Άρθρα

Είναι ο ευρωατλαντισμός, ηλίθιε

Η πρώτη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, του πρωθυπουργού που διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, με τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ θα αποτελούσε ιστορικό γεγονός και σημείο κριτικής για την συνέπεια λόγων και έργων σε οποιαδήποτε σοβαρή με χώρα με σχετικώς σοβαρά ΜΜΕ. Στην Ελλάδα των καλοταϊσμένων ΜΜΕ και της ανυπαρξίας αξιόπιστης αντιπολίτευσης ήταν απλώς Τρίτη.

Η κωλοτούμπα Μητσοτάκη είναι αντίστοιχης σημασίας προς αυτήν του Τσίπρα το 2015, τουλάχιστον στα μάτια του δεξιού πολιτικού ακροατηρίου, που έχει εθιστεί από το ’90 και μετά στο αφήγημα του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων» και της «κλοπής του ονόματος». Δεν είναι όμως καθόλου ανεξήγητη αν λάβουμε υπόψιν ότι το ζήτημα δεν ήταν ποτέ το όνομα ή ο αλυτρωτισμός, αλλά η επιθυμία του ευρωατλαντικού άξονα για επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στα δυτικά Βαλκάνια και περιορισμό κάθε ρωσικής επιρροής. Ο Τσίπρας γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό το σχέδιο εξυπηρετούσε όταν υπέγραφε την αμερικανόπνευστη συμφωνία και ο Μητσοτάκης γνώριζε ακόμη καλύτερα ότι αυτήν την συμφωνία θα εφαρμόσει περιχαρής μόλις εκλεγεί, γιατί αυτό αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα ΗΠΑ και Γερμανίας.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα σε οποιαδήποτε εκδοχή του παίζει ένα ρόλο διακοσμητικό, τουλάχιστον σε όσα ζητήματα έχουν μια κάποια βαρύτητα για τους πολίτες της χώρας. Αυτό δεν είναι καθόλου αστείο για να αναλωνόμαστε απλώς σε μία συζήτηση σύγκρισης των κυβιστήσεων και της πολιτικής ανεντιμότητας της μίας ή της άλλης πλευράς, επειδή έχει τραγικά αποτελέσματα για το λαό της χώρας. Το 2015 επιβλήθηκε το τρίτο μνημόνιο που τσάκισε ότι είχε μείνει όρθιο σε επίπεδο εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Το 2020 ξεκινάει από το Μητσοτάκη η εφαρμογή μίας συμφωνίας που θα ενισχύσει τον ευρωατλαντικό άξονα, δηλαδή το βασικό υπεύθυνο για την επανειλημμένη ανατίναξη της ειρήνης στην περιοχή και τη μετατροπή ολόκληρων χωρών σε στρατιωτικές βάσεις και πεδία περιφερειακών συγκρούσεων.

Ταυτόχρονα, λουζόμαστε τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της συμφωνίας σε εγχώριο επίπεδο, καθώς υπήρξε το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανασυγκρότηση της ακροδεξιάς και του ναζισμού στη χώρα, με άμεση συνέπεια την διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ανορθολογισμού. Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη ο συρφετός των υπόδικων ναζί, των κάθε λογής παρακρατικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων διαδήλωνε στο Λευκό Πύργο υπό τον τίτλο «Ελεύθεροι Μακεδόνες» ενάντια στη χρήση της μάσκας, το 5G και τα τσιπάκια. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν δίστασαν να ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου για να εξυπηρετήσουν τα ευρωατλαντικά συμφέροντα. Σήμερα, με αφορμή την επίσκεψη Ζάεφ, μπορεί να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τα ΜΜΕ ή την «ηθική» της στάσης τους, όμως το πρόβλημα της Συμφωνίας και της πολιτικής τους παραμένει άλλο.

Ειδικά για την ελληνική δεξιά που κατά βάση εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία η στάση αυτή δεν είναι καινούργια: σε πρώτη φάση εθνικιστικές κορώνες, πατριδοκαπιλία και πόρωση του εθνικού ακροατηρίου, σε δεύτερη φάση πλήρης υποταγή στους σχεδιασμούς των πατρώνων της περιοχής, δηλαδή των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Το έργο το έχουμε ξαναδεί στην Κύπρο και στα Ίμια, με την πλήρη αποδοχή και στήριξη τόσο των σχεδίων διχοτόμησης όσο και του γκριζαρίσματος του Αιγαίου. Δεν θα ήταν υπερβολικό να προβλέψουμε μία αντίστοιχη στάση σε ενδεχόμενο «θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο. Πρώτα πολεμικές ιαχές και σπαρτιατικές περικεφαλαίες, μετά παρέμβαση των «σωτήρων» ΗΠΑ και Ε.Ε. για «αμοιβαίες υποχωρήσεις» Ελλάδας και Τουρκίας. Άλλωστε, η στάση ΗΠΑ και Γερμανίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο αυτόν τον σχεδιασμό υποδεικνύει.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση αυτής της χώρας φαίνονται παντελώς ανίκανες να υπερασπίσουν την κυριαρχία και τα συμφέροντα του λαού της. Για την ακρίβεια φαίνονται ανίκανες να υπερασπίσουν οποιαδήποτε επιλογή υπερβαίνει τους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού διευθυντηρίου. Σε μία εποχή επικίνδυνη, με μεγάλες περιφερειακές συγκρούσεις, αναθεώρηση συνόρων και βαθιάς οικονομικής ύφεσης, η ενεργοποίηση και η οργάνωση του λαού είναι η μόνη που μπορεί να επιβάλλει βιώσιμες και δίκαιες λύσεις. Η αναμονή θετικών αποτελεσμάτων είτε από τη ΝΔ είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα η πιο ουτοπική λύση. Έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι μοιράζονται την ίδια περιφρόνηση για το λαό και την ίδια πίστη στα «ιδανικά» των ΗΠΑ και της Ε.Ε.

Το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια

Ελλάδα, το καλύτερο αμερικανικό πρακτορείο στη Βαλκανική

Με αφορμή την έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ – σχόλιο του antapocrisis.

Το antapocrisis αναδημοσιεύει την έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ για την Ελλάδα την οποία μετέφρασε ο «Ημεροδρόμος». Πρόκειται για -όπως σημειώνει ο ιστότοπος- «Σοκ «αριστερής» καταισχύνης και αμερικανοφροσύνης».

Η έκθεση αυτή είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική γιατί φέρνει στην επιφάνεια τις κρυμμένες διαστάσεις των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων και βασικά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Επιβεβαιώνει σε επίσημο ντοκουμέντο, αυτό που όλοι ψιθυρίζουν, ότι δηλαδή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η χώρα μετατρέπεται σε αμερικανικό οικόπεδο. Και υπογραμμίζει ότι η υποτιμημένη πλευρά της Συμφωνίας των Πρεσπών (για την οποία τόσο λίγος λόγος έγινε ανάμεσα στους ορυμαγδούς των αντιεθνικιστών και των μακεδονομάχων), είναι η απαίτηση των ΗΠΑ προς την Ελλάδα να «υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ» ώστε να περιορίσει την «κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας».

Με τα πιο κυνικά λόγια το αμερικανικό ΥΠΕΞ δηλώνει ότι η χώρα μας έγινε το δυνατό τους χαρτί στην ολοκληρωτική ενσωμάτωση των Βαλκανίων στις επιδιώξεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διπλωματική όξυνση του καλοκαιριού με τις απελάσεις των Ρώσων διπλωματών από τον Κοτζιά, φαίνεται πλέον κίνηση εντελώς υπαγορευμένη από την πρεσβεία.

Η υιοθέτηση του Αλέξη Τσίπρα από την Ουάσιγκτον φαίνεται να είναι τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής κατά την οποία θα «διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών, φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν». Ανεξάρτητα από την πολιτική προέλευση (ή και ίσως εξαιτίας αυτής), αυτοί οι νέοι ηγέτες θα μπορούν να προωθήσουν στο έπακρο τα αμερικανικά συμφέροντα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, αυτοσυγκράτηση ή προβληματισμό για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία των δικών τους χωρών. Η περίπτωση και του Τσίπρα και του (σοσιαλιστή) Ζάεφ είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της στρατηγικής.

Ακόμη περισσότερο, φαίνεται ότι το μνημείο υποτέλειας και ξενοδουλείας του Καμμένου όπως εκφράστηκε με τη γνωστή του δήλωση να μετατρέψει κάθε ελληνική πόλη σε στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, δεν ήταν απλά έκφραση χατζηαβατισμού του ανεκδιήγητου πρώην κυβερνητικού συνεταίρου. Η έκθεση συντείνει στο να δει την Ελλάδα ως μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση δεδομένου ότι «η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας…». Προτού λοιπόν ο Καμμένος βάλει τη στολή του μακεδονομάχου και του πατριώτη, ως Υπουργός του Τσίπρα έστρωσε το δρόμο στο να γίνει η χώρα μας αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, έκτασης δεκάδεων τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Για όσους μάλιστα ανησυχούσαν μήπως οι πρώην «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάτι από Μαδούρο και τους έπιανε ο παλιός αντιμπεριαλιστικός εαυτός τους, η έκθεση υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα είναι «ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας». Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αναγνωρίζει και με τη βούλα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρεί απλά την μακρόχρονη εξάρτηση των ελληνικών κυβερνήσεων από το υπερατλαντικό αφεντικό, αλλά επεκτείνει τη σχέση ακόμη περισσότερο: Ακόμη και εκτός Ελλάδας η Ελλάδα προωθεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ – Ελλάδα – Αίγυπτος που με τόση προσήλωση υπηρέτησε ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας, κάνουν σήμερα την Ελλάδα το καλύτερο αμερικανικό πρακτορείο σε ολόκληρη την περιοχή.

Τρίζουν τα κόκαλα των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη και της Μίρκας Γκίνοβα που χωρίς ντροπή και φιλότιμο επικαλούνται κάθε τρεις και λίγο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος η έκθεση δίνει έναν κρυστάλλινο ορισμό του τρόπου δράσης του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Προσβλέπει στην άμεση επιρροή της «κοινωνίας των πολιτών» αλλά και των «εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων». Ειδικά σε ότι αφορά την εκπαίδευση, η έκθεση του αμερικανικού υπουργείου θεωρεί ότι «τα γραφειοκρατικά εμπόδια δυσχεραίνουν την συνεργασία στον τομέα της εκπαίδευσης και εμποδίζουν τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμες συνέργειες». Ταυτόχρονα επιδιώκει οι έλληνες πολίτες «να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ», καθώς οι «ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση».

Η αιτιολόγηση της παραπάνω πρότασης επί λέξει αναφέρει ότι «κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι διαχρονικά δύσπιστα προς τη συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδας στον τομέα της άμυνας, της οικονομίας και των πολιτικών υποθέσεων. Η παραπληροφόρηση που υποκινείται από το κράτος τρέφει τον αντιαμερικανισμό».

Ποια καλύτερη (ή κυνικότερη) ομολογία από την πλευρά των ΗΠΑ, ότι ένα μεγάλο μέρος της «κοινωνίας των πολιτών» (ΜΚΟ, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, διανοούμενοι κλπ), δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προωθούν (υποθέτουμε με το αζημίωτο) τις υποθέσεις του Στέητ Ντιπάρτμεντ;

 

Παρακάτω είναι ολόκληρο το κείμενο της «Ολοκληρωμένης Έκθεσης («Integrated Country Strategy») του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα», μεταφρασμένο από τον Ημεροδρόμο.

STATE DEPARTMENT

Ολοκληρωμένη Στρατηγική για την Ελλάδα

Προτεραιότητες Υπευθύνου Αποστολής

Η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ και σύμμαχος του ΝΑΤΟ, είναι πυλώνας σταθερότητας σε μία πολύπλοκη περιοχή. Η θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο σε στενή γειτνίαση με τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή αναβαθμίζει τη σημασία της Ελλάδας για την αντιμετώπιση των προτεραιοτήτων των ΗΠΑ σε επίπεδο εθνικής ασφάλειας και ενέργειας. Η δημόσια και ιδιωτική υποστήριξη που προσέφεραν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα κατά τα εννέα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της πιο πρόσφατης μεταναστευτικής κρίσης πυροδότησε την αναστροφή του επί δεκαετίες αντιαμερικανικού αισθήματος και μια πιο ανοικτή θεώρηση για τη συμμετοχή σε σημαντικές πρωτοβουλίες. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία για να διευρύνει και να εμβαθύνει τη διμερή μας σχέση, ειδικότερα στον τομέα της ασφάλειας, των επενδύσεων, του εμπορίου και των δεσμών μεταξύ των ατόμων, αλλά και μέσω της καθιέρωσης ενός Στρατηγικού Διαλόγου Υψηλού Επιπέδου μεταξύ ΗΠΑ – Ελλάδας. Η Αποστολή θα ζητήσει στην Ελλάδα να συνεχίσει να επεκτείνει το ρόλο της στην ασφάλεια και την άμυνα στην περιοχή και θα αναζητήσει νέες εμπορικές και επενδυτικές ευκαιρίες για τις ΗΠΑ. Με την ενθάρρυνση της Ελλάδας να αυξήσει τον ρόλο της στον ευρωπαϊκό ενεργειακό τομέα και να προωθήσει τη μεταρρύθμιση της Παιδείας, η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα καταπολεμήσει τις προσπάθειες εκμετάλλευσης της γεωπολιτικής θέσης και των δομικών αδυναμιών της Ελλάδας που αποβλέπουν στην αποσταθεροποίηση της περιοχής και την υποδαύλιση του αντιδυτικού αισθήματος.

Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδας στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας για την προστασία της Αμερικανικής πατρίδας και των συμφερόντων της.

Η εξαιρετική διμερής μας σχέση σε επίπεδο άμυνας και ασφάλειας είναι ζωτικής σημασίας για την αξιοποίηση της ελληνικής υποστήριξης στις στρατιωτικές δραστηριότητες και στα ζητήματα επιβολής του νόμου. Η Ελλάδα είναι ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας μέσω της Αμερικανικής Ναυτικής Δραστηριότητας Υποστήριξης στον κόλπο της Σούδας, στην Κρήτη. Με τις αμερικανο-ελληνικές σχέσεις να βρίσκονται σε υψηλό σημείο, η Αποστολή θα δώσει ώθηση στην επέκταση της διμερούς συνεργασίας και της συνεργασίας με το ΝΑΤΟ προς όφελος της στήριξης της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας, για την υποστήριξη των αμερικανικών επιχειρήσεων στην περιοχή, επιτρέποντας σε αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται καθ’οδόν προς ασκήσεις του ΝΑΤΟ να εισέρχονται και να εξέρχονται και από άλλους λιμένες. Σε εξέλιξη βρίσκεται επίσης ο σχεδιασμός μιας κοινής, διυπηρεσιακής άσκησης καταπολέμησης της τρομοκρατίας και η κυβέρνηση ενέκρινε το αίτημά μας για ανάπτυξη  μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων και ενός νέου σκάφους ειδικών δυνάμεων και προσωπικού στην Ελλάδα.

Αν και η Ελλάδα παραμένει μία από τις οκτώ χώρες του ΝΑΤΟ που δαπανούν τουλάχιστον δύο τοις εκατό του ΑΕΠ για την άμυνα, τα οικονομικά μέτρα λιτότητας έχουν περιορίσει σημαντικά τις αμυντικές ικανότητες της χώρας. Η ελληνική κυβέρνηση αναζήτησε τη χρηματική συνδρομή των ΗΠΑ για την εξισορρόπηση παλαιότερων χρεών από συμβάσεις για την προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού, διατηρώντας και εκσυγχρονίζοντας ταυτόχρονα τα υφιστάμενα συστήματα και τις πλατφόρμες της. Παρά τα γεμάτα προκλήσεις δημοσιονομικά προβλήματα, η Ελλάδα δεσμεύτηκε να επενδύσει στην αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 και να συνεχίσει να στηρίζει και να φιλοξενεί ασκήσεις του ΝΑΤΟ, έχοντας δαπανήσει πάνω από 2 δις δολάρια από το 2015.Τα νέα προγράμματα ελικοπτέρων Kiowa θα διευρύνουν τις δυνατότητες της Ελλάδας και θα δημιουργήσουν νέες προοπτικές ώστε η Ελλάδα να γίνει περιφερειακό κέντρο για την επιχειρησιακή ικανότητα των ελικοπτέρων του ΝΑΤΟ. Ομοίως, η χρηματοδότηση 333 των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων της Ακτοφυλακής βελτίωσε τη διαλειτουργικότητα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της θαλάσσιας ασφάλειας.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι ένας ισχυρός, αξιόπιστος εταίρος σε θέματα επιβολής του νόμου, ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη συνεργασία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την ασφάλεια των συνόρων. Το 2017, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα της ΕΕ που εγκατέστησε την Ασφαλή Πλατφόρμα Πραγματικού Χρόνου (SRTP) του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στις ελληνικές αρχές να ελέγχουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας τις βάσεις δεδομένων των Η.Π.Α. Επιπλέον, οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τα εργαλεία ανταλλαγής πληροφοριών του FBI και του Κέντρου Ελέγχου της Τρομοκρατίας για να βελτιώσουν τις ελεγκτικές  τους ικανότητες. Στηριζόμενη στη δύναμη αυτής της ανταλλαγής πληροφοριών, η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα επιδιώξει να επεκτείνει τις ελληνικές ικανότητες επιβολής του νόμου και να αναπτύξει μακροχρόνια συνεργασία με σκοπό τη διεξαγωγή κοινών ερευνών και τη συνεργασία στον τομέα της επιβολής του νόμου προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την εσωτερική και παγκόσμια τρομοκρατία και το διεθνικό έγκλημα. Η ενθάρρυνση της Ελλάδας να επικυρώσει και να υιοθετήσει διεθνή εργαλεία, ιδίως όσον αφορά τα δικαστικά μέτρα, και να ενισχύσει μακροπρόθεσμα τον έλεγχο της ασφάλειας των συνόρων θα δώσει ώθηση στην ικανότητα της Ελλάδας να ανιχνεύει και να παρεμποδίζει την εγκληματική και τρομοκρατική δραστηριότητα.

Η Αποστολή θα συνεχίσει να ενθαρρύνει την Ελλάδα να υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στην ειρηνική επίλυση περιφερειακών διαφορών και συγκρούσεων. Οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία επιδεινώθηκαν μετά την απόπειρα του τουρκικού πραξικοπήματος το 2016 και παραμένουν τεταμένες λόγω των συνεχιζόμενων μεταναστευτικών ροών και των μόνιμων εναέριων και θαλάσσιων διαφορών. Θα ενισχύσουμε τη συνεχή  σύμπραξη της Ελλάδας με την Τουρκία για να βελτιώσουμε τις διμερείς σχέσεις και να αποτρέψουμε μια ακούσια στρατιωτική αντιπαράθεση. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα προτρέψει την Ελλάδα να εφαρμόσει τη συμφωνία για το θέμα της ονοματοδοσίας της Μακεδονίας και θα ενθαρρύνει την αδιάλειπτη κοινή συμμετοχή στο Κυπριακό ζήτημα.

Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης και αύξηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις εταιρείες των ΗΠΑ, ενισχύοντας ταυτόχρονα τον ρόλο της Ελλάδας στην προώθηση της ενεργειακής ασφάλειας στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα αποτελεί μια αναξιοποίητη αγορά, καθώς εξέρχεται από μια δεκαετή οικονομική κρίση και από οκτώ χρόνια πενιχρών επενδύσεων. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα οικονομικό μοντέλο όχι κρατικά καθοδηγούμενο αλλά στραμμένο προς την επιχειρηματικότητα, ιδίως μεταξύ των νέων, που αποτελούν σημαντικό στόχο για την αύξηση των εξαγωγών των ΗΠΑ και μια ευκαιρία για την προώθηση ενός επιχειρηματικού μοντέλου στον ιδιωτικό τομέα. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Αθήνα διοργάνωσε πολυάριθμες εκδηλώσεις που συγκέντρωσαν επιχειρηματίες, βουλευτές και κυβερνητικούς αξιωματούχους τα τελευταία χρόνια, πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν σε προγράμματα ανταλλαγών χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα αξιοποιήσει τις σχέσεις της με την ελληνική κυβέρνηση, με τις ομάδες της διασποράς και τον αμερικανικό κλάδο της τεχνολογίας, προκειμένου να προωθήσει συνέργειες με μεγάλη εισροή κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου (ενδεχομένως 1 δις ευρώ σε μία δεκαετία) από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και να λειτουργήσει ως καταλύτης στις μεταβαλλόμενες στάσεις πολλών Ελλήνων όσον αφορά το ρόλο του δημόσιου τομέα.

Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας την καθιστά βασικό παίκτη στις προσπάθειες των ΗΠΑ-ΕΕ να προωθήσουν την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια διαφοροποιώντας τις πηγές φυσικού αερίου στις χώρες του Βορρά, οι οποίες βασίζονται κυρίως στο ρωσικό αέριο. Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει σχέδια που φέρνουν μη ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη και είναι πρόθυμη να δημιουργήσει τα δικά της αποθέματα υδρογονανθράκων από κοιτάσματα που ανακαλύφθηκαν σε άλλες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Η Αποστολή θα αναζητήσει επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες θα μειώσουν την εξάρτηση της περιοχής από τη Ρωσία, όσον αφορά τις ενεργειακές της ανάγκες, και θα αντλήσουν οφέλη από την εμπειρία των ΗΠΑ στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα συνεχίσει να στηρίζει τη μεγαλύτερη διαφάνεια, τη μειωμένη γραφειοκρατία, τη δίκαιη φορολογική διοίκηση και τις ισότιμες συνθήκες ανταγωνισμού για τις αμερικανικές εταιρείες ώστε να προσελκύσουν περαιτέρω επενδύσεις. Ενόψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, η Αποστολή θα ενθαρρύνει την κυβέρνηση να παραμείνει φιλική προς την αγορά και ανοιχτή στην συμμετοχή των ΗΠΑ, αναδεικνύοντας τις επενδυτικές ευκαιρίες και προωθώντας την ανθεκτικότητα του ελληνικού τομέα της τεχνολογίας.

Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Η Αποστολή για την Ελλάδα θα εξακολουθήσει να ενδυναμώνει τις διμερείς σχέσεις στον τομέα της ενέργειας, των στρατιωτικών υποθέσεων, της επιβολής του νόμου και της συνεργασίας ενάντια στην τρομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα θα επικεντρωθεί σε δύο πρωταρχικούς διπλωματικούς στόχους, προκειμένου να προωθηθεί η μεγέθυνση και η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα – τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του τομέα της εκπαίδευσης και την καταπολέμηση της κακοήθους Ρωσικής και Κινεζικής επιρροής. Η παιδεία είναι το κλειδί της μελλοντικής ευημερίας της Ελλάδας. Το σημερινό σύστημα δρα περιοριστικά στην πρόσβαση των φοιτητών σε προγράμματα συνεργασίας με διεθνή ιδρύματα και σε τίτλους υψηλότερου επιπέδου στο εξωτερικό. Η Αποστολή θα ενθαρρύνει μια βελτιωμένη διακυβέρνηση και διαχείριση – αποκομμένη από την πολιτική – και θα διευκολύνει την ανάπτυξη ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα.

Προκειμένου να αναχαιτιστούν απόπειρες αποσταθεροποίησης της περιοχής, η Αποστολή για την Ελλάδα θα υποστηρίξει τους δημοκρατικούς θεσμούς, τη διαφάνεια στη διακυβέρνηση και πρωτοβουλίες οι οποίες αποσκοπούν στη μείωση της εξωτερικής επιρροής στα θρησκευτικά και πολιτιστικά πράγματα. Η Αποστολή θα εξακολουθήσει να προάγει ισχυρές σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας μέσω δεσμών ανάμεσα σε πρόσωπα. Τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα της Αποστολής για την Ελλάδα στοχεύουν στη νεολαία, τα κορίτσια και τη νέα γενιά ηγετών στο επιχειρείν και στην κοινωνία των πολιτών, αποσκοπώντας να προωθήσουν μια θετική άποψη για τους δεσμούς ΗΠΑ – Ελλάδος και να ενθαρρύνουν μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτών. Η Πρεσβεία στην Αθήνα θα επικεντρωθεί στα προγράμματα δημόσιας διπλωματίας που προσελκύουν επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία και προάγουν την επιχειρηματικότητα, ώστε να βοηθήσει την Ελλάδα να επιμείνει στο δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης, με σταθερό γνώμονα τους διατλαντικούς οργανισμούς και διαδραματίζοντας έναν σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή.

Η Αποστολή για την Ελλάδα θα  αξιοποιήσει την ώθηση που θα προκύψει από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (στο πλαίσιο της οποίας οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τιμώμενη χώρα), προκειμένου να προωθήσει την Αμερικανική παρουσία σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδo στο βόρειο τμήμα της χώρας, το οποίο εκτίθεται όλο και περισσότερο στην κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας. Επιπλέον, η Αποστολή θα προσπαθήσει να επαναφέρει στο Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης (το οποίο επί του παρόντος είναι επανδρωμένο με έναν μόλις απευθείας προσληφθέντα Αμερικανό πολίτη) μια θέση που θα αποσκοπεί να παρακολουθεί και να στηρίζει τις οικονομικές εξελίξεις και να αναχαιτίζει την επιρροή των παγκόσμιων αντιπάλων μας, εντείνοντας την παρουσία και τη εμπλοκή μας.

Παροχή υπηρεσιών για την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών

Σύμφωνα με Έλληνες αξιωματούχους αρμόδιους για τον τομέα του τουρισμού, περισσότεροι από 900.000 Αμερικανοί πολίτες επισκέπτονται την Ελλάδα ετησίως για να απολαύσουν τους αρχαίους θησαυρούς και τα μοναδικά νησιά της. Ο τουριστικές ροές από τις ΗΠΑ αναμένεται να ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο επισκέπτες τα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με τις καταγραφές των προξενικών αρχών, περίπου 106.000 Αμερικανοί πολίτες, κυρίως Ελληνοαμερικανοί, διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Θα υποστηρίξουμε και θα προστατεύσουμε τους πολίτες μας, παρέχοντας μία σειρά από υπηρεσίες σχετικές με Ομοσπονδιακές Παροχές, με θέματα Ιθαγένειας και Μετανάστευσης καθώς και προξενικές υπηρεσίες. Θα επεκτείνουμε τη χρήση της τεχνολογίας, με σκοπό να παρέχουμε πρόσβαση σε αμερικανικές πληροφορίες και πόρους, να διευρύνουμε την επικοινωνία με τους πολίτες, κυρίως την επικοινωνία έκτακτης ανάγκης, και θα εμβαθύνουμε τις σχέσεις με τις ελληνικές αρχές και τους τοπικούς παρόχους, οι οποίοι διασφαλίζουν στους πολίτες υποστήριξη σε κανονικές αλλά και έκτακτες συνθήκες.

Στρατηγικό Πλαίσιο της Αποστολής

Σκοπός της Αποστολής 1: Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδος στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας, προκειμένου να διαφυλαχθεί η πατρίδα μας και τα συμφέροντά της.

Στόχος της Αποστολής 1.1: Η Ελλάδα να ενισχύσει την ικανότητα να στηρίζει τις στρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στόχος της Αποστολής 1.2: Να βελτιώσει η Ελλάδα την ασφάλεια των συνόρων και των αερομεταφορών, την ικανότητα επιβολής του νόμου και την αποτελεσματικότητα στην ταυτοποίηση, διερεύνηση και ποινική δίωξη της παράτυπης μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου, της εγχώριας και παγκόσμιας τρομοκρατίας και του διεθνικού εγκλήματος.

Στόχος της Αποστολής 1.3: Η Ελλάδα να ενισχύσει τον περιφερειακό της ρόλο ως σταθερής δημοκρατίας σε μια πολύπλοκη γειτονιά, μέσω και της πλήρους υλοποίησης της συμφωνίας για το όνομα της ΠΓΔΜ και της συνεχιζόμενης στήριξης για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σκοπός της Αποστολής 2: Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης, προώθηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις αμερικανικές εταιρείες, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας στην προαγωγή της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης.

Στόχος της Αποστολής 2.1: Να υλοποιήσει η Ελλάδα τις απαιτούμενες διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και να υιοθετήσει διαφανείς επιχειρηματικές πρακτικές, οι οποίες θα διαφυλάξουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην επιχειρηματικότητα και της προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Στόχος της Αποστολής 2.2: Υποστήριξη των επενδύσεων των ΗΠΑ σε στρατηγικούς τομείς και προώθηση των ενεργειακών έργων που εμβαθύνουν την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση και ασφάλεια.

Σκοπός της Αποστολής 3: Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής των κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Στόχος της Αποστολής 3.1: Η ελληνική κοινωνία των πολιτών είναι καλύτερα προετοιμασμένη στη διαχείριση των ανθρωπιστικών προσπαθειών, την προώθηση του κράτους δικαίου και της κοινωνικής σταθερότητας, την υπεράσπιση περιθωριοποιημένων ομάδων του πληθυσμού και την αύξηση της δημόσιας συμμετοχής τους, καθώς και την ενδυνάμωση της εταιρικής σχέσης ΗΠΑ – Ελλάδος.

Στόχος της Αποστολής 3.2: Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος να ενισχύσουν τις διασυνδέσεις με εταίρους από τις ΗΠΑ και να εκσυγχρονίσουν τις δομές τους ενσωματώνοντας βέλτιστες πρακτικές από τις ΗΠΑ, ώστε οι μελλοντικοί πτυχιούχοι να είναι σε θέση να μπουν άμεσα στην αγορά εργασίας και να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη.

Στόχος της Αποστολής 3.3: Να κατανοήσουν οι Έλληνες πολίτες τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Οι ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση.

Σκοπός της Αποστολής 4: Παροχή υπηρεσιών που εγγυώνται την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών

Στόχος της Αποστολής 4.1: Οι Αμερικανοί πολίτες που διαμένουν μόνιμα ή επισκέπτονται την Ελλάδα να απολαμβάνουν την προστασία και υποστήριξη μέσω της προσεκτικής, αποτελεσματικής και έγκαιρης παροχής προξενικών και συναφών ομοσπονδιακών υπηρεσιών.

Στόχος της Αποστολής 4.2: Η Αποστολή να ενισχύσει τη συνεργασία με τις αρχές της χώρας, τους παρόχους υπηρεσιών και άλλες πρεσβείες στην Αθήνα, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Διαχειριστικός Στόχος 1: Οι υπηρεσίες ICASS (International Cooperative Administrative Support Services) και η εποπτεία της διαχείρισης να υλοποιούνται αποτελεσματικά καθ’ όλη τη διάρκεια του πενταετούς έργου αποκατάστασης του κτηρίου της Αμερικανικής Πρεσβείας «Chancery».

Διαχειριστικός Στόχος 2: Η Αποστολή να διασφαλίσει ένα εργασιακό περιβάλλον που να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, παραγωγικότητα και σεβασμό, ώστε να μπορούν τα στελέχη να υπηρετήσουν με το βέλτιστο τρόπο τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής.

Σκοποί και Στόχοι της Αποστολής

Σκοπός της Αποστολής 1: Ενθάρρυνση της ενεργούς συμμετοχής της Ελλάδος στην ενίσχυση της περιφερειακής και παγκόσμιας ασφάλειας, προκειμένου να διαφυλαχθεί η πατρίδα μας και τα συμφέροντά της.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο εν λόγω σκοπός αντανακλά τους Πυλώνες 1 και 3 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017. Επιπλέον, υποστηρίζει το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022, Σκοπός 1, Στόχοι 1.3 και 1.4 και τις Σκοποί 1 και 3 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας και την Κοινή Περιφερειακή Στρατηγική EUR, η Αποστολή θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελλάδος να ενεργεί ως ισχυρός σύμμαχος όσον αφορά την ασφάλεια και την άμυνα. Θα ενισχύσουμε την ικανότητα της Ελλάδος να υπερασπίζεται τα σύνορά της και να στηρίζει τις στρατιωτικές δραστηριότητες των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Στόχος της Αποστολής 1.1: Η Ελλάδα να ενισχύσει την ικανότητα να στηρίζει τις στρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Αιτιολόγηση: Η Ελλάδα είναι άξιος σύμμαχος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και μέλος της ΕΕ, ιδίως δεδομένης της θέσης της στην Ανατολική Μεσόγειο σε άμεση γειτνίαση με τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, την Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή και λαμβανομένης υπόψη της μοναδικής συνεισφοράς της στο πλαίσιο της Δραστηριότητας Ναυτιλιακής Υποστήριξης των ΗΠΑ (U.S. Naval Support Activity) που παρέχεται στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στον Κόλπο της Σούδας στην Κρήτη. Η σχέση στον τομέα της άμυνας καθίσταται ολοένα και πιο σημαντική, καθώς οι επιχειρησιακές απαιτήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή διευρύνονται, ενώ βοηθά στην εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των τεσσάρων Διοικήσεων Μάχης: EUCOM, CENTCOM, AFRICOM και SOCOM.

Στόχος της Αποστολής 1.2: Να βελτιώσει η Ελλάδα την ασφάλεια των συνόρων της και των αερομεταφορών, την ικανότητα επιβολής του νόμου και την αποτελεσματικότητα στην ταυτοποίηση, διερεύνηση και ποινική δίωξη της παράτυπης μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου, της εγχώριας και παγκόσμιας τρομοκρατίας και του διεθνικού εγκλήματος.

Αιτιολόγηση: Δεδομένης της θέσης της Ελλάδος στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και με περισσότερους από ένα εκατομμύριο μετανάστες και πρόσφυγες να έχουν αφιχθεί στις ακτές της από το 2015, οι ελληνικές αρχές έρχονται αντιμέτωπες με μια τεράστια πρόκληση στην προσπάθεια να διασφαλίσουν ότι η πύλη εισόδου στην Ευρώπη παραμένει ασφαλής.

Στόχος της Αποστολής 1.3: Η Ελλάδα να ενισχύσει τον περιφερειακό της ρόλο ως σταθερής δημοκρατίας σε μια πολύπλοκη γειτονιά, μέσω και της πλήρους υλοποίησης της συμφωνίας για το όνομα της ΠΓΔΜ και της συνεχιζόμενης στήριξης για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Αιτιολόγηση: Οι βελτιωμένες σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και των γειτόνων της θα ενισχύσουν την σταθερότητα, θα αυξήσουν την οικονομική δραστηριότητα και θα μειώσουν το βαθμό έκθεσης στην κακοήθη Ρωσική επιρροή.

Σκοπός της Αποστολής 2: Υποστήριξη της μακροπρόθεσμης οικονομικής σταθερότητας της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης, προώθηση των εμπορικών και επενδυτικών ευκαιριών για τις αμερικανικές εταιρείες, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας στην προαγωγή της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τους πυλώνες I, III και IV της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017 και το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022, Σκοπός 1, Στόχος 1.4 και Σκοπός 2, Στόχοι 2.2 και 2.3. Επιπλέον ο εν λόγω σκοπός υποστηρίζει τους Στρατηγικούς Σκοπούς 1 έως 4 του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων και το Σκοπό 2 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Η Αποστολή θα συνηγορήσει υπέρ της υλοποίησης οικονομικών μεταρρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων διακυβέρνησης προσανατολισμένων στην αγορά και θα προωθήσει την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση, με σκοπό να μειώσει την έκθεση στον οικονομικό καταναγκασμό από κακοήθεις επιρροές, ενώ παράλληλα θα ανοίξει νέες επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες.

Στόχος της Αποστολής 2.1: Να υλοποιήσει η Ελλάδα τις απαιτούμενες διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και να υιοθετήσει διαφανείς επιχειρηματικές πρακτικές, οι οποίες θα διαφυλάξουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην επιχειρηματικότητα και της προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Αιτιολόγηση: Καθώς η Ελλάδα βγαίνει από μια σχεδόν δεκαετή οικονομική κρίση και χρόνια αναιμικών επενδύσεων, αποτελεί μια γοργά αναπτυσσόμενη αγορά στα πρώτα στάδια της μετάβασης προς ένα μοντέλο βασισμένο στον ιδιωτικό τομέα. Αξιοποιώντας τη θέση των ΗΠΑ ως τιμώμενης χώρας στην ΔΕΘ 2018 και την ολοκλήρωση των διεθνών προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδος, η Αποστολή θα ταχθεί υπέρ μιας νομοθεσίας για το άνοιγμα της αγοράς και την εισροή κεφαλαίων, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της οικονομικά και να αναλάβει έναν διευρυμένο γεωπολιτικό ρόλο στη Μεσόγειο.

Στόχος της Αποστολής 2.2: Υποστήριξη των επενδύσεων των ΗΠΑ σε στρατηγικούς τομείς και προώθηση των ενεργειακών έργων που εμβαθύνουν την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση και ασφάλεια.

Αιτιολόγηση: Η Ελλάδα διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στον Ευρωπαϊκό ενεργειακό χάρτη λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Η Αποστολή θα αναζητήσει επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες που θα αυξήσουν την ενεργειακή ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα μειώσουν την εξάρτηση της περιοχής από το φυσικό αέριο που προέρχεται από τις βορειοανατολικές χώρες. Έπειτα από χρόνια ανεπαρκών επενδύσεων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ενθαρρύνει την Ελλάδα να αναπτύξει άλλες αγορές, όπως εκείνη τη τεχνολογίας, ώστε να θέσει τα θεμέλια για να αναλάβει στο μέλλον ηγετικό ρόλο στην περιοχή.

Σκοπός της Αποστολής 3: Ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων μέσω της προαγωγής των κοινών αξιών, προκειμένου να μειωθεί η ξένη επιρροή σε πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο, να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση και να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τους πυλώνες 3 και 4 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας του 2017. Επίσης υποστηρίζει το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο State-USAID 2018-2022 και συγκεκριμένα τους Σκοπούς 2 και 3, Στόχους 2.2 και 3.3 και τους Σκοπούς 3 και 4 της Κοινής Περιφερειακής Στρατηγικής EUR. Σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας, το Κοινό Στρατηγικό Πλάνο και την Κοινή Περιφερειακή Στρατηγική EUR, η Αποστολή θα ενισχύσει το σεβασμό προς τις ατομικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου, τον διαχωρισμό των εξουσιών, τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ανεξαρτησία των ΜΜΕ και της κοινωνίας των πολιτών και θα ενθαρρύνει τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, προκειμένου να προωθηθεί μία βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς. Η Αποστολή θα ενδυναμώσει επιπρόσθετα την ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών να ανθίσταται σε κακοήθεις επιρροές και να αντιμετωπίζει την παραπληροφόρηση.

Στόχος της Αποστολής 3.1: Η ελληνική κοινωνία των πολιτών είναι καλύτερα προετοιμασμένη στη διαχείριση των ανθρωπιστικών προσπαθειών, την προώθηση του κράτους δικαίου και της κοινωνικής σταθερότητας, την υπεράσπιση περιθωριοποιημένων ομάδων του πληθυσμού και την αύξηση της δημόσιας συμμετοχής τους, καθώς και την ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ – Ελλάδος.

Αιτιολόγηση: Πολλοί από τους φορείς της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών έχουν έλθει κατά καιρούς αντιμέτωποι με ισχυρισμούς περί οικονομικής κακοδιαχείρισης και επιχειρησιακών κενών λόγω της ασυνεχούς χρηματοδότησης. Οι εν λόγω οργανώσεις συχνά έχουν την αναγκαία τεχνογνωσία που τους επιτρέπει να είναι επιτυχείς στο πεδίο, αλλά στερούνται των διαχειριστικών δεξιοτήτων που θα τους καθιστούσαν αξιόπιστους εταίρους.

Στόχος της Αποστολής 3.2: Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος να ενισχύσουν τις διασυνδέσεις με εταίρους από τις ΗΠΑ και να εκσυγχρονίσουν τις δομές τους ενσωματώνοντας βέλτιστες πρακτικές από τις ΗΠΑ, ώστε οι μελλοντικοί πτυχιούχοι να είναι σε θέση να μπουν άμεσα στην αγορά εργασίας και να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη.

Αιτιολόγηση: Τα γραφειοκρατικά εμπόδια δυσχεραίνουν την συνεργασία στον τομέα της εκπαίδευσης και εμποδίζουν τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμες συνέργειες. Η απηρχαιωμένη εκπαιδευτική προσέγγιση που υιοθετείται «παράγει» νέους πτυχιούχους οι οποίοι ναι μεν έχουν την απαιτούμενη θεωρητική κατάρτιση, αλλά δεν είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης οικονομίας.

Στόχος της Αποστολής 3.3: Να κατανοήσουν οι Έλληνες πολίτες τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Οι ελληνικές ΜΚΟ και τα ΜΜΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρατική παραπληροφόρηση.

Αιτιολόγηση: Κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι διαχρονικά δύσπιστα προς τη συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδας στον τομέα της άμυνας, της οικονομίας και των πολιτικών υποθέσεων. Η παραπληροφόρηση που υποκινείται από το κράτος τρέφει τον αντιαμερικανισμό.

Σκοπός της Αποστολής 4: Παροχή υπηρεσιών που εγγυώνται την ασφάλεια και την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Περιγραφή και Συνδέσεις: Ο παρών σκοπός αντανακλά τον Πυλώνα 1 της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του 2017 και το Σκοπό 1, Στόχο 1.5 και Σκοπό 4, Στόχο 4 του Κοινού Στρατηγικού Σχεδίου State-USAID 2018-2022. Επιπλέον υποστηρίζει τη Στρατηγική του Υπηρεσιακού Γραφείου Προξενικών Υποθέσεων, συγκεκριμένα τους Στρατηγικούς Σκοπούς 1-3. Η Αποστολή θα παρέχει στους Αμερικανούς πολίτες που διαμένουν ή επισκέπτονται την Ελλάδα ολόκληρο το φάσμα των σχετικών υπηρεσιών, τόσο τις συνήθεις όσο και τις έκτακτες, και θα συνεχίσει να διευρύνει και να ενισχύει τις σχέσεις με τη χώρα και τις λοιπές πρεσβείες, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Στόχος της Αποστολής 4.1: Οι Αμερικανοί πολίτες που διαμένουν μόνιμα ή επισκέπτονται την Ελλάδα να απολαμβάνουν την προστασία και στήριξη μέσω της προσεκτικής, αποτελεσματικής και έγκαιρης παροχής προξενικών και συναφών ομοσπονδιακών υπηρεσιών.

Αιτιολόγηση: Η εξυπηρέτηση και προστασία των Αμερικανών πολιτών στο εξωτερικό αποτελεί την κύρια μέριμνα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Σύμφωνα με Έλληνες αξιωματούχους αρμόδιους για τον τουρισμό, περισσότεροι από 800.000 Αμερικανοί επισκέπτονται την Ελλάδα ετησίως, ενώ ο αριθμός αυτός αναμένεται να υπερβεί το ένα εκατομμύριο τα προσεχή έτη. Σύμφωνα με τις καταγραφές των προξενικών αρχών, περίπου 106.000 Αμερικανοί πολίτες, κυρίως Ελληνοαμερικανοί, διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Θα υποστηρίξουμε και θα προστατεύσουμε τους πολίτες μας, παρέχοντας μία σειρά από υπηρεσίες σχετικές με Ομοσπονδιακές Παροχές, με θέματα Ιθαγένειας και Μετανάστευσης καθώς και προξενικές υπηρεσίες σε περίπτωση θανάτου, ένδειας, καταστροφής ή ιατρικών επειγόντων περιστατικών.

Στόχος της Αποστολής4.2: Η Αποστολή να ενισχύσει τη συνεργασία με τις αρχές της χώρας, τους παρόχους υπηρεσιών και άλλες πρεσβείες στην Αθήνα, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών.

Αιτιολόγηση: Το προξενικό τμήμα πρέπει να εξακολουθήσει να διευρύνει τις οργανωτικές επαφές σε κυβερνητικό και μη κυβερνητικό επίπεδο, να προσλαμβάνει Αμερικανούς υπαλλήλους-συνδέσμους (American Liaisons) και να οικοδομεί σχέσεις με τις υπόλοιπες Πρεσβείες των Αθηνών, προκειμένου να διασφαλίσει την ευημερία των Αμερικανών πολιτών στις συνήθεις συνθήκες αλλά και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Οι κυβερνητικές αρχές, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας, μετακινούνται τακτικά ανά τα γραφεία, έτσι ώστε η ανάπτυξη επαφών να είναι συνεχής. Οι χρηματοδοτικές πιέσεις που αποτέλεσαν απόρροια της οικονομικής κρίσης οδήγησαν στο κλείσιμο ορισμένων ΜΚΟ, οι οποίες στο παρελθόν επικουρούσαν τους Αμερικανούς πολίτες. Η νησιωτική μορφολογία της Ελλάδος αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη επαφών του προξενικού τμήματος στις περιοχές που αποτελούν τους κύριους προορισμούς των Αμερικανών πολιτών. Το προξενικό τμήμα θα επικεντρωθεί στην ανάπτυξη και διατήρηση σχέσεων καθώς και στην ετοιμότητα σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Διαχειριστικοί Στόχοι

Διαχειριστικός Στόχος 1: Προσαρμογή των δραστηριοτήτων, με σκοπό να διασφαλιστεί η αποτελεσματική παροχή των υπηρεσιών ICASS (International Cooperative Administrative Support Services – Διεθνείς Υπηρεσίες Συνεργασίας στον τομέα της Διοικητικής Υποστήριξης) και εποπτεία καθ’ όλη τη διάρκεια του σημαντικού πενταετούς έργου αποκατάστασης του κτηρίου της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα «Chancery».

Αιτιολόγηση: Η Πρεσβεία στην Αθήνα και το OBO (Bureau of Overseas Buildings Operations – Γραφείο Υπερπόντιων Κατασκευαστικών Δραστηριοτήτων) εγκαινίασαν ένα μεγάλης κλίμακας έργο ανακαίνισης και κατασκευής στο πλαίσιο του οποίου προβλέπεται η διαμόρφωση προσωρινού χώρου εργασίας, προκειμένου να φιλοξενηθούν κάποια από τα στελέχη της Αποστολής. Η ανάγκη για τον εν λόγω προσωρινό χώρο εργασίας αναμένεται να διαρκέσει για αρκετά έτη και παρόλο που θα βρίσκεται πλησίον του κτηρίου Chancery, θα δοκιμάσει σημαντικά την ικανότητα της Διοίκησης να παρέχει υπηρεσίες στους δικαιούχους. Στο συγκεκριμένο χώρο έχουν συγκεντρωθεί οι περισσότερες λειτουργίες της Διοίκησης, ώστε να παρέχονται οι υπηρεσίες στους πελάτες ICASS όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται και να εξισορροπείται κατά τον τρόπο αυτό η ανάγκη παροχής υπηρεσιών, όπως λ.χ. υπηρεσιών ταμείου και αλληλογραφίας, σε δύο διαφορετικούς χώρους, ώστε να τονωθεί το ηθικό εν μέσω της εκτεταμένης περιόδου διαχωρισμού των δομών.

Διαχειριστικός Στόχος 2: Διασφάλιση ενός εργασιακού περιβάλλοντος που να χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, παραγωγικότητα και σεβασμό, ώστε να μπορούν τα στελέχη να υπηρετήσουν με το βέλτιστο τρόπο τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής.

Αιτιολόγηση: Η Διοίκηση οφείλει να παρέχει στα στελέχη της Αποστολής την απαραίτητη υποδομή, προκειμένου αυτά να είναι σε θέση να επιτυγχάνουν τους στόχους της Αμερικανικής πολιτικής. Η Αποστολή θα επικεντρωθεί στην ασφάλεια τόσο στο συγκρότημα και στις κατοικίες όπου διαμένει το προσωπικό του United States Direct Hire, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των εργασιών οι απειλές για την ασφάλεια είναι αυξημένες και θα εκπαιδεύσει το προσωπικό της Πρεσβείας στις διαδικασίες εκκένωσης και ετοιμότητας για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων. Επιπροσθέτως, η διοίκηση θα προβεί σε πολλαπλές τεχνολογικές αναβαθμίσεις, προκειμένου να θωρακιστούν τα δεδομένα και οι άνθρωποί μας, καθώς οι απειλές, όπως λ.χ. η κυβερνοασφάλεια, πολλαπλασιάζονται, ενόσω αναπτύσσεται μια μέθοδος μέτρησης της αποτελεσματικότητάς μας.

Παιχταράς ο Τσίπρας στη Βουλή;

Ας ξεκινήσουμε με μια προκλητική αξιολογητική κρίση: Όσοι λιγώνονται από την αντιεθνικιστική ρητορεία του Τσίπρα και πανηγυρίζουν μέσα τους για τις αναφορές του στο Δημοκρατικό Στρατό και στη Μίρκα Γκίνοβα, ας ενταχθούν κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να μην παιδεύονται κι αυτοί, και να μην παιδεύουν και άλλους.

Ας ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και όσοι θεωρούν ότι «είναι κακή η επέκταση του ΝΑΤΟ», αλλά από την άλλη «ποιοι είμαστε εμείς που θα απαγορεύσουμε την είσοδο ενός γειτονικού κράτους στο ΝΑΤΟ;». Όποιος πιστεύει ότι «η εναντίωση στο ΝΑΤΟ είναι θέμα του γειτονικού κράτους και όχι δικό μας», απέχει μια σταλιά δρόμο από το να σφυρίζει αδιάφορα όταν βομβαρδίζεται η Συρία και διαμελίζεται το Ιράκ γιατί «ποιοι είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε τι θα γίνει σε μια άλλη χώρα;». Λες και άμα πει η όποια ελληνική Αριστερά «όχι στη Συμφωνία», θα απαγορεύσει («σταλινικά», ναι, ακούστηκε και αυτό) στους γείτονες την είσοδο στο ΝΑΤΟ.

Ας προστρέξουν στο κυβερνητικό κόμμα και όσοι αηδιάζουν με αποτροπιασμό μπροστά στη -λάθος είναι αλήθεια- θέση του ΚΚΕ ή της ΛΑΕ για ενίσχυση του αλυτρωτισμού των γειτόνων, καταπίνοντας με ευχαρίστηση τόνους Νατοϊκών λυμάτων και ιμπεριαλιστικών αποπάτων.

Το ίδιο και όσοι θεωρούν ότι το κρίσιμο σήμερα ζήτημα για την ελληνική κοινωνία είναι η διαίρεση ανάμεσα σε διεθνιστές και μακεδονομάχους. Αλλά και όσοι θεωρούν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι αποτέλεσμα του ελληνικού εθνικισμού και αν κατηγορούν σε κάτι την κυβέρνηση είναι ότι ήταν πολύ επιθετική με τους γείτονες και αντί να τους αφήσει το όνομα, τους υποχρέωσε σε αλλαγή. Αυτοί έχουν πάρει διαζύγιο με κάθε τι που θυμίζει μαρξισμό και διαλεκτική, μόνο που θεωρούν εαυτούς ειδήμονες και στον μαρξισμό και στη διαλεκτική.

Είναι κρίμα και άδικο όλοι οι παραπάνω να έχουν ενσωματωθεί από την κορυφή μέχρι τα νύχια στην κυρίαρχη αστική πολιτική και να μην απολαμβάνουν τα κάθε είδους προνόμια που έχει η ένταξη σε ένα κόμμα εξουσίας.

Είναι επίσης κρίμα να ταλαιπωρούν οι απόψεις ενός αστικού κοσμοπολίτικου εκσυγχρονισμού την Αριστερά, την ώρα που αυτή έχει ζωτική ανάγκη τη δικιά της ανταγωνιστική οργάνωση και ανταγωνιστική θεωρία για να ανασυντεθεί και να ξαναχτιστεί από τα σημερινά ερείπια.

Ο δε θαυμασμός στον «παιχταρά» Τσίπρα ή στον «τεκμηριωμένο και γνώστη» Κοτζιά, καλύτερα να αντικατασταθεί από τον θαυμασμό μπροστά στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, στον Τσιτσιπά ή στον Ναδάλ.

Το να περιορίζει κάποιος τον εαυτό του στο ρόλο του ποδοσφαιρικού θεατή μιας ενδοαστικής κόντρας στη Βουλή ανάμεσα στα παλτά – μακεδονομάχους και στους παιχταράδες αντιεθνικιστές, είναι θέμα δικό του. Το να περιμένει ότι αυτό πρέπει να κάνει και η όποια Αριστερά επιμένει να είναι Αριστερά, πάει πολύ.

Ο Βούτσης είχε δίκιο όταν έλεγε πριν μήνες ότι το Μακεδονικό θα είναι όχημα ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Αυτό εννόησε ο Τσίπρας όταν μίλησε για τη δεξιά πολυκατοικία εντάσσοντας τον Καμμένο σε αυτήν, ενώ όλοι οι σχεδιασμοί του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν την ανασύσταση μιας μεγάλης ενιαίας Κεντροαριστεράς. Η παρέλαση των κυβερνητικών στελεχών από το σπίτι του υπέργηρου Λιβάνη δεν ήταν τίποτα άλλο από υποβολή διαπιστευτηρίων επ΄ αυτού του σχεδίου. Το ίδιο και η διάλυση του ΚΙΝΑΛ, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και λοιπών ενδιάμεσων.

Η διαπίστωση Βούτση μακάρι να συνοδευτεί και από την ανασύνθεση της πολιτικής και ανθρώπινης γεωγραφίας και στην Αριστερά. Ας πάνε να γίνουν ουρά της κυβέρνησης όσοι έχουν αφαιρέσει το κρίσιμο στοιχείο του ιμπεριαλισμού και των αστικών συμφερόντων. Όσοι μιλούν για τη συμφωνία υποβαθμίζοντας ότι η συμφωνία έγινε, ψηφίστηκε και θα εφαρμοστεί, βρέξει χιονίσει γιατί αυτή είναι η συνασπισμένη θέληση των ιμπεριαλιστών.

Ας πάνε να γίνουν εξαπτέρυγα του Τσίπρα όσοι μιλούν για τη συμφωνία έχοντας πέσει σε χειμερία νάρκη από το 1992, τότε που η κρατούσα αστική πολιτική ήταν ο εθνικισμός και σύσσωμο το ελληνικό Κοινοβούλιο κραύγαζε ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Τους έχουμε νέα: Εδώ και εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, υπό την καθοδήγηση ΕΕ και ΗΠΑ όλη η αστική πολιτική έχει περάσει στη σφαίρα του ρεαλισμού, της αποδοχής τετελεσμένων, της σύνθετης ονομασίας, της ανάγκης επίλυσης. Ο Σαμαράς χθες, ως αντιπολίτευση, ξαναθυμήθηκε ότι «η Μακεδονία είναι μία», αλλά ξέχασε ότι ως κυβέρνηση προωθούσε τη σύνθετη ονομασία.

Το να σκιαμαχεί κανείς με τον μακεδονομάχο Σαμαρά από τις θέσεις της επίσημης και διαχρονικής αστικής πολιτικής, δεν τον κάνει αριστερό, τον κάνει άξιο εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης.

Και από αυτή την άποψη ο Τσίπρας είναι παιχταράς: Η κοινωνία σε καταστολή, εμπεδώνει το ρόλο της ως παθητικού θεατή, η αστική πολιτική να βρίσκει τον καλύτερό της εκφραστή στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστεροί σε σύγχυση να ξερογλύφονται είτε με τις αντιδεξιές και αντιεθνικιστικές κορώνες του Τσίπρα, είτε να βρίσκουν καταφύγιο και αποκούμπι στο ακούνητο (και προς τούτο ακίνδυνο) ΚΚΕ.

Μόνο που ο Τσίπρας είναι στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και όρος για την επιβίωση των κοινωνικών τάξεων που θέλει να εκφράσει η Αριστερά, είναι η συντριβή του.

Η Μακεδονία είναι αμερικανική

Η Μακεδονία είναι αμερικανική

Η αντιπαράθεση που διεξάγεται αυτές τις μέρες για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι λάθος. Τα δύο βασικά στρατόπεδα ορίζονται το ένα από τον εθνικισμό και το άλλο από τον αντιεθνικισμό. Πρόκειται όμως για ένα βολικό σχήμα που βολεύει και το ένα στρατόπεδο και το άλλο.

Ο εθνικισμός και ο αντιεθνικισμός φαίνονται ανειρήνευτοι αντίπαλοι, συχνά όμως αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτό συμβαίνει όταν μια δευτερεύουσα αντίθεση έρχεται να συσκοτίσει την βασική. Η βασική αντίθεση είναι ο κινητήριος μοχλός της συγκεκριμένης εξέλιξης, και στην περίπτωσή μας είναι ο ιμπεριαλισμός από τη μια και οι λαοί και τα έθνη της περιοχής από την άλλη. Το ότι το πρώτο στρατόπεδο φαίνεται παντοδύναμο ενώ το δεύτερο είναι διαλυμένο και αποσυγκροτημένο, δεν σημαίνει ότι αυτή η βασική αντίθεση δεν υπάρχει.

Δεν χρειάζεται να εντρυφήσουμε στο έργο του Μάο Τσε Τουνγκ ή στον λενινισμό για να κατανοήσουμε τις αντιθέσεις, το ποιες είναι δεσπόζουσες, τις πλευρές των αντιθέσεων και την ειδική μορφή που αυτές παίρνουν. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι παιδί του αμερικανο-νατοϊκού σωλήνα, γέννημα θρέμμα των απαιτήσεων των ΗΠΑ, γραμμένη από τις υπηρεσίες των δύο χωρών, αλλά καθοδηγημένη, εμπνευσμένη, και κατά γράμμα επικυρωμένη από την αμερικανική πρεσβεία. Στόχος της είναι η απρόσκοπτη εδραίωση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Βαλκανική, και η περαιτέρω σύσφιξη του κλοιού γύρω από τα τελευταία απομεινάρια της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια (Σερβία).

Αν αυτή η βασική πλευρά, που οδήγησε και δημιούργησε τη συμφωνία των Πρεσπών αφαιρεθεί, έχουμε μείνει με τα κουβαδάκια μας σε μια παραλία να παίζουμε τους πατριώτες ή τους διεθνιστές.

Η συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι λάθος γιατί η συγκεκριμένη Συμφωνία δεν είναι καλή ή κακή ως προς το ένα ή το άλλο ζήτημα που επιλύει. Είναι απορριπτέα στο σύνολό της γιατί με την υπογραφή τους οι δύο χώρες βάζουν δραγάτη στο σπιτικό τους το μεγάλο αφεντικό της περιοχής.

Και όσοι ισχυρίζονται ότι ακόμα και έτσι, υπό την καθοδήγηση του μεγάλου αφεντικού της περιοχής, λύνεται τουλάχιστον ένα πρόβλημα που απειλεί την ειρήνη και τις σχέσεις καλής γειτονίας, θα πρέπει να το σκεφτούν καλύτερα. Γιατί το μεγάλο αφεντικό της περιοχής έχει αποδείξει πλειστάκις στο παρελθόν ότι δεν έχει πρόβλημα ούτε με τον ξεχειλωμένο αντιεθνικισμό και την κατάργηση των συνόρων, ούτε με το εθνικιστικό μίσος, την πατριδοκαπηλία, τα θερμά επεισόδια ή τους περιφερειακούς πολέμους. Αρκεί, είτε στη μία, είτε στην άλλη περίπτωση να υπηρετείται ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον.

Με χαρακτηριστική ευκολία ο αντιεθνικισμός και το «κάτω τα σύνορα» μετατρέπεται σε ρευστοποίηση συνόρων και εθνικής κυριαρχίας και αναθεωρητισμό. Αρκεί να είναι αμερικανόπνευστος. Έχει γίνει στο παρελθόν στα Βαλκάνια, σήμερα στη Μέση Ανατολή, αύριο οπουδήποτε.

Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι κακή γιατί παραχωρεί ελληνικό έδαφος. Δεν παραχωρεί. Ούτε είναι κακή γιατί παραδίδει το όνομα. Η σύνθετη ονομασία είναι μια λογική λύση έτσι όπως ένθεν κακείθεν των συνόρων διαμορφώθηκαν οι εθνικές συνειδήσεις και οι ευαισθησίες. Ούτε είναι κακή γιατί πριμοδοτεί τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από τον ασυγκράτητο αλυτρωτισμό που επί Γκρούεφσκι ήταν επίσημη κρατική πολιτική.

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι κακή γιατί μέχρι και στο τελευταίο της γράμμα είναι αμερικανόπνευστη και για αυτό επισφαλής, αμφισβητήσιμη, υποβολιμαία, βλαπτική για τους λαούς και την ανεξαρτησία τους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι δηλητηριώδης γιατί με τον τρόπο που μαγειρεύτηκε, συμφωνήθηκε και σήμερα εγκρίνεται, ενσταλάζει τη ραγιάδικη ιδεολογία, αν δεν σπρώχνει κοινωνικά στρώματα στο συντηρητισμό και στην ακροδεξιά. Όλη η διαδικασία που προηγήθηκε, εγκλωβίζει την κοινωνία στο να αποδεχθεί την ανικανότητά της, να θεωρεί φυσιολογική την ξένη «προστασία» ή να ρέπει σε έναν κακόμοιρο εθνικισμό που πηγαίνει μόνο μέχρι εκεί που του επιτρέπουν οι προστάτες.

Είναι προφανές ότι στο έδαφος της διάλυσης, της αποστράτευσης και της μεγάλης σύγχυσης θα επικρατούν οι πιο διαλυμένες, αποστρατευμένες, σε πλήρη σύγχυση στάσεις και πολιτικές. Και σε αυτές ανήκουν και όσοι προσέτρεξαν στη διαδήλωση και όσοι μάχονται με πάθος ενάντιά της, οργανώνοντας αντισυγκεντρώσεις ή αναπαράγοντας τα κυβερνητικά μιμίδια. Γιατί το βασικό σήμερα δεν είναι ούτε να ενωθούμε, ούτε να καταγγείλουμε το πλήθος που θα ακούει Κρις Σπύρου και Πατούλη κουνώντας ελληνικές σημαίες. Ούτε να ειρωνευτούμε τις γραφικές φιγούρες του Συντάγματος, ούτε να κλείσουμε τα αυτιά στις εθνικιστικές μπούρδες των μεγαφώνων.

Και ένα τελευταίο σχόλιο για το αίτημα για δημοψήφισμα: Το να εκφραστεί ο λαός είναι πάντα ένα αίτημα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Αλλά όπως κάθε τι στην πολιτική, δεν είναι διαδικασία σε κενό αέρος. Είναι προφανές ότι δημοψήφισμα δεν πρόκειται να γίνει, γιατί τα ζητήματα που επιβάλλονται από τους ιμπεριαλιστές δεν μπαίνουν στη βάσανο του να κριθούν από το λαό. Εάν αυτό, παρ’ ελπίδα συμβεί (δες 2015) οι κωλοτούμπες για όσους θέλουν να παραμείνουν στην υπηρεσία του κατεστημένου, οφείλουν να είναι εντυπωσιακές.

Πάντα όμως, για την Αριστερά, ένα δημοψήφισμα έχει να κάνει με συσχετισμούς, προτεραιότητες, δυνάμεις που θα ταχθούν στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο, ιεραρχήσεις και προσδοκώμενα αποτελέσματα. Σήμερα, κανένα αίτημα δημοψηφίσματος δεν πρόκειται να λειτουργήσει προωθητικά και συγκροτητικά για ό,τι έχει απομείνει ως λαϊκό κίνημα.

Η διαλυμένη και χιλιοτσακισμένη Αριστερά στην Ελλάδα του 2019, και ειδικά η κομμουνιστική Αριστερά, θα ανασυγκροτηθεί μέσα από τις μάχες που θα επιλέξει η ίδια να δώσει. Όχι μέσα από τις δευτερεύουσες αντιπαραθέσεις στις οποίες την σέρνουν από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ και η αμερικανική πρεσβεία και από την άλλη ο κακοχωνεμένος πατριωτισμός ανάμεικτος με εθνικιστική μισαλλοδοξία.

Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι έχουμε μια Αριστερά που έχει σημαία της το «δεν γίνεται τίποτα», που αντιλαμβάνεται το γεγονός και όχι τη διαδικασία, που απαντά στο φαινόμενο αδιαφορώντας για το νόμο, που ενδιαφέρεται για τη συγκυρία και όχι για το μέλλον.

Η Αριστερά στο σύνολό της, περιλαμβάνοντας το ΚΚΕ, αποδέχεται την αδυναμία και το συσχετισμό δύναμης, δεν βλέπει ότι παρά και ενάντια σε αυτό τον συσχετισμό, θα υπήρχαν οι όροι για πρωτοβουλίες που μπορούν να τον ανατρέψουν. Παρά τους κατά καιρούς βερμπαