Παρακολούθησα πρόσφατα ένα βίντεο όπου ο διαφημιζόμενος ως προοδευτικός φιλελεύθερος υποψήφιος για την προεδρία στις ΗΠΑ, Robert Fitzgerald Kennedy Jr (RFK Jr), γιος του δολοφονημένου το 1968 Bob Kennedy, δηλώνει ότι: «Πρώτ’ απ’ όλα νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει καθένας να κάνει είναι να εκφράσει την συμπόνια του προς τους ανθρώπους οι οποίοι τώρα, ιδιαίτερα όλα τα παιδιά, που υποφέρουν στην Γάζα…κ.λπ.» για να προχωρήσει στη συνέχεια και να πει ότι «Το Ισραήλ αυτή τη στιγμή κάνει περισσότερα για να προστατεύσει τις ανθρώπινες ζωές από όσο, χμ μμμ, τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, έχει κάνει τα περισσότερα για να αποφύγει αυτό το αποτέλεσμα, κ.λπ., κ.λπ.». Στη συνέχεια, καταντά πραγματικά εξωφρενικός πλέκοντας το εγκώμιο του φιλειρηνικού Ισραήλ κατά των βάρβαρων Παλαιστινίων σε σημείο που το News Nation, που του παίρνει τη συνέντευξη, να υπογραμμίσει τα λόγια του ότι «Ένα από τα καθήκοντά μου είναι να παρουσιάσω τη ηθική στάση του Ισραήλ» στην καρτέλα κάτω από την εικόνα ενώ ο παρουσιαστής δείχνει απορημένος από τις λογικές ακροβασίες του RFK Jr.

RFK Jr: Συμπονούμε τους Παλαιστινίους, ιδιαίτερα τα παιδιά,
αλλά είναι αιμοσταγείς και τα βάζουν με το Ισραήλ
που είναι η επιτομή της ηθικής και της προσπάθειας
να προστατεύει ανθρώπινες ζωές

Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα αυτή η αναισχυντία που διαποτίζει συνολικά την καθεστωτική φιλελεύθερη Αμερικανική πολιτική αφήγηση όταν τράβηξε την προσοχή μου το άρθρο που μεταφράζω εδώ του καθηγητή στο αμερικανικό Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, Malay Firoz. Είναι ένα αιχμηρό άρθρο που σαρκάζει αυτήν ακριβώς τη ‘λογική’ στις διάφορες εκφάνσεις της. Πριν όμως περάσουμε στο άρθρο απαιτούνται δύο παρατηρήσεις.

Η πρώτη παρατήρηση: Τα πολιτικά αφηγήματα των αμερικανικών ελίτ δοκιμάζονται αυτόν τον καιρό σε δύο μέτωπα, στο ουκρανικό και στο παλαιστινιακό. Η καθεστωτική πολιτική ελίτ στις ΗΠΑ διαχωρίζεται στη φιλελεύθερη και στη συντηρητική. Από ιδεολογική άποψη, το πρόβλημα το έχει η συντηρητική, της οποίας η αφήγηση παρουσιάζει αγεφύρωτες αντιφάσεις που πλέον εκδηλώνονται και με τις γνωστές ρήξεις μέσα στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων. Εκεί, η σημαντικότερη ορατή αντίφαση είναι ανάμεσα αφενός στην ισχυρή (αλλά όχι επικρατούσα) άποψη του ‘συμμαζέματος’ των ΗΠΑ και της ενασχόλησης τους με τα εσωτερικά τους προβλήματα πάνω απ’ όλα και αφετέρου στην κλασική ιμπεριαλιστική άποψη της διαρκούς και επιθετικής επέκτασης των ΗΠΑ σε όλα τα σημεία της υφηλίου.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η αντίφαση εκδηλώνεται όταν αποτιμάται η αμερικανική παρέμβαση στο ουκρανικό, αλλά αίρεται εντελώς και ‘μαγικά’ όταν αποτιμάται η αμερικανική παρέμβαση στο παλαιστινιακό. Στο τελευταίο, η συντηρητική παράταξη είναι 100% ενωμένη στην υποστήριξη του Ισραήλ ό,τι κι αν αυτό πράττει, πράγμα που αποδεικνύει ότι απαιτείται βαθύτερη ανάλυση για την κατανόηση της σύγκρουσης μέσα στο Ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο.

Αντίθετα, η φιλελεύθερη καθεστηκυία παράταξη της αμερικανικής πολιτικής ελίτ παρουσιάζει μια ομοιογενή αφήγηση τόσο στο ουκρανικό όσο και στο παλαιστινιακό, η οποία όμως διαπερνάται από εσωτερικές αντιφάσεις δεδομένου ότι αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τα πραγματικά γεγονότα. Αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση αναδεικνύει το παρόν άρθρο όταν αντιπαραβάλλει με τρόπο σαρκαστικό την πραγματικότητα με τις ιδέες και συμπεριφορές των φιλελευθέρων.

Όμως, όσο και αν τονίζονται οι παραλογισμοί και οι εσωτερικές αντιφάσεις του φιλελεύθερου αφηγήματος, αυτό δεν παύει να έχει ισχυρότατη επιρροή στις ΗΠΑ, όπως αποδεικνύεται από την πλήρη ενσωμάτωση και εκείνων που στις παρυφές του φιλελευθερισμού φλερτάρουν με κάποιες σοσιαλίζουσες ιδέες.

Θα ήταν όμως λάθος να μη δούμε ότι σε επίπεδο μαζικών οργανώσεων τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή και όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις της καθεστηκυίας φιλελεύθερης αφήγησης, όπως αποδεικνύουν τα μαζικά συλλαλητήρια για το παλαιστινιακό και τις εθνοκαθάρσεις του Ισραήλ σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ—κάτι που βεβαίως δεν συνέβη με το ουκρανικό. Μπορεί ουκρανικό και παλαιστινιακό να αποτελούν δύο στενά συνδεόμενες (αν και φυσικά διαφορετικές) εκφάνσεις εκδήλωσης της ίδιας παγκόσμιας αντίθεσης, αλλά αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό.

Η δεύτερη παρατήρηση: Η κυρίαρχη φιλελεύθερη πολιτική ελίτ μπορεί μεν να διαχέει μέσα από τα ΜΜΕ τις αντιλήψεις που θα δούμε στη συνέχεια και που σαρκάζει το άρθρο, αλλά τα ηγετικά της στελέχη ξέρουν πολύ καλά ότι αυτές οι αντιλήψεις αποτελούν φούμαρα (κοινώς ‘σανό’) για τον κόσμο που κρέμεται στις οθόνες των τηλεοράσεων. Σε στιγμές ειλικρίνειας άνθρωποι όπως ο Τζο Μπάιντεν, η Νάνσυ Πελόζι ή ακόμη και ο RFK Jr τα λένε ‘χύμα’. Αυτό αποτελεί σημάδι της κυνικής διαχείρισης των φιλελεύθερων απόψεων από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ που ιστορικά δεν είχε ποτέ πρόβλημα να αγκαλιάζει τέτοιες απόψεις την ίδια ώρα που επίσης τις έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του.

Αφού τελειώσει το άρθρο, θα παρουσιάσουμε δυο τέτοιες χαρακτηριστικές στιγμές.

Κωστής Μηλολιδάκης

*          *          *

Η ασυγχώρητη υποκρισία των Αμερικανών φιλελεύθερων

Η καρδιά του Αμερικανού φιλελεύθερου πονάει για δικαιοσύνη σε όλα τα πράγματα, αλλά απαντά με δικαιολογίες σε κάθε επίκληση της παλαιστινιακής ελευθερίας. Ευτυχώς, η πρόοδος δεν στηρίχθηκε ποτέ στο θάρρος των φιλελευθέρων να αναγνωρίσουν ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη.

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν μαζί με την (τότε) πρόεδρο της Βουλής των αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι
και τον πρόεδρο της ομάδας των Δημοκρατικών στην Βουλή Χακίμ Τζέφρις
καθώς συμμετέχουν σε μια διαδικασία ερωτωαπαντήσεων
κατά την εξέταση θεμάτων από την κοινοβουλευτική ομάδα
των Δημοκρατικών στις 11 Μαρτίου 2022 (Χίλτον, Φιλαδέλφεια)

Ο Αμερικανός φιλελεύθερος ορίζεται από την πολιτική κενότητα. Θεωρεί τον εαυτό του έναν ανεξάρτητο στοχαστή που πολιορκείται από τους απολυταρχικούς τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς, καθώς τους εφιστά την προσοχή να αγκαλιάσουν ο ένας τις ευαισθησίες του άλλου. Στην πραγματικότητα, ο φιλελεύθερος είναι ίσως ο πιο επιρρεπής στην αγελαία σκέψη, επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένες ηθικές κοινοτοπίες που εξυπηρετούν ελάχιστα, εκτός από την εικόνα που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του ως τον μοναχικό κήρυκα της ειρήνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκει ανακουφιστικό να παρουσιάζει τη συνεχιζόμενη κτηνωδία της Γάζας από το ισραηλινό αποικιοκρατικό κράτος των εποίκων ως πόλεμο μεταξύ δύο μονολιθικών ταυτοτήτων – του Εβραίου και του Μουσουλμάνου – γιατί μόνο έτσι μπορεί να αναμασά τις ανούσιες καταδίκες του κατά του “μίσους”.

Πράγματι, ο φιλελεύθερος μισεί το μίσος. Απαιτεί από όλους να καταδικάσουν τη Χαμάς, μια τελετουργική πλέον πράξη ηθικής εξιλέωσης, πριν από την οποία δεν μπορεί να ξεκινήσει καμία συζήτηση για την πολιτική βία. Και όταν αυτός αντιμετωπίζει τον Σιωνισμό, σε αυτόν συναντά μια κατασκευασμένη ηθική ένωση μεταξύ ενός ατόμου, ενός λαού και ενός κράτους, που δεν ανέχεται καμία διαφωνία, που απεχθάνεται κάθε κριτική θεωρώντας τις όλες ως προϊόντα μίσους, που τελικά οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Επομένως, είναι ευκολότερο για τον φιλελεύθερο να [κάνει μεταβολή και να] καταδικάσει το μίσος παρά την πολιτική βία. Εξάλλου, η άρνηση του μίσους δεν δοκιμάζει την εκ φύσεως περιορισμένη ενσυναίσθησή του για τις ζωές των Παλαιστινίων. Αν τώρα είναι “η εποχή των τεράτων”, τότε είναι από τους ίδιους τους τερατώδεις δράστες που ακούμε μια περισσότερο ειλικρινή αποτίμηση της σημερινής κρίσης: πρόκειται για μια δεύτερη Νάκμπα, από πρόθεση και από σχεδιασμό. [ΣΗΜ. Νάκμπα σημαίνει ‘καταστροφή’. Η λέξη σηματοδοτεί τη βίαιη έξωση 700,000-900,000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους κατά το 1947-1948 για να σχηματιστεί το κράτος του Ισραήλ. Τότε δημιουργήθηκε το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων]

Από αυτή την άποψη βοηθάει το γεγονός ότι ο αμερικανός φιλελεύθερος καταλαβαίνει πολύ λίγα πράγματα από πολιτική έξω από ένα αμερικανοκεντρικό πλαίσιο. Ούτε καν έχει μάθει να θέτει ερωτήματα στις στημένες αφηγήσεις των κυρίαρχων αμερικανικών ειδησεογραφικών μέσων ενημέρωσης. Αποδοκιμάζει τις απόψεις περί ‘λευκής υπεροχής’ στην πατρίδα του, αλλά σπάνια προβληματίζεται εξίσου με το [ανάλογο] ρητά διατυπωμένο σχέδιο της εβραϊκής υπεροχής που πρεσβεύει η ισραηλινή ακροδεξιά. [ΣΗΜ. Ως ‘Λευκή Υπεροχή’ (white supremacy) κατηγοριοποιούνται οι απόψεις της αμερικανικής ακροδεξιάς, που επεκτείνονται σε όλη την υφήλιο—π.χ. τάγμα Αζόφ στην Ουκρανία—και πρεσβεύουν την ανωτερότητα της λευκής φυλής την οποία επιδιώκουν να κατοχυρώσουν και θεσμικά. Συνήθως ο όρος ‘white supremacist’ χρησιμοποιείται ως ευφημισμός του όρου νέο-ναζί που τα αμερικανικά ΜΜΕ αποφεύγουν να αναφέρουν. Το τάγμα Αζόφ έχει χαρακτηριστεί με απόφαση του Αμερικανικού Κογκρέσου ως white supremacists, πράγμα που δεν εμποδίζει την υποδοχή ηγετών του Αζόφ στο Καπιτώλιο].

1948: Η Νάκμπα. Μεταξύ 750,000 και 900,000 Παλαιστινίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών εξορίστηκαν από την πατρική γη τους. Υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός εκδιώχθηκε από 500 χωριά και πόλεις που ισοπεδώθηκαν.

Αντιθέτως, [ο αμερικανός φιλελεύθερος] δέχεται με αφέλεια τα λόγια της ισραηλινής κυβέρνησης και συγχωρεί την ανοιχτή υιοθέτηση της γενοκτονίας [από αυτήν] ως άκομψες δηλώσεις που γεννήθηκαν από τη θλίψη. Ισχυρίζεται ότι τάσσεται κατά των συνοριακών τειχών, της κρατικής επιτήρησης και της στρατιωτικοποιημένης αστυνόμευσης, αλλά στρέφει το βλέμμα του αλλού όταν αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούνται ως όπλα κατά των Παλαιστινίων. Διαμαρτύρεται για τη δύναμη του μαύρου χρήματος, αλλά δεν αμφισβητεί τα πολιτικά λόμπι που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους στα υψηλότερα κλιμάκια της [αμερικανικής] εξουσίας. Υποστηρίζει με υπερηφάνεια τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν δίνει σημασία στις πολυετείς αναφορές οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις φρικαλεότητες που διαπράττει ο ισραηλινός στρατός. Διακηρύσσει ότι οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία, αλλά επιπλήττει τους ριζοσπάστες μαύρους συγγραφείς, διανοούμενους και ακτιβιστές που διαδηλώνουν για την ελευθερία των Παλαιστινίων. Συμφωνεί με κάθε επισημότητα ότι προκλήθηκε ανεπανόρθωτη βλάβη στους ιθαγενείς Αμερικανούς κατά την ευρωπαϊκή κατάκτηση του “Νέου Κόσμου”, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί αυτοί – και άνθρωποι από όλο τον μετααποικιακό κόσμο – αναγνώρισαν τη δική τους ιστορία στις παλαιστινιακές εμπειρίες.

Ίσως αυτό να μην αποτελεί έκπληξη, καθώς ο αμερικανός φιλελεύθερος έχει μόλις πρόσφατα και με δυσκολία ενημερωθεί για το εδραιωμένο παρελθόν του δομικού ρατσισμού και της ανωτερότητας της λευκής φυλής στις ΗΠΑ, οπότε αναπόφευκτα δυσκολεύεται να εφαρμόσει τα διδάγματα αυτής της ιστορίας στον κόσμο γύρω του. Φαντάζεται τον εαυτό του ως ήρωα που θα είχε ταχθεί κατά του Τζιμ Κρόου, του εγκλεισμού των Ιαπώνων, του πολέμου του Βιετνάμ και του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ στην εποχή τους, αλλά με κάποιο τρόπο η “ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση” του μοιάζει πολύ “περίπλοκη” για να πάρει ηθική θέση. [ΣΗΜ. Ως νόμοι του Τζιμ Κρόου έγιναν γνωστοί ένα σύνολο ομοσπονδιακών και τοπικών νόμων που επέβαλαν τον φυλετικό διαχωρισμό κυρίως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Επίσης, οι αμερικανοί πολίτες Ιαπωνικής καταγωγής φυλακίστηκαν χωρίς δίκη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ].

Στο μυαλό του, η αμερικανική δημοκρατία είναι ένα αδυσώπητα αυτοτελές πείραμα, παρόλο που ο θεσμός θεμελιώθηκε πάνω στη γενοκτονία, τη δουλεία και το απαρτχάιντ και σήμερα υπόκειται αδιάκοπα σε αντιδημοκρατική άλωση. Πράγματι, ο φιλελεύθερος πιστεύει τόσο ολόψυχα σε αυτή την παραδεδομένη [σε αυτόν] έννοια της δημοκρατίας, ώστε πάντοτε αδυνατεί να αντιληφθεί τους τρόπους με τους οποίους η δημοκρατία μπορεί να κατασταλεί δημοκρατικά σε εθνοκρατικές κοινωνίες, και δεν αναρωτιέται αν οποιαδήποτε χώρα μπορεί πραγματικά να αποκαλείται δημοκρατική – πόσο μάλλον η “μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή” – αν ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της δεν επιτρέπεται να συμμετέχει στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αλλά από την άλλη, ίσως καθησυχάζεται από τη γνώση ότι η δημοκρατία καταφθάνει τελικά σε εκείνους που αποδεικνύουν την αξία τους πεθαίνοντας σε αρκετά μεγάλο αριθμό. Άλλωστε, δεν είναι αυτός ο λόγος που οι δυτικές δυνάμεις “χάρισαν” το Ισραήλ στους Εβραίους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ώστε οι Παλαιστίνιοι να πληρώσουν την ενοχή της Δύσης;

Η ιστορική μνήμη τελειώνει με το Ολοκαύτωμα για τον Αμερικανό φιλελεύθερο. Δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να θυμάται με ποιους τρόπους οι περιστάσεις έκτοτε μας έφεραν εδώ. Έχει πλέον μάθει να ξυπνάει όταν οι Εβραίοι δέχονται επιθέσεις και να ξεκινάει τότε την εκ νέου αναπόλησή του με την ιδέα του αντισημιτισμό. Τα υπόλοιπα είναι θόρυβος του περιβάλλοντος.

Ισραηλινή φυλακή. Στο Ισραήλ, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ισραηλινών αρχών φυλακίσεων, στις 1 Αυγούστου φέτος κρατούνταν φυλακισμένοι 5014 Παλαιστίνιοι, από τους οποίους είχαν καταδικαστεί δικαστικά 2,353. 1460 κρατούνται καθώς καθυστερεί η εξέταση της υπόθεσής τους ενώ επιπλέον 1201 (δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο) βρίσκονται σε «διοικητική φυλάκιση». Σύμφωνα με το παραπάνω ρεπορτάζ της Haaretz (χωρίς paywall βρίσκεται εδώ): «Οι διοικητικοί κρατούμενοι κρατούνται στο πλαίσιο μιας διαδικασίας που ορίζεται ως “προληπτική κράτηση”, η οποία βασίζεται σε πληροφορίες που δεν αποκαλύπτονται στους κρατούμενους ή στους δικηγόρους τους. Δεν υπάρχουν αποδεικτικές δικαστικές ακροάσεις για τις υποθέσεις τους και οι δικηγόροι των κρατουμένων δεν έχουν πρόσβαση σε αποδεικτικά στοιχεία εναντίον τους, παρά μόνο σε μια σύντομη περίληψη που παρουσιάζει τις υποψίες εναντίον των πελατών τους». Για σύγκριση, το σύνολο των Εβραίων διοικητικών φυλακισμένων είναι 8. Να λάβουμε ακόμη υπόψη ότι εκτός από την προκατάληψη των (Ισραηλινών) δικαστών κατά των Παλαιστινίων κατηγορουμένων, ακόμη και το επίσημο νομικό πλαίσιο, δηλαδή οι νομικές διατάξεις, είναι διαφορετικές για τους Παλαιστίνιους από ό,τι για τους Εβραίους (σχετικά βλ. και το παραπάνω άρθρο της Haaretz). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακραίας προκατάληψης από τα δικαστήρια κατά των Παλαιστινίων μπορείτε να βρείτε εδώ. Θυμίζουμε επίσης ότι οι όμηροι που συνέλαβε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου επιδιώκεται να ανταλλαγούν με τους διοικητικούς κρατουμένους των Ισραηλινών, οι οποίοι βρίσκονται στην πραγματικότητα επίσης σε καθεστώς ομηρίας, πράγμα που αποκρύπτεται από τα δυτικά ΜΜΕ.

Ίσως είναι μέσω αυτής της εγκατάλειψης της ιστορικής μνήμης που ο φιλελεύθερος μαθαίνει επίσης να μιλάει με κλισέ. Φροντίζει να προειδοποιεί ότι “δεν είναι ειδικός επί της Μέσης Ανατολής” και ότι δεν έχει την απαραίτητη γνώση των περιστάσεων για να καταδικάσει τη σφαγή των παιδιών των Παλαιστινίων. Αυτή η έλλειψη εξοικείωσης δεν τον εμποδίζει, ωστόσο, να κάνει σύνθημα ότι “το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του”, ενώ αποφεύγει επιμελώς το πιο ακανθώδες ζήτημα του τι συνιστά νόμιμη αυτοάμυνα των αποικιοκρατών. Αθώα, υποστηρίζει τη “λύση των δύο κρατών”, παραμένοντας στρατηγικά σιωπηλός για το πώς η επέκταση των παράνομων εποικισμών του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη—με τη βοήθεια και την ανοχή του ίδιου εδώ και χρόνια—έχει πλέον καταστήσει ένα παλαιστινιακό κράτος σχεδόν αδύνατο. Έχοντας ήδη ξεχάσει τις παρακαταθήκες του ‘Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας’, παραμένει πεπεισμένος ότι είναι δυνατόν να εξαλειφθεί μια μαχητική ιδεολογία με την περαιτέρω καταστροφή και δολοφονία ενός ολόκληρου λαού. Ποια είναι η εναλλακτική λύση, αναρωτιέται σαστισμένος, απρόθυμος να συζητήσει για τη μόνη πραγματική λύση που μπορεί να υπάρξει: την κατάργηση της κατοχής της Γάζας, τον τερματισμό της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και την έναρξη μιας ουσιαστικής διαδικασίας προς την κατεύθυνση της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Η καρδιά του Αμερικανού φιλελεύθερου πονάει για δικαιοσύνη για όλα τα πράγματα. Απαντά σε κάθε επίκληση της παλαιστινιακής ελευθερίας με το “να είμαστε δίκαιοι” και αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να επικρίνουμε εξίσου τόσο μια συντριπτική στρατιωτική δύναμη όσο και τους κατοίκους ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Ανησυχεί βαθύτατα για τα υποτιθέμενα διπλά μέτρα και σταθμά των ανθρώπων που μποϊκοτάρουν τα ισραηλινά ιδρύματα, όταν άλλα καθεστώτα έχουν κάνει χειρότερα, αλλά δεν βλέπει καμία ασυνέπεια στη δυσανάλογη στρατιωτική βοήθεια που χορηγούν οι ΗΠΑ στο Ισραήλ. Καταγγέλλει τον αντισημιτισμό—όπως πρέπει όλοι να κάνουμε—αλλά αγνοεί εσκεμμένα τον αντιαραβικό ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που έχουν δηλητηριάσει εξίσου τη δημόσια σφαίρα μας. Υπερασπίζεται ηχηρά την ελευθερία του λόγου μέχρι τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι αρχίζουν να μιλούν και τότε ενοχλούν την αίσθηση της “ισορροπίας” του. Ορθώς αγωνιά για το τραύμα των Εβραίων που περνά από γενιά σε γενιά, αλλά αναμένει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να υπομείνουν τους βομβαρδισμούς σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων, τζαμιών, εγκαταστάσεων του ΟΗΕ, διαδρόμων εκκένωσης και συνοριακών διαβάσεων, χωρίς τραύμα, θυμό ή πόνο. Όταν και εάν αναγνωρίσει καθόλου την ανθρώπινη υπόσταση των Παλαιστινίων, το κάνει ως επιφανειακή παρατήρηση για την “τραγωδία του πολέμου”, προκειμένου να προωθήσει ένα επιχείρημα υπέρ του περαιτέρω πολέμου. Έχοντας ήδη αποφασίσει ποιος εμπίπτει στο φυλετικό του πεδίο της ανθρώπινης υπόστασης (που ευτυχώς περιλαμβάνει και τους Ουκρανούς) και ποιος όχι, ο φιλελεύθερος θρηνεί για τις ισραηλινές “γυναίκες και παιδιά” που σκοτώθηκαν στις 7 Οκτωβρίου—όπως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι—αλλά δεν βρίσκει τέτοια σύμβολα ευαισθησίας στη Γάζα. Μετακινείται ανήσυχα στη θέση του κάθε φορά που κάποιος θίγει το θέμα του θανάτου των Παλαιστινίων, πρόθυμος να διακόψει, να αλλάξει θέμα, να πει “ναι, αλλά….”. Στο μυαλό του, οι Ισραηλινοί σκοτώνονται ως “μωρά” και “γιαγιάδες”, οι ζωές τους είναι θρηνήσιμες στη Δύση, ενώ οι Παλαιστίνιοι πεθαίνουν σαν μύγες, σπάνια διαχωρίσιμοι μεταξύ αμάχων και τρομοκρατών, σε αριθμούς που δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε πλήρως.

Ο Αμερικανός φιλελεύθερος προαισθάνεται ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό, αλλά δεν έχει τη φαντασία να το οραματιστεί διαφορετικά. Δεν μπορεί να φανταστεί να προκύπτει κάποιο διαφορετικό μάθημα από την κραυγή “ποτέ ξανά” εκτός από το σιωνιστικό δικαίωμα στον εποικισμό. Δεν μπορεί να φανταστεί την αλληλεγγύη με ένα άλλο είδος Εβραίου πολίτη που δηλώνει θαρραλέα “όχι στο όνομά μου” ή ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο που θα μπορούσε να υπάρξει στους “Αγίους Τόπους”. Μεγαλωμένος με μια σταθερή δίαιτα αμερικανικής δυαδικότητας όπου τα πάντα κινούνται μεταξύ κόκκινων και μπλε, υπέρ και κατά, εμείς και αυτοί, δεν μπορεί να φανταστεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα στο σημερινό παιχνίδι από το να επικρατήσει η μια “ομάδα”. Και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ισραηλινή ασφάλεια και η παλαιστινιακή ελευθερία είναι αλληλένδετες συνθήκες. Όμως, έστω και τόσο αργά, η βελόνα της συνείδησης του φιλελεύθερου μπορεί τελικά να μετακινηθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος και θάνατος, και δεν έχει ακόμη καθοριστεί η “συναλλαγματική ισοτιμία” για τις ζωές των Παλαιστινίων.

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε. Η πρόοδος δεν στηρίχθηκε ποτέ στο θάρρος ενός φιλελεύθερου να αναγνωρίσει ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη. Η πρόοδος συντελείται όταν αρκετοί άνθρωποι συγκινούνται και απορρίπτουν όχι μόνο τον νεοφασιστικό λαϊκισμό, αλλά και τις ρατσιστικές υποκρισίες του φιλελευθερισμού που μεταμφιέζονται σε ανθρωπισμό. Και υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιοι άνθρωποι που διαδηλώνουν για την Παλαιστίνη σε όλο τον κόσμο. Τελικά, ο Αμερικανός φιλελεύθερος θα ξεπεραστεί από την ίδια του την ασημαντότητα. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ανάγκη τη συμμαχία του—θα εξασφαλίσουν μόνοι τους την ελευθερία και το μέλλον τους. Όταν τελικά φτάσει αυτή η μέρα, μπορούμε να προσβλέπουμε στην αναθεώρηση της μνήμης του φιλελεύθερου ότι ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας από την αρχή.

*          *          *

Τώρα, μετά την ανάγνωση του άρθρου και την κατανόηση του χαρακτηρισμού των αμερικανών φιλελεύθερων κατά Malay Firoz, μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ιδεολογική σύγχυση και τον βολικό στρουθοκαμηλισμό αυτών των χαρακτήρων από την συνειδητή χειραγώγηση και βολική εκμετάλλευση τους από τους ηγέτες του αμερικανικού φιλελευθερισμού.

Για να φανεί η διαφορά, επέλεξα δύο βίντεο: Το πρώτο είναι από μια οργίλη αγόρευση του τότε Γερουσιαστή Τζο Μπάιντεν κατά το 1986, όταν υπερασπιζόταν την αποστολή βοήθειας αξίας 3 δις στο Ισραήλ, και το δεύτερο είναι από μια πρόσφατη συνέντευξη του RFK Jr. Και οι δύο, μεγαλοπαράγοντες του αμερικανικού φιλελευθερισμού, αφήνουν τα προσχήματα της νεφελώδους φιλελεύθερης ιδεολογίας και λένε τα πράγματα έξω από τα δόντια. Τα βίντεο μπορεί κάποιος να τα δει μέσω των συνδέσμων που επισυνάπτω και επίσης, κάτω από την κάθε φωτογραφία, υπάρχει η πλήρης μετάφραση. Να υπενθυμίσω ότι σε άλλο άρθρο έχει αναρτηθεί η φιλελεύθερη επιχειρηματολογία του έτερου ‘προοδευτικού’, και μάλιστα σοσιαλίζοντος, Μπέρνι Σάντερς, η οποία παραμένει προσκολλημένη στα στερεότυπα που περιγράφει ο Malay Firoz. Ίσως τελικά η κυνική διαφοροποίηση των δύο άλλων να είναι αποτέλεσμα βλακείας της μιας ή της άλλης πλευράς (ή και των δύο), αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά το ακροατήριο στην κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικό.

(Α) Ο Τζο Μπάιντεν το 1986, όταν έπαιρνε εύσημα φιλελευθεροσύνης

Αγόρευση Τζο Μπάιντεν: «”Εάν κοιτάξουμε τη Μέση Ανατολή, νομίζω ότι πλέον έφτασε η ώρα να εμποδίσουμε όσους από εμάς υποστηρίζουν το Ισραήλ, όπως οι περισσότεροι από εμάς σε αυτό το σώμα, από το να ζητάνε συγγνώμη. Δεν υπάρχει λόγος για [να ζητηθεί] συγγνώμη. Απολύτως κανένας! Πρόκειται για την καλύτερη επένδυση τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουμε ποτέ κάνει. Εάν δεν υπήρχε το Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα έπρεπε να εφεύρουν ένα Ισραήλ για να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να βγουν έξω και να εφεύρουν ένα Ισραήλ!”

(Β) Ο RFKJr το 2023, όταν από ορισμένους θεωρείται ακόμη και …αριστερός

RFK Jr: «Το Ισραήλ είναι κρίσιμο [για εμάς] και ο λόγος που είναι κρίσιμο είναι ότι αυτό αποτελεί ένα προπύργιο για εμάς στη Μ. Ανατολή. Είναι σχεδόν σαν να έχουμε ένα αεροπλανοφόρο στη Μ. Ανατολή. Είναι ο πιο παλιός μας σύμμαχος και παραμένει σύμμαχος για 75 χρόνια. Έχει υπάρξει ένας φανταστικός σύμμαχος για εμάς όσο αφορά την τεχνολογία, την ανταλλαγή και, ξέρετε, στην οικοδόμηση του ‘Σιδηρού Θόλου’ (Iron Dome) για τον οποίο πληρώσαμε πολλά, πράγμα που επίσης μας δίδαξε πολλά για το πώς να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας από πυραύλους. Έτσι, όλες αυτές οι στρατιωτικές δαπάνες, ξέρετε, πηγαίνουν, το 75% πηγαίνει σε αμερικανικές εταιρείες κάτω από τη Συμφωνία, κάτω από την MOU [ΣΗΜ. Memorandum of Understanding]. Εάν εξαφανιστεί το Ισραήλ, το κενό στη Μ. Ανατολή, που είναι, ξέρετε, το Ισραήλ είναι ο πρεσβευτής μας, είναι η παρουσία μας, το προγεφύρωμά μας στη Μ. Ανατολή. Και μας προσφέρει αυτιά και μάτια στη Μ. Ανατολή. Μας δίνει πληροφορίες, μας δίνει την ικανότητα να επηρεάζουμε τις υποθέσεις της Μ. Ανατολής. Αν εξαφανιζόταν το Ισραήλ, η Ρωσία και η Κίνα θα έλεγχαν τη Μ. Ανατολή και [τότε] θα έλεγχαν το 90% των παγκόσμιων προμηθειών πετρελαίου και αυτό θα είχε κατακλυσμιαίες συνέπειες για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο της Ceyda Karan για τη στάση που έχει κρατήσει ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν στο Παλαιστινιακό ζήτημα μετά την επιχείρηση Αλ Ακσά. Στην Ελλάδα, εμφανίζεται η εικόνα ενός Τούρκου προέδρου που μαινόμενος υποστηρίζει τη Χαμάς, και με παβλοφικά αντανακλαστικά νηπιακού επιπέδου, τα κυρίαρχα ΜΜΕ επιβραβεύουν την πλήρη στοίχιση των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων με τα ισραηλινά συμφέροντα, αναπαράγοντας το βλακώδες αλλά και ανακριβές σύνθημα ότι ο “φίλος (σ.σ. Παλαιστίνη) του εχθρού (σ.σ. Τουρκία) είναι εχθρός μου”. Στην πραγματικότητα βέβαια, η στάση του Ερντογάν δεν είναι καθόλου έτσι. Η Τουρκία έχει υποχωρήσει πολύ στη φιλοπαλαιστινιακή ρητορεία, είναι πάντα έτοιμη για το συνηθισμένο ανατολίτικο παζάρι, αρκεί να είναι αυτή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, και ανεξάρτητα από τις φραστικές οξύνσεις, η μετεκλογική πορεία Ερντογάν είναι μια υπενθύμιση στη Δύση ότι η Τουρκία δεν αποσκιρτά από το δυτικό στρατόπεδο, αρκεί να επιβραβεύεται με διάφορα ρεγάλα. Φυσικά ακόμα και αυτό, απέχει παρασάγγας από την πάντα πρόθυμη και πάντα δεδομένη στις ΗΠΑ ελληνική εξωτερική πολιτική που έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας, όταν αντί να δεσμεύεται και να δεσμεύει τους πάντες στην τήρηση του διεθνούς δικαίου (σ.σ. και για “εθνικά ιδιοτελείς λόγους” – βλέπε Κύπρος, Αιγαίο κλπ), μετατρέπεται με υποτελή των ΗΠΑ και ακόλουθο του Ισραήλ, νομίζοντας ότι έτσι θα ευεργετηθεί.

Η Τουρκία έχει προ πολλού χάσει την πρωτοκαθεδρία στην υπεράσπιση της παλαιστινιακής υπόθεσης υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο, και από την πρώτη στιγμή, υπήρξε ένα ξέσπασμα τεράστιας οργής για τους αδιάκριτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα, ο Τούρκος πρόεδρος χρειάστηκε 20 ημέρες για να “μαλώσει” το Τελ Αβίβ.

Παρά τις έντονες αντιδράσεις από το κοινό του, και ιδιαίτερα από την ισλαμιστική του βάση, ο Ερντογάν περίμενε ανεξήγητα πολύ καιρό, πριν εκφωνήσει ένα μήνυμα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του αυτή την εβδομάδα:

“Η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά μια ομάδα μουτζαχεντίν που μάχεται για την προστασία των πολιτών της”, είπε. Υπενθυμίζοντας όμως στο πλήθος τους “παλιούς καλούς” Οθωμανούς, πρόσθεσε: “Όταν οι δυνάμεις στις πλάτες των οποίων στηρίζεται σήμερα το Ισραήλ θα έχουν φύγει αύριο, το πρώτο μέρος από το οποίο θα αναζητήσει φροντίδα ο ισραηλινός λαός θα είναι η Τουρκία, όπως έγινε και πριν από 500 χρόνια”. Ο Ερντογάν είπε ότι σε αντίθεση με τη Δύση, η Τουρκική Δημοκρατία δεν χρωστάει τίποτα στο Ισραήλ.

Και στη συνέχεια εξισορρόπησε τη στάση του λέγοντας: “Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Ισραήλ, αλλά ποτέ δεν εγκρίναμε και ποτέ δεν θα εγκρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί: ως οργάνωση αντί ως κράτος”.

Αν μη τι άλλο, το μήνυμά του μπορεί να ερμηνευτεί περισσότερο ως άμεσος εναγκαλισμός της Χαμάς, παρά ως κριτική των ενεργειών του Ισραήλ στη Γάζα. Είναι σημαντικό ότι, υπογραμμίζοντας το ρόλο “εγγυητή” που προσφέρει η Άγκυρα και στις δύο πλευρές για περισσότερες από δύο εβδομάδες, δήλωσε ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει αυτό το ρόλο μόνη της, αλλά “με άλλους συμμετέχοντες”.

Αλλά ακόμη και αυτή η σχετικά ισορροπημένη τοποθέτηση προκάλεσε την αντίδραση των αγορών. Το τουρκικό χρηματιστήριο υποχώρησε κατά 5%, αναγκάζοντας σε διακοπή των συναλλαγών. Η ανακοίνωση αυτή είναι βέβαιο ότι θα περιπλέξει τη δουλειά του υπουργού Οικονομικών Μεχμέτ Σιμσέκ, ο οποίος είναι απασχολημένος με την προσπάθεια να προσελκύσει δυτικά κεφάλαια στην Τουρκική Δημοκρατία.

Από το Νταβός στο Μαβί Μαρμαρά

Η συμπεριφορά της Τουρκίας στην πρόσφατη κρίση της Γάζας μας επιτρέπει να δούμε την πολιτική της στη Δυτική Ασία, σε σχέση με τη μετεκλογική στροφή της προς τη Δύση.

Στις 29 Ιανουαρίου 2009, στη Σύνοδο Κορυφής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διέκοψε την ομιλία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Σιμόν Πέρες με ένα αυστηρό: “Ένα λεπτό”, δηλώνοντας: “Ξέρετε πολύ καλά πώς να σκοτώνετε. Ξέρω πολύ καλά πώς σκοτώνετε παιδιά στις παραλίες”, πριν αποχωρήσει απότομα από τη σκηνή.

Αυτό το απροσδόκητο ξέσπασμα, που έρχεται σε αντίθεση με τη φιλική στάση της Άγκυρας εδώ και δεκαετίες απέναντι στο κράτος κατοχής, προκάλεσε σοκ στο ακροατήριο και όχι μόνο. Θεωρήθηκε ως μια στιγμή καμπής που ανέδειξε τον Ερντογάν στο παγκόσμιο προσκήνιο, καθιστώντας τον αμέσως φιλοπαλαιστινιακό είδωλο όχι μόνο στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο αλλά και στην πατρίδα του, την Τουρκία, όπου έτυχε υποδοχής ήρωα.

Εκείνη την εποχή, ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), θεωρούνταν ευρέως ως σύμβολο του “μετριοπαθούς Ισλάμ” και απολάμβαναν την υποστήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους. Ως αποτέλεσμα, η κρίση του “ενός λεπτού” στο Νταβός εκτονώθηκε γρήγορα. Ωστόσο, οι εντάσεις έφτασαν σε σημείο βρασμού ένα χρόνο αργότερα, όταν το υπό τουρκική σημαία Mavi Marmara, μέρος ενός στολίσκου που είχε στόχο να παραδώσει βοήθεια στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους, επιχείρησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ.

Στις 31 Μαΐου 2010 ισραηλινοί κομάντος πραγματοποίησαν μια θανατηφόρα επιδρομή στο Mavi Marmara, το ταξίδι του οποίου χρηματοδοτήθηκε από την τουρκική φιλανθρωπική οργάνωση IHH Relief Foundation και το Free Gaza Movement. Η διαβόητη αυτή επιχείρηση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 10 Τούρκων πολιτών, τον τραυματισμό άλλων 50 και την κράτηση των υπόλοιπων επιβατών.

Αυτή τη φορά, το χάσμα δεν μπόρεσε να επιλυθεί φιλικά. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας υποβαθμίστηκαν, οι στρατιωτικές σχέσεις ανεστάλησαν και οι εμπορικές σχέσεις υπέστησαν προσωρινή διακοπή.

Οι νομικές υποθέσεις εναντίον τεσσάρων Ισραηλινών, συμπεριλαμβανομένου του τότε αρχηγού του ισραηλινού επιτελείου Γκαμπριέλ Ασκενάζι, κινήθηκαν στα τουρκικά δικαστήρια, αλλά εγκαταλείφθηκαν το 2016, όταν το Τελ Αβίβ συμφώνησε στην καταβολή αποζημίωσης 20 εκατομμυρίων δολαρίων στα θύματα, τρία χρόνια μετά την έκδοση επίσημης συγγνώμης.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ερντογάν συνέχισε να αναδεικνύεται σε εξέχοντα υποστηρικτή της παλαιστινιακής υπόθεσης και σε μια ηχηρή προσωπικότητα στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, την ώρα που η Δυτική Ασία βίωνε μια σεισμική μεταμόρφωση. Η Τουρκία βρέθηκε να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια και μετά την Αραβική Άνοιξη, ρίχνοντας το βάρος της σε ισλαμιστικά κόμματα και παρατάξεις.

Αύξηση του τουρκο-ισραηλινού εμπορίου

Ωστόσο, καθώς οι αναταραχές διαχύθηκαν στη γειτονική Συρία -το ισχυρότερο αραβικό κράτος που υποστήριζε τον παλαιστινιακό αγώνα- πολλοί εξεπλάγησαν με τη στάση του Ερντογάν περί “αλλαγής καθεστώτος”, με δεδομένη την ισχύ των δεσμών της Δαμασκού με την Άγκυρα και της πολιτικής της τουρκικής κυβέρνησης περί “μηδενικού προβλήματος με τους γείτονες”.

Το αραβικό ρομάντζο του Ερντογάν σταμάτησε όταν προέβη σε μια εντυπωσιακή αιρετική κατηγορία, αποκαλώντας την εξουσία του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ “δικτατορία των Νουσαϊρί” (υποτιμητικός όρος για τους οπαδούς της αίρεσης των Αλαουί, στην οποία ανήκει η οικογένεια Άσαντ, μαζί με τις πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ), και ισχυριζόμενος ότι το κράτος καταδιώκει τον σουνιτικό πληθυσμό της Συρίας που πλειοψηφεί.

Όταν η Συρία βυθίστηκε στον πόλεμο και το χάος, προέκυψαν έντονες διαιρέσεις μεταξύ των υποστηρικτών των ομάδων της ένοπλης αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, των κρατών του Περσικού Κόλπου, των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Ο Ερντογάν σύντομα βρέθηκε όλο και περισσότερο απομονωμένος στην περιοχή – με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Κατάρ, ενός σταθερού αραβικού συμμάχου που συμπαθεί ομοίως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Σήμερα, το “ένα λεπτό” του Ερντογάν στο Νταβός και το περιστατικό του “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούν κατάλοιπα του παρελθόντος. Παρά την προηγούμενη αντι-ισραηλινή ρητορική του Ερντογάν και τη διπλωματική του στάση, πολλά έχουν αλλάξει στην πράξη, κυρίως οι ακμάζουσες εμπορικές σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ.

Ο όγκος του τουρκο-ισραηλινού εμπορίου έχει σημειώσει εκπληκτική αύξηση 532% τις τελευταίες δύο δεκαετίες, φτάνοντας το 2022 το εντυπωσιακό ποσό των 8,91 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ιδιωτικού εμπορικού συστήματος του Τουρκικού Στατιστικού Ινστιτούτου (TurkStat), οι εξαγωγές της Τουρκίας προς το Ισραήλ το 2002 -το έτος που το AKP ανέβηκε στην εξουσία- ήταν 861,4 εκατομμύρια δολάρια, ενώ οι εισαγωγές από το Ισραήλ ήταν 544,5 εκατομμύρια δολάρια.

Συναντώντας στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των συνόδων της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για πρώτη φορά αυτοπροσώπως μετά την αναθέρμανση των δεσμών, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου και ο πρόεδρος Ερντογάν, συζήτησαν τη δυνατότητα του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την Τουρκική Δημοκρατία ως κόμβο διαμετακόμισης ενέργειας προς την Ευρώπη.

Η μεταβαλλόμενη παλαιστινιακή υποστήριξη του Ερντογάν

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ερντογάν διατήρησε την υποστήριξή του στην παλαιστινιακή υπόθεση, χρησιμοποιώντας ποικίλους τόνους για να εξισορροπήσει τις συμμαχίες του με τις δυτικές χώρες, ενισχύοντας παράλληλα τη φήμη του στη Δυτική Ασία και τον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο.

Ο Ερντογάν αντιτάχθηκε σθεναρά στην ευρέως καταδικασθείσα μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ κατά την εποχή Τραμπ και υποστήριξε το καθεστώς της Παλαιστίνης ως “κράτος παρατηρητή μη μέλος” στον ΟΗΕ. Με την πάροδο των χρόνων, έχει επιδείξει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσαρμόζει καιροσκοπικά τη ρητορική του ανάλογα με τα εξελισσόμενα συμφέροντα και τις συμμαχίες του.

Ενώ η υποστήριξη πολλών αραβικών χωρών στην υπόθεση της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης έχει μειωθεί λόγω των επανειλημμένων ηττών από το Ισραήλ και κυρίως της στοίχισής τους πίσω τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο Ερντογάν παρέμεινε, τουλάχιστον λεκτικά, σταθερός υποστηρικτής του παλαιστινιακού αγώνα.

Μετά την επιχείρηση της παλαιστινιακής αντίστασης της 7ης Οκτωβρίου, μέσα στις κατεχόμενες περιοχές, ελλείψει άμεσης ισραηλινής απάντησης, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία προέτρεπε σε αυτοσυγκράτηση και καταδίκαζε έντονα την απώλεια ζωών αμάχων. Τόνισε ότι οι πράξεις βίας θα ήταν επιζήμιες και ζήτησε την αποφυγή παρορμητικών ενεργειών, ενώ τάχθηκε υπέρ του τερματισμού της χρήσης βίας και της λύσης των δύο κρατών.

Η Άγκυρα εξέφρασε γρήγορα την ετοιμότητά της να συμβάλει στις προσπάθειες διαμεσολάβησης. Αυτός ο μετρημένος τόνος ήταν ασυνήθιστος, λαμβάνοντας υπόψη την τυπικά πιο πομπώδη ρητορική του Ερντογάν. Την εποχή της επιχείρησης Αλ Άκσα, ωστόσο, ο Τούρκος πρόεδρος ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει τον Νετανιάχου και σχεδίαζε μια δική του επίσκεψη για να προσευχηθεί στο τέμενος Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Άγκυρα δεν θέτει το παλαιστινιακό ζήτημα σε όλα τα φόρα που συμμετέχει. Ο Ερντογάν επιδίδεται σε διπλωματικές τηλεφωνικές συνομιλίες, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν έχει προωθήσει μια πρόταση που κατά κάποιον τρόπο καθιστά την Τουρκία εγγυητή της Χαμάς.

Παρά τις χειρονομίες αυτές, ο τόνος της Άγκυρας παραμένει υποτονικός. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να κηρύξει τριήμερο πένθος για τους Παλαιστίνιους. Τα λόγια του Φιντάν συνοψίζουν την κατάσταση:

“Εύχομαι υπομονή στους κατοίκους της Γάζας. Θέλω να ξέρουν ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε. Με τη θέληση του Θεού, αυτές οι μέρες θα περάσουν. Η Τουρκία θα συνεχίσει να τους συμπαραστέκεται. Βλέπουμε αυτόν τον πόνο και τη θλίψη ως δικό μας πόνο και θλίψη. Δεν είναι μόνοι τους”.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι η Τουρκική Δημοκρατία και ο Εροτζάν δεν βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή του διαλόγου. Η απουσία επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης διπλωματίας του στην περιοχή συμβολίζει αυτή τη μετατόπιση.

Σε αυτή τη συγκυρία, η στάση της Τουρκίας στο Παλαιστινιακό ζήτημα υστερεί σε σχέση με αυτή πολλών αραβικών κρατών. Το Ισραήλ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, πιέζει για την “εκκένωση” του άμαχου πληθυσμού της Γάζας για να διευκολύνει την χερσαία στρατιωτική του επιχείρηση, αναγκάζοντας την Αίγυπτο και την Ιορδανία, βασικούς περιφερειακούς παράγοντες, να απορρίψουν τα σχέδια για αυτόν τον αναγκαστικό και φαινομενικά μόνιμο εκτοπισμό των Παλαιστινίων.

Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα ΙΙ και ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι έχουν απορρίψει ρητά το αίτημα αυτό, θεωρώντας το ως κόκκινη γραμμή.

Το Κατάρ, μια οικονομική δύναμη για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και η Τουρκία, που κάποτε θεωρούνταν πολιτικός εκπρόσωπός της, παίζουν τώρα πιο στατικούς ρόλους στις περιφερειακές υποθέσεις.

Η εμπλοκή του Ερντογάν στη Συρία, ενώ διαβρώνει την ιστορικά υποστηρικτική θέση της Τουρκίας τόσο για τη Φατάχ όσο και για τη Χαμάς στον παλαιστινιακό αγώνα, έχει συμβάλει σε μια περιφερειακή αναδιάταξη στην οποία το Ιράν έχει γίνει ισχυρότερο. Ο Ερντογάν, που κάποτε ήταν γνωστός για την έντονη αντίθεσή του στο Ισραήλ, τοποθετείται τώρα ως “μεσολαβητής της ειρήνης”.

Η μετατόπιση του Ερντογάν από τον ιδεαλισμό στα σκληρά συμφέροντα

Αρκετοί γεωπολιτικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες βρίσκονται πίσω από αυτή τη μεταμόρφωση.

Η επιρροή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχει μειωθεί σημαντικά μετά από μια τραγική δεκαετία της “Αραβικής Άνοιξης” και ο Ερντογάν χρειάζεται τώρα την υποστήριξη και τη συνεργασία της Αιγύπτου και των κρατών του Περσικού Κόλπου, ιδίως της Σαουδικής Αραβίας. Στόχος του είναι επίσης να επιτύχει μια λεπτή ισορροπία με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Το σύνθημα της εξωτερικής του πολιτικής περιστρέφεται πλέον γύρω από τη διαμεσολάβηση, η οποία ήταν εμφανής σε διάφορες συγκρούσεις, όπως η Λιβύη και η Ουκρανία -όπου η Τουρκία έπαιξε βασικό ρόλο στη διανομή σιτηρών.

Στο εσωτερικό, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει επίσης προκλήσεις. Η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης αυξάνεται λόγω της εισροής προσφύγων, καθώς τα αντιαραβικά αισθήματα βαθαίνουν στην τουρκική κοινωνία.

Οι αποτυχημένες οθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν έχουν προκαλέσει την αναζωπύρωση του κοσμικού τουρκικού εθνικισμού μεταξύ της νεότερης γενιάς. Η τουρκική αριστερά, με την ιστορία της υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα για ένα εθνικό κράτος, διαμαρτύρεται κατά των πολιτικών που βασίζονται στη θρησκεία, τοποθετούμενη τώρα απέναντι στις ισλαμιστικές προοπτικές.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο πρώην αρχιτέκτονας της καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής της Δυτικής Ασίας και τώρα ηγέτης του αντιπολιτευόμενου Κόμματος του Μέλλοντος, δήλωσε τα εξής

“Γνώρισα έναν ηγέτη, έναν ηγέτη με τον οποίο ήμουν περήφανος που ήμουν μαζί του, έναν ηγέτη που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει όταν έλεγε “Ένα λεπτό” και όταν όλοι τον απειλούσαν, του έλεγα “Κύριε Πρωθυπουργέ, μην ανησυχείτε. Σήμερα γράψατε ιστορία. Θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο’ και τον έκανα να ζητήσει συγγνώμη από τον Σιμόν Πέρες. Σήμερα, η καρδιά μου δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτός ο ηγέτης σιώπησε για 10 ημέρες. Η καρδιά μου δεν δέχεται ότι δεν βγήκε και δεν φώναξε ‘Ω Ισραήλ'”.

Αυτό αντανακλά τα συναισθήματα πολλών υποστηρικτών του ΑΚΡ όταν ο Νταβούτογλου εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη σχετικά υποτονική αντίδραση του Ερντογάν στον πόλεμο της Γάζας. Κατά ειρωνικό τρόπο, η πολιτική προσέγγιση του ισλαμιστή Τούρκου προέδρου σήμερα είναι περισσότερο ρεαλιστική από ό,τι ο ιδεαλισμός που ενέπνευσε η Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Ενώ ορισμένοι από τους υποστηρικτές του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μπορεί να νοσταλγούν τη φλογερή ρητορική του παρελθόντος, η σημερινή προσέγγιση του Ερντογάν φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στη σταθερότητα, τα οικονομικά συμφέροντα και μια ισορροπημένη εξωτερική πολιτική έναντι της Παλαιστίνης.

Πηγή: The Cradle

Το antapocrisis αναδημοσιεύει για λόγους σφαιρικής ενημέρωσης το κείμενο “Πού είναι η Χεζμπολάχ;” που κυκλοφόρησε ακριβώς πριν την ομιλία του ηγέτη της σιιτικής οργάνωσης του Λιβάνου την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου. Το κείμενο υπογράφεται από κάποιον Sayed Hasan το οποίο είναι ταυτόχρονα το μικρό όνομα του Νασράλα. Ανεξάρτητα από το ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από το ψευδώνυμο, στο κείμενο αναλύεται διεξοδικά η οπτική της Χεζμπολάχ στην παρούσα συγκυρία, αποφεύγοντας τον αναγκαστικά “δημόσιο” λόγο που έχει ένα διάγγελμα, ερμηνεύοντας δηλαδή με πιο πολιτικό και στρατηγικό τρόπο την οπτική της σιιτικής οργάνωσης και ευρύτερα του Άξονα της Αντίστασης, μετά την επιχείρηση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου.
Η εκτίμηση που γίνεται στο κείμενο είναι ότι ο Άξονας της Αντίστασης είναι πιο δυνατός από ποτέ, με τον πιο αδύνατο μάλιστα κρίκο της, την Παλαιστινιακή Αντίσταση να επιφέρει μόνη της εντυπωσιακά πλήγματα στο Ισραήλ, ενώ η τρομακτική σφαγή που συντελείται στη Γάζα, δεν αποδυναμώνει στρατιωτικά την Αντίσταση, το ανάποδο: οι ισραηλινές δυνάμεις φαίνεται να μην έχουν μάθει τίποτα από τον ανταρτοπόλεμο του 2006 στον Λίβανο, όπου οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί, μπορεί να προκαλούν χιλιάδες νεκρούς αμάχους, αλλά δεν χαρίζουν τη νίκη στα σιωνιστικά όπλα.
Στην ουσία στο παρόν κείμενο επιχειρείται να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα “γιατί δεν εμπλέκεται άμεσα η Χεζμπολάχ στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ”, θεωρώντας ότι η μεν Παλαιστινιακή Αντίσταση μπορεί ακόμα και μόνη της να επιφέρει πλήγματα στον ισραηλινό στρατό με τον ανταρτοπόλεμο μέσα στη Γάζα, η δε Χεζμπολάχ θα προκαλούσε αιματοχυσία στο Λίβανο και αλλού αν εμπλεκόταν ευθέως σε πολεμική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας.
Το τελευταίο τμήμα του κειμένου φαίνεται να απαντά σε εσωτερικές επικρίσεις που πιθανά υπάρχουν μέσα στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο για τη στάση αναμονής ή ήπιας εμπλοκής που διατηρεί η Χεζμπολάχ, διαβεβαιώνοντας ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές, σαφείς, αλλά όχι δημόσια ανακοινώσιμες, οι οποίες αν ξεπεραστούν θα βάλουν τη Χεζμπολάχ και όλο τον Άξονα της Αντίστασης στον πόλεμο.

Μετά τη θεαματική επιχείρηση “Κατακλυσμός της Αλ-Άκσα” που εξαπέλυσε η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, ο στρατός κατοχής προκάλεσε πρωτοφανή σφαγή και καταστροφή στον ανυπεράσπιστο άμαχο πληθυσμό της, παγιδευμένο στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου. Ενώ ο επίσημα δηλωμένος στόχος του Ισραήλ είναι η εξόντωση της παλαιστινιακής αντίστασης, ο ανεπίσημος στόχος του φαίνεται να είναι η εθνοκάθαρση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, όπου γίνονται τα πάντα για να καταστεί αδύνατη η ζωή, προετοιμάζοντας το έδαφος για την οριστική εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Από την αρχή αυτής της κρίσιμης φάσης στον αραβοϊσραηλινό αγώνα, όπου το διακύβευμα μοιάζει υπαρξιακό και για τις δύο πλευρές, όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί προς τα βόρεια σύνορα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, με ανησυχία, ελπίδα ή/και απογοήτευση: ενώ το ΝΑΤΟ παρέχει στο Ισραήλ όλη την πολιτική και στρατιωτική του υποστήριξη, θα παρέμβει την ώρα της αλήθειας η λιβανέζικη Χεζμπολάχ, η οποία πάντα ορκιζόταν να σταθεί σταθερά στο πλευρό των Παλαιστινίων και να πολεμήσει αμείλικτα τον κατακτητή μέχρι την πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης;

Γιατί όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Χεζμπολάχ;

“Η Γαλλία είναι έτοιμη, ο διεθνής συνασπισμός κατά του ISIS, στον οποίο έχουμε δεσμευτεί για την επιχείρησή μας στο Ιράκ και τη Συρία, να πολεμήσει και κατά της Χαμάς. […] Πρέπει επίσης να διεξάγουμε αυτόν τον αγώνα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε να βάλουμε φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή. Προειδοποιώ τη Χεζμπολάχ, το ιρανικό καθεστώς, τους Χούτι στην Υεμένη και όλες τις παρατάξεις στην περιοχή που απειλούν το Ισραήλ να μην πάρουν το απερίσκεπτο ρίσκο να ανοίξουν νέα μέτωπα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι θα άνοιγε την πόρτα σε μια περιφερειακή πυρκαγιά από την οποία όλοι θα έχαναν. Αυτή είναι μια αναγκαιότητα για όλους τους λαούς της περιοχής: ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε να προσθέσουμε δάκρυα στα δάκρυα και αίμα στο αίμα”.

Αυτά ήταν τα λόγια που είπε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στο Τελ Αβίβ στις 24 Οκτωβρίου 2023, σε συνέντευξη Τύπου με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον οποίο είχε έρθει να διαβεβαιώσει για την άνευ όρων υποστήριξή του, φτάνοντας στο σημείο να κάνει την ατιμωτική και τραγελαφική πρόταση να εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας και του ΝΑΤΟ στον αγώνα κατά της παλαιστινιακής αντίστασης. Αν και ήταν ο πρώτος (και μοναδικός) που πρότεινε αυτή την ιδέα, δεν ήταν ο πρώτος που απείλησε τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ να μην ανοίξει νέο μέτωπο εναντίον του Ισραήλ.

Η άφιξη ενός μεγάλου αμερικανικού πολεμικού στόλου στη Μεσόγειο ερμηνεύτηκε ευρέως ως μια προσπάθεια εκφοβισμού ολόκληρου του “Άξονα Αντίστασης” γενικά, (μια άτυπη συμμαχία που περιλαμβάνει, εκτός από τις παλαιστινιακές παρατάξεις της Αντίστασης, τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Υεμένη) και τη Χεζμπολάχ ειδικότερα. Όταν ανακοίνωσε την ανάπτυξη αεροπλανοφόρων σε ομιλία του στις 10 Οκτωβρίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κατέστησε σαφές για τι πράγμα μιλούσε:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσης ενισχύσει τη στάση των στρατιωτικών μας δυνάμεων στην περιοχή για να ενισχύσουν την αποτροπή μας. Το Υπουργείο Άμυνας μετέφερε την Ομάδα Κρούσης Αεροπλανοφόρων USS Gerald R. Ford στην Ανατολική Μεσόγειο και ενίσχυσε την παρουσία των μαχητικών μας αεροσκαφών. Και είμαστε έτοιμοι να μετακινήσουμε πρόσθετα μέσα εφόσον χρειαστεί.

Επιτρέψτε μου να πω και πάλι – σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιονδήποτε οργανισμό, σε οποιονδήποτε σκέφτεται να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση, έχω μια λέξη: Μην το κάνετε. Μην το κάνετε. Οι καρδιές μας μπορεί να είναι ραγισμένες, αλλά η αποφασιστικότητά μας είναι ξεκάθαρη.

Χθες, μίλησα επίσης με τους ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου για να συζητήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις με τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και να συντονίσουμε την ενιαία αντίδρασή μας.

Αυτό το μακάβριο μπαλέτο των δυτικών ηγετών που ανανεώνουν την άνευ όρων υποταγή και υποστήριξή τους στο κράτος του Ισραήλ δείχνει ξεκάθαρα, εκτός από την άθλια και μη αναστρέψιμη ηθική παρακμή τους, τη σοβαρότητα της απειλής που πλανάται πάνω από τον κατακτητή και υπογραμμίζει την ευθραυστότητα του Ισραήλ πολύ περισσότερο από τη δύναμή του: αν η Χαμάς, ο πιο αδύναμος κρίκος του άξονα της Αντίστασης, μπορεί να σπάσει όλες τις αμυντικές γραμμές γύρω από τη Γάζα μέσα σε λίγες ώρες, καταρρίπτοντας για πάντα τις όποιες ψευδαισθήσεις για την υπεροχή του ισραηλινού στρατού, οι καταστροφικές συνέπειες ενός περιφερειακού πολέμου κατά του Ισραήλ εμφανίστηκαν ξαφνικά στο μυαλό των ανθρώπων πιο έντονα από ποτέ. Το Ισραήλ θα αντιμετώπιζε τον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο η Χεζμπολάχ, με περισσότερους από 100.000 άνδρες και ακόμη μεγαλύτερο αριθμό ρουκετών και πυραύλων ακριβείας, θα ήταν σε θέση να προκαλέσει στο Ισραήλ απώλειες σημαντικά μεγαλύτερες από εκείνες της 7ης Οκτωβρίου, καταλαμβάνοντας και κρατώντας τεράστια εδάφη στην κατεχόμενη βόρεια Παλαιστίνη και καταστρέφοντας τις ζωτικές υποδομές της χώρας. Και τι θα γινόταν αν παρενέβαιναν κράτη όπως η Συρία και το Ιράν; Ο Ανώτατος Ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Αλί Χαμενεΐ, δεν υπερβάλλει σε καμία περίπτωση όταν δηλώνει ότι, επισκεπτόμενοι το Ισραήλ, ο Τζο Μπάιντεν, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Όλαφ Σολτς, ο Ρίσι Σουνάκ, ο Εμανουέλ Μακρόν και άλλοι ήρθαν στο κρεβάτι ενός ετοιμοθάνατου φίλου:

Οι δυνάμεις του κακού μπορούν να δουν ότι το σιωνιστικό καθεστώς καταρρέει και βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής λόγω του πολύ ισχυρού, αποφασιστικού χτυπήματος των Παλαιστινίων μαχητών. Έτσι, κάνοντας αυτά τα ταξίδια, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στο σιωνιστικό καθεστώς και παρέχοντάς του εγκληματικά εργαλεία, όπως βόμβες και άλλα όπλα, αγωνίζονται να κρατήσουν την πληγωμένη, σακατεμένη οντότητα όρθια.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν ακόμη πιο σαφής σχετικά με την παρουσία των ναυτικών αεροπορικών δυνάμεων των ΗΠΑ στα ανοικτά των ακτών του Ισραήλ, λέγοντας ότι στρέφονται ειδικά κατά της Χεζμπολάχ:

“Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες στέλνουν αεροπλανοφόρα στη Μεσόγειο. Έστειλαν μία ομάδα και ανακοίνωσαν την πρόθεση να στείλουν άλλη μία. Δεν βλέπω κανένα νόημα σε αυτό. Τι σχεδιάζουν να βομβαρδίσουν εκεί; Τον Λίβανο; Τι σχεδιάζουν να κάνουν εκεί; Ή μήπως το κάνουν αυτό για εκφοβισμό; Αλλά υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δεν φοβούνται πλέον τίποτα. Το πρόβλημα δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, θα πρέπει να αναζητήσουμε συμβιβαστικές λύσεις. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Αυτές οι ενέργειες σίγουρα δημιουργούν ένταση. Αν η σύγκρουση εξαπλωθεί πέρα από τα παλαιστινιακά εδάφη, τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο”.

Πράγματι, ούτε η Χεζμπολάχ ούτε οι σύμμαχοί της φοβούνται, το αντίθετο: στην πραγματικότητα, μπορούμε να πούμε ότι τόσο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και στη διεθνή σκηνή, ο φόβος έχει αλλάξει πλευρά. Επιπλέον, αν ο Τζο Μπάιντεν ξεκίνησε απειλώντας τη Χεζμπολάχ και στη συνέχεια τον Άξονα της Αντίστασης να μην επέμβει στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Γάζας, γρήγορα διέψευσε τον ισχυρισμό (που διαδόθηκε από την κυβέρνηση Νετανιάχου) ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επέμβουν στο πλευρό του Ισραήλ αν η Χεζμπολάχ επιτεθεί (“Δεν είναι αλήθεια. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο”, απάντησε κοφτά ο Μπάιντεν), και η κυβέρνησή του συμβουλεύει τώρα αθόρυβα το Ισραήλ να μην κάνει τίποτα που θα μπορούσε να φέρει τη Χεζμπολάχ στο προσκήνιο.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Άξονας της Αντίστασης έχει απευθύνει τις πιο σαφείς προειδοποιήσεις προς τις αμερικανικές δυνάμεις: οποιαδήποτε ανοιχτή παρέμβαση στο πλευρό του Ισραήλ θα οδηγήσει σε μαζική επέμβαση των συμμάχων της Παλαιστίνης, με άμεσα πλήγματα όχι μόνο κατά της σιωνιστικής οντότητας (η Υεμένη την έχει ήδη πλήξει τέσσερις φορές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους), αλλά και κατά των αμερικανικών δυνάμεων στη Μεσόγειο και σε όλη τη Μέση Ανατολή. Και αυτές δεν είναι κενές απειλές: Οι αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ και τη Συρία πλήττονται καθημερινά από τις παρατάξεις της Αντίστασης από τις 8 Οκτωβρίου (μέχρι στιγμής, 23 επιθέσεις έχουν αναγνωριστεί από την αμερικανική διοίκηση και μόνο δύο “αντίποινα” από τις κατοχικές αμερικανικές δυνάμεις έχουν πραγματοποιηθεί, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα ποιος έχει ενθαρρυνθεί και ποιος έχει εκφοβιστεί).

Είναι σαφές ότι δεν είναι μόνο η Γάζα που βρίσκεται στην επίθεση, αλλά όλες οι δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης, των οποίων ο ενθουσιασμός και το ηθικό βρίσκονται στα ύψη μετά τη θεαματική επιτυχία του “Κατακλυσμού της Αλ Άκσα”, που σίγουρα δεν αποτέλεσε έκπληξη για τη Χεζμπολάχ και τους συμμάχους της.

Πώς βλέπει η Χεζμπολάχ την κατάσταση;

Μακριά από την υιοθέτηση της ηττοπαθούς και καταστροφολογικής άποψης που επικρατεί στη Δύση λόγω της διάχυσης του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και της χολιγουντιανής μυθολογίας, που προωθείται από την πιο τρομερή μηχανή προπαγάνδας των ΜΜΕ στην ιστορία και εξυμνεί το αήττητο των λευκών στρατών -είτε αυτοί είναι του ΝΑΤΟ είτε του Ισραήλ, αφομοιωμένοι σε μεγάλο βαθμό στον κυρίαρχο πολιτισμό- ο Άξονας Αντίστασης δεν θεωρεί ότι η Γάζα βρίσκεται στο χείλος του αφανισμού, αλλά στο κατώφλι της μεγαλύτερης νίκης της. Η Γάζα δεν βρίσκεται σε αμυντική θέση, αλλά σε θέση πρωτοβουλίας και κατάκτησης. Η Γάζα δεν αγωνίζεται για την επιβίωση, αλλά ηγείται της μεγαλύτερης απελευθερωτικής μάχης στην ιστορία της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης.

Και η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει εξαπολύσει την πιο τολμηρή της επίθεση μέχρι σήμερα, σε μια στιγμή που η ίδια επέλεξε, όταν οι δυνάμεις της και οι δυνάμεις των συμμάχων της βρίσκονται στο απόγειό τους, και οι δυνάμεις του εχθρού είναι πιο εύθραυστες από ποτέ.

Οι άμεσοι στόχοι της Αντίστασης στη Γάζα είναι η απελευθέρωση χιλιάδων Παλαιστινίων κρατουμένων από το Ισραήλ, ο τερματισμός της βεβήλωσης του τζαμιού Αλ Άκσα και της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και ιδιαίτερα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, καθώς και η άρση του αποκλεισμού. Αυτοί οι τρεις στόχοι θα επιτευχθούν σίγουρα, ακόμη και αν χρειαστούν αρκετά χρόνια.

Η εμπειρία το έδειξε αυτό το 2006: είτε πρόκειται για τη σύλληψη του Gilad Shalit από τη Χαμάς στις 25 Ιουνίου είτε για τη σύλληψη των Ehud Goldwasser και Eldad Regev από τη Χεζμπολάχ στις 12 Ιουλίου, το Ισραήλ ξεκινά πάντα με μανία, εξαπολύοντας εκστρατείες καταστροφής με την ελπίδα να επιτύχει στρατιωτική επιτυχία ή να στρέψει τον άμαχο πληθυσμό εναντίον της Αντίστασης, στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι κανένας από αυτούς τους στόχους δεν μπορεί να επιτευχθεί και ότι ο στρατός του οδεύει προς μια πανωλεθρία, και σώζει τα προσχήματα ζητώντας από τον Αμερικανό χορηγό του να σταματήσει να ασκεί βέτο στα ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η κατοχική δύναμη αποφασίζει τελικά να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις και υποχωρεί στα αιτήματα της Αντίστασης: Η Χεζμπολάχ απελευθέρωσε όλους τους κρατουμένους της το 2008 και η Χαμάς απελευθέρωσε πάνω από 1.000 το 2011. Αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να συμβεί και αυτή τη φορά.

Ομολογουμένως, η καταστροφή που προκάλεσε το Ισραήλ στη Γάζα, η κλίμακα των σφαγών και ο ανθρωπιστικός ασφυκτικός κλοιός είναι πρωτοφανείς. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα στρατιωτικό επίτευγμα. Η διοίκηση, η ισχύς και οι δυνατότητες της Χαμάς και των άλλων αντιστασιακών παρατάξεων στη Γάζα παραμένουν ανέπαφες, όπως αποδεικνύεται από την ικανότητά τους να διατηρούν καθημερινά χτυπήματα και πυραυλικά πυρά κατά του Ισραήλ, να αποτρέπουν με καθημερινές επιθέσεις την εισβολή του ισραηλοινού στρατού, αλλά και να πλήττουν όλο και πιο βαθιά το ισραηλινό έδαφος.

Ο πόλεμος του 2006 στο Λίβανο απέδειξε οριστικά ότι μια απλή αεροπορική εκστρατεία, όσο βίαιη και αν είναι, δεν ήταν ικανή να εκκαθαρίσει ή έστω να αποδυναμώσει σημαντικά μια λαϊκή Αντίσταση που έχει υιοθετήσει τακτικές ανταρτοπόλεμου. Και η προοπτική μιας επίγειας επίθεσης, είτε στο Λίβανο είτε στη Γάζα, παρέμενε πάντα ευσεβής πόθος από την ισραηλινή πλευρά, καθώς οι μαχητές της Χεζμπολάχ, της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ ονειρεύονται μόνο αυτή την ευκαιρία να προκαλέσουν σημαντικές απώλειες στις ισραηλινές δυνάμεις.

Δεκαετίες κατοχής εναντίον αμάχων στη Δυτική Όχθη έχουν καταστήσει τις IDF (Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις) απολύτως ανίκανες να πραγματοποιήσουν μια πραγματική επίθεση εναντίον ενόπλων δυνάμεων που αξίζουν, και αυτή η προοπτική τρομοκρατεί κυριολεκτικά όλα τα κλιμάκια της διοίκησης, τα οποία φοβούνται ακόμη και μαζικές ανταρσίες και λιποταξία εκ μέρους των στρατιωτών τους, των πιο δειλών στον κόσμο.

Η απόδειξη είναι ότι εδώ και 25 ημέρες, το Ισραήλ υπόσχεται μια επικείμενη χερσαία επίθεση, αλλά μόλις πρόσφατα πραγματοποίησε δειλές επιδρομές στις παρυφές της Γάζας, σε εν πολλοίς έρημες περιοχές, εξακολουθώντας να υφίσταται βαριές απώλειες που μόνο η αυστηρή στρατιωτική λογοκρισία και το μπλακ άουτ που επιβλήθηκε στη Γάζα επιτρέπουν να αποκρύπτονται προς το παρόν (μόνο για την 1η Νοεμβρίου, το Ισραήλ έπρεπε να αναγνωρίσει 16 θανάτους, που είναι περισσότεροι από το άθροισμα των απωλειών των IDF όλων των πολέμων που διεξήχθησαν μετά το 2014): είναι ένας τέτοιος στρατός έτοιμος να αντιμετωπίσει ένα αντάρτικο πόλης ή θα αποδεκατιστεί;

Όλες οι σφαγές αμάχων αντικατοπτρίζουν μόνο την ανίκανη οργή του κατοχικού στρατού και αποκαλύπτουν τη δειλία, τη βαρβαρότητα και την ακόρεστη δίψα του για αθώο αίμα. Οι αποτρόπαιες εικόνες που μεταδίδονται καθημερινά αποτελούν μια απύθμενη ντροπή και προκαλούν την αγανάκτηση ολόκληρου του κόσμου, ο οποίος έχει καταλάβει ξεκάθαρα ότι οι IDF δεν είναι ένας στρατός μαχητών, αλλά ένας στρατός δολοφόνων γυναικών και παιδιών. Και το κύρος του ισραηλινού στρατού δεν έχει καταρρακωθεί μόνο διεθνώς, αλλά και στα μάτια της ισραηλινής κυβέρνησης, της στρατιωτικής διοίκησης και του πληθυσμού, που είναι πιο διχασμένος από ποτέ.

Η Χεζμπολάχ, όπως και οι άλλες δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης, σίγουρα δεν αδιαφορεί για την ανθρωπιστική πτυχή της κατάστασης στη Γάζα και σίγουρα θα επέμβει δυναμικά αν ξεπεραστεί μια κόκκινη γραμμή.

Αλλά η Ισλαμική Αντίσταση στο Λίβανο παραμένει επικεντρωμένη στη στρατιωτική πτυχή, στην οποία, όσο δύσκολο και αν είναι να το αποδεχτεί κανείς μέσα στις καθημερινές σκηνές σφαγής και τη δυστυχία του άμαχου πληθυσμού της Γάζας, η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει το πάνω χέρι, όπως ακριβώς και η Αντίσταση του Λιβάνου δεν έχασε ποτέ το πάνω χέρι κατά τη διάρκεια των 33 ημερών σφαγής και καταστροφής το 2006.

Καταστρέφοντας πολιτικές υποδομές, σφαγιάζοντας και λιμοκτονώντας πληθυσμούς και επιβάλλοντάς τους μια πολιορκία μεσαιωνικού τύπου, στερώντας από πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα καύσιμα και τα φάρμακα, μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο μόνο αν έχει απέναντι μια αδύναμη πολιτική ηγεσία και έναν λαό ανίκανο να υπομείνει τέτοια βάσανα: αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν αποδείξει εδώ και καιρό ότι η ανθεκτικότητά τους είναι, κυριολεκτικά, απαράμιλλη και αλύγιστη.

Θα προτιμούσαν να σφαγιαστούν μέχρι τον τελευταίο άνδρα, γυναίκα, παιδί και βρέφος παρά να υποκύψουν στην ισραηλινή μαζική τρομοκρατία ή να γίνουν πρόσφυγες για τρίτη φορά, μετά τις αναγκαστικές εξόδους του 1948 (Νάκμπα) και του 1967 (Νάξα), των οποίων οι σημερινοί κάτοικοι της Γάζας είναι οι άμεσοι απόγονοι.

Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν η Αντίσταση στη Γάζα απειληθεί σοβαρά στην ακεραιότητά της ή ακόμα και στην ύπαρξή της, ή αν ολόκληρος ο παλαιστινιακός πληθυσμός απειληθεί με επικείμενο αναγκαστικό εκτοπισμό ή ανθρωπιστική καταστροφή, τότε η Χεζμπολάχ και όλες οι δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης θα επέμβουν με όλη τους τη δύναμη πυρός, και αυτό θα είναι το τέλος της σφετεριστικής οντότητας του Ισραήλ, ακόμα και αν το τίμημα που θα πρέπει η Αντίσταση να πληρώσει, ήταν τεράστιο.

Αν η Χεζμπολάχ ήταν έτοιμη για ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του Ισραήλ για τα θαλάσσια σύνορα του Λιβάνου, πώς θα μπορούσε να διστάσει όταν η παλαιστινιακή υπόθεση αντιμετώπιζε μια υπαρξιακή απειλή; Είναι μάλιστα πιθανό ορισμένες δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης να έχουν ήδη πάρει την απόφαση να επέμβουν μαζικά εναντίον του Ισραήλ, αλλά θα το κάνουν την κατάλληλη στιγμή, πιθανότατα όταν ο ισραηλινός κατακτητής θα έχει εγκλωβιστεί στη Γάζα και θα υποστεί άλλη μια στρατιωτική καταστροφή, την οποία μάλιστα η Αντίσταση ίσως έχει συμφέρον να “ενθαρρύνει” όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το έθεσε ο Σκοτ Ρίτερ:

Ο ισραηλινός στρατός απλά δεν είναι τόσο καλός. Και φοβούνται μέχρι θανάτου, γιατί η Χαμάς τους περιμένει. Πρόκειται για μια γιγαντιαία ενέδρα. Και οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είναι τυφλές. Δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Θα πρέπει να πάνε εκεί μέσα και να ερευνήσουν, και καθώς ερευνούν, θα ανατιναχτούν, θα πέσουν σε ενέδρα, θα σφαγιαστούν, και το ξέρουν αυτό από πριν.

Το άλλο πράγμα που τους φοβίζει είναι ότι μόλις μπουν στη Γάζα, θα δεσμευτούν σε αυτή τη μάχη με το μεγαλύτερο μέρος των αποθεματικών τους, και αν εκείνη τη στιγμή η Χεζμπολάχ αποφασίσει να ανοίξει ένα βόρειο μέτωπο, το Ισραήλ δεν θα έχει να αντιπαρατάξει τίποτα. Και ακόμα και αν τους έχει μείνει κάτι, δεν μπορούν να νικήσουν τη Χεζμπολάχ. Δεν μπορούν να νικήσουν τη Χεζμπολάχ. Το ξέρουν, το έχουν δοκιμάσει. Πέρυσι, με τα “Άρματα της Φωτιάς”, φέτος με το “Σταθερό Χέρι”, αυτά είναι τα ονόματα των δύο μεγάλων ασκήσεων όπου το Ισραήλ δοκίμασε την ικανότητά του να πολεμήσει τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και τη Χεζμπολάχ στα βόρεια, και δεν μπορούν να το κάνουν ταυτόχρονα, δεν έχουν τους πόρους για να το κάνουν.

Και αν βάλεις και το Ιράν, σίγουρα την έχουν πατήσει. Έτσι, η Αμερική παρεμβαίνει και λέει ότι θα δείξουμε τα δόντια μας προκειμένου να αποτρέψουμε τη Χεζμπολάχ και το Ιράν από το να χτυπήσουν. Δεν λειτουργεί. Δύο αεροπλανοφόρα από τις ομάδες μάχης, μια αμφίβια ομάδα επιδρομών 2.000 πεζοναυτών, δεν κερδίζουν έναν πόλεμο. Και δεν έχουμε τίποτα πίσω από αυτό. Δεν έχουμε τίποτα. Αν η Χεζμπολάχ επιτεθεί, ο Μπάιντεν μπορεί να τους βομβαρδίσει, αλλά θα εναπόκειται στον Νετανιάχου να αντιμετωπίσει τη Χεζμπολάχ στο έδαφος. Και αν δεν μπορεί, το Ισραήλ την έχει πατήσει.

Το να αφήνεις τον εχθρό σε αμφιβολία και αβεβαιότητα, να ασκείς την απαραίτητη πίεση για να τον αποτρέψεις από το να περάσει ορισμένα όρια και να του επιφυλάσσεις εκπλήξεις, είναι μια τέχνη στην οποία η Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της διαπρέπουν και πρέπει να επιθυμούν μια μεγάλη ισραηλινή χερσαία εισβολή στη Γάζα τόσο διακαώς όσο και η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, που έχουν υποσχεθεί να την κάνουν νεκροταφείο των εισβολέων.

Οι ομιλίες του Αμπού Ομπέιντα, εκπροσώπου των Ταξιαρχιών Αλ Κάσαμ της Χαμάς, δεν είναι σε καμία περίπτωση κενές, φανφαρόνικες ομιλίες, αλλά αποκαλύπτουν το κοινό όραμα ολόκληρου του Άξονα Αντίστασης όσον αφορά τη στρατιωτική κατάσταση στη Γάζα και την ακλόνητη βεβαιότητα μιας επερχόμενης θριαμβευτικής νίκης, η οποία θα δεκαπλασιαστεί σε περίπτωση μιας μεγάλης κλίμακας χερσαίας επιχείρησης. Ακολουθούν αποσπάσματα από τις ομιλίες του στις 30 και 31 Οκτωβρίου:

Στη συνέχεια της ηρωικής μάχης της πλημμύρας της Αλ-Άκσα που ξεκίνησε η Παλαιστινιακή Αντίσταση, με επικεφαλής τις Ταξιαρχίες Αλ-Κασάμ και τις Ταξιαρχίες Αλ-Κουντς, στεκόμαστε ακλόνητοι απέναντι στην επίθεση και συνεχίζουμε να γράφουμε νέα κεφάλαια τιμής και υπερηφάνειας και να πετυχαίνουμε τη μία επιτυχία μετά την άλλη στο δρόμο προς την αναπόφευκτη νίκη, Θεού θέλοντος.

Μπροστά στα μάτια σας, η Αντίσταση στέκεται περήφανη, οι μαχητές της εξακολουθούν να έχουν τα δάχτυλά τους στη σκανδάλη και να αντιμετωπίζουν την κατάσταση επί του εδάφους, και οι βομβαρδισμοί ρουκετών δεν έχουν σταματήσει, συνεχίζοντας να πλήττουν το Τελ Αβίβ, το Ασντόντ, το Ασκέλον, τη Μπερσέβα και όλη την περιοχή γύρω από τη Γάζα, σε αντίποινα για τη συνεχιζόμενη διαιώνιση των σφαγών και τη σκόπιμη στοχοποίηση των αθώων πολιτών μας.

Οι δυνάμεις μας, μαζί με άλλες παρατάξεις της Αντίστασης, συνεχίζουν τις ηρωικές τους πράξεις στο πεδίο της μάχης, αντιμετωπίζοντας τις μάταιες προσπάθειες επίγειας εισβολής που πραγματοποιεί ο εχθρικός στρατός κάτω από έναν κατακλυσμό πυρών, σε μια μάταιη προσπάθεια να δώσουν μια ψευδαίσθηση επιτυχίας και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στην Ταξιαρχία της Γάζας, η οποία ήταν ο κύριος στόχος της πλημμύρας της Αλ-Άκσα.

Ο εχθρός κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει μια απατηλή εικόνα επιτυχίας και να καυχηθεί για μια οφθαλμαπάτη προόδου και επιτευγμάτων στο έδαφος, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί του στόχοι. Έχουμε κάνει ελιγμούς στο πεδίο της μάχης ξανά και ξανά για να στερήσουμε από τον εχθρό την ευκαιρία να νικήσει, κατανοώντας τη μάχη που έχουμε μπροστά μας.

Ω στρατέ των διαδοχικών ηττών, ω καραβάνι των άθλιων αρουραίων που έρχεστε να λερώσετε το έδαφος της άξιας και περήφανης Γάζας μας, ενημερώστε τον Yoav Gallant [Ισραηλινό υπουργό Άμυνας] και τον Herzi Halevi [αρχηγό του επιτελείου των ισραηλινών δυνάμεων] για το τι σας συνέβη δυτικά της Bayt Lahia, ανατολικά του Khan Younis και του Beit Hanoun, και σήμερα στη γειτονιά Zaitoun. Πείτε τους πώς αφήσατε να σας παρασύρουν σαν ανόητους σε μια ενέδρα θανάτου και σε πεδία τρόμου. Και για άλλη μια φορά, ελάτε μπροστά, γιατί ορκίζομαι στο Θεό, σας περιμένουμε με κομμένη την ανάσα.

Ω Παλαιστινιακέ λαέ μας, ω αραβικά και ισλαμικά έθνη, ω ελεύθεροι άνθρωποι του κόσμου, συνεχίζουμε τη μάχη μας, τη μάχη της πλημμύρας της Αλ-Άκσα. Και στο πλευρό μας είναι ο ανθεκτικός λαός μας, έτοιμος για κάθε θυσία, που συνεχίζει να υμνεί, παρά την αιματοχυσία, την αμετάβλητη προσήλωσή του στον σκοπό του, με τα ευγενέστερα σημάδια αφοσίωσης και πίστης, όπως κάθε Παλαιστίνιος είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα στο δρόμο για την ελευθερία του λαού μας.

Με τη στάση και τα επιτεύγματά μας, επιβεβαιώνουμε, με την υποστήριξη του λαού μας, την αξία και την αξιοπρέπεια της ζωής μας. Ο λαός μας, με όλες τις συνιστώσες και τις παρατάξεις του, δηλώνει την πίστη του στο κάλεσμα της Αντίστασης και στέκεται όρθιος, αναδυόμενος κάτω από τα συντρίμμια, είτε ως μάρτυρες, τυλιγμένος στο σάβανο της νίκης που προαναγγέλλει η θυσία του, είτε ως επιζώντας, φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη την υποστήριξή του στην Αντίσταση, σε μια σκηνή που απογοητεύει τους Σιωνιστές δειλούς, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά για να στρέψουν το λαό εναντίον μας, αλλά απέτυχαν να διαχωρίσουν την Αντίσταση από τη λαϊκή της βάση. […]

Πρόσφατα, ο σιωνιστικός εχθρός άρχισε χερσαίους ελιγμούς σε διάφορα μέτωπα. Το πρώτο μέτωπο βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Λωρίδας της Γάζας, ενώ το δεύτερο εκτείνεται από το ανατολικό κέντρο της Λωρίδας μέχρι τα νοτιοανατολικά της. Είναι επίσης παρόντες γύρω από το πέρασμα Μπέιτ Χανούν και την περιοχή του Μπέιτ Χανούν.

Ο εγκληματικός εχθρός προσέγγισε αυτά τα μέτωπα μετά από 20 και πλέον ημέρες βομβαρδισμών με τη χρήση όλων των τύπων όπλων, επιχειρώντας να εκτοπίσει τον πληθυσμό μας και προκαλώντας εκτεταμένες καταστροφές, προφανώς για να αποκαταστήσει την εικόνα του ηττημένου στρατού του που συντρίψαμε στις 7 Οκτωβρίου. Μόλις αυτές οι σιωνιστικές χερσαίες δυνάμεις έφτασαν στις γραμμές άμυνας και τις ζώνες επαφής μας, οι δυνάμεις μας άρχισαν να τις παρενοχλούν και συνεχίζουν να αμύνονται ενάντια στις προγραμματισμένες επιθέσεις του εχθρού σε όλα τα μέτωπα.

Οι μαχητές μας εμπλέκονται σε σκληρές αντιπαραθέσεις και άμεσες συγκρούσεις. Παρά την προέλαση του εχθρού, οι μαχητές μας έχουν καταφέρει να εμπλακούν με τις εχθρικές δυνάμεις και να καταστρέψουν 22 σιωνιστικά οχήματα μέχρι στιγμής, χρησιμοποιώντας τα εξαιρετικά διεισδυτικά βλήματα Al-Yassin 105 και τις καταστροφικές εκρηκτικές αντάρτικες βόμβες μας που έχουν αναπτυχθεί σε αυτή τη μάχη.

Οι μαχητές μας επιτέθηκαν στις σιωνιστικές δυνάμεις χρησιμοποιώντας διάφορους τύπους εκρηκτικών και πυραύλων και πραγματοποίησαν επιχειρήσεις διείσδυσης πίσω από τις εχθρικές γραμμές σε συγκεντρώσεις και περιοχές προέλασης, καταφέρνοντας να σκοτώσουν πολλούς στρατιώτες της κατοχής. Συνεχίζουμε να βομβαρδίζουμε τις χερσαίες δυνάμεις με βλήματα όλμων και πυραύλους μικρού βεληνεκούς, ενώ συνεχίζουμε να χτυπάμε βαθιά στο εχθρικό έδαφος με πυραύλους διαφόρων βεληνεκούς. Οι ναυτικές μας δυνάμεις πραγματοποίησαν με επιτυχία πολλαπλές επιθέσεις σε διάφορους ναυτικούς στόχους, χρησιμοποιώντας την τορπίλη Al-Asif που τέθηκε σε υπηρεσία κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης.

Οι αμυντικές μας επιχειρήσεις συνεχίζονται και μόλις τώρα αρχίζουν. Με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού, έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Όπως υποσχεθήκαμε στον εχθρό, η Γάζα θα είναι το νεκροταφείο του και ένας εφιάλτης για τους στρατιώτες του. […]

Διαβεβαιώνουμε ότι τα στρατηγικά αποτελέσματα αυτής της μάχης θα συνίστανται σε μετασχηματισμούς σε όλα τα επίπεδα και προς όλες τις κατευθύνσεις προς όφελος της Αντίστασης και του έργου της Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, ολόκληρης της Παλαιστίνης, με τη χάρη του Θεού.

Με βάση αυτή την εκτίμηση επί του εδάφους, η Χεζμπολάχ σχεδιάζει τις ενέργειές της. Και όπως λέει κλείνοντας ο Αμπού Ομπέιντα, ας θυμηθούμε ότι ο απώτερος στόχος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, της Χεζμπολάχ και του Άξονα Αντίστασης δεν είναι απλά η άρση του αποκλεισμού ή η απελευθέρωση των κρατουμένων, ο τερματισμός της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και της βεβήλωσης της Αλ Ακσά, ούτε καν η επιβολή της επίλυσης της σύγκρουσης με την ίδρυση δύο κρατών, μια λύση νεκρή και θαμμένη εδώ και πολύ καιρό λόγω του ισραηλινού εποικισμού.

Ο στρατηγικός στόχος του Άξονα Αντίστασης είναι η πλήρης εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ από τον χάρτη, η εκδίωξη όλων των εποίκων και η ίδρυση ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους από τη Μεσόγειο Θάλασσα έως τον Ιορδάνη ποταμό.

Επιπλέον, μετά τη δολοφονία του Qassem Soleimani, του επικεφαλής της Δύναμης Quds της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν, οι δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης ανακοίνωσαν ότι στόχος τους είναι να εκδιώξουν όλες τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Μέση Ανατολή.

Αυτός ο μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να επιτευχθεί με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Κάτι τέτοιο θα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός ολοκληρωτικού περιφερειακού πολέμου (ο οποίος θα μπορούσε να είχε πυροδοτηθεί όταν το Ιράν χτύπησε την αμερικανική βάση του Αλ Άσαντ στο Ιράκ, για πρώτη φορά μετά το Περλ Χάρμπορ), αλλά θα μπορούσε να κοστίσει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Λιβανέζων, Σύρων, Ιρακινών, Ιρανών και Υεμενιτών αν πραγματοποιούνταν σήμερα, με την αμερικανική αυτοκρατορία να βρίσκεται σε σαφή παρακμή αλλά όχι ακόμη στην τελική φάση της κατάρρευσής της (αν και με τον κόβιντ, την πανωλεθρία στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια στην Ουκρανία και την οικονομική και ενεργειακή κρίση μας επιτρέπεται να περιμένουμε αυτή τη στιγμή πιο έντονα από ποτέ).

Η στρατηγική υπομονή απαιτεί την αναμονή της κατάλληλης στιγμής, όταν ένας πόλεμος μπορεί να μην είναι καν απαραίτητος (ή τουλάχιστον θα είναι πολύ λιγότερο θανατηφόρος και δεν θα περιλαμβάνει δυνάμεις του ΝΑΤΟ), για παράδειγμα εάν η κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών ακολουθήσει το μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα έθεσε την υπόθεση αυτή κατά τη διάρκεια συνέντευξης που χρονολογείται από το 2019:

“Η ισχύς του Ισραήλ εξαρτάται ουσιαστικά από την ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, αν συμβεί κάτι στις Ηνωμένες Πολιτείες – όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα μια κατάρρευση της οικονομίας της, εσωτερικά προβλήματα και διχόνοια, φυσικές καταστροφές ή οποιοδήποτε άλλο περιστατικό που θα μπορούσε να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν στα εσωτερικά τους προβλήματα και να μειώσουν την παρουσία και την επιρροή τους στην περιοχή – σας διαβεβαιώνω ότι οι Ισραηλινοί θα τα μαζέψουν μόνοι τους και θα εκκενώσουν το συντομότερο δυνατό. Ως εκ τούτου, η καταστροφή του Ισραήλ δεν απαιτεί απαραίτητα πόλεμο”.

Ο Nasrallah το τόνισε ξανά μετά τη δολοφονία του Qassem Soleimani τον Ιανουάριο του 2020:

“Στο πλαίσιο του Άξονα της Αντίστασης, η θέλησή μας και ο στόχος μας πρέπει να είναι ο εξής: η απάντηση στη δολοφονία του Qassem Soleimani και του Abu Mahdi είναι η εκδίωξη των αμερικανικών δυνάμεων από ολόκληρη την περιοχή μας! Αν πετύχουμε αυτόν τον στόχο, και θα τον πετύχουμε, Θεού θέλοντος, η απελευθέρωση του Αλ Κουντς, του Παλαιστινιακού λαού, η πλήρης επιστροφή ολόκληρης της Παλαιστίνης και όλων των ιερών τόπων της Παλαιστίνης στο Αραβο-Μουσουλμανικό Έθνος θα είναι πολύ κοντά, μια ανάσα από το στόχο. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείψουν την περιοχή μας, αυτοί οι Σιωνιστές θα τα μαζέψουν και θα φύγουν (βιαστικά). Ίσως να μην χρειαστεί καν μια μάχη εναντίον του Ισραήλ”.

Όσο δύσκολο και αν είναι να το πούμε και να το αποδεχτούμε, δεν θα είχε νόημα για τη Χεζμπολάχ να ξεκινήσει έναν πόλεμο που θα θυσίαζε χιλιάδες Λιβανέζους πολίτες και θα κατέστρεφε τις υποδομές της χώρας για να σώσει 5.000 ή 10.000 Παλαιστίνιους. Ειδικά αν η Χαμάς μπορεί να πετύχει αυτή τη νίκη μόνη της, έστω και με το κόστος τεράστιων θυσιών, καθώς ούτε η Χεζμπολάχ ούτε οι σύμμαχοί της θέλουν να ανταγωνιστούν μαζί της για να πάρουν τις δάφνες.

Αν η Αντίσταση στη Γάζα τα καταφέρει μόνη της, η ταπείνωση θα είναι μόνο μεγαλύτερη για τη σιωνιστική οντότητα και θα επιταχύνει την αναπόφευκτη κατάρρευσή της: θα ήταν πολύ μεγαλύτερο σοκ για το Ισραήλ να ηττηθεί μόνο από τη Γάζα παρά από έναν διεθνή συνασπισμό δυνάμεων, και θα διέλυε κάθε αίσθηση ασφάλειας για τους εποίκους γύρω από τη Γάζα, οι οποίοι μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ.

Αλλά αν, σε οποιοδήποτε σημείο, διακυβεύεται η ίδια η παλαιστινιακή υπόθεση, αν η Γάζα ή η Αντίσταση βρίσκονται στα πρόθυρα του αφανισμού, αν πρόκειται για τη διάσωση της Αλ-Κουντς (Ιερουσαλήμ) και του τζαμιού Αλ-Άκσα, η Χεζμπολάχ και ο Άξονας της Αντίστασης θα εισέλθουν στον πόλεμο με πλήρη ισχύ και δεν θα διστάσουν να κάνουν καμία θυσία, απολύτως καμία, ακόμη και αν αυτή έχει βιβλικές διαστάσεις.

Πράγματι, το ιδανικό θα ήταν μια Απελευθέρωση της Αλ-Κουντς στο πρότυπο της εισόδου του Προφήτη στη Μέκκα, που έγινε χωρίς καμία μεγάλη μάχη (επειδή τότε η υπεροχή των μουσουλμανικών στρατών ήταν τόσο συντριπτική που κανείς δεν τόλμησε να αντιταχθεί), αλλά αν δεν έχουν άλλη επιλογή για να σώσουν την Παλαιστίνη, η Χεζμπολάχ και ολόκληρος ο Άξονας Αντίστασης δεν θα κάνουν πίσω από τον ίδιο τον Αρμαγεδδώνα.

Η Χεζμπολάχ μένει άπραγη;

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τις 7 Οκτωβρίου η Χεζμπολάχ δεν αδρανεί: συνέχισε να αντιμετωπίζει το Ισραήλ στο νότιο Λίβανο και να προκαλεί σοβαρές απώλειες στις δυνάμεις του. Η πολιτική της Χεζμπολάχ είναι απλή: αρχικά, αφήνει τις διάφορες ομάδες της Παλαιστινιακής Αντίστασης στο Λίβανο να χτυπήσουν το Ισραήλ με επιθέσεις με ρουκέτες ή απόπειρες εισβολής, τις οποίες καλύπτει και διευκολύνει ανεπίσημα, χωρίς όμως να συμμετέχει επίσημα- δεύτερον, όταν ο κατακτητής ανταποδίδει, η Χεζμπολάχ δηλώνει ότι δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την επίθεση εναντίον του Λιβάνου και ότι απαντά (παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι καθόλου θρασύ: Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ένας κατεχόμενος λαός έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία για να απελευθερώσει τα εδάφη του- ο κατακτητής έχει μόνο το δικαίωμα να τα μαζέψει και να φύγει και δεν μπορεί ποτέ να επικαλεστεί αυτοάμυνα): έτσι η Χεζμπολάχ μπορεί να στηρίξει την Παλαιστινιακή Αντίσταση χωρίς να παρεκκλίνει από τους καθορισμένους κανόνες εμπλοκής εναντίον του Ισραήλ και να πραγματοποιεί καθημερινά επιθέσεις εναντίον ισραηλινών βάσεων, στρατευμάτων και οικισμών κατά μήκος ολόκληρων των συνόρων (όλα τα βίντεο των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ εμφανίζονται σε αυτό το κανάλι του Telegram), χωρίς η κατάσταση να κλιμακωθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η Λιβανέζικη Αντίσταση μόλις δημοσίευσε γράφημα που δείχνει τις απώλειες που προκλήθηκαν στον κατακτητή μεταξύ 8 και 30 Οκτωβρίου “στο πλαίσιο των επιχειρήσεων στο δρόμο για την απελευθέρωση της Αλ-Κουντς”: 120 Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, 65.000 έποικοι εκκενώθηκαν από 28 οικισμούς, 13 οπλισμένα οχήματα καταστράφηκαν (2 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, 2 Humvees και 9 τανκς) και 105 στρατιωτικές τοποθεσίες έγιναν στόχος. Επιπλέον, καταστράφηκαν 69 συστήματα επικοινωνιών, 17 συστήματα παρεμβολής και 27 συστήματα πληροφοριών, 140 κάμερες, 33 ραντάρ και 1 drone, έτσι ώστε το Ισραήλ να είναι σχεδόν εντελώς τυφλό για το τι συμβαίνει στα σύνορα με τον Λίβανο, γεγονός που θα διευκόλυνε μια μεγάλη χερσαία επίθεση από τον Λίβανο.

Από την πλευρά της, η Χεζμπολάχ ανακοίνωσε 49 μάρτυρες μέχρι στιγμής: πρόκειται πράγματι για συγκρούσεις χαμηλής έντασης, αλλά και από τις δύο πλευρές, οι απώλειες σε στρατιώτες αντιπροσωπεύουν ήδη σχεδόν το ένα τρίτο εκείνων ολόκληρου του πολέμου του Ιουλίου του 2006, γεγονός που κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι. Ειδικά από τη στιγμή που αυτή η καθημερινή πίεση στον κατακτητή δεν αποτελεί μόνο ηθική υποστήριξη, αλλά είναι πράγματι στρατιωτική υποστήριξη.

Όπως δήλωσε ο Σεΐχης Naïm Qassem, αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, το Ισραήλ έχει συγκεντρώσει 5 ταξιαρχίες γύρω από τη Γάζα και 3 ταξιαρχίες στα σύνορα με το Λίβανο: χωρίς την απειλή που αποτελεί η Χεζμπολάχ για το Ισραήλ, θα είχαν συγκεντρωθεί 8 ταξιαρχίες γύρω από τη Γάζα. Πρόκειται λοιπόν πάνω απ’ όλα για τη διαίρεση των δυνάμεων του εχθρού και την αβεβαιότητα που αφήνει στη διοίκησή του, ώστε αυτός να παραλύσει την απόφασή του και την προθυμία του να προσανατολίσει μαζικά τις δυνάμεις του εναντίον της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Από αυτή την άποψη, η επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη: για να πειστεί κανείς γι’ αυτό, αρκεί να ακούσει τις συγκεχυμένες και αντιφατικές δηλώσεις του Νετανιάχου, των υπουργών του και του ισραηλινού γενικού επιτελείου σχετικά με την έναρξη της χερσαίας επιχείρησης, τον χρόνο της, την κλίμακα της, τους στόχους της κ.λπ.

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ εμπλέκεται άμεσα στις καθημερινές επιχειρήσεις της Αντίστασης στη Γάζα, συνεργαζόμενη στενά με στελέχη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ που εδρεύουν στο Λίβανο, σε ένα κοινό δωμάτιο διοίκησης. Μετά την υψηλού επιπέδου συνάντηση του Nasrallah με τους ηγέτες της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ στις 25 Οκτωβρίου, ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς Salah al-Arouri δήλωσε:

“Είμαστε μάρτυρες ενός ηρωικού έπους της Αντίστασης στο Λίβανο κατά του κατακτητή κατά μήκος των νότιων συνόρων, όπου καθημερινά ξεσπούν συγκρούσεις και όπου πέφτουν καθημερινά μάρτυρες της Χεζμπολάχ, των Ταξιαρχιών Αλ Κουντς και των Ταξιαρχιών Αλ Κασάμ. Η Χεζμπολάχ δρα σε όλα τα στρατιωτικά και πολιτικά επίπεδα και η δική μας μάχη είναι και δική τους μάχη. Μοιραζόμαστε έναν στόχο και ένα πεπρωμένο. Ο αγώνας μας είναι ενιαίος, το πεπρωμένο μας είναι κοινό προς την Αλ-Κουντς (Ιερουσαλήμ). Είμαστε σε συνεχή συντονισμό σε αυτή τη μάχη.

Δεν είναι όλες οι συναντήσεις μας με τη Χεζμπολάχ δημόσιες. Συναντήσαμε τον Σαγιέντ Χασάν Νασράλα την πρώτη μέρα της μάχης. Είμαστε σε συνεχείς συναντήσεις και διατηρούμε βαθιά και ακριβή επικοινωνία με όλες τις δυνάμεις της Αντίστασης και τους αδελφούς μας της Χεζμπολάχ, με τον Σαγιέντ Νασράλα στην πρώτη γραμμή.

Αν ο εχθρός εισβάλει από την ξηρά, αυτό θα σηματοδοτήσει ένα νέο και ένδοξο κεφάλαιο για το λαό μας και μια άνευ προηγουμένου ήττα για την κατοχή στην ιστορία του ισραηλινοαραβικού αγώνα. Η τιμωρία για τα εγκλήματα της κατοχής είναι αναπόφευκτη. Διαβεβαιώνουμε το λαό μας ότι η Αντίσταση τα πηγαίνει καλά παρά τα εγκλήματα του εχθρού και θα ανακουφίσει τις καρδιές σας όσον αφορά το μέγεθος των δεινών σας σε περίπτωση μιας βάναυσης επίγειας επίθεσης.

Προς την κατοχή, δηλώνω το εξής: Να είστε έτοιμοι, γιατί η μάχη δεν έχει αρχίσει ακόμα”.

Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι η Χεζμπολάχ δεν αιφνιδιάστηκε από την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου ούτε από τη θεαματική επιτυχία της, αφού ο Νασράλα είχε προειδοποιήσει συνεχώς το Ισραήλ να μην υποτιμά την Παλαιστινιακή Αντίσταση και να φοβάται μια μαζική αντίδραση αν δεν σταματήσει την εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη και τις προκλήσεις στο τέμενος Αλ Ακσά: “Μην κάνετε λάθος υπολογισμούς”, προειδοποιούσε συνεχώς τον ισραηλινό κατακτητή και τη νέα φασιστική κυβέρνησή του.

Μπορούμε ακόμη να πούμε ότι η Λιβανέζικη Αντίσταση, η οποία, χάρη στην εμπειρία της από την απελευθέρωση των εδαφών που είχαν καταληφθεί από τον ISIS και την Αλ Νούσρα στη Συρία, σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια επιχείρηση για την εισβολή στο Ισραήλ και την απελευθέρωση της Γαλιλαίας, μετέδωσε την τεχνογνωσία της στην Παλαιστινιακή Αντίσταση στη Γάζα, η οποία αιφνιδίασε εντελώς τον ισραηλινό στρατό, εξαπολύοντας μια επιχείρηση που περίμενε στα βόρεια σύνορά του.

Η Χεζμπολάχ είναι επομένως άμεσα συνδεδεμένη με όλες τις πτυχές της πραγματικότητας και της κατάστασης και βοηθά τις παρατάξεις της Αντίστασης με όλους τους δυνατούς τρόπους, παρόμοια με ό,τι κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για το Ισραήλ.

Τι γίνεται τώρα;

Οι αποφάσεις της Χεζμπολάχ δεν επηρεάζονται ούτε από τις απειλές των εχθρών, ούτε από τις μομφές (ή ακόμη και τις πικρές προσβολές) των φίλων που αφήνουν να παρασυρθούν από το συναίσθημα και βλέπουν στη στάση της Χεζμπολάχ δειλία ή προδοσία της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Η Χεζμπολάχ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ “να σώσει τα προσχήματα” και καθοδηγείται μόνο από το μακροπρόθεσμο στρατηγικό της όραμα, το οποίο επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στην πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης και στους τρόπους επίτευξης αυτού του στρατηγικού στόχου, με την ελαχιστοποίηση των θυσιών, αν είναι δυνατόν.

Αυτοί που θεωρούν την εξάλειψη του Ισραήλ μια μη πραγματοποιήσιμη ψευδαίσθηση είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, το 1982, θα θεωρούσαν αδιανόητη την επιθυμία της εκκολαπτόμενης Χεζμπολάχ να εκδιώξει με τη βία τον ισραηλινό στρατό που κατείχε το μισό Λίβανο, ή που, πριν από τις 7 Οκτωβρίου, θα θεωρούσαν αδιανόητο ότι η Αντίσταση στη Γάζα θα μπορούσε να σπάσει την πολιορκία και να προκαλέσει τέτοιες απώλειες και ταπείνωση στον εχθρό.

Οι κόκκινες γραμμές που, αν ξεπεραστούν, θα βάλουν τη Χεζμπολάχ και τον Άξονα της Αντίστασης στον πόλεμο, με όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτουν, είναι μάλλον ξεκάθαρα χαραγμένες, αλλά δεν θα ήταν σοφό να τις αποκαλύψουμε: θα ήταν σαν να λέμε στο Ισραήλ ότι μπορεί να φτάσει ως εδώ χωρίς να διακινδυνεύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Αφήνοντας τον εχθρό σε σύγχυση και ασκώντας ελεγχόμενη πίεση στα λιβανέζικα σύνορα είναι η καλύτερη στρατηγική για αυτή τη φάση της μάχης: η Χεζμπολάχ δείχνει ότι είναι παρούσα, ότι δεν φοβάται την αντιπαράθεση ή την κλιμάκωση και ότι είναι έτοιμη για ανοιχτό πόλεμο.

Ό,τι κι αν συμβεί, η 7η Οκτωβρίου θα μείνει στην ιστορία ως μια ηχηρή νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και ένας σεισμός για το Ισραήλ. Καμία σφαγή, καμία καταστροφή, καμία γενοκτονία δεν μπορεί ποτέ να τη σβήσει. Όπως επισήμανε ο Σεΐχης Ναΐμ Κασέμ, το Ισραήλ δεν έχει σήμερα άλλη επιλογή από το να αρκεστεί στη συντριπτική ήττα που έχει ήδη υποστεί ή να επιμείνει στην τυφλή εκδίκηση και να υποστεί δυσφήμιση και ήττα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.

Καθένα από αυτά τα δύο σενάρια είναι ικανοποιητικό για την Παλαιστινιακή Αντίσταση και τους συμμάχους της, οι οποίοι δεν θα την εγκαταλείψουν, όποιο κι αν είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν. Και ήδη, η εμπιστοσύνη της ισραηλινής κοινωνίας στο στρατό της και στον εαυτό της, η οποία έχει γίνει πιο εύθραυστη τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα, ειδικά για δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινούς που ζουν γύρω από τη Γάζα, και η διαδικασία της παλιννόστησης των σιωνιστών εποίκων προς την Ευρώπη και την Αμερική θα επιταχυνθεί. Και πάλι, για να παραθέσω τα λόγια του Σκοτ Ρίτερ,

Το Ισραήλ είναι εξαιρετικά αδύναμο, εξαιρετικά εκτεθειμένο, εξαιρετικά φοβισμένο και η Αμερική δεν έχει λύση. Αυτό που μπορεί να συμβεί στο Ισραήλ είναι ακόμη χειρότερο από την Ουκρανία, επειδή οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δεν έχουν προς τα πού να τρέξουν. Εκατομμύρια Ισραηλινοί έχουν διπλή υπηκοότητα και απλά θα φύγουν από το Ισραήλ. Αυτός είναι ο θάνατος του Ισραήλ. Αυτό συνέβη και το 1991, όταν ήρθαν τα ιρακινά Scuds.

Αυτό που έλεγαν οι Ισραηλινοί ήταν ότι δεν ήταν τόσο η φυσική ζημιά που έκαναν τα Scuds, αλλά η συναισθηματική και ψυχολογική ζημιά που έκαναν στους Ισραηλινούς. Αν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι Εβραίοι δεν θέλουν να πάνε και να μείνουν εκεί, το πείραμα του Ισραήλ τελείωσε. Αν η Χεζμπολάχ μπορεί να έρθει και να απειλήσει το βόρειο τμήμα του Ισραήλ, αν η Χαμάς μπορεί να απειλήσει το κέντρο, τελείωσε. Εκατομμύρια Ισραηλινοί θα φύγουν και δεν θα επιστρέψουν ποτέ και αυτό θα ήταν το τέλος του Ισραήλ.

Η ομιλία του Χασάν Νασράλα που έχει ανακοινωθεί για τις 3 Νοεμβρίου, προς τιμήν των μαρτύρων της ισλαμικής αντίστασης του Λιβάνου που έπεσαν τις τελευταίες ημέρες, θα σπάσει επιτέλους τη σιωπή του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ, ενός ειδικού στον ψυχολογικό πόλεμο, του οποίου η σιωπή καθώς και οι ομιλίες του και φοβούνται, αλλά και αποκρυπτογραφούνται από το Ισραήλ.

Δεν θα προβεί απαραίτητα σε βροντερές ανακοινώσεις, αν και πολλοί το περιμένουν, αλλά θα ξεκαθαρίσει την πολύ τεταμένη κατάσταση στα σύνορα με τον Λίβανο, η οποία χειροτερεύει καθημερινά και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκφυλιστεί σε ανοιχτή σύγκρουση. Από όλες τις ομιλίες που έχει δώσει ο Νασράλα, αυτή είναι πιθανώς η ομιλία που θα είναι η πιο πολυαναμενόμενη και θα παρακολουθείται από φίλους και εχθρούς του Κόμματος του Θεού και της Παλαιστίνης.

Πηγή: The Wall Will Fall

Μετάφραση: antapocrisis