Επιβεβαιώνεται πλέον ότι με άδεια εισαγγελέα η ΕΥΠ παρακολουθούσε το κινητό του ευρωβουλευτή και μετέπειτα αρχηγού του ΚΙΝΑΛ, Νίκου Ανδρουλάκη. Το γεγονός είναι πολύ χοντρό για να ξεπερνιέται εύκολα, ακόμα και στο καταθλιπτικό μηντιακό τοπίο της σημερινής Ελλάδας. Πολύ περισσότερο, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιφέρεται δεξιά και αριστερά ως υπόδειγμα δημοκρατικής και πεφωτισμένης ηγεσίας.

Η ΕΥΠ αποδεικνύεται εν έτει 2022 διαχρονικό καρκίνωμα που πρέπει να αφαιρεθεί από την ελληνική κοινωνία. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Για την ακρίβεια το πολύπαθο “εθνικό συμφέρον” αποτελεί προκάλυμμα καπνού για τα συμφέροντα της άρχουσας ελίτ που καταδυναστεύει τη χώρα και την κοινωνία της. Οι υπηρεσίες πληροφοριών – παραρτήματα των αμερικανικών και ισραηλινών υπηρεσιών – πρέπει να ξηλωθούν ολοκληρωτικά και να αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους όσους τέλεσαν εγκληματικές πράξεις, της εποπτεύουσας εισαγγελέως συμπεριλαμβανομένης.

Η άμεση υπαγωγή της ΕΥΠ στον έλεγχο Μητσοτάκη, με έναν από τους πρώτους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν έχει να κάνει με τα φληναφήματα περί “επιτελικού” κράτους. Αφορά τη θωράκιση του αστικού κόσμου από τυχόν νέες περιπέτειες τύπου Ιουλίου του 2015. Η δημοκρατία είναι ανεκτή, όταν βολεύει την άρχουσα τάξη. Όταν αμφισβητούνται οι προτεραιότητες και οι στρατηγικές της επιλογές, επιστρατεύονται μέσα και μέθοδοι χουντικού τύπου.  

Χουντικής λογικής -καθαρά και απερίφραστα- είναι η παρακολούθηση κινητού αρχηγού πολιτικού κόμματος. Τα περί Κινέζικών ύποπτων funds, είναι γελοίες δικαιολογίες για να κουκουλώσουν το μέγα σκάνδαλο της υποκλοπής – με υπογραφή εισαγγελέα – που επί μήνες έκανε η ΕΥΠ. Το καθεστώς Μητσοτάκη (γιατί μια εκλεγμένη κυβέρνηση που παρακολουθεί τους πολιτικούς της αντιπάλους, καθεστώς είναι), επιχείρησε να μάθει παρανόμως τις προθέσεις του μέλλοντος (τότε) αρχηγού του ΚΙΝΑΛ, και προχώρησε στην παγίδευση του τηλεφώνου του. Η παρέμβαση στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ με την αναζήτηση “άπλυτων” του Ανδρουλάκη και την πριμοδότηση του μητσοτακικότερου του Μητσοτάκη, Λοβέρδου είναι μια υπαρκτή αλλά μάλλον δευτερεύουσα πλευρά του σκανδάλου των υποκλοπών. Η κύρια πλευρά είναι ο ασφυκτικός έλεγχος των εξελίξεων ώστε να αποφευχθούν συστημικοί κίνδυνοι και τριγμοί.  

Η παραίτηση του επικεφαλής της ΕΥΠ Κοντολέοντα, και πολύ περισσότερο, η παραίτηση Δημητριάδη (Νο1 άνθρωπος του Μητσοτάκη), δεν αφορούν προσπάθεια διερεύνησης των υποκλοπών, αλλά αναγκαστική πολιτική υποχώρηση μπροστά σε ένα σκάνδαλο μεγατόνων. Θυσιάζονται δύο πρωτοπαλίκαρα του Μητσοτάκη για να διασωθεί ο ίδιος από το όνειδος των υποκλοπών. Το γεγονός όμως ότι η ΕΥΠ τελεί υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού από το 2019, καθιστά τον ίδιο τον Μητσοτάκη ένοχο εγκληματικής δραστηριότητας. Γιατί τίποτα λιγότερο από εγκληματική δραστηριότητα δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την “νόμιμη” παρακολούθηση τηλεφώνου αρχηγού πολιτικού κόμματος. 

Αν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα λειτουργούσαν με στοιχειώδη αίσθηση πολιτικής ευθύνης, θα είχαμε σε εξέλιξη το ελληνικό Watergate με αντίστοιχες συνέπειες για τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το Σύνταγμα και η δημοκρατική νομιμότητα εξευτελίζεται ώστε να σιγουρευτεί η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ότι δεν θα ξαναζήσει την αβεβαιότητα της περιόδου του δημοψηφίσματος. 

Αυτό είναι και το βασικό συμπέρασμα από το μέγα σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Το αστικό καθεστώς δεν φοβάται τον Νίκο Ανδρουλάκη – θα ήταν αστείος αυτός ο ισχυρισμός. Φοβάται όρους πολιτικής αστάθειας που μπορεί να επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη τον κίνδυνο αποσκίρτησης της χώρας από τον ευρω-μονόδρομο, ανεξάρτητα με το αν όλο, μα όλο, το πολιτικό προσωπικό ορκίζεται στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. 

Η δημοκρατία είναι δημοκρατία αν βολεύει την αστική τάξη. Αν όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, οι δημοκρατικές αρχές αντικαθίστανται με ανατριχιαστική ευκολία με σκοτεινές μεθόδους και πρακτικές βγαλμένες από τις δεκαετίες του 60 και του 70. Άλλωστε η κυβερνώσα παράταξη έχει δηλώσει ότι θεωρεί εαυτόν τον “νόμιμο ιδιοκτήτη” της χώρας. Τι πειράζει αν ο ιδιοκτήτης παρακολουθεί την ιδιοκτησία του και τους πολίτες της;

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Ήμουν 6 χρόνων όταν κατά λάθος και από… «γονική αμέλεια» είδα ένα τηλεοπτικό «ρεπορτάζ» που υπερθεματίζοντας για το δίκαιο της αμερικανικής εισβολής κατά τον 1ο πόλεμο του κόλπου, «αποκάλυπτε» τη φρίκη που σκορπούσαν οι ιρακινές δυνάμεις στο Κουβέιτ. Αναπαρήγαγε την κατάθεση της Nayirah, ενός 15χρονου κοριτσιού-εθελόντρια νοσοκόμα στο νοσοκομείο Alldar, που είχε μόλις δραπετεύσει από τη φρίκη των συγκρούσεων. Και που στις 10 Οκτωβρίου του 1990, κατέθετε στη Συνέλευση του Αμερικανικού Κογκρέσου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ότι είδε με τα μάτια της Ιρακινούς στρατιώτες να εισβάλουν στη μονάδα νεογνών του νοσοκομείου της, να σκοτώνουν και να πετούν δεκάδες αβοήθητα νεογνά στο πάτωμα, κλέβοντας τις θερμοκοιτίδες τους. Ήταν ότι πιο αποτρόπαιο μπορούσα να διανοηθώ ποτέ…

Η «αμέλεια» αποκαταστάθηκε, μου έκοψαν μαχαίρι την τηλεόραση κι έτσι δυστυχώς δεν έμαθα για καιρό ότι μόλις 2 χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η Nayirah al-Sabah δεν ήταν εθελόντρια-νοσοκόμα αλλά κόρη του Saud al-Sabah, πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ. Η «μαρτυρία» της δεν ήταν μαρτυρία αλλά στημένη κατάθεση από την Hill & Knowlton για λογαριασμό της κυβέρνησης του Κουβέιτ, στα πλαίσια της καμπάνιας «Πολίτες για την Ελευθερία του Κουβέιτ». Τουλάχιστον ήταν πράγματι 15 ετών.

Ήμουν 19 χρόνων, όταν πλέον παρακολουθούσα… νόμιμα, την κάλυψη της 2ης εισβολής των Νατοϊκών στο Ιράκ. Η τηλεοπτική εικόνα που ανακαλώ -ή που σωστότερα μου είχε επιβληθεί- είναι ότι είχαμε να κάνουμε με τον πιο «έξυπνο» πόλεμο που είχε δει μέχρι τότε ο πλανήτης, κάτι σαν video-game. «Έξυπνη» επιλογή στόχων, «έξυπνα» όπλα, «έξυπνες» βόμβες, τεράστιο βεληνεκές, ανίκητος επιτιθέμενος που πατάει ένα πλήκτρο μερικές χιλιάδες μίλια μακριά και πλήττει μαύρες φιγούρες σε λευκό φόντο, όπως αποδεικνυόταν με live παραδείγματα από εικόνες θερμικών καμερών και δορυφορικών πλατφορμών. Αυτή τη φορά, οι μαθημένες στον εξ’ αποστάσεως πόλεμο ΗΠΑ (τις πρώτες 42 μέρες της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου» είχαν ριφθεί 88.500 τόνοι βομβών), θα περιόριζαν εντελώς τις απώλειες αμάχων.

Εκείνη τη φορά έμαθα σύντομα ότι μόνο κατά την πρώτη φάση της εισβολής, από τις 19 Μάρτη έως τις 20 Απρίλη, μόλις τον πρώτο μήνα δηλαδή, οι νεκροί Ιρακινοί ήταν -σύμφωνα με τις μετριοπαθέστερες καταγραφές της «Συμμαχίας των Προθύμων»- 10000 ένοπλοι και 4000 άμαχοι, πολλοί παρατηρητές μιλούν για πάνω από 30000 απώλειες. Ας θυμηθεί κανείς ότι η «επίσημη απόσυρση» των Αμερικανών ήρθε 8 ολόκληρα χρόνια μετά από αυτόν το μήνα.

Τι νόημα έχουν τα παραπάνω τη στιγμή που η Ρωσία πολιορκεί το Κίεβο; Να αντιπαραθέσει τις εκατόμβες των νεκρών της σύγχρονης ιστορίας των Νατοϊκών πολέμων με τις εκατοντάδες των νεκρών -μέχρι τώρα- του πολέμου της Ουκρανίας; Όχι. Με τις χιλιάδες των δολοφονημένων Ρώσων και ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας από το 2014 μέχρι σήμερα; Επίσης όχι. Η ζωή για εμάς έχει αυταξία. Ούτε ένας νεκρός, ούτε ένας πρόσφυγας δε θα είναι ποτέ δικαιολογημένη «παράπλευρη απώλεια».

Τον Απρίλιο του 1999, το ΝΑΤΟ αξιολογεί το κτήριο Τηλεπικοινωνιών του RTS στη Γιουγκοσλαβία ως μέρος της προπαγανδιστικής μηχανής του Μιλόσεβιτς και το βομβαρδίζει χωρίς καμιά προειδοποίηση, δολοφονώντας 16 άμαχους-εργαζόμενους. Μόλις πριν λίγες ώρες, οι Ρώσοι αξιολογούν τον πύργο τηλεπικοινωνιών στο Κίεβο ως στρατηγικό στόχο. Ώρες πριν το ανακοινώνουν. Αναμεταδίδονται από ρωσικά ηλεκτρονικά μέσα μηνύματα που καλούν τους πολίτες που μένουν κοντά να απομακρυνθούν. 5 νεκροί από την επίθεση – άγνωστο προς το παρόν εάν ήταν ένοπλοι ή όχι.

Τι νόημα έχει το παραπάνω όταν άνθρωποι στριμώχνονται στα καταφύγια; Να αναδείξει μια ιδιότυπη «ηθική του πολέμου» που ήταν ξεχασμένη για πολλά χρόνια; Όχι. Η ηθική του πολέμου δεν αφορά κανέναν από όσους δεν τον προκάλεσαν, δεν επιθυμούν τη συνέχισή του, δεν κερδίζουν από αυτόν.

Όμως η πραγματικότητα βοά. Μια ολόκληρη γενιά που σήμερα παρακολουθεί από τα μέσα –έστω διαφορετικά μέσα από αυτά που παρακολουθούσα 30 χρόνια πριν- διαμορφώνει άποψη που αφορά τόσο τον πόλεμο όσο και την ειρήνη.

Μαθαίνει από τα ελληνικά ΜΜΕ ότι η ομιλία του ακροδεξιού ανθρώπου των ΗΠΑ Ζελέσνι στο ευρωκοινοβούλιο είναι ισοδύναμη ως εικόνα με την ομιλία του Γκεβάρα στην Τριηπειρωτική.

Μαθαίνει ότι είναι δείγμα αποτυχίας της επίθεσης να μην καταλαμβάνεται μια χώρα με την έκταση της Γαλλίας μέσα σε 3 ημέρες και σίγουρα αυτό υποδηλώνει λυσσαλέα αντίσταση από τον αμυνόμενο – ακόμη κι αν δεν είχε διακηρυχθεί ποτέ κάτι τέτοιο ως στόχος από τον επιτιθέμενο.

Μαθαίνει ότι η απαγόρευση πώλησης και μετακίνησης κεφαλαίων ξένων επενδυτών εκτός χώρας σε καιρό πολέμου, είναι παράλογο, μέτρο κομμουνιστικής εκτροπής, σημάδι πανικού και προμήνυμα κατάρρευσης.

Μαθαίνει ότι το «αντάρτικο» και η υπεράσπιση των πάτριων εδαφών, είναι ηθικό να γίνεται από έναν κονιορτό φασιστών, ακροδεξιών, σωματεμπόρων  και εμπόρων όπλων, μισθοφόρων και ξένων πρακτόρων, χρηματοδοτούμενο από τον εσμό νεόκοπων ολιγαρχών και φιλοδυτικών και εξοπλιζόμενο αδρά από την αμαρτωλή Δύση.

Μαθαίνει ότι η ρωσική αντίδραση στη Νατοϊκή περικύκλωση είναι λογικό να τιμωρηθεί με διεθνή αποκλεισμό στα πεδία του πολιτισμού και του αθλητισμού την ώρα που οι χιτλερικοί το 1936 διοργάνωναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τον Χίτλερ να παρακολουθεί από τις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου τον έγχρωμο Τζέσε Όουενς να κερδίζει 4 χρυσά μετάλλια.

Μαθαίνει ότι δεν έχει σημασία το αν βομβαρδίζεις ή αν βομβαρδίζεσαι για να αποκλειστείς από τις αθλητικές διοργανώσεις. Το κριτήριο δεν είναι αν είσαι επιτιθέμενος ή αμυνόμενος. Το κριτήριο είναι αν είναι ενάντια στους Αμερικάνους ή όχι. Το 1999 αποκλείονταν οι Σέρβοι – οι αμυνόμενοι, σήμερα οι Ρώσοι – οι εισβολείς. Την ίδια στιγμή οι Ισραηλινοί φονιάδες αγωνίζονται παντού κανονικότατα και ένα πανό “Free Palestine” σε ευρωπαϊκό αγώνα ποδοσφαίρου, τιμωρείται με πρόστιμο και αποκλεισμό. Αλλά όχι το πανό «Stand with Ukraine” – αυτό προκαλεί ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού.

Μαθαίνει -δια στόματος Άννας Διαμαντοπούλου- ότι η Γερμανία έχει κάποια «ηθική υποχρέωση απέναντι στην ιστορία της να πρωτοστατήσει στις πιο βαριές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας». Από πού απορρέει αυτή η ηθική υποχρέωση αλήθεια; Τι ακριβώς συνέβη κατά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήρθε η ώρα να ξεπληρωθεί;

Μαθαίνει ότι «ορθόδοξες βόμβες, σκότωσαν ορθόδοξους ομογενείς» ακόμη και αν φαίνεται ότι τελικά στο Σαρτανά δεν επιχειρούσαν ρωσικές δυνάμεις, ακόμη και αν μαρτυρίες από τη Μαριούπολη αναφέρουν ότι το ναζιστικό τάγμα Αζόφ δρα ανεξέλεγκτα. Ακόμη και αν η ίδια η ανακοίνωση του ελληνικού προξενείου κάνει λόγο για «ομάδες που μπορεί να εμποδίσουν την έξοδο αμάχων»,παραδεχόμενη ότι ο κίνδυνος βρίσκεται στο ακροδεξιό παρακράτος που έστησε η ουκρανική κυβέρνηση.

Μαθαίνει ότι η αποστολή όπλων ισοδυναμεί με ανθρωπιστική βοήθεια και ότι αποτελεσματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση είναι να εκφράζεις τον «προβληματισμό» σου (sic) για την αποστολή των όπλων αυτών.

Μαθαίνει τέλος ότι ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ από το χώρο των ΜΜΕ δε θα λογοδοτήσει για τις εκατοντάδες κατασκευασμένα βίντεο από τα ατυχήματα στο ΜΕΤΡΟ της Ρώμης, από σεισμούς, λιμούς, και καταποντισμούς που όλα χρεώνονται στη ρωσική εισβολή, από άλλες, παλιότερες συρράξεις που εμφανίζονται ως τωρινές, για τις εικόνες του «πρώτου νεκρού του πολέμου» που παραμένει ο ίδιος (πεθαίνει και ανασταίνεται) στους τελευταίους 3 πολέμους, για τις εικόνες του Ουκρανού πατέρα που τελικά ήταν Ρώσος πατέρας. Θα ήταν αναμενόμενο αυτά να παράγονται ως προπαγάνδα από τις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά αναπαράγονται από την εγχώρια συμμορία, που είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλεύρι, που κλαίει και οδύρεται για τους ήρωες της Ουκρανίας αλλά ξεχνάει βολικά την Κύπρο που «κείται μακράν».

Από σήμερα έχω έναν ακόμη λόγο να νιώθω αποστροφή για την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και των ευρωατλαντιστών: το ότι ελπίζω αυτός ο πόλεμος να τελειώσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα και με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες, αλλά όχι με την επικράτηση της πιο επικίνδυνης και επιθετικής υπερδύναμης, που έχει βάψει στο αίμα δεκάδες χώρες του πλανήτη, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν, που οργανώνει πραξικοπήματα και περικυκλώνει απειλητικά τους αντιπάλους της, που εξαπολύει την προπαγάνδα του μίσους σε όσους δεν την αναγνωρίζουν ως ηγεμόνα τους. Οι ΗΠΑ πρέπει να χάσουν, γιατί μόνο έτσι η ανθρωπότητα μπορεί να ανασάνει.

Το να αισθάνεται κάποιος άνθρωπος σήμερα έτσι, τον κάνει στόχο μιας απόλυτης μηχανής προπαγάνδας. Αλλά μέσα σε αυτό το τσουνάμι ψεμάτων, συκοφαντιών, μακαρθισμού, κυνηγιού μαγισσών, αντιρωσικού παροξυσμού, δεν μπορώ να ξεχάσω σε τι κόσμο ζούμε. Δεν μπορώ να διαγράψω τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττονται εδώ και τρεις δεκαετίες, ακόμα κι αν οι εγκληματίες παριστάνουν τους τιμητές.

Με κάνει αυτό Πουτινικό;

Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σε αυτή τη ζωή.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το χάος που δημιουργήθηκε από τον πρόσφατο χιονιά, αναδεικνύει, για άλλη μια φορά τα τραγικά αδιέξοδα ενός απάνθρωπου συστήματος και μιας καταστροφικής κυβερνητικής διαχείρισης.

Η σφοδρότητα της κακοκαιρίας ήταν γνωστή, εδώ και μέρες. Ωστόσο το λεγόμενο επιτελικό κράτος των αρίστων, απέτυχε στα στοιχειώδη, για άλλη μια φορά. Οι βασικοί οδικοί άξονες του λεκανοπεδίου μπλόκαραν επί ώρες. Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι κινήθηκαν προς τις δουλειές τους τη Δευτέρα το πρωί για να αρχίσουν να επιστρέφουν 2-3 ώρες αργότερα.  Τρένα και μέσα σταθερής τροχιάς ακινητοποιήθηκαν. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν ώρες μέσα στα χιόνια. Πρόσβαση στα νοσοκομεία δεν υπήρχε. Ασθενοφόρα δεν ανταποκρίνονταν σε εκκλήσεις. Περιοχές ολόκληρες έμειναν χωρίς ρεύμα και νερό.

Και δίπλα σε αυτά, δεν υπήρξε η παραμικρή φροντίδα για τα λαϊκά νοικοκυριά που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το χιονιά σε παγωμένα διαμερίσματα, καθώς δε μπορούν να ανταποκριθούν στις εκρηκτικές αυξήσεις σε πετρέλαιο-φυσικό αέριο, ΔΕΗ. Δεν υπήρξε φροντίδα για τους αστέγους, τους πυρόπληκτους της Εύβοιας, τους σεισμόπληκτους του Ηρακλείου.

Το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη είναι ένα κράτος με στόχο να ιδιωτικοποιεί και να ξεπουλάει δρόμους, ενεργειακά δίκτυα, δομές υγείας, δομές πολιτικής προστασίας. Είναι ένα κράτος με στόχο  να οργανώνει την κερδοφορία του ιδιωτικού τομέα και να προπαγανδίζει την υπεροχή του, όταν αυτή διαψεύδεται διαρκώς, διεθνώς και παταγωδώς σε κάθε κρίση, υγειονομική, περιβαλλοντική, οικονομική.

Είναι ένα «μικρότερο» κράτος, ανίκανο να προστατεύσει τη δημόσια υγεία, την πολιτική προστασία, την κοινωνία και ειδικά τα πιο αδύναμα στρώματά της, αλλά «μεγαλύτερο» όσον αφορά την καταστολή του λαού και των εργαζομένων. Είναι ένα κράτος που δεν λειτουργεί για να προστατευθεί η κοινωνία, και ειδικά οι πληβείοι, αλλά για να πετύχει η επικοινωνιακή διαχείριση των πατρίκιων, οι selfies με τα ερπυστριοφόρα, τα κενά διαγγέλματα, τα κούφια λόγια για αριστεία και αποτελεσματικότητα.

Αυτό το κράτος, το κράτος που δουλεύει για το ιδιωτικό κεφάλαιο και διαλύει δημόσιες δομές και μηχανισμούς φταίει και για την Αττική Οδό, και για το απόλυτο χθεσινό χάος, και για τις φωτιές, και για τις πλημμύρες, και για την Εύβοια, και για το Μάτι.

Ο ελληνικός λαός ξέρει ότι το παλιό δημόσιο, της μίζας και της ρεμούλας, προϊόν της Πασοκικής πρώτης περιόδου, ήταν προβληματικό από πολλές απόψεις. Ήταν και είναι όμως ακόμα το τελευταίο καταφύγιο στα δύσκολα. Αυτό φάνηκε περίτρανα στην πανδημία. Μπορεί το παλιό “πελατειακό”, “γραφειοκρατικό” κοκ δημόσιο να ειχε πολλά προβλήματα, σήμερα όμως φοβάται το νέο δημόσιο, το παντελώς ανίκανο να προστατεύσει τη ζωή και την υγεία του. Το νέο δημόσιο, το δημόσιο που χτίστηκε επί ευρώ και εμπεδώθηκε επί μνημονίων, μπορεί να μην κοστίζει λεφτά και να είναι πιστό στις επιταγές του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές (το βλέπουμε στην πανδημία) και είναι αποκορύφωμα ανικανότητας, ανεπάρκειας, διάλυσης. Είναι δηλαδή επικίνδυνο. Η Αττική Οδός έχει την ευθύνη. Αλλά το κράτος επί 24 ώρες δεν μπόρεσε να απεγκλωβίσει οδηγούς στον ακριβότερο και πιο σύγχρονο δρόμο της χώρας, μέσα στην πρωτεύουσα.

Η αντιπολίτευση δεν είναι άμοιρη ευθυνών, για τη διαμόρφωση αυτού του κράτους. Όχι μόνο γιατί τα ίδια έγιναν στην Μάνδρα και το Μάτι. Αλλά γιατί οι βασικές επιλογές της διάλυσης, της ιδιωτικοποίησης, του κατατεμαχισμού των πρώην δημόσιων υποδομών, δεν αμφισβητούνται. Όλοι μαζί ιδιωτικοποίησαν τη ΔΕΗ, τις μεταφορές, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις εθνικές οδούς, τον ΟΣΕ. Μαζί συναινούν στο νέο ευρωπαϊκό αναπτυξιακό πακέτο που θα παραχωρήσει όλες τις μεγάλες υποδομές στις ίδιες εταιρείες που δεκαετίες χαρατσώνουν τον ελληνικό λαό με δυσβάσταχτα διόδια. Όλοι μαζί έχουν κατατεμαχίσει την ενέργεια, το νερό, τις συγκοινωνίες, τους δρόμους, με αποτέλεσμα στην πρώτη βροχή, πυρκαγιά ή χιονόπτωση να διακόπτονται πλέον βασικές λειτουργίες και αγαθά. Μαζί ψήφισαν το Υπερταμείο που ιδιωτικοποιεί τα πάντα και αφαιρεί για 99 χρόνια την οποιαδήποτε δυνατότητα δημιουργίας ενός σοβαρού, συνεκτικού δικτύου δημόσιων υποδομών.

Ναι, το ύφος Λουδοβίκου, το ήθος, η αίσθηση ατιμωρησίας, η έλλειψη ενσυναίσθησης,  η προκλητική διαπλοκή με τους ολιγάρχες και τα ιδιωτικά συμφέροντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. είναι άνευ προηγουμένου και προκλητική. Ο δικαιολογημένος λαϊκός θυμός πρέπει να στραφεί ενάντια σε αυτήν την κυβέρνηση και να την τιμωρήσει. Να απαιτήσει παραιτήσεις, να στραπατσάρει την εικόνα των «άριστων» και «ικανών».

Περισσότερο όμως από την ανάδειξη της διαχειριστικής ανικανότητας των Λουδοβίκων είναι ανάγκη να αναδειχθεί η απόλυτη προτεραιότητα να περάσουν στον έλεγχο του δημοσίου οι υποδομές που σήμερα λειτουργούν απλώς ως κοπτήρια χρήματος για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Από την υγειονομική κρίση και την προκλητική λιποταξία από τη μάχη των ιδιωτικών νοσοκομείων (ενώ ταυτόχρονα θησαυρίζουν από τη λοιπή νοσηρότητα που έχει εξοβελιστεί από το ΕΣΥ), την αντιμετώπιση της ενεργειακή φτώχειας, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, παντού, είναι πλέον κοινή παραδοχή και ατράνταχτη αλήθεια το γεγονός ότι η λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να προστατεύσει την ίδια την επιβίωση του λαού.

Ο θυμός δεν πρέπει να εκτονωθεί στην αναμονή για την επόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Ούτε γενικά στην επόμενη κάλπη. Οι δυνάμεις που αναφέρονται στα συμφέροντα του λαού και ισχυρίζονται ότι θέλουν να συγκρουστούν με το σύστημα που βάζει τα κέρδη των λίγων πάνω από την ασφάλεια και τη ζωή των πολλών, πρέπει να διαμορφώσουν εκείνο το πρόγραμμα και εκείνο το υποκείμενο που θα θελήσει να ανατρέψει τον άσχημο συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί, κυρίως μετά το 2015. Θέλουν ή περιμένουν κι αυτοί τη φθορά Μητσοτάκη στην κάλπη;

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Σπάνια η ανάδειξη αρχηγού, προέδρου ή γενικού γραμματέα σηματοδοτεί μια μεγάλη στροφή στην πορεία ενός κόμματος. Όταν υπάρχουν αυτές, έχουν ήδη διαφανεί πριν την εκλογή, η οποία απλώς την επικυρώνει. Η εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΚΙΝΑΛ δεν είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Κανείς εξάλλου, δεν περίμενε μια τομή. Αυτό που κρινόταν ήταν αν το ΚΙΝΑΛ θα κλείνει περισσότερο το μάτι προς τη ΝΔ ή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Νικητής βγήκε η πρώτη επιλογή. Κατά συνέπεια, σημειώνεται μια μικρή μεν, δεξιά δε μετατόπιση στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.

Όσο κι αν ξεθάφτηκαν λάβαρα του ΠΑΣΟΚ και φωτογραφίες του Ανδρέα, όσο και αν ακούστηκε το σύνθημα της ανανέωσης, το στρατηγικό ερώτημα για το ΚΙΝΑΛ παραμένει: ποιο πολιτικό χώρο επιχειρεί να καλύψει; Τι και πόσο κενό υπάρχει μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχει αποδεχθεί τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και την ευρωενωσιακή εξάρτηση; Οι διαχωριστικές γραμμές εκατέρωθεν του ΚΙΝΑΛ είναι δυσδιάκριτες ούτως ή άλλως, εξού και η συμπίεσή του που δεν το αφήνει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να επιστρέψει σε πολιτικές της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας, όπως η ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και η τόνωση της μεσαίας τάξης; Μπορεί να παίξει το ρόλο του Κέντρου, μιας θολής πολιτικής έννοιας, που παραπέμπει στην εξισορρόπηση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και τάξεων; Μπορεί να διεκδικήσει να πάρει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να σηκώσει τη σημαία της Αντιδεξιάς και στην τελική τί ακριβώς θα σήμαινε αυτό; Μάλλον κανείς δεν πιστεύει ότι μπορούν να γίνουν αυτά, ούτε καν οι ίδιοι οι υποψήφιοι που τα διατύπωναν πριν την εκλογική διαδικασία.

Παρόλα αυτά, το αστικό πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι έχει φθορά στο σύνολό του, ως αποτέλεσμα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Αντιλαμβάνεται και την ανάγκη αναδιάταξής του. Το δρόμο ίσως, δείξει η Γερμανία με τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό της. Σε ένα τέτοιο σενάριο, το ΚΙΝΑΛ θα πετούσε τη σκούφια του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το κεντρικό εξαγόμενο είναι ότι υπάρχει δίψα για αντιπολίτευση. Μπορεί τα ΜΜΕ να έδωσαν αναντίστοιχα πολύ χρόνο και άρθρα για το μέγεθος του ΚΙΝΑΛ, που έδωσαν. Μπορεί ο μηχανισμός και οι διασυνδέσεις του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ να κρατούν καλά μετά από τόσα χρόνια και κύματα, που καλά κρατούν. Μπορεί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να προμοτάρισαν υποψήφιους, που κι αυτό έγινε. Όμως ψήφισε και κόσμος που αισθάνθηκε ότι τον αφορά, κι ας μην ψήφισε ΚΙΝΑΛ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και πιθανώς δε θα ψηφίσει και στις επόμενες. Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό του σε κανένα κόμμα, τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα.

Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε την πρωτοφανή κατάσταση όπου: μετράμε διψήφιους και τριψήφιους θανάτους καθημερινά, λόγω της κυνικής κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, η ακρίβεια σκαρφαλώνει σε δυσβάστακτα ύψη για τη λαϊκή τσέπη, οι αντεργατικοί και αντιεκπαιδευτικοί νόμοι δεν έχουν τελειωμό, αλλά σοβαρή αντιπολίτευση απέναντι στον θύτη-κυβέρνηση δεν έχουμε.

Για νιοστή φορά το ερώτημα παραμένει για την Αριστερά: θα σηκώσει το γάντι; Θα ρίξει νερό στο μύλο της λαϊκής κινητοποίησης; Θα ποτίσει ένα ρεύμα διεκδικήσεων: αναβάθμισης της δημόσιας υγείας, αυξήσεων στους μισθούς και στα κοινωνικά δικαιώματα; Ο ελληνικός λαός έχει χαμηλές προσδοκίες, αλλά θέλει από κάπου να πιαστεί. Θα γίνει η Αριστερά το απάγκιο του;

Κώστας Κωστόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, αρθρογραφεί στο antapocrisis.

Για να το κάνουμε σαφές: Μέσα στον έναν αυτόν χρόνο, αν υποθέσουμε ότι το Βέλγιο έμεινε σταθερό, η Ελλάδα τα πηγε δέκα (10) φορές χειρότερα.

Κύριε Γεωργιάδη, τη διαφορά την εξανεμίσατε, μπορείτε όμως, από οσο βλέπουμε, ακόμη χειρότερα.

Αν στο πρώτο κύμα, οι χώρες αιφνιδιάστηκαν και τα συστήματα υγείας ήταν ανέτοιμα, δύο χρόνια μετά, είναι πολιτική και ιδεολογική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να απομένει υποστελεχωμένο και αδύναμο το ΕΣΥ για να μην κληρονομήσει η ελληνική κοινωνία ένα καλό δημόσιο σύστημα υγείας.

Το σχέδιο είναι, ακόμα και με κόστος δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, να επιβληθεί ο ιδιωτικός τομέας υγείας σε βάρος των δημόσιων νοσοκομείων. Να πολλαπλασιαστεί η ήδη κολοσσιαία ιδιωτική δαπάνη υγείας που ματώνει την ελληνική οικογένεια. Να πριμοδοτηθεί πάσει θυσία, πατώντας σε νεκρούς, το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα δει την υγεία ως χώρο λεηλασίας των δημόσιων υποδομών και απρόσκοπτης κερδοφορίας. 

Για αυτό και, με πρώτον τον Μητσοτάκη, κρύβουν μελέτες, λένε ψέματα, δηλώνουν σημεία και τέρατα για τις ΜΕΘ και τη θνητότητα.

Τελευταίο κατόρθωμα της αριστείας, (που στην πραγματικότητα είναι απλώς αριστοκρατία), είναι το θάψιμο και η συκοφάντηση της μελέτης Τσιόδρα – Λύτρα που λέει το προφανές σε κάθε λογικό άνθρωπο, ότι δηλαδή η θνητότητα εκτός ΜΕΘ είναι πολύ μεγαλύτερη, ότι τα επαρχιακά νοσοκομεία είναι στο έλεος του Θεού και ότι η χωρητικότητα του ΕΣΥ είναι πολύ χαμηλή σε υποδομές και προσωπικό και το μπλοκάρισμά του εκτοξεύει τον αριθμό των φερέτρων.

Δεν ζήτησε κανείς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη να κάνει τη χώρα πρώτη στην Ευρώπη σε αναλογία ΜΕΘ / πληθυσμού.

Μπορούσε όμως να πιάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και όχι να εκτοξεύται η θνητότητα με 200+ διασωληνώσεις στο ΕΣΥ, σύμφωνα με τη μελέτη.

Μπορούσε να μην κοροϊδεύει με πλασματικά νούμερα κλινών ΜΕΘ, να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές, να δώσει κίνητρα επαναπατρισμού σε δεκάδες χιλιάδες γιατρούς που έφυγαν στο εξωτερικό.

Μπορούσε δηλαδή, έστω υπό το βάρος των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και της κοινωνικής κατακραυγής, να μην αφήνει πονηρά και υστερόβουλα το σύστημα υγείας να καταρρέει για να κερδοσκοπεί το ιδιωτικό κεφάλαιο υγείας.

Μπορούσε, αλλά δεν το έκανε.

Το συγκεκριμένο γεγονός μπορούμε να το αποκαλέσουμε έγκλημα, δολοφονία ή φούφουτο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η χώρα σπάει το ένα μετά το άλλο κάθε μαύρο ρεκόρ. Διεθνώς η Ελλάδα έγινε παράδειγμα προς αποφυγή, από εκεί που ενάμισι χρόνο πριν, υψώναμε τη σημαία της Ισπανίας ως ένδειξη συμπαράστασης για τον “δοκιμαζόμενο” ισπανικό λαό με τα πολλά θύματα, ή εκεί που ο Βασίλης ο Κικίλιας (!) έδινε συνέντευξη στην El Mundo εξηγώντας -τρομάρα του- το “μυστικό της ελληνικής επιτυχίας”.

antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο antapoΚΡΙΤΗΣ κρίνει και σχολιάζει σκωπτικά την επικαιρότητα στο antapocrisis.