Άρθρα

Δεν υπάρχουν δύο πλευρές που συγκρούονται στην Ιερουσαλήμ: Η μία εγκληματεί και η άλλη εξοντώνεται

/1 Comment/in /by

O τελευταίος μήνας ήταν ιδιαίτερα πυκνός για την γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.  Οι μαζικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις των Παλαιστίνιων κατοίκων με την Ισραηλινή αστυνομία, με αφορμή την εκδίωξη 38 παλαιστίνιων οικογενειών έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά διακρίσεων που έχουν ως στόχο να εξορίσουν τους Παλαιστινίους έξω από την Ιερουσαλήμ και να διατηρήσουν την εβραϊκή πλειοψηφία.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Η πολύπαθη γειτονιά του Σεΐχ Τζαράχ αποτέλεσε καταφύγιο για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν βίαια στις 15 Μάιου του 1948, γνωστή και ως ημέρα της καταστροφής για τους Παλαιστινίους. Από τους συνολικά 750.000 πρόσφυγες που δημιούργησαν οι διωγμοί των σιωνιστικών δυνάμεων, περίπου 80.000 προέρχονταν από την Ιερουσαλήμ και τα γύρω χωριά του Ντερ Γιάσιν, της Μάλχα, της Λίφτα και του Εΐν Κερέμ. Πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στις 30 Απριλίου του 1948, όλα τα χωριά της Δυτικής Ιερουσαλήμ καταχτήθηκαν από τις Ισραηλινές δυνάμεις και καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Το Σεΐχ Τζαράχ  βρίσκεται λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μακριά από τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ. Την περίοδο της Χασεμίτικης Διακυβέρνησης του Βασιλείου της Ιορδανίας της Δυτικής Όχθης, επετράπη σε 28 Παλαιστινιακές οικογένειες, που μέχρι τότε ζούσαν σε προσφυγικά στρατόπεδα στο Λίβανο, στην Συρία και στην Ιορδανία, να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Η Ιορδανία είχε χτίσει σπίτια για τις 28 παλαιστινιακές οικογένειες με την έγκριση της υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, UNRWA. Στη δεκαετία του 1960, οι οικογένειες έκαναν μια συμφωνία με την κυβέρνηση της Ιορδανίας που θα τους έκανε ιδιοκτήτες της γης και των σπιτιών, λαμβάνοντας επίσημες κτηματολογικές πράξεις που θα μεταγράφονταν στα ονόματά τους μετά από τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, θα έπρεπε να παραιτηθούν από το καθεστώς του πρόσφυγα.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Στις 5 Ιουνίου το 1967 ξεκινάει ο Πόλεμος των 6 ημερών. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ισραηλινός στρατηγός Χόντ «16 ετών σχέδια χρειάστηκαν για αυτά τα τελευταία 80 λεπτά. Ζούσαμε με το σχέδιο κοιμόμασταν πάνω στο σχέδιο, τρώγαμε πάνω στο σχέδιο. Με επιμονή το τελειοποιήσαμε». Το Ισραήλ προσάρτησε τα εδάφη της ανατολικής Ιερουσαλήμ, μαζί με τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, σε μία κίνηση που προκάλεσε διεθνή κατακραυγή.

Το 1972, ομάδες εποίκων δήλωσαν στις οικογένειες ότι καταπατούν εβραϊκή γη. Αυτή ήταν η αρχή μιας μακράς νομικής μάχης που κατά τους τελευταίους μήνες κορυφώθηκε με εντολές εκδίωξης εναντίον 38 οικογενειών στο Σεΐχ Τζαράχ και δύο άλλες γειτονιές στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων πιστεύουν ότι άλλες οικογένειες είναι επίσης ευάλωτες, εκτιμώντας ότι περισσότεροι από 1.000 Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να εκδιωχθούν. Οι ισχυρές ομάδες ισραηλινών εποίκων, βασίζουν τους ισχυρισμούς τους σε ανύπαρκτα έγγραφα ιδιοκτησίας της γης από Εβραίους πριν την περίοδο του 1948.

Παρά την έκδηλη ανυπαρξία νομιμοποιητικών εγγράφων από την πλευρά των Εβραίων, το Ανώτατο Δικαστήριο αρνείται να κάνει έρευνα γνησιότητας των εγγράφων αυτών. Την ίδια στιγμή εθελοτυφλεί σε ότι αφορά τις αυτοδίκαιες εξώσεις που έχουν πραγματοποιήσει με την βία Ισραηλινοί Έποικοι. Τον Απρίλιο, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιορδανίας Ayman Safadi παρέδωσε έγγραφα που αποδεικνύουν την ιδιοκτησία των Παλαιστινίων για τις περιουσίες τους στο Σεΐχ Τζαράχ, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί μια νέα μαζική έξωση.

Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση της Ιορδανίας επικύρωσε 14 συμφωνητικά έγγραφα από τη δεκαετία του 1960 με τις παλαιστινιακές οικογένειες στο Σεΐχ Τζαράχ για την ενίσχυση της θέσης τους εναντίον των ισραηλινών δικαστηρίων.

Ο Adel Budeiri δείχνει ένα έγγραφο σε δικαστική υπόθεση για αρκετές παλαιστινιακές οικογένειες, συμπεριλαμβανομένης της δικής του, που κινδυνεύουν από βίαια έξωση από τα σπίτια τους στη γειτονιά Σεΐχ Τζαράχ της ανατολικής Ιερουσαλήμ, την Κυριακή 9 Μαΐου 2021. (AP Photo / Maya Alleruzzo)

Αυτήν την στιγμή υπάρχουν 38 παλαιστινιακές οικογένειες που ζουν στο Σεΐχ Τζαράχ, τέσσερις από αυτές αντιμετωπίζουν επικείμενη έξωση, ενώ τρεις αναμένεται να απομακρυνθούν την 1η Αυγούστου. Παράλληλα σε περίπτωση που η έκβαση του δικαστηρίου δεν βγει υπέρ τους, που είναι και το πιο πιθανό σενάριο, είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν 20.000 σέκελς στους Εβραίους Εποίκους για τα νομικά τους έξοδα.

Το Ισραήλ διακηρύττει ότι η κατάσταση στο Σεΐχ Τζαράχ είναι μια ιδιωτική διαμάχη ακινήτων την οποία έχουν ξεκινήσει οι Παλαιστίνιοι για να υποκινήσουν γεγονότα βίας. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ διαφορετική. Είναι η προσπάθεια  των εποίκων και του  Μπέντζαμιν Νετανιάχου για αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ με στόχο την προώθηση μακροπρόθεσμων σχεδιασμών για νομιμοποίηση και διεθνή αναγνώριση της σαν “πρωτεύουσα του Ισραήλ”.

Η Ιερουσαλήμ είναι πόλη για λίγους

Το Ισραήλ θεωρεί όλη την Ιερουσαλήμ ως την ενοποιημένη πρωτεύουσα του και λέει ότι οι κάτοικοι της αντιμετωπίζονται ισότιμα. Όμως οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ έχουν διαφορετικά δικαιώματα ανάλογα με το αν είναι Εβραίοι ή Παλαιστίνιοι.

Οι Εβραίοι που γεννήθηκαν στην ανατολική Ιερουσαλήμ αποκτούν αυτόματα ισραηλινή υπηκοότητα και οι Εβραίοι από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δικαιούνται να γίνουν Ισραηλινοί πολίτες.

Οι Παλαιστίνιοι που γεννιούνται στην Ανατολική Ιερουσαλήμ έχουν μια μορφή μόνιμης διαμονής που μπορεί να ανακληθεί εάν περάσουν πολύ χρόνο ζώντας έξω από την πόλη. Μπορούν να υποβάλουν αίτηση για ισραηλινή ιθαγένεια, αλλά πρέπει να περάσουν από μια δύσκολη και αβέβαιη γραφειοκρατική διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή χρόνια. Οι περισσότεροι αρνούνται, επειδή δεν αναγνωρίζουν την προσάρτηση του Ισραήλ.

Μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ το 1967,η Ισραηλινή κυβέρνηση «προσέφερε» στους Παλαιστίνιους κατοίκους της περιοχής την ιδιότητα του κατοίκου μόνο εφόσον δεν διέμεναν έξω από το Ισραήλ για 7 χρόνια και πάνω, δεν είχαν γίνει υπήκοοι άλλης χώρας και δεν είχαν κάνει αίτηση για άλλη εθνικότητα. ( Law of Entry to Israel 1952, 1974). Με αυτό το νομοθετικό περιεχόμενο, το Ισραήλ στόχευε στην δημιουργία ενός δυσμενούς καθεστώτος για τους Παλαιστινίους ενώ ξεκίνησε καμπάνια κατασχέσεως αδειών διαμονής Παλαιστίνιων κατοίκων της Ιερουσαλήμ που διέμεναν στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα.

Πλέον το 37%  πληθυσμού της πόλης αποτελείται από Παλαιστινίους εντούτοις απορροφά μόνο το 10% του προϋπολογισμού της πόλης. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται επίσης με διαφορετικό τρόπο όσον αφορά τη στέγαση, κάτι που θα δυσκολέψει τις οικογένειες του Σεΐχ Τζαράχ να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ εάν εκδιωχθούν. Οι Παλαιστίνιοι επιτρέπεται να χτίσουν μόνο στο 14% της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, το υπόλοιπο 34% αποτελεί γη που έχει προσαρτηθεί από το Ισραήλ και το 52% θεωρείται  πράσινη γραμμή και δεν επιτρέπεται η οικοδόμηση.

Μετά το 1967, το Ισραήλ επέκτεινε τα δημοτικά όρια της πόλης για να καταλάβει μεγάλες περιοχές ανοιχτής γης, όπου έκτοτε έχει κατασκευάσει εβραϊκούς οικισμούς που φιλοξενούν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ταυτόχρονα, έθεσε όρια στις παλαιστινιακές γειτονιές, περιορίζοντας την ανάπτυξή τους.

Σήμερα, περισσότεροι από 220.000 Εβραίοι ζουν στην ανατολική Ιερουσαλήμ, κυρίως σε κατοικημένες περιοχές που το Ισραήλ θεωρεί γειτονιές της πρωτεύουσας του. Οι περισσότεροι από τους 350.000 Παλαιστίνιους κατοίκους της ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι στριμωγμένοι σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές όπου υπάρχει λίγος χώρος για να χτιστούν νέα σπίτια.

Οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται  ότι το κόστος και η δυσκολία απόκτησης αδειών τους αναγκάζει να χτίσουν παράνομα ή να μετακινηθούν στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κινδυνεύοντας έτσι να χάσουν την κατοικία τους στην Ιερουσαλήμ. Ισραηλινές ομάδες δικαιωμάτων εκτιμούν ότι από τα 40.000 σπίτια σε παλαιστινιακές γειτονιές, τα μισά έχουν χτιστεί χωρίς άδειες και κινδυνεύουν να κατεδαφιστούν.

Η ισραηλινή αστυνομία περιφρουρεί καθώς οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι νηστεύουν κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα του Ραμαζανιού και οι Εβραίοι έποικοι συγκεντρώνονται για να ξεκινήσουν το Σαμπάτ σε ένα παλαιστινιακό σπίτι που έχουν καταλάβει οι έποικοι, στη γειτονιά του Σεΐχ Τζαρά, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή 7 Μαΐου 2021. (AP φωτογραφία / Maya Alleruzzo)

Πολιτική Διακρίσεων

Απηχώντας τα ευρήματα της Ισραηλινής Οργάνωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «B’Tselem», το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πρόσφατη έκθεση του κατήγγειλε τις  πολιτικές διακρίσεων στην ανατολική Ιερουσαλήμ και έκρινε ότι το Ισραήλ είναι ένοχο για το έγκλημα του Απαρτχάιντ.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ του Ισραήλ περιλαμβάνουν την πολιορκία εδώ και δεκαετία της Γάζας, τον σοβαρό περιορισμό της κυκλοφορίας των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, τη δήμευση περισσότερου από το ένα τρίτο της γης στη Δυτική Όχθη, τις πολιτικές διωγμών στη Δυτική Όχθη που οδήγησαν σε βίαιη μεταφορά χιλιάδων Παλαιστινίων, την άρνηση των δικαιωμάτων παραμονής για τους Παλαιστινίους και τους συγγενείς τους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη συνεχιζόμενη άρνηση των βασικών πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.

Σε όλη τη γη που ελέγχει το Ισραήλ, επισημαίνει η έκθεση, οι ισραηλινές αρχές «επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τη γη που διατίθεται για εβραϊκές κοινότητες και να συγκεντρώσουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους σε πυκνά κέντρα πληθυσμού».

«Δεν είναι διαμαρτυρία, είναι δικαίωμά μας να είμαστε εδώ»

Οι πρόσφατες νυχτερινές συγκρούσεις ξεκίνησαν στις αρχές του Ραμαζανιού, όταν η ισραηλινή αστυνομία έβαλε εμπόδια έξω από την Πύλη της Δαμασκού της Παλιάς Πόλης, ένα δημοφιλές σημείο συγκέντρωσης μετά τις απογευματινές προσευχές κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα, όταν οι Μουσουλμάνοι νηστεύουν από την αυγή έως το σούρουπο.

Η λαϊκή διαμαρτυρία ώθησε την αστυνομία να αφαιρέσει τους διαχωριστικούς φράκτες που είχαν τοποθετήσει οι ισραηλινές αρχές για να εμποδίσουν τους Παλαιστίνιους να καθίσουν στις σκάλες. «Η νίκη εκεί έδωσε τη δύναμη στους νέους, είδαν ότι μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα, και τώρα, ακόμα κι αν υπάρχει κατοχή, όπως εδώ, εμφανίζονται», δήλωσε ο Μωάμεθ Αμπού Χούμο, ένας Παλαιστίνιος ακτιβιστής από το Issawiya.

Ενώ τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν αυτήν την παράσταση αλληλεγγύης ως «ταραχές» ή «συγκρούσεις», στην πραγματικότητα, οι παλαιστίνιοι νέοι απλώς κάθονται έξω από σπίτια που κινδυνεύουν από βίαια έξωση. H παλαιστινιακή νεολαία πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις έστω και με το φόβο της ασυγκράτητης βίας της Ισραηλινής Αστυνομίας αλλά και των εποίκων. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που δείχνει έναν έποικο στις 10/5 να ρίχνει το αμάξι του με φόρα πάνω στο διαμαρτυρόμενο πλήθος.

Μέσα στον  τελευταίο μήνα φανατισμένοι έποικοι έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης φωνάζοντας «Θάνατος στους Άραβες» μαζί με ακροδεξιούς εξτρεμιστές της ρατσιστικής οργάνωσης Λεχάβα. Ανάμεσα σε αυτούς ο αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ Αριέχ Κινγκ, την προηγούμενη εβδομάδα ευχήθηκε δημόσια τον θάνατο ενός διακεκριμένου Παλαιστίνιου ακτιβιστή.

Περισσότεροι από 305 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις κοντά στο Τέμενος Αλ Άκσα, συμπεριλαμβανομένων 205 που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία και κλινικές για θεραπεία, σύμφωνα με τους γιατρούς της Παλαιστινιακής  Ερυθράς Ημισελήνου, με πέντε περιστατικά σε σοβαρή κατάσταση. Υπάρχουν αναφορές ότι η αστυνομία έκανε χρήση πλαστικών σφαιρών με κύριο στόχο το πρόσωπο και ζωτικά όργανα, αλλά και για την παρουσία ελεύθερων σκοπευτών.

Το Ισραήλ επιτίθεται στη Γάζα μετά την ήττα της Ιερουσαλήμ

Ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα διαρκώς αυξάνεται, καταγράφοντας 149 νεκρούς μέχρι και την 7η μέρα των ταραχών, συμπεριλαμβανομένων 41 παιδιών, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας.

Oι σκηνές βαρβαρότητας στην Ιερουσαλήμ προκάλεσαν οργή μεταξύ των Παλαιστινίων αλλά και αλληλέγγυων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, παρά τον πρωτοφανή μηχανισμό προπαγάνδας του κράτους του Ισραήλ που εμφανίζει τους θύτες εγκλημάτων εθνοκάθαρσης και Απαρτχάιντ ως θύματα.

Στις 10/5 η στρατιωτική πτέρυγα της παλαιστινιακής οργάνωσης αντίστασης Χαμάς εξέδωσε τελεσίγραφο στο Ισραήλ  για μια ώρα – έως τις 18:00 τοπική ώρα – για να αποσύρει τις δυνάμεις του από την Αλ-Άκσα και την κατεχόμενη γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ του Σέιχ Τζαράχ, και να ελευθερώσει κρατούμενους. Όταν πέρασε η προθεσμία, ομάδες αντίστασης στη Γάζα εκτόξευσαν ρουκέτες προς την Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά μετά τον καλοκαιρινό πόλεμο του 2014.

Το Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε εναέρια επίθεση εναντίον του εδάφους της Γάζας, με έναν ισραηλινό στρατιωτικό εκπρόσωπο να λέει ότι η επίθεση «θα διαρκέσει λίγες μέρες».

Χθες το πρωί (Σάββατο 15/5) το Ισραήλ κατεδάφισε βομβαρδίζοντας το πολυώροφο κτήριο που στέγαζε το Al Jazeera και το Associated Press επιχειρώντας να σιγήσει τη μετάδοση εικόνας και ήχου από τη Γάζα.

«Το Ισραήλ θα απαντήσει με μεγάλη δύναμη», δήλωσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, προσθέτοντας ότι «όποιος μας επιτεθεί θα πληρώσει βαρύ τίμημα».

Αυτές οι προειδοποιήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από απειλές συλλογικής τιμωρίας αμάχων στη Γάζα.

Έτσι, το Ισραήλ βομβάρδισε κατοικίες αμάχων, με αποτέλεσμα για παράδειγμα το θάνατο ενός από τους ελάχιστους Νευρολόγους που υπηρετούσαν στη Λωρίδα της Γάζας, του Dr. Moeen Alalool μαζί με τα πέντε του παιδιά, βομβάρδισε επίσης όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στο μεγαλύτερο Νοσοκομείο, το Shifa Hospital, καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση σε αυτό.

Η επίθεση σε αμάχους συνεχίζεται μέχρι και σήμερα (Κυριακή 16/5), με τον αριθμό των νεκρών να αναμένεται να αυξηθεί. Οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι χτυπά στόχους με στρατιωτική σημασία ή κρυσφήγετα της Χαμάς, ακυρώνονται από εικόνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας με οικογένειες θαμένες στα ερείπια των σπιτιών τους.

Το Ισραήλ και συγκεκριμένα ο Νετανιάχου επιθυμεί την κλιμάκωση της βίας με τον βομβαρδισμό της Γάζας. Επιδιώκει την δημιουργία ενός κλίματος «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που σκοπό έχει να εμφυσήσει στην Ισραηλινή κοινωνία την αντίληψη ότι το Ισραήλ βρίσκεται υπό συνεχή απειλή. Η τεράστια συντηρητικοποίηση της Ισραηλινής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ευνοεί την αντι- Παλαιστινιακή ρητορική.

Η θέση του Νετανιάχου  φαίνεται να κλονίζεται από τις προσπάθειες δημιουργίας κυβέρνησης συνασπισμού από τον Γιαίρ Λαπίντ του κόμματος “Υπάρχει Μέλλον” (το οποίο στηρίζεται από το δεξιό κόμμα του Γιαμίνα) με τον Ναφτάλι Μπένετ, το αριστερό κόμμα Μέρετζ  και μέχρι πριν τα τελευταία γεγονότα στην Γάζα το αραβικό ισλαμικό κόμμα Ρά’αμ του Μανσούρ Αμπάς.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Νετανιάχου θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον φόβο των Ισραηλινών προκειμένου να προβάλει τον εαυτό του ως τον ηγέτη που χρειάζεται η χώρα αυτή τη στιγμή της «κρίσης» και ότι είναι ο μόνος υποψήφιος αρκετά ισχυρός για να αντιμετωπίσει μια τέτοια «απειλή».

Το Ισραήλ ξεπέρασε το όριο: Ένοχο για εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, για καθεστώς Απαρτχάιντ και Διώξεων

/1 Comment/in /by

Με αφορμή τη νέα επίθεση των δυνάμεων του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα (μέχρι σήμερα) πάνω από 700 τραυματίες, 24 νεκρούς, ανάμεσά τους 9 παιδιά, το antapocrisis αναδημοσιεύει την έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σύμφωνα με αυτήν, το κράτος του Ισραήλ είναι ένοχο για χαρακτηρισμένα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, όπως αυτά του Απαρτχάιντ και των Διώξεων. Το πρωί της Δευτέρας 10/5 η αστυνομία και ο στρατός του Ισραήλ επιτέθηκε σε Παλαιστίνιους μέσα και γύρω από το τέμενος Αλ-Άκσα, θέλοντας να “γιορτάσει” με αίμα την «ημέρα της Ιερουσαλήμ», δηλαδή την επέτειο της κατάληψης της ανατολικής Ιερουσαλήμ από τον Ισραηλινό στρατό στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Όλες τις προηγούμενες ημέρες, οι ισραηλινές δυνάμεις έκαναν επιθέσεις στη στη γειτονιά Σεΐχ Τζάρα όπου έδιωχναν Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους για να εγκαταστήσουν Ισραηλινούς εποίκους.

Η Human Rights Watch (HRW), ένας κορυφαίος οργανισμός στην καταγραφή και στην καταπολέμηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο, δημοσίευσε μια έκθεση την Τρίτη κατηγορώντας το Ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ.

Η έκθεση των 213 σελίδων, με τίτλο «Το όριο που ξεπεράστηκε: Οι Ισραηλινές αρχές και τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ και των Διώξεων», διαπίστωσε ότι το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για τη διάπραξη «εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» σε ολόκληρη την επικράτεια υπό τον έλεγχό του, από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Συμφωνώντας με τα ευρήματα της κορυφαίας ισραηλινής ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’ Tselem, η οποία δημοσίευσε τη δική της έκθεση κατηγορώντας το Ισραήλ για το απαρτχάιντ νωρίτερα φέτος, η έκθεση του Παρατηρητηρίου (HRW) ισχυρίζεται ότι το Ισραηλινό κράτος, μέσα από πολιτικές διακρίσεων «μεθοδικά πριμοδοτεί» τους Ισραηλινούς Εβραίους έναντι των Παλαιστινίων.

“Η Human Rights Watch καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει επιδείξει την πρόθεσή της να διατηρήσει την κυριαρχία των Εβραίων Ισραηλινών έναντι των Παλαιστινίων σε ολόκληρο το Ισραήλ και τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη”, ανέφερε η ομάδα.

Ενώ ο όρος απαρτχάιντ επινοήθηκε για το σύστημα του θεσμοθετημένου φυλετικού διαχωρισμού που υπήρχε στη Νότια Αφρική μέχρι τη δεκαετία του 1990, η έκθεση HRW ορίζει το ισραηλινό απαρτχάιντ σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το οποίο ορίζει το απαρτχάιντ ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποτελείται από τρία βασικά στοιχεία:

  1. Πρόθεση για διατήρηση της κυριαρχίας μιας φυλετικής ομάδας επί της άλλης.
  2. Πλαίσιο συστηματικής καταπίεσης από την κυρίαρχη ομάδα έναντι της υποτελούς ομάδας.
  3. Απάνθρωπες πράξεις.

Η έκθεση διαπίστωσε ότι το έγκλημα του Απαρτχάιντ συντελείται ιδιαίτερα στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, όπου οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό δρακόντεια στρατιωτική κυριαρχία, ενώ οι Ισραηλινοί Εβραίοι ζουν με ξεχωριστό τρόπο στην ίδια επικράτεια, αλλά έχουν πλήρη δικαιώματα σύμφωνα με το ισραηλινό αστικό δίκαιο.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα εγκλήματα του Απαρτχάιντ του Ισραήλ περιλαμβάνουν την πολιορκία, εδώ και μια δεκαετία, της Γάζας, τον αυστηρό περιορισμό της κυκλοφορίας των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, τη δήμευση περισσότερου από το ένα τρίτο της γης στη Δυτική Όχθη, εκτοπισμούς πληθυσμών στη Δυτική Όχθη που οδήγησαν σε βίαια μεταφορά χιλιάδων Παλαιστινίων, την άρνηση των δικαιωμάτων παραμονής για τους Παλαιστινίους και τους συγγενείς τους στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και τη συνεχιζόμενη άρνηση βασικών πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Παλαιστινίους.

Σε όλη τη γη που ελέγχει το Ισραήλ, επισημαίνει η έκθεση, οι ισραηλινές αρχές «επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τη γη που διατίθεται για εβραϊκές κοινότητες και να συγκεντρώσουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους σε πυκνά κέντρα πληθυσμού».

Τέτοιες πολιτικές, οι οποίες αντιμετωπίζουν ρητά τους Παλαιστίνιους ως «δημογραφική απειλή» είναι πιο εμφανείς σε μέρη όπως η Ιερουσαλήμ, όπου ο ισραηλινός δήμος της πόλης έχει θέσει το στόχο της «διατήρησης μιας σταθερής εβραϊκής πλειοψηφίας στην πόλη και ακόμη προσδιορίζει τις δημογραφικές αναλογίες που ελπίζει να διατηρήσει », σημείωσε η HRW.

Το Kufr Aqab, μια Παλαιστινιακή περιοχή στο βορειότερο άκρο των ορίων του Δήμου της Ιερουσαλήμ οριοθετείται από το Ισραήλ, το οποίο το περικλείει στα δυτικά από το τείχος, στα νότια με το σημείο ελέγχου Qalandiya που χωρίζει τις πόλεις της Ραμάλα και της Ιερουσαλήμ, στα ανατολικά με το στρατόπεδο προσφύγων της Qalandiya και τον οικισμό του Kochav Ya’akov, χτισμένος εν μέρει στη γη του Kufr Aqab, και προς τα βόρεια με τη Ραμάλα. (Χάρτης: Human Rights Watch / ευγενική προσφορά της Planet Labs Inc. 2021)

Τέτοιες πολιτικές εισάγουν διακρίσεις  που στοχεύουν συγκεκριμένα τις παλαιστινιακές κοινότητες και περιορίζουν το βιοτικό τους επίπεδο, σε συνδυασμό με το ότι το κράτος παρέχει στους Ισραηλινούς Εβραίους την ελευθερία να μετακινούνται και να ζουν όπου θέλουν, συντελούν στο έγκλημα του απαρτχάιντ του Ισραήλ, υπογραμμίζει η HRW.

«Αυτές οι πολιτικές, οι οποίες παρέχουν στους Εβραίους Ισραηλινούς τα ίδια δικαιώματα και προνόμια όπου κι αν ζουν και κάνουν διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων όπου κι αν ζουν, αντικατοπτρίζουν μια πολιτική προνομιακής μεταχείρισης ορισμένων ατόμων εις βάρος άλλων», δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του HRW Κένεθ Ροθ.

Παρόμοια με την απάντησή του στην έκθεση της B’ Tselem που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, το Ισραήλ χαρακτήρισε την έκθεση ως «προπαγάνδα», με το Ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών να κατηγορεί την HRW ότι «δαιμονοποιεί το Ισραήλ».

«Το Human Rights Watch είναι γνωστό ότι έχει μια μακροχρόνια ατζέντα κατά του Ισραήλ, επιδιώκοντας ενεργά για χρόνια για την προώθηση μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ», ανέφερε σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Εξωτερικών.

Το υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίστηκε ότι η HRW δεν  κοινοποίησε την έκθεσή του στο Ισραήλ ώστε αυτη να αναθεωρηθεί ή να σχολιαστεί, ένας ισχυρισμός που αρνείται η HRW.

Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναλάβει δράση

Η έκθεση ανέφερε ότι μέσω της έγκρισης νόμων όπως «ο Νόμος για το Κρατικό Έθνος του 2018», ο οποίος θεωρεί ότι «το δικαίωμα άσκησης εθνικής αυτοδιάθεσης εντός του κράτους του Ισραήλ αφορά αποκλειστικά τον εβραϊκό λαό», σε συνδυασμό με την αυξημένη επέκταση των οικισμών τα τελευταία χρόνια, έχει «ξεκαθαρίσει την πρόθεσή του Ισραήλ να διατηρήσει την κυριαρχία που ασκούν οι Εβραίοι Ισραηλινοί».

Ως αποτέλεσμα, η HRW επανέλαβε ότι τα έθνη και η διεθνής κοινότητα πρέπει να λάβουν ορισμένα μέτρα για να καταστήσουν το Ισραήλ υπεύθυνο για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας και για το έγκλημα του απαρτχάιντ.

Στις συστάσεις της, η HRW προτείνει ότι τα πορίσματά της για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας θα πρέπει να ωθήσουν τη διεθνή κοινότητα να αλλάξει την προσέγγισή της απέναντι στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αποφεύγοντας την ατελείωτη «ειρηνευτική διαδικασία» και τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, και προχωρώντας σε μια προσέγγιση που βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανάληψη ευθύνης.

«Ενώ μεγάλο μέρος του κόσμου αντιμετωπίζει την κατοχή μισού αιώνα του Ισραήλ ως προσωρινή κατάσταση που σύντομα θα διορθωθεί από μια «ειρηνευτική διαδικασία» δεκαετιών, η καταπίεση των Παλαιστινίων έχει ξεπεράσει το όριο και αποκτά μια μονιμότητα που πλέον πληρεί τους ορισμούς των εγκλημάτων του απαρτχάιντ και της δίωξης», είπε ο Ροθ.

Μεταξύ των συστάσεων της ομάδας είναι οι εξής:

  • Διερεύνηση και διώξεις από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) για άτομα που εμπλέκονται με αποδείξεις σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και σε εγκλήματα απαρτχάιντ.
  • Επιβολή μεμονωμένων κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένων των απαγορεύσεων ταξιδιού και τo πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των ατόμων που είναι υπεύθυνα για τη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων.
  • Οι χώρες θα μπορούν να παρέχουν όπλα και στρατιωτική βοήθεια και ασφάλεια στο Ισραήλ με τον όρο ότι «οι ισραηλινές αρχές θα λαμβάνουν συγκεκριμένα και επαληθεύσιμα μέτρα για τον τερματισμό της διάπραξης αυτών των εγκλημάτων».
  • Οι τρέχουσες συμφωνίες και συνεργασίες με το Ισραήλ, όπως οι εμπορικές, θα πρέπει να επανεκτιμηθούν ώστε να διασφαλιστεί ότι τέτοιες συμφωνίες δεν συμβάλλουν άμεσα στη διάπραξη των εγκλημάτων του απαρτχάιντ.
  • Οι χώρες πρέπει να συστήσουν εξεταστική επιτροπή στον ΟΗΕ για να «διερευνήσουν συστηματικές διακρίσεις και καταστολή στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη»
  • Οι χώρες πρέπει να ορίσουν έναν παγκόσμιο απεσταλμένο εκ μέρους του ΟΗΕ για τα εγκλήματα των διωγμών και του απαρτχάιντ «με εντολή να κινητοποιήσει τη διεθνή δράση για τον τερματισμό των διώξεων και του απαρτχάιντ».

Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και έχει καθυστερήσει πολύ

Την κυκλοφορία της έκθεσης της Human Rights Watch, οι Παλαιστίνιοι ηγέτες, ακτιβιστές και ομάδες δικαιωμάτων τη χαιρέτισαν σε μεγάλο βαθμό ως ένα θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς χαιρέτισε την έκθεση, ενώ το Παλαιστινιακό Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να χρησιμοποιήσει τα πορίσματα των εκθέσεων και να αναλάβει «άμεση και αποτελεσματική» δράση κατά του «Ισραηλινού καθεστώτος απαρτχάιντ».

«Η έκθεση αποκαλύπτει τη φύση της αποικιακής κατοχής του Ισραήλ ως εδραιωμένου καθεστώτος εβραϊκής υπεροχής και κυριαρχίας απέναντι στον παλαιστινιακό λαό, που έχει σχεδιαστεί για να νομιμοποιήσει την επιχείρηση εγκατάστασης εποίκων στο κατεχόμενο έδαφος του Κράτους της Παλαιστίνης και να επηρεάσει κάθε πτυχή της παλαιστινιακής ζωής», ανέφερε το υπουργείο.

Ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός Δρ. Mohammad Shtayyeh χαρακτήρισε την έκθεση «μια αξιοσημείωτη προσθήκη σε προηγούμενες διεθνείς εκθέσεις και δικαστικές αποφάσεις, η οποία επιβεβαιώνει την επείγουσα ανάγκη της διεθνούς κοινότητας να αναλάβει τις ευθύνες της, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθιστώντας το Ισραήλ υπεύθυνο για τα εγκλήματα που διαπράττει, δηλαδή την κατοχή, τους εποικισμούς, το καθεστώς απαρτχάιντ και διωγμών, όπως αυτά κωδικοποιούνται στους Ισραηλινούς νόμους και πολιτικές».

«Η παραδοσιακή κατάσταση, όπου πολλές χώρες παγκοσμίως ανακοινώνουν τη θέση τους ενάντια στην κατοχή χωρίς πραγματικές κυρώσεις και χωρίς να αναθεωρούν σχέσεις και συμφωνίες με το Ισραήλ σε διπλωματικό, πολιτιστικό και εμπορικό επίπεδο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί», δήλωσε ο Shtayyeh.

Το Νομικό Κέντρο για τα Δικαιώματα των Αραβικών Μειονοτήτων στο Ισραήλ (Adalah) χαιρέτισε την έκθεση HRW, λέγοντας ότι «ο ρατσιστικός χαρακτήρας του ισραηλινού καθεστώτος πρέπει να αποτελέσει πρωταρχικό μέλημα της διεθνούς κοινότητας».

Άλλοι Παλαιστίνιοι ερευνητές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επεσήμαναν ότι, ενώ η έκθεση του Παρατηρητηρίου HRW ήταν ένα απαραίτητο και ευπρόσδεκτο βήμα, η οργάνωση, μαζί με άλλες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «απλώς πλησιάζει» σε όσα λένε οι Παλαιστίνιοι εδώ και χρόνια.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Τι πραγματικά αποκαλύπτουν οι διάλογοι Παππά – Μιωνή

/0 Comments/in /by

Αναμφισβήτητα, οι αποκαλύψεις του πρώην εκπροσώπου Τύπου του ισραηλινού στρατού και απόφοιτου του Κολλεγίου Αθηνών Σάμπυ Μιωνή αποτελούν μια προσπάθεια αλλαγής ατζέντας, ώστε τα φώτα της δημοσιότητας να φύγουν από δύο ζητήματα που φθείρουν, όσο τίποτε άλλο μέχρι στιγμής, το προφίλ της κυβέρνησης: Το πρώτο αφορά τα 2,6 εκατ. ευρώ που ο Σταύρος Παπασταύρος, στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, φέρεται να του παρέδωσε τον Ιανουάριο του 2015 για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του σημερινού κυβερνώντος κόμματος. Το δεύτερο είναι οι αποκαλύψεις για το ζεστό χρήμα που μοίρασε η κυβέρνηση της ΝΔ σε ανύπαρκτα μέσα ενημέρωσης πολιτικών της φίλων.

Αναμφισβήτητα επίσης οι διάλογοι που περιλαμβάνονται στο στικάκι Μιωνή είναι “πετσοκομμένοι” και προϊόν μοντάζ. Μια προσεκτική ανάγνωση διακρίνει πλήθος ασυνεχειών, με τους δύο ομιλητές να πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο. Ωστόσο, η επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων από την επίμαχη συνομιλία δεν αποτελεί ελαφρυντικό για τον τότε υπουργό Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Παππά. Ενδέχεται να περιλαμβάνει εμπιστευτικές πληροφορίες που κανένας δεν ήθελε να βγουν στην δημοσιότητα. Ενδέχεται να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για έναν δεύτερο γύρο αποκαλύψεων.

Πρόκειται δε για αποκαλύψεις που σε κάθε περίπτωση σήμερα ευνοούν τη ΝΔ, αν δεν γίνονται κατά παραγγελία της, που είναι και το πιθανότερο. Αρκεί να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ο Θάνος Πλεύρης ήξερε το περιεχόμενο των συνομιλιών, όπως προκύπτει από τις ερωτήσεις που υπέβαλε στην προανακριτική επιτροπή. Τούτου δοθέντος, καθόλου δεν αποκλείεται οι αποκαλύψεις να είναι ένα ακόμη σέρβις του Μιωνή προς τη ΝΔ, ώστε η κυβέρνηση να του κάνει τις χάρες που ζητούσε από τον Νίκο Παππά.

Παρόλα αυτά, οι διάλογοι που περιλαμβάνονται στο στικάκι Μιωνή ντροπιάζουν και ξεγυμνώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αποκαλύπτουν το βάθος των σχέσεων που ανέπτυξε με το Ισραήλ. Αυτές οι σχέσεις επωάστηκαν από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση (ποιος ξεχνάει την επίσκεψη Πέρες τον Αύγουστο του 2012;). Κορυφώθηκαν ωστόσο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, με τις πέντε επισκέψεις του Τσίπρα στο Ισραήλ (Νοέμβριο 2015, Γενάρη 2016, Δεκέμβριο 2016, Ιούνιο 2017 και Δεκέμβριο 2018) να αποτελούν ιστορικό ρεκόρ.

Οι ηχογραφημένοι διάλογοι αποτελούν ντροπή για ένα αριστερό κόμμα όχι επειδή ο Νίκος Παππάς ζητάει στοιχεία για την Μαρέβα Μητσοτάκη, ως αντάλλαγμα για να βοηθήσει τον Μιωνή να πληρώσει μικρότερο πρόστιμο στην εφορία. Οι στιχομυθίες Παππά – Μιωνή αποτελούν ντροπή ακόμη και για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δείχνουν την υποταγή του στο Ισραήλ. Ας κρατήσουμε τις ακόλουθες φράσεις του τότε υπουργού: “Μας έχει φλομώσει η Μοσάντ στην πληροφορία!”. Επίσης, “ο Μπίμπι του ζήτησε τρία πράγματα και ο Τσίπρας του τα έκανε, ο Τσίπρας του ζήτησε 4-5, ο Μπίμπι του τα έκανε αμέσως… δεν γίνεται δουλειά. Δηλαδή αυτή (η κόκκινη γραμμή) ότι σηκώνει ένα τηλέφωνο και του μιλάει ‘Τι γίνεται; Πώς πας;’ αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί”.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το ζητούμενο δεν είναι η απομόνωση του κράτους-τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής που εφαρμόζει ένα ρατσιστικό απαρτχάιντ σε βάρος εκατομμυρίων Παλαιστινίων. Δεν είναι καν ο σεβασμός στις αποφάσεις του ΟΗΕ για δημιουργία δύο κρατών. Αν κάτι πρέπει να διαφυλαχθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κόκκινη γραμμή μεταξύ του υπόδικου Μπίμπι Νετανιάχου και του Τσίπρα…

Η συζήτηση του Μιωνή με τον Παππά είναι διαφωτιστική επίσης λόγω των αποκαλύψεων που περιλαμβάνονται για τον ρόλο των εβραϊκών οργανώσεων, όπως το ακροδεξιό, φιλοσιωνιστικό World Jewish Congress. Ο Μιωνής λέει ότι αν δεν τον βοηθήσουν εισαγγελείς και εφορίες να καθαρίσει από τις καταδίκες για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος “θα βγουν και θα κατηγορήσουν την Ελλάδα για αντισημιτισμό”. Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχει η συνέχεια: “Εμένα μου είπαν ευθέως ‘εσύ κουβέντα για αντισημιτισμό’, μου είπαν από την Αμερική. Εμείς! Εδώ!”. Η τελευταία φράση σημαίνει ότι αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις ήταν ήδη “πιασμένες” και είχαν συμφωνήσει να εξαπολύσουν τα βέλη με τις κατηγορίες του αντισημιτισμού στην περίπτωση που οι αρχές στην Ελλάδα δεν κάνουν τα χατίρια του Μιωνή. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τους επικαλείται εν αγνοία τους. Το δείχνει ένας καταμερισμός εργασίας που τον έχουμε δει να “χτυπάει” πολλές φορές μέχρι σήμερα. Αποδεικνύεται έτσι ότι το εβραϊκό λόμπι χρησιμοποιεί την κατηγορία του αντισημιτισμού κατά το δοκούν όχι για να προστατεύσει τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, όπως είναι υποτίθεται η αποστολή του, αλλά για να διευκολύνει διεφθαρμένους επιχειρηματίες να γλυτώσουν πρόστιμα των εφοριακών αρχών! Ως μέσο άσκησης πολιτικής και δουλειών! Θα τρίζουν τα κόκκαλα των εξοντωμένων Εβραίων, τη μνήμη των οποίων υποτίθεται ότι προστατεύουν…

Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα στην εφημερίδα “Τα Νέα”, με αφορμή την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ. Το μήνυμα μάλλον αφορούσε τη σταθερότητα των σχέσεων ανεξαρτήτως διαρροών και αδειασμάτων. Για μια άλλη δε “σύμπτωση”, την επίσκεψη του Νίκου Παππά στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Ψυχικό την επομένη των αποκαλύψεων, αν μπορούσε να κάνει κάτι ο πρέσβης μάλλον θα το είχε κάνει πριν το στικάκι πάει για επίσημη μετάφραση. Πλέον είναι αργά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έρμαιο των πολιτικών και ενίοτε προσωπικών επιλογών που τον έφεραν στην εξουσία και τον στήριξαν και ήμερα δεν διστάζουν να τον “πουλήσουν” μέρα – μεσημέρι!

Η προδοσία και οι προσωπικές στρατηγικές ποτέ δεν ήταν δρόμος μονής κατεύθυνσης…

Υ.Γ.: στο πλαίσιο των ίδιων αποκαλύψεων για τη δράση του “πολυπράγμονα” Μιωνή αποκαλύφθηκε ότι επιχειρήσεις του ίδιου και συμφέροντα που συνδέονται στενά μαζί του εποφθαλμιούν την ΛΑΡΚΟ. Στο ίδιο μάλιστα ρεπορτάζ αποκαλύπτεται ότι η ΝΔ με προσεκτικές κινήσεις οδηγούσε από τη κυβέρνηση Σαμαρά ακόμη την ΛΑΡΚΟ στον πρώην εκπρόσωπο Τύπου του ισραηλινού στρατού. Οι μαφιόζικοι χειρισμοί που έχουν προηγηθεί δείχνουν ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια περί εξυγίανσης της εταιρείας η ΝΔ την παραδίδει με σκανδαλώδεις, γκανγκστερικές διαδικασίες σαν λάφυρο πολέμου σε σκοτεινά κέντρα κι από κει κατ’ ευθείαν στο Ισραήλ. Μόνο που αυτό ούτε κατ’ ευφημισμό δεν λέγεται ελεύθερος ανταγωνισμός. Μαφιακός καπιταλισμός είναι το όνομά του.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Νομιμοποίηση της κάνναβης και διωγμός των Παλαιστίνιων

/0 Comments/in , /by

Ένα ακροδεξιό κόμμα, που εγκωμιάζει ταυτόχρονα τη νομιμοποίηση της κάνναβης και την εκδίωξη των Παλαιστίνιων, θα μπορούσε να είναι η έκπληξη των προσεχών κοινοβουλευτικών εκλογών του Ισραήλ.

Η κάνναβη δεν οδηγεί απαραίτητα στον πασιφισμό, καθώς μπορεί ταυτόχρονα να είναι ο Δούρειος Ίππος των «καθαρών» εξτρεμισμών. Αυτό ισχύει ιδίως στην περίπτωση του ισραηλινού πολιτικού μορφώματος Ζεχούτ (Ταυτότητα), μέχρι πρότινος λοιδωρούμενου, το οποίο όμως πλέον κερδίζει από 3 ως 7 έδρες σύμφωνα με δημοσκοπήσεις για τις κοινοβουλευτικές εκλογές της 9ης Απριλίου (σ’ ένα σύνολο 120 εδρών στην Κνεσέτ). Ο Moshe Feiglin, ιδρυτής και επικεφαλής του Ζεχούτ, ήδη πέτυχε ένα εντυπωσιακό μπεστ-σέλλερ με την εκλογική του πλατφόρμα «Ένας ελεύθερος Εβραίος: Κράτος του Ισραήλ, οδηγίες χρήσης» το οποίο πρόσκαιρα εκθρόνισε το τελευταίο μπεστ-σέλλερ του Ισραηλινού φιλόσοφου Youval-Noah Harari. Η πιο δημοφιλής πρόταση του Feiglin αφορά την «άρση της δίωξης των χρηστών κάνναβης» μέσω της νομιμοποίησης του εμπορίου της «όπως συμβαίνει με την πώληση του αλκοόλ». Η νομιμοποίηση θα μπορούσε να τον φέρει πιο κοντά σε ένα νεανικό εκλογικό κοινό, που αναμφίβολα δεν έχει πλήρη αντίληψη της προσήλωσης του Feiglin στο να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους από τα κατεχόμενα εδάφη.

Η περίπτωση μιας ακομπλεξάριστης δεξιάς

Μηχανικός υπολογιστών και 56 ετών, ο Feiglin μπήκε στην πολιτική το 1993 διαμέσου της ανελέητης αντιπολίτευσης του στις συμφωνίες ειρήνης του Όσλο μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Δίνει μάλιστα τον τόνο σε ένα κίνημα πολιτικής ανυπακοής με την ονομασία «Είναι η δική μας γη!», το οποίο αντισταθμίζει τον χαρακτήρα γκρουπούσκουλου με το μπλοκάρισμα κόμβων, που προκαλούν εκτεταμένο μποτιλιάρισμα. Αυτού του είδους ο ακτιβισμός, που τον καθιστά αντι-δημοφιλή, του χρεώνει επίσης σοβαρά μπερδέματα με τη δικαιοσύνη. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν τον κίνδυνο μιας παρατεταμένης πολιτικής περιθωριοποίησης, ο Feiglin επιχειρεί εισοδισμό στο Λικούντ, προκειμένου εντός του ιστορικού δεξιού ισραηλινού κόμματος να εμφυτέψει ένα ακροδεξιό ρεύμα. Η κίνηση αυτή, η «Εβραϊκή Κατεύθυνση», συσπειρώνει δυνάμεις ιδίως μεταξύ των εποίκων, ενώ ο Feiglin είναι και ο ίδιος κάτοικος του εποικισμού Karnei Chomron, κοντά στη Ναμπλούς.

Στο ξεκίνημα της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, ο Feiglin, καλεί σε κυρώσεις εναντίον των Παλαιστινίων της Ναμπλούς με πρόθεση την εκδίωξη τους στην Ιορδανία. Τιμά τη μνήμη του Ισραηλινού εποίκου, που το 1994 δολοφόνησε 29 Παλαιστίνιους που προσεύχονταν στη Χεβρώνα. Τολμά να παρουσιάζεται εναντίον του Νετανιάχου για την ηγεσία του Λικούντ, κερδίζοντας το 12% των ψήφων στις εσωκομματικές εκλογές του 2005 και το 24% το 2007. Αυτή η πρόοδος του ανοίγει τις πόρτες της Κνεσέτ, όπου και κατέχει έδρα ως μέλος του Λικούντ το διάστημα 2013-2015, έχοντας παράλληλα τη θέση του αντιπροέδρου του κοινοβουλίου. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το Λικούντ για να στήσει το δικό του κόμμα, το Ζεχούτ, σφυρηλατώντας το πρόσταγμα μιας ολοκληρωτικής ιουδαιοποίησης του «Όρους του Ναού», που απευθύνεται στην Πλατεία των Τζαμιών της Ιερουσαλήμ. Ο Feiglin αξιώνει το πέρασμα του τρίτου ιερού χώρου του Ισλάμ στον αποκλειστικό έλεγχο του Μεγάλου Ραββίνου, την έξωση όλων των Παλαιστίνιων που θα αρνούνται την ισραηλινή κυριαρχία στο σύνολο της Ιερουσαλήμ καθώς και τη μεταφορά της Κνεσέτ και των υπουργείων στην παλιά πόλη.

Μαλακά ναρκωτικά και σκληρή δεξιά

O Feiglin υποστηρίζει γενικά την καθαρή προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης, κατεχόμενες κι οι δυο από το 1967, καθώς και την «παροχή βοήθειας για μετανάστευση» στον παλαιστινιακό πληθυσμό, δηλαδή την μαζική μεταφορά του στην Ιορδανία και σε άλλες χώρες. Δε θα τους επιτρεπόταν να διαβιούν στη γη τους παρά μόνο ως «σταθεροί κάτοικοι», έχοντας προηγουμένως επιβεβαιώσει την απρόσκοπτη υπακοή τους στο κράτος του Ισραήλ και προς μια μικρή πλειοψηφία «πολιτών με πλήρη δικαιώματα». Αυτός ο έκδηλος και διαπιστευμένος ρατσισμός ήδη γνωρίζει μια ανησυχητική έκφραση στον ίδιο τον εποικισμό που ζει ο Feiglin. Γονείς μαθητών του Karnei Chomron μόλις πέτυχαν την αποπομπή του αραβικού προσωπικού καθαριότητας του σχολείου τους, με το αιτιολογικό ότι: «η ζωή των παιδιών μας βρίσκεται σε προτεραιότητα, είμαστε ρατσιστές και λατρεύουμε την εβραϊκή φυλή».

Η τωρινή ενδυνάμωση του Ζεχούτ στα πολιτικά γκάλοπ δεν θα γίνει πραγματικότητα παρά μόνο αν το κόμμα υπερβεί το όριο του 3, 25% των ψήφων, προκειμένου να μπει στην Κνεσέτ. Η δημοφιλία του Feglin αποδεικνύει σε κάθε περίπτωση ότι τα διαπιστευτήρια που δίνει ο Νετανιάχου στην σκληροπυρηνική δεξιά, παρά να συγκρατήσουν τον ριζοσπαστισμό της, ευνοούν αντίθετα το υπερθεμάτισμα των άκρων. Ο στιγματισμός των Αράβων του Ισραήλ από τον πρωθυπουργό είναι ήδη αρκετά προβληματικός. Ακόμα χειρότερα, η συμμαχία που συγκρότησε με τους σουπρεματιστές της «Εβραϊκής Ισχύος» αξιολογήθηκε σε ένα editorial της εφημερίδας Le Monde ως « μια σκοτεινή αποτύπωση κυνισμού στην πολιτική». Η υποψηφιότητα του αρχηγού της «Εβραϊκής Ισχύος» έχει εξάλλου κηρυχθεί άκυρη από το Ανώτατο Δικαστήριο, ακόμη κι αν αυτό το ανοιχτά ρατσιστικό μόρφωμα, πρόσφατα ενσωματωμένο εντός ενός κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, θα συμμετέχει στις επόμενες εκλογές.

Αυτό είναι επακριβώς το βεβαρυμένο πλαίσιο, όπου το αποτέλεσμα του Ζεχούτ στις 9 Απριλίου θα λάβει όλη του τη σημασία. Μια εκλογική επιτυχία του Feglin, δίχως να θλίβει τους φίλους της κάνναβης, θα έφερνε πρωτίστως στο προσκήνιο ένα φοβερό μήνυμα μίσους και βίας.

 

Δημοσιεύτηκε στο lemonde.fr στις 24 Μαρτίου 2019 με τίτλο:
Légalisation du cannabis et expulsion des Palestiniens.

Μετάφραση: Κολοκυθάς Κωνσταντίνος

Σχόλια μετάφρασης

Κνεσέτ: Κοινοβούλιο του Ισραήλ

Λικούντ: Κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού με πρόεδρο τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου

Σουπρεματιστές: εδώ οι οπαδοί της υπεροχής της εβραϊκής φυλής

Να μη συνηθίσουμε τη σιωνιστική βαρβαρότητα. Να μη σιωπήσουμε για τη σφαγή 43 Παλαιστινίων από το Ισραήλ.

/0 Comments/in /by

Χρέος κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται άνθρωπος είναι να πάρει θέση για το νέο έγκλημα του σιωνισμού. Σήμερα σφαγιάστηκαν 43 Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στη Γάζα και πάνω από 2.000 τραυματίστηκαν από αληθινά πυρά και χημικά. Τη σκανδάλη στο νέο αυτό μαζικό έγκλημα πάτησε το κράτος του Ισραήλ, αλλά το όπλο οπλίστηκε από την απόφαση -πρόκληση των ΗΠΑ να αγνοήσουν δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ ενάντια στην παράνομη κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από τον ισραηλινό στρατό το 1967 και να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ. Η διεθνής νομιμότητα απαιτούσε από το Ισραήλ να αποσυρθεί από την κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η διεθνής κοινότητα χειροκροτεί την κατοχή, τη νομιμοποιεί και δικαιολογεί τις νέες σφαγές του σιωνισμού.

Η σφαγή στη Γάζα ήταν η απάντηση του σιωνιστικού κράτους στη διαδήλωση 35.000 Παλαιστινίων ενάντια στη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ στα Ιεροσόλυμα. Η απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ υλοποίησε μια επί χρόνια ειλημμένη απόφαση όλων των πτερύγων του αμερικανικού κατεστημένου και αποτέλεσε άμεση στήριξη στην επιχειρούμενη από το σιωνισμό διεθνή νομιμοποίηση της κατοχής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Οι Παλαιστίνιοι παρομοιάζουν τη συγκεκριμένη κίνηση με μια νέα Νάκμπα («Καταστροφή»). Η Νάκμπα, η Ολοκληρωτική Καταστροφή, η μαζική έξοδος των Παλαιστίνιων από τα σπίτια και τη γη τους εξαιτίας του επιθετικού Ισραηλινού εποικισμού, κλείνει αύριο ακριβώς 70 χρόνια. Στη θλιβερή επέτειο της Καταστροφής, το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ αποφάσισε να θυμίσει σε όλο τον κόσμο τη φύση του.

Οι ΗΠΑ βάψαν και πάλι τα χέρια τους στο αίμα με αυτή τους την απόφαση. Η ΕΕ υποκριτικά από τη μια ψηφίζει υπέρ της διεθνούς νομιμότητας και από την άλλη στηρίζει και ενισχύει τον εξευτελισμό της από τις πράξεις του Ισραήλ. Και η πλέον αμερικανόδουλη και φιλοσιωνιστική κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η κυβέρνηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στέκεται στο πλευρό του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ και στηρίζει με ένοχη σιωπή το νέο αιματοκύλισμα.

Όλοι αύριο 15/5 στις 19.30 στην πρεσβεία του Ισραήλ.

Στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε επανάσταση, Συνέντευξη με τον Μοχάμεντ Κάτιμπ

/0 Comments/in , /by

Συναντήσαμε και συζητήσαμε με τον Μοχάμεντ Κάτιμπ, εκπρόσωπο του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) στην Ελλάδα

Ποια είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη τώρα και πως έχει αυτή αλλάξει μετά την απόφαση του Τράμπ να μετακινήσει την Αμερικανική Πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ;

Για να μιλήσουμε για το Παλαιστινιακό ζήτημα, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τις Παλαιστινιακές κοινότητες σήμερα. Στην Βόρεια Παλαιστίνη σήμερα ζουν πάνω από 1,2 εκ. Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα. Ο αριθμός αυτός κατά την άποψη μου είναι θετικός καθώς για την οντότητα του Ισραήλ θεωρείται στρατηγικός κίνδυνος, ενώ πλέον βλέπουμε διαδηλωτές στο Τελ Αβίβ να υψώνουν την Παλαιστινιακή σημαία, κάτι που απαγορευόταν το 40 ή το 50. Στην Haifa και στην Jaffa λειτουργούν πολιτιστικά κέντρα τα οποία ασχολούνται με την Παλαιστινιακή κοινότητα, η οποία είναι ξεχασμένη από την Παλαιστινιακή Αρχή (PA) και τα Αραβικά κράτη.

Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ζουν κάτω από πάρα πολύ σκληρή κατοχή. Σχεδόν κάθε χωριό και πόλη απομονώνεται και ελέγχεται είτε από τα checkpoints, είτε από το τείχος του apartheid. Παιδιά δολοφονούνται στο δρόμο από τις Ισραηλινές δυνάμεις, ενώ πάνω από 400 παιδιά βρίσκονται στις Ισραηλινές φυλακές με υπέρμετρες ποινές απλά επειδή πετούσαν πέτρες. Συνολικά, 4.000 Παλαιστίνιοι που βρίσκονται στις Ισραηλινές φυλακές είναι από την Δυτική Όχθη.

Ουσιαστικά η Παλαιστινιακή Αρχή είναι το χέρι του Ισραήλ στην Δυτική Όχθη, καθώς έχει την λεγόμενη συνεργασία προστασίας με το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να κάνουν ότι δεν μπορεί να κάνει εκείνο.

Τις ίδιες ευθύνες για την κατοχή έχει η Παλαιστινιακή Αρχή και στην Γάζα. Η Γάζα βρίσκεται υπό κατοχή για πάνω από 10 χρόνια. Η νεολαία στην Γάζα είναι απελπισμένη. Δεν υπάρχουν δουλειές, οι παροχές σε νερό και ρεύμα είναι ελάχιστες, ενώ η ζωή γίνεται όλο και ακριβότερη.

Η Παλαιστινιακή διασπορά αποτελεί σημαντικό κομμάτι του Παλαιστινιακού ζητήματος καθώς καλύπτει 7 εκ. του συνολικού πληθυσμού της Παλαιστίνης των 12 εκ. Είναι μια ξεχασμένη κοινότητα και από την Παλαιστινιακή Αρχή και από τα Αραβικά κράτη. Από τους εγγεγραμμένους 500.000 Παλαιστίνιους στο Λίβανο οι 300.000 εργάζονται ως φθηνό εργατικό δυναμικό στις χώρες του Κόλπου. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς, πχ της Ain Al Hileh πάνω από 100.00 Παλαιστίνιοι ζουν σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο, χωρίς την δυνατότητα να μετακινηθούν. Στην Συρία όσοι έμειναν υποφέρουν όπως και ο Συριακός πληθυσμός. Στην Ιορδανία ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αποτελείται από Παλαιστίνιους οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να εκπροσωπηθούν και να δράσουν πολιτικά, ή να οργανωθούν στο χώρο εργασίας τους. Στην Ευρώπη ζούνε κατά βάση σαν πρόσφυγες, πολλοί χωρίς χαρτιά και χωρίς δυνατότητα οργάνωσης και δράσης.

Τώρα για να είμαι ειλικρινής η απόφαση αυτή του Τράμπ, δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι μια απόφαση που το Αμερικανικό Κογκρέσο έχει πάρει ήδη από το 1995. Πιστεύουμε όμως ότι είχε θετική επίδραση. Η Ιερουσαλήμ είναι ολόκληρη υπό κατοχή. Η Δυτική πλευρά είναι γεμάτη εποικισμούς Καναδών, Αμερικάνων και Ευρωπαίων, οι οποίοι έχουν κριθεί παράνομοι. Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ οι Παλαιστίνιοι έχουν χάσει την υπηκοότητα τους. Έχουν είτε ισραηλινή άδεια είτε ιορδανικό διαβατήριο. Οι φόροι που τους επιβάλλονται είναι υπέρογκοι. Bλέπουμε μάλιστα Παλαιστίνιους άντρες και γυναίκες να γκρεμίζουν με τα ίδια τους τα χέρια τα σπίτια τους, για να μην αναγκαστούν να πληρώσουν στο κράτος του Ισραήλ, για να τους το γκρεμίσει αυτό το ίδιο!

Επομένως η απόφαση του Τράμπ έκανε πολύ ξεκάθαρο πλέον στον Παλαιστινιακό λαό, στην διασπορά και στα κινήματα αλληλεγγύης, αφενός ότι η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει μέλλον καθώς είναι απλά μαριονέτα των Ισραηλινών και των Αμερικάνων, ενώ απέδειξε ότι οι Συμφωνίες του Όσλο και η συμφωνία των δύο κρατών είναι μη ρεαλιστικές και ενάντια στα συμφέροντα των Παλαιστινίων.

Σήμερα βλέπουμε στις διαδηλώσεις κάτι που δεν βλέπαμε στο παρελθόν. Ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει σύσσωμος ενάντια στην Αμερική και στον ρόλο που αυτή έχει στην περιοχή σαν ιμπεριαλιστική δύναμη.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν το αφορά η θέση της Αμερικανικής Πρεσβείας. Η απόφαση αυτή όμως ένωσε όλο τον Παλαιστινιακό λαό ενάντια στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή.

Στον Μαχμούντ Αμπάς προτάθηκε μια συμφωνία, για ένα παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό?

Το ζήτημα των δύο κρατών είναι κάτι που προέκυψε από τις Συμφωνίες του Όσλο. Στην πραγματικότητα δεν πρότειναν τίποτα στον Μαχμούτ Αμπάς, αλλά αντίθετα τον διέταξαν να συμφωνήσει η ΗΠΑ και η Σ. Αραβία. Η συμφωνία αυτή έχει μοναδικό σκοπό να διαλύσει το Παλαιστινιακό κίνημα και την Παλαιστινιακή αντίσταση δημιουργώντας μια Παλαιστινιακή “οντότητα” με αμφισβητούμενη ανεξαρτησία, χωρίς στρατό και χωρίς σύνορα.

Η αστική τάξη της Παλαιστίνης στην οποία ανήκει και ο ιδιωτικός τομέας της χώρας, είναι αυτή που για να διατηρήσει τα συμφέροντα της μέσα στην κατοχή, χρησιμοποιεί την Παλαιστινιακή Αρχή. Επομένως δεν είναι ο λαός αυτός που αποφασίζει για το μέλλον του.

Ίσως το 70 να μην ήταν ξεκάθαρο αυτό, σήμερα όμως ο ταξικός αγώνας μέσα στην Παλαιστίνη είναι ένα πολύ υπαρκτό ζήτημα.

Οι τωρινές εξελίξεις στην Συρία και στην Μ. Ανατολή επηρεάζουν την Παλαιστίνη;

Επηρεάζουν βασικά στο ζήτημα των χιλιάδων προσφύγων που ζούνε στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Οι εξελίξεις αυτές μας δείχνουν βέβαια ότι το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν είναι το πρωτεύον στην περιοχή τώρα. Οι λαοί των Αραβικών κρατών, πχ της Συρίας, της Τυνησίας, της Ιορδανίας, του Μαρόκου, είναι απασχολημένοι με τα δικά τους εσωτερικά ζητήματα.

Συγκεκριμένα η Συριακή κοινωνία και η Κούρδοι ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικοί απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Όμως όσο αυξάνονται οι διαμάχες στην Μ. Ανατολή βλέπουμε ότι περνάμε από την εποχή που τα αραβικά κράτη ήταν μαριονέτες των ΗΠΑ, στο να μην υπάρχουν καθόλου κράτη! Σήμερα ο Αραβικός κόσμος βρίσκεται κάτω από μια νέα μορφή αποικισμού, με στρατιωτικές βάσεις να ‘χουν κατακλίσει την περιοχή και την ελεύθερη αγορά να κάνει κουμάντο στην αραβική οικονομία. Ο αραβικός κόσμος είναι η πίτα από την οποία όλοι θέλουν ένα κομμάτι.

Οι εξελίξεις που επηρεάζουν την Παλαιστίνη είναι κομμάτι της στρατηγικής της Σ. Αραβίας και των άλλων Αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων για το άνοιγμα ενός καινούργιου αιρετικού και φασιστικού πεδίου στην περιοχή, δημιουργώντας έτσι ασάφεια στους αραβικούς λαούς για το ποιος μάχεται εναντίον ποιού.

Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στο Παλαιστινιακό ζήτημα;

Ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης αυτή την στιγμή είναι τρομακτικός. Ποτέ στην ιστορία των δύο χωρών δεν υπήρξαν τόσο στενές σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ. Αυτή η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη τόσο για τον ελληνικό όσο και για τον παλαιστινιακό λαό. Το Ισραήλ θέλει τον έλεγχο της περιοχής και βλέπει την Ελλάδα ως κομμάτι αυτής. Συγκεκριμένα τώρα με την νέα συμφωνία για το αέριο (EastMed) καθιερώνεται ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή ως αποικιοκρατική χώρα, κάτι που ποτέ δεν ήταν η Ελλάδα καθώς έχει αρκετά κοινή ιστορία με την Παλαιστίνη, αντίστασης και όχι κατοχής. Η δήθεν αριστερή Ελληνική κυβέρνηση, διαγράφει όλη αυτήν την ιστορία του λαού της και πουλάει την ελληνική γη και τον ελληνικό λαό στους Γερμανούς, στους Αμερικανούς και τώρα στους Ισραηλινούς.

Εμείς ως PFLP πιστεύουμε ότι αυτή η συμφωνία συνιστά κλοπή του αερίου, ολόκληρης της περιοχής, της Συρίας και της Ιορδανίας. Εμείς το θεωρούμε έγκλημα αυτό. ‘Έγκλημα όπως το να κλέβεις την γη μας και να σκοτώνεις τον λαό μας και θεωρούμε ότι η Ελλάδα συμμετέχει σε αυτό το έγκλημα.

Για αυτό θέλουμε να αγωνιστούμε δίπλα σε όσες επαναστατικές δυνάμεις στην Ελλάδα είναι αποφασισμένες να σταματήσουν αυτήν την συμφωνία.

Δεν συμφωνούμε με την ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο λόγω της στάσης της απέναντι στο παλαιστινιακό ζήτημα, αλλά και λόγω των αντιλαϊκών πολιτικών της στην Ελλάδα. Η ελληνική αστυνομία χρησιμοποιεί τα ίδια ισραηλινά μέσα καταστολής απέναντι στους διαδηλωτές όπως αυτά που χρησιμοποιούνται στην Παλαιστίνη.

Εμείς ως Παλαιστίνιοι δεν πιστεύουμε ότι το πρόβλημα μας είναι μόνο το Ισραήλ. Είναι ο Δυτικός ιμπεριαλισμός, τα Αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα και η παλαιστινιακή αστική τάξη. Η Ελλάδα παίρνει μέρος στις στρατιωτικές ασκήσεις στο Ισραήλ. Στέλνει κόσμο στον στρατό του Ισραήλ, ο οποίος αποτελείται από Ευρωπαίους κατά βάση πολίτες. Πιστεύουμε ότι αν η Ελλάδα ήταν πραγματικά ανεξάρτητο κράτος θα έπρεπε να αποσυρθεί από την περιοχή και να δικάσει τους Έλληνες που πηγαίνουν στον Ισραηλινό στρατό για να σκοτώνουν Παλαιστίνιους.

Ποιές είναι οι άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη και ποιόν ρόλο παίζουν στην Παλαιστινιακή αντίσταση;

Η κυβέρνηση στην Παλαιστίνη διχάζεται μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς, η Φατάχ είναι υπεύθυνη για το Βόρειο κομμάτι της Παλαιστίνης και την Δυτική Όχθη, ενώ η Χαμάς έχει την εξουσία της Γάζας. Οι υπόλοιπες δυνάμεις στην Παλαιστίνη που έχουν δυνάμεις και στη διασπορά, χωρίζονται σε τρία γκρουπ. Την δεξιά ισλαμική πτέρυγα που καλύπτουν κόμματα όπως η Χαμάς και η Μουσουλμανική  Αδελφότητα, την συντηρητική δεξιά την οποία αποτελούν κόμματα όπως η Φατάχ και διάφορα άλλα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Τέλος  έχουμε την αριστερή πτέρυγα στην οποία ανήκει και το PFLP, η οποία βέβαια δεν είναι πολύ ισχυρή. Είναι δύσκολο να δούμε ποιες δυνάμεις υποστηρίζει ο κόσμος και σε τι ποσοστά, αφού δεν υπάρχουν νόμιμες εκλογές εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπουμε όμως ότι ο κόσμος θα στηρίξει όποια δύναμη μάχεται κατά της κατοχής.

Τι συμβαίνει με τις συζητήσεις περί ενότητας Χαμάς και Φατάχ;

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, είναι μια ιστορία που διαρκεί για πάνω από δέκα χρόνια. Ο κίνδυνος που ενέχει βέβαια, έχει να κάνει με το σλόγκαν “της ενότητας του παλαιστινιακού λαού” στην οποία υποτίθεται ότι αποβλέπει η συνένωση αυτή. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί αυτού, ο παλαιστινιακός λαός είναι πολύ ενωμένος στους αγώνες, η συνεργασία αυτή είναι πολιτικό τέχνασμα. Οι Παλαιστίνιοι διαχωρίζονται πρακτικά από τα τσεκ ποιντς, τα προσφυγικά γκέτο, την κατοχή της Γάζας, από τους ίδιους τους Σιωνιστές.

Ποιος οργανώνει τις κινητοποιήσεις στην Παλαιστίνη αυτήν την στιγμή?

Στην Γάζα οι διαδηλώσεις οργανώνονται από μια λαϊκή επιτροπή, η οποία περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κινήματα, οπότε δεν είναι αυθόρμητες, ούτε όμως ελεγχόμενες από μια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, κάτι που είναι πολύ θετικό. Αυτοί που πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις είναι ο ίδιος ο Παλαιστινιακός λαός και κυρίως η νεολαία.

Στην Δυτική Όχθη, βλέπουμε συνέχεια διαδηλώσεις στα checkpoint, οι οποίες είναι τελείως αυθόρμητες, με συμμετοχή ανθρώπων που ανήκουν σε οργανώσεις. Βλέπουμε κάθε μέρα να συλλαμβάνονται πολλοί σύντροφοί μας, μαζί με πολύ κόσμο που το Ισραήλ θεωρεί ότι υπάρχει πιθανότητα να συμμετέχει στις διαδηλώσεις και για τον λόγο αυτό, βλέπουμε να συλλαμβάνονται και τόσα πολλά ανήλικα παιδιά.

Τι ρόλο έχει η Ρωσία στην Παλαιστίνη;

Δεν υπάρχει ξεκάθαρος και ευθύς ρόλος της Ρωσίας στην Παλαιστίνη. Παίζουν και με τα δύο χέρια στο τραπέζι, καθώς από την μια έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ και από την άλλη προσπαθούν να τα ‘χουν καλά και με τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Στηρίζει όμως τόσο την Παλαιστινιακή Αρχή όσο και την λύση των δύο κρατών. Θέλουν προφανώς να έχουν μερίδιο από το μοίρασμα της Μ. Ανατολής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ίδιος ο ρόλος της Ρωσίας με αυτόν των ΗΠΑ.

Tι χρειάζεται να γίνει στην Παλαιστίνη, κάτω από ποια συνθήματα πρέπει ο Παλαιστινιακός λαός να ενωθεί και ποιες δυνάμεις χωράει μια αντίσταση στην Παλαιστίνη;

Στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε επανάσταση. Καθημερινά βιώνουμε εξεγέρσεις, ιντιφάντες, διαδηλώσεις. Είχαμε την πρώτη ιντιφάντα, μετά την δεύτερη το 1987, η οποία ξεθύμανε από το 1990 όταν ο YasserArafatξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τις συμφωνίες του Όσλο που κυριολεκτικά διέλυσαν το κίνημα. Έληξε όμως οριστικά το 1992 με την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο, όπου και οριστικά πλεον ξεχάστηκε το ζήτημα της επιστροφης των Παλαιστίνιων προσφύγων και η Παλαιστινιακή ηγεσία εγκατέλειψε την χώρα για την Τυνισία.

Η Παλαιστίνη δεν μπορεί να απελευθερωθεί με δικαιωματικά κινήματα. Χρειαζόμαστε όλες τις δραστικές μορφές πάλης για να νικήσουμε. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα εθνικό μέτωπο, πείτε το όπως θέλετε, δημοκρατικό, λαϊκό, δεν έχει σημασία. Σε αυτό χωράνε όλες οι δυνάμεις στην Παλαιστίνη που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην κατοχή.

Τι θα πρέπει να διεκδικούμε; Μια Παλαιστίνη. Από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα. Ένα κράτος, ενιαίο και δημοκρατικό για όλους, Άραβες και Εβραίους

Αυτό ζητούσαν οι Παλαιστίνιοι ήδη απο το 1967. Ένα δημοκρατικό κράτος για όλους, παράδειγμα ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα στην περιοχή.

Για εμάς είναι πολυ ξεκάθαρο. Η λύση των δύο κρατών είναι μια λύση απαρτχάιντ. Με αυτήν την λύση το Ισραήλ δρα με τους δικούς του ρατσιστικούς όρους. Δεν θα υπάρξει ποτέ καμία συζήτηση για την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, που αποτελούν σχεδόν το μισό του Παλαιστινιακού πληθυσμού, θα υπάρχει μόνο περισσότερη καταπίεση ακόμα και για τους ίδιους τους ισραηλινούς πολίτες. Οπότε για μας είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Η Παλαιστίνη είναι ένα κράτος το οποίο κατακτήθηκε το 1948 και χρειάζεται να απελευθερωθεί.

Πολιτικές οργανώσεις στην Ελλάδα, κάποιες εκ των οποίων συμμετέχουν στην ΛΑΕ, διάφορα άτομα, συζητάνε την δημιουργία ενός αντι-ιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού φόρουμ, με ξεκάθαρη τοποθέτηση για τον ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Ποια είναι η γνώμη σας ως PFLP για αυτό;

Κατά την γνώμη μας υπάρχει πάντα ανάγκη για κινήσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, απο αριστερή επαναστατική σκοπιά. Θεωρούμε βέβαια πολύ σημαντικό να προστεθεί στην κουβέντα το ζήτημα του αποικισμού. Γιατί δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη που βρίσκεται σε αποικιοκρατία, πλέον βρισκόμαστε σε μια καινούργια φάση όπου μπορείς να μιλήσεις και για οικονομικής μορφής αποικιοκρατία. Πολυ καλό παράδειγμα για αυτό αποτελεί η Ελλάδα, η οποία είναι αποικία των Αμερικανών και των Γερμανών.

Πιστεύουμε ότι το να μάχεσαι ενάντια στον ιμπεριαλισμό στις Δυτικές χώρες είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από ότι μέσα στην Παλαιστίνη. Ελπίζουμε πως όποια αριστερή δύναμη θέλει να βρεθεί σε αυτόν τον αγώνα μαζί μας, θα αναγνωρίσει την Παλαιστινη ως κράτος το οποίο κατεκτήθη το 1948, και από αυτήν την βάση πιστεύουμε πως μπορούμε να αναλύσουμε είτε το ζήτημα του αγωγού αερίου, είτε το ζήτημα των προσφύγων.

Η παγίδα της Ιερουσαλήμ

/0 Comments/in , /by

Την περασμένη βδομάδα ο Πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και θα μεταφέρουν εκεί την Αμερικανική πρεσβεία.

Η Ιερουσαλήμ υπήρξε από καιρό τόπος ισραηλινής καταπίεσης εναντίον των Παλαιστινίων. Όπως εξηγεί η ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’tselem, ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά «το Ισραήλ δεν αναγνώρισε ποτέ τους παλαιστίνιους κατοίκους της Ιερουσαλήμ- τον λαό του οποίου η χώρα προσαρτήθηκε μονομερώς και παράνομα από το κράτος».Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εθνοκάθαρσης του 1947-48, μέσω της οποίας δημιουργήθηκε το ισραηλινό κράτος, το Ισραήλ πήρε τον έλεγχο της Δυτικής Ιερουσαλήμ. Είκοσι χρόνια αργότερα ξεκίνησε η κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και το 1973 έδωσε εντολή επίσημα να δημιουργηθεί ένα δημογραφικό πλεονέκτημα -μέσω εποικισμού- της τάξεως του 73% έως 26% για τους εβραϊκούς πληθυσμούς της πόλης.

Έκτοτε, 280.000 έποικοι έχουν μετακινηθεί παράνομα ενώ το Ισραήλ έχει καταλύσει το δικαίωμα στη διαμονή 14.500 Παλαιστινίων, έχει καταστήσει απαγορευτικό για τους Παλαιστίνιους το να λάβουν οικοδομικές άδειες, έχει θεσπίσει προϋπολογισμούς που εισάγουν διακρίσεις και παρέχει σταθερά άνισες δημοτικές υπηρεσίες.

H πόλη υπήρξε από πολύ παλιά το κέντρο της παλαιστινιακής ζωής και το Ισραήλ δεν έχει κυριαρχία πάνω της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Από αυτή την άποψη, η απόφαση του Τραμπ ισοδυναμεί με “αναγνώριση από εκείνους που δεν κατέχουν σε αυτούς που δεν δικαιούνται”, σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιστινιακού Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Για το Παλαιστινιακό Κίνημα Νεολαίας, η απόφαση «ισοδυναμεί με φτύσιμο στο πρόσωπο του λαού μας και στην αντιαποικιοκρατική πάλη δεκαετιών και μάλιστα αποτελεί μια μορφή υποταγής στην αποικιοκρατία», ένα «συμβολικό πραξικόπημα ενάντια στην παλαιστινιακή απαίτηση για νόμιμη αυτοδιάθεση του λαού μας και στο δικαίωμα μας στη διαχείριση της κοινωνικής, πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς”.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατήγγειλε την απόφαση του Τραμπ. Η παλαιστινιακή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων Al-Haq επισημαίνει ότι η «αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ παραβιάζει το αναφαίρετο παλαιστινιακό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» ενώ το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Al-Mezan επισημαίνει ότι πρόκειται για «καταφανή παραβίαση των ψηφισμάτων 476, 478 και 181 του ΟΗΕ και υπονομεύει τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού».

Περισσότεροι από 130 επιστήμονες αμερικανο-εβραϊκών Σπουδών συγκέντρωσαν υπογραφές καταδικάζοντας την αμερικανική κυβέρνηση, διότι «υποστηρίζει την αποκλειστική εβραϊκή ιδιοκτησία πάνω στην Ιερουσαλήμ». Το έγγραφο σημειώνει ότι «η Ιερουσαλήμ έχει τεράστια θρησκευτική και συναισθηματική σημασία για τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς ομοίως… Ελπίζουμε μια μέρα να δούμε έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι κάτοικοι της γης θα έχουν ίση πρόσβαση στους πολιτιστικούς και υλικούς πόρους της πόλης».

Οι Παλαιστίνιοι απάντησαν στην κίνηση του Τραμπ με μαζικές διαμαρτυρίες. Ισραηλινές δυνάμεις βομβάρδισαν τη Γάζα, σκοτώνοντας δύο Παλαιστίνιους ενώ περίπου εκατό Παλαιστίνιοι έχουν τραυματιστεί στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται απίθανο να αλλάξουν την απόφασή τους. Πιστεύουν ότι η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ θα συντρίψει τελικά την παλαιστινιακή αντίσταση, ενισχύοντας έτσι την περιφερειακή θέση της Αμερικής και των εταίρων της.

Αμερικανοκίνητη αποικιοκρατία

Η απόφαση για την Ιερουσαλήμ δεν αποτελεί απλώς παράδειγμα της βίαια καταστροφικής ηγεσίας του Τραμπ αλλά είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή.

Στην πραγματικότητα, οι Δημοκρατικοί πίεζαν για αυτή την κίνηση για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια. Ο Μπιλ Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα αναδείχθηκαν στην εξουσία υποστηρίζοντας την ψηφισμένη απόφαση του Κογκρέσου του 1995, το Νόμο περί Πρεσβείας της Ιερουσαλήμ, που υποχρέωνε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μετακινήσουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ. Τριάντα δύο Δημοκρατικοί, μεταξύ των οποίων ο Τζο Μπάιντεν και ο Τζον Κέρρυ, συνυπέγραψαν το νομοσχέδιο.

Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, η Γερουσία ψήφισε, με πλειοψηφία 90-0, την επιβεβαίωση του νόμου του 1995 και κάλεσε τον πρόεδρο να ακολουθήσει τις διατάξεις του. Επιφανείς Δημοκρατικοί όπως οι Cory Booker, Ben Cardin, Kirsten Gillibrand και Chuck Schumer συνυπέγραψαν το ψήφισμα και ακόμα και ο Bernie Sanders ψήφισε υπέρ της νομοθεσίας. Ο Chuck Schumer, ηγέτης των Δημοκρατικών στη Γερουσία, επέκρινε τον πρόεδρο τον Οκτώβριο για την αναποφασιστικότητα του σχετικά με το θέμα και τώρα ισχυρίζεται ότι συμβούλευσε τον Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως «αδιαίρετη πρωτεύουσα» του Ισραήλ.

Από αυτήν την άποψη, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ αποτελεί μια ακόμα περίπτωση δικομματικής υποστήριξης στην αποικιοκρατία των Ισραηλινών.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρείχε σημαντική στήριξη στο Ισραήλ πριν από το 1967, αλλά ο πόλεμος εκείνου του έτους καθιέρωσε τη μεταξύ τους σχέση. Έκτοτε, το Ισραήλ υπηρέτησε το αμερικανικό κράτος ως πολύτιμος εντολοδόχος του, παρέχοντας μισθοφορικές υπηρεσίες ενάντια στον αραβικό εθνικισμό, στην αριστερά της Μέσης Ανατολής, στους συμμάχους των Σοβιετικών στην περιοχή και πέραν αυτής και σε κάθε δύναμη που εμπόδιζε το αμερικανικό κεφάλαιο.

Το Ισραήλ αποτελεί επιπλέον μια προσοδοφόρα αγορά εξοπλισμών για τις αμερικανικές επιχειρήσεις ενώ οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών είναι τόσο βαθιά συνδεδεμένες σε τομείς όπως η τεχνολογία και η ασφάλεια, που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς που αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος. Με απλά λόγια, το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να διαπράξει τα αμέτρητα εγκλήματά του εναντίον του παλαιστινιακού και άλλων λαών στην περιοχή χωρίς την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ.

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, Αμερικανοί και Ισραηλινοί καπιταλιστές και πολιτικοί αποφάσισαν ότι το Ισραήλ πρέπει να ενσωματωθεί στην περιφερειακή τάξη. Για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε να τελειώσουν με το Παλαιστινιακό ζήτημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν προσηλωμένες σε αυτόν τον στόχο, μέσω της προώθησης αυτού που παραπλανητικά ονομάστηκε “ειρηνευτική διαδικασία”.

Η συμφωνία του Όσλο του 1993 ήταν το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας. Η συμφωνία αυτή ανέβαλε για το ακαθόριστο μέλλον τα ζητήματα της Ιερουσαλήμ και του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, ενώ έδωσε στους Παλαιστίνιους περιορισμένη κυριαρχία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Ανέθεσε δε τη διοίκηση αυτών των εδαφών στην Παλαιστινιακή Αρχή, ένα δημιούργημα του Όσλο. Όπως γράφει η Mandy Turner, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι «μια μη κυρίαρχη οντότητα, η ύπαρξη της οποίας υπόκειται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με τον κατακτητή, το Ισραήλ», καθώς και με διεθνείς δωρητές που δεν λογοδοτούν στους Παλαιστίνιους, καθιστώντας την «συμβαλλόμενο μέρος σε μια πολύπλοκη διαδικασία συνεργασίας, την ώρα που το Ισραήλ συνεχίζει τις αποικιακές πρακτικές του». Η Παλαιστινιακή Αρχή εκπλήρωσε συχνά τις επιθυμίες τόσο των Ισραηλινών όσο και των ΗΠΑ, κυρίως καταστέλλοντας την παλαιστινιακή αντίσταση.

Στα χρόνια μετά το Όσλο, ο αριθμός των Ισραηλινών που εγκαταστάθηκαν παράνομα στη Δυτική Όχθη -συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ- έχει υπερδιπλασιαστεί. Η Γάζα έχει καταστεί σε μεγάλο βαθμό ένα στρατόπεδο φυλακισμένων όπου το Ισραήλ έχει σφαγιάσει χιλιάδες, ενώ οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ αντιμετωπίζουν συστηματικές διακρίσεις. Η βία που είναι εγγενής σε όλες αυτές τις σχέσεις υπογραμμίζει το γεγονός ότι το «ειρηνευτική» είναι ένας εσφαλμένος προσδιορισμός: καλύτερα να σκεφτόμαστε τη διαδικασία ως μια ακόμη φάση της αποικιοκρατίας.

Όπως γράφει ο Ράσιντ Χαλίντι στους Brokers of Deceit, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρέμειναν ουδέτερες στις συνομιλίες μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, αλλά ενήργησαν ως «δικηγόρος του Ισραήλ». Αμερικανοί πολιτικοί, γράφει, υπηρέτησαν την «εσωτερική πολιτική και την πολιτική του μεγάλου πετρελαϊκού κεφαλαίου και της βιομηχανίας των όπλων, που προωθούσαν τη διατήρηση ενός status quo, που θα βασίζεται στην απομάκρυνση μιας δίκαιης και ειρηνικής επίλυσης» του Παλαιστινο-Ισραηλινού ζητήματος.

Από αυτή την άποψη, ο ισχυρισμός του Τραμπ ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ δεν αποτελεί απειλή για την ειρηνευτική διαδικασία αλλά λογική της απόληξη.

Απρόσμενες Φιλίες

Το παιχνίδι της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ θα πρέπει να γίνει κατανοητό στο πλαίσιο της προσπάθειας της αμερικανικής άρχουσας τάξης να εδραιώσει την υπεροχή του Ισραήλ και των χωρών του Κόλπου στην περιοχή, υπό την επίβλεψη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό απαιτεί την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) – της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Μπαχρέιν, του Ομάν, του Κουβέιτ και του Κατάρ. (Η υπόθεση του Κατάρ περιπλέκεται από τις προσπάθειες της Σαουδικής Αραβίας να απομονώσει το πρώτο, υποστηριζόμενη και από το Ισραήλ, εξαιτίας των φιλικών σχέσεων του Κατάρ με τη Χαμάς και το Ιράν).

Η εξασφάλιση αυτού του περιφερειακού μπλοκ θα αποδυναμώσει, αν όχι συντρίψει, τις δυνάμεις που οι σχεδιαστές της ιμπεριαλιστικής αμερικανικής πολιτικής και οι σύμμαχοί τους στη Μέση Ανατολή βλέπουν ως εμπόδια. Το Ιράν, οι σύμμαχοί του στο Ιράκ, η Συρία, η Χεζμπολάχ και η Υεμένη κατέχουν υψηλή θέση σε αυτόν τον κατάλογο. Αν και συχνά υπερβάλουν όσοι αναφέρονται στους δεσμούς της τελευταίας με το Ιράν, ο εναντίον τους συνασπισμός βοήθησε στην επιτάχυνση του κατακλυσμικού πολέμου που διεξάγουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί τους στην Υεμένη.

Ομοίως, στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και οι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου πολέμησαν έναν έμμεσο πόλεμο εναντίον του Ιράν, της Χεζμπολάχ, της Ρωσίας και της συριακής κυβέρνησης. Και τον περασμένο μήνα, η Σαουδική Αραβία φαινόταν να ανάγκασε τον πρωθυπουργό του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι σε παραίτηση, πιθανότατα επειδή ήταν πολύ κοντά στη Χεζμπολάχ.

Δεν μπορούμε όμως να χωρίσουμε τα γεωπολιτικά συμφέροντα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ισραήλ και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου από τα οικονομικά τους συμφέροντα, τα οποία ο AdamHaniehπεριγράφει ως:

«Μια πολιτική ενσωμάτωσης των θεμελίων της Αμερικανικής στήριξης στην περιοχή στο πλαίσιο μιας ενιαίας, νεοφιλελεύθερης οικονομικής ζώνης που θα συνδέεται με τις ΗΠΑ μέσω μιας σειράς διμερών εμπορικών συμφωνιών. Το όραμα αυτό αποσκοπεί στην προώθηση της ελεύθερης ροής κεφαλαίων και αγαθών (αλλά όχι κατ’ανάγκη εργασίας) σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στις αγορές της περιοχής θα κυριαρχούν οι αμερικανικές εισαγωγές, ενώ η φθηνή εργασία, συγκεντρωμένη σε «ελεύθερες» οικονομικές ζώνες που θα ανήκουν στο περιφερειακό και το διεθνές κεφάλαιο, θα παράγει χαμηλού κόστους εξαγωγές προοριζόμενες για αγορές στις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ισραήλ και τον Κόλπο».

Για να πραγματοποιηθεί πλήρως αυτό το σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ενθαρρύνουν τις συμμαχίες μεταξύ των Αραβικών δικτατοριών και του Ισραήλ, κάτι που απαιτεί εξομάλυνση της εκδίωξης του παλαιστινιακού λαού, μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια.

Η Σαουδική Αραβία είναι από καιρό ο κύριος εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Όπως εξηγεί ο Toby C. Jones, «οι πωλήσεις όπλων και η εμπλοκή του αμερικανικού στρατιωτικό-βιομηχανικού συγκροτήματος με τον πετρελαϊκό πλούτο της Σαουδικής Αραβίας» αποτελούν τα θεμέλια αυτής της εταιρικής σχέσης. Και συνεχίζει: «δεν υπάρχει μεγαλύτερος κινητήρας για την ανακύκλωση των πετροδολαρίων της Σαουδικής Αραβίας και του Περσικού Κόλπου από τα μαζικά και ακριβά οπλικά συστήματα».

Τώρα το Ισραήλ φαίνεται να καλλιεργεί τη δική του ιδιαίτερη σχέση με τη Σαουδική Αραβία. Μετά την παραίτηση του Χαρίρι, το Ισραήλ διέταξε τους διπλωμάτες του να επαναλάβουν τις σαουδαραβικές συνομιλίες που ισχυρίστηκαν ότι εγκατέλειψαν εξαιτίας της ιρανικής εμπλοκής στο Λίβανο. Τον Νοέμβριο, ένας ανώτερος ισραηλινός στρατιωτικός αξιωματούχος δήλωσε στα Σαουδαραβικά ΜΜΕ ότι το Ισραήλ θα μοιραστεί πληροφορίες σχετικά με το Ιράν με το σαουδαραβικό κράτος.

Η κίνηση της διοίκησης του Τραμπ στην Ιερουσαλήμ έρχεται εν μέσω μιας γενικότερης πίεσης για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος, αυτού που φαίνεται να είναι μια γελοία, άδικη λύση και της οποίας οι Σαουδάραβες δρουν ως εντεταλμένοι. Σύμφωνα με τους New York Times, ο πρίγκιπας της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν παρουσίασε στον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς ένα σχέδιο με το οποίο:

«Οι Παλαιστίνιοι θα αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος, αλλά μόνο στα μη συνεχόμενα τμήματα της Δυτικής Όχθης και μόνο με περιορισμένη κυριαρχία στην επικράτειά τους. Η συντριπτική πλειονότητα των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη, που ο περισσότερος κόσμος θεωρεί παράνομους, θα παραμείνει. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα λάβουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα τους και δεν θα αναγνωριστεί δικαίωμα επιστροφής στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες».

Η συμφωνία αυτή απαιτεί από τους Παλαιστινίους να δεχτούν μια περιοχή που αντιπροσωπεύει μόνο ένα μέρος της Δυτικής Όχθης και να προσποιηθούν ότι αυτό το μη κυρίαρχο τμήμα αποτελεί κράτος, ενώ παρακάμπτονται τα ζητήματα των προσφύγων και της Ιερουσαλήμ. Το ότι το σύνολο της Δυτικής Όχθης και της Γάζας αποτελεί μόνο το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης αποκλύπτει ότι οι Παλαιστίνιοι δεν καλούνται να συνάψουν συμφωνία αλλά να παραδοθούν. Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ ανέφερε στον Αμπάς ότι εάν δεν συμφωνήσει με αυτούς τους όρους, θα αντικατασταθεί από κάποιον που θα το κάνει.

Σύμφωνα με τον Peter Barker, η κυβέρνηση Τραμπ βλέπει μια «σύγκλιση παραγόντων που καθιστούν την στιγμή ώριμη [για μια τέτοια ρύθμιση], συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης προθυμίας των αραβικών κρατών να λύσουν επιτέλους το ζήτημα για να στρέψουν την προσοχή τους εκ νέου στο Ιράν, το οποίο θεωρούν μεγαλύτερη απειλή [από το Ισραήλ]».

Πράγματι, πηγές με γνώση της συνάντησης μεταξύ Αμπάς και Μπιν Σαλμάν λένε ότι ο πρίγκιπας δήλωσε στον Αμπάς ότι το κρατίδιο της Σαουδικής Αραβίας «έχει σοβαρή ανάγκη υποστήριξης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ για να αντιμετωπίσει την «υπαρξιακή σύγκρουση» με την Τεχεράνη». Οι Σαουδάραβες δεν μπορούν να έχουν το Ισραήλ από την πλευρά τους, όσο το παλαιστινιακό ζήτημα παραμένει αναπάντητο. Ως εκ τούτου, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ θέλει να οικοδομήσει «μια μεγάλη περιφερειακή συμμαχία», στην οποία οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα αντιμετωπίσουν από κοινού το Ιράν.

Για να οικοδομηθεί μια τέτοια συμμαχία, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να πείσουν τους Άραβες δικτάτορες να αψηφήσουν τις επιθυμίες των λαών τους και να αγκαλιάσουν τον ισραηλινό αποικισμό της Παλαιστίνης. Η μετακίνηση της πρωτεύουσας προς την Ιερουσαλήμ αποτελεί ένα μέρος της προσπάθειας για την εξουδετέρωση της παλαιστινιακής αντίστασης, διευθετώντας το παλαιστινιακό μία για πάντα.

Η περιορισμένη συμφωνία συμφιλίωσης μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ (της κυρίαρχης ομάδας της Παλαιστινιακής Αρχής) θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι σχέσεις της Χαμάς με το Ιράν και τη Συρία επιδεινώθηκαν όταν η Χαμάς αρνήθηκε να υποστηρίξει τη συριακή κυβέρνηση στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά αυτή η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει. Τον Νοέμβριο συναντήθηκαν αξιωματούχοι από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, καθώς η τελευταία προσπάθησε να αποκαταστήσει τη σύνδεση μεταξύ Χαμάς και Συρίας. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι η συμφιλίωση Φατάχ-Χαμάς θα επιβιώσει, όταν η Χαμάς ευθυγραμμίζεται με το Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Συρία και η Παλαιστινιακή Αρχή με επικεφαλής την Φατάχ προσανατολίζεται στο στρατόπεδο των ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δορυφόροι τους φαίνεται να προσπαθούν να εξουδετερώσουν την παλαιστινιακή αντίσταση στον εποικισμό κρατώντας τον λαό διχασμένο, ευλογώντας την κλοπή της Ιερουσαλήμ και διασφαλίζοντας ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα καταλήξει σε μια άκρως άδικη συμφωνία με το Ισραήλ.

Αυτές οι κινήσεις αποτελούν συστατικά στοιχεία της προσπάθειας των ΗΠΑ να εξουδετερώσουν την αντίθεσή του Ιράν και των εταίρων του, ιδιαίτερα της Χεζμπολάχ, στην ηγεμονία των ΗΠΑ-ΣΣΚ-Ισραήλ.

Την ανακοίνωση του Τραμπ ακολούθησαν εξαγγελίες μιας τρίτης Ιντιφάντα και διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων πραγματοποιούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να έχει δώσει αθέλητα οξυγόνο στις παλιές φλόγες της παλαιστινιακής αντίστασης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης, ίσως αρκετό για να ξεκινήσει η εξισορρόπηση των δυνάμεων προς μια τελική ειρήνη με απελευθέρωση.

Πηγή: The Jerusalem Gambit. Jacobin Magazine. 14/12/2017

Mετάφραση: Νάσια Πλιακογιάννη