Άρθρα

Να μην χαρίσουμε στην ακροδεξιά την ιδέα της ελευθερίας

Όποιος θυμάται την τελική περίοδο της προεδρίας Τραμπ και ιδιαίτερα την προεκλογική καμπάνια που οδήγησε στην ήττα του, θα παρατήρησε με πόση επιμονή ο ίδιος και το περιβάλλον των υποστηρικτών του δήλωναν ότι αποτελούν τους θεματοφύλακες της ατομικής ελευθερίας.

Freedom, η ελευθερία είναι ένα mantra για την αμερικάνικη ιστορία και κατά τη διάρκεια της μακράς σύγκρουσής της με τον κομμουνισμό, η λέξη ελευθερία χρησιμοποιήθηκε για να ταυτοποιήσει όλα αυτά που δεν ήταν κομμουνισμός. Πρώτα και κύρια, ελευθερία της αγοράς, το αντίθετο του κομμουνιστικού διευθυντισμού. Η έννοια της ελευθερίας ως υπέρτατη αξία και βασική αρχή της πολιτισμένης ύπαρξης και της ίδιας της γαλλικής επανάστασης, μεταμορφώθηκε -ήδη- κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα σε μια έννοια περί ελευθερίας ως συστατικού στοιχείου μιας συγκεκριμένης οικονομικής τάξης πραγμάτων και ενός συγκεκριμένου θεσμικού καθεστώτος. Έτσι μετατράπηκε από μια αξία που έδινε μια ταυτότητα σε μια τάξη, την αστική τάξη, σε μια αξία που έδωσε μια ταυτότητα στο κεφάλαιο, ενώ την ίδια ώρα οι κατώτερες τάξεις ύψωναν το λάβαρο που έγραφε “αλληλεγγύη”.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό γιατί η ιδέα της ελευθερίας που προωθείται από την ακροδεξιά -και νομίζουμε ότι μπορούμε να εντάξουμε τον Τραμπ στο χώρο της ακροδεξιάς- πρέπει να μπορέσει να μετατατραπεί σ’ ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο από εκείνο το “πλήθος” χωρίς ταξικά συμφραζόμενα, το οποίο και αποτελεί το προϊόν της αποσάθρωσης της μεσαίας τάξης [middle class] και τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης [working class].

Επομένως, αυτή δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει άμεσα ένα συνώνυμο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής, οικονομικής και θεσμικής κατάστασης πραγμάτων, αλλά τη βιολογική ουσία μιας ανθρωπότητας που αναζητεί την καθαρόαιμη ευημερία. Έτσι, η ελευθερία μετατρέπεται απλά σε δικαίωμα του μεμονωμένου ατόμου να κάνει ότι θέλει, όχι μόνο έξω από κάθε θεσμικό κανόνα, αρχή και τάξη πραγμάτων, αλλά και έξω από κάθε έγνοια για την ύπαρξη του άλλου. Ελευθερία σημαίνει ότι το άτομο έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, χωρίς ν’ ανησυχεί αν η πράξη του θα ωφελήσει ή θα βλάψει τους άλλους. Άλλωστε, ο άλλος υπάρχει μονάχα ως φορέας αυτού του ίδιου δικαιώματος. Η ιδέα της ελευθερίας που υπονοείται στην αντιεμβολιαστική [no vax] στάση και προπαγάνδα είναι αυτού του είδους. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως τέτοιο είναι -και δεν θα μπορούσε να μην είναι- μια έκφραση της ακροδεξιάς.

(Να μην συγχέουμε το αντιεμβολιαστικό κίνημα με τις διαμαρτυρίες ενάντια στην πράσινη κάρτα εισόδου [green pass]. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα που θα εξετάσουμε ξεχωριστά. Η ανάμιξη τους παρέδωσε την ηγεσία [leadership] των διαδηλώσεων στις πλατείες στην ακροδεξιά. Αυτό φανερώνει την έκταση της σύγχυσης που επικρατεί στα μυαλά πάρα πολλών συντρόφων, παρά πολλών εργατών και καλών ανθρώπων…)

Θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει συγχυσμένες ιδέες γύρω από τα εμβόλια και τη διαχείριση τους (ούτε εμείς αλλά ούτε και ο ίδιος Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τις έχει ξακάθαρες). Στο εσωτερικό του υπάρχουν άτομα διαφορετικών και αντιτιθέμενων πολιτικών απόψεων, αλλά όλοι τους αποδέχονται, πάνω κάτω συνειδητά, ότι η ορθή ιδέα περί της ελευθερίας είναι αυτή: ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και κανένας, ακόμα και αυτός ο μηχανισμός που ονομάζεται Κράτος, δεν έχει το δικαίωμα να τον εμποδίσει.

Επομένως, το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ουσιαστικά αντικρατικό κίνημα. Η έφοδος στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον τον Γενάρη του 2021 αποτελεί την πληρέστερη και πλέον εύγλωττη αναπαράσταση του. Έτσι, γίνεται κατανοητός ο λόγος για τον οποίο πολλές αναρχικές τάσεις ωθήθηκαν σε μια όσμωση με το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Η άρνηση του Κράτους σημαίνει την άρνηση της δημόσιας υπηρεσίας, επομένως της εγγενούς παραδοχής πως η διαχείριση της υγείας, του νερού, του σχολείου, των μετακινήσεων, της ασφάλισης κλπ, πρέπει και μπορούν να είναι δημόσια. Τα πάντα πρέπει να παραχωρηθούν στους ιδιώτες. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι μια από τις πάμπολλες συνιστώσες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Καλά θα κάνουμε να απελευθερωθούμε από τα στερεότυπα που πάντοτε χρησιμοποιήσαμε για τον ορισμό της ακροδεξίας, ιδιαίτερα από τα στερεότυπα του ναζισμού ή του φασισμού. Σήμερα πρέπει να μιλάμε πλέον για ένα “νεοναζισμό χωρίς Χίτλερ”, αφού ο εθνικοσοσιαλισμός της δεκαετίας του 1930, όπως τον γνωρίσαμε πριν και μετά τις θηριωδίες του, δεν ήταν διόλου μια ατομικιστική ιδεολογία. Αντίθετα, βασιζόταν στην ιδέα της Volksgemeinschaft, της κοινότητας του λαού, και συγκεκριμένα του “γερμανικού”.

Σήμερα, ο Τραμπικός ατομικισμός έχει μια παγκόσμια διάσταση, θέλει να στέκεται στο ύψος του Ίντερνετ και από τη στιγμή που το ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου είναι ένα σύμπαν χωρίς θεσμικούς περιορισμούς, χωρίς μια θεσμική αρχή και χωρίς μια κανονιστική εξουσία, προσφέρεται θαυμάσια ως ο χώρος μέσα στον οποίο το φαντασιακό του ατόμου του σύγχρονου “πλήθους” αντικατοπτρίζει τις υλικές συμπεριφορές του. Μέσα στο ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου το άτομο πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να του επιβάλει κανόνες, καμία εξουσία δεν μπορεί να το πειθαρχήσει. Εκείνο είναι (αισθάνεται πως είναι) εντελώς ελεύθερο.

Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το γεγονός ότι ο καπιταλισμός των πολυεθνικών, το στάδιο που θεωρούσαμε ως το απώτατο μέσα στην εξέλιξη του, έχει πλέον παλιώσει. Η τάξη που επιβάλουν οι νέοι Λεβιάθαν, οι Google, Facebook, Amazon και λίγοι ακόμα αντίστοιχοι τους, αποτελεί ένα καπιταλιστικό στάδιο με αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ακριβώς ο “εκδημοκρατισμός” της πρόσβασης στην επικοινωνία, η δυνατότητα που παραχωρείται στο άτομο ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο και θεωρητικά να επιχειρεί στην αγορά. Το καπιταλιστικό μοντέλο των πολυεθνικών παραχωρούσε στην εταιρεία την αποκλειστικότητα της πρόσβασης στην αγορά. Την αποκλειστικότητα για τη δυνατότητα υλικής, οικονομικής επιβίωσης του ατόμου, αφού η εταιρεία ήταν η μόνη που παρήγαγε εξαρτημένη εργασία σε αντάλλαγμα του μισθού. Σήμερα, η τάση προς τον ατομικισμό, -με τη μορφή της ψυχολογίας του free lance που αποτελεί τη φιγούρα σύμβολο της εποχής μας και πρέπει να μελετηθεί προσεχτικά- ισχυροποιείται από την πεποίθηση ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο μπορεί να μετατραπεί σε πρόσβαση στην αγορά και επομένως στην επιβίωση, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιου θεσμού, χωρίς τη μεσολάβηση της εξαρτημένης εργασίας και του μισθού.

Η καθοδήγηση της συμπεριφοράς από την πεποίθηση ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει είναι ο πιο ριζικός τρόπος για ν’ απαρνηθείς όλες τις αξίες επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το εργατικό κίνημα, ο σοσιαλισμός, με λίγα λόγια “η αριστερά”. Σημαίνει ν’ απαρνηθείς την αξία της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης, της κοινότητας, αξίες πάνω στις οποίες υφάνθηκαν ο κοινωνικός ιστός και η σύγκρουση.

* * *

Τούτων λεχθέντων, μπορούμε να καταπιαστούμε με τα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία, ζητήματα που το αντιεμβολιαστικό κίνημα επιλύει μέσα από την απλούστευση τους: ο καθένας ας κάνει ότι νομίζει, η δημόσια υγεία δεν είναι δικό μου πρόβλημα, εγώ πρέπει να φροντίσω μόνο για τη δική μου υγεία, δεν υπάρχει μια επιστήμη της υγείας, άλλωστε δεν υπάρχει καν η επιστήμη, επομένως δεν μπορεί να υφισταται μια κανονιστική εξουσία βασισμένη σε κάποια υποτιθέμενη μεγαλύτερη γνώση από εκείνη που διαθέτει το ίδιο το άτομο και που ενυπάρχει συνολικά στην επιβεβαίωση της δικής του ατομικής ελευθερίας. Η ιδέα περί της καθαυτής ατομικής ελευθερίας ως γνώσης, και μάλιστα ανώτερης συγκριτικά μ’ εκείνη των θεωρούμενων “τεχνικών” -οι οποίοι εντοπίζονται πάντοτε είτε ως λειτουργοί μιας κρατικής εξουσίας είτε ως λειτουργοί των φαρμακευτικών πολυεθνικών- ισοδυναμεί με την άρνηση των αξιών της τεχνογνωσίας, της επιμόρφωσης, της έρευνας.

Ο εξτρεμισμός της σύγχρονης δεξιάς χαρακτηρίζεται από μια ηλιθιότητα και μια άγνοια που δεν συναντιούνται ούτε στις ωμότερες εκδηλώσεις του χιτλερικού ναζισμού, αφού τότε ο εθνικοσοσιαλισμός ως απόλυτη εξουσία εγγυόταν την επιβίωση της άριας φυλής, επομένως στόχευε στην πλήρη απασχόληση του γερμανικού λαού (αφού πρώτα θα είχε βγάλει από τη μέση τους πολιτικούς αντιπάλους του, τους ανάπηρους, τους ανίατους ασθενείς και τους ψυχικά άρρωστους, τις τρεις κατηγορίες του lebensunwertige Leben). Σήμερα, ο φανατικός υπερασπιστής των ατομικών ελευθεριών του, μην αναγνωρίζοντας το Κράτος ως ρυθμιστή, δεν αναγνωρίζει ούτε το κοινωνικό κράτος [welfare stateκαι επαφίεται εξ’ ολοκλήρου και ασυνείδητα στην αγορά, η οποία δεν παραλείπει να τον στύψει καταδικάζοντας τόν σε μια επισφαλή ύπαρξη φτωχού εργαζόμενου [working poor].

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν έχει ιδέα γύρω από την υγεία ή τη δημόσια υγιεινή. Αυτό συμβαίνει γιατί η διάσταση του συλλογικού τού είναι εντελώς ανοίκεια, όπως ανοίκεια τού είναι και η έννοια της δημόσιας υπηρεσίας. Επομένως, δεν γίνεται αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο εκείνοι που ανακαλούν εντελώς διαφορετικές αξίες, αξίες γενικά “αριστερές’, πρέπει να συμπαραταχθούν και να ακολουθήσουν αυτό τη συμμορία ανεύθυνων και επικίνδυνων ατόμων.

Αυτή η υπαγμένη συμπεριφορά είναι ακόμα περισσότερο απαράδεκτη και -εν μέρει- ακατανόητη, αφού στη δική μας παράδοση εμπειριών, αγώνων, σκεπτικών και ερευνών, τόσο το πρόβλημα της δημόσιας υγείας όσο και το πρόβλημα των επιδημιών, τέθηκαν επί μακρόν και ξεψαχνίστηκαν. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κι έπειτα είχε αναπτυχθεί εκείνο το “κίνημα αγώνα για την υγεία”, το οποίο βρήκε τα πρώτα ερεθίσματα του μέσα από το περιοδικό Sapere [Γνώση] που διευθυνόταν από τον Giulio Maccacaro. Εκείνο το κίνημα έδωσε πολιτικές και νομικές μάχες που οδήγησαν στη θέσπιση αποζημίωσης για τους κινδύνους που διατρέχουν οι εργαζόμενοι που εκτίθενται σε συγκεκριμένες τοξικές ουσίες (αμίαντοτετρααιθύλιο μολύβδου, χλώριο βινυλίου, βεταναφθυλαμίνη κλπ), το δικαίωμα στην αποζημίωση και τη δίωξη των υπεύθυνων για τις βλάβες και το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Ήταν ένα κίνημα που στόχευε στη συγκρότηση υγειονομικών λειτουργών στα εδάφη, για να πολεμηθεί η θρασύτητα των φαρμακευτικών εταιριών και βιομηχανιών που αρνούνται τις ξεκάθαρες ζημιές που προκαλούν οι δραστηριότητες τους και χρηματοδοτούν αφειδώς κατευθυνόμενες έρευνες για να αποδείξουν την ανυπαρξία κινδύνου. Ένα κίνημα που είχε γεννηθεί για να παλέψει ενάντια σε ένα μοντέλο δημόσιας υγείας, βασισμένο αποκλειστικά σε μεγάλα υπερεξιδεικευμένα νοσοκομειακά συγκροτήματα και ιδιωτικές κλινικές, στην υπηρεσία εκείνων που μπορούν να πληρώσουν τις πολυδάπανες θεραπείες.

Αυτός είναι ο πλούτος των εμπειριών και των γνώσεων που μας άφησε για κληρονομιά το κίνημα των κοινωνικών αγώνων της δεκαετίας του 1970. Ένας πλούτος που ανανεώνεται από γενιά σε γενιά. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να καταφύγουμε σε συγχυσμένες θεωρίες συνωμοσίας για να καταγγείλουμε τα πάμπολλα εγκλήματα που διαπράττουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Μας αρκεί η καταφυγή στη μαρξική έννοια του κέρδους.

ΥΓ: Μετά τη φασιστική έφοδο στην έδρα της Γενικής Ιταλικής Συνομοσπονδίας Εργασίας [CGILστη Ρώμη, από διάφορες πλευρές τέθηκε το αίτημα για να βγει εκτός νόμου η Forza Nuova. Είμαστε αντίθετοι. Γιατί; Εδώ και αρκετά χρόνια, το πρόβλημα της αναγέννησης της φασιστικής πίστης στην Ιταλία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Η αριστερά, οι εφημερίδες, μεγάλο μέρος των διανοούμενων, το δικαστικό σώμα, όχι μόνο αγνόησαν αυτό το πρόβλημα αλλά υπoστήριξαν τη χειρότερη επάνοδο της ακροδεξιάς, όπως στην περίπτωση των βαράθρων [foibe] [1]Βγάζοντας εκτός νόμου τη Forza Nuova νομίζουν ότι θα λύσουν το πρόβλημα ενώ θα συνεχίσουν να το αγνοούν, να παριστάνουν ότι δεν υπάρχει. Όχι. Η Forza Nuova και οι χειρότερες νεοναζιστικές γκρούπες πρέπει να μπορούν να δρουν ελεύθερα, αρκεί η αστυνομία να τις αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζει και τους απεργούς εργάτες. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά, δική μας ευθύνη να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες όπου θα απομονωθούν και θα ηττηθούν.


[*Βιογραφικό σημείωμα του Σέρτζιο Μπολόνια (από την ελληνική έκδοση της μελέτης του “Ναζισμός και Εργατική Τάξη. Κρίση, Κράτος Πρόνοιας και Αντιφασιστική Βία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου” [εκδόσεις antifa scripta. Β’ έκδοση. Αθήνα, 2012].

Ζει στην Ιταλία και είναι γνωστός για την ενεργό συμμετοχή του από τη δεκαετία του 1960 στο ρεύμα των εργατιστών και μετέπειτα, κατά τη δεκαετία του 1970, στην εργατική αυτονομία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης “Εργατική Εξουσία” [Potere Operaio] και μαζί με τον Αντόνιο Νέγκρι και τον Φράνκο Πιπέρνο συγκρότησαν την πρώτη γενική γραμματεία της οργάνωσης το 1969. Από την οργάνωση αποχώρησε το 1970. Την περίοδο 1960 και 1970 συμμετείχε σε αρκετά περιοδικά (Quaderni Rossi, Cronache Operaia, Quaderni Piacentini, Linea di Massa) όπου συνεισέφερε με γόνιμες αναλύσεις σχετικά με την καπιταλιστική ανάπτυξη, τις νέες εργατικές φιγούρες, τη μορφή του κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους κύκλους αγώνων στην Ιταλία και το νόημα της εργατικής αυτονομίας. Μια τέτοια ανάλυση, και ίσως η πιο γνωστή στα μέρη μας, είναι η “Φυλή των Τυφλοπόντικων”, που δημοσιεύτηκε την άνοιξη του 1977 στην ιστορική επιθεώρηση Primo Maggio, την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1973. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο και ως καθηγητής Ιστορίας του Εργατικού Κινήματος στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Πρόσφατα ασχολείται με τις αλλαγές που σημειώνονται με την ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα, τις νέες φιγούρες των διανοητικών εργατών, τους επισφαλείς εργάτες και τα προβλήματα της συλλογικής τους οργάνωσης. Αρθρογραφεί επίσης στην εφημερίδα “Manifesto” .

[1Ως “σφαγές των βαράθρων [foibe]” έχουν καταγραφεί ιστορικά οι πολύνεκρες επιχειρήσεις αντιποίνων που εξάπελυσαν στην τελική φάση και αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι κατά των ιταλικών στρατευμάτων (αλλά και αμάχων) στις περιοχές της Βενετίας – Τζούλια, του Κουαρνάρο και της Δαλματίας.

Πηγή: www.officinaprimomaggio.eu

Αναδημοσίευση από Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Ο G. Butterfield για την εισβολή στο Καπιτώλιο και τη νέα κυβέρνηση στις ΗΠΑ

Συνέντευξη στον Π. Παπαδομανωλάκη στο Kommon

-Είδαμε τον ακροδεξιό όχλο του Τραμπ να κάνει στην αμερικανική πρωτεύουσα ότι έκαναν οι αμερικανικές κυβερνήσεις στην Ουκρανία, τη Συρία, τη Βενεζουέλα κα. Το Struggle-La Lucha και πολλές αριστερές οργανώσεις προειδοποιούσαν καιρό για την προσπάθεια να κλαπούν οι εκλογές. Μπορείς να περιγράψεις τις κινήσεις του Τραμπ πριν και κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος;

-Πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου, ο Τραμπ δήλωσε ανοιχτά τα σχέδιά του να κλέψει τις εκλογές εάν δεν κέρδιζε. Το αστικό πολιτικό κατεστημένο, τόσο των Δημοκρατών όσο και των Ρεπουμπλικάνων, δεν έλαβε σοβαρά υπόψη την απειλή. Είχαν εμπιστοσύνη στους “ιερούς δημοκρατικούς θεσμούς” τους και προσπάθησαν να καθησυχάσουν το λαό για να αγνοήσει την απειλή. Η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος από τον Τραμπ (ή “αυτοπραξικοπήματος”, όπως ονομάζεται στη Λατινική Αμερική) έγινε την 1η Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την αστυνομική δολοφονία του George Floyd στην Μινεάπολη που πυροδότησε μια εθνική αντιρατσιστική εξέγερση. Ο Τραμπ κινητοποίησε στρατεύματα και ομοσπονδιακούς πράκτορες για να καταστείλουν τους διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν έξω από το Λευκό Οίκο. Παρέλασε σε μια κοντινή εκκλησία, με τη Βίβλο στα χέρια του και με τον επικεφαλής των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου του Πενταγώνου. Εκεί ανακοίνωσε τα σχέδιά του να επικαλεστεί τον Νόμο περί Ανταρσίας, ο οποίος είχε αρχικά θεσπιστεί για την καταστολή των εξεγέρσεων σκλάβων στις αρχές του 19ου αιώνα με χρήση του στρατού. Αλλά οι στρατηγοί του Πενταγώνου αντέδρασαν ψυχρά. Η συντριπτική πλειονότητα των στρατιωτών είναι από την εργατική τάξη, πολλοί είναι μαύροι. Οι στρατιωτικοί ηγέτες αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τα στρατεύματά τους για να καταστείλουν την εξέγερση. Φοβήθηκαν ότι οι στρατιώτες θα ταχθούν με τον λαό.

Όταν άρχισε να υποχωρεί η αυθόρμητη εξέγερση κατά των αστυνομικών δολοφονιών, άρχισε μια έξαλλη ρατσιστική αντίδραση, υπό την ηγεσία του Τραμπ. Η εκλογική του στρατηγική ήταν να συγκεντρώσει σκληροπυρηνικούς φασίστες, λευκούς ρατσιστές και αξιωματικούς της αστυνομίας για να καταστείλουν τη μαύρη κοινότητα και τους συμμάχους της. Οι πολιτικοί κατά του Τραμπ και τα ΜΜΕ έπαιξαν και αυτοί ρόλο, καθώς φοβήθηκαν την εξέγερση του ΒLM, ιδιαίτερα επειδή για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, πλήθος λευκών εργατών συμμετείχε στον αντιρατσιστικό αγώνα. Ο Τραμπ δήλωσε στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις ότι μόνος τρόπος για να χάσει ήταν η νοθεία. Αυτό ήταν  μήνυμα στους οπαδούς του μέσα και έξω από τον κρατικό μηχανισμό να απορρίψουν το αποτέλεσμα. Είτε θα κέρδιζε καταπνίγοντας τις ψήφους, ιδιαίτερα των μαύρων, είτε υποστηρίζοντας ότι η άλλη πλευρά έκανε νοθεία.

Όταν κατέστη σαφές, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές, ότι ο Τραμπ είχε χάσει από τον Μπάιντεν, το εναλλακτικό σχέδιο τέθηκε σε ισχύ. Η νομική του ομάδα ενεπλάκη σε πολλές μηνύσεις προσπαθώντας να ανατρέψει τα αποτελέσματα σε πολιτείες όπου η ψηφοφορία ήταν οριακή. Ο ίδιος άσκησε πιέσεις σε πολιτειακούς αξιωματούχους για να αλλάξουν το αποτέλεσμα. Τοποθέτησε τους πιο στενούς οπαδούς του σε υψηλά αξιώματα στο στρατό και το μηχανισμό Εθνικής Ασφάλειας, και φρόντισε να έχει ακροδεξιά πλειοψηφία στο Ανώτατο Δικαστήριο. Αλλά η σημαντικότερη κίνηση ήταν να ενθαρρυνθεί τη φασιστική δεξιά να κινητοποιηθεί. Αυτές οι  συμμορίες ρατσιστών έχουν πολλούς δεσμούς με το στρατό και την αστυνομία. Μερικές φορές συνεργάζονται ανοιχτά με τα κατασταλτικά σώματα του κράτους, όπως στην Κενόσα, όπου οι ένοπλοι φασίστες αντικατέστησαν την αστυνομία και σκότωσαν δύο αντιρατσιστές διαδηλωτές. Ομάδες όπως τα Περήφανα Αγόρια και οι Ένορκοι Φύλακες, ήρθαν στην Ουάσινγκτον δύο φορές το Δεκέμβριο, όπου επιτέθηκαν σε εκκλησίες μαύρων και αντιφασίστες ακτιβιστές, σαν πρόβα για ό,τι συνέβη στις 6 Ιανουαρίου.

-Γιατί νομίζεις ότι το Καπιτώλιο φάνηκε να εκπλήσσεται; Δεν πίστευαν ότι ο Τραμπ θα τολμούσε να υποκινήσει την ακροδεξιά εξέγερση; Σίγουρα ήξεραν ότι είχε υποστηρικτές στον κρατικό μηχανισμό.

-Το κατεστημένο των Δημοκρατών και των Ρεπουμπλικάνων παρέλυσε λόγω εξάρτησής από τον καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό. Είδαν τις φασιστικές διαμαρτυρίες το Δεκέμβριο και αποφάσισαν ότι δεν ήταν σοβαρή απειλή . Ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί στο Κογκρέσο, θα μπορούσαν να είχαν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο και να είχαν καλέσει τις μάζες να έρθουν να τους προστατεύσουν από τους ρατσιστές. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι θα είχαν βγει ακόμα και εν μέσω της πανδημίας, καθώς οι διαδηλώσεις του BLM έδειξαν ότι οι μάζες είναι έτοιμες να θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο όταν χρειαστεί. Αλλά οι καπιταλιστές πολιτικοί φοβούνται περισσότερο την εξέγερση του λαού ενάντια στον ρατσισμό και τον καπιταλισμό παρά τους φασίστες. Έτσι, έθεσαν σε κίνδυνο πολλές ζωές, ακόμα και τις δικές τους. Γι’ αυτό η εργατική τάξη δεν μπορεί να βασιστεί στους φιλελεύθερους πολιτικούς για την καταπολέμηση του φασισμού.

Επίσης, οι φασίστες είχαν βοήθεια μέσα από το Καπιτώλιο. Τα μέλη του Κογκρέσου που υποστηρίζουν τον Τραμπ λέγεται ότι έκαναν ξενάγηση σε μερικούς από τους διοργανωτές της κινητοποίησης πριν από την 6η Ιανουαρίου. Υπήρχαν επίσης φιλο-φασίστες μέσα στην αστυνομία του Καπιτώλου που επέτρεψαν στον όχλο να μπει στο κτίριο. Γενικά υπήρχε μια προσέγγιση πολύ διαφορετική από τη βίαιη στάση απένταντι στις προοδευτικές διαδηλώσεις. Φυσικά, ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπλοκάρουν κάθε είδους έκτακτα μέτρα ασφαλείας. Ο Τραμπ απέτρεψε την κινητοποίηση της Εθνοφρουράς της Ουάσινγκτον για παράδειγμα, καθώς η πόλη της Ουάσινγκτον εξαρτάται πλήρως από τον πρόεδρο ως επικεφαλής του στρατού. Η Εθνοφρουρά έλαβε καθυστερημένα άδεια να ενεργήσει με εντολή του Αντιπροέδρου Μάικ Πένς, του οποίου η ζωή κινδύνευε στο Καπιτώλιο. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο, θεωρώ, με παρασκηνιακή συμφωνία για την απομάκρυνση του Τραμπ από τη διαδοχή της στρατιωτικής διοίκησης.

-Έγραψες στο τελευταίο άρθρο σου ότι ο Τραμπ έπρεπε να διωχθεί με την 25η Τροπολογία για απόπειρα πραξικοπήματος. Αντ’αυτού επέλεξαν ένα “σόου μομφής”, όπως το αποκάλεσες.  Γιατί συνέβη αυτό;

-Η επιτυχία ή αποτυχία της απόπειρας πραξικοπήματος ήταν εξαρτιόταν πραγματικά από το τι θα έκανε ο στρατός. Ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του ήλπιζαν ότι θα στήριζε την επίθεση ή έστω θα παρέμενε ουδέτερος. Αλλά η πίεση από άλλους τομείς του πολιτικού κατεστημένου και θεσμών της άρχουσας τάξης, και ο φόβος για αντίσταση από τα στρατεύματα, τους έκανε να ρίξουν τελικά το βάρος τους πίσω από τον Πένς. Το πώς συνέβη αυτό έχει κρυφτεί επιμελώς από την κοινή γνώμη. Αλλά κάποιες πληροφορίες έχουν διαρρεύσει σε σημαντικές αστικές εκδόσεις, όπως New York Times και Washington Post, αποδεικνύοντας ότι ο Αντιπρόεδρος Πένς, οι αρχηγοί των Δημοκρατικών του Κογκρέσου Νάνσι Πελόσι και Τσακ Σούμερ, και ο Ρεπουμπλικάνος ηγέτης της Γερουσίας Μιτς ΜακΚόνελ συνεργάστηκαν με “υγιείς ηγέτες” στο Λευκό Οίκο και το Πεντάγωνο για να απομακρυνθεί ο Τραμπ από τη στρατιωτική ιεραρχία. Σε αντάλλαγμα, επετράπη στον Τραμπ να υπηρετήσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες της θητείας του χωρίς να απομακρυνθεί με την 25η τροποποίηση του Συντάγματος, που επιτρέπει στον Αντιπρόεδρο και την πλειοψηφία του Υπουργικού Συμβουλίου να απομακρύνουν τον πρόεδρο εάν δεν μπορεί πλέον να εκτελέσει τα καθήκοντά του, είτε για λόγους υγείας είτε για εγκληματικές δραστηριότητες.

Η διαδικασία μομφής δεν έχει ουσιαστικά νόημα τώρα που ο Τραμπ είναι εκτός εξουσίας και κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει εάν μπορεί να ασκηθεί νομική δίωξη σε έναν πρόεδρο μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα. Είναι ένα σόου για να κατευνάσει τις λαϊκές μάζες που είναι εξοργισμένες με τον Τραμπ, και τα χαμηλόβαθμα μέλη του Κογκρέσου των οποίων οι ζωές απειλήθηκαν. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι τα πιο προοδευτικά, μαύρης ή άλλης καταπιεσμένης εθνικότητας, μέλη του Κογκρέσου, όπως οι σοσιαλδημοκράτες Alexandria Ocasio-Cortez, Ilhan Omar και Rashida Tlaib, θα είχαν σκοτωθεί εν ψυχρώ αν ο φασιστικός όχλος τους είχε πιάσει. Έστησαν ακόμα και μια θηλιά για λιντσάρισμα έξω από το Καπιτώλιο! Ο σύγκρουση συνεχίστηκε εντός των υψηλόβαθμων τάξεων του στρατού για αρκετές ημέρες. Μόνο στις 12 Ιανουαρίου, σχεδόν μια εβδομάδα μετά την επίθεση, οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων εξέδωσαν μια δήλωση καταδικάζοντας την και αναγνωρίζοντας τον Μπάιντεν ως τον επερχόμενο κυβερνήτη.

-Οι συλλήψεις φασιστών που συμμετείχαν στην εξέγερση στο Καπιτώλιο έχουν ξεκινήσει. Ορισμένοι αστυνομικοί έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα.  Η νέα κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι έτσι η φασιστική απειλή αντιμετωπίστηκε. Είναι όμως έτσι; Δεδομένου πως ο Τραμπ έχει συσπειρώσει ένα ακροδεξιό κίνημα στο πρόσωπό του, αλλά και οι Δημοκρατικοί έχουν στο παρελθόν εξαπολύσει φασιστικές οργανώσεις εναντίον μειονοτήτων και της εργατικής τάξης. Πχ. οι σημερινοί υποστηρικτές του Τραμπ συμμετείχαν στον πόλεμο κατά του αντιφασιστικού κινήματος στην Ουκρανία, όταν οι Δημοκρατικοί υποστήριξαν το φασιστικό καθεστώς.

-Η καπιταλιστική τάξη και το πολιτικό της κατεστημένο πάντα αρέσκονται να κρατούν τους φασίστες ως εφεδρεία για έκτακτες ανάγκες. Θα ρίξουν έναν μικρό αριθμό στη φυλακή ως προπέτασμα καπνού, όπως ο Χίτλερ φυλακίστηκε για λίγο μετά το Beer Hall Putsch του 1923 στη Γερμανία. Γίνεται λόγος για νέα “αντιτρομοκρατικά μέτρα” και μια εκστρατεία κατά του “εγχώριου εξτρεμισμού”. Αλλά γνωρίζουμε ότι πραγματικός στόχος θα είναι η αριστερά, διότι όλες οι κυβερνητικές ομάδες φοβούνται τους εργαζομένους, τις μάζες, τους αντιφασίστες και τους κομμουνιστές, πολύ περισσότερο από όσο τους φασίστες.

Η βάση στήριξης του Τραμπ στην άρχουσα τάξη είναι μεταξύ της σχετικά νέας ομάδας όσων έγιναν δισεκατομμυριούχοι κατά τη διάρκεια της άνθησης στον τομέα της ενέργειας μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, ειδικά όσοι εμπλέκονται στη βιομηχανία εξορύξεων στη Βόρεια Αμερική. Όταν τελείωσε η άνθιση και τα κέρδη τους κατέρρευσαν, προσκολλήθηκαν στον Τραμπ ως τον άνθρωπό τους. Αν και αυτή η ομάδα είναι σχετικά μικρή, είναι απελπισμένη και το σημαντικότερο, έχει ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης: τον φασισμό! Αυτό τους δίνει δύναμη και επιρροή πέρα από τον αριθμό τους, επειδή το κυρίαρχο καπιταλιστικό ρεύμα που συμβολίζει ο Μπάιντεν δεν έχει λύση στην κρίση. Η μόνη τους απάντηση είναι να γυρίσουν το ρολόι πίσω στο 2016, στις συνθήκες που εξαρχής δημιούργησαν τον Τραμπ.

Όπως επεσήμανες, οι Δημοκρατικοί και ο Μπάιντεν είναι συνένοχοι στην άνοδο του φασισμού εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο. Για δεκαετίες, τόσο οι Δημοκρατικές όσο και οι Ρεπουμπλικάνικες κυβερνήσεις έχουν χρησιμοποιήσει την ακροδεξιά βία για να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους σε πολλές χώρες , όπως Λιβύη, Βενεζουέλα, Συρία, Βολιβία κα. Ο Μπάιντεν ανασυστήνει μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην διακυβέρνηση Ομπάμα, η οποία ενθάρρυνε, βοήθησε και εξόπλισε τους φασίστες στην Ουκρανία που ανέτρεψαν την κυβέρνηση το 2014 και πυροδότησαν πόλεμο κατά του Ντόνμπας. Αυτό έχει άμεσες και θανατηφόρες επιπτώσεις για το λαό των ΗΠΑ. Γνωρίζουμε πχ, ότι ομάδες λευκών ρατσιστών που συμμετείχαν στις φασιστικές ταραχές στο Charlottesville το 2017 εκπαιδεύτηκαν από το Τάγμα Αζόφ στην Ουκρανία. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν και στην επίθεση στο Καπιτώλιο.

Η επίθεση μπορεί να απέτυχε να ανατρέψει τις εκλογές, αλλά κατά μια έννοια ήταν μεγάλη επιτυχία για το φασιστικό κίνημα. Ήταν σαν αγγελία στρατολόγησης. Πέρυσι, αυτές οι ομάδες εισέβαλαν ένοπλα σε αρκετά πολιτειακά καπιτώλια για να διαμαρτυρηθούν για τα μέτρα δημόσιας υγείας για την καταπολέμηση της πανδημίας. Και με την ενεργή υποστήριξη του Τραμπ, σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν τους στόχους τους. Γι’αυτό 400.000 άνθρωποι είναι νεκροί στις ΗΠΑ από τον ιό και οι αριθμοί συνεχίζουν να αυξάνονται. Τώρα έκαναν ένα ακόμη μεγάλο βήμα εισβάλλοντας στην έδρα της εθνικής κυβέρνησης, κάτι που ονειρεύονταν εδώ και χρόνια. Έτσι, είτε ο Τραμπ συνεχίζει να είναι το σύμβολο αυτού του κινήματος είτε εξαφανιστεί στο παρασκήνιο, ο φασιστικός κίνδυνος δεν πάει πουθενά. Λυπάμαι που το λέω, αλλά το αριστερό και εργατικό κίνημα δεν έχει λάβει σοβαρά υπόψη τον κίνδυνο μέχρι τώρα. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.

-Ο Μπάιντεν δήλωσε ότι θα συνεχίσει την επιθετικότητά κατά της Κίνας και θα αναγνωρίσει το Γουαϊδό στη Βενεζουέλα. Ενώ λέει ότι θέλει να επιστρέψει στη συμφωνία με το Ιράν, δεν δηλώνει ότι θα άρει τις εγκληματικές κυρώσεις. Θεωρείς ότι θα αλλάξει κάτι στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ ή ο Μπάιντεν θα είναι “μετριοπαθής” Τραμπ;

-Δεν περιμένω καμία αλλαγή από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό υπό τον Μπάιντεν, εκτός από μικρές αλλαγές στις προτεραιότητες. Ιστορικά, οι κυβερνήσεις των Δημοκρατικών δίνουν προτεραιότητα στην περικύκλωση και την δαιμονοποίηση της Ρωσίας, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν επικεντρωθεί στο Ιράν και τη Μέση Ανατολή. Βενεζουέλα, Κούβα και ΛΔ Κορέας θα παραμείνουν στο στόχαστρο του Πενταγώνου. Η Africom θα συνεχίσει τη θανάσιμη εκστρατεία της σε ολόκληρη την Αφρική. Κατά πάσα πιθανότητα θα δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη ανάπτυξη του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και των δημοκρατιών του Ντόνμπας. Αλλά το κύριο θέατρο νομίζω θα παραμείνει η Κίνα, επειδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αισθάνεται τα κέρδη και την επιρροή του  απειλούνται περισσότερο από αυτή

Στην αριστερά υπάρχει μεγάλη ανησυχία ότι η ύπαρξη ενός Δημοκρατικού στο Λευκό Οίκο θα αποτρέψει τους ανθρώπους από το να αντιταχθούν στον πόλεμο και την επιθετικότητα. Οι άνθρωποι θυμούνται τις επιπτώσεις που είχε η εκλογή του Ομπάμα στην υποχώρηση του μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος που υπήρχε κατά την διακυβέρνηση Μπους. Στην πραγματικότητα, το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ ποτέ δεν ανέκαμψε μετά από αυτό. Πρέπει τώρα να το ξαναχτίσουμε, όχι χωριστά αλλά σε συνδυασμό με τους αντιφασιστικούς και αντιρατσιστικούς αγώνες.

-Η αμερικάνικη κοινωνία αντιμετωπίζει μια σοβαρή κρίση υγείας από το COVID-19, που είναι ταυτόχρονα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Τα θύματα, οι φτωχοί και οι μειονότητες, εξεγέρθηκαν δηλώνοντας ότι οι ζωές τους έχουν σημασία. Διαβάζουμε για μεγάλες κινητοποιήσεις και απεργίες. Ο Τραμπ ηττήθηκε, αλλά ο καπιταλισμός είναι ακόμα εδώ. Τι συμβαίνει σήμερα με αυτό το μαζικό κίνημα;

-Τώρα οι άνθρωποι περιμένουν να δουν τι θα κάνει ο Μπάιντεν και αν η νέα κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει την πανδημία και να κάνει κάτι για την ανεργία. Οι λαϊκές μάζες που ψήφισαν υπέρ του Μπάιντεν το έκαναν κυρίως για να ξεφορτωθούν τον Τραμπ. Αλλά φυσικά ο Μπάιντεν έδωσε πολλές υποσχέσεις για να λάβει την υποστήριξή τους. Εκατομμύρια βρίσκονται σε απελπιστικές συνθήκες. Το σύστημα υγείας είναι απελπιστικά αποδιοργανωμένο και ανεπαρκές. Σε κάποιες πολιτείες, τα αυτοκίνητα παρατάσσονται σε ουρές χιλιομέτρων για επισιτιστική βοήθεια. Η κυβέρνηση επέκτεινε την απαγόρευση εξώσεων κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ωστόσο τα ενοίκια εξακολουθούν να οφείλονται στο σύνολό τους. Όταν αρθεί η απαγόρευση, εκατομμύρια οικογένειες θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα έλλειψης στέγης

Ο Μπάιντεν θα ήθελε να εμφανιστεί ως σύγχρονος Φράανκλίνος Ρούσβελτ, που θα σώσει το καπιταλιστικό σύστημα με μεταρρυθμίσεις. Αλλά ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται όπως τη δεκαετία του 1930. Τότε ήταν στα πρόθυρα να γίνει η κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη. Τώρα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το αποκορύφωμά του, και δεν υπάρχει βούληση μεταξύ των καπιταλιστών να θυσιάσουν τα κέρδη τους για να κάνουν τη ζωή των μαζών πιο υποφερτή. Ο ίδιος ο Μπάιντεν είναι δεξιός παίκτης εντός του Δημοκρατικού Κόμματος. Απορρίπτει την καθολική υγειονομική περίθαλψη και αντιτάσσεται στην αποχρηματοδότηση της αστυνομίας ώστε να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Αντ’ αυτού συμβουλεύει τους αστυνομικούς να πυροβολούν ανθρώπους στα πόδια αντί για το κεφάλι. Περιμένουμε οι εργαζόμενοι, οι πιο καταπιεσμένοι, να απογοητευτούν από τη νέα κυβέρνηση. Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε είναι να κινητοποιήσουμε τον θυμό και τη δυσαρέσκεια στον αγώνα για σοσιαλισμό, και να μην επιτρέψουμε στους φασίστες να το εκμεταλλευτούν.

Υ.Γ.: Κατά την διάρκεια της συνέντευξης, η επικοινωνία με τον Greg διακόπηκε, καθώς το Facebook έριξε μαζικά προφίλ αριστερών αγωνιστών και οργανώσεων. Του ζητήσαμε ένα σχόλιο για την απόπειρα φίμωσης, αλλά και για την απαγόρευση αναρτήσεων που επιβλήθηκε στον Ντόναλντ Τραμπ. Ακολουθεί η απάντηση:

Στις 22 Ιανουαρίου, εγώ και αρκετοί σύντροφοί μου τεθήκαμε εκτός Facebook. Τα προφίλ μας ήταν “μόνιμα απενεργοποιημένα”, χωρίς καμία ευκαιρία να ασκήσουμε έφεση στην απόφαση. Δύο μαζικές οργανώσεις στις οποίες συμμετέχουμε, η “Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας” και οι “Γυναίκες στον Αγώνα”, αφαιρέθηκαν επίσης από το Facebook. Άλλες σελίδες που διαχειριζόμαστε, όπως αυτή που διευθύνω σε αλληλεγγύη με το Ντόνμπας, δεν ήταν προσβάσιμες. Αντιδράσαμε, προειδοποιώντας μέσα από τα ΜΜΕ και το προοδευτικό κίνημα, κάνοντας νομικά βήματα και βομβαρδίζοντας τους αξιωματούχους του Facebook με email, tweets και τηλεφωνήματα. Μέχρι τη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου, οι περισσότερες σελίδες και προφίλ αποκαταστάθηκαν. Δεν δόθηκε καμία εξήγηση. Δεν ήταν πρώτη φορά. Στα τέλη Οκτωβρίου, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές, πολλές από τις παραπάνω σελίδες και προφίλ έκλεισαν ξαφνικά.Tότε, οργανωνόμασταν για μια αυτοκινητοπορεία ενάντια στην απειλή του Τραμπ να κλέψει τις εκλογές. Το Facebook αφαίρεσε την εκδήλωση και έθεσε εκτός πολλούς από εμάς. Και τότε αγωνιστήκαμε και αποκαταστήσαμε τα πράγματα.

Τα αμερικάνικα μονοπώλια κοινωνικής δικτύωσης βρίσκονται σε πόλεμο με την Αριστερά πολύ καιρό. Σελίδες και άτομα που εκπροσωπούν τους αγώνες εθνικής απελευθέρωσης στην Παλαιστίνη, την Κολομβία και άλλες χώρες, δέχονται καιρό τώρα επίθεση από το Facebook, το Google, το Twitter κα. Διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως το teleSUR και η Press TV, καταστέλλονται. Οι αριστεροί συχνά αποκλείονται ή περιορίζονται χωρίς λόγο και προειδοποίηση. Ένα από τα μαθήματα που πήραμε από αυτές τις εμπειρίες είναι ότι είναι σημαντικό να μην βασιζόμαστε υπερβολικά σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να τις χρησιμοποιούμε, όπως έλεγε ο Λένιν για τα συνδικάτα ταξικής συνεργασίας: “Αν σπρώξουν τους επαναστάτες έξω από την πόρτα, τότε να μπούμε μέσα από το παράθυρο”. Δεν πρέπει όμως να είμαστε αφελείς και να πιστεύουμε ότι είναι ένας αξιόπιστος και μόνιμος τρόπος οργάνωσης.

Είναι σημαντικό να μην εξισώνονται οι επιθέσεις στην αριστερά με τη πρόσφατη απαγόρευση του Τραμπ και ορισμένων από τους φασίστες υποστηρικτές του. Το Twitter και το Facebook δεν θέλησαν ποτέ να απαγορεύσουν τον Τραμπ. Είναι μεγάλη πηγή εσόδων. Το Twitter αναγκάστηκε να το κάνει μετά την επίθεση της 6ης Ιανουαρίου, λόγω μαζικής αγανάκτησης και την επομένη οι τιμές των μετοχών έπεσαν. Τον άφησαν να κάνει ρατσιστική και βίαιη προπαγάνδα για χρόνια επειδή ήταν επικερδές. Δεν έχουμε φιλελεύθερη άποψη. Δεν πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου και για τις δύο πλευρές. Γνωρίζουμε ότι η αστική τάξη θέλει να καταστείλει την ελευθερία λόγου της επαναστατικής αριστεράς. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα των εργαζομένων, των αντιφασιστών και των οργανώσεών τους να μιλούν. Όχι των φασιστών που θέλουν να διαπράξουν γενοκτονία εναντίον καταπιεσμένων ανθρώπων και να διαλύσουν τις οργανώσεις μας. Έχουν πολλούς τρόπους να διαδώσουν το μήνυμά τους, χάρη στους υποστηρικτές τους στην καπιταλιστική τάξη. Η δουλειά μας είναι να τους κλείσουμε.

Πηγή: Kommon

Πώς μια ταινία αναπτέρωσε τον φασισμό στην Αμερική και βοήθησε στην εκλογή του Τραμπ

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το παρακάτω άρθρο γιατί ανεξάρτητα από την εκτίμηση για την καλλιτεχνική και φιλοσοφική αξία μιας ταινίας, επιχειρεί να ερμηνεύσει την υλική βάση του Τραμπισμού πολύ ευρύτερα και μάλλον ουσιαστικότερα από την περιοριστική εικόνα του αμόρφωτου Αμερικανού του καθυστερημένου Νότου. Ως τέτοιο, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εξηγεί το βάθος και την έκταση του φαινομένου καθώς και τις ρίζες του στο “τέλος της ιστορίας”.

Τι θα απαντούσατε στο ερώτημα για το ποια ταινία είχε την μεγαλύτερη επιρροή στον 21ο αιώνα μέχρι τώρα; Και μιλώ για πραγματική, απτή επιρροή. Επιρροή που βιώνουμε κάθε μέρα. Η ταινία στην οποία αναφέρομαι, κυκλοφόρησε το 1999. Αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που κουράζεται από το κενό νόημα του κόσμου. Μιλώ φυσικά για το Fight Club.

Κατά το γράψιμο αυτού του άρθρου, το Fight Club κατατάσσεται στην 11η θέση στις αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών στη λίστα του IMDB. Όταν κυκλοφόρησε, οι κριτικοί ήταν πολύ διχασμένοι και η ταινία απέτυχε να ενθουσιάσει το κοινό της. Από τότε όμως, έχει γίνει αντικείμενο λατρείας, κυρίως από νεαρούς λευκούς άντρες που αναζητούν σκοπό στη ζωή τους.

Για μένα, η ταινία έμοιαζε πάντα σαν φασιστικός ψευδο-πνευματισμός τυλιγμένος σε περιττή βία. Ο Ρότζερ Έμπερτ καταλάβαινε καλύτερα τη ματαιοδοξία της ταινίας, όταν έγραψε ότι το Fight Club είναι «ένας συναρπαστικός περίπατος μεταμφιεσμένος σε φιλοσοφία» και μία από τις «πιο ειλικρινείς και χαρούμενες φασιστικές ταινίες μεγάλων αστέρων». Οι υποστηρικτές της ταινίας ισχυρίζονται ότι είναι μια κριτική του φασισμού, του καταναλωτισμού και της τοξικής αρρενωπότητας. Λένε ότι ο Aφηγητής, σκοτώνοντας τον Τάιλερ, αποδεικνύει την ειρωνική του πρόθεση. Είναι ο τρόπος του να πει «ήταν απλώς μια φάρσα». Διαφωνώ εντελώς.

Το Fight Club δεν είναι κριτική. Είναι μια αδιάκοπη απολογία. Ο Aφηγητής, που σκοτώνει τον Τάιλερ, δεν απαλλάσσεται από αυτό που έχει κάνει. Δεν αποδεικνύει επίσης ότι έχει μάθει κάτι ή ότι έχει γίνει καλύτερο άτομο. Ενώ κάποιοι βλέπουν λύτρωση στη δολοφονία-αυτοκτονία, εγώ βλέπω αποδοχή. Ο Aφηγητής δεν χρειάζεται πια ένα alter ego. Έχει πλέον εσωτερικεύσει αυτό που αρχικά πρόβαλε στον Tyler. Η τελική σκηνή, στην οποία κοιτάζει ασταμάτητα και δίχως συναισθήματα να ξετυλίγεται η τρομοκρατική συνωμοσία, είναι περαιτέρω απόδειξη ότι έχει γίνει πλέον Tyler.

Αυτή η συζήτηση θα είχε μικρή σημασία εάν περιοριζόταν στη συζήτηση της καλλιτεχνικής και φιλοσοφικής αξίας μιας ταινίας. Ωστόσο, το ζήτημα είναι ότι το Fight Club και η «φιλοσοφία» που υποστηρίζει, έχουν φτάσει πολύ πέρα ​​από τα σαλόνια των κριτικών της ταινίας. Η ταινία συνέβαλε στην ψυχολογική μιζέρια μιας ολόκληρης γενιάς και αναζωογόνησα πολλές τοξικά και επικίνδυνα ρεύματα που τελικά οδήγησαν στην εναλλακτική ακραία δεξιά (alt-right) και εξέλεξαν τον Ντόναλντ Τραμπ.

Για εκείνους που είναι αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται, η δεκαετία του ’90 ήταν μια χαμένη δεκαετία που ορίστηκε από το παράξενο συναίσθημα ότι είχαμε φτάσει στο «τέλος της ιστορίας», αυτό που οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν ιστορικό κενό. Ο 20ος αιώνας είχε τελειώσει τον Δεκέμβριο του 1991 με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε την Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2001. Δέκα χρόνια έμειναν ξεκρέμαστα ανάμεσα σε δύο αιώνες, χάθηκαν ανάμεσα σε δύο χιλιετίες, περιπλανώμενα στο χρόνο.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Κομπτ-Σπονβίλ, σε ένα δοκίμιο του 2004, υποστήριξε ότι η πτώση του κομμουνιστικού ανατολικού μπλοκ άφησε την καπιταλιστική Δύση χωρίς σαφή συνείδηση του εαυτού της. Από τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, εμείς στον «πρώτο κόσμο» ορίσαμε τον εαυτό μας βάζοντάς τον σε αντίθεση με τον δεύτερο και τον τρίτο κόσμο. Οι εθνικές μας επιστημολογίες και οι μεταφυσικές βασίστηκαν σε αντίθεση και σύγκριση με τους Άλλους. Όταν ο Μεγάλος Άλλος εξαφανίστηκε, δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε πια ποιοι είμαστε.

Ταινίες από τη δεκαετία του ’90 περικλείουν αυτό το αίσθημα απελπισίας, εγκατάλειψης, έλλειψης σκοπών. Μόνο το 1999 μας έδωσε το Matrix, το Office Space, το Fight Club, το American Beauty και το Eyes Wide Shut. Οι πρωταγωνιστές όλων αυτών των ταινιών είναι λευκοί άντρες που αισθάνονται ότι η ζωή τους (προσωπική, επαγγελματική, σεξουαλική) βρίσκεται σε αδιέξοδο και προσπαθούν να δημιουργήσουν νόημα σε ένα παράλογο κόσμο μέσα από την εξέγερση, τη βία και το σεξ.

Όταν τελικά ήρθε ο 21ος αιώνας, ξεκίνησε μέσα στη βία και στο χάος. Μας υποσχέθηκαν ιπτάμενα αυτοκίνητα και έναν καλύτερο, ειρηνικό κόσμο. Το μόνο που πήραμε ήταν συντριβή αεροπλάνων στους Δίδυμους Πύργους, φόβο και άνοδο του αυταρχισμού. Ως κοινωνία, χρειαζόμαστε έναν Μεγάλο Άλλο για να μας κάνει να νιώθουμε σαν να είμαστε εμείς οι καλοί. Τον βρήκαμε πολύ εύκολα. Οι ισλαμιστές έγιναν οι νέοι κομμουνιστές. Το μεγάλο χάσμα μετακινήθηκε από τις κοινωνικοοικονομικές πολιτικές σε μια πολύ πιο απλοϊκή διχοτόμηση ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς. Είμαστε Εμείς και απέναντι ο άξονας του Κακού. Ο Ντικ Τσένι χαρακτήρισε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ως «υπαρξιακή σύγκρουση».

Η μελαγχολία της δεκαετίας του ’90 μετατράπηκε σε υπαρξιακό φόβο κατά τη δεκαετία του 2000. Με την αρρενωπότητα και τις παραδοσιακές δυτικές αξίες να δέχονται επίθεση, τα χειρότερα πνευματικά κινήματα επανεμφανίστηκαν σε ένα εξαιρετικά εύφορο έδαφος, ενισχυμένα από νέα παγκόσμια εργαλεία επικοινωνίας: το Διαδίκτυο και, σύντομα, τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλες αυτές οι κινήσεις θα βρίσκουν στο Fight Club, την τέλεια έκφραση των βασικών αρχών τους. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι που προσηλυτίστηκαν σε αυτά τα ρεύματα, θα λατρέψουν αυτήν την ταινία και θα την κρατήσουν ως Ευαγγέλιο.

Το Fight Club δοξάζει τον ανδρισμό, τον μηδενισμό, την έλλειψη πίστης και τον φασισμό. Εξυψώνει τον λευκό νεαρό άνδρα που βρίσκει νόημα στην επιβολή της ανδρικότητάς του, μεταχειρίζεται τις γυναίκες σαν θηράματα προς κυνήγι, απορρίπτοντας κοινωνικούς κανόνες, αρνούμενος τις παραδοσιακές αξίες, φλερτάροντας με το μηδέν.

Είναι συναρπαστικό να βλέπουμε πώς το Fight Club έχει γίνει μια φιλοσοφική αναφορά και, σε κάποιο βαθμό, μια εξιδανικευμένη εκδοχή της ζωής, για τους ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ανδρών, για όσους θεωρούν ότι το σεξ με τις γυναίκες είναι αποτέλεσμα επιστημονικού σχεδιασμού (pick-up artists), για όσους δεν βρίσκουν γυναίκα παρόλο που το επιδιώκουν (incels), για τους νέους άθεϊστές, για τις ομάδες πολιτοφυλακών όπως το Fraternal Order of Alt-Knights ή τους Proud Boys, για τον Steve Bannon και το Breitbart, και για μισογυνιστές όπως ο Jordan Peterson.

Όλες αυτές οι ομάδες και οι άνθρωποι ζουν σε έναν κόσμο όπου οι λευκοί άντρες είναι καταπιεσμένοι:

Από τις γυναίκες που τους αρνούνται το σεξ που τάχα τους οφείλουν, αναγκάζοντάς τους να μην έχουν σεξουαλική ζωή, παρά το ότι την επιδιώκουν.

Από κάποιον άλλο άνδρα που επιτυγχάνει σεξουαλικά με τις γυναίκες, κλέβοντάς τες από τους «καλούς» στους οποίους υποτίθεται ότι ανήκουν οι ίδιοι.

Από την κοινότητα LGBTQ+, από ακτιβιστές κοινωνικών δικαιωμάτων, και από αυτό που αποκαλούν «ιδεολογία της αφύπνισης», σύμφωνα με την οποία όλοι οι άλλοι συνωμοτούν για να μειώσουν τα δικαιώματα των λευκών ανδρών για να αυξήσουν τα δικά τους.

Από αλλοδαπούς φυσικά, στη διαδικασία που αποκαλούν Μεγάλη Αντικατάσταση.

Και, φυσικά, όλες αυτές οι ομάδες έχουν συγκεντρωθεί σε αυτό που είναι τώρα γνωστό ως alt-right (Εναλλακτική Δεξιά). Αρτίστες του σεξουαλικού πεσίματος, νέοι αθεϊστές, σκεπτικιστές, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ανδρών, αποτελούν πλέον τον πυρήνα αυτής της νέας ακροδεξιάς, φασιστικής ιδεολογίας της οποίας ηγέτης είναι ο Ντόναλντ Τραμπ και Βίβλος είναι το Fight Club.

Με πολλούς τρόπους, ο Τραμπ προσωποποιεί όλα αυτά που εκτιμούν αυτοί οι άντρες στον Τάιλερ του Fight Club. Ο Τραμπ είναι απροκάλυπτα μισογύνης, αγκαλιάζει με υπερηφάνεια τις απόψεις της Λευκής Ανωτερότητας, είναι εντελώς ρατσιστής, δεν δείχνει σεβασμό στις κλασικές αξίες ή στο πρωτόκολλο, είναι ομοφοβικός που επαινεί την τοξική αρρενωπότητα. Είναι ανοιχτά αυτό που ελπίζουν οι ίδιοι να είναι κρυφά.

Το Fight Club βοήθησε στη γέννηση μιας νέας φυλής φασισμού στην Αμερική. Αποκρυσταλλώνει τον φόβο των νέων λευκών αντρών και τους έδωσε έναν χάρτη πορείας για να βρουν νόημα στην λύπηση προς τον εαυτό τους και στο μίσος προς τους άλλους. Μας έδωσε την ακροδεξιά και τον Ντόναλντ Τραμπ.

Το Fight Club είναι πιθανώς η πιο καταστροφική ταινία που έγινε ποτέ.

Πηγή: Medium

Μετάφραση: antapocrisis

Εικόνες γελοίες, εικόνες θλιβερές. Εποχή της παρακμής, εποχή των τεράτων.

Φρίττουν με ιερή αγανάκτηση οι απανταχού τον κόσμο υποστηρικτές της αστικής δημοκρατίας με όσα συνέβησαν στο Καπιτώλιο από τους οπαδούς του Τραμπ. Γελούν, αλλά και ταυτόχρονα ανησυχούν, όλοι οι υπόλοιποι. Ένας όχλος αποτελούμενος από ακροδεξιούς, από θρησκόληπτους, από οπαδούς της Λευκής Υπεροχής, από τύπους με κέρατα στο κεφάλι και αρκουδοτόμαρα, από μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, από τον Μπάτμαν και από τον Κάπτεν Αμέρικα, εισέβαλε ανενόχλητος στο Καπιτώλιο. Τη στιγμή μάλιστα που το ανώτατο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ επικύρωνε τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών.

Αυτό είναι πραξικόπημα, ουρλιάζουν με στόμφο οι οπαδοί της Δυτικής Δημοκρατίας.

Αυτό, δεν είναι πραξικόπημα.

Και ο Κάπτεν Αμέρικα στη μάχη

Είναι σοβαρό, είναι και γελοίο. Είναι κωμικό, είναι και θλιβερό. Είναι σαπίλα, είναι και κίνδυνος. Είναι ένδειξη της βαθιάς διαίρεσης και της πολιτικής κρίσης των ΗΠΑ. Είναι πάνω από όλα απόδειξη παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Οι χθεσινές εικόνες ήταν η τρίτη κατά σειρά χρεοκοπία της παγκόσμιας υπερδύναμης μέσα σε λίγους μήνες. Είχε προηγηθεί η παταγώδης αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας με τις ΗΠΑ να βρίσκονται μακράν πρώτες σε απώλειες από τον κορωνοϊό. Η ισχυρότερη χώρα του κόσμου αποδεικνύεται συστηματικά και επί μήνες, η πλέον αδύναμη να συγκροτήσει αποτελεσματικό δίκτυ κοινωνικής και υγειονομικής προστασίας. Ακολούθησε, ένα μήνα πριν, η υπογραφή της RCEP, της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης του πλανήτη που περιλαμβάνει την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ν. Κορέα, την Αυστραλία και όλες τις άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας και της Ωκεανίας. Η Κίνα αναδύεται, συμβολικά και πραγματικά, σε δεσπόζουσα δύναμη, εκτοπίζοντας τις ΗΠΑ από τις άλλοτε δεδομένες ζώνες επιρροής τους. Και έρχεται και η χθεσινή εικόνα με τις ορδές των βαρβάρων να εισβάλουν στο Καπιτώλιο, γελοιοποιώντας την υπερδύναμη στα μάτια όλου του πλανήτη.

Εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια άνθρωποι βάζουν τα γέλια με τους οπαδούς του Τραμπ αλλά όχι μόνο: Μειδιούν με την αδυναμία των ΗΠΑ να προστατεύσουν την αξιοπιστία της προεδρικής εκλογής, αλλά και την ίδια τη διαδικασία ανάδειξης του προέδρου τους από το ανώτατο νομοθετικό σώμα. Χαμογελούν με τις γραφικότητες, ανησυχούν με το βάθος και την έκταση του κοινωνικού αγριανθρωπισμού και της βαθιάς καθυστέρησης, όμως σε κάθε περίπτωση καταλαβαίνουν ότι «ο βασιλιάς του πλανήτη είναι γυμνός». Όχι μόνο γυμνός, αλλά και γελοίος. Παραπέμπει στις τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με όλη την αντίστοιχη παρακμή, την αλλοφροσύνη, το χάος και τη φαιδρότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η τροπή των γεγονότων δεν μπορεί να εγκυμονεί ακόμα χειρότερες εξελίξεις.

Στις ΗΠΑ είναι εμφανής η εικόνα μιας εκτεταμένης φασιστικοποίησης που θυμίζει τις μαύρες σελίδες του φασισμού και του ναζισμού. Πρόκειται για ρεύμα που τροφοδοτείται όχι μόνο από το ανοικτό φλερτ της Δεξιάς με τις ρατσιστικές ιδέες, αλλά και από τον τρόπο που πολιτεύεται το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Φαινόμενα σαν τα χθεσινά αντλούν τη βάση τους από τέτοια ρεύματα και ακόμα χειρότερο, είναι παράδειγμα που εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη.

Οι μάζες είναι στο προσκήνιο, έστω και αν ένα σεβαστό τμήμα τους ανεμίζει τη ρατσιστική σημαία της Συνομοσπονδίας. Ο διεθνής συσχετισμός δύναμης μεταβάλλεται, καθώς η ηγεμονική δύναμη του δυτικού κόσμου εμφανίζει εικόνες παρακμής. Η αναταραχή είναι μεγάλη, αλλά η κατάσταση απέχει από το να είναι θαυμάσια. Είναι περίοδος αλλαγών, είναι καιρός μεταβάσεων και ανακατατάξεων, αλλά μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί σε εποχή των τεράτων.

Γερουσιαστές κρύβονται στα έδρανα

Γερουσιαστές κρύβονται στα έδρανα

Χθες, στο ναό της «παλιότερης Δημοκρατίας στον κόσμο» η δημοκρατία δεν ήταν πουθενά. Ούτε έξω, με τον μαινόμενο λαό της Δεξιάς που πιστεύει ότι ο Τραμπ συνομιλεί με τον Θεό, ούτε όμως μέσα, με το συνασπισμένο πλέον κατεστημένο Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών που ξεφορτώθηκε επιτέλους τον κλόουν που μετέτρεψε σε τσίρκο την Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον είναι η έδρα της δημοκρατίας που στέκεται επικεφαλής της Δύσης. Είναι το κέντρο που εξαπολύει πολέμους, οργανώνει πραξικοπήματα, αυθαιρετεί ασύστολα, προάγει τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό, διδάσκει ότι η φτώχεια είναι φυσικό φαινόμενο και η έξοδος από αυτή εναπόκειται στην ατομική ευθύνη. Αυτό συμβολίζει η Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι τσίρκο. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των υπερασπιστών της «παλιότερης δημοκρατίας στον κόσμο».

Το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ είναι βαθύτατα διχασμένο. Ένας πρόεδρος που σήμερα εμφανίζεται πέρα από κάθε λογική, ως απόλυτη ανορθογραφία και παραλογισμός, ήταν γέννημα θρέμμα φαινομένων που εξελίσσονται επί δεκαετίες στην αμερικανική κοινωνία και όχι μόνο: Συντηρητικοποίηση, θρησκοληψία, ανορθολογισμός, κυρίως κοινωνική αλλά και πολιτική ακροδεξιά, ρατσισμός, λευκή υπεροχή, βαθύς αντικομμουνισμός, συνωμοσιολογία. Αλλά και οικονομική κρίση, κυριολεκτική διχοτόμηση ανάμεσα στις φωτισμένες αλλά πλούσιες ελίτ και στις καθυστερημένες αλλά φτωχές μάζες των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός και αυτός έφερε τον «κλόουν» Τραμπ στην εξουσία. Το να αφαιρέσουμε όλο το υπόστρωμα, να μην προβληματιζόμαστε με το φαινόμενο, και απλώς να χαχανίζουμε με τις γκροτέσκο εικόνες των εισβολέων του Καπιτωλίου, δεν είναι ιδιαίτερα σοφό.

Οπαδοί του Τραμπ συνομιλούν με τον Θεό

Οπαδοί του Τραμπ συνομιλούν με τον Θεό

Μπορεί σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι να εγκαταλείπουν τον Τραμπ και να αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα, ωστόσο μέχρι και χθες, ένα σεβαστό κομμάτι της alt-Right παράταξης, πάλευε και ΜΕΣΑ στο Καπιτώλιο να ακυρώσει τα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής. Οι ενστάσεις κατατίθενταν σωρηδόν ακόμα και μετά την αποχώρηση των εισβολέων και την αποκατάσταση της τάξης, από καθόλα θεοφοβούμενους, ευυπόληπτους οικογενειάρχες, σεβαστούς Γερουσιαστές και Αντιπροσώπους της ακροδεξιάς πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων. Απορρίφθηκαν μεν, έδειξαν όμως ότι ο τραμπισμός ως φαινόμενο ήρθε και παραμένει. Μπορεί ο επόμενος εκφραστής να είναι περισσότερο σοβαρός αλλά δεν θα είναι λιγότερο επικίνδυνος για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη λαϊκή βούληση.

Η ελεύθερη είσοδος των κερασφόρων στην έδρα της Γερουσίας και της Βουλής, δείχνει ότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί του αμερικανικού κράτους είναι βαθιά διχασμένοι. Οι κατασταλτικές δυνατότητες των σύγχρονων αστικών κρατών είναι τέτοιες και τόσες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επέτρεπαν καν στους διαδηλωτές να πατήσουν το πρώτο σκαλί. Όχι να λεηλατήσουν ανενόχλητοι το γραφείο της επικεφαλής της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, εξερχόμενοι μάλιστα με τρόπαια.

Μπορεί σήμερα οι Δημοκρατικοί να εμφανίζονται ανακουφισμένοι και προασπιστές της δημοκρατίας και της έννομης τάξης, ωστόσο στα μάτια της μισής Αμερικής δεν είναι τίποτα άλλο από βαθύ κατεστημένο. Ένα κατεστημένο που με το ένα χέρι ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία των δικαιωμάτων και με το άλλο χέρι ταΐζει το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού. Πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Το να εμφανίζεται η «ομιλούσα κεφαλή» Τζο Μπάιντεν, ο εκλεκτός του κεφαλαίου, η επιλογή του σκληρού κατεστημένου, ως «μπολσεβίκος», είναι απλώς ένδειξη του απόλυτου χάους, του ταξικού χάσματος και του τεράστιου αποπροσανατολισμού.

Οι Δημοκρατικοί πλέον ελέγχουν τα πάντα στις ΗΠΑ: Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων, Λευκό Οίκο. Τι θα υλοποιήσουν από όσα ζητά η αριστερή τους πτέρυγα; Τι θα εφαρμόσουν από τα αιτήματα του μαζικού κινήματος της βάσης τους; Τι θα γίνει με το Medicare for All; Τι θα συμβεί με τα προγράμματα οικονομικής στήριξης; Πώς θα εξελιχθεί η αστυνομική αυθαιρεσία και το κίνημα BLM; Οι απαντήσεις για ορισμένους είναι προφανείς, για ορισμένους άλλους θα χρειαστούν λίγοι μήνες ακόμα μέχρι να χρεοκοπήσουν οι αυταπάτες. Ας ευχηθούμε επίσης, η εσωτερική κρίση να μην εξαχθεί με έναν παροξυσμό επεμβάσεων, πραξικοπημάτων, πολέμων χαμηλής έντασης και καταστροφών σε όσες δυστυχείς χώρες δοκιμάζουν το παρακμιακό μεγαλείο της υπερδύναμης.

Με μπλουζάκι Άουσβιτς και λάφυρα από το γραφείο της Πελόζι

Με μπλουζάκι Άουσβιτς και λάφυρα από το γραφείο της Πελόζι

Από τη χθεσινή εικόνα (εντός και εκτός, πριν και μετά) του Καπιτωλίου, απουσιάζει και η δημοκρατία, και η γνήσια εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Η Αριστερά είναι εξαφανισμένη, και αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία από το «πραξικόπημα» των γραφικών οπαδών του Τραμπ. Γιατί οι όποιες εκφράσεις του ρεύματος της κοινωνικής δικαιοσύνης (οι μαύροι ακτιβιστές, η Squad, η δουλειά στη βάση κλπ), στοιχίζονται πλέον στην «υπεράσπιση» της δημοκρατίας πίσω όχι μόνο από τον Μπάιντεν, αλλά και τη συντριπτική πλέον πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Στοιχίζονται τόσο πολύ που καθίστανται αόρατες.

Για την Αριστερά διεθνώς, αυτό θα όφειλε να είναι το ερώτημα. Όχι νέτα σκέτα ο εξοργισμένος ακροδεξιός όχλος που εισέβαλε στο Καπιτώλιο. Γιατί απέναντι στον ακροδεξιό λαό που ζητά τη δική του «αλλαγή», δεν ορθώνεται παρά πολύ αποσπασματικά και δίχως αυτόνομη πολιτική έκφραση το λαϊκό κίνημα, το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, το κίνημα των αποκλεισμένων και περιθωριοποιημένων με τη σημαία της δικής του «αλλαγής». Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν υπάρχει παρά μόνο στα πλακάτ των ακροδεξιών της Κου Κλουξ Κλαν.

Και αυτό είναι που πραγματικά μας μελαγχολεί από τα χθεσινά γεγονότα στην καρδιά της Αμερικής.

Ο Τραμπ μάχεται τον κομμουνισμό

Ο Τραμπ μάχεται τον κομμουνισμό

Η προσπάθεια του Τραμπ να αγοράσει εμβόλιο για τον κορωνοϊό δείχνει γιατί το μοντέλο των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών πρέπει να αλλάξει

Οι πανδημίες δεν καταστρέφουν τις κοινωνίες, φανερώνουν, παρ’ όλα αυτά, τις αδυναμίες τους. Όπως ανέφερε πρόσφατα ο ιστορικός της ιατρικής, Φρανκ Σνόουντεν, στον New Yorker: «Οι επιδημικές ασθένειες δεν είναι τυχαία γεγονότα που πλήττουν τις κοινωνίες ξαφνικά ​​και χωρίς προειδοποίηση… αντίθετα, κάθε κοινωνία δημιουργεί τα δικά της συγκεκριμένα τρωτά σημεία».

Ο κορωνοϊός αποκαλύπτει τις επιπτώσεις των διαδοχικών περικοπών του προϋπολογισμού στο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντας τον τομέα της υγείας υποστελεχωμένο και ανεπαρκώς εξοπλισμένο για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Και όπως και άλλες πανδημίες πριν από αυτόν, ο κορωνοϊός θα αφαιρέσει κατά βάση τις ζωές των πιο ευάλωτων: ηλικιωμένων, άστεγων, φυλακισμένων, των μεταναστών που δεν έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη καθώς και εκείνων με προϋπάρχοντα ζητήματα υγείας όπως ο καρκίνος και ο HIV.

Ο ιός έχει αποκαλύψει, επίσης, μια ακόμα θανατηφόρα αδυναμία στο υγειονομικό μας σύστημα: το κερδοσκοπικό μοντέλο της φαρμακευτικής καινοτομίας, στο οποίο βασιζόμαστε για την ανάπτυξη εμβολίων και φαρμάκων που σώζουν ζωές.

Η είδηση ​​ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε να αγοράσει τα αποκλειστικά δικαιώματα για ένα πιθανό εμβόλιο κατά του Covid-19 από μια γερμανική εταιρεία βιοτεχνολογίας αντιμετωπίστηκε με οργή. Στη μέση μιας παγκόσμιας κρίσης, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα κινδυνεύει, η αίσθηση της δικαιοσύνης – αλλά και το ίδιον συμφέρον – κάνει αυτήν την αναίσχυντη απόπειρα εξαγοράς και αποκλειστικής χρήσης του δικαιώματος στη ζωή (χωρίς ιδιαίτερη έγνοια για εκείνους που αποκλείονται), να φαίνεται ανήθικη.

Το ζήτημα, όμως, προχωράει πέρα από τον Τραμπ. Ο κορωνοϊός θα πρέπει να μας ωθήσει να σκεφτούμε εάν η φαρμακοβιομηχανία και τα μονοπώλια που ορίζουν τα κέρδη της θα πρέπει να συνεχίσουν να ελέγχουν το ποια φάρμακα θα αναπτυχθούν και ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά.

Τη λήψη αποφάσεων στη φαρμακευτική βιομηχανία την ορίζει το κέρδος. Γι’ αυτό και δεν έχουμε φάρμακα για τη θεραπεία ασθενειών όπως η φυματίωση, η οποία σκοτώνει εκατομμύρια φτωχούς στον κόσμο κάθε χρόνο – και γι’ αυτό δεν είμαστε και πιο κοντά στην εύρεση εμβολίου για τον Covid-19. Δεν είναι ο πρώτος κορωνοϊός που απειλεί τον κόσμο, άλλωστε. Οι ερευνητές είχαν ένα υποσχόμενο υποψήφιο φάρμακο για τη θεραπεία ιών όπως ο SARS και ο κοροναϊός του 2016, αλλά, σκεπτόμενοι το μικρό αναμενόμενο κέρδος, εστίασαν τις προσπάθειές τους σε πιο επικερδείς επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Μόνο μετά την κρίση του Έμπολα το 2014, η οποία απείλησε για σύντομο χρονικό διάστημα τον πλούσιο κόσμο, οι δυτικές χώρες αποφάσισαν να ερευνήσουν τις θεραπείες για την ασθένεια που δολοφονεί εδώ και χρόνια ανθρώπους στην Αφρική. Η Συμμαχία για την Καινοτομία για την Επιδημική Ετοιμότητα (CEPI) ιδρύθηκε το 2017 για να οδηγήσει τις δημόσιες επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη προς θεραπείες πανδημιών. Ακόμη και σήμερα όμως, διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον των φαρμακευτικών εταιρειών σε μια έρευνα που θα μπορούσε να σώσει αμέτρητες ζωές, χωρίς πάντα επιτυχία.

Καθώς οι εταιρείες αρχίζουν να βλέπουν τις δυνατότητες κέρδους στον Covid-19, οι επενδύσεις αυξάνονται∙ όπως για κάθε φάρμακο σχεδόν που εισάγεται στην αγορά, ο δημόσιος τομέας θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στη χρηματοδότηση σχεδόν κάθε υποψήφιου εμβολίου και θεραπείας. Υπάρχει όμως ένας τεράστιος κίνδυνος: χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, κάθε εμβόλιο για τον κορωνοϊό να είναι τόσο ακριβό, ώστε μόνο οι πλούσιες χώρες να μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά.

Στις ΗΠΑ, ο Μπέρνι Σάντερς έχει ζητήσει να διατίθεται δωρεάν το εμβόλιο του κορωνοϊού. Η κίνηση του Τραμπ να αγοράσει την αποκλειστική χρήση ενός υποψήφιου εμβολίου για τους Αμερικανούς δεν αποτελεί καλό οιωνό. Το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να ενεργήσει διαφορετικά. Όπως φάνηκε πλέον η ηθική υποχρέωση ενός εθνικού συστήματος υγείας που να εγγυάται δίκαιη υγειονομική περίθαλψη σε όλους, έτσι πρέπει να εφαρμόσουμε και όρους στη χρηματοδότηση της έρευνας, που να απαγορεύουν την κερδοσκοπία από τον Covid-19. Όλοι όσοι χρειάζονται θεραπεία σε όλο τον κόσμο, να μπορούν να την έχουν. Αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα προς την αναδιάταξη του μοντέλου της φαρμακευτικής καινοτομίας, μακριά από τα ιδιωτικά κέρδη, κοντά τη δημόσια υγεία.

Παρότι οι πανδημίες δείχνουν τον χειρότερο μας εαυτό, μπορούν επίσης να μας διδάξουν με ποιον τρόπο να γίνουμε πιο ασφαλείς. Αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει με την κατάλληλη μέριμνα για τις ευάλωτες ομάδες, να υπάρξει δέσμευση για την υγεία ως ανθρώπινο δικαίωμα και να επενδυθούν επαρκή χρήματα σε ένα δημόσιας ιδιοκτησίας και λειτουργίας εθνικό σύστημα υγείας, για να διασφαλιστεί ότι όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό.

Αν θα μπορούσε ο κορωνοϊός να μας διδάξει κάτι, θα ήταν η απόρριψη της εγωιστικής αλά Τραμπ αντίδρασης σε αυτήν την κρίση, και η αποδοχή ενός φαρμακευτικού μοντέλου που θα καθοδηγείται από το δημόσιο συμφέρον και το οποίο θα επιβραβεύει τη δημιουργία καθολικά προσιτών θεραπειών. Μπροστά σε μια πανδημία, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία και οι εθνικές προτεραιότητες ή εξαιρέσεις είναι το δίχως άλλο απαράδεκτες.

Πηγή: The Guardian

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Μητσοτάκης στον Λευκό Οίκο: Όταν πας για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος

Τι ζητούσε η ελληνική πλευρά, σε αυτή τη συγκυρία, από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Τραμπ; Έμμεση στήριξη της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Επειδή μια τέτοια ευθεία δήλωση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, η ελληνική κυβέρνηση είχε εστιάσει στην έμμεση έστω αποδοκιμασία της εμπλοκής της Τουρκίας στη Λιβύη (τμήμα της ήταν η ανακήρυξη τουρκικής ΑΟΖ πάνω από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα), και ισχυρή επιδοκιμασία του East Med, ο οποίος πριν λίγες μέρες χρίστηκε αιχμή του δόρατος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Ήταν υπερβολικοί, εξωπραγματικοί, αθεράπευτα ρομαντικοί αυτοί οι στόχοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;

Όχι. Πρώτον επειδή το Στέητ Ντιπάρτμεντ είχε ήδη αποδοκιμάσει την εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη, αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης. Δεύτερον, επειδή οι ΗΠΑ θεωρητικά στηρίζουν τον East Med (ανάμεσα σε πολλά άλλα ενεργειακά πρότζεκτ) με το ψήφισμα East Med Act που πέρασε από την Αμερικανική Γερουσία τον Δεκέμβριο. Θεωρητικά λοιπόν, ακόμα και αν ο Τραμπ δεν στήριζε ευθέως την Ελλάδα στο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, θα περίμενε κανείς ότι θα στήριζε έμμεσα τους βασικούς πυλώνες που έθεσε η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Με ποιες πεποιθήσεις προσήλθε ο Μητσοτάκης στον Λευκό Οίκο; Πρώτον ότι η Τουρκία είναι «απελπιστικά απομονωμένη», όπως ο ίδιος δήλωσε την προηγούμενη ημέρα στη Φλόριντα, και όπως καθημερινά μας πληροφορούν τα ελληνικά ΜΜΕ. Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, λίγες ώρες πριν τη συνάντηση δήλωσε ότι «η  Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει με αποφασιστικότητα την Τουρκία και στη συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη αυτό αναμένεται να επιβεβαιωθεί».

Τι έγινε τελικά στη συνάντηση;

Αν εξαιρέσουμε την μάλλον πρωτοφανή παραβίαση των τυπικών κανόνων του Λευκού Οίκου στις επισκέψεις ξένων ηγετών, η συνάντηση ήταν ο ορισμός της παροιμίας «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος».

Αντί για μια Τουρκία «διεθνώς απομονωμένη», όπως μας διαβεβαιώνουν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Τραμπ δήλωσε ότι ο Ερντογάν είναι «φίλος του».

Αντί για καταδίκη των τρίτων επεμβάσεων στη Λιβύη (και άρα έμμεση αποδοκιμασία της τουρκικής εμπλοκής), ο Τραμπ δήλωσε ότι αυτό που θα γίνει στη Λιβύη θα αποφασιστεί μαζί με τη Γερμανία, τη Ρωσία και την …Τουρκία. Παρόντος ενός εμβρόντητου Έλληνα πρωθυπουργού που έχει δηλώσει ότι το μνημόνιο Λιβύης – Τουρκίας θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας του και επιχείρησε να ψελλίσει ότι η συμφωνία λειτουργεί αποσταθεροποιητικά.

Αντί ο Τραμπ να δεσμευτεί για αμερικανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης προϊδέασε για ελληνικές επενδύσεις στην Αμερική, με την καθημαγμένη ελληνική οικονομία να ετοιμάζεται να αγοράσει F-35 για να χρηματοδοτήσει την αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία.

Αντί οι ΗΠΑ να στηρίξουν ανοικτά τον East Med, έκαναν διάβημα στην Ελλάδα για το άνοιγμα της ελληνικής αγοράς στους Κινέζους και την τεχνολογία του 5g.

Αντί η Ελλάδα να επιμείνει στο σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα και στις διεθνείς συνθήκες (πράγμα που συνιστά ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις), ο Έλληνας πρωθυπουργός επιδοκίμασε άμεσα την δολοφονία Σουλεϊμανί, αποδεχόμενος το κουρέλιασμα κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και το δίκαιο του ισχυρότερου.

Οι αφελείς εθελόδουλοι είδαν κέρδος, ή έστω μηδενικό ισοζύγιο, εκεί που μέχρι και τα μικρά παιδιά είδαν χρεοκοπία.

Τους έμεινε λοιπόν να παπαγαλίζουν αηδίες για το mirroring του Μητσοτάκη ή τα εξαίρετα αγγλικά του Έλληνα πρωθυπουργού. Μέχρι και η δικαιολογία ότι η απουσία κοινής συνέντευξης τύπου ήταν συμφωνημένη για να μην δεχτεί ο Τραμπ ερωτήσεις για το Ιράν ή την παραπομπή του, τινάχτηκε στον αέρα, όταν ο αμερικανός πρόεδρος απαντούσε μονομερώς επί είκοσι λεπτά σε ερωτήσεις άσχετες με την επίσκεψη Μητσοτάκη.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δηλώνει για την Ελλάδα ότι «είναι ο πιο προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ». Έναν προβλέψιμο σύμμαχο τον θεωρείς δεδομένο, δεν διαπραγματεύεσαι μαζί του, δεν χρειάζεται να του παραχωρήσεις το παραμικρό.

Ο Μητσοτάκης πήγε στον Λευκό Οίκο τάχα για να επιβεβαιωθεί η εύνοια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Ας απολαύσουμε τη σχετική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου που έγινε πριν τη συνάντηση:

«Η αμερικανική πλευρά κάνει κάτι διαφορετικό τους τελευταίους μήνες από αυτό που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Έχει αφήσει τις ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και αντιμετωπίζει την τουρκική προκλητικότητα με αποφασιστικότητα. Καταδίκασε το άκυρο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, χαρακτηρίζοντάς αυτή την ενέργεια προκλητική. Ερχόμαστε, λοιπόν, τώρα -ύστερα από μια σειρά δηλώσεων αξιωματούχων του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου- να συναντηθούμε με τον Αμερικανό Πρόεδρο, για να επιβεβαιωθεί αυτή η στάση».

Τι ακριβώς επιβεβαιώθηκε; Η πλήρης χρεοκοπία της αστικής πολιτικής που θεωρεί ότι όσο πιο δεδομένος είσαι, τόσο περισσότερο θα σε στηρίξουν. Και αυτή η πολιτική δεν είναι σκέτα κυβερνητική πολιτική. Είναι διακομματική, διαχρονική πολιτική, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με την κυβέρνηση Τσίπρα και συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πονηρούτσικα εστιάζει στην απαξίωση Μητσοτάκη από τον Τραμπ για να ισχυριστεί ότι ο Τσίπρας δεν θα ετύγχανε τέτοιας αποδοκιμασίας. Η αλήθεια είναι ότι τον Τσίπρα οι Αμερικανοί τον πρόσεχαν περισσότερο γιατί ούτε οι ίδιοι πίστευαν το μέγεθος της κωλοτούμπας και της αμερικανοδουλείας του. Ωστόσο, η απαξίωση των ΗΠΑ δεν αφορά το ίδιο το πρόσωπο του Μητσοτάκη, αλλά την ραγιάδικη και εξαρτημένη Ελλάδα και την πολιτική της «δεδομένης» και «προβλέψιμης» σύμπλευσής της με τους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς.

Αν ένα συμπέρασμα αξίζει να κρατήσει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός, είναι ότι η όλο και βαθύτερη εξάρτηση, ο όλο και μεγαλύτερος ραγιαδισμός δεν αποτελεί την παραμικρή εγγύηση για την ειρήνη και την ισότιμη και φιλική συνύπαρξη των λαών, για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ή έστω για τα «εθνικά συμφέροντα». Το ανάποδο: Αποτελούν εγγύηση εθνικής αναξιοπρέπειας και διαβατήριο επικίνδυνης εμπλοκής της χώρας στις πολεμικές περιπέτειες του παγκόσμιου προβοκάτορα, των ΗΠΑ.

Οι Κούρδοι ως «Πασχαλινοί Αμνοί» των ΗΠΑ

Όταν ήμουν παιδί, σε διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο – λόγω του στρατιωτικού πατέρα μου – παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία στα παρεκκλήσια των στρατιωτικών βάσεων. Οι εκκλησιαζόμενοι βέβαια ήταν υποχρεωμένοι να συμφιλιώσουν τον Χριστιανισμό με την στρατιωτική θητεία. Μερικές φορές τραγουδούσαμε τον ύμνο της Πολεμικής Αεροπορίας («Κύριε, φύλαξε και οδήγησε τους ιπτάμενους άνδρες»). Ακούγαμε λοιπόν πώς ο Ιησούς δεν ήρθε να φέρει την ειρήνη, αλλά το σπαθί (Ματθαίος 10:34). Συχνά, για να τιμήσουμε τους νεκρούς στρατιώτες, ακούγαμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη (15:13), αν και σε εντελώς διαστρεβλωμένο πλαίσιο, να ισχυρίζεται: «Μεγαλύτερη αγάπη δεν υπάρχει από το να δίνει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του».

Έτσι ο θάνατος στη μάχη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους συγκρινόταν με τη θυσία του Ιησού στον σταυρό! Όταν μεγαλώνοντας, κατάλαβα το μέγεθος του ηθικού εγκλήματος του πολέμου του Βιετνάμ, το εφηβικό μυαλό μου επαναστάτησε ενάντια σε αυτή τη θρησκευτική ωραιοποίηση των θανάτων στα πεδία μάχης των ΗΠΑ. Η σύγκριση των στρατιωτών που πολεμούσαν τους Βιετκόγκ με τους Πασχαλινούς Αμνούς με αηδίαζε.

Οι νέοι άνδρες που πέθαιναν στο Βιετνάμ δεν έχαναν τη ζωή τους για τους φίλους τους, πολύ περισσότερο για τη «χώρα» τους. Πέθαιναν για τον καπιταλισμό, για τον ιμπεριαλισμό, για τη Γουόλ Στρητ, για το 1% που εξουσιάζει τα πάντα. Τίποτα στον θάνατό τους δεν είχε σχέση με τους φίλους τους, τη γειτονιά τους ή την ασφάλειά της.

Βέβαια, οι στρατιώτες που πολεμούν, αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με τους συντρόφους τους. Μερικές φορές κάνουν πράξεις ηρωισμού για να σώσουν τους συμπολεμιστές τους. Με αυτή την έννοια πεθαίνουν ηρωικά. Αυτό ισχύει όμως και για τους στρατιώτες των Ναζί, και για τους σοβιετικούς στρατιώτες, και για τους στρατιώτες των ΗΠΑ, και για τους ιρακινούς στρατιώτες. Για όλους τους στρατιώτες ανεξαιρέτως. Ο θάνατος ενός στρατιώτη των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερος από οποιονδήποτε άλλον θάνατο. Αφήστε που συχνά οι αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνονται δίκαια από ανθρώπους που υπερασπίζονται τις χώρες τους. (Μπορεί πραγματικά να προφέρει κανείς αυτή την προφανή αλήθεια σε αυτή τη χώρα;)

Αλλά πόσο καλοί είναι οι ιμπεριαλιστές να συγκινούν τις καρδιές μας! Εάν μπορούν να κάνουν ανθρώπους να βάλουν τα δάκρυα στη μνήμη του βρώμικου ενορχηστρωτή πολέμων και επεμβάσεων Τζον Μακ Κέιν, μπορούν σίγουρα να προκαλέσουν δάκρυα οργής για τους «εγκαταλελειμμένους Κούρδους».

Πόσο συχνά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες – από αμέτρητους απόστρατους στρατιωτικούς αξιωματούχους, αξιωματούχους μυστικών υπηρεσιών, αναλυτές ασφαλείας και επικεφαλής θινκ τανκς, ότι οι Κούρδοι στη Συρία «πέθαναν για μας»; Περίπου κάτι σαν τον Ιησού στο σταυρό;

Λες και όταν οι Κούρδοι πολεμούσαν το Ισλαμικό Κράτος – ένα γκροτέσκο υποπροϊόν της αδιέξοδης αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003 – δεν έκαναν κάτι άλλο εκτός από το να προστατεύουν την πατρίδα τους…

Λες και όταν σκότωναν τους δολοφόνους των παιδιών τους, σκότωναν απλώς για να ευχαριστήσουν τον θείο Σαμ… Τι είδους αλαζονική έπαρση γεννά αυτές τις μαλακίες;

Λες και οι χασάπηδες της Φαλούτζα (Ισλαμιστές) ήταν απαραίτητοι για να κινητοποιήσουν τους Κούρδους εναντίον ενός κινήματος που διαπράττει γενοκτονίες, υποδουλώνει ανθρώπους, βιάζει μαζικά γυναίκες, καίει ή θάβει ανθρώπους ζωντανούς, αποκεφαλίζει και σταυρώνει τους αντιπάλους του, εκτελεί παιδιά, καταστρέφει αρχαία μνημεία πολύτιμα για την ανθρωπότητα, επιβάλλει τον θρησκευτικό φανατισμό και απεχθάνεται τους Κούρδους ως Κούρδους…

Λες και ο Αραβικός Στρατός της Συρίας, ο επαγγελματικός, πιστός, κυρίως σουνιτικός στρατός, ΔΕΝ πολέμησε ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, και έπρεπε ΜΟΝΟ οι ΗΠΑ να βγάλουν την απαιτούμενη δουλειά. (Ναι, τα αμερικανικά ΜΜΕ υπαινίσσονται μερικές φορές ότι ο Άσαντ υποστήριζε κατά κάποιο τρόπο το Ισλαμικό Κράτος. Το γεγονός είναι ότι οι δυνάμεις του συριακού στρατού επικεντρώθηκαν στη συγκράτηση των δυνάμεων της Αλ Νούσρα που κατέλαβε μεγάλες πόλεις όπως το Χαλέπι, πριν στρέψουν την προσοχή τους στα βορειοανατολικά.)

Λες και οι Ρώσοι, οι Ιρανοί, οι Λιβανέζοι (Χεζμπολάχ), οι Ιρακινοί (σιιτικές πολιτοφυλακές) -σημειωτέον όλοι αυτοί βρέθηκαν στη Συρία νόμιμα, κατόπιν αιτήματος της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης- ΔΕΝ πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος. (Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση στη Συρία είναι νόμιμη, όπως άλλωστε και οι βασικές ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Νότια Αφρική. Αντίθετα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν το 2011 ότι το καθεστώς του Άσαντ ήταν παράνομο. Οι στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ ηλιθιωδώς παπαγάλισαν αυτή την άποψη και όλοι μαζί εργάστηκαν για να υπονομεύσουν τον Άσαντ. Απέτυχαν.)

Στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, η Συρία είναι ένα πεδίο μάχης όπου μόνο οι ΗΠΑ με τους Κούρδους στάθηκαν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ενισχύθηκαν οι συναισθηματικοί μας δεσμοί με μια ικανή στο πεδίο της μάχης δύναμη, που πραγματικά μας αρέσει! (Πόσο ασυνήθιστο είναι αυτό, σε έναν κόσμο, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι «μας» μισούν για δίκαιους λόγους, λόγω του άφθαστου ρεκόρ άγριας βίας που εξαπολύσαμε από την Κορέα μέχρι το Βιετνάμ, και από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, μέχρι τη Λιβύη;) Το ερώτημα βέβαια, γιατί το Ισλαμικό Κράτος βρέθηκε στη Συρία καταρχήν, δεν συζητείται ποτέ. Γιατί οι εκεί άνθρωποι δεν μπόρεσαν να χειριστούν το πρόβλημα και γιατί έγινε απαραίτητη η συμμετοχή των ΗΠΑ, επίσης δεν συζητείται ποτέ.

Γιατί υπάρχει μια ιστορική έχθρα μεταξύ των Κούρδων και του τουρκικού κράτους; Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για τις ομιλούσες κεφαλές των τηλεοπτικών καναλιών να καταλάβουν. Γιατί έπρεπε οι ΗΠΑ να επιδιώξουν την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, όταν η κυβέρνησή της είναι κοσμική, σθεναρά αντίθετη με την Αλ Κάιντα και άλλες ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες και διατηρεί τη σταθερότητα σε μια πολυεθνική, πολυπολιτισμική κοινωνία επί δεκαετίες;

Ξεχάστε όμως όλες τις ανησυχητικές ερωτήσεις! Ο Τραμπ πρόδωσε τους Κούρδους! Ο Τραμπ είναι ο Ιούδας που εξόργισε τον Χριστό! (Ο Πατ Ρόμπερτσον – μπερδεύοντας τον Χριστό με τον Κομφούκιο – προειδοποιεί ότι ο Τραμπ μπορεί να χάσει τη «θεϊκή εντολή» για αυτό το ζήτημα.) Χριστέ μου… Ο Ιησούς εγκαταλείπει τώρα τον εκλεκτό του, όχι γιατί αυτός κακομεταχειρίστηκε παιδιά μεταναστών στα αμερικανομεξικανικά σύνορα, αλλά επειδή απέσυρε στρατιωτικές δυνάμεις από ένα μέρος στο οποίο δεν έπρεπε ποτέ να είχαν πάει).

Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε τελικά το αδιανόητο, έκανε κάτι ακόμα χειρότερο από το να εμπορεύεται όπλα για βρώμικες πολιτικές σκοπιμότητες στην Ουκρανία. Έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στην επί δύο δεκαετίες εξοργιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ αποκάλυψε, με τον ωμό και αστοιχείωτο τρόπο του, ότι οι ΗΠΑ δεν ξέρουν τι κάνουν στη Μέση Ανατολή, ότι χάθηκαν πολλά χρήματα, ότι χάθηκαν 4000 στρατιώτες στο Ιράκ, χωρίς καν να πάρουν τον έλεγχο του πετρελαίου. (Θυμηθείτε την εναρκτήρια ομιλία του στην CIA τον Ιανουάριο του 2017, στην οποία δήλωσε ότι «Θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει το πετρέλαιο, αλλά δεν πειράζει, ίσως να έχουμε μια ακόμα ευκαιρία»). Δηλώνει ότι τώρα είναι ευτυχής που αφήνει άλλες δυνάμεις να τελειώσουν το Ισλαμικό Κράτος. (Ισχυρίζεται, αφενός ότι οι ΗΠΑ νίκησαν το Ισλαμικό Κράτος μονομερώς κάτω από την απαράμιλλη ηγεσία του, αναγνωρίζει όμως ότι ακόμα εξακολουθεί να υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει και την αφήνει στους Ρώσους και στους Ιρανούς).

Αυτό είναι καλό. Η απόσυρση από την παράνομη συμμετοχή σε μια σύγκρουση είναι καλό. Η απόσυρση από ένα ευρύτερο πρότζεκτ ανατροπής καθεστώτων στην περιοχή, που προώθησαν όχι μόνο οι νεοσυντηρητικοί, αλλά και ο «φιλελεύθερος επεμβατισμός» του Στέητ Ντιπάρτμεντ υπό τη Χίλαρι Κλίντον, είναι καλό. Οι αμερικανικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα θετικό να συμβάλλουν στην επίλυση των συγκρούσεων στην περιοχή.

Η Ρωσία και το Ιράν, που επιθυμούν ένα ενοποιημένο κράτος της Συρίας, καθώς και οι Ιρακινοί, που φοβούνται τον κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, παροτρύνουν τους Κούρδους της Συρίας να αποδεχθούν την προσφορά περιορισμένης αυτονομίας από το συριακό κράτος. Κανείς, εκτός ίσως από κάποιες εν συγχύσει Υπηρεσίες που κρίνουν αποκλειστικά με βάση τις δικές τους εμπειρίες, δεν  φαντάζεται ότι οι Κούρδοι μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος κάτω από τη μύτη της Τουρκίας, σε αντίθεση με το συριακό κράτος που υποστηρίζεται από το Ιράν, το οποίο έχει να αντιμετωπίσει επίσης το δικό του κουρδικό ζήτημα.

Σε περίπτωση που η άρνηση του Άσαντ να επιτρέψει την κουρδική ανεξαρτησία σοκάρει κάποιον αδαή, ας ρωτήσουμε πόσο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι η Μαδρίτη αντιτάσσεται στην ανεξαρτησία της Βαρκελώνης, ή ότι το Λονδίνο αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Σκωτία, ή ότι η Ρώμη αντιτίθεται σε μια ανεξάρτητη Λομβαρδία. Εάν εξακολουθούν να σας κοιτάνε βλακωδώς, θυμίστε τους ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία δουλειά να επιχειρούν στη Μέση Ανατολή. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν είχε να κάνει με την 11η Σεπτέμβρη, αλλά με μια πολιτικο-στρατιωτική επιχείρηση καταδικασμένη να αποτύχει. Ο πόλεμος στο Ιράκ βασίστηκε σε ψέματα και το μόνο που παρήγαγε ήταν ακόμα περισσότερη τρομοκρατία, και κυρίως τον Ισλαμικό Στρατό, τον κοινό εχθρό της Συρίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Ρωσίας (και η αλήθεια είναι ότι τον πολέμησαν όλοι, ενώ παραδόξως οι ΗΠΑ απαιτούν την πρωτοκαθεδρία στον αγώνα εναντίον του κακού που οι ίδιες αρχικά δημιούργησαν). Το ιρακινό κοινοβούλιο ζητά πλέον από τις δυνάμεις των ΗΠΑ να αποχωρήσουν, ενώ οι ΗΠΑ απαιτούν από το Ιράκ να διαλύσει τις εκπαιδευμένες από το Ιράν πολιτοφυλακές που είναι τόσο ζωτικές για την πάλη κατά των Ισλαμιστών. Εν τω μεταξύ, η ιρακινή κυβέρνηση (κόντρα στην Ουάσινγκτον) υποστηρίζει τον Άσαντ και έχει συμφωνήσει σε ανταλλαγή πληροφοριών με τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ απέτυχαν στη Συρία, καταρχάς να ανατρέψουν την κυβέρνηση, την οποία είχαν τόσο αυθαίρετα κηρύξει παράνομη, και στη συνέχεια απέτυχαν να οδηγήσουν στην ήττα τους Ισλαμιστές, χρησιμοποιώντας την κουρδική περιοχή ως βάση για συνεχόμενες επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η προώθηση του Συριακού Αραβικού Στρατού ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό το καθεστώς Άσαντ, όπως άλλωστε και ο έλεγχος της Ροτζάβα από τις YPG. Τα κέρδη των Κούρδων προκάλεσαν την τουρκική εισβολή ώστε να εκτοπιστεί το κουρδικό στοιχείο και να αντικατασταθεί με Άραβες πρόσφυγες από την Τουρκία. Η εθνοκάθαρση βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς ο Τραμπ ανακοινώνει ότι οι Κούρδοι είναι «πολύ ευτυχείς» με την όποια συμφωνία έχει συνάψει ο ίδιος με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Δεν ήταν ένα τέτοιο αποτέλεσμα αναπόφευκτο; Θα πρόδιδαν ποτέ οι ΗΠΑ τη σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ Τουρκία, χάριν του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Όταν οι ΗΠΑ πρόσθεσαν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων πριν από 20 χρόνια, υπέθαλψαν και ενθάρρυναν την εχθρότητα του τουρκικού κράτους προς την κουρδική υπόθεση. (Απλώς αυτό ξεχάστηκε όταν οι ΗΠΑ κοίταζαν γύρω γύρω πυρετωδώς για συμμάχους το 2014, μήπως και βοηθήσει κάποιος να σκοτωθεί το τέρας του Φρανκεστάιν του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε δημιουργήσει η ιρακινή κατοχή!) Το αρχικό σχέδιο ήταν να καταστραφεί το Ισλαμικό Κράτος, στη συνέχεια να συνεργαστούν με τους Κούρδους ώστε να ανατραπεί ο Άσαντ, συντονίζοντας σε αυτή τη στρατηγική και την Τουρκία. Και στη συνέχεια, με την ίδρυση ενός καθεστώτος μαριονέτας των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ θα προχωρούσαν σε κάποια μορφή κουρδικής αυτονομίας αποδεκτής από όλα τα μέρη.

Όνειρο θερινής νυκτός. Η Χίλαρι Κλίντον μπορεί και να το επεδίωκε. Ο Τραμπ θέλει απλά να φύγει από την Μεσόγειο. Είναι ικανοποιημένος με το να παρακολουθεί κατώτερους λαούς στις χάλια χώρες τους να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με τις αιώνιες αντιπαλότητές τους, που κανείς δεν καταλαβαίνει. Σαν να τσακώνονται μαθητές στη σχολική αυλή και να τους χαζεύουν οι μεγαλύτεροι. Αν αυτό σημαίνει την εκτόπιση και τη σφαγή των Κούρδων, αυτό δεν είναι «δικό μας» πρόβλημα. Και οι Κούρδοι, μας λέει ο Τραμπ, «δεν είναι άγγελοι». Ξεστόμισε σε αντιπροσωπεία του Κογκρέσου στο Λευκό Οίκο ότι οι Κούρδοι ήταν κομμουνιστές.

Ακριβώς όπως στη νεότητά μου ένιωθα αηδιασμένος από μια αξιολύπητη θρησκευτικότητα που επιχειρούσε να δικαιολογήσει έναν ανήθικο πόλεμο, σήμερα, στα γηρατειά μου, αισθάνομαι αηδιασμένος από τις επιδεικτικές δημόσιες εκδηλώσεις θλίψης για τους Κούρδους που θυσιάζονται. Δηλητήριο στάζει από τα κροκοδείλια δάκρυα. Τι θα έκαναν όμως ακριβώς οι πενθούντες; Θα εξαπέλυαν έναν πόλεμο ανάμεσα στην Τουρκία και στις ΗΠΑ στο Ιντλίμπ; Το γεγονός είναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως για τους Κούρδους ή για το Κουρδιστάν ή για τις περίπλοκες ιστορικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ Κούρδων, Αράβων, Περσών και Τούρκων.

Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι υπήρξε μια στιγμή που κάποιοι στη Μέση Ανατολή (πέραν βεβαίως των Ισραηλινών), αγκάλιασαν με ενθουσιασμό τους ιμπεριαλιστές ευεργέτες τους και ήταν πρόθυμοι να εργαστούν «μαζί μας» για να κάνουν κάτι. Και τόσο βαθιά είναι η εκτίμησή τους για αυτή τη σπάνια αγάπη, που χύνουν δάκρυα οργής όταν αυτή η αγάπη βρίσκει απέναντί της μια ξαφνική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων. Πώς τολμάει ο Τραμπ – αυτή η μαριονέτα του Πούτιν, αυτή η μαριονέτα του Ερντογάν, αυτός ο παλιός φίλος του αιματοβαμμένου πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, αυτός ο νταής της Ουκρανίας – για άλλη μια φορά να κάνει ό,τι θέλει ο εχθρός μας και να προδώσει ΟΛΟΥΣ μας;

Γιατί ως αποτέλεσμα έχει και όλοι οι άλλοι σύμμαχοι να αναρωτιούνται εάν ο λόγος των ΗΠΑ αξίζει το παραμικρό. Φρίκη! Προδίδοντας τους Κούρδους, ο Τραμπ προδίδει ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα για την περιοχή.

Οι Κούρδοι είναι σαν τον Ισαάκ, κάτω από το μαχαίρι του πατέρα Αβραάμ, στο θυσιαστήριο στο όρος Μοριά, έτοιμοι να θυσιαστούν ως σφάγιο. Όπως ο Ιησούς, ο Αμνός του Θεού, είναι σύμβολο και της κρίσης του Κυρίου, αλλά και του ελέους του. Ολόκληρη η δομή της εξουσίας στις ΗΠΑ, κατηγορεί τώρα τον Τραμπ γιατί δεν δείχνει έλεος και προδίδει τους Πασχαλινούς Αμνούς. Είναι να αμφιβάλει όμως κανείς για το αν αυτές οι εκφράσεις του θυμού και της ντροπής θα προωθήσουν τη δίκαιη υπόθεση της κρατικής κουρδικής συγκρότησης ή θα την χρησιμοποιήσουν πλήττοντάς την τελικά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Ο Τραμπ αναπαράγει τώρα τον ισχυρό Ερντογάν και πασχίζει να συσχετίσει τους καθαγιασμένους Κούρδους με τον χειρότερο μπαμπούλα των ΗΠΑ. Με την απεριόριστη σοφία του εξηγεί: «Το PKK, το οποίο είναι κόμμα των Κούρδων όπως ξέρετε, είναι πιθανώς χειρότερο στην τρομοκρατία και μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή από πολλές απόψεις από το Ισλαμικό Κράτος… Είναι ένα εντελώς ημι- περίπλοκο πρόβλημα, όχι πολύ περίπλοκο αν είσαι έξυπνος, αλλά πάντως ένα ημι-περίπλοκο πρόβλημα». Επίσης κατηγορεί τους Κούρδους αντάρτες ότι είναι κομμουνιστές, σίγουρος όντας ότι είναι κάτι διαβολικό.

Με άλλα λόγια, το Πασχαλινό Αρνί δεν είναι και εντελώς αθώο, όπως απαιτεί η θυσία (Έξοδος 12: 5). Δεν θυσιάζεται, αλλά τρώγεται. Αυτή είναι η απόφαση του σύγχρονου Σολομώντα, ο οποίος καυχιόταν για τη «μεγάλη και ασύγκριτη σοφία» του στο συριακό ζήτημα. Αφήστε την Τουρκία να καταλάβει μεγάλο μέρος του συριακού Κουρδιστάν, να το καθαρίσει εθνοτικά, να εγκαταστήσει εκεί Άραβες. Αποδεχτείτε μια αναπόφευκτη προσέγγιση μεταξύ των κουρδικών αυτονομιστικών δυνάμεων και της Δαμασκού, υπό τη μεσολάβηση της Τεχεράνης και της Μόσχας. Αποδεχτείτε την πραγματικότητα μιας ανεξάρτητης κοσμικής Συρίας που εξακολουθεί να αντιστέκεται στο Ισραήλ, το οποίο κατέχει 700 τετραγωνικά μίλια από την επικράτειά της. Συνειδητοποιήστε ότι η Αμερική δεν μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα των νεοσυντηρητικών.

Αποδεχτείτε την κατηγορίας ότι βάψατε τα χέρια σας με αίμα όταν οι Τούρκοι αρχίσουν να διαπράττουν τη γενοκτονία. Γιατί όντως έχετε αίμα στα χέρια σας! Το πρόβλημα είναι ότι δεν είστε ο Θεός, που μπορεί να σταυρωθεί και να αναστηθεί κατά βούληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Τραμπ ή υπό τον οποιονδήποτε άλλον, δεν έχουν την ηθική υπόσταση να στρατολογούν πρόθυμους μάρτυρες στον μολυσμένο, εκτεθειμένο, καταστροφικό τους σκοπό. Οι Κούρδοι αντάρτες, εξοργισμένοι και πληγωμένοι, αλλά μάλλον όχι έκπληκτοι, δέχτηκαν με ευσυνειδησία την βοήθεια της Δαμασκού, καθώς προσπαθούν να προσαρμόσουν τα όνειρά τους σε συγκεκριμένες υλικές συνθήκες χωρίς να προσμένουν κάποια θαυματουργή σωτηρία.

Στο βαθμό που είναι κομμουνιστές (και ελπίζω ότι είναι), μπορούν να θυμηθούν τα λόγια της Διεθνούς: «Δεν υπάρχουν υπέρτατοι σωτήρες…» Οι σωτήρες είναι πάντα πλάσματα της μυθολογίας.

Πηγή: Counter Punch

Μετάφραση: antapocrisis

Οκτώ λόγοι για τους οποίους οι ισχυρισμοί για συριακή επίθεση με χημικά είναι, σχεδόν σίγουρα, εντελώς ανόητοι

Υπάρχει μεγάλη ασάφεια γύρω από την υποτιθέμενη επίθεση χημικών όπλων στην Douma, που λέγεται ότι έγινε αργά το Σάββατο, αλλά υπάρχουν μερικά ζητήματα που είναι σαφή.

Πρώτον, σύμφωνα με τη Wall Street Journal [1] και το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών [2], οι αναφορές είναι “μη επαληθευμένες” και δεν επιβεβαιώνονται, σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ [3]. Επιπλέον, οι New York Times σημείωσαν ότι «δεν ήταν δυνατό να επαληθευτούν ανεξάρτητα οι αναφορές» [4], ενώ η Associated Press πρόσθεσε ότι “οι εκθέσεις δεν μπορούσαν να ελεγχθούν ανεξάρτητα” [5].

Δεύτερον, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, δεν είναι “ξεκάθαρο ποιος διεξήγαγε την επίθεση” [6], υποθέτοντας έστω, ότι αυτή πραγματοποιήθηκε.

Τρίτον, οι “μη επαληθευμένες φωτογραφίες και βίντεο” [7] που αποτελούν το βασικό υλικό των (μη επαληθευμένων) αποδεικτικών στοιχείων, παρήχθησαν από δύο ομάδες που έχουν συμφέρον να κατασκευάσουν και να παρουσιάσουν θηριωδίες της συριακής κυβέρνησης ώστε να τραβήξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες πιο βαθιά στη συριακή διαμάχη. Και οι δύο ομάδες, τα Λευκά Κράνη και η Συριο-Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία, χρηματοδοτούνται από τις δυτικές κυβερνήσεις [8], οι οποίες επιδιώκουν ανοιχτά την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και, κατά συνέπεια, έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν ένα ανθρωπιστικό πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την όλο και μεγαλύτερη παρέμβασή τους στη χώρα. Τα Λευκά Κράνη με τη χρηματοδότηση δυτικών κυβερνήσεων και η Συριακή Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία είναι σύμμαχοι οργανισμοί με τους αντικυβερνητικούς τζιχαντιστές και δραστηριοποιούνται μόνο “σε περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση” [9]. Πρόκειται για ομάδες που έχουν σαφώς συμφέρον από αυτή την ιστορία.

Τέταρτον, οι New York Times αποκάλυψαν έμμεσα ένα πιθανό κίνητρο για τις δύο ομάδες να προωθήσουν κατασκευασμένες ιστορίες θηριωδιών που ενοχοποιούν τη συριακή κυβέρνηση. “Μια νέα επιβεβαιωμένη χημική επίθεση στη Συρία,” ανέφερε η εφημερίδα, “θα αποτελούσε δίλημμα για τον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος … πρόσφατα δήλωσε ότι θέλει να αποσύρει τις δυνάμεις των ΗΠΑ από τη Συρία.” [10]

Οι πρόσφατες σκέψεις του Τραμπ σχετικά με τον τερματισμό της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής, σχεδόν του ενός τρίτου της συριακής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένων των πλουσιότερων κοιτασμάτων πετρελαίου της χώρας, αποκρούστηκαν γρήγορα από το αντιπολιτευόμενο Πεντάγωνο, υπό την ηγεσία του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Jim Mattis. Ο Αμερικανός πρόεδρος, απρόθυμα δέχθηκε μια συνεχιζόμενη κατοχή, εφόσον τελειώνει μέσα σε μήνες και όχι χρόνια.

Η κατασκευή μιας «συριακής θηριωδίας» θα πίεζε τον Τραμπ να διατηρήσει την αμερικανική κατοχή απεριόριστα και πιθανόν να κλιμακώσει την αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία. Πράγμα που θα ευχαριστούσε σε μέγιστο βαθμό τους ισλαμιστές αντάρτες, τους συμμάχους τους – τα Λευκά κράνη και τη Συριο-Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία, καθώς και τους φιλοπόλεμους σχεδιαστές των ΗΠΑ.

Εάν αυτή είναι η πρόθεση, ο ελιγμός φαίνεται να έχει επιτυχία. Ο Τραμπ αντέδρασε μέσω Twitter στις μη επαληθευμένες (και μη επαληθεύσιμες) αναφορές, αποκαλώντας τον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ «ζώο», τον οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος θεωρεί υπεύθυνο για μια «αναιτιολόγητη ανθρωπιστική καταστροφή». Το ότι το Υπουργείο Εξωτερικών αναγνώρισε ότι οι αναφορές ήταν ανεπιβεβαίωτες δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον γρήγορο πιστολέρο Τραμπ από το να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε.

Πέμπτον, μια χημική επίθεση από τη συριακή κυβέρνηση θα ήταν προφανώς αυτοκαταστροφική και, κατά συνέπεια, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά απίθανη. Ο Συριακός Αραβικός Στρατός βρίσκεται στα πρόθυρα μιας εφόλης της ύλης και αναπόφευκτης νίκης στην Ανατολική Γκούτα. Γιατί να ακυρώσει τα κέρδη του δημιουργώντας στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρόσχημα για να συνεχίσουν τη στρατιωτική παρέμβασή τους στη Συρία, αμέσως μετά την δηλωμένη πρόθεση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα;

Έκτο, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς οποιοδήποτε στρατιωτικό όφελος για τον Συριακό Αραβικό Στρατό και την κυβέρνηση Άσαντ, από τη χρήση χημικών όπλων. Ο στρατός της Συρίας έχει πολύ πιο θανατηφόρους, συμβατικούς τρόπους εκτελέσεων από τα χημικά όπλα, τα αποτελέσματα των οποίων είναι απρόβλεπτα και συνήθως μικρής κλίμακας. Σε όλα τα φερόμενα επεισόδια χημικών επιθέσεων στη Συρία, ο ισχυριζόμενος αριθμός των θυμάτων είναι πάντα μικρότερος από εκείνον που θα μπορούσε εύκολα να προκληθεί με αεροπορικές επιθέσεις και πυροβολικό. Γιατί λοιπόν, η κυβέρνηση της Συρίας να χρησιμοποιήσει σχετικά αναποτελεσματικά χημικά όπλα, δημιουργώντας ένα πρόσχημα για τη συνέχιση της αμερικανικής παρέμβασης, όταν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πιο θανατηφόρα συμβατικά όπλα χωρίς να ξεπεράσει κάποια κόκκινη γραμμή;

Έβδομο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σχετικά με τα χημικά όπλα στη Συρία σιωπηλά θεωρεί ότι η συριακή κυβέρνηση έχει χημικά όπλα, παρόλο που η χώρα συνεργάζεται με τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) ώστε να τα εξαλείψει εδώ και χρόνια.

Όγδοο και τελευταίο, οι ισχυρισμοί σχετικά με τη χρήση χημικών όπλων γίνονται συνήθως εναντίον της συριακής κυβέρνησης και, ενώ μέσω της διαρκούς επανάληψης προσλαμβάνονται ως αληθείς, έχουν αποδειχθεί όλοι μη επαληθεύσιμοι. Ο Jim Mattis, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αναγνώρισε το γεγονός αυτό σε συνέντευξη Τύπου στις 2 Φεβρουαρίου.

Ερ: Απλά για να βεβαιωθώ ότι σας άκουσα σωστά, λέτε ότι νομίζετε ότι είναι πιθανό να το έχουν χρησιμοποιήσει (σ.μτφ. χημικό αέριο) και ψάχνετε τα στοιχεία; Αυτό είπατε;

Jim Mattis: … Δεν έχουμε αποδείξεις γι’ αυτό… ψάχνουμε για αποδείξεις …

Ερ: Δεν το χαρακτηρίζετε δηλαδή ως πιθανό; Νόμιζα ότι χρησιμοποιούσατε τη λέξη αυτή. Υποθέτω ότι σας παρανόησα.

Jim Mattis: Λοιπόν, υπάρχουν σίγουρα ομάδες που λένε ότι το έχουν χρησιμοποιήσει. Και έτσι νομίζουν ότι υπάρχει πιθανότητα να έχει χρησιμοποιηθεί χημικό αέριο, επομένως ψάχνουμε τα στοιχεία.

Ερ: Υπάρχουν λοιπόν αξιόπιστες αποδείξεις ότι τόσο το σαρίν όσο και το χλώριο…

Jim Mattis: Όχι, δεν έχω τα στοιχεία, όχι συγκεκριμένα. Δεν έχω τα στοιχεία. Αυτό που λέω είναι ότι άλλοι – οι ομάδες στο έδαφος, οι ΜΚΟ, οι μαχητές στο έδαφος, είπαν ότι έχει χρησιμοποιηθεί το σαρίν. Επομένως, ψάχνουμε για αποδείξεις. Δεν έχω αποδείξεις, αξιόπιστες ή μη αξιόπιστες. [11]

Η απουσία αποδεικτικών στοιχείων δεν αποτελεί απόδειξη απουσίας χημικών, αλλά ούτε και απόδειξη ενοχής. Η πλήρης έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, μαζί με ένα πολιτικό πλαίσιο που ευνοεί την παραγωγή και διασπορά ψευδών ισχυρισμών, υποδηλώνει ότι οι πρόσφατοι ισχυρισμοί για χρήση χημικών όπλων είναι -όπως όλοι οι προηγούμενοι- στην καλύτερη περίπτωση, αμφίβολοι.


1. Raja Abdulrahim, “Dozens killed in alleged chemical-weapons attack in Syria,” The Wall Street Journal, April 8, 2018.

2. Ben Hubbard, “Dozens suffocate in Syria as government is accused of chemical attack,” The New York Times, April 8, 2018.

3. Hubbard.

4. Hubbard.

5. Zeina Karam and Philip Issa, “Syrian rescuers say at least 40 people killed in eastern Ghouta has attack,” The Associated Press, April 8, 2018.

6. April 8.

7. Abdulrahim, April 8.

8. Raja Abdulrahim, “Syria airstrikes hit hospitals in rebel territory,” The Wall Street Journal, February 5, 2018; Louisa Loveluck and Erin Cunningham, “Dozens killed in apparent chemical weapons attack on civilians in Syria, rescue workers say,” The Washington Post, April 8, 2018.

9. Abdulrahim, April 8; Abdulrahim, February 5.

10. Hubbard.

11. Media Availability by Secretary Mattis at the Pentagon, Secretary of Defense James N. Mattis, Feb. 2, 2018, https://www.defense.gov/News/Transcripts/Transcript-View/Article/1431844/media-availability-by-secretary-mattis-at-the-pentagon/

Πηγή: What’s left

Μετάφραση: antapocrisis.gr

Βομβαρδίστε τα δημόσια σχολεία: μια μετριοπαθής πρόταση

«Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε την αποστολή οπλισμένων μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων (drones) σε κάθε σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν τα drones μπορούν να σώζουν ανθρώπους στη μέση της Συρίας, κατευθυνόμενα από τους ήρωες στρατιωτικούς της αεροπορικής βάσης Νέλις στο Λας Βέγκας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προστατεύσουν σχολεία μέσα στις ΗΠΑ», τάδε έγραψε στο Τουίτερ ο «αρχι-παιδαγωγός» του Λευκού Οίκου, ύστερα από τη σφαγή σε σχολείο της Φλόριδας.

Είναι κι αυτή μια ιδέα. Οι εταιρείες Northrop Grumman, Lockheed Martin και Boeing, βασικοί προμηθευτές του Πενταγώνου με τα αξίας εκατομμυρίων δολαρίων μη επανδρωμένα αεροσκάφη Predator και Reaper, αναμφίβολα θα χειροκροτήσουν μια τέτοια τεράστια παραγγελία. Ο υφυπουργός Άμυνας, Πάτρικ Σάναχαν, πρώην εκτελεστικό στέλεχος της Boeing για τα προγράμματα πυραυλικής άμυνας, θα σπεύσει πιθανώς να υλοποιήσει ταχύτατα τη σχετική κρατική παραγγελία.Για το στρατό, τα drones είναι γνωστά ως UAVs (Unmanned Aerial Vehicles/μη επανδρωμένα οχήματα αέρος) ή RPAS (Remotely Piloted Aerial Systems/ τηλεκατευθυνόμενα εναέρια συστήματα). Το κοινό τα γνωρίζει ως «drones», όπως οι κηφήνες που δεν έχουν κεντρί ούτε παράγουν μέλι, και ο μόνος σκοπός τους είναι να ζευγαρώσουν με μια γόνιμη βασίλισσα. Τι γοητευτική παρομοίωση: στη στρατιωτική φαντασία, σαφώς ανδρική –ανεξαρτήτως φύλου— τα οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι μέσο για σεξ, αγάπη και αναπαραγωγή.

Όπως και να ’χει, τα drones θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμα στα σχολεία. Λειτουργούν ως μέσον συλλογής πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης και μπορούν έτσι να εμποδίζουν την αντιγραφή στις εξετάσεις. Μπορούν να πραγματοποιούν ελέγχους για βόμβες στους δρόμους ή για διάφορους μηχανισμούς στις περιοχές προσγείωσης και να δείχνουν τις παραβάσεις στο πάρκινγκ του σχολείου. Μπορούν να ακούνε τις συνομιλίες μέσω των κινητών τηλεφώνων και να αναγνωρίζουν εκείνους που ασχολούνται υπερβολικά με το σεξ, την πορνογραφία και άλλες τέτοιες γραφικότητες των εφήβων. Μπορούν να καταγράφουν τις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων για να εντοπίζουν την ανώμαλη συμπεριφορά ή τις δυσάρεστες πρακτικές ανάμεσα στο προσωπικό του σχολείου. Μπορούν να παρέχουν εναέρια υποστήριξη (ακόμη κι αν τα οπλισμένα μη επανδρωμένα ελικόπτερα τώρα τελειοποιούνται) κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης από έναν διαταραγμένο «μοναχικό τύπο» ή έναν σατανικό τρομοκράτη – η διάκριση αυτών των δύο στα ΜΜΕ , όπως επισημαίνουν ορισμένοι κυνικοί, συχνά εξαρτάται από τη «φυλή» του δολοφόνου.

Φυσικά, τέτοιου είδους επιχειρήσεις που αναλαμβάνονται στο όνομα της ασφάλειας, όπως τα οπλισμένα drones πάνω από κάθε αμερικανικό σχολείο, συνεπάγονται παράπλευρους κινδύνους. Το πρώτο χτύπημα του Ομπάμα με drone στην Υεμένη , μια μυστική ενέργεια του Λευκού Οίκου στις 17 Δεκεμβρίου 2009, δεν σκότωσε μόνο αυτούς που στόχευε αλλά και δύο οικογένειες της γειτονιάς. Το drone άφησε πίσω μια σειρά από βόμβες διασποράς που συνέχισαν να σκοτώνουν, προκαλώντας κι άλλες «παράπλευρες» απώλειες. Εκείνη την εποχή, ο στρατηγός Τζέιμς Τζόουνς του σώματος των πεζοναυτών και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας περιέγραψε την Υεμένη απολογητικά ως «εμβρυικό θέατρο [πολέμου] με το οποίο δεν ήμαστε πραγματικά εξοικειωμένοι».

Ο στρατηγός Τζόουνς ήταν ακριβής. Πριν από το πλήγμα του Ομπάμα στην Υεμένη το 2009, είχε σημειωθεί μόνο μία επίθεση – τον Νοέμβριο του 2002. Αλλά το 2012, τα πλήγματα με drones πραγματοποιούνταν στο «εμβρυικό θέατρο» της Υεμένης με ρυθμό ενός κάθε έξι ημέρες και τον Αύγουστο του 2015 περισσότεροι από 490 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί εξ αιτίας αυτών των επιθέσεων. Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός θυμάτων, όσο για τον ανεπίσημο …

Το 2015, ο αντιστράτηγος Μάικλ Φλιν, πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού, πριν από τον διορισμό του ως συμβούλου εθνικής ασφαλείας του προέδρου Τραμπ στις αρχές τα του 2017, θέση στην οποία έμεινε τρεις εβδομάδες, σχολίασε με καυστικό τρόπο τα πλήγματα με drones σε εδάφη που είναι γεμάτα με ανθρώπους –που ούτε είναι τρομοκράτες ούτε επίδοξοι τρομοκράτες—περιλαμβανομένων νηπίων:

Η εκστρατεία με drones αυτή τη στιγμή στοχεύει απλώς σε δολοφονίες. Όταν ακούει κανείς τη φράση «σύλληψη/φόνος», η σύλληψη είναι στην πραγματικότητα ευφημισμός. Στη στρατηγική μας με τα drones , η «σύλληψη» δεν υφίσταται. Δεν συλλαμβάνουμε πλέον. Η όλη πολιτική μας στη Μέση Ανατολή βασίζεται σε drones που βομβαρδίζουν. Αυτό αποφάσισε να κάνει η σημερινή κυβέρνηση στην εκστρατεία της κατά της τρομοκρατίας. Είναι ερωτευμένη με τις δυνατότητες των ειδικών επιχειρήσεων και την ικανότητα της CIA να βρίσκει κάποιον τύπο στη μέση της ερήμου, σε κάποιο βρομερό μικρό χωριό, να ρίχνει μια βόμβα στο κεφάλι του και να τον σκοτώνει.

Λοιπόν, πριν αποφασιστεί να δοθούν απλόχερα εκατομμύρια δολάρια που προορίζονται για την εκπαίδευση σε οπλισμένα drones για την προστασία ενός «βρομερού μικρού» σχολείου στην Αλαμπάμα, ο πρόεδρος θα έπρεπε να εξετάσει μια πιο φθηνή και πραγματικά ταχύτατη εναλλακτική λύση: να βομβαρδίσει τα δημόσια σχολεία.

Αυτή η τακτική εφαρμόζεται συστηματικά στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική σε πολέμους που, υποτίθεται, ξεριζώνουν την παγκόσμια τρομοκρατία. Για παράδειγμα, στην Υεμένη, τη φτωχότερη χώρα της Μέσης Ανατολής, ο αποκαλούμενος «σαουδαραβικός συνασπισμός» έχει βομβαρδίσει μέχρι πλήρους εξάλειψης πάνω από 500 σχολεία από τον Φεβρουάριο του 2015. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν πόλεμο διά πληρεξουσίων που ενορχηστρώνεται από τη μυστική αγγλο-αμερικανική διοίκηση κοινών ειδικών επιχειρήσεων.

Μπορεί κανείς να αντιτείνει ότι ο βομβαρδισμός όλων των δημόσιων αμερικανικών σχολείων είναι κατά τι ακραία ενέργεια. Σκεφθείτε, όμως, το άμεσο όφελος. Χωρίς το βάρος της φοίτησης στα επικίνδυνα σχολεία, μαθητές λυκείων, σε τεράστιους αριθμούς, θα ήταν ελεύθεροι να στρατευθούν. Θα μάθαιναν την πειθαρχία, τον πατριωτισμό, τις τέχνες του τατουάζ και θα αποκτούσαν τις δολοφονικές ικανότητες που είναι αναγκαίες για να μείνει η Αμερική ασφαλής. Δεν θα έβρισκαν την κουλτούρα του στρατού σε όλα διαφορετική από την κουλτούρα των λυκείων. Θα μπορούσαν να πίνουν, να ξερνάνε, να πίνουν ακόμη περισσότερο, να ξερνάνε και να κάνουν άψυχο σεξ συναινετικά.

Αν αυτό το ωφελιμιστικό επιχείρημα υπέρ του βομβαρδισμού των δημόσιων σχολείων δεν μπορεί να σας πείσει, σκεφθείτε την πρώτη προτεραιότητα του προέδρου Τραμπ για την εκπαίδευση: τη σχολική επιλογή. Σήμερα, εννέα στα δέκα παιδιά στις ΗΠΑ φοιτούν σε δημόσια σχολεία. Εάν τα δημόσια σχολεία βομβαρδίζονταν, η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών που σήμερα δεσμεύονται από το παλιομοδίτικο δικαίωμα στην ελεύθερη, κοσμική εκπαίδευση θα αναγκάζονταν να υιοθετήσουν την «επιλογή». Θα μπορούσαν να διαλέξουν τα σχολεία που ιδρύουν ομάδες ιδιωτών με δημόσιο χρήμα ή να εξασφαλίσουν κουπόνια για ιδιωτικά ή θρησκευτικά σχολεία.

Ασφαλώς θα συμφωνήσετε με τον πρόεδρο Τραμπ και την υπουργό Παιδείας Μπέτσι ντε Βος ότι η θέση της αμερικανικής εκπαίδευσης στην 26η βαθμίδα της παγκόσμιας κατάταξης είναι εξευτελιστική. Συνεπώς, είναι ενθαρρυντικό το ότι η περικοπή 10,5 δισ. δολαρίων από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό του 2018 για την εκπαίδευση αποτελεί ένα πρώτο γενναίο βήμα για να αντιστραφεί αυτή η θλιβερή επίδοση. Μέρος των εξοικονομούμενων χρημάτων, 400 εκατ. δολάρια, θα διατεθεί για την εξάπλωση των σχολείων που ιδρύουν ομάδες ιδιωτών, όπως επίσης των ιδιωτικών και των θρησκευτικών σχολείων, αλλά αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου: 1 δισ., που σήμερα διατίθεται για να ασκηθεί πίεση στα δημόσια σχολεία να θεσπίσουν πολιτικές που προπαγανδίζουν την «επιλογή», θα μπορούσε να εξοικονομηθεί και να διοχετευθεί σε τομείς που είναι πιο αναγκαίοι – εάν βομβαρδίζονταν τα δημόσια σχολεία. Θα μπορούσε να προστεθεί στον συνδυασμένο προϋπολογισμό άμυνας και πυρηνικών όπλων, που τώρα φτάνει στο συγκρατημένο ύψος των $731.09 δισ. (συγκριτικά, ο αμυντικός προϋπολογισμός της Ρωσίας ισοδυναμεί με το αξιοθρήνητο ποσό των $45 δισ. ετησίως).

Ο συνολικός αμυντικός προϋπολογισμός των $731.09 δισ. έναντι του προϋπολογισμού για την παιδεία των $59 δισ. βοηθά να πειστεί κανείς πόσο σοφοί, προνοητικοί και πνευματικά ισχυροί είναι οι ηγέτες που έχουμε επιλέξει – και πόσο αφοσιωμένοι σε ένα ασφαλές και επιτυχές μέλλον για τους νέους μας. Στο Πεντάγωνο δίνονται $686 δισ., ο μεγαλύτερος προϋπολογισμός από αυτόν του Ομπάμα το 2011, αυξημένος κατά 74 δισ. σε σχέση με το 2017. Στην περίπτωση που ανησυχείτε ότι οι πόλεμοι εναντίον όλων των εχθρών μας στο εξωτερικό θα σταματήσουν, ησυχάστε: $69 δισ. εξασφαλίζονται για τη χρηματοδότηση πολέμων το 2019, $6,97 δισ. θα δοθούν στην προμήθεια, την έρευνα, την ανάπτυξη και τη «δημιουργία ειδικού συστήματος» που σχετίζονται με τα drones, μια μεγάλη αύξηση σε σχέση με τα 2,9 δισ. του 2016. Στο υπουργείο Ενέργειας, που έχει την αποστολή συντήρησης των πυρηνικών όπλων, θα δοθούν 30 δισ. δολάρια. Στην Εθνική Διοίκηση Πυρηνικής Ασφάλειας, μια ημιαυτόνομη πτέρυγα του υπουργείου Ενέργειας, θα δοθούν 15,09 δισ. δολάρια, μια αύξηση σχεδόν 1,2 δισ. από το περασμένο έτος.

Ειλικρινά, οι προτεραιότητες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο προφανείς: τόσο που δεν μπορώ να τους δώσω αρκετή έμφαση. Εξίσου ειλικρινά, με σεβασμό, θα απέτρεπα τον πρόεδρο Τραμπ να χρησιμοποιήσει οπλισμένα drones στα δημόσια σχολεία. Είναι πανάκριβα: το κόστος για τις ώρες πτήσης ποικίλλει κατά πολύ – από 2.000 έως 3.000 δολάρια την ώρα για τα πρωτόγονα Reapers και Predators μέχρι 30.000 την ώρα για το σικάτο Global Hawk, ενώ το κόστος της πτήσης ανά ώρα για την πιο νέα περηφάνια του στρατού, το Gray Eagle, που θα κάνει το ντεμπούτο του τη φετινή άνοιξη (η στρατιωτική βάση στο Φρούριο Κάρσον ήδη παρήγγειλε τέσσερα) είναι ακόμη άγνωστο (τουλάχιστον στην υπογράφουσα ερευνήτρια). Το Gray Eagle είναι ένα «θηριώδες drone με άνοιγμα φτερών 56 ποδών [18,6 μέτρων] που φέρει τέσσερις πυραύλους αέρος-εδάφους Hellfire και μπορεί να πετάει 24 ώρες με τη συνεχούς λειτουργίας ντιζελομηχανή που διαθέτει», περηφανεύεται το Military.com […]

Επίσης, και πάλι με σεβασμό, υπενθυμίζω στον πρόεδρο Τραμπ ότι τα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων εξοπλισμένα drones είναι πολύπλοκα συστήματα. Ακόμη και βασικά μοντέλα όπως τα Predators και τα Reapers απαιτούν τέσσερα αεροσκάφη, έναν σταθμό ελέγχου στο έδαφος και δορυφορική σύνδεση. Γνωρίζουμε ότι τα drones δεν είναι επανδρωμένα, αλλά χρειάζονται πιλότους. Απαιτούν εκπαιδευμένα πληρώματα για να τα κατευθύνουν, να αναλύουν τις εικόνες και να αποφασίζουν την εξαπόλυση πυραύλων αέρος- εδάφους. Αυτοί οι εξ αποστάσεως «ήρωες», όπως τους αποκαλεί ο πρόεδρος, [οι «ήρωες του τηλεκοντρόλ»], καλύτερα να φυλάσσονται για πιο επικές και αιματηρές μάχες από ό,τι ο πόλεμος στα δημόσια σχολεία.

Για να αποτραπεί η επανάληψη της σφαγής που έπληξε το λύκειο Marjory Stoneman Douglas στη Φλόριδα τα εξοπλισμένα drones δεν είναι καλή ιδέα: πετιούνται, στην κυριολεξία, χρήματα στην εκπαίδευση. Ούτε είναι καλή ιδέα η τεχνολογία του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, ούτε το να τοποθετηθούν συνταξιούχοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί στις σχολικές τάξεις, ούτε να οργανωθεί η ασφάλεια στα σχολεία με τρόπο αντίστοιχο της ασφάλειας των αεροδρομίων (αν και αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ δημοφιλές στους μαθητές, καθώς η πραγματική διδακτική ημέρα δεν θα άρχιζε ποτέ, εφόσον θα περνούσαν ώρες επί ωρών για έρευνες, ελέγχους κ.λπ.) ούτε οι ένοπλοι καθηγητές (σας λέω από την εμπειρία μου μέσα στις σχολικές τάξεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μοιραίο, όταν οι ημέρες διδασκαλίας πάνε στραβά).

Όχι, η πιο γρήγορη, η πιο φθηνή, η πιο αποτελεσματική λύση για να λυθεί το πρόβλημα της ανασφάλειας στα σχολεία είναι να βομβαρδιστούν τα δημόσια σχολεία μέχρι πλήρους εξαφάνισης. Όπως παρατήρησε η χειρότερη υπουργός Παιδείας που είχε το προνόμιο να αντέξει αυτή η χώρα, «Ήρθε για εμάς η ώρα να διαλύσουμε τους περιορισμούς της μυστηριακής προσέγγισης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όσον αφορά την εκπαίδευση. Η Ουάσιγκτον ήταν στο τιμόνι για πάνω από 50 χρόνια και έχει να επιδείξει ελάχιστα αποτελέσματα στις προσπάθειές της».

Με μια αισιόδοξη νότα, προσβλέπω στην ημέρα που ένας υπουργός Άμυνας, που αντιτίθεται εξίσου στον πόλεμο όπως η Μπέτσι ντε Βος στην εκπαίδευση, θα διακηρύξει ότι η «μυστηριακή προσέγγιση» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για την «άμυνα» τελειώνει.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

ΗΠΑ: ο πόλεμος μεταξύ των ελίτ – οι ολιγάρχες τα πάνε καλά, ο λαός υποφέρει

Σε μια κλίμακα πρωτοφανή από την «μεγάλη» παγκόσμια ύφεση της δεκαετίας του 1930, στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα σημειώνονται οξύτατες πολιτικές επιθέσεις, διαιρέσεις και υφαρπαγές εξουσίας. Απολύσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, έρευνες του Κογκρέσου, απαιτήσεις για προεδρική παραπομπή, κυνηγητό μαγισσών, απειλές φυλάκισης για «επίδειξη περιφρόνησης προς το Κογκρέσο» και απροκάλυπτες διαμάχες για την εξουσία έχουν θρυμματίσει τη βιτρίνα πολιτικής ενότητας και συναίνεσης ανάμεσα στις ανταγωνιζόμενες ισχυρές μερίδες της ολιγαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, ο εκλεγμένος πρόεδρος παλεύει σε καθημερινή βάση να ασκήσει την κρατική εξουσία. Τα ελεγχόμενα από την αντιπολίτευση κρατικά (όπως η εθνική δημόσια ραδιοφωνία) και εταιρικά όργανα μαζικής προπαγάνδας αντιπαρατίθενται στην προεδρία. Ομάδες της στρατιωτικής ελίτ και της επιχειρηματικής ολιγαρχίας συγκρούονται στην εγχώρια και τη διεθνή σκηνή. Οι ολιγάρχες διαπληκτίζονται και επιτίθενται ο ένας τον άλλον. Κατασκευάζουν πλαστές κατηγορίες, συνωμοτούν και εξαπατούν. Οι πολιτικοί ακόλουθοί τους, ως μάρτυρες αυτών των μνημειωδών συγκρούσεων, είναι βουβοί, κουφοί και τυφλοί ως προς  τα πραγματικά συμφέροντα που διακυβεύονται.

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον ολιγάρχη πρόεδρο και τους ολιγάρχες της αντιπολίτευσης έχει σοβαρές συνέπειες για τις αντίστοιχες μερίδες τους και για τον αμερικανικό λαό. Οι πόλεμοι και η κατάκτηση αγορών, που επιδιώκουν οι ομάδες των ολιγαρχών, ώθησαν τις αντιτιθέμενες ολιγαρχικές δυνάμεις στην απόκτηση ελέγχου επί των  μέσων πολιτικής χειραγώγησης (ΜΜΕ και δικαστικών διώξεων).

Ο έντονος πολιτικός ανταγωνισμός και η ανοικτή πολιτική αντιπαράθεση δεν έχει καμιά σχέση με τη «δημοκρατία» όπως υπάρχει σήμερα στις ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα, η απουσία πραγματικής δημοκρατίας επιτρέπει στους ολιγάρχες να συγκρούονται στα σοβαρά. Ο περιθωριοποιημένος και απολίτικος λαός είναι ανίκανος να αξιοποιήσει υπέρ του τη σύγκρουση μεταξύ των ολιγαρχικών μερίδων και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του.

Τι δεν αφορά η «σύγκρουση» μεταξύ των ολιγαρχών

Η μάχη «ζωής και θανάτου» ανάμεσα στις μερίδες των ολιγαρχών δεν αφορά την ειρήνη!

Καμία από τις ολιγαρχικές ομάδες που εμπλέκεται σ’ αυτή τη διαμάχη δεν τάσσεται υπέρ δημοκρατικών ή ανεξάρτητων κυβερνήσεων.

Καμία πλευρά δεν επιδιώκει τον εκδημοκρατισμό της αμερικανικής πολιτικής/εκλογικής διαδικασίας ή τη διάλυση του μηχανισμού του αστυνομικού κράτους.

Καμία πλευρά δεν δεσμεύεται με «κοινωνικό συμβόλαιο» απέναντι στους Αμερικανούς εργάτες και υπαλλήλους.

Καμία δεν ενδιαφέρεται για πολιτικές αλλαγές  που είναι αναγκαίες ώστε να αντιμετωπιστεί η συνεχής διάβρωση του βιοτικού επιπέδου ή η πρωτοφανής αύξηση της «πρώιμης» θνησιμότητας ανάμεσα στα εργατικά και αγροτικά στρώματα της χώρας.

Παρά τις ομοιότητές τους όμως, που απορρέουν από τον βασικό στόχο ο οποίος συνίσταται στη διατήρηση της ισχύος/εξουσίας της ολιγαρχίας ενάντια στα συμφέροντα του γενικότερου πληθυσμού, υπάρχουν βαθιές διαιρέσεις σχετικά με το περιεχόμενο και την κατεύθυνση του προεδρικού καθεστώτος και του κρατικού μηχανισμού.

Και τι αφορά 

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των μερίδων της ολιγαρχίας πάνω στο ζήτημα των πολέμων και των «επεμβάσεων».

Η «αντιπολίτευση»  (το Δημοκρατικό Κόμμα και κάποιες ρεπουμπλικανικές ελίτ) επιδιώκει τη συνέχιση της πολιτικής των πλανητικών πολέμων, με πιο συγκεκριμένο  στόχο την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα, όπως επίσης τη συνέχιση των περιφερειακών πολέμων στην Ασία και στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει πεισματική άρνηση τροποποίησης της στρατιωτικής πολιτικής, παρά τις καταστροφικές συνέπειες στο εσωτερικό των ΗΠΑ (οικονομική παρακμή και αυξανόμενη φτώχεια) και διεθνώς, με τις μαζικές εθνικές εκκαθαρίσεις, την τρομοκρατία, την αναγκαστική μετανάστευση των προσφύγων πολέμου στην Ευρώπη, την πείνα και τις επιδημίες (όπως η χολέρα και ο λιμός στην Υεμένη).

Η προεδρία Τραμπ ευνοεί την ένταση της αντιπαράθεσης με το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, καθώς και την επέμβαση στη Συρία, τη Βενεζουέλα και την Υεμένη.

Η «αντιπολίτευση» υποστηρίζει τις πολυμερείς οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες (όπως η TTP και η  NAFTA), ενώ ο Τραμπ ευνοεί τις επικερδείς «διμερείς» συμφωνίες, βασίζεται στις εμπορικές και επενδυτικές δοσοληψίες με τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα του Κόλπου και στο σχηματισμό ενός επιθετικού στρατιωτικού «άξονα» (ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ-Εμιράτων) για να ανατρέψει το εθνικιστικό καθεστώς του Ιράν και να διαμελίσει τη χώρα.

Η «αντιπολίτευση» επιδιώκει τη διεξαγωγή πολέμων και βίαιης «αλλαγής καθεστώτος», προκειμένου να αντικαταστήσει ανυπάκουους «τυράννους» και εθνικιστές και να εγκαταστήσει «πελατειακές κυβερνήσεις» οι οποίες θα παραχωρούν βάσεις στην αμερικανική στρατιωτική αυτοκρατορία. Ο Τραμπ εναγκαλίζεται τους υπάρχοντες δικτάτορες που μπορούν να επενδύσουν στο εσωτερικό πρόγραμμά του για τις υποδομές.

Η «αντιπολίτευση» επιδιώκει τη μεγιστοποίηση του ρόλου που παίζει παγκοσμίως η στρατιωτική ισχύς της Ουάσιγκτον. Ο Τραμπ αποβλέπει στην επέκταση του ρόλου των ΗΠΑ στην παγκόσμια αγορά.

Και οι δύο μερίδες της ολιγαρχίας υποστηρίζουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, έχουν διαφορές  όμως όσον αφορά το χαρακτήρα και τα μέσα του.

Για την «αντιπολίτευση», κάθε χώρα, μεγάλη ή μικρή, μπορεί να αποτελέσει στόχο στρατιωτικής κατάκτησης. Ο Τραμπ τείνει να ευνοεί την επέκταση των κερδοφόρων εξωτερικών αγορών μαζί με την προβολή της αμερικανικής στρατιωτικής κυριαρχίας.

Ολιγάρχες: ομοιότητες ως προς την τακτική

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ολιγαρχών δεν αποκλείει ομοιότητες ως προς τα μέσα και την τακτική. Και οι δύο ομάδες προωθούν την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, υποστηρίζουν τον πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη και την επέμβαση στη Βενεζουέλα. Υποστηρίζουν το εμπόριο με την Κίνα και τις διεθνείς κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία και το Ιράν. Επιδεικνύουν δουλικό σέβας προς το κράτος του Ισραήλ και ευνοούν το διορισμό ανοικτά σιωνιστικών παραγόντων στον πολιτικό, οικονομικό μηχανισμό και στις μυστικές υπηρεσίες.

Αυτές οι ομοιότητες όμως υπόκεινται σε αψιμαχίες τακτικής,  πολιτικού προπαγανδιστικού χαρακτήρα. Η «αντιπολίτευση» καταγγέλλει όποια απόκλιση της πολιτικής έναντι της Ρωσίας ως «προδοσία», ενώ ο Τραμπ κατηγορεί την «αντιπολίτευση» ότι θυσιάζει τους Αμερικανούς εργάτες για χάρη της  NAFTA.

Παρά τις αποχρώσεις τακτικής και τις ομοιότητες, ο άγριος ενδο-ολιγαρχικός ανταγωνισμός απέχει πολύ από το να γίνεται για το θεαθήναι. Όποιες κι αν είναι οι πραγματικές ή οι προσποιητές ομοιότητες και διαφορές, η αντιπαράθεση των ολιγαρχών για την ιμπεριαλιστική και εγχώρια εξουσία επιφέρει μεγάλες συνέπειες στην πολιτική και συνταγματική τάξη πραγμάτων.

Ολιγαρχική πολιτική εκπροσώπηση και παράλληλο αστυνομικό κράτος

Η εξελισσόμενη διαμάχη ανάμεσα στην προεδρία Τραμπ και την «αντιπολίτευση» δεν αποτελεί μια συνήθη αψιμαχία όσον αφορά τη νομοθεσία ή τις αποφάσεις. Δεν αφορά επίσης, απλώς, τον έλεγχο του δημόσιου πλούτου της χώρας. Η σύγκρουση περιστρέφεται γύρω από τον έλεγχο του καθεστώτος και την άσκηση της κρατικής εξουσίας.

Η «αντιπολίτευση» διαθέτει μια εντυπωσιακή διάταξη δυνάμεων, στις οποίες περιλαμβάνονται ο μηχανισμός των μυστικών υπηρεσιών (NSA, Homeland Security, FBI, CIA, κ.λπ.) και ένας ουσιώδης τομέας του Πενταγώνου και της αμυντικής βιομηχανίας. Επιπλέον, έχει δημιουργήσει νέα κέντρα ισχύος με σκοπό την εκδίωξη του Τραμπ, συμπεριλαμβανομένου του χώρου της Δικαιοσύνης. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά με το διορισμό του πρώην επικεφαλής του FBI Ρόμπερτ Μιούλερ ως «ειδικού ανακριτή» και βασικών στελεχών των υπηρεσιών του γενικού εισαγγελέα/υπουργού Δικαιοσύνης, όπως του αναπληρωτή γενικού εισαγγελέα Ρομπ Ρόζενστάιν.  Ο Ρόζενστάιν διόρισε τον Μιούλερ, αφότου απομονώθηκε αναγκαστικά ο γενικός εισαγγελέας «Τζεφ» Σέσιον (σύμμαχος του Τραμπ) διότι είχε «συναντηθεί» με Ρώσους διπλωμάτες κατά την άσκηση των καθηκόντων του στο Κογκρέσο, όντας ανώτατο στέλεχος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας.   Αυτή η «απομόνωση» αφαίρεσε σημαντικές αρμοδιότητες από τον πιο σημαντικό σύμμαχο του Τραμπ στη Δικαιοσύνη.

Το δίχτυ της αντιπολιτευτικής ισχύος απλώνεται και περιλαμβάνει πρώην αξιωματούχους του αστυνομικού κράτους, μεταξύ των οποίων τον Μάικλ Τσέρτοφ (συνεργάτη του Ρ. Μιούλερ) και επικεφαλής της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφάλειας  υπό τον Μπους τον νεότερο, τον Τζον Μπρέναν (CIA), τον Τζέιμς Κομέι (FBI) και άλλους.

Η «αντιπολίτευση» κυριαρχεί στα βασικά όργανα προπαγάνδας — στον Τύπο («Washington Post», «Financial Times», «New York Times» και «Wall Street Journal») και  στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο (ABC, NBC, CBS και PBS/ NPR), τα οποία ταχύτατα μεγαλοποιούν γεγονότα  και κατηγορούν  τον πρόεδρο και τους συμμάχους του για ένα όλο και επεκτεινόμενο πλέγμα ατεκμηρίωτων «εγκλημάτων και παραπτωμάτων». Νεοσυντηρητικά και φιλελεύθερα think tanks και ιδρύματα, ακαδημαϊκοί ειδικοί και σχολιαστές έχουν ενωθεί σε μια «χορωδία υστερίας» και τροφοδοτούν τη φρενίτιδα εκδίωξης του Τραμπ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος διαθέτει μια όλο και πιο ευάλωτη βάση υποστήριξης στο υπουργικό του συμβούλιο, στην οικογένεια και τους στενότερους συμβούλους του. Διαθέτει μια μειοψηφία υποστηρικτών στα νομοθετικά σώματα και πιθανώς στο Ανώτατο Δικαστήριο, παρόλο που πλειοψηφεί σ’ αυτά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Διαθέτει επίσης την παθητική υποστήριξη των ψηφοφόρων του, αλλά αυτοί δεν έχουν την ικανότητα κινητοποίησης στους δρόμους. Είναι περιθωριοποιημένοι.

Εκτός της πολιτικής (του «βάλτου» όπως αποκάλεσε ο Τραμπ την Ουάσιγκτον), η εμπορική, επενδυτική, φορολογική πολιτική και οι απορρυθμίσεις του Τραμπ υποστηρίζονται  από την πλειονότητα των επενδυτών που αποκόμισαν κέρδη από την άνοδο των χρηματιστηρίων μετά την εκλογή του. Ωστόσο, το «χρήμα» φαίνεται να μην επηρεάζει το παράλληλο κράτος.

Η απόκλιση ανάμεσα στους επενδυτές υποστηρικτές του Τραμπ και στην πολιτική ισχύ του αντιπολιτευόμενου κρατικού μηχανισμού αποτελεί μια από τις πιο ασυνήθιστες αλλαγές του αιώνα μας.

Με δεδομένη την αδυναμία του στο εσωτερικό της χώρας και το επαπειλούμενο πραξικόπημα, ο Τραμπ στράφηκε προς την εξασφάλιση «συμφωνιών» με εξωτερικούς συμμάχους, συμπεριλαμβανομένων εμπορικών και επενδυτικών συμφωνιών πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η πώληση όπλων ύψους πολλών δισ.  δολαρίων στη Σαουδική Αραβία και στα Εμιράτα του Κόλπου [360 δισ.  δολάρια σε μία δεκαετία] θα χαροποιήσει το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σ’ αυτό.

Οι πολιτικοί και διπλωματικοί «τεμενάδες» του στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου θα πρέπει να ευχαρίστησαν πολλούς Αμερικανούς σιωνιστές.

Αλλά οι συναντήσεις με παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες και η σύνοδος του G7 στη Σικελία απέτυχαν να εξουδετερώσουν την εξωτερική αντίθεση στον Τραμπ.

Οι ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του NATO δεν δέχτηκαν τις απαιτήσεις του Τραμπ για αύξηση της οικονομικής συμβολής τους στη συμμαχία και καταδίκασαν την απροθυμία του να προσφέρει άνευ όρων στρατιωτική στήριξη στα νέα μέλη του ΝΑΤΟ. Δεν έδειξαν συμπάθεια για τα εσωτερικά του προβλήματα.

Εν ολίγοις, οι υποστηρικτές του Τραμπ στο εξωτερικό, οι συναντήσεις και οι συμφωνίες θα έχουν ελάχιστο αντίκτυπο στον εσωτερικό συσχετισμό δύναμης.

Επιπλέον, υπάρχουν μακροχρόνιοι δεσμοί ανάμεσα στους διάφορους κρατικούς μηχανισμούς της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι οποίοι ενισχύουν την εμβέλεια της αντιπολίτευσης στις επιθέσεις της κατά του Τραμπ.

Παρόλο που οι προεδρικοί και οι αντιπολιτευόμενοι ολιγάρχες διαιρούνται πάνω σε ουσιώδη θέματα, αυτά τα θέματα είναι κάθετα και όχι οριζόντια σχίσματα – ένα ζήτημα των πολέμων «τους» ή των πολέμων «μας».

Ο Τραμπ όξυνε την ιδεολογική διαμάχη με τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν, υποσχέθηκε να αυξήσει τα χερσαία στρατεύματα στο Αφγανιστάν και στη Συρία, ενίσχυσε τη στρατιωτική και συμβουλευτική στήριξη της σαουδαραβικής εισβολής στην Υεμένη και αύξησε την υποστήριξη προς τις βίαιες διαδηλώσεις και τις οχλοκρατικές επιθέσεις στη Βενεζουέλα.

Η «αντιπολίτευση» απαιτεί να αυξηθούν οι προκλήσεις ενάντια στη Ρωσία και στους συμμάχους της και να συνεχιστούν οι εφτά πόλεμοι του Ομπάμα.

Ενώ και οι δύο ομάδες των ολιγαρχών υποστηρίζουν τους συνεχείς πολέμους, η μεγάλη διαφορά είναι ποιος διαχειρίζεται τους πολέμους και ποιος θα καταστεί υπεύθυνος για τις συνέπειες.

Οι συγκρουόμενες ολιγαρχίες διαχωρίζονται ως προς το ποιος ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό, εφόσον η ισχύς τους εξαρτάται από το ποια πλευρά κατευθύνει τους κατασκόπους και δημιουργεί τις χαλκευμένες ειδήσεις.

Σήμερα και οι δύο ολιγαρχικές μερίδες βγάζουν η μία τα «άπλυτα» της άλλης στη φόρα, και καλύπτουν τις κοινές παράνομες πρακτικές τους στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό.

Οι ολιγάρχες του Τραμπ θέλουν να μεγιστοποιήσουν τις οικονομικές συμφωνίες μέσω «άκριτης» υποστήριξης γνωστών τυράννων, η «αντιπολίτευση» υποστηρίζει «κριτικά» τυράννους με αντάλλαγμα την εκχώρηση εδαφών για αμερικανικές βάσεις και στρατιωτική στήριξη των «επεμβάσεων».

Ο Τραμπ προωθεί μεγάλες φορολογικές περικοπές προς όφελος των ολιγαρχών συμμάχων του, προχωρώντας ταυτόχρονα σε μεγάλες περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων για τους κακότυχους ψηφοφόρους του. Η «αντιπολίτευση» υποστηρίζει πιο ήπιες φορολογικές περικοπές και μικρότερες μειώσεις στα κοινωνικά προγράμματα.

Συμπέρασμα

 Η μάχη μεταξύ των ολιγαρχικών μερίδων στις ΗΠΑ δεν έχει φτάσει ακόμη σε αποφασιστική κλίμακα. Ο Τραμπ είναι ακόμη πρόεδρος. Η «αντιπολίτευση» ανοίγει  το δρόμο της με τις έρευνές της και τις εντυπωσιακές αποκαλύψεις στα ΜΜΕ.

Ο πόλεμος προπαγάνδας συνεχίζεται. Τη μια ημέρα τα αντιπολιτευόμενα  ΜΜΕ  εστιάζουν σε έναν μετανάστη φοιτητή που απελάθηκε και την επομένη ο πρόεδρος παρουσιάζει στοιχεία για νέες θέσεις εργασίας στην αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία.

Η αναδυόμενη συνεργασία αριστερών και νεοσυντηρητικών ακαδημαϊκών (δηλ. Νόαμ Τσόμσκι-Γουίλιαμ Κρίστολ) καταγγέλλει εξ αρχής την προεδρία Τραμπ ως εθνική «καταστροφή». Παράλληλα, συνασπίζονται επενδυτές της Γουόλ Στριτ και ελευθεριακοί για να καταγγείλουν την αντίσταση της «αντιπολίτευσης» στις μεγάλες φορολογικές «μεταρρυθμίσεις».

Ολιγάρχες όλων των αποχρώσεων και των τάσεων διαγκωνίζονται για τη συνολική κρατική εξουσία και τον πλούτο, ενώ οι πολίτες στην πλειονότητά τους αποκαλούνται «αποτυχημένοι» από τον Τραμπ ή «απαράδεκτοι» από τη μαντάμ Κλίντον.

Το κίνημα «ειρήνης», οι ομάδες για τα δικαιώματα των μεταναστών και οι ακτιβιστές του κινήματος «Η ζωή των μαύρων μετράει» έχουν μετατραπεί σε ανόητους υπηρέτες που σέρνουν το βαγόνι των ολιγαρχών της «αντιπολίτευσης», ενώ οι εργάτες της «ζώνης της σκουριάς», οι φτωχοί των αγροτικών περιοχών και οι  υπάλληλοι της μεσαίας τάξης που χάνουν την κοινωνική τους θέση είναι αδύναμοι δουλοπάροικοι, δεμένοι στο κάρο του προέδρου Τραμπ.

Επίλογος

Μετά την αιματοχυσία, όταν και εάν ανατραπεί ο πρόεδρος Τραμπ, οι υπάλληλοι της κρατικής ασφάλειας με τα καθωσπρέπει σκούρα κοστούμια τους θα επιστρέψουν στα άνετα γραφεία τους για να επιβλέψουν το «σύνηθες» έργο της κατασκοπίας των πολιτών και να εξαπολύσουν μυστικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό.

Τα ΜΜΕ θα βγάλουν στον αέρα μερικές εντυπωσιακές πληροφορίες και «λόγια της αλήθειας» από τον νέο κάτοχο του Οβάλ Γραφείου.

Η ακαδημαϊκή αριστερά θα διατυπώσει κάποια κριτική ενάντια στον πιο πρόσφατο «επικεφαλής ολιγάρχη» ή θα κοκορευτεί για το πώς η ηρωική της «αντίσταση» απέτρεψε μια εθνική καταστροφή.

Ο Τραμπ, πρώην πρόεδρος, και ο ολιγάρχης γαμπρός του Τζάρεντ Κάσνερ θα υπογράψουν νέες συμφωνίες στον τομέα των ακινήτων. Οι Σαουδάραβες θα λάβουν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια των αμερικανικών όπλων για να εφοδιάσουν ξανά το ISIS ή τους διαδόχους του και να διαβρώσουν περαιτέρω την  «τεράστια και κραυγάζουσα από πόνο» ερημιά της αμερικανικής Μέσης Ανατολής. Το Ισραήλ θα απαιτήσει ακόμη πιο συχνές «εξυπηρετήσεις» από τον νέο Αμερικανό πρόεδρο.

Οι θριαμβευτές αρθρογράφοι θα διατυμπανίσουν ότι το μοναδικό πολιτικό σύστημά «μας», παρά την «πρόσφατη αναταραχή», απέδειξε ότι η δημοκρατία πάντα νικά … μόνο οι άνθρωποι υποφέρουν!

Ζήτω οι ολιγάρχες!

Πηγή: The James Petras Website 31 May 2017 via Global Research

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου