Άρθρα

Το πορνείο της διαφθοράς που λέγεται Ε.Ε. πρέπει να κλείσει

/0 Comments/in /by

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το σκάνδαλο που βαφτίστηκε Καταργκέητ πρέπει να αλλάξει όνομα. Δεν αφορά το Κατάρ αλλά την Ε.Ε. Οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων, του εκμαυλισμού, της διαπλοκής.

Είναι ταυτόχρονα το κέντρο που οργανώνει, μηχανορραφεί και επιβάλλει τη διάλυση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με μια στρατιά κυνικών στελεχών που ζουν με δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα και κουνάνε το δάχτυλο στον εργαζόμενο λαό, λέγοντάς του ότι πρέπει να πεινάσει, να κρυώσει και να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα.

Ο όγκος της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής που έχει αναπτυχθεί στην Ε.Ε. αφορά έναν ολόκληρο στρατό από κηφήνες, που χορεύει μέσα σε εκατομμύρια ευρώ, νόμιμα, ημινόμμιμα ή παράνομα.

Δεκάδες χιλιάδες λομπίστες απασχολούνται επίσημα στις Βρυξέλλες, πουλώντας τις υπηρεσίες τους σε μεγάλα συμφέροντα ώστε να επηρεάζουν τις αποφάσεις της Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου. Σχεδόν 2 δισ ευρώ διακινούνται ετησίως για λόμπινγκ, το οποίο είναι απολύτως νόμιμο, και δήθεν ελεγχόμενο από το μητρώο διαφάνειας.

Η υπόθεση με την Καϊλή στράβωσε γιατί ένα από τα πολλά κυκλώματα, έδειξε απληστία, βιασύνη και ανυπομονησία. Δεν αρκέστηκε στους νόμιμους τρόπους απόσπασης εκατομμυρίων μέσω ΜΚΟ, προγραμμάτων, χρηματοδοτήσεων, αλλά ήθελε ακόμα περισσότερα.

Αξιωματούχοι της Ε.Ε. τη μία μέρα υπηρετούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο και την άλλη μέρα γίνονται στελέχη των πολυεθνικών τσεπώνοντας εκατομμύρια για τις υπηρεσίες τους, πρώην, νυν και επόμενες. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ως επιχείρημα, απέναντι στους «Μένουμε Ευρώπη» για να δείξει τη φύση της Ε.Ε., το λόγο που υπάρχει, το γεγονός ότι τα περί ευρωπαϊκών αξιών, κοινωνικής αλληλεγγύης και σύγκλισης είναι κενά συνθήματα. Η Ε.Ε. είναι πρακτορείο των συμφερόντων των πολυεθνικών και ένας αντιδημοκρατικός οργανισμός που ξηλώνει μία μία τις μεταπολεμικές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Το γεγονός ότι το Κατάρ λάδωσε τον τελευταίο τροχό της αμάξης, του τελευταίου σε σημασία οργανισμού της Ε.Ε. (Ευρωκοινοβούλιο), μπορεί να είναι εντυπωσιακό ως γεγονός, αλλά δεν είναι πραγματικά τίποτα μπροστά στον όγκο της διαφθοράς και της διαπλοκής που καλλιεργείται στην καρδιά της Ε.Ε.

Η δυσαρέσκεια και η απέχθεια που δίκαια δείχνει ο λαός στην περίπτωση Καϊλή, και στην μπόχα και τη δυσωδία που συνοδεύει τις μίζες των εκατομμυρίων ευρώ που έπαιρναν οι υβριστές των εργαζομένων και οι τιμητές των κοινωνικών δικαιωμάτων, πρέπει να γενικευθεί.

Η αηδία και η οργή αφορά όλο το ευρωπαϊκό σύστημα που γεννά φτώχεια και μιζέρια για τους λαούς και ταΐζει εκατομμύρια τα σαπρόφυτα της πολιτικής ελίτ.

