Το παρακάτω άρθρο της συντακτικής επιτροπής του Mondoweiss δίνει μια ανατριχιαστική εξήγηση της ισραηλινής εισβολής εκ νέου την Δευτέρα 18 Μαρτίου στο νοσοκομείο Αλ Σίφα της Γάζας. Με λίγα λόγια, στόχος της επίθεσης ήταν η δολοφονία των υπεύθυνων της αστικής κυβέρνησης της Γάζας που είχαν οργανώσει μια επιτυχή διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι κάτοικοι που λιμοκτονούν μέχρι τότε ορμούσαν στα φορτηγά όταν έφταναν, ποδοπατούνταν και οι δυνάμεις κατοχής έβρισκαν την αφορμή να πυροβολήσουν στο ψαχνό. Αυτή τη φορά η διανομή ήταν υποδειγματική, πράγμα που προκάλεσε την οργή του κράτους-απαρτχάιντ καθώς τέτοιες διανομές αναιρούν το ατού της χρήσης της μαζικής πείνας του πληθυσμού για την γενοκτονία που συντελείται. Έγινε αντιληπτό ότι η τάξη τηρήθηκε από την επανεμφανισμένη πολιτική αρχή της Γάζας, η οποία δεν συνδέεται με τις ένοπλες δυνάμεις των Παλαιστινίων (τις ταξιαρχίες Αλ Ακσά), και το Ισραήλ αποφάσισε την εξόντωση των υπεύθυνων προκειμένου να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση του εξαθλιωμένου ‘όχλου’ που ποδοπατιέται για ένα καρβέλι ψωμί.

Ο στόχος είναι αφενός η αλληλοσφαγή των Παλαιστινίων στην προσπάθεια να αποσπάσουν λίγα τρόφιμα και αφετέρου η ένταση της κοινωνικής εξαθλίωσης και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πάνω στα οποία το Ισραήλ σκοπεύει να οικοδομήσει την «μετά τον πόλεμο» κατάσταση στη Γάζα, καθώς θα απονείμει το δικαίωμα της αναγκαίας τήρησης της τάξης σε συμμορίες συνεργατών και μαυραγοριτών αντί στην Παλαιστινιακή αυτοδιοίκηση. Πρόκειται για την γνωστή από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ιδέα της ανάθεσης διοικητικών καθηκόντων και τήρησης της τάξης σε ‘Kapos’, δηλαδή κρατούμενους με κάποια προνόμια που αποδεικνύονταν ‘βασιλικότεροι του βασιλέως’ στην προσπάθειά τους να μην εκπέσουν.

Ακολουθεί το άρθρο αυτούσιο, με τις παραπομπές και τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν.

*  *  *

Παλαιστίνιοι μπροστά από το κτίριο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) περιμένουν την διανομή αλευριού στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπάλια (Γάζα), 17 Μαρτίου 2024. (Φωτογραφία ASHRAF AMRA/APA IMAGES)

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο το Ισραήλ εισέβαλε ξανά στο νοσοκομείο Al-Shifa

Η τελευταία επίθεση του Ισραήλ στο νοσοκομείο Al-Shifa και η επιτυχής παράδοση επισιτιστικής βοήθειας στη βόρεια Γάζα συνδέονται μεταξύ τους. Ακούστε πώς.

Από τη Σύνταξη του Mondoweiss, 18 Μαρτίου 2024

Τις τελευταίες δύο ημέρες συνέβησαν διάφορα πράγματα που φαινομενικά δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Στις 2:00 τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε στο νοσοκομείο Al-Shifa, εισβάλλοντας με τανκς και βαριά πυρά, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες. Ήταν η τέταρτη εισβολή στο Al-Shifa από τον Οκτώβριο, που κατέληξε στη σύλληψη περισσότερων από 80 ατόμων.

Την προηγούμενη ημέρα, 13 φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια έφτασαν στη βόρεια Γάζα για πρώτη φορά εδώ και τέσσερις μήνες, χωρίς να τα γυρίσει πίσω ο ισραηλινός στρατός ή να καταλήξουν στη σφαγή των πεινασμένων Παλαιστινίων που ζητούσαν βοήθεια. Οι άνθρωποι που συνέρρευσαν στην αποθήκη της UNRWA στον προσφυγικό καταυλισμό Jabalia για να παραλάβουν τη βοήθεια στάθηκαν σε ασυνήθιστα τακτοποιημένες ουρές και περίμεναν υπομονετικά να τους μοιραστούν αλεύρι, ρύζι και άλλα τρόφιμα. Πολλοί εθεάθησαν να ζητωκραυγάζουν μόλις έφτασε η βοήθεια, μια σκηνή που κατέγραψε η κάλυψη του Al Jazeera.

Η βοήθεια φτάνει στης εγκαταστάσεις της UNRWA στην Jabalia, Βόρεια Γάζα,
17 Μαρτίου 2024. (Φωτογραφία: ASHRAF AMRA/APA IMAGES)

Αλλά αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι αυτή η επιτυχής παράδοση της τόσο απαραίτητης επισιτιστικής βοήθειας στη βόρεια Γάζα ήταν αυτό που οδήγησε τον ισραηλινό στρατό να εξαπολύσει τη φονική επιδρομή στο νοσοκομείο Al-Shifa την επόμενη ημέρα.

Η σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο γεγονότων μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν κατανοήσουμε ποιον στόχευε το Ισραήλ στην επιδρομή – τον μάρτυρα πλέον Faiq Mabhouh.

Ο Mabhouh ήταν διευθυντής επιχειρήσεων της αστυνομικής δύναμης της Γάζας, μέρος της πολιτικής διοίκησης της κυβέρνησης της Γάζας. Σε αντίθεση με τη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Κασάμ, ο Mabhouh δεν δρούσε μυστικά στην αρχή του πολέμου, επειδή δεν χρειαζόταν – ήταν υπεύθυνος για την επιβολή του πολιτικού νόμου. Η Χαμάς εξέδωσε ανακοίνωση μετά το θάνατό του, στην οποία επιβεβαιώνει ότι «ασκούσε καθαρά πολιτική και ανθρωπιστική δραστηριότητα».

O Faiq Mabhouh (φωτογραφία από τα κοινωνικά δίκτυα).

Παρόλα αυτά, αν πιστέψουμε τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς εκπροσώπους και τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, το Ισραήλ είχε εξαπολύσει μια «επιχείρηση ακριβείας» στο Αλ-Σίφα για να στοχεύσει ένα «κορυφαίο στέλεχος της Χαμάς» ή έναν «ανώτερο διοικητή της Χαμάς», ο οποίος, σύμφωνα με τον στρατό, σχεδίαζε επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ.

Η προβολή τέτοιων θρασύτατων ισχυρισμών χωρίς αποδείξεις για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις σε νοσοκομεία και καταλύματα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της συμπεριφοράς του ισραηλινού στρατού καθ’ όλη τη διάρκεια της γενοκτονικής επίθεσης. Αλλά η πραγματική σημασία της επίθεσης δεν έγκειται στην επιθυμία του [Ισραήλ] να εκκενώσει το μεγαλύτερο καταφύγιο πολιτών της βόρειας Γάζας, το οποίο φιλοξενεί 30.000 ανθρώπους, αλλά στην ματαίωση του καθοριστικού ρόλου του Faiq Mabhouh στον συντονισμό της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στους λιμοκτονούντες αμάχους στη Γάζα με την παράλληλη αποκατάσταση μια επίφασης κοινωνικής τάξης στον βορρά.

Με άλλα λόγια, η επίθεση στο Αλ-Σίφα ήταν μια επιχείρηση δολοφονίας με στόχο την κατάλυση της δημόσιας τάξης στη βόρεια Γάζα. Στόχος της ήταν να διευκολύνει τα γενοκτονικά σχέδια του Ισραήλ και να ανοίξει το δρόμο για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής χωρίς αντίσταση.

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες αποκαλύπτουν τις προθέσεις του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την πείνα ως εργαλείο προκειμένου να προκαλέσει κοινωνική κατάρρευση. Μας υπενθυμίζουν ότι δεν πρόκειται μόνο για έναν πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις αντίστασης της Γάζας αλλά και για έναν πόλεμο ενάντια στον λαό της.

Παράδοση της βοήθειας με ταυτόχρονη αποφυγή μιας νέας “σφαγής για το αλεύρι”

Στις 17 Μαρτίου κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εικόνες φυλλαδίων με την υπογραφή των «Παλαιστινιακών Δυνάμεων Ασφαλείας» που απευθύνονταν σε όλους τους πολίτες στη βόρεια Γάζα. Προκειμένου να «διασφαλιστεί η ασφαλής άφιξη της βοήθειας» στο βορρά, η ανακοίνωση απαγόρευε σε όλους τους ανθρώπους να συγκεντρώνονται στον κυκλικό κόμβο του ‘Κουβέιτ‘ και στην οδό Salah al-Din, τα κύρια σημεία εισόδου μέσω των οποίων η ανθρωπιστική βοήθεια φτάνει στο βορρά. Στις περισσότερες προηγούμενες προσπάθειες, πλήθη πεινασμένων ανθρώπων συγκεντρώνονταν σε αυτά τα σημεία και ορμούσαν στα φορτηγά με τη βοήθεια καθώς αυτά έφταναν.

Οι ισραηλινές δυνάμεις πυροβόλησαν κατά του πλήθους πολλές φορές, σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους, με πιο περιβόητη τη ‘σφαγή των αλεύρων’ στις 3 Μαρτίου. Στις περιπτώσεις που το Ισραήλ δεν κατακρεουργούσε τα απελπισμένα πλήθη, σταματούσε τα φορτηγά βοήθειας και γυρνούσε τα περισσότερα από αυτά προς τα πίσω, επικαλούμενο ψευδείς ισχυρισμούς περί ‘διπλής χρήσης’.

Ωστόσο, το πιο αξιοσημείωτο στην κυκλοφορία αυτής της ανακοίνωσης είναι ότι οι πεινασμένοι κάτοικοι της βόρειας Γάζας συμμορφώθηκαν. Η αυτοκινητοπομπή βοήθειας έφτασε στον προσφυγικό καταυλισμό Jabalia σε μια εγκατάσταση της UNRWA λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 17ης Μαρτίου, ανενόχλητη και με πολλές λαϊκές εκδηλώσεις χαράς.

Η αυτοκινητοπομπή συνοδευόταν από συνοδεία μασκοφόρων ενόπλων, η ταυτότητα των οποίων ήταν άγνωστη. Υπήρξαν πολλές εικασίες σχετικά με το ποιοι ήταν, με τον ανταποκριτή του Al Jazeera Ismail al-Ghoul να σχολιάζει ότι η αυτοκινητοπομπή βοήθειας συντονιζόταν από τις οικογένειες[1] [φάρες] της Γάζας. Αργότερα την ίδια ημέρα, καθώς η βοήθεια διανεμόταν, ο δημοσιογράφος του Al Jazeera Anas al-Sharif δήλωσε ότι η αυτοκινητοπομπή οργανώθηκε από «τοπικές επιτροπές και επιτροπές παρακολούθησης που αποτελούνταν από οικογένειες, επώνυμους και γέροντες, οι οποίοι επέβλεπαν την άφιξη της βοήθειας».

Ωστόσο, η ίδια εκπομπή έδειξε εικόνες από εκείνους που διαχειρίζονταν τις διανομές, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν φορητούς υπολογιστές για να καταγράψουν τους παραλήπτες της βοήθειας με τις ταυτότητές τους και να τους καταχωρίσουν σε ένα μητρώο. Αυτά ήταν τα σημάδια που υποδείκνυαν ότι τη διανομή είχε αναλάβει η γραφειοκρατία της αυτοδιοίκησης της Γάζας.

Από την εκπομπή του Al Jazeera της διανομής τροφίμων (φωτογραφία οθόνης από το κανάλι του Al Jazeera στο YouTube)

Τα πλάνα του Al Jazeera απεικόνιζαν επίσης μεγάλες, τακτοποιημένες ουρές ανθρώπων που λάμβαναν βοήθεια, σε πλήρη αντίθεση με τις χαοτικές και αιματηρές σκηνές που είχαν επικρατήσει σε προηγούμενα περιστατικά στον κυκλικό κόμβο του ‘Κουβέιτ‘ και στην οδό Salah al-Din. Η σκηνή ήταν σαφής ως προς τον υπαινιγμό της: γίνονταν προσπάθειες να αποκατασταθεί η πολιτική τάξη στη βόρεια Γάζα και να βελτιωθεί η μοίρα του δοκιμαζόμενου πληθυσμού.

Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες μετά και το Ισραήλ εισέβαλε στο Al-Shifa, τα ξημερώματα της 18ης Μαρτίου. Έγινε γνωστή η είδηση ότι ο στρατός είχε δολοφονήσει τον Faiq Mabhouh και ότι ένας Ισραηλινός στρατιώτης είχε σκοτωθεί αφού ο Mabhouh φέρεται να αρνήθηκε να παραδοθεί. Ξαφνικά όλες οι ειδησεογραφικές πηγές έλεγαν το ίδιο πράγμα: ο Mabhouh βρισκόταν πίσω από την προσπάθεια για τον συντονισμό της έλευσης της βοήθειας.

Ο ρόλος του Mabhouh

Οι διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τα καθήκοντα του Mabhouh παραμένουν ελάχιστες και συχνά αναμειγνύουν τα γεγονότα με εικασίες σχετικά με τις δραστηριότητές του και τον λόγο της δολοφονίας του. Οι περισσότερες πηγές των μέσων ενημέρωσης συμφωνούν ότι ο Mabhouh οργάνωσε την παράδοση της αυτοκινητοπομπής βοήθειας, την οποία έκανε σε συντονισμό με τις οικογένειες της Γάζας, την UNRWA και διεθνείς οργανισμούς.

Καθοριστικό είναι το γεγονός ότι ο συντονισμός αυτός συνεπαγόταν συναντήσεις με αξιωματούχους των εν λόγω ομάδων. Μία από τις ευρέως διαδεδομένες εικασίες υποστηρίζει ότι ήταν μέσω αυτών των συναντήσεων που αποκαλύφθηκε η τοποθεσία του Mabhouh και φέρεται να διέρρευσε στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, πιθανότατα μέσω μιας από αυτές τις διεθνείς οργανώσεις. Η Haaretz εικάζει ότι αυτή η διαρροή πληροφοριών «μπορεί να εξηγεί την επείγουσα ανάγκη του Ισραήλ να ξεκινήσει άμεσα επιχείρηση στο νοσοκομείο».

Όντας επικεφαλής μιας αστικής αστυνομικής δύναμης, ο Mabhouh λειτουργούσε δημόσια νωρίτερα στον πόλεμο, αλλά καθώς το Ισραήλ συνέχισε να στοχοποιεί μέλη της τοπικής αστυνομίας, η ανάγκη για μυστικότητα έγινε πιο εμφανής. Σύμφωνα με το Axios, η κυβέρνηση Μπάιντεν ζήτησε από το Ισραήλ τον Φεβρουάριο «να σταματήσει να στοχοποιεί μέλη της αστικής αστυνομικής δύναμης της Χαμάς που συνοδεύουν φορτηγά με βοήθεια στη Γάζα, προειδοποιώντας ότι η ‘πλήρης κατάρρευση του νόμου και της τάξης’ επιδεινώνει σημαντικά την ανθρωπιστική κρίση». [ΣτΜ:. Φυσικά, αν οι ΗΠΑ ήθελαν, θα είχαν επιβάλει με μεγάλη άνεση την παύση της στοχοποίησης της αστικής αστυνομίας από το Ισραήλ. Ως συνήθως, οι ΗΠΑ λένε διάφορα για το θεαθήναι και κυρίως για κατανάλωση από τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους του ανοιακού Μπάιντεν οι οποίοι αντιδρούν στις φρικαλεότητες του κράτους-απαρτχάιντ].

Το Ισραήλ δεν σταμάτησε ποτέ να τους στοχοποιεί και μάλιστα προχώρησε σε υπερβάσεις σφαγιάζοντας εκατοντάδες αμάχους που αναζητούσαν τρόφιμα. Στο πλαίσιο αυτό εξηγείται γιατί η αστυνομική δύναμη προφανώς μεταπήδησε στη μυστική δράση και γιατί οι ένοπλοι που συνόδευαν τη φάλαγγα ήταν μασκοφόροι. Εξηγεί επίσης γιατί η δημόσια αφήγηση γύρω από τη διανομή της βοήθειας ήταν ότι οργανώθηκε από τις οικογένειες.

Αλλά η αναφορά στις οικογένειες δεν είναι τυχαία εδώ. Μια από τις πιο σημαντικές πτυχές του υποτιθέμενου σεναρίου του Ισραήλ για την «επόμενη μέρα» στη Γάζα είναι ότι οι καθημερινές δραστηριότητες θα διευθύνονται από τις τοπικές οικογένειες και φυλές. Οι παραδοσιακές φάρες της Γάζας είχαν μεγαλύτερη επιρροή στον παράκτιο θύλακα πριν από την άνοδο της Χαμάς στην εξουσία το 2007, ενώ ορισμένες από αυτές λειτουργούσαν ως άνομες συμμορίες που ασχολούνταν με εγκληματικές δραστηριότητες. Η Χαμάς περιόρισε σημαντικά τον ρόλο τους κατά την περίοδο της διακυβέρνησής της στη Λωρίδα, αλλά κατά τη διάρκεια του τελευταίου γενοκτονικού πολέμου, πολλές από αυτές τις οικογένειες εκμεταλλεύτηκαν το χάος για να επιτάξουν αυτοκινητοπομπές βοήθειας και να συσσωρεύσουν επισιτιστική βοήθεια ή να την πουλήσουν στη μαύρη αγορά.

Το Ισραήλ όχι μόνο χαιρέτισε την εξέλιξη αυτή, αλλά ενθάρρυνε ενεργά την κατάσταση ανομίας. Η συνεχής στοχοποίηση των αστυνομικών συνοδών της Γάζας απλώς ενίσχυσε το φαινόμενο. Την ίδια περίπου εποχή, Ισραηλινοί αξιωματούχοι άρχισαν να προβάλλουν την ιδέα της μεταπολεμικής φυλετικής διακυβέρνησης στη Γάζα.

Αυτό σχετίζεται με το δεύτερο μέρος των εικασιών γύρω από τη δολοφονία του Mabhouh – ότι δηλαδή συμμετείχε στην αντιμετώπιση των φυλών που άρπαζαν την επισιτιστική βοήθεια, οι οποίες πιθανότατα είναι οι ίδιες φυλές που θα είναι υποψήφιες στο όραμα του Ισραήλ για τη μεταπολεμική διακυβέρνηση της Γάζας.

Μια ανυπόστατη φήμη κυκλοφόρησε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα αραβικά και υιοθετήθηκε από τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης: Η Χαμάς υποτίθεται ότι είχε εκτελέσει τον ανώνυμο επικεφαλής της ισχυρής φυλής Doghmosh στη Γάζα επειδή φέρεται να έκλεβε ανθρωπιστική βοήθεια και να ήταν ύποπτος για συνεργασία με το Ισραήλ. Η φυλή Doghmosh εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία διέψευσε κατηγορηματικά τον ισχυρισμό, υποστηρίζοντας ότι ο επικεφαλής της φυλής είχε μαρτυρήσει κατά τη διάρκεια ισραηλινής αεροπορικής επιδρομής στις 16 Νοεμβρίου 2023. Μια έρευνα που διεξήγαγε το Al Jazeera αποκάλυψε ότι το όνομα του επικεφαλής της οικογένειας (του Μουχτάρ) βρισκόταν στον κατάλογο των νεκρών εκείνης της αεροπορικής επιδρομής.

Ανεξάρτητα από την αλήθεια των εικασιών, αυτό που έχει γίνει σαφές είναι ότι ο γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ έχει πάρει μια νέα διάσταση—ενθαρρύνει την κοινωνική κατάρρευση στη Γάζα. Η χρήση του λιμού ως εργαλείου και η ενεργοποίηση της ανομίας είναι απλώς η συνέχεια της στρατιωτικής εκστρατείας του με άλλα μέσα. Και όταν μέλη της πολιτικής κυβέρνησης προσπαθούν να ανακουφίσουν την πείνα ή προσπαθούν να εργαστούν για την αποκατάσταση της κοινωνικής τάξης, το Ισραήλ εξαπολύει πόλεμο και εναντίον τους.

Ευχαριστούμε τον Jehad Abusalim για τη συμβολή του σε αυτή την έκθεση.

[1] Ο όρος αποτελεί μετάφραση του αγγλικού clan, που θα μπορούσε να αποδοθεί και ως ‘φυλή’. Στη Γάζα υπάρχουν πολυπληθείς οικογένειες, συχνά αποτελούμενες από πολλές εκατοντάδες μέλη, που διαμένουν μαζί και δρουν συντονισμνα για την επιβίωσή τους. Περισσότερα παρακάτω στο κείμενο.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση – σχόλια: Κ.Μηλολιδάκης

Mondoweiss

Το Mondoweiss είναι ένα ανεξάρτητο μέσο ενημέρωσης και γνώμης για την Παλαιστίνη, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.

Το παρόν είναι ένα σημαντικό θεωρητικό άρθρο του πρώην Βρετανού διπλωμάτη Alastair Crooke, με μεγάλο πλούτο ιδεών όσον αφορά τη στρατηγική της σιωνιστικής ανάπτυξης του κράτους του Ισραήλ. Το άρθρο ασχολείται με την κεντρική ιδέα ότι μέσω της ασάφειας στα εκάστοτε όρια και την  θόλωση του καθιερωμένου και οριοθετημένου χώρου γίνεται δυνατός ο αποικιοκρατικός έλεγχος των Παλαιστινιακών πληθυσμών. Η ιδέα αυτή, που αρχικά αποτελούσε στρατιωτικό δόγμα, έχει σταδιακά διεισδύσει στην ισραηλινή πολιτική σφαίρα, γράφει ο Alastair Crooke.

Το άρθρο παρουσιάζει και μεγάλο ενδιαφέρον στο τελικό του συμπέρασμα για την κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τον Crooke, τροπή που θα λάβει η παραδοσιακή πολιτική των ‘ρευστών συνόρων’ από τον Νετανιάχου στην προσπάθεια να διαιωνιστεί η παγίδευση του Παλαιστινιακού λαού σε ένα καθεστώς ‘διαφοροποιημένων δικαιωμάτων’, δηλαδή απαρτχάιντ, το οποίο ταυτίζεται με την αντίληψη της ‘αποκλειστικότητας’ που βρίσκεται στην καρδιά του Σιωνισμού.

Το ρευστό “Τελικό Παιχνίδι” του Νετανιάχου – Δεν είναι τέχνασμα, αλλά επιστροφή σε παλαιότερη σιωνιστική στρατηγική

Του Alastair Crooke, 22 Ιανουαρίου 2024

Ο μακαρίτης Αριέλ Σαρόν, ένας επί μακρόν ισραηλινός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης, εκμυστηρεύτηκε κάποτε στον στενό του φίλο Uri Dan ότι «οι Άραβες δεν είχαν ποτέ αποδεχτεί πραγματικά την παρουσία του Ισραήλ … και έτσι, μια λύση δύο κρατών δεν ήταν δυνατή – ούτε καν επιθυμητή».

Στο μυαλό αυτών των δύο – όπως και για τους περισσότερους Ισραηλινούς σήμερα – κρύβεται ο ‘γόρδιος δεσμός’ που βρίσκεται στην καρδιά του σιωνισμού: Πώς να διατηρηθούν τα διαφοροποιημένα δικαιώματα σε ένα φυσικό έδαφος που περιλαμβάνει έναν μεγάλο παλαιστινιακό πληθυσμό.

Οι ισραηλινοί ηγέτες πίστευαν ότι με την αντισυμβατική προσέγγιση του Σαρόν για τη “χωρική ασάφεια”, το Ισραήλ βρισκόταν κοντά στην ανάπτυξη μιας λύσης στον γρίφο της διαχείρισης των διαφοροποιημένων δικαιωμάτων μέσα σε ένα κράτος σιωνιστικής πλειοψηφίας, το οποίο περιλαμβάνει σημαντικές μειονότητες. Οι Παλαιστίνιοι, πίστευαν πολλοί Ισραηλινοί (μέχρι πρόσφατα), περιορίζονταν επιτυχώς σε έναν διαγραμμισμένο πολιτικό και φυσικό χώρο – και μάλιστα είχαν ‘εξαφανιστεί’ σε σημασία – για να έρθει η Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου, να τινάξει στον αέρα όλο αυτό το περίτεχνο μοντέλο.

Το γεγονός αυτό πυροδότησε έναν ευρύτατα διαδεδομένο και υπαρξιακό φόβο ότι το σιωνιστικό εγχείρημα θα μπορούσε ενδεχομένως να καταρρεύσει, εάν τα σιωνιστικά θεμέλια της αποκλειστικότητας απορρίπτονταν από μια ευρεία αντίσταση έτοιμη να οδηγήσει το ζήτημα σε πόλεμο.

Το πρόσφατο άρθρο του Αμερικανού δημοσιογράφου Steve Inskeep—Η Έλλειψη Στρατηγικής του Ισραήλ είναι η Στρατηγική—φέρνει στο επίκεντρο το φαινομενικό παράδοξο: Ότι ενώ ο Νετανιάχου είναι πολύ σαφής σχετικά με αυτό που δεν θέλει, την ίδια στιγμή παραμένει πεισματικά αδιαφανής σχετικά με αυτό που θέλει ως μέλλον για τους Παλαιστίνιους που ζουν σε ένα κοινόχρηστο έδαφος.

Για όσους πιστεύουν ότι η ειρήνη στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να είναι ο στόχος του Νετανιάχου, αυτή η αδιαφάνεια εμφανίζεται ως σοβαρό ‘ελάττωμα’ για την επίλυση της κρίσης στη Γάζα. Ωστόσο, αν ο Νετανιάχου (που υποστηρίζεται από το υπουργικό του συμβούλιο και την πλειοψηφία των Ισραηλινών) δεν προσφέρει καμία στρατηγική για την ειρήνη με τους Παλαιστίνιους, τότε ίσως η παράλειψή της να μην είναι ‘ελάττωμα’, αλλά να είναι το χαρακτηριστικό της.

Για να κατανοήσετε το υποκείμενο οξύμωρο, πρέπει να αντιληφθείτε γιατί ο Αριέλ Σαρόν και ο Uri Dan ‘είπαν όσα είπαν’, και να καταλάβετε πώς η στρατιωτική εμπειρία του Σαρόν από τον πόλεμο του 1973 έχει ουσιαστικά διαμορφώσει ολόκληρο το παλαιστινιακό μοντέλο [του Ισραήλ]. Το 2011, έγραψα ένα άρθρο στο Foreign Policy, στο οποίο διατυπώθηκε η άποψη ότι η αντίληψη του Σαρόν περί Παλαιστινιακής Μόνιμης Ασάφειας ήταν -και παραμένει- η βασική απάντηση των Σιωνιστών στο πώς να παρακάμψουν το παράδοξο που ενυπάρχει στον Σιωνισμό. Τριάντα χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να ελλοχεύει σε όλες τις πρόσφατες δηλώσεις του Νετανιάχου (και των ισραηλινών ηγετών όλου του πολιτικού φάσματος).

Ήδη από το 2008, η υπουργός Εξωτερικών (και δικηγόρος), Τζίπι Λίβνι, εξηγούσε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γιατί «η μόνη απάντηση του Ισραήλ (στο ζήτημα της συντήρησης του Σιωνισμού) ήταν να διατηρήσει τα σύνορα του κράτους απροσδιόριστα – κατέχοντας παράλληλα τους σπάνιους υδάτινους και εδαφικούς πόρους – κρατώντας τους Παλαιστίνιους σε μια κατάσταση μόνιμης αβεβαιότητας, να εξαρτώνται από την καλή θέληση του Ισραήλ».

Και σημείωσα σε ένα ξεχωριστό κείμενο:

«Η Λίβνι έλεγε ότι ήθελε το Ισραήλ να είναι ένα Σιωνιστικό κράτος – βασισμένο στο Νόμο της Επιστροφής[1] και ανοιχτό σε κάθε Εβραίο. Ωστόσο, η εξασφάλιση ενός τέτοιου κράτους σε μια χώρα με πολύ περιορισμένη επικράτεια  σημαίνει ότι η γη και το νερό πρέπει να παραμείνουν υπό Εβραϊκό έλεγχο, με διαφοροποιημένα δικαιώματα για Εβραίους και μη Εβραίους. Δικαιώματα που επηρεάζουν τα πάντα, από τη στέγαση και την πρόσβαση στη γη, μέχρι τις θέσεις εργασίας, τις επιδοτήσεις, τους γάμους και τη μετανάστευση».

Επομένως, η λύση των δύο κρατών, εκ των πραγμάτων, δεν έλυνε το πρόβλημα της διατήρησης του Σιωνισμού, αλλά μάλλον το επιδείνωνε. Το αναπόφευκτο αίτημα για πλήρη ισότητα των Παλαιστινίων όσον αφορά τα δικαιώματά τους θα έφερνε το τέλος των εβραϊκών ‘ειδικών δικαιωμάτων’ και του ίδιου του Σιωνισμού, υποστήριξε η Λίβνι—μια απειλή σχετικά με την οποία συμφωνούν οι περισσότεροι Σιωνιστές.

Η απάντηση του Σαρόν σε αυτό το απόλυτο παράδοξο, ωστόσο, ήταν διαφορετική:

Ο Σαρόν είχε ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη διαχείριση μιας μεγάλης μη εβραϊκής ‘εξωτερικής ομάδας’, που θα είχε φυσική παρουσία μέσα σε ένα Σιωνιστικό κράτος διαφοροποιημένων δικαιωμάτων. Η εναλλακτική λύση του Σαρόν κατέληγε στην αποτροπή μιας λύσης δύο κρατών εντός σταθερών συνόρων.

Αυτό υποδήλωνε έναν πολύ διαφορετικό τρόπο σκέψης, σε αντίθεση με ό,τι εδώ και καιρό θεωρούνταν διεθνώς ως γενική συναίνεση: Δηλαδή, ότι η λύση των δύο κρατών θα αναδυόταν τελικά—κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες—επειδή αυτό ήταν προς το απώτερο δημογραφικό συμφέρον του Ισραήλ[2].

Οι ρίζες της ‘εναλλακτικής’ του Σαρόν βρίσκονταν στη ριζικά ανορθόδοξη στρατιωτική του σκέψη για το πώς θα υπερασπιστεί το κατεχόμενο τότε Σινά από τον Αιγυπτιακό στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αίγυπτο το 1973.

Η έκβαση του Ισραηλινο-Αραβικού πολέμου του 1973 δικαίωσε πλήρως το δόγμα του Σαρόν για μια δικτυακή άμυνα που βασιζόταν σε ένα πλέγμα υπερυψωμένων οχυρών σημείων που ήταν διασκορπισμένα σε όλο το βάθος του Σινά – ένα πλαίσιο που λειτουργούσε ως μια εκτεταμένη χωρική ‘παγίδα’ που παρείχε στους Ισραηλινούς υψηλό επίπεδο κινητικότητας, ενώ παρέλυε τον εχθρό που παγιδευόταν μέσα στο πλέγμα των αλληλοσυνδεόμενων οχυρών σημείων.

(Αν ο αναγνώστης παρατηρήσει την ομοιότητα αυτής της προσέγγισης με τους ισραηλινούς στρατηγικούς κόμβους από οικισμούς-‘οχυρά’ που είναι σήμερα διασκορπισμένοι στη Δυτική Όχθη, αυτό δεν είναι τυχαίο!).

Ο Σαρόν οραματιζόταν την έκταση ολόκληρης της Δυτικής Όχθης ως ένα εκτεταμένο, διαπερατό και προσωρινό ‘σύνορο’. Αυτή η προσέγγιση μπορούσε επομένως να αγνοήσει οποιαδήποτε λεπτή γραμμή με μολύβι, που θα σχεδιαζόταν για να υποδηλώσει κάποιο πολιτικό σύνορο. Αυτό το πλαίσιο αποσκοπούσε στο να αφήσει τους Παλαιστίνιους σε μια κατάσταση μόνιμης αβεβαιότητας, εγκλωβισμένους μέσα σε ένα πλέγμα αλληλοσυνδεόμενων οικισμών και υποκείμενους σε Ισραηλινές στρατιωτικές επεμβάσεις κατά την αποκλειστική κρίση του Ισραήλ.

Το 1982, ο Σαρόν επεξεργάστηκε το σχέδιο “Η” ενός πλέγματος οχυρών εποικισμών στη Δυτική Όχθη, στο οποίο θα καθρεπτιζόταν η στρατηγική που είχε ακολουθηθεί στο Σινά. Αυτή η αμυντική στρατηγική, ωστόσο, είχε επίσης ως αποτέλεσμα να προσδώσει νέο σκοπό και νομιμοποίηση στον ‘Εποικιστικό Σιωνισμό’.

Η επιτυχία αυτής της στρατηγικής οδήγησε έτσι στη μετατροπή της από μια ουσιαστικά στρατιωτική αμυντική δομή (με στόχο την παράλυση των Παλαιστινίων μέσα σε ένα πλέγμα ισχυρών σημείων των IDF[3]) σε μια κεντρική προσέγγιση, στη συνέχεια, για τη διαχείριση των Παλαιστινίων ευρύτερα. Με την πάροδο των ετών, αυτή θα γινόταν πιο κατασταλτική, πιο καταχρηστική και πιο απεχθής. Και τελικά, [αυτή η προσέγγιση] έσπειρε τη λύση απαρτχάιντ των δύο κρατών.[4]

Όταν ο Αριέλ Σαρόν ‘τράβηξε’ τις ίδιες τις άκρες της συνοριακής γραμμής του Ισραήλ και τις ‘έριξε’ εκατέρωθεν της Δυτικής Όχθης, ουσιαστικά έλεγε ότι οι έποικοι της Δυτικής Όχθης είναι η χωρικά διευρυμένη συνοριακή γραμμή της προ του 1967 επικράτειας, όπως ακριβώς είχε επεκτείνει τα σύνορα του Ισραήλ μέσω των πλεγμάτων των οχυρών-σημείων στο Σινά.

Αυτό ακριβώς ήταν το νόημα του οράματός του: Δεν έχει σημασία αν το Ισραήλ βρίσκεται στα προ του 1967 ή στα μετά το 1967 εδάφη—όλα τα σύνορα ήταν ρευστά και μεταβαλλόμενης μορφής, κατά την άποψή του. Τα επεκταμένα, ελαστικά, διαπερατά, με πλέγματα-παγίδες ‘σύνορα’ του Σαρόν ξεκίνησαν έτσι μια διαδικασία—στη στρατιωτική σφαίρα—της θόλωσης των διακρίσεων μεταξύ ενός εσωτερικού πολιτικού χώρου και ενός εξωτερικού. Αυτό, μαζί με την έννοια του Sharon για τον ‘μη σεβαστό’ χώρο, έγινε το καθιερωμένο ισραηλινό στρατιωτικό δόγμα.

«Θέλουμε να αντιπαραθέσουμε στον διαγραμμισμένο χώρο της παραδοσιακής, παλιομοδίτικης στρατιωτικής πρακτικής την ομαλότητα που επιτρέπει την κίνηση στον χώρο, μια κίνηση που διασχίζει ανεμπόδιστα τα όποια σύνορα και εμπόδια. Αντί να περιορίζουμε και να οργανώνουμε τις δυνάμεις μας σύμφωνα με τα υπάρχοντα σύνορα, θέλουμε να κινούμαστε μέσα από αυτά», σημείωνε ένας ανώτερος ισραηλινός αξιωματικός το 2006.[5]

Είναι κρίσιμο ότι η ιδέα του θολώματος του καθιερωμένου και οριοθετημένου χώρου διείσδυσε σταδιακά από την στρατιωτική στην ισραηλινή πολιτική σφαίρα. Επιπλέον, η αρχή της σύγχυσης αυτού που βρίσκεται εντός με αυτό που βρίσκεται εκτός έχει επεκταθεί στον πολιτικό και νομικό χώρο των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών. Επέτρεψε τη διαμόρφωση ενός χώρου δύο επιπέδων, υπάγοντας τους Ισραηλινούς Εβραίους και τους Παλαιστίνιους Άραβες σε διαφορετικά συστήματα κινητικότητας και διοικητικής μεταχείρισης.

Οι διαφοροποιημένοι νομικοί και διοικητικοί χώροι παγίωσαν έτσι και τη Σιωνιστική πολιτική αρχή της διαφοροποίησης των πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτό το σύστημα δύο επιπέδων προβλέπει τον πολιτικό αποκλεισμό των Παλαιστινίων, αλλά διατηρεί την εξάρτηση και τη νομική ένταξη των Παλαιστινίων κάτω από τον ισραηλινό μηχανισμό ελέγχου. Το σύστημα αυτό είναι ουσιαστικά ένα σύστημα εξαίρεσης στην κυριαρχία, με το οποίο έχουν ασχοληθεί φιλόσοφοι όπως ο Carl Schmitt και ο Giorgio Agamben.

Ας προχωρήσουμε γρήγορα στη σημερινή εποχή: Μόλις καταστεί σαφές ότι ο πρωταρχικός στόχος είναι αυτός της διατήρησης του Σιωνισμού, τότε όλα όσα κάνει ο Νετανιάχου βγάζουν νόημα. Η ουσία του προβλήματος παραμένει αμετάβλητη: Η εγγενής αντίφαση ενός Σιωνιστικού κράτους εξαιρέσεων που ενσωματώνει μια σημαντική μη εβραϊκή εξω-ομάδα χωρίς δικαιώματα—είτε αυτή βρίσκεται στο περιφραγμένο γκέτο της Γάζας είτε στο ‘πλέγμα οχυρών των εποίκων’ στη Δυτική Όχθη—έχει καταστεί μη βιώσιμη.

Μόλις το ‘σύστημα’ διαχωρισμού του Αριέλ Σαρόν καταρρεύσει (όπως συνέβη στις 7 Οκτωβρίου), ιδέες όπως οι προτάσεις του Μπλίνκεν για την “επόμενη μέρα” στη Γάζα εγείρουν αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα του σιωνιστικού σχεδίου καθαυτού. Με απλά λόγια, ο Σιωνισμός θα πρέπει να επανεξεταστεί—ή να εγκαταλειφθεί.

Το ίδιο και οι πολιτικές απαντήσεις της Δύσης θα πρέπει να επανεξεταστούν. Οι καλοπροαίρετες κοινοτοπίες για μια ‘λύση’ δύο κρατών είναι εδώ και χρόνια πολύ πίσω. Πολύ νερό έχει κυλήσει κάτω από τη γέφυρα. Ίσως θα ήταν καλύτερο αν η Δύση μπορούσε να αρχίσει να εξετάζει τις συνέπειες της ήττας για εκείνους που έχουν αγκαλιάσει τη μία πλευρά σε αυτήν τη σύγκρουση. Είναι περισσότερα από τις σκέτες ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα που βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου στη Χάγη, πολλά άλλα επίσης δικάζονται (από τη σκοπιά του Παγκόσμιου Νότου).

Άραγε θα μπορούσε στ’ αλήθεια να είχε επιτύχει αυτή η ισραηλινή ‘ενσωμάτωση δια του αποκλεισμού’; Το τεχνο-χωροταξικό πολιτικό σύστημα του Σαρόν, παρά την αξίωσή του για φιλοσοφική νομιμοποίηση, τελικά, στη ρίζα του δεν είναι παρά μια εξέλιξη του υποδείγματος που έχει συνδεθεί με έναν βασικό Σιωνιστή θεωρητικό, τον Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι: δηλαδή ένας διαφορετικός τρόπος για να επιτευχθεί η ‘εξαφάνιση’ των Παλαιστινίων.

Και αν η παλαιστινιακή εξω-ομάδα δεν μπορεί να ‘εξαφανιστεί’ μέσω των τεχνο-χωρικών κατασκευών, δεν θα ήταν έκπληξη αν η λογική της κατάστασης οδηγούσε τον Νετανιάχου και την κυβέρνησή του πίσω στην αρχική στρατηγική του Σαρόν για ριζική έλλειψη σεβασμού του στρατιωτικού χώρου και των πολιτικών συνόρων—να αιφνιδιάσει και να δημιουργήσει μια εκτεταμένη χωρική παγίδα για τους Παλαιστίνιους (όπως έκανε ο Σαρόν με τον αιγυπτιακό στρατό).

«Το Ισραήλ είναι το κράτος του εβραϊκού λαού», υπογράμμισε η Λίβνι το 2008—τονίζοντας τη Σιωνιστική ‘βασική γραμμή’—«και θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι όταν μιλάμε για τον «λαό του», αυτός είναι ο εβραϊκός λαός, με την Ιερουσαλήμ να είναι η ενιαία και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ και του εβραϊκού λαού εδώ και 3007 χρόνια».

Πηγή: Strategic Culture

Μετάφραση – επιμέλεια: Κ. Μηλολιδάκης

Οι σημειώσεις στο τέλος είναι του μεταφραστή.

[1] Ο “Νόμος της Επιστροφής” είναι ένας ισραηλινός νόμος, που ψηφίστηκε στις 5 Ιουλίου 1950, ο οποίος δίνει στα άτομα με έναν ή περισσότερους Εβραίους παππούδες και στους συζύγους τους το δικαίωμα να μετεγκατασταθούν στο Ισραήλ και να αποκτήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα.

[2] Εδώ υπονοείται ότι με δεδομένη την αυξημένη γεννητικότητα των Παλαιστινιακών πληθυσμών, το Ισραήλ θα δεχόταν τελικά τη λύση των δύο κρατών με διακριτά σύνορα προκειμένου να διατηρήσει την ταυτότητά του.

[3] IDF: Israel Defense Forces (Δυνάμεις Άμυνας του Ισραήλ). Τα αρχικά που χρησιμοποιεί ο Ισραηλινός στρατός. Όλο και περισσότεροι σχολιαστές, δημοσιογράφοι, κ.λπ. χρησιμοποιούν τον όρο IOF: Israel Occupation Forces (Δυνάμεις Κατοχής του Ισραήλ) στα κείμενά τους.

[4] Ο Crooke εννοεί εδώ την παρούσα κατάσταση όπου οι δύο Παλαιστινιακές οντότητες (Δ. Όχθη και Γάζα) δεν διαθέτουν τον έλεγχο σε βασικά δικαιώματα–νερό, ηλεκτρικό, πρόσβαση στον έξω κόσμο, κ.λπ.

[5] Πήρα το θάρρος εδώ και άλλαξα την παραπομπή του συγγραφέα επειδή η σελίδα στην οποία εκείνος παραπέμπει δεν υπάρχει. Υποθέτω όμως ότι παρέπεμπε στην ίδια πηγή, μια διατριβή Master’s στο πανεπιστήμιο Trent του Καναδά η οποία ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με τις θεωρίες του Ισραηλινού απόστρατου ταξίαρχου Shimon Naveh, ο οποίος είναι ο αξιωματικός των IDF στον οποίο αναφέρεται ο Crooke. Μέσα στη διατριβή (την οποία κατεβάζει σε PDF ο σύνδεσμος που παραθέτω) υπάρχει το σχετικό απόσπασμα σε εκτεταμένη μορφή καθώς και παραπομπή στην πρωτότυπη πηγή [Naveh, Shimon, “Between the Striated and the Smooth,” Insecurity. (Issue 22, Summer 2006)].

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του ιστορικού Rashid Khalidi, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Columbia των ΗΠΑ που βασίστηκε σε ομιλία του στις 16 Νοεμβρίου με θέμα τον σχεδόν εκατονταετή πόλεμο στην Παλαιστίνη. Ως ακαδημαϊκός στη Δύση και μάλιστα στην έδρα της μητρόπολης του καπιταλισμού, ο Rashid Khalidi δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις διατυπώσεις του για ζητήματα αμάχων, πολεμικών επιχειρήσεων και Διεθνούς Δικαίου, ωστόσο οι επισημάνσεις που κάνει έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς υπογραμμίζουν τη δυνατότητα να υπάρξει μια αλλαγή παραδείγματος, μια μετάβαση στον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνεται το Παλαιστινιακό ζήτημα στη Δύση. Από το σύνολο των παρατηρήσεών του αξίζει να κρατήσουμε ότι η προκλητική διαφοροποίηση που κάνει η Δύση στην αξία της ανθρώπινης ζωής όταν αυτή είναι Ισραηλινού αμάχου συγκρινόμενη με τη ζωή Παλαιστίνιου αμάχου, είναι και η βάση που αλλάζει την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο υπέρ της Παλαιστινιακής υπόθεσης.

Πριν από έξι εβδομάδες, αυτή η ομιλία θα είχε διαφορετικό τίτλο και διαφορετικό περιεχόμενο. Τότε θα έδινα το ιστορικό υπόβαθρο της σημερινής στιγμής μέσω του πλαισίου που περιγράφεται στο βιβλίο μου “Ο εκατονταετής πόλεμος στην Παλαιστίνη“: Μια ιστορία εποικισμού, αποικιοκρατίας και αντίστασης. Το βιβλίο αυτό εξηγεί τα γεγονότα στην Παλαιστίνη από το 1917 ως αποτέλεσμα ενός πολέμου που διεξήχθη κατά του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού σε διάφορα στάδια από διάφορες μεγάλες δυνάμεις που συμμάχησαν με το σιωνιστικό κίνημα – ένα κίνημα που ήταν ταυτόχρονα εποικιστικό-αποικιοκρατικό και εθνικιστικό. Αυτές οι δυνάμεις συμμάχησαν αργότερα με το ισραηλινό έθνος-κράτος που προέκυψε από αυτό το κίνημα.

Εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το πλαίσιο ως τον καλύτερο τρόπο για να εξηγήσουμε την ιστορία του περασμένου αιώνα και όχι μόνο. Έτσι, δεν πρόκειται για μια προαιώνια σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Εβραίων και η κόντρα αυτή δεν συνεχίζεται από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι ένα εντελώς πρόσφατο προϊόν της εισβολής του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και της ανόδου των σύγχρονων εθνικοκρατικών εθνικισμών, τόσο των αραβικών όσο και των εβραϊκών. Επιπλέον, αυτός ο πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας πόλεμος μεταξύ του σιωνισμού και του Ισραήλ από τη μια πλευρά και των Παλαιστινίων από την άλλη, με τους τελευταίους να υποστηρίζονται περιστασιακά από αραβικούς και άλλους παράγοντες. Περιελάμβανε πάντα τη μαζική παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στο πλευρό του σιωνιστικού κινήματος και του Ισραήλ: Η Βρετανία μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και οι ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις από τότε. Αυτές οι μεγάλες δυνάμεις δεν ήταν ποτέ ουδέτερες, δεν ήταν ποτέ έντιμοι μεσίτες, αλλά ήταν και είναι ενεργά μέρη αυτού του πολέμου στο πλευρό του Ισραήλ. Δεδομένων αυτών των γεγονότων, μακριά από το να υπάρχει μια ισοδυναμία μεταξύ των δύο πλευρών, αυτός ήταν ένας πόλεμος μεταξύ αποικιοκράτη και αποικιοκρατούμενων, μεταξύ καταπιεστή και καταπιεσμένων, και υπήρχε πάντα μια τεράστια ανισορροπία μεταξύ των δύο πλευρών στην Παλαιστίνη υπέρ του Σιωνισμού και του Ισραήλ.

Ωστόσο, ενώ νομίζω ότι αυτό το πλαίσιο έχει ενισχυθεί τις τελευταίες έξι εβδομάδες από το εντυπωσιακό για παράδειγμα επίπεδο της συμμετοχής των ΗΠΑ και – σε αντιδιαστολή – τη σχετικά περιορισμένη φύση της συμμετοχής του Ιράν και των αραβικών κρατών, μπορεί να βλέπουμε μια αλλαγή παραδείγματος εξαιτίας νέων στοιχείων που εμφανίστηκαν από τις 7 Οκτωβρίου. Αυτό που πρόκειται να προτείνω είναι εξαιρετικά προσωρινό. Ως ιστορικός, διστάζω να προβλέψω πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα γεγονότα. Αλλά, υπό το πρίσμα της πορείας αυτού του πολέμου για περισσότερο από έναν αιώνα, είναι σαφές ότι έχουν εμφανιστεί νέα στοιχεία που ενδεχομένως να υποδηλώνουν ότι αυτός ο πόλεμος εισέρχεται σε μια νέα φάση. Θέλω να ξεχωρίσω πέντε από αυτά τα στοιχεία.

I.

Το πρώτο είναι ο αριθμός των νεκρών του Ισραήλ που ξεπερνά τους 1.200, ο τρίτος υψηλότερος στην ιστορία της χώρας. Πάνω από 800 ισραηλινοί πολίτες σκοτώθηκαν, καθώς και πάνω από 350 μέλη του στρατού και της αστυνομίας, και όλα αυτά σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο της μιας ημέρας. Από τότε, έχουν σκοτωθεί 64 Ισραηλινοί στρατιώτες. Αυτός είναι πιθανώς ο υψηλότερος αριθμός νεκρών Ισραηλινών πολιτών που έχει σημειωθεί ποτέ [719 πολίτες σκοτώθηκαν στη δεύτερη ιντιφάντα σε διάστημα τεσσάρων ετών- οι περισσότεροι από τους 6.000 νεκρούς του Ισραήλ το 1948, τον υψηλότερο αριθμό νεκρών σε οποιονδήποτε πόλεμο που ήταν στρατιώτες]. Οι απώλειες του ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας, σε συνδυασμό με εκείνες που προκλήθηκαν από τότε που ξεκίνησε η χερσαία εισβολή πριν από αρκετές εβδομάδες, έχουν ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τις 400. Ο αριθμός αυτός σύντομα θα πλησιάσει τον αριθμό των Ισραηλινών στρατιωτών που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 1982 [όταν σκοτώθηκαν πάνω από 450].

Ο σημερινός αριθμός των Παλαιστινίων που ξεπερνά τους 11.500 νεκρούς, όπως και εκείνος του Ισραήλ, δεν είναι ακόμη οριστικός και θα αυξηθεί από τα υψηλά ποσοστά θανάτων που θα μπορούσαν να προληφθούν από ασθένειες, παιδική θνησιμότητα και άλλες αιτίες, καθώς και από την πιθανή προσθήκη των περισσότερων από τους 2.700 ανθρώπους που αγνοούνται. Αυτό καθιστά ήδη τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων τον δεύτερο υψηλότερο από το 1948, όταν σκοτώθηκαν περίπου 20.000, κυρίως άμαχοι, και είναι πιθανώς υψηλότερος από τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια του ισραηλινού πολέμου στο Λίβανο το 1982, όταν σκοτώθηκαν 20.000 άνθρωποι, περισσότεροι από τους μισούς Παλαιστίνιοι και οι υπόλοιποι Λιβανέζοι [κατά τη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα σκοτώθηκαν περίπου 5.000 Παλαιστίνιοι].

Παραθέτω αυτά τα φρικτά στατιστικά στοιχεία ως απόδειξη ενός στοιχείου αυτού που μπορεί να είναι μια αλλαγή παραδείγματος. Ο απολογισμός των ισραηλινών θυμάτων, ιδιαίτερα ο αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν, δημιούργησε ένα τραυματικό σοκ που αντηχεί στο Ισραήλ, στις εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο και σε όλη τη Δύση. Τα μακροπρόθεσμα πολιτικά αποτελέσματά του είναι αδύνατο να προβλεφθούν, αλλά έχουν ήδη επηρεάσει σημαντικά τις αποφάσεις τόσο της ισραηλινής όσο και της αμερικανικής κυβέρνησης, καθιστώντας και τις δύο χώρες πιο επιθετικές και αδιάλλακτες. Εν τω μεταξύ, ο μακροπρόθεσμος πολιτικός αντίκτυπος ενός τόσο τεράστιου αριθμού παλαιστινιακών θανάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο στους Παλαιστίνιους, αλλά και στον αραβικό κόσμο, και ίσως και πιο μακριά, είναι επίσης ανυπολόγιστος και μπορεί κάλλιστα να επηρεάσει την εσωτερική πολιτική αρκετών αραβικών κρατών, καθώς και το μέλλον του Ισραήλ στην περιοχή.

II.

Τα στοιχεία αυτά πρέπει να εξεταστούν στο πλαίσιο δύο άλλων χαρακτηριστικών. Το πρώτο είναι ότι η αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς, η συντριβή της άμυνας του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της ήττας μιας ολόκληρης μεραρχίας του ισραηλινού στρατού (της μεραρχίας της Γάζας), η πλήρης αποτυχία της ισραηλινής τεχνολογίας πληροφοριών και επιτήρησης και η σφαγή τόσων πολλών ισραηλινών πολιτών, αντιπροσωπεύουν την πρώτη φορά που διεξάγεται πόλεμος με αυτή τη σφοδρότητα σε ισραηλινό έδαφος από το 1948. Το Ισραήλ έχει υποστεί και στο παρελθόν σοβαρές επιθέσεις κατά του άμαχου πληθυσμού του, από ρουκέτες και βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά από το 1948 και μετά, όλοι οι μεγάλοι ισραηλινοί πόλεμοι – το 1956, το 1967, ο πόλεμος της φθοράς 1968-70, το 1973, το 1982, η δεύτερη ιντιφάντα και όλοι οι πόλεμοι στη Γάζα – διεξήχθησαν ουσιαστικά σε αραβικό έδαφος. Τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί στο Ισραήλ εδώ και 75 χρόνια.

III.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι ο πόλεμος αυτός αντιπροσωπεύει την προσωρινή κατάρρευση του δόγματος ασφαλείας του Ισραήλ. Αυτό συχνά αποκαλείται λανθασμένα “αποτροπή”, αλλά στην πραγματικότητα προέρχεται από το επιθετικό δόγμα που διδάχθηκε για πρώτη φορά στους ιδρυτές των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από Βρετανούς ειδικούς στην καταπολέμηση της εξέγερσης, όπως ο Orde Wingate. Το δόγμα αυτό υποστηρίζει ότι με προληπτικές επιθέσεις ή με αντίποινα με συντριπτική δύναμη, ο εχθρός μπορεί να ηττηθεί αποφασιστικά, να εκφοβιστεί μόνιμα και να αναγκαστεί να αποδεχθεί τους ισραηλινούς όρους. Όσον αφορά τη Γάζα, αυτό σήμαινε περιοδικά σφυροκοπήματα κατά των κατοίκων της Γάζας και τη θανάτωση μεγάλου αριθμού από αυτούς για να τους αναγκάσει να αποδεχθούν την πολιορκία και τον αποκλεισμό που διαρκούν εδώ και 16 χρόνια.

Λέω η προσωρινή κατάρρευση αυτού του δόγματος, διότι ενώ αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου θα έπρεπε να έχει δείξει την απόλυτη χρεοκοπία του, το ισραηλινό κατεστημένο ασφαλείας είναι σαφές ότι δεν έμαθε τίποτα. Φαίνεται να έχουν ξεχάσει τη ρήση του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Είναι προφανές ότι η ισραηλινή ηγεσία δεν έχει κανένα σαφή πολιτικό στόχο για τη διεξαγωγή αυτού του πολέμου, πέρα από την εκδίκηση για τον απολογισμό των απωλειών μεταξύ των αμάχων και την ταπεινωτική στρατιωτική ήττα της 7ης Οκτωβρίου, η οποία παρουσιάζεται ως αποκατάσταση της “αποτροπής”. Αντί να έχουν έναν ακριβή πολιτικό στόχο για αυτόν τον πόλεμο, η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός έχουν θέσει τον αδύνατο στόχο της καταστροφής της Χαμάς, μιας πολιτικο-στρατιωτικο-ιδεολογικής οντότητας που μπορεί ίσως να ηττηθεί στρατιωτικά, αλλά δεν μπορεί έτσι να καταστραφεί. Είτε αποδυναμωθεί είτε ενισχυθεί η Χαμάς στο τέλος, κάτι που θα το μάθουμε καλά-καλά μετά το τέλος αυτού του πολέμου, δεν θα καταστραφεί ως πολιτική δύναμη και ιδεολογία όσο συνεχίζεται η κατοχή και η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού.

IV.

Ένα άλλο νέο στοιχείο που μπορεί να αποτελεί μέρος μιας αλλαγής παραδείγματος είναι ότι μετά την ευρεία αρχική συμπάθεια για το Ισραήλ σε παγκόσμιο επίπεδο στην αρχή, υπήρξαν έντονες αρνητικές αντιδράσεις για τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα. Αυτό συνέβη σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες και στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου (ή μάλλον στον πραγματικό κόσμο, εξαιρουμένων των ΗΠΑ και μερικών δυτικών χωρών). Παρόμοια έντονη ήταν η αρνητική αντίδραση ακόμη και μεταξύ ευρέων τμημάτων του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Είναι αδύνατο να πούμε αν αυτή η αντίδραση θα έχει μόνιμο αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν είχε σχεδόν καμία διακριτή επίδραση στην πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν για την καθολική υποστήριξη του Ισραήλ, η οποία φτάνει μέχρι το επίπεδο της ενεργού συμμετοχής στον πόλεμό του κατά της Γάζας, και η οποία μπορεί να οδηγήσει στη δέσμευση αμερικανικών δυνάμεων σε μάχη, αν, Θεός φυλάξοι, η σύγκρουση αυτή εξελιχθεί σε ευρύτερο πόλεμο.

Η αντίδραση στις αραβικές χώρες αποδεικνύει τουλάχιστον την απόλυτη άγνοια των δυτικών και ισραηλινών πολιτικών και ειδημόνων, οι οποίοι ισχυρίζονταν αλαζονικά ότι “οι Άραβες δεν ενδιαφέρονται για την Παλαιστίνη”. Με την αυτοπεποίθησή τους αυτή, μπέρδεψαν τους απολυταρχικούς και κλεπτοκράτες που κυβερνούν τις περισσότερες αραβικές χώρες με τους λαούς τους, οι οποίοι πολύ ξεκάθαρα νοιάζονται πολύ για την Παλαιστίνη, ξεκινώντας τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στις περισσότερες αραβικές πρωτεύουσες εδώ και δώδεκα χρόνια. Όπως θα μπορούσε να τους πει οποιοσδήποτε σοβαρός ιστορικός, για πάνω από έναν αιώνα, οι αραβικοί λαοί έχουν δείξει βαθύ ενδιαφέρον για την Παλαιστίνη. Είναι αδύνατο να πούμε αν αυτή η έντονη αρνητική αντίδραση στο Ισραήλ θα έχει διάρκεια και αν και πότε τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα που μαστίζουν την περιοχή θα καταφέρουν να πατάξουν την έκφραση αυτών των συναισθημάτων. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι στις μελλοντικές πολιτικές τους έναντι του Ισραήλ, θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικά από ό,τι ήταν προηγουμένως, λαμβάνοντας υπόψη την παθιασμένη υποστήριξη των λαών τους για την παλαιστινιακή υπόθεση.

V.

Υπάρχει ένα πέμπτο και τελευταίο στοιχείο σε αυτή την πιθανή αλλαγή παραδείγματος. Τα άνισα μέτρα με τα οποία οι δυτικές ελίτ και οι πολιτικοί εκτιμούν τις μελαμψές ή αραβικές ζωές από τη μία πλευρά και τις λευκές ή ισραηλινές ζωές από την άλλη, έχουν δημιουργήσει μια τοξική ατμόσφαιρα στους χώρους που κυριαρχούνται από αυτές τις ελίτ, όπως η πολιτική αρένα, οι εταιρείες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πανεπιστήμια όπως το Κολούμπια. Αυτές οι ελίτ, και πολλοί άλλοι, θεωρούν ότι οι σφαγές ισραηλινών αμάχων είναι θεμελιωδώς διαφορετικές από τις σφαγές δωδεκαπλάσιων παλαιστινίων αμάχων. Στα δεινά των ισραηλινών αμάχων, και μόνο αυτών, αναφέρθηκε ρητά για άλλη μια φορά ο Πρόεδρος Μπάιντεν μόλις στις 15 Νοεμβρίου, ενώ ταυτόχρονα ωραιοποιούσε τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Γάζας και, με τον χαρακτηριστικό ασυνάρτητο τρόπο του, επαναλάμβανε απομνημονευμένα ισραηλινά τσιτάτα.

Αυτή η κατάφωρα άνιση προσέγγιση είναι δίκοπο μαχαίρι: ενώ μπορεί να εξυπηρετεί το Ισραήλ βραχυπρόθεσμα, η προκατάληψη και τα διπλά πρότυπα που ενυπάρχουν σε αυτήν προσφέρονται σε κοινή θέα σε όλο τον κόσμο και σε αυξανόμενα τμήματα της κοινής γνώμης στη Δύση, ιδίως στους νεότερους ανθρώπους. Αυτό ισχύει γενικά για όλους εκείνους που δεν είναι μεθυσμένοι από τις έντονα μεροληπτικές εκπομπές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, τα οποία γενικά παρουσιάζουν εκείνες τις ειδήσεις που το Ισραήλ θεωρεί σκόπιμο να παρουσιάσει. Η υποστήριξη του 68% των Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης πλειοψηφίας των Δημοκρατικών, για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ένα μέτρο στο οποίο αντιτίθεται σφοδρά η ισραηλινή κυβέρνηση και ο υποστηρικτής της στον Λευκό Οίκο, είναι μια ένδειξη που έχει σημασία, ακόμα και αν δεν είναι προάγγελος μιας αλλαγής παραδείγματος.

Παρ’ όλα αυτά, παρά την ωμή πολιτική εκμετάλλευση των θανάτων Ισραηλινών αμάχων και της απαγωγής αμάχων ομήρων, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι τα ζητήματα αυτά παρουσιάζουν ένα σοβαρό ηθικό πρόβλημα, καθώς και νομικό και πολιτικό, για τους υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων. Το ηθικό στοιχείο είναι προφανές: οι γυναίκες, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και όλοι οι άοπλοι μη μαχητές πρέπει αναμφισβήτητα να προστατεύονται σε καιρό πολέμου. Το νομικό στοιχείο θα πρέπει να είναι επίσης προφανές. Κάποιος μπορεί να επιλέξει να μην εφαρμόσει τα πρότυπα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου (ΔΑΔ). Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να τα εφαρμόσει, πρέπει να ισχύουν για όλους. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ψευδώς ότι τηρεί το ΔΑΔ, αν και έχει παραδεχθεί ρητά, μέσω του “δόγματος Dahiya” που διατύπωσε το 2007 ένας πρώην στρατηγός, ο Gadi Eizenkot, ο οποίος είναι τώρα μέλος του ισραηλινού πολεμικού υπουργικού συμβουλίου, ότι δεν το κάνει. Οι ηγέτες του Ισραήλ έχουν επανειλημμένα και ανοιχτά δηλώσει ότι δεν τηρούν τουλάχιστον δύο από τα βασικά στοιχεία του ΔΑΔ, την αναλογικότητα, η οποία απαιτεί ότι η απώλεια ανθρώπινων ζωών ή περιουσίας δεν πρέπει να είναι υπερβολική σε σχέση με το όφελος που αναμένεται από την καταστροφή ενός στρατιωτικού στόχου, και τη διάκριση, η οποία απαιτεί διάκριση μεταξύ του άμαχου πληθυσμού και των μαχητών. Στις καθημερινές επιθέσεις του στη Γάζα, όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, το Ισραήλ έχει δείξει την πλήρη αδιαφορία του για τις αρχές αυτές, εξαφανίζοντας τις ζωές αμέτρητων αμάχων, επιδιώκοντας δήθεν να σκοτώσει έναν ή περισσότερους μαχητές.

Είναι αλήθεια ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι λαοί υπό κατοχή έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται, και αυτό ισχύει, φυσικά, για τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να απαιτήσει την εφαρμογή του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Ισραήλ, αυτό πρέπει να εφαρμοστεί εξίσου και στους Παλαιστίνιους δρώντες, και πρέπει να παραδεχτεί ότι παρά τις κατάφωρες παραβιάσεις των νόμων αυτών από το Ισραήλ, οι παραβιάσεις της Χαμάς και άλλων πρέπει να υπόκεινται στα ίδια πρότυπα.

Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι, ενώ το Ισραήλ παραβιάζει το ΔΑΔ με πλήρη ατιμωρησία και με την καθολική έγκριση των ΗΠΑ και ορισμένων δυτικών κυβερνήσεων, οι παλαιστινιακές παραβιάσεις της ηθικής και του ΔΑΔ που αφορούν τη δολοφονία και την απαγωγή αμάχων, οι οποίες περιφρονούν αυτές τις ηθικές και νομικές αρχές, αξιοποιούνται για τη σπίλωση και την απονομιμοποίηση ολόκληρης της παλαιστινιακής υπόθεσης και όχι μόνο των δραστών. Όπως είναι προφανές από την πολιτική, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη θεσμική αντίδραση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη από τις 7 Οκτωβρίου, η οποία είναι εξ ολοκλήρου επικεντρωμένη σε αυτές τις παραβιάσεις, όπως είδαμε στο Κολούμπια και σε άλλα πανεπιστήμια, είναι ο αγώνας για τα παλαιστινιακά δικαιώματα που στοχοποιείται με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που συμβαίνει στον εχθρικό πολιτικό, μιντιακό και θεσμικό χώρο στις ΗΠΑ και τη Δύση που πολλοί από εμάς καταλαμβάνουν έχει τεράστια σημασία. Αν δεχτούμε ότι το Ισραήλ είναι ένα αποικιοκρατικό (καθώς και εθνικό) σχέδιο εποίκων, τότε οι ΗΠΑ και η Δύση είναι η μητρόπολή του. Όπως κατάλαβαν τα απελευθερωτικά κινήματα της Ιρλανδίας, της Αλγερίας, του Βιετνάμ και της Νότιας Αφρικής, δεν αρκεί να αντισταθούμε στην αποικιοκρατία στην αποικία. Ήταν επίσης απαραίτητο να κερδηθεί η γνώμη στη μητρόπολη, πράγμα που συχνά περιλάμβανε περιορισμούς στη χρήση βίας, καθώς και τη χρήση μη βίαιων μέσων (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό να γίνει μπροστά στη μαζική βία του αποικιοκράτη). Έτσι κέρδισαν οι Ιρλανδοί τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας τους από το 1916 έως το 1921, έτσι κέρδισαν οι Αλγερινοί το 1962 και έτσι κέρδισαν επίσης οι Βιετναμέζοι και οι Νοτιοαφρικανοί. Στους εχθρικούς πολιτικούς και μιντιακούς χώρους στους οποίους δραστηριοποιούνται όσοι υποστηρίζουν τα παλαιστινιακά δικαιώματα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η απόλυτη σαφήνεια σε αυτά τα ζητήματα είναι απαραίτητη, όχι μόνο για ηθικούς και νομικούς λόγους, αλλά και για πολιτικούς.

Αν και η έκβαση αυτού του πολέμου είναι προφανώς αδύνατο να προβλεφθεί σε αυτό το στάδιο, έχει τουλάχιστον οδηγήσει στις αλλαγές που περιέγραψα. Θα οδηγήσει σε βαθιές ανθρωπιστικές και πολιτικές αλλαγές παραδείγματος; Βλέπω τρία σημαντικά ερωτήματα:

1.) Θα οδηγήσει η εκδίωξη ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Γάζας, η οποία είναι ήδη ένα είδος νέας Νάκμπα, στη μόνιμη εθνοκάθαρση αυτής της βόρειας περιοχής;

2.) Θα παρουσιάσει η διεθνής κοινότητα, ή οι ΗΠΑ (που συχνά ενεργούν σαν να αποτελούν μόνοι τους τη διεθνή κοινότητα), μια πρωτότυπη πολιτική λύση στη σύγκρουση, βασισμένη στην ισότητα και τη δικαιοσύνη;

3.) Ή, όπως είναι πιο πιθανό, θα επαναφέρει απλώς κάποια μορφή του προηγούμενου καταπιεστικού status quo της κατοχής και του εγκλωβισμού των Παλαιστινίων σε όλο και μικρότερους χώρους, ενώ θα διοχετεύει περισσότερη φορμαλδεΰδη στο ετοιμόρροπο πτώμα της προ πολλού νεκρής “λύσης των δύο κρατών”;

Είναι αδύνατο να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα σήμερα, αν και η εικασία μου είναι ότι οι απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι αντίστοιχα ναι στο πρώτο, όχι στο δεύτερο και ναι στο τρίτο.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι ένα αποτέλεσμα μπορεί να αποκλειστεί: αυτό είναι η εθνοκάθαρση μέρους ή του συνόλου του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης με την εκδίωξή τους από την ιστορική Παλαιστίνη και την εγκατάστασή τους στο αιγυπτιακό Σινά και την Ιορδανία. Κατά τη διάρκεια των πρώτων επισκέψεών του στην περιοχή μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, ενεργώντας προφανώς ως παιδί για τα θελήματα του Ισραήλ, άσκησε πιέσεις στους ηγέτες της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας να αποδεχθούν αυτό το αποτέλεσμα. Όλοι τους τον απέρριψαν αποφασιστικά. Με τον τρόπο αυτό, οι κυβερνήσεις αυτές ενήργησαν με βάση το εθνικό συμφέρον των κρατών τους και προς το συμφέρον της διατήρησης των καθεστώτων τους, αλλά και προς το συμφέρον των Παλαιστινίων, οι οποίοι γνωρίζουν από 75 χρόνια πικρής εμπειρίας ότι το Ισραήλ δεν επέτρεψε ποτέ σε κανέναν που εκδίωξε από την Παλαιστίνη να επιστρέψει.

Το καπνισμένο όπλο που αποδεικνύει τις κακόβουλες προθέσεις του Λευκού Οίκου του Μπάιντεν βρίσκεται στο αίτημα του Γραφείου Διαχείρισης και Προϋπολογισμού της 20ής Οκτωβρίου 2023 προς το Κογκρέσο για δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία και το Ισραήλ. Αυτό περιλαμβάνει ένα αίτημα για χρηματοδότηση υπό τον τίτλο “Βοήθεια για τη μετανάστευση και τους πρόσφυγες” για “πιθανές ανάγκες των κατοίκων της Γάζας που διαφεύγουν σε γειτονικές χώρες”, για “εκτοπισμό μέσω των συνόρων” και για “απαιτήσεις προγραμματισμού εκτός της Γάζας”.

Στη μυωπία της κυβέρνησης Μπάιντεν να ευθυγραμμιστεί δουλοπρεπώς με μια ισραηλινή πολεμική προσπάθεια που περιλαμβάνει πολλαπλά πιθανά εγκλήματα πολέμου και που δεν έχει κανένα διακριτό ή εφικτό πολιτικό αποτέλεσμα, πρέπει να προστεθεί και η εσωτερική πολιτική ανοησία της. Αγνόησε αποφασιστικά την αυξανόμενη αντίθεση στην απεριόριστη υποστήριξή της στον πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας από πολλούς από τους ίδιους τους αξιωματούχους της, καθώς και από βασικά στοιχεία της βάσης του Δημοκρατικού κόμματος. Αυτή αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από νεαρούς ψηφοφόρους, φιλελεύθερα και προοδευτικά στοιχεία της εβραϊκής και της χριστιανικής κοινότητας, Άραβες, μουσουλμάνους και ηγετικά στοιχεία των μαύρων και άλλων μειονοτικών κοινοτήτων. Καθώς η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα συνεχίζεται με την πλήρη υποστήριξη της κυβέρνησης, είναι ολοένα και πιο δύσκολο να δούμε πώς μεγάλος αριθμός αυτών των ομάδων, ιδίως εκείνων που βρίσκονται σε κρίσιμες πολιτείες που ταλαντεύονται, θα καταφέρει να ψηφίσει τον Τζόζεφ Μπάιντεν το 2024.

Πέρα από την αμερικανική υποστήριξη προς το Ισραήλ στην εκδίωξη πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπων από το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, αν δεν υπήρχε η αποφασιστική αντίθεση (μέχρι στιγμής) μερικών αραβικών κυβερνήσεων, θα είχε προστεθεί η επαίσχυντη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια νέα φάση της 75χρονης διαδικασίας της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους από το Ισραήλ. Δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, και ελπίζουμε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο, ενώ μέχρι στιγμής έχει αποτραπεί η συνενοχή της σε αυτή τη συγκεκριμένη θηριωδία, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ήδη βουτήξει με τα μούτρα σε μια άβυσσο ηθικής εξαχρείωσης, υποστηρίζοντας υλικά το Ισραήλ στη σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων και στο να καταστήσει τη Γάζα ακατοίκητη, και επιτρέποντας την εθνοκάθαρση εντός της Γάζας.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Rashid Khalidi

Ιστορικός, συγγραφέας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη, Παλαιστινιακής καταγωγής.