Σπάνια η ανάδειξη αρχηγού, προέδρου ή γενικού γραμματέα σηματοδοτεί μια μεγάλη στροφή στην πορεία ενός κόμματος. Όταν υπάρχουν αυτές, έχουν ήδη διαφανεί πριν την εκλογή, η οποία απλώς την επικυρώνει. Η εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΚΙΝΑΛ δεν είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Κανείς εξάλλου, δεν περίμενε μια τομή. Αυτό που κρινόταν ήταν αν το ΚΙΝΑΛ θα κλείνει περισσότερο το μάτι προς τη ΝΔ ή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Νικητής βγήκε η πρώτη επιλογή. Κατά συνέπεια, σημειώνεται μια μικρή μεν, δεξιά δε μετατόπιση στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.

Όσο κι αν ξεθάφτηκαν λάβαρα του ΠΑΣΟΚ και φωτογραφίες του Ανδρέα, όσο και αν ακούστηκε το σύνθημα της ανανέωσης, το στρατηγικό ερώτημα για το ΚΙΝΑΛ παραμένει: ποιο πολιτικό χώρο επιχειρεί να καλύψει; Τι και πόσο κενό υπάρχει μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχει αποδεχθεί τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και την ευρωενωσιακή εξάρτηση; Οι διαχωριστικές γραμμές εκατέρωθεν του ΚΙΝΑΛ είναι δυσδιάκριτες ούτως ή άλλως, εξού και η συμπίεσή του που δεν το αφήνει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να επιστρέψει σε πολιτικές της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας, όπως η ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και η τόνωση της μεσαίας τάξης; Μπορεί να παίξει το ρόλο του Κέντρου, μιας θολής πολιτικής έννοιας, που παραπέμπει στην εξισορρόπηση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και τάξεων; Μπορεί να διεκδικήσει να πάρει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να σηκώσει τη σημαία της Αντιδεξιάς και στην τελική τί ακριβώς θα σήμαινε αυτό; Μάλλον κανείς δεν πιστεύει ότι μπορούν να γίνουν αυτά, ούτε καν οι ίδιοι οι υποψήφιοι που τα διατύπωναν πριν την εκλογική διαδικασία.

Παρόλα αυτά, το αστικό πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι έχει φθορά στο σύνολό του, ως αποτέλεσμα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Αντιλαμβάνεται και την ανάγκη αναδιάταξής του. Το δρόμο ίσως, δείξει η Γερμανία με τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό της. Σε ένα τέτοιο σενάριο, το ΚΙΝΑΛ θα πετούσε τη σκούφια του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το κεντρικό εξαγόμενο είναι ότι υπάρχει δίψα για αντιπολίτευση. Μπορεί τα ΜΜΕ να έδωσαν αναντίστοιχα πολύ χρόνο και άρθρα για το μέγεθος του ΚΙΝΑΛ, που έδωσαν. Μπορεί ο μηχανισμός και οι διασυνδέσεις του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ να κρατούν καλά μετά από τόσα χρόνια και κύματα, που καλά κρατούν. Μπορεί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να προμοτάρισαν υποψήφιους, που κι αυτό έγινε. Όμως ψήφισε και κόσμος που αισθάνθηκε ότι τον αφορά, κι ας μην ψήφισε ΚΙΝΑΛ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και πιθανώς δε θα ψηφίσει και στις επόμενες. Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό του σε κανένα κόμμα, τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα.

Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε την πρωτοφανή κατάσταση όπου: μετράμε διψήφιους και τριψήφιους θανάτους καθημερινά, λόγω της κυνικής κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, η ακρίβεια σκαρφαλώνει σε δυσβάστακτα ύψη για τη λαϊκή τσέπη, οι αντεργατικοί και αντιεκπαιδευτικοί νόμοι δεν έχουν τελειωμό, αλλά σοβαρή αντιπολίτευση απέναντι στον θύτη-κυβέρνηση δεν έχουμε.

Για νιοστή φορά το ερώτημα παραμένει για την Αριστερά: θα σηκώσει το γάντι; Θα ρίξει νερό στο μύλο της λαϊκής κινητοποίησης; Θα ποτίσει ένα ρεύμα διεκδικήσεων: αναβάθμισης της δημόσιας υγείας, αυξήσεων στους μισθούς και στα κοινωνικά δικαιώματα; Ο ελληνικός λαός έχει χαμηλές προσδοκίες, αλλά θέλει από κάπου να πιαστεί. Θα γίνει η Αριστερά το απάγκιο του;

Κώστας Κωστόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, αρθρογραφεί στο antapocrisis.