Η Ε.Ε. δικαίως βουλιάζει στην ανυποληψία. Είναι πορνείο της διαφθοράς και της εξαγοράς. Είναι άντρο των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών. Είναι όπλο των πλούσιων ενάντια στους φτωχούς. Δεν έχει την παραμικρή θετική συνεισφορά στους λαούς, στις κοινωνίες, στην εργαζόμενη πλειοψηφία – το ανάποδο. Υπάρχει μόνο για να υπηρετεί το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Η υπόθεση Καϊλή και οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για τους Βέλγους εισαγγελείς

/0 Comments/in , /by

Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Εύα Καϊλή είναι ένα τυπικό δείγμα των ακροκεντρώων που στήριξαν τα μνημόνια , που κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία την ίδια ώρα που γλύφουν τους πλούσιους, που θεωρούν δικαίωμα τους να σιτίζονται στο πρυτανείο, που μέμφονται κάθε τι κρατικό αλλά πάντα φροντίζουν να βιοπορίζονται από το κράτος, που αποστρέφονται κάθε λαϊκή κινητοποίηση εκτός αν αφορά τους «μενουμευρώπηδες» ή την Μακεδονία.

Είναι η πλειοψηφία του πρώην εκσυγχρονιστικού ρεύματος του ΠΑΣΟΚ, που αναγνωρίζει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τον προνομιακό σύμμαχο. Η δε συγκεκριμένη ήταν έτοιμη να πραγματοποιήσει και την πολιτική ένταξη της όπως έχουν κάνει τόσοι άλλοι της συνομοταξίας της.

Αυτά πρέπει να λέγονται και δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως στην προσέγγιση της «υπόθεσης Καϊλή» υπάρχει σοβαρή διαφωνία με την επίσημη γραμμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ερμηνεύει το σκάνδαλο μέσα από μια αντιπαράθεση της «αδιάφθορης Ευρώπης» σε σχέση με τον διεφθαρμένη Ελληνική κυβέρνηση. Βεβαίως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ανέβει πίστα στην διαφθορά σε σχέση με άλλες κυβερνήσεις στην χώρα, αλλά όσοι αναπαράγουν φράσεις όπως «η Καϊλή κι ο Μητσοτάκης μπορούν να τα κάνουν στην Ελλάδα και όχι στην Ευρώπη», «φέρτε έναν Βέλγο εισαγγελέα», «η αστυνομία στο Βέλγιο λειτουργεί υποδειγματικά και όχι όπως εδώ», κλπ., έχουν λάθος.

Οι παραπάνω προσεγγίσεις δεν διακρίνονται μόνο από έναν επαρχιωτισμό. Δεν εκφράζουν μόνο απώλεια μνήμης για το πώς λειτούργησαν οι αστικές τάξεις της ΕΕ και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί απέναντι στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο είναι ότι κάνουν έναν διπλό πολιτικό λάθος. Προχωρούν αφενός σε μια επιφανειακή ερμηνεία της υπόθεσης Καϊλή στο όνομα μικροπολιτικής διαχείρισης αφετέρου υποδόρια μεταβιβάζουν την ελπίδα για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε ξένα κέντρα.

Φίλοι του Σύριζα, πιστεύεται ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε αδέκαστους Βέλγους εισαγγελείς;

Σαν και αυτούς που κάλυπταν το σκάνδαλο του παιδεραστή Doutroux και χρειάστηκε να κατέβουν 200.000 διαδηλωτές στις Βρυξέλλες για να ξεσκεπαστούν οι σκοτεινές διασυνδέσεις στο δικαστικό και πολιτικό σώμα;

Πιστεύετε ότι η Βελγική αστυνομία είναι αδέκαστη, δεν διαρρέει πληροφορίες (από την Πέμπτη που έθεσε υπό κράτηση μέχρι την Κυριακή μεσημέρι που ασκήθηκε δίωξη), ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είναι σε επικοινωνία με την πολιτική ηγεσία και τους κύκλους της Ε.Ε;

Μήπως πιστεύετε ότι οι 3.000 λομπίστες στις Βρυξέλλες δεν διακινούν χρήματα;

Το πρόβλημα είναι μόνο η «Καϊλή που πάει με τον Μητσοτάκη» ή ότι μεγάλο μέρος της ευρωγραφειοκρατίας είναι χωμένο στην διαπλοκή και στην διαφθορά;

Να υπενθυμίσουμε ότι επικεφαλής της ΕΕ είναι η κυρία Φον ντερ Λάιεν, που αγόραζε πτυχία πανεπιστημίων, έχει «διδακτορικό Πατούλη» στην Ιατρική με αντιγραφή, το όνομα της συνοδεύεται από σκάνδαλα από την εποχή που ήταν υπουργός στην Γερμανία (πχ 200 εκ. ευρώ σε φιλικές εταιρίας συμβούλων, απευθείας αναθέσεις, κλπ.) μέχρι την τωρινή θητεία της στην ΕΕ (κονδύλια πανδημίας, κλπ.);

Όσο δε αφορά την υπόγεια επιθυμία ότι οι Βρυξέλλες θα τραβήξουν το χαλί στον Μητσοτάκη λόγω διαφθοράς καλό είναι να μην καλλιεργούνται τέτοιες αυταπάτες.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η Καϊλή και οι «δευτεράντζες» της ιταλικής σοσιαλδημοκρατίας δεν πιάστηκαν, γιατί στην Ευρώπη δεν περνά η διαφθορά εν αντιθέσει με την Ελλάδα. Στο ανώτερο επίπεδο, όπως το Ευρωκοινοβούλιο, η διαφθορά δεν διαφέρει μεταξύ Ελλάδας κι Ευρώπης. Διαφορά υπάρχει σε πιο χαμηλά επίπεδα και οφείλεται είτε στο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης είτε στην πολιτική διαμεσολάβηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού (πχ φοροδιαφυγή λόγω μη ανταγωνιστικής μικροϊδιοκτησίας, χαμηλή ανταποδοτικότητα του κοινωνικού κράτους, κλπ.). Ούτε οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων έχουν πρόβλημα να τα πιάνουν από Καταριανούς, Σαουδάραβες, Ρώσους ολιγάρχες και Ευρωπαϊκές εταιρίες. Ούτε ήταν μόνο 4 που χρηματίστηκαν από το Κατάρ.

Η Καϊλή μπήκε στο στόχαστρο με την στάση της να υπονομεύσει την έρευνα της PEGA για τις υποκλοπές προκειμένου να εξυπηρετήσει τον Μητσοτάκη. Είναι μεγάλο πρόβλημα για τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές αστικές τάξεις το ότι είχαν γίνει «σουρωτήρι» από Αγγλοαμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Η υπόθεση αφορούσε τεράστια πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Επιπλέον δε η οικονομική κρίση πιέζει για αλλαγή του τρόπου διαμοιράσματος της εξουσίας σε πιο συγκεντρωτικό μοντέλο εντός της ΕΕ. Δεν μπορεί το κάθε δευτερεύον στέλεχος της σοσιαλδημοκρατίας όπως η Καϊλή και ο Παντζιέρι να τα τσεπώνουν, χωρίς «κεντρικό διακανονισμό».

Η επιλογή του Σύριζα για μια επιφανειακή και επικοινωνιακή προσέγγιση της υπόθεσης Καϊλή, δεν οφείλεται ούτε ότι δεν γνωρίζουν τα πράγματα στην ΕΕ, ούτε γιατί το εντάσσουν μόνο στο πεδίο της εκλογικής αντιπαράθεσης με τον Μητσοτάκη. Στην ουσία ο Σύριζα κάνει μια αναπαραγωγή του πολιτικού λόγου των ακροκεντρώων που ήθελαν «να έρθει η ΕΕ να μας βάλει σε τάξη». Η προσέγγιση αυτή είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών παρακαταθηκών του ευρωκομουνισμού και πολιτικών επιλογών της νυν ηγεσίας του Σύριζα. Μια από τις τρεις βασικές ιδεολογικές παραμέτρους του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος ήταν η αυταπάτη της αναζήτησης της «καλής αστικής τάξης» (οι άλλες 2 ήταν η θεσμολαγνεία, και η σύμφυση ενδιαμέσων με τελικούς στόχους).

Το παραπάνω ιδεολογικό πλαίσιο δεν ισχύει γιατί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του Κεφαλαίου δεν διχοτομούνται σε καλή και κακή αστική τάξη, σε παραγωγικό και χρηματικό Κεφάλαιο, κλπ., αλλά στην πραγματικότητα οι υπάρχουσες διαφορές ενοποιούνται. Από αυτή την άποψη η ΕΕ δεν έχει πρόβλημα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη αρκεί να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της, να πάρει το μερίδιο της από τα εξοπλιστικά και να μοιραστεί ποσοστό από τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης σε ευρωπαϊκές εταιρίες. Όποιος ψάχνει την «καλή αστική τάξη» και δηλώνει και Αριστερός, στο τέλος μπορεί να καταλήξει να του σηκώνουν το τηλέφωνο μόνο ο Σαββίδης και ο Μελισσανίδης…

Το δεύτερο πρόβλημα με την προσέγγιση Σύριζα στο θέμα Καϊλή, προκύπτει από την πολιτική επιλογή της όσμωσης με την σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Είναι πρόβλημα να αγνοείς την μετατόπιση και μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας και να την αντικαταστήσεις με ένα δίπολο το καλό Πασοκ και το φιλομητσοτακικο Πασοκ. Τέτοιες λογικές δεν θα τραβήξουν το ΠΑΣΟΚ αριστερά αλλά «πασοκοποιούν» τον Σύριζα, και θα έχουν επιπτώσεις όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά και σε άλλα θέματα.

Να παραδεχθούμε ότι η κυβέρνηση Σύριζα δεν έφτασε ούτε κατά προσέγγιση το επίπεδο της διαφθοράς που έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όμως ο συμβιβασμός του Σύριζα δεν θα μείνει μόνο στο πολιτικό επίπεδο επεκτείνεται και σε θέματα που η Αριστερά είχε το «ηθικό πλεονέκτημα». Όσοι από τον Σύριζα δικαίως κατηγορούν το φαινόμενο Καϊλή σαν την πολιτική μετριότητα που στηρίχθηκε στην εμφάνιση και πάντα ήταν κοντά στην διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα, ας μην ξεχνάνε ότι εξέλεξαν ευρωβουλευτές τον Γεωργούλη και τον Π. Κόκκαλη (συνώνυμο της διαπλοκής σύμφωνα με τον Σύριζα και είχαν μάλιστα ζητήσει και την ποινική του δίωξη στην Βουλή). Από αυτή την άποψη η επιφανειακή προσέγγιση του Σύριζα και των λοιπών αφελών στο θέμα Καϊλή, αφορά περισσότερο το πρόσωπο παρά το μοντέλο πολιτικής παρουσίας και θα το βρουν αργότερα μπροστά τους…

Πηγή: Kommon

Πώς να αναγνωρίζετε ένα λαμόγιο: Με αφορμή την Εύα Καϊλή

/0 Comments/in , /by

Τα συντριπτικά στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η Εύα Καϊλή πιάστηκε όχι απλώς με τη γίδα στην πλάτη, αλλά με όλο το κοπάδι. Σε αντίθεση με όσους πέφτουν από τα σύννεφα και δηλώνουν έκπληκτοι και απογοητευμένοι, ο γράφων ισχυρίζεται ότι το να εμφανίζεις πολλά από τα παρακάτω χαρακτηριστικά, είναι βέβαια όχι απόλυτη, αλλά ισχυρή ένδειξη ότι είσαι λαμόγιο.  

Πρώτον: Τα λαμόγια μαζεύονται γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ακριβώς όπως πριν είκοσι χρόνια μαζεύονταν γύρω από τον Κώστα Σημίτη, και όπως διαχρονικά οι μύγες μαζεύονται γύρω από το σκατό. Στην περίπτωση βέβαια των δύο πρωθυπουργών δεν φταίει η οσμή, αλλά το γεγονός ότι θεωρούνται ικανοί διαχειριστές, τόσο ικανοί που όποιος θέλει να κάνει “δουλίτσες” και να μαζεύει σακούλες με ρευστό, οφείλει να είναι εκεί γύρω τριγύρω. Δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι είναι στο περιβάλλον του Κυριάκου είναι λαμόγια, αλλά αν είσαι λαμόγιο, είναι πιθανόν να είσαι στο περιβάλλον του Κυριάκου. Επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Καϊλή, αν και ευρωβουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, ήταν Μητσοτακικότερη του Πορτοσάλτε. 

Δεύτερον: Τα λαμόγια είναι υπέρ της Αριστείας. Θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι άριστοι. Είναι οι καλύτεροι, έχουν δουλέψει σκληρότερα από όλους, είναι εξυπνότεροι από όλους, βρίσκουν και εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες. Κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι είναι της ήσσονος προσπάθειας, θεωρούν ότι όλοι μπορούν να γίνουν πετυχημένοι και να εξασφαλίσουν τα τρισέγγονά τους, αρκεί να είναι άριστοι όπως είναι ο εαυτός τους. Έχουν πειστεί τόσο βαθιά για την αριστεία που τους διακρίνει, που η αυτοπεποίθησή τους φτάνει στο σημείο να διατηρούν σπίτι τους τις σακούλες με τις μίζες που λαμβάνουν. Η αριστεία άλλωστε είναι σαν το LSD, δημιουργεί ψευδαισθήσεις: Μετά από λίγο το ίδιο το λαμόγιο που παριστάνει τον άριστο έχει ξεχάσει ότι είναι λαμόγιο και θεωρεί ότι η κοινωνία του χρωστάει επειδή είναι άριστος, επομένως είναι φυσιολογικό να είναι λαμόγιο. Η αριστεία έχει εισχωρήσει στη λαμογιά και η λαμογιά έχει εισχωρήσει στην αριστεία με αποτέλεσμα να έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν.

Τρίτον: Τα λαμόγια είναι εναντίον των τεμπέληδων που ζουν με επιδόματα και συνήθως κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία που δεν μπορεί να επιβιώσει. Γιατί το επίδομα που δίνει το κράτος και πάει χαμένο σε χιλιάδες ή εκατομμύρια αδύναμες οικογένειες, θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια ακόμα μίζα που θα πάρει το άριστο λαμόγιο. Δεν έχει σημασία αν ένα λαμόγιο έχει ήδη βγάλει όσα εκατό κοινοί θνητοί δεν θα βγάλουν με τον τίμιο ιδρώτα τους σε  όλη τη ζωή τους. Πάντα θα θέλει παραπάνω. Επιπλέον, ένα λαμόγιο πρέπει πάντα να κουνά το δάχτυλο στην κοινωνία, για να δείχνει στην άρχουσα τάξη ότι είναι λυσσασμένο μαντρόσκυλο στην υπηρεσία της, χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες και λοιπά σοβιετικά κατάλοιπα. 

Τέταρτον: Τα λαμόγια είναι πολύ υπέρ της Ευρώπης. Είναι αδιαπραγμάτευτοι, φανατικοί ευρωπαϊστές, “μένουμε Ευρώπη”, ψηφίζουν ΝΑΙ στα δημοψηφίσματα κοκ. Πέραν όλων των άλλων λόγων, τα λαμόγια είναι είδος που αφθονεί στις Βρυξέλλες καθώς η ίδια η φύση και η δομή της Ε.Ε. ευνοεί τους απατεώνες, τους μιζαδόρους, τους εξωνημένους, όπως η κοπριά ευνοεί τα λάχανα. Άλλωστε το γεγονός ότι στην Ε.Ε. δραστηριοποιούνται 60.000 λομπίστες, διακινώντας νόμιμα 1.8 δισ ευρώ το χρόνο για να προωθούν τα συμφέροντα των ομάδων, των επιχειρήσεων ή των χωρών που τους προσλαμβάνουν, σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα περισσότερα δισ που διακινούνται μαύρα. 

Πέμπτον: Τα λαμόγια έχουν ουκρανική σημαιούλα στο προφίλ. Καταρχήν επειδή το μέγεθος της διαφθοράς που επικρατεί στο μοίρασμα της δυτικής βοήθειας στην Ουκρανία κάποια στιγμή θα διδάσκεται στις μελλοντικές σχολές της μίζας ως στέιτ οφ δι αρτ της λαμογιάς. Και κατά δεύτερον επειδή τα λαμόγια ανατριχιάζουν με δικτάτορες και τσάρους όπως αυτοί που κυβερνούν στις μη δυτικές χώρες (Ρωσία και Κίνα) και κλαίνε από συγκίνηση για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, τις ανοικτές κοινωνίες και γενικά το δυτικό μοντέλο ζωής το οποίο πέραν του ότι είναι αυταποδείκτως αυτό που πρέπει να επικρατήσει παγκοσμίως, είναι και πολύ προσοδοφόρο για τα ίδια τα λαμόγια. 

Έκτον: Τα λαμόγια είναι πολυπράγμονες και πολυθεσίτες. Σπάνε στην πράξη την κοινή λογική που λέει ότι δεν μπορείς να είσαι άριστος σε πεντακόσιους τομείς. Δείτε την Εύα Καϊλή. Απόφοιτη Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ. Μπορεί να μην έχει σχεδιάσει ούτε σκυλόσπιτο, αλλά ξέρει από κρυπτονομίσματα, από ψηφιακό μετασχηματισμό, από κυβερνοασφάλεια, από ίντερνετ λήντερσιπ. Ιδρύει εταιρεία Real Estate, συμμετείχε μέχρι και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκτεταμένης Νοημοσύνης του MIT Lab. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι πολυθεσίτες είναι λαμόγια. Για παράδειγμα ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, έχει ταυτόχρονα καμιά τριανταριά ιδιότητες, εκπροσωπώντας μεγάλες επιχειρήσεις, ΜΚΟ, φορείς, τράπεζες, και έχει κατηγορηθεί -μετά το πέρας της θητείας του- για λόμπινγκ και προσπάθεια επηρεασμού αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι πιάστηκε επ’ αυτοφώρω με σακούλες γεμάτες μετρητά.

Έβδομο και τελευταίο, ένα λαμόγιο είναι αντικομμουνιστής. Οφείλει να έχει βιώσει τη στυγνή βία των κομμουνιστών, ή έστω αν δεν την έχει βιώσει ο ίδιος, να την έχει βιώσει η οικογένειά του. Εν ανάγκη, αν αυτό δεν ισχύει, μπορεί να εφεύρει μια φανταστική ιστορία, όπως η Εύα Καϊλή, για τον παππού της που τον σκότωσαν οι κομμουνιστές, καμιά δεκαριά μάλιστα χρόνια πριν γεννηθούν οι γονείς της. Αυτό το βιωματικό τραυματικό γεγονός, προκληθέν υπό των κομμουνιστών, δημιουργεί άρρηκτη συναισθηματική και ιδεολογική σύνδεση ανάμεσα στο μοντέρνο και μεταμοντέρνο σημερινό λαμόγιο της δημοκρατίας, του δυτικού μοντέλου και της καινοτομίας, με το παραδοσιακό λαμόγιο που επί Κατοχής ασκούσε το ευγενές επάγγελμα του μαυραγορίτη, του καταδότη και του γερμανοτσολιά.
Επιπλέον όμως ο αντικομμουνισμός είναι απαραίτητος για να μπορεί ένα λαμόγιο να ορθώνει το ανάστημά του ενάντια στον κόκκινο φασισμό ακριβώς όπως έκανε και η Εύα στο Ευρωκοινοβούλιο κάθε φορά που η Ε.Ε. επιχειρούσε να εξισώσει τον φασισμό με τον κομμουνισμό, να χαϊδέψει την νεοναζιστική ακροδεξιά στην Ανατολική Ευρώπη και στις Βαλτικές χώρες.
Σε μικρότερη κλίμακα, φανταστικές βιωματικές ιστορίες (πχ για νεαρούς μαντράχαλους που λένε τα κάλαντα υπέρ της δραχμής, αλλά δεν δέχονται πληρωμή εις δραχμάς), είναι απαραίτητες για την μετεωρική άνοδο νέων αρίστων που θα αντικαταστήσουν το κενό που αφήνει η Εύα. Ο κόσμος της αριστείας και της σκληρής δουλειάς δεν έχει τίποτα να φοβάται. Ένας πέφτει, δέκα έρχονται.