Άρθρα

Η σφαγή της Bucha

Το antapocrisis αναδημοσιεύει ένα άρθρο/ρεπορτάζ, υπόδειγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας, που ανέβηκε στο on-line περιοδικό γεωπολιτικής ανάλυσης “Standpoint Zero”, τη Δευτέρα, 4 Απριλίου 2022.

Χτες (3 Απριλίου 2022) με χλομιασμένο το πρόσωπό του ο Oleksiy Arestovych, βασικός σύμβουλος του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelenskyy που κάνει τακτικές τηλεοπτικές ενημερώσεις ως προς τις πολεμικές εξελίξεις, εμφανίστηκε στην UA-TV— Ukrinform, η Ουκρανική κρατική ραδιοτηλεόραση—για να πληροφορήσει το κοινό για τις σοκαριστικές σφαγές αμάχων στις πόλεις Bucha, Irpin, και Hostomel στα βορειοδυτικά του Κιέβου. Οι Ρωσικές δυνάμεις, σε συμμόρφωση με τις δεσμεύσεις που ανακοίνωσαν κατά τον πιο πρόσφατο γύρο των συνομιλιών, αποχώρησαν από την περιοχή του Κιέβου Ομπλάστ, επιτρέποντας στις Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις να πάρουν πίσω υπό τον έλεγχό τους αυτές τις πόλεις. Αργά το Σάββατο το βράδυ άρχισε η κυκλοφορία φωτογραφιών αυτού που ο Arestovych αποκάλεσε “μετα-αποκαλυπτική ταινία φρίκης”—μέχρι τριακόσια πτώματα δολοφονημένων Ουκρανών πολιτών διασκορπισμένα σε δρόμους, υπόγεια και σε ρηχούς τάφους.

Η δημοσιογράφος της The Kyiv Independent, Olga Rudenko, σε ένα άρθρο που δημοσίευσε στις 2:21 π.μ. της 3ης Απριλίου, έγραψε ότι από την στιγμή που οι Ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται από την περιοχή «φρικώδεις φωτογραφίες και βίντεο άρχισαν να συρρέουν» τα οποία «μοιάζει να αποδεικνύουν ότι οι Ρωσικές δυνάμεις προχώρησαν σε στοχευμένες, οργανωμένες δολοφονίες πολιτών στην Bucha». Στις έντεκα και μισή το πρωί, η Valentyna Romanenko προσέθετε πολύ περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις θηριωδίες στην Ukrayinska Pravda σε ένα άρθρο με τίτλο «Επιθυμούσατε μια άλλη Σρεμπρένιτσα;» συνδέοντας τα εγκλήματα με την γενοκτονία το 1995 οκτώ χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων στην Βοσνία. Παραθέτοντας τα λόγια του Mykhailo Podoliak, σύμβουλου του Επικεφαλής του Προεδρικού Γραφείου, που είχε πει ότι επειδή ο δυτικός κόσμος δεν ήθελε να προκαλέσει τη Ρωσία, εισέπραξε το σύνολο της ανείπωτης φρίκης από την απανθρωπιά στην Bucha, Irpin, και Hostomel:

Εκατοντάδες, χιλιάδες δολοφονημένων, ακρωτηριασμένων, βιασμένων, δεμένων, ξανά βιασμένων που μετά σκοτώθηκαν. Εκατοντάδες, χιλιάδες Ουκρανών αμάχων. Δολοφονημένων με εξαιρετική σκληρότητα.

Εικόνες που αναρτήθηκαν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης του Podoliak καθώς και σε εφημερίδες σε όλη τη χώρα επιβεβαίωσαν αυτές τις άγριας κτηνωδίας σκηνές από την Αποκάλυψη. Άνθρωποι με τα χέρια πισώπλατα δεμένα εκτελεσμένοι σε τοίχους, σώματα σωριασμένα στους δημόσιους δρόμους παντού στην πόλη της Bucha, μέλη που ξεπρόβαλλαν από αυτό που έμοιαζε με μαζικούς τάφους. Καρβουνιασμένα απομεινάρια σωριασμένα πάνω σε παραμορφωμένα κουφάρια πυροβολημένων και καμμένων αυτοκινήτων και μηχανημάτων, χέρια με βερνικωμένα νύχια και ματωμένα πρόσωπα με πολλαπλές πληγές από σφαίρες. Η φρίκη ήταν εκεί για να την δει η υφήλιος. Δύο ολόκληρες ώρες πριν αυτά φτάσουν στα Ουκρανικά μίντια η Louise Callaghan είχε αναρτήσει ολόκληρη την ιστορία στην online έκδοση των The Sunday Times στη Βρετανία, και ήδη από τις πέντε το πρωί είχε σηκωθεί το σχετικό άρθρο στην Wikipedia: «Η σφαγή της Bucha υπήρξε ένα αιματοκύλισμα αμάχων στην Ουκρανική πόλη της Bucha από Ρωσικές δυνάμεις που συμμετείχαν στην εισβολή στην Ουκρανία το 2022.»

Όλα τα γεγονότα είχαν διαπιστωθεί. Οι άνθρωποι στη δυτική Ευρώπη πριν πάνε για ύπνο θα είχαν όλες τις λεπτομέρειες, κάθε αποτρόπαια φωτογραφία, και τον αριθμό των φορών που κάθε θύμα είχε βιασθεί προτού πυροβοληθεί και στην Ουκρανία [η ιστορία] θα ήταν ακριβώς στην ώρα της πριν το πρωινό. Αυτό δεν θα ήταν μόνο το κύριο θέμα των ειδήσεων της μέρας—πλημμυρίζοντας κάθε δελτίο ειδήσεων από το Λος Άντζελες έως το Βερολίνο, αυτή η ιστορία θα ήταν τα νέα.

Όμως αυτή είναι μια περίεργη ιστορία. Δεν υπάρχει ανεπάρκεια φωτογραφικών πληροφοριών μετά το γεγονός. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκατοντάδες πολίτες σφαγιάστηκαν στους δρόμους των πόλεών τους. Αυτό μπορούμε όλοι να το δούμε. Ξέρουμε ότι αυτό συνέβη. Εν τούτοις, από την αρχή αυτής της σύγκρουσης, τα μίντια υπογραμμίζουν το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος συμβαίνει στον «πολιτισμένο κόσμο». Κάθε στιγμή του αποθανατίζεται στην κάμερα από συνηθισμένους ανθρώπους. [Αλλά] δεν υπάρχει ούτε ένα βίντεο γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα, ούτε μία φωτογραφία, καμία αναφορά στα κοινωνικά δίκτυα, κανένα γραπτό μήνυμα—τίποτα. Το πρώτο πράγμα που ο οιοσδήποτε οπουδήποτε ακούει γι’ αυτό το ξεδιάντροπο και πολύ δημόσιο έγκλημα είναι όταν η είδηση φτάνει στις εφημερίδες. Στην Μαριούπολη, μια πόλη εντελώς περικυκλωμένη από τις ρωσικές δυνάμεις, οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το Skype για να έρθουν σε επαφή με ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ακόμη και στην κατειλημμένη από τους Ρώσους νότια και ανατολική πλευρά της χώρας οι συνηθισμένοι πολίτες κινηματογραφούν τι πράττουν οι Ρώσοι και τι οι Ουκρανικές δυνάμεις κάνουν στους Ρώσους. Αλλά λίγα μίλια βόρεια του Κιέβου, κατά τη διάρκεια μιας τρομακτικής και παρατεταμένης επίθεσης στον άμαχο πληθυσμό, δεν έχουμε τίποτα, παρά μόνο σιγή, μέχρις ότου ο τύπος ανακοινώσει την ιστορία. Αυτό είναι παράξενο.

Υπάρχει κάτι ακόμη πιο παράξενο. Από την κάλυψη των μίντια μας δίνεται η εντύπωση ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες που έφτασαν σε αυτές τις γύρω από το Κίεβο πόλεις συνάντησαν αυτή τη φρίκη. Πολλές από τις φωτογραφίες που διαθέτουμε δείχνουν καθαρά τη δημόσια διάπραξη αυτών των εγκλημάτων. Οποιοσδήποτε έφτανε στην Bucha θα έβλεπε τη σκηνή του εγκλήματος. Τίποτα από αυτά δεν ήταν κρυμμένο. Η Rudenko αυτό ακριβώς έγραψε—από τη στιγμή που οι Ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται από την περιοχή φρικώδεις φωτογραφίες και βίντεο άρχισαν να συρρέουν. Επομένως, πρέπει να υποθέσουμε ότι οι Ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται από την Bucha κάποια στιγμή αργά το απόγευμα του Σαββάτου, 2 Απριλίου και ότι οι φωτογραφίες άρχισαν να συρρέουν στη Rudenko και τους συναδέλφους της της The Kyiv Independent λίγο μετά.

Αλλά όχι, τα πράγματα δεν συνέβησαν έτσι.

O Δήμαρχος της Bucha, Anatoliy Fedoruk, ανακοινώνει την απελευθέρωση της πόλης, χωρίς να αναφέρει τίποτα για σφαγή.

Οι Ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να φεύγουν από την Bucha, το Irpin και το Gostomel την Τετάρτη 30 Μαρτίου—τρεις ολόκληρες μέρες προτού αυτά τα απαίσια βίντεο και εικόνες άρχισαν να «συρρέουν στα» Ουκρανικά μίντια. Ο Ρωσικός στρατός είχε εκκενώσει εντελώς την πόλη της Bucha στις 16:31 της 1ης Απριλίου, επειδή τότε είναι που ο Anatoliy Fedoruk, ο δήμαρχος της Bucha στάθηκε μπροστά στο Δημαρχείο και κήρυξε την «απελευθέρωση» της πόλης και το ανάρτησε στην επίσημη σελίδα στο Facebook που διατηρεί το Δημοτικό Συμβούλιο της Bucha. Είναι λογικό επομένως να συμπεράνουμε ότι οι επιζώντες της σφαγής και οι εισερχόμενοι Ουκρανοί στρατιώτες θα είχαν δει τις φρικιαστικές σκηνές τριγύρω στους δρόμους και θα τις είχαν αναφέρει—αλλά όχι. Στην πραγματικότητα, ο κ. Fedoruk δεν λέει τίποτα για σώματα που να κείτονται στους δρόμους κατά τον online λόγο του για την απελευθέρωση [της πόλης]. Χρειάστηκαν ακόμη είκοσι τέσσερις ώρες για να τραβήξει η σφαγή την προσοχή του τύπου. Παράξενο.

Είναι σαφές ότι πρέπει να βρούμε τι συνέβη εδώ για αρκετές ώρες. Οι Ρώσοι φεύγουν το απόγευμα της 30ης Μαρτίου, αναφορές για κάποια σφαγή δεν φτάνουν από την πόλη—ούτε ακόμη και από τον δήμαρχο ο οποίος βρίσκεται όντως στην Bucha την 1η Απριλίου και μετά, το απόγευμα της 2ας Απριλίου έχουμε μία σφαγή. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περισσότερο από εβδομήντα-δύο ώρες κατά τις οποίες κανείς δεν αναφέρει για σφαγή και οι Ουκρανικές δυνάμεις ελέγχουν την πόλη. Ο δήμαρχος βρίσκεται στην πόλη και οι κάτοικοι της πόλης βγαίνουν πάλι έξω στους δρόμους και κανένας—κανένας—δεν μιλά για κάποια σφαγή. Υπάρχουν ίσως ένα ή δύο βίντεο που τραβήχτηκαν από ανθρώπους που οδηγούν μέσα στην πόλη, στα οποία βλέπουμε σώματα στον δρόμο. Αλλά [τα σώματα] είναι ίσως τρία ή τέσσερα, και βρισκόμαστε σε μία ενεργή πολεμική ζώνη. Είναι δύσκολο να παντρέψουμε αυτά τα βίντεο με τις μετέπειτα εικόνες μιας εκτεταμένης σφαγής.

Σύμφωνα με τους New York Times, που είχαν στο έδαφος τον φωτορεπόρτερ Daniel Berehulak, μία από τις πρώτες Ουκρανικές μονάδες που εισήλθαν στην Bucha ανήκε στο υπερ-εθνικιστικό τάγμα Αζόφ. Περπατώντας με το τάγμα Αζόφ, η λεζάντα που συνοδεύει τις φωτογραφίες γράφει:

Ουκρανοί στρατιώτες από το σύνταγμα Αζόφ περπάτησαν διαμέσου των απομειναριών μιας Ρωσικής στρατιωτικής φάλαγγας στην πρόσφατα απελευθερωμένη πόλη της Bucha το Σάββατο, λίγο έξω από την πρωτεύουσα μετά την απόσυρση των Ρώσων. Κάτοικοι από κοντινές γειτονιές έπαιρναν τρόφιμα που διένεμαν Ουκρανοί στρατιώτες. Πολλοί δεν είχαν πάρει τροφή ούτε διέθεταν ηλεκτρικό ή γκάζι για να μαγειρέψουν—για περισσότερο από μήνα. Μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι στέκονταν κοντά σε ένα σώμα που είχε αφεθεί στο πεζοδρόμιο.

Έως το πρωί της 2ας Απριλίου υπήρχαν νεκρά σώματα, αλλά όχι αρκετά ώστε να υποδηλώνουν ότι είχε συμβεί μία σφαγή. Οι New York Times δεν αναφέρουν κάποια σφαγή πολιτών—και διαθέτουν πρόσβαση [μέσω του φωτορεπόρτερ τους] στην πόλη και τους κατοίκους της. Ο κόσμος είναι ταλαιπωρημένος και οι άνθρωποι, ειδικά οι ηλικιωμένοι και οι αδύναμοι υποφέρουν πολύ. Αλλά όμως, εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη κάποιας σφαγής: με μαζικούς τάφους, σημεία εκτελέσεων, θύματα βιασμών, και τα λοιπά. Όχι, τίποτα από αυτά δεν υπάρχει. Πουθενά στην πόλη ο [φωτορεπόρτερ] Berehulak δεν αντιλαμβάνεται κάτι που να υπαινίσσεται σφαγή άμαχου πληθυσμού και με δεδομένο το ιδεολογικό μίσος τους κατά των Ρώσων, κάποιος θα σκεφτόταν ότι οι στρατιώτες του Αζόφ, αν κάτι τέτοιο ήταν γνωστό ή έστω φημολογούνταν, θα ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να του το μεταδώσουν.

Μετά κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει στις 2 Απριλίου, λίγες ώρες πριν η σφαγή φτάσει στην αντίληψη των εθνικών και διεθνών μίντια. Το online site Лівий берег [Αριστερή Όχθη] του χρηματοδοτούμενου από τις ΗΠΑ και την ΕΕ Ινστιτούτου Gorshenin ανακοίνωσε ότι:

Ειδικές Δυνάμεις έχουν αρχίσει μια επιχείρηση εκκαθαρίσεων στην πόλη της Bucha της περιοχής του Κιέβου, η οποία έχει απελευθερωθεί από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Η πόλη εκκαθαρίζεται από σαμποτέρ και συνεργάτες των Ρωσικών δυνάμεων.

Ο Ρωσικός στρατός έχει πλέον φύγει εντελώς από την πόλη, και επομένως αυτό ακούγεται καθαρά ως αντίποινα. Οι κρατικές αρχές θα σάρωναν την πόλη αναζητώντας «σαμποτέρ» και «συνεργάτες των Ρωσικών δυνάμεων». Μόλις την προηγούμενη μέρα η Ekaterina Ukraintsiva, εκπροσωπώντας τις αρχές του Δημοτικού Συμβουλίου, εμφανίστηκε σε ένα πληροφοριακό βίντεο στη σελίδα Bucha Live του Telegram φορώντας στολή παραλλαγής και καθισμένη μπροστά σε μία Ουκρανική σημαία για να ανακοινώσει «την εκκαθάριση της πόλης». Πληροφόρησε τους κατοίκους ότι η εμφάνιση τους Τάγματος Αζόφ δεν σήμαινε ότι η απελευθέρωση ήταν πλήρης (όμως ήταν, οι Ρώσοι είχαν φύγει εξ ολοκλήρου) και ότι μια «πλήρης σάρωση» έπρεπε να γίνει. Πριν κλείσει, έδωσε οδηγίες στους κατοίκους να παραμείνουν στα καταφύγιά τους και να μη βγαίνουν στους δρόμους. Τώρα, με την ευκαιρία να πούμε εδώ ότι το μήνυμά της το μοιράστηκαν στα κοινωνικά δίκτυα. Δηλαδή, το γεγονός αυτό απορρίπτει την ιδέα ότι οι μάρτυρες των μαζικών σφαγών που λέγεται ότι διέπραξαν οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με το έξω κόσμο. Μπορούσαν, και διαθέτουμε πολλές αποδείξεις online συζητήσεων [στα μέσα κοινωνική δικτύωσης] μέσα από την Bucha κατ’ αυτήν την περίοδο—μόνο που δεν έχουμε αποδείξεις κάποιας σφαγής.

Σε αυτό το σημείο, κάποια στιγμή το απόγευμα και νωρίς το βράδυ του Σαββάτου 2 Απριλίου, έχουμε στρατιώτες του Τάγματος Αζόφ και Ειδικές Δυνάμεις του Συντάγματος SAFARI μέσα στην πόλη οι οποίες πραγματοποιούν μία ειδική επιχείρηση σκούπα για σαμποτέρ και συνεργάτες. Αυτό ακούγεται πολύ καθαρά σαν [αναμενόμενο ότι] ορισμένοι πολίτες θα εκτελεστούν. Από το σημείο αυτό και μετά υπάρχει σχεδόν πλήρης απουσία πηγών μέσα από την Bucha, με εξαίρεση μία. Όλοι οι υπόλοιποι μέσα στην πόλη έχουν διαταχθεί να μη βγουν στο δρόμο και έχουν πληροφορηθεί ότι θα διεξαχθεί μια στρατιωτική επιχείρηση ανάμεσά τους. Θα περιμένουν [επομένως] κάποιους επιπλέον πυροβολισμούς. Μετά, μία ακόμη πηγή, η μόνη πηγή από το παράθυρο χρόνου μεταξύ της έναρξης των εκκαθαρίσεων και των νέων για μία σφαγή που συρρέουν προς τα μίντια: Ο Sergiy Korotkikh, αρχηγός της Ναζιστικής εδαφικής άμυνας στην Bucha, μοιράστηκε στο Telegram ένα μικρό βίντεο τριάντα δευτερολέπτων στρατιωτών του Τάγματος Αζόφ να βαδίζουν σε έναν έρημο δρόμο και ένα απόκομμα συνομιλίας:

Αυτούς τους τύπους με τα μπλε περιβραχιόνια, μπορούμε να τους πυροβολήσουμε;

Φυσικά, γαμώτο.

Αυτό είναι. Το επόμενο πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι υπήρξε μία σφαγή. Όλα τα βίντεο και οι φωτογραφικές αποδείξεις είναι στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον μέχρι το βράδυ και φρικιαστικές φωτογραφίες συρρέουν στα Ουκρανικά γραφεία των μίντια στο Κίεβο. Τα γεγονότα θεωρούνται εντελώς γνωστά και μια σελίδα της Wikipedia βρίσκεται online μόλις ο τύπος ανακοινώνει την ιστορία. Αυτό ήταν ένα μαζικό έγκλημα εναντίον του άμαχου πληθυσμού που το διέπραξε ο Ρωσικός στρατός. Όμως, ο Ρωσικός στρατός είχε αναχωρήσει πριν από μέρες, καμία εγκληματολογική ή νομική έρευνα δεν έχει προηγηθεί, και δεν υπάρχει ούτε ένας αυτόπτης μάρτυρας. Αλλά ποιος χρειάζεται τις καθιερωμένες διαδικασίες όταν έχουμε πόλεμο;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Callaghan, Louise. “Bodies of Mutilated Children among Horrors the Russians Left Behind.” The Sunday Times, April 2, 2022. https://www.thetimes.co.uk/article/bodies-of-mutilated-children-among-horrors-the-russians-left-behind-5ddnkkwp2.

Contributors to Wikimedia projects. “Bucha Massacre.” Wikipedia, April 4, 2022. https://en.wikipedia.org/wiki/Bucha_massacre.

Fedoruk, Anatoliy. “Бучу Звільнено!” Video. Facebook Watch, April 1, 2022. https://www.facebook.com/watch/?v=270161321982745.

Gardner, Simon. “Ukrainian Mayor Shows Dead Bodies amid Battle-Scarred City of Bucha.” Reuters, April 3, 2022. https://www.reuters.com/world/europe/ukrainian-mayor-shows-dead-bodies-liberated-city-bucha-2022-04-03/.

Gorshenin Institute. “Report on Transformation.” Ukraine 2012, 2012. https://www.yumpu.com/en/document/read/21018606/download-attachment-gorshenin-institute.

Romanenko, Valentyna. “‘Did You Want Another Srebrenica? Are You Satisfied with the Horror of Bucha?’: Yermak’s Adviser Talks Tough to Europe’s Leaders.” Ukrayinska Pravda, April 3, 2022. https://www.pravda.com.ua/eng/news/2022/04/3/7336794/.

Rudenko, Olga. “Hundreds of Murdered Civilians Discovered as Russians Withdraw from Towns near Kyiv (GRAPHIC IMAGES).” The Kyiv Independent, April 2, 2022. https://kyivindependent.com/national/hundreds-of-murdered-civilians-discovered-as-russians-withdraw-from-towns-near-kyiv-graphic-images/.

Stern, David L., Meg Kelly, and Claire Parker. “Bodies, Rubble Line the Streets of Bucha Following Russian Retreat.” The Washington Post, April 2, 2022. https://www.washingtonpost.com/world/2022/04/02/bucha-bodies-russia-retreat-kyiv/.

The New York Times. “Scenes of Desperation and Death as the Russians Retreat from Suburbs Outside Kyiv.” The New York Times, April 3, 2022. https://www.nytimes.com/live/2022/04/02/world/ukraine-russia-war/scenes-of-desperation-and-death-as-the-russians-retreat-from-suburbs-outside-kyiv.

UATV English. “Arestovych on Russian War Crimes: World Must Be Horrified by What Happened in Bucha, Irpin, Hostomel.” Video. YouTube, April 3, 2022. https://www.youtube.com/watch?v=rCdYRmE-dfI&ab_channel=UATVEnglish.

Ukraintsiva, Ekaterina. “BUCHA LIVE.” Telegram, April 1, 2022. https://t.me/News380/7893.

Ukrinform. “Bucha Liberated from Russian Invaders – Mayor.” Укринформ, April 1, 2022. https://www.ukrinform.net/rubric-ato/3445989-bucha-liberated-from-russian-invaders-mayor.html.

Vernyhor, Polina. “Anonymous YouTube Video Seemingly Shows Neo-Nazi Sergiy Korotkikh Agreeing to Be An Informant for the Russian FSB.” Zaborona, August 13, 2021. https://zaborona.com/en/anonymous-youtube-video-seemingly-shows-now-nazi-sergiy-korotkikh-agreeing-to-be-an-informant-for-the-russian-fsb/.

Лівий берег. “Special Forces Regiment SAFARI Begins Clearing Operation in Bucha from Saboteurs and Accomplices of Russia – National Police.” LB.Ua, April 2, 2022. https://en.lb.ua/news/2022/04/02/12441_special_forces_regiment_safari.html.

 

Πηγή: Standpoint Zero

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Κωστής Μηλολιδάκης

Ο θάνατος του ΝΑΤΟ – ένας επικήδειος

Ανακοινώθηκε ο θάνατος ενός 73χρονου που έφυγε από τη ζωή μετά από πολλά χρόνια φθίνουσας φυσικής κατάστασης και αυξανόμενης ανημπόριας.

Γεννημένο στις 4 Απριλίου 1949, το ΝΑΤΟ ήταν παιδί Αμερικανού πατέρα και Ευρωπαίας μητέρας. Η σύλληψη πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, αλλά καθώς οι δεκαετίες προχωρούσαν, το ΝΑΤΟ έγινε τελικά μέρος μιας μεγάλης εκτεταμένης οικογένειας, τα αδέλφια της οποίας εξαπλώθηκαν σε 30 χώρες.

Οι γονείς, οι οποίοι γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ονόμασαν τον απόγονό τους Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου, ένας τίτλος που υποδήλωνε τις φιλοδοξίες τους για το παιδί, αν και είναι αμφίβολο αν ο νεαρός θα πετύχαινε ποτέ τους στόχους που είχαν θέσει οι γονείς.

Ξεκίνησε τη ζωή του με μεγάλη αισιοδοξία ως “αμυντική συμμαχία”, αλλά κατά τη διάρκεια των χρόνων της ενηλικίωσής του, γινόταν όλο και πιο σαφές ότι ο πόλεμος που έλεγε συνεχώς στους ανθρώπους ότι αποτελούσε μια τέτοια απειλή, δεν επρόκειτο να συμβεί στην πραγματικότητα. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έγινε ποτέ “Θερμός” και, ελλείψει πραγματικού σκοπού, η ψυχική υγεία του ΝΑΤΟ άρχισε να υποφέρει – μαστιζόταν από χρόνιο άγχος και παράνοια, καθώς φαινόταν ανίκανο να καταλάβει γιατί οι καταστροφές που προέβλεπε και ενάντια στις οποίες θα “αμύνονταν”, δεν συνέβησαν ποτέ. Πρέπει να ήταν μεγάλη απογοήτευση για τους γονείς, αν και συνέχισαν να ικανοποιούν τις φαντασιώσεις του κακομαθημένου παιδιού τους.

Κατά τραγικό τρόπο, καθώς γερνούσε, το ΝΑΤΟ έδειξε να υποφέρει από ένα είδος κρίσης μέσης ηλικίας και προσπάθησε να επανεφεύρει τον εαυτό του ως ένα είδος παγκόσμιου αστυνόμου, κάνοντας μια νέα δήλωση αποστολής. Σκόπευε να βρει νέα δουλειά στη διαχείριση κρίσεων. Ωστόσο, ένα συγκεκριμένο εγχείρημα στον τομέα αυτό, που αρχικά είχε προγραμματιστεί ως σύντομες οικογενειακές διακοπές στο Αφγανιστάν, κατέληξε να διαρκέσει 20 χρόνια. Και όταν τελικά το ΝΑΤΟ επέστρεψε στην πατρίδα του, άφησε πίσω του μια πολύ μεγαλύτερη κρίση από αυτή που υπήρχε πριν από την εμπλοκή του. Υπήρχαν επίσης οικογενειακές διαμάχες: ο πόλεμος στη Συρία αποτέλεσε αιτία περαιτέρω ανησυχίας για την ευημερία του ΝΑΤΟ, όταν ένα μέλος, η Τουρκία, έγινε “απειλή” για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, λόγω μιας κρίσης που δημιουργήθηκε από ένα άλλο μέλος, τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η άνοδος του ΝΑΤΟ από τις ταπεινές του ρίζες στην αυτοαποκαλούμενη αστυνομική δύναμη ασφαλείας για 600 εκατομμύρια ανθρώπους είχε σοβαρό προσωπικό φόρο αίματος. Εκτός από την παράνοια, άρχισε να πάσχει από αυταπάτες μεγαλείου και να αναπτύσσει προβλήματα παχυσαρκίας, διογκούμενο με όλο και περισσότερες χώρες. Έγινε επιρρεπές σε εκρήξεις θυμού: κατά καιρούς υπέστη εκρήξεις βίας μακριά από τις γειτονιές όπου μεγάλωσε, όπως η Λιβύη. Κάποιοι στενοί γνωστοί, ακόμη και κάποια μέλη της οικογένειας, προέτρεπαν σε αυτοσυγκράτηση και ένας από αυτούς – η Γαλλία – ήταν ο πρώτος που έκανε τη διάγνωση ότι το ΝΑΤΟ ήταν “εγκεφαλικά νεκρό”. Η εκτίμηση αυτή αποδείχθηκε ακριβής και σηματοδότησε το σημείο στο οποίο η παρακμή του ΝΑΤΟ φαινόταν να είναι μη αναστρέψιμη. Στην πραγματικότητα, ο ενθουσιασμός του ΝΑΤΟ για επέκταση είχε αναπτύξει έναν εθισμό, μια εξουθενωτική συνήθεια, η οποία δυστυχώς είχε ενθαρρυνθεί από τον Αμερικανό πατέρα του, με τη βοήθεια κακώς πληροφορημένων μελών της Γερουσίας στην Ουάσιγκτον, που του επέτρεψαν – το ενθάρρυναν – να αποκτήσει νέα μέλη.

Ωστόσο, ο εθισμός αυτός, αντί να το βοηθά να διαχειριστεί οποιαδήποτε κρίση, στην πραγματικότητα δημιουργούσε νέες κρίσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την Ουκρανία, όπου η απειλή της συνεχιζόμενης επέκτασης προς Ανατολάς ανακηρύχθηκε ως ένα από τα αίτια της σύγκρουσης με τη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ είχε προειδοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια ότι η ορμητική συμπεριφορά του θα οδηγούσε μια μέρα σε προβλήματα, αλλά όπως πολλοί εθισμένοι έδειχνε να μην μπορεί να σταματήσει τον εαυτό του. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως μια ήπια μορφή ενθουσιασμού εξελίχθηκε σε μανία για ένα ναρκωτικό στο οποίο δεν φαινόταν να υπάρχει αντίδοτο. Όπως πολλοί εθισμένοι, θα μπορούσε να βοηθηθεί μόνο αν ήθελε να βοηθήσει τον εαυτό του, και δυστυχώς αυτό δεν συνέβη ποτέ.

Ήταν σε άρνηση για αρκετό καιρό, και όπως πολλοί εθισμένοι, το ΝΑΤΟ έλεγε ψέματα για να πετύχει το δικό του σκοπό. Αν και τίποτα δεν διατυπώθηκε γραπτώς, διαβεβαίωσε επανειλημμένα τη Ρωσία ότι δεν είχε καμία πρόθεση να επεκταθεί προς τα ανατολικά, ούτε καν “κατά μία ίντσα”. Οι συνέπειες της αποτυχίας να αναγνωρίσουμε αυτή τη διπροσωπία φαίνονται σήμερα στην Ουκρανία.

Σε αυτό το στάδιο, η αιτία του θανάτου του ΝΑΤΟ δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί, αλλά είναι πιθανό να πρόκειται για επιπλοκές που προκλήθηκαν ως αποτέλεσμα κατάχρησης. Το ΝΑΤΟ αφήνει πίσω έναν κόσμο που έχει κουραστεί από οργανισμούς που ισχυρίζονται ότι είναι πρώτα μια αμυντική συμμαχία και στη συνέχεια ένας οργανισμός διαχείρισης κρίσεων, ενώ η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα αποτελούν όχημα για την προβολή της αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο. Είναι ένα απλό εργαλείο (με έναν Αμερικανό στρατηγό πάντα επικεφαλής) για την επίτευξη όχι της ειρήνης ή της σταθερότητας, αλλά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία τις περισσότερες φορές δεν περιλαμβάνει ούτε ειρήνη ούτε σταθερότητα.  Λόγω της δυσκολίας του να αναγνωρίσει την αλήθεια μιας κατάστασης, το ίδιο το ΝΑΤΟ μπορεί να μην αντιλαμβάνεται καν ότι είναι νεκρό. Όπως λέει και η παροιμία – είναι νεκρό, αλλά δεν οριζοντιώνεται.

Πηγή: Global Times

Μετάφραση: antapocrisis

Ο δίκαιος Σολομώντας και η Ουκρανία

Συνεχίζω να σκέφτομαι τα βαθιά και διορατικά κριτήρια του Σολομώντα. Δύο γυναίκες μαλώνουν για ένα παιδί, ισχυριζόμενη η καθεμία ότι είναι δικό της. Τελικά, όταν ο Σολομώντας τους είπε ότι θα κόψει το παιδί στη μέση, η αληθινή μητέρα υποχώρησε, όχι, είπε, ας το πάρει η ξένη.

Τώρα, ας δούμε τον Ζελένσκι, τον Μπάιντεν και την εκστρατεία τους. Το μόνο που κάνουν είναι περισσότερα φονικά όπλα, περισσότερη βία, περισσότερη καταστροφή. Νοιάζονται πραγματικά για το παιδί;

Ο Μπάιντεν καταφανώς προέρχεται από την παράδοση που λέει «καταστρέψαμε αυτό το χωριό για να το σώσουμε», ή αν το πούμε με πιο σύγχρονους όρους (της πρόσφατα χαμένης Μάντι Ολμπράιτ), «μισό εκατομμύριο σκοτωμένα παιδιά, άξιζαν τον κόπο». Όχι απλά ένα παιδί, αλλά μισό εκατομμύριο, μόνο και μόνο για να αποδείξει κανείς την άποψή του. Και ποια ήταν αυτή; Μάλλον κάτι απλό: Το έθνος που εξαιρείται από τους κανόνες, χρησιμοποιεί μέσα που εξαιρούνται από τους κανόνες για να αποδείξει την εξαιρετισμό του. Κι ας σκοτώνονται παιδιά.

Κανείς λοιπόν δεν περιμένει ανθρωπιά από τον Μπάιντεν, την Ολμπράιτ, τον Μπόρις Τζόνσον και άλλους Κουασιμόδους της ηθικής. Αυτούς τους τύπους δεν τους νοιάζει που οι ηλίθιες κυρώσεις τους βλάπτουν κυρίως τους δικούς τους λαούς, γιατί να νοιάζονται για τους Ουκρανούς; Αλλά ο Ζελένσκι; Θέλει να πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό; Γιατί;

Αυτός δεν εκλέχτηκε για να σταματήσει αυτόν τον απαίσιο πόλεμο στο Ντονμπάς και να κάνει μια συμφωνία με τη Ρωσία; Τουλάχιστον, αυτό ήταν το συναίσθημα των ανθρώπων που τον ψήφισαν. Θυμάμαι ότι όλοι αυτοί οι παράφρονες από τη Δυτική Ουκρανία, που προτιμούσαν να μην μείνει κανένας ζωντανός στο Ντονέτσκ, ψήφιζαν τον Ποροσένκο.

Τι ακριβώς κάνει λοιπόν σήμερα, και γιατί όλοι τον επευφημούν; Ο αγώνας για την ελευθερία είναι καλός με τηλεοπτικούς όρους, αλλά στην πραγματικότητα ο λαός του υποφέρει, όμηρος στα χέρια απαίσιων εθνικιστών, εγκλωβισμένος στα υπόγεια των σπιτιών.

Και κάτι που αφορά τη Ρωσία. Για χρόνια, η Ρωσία ήταν εξαιρετικά υπομονετική, και με τη λογική της αληθινής μητέρας της ιστορίας του Σολομώντα, το παιδί της, το άφησε να ζήσει. Θέλετε να φέρετε ξανά μια νοσηρή ρωσοφοβία στα εδάφη σας; Εντάξει. Θέλετε να ανατρέψετε έναν νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο και να φέρετε τους κλόουν του State Department; Εντάξει. Θέλετε να κρατήσετε το Ντονμπάς γεμάτο Ρωσόφωνους που ταλαιπωρούνται; Εντάξει. Θα σας διευκολύνουμε με τη Συμφωνία του Μινσκ. Θέλετε να μπείτε στην ΕΕ; Εντάξει. Αλλά το ΝΑΤΟ και τα πυρηνικά στο κατώφλι μας δεν είναι εντάξει. Μην το κάνετε αυτό.

Λοιπόν, όλα αυτά ήταν στους κουφού την πόρτα.

Όχι μόνο αυτό, αλλά η Ρωσία συνεχίζει να είναι υπομονετική ακόμα και τώρα. Αφήνει τα παιδιά της να σκοτώνονται ομαδικά, μόνο και μόνο γιατί πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί με τους αμάχους και όχι να βομβαρδίζουν σαν τρελοί. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που έκλεισε ένα μήνα, εκτόξευσε λιγότερους πυραύλους από όσους εκτόξευσαν οι ΗΠΑ κατά την πρώτη ημέρα της εκστρατείας τους στο Ιράκ. Επιτρέπει σε εχθρικούς δημάρχους και εχθρικά τάγματα να εκφοβίζουν τους αμάχους για να τους υποτάξουν. Αρνείται να «καταστρέψει αυτές τις πόλεις για να τις σώσει». Δεν είναι έτοιμη να μετατρέψει τις ουκρανικές πόλεις σε Ράκα.

Όχι ακόμα. Και αυτό είναι τρομακτικό. Ο Ζελένσκι και οι δυτικοί καθοδηγητές του θέλουν καθαρά να «σώσουν το παιδί καταστρέφοντάς το». Μπορεί να εκπληρώσουν την ψύχωσή τους.

Αργά ή γρήγορα οι Ρώσοι διοικητές θα πουν, ότι δεν θέλουν τα αγόρια της Ρωσίας να σκοτώνονται για να σώζονται οι πόλεις της Ουκρανίας.

Τρέμω αυτή τη στιγμή.

Πρωτοβουλία κατά του αποκλεισμού της Ρωσίας από την επιστήμη και την έρευνα

Γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών διώξεων εναντίον Ρώσων επιστημόνων, στο πλαίσιο του καταιγισμού κυρώσεων που επιβάλλονται στη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι επιστήμονες από τη Ρωσία υποχρεώνονται ακόμη και σε δηλώσεις αποκήρυξης της ρωσικής πολιτικής/ κυβέρνησης, προκειμένου να παραμείνουν στις εργασίες τους σε ερευνητικά ιδρύματα της Ευρώπης. Η Ρωσία αποκλείεται από μείζονες ερευνητικές συνεργασίες και ερευνητικά ινστιτούτα. Επιχειρείται καθιέρωση στο εξής της εκ προοιμίου απόρριψης επιστημονικών άρθρων που υποβάλλονται προς κρίση σε επιστημονικά περιοδικά από Ρώσους επιστήμονες. Τέτοιου είδους καταστάσεις ήταν αδιανόητες ακόμη και κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, κατά τον οποίο τα επιστημονικά περιοδικά του «δυτικού κόσμου» καλωσόριζαν προς κρίση επιστημονικά άρθρα από τη Σοβιετική Ένωση, διατηρώντας ανοιχτό αυτόν τον πολύτιμο δίαυλο επιστημονικής επικοινωνίας και προαγωγής της γνώσης.

Δεδομένων των τάσεων αυτών, αναλάβαμε την πρωτοβουλία να συλλέξουμε υπογραφές, ώστε να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στις πρωτοφανείς κυρώσεις έναντι της Ρωσίας στο χώρο της έρευνας, της εκπαίδευσης, της επιστήμης. Η αληθινή επιστήμη δεν μπορεί να μετατρέπεται σε όργανο πολέμου ούτε και να εργαλειοποιείται κυνικά στο βωμό γεωπολιτικών ή άλλων ανταγωνισμών.

Η λίστα υπογραφών είναι ανοιχτή στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfsYHsJrIvg_o9PcFttyYMtoyobYZmuo-PZhf3vTXVdAdXYfw/viewform?usp=sf_link

Η συνυπογραφή του κειμένου μπορεί να γίνει και με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη διεύθυνση oxi.apokleismos@gmail.com. Στην ίδια διεύθυνση μπορούν να αποστέλλονται τυχόν ερωτήσεις.

Ακολουθεί το κείμενο:

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ

Το φάσμα των ιδιαίτερης έντασης και έκτασης κυρώσεων κατά της Ρωσίας, με αφορμή την στρατιωτική επιχείρηση της τελευταίας στην Ουκρανία, δεν έχει ως στόχο ούτε μπορεί να συμβάλει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην αποκλιμάκωση, όπως υποκριτικά υποστηρίζεται. Αντίθετα, πρωτοφανείς κινήσεις, όπως π.χ. η απαγόρευση εκτέλεσης έργων Ρώσων συνθετών από διάφορες ορχήστρες, συνιστούν μάλλον πράξεις ενός «πολέμου πολιτισμών» παρά προσπάθεια κατευνασμού.

Δυστυχώς, από τη φρενίτιδα των κυρώσεων δεν μπόρεσε να ξεφύγει ούτε η επιστήμη. Μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, δύο αποφάσεις, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του CERN, είναι χαρακτηριστικές για τον τρόπο αντιμετώπισης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσον αφορά στη συμμετοχή σε μείζονες ερευνητικές συνεργασίες στην Ευρώπη:

  • Στις 4 Μαρτίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε «να διακόψει τη συνεργασία με Ρωσικούς φορείς στην έρευνα, την επιστήμη και την καινοτομία. Η Επιτροπή δεν θα συμπεριλάβει νέα συμβόλαια ή νέες συμφωνίες με Ρωσικούς οργανισμούς στο πλαίσιο του Horizon Europe». Επιπλέον, η Επιτροπή αποφάσισε «να διακόψει τις πληρωμές σε Ρωσικούς φορείς σε υπάρχοντα συμβόλαια (ερευνητικών έργων)».
  • Στις 8 Μαρτίου, το Συμβούλιο του CERN αποφάσισε «τη μη εμπλοκή σε νέες συνεργασίες με τη Ρωσική Ομοσπονδία και τους φορείς της» καθώς και «τη διακοπή του καθεστώτος παρατηρητή της Ρωσικής Ομοσπονδίας στον οργανισμό».

Πέραν των κυρώσεων σε επίπεδο κράτους / ερευνητικών φορέων, διαμορφώνεται ένα κλίμα σε βάρος των Ρώσων επιστημόνων με χαρακτηριστικά που περισσότερο παραπέμπουν σε εκδικητικό αντι-ρωσισμό, παρά σε προάσπιση ακαδημαϊκών αρχών και αξιών.

Συγκεκριμένα, έχουν υπάρξει εκκλήσεις προς επιστημονικά περιοδικά να μη δέχονται στο εξής άρθρα Ρώσων επιστημόνων, όπως αναφέρει το έγκυρο Science. Μέχρι τώρα, εκτιμάται ότι η πλειονότητα των επιστημονικών περιοδικών έχει αντιδράσει σε αυτό, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις (π.χ.  Journal of Molecular Structure του οίκου Elsevier) που επισήμως προβαίνουν σε αποκλεισμό άρθρων από τη Ρωσία. Είναι κρίσιμο να μην υπάρξει – ανεπισήμως ή επισήμως – γενίκευση τέτοιων πρακτικών. Ιστορικά, μόνο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν αποκλεισμοί Γερμανών επιστημόνων από επιστημονικές δημοσιεύσεις, οι οποίοι, ωστόσο, γρήγορα εγκαταλείφθηκαν.

Ακόμη, στο πλαίσιο μεμονωμένων ερευνητικών έργων, στα οποία συμμετέχουν Ρώσοι επιστήμονες, πληθαίνουν οι μαρτυρίες για εκβιαστικές συμπεριφορές από τα ερευνητικά consortia εις βάρος τους, όπως η απαίτηση αποκήρυξης της ρωσικής πολιτικής. Είναι προφανές πως τέτοιες πρακτικές δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την προαγωγή της επιστημονικής γνώσης και ουδόλως προωθούν την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών. Αντίθετα, αποτελούν ουσιαστικά φρονηματικές διώξεις. Επίσης, υπάρχουν αναφορές για αποβολή Ρώσων φοιτητών από πανεπιστήμια της Ευρώπης, των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Ακόμη κι αν μια τέτοια κίνηση παραμένει κυρίως στο επίπεδο της φημολογίας, χωρίς να αποτελεί γενικευμένη, επίσημη πολιτική, οι πρωτοφανούς έκτασης γενικότερες κυρώσεις προς τη Ρωσία (π.χ. αποκλεισμός τραπεζών από το σύστημα SWIFT) καθιστούν ιδιαίτερα δυσχερή τη ζωή των Ρώσων φοιτητών εκτός της χώρας τους, ενώ παράλληλα εμποδίζουν τις αναγκαίες διεθνείς μετακινήσεις και συνεργασίες Ρώσων ερευνητών και πανεπιστημιακών.

Ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη καθενός για τις αιτίες και τους στόχους των στρατιωτικών επιχειρήσεων από κάθε πλευρά, το βέβαιο είναι ότι η αποκλιμάκωση και το τέλος των συγκρούσεων δεν είναι δυνατό να επιτευχθούν με αποκλεισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας από ερευνητικές και επιστημονικές συνεργασίες ούτε με καταφανώς άδικες διώξεις κατά Ρώσων επιστημόνων. Η αληθινή επιστήμη δεν μπορεί να μετατρέπεται σε όργανο πολέμου ούτε και να εργαλειοποιείται κυνικά στο βωμό γεωπολιτικών ή άλλων ανταγωνισμών. Η επιστήμη από τη φύση της συνιστά ένα πεδίο ανοικτής και απρόσκοπτης διεθνούς διαλογικότητας της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, πεδίο αμοιβαίου εμπλουτισμού γνώσεων, δεξιοτήτων και δημιουργικών ικανοτήτων, χωρίς εθνικούς, φυλετικούς και άλλους φραγμούς. Κάθε εργαλειακή παραμόρφωση αυτού του πεδίου βάσει πρακτικών υπαγωγής του σε εξωτερικές ως προς την επιστήμη, ιδιοτελείς, τιμωρητικές, άδικες και μισαλλόδοξες σκοπιμότητες, συνιστά υπονόμευση της επιστήμης και του πολιτισμού. Οι επιστημονικές συνεργασίες φέρνουν κοντά τους λαούς και δείχνουν ότι, χωρίς διακρίσεις με βάση την εθνικότητα και τον τόπο καταγωγής, οι ανθρώπινες κοινωνίες μπορούν να παράγουν νέα γνώση, να προοδεύουν και να συνυπάρχουν αρμονικά. Ακόμη και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, τα επιστημονικά περιοδικά του «δυτικού κόσμου» καλωσόριζαν προς κρίση επιστημονικά άρθρα από τη Σοβιετική Ένωση, διατηρώντας ανοιχτό αυτόν τον πολύτιμο δίαυλο επιστημονικής επικοινωνίας και προαγωγής της γνώσης, υπεράνω ανταγωνισμών.

Όλοι εμείς, οι επιστήμονες από την Ελλάδα, που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ζητούμε να σταματήσει η παράλογη και εκδικητική επέκταση των κυρώσεων κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο χώρο της έρευνας, της επιστήμης, της εκπαίδευσης και ευρύτερα του πολιτισμού.

Να ηττηθεί το ΝΑΤΟ!

Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ θεμελιώδη: ο πλανήτης είναι εγγύτερα παρά ποτέ σε έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και δεν βρίσκεται απλώς εγγύτερα παρά ποτέ, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται πολύ κοντά. Χωρίς να θέλουμε να σταθούμε επί μακρόν σε πράγματα που έχουμε αναλύσει ήδη σε προηγούμενα άρθρα, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αιτίες δεν πρέπει να αναζητώνται, ούτε στον «παρανοϊκό δικτάτορα» Πούτιν, ούτε στον «γεροξεκούτη» Μπάιντεν, ούτε στους σαλτιμπάγκους που παριστάνουν τους πολιτικούς ηγέτες στην Ε.Ε. Ακόμα και αν κάποιες από αυτές τις κατηγορίες ευσταθούν, κανένας παγκόσμιος (και όχι μόνο) πόλεμος δεν ξεκινά από το καπρίτσιο ή τις ιδιότητες ενός ανθρώπου.

Φυσικά, είναι πιθανό οι προσωπικές ιδιότητες των ηγετών να επιταχύνουν και να χειροτερεύουν τα πράγματα. Όμως στην πραγματικότητα, ακόμα και αν ο άνθρωπος αποτελεί τον κρίσιμο πυροκροτητή την κρίσιμη στιγμή, η εκρηκτική ύλη μαζεύεται πολύ καιρό πριν και από άλλες, δομικές αιτίες.

Η αναζήτηση των ευθυνών σε συγκεκριμένες ομάδες εξουσίας, παρότι πληρέστερη και πάλι δεν μπορεί να φωτίσει επαρκώς τις αιτίες. Είναι βέβαιο, ότι η άνοδος των νεοσυντηρητικών στις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου μας «έδωσε» μια νέα εποχή βαρβαρότητας, με διαρκείς, καταστροφικούς πολέμους: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, χιλιάδες εξωδικαστικές δολοφονίες συνιστούν μερικά από τα αποτελέσματα της νεοσυντηρητικής κυριαρχίας. Πώς όμως και γιατί ισχυροποιήθηκαν τόσο αυτές οι ομάδες εξουσίας; Πώς κατόρθωσαν να ξεκινήσουν τόσους πολέμους, να τους χάσουν όλους και παρόλα αυτά να παραμένουν στην εξουσία;

Το 2021, η Παγκόσμια Τράπεζα κυκλοφόρησε έναν συλλογικό τόμο, με τίτλο “Global Productivity: Trends, Drivers, and Policies”. Σε ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια του τόμου, το βασικό εύρημα συνίσταται στο ότι η παραγωγικότητα της εργασίας, από την δεκαετία του ’80 έχει μειωθεί στο μισό και “η επακόλουθη ύφεση κινδυνεύει να καταστεί εδραιωμένη επιβράδυνση”. Επιπλέον, η πτώση της παραγωγικότητας, μετά την κρίση του 2007- 2008 είναι η πιο μακρόχρονη, η πιο βαθιά και η πιο πολύχρονη πτώση ποτέ, τις τελευταίες 4 δεκαετίες, επηρεάζοντας το 70% των οικονομιών του κόσμου. Οι αναπτυγμένες οικονομίες εμφανίζουν σταθερά άσχημα αποτελέσματα, ενώ μετά την κρίση του 2007 επλήγησαν καίρια και οι αναδυόμενες οικονομίες. Οι παραγωγικές επενδύσεις μειώθηκαν δραματικώς, ενώ οι αναγκαίες δημόσιες επενδύσεις δεν βρέθηκαν – προφανώς ελέω νεοφιλελευθερισμού, θα συμπληρώναμε εμείς.

Παρόλη την ποσοτική χαλάρωση, κοινώς παρόλο το χρήμα που κόπηκε από τις κεντρικές τράπεζες, και παρά την περηφάνια μας για τις εξωτικές τεχνολογίες που ανακαλύπτουμε (Τεχνητή Νοημοσύνη, πέρασμα από τον αυτοματισμό στην αυτονομία, εξυπνο-οτιδήποτε, από εργοστάσια έως κινητά, βιοτεχνολογίες) η εργασία είναι πολύ λιγότερο αποδοτική από ό,τι στο παρελθόν. Δεν πρέπει να ξεχνούμε μάλιστα, ότι από πλευράς παραγωγικότητας, χάνει σταθερά ο αναπτυγμένος κόσμος.

Τα τρις δολάρια και ευρώ, αντί να γίνουν παραγωγή, εργοστάσια, κοινωνικές παροχές, δικαιώματα με υλική υπόσταση, έγιναν σε πολύ μεγάλο βαθμό θαλασσοδάνεια, κρυπτονομίσματα, παιχνίδια ομολόγων, σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, η φούσκα που έσκασε το 2008, αντιμετωπίστηκε με νέες φούσκες. Επιπλέον, η ανισότητα γιγαντώθηκε, με αποτέλεσμα, αφενός τα μεγάλα δυτικά μονοπώλια να πνίγουν την ανάπτυξη της οικονομίας και αφετέρου ακόμα περισσότερο, η πολιτική εξουσία να μετατρέπεται σε φέουδο των υπερπλουσίων και των λίγων, ισχυρών ομάδων πίεσης.

Διαμορφώθηκε έτσι μια τριπλά προβληματική κατάσταση: Ατελείωτες φούσκες, με ελάχιστη πραγματική υλική βάση στον δυτικό (και όχι μόνο βέβαια) καπιταλισμό. Μετακίνηση του κέντρου ισχύος του καπιταλισμού μακριά από την Δύση. Διεύρυνση της οικονομικοκοινωνικής και επομένως πολιτικής ανισότητας, με αποτέλεσμα την παρακμή της αστικής δημοκρατίας στην Δύση, λόγω απώλειας της σχετικής αυτονομίας του κράτους και περιορισμού του λαϊκού στοιχείου σε διακοσμητικό ρόλο.

Από τη στιγμή που διαμορφώθηκαν οι τρεις παραπάνω συνθήκες συνδυαστικά, ήταν σαφές ότι η τόσο αναγκαία δημιουργική καταστροφή του καπιταλισμού, θα εκδηλωνόταν μέσα από μια λυσσαλέα σύγκρουση για την πλανητική κυριαρχία μεταξύ ΗΠΑ (της μόνης ολοκληρωμένης, ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης) και της Κίνας, του βασικού εκπροσώπου του αναδυομένου κόσμου. Οι συνήθεις νεοφιλελεύθερες μέθοδοι, απλώς δεν δουλεύουν. Οι «σούπερ-σταρ» κεντρικοί τραπεζίτες έριξαν χρήμα «από το ελικόπτερο», αλλά απέτυχαν να αναζωογονήσουν θεμελιωδώς τον καπιταλισμό και ιδίως στην Δύση. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε ξεκινήσει πριν ακόμα τον πόλεμο, η διατάραξη των εφοδιαστικών αλυσίδων εν μέσω πανδημίας και η ενεργειακή κρίση επιδεινώνουν περαιτέρω την κατάσταση. Η σύγκρουση σε παγκόσμια κλίμακα καθίσταται μονόδρομος. Μια τέτοια σύγκρουση φυσικά, δεν μπορεί παρά να γίνει και στρατιωτική τελικά.

Σε αυτήν την σύγκρουση, η επιθετική πλευρά μοιραία είναι οι ΗΠΑ. Όχι γιατί οι Αμερικανοί είναι χειρότεροι άνθρωποι, αλλά επειδή η υποχωρούσα δύναμη αισθάνεται τον χρόνο να τρέχει εις βάρος της από την μια, ενώ διαθέτει (ή αισθάνεται ότι διαθέτει) ακόμα υπέρτερη ισχύ από τους ανταγωνιστές της. Προσθέστε τον θεμελιωμένο «εξαιρετισμό» στην κουλτούρα των ΗΠΑ, τις μανιχαϊστικές αναλύσεις και την τάση της Δύσης να πιστεύει την προπαγάνδα της και έχουμε την συνταγή του πολέμου.

Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν επιμέρους ζητήματα. Σημαντικά, πλην όμως επιμέρους. Το ότι λ.χ. οι ΗΠΑ εκδήλωσαν πιο έντονα την επιθετικότητά τους προς την Ρωσία, αντί για την Κίνα, με την προσέγγιση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της πρώτης, έχει να κάνει με την γεωγραφία, την ίδια την νατοϊκή δομή, την εκτίμηση των δυτικών περί της ρωσικής ισχύος και με τους μηχανισμούς εξουσίας μέσα στην Ουάσιγκτον. Το ποιος κάθε φορά στο πεδίο, σε τακτικό επίπεδο φαίνεται πιο επιθετικός έναντι του άλλου, επίσης αποτελεί επιμέρους ζήτημα. Εύκολο άλλωστε είναι για τις ΗΠΑ να προβοκάρουν την αντίδραση ενός ανταγωνιστή τους και δεν είναι η πρώτη φορά που το πράττουν, εν προκειμένω στην Ουκρανία.

Η μεγάλη εικόνα συνίσταται στο ότι ο καπιταλισμός χρειάζεται μια δημιουργική καταστροφή και ότι ο πόλεμος την προσφέρει με τον καλύτερο τρόπο. Κεφάλαια, άνθρωποι, υποδομές, μηχανές θα καταστραφούν. Ένα πάρτι κατανάλωσης θα λάβει χώρα. Λεφτά θα επενδυθούν. Αγορές θα κατακτηθούν ή θα επανακτηθούν. Η άλλη πτυχή της μεγάλης εικόνας είναι ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται να νικήσουν στρατιωτικώς τους αντιπάλους τους και να τους καταστρέψουν οικονομικώς (και μάλιστα τους ισχυρότερους εξ αυτών). διότι δεν έχουν άλλον τρόπο και χρόνο.

Άλλωστε, τι έδειξαν οι κυρώσεις, τις οποίες επέβαλε η Δύση στην Ρωσία; Ότι οι ΗΠΑ, πέραν της Ε.Ε., της Ιαπωνίας και της Βρετανίας, δυσκολεύονται να πείσουν σχεδόν οποιονδήποτε άλλον να τις ακολουθήσει. Στην πραγματικότητα, η επιρροή τους, χωρίς να είναι ασήμαντη (κάθε άλλο) βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, ούτε συγκινείται από τις εικόνες του πολέμου (πολλοί τις έχουν ζήσει, εξαιτίας των ΗΠΑ), ούτε είναι διατεθειμένο να ποντάρει για νικητή αυτής της αντιπαράθεσης, προτού να έχει κριθεί το παιχνίδι. Σε έναν κυνικώς φτιαγμένο κόσμο, ο κυνισμός θεωρείται σοφία, όχι καιροσκοπισμός.

Γυρνώντας στα παραπάνω, το πρόβλημα έγκειται στο ότι η «δημιουργική καταστροφή» του πολέμου, όταν εξασκείται συμπεριλαμβάνοντας απειλούμενες πυρηνικές δυνάμεις (ή έστω πυρηνικές δυνάμεις που νιώθουν ότι απειλούνται) μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε «καταστροφική καταστροφή».

Αλλά και αυτό να μην συμβεί, τρία άλλα πράγματα θα συμβούν: πρώτον, θα διεξαχθούν πολλοί, πολύ αιματηροί πόλεμοι. Όπως έχουμε γράψει και αλλού, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος, αλλά πώς διεξάγεται. Σπονδυλωτά ή άμεσα. Προς το παρόν, ισχύει το πρώτο αλλά το δεύτερο ενδεχόμενο καθίσταται πιθανότερο. Δεύτερον, στο όνομα του σε εξέλιξη παγκοσμίου (και πολεμικού) ανταγωνισμού, επιβάλλεται ήδη, μια περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας παντού και επομένως και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Το τρίτο είναι ότι τα δύο παραπάνω, σε συνδυασμό με την νέα φάση καπιταλιστικής κρίσης την οποία ήδη βιώνουμε θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση τόσο του πολιτικού ρόλου του κόσμου της εργασίας όσο και του βιοτικού του επιπέδου. Θα υπάρξει άμεση καταστροφή ανθρωπίνων και υλικών πόρων και καταπίεση των υπολοίπων, προκειμένου να διασωθεί και να ανακάμψει η κερδοφορία του τμήματος του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, που θα επιβιώσει.

Εδώ έχουμε το εξής εντυπωσιακό όμως ή και όχι τόσο εντυπωσιακό: ενώ μεγάλα τμήματα του λαϊκού κόσμου, έστω θολά αντιλαμβάνονται τα παραπάνω και στρέφονται με σκεπτικισμό απέναντι στην δυτική προπαγάνδα και στον υστερικό, ρατσιστικό αντιρωσισμό, τα κόμματα των διαφόρων εκδοχών της αριστεράς και τα στρώματα της διανόησης, επιμένουν σε όλες τις στερεοτυπικές, τυφλωμένες από την συγκίνηση και από την κυριαρχία του ειδικού επί του γενικού, προσεγγίσεις.

Πρόκειται για απόδειξη του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει, αλλά και των ντροπιαστικών συμβιβασμών έως βαθμού πλήρους υποταγής της σοσιαλδημοκρατίας, του δικαιωματισμού, ακόμα και ευρύτερων πλευρών της κομμουνιστικής αριστεράς και του αναρχισμού. Μάλιστα είναι εντυπωσιακή η διαφορά στάσης μεταξύ αντιστοίχων τμημάτων της αριστεράς από τον αναπτυσσόμενο κόσμο, σε σχέση με εκείνα της «Δύσης». Δεν μας ενδιαφέρει να πάρουμε κάποιο «αριστερόμετρο» εν προκειμένω. Μας ενδιαφέρει γιατί έχει παρακμάσει τόσο η «αριστερά» στην Δύση και τι φιλειρηνικό κίνημα χρειαζόμαστε, προκειμένου να αναχαιτίσουμε ή και να ανατρέψουμε τις προαναφερθείσες εξελίξεις.

Χρειάζεται όμως να πούμε ότι η διάκριση μεταξύ αριστεράς της Δύσης και εκτός Δύσης αποδεικνύει κάτι το οποίο είναι από παλιά γνωστό, αλλά έχει ξεχαστεί: το εθνικό πλαίσιο εντός του οποίου δρα κάθε πολιτικός φορέας (ως εκπρόσωπος ενός κοινωνικού μπλοκ ή ακόμα περισσότερο ως όργανο του εν λόγω μπλοκ) επικαθορίζει τις πολιτικές του θέσεις. Τις επικαθορίζει επειδή το επίπεδο ανάπτυξης αλλά και το πολιτικό- πολιτιστικό εποικοδόμημα επηρεάζει την συνείδηση όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αν και με διαφορετικό τρόπο ή ένταση.

Με άλλα λόγια, ο Βρετανός, ο Έλληνας, ο Γερμανός και ο Σύρος εργάτης δεν μπορούν να βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ή τουλάχιστον όχι πάντα και παντού, διότι ζουν ακόμα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο, με πανίσχυρο τον ρόλο των εθνικών κρατών και με γιγαντιαίες διακρατικές, εκτός των άλλων, ανισότητες. Χωρίς ένα πραγματικό σχέδιο, μεγαλύτερης διακρατικής ισότητας, στο πλαίσιο μιας νέας, διεθνούς οικονομικής τάξης, οι όποιες εκκλήσεις ή τα σχετικά ευχολόγια, δεν πετυχαίνουν τίποτα άλλο πέρα από το να προδίδουν διάχυτο μικροαστισμό.

Στην πραγματικότητα μάλιστα, πίσω από τις ψευτο-διεθνιστικές προσεγγίσεις δεν κρύβεται τίποτε περισσότερο από την αδυναμία της «δυτικής» αριστεράς να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να μην θέλει ο οποιοσδήποτε να γίνει «Δύση» (από την μια) και επιπλέον να μην αποδέχεται οποιαδήποτε εξαγώγιμη εκδοχή «Δύσης», ως τουλάχιστον καλύτερη από οποιαδήποτε εκδοχή μη-Δύσης.

Η δυτική αριστερά είναι περισσότερο δυτική, παρά αριστερά. Όχι μόνο γιατί οι ηγεσίες της έχουν εγκαταλείψει συνειδητώς τα θεμελιωδέστερα και ριζοσπαστικότερα προτάγματα των εκδοχών της αριστεράς. Αλλά επιπλέον, επειδή όταν βλέπεις τον κόσμο κατά βάση μέσα από την λογική της ανωτερότητας της Δύσης επί των υπολοίπων, μέσα από την Δύση ως «τέλος της ιστορίας», καταλήγεις αναγκαστικώς στην απολογητική της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, στην αποδοχή του καπιταλισμού και του αστικού φιλελευθερισμού ως μονοδρόμου – ακόμα και όταν έχεις, όχι αστικοφιλελεύθερη δημοκρατία αλλά αστικοφιλελεύθερη ολιγαρχία, όπως συμβαίνει σήμερα.

Επιπλέον, η μακρόχρονη απαξίωση των οργανωμένων κομμάτων μαζών, ιδίως στην Δύση, οδήγησε σε έναν αποκομμένο από το ζωντανό λαϊκό στοιχείο, ταυτοτισμό: στην λατρεία των ομάδων πίεσης, του επιμέρους, του σχετικισμού και του υποκειμενισμού, γιγαντώνοντας την κυριαρχία των στελεχών, των ειδικών (οι «επαγγελματίες- τεχνοκράτες» στα κόμματά μας) εις βάρος της λαϊκής στράτευσης μέσα στα κόμματα και μάλιστα τα αριστερά.

Η κυριαρχία των «ειδικών της πολιτικής», μιας κάστας με δικά της, ειδικά συμφέροντα, επεκτάθηκε και στα αριστερά (ή πρώην αριστερά) κόμματα κάθε είδους. Και μαντέψτε τι: αυτά τα στελέχη, αυτοί οι επαγγελματίες, νιώθουν πολύ πιο ωραία με τις ανέσεις του δυτικού τρόπου άσκησης πολιτικής, ο οποίος στην πραγματικότητα εξασφαλίζει μονιμότητα και ησυχία, παρά με τις βίαιες αναταράξεις ενός κόσμου του οποίου τα κέντρα ισχύος μετατοπίζονται. Συνεπώς, είτε δεν μπορούν, είτε και δεν θέλουν να αναλύσουν την πραγματικότητα και να δράσουν επί αυτής.

Η άρνηση των στελεχών της αριστεράς να σκεφτούν πέρα από την Δύση, προστίθεται λοιπόν στην άρνηση των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων της Δύσης να δούνε τον κόσμο γενικά και πέρα από την δυτική ματιά. Η οποία δυτική ματιά είναι γεμάτη συγκίνηση, θέαμα, υποκειμενισμό, δαιμονοποίηση, απλούστευση και εντελώς μυωπική.

Κάπως έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση, του πολέμου στην Ουκρανία, ή κατεξοχήν σε αυτήν την περίπτωση, έχουμε τις κλασικές τακτικές χειραγώγησης των λαών, με πρωταγωνιστές τους μικροαστούς διανοουμένους, οι οποίοι πια είναι ενδημικοί στον χώρο της αριστεράς:

α) Έμφαση μόνο στο επιμέρους. Η Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία, άρα η Ρωσία φέρει την ευθύνη. Ενώ είναι η αλήθεια ότι η συγκεκριμένη κήρυξη έγινε από την Ρωσία, η συγκεκριμένη επιχείρηση, αποτελεί μόνο τμήμα ενός ευρύτερου πολέμου και ανταγωνισμού. Ενός πολέμου που ξεκίνησε από το 2014 και ενός ανταγωνισμού που, όπως εξηγούμε παραπάνω, ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με στρατηγικώς επιτιθέμενη την Δύση. Οι τωρινές συγκρούσεις στην Ουκρανία αποτελούν επομένως στρατηγικώς αμυντική και τακτικώς μόνο επιθετική κίνηση της Ρωσίας – ή αλλιώς, αντεπίθεση στον δυτικό, ιμπεριαλιστικό μπλοκ.

β) Έμφαση στην συγκίνηση, με τα εργαλεία της κοινωνίας του θεάματος. Φυσικά και είναι τραγικό να σκοτώνονται άνθρωποι. Αλλά σε ποιον ακριβώς πόλεμο δεν συμβαίνει αυτό; Θα λέγαμε ότι κακώς πολεμήσαμε μέχρι την τελική και ολοκληρωτική ήττα του ναζισμού-φασισμού, επειδή σε αυτόν τον πόλεμο, εμείς, οι σύμμαχοι, σκοτώσαμε χιλιάδες αμάχων Γερμανών, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών, για παράδειγμα με το carpet-bombing που εφαρμόσαμε; Έχουμε ξεχάσει τις δύο πυρηνικές βόμβες; Βεβαίως πρέπει να υπάρχει πρόνοια ως προς το ποιοι στόχοι χτυπιούνται και να τιμωρηθούν όσοι χτυπούν αμάχους χωρίς να πράττουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τέτοιες επιθέσεις. Να ελεγχθούν όλοι λοιπόν. Όλοι οι εμπλεκόμενοι και σε αυτήν την σύγκρουση και στον οκταετή πόλεμο αλλά και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της Δύσης συνολικά. Ξεχνάμε ότι σήμερα, τις ίδιες ακριβώς στιγμές, λαμβάνει χώρα η κατοχή στην Παλαιστίνη και στο ένα τρίτο της Συρίας, καθώς και ο πόλεμος στην Υεμένη. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα βρούμε πολλούς προθύμους για συνολική απονομή δικαιοσύνης.

γ) Έμφαση στον υποκειμενισμό. Είναι ο Πούτιν παρανοϊκός; Κακός άνθρωπος; Μήπως είναι αντικομμουνιστής; Μήπως είναι δεξιός; Δικτάτορας; Είναι εντυπωσιακό ότι αυτήν την υποκειμενιστική θεώρηση έναντι της αντικειμενικής (όχι ποιος λέω εγώ ή λένε οι άλλοι ότι είμαι αλλά τι κάνω) την έχει ασπαστεί ακόμα και το ΚΚΕ, αποστασιοποιούμενο από την βασική μαρξική μεθοδολογία – και όχι μόνο μαρξική, εδώ που τα λέμε. Ξεκίνησε με την γραμμή περί αντιπάλων ιμπεριαλιστών και όταν αυτή η προσέγγιση κατέρρευσε (δύσκολο να υποστηρίξεις ότι η Ρωσία δια των εταιρειών της κατέχει μείζονα θέση στα παγκόσμια μονοπώλια) στράφηκε στην ανάλυση περί «ληστών» των λαών. Αλλά, ένα λεπτό! Όλοι οι καπιταλιστές-αστοί δεν είναι με έναν τρόπο «ληστές» των λαών; Όποτε λοιπόν πολεμούν μεταξύ τους αστικά κράτη, οι κομμουνιστές δεν παίρνουν θέση υπέρ κανενός; Διότι ακόμα και αν είχαμε μια επανάληψη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και έναν ενδο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η λενινιστική γραμμή επιβάλλει να πολεμήσουμε εναντίον του δικού μας ιμπεριαλιστή, δηλαδή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Όχι να κρατούμε ίσες αποστάσεις. Ασχέτως του ποιος είναι και τι θέλει ο Πούτιν, η Ρωσία στην Συρία σταμάτησε το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο βίαιου επανασχεδιασμού του χάρτη της Μέσης Ανατολής. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα στην καρδιά της Ευρώπης. Η αναίρεση της εξάπλωσης της επέκτασης του ΝΑΤΟ, ο τραυματισμός και η ταπείνωση του ΝΑΤΟ περνάει μέσα από την ρωσική νίκη. Όσο και αν δεν συμπαθεί κάποιος το πολιτικό και οικονομικό σύστημα στην Ρωσία, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι ή το ΝΑΤΟ θα θριαμβεύσει ή το ΝΑΤΟ θα ηττηθεί δια της ρωσικής ήττας ή νίκης αντιστοίχως. Άλλωστε, ούτε ο Μιλόσεβιτς, ούτε ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν οι μέγιστοι δημοκράτες. Και λοιπόν; Έπρεπε να σταθούμε στην μέση και τότε, με τα «ούτε… ούτε»;

δ) Λογοκρισία και απόκρυψη πληροφοριών. Χωρίς καν να βρισκόμαστε σε πόλεμο επισήμως (ανεπισήμως και χωρίς να έχουν ερωτηθεί οι λαοί, ήδη συμμετέχουμε στον εξελισσόμενο πόλεμο) η λογοκρισία έχει ήδη επιβληθεί, τόσο ευθέως, όσο και εμμέσως. Η διακοπή αναμετάδοσης του RT και του Sputnik, σε συνδυασμό με τoν σχεδόν πλήρη αποκλεισμό των μη αντιρωσικών προσεγγίσεων από τον δημόσιο διάλογο, αποδεικνύουν πόσο ευάλωτες είναι οι αστικοφιλελεύθερες ολιγαρχίες μας εν μέσω ιστορικών γεγονότων, προς οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Το ζήσαμε και επί μνημονίων και ακόμα εντονότερα εν μέσω πανδημίας. Οι μικροαστοί διανοούμενοί μας ωστόσο, ενώ είναι πολύ πρόθυμοι να ξεψαχνίσουν λ.χ. την δημοκρατικότητα ή μη της Ρωσίας, προτιμούν να σωπαίνουν όταν αφορά τα του οίκου μας ή να τα υποβαθμίζουν, σαν ένα δυσάρεστο, μεμονωμένο επεισόδιο. Δεν είναι στην πραγματικότητα μεμονωμένα επεισόδια, αλλά μια μόνιμη κατάσταση. Η λειτουργία των δυτικών μέσων ενημέρωσης ως προπαγανδιστικών μηχανισμών ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των ρωσικών. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, το RT υπήρξε πολύ πιο αποκαλυπτικό από τα αντίστοιχα δυτικά μέσα. Ξεχνούμε επίσης ότι εν μέσω πανδημίας κυβερνώμεθα με διατάγματα.

Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν (και ισχύουν) το γνήσια φιλειρηνικό και αντιπολεμικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με τα αντικειμενικώς φιλονατοϊκά ξεσπάσματα, ούτε με τις ίσες αποστάσεις. Το πραγματικό φιλειρηνικό κίνημα, μετά από δεκαετίες πραξικοπημάτων και πολέμων ερωτά ποια είναι η μεγάλη, η κατεξοχήν ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη. Απαντά ότι είναι οι ΗΠΑ, είτε μόνες τους, είτε με την βοήθεια του ΝΑΤΟ.

Απαντά ότι για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν αποφασίσει να αντιμετωπίσουν την Ρωσία και την Κίνα ως εχθρούς, τόσο στο πεδίο της οικονομίας, όσο και το στρατιωτικό και αυτή η επιλογή μπορεί να οδηγήσει στο ξέσπασμα παγκοσμίου πολέμου.

Ακόμα και σήμερα, είναι η νατοϊκή εμπλοκή εκείνη η οποία γεννά τον κίνδυνο ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Επομένως, το φιλειρηνικό κίνημα πρέπει να έχει ένα σύνθημα: «να ηττηθεί το ΝΑΤΟ». Είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά δυστυχώς, οι στρατιωτικοί συνασπισμοί, μόνο στρατιωτικο-πολιτικώς ηττώνται.

Το φιλειρηνικό κίνημα πρέπει να θέλει έναν μη δυτικο-κεντρικό ή αν προτιμάτε, μη ευρωπαιογενή κόσμο, αλλά έναν κόσμο στον οποίο θα χωρά με ίσους όρους, κάθε ήπειρος. Το φιλειρηνικό κίνημα δεν μπορεί παρά να ηγεμονεύεται στον πυρήνα του από εκείνες τις σοσιαλιστικές δυνάμεις που βλέπουν ότι το σύμπλεγμα ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού πρέπει δομικώς να αντιμετωπιστεί και να ηττηθεί.

Ένας κόσμος στον οποίο θα σταματήσει η επέκταση του ΝΑΤΟ και στον οποίο το ΝΑΤΟ θα τραυματιστεί καίρια, θα είναι ένας σοσιαλιστικός παράδεισος; Όχι βέβαια. Είναι ο Πούτιν ο νέος Λένιν; Επίσης όχι. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν κατορθώσουν να μετατραπούν σε παγκόσμιους κυρίαρχους οι χώρες τους, η κινεζική και η ρωσική μεγαλοαστική τάξη δεν θα αποδειχτούν καλύτερες από του Αγγλοσάξονες «συναδέλφους» τους. Όμως κάθε φορά πρέπει να επιλέγουμε τον κύριο αντίπαλο. Και σήμερα, ο κύριος αντίπαλος είναι ο γιγαντωμένος ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Η ήττα τους και η ήττα του ΝΑΤΟ θα απελευθερώσει δυνάμεις. Ίσως μάλιστα δώσει στην Ευρώπη επιτέλους, δυνάμεις οι οποίες θα επιδιώκουν γνήσια, έναν ισχυρό ευρωπαϊκό ρόλο, αντί για το σημερινό παράρτημα της Ουάσιγκτον που έχουμε ως Ε.Ε.

Οι μικροαστοί διανοούμενοι έχουν ήδη βρει το νέο τους «πιστεύω» και στα καθ’ ημάς. Εξευρωπαΐστηκαν πια. Η αριστερά στην υπόλοιπη Ευρώπη, ήδη από τους βομβαρδισμούς στην Σερβία είχε ανακαλύψει πόσο βολικό είναι να καλύπτεις τον φιλονατοϊσμό σου πίσω από τις κατηγορίες περί δικτατόρων και γενοκτόνων. Κάποιοι μάλιστα, οι πλέον «προοδευτικοί», έφτασαν να μιλούν για τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό του Πούτιν, που πρέπει να ηττηθεί. Προφανώς από τον «ελευθεριακό νεοφιλελευθερισμό» των ΗΠΑ. Άλλοι θυμήθηκαν ότι πρέπει να ηττηθούν οι Ρώσοι ολιγάρχες. Προφανώς από τους δυτικούς «σταρ» του καπιταλισμού, οι οποίο δεν φτιάχνουν μονοπώλια, δεν έχουν γιοτ, δεν καταπιέζουν τον κόσμο της εργασίας, δεν κάνουν βρωμοδουλειές με μαφίες. Τι και αν στις 100 μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρείες του κόσμου δεν βρίσκεις ούτε μία ρωσική; Ακόμα μάλιστα και όταν ο Πούτιν στρέφεται εναντίον των δικών του ολιγαρχών, ανακαλύπτουμε ότι είναι κρυπτοφασίστας, εθνικιστής. Θα έπρεπε να είναι διεθνιστής, όπως οι πρόεδροι των ΗΠΑ και να στήνει πραξικοπήματα υπέρ των εταιρειών της χώρας του, για να τον αποδεχτούμε προφανώς.

Όλοι αυτοί οι «φίλοι» της Ουκρανίας, πρόθυμοι να πολεμήσουν έκ του ασφαλούς τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, τάσσονται υπέρ της παράτασης του πολεμικού δράματος σε αυτή την αναλώσιμη, όπως την αντιμετωπίζουν, χώρα ή και κάποιοι, με ακόμη μεγαλύτερη ανευθυνότητα, ζητούν την επέκτασή του, λ.χ. με την καθιέρωση μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, που ο ίδιος ο Μπάιντεν προειδοποιεί ότι συνιστά κήρυξη παγκοσμίου πολέμου. Και βέβαια υποβαθμίζουν και σχετικοποιούν διαρκώς την πολιτική και οικονομική βία που υφίσταντο όλα τα προηγούμενα χρόνια οι Ουκρανοί.

Σήμερα για όποιον έχει καθαρή ματιά, αντικειμενικώς και ασχέτως υποκειμενικών προθέσεων, λαμβάνει χώρα μια σύγκρουση, η οποία θα κρίνει αν το ΝΑΤΟ θα αποδυναμωθεί ή αν θα ισχυροποιηθεί. Πάνω σε αυτήν την πρωτεύουσα αντίθεση οφείλει να τοποθετηθεί η αριστερά, οι σοσιαλιστές, έντιμα. Όποιοι τολμούν να το πράξουν φυσικά.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

Ρωσοφοβία και Διακρίσεις: Η Νέα Πανδημία

Άρθρο 1: ‘Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Είναι ανάξιο σε χώρες που υποστηρίζουν πως είναι «πολιτισμένες» ή «αναπτυγμένες» να βρίσκει κανείς τον εαυτό του ξαφνικά στο δημόσιο στόχαστρο ως «εχθρός», απλά και μόνο επειδή είναι «Ρώσος», είτε λόγω γέννησης είτε λόγω πολιτογράφησηςΤο πιο σοβαρό ζήτημα είναι ότι εκατοντάδες επικοινωνιακές πολυεθνικές χρησιμοποιούν το βαρύ τους πυροβολικό, παράγοντας μια «Ρωσοφοβία» η οποία, με τις τεχνολογικές δυνατότητες του σήμερα, εξαπλώνεται σαν πανδημία σε όλον τον κόσμο.

Ο Giuseppe Sala, δήμαρχος του Μιλάνου, στην Ιταλία, αξίωμα στο οποίο εξελέγη με την υποστήριξη ενός «κεντρο-αριστερού» συνασπισμούαφού απείλησε και απαίτησε από το διαπρεπή μαέστρο Valery Gergiev να απομακρυνθεί δημοσίως από το φίλο του Βλαντιμίρ Πούτιν, τον απέλυσε από την ορχήστρα του Θέατρου της Σκάλας του Μιλάνου, με την ατιμωτική προσθήκη ότι δε θα μπορεί να διευθύνει για μια αδιευκρίνιστη περίοδο στη συγκεκριμένη μουσική περιφέρεια. Μια παράλογη απόφαση που αντιμετωπίζει το μεγάλο αυτό καλλιτέχνη σα να ήταν «εγκληματίας πολέμου». Παρεπιπτόντωςη Σκάλα του Μιλάνου διατηρεί τις θύρες της ανοιχτές σε επίτιμους καλεσμένους που έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν μεγάλες περιουσίες χάρη στους βομβαρδισμούς στη Συρία, τη Λιβύη και την Παλαιστίνη. Αλλά αυτό δε σχολιάζεται, καλύπτεται με ακριβές γούνες και φανταχτερά κοσμήματα.

Αν υπάρχει ένα ζήτημα για το οποίο οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό είναι το δικαίωμα των καλλιτεχνών να μην ενδίδουν σε απειλές και περιορισμούς, όπως έκανε η Anna Netrebko, σοπράνο του υψηλότερου επιπέδου, που είχε την ίδια κατάληξη με τον Gergiev για την άρνησή της να καταδικάσει τη Ρωσία, τη μητρική της χώρα. Στην Ελλάδα, η Υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, αποφάσισε να ακυρώσει τη ζωντανή μετάδοση του μπαλέτου της «Λίμνης των Κύκνων» από μια αίθουσα συναυλιών στην Αθήνα, μια παράσταση του Θεάτρου Μπολσόι στη Μόσχα, και να αναστείλλει τη συνεργασία με Ρώσικους πολιτισμικούς οργανισμούς. Πιθανότατα το επόμενο βήμα θα είναι η διεθνής απαγόρευση της μουσικής του Τσαϊκόφσκι, του Ρίμσκι Κόρσακωφτου Χατζατουριάν κτλ., απλά και μόνο επειδή είναι Ρώσοι.

Δεν είναι μόνο ο κόσμος του πολιτισμού, αλλά και αυτός του αθλητισμού, καθώς η FIFA και η UEFA ανακοίνωσαν την αποβολή της Ρωσίας, ενώ η Ολυμπιακή Επιτροπή απέκλεισε εκ των προτέρων Ρώσους και Λευκορώσους πολίτες, εκτός αν βγάλουν τη στολή που εκπροσωπεί τη χώρα τους, αναγκάζοντάς τους να διαγωνιστούν υπό ουδέτερη σημαία. Αλλά αυτό που είναι περισσότερο παράδοξο είναι ότι αυτή η διάκριση φτάνει μέχρι την ακαδημία, όπου η αντιγνωμία είναι ένας από τους κινητήρες της σκέψης. Ερευνητές που είχαν συγγράψει επιστημονικά άρθρα μήνες πριν τώρα βλέπουν τις συμβολές τους να απορρίπτονται από ακαδημαϊκά περιοδικά, όχι για αξιοκρατικούς λόγους, αλλά απλά επειδή έχουν Ρώσικη υπηκοότητα. 

Αυτές είναι οι περιπτώσεις που γνωρίζουμε λόγω της φήμης των πρωταγωνιστών, αλλά εκατοντάδες Ρώσων υποφέρουν τώρα τέτοιες διακρίσεις, ειδικά στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν πολυάριθμα καφέ, ξενοδοχεία, και τουριστικές τοποθεσίες που τώρα έχουν ταμπέλες που λένε «δεν επιτρέπονται οι Ρώσοι», στην καλύτερη περίπτωση, όταν δεν περιέχουν και χυδαία επίθετα.

Η εμπλοκή της τέχνης, του αθλητισμού, της επιστήμης και της έρευνας σε πολεμικές συγκρούσεις δεν είναι σοφή επιλογή. Είναι ένα βήμα προς τα πίσω, βήμα να κλείσουν για αιώνες αυτοί οι χώροι που θα έπρεπε να παραμένουν ανοιχτοί στο διάλογο, τη συνάντηση, και την ειρήνη. Δε χρειάζεται να μετατραπούν τα θέατρα, τα στάδια, τα πανεπιστήμια σε χαρακώματα. Ρώσοι συγγραφείς οφείλουν να μπορούν να συμμετέχουν σε φεστιβάλ, χορευτές οφείλουν να μπορούν να δώσουν παραστάσεις, ποδοσφαιριστές ή αθλητές οφείλουν να μπορούν να παίξουν. Η πανδημία όφειλε να έχει ενισχύσει την ανθρωπιά μας, την ευαισθησία μας γιατί νιώσαμε εντελώς ευάλωτοι και απροστάτευτοι. Αλλά φαίνεται ότι το μόνο που μας έμαθε ήταν οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί.

Πηγή: Correo del Alba

Αναδημοσίευση από το The Press Project

Μην προσποιείστε ότι είστε κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης. Δεν είστε.

Το σχόλιο της Caitlin Johnstone που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στο blog που διατηρεί, με τίτλο “Big Brave Keyboard Warriors: Notes From The Edge Of The Narrative Matrix”. Η αρθρογράφος κριτικάρει την πολεμική έξαρση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας που στην πραγματικότητα σαμποτάρει τις ελπίδες για ειρηνική διέξοδο μέσω της διπλωματίας. Στη χώρα μας και διεθνώς, οι υποστηρικτές του ΝΑΤΟ έχουν ξεχάσει τις αρχές της ειρηνικής διευθέτησης των συγκρούσεων και ζητούν όλο και περισσότερο αίμα στο βωμό της εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων. Θεωρούν ότι το περισσότερο αίμα, το ακόμα περισσότερο αίμα, το πολύ περισσότερο αίμα, θα το πληρώσει η Ρωσία και ίσως και ο ίδιος ο Πούτιν, επομένως είναι δίκαιο από τη σκοπιά τους το να συνεχιστεί ο πόλεμος όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την πολεμική λύσσα των υποστηρικτών του ευρωατλαντισμού, θα επανέλθουμε σύντομα.

Η μόνη πραγματική αντιπολεμική θέση για τη σύγκρουση στην Ουκρανία είναι η υποστήριξη της αποκλιμάκωσης, της διπλωματίας και της εκτόνωσης. Το να φωνάζεις “Κακός Πούτιν” και να ζητάς κλιμάκωση, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει πολύ γρήγορα σε έναν πολύ ραδιενεργό Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είναι αντιπολεμική στάση, και πράγματι, τέτοιες συμπεριφορές χρησιμοποιούνται για να παραταθεί αυτός ο πόλεμος.

Δεν καταβάλλονται προσπάθειες για τη διπλωματία και την ειρήνη, παρά μόνο για την κλιμάκωση. Όπως για παράδειγμα η προετοιμασία της ουκρανικής αντίστασης, αλλά και ο άνευ προηγουμένου οικονομικός πόλεμος, ο οποίος παρεμπιπτόντως ταιριάζει απόλυτα στην προϋπάρχουσα ατζέντα των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Αυτά, είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της ειρήνης.

Η αποκλιμάκωση είναι μια δεξιότητα που οι άνθρωποι αρχίζουμε να τη μαθαίνουμε στο νηπιαγωγείο. Οι άνθρωποι που είναι στην εξουσία όμως, συμπεριφέρονται σαν να έμαθαν τις δεξιότητες αποκλιμάκωσης στο αστυνομικό τμήμα της Μινεάπολης (σ.μτφ. πρόκειται για το αστυνομικό τμήμα που υπηρετούσαν οι αστυνομικοί που έπνιξαν ζωντανό τον Τζωρτζ Φλόιντ).

Εάν θέλετε να συνεχίσετε να ουρλιάζετε ότι ο Πούτιν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ και να θεωρείτε ότι ακόμη και ασήμαντες παραχωρήσεις (όπως το να μην μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ), θα ήταν «κατευνασμός» α λα Τσάμπερλεν, προχωρήστε, αλλά μην προσποιείστε ότι είστε κατά του πολέμου ή υπέρ της ειρήνης, γιατί δεν είστε.

Οι πόλεμοι τελειώνουν με έναν από τους δύο τρόπους: είτε με διπλωματία και διαπραγματεύσεις, είτε με βουνά από πτώματα. Εάν είστε αντίθετοι σε κάθε είδους διαπραγμάτευση με τη Μόσχα για την επίτευξη ειρήνης, τότε θέλετε το δεύτερο. Και αν το κάνετε, θα πρέπει να βάλετε τον κώλο σας σε ένα αεροπλάνο και να πάτε να πολεμήσετε στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

Η Ουκρανία εξακολουθεί να δέχεται ξένους εθελοντές. Όλοι εσείς οι γενναίοι γαλαζοκίτρινοι πολεμιστές του πληκτρολογίου, που ουρλιάζετε σε όποιον ζητά διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος, γιατί δεν πηγαίνετε στον πόλεμο για τον οποίο με τόση ευκολία τουιτάρετε;

Η καταδίκη του Πούτιν είναι το πιο εύκολο, ασφαλές, περιττό, και λιγότερο θαρραλέο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς στον δυτικό κόσμο αυτή τη στιγμή. Αυτό που είναι πολύ πιο δύσκολο σήμερα, είναι να πάρεις μια τολμηρή στάση ενάντια στον αχρείο ρόλο της Δύσης όσον αφορά την έναρξη αυτού του πολέμου και τη συνέχισή του.

Οι απαιτήσεις να δηλώνουμε την κατηγορηματική καταδίκη του Πούτιν πριν από κάθε κριτική για τον ρόλο της Δύσης σε αυτόν τον πόλεμο, είναι απλώς μια ανόητη αστυνόμευση για να φιμώσετε τις έγκυρες επικρίσεις. Κανείς άλλωστε δεν πιστεύει πραγματικά ότι δεν υπάρχει αρκετή καταδίκη του Πούτιν στο σημερινό μηντιακό περιβάλλον. Θέλουν απλώς να σωπάσουν οι διαφορετικές γνώμες.

Θα ήθελα να δω μια δημοσκόπηση που ρωτά τις Ουκρανές μητέρες: “Θα θυσίαζες τον γιο σου για την απομακρυσμένη πιθανότητα μελλοντικής ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ/ΕΕ και τον έλεγχο της Κριμαίας και του Ντονμπάς;”

Γιατί αυτές ήταν οι προϋποθέσεις που τίθενται για να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος εδώ και πάνω από μια εβδομάδα.

Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 είναι τόσο αφελείς όσο οι άνθρωποι που πίστευαν ότι τα προβλήματα ρατσισμού της Αμερικής ξεκίνησαν στις 20 Ιανουαρίου 2017 (σ.μτφ. ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ).

Αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε το 2014 όταν οι ΗΠΑ υποστήριξαν ένα πραξικόπημα για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας. Οι ειδικοί προειδοποιούσαν ότι αυτό που γίνεται σήμερα, ερχόταν από τότε:

 

Δεν μου δίνει μεν καμία ευχαρίστηση, αλλά είμαι βέβαιη ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν θα ξεκινήσουν τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο με μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Ουκρανία, επειδή οι δυτικοί κυβερνώντες δεν δίνουν δεκάρα για τους Ουκρανούς. Προτιμούν να βλέπουν τους Ουκρανούς να πεθαίνουν με φρικτό θάνατο παρά να ρισκάρουν τον δικό τους θάνατο μέσω πυρηνικού Αρμαγεδδώνα.

Ο κύριος κίνδυνος των εκκλήσεων για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων δεν είναι ότι θα εισακουστούν. Είναι ότι εθίζουν και εξοικειώνουν την κοινή γνώμη στον πολεμοχαρή εξτρεμισμό, με αποτέλεσμα η υποστήριξη ακραίων πραγμάτων όπως ο οικονομικός πόλεμος μαζικής κλίμακας να εμφανίζεται ως μέτρια θέση.

Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τη δύναμη της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ και να υποτιμούν τη δύναμη της προπαγανδιστικής μηχανής των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν πόλεμο για την Ουκρανία, αλλά θα τον χρησιμοποιήσουν για να χτίσουν διεθνή στήριξη για πρωτοφανείς πράξεις οικονομικού πολέμου και για να χρηματοδοτήσουν μια αιματηρή μακρόχρονη πολεμική εξέγερση εναντίον των Ρώσων μέσα στην Ουκρανία.

Έτσι, ο πυρηνικός πόλεμος για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων φαίνεται απίθανος. Δεν υπάρχει βέβαια κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι αυτοί οι ηλίθιοι δεν θα μας κάνουν παρανάλωμα με πυρηνικά, με κάποιον άλλο τρόπο μέσα σε αυτό το αδιέξοδο. Έχουν όμως αρκετό μυαλό και ένστικτο αυτοσυντήρησης ώστε να αποφύγουν τη σκόπιμη επίθεση στον ρωσικό στρατό.

(Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ λένε ότι μια επίθεση με χημικά όπλα μπορεί να εμπλέξει το ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο) + (Η Ουκρανία έχει ζητήσει άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ αφού είναι η μόνη της ευκαιρία να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο) = Ισχυρό κίνητρο για τους Ουκρανούς να οργανώσουν μια χημική επίθεση και να τη χρεώσουν στους Ρώσους.

Είναι πολύ δυσάρεστο να υποβάλλεσαι στον κατακλυσμό ενός απίστευτου προπηλακισμού και Μακαρθισμού 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, όταν μιλάς αυτές τις μέρες ανοιχτά ενάντια στον ρόλο της Δύσης στο συγκεκριμένο πόλεμο. Καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το κάνουν.

Δεν παραπονιέμαι. Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει εδώ που ζω. Απλώς λέω ότι καταλαβαίνω.

Όσοι αγαπούν την ειρήνη και έχουν αρκετή εσωτερική διαύγεια για να δουν μέσα από την προπαγάνδα δεν μπορούν να είναι χοντρόπετσοι πολεμιστές του πληκτρολογίου…

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Μετάφραση: antapocrisis

«Ειρήνη δια της Ισχύος»

Όπως βλέπουμε να συμβαίνει συνεχώς σε αυτήν τη σύγκρουση, οι ΝΑΤΟικοί υπουργοί εξωτερικών είναι συχνά πολύ επιθετικότεροι των στρατιωτικών (π.χ. οι δηλώσεις της Αγγλίδας υπουργού εξωτερικών ήταν που προκάλεσαν τη Ρωσία να θέσει σε καθεστώς προχωρημένης ετοιμότητας το πυρηνικό της οπλοστάσιο και οι κατά καιρούς δηλώσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ είναι πολύ επιθετικότερες του υπουργού άμυνας των ΗΠΑ). Σημείο των καιρών…

Στη χορωδία των πολεμοκαπήλων ξεχωριστό ρόλο παίζει ο ΥΠΕΞ της Ουκρανίας, Dmytro Kuleba, άρθρο του οποίου στο έγκριτο Foreign Affairs (10-12-2021) παρουσιάζει με διαύγεια τις θέσεις της Ουκρανικής Κυβέρνησης. Το άρθρο με τίτλο «Μην πουλήσετε την Ουκρανία» και υπότιτλο «Η Δύση πρέπει να απαντήσει στη Ρωσία δια της ισχύος και όχι με ειρήνευση» αξίζει πραγματικά να διαβαστεί προσεκτικά επειδή με διάφανη επιχειρηματολογία παρουσιάζει τις (υποθέτω) κυρίαρχες απόψεις της Ουκρανικής κυβερνητικής ομάδας. Η γνώση από πρώτο χέρι αξίζει, διότι οι απόψεις της αποκρύπτονται από τα ΜΜΕ.

Στο άρθρο του, λοιπόν, ο Kuleba θεωρεί ότι η μη στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία συνιστά “ξεπούλημα” της, αποκαλύπτοντας έτσι ότι εξαρχής στόχος της Ουκρανικής Κυβέρνησης ήταν να προκαλέσει πολεμική σύρραξη ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Σταχυολογούμε κάποιες σκέψεις του, αλλά και πάλι συνιστούμε στον (σγγλομαθή) αναγνώστη οπωσδήποτε να διαβάσει το άρθρο.

Γράφει: Οι προτάσεις του Πούτιν για ειρήνη με αντάλλαγμα την μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς είναι ίσως ελκυστικές για τους Δυτικούς, αλλά η αποδοχή τους απλά θα ανοίξει την όρεξη στον Πούτιν. Οφείλουν να αγνοηθούν. Οι προτάσεις του Πούτιν για συλλογικό σύμφωνο ασφάλειας στην Ευρώπη αποτελούν προσπάθεια ανατροπής των κεκτημένων της Δύσης. Για μεγάλο διάστημα οι διαθέσεις του Πούτιν αντιμετωπίστηκαν με αδράνεια και αναποφασιστικότητα από τη Δύση. Έφτασε η ώρα να αντιμετωπιστούν δια της ισχύος.

Ο Kuleba συνεχίζει με μία εξιστόρηση των γεγονότων από το 2014 κ.ε. Ενδιαφέρον δεν έχει ότι παρουσιάζει το πραξικόπημα του 2014 σαν λαϊκή επανάσταση, αυτό είναι αναμενόμενο. Ενδιαφέρον όμως έχει ότι παρουσιάζει την αντίσταση των ρωσόφωνων πληθυσμών της Αν. Ουκρανίας ως κήρυξη πολέμου από τον Πούτιν στην Ουκρανία. Θεωρεί ότι ο πόλεμος αυτός Ρωσίας-Ουκρανίας κατέληξε στη συντριβή της Ρωσίας μετά από παλλαϊκό ξεσήκωμα (προφανώς εννοεί τις νεο-ναζιστικές συμμορίες). Αλλά η αφήγηση Kuleba για Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο το 2014 έχει μεγάλη σημασία, όπως θα δούμε στην συνέχεια, επειδή οδηγεί τη σκέψη του σε σημαντικά συμπεράσματα, τα οποία αποκρύπτονται από τα mainstream ΜΜΕ.

Ο Kuleba συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι το 2018 η Ουκρανία συμπεριέλαβε στο Σύνταγμά της την εισδοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως στρατηγικούς στόχους. Αληθεύει, λέει, ότι μέχρι το 2013 η Ουκρανία με νόμους είχε καθεστώς ουδετερότητας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Πούτιν να της επιτεθεί το 2014, άρα τι να την κάνει την ουδετερότητα; Με άλλα λόγια, αφού η αντίσταση των ρωσόφωνων πληθυσμών στο πραξικόπημα του 2014, ήταν, κατά τον Kuleba, επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και εφόσον αυτό συνέβη παρά το ουδέτερο status της Ουκρανίας, συνεπάγεται ότι υπό ουδέτερο καθεστώς η Ουκρανία θα είναι έρμαιο των διαθέσεων της Ρωσίας και επομένως λογικά προκύπτει η αναγκαιότητα αυτή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ για να προστατεύεται.

Σημαντικές είναι επίσης οι λογικές συνέπειες της αφήγησης Kuleba για Ουκρανο-Ρωσικό πόλεμο το 2014 και όσον αφορά τις συμφωνίες του Μινσκ. Όπως θα δούμε, αυτές τις πετά χωρίς προσχήματα στον σκουπιδοτενεκέ με βάση το σκεπτικό ότι η διαφορά δεν είναι μεταξύ των κατοίκων της ίδιας της Ουκρανίας αλλά μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας, την οποία η πρώτη νίκησε στον πόλεμο αν και η τελευταία ακόμη έχει κατειλημμένο Ουκρανικό έδαφος στο Ντονμπάς. Επομένως, δεν τίθεται θέμα συνομιλιών με τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς, αυτές δεν υπάρχουν κατά τον Kuleba. Ενδεχόμενες συνομιλίες μαζί τους μόνο που θα ανοίξουν περαιτέρω την όρεξη της Ρωσίας. Είναι εντελώς χαρακτηριστικό ότι το άρθρο δεν αναφέρεται ούτε μία φορά στις συμφωνίες του Μινσκ, και αυτό—όπως θα δούμε και στη συνέχεια—ενισχύει τις πρόσφατες πληροφορίες ότι προετοιμαζόταν άμεσα στρατιωτική επίθεση στο Ντονμπάς από τον Ουκρανικό στρατό (πληροφορίες που φυσικά ερμηνεύουν και την παρούσα διάταξη του κύριου όγκου των Ουκρανικών στρατευμάτων η οποία επέτρεψε την άνετη προέλαση της Ρωσίας από Βορρά).

Όσο αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και την υπενθύμιση από τους Ρώσους των δυτικών υποσχέσεων περί μη επέκτασής του προκειμένου να γίνει αποδεκτή η επανένωση της Γερμανίας, και παρόλο που τα σχετικά ντοκουμέντα είναι δημοσιευμένα και τα επιβεβαιώνουν σημαντικοί παράγοντες της εποχής (π.χ. ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Jack F. Matlock Jr.), ο Kuleba γράφει ότι απλά πρόκειται για παραμύθια. Έτσι ακριβώς, αυτολεξεί!

Σύμφωνα με την αφήγηση του Kuleba, τα αιτήματα της Ρωσίας για νομικές εγγυήσεις ασφάλειας στην Ευρώπη αποτελούν ένα μεγάλο ψέμα του αποτελματωμένου Πούτιν, ο οποίος καταλαβαίνει μόνο τη γλώσσα της ισχύος και κάθε συμφωνία μαζί του απλώς του ανοίγει την όρεξη για παραπέρα επίθεση. Κατά τον ίδιο, ο Πούτιν σχεδίαζε να επιτεθεί την Άνοιξη του 2021, αλλά η δυναμική παρέμβαση των Δυτικών τον ανάγκασε σε υποχώρηση. Επομένως, λέει, ο τρόπος αντίδρασης της Δύσης οφείλει να περιλαμβάνει (α) τη σαφή αποδοχή της ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ώστε να σταλούν τα σωστά μηνύματα στη Μόσχα. (β) Θα πρέπει από τώρα να σχεδιαστούν μέτρα αντιποίνων που θα γονατίσουν τη Μόσχα σε περίπτωση εισβολής (εδώ το άρθρο είναι ασαφές εάν ζητά την επιβολή τους άμεσα, δηλαδή πριν από την “εισβολή”). (γ) πρέπει άμεσα να σταλεί σημαντική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, κυρίως αεροπλάνα και αντι-αεροπορικοί πύραυλοι (το άρθρο δεν απαντά στο ποιος θα τα χειρίζεται δεδομένου ότι οι Ουκρανοί δεν γνωρίζουν τα δυτικά συστήματα).

Το άρθρο καταλήγει σε πολύ σημαντικά συμπεράσματα, τα οποία έχω ήδη υπαινιχθεί όταν παρουσίασα την αφήγηση Kuleba για Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο το 2014, ο οποίος—κατά τον ίδιο—κατέληξε σε συντριβή της Ρωσίας. Κατά τον ΥΠΕΞ της Ουκρανίας, ο στόχος της πολιτικής της Ουκρανίας και των συμμάχων της οφείλει να είναι απλός: Ειρήνη δια της ισχύος. “Προς το παρόν”, γράφει, “οι συνομιλίες των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους έχουν νόημα προκειμένου να κερδηθεί χρόνος για την [στρατιωτική] ενδυνάμωση της Ουκρανίας σε βαθμό που να μην είναι εφικτή η εκδοχή της στρατιωτικής εισβολής [από τη Ρωσία]. Όταν συμβεί αυτό, τότε πλέον θα είναι δυνατή η δίκαιη επίλυση [ενν. δια της ισχύος] του προβλήματος του Ντονμπάς και η εν τέλει εισδοχή της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Και οι δύο αυτοί στόχοι μοιάζουν τώρα μακρινοί, αλλά μακροπρόθεσμα ο Ουκρανικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί τίποτα λιγότερο. Αυτή την πορεία δεν θα την εγκαταλείψουμε όση πίεση και αν δεχτούμε από τη Ρωσία-ή από τις ΗΠΑ ή από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Όταν ακούω μερικούς Δυτικούς σχολιαστές να λένε ότι η γειτνίαση με το ΝΑΤΟ αποτελεί ευαίσθητο ζήτημα για τον Πούτιν, έχω μόνο μια ερώτηση να τους κάνω: οι ζωές και το μέλλον 44 εκατομμυρίων Ουκρανών δεν είναι επίσης ευαίσθητο θέμα;”

Από το άρθρο του ΥΠΕΞ της Ουκρανίας, που δημοσιεύτηκε πριν δυόμιση μήνες στο έγκριτο Foreign Affairs, αντιλαμβανόμαστε με κρυστάλλινη διαύγεια τις επιδιώξεις της Ουκρανικής κυβέρνησης, που ήταν και είναι η πρόκληση πολέμου ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Όμως, παραμένει ανοικτό το ζήτημα της κάλυψης και της ενθάρρυνσης που έδωσαν σε αυτές οι ΝΑΤΟικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα η Γερμανία και η Γαλλία. Τι προσδοκούν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία; Είναι απολύτως σαφές ότι η λογική της “ειρήνης δια της ισχύος”, δηλαδή οι επιλογές της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και της επίλυσης του προβλήματος Ντονμπάς με πόλεμο θα οδηγούσαν αναγκαστικά τη Ρωσία στην στρατιωτική επέμβαση, πριν τα πράγματα χειροτερέψουν. Όπως και έγινε. Αν τα πράγματα ακολουθούσαν την πορεία που προδιάγραφε ο Kuleba στο άρθρο του, τότε δεν βλέπω πώς θα αποφεύγαμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ τώρα μπορεί και να υπάρξει ελπίδα να τον αποφύγουμε.

Και να προσθέσω ότι η λογική αυτού του τρόπου επιβολής της “ειρήνης δια της ισχύος” δεν διαφέρει από την οπτική των ναζί πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Που, παρεμπιπτόντως, για τους ναζί της Ουκρανίας ο Kuleba δεν βρίσκει να πει τίποτα άλλο παρεκτός να τους εκθειάσει για τη συμμετοχή τους στον “λαϊκό ξεσηκωμό” του 2014.

Πηγή: The Press Project

Προς αποκατάσταση του whataboutism

Η λέξη “whataboutism” χρησιμοποιείται για να φιμώσει και να προσβάλει τους αντιπάλους του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Θα πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την έννοια ως μέσο αποκάλυψης όσων κρατιούνται στο σκοτάδι.

Όποιος μιλάει ανοιχτά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό ή τον ρατσισμό, με συγκεκριμένα παραδείγματα των δεινών που προκαλούν, αναμένει ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κατηγορηθεί για «whataboutism». Με ακρίβεια ρολογιού, τυχόν πράξη αποκάλυψης αμερικανικών εγκλημάτων θα οδηγήσει στην κατηγορία που χρησιμοποιείται για να φιμώσει τη διαφωνία.

Όταν επικρατεί η πολεμική προπαγάνδα σχετικά με την Ουκρανία ή με οποιοδήποτε άλλο μέρος που ο ηγεμόνας κάνει τη βρώμικη δουλειά του, είναι λογικό να κάνουμε διερευνητικές ερωτήσεις. Γιατί οι θάνατοι 14.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας κρύβονται κάτω από το χαλί; Γιατί απαγορεύεται να ρωτάς για την καταστροφή της Λιβύης από τις ΗΠΑ; Αλλά από τη στιγμή που θα κάνει κανείς μια καλή ερώτηση, θα του πουν ότι μόνο και μόνο με το να θέσει το θέμα, είναι απόδειξη της αμαρτίας του whataboutism.

Τη λέξη whataboutism τη συναντάμε στο λεξικό και ορίζεται ως, «η πράξη ή η πρακτική της απάντησης σε μια κατηγορία για αδίκημα με τον ισχυρισμό ότι ένα αδίκημα που διαπράχθηκε από κάποιον άλλον είναι παρόμοιο ή χειρότερο».

Η κατηγορία έχει σκοπό να λογοκρίνει τον ομιλητή, να δικαιολογήσει τις ενέργειες των ΗΠΑ και να υπερασπιστεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη μεριά τους. Οι αρνήσεις και οι συγγνώμες είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να υπερασπιστούμε το whataboutism. Είναι πράγματι απαράδεκτο να μην μπορούμε να αντιπαραθέσουμε επαληθεύσιμες και αξιόπιστες πληροφορίες που αποκαλύπτουν τα ψέματα και τα εγκλήματα.

Ο όρος έχει αποκτήσει δημοτικότητα επειδή υπάρχει πολλή υποκρισία που πρέπει να αποκαλυφθεί και υπάρχουν πολλοί οπαδοί του αμερικανικού εξαιρετισμού (σ.μτφ. Ο όρος αφορά την πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ εξαιρούνται των κανόνων που πρέπει να ισχύουν για όλους τους άλλους), οι οποίοι υπερασπίζονται αυτό που θα έπρεπε να καταδικάζουν. Όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη διερεύνηση της «Κατάστασης στην Ουκρανία», τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους εταίροι χαιρέτησαν την ανακοίνωση και υπέδειξαν ως ένοχο τη Ρωσία. Δεν επεσήμαναν ότι οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε το Διεθνές Δικαστήριο. Όχι απλά οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος, αλλά το 2002 το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο περί προστασίας των μελών των αμερικανικών υπηρεσιών, που έγινε ευρέως γνωστός ως νόμος εισβολής της Χάγης. Δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να αποσπάσουν από το δικαστήριο οποιονδήποτε Αμερικανό κρατείται. Επιπλέον, ο νόμος απαγορεύει την έκδοση Αμερικανών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

Τα χτυπήματα στο στήθος για την έρευνα για την Ουκρανία, θα πρέπει σίγουρα να συνοδευτούν από μια συζήτηση για την εχθρότητα των ΗΠΑ προς το Διεθνές Δικαστήριο. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για το πότε και πώς εφαρμόζεται η κατηγορία του whataboutism. Το να μην αναφέρουμε τη σχέση των ΗΠΑ ή μάλλον την έλλειψη αναγνώρισης των ΗΠΑ προς το Διεθνές Δικαστήριο, θα ήταν ένδειξη συμφωνίας με το δόγμα του εξαιρετισμού.

Εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφεται ως εγκληματίας πολέμου, κακοποιός, δικτάτορας και σύγχρονος Χίτλερ, είναι σκόπιμο και πράγματι απαραίτητο να αναρωτηθούμε για τους Αμερικανούς προέδρους. Για λόγους συντομίας, ας πάρουμε υπόψη μόνο εκείνους τους Αμερικανούς προέδρους που υπηρέτησαν από το 2001 και μετά. Οι εισβολές και οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στην Κεντρική Ασία και στο Κέρας της Αφρικής έχουν εκτοπίσει περισσότερους από 37 εκατομμύρια ανθρώπους από τότε που ξεκίνησε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Γιατί να μην αποκαλούνται επίσης εγκληματίες πολέμου ο Τζορτζ Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν; Η σιωπή απέναντι στην εγκληματικότητά τους, δίνει άδεια και έγκριση στις επιθέσεις των ΗΠΑ.

Ο αμερικανικός εξαιρετισμός είναι μια ασθένεια που μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστη προτροπή για να υπερασπιστούν τα παραπτώματα του έθνους τους. Ο Τζορτζ Μπους θεωρείται πλέον ως ένας συμπαθής παππούς που ζωγραφίζει φωτογραφίες κουταβιών. Υπάρχει ελάχιστη προθυμία να αναλογιστούμε το ένα εκατομμύριο νεκρούς από την εισβολή στο Ιράκ. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε μεγάλη ενόχληση.

Κάθε είδηση ​​για μετανάστες που επιχειρούν την επικίνδυνη διέλευση από τη Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη, θα πρέπει να στέκεται στην καταστροφή της Λιβύης που έγινε υπό την καθοδήγηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αλλά ο Ομπάμα ήταν ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο ευθύτητας, ένας άνθρωπος που έφερε ελπίδα και αλλαγή. Η επισήμανση της ευθύνης του για μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση μοιάζει υπερβολική στους ανθρώπους που προπαγανδίζουν ότι πιστεύουν στην ηθικότητά του και στην ηθική του έθνους.

Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπορεί συνήθως να υποτιμάται και να υβρίζεται, δεν εγκαλείται ότι συνέχισε τους πολέμους των προκατόχων του, ούτε ότι εξόντωσε τουλάχιστον 40.000 Βενεζουελάνους μέσω του καθεστώτος κυρώσεων. Το σύνδρομο διαταραχής του Τραμπ, δεν επεκτείνεται στα εγκλήματά του κατά των ανθρώπων του παγκόσμιου Νότου. Ο μύθος της λευκής υπεροχής και του εξαιρετισμού, είναι πολύ ισχυρός.

Αυτός ο μύθος δεν μπορεί να ξεριζωθεί, αν δεν έρθουν στο φως τα δυσάρεστα γεγονότα. Αν οι ανίδεοι και οι συμβιβασμένοι θέλουν να φωνάξουν “whataboutism”, με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους, ας το κάνουν. Οι στόχοι της περιφρόνησής τους όμως, δεν έχουν καμιά ανάγκη να δικαιολογηθούν. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να υπερασπίσουν περήφανα τη λέξη, και να πολλαπλασιάσουν τις αναφορές τους σε οποιασδήποτε πληροφορία που προκαλεί ρήγματα στη γνώση μας για τον κόσμο.

Ο πλανήτης πρέπει να γνωρίζει για τα εγκλήματα της Αμερικής και των συμμάχων της. Όταν τα ίδια ευρωπαϊκά έθνη που αποδιώχνουν τους Αφρικανούς και τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής ανακοινώνουν ότι θα δεχτούν όλους μα όλους ανεξαιρέτως τους Ουκρανούς, σίγουρα το “whataboutism” είναι σωστό. Όταν ο Μπάιντεν υποτίθεται ότι δίνει διάλεξη για την ηθική της Ρωσίας, τότε σίγουρα πρέπει να αναφερθούμε στην απόφασή του να κλέψει 7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αποθεματικά του Αφγανιστάν. Οι Αφγανοί σημειωτέον βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση που πολλοί από αυτούς πουλάνε τα νεφρά τους για να μπορέσουν να φάνε.

Η κρίση στην Ουκρανία είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα μιας ευκαιρίας να επισημανθούν τα λάθη που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και τους εταίρους τους. Κανείς δεν πρέπει να αποφεύγει να το πράξει, ούτε καν όταν το “whataboutism” χρησιμοποιείται υποτιμητικά ενώ στην πραγματικότητα είναι τιμητικό.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

Τα θύματα της αυτοκρατορίας

Οι ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από τη Μόσχα, το Κίεβο και τις δυτικές πρωτεύουσες μιλούν για το πόσους νεκρούς έχουμε από την έναρξη της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, πόσους τραυματίες, πόσοι πεινούν ή κρυώνουν, πόσοι εκτοπίζονται. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων και την έκταση των κακουχιών και δεν πρέπει να προσποιούμαστε ότι γνωρίζουμε: Αυτή είναι η πραγματικότητα του πολέμου, καθώς κάθε πλευρά έχει την εκδοχή της για τα γεγονότα που εξελίσσονται.

Η πρόθεσή μου όμως είναι να προσθέσω τους θανάτους στην Ουκρανία τις τελευταίες δύο εβδομάδες στους 14.000 νεκρούς και το 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένους από το 2014, όταν το καθεστώς στο Κίεβο άρχισε να βομβαρδίζει τους δικούς πολίτες, στις ανατολικές επαρχίες — αυτό επειδή ο λαός του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ απέρριψε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρό τους. Αυτά τα απλά μαθηματικά μας δίνουν μια καλύτερη ιδέα για το πόσοι Ουκρανοί αξίζουν το πένθος μας.

Καθώς θρηνούμε, είναι πια ώρα να εξετάσουμε τις ευρύτερες συνέπειες αυτής της σύγκρουσης, γιατί οι Ουκρανοί δεν είναι οι μόνοι μεταξύ των θυμάτων της. Ποιος άλλος έχει υποφέρει; Τι άλλο έχει καταστραφεί; Αυτός ο πόλεμος είναι ένα είδος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Ποιο είναι το κόστος του;

Στους ανθρώπους που προσέχουν τι γίνεται, είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι η πρόθεση της Ουάσιγκτον να προκαλέσει την επέμβαση της Μόσχας είναι, και πιθανότατα ήταν από την πρώτη στιγμή, να υποκινήσει μια μακροχρόνια σύγκρουση που βαλτώνει τις ρωσικές δυνάμεις και βοηθά τους Ουκρανούς να ξεκινήσουν μια εξέγερση η οποία δεν μπορεί να νικήσει.

Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να εξηγήσει κανείς τα όπλα και το υλικό αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους ρίχνουν τώρα στην Ουκρανία; Εάν οι Ουκρανοί δεν μπορούν να κερδίσουν – μια πραγματικότητα που αναγνωρίζεται παγκοσμίως – ποιος είναι ο σκοπός αυτής της κίνησης;

Το αν αυτή η στρατηγική προχωρήσει όπως θέλει η Ουάσιγκτον ή αν οι ρωσικές δυνάμεις ολοκληρώσουν τη δουλειά τους και αποσυρθούν για να αποφύγουν ένα κλασικό τέλμα, μένει να φανεί. Όμως, όπως σημείωσε ο Dave DeCamp στο Antiwar.com την περασμένη Παρασκευή, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν σχεδιάζει περαιτέρω διπλωματικές επαφές με το Κρεμλίνο.

Οι επιπτώσεις εδώ είναι προφανείς. Η στρατηγική των ΗΠΑ απαιτεί ουσιαστικά την καταστροφή της Ουκρανίας στην υπηρεσία των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Αμερικής. Εάν αυτή η σκέψη φαίνεται ακραία, μια σύντομη αναφορά στις τύχες του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας μας δίνει όλο το επιτακτικό πλαίσιο που μπορεί να χρειαστεί κανείς.

Το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979

Σε βαθμό που με αφήνει έκπληκτο, δεδομένων των καταστροφικών συνεπειών του, το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979 να εξοπλίσει τους Αφγανούς μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών παραμένει λίγο ή πολύ το ίδιο πρότυπο.

Ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ δεν είδε τίποτα κακό στο να πλαγιάσει στο ίδιο κρεβάτι με αυτό που αργότερα έγινε η Αλ Κάιντα. Τώρα είναι οι πολιτοφυλακές των Ναζί που κηλιδώνουν την Εθνοφρουρά της Ουκρανίας την οποία οι ΗΠΑ οπλίζουν και εκπαιδεύουν.

Αυτή η σύγκρουση θα μπορούσε κάλλιστα να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία ως έθνος. Στη χειρότερη έκβαση, ελάχιστα θα απομείνουν από τον κοινωνικό της ιστό, τους δημόσιους χώρους, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα σχολεία, τα δημοτικά ιδρύματα. Αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Να τι δεν θέλω να χάνουν οι Αμερικανοί: Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας και την ελπίδα που μπορεί να έχουμε για να αποκαταστήσουμε την χαμένη τιμή μας, καθώς παρακολουθούμε το καθεστώς που μας κυβερνά να καταστρέφει ένα άλλο έθνος στο όνομά μας. Και αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Πολλοί άνθρωποι πολλών διαφορετικών ηλικιών παρατήρησαν τις τελευταίες ημέρες ότι δεν μπορούν να θυμηθούν στη ζωή τους ένα πιο γενικευμένο, ασφυκτικό μπαράζ προπαγάνδας από αυτό που μας έχει κατακλύσει τους μήνες που προηγήθηκαν της επέμβασης της Ρωσίας. Στην περίπτωσή μου, έχει αντικαταστήσει τα χειρότερα από όσα θυμάμαι από τις δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου.

Τον Ιανουάριο του 2021, το ΝΑΤΟ δημοσίευσε το τελικό προσχέδιο μιας μακροσκελούς μελέτης που ονόμασε Cognitive Warfare (σμ. Γνωστικός Πόλεμος). Η πρόθεσή του είναι να διερευνήσει τη δυνατότητα χειραγώγησης των μυαλών –των άλλων, των δικών μας– πέρα ​​από οτιδήποτε έχει επιχειρηθεί μέχρι τώρα. «Ο εγκέφαλος θα είναι το πεδίο μάχης του 21ου αιώνα», υποστηρίζει το έγγραφο. «Οι άνθρωποι είναι ο αμφισβητούμενος τομέας. Ο στόχος του γνωστικού πολέμου είναι να κάνει τον καθένα, όπλο».

Σε μια υποενότητα με τίτλο «Τα τρωτά σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου», η έκθεση λέει τα εξής:

«Συγκεκριμένα, ο εγκέφαλος:
δεν είναι σε θέση να διακρίνει [sic] εάν οι πληροφορίες είναι σωστές ή λάθος:
οδηγείται στο να πιστεύει δηλώσεις ή μηνύματα που έχει ήδη ακούσει ως αληθή, παρόλο που αυτά μπορεί να είναι ψευδή.
αποδέχεται τις δηλώσεις ως αληθείς, εάν υποστηρίζονται από αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς να ασχολείται [sic] με την αυθεντικότητα αυτών των αποδεικτικών στοιχείων».

Και αυτό, που το βρίσκω ιδιαίτερα διαβολικό:

«Σε πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον αντίκτυπο των συναισθημάτων…. Τα συναισθήματα —ελπίδα, φόβος, ταπείνωση— διαμορφώνουν τον κόσμο και τις διεθνείς σχέσεις με την επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».

Όχι, δεν είμαστε πια στο Κάνσας. Ο Γνωστικός Πόλεμος είναι ένα παράθυρο σε σατανικές μεθόδους προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου που δεν έχουν προηγούμενο. Αυτός είναι ο πόλεμος που διεξάγεται με έναν νέο τρόπο – ενάντια στους εγχώριους πληθυσμούς καθώς και σε αυτούς που δηλώνονται ως εχθροί.

Και μόλις πήραμε μια γεύση για το πώς θα είναι αυτός ο πόλεμος, καθώς αυτές οι τεχνικές, καλά θεμελιωμένες στην αιχμή της επιστήμης, γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας. Ακόμα πιο ανησυχητικό για μένα από την ψυχρή γραφή της έκθεσης είναι ο εκπληκτικός βαθμός στον οποίο αποδεικνύεται από την πραγματικότητα. Ο γνωστικός πόλεμος, είτε είναι, είτε δεν είναι η έκθεση του ΝΑΤΟ το εγχειρίδιο της προπαγάνδας, λειτουργεί, και λειτουργεί τώρα στους περισσότερους Αμερικανούς.

Αυτό εννοώ όταν λέω ότι κι εμείς είμαστε θύματα αυτού του πολέμου.

Την περασμένη εβδομάδα ο μαέστρος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Μονάχου, Valery Gergiev, απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να καταδικάσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Το ίδιο συνέβη τότε και με την Άννα Νετρέμπκο. Η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης απέλυσε τη σταρ σοπράνο της, για τον ίδιο λόγο: Προτίμησε να μην πει τίποτα για τον Ρώσο πρόεδρο.

Δεν υπάρχει πάτος σε αυτό. Την περασμένη Παρασκευή, ο γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας, Λίντσεϊ Γκράχαμ, ζήτησε ανοιχτά τη δολοφονία του Πούτιν. Ο Μάικλ ΜακΦόλ, ο πρεσβευτής του Μπαράκ Ομπάμα στη Ρωσία και ο βασιλιάς της σαχλαμάρας, ισχυρίζεται ότι όλοι οι Ρώσοι που δεν διαμαρτύρονται ανοιχτά για την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία θα τιμωρηθούν γι’ αυτήν. Στον φάκελο των ηλιθιοτήτων, η Διεθνής Ομοσπονδία Αιλουροειδών απαγόρευσε τις …εισαγωγές ρωσικών γατών.

Αυτή είναι η πρώτη πράξη στη λίστα με παράλογους ισχυρισμούς που με έβγαλαν από τα ρούχα μου, έξαλλο, την περασμένη Πέμπτη: Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή απέκλεισε τους Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές —γιατί οι Λευκορώσοι, για όνομα του Θεού;— από τους χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που ξεκίνησαν την ίδια ημέρα στο Πεκίνο. Έχουμε καταλήξει τώρα να καταδιώκουμε ανθρώπους των οποίων η καρδιά και η ψυχή είναι πιο ικανά από το σώμα τους;

Η επιτροπή κατέστησε σαφές ότι ενήργησε ως απάντηση στη διεθνή πίεση. Αναρωτιέμαι ποιανού μπορεί να είναι αυτή η πίεση.

Τι έχει γίνει με εμάς

Κοιτάξτε τι έχει γίνει με εμάς. Οι περισσότεροι Αμερικανοί φαίνεται να εγκρίνουν αυτά τα πράγματα, ή τουλάχιστον δεν μπαίνουν στον κόπο να αντιταχθούν. Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση ευπρέπειας, λογικής, ηθικής και αναλογίας. Μπορεί κανείς να ακούσει το βουητό των τελευταίων δύο εβδομάδων χωρίς να αναρωτηθεί αν έχουμε κάνει τον εαυτό μας ένα έθνος γκροτέσκο;

Είναι σύνηθες να παρατηρούμε ότι στον πόλεμο ο εχθρός είναι πάντα απανθρωποποιημένος. Είμαστε τώρα πρόσωπο με πρόσωπο με μια άλλη πραγματικότητα: Όσοι απανθρωποποιούν τους άλλους, απανθρωποποιούν τον εαυτό τους ακόμα πιο βαθιά.

«Η ορθολογική επιχειρηματολογία μπορεί να διεξαχθεί με κάποια προοπτική επιτυχίας μόνο εφόσον η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει έναν ορισμένο κρίσιμο βαθμό. Εάν η συναισθηματική θερμοκρασία ανέβει πάνω από αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα ο ορθολογικός λόγος παύει, και τη θέση της παίρνουν συνθήματα και χιμαιρικές φαντασιώσεις. Δηλαδή, προκύπτει ένα είδος συλλογικής ψύχωσης που εξελίσσεται γρήγορα σε ψυχική επιδημία».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Καρλ Γιουνγκ, The Undiscovered Self, που μόλις μου έστειλε ένας φίλος. Όταν τα συναισθήματά μας καλυτερεύουν, δεν μπορούμε πλέον να σκεφτόμαστε ή να μιλάμε με χρήσιμο τρόπο μεταξύ μας: Αυτή είναι η άποψη του Ελβετού ψυχαναλυτή με απλά λόγια.

Τις προάλλες το PBS Newshour έκανε μια συνέντευξη με έναν Artem Semenikhin, στην οποία αυτός, ο δήμαρχος μιας μικρής πόλης, εμφανιζόταν περίπου ως λιοντάρι, επειδή στάθηκε απέναντι στους Ρώσους στρατιώτες. Στο βάθος της αίθουσας του δημάρχου, όπως επισημαίνει ο (πάντα σε εγρήγορση) Alan MacLeod, ήταν ένα πορτρέτο του Στεπάν Μπαντέρα, του άγριου Ρωσόφοβου, αντισημίτη και ηγέτη των Ουκρανών Ναζί.

https://twitter.com/AlanRMacLeod/status/1499771677143707658

Τι έκανε το PBS σχετικά με αυτήν την απρόσεκτη παράβλεψη; Θόλωσε το πορτρέτο του Μπαντέρα και μετέδωσε κανονικά τη συνέντευξη με τον Ουκρανό ήρωά του. Η αμερικανική δημοσιογραφία στο ζενίθ της.

Μου φαίνεται η τέλεια μεταφορά για το τι έχει συμβεί στη συλλογιστική μας ικανότητα — ή, καλύτερα, τι έχουμε επιτρέψει να μας συμβεί. Οι αδιάψευστες πραγματικότητες, αυτές που δεν αμφισβητούνται, αν είναι άβολες, θολώνονται στην ταινία που νομίζουμε ότι παρακολουθούμε.

Το ίδιο συμβαίνει με οποιαδήποτε γνήσια κατανόηση της ρωσικής επέμβασης. Έχω τέσσερις λέξεις για αυτό που χρειαζόμαστε για να διαβάσουμε αυτήν την κρίση: ιστορία, χρονολογία, πλαίσιο και ευθύνη. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά δεν εξυπηρετεί τον σκοπό των πολεμιστών του «Γνωστικού Πολέμου», πρέπει να τα εξαλείψουμε. Και για άλλη μια φορά: Με τρομερή εμπιστοσύνη σε όσους χειραγωγούν ενεργά τις αντιλήψεις μας, το κάνουμε.

Το πλαίσιο, ισχυρίζονται οι χειρότεροι από εμάς, είναι κάποια ιδέα που σκέφτηκαν αυτοί οι απαίσιοι Ρώσοι. Δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για το πώς μπορεί να φαίνεται ο κόσμος από την οπτική γωνία οποιουδήποτε άλλου. Ποιος στο διάολο, πες μου, πιστεύει ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ζεις;

Έχω αποδώσει το σκίτσο ενός έθνους που καταρρέει καθώς διαλύει ένα άλλο. Ένα έθνος τόσο βουτηγμένο στη «συλλογική ψύχωση» του Γιουνγκ, δεν μπορεί να τα πηγαίνει καλά. Όπως συμβαίνει πάντα (μια σκέψη που μου ήρθε καθώς μελετούσα τους Ιάπωνες εθνικιστές της δεκαετίας του 1930), θύματα είναι και οι θύτες.

Αν θέλουμε να βρούμε την έξοδο μέσα από αυτό το ριάλιτι σόου, θα πρέπει να κάνουμε ένα πράγμα πριν από κάθε άλλο: Θα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε σε μια ξεκάθαρη, καινούργια γλώσσα, ώστε να μπορούμε να ονομάσουμε τα πράγματα όπως είναι, αντί να τα θολώνουμε όπως έκανε το PBS με το πορτρέτο του Μπαντέρα.

Και πρέπει να ξεκινήσουμε με μια λέξη. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε να αποκαλούμε την Αμερική, αυτοκρατορία, θα σκοντάφτουμε στο σκοτάδι του ριάλιτι σόου μέχρι αυτό να γίνει τόσο μη διασκεδαστικό, που δεν θα μπορούμε πλέον να αντέχουμε τις δικές μας αυταπάτες.

Βλέπω εδώ μέσα μια αρετή σε αυτή τη μεγάλη, περίπλοκη στιγμή. Μεταξύ της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία, την οποία θεωρώ λυπηρή αλλά αναγκαστική, και της κοινής δήλωσης που έκανε ο Πούτιν με τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Ζινπινγκ στις 4 Φεβρουαρίου, καλούμαστε όλοι, είτε να αναγνωρίσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό που έχουν γίνει, μια αυτοκρατορία που υπερασπίζεται βίαια τον εαυτό της ενάντια στην ίδια την ιστορία, είτε να αποδεχτούμε τη μοίρα μας ως θύματα αυτής της αυτοκρατορίας.

Σαφήνεια: Είναι πάντα ωραία, όποιες και αν είναι οι δυσκολίες που προκαλεί.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis