Είναι ένα πεδίο εξόντωσης

Η ισραηλινή Haaretz αναλύει τον νέο, χιτλερικής έμπνευσης, μηχανισμό σφαγής Παλαιστινίων που εφηύραν οι ΗΠΑ και το κράτος-δολοφόνος.  Μαζεύουν άοπλα πλήθη λιμοκτονούντων Παλαιστινίων δήθεν για να τους μοιράσουν τρόφιμα μέσω της ισραηλο-αμερικανικής εταιρίας ‘παροχής βοήθειας’ GHF—της μοναδικής που επιτρέπει το Ισραήλ να εισάγει τρόφιμα εντός της Γάζας—και στη συνέχεια τους δολοφονούν μαζικά.

Αυτές οι μαζικές δολοφονίες έχουν τραβήξει την προσοχή του ΟΗΕ και του διεθνούς τύπου παρόλο που τα γεγονότα στο Ιράν έχουν τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας μακριά από την εθνοκάθαρση της Γάζας.

Παραπέμπουμε σε μερικά ενδεικτικά άρθρα, που συχνά συνοδεύονται και από ανατριχιαστικά βίντεο: Από τον ΟΗΕ (24 Ιουνίου, «Γάζα: Η υπηρεσία του ΟΗΕ για τα δικαιώματα λέει ότι πάνω από 400 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν γύρω από κόμβους παροχής βοήθειας από ιδιωτικές οργανώσεις»), από το Al Jazeera (26 Ιουνίου, «Το Γραφείο Τύπου της κυβέρνησης της Γάζας αναφέρει ότι τουλάχιστον 549 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί κοντά σε χώρους παροχής βοήθειας από την έναρξη των επιχειρήσεων του GHF πριν από ένα μήνα»), από το NBC News (11 Ιουνίου, «36 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να πάρουν την απεγνωσμένα αναγκαία βοήθεια στη Γάζα, λένε αξιωματούχοι—«Κάθε μέρα, άνθρωποι σκοτώνονται στην προσπάθειά τους να πάρουν φαγητό για τα παιδιά τους», δήλωσε ένας μάρτυρας που κατηγόρησε τις ισραηλινές δυνάμεις ότι ανοίγουν πυρ «αδιακρίτως»), από το BBC[1] (27 Ιουνίου, «Ένα μήνα μετά το νέο σύστημα διανομής βοήθειας στη Γάζα – οι δολοφονίες, οι πυροβολισμοί και το χάος είναι ρουτίνα»).

Επιλέξαμε να μεταφράσουμε το άρθρο της Haaretz ακριβώς επειδή είναι ισραηλινής προέλευσης.

«Είναι ένα πεδίο εξόντωσης»: Στρατιώτες των IDF διατάχθηκαν να πυροβολούν σκόπιμα άοπλους κατοίκους της Γάζας που περίμεναν ανθρωπιστική βοήθεια

Αξιωματικοί και στρατιώτες των IDF[2] δήλωσαν στη Haaretz ότι έλαβαν εντολή να πυροβολούν άοπλα πλήθη κοντά σε χώρους διανομής τροφίμων στη Γάζα, ακόμη και όταν δεν υπήρχε απειλή. Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, γεγονός που ώθησε τη στρατιωτική εισαγγελία να ζητήσει τη διενέργεια έρευνας για πιθανά εγκλήματα πολέμου Netanyahu, Katz απορρίπτουν τους ισχυρισμούς, τους αποκαλούν “αιματηρές συκοφαντίες

[ΣΗΜ Στην κεντρική φωτογραφία, Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονται σε ένα σημείο διανομής βοήθειας που έχει δημιουργήσει το περιβόητο αμερικανικό “Ανθρωπιστικό Ίδρυμα της Γάζας” (GHF), κοντά στον προσφυγικό καταυλισμό Nuseirat στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, στις 25 Ιουνίου 2025. (Φωτογραφία: Eyad BABA / AFP)Πηγή: AFP/AFP/EYAD BABA

Των Nir Hasson, Yaniv Kubovich και Bar Peleg

27 Ιουνίου 2025

Ισραηλινοί στρατιώτες στη Γάζα δήλωσαν στη Haaretz ότι ο στρατός βάλλει πυρά σκόπιμα κατά Παλαιστινίων κοντά σε χώρους διανομής βοήθειας τον τελευταίο μήνα.

Συνομιλίες με αξιωματικούς και στρατιώτες αποκαλύπτουν ότι οι διοικητές διατάζουν τα στρατεύματα να πυροβολούν εναντίον του πλήθους για να το απομακρύνουν ή να το διαλύσουν, παρόλο που είναι σαφές ότι δεν αποτελεί απειλή.

Ένας στρατιώτης περιέγραψε την κατάσταση ως πλήρη κατάρρευση των ηθικών κωδίκων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη Γάζα.

Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Χαμάς στη Γάζα, 549 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί κοντά σε κέντρα βοήθειας και σε περιοχές όπου οι κάτοικοι περίμεναν τα φορτηγά με τρόφιμα του ΟΗΕ από τις 27 Μαΐου. Πάνω από 4.000 έχουν τραυματιστεί, αλλά ο ακριβής αριθμός αυτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από τα πυρά των IDF παραμένει ασαφής.

Η Haaretz έμαθε ότι ο Γενικός Στρατιωτικός Εισαγγελέας έδωσε εντολή στον Μηχανισμό Αξιολόγησης του Γενικού Επιτελείου των IDF—ένα όργανο επιφορτισμένο με την εξέταση περιστατικών που αφορούν πιθανές παραβιάσεις των νόμων του πολέμου—να διερευνήσει ύποπτα εγκλήματα πολέμου σε αυτές τις τοποθεσίες.

Σκηνή από το ρεπορτάζ του NBC: Πλήθος αμάχων που είχαν συγκεντρωθεί για τη διανομή βοήθειας τρέχουν για να σωθούν κάτω από τις ριπές των ισραηλινών πολυβόλων στις 10 Ιουνίου. Το ρεπορτάζ δείχνει σκηνές από τα νοσοκομεία, με τους γιατρούς να καταγγέλλουν τα σημεία διανομής της βοήθειας ως «παγίδες θανάτου».

Σε δήλωση που εκδόθηκε μετά τη δημοσίευση αυτού του αποκαλυπτικού άρθρου, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο υπουργός Άμυνας Ισραέλ Κατζ απέρριψαν τους ισχυρισμούς, τους οποίους χαρακτήρισαν «αιματηρές συκοφαντίες ».

Τα κέντρα βοήθειας του Ανθρωπιστικού Ιδρύματος της Γάζας (GHF) άρχισαν να λειτουργούν στη Λωρίδα της Γάζας στα τέλη Μαΐου. Οι συνθήκες ίδρυσης του ιδρύματος και η χρηματοδότησή του είναι θολές: είναι γνωστό ότι έχει συσταθεί από το Ισραήλ σε συντονισμό με Αμερικανούς ευαγγελιστές και ιδιώτες εργολάβους ασφαλείας. Ο σημερινός διευθύνων σύμβουλός του είναι ένας ευαγγελιστής ηγέτης που βρίσκεται κοντά στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και τον ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου.

Το GHF λειτουργεί τέσσερα κέντρα διανομής τροφίμων—τρία στη νότια Γάζα και ένα στο κέντρο—γνωστά στις IDF ως «κέντρα ταχείας διανομής» (Mahpazim). Στελεχώνονται από Αμερικανούς και Παλαιστίνιους εργάτες και ασφαλίζονται από τις IDF από απόσταση αρκετών εκατοντάδων μέτρων.

Χιλιάδες, και κατά καιρούς δεκάδες χιλιάδες, κάτοικοι της Γάζας φτάνουν καθημερινά για να παραλάβουν τρόφιμα από αυτά τα σημεία.

Σε αντίθεση με τις αρχικές υποσχέσεις του ιδρύματος, η διανομή είναι χαοτική, με τα πλήθη να σπεύδουν στους σωρούς των κιβωτίων. Από τότε που άνοιξαν τα κέντρα ταχείας διανομής, η Haaretz έχει καταμετρήσει 19 περιστατικά με πυροβολισμούς κοντά σε αυτά. Αν και η ταυτότητα των εκτελεστών δεν είναι πάντα σαφής, οι IDF δεν επιτρέπουν σε ένοπλα άτομα να βρίσκονται σε αυτές τις ανθρωπιστικές ζώνες χωρίς τη γνώση τους.

Τα κέντρα διανομής ανοίγουν συνήθως για μόλις μία ώρα κάθε πρωί. Σύμφωνα με αξιωματικούς και στρατιώτες που υπηρέτησαν στις περιοχές τους, οι IDF πυροβολούν κατά των ατόμων που φτάνουν πριν από την ώρα λειτουργίας για να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν, ή ξανά μετά το κλείσιμο των κέντρων, για να τους διαλύσουν. Δεδομένου ότι ορισμένα από τα περιστατικά πυροβολισμών συνέβησαν τη νύχτα – πριν από το άνοιγμα – είναι πιθανό ότι ορισμένοι πολίτες δεν μπορούσαν να δουν τα όρια της καθορισμένης περιοχής.

«Είναι πεδίο εξόντωσης», είπε ένας στρατιώτης. «Εκεί που ήμουν τοποθετημένος, σκοτώνονταν ένας έως πέντε άνθρωποι κάθε μέρα. Αντιμετωπίζονται σαν εχθρική δύναμη – χωρίς μέτρα ελέγχου του πλήθους, χωρίς δακρυγόνα – μόνο πραγματικά πυρά με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: βαριά πολυβόλα, εκτοξευτές χειροβομβίδων, όλμους. Στη συνέχεια, μόλις ανοίξει το κέντρο, οι πυροβολισμοί σταματούν και ξέρουν ότι μπορούν να πλησιάσουν. Η μορφή επικοινωνίας μας είναι οι πυροβολισμοί».

Ο στρατιώτης πρόσθεσε: «Ανοίγουμε πυρ νωρίς το πρωί, αν κάποιος προσπαθήσει να μπει στη γραμμή από μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, και μερικές φορές απλά τους επιτιθέμεθα από κοντά. Αλλά δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τις δυνάμεις [μας]». Σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν γνωρίζω ούτε μία περίπτωση ανταπόδοσης πυρών. Δεν υπάρχει εχθρός, δεν υπάρχουν όπλα». Είπε επίσης ότι η δραστηριότητα στην περιοχή υπηρεσίας του αναφέρεται ως Επιχείρηση Αλατισμένο Ψάρι – το όνομα της ισραηλινής εκδοχής του παιδικού παιχνιδιού «Κόκκινο φως, πράσινο φως».

Αξιωματικοί των IDF δήλωσαν στη Haaretz ότι ο στρατός δεν επιτρέπει στο κοινό στο Ισραήλ ή στο εξωτερικό να δει πλάνα από όσα λαμβάνουν χώρα γύρω από τους χώρους διανομής τροφίμων. Σύμφωνα με αυτούς, ο στρατός είναι ικανοποιημένος που οι επιχειρήσεις του GHF έχουν αποτρέψει την πλήρη κατάρρευση της διεθνούς νομιμότητας για τη συνέχιση του πολέμου. Πιστεύουν ότι ο IDF έχει καταφέρει να μετατρέψει τη Γάζα σε «πίσω αυλή», ειδικά μετά την έναρξη του πολέμου με το Ιράν.

«Η Γάζα δεν ενδιαφέρει κανέναν πια», δήλωσε ένας έφεδρος που ολοκλήρωσε έναν ακόμη γύρο υπηρεσίας στη βόρεια Λωρίδα αυτή την εβδομάδα. «Έχει γίνει ένα μέρος με τους δικούς του κανόνες. Η απώλεια ανθρώπινων ζωών δεν σημαίνει τίποτα. Δεν είναι καν ένα ‘ατυχές περιστατικό’, όπως συνήθιζαν να λένε».

Ένας αξιωματικός που υπηρετεί στην ασφάλεια ενός κέντρου διανομής περιέγραψε την προσέγγιση των IDF ως βαθιά λανθασμένη: «Η συνεργασία με έναν άμαχο πληθυσμό όταν το μόνο μέσο αλληλεπίδρασης είναι το άνοιγμα πυρών – αυτό είναι τουλάχιστον εξαιρετικά προβληματικό», δήλωσε στη Haaretz. «Δεν είναι ούτε ηθικά ούτε δεοντολογικά αποδεκτό για τους ανθρώπους να πρέπει να φτάσουν ή να μην φτάσουν σε μια [ανθρωπιστική ζώνη] υπό τα πυρά αρμάτων μάχης, ελεύθερων σκοπευτών και βλημάτων όλμου».

Ο αξιωματικός εξήγησε ότι η ασφάλεια στις περιοχές είναι οργανωμένη σε διάφορα επίπεδα. Εντός των κέντρων διανομής και του «διαδρόμου» που οδηγεί σε αυτά βρίσκονται Αμερικανοί εργαζόμενοι και οι IDF δεν επιτρέπεται να επιχειρούν σε αυτόν τον χώρο. Ένα πιο εξωτερικό στρώμα αποτελείται από Παλαιστίνιους επόπτες, ορισμένοι από τους οποίους είναι οπλισμένοι και συνδέονται με την πολιτοφυλακή Abu Shabab[3].

Η περίμετρος ασφαλείας των IDF περιλαμβάνει άρματα μάχης, ελεύθερους σκοπευτές και όλμους, σκοπός των οποίων, σύμφωνα με τον αξιωματικό, είναι να προστατεύσουν τους παρόντες και να διασφαλίσουν ότι η διανομή της βοήθειας μπορεί να πραγματοποιηθεί.

«Τη νύχτα, ανοίγουμε πυρ για να δώσουμε σήμα στον πληθυσμό ότι πρόκειται για ζώνη μάχης και δεν πρέπει να πλησιάσουν», δήλωσε ο αξιωματικός. «Μια φορά», αφηγήθηκε, «οι όλμοι σταμάτησαν να ρίχνουν και είδαμε ανθρώπους να αρχίζουν να πλησιάζουν. Έτσι, συνεχίσαμε τα πυρά για να τους καταστήσουμε σαφές ότι δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν. Στο τέλος, ένα από τα βλήματα έπεσε πάνω σε μια ομάδα ανθρώπων».

Σε άλλες περιπτώσεις, είπε, «ρίξαμε με πολυβόλα από τα άρματα μάχης και πετάξαμε χειροβομβίδες. Υπήρξε ένα περιστατικό όπου μια ομάδα πολιτών χτυπήθηκε ενώ προχωρούσαν υπό την κάλυψη της ομίχλης. Δεν ήταν σκόπιμο, αλλά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν».

Σημείωσε ότι υπήρξαν επίσης απώλειες και τραυματισμοί μεταξύ των στρατιωτών των IDF σε αυτά τα περιστατικά. «Μια ταξιαρχία μάχης δεν έχει τα εργαλεία για να χειριστεί έναν άμαχο πληθυσμό σε μια εμπόλεμη ζώνη. Το να ρίχνεις όλμους για να κρατήσεις μακριά τους πεινασμένους ανθρώπους δεν είναι ούτε επαγγελματικό ούτε ανθρώπινο. Ξέρω ότι υπάρχουν πράκτορες της Χαμάς ανάμεσά τους, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που απλά θέλουν να λάβουν βοήθεια. Ως χώρα, έχουμε την ευθύνη να διασφαλίσουμε ότι αυτό θα συμβεί με ασφάλεια», δήλωσε ο αξιωματικός.

Φωτογραφία που συνοδεύει το ρεπορτάζ της Haaretz.
Η ισραηλινή εφημερίδα αποφεύγει να δείξει φωτογραφίες
από τα «πεδία εξόντωσης», όπως η ίδια αποκαλεί
τα σημεία διανομής της βοήθειας.

Ο αξιωματικός επεσήμανε ένα άλλο ζήτημα με τα κέντρα διανομής—την έλλειψη συνέπειας. Οι κάτοικοι δεν γνωρίζουν πότε θα ανοίξει το κάθε κέντρο, γεγονός που αυξάνει την πίεση στους χώρους και συμβάλλει στη βλάβη των πολιτών.

«Δεν ξέρω ποιος παίρνει τις αποφάσεις, αλλά δίνουμε οδηγίες στον πληθυσμό και στη συνέχεια είτε δεν τις τηρούμε είτε τις αλλάζουμε», είπε.

«Νωρίτερα αυτό το μήνα, υπήρχαν περιπτώσεις όπου ειδοποιηθήκαμε ότι είχε βγει ένα μήνυμα που έλεγε ότι το κέντρο θα άνοιγε το απόγευμα και οι άνθρωποι εμφανίστηκαν νωρίς το πρωί για να είναι πρώτοι στην ουρά για φαγητό. Επειδή έφτασαν πολύ νωρίς, η διανομή ακυρώθηκε εκείνη την ημέρα».

* * *

Οι εργολάβοι ως σερίφηδες

Σύμφωνα με μαρτυρίες διοικητών και μαχητών, οι IDF έπρεπε να διατηρούν απόσταση ασφαλείας από παλαιστινιακές περιοχές και από σημεία διανομής τροφίμων. Ωστόσο, οι ενέργειες των δυνάμεων επί τόπου δεν ευθυγραμμίζονται με τα επιχειρησιακά σχέδια.

«Σήμερα, κάθε ιδιώτης εργολάβος που εργάζεται στη Γάζα με μηχανολογικό εξοπλισμό λαμβάνει 5.000 [περίπου 1.500 δολάρια] σέκελ για κάθε σπίτι που κατεδαφίζει», δήλωσε ένας βετεράνος μαχητής. «Βγάζουν μια περιουσία. Από την πλευρά τους, κάθε στιγμή που δεν κατεδαφίζουν σπίτια είναι απώλεια χρημάτων, και οι δυνάμεις πρέπει να διασφαλίσουν το έργο τους. Οι εργολάβοι, οι οποίοι ενεργούν σαν ένα είδος σερίφη, κατεδαφίζουν όπου θέλουν κατά μήκος όλου του μετώπου».

Ως αποτέλεσμα, πρόσθεσε ο μαχητής, η εκστρατεία κατεδαφίσεων από τους εργολάβους τους φέρνει, μαζί με τα σχετικά μικρά τμήματα ασφαλείας τους, κοντά σε σημεία διανομής ή κατά μήκος των διαδρομών που χρησιμοποιούν τα φορτηγά με τη βοήθεια.

«Προκειμένου [οι εργολάβοι] να προστατευτούν, ξεσπά ένα περιστατικό με πυροβολισμούς και σκοτώνονται άνθρωποι», είπε. «Πρόκειται για περιοχές όπου επιτρέπεται να βρίσκονται Παλαιστίνιοι – εμείς είμαστε αυτοί που πλησιάσαμε και αποφασίσαμε ότι [αυτοί] μας έθεταν σε κίνδυνο. Έτσι, για να βγάλει ένας εργολάβος άλλα 5.000 σέκελ και να γκρεμίσει ένα σπίτι, θεωρείται αποδεκτό να σκοτώσει ανθρώπους που ψάχνουν μόνο για φαγητό».

Ένας ανώτερος αξιωματικός του οποίου το όνομα επανειλημμένα εμφανίζεται σε μαρτυρίες σχετικά με τους πυροβολισμούς κοντά σε χώρους παροχής βοήθειας είναι ο ταξίαρχος Yehuda Vach, διοικητής της 252ης Μεραρχίας των IDF. Η Haaretz ανέφερε στο παρελθόν πώς ο Vach μετέτρεψε τον διάδρομο Netzarim σε μια θανατηφόρα διαδρομή, έθεσε σε κίνδυνο τους στρατιώτες στο έδαφος και ήταν ύποπτος ότι διέταξε την καταστροφή ενός νοσοκομείου στη Γάζα χωρίς άδεια.

Τώρα, ένας αξιωματικός της μεραρχίας λέει ότι ο Vach αποφάσισε να διαλύσει συγκεντρώσεις Παλαιστινίων που περίμεναν φορτηγά με βοήθεια του ΟΗΕ ανοίγοντας πυρ. «Αυτή είναι η πολιτική του Vach», δήλωσε ο αξιωματικός, «αλλά πολλοί από τους διοικητές και τους στρατιώτες την αποδέχθηκαν χωρίς να την αμφισβητήσουν. [Οι Παλαιστίνιοι] υποτίθεται ότι δεν πρέπει να βρίσκονται εκεί, οπότε η ιδέα είναι να βεβαιωθούμε ότι θα απομακρυνθούν, ακόμη και αν βρίσκονται εκεί μόνο για τρόφιμα».

Η μεραρχία του Vach δεν είναι η μόνη που επιχειρεί στην περιοχή, και είναι πιθανό ότι και άλλοι αξιωματικοί έδωσαν επίσης εντολές να πυροβολούν κατά των ανθρώπων που αναζητούν βοήθεια.

Μια σκηνή από το ρεπορτάζ του BBC όπου η αυθεντικότητα
όλων των σκηνών έχει επιβεβαιωθεί.
Δείχνει τα πλήθη να τρέχουν μετά από κανονιοβολισμό τους από τις
IDF

Ένας έφεδρος στρατιώτης τεθωρακισμένων που υπηρέτησε πρόσφατα με τη μεραρχία 252 στη βόρεια Γάζα επιβεβαίωσε τις αναφορές και εξήγησε τη «διαδικασία αποτροπής» των IDF για τη διάλυση των πολιτών που συγκεντρώνονται κατά παράβαση των στρατιωτικών διαταγών.

«Οι έφηβοι που περιμένουν τα φορτηγά κρύβονται πίσω από χωμάτινα αναχώματα και σπεύδουν πάνω τους καθώς περνούν ή σταματούν στα σημεία διανομής», είπε. «Συνήθως τους βλέπουμε από εκατοντάδες μέτρα μακριά- δεν είναι μια κατάσταση όπου αποτελούν απειλή για εμάς».

Σε ένα περιστατικό, ο στρατιώτης έλαβε εντολή να ρίξει ένα βλήμα προς ένα πλήθος που είχε συγκεντρωθεί κοντά στην ακτογραμμή. «Τεχνικά, υποτίθεται ότι είναι προειδοποιητικά πυρά – είτε για να απωθήσουν τους ανθρώπους πίσω είτε για να τους σταματήσουν από το να προχωρήσουν», είπε. «Αλλά τελευταία, η ρίψη οβίδων έχει γίνει απλώς συνήθης πρακτική. Κάθε φορά που ρίχνουμε, υπάρχουν απώλειες και θάνατοι, και όταν κάποιος ρωτάει γιατί είναι απαραίτητη μια οβίδα, δεν υπάρχει ποτέ μια καλή απάντηση. Μερικές φορές, απλώς και μόνο η υποβολή της ερώτησης ενοχλεί τους διοικητές».

Σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν μετά την εκτόξευση της οβίδας και σύμφωνα με τον στρατιώτη, άλλες δυνάμεις άνοιξαν στη συνέχεια πυρ εναντίον τους. «Εάν προοριζόταν να είναι μια προειδοποιητική βολή και τους βλέπουμε να τρέχουν πίσω στη Γάζα, γιατί να τους πυροβολήσουμε;», αναρωτήθηκε. «Μερικές φορές μας λένε ότι εξακολουθούν να κρύβονται και πρέπει να πυροβολήσουμε προς την κατεύθυνσή τους επειδή δεν έχουν φύγει. Αλλά είναι προφανές ότι δεν μπορούν να φύγουν αν τη στιγμή που σηκώνονται και τρέχουν, ανοίγουμε πυρ».

Ο στρατιώτης είπε ότι αυτό έχει γίνει ρουτίνα. «Ξέρεις ότι δεν είναι σωστό. Αισθάνεσαι ότι δεν είναι σωστό – ότι οι διοικητές εδώ παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Αλλά η Γάζα είναι ένα παράλληλο σύμπαν. Το προσπερνάς γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ούτε που κοντοστέκονται για να το σκεφτούν».

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, στρατιώτες της 252ης Μεραρχίας άνοιξαν πυρ σε μια διασταύρωση όπου πολίτες περίμεναν φορτηγά με βοήθεια. Ένας διοικητής επί τόπου έδωσε εντολή να πυροβολήσουν απευθείας στο κέντρο της διασταύρωσης, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οκτώ πολίτες, μεταξύ των οποίων και έφηβοι. Το περιστατικό τέθηκε υπόψη του επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης, υποστράτηγου Yaniv Asor, αλλά μέχρι στιγμής, εκτός από μια προκαταρκτική εξέταση, δεν έχει λάβει κανένα μέτρο και δεν έχει ζητήσει εξηγήσεις από τον Vach σχετικά με τον υψηλό αριθμό θανάτων στον τομέα του.

«Παραβρέθηκα σε ένα παρόμοιο περιστατικό. Από ό,τι ακούσαμε, περισσότεροι από δέκα άνθρωποι σκοτώθηκαν εκεί», δήλωσε ένας άλλος ανώτερος έφεδρος αξιωματικός που διοικεί δυνάμεις στην περιοχή. «Όταν ρωτήσαμε γιατί άνοιξαν πυρ, μας είπαν ότι ήταν διαταγή από ψηλά και ότι οι πολίτες αποτελούσαν απειλή για τα στρατεύματα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι άνθρωποι δεν βρίσκονταν κοντά στις δυνάμεις και δεν τις έθεταν σε κίνδυνο. Ήταν άσκοπο – απλά σκοτώθηκαν, για το τίποτα. Αυτό το πράγμα που ονομάζεται δολοφονία αθώων ανθρώπων – έχει καθιερωθεί. Μας έλεγαν διαρκώς ότι δεν υπάρχουν μη μαχητές στη Γάζα και προφανώς αυτό το μήνυμα μπήκε στο μυαλό των στρατιωτών».

Ένας ανώτερος αξιωματικός που γνωρίζει τις μάχες στη Γάζα πιστεύει ότι αυτό σηματοδοτεί μια περαιτέρω επιδείνωση των ηθικών προτύπων των IDF. «Η δύναμη που ασκούν οι ανώτεροι διοικητές πεδίου σε σχέση με την ηγεσία του Γενικού Επιτελείου απειλεί την αλυσίδα διοίκησης», δήλωσε.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι οι πυροβολισμοί και η βλάβη των αμάχων στη Γάζα δεν είναι αποτέλεσμα επιχειρησιακής αναγκαιότητας ή κακής κρίσης, αλλά μάλλον προϊόν μιας ιδεολογίας που έχουν οι διοικητές πεδίου, την οποία μεταβιβάζουν στα στρατεύματα ως επιχειρησιακό σχέδιο».

* * *

Βομβαρδισμοί αμάχων

Τις τελευταίες εβδομάδες, ο αριθμός των νεκρών κοντά σε περιοχές διανομής τροφίμων αυξήθηκε απότομα – 57 στις 11 Ιουνίου, 59 στις 17 Ιουνίου και περίπου 50 στις 24 Ιουνίου, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας της Γάζας. Σε απάντηση, πραγματοποιήθηκε συζήτηση στη Νότια Διοίκηση, όπου προέκυψε ότι τα στρατεύματα είχαν αρχίσει να διαλύουν τα πλήθη χρησιμοποιώντας βλήματα πυροβολικού.

Το ρεπορτάζ του NBC από τα νοσοκομεία στη Γάζα, όπου μεταφέρονται οι τραυματίες από τις βολές των στρατευμάτων του κράτους δολοφόνου κατά των πολιτών που συγκεντρώνονται στα σημεία διανομής της ‘ανθρωπιστικής βοήθειας’ της GHF, μεταφέρει τη διαπίστωση των γιατρών: «Τα σημεία διανομής της βοήθειας είναι παγίδες θανάτου, πρόκειται για ένα σφαγείο».

«Μιλούν για τη χρήση πυροβολικού σε έναν κόμβο γεμάτο πολίτες σαν να είναι φυσιολογικό», δήλωσε στρατιωτική πηγή που συμμετείχε στη σύσκεψη. «Μια ολόκληρη συζήτηση για το αν είναι σωστή ή λάθος η χρήση πυροβολικού, χωρίς καν να αναρωτιούνται γιατί χρειάζεται αυτό το όπλο εξαρχής. Αυτό που απασχολεί όλους είναι αν θα βλάψει τη νομιμοποίησή μας να συνεχίσουμε να επιχειρούμε στη Γάζα. Η ηθική πτυχή είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Κανείς δεν διακόπτει αναρωτώμενος γιατί να σκοτώνονται καθημερινά δεκάδες άμαχοι που ψάχνουν για φαγητό».

Ένας άλλος ανώτερος αξιωματικός που είναι γνώστης των συγκρούσεων στη Γάζα δήλωσε ότι η οικειοποίηση της θανάτωσης αμάχων έχει συχνά ενθαρρύνει τα πυρά εναντίον τους κοντά στα κέντρα διανομής βοήθειας.

«Το γεγονός ότι τα πραγματικά πυρά κατευθύνονται εναντίον ενός άμαχου πληθυσμού – είτε με πυροβολικό, είτε με άρματα μάχης, είτε με ελεύθερους σκοπευτές, είτε με μη επανδρωμένα αεροσκάφη – αντιβαίνει σε όλα όσα υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο στρατός», είπε, επικρίνοντας τις αποφάσεις που λαμβάνονται επί τόπου. «Γιατί άνθρωποι που μαζεύουν τρόφιμα σκοτώνονται μόνο και μόνο επειδή βγήκαν από τη γραμμή ή επειδή σε κάποιον διοικητή δεν αρέσει που κόβουν δρόμο; Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο ένας έφηβος να είναι πρόθυμος να ρισκάρει τη ζωή του μόνο και μόνο για να τραβήξει ένα σακί ρύζι από ένα φορτηγό; Και αυτόν πυροβολούμε με το πυροβολικό;»

Εκτός από τα πυρά των IDF, στρατιωτικές πηγές λένε ότι ορισμένοι από τους θανάτους κοντά στα κέντρα διανομής βοήθειας προκλήθηκαν από πυρά από πολιτοφυλακές που ο στρατός υποστηρίζει και εξοπλίζει. Σύμφωνα με έναν αξιωματικό, οι IDF συνεχίζουν να υποστηρίζουν την ομάδα Abu Shabab και άλλες παρατάξεις.

«Υπάρχουν πολλές ομάδες που αντιτίθενται στη Χαμάς – η Αμπού Σαμπάμπ προχώρησε αρκετά βήματα παραπέρα», είπε. «Ελέγχουν εδάφη στα οποία δεν εισέρχεται η Χαμάς και οι IDF το ενθαρρύνουν αυτό».

Ένας άλλος αξιωματικός παρατήρησε: «Είμαι τοποθετημένος εκεί και ακόμη και εγώ δεν ξέρω πλέον ποιος πυροβολεί ποιον».

Σε μια κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση αυτή την εβδομάδα με ανώτερους αξιωματούχους του Γραφείου του Στρατιωτικού Γενικού Εισαγγελέα, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τους καθημερινούς θανάτους δεκάδων αμάχων κοντά σε ζώνες βοήθειας, οι νομικοί έδωσαν εντολή να διερευνηθούν τα περιστατικά από τον Μηχανισμό Αξιολόγησης Γεγονότων του Γενικού Επιτελείου των IDF. Το όργανο αυτό, το οποίο συστάθηκε μετά το περιστατικό με τον στολίσκο Mavi Marmara, έχει ως αποστολή να εξετάζει υποθέσεις όπου υπάρχουν υποψίες παραβίασης των νόμων του πολέμου, για να αποκρούσει τις διεθνείς απαιτήσεις να ερευνηθούν στρατιώτες των IDF για φερόμενα εγκλήματα πολέμου.

Και πάλι από το ρεπορτάζ του NBC News. Στη φωτογραφία βλέπουμε τους πάνοπλους μισθοφόρους, πρώην άνδρες των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων, που έχει μισθώσει η ισραηλο-αμερικανική ιδιωτική οργάνωση μονοπωλιακής διανομής ‘ανθρωπιστικής βοήθειας GHF, τα σημεία διανομής της οποίας έχουν χαρακτηριστεί ως «σφαγεία».

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ανώτεροι νομικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η παγκόσμια κριτική για τη δολοφονία αμάχων αυξάνεται. Ανώτεροι αξιωματικοί των IDF και της Νότιας Διοίκησης, ωστόσο, υποστήριξαν ότι οι περιπτώσεις είναι μεμονωμένες και ότι τα πυρά στρέφονταν εναντίον υπόπτων που αποτελούσαν απειλή για τα στρατεύματα.

Μια πηγή που συμμετείχε στη συνάντηση δήλωσε στη Haaretz ότι οι εκπρόσωποι του Γραφείου του Στρατιωτικού Γενικού Εισαγγελέα απέρριψαν τους ισχυρισμούς των IDF. Σύμφωνα με αυτούς, τα επιχειρήματα δεν αντέχουν απέναντι στα πραγματικά περιστατικά. «Ο ισχυρισμός ότι πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις δεν ευθυγραμμίζεται με περιστατικά στα οποία έπεσαν χειροβομβίδες από τον αέρα και όλμοι και πυροβόλα έβαλαν εναντίον αμάχων», δήλωσε ένας νομικός αξιωματούχος. «Δεν πρόκειται για λίγους νεκρούς – μιλάμε για δεκάδες θύματα κάθε μέρα».

Παρόλο που ο Στρατιωτικός Γενικός Εισαγγελέας έδωσε εντολή στον Μηχανισμό Αξιολόγησης Γεγονότων να εξετάσει τα πρόσφατα περιστατικά με πυρά, αυτά αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικρό μέρος των περιπτώσεων στις οποίες σκοτώθηκαν εκατοντάδες άμαχοι που δεν είχαν εμπλακεί.

Ανώτεροι αξιωματούχοι των IDF εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι η Νότια Διοίκηση δεν έχει διερευνήσει διεξοδικά αυτά τα περιστατικά και αγνοεί τους θανάτους αμάχων στη Γάζα. Σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, ο επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης υποστράτηγος Yaniv Asor διεξάγει συνήθως μόνο προκαταρκτικές έρευνες, βασιζόμενος κυρίως στις αναφορές των διοικητών πεδίου. Δεν έχει λάβει πειθαρχικά μέτρα κατά αξιωματικών των οποίων οι στρατιώτες έβλαψαν αμάχους, παρά τις σαφείς παραβιάσεις των διαταγών των IDF και των νόμων του πολέμου.

Ένας εκπρόσωπος των IDF απάντησε [στο άρθρο της Haaretz]: «Η Χαμάς είναι μια βίαιη τρομοκρατική οργάνωση που λιμοκτονεί τον πληθυσμό της Γάζας και τον θέτει σε κίνδυνο για να διατηρήσει την κυριαρχία της στη Λωρίδα της Γάζας. Η Χαμάς κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να εμποδίσει την επιτυχή διανομή τροφίμων στη Γάζα και να διακόψει την ανθρωπιστική βοήθεια. Οι IDF επιτρέπουν στην αμερικανική οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών (GHF) να λειτουργεί ανεξάρτητα και να διανέμει βοήθεια στους κατοίκους της Γάζας. Οι IDF επιχειρούν κοντά στις νέες περιοχές διανομής για να καταστήσουν δυνατή τη διανομή, ενώ συνεχίζουν τις επιχειρησιακές δραστηριότητες στη Λωρίδα».

Ο ισραηλινός στρατός εξέδωσε πρόσθετη απάντηση μετά τη δημοσίευση του αποκαλυπτικού αυτού άρθρου, λέγοντας ότι «απορρίπτει σθεναρά την κατηγορία που διατυπώνεται στο άρθρο—οι IDF δεν έδωσαν εντολή στις δυνάμεις να πυροβολούν σκόπιμα εναντίον πολιτών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που πλησιάζουν τα κέντρα διανομής. Για να είμαστε σαφείς, οι οδηγίες των IDF απαγορεύουν τις σκόπιμες επιθέσεις εναντίον αμάχων».

Ο στρατός πρόσθεσε ότι «οποιοσδήποτε ισχυρισμός για απόκλιση από το νόμο ή τις οδηγίες των IDF θα εξεταστεί διεξοδικά και θα ληφθούν περαιτέρω μέτρα, όπως απαιτείται. Οι ισχυρισμοί για εσκεμμένα πυρά κατά αμάχων που παρουσιάζονται στο άρθρο δεν είναι αναγνωρίσιμοι στο πεδίο».

«Στο πλαίσιο της επιχειρησιακής τους συμπεριφοράς κοντά στους κύριους δρόμους πρόσβασης στα κέντρα διανομής, οι δυνάμεις των IDF διεξάγουν συστηματικές διαδικασίες εκμάθησης για να βελτιώσουν την επιχειρησιακή τους ανταπόκριση στην περιοχή και να ελαχιστοποιήσουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τις πιθανές προστριβές μεταξύ του πληθυσμού και των δυνάμεων των IDF. Πρόσφατα, οι δυνάμεις εργάστηκαν για την αναδιοργάνωση της περιοχής τοποθετώντας νέους φράχτες, σήμανση, ανοίγοντας πρόσθετες διαδρομές και άλλα. Μετά από περιστατικά στα οποία υπήρξαν αναφορές για βλάβες σε πολίτες που έφταναν σε κέντρα διανομής, διεξήχθησαν εμπεριστατωμένες έρευνες και δόθηκαν οδηγίες στις δυνάμεις επί τόπου με βάση τα διδάγματα που αντλήθηκαν. Τα περιστατικά αυτά παραπέμφθηκαν για εξέταση από τον μηχανισμό ενημέρωσης του Γενικού Επιτελείου».

———–

[1] Περιέχει βίντεο με σκηνές βομβαρδισμού του άοπλου πλήθους που είχε μαζευτεί για τη διανομή βοήθειας στις 9 και στις 10 Ιουνίου.

[2] IDF που σημαίνει Israel Defense Forces είναι η επίσημη ονομασία των δυνάμεων του κράτους-δολοφόνου. Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν αλλάξει το ακρωνύμιο σε IOF που σημαίνει Israel Occupation Forces.

[3] Η πολιτοφυλακή Abu Shabab είναι το αντίστοιχο των δικών μας γερμανοτσολιάδων, εξοπλίζεται και κατευθύνεται από το κράτος-δολοφόνο.

———–

Πηγή: Haaretz όπως αρχειοθετήθηκε στο archive.ph. Η μετάφραση είναι ακριβής, χωρίς προσθήκες ή/και αλλαγές. Οι σημειώσεις είναι του μεταφραστή. Οι παραπομπές στο άρθρο είναι από την Haaretz. Η αρχική φωτογραφία είναι από το Al Jazeera και δείχνει τα πτώματα δύο Παλαιστινίων που κατάφεραν να πάρουν ένα τσουβαλάκι αλεύρι για τις οικογένειές τους πριν τους σκοτώσουν οι Ισραηλινοί.

Μετάφραση – επιμέλεια: Κωστής Μηλολιδάκης

Ο επόμενος ανώτατος ηγέτης θα κληρονομήσει μία βόμβα

Η αμερικανική ασυνέπεια και η ισραηλινή επιθετικότητα σφράγισαν τη στρατηγική στροφή της Τεχεράνης. Τέρμα η εμπιστοσύνη. Τέρμα η συζήτηση.

Ο «πόλεμος των δώδεκα ημερών» μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ σηματοδότησε ένα σημείο καμπής – όχι μόνο για το Ιράν, αλλά για ολόκληρη την περιοχή. Η εμπλοκή της Αμερικής στη σύγκρουση κατέρριψε τις όποιες εναπομείνασες ελπίδες για αποκλιμάκωση μέσω της διπλωματίας. Για την Τεχεράνη, η εξωτερική πολιτική χωρίζεται πλέον σε ένα «πριν» και ένα «μετά». Και σε αυτό το νέο «μετά», δεν έχει απομείνει καμία εμπιστοσύνη – ειδικά απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ.

Πριν από τον πόλεμο, ορισμένοι Ιρανοί πολιτικοί και αναλυτές εξακολουθούσαν να ελπίζουν σε μια σταδιακή ‘απόψυξη’ των σχέσεων με τη Δύση. Αυτή η ελπίδα εξανεμίστηκε όταν η Ουάσινγκτον έδειξε ότι μπορούσε να ταλαντεύεται μεταξύ χειρονομιών ειρήνης και στρατιωτικών απειλών μέσα σε λίγες ημέρες. Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς φωνές στην Τεχεράνη βλέπουν τώρα τον Τραμπ ως αναξιόπιστο, αν και δεν έχουν αποκλείσει εντελώς τις συνομιλίες με τη Δύση μακροπρόθεσμα.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τραμπ για χαλάρωση των κυρώσεων με αντάλλαγμα έναν «ειρηνικό διάλογο» θεωρούνται ευρέως στο Ιράν ως κενές περιεχομένου. Στα τέλη Ιουνίου, τα ανάμεικτα μηνύματα από την Ουάσινγκτον απλώς βάθυναν τη δυσπιστία. Στις 26 Ιουνίου, το Fox News ανέφερε ότι οι ΗΠΑ υποστήριζαν ένα σχέδιο βοήθειας ύψους 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν – εξαιρουμένου του εμπλουτισμού ουρανίου. Αλλά την επόμενη ημέρα, ο Τραμπ απέρριψε την αναφορά ως «μύθο» και υπαινίχθηκε περισσότερα πλήγματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Στη συνέχεια, στις 29 Ιουνίου, ανέστρεψε και πάλι την πορεία του, λέγοντας ότι οι κυρώσεις θα μπορούσαν να αρθούν εάν το Ιράν επιδείξει «ειρηνική συμπεριφορά».

Αυτό το μοτίβο είναι οικείο. Στις 12 Ιουνίου, ο Τραμπ προέτρεψε το Ισραήλ να μην επιτεθεί στο Ιράν. Λίγες ημέρες αργότερα, υποστήριξε τα ισραηλινά πλήγματα. Η Τεχεράνη βλέπει αυτές τις αλλαγές όχι ως διπλωματία, αλλά ως παραπλάνηση.

Σε απάντηση, η ηγεσία του Ιράν προσπαθεί να παρουσιάσει ένα ενιαίο μέτωπο. Αλλά οι βαθιές διαιρέσεις παραμένουν – ειδικά γύρω από το πυρηνικό ζήτημα. Παρόλα αυτά, η εστίαση τώρα είναι στην ενίσχυση της εσωτερικής ανθεκτικότητας: στήριξη της οικονομίας, εκσυγχρονισμός του στρατού και προετοιμασία για αυτό που πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένας αναπόφευκτος επόμενος γύρος αντιπαράθεσης.

Το κρίσιμο είναι ότι το ιρανικό κοινό δεν έχει πανικοβληθεί. Οι δυτικοί αναλυτές εκτίμησαν λανθασμένα την εθνική διάθεση. Η μακρά μνήμη του Ιράν, η 3.000 ετών ταυτότητά του και ο βαθιά ριζωμένος πατριωτισμός έχουν δημιουργήσει ένα είδος συλλογικής ανοσίας στην εξωτερική πίεση. Η Ισλαμική Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα καθεστώς – θεωρείται από πολλούς ως ένα όχημα για τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό που πραγματικά σόκαρε την ηγεσία του Ιράν κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου ήταν η ανοιχτή απειλή κατά του ανώτατου ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Για την Τεχεράνη, αυτό δεν ήταν απλώς ρητορική – ήταν μια πραγματική προειδοποίηση. Πολλοί πιστεύουν ότι μια μελλοντική απόπειρα κατά της ζωής του είναι μόνο θέμα χρόνου.

Αυτή η απειλή επιτάχυνε την ώθηση της Τεχεράνης να κινητοποιηθεί. Το Ιράν βλέπει τώρα ένα σύντομο χρονικό περιθώριο για να ενισχύσει την άμυνα, να επενδύσει στην οικονομία και να προετοιμαστεί για πιο δύσκολες στιγμές. Η Ουάσινγκτον συνεχίζει να προτρέπει την Τεχεράνη να εγκαταλείψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της, αλλά οι Αμερικανοί αξιωματούχοι το γνωρίζουν πολύ καλά: Το Ιράν διαθέτει τους πόρους, τις υποδομές και την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη για να αναβιώσει γρήγορα το πρόγραμμά του – και πιθανότατα θα το κάνει.

Η σύγκρουση με το Ισραήλ άφησε πολύ βαθιά σημάδια για [να ελπίσει κάποιος σε] γρήγορη συμφιλίωση. Η συμμετοχή των ΗΠΑ στη στρατιωτική φάση του πολέμου επιδείνωσε τα πράγματα. Οι όποιοι δυτικοί ισχυρισμοί ότι το Ιράν θα μπορούσε ακόμη να προβεί σε παραχωρήσεις ακούγονται τώρα εκτός του κλίματος που επικρατεί στην Τεχεράνη.

Όσον αφορά τη λεγόμενη κατάπαυση του πυρός, λίγοι στο Ιράν ή στο Ισραήλ πιστεύουν ότι θα διαρκέσει. Παρά τους δημόσιους ισχυρισμούς περί νίκης, και οι δύο πλευρές θεωρούν την παύση προσωρινή. Αλλά το Ιράν, περισσότερο από το Ισραήλ, φαίνεται βαθιά δυσαρεστημένο – γεγονός που καθιστά τις ουσιαστικές συνομιλίες εξαιρετικά απίθανες.

Εν τω μεταξύ, ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα στο εσωτερικό του Ιράν είναι η διαδοχή. Ο Χαμενεΐ είναι 86 ετών. Επισήμως, τα πράγματα φαίνονται σταθερά, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες, το ερώτημα για το ποιος θα είναι ο επόμενος γίνεται όλο και πιο επείγον.

Παρά τις δυτικές παρουσιάσεις, ο Χαμενεΐ παραμένει μια ενωτική φιγούρα. Έχει κερδίσει τον σεβασμό των συντηρητικών, του στρατού, του κλήρου και μεγάλου μέρους της γραφειοκρατίας. Για δεκαετίες, έχει καταφέρει να διατηρεί σε ισορροπία τα ανταγωνιστικά κέντρα εξουσίας του Ιράν – όπως το IRGC, το Συμβούλιο των Φρουρών και το κοινοβούλιο. Αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα.

Αλλά αυτή η ισορροπία βρίσκεται υπό πίεση. Το IRGC και το κοινοβούλιο κατηγορούν όλο και περισσότερο την κυβέρνηση ότι είναι αδύναμη και αναποφάσιστη. Με τη σειρά τους, οι τεχνοκρατικές παρατάξεις λένε ότι το IRGC είναι υπερβολικά ιδεολογικό. Σε αυτό το περιβάλλον, ο Χαμενεΐ έχει γίνει κάτι περισσότερο από θρησκευτικός ηγέτης – είναι η τελευταία συγκολλητική ουσία που κρατάει το σύστημα συνεκτικό.

Όποιος τον διαδεχθεί θα αντιμετωπίσει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο: να ενώσει τις ελίτ, να αποφύγει τον κατακερματισμό και να διατηρήσει τον έλεγχο σε μια στιγμή βαθιάς αβεβαιότητας.

Ταυτόχρονα, οι διαιρέσεις σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα επιδεινώνονται. Οι σκληροπυρηνικοί, ιδίως εκείνοι που συνδέονται με το IRGC, υποστηρίζουν πλέον ανοιχτά ότι το Ιράν όχι μόνο μπορεί, αλλά και πρέπει να επιδιώξει την απόκτηση πυρηνικών όπλων – ως εγγύηση για την επιβίωσή του. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι πρώην διπλωμάτες και αξιωματούχοι της εξωτερικής πολιτικής εξακολουθούν να προωθούν τη διπλωματία. Πιστεύουν ότι το Ιράν μπορεί να παραμείνει ισχυρό, ενώ παράλληλα ανοίγει ξανά τμήματα της οικονομίας.

Αλλά ο χρόνος είναι λίγος. Μεταξύ της αλλαγής ηγεσίας, της εξωτερικής πίεσης και των αυξανόμενων εντάσεων ανάμεσα στις ελίτ, το Ιράν εισέρχεται σε μια κρίσιμη φάση. Ο επόμενος ανώτατος ηγέτης θα χρειαστεί όχι μόνο τυπικά διαπιστευτήρια, αλλά πραγματικό χάρισμα και πολιτικό βάρος για να κρατήσει τη χώρα ενωμένη.

Ο πόλεμος του Ιουνίου άλλαξε τα πάντα. Από εδώ και στο εξής, η εξωτερική πολιτική του Ιράν δεν θα καθοδηγείται από την εμπιστοσύνη ή τον συμβιβασμό – αλλά από τη δυσπιστία, την ανθεκτικότητα και τη στρατηγική άμυνα. Κάθε χειρονομία από την Ουάσινγκτον θα κρίνεται μέσα από τον φακό της εν λόγω σύγκρουσης. Η πόρτα της διπλωματίας δεν έχει απλώς κλείσει. Έχει κλειδωθεί – και το κλειδί έχει πεταχτεί μακριά.

 

Πηγή: RT.com

Η αυτοκρατορία των γκάνγκστερ: τι αποκαλύπτει η βομβιστική επίθεση στο Ιράν για τη Δύση

Ο Thomas Fazi ισχυρίζεται ότι έχουμε πλέον εισέλθει σε μια νέα φάση παγκόσμιας βαρβαρότητας υπό την ηγεσία της Δύσης — που προαναγγέλλεται από τη γενοκτονία στη Γάζα — στην οποία έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσποιήσεις και απομένει μόνο η λογική της ωμής, ανεξέλεγκτης βίας. Έχει ιδιαίτερη αξία η διαπίστωσή του ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση σε ότι αφορά το πυρηνικό οπλοστάσιο καθώς χώρες οι οποίες δεν έχουν πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα δέχονται τις καταστροφικές επιθέσεις της συλλογικής Δύσης, σε αντίθεση με αυτές που έχουν αναπτύξει πυρηνικά (πχ. Βόρεια Κορέα). Έχει επίσης σημασία ο δυτικός παραλογισμός ότι οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα να ανατρέπουν καθεστώτα και να προσδοκούν μάλιστα ότι οι λαοί των χωρών που δέχονται επίθεση θα τους θεωρούν “απελευθερωτές”.

Ακολουθούν μερικές σκέψεις μου σχετικά με την πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ κατά του Ιράν. Κατ’ αρχάς, πιστεύω ότι η απερίσκεπτη, παράνομη και απρόκλητη βομβιστική επίθεση εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους — ειδικά εναντίον των πολιτικών πυρηνικών εγκαταστάσεών του — πρέπει να καταδικαστεί και να αντιταχθεί κατηγορηματικά, ανεξάρτητα από τις συνέπειές της. Ακόμη και αν η επίθεση δεν είχε καμία επίπτωση, θα εξακολουθούσε να αποτελεί σοβαρό διεθνές έγκλημα. Αλλά φυσικά, αυτό δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Το αντίθετο μάλιστα.

Μια νέα παγκόσμια αναταραχή

Η πρώτη σημαντική συνέπεια, σε ευρύτερους όρους, είναι ότι αυτή η επίθεση έφερε το τελικό, ανεπανόρθωτο πλήγμα σε ό,τι είχε απομείνει από το μεταπολεμικό διεθνές νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Αυτή η τάξη είχε ήδη καταρρεύσει — διαλυθεί από ενάμιση χρόνο γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης στη Γάζα, με την υποστήριξη του Δυτικού κόσμου. Αλλά αυτή η τελευταία επίθεση το καθιστά επίσημο: οι δυτικές δυνάμεις δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να καλύπτουν τις ενέργειές τους με νομιμότητα, ηθική ή ακόμη και με την πρόφαση της διπλωματικής νομιμότητας.

Με τον βομβαρδισμό του Ιράν, οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ανοιχτά ότι η μόνη λειτουργική λογική στην εξωτερική πολιτική είναι αυτή της ωμής, ανεξέλεγκτης βίας. Και ενώ αυτή η λογική δεν είναι κάτι καινούργιο για τη Δύση — αρκεί να κοιτάξουμε τον μακρύ κατάλογο των χωρών που έχουν δεχτεί εισβολή, έχουν βομβαρδιστεί, έχουν υποστεί αλλαγή καθεστώτος και καταστραφεί μόνο τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με κόστος εκατομμύρια ζωές — τουλάχιστον στο παρελθόν υπήρχε κάποια προσπάθεια να δημιουργηθεί συναίνεση ή να προσποιηθεί ότι υπάρχει σεβασμός για το διεθνές δίκαιο. Αυτή η ελάχιστη αυτοσυγκράτηση, όσο υποκριτική και αν ήταν, επέβαλε κάποιο βαθμό λογοδοσίας, όσο αδύναμη και αν ήταν.

Σήμερα, ακόμη και αυτή η προσποίηση έχει εξαφανιστεί. Στη Γάζα, και τώρα με τις επιθέσεις στο Ιράν, οι μάσκες έχουν πέσει εντελώς. Αυτό που βλέπουμε είναι μια οπισθοδρόμηση σε μια μορφή παγκόσμιας αναρχίας — ένα «ο ισχυρός έχει δίκιο» όπου τίποτα δεν είναι απαγορευμένο: ούτε η μαζική σφαγή αμάχων, ούτε ο βομβαρδισμός πυρηνικών εγκαταστάσεων, ούτε καν η πλήρης παραγκώνιση των διεθνών θεσμών. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην πυρηνική εποχή — μια πραγματικότητα που μας φέρνει στο επόμενο σημείο.

Μια νέα εποχή πυρηνικής διάδοσης

Αυτή η επίθεση θα επιταχύνει αναπόφευκτα την πυρηνική διάδοση. Το μάθημα που έχουν πλέον μάθει όλα τα μη πυρηνικά κράτη είναι το εξής: αν δεν διαθέτεις πυρηνικά όπλα, είσαι στόχος. Το Ιράν δεν βομβαρδίστηκε επειδή ήταν κοντά στην απόκτηση πυρηνικού όπλου — δεν ήταν (βλ. παρακάτω) — αλλά ακριβώς επειδή δεν είχε. Ακριβώς όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη και άλλα κράτη, τα οποία δέχτηκαν επίθεση μόνο αφού αποστρατιωτικοποιήθηκαν ή δεν είχαν ποτέ πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα. Η Βόρεια Κορέα, από την άλλη πλευρά, δεν έχει δεχτεί ποτέ επίθεση. Γιατί; Επειδή διαθέτει αξιόπιστα πυρηνικά αποτρεπτικά μέσα. Το μήνυμα είναι σαφές: η μόνη πραγματική ασφάλεια έναντι της δυτικής επιθετικότητας είναι ένα πυρηνικό οπλοστάσιο. Αυτό θα προκαλέσει έναν επικίνδυνο νέο αγώνα εξοπλισμών, καθώς όλο και περισσότερα κράτη θα προσπαθούν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, με καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια ασφάλεια.

Η φαντασίωση της αλλαγής καθεστώτος

Ο Τραμπ μιλάει πλέον ανοιχτά για αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν — μια ιδέα που είναι τόσο επικίνδυνη όσο και παραληρητική. Κατ’ αρχήν, είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι το 2025 οι δυτικοί ηγέτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ανατρέπουν με τη βία κυβερνήσεις των οποίων τα πολιτικά, οικονομικά ή πολιτισμικά μοντέλα δεν τους αρέσουν. Αυτό είναι ιμπεριαλισμός, καθαρά και απλά.

Αλλά ακόμη και σε πρακτικό επίπεδο, η ιδέα είναι καθαρή φαντασία. Το Ιράν είναι μια χώρα με 90 εκατομμύρια κατοίκους, δέκα φορές τον πληθυσμό του Ισραήλ, με ένα μεγάλο, καλά εκπαιδευμένο στρατό και βαθιά ριζωμένους εθνικούς θεσμούς. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να «απελευθερωθεί» από ξένες δυνάμεις — και ότι ο λαός του θα υποδεχόταν με ευγνωμοσύνη τις αμερικανικές ή ισραηλινές βόμβες — είναι προϊόν νεοαποικιακών παραισθήσεων. Ναι, πολλοί Ιρανοί αναμφίβολα περιφρονούν το καθεστώς, όπως πολλοί από εμάς περιφρονούμε τα δικά μας καθεστώτα εδώ στη Δύση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα καλωσορίζαμε την Κίνα ή το Ιράν ως απελευθερωτές αν αποφάσιζαν να «αλλάξουν το καθεστώς» της χώρας μας. Και όμως, αυτό είναι ακριβώς το είδος της τρέλας που κανονικοποιείται στον κυρίαρχο δυτικό λόγο.

Ένας παγκόσμιος πόλεμος σε πολλά μέτωπα

Αυτή η σύγκρουση δεν είναι μεμονωμένη. Είναι ένα μέτωπο σε έναν ευρύτερο, αργά εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και ενός αναπτυσσόμενου μπλοκ μη δυτικών δυνάμεων — κυρίως της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι το Στενό της Ταϊβάν, μια γεωπολιτική αντιπαράθεση εκτυλίσσεται τώρα σε πολλαπλά θέατρα. Το Ιράν είναι στρατηγικός εταίρος τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Κίνα, και αυτές δεν θα μείνουν απλώς αμέτοχες. Μετά την επίθεση, η Μόσχα έχει ήδη δεσμευτεί να παράσχει στρατιωτική υποστήριξη και το Πεκίνο βοηθά έμμεσα το Ιράν μέσω του Πακιστάν. Εάν η κλιμάκωση συνεχιστεί, ο κίνδυνος άμεσης αντιπαράθεσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων — όλες με πυρηνικά όπλα — αυξάνεται δραματικά.

Η επερχόμενη αντίδραση

Το να πιστεύει κανείς ότι η Δύση δεν θα υποστεί αντίποινα για αυτή την επίθεση είναι καθαρή φαντασία. Φανταστείτε αν το Ιράν είχε βομβαρδίσει μια πολιτική πυρηνική εγκατάσταση στις ΗΠΑ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια είχε πει: «Τώρα είναι η ώρα για ειρήνη. Ας διαπραγματευτούμε». Θα υπήρχαν υστερικές εκκλήσεις για την πυρηνική καταστροφή του Ιράν. Επομένως, θα ήταν αυταπάτη να πιστεύουμε ότι δεν θα υπάρξουν αντίποινα εναντίον των δυτικών χωρών. Η αντίδραση δεν είναι απλώς πιθανή — είναι αναπόφευκτη. Θα μπορούσε να λάβει τη μορφή τρομοκρατίας, σαμποτάζ, κυβερνοεπιθέσεων ή αντιποίνων μέσω τρίτων. Ως Ιταλός, ανησυχώ ιδιαίτερα: οι αμερικανικές βάσεις στην Ιταλία είναι ζωτικής σημασίας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, και αυτό καθιστά την Ιταλία πιθανό στόχο.

Οικονομικές δονήσεις

Το Ιράν απειλεί τώρα να κλείσει το στενό του Ορμούζ, μέσω του οποίου διακινείται περίπου το 20% του παγκόσμιου εφοδιασμού πετρελαίου. Αν αυτό συμβεί, η παγκόσμια οικονομία θα βυθιστεί στο χάος. Οι τιμές της ενέργειας θα εκτοξευθούν, οι εφοδιαστικές αλυσίδες θα διακοπούν και οι απλοί άνθρωποι — ειδικά στην Ευρώπη, που ήδη υποφέρει από τις συνέπειες του ενεργειακού πολέμου με τη Ρωσία — θα υποστούν το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς. Για άλλη μια φορά, η γεωπολιτική απερισκεψία θα πληρωθεί από τις εργατικές τάξεις της Δύσης.

Σχετικά με την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης

Θέλω να αναφερθώ εν συντομία σε ένα θέμα που κυκλοφορεί στον δυτικό Τύπο: «Το Ιράν ήταν λίγες εβδομάδες μακριά από την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου». Αυτό είναι αποδεδειγμένα ψευδές. Τον Μάρτιο του 2025, η διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ κατέθεσε ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών δεν είχαν βρει κανένα στοιχείο για ενεργό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων στο Ιράν από το 2003. Το Ιράν, σε αντίθεση με το Ισραήλ, είναι συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) και υπόκειται σε διεθνείς επιθεωρήσεις. Στην πραγματικότητα, οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη όταν το Ισραήλ επιτέθηκε στις 13 Ιουνίου — μια σαφής απόπειρα σαμποτάζ της διπλωματίας.

Αλλά ακόμη και αν το Ιράν επιδίωκε την απόκτηση πυρηνικών όπλων, με ποια νομικά ή ηθικά κριτήρια μπορεί το Ισραήλ — ένα πυρηνικά εξοπλισμένο κράτος που δεν έχει υπογράψει ποτέ τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων — ή οι ΗΠΑ να αρνούνται σε άλλους περιφερειακούς παράγοντες την ίδια δυνατότητα; Το επιχείρημα ότι μόνο το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να διαθέτει πυρηνικά όπλα στην περιοχή είναι υποκριτικό και αποσταθεροποιητικό.

Όπως υποστηρίζει από καιρό ο John Mearsheimer, τα πυρηνικά όπλα είναι μέσα αποτροπής. Αν το Ιράν τα είχε, η τρέχουσα κρίση πιθανότατα δεν θα υπήρχε. Πράγματι, η ιδέα ότι το Ιράν είναι αποφασισμένο να καταστρέψει το Ισραήλ με κάθε κόστος και ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε αν αποκτούσε πυρηνικά όπλα θα ήταν να βομβαρδίσει το Ισραήλ είναι γελοία. Ακόμη και η έκθεση του Πενταγώνου του 2014 σχετικά με τις στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν ανέφερε: «Η στρατιωτική δογματική του Ιράν είναι αμυντική. Έχει σχεδιαστεί για να αποτρέπει μια επίθεση, να επιβιώσει από μια αρχική επίθεση, να ανταποδώσει σε έναν επιτιθέμενο και να επιβάλει μια διπλωματική λύση στις εχθροπραξίες, αποφεύγοντας ταυτόχρονα οποιεσδήποτε παραχωρήσεις που αμφισβητούν τα βασικά του συμφέ

Ο λεγόμενος «Άξονας της Αντίστασης» με ηγέτη το Ιράν — που συχνά αναφέρεται ως απόδειξη των επιθετικών προθέσεων του Ιράν — είναι, στην πραγματικότητα, μια αντίδραση στην αμερικανική επιθετικότητα του 2003 εναντίον του Ιράκ και στην επακόλουθη επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας σε ολόκληρη την περιοχή. Σε τελική ανάλυση, είναι το Ιράν — και όχι οι ΗΠΑ — που περιβάλλεται από ξένες στρατιωτικές βάσεις.

Εσωτερικές συνέπειες

Αυτό δεν αποτελεί μόνο απειλή για την διεθνή ασφάλεια. Αποτελεί επίσης σοβαρή απειλή για τις λίγες ελευθερίες που μας έχουν απομείνει στον ίδιο τον Δυτικό κόσμο. Μην γελιέστε: η ανοιχτή αποδοχή του μαφιόζικου γκανγκστερισμού στο εξωτερικό από τις δυτικές άρχουσες τάξεις σημαίνει επίσης ότι δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να παραμερίσουν οποιονδήποτε ηθικό, νομικό, συνταγματικό και δημοκρατικό περιορισμό που εξακολουθεί να στέκεται εμπόδιο στην απελπισμένη, παραληρηματική προσπάθειά τους να διατηρήσουν την καταρρέουσα τάξη. Ακόμη και η ίδια η βάση του Τραμπ δείχνει σημάδια ρήξης. Πολλοί τον προτίμησαν ακριβώς λόγω της αντιπολεμικής ρητορικής του, ιδίως σε σχέση με το Ιράν. Τώρα, βλέπουν αυτή την υπόσχεση να προδίδεται σε πραγματικό χρόνο.

***

Αυτή η επίθεση μπορεί να μείνει στην ιστορία ως σημείο καμπής — όταν διαλύθηκαν οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για μια «τάξη βασισμένη σε κανόνες», όταν καταργήθηκαν τα τελευταία φράγματα αυτοσυγκράτησης και όταν ο κόσμος βυθίστηκε σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη, χαοτική και ανεξέλεγκτη φάση παγκόσμιων συγκρούσεων. Οι επιπτώσεις δεν θα περιοριστούν στη Μέση Ανατολή. Θα εξαπλωθούν — πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά — σε κάθε γωνιά του κόσμου. Και αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στη δυτική πολιτική σκέψη, σύντομα μπορεί να είναι πολύ αργά για να απομακρυνθούμε από τον γκρεμό.

Πηγή: Thomas Fazi Substack

Σταματήστε τον Νετανιάχου πριν μας σκοτώσει όλους

Ο καθηγητής Jeffrey D. Sachs του Πανεπιστημίου Columbia, γνωστός για τη μάχη που δίνει ενάντια στις τερατολογίες της Δύσης όσον αφορά τις πολεμικές της εκστρατείες, γράφει για την κλιμάκωση που φέρνει η επιθετικότητα του Ισραήλ. Αποκαλύπτει την από κοινού σχεδιασμένη από ΗΠΑ – Ισραήλ προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας νέος χάρτης στη Μέση Ανατολή όπου Παλαιστίνη δεν θα υπάρχει και το σύνολο των αντίθετων με το σιωνιστικό σχέδιο αραβικών ή μουσουλμανικών κρατών θα έχουν διαλυθεί ή θα έχουν μεταλλαχθεί σε δυτικόφιλα κράτη. Αποφασιστικός κρίκος για αυτό το σχέδιο είναι η επίθεση στο Ιράν, επίθεση η οποία βασίζεται στο υπερ-τριακονταετές χοντροκομμένο ψέμα ότι το Ιράν αναπτύσσει πυρηνικά όπλα.

Για σχεδόν 30 χρόνια, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει οδηγήσει τη Μέση Ανατολή στον πόλεμο και την καταστροφή. Ο άνθρωπος είναι μια πυριτιδαποθήκη βίας. Σε όλους τους πολέμους που έχει υποστηρίξει, ο Νετανιάχου ονειρευόταν πάντα τον μεγάλο στόχο: να νικήσει και να ανατρέψει την ιρανική κυβέρνηση. Ο πόλεμος που επιδιώκει εδώ και καιρό, και μόλις ξεκίνησε, μπορεί να μας σκοτώσει όλους σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδώνα, αν ο Νετανιάχου δεν σταματήσει.

Η εμμονή του Νετανιάχου στον πόλεμο ανάγεται στους εξτρεμιστές μέντορές του, Ζεέβ Τζαμποτίνσκι, Ιτζάκ Σαμίρ και Μενάχεμ Μπεγκίν. Η παλαιότερη γενιά πίστευε ότι οι σιωνιστές πρέπει να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε βία – πολέμους, δολοφονίες, τρομοκρατία – είναι απαραίτητη για να επιτύχουν τους στόχους τους, δηλαδή την εξάλειψη κάθε παλαιστινιακής αξίωσης για πατρίδα.

Οι ιδρυτές του πολιτικού κινήματος του Νετανιάχου, του Λικούντ, ζήτησαν τον αποκλειστικό σιωνιστικό έλεγχο σε όλη την περιοχή που αποτελούσε το βρετανικό προτεκτοράτο της Παλαιστίνης. Στην αρχή της βρετανικής εντολής στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί Άραβες αποτελούσαν περίπου το 87% του πληθυσμού και κατείχαν δέκα φορές περισσότερη γη από τον εβραϊκό πληθυσμό. Το 1948, οι Άραβες εξακολουθούσαν να υπερτερούν αριθμητικά των Εβραίων σε αναλογία περίπου δύο προς ένα. Παρ’ όλα αυτά, το ιδρυτικό καταστατικό του Λικούντ (1977) δήλωνε ότι «μεταξύ της θάλασσας και του Ιορδάνη θα υπάρχει μόνο ισραηλινή κυριαρχία». Το πλέον διαβόητο σύνθημα «από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα», το οποίο χαρακτηρίζεται σήμερα ως αντισημιτικό, αποδεικνύεται ότι είναι το αντιπαλαιστινιακό σύνθημα του Λικούντ.

Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι η τελική κίνηση μιας στρατηγικής που διαρκεί δεκαετίες. Είμαστε μάρτυρες της κορύφωσης δεκαετιών εξτρεμιστικής χειραγώγησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τους σιωνιστές.

Η πρόκληση για το Λικούντ ήταν πώς να επιτύχει τους μαξιμαλιστικούς στόχους του παρά την κατάφωρη παρανομία τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και την ηθική, σύμφωνα δηλαδή με την απαίτηση μιας λύσης δύο κρατών.

Το 1996, ο Νετανιάχου και οι Αμερικανοί σύμβουλοί του επινόησαν τη στρατηγική «Καθαρή Ρήξη». Υποστήριξαν ότι το Ισραήλ δεν θα αποσυρόταν ποτέ από τα παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβε στον πόλεμο του 1967 σε αντάλλαγμα για την ειρήνη στην περιοχή. Αντ’ αυτού, το Ισραήλ θα αναδιαμόρφωνε τη Μέση Ανατολή σύμφωνα με τις επιθυμίες του.

Κρίσιμο στοιχείο της στρατηγικής ήταν ότι οι ΗΠΑ θα ήταν η κύρια δύναμη για την επίτευξη αυτών των στόχων, διεξάγοντας πολέμους στην περιοχή για να διαλύσει τις κυβερνήσεις που αντιτίθενται στην κυριαρχία του Ισραήλ επί της Παλαιστίνης. Οι ΗΠΑ κλήθηκαν να πολεμήσουν εκ μέρους του Ισραήλ.

Η στρατηγική «Καθαρή Ρήξη» εφαρμόστηκε αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Όπως αποκάλυψε ο ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να «επιτεθούν και να καταστρέψουν τις κυβερνήσεις σε επτά χώρες σε πέντε χρόνια – ξεκινώντας από το Ιράκ, στη συνέχεια τη Συρία, το Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν».

Ο πρώτος από τους πολέμους, στις αρχές του 2003, είχε ως στόχο την ανατροπή της ιρακινής κυβέρνησης. Τα σχέδια για περαιτέρω πολέμους καθυστέρησαν, καθώς οι ΗΠΑ βυθίστηκαν στο Ιράκ. Ωστόσο, οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη διάσπαση του Σουδάν το 2005, την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006 και την εισβολή της Αιθιοπίας στη Σομαλία το ίδιο έτος. Το 2011, η κυβέρνηση Ομπάμα ξεκίνησε την επιχείρηση Timber Sycamore της CIA κατά της Συρίας και, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Λιβύης μέσω μιας εκστρατείας βομβαρδισμών το 2011. Σήμερα, αυτές οι χώρες βρίσκονται σε ερείπια και πολλές από αυτές είναι πλέον μπλεγμένες σε εμφύλιους πολέμους.

Ο Νετανιάχου ήταν ο θερμός υποστηρικτής αυτών των πολέμων επιλογής – είτε δημόσια είτε παρασκηνιακά – μαζί με τους νεοσυντηρητικούς συμμάχους του στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως ο Πολ Γούλφοβιτς, ο Ντάγκλας Φέιθ, η Βικτόρια Νούλαντ, η Χίλαρι Κλίντον, ο Τζο Μπάιντεν, ο Ρίτσαρντ Περλ, ο Έλιοτ Άμπραμς και άλλοι.

Κατά την κατάθεσή του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ το 2002, ο Νετανιάχου υποστήριξε τον καταστροφικό πόλεμο στο Ιράκ, δηλώνοντας: «Αν εξοντώσετε τον Σαντάμ, το καθεστώς του Σαντάμ, σας εγγυώμαι ότι θα έχει τεράστιες θετικές επιπτώσεις στην περιοχή». Συνέχισε: «Και νομίζω ότι οι άνθρωποι που ζουν ακριβώς δίπλα, στο Ιράν, οι νέοι και πολλοί άλλοι, θα πουν ότι η εποχή τέτοιων καθεστώτων, τέτοιων δεσποτειών, έχει περάσει». Επίσης, είπε ψευδώς στο Κογκρέσο: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Σαντάμ επιδιώκει, εργάζεται και προχωρά προς την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων».

Το σύνθημα για την αναδημιουργία μιας «Νέας Μέσης Ανατολής» δίνει το έναυσμα για αυτούς τους πολέμους. Αρχικά διατυπώθηκε το 1996 μέσω του «Clean Break» και έγινε δημοφιλές από την υπουργό Κοντολίζα Ράις το 2006. Καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε βάναυσα τον Λίβανο, η Ράις δήλωσε:

«Αυτό που βλέπουμε εδώ, κατά μία έννοια, είναι η γέννηση μιας νέας Μέσης Ανατολής και ό,τι κι αν κάνουμε πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι προχωράμε προς τη νέα Μέση Ανατολή και δεν επιστρέφουμε στην παλιά».

Τον Σεπτέμβριο του 2023, ο Νετανιάχου παρουσίασε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έναν χάρτη της «Νέας Μέσης Ανατολής», στον οποίο είχε διαγραφεί εντελώς το παλαιστινιακό κράτος. Τον Σεπτέμβριο του 2024, ανέπτυξε αυτό το σχέδιο δείχνοντας δύο χάρτες: το ένα μέρος της Μέσης Ανατολής ως «ευλογία» και το άλλο – που περιλάμβανε τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν – ως «κατάρα», καθώς υποστήριζε την αλλαγή καθεστώτος στις τελευταίες χώρες.

Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι η τελική κίνηση μιας στρατηγικής που διαρκεί δεκαετίες. Είμαστε μάρτυρες της κορύφωσης δεκαετιών σιωνιστικής χειραγώγησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Η προϋπόθεση για την επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι ο ισχυρισμός ότι το Ιράν βρίσκεται στο πρόθυρα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι ανόητος, δεδομένου ότι το Ιράν έχει επανειλημμένα ζητήσει διαπραγματεύσεις ακριβώς για να καταργηθεί η πυρηνική επιλογή σε αντάλλαγμα για τον τερματισμό των δεκαετιών αμερικανικών κυρώσεων.

Από το 1992, ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι το Ιράν θα γίνει πυρηνική δύναμη «σε λίγα χρόνια». Το 1995, ισραηλινοί αξιωματούχοι και οι αμερικανοί υποστηρικτές τους ανακοίνωσαν ένα χρονοδιάγραμμα πέντε ετών. Το 2003, ο διευθυντής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών του Ισραήλ δήλωσε ότι το Ιράν θα είναι πυρηνική δύναμη «μέχρι το καλοκαίρι του 2004». Το 2005, ο επικεφαλής της Μοσάντ δήλωσε ότι το Ιράν θα μπορούσε να κατασκευάσει την βόμβα σε λιγότερο από 3 χρόνια. Το 2012, ο Νετανιάχου ισχυρίστηκε στα Ηνωμένα Έθνη ότι «απομένουν μόνο λίγους μήνες, ίσως λίγες εβδομάδες, μέχρι να αποκτήσουν αρκετό εμπλουτισμένο ουράνιο για την πρώτη βόμβα». Και ούτω καθεξής.

Αυτό το μοτίβο μετατόπισης των προθεσμιών που διαρκεί πάνω από 30 χρόνια σηματοδοτεί μια σκόπιμη στρατηγική, όχι μια αποτυχία στις προφητείες. Οι ισχυρισμοί είναι προπαγάνδα· πάντα υπάρχει μια «υπαρξιακή απειλή». Ακόμα πιο σημαντικό είναι ο ψευδής ισχυρισμός του Νετανιάχου ότι οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν είναι άχρηστες.

Το Ιράν έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θέλει πυρηνικά όπλα και ότι είναι από καιρό έτοιμο για διαπραγματεύσεις. Τον Οκτώβριο του 2003, ο ανώτατος ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ εξέδωσε φετφά που απαγόρευε την παραγωγή και τη χρήση πυρηνικών όπλων – μια απόφαση που αργότερα αναφέρθηκε επίσημα από το Ιράν σε συνεδρίαση του ΙΑΕΑ (Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας) στη Βιέννη τον Αύγουστο του 2005 και έκτοτε αναφέρεται ως θρησκευτικό και νομικό εμπόδιο στην απόκτηση πυρηνικών όπλων.

Ακόμη και για όσους είναι σκεπτικοί ως προς τις προθέσεις του Ιράν, το Ιράν έχει υποστηρίξει με συνέπεια μια συμφωνία που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων και θα υποστηρίζεται από ανεξάρτητη διεθνή επαλήθευση. Αντίθετα, το σιωνιστικό λόμπι έχει αντιταχθεί σε οποιαδήποτε τέτοια διευθέτηση, προτρέποντας τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τις κυρώσεις και να απορρίψουν συμφωνίες που θα επέτρεπαν την αυστηρή παρακολούθηση του ΙΑΕΑ σε αντάλλαγμα για την άρση των κυρώσεων.

Το 2016, η κυβέρνηση Ομπάμα, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία, κατέληξε στο Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA) με το Ιράν – μια συμφωνία-ορόσημο για την αυστηρή παρακολούθηση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν σε αντάλλαγμα για την άρση των κυρώσεων. Ωστόσο, υπό την αμείωτη πίεση του Νετανιάχου και του σιωνιστικού λόμπι, ο Πρόεδρος Τραμπ αποχώρησε από τη συμφωνία το 2018. Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν το Ιράν απάντησε επεκτείνοντας τον εμπλουτισμό ουρανίου, κατηγορήθηκε για παραβίαση μιας συμφωνίας που οι ίδιες οι ΗΠΑ είχαν εγκαταλείψει. Η διπλή στάση και η προπαγάνδα είναι εμφανείς.

Στις 11 Απριλίου 2021, η ισραηλινή Μοσάντ επιτέθηκε στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν στο Νατάνζ. Μετά την επίθεση, στις 16 Απριλίου, το Ιράν ανακοίνωσε ότι θα αυξήσει περαιτέρω τον εμπλουτισμό ουρανίου, ως διαπραγματευτικό ατού, ενώ επανειλημμένα ζήτησε την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία όπως η JCPOA. Η κυβέρνηση Μπάιντεν απέρριψε όλες τις διαπραγματεύσεις αυτού του είδους.

Στην αρχή της δεύτερης θητείας του, ο Τραμπ συμφώνησε να ανοίξει νέες διαπραγματεύσεις με το Ιράν. Το Ιράν δεσμεύτηκε να αποκηρύξει τα πυρηνικά όπλα και να υποβληθεί σε επιθεωρήσεις του ΙΑΕΑ, αλλά διατήρησε το δικαίωμα να εμπλουτίζει ουράνιο για πολιτικούς σκοπούς. Η κυβέρνηση Τραμπ φάνηκε να συμφωνεί με αυτό το σημείο, αλλά στη συνέχεια έκανε πίσω. Έκτοτε, έχουν πραγματοποιηθεί πέντε γύροι διαπραγματεύσεων, με τις δύο πλευρές να αναφέρουν πρόοδο σε κάθε περίπτωση.

Ο έκτος γύρος επρόκειτο να πραγματοποιηθεί την Κυριακή 15 Ιουνίου.

Αντ’ αυτού, το Ισραήλ ξεκίνησε προληπτικό πόλεμο κατά του Ιράν στις 12 Ιουνίου. Ο Τραμπ επιβεβαίωσε ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν εκ των προτέρων για την επίθεση, ακόμη και ενώ η κυβέρνηση μιλούσε δημοσίως για τις επικείμενες διαπραγματεύσεις.

Η επίθεση του Ισραήλ πραγματοποιήθηκε όχι μόνο εν μέσω διαπραγματεύσεων που σημείωναν πρόοδο, αλλά και λίγες ημέρες πριν από την προγραμματισμένη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, η οποία θα προωθούσε την υπόθεση της λύσης των δύο κρατών. Η διάσκεψη αυτή έχει πλέον αναβληθεί.

Η επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν απειλεί τώρα να κλιμακωθεί σε έναν πλήρη πόλεμο που θα εμπλέξει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στο πλευρό του Ισραήλ και τη Ρωσία και ίσως το Πακιστάν στο πλευρό του Ιράν. Σύντομα θα μπορούσαμε να δούμε αρκετές πυρηνικές δυνάμεις να αντιμάχονται μεταξύ τους και να οδηγούν τον κόσμο πιο κοντά στην πυρηνική καταστροφή. Το Ρολόι της Αποκάλυψης βρίσκεται στα 89 δευτερόλεπτα πριν τα μεσάνυχτα, το πιο κοντά στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα από τότε που ξεκίνησε το ρολόι το 1947.

Τα τελευταία 30 χρόνια, ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του στις ΗΠΑ έχουν καταστρέψει ή αποσταθεροποιήσει μια ζώνη 4.000 χλμ. που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική, το Κέρας της Αφρικής, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Δυτική Ασία. Στόχος τους ήταν να εμποδίσουν τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους ανατρέποντας τις κυβερνήσεις που υποστηρίζουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Ο κόσμος αξίζει κάτι καλύτερο από αυτόν τον εξτρεμισμό. Περισσότερες από 170 χώρες του ΟΗΕ έχουν ζητήσει τη λύση των δύο κρατών και την περιφερειακή σταθερότητα. Αυτό είναι πιο λογικό από το να φέρει το Ισραήλ τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού Αρμαγεδώνα, επιδιώκοντας τους παράνομους και εξτρεμιστικούς στόχους του.

Πηγή: Common Dreams

Μετάφραση: antapocrisis

Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ οι εμπρηστές του πολέμου. Δικαίωμα των λαών η αυτοάμυνα.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ εξαπόλυσε μία απρόκλητη και δολοφονική επίθεση κατά του Ιράν. Την γνώριζαν και παρότρυναν οι ΗΠΑ και την υποστήριξε και την υποστηρίζει ολόψυχα η Δύση με όλα τα μέσα. Η επίθεση τερματίζει τον έκτο κύκλο συνομιλιών με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και πλέον εισερχόμαστε στην φάση των σκληρών αντιποίνων.  Η επικίνδυνη επίθεση από το κράτος προβοκάτορα βουλιάζει ακόμα περισσότερο την περιοχή και φέρνει πιο κοντά στις ψυχές και στα μυαλά των ανθρώπων τον γενικευμένο πόλεμο. Αποτελεί την πέμπτη επίθεση του ισραηλινού κράτους, της “μοναδικής δημοκρατίας στην Μέση Ανατολή” τα τελευταία δυο χρόνια (Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Υεμένη),  αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ποιός είναι ο εμπρηστής του πολέμου. Η επίθεση ήταν καλά προετοιμασμένη και σχεδιασμένη εδώ και χρόνια.

Είναι μια επίθεση κήρυξης πολέμου. Δεν είναι αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει αφορμή, δεν υπήρξε προειδοποίηση. Η δήθεν «υπαρξιακή απειλή» για το Ισραήλ από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποτελεί αστεία και ταυτόχρονα προκλητική δικαιολογία όταν το Ισραήλ διαθέτει εδώ και δεκαετίες πυρηνικό οπλοστάσιο, του οποίου αρνείται την ύπαρξη και είναι ανέλεγκτο από διεθνείς οργανισμούς.

Πρόκειται για μια πολεμική επιχείρηση που έπληξε μέρος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και το επιστημονικό δυναμικό του, στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικούς ηγέτες, είχε σαν αποτέλεσμα την δολοφονία περίπου 100 ανθρώπων, τον τραυματισμό αρκετών εκατοντάδων και βέβαια εκτεταμένες καταστροφές.

Είναι μια παγκόσμια πρόκληση όταν μάλιστα συνεχίζεται αδιάκοπα η γενοκτονία των Παλαιστινίων.

2. Το Ιράν βρέθηκε ανέτοιμο και πολλαπλά ευάλωτο. Χωρίς να υποτιμάται το καθεστώς κυρώσεων από τη Δύση και η διαρκής πίεση που δέχεται επί δεκαετίες, το Ιράν και ο ευρύτερος άξονας της αντίστασης έχει καταγράψει, αρνητικά έως σήμερα, την δολοφονία του Σολειμανί, το κτύπημα στο Λίβανο και την Χεζμπολάχ με συνέπεια την αποδυνάμωσή της, την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την κατοχή της Νότιας Συρίας, τη δολοφονία Ιρανών αξιωματούχων και διπλωματών, τη δολοφονία πολλών ηγετών της Χαμάς με συνεχή χτυπήματα  και τέλος σήμερα την ισραηλινή επίθεση  στο Ιράν.  Η επίθεση του κρατους δολοφόνου φαίνεται καταρχήν επιτυχημένη και ενδεχομένως οφείλεται στην προσωρινή(;) αδυναμία  του Ιρανικού καθεστώτος να έχει μια συμπαγή, θωρακισμένη  και σύγχρονη αμυντική ικανότητα σε συνδυασμό με ένα σύστημα μυστικών υπηρεσιών που να μην είναι διάτρητο από την Μοσάντ η από άλλες εχθρικές δυνάμεις.

3. Η επίθεση αυτή έχει πολλαπλούς στόχους για το ιμπεριαλιστικό – σιωνιστικό στρατόπεδο: Εμφανίζει το Ισραήλ –εννοείται με την υποστήριξη τουλάχιστον των ΗΠΑ- σαν ένα κράτος με σημαντική τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή που μπορεί να σκορπά τον φόβο στους αντιπάλους του. Καθυστερεί την ολοκλήρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος Χαμενεΐ και τη δημιουργία παραλυτικών και διαλυτικών καταστάσεων εντός Ιράν. Από την πλευρά του Ισραήλ τουλάχιστον είναι σαφές ότι η επιδίωξη αυτή περνάει μέσα και από έναν περιφερειακό πόλεμο με τους Αμερικάνους στο πλευρό του. Δημιουργεί τέλος πολλαπλά προβλήματα στην Κίνα (ενεργειακά, οικονομικά, πολιτικά) και στην προσπάθεια ανάδειξης των BRICS+ σαν σοβαρό αντίπαλο δέος στο λεγόμενο δυτικό κόσμο.

4. Η μέχρι τώρα απάντηση του Ιράν με τις μαζικές πυραυλικές επιθέσεις είναι νόμιμη και δίκαιη αυτοάμυνα, ανεξάρτητα από το αν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» η διεθνής κοινότητα το απονέμει αποκλειστικά στο Ισραήλ, βαφτίζοντας τον θύτη θύμα και τη γενοκτονία αυτοάμυνα. Η ιρανική απάντηση παραμένει αναντίστοιχη της κλίμακας και της έντασης της ισραηλινής επίθεσης.

Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύει ότι το σιωνιστικό κράτος δεν είναι άτρωτο. Οι επιθέσεις αυτών των ημερών «τσαλάκωσαν» έστω την αλαζονεία του Ισραήλ, την πεποίθηση ότι μπορούν να ρίχνουν τόνους βομβών και να δολοφονούν με κάθε τρόπο στην Παλαιστίνη, να τρομοκρατούν και να επιτίθενται όπου θέλουν στην ευρύτερη περιοχή αλλά οι ίδιοι να μένουν άθικτοι.

Μένει να φανεί η διάρκεια και η πραγματική έκταση των ιρανικών αντιποίνων, με δεδομένο ότι στη γεωπολιτική και στρατιωτική αντιπαράθεση δεν υπάρχουν εύκολες και γρήγορες λύσεις αλλά διάρκεια και αντοχή. Το Ιράν είναι αντιμέτωπο με εσωτερικές αντιφάσεις και προβλήματα (και εκεί φαίνεται να ποντάρει η αμερικανική και ισραηλινή πλευρά), και ταυτόχρονα πασχίζει να κερδίσει χρόνο για την ανάπτυξη του πυρηνικού του προγράμματος. Λειτουργεί υπέρ του η θέση που πήραν Ρωσία, Κίνα, Πακιστάν, αλλά ο βαθμός άμεσης εμπλοκής και βοήθειας αυτών των δυνάμεων είναι αμφίβολος. Υπάρχουν πολλοί ισραηλινοί στόχοι μέσα και έξω από το Ισραήλ που και ευάλωτοι είναι και θα πονέσουν τα ισραηλινά συμφέροντα και το κράτος τους.

Το σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε μια γενικευμένη κλιμάκωση πολεμικών συγκρούσεων, «τρομοκρατικών ενεργειών», μέσα και έξω από την Μ.Ανατολή. Αυτό το σκηνικό μπορεί να τροφοδοτήσει είτε σχεδιασμένα είτε και αυθόρμητα μια επικίνδυνη πολεμική ατμόσφαιρα παγκοσμίως. Η απειλή του ισραηλινού υπουργού άμυνας Κατς ότι θα «καεί η Τεχεράνη» αν συνεχίσουν οι Ιρανικοί βομβαρδισμοί πέρα από προληπτική επικοινωνιακή τρομοκρατία αποτελούν ένδειξη μιας καυτής πολεμικής πραγματικότητας.

5. Μια παράπλευρη απώλεια είναι αναμφισβήτητα η οικονομία δεδομένου ότι το 20% του πετρελαίου που χρησιμοποιείται παγκοσμίως μεταφέρεται μέσα από τα στενά που ελέγχονται από το Ιράν. Αυτό θα σημαίνει άνοδο του κόστους των μεταφορών και του κόστους παραγωγής, ανάπτυξη πληθωρισμού, νέες υφεσιακές κρίσεις που με τη σειρά τους θα επιφέρουν ελλείψεις προιόντων, περαιτέρω συρρίκνωση της ευημερίας, αύξηση της φτώχειας, για τα γνωστά λαικά υποζύγια. Η απειλή και μόνο του κλεισίματος των στενών του Ορμούζ αρκεί για την κατακόρυφη άνοδο του πετρελαίου και την πτώση των χρηματιστηρίων η οποία θα πλήξει κυρίως τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η Ρωσία θα ωφεληθεί οικονομικά και όχι μόνο απο την άνοδο της τιμής του πετρελαίου καθώς και από την μεταφορά του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ από την Ουκρανία στη Μ.Ανατολή.

6. Για άλλη μια φορά η ΕΕ είναι ουραγός, αμήχανη, φθίνουσα, σε παρακμή και με αναξιοπιστία. Πρόθυμη να συρθεί ακόμα πιο υποταγμένη στο ατλαντικό ηγεμόνα και στο σκυλί του στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γερμανός καγκελάριος Μέρτς, ο Μακρόν και ο Βρετανός Σταρμερ που μιλάγανε δυο χρόνια πρίν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και σήμερα κατηγορούν το αμυνόμενο Ιράν και όχι το επιτιθέμενο Ισραήλ.

Από κοντά και ο πάντα πρόθυμος και δεδομένος για το δυτικό στρατόπεδο Μητσοτάκης, που συνεχίζει στην ίδια φιλοισραηλινή και αμερικανόδουλη πολιτική, χωρίς να έχει τίποτα να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για την πιο υποβαθμισμένη θέση που είχε ποτέ η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με κανένα διαπραγματευτικό χαρτί πέραν των δηλώσεων πίστης και υποταγής, έχοντας μάλιστα απέναντι μια Τουρκία σαφώς αναβαθμισμένη.

7. Απέναντι στον πόλεμο πρέπει να προταχθεί η ειρήνη. Ειρήνη σημαίνει όμως να ηττηθουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΙΣΡΑΗΛ, σημαίνει να ανατραπούν οι επικίνδυνες φιλοπόλεμες κυβερνήσεις της ΕΕ, που ανακάλυψαν τους επανεξοπλισμούς για να αντιμετωπίσουν την οικονομική τους δυσπραγία, την βιομηχανική και τεχνολογική τους υποβάθμιση. Σημαίνει να νικήσει η παλαιστινιακή αντίσταση, να σταματήσει η γενοκτονία. Σημαίνει κυρίως να ηττηθεί το Ισραήλ και να πληρώσει η ηγεσία του για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει.

Απέναντι στη διαρκή προετοιμασία πολεμικής ατμόσφαιρας, φόβου και συνεχών πολεμικών  επεισοδίων, η μόνη αποτελεσματική αυτοάμυνα είναι η οργάνωση των λαών, η εισβολή τους στο προσκήνιο, η απαίτηση και η διεκδίκηση να χρεοκοπήσουν αυτές οι πολιτικές και οι πολιτικοί που τις εξασκούν.

Στο σημερινό συσχετισμό δύναμης αυτό φαινεται ουτοπικό. Αλλα η ιστορία πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις, πάντα αναδεικνύει ένα ρεαλισμό που λίγο πρίν έμοιαζε με ουτοπία. Να δουλέψουμε ενωτικά, μετωπικά, πλατιά και δραστήρια για αυτό.

Η γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα είναι δημογραφικός πόλεμος

Πίσω από τις μαζικές δολοφονίες και την εκδίωξη των Παλαιστινίων κρύβεται μια στρατηγική επιταγή: η αποκατάσταση της εβραϊκής δημογραφικής κυριαρχίας σε όλα τα εδάφη υπό ισραηλινό αποικιακό έλεγχο

Η συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα, η οποία έχει σκοτώσει σχεδόν 54.000 Παλαιστίνιους, μαζί με διάφορα σχέδια για την εκδίωξη των εναπομεινάντων επιζώντων, έχει έναν πρωταρχικό στόχο: να διαφυλάξει την εβραϊκή εποικιστική αποικία του Ισραήλ, αποκαθιστώντας τη χαμένη εβραϊκή δημογραφική πλειοψηφία, η οποία είχε επιτευχθεί μέσω μαζικών δολοφονιών και εκτοπίσεων από το 1948.

Οι Σιωνιστές κατάλαβαν από νωρίς ότι ο μόνος τρόπος επιβίωσης του εποικιστικού-αποικιακού τους σχεδίου ήταν η δημιουργία μιας εβραϊκής πλειοψηφίας μέσω της εκδίωξης των Παλαιστινίων.

Ο Θίοντορ Χερτζλ, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος, περιέγραψε τα πρώτα σχέδια γι’ αυτό τη δεκαετία του 1890, τα οποία η Σιωνιστική Οργάνωση συνέχισε από τη δεκαετία του 1920. Η εκδίωξη, ωστόσο, κατέστη δυνατή μόνο μετά τη σιωνιστική στρατιωτική κατάκτηση της Παλαιστίνης.

Στις παραμονές του πολέμου του 1948, η Παλαιστίνη είχε εβραϊκό πληθυσμό 608.000 (που αποτελούσε το 30%), οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν φτάσει στη χώρα τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, μαζί με 1.364.000 Παλαιστίνιους.

Κατά τη διάρκεια της κατάκτησης του 1948, οι σιωνιστικές δυνάμεις σκότωσαν πάνω από 13.000 Παλαιστίνιους – το 1% του παλαιστινιακού πληθυσμού – και εκδίωξαν περίπου 760.000 Παλαιστίνιους, ή περισσότερο από το 80% όσων ζούσαν στην περιοχή που αργότερα το Ισραήλ θα ανακήρυττε εβραϊκό κράτος.

Ήταν αυτές οι δολοφονίες και οι πράξεις εθνοκάθαρσης που εδραίωσαν την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή στο Ισραήλ μεταξύ 1948 και 1967.

Εκδίωξη

Μέχρι τον Νοέμβριο του 1948, περίπου 165.000 Παλαιστίνιοι παρέμεναν στο Ισραήλ, του οποίου ο εβραϊκός αποικιακός πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 716.000 άτομα, αυξάνοντας το ποσοστό του από 30% σε 81% σχεδόν εν μία νυκτί.

Το 1961, ο εβραϊκός πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 1.932.000 άτομα σε συνολικό πληθυσμό 2.179.000 ατόμων, αυξάνοντας το ποσοστό των Εβραίων στο 89%.

Την παραμονή της επικράτησης του Ισραήλ επί τριών αραβικών χωρών το 1967, ο πληθυσμός του αριθμούσε 2,7 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 2,4 εκατομμύρια ήταν Εβραίοι άποικοι και οι απόγονοί τους, διατηρώντας το ποσοστό τους στο 89% του συνόλου.

Το μεγαλύτερο δημογραφικό ατόπημα που διέπραξε η εβραϊκή εποικιστική αποικία ήταν η κατάκτηση της υπόλοιπης Παλαιστίνης το 1967, μαζί με τα Υψίπεδα του Γκολάν και την αραιοκατοικημένη αιγυπτιακή [χερσόνησο του] Σινά.

Ενώ η ακόρεστη εδαφική αδηφαγία του Ισραήλ οδήγησε σε μια κατάκτηση που τριπλασίασε το γεωγραφικό του μέγεθος, υπονόμευσε εντούτοις σημαντικά την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή που οι Σιωνιστές είχαν εργαστεί τόσο σκληρά για να εξασφαλίσουν από το 1948.

Πριν από την εκδίωξη του 1967, ο πληθυσμός της Δυτικής Όχθης υπολογιζόταν μεταξύ 845.000 και 900.000, ενώ ο πληθυσμός της Λωρίδας της Γάζας κυμαινόταν μεταξύ 385.000 και 400.000.

Άμεση εκδίωξη ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της ισραηλινής κατάκτησης, με περισσότερους από 200.000 Παλαιστίνιους να αναγκάζονται να διασχίσουν τον Ιορδάνη ποταμό από τη Δυτική στην Ανατολική Όχθη, πολλοί από αυτούς πρόσφυγες του 1948 από τα μέρη όπου εδραιώθηκε το Ισραήλ.

Δημογραφική απειλή

Στη Γάζα, οι ισραηλινές δυνάμεις απέλασαν 75.000 Παλαιστίνιους μέχρι τον Δεκέμβριο του 1968 και εμπόδισαν άλλους 50.000, οι οποίοι εργάζονταν, σπούδαζαν ή ταξίδευαν στην Αίγυπτο ή αλλού, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Μετά την εκδίωξη, η ισραηλινή απογραφή του Σεπτεμβρίου 1967 κατέγραψε τον πληθυσμό της Δυτικής Όχθης σε 661.700 και της Γάζας σε 354.700.

Ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ήταν 68.600. Συνολικά, αυτό σήμαινε ότι ο συνολικός παλαιστινιακός πληθυσμός του Ισραήλ, της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ανερχόταν σε 1.385.000, μειώνοντας το ποσοστό των Εβραίων σε όλα τα εδάφη που ελέγχονταν από το Ισραήλ από 89% σε 56% – εξαιρουμένων των λίγων χιλιάδων Σύρων και Αιγυπτίων που παρέμειναν στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο Σινά.

Στην πραγματικότητα, από τα Υψίπεδα του Γκολάν, οι Ισραηλινοί έδιωξαν μεταξύ 102.000 και 115.000 Σύριων, αφήνοντας πίσω τους όχι περισσότερους από 15.000.

Ενώ ο πληθυσμός του Σινά εκείνη την εποχή αποτελούνταν κυρίως από Βεδουίνους και αγρότες, 38.000 από αυτούς έγιναν πρόσφυγες. Το Ισραήλ συνέχισε επίσης να απελαύνει Παλαιστίνιους κατά εκατοντάδες καθώς η κατοχή προχωρούσε.

Αυτός ο δημογραφικός σεισμός μετά το 1967 προκάλεσε στην τότε Ισραηλινή πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ πολλές άγρυπνες νύχτες τη δεκαετία του 1970, καθώς ανησυχούσε για τον αριθμό των Παλαιστινίων που συλλαμβάνονταν κάθε βράδυ.

Η μείωση του μεριδίου του πληθυσμού που αντιστοιχούσε στους Εβραίους αποίκους συνεχίστηκε μέχρι το 1990, εν μέσω αυξανόμενης ανησυχίας μεταξύ των Ισραηλινών.

Σοβιετική εισροή

Μέχρι το 1990, ο πληθυσμός [εντός των συνόρων] του Ισραήλ του 1948 είχε φτάσει περίπου τα 4,8 εκατομμύρια, εκ των οποίων 3,8 εκατομμύρια Εβραίοι και ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, ενώ ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Λωρίδας της Γάζας ήταν 622.016 και της Δυτικής Όχθης 1.075.531.

Ο συνολικός αριθμός των Παλαιστινίων υπό ισραηλινό έλεγχο ήταν 2.697.547, καθιστώντας τους Εβραίους το 58% του πληθυσμού – μια οριακή αύξηση από το 56% το 1967.

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και οι επακόλουθες οικονομικές κρίσεις στις μετασοβιετικές δημοκρατίες οδήγησαν σε μαζική μετανάστευση – ιδίως μεταξύ των Εβραίων, οι οποίοι είχαν ευκολότερη μετεγκατάσταση, καθώς ο νόμος περί επιστροφής του Ισραήλ τους προσέφερε έναν άμεσο προορισμό χωρίς τις περιπλοκές της μετανάστευσης σε δυτικές χώρες.

Αυτό κατέστησε το Ισραήλ μια πολύ ελκυστική πρόταση για τους Σοβιετικούς Εβραίους και ένα δώρο του Θεού για το ισραηλινό κράτος, καθώς βοήθησε στην αποτροπή της επάρατης παλαιστινιακής δημογραφικής «βόμβας», όπως έγινε κατανοητή η κρίση από τους Ισραηλινούς.

Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι το ένα εκατομμύριο Σοβιετικοί Εβραίοι που μετανάστευσαν στο Ισραήλ μεταξύ 1990 και 2000 – και άλλαξαν σημαντικά τη δημογραφία του αυξάνοντας τόσο τον εβραϊκό όσο και τον πληθυσμό των Ασκενάζι – δεν ήταν όλοι Εβραίοι.

Η εβραϊκότητα περισσότερων από τους μισούς από αυτούς αμφισβητήθηκε τόσο από τους ραβίνους του Ισραήλ, οι οποίοι επέμεναν ότι Εβραίος είναι κάποιος που γεννήθηκε από Εβραία μητέρα, όσο και από σιωνιστικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της Σιωνιστικής Οργάνωσης Αμερικής (Zionist Organization of America – ZOA), καθώς πολλοί από τους νεοαφιχθέντες είχαν, στην καλύτερη περίπτωση, έναν Εβραίο παππού και γιαγιά. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν σύζυγοι και άλλοι συγγενείς που δεν ήταν καθόλου Εβραίοι.

Πολλοί από τους μετασοβιετικούς μετανάστες αρνήθηκαν να μάθουν εβραϊκά και συνέχισαν να μιλούν ρωσικά, με αποτέλεσμα να εκδοθούν πολυάριθμες ρωσόφωνες εφημερίδες στο Ισραήλ για να τους εξυπηρετήσουν. Ορισμένοι νεαροί μετανάστες δημιούργησαν ακόμη και ομάδες νεοναζί και σκίνχεντ που επιτέθηκαν σε Εβραίους και συναγωγές σε όλη τη χώρα.

Αυτό το μεγάλο κύμα μετανάστευσης, ωστόσο, δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί την αύξηση του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Δημογραφικός πανικός

Μέχρι το 2000, ο πληθυσμός του Ισραήλ είχε φτάσει τα 6,4 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων πέντε εκατομμυρίων Εβραίων και σχεδόν 1,2 εκατομμυρίων Παλαιστινίων, ενώ ο πληθυσμός της Δυτικής Όχθης καταγράφηκε στα 2,012 εκατομμύρια και της Γάζας στα 1,138 εκατομμύρια – μειώνοντας το ποσοστό των Εβραίων αποίκων και των απογόνων τους σε όχι περισσότερο από 52% του συνολικού πληθυσμού.

Συνειδητοποιώντας ότι οι λίγες ευρωπαϊκές αποικίες εποίκων που επιβίωσαν από την παγκόσμια αντιστροφή της εποικιστικής αποικιοκρατίας από τη δεκαετία του 1960 -συμπεριλαμβανομένης, τελικά, και της Νότιας Αφρικής το 1994 – ήταν εκείνες που διατηρούσαν μια μαζική λευκή δημογραφική πλειοψηφία, όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, η ισραηλινή κυβέρνηση πανικοβλήθηκε.

Μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς, η αποκατάσταση της εβραϊκής δημογραφικής υπεροχής είχε γίνει πραγματική εμμονή.

Εκείνο τον Δεκέμβριο, το Ινστιτούτο Πολιτικής και Στρατηγικής του Διεπιστημονικού Κέντρου Herzliya στο Ισραήλ διοργάνωσε το πρώτο από μια σειρά σχεδιαζόμενων ετήσιων συνεδρίων που επικεντρώνονταν στη δύναμη και την ασφάλεια του κράτους, ιδίως όσον αφορά τη διατήρηση της εβραϊκής ανωτερότητας.

Ένα από τα “Κύρια Σημεία” που προσδιορίζονται στην 52σέλιδη έκθεση του συνεδρίου ήταν η ανησυχία σχετικά με τους δημογραφικούς αριθμούς που απαιτούνται για τη διατήρηση της εβραϊκής υπεροχής στο Ισραήλ:

Το υψηλό ποσοστό γεννήσεων [των Ισραηλινών Αράβων] θέτει υπό αμφισβήτηση το μέλλον του Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος… Οι σημερινές δημογραφικές τάσεις, εάν συνεχιστούν, θέτουν υπό αμφισβήτηση το μέλλον του Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Το Ισραήλ έχει δύο εναλλακτικές στρατηγικές: προσαρμογή ή περιορισμός. Η τελευταία απαιτεί μια μακροπρόθεσμη ενεργητική σιωνιστική δημογραφική πολιτική, της οποίας τα πολιτικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά αποτελέσματα θα εγγυηθούν τον εβραϊκό χαρακτήρα του Ισραήλ.

Η έκθεση πρόσθεσε καταφατικά ότι «εκείνοι που υποστηρίζουν τη διατήρηση του χαρακτήρα του Ισραήλ ως… εβραϊκό κράτος για το εβραϊκό έθνος… αποτελούν την πλειοψηφία του εβραϊκού πληθυσμού στο Ισραήλ».

Διατήρηση της υπεροχής

Η διάσκεψη δεν ήταν μια μοναχική προσπάθεια. Ο ίδιος ο τότε πρόεδρος του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ καλωσόρισε τους συμμετέχοντες.

Απηχώντας τις κυρίαρχες απόψεις περί εβραϊκής ανωτερότητας μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων και των φιλοϊσραηλινών αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή, το Κέντρο Κοινωνικής και Οικονομικής Προόδου του Ισραήλ, το ισραηλινό Υπουργείο Άμυνας, την Εβραϊκή Υπηρεσία, την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση, το Κέντρο Εθνικής Ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ στο γραφείο του πρωθυπουργού.

Στο συνέδριο συμμετείχαν 50 ομιλητές: ανώτεροι κυβερνητικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, μεταξύ των οποίων πρώην και μελλοντικοί πρωθυπουργοί, καθηγητές πανεπιστημίων, επιχειρηματίες και εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης, καθώς και Αμερικανοεβραίοι ακαδημαϊκοί και στελέχη του φιλοϊσραηλινού λόμπι των ΗΠΑ.

Έκτοτε, η διάσκεψη της Herzliya πραγματοποιείται κάθε χρόνο, όπου συζητείται τακτικά το δημογραφικό ζήτημα και προτείνονται στρατηγικές για τη διασφάλιση της εβραϊκής δημογραφικής υπεροχής.

Ο πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός Σιμόν Πέρες – βασικό στέλεχος της ισραηλινής κυβέρνησης από τη δεκαετία του 1950 – εξέφρασε το 2002 την ανησυχία του για τον παλαιστινιακό δημογραφικό «κίνδυνο», καθώς η Πράσινη Γραμμή που χωρίζει το Ισραήλ από τη Δυτική Όχθη άρχισε να «εξαφανίζεται… γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη σύνδεση του μέλλοντος των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης με τους Ισραηλινούς Άραβες».

Περιέγραψε το ζήτημα ως «δημογραφική βόμβα» και ήλπιζε ότι η άφιξη άλλων 100.000 Εβραίων στο Ισραήλ θα ανέβαλε αυτόν τον δημογραφικό «κίνδυνο» για 10 ακόμη χρόνια. Τόνισε ότι «η δημογραφία θα νικήσει τη γεωγραφία».

Μέχρι το 2010, ο πληθυσμός του Ισραήλ είχε φτάσει τα 7,6 εκατομμύρια, εκ των οποίων 5,75 εκατομμύρια Εβραίοι και 1,55 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, ενώ ο πληθυσμός της Δυτικής Όχθης ήταν 2,48 εκατομμύρια και της Γάζας 1,54 εκατομμύρια. Αυτό κατέστησε τον εβραϊκό πληθυσμό μειονότητα που δεν ξεπερνούσε το 49% για πρώτη φορά μετά τη μαζική εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων το 1948.

Αυτό ήταν απαράδεκτο για το κράτος απαρτχάιντ και σε αυτό το πλαίσιο το ισραηλινό κοινοβούλιο ψήφισε έναν νέο «Βασικό Νόμο: Ισραήλ ως το έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού» τον Ιούλιο του 2018, ο οποίος διαβεβαίωνε ότι «η γη του Ισραήλ είναι η ιστορική πατρίδα του εβραϊκού λαού, στην οποία ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ» και ότι «Το δικαίωμα άσκησης εθνικής αυτοδιάθεσης στο κράτος του Ισραήλ είναι αποκλειστικό για τον εβραϊκό λαό».

Ο νέος νόμος, που επιβεβαιώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ ως συνταγματικός παρά τον ρατσιστικό του χαρακτήρα, ήταν μια αναγκαία δήλωση ότι το Ισραήλ κατανοεί ότι χάνει τον δημογραφικό “πόλεμο”.

Διαβεβαίωνε έτσι ότι ανεξάρτητα από το πόσοι Εβραίοι παρέμεναν στο Ισραήλ ή ποιο ποσοστό του πληθυσμού αποτελούσαν, θα συνέχιζαν να κατέχουν μοναδικά ρατσιστικά και αποικιοκρατικά προνόμια έναντι των γηγενών Παλαιστινίων.

Ανωτερότητα κωδικοποιημένη

Το 2020, ο πληθυσμός του Ισραήλ αριθμούσε 9,2 εκατομμύρια, εκ των οποίων 6,8 εκατομμύρια Εβραίοι και 1,9 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, ενώ ο πληθυσμός της Δυτικής Όχθης ήταν 3,05 εκατομμύρια και της Γάζας 2,047 εκατομμύρια – μειώνοντας περαιτέρω το ποσοστό των Εβραίων αποίκων και των απογόνων τους στο 47% του συνολικού πληθυσμού.

Οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι ο μόνος πληθυσμός που θεωρείται ως δημογραφική «βόμβα» που απειλεί την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή.

Μόλις τον Ιανουάριο του 2023, ο Μόρτον Κλάιν, ο εθνικός πρόεδρος της ZOA, εξέδωσε μια πανικόβλητη δήλωση σχετικά με την επικείμενη «από-ιουδαϊοποίηση» του εβραϊκού κράτους.

Αυτή τη φορά, ο ένοχος αποδείχτηκε ότι ήταν οι ψευδοεβραίοι, εκείνοι τους οποίους ο διαβόητος και ρατσιστικός «Νόμος της Επιστροφής» του Ισραήλ επέτρεψε να εισέλθουν στη χώρα. Ο νόμος τροποποιήθηκε το 1970 για να επιτρέψει σε οποιονδήποτε παγκοσμίως έχει έναν Εβραίο παππού ή γιαγιά – συμπεριλαμβανομένων του μη Εβραίου συζύγου, των παιδιών και των εγγονών ενός τέτοιου ατόμου, καθώς και των συζύγων τους – να γίνουν έποικοι στο Ισραήλ και να αποκτήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα.

Η δήλωση της ZOA ανήγγειλε με απογοήτευση ότι η τροποποίηση του 1970 είχε επιτρέψει σε μισό εκατομμύριο «μη Εβραίους» από την πρώην Σοβιετική Ένωση (ΠΣΕ) να εγκατασταθούν στο εβραϊκό κράτος.

Η ανησυχία της βασιζόταν σε στοιχεία της ισραηλινής κυβέρνησης ότι «σε μεγάλο βαθμό λόγω της ρήτρας περί παππούδων και γιαγιάδων, πάνω από το 50% όλων των μεταναστών στο εβραϊκό κράτος πέρυσι ήταν μη Εβραίοι, και το 72% των μεταναστών από χώρες της ΠΣΕ στο εβραϊκό κράτος σήμερα είναι μη Εβραίοι».

Η σιωνιστική ομάδα προειδοποίησε ότι «αυτό προκαλεί σημαντική μείωση στο ποσοστό των Εβραίων που ζουν στο Ισραήλ, θέτοντας σε κίνδυνο τη συνέχεια του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους».

Σύμφωνα με τη δήλωση της ZOA, αυτή η τρομερή κατάσταση σήμαινε ότι «οι μη Εβραίοι θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στον καθορισμό των ηγετών, των νόμων και των αποφάσεων ασφαλείας του εβραϊκού κράτους» και ότι «οι Εβραίοι της διασποράς που χρειάζονται ή θέλουν να ζήσουν στην εβραϊκή πατρίδα μπορεί να μετακινηθούν σε ένα κράτος με μη εβραϊκή πλειοψηφία στο μέλλον».

Η δήλωση απαιτούσε την «κατάργηση ή τροποποίηση/μεταρρύθμιση της ρήτρας περί παππούδων και γιαγιάδων. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διασφαλίσουμε ότι το εβραϊκό κράτος θα παραμείνει εβραϊκό».

Ενώ δεν ζήτησε ρητά την απέλαση του μισού εκατομμυρίου Ευρωπαίων «μη Εβραίων» εποίκων, όπως είχε κάνει το Ισραήλ με τους γηγενείς Παλαιστίνιους το 1948 και το 1967, το υπονοούμενο ήταν σαφές.

Αν κάποιος αποδεχτεί την άποψη της ZOA ότι αυτοί οι πρώην Σοβιετικοί Εβραίοι στο Ισραήλ σήμερα δεν είναι καθόλου Εβραίοι, τότε το ποσοστό των Εβραίων μειώνεται περαιτέρω σε μόλις 42%.

Τελική φάση

Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ, το Ανώτατο Δικαστήριο και οι Εβραίοι έποικοι κλιμάκωσαν την εκστρατεία τους για την τρομοκράτηση των Παλαιστινίων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ τον Μάιο του 2021, εκδιώκοντας 13 οικογένειες – συνολικά 58 άτομα – από τα σπίτια τους στη γειτονιά Σέιχ Τζάρα.

Επιπλέον 1.000 Παλαιστίνιοι απειλούνταν με έξωση από τους εποίκους και τα ισραηλινά δικαστήρια.

Η απόφαση αντιμετωπίστηκε διεθνώς ως περαιτέρω επιβεβαίωση ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ.

Τον Ιανουάριο του 2021, η ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’Tselem είχε ήδη εκδώσει μια έκθεση που χαρακτήριζε το ισραηλινό καθεστώς ως κράτος [που θέσπισε και εφαρμόζει την] «εβραϊκή ανωτερότητα» και περιέγραφε το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ.

Τον Απρίλιο, ένα μήνα πριν από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η [μη κυβερνητική οργάνωση] Human Rights Watch εξέδωσε μια έκθεση που κήρυξε το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ τόσο εντός των συνόρων του 1948 όσο και στα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη.

Η Διεθνής Αμνηστία ακολούθησε το παράδειγμα τον Φεβρουάριο του 2022, κηρύσσοντας επίσης το Ισραήλ κράτος απαρτχάιντ.

Είναι ενόψει του καθεστώτος δημογραφικής μειονεξίας των Εβραίων αποίκων του Ισραήλ που η τρέχουσα γενοκτονία στη Γάζα συνεχίζεται, παράλληλα με τα σχέδια για την απέλαση των εναπομεινάντων Παλαιστινίων επιζώντων εκτός της Λωρίδας.

Η απεγνωσμένη προσπάθεια του Ισραήλ να αποκαταστήσει την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή είναι αυτό που ωθεί την εξόντωση και την προγραμματισμένη απέλαση των δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων στη Γάζα. Τον Μάρτιο του 2025, το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε τη δημιουργία «ενός φορέα για τη διαχείριση της εθελοντικής μετανάστευσης [Παλαιστινίων] από τη Γάζα».

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία συνεργάστηκε με το Ισραήλ κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων τόσο του Τζο Μπάιντεν όσο και του Ντόναλντ Τραμπ για να βρει προορισμούς για τους απελασμένους Παλαιστίνιους επιζώντες της γενοκτονίας, αναφέρεται ότι μεσολαβεί για μια ακόμη συμφωνία – αυτή τη φορά με τους πολέμαρχους της Λιβύης – για να τους δεχτεί.

Με την έξοδο μεταξύ 100.000 και μισού εκατομμυρίου Ισραηλινών Εβραίων από τη χώρα από τον Οκτώβριο του 2023, συνεχίζοντας μια προγενέστερη τάση μετανάστευσης, φαίνεται απίθανο ότι ακόμη και αν το Ισραήλ πετύχει στις εκστρατείες εξόντωσης και απέλασης στη Γάζα, θα μπορούσε ποτέ να αποκαταστήσει την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή.

Η μόνη του επιλογή θα ήταν να εξοντώσει όλους τους Παλαιστίνιους – όχι μόνο εκείνους στη Γάζα.

Πηγή: middleeasteye

Εξόντωση ως διαπραγμάτευση – Κατανοώντας τη στρατηγική του Ισραήλ στη Γάζα

Είτε πρόκειται για ολοκληρωτική κατάκτηση είτε για ελεγχόμενο εγκλεισμό, το Ισραήλ δεν έχει μια ενιαία μεγάλη στρατηγική για τη Γάζα, αλλά χρησιμοποιεί τη δυνατότητα και των δύο για να παρατείνει τον πόλεμο.

Τις εβδομάδες μετά την αποκάλυψη της «Επιχείρησης Τα Άρματα του Γεδεών», της ανανεωμένης ισραηλινής επίθεσης για την οριστική «κατάκτηση» ολόκληρης της Γάζας, έχει γίνει όλο και πιο σαφές ότι η λήψη αποφάσεων στο εσωτερικό του Ισραήλ δεν προσανατολίζεται σε ένα μοναδικό στρατηγικό τελικό παιχνίδι, αλλά σε μια επαναλαμβανόμενη λογική εξάντλησης.

Το Ισραήλ δεν επιλέγει μεταξύ της ολοκληρωτικής κατάκτησης και του τεχνοκρατικού περιορισμού μέσω ενός σχεδίου κατάπαυσης του πυρός με αραβική διαμεσολάβηση. Αντίθετα, αναπτύσσει αυτές τις επιλογές ως μέσα για να παρατείνει τον πόλεμο και να μετατρέψει τη διάρκειά του σε όπλο, αντί να τον τερματίσει. Καμία δεν αποτελεί ουσιαστική εναλλακτική στην άλλη.

Αυτό δεν είναι παράδοξο, αλλά μεθοδευμένο. Η επιχείρηση «Άρματα του Γεδεών», με στόχο να συγκεντρώσει πάνω από δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη Ράφα και να «εκκαθαρίσει» την υπόλοιπη Γάζα, δεν είναι απλώς ένα σχέδιο κατάκτησης. Είναι μια φαντασίωση αποστείρωσης ντυμένη με λογιστικό ορθολογισμό. Η κτηνωδία της έγκειται όχι μόνο στις προθέσεις της – στρατιωτικές και δημογραφικές – αλλά και στην ανοικτότητά της, επειδή θα είναι μια κατοχή χωρίς διακυβέρνηση και ευθύνη.

Φαντάζεται τη Γάζα ως ένα χειρουργικό πεδίο: άδειο από κοινωνική πυκνότητα και πολιτική, ένα ισοπεδωμένο έδαφος όπου ο ισραηλινός στρατός μπορεί να επιχειρεί ανεμπόδιστα και όπου οι άμαχοι μετατρέπονται σε αιχμαλώτους ή συντρίμμια. Εκεί μπορεί να προχωρήσει η εξόντωση πίσω από το πέπλο της ανθρωπιστικής λογιστικής. Αλλά αυτό είναι το θέμα: ενώ το Ισραήλ ανακοινώνει το σχέδιό του και διαρρέει πολλά από τα περιγράμματά του, διασφαλίζοντας ότι το τελικό παιχνίδι της εξόντωσης είναι δημοσιοποιημένο, καθυστερεί επίσης την εκτέλεσή του.

Η απόρριψη της αιγυπτιακής πρότασης για τη μεταπολεμική διακυβέρνηση της Γάζας, εν τω μεταξύ, λειτουργεί λιγότερο ως στρατηγική αντίκρουση και περισσότερο ως χρονικός ελιγμός: αναβάλλει τη σταθεροποίηση της Γάζας, αναστέλλει τη δυνατότητα μιας μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής και διασφαλίζει το ρόλο του Ισραήλ ως μοναδικού κριτή της μετακίνησης, της βοήθειας, της ανοικοδόμησης και της επιβίωσης. Η πρόταση – η οποία εξασφάλισε την υποστήριξη του Αραβικού Συνδέσμου – προσέφερε κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση των κρατουμένων και δημιουργία μιας παλαιστινιακής τεχνοκρατικής διοίκησης στη Γάζα υπό περιφερειακή και διεθνή αιγίδα. Η κυβερνητική αρχή θα αποτελούνταν από πολίτες, μη μέλη της Χαμάς, και ενδεχομένως θα συνδεόταν με την Παλαιστινιακή Αρχή. Αραβικές δυνάμεις ασφαλείας, κυρίως από την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ, θα διατηρούσαν τη δημόσια τάξη. Το Ισραήλ, θεωρητικά, θα διατηρούσε τη δυνατότητα να χτυπήσει εάν η Χαμάς επανεξοπλιζόταν, αλλά η βασική λογική ήταν αυτή της ειρηνικής διακυβέρνησης και της εξωτερικά ελεγχόμενης ανοικοδόμησης.

Όμως αυτή η εναλλακτική λύση, ενώ πλασάρεται ως ρεαλιστική ανάσχεση, αποκαλύπτει τη δική της δομή ελέγχου. Δεν προσφέρει στους Παλαιστίνιους απελευθέρωση ή κυριαρχία. Δεν αποκαθιστά την πολιτική ζωή των Παλαιστινίων. Αντίθετα, φαντάζεται μια αποπολιτικοποιημένη Γάζα, που διοικείται από ξένους τεχνοκράτες, όπου η διακυβέρνηση περιορίζεται στη διαχείριση και η αντίσταση μεταβολίζεται σε απειλές ασφαλείας.

Ναι, τερματίζει τις σφαγές, αλλά συνεχίζει τη διαδικασία της διάλυσης με άλλα μέσα. Ναι, σταματά την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία, αλλά προσφέρει μόνο μια ελάχιστη ανάπαυλα.

Σε αυτό το σενάριο, ο Παλαιστίνιος καθίσταται διαχειρίσιμος αλλά μη αντιπροσωπεύσιμος – ορατός σε λογιστικά φύλλα και συστήματα παρακολούθησης, αλλά αόρατος ως υποκείμενο της ιστορίας. Εκεί που τα «Άρματα του Γεδεών» προτείνουν την εξόντωση του συνομιλητή, το αιγυπτιακό σχέδιο προσφέρει την εξουδετέρωσή τους. Εκεί που το πρώτο επιδιώκει τη διαγραφή, το δεύτερο εγγυάται τον περιορισμό.

Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ δεν πολεμά απλώς τη Χαμάς. Διαχειρίζεται την ώρα της κατάρρευσης των υποδομών της Γάζας, της περιφερειακής διπλωματίας και των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων. Τα λεγόμενα «σχέδια» που κυκλοφορεί δεν είναι σχέδια δράσης, αλλά εργαλεία αποπροσανατολισμού. Με την εναλλαγή μεταξύ στρατιωτικής κλιμάκωσης και διπλωματικής απόσυρσης, το Ισραήλ παγιδεύει αντιπάλους και συμμάχους σε ένα θέατρο ατελείωτης αναμονής.

Αυτά τα σχέδια δεν συνιστούν λύσεις, αλλά κυριολεκτικά παγίδες: ενθαρρύνουν κάποιους, ταπεινώνουν άλλους και διαβρώνουν τη συνοχή κάθε εναλλακτικού οράματος. Αλλά το Ισραήλ παραμένει εντός του ανηρημένου πεδίου και των δύο σχεδίων. Από τη μία επιδιώκει να ανακτήσει τους αιχμαλώτους του προτού αφανίσει εντελώς τη Γάζα. Από την άλλη, στοχεύει να κατευνάσει τις αραβικές κυβερνήσεις που παρέμειναν σιωπηλές, δεν έλυσαν τους δεσμούς τους με το Ισραήλ και σταδιακά – αν και με βεβαιότητα – προσέφεραν μια εναλλακτική λύση στη γενοκτονία μέσω μιας πολιτικής αποστείρωσης. Για να μην αναφέρουμε ότι η προοπτική της πλήρους διάλυσης του λαού της Γάζας παραμένει ζωντανή, εξυπηρετώντας τη διαχείριση του συνασπισμού του ίδιου του Νετανιάχου και την επιθυμία του να αναδειχθεί ως ένας ιστορικός ηγέτης που διευθέτησε οριστικά το Παλαιστινιακό ζήτημα.

Πουθενά δεν είναι αυτό πιο εμφανές από ό,τι στη σχέση του Ισραήλ με τα κράτη του Κόλπου. Με το να σηματοδοτεί προθυμία για εξομάλυνση και περιφερειακές διευθετήσεις ασφαλείας – επιδεινώνοντας ταυτόχρονα την ανθρωπιστική καταστροφή – το Ισραήλ προλαμβάνει σαφή τελεσίγραφα. Η προοπτική μιας αναδιαμορφωμένης Γάζας υπό αραβική εποπτεία προβάλλεται ως υποθετική, μακρινή πιθανότητα, ενώ στο έδαφος μεθοδεύονται μη αναστρέψιμα γεγονότα: ολόκληρες γειτονιές διαγράφονται, πληθυσμοί εκτοπίζονται, υποδομές γίνονται σκόνη.

Πίσω από τη γλώσσα του σχεδιασμού κρύβεται μια εκστρατεία αποστείρωσης και συμπύκνωσης – ένα όραμα για τη Γάζα όχι ως σπίτι, αλλά ως χώρο κράτησης. Οι εκθέσεις που διέρρευσαν ψιθυρίζουν για καταναγκαστικές εκτοπίσεις, για Παλαιστίνιους που στέλνονται στη Λιβύη ή αλλού στην Αφρική, σκιαγραφώντας μέλλοντα απομάκρυνσης ντυμένα με τη γλώσσα του πραγματισμού. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ ελίσσεται, καλοπιάνει, συμφωνεί, επαναπαύεται, επιστρέφει στο αίμα και τελικά παραμένει διστακτικό στην εκπλήρωση ακόμη και των δικών του σχεδίων.

Αλλά ακόμη και αυτή η στρατηγική παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Ο στρατός έχει υπερεπεκταθεί. Οι έφεδροι είναι εξαντλημένοι. Η δημόσια υποστήριξη, που κάποτε ήταν μονολιθική, τώρα είναι κατακερματισμένη, ειδικά γύρω από την ανικανότητα της κυβέρνησης να ανακτήσει τους Ισραηλινούς κρατούμενους και την αδιαφορία της για τις ζωές τους. Η πολιτική ελίτ μπορεί να επαίρεται για την ενότητα, αλλά η κοινωνική συνοχή είναι φθαρμένη. Η ίδια η εμπιστοσύνη που κάποτε συνέδεε τη στρατιωτική αναγκαιότητα με την πολιτική νομιμοποίηση διαβρώνεται.

Αυτά τα σημάδια διάβρωσης δεν είναι μόνο εσωτερικά. Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο περισσότερο χάνει το Ισραήλ τη διεθνή του νομιμοποίηση. Τα εντάλματα του ΔΠΔ [στμ: Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου], οι αποφάσεις του ΔΔΧ [στμ: Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης], οι εντεινόμενες κατηγορίες για γενοκτονία – αυτά δεν είναι απλώς ηθικές μομφές, αλλά σημάδια της αρχής της θεσμικής απομόνωσης.

Και όμως, αντί να αλλάξει πορεία, το Ισραήλ επαυξάνει την επιμονή του, κλίνοντας περαιτέρω προς την ασάφεια και τη φθορά, ελπίζοντας να εξαντλήσει την παγκόσμια οργή με τον ίδιο τρόπο που ελπίζει να εξαντλήσει την παλαιστινιακή αντίσταση: μέσω της καθυστέρησης, της σύγχυσης, της ομαλοποίησης της κατάρρευσης και, φυσικά, μέσω του πειθαναγκασμού με όπλο τον αντισημιτισμό.
Αυτή τη στιγμή, αυτό που επιδιώκει το Ισραήλ είναι μια «σταθερή αστάθεια» στην οποία η Γάζα καθίσταται ακατοίκητη αλλά κυβερνάται, σφαγιάζεται αλλά σιωπά, είναι παρούσα αλλά πολιτικά εκμηδενισμένη. Και τα δύο σχέδια – αυτό που εκτελεί και αυτό που απορρίπτει – εξυπηρετούν αυτή τη γραμματική. Είτε μέσω ολοκληρωτικού πολέμου είτε μέσω ελεγχόμενου περιορισμού, ο στόχος παραμένει: να διαγραφεί η Παλαιστίνη ως υποκείμενο της ιστορίας και να αντικατασταθεί με έναν πληθυσμό που μπορεί κανείς να ελέγξει, να διαχειριστεί ή να εξαφανίσει. Το αν αυτό θα πετύχει παραμένει αβέβαιο. Αλλά οι ρωγμές είναι ορατές στην απογοήτευση των στρατιωτών και στην οργή των οικογενειών των ισραηλινών κρατουμένων.

Οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός ως μορφή ανάκρισης

Ο τρόπος με τον οποίο το Ισραήλ διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός, εγκλωβισμένο σε έναν αέναο κύκλο προτάσεων, απορρίψεων, επανέναρξης των εχθροπραξιών και επιμονής σε μη αρχικούς στόχους, μοιάζει μάλλον με τη δυναμική μεταξύ των ισραηλινών ανακριτών της Σιν Μπετ [στμ: ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες] και των Παλαιστινίων κρατουμένων που υπομένουν τις τακτικές πίεσης που εφαρμόζουν.

Στα δωμάτια της Σιν Μπετ, η χειραγώγηση του χρόνου γίνεται όπλο και η γλώσσα εργαλείο αποπροσανατολισμού. Η αλήθεια δεν αποκαλύπτεται μέσω της σαφήνειας ή του διαλόγου, αλλά εξάγεται μέσω της εξάντλησης: σωματικά βασανιστήρια, ψυχολογικά παιχνίδια, προσχήματα φιλίας και υποσχέσεις που εύκολα προδίδονται. Στόχος δεν είναι η κατανόηση του υποκειμένου, αλλά η διάλυσή του – όχι απλώς η εξομολόγηση, αλλά η κατάρρευση.

«Αν μιλήσεις, θα σου δώσω ένα τσιγάρο. Αν πεις ένα όνομα, μπορείς να ξεκουραστείς. Αν μας δώσεις ένα άτομο – μόνο ένα – μπορεί να φέρουμε φαγητό, μια κουβέρτα ή κάτι για να επιβραδύνουμε το κρύο». Κάθε χειρονομία μεταμφιέζεται σε οίκτο, κάθε πράξη συνδέεται με τη λογική της συμφωνίας. Είναι διακυβέρνηση μέσω της εξάντλησης.

Αλλά δεν είναι απλώς η σκηνή της ανάκρισης. Είναι μια σχέση στην οποία η σφαγή, η διαπραγμάτευση και η μέτρηση αλληλοτροφοδοτούνται: η σφαγή παράγει την κρίση που επιφέρει τη διαπραγμάτευση – και η διαπραγμάτευση γίνεται ο χώρος στον οποίο μετράται ο αντίκτυπος της βίας. Κάθε ισραηλινή βομβιστική επίθεση δεν ακολουθείται από σιωπή, αλλά από αξιολόγηση: έχει αμβλυνθεί η αντίσταση; Έχει διαλυθεί η κοινότητα; Είναι έτοιμη να υποχωρήσει;

Η διαπραγμάτευση δεν αποτελεί παρέκκλιση από τη βία – είναι ένας από τους τροπισμούς της – στρατηγικός, συναισθηματικός, διαγνωστικός. Το να μιλάμε εδώ για διαπραγμάτευση σημαίνει να μιλάμε για μια ρύθμιση της καταστροφής και μια δοκιμασία του πνεύματος και της κόπωσης. Ακριβώς όπως ο ανακριτής δοκιμάζει τα όρια της αντοχής του φυλακισμένου.

Αλλά και πάλι, μέσα στο μπουντρούμι, ο Παλαιστίνιος κρατούμενος νοσταλγεί μερικές φορές τον ανακριτή, γιατί σε έναν κόσμο σφραγισμένων θυρών και αργής πείνας, γίνεται ο μόνος που επιβεβαιώνει ότι εξακολουθείς να υπάρχεις, η μόνη δυνατή κοινωνικότητα.
Η ειρωνεία είναι ότι όσο περισσότερη αδυναμία δείχνεις, τόσα περισσότερα παρακρατούν. Όσο πιο πολύ συμμορφώνεσαι, τόσο πιο σφιχτά στρίβουν τις βίδες. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται για μια διαπραγμάτευση αναγκών, αλλά για μια αρχιτεκτονική ταπείνωσης που έχει ρυθμιστεί έτσι ώστε ακόμη και η προθυμία σου να μιλήσεις να γίνει ένα ακόμη σημάδι στέρησης, ή μια στιγμή για να αποσπάσεις τα πάντα από τον συνομιλητή και να βεβαιωθείς ότι δεν παρακρατά τίποτα.

Όταν αναλυτές, διπλωμάτες και σχολιαστές επικαλούνται τον όρο «διαπραγματεύσεις», στην πραγματικότητα πρόκειται για ανάκριση, επειδή η δομή τους έχει σχεδιαστεί για να εξαντλήσει τον άλλον μέχρι να καταρρεύσει. Και όταν η κατάρρευση δεν αρκεί, ακολουθεί η εξάλειψη. Σε αυτό το υπόδειγμα, το Ισραήλ δεν αναζητά συνομιλητές, αλλά επιδιώκει την αποσύνθεση εκείνων που καλεί στο τραπέζι.

Πέρα από το δίπολο

Αν η ισραηλινή διαπραγμάτευση λειτουργεί ως μια μορφή ανάκρισης, τότε είναι εξίσου ζωτικής σημασίας να θυμόμαστε ότι οι Παλαιστίνιοι όχι μόνο έχουν αναγνωρίσει αυτή τη δομή αλλά και έχουν επανειλημμένα σαμποτάρει τη λειτουργία της. Πράγματι, η ιστορία του παλαιστινιακού αγώνα είναι η ιστορία της άρνησης των όρων αναγνωσιμότητας που επιβάλλει ο κατακτητής: του να μιλάς χωρίς άδεια, να αρνείσαι να μιλήσεις όταν εξαναγκάζεσαι, να επιβιώνεις χωρίς να επιδιώκεις την αναγνώριση. Αυτό δεν είναι ρομαντική περιφρόνηση. Είναι σαφήνεια που σφυρηλατείται υπό πίεση. Μια πολιτική οξυδέρκεια που διαμορφώνεται στο κελί της φυλακής, στο θάλαμο ανάκρισης, στο κατεστραμμένο σπίτι και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Από τους Παλαιστίνιους αναμένεται εδώ και καιρό να επιτελέσουν την ήττα τους, ενσαρκώνοντας την αυτοσυγκράτησή τους, κάνοντας παράλληλα πρόβες μετριοπάθειας και καταγγέλλοντας επιλεκτικά τη βία. Ωστόσο, ξανά και ξανά, αυτοί οι ρόλοι απορρίπτονται. Ο φυλακισμένος που επιλέγει τη σιωπή αντί για την ομολογία· ο απεργός πείνας που εκτοπίζει τη χρονικότητα της κυριαρχίας υποβάλλοντας το σώμα του στον ίδιο το χρόνο· η μητέρα που επιμένει να ονομάζει το νεκρό παιδί της όχι ως θύμα, αλλά ως μάρτυρα· το στρατόπεδο που αρνείται να διαλυθεί στη σκόνη του ανθρωπισμού· δεν πρόκειται απλώς για πράξεις αντίστασης, αλλά για άρνηση αιχμαλωσίας.

Είναι ακριβώς αυτή η άρνηση που σπάει το ψεύτικο δίπολο που το Ισραήλ προσφέρει τώρα στον κόσμο: μεταξύ εξόντωσης και περιορισμού – «τα άρματα του Γεδεών» και το αιγυπτιακό σχέδιο.

Δεν είναι εναλλακτικές λύσεις το ένα για το άλλο, αλλά μάλλον δομικοί συνωμότες. Ο ένας θα εξαλείψει τους Παλαιστίνιους ως υπηκόους μέσω της στρατιωτικής αποστείρωσης και ο άλλος θα τους αφοπλίσει και θα τους διαχειριστεί μέσω της διεθνούς γραφειοκρατίας. Το ένα είναι μια ανοιχτή γενοκτονία και το άλλο είναι μια ελεγχόμενη εξαφάνιση.

Αυτό το δυαδικό σύστημα καθίσταται το ίδιο ασταθές, επειδή τα ρήγματα διατρέχουν πλέον την ηθική αρχιτεκτονική της διεθνούς τάξης, αποκαλύπτοντας καθημερινά τη συνενοχή και την επιλεκτική θλίψη της. Διατρέχουν τα ίδια τα θεμέλια του Ισραήλ: ένας στρατός υπερεκτεταμένος, μια ασυνάρτητη πολιτική ηγεσία και μια κοινωνία που ραγίζει υπό το βάρος του ατελείωτου πολέμου και της προσδοκίας της επιστροφής του Μεσσία. Τα ρήγματα διατρέχουν κάθε τόπο όπου το δυαδικό σύστημα της εξόντωσης ή του περιορισμού απορρίπτεται και όπου μια τρίτη, φευγαλέα δυνατότητα αρχίζει να τρεμοπαίζει.

Αυτό το τρίτο μονοπάτι, αν και δεν είναι εύκολο να ονομαστεί, ήδη βιώνεται. Ωθείται μέσα από τα παγκόσμια δίκτυα αλληλεγγύης που δεν ζητούν πλέον άδεια αλλά απαιτούν λογοδοσία. Αναπτύσσεται σε κάθε δικαστική αίθουσα όπου η λέξη γενοκτονία εκφέρεται – όχι ως μεταφορά, αλλά ως νομική κατηγορία. Ζει στην αναγνώριση ότι η Παλαιστίνη δεν είναι μια ανθρωπιστική κρίση που πρέπει κανείς να διαχειριστεί, αλλά μια πολιτική υπόθεση που πρέπει να διεκδικηθεί.

Ζει με τη γνώση ότι η Παλαιστίνη έχει εξαφανίσει τις αξιώσεις της φιλελεύθερης τάξης, έχει εκθέσει τα θεμέλιά της και έχει διαποτίσει το λεξιλόγιό της – και εξακολουθεί να επιμένει στην παρουσία της.

Πηγή: mondoweiss

Αθλητικά σαββατοκύριακα στον ήλιο της Γάζας

Τελικός PSG-Ίντερ στο Μόναχο. Η Παρί συντρίβει την Ίντερ. Παρά την ισχυρότατη αστυνομική παρουσία στις πλατείες και στις λεωφόρους της γαλλικής πρωτεύουσας, μια ανθρώπινη παλίρροια διονυσιακού και καταστροφικού γλεντιού (από αυτές ακριβώς που φοβόντουσαν οι αρχές) ξεχύνεται στο Παρίσι και ξεσπά πάνω στο επίκεντρο της ιερής παριζιανικής αυτοεικόνας: τα Ηλύσια Πεδία. Είναι σταθερά μια “κατάκτησηˮ αυτή, η οικειοποίηση των Ηλυσίων Πεδίων από το “αγενέςˮ κομμάτι του λαού, από το περίφημο πλήθος – εκεί γινόταν εξάλλου ένα φεγγάρι όπως θυμόμαστε, κάθε Σάββατο επί ενάμιση χρόνο, και η βροντερή επέλαση των αγενέστατων Κίτρινων Γιλέκων.

Νωρίτερα την ίδια μέρα, στους δρόμους του Μονάχου οι οπαδοί της Παρί διαδήλωναν με παλαιστινιακές σημαίες τραγουδώντας ρυθμικά “Nous sommes tous des enfants de Gazaˮ (είμαστε όλοι παιδιά της Γάζας). Τα ίδια και στο Παρίσι – παλαιστινιακές σημαίες.

Μια διευκρίνηση εδώ. Η Παρί είναι μεν η ομάδα του “Παρισιούˮ, αλλά πιο συγκεκριμένα είναι η ομάδα των προαστίων του Παρισιού. Ο λαός της είναι βασικά τα παιδιά των μετοίκων, των στιβαγμένων στις περιφέρειες, στο περιθώριο, τα παιδιά των μεταναστών από την Αφρική και το Μαγκρέμπ. Ένα κομμάτι της Γαλλίας γκετοποιημένο, χωρίς φωνή, που η δημόσια εικόνα του περιορίζεται εν πολλοίς στον αθλητισμό και στη μουσική βιομηχανία, και που μέχρι πρόσφατα ήταν σε μεγάλο βαθμό απολιτίκ – ένα νεοφιλελεύθερο wet dream. Μα όχι πια. Κι είναι η Παλαιστίνη που έβγαλε το όλο ζήτημα στην επιφάνεια. Η Παλαιστίνη έδωσε στον λαό των παρισινών προαστίων το αυτονόητο ζωντανό αφήγημα που χρειαζόταν ώστε να υπάρξει και να εκφραστεί πολιτικά στη Γαλλία. Τα παιδιά των πρώην αποικιών και τα θύματα της σημερινής πολύ υπαρκτής αποικιοκρατίας συμπτύχθηκαν σε ένα ενιαίο ιστορικό υποκείμενο, και ένοιωσαν την επαλήθευση αυτού του σχήματος στο πετσί τους μέσα απ’ τη μαύρη αντίδραση της παραδοσιακά φιλοϊσραηλινής γαλλ. ιθύνουσας τάξης: η νίκη της PSG χαρακτηρίζεται ως νίκη “εντός εισαγωγικώνˮ, καθώς όχι μόνο οι οπαδοί της είναι αγενείς χουλιγκάνοι, αλλά και ο σπόνσορας της φανέλας της είναι η Qatar Airways, και το Κατάρ είναι βασικός χρηματοδότης της Χαμάς – λέμε τώρα τι ακούγεται με κάθε σοβαρότητα αυτές τις μέρες στα ευήλια σαλόνια του Παρισιού, όπου κατά τα άλλα δηλώνεται τηλεοπτική προτίμηση προς το κομψό Ρολάν Γκαρός. (Ο ακροδεξιός υπουργός Εσωτερικών Μπρυνό Ρεταγιό, δεν δίστασε μάλιστα να αναζητήσει παλαιότατη αποικιακή φρασεολογία για τα επεισόδια στα Ηλύσια Πεδία μιλώντας για “αγρίουςˮ).

Ταυτόχρονα, στην Αθήνα είχαμε μιαν άλλου είδους αθλητική πανδαισία. Ο κατευθυνόμενος, τυφλός οπαδισμός του προαιώνιου Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός έβγαλε στην επιφάνεια μια αντίστροφη εικόνα, έναν πνευματικό εγκλεισμό παρά ένα άνοιγμα προς τα έξω, μια ερμητική tribal περιγραφή τού υποκειμένου.

Πρέπει να το δούμε και να το πούμε, εδώ, ότι η Ελλάδα, μαζί με πολλούς άλλους πάτους, είναι και στον πάτο των κινητοποιήσεων για την Παλαιστίνη. Και να διαπιστώσουμε με μια κάποια φρίκη, ότι ο συγκεκριμένος τυφλός οπαδισμός που αφορά και τελικά κατευθύνει σημαντικό κομμάτι της νεολαίας (και όχι μόνο) την κινητοποιεί συστηματικά προς την απόλυτη πνευματική εξαχρείωση, όχι μόνο προς την απειλή του όποιου άλλου, αλλά και την απειλή προς τα παιδιά του – πράγμα αρκετά καινούριο στα ήδη βορβορώδη γηπεδικά ήθη της χώρας. Το “θα κάνω κακό στα παιδιά σουˮ τείνει να είναι ένα γενικό μότο της εποχής μας, μιας εποχής όπου καθημερινά βλέπουμε να διαπράττονται μαζικά και εκ προμελέτης εγκλήματα ενάντια σε μικρά παιδιά, ενάντια σε βρέφη, με βασική αφηγηματική αιτιολόγηση την εκδίκηση.

Υπάρχει μια κάθοδος εδώ, που πρέπει με θάρρος να αναγνωρίσουμε. Δεν μιλάμε για κάποια “ηθικήˮ κατάπτωση, για τις “βρισιέςˮ, κ.λπ. Και μακριά από μας οποιοσδήποτε σνομπισμός για το “γήπεδοˮ και την υπέροχη υπαρξιακή καφρίλα του Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στην οποία συχνά καταφεύγουμε με διόλου ένοχη απόλαυση.

Μιλάμε για την οικειοθελή υποταγή της “αγένειαςˮ προς την κατεύθυνση και την έννοια της εξουσίας: τον δημόσιο λόγο της εξουσίας, την αισθητική της εξουσίας, την αυστηρή οριοθέτησή της. Όσο στην Ελλάδα δεν αισθάνεσαι τη νομιμοποίηση του να είσαι αγενής προς τη δική σου εξουσία, και να το δείχνεις έμπρακτα κραδαίνοντας όχι τα «δικά σου» σύμβολα αλλά ενός άλλου, κραδαίνοντας ακριβώς την απαγορευμένη σημαία-ταμπού, όσο είσαι ικανός να επιφυλάσσεις τη χρήση του όρου “σφαγήˮ μόνο στην περίσταση που αδικείται η ομάδα σου ξέρω ’γω, τότε είσαι ολοένα καταδικασμένος να αναφέρεσαι μόνο σε μια μικρονοϊκή και κατασκευασμένη πραγματικότητα με επιτρεπτά και καταγέλαστα σύμβολα, και να εύχεσαι με εσωτερική ένταση την κακοποίηση των παιδιών του αντιπάλου σου – χειρότερα, να φαντάζεσαι ότι την διαπράττεις εσύ αυτοπροσώπως. Κι η τιμωρία σου, εκείνη την τραγική στιγμή, η οριστική σου μεταφυσική καταδίκη, είναι ότι δεν είσαι εν δυνάμει Παλαιστίνιος, όπως τα παιδιά των υποβαθμισμένων γαλλικών προαστίων, αλλά εν δυνάμει μάγκας Ισραηλινός.

Όλες οι οπαδικές επάλξεις έχουν τολμήσει, κάπου κάπου, να υπερβούν το no politica και να ανοίξουν το στόμα τους – κανένα πρόβλημα. Στο φινάλε της σεζόν όμως, στα φινάλε πάντα, στην ώρα της απογείωσης, βγαίνει και φαίνεται ο πραγματικός εαυτός, ο πραγματικός τρόπος ύπαρξης. Είτε αυτός για τον οποίο οι εν λόγω υπερβάσεις είναι λεπτομέρειες, είτε αυτός για τον οποίο αποτελούν το όλο θέμα.

Σχόλιο του Μάκη Μαλαφέκα στον λογαριασμό του στο Facebook. 

Αποκλειστικό: Τι λέει η νέα πρόταση του Τραμπ για εκεχειρία στη Γάζα

Η νέα πρόταση Τραμπ-Γουίτκοφ για εκεχειρία στη Γάζα είναι ο πιο πρόσφατος εμπαιγμός των ΗΠΑ, που στο ρόλο τους ως συνηγόρου του κράτους-γενοκτόνου συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα της ειρήνης για να επιδιώξουν τον πόλεμο εναντίον ενός λαού ως τον αφανισμό του. Η μεροληπτικότητα της «πρότασης» υπέρ του Ισραήλ, όπως φαίνεται και από το παρακάτω ρεπορτάζ του Drop Site, είναι πασιφανής. Ασάφειες που επιτρέπουν στο Ισραήλ τη συνέχιση της γενοκτονικής εκστρατείας του, απουσία μηχανισμών εγγύησης ακόμα και αυτών των κολοβών όρων εκεχειρίας, παραβίαση κόκκινων διαπραγματευτικών γραμμών της Παλαιστινιακής αντίστασης και πλήρης ικανοποίηση των επιθυμιών του Ισραήλ συνθέτουν την εικόνα πίσω απ’ αυτή τη νέα αμερικανική πρωτοβουλία. Όλα αυτά εν μέσω επέκτασης των χερσαίων επιχειρήσεων και έντασης των βομβαρδισμών, μιας ανεπανάληπτης κρίσης λιμοκτονίας και το έκτακτο στήσιμο ενός αμερικανικού ιδρύματος παροχής βοήθειας που σκοπεύει στη συνέχεια της γενοκτονίας και του εκτοπισμού με άλλα μέσα, καθώς η γενοκτονική εκστρατεία κλείνει τις 600 μέρες. Η «πρόταση» Τραμπ-Γουίτκοφ δεν είναι παρά το τελικό σφίξιμο της θηλιάς γύρω απ’ το λαιμό του Παλαιστινιακού λαού, που βομβαρδισμένος, κατακρεουργημένος και αφημένος στην πλήρη εξαθλίωση και τον ακραίο λιμό καλείται να συνθηκολογήσει με τους επίδοξους εξολοθρευτές του. Υπενθυμίζουμε ότι τη νέα προηγούμενη συμφωνία την ακύρωσε μονομερώς το Ισραήλ στις 3 Μαρτίου επιβάλλοντας τον λιμοκτονικό αποκλεισμό της Γάζας και κλιμακώνοντας με συνεχείς βομβαρδισμούς τη Γενοκτονία.

Των Jeremy Scahill, Sharif Abdel Kouddous, και Jawa Ahmad.

Μια νέα πρόταση για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, στην οποία πρωτοστατεί ο ειδικός απεσταλμένος του Ντόναλντ Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, περιλαμβάνει μια αρχική εκεχειρία 60 ημερών, μια «αναδιάταξη» ορισμένων ισραηλινών δυνάμεων κατοχής και μια ανταλλαγή αιχμαλώτων, συμπεριλαμβανομένων δέκα εν ζωή Ισραηλινών που κρατούνται στη Γάζα. Θα απαιτούσε επίσης την «άμεση» παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας, μεταξύ άλλων από τα Ηνωμένα Έθνη και την Ερυθρά Ημισέληνο. Το Drop Site απέκτησε αντίγραφο του εγγράφου, το οποίο χαρακτηρίζεται από τον Γουίτκοφ ως «δελτίο όρων».

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου ανακοίνωσε σήμερα ότι το Ισραήλ αποδέχθηκε την πρόταση, υποστηρίζοντας ότι θα επιτρέψει στο Ισραήλ να συνεχίσει τον πόλεμο εξόντωσης. «Συμφωνούμε να αποδεχθούμε το σχεδιάγραμμα που μας μεταφέρθηκε απόψε», δήλωσε ο Νετανιάχου. «Δεν πιστεύουμε ότι η Χαμάς θα απελευθερώσει και τον τελευταίο όμηρο και γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να πολεμάμε μέχρι να καταστραφεί η Χαμάς και δεν θα φύγουμε από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι να έχουμε όλους τους ομήρους στα χέρια μας».

Εάν οριστικοποιηθεί, η συμφωνία θα ανακοινωθεί προσωπικά από τον πρόεδρο Τραμπ και αναφέρει ότι ο Τραμπ «εγγυάται την τήρηση της εκεχειρίας από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια της συμφωνηθείσας περιόδου». «Ο Γουίτκοφ θα έρθει στην περιοχή για να οριστικοποιήσει τη συμφωνία», αναφέρεται, και να «προεδρεύσει των διαπραγματεύσεων».

Ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή Στιβ Γουίτκοφ κάνει δηλώσεις μαζί με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου στις 28 Μαΐου 2025 στην Ουάσινγκτον. (Photo by Andrew Harnik/Getty Images)

Η Χαμάς επιβεβαίωσε ότι έλαβε την πρόταση του Γουίτκοφ και δήλωσε ότι «τη μελετά υπεύθυνα με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού μας, να παρέχει ανακούφιση και να επιτυγχάνει μόνιμη κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας».

Την Τετάρτη, ο Γουίτκοφ ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ ήταν στα πρόθυρα της αποστολής του δελτίου όρων στη Χαμάς και το Ισραήλ για έγκριση. «Έχω κάποια πολύ καλά συναισθήματα σχετικά με την επίτευξη… μιας προσωρινής κατάπαυσης του πυρός και μιας μακροπρόθεσμης, ειρηνικής επίλυσης αυτής της σύγκρουσης», δήλωσε ενώ βρισκόταν δίπλα στον Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο.

Το πιο ανησυχητικό για τη Χαμάς, σύμφωνα με αξιωματούχους που μίλησαν στο Drop Site, είναι ότι η πρόταση περιέχει ουσιαστικές τροποποιήσεις σε μια «συνεννόηση» στην οποία η Χαμάς ανακοίνωσε ότι είχε καταλήξει με τις ΗΠΑ τη Δευτέρα. Την Τρίτη, η Χαμάς εξέδωσε ανακοίνωση ότι είχε καταλήξει «σε συμφωνία με τον Αμερικανό απεσταλμένο Στιβ Γουίτκοφ για ένα γενικό πλαίσιο που επιτυγχάνει μόνιμη κατάπαυση του πυρός, πλήρη αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων από τη Λωρίδα της Γάζας, ροή βοήθειας και διορισμό επαγγελματικής επιτροπής για τη διαχείριση των υποθέσεων της Λωρίδας της Γάζας αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας».

Η νέα πρόταση του Γουίτκοφ, ωστόσο, περιλαμβάνει μόνο αόριστες διατυπώσεις σχετικά με το αν η συμφωνία θα οδηγήσει σε πλήρη τερματισμό της γενοκτονίας και σε πλήρη απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα. «Ο Πρόεδρος είναι σοβαρός για την τήρηση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός από τα μέρη και επιμένει ότι οι διαπραγματεύσεις κατά την προσωρινή περίοδο κατάπαυσης του πυρός, εάν ολοκληρωθούν επιτυχώς με συμφωνία μεταξύ των μερών, θα οδηγήσουν σε μόνιμη επίλυση της σύγκρουσης», αναφέρεται στο έγγραφο. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο πρόεδρος Τραμπ δεσμεύονται να εργαστούν για να διασφαλίσουν ότι οι καλόπιστες διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν μέχρι την επίτευξη μιας τελικής συμφωνίας».

Το νέο σχέδιο δεν κάνει επίσης καμία αναφορά σε μια ανεξάρτητη επιτροπή για τη διοίκηση της Γάζας, όρος που η Χαμάς δήλωσε ότι υπήρχε στην αρχική της συμφωνία με τις ΗΠΑ.

«Η προτεινόμενη συμφωνία από τους Ισραηλινούς μέσω του Γουίτκοφ είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει αποδεκτή», δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος της Χαμάς στο Drop Site. «Δεν υπάρχει καμία συζήτηση για τη συμφωνία [κατάπαυσης του πυρός] της 19ης Ιανουαρίου. Δεν υπάρχει καμία συζήτηση για επιστροφή στην κατάσταση πριν από τις 2 Μαρτίου», όταν το Ισραήλ εγκατέλειψε την αρχική εκεχειρία. Ο αξιωματούχος της Χαμάς δήλωσε ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το Ισραήλ θα σεβαστεί ακόμη και την εκεχειρία των 60 ημερών μετά την επιστροφή των δέκα αιχμαλώτων του κατά την πρώτη εβδομάδα της συμφωνίας. «Μπορεί να ξεκινήσουν ξανά τον πόλεμο», είπε. «Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για μόνιμη κατάπαυση του πυρός, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για μόνιμη απόσυρση».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αίγυπτος και το Κατάρ, σύμφωνα με το δελτίο όρων, θα εγγυηθούν την κατάπαυση του πυρός για 60 ημέρες καθώς και «για οποιαδήποτε συμφωνηθείσα παράταση» και θα «εγγυηθούν ότι θα διεξαχθούν σοβαρές συζητήσεις σχετικά με τις απαραίτητες συμφωνίες για μόνιμη κατάπαυση του πυρός και θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσουν την ολοκλήρωση των προαναφερόμενων διαπραγματεύσεων».

Πρώτη σελίδα του «δελτίου όρων» του Γουίτκοφ που περιήλθε στην κατοχή του Drop Site

Πρώτη σελίδα του «δελτίου όρων» του Γουίτκοφ που περιήλθε στην κατοχή του Drop Site

Δεύτερη σελίδα του «δελτίου όρων» του Γουίτκοφ που περιήλθε στην κατοχή του Drop Site

Δεύτερη σελίδα του «δελτίου όρων» του Γουίτκοφ που περιήλθε στην κατοχή του Drop Site

Την Πέμπτη, ανώτερο στέλεχος της παλαιστινιακής αντίστασης δήλωσε στο Drop Site ότι η Χαμάς εξακολουθεί να συνδιαλέγεται για τις διατυπώσεις του σχεδίου. Επεσήμανε ότι οι διαβεβαιώσεις σχετικά με τη δέσμευση του Τραμπ για μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός δεν είναι εφαρμόσιμες και ότι το Ισραήλ παραβιάζει επανειλημμένα τις συμφωνίες κατάπαυσης του πυρός, συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας του Ιανουαρίου που ο Τραμπ προώθησε πριν από την ορκωμοσία του. «Το να απελευθερώνεις τους μισούς [από τους ζωντανούς ισραηλινούς αιχμαλώτους] μέσα σε μια εβδομάδα και στη συνέχεια να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στον Τραμπ δεν είναι πολύ καθησυχαστικό», δήλωσε στο Drop Site.

Ο Μπάσεμ Νάιμ, μέλος του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, δήλωσε στο Drop Site νωρίτερα αυτό το μήνα ότι η ομάδα είχε λάβει απευθείας δέσμευση από τον Γουίτκοφ ότι δύο ημέρες μετά την απελευθέρωση του Αμερικανού πολίτη και Ισραηλινού στρατιώτη Ένταν Αλεξάντερ, η κυβέρνηση Τραμπ θα υποχρέωνε το Ισραήλ να άρει τον αποκλεισμό της Γάζας και να επιτρέψει την είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στην περιοχή. Ο Γουίτκοφ, σύμφωνα με τον Νάιμ, υποσχέθηκε επίσης ότι ο Τραμπ θα έκανε δημόσια έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και για διαπραγματεύσεις με στόχο την επίτευξη μιας «μόνιμης κατάπαυσης του πυρός».

«Δεν έκανε τίποτα από αυτά», δήλωσε ο Νάιμ. «Δεν παραβίασαν τη συμφωνία. Την πέταξαν στα σκουπίδια».

Αξιωματούχοι της Χαμάς έχουν δηλώσει επισταμένα στο Drop Site ότι δεν θα συμφωνήσουν σε καμία πρόταση που δεν περιλαμβάνει ένα σαφώς καθορισμένο πλαίσιο για τον πλήρη τερματισμό της γενοκτονίας και την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων. Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει δηλώσει ότι το Ισραήλ δεν θα συμφωνήσει σε όρους που θα το εμποδίζουν να συνεχίσει τον πόλεμο εξόντωσης εναντίον της Γάζας.

«Υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις για το έγγραφο αυτό ως πλαίσιο. Υπάρχουν πολλά κενά. Υπάρχουν πολλές ασάφειες», δήλωσε στο Drop Site παλαιστινιακή πηγή προσκείμενη στη διαπραγματευτική ομάδα. «Το Ισραήλ δεν θα συμφωνήσει ποτέ να τερματίσει τον πόλεμο κάτω από αυτό το πλαίσιο. Δεν αναφέρεται ο αριθμός των φορτηγών βοήθειας. Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για το πού θα αποσυρθούν οι ισραηλινές δυνάμεις. Όλα αυτά είναι προβλήματα που πιθανώς θα εμποδίσουν [την υλοποίησή του]. Ο Γουίτκοφ προσπάθησε να εξυπηρετήσει [τα αιτήματα που θέτει] το Ισραήλ πολύ περισσότερο από ό,τι υπήρχε στο προηγούμενο έγγραφο. Θα χρειαστεί αρκετός χρόνος μέχρι να εγκριθεί μια συμφωνία από το κίνημα».

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του προσχεδίου του Γουίτκοφ, Ισραηλινοί αξιωματούχοι δήλωσαν σε διάφορα εβραϊκά ειδησεογραφικά μέσα ότι η ασαφής διατύπωση του προσχεδίου θα επέτρεπε στον Νετανιάχου να συνεχίσει τον πόλεμο μετά από 60 ημέρες. Ανώτερος Ισραηλινός αξιωματούχος, σύμφωνα με τη Χα’αρέτζ, υπέθεσε ότι «οι Αμερικανοί αξιωματούχοι σκόπιμα διαμόρφωσαν διφορούμενη γλώσσα γύρω από το θέμα του τερματισμού του πολέμου για να κάνουν τη συμφωνία αποδεκτή και από τις δύο πλευρές», επισημαίνοντας ότι η πρόταση «δεν περιλαμβάνει απαίτηση από το Ισραήλ να τερματίσει τον πόλεμο ή να αποχωρήσει από τη Γάζα».

Μιλώντας στο YNet, Ισραηλινοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η εξασφάλιση μιας μερικής συμφωνίας για τους μισούς από τους εναπομείναντες ζωντανούς και νεκρούς αιχμαλώτους είναι μια νίκη για το Ισραήλ που αυξάνει την πιθανότητα μιας άλλης μερικής συμφωνίας, επειδή η διαπραγματευτική δύναμη της Χαμάς θα μειωθεί. «Εάν υπάρχει ευκαιρία για προσωρινή κατάπαυση του πυρός για την επιστροφή επιπλέον ομήρων, θα ήθελα να τονίσω: Είμαστε έτοιμοι για μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός», δήλωσε ο Νετανιάχου στις 21 Μαΐου. Αξιωματούχοι της Χαμάς δήλωσαν στο Drop Site ότι η ομάδα δεν θα απελευθερώσει περισσότερους Ισραηλινούς αιχμαλώτους μέχρι να υπάρξει ένα σαφώς καθορισμένο πλαίσιο για τον τερματισμό της γενοκτονίας.

Ισραηλινοί αξιωματούχοι καυχήθηκαν επίσης στο YNet ότι, σύμφωνα με τους όρους του εγγράφου Γουίτκοφ, «το Ισραήλ δεν εγκαταλείπει τα στρατηγικά του επιτεύγματα», υποστηρίζοντας ότι το πλαίσιο θα επιτρέψει στις ισραηλινές δυνάμεις να παραμείνουν οχυρωμένες κατά μήκος του διαδρόμου της Φιλαδέλφειας κατά μήκος των νότιων συνόρων της Γάζας με την Αίγυπτο.

Σύμφωνα με τη συμφωνία, η βοήθεια θα αποσταλεί στη Γάζα «αμέσως μόλις η Χαμάς συμφωνήσει στη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός». Η διαδικασία για να επιτραπεί η παροχή βοήθειας στη Γάζα δεν είναι απολύτως σαφής, αν και η πρόταση διευκρινίζει ότι ο ΟΗΕ θα συμμετέχει στη διανομή: «Οποιαδήποτε συμφωνία επιτευχθεί σχετικά με τη βοήθεια προς τον άμαχο πληθυσμό θα τηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της συμφωνίας. Η βοήθεια θα διανεμηθεί μέσω συμφωνημένων διόδων που θα περιλαμβάνουν τα Ηνωμένα Έθνη και την Ερυθρά Ημισέληνο».

Από το έγγραφο δεν προκύπτει σαφώς αν το Ανθρωπιστικό Ίδρυμα της Γάζας (Gaza Humanitarian Foundation – GHF[1]) θα συνεχίσει να λειτουργεί ή θα διαλυθεί. Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ μηχανισμός διανομής βοήθειας έχει καταγγελθεί από τον ΟΗΕ και δεκάδες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις αφότου τέθηκε σε εφαρμογή αυτή την εβδομάδα στη Γάζα με καταστροφικά αποτελέσματα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 10 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής.

Το σχέδιο κατάπαυσης του πυρός περιλαμβάνει χρονοδιάγραμμα για την απελευθέρωση 10 ζωντανών και την παράδοση 18 νεκρών ισραηλινών αιχμαλώτων. Οι μισοί θα απελευθερωθούν την πρώτη ημέρα της συμφωνίας και οι υπόλοιποι την έβδομη ημέρα. Υπάρχουν συνολικά 58 ισραηλινοί αιχμάλωτοι που εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα, 20 ζωντανοί, 35 επιβεβαιωμένοι νεκροί και τρεις των οποίων η κατάσταση, σύμφωνα με το Ισραήλ, παραμένει άγνωστη. Σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση δέκα ζωντανών ισραηλινών αιχμαλώτων από τη Χαμάς, το Ισραήλ θα απελευθερώσει 125 Παλαιστίνιους αιχμαλώτους με ισόβια κάθειρξη και 1.111 αιχμαλώτους από τη Γάζα που φυλακίστηκαν μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023. «Η απελευθέρωση θα πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σύμφωνα με έναν προσυμφωνημένο μηχανισμό και χωρίς δημόσιες επιδείξεις ή τελετές», αναφέρει το έγγραφο.

Κάθε ισραηλινή επιθετική στρατιωτική δραστηριότητα θα σταματήσει μόλις τεθεί σε ισχύ η συμφωνία. Κατά τη διάρκεια της αρχικής περιόδου κατάπαυσης του πυρός των 60 ημερών, το Ισραήλ θα σταματήσει επίσης όλες τις εναέριες κινήσεις, συμπεριλαμβανομένης της παρακολούθησης, για 10 έως 12 ώρες ημερησίως.

Κρίσιμες τεχνικές λεπτομέρειες δεν περιγράφονται στο δελτίο όρων, συμπεριλαμβανομένου του σημείου στο οποίο τα ισραηλινά χερσαία στρατεύματα θα πρέπει να υποχωρήσουν. Η πρόταση αναφέρει μόνο ότι τα στρατεύματα θα τοποθετηθούν στη βόρεια Γάζα και στον διάδρομο Νετσαρίμ την πρώτη ημέρα της συμφωνίας με βάση χάρτες που πρέπει ακόμη να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Τα ισραηλινά στρατεύματα στη νότια Γάζα θα αναδιαταχθούν υπό παρόμοιους όρους την έβδομη ημέρα. Σύμφωνα με το δελτίο όρων, «οι τεχνικές ομάδες θα επεξεργαστούν τα τελικά όρια αναδιάταξης κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εκ του σύνεγγυς». Πάνω από το 80% της Λωρίδας της Γάζας βρίσκεται σήμερα εντός «ισραηλινής στρατιωτικοποιημένης ζώνης» ή υπό ισχύουσες εντολές εκτοπισμού, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Οι όροι για την ανταλλαγή αιχμαλώτων συνάδουν με την προηγούμενη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός τον Ιανουάριο – την οποία το Ισραήλ παραβίαζε σχεδόν καθημερινά και τελικά εγκατέλειψε εντελώς, επιβάλλοντας ολοκληρωτικό αποκλεισμό στις 2 Μαρτίου και επανεκκινώντας τη γενοκτονική στρατιωτική εκστρατεία του με πλήρη ισχύ στις 18 Μαρτίου. Σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση 18 σωμάτων και λειψάνων νεκρών Ισραηλινών αιχμαλώτων, το Ισραήλ θα επέστρεφε 180 νεκρούς Παλαιστίνιους αιχμαλώτους από τη Γάζα. Η πρόταση απαγορεύει ρητά οποιαδήποτε «δημόσια επίδειξη ή τελετή» κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης των αιχμαλώτων.

Το έγγραφο αναφέρει επίσης ότι τη δέκατη ημέρα της κατάπαυσης του πυρός, η Χαμάς θα παράσχει «πλήρεις πληροφορίες (απόδειξη ζωής και έκθεση ιατρικής κατάστασης / απόδειξη θανάτου)» για κάθε έναν από τους εναπομείναντες ισραηλινούς αιχμαλώτους, ενώ το Ισραήλ θα παράσχει το ίδιο για τους παλαιστίνιους αιχμαλώτους που συλλήφθηκαν από τη Γάζα από τις 7 Οκτωβρίου. Αναφέρει τους Παλαιστίνιους αιχμαλώτους που κρατούνται από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, δεκάδες από τους οποίους παραμένουν εξαφανισμένοι και η κατάστασή τους είναι άγνωστη. Η πρόταση καλεί επίσης τη Χαμάς να δεσμευτεί ότι «θα διασφαλίσει την υγεία, την ευημερία και την ασφάλεια των ομήρων κατά τη διάρκεια της κατάπαυσης του πυρός», χωρίς καμία πρόβλεψη για τους Παλαιστίνιους αιχμαλώτους που κρατούνται από το Ισραήλ. Τουλάχιστον 70 Παλαιστίνιοι έχουν πεθάνει σε ισραηλινή κράτηση τους τελευταίους 19 μήνες.

Σχεδόν 4.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα μόνο από τις 18 Μαρτίου, όταν το Ισραήλ επανεκκίνησε την εκστρατεία βομβαρδισμών-καμένης γης που ακολουθήθηκε από μια εκτεταμένη χερσαία εισβολή. Πάνω από 430.000 Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί και πάλι με τη βία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Εν τω μεταξύ, ένας σχεδόν τρίμηνος αποκλεισμός από το Ισραήλ έχει αφήσει το εκατό τοις εκατό του πληθυσμού της Γάζας να αντιμετωπίζει «υψηλά επίπεδα επισιτιστικής ανασφάλειας», σύμφωνα με τον ΟΗΕ, και ολόκληρος ο θύλακας βρίσκεται στα πρόθυρα του λιμού.

Καθώς η γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα ξεπέρασε την Τετάρτη τις 600 ημέρες, το UNOCHA δήλωσε ότι η ανθρωπιστική κατάσταση βρίσκεται «στο σκοτεινότερο σημείο της. Καθώς οι ανελέητοι, θανατηφόροι βομβαρδισμοί και οι μαζικές εκτοπίσεις εντείνονται, οι οικογένειες λιμοκτονούν και στερούνται τα βασικά μέσα επιβίωσης».

[1] ΣτΜ: Το Gaza Humanitarian Foundation (GHF) είναι το νεοϊδρυθέν αμερικανική ίδρυμα που σκοπεύει να αντικαταστήσει τις υπηρεσίες του ΟΗΕ στην παροχή βοήθειας. Έχει κατηγορηθεί από το σύνολο των ανθρωπιστικών οργανώσεων ότι συμβάλλει στη συνέχιση της γενοκτονίας και του εκτοπισμού παραβιάζοντας τις ανθρωπιστικές αρχές παροχής βοήθειας και ήδη στις επιχειρήσεις διανομής βοήθειας που έχει στήσει στη Γάζα, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν πυροβολήσει κατά του λιμοκτονούντος πλήθους, σκοτώνοντας δέκα και τραυματίζοντας δεκάδες.

Πηγή: Drop Site News

Μετάφραση: antapocrisis

Απεριόριστη Άδεια

Ο Omer Bartov, Ισραηλινός ιστορικός, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Brown και ίσως ο κορυφαίος σύγχρονος ιστορικός του Ολοκαυτώματος, γράφει για τη γενοκτονία στη Γάζα και το πώς, η μνήμη του Ολοκαυτώματος έχει, κατά τρόπο διεστραμμένο, χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τόσο την εξόντωση της Γάζας όσο και την ασυνήθιστη σιωπή με την οποία αντιμετωπίστηκε αυτή η βία. Ο Omer Bartov ανήκει στην ελάχιστη μειοψηφία των Ισραηλινών που μιλούν ανοικτά για τη Γενοκτονία στη Γάζα που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ και έχει το θάρρος να διαπιστώσει ότι «αν ο ισραηλινός στρατός σκότωνε χίλια σκυλιά στη Γάζα, θα προκαλούσε μεγαλύτερη δημόσια κατακραυγή από τη μαζική σφαγή ανθρώπων».

1.

Στις 12 Ιανουαρίου 1904, ο λαός των Χερέρο της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής – της σημερινής Ναμίμπια – εξαπέλυσε μια σειρά επιθέσεων σε διάσπαρτες γερμανικές φάρμες στην περιοχή. Οι Χερέρο, μια ομάδα περίπου 80.000 κτηνοτρόφων, εξαρτώνταν από τα τεράστια κοπάδια τους για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ζωή, αλλά οι Γερμανοί έποικοι που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στα τέλη του 19ου αιώνα καταπατούσαν όλο και περισσότερο τα βοσκοτόπια τους.

Οι επαναστάτες κατέστρεψαν πολλές από τις φάρμες και σκότωσαν περισσότερους από εκατό αποίκους, αφήνοντας σχεδόν αλώβητες τις γυναίκες και τα παιδιά. Για τους αποίκους, η εξέγερση αποτέλεσε την τελική απόδειξη της ανάγκης να εξοντωθούν οι Χερέρο, τους οποίους αποκαλούσαν «μπαμπουίνους». Αδυνατώντας να αποκαταστήσει την τάξη, ο Γερμανός κυβερνήτης ζήτησε βοήθεια από το Βερολίνο, το οποίο έστειλε περίπου 10.000 στρατιώτες. Μέχρι τον Αύγουστο είχαν συντρίψει τους μαχητές των Χερέρο. Τον Οκτώβριο, ο Γερμανός διοικητής, υποστράτηγος Λόθαρ φον Τρόθα, εξέδωσε αυτό που έμεινε γνωστό ως Vernichtungsbefehl (διαταγή εξόντωσης) προς όσους είχαν απομείνει:

Οι Χερέρο δεν είναι πλέον Γερμανοί υπήκοοι. Έχουν σκοτώσει, κλέψει, κόψει τα αυτιά και άλλα μέρη του σώματος τραυματισμένων στρατιωτών και τώρα είναι πολύ δειλοί για να πολεμήσουν άλλο… Ο λαός των Χερέρο πρέπει τώρα να εγκαταλείψει τη χώρα. Αν αρνηθεί, θα τον αναγκάσω να το κάνει με τα μεγάλα κανόνια. Όποιος Χερέρο βρεθεί εντός των γερμανικών συνόρων, με ή χωρίς όπλο ή ζώα, θα εκτελεστεί. Δεν θα λυπηθώ ούτε γυναίκες ούτε παιδιά.

Οι περισσότεροι Χερέρο σκοτώθηκαν ή πέθαναν από δίψα και πείνα στην έρημο στην οποία είχαν εκδιωχθεί. Αρκετές χιλιάδες μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.

Για πολλές δεκαετίες, τόσο το κοινό όσο και οι ιστορικοί αγνόησαν αυτή την πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα. Η περίφημη Vergangenheitsbewältigung (συμφιλίωση με το παρελθόν) της Γερμανίας αφορούσε το Ολοκαύτωμα, όχι τα ξεχασμένα αποικιακά εγκλήματα. Μόνο το 2021 η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε επίσημα συγγνώμη για «τα δεινά, την απανθρωπιά και τον πόνο που προκάλεσε η Γερμανία σε δεκάδες χιλιάδες αθώους άνδρες, γυναίκες και παιδιά κατά τη διάρκεια του πολέμου στην περιοχή που σήμερα είναι η Ναμίμπια». Δεσμεύτηκε επίσης να καταβάλει αποζημιώσεις ύψους άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, αν και η κατανομή αυτών των χρημάτων παραμένει αμφιλεγόμενη, κυρίως επειδή οι Γερμανοί διαπραγματεύτηκαν με την κυβέρνηση της Ναμίμπια και όχι με τους ίδιους τους Χερέρο.

Αυτή η απομακρυσμένη γενοκτονία στις αρχές του εικοστού αιώνα έχει ορισμένες αξιοσημείωτες ομοιότητες με την εκστρατεία εθνοκάθαρσης και εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα. Το Ισραήλ είδε την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 με τον ίδιο τρόπο που οι Γερμανοί είδαν την επίθεση των Χερέρο 119 χρόνια νωρίτερα: ως επιβεβαίωση ότι αυτή η μαχητική ομάδα ήταν εντελώς άγρια και βάρβαρη, ότι η αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή θα οδηγούσε πάντα σε δολοφονίες και ότι ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Γάζας στο σύνολό του έπρεπε να απομακρυνθεί από το ηθικό σύμπαν του πολιτισμού. «Τα ανθρώπινα ζώα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια», δήλωσε ο ισραηλινός υποστράτηγος Γκασάν Αλιάν (ο οποίος είναι Δρούζος) λίγο μετά την επίθεση, επαναλαμβάνοντας τα λόγια πολλών άλλων ισραηλινών αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ. «Δεν θα υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα ούτε νερό [στη Γάζα], θα υπάρχει μόνο καταστροφή. Θέλατε κόλαση, θα έχετε κόλαση», δήλωσε ο Αλιάν σε ένα βίντεο μήνυμα στα αραβικά που απευθυνόταν στη Χαμάς και στους κατοίκους της Γάζας. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαεπτά μηνών, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν περισσότερους από 50.000 Παλαιστινίους, εκ των οποίων εκτιμάται ότι πάνω από το 70% ήταν άμαχοι, ακρωτηρίασαν περισσότερους από 100.000 και επέβαλαν στον υπόλοιπο πληθυσμό συνθήκες απάνθρωπης στέρησης, ταλαιπωρίας και πόνου. Η εκεχειρία που τέθηκε σε ισχύ στις 19 Ιανουαρίου έληξε απότομα στις 18 Μαρτίου, όταν το Ισραήλ αρνήθηκε να προχωρήσει στη δεύτερη φάση της συμφωνίας του με τη Χαμάς και εξαπέλυσε μια σειρά μονομερών επιθέσεων που έχουν ήδη σκοτώσει εκατοντάδες ακόμη Παλαιστίνιους αμάχους.

Αλλά από μια άλλη οπτική γωνία, τα γεγονότα του 1904 και του 2023 είναι λιγότερο συμμετρικά. Οι Γερμανοί μπορούσαν να δικαιολογήσουν τη γενοκτονία των Χερέρο επειδή τους θεωρούσαν άγριους και την ξέχασαν επειδή διαπράχθηκε μακριά από την Ευρώπη, σε μια ομάδα γενικά άγνωστη εκτός της νοτιοδυτικής Αφρικής. Οι Ισραηλινοί διαπράττουν γενοκτονία στη Γάζα επειδή θεωρούν τους Παλαιστινίους άγριους, αλλά την δικαιολογούν ως απάντηση σε μια άλλη πιθανή γενοκτονία που θα ήταν παρόμοια με το Ολοκαύτωμα, που θα διαπράττονταν από μαχητές της Χαμάς που προετοιμάζονταν για μια άλλη Τελική Λύση. Ο πρώην πρωθυπουργός Ναφτάλι Μπένετ ήταν ένας από τους πολλούς που επέμειναν ότι «πολεμάμε τους Ναζί». Η Ντίνα Ποράτ, ιστορικός του Ολοκαυτώματος, έγραψε στην εφημερίδα Haaretz στις 21 Οκτωβρίου 2023 ότι η Χαμάς «καλλιεργεί ένα καυτό μίσος για τον διάβολο που δημιούργησε στη φαντασία της, όπως έκανε η ναζιστική ιδεολογία στην εποχή της». Σε δημοσκόπηση που διεξήχθη στο Ισραήλ τον Μάιο του 2024, περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες δήλωσαν ότι η επίθεση της Χαμάς θα μπορούσε να συγκριθεί με το Ολοκαύτωμα.

Η γενοκτονία των Χερέρο ήταν μέρος της δολοφονικής βίας που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες στους αυτόχθονες πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο. Όπως έγραψε ο Aimé Césaire το 1950, οι λευκοί Ευρωπαίοι το πρόσεξαν μόνο όταν ο Χίτλερ «εφάρμοσε στην Ευρώπη αποικιοκρατικές διαδικασίες που μέχρι τότε είχαν επιφυλαχθεί αποκλειστικά» για τους αποικισμένους πληθυσμούς αλλού. Είχαν «ανεκτεί το ναζισμό… τον απάλλαξαν, έκλεισαν τα μάτια τους, τον νομιμοποίησαν» – μέχρι που τους έπληξε ως “επιστρέφον σοκ” υπό το ναζιστικό καθεστώς.

Είναι άλλο θέμα αν ο μαθητής του Césaire, Frantz Fanon, είχε δίκιο όταν υποστήριξε ότι, αν και σίγουρα «οι Εβραίοι υφίστανται διώξεις… κυνηγιούνται, εξοντώνονται, αποτεφρώνονται», η γενοκτονία τους θα μπορούσε να συνοψιστεί ως «μικρές οικογενειακές διαμάχες», μια περίπτωση λευκών που δολοφονούν λευκούς. Πέρα από τα εκατομμύρια των Εβραίων με μη ευρωπαϊκή καταγωγή, ακόμη και οι Εβραίοι ευρωπαϊκής καταγωγής δεν ήταν, και σε κάποιο βαθμό εξακολουθούν να μην είναι, τόσο λευκοί όσο οι άλλοι λευκοί, και η λευκότητά τους, όποια και αν είναι η αξία της, μπορεί να είναι αδύναμη και υπό όρους, όπως σημειώνει η Rachel Shabi στο Off-White. Ακόμη και αν πολλές «ευρωπαϊκές εβραϊκές κοινότητες… έχουν ενσωματωθεί στις λευκές πλειοψηφίες σε ολόκληρη τη Δύση», υποστηρίζει, «υπάρχει μια επίμονη αμφιθυμία». Το ίδιο το γεγονός ότι ήταν «αρχικά ξεχωριστοί και στη συνέχεια απορροφήθηκαν από την κυρίαρχη πλειοψηφία» κάνει τη λευκότητα των Εβραίων να φαίνεται «επικουρική και εξασθενημένη».

Παρ’ όλα αυτά, ήταν σίγουρα εν μέρει επειδή η γενοκτονία των Εβραίων συνέβη στην Ευρώπη και άφησε τόσα ορατά ίχνη που οι Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι δεν κατάφεραν να την καταστείλουν και να την περιθωριοποιήσουν όπως έκαναν με τους Χερέρο – δεν κατάφεραν, δηλαδή, να τραβήξουν αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν Schlussstrich (τελική γραμμή) και να την καταδικάσουν στο παρελθόν. Αντ’ αυτού, το Ολοκαύτωμα έγινε το γεγονός που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί και δεν πρέπει ποτέ να επιτραπεί να ξανασυμβεί. Η διαδικασία αντιμετώπισής του δημιούργησε τον μηχανισμό για την καταπολέμηση άλλων φρικαλεοτήτων, με τη μορφή ενός καθεστώτος διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, και έθεσε ένα ηθικό παράδειγμα. Για δεκαετίες, γράφει ο μελετητής Enzo Traverso στο βιβλίο του Gaza Faces History, η «πολιτική θρησκεία» της μνήμης του Ολοκαυτώματος

υπηρέτησε ως πρότυπο για τη μνήμη άλλων γενοκτονιών και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας — από την εξόντωση των Αρμενίων έως τις στρατιωτικές δικτατορίες στη Λατινική Αμερική, την πείνα του Holodomor στην Ουκρανία, τη Βοσνία και τη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα.

Αλλά ταυτόχρονα προσέφερε και μια μορφή carte blanche – μια εν λευκώ επιταγή. Στο Being Jewish After the Destruction of Gaza, μια συγκινητική περιγραφή της μεταμόρφωσής του από ισχυρό υποστηρικτή του Ισραήλ σε σθεναρό κριτικό του σιωνισμού, ο Peter Beinart υποδηλώνει ότι μετά το Ολοκαύτωμα μια αίσθηση «ψεύτικης αθωότητας» κατέκλυσε τη «σύγχρονη εβραϊκή ζωή, καμουφλάροντας την κυριαρχία ως αυτοάμυνα». Γιατί η μνήμη πρέπει να έχει συνέπειες, ειδικά όταν συνοδεύεται από την απόλυτη δέσμευση να μην επιτραπεί «ποτέ ξανά» να συμβεί ένα Ολοκαύτωμα. Και όταν το «ποτέ ξανά» δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, αλλά μέρος της κρατικής ιδεολογίας, όταν γίνεται το πρίσμα που μετατρέπει κάθε απειλή, κάθε ζήτημα ασφάλειας, κάθε πρόκληση για τη νομιμότητα ή τη δικαιοσύνη του κράτους σε υπαρξιακό κίνδυνο, τότε δεν πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί για την υπεράσπιση εκείνων που έχουν ήδη αντιμετωπίσει την εξόντωση. Είναι μια κοσμοθεωρία, γράφει ο Μπεϊναρτ, που «προσφέρει απεριόριστη άδεια σε ευάλωτους ανθρώπους».

Μόλις οι μαχητές της Χαμάς θεωρηθούν σύγχρονοι Ναζί, το Ισραήλ μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του ως εκδικητικό άγγελο, που ξεριζώνει τους εχθρούς του με φωτιά και σπαθί. Κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας και της νιότης μου στο Ισραήλ, το Ολοκαύτωμα ήταν σύμβολο ντροπής και άρνησης, ένα γεγονός στο οποίο οι Εβραίοι πήγαν σαν πρόβατα στη σφαγή. Με τα χρόνια, καθώς μεγάλωσα, έγινε κάτι εντελώς διαφορετικό: μια ιστορία αλληλεγγύης, υπερηφάνειας και εβραϊκού ηρωισμού. Είναι αυτή η αίσθηση του «ποτέ ξανά» που επιτρέπει στους περισσότερους Εβραίους Ισραηλινούς πολίτες να θεωρούν ότι κατέχουν το ηθικό πλεονέκτημα, ακόμη και όταν αυτοί, ο στρατός τους, οι γιοι και οι κόρες τους, καθώς και τα εγγόνια τους, συντρίβουν κάθε σπιθαμή της Λωρίδας της Γάζας. Η μνήμη του Ολοκαυτώματος έχει, κατά τρόπο διεστραμμένο, χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τόσο την εξόντωση της Γάζας όσο και την ασυνήθιστη σιωπή με την οποία αντιμετωπίστηκε αυτή η βία.

Αν λάβουμε υπόψη τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους χιλιάδες που έχουν θαφτεί κάτω από τα ερείπια, τους χιλιάδες «έμμεσους» θανάτους λόγω της καταστροφής των περισσότερων ιατρικών εγκαταστάσεων, τα χιλιάδες παιδιά που δεν θα αναρρώσουν ποτέ πλήρως από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της πείνας και του τραύματος, μπορούμε αναμφίβολα να συμπεράνουμε ότι το Ισραήλ έχει υποβάλει σκόπιμα τον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πρόσφυγες από τη διαίρεση της Παλαιστίνης το 1948 ή απόγονοί τους, σε «συνθήκες διαβίωσης που έχουν ως σκοπό τη φυσική καταστροφή του, εν όλω ή εν μέρει», όπως ορίζεται στο άρθρο II(γ) της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Γενοκτονία του 1948.

Ο υπόλοιπος κόσμος, ιδίως οι δυτικοί σύμμαχοι του Ισραήλ και οι εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα για πολλά χρόνια. Πώς ήταν δυνατόν, στον 21ο αιώνα, ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Ολοκαυτώματος και τη δημιουργία ενός διεθνούς νομικού καθεστώτος που αποσκοπούσε στην πρόληψη τέτοιων εγκλημάτων, το κράτος του Ισραήλ – που θεωρείται και αυτοχαρακτηρίζεται ως η απάντηση στη γενοκτονία των Εβραίων – να διαπράττει γενοκτονία των Παλαιστινίων με σχεδόν πλήρη ατιμωρησία; Πώς αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι το Ισραήλ επικαλέστηκε το Ολοκαύτωμα για να καταστρέψει τη νομική τάξη που θεσπίστηκε για να αποτρέψει την επανάληψη αυτού του «εγκλήματος των εγκλημάτων»;

2.

Η γενοκτονία στη Γάζα αποτελεί το φόντο, αλλά όχι απαραίτητα το επίκεντρο, μιας σειράς συζητήσεων που ξεκίνησαν πριν από τις 7 Οκτωβρίου και έχουν ενταθεί σημαντικά από τότε. Ορισμένες από αυτές επικεντρώνονται στη γενοκτονία που δεν έγινε, αντί για εκείνη που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας. Η εσωτερική διαμάχη των Εβραίων για τη Γάζα έχει διαλύσει κοινότητες, οικογένειες και φιλίες. Μετά την επίθεση της Χαμάς, πολλοί Εβραίοι – όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά και στη διασπορά – αισθάνονται ότι ζουν υπό την απειλή γενοκτονίας και θεωρούν ως τη χειρότερη μορφή προδοσίας το γεγονός ότι κάποιος, πόσο μάλλον ένας ομόθρησκος, λέει ότι είναι το Ισραήλ και όχι οι Παλαιστίνιοι που διαπράττουν γενοκτονία. Για να κατανοήσουμε τη σφοδρότητα, την οργή και το αίσθημα ευαλωτότητας που προκαλούν αυτές οι διαμάχες, πρέπει να αντιμετωπίσουμε ολόκληρη την ιστορία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης – μια πρόκληση που, με διάφορους τρόπους, έχουν προσπαθήσει να αντιμετωπίσουν πολλά πρόσφατα βιβλία.

Στο The World After Gaza, ο Pankaj Mishra ξεκινά από τον 19ο αιώνα. Σημειώνει την ατμόσφαιρα προδοσίας και επείγουσας ανάγκης που χαρακτήρισε τον σιωνισμό στις δεκαετίες πριν από τη δημιουργία του Ισραήλ, επικαλούμενος με ενσυναίσθηση

τα βασανιστήρια του πνευματικά ξεριζωμένου ανθρώπου, ο οποίος, σύμφωνα με τον πρώιμο σιωνιστή Μαξ Νόρνταου, «έχει χάσει το σπίτι του στο γκέτο και… του αρνείται ένα σπίτι στη γη του», [και] μπορεί να θεραπευτεί μόνο ανάμεσα στους ομοίους του.

Θα ήταν σκόπιμο «να εξετάσουμε την κατάσταση της αδυναμίας και της περιθωριοποίησης που ο σιωνισμός αρχικά επεδίωξε να διορθώσει», γράφει ο Μίσρα. Είναι, όπως επισημαίνει, «μια κατάσταση που συναντάται συχνότερα στην ιστορία της Ασίας και της Αφρικής παρά στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, και εξακολουθεί να είναι οδυνηρά ανεπίλυτη». Ο Μίσρα εντοπίζει δύο αντικρουόμενους παράγοντες στο σιωνισμό: την επιθυμία για χειραφέτηση, απελευθέρωση και αξιοπρέπεια, και την τάση προς τον εθνοεποικισμό, που βρήκε έκφραση σε ένα αποικιοκρατικό σχέδιο. Όπως «οι ινδουιστές και οι μουσουλμάνοι της Νότιας Ασίας», υποστηρίζει ο Μίσρα, «οι Εβραίοι και οι Άραβες της Παλαιστίνης» μπορεί σε κάποιο σημείο να είχαν στη διάθεσή τους διάφορες «επιλογές αυτοδιάθεσης», μόνο για να τις δουν να καταστρέφονται από «όλες τις καταστροφές» της δεκαετίας του 1940: «τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ολοκαύτωμα, τους απάτριδες και καθολικά ανεπιθύμητους Εβραίους πρόσφυγες, την εξάντληση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τον αναδυόμενο Ψυχρό Πόλεμο».

Αυτές οι καταστροφικές συνθήκες έθεσαν τις προϋποθέσεις για το σχέδιο διαίρεσης των Ηνωμένων Εθνών, τον πόλεμο του 1948, την ίδρυση του Ισραήλ και τη Νάκμπα – την εκδίωξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του παλαιστινιακού πληθυσμού, περίπου 750.000 ανθρώπων, από αυτό που έγινε το εβραϊκό κράτος.

Διακηρύσσοντας το ιστορικό και ηθικό δικαίωμά του να υπάρχει, στις 14 Μαΐου 1948, το νέο κράτος εξέδωσε ένα αξιοσημείωτο έγγραφο, την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας», που υποσχόταν ίσα δικαιώματα και αξιοπρέπεια σε όλους τους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αποκαλούσε «Άραβες κατοίκους». Αν είχε ακολουθήσει ένα σύνταγμα στο πνεύμα αυτής της διακήρυξης, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί ένα κράτος βασισμένο σε φιλελεύθερες και δημοκρατικές αρχές. Αυτό, φυσικά, δεν συνέβη ποτέ. Δεν συμφωνήθηκε ποτέ σύνταγμα και η νομική ισχύς της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αμφισβητήσιμη. Ακόμη και ενώ διαφορετικές εκδοχές συντάσσονταν πυρετωδώς και στη συνέχεια οριστικοποιούνταν από τον πρώτο ηγέτη του Ισραήλ, τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, οι εβραϊκές πολιτοφυλακές και αργότερα ο IDF (Ισραηλινός Στρατός) ασχολούνταν με την μετατροπή της παλαιστινιακής πλειοψηφίας της χώρας σε μειονότητα μέσω εκφοβισμού και βίαιης εκδίωξης.

Αντ’ αυτού, ο σιωνισμός έγινε η κατευθυντήρια ιδεολογία του Ισραήλ, υπό τον αμφίβολο ορισμό που έδωσε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Το Ισραήλ, όπως αναγγέλθηκε, θα ήταν «ένα εβραϊκό κράτος» που θα «εξασφάλιζε πλήρη ισότητα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους κατοίκους του, ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής ή φύλου» — μια υπόσχεση που, όσον αφορά τους Παλαιστίνιους πολίτες, τηρήθηκε ως επί το πλείστον μόνο στα λόγια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη «δημοκρατία» δεν εμφανίζεται στη διακήρυξη. Μόνο το 1992 η Κνέσετ ψήφισε έναν Βασικό Νόμο που ορίζει το Ισραήλ ως εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος, στο πλαίσιο μιας σταδιακής, ημιτελούς και ταλαιπωρημένης προσπάθειας ορισμένων ισραηλινών νομοθέτων και του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ να δημιουργήσουν ένα σύνολο συνταγματικών νόμων αντί για σύνταγμα — μια διαδικασία που ανατράπηκε, κατά πάσα πιθανότητα, από τον Βασικό Νόμο του 2018, ο οποίος ορίζει ότι «το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση εντός του Κράτους του Ισραήλ αφορά αποκλειστικά τον εβραϊκό λαό».

Ποια ήταν, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ της δημιουργίας ενός κράτους για τους Εβραίους και της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους; Στην προκλητική μελέτη του To Be a Jewish State, ο Yaacov Yadgar υποστηρίζει ότι, από ορισμένες απόψεις, πρόκειται για «δύο διακριτά, ανταγωνιστικά και ακόμη και αντιφατικά πολιτικά σχέδια». Ένα εβραϊκό κράτος είναι ένα κράτος του οποίου ο χαρακτήρας ορίζεται από τον ιουδαϊσμό, ενώ ένα κράτος για τους Εβραίους είναι απλώς ένα κράτος με πλειοψηφικό εβραϊκό πληθυσμό, που ορίζεται εθνοτικά και όχι από τη σχέση του με την εβραϊκή θρησκεία. Το κράτος που οραματίστηκε ο ιδρυτής του πολιτικού σιωνισμού, Theodor Herzl, θα ήταν φιλελεύθερο και θα μπορούσε να είναι κοσμικό. Ένα εβραϊκό κράτος, από την άλλη πλευρά, θα διακήρυσσε την εβραϊκή θρησκεία ως την ίδια την ουσία της ταυτότητάς του.

Οι αντιφάσεις μεταξύ αυτών των δύο απόψεων για το κράτος, όπως δείχνει ο Γιαντγκάρ, έγιναν εμφανείς σε μια διάσημη απόφαση του δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ Αχαρόν Μπαράκ σχετικά με την αντισυνταγματικότητα της παραχώρησης κρατικής γης για οικισμούς μόνο σε Εβραίους. Η απόφαση υποστήριξε ότι «η επιστροφή του εβραϊκού λαού στην πατρίδα του απορρέει από τις αξίες του κράτους του Ισραήλ ως εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους» — αξίες που «απαιτούν ισότητα μεταξύ των θρησκειών και των εθνικοτήτων». Πώς μπορεί μια τέτοια απόφαση να συνάδει με το γεγονός ότι ο νόμος της επιστροφής του Ισραήλ, όπως διατυπώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, προνομιάζει την χορήγηση ιθαγένειας στους Εβραίους έναντι όλων των άλλων θρησκειών και εθνικοτήτων, ή με το γεγονός ότι το ίδιο δικαστήριο ενέκρινε το σχέδιο εποικισμού στη Δυτική Όχθη;

Είναι δύσκολο να μην συμπεράνουμε ότι ο φιλελεύθερος κοσμικός ορισμός του σιωνισμού είναι εξίσου αποκλειστικός με τον θρησκευτικό και ότι οι διακηρύξεις του για ισότητα και δημοκρατία για όλους έχουν επανειλημμένα διαψευσθεί από την έμφαση που δίνει στην προνομιακή μεταχείριση μιας εθνότητας έναντι μιας άλλης. Μεταξύ της ενηλικίωσης της πρώτης γενιάς των γηγενών Ισραηλινών – στην οποία ανήκω – και της σημερινής γενιάς, το κράτος έχει γίνει όλο και πιο εβραϊκό, καθώς η θρησκεία έχει αποκτήσει μεγαλύτερη θέση στην κοινωνία, τον πολιτισμό και την πολιτική. Αλλά έχει επίσης γίνει προοδευτικά εμμονική με το να είναι το κράτος των Εβραίων – και μόνο των Εβραίων, όπως κατέστη σαφές με τον Νόμο για το Εθνικό Κράτος του 2018. Το αποτέλεσμα ήταν η σταθερή διάβρωση των δημοκρατικών αξιών στη δημόσια ζωή, ακόμη και μεταξύ του εβραϊκού πληθυσμού – για να μην μιλήσουμε για τους Παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ.

Παρά την πολυπλοκότητά του, το βιβλίο To Be a Jewish State (Να είσαι εβραϊκό κράτος) έχει πολύ λίγα να πει για τους Παλαιστινίους, οι οποίοι αποτελούν περίπου το ένα πέμπτο των Ισραηλινών πολιτών, ενώ άλλα πέντε εκατομμύρια ζουν υπό ισραηλινή κατοχή στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Ωστόσο, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τι σημαίνει για το Ισραήλ να είναι εβραϊκό κράτος χωρίς να λάβουμε υπόψη ότι ίσος αριθμός Εβραίων και Παλαιστινίων ζει στο έδαφος της «ιστορικής Παλαιστίνης». Πλέον, ο όρος «ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση» είναι αδόκιμος για να περιγράψει τη σχέση μεταξύ των δύο λαών. Όπως δείχνει ο βετεράνος παλαιστίνιος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ράτζα Σεχάδε στο βιβλίο του What Does Israel Fear from Palestine? (Τι φοβάται το Ισραήλ από την Παλαι το Ισραήλ έγινε όλο και πιο απρόθυμο να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις μετά την πτώση των κομμουνιστικών δικτατοριών το 1989, την κατάρρευση του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική το 1994 και τη δολοφονία του πρωθυπουργού Ιτζάκ Ράμπιν το 1995, ο οποίος επιδίωκε κάποια μορφή συμβιβασμού με τους Παλαιστινίους – όσο ατελής και αν ήταν – και απεχθανόταν το κίνημα των εποίκων που έκτοτε κυριαρχεί στην πολιτική της χώρας.

Η Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1991, που προσπάθησε να αναζωογονήσει την ειρηνευτική διαδικασία, προσέφερε μια «αχτίδα ελπίδας», γράφει ο Σεχάδε. Ωστόσο, οι Συμφωνίες του Όσλο που ακολούθησαν «αποδείχθηκαν πικρή απογοήτευση», καθώς απλώς «ανασυντάσσοντας την κατοχή» και «διατηρώντας το μεγαλύτερο μέρος της γης υπό την de facto κυριαρχία του Ισραήλ». Διαβάζοντας το βιβλίο του Σεχάδε σε αντιπαράθεση με αυτό του Γιαντγκάρ, αναρωτιέται κανείς αν ένα εβραϊκό κράτος που εκτείνεται από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα μπορεί να είναι κάτι άλλο από ένα κράτος απαρτχάιντ, αν δεν καταφέρει να υλοποιήσει την υπόσχεση της ίδιας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του.

Στο επικείμενο βιβλίο του στα εβραϊκά “Κατεχόμενοι από μέσα”, ο δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Michael Sfard – εγγονός του διάσημου Πολωνοεβραίου κοινωνιολόγου Zygmunt Bauman, συγγραφέα του Modernity and the Holocaust (1989) – εξηγεί με μεγάλη λεπτομέρεια πώς κατέληξε, μετά από μακρά σκέψη, στο συμπέρασμα ότι η ισραηλινή κατοχή είναι πράγματι ένα καθεστώς απαρτχάιντ. Όπως επισημαίνει, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το απαρτχάιντ είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης και ένα έγκλημα. Ιστορικά συνδέεται με το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής, αλλά ως νομική έννοια δεν βασίζεται απαραίτητα σε μια καλά διατυπωμένη φυλετική ιδεολογία.

Αντίθετα, το Καταστατικό της Ρώμης του 1998, με το οποίο ιδρύθηκε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ορίζει το «έγκλημα του απαρτχάιντ» ως

απάνθρωπες πράξεις… που διαπράττονται στο πλαίσιο ενός θεσμοθετημένου καθεστώτος συστηματικής καταπίεσης και κυριαρχίας μιας φυλετικής ομάδας επί οποιασδήποτε άλλης φυλετικής ομάδας… με την πρόθεση να διατηρηθεί το καθεστώς αυτό.

(Ο Sfard εξηγεί ότι το διεθνές δίκαιο ορίζει τον όρο «φυλετική ομάδα» χρησιμοποιώντας κοινωνικοπολιτικές και όχι βιολογικές κατηγορίες: περιλαμβάνει όχι μόνο τη φυλή και το χρώμα του δέρματος, αλλά και την εθνική και εθνοτική καταγωγή). Συνήθως, τέτοια καθεστώτα διατηρούνται μέσω συστηματικής διάκρισης σε σχέση με τα δικαιώματα και τους πόρους. Για να χαρακτηριστεί ένα σύστημα ως απαρτχάιντ, πρέπει να αποδειχθεί ότι οι εν λόγω «απάνθρωπες πράξεις» δεν είναι προσωρινές, αλλά έχουν σχεδιαστεί για να διαιωνίσουν τον έλεγχο και την καταπίεση της κατώτερης ομάδας – στην πραγματικότητα, για να τις καταστήσουν μόνιμες. «Πρέπει να σβήσουμε τα φώτα, να κλείσουμε τα αυτιά μας και να κατεβάσουμε όλες τις περσίδες», γράφει ο Sfard, «για να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι η ισραηλινή κυριαρχία στα κατεχόμενα εδάφη» ανταποκρίνεται στον ορισμό αυτό. Έχοντας υποστηρίξει μια σειρά υποθέσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, ο Sfard καταλήγει επίσης στο συμπέρασμα ότι, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, ο ίδιος ο θεσμός αυτός συνέβαλε καθοριστικά στην εφαρμογή του απαρτχάιντ, όχι μόνο «αποφεύγοντας συστηματικά να απαντήσει στο ζήτημα της νομιμότητας των εποικισμών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο», αλλά και επιτρέποντας στους εποίκους να συνεχίσουν να καταλαμβάνουν γη από τον παλαιστινιακό πληθυσμό και επιβάλλοντας κυρώσεις για την κατάφωρα παράνομη «εκτροπή των πόρων των κατεχόμενων εδαφών προς τους εποίκους». Το δικαστήριο, γράφει,

επικύρωσε μια πολιτική στοχευμένων δολοφονιών (Παλαιστινίων) υπόπτων για τρομοκρατία· επικύρωσε μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική απέλασης (Παλαιστινίων) αντιπάλων του καθεστώτος, που αγωνίζονται κατά της κατοχής, στο Λίβανο και την Ιορδανία· επέτρεψε τη μαζική κατάσχεση γης (από παλαιστινιακές κοινότητες) για την κατασκευή οικισμών· επικύρωσε εκατοντάδες περιπτώσεις συλλογικής, βάρβαρης, μεσαιωνικής τιμωρίας των οικογενειών (Παλαιστινίων) υπόπτων για τρομοκρατία με την κατεδάφιση των σπιτιών τους… επικύρωσε χιλιάδες συλλήψεις χωρίς δίκη (Παλαιστινίων), αποφάσισε ότι οι έρευνες (σε παλαιστινιακά σπίτια) και οι συλλήψεις (Παλαιστινίων) υπόπτων με απόφαση στρατιωτικού διοικητή χωρίς δικαστική εντολή είναι νόμιμες, επέτρεψε τη διατήρηση διοικητικής απαγόρευσης ταξιδιού στο εξωτερικό για εκατοντάδες χιλιάδες (Παλαιστινίους), επικύρωσε και διευκόλυνε την σκληρή πολιορκία σχεδόν δύο δεκαετιών του πληθυσμού της Γάζας (ναι, ναι, όλων των Παλαιστινίων) και επέβλεψε τη λειτουργία ενός ξεχωριστού νομικού συστήματος για τους Ισραηλινούς που ζουν στη Δυτική Όχθη.

Η Margaret Olin, μελετήτρια θρησκευτικών σπουδών και καταξιωμένη φωτογράφος, και ο David Shulman, διακεκριμένος ινδολόγος και τακτικός συνεργάτης του The New York Review, έχουν αφιερώσει χρόνια στον ακτιβισμό για την προστασία των παλαιστινίων βοσκών και αγροτών από τους εβραίους εποίκους και τον IDF, ειδικά στα νότια υψώματα της Χεβρώνας. Στο βιβλίο The Bitter Landscapes of Palestine, προσφέρουν μια εσωτερική ματιά σε ό,τι συμβαίνει εκεί.

Οι φωτογραφίες του βιβλίου δείχνουν την ομορφιά του τοπίου, την πραγματικότητα της ζωής των Παλαιστινίων στην περιοχή – που φαίνεται να συνδέεται οργανικά με αυτό – και την σκληρή, βάναυση διαταραχή αυτής της ζωής από τους Ισραηλινούς εποίκους και στρατιώτες που είναι αποφασισμένοι να τους εξοντώσουν.

Οι παλαιστίνιοι βοσκοί φέρνουν στο νου φανταστικές σκηνές από τους βιβλικούς Ισραηλίτες. Οι έποικοι μοιάζουν με υβρίδια χούλιγκαν και θρησκευτικών φανατικών, που συμμετέχουν σε κάποιο θεϊκά επιβεβλημένο τελετουργικό λιθοβολισμού και ξυλοδαρμού των κατοίκων της γης. Οι στρατιώτες συχνά φαίνονται βαριεστημένοι, κοιτάζοντας αδιάφορα τα smartphone τους, αλλά είναι ντυμένοι με στρατιωτική στολή, έτοιμοι για μάχη, ανάμεσα στα πρόβατα και τα ερείπια των καλύβων των βοσκών.

Η πραγματικότητα ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να φανεί με εξαιρετική σαφήνεια στους ξένους επισκέπτες, που δεν έχουν προηγούμενη γνώση ή προκαταλήψεις. Η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή επιτέθηκε στον Αμερικανό δοκιμιογράφο Ta-Nehisi Coates επειδή συνέκρινε την εμπειρία των Παλαιστινίων υπό κατοχή με τον Jim Crow, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι αρκετά εξοικειωμένος με τις πολυπλοκότητες της περιοχής. Ωστόσο, ο Coates δεν άργησε να καταλάβει, όταν επισκέφθηκε τη Δυτική Όχθη τον Μάιο του 2023, ότι ο ένας πληθυσμός ζούσε υπό δημοκρατικούς νόμους και ο άλλος υπό αυθαίρετη στρατιωτική διακυβέρνηση. Περιγράφοντας μια επίσκεψη στη Χεβρώνα, παρατήρησε πώς «οι Ισραηλινοί στρατιώτες ασκούσαν απόλυτο έλεγχο σε όλες τις κινήσεις μέσα στην πόλη… σταματώντας και ανακρίνοντας όποιον ήθελαν». Σε ένα σημείο, γράφει στο The Message:

Βγήκα για να αγοράσω μερικά πράγματα από έναν καταστηματάρχη. Αλλά πριν προλάβω να φτάσω, ένας στρατιώτης βγήκε από ένα σημείο ελέγχου, μου έκοψε τον δρόμο και μου ζήτησε να δηλώσω τη θρησκεία μου. Με κοίταξε με σκεπτικισμό όταν του είπα ότι δεν έχω θρησκεία και με ρώτησε για τη θρησκεία των γονιών μου. Όταν του είπα ότι ούτε αυτοί είναι θρήσκοι, γύρισε τα μάτια του και με ρώτησε για τους παππούδες μου. Όταν του είπα ότι είναι χριστιανοί, μου επέτρεψε να περάσω.

Αυτός ο στρατιώτης, σημειώνει, ήταν μαύρος. «Στην πραγματικότητα», επισημαίνει, «υπήρχαν πολλοί «μαύροι» στρατιώτες παντού που ασκούσαν την εξουσία τους επί των Παλαιστινίων, πολλοί από τους οποίους, στην Αμερική, θα θεωρούνταν «λευκοί». Αυτό του θυμίζει

κάτι που γνωρίζω από καιρό, κάτι για το οποίο έχω γράψει και μιλήσει, αλλά που ακόμα με εκπλήσσει να βλέπω εδώ με τόση λεπτομέρεια: ότι η φυλή είναι μια μορφή εξουσίας και τίποτα άλλο… Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πώς θα είχα καταταχθεί στην ιεραρχία της εξουσίας αν είχα πει στον μαύρο στρατιώτη ότι ήμουν μουσουλμάνος. Και σε εκείνο το δρόμο, τόσο μακριά από το σπίτι μου, ένιωσα ξαφνικά ότι είχα ταξιδέψει τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο.

Το καλοκαίρι του 2015 πήγα με την εικοσάχρονη κόρη μου, που μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένα ταξίδι στην Χεβρώνα που οργανώθηκε από την ΜΚΟ Breaking the Silence, μια ομάδα πρώην στρατιωτών του IDF αποφασισμένων να αποκαλύψουν τα κακά της κατοχής που είχαν επιβάλει στο παρελθόν. Εκτός από μια μοναδική συνάντηση με Εβραίους και Παλαιστίνιους ακτιβιστές λίγα χρόνια νωρίτερα, δεν είχα πάει στα κατεχόμενα εδάφη από την στρατιωτική μου θητεία στη δεκαετία του 1970.

Στην Χεβρώνα είδαμε πώς ο στρατός είχε εκκενώσει το κάποτε ακμάζον κέντρο της πόλης από τον παλαιστίνιο πληθυσμό και το είχε αποκλείσει για χρήση μόνο από τους εβραίους εποίκους που το είχαν καταλάβει. Είδαμε επίσης την περιφρόνηση με την οποία οι στρατιώτες αντιμετώπιζαν τους ντόπιους Άραβες – τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του τόπου – και την αλαζονική συμπεριφορά των εποίκων που προστατεύονταν από βαριά οπλισμένους στρατιώτες. Σε ένα πάρκο που φέρει το όνομα του Μεΐρ Καχάνε, του ρατσιστή ραβίνου και ιδρυτή του φασιστικού κόμματος Καχ, είδαμε ένα μνημείο αφιερωμένο στον Μπαρούχ Γκόλντσταϊν, έναν γιατρό που τον Φεβρουάριο του 1994 σφαγίασε 29 πιστούς και τραυμάτισε περισσότερους από 100 άλλους στο Σπήλαιο των Πατριαρχών, το οποίο χρησιμεύει και ως τζαμί – ένα γεγονός που πυροδότησε την εκστρατεία αυτοκτονικών βομβιστικών επιθέσεων που ξεκίνησε η Χαμάς τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Η επιγραφή στον τάφο του Γκόλντσταϊν εκθειάζει αυτόν τον μαζικό δολοφόνο – που τιμάται από τον πρόσφατα επανενταγμένο υπουργό εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ, Ιταμάρ Μπεν-Γβίρ – ως «αυτός που έδωσε την ψυχή του για τον εβραϊκό λαό, την Τορά και τη γη του, με καθαρά χέρια και αγνή καρδιά».

Για την κόρη μου, που είχε εσωτερικεύσει μια εντελώς διαφορετική άποψη για το Ισραήλ στις ΗΠΑ, η απόλυτη σκληρότητα και ο κυνισμός της κατοχής ήταν απλά συγκλονιστικά. Συμφωνήσαμε ότι ένα κράτος που επέτρεπε κάτι τέτοιο λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από αυτό που υποτίθεται ότι είναι «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή» είχε χάσει τον ηθικό του προσανατολισμό, ενώ ο εβραϊκός πληθυσμός που επέτρεπε αυτή την αποτρόπαια πράξη ακριβώς απέναντι από το «τείχος διαχωρισμού» είχε χάσει τη συνείδησή του. Αυτό συνέβη οκτώ χρόνια πριν από τις 7 Οκτωβρίου.

3.

Υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τα γεγονότα που έχουν συμβεί στη Γάζα από εκείνη την ημέρα, αν και η ενημέρωση από το έδαφος είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Αν θέλετε μια λεπτομερή, ημερήσια περιγραφή του πώς βίωσε ο τοπικός πληθυσμός την εκστρατεία βομβαρδισμών του IDF και την επακόλουθη εισβολή στη Γάζα, το βιβλίο του Atef Abu Saif, Don’t Look Left, είναι απαραίτητη ανάγνωση. Ακόμη και στις σπάνιες αναφορές των αμερικανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης που αναφέρονται στους Παλαιστινίους στη Γάζα με σχετική συμπάθεια, σπάνια αναφέρονται ονόματα και προσωπικές ιστορίες – ακριβώς το αντίθετο από τις αναφορές για τα θύματα της σφαγής της Χαμάς και τις οικογένειές τους. Ο Αμπού Σαΐφ καλύπτει αυτό το κενό, καταγράφοντας την τυχαία, σκληρή καταστροφή που προκάλεσε ο IDF στα μέλη της οικογένειάς του και στους πιο στενούς φίλους του.

Ο Αμπού Σαΐφ είναι υπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής και επισκεπτόταν τη γειτονιά της παιδικής του ηλικίας, τη Τζαμπαλιά, με τον έφηβο γιο του όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Αντί να γράφει οποιαδήποτε απομακρυσμένη πολιτική ιστορία, περιγράφει την καθημερινή ζωή και τους συχνούς θανάτους των απλών ανθρώπων – πώς μιλούν, τι τρώνε, τι ονειρεύονται και πώς οι ζωές τους, που ποτέ δεν ήταν άνετες ή ιδιαίτερα ελπιδοφόρες, καταστρέφονται από αεροπορικές βόμβες, πυρά πολεμικών πλοίων, οβίδες, άρματα μάχης και drones. Μας λέει, για παράδειγμα, για την Wissam, την 23χρονη ανιψιά του, που έχασε και τα δύο της πόδια και ένα χέρι σε βομβιστική επίθεση στις 16 Οκτωβρίου, στην οποία σκοτώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς της. Μετά από δύο μήνες, αυτή και η αδελφή της Widdad μεταφέρθηκαν τελικά σε νοσοκομείο στην Αίγυπτο.

Ο Αμπού Σαΐφ και ο γιος του έφυγαν από τη Γάζα στα τέλη Δεκεμβρίου 2023. Την επόμενη χρονιά, η σφαγή συνεχίστηκε σε όλη τη Λωρίδα. Τον Οκτώβριο του 2024, ο χειρουργός Φερόζ Σιντβά, ο οποίος εργάστηκε στη Γάζα για δύο εβδομάδες τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, έγραψε στην εφημερίδα The New York Times ότι αυτός και σαράντα τρεις συνάδελφοί του είχαν δει πολλά παιδιά ηλικίας κάτω των δέκα ετών να πυροβολούνται στο κεφάλι ή στο στήθος. Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν στοχεύσει δημοσιογράφους και προσωπικό των μέσων ενημέρωσης στη Γάζα – μέχρι τον Μάρτιο του 2024, έχουν αναφερθεί 162 νεκροί – καθώς και επαγγελματίες του τομέα της υγείας. Το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ ανέφερε ότι στις αρχές Δεκεμβρίου 2024 μόνο δεκαεπτά από τα τριάντα έξι νοσοκομεία της Γάζα παρέμεναν έστω και μερικώς λειτουργικά. Μέχρι τότε, σύμφωνα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (Médecins Sans Frontières, ή MSF), πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας είχαν σκοτωθεί. Στις αρχές Ιανουαρίου, ο κατάλογος των κρατουμένων εργαζομένων στον τομέα της υγείας της ΠΟΥ αριθμούσε σχεδόν τριακόσια άτομα. Οι ισραηλινές επιθέσεις έχουν σκοτώσει συνολικά εννέα μέλη του προσωπικού των MSF από την αρχή του πολέμου. Στις 21 Μαρτίου, αναφέρθηκε ότι ο IDF είχε βομβαρδίσει το τουρκικό νοσοκομείο κοντά στο διάδρομο Netzarim, που χωρίζει τη Βόρεια Γάζα από την υπόλοιπη Λωρίδα.

Όπως ανέφερε το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τον Σεπτέμβριο του 2024, είναι γνωστό ότι αρκετοί γιατροί έχουν πεθάνει υπό ισραηλινή κράτηση. Το CNN ανέφερε ότι ο διευθυντής του al-Shifa, του μεγαλύτερου νοσοκομείου της Γάζας, ισχυρίστηκε ότι είχε υποστεί επανειλημμένα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια των επτά μηνών που κρατήθηκε από τις ισραηλινές αρχές. (Τελικά αφέθηκε ελεύθερος χωρίς να απαγγελθούν κατηγορίες.) Τον Δεκέμβριο του 2024, ο IDF συνέλαβε τον διευθυντή του νοσοκομείου Kamal Adwan της Γάζας, Hussam Abu Safia, και τον μετέφερε στο διαβόητο στρατόπεδο Sde Teiman, όπου, σύμφωνα με τον δικηγόρο του στο Al Jazeera, υποβλήθηκε σε διάφορες μορφές βασανιστηρίων και απάνθρωπης μεταχείρισης. Ακόμα δεν έχει αφεθεί ελεύθερος από την ισραηλινή κράτηση.

Η Βόρεια Γάζα, συμπεριλαμβανομένης της Τζαμπαλιά, έχει μετατραπεί σε μια θάλασσα ερειπίων με εκρηκτικά αμερικανικής κατασκευής, πολλά από τα οποία είναι βόμβες «χαζές» βάρους 2.000 λιβρών, σχεδιασμένες να προκαλούν τεράστια και αδιάκριτη ζημιά. Ένας ισραηλινός κινηματογραφιστής που πήρε συνέντευξη από εφέδρους που επέστρεφαν από τη Γάζα μου είπε ότι η καταστροφή που είδαν τους θύμισε τις φωτογραφίες της Χιροσίμα. (Δεν έχει βρει ακόμη χρηματοδότηση από το Ισραήλ ή την Ευρώπη για να ολοκληρώσει την ταινία του.) Μεταξύ Οκτωβρίου 2024 και Ιανουαρίου 2025, η επιχείρηση στη Βόρεια Γάζα φάνηκε να ακολουθεί το λεγόμενο σχέδιο των στρατηγών, μια πρόταση για την εκκένωση του ανώτερου τριτημορίου της Λωρίδας της Γάζας από τον πληθυσμό της, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό στρατιωτικής δράσης και λιμοκτονίας. Αναφέρθηκαν πληροφορίες ότι η περιοχή γύρω από το Διάδρομο Νετζαρίμ είχε μετατραπεί σε «ζώνη θανάτου», όπου οι στρατιώτες του IDF πυροβολούσαν όποιον έβλεπαν. Πολλές μαρτυρίες από τη Λωρίδα περιγράφουν αδέσποτα σκυλιά που τρέφονται με άταφα πτώματα. Όταν ο πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου του IDF και υπουργός Άμυνας Μοσέ «Μπόγκι» Γιααλόν περιέγραψε αυτή την επιχείρηση ως εθνοκάθαρση, δέχτηκε επιθέσεις από τη δεξιά, αλλά και από την αντιπολίτευση, της οποίας οι ηγέτες τον κατήγγειλαν για την υπόδειξη ότι ο IDF δεν μπορεί πλέον να περιγραφεί ως «ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο».

Ωστόσο, ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν είναι ακριβής για να περιγράψει τις ενέργειες του IDF. Ο πληθυσμός της Λωρίδας δεν έχει στερηθεί μόνο τροφή, νερό, ιατρική περίθαλψη και υγιεινή, αλλά αποτελεί συνεχώς στόχο: οι άνθρωποι που εκτοπίζονται από μια περιοχή καταλήγουν σε μια άλλη, όπου ξαναδέχονται επιθέσεις ή εκτοπίζονται. Από τότε που ο IDF εισέβαλε στη Ράφα τον Μάιο του 2024 και εκτόπισε για άλλη μια φορά περίπου ένα εκατομμύριο Παλαιστινίους στη Νότια Γάζα, όπου εκατοντάδες χιλιάδες εξακολουθούν να ζουν σε τεράστιους καταυλισμούς χωρίς καμία υποδομή, είναι αδύνατο να περιγραφεί η ισραηλινή επιχείρηση ως οτιδήποτε άλλο εκτός από γενοκτονία. Οι επαναλαμβανόμενες εκτοπίσεις, οι αδιάκοπες επιθέσεις σε περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως ζώνες ασφαλείας και η συστηματική καταστροφή κατοικιών, υποδομών, νοσοκομείων, πανεπιστημίων, σχολείων, χώρων λατρείας, μουσείων και άλλων χώρων συλλογικής μνήμης και ταυτότητας – όλα αυτά υποδηλώνουν μια πρόθεση, που εκφράστηκε ήδη από τις πρώτες ημέρες της εκστρατείας, να εξαλειφθεί πλήρως η φυσική και πολιτιστική ύπαρξη των Παλαιστινίων στη Γάζα και να καταστεί η Λωρίδα της Γάζα ακατοίκητη. Από την επανάληψη των ισραηλινών στρατιωτικών δραστηριοτήτων, έχουν εμφανιστεί αναφορές ότι το Ισραήλ ενδέχεται να σχεδιάζει να καταλάβει ολόκληρη τη Λωρίδα και να την υποβάλει σε στρατιωτικό καθεστώς, πιθανώς με την υποστήριξη της κυβέρνησης Τραμπ, ελπίζοντας να αναγκάσει τον πληθυσμό να φύγει εντελώς.

Ένα απόγευμα στις αρχές Δεκεμβρίου 2024, καθόμουν με έναν φίλο πολλών δεκαετιών σε ένα δημοφιλές καφέ απέναντι από το Θέατρο Χαμπίμα στο Τελ Αβίβ. Κοίταξα γύρω μου το πολυσύχναστο καφέ και ρώτησα: «Πώς είναι μια κοινωνία που εμπλέκεται σε γενοκτονία;» «Έτσι», συμφωνήσαμε. Μερικοί από τους νεότερους άνδρες και γυναίκες που έπιναν εσπρέσο ίσως είχαν μόλις επιστρέψει από τη θητεία τους στη Γάζα ή το Λίβανο. Μερικοί ίσως είχαν χάσει φίλους ή συγγενείς στις 7 Οκτωβρίου ή στις επακόλουθες μάχες. Όλοι είχαν υποστεί τις σειρήνες των αεροπορικών επιδρομών στη μέση της ημέρας ή ενώ κοιμόντουσαν. Ωστόσο, επιφανειακά, όλα φαινόταν εξαιρετικά φυσιολογικά, παρόλο που η Γάζα βρισκόταν μόλις 72 χιλιόμετρα νότια.

Μπιρ Αλ Ιντ, ένα χωριό στη Μασάφερ Γιάτα, στη Δυτική Όχθη, 2018. Φωτογραφία της Margaret Olin

Είχα έρθει στο Ισραήλ για να επισκεφτώ τα νέα δίδυμα εγγόνια μου, που είχαν γεννηθεί έντεκα μήνες νωρίτερα. Αλλά ήθελα επίσης να συναντήσω φίλους και γνωστούς, για να διαπιστώσω πώς είχε αλλάξει η διάθεση από την τελευταία μου επίσκεψη εκεί τον Ιούνιο. Τότε με είχε εντυπωσιάσει η σχεδόν πλήρης αδυναμία των Εβραίων Ισραηλινών – όχι μόνο των φιλελεύθερων ή αριστερών που γνώριζα από καιρό – να αναγνωρίσουν έστω τα φρικτά πράγματα που διαπράττονταν από τον IDF στη Γάζα. Τώρα αντιλαμβανόμουν μια ορισμένη αλλαγή. Περισσότεροι άνθρωποι φαινόταν να έχουν συνείδηση της εξαιρετικής καταστροφής που είχε προκληθεί εκεί, λιγότερο από τις τηλεοπτικές ειδήσεις και περισσότερο από άρθρα σε εφημερίδες και βίντεο που δημοσιεύονταν στα κοινωνικά μέσα από εφέδρους του IDF. Οι Ισραηλινοί με τους οποίους μίλησα δεν έδειχναν ιδιαίτερη επιθυμία για εκδίκηση ή περισσότερη βία. Αλλά ούτε και έδειχναν ιδιαίτερη συμπάθεια. Αντίθετα, επικρατούσε μια αίσθηση παραίτησης, αδιαφορίας και απελπισίας.

Σε τακτικές διαδηλώσεις εξακολουθούσαν να ζητούν τη συμφωνία για την απελευθέρωση των ομήρων, ενώ ορισμένοι αντιτίθεντο στην κυβέρνηση ή υποστήριζαν την κατάπαυση του πυρός. Ωστόσο, ο αριθμός τους είχε μειωθεί και η ελπίδα για αλλαγή είχε σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί. Σε κάθε περίπτωση, το επίκεντρο των διαδηλώσεων δεν ήταν ποτέ οι θάνατοι Παλαιστινίων. Τον Δεκέμβριο, λιγότερο από το ήμισυ των Ισραηλινών Εβραίων υποστήριζε τον τερματισμό του πολέμου, ενώ μετά την κατάπαυση του πυρός η πλειοψηφία υποστήριζε τον τερματισμό του πολέμου με αντάλλαγμα την πλήρη απελευθέρωση των ομήρων. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, περισσότεροι αντιτάχθηκαν στον Νετανιάχου από όσους θα υποστήριζαν οποιαδήποτε εδαφική συμβιβαστική λύση με τους Παλαιστινίους. Περισσότεροι θρηνούσαν τις ελάχιστες απώλειες του ισραηλινού στρατού παρά έδιναν προσοχή στην εξόντωση της Λωρίδας της Γάζας. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεύτερης επίσκεψής μου, ορισμένοι φίλοι με επέπληξαν ευγενικά επειδή μιλούσα πολύ ανοιχτά και δημόσια για τη γενοκτονία και, ειδικότερα, επειδή αποκάλυψα σε ένα αγγλόφωνο άρθρο ότι ένας παλιός φίλος μου είχε δηλώσει στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ότι «δεν υπήρχε χώρος στην καρδιά του» για την τύχη των παιδιών στη Γάζα. Οι αραβικές κοινότητες στο Ισραήλ ήταν φοβισμένες και σιωπηλές, υποκείμενες σε ανεξέλεγκτη βία από συμμορίες και εκφοβισμό από την αστυνομία. Αλλά στο Τελ Αβίβ τα εστιατόρια και τα καφέ ήταν γεμάτα, ο νέος σιδηρόδρομος ήταν καθαρός και αποτελεσματικός, και ο παραλιακός δρόμος ήταν γεμάτος με πεζούς και δρομείς. Υπήρχαν επίσης αισθητά περισσότεροι ζητιάνοι στους δρόμους.

Υπάρχουν φωνές αντιπολίτευσης στο Ισραήλ, περισσότερες τώρα από ό,τι αμέσως μετά τις 7 Οκτωβρίου, αλλά οι περισσότερες αισθάνονται περιορισμένες και πολύ λιγότερες σε αριθμό. Με πρωτοβουλία του ιστορικού Άμος Γκόλντμπεργκ, συνάντησα μια ομάδα Εβραίων και Παλαιστινίων ακαδημαϊκών από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, οι οποίοι μου είπαν ότι προσπαθούσαν να κινητοποιήσουν τους συναδέλφους τους όχι μόνο ενάντια στον πόλεμο και την κυβέρνηση, αλλά και ενάντια στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η οποία προσπάθησε να καταστείλει την αντιπολίτευση και διακρίθηκε ανοιχτά εναντίον μιας από τους λίγες Παλαιστινίες μέλη του διδακτικού προσωπικού, της καθηγήτριας Ναντέρα Σαλχούμπ-Κεβόρκιαν. Ήταν μια μικρή ομάδα. Με διαβεβαίωσαν ότι εκπροσωπούσαν έναν μεγαλύτερο αριθμό, αλλά μερικοί από αυτούς ανέφεραν ότι δεν είχαν όλοι το ίδιο πρόγραμμα. Μερικοί ενδιαφέρονταν για την καταστολή των παλαιστινιακών φωνών και την ισραηλινή βία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, άλλοι απλώς νοιάζονταν για την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και την ελευθερία του λόγου για τους Εβραίους.

Επισκεπτόμενος τη διάσημη γκαλερί του Σαΐντ Αμπού Σακρά στο Ουμ αλ-Φαχμ, μια παλαιστινιακή πόλη εντός των συνόρων του Ισραήλ, συγκινήθηκα από μια συνάντηση με νέους Εβραίους και Παλαιστίνιους καλλιτέχνες που εργάζονται εκεί μαζί. Ο Αμπού Σακρά υποστήριξε με πάθος ότι πρέπει να επιδιώξουμε την τέχνη και την αδελφοσύνη ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι νέοι καλλιτέχνες ήταν επιφυλακτικοί στο να μιλήσουν μαζί μου και ένιωθαν σαφώς ευάλωτοι σε οποιαδήποτε έκθεση. Στο σπίτι του ηθοποιού και θεατρικού σκηνοθέτη Σινάι Πίτερ στη Χάιφα, συνάντησα αρκετούς Εβραίους και Παλαιστίνιους φίλους που μίλησαν για διαδηλώσεις και άλλες μορφές αντίστασης. Ένας Παλαιστίνιος χειρουργός είπε ότι είχε ζητήσει να μιλήσει σε μια διαδήλωση για τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα. Αρχικά συνάντησε αντίσταση από τους διοργανωτές, αλλά τελικά του επέτρεψαν να μιλήσει, κυρίως επειδή είναι γνωστός ως ήρεμος και λογικός άνθρωπος. Σημείωσε ότι μερικοί άνθρωποι έφυγαν από τη μικρή συγκέντρωση όταν άρχισε να μιλάει για τα παθήματα των Παλαιστινίων.

Άκουσα επίσης φρικιαστικές ιστορίες από τους ανθρώπους που συνάντησα. Μου είπαν για έναν πιλότο του στρατού που συνέκρινε τη δουλειά του με αυτή ενός οδηγού φορτηγού που χειρίζεται ένα ιδιαίτερα ακριβό μηχάνημα. Απογειώνεται και πυροβολεί έναν πύραυλο μακριά από τον στόχο που του έχει δοθεί. Ίσως την επόμενη μέρα τα νέα θα του πουν τι χτύπησε. Άκουσα για μια χειρίστρια drone που έφυγε ξαφνικά από τη χώρα όταν συνειδητοποίησε πόσους ανθρώπους είχε σκοτώσει. Άκουσα για μια αριστερή μητέρα που είπε στον γιο της, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από τη θητεία του στη Γάζα και ήταν σοκαρισμένος από όσα είχε δει, ότι δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Μου είπαν για έναν νεαρό αξιωματικό που, κατά τη διάρκεια έρευνας σε ένα άδειο κτίριο στη Γάζα, βρήκε έναν έφηβο Παλαιστίνιο που είχε μείνει για να βοηθήσει τη γιαγιά του. Οι στρατιώτες την βρήκαν κρυμμένη στο υπόγειο και, παρά τις διαταγές του αξιωματικού, την πυροβόλησαν επί τόπου. Ο αξιωματικός είπε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, σύμφωνα με τις πληροφορίες. Κάποιος άλλος μου είπε: «Αν ο ισραηλινός στρατός σκότωνε χίλια σκυλιά στη Γάζα, θα προκαλούσε μεγαλύτερη δημόσια κατακραυγή από τη μαζική σφαγή ανθρώπων».

Αρκετοί άνθρωποι με τους οποίους μίλησα συνέκριναν την αίσθηση της κανονικότητας που είχαν κοντά στις φρικαλεότητες με την ταινία «The Zone of Interest» (2023), που αφορά τον ναζί διοικητή του Άουσβιτς Ρούντολφ Χες, ο οποίος ζούσε με την οικογένειά του σε ένα καλοδιατηρημένο σπίτι λίγο έξω από το στρατόπεδο.

Μου είπαν ότι ορισμένοι εφέδροι επέστρεψαν από τη Γάζα με σοβαρό Μετατραυματικό Σύνδρομο και δεν έλαβαν καμία βοήθεια. Ορισμένοι από αυτούς – σύμφωνα με την πηγή μου και με αναφορές στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης – αυτοκτόνησαν. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, συνάντησα τον Lee Mordechai, έναν γενναίο νεαρό καθηγητή του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, ο οποίος έχει καταρτίσει έναν τεράστιο κατάλογο εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τον IDF, τον οποίο ενημερώνει τακτικά και δημοσιεύει στο διαδίκτυο. Όπως και οι πρόσφατες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, της Human Rights Watch και των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, η λίστα είναι ανατριχιαστική, αλλά απαραίτητη ανάγνωση.

Ο γιος μου και η νεαρή οικογένειά του είχαν μόλις μετακομίσει όταν έφτασα. Τον τελευταίο χρόνο, κάθε φορά που χτυπούσαν οι σειρήνες, έπρεπε να κατεβαίνουν δύο ορόφους με τα μωρά τους στο καταφύγιο στο υπόγειο. Το νέο διαμέρισμα διαθέτει ένα ασφαλές δωμάτιο, κάτι που συνήθως σημαίνει υψηλότερο ενοίκιο ή τοποθεσία πιο μακριά από το κέντρο του Τελ Αβίβ. Η ξαδέλφη της νύφης μου και οι κόρες της βοηθούν στη φροντίδα των διδύμων. Η μικρότερη κόρη της, μου έδειξε χαρούμενα βίντεο κλιπ του πατέρα της, ο οποίος τότε ήταν ακόμα όμηρος στη Γάζα. Τελικά απελευθερώθηκε, πολύ πιο αδύνατος, τον Φεβρουάριο και ήδη αγωνίζεται για την απελευθέρωση των υπόλοιπων ομήρων.

Κοντά στο νέο σπίτι του γιου μου υπάρχει ένα όμορφο πάρκο. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, μου πρότεινε να ανεβούμε σε ένα μικρό λόφο γνωστό ως Tel Napoleon για να δούμε τη θέα. Καθώς ανεβαίναμε την πλαγιά, το ανώμαλο έδαφος και τα θραύσματα τοίχων έδειχναν τα σημάδια των κατεστραμμένων σπιτιών. Στην κορυφή του λόφου είδαμε έναν φράχτη από σαμπρά, ψηλούς τοπικούς κάκτους που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά για να οριοθετούν τα οικόπεδα – εκεί πρέπει να υπήρχε ένα παλαιστινιακό χωριό. Όταν έψαξα για τον λόφο στο διαδίκτυο την επόμενη μέρα, βρήκα ότι η Wikipedia ανέφερε αρχαιολογικές ανασκαφές κοντά στο χωριό Jarisha, αλλά δεν ανέφερε τίποτα για το τι οδήγησε στην εξαφάνισή του. Για φωτογραφίες του χωριού και λεπτομέρειες σχετικά με την καταστροφή του στα τέλη Μαρτίου 1948, πρέπει να ανατρέξει κανείς στον ιστότοπο της Zochrot, μιας ισραηλινής ΜΚΟ που δημοσιεύει πληροφορίες σχετικά με τη Νακμπά. Πολλοί από τους εκδιωχθέντες, ειδικά από χωριά και κωμοπόλεις στο βορειοδυτικό Νεγκέβ και στη νότια ακτή, κατέληξαν στη Λωρίδα της Γάζας.

4.

Στο δυνατό βιβλίο του Moral Abdication: How the World Failed to Stop the Destruction of Gaza (στμ Ηθική παραίτηση: Πώς ο κόσμος απέτυχε να σταματήσει την καταστροφή της Γάζας), ο Ντιντιέ Φασέν εξηγεί γιατί επέλεξε τον αρχικό γαλλικό τίτλο, Une étrange défaite, από το L’Étrange Défaite του Μαρκ Μπλοχ, που περιγράφει την κατάρρευση της Γαλλίας το 1940. Το βιβλίο του Μπλοχ – που γράφτηκε τέσσερα χρόνια πριν εκτελεστεί από τη Γκεστάπο για τη δράση του στην Αντίσταση – εξετάζει μια στρατιωτική ήττα, ενώ το βιβλίο του Φασέν ασχολείται με μια ηθική ήττα. «Η συναίνεση στην καταστροφή της Γάζας έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο χάσμα στην παγκόσμια ηθική τάξη», γράφει στην αρχή. «Περισσότερο από μια εγκατάλειψη μέρους της ανθρωπότητας… η ιστορία θα καταγράψει την υποστήριξη που δόθηκε στην καταστροφή της».

Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται ο Φασέν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, «για τους πολιτικούς ηγέτες και τις διανοητικές προσωπικότητες των κυριότερων δυτικών χωρών… η ζωή των Παλαιστινίων αμάχων να αξίζει εκατοντάδες φορές λιγότερο από τη ζωή των Ισραηλινών αμάχων»; Πώς εξηγούμε το γεγονός ότι «απαγορεύονται οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις που απαιτούν μια δίκαιη ειρήνη»; Γιατί «χωρίς ανεξάρτητη επιβεβαίωση, τα περισσότερα mainstream δυτικά μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν σχεδόν αυτόματα την εκδοχή των γεγονότων που μεταδίδει το στρατόπεδο των κατακτητών, ενώ αμφισβητούν αδιάκοπα την εκδοχή των κατακτημένων»; Γιατί «τόσοι πολλοί από εκείνους που θα μπορούσαν να μιλήσουν, για να μην πούμε να αντιταχθούν, αποστρέφουν το βλέμμα τους από την εξόντωση ενός εδάφους, της ιστορίας του, των μνημείων του, των νοσοκομείων του, των σχολείων του, των κατοικιών του, των υποδομών του, των δρόμων του και των κατοίκων του – σε πολλές περιπτώσεις, ενθαρρύνοντας μάλιστα τη συνέχιση αυτής της εξόντωσης»;

«Το παράδοξο», συνεχίζει, «είναι ότι αυτή η ηθική παραίτηση των κρατών έχει δικαιολογηθεί στο όνομα της ηθικής». Οι ευρωπαϊκές χώρες διακήρυξαν ότι

έχουν ιστορική ευθύνη απέναντι στους Εβραίους και πρέπει να εγγυηθούν την ασφάλειά τους. Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου ήταν μια τερατώδης πράξη που απειλούσε την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ. Έτσι, η αντίδραση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) δεν ήταν μόνο αναπόφευκτη, αλλά και νόμιμη… Η καταστροφή της Γάζας και μέρους του πληθυσμού της ήταν ουσιαστικά ένα μικρότερο κακό για την εξάλειψη ενός μεγαλύτερου, δηλαδή της καταστροφής του εβραϊκού κράτους, που ήταν ο στόχος της Χαμάς. Υπό αυτές τις συνθήκες, το να μιλάει κανείς για εγκλήματα που διαπράττονται από τους Ισραηλινούς αποδεικνύει την πιο ύποπτη μορφή ρατσισμού: τον αντισημιτισμό. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα όταν η γενοκτονία χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει τη σφαγή του παλαιστινιακού πληθυσμού, καθώς ήταν απαράδεκτο οι απόγονοι ενός λαού που είχε υποστεί τη μεγαλύτερη γενοκτονία να κατηγορούνται ότι διαπράττουν μια άλλη.

Αυτή είναι, φυσικά, η άποψη που έχουν σήμερα οι περισσότεροι Ισραηλινοί. Αποδεχόμενοι χωρίς κριτική αυτό το επιχείρημα και συναινώντας στην εξόντωση της Γάζας, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης έχουν επίσης αποδεχθεί και χρησιμοποιήσει μια ψευδή μνήμη του Ολοκαυτώματος και μια διαστρεβλωμένη κατανόηση των διδαγμάτων του για το παρόν.

Η μακροπρόθεσμη συνέπεια αυτής της παρωδίας μπορεί, ωστόσο, να είναι ότι η γενοκτονία στη Γάζα θα απελευθερώσει τελικά το Ισραήλ από το καθεστώς του ως μοναδικού κράτους που έχει τις ρίζες του σε ένα μοναδικό Ολοκαύτωμα. Αυτό δεν θα βοηθήσει καθόλου τις δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους θύματα ή τα θύματα της σφαγής της Χαμάς, τους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους ομήρους ή τις διαλυμένες οικογένειές τους. Αλλά η Απεριόριστη Άδεια που απολάμβανε και καταχράστηκε για πολύ καιρό το Ισραήλ, ως η γη των θυμάτων, μπορεί να λήγει. Οι γιοι και οι κόρες της επόμενης γενιάς θα είναι ελεύθεροι να ξανασκεφτούν τη ζωή και το μέλλον τους, πέρα από τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Θα πρέπει επίσης να πληρώσουν για τις αμαρτίες των γονιών τους και να φέρουν το βάρος της γενοκτονίας που διαπράχθηκε στο όνομά τους. Θα πρέπει να λογοδοτήσουν για όσα έγραψε ο μεγάλος, συχνά ξεχασμένος Ισραηλινός ποιητής Avot Yeshurun μετά τη Νακμπά, της οποίας βιώνουμε μια επανάληψη ή συνέχεια: «Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης και το Ολοκαύτωμα των Αράβων της Ερέτζ Ισραήλ είναι ένα και το αυτό Ολοκαύτωμα του εβραϊκού λαού. Τα δύο κοιτάζονται κατάματα. Για αυτό μιλάω».

Πηγή: The New York Review

Μετάφραση: antapocrisis