Τον Αύγουστο του 1967 λίγους μήνες από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απρίλη, κυκλοφορεί το “Γράμμα από την Ελλάδα”, όπως ονομάστηκε το προγραμματικό κείμενο που συγκρότησε επί της ουσίας την ΟΜΛΕ αλλά και την αντιδικτατορική πάλη στο εξωτερικό, με βασικό εκφραστή της το ΑΜΕΕ (Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού). Γράφτηκε σε συνθήκες παρανομίας από τον Γ. Χοντζέα που έχει διαφύγει τη σύλληψη και αναδιοργανώνει την παράνομη δράση του μ-λ κινήματος. Λίγους μήνες αργότερα θα αρχίσει να κυκλοφορεί το 15μερο δελτίο της ΟΜΛΕ και η παράνομη Προλεταριακή Σημαία. Η δραστηριότητα αυτή θα ανακοπεί το 1969 με τη σύλληψη του Γ. Χοντζέα και των στελεχών που μέχρι τότε δρούσαν παράνομα. Το “Γράμμα από την Ελλάδα” έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση του κινήματος αυτού, καθώς αποτελεί μια εφόλης της ύλης προγραμματική τοποθέτηση για τη διεθνή κατάσταση, την Ελλάδα, την οικονομική και κοινωνική της συγκρότηση, τον χαρακτήρα του αγώνα και τον προσανατολισμό του κινήματος. 

Σε συνθήκες σκληρής παρανομίας, κατά τους πρώτους μήνες της Χούντας, το κείμενο αυτό είναι ίσως μοναδικό παράδειγμα καθαρής σκέψης και βαθιά συγκροτημένης τοποθέτησης, για αυτό άλλωστε αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εκατοντάδες και χιλιάδες αγωνιστές, στην προσπάθειά τους να ανασυγκροτήσουν το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

Ο σημερινός αναγνώστης θα αναγνωρίσει σε αυτό το κείμενο το ρόλο του μ-λ κινήματος κατά την προδικτατορική περίοδο και ειδικά από τον Ιούλη του 65 και μετά, όταν το λαϊκό κίνημα και η νεολαία βρίσκονται σε μόνιμο αγωνιστικό αναβρασμό. Θα δει επίσης τους όρους με τους οποίους γινόταν η αντιπαράθεση στο ρεβιζιονισμό, στις συμβιβασμένες δηλαδή ηγεσίες του ΚΚΕ και της Αριστεράς, οι οποίες είχαν επιβάλει τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, ακολουθώντας το “νέο πνεύμα” του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και τη γραμμή της συμφιλίωσης με τον ιμπεριαλισμό. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτή η συμβιβαστική πολιτική έφτασε στο σημείο να κάνει την Αριστερά ουρά της Ένωσης Κέντρου, του φιλελεύθερου δηλαδή τμήματος της άρχουσας τάξης, και με επιβληθείσα πλέον τη Χούντα να μην ψελίζει τίποτα περισσότερο από την “αποκατάσταση της δημοκρατίας”.

Σε αντιπαράθεση με αυτές τις ηγεσίες, το μ-λ κίνημα συγκροτείται μέσα στη Χούντα στην κατεύθυνση της “αντιμπεριαλιστικής, αντιφασιστικής” αλλαγής, κατεύθυνση που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη των δημοκρατικών και αντιδικτατορικών αγώνων και χρωμάτισε τις κορυφαίες εκδηλώσεις του και κυρίως το Πολυτεχνείο. 

Επιπλέον, το μ-λ κίνημα αυτή τη σκοτεινή περίοδο διεκδικεί ουσιαστικά το ΚΚΕ, τις καλύτερες παραδόσεις του οποίου έχει ήδη εγκαταλείψει η ηγεσία του. Η διεκδίκηση αυτή, μπορεί με τους σημερινούς όρους να μοιάζει μικρομέγαλη ή υπερφίαλη, στηρίζεται ωστόσο σε πραγματικά δεδομένα: Το κίνημα της συνεπούς Αριστεράς, όπως ονομάστηκε η πλατιά έκφραση του μ-λ κινήματος, παίζει προδικτατορικά έναν όλο και αυξανόμενο ρόλο, δημιουργεί ισχυρές ρωγμές στην ηγεμονία του ρεβιζιονισμού, ειδικά σε κινηματικές και αγωνιστικές εκρήξεις, έχει συγκροτήσει ήδη την πρώτη φοιτητική παράταξη στην ιστορία της χώρας, την ΠΠΣΠ, έχει αρχίσει να οργανώνει προσβάσεις σε εργατικούς και συνδικαλιστικούς χώρους, έχει αποκαταστήσει επαφή με τις οργανώσεις πολιτικών προσφύγων στις Λαϊκές Δημοκρατίες που εξακολουθούν να βλέπουν με σκεπτικισμό ή και άρνηση τη ρεβιζιονιστική στροφή του ΚΚΕ. Επιπλέον, η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ έχει απαρνηθεί την ιστορία του, έχει καταδικάσει τον αγώνα του ΔΣΕ στη λήθη και στην άρνηση, “αυτομαστιγώνεται” για το ότι τόλμησε κατά τη δεκαετία του 40 να διεκδικήσει μια άλλη, ελεύθερη, λαοκρατούμενη Ελλάδα. 

Υπάρχει δηλαδή το έδαφος να ανασυσταθεί το αληθινό, επαναστατικό ΚΚΕ, όχι ως κακή αναπαραγωγή της προηγούμενης κατάστασης, αλλά ως τομή που κρατά όμως τις καλύτερές του παραδόσεις. Αυτή η δυνατότητα είναι που εκφράζεται συχνά μέσα στο κείμενο, και ίσως ξενίζει τον σημερινό αναγνώστη, αλλά τότε, ήταν πολύ πραγματική κατεύθυνση.

Τόσο η επιβολή της Χούντας και οι πολιτικές και οργανωτικές ελλείψεις που χαρακτήρισαν το κίνημα αυτό, όσο και οι μικρές δυνάμεις που καταρχήν συγκροτήθηκαν γύρω από το μ-λ κίνημα, έκαναν αυτή τη δυνατότητα να χαθεί. Σε αυτό, συνέβαλε σε τεράστιο βαθμό και η διάσπαση του ΚΚΕ κατά το 1968, (μοναδική σε κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης), η οποία τροφοδότησε τις ψευδαισθήσεις ότι η οπορτουνιστική, συμβιβαστική, ρεβιζιονιστική πολιτική που ακολουθήθηκε καθόλη τη δεκαετία του ’60 οφειλόταν αποκλειστικά στην “οπορτουνιστική ομάδα” που συγκρότησε το ΚΚΕ εσωτερικού, ενώ το ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολα, ιστορία και τίτλο, παραμένει “επαναστατικό”. Αυτή φυσικά η ψευδαίσθηση αποκαλύφθηκε τις επόμενες δεκαετίες, αλλά μέσα στη Χούντα, και ειδικά στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, καθόρισε έναν αρνητικό συσχετισμό για τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς. 

Σε κάθε περίπτωση, το “Γράμμα από την Ελλάδα”, αποτέλεσε τη γενέθλιο πράξη του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, καθώς συγκρότησε την ΟΜΛΕ και τροφοδότησε την κατεύθυνση σημαντικού τμήματος της αντιιμπεριαλιστικής – αντιδικτατορικής πάλης. 

Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας

Γράμμα από την Ελλάδα

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ἐπέβαλε στη χώρα μας ανοιχτή φασιστική διχτατορία. Τα τελευταία υπολείμματα τῶν λαϊκῶν ἐλευθεριών καθώς και οι μεγάλες και οι μικρές κατακτήσεις που κέρδισε ὁ λαός μας μέσα από σκληρούς μακρόχρονους ηρωικούς αγώνες, καταργήθηκαν και αυτά με διατάγματα τῆς φασιστικής κυβέρνησης. Χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές συνελήφθησαν και συλλαμβάνονται, πολίτες εκτελέστηκαν στους δρόμους, ἡ διαδικασία των εκτάκτων στρατοδικείων μπήκε σ’ ἐφαρμογή, ξανάνοιξαν τα γνωστά στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι τόποι ἐξορίας, διαλύθηκαν πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, βασανίστηκαν και βασανίζονται αγωνιστές στην ασφάλεια, οικονομικά μέτρα πάρθηκαν και παίρνονται ἐνάντια στις τάξεις τῶν ἐργαζομένων. 

Γιατί νίκησε ὁ φασισμός; Γιατί μέσα σε τόσα χρόνια δὲν έγιναν τα απαιτούμενα βήματα πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἀντιιμπεριαλιστικῆς ἀλλαγῆς; Γιατί ὕστερα από τόσα χρόνια ξαναγυρίσαμε στις γνώριμες συνθῆκες τῆς φασιστικῆς τυραννίας; Ποιος ή ποιοι φέρουν τήν ευθύνη για την τέτοια πορεία τῶν πραγμάτων; Ποιοί πρέπει να δώσουν (και θα δώσουν) λόγο στο λαό μας γιά τά ἐγκλήματά τους ή για την προδοσία τους; Γιατί ἐπιπλέουν ακόμα στήν ἐπιφάνεια οἱ δυνάμεις· ἐκεῖνες που ἱστορικά ὁδηγοῦνται στην οριστική ήττα και την καταστροφή; Τέλος τί πρέπει να γίνει για να νικηθεῖ ὁ φασισμός, μ’ ὅποια μορφή κι ἄν παρουσιάζεται, καλυμμένη κ απροκάλυπτη, για να συντριβεί οριστικά το καθεστώς τῆς ξενοκρατίας καὶ τῆς ὑποτέλειας, για να σπάσουν τα δεσμά τῆς ἐκμετάλλευσης τῶν λαϊκῶν μαζῶν ἀπό τήν ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και τους ξένους μονοπωλητές, για να νικήσει ο λαός και να πάρει στα χέρια του τήν ἐξουσία πού τοῦ ἀνήκει; 

Το καθεστώς τῆς στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα διάνυσε κιόλας μια πορεία τεσσάρων μηνῶν, μέσα από μια θύελλα ἐσωτερικῶν (δικών του) και εξωτερικών συγκρούσεων. Η πορεία του στο κοντινό μέλλον, τό ἄν δηλαδή θα συνεχίσει το καθεστώς αὐτό νά ἔχει τή μορφή τῆς ἀνοιχτής στρατιωτικῆς διχτατορίας ἢ ἄν θα περιβληθεῖ κάποιον κοινοβουλευτικό μανδύα, θα καθοριστεί από πολλούς παράγοντες, κυρίως ἀπό τήν ἔκβαση τῆς πάλης τῶν ἀντιθέσεων στους κόλπους τῆς ντόπιας αντίδρασης, από τις επιπτώσεις τῆς διεθνούς πολιτικής κατάστασης καί τῶν διεθνῶν ἐξελίξεων (καί σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν πάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο καὶ τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από τή μιά, καί τό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο από την άλλη, και σέ ὅτι αφορά τίς ἐνδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις), τέλος από την πορεία και το ρυθμό ανάπτυξης και ὀργάνωσης του μαζικού κινήματος κ.λπ. 

Οπωσδήποτε δέν εἶναι αὐτό το πρόβλημα που κυρια ἐνδιαφέρει. Η ντόπια αντίδραση μέ τόν ἔλεγχο πού ἀσκεῖ πάνω στην κρατική μηχανή, το στρατό, τα σώματα ασφαλείας, στις δημόσιες υπηρεσίες κλπ, και κύρια με την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστῶν, ἔχει στην κάθε στιγμή τη δυνατότητα να χρησιμοποιεῖ τό κατάλληλο γι’ αὐτήν ὅπλο και να προσφεύγει στην κατάλληλη γι’ αυτήν μορφή ἐξουσίας, μ’ άλλα λόγια, διχτατορίας του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου καὶ τῶν ξένων, κυρίως τῶν ἀμερικάνικων μονοπολίων, ἔχει τή δυνατότητα να προσφεύγει σε διάφορες μορφές πολιτικῆς ἐξουσίας, για να πατάει πάνω στις λαϊκές μάζες και να τίς ἐκμεταλλεύεται. 

Το κύριο πρόβλημα δέν μπορεῖ σε καμμιά περίπτωση να εἶναι τὸ πῶς θ ̓ ἀντικατασταθεῖ ἡ μια μορφή πολιτικῆς ἐξουσίας τῆς διχτατορίας του ντόπιου κεφαλαίου και καί τῶν ξένων μονοπωλίων με μιά ἄλλη, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστες ηγέτες του Κ.Κ.Ε κι οἱ ἄλλοι ρεβιζιονιστές τῆς χώρας μας. “Εστω κι αν ή μία από αυτές τις μορφές, όπως συγκεκριμένα η σημερινή της στρατιωτικής διχτατορίας, βάλλει με τον πιο κτηνώδη κι απάνθρωπο τρόπο, σε σύγκριση μέ τίς ἄλλες, ενάντια στα τελευταία ράκη τῶν λαϊκῶν ἐλευθεριῶν καί τῶν μικρῶν καί μεγάλων κατακτήσεων στον κοινωνικό, και στον οἰκονομικό τομέα, που ο λαός με θυσίες κι αγώνες είχε κερδίσει, μέσα στα πλαίσια τῶν παλιώτερων μορφών πολιτικῆς ἐξουσίας τῶν ἱμπεριαλιστῶν καὶ τῶν ντόπιων ὑποταχτικών τους. Άλλωστε, ή 21 τοῦ  ̓Απρίλη, δέν ἔδωσε ένα νέο καθεστώς, παρά μονάχα μια από τις παραλλαγές του καθεστῶτος τῆς ὑποτέλειας καί τῆς ξενοκρατίας, πού εἶναι ἀρκετές δεκάδες χρόνια ἐγκαθιδρυμένο στη χώρα μας και πού ὅσο κι ἄν ἐξωτερικά ἐμφανίζεται με διαφορετικά προσωπεῖα ἀνάλογα με τις ανάγκες τῆς κάθε στιγμής, στη βάση του παραμένει τό ἴδιο, αναλλοίωτο. Ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή δηλαδή πού οἱ ἀμερικάνοι ιμπεριαλιστές ἐπέμβηκαν στη χώρα μας ανοιχτά με το δόγμα Τρούμαν για να στηρίξουν τη ντόπια αντίδραση πού το μέλλον της στήν ἐξουσία κινδύνευε θανάσιμα από τα πυρά του Δημοκρατικού Στρατού, και να βάλουν το λαό μας. κάτῳ ἀπό τή πολιτική, οικονομική και στρατιωτική τους κυριαρχία. 

Τό ἐρώτημα λοιπόν, δέν μπορεῖ νά εἶναι φασιστική ή κοινοβουλευτική διχτατορία. Η θέση ενός τέτοιου διλήμματος, σημαίνει αυτόματα καί ἀποδοχή τῆς ἀμερικανοκρατίας. Το δίλημμα είναι ενα και καθαρό: Εθνική υποτέλεια ή Εθνική ανεξαρτησία; Η τοποθέτηση του κάθε πολιτικοῦ ὀργανισμοῦ ἤ του καθενός ξεχωριστά στο δίλημμα αὐτό, διαφορίζει μὲ ἀπόλυτο τρόπο τούς ὀργανισμούς καί ὅλους ἐκείνους που παλεύουν για την προκοπή του τόπου καί τοῦ λαοῦ μας, ἀπό ἐκείνους που στέκονται στο εχθρικό στρατόπεδο ἤ με τον ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του λαϊκού μας κινήματος και στην πραγματοποίηση του πρώτου βασικού στόχου, τῆς βαθειᾶς καί ριζικῆς ἀντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικῆς ἀλλαγῆς. 

Α. ΠΩΣ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Ι. Διεθνής κατάσταση. 

Η γενική κι ἡ εἰδική πρός τή χώρα μας πολιτική του ιμπεριαλισμού και κυρίως τοῦ αμερικάνικου, ἡ πορεία του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος κι ἡ ἔκβαση τῆς πάλης τῶν ἀντιθέτων θέσεων μέσα στους κόλπους του, Η πορεία τέλος τῶν ἐθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλο τον κόσμο, ἐπιδρα με τρόπο αποφασιστικό στήν πορεία τῶν κινημάτων ὅλων τῶν χωρῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς χώρας μας. Έτσι πρέπει πρῶτα ἀπό ὅλα, νά δοῦμε συνοπτικά το διεθνές πλαίσιο που εκτυλίχτηκαν τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας και τη συγκεκριμμένη επίδραση που άσκησε καί ἀσκεῖ πάνω της, ἐπίδραση που ὑπῆρξε σε μεγάλο βαθμό καθοριστική για την ἐσωτερική εξέλιξη. 

Τα κύρια χαρακτηριστικά που συνθέτουν το διεθνές πλαίσιο σήμερα εἶναι: 

Η επεμβατική και επιθετική πολιτική των ιμπεριαλιστών και κυρίως των αμερικάνων, σ’ όλο τον κόσμο. Στήν ἀπεγνωσμένη προσπάθειά τους να διατηρήσουν και να επεχτείνουν παραπέρα τήν κυριαρχία τους σέ ὅλον τον κόσμο, ἔχουν προχωρήσει σε μια πολιτική ἐπιθέσεων καί ἀνοιχτῶν ἐπεμβάσεων σε πολλές χώρες του κόσμου, και κύρια στις χώρες τῆς  ̓Ασίας, τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Λατινικῆς  ̓Αμερικῆς, ὅπου το έθνικοαπελευθερωτικό κίνημα τῶν λαῶν ἀναπτύχθηκε ιδιαίτερα και σε πολλές περιπτώσεις πέρασε στη φάση της αποφασιστικής σύγκρουσης μέ τόν ἱμπεριαλισμό και τους κατά τόπους υποταχτικούς του. 

Οργανώθηκαν ἐπιθέσεις στην Κούβα, στον “Άγιο Δομίνικο, στο Κογκό, όργανώθηκε και στηρίχτηκε το φασιστικό πραξικόπημα στην Ινδονησία με τους 500.000 δολοφονημένους λαϊκούς αγωνιστές, στηρίζονται κυβερνήσεις ανδρεικέλων σε μια σειρά από χώρες, κι ανάμεσά τους το Βιετνάμ, ὅπου ἔχουν προχωρήσει στην μεγαλύτερη κατά μέτωπο ἐπίθεση, ἐνάντια στον ηρωϊκό λαό του, που αγωνίζεται για την Εθνική του απελευθέρωση. Ακόμα, πρόσφατα, πραγματοποίησαν μια σειρά επιθέσεις στην Κύπρο, ὀργάνωσαν και υποστήριξαν την επίθεση ενάντια στους Αραβικούς λαούς τῆς μέσης Ανατολῆς, τέλος, ύστερα από μια σειρά πραξικοπημάτων, ὀργάνωσαν και στήριξαν το φασιστικό πραξικόπημα του Απρίλη στη χώρα μας.

Από που αντλοῦν οἱ ιμπεριαλιστές και κύρια οι αμερικάνοι τη δυνατότητα να αναπτύσουν μια τέτοια δραστηριότητα, άσχετα από τα αποτελέσματα που πετυχαίνουν; “Αν μάλιστα πάρει κανείς ὑπ’ ὄψη του τήν ὀξότητα τῶν ἐνδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (π.χ. αντιθέσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, ὀξύτατες ἀντιθέσεις ανάμεσα στους αμερικάνους μονοπωλιστές με κορύφωμα τη δολοφονία Κένεντυ, αποχώρηση τῆς Γαλλίας από το ΝΑΤΟ, η Αγγλία ἔξω ἀπὸ τὰ πλαίσια τῆς ΕΟΚ κλπ), καθώς και τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν (π.χ. οικονομική κρίση στη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΕΠΑ καί ἀλλοῦ, ἀνάπτυξη τῶν ντόπιων κινημάτων κι ιδιαίτερα οι αγώνες τῶν νέγρων στις ΕΠΑ κλπ). 

Από τήν ἐποχή του 20ου συνεδρίου του Κ.Κ.Σ.Ε. και ύστερα, στους κόλπους του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, αναπτύχθηκε ένα νέο δεξιό αππορτουνιστικό ρεύμα, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, Βαθειές αλλαγές ἐπῆλθαν στους κόλπους του προοδευτικού κινήματος ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη. ̓Αναθεωρήθηκαν οι θεμελιώδεις αρχές τοῦ ἐργατικού κινήματος, καταρρακώθηκαν αγωνιστές καί ἡγέτες με μακρόχρονη θητεία και πολύτιμη προσφορά στο κίνημα. Η γραμμή της συνεργασίας των τάξεων, που στην πράξη ερμηνεύτηκε σαν χωρίς όρους παράδοση τῶν λαϊκῶν τάξεων και κυρίως τῆς ἐργατικής τάξης στην αστική ή τη μεγαλοαστική τάξη, η γραμμή τῆς εἰρηνικής συνύπαρξης μέ τόν ιμπεριαλισμό, μέ τήν ἔννοια μάλιστα τῆς συνεργασίας μαζί του,  η θέση “εἰρήνη με κάθε αντάλλαγμα”, ἔστω κι αν ακόμη τα ανταλλάγματα αὐτὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἡ οἰκονομική υποταγή των διαφόρων χωρῶν στον ιμπεριαλισμό ή στις άρχουσες οικονομικές ὀλιγαρχίες, ή πολιτική και στρατιωτική υποταγή χωρῶν στὸν ιμπεριαλισμό, ἡ οἰκονομική εξαθλίωση ολόκληρων λαῶν κλπ, ὅλ ̓ αὐτά ἀποτέλεσαν τήν πολιτική πλατφόρμα του ρεβιζιονισμού, που διανθίστηκε και θεμελιώθηκε με ψευτοθεωρητικές τεκμηριώσεις, ὅπως ἡ ἀπειλή του πυρηνικού πολέμου κλπ. Στήν πράξη, οἱ ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν τους ρεβιζιονιστές για νὰ ἐπεχτείνουν τήν ἀπειλή αυτή και να τη χρησιμοποιήσουν σαν ἰσχυρό ἐκβιασμό για τήν ἀναστολή τῶν ἐπαναστατικῶν ἐνεργειῶν τῶν λαῶν ἐκείνων που προχωροῦσαν και προχωρούν με αποφασιστικό τρόπο στην ανατροπή τῶν ἀντιδραστικῶν καθεστώτων και τὴν ἐγκαθίδρυση λαϊκών δημοκρατιών. 

Εγκαταλείποντας οι ρεβιζιονιστές σήμερα πιά και τα τελευταία προσχήματα προχωρούν σταθερά στην προδοσία τους. Ἔτσι, ἐπρόδωσαν μια σειρά από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σ’ ὅλο τον κόσμο παραπέμποντας τις τύχες ολόκληρων λαῶν στον ΟΗΕ, πού, με τον κατά πλειοψηφία ἔλεγχο τῶν ἀποφάσων του, ἀπό τούς αμερικάνους ιμπεριαλιστές, δίνει πάντα τίς ἀνάλογες λύσεις σε ζητήματα, ὅπως τῆς ἀνεξαρτησίας τῶν λαῶν σ’ ὅλο τον κόσμο. Παραδείγματα τέτοια πάμπολλα: το Κογκό, η Κούβα το ‘62, η Κύπρος. Αγωνίζονται με κάθε τρόπο να σβήσουν τις ἐπαναστατικές φλόγες που ἄναψαν στη Λατινική Αμερική. Σύναψαν οικονομικές συμφωνίες με την κυβέρνηση τῶν σφαγέων του Ινδονησιακού λαού. Περιστέλλουν τη βοήθεια στο Βιετνάμ, περιορίζοντάς την σε τυπικά μόνο πλαίσια, και τέλος, τήν ὥρα πού οἱ Αραβικοί λαοί αντιμετώπιζαν τήν ἐπίθεση του Ισραήλ, ὀργανωμένη και στηριγμένη ἀπό τόν ἀμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ὁ Κοσύγκιν προχωρούσε σε συνεννοήσεις και συμφωνίες με τον Τζόνσον. 

Μετά τη ρεβιζιονιστική στροφή του 56, μπροστά στις συνεπεῖς δυνάμεις τῆς Αριστερᾶς, μπαίνει το μεγάλο καθῆκον να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους, να αναλάβουν το βαρύ καθῆκον τῆς συνέχισης μέχρι τέλους του αγώνα που εγκατέλειψαν οι ρεβιζιονιστές σ’ όλες τις χώρες του κόσμου, μια σειρά από κομμουνιστικά κόμματα ή ομάδες αγωνιστῶν πῆραν στα χέρια τους την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενώ σύγχρονα, ανάμεσα σ’ αυτούς και στους διάφορους ρεβιζιονιστικούς φορείς μπήκε μια διαχωριστική γραμμή και αναπτύχθηκε μια έντονη πολεμική. Οι συνεπεῖς δυνάμεις τῆς  ̓Αριστερᾶς σ’ όλο τον κόσμο οδηγήθηκαν σ’ ένα διπλό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, με πλήρη συνείδηση των δυσκολιών, των σκληρῶν αγώνων καί τῶν θυσιῶν πού θα απαιτηθούν, πρῶτα γιατί ἡ συνεπής πάλη ἐνάντια στον ιμπεριαλισμό, ο μόνος δρόμος που θα οδηγήσει στην ήττα του απ’ τους λαούς ὅλου τοῦ κόσμου, εἶναι σίγουρα ο πιο δύσκολος δρόμος. Ύστερα, μια κι ο ρεβιζιονισμός ἐμφανίστηκε κι αναπτύχθηκε στ’ όνομα τῶν ἀρχῶν τοῦ ἐργατικού κινήματος και μάλιστα σε κόμματα πού εἶχαν δέσει τήν ἱστορία τους για πολλά χρόνια με την παγκόσμια αντιιμπεριαλιστική πάλη τῶν λαῶν, κατάφερε να δημιουργήσει σύγχυση στις μάζες τῶν προλετάριων καί τῶν ἄλλων καταπιεζόμενων ὅλων τῶν χωρῶν καὶ ἔτσι νὰ ἐπηρεάσει γιὰ ἕνα ὁρισμένο χρονικό διάστημα, αρκετά αποφασιστικά την πορεία τοῦ κινήματος σε διάφορες χώρες. 

Στην έντονη αυτή πάλη, που αναπτύχθηκε στα πλαίσια του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, από την πλευρά τῶν συνεπῶν δυνάμεων τῆς  ̓Αριστερᾶς, ἰδιαίτερα σημαντικό ρόλο διαδραμάτησαν το ΚΚ Κίνας και το Κόμμα Εργασίας τῆς  ̓Αλβανίας. Οι λαοί τῶν δυό αὐτῶν χωρῶν, κάτω από την καθοδήγηση των δυο κομμάτων, σήκωσαν ψηλά τη σημαία τῆς πάλης και φώτισαν και φωτίζουν με τη δράση τους τους προλετάριους· καὶ τούς ἄλλους καταπιεζόμενους ὅλων τῶν λαῶν τοῦ κόσμου. 

Σήμερα σ’ όλο τον κόσμο, ή στροφή πλατειῶν λαϊκῶν μαζῶν πρός τις γραμμές τῆς συνεπούς πάλης καί ἡ βαθμιαία απογύμνωση και απομόνωση των ρεβιζιονιστικών φορέων, είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά. Παρά τις συγχύσεις που σκόρπισε ο ρεβιζιονισμός, παρά τήν οξύτατη πολεμική του ιμπεριαλισμού και του ρεβιζιονισμού, ενάντια στο παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα, σήμερα συντελείται με τους πιό γρήγορους ρυθμούς, η διαδικασία τῆς συνειδητοποίησης τῆς ὀρθῆς γραμμής τοῦ προοδευτικού κινήματος από τις μάζες τῶν ἐκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων σ’ όλο τον κόσμο. Το εργατικό κίνημα τῶν ἀνεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρῶν καὶ τὸ ἐθνικοαπελευθερωτικό κίνημα τῶν καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό χωρῶν, ὀργανώνονται κι αναπτύσσονται ὁρμητικά. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου ομάδες αγωνιστῶν ἀποσχίστηκαν από τους ρεβιζιονιστικούς φορεῖς, διαχώρισαν τις ευθύνες τους από τους διασπαστές του κινήματος και δημιούργησαν τους πρώτους πυρήνες ἤ ἀκόμα παραπέρα, προχώρησαν στήν ἐπανασύσταση Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων πού ἀποχτοῦν καθημερινά μεγαλύτερη μαζικότητα και διαδραματίζουν πια σε μια σειρά από χώρες αποφασιστικό ρόλο στην πορεία του κινήματος. 

Τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τῶν καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό λαῶν, βρίσκονται σήμερα σε μια πορεία αλματώδους προς τα μπρός ανάπτυξης. Οι βαθειές αλλαγές που συντελέστηκαν και συντελοῦνται στους κόλπους του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, ἐπέδρασαν καί ἐπιδρούν με αποφασιστικό τρόπο στα κινήματα αυτά που ὀργανώθηκαν και οργανώνονται σε νέες βάσεις και προχωρούν σταθερά στην αποφασιστική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό. Επαναστατικές φλόγες καίνε σ’ όλο τον κόσμο. Οὔτε ἡ κατά μέτωπο ἐπίθεση του ιμπεριαλισμού, οὔτε οι συστηματικές προδοσίες και δολιοφθορές του ρεβιζιονισμού, εἶναι ἱκανές να σταματήσουν τόν ἐπαναστατικό χείμαρρο, και πιό ψηλά ἀπό ὅλες τις φλόγες, λάμπει ἐκείνη του Βιετνάμ, που ο ηρωικός λαός του καταφέρνει καθημερινά πλήγματα στους αμερικάνους ἐπιδρομείς και οδηγεῖται ὅλο και πιο κοντά στη νίκη. 

Το συνολικό συμπέρασμα από τη γενική εξέλιξη· εἶναι πώς παρόλες τις ἐπιμέ ρους αποτυχίες, ἡ ἔκβαση της πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις τῆς προόδου και στις δυνάμεις τῆς ἀντίδρασης, εἶναι μέ τή μεριά τῶν πρώτων και μάλιστα σε σχέση που συνεχώς διευρύνεται, ακολουθώντας μια ιστορική πορεία προς την ὁριστική ήττα τοῦ ἐμπεριαλισμοῦ καί τῶν ὑποταχτικών του σ’ όλο τον κόσμο. 

ΙΙ. Από τον Ιούλη του 65 στη διχτατορία τοῦ  ̓Απρίλη του 67. 

α) Η διεθνής πολιτική κατάσταση ἐπιδρά με αποφασιστικό τρόπο στις ἐσωτερικές ἐξελίξεις στην Ελλάδα. 

Η ιθύνουσα μεγαλοαστική τάξη τῆς χώρας μας δέν μπόρεσε, σε καμμιά φάση τῆς ἱστορίας της, να αναπτυχθεῖ ἰσοδύναμα, ἀλλά ἀναπτύχθηκε σε μια σχέση εξάρτησης από ξένους οικονομικούς ὀργανισμούς ή ομάδες τῶν ἀναπτυγμένων καπιταλιστικά χωρῶν τῆς Δ. Εὐρώπης καί τῆς Β. Αμερικής. Στις συνθήκες μάλιστα ὕπαρξης των μονοπωλίων τῶν ιμπεριαλιστικῶν χωρῶν, συγχωνεύτηκε μ’ αὐτά, ενώνοντας τα κεφάλαιά της με τα κεφάλαια και την τεχνική πείρα των μεγαλοαστῶν τῶν χωρῶν αὐτῶν “Ένας απ’ τους βασικούς της ρόλους, ἦταν να διευκολύνει τη διείσδυση του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Ελλάδα, παίρνοντας αντίστοιχα, διάφορα οικονομικά ανταλλάγματα. 

Στις σημερινές συνθήκες ὁρμητικής διείσδυσης του ξένου και κυρίως του αμερικανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου στη χώρα μας, γίνεται απόλυτη ἡ ἀδυναμία μιας οποιαδήποτε αυτοδύναμης ανάπτυξης της μεγαλοαστικής τάξης, που τελικά αποχτά ισχυρότατους δεσμούς με τις διάφορες ομάδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου (κυρίως αμερικάνικες) με τίς ὁποῖες, ἔχει ἀναπτύξει σχέσεις. Από την άλλη μεριά, τα ξένα και κυρίως τα αμερικάνικα μονοπώλια, περνάνε τήν οἰκονομική κυριαρχία τους στη χώρα μας, μέσα από το πιστό τους όργανο, την ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Έτσι οι σχέσεις συνεργασίας τους, εἶναι ἀμοιβαίες και οι διάφορες ομάδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου, αποχτοῦν ισχυρότατους δεσμούς, και σε μεγάλο βαθμό ενιαία συμφέροντα με τις διάφορες ομάδες τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας μας. Η στενή αὐτή σχέση της μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας μας, με τα ξένα και κυρίως τα αμερικάνικα μονοπώλια, ἐπεχτείνονται πιο πέρα και στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα. Η μεγαλοαστική τάξη, στήν ἀδυναμία της ν’ αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα μόνο με τις δικές της δυνάμεις, προσφεύγει στη βοήθεια τῶν ιμπεριαλιστῶν, που με τη σειρά τους, σπεύδουν για τα δικά τους συμφέροντα να στηρίξουν τα πιστά τους όργανα στην ἐξουσία. Η σχέση αὐτή δέν εἶναι τόσο απλή βέβαια κι οὔτε καθορίζεται μόνο ἀπό τίς ἀμοιβαίες σχέσεις ιμπεριαλισμού και κάποιας οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας. Πάντως σε συμπέρασμα, οι πολιτικοί ἐκφραστές τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας μας, σε συνέπεια τῆς σχέσης που ἔχει αὐτή μέ τόν ιμπεριαλισμό, εἶναι τυφλά όργανά του και τόν ἐξυπηρετοῦν, ὄχι μόνο στην πρός τή χώρα μας πολιτική του, ἀλλά και στους ευρύτερους πολιτικούς σκοπούς του, ὅταν τους το ζητήσει. 

Οι διάφορες μονοπωλιακές ομάδες δὲν ἔχουν ενιαία συμφέροντα, ἴσα ἴσα, ἔχουν οξύτατες ανταγωνιστικές αντιθέσεις. “Η διείσδυση των ξένων κεφαλαίων στη χώρα μας δημιουργεί προβλήματα ανταγωνισμοῦ τῶν διαφόρων ομάδων του ξένου κεφαλαίου, με αποτέλεσμα από τη μια τὸν ὀξύτατο ἀνταγωνισμό των κομμάτων τῆς μεγαλοαστικής τάξης ἀπό τήν ἄλλη, τον κατακερματισμό τῶν ἴδιων αὐτῶν κομμάτων σε αντιπαρατιθέμενες και αλληλοσπαραζόμενες ομάδες. 

Τα δυο μεγάλα κόμματα τῆς μεγαλοαστικής τάξης στη χώρα μας τα τελευταία αὐτά χρόνια, η ΕΡΕ και ἡ ΕΚ, ἔκφρασαν αντίστοιχα τη δεξιά και τη λεγόμενη “φιλελεύθερη” πτέρυγα τῆς μεγαλοαστικής τάξης. Επειδή στο σημεῖο αὐτό υπάρχει και μια παρανόηση πραγματική αλλά και σκόπιμη, σ’ ὅτι ἀφορᾶ τήν Ε.Κ, ἀρκεῖ να παραθέσουμε μερικά στοιχεῖα ἀπ’ τό πρόγραμμα και την πράξη τῶν δυο αὐτῶν πολιτικῶν ὀργανισμών πού ἀποδείχνουν τήν ὅμοια πολιτική τοποθέτηση τῆς Ε.Ρ.Ε. καί τῆς ἡγεσίας τῆς Ε.Κ. 

• Νομοθεσία προσέλκυσης του ξένου κεφαλαίου. 
• Ελευθερία τῶν εἰσαγωγῶν. 
• Εισδοχή στην ΕΟΚ. 
• Παραμονή στα πλαίσια τῆς ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. 
• Νομοθεσία διωγμῶν τῶν προοδευτικῶν δυνάμεων του τόπου κλπ. 

Παρ’ ὅλη τήν ὅμοια πολιτική τοποθέτηση τῶν δυο αὐτῶν κομμάτων, ὀξύτατες ἀντιθέσεις τα αντιπαραθέτουν και προχωροῦν σε λυσσασμένες ανάμεσά τους συγκρούσεις, συγκρούσεις πού ἐπεχτείνονται κι ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που στεγάζονται στα πλαίσια των δυό αὐτῶν κομμάτων. Η παλαιότερη, ἀλλά καί πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, ιδιαίτερα ἡ διετία από τον Ιούλη τοῦ 65 καί ἐδῶ, εἶναι πλούσια σε τέτοια παραδείγματα. Πάντως, ὅλες οἱ ὁμάδες αὐτές και βέβαια και τα δυό αὐτά κόμματα στο σύνολό τους, εἶναι πιστά ὄργανα του ξένου, ἰδιαίτερα του αμερικάνικου κεφαλαίου και φορεῖς τῆς πολιτικῆς τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστών στον τόπο μας.

Η σχέση φυσικά των διαφόρων ντόπιων ομάδων με αντίστοιχες ξένες, δέν εἶναι στατική, αλλά εναλλάσσεται χωρίς να παύουν να ἐπιδιώκουν ν’ άποχτοῦν δυο και περισσότερες ντόπιες ομάδες σχέσεις μέ τήν ἴδια ομάδα ξένου κεφαλαίου. Χαραχτηριστικό παράδειγμα τῆς δουλικῆς ὑποταγῆς τῶν δυό αὐτῶν κομμάτων καὶ τῶν ὁμάδων που κλείνουν στους κόλπους τους, στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ἀποτελεῖ το γεγονός πως καί οἱ 12 κυβερνήσεις που παρέλασαν στη χώρα μας, στο διάστημα τῶν τελευταίων 3,5 χρόνων, διευκόλυναν ὅλες, μέ τόν καλύτερο τρόπο τους γνωστούς ξένους ληστές, Πεσσινέ, Πάπας, Λίττον κλπ. Ακόμα, χαραχτηριστικός εἶναι ὁ χαιρετισμός του Κανελλόπουλου και του Παπανδρέου, καί οἱ εὐχαριστίες προς τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, για τη λεγόμενη “βοήθεια” που δόθηκε στην Ελλάδα με το Τρούμαν, λίγο καιρό πριν ψάλλει διθύραμβους στον Τρούμαν και στο δόγμα που ἐπισφράγισε τήν ὁλόπλευρη υποταγή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στον ιμπεριαλισμό τῆς ΕΠΑ, ἡ φασιστική κυβέρνηση τῆς 21 τοῦ  ̓Απρίλη. Σε συμπέρασμα από τα παραπάνω βγαίνει πώς ἡ διεθνής κατάσταση επέδρασε με αποφασιστικό τρόπο, στις ἐσωτερικές πολιτικές ἐξελίξεις στη χώρα μας. Το συμπέρασμα αυτό παίρνει μεγαλύτερη σημασία καί ἡ ἐπίδραση τῆς διεθνούς κατάστασης στις ἐσωτερικές εξελίξεις γίνεται φανερώτερη, αν δοῦμε τὸ ρόλο τῆς ἡγεσίας του ΚΚΕ καί τῆς ΕΔΑ σε σχέση με την πορεία και τις θέσεις του παγκοσμίου προοδευτικοῦ κινήματος. 

Στήν 6η ολομέλεια τῆς Κ.Ε. του ΚΚΕ, λίγο μετά το 20 συνέδριο του ΚΚΣΕ, καιταργήθηκε η Κ.Ε. του ΚΚΕ με ντιρεχτίβα του νέου πολιτικού γραφείου του ΚΚΣΕ και διορίστηκε ἄλλη, πιστό ὄργανο τῆς ρεβιζιονιστικῆς ὁμάδας τοῦ Χρουτσόφ. Αὐτὴ σε συντομία, εἶναι ἡ ἱστορία τῆς προσχώρησης του ΚΚΕ στις γραμμές του ρεβιζιονισμοῦ. Από τη στιγμή εκείνη καί ὕστερα καταργήθηκε ἡ ἀρχή στις σχέσεις ανάμεσα σε κομμουνιστικά κόμματα, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ἀπό τή μια πρέπει να υπάρχει συνεννόηση, συνεργασία, ἀλληλεγγύη, ἀλληλοβοήθεια και συντονισμός δράσης, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη το κάθε κόμμα πρέπει να διατηρεῖ τη σχετική αυτοτέλειά του, μέ τήν ἔννοια ὅτι πρέπει τό ἴδιο να επεξεργάζεται και να ἐξειδικεύει τις γενικές κατευθύνσεις στο χώρο του και τέλος, ν’ ἀποφασίζει για το κίνημα τῆς χώρας του, γιατί τα στελέχη και τα απλά μέλη του εἶναι ἐκεῖνα πού ζοῦν καί δροῦν μέσα στο χωρο πού ἀναπτύσσεται το κίνημα και μπορούν σωστότερα να αντιληφθοῦν τὰ εἰδικά χαρακτηριστικά και προβλήματα του χώρου τους, και φυσικά οι σχέσεις δυο ή περισσότερων κομμουνιστικῶν κομμάτων στα ζητήματα του κινήματος μιας χώρας μπορούν να φτάνουν μέχρι τό ἐπίπεδο ἀνταλλαγῆς γνωμῶν ἤ συμβουλῶν, ὁπωσδήποτε δέν μποροῦν να αποφασίζουν οἰ μέν για τους δέ. Αλλά μετά τη στροφή του 1956 μέσα στα ρεβιζιονιστικά κόμματα έγινε ἀνεκτός και μάλιστα υποβοηθήθηκε ἕνας ἀχαλίνωτος φιλελευθερισμός, ἐνῶ ὅμως στον τομέα τῆς ἐπεξεργασίας τῆς γραμμῆς καί τῶν ἀποφάσεων υἱοθετήθηκε ένας τρομαχτικός συγκεντρωτισμός, δηλαδή εγκαταλείποντας τα πρότυπα των κομμάτων νέου τύπου άρχισαν οι ρεβιζιονιστές να μοντάρουν τα κόμματά τους στα πρότυπα τῶν ἀστικών κομμάτων. Η σχέση αυτή στην εσωτερική λειτουργία των κομμάτων ἐπεκτάθηκε και στις διακομματικές ανάμεσά τους σχέσεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ μπῆκε κι αυτή στην ουρά τῆς ρεβιζιονιστικής ηγετικής κλίκας του ΚΚΣΕ, με μια ντιρεκτίβα τοῦ πολιτικού γραφείου της καί ἔκτοτε σύρθηκε με πιστό τρόπο σ’ ὅλη τήν πορεία τῆς ρεβιζιονιστικῆς στροφῆς, μ’ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα για την πολιτική της ΕΔΑ, που δε φιλοδόξησε να διαδραματίσει ἄλλο ρόλο από κεῖνον τοῦ πιστοῦ ὑπηρέτη τῶν ρεβιζιονιστών στο χώρο τοῦ ἑλληνικοῦ κινήματος. Έτσι, η ρεβιζιονιστική στροφή για ένα αρκετά σημαντικό χρονικό διάστημα ἐπιδρά καθοριστικά στο κίνημα τῆς χώρας μας, επισωρεύοντας σ’ αυτο όλα τα δεινά με τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών μαζών. 

Οι ανακατατάξεις στὸ χῶρο τοῦ παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, μετά το 1956, ὁ σαφής διαφορισμός τῶν συνεπῶν δυνάμεων τῆς Αριστερᾶς ἀπό τούς ρεβιζιονιστές, ή στάση του ΚΚ Κίνας και του Κ.Ε.  ̓Αλβανίας, καθώς και άλλων μ-λ κομμάτων ἐπιδροῦν σέ ἀγωνιστές τῆς  ̓Αριστεράς στη χώρα μας, που διαχωρίζουν τίς εὐθύνες τους από την ΕΔΑ και τη ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΣΕ και αρχίζουν να ὀργανώνονται και να ρίχνονται στην πάλη, με σκοπό τήν ἀνασύνταξη των δυνάμεων τῆς  ̓Αριστερᾶς, τήν ἐπανασύσταση του πραγματικοῦ κόμματος τῆς  ̓Αριστερᾶς τοῦ Μαρξιστικού Λενινιστικού Κ.Κ.Ε., μέ τήν ἐπαναφορά του λαϊκού κινήματος τῆς χώρας μας στις σωστές γραμμές τῆς συνεπούς πάλης για τη νίκη τῆς ὑπόθεσης τοῦ λαοῦ μας. Μέ τήν ἐμφάνισή τους, οι δυνάμεις αὐτές δέχτηκαν τήν πιο σκληρή ἐπίθεση ἀπό τήν ἀντίδραση καί ἀπό τούς ρεβιζιονιστές. Παρ ὅλα αὐτά, παρ’ ὅλες τίς ἀντικειμενικές δυσκολίες που ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν, οι δυνάμεις τῆς συνεπούς Αριστερᾶς, βρίσκονται σε συνεχή άνοδο και αποτελούν τη μοναδική θετική εγγύηση για τη μελλοντική πορεία του λαϊκού μας κινήματος, πού θα προχωρήσει παρά τη θέληση τῶν ιμπεριαλιστών και τῶν ντόπιων ὑποταχτικῶν τους, υπερπηδώντας σιγά, σιγά, μέσα από μια δύσκολη και βασανιστική πορεία, ὅλα τά ἐμπόδια για να φτάσει μέχρι τη νίκη, μέχρι τη συντριβή τοῦ καθεστώτος τῆς ἀμερικανοκρατίας, καὶ τῆς ὑποτέλειας, μέχρι την πραγματοποίηση τῆς βαθειας και ριζικῆς ἀντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής αλλαγής.

β) Οι ἐσωτερικές αντιθέσεις και οι ὀξύτατες συγκρούσεις στους κόλπους τῆς μεγαλοαστικής τάξης, εμπόδιο για μια ομαλώτερη ἐξέλιξη τῆς πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας. 

Γιατί οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές υιοθέτησαν καὶ ἐπέβαλαν τη λύση τῆς φασιστικῆς διχτατορίας στη χώρα μας, για την προώθηση τῶν ἐπιδιώξεών τους; 

Η απάντηση στο παραπάνω ἐρώτημα, προϋποθέτει μια προηγούμενη απάντηση στο ἐρώτημα, τι συγκεκριμένες ἐπιδιώξεις εἶχαν καί ἔχουν οἱ ἀμερικάνοι ιμπεριαλιστές σ’ ὅτι ἀφορᾶ τη χώρα μας και ποιό γεγονός στάθηκε εμπόδιο στην προώθηση τῶν ἐπιδιώξεων αὐτῶν μέσα από μια άλλη, μορφή ἐξουσίας, ὅμοια με κεῖνες που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. 

Η βιομηχανία στη χώρα μας, δε γνώρισε παρά περιορισμένη ανάπτυξη, και λόγω ἐκτεταμένης εἰσαγωγῆς βιομηχανικών προϊόντων ἀπό τις ἀναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, που δύσκολα θα μποροῦσε ν’ ανταγωνιστεί μια ντόπια βιομηχανία, και λόγω τῆς ὁρμητικῆς εἰσροῆς τοῦ ξένου κεφαλαίου, πού μέ τόν ἀποφασιστικό ρόλο πού εἶχε τη δυνατότητα να διαδραματίσει πάνω στην οικονομία τῆς χώρας μας, εμπόδισε με κάθε τρόπο μια τέτοια ανάπτυξη. Αὐτό εἶχε σαν αποτέλεσμα την περιορισμένη αριθμητικά ἀνάπτυξη του ντόπιου προλεταριάτου που ὅμως, παρ’ όλ’ αυτά, απέκτησε βαθειά ταξική συνείδηση λόγω τῆς ἔντονης καταπίεσής του, ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ ιμπεριαλισμού. Έτσι, η εργατική τάξη τῆς χώρας μας, παρ’ όλη την περιορισμένη αριθμητική της ανάπτυξη, προχώρησε, από πολύ νωρίς μάλιστα, σε οξύτατες συγκρούσεις με τήν ἄρχουσα μεγαλοαστική τάξη. Η παλιότερη και η πρόσφατη ιστορία τῆς χώρας μας εἶναι γεμάτη από παραδείγματα σκληρῶν μαζικῶν ἀγώνων τῆς ἐργατικής τάξης ἐνάντια στην ντόπια μεγαλοαστική τάξη καί τόν ιμπεριαλισμό. Και στους πρόσφατους ἀγῶνες του λαοῦ μας, ἡ ἐργατική τάξη τῆς χώρας μας, στάθηκε πάντα μπροστά καί ἀποτέλεσε την κινητήρια δύναμη του λαϊκού μας κινήματος. 

Έτσι, μια απ’ τις μόνιμες ἐπιδιώξεις τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστών, αλλά και κοινή ἐπιδίωξη ὅλων τῶν κομμάτων και των διαφόρων. ὁμάδων τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας μας, ἄσχετα με τη μέθοδο που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεῖ ἡ καθεμιά για το σκοπό αυτό, ἦταν ἡ ἀναχαίτιση και ἡ καθυπόταξη του λαϊκού μας κινήματος, πού παρ’ ὅλη τή λυσσασμένη ἐπίθεση τῶν ἐχθρῶν τοῦ καί τίς προδοσίες από τα μέσα, γνώρισε, ἰδιαίτερα σε ορισμένες χρονικές στιγμές τῆς πρόσφατης ἱστορίας μας, μεγάλη ανάπτυξη και απείλησε επανειλημμένα τήν κυριαρχία του καθεστῶτος τῆς ἀμε ρικανοκρατίας καί τῆς ὑποτέλειας. 

Για τους αμερικάνους λοιπόν ιμπεριαλιστές, μόνιμη επιδίωξη ήταν καὶ εἶναι ἡ καθυπόταξη του λαϊκού μας κινήματος, για να μπορέσουν: 

• Να σταθεροποιήσουν και να ἐπεχτείνουν παραπέρα τήν κυριαρχία τους, στην οικονομική ζωή του τόπου
• Να σταθεροποιήσουν την πολιτική τους ἐπιρροή και τη στρατιωτική τους κυριαρχία, για να εξασφαλίσουν τον ολόπλευρο ἔλεγχο στη χώρα μας, ἀλλά καί γιά νά ἔχουν καί ξεκαθαρισμένα νῶτα και μια σίγουρη στρατιωτική βάση στήν ἐξόρμησή τους ενάντια στις Αραβικές χώρες. 
• Να υποτάξουν τον Κυπριακό λαό και να προσδέσουν τήν Κύπρο στο ἅρμα τῶν ιμπεριαλιστικῶν χωρῶν. Να περισφίξουν τον κλοιό τους γύρω ἀπό τίς σοσιαλιστικές χώρες που βρίσκονται κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση του ρεβιζιονισμού, για να προωθήσουν πρός τά ἐκεῖ τοὺς ἐκβιασμούς τους και να αποσπάσουν ἀκόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις. 
• Να απειλήσουν τή Λ.Δ. τῆς  ̓Αλβανίας, πού ἀποτελεῖ τὸ ἐπαναστατικό κέντρο τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, ανακινώντας το γνωστό θέμα και ὠθώντας ἐνδεχόμενα τή χώρα μας σε κάποιο σταυροφοριακό τυχοδιωχτισμό. 
• Να εξασφαλίσουν ἄλλη μια σίγουρη συμμαχία στην προσπάθειά τους διεθνοποίησης του ιμπεριαλιστικοῦ τους πολέμου, στέλνοντας ἑλληνικό στρατό σε κάποιο από τα μέτωπά τους, πιθανώτατα στο Βιετνάμ, κ.λ.π. 

Οι φανερές αὐτές ἐπιδιώξεις τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστῶν καί μιά σειρά ἄλλες ἐπί μέρους, δέν ἦταν δυνατό να προωθηθούν σταθερά μέσα ἀπό μιά κατατεμαχισμένη, ἀλληλοσπαραζόμενη και κυρίως χρεοκοπημένη στα μάτια τοῦ λαοῦ, μεγαλοαστική τάξη. Όταν το καθεστώς τῆς καραμανλικῆς 8ετίας κατάρρεε κάτω ἀπό τά συνεχή πλήγματα τοῦ λαϊκοῦ μας κινήματος, καί μαζί μ ̓ αὐτό ἔμπαινε σε κίνδυνο τὸ ἴδιο το καθεστώς τῆς ἱμπεριαλιστικής κυριαρχίας καί τῆς ὑποτέλειας, οἱ ἀμερικάνοι, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στη χώρα μας, ἐκμεταλλευόμενοι τόν ἀποπροσανατολισμό των μαζῶν ἀπό τούς βασικούς στόχους του κινήματος, ὕστερα από τη ρεβιζιονιστική στροφή, καί τόν προσανατολισμό πού ἔδωσε ἡ ΕΔΑ, να υποστηριχθεῖ το κόμμα τῆς λεγόμενης “φιλελεύθερης” πτέρυγας τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας, δοκίμασαν τη λύση Παπανδρέου, προσπαθώντας ν ̓ ἀνανεώσουν το χρεωκοπημένο καθεστώς. Η ηγεσία όμως τῆς Ε.Κ., κινούμενη μέσα στα φυσικά της πλαίσια, αποκάλυψε γρήγορα στο λαό, παρά τούς ἀντίθετους ισχυρισμούς τῆς ΕΔΑ, ποιός εἶναι ὁ πραγματικός της ρόλος καί ἡ λύση αυτή χρεωκόπησε μέσα σε διάστημα μικρότερο από δυό χρόνια. Από τήν ἄλλη, οι συγκρούσεις μαίνονταν μέσα στις ομάδες τῆς μεγαλοαστικῆς τάξης, κι ἰδιαίτερα ανάμεσα στις ομάδες τῆς ΕΡΕ καί τῆς ΕΚ. Αὐτό τό τελευταῖο, καθώς και ἡ ἀνικανότητα τῆς φαφλατάδικης παπανδρεϊκής δημαγωγίας, ν’ αναχαιτίσει το λαϊκό κίνημα, οδήγησαν στις 15 του Ιούλη του 1965. 

Από τον Ιούλη του 1965 και πέρα, ἰδιαίτερα, ο πολιτικός στίβος τῆς χώρας μας γίνεται αρένα ταυρομαχιῶν ἀνάμεσα στις φατρίες τῆς ἄρχουσας τάξης. Οἱ ἀμερικάνοι ιμπεριαλιστές κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να “διευθετήσουν” με κάποιο τρόπο τις ὀξύτατες αὐτές ἀντιθέσεις. Κωμικοτραγικά ανεβοκατεβάσματα κυβερνήσεων διαδέχονται τόνα τἄλλο. Ο λαός, ἐνάντια σ’ όλη την ιστορία αὐτή, παρακολούθησε τήν ἐξέλιξη, σ’ όλες της τις φάσεις. Μπροστά του αποκαλύφτηκε ὅλη ἡ σαπίλα του καθεστώτος, ἡ χρεωκοπία τῶν κοινωνικῶν στηριγμάτων του καί τῶν πολιτικῶν ἐκφραστῶν τους, ὁ ἐπαίσχυντος ρόλος των αμερικάνων καί τῶν ἄλλων ἐπεμβασιῶν, ἡ χρεωκοπία τῶν ψευτοαξιῶν πού πάνω τους στηρίχτηκε το καθεστώς, ἡ ἐθνική σήψη τῆς ἄρχουσας τάξης καὶ τῶν πολιτικῶν ἐκφραστών της, ή χρεωκοπία του κοινοβούλιου καί τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, ἡ χρεωκοπία τῆς μοναρχίας, τέλος, ὁ ἐμπαιγμός πούγινε ἀπ’ ὅλους σε βάρος του.

Έτσι, παρά τήν ἔλλειψη καί τῆς ἐλάχιστης καθοδήγησης με προσανατολισμό αγωνιστικό από μέρους τῆς ΕΔΑ, που σ’ όλο αυτό το διάστημα διευκόλυνε μ’ ἐνεργό τρόπο τα παζαρέματα, ἀκολουθώντας το δρόμο τῆς πλήρους ὑποταγῆς στήν ἡγεσία του κέντρου, δημιουργήθηκε σ’ ολόκληρη τη χώρα ἀτμόσφαιρα ἐπαναστατικοῦ ἀναβρασμού. Μεγαλειώδεις και μαχητικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις συγκλόνισαν τήν  ̓Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη κι ὅλες τίς πόλεις της Ελλάδας. Ο λαός, αψηφώντας τήν τρομοκρατία τῶν συλλήψεων, τῶν δακρυγόνων, τῶν ἄγριων ξιλοδαρμῶν, ξεχύθηκε στους δρόμους ζητώντας τα δίκια του. Η ηγεσία τῆς ΕΔΑ ἔντρομη μπροστά στη νέας άνοδο του λαϊκού κινήματος, πού νόμιζε ὥς τότε πώς μπορεῖ νά τό ἐλέγχει και να το χαλιναγωγεῖ, κρατώντας το μέσα σ’ ορισμένα πλαίσια, πῆρε πρακτικά μέτρα, ώστε να σταματήσει τήν ἀνάπτυξή του. Σ’ όλες ἐκεῖνες τίς ἐκδηλώσεις τοῦ  ̓Ιούλη, οἱ ἴδιοι οἱ ρεβιζιονιστές ηγέτες κατέβαιναν στο πεζοδρόμιο, ὄχι ὅπως θὰ νόμιζε κανείς, για να ενθαρρύνουν και να καθοδηγήσουν το λαό στην πάλη του, ἀλλά γιά νά τόν καλέσουν, ἐπίσημα, να διαλυθεῖ, σπέρνοντας ἀνεπίσημα, τίς πιό ύποπτες φήμες, με σκοπό να τρομοκρατίσουν τις λαϊκές μάζες που ζούσαν μέσα σε μια ἀληθινά ἐπαναστατική εξέγερση. Όλο και πιό πολύ ἄρχισαν να χαμηλώνουν τον τόνο τῶν συγκεντρώσεων, διοχετεύοντας λαθεμένα και γεμάτα αυταπάτες συνθήματα, ανάμεσα στο λαό, περιορίζοντας όλο και περισσότερο την έκταση τῶν ἐκδηλώσεων, μὴν τύχει και προκαλέσει την υπόνοια ὅτι παραβιάζει τη “νομιμότητα” που τῆς πρόσφερε η αντίδραση. 

Στο ίδιο διάστημα, αὔξησε στο έπακρο τη συκοφαντική της εκστρατεία, ἐνάντια στους συνεπεῖς ἀγωνιστές, πού, παρά τήν τότε μικρή τους ανάπτυξη, εἶχαν αρχίσει να διοχετεύουν τα σωστά αγωνιστικά συνθήματα και να προωθούν το λαό σε μια σωστή αγωνιστική ταχτική. Ο λαός σε πολλές περιπτώσεις ἀγνοῶντας και περιφρονώντας τη ρεβιζιονιστική γραμμή, προχώρησε μπροστά, ἀκολουθώντας τους συνεπεῖς ἀγωνιστές. Βλέποντας ἡ ἡγεσία της ΕΔΑ πώς αὐτές οἱ ἐπί τόπου ἐπεμβάσεις της δεν αρκούσαν για τη χαλιναγώγηση του λαϊκού κινήματος και σύγχρονα θέλοντας να δείξει καλή διαγωγή ἀπέναντι στήν ἀντίδραση, πέρασε στην ανοιχτή προδοσία τοῦ λαϊκοῦ ἀγώνα ἐξαγγέλλοντας τα περίφημα 5 σημεία, σταθμό στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ ρεβιζιονισμού και μνημεῖο ἐπαίσχυντης υποταγής και συνθηκολόγησης μπροστά στην αντίδράση. Έτσι, ἐνῶ ὁ λαός μέ τήν πάλη του ἀπαιτοῦσε ἄμεσες εκλογές, ἡ ΕΔΑ ἔδινε καιρό στην αντίδραση να συνέλθει ἀπό τά χτυπήματα τῆς λαϊκής πάλης, μετατοπίζοντάς τες σε 3 μήνες. Και ὄχι μονάχα αὐτό. Προχώρησε σε προτάσεις συνεργασίας ὅλων τῶν λεγόμενων “δημοκρατικών δυνάμεων”, που μέσα τους περιλάμβανε το Κέντρο στο σύνολό του, καί μέρος τῆς Δεξιᾶς, τή λεγόμενη “διαφοροποιημένη”. 

Στην προσπάθειά της να εξευμενίσει τήν αντίδραση, αντί ν’ ἀποκαλύψει στο λαό τήν ἐξόφθαλμη ὕποπτη προσπάθεια κατάχτησης θέσεων στο στρατό, από τις δυό μερίδες τῆς μεγαλοαστικής τάξης, μένοντας ἔξω ἀπό τό βρώμικο ανταγωνισμό τους, πρότεινε την αμνήστευση τῶν ὑποθέσεων Περικλῆ καί  ̓Ασπίδα. Αὐτή ἡ ξεκάθαρη προδοσία τῶν λαϊκών συμφερόντων, από μέρους τῆς ἡγεσίας τῆς ΕΔΑ, δεν στάθηκε δυνατό. να περιορίσει στα πλαίσια πού ἤθελε τήν πάλη του λαοῦ. 

Το λαϊκό κίνημα γνώρισε μια νέα άνοδο, νέο προσανατολισμό, αντικαθεστωτικό, αντιιμπεριαλιστικό και προχώρησε σε νέους μεγαλειώδεις αγώνες. Από τήν άλλη, οι ἀμερικάνοι ιμπεριαλιστές, με διάφορους ελιγμούς κατάφεραν να μαγειρέψουν και να στηρίξουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και να περάσουν στην παραπέρα σταθεροποίηση του πραξικοπήματος. Αλλά οι διαμάχες στους κόλπους τῆς ΕΡΕ, τῆς ΕΚ, ακόμα και του ΦΙΔΗΚ, και φυσικά ανάμεσα σ’ ὅλους αὐτούς, ἐξακολούθησαν με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα. Και ἡ ἕνατη μέσα σε 2,5 χρόνια κυβέρνηση καθαιρέθηκε από τις ἴδιες δυνάμεις που την στήριξαν, αποδείχνοντας για πολλοστή φορά σαν οὐτοπικές τις ἐλπίδες τῶν ἀμερικάνων για γεφύρωση των χαωδῶν ἀντιθέσεων πού ἀντιπαραθέτουν τις διάφορες φατρίες. 

Μετά την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, ἔγινε ἕνα νέο τόλμημα. Έγινε προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα που αντιπαραθέτει τις δυο πτέρυγες τῆς μεγαλο- αστικής τάξης τῆς χώρας μας, μέ τήν συμφωνία τῆς ΕΡΕ καί τῆς ΕΚ, πάνω στη βάση τῆς στήριξης τῆς κυβέρνησης Παρασκευόπουλου. Η προσπάθεια αὐτή, από τα πριν καταδικασμένη, ἀποδείχτηκε και στην πράξη ουτοπική, και φτάσαμε ἔτσι στον τελευταῖο πρίν τήν διχτατορία διορισμό της κυβέρνησης Κανελλόπουλου, σαν κυβέρνησης ἐκλογῶν, πού καταργήθηκε κι αυτή ὕστερα από λίγες μέρες, ἀπό τήν ἀμερικάνικη ΚΥΠ και μια ομάδα πραχτόρων της. 

Να γιατί οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ἐπέβαλαν στη χώρα μας τη φασιστική διχτατορία. Γιατί οι προσπάθειές τους να περισώσουν το καθεστώς τῆς κυριαρχίας τους στη χώρα μας, μέσα ἀπ’ τήν ενοποίηση στο σύνολό της ἤ στην πλειοψηφία της τουλάχιστον, τῆς κατακερματισμένης σε οξύτατα ἀντιμαχόμενα κόμματα και φατρίες μεγαλοαστικής τάξης, πράγμα που θα τούς ἐξασφάλιζε τη δυνατότητα μιας ομαλώτερης πολιτικῆς ἐξέλιξης στη χώρα, απόβηκαν ἄκαρπες. Γιατί οἱ ἀντιθέσεις που ἀντιπαραθέτουν τίς ὁμάδες αὐτές, εἶναι τόσο βαθειές, που ὅσες φιλότιμες προσπάθειες κι ἄν κάνουν οἱ Τάλμποτ κι οἱ ἄλλοι πράχτορες, δεν κατάφεραν κι οὔτε θα καταφέρουν να τις γεφυρώσουν. 

γ) Η ἀπομάκρυνση ἀπό τή γραμμή της ταξικής πάλης κι ἡ προβολή τῆς γραμμῆς τῆς ταξικής συνεργασίας και μάλιστα αυστηρά μέσα στα νομικά πλαίσια τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος, εἶναι οἱ παράγοντες πού ἄνοιξαν το δρόμο διάπλατα στο φασισμό. 

Ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς φασιστικής διχτατορίας στη χώρα μας, απόδειξε τήν ἀδυναμία τῆς ἄρχουσας μεγαλοαστικής τάξης ἀπό τή μιά, ν ̓ ἀντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα μέσα από τα πλαίσια τῆς παλιότερης μορφής ἐξουσίας της, κι ἀπό τήν ἄλλη, να γεφυρώσει τίς ἐσωτερικές της αντιθέσεις. Έδειξε όμως ακόμη πως το λαϊκό κίνημα ἦταν ἀπροετοίμαστο, ανοργάνωτο και αποπροσανατολισμένο, πράγμα ἄλλωστε που έκανε κατορθωτό το πέρασμα του φασισμού. 

Από κάπου ξεκινᾶ ἡ ἐγκληματική αὐτή εὐθύνη τῆς ἔλλειψης οργάνωσης και του αποπροσανατολισμοῦ τοῦ λαϊκού κινήματος, ἐκτός κι ἂν ἀρκεστούμε στην αναγωγή τῶν εὐθυνῶν στην ντόπια και στην ξένη αντίδραση που προετοίμασαν καί ἐγκαθίδρυσαν το φασιστικό καθεστώς. Μόνο που θάπρεπε να ξεκαθαρίσουμε πώς ἡ ὅποια αντίδραση, σαν τέτοια πού εἶναι, θα χρησιμοποιήσει ὅλους τούς τρόπους γιά νά ἐπιβάλει την κυριαρχία της, κι ἀπό κεῖ καί πέρα ἡ εὐθύνη βρίσκεται στη συγκεκριμένη ηγεσία του κινήματος για να αποτρέψει τέτοιες εξελίξεις, αλλά και παραπέρα για να οδηγήσει το λαϊκό κίνημα στη νίκη. 

Η στροφή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ του 1956, ἐπιδρά καθοριστικά στο λαϊκό κίνημα τῆς χώρας μας. Το λεγόμενο “νέο πνεῦμα”, μ’ ἄλλα λόγια ἡ ἐγκατάλειψη τῶν βασικῶν σκοπῶν τοῦ λαϊκοῦ καί δημοκρατικού κινήματος τῆς χώρας μας, ή πολιτική τῆς συνθηκολόγησης μπροστά στον ξένο ιμπεριαλισμό και στην φασιστική Δεξιά, τῆς ὑποταγῆς στήν πολιτική τῆς ἡγεσίας τῆς ΕΚ, πού ἀποτελεῖ πολιτικό ἐκφραστή μιας μερίδας τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας μας, ή σύγχιση κι ὁ βαθμιαῖος ιδεολογικοπολιτικός εύνουχισμός τῶν ἀριστερῶν μαζῶν, ἡ ἀποδιοργάνωση τῶν ὀργανωμένων δυνάμεων του κινήματος, μπῆκαν κλιμακωτά σ’ ἐφαρμογή κι ἀποτέλεσαν τήν πολιτική πλατφόρμα, πού πάνω της κινήθηκαν τα τελευταῖα χρόνια το ΚΚΕ καί ἡ ΕΔΑ. Η γραμμή, τῆς συνεργασίας με τον ταξικό εχθρό, πέρασε και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, κυρίως στό ἐργατικό, αλλά και στο κίνημα τῶν διανοουμένων, ἐνῶ στὸ χῶρο τῆς αγροτιάς, δέν ἐπιχειρήθηκε καν παρέμβαση οὔτε ακόμα σε περιόδους φουντώματος τῶν ἀγροτικῶν αγώνων και το πεδίο αφέθηκε ελεύθερο στη θρασύτατη παπανδρεϊκή δημαγωγια, που όμως σε μεγάλο βαθμό, κατάφερε να εξαπατήσει τήν ἀγροτική μάζα, και να στρέψει τους αγώνες της στην υπηρεσία των κομματικῶν ἐπιδιώξεων τῆς ΕΚ. Η συνεργασία με τους Μακρήδες και τους Λυκιαρδόπουλους και με τους συλλόγους-σφραγίδες πού εἶχαν στα χέρια τους, ἐπεβλήθηκε από τα πάνω στήν ἐργατιά, που προσπάθησαν οἱ ρεβιζιονιστές να τη συμφιλιώσουν με τους υπονομευτές τῶν ἀγώνων της και τους θανάσιμους εχθρούς στην πάλη της για το ψωμί και για μια καλύτερη ζωή. 

Η πολιτική τῆς ἑνότητας χωρίς αρχές, κατάφερε να παραδώσει όλες τις πρωτοβουλίες στους κεντρώους συνδικαλιστές εργάτες και φοιτητές και να μετατρέψει τους αριστερούς, από πρωτοπόρους σε ουραγούς, δίνοντας τη μοναδική ευκαιρία στην ΕΚ να αποχτήσει ισχυρότατες ὀργανώσεις σε χώρους και κλάδους, πού δέν εἶχε τήν παραμικρή δυνατότητα να ἔχει παρά μια χούφτα πιστούς. 

Και μετά ἀπό ὅλα αὐτά, μετά τη χωρίς όρους παράδοση των πρωτοποριακών δυνάμεων στις διάφορες ομάδες ή φατρίες τῆς ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ἔφτασαν οἱ ἡγέτες του ΚΚΕ καί τῆς ΕΔΑ, με το ευνουχισμένο τους πολιτικό κριτήριο στο σημείο νὰ ἐπιζητοῦν συνεργασία εκλογική καί μέ αὐτό ἀκόμα το ΦΙΔΗΚ και να διαβεβαιώνουν τις δημοκρατικές μάζες πώς ο βασιλιάς επιζητεῖ ἐκλογές με ἄδολη αναλογική”, 24 μόλις ώρες πρίν ἀπό τήν τελευτικά πραξικοπηματική ανάθεση υπηρεσιακής στον Κανελλόπουλο, διατυπώνοντας και τη σαφή άποψη πώς “στο 1967, σε μια χώρα τῆς Εὐρώπης οἱ αμερικάνοι δέ θα τολμήσουν να προωθήσουν και να στηρίξουν μια φασιστική διχτατορία”. 

Στή μπλόφα τῶν ἐκλογῶν ἔπεσαν θύματα από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε, ὅλοι τους οι υπολογισμοί γινόντανε σε σχέση με μια αόριστη ή και συγκεκριμένη παλιότερα προοπτική ἐκλογών, μια που στην εκλογική μάχη ἔδιναν το χαραχτήρα τῆς ἀνώτατης μορφής λαϊκής πάλης, καί ἔτσι άλλωστε κατάφεραν να δημιουργήσουν στους ἑαυτούς τους μερικές ψευδεσθήσεις καί αὐταπάτες, ὅτι κάποια μελλοντική εκλογική νίκη θα τούς ἄνοιγε το δρόμο για την εξουσία, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίσουν τις λαϊκές μάζες και σ’ ότι αφορά το χαραχτήρα, τις δυνατότητες και το ρόλο της αντίδρασης, αλλά και σ’ ότι αφορά τις μορφές πόλης που θα χρησιμοποιήσει το λαϊκό κίνημα για να πάρει ὁ λαός στα χέρια του την εξουσία.

Κλεῖσαν επανειλημένα τα μάτια τους στα αδιάψευστα τεκμήρια που έθεσε η ίδια ἡ ζωή με τα διάφορα πραξικοπήματα και τέλος με το φασισμό, τεκμήρια που προσδιόριζαν ἀκριβῶς καί το ρόλο τῆς ἀντίδρασης και τις πραγματικές διαστάσεις τῶν δυνατοτήτων που παρείχε για το λαϊκό κίνημα, ή κοινοβουλευτική πάλη. Και παρόλο που ἡ θέση και η πράξη τους αὐτή ἄφησε το λαό απροετοίμαστο και το λαϊκό κίνημα αποδιοργανωμένο, παρά το γεγονός ότι στην πραχτική τους αὐτή ἀνάγεται ἡ ἱστορική εὐθύνη για την πρόσφατη πολιτική εξέλιξη για το πέρασμα του φασισμού, στις πρώτες μέρες μετά ἀπό τήν 21 τοῦ  ̓Απρίλη ξαναβάζουν τήν ἴδια θέση για “ἐπάνοδο στην κοινοβουλευτική ομαλότητα”, για “συμμετοχή ὅλων τῶν κομμάτων”, κλπ. Εἶναι πιο πολύ από φανερό, πώς δέν πρόκειται για κάποιο πολιτικό λάθος, πρόκειται για μια τεράστια και συνειδητή προδοσία του κινήματος και του λαού, που ξεκινά από το συμβιβασμό τους μπροστά στον ταξικό εχθρό, στην κρίσιμη στιγμή τῆς κλιμάκωσης τῆς ἐπιθεσής του, το συμβιβασμό μπροστά στήν ἐπίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τῆς ντόπιας ἀντίδρασης. 

Αὐτή εἶναι ἡ δεύτερη σειρά αἰτιῶν, τὰ ὑποκειμενικά αἴτια, πού ἔδωσαν τή δυνα τότητα στο φασισμό να περάσει στη χώρα μας. 

Β. ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ 

Όπως σ’ όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, ἔτσι και στη χώρα μας, οι συνεπεῖς αγωνιστές αντιτάχθηκαν στον ἀππορτουνισμό και πέρασαν στη φάση τῆς ἀνοιχτῆς ἀντιπαράθεσης μαζί του, παλεύοντας ενεργητικά για την υπεράσπιση, διαφύλαξη καὶ ἀνάπτυξη του αγωνιστικού προσανατολισμοῦ τοῦ κινήματος. 

Ο ἐκβιασμός που ασκήθηκε από τη μεριά τῶν ἀππορτουνιστῶν μέ τό χαρακτηρισμό τῶν συνεπῶν ἀγωνιστῶν σε διασπαστῶν τοῦ κινήματος, δε μπόρεσε ν’ ἀνακόψει τήν ἀγωνιστική διάθεση και πορεία τους, μιά κι ὁ ἄλλος δρόμος πού εἶχαν να διαλέξουν εἶταν να υποταχτούν στη γραμμή τῆς συνθηκολόγησης καί τοῦ συμβιβασμού με τον ταξικό ἀντίπαλο, πού ἀκολουθοῦν οἱ ὀππορτουνιστές. Η ταχτική μάλιστα αὐτή, ἑνός τέτιου ἐκβιασμοῦ ἀπό τήν πλευρά τῶν ὀππορτουνιστῶν χρεωκόπησε πολύ γρήγορα στα μάτια τῶν ἀριστερῶν μαζῶν, ὥστε δεν μπόρεσε καθόλου να ανακόψει τη διαφοροποίηση πολλῶν ἀγωνιστῶν πρός τίς θέσεις τῆς συνεποῦς ἀριστερᾶς καί τήν ἔνταξή τους μέσα στις γραμμές της. 

Οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τῆς συνεπούς  ̓Αριστερᾶς ἀπό τήν ἐμφάνισή τους μέχρι σήμερα έκαναν σημαντικά βήματα πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἐπαναφορὰς τοῦ λαϊκοῦ δημοκρατικού κινήματος στο σωστό δρόμο τῆς συνεποῦς ἀντιφασιστικῆς, ἀντιιμπεριαλιστικής πάλης και το τελευταῖο μάλιστα, πρίν ἀπό τή διχτατορία διάστημα, εἶχαν ἀρχίσει να διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο στο κίνημα τῆς χώρας μας, με τις παρεμβάσεις τους στις μαζικές εκδηλώσεις καί τήν ἀγωνιστική τροπή πού ἔδιναν σ’ αυτές, πράγμα που προκάλεσε καί τήν ἰδιαίτερη ἐπίθεση τῆς ἀντίδρασης. Αποτελοῦν τη μοναδική δύναμη ἀπ ̓ ὅλες τίς πολιτικές δυνάμεις τῆς χώρας μας, πού εἶχε σωστά ἐκτιμήσει την πολιτική κατάσταση, διατυπώνοντας σαφῶς τήν ἄποψη, λίγο καιρό πριν ἀπό τό φασιστικό πραξικόπημα, πώς γιά τούς ἀμερικανούς και το παλάτι και τη Δεξιά δέν μπαίνει κανένα δίλημμα, σ’ ὅτι ἀφορᾶ τό ἐνδεχόμενο μιας φασιστικής διχτατορίας, και πώς ἐκεῖνο πού τελικά θα καθορίσει τήν πορεία τῶν πολιτικῶν πραγμάτων στη χώρα μας, θά εἶναι ἡ ἔκβαση τῆς πόλης τῶν ἀντιθέσεων μέσα στους κόλπους τῆς ντόπιας αντίδρασης σε σχέση με τις γενικώτερες ἐπιδιώξεις τῶν ἀμερικανῶν ιμπεριαλιστῶν. Ἡ ἀλήθεια καί ἡ ὀρθότητα τῆς ἐχτίμησης αὐτῆς ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό τήν ἴδια τή ζωή. 

Παρ’ ὅλο τό σωστό προσανατολισμό τους καί τόν ταχύ ρυθμό ανάπτυξής τους, από λόγους αντικειμενικούς, οἱ δυνάμεις τῆς συνεποῦς ἀριστερᾶς δέν μπόρεσαν να αποτρέψουν το φασιστικό πραξικόπημα στη χώρα μας. Και οι λόγοι αὐτοί εἶναι πώς ὁ βαθμός ανάπτυξής τους δέν εἶταν κι οὔτε είναι δυνατόν νά εἶναι τέτοιος, που να μπορέσουν οι δυνάμεις αὐτές να βάλουν κάτω από τόν ἔλεγχο και τήν καθοδήγησή τους, το λαϊκό κίνημα τῆς χώρας μας, να το ὀργανώσουν και να το προετοιμάσουν για να αποκρούσει την ἐπίθεση αυτή τῶν ἀμερικάνων και των ντόπιων υποταχτικών τους, μέσα στο μικρό διάστημα που πέρασε ἀπό τήν ἐμφάνισή τους. Αμέσως μετά το φασιστικό πραξικόπημα τῆς 21 του Απρίλη, οἱ δυνάμεῖς τῆς συνεπούς Αριστεράς, πέρασαν στήν ἐνεργητική αντίσταση, αντιπαραθέτοντας τήν πράξη τους στις διάφορες παθητικές ψευτοαντιστάσεις και στις θέσεις για επιστροφή στην κοινοβουλευτική ομαλότητα, που πρόβαλλαν οἱ ὀππορτουνιστές, γιατί μια τέτοια αγωνιστική πρακτική ἀποτελεῖ τό μοναδικό δρόμο γιά τήν ἀνατροπή του φασιστικού καθεστώτος και τη νίκη του λαϊκού κινήματος. Είναι σίγουρο πώς οι δυνάμεις αὐτές θα συνεχίσουν μέχρι τέλους τον αγώνα τους, Αποτελούν καί θά ἀποτελέσουν στο μέλλον τήν ὀργανωμένη πρωτοπορία τοῦ λαοῦ πού θα βάλει το λαϊκό κίνημα στις σωστές βάσεις, θα οικοδομήσει μια νέα ἑνότητα ανάμεσα στις λαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις τῆς χώρας μας και θα οδηγήσει τὰ ἀντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο στη νίκη, στην αντιιμπεριαλιστική, νεοδημοκρατική αλλαγή. 

Γ. ΓΙΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ, 

Ι. Η Ελλάδα, μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό 

α) Η φυσιογνωμία τῆς οἰκονομίας της. 

Αν θελήσει κανείς να καθορίσει τα χαραχτηριστικά, βασικά σημεῖα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, θά δεῖ ὅτι συνοψίζονται σε δυό κεντρικά, θεμελιακά φαινόμενα στενά αλληλένδετα, αναπτυγμένα μέσα σε μια ενιαία, ἀδιαίρετη ιστορική διαδικασία, Τό ἕνα εἶναι ἡ ὄψιμη καί ἐλλιπής ανάπτυξη του εγχώριου καπιταλισμού, το δεύτερο είναι η πρώιμη αύξουσα και τελικά ολοκληρωτική κυριαρχία του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, πάνω στην εγχώρια οικονομία. 

Ο ντόπιος καπιταλισμός γεννήθηκε, όπως κάθε καπιταλισμός, στη διαδικασία τῆς ἀνάπτυξης μιας προκαπιταλιστικῆς ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας. Στην περίπτωση τῆς χώρας μας, ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας παρουσιάζει ἀπό τήν ἀρχή ὁρισμένες ιδιομορφίες που δέν εἶναι ἄσχετες μέ τή μετέπειτα ἐξέλιξη τῆς οἰκονομίας. Η βάση ανάπτυξης κάθε ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας εἶναι ὁ κοινωνικός καταμερισμός τῆς ἐργασίας. Στην περίπτωσή μας, ὁ καταμερισμός αὐτός εἶχε ἀναπτυχθεῖ από τα τέλη του 18ου αιώνα, αλλά σε πλαίσια που αντιστοιχούν στο γενικώτερο βαλκανικό χώρο και όχι στο στενώτερο χώρο τῆς μετέπειτα Ελλάδας. Έτσι και τα πρῶτα ἐμβρυακά αστικά στρώματα, έχουν μια πρώτη εθνική συνείδηση που αντιστοιχεί στο γενικώτερο αυτό χώρο (βλέπε Ρήγα κλπ). Έτσι, βλέπουμε σε γενικές γραμμές μια πρώτη αἰτία τῆς ἐλλιπους ἀνάπτυξης του καπιταλισμοῦ στον τόπο μας. Μὲ τὸν ἀποπροσανατολισμό τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικού κινήματος τῶν βαλκανικῶν λαῶν και τον τεμαχισμό τῆς βαλκανικῆς, ἀποτέλεσμα τῆς ἐπέμβασης τῶν μεγάλων δυνάμεων που έμπαιναν στα τέλη του 19ου αιώνα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, ο γεννόμενος σ’ αὐτό τό χῶρο καπιταλισμός, στερήθηκε τη φυσική βάση πάνω στην οποία στηριζόταν ἡ ἐμπορευματική οικονομία που τον γεννούσε. Παράλληλα, απ’ τήν πρώτη κιόλας περίοδο, βλέπουμε κι άλλο φαινόμενο: την ανάπτυξη ἑνός τμήματος τῆς ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας που δέν ἦταν σε άμεση σχέση με τον κοινωνικό καταμερισμό τῆς ἐργασίας στο χώρο στὸν ὁποῖο κινιόταν, αλλά χαραχτηριζόταν ακριβώς από την προσκόλληση καὶ ἐξάρτηση από καπιταλιστικά συμφέροντα του χώρου των ἤδη ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών. 

Έτσι ἔχουμε ἀπό πολύ νωρίς την ανάπτυξη ενός αστικού στρώματος ἐμπόρων και ἔφοπλιστῶν κυρίως, που από τη φύση του είχε σε ρόλο την πρακτόρευση των συμφερόντων τῶν καπιταλιστικῶν χωρῶν τῆς δύσης στο βαλκανικό χώρο. Πέρα όμως απ’ αυτά τα δυο καθοριστικά για την ανάπτυξη του ντόπιου καπιταλισμού φαινόμενα, ο παράγοντας πού ἐπέδρασε με καθοριστικό σε τελευταία ανάλυση, τρόπο σ’ αυτή τη διαδικασία είναι η θέση που είχε ο πιο πάνω εγχώριος καπιταλισμός, σε σχέση μέ τήν ανάπτυξη του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Πράγματι, ο εγχώριος καπιταλισμός αναπτύχθηκε για λόγους, πού ἡ ἀνάλυσή τους βγαίνει ἔξω ἀπό τά ὅρια αὐτοῦ τοῦ κειμένου, ὄψιμα. Η ανάπτυξή του συμπίπτει με τὸ ἱστορικό στάδιο κατά τό ὁποῖο σε μια σειρά από καπιταλιστικές χώρες της δύσης, το σύστημα αὐτό περνάει στο ὕστατο ιστορικό του στάδιο, τόν ἐμπεριαλισμό. Αὐτό ἀκριβῶς στάθηκε το φρένο που ανέκοψε την πορεία ανάπτυξης τοῦ ἑλληνικοῦ κάπιταλισμού. Ο τελευταῖος αὐτός, ανώριμος και σε νηπιακή κατάσταση, βρέθηκε στο χῶρο τῶν ἀντιθέσεων και συγκρούσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και Ιδιαίτερα στο χῶρο ἐκεῖνο, που καθεμιά απ ̓ αὐτές ἔβλεπε σφαίρα πρόσφορης ἐπιρροῆς κι ἐκμετάλλευσης, σαν πηγή φτηνῆς πρώτης ύλης, αγορά επεξεργασμένων προϊόντων, φτηνῆς ἐργατικής δύναμης, ἐξαγωγῆς κεφαλαίων κ.λ.π. Ἔτσι, ἡ ἑλληνική οικονομία ἀπό πολύ νωρίς, πριν ακόμα μπεῖ στο δρόμο τῆς πλέριας ἀνάπτυξης τῶν καπιταλιστικῶν σχέσεων με τρόπο αὐτοδύναμο, βρέθηκε ἐξαρτημένη από τα ξένα μονοπωλιακά συμφέροντα. Σ ̓ ἐκεῖνο τὸ πρῶτο στάδιο, τα συμφέροντα ἦταν κυρίως αγγλικά, γαλλικά, και γερμανικά. Παραλείποντας τήν ἱστορία αὐτῆς τῆς περιόδου καὶ τῶν ὀξύτατων αντιθέσεων και συγκρούσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς, συγκρούσεων που με ιδιαίτερη ὀξύτητα ἐκδηλώθηκαν στον ελληνικό και γενικότερα στο βαλκανικό χώρο, θα περιοριστούμε στο να υπογραμμίσουμε μερικά γενικά συμπεράσματα. 

Όπως στο γενικό, ἔτσι καὶ στὸ ἰδιαίτερο χώρο που μᾶς ἐνδιαφέρει, ή ισορροπία ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, βρίσκεται σε συνεχή διαταραχή και αλλαγή. Έτσι βλέπουμε στήν ἱστορία τοῦ τόπου μας, πρῶτα νὰ ἐκτοπίζεται ὁ γαλλικός Ιμπεριαλισμός, να ὀξύνεται ἡ σύγκρουση ανάμεσα στὸν ἐγγλέζικο και στο γερμανικό μέχρι το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και ὕστερα, με την ἀνατροπή στη διεθνή ισορροπία δυνάμεων που ακολούθησε, ἕνας καινούργιος υποψήφιος πολύ ισχυρότερος, ἐμφανίζεται, πού ἐκτοπίζει ιδιαίτερα μετά το 1947, τόν ἐγγλέζικο και γίνεται από τότε απόλυτος ἀφέντης τῆς ζωῆς καί τῆς οἰκονομίας του τόπου: ὁ ἀμερικάνικος ιμπεριαλισμός. 

Η εισβολή και ἡ ἐπικράτηση τοῦ ἐμπεριαλισμού, ἱστορικά δεν ἔγινε με τρόπο ἑνιαῖο κι ὁμοιογενή. Ακολούθησε μια ανοδική πορεία, συνοδευόταν παράλληλα ἀπό τήν ὀπισθοχώρηση και την ὅλο και μεγαλύτερη κατάπτωση τῆς ἀνάπτυξης της ντόπιας οικονομίας. Αὐτή ἡ διαδικασία δέν ἦταν μια διαδικασία συνεχής, ἀλλά ἔγινε με ποιοτικά άλματα και περιλαμβάνει πολλά ἱστορικά στάδια. Βασικά μπορούμε να διακρίνουμε δύο ποιοτικά διαφοροποιημένες περιόδους, πού ἀντιστοιχοῦν ὁπωσδήποτε και στο γενικότερο βαλκανικό χώρο, από τίς ὁποῖες πέρασε ὁ ἱμπεριαλισμός παγκόσμια. 

Η πρώτη περίοδος αντιστοιχεί σε μια προοδευτική εισβολή του ξένου κεφαλαίου στον τόπο μας που ὅσο μεγαλώνει, τόσο περιορίζει την ἀνάπτυξη τῶν ντόπιων κεφαλαιοκρατικῶν ἐπιχειρήσεων, χωρίς ὅμως ἀκόμα να τίς ἐξαφανίσει τελείως. 

Η δεύτερη περίοδος αντιστοιχεί στην ολοκληρωτική κυριαρχία των μονοπωλίων στον ἑλληνικό χώρο, με αποτέλεσμα ή τήν ἄμεση καταστροφή τῶν ἐγχώριων επιχειρήσεων, ἤ την πλήρη καί ἄνευ ὅρων ἐξάρτησή τους από τα ξένα μονοπώλια. Η κατάσταση αὐτῆ γίνεται ιδιαίτερα φανερή, με την κυριαρχία τοῦ ἀμερικάνικου ιμπεριαλισμού. 

Η ιστορική διαδικασία που χαρακτηρίζει την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στον τόπο μας, έχει ιδιαίτερα σημαντικές επιπτώσεις στη μετεξέλιξη τῆς ἀγροτικής οικονομίας, όπως τοποθετείται στις συνθήκες μιας μισοαρχιμένης ἐγχώριας αστικής επανάστασης. Πράγματι, ἡ ἐγχώρια αστική “ἐπανάσταση” κατάργησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις φεουδαρχικές σχέσεις στην υπαιθρο, χωρίς όμως να προλάβει να αναπτύξει τις καπιταλιστικές σχέσεις. Ετσι, σ’ ένα πρῶτο στάδιο, το φρενάρισμα τῆς ἀνάπτυξης μιᾶς ἐγχώριας καπιταλιστικῆς οἰκονομίας, ἔχει σαν αποτέλεσμα τό ἐμπόδισμα τῆς ανάπτυξης κεφαλαιοκρατικῶν σχέσεων στην ύπαιθρο. Έτσι, σ ̓ αὐτό τό στάδιο ή οικονομία διατηρεῖ ἀγροτικά χαρακτηριστικά καί ἡ ἀγροτιά παραμένει στη μεγάλη της πλειοψηφία ταξικά ἀδιαφοροποίητη. Σύγχρονα, μία κι ἡ εἰσβολή τοῦ ἱμπεριαλισμού ἐκδηλώνεται, σύμφωνα με τους θεμελιακούς του νόμους, πρῶτα ἀπό ὅλα, στο χώρο των βιομηχανικῶν και τραπεζιτικῶν κεφαλαίων απορροφώντας τα και συγχωνεύοντας τα στο μονοπωλιακό χρηματιστικό κεφάλαιο, σ’ αὐτό τό ἱστορικό στάδιο, δημιουργεῖται μεγάλη ἀσυνέχεια, πραγματικό χάσμα, σέ ὅτι ἀφορᾶ το στάδιο ανάπτυξης των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο. Και χάσμα, από την άποψη τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων, σημαίνει χάσμα στις υπόλοιπες σχέσεις καὶ τὸ ἐπίπεδο ανάπτυξης, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό. 

Η αγροτική ὅμως οικονομία δε μένει τελικά ανέπαφη ἀπό την ιμπεριαλιστική εἰσβολή. Στο στάδιο τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἐπικράτησης του ιμπεριαλισμού, τα μονοπωλιακά συμφέροντα εἰσβάλλουν στην ύπαιθρο από δυό δρόμους: ἀπό τή μιά διά μέσου τοῦ κρατικού μηχανισμού, που είναι το κατ’ ἐξοχήν ὄργανο τῶν ἐμπεριαλιστικών συμφερόντων, και διά μέσου τῶν ὀργανισμῶν πού ἐλέγχει, ὅπως π.χ. ή αγροτική τράπεζα. Από τήν ἄλλη, διά μέσου τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεων πού ἐλέγχουν τήν ἐσωτερική αγορά όπως καί τήν πρός τά ἔξω διανομή των προϊόντων τῆς ἀγροτικῆς οἰκονομίας. 

Η ιμπεριαλιστική εισβολή στις οικονομικές σχέσεις τῆς ὑπαίθρου παίρνει σ’ αυτό το στάδιο ληστρικές διαστάσεις, κι ἔχει σαν πρῶτο αποτέλεσμα την καταστροφή τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῆς ἀγροτιᾶς. Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε, ὅτι ἡ απέξω εἰσβολή του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην ύπαιθρο, ἔχει σαν ἱστορική συνέπεια αναπότρεπτα, τη βαθιά ταξική διαφοροποίηση τῆς ἀγροτικῆς μάζας, διαφοροποίηση που στα πρώτα της στάδια βρισκόμαστε με την προλεταριοποίηση του πιο μεγάλου της μέρους, τη διάσωση ωρισμένων πλούσιων νοικοκυριῶν μὲ τὴν ἐνσωμάτωσή τους στο καπιταλιστικό προτσές, και στη στροφή ορισμένων μεσαίων στρωμάτων, στις ιδιόμορφες συνθήκες τῆς χώρας μας, πρός δραστηριότητες κυρίως παρασιτικού χαραχτήρα ( π.χ. τουρισμός κ.λ.π.). Παρ’ όλ’ αυτά, στο σημερινό στάδιο, το κύριο χαρακτηριστικό φαινόμενο στην αγροτική οικονομία, εἶναι ἡ πτώχευση και καταστροφή τῆς ακόμα λίγο διαφοροποιημένης αγροτικής μάζας, στη μεγάλη πλειοψηφία. 

β) Οι Τάξεις στην ελληνική κοινωνία, 

Η σχεδιασμένη πιο πάνω, σε χοντρές γραμμές, διαδικασία ἱστορικῆς ἀνάπτυξης. και η σημερινή κατάσταση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, καθορίζουν την ταξική διαίρεση τῆς κοινωνίας μας. 

Η αστική τάξη. 

Οψιμα ανεβασμένη από την ανάπτυξη του ντόπιου καπιταλισμού στο προσκήνιο τῆς ἱστορίας, δεν κατόρθωσε ποτέ να παίξει στη χώρα μας πραγματικά προοδευτικό ρόλο, δεμένη από πολύ νωρίς στο ἅρμα του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, μπορούμε να διακρίνουμε στα πλαίσιά της τά ἑξῆς στρώματα: 

Μια μερίδα μονοπωλιακή, πού ἀποτελεῖ τή ντόπια οικονομική ὀλιγαρχία προῆλθε ἀπό τήν ἀρχική συμμαχία τῆς γραφειοκρατικής κάστας ποὔχε δημιουργηθεί ἐπὶ ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, κι ἀπό τό στρώμα των μεγαλεμπόρων που πρακτόρευαν στο χῶρο τῆς ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας τῶν βαλκανίων, τα συμφέροντα τῶν ἀναπτυγμένων καπιταλιστικά χωρῶν. Σ’ αὐτή τή συμμαχία ἦρθε γρήγορα να προστεθεῖ καὶ τὸ στρώμα των μεγάλων γαιοκτημόνων τσιφλικάδων. Σήμερα ή μερίδα αυτή τῆς ἀστικῆς τάξης εἶναι ὁλοκληρωτικά δεμένη μέ τά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και παίζει το ρόλο όλο του εγχώριου πρακτορείου για το “πλασάρισμα” τους. 

Τα μεσαῖα αστικά στρώματα. Γεννημένα στις συνθήκες τῆς ἀρχικῆς ἐμπορευματικῆς οἰκονομίας, δέν μπόρεσαν νὰ ἀναπτυχθούν πλέρια και με ολοκληρωθοῦν στὰ ἑπόμενα ιστορικά στάδια ἐξαιτίας του συστήματος τῆς ἀνάπτυξης του εγχώριου καπιταλισμού. Διατήρησαν και διατηροῦν, ἄν ἀφαιρέσουμε μερικές βιοτεχνίες, τον κυρίως μεταπρατικό τους ρόλο. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος ἀπ’ αὐτά τα στρώματα, δείχνει μιαν αύξουσα τάση πρόσδεσης στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, παίρνοντας ἕνα χαρακτήρα όλο και πιό παρασιτικό. Σύγχρονα, ένα άλλο μέρος πιο ολιγάριθμο, βρίσκεται σε μια διαδικασία καταστροφής, κάτω από την εισβολή του μονοπωλιακού κεφαλαίου. 

Τα μικροαστικά στρώματα. Πρόκειται για στρώματα που από τη φύση τους εἶναι ἀπό πολιτική άποψη άστατα και ταλαντευόμενα. Στις σημερινές συνθήκες, κάτω ἀπό τήν ἄγρια επίθεση του ιμπεριαλισμού, τα στρώματα αὐτά στη μεγάλη τους πλειοψηφία βλέπουν να μειώνεται η απόσταση που τους χωρίζει από το προλεταριάτο, 

Η εργατική τάξη. 

Εἶναι ἡ τάξη που από τη φύση της, υφίσταται τὴν πιὸ ἄγρια επίθεση και εκμετάλλευση, και συγχρόνως εἶναι ἡ πιό βαθιά ἐπαναστατική και ικανή για ὀργάνωση, βασικός φορέας τῆς  ̓Αλλαγής. Ιστορικά στόν τόπο μας, ἡ ἐργατική τάξη, ακολουθώντας την ανάπτυξη τῆς οἰκονομίας ἐμφανίστηκε αργά στο προσκήνιο. Στη διαδικασία ὅμως τῶν ὀξύτατων ταξικών συγκρούσεων που χαρακτηρίζουν την ἱστορία του τόπου μας, τα τελευταία 50 χρόνια, ή έργατιά ἔφτασε σ’ ένα ψηλό ἐπίπεδο ταξικής και πολιτικῆς συνείδησης, και βρέθηκε πάντα στη φυσική της βάση πού εἶναι ἡ πρωτοπορία των λαϊκῶν ἀγώνων. 

Η αγροτιά. 

Στη χώρα μας ή αγροτιά για μια μεγάλη χρονική περίοδο, ἔμεινε ταξικά άδιαφοροποίητη στη μεγάλη της μάζα. Σήμερα, ἡ ιμπεριαλιστική εισβολή ἔχει πάνω της δυό αποτελέσματα: μακροπρόθεσμα, προκαλεῖ μια βαθιά ταξική διαφοροποίηση που καταλήγει ἱστορικά στην προλεταριοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος τῶν φτωχῶν αγροτών. Άμεσα προκαλεῖ τήν καταστροφή της πλειοψηφίας τῆς ἀγροτικής μάζας, τήν ἐρήμωση τῆς ὑπαίθρου, με ασφαλιστική δικλείδα την μετανάστευση, εσωτερική και κυρίως ἐξωτερική. 

Το μισοπρολεταριάτο. 

Εἶναι ἐξωτερικά πολυάριθμο στην περίπτωση τῆς χώρας μας. Προέρχεται στην μεγάλη πλειοψηφία του από την κατεστραμμένη αγροτιά. Τα συμφέροντα τῶν στρωμάτων. αὐτῶν ἀντιτίθενται άμεσα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τοποθετούν το μισοπρολεταριάτο στο στρατόπεδο τῶν ἐπαναστατικών, λαϊκῶν δημοκρατικών δυνάμεων. 

ΙΙ. Ο χαρακτήρας της αλλαγής

α) Ο ιμπεριαλισμός κυριαρχεί σ’ όλους τους τομεῖς τῆς δημόσιας ζωής της χώρας. 

Από μια σύντομη ανάλυση τῆς φυσιογνωμίας τῆς οἰκονομίας τῆς χώρας μας και της ταξικής διαίρεσης τῆς κοινωνίας της, καί ἀπό μιά ἐπισκόπηση τῆς παλαιότερης και κυρίως τῆς πρόσφατης εξέλιξης, στα πολιτικά πράγματα τῆς χώρας βγαίνουν τα συμπεράσματα σχετικά με το ποιές εἶναι οἱ βασικές αντιθέσεις, μέσα στήν ἑλληνική κοινωνία, αντιθέσεις πού ἀποτελοῦν τήν τήν κινητήρια δύναμη τῆς ἐξέλιξης της. Από αὐτά ἀκριβῶς τα συμπεράσματα προσδιορίζεται καί ὁ χαρακτήρας τῆς ἐπερχόμενης ἀλλαγῆς στη χώρα μας. 

Πιο πάνω εἴδαμε, πώς η Ελλάδα είναι μια χώρα με μέση καπιταλιστική ανάπτυξη, με ορισμένα μισοφεουδαρχικά υπολείμματα, καθυστερημένη οικονομικά καί ἐξαρτημένη από το ξένο και κυρίως από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μετά τήν ἀπελευθέρωση από τους χιτλεροφασίστες καταχτητές ἐπιβλήθηκε στη χώρα, μέ τήν παντοειδή ἐπέμβαση τῶν ἀγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστῶν, ἕνα καθεστώς άντεθνικό και αντιλαϊκό, το καθεστώς της αμερικανοκρατίας καί τῆς ὑποτέλειας. 

Στον οικονομικό τομέα, μέ τό πρόσχημα διαφόρων εἰδῶν “οἰκονομικῶν βοηθειών” πραγματοποιήθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια πρωτοφανής ἐπιδρομή του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και κατοχυρώθηκε με μία σειρά επεμβάσεις και συμφωνίες, και τέλος με τη σύνδεση της χώρας μας με την Κοινή Αγορά, και ἡ ἐπιδρομή αυτή του ξένου κεφαλαίου, ἔβαλε την οικονομία της κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των ξένων μονοπωλίων, καθιερώνοντας ένα καθεστώς ἄγριας εκμετάλλευσης του ἐθνικου πλούτου καί τοῦ λαοῦ μας, καθεστώς που στάθηκε εμπόδιο σε κάθε εἴδους οικονομική ανάπτυξη, 

Στον πολιτικό τομέα με ανάλογο πλέγμα νόμων και συμφωνιών, καταλύθηκε κάθε ἴχνος ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἡ χώρα μετατράπηκε σε πρακτορεῖο τῶν ἱμπεριαλιστῶν καί κυρίως τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστῶν. Ἡ κυριαρχία τῶν ἐμπεριαλιστών στην χώρα μας στον τομέα αυτό, ἐπισφραγίστηκε μέ τήν ἔνταξή της στὸν ἐπιθετικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ, που την μετάβαλε σ’ ένα απλό όργανο τοῦ ἐπιθετικού στρατιωτικού μηχανισμού του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Μεταβλήθηκε ἡ χώρα μας σ’ ένα πολεμικό προγεφύρωμα για την προώθηση των σχεδίων του ιμπεριαλισμοῦ, ἐνάντια στήν ἐλευθερία τῶν λαῶν και στην παγκόσμια Εἰρήνη. 

Στήν εξωτερική πολιτική, ἡ χώρα μας, υποτάχτηκε ολοκληρωτικά στα συμφέροντα τῶν ἀμερικάνων ιμπεριαλιστών και στην ψυχροπολεμική αντικομμουνιστική τους πολιτική. Στο θέμα τῆς Κύπρου, οἱ κυβερνήσεις τῆς ὑποτέλειας ακολούθησαν, ὅλες, μια αντεθνική-αντικυπριακή γραμμή ξεπουλήματος τῆς Κύπρου, στα συμφέροντα τῶν αμερικανοαγγλων ιμπεριαλιστών, στρέφοντας τήν πολεμική τους, ἐνάντια στο έθνικοαπελευθερωτικό, δημοκρατικό κίνημα τῶν κυπρίων. 

Τα δόγματα τῆς ὑποδούλωσης τῶν λαῶν στὸν ἀμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα δόγματα Τρούμαν, Αϊζενχάουερ, Κέννεντυ και Τζόνσον, ὄξυναν στὸ ἔπακρο τήν ὁλόπλευρη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση τῆς χώρας μας από τον ἀμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στον πολιτιστικό τομέα, εἰσέδυσε και διαδόθηκε ὁ ἀμερικάνικος τρόπος ζωής, ἰδεολογία του “κοσμοπολιτισμού” και του “ραγιαδισμού”, προβλήθηκε ή σάπια ιμπεριαλιστική ηθική του χρεωκοπημένου “δυτικοῦ πολιτισμού”, προβλήθηκε για πρότυπο ή χαμοζωή τῆς ἀμερικάνικης ζούγκλας τῶν γκαγκστερ και τῶν “ὀργισμένων νέων”, ανασύρθηκαν, προβλήθηκαν και προβάλλονται χρεοκοπημένα και νεκρά από χρόνια ιδανικά, όπως του “Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού” κ.λ.π., ἐνῶ καταπολεμήθηκε κάθε ἐκδήλωση λαϊκοῦ, πατριωτικού, δημοκρατικοῦ πολιτισμού και ἠθικῆς. 

Το καθεστώς τῆς ξένης εξάρτησης καί τῆς ἐμπεριαλιστικής κυριαρχίας στηρίχτηκε εσωτερικά στους στενούς συνεργάτες του ξένου ιμπεριαλισμού, στη ντόπια πλουτοκρατικη ολιγαρχία. Πολιτικά στηρίχτηκε στους πολιτικούς μηχανισμούς εκφραστές των διαφόρων μερίδων τῆς ντόπιας πλουτοκρατικῆς ὀλιγαρχίας, κυρίως στη Δεξιά αλλά και στο κέντρο, στις κυβερνήσεις τους, στο παλάτι που κράτησε και κρατάει τα νήματα τῆς πολιτικῆς ζωῆς του τόπου, καί ἔχοντας ἰσχυρούς δεσμούς με τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ἰδιαίτερα τις ΗΠΑ, αποτέλεσε τον πόλο που γύρω του συγκεντρώνονται οι πιό αντιδραστικές δυνάμεις του τόπου για να ενεργούν σε βάρος των ἐλευθεριῶν τοῦ λαοῦ, και τέλος στην κρατική και παρακρατική μηχανή (στρατό, τάγματα ασφάλειας, δημόσιες υπηρεσίες, ἐκπαίδευση, ἐκκλησία, φασιστικές ὀργανώσεις, πρόσκοποι, κατηχητικά σχολεία κ.λ.π.), που μέσα ἀπ ̓ αὐτή πέρασε και περνάει ἡ κυριαρχία του ιμπεριαλισμοῦ καὶ τῆς ντόπιας πλουτοκρατικῆς ὀλιγαρχίας στον τόπο μας. Απ’ την ἄλλη μεριά, ἡ ἐργατική τάξη, ή αγροτιά, τα μεσαία στρώματα της πόλης, οι προοδευτικοί διανοούμενοι, ὑφίστανται τη σκληρή ἐκμετάλλευση τῶν ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. 

Το καθεστώς αὐτό τῆς κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού στη χώρα, συντηρήθηκε χάρη στην ἐπιβολή και στη διαρκή ένταση ενός ἀντιδραστικοῦ νεοφασιστικού πολιτικοῦ ἐσωτερικού καθεστώτος. Στο διάστημα τῶν τελευταίων χρόνων ἡ ὕπαρξη του κοινοβουλιου και ὡρισμένων ἄλλων κατ ̓ ἐπίφαση “δημοκρατικών θεσμών”, ἁπλῶς ἐξωράιζε και συγκάλυπτε τή μαύρη διχτατορία τῆς μεγαλοαστικής τάξης, ἐνῶ οἱ πραγματικές δημοκρατικές λαϊκές κατακτήσεις γίνονταν συνεχῶς προσπάθεια να καταργηθοῦν ἤ να ἡμικαταργηθοῦν. 

Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ἐργατῶν, ἀγροτῶν και φοιτητῶν, ἀπεργίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις κ.λ.π. ἤ ἀπαγορεύονταν ἤ χτυπιόντουσαν ἐκ τῶν ὑστέρων από την κρατική και την παρακρατική μηχανή, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είχαν ουσιαστικά καταλυθεῖ, κάθε είδους πιέσεις κι ἐκβιασμοί ἀσκήθηκαν και κυρώσεις ἐπιβλήθηκαν σ’ όλους όσους πολέμησαν το καθεστώς της αμερικανοκρατίας καί τῆς υποτέλειας. 

Το κόμμα τῆς ἐργατικής τάξης απαγορεύτηκε και με το σύνθημα του κομμουνιστικού κινδύνου συγκαλύφτηκαν οἱ διώξεις ὄχι μόνο τῶν κομμουνιστῶν ἀλλά καί ὅλων τῶν προοδευτικών και δημοκρατικών στοιχείων που αντιταχθηκαν στο καθεστώς αὐτό. 

Απ’ αὐτὰ βγαίνει το συμπέρασμα πως η κύρια αντίθεση μέσα στην κοινωνία τῆς χώρας μας εἶναι ἡ ἀντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και κυρίως τον αμερικάνικο, λόγω τῆς εἰδικῆς θέσης του στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη χώρα μας, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και στους ντόπιους υποταχτικούς του από τη μια μεριά και στις καταπιεζόμενες ἀπ’ τόν ιμπεριαλισμό, τάξεις και κοινωνικές κατηγορίες, από την άλλη. Η αντίθεση αυτή, παραμένει ἡ βασική στην ελληνική κοινωνία και στη σημερινή φάση μετά την εγκαθίδρυση μιας ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας. 

Το καθεστώς τῆς ἀμερικανοκρατίας καί τῆς ὑποτέλειας, για να ικανοποιήσει δικές του εσωτερικές ανάγκες, αλλά κυρίως για ν’ αντιμετωπίσει το μαζικό λαϊκό δημοκρατικό κίνημα, προχώρησε στην πιο άμεση μορφή εξουσίας του, στη φασιστική δικτατορία, με συνέπεια την ἐπισσώρευση ὅλων τῶν δεινῶν στην πλάτη του λαού μας. 

Το τελευταῖο αὐτό γεγονός, σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνει τη βασική αυτῇ ἀντίθεση, αντίθετα τὴν ὀξύνει στο έπακρο, κι ἀπ’ αὐτή τήν ἄποψη βοηθά στη σωστότερη συνειδητοποίηση του βασικού στόχου και τῆς ὀρθῆς ταχτικῆς, πού πρέπει ν’ ακολουθήσει το λαϊκό κίνημα. Συνεπῶς, ἡ θέση των ρεβιζιονιστών για “ενότητα δράσης με ὅλους ὅσους εἶναι ἐναντίον τῆς φασιστικής κυβέρνησης για να επανέλθει ἡ χώρα στην κοινοβουλευτική ομαλότητα”, δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά ἀποδοχή του καθεστῶτος τῆς ἀμερικανοκρατίας και προσανατολισμό του κινήματος στην προσκόλληση σε μια ή σε πολλές από τίς ὀξύτατες αντιμαχόμενες φατρίες τῆς μεγαλοαστικῆς τάξης τῆς χώρας, που με τη σειρά τους να χρησιμοποιήσουν το κίνημα για την προώθηση των σκοπών τους στη διαπαλή τους μέ τίς ἀντιπαρατιθέμενες ομάδες τῆς μεγαλοαστικής τάξης τῆς χώρας και συγκεκριμένα σήμερα, με τη στρατιωτική κλίκα των Παττακῶν πού ἔχει κάτω ἀπό τόν ἔλεγχο της την εξουσία στη χώρα μας. Θέλουν δηλαδή οι ρεβιζιονιστές να μετατρέψουν το λαϊκό κίνημα τῆς χώρας σ’ ένα πιόνι στη διαπάλη τῶν ἀλληλοσπαραζόμενων ομάδων τῆς ἀντίδρασης, σώζοντας την θέση τους με το ψεύτικο κάλυμμα της δῆθεν αντιστασιακής πάλης, προτείνοντας στη θέση του Παττακοῦ κάποιον ἄλλον ἢ κάποιους άλλους καλυμμένους φασίστες, πιόνια τῶν ἀμερικάνων, που θα τους δώσουν ὅμως τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν το διακαή τους πόθο να ασκήσουν τα κοινοβουλευτικά τους δικαιώματα. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται φανερό ποιό εἶναι τὸ ἄμεσο αἴτημα, πού ἡ κατάκτησή του θα ἐπιτρέψει στη χώρα μας, να βαδίσει στο δρόμο τῆς προόδου και τῆς προκοπῆς. 

β) Ο κύριος στόχος: μια βαθιά και ριζική αντιιμπεριαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα. 

Σήμερα, το αἴτημα μιας ριζικῆς ἀλλαγῆς στη χώρα μας, μπαίνει με τον πιο άμεσο τρόπο, ὕστερα ἀπό τήν ἐπιβολὴ τῆς ωμής, φασιστικής δικτατορίας, τό αἴτημα για ανατροπή όλων εκείνων τῶν δυναμεων που στήριξαν και στηριζουν το καθεστώς τῆς ἀμερικανοκρατίας καί τῆς ὑποτέλειας ὅλων τῶν δυνάμεων πού ἐξέθρεψαν και δημιούργησαν τελικά το φασιστικό καθεστώς τῆς χώρας μας, τό αἴτημα γιὰ ἐξάλειψη τῆς κοινωνιικῆς του βάσης, για κατάργηση του οικονομικού, πολιτικού και πολιτιστικοῦ πλαίσιου στὸ ὁποῖο κινήθηκε. Η βασική αντίθεση μέσα στην κοινωνία τῆς χώρας μας μαζί με το βαθμό οικονομικής της ανάπτυξης καθορίζουν το χαραχτήρα τῆς ἐπερχόμενης αλλαγής στην Ελλάδα. Η πρώτη φάση τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, θά εἶναι αντιιμπεριαλιστική, νεοδημοκρατική. Στις συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας τοῦ ἀμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, τό αἴτημα τῆς Ἐθνικῆς ̓Ανεξαρτησίας, παίρνει πρωταρχική θέση κι ἀποτελεῖ τόν πρώτο βασικό στόχο του λαϊκού μας κινήματος. 

Κύριος και πρωταρχικός όρος μιας τέτοιας ἀλλαγῆς εἶναι ἡ ἐξάλειψη τῆς οἰκονομικής, πολιτικής και στρατιωτικῆς ἐξάρτησης τῆς χώρας μας από τον ιμπεριαλισμό καί κυρίως τον αμερικάνικο. Πρέπει να φύγουν απ’ τη χώρα μας, ὅλοι οἱ ιμπεριαλιστές να διαλυθούν οι βάσεις τους, να καταργηθοῦν ὅλες οἱ οἰκονομικές και στρατιωτικές συμβάσεις, συμφωνίες και “συμμαχίες” τῆς  ̔Ελλάδας μέ τίς ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κυρίως να φύγει ἡ χώρα μας, ἀπό τόν ἐπιθετικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ, να καταργηθεῖ ἡ σύνδεσή της με την Κοινή Αγορά, με ἐξαλειφθεῖ κάθε ἴχνος ἐπέμβασης τῶν ξένων μονοπωλίων στήν οἰκονομία τῆς χώρας, κάθε ἴχνος ἐπέμβασης των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων και συνασπισμῶν, στήν πολιτική και γενικά στη δημόσια ζωή τῆς χώρας, να καταργηθεῖ ἡ διείσδυση κάθε μορφῆς ἀντιδραστικής ιδεολογίας καὶ ἠθικῆς. Πρέπει να καταργηθεῖ τό σημερινό καθεστώς τῆς ἄγριας ἐκμετάλευσης τῶν λαϊκῶν μαζών, ἐκμετάλλευσης που προωθεῖται στό ἔπακρο σήμερα μέσα από το φασιστικό καθεστώς με τα διάφορα οικονομικά μέτρα τῆς φασιστικῆς κυβέρνησης ενάντια στις τάξεις τῶν ἐργαζόμενων στη χώρα. 

Πρέπει να παρθούν ριζικά μέτρα ενάντια στην ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και να χτυπηθούν τα ντόπια μονοπώλια. Πρέπει να καταργηθεῖ ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ἐργατῶν, νὰ ἐξαλειφθεῖ ἡ σημερινή κατάσταση στην ύπαιθρο, να καταργηθεῖ η εκμετάλευση τῆς ἀγροτιᾶς ἀπό τά ξένα και ντόπια μονοπώλια, ν ̓ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἀγρότης ἀπὸ τήν τοκογλυφία και τους κάθε λογής κερδοσκόπους και μεσάζοντες, ἀπό τήν ἀγροτο-τράπεζα και τούς ἄλλους κρατικούς μηχανισμούς πού τοῦ ἀπομιζοῦν τόν ἱδρῶτα και το ψωμί του, πρέπει νά ἐξαλειφθούν τα μισοφεουδαρχικά υπολείμματα στην ύπαιθρο. Πρέπει ν’ ανατραπεῖ τό σημερινό φασιστικό καθεστώς, να καταργηθοῦν οἱ φασιστικοί νόμοι και συντάγματα πού ἀποτελοῦν τό νομικό πλαίσιο, ἀφοῦ πρῶτα συντριβοῦν ὅλοι αὐτοί που το στηρίζουν ἐσωτερικά, το παλάτι και οἱ πολιτικοί ὀργανισμοί, ὄργανα τῆς ὑποτέλειας, από τη Δεξιά και τους Παττακούς μέχρι τὴν ἡγεσία του Κέντρου, πρέπει να ξεριζωθεῖ ὁλόκληρος ὁ ἀντιδραστικός κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός, για να γίνει ὁ λαός αφέντης στη χώρα του. 

Στη θέση του καθεστῶτος τῆς ξενοκρατίας καί τῆς ὑποτέλειας, θα εγκαθιδρυθεί ένα λαϊκο δημοκρατικό καθεστώς, θ ̓ ἀνεβοῦν στην ἐξουσία οἱ λαϊκές δυνάμεις και θα εγκαθιδρύσουν μια πραγματική λαϊκή δημοκρατία. Τη θέση τῆς ἐξουσίας τῶν ξένων ιμπεριαλιστῶν καὶ τῶν ντόπιων αντιδραστικών θα πάρει ἡ μία πραγματική λαϊκή ἀξουσία, και θά ἐφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική οικονομικής και δημοκρατικής ανάπτυξης στον εσωτερικό τομέα, και θά ἔχει ἀντιιμπεριαλιστική, φιλειρηνικό προσανατολισμό στον εξωτερικό τομέα. 

Θα εθνικοποιηθούν οι βασικοί κλάδοι της βιομηχανίας, τῆς πίστης και του εμπορίου, θα πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐκβιομηχάνιση τῆς χώρας και θα ἱκανοποιηθούν τα ζωτικά οικονομικά αἰτήματα τῆς ἐργατικής τάξης καὶ ὅλων τῶν ἐργαζομένων τῆς πόλης, θα ἀπαλλοτιωθοῦν ὅλες οἱ τσιφλικάδικες εκτάσεις και θα δοθοῦν στους ἀγρότες που δέν ἔχουν ἤ ἔχουν λίγη γη, θα πραγματοποιηθεῖ ἡ ἀγροτική μεταρρύθμιση, θα ἐπιτευχθεῖ βαθμιαία ἡ ἐκβιομηχάνιση και ὁ ἐκσυγχρονισμός ὁλόκληρης της αγροτικῆς οικονομίας. 

θα κατοχυρωθούν τα δημοκρατικά δικαιώματα τοῦ λαοῦ, οι πολιτικές, συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές ελευθερίες και ἡ δημοκρατική διχτατορία θα στραφεί ἐνάντια στη σημερινή μεγαλοαστική τάξη και τα στρώματα τῆς μεσαίας ἀστκῆς τάξης που συμμαχούν μαζί της, μέχρις ὅτου νά τήν ἐξαλείψει για να μπορέσει να προασπίσει και να διαφυλάξει τις κατακτήσεις του, για να μπορέσει ν’ ἀνοίξει το δρόμο για παραπέρα ἀλλαγές στην κατεύθυνση τῆς κοινωνικής προόδου καί ἀνάπτυξης. 

γ) Οι δυνάμεις καί ἡ ἡγεσία τῆς ἀλλαγῆς. 

ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. 

Δυνάμεις τῆς ἀντιιμπεριαλιστικής νεοδημοκρατικής αλλαγής, θα είναι οἱ τάξεις τῶν ἐργαζομένων τῆς χώρας, πού ὑφίστανται τήν καταπίεση του ιμπεριαλισμού στις σημερινές συνθήκες της κυριαρχίας του, μέ τή χρήση μάλιστα, τῆς πιο άμεσης μορφής ἐξουσίας του, τῆς φασιστικής διχτατορίας. 

Η εργατική τάξη που υφίσταται την πιο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση τὴν ιμπεριαλιστική κυριαρχία, θ’ αποτελέσει τη βασική, τήν κινητήρια δύναμη της ἀλλαγῆς αὐτῆς, γιατί εἶναι σύγχρονα ἡ πιό βαθιά ἐπαναστατική, συνειδητή και ἱκανὴ γιὰ ὀργάνωση.

Η αγροτιά και ἰδιαίτερα οἱ φτωχοί αγρότες, πού ἡ ιμπεριαλιστική κυριαρχία τοὺς ὁδηγεῖ βαθμιαία στην καταστροφή, όπως και το μισοπρολεταριάτο, θα αποτελέσουν σταθερές δυνάμεις τῆς ἀλλαγῆς. 

Τέλος, τα μικροαστικά στρώματα πού εἶναι ἀσταθῆ καί ταλαντευόμενα θα είναι σύμμαχοι στην πάλη για την αλλαγή στη μεγάλη τους πλειοψηφία, κι ακόμα, θα συμμαχίσει ως ένα βαθμό και κάτω ἀπὸ ορισμένες συνθήκες κι ένα μέρος τῶν μεσαίων στρωμάτων τῆς πόλης, πού ὅμως, ἀποτελοῦν στρώμα ἰδιαίτερα ασταθές και ταλαντευόμενο. Η συμμετοχή του στην πάλη για την αλλαγή δέν μπορεῖ να εἶναι καθοριστική, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς μια τέτοια συμμετοχή δεν θα ἐπιδιωχθεί κατά το δυνατό. 

Εχθροί τῆς ἀλλαγῆς, πέρα ἀπό τους ξένους ιμπεριαλιστές, θά εἶναι ἡ ντόπια μεγαλοαστική τάξη και μέρος των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, που έχει συμμαχίες ή που θα συμμαχίσει στο μέλλον μαζί της, ενώνοντας τα συμφέροντά του μ’ αυτή. 

Η πάλη για την αλλαγή θα είναι νικηφόρα, μόνο αν οἱ δυνάμεις τῆς ἀλλαγῆς παλέψουν κάτω ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς ἐργατικής τάξης πού ἀποτελεῖ τήν πιο σταθερή κι αποφασιστική απ’ όλες τίς ἄλλες. Ἡ προώθηση στην ἡγεσία τῆς ἀντιιμπεριαλιστικῆς πόλης, τῶν ταλαντευόμενων στρωμάτων τῆς πόλης, που φιλοδοξούν πάντα να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο, ἀποτελεῖ σοβαρό όππορτουνιστικό λάθος, λάθος που πληρώθηκε σε πολλά κινήματα, μ’ αποπροσανατολισμό και αποτυχία, γιατί τα στρώματα αυτά, είναι τα πιο ευάλωτα στον εχθρό, ή στην καλύτερη περίπτωση τα λιγότερο αποφασιστικά στα βήματα προς τα μπρός. 

Τον ηγετικό της ρόλο η εργατική τάξη πρέπει να τον παίξει μέχρι το τέλος, ως τήν ἀλλαγή καί μετά από αὐτήν, γιατί μόνο μ’ αὐτήν ἐπικεφαλῆς, οἱ λαϊκές δυνάμεις, ὅταν θα πάρουν τήν ἐξουσία θα μπορέσουν να προχωρήσουν στη λύση των εθνικοδημοκρατικῶν αἰτημάτων. 

Η εργατική τάξη, πού ἀπό τήν ἴδια της τη φύση παίζει πρωτοποριακό ρόλο στην πάλη για την αλλαγή, ὀφείλει να συσπειρώσει όλες τις άλλες δυνάμεις της ἀλλαγῆς σ’ ἕνα ἑνιαῖο, πανίσχυρο, πλατύ αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο, Το λαϊκό δημοκρατικό αὐτό μέτωπο θα αποτελέσει τον πολιτικό φορέα τῆς ἀλλαγῆς καί θα ὁδηγήσει το λαό στη νίκη. 

Η ενότητα τῶν δημοκρατικῶν ἀντιφασιστικών δυνάμεων, ἀποτελεῖ προϋπόθεση για τη νίκη του κινήματος. Αλλά μια τέτοια ενότητα, βασισμένη στις αρχές του κινήματος και σε μια σωστή αγωνιστική πολιτική. Όχι ενότητα μέ τούς ἐχθρούς του κινήματος, τους νεκροθάφτες τῶν λαϊκῶν ἀγώνων, τους Λυκιαρδόπουλους και τους Μακρήδες, τούς Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες, που χρησιμοποίησαν για πλατφόρμα στο παρελθόν και προβάλλουν σήμερα οι ρεβιζιονιστές, μετατρέποντας το λαϊκό κίνημα σε ἐξάρτημα τῶν ἐχθρῶν του. Μια τέτοια ενότητα, οἱ λαϊκοί αγωνιστές ὀφείλουν να την πολεμοῦν μ’ όλες τους τις δυνάμεις. Κι όχι μόνο αυτήν, Οἱ συνεπεῖς ἀγωνιστές τῆς ἀριστερᾶς, ἔχουν καθῆκον να “σπάσουν” την ενότητα μέ τους ρεβιζιονιστές και τις κάθε εἴδους οργανώσεις τους και ν’ ἀνασυνταχθούν στην ὀργάνωση τῆς Συνεπούς Αριστεράς. Μόνο ἔτσι μποροῦν νά μή γίνονται συνεργοί στις συνεχεῖς προδοσίες τῶν ρεβιζιονιστῶν, μόνο ἔτσι μπορούν να συμβάλουν με τήν προσωπική τους συμβολή στη νίκη τοῦ λαϊκοῦ κινήματος. 

Στο Μέτωπο αὐτό, ἀπό τις υπάρχουσες σήμερα οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις, μόνο οι δυνάμεις τῆς Συνεπούς αριστεράς μπορούν να πάρουν μέρος και μάλιστα θα αποτελέσουν την καθοδηγητική δύναμη τοῦ Μετώπου. Οι χρεωκοπημένοι πολιτικοί ὀργανισμοί, που φέρουν ολόκληρη τήν εὐθύνη για το πέρασμα του φασισμού στη χώρα μας, είναι ἀντικειμενικά δυνάμεις ἐχθρικές στο μέτωπο, κι είναι σίγουρο ότι θα το πολεμήσουν, χωρίς αυτό να σημαίνει, πώς μια σειρά από μέλη και κατώτερα στελέχη, διακόπτοντας κάθε σχέση μαζί τους, δεν θα περάσουν και γρήγορα μάλιστα στις γραμμές του Μετώπου. 

Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο, δέν εἶναι ούτε μπορεί να είναι μια χαλαρή και ασαφής συμμαχία. Είναι μιὰ ἐπαναστατική πολιτική ὀργάνωση πού ἔχει για πρόγραμμα, το πρόγραμμα τῆς ἀντιιμπεριαλιστικής, νεοδημοκρατικής αλλαγής καί που παλεύει αδιάκοπα γι’ αυτή, πλαταίνοντας συνέχεια τις γραμμές του, μέσα από τις μάζες τῶν καταπιεζόμενων ἀπό τόν ιμπεριαλισμό στη χώρα μας και προσαρμόζοντας τις μορφές πάλης του, στις ἑκάστοτε συνθήκες. Σήμερα μάλιστα, από αντικειμενικούς λόγους, το κύριο χαραχτηριστικό δράσης του, θα εἶναι ἡ παράνομη δουλειά. 

Για να μπορέσει ἡ ἐργατική τάξη να παίξει τον καθοδηγητικό της ρόλο μέσα στα πλαίσια του Μετώπου και να οδηγηθεῖ μέ τίς συμμαχίες της στη νίκη, πρέπει αὐτή ἡ ἴδια νὰ ὀργανωθεί, νά ἀποχτήσει τόν πολιτικό της εκφραστή. Έτσι μετά το σφετερισμό τῆς ἡγεσίας τοῦ ΚΚΕ από τους ρεβιζιονιστές, αλλά σήμερα ακόμη περισσότερο, μπαίνει σαν άμεσο αἴτημα γιά τούς συνεπεῖς ἀγωνιστές τῆς  ̓Αριστεράς ἡ ἐπανασύσταση ἑνός πραγματικοῦ κόμματος τῆς  ̓Αριστερᾶς, τοῦ Μαρξιστικοῦ Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος τῆς  ̔Ελλάδας (Κ.Κ.Ε. Μ.Λ.). Τό καθῆκον αυτό το ἔχουν ἤδη ἀναλάβει οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τῆς συνεπούς  ̓Αριστερᾶς, πού ἀποτελούν τους πυρήνες του νέου κόμματος τῆς  ̓Αριστεράς. Συσπειρώνοντας γύρω τους κι ανασυντάσσοντας τις πιστές δυνάμεις του κινήματος, θα προχωρήσουν σύντομα στήν ἐπανασύσταση του ενός και πραγματικοῦ Κ.Κ.Ε., του Κόμματος μέ τίς πιό βαθιές ρίζες μέσα στο λαό μας, που σύνδεσε για πολλά χρόνια τήν ιστορία του με τοὺς ἡρωικούς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ ἐνάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό ενάντια στην καταπίεση και στην οικονομική εξαθλίωση, για κοινωνική πρόοδο για μια καλύτερη ζωή. Καί ὅπως τότε, ἔτσι και τώρα το νέο ΚΚΕ θα πάει μπροστά, αναλαμβάνοντας το δύσκολο αλλά τιμητικό καθήκον τοῦ ὁδηγητὴ τῶν λαϊκών αγώνων για τη νίκη του λαϊκού κινήματος. Η ανάπτυξη της πρωτοπόρας λαϊκῆς ὀργάνωσης και του λαϊκού δημοκρατικού Μετώπου, θα είναι δυο διαδικασίες που θα συντελεστούν παράλληλα. Και στο βαθμό που θα αναπτύσσεται και θα οργανώνεται το ΚΚΕ, τόσο το μέτωπο θα απλώνει τις ρίζες του βαθιά στις λαϊκές μάζες και θα αποχτά μια ακατάβλητη δύναμη που θα το οδηγήσει μέχρι την αλλαγή. 

Τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει ὁ λαός ενάντια στο φασισμό, ἐνάντια στο καθεστώς της αμερικανοκρατίας καί τῆς ὑποτέλεις που το γέννησε τον ἐξέθρεψε και τον στηρίζει, καθορίζοντα ἀπό τήν ἴδια τή φύση του αγώνα καί ἀπό τή φύση των αντιμαχομένων δυνάμεων. 

Στην πάλη ενάντια στο φασισμό, θα χρησιμοποιηθοῦν ὅλες οἱ μορφές τῆς πάλης, ἀπό τήν απλούστερη μέχρι την ἀνώτερη, στο αποφασιστικό στάδιο της σύγκρουσης. 

Οι συγκεκριμένες ανάγκες του ἀγώνα στις διάφορες φάσεις του, καθορίζουν και τις συγκεκριμένες μορφές πάλης που θα χρησιμοποιηθούν. Αυτές οι συγκεκριμένες μορφές πάλης, δέν είναι δυνατόν να καθοριστούν από τα πρίν, γιατί καθορίζονται από τις συγκεκριμένες συνθήκες ποὺ ἐπικρατοῦν στήν κάθε ιστορική στιγμή, και ή ορθή τους εκτίμηση και αντιμετώπιση είναι ζήτημα ταχτικῆς τοῦ ἀγώνα. Θα ξεκινάνε ἀπό τίς πιό ἁπλές μορφές ἐνεργητικής αντίστασης, θα κλιμακώνονται σε ανώτερης μορφῆς μαζικές ἐκδηλώσεις και θα ολοκληρωθούν στην ανώτατη μορφή λαϊκής πάλης, Εκείνο πού σίγουρα καθορίζεται από τα πρίν είναι πώς, για να νικήσει ὁ λαός για να εκμηδενίσει το αληθινό στήριγμα τῆς ἀντίδρασης, τή βία τῶν ὅπλων, πρέπει στα δικά της ὅπλα νὰ ἀντιπαραθέσει το δικό του ένοπλο αγώνα. Η κύρια μορφή πάλης, αὐτή πού χαραχτηρίζει το αποφασιστικό στάδιο τοῦ ἀγώνα, το στάδιο στο οποίο σημειώνεται το ποιοτικό άλμα στο συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα στο λαό και στην αντίδραση, εἶναι ἡ ένοπλη επανάσταση. 

Όλη αὐτή ἡ πορεία, από τις απλές στην ανώτερη μορφή πάλης, όλη αυτή η πορεία μέσα από τις διάφορες φάσεις του αγώνα, θα είναι μακρόχρονη και θα συναντήσει πολλές δυσκολίες. Η μικροαστική αδημονία πού ὁδηγεί εἴτε σε τυχοδιωχτισμό μας σε αριστερά λάθη, ἤ σε ὀπισθοχώρηση, σε παραίτηση από τους βασικούς στόχους και σε προβολή ἄλλων που δίνουν εύκολες αλλά ανώφελες λύσεις, ἡ αδημονία δηλαδή που οδηγεῖ σε δεξιό αππορτουνισμό, δέν ἔχουν θέση στον αγώνα μας. Ο σωστός και αποτελεσματικός δρόμος εἶναι πάντα ὁ πιό δύσκολος, αὐτός πού ἀπαιτεί θυσίες και αγώνες.

Η άρνηση και η καταδίκη του ένοπλου αγώνα, από τους ρεβιζιονιστές, μπορεί να αἰτιολογηθεῖ εὔκολα. Αὐτοί έχουν ἀπό καιρό διαλέξει τον εύκολο δρόμο του συμβιβασμού και της συμβηκολόγησης. Μόνο που για πολλοστή φορά, διαψεύστηκαν και στη χώρα μας, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες, και θα διαψεύδονται, όσο στα ὅπλα της αντίδρασης θὰ ἀντιτάσσουν την καλή τους θέληση για συνεργασία μαζί της. 

Το λαϊκό μας κίνημα θα προχωρήσει, οι οργανωθεῖ καί θά ξαπλωθεί σέ ὅλους τους μαζικούς χώρους του ιδρώτα καί τοῦ μόχθου, θα αγκαλιάσει όλες τις πλατιές μάζες τῶν καταπιεζόμενων ἀπό τον ιμπεριαλισμό, θα περάσει με σταθερά και αποφασιστικά βήματα ἀπό όλες τις μορφές πάλης για να γκρεμίσει τον φασισμό, για να συντρίψει το καθεστώς τῆς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης καί τῆς ὑποτέλειας. Στην πρώτη αὐτή φάση τῆς πάλης του, το αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο πρέπει να κάνει μια ιδιαίτερη προσπάθεια στον τομέα τῆς ὀργάνωσης τῆς διαφώτισης, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στα Πανεπιστήμια, το χωριό, παντού πρέπει να στηθούν οι πρώτοι πυρήνες της οργάνωσής του. 

Οι δυνάμεις του Μετώπου στην πάλη τους για τα γενικά και βασικά αἰτήματα της αντιιμπεριαλιστικής, νεοδημοκρατικῆς αλλαγής, ὀφείλουν ταυτόχρονα να αγωνιστούν για τις άμεσες οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις. Οἱ ἀγώνες για τα άμεσα αἰτήματα πρέπει να συνδέονται σταθερά με τα γενικά αιτήματα της  ̓Αλλαγής και να ανυψώνονται βαθμιαία ὥς τό ἐπίπεδο γενικών αιτημάτων.

Μέσα από την καθημερινή σύγκρουση για τα άμεσα αιτήματα, οι λαϊκές μάζες θα συνειδητοποιήσουν βαθιά και σωστά τον πραγματικό στόχο του κινήματος, θα δεθούν μαζί του, θα προετοιμαστούν για την αποφασιστική σύγκρουση, ακόμα, μέσα ἀπό αυτήν την καθημερινή πάλη θά ἐπιτευχθεί ὁ βασικός στόχος του αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού λαϊκού κινήματος μέχρι τήν ἀλλαγή, δηλαδή ή συγκέντρωση για το σκοπό αυτό, ὅσο το δυνατό περισσότερων δυνάμεων. 

Η πάλη για τις άμεσες διεκδικήσεις, θα περάσει μέσα από τις μαζικές οργανώσεις, πού ὀφείλει το δημοκρατικό κίνημα, με δικιά του πρωτοβουλία να δημιουργήσει σ’ όλους τους μαζικούς χώρους, ὀργανώσεις ὅμως τέτοιες που θα είναι προσαρμοσμένες στα σημερινά αστικά αντικειμενικά δεδομένα. 

Μὲ τὴν ἐπιβολή της φασιστικής διχτατορίας μια σειρά οικονομικά μέτρα πάρθηκαν ἐνάντια στους εργαζόμενους, έγινε μια παραπέρα ἐπίδραση στα μεροκάματα και στους μισθούς, μειώθηκαν οι τιμές ασφάλειας των γεωργικών προϊόντων. Καταλύθηκαν και τα τελευταία υπολείμματα τῶν πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Η εκπαίδευση, όργανο του καθεστώτος τῆς ὑποτέλειας – μετατρέπεται παραπέρα σ’ όλες της τις βαθμίδες σε ένα μεγάλο φασιστικό σχολειό. 

Γύρω ἀπό όλα αὐτά τά οἰκονομικά και πολιτικά αἰτήματα, αιτήματα που οξύνονται σήμερα, ύστερα ἀπό τά φασιστικά μέτρα τῆς κυβέρνησης, θα αρχίσει η πάλη, ἡ ενεργητική αντίσταση γιά τίς άμεσες διεκδικήσεις. Μέσα στους άμεσους αὐτούς στόχους, μπαίνει και το αἴτημα για την αποφυλάκιση τῶν πολιτικών κρατουμένων στις εξορίες και στις φυλακές που βασανίζονται απάνθρωπα από τους φασίστες υπηρέτες τῶν ιμπεριαλιστών και που όμως δίνουν μια ηρωική μάχη, στην πρώτη μάλιστα γραμμή, ενάντια στο φασισμό. 

Ο δρόμος τῆς ἐνεργητικῆς ἀντίστασης, ὁ δρόμος της συνεπούς ἀποφασιστικής, αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής πάλης, είναι μόνο αὐτός πού θα οδηγήσει στη λευτεριά, στην ἐθνική ανεξαρτησία, στη δημοκρατία τοῦ λαοῦ, θα ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική πρόοδο. 

Μπροστά στις δημοκρατικές δυνάμεις, στην πάλη για την αλλαγή θα σταθούν με συναίσθηση του βαριού καθήκοντός τους οι δυνάμεις τῆς συνεπούς Αριστεράς, και αύριο το νέο Κ.Κ.Ε., που σαν ἄξιος κληρονόμος και πιστός συνεχιστής τῶν καλύτερων παραδόσεων του λαϊκού μας κινήματος, είναι σίγουρο πώς θα αγωνιστεί με συνέπεια και θα οδηγήσει το λαό στη νίκη. 

Αύγουστος 1967