Το κοινοβούλιο της Γαλλίας ψήφισε την Πέμπτη τον περιβόητο νόμο για την “καθολική ασφάλεια”. Ουσιαστικά ένας νόμος πλήρους κάλυψης της αστυνομικής αυθαιρεσίας με την ποινικοποίηση της φωτογράφισης ή βιντεοσκόπησης αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος με κακόβουλα κίνητρα. Τα πρόστιμα γι αυτούς που ανεβάζουν βίντεο αστυνομικής βίας θα φτάνουν τις 75.000 ευρώ ενώ οι ποινές μέχρι τα 5 χρόνια φυλάκισης.

Η κυβέρνηση του μεταρρυθμιστή τεχνοκράτη Macron που εκπληρώνει την ατζέντα της Merine Le Pen που πιθανότητα θα είναι η αντίπαλος του στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αναφέρει ότι ο νόμος ήταν απαραίτητος για την καλύτερη προστασία της αστυνομίας εν μέσω απειλών και επιθέσεων που δέχεται όλο το τελευταίο διάστημα από το βίαιο περιθώριο αλλά και της αυξανόμενης παρενόχλησης της αστυνομίας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  Ένα νομοσχέδιο που κακά τα ψέματα είναι τουλάχιστον ειλικρινές. Γιατί φαίνεται να υποψιάζεται τον πραγματικό ρόλο της αστυνομίας αλλά προφανώς να τον αθωώνει και να τον αφήνει ανεξέλεγκτο.

«Οι αστυνομικοί είναι παιδιά της δημοκρατίας και πρέπει να προστατεύονται επειδή μας προστατεύουν καθημερινά», δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Gerald Darmanin μετά την ψηφοφορία. Σε μια Γαλλία που μόνο τη διετία 2018-19 με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων είχε 11 νεκρούς, δεκάδες περιπτώσεις βασανισμών, διαδηλωτές με βγαλμένα μάτια από τις πλαστικές σφαίρες και κομμένα χέρια από τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Αυτοί οι απίστευτοι νόμοι παρεμπιπτόντως περνάνε σε μία περίοδο που η Γαλλία του Macron “θριαμβέυει” στην καταπολέμηση της πανδημίας, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους, έχοντας ξεπεράσει τους 100.000 νεκρούς.

Για να κάνουμε μια αντιστοιχία στα δικά μας, ένας τέτοιος νόμος θα σήμαινε ότι αν πχ είχε συλληφθεί αυτός που έβγαλε το βίντεο από τον ξυλοδαρμό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, το οποίο απέδειξε περίτρανα την απίστευτη αστυνομική βαρβαρότητα, ή θα πλήρωνε κάποιο δυσθεώρητο πρόστιμο ή θα πήγαινε στη φυλακή. Τα ίδια και στην Κατερίνη με το πρόσφατο περιστατικό έξω από το γήπεδο. Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν είχαν βγει ποτέ αυτά τα βίντεο λόγω του φόβου από τέτοια νομοσχέδια πόσο θα είχε παραποιηθεί η αλήθεια,  πόσο περισσότερη διαστρεύβλωση θα υπήρχε από τα ΜΜΕ ,  κουκούλωμα  από την κυβέρνηση και θυματοποίηση του θύτης δηλαδή της αστυνομίας. Οι ένοχοι θα γίνονταν θύματα και τα θύματα ένοχοι όπως έχει γίνει δεκάδες φορές όταν διάφοροι πολίτες έχουν δεχθεί αστυνομική βία, την καταγγέλλουν και μέτα ζούνε οργουελικά σκηνικά.

Αν είχε περάσει επίσης ο ίδιος νόμος στην Ελλάδα ίσως να ήταν και διαφορετική η σύγχρονη ιστορία της που την έχουν καθορίσει στιγμές απίστευτης αστυνομικής βίας. Θα κινδυνεύαμε να μην βλέπανε ποτέ το φως της δημοσιότητας διαφορά βίντεο από άγριους ξυλοδαρμούς ακόμα και δολοφονίες πολιτών από την ΕΛΑΣ. Τα βίντεο για παράδειγμα που βοήθησαν στο να αποκαλυφθούν στην κοινή γνώμη αλλά και στη δικαιοσύνη δολοφονίες σαν αυτές του Ζακ Κωστόπουλου που έδειξαν καθαρά την επίθεση από τους δύο κατηγορούμενους αλλά και την άθλια αντιμετώπιση του από τους άνδρες της ομάδας Δίας.  Η’ αυτό του Αλέξη Γρηγορόπουλου που έδειχνε την ψύχραιμη φυγή των Σαραλιώτη-Κορκονέα μετά το συμβάν και ευτυχώς κατέρρευσε παταγωδώς αμέσως μετά τα απίστευτα μοντάζ των ΜΜΕ περί επεισοδίων στα Εξάρχεια εκείνη την ώρα.

Η αστυνομική αυθαιρεσία πάει πακέτο με τη γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα των από πάνω και την οικονομική εξαθλίωση των από κάτω. Στην Ελλάδα που βοά το αδιέξοδο της κυβέρνησης σε σχέση με την αντιμετώπιση της Covid19,  με τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία αντι να φτιάχνει νέες ΜΕΘ αγοράζει εκατοντάδες νέα οχήματα στην ΕΛΑΣ, αντι να διορίζει υγειονομικούς προσλαμβάνει αστυνομικούς, αντι να προστατεύσει την δημόσια υγεία θωρακίζονται για την επόμενη μέρα της πανδημίας.

Οι νόμοι στη Γαλλία θα είναι προάγγελος αυταρχικών νέων νόμων σε όλη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη των περίφημων αξιών, των δημοκρατικών ελευθεριών και της κατ’ επίφασην αστικής δημοκρατίας έχει τελειώσει προ πολλού. Στην πιο δύσκολη αναμέτρηση του αιώνα αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη. Από την διαχείριση της πανδημίας μέχρι τον εμβολιασμό. Από τη Γαλλία και την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα και την Πολωνία, υψώνεται ένα σκληρό ανελεύθερο και νεοφιλελεύθερο αυταρχικό σύστημα με συνεχώς νέους άδικους για τους λαούς νόμους.  Οι φόβοι και τα αδιέξοδα της αρχουσας τάξης είναι τεράστιοι, είναι καιρός οι λαοί να το καταλάβουν και να αναζητήσουν κάτι νέο.

Κώστας Χαιρόπουλος

Ο Κώστας Χαιρόπουλος είναι μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ και αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας έχει επιβληθεί άλλες δύο φορές στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Στις 21.04.1967, οπότε και επιβλήθηκε το στρατωτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών, και η δεύτερη την 17.11.1973, στα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η τρίτη έρχεται στις 15.11.20, από τον Μητσοτάκη και τον Χρυσοχοΐδη.

Ισχύοντος του παρόντος Συντάγματος, είναι η πρώτη φορά σήμερα, επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη που επιβάλλεται καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας.

Οι πρόσφατες συλλήψεις αγωνιστών σε παρεμβάσεις για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου συμπληρώνουν το κάδρο των σπασμωδικών κινήσεων επίδειξης ισχύος μίας αποτυχημένης κυβέρνησης. Είχε άλλωστε προηγηθεί η απόπειρα τρομοκράτησης της συνδικαλίστριας ιατρού Δάφνης Κατσίμπα από την προκαταρκτική εξέταση εισαγγελέα και οι απειλές σε βουλευτές του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25 για συλλήψεις τους, αν συμμετέχουν στον εορτασμό.

Όλες οι παραπάνω ενέργειες είχαν σοβαρό θέμα νομιμότητας, καθώς η Κοινή Υπουργική Απόφαση της 6.11.2020, που επέβαλε το γενικό Lockdown, ρητά διατυπώνει την όποια αναστολή συναθροίσεων υπό την επιφύλαξη των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων (όπως οι διαδηλώσεις), που κατοχυρώνονται από το δικαίωμα του συνέρχεσθαι στο άρθρο 11 του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό, η διατύπωση και η ουσία του, εξαφανίζει οποιοδήποτε υπόβαθρο νομιμότητας από τις ποινικές διώξεις και τις συλλήψεις που έγιναν, και για τις οποίες ξεθάφτηκαν διατάξεις ξεχασμένες και σε αχρησία του ποινικού κώδικα.

Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι κατοχυρώνεται στην αποτελεσματική άσκηση του από το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος και, όσο αφορά τους περιορισμούς του, κατοχυρώνεται στον στενό πυρήνα του. Οι μόνες θεμιτές περιπτώσεις αναστολής του συνταγματικού δικαιώματος είτε τυποποιούνται εξαντλητικά στο ίδιο το άρθρο, στην παράγραφο 2, είτε σε περίπτωση πολέμου, την περιβόητη κατάσταση πολιορκίας, κατά το άρθρο 48 παρ. 1 του Συντάγματος.

Στο άρθρο 11 παρ. 2 του Συντάγματος η δημόσια υγεία ΔΕΝ προβλέπεται ως λόγος περιορισμού του δικαιώματος στην συνάθροιση. Οι μόνοι περιορισμοί που επιτρέπει το Σύνταγμα σε τέτοιες περιπτώσεις θα μπορούσαν να αφορούν μόνο ατομικούς περιορισμούς, όχι όμως κατάλυση/αναστολή ενός συνταγματικού δικαιώματος, ούτε καν με νόμο, πόσο μάλλον με απλή απόφαση διοικητικού οργάνου (Αρχηγός Ελληνικής Αστυνομίας). Ούτε, δε, πόλεμο ή εκδήλωση ένοπλου κινήματος έχουμε, όπως περιοριστικά και εξαντλητικά απαιτεί το άρθρο 48 του Συντάγματος, όπου ακόμα και σε τέτοια περίπτωση,  αποφασίζει η Βουλή, μετά από πρόταση της κυβέρνησης.

Ο μόνος που παρανομεί, που καταλύει την όποια νομιμότητα που επιφυλάσσει για τον εαυτό του και υποχρεώνει σε υπακοή τους πολίτες, είναι η κυβέρνηση. Με ανήκουστες ενέργειες προχωρά σε ένα παραλήρημα αντιδημοκρατικού αυταρχισμού, μπροστά στον πανικό της από τις συνέπειες της αποτυχίας της σε υγειονομικό και οικονομικό επίπεδο.

Ξέρουν ότι πλέον έχουν απέναντι όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και προσπαθούν να επιδείξουν πυγμή και αποδοτικότητα. Επιχειρούν να συγκροτήσουν το σκληρό κομματικό ακροατήριο της Δεξιάς, το οποίο μισεί το Πολυτεχνείο, για να διασωθούν από την πάνδημη κατακραυγή που σιγά σιγά εκφράζεται για την αποτυχημένη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας.

Και έτσι, ασελγούν πάνω στο σώμα των συνταγματικών διατάξεων, των αγωνιστών ιατρών πρώτης γραμμής, της ίδιας της ιστορίας.

Οι δημόσιες αρχές, θεωρητικά σε ένα αστικό κράτος δικαίου, οφείλουν να δρούν στα πλαίσια του νόμου, της νομιμότητας που οι ίδιες έχουν θεσπίσει. Περιπτώσεις που κρατικές αρχές αναστέλλουν τις αρχές του κράτους δικαίου και της νομιμότητας έχουμε δει μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις: σε (στρατιωτικά) πραξικοπήματα.

Να θυμίσουμε, όμως, και την δικλείδα ασφαλείας που το Σύνταγμα έχει επιφυλάξει στον εαυτό του, σε περιπτώσεις που κάποιος σφετερίζεται, καταχράται με στρατιωτικά ή άλλα μέσα την εξουσία, καταλύει το ίδιο Σύνταγμα ευθέως και τις αρχές της νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Άρθρο 120 παράγραφος 2 και παράγραφος 4 του Συντάγματος: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία.

Δημήτρης Πλιακογιάννης

Ο Δημήτρης Πλιακογιάννης είναι δικηγόρος, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.