Άρθρα

Γιατί ο Covid-19 είναι ένας πραγματικά ταξικός ιός

Όχι, ο covid δεν είναι ίδιος για όλους, όπως λέγεται συχνά. Οι πιο αδύναμοι εκτίθενται πολύ περισσότερο στον ιό και τις οικονομικές συνέπειές του. Οι πλούσιοι κατάφεραν ακόμη και να τον εκμεταλλευτούν. Η κρίση του κορωνοϊού έχει ρίξει ένα δυνατό φως πάνω στην ταξική δομή του κόσμου μας.

Ένας ιός εντελώς ταξικός

Αυθόρμητα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο ιός δεν γνωρίζει ούτε βαθμίδα ούτε τάξεις, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.

Μια πρόσφατη μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες διαπίστωσε ότι η ανισότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην εξάπλωση και τις συνέπειες του ιού. Όσο χαμηλότερα βρισκόμαστε στην κοινωνική βαθμίδα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να μολυνθούμε, να νοσηλευτούμε, ή και να μην επιβιώσουμε από τον COVID-19.

Η μελέτη προβάλλει τρεις λόγους. Πρώτον, η γενική κατάσταση της υγείας των φτωχότερων ανθρώπων είναι λιγότερο καλή﮲ οι άνθρωποι αυτοί είναι, για παράδειγμα, πιο παχύσαρκοι. Αυτό ακριβώς τους καθιστά λιγότερο ανθεκτικούς στον ιό.

Δεύτερον, υπάρχουν οι συνθήκες εργασίας. Οι καλύτερα αμειβόμενοι εργαζόμενοι, τα στελέχη των επιχειρήσεων, ήταν γενικά σε θέση να μείνουν στο σπίτι, ενώ οι απλοί εργαζόμενοι δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια. Τα επαγγέλματα άμεσης επαφής (πωλητές, υπάλληλοι, ταμίες κλπ) δεν είναι καλά ή είναι κακοπληρωμένα, ενώ ήταν κυρίως αυτά που βρέθηκαν στο στόχαστρο. Επιπλέον, σε πολλές εταιρείες τα μέτρα ασφαλείας απέναντι στην πανδημία καταπατήθηκαν. Βρίσκουμε εντυπωσιακά παραδείγματα για αυτό στα βιβλία Planète Malade των Michel και Collon και μας έκαναν να ξεχάσουμε τον Peter Mertens.

Τέλος, τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα – κι αυτό είναι κατανοητό – εμπιστεύονται λιγότερο την κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, εμφανίζουν την τάση να μην ακολουθούν τα μέτρα ασφαλείας ή να μην εμβολιάζονται. Επιπλέον, μόλις μολυνθούν, δυσκολεύονται περισσότερο με την απομόνωση στο σπίτι.

Αυτοί οι τρεις λόγοι καθιστούν τον SARS-CoV-2 έναν πραγματικά ταξικό ιό. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Οι κάτοικοι των φτωχότερων περιοχών μιας μεγάλης πόλης όπως η Αμβέρσα είναι σχεδόν τρεις φορές πιο πιθανό να μολυνθούν. Το φτωχότερο 10% έχει περισσότερες από δύο φορές πιθανότητα να νοσηλευτεί και έως και πέντε φορές περισσότερη πιθανότητα να πεθάνει.

Οι πλούσιοι πλούτισαν σκανδαλωδώς

Όχι μόνο ο κορωνοϊός είναι ένας ταξικός ιός από ιατρική άποψη, αλλά η πανδημία βάθυνε δραματικά το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Σύμφωνα με την Washington Post, η ύφεση που προκλήθηκε από τον COVID-19 ήταν η πιο άνιση στη σύγχρονη ιστορία.

Καθώς δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν στην ανεργία και τη φτώχεια, οι 32 μεγαλύτερες πολυεθνικές είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται κατά 109 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020. Πέρυσι 493 δισεκατομμυριούχοι προστέθηκαν στην παγκόσμια λίστα, ρεκόρ σύμφωνα με το Forbes. Τουλάχιστον 40 από αυτούς τους νέους δισεκατομμυριούχους συνδέονται με εταιρείες που συμμετέχουν στον αγώνα κατά του COVID-19, όπως ο Stéphane Bancel από τη Moderna και ο Uğur Şahin από την BioNTech. Οι φαρμακευτικοί γίγαντες μπόρεσαν να επωφεληθούν από πολύ γενναιόδωρες επιχορηγήσεις και κυβερνητική υποστήριξη για την ανάπτυξη των εμβολίων, αλλά κατάφεραν να συγκεντρώσουν οι ίδιοι στις τσέπες τους τα μεγάλα κέρδη.

Ο συνδυασμένος πλούτος αυτών των υπερ-πλουσίων αυξήθηκε κατά 5,1 τρισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ του Μαρτίου 2020 και του Μαρτίου 2021, αύξηση της τάξης του 62%. Αυτό το υπέρογκο ποσό είναι ίσο με τον πλούτο που παράγεται κάθε χρόνο από τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους (1). Οι Βέλγοι δεν έχουν αγοράσει ποτέ τόσες Ferrari ή Lamborghini όσες κατά το έτος covid 2020.

Εμβόλια: θέμα ζωής και θανάτου – αλλά όχι αρκετά διαθέσιμα

Στην καταπολέμηση του κορωνοϊού, το εμβόλιο είναι μια πραγματική αλλαγή πορείας. Οι μη εμβολιασμένοι άνθρωποι έχουν 29 φορές περισσότερες πιθανότητες να νοσηλευτούν και 11 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από τον COVID-19. Η αγγλική υγειονομική υπηρεσία εκτιμά ότι ο εμβολιασμός έχει σώσει ήδη 100.000 ζωές στην Αγγλία. Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ συνολικά, αυτό αντιπροσωπεύει περίπου 1,4 εκατομμύρια ζωές που σώθηκαν.

Οι μη εμβολιασμένοι άνθρωποι είναι επίσης μια πηγή νέων μεταλλάξεων. Αυτό σίγουρα συμβαίνει σε περιοχές όπου η εμβολιαστική κάλυψη είναι χαμηλή. Αυτές οι περιοχές μπορούν εύκολα να γίνουν εστίες μόλυνσης επειδή ο ιός έχει τόσους πολλούς ευάλωτους ξενιστές για επίθεση. Όσο περισσότεροι άνθρωποι δεν εμβολιάζονται, τόσο πιο πιθανό είναι ότι νέες μεταλλάξεις του Covid θα αναπτυχθούν και θα γίνουν ανθεκτικές στα εμβόλια.

Αυτός είναι ο και λόγος για τον οποίο η συμπεριφορά αποθήκευσης εμβολίων εκ μέρους των πλούσιων χωρών είναι τόσο ντροπιαστική αν και τόσο επίμονη. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, από τις 30 Αυγούστου, οι 30 φτωχότερες χώρες του κόσμου είχαν εμβολιάσει μόνο το 2% του πληθυσμού τους, ενώ στις χώρες υψηλού εισοδήματος το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 57%. Στο Κονγκό, το ποσοστό εμβολιασμού είναι 0,1%, στην Αϊτή 0,24%, το Τσαντ 0,27% και στην Τανζανία 0,36%.

Οι επιστήμονες έχουν δείξει ότι τα τρέχοντα εμβόλια για τον covid λειτουργούν αρκετά καλά που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρειάζονται ακόμη περαιτέρω δόση. Παρόλα αυτά, οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονται για μια ακόμα ενισχυτική δόση και το Ισραήλ σχεδιάζει ακόμη και μια τέταρτη.

Το Covax είναι ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από τα Ηνωμένα Έθνη για την παροχή προσιτών εμβολίων σε χώρες του Νότου. Μέχρι σήμερα, έχει παραδοθεί μόνο το 11% των 2 δισεκατομμυρίων δόσεων που είχαν υποσχεθεί. Ακόμα πιο σκανδαλώδες: πλούσιες χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Νότια Κορέα, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ έχουν αγοράσει εκατοντάδες χιλιάδες δόσεις αυτών των εμβολίων Covax για δική τους χρήση.

Ενώ οι πλούσιες χώρες θα έχουν σύντομα πλεόνασμα πάνω από ένα δισεκατομμύριο εμβόλια, περίπου 10.000 άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάτι που θα ήταν «απολύτως αποτρέψιμο» εάν τα εμβόλια διανέμονταν πιο δίκαια. Πράγματι, ο ιός είναι ταξικός…

Σημείωση:

(1) Αφορά τους κατοίκους της Αφρικής (πλην της Νιγηρίας) και της νότιας Ασίας.

Πηγή: dewereldmorgen.be

Μετάφραση: antapocrisis από INVESTIG’ ACTION

Ένας μαύρος μαρξιστής ακαδημαϊκός θέλησε να μιλήσει για την φυλή. Προκάλεσε την οργή.

Ο Άντολφ Ριντ, είναι γέννημα θρέμμα του φυλετικά κατακερματισμένου Νότου, ντόπιος της Νέας Ορλεάνης, ο οποίος οργάνωνε φτωχούς, μαύρους και αντιμιλιταριστές στρατιώτες στα τέλη του 60 και έγινε ένας σπουδαίος μαρξιστής ακαδημαϊκός σε τρία κορυφαία πανεπιστήμια.

Στην πορεία απέκτησε την πεποίθηση, η οποία είναι υπό αμφισβήτηση σήμερα, ότι η Αριστερά είναι πολύ επικεντρωμένη στην φυλή και ελάχιστα επικεντρωμένη στην τάξη. Κατά την άποψη του, οι σημαντικές νίκες επιτεύχθηκαν, όταν η εργατική τάξη και οι φτωχοί κάθε χρώματος παλέψαν πλάι-πλάι για τα δικαιώματα τους.

Στα τέλη Μαΐου, ο καθηγητής, 73 χρόνων πλέον και ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας, ήταν καλεσμένος να μιλήσει  στην τοπική οργάνωση των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA) στη Νέα Υόρκη. Το ταίριασμα φαινόταν φυσικό. Με κοφτερό πνεύμα, ο άνδρας που έκανε εκστρατεία για τον Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς και στηλίτευσε τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα ως έναν άνδρα «ανίδεο αναφορικά με την κατασταλτική νεοφιλελεύθερη πολιτική», θα απευθυνόταν στην μεγαλύτερη οργάνωση των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής οι οποίοι ανέδειξαν στην Βουλή των Αντιπροσώπων την Αλεσάντρια Οκάσιο-Κορτέζ και μια νέα γενιά αριστερού ακτιβισμού.

Το θέμα που επέλεξε ήταν σκληρό: Σκόπευε να επιχειρηματολογήσει ότι η έντονη επικέντρωση της Αριστεράς στον δυσανάλογο αντίκτυπο του κορωνοϊού στους μαύρους, υπομονεύει την πολυφυλετική οργάνωση, την οποία βλέπει ως το κλειδί στη δημόσια υγεία και στην οικονομική δικαιοσύνη.

Η θερμοκρασία ανέβηκε και ο θυμός ξέσπασε. Τα μέλη του DSA αναρωτιούνταν «πως γίνεται να έχουμε προσκαλέσει να μιλήσει κάποιον που υποβαθμίζει τον ρατσισμό σε μια εποχή πανδημίας αλλά και διαμαρτυρίας;». Η ομάδα των Αφροσοσιαλιστών και των Έγχρωμων Σοσιαλιστών της οργάνωσης δήλωσε ότι το να μιλήσει ήταν «αντιδραστικό, μειωτικό και στην καλύτερη εντελώς αδιάφορο».

«Δεν μπορούμε να φοβόμαστε να συζητήσουμε για τη φυλή και το ρατσισμό, διότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να παραποιηθεί από ρατσιστές. Είναι δειλία και υποχώρηση μπροστά στους ρατσιστές».

Εν μέσω της φήμης ότι οι αντίπαλοι μπορεί να έριχναν την ομιλία του από το διαδίκτυο ο καθηγητής Ριντ και οι επικεφαλής του DSA συμφώνησαν να την ακυρώσουν, μια εντυπωσιακή στιγμή καθώς ίσως η πιο ισχυρή σοσιαλιστική οργάνωση της Αμερικής αρνήθηκε την ομιλία ενός μαύρου μαρξιστή καθηγητή λόγω της άποψής του για τις φυλές.

«Κύριε ελέησον, ο Άντολφ είναι ο πιο σπουδαίος δημοκρατικός θεωρητικός της γενιάς του», είπε ο Κορνέλ Γουέστ, καθηγητής φιλοσοφίας στο Χάρβαρντ και επίσης σοσιαλιστής. « Έχει υιοθετήσει κάποιες μη δημοφιλείς θέσεις για τις πολιτικές ταυτοτήτων, αλλά έχει πίσω του ένα ιστορικό μισού αιώνα. Αν παραιτηθείς από την συζήτηση, το κίνημα σου κινδυνεύει να στενέψει».

Η απόφαση να φιμωθεί ο καθηγητής Ριντ ήρθε την στιγμή όπου οι Αμερικανοί αντιπαρατίθενται για τον ρόλο της φυλής και του ρατσισμού στην αστυνόμευση, στην Υγεία, τα Μ.Μ.Ε και τις εταιρείες. Συχνά από αυτή την συζήτηση αποκλείονται εκείνοι οι αριστεροί και οι προοδευτικοί που υποστηρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη επικέντρωση στην φυλή και όχι στην τάξη, ενώ ζούμε σε μια τόσο άνιση κοινωνία. Ο καθηγητής Ριντ είναι μέρος εκείνων των ιστορικών, πολιτικών επιστημόνων και διανοούμενων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το οικοδόμημα της φυλής είναι υπερτιμημένο.

Αυτή η αντιπαράθεση είναι ιδιαίτερα ισχυρή, αφού πολλοί αγωνιστές αισθάνονται ότι υπάρχει η μοναδική ίσως ευκαιρία εδώ και χρόνια να σημειωθεί πρόοδος σε θέματα που αφορούν από την αστυνομική βία και τις υπερβολικές και μαζικές φυλακίσεις, έως την υγεία και την κοινωνική ανισότητα. Αυτή όμως η ευκαιρία αναδύεται όπως ο σοσιαλισμός στην Αμερική – κυρίως ως ένα λευκό κίνημα που προσελκύει νεότερους οπαδούς από διαφορετικά στρώματα και κατηγορίες.

Πολλοί αριστεροί και φιλελεύθεροι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι τρέχουσες ανισότητες στην υγεία, την αστυνομική βαρβαρότητα και την ανισότητα του πλούτου οφείλονται κυρίως στην αμερικανική ιστορία του ρατσισμού και της λευκής υπεροχής. Το ζήτημα της φυλής είναι η πρωταρχική πληγή της Αμερικής, λένε, και οι Μαύροι, μετά από αιώνες δουλείας και φυλετικού διαχωρισμού, πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή ενός πολυφυλετικού αγώνα για να το διαλύσουν. Το να ακυρώσουμε αυτή τη μάχη κυνηγώντας απλά μια εφήμερη ταξική αλληλεγγύη είναι παράλογο, υποστηρίζουν.

«Ο Άντολφ Ριντ και οι άλλοι του είδους του, πιστεύουν ότι αν μιλήσουμε πάρα πολύ για την φυλή θα απομακρύνουμε πάρα πολλούς και αυτό θα μας εμποδίσει να οικοδομήσουμε ένα κίνημα», δήλωσε η Κιάνγκα Γιαμάχτα Τέιλορ, καθηγήτρια αφρικανικών-αμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στο Νιου Τζέρσεϋ και σοσιαλίστρια που έδωσε ομιλίες στους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA) και είναι εξοικειωμένη με αυτές τις συζητήσεις. «Δεν το θέλουμε αυτό – θέλουμε να κερδίσουμε την κατανόηση των λευκών για το πώς ο ρατσισμός τους έχει διαστρεβλώσει θεμελιωδώς τη ζωή των Μαύρων».

Μια αντίθετη άποψη προσφέρεται από τον καθηγητή Ριντ και ορισμένους εξέχοντες μελετητές και ακτιβιστές, πολλοί από τους οποίους είναι μαύροι. Βλέπουν την τρέχουσα έμφαση στον πολιτισμό στην πολιτική που βασίζεται στη φυλή ως αδιέξοδη. Η τάση αυτή περιλαμβάνει τον Δρ Γουέστ, τους ιστορικούς Μπάρμπαρα Φιλντς του Πανεπιστημίου της Κολούμπια και τον Τουρέ Ριντ – γιο του Άντολφ – της πολιτείας του Ιλινόις  και τον Μπασκάρ Σανκάρα, ιδρυτή του Jacobin, ενός σοσιαλιστικού περιοδικού.

Όλοι αυτοί αποδέχονται φυσικά την ωμή πραγματικότητα της φυλετικής ιστορίας της Αμερικής και του ρατσισμού. Υποστηρίζουν, ωστόσο, ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα την Αμερική – όπως η ανισότητα του πλούτου, η αστυνομική βαρβαρότητα και οι μαζικές φυλακίσεις – επηρεάζουν τους μαύρους και ισπανόφωνους Αμερικανούς, αλλά και έναν μεγάλο αριθμό της εργατικής τάξης και  των φτωχών λευκών Αμερικανών.

Τα πιο ισχυρά και προοδευτικά κινήματα, λένε, ριζώνουν στην πάλη για παγκόσμια προγράμματα.

Αυτό ισχύει για τους νόμους που ενδυνάμωσαν την οργάνωση της εργασίας και καθιέρωσαν προγράμματα μαζικής απασχόλησης κατά τη διάρκεια του Νιου Ντηλ, και ισχύει για τους τρέχοντες αγώνες για δωρεάν δίδακτρα δημόσιων κολεγίων, υψηλότερο κατώτατο μισθό, εκδημοκρατισμένες αστυνομικές δυνάμεις και δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

Αυτά τα προγράμματα θα βοηθούσαν κατεξοχήν τους Μαύρους, Λατίνους και Ιθαγενείς Αμερικανούς, οι οποίοι κατά μέσο όρο έχουν λιγότερο οικογενειακό πλούτο και υποφέρουν από κακή υγεία σε ποσοστά που ξεπερνούν αυτά των λευκών Αμερικανών, θεωρεί ο καθηγητής Ριντ και οι υποστηρικτές του. Το να επιμείνεις στην φυλή, ενέχει το ρίσκο να διχάσεις μια εν δυνάμει ισχυρή συμμαχία και να πέσεις στα χέρια των συντηρητικών.

«Η εμμονή με τις ανισότητες της φυλής έχει αποικίσει τη σκέψη των αριστερών και φιλελεύθερων», μου είπε ο καθηγητής Ριντ. «Υπάρχει αυτή η επιμονή ότι η φυλή και ο ρατσισμός είναι θεμελιώδεις καθοριστικοί παράγοντες της ύπαρξης όλων των Μαύρων».

Αυτές οι μάχες δεν είναι καινούργιες: Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Σοσιαλιστές αγωνίστηκαν με τον δικό τους ρατσισμό και συζήτησαν το βαθμό στον οποίο πρέπει να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν μια πολυφυλετική οργάνωση. Ο Γιουτζίν Ντεμπς, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος πέντε φορές, ήταν επιβλητικός στην επιμονή του ότι το κόμμα του υποστηρίζει τη φυλετική ισότητα. Παρόμοιες ερωτήσεις θόλωσαν τα πολιτικά δικαιώματα και τα κινήματα της Μαύρης εξουσίας της δεκαετίας του 1960.

Αλλά η συζήτηση έχει ξαναρχίσει από την εξάπλωση του θανατηφόρου ιού και τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη από αστυνομικό. Και έχει υιοθετήσει έναν διχαστικό τόνο ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές, καθώς ο σοσιαλισμός – που στη δεκαετία του 1980 σε μεγάλο βαθμό έλκυε αριστερούς μιας κάποιας ηλικίας – προσελκύει σήμερα πολλούς νέους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να ανασυστήσουν οργανώσεις όπως οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA), η οποία υπάρχει σε διάφορες παραλλαγές από τη δεκαετία του 1920. (Μια δημοσκόπηση στα τέλη του περασμένου έτους διαπίστωσε ότι ο σοσιαλισμός είναι τώρα τόσο δημοφιλής, όσο και ο καπιταλισμός, μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18 έως 39 ετών).

Οι DSA τώρα έχουν πάνω από 70.000 μέλη σε όλη την χώρα και 5.800 στην Νέα Υόρκη- και η μέση ηλικία τους κυμαίνεται κοντά στα 30. Η οργάνωση έχει γίνει μια αναπάντεχη εκλογική δεξαμενή, που τροφοδοτεί τις νίκες των υποψηφίων του Δημοκρατικού Κόμματος όπως της Οκάζιο-Κορτέζ και του Τζαμάαλ Μπάουμαν, οι οποίοι επικράτησαν εναντίον του μακροχρόνιου δημοκρατικού κατεστημένου στις προκριματικές εκλογές του Ιουνίου.

Τα προηγούμενα χρόνια, οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής είχαν υποδεχτεί τον καθηγητή Ριντ ως ομιλητή. Όμως τα νεότερα μέλη, κουρασμένα από την απομόνωση λόγω Covid-19, ρίχτηκαν στην μάχη του «Defund Police» (να μειωθεί η χρηματοδότηση της Αστυνομίας) και των αντι-Τραμπ διαδηλώσεων και εξοργίστηκαν από την πρόσκληση που του δόθηκε.

«Τα μέλη έχουν πολύ έντονες ανησυχίες», δήλωσε ο Τσι Ανούα, από τους επικεφαλής της οργάνωσης της Νέας Υόρκης του DSA σε μια διαδικτυακή κλήση. «Η συζήτηση ήταν πολύ περιφρονητική για τις φυλετικές ανισότητες σε ένα πολύ τεταμένο χρονικό διάστημα για την αμερικανική ζωή».

Η καθηγήτρια Τέιλορ του Πρίνστον, είπε ότι ο καθηγητής Ριντ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η προγραμματισμένη συζήτησή του για το Covid-19 και δεδομένης της εμμονής για τις φυλετικές ανισότητες θα καταγραφόταν ως «πρόκληση. Ήταν αρκετά εμπρηστικό».

Τίποτα από αυτά δεν εξέπληξε τον Καθηγητή Ριντ, ο οποίος σαρδόνια το χαρακτήρισε ως «μια σταγόνα στον ωκεανό». Κάποιοι στην Αριστερά, είπε, «πολεμούν ενάντια στο να σκεφτούν αναλυτικά».

O καθηγητής Ρίντ είναι ένας μάχιμος διανοούμενος, ο οποίος απολαμβάνει ιδιαίτερα να στηλιτεύει φιλελεύθερους τους οποίους θεωρεί πολύ «φιλικούς» με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Έγραψε ότι ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον και οι φιλελεύθεροι οπαδοί του έδειξαν «προθυμία να θυσιάσουν τους φτωχούς και να το χαρακτηρίσουν ως σκληρή συμπόνια» και περιέγραψε τον πρώην αντιπρόεδρο Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν ως έναν άνθρωπο του οποίου «η τρυφερή ευσπλαχνία περιορίζεται στις χρηματοπιστωτικές βιομηχανίες».

Βρίσκει κάποιο χιούμορ όταν δέχεται επίθεση σχετικά με το θέμα της φυλής.

«Δεν έχω αρχίσει ποτέ παρουσιάζοντας τη βιογραφία μου, καθώς αυτό συχνά γίνεται μέσο επίδειξης». «Αλλά όταν οι αντίπαλοί μου λένε ότι δεν αποδέχομαι ότι ο ρατσισμός είναι πραγματικός, σκέφτομαι: Εντάξει, αρκετά, φτάσαμε πλέον σε ένα περίεργο σημείο».

Ο καθηγητής Ριντ και άλλοι σύντροφοί του πιστεύουν ότι η αριστερά συχνά παγιδεύεται σε μάχες για φυλετικά σύμβολα, από τα αγάλματα μέχρι τη γλώσσα, αντί να παρακολουθεί τις θεμελιώδεις οικονομικές αλλαγές.

«Αν σου έλεγα: είσαι άνεργος, αλλά καταφέραμε να μετονομάσουμε το Γέιλ με το όνομα ενός άλλου λευκού», θα με κοίταζες σαν να είμαι τρελός», είπε ο κ. Σανκάρα, συντάκτης του Jacobin (σ.μ. Το Πανεπιστήμιο του Γέιλ πήρε το όνομά του από τον Ελάιχου Γέιλ, έμπορο, φιλάνθρωπο, χρηματοδότη του Πανεπιστημίου και εμπόρου σκλάβων).

Καλύτερα, υποστηρίζουν, να μιλήσουμε για κοινότητα συμφερόντων. Ενώ υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα πλούτου μεταξύ των Μαύρων και των Λευκών Αμερικανών, οι φτωχοί και οι λευκοί εργαζόμενοι της εργατικής τάξης είναι σε εξαιρετικά όμοια κατάσταση με τους φτωχούς και τους εργαζόμενους μαύρους της εργατικής τάξης όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο, δηλαδή διαθέτουν πολύ λίγα και από τα δύο. Οι πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος, υποστηρίζει ο καθηγητής Ριντ και οι υποστηρικτές του, χειρίζονται το φυλετικό πρόβλημα ως ελιγμό για να αποφύγουν την ενασχόληση με μεγάλα οικονομικά ζητήματα που έχουν βαθιές ρίζες, όπως η ανακατανομή πλούτου, καθώς αυτό θα αναστάτωνε τους πλούσιους δωρητές τους.

«Οι φιλελεύθεροι χρησιμοποιούν την πολιτική ταυτότητας και τη φυλή ως έναν τρόπο για να αντιμετωπίσουν τις εκλήσεις για αναδιανεμητικές πολιτικές», σημείωσε ο Τουρέ Ριντ, του οποίου το βιβλίο «Toward Freedom: The Case Against Race Reductionism» ασχολείται με αυτά τα θέματα.

Μερικοί από τα αριστερά υποστηρίζουν ότι ο καθηγητής Ριντ και οι σύμμαχοί του αγνοούν ότι η έντονη έμφαση στη φυλή δεν είναι μόνο καλή πολιτική αλλά και κοινή λογική.

«Οι Μαύροι δεν υφίστανται μόνο ταξική καταπίεση», δήλωσε η καθηγήτρια Τέιλορ του Πρίνστον, «υποφέρουν επίσης από τη φυλετική καταπίεση. Είναι ουσιαστικά πιο περιθωριοποιημένοι από τους λευκούς».

«Πώς χτυπάμε την πόρτα τους, χωρίς να μιλάμε για φυλή και ρατσισμό;»

Έθεσα αυτήν την ερώτηση στον καθηγητή Ριντ. Γιος μετακινούμενων, ριζοσπαστών ακαδημαϊκών, πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Νέα Ορλεάνη. «Είμαι γέννημα θρέμμα του Νότου και του συστήματος φυυλετικών διαχωρισμών και έχω ιδιαίτερο μίσος για αυτό το σύστημα», είπε.

Ωστόσο, ακόμη και αν ευχαριστήθηκε καθώς πρόσφατα η Νέα Ορλεάνη αφαίρεσε μνημεία της παλιάς, δουλοκτητικής Συνομοσπονδίας των Πολιτειών του Νότου, προτιμούσε έναν διαφορετικό συμβολισμό. Θυμήθηκε, που ως μικρό αγόρι ταξίδεψε σε μικρές πόλεις της Νέας Αγγλίας και περπατούσε μέσα από νεκροταφεία βλέποντας ταφόπλακες καλυμμένες με βρύα να δείχνουν πού αναπαύτηκαν όσοι νέοι λευκοί πέθαναν στην υπηρεσία της Ένωσης.

«Ένιωσα ένα ζεστό συναίσθημα διαβάζοντας αυτούς τους τάφους, “Ο τάδε και ο τάδε πέθαναν ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να είναι ελεύθεροι”. Υπήρχε κάτι πολύ συγκινητικό σε αυτό».

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis

Πρόκειται για ταξικό πόλεμο πλέον

Η εικόνα κατά μήκος της λεωφόρου Μέλροουζ, μιας από τις πιο φημισμένες εμπορικές περιοχές του Λος Άντζελες, θυμίζει τη λέξη εκδίκηση. Θραύσματα από γυάλινες τζαμαρίες στο πεζοδρόμιο. Γκράφιτι στις βιτρίνες. Μυρωδιά καπνού παντού. Εδώ ήταν το επίκεντρο των λεηλασιών που έγιναν το Σάββατο βράδυ, λίγο πριν ο δήμαρχος Eric Garcetti κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε όλη την πόλη και απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 8 μ.μ. Ο Garcetti κάλεσε αργότερα τον Κυβερνήτη Newsom να φέρει την Εθνοφυλακή. Είναι η πρώτη φορά που η Εθνοφυλακή κατεβαίνει στους δρόμους του Λος Άντζελες από το 1992, όταν δημοσιεύτηκε η ετυμηγορία για τους δολοφόνους του Ρόντνεϊ Κινγκ. Σήμερα, την Κυριακή (30/5), τα στρατιωτικά οχήματα και τα στρατεύματα προστατεύουν ό,τι έχει απομείνει μετά το ξέσπασμα μαζικού θυμού και οργής.

Ποντάροντας στο φόβο του κοινού, το Fox News χαρακτήρισε την καταστροφή μετά τις διαμαρτυρίες του Σαββάτου «βίαιες ταραχές». Η ντόπια εφημερίδα L.A. Times φρόντισε να επισημάνει ότι υπήρχαν «διαφοροποιήσεις μεταξύ των διαδηλωτών» και στη συνέχεια συνέχισε να ενοχοποιεί ως έγκλημα τις λεηλασίες. Και την Κυριακή το πρωί, ο Τραμπ δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα χαρακτηρίσει την Antifa τρομοκρατική οργάνωση. Πράγματι, οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους του Λος Άντζελες για να εκφράσουν τη συλλογική οργή τους για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ήταν ένα διαφοροποιημένο πλήθος με διαφοροποιημένες προθέσεις.

Οι άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για τις λεηλασίες ήταν ένα μέρος αυτών που έμειναν στους δρόμους μετά τη διάλυση των συγκεντρώσεων. Τώρα θεωρούνται «κακοποιοί» και «κλέφτες» από όσους αγνοούν εύκολα την απογοήτευση και την οργή του πλήθους που εξαπλώθηκε στη Σάντα Μόνικα και σε όλο το Λονγκ Μπιτς το απόγευμα της Κυριακής. Η αγνόηση  του, ωστόσο, όχι μόνο κρύβει τον συστημικό ρατσισμό της Αμερικής, αλλά επίσης αδυνατεί να αντιμετωπίσει την τρομερή κοινωνική ανισότητα. Όπως εμφανίστηκε από το περασμένο Σαββατοκύριακο στους δρόμους του Λος Άντζελες και αλλού, η έκρηξη που συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα αφορά τόσο το ταξικό ζήτημα όσο και τη φυλετική αδικία και την αστυνομική βιαιότητα.

Ο Τραμπ, με τον δικό του εγωιστικό τρόπο, ήλπιζε για αυτό το αποτέλεσμα, δηλώνοντας ότι ήθελε να γίνει «πρόεδρος σε καιρό πολέμου». Η ευχή έγινε πραγματικότητα. Οι φωτιές που έχει βάλει ο Τραμπ από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, έφτασαν τώρα στο κατώφλι του. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένας πλήρης ταξικός πόλεμος σε εξέλιξη. Χωρίς αμφιβολία, ήταν μια τρομακτική καταιγίδα γεγονότων: η μαζική ανεργία λόγω πανδημίας που άγγιξε τα 40 εκατομμύρια, οι διαφοροποιήσεις στον θάνατο από τον κορωνοϊό λόγω της κοινωνικής και οικονομικής θέσης των ασθενών, η συνεχιζόμενη επίθεση στους μαύρους από μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική δύναμη μαζί με μια επιχειρηματική κυβέρνηση που σκόπιμα δεν προστατεύει τους πιο ευάλωτους πολίτες της.

Η λεηλασία καταστημάτων είναι εγγενώς ένα ταξικό ζήτημα, είτε τη βλέπεις δικαιολογημένα είτε όχι (υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις φυσικά). Η πράξη της λεηλασίας είναι μια μακροχρόνια αμερικανική παράδοση, που χρονολογείται από την κλοπή των εδαφών των γηγενών και την αφρικανική σκλαβιά. Σήμερα, οι πλούσιοι άνθρωποι δεν λεηλατούν φυσικά τα εμπορικά κέντρα, είναι εξοικειωμένοι όμως με τη λεηλασία φυσικών πόρων και εργασίας, από τα ανθρακωρυχεία της Δυτικής Βιρτζίνιας μέχρι τις αποθήκες του Τζεφ Μπέζος της Άμαζον. Οι φτωχοί, ασκώντας τη λιγοστή τους δύναμη – ακόμη και με καταστροφικό και βίαιο τρόπο – εμφανίζουν μια εντελώς φυσική αντίδραση σε μια διαρκώς μειονεκτική κατάσταση ύπαρξης. Για αυτούς, η λεηλασία είναι μια κραυγή για βοήθεια, μια έκφραση απελπισίας.

Όλοι έχουμε δει το απαίσιο βίντεο. Ο αστυνομικός της Μινεάπολης Ντέρεκ Τσάβιν δολοφόνησε τον Τζορτζ Φλόιντ στο φως της ημέρας. Ο Φλόιντ, ασφυκτιούσε, φωνάζοντας τη μητέρα του. Όλοι έχουμε παρακολουθήσει τους σκληρούς λευκούς κυνηγούς, ένας ήταν και πρώην ντετέκτιβ, να κυνηγούν τον Αχμεντ Άρμπερι πριν τον σκοτώσουν. Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με τη μεγάλη λίστα των μαύρων που σκοτώθηκαν από αστυνομικούς με εντυπωσιακό ποσοστό – 2,5 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των λευκών. Γνωρίζουμε επίσης ότι το 20% του συνολικού πληθυσμού των μαύρων, ακόμη και πριν από την κρίση του κορωνοϊού, ζούσε σε σοβαρή φτώχεια, περίπου 9 εκατομμύρια άτομα. Οι συνθήκες σε ολόκληρη τη χώρα είναι ακόμη χειρότερες και, ως εκ τούτου, η βία θα συνεχίσει να εξαπλώνεται.

Φυσικά, τόσο η έντονη αδικία προς τους φτωχούς της χώρας μας όσο και η βιαιότητα εναντίον των μαύρων από τους αστυνομικούς – γκάνγκστερ που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση προηγούνται της κυβέρνησης του Τραμπ. Ο Κορνέλ Γουέστ το επεσήμανε το βράδυ της Παρασκευής στο Anderson Cooper 360:

«Έχετε μια νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος που βρίσκεται τώρα στη θέση του οδηγού… και πραγματικά δεν ξέρουν τι να κάνουν γιατί το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να δείχνουν περισσότερα μαύρα πρόσωπα, να δείχνουν περισσότερα μαύρα πρόσωπα. Αλλά πολλές φορές αυτά τα μαύρα πρόσωπα χάνουν τη νομιμοποίησή τους επειδή το κίνημα του Black Lives Matter υπήρξε την περίοδο που είχαμε έναν μαύρο Πρόεδρο, έναν μαύρο Γενικό Εισαγγελέα και έναν μαύρο Γενικός Γραμματέα Εσωτερικής Ασφάλειας».

Πιστεύετε ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν φοβερό; Απλά περιμένετε. Εάν ο Ντέρεκ Τσάβιν απαλλαχθεί για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, οι πρόσφατες διαμαρτυρίες θα φαίνονται μικρές. Για να είμαστε καθαροί, μερικές από αυτές τις ταραχές, όπως η λεηλασία των μικρών επιχειρήσεων μειονοτήτων, είναι εντελώς αντιπαραγωγικές, γι’ αυτό και η Αριστερά έχει την υποχρέωση να οργανώσει και να κατευθύνει αυτή την οργή στους πραγματικούς δράστες, την καπιταλιστική τάξη και τους υπερασπιστές τους.

Η οικονομική και φυλετική καταπίεση στην Αμερική έχει φτάσει στο σημείο βρασμού. Η συστημική αλλαγή θα απαιτήσει μια συστηματική αναπροσαρμογή της οικονομικής και πολιτικής δομής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η απόγνωση θα οδηγεί μερικές από αυτές τις πράξεις, από την οπλοφορία μέχρι τα σπασμένα παράθυρα. Ωστόσο, είναι η υπάρχουσα φυλετική και ταξική δυναμική, η συνέπεια της ύπαρξης ενός καταπιεσμένου πληθυσμού, που θα συνεχίσει να τροφοδοτεί την εξέγερση – μια σοβαρή και εκτεταμένη εξέγερση που δεν θα μπορεί να περιορίσει για πολύ καιρό καμία επιβαλλόμενη απαγόρευση από δήμαρχο της πόλης.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: antapocrisis

Στη Νέα Υόρκη, ο ιός είναι δύο φορές φονικότερος για τους μαύρους και τους λατίνους

Την ανισότητα αυτή αποκάλυψαν επίσημες πηγές την Τετάρτη, κατά την ανακοίνωση 779 νέων θανάτων από τον ιό στην πολιτεία, δεύτερη συνεχόμενη μέρα που οι θάνατοι αγγίζουν αριθμούς ρεκόρ.

Στη Νέα Υόρκη, ο κορωνοϊός σκοτώνει μαύρους και λατίνους με διπλάσιο ρυθμό σε σύγκριση με τους λευκούς, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν την Τετάρτη από την πολιτεία.

Η ανισότητα αυτή, όπως τόνισε την Τετάρτη ο δήμαρχος Bill de Blasio, αντικατοπτρίζει τις μακρόχρονες και επίμονες οικονομικές ανισότητες και διαφορές στην πρόσβαση στην υγεία.

“Υπάρχουν ξεκάθαρες ανισότητες στο πως η ασθένεια αυτή επηρεάζει τους ανθρώπους στην πόλη μας” είπε ο κ. de Blasio. “Η αλήθεια είναι ότι οι αρνητικές επιπτώσεις του κορωνοϊού – ο πόνος που προκαλεί, ο θάνατος που προκαλεί – συμβαδίζουν με πολλούς τρόπους με άλλες προφανείς ανισομέρειες σχετικές με την πρόσβαση στη δημόσια υγεία, τις οποίες αντιμετωπίζουμε για χρόνια και δεκαετίες”.

Το ποσοστό θανάτων των λατίνων στην πόλη είναι περίπου 22 άνθρωποι ανά 100.000. Το ποσοστό των μαύρων είναι 20 ανά 100.000. Το ποσοστό των λευκών είναι 10 ανά 100.000. Και των ποσοστό των Ασιατών είναι 8 ανά 100.000. Τα ποσοστά έχουν αναπροσαρμοστεί με βάση το μέγεθος και την ηλικία του πληθυσμού.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κυβερνήτη Andrew M. Cuomo, την Τετάρτη πέθαναν στη Νέα Υόρκη άλλοι 779 άνθρωποι, δεύτερη συνεχόμενη μέρα που οι αριθμοί αγγίζουν ύψη-ρεκόρ. Την ίδια στιγμή ο δήμαρχος αναγνωρίζει ότι οι θάνατοι μπορεί να είναι αρκετά υψηλότεροι από τα καταγεγραμμένα νούμερα.

Ο κ. de Blasio είπε την Τετάρτη ότι στην πόλη περίπου 100 με 200 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν στο σπίτι και πιθανόν είναι θύματα του ιού, αλλά δεν περνούν από τεστ και δεν καταγράφονται στους θανάτους.

“Αυτό σπάνιζε στη Νέα Υόρκη” είπε ο δήμαρχος γι’ αυτούς που πεθαίνουν στο σπίτι τους. “Προφανώς έχουν αυξηθεί και το μόνο που άλλαξε είναι ο Covid-19”.

Την Τετάρτη, επίσης, εμφανίστηκε μια αχτίδα ελπίδας στα στατιστικά στοιχεία που αφορούν  τη νοσηλεία στα νοσοκομεία: ο αριθμός των ασθενών με κορωνοϊό στα νοσοκομεία έχει αυξηθεί κατά 3% από την Τρίτη, πέμπτη συνεχόμενη μέρα κατά την οποία ο αριθμός αυξήθηκε λιγότερο από 10%, πράγμα που δείχνει ότι η καμπύλη του ιού μπορεί και να μειώνεται.

Ο κ. de Blasio εκλέχτηκε το 2013 χρησιμοποιώντας μια ρητορική για το πως η Νέα Υόρκη είχε εξελιχθεί σε προπύργιο ανισότητας. Τα τελευταία έξι χρόνια της διοίκησής του, ο δήμαρχος  προσπάθησε να διορθώσει αυτήν την ανισορροπία, μέσω προγραμμάτων παιδικών σταθμών για όλους, αυξήσεων του βασικού μισθού των δημοτικών υπαλλήλων και πληρωμένων αναρρωτικών αδειών.

Η έξαρση του κορωνοϊού έχει αποκαλύψει και άλλες αντιθέσεις ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες της Νέας Υόρκης, από την πρόσβαση σε τεστ, στην πρόσβαση σε κρεβάτια και μέσα προσωπικής προστασίας στα νοσοκομεία.

Στη Νέα Υόρκη, οι λατίνοι αντιπροσωπεύουν το 34% αυτών που έχουν πεθάνει από τον ιό αλλά το 29% του πληθυσμού, σύμφωνα με δεδομένα του τομέα υγείας του δήμου. Οι μαύροι αντιπροσωπεύουν το 28% των θανάτων αλλά το 22% του πληθυσμού.

Οι φυλετικές αντιθέσεις στους θανάτους στη Νέα Υόρκη είναι παρόμοιες με αυτές σε άλλες περιοχές της πολιτείας αλλά είναι στην πραγματικότητα μικρότερες συγκριτικά με άλλες πολιτείες και πόλεις, όπου έχουν καταμετρηθεί τεράστιες φυλετικές διαφορές στα κρούσματα και τους θανάτους του κορωνοϊού.

Στο Σικάγο για παράδειγμα, οι μαύροι αποτελούν το 72% των θανάτων, τη στιγμή που αποτελούν κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού.

Ο κ. Cuomo δήλωσε την Τετάρτη ότι κάποιες από τις διαφορές θα μπορούσαν να οφείλονται στο γεγονός ότι οι φτωχότεροι, σε σύγκριση με τους πιο ευκατάστατους πολίτες, έχουν περισσότερα χρόνια προβλήματα υγείας για τα οποία δεν έχουν λάβει ποτέ περίθαλψη, πράγμα που τους κάνει πιο ευάλωτους στον κορωνοϊό.

Αλλά είπε επίσης ότι οι μαύροι και οι λατίνοι μπορεί να αποτελούν μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

“Είναι η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων Λατίνοι και Αφροαμερικανοί;” αναρωτήθηκε ο κυβερνήτης. “Οι οποίοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάνε εκεί κάθε μέρα και να οδηγήσουν τα λεωφορείο, να οδηγήσουν το τρένο, να εμφανιστούν στη δουλειά και να εκθέσουν σε τελική ανάλυση τον εαυτό τους στον κορωνοϊό. Ενώ πολλοί άλλοι που είχαν την επιλογή απλώς απείχαν”.

Ο κ. Cuomo δεσμεύτηκε την Τετάρτη να διεξάγει περισσότερα τεστ σε μειονότητες και φτωχότερες κοινότητες καθώς και μια έρευνα με σκοπό να βρεθεί το γιατί υπάρχουν αυτές οι διαφορές.

Μια μελέτη του Scott M. Stringer, ελεγκτή του Δήμου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι 75% των εργαζομένων πρώτης γραμμής της πόλης – υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, οδηγοί λεωφορείων και τρένων, καθαριστές και νηπιαγωγοί – προέρχονται από μειονότητες. Περισσότεροι από 60% αυτών που δουλεύουν ως καθαριστές είναι λατίνοι και περισσότεροι από 40% των εργαζομένων στις μεταφορές είναι μαύροι.

Εάν η Νέα Υόρκη είναι το επίκεντρο του κορωνοϊού στη χώρα, οι μειονότητες και οι φτωχότερες συνοικίες βρίσκονται στον πυρήνα.

Στατιστικά δεδομένα του τμήματος υγείας δείχνουν ότι οι επισκέψεις στα επείγοντα για συμπτώματα σχετιζόμενα με τη γρίπη εκτοξεύτηκαν σε γειτονιές που το τυπικό μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι λιγότερο του μέσου εισοδήματος της πόλης που βρίσκεται στα 60.000 δολάρια, σύμφωνα με μια ανάλυση των New York Times. Εκτός από μία, όλες οι υπόλοιπες συνοικίες του τοπ 20 των χαμηλότερων ποσοστών σε θετικά τεστ ανήκουν σε πλούσιες περιοχές.

“Παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο τις φυλετικές ανισότητες και την πανδημία της φτώχειας” είπε ο Michael Blake, βουλευτής από το Μπρονξ του οποίου η εκλογική περιφέρεια ταυτίζεται με μια από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας.

Ο κ. Blake και άλλοι εκλεγμένοι ζήτησαν από τον κυβερνήτη και τον δήμαρχο να στήσουν σε περιοχές σαν το νότιο Μπρονξ και το νοτιοδυτικό Κουίνς περισσότερα κέντρα που θα διεξάγουν γρήγορα τεστ, όπως επίσης και ένα νοσοκομείο και προσωρινές κατοικίες για υγειονομικό και στρατιωτικό προσωπικό.

Ο κ. de Blasio και ο Δρ. Oxiris Barbot, ο επίτροπος υγείας της πόλης, δήλωσαν ότι μέλη της ισπανικής κοινότητας της πόλης μπορεί να έχουν αποθαρρυνθεί από το να αναζητήσουν περίθαλψη εξ’ αιτίας της αντιμεταναστευτικής ρητορικής που έχει κυριαρχήσει στο δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια.

“Πιστεύω πως η επικράτηση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής στη χώρα έχει πραγματικές επιπτώσεις στην υγεία της κοινότητάς μας”, δήλωσε ο κ. Barbot  την Τετάρτη.

Ο κ. de Blasio δήλωσε ότι η πόλη θα αυξήσει τις προσπάθειές της για να σιγουρέψει ότι τα δημόσια νοσοκομεία της πόλης, όπου πολλοί φτωχοί και ανασφάλιστοι προσφεύγουν για θεραπεία, θα έχουν όλα τα μέσα που διαθέτουν, συμπεριλαμβανομένων αναπνευστήρων και εξοπλισμού ατομικής προστασίας. Η πόλη θα διευκολύνει επίσης όσους τηλεφωνούν στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, δίνοντας τους τη δυνατότητα να συνομιλούν με εργαζόμενους στη δημόσια υγεία στη γλώσσα τους.

“Το σημαντικότερο είναι να εξασφαλιστεί πως όλοι θα έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγεία ανεξάρτητα από την προέλευση τους, το ΑΦΜ τους, το εισόδημά τους” είπε ο κ. de Blasio.

Ο δήμαρχος είπε την Τρίτη ότι η διάθεση στατιστικών δεδομένων σχετικών με την εθνικότητα δεν αποτέλεσε προτεραιότητα στην ατμόσφαιρα της κρίσης.

Αλλά ο Eric Adams, ο πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος του Brooklyn, είπε πως η μη δημοσίευση των δεδομένων κλόνισε την εμπιστοσύνη των μειονοτικών κοινοτήτων. “Υπήρξε μια διαδημοτική απάντηση στον Covid-19 και μια απάντηση από το Manhattan”, είπε. “Η κατανομή των πόρων θα έπρεπε να γίνεται με βάση τις περιοχές που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες”.

Ο Malo Hutson, επίκουρος καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια και διευθυντής του εργαστηρίου Αστικής Κοινωνίας και Ισότητας στην Υγεία δήλωσε πως αποτελεί τρομακτική πρόκληση για τον δήμαρχο, το να μειώσει τις ανισότητες που έγιναν καταφανείς με το ξέσπασμα της πανδημίας.

“Είναι ένα πράγμα να φέρνεις ένα ζήτημα στο φως και να λες ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό μαύρων και φτωχών που έχουν εκτεθεί στον ιό και άλλο να κάνεις πολιτική με αυτό” δήλωσε ο καθηγητής.

Των Jeffery C. Mays και Andy Newman

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis

Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης

Το antapocrisis αναδημοσιεύει αποσπάσματα από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου «Παγκόσμια ανισότητα» του Branko Milanovic, οικονομολόγου που εστιάζει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ο σερβοαμερικάνος οικονομολόγος υποστηρίζει με στοιχεία ότι κατά την τελευταία εικοσιπενταετία από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης ωφελήθηκαν οι μεσαίες τάξεις των αναπτυσσόμενων χωρών (κυρίως της Ασίας) καθώς και το πλουσιότερο 1% των αναπτυγμένων χωρών. Αντίθετα, έχασαν οι μεσαίες τάξεις των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης. Η συγκεκριμένη μελέτη έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς συνδέεται με καινούριες πολιτικές συμπεριφορές των μεσαίων στρωμάτων σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση προκαλώντας ισχυρή κρίση στη μέχρι σήμερα πολιτική αντιπροσώπευση.

Ποιοι ωφελήθηκαν από την παγκοσμιοποίηση;

Τα οφέλη από την παγκοσμιοποίηση δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα.

Το Διάγραμμα 1.1 απεικονίζει πώς έχουν ακριβώς τα πράγματα. Παριστώντας γραφικά την ποσοστιαία αύξηση του εισοδήματος ως προς το αρχικό εισόδημα, μπορούμε να δούμε ποιες εισοδηματικές ομάδες ωφελήθηκαν περισσότερο τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο οριζόντιος άξονας παρουσιάζει τα εκατοστημόρια της κατανομής εισοδήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία ξεκινά από τους φτωχότερους ανθρώπους στον κόσμο στα αριστερά και φτάνει στους πλουσιότερους (το «πλουσιότερο 1% παγκοσμίως») στο δεξιό άκρο. (Η κατάταξη των ανθρώπων γίνεται με βάση το μετά από φόρους κατά κεφαλήν εισόδημα των νοικοκυριών, εκφρασμένο σε δολάρια ίσης αγοραστικής δύναμης για λεπτομέρειες σχετικά με το πώς γίνονται οι συγκρίσεις εισοδήματος μεταξύ χωρών, βλ. Παρέκβαση 1.1.)  Ο κατακόρυφος άξονας παρουσιάζει τη σωρευτική αύξηση του πραγματικού εισοδήματος (δηλαδή του αποπληθωρισμένου και αναπροσαρμοσμένου με βάση τις διαφορές στα επίπεδα τιμών εισοδήματος) από το 1988 μέχρι το 2008.

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 1.1 Σχετική αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος ως προς το επίπεδο του παγκόσμιου εισοδήματος, 1988-2008. Το διάγραμμα παρουσιάζει τη σχετική (ποσοστιαία) αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος των νοικοκυριών (μετρημένου σε διεθνή δολάρια 2005) από το 1988 μέχρι το 2008, σε διαφορετικά σημεία της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος (ξεκινά από το φτωχότερο παγκόσμιο εικοστημόριο, στο 5, και φθάνει στο πλουσιότερο παγκόσμιο εκατοστημόριο, στο 100). Η αύξηση του πραγματικού εισοδήματος ήταν μεγαλύτερη μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται περί το 50ό εκατοστημόριο της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος (τον διάμεσο, στο σημείο Α) και μεταξύ των πλουσιότερων ατόμων (του πλουσιότερου 1%, στο σημείο Γ). Ήταν χαμηλότερη μεταξύ όσων βρίσκονται γύρω από το 80ό εκατοστημόριο παγκοσμίως (σημείο Β), οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν στην κατώτερη μεσαία τάξη των πλούσιων χωρών.
Πηγή δεδομένων: Lakner & Milanović (2015)

Η 20ετία αυτή συμπίπτει σχεδόν επακριβώς με το διάστημα που μεσολάβησε από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Καλύπτει την περίοδο που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «υψηλή παγκοσμιοποίηση», περίοδο κατά την οποία μπήκαν στη σφαίρα της αλληλεξαρτώμενης παγκόσμιας οικονομίας πρώτα η Κίνα, με πληθυσμό άνω του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκους, και κατόπιν οι οικονομίες κεντρικού σχεδιασμού της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης, με περίπου μισό δισεκατομμύριο κατοίκους. Εδώ μπορεί να συμπεριληφθεί ακόμα και η Ινδία αφού, χάρη στις μεταρρυθμίσεις των αρχών της δεκαετίας του 1990, η οικονομία της αύξησε τον βαθμό ενσωμάτωσής της στην παγκόσμια. Την περίοδο αυτή σημειώθηκε επίσης η επανάσταση των επικοινωνιών, η οποία επέτρεψε στις επιχειρήσεις να μετεγκαθιστούν εργοστάσια σε μακρινές χώρες, όπου μπορούν να επωφελούνται από τη φθηνή εργασία αλλά να διατηρούν πάντα τον έλεγχο. Έτσι προέκυψε η διπλή σύμπτωση από τη μια του ανοίγματος των «περιφερειακών» αγορών και από την άλλη της δυνατότητας των χωρών του πυρήνα να απασχολούν εργατικό δυναμικό από τις χώρες της περιφέρειας επιτόπου. Από πολλές απόψεις, τα χρόνια που προηγήθηκαν της χρηματοπιστωτικής κρίσης χαρακτηρίζονταν από τον μεγαλύτερο βαθμό παγκοσμιοποίησης στην ανθρώπινη ιστορία.

Όμως τα οφέλη, πράγμα ίσως όχι απροσδόκητο σε μια τόσο περίπλοκη διεργασία, ήταν άνισα κατανεμημένα, αφού κάποιοι δεν είχαν κανένα απολύτως όφελος. Στο Διάγραμμα 1.1 επικεντρωνόμαστε σε τρία σημεία ενδιαφέροντος, όπου η αύξηση του εισοδήματος ήταν είτε μέγιστη είτε ελάχιστη. Τα σημεία αυτά ορίζονται ως Α, Β και Γ. Το Α βρίσκεται γύρω από τον διάμεσο της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος (ο διάμεσος χωρίζει την κατανομή σε δύο ίσα μέρη, καθένα από τα οποία περιέχει το 50% του πληθυσμού· το ένα μέρος βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση και το άλλο σε χειρότερη κατάσταση από τους ανθρώπους με μέσο εισόδημα). Οι άνθρωποι στο σημείο Α παρουσίαζαν τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης πραγματικού εισοδήματος: γύρω στο 80% κατά τη συγκεκριμένη 20ετία. Ο ρυθμός αύξησης, ωστόσο, δεν ήταν υψηλός μόνο για όσους βρίσκονταν κοντά στον διάμεσο, αλλά για μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που ξεκινούσε απ’ όσους βρίσκονταν γύρω από το 40ό παγκόσμιο εκατοστημόριο και έφθανε σε όσους βρίσκονταν γύρω από το 60ό. Πρόκειται, βέβαια, για το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα, οι εμφανώς ωφελημένοι από την παγκοσμιοποίηση; Εννέα στις δέκα φορές πρόκειται για ανθρώπους από τις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας, κυρίως την Κίνα, αλλά και την Ινδία, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και την Ινδονησία. Δεν πρόκειται για τους πιο πλούσιους κατοίκους αυτών των χωρών, γιατί οι πλούσιοι καταλαμβάνουν υψηλότερη θέση στην παγκόσμια κατανομή εισοδήματος (δηλαδή, βρίσκονται δεξιότερα στο διάγραμμα). Πρόκειται για ανθρώπους που καταλαμβάνουν το μέσο της κατανομής στη χώρα τους αλλά, όπως μόλις είδαμε, και στον κόσμο. Ιδού μερικά παραδείγματα αξιοσημείωτης σωρευτικής αύξησης που βίωσαν αυτές οι μεσαίες εισοδηματικές ομάδες. Τα δύο διάμεσα δεκατημόρια (πέμπτο και έκτο) στις αγροτικές και τις αστικές περιοχές της Κίνας είδαν το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημά τους να πολλαπλασιάζεται επί 3 και επί περίπου 2,2, αντίστοιχα, μεταξύ 1988 και 2008. Στην περίπτωση της Ινδονησίας τα διάμεσα αστικά εισοδήματα σχεδόν διπλασιάστηκαν, ενώ τα αγροτικά εισοδήματα αυξήθηκαν κατά 80%. Στο Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη (όπου ο πληθυσμός δεν διακρίνεται σε αστικό και αγροτικό) τα πραγματικά εισοδήματα γύρω από τις διάμεσες τιμές υπερδιπλασιάστηκαν.  Αυτές οι ομάδες ήταν κατά κύριο λόγο οι «κερδισμένοι» της παγκοσμιοποίησης μεταξύ 1988 και 2008. Για λόγους ευκολίας τις αποκαλούμε «αναδυόμενη παγκόσμια μεσαία τάξη» – αν και, όπως θα εξηγήσω αργότερα, επειδή εξακολουθούν να είναι σχετικά φτωχές σε σύγκριση με τις μεσαίες τάξεις της Δύσης, δεν θα πρέπει να αποδίδεται στον όρο το ίδιο κύρος (με βάση το εισόδημα και την εκπαίδευση) που συνήθως επιφυλάσσεται για τις μεσαίες τάξεις των πλούσιων χωρών.

Ας περάσουμε τώρα στο σημείο Β. Το πρώτο που παρατηρούμε είναι ότι βρίσκεται δεξιά του σημείου Α, το οποίο σημαίνει ότι οι άνθρωποι στο σημείο Β είναι πλουσιότεροι από τους ανθρώπους στο σημείο Α. Παρατηρούμε, όμως, και ότι η τιμή του κατακόρυφου άξονα στο σημείο Β είναι σχεδόν μηδενική, υποδηλώνοντας ότι δεν σημειώθηκε καμία αύξηση του πραγματικού εισοδήματος σε διάστημα 20 ετών. Ποιοι απαρτίζουν αυτή την ομάδα; Σχεδόν όλοι προέρχονται από τις πλούσιες οικονομίες του ΟΟΣΑ (Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης). Αν αγνοήσουμε όσους προέρχονται από τα σχετικά πρόσφατα μέλη του ΟΟΣΑ (διάφορες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, Χιλή και Μεξικό), περίπου τα 3/4 των ανθρώπων αυτής της ομάδας είναι πολίτες των «παλαιών πλούσιων» χωρών της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ωκεανίας (για τις τρεις περιοχές ενίοτε χρησιμοποιείται το αρκτικόλεξο ΔΕΒΑΩ), καθώς και πολίτες της Ιαπωνίας. Όπως η Κίνα δεσπόζει στο σημείο Α, έτσι δεσπόζουν στο σημείο Β οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Οι άνθρωποι στο σημείο Β γενικά ανήκουν στο χαμηλότερο ήμισυ των κατανομών εισοδήματος των χωρών τους. Ανήκουν στα φτωχότερα πέντε δεκατημόρια της Γερμανίας, τα οποία από το 1988 μέχρι το 2008 σημείωσαν σωρευτική αύξηση μόλις 0%-7%· στο κάτω μισό της κατανομής εισοδήματος στις ΗΠΑ, που βίωσε πραγματική αύξηση 21%-23%· και στα κατώτερα δεκατημόρια στην Ιαπωνία, που είδαν το πραγματικό τους εισόδημα να σημειώνει κάμψη ή να αυξάνεται συνολικά κατά 3%-4%. Για λόγους απλούστευσης, οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να αποκληθούν «κατώτερη μεσαία τάξη του πλούσιου κόσμου». Και σίγουρα δεν είναι οι κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης.

Με την απλή σύγκριση των ομάδων σε αυτά τα δύο σημεία αποδείξαμε εμπειρικά κάτι που έχει γίνει αισθητό από πολλούς και έχει συζητηθεί ευρέως στην οικονομική βιβλιογραφία, καθώς και στον δημόσιο διάλογο. Έχουμε επίσης αναδείξει ένα από τα βασικά προβλήματα της τρέχουσας διαδικασίας παγκοσμιοποίησης: την απόκλιση που εμφανίζει η εξελικτική πορεία της οικονομικής κατάστασης των ανθρώπων στον παλαιό πλούσιο κόσμο και στην αναδυόμενη Ασία. Με λίγα λόγια: οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι φτωχές και μεσαίες τάξεις της Ασίας· οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι κατώτερες μεσαίες τάξεις του πλούσιου κόσμου.

Μια τόσο ωμή διαπίστωση μπορεί να μην εκπλήσσει πολλούς σήμερα, αλλά σίγουρα θα είχε προκαλέσει έκπληξη σε πολλούς αν είχε γίνει στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι πολιτικοί της Δύσης, οι οποίοι ασκούσαν πιέσεις προκειμένου να αυξηθεί η εξάρτηση τόσο των οικονομιών τους όσο και ολόκληρου του κόσμου από τις αγορές, μετά την επανάσταση των Θάτσερ-Ρήγκαν, δεν περίμεναν σε καμιά περίπτωση ότι η πολυδιαφημισμένη παγκοσμιοποίηση δεν θα είχε χειροπιαστά οφέλη για τους περισσότερους πολίτες τους – δηλαδή εκείνους ακριβώς τους οποίους προσπαθούσαν να πείσουν για την υπεροχή των νεοφιλελεύθερων μέτρων πολιτικής έναντι καθεστώτων πρόνοιας με πιο προστατευτικό χαρακτήρα.

Ωστόσο, η διαπίστωση αυτή θα προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη σε όσους, συμπεριλαμβανομένου του νομπελίστα οικονομολόγου Gunnar Myrdal, εξέφραζαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 την ανησυχία ότι οι μάζες της Ασίας, που αριθμούσαν πολλά εκατομμύρια και μετά βίας κατάφερναν να επιβιώσουν με τα χαμηλά εισοδήματά τους, θα έμεναν για πάντα στο τέλμα της φτώχειας. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 γράφτηκε πλήθος βιβλίων (όπως το The Population Bomb [1968, «Η πληθυσμιακή βόμβα»] του Paul Ehrlich) με αντικείμενο τους κινδύνους της πληθυσμιακής αύξησης σε ό,τι αφορούσε την οικονομική ανάπτυξη στον Τρίτο Κόσμο. Η εμπειρία της Ασίας στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα διέψευσε πλήρως αυτές τις δυσοίωνες προβλέψεις. Αντί για το «Ασιατικό δράμα», όπως ήταν ο τίτλος του βιβλίου του Myrdal, σήμερα ακούμε για το Θαύμα της Ανατολικής Ασίας, το Κινεζικό Όνειρο και τη Λαμπερή Ινδία, όρους που πλάστηκαν κατ’ αντιστοιχία προς το Αμερικανικό Όνειρο και το γερμανικό Wirtschaftswunder (οικονομικό θαύμα).

Επισημαίνω εδώ αυτό το παράδειγμα, σ’ ένα πολύ αρχικό σημείο του βιβλίου, για να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να γίνει οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη πρόγνωση οικονομικής ανάπτυξης, ιδίως σε παγκόσμια κλίμακα. Ο αριθμός των μεταβλητών που μπορούν να αλλάξουν και όντως αλλάζουν, ο ρόλος των ανθρώπων στην ιστορία («ελεύθερη βούληση») και η επιρροή που ασκούν οι πόλεμοι και οι φυσικές καταστροφές έχουν τόσο μεγάλη σημασία, ώστε σπανίως επαληθεύονται ακόμα και προγνώσεις γενικών τάσεων, τις οποίες κάνουν τα κορυφαία μυαλά κάθε γενιάς. Θα πρέπει να έχουμε επίγνωση αυτής της δυσκολίας όταν στο Κεφάλαιο 4 θα εξετάσουμε την πιθανή οικονομική και πολιτική εξέλιξη του κόσμου στο υπόλοιπο του 21ου και στον 22ο αιώνα.

Η αντιθετική πορεία των δύο μεσαίων τάξεων αναδεικνύει ένα από τα κύρια πολιτικά ερωτήματα του καιρού μας: σχετίζονται, άραγε, τα οφέλη της μεσαίας τάξης της Ασίας με τις απώλειες της κατώτερης μεσαίας τάξης του πλούσιου κόσμου; Ή, με άλλα λόγια, είναι άραγε η στασιμότητα των εισοδημάτων (και των μισθών, αφού στους μισθούς αναλογεί η μερίδα του λέοντος από το εισόδημα της κατώτερης μεσαίας και μεσαίας τάξης) στη Δύση απότοκο της επιτυχίας της μεσαίας τάξης της Ασίας; Αν αυτό το κύμα παγκοσμιοποίησης παρεμποδίζει την αύξηση του εισοδήματος των μεσαίων τάξεων του πλούσιου κόσμου, ποια θα είναι η επίδραση του επόμενου κύματος, στο οποίο θα μετέχουν ακόμα πιο φτωχές και πολυάνθρωπες χώρες όπως το Μπαγκλαντές, η Βιρμανία και η Αιθιοπία;

Ας επιστρέψουμε τώρα στο Διάγραμμα 1.1 κι ας δούμε το σημείο Γ. Η ερμηνεία του είναι απλή: έχουμε να κάνουμε με τους ανθρώπους που είναι πολύ πλούσιοι σε παγκόσμιο επίπεδο (το πλουσιότερο 1% παγκοσμίως), τα πραγματικά εισοδήματα των οποίων σημείωσαν μεγάλη άνοδο μεταξύ 1988 και 2008. Ανήκουν κι αυτοί στους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν στον ίδιο βαθμό με τις μεσαίες τάξεις της Ασίας (και, όπως θα δούμε σε λίγο, ακόμα περισσότερο σε απόλυτους όρους). Οι άνθρωποι που ανήκουν στο πλουσιότερο 1% παγκοσμίως προέρχονται σε συντριπτικό βαθμό από τις πλούσιες οικονομίες. Εδώ δεσπόζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες: οι μισοί απ’ όσους ανήκουν στο πλουσιότερο 1% παγκοσμίως είναι Αμερικανοί. (Αυτό σημαίνει ότι περίπου το 12% των Αμερικανών αποτελεί τμήμα του πλουσιότερου 1% παγκοσμίως.) Οι υπόλοιποι προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τη Δυτική Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Ωκεανία. Από τις υπόλοιπες χώρες, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική και η Ρωσία συνεισφέρουν το 1% του πληθυσμού τους. Την ομάδα Γ μπορούμε να την αποκαλέσουμε «παγκόσμια πλουτοκρατία».

Η σύγκριση των ομάδων Β και Γ μας επιτρέπει ν’ ασχοληθούμε με άλλο ένα χάσμα. Είδαμε ότι η ομάδα Β, η οποία αποκόμισε μηδενικά ή αμελητέα οφέλη από την παγκοσμιοποίηση, αποτελείται κυρίως από την κατώτερη μεσαία τάξη και τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού των πλούσιων χωρών. Αντιθέτως, η ομάδα Γ, η κερδισμένη της παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από τις πλουσιότερες τάξεις των ίδιων χωρών. Μια προφανής συνέπεια είναι ότι οι εισοδηματικές διαφορές ανάμεσα στην κορυφή και στον πάτο έχουν διευρυνθεί στον πλούσιο κόσμο, η δε παγκοσμιοποίηση έχει ωφελήσει εκείνους τους κατοίκους των πλούσιων χωρών που ήδη ήταν σε καλύτερη μοίρα. Αυτό δεν είναι εντελώς απροσδόκητο, αφού γενικά αναγνωρίζεται ότι τα προηγούμενα 25-30 χρόνια αυξήθηκαν οι ανισότητες στο εσωτερικό των πλούσιων χωρών. Αυτό είναι το θέμα με το οποίο θ’ ασχοληθούμε στο Κεφάλαιο 2. Όμως αυτό που έχει σημασία, και που μας ανταμείβει από επιστημολογική άποψη, είναι η διαπίστωση πως τούτα τα φαινόμενα είναι εξίσου παρατηρήσιμα όταν εξετάζουμε τον κόσμο συνολικά.

Το Διάγραμμα 1.1 δίνει μια πολύ αδρή εικόνα των κερδισμένων και των χαμένων της παγκοσμιοποίησης. Τα ίδια δεδομένα είναι δυνατόν να εξεταστούν και με πολλούς άλλους τρόπους: μπορούμε να εξετάσουμε με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια τον οριζόντιο άξονα (διαχωρίζοντας τον παγκόσμιο πληθυσμό σε μικρότερα «πολλοστημόρια», ας πούμε της τάξης του 1%), ή μπορούμε να δούμε πώς τα πήγαν κάποιες συγκεκριμένες εισοδηματικές ομάδες (π.χ. το φτωχότερο 10% του πληθυσμού της Κίνας σε σύγκριση με το φτωχότερο 10% του πληθυσμού της Αργεντινής) κατά την ίδια 20ετία, ή μπορούμε να ορίσουμε τα εισοδηματικά οφέλη σε δολάρια με βάση την τυπική συναλλαγματική ισοτιμία, αντί να τα αναπροσαρμόζουμε έτσι ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι διαφορές στα επίπεδα τιμών από χώρα σε χώρα. Όποια αναπροσαρμογή κι αν κάνουμε όμως, η ουσιαστική εικόνα που φιλοτεχνείται εδώ για τα κέρδη και τις ζημίες παραμένει αμετάβλητη: έχουμε πάντοτε μια γερτή καμπύλη με σχήμα S (την οποία κάποιοι έχουν ονομάσει «καμπύλη ελέφαντα», γιατί θυμίζει ελέφαντα με υψωμένη προβοσκίδα). Τα ποσοστιαία οφέλη είναι πάντα υψηλότερα για τις μεσαίες τάξεις των αναδυόμενων οικονομιών και το πλουσιότερο 1% παγκοσμίως· και πάντα χαμηλότερα για όσους βρίσκονται κατά προσέγγιση από το 75o έως το 90ο εκατοστημόριο της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος, με άλλα λόγια για όσους ανήκουν στη μεσαία και την κατώτερη μεσαία τάξη των χωρών του ΟΟΣΑ.

Το σχήμα αυτό, το κατώτερο σημείο του οποίου αντιστοιχεί στα σχετικά ευκατάστατα εκατοστημόρια, είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο όσον αφορά τις επιμέρους χώρες. Κανονικά, διαγράμματα τέτοιου είδους, τα οποία ονομάζονται καμπύλες συχνότητας εμφάνισης αύξησης (growth incidence curves, GIC), είτε εμφανίζουν λίγο-πολύ συνεχή άνοδο, κάτι που υποδηλώνει ότι οι πλούσιοι ωφελήθηκαν περισσότερο από τους φτωχούς, είτε έχουν συνεχή καθοδική κλίση, καταδεικνύοντας το ακριβώς αντίθετο. Μια γερτή καμπύλη S δείχνει ότι οι μεταβολές του εισοδήματος ήταν τέτοιες ώστε οι πλούσιοι και η μεσαία τάξη έχουν ωφεληθεί περισσότερο απ’ όσους βρίσκονται ενδιάμεσα. Στο εσωτερικό κάθε χώρας χωριστά, αυτού του είδους οι μεταβολές είναι απίθανο να εμφανιστούν, γιατί τότε η οικονομική πολιτική ή η τεχνολογική αλλαγή θα είχαν «βαθμονομηθεί» έτσι ώστε να ωφελούν το πλουσιότερο 1% ή 5%, να επιβαρύνουν όσους βρίσκονται ακριβώς από κάτω και μετά να ωφελούν πάλι όσους βρίσκονται ακόμη χαμηλότερα. Η πιθανότητα να παρατηρηθούν τέτοιου είδους ασυνέχειες στον τρόπο με τον οποίο οι νέες τεχνολογίες ή τα νέα μέτρα οικονομικής πολιτικής επηρεάζουν τις διάφορες εισοδηματικές ομάδες είναι πολύ μικρή. Λόγου χάρη, δεν είναι και τόσο πιθανό ένα μέτρο πολιτικής που προβλέπει την περικοπή του ανώτατου φορολογικού συντελεστή για το πλουσιότερο 5% να συνοδεύεται από άλλο μέτρο πολιτικής που προβλέπει αύξηση φόρων για όσους βρίσκονται ακριβώς κάτω από το επίπεδο του πλουσιότερου 5%. Εδώ, ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με την κατανομή μίας και μόνο χώρας, αλλά με μια παγκόσμια κατανομή, που απορρέει από διαφόρους παράγοντες: (α) τις διαφορές στους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης των χωρών (ή, για να ακριβολογούμε, τον ταχύτερο ρυθμό μεγέθυνσης της Κίνας σε σύγκριση με τον αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών), (β) τις αρχικές θέσεις των χωρών στην παγκόσμια κατανομή εισοδήματος του 1988 (τότε που η Κίνα ήταν πολύ πιο φτωχή από τις Ηνωμένες Πολιτείες), και τέλος (γ) τις αλλαγές στις κατανομές εισοδήματος των ιδίων των χωρών, οι οποίες δεν επηρεάζονται μόνο από τα εγχώρια μέτρα πολιτικής αλλά και από την παγκοσμιοποίηση (κυρίως από την εξαγωγή φθηνών προϊόντων από την Κίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες). Οι παράγοντες αυτοί εξηγούν πώς είναι δυνατόν να προκύπτουν καμπύλες με τόσο ασυνήθιστα σχήματα, όπως η γερτή καμπύλη S. Τι σχήμα περιμένουμε να έχει η παγκόσμια καμπύλη συχνότητας εμφάνισης στα επόμενα 30 χρόνια; Με το θέμα αυτό θ’ ασχοληθούμε στο Κεφάλαιο 4.

Κάτι που πρέπει να τονίσουμε με έμφαση, όσον αφορά την ερμηνεία των όρων «κερδισμένοι» και «χαμένοι» και το νόημα της γερτής καμπύλης S, είναι ότι μέχρι στιγμής έχουμε ασχοληθεί μόνο με τα σχετικά κέρδη που συνδέονται με την παγκόσμια κατανομή εισοδήματος. Ο κατακόρυφος άξονας στο Διάγραμμα 1.1 απεικονίζει τη σωρευτική ποσοστιαία μεταβολή του πραγματικού εισοδήματος μεταξύ 1988 και 2008. Ποια θα ήταν η εικόνα των αποτελεσμάτων αν, αντί για τη σχετική μεταβολή (ποσοστιαία αύξηση), εξετάζαμε την απόλυτη μεταβολή (το ποσό της αύξησης σε δολάρια); Όπως θα δούμε, αυτή η αλλαγή οπτικής γωνίας μεταβάλλει τα αποτελέσματα με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο.

Απόλυτες αυξήσεις που συνδέονται με την παγκόσμια κατανομή εισοδήματος

Έστω ότι εξετάζουμε το σύνολο της αύξησης του παγκόσμιου εισοδήματος από το 1988 έως το 2008 και του δίνουμε την τιμή 100. Το Διάγραμμα 1.2 δείχνει ότι το 44% της απόλυτης αύξησης κατέληξε στα χέρια του πλουσιότερου 5% παγκοσμίως, ενώ σχεδόν το 1/5 της παγκόσμιας αύξησης το καρπώθηκε το πλουσιότερο 1%. Αντιθέτως, οι άνθρωποι που ορίσαμε ως τους κυρίως ωφελημένους από την τρέχουσα φάση της παγκοσμιοποίησης, η «αναδυόμενη παγκόσμια μεσαία τάξη», έχουν καρπωθεί (ανά εικοστημόριο) μόνο το 2%-4% της αύξησης της παγκόσμιας πίτας, ή συνολικά γύρω στο 12%-13%.

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 1.2 Ποσοστό απολαβής της απόλυτης αύξησης του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος, ανά επίπεδο παγκόσμιου εισοδήματος, 1988-2008 Το διάγραμμα απεικονίζει το ποσοστό της συνολικής απόλυτης αύξησης του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος των νοικοκυριών (μετρημένης σε διεθνή δολάρια 2005) μεταξύ 1988 και 2008, το οποίο καρπώθηκαν ομάδες σε διαφορετικές θέσεις της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος. Δίνουμε στην αύξηση του συνολικού παγκόσμιου πραγματικού εισοδήματος την τιμή 100 και υπολογίζουμε τι τμήμα της καρπώθηκαν τα διαφορετικά εικοστημόρια (ομάδες που περιλαμβάνουν το 5% του πληθυσμού) ή εκατοστημόρια της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος. Το διάγραμμα δείχνει ότι η απόλυτη αύξηση του εισοδήματος κατέληξε κυρίως στο πλουσιότερο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το πλουσιότερο 1% εξασφάλισε το 19% της συνολικής αύξησης του παγκόσμιου εισοδήματος.
Πηγή δεδομένων: Lakner & Milanović (2015)

Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, και μήπως αυτή η κατανομή της απόλυτης αύξησης ανατρέπει την προηγούμενη διαπίστωσή μας όσον αφορά τους κερδισμένους και τους χαμένους; Το παραπάνω είναι δυνατόν απλώς και μόνο διότι ανάμεσα στην κορυφή, τον διάμεσο και τη βάση της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος υπάρχουν τεράστιες διαφορές στα πραγματικά εισοδήματα. Το 2008, το μέσο κατά κεφαλήν διαθέσιμο (προ φόρων) εισόδημα του πλουσιότερου 1% παγκοσμίως μόλις που ξεπερνούσε τα 71.000 $ ετησίως, το εισόδημα στον διάμεσο κυμαινόταν στα 1.400 $, ενώ τα ετήσια εισοδήματα όσων ανήκαν στο φτωχότερο δεκατημόριο παγκοσμίως δεν υπερέβαιναν τα 450 $ (όλα τα ποσά δίνονται σε διεθνή δολάρια 2005). Κοιτάζοντας αυτούς τους αριθμούς, αμέσως διαπιστώνουμε ότι ένα ποσό που αποτελεί απλό σφάλμα στρογγυλοποίησης σε ό,τι αφορά τα εισοδήματα στην κορυφή ισοδυναμεί με ολόκληρο το ετήσιο εισόδημα των φτωχών! Είναι πλέον σαφές ότι η παραμικρή ποσοστιαία αύξηση στην κορυφή, ή κοντά στην κορυφή, θα αντιπροσωπεύει τεράστιο τμήμα της συνολικής απόλυτης αύξησης. Έστω, π.χ., ότι το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξάνεται κατά μόλις 1%, δηλαδή κατά 710 $. Όμως το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει το 1/2 του συνολικού εισοδήματος των ανθρώπων που βρίσκονται στον παγκόσμιο διάμεσο. Να γιατί τόσο τα μεγάλα σχετικά οφέλη στην κορυφή (το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξήθηκε κατά τα 2/3 μεταξύ 1988 και 2008) όσο και τα σχεδόν ανύπαρκτα οφέλη μεταξύ των κατώτερων μεσαίων τάξεων του πλούσιου κόσμου (τα εισοδήματα των οποίων αυξήθηκαν μόλις κατά 1%) δείχνουν τόσο αξιοσημείωτα, όταν μεταφράζονται σε απόλυτα οφέλη, σε σύγκριση με τα απόλυτα οφέλη για την αναδυόμενη παγκόσμια μεσαία τάξη. Πρόκειται για ένα πολύ καλό παράδειγμα του πόσο εκπληκτικά άνιση είναι η κατανομή των εισοδημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτή η ασυμμετρία στην κατανομή του απόλυτου οφέλους μάς κάνει, άραγε, να αναθεωρήσουμε το προηγούμενο συμπέρασμά μας για τους κερδισμένους και τους χαμένους; Όχι. Τουναντίον, από κάποιες πλευρές δίνει έμφαση στα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε σχετικά με το πλουσιότερο 1% ή 5%, γιατί τα σημαντικά ποσοστιαία οφέλη τους φαίνονται ακόμη εντυπωσιακότερα όταν τα εξετάζουμε σε απόλυτα μεγέθη. Επιπλέον, ούτε μας κάνει να αναθεωρήσουμε το συμπέρασμά μας για τις κατώτερες μεσαίες τάξεις του πλούσιου κόσμου, γιατί, όπως οι περισσότεροι από εμάς, έτσι και όσοι ανήκουν σε τούτες τις τάξεις βλέπουν κυρίως τα (ασήμαντα) ποσοστιαία οφέλη τους και, όταν συγκρίνουν τη θέση τους με τη θέση των άλλων, είναι πολύ πιθανό να την αντιπαραβάλλουν με τα πραγματικά ποσοστιαία οφέλη που καρπώνεται η κορυφή. Άρα η εισοδηματική τους στασιμότητα είναι πραγματική. Τέλος, δεν επηρεάζεται ούτε το συμπέρασμά μας για την επιτυχία των μεσαίων τάξεων της Ασίας, διότι κι αυτές είναι πιο πιθανό να δουν πρώτα τα σχετικά οφέλη τους. Παρ’ όλα αυτά, η εισαγωγή της απόλυτης μέτρησης μας επιτρέπει να εξετάσουμε τα ίδια δεδομένα από διαφορετική οπτική γωνία και να αντιληφθούμε καλύτερα τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Αναδεικνύει, επίσης, κάτι σημαντικό: δεν πρέπει να συγχέουμε τις μεσαίες τάξεις στις αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς (ανθρώπους με κατά κεφαλήν εισοδήματα που κυμαίνονται από 1.000 $ μέχρι λίγο κάτω από 2.000 $ ετησίως) με τις κατώτερες μεσαίες τάξεις του πλούσιου κόσμου (ανθρώπους με εισοδήματα που μετά από φόρους κυμαίνονται μεταξύ 5.000 $ και 10.000 $ ετησίως – όλα σε διεθνή δολάρια 2005).

[…]

Οι επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης

Μέχρι στιγμής έχουμε αναλύσει τις αλλαγές που σημειώθηκαν από το 1998 έως το 2008, διότι αντιπροσωπεύουν καλύτερα τις επιπτώσεις της «έντονης παγκοσμιοποίησης» και γιατί τα δεδομένα μας γι’ αυτή την περίοδο είναι καλά οργανωμένα και ιδιαιτέρως συγκρίσιμα. Τώρα, όμως, έχουμε στη διάθεσή μας νέα δεδομένα και πληροφορίες για το διάστημα 2008-2011. Από πολλές απόψεις, αυτή η πρόσφατη σύντομη περίοδος –αμέσως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση– χαρακτηρίστηκε από συνέχιση ή ακόμα και επιτάχυνση των τάσεων παγκοσμιοποίησης που περιγράφτηκαν παραπάνω· ωστόσο, εμφανίστηκε μια μικρή διαφοροποίηση.

Μια τάση που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο στο διάστημα 2008-2011 ήταν η ανάπτυξη της παγκόσμιας μεσαίας τάξης, που την τριετία αυτή τροφοδοτήθηκε, όπως και την προηγούμενη 20ετία, από τους υψηλούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης στην Κίνα. Από το 2008 μέχρι το 2011 το μέσο αστικό εισόδημα στην Κίνα διπλασιάστηκε, ενώ τα αγροτικά εισοδήματα αυξήθηκαν κατά 80%, μετατοπίζοντας την παγκόσμια καμπύλη συχνότητας εμφάνισης αύξησης γύρω από τη διάμεση τιμή και πολύ πάνω από το επίπεδο της περιόδου 1988-2008. Έτσι, η ανάπτυξη της παγκόσμιας μεσαίας τάξης έγινε ακόμα πιο ευδιάκριτη και παγιώθηκε περαιτέρω (βλ. Διάγραμμα 1.3).

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 1.3 Σχετική αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος ως προς το επίπεδο του παγκόσμιου εισοδήματος, 1988-2008 και 1988-2011 Το διάγραμμα παρουσιάζει τη σχετική (ποσοστιαία) αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος των νοικοκυριών (σε διεθνή δολάρια 2011) σε διαφορετικά σημεία της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος για δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους: 1988-2008 (αναπαράγει το γράφημα στο Διάγραμμα 1.1, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα χρησιμοποιούμε διεθνή δολάρια 2011 και όχι 2005) και 1988-2011. Παρατηρούμε ότι οι πολύ μεγάλες αυξήσεις γύρω από το μέσο της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος διατηρούνται, αλλά σημειώνεται επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης γύρω από το πλουσιότερο 1% παγκοσμίως.
Πηγές δεδομένων: Lakner & Milanović (2015) και δεδομένα του συγγραφέα

Από την άλλη, η απουσία μεγέθυνσης στον πλούσιο κόσμο δεν σήμαινε μόνο ότι έμειναν στάσιμα τα εισοδήματα των κατώτερων μεσαίων τάξεων στις χώρες αυτές, αλλά και ότι η στασιμότητα επεκτάθηκε προς την κορυφή. Ούτε εκεί σημειώθηκε μεγέθυνση, γι’ αυτό και το σημείο Γ παρέμεινε εκεί όπου βρισκόταν το 2008 (συγκρίνετε τα Διαγράμματα 1.1 και 1.3).

Η επίπτωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην παγκόσμια κατανομή των εισοδημάτων δεν προκαλεί έκπληξη. Εκείνο που δεν είναι σαφές είναι πόσο σημαντική τομή στην παγκόσμια οικονομική ιστορία αντιπροσωπεύει τούτη η κρίση, που συχνά αποκαλείται παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Πρώτον, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ίδιος ο όρος «παγκόσμια» είναι παραπλανητικός, αφού κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας (ή ύφεση) αρχικά σημειώθηκε μόνο στις πλούσιες οικονομίες. Θα ήταν πιο σωστό να χαρακτηριστεί ως ύφεση των οικονομιών του Ατλαντικού. Δεύτερον, η μακροχρόνια εξέλιξη των εισοδημάτων σε επίπεδο χωρών, δηλαδή η ανακατάταξη της οικονομικής δραστηριότητας υπέρ της Ασίας και σε βάρος της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, όχι μόνο δεν διακόπηκε, αλλά μάλλον ενισχύθηκε από την κρίση. Επομένως, η κρίση δεν συνιστούσε διακοπή αυτής της τάσης αλλά μάλλον το αντίστροφο: ενίσχυση μιας τάσης που ήδη υπήρχε. Τρίτον, η ανακατάταξη συνοδεύεται από αντίστοιχη ανακατανομή των προσωπικών εισοδημάτων παγκοσμίως, από την άποψη ότι μετέβαλε το σχήμα της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος που, αντί να παρουσιάζει δύο σαφείς κορυφές (πολλούς ανθρώπους με πολύ χαμηλά εισοδήματα, κατόπιν σχεδόν κανέναν στη μέση, και τέλος πολλούς ανθρώπους με πολύ υψηλά επίπεδα εισοδήματος), «γέμισε» περισσότερο στη μέση, έτσι ώστε η παγκόσμια κατανομή εισοδήματος να θυμίζει σιγά σιγά την κατανομή που συναντάμε σε επίπεδο χώρας. Βέβαια, απέχουμε ακόμη πολύ απ’ αυτό το σημείο, αλλά το 2011 (ή σήμερα) σίγουρα βρισκόμαστε πλησιέστερα σ’ αυτό απ’ ό,τι το 1988. Πρόκειται για μία ακόμα τάση που απλώς ενισχύθηκε με την κρίση.

Πηγή: Παγκόσμια Ανισότητα, Branko Milanovic, 2019

Αναδημοσίευση από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Νεκροί στην Εκάλη… Αγνοούμενοι στο Ψυχικό… Πλημμύρισε η Φιλοθέη…

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Ποτέ δεν θα ακούσουμε μια τέτοια είδηση. Όχι επειδή δεν βρέχει στα πλούσια προάστια. Αλλά επειδή εκείνοι που πνίγονται όταν βρέχει είναι μόνο οι φτωχοί. Πριν δύο χρόνια είχε πλημμυρίσει το Καματερό, το Μενίδι και το Ίλιον. Τα καιρικά φαινόμενα δεν έχουν γεωγραφικά όρια, αλλά οι πνιγμένοι, οι αγνοούμενοι, οι ξεσπιτωμένοι και οι κατεστραμμένοι έχουν κοινωνική και οικονομική ταυτότητα. Μονίμως βρίσκονται από τη μεριά των ριγμένων.

Οι αναφορές στη θεομηνία προκαλούν οργή. Όχι επειδή τα καιρικά φαινόμενα δεν παίζουν ρόλο. Κρύβουν όμως τις πραγματικές αιτίες της καταστροφής: Κρατική αδιαφορία, δημόσια έργα βιτρίνας, στημένες προμήθειες και διαγωνισμοί, ταξική αδιαφορία για τις περιοχές των φτωχοδιάβολων. Πόλεις αυθαιρέτων για να δημιουργηθούν οι εκλογικοί πελάτες, χωρίς υποδομές, αντιπλημμυρικά έργα, προστασία. Δίπλα στο χρυσοφόρο δρόμο του εθνικού εργολάβου, πνιγήκαν άνθρωποι. Αυτό κατασκεύασαν όλες οι κυβερνήσεις δεξιάς και ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό περπάτησαν νομάρχες και «αριστεροί» δήμαρχοι. Η Μάνδρα πνίγηκε και η Δυτική Αττική θρηνεί. Δεν φταίνε τα καιρικά φαινόμενα. Υπεύθυνο είναι το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που καταδικάζει ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς σε δεύτερη μοίρα.

Μια κυβέρνηση στοιχειωδώς αξιοπρεπής -ούτε καν «αριστερή»- θα υπεράσπιζε τη δυνατότητα του κράτους να προστατεύει τους πολίτες του. Αυτό όμως σημαίνει αποτίναξη του μνημονιακού ζυγού και άρνηση του φόρου αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές. Θα σήμαινε άρνηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού που είναι απαραίτητος απέναντι στις φωτιές και στις «θεομηνίες». Θα σήμαινε κονδύλια για την πολιτική προστασία και αυξημένους προϋπολογισμούς για τις δημόσιες υπηρεσίες και τα αναγκαία έργα.

Ούτε να διανοηθεί κάτι τέτοιο δεν μπορεί ο θλιβερός ΣΥΡΙΖΑ και ο θλιβερότερος Τσίπρας. Πληθωρισμός όμως δηλώσεων και κροκοδείλια δάκρυα από την κυβέρνηση, ρίξιμο των ευθυνών στους προηγούμενους, καμία ευθύνη για τους εαυτούς τους. Η υποταγή στους δανειστές δεν επιτρέπει τίποτα περισσότερο. Η δε «αριστερή» Περιφέρεια φρόντισε να ξοδέψει πολλαπλάσια σε έργα βιτρίνας και γήπεδα, από τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα στη Δυτική Αθήνα και Δυτική Αττική. Το ταξικό έγκλημα στη Μάνδρα έχει και άλλη μια διάσταση. Η εγκατάλειψη των φτωχών περιοχών είναι λίπασμα για το φασισμό σε μια περιοχή που οι νεοναζί αλωνίζουν πατώντας στην οργή και την αγανάκτηση.

Ο καπιταλισμός είναι δολοφονικό σύστημα. Γιατί σε κάθε περίσταση μας δείχνει ότι πάνω από τα κέρδη του δεν βάζει τίποτα, ούτε καν την ανθρώπινη ζωή. Η οργή για τους νεκρούς και τις καταστροφές δεν μπορεί να σβήσει με «κήρυξη πένθους» και τις συνήθεις ανέξοδες και θλιβερά επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις για «έρευνες που θα βρουν τους ενόχους». Τα φαινόμενα είναι φυσικά, αλλά οι συνέπειές τους έχουν πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό χρώμα. Ως πότε;