλική βάση.

Τέταρτον, η αντιστοίχιση ταξικού συμφέροντος και ιδεολογίας δεν είναι μία μαθηματική συνάρτηση «ένα προς ένα». Η ιδεολογία έχει τη σχετική της αυτοτέλεια.

Πέμπτον, ο χαρακτηρισμός ενός κόμματος εξαρτάται από την ιδεολογία του, το πρόγραμμά του, την ταξική σύνθεση των μελών του, την πρακτική του και τη στάση που κρατάει η άρχουσα τάξη απέναντί του.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι λόγω του περιορισμού που υπάρχει στην έκταση του κειμένου αναγκαστικά θα παραλειφθούν ορισμένες περίοδοι που αφορούν το ιδεολογικό στίγμα της ΝΔ.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέτει τα θεμέλια

Ας δούμε πώς η ΝΔ αυτοπροσδιορίστηκε μέσω της ιδρυτικής της διακήρυξης το 1974: «[…] Η παράταξις της ΝΔ συγκροτείται από έμπειρες και υγιείς, αλλά και από νέες προοδευτικές και ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις συντονισμένες στον ίδιο σκοπό: Να κάμουν στην Ελλάδα πράξη την επωνυμία της παρατάξεως – να δώσουν στη χώρα μια νέα δημοκρατία.

»ΝΔ είναι η πολιτική παράταξις του ταυτίζει το Έθνος με τον Λαόν, την Πατρίδα με τους Ανθρώπους της, την Πολιτεία με τους Πολίτες της, την Εθνική Ανεξαρτησία με την Λαϊκή Κυριαρχία, την Πρόοδο με το Κοινό Αγαθό, την Πολιτική Ελευθερία με την Έννομη Τάξη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. […]

»ΝΔ είναι η πολιτική παράταξις που αγνοεί τις διενέξεις και τους διχασμούς του παρελθόντος – που τόσα δεινά επεσώρευσαν στον τόπο μας – και προσανατολίζεται στα ευρύτερα δυνατά σχήματα εθνικής ενότητος».[1]

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καθορίζοντας το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της ΝΔ έλεγε: «Την θέσιν των κομμάτων στην πολιτική ζωή μιας χώρας δεν την καθορίζουν οι αντίπαλοί τους. Την προσδιορίζουν οι αρχές τους, οι πράξεις τους και η σύνθεσή τους. Και με τα κριτήρια αυτά η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, που ευρίσκεται μεταξύ του παραδοσιακού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού».[2]

Με βάση τα παραπάνω η ΝΔ επιχείρησε να δημιουργήσει ένα ομιχλώδες τοπίο γύρω από τον χαρακτήρα της και να αποτινάξει το παρελθόν που αφορούσε την περίοδο του εμφυλίου και τη μετεμφυλιακή χρονική ζώνη, να υπερβεί (φραστικά) τους διαχωρισμούς Δεξιά-Αριστερά και να καρπωθεί όρους που χρησιμοποιούνταν από την Αριστερά (σοσιαλισμός). Να αυτοπαρουσιαστεί, εν τέλει, ως διαταξικό κόμμα. Η πολιτική κρατικοποιήσεων και η κατηγορία περί σοσιαλμανίας ευνόησε τη δημιουργία ενός φιλολαϊκού πορτρέτου. Ωστόσο, η προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης και εξαγνισμού είχε ένα όριο. Το 1976 ο υπουργός Εργασίας, Κ. Λάσκαρης, δήλωνε ευθαρσώς  ότι «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων».

Αβέρωφ: η σκλήρυνση της γραμμής

Ο Αβέρωφ υπήρξε στέλεχος πρώτης γραμμής της ΕΡΕ και είχε γράψει το Φωτιά και Τσεκούρι που αποτέλεσε ένα αντικομμουνιστικό μανιφέστο.

Με την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος, ο Αβέρωφ έδωσε κατευθύνσεις για τη συνδικαλιστική αναδιοργάνωση του κόμματος και της ΟΝΝΕΔ και την οργάνωση μιας αποτελεσματικότερης προπαγάνδας. Το αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη άνοδος των οργανωμένων δυνάμεων του κόμματος (1977-20.000 μέλη, 1987-400.000 μέλη)[3] και της ΟΝΝΕΔ, ο πολλαπλασιασμός των κομματικών οργανώσεων και των τοπικών γραφείων. Στα πανεπιστήμια, μάλιστα, η ΔΑΠ το 1987 κατόρθωσε για πρώτη φορά να κερδίσει την πρωτιά.

Ο Αβέρωφ μιμήθηκε τρόπον τινά το μοντέλο του λενινιστικού κόμματος αλλά με αστικό περιεχόμενο και μορφή. Αντιλήφθηκε πως απαιτείτο μία διάδραση κοινωνίας-κόμματος, παρόλα αυτά η οργανωτική ανάπτυξη δεν οδήγησε σε εκλογική νίκη.

Χαρακτηριστικά δείγματα τόσο της ιδεολογικής σκλήρυνσης της ΝΔ, όσο και της προσπάθειας μιας πιο αποτελεσματικής προπαγάνδας αποτέλεσαν τα τραγούδια της ΟΝΝΕΔ. Ένα από αυτά εισήγαγε μια καθαρά εμφυλιοπολεμική λογική: «Ζέρβα απ’ τον τάφο έβγα και δες/ θα αναστηθεί ξανά ο ΕΔΕΣ/ για τη σημαία και το σταυρό/αν χρειαστεί και στο βουνό/εμείς δεν ξέρουμε ζυγό».[4]

Η σκληρότερη ιδεολογικά και πολιτικά γραμμή υλοποιήθηκε μέσω της επίσημης κομματικής συμμετοχής της ΝΔ στις εκδηλώσεις μίσους στον Γράμμο-Βίτσι και στου Μακρυγιάννη και μέσω της άρνησης της ΝΔ να αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση. Η σκλήρυνση αυτή στόχευε στο να θωρακίσει το κοινωνικό δυναμικό της ΝΔ και να εμποδίσει εκλογικές διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ, ενώ εξέφραζε ταυτόχρονα και μια ιδεολογική αντεπίθεση της ελληνικής αστικής τάξης απέναντι στο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα που είχε ανδρωθεί μέσα στο λαϊκό κίνημα μεταπολιτευτικά.

Θα ήταν, όμως, λάθος να συμπεράνουμε πως η οργανωτική ανάπτυξη της ΝΔ ήταν απλώς αποτέλεσμα ενός επιτελικού σχεδίου. Εκτός της κεντρικής κατεύθυνσης που υπήρχε, αναπτυσσόταν πλέον στην κοινωνία και το ιδεολογικό ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο σταδιακά άρχισε να κερδίζει έδαφος.

Αργότερα παρόμοια σκληρή γραμμή θα ακολουθήσει και ο Σαμαράς.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θέτει επιτακτικά τη ριζική αλλαγή του διαχειριστικού υποδείγματος

Τον Ευάγγελο Αβέρωφ διαδέχεται ο Κώστας Μητσοτάκης. Με την εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ επιχειρεί να φιλοτεχνήσει ένα διαφορετικό προφίλ. Το νέο ιδεολογικό μανιφέστο της ΝΔ φέρει τον τίτλο «Μια πρόταση ελευθερίας».

Στο μανιφέστο αυτό δίνεται μεγάλο βάρος στην έννοια της ελευθερίας η οποία ταυτίζεται με το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλώνεται η πίστη του κόμματος στο κράτος δικαίου και βέβαια στην ελεύθερη οικονομία και την ατομική ιδιοκτησία. Επιχειρείται, επίσης, να νοηματοδοτηθεί η έννοια του «προοδευτικού». Έτσι, προοδευτικός θεωρείται «[…] εκείνος που δεν υποτάσσει τον άνθρωπο σε ξεπερασμένα δόγματα και μονοσήμαντες αλήθειες, που βλέπει ότι με το πρόσχημα του σοσιαλιστικού πειραματισμού της αλλαγής αποκλείονται οι πραγματικές αλλαγές». Δηλώνεται ότι θα χτυπηθεί το κομματικό κράτος, έχοντας στο μυαλό όχι μόνο τις πελατειακές σχέσεις που συγκροτήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά προϊδεάζοντας για μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου. Πάντως, ούτε αυτή η αλλαγή αρχηγίας και προσανατολισμών της ΝΔ ήταν αρκετά προκειμένου η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.[5]

Μαζί με όλα τα παραπάνω εισάγεται και ένας έντονα εθνικιστικός λόγος με αφορμή το «μακεδονικό». Η ΝΔ είναι η κύρια δύναμη εκφοράς του εθνικιστικού λόγου που παραπέμπει στη θεώρηση του Παπαρρηγόπουλου περί ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, ενισχύει ποικιλοτρόπως τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και εκδίδει μπροσούρα που διακινείται σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας προκειμένου να εμπεδωθεί η εθνικιστική της οπτική.

Το σαφές νεοφιλελεύθερο στίγμα της ΝΔ γεννά στο εσωτερικό του κόμματος κάποιες αντιδράσεις με τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη να λέει μετά την εκλογική ήττα του 1993 πως «πληρώσαμε ως κυβέρνηση έναν φραστικό θατσερισμό» και πως «το κράτος οφείλει να δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο».[6]

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τον τρόπο που η ΝΔ αντιπολιτεύτηκε το ΠΑΣΟΚ. Μια βασική συνιστώσα της κριτικής της αποτέλεσε η κατηγορία περί λαϊκισμού, κατηγορία που μελλοντικά επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη ΝΔ, ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ψευδής υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και η υπέρμετρη υποσχεσιολογία και οι παροχές. Αν και αυτά αποτέλεσαν συστατικά στοιχεία της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα η ΝΔ ήταν να χτυπήσει την, σε πρώτη φάση, ημιτελή κεϋνσιανή πολιτική του ΠΑΣΟΚ με στόχο να οδηγήσει σε ακόμη συντηρητικότερες θέσεις και πρακτικές τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τον λαό. Τελικά, η κατηγορία περί λαϊκισμού υπέκρυπτε και το ιδεολογικό σχήμα που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια κατά κόρον με βάση το οποίο η ελληνική κοινωνία κατανάλωνε περισσότερα από αυτά που παρήγαγε.

Το στίγμα του Κώστα Καραμανλή

Ο Κώστας Καραμανλής δίνει το δικό του ιδεολογικό στίγμα λέγοντας ότι «μεσαίος χώρος σημαίνει μια πολιτική που θα συνδυάζει τον πραγματισμό και την κοινωνική ευαισθησία. Εν κατακλείδι, μεσαίος χώρος είναι ο χώρος συνάντησης όλων των σύγχρονων ρευμάτων της κοινωνίας».[7]

Ο Καραμανλής επιχειρεί να φιλοτεχνήσει ένα ιδεολογικό πορτραίτο διαφοροποιημένο σε σχέση με τους προκατόχους του. Χαράζεται η λεγόμενη στρατηγική της πολιτικής μετριοπάθειας, του μεσαίου χώρου και του φιλελεύθερου πνεύματος, σχήματα που βρίσκονται υπό τη σκέπη του λεγόμενου Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αμφισβητείται στον πυρήνα του αλλά προτείνεται μια διαφορετική μορφή του στην οποία έχουν λόγο η «κοινωνία των πολιτών», οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η αποσυγκέντρωση πόρων από το κράτος και υπογραμμίζεται η έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Παράλληλα, αποκηρύσσονται οι διαχωριστικές γραμμές του μετεμφυλιακού παρελθόντος και προβάλλεται η έννοια της εθνικής συμφιλίωσης. Κατά κάποιο τρόπο ενώ η ΝΔ «αποϊδεολογικοποιείται», παράλληλα διαμορφώνει ένα «νέο» ιδεολογικό περίγραμμα.

Από μία άποψη η στρατηγική του μεσαίου χώρου είναι πιο έξυπνη σε σχέση με τις προηγούμενες. Ο μεσαίος χώρος, στερείται επιστημονικού προσδιορισμού και ως εκ τούτου δημιουργεί ιδεολογικές συγχύσεις και ψευδείς ταυτότητες αυτοπροσδιορισμού στα υποκείμενα· χρήσιμα στοιχεία για τη σταθερότητα του συστήματος. Επομένως, μπορεί να αποβεί αποτελεσματική σε συγκεκριμένες ιστορικές φάσεις. Και πράγματι απέβη τέτοια αφού με σημαία τη συγκεκριμένη στρατηγική ο Καραμανλής κατάφερε να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη: μείγμα νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς

Στην περίοδο που αναλαμβάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα ηνία της ΝΔ, σταδιακά διαμορφώνονται ευνοϊκότατες συνθήκες για την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδει τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων, τα νεοφιλελεύθερα δόγματα εδραιώνονται πλέον με τη μορφή στερεοτύπων σε ολοένα και περισσότερα πληθυσμιακά στρώματα, η ακροδεξιά βρίσκεται σε άνοδο παντού, το λαϊκό κίνημα πλέει σε τέλμα. Ακριβώς, αυτές οι συνθήκες είναι που ευνοούν και την εμφάνιση του νέου ιδεολογικού μείγματος που χαρακτηρίζεται από την προβολή ακραία συντηρητικών απόψεων.

Ο ΚΜ στην προεκλογική ομιλία του 2019 επιδίωξε να προσδώσει ένα λαϊκό και ταυτόχρονα ένα διαταξικό χαρακτήρα στη ΝΔ. Είπε χαρακτηριστικά: «Προσωπικά γύρισα δυο και τρεις φορές κάθε γωνιά της πατρίδας μας, ακούγοντας τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον επαγγελματία, τον συνταξιούχο, τον δημόσιο υπάλληλο. Αλλά και τον άνεργο, τη νέα μητέρα, τον φοιτητή. Το είπα και το έκανα. Αφουγκράστηκα τον βουβό πόνο τους. […] Σήμερα, η ΝΔ δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη πολιτική παράταξη της χώρας. Είναι το ευρύ πατριωτικό ρεύμα όλων των Ελλήνων. Και είναι έτοιμη να εκφράσει όλους, όσοι ζητούν σιγουριά αλλά και πρόοδο.»[8]

Επιπλέον, «χτυπά» τη γραφειοκρατία, όχι με την έννοια του χαρτοβασιλείου, αλλά με την έννοια του αποσπασμένου από τον λαό ηγέτη, ανακεφαλαιώνει τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ με εξ αριστερών κριτική, αναφέρεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και κατηγορίες.[9] Μέχρις εδώ έχουμε το «καρότο». Ωστόσο, το «μαστίγιο» δεν εξέλειπε. Λέει χαρακτηριστικά: «[…] Και στέλνω ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όλων των ειδών τα γκρουπούσκουλα και τους “μπαχαλάκηδες”. Στις 8 Ιουλίου η ανοχή τελειώνει. Το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης μας. Οι σχολές παύουν να αποτελούν ορμητήρια για να κατασκευάζουν κάποιοι μολότωφ και οι κουκουλοφόροι να διακινούν, μαζί με τους εμπόρους, τα ναρκωτικά τους. Και αποδίδονται, επιτέλους, τα πανεπιστήμια ελεύθερα στους φοιτητές, στους καθηγητές και στους εργαζόμενους. Όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένο κράτος. Οι  γειτονιές μας επιστρέφουν στους Αθηναίους. Έμποροι και κάτοικοι και τουρίστες θα αισθάνονται και πάλι ασφαλείς.[…] Θα δώσουμε στους αστυνομικούς μας καινούργια αλεξίσφαιρα γιλέκα και καινούργια περιπολικά, έτσι ώστε –πρώτ’ απ’ όλα— να αισθάνονται ασφαλείς, για να μπορούν να μας προστατεύουν. Αυτό είναι προτεραιότητα, είναι δέσμευση».[10]

Στη συνέχεια η κοινωνική αναλγησία και οι σκληρές ταξικές δηλώσεις συμβαδίζουν. Επί πρωθυπουργικής θητείας του ο ΚΜ, δηλώνει: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Ο Στέλιος Πέτσας με τη σειρά του λέει πως «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» ενώ συγχρόνως επιχειρείται και η οικοδόμηση ενός ανθρωπιστικού προφίλ με τον ενστερνισμό του δικαιωματισμού.

Αξίζει, ακόμη, να διευκρινίσουμε πώς ο νεοφιλελευθερισμός που εφαρμόζεται είναι μια παραλλαγή των καταστατικών του αρχών, αφού στις κρισιακές φάσεις το κράτος παρεμβαίνει για να σώσει τμήματα του κεφαλαίου και έτσι το «αόρατο χέρι» της αγοράς του Άνταμ Σμιθ μπαίνει στο περιθώριο.

Στη ΝΔ στεγάζονται πλέον επιφανείς εκπρόσωποι του ακροδεξιού ελληνικού ρεύματος:  Βορίδης,  Γεωργιάδης,  Πλεύρης και παλαιότερα ο Μπογδάνος. Επίσης, μέσω του Άγγελου Συρίγου επιχειρείται μια συνολική αναθεώρηση της ιστορίας με στόχο είτε το χτύπημα του ρόλου του λαϊκού κινήματος στο παρελθόν (βλέπε δηλώσεις για την εξέγερση του πολυτεχνείου), είτε εκφράζει τις ενδοτικές τάσεις της ελληνικής αστικής τάξης για το Αιγαίο (βλέπε δηλώσεις για το ξεπερασμένο της συνθήκης της Λοζάνης).

Για τον όρο «Λαϊκή Δεξιά»

Ο όρος έχει ενσκήψει τα τελευταία χρόνια. Οι υπερασπιστές του εντός ΝΔ διαμαρτύρονται για τη διείσδυση «μη καθαρόαιμων» νεοδημοκρατικών στοιχείων στη ΝΔ που «αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του κόμματος». Παράλληλα διατηρούν κάποιες κεϋνσιανές αναφορές στον πολιτικό τους λόγο και κλασικές συντηρητικές θέσεις. Υπάρχουν, ωστόσο, και αυτοί που δεν αποδέχονται τον όρο προκειμένου να διατηρήσουν έναν πιο αυθεντικό νεοφιλελεύθερο λόγο ή για να δηλώσουν πως ο προσδιορισμός είναι περιττός αφ΄ ης στιγμής η ΝΔ εξυπηρετεί όλα τα κοινωνικά συμφέροντα ή και για να έχει το κόμμα δυνατότητες διεύρυνσης.

Σε κάθε περίπτωση οι δύο προσεγγίσεις εκφράζουν διαφορετικές τακτικές —όπως άλλωστε και οι κατά καιρούς ύπαρξη διαφορετικών φραξιών— και ο όρος δημιουργεί συγχύσεις σχετικά με τον ταξικό ρόλο της ΝΔ.

Συμπεράσματα

Στη διάρκεια μισού αιώνα από το 1974 ως σήμερα η εκάστοτε αλλαγή αρχηγού στο κόμμα της ΝΔ δεν σηματοδοτούσε τη δομική αλλαγή του ιδεολογικού προφίλ του κόμματος. Δεν αφορούσε τον πυρήνα της ιδεολογίας αλλά μια παραλλαγή και μόνο των δομικών ιδεολογικών χαρακτηριστικών. Εντούτοις, αν και μιλάμε για παραλλαγή και όχι για αλλαγή φυσιογνωμίας —που έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να συμβεί— έχει και αυτή τη σημασία της.

Σε όλες τις ιδεολογικές της παραλλαγές η ΝΔ είχε σταθερές:

α) την πίστη της στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» και την πρόσδεση της Ελλάδας στο ευρωατλαντικό άρμα·

β) την υπεράσπιση των κεφαλαιοκρατικών δομών, οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτικά, νομικά·

γ) τον ενστερνισμό του στρατηγικού «οράματος» της ελληνικής αστικής τάξης όπως αυτό διατυπώθηκε στην έκθεση Βαρβαρέσου (θεωρία Ψωροκώσταινας)·

δ) τη διάδοση, άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο,  του τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και του αντικομμουνισμού.

Οι όποιες ιδεολογικές τροποποιήσεις υπαγορεύονταν από τις ανάγκες του εκλογικού αγώνα, από τις διεθνείς αλλαγές —οικονομικές και πολιτικές— από τις ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου. Για παράδειγμα, η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ σε διάφορες φάσεις ανάγκαζε τη ΝΔ σε ιδεολογικούς ελιγμούς. Ή ακόμη, η αλλαγή του διαχειριστικού υποδείγματος παγκόσμια το 1973 με τον κεϋνσιανισμό να πνέει τα λοίσθια και να τον διαδέχεται το επιθετικότερο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, είναι σαφές ότι επηρέασε μορφολογικά το ιδεολογικό στίγμα της ΝΔ.

Η ΝΔ ευφυώς δεν υιοθετεί τον χαρακτηρισμό του νεοφιλελεύθερου κόμματος—αφού αυτός φέρει ένα αρνητικό φορτίο για αρκετούς ανθρώπους— αλλά αυτοχαρακτηρίζεται ως κόμμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.[11] Πολύ περισσότερο δεν ισχυρίζεται ότι είναι το κύριο κόμμα της ελληνικής αστικής τάξης παρά σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας. Μία τέτοια στιγμή αποτέλεσε η δήλωση του Μεϊμαράκη μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015. Είπε: «Εάν δεν έρθει η συμφωνία την Τετάρτη, θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης. Θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας».[12]

Αποκαλυπτικές αλήθειες…

 

[1]. https://nd.gr/idrytiki-diakiryxi

[2]. Καραμανλής: Αρχείο, τόμος 11, σελ. 124.

[3]. Βλέπε α) Βερναρδάκης Χριστόφορος-Μαυρής Γιάννης, «Πάλη των τάξεων και πολιτικά κόμματα, 1985-1987. Η κρίση εκπροσώπησης σε εξέλιξη», Θέσεις, τ. 22.

[4]. Αναφέρεται στο Κωστόπουλος Τάσος, «Το μεσουράνημα της αλλαγής», ΕΦΣΥΝ, 10-11 Ιουνίου 2023.

[5]. Βλέπε αναλυτικότερα, α) Μπρατάκος Άγγελος, Η Ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, σελ. 329-408, εκδ. Α.Α. Λιβάνη και β) Λούλης Γιάννης, Ο Δρόμος προς την Άβυσσο, Οι συνέπειες της κρίσης του κομματικού συστήματος: 1981-2011, σελ. 66-71, εκδ. Καστανιώτη, 2011.

[6]. Αναφέρεται στο Μακρής Σπύρος, Προς ένα Φιλελεύθερο Πραγματισμό, σελ. 41, εκδ. Ι Σιδέρης, 2008.

[7]. Νέα Δημοκρατία, Πρακτικά έκτακτου συνεδρίου (2000), σελ. 4.

[8]. https://nd.gr/kentriki-proeklogiki-omilia-toy-proedroy-tis-nd-k-kyriakoy-mitsotaki-sto-thiseio

[9]. Ό.π.

[10]. Ό.π.

[11]. https://nd.gr/i-nea-dimokratia

[12]. https://newpost.gr/eidiseis/me-marakhs-ean-den-yparksei-symfwnia-tha-badizoyme-se-tragwdia/

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το ασίγαστο μίσος της ΝΔ για το Πολυτεχνείο, τώρα κυκλοφορεί και σε βίντεο

/0 Comments/in /by

Όταν ο Μητσοτάκης εκλέχθηκε πρόεδρος της ΝΔ, ένα πλήθος ανανήψαντων αριστερών και κεντροαριστερών που είχαν προ πολλού περάσει στην αντίπερα όχθη από αυτήν της νιότης τους, αλάλαζαν ενθουσιασμένοι. Υποστήριζαν με πάθος τον φωτισμένο, ευρωπαϊστή, μετριοπαθή, καλοσπουδαγμένο γόνο της οικογένειας, που τάχα θα έστελνε την Ελλάδα στο μέλλον. Ο έρωτάς τους για τη ΝΔ υστερούσε μόνο μπροστά στο μίσος τους για το Δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, που απείλησε προς στιγμήν το μοντέλο της υποτελούς και εξευτελισμένης Ελλάδας, μοντέλο από το οποίο θρέφονταν πλουσιοπάροχα. Το μίσος όμως είναι σαν τον καρκίνο: Εξαπλώνεται. 

Η ελληνική Δεξιά είναι γνωστό ότι δεν έχει καμία σχέση με την εξέγερση του πολυτεχνείου. Για την ακρίβεια, η μόνη της σχέση είναι ότι από τα σπλάχνα της ξεπήδησαν οι δεσμώτες του ελληνικού λαού επί μια επταετία. Οι χουντικοί μπορεί να ήταν ακραίοι, αποσυνάγωγοι, άξεστοι και βλάκες, αλλά ήταν σάρκα από τη σάρκα των νικητών του εμφυλίου, δηλαδή εξαμβλωματικό έστω τμήμα της δεξιάς παράταξης. 

Μεταπολιτευτικά, η αμφισβήτηση και η ύβρις προς την εξέγερση του Νοέμβρη, ήταν σχεδόν αποκλειστικά προνόμιο της ακροδεξιάς. Το σαράκι της σπίλωσης του Πολυτεχνείου και των νεκρών του, πάντε κατέτρωγε τη Δεξιά, αλλά δεν τολμούσε να εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο. 

Σήμερα όμως, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτόν τον πεφωτισμένο, μετριοπαθή, φιλελεύθερο και καλοσπουδαγμένο Μεσσία της χώρας, τα προσχήματα δεν είναι πλέον αναγκαία. Η Ομάδα Αλήθειας, διαδικτυακό όργανο της κυβερνώσας παράταξης κυκλοφόρησε βίντεο στο οποίο αναπαράγεται όλη η μεταπολιτευτική ακροδεξιά ύβρις ενάντια στο Πολυτεχνείο, με τη μορφή τάχα “αφιερώματος”.

Τα βασικά σημεία για το βίντεο – ξέπλυμα της αιματοβαμμένης χούντας τα συνοψίζει ο Γιάννης Αλμπάνης σε σύντομο σχόλιό του στο news 247. Τα παραθέτουμε αυτούσια:

  • Το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο είναι αφιερωμένο στην «καπηλεία του Πολυτεχνείου από την Αριστερά». Δηλαδή η δήθεν καπηλεία κρίνεται πιο σημαντική στη νεοδημοκρατική αφήγηση από την ίδια την εξέγερση και τη σφαγή των αγωνιστών/τριών. Είναι προφανής η ηθική αθλιότητα αυτής της προσέγγισης. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία ότι η μετατροπή της ιστορίας του Πολυτεχνείου σε μια ιστορία «αριστερής καπηλείας» είναι βγαλμένη από τον πυρήνα του ακροδεξιού μεταπολιτευτικού λόγου.
  • Στο βίντεο δεν αναφέρεται ότι την κυβέρνηση Μαρκεζίνη τη διόρισε η χούντα και αποτελούσε μαριονέτα της.
  • Στο βίντεο ακούμε ότι «οι φοιτητές αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο χώρο του Πολυτεχνείου». Προκαλεί γέλιο το ότι μιλάνε για «διανυκτέρευση» (σε ξενοδοχείο ίσως;), προκειμένου να αποφευχθεί η επάρατος λέξη «κατάληψη».
  • Στο βίντεο ακούμε ότι οι φοιτητές δεν φρόντισαν να υπάρχει έλεγχος για το ποιος μπαίνει στο Πολυτεχνείο, καθώς και ότι ο χώρος έγινε στίβος πολιτικών αντιθέσεων. Αυτή η προσπάθεια ενοχοποίησης των φοιτητών μοιάζει βγαλμένη από την προπαγανδιστική «συνέντευξη» του Μαστοράκη στο ΚΕΒΟΠ του Χαϊδαρίου αμέσως μετά το Πολυτεχνείο.
  • Στο βίντεο ακούμε ότι τα σπουδαστικά αιτήματα μετατρέπονται σε πολιτικά, το οποίο πέραν του ότι είναι ο πιο γελοίος τρόπος για να περιγράψεις το πώς μια φοιτητική διαμαρτυρία μετατρέπεται σε αντιδικτατορική εξέγερση, έχει δημαγωγικό χαρακτήρα, αφού αποτελεί μέρος της αφήγησης περί καπηλείας και χειραγώγησης της εξέγερσης.
  • Στο βίντεο ακούμε για πληροφορίες ότι εντός του κτιρίου μεταφέρονταν όπλα που φόβισαν τη χούντα, πράγμα που αντικειμενικά αποτελεί προσπάθεια δικαιολόγησης της στάσης των χουντικών.
  • Στο βίντεο ακούμε για τη διαπραγμάτευση των Λαλιώτη και Σταμέλλου με το στρατό, χωρίς να αναφέρεται ότι η διαπραγμάτευση κατέληξε σε αδιέξοδο -για να υπονοείται ότι μπορεί να υπήρξε και συμφωνία.
  • Στο βίντεο γίνεται συστηματική προσπάθεια να ξεπλυθούν οι χουντικοί στρατιωτικοί οι οποίοι, όπως ακούμε, προειδοποίησαν τους φοιτητές να απομακρυνθούν πριν μπει το τανκς. Ακούμε επίσης ότι οι φαντάροι έκαναν διάδρομο για να προστατεύσουν την έξοδο των φοιτητών. Υπενθυμίζεται ότι στη δίκη του Πολυτεχνείου πέρα από τους Ιωαννίδη, Παπαδόπολου και Ντερτιλή, καταδικάστηκαν άλλοι 4 ανώτεροι αξιωματικοί τους στρατού -προφανώς χωρίς λόγο, κατά την Ομάδα Αλήθειας. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η σφαγή έγινε από κοινού από το στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος.
  • Το χειρότερο όμως σημείο του βίντεο της Ομάδας Αλήθειας είναι η αναφορά ότι δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά έξω από αυτόν. Εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι σημασία έχει το πού ακριβώς δολοφονήθηκαν οι εξεγερμένοι. Η χωροταξία του θανάτου έχει σημασία μόνο αν θέλεις να αναπαραγάγεις καλυμμένα το γκεμπελίστικο ψέμα περί μύθου του Πολυτεχνείου. Αυτό είναι ένα τρικ που επινόησε ο Άδωνις Γεωργιάδης στα χρόνια του ΛΑΟΣ. Λες λοιπόν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο (οπότε μύθος η υπόθεση) και προσθέτεις ότι οι νεκροί ήταν απ’ έξω, για να μη σε κατηγορήσουν ότι δεν είσαι δημοκράτης και φας και καμιά μήνυση. Αυτό που μένει όμως είναι η αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου.

Στα παραπάνω, μπορούμε μόνο να προσθέσουμε ότι η φράση “το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη Χούντα”, αποτελεί το θεμέλιο λίθο του ιστορικού αναθεωρητισμού όσον αφορά την εξέγερση του Νοέμβρη. 

Το Πολυτεχνείο δεν εκνευρίζει τους Νεοδημοκράτες γιατί ΔΕΝ έριξε τη Χούντα, αλλά γιατί τίναξε στον αέρα τη φιλελευθεροποίησή της, δηλαδή το ομαλό πέρασμα, την ομαλή αλλαγή φρουράς, από τους συνταγματάρχες, στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. 

Αλλαγή φρουράς ομαλή και αναίμακτη, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Με τους αστούς πολιτικούς, μάλλον και τον Γλύξμπουργκ, να διασφαλίζουν την ήρεμη μετάβαση από την στρατιωτική δικτατορία στον αστικό κοινοβουλευτισμό. 

Αυτό που έγινε στην Ισπανία μετά τη δικτατορία του Φράνκο, δεν μπόρεσε να γίνει στην Ελλάδα λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. 

Η εξέγερση όξυνε τις αντιθέσεις της Χούντας, επιτάχυνε την κίνηση Ιωαννίδη (οργανωμένη πολύ πριν τον Νοέμβρη του 1973), και χαρακτήρισε με τον ριζοσπαστισμό του, την ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης. 

Αυτό είναι το διαχρονικό γινάτι της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό εξηγεί το ειδικό μίσος της για τον Νοέμβρη, που αθροίζεται φυσικά στη γενικευμένη απέχθεια της Δεξιάς και των δεξιών προς τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις, καθώς κινούν τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος. Πολύ θα ήθελαν η ιστορία να κινείται προς τα πίσω ή να μένει ακίνητη.

Οι πιο τολμηροί της Δεξιάς (κυρίως οι ανανήψαντες πρώην αριστεροί) θα συμπλήρωναν, ότι το Πολυτεχνείο, όχι απλά δεν έριξε τη Χούντα του Παπαδόπουλου, αλλά έφερε τη Χούντα του Ιωαννίδη, εμμέσως λοιπόν προκάλεσε την τραγωδία της Κύπρου. 

Άρα; Καλύτερα να μην γινόταν. 

Ακριβώς όπως θα ήταν καλύτερο για την Δεξιά να μην υπήρχε αντίσταση στην Κατοχή, γιατί αυτό προκάλεσε τις θηριωδίες των Γερμανών και τα ολοκαυτώματα, και καλύτερα ίσως να μην γινόταν η επανάσταση του 1821 γιατί έφερε την καταστροφή της Χίου. Ίσως καλύτερα να περιμέναμε τους Άγγλους να δεήσουν μας δώσουν την ανεξαρτησία. 

Κατά πάσα πιθανότητα άλλωστε, αν υπήρχε Ομάδα Αλήθειας το 1940, θα ήταν με τους Γερμανοτσολιάδες και το 1821 θα ήταν με τους Νενέκους. Γιατί λοιπόν το 2022 να μην ξεπλένει τη Χούντα και να μην σπιλώνει το Πολυτεχνείο;

Βιασμοί, παιδεραστία και Νέα Δημοκρατία: Στατιστικά παράδοξα και ιδεολογικές συγγένειες

/0 Comments/in /by

Ποια θα έπρεπε να είναι η πιθανότητα να βρίσκεται πίσω από σχεδόν κάθε σκάνδαλο βιασμών, παιδεραστίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης, στέλεχος ή οπαδός της κυβερνώσας παράταξης; 

Θεωρητικά πολύ μικρή. 

Στην πραγματικότητα όμως έχουμε το στατιστικό παράδοξο, ένα σημαντικό ποσοστό τέτοιων εγκλημάτων να σχετίζεται με το άμεσο ή το ευρύτερο δυναμικό της ΝΔ: βουλευτές ή υπουργοί, στελέχη, συνδικαλιστές, μέλη, οπαδοί, υποστηρικτές.  

Από τον βιαστή της Μπεκατώρου Αδαμόπουλο, μέχρι τον βιαστή νεαρών αγοριών Λιγνάδη, από τον παιδεραστή Γεωργιάδη μέχρι τον παιδεραστή και προαγωγό ανηλίκων Μίχο, από τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Δράκο που ελέγχεται για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων και τοκογλυφία μέχρι τον καθηγητή στο ΤΕΙ Σερρών που κατηγορούνταν για φακελάκια και σεξουαλικούς εκβιασμούς σε φοιτήτριες, από τους παπάδες στα Χανιά που βίαζαν ομαδικά νεαρό με νοητική στέρηση μέχρι τους αστυνομικούς στην Ομόνοια που βίασαν την 19χρονη μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα, το κυβερνών κόμμα και ο λαός της “Δεξιάς του Κυρίου” φαίνεται να καταγράφει αξιοπρόσεκτα στατιστικά υψηλά σε εγκλήματα σεξουαλικής φύσης. Οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί, παρόλο που ασπάζονται την ηθική, την οικογένεια και την θρησκεία, φαίνεται να καταγράφουν ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα. 

Σημαίνει αυτό ότι η ΝΔ είναι το κόμμα των παιδεραστών; Όχι.

Το στατιστικό παράδοξο όμως, πρέπει να ερμηνευτεί. 

Και ερμηνεύεται, (είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει), με τη συνάφεια που έχει η κυρίαρχη ιδεολογία, άρα και η ιδεολογία της ΝΔ, με τους βιασμούς, τις παιδοκτονίες, τις γυναικοκτονίες, την παιδεραστία. 

Στην κοινωνία που μας μαθαίνει ότι ο κόσμος ανήκει στους ισχυρούς, γιατί να μην ανήκει στον Μίχο η δωδεκάχρονη; Γιατί να μην την βιάζει, να την εκπορνεύει, να την εκμεταλλεύεται σεξουαλικά και οικονομικά; Ο κόσμος φτιάχτηκε για τους Μίχους, όχι για τις δωδεκάχρονες. Ο δυνατός ζει, ο αδύνατος πεθαίνει. Το είπε ο Πέτσας, το έκανε πράξη ο Μίχος. 

Στην εποχή που ακούμε από τον πορφυρογέννητο γόνο και κληρονομικό πρωθυπουργό ότι “δεν είμαστε όλοι ίσοι” για ποιο λόγο ο ισχυρός Λιγνάδης να μην βιάζει αγόρια από τη θέση κοινωνικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής ισχύος που βρίσκεται; Γιατί να μην αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες από ανηλίκους το εξέχον μέλος της κοινωνίας των αρίστων, πρώην υπουργός και βουλευτής Γεωργιάδης; Αν η ισότητα είναι η αρνητική κληρονομιά του σοσιαλισμού που ηττήθηκε στον εικοστό αιώνα, και σήμερα ο καπιταλισμός κατατάσσει τον καθένα σε ιεραρχική πυραμίδα ανάλογα με την “αξία” του, γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα σε κάθε τέτοια είδηση;

Στην κοινωνία που μαθαίνει στους αστυνομικούς ότι “το κράτος είστε εσείς” (με την παλιότερη διατύπωση Μητσοτάκη), ή τους διαπαιδαγωγεί στην ατιμωρησία και στην πλήρη ασυδοσία, γιατί να μην βιάσουν δύο αστυνομικοί μία 19χρονη, μέσα μάλιστα στο αστυνομικό τμήμα; Πόσο απέχει ο παροξυσμός βίας, το αμόκ βαρβαρότητας, οι χυδαίες ύβρεις και οι ξυλοδαρμοί στις οποίες επιδίδονται καθημερινά οι αστυνομικοί από το να βιάζουν εν ώρα υπηρεσίας και εντός Αστυνομικού Τμήματος;

Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους, δήλωνε η Θάτσερ. Στον ακρότατο βαθμό το έκανε πράξη η Πισπιρίγκου. Το κράτος, η πρόνοια, οι δημόσιες υπηρεσίες, το σχολείο, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι, η αυτοδιοίκηση, οι κοινωνικές δομές, δεν έχουν την παραμικρή αρμοδιότητα όταν οι πόρτες του σπιτιού κλείνουν. Αυτά είναι κρατικίστικα και σοβιετικά κατάλοιπα. Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία το παιδί ανήκει στην οικογένειά του και όχι στην κοινωνία. Τα παιδιά της Πισπιρίγκου ανήκαν ζωή τε και θάνατο στη μητέρα τους. Η 12χρονη ανήκει στη μάνα της (άντε και στον Μίχο). Όχι όμως στο κοινωνικό σύνολο. Όπως και η γυναίκα ανήκει στον άντρα της, το παιδί στον πατέρα του που έχει δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω του, κοκ. 

Το ότι στη Δεξιά μαζεύτηκαν μετεμφυλιακά όλα τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, όλος ο εσμός των μαυραγοριτών, των καταδοτών, των εκβιαστών και των προαγωγών, δεν φτάνει για να εξηγήσει το αξιοπρόσεκτο στατιστικά φαινόμενο να κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε κύκλωμα μαστροπείας, βιασμών, παιδεραστίας δεξιοί και ακροδεξιοί.

Ούτε φυσικά αρκεί το γεγονός ότι οι παραβατικοί προσκολλώνται σε κόμματα εξουσίας για να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους για τις παράνομες δραστηριότητές τους. 

Οι αιτίες είναι βαθύτερες. 

Ο πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός κανιβαλισμός, ο πρωτόγνωρος αγριανθρωπισμός, η έξαρση της παλιανθρωπιάς, η σήψη και η μπόχα, η εκμετάλλευση των αδύναμων, ο εκβιασμός των αδυνάτων, προκύπτουν ευθέως από την κυρίαρχη ιδεολογία, την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, την ιδεολογία του καπιταλισμού, τον homo homini lupus, τον άνθρωπο που είναι λύκος για τον συνάνθρωπο.

Προκύπτουν ευθέως από την απαίτηση των κυρίαρχων να αφήσουμε πίσω τη σκουριά του σοσιαλισμού, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα κοινωνικά δικαιώματα, και να κάνουμε όραμά μας την αριστεία, το εντερπρενερσιπ, τον ανταγωνισμό, το πάτημα του άλλου στο λαιμό, τα ηγετικά προσόντα, την ατομική επιτυχία. 

Και προκύπτουν και από το γεγονός ότι έχουμε τα τελευταία χρόνια μια κοινωνία ακόμα πιο ηττημένη, ακόμα πιο βουλιαγμένη, βουτηγμένη στην ιδιώτευση και στην απόσυρση, με το ενδιαφέρον της να εξαντλείται στην οικονομική της επιβίωση.

Το πρόβλημα με τον Μητσοτάκη δεν είναι το στατιστικά αξιοπρόσεκτο γεγονός ότι στον άμεσο περίγυρό του βρέθηκαν (προς το παρόν) δύο (2) βιαστές ανηλίκων. Είναι κυρίως το γεγονός ότι υπηρετεί και προάγει την ιδεολογία που θέλει τον δυνατό να κυριαρχεί επί του αδύνατου. Τον ισχυρό να εκμεταλλεύεται τον ανίσχυρο.   

Αν αυτό η άρχουσα τάξη το κάνει πράξη οικονομικά και κοινωνικά, οι Μίχος, Γεωργιάδης, Λιγνάδης και λοιποί, γιατί να μην το κάνουν πράξη και σεξουαλικά;

Πότε η ελληνική Δεξιά θα σταματήσει να τρώει από την τρομοκρατία;

/1 Comment/in /by

Η οργάνωση 17 Νοέμβρη είναι ο μήνας που θρέφει τους έντεκα. Εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες έχει γίνει το αγαπημένο χαρτί της ελληνικής Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου, αυτό που ανασύρεται κάθε τρεις και λίγο, ειδικά σε περιόδους πολιτικής πίεσης. Είναι το αγαπημένο θέμα των δημοσιολόγων της εξουσίας, που εμμονικά θυμούνται κάθε τόσο, τάχα επειδή η ελληνική κοινωνία δεν έχει κάνει τους λογαριασμούς της με την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, απλώς υπάρχει ένας πολιτικός κύκλος της αστικής τάξης που θρέφεται, επιβιώνει και αναπαράγεται, επικαλούμενος την τρομοκρατική δράση της 17 Νοέμβρη και του Κουφοντίνα.

Κάθε ευρωπαϊκή χώρα που έζησε τραυματικά το κύμα της ένοπλης βίας, από τη Γαλλία μέχρι την Ισπανία και από τη Γερμανία μέχρι την Ιταλία, έχει πάρει προ πολλού την πρωτοβουλία να κλείσει τον κύκλο της ένοπλης τρομοκρατίας. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν κυριαρχούν πλέον στην πολιτική συζήτηση της Ιταλίας, και ας μετρούν στα θύματά τους έναν δολοφονημένο πρωθυπουργό, έχοντας τριπλάσια θύματα και πολλαπλάσια δράση από την 17 Νοέμβρη. Ο ίδιος ο εκτελεστής του Άλντο Μόρο, καταδικάστηκε μεν έξι φορές ισόβια, αλλά είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία και δεκαπέντε μόλις χρόνια μετά τη δίκη, το 1998, πήρε χάρη, δουλεύει έξω από τη φυλακή και επιστρέφει σε αυτήν τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα. Ο κύκλος της ένοπλης βίας στην Ιταλία έκλεισε πολιτικά. Και μάλιστα έκλεισε, περιορίζοντας και τις ποινές.

Στην Ελλάδα όμως ο Κουφοντίνας είναι το αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ και των παραγόντων της Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου. Ένας κυνικός σχολιαστής θα έλεγε ότι κανονικά πρέπει να του ανάψουν λαμπάδα. Τριανταένα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μπακογιάννη, η ελληνική κυβέρνηση παραβίασε συστηματικά διατάξεις του νόμου για να του απαγορεύσει τις άδειες, πέρασε φωτογραφική διάταξη για να του απαγορεύσει την έκτιση ποινής σε αγροτική φυλακή, παραβιάζει και τον νόμο που η ίδια ψήφισε στέλνοντάς τον στις φυλακές Δομοκού και όχι Κορυδαλλού, και ούτω καθεξής, καθώς ο κατάλογος των ανομιών της εκτελεστικής εξουσίας δεν έχει τελειωμό.

Ναι, αλλά ο Κουφοντίνας είναι αμετανόητος τρομοκράτης ουρλιάζουν εν χορώ οι πολιτικά, δημοσιογραφικά και κοινωνικά σιτιζόμενοι από την εκμετάλλευση της τρομοκρατίας και των θυμάτων της.

Ναι, αλλά η δημοκρατία είναι δημοκρατία επειδή οι νόμοι της εφαρμόζονται ίσα για όλους. Είτε πρόκειται για αμετανόητους δολοφόνους, είτε για σήριαλ κίλερ, είτε για δολοφόνους παιδιών, είτε για όλα τα παραπάνω μαζί.

Αυτή άλλωστε είναι η θεμελιώδης παραδοχή του κράτους δικαίου. Ότι δηλαδή ο νόμος εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους. Τουλάχιστον αυτό ζήτησε και πέτυχε η Γαλλική Επανάσταση, 230 χρόνια πριν, έστω και αν ο Χρυσοχοΐδης με τον Μητσοτάκη διαφωνούν.

Αν η ποινή λοιπόν είναι ανασκολοπισμός, σύμφωνοι, να τον ανασκολοπίσουμε. Αν η ποινή είναι ψήσιμο στην ηλεκτρική καρέκλα, να τον ψήσουμε. Αν είναι θάνατος δια του λιθοβολισμού, καμιά αντίρρηση. Να τον πάμε σε ένα λατομείο να τον λιθοβολήσουμε μέχρι να πεθάνει. Αν η ποινή είναι ισόβια, να εκτίσει ισόβια.

Αν όμως ο νόμος προβλέπει άδειες, ανεξαρτήτως του είδους των αδικημάτων, να απαγορεύσουμε τις άδειες ειδικά για αυτόν;

Αν προβλέπει δικαίωμα μειωμένης ποινής, να το καταργήσουμε;

Αν προβλέπει δικαίωμα έκτισης της ποινής σε αγροτικές φυλακές, να το διαγράψουμε;

Το ελληνικό κράτος παλεύει να έχει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.

Και να παριστάνει ότι είναι σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου με σωφρωνιστικό και όχι εκδικητικό χαρακτήρα, αλλά και να εφαρμόζονται οι διατάξεις και οι νόμοι διασταλτικά, ανάλογα με το αν ο κρατούμενος μας αρέσει ή όχι, ή ανάλογα με το αν το τζογάρισμα στην ελληνική τρομοκρατία και στα θύματά της, κρατά στον αφρό τον Χρυσοχοΐδη, την οικογένεια Μητσοτάκη και τα εξαπτέρυγά τους.

Μιλώντας από τη σκοπιά του κράτους δικαίου, οι όροι έκτισης της ποινής για έναν κρατούμενο δεν μπορεί να εξαρτώνται από το κέφι των κυβερνώντων. Από τη στιγμή που το δικαστήριο αποφασίσει την ποινή, ο κρατούμενος υπόκειται στους νόμους και στις διατάξεις που ΄χουν καθολική ισχύ και όχι φωτογραφική εφαρμογή.

Εκτός κι αν δεν έχουμε δημοκρατία με νόμους και κανόνες που ισχύουν για όλους, αλλά «δημοκρατία» με νόμους και κανόνες που εφαρμόζονται αλά καρτ, κατά το δοκούν, κατ’ εξαίρεση, κατά τις επιθυμίες τέλος πάντων των «νομίμων ιδιοκτητών» της χώρας.

Αν όμως είναι έτσι, αναιρείται και το μέγα επιχείρημα της αντιτρομοκρατικής υστερίας και όσων κρατιούνται στον αφρό της δημόσιας σφαίρας χάρη σε αυτήν: Ότι δηλαδή ο Κουφοντίνας και οι συν αυτώ δεν ήταν ούτε επαναστάτες, ούτε εκ πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων ορμώμενοι. Ήταν κοινοί δολοφόνοι, στυγνοί εγκληματίες, του κοινού ποινικού δικαίου, του χειρίστου είδους, κλπ. (Τα παραπάνω τα διαβάζουμε με τον προσήκοντα θεατράλε αποτροπιασμό του προσώπου μας).

Αν ο Κουφοντίνας είναι κοινός δολοφόνος, εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, γιατί το ελληνικό κράτος δικαίου δεν τον μεταχειρίζεται ως τέτοιο;

Γιατί αυτός ο εξαιρετισμός;

Δεν καταλαβαίνουν όσοι αλυχτούν για την τρομοκρατία, ότι με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στους καταδικασμένους τρομοκράτες, τους αναβαθμίζουν σε κάτι άλλο από «κοινούς εγκληματίες»;

Ή στην πραγματικότητα βολεύονται από κάτι τέτοιο γιατί συντηρούν μια ένταση και μια βεντέτα που τους επιτρέπει να αρμέγουν πολιτικά κέρδη εις το διηνεκές;

Η ελληνική άρχουσα τάξη θα ήθελε να παραστήσει ότι κυβερνά ένα σύγχρονο φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος.

Δεν μπορεί.

Έχει βαθιά μέσα της την ιδιοκτησιακή αντίληψη της εξουσίας. Κόβει και ράβει το Σύνταγμα και τους νόμους ανάλογα με τα μικροπολιτικά και συγκυριακά της οφέλη. Ο φιλελευθερισμός του ελληνικού αστισμού είναι της πλάκας. Μόνο για να ακκίζονται μεταξύ τους οι τάχατες διανοητές του.

Πέραν τούτου, απλώς τρώνε από τα έτοιμα.

Το Πρώτο και τα υπόλοιπα ψέματα για την επάνω πλατεία και τους Αγανακτισμένους

/2 Comments/in /by

Το έγραψε ο Πρωθυπουργός σε άρθρο του το περασμένο Σαββατοκύριακο. Το αναπαρήγαγαν οι εκπρόσωποι του κόμματος και διάφορα στελέχη, το αναμάσησαν εργολαβικά μέσα από τα χωνιά τους οι πληρωμένες πένες και το τάγμα της τηλεοπτικής και έντυπης ενημέρωσης, για να το επαναφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μικρόψυχο μήνυμά του μετά την ανακοίνωση της καταδίκης. «Οι πλατείες του μίσους και τα θολά νερά των αντιμνημονίων» έφεραν τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Μία ξεκάθαρα φτιαγμένη σε γραφεία επικοινωνία «γραμμή» που εάν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε την οποιαδήποτε σχέση με την αλήθεια, θα σήμανε τον εξοστρακισμό του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά και της δράκας του. Φευ. Στην πραγματικότητα  βρισκόμαστε μπροστά σε μία συκοφαντική και δόλια παραχάραξη της ιστορίας. Και αυτό δεν μπορεί να περάσει έτσι.

Αρχικά, από την περασμένη εβδομάδα, ενόψη και στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης για την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, έχουμε από την Νέα Δημοκρατία και την ηγεσία της τα εξής:

«Είναι αλήθεια ότι ο πολιτικός κόσμος ολιγώρησε. Αδράνησε μπροστά στον κίνδυνο που αναπτυσσόταν στα θολά νερά των «αντιμνημονίων», στις συνοικίες του μίσους και στις πλατείες των «αγανακτισμένων». Παντού όπου απλώθηκε η πιο χυδαία και αποτρόπαιη έκφραση της δημαγωγίας που είναι ο φασισμός. Κάποιοι, μάλιστα, δεν αρνήθηκαν ακόμη και να αξιοποιήσουν το αντισυστημικό προσωπείο του, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Ακριβώς γι’ αυτό η Δημοκρατία χρειάστηκε καιρό για να νικήσει».
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών, 3 Οκτωβρίου 2020

«Όμως, την εποχή της ανόδου του νεοναζιστικού μορφώματος, που τρεφόταν από την οργή των πολιτών για την οικονομική κρίση, η αντίδραση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων απέναντί του, δεν ήταν, δυστυχώς, καθολική. Κάποιοι μοιράζονταν την ίδια πλατεία σε συγκεντρώσεις εκμετάλλευσης του θυμού, αλλά και του πόνου, των πολιτών. Ψάρευαν μαζί “αγανακτισμένες” ψήφους στις συνοικίες που εξέτρεφαν το μίσος. Φορούσαν μαζί το δήθεν αντισυστημικό προσωπείο στα χρόνια της κρίσης».
Κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας, 6 Οκτωβρίου 2020

«Γιατί η Νέα Δημοκρατία πολέμησε ανέκαθεν, σταθερά και παντού τον φασισμό. Κατήγγειλε τον λαϊκισμό που τον ανέθρεψε στις πλατείες του τυφλού μίσους και της βίας. Ούτε στιγμή δεν συνέπλευσε με εκπροσώπους του, είτε σε πολιτικές επιλογές είτε σε κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες».
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την ανακοίνωση της καταδίκης, 7 Οκτωβρίου 2020

«Να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι βρέθηκαν μαζί με τους νεοναζί στην πλατεία, την περίφημη πλατεία και φώναζαν συνθήματα, όχι και τόσο δημοκρατικά, όπως “να καεί να καεί τη Βουλή”. Να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι ψήφισαν μαζί με τη Χρυσή Αυγή να πέσει μία κυβέρνηση και άλλες διατάξεις όπως η απλή αναλογική, η οποία έβαζε εμπόδια και έβαλε εμπόδια στην τοπική αυτοδιοίκηση».
Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Παύλος Μαρινάκης, 7 Οκτωβρίου στα Παραπολιτικά

«Η προσπάθεια συμψηφισμού που επιχείρησε η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν πιάνει τόπο για τον απλούστατο λόγο ότι οι Έλληνες έχουν και μνήμη και κρίση. Θυμούνται ποιοι ήταν στις ίδιες πλατείες εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του κόσμου για την οικονομική κρίση. Ποιοι έριξαν την Κυβέρνηση Σαμαρά συμπράττοντας με τη Χρυσή Αυγή».
Κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, 10 Οκτωβρίου 2020 στο ΣΚΑΪ

Τα παραπάνω, μπορεί κανείς να πει πως συνοψίζονται στο πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος:

Είναι προφανές πως μετά το σύνθημα που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στα αχνάρια του Αντώνη Σαμαρά στο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών του περασμένου Σαββατοκύριακου, οι δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που κινούνται στο ίδιο πνεύμα είναι πολλές, όπως το ίδιο συμβαίνει με την αρθρογραφία των διαφόρων λιμπερογραφιάδων, καπιταλαμαράδων και άλλων έγκριτων. Οι πέντε δηλώσεις παραπάνω αρκούν για να δωθεί η γεύση για τον τόνο της συζήτησης, και παρότι βρίθουν ψεμάτων, σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε μόνο με το ψέμα της σύμπλευσης των Αγανακτισμένων του 2011 στην πλατεία Συντάγματος με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Για τα υπόλοιπα, επιφυλασσόμεθα…

«Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε μέσα στο κίνημα των Αγανακτισμένων, μέσα από τη βία της πλατείας Συντάγματος, μέσα από το αντιμνημόνιο και τις κοινωνικές αντιδράσεις στις πολιτικές λιτότητας της πρώτης μνημονιακής περιόδου», αυτό λέει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του τις τελευταίες ημέρες με κάθε τρόπο. Μία ιδεολογική εκστρατεία που δεν είναι καθόλου καινούρια, αφού πρώτος μέσα από την εφημερίδα Καθημερινή την είχε κηρύξει ο καθηγητής Μαρατζίδης, που στα «γενέθλια» των Αγανακτισμένων έγραφε πως «Οι εθνικοσοσιαλιστές […] στην “άνω πλατεία”, έγιναν ένα με το πλήθος […] «Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά μεγάλωσε και νομιμοποιήθηκε πολιτικά στην πλατεία Συντάγματος».

Το συνέχισαν τα προηγούμενα χρόνια διάφορα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο αντιπρόεδρος του κόμματος, Άδωνις Γεωργιάδης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο παλιός διευθυντής του γραφείου Τύπου και στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μακάριος Λαζαρίδης, αλλά και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, δειλά ωστόσο κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης. Από κοντά και η αρχηγός του όψιμα εξίσου αντιφασιστικού Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά. Η διαφορά του Μαΐου του 2012 με τον Οκτώβριο του 2020, εκτός της καταδίκης της ναζιστικής συμμορίας που τότε η Καθημερινή και η πλειοψηφία των συστημικών μέσων ενημέρωσης δεν έβλεπαν να εγκληματεί στον Άγιο Παντελεήμονα, είναι πως πλέον το ψεύδος εκτοξεύεται κεντρικά.

Από τον πρωθυπουργό της χώρας, από το κυβερνόν κόμμα, και κατ’ επέκταση, από την συντριπτική πλειοψηφία της συστημικής ενημέρωσης που στέκεται πιστά στο πλευρό τους. Είτε φοβούνται την πραγματικότητα των γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν απο εννέα χρόνια, είτε φοβούνται αυτήν που ελλοχεύει στο εγγύς μέλλον, αυτή διαφωνεί μαζί τους, τους διαψεύδει και δεν μπορεί να παραγραφεί.

Η «μαρτυρία» της Χρυσής Αυγής

Πρώτοι απ’ όλους, τα παραπάνω έχουν διαψεύσει οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες, όπως τους έχει καταγράψει σε ανύποπτο χρόνο σε άρθρο του με αφορμή τη σύμπλευση της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες του Μακεδονικού, ο δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών, Δημήτρης Ψαρράς.

Στο άρθρο του «Άλλο “αγανακτισμένοι”, άλλο ναζιστές», μία σειρά από ντοκουμέντα των ίδιων των μελών της ναζιστικής συμμορίας αποδεικνύουν με τον πιο απόλυτο τρόπο, όχι απλά το «άλλοθι» της εγκληματικής οργάνωσης από την παλλαϊκή κινητοποίηση ενάντια στο πρώτο από μία σειρά στραγγαλιστικών μνημονίων. Ντοκουμέντα που αποτυπώνουν το μίσος και την απέχθεια των χρυσαυγιτών για αυτού του είδους τα κοινωνικά αντανακλαστικά, που τότε, έφεραν δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε επαφή με τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό ζόφο που άπλωνε επάνω από τη χώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, πριν παραδώσει στην κυβέρνηση Παπαδήμου για να ετοιμάσει το έδαφος για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Όλα αυτά δηλαδή που έφεραν την κυβέρνηση Τσίπρα στο τιμόνι της χώρας, πριν την σοκαριστική αλλαγή πλεύσης της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Σταχυολογώ μόνο, καθώς τις τελευταίες ημέρες, αρκετά μέρη του εν λόγω άρθρου κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα παντοιοτρόπως. Μερικά από τα σημεία που σημείωνε τον Φεβρουάριο του 2019 ο Δ. Ψαρράς:

  • Αρθρογράφος της εφημερίδας της Χρυσής Αυγής έγραφε στις 15 Ιουνίου του 2011 πως «Πολλοί με ρωτούν για ποιο λόγο η Χρυσή Αυγή δε συμμετέχει επίσημα στις συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων” ή δε στηρίζει με δημοσιεύματα τις ανακοινώσεις τους και τα καλέσματά τους. Ηρθε η ώρα να ηχήσει ξεκάθαρη η απάντησή μας, σχετικά με αυτό το θέμα, έτσι ώστε οι φίλοι του κινήματός μας να μην μπερδεύονται από τον κυκεώνα πληροφοριών και δημοσιευμάτων, καθώς κάποιοι, με “διαβολικά” καλές προθέσεις, προσπαθούν να εμπλέξουν τον Λαϊκό Σύνδεσμο, με το πανηγύρι που λαμβάνει χώρα στην πλατεία Συντάγματος».
    Ο ίδιος επικαλούνταν την… απέχθεια της συμμορίας στην «γκλαμουριά και την κυρίλα», όπως και την «χάβρα του πλήθους των διαδηλωτών», στην οποία εντόπιζαν «Αλβανούς, νοικοκυραίους, λαθρομετανάστες που πουλάνε σημαιάκα, καντίνες με βρώμικα, φοιτητές ετών 29, αναρχικούς, αριστεριστές και αναμφίβολα αρκετούς Έλληνες πατριώτες» παγιδευμένους, όπως έγραφε ο συντάκτης Νίκος Φέρμας, «παγιδευμένοι στα κελεύσματα των Σειρήνων, δημιουργούν έναν εσμό από πολυφωνικές καταστάσεις, θυμίζουν το πανηγύρι που κάποτε γινόταν στη γειτονιά μας. Και όλοι αυτοί έχουν θέση σε αυτή τη διαμαρτυρία».
    «Ε ναι λοιπόν, εμείς δεν γουστάρουμε να συμμετέχουμε στο “επαναστατικό πανηγυράκι”, χτυπώντας κατσαρόλες και χορεύοντας σε ρυθμούς Αφρικής παρέα με αράπηδες λαθρομετανάστες. Εμείς δεν μπαίνουμε σε στεγανά, δεν συμμετέχουμε σε κινήσεις με όσους μας χωρίζουν ιδεολογικά χάσματα, δεν νερώνουμε το κρασί μας, δεν πουλάμε την Ιδέα μας, δεν κυνηγάμε την αγανακτισμένη ψήφο τους» έγραφε ακόμα ο συντάκτης.
  • Στην εφημερίδα της συμμορίας έγραψε και δύο εβδομάδες αργότερα ο Κασιδιάρης, παραμονές της ψήφισης του αιματηρού «Μεσοπρόθεσμου» στο όνομα του οποίου η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα ΜΑΤ μετέτραψαν σε πεδίο πολέμου την πλατεία Συντάγματος. «Εχουμε αναφέρει επανειλημμένως πως το “κίνημα των αγανακτισμένων” είναι απόλυτα βολικό για το βρώμικο και ανθελληνικό σύστημα εξουσίας. Είναι η ανώδυνη εκτόνωση για τις πλατιές μάζες – ή τουλάχιστον για το ποσοστό εκείνο των συμπατριωτών μας, που έχει βαρεθεί να αράζει στον καναπέ του. Δεν είναι τυχαίο πως οι μαζικότερες συνάξεις αυτού του ασύνδετου και ασύντακτου πλήθους γίνονται μόνο Κυριακή βράδυ, όταν η βουλή είναι κλειστή και οι εθνοπατέρες την πέφτουν εκ του ασφαλούς στις βιλάρες τους ή τρώνε και πίνουν στην υγειά των κορόιδων».
    Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και βίντεο που δημοσίευσε το Omniatv από ομιλία του υπαρχηγού του ναζιστικού μορφώματος τον Νοέμβριο του 2012, όπου το καταδικασμένο πλέον ηγετικό στέλεχος της εγκληματικής οργάνωσης εξηγούσε πως «Επίτηδες η Χρυσή Αυγή δεν κατεβάζει οργανωμένα μπλοκ στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος. Επίτηδες, γιατί αν κατέβουμε εμείς οργανωμένα, θα εμφανίσουν ένα ρεμάλι, ξέρουν αυτοί ποιούς, να μας πετάξει μια μολότοφ, θα κάνουμε έναν από αυτούς κομμάτια και μετά θα λένε για μήνες μακριά απ’τη Χρυσή Αυγή…».
  • Αύγουστο του 2011 πλέον, και ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος διατράνωνε την απέχθεια του μορφώματος στις λαϊκές κινητοποιήσεις, κάνοντας λόγο για «εβραϊκό δάκτυλο» πίσω από το κίνημα των πλατειών, για «επανάσταση μαϊμού» όπου «τον ρόλο της ανώδυνης εκτόνωσης παίζουν αφελείς μάζες, καθοδηγούμενες όμως πάντοτε και ελεγχόμενες από δοκιμασμένους αγκιτάτορες της παγκοσμιοποίησης. Εμπνευστής του κινήματος ένας Εβραίος από τη Γαλλία, ο Εσέλ, ο πνευματικός πατέρας των αγανακτισμένων. Μιας πολύ βολικής αντιδράσεως για το παγκόσμιο σύστημα, την οποία κάποιοι με πολύ θράσος αποκαλούν εξέγερση».

Όπως σημειώνει ο Δ. Ψαρράς στο ίδιο άρθρο, μία ήταν η φορά που εμφανίστηκαν ακροδεξιές ομάδες στην πλατεία των Αγανακτισμένων, και αυτό συνέβη στο πλαίσιο των διήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου του πρώτου μνημονίου, όταν χρυσαυγίτες και άλλες ναζιστικές γκρούπες κατέβηκαν στον δρόμο στο πλευρό της αστυνομίας. Χαρακτηριστικές οι εικόνες -τότε- ενός «συνδικαλιστή της ΕΘΕΛ» να μαλώνει τα ΜΑΤ, λίγο πριν αυτά του δώσουν «άσυλο» εντός του περιβάλλοντος χώρου του κοινοβουλίου. (Θυμηθείτε μαζί μας)

Το γεγονός πως ακόμα και στην «επάνω πλατεία» -με τις ελληνικές σημαίες, τα συνθήματα κατά της Βουλής και τις διάφορες γραφικές παρουσίες- δεν χωρούσαν οι ναζί της Χρυσής Αυγής, αποτυπώνεται και από τα ίδια τα «όργανα» που ξεπήδησαν τότε. Μπορεί να μην πραγματοποιούνταν εκεί λαϊκές συνελεύσεις όπως αυτές γύρω από το Συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, όμως η ίδρυση οργάνωσης υπό το όνομα «Δημοκρατικη Πατριωτικη Ενοτητα», κάθε άλλο παρά αφήνει χώρο για ναζιστές και παράγωγά τους. Στο κείμενό τους, «Όχι στην πάνω και την κάτω πλατεία», μεταξύ άλλων, περιγράφουν τα χαρακτηριστικά που θα προσδιόριζαν την φυσιογνωμία του -τότε- κινήματος:

1) Οι Αγανακτισμένοι είναι Πατριώτες. Γιατί θεωρούν πως οι διεθνείς τοκογλύφοι στοχεύουν στην κατοχή της πατρίδας τους και τη λεηλασία του εθνικού της πλούτου. Γιατί γνωρίζουν πως η πατρίδα είναι το σπίτι του λαού και χωρίς αυτό ο λαός ξεπέφτει στη δουλεία η οδηγείται στη μετανάστευση.
2) Οι Αγανακτισμένοι είναι Κοινωνικοί Αγωνιστές. Γιατί θεωρούν πως η καπιταλιστική Ελίτ στοχεύει στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων. Γιατί συμφωνούν ότι την τεχνητή αυτή παγκόσμια κρίση δεν πρέπει να την πληρώσουν τα χαμηλότερα στρωματά.
3) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αμεσοδημοκράτες. Θα προσπαθήσουν να πιέσουν για ανάδειξη κυβερνήσεων που θα σεβαστούν αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά όπως δημοψηφίσματα και θεσμούς που θα ενθαρρύνουν την δραστηριοποίηση των ενεργών πολιτών ακόμη και σε θέματα ελέγχου της πολιτικής διαφθοράς.
4) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αντιστασιακοί κατά της χρεοκρατιας που προσπαθεί να σαρώσει πατρίδες και λαούς. Οι Αγανακτισμένοι όχι μόνο θέλουν να απαλλάξουν τη χωρά τους από τις δαγκάνες ενός επαχθούς χρέους αλλά επιθυμούν την αναζωπύρωση ενός πανευρωπαϊκού κινήματος των πλατειών που θα τονίσει πως προτεραιότητα είναι η ζωή των πολιτών και όχι η ικανοποίηση των κερδοσκόπων.
5) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αρωγοί για τη δημιουργία ενός διευρυμένου αντιμνημονιακού μετώπου και καταλύτες για την επίτευξη της ενότητας του λαού πέρα από κομματικές και παραταξιακές αγκυλώσεις σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα. Δεν πρέπει να υπάρχουν διχαστικές λογικές αυτή τη στιγμή ούτε κατάλοιπα των εμφυλίων συνδρόμων μίσους, προχωράμε ενωμένοι και προτείνουμε σε λαό, αντιμνημονιακούς φορείς και προσωπικότητες τη συγκρότηση του κοινού μετώπου.

Συνεπώς, με βάση τα τότε γραπτά τους, οι σχέσεις επάνω πλατείας και Χρυσής Αυγής δεν βρίσκονταν επ’ ουδενί σε πλαίσιο σύμπλευσης. Τουλάχιστον τον καιρό που λάμβαναν χώρα οι «Αγανακτισμένοι», αμεσοδημοκρατία και ναζισμός μοιάζει κομματάκι δύσκολο να συμβαδίσουν. Ειδικά εάν λάβει κανείς υπόψη πως μόλις δέκα ημέρες πριν την εμφάνιση του κινήματος στην πλατεία Συντάγματος, οι χρυσαυγίτες είχαν αιματοκυλήσει την Αθήνα με την ανοχή της αστυνομίας, με περισσότερες από 500 επιθέσεις σε αλλοδαπούς, μεταξύ των οποίων και κατά του 21χρονου Αλίμ Αμπντούλ Μάναμ που δολοφονήθηκε με μαχαίρι από δύο άνδρες που τον καταδίωξαν με μηχανή, για τις οποίες επιθέσεις σήμερα η wikipedia γράφει: «Στα επεισόδια πρωτοστάτησαν στελέχη και υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, μεταξύ των οποίων οι Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος, Ευστάθιος Μπούκουρας & Παναγιώτης Ηλιόπουλος. Σημειώθηκαν περισσότεροι από 100 τραυματισμοί μεταναστών, επιθέσεις σε μαγαζιά αλλοδαπών και επιθέσεις σε αναρχικές καταλήψεις (κατάληψη Σκαραμαγκά & Βίλα Αμαλίας)». Για τα εγκλήματα αυτά, παρεμπιπτόντως, δεν δικάστηκε κανένας.

Τα γραπτά που μένουν

Γραπτά όμως υπάρχουν και από τον συστημικό Τύπο, που τότε αντιμετώπιζε με βιωματικού τύπου ρεπορτάζ αυτό το «περίεργο φρούτο» που παρέμενε για βδομάδες και μήνες μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο, και κάθε εβδομάδα κατέβαζε δεκάδες χιλιάδες κόσμου στον δρόμο.

Μεταφέροντας λοιπόν απλώς τα δημοσιεύματα των ημερών εκείνων, διαβάζουμε:

Το protagon.gr και ο Μόδεστος Σιώτος, έγραφαν στις 8 Ιουνίου 2011 στο άρθρο με τίτλο «Η “Άνω” και η “Κάτω” Πλατεία»:

«To πάνω μέρος της Πλατείας Συντάγματος, ο δρόμος μπροστά από τη Βουλή, γεμίζει από κόσμο αποκλειστικά το απόγευμα της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Κυριακής. Όπως είδαμε και τη τελευταία Κυριακή, ο κόσμος που κατέκλυσε το συγκεκριμένο χώρο ήταν κυρίως οικογενειάρχες, μικροαστοί, πρώην ψηφοφόροι του δικομματισμού. Ηλικιωμένοι που κατέβαιναν με ελληνικές σημαίες ή μικρά παιδιά που τους τις είχαν δώσει οι γονείς τους».

Σε ένα παρόμοιο δημοσίευμα, της εφημερίδας «το Βήμα» αυτή τη φορά, και τρεις ημέρες νωρίτερα, ο αρθρογράφος Δημήτρης Χαραλάμπους θα έγραφε για «Πλατεία… Άνω και Κάτω Συντάγματος»:

«Στα «ορεινά» της πλατείας, μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, ως άλλοι θεματοφύλακες βωμών και εστιών ξεχωρίζουν ξυρισμένα κεφάλια, μπράτσα με γαλανόλευκα τατουάζ, «απολιτίκ» πιτσιρικαρία βγαλμένη από το γήπεδο, και, όταν η συγκέντρωση μεγεθύνεται, ελληνικές σημαίες. Είναι το αποκαλούμενο «πατριωτικό» κομμάτι των αγανακτισμένων, που πλην της Χρυσής Αυγής- η οποία δεν συμμετέχει, καθώς χαρακτήρισε «καρναβάλι προοδευτικών» το Σύνταγμα- περιλαμβάνει καθέναν ο οποίος ακόμη εμπνέεται από συνθήματα τύπου «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και εκτιμά ότι η παρουσία του ΔΝΤ εμπίπτει σε θεωρίες συνωμοσίας. Η συνθηματολογία… μπερδεύει. Στιχάκια για ασπίδες, «ή ταν ή επί τας», ρυθμικά «Ελλάς Ελλάς» αλλά και… «Σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» ή και κάλεσμα για ανυπακοή, τα οποία μόνο σε οπαδούς δεξιότερους της Δεξιάς δεν ταιριάζουν».

Οι αναφορές αυτές στον συστημικό ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο των ημερών είναι δύο μόνο στιγμιότυπα «μαρτυρίας» για τον χαρακτήρα του κόσμου που βρισκόταν στην λεγόμενη επάνω πλατεία, για την οποία η «κάτω» κατηγορείται σήμερα πως ωσμώθηκε τις ημέρες των αντιμνημονίων. Η εικόνα όμως θα μείνει μισή, εάν αφήσουμε εκτός κάδρου την μεγαλύτερη αντιπολιτευτική δύναμη εκείνων των ημερών, την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά.

Ο πρώτος αντιμνημονιακός (και αγανακτισμένος)

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία μπορεί να υπερηφανεύεται πως κατάφερε «με την ψήφο του ελληνικού λαού», να πετάξει έξω από το κοινοβούλιο το ναζιστικό μόρφωμα, προσθέτοντας φυσικά πως είναι αυτή που -επί Σαμαρά- το κυνήγησε. Είπαμε, τα λοιπά ψεύδη θα απαντηθούν εν καιρώ, γι’ αυτό και θα παραμείνει ασχολίαστο το τι ακριβώς πέταξε έξω από τη Βουλή όταν στη θέση τους έβαλε τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Μπογδάνο της «λυτής μάνας Φύσσα και του ανθρώπινου ράκους Ρουπακιά», τον δημοσιογράφο Μπάμπη Παπαδημητρίου της «σοβαρής Χρυσής Αυγής που θα συνεργαζόταν με μια συντηρητική κυβέρνηση», τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαρκόπουλο που το 2012 ξέπλενε το ναζιστικό μόρφωμα γράφοντας πως «δεν μεταλλάχθηκα σε νεοφασίστα, απλά γνώρισα από κοντά τον Μιχαλολιάκο».

Ήταν 30 Μαΐου του 2011, πέντε ημέρες μετά την πρώτη των Αγανακτισμένων στις πλατείες, όταν ο αντιμνημονιακός -τότε- αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς μιλούσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα, μόλις 20 ημέρες μετά το Ζάππειό του και το μόνο «αντιμνημόνιο» που είχε ακουστεί στη χώρα. Το αναίσχυντο Πρώτο Θέμα που σήμερα φιγουράρει με τίτλο «Στη φυλακή η πάνω πλατεία» στα περίπτερα, έγραφε τότε πως «Νέους όρους ρίχνει στο τραπέζι ο Αντώνης Σαμαράς»:

Αναφέρθηκε και στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, λέγοντας ότι «αλλαγή πολιτικής και αξιοπρέπειας ζητούν οι πολίτες, που συγκεντρώνονται κάθε μέρα και δεν είναι μόνο αγανακτισμένοι, αλλά απελπισμένοι και πρέπει να τους ακούσουμε, γιατί το κίνημά τους είναι ακομμάτιστο, ειρηνικό, ενωτικό, πανεθνικό».

Το δε αγαπημένο του Antinews αποδελτίωνε ακόμα μεγαλύτερο μέρος της τότε ομιλίας του, καθώς ο Αντ. Σαμαράς δεν είχε σταματήσει εκεί:

«Ξέρετε ποιους εννοώ: Αυτούς που μαζεύονται κάθε μέρα και δηλώνουν «αγανακτισμένοι». Είναι κάτι παραπάνω από αγανακτισμένοι: είναι απελπισμένοι! Αλλά το κίνημα τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Είναι όλοι ενωμένοι. Δεν είναι κομματικά μπλοκ. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Μόνο ελληνικές σημαίες! Όπως πάντα ο λαός στις δύσκολες στιγμές του, πυκνώνει τις τάξεις του γύρω από τη σημαία του που εκφράζει ενότητα και αγώνα. Σε αυτούς οφείλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική».

Το… γλυκοκοίταγμα αυτό της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά προς την παλλαϊκή κινητοποίηση κατά της λιτότητας και των κυβερνήσεων που χρεωκόπησαν την χώρα δεν ήταν ούτε όψιμο, ούτε παρωδικό, καθώς και πάλι οι δημόσιες δηλώσεις της εποχής αποδεικνύουν το αντίθετο. Μετά τη διήμερη απεργία – ορόσημο της 28ης και 29ης Ιουνίου του 2011, και το όργιο αστυνομικής καταστολής και κτηνωδίας που έφερε στα δικαστήρια δεκάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ (για να αθωωθούν όλοι τον Ιούλιο του 2018 από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας), μεταξύ των ανθρώπων που τοποθετήθηκαν δημόσια προς υπεράσπιση των διαδηλωτών ήταν ο ίδιος ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, που τότε ήταν ο Γιάννης Μιχελάκης:

«Τα πρωτοφανή επεισόδια που διαδραματίζονται στην περιοχή της Πλατείας Συντάγματος παίρνουν απρόβλεπτες διαστάσεις […] Ο σταθμός του μετρό έχει μεταβληθεί σε θάλαμο αερίων. Αθώοι ειρηνικοί διαδηλωτές έχουν εγκλωβιστεί. Φωτιές εκδηλώνονται σε κτίρια, ενώ τα ασθενοφόρα αδυνατούν να παραλάβουν τραυματίες και συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη βοήθειας […] Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αποδεικνύεται ότι δεν έχει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης των λίγων “γνωστών αγνώστων”. Αντίθετα, καταφεύγει στην αλόγιστη χρήση χημικών, που έχουν μετατρέψει το κέντρο της πρωτεύουσας σε ‘κόλαση’. Οι ευθύνες του κ. Παπουτσή είναι αυταπόδεικτες και τεράστιες» δήλωνε τότε ο επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά, έναν και πλέον μήνα από την ημέρα που οι Αγανακτισμένοι είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος.

Η συμπάθεια της Νέας Δημοκρατίας προς το κίνημα αυτό δεν κάμφθηκε ούτε από το όργιο βίας που έλαβε χώρα έπειτα με τις συχνές αστυνομικές επιθέσεις, ούτε και από την… θερινή ραστώνη, που μετά τα μέσα Αυγούστου είχε αραιώσει τον αριθμό των συμμετεχόντων, πριν επανέλθουν τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Έτσι, βρίσκουμε και τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Κώστα Μαρκόπουλο, να παροτρύνει το κόμμα τους να ταχθεί με τους Αγανακτισμένους της πλατείας.

Όπως έγραφε δημοσίευμα του iefimerida στις 20 Αυγούστου του 2011, «ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ επισημαίνει πως η ΝΔ θα πρέπει να βρίσκεται πάνω στην πλατεία Συντάγματος μαζί με τους Αγανακτισμένους, οι οποίοι αντιστέκονται σε αυτό που έρχεται». Το γεγονός πως τόσο ο Κ. Μαρκόπουλος όσο και ο Γ. Μιχελάκης έχουν σήμερα «αποστάσεις» από το κυβερνόν κόμμα, δεν μοιάζει δυνατό να αλλάξει τις δημόσιες δηλώσεις τους από τα κορυφαία κομματικά αξιώματα που κατείχαν.

Και τέλος, καλό θα είναι να μην αφήνουμε έξω από τον κάδρο τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, που ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας τότε, ήταν ο πρώτος που μίλησε δημόσια για την αντισυνταγματικότητα του πρώτου μνημονίου και του αιματηρού Μεσοπρόθεσμου, με δημοσίευμα του «Αδέσμευτου Τύπου» που επικαλούνταν δηλώσεις του να δίνει μπόλια καύσιμα στην αμφισβήτηση της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον ίδιο να μιλά για «νομοσχέδιο κατασκεύασμα», για «κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 79 παράγραφος 8 του Συντάγματος» και για τις ποινικές διώξεις που περιμένουν τους υπουργούς της κυβέρνησης που τότε ψήφιζαν τους μνημονιακούς νόμους.

Προφανώς, η Νέα Δημοκρατία δεν αλληθώριζε τυχαία τότε προς τους Αγανακτισμένους. Όσοι θυμούνται τα τότε γεγονότα, δέκα ημέρες πριν το πρώτο κάλεσμα των αγανακτισμένων, στην επάνω πλατεία είχε τοποθετηθεί ένα πανό που έγραφε «300 Έλληνες». Έπειτα, πράγματι αρκετές ημέρες της εβδομάδας η επάνω πλατεία γέμιζε με κόσμο που οι λαϊκές συνελεύσεις και οι συλλογικότητες δεν ήταν το αγαπημένο του σημείο. Παπάδες, στρατιωτικοί και διάφοροι άλλοι γραφικοί και μη τύποι, με σημαίες, εθνικούς ύμνους αλλά και άλλα άσματα. Σύνθεση που λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω αλλά και τα εκλογικά αποτελέσματα που ακολούθησαν, μάλλον με αυτήν των Ανεξαρτήτων Ελλήνων προσομοιάζει. Οι οποίοι με τη σειρά τους, χρόνια αργότερα, αιμοδότησαν και πάλι τη Νέα Δημοκρατία.

Ως επιστέγασμα συγκάλυψης και επιχείρησης ξαναγραψίματος της ιστορίας όλων των παραπάνω ήρθε σήμερα το χυδαίο ως προς τα κινήματα των ημερών εκείνων, ανιστόρητο και δόλιο πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος. Στο άρθρο του «Επιτέλους Ενώθηκαν! Όλοι τους Εναντίον της … Χρυσής Αυγής!» λίγες ώρες πριν την καταδικαστική απόφαση, ο αρχηγός της ναζιστικής συμμορίας χρησιμοποίησε για να επιτεθεί κατά… όλων τα υποστηρικτικά σχόλια των αναγνωστών της φυλλάδας για την «άδικη δίωξή» τους. Απόδειξη του κοινού που ακόμα και σήμερα απευθύνεται η φυλλάδα. Είναι αυτός ο λόγος που για ολόκληρο πρωτοσέλιδο για το «τέλος εποχής για αγανακτισμένους» δεν βρήκε ούτε μία φωτογραφία να βάλει, αλλά χρησιμοποίησε αυτή της εγκληματικής συμμορίας από τη Βουλή;

Πιθανότατα όχι, ο λόγος είναι απλός. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν αυτή η ένταση της «γραμμής» κατά τις κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών στοχεύουν τον ίδιο τον Αντ. Σαμαρά που και τότε επιχειρούσε να τζογάρει, κατά το προσφιλές του σπορ. Πάντως, σίγουρα δεν υπάρχει τέτοια φωτογραφία, παρότι η φυλλάδα, η Νέα Δημοκρατία, ο Πρωθυπουργός και αρχηγός της μαζί με πλήθος οικονομικών παραγόντων της χώρας θα ήθελαν πολύ να υπάρχει. Αντί αυτών, υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίες αγνών ανθρώπων, δημοκρατών, αριστερών, αναρχικών και πολλών ακόμα που πριν από εννέα χρόνια κατέβηκαν στον δρόμο για λόγους που η σημερινή συγκυρία θυμίζει όλο και περισσότερο. Και ίσως αυτό το τελευταίο να εξηγεί πολλά για την κατά μέτωπο επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη εναντίον της ίδιας της πρόσφατης ιστορίας της χώρας.

Έγινε ο Μίχαλος ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Μίχαλος έγινε ΣΥΡΙΖΑ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε Μίχαλος;

/0 Comments/in , , /by

Νέο σοκ υπέστη ο κόσμος του αφελούς φιλελευθερισμού: ο Μίχαλος διαγράφτηκε από τη ΝΔ με καταγγελίες ότι στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ορκισμένος νεοφιλελεύθερος, ο αρχιερέας της ελεύθερης αγοράς, ο υπέρμαχος της ασυδοσίας των εργοδοτών, έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Και η ΝΔ τον διαγράφει. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί αλλάζουν στρατόπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ζωντανή απόδειξη επ’ αυτού. Άλλαξε όμως ο Μίχαλος απόψεις και στρατόπεδο και έγινε ΣΥΡΙΖΑ; Ή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τόσο δεξιός που ο Μίχαλος τον στηρίζει; Δυστυχώς για τη ΝΔ, ισχύει το δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αποτελεσματικός στο να υλοποιεί την αστική πολιτική, που η ΝΔ του Μητσοτάκη κινδυνεύει να μείνει μπουκάλα, στυμμένη λεμονόκουπα, απατημένη και παρατημένη θεραπαινίδα της άρχουσας τάξης που διάλεξε καλύτερη εκπρόσωπο: την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τι λέει ο Μίχαλος που δεν το λένε όλα τα δυναμικά κέντρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Απολύτως τίποτα διαφορετικό:

Χαιρετίζει τη συμφωνία για το Μακεδονικό καθώς η λύση στα Νατοϊκά πλαίσια είναι η αναφανδόν επιλογή του ελληνικού αστισμού στα πλαίσια του στρατηγικού δόγματος της πλήρους προσκόλλησης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αίγυπτος που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Χαιρετίζει την «έξοδο από τα μνημόνια», καθώς κατοχυρώνονται σε βάθος δεκαετιών τα αιματηρά πλεονάσματα που σφαγιάζουν το κοινωνικό κράτος και παγιώνονται οι μαύρες ρυθμίσεις του μνημονιακού καθεστώτος, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεσάλωμα του κεφαλαίου.

Ξορκίζει τις πρόωρες εκλογές καθώς ουδείς από τα κέντρα εξουσίας, ούτε του εσωτερικού, ούτε του εξωτερικού, έχει λόγο να αμφισβητήσει σε αυτή τη φάση τον Τσίπρα. Από αστικής απόψεως είναι άψογος. Έχει βγάλει τεράστιο έργο, χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις και χωρίς κομματικό κόστος. Εγγυάται τη σταθερότητα για τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των δανειστών. Οι διεθνείς θεσμοί και οι εκπρόσωποι της πάλαι ποτέ τρόικας, οι ίδιοι που πριν τρία χρόνια τον αμφισβητούσαν, σήμερα τον αποθεώνουν. Γιατί να βιάζονται να φέρουν τον Μητσοτάκη;

Τα ίδια που λέει ο Μίχαλος τα έλεγε χθες και ο Μαραντζίδης, το γκόλντεν μπόι του ακραίου κέντρου. Αφού χρημάτισε στον αντικομμουνισμό και στον ιστορικό αναθεωρητισμό και επί μακρόν ήταν ο βασικός δημοσκόπος του ΣΚΑΙ, σήμερα, παραδέχεται, ανοικτά και παστρικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσχώρησε απλά στο στρατόπεδο των αστών, αλλά λύνει και προβλήματα προς όφελός τους. Προβλήματα που η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να λύσουν. Μπορεί η μετατόπιση Μαραντζίδη να σκόρπισε απλόχερα εγκεφαλικά στους καθυστερημένους νεοφιλελεύθερους, αλλά το προφανές είναι προφανές, άσχετα αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να το δει:

Σε αυτή τη φάση, ο Τσίπρας είναι καλύτερος για την άρχουσα τάξη και τους δανειστές.

Η ΝΔ ουρλιάζει για τη Σοβιετία που τάχα χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα που ο Τσίπρας ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά μέσω ΤΑΙΠΕΔ τους πάντες και τα πάντα, ενώ με τα εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα δεσμεύει τη χώρα σε αντικοινωνική πολιτική δεκαετιών. Ένας σοβαρός νεοφιλελεύθερος δεν μπορεί να μη βλέπει το γελοίον του ισχυρισμού. Και όσο η αξιωματική αντιπολίτευση στριμώχνεται με τον Μπαλτάκο και τη Χρυσή Αυγή για να εκφράσει το χώρο της καθυστερημένης πατριδοκαπηλείας, τόσο ο αστικός κόσμος και οι δανειστές θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα.

Δεν μετακινήθηκε ο Μίχαλος. Δεξιός και νεοφιλελεύθερος ήταν και παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε. Και μάλιστα εντυπωσιακά. Αντικαθιστά τη ΝΔ ως το επίσημο αγαπημένο κόμμα των Αμερικανών, των Ευρωπαίων, των αγορών και της άρχουσας τάξης.

Όπως το έλεγε ο Τενγκ Σιαο Πινγκ: Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια. Και ο Τσίπρας τα πιάνει. Η αστική τάξη το βλέπει. Ο Μίχαλος, ο Μαραντζίδης και άλλοι που διαρκώς θα πληθαίνουν, απλά το ομολογούν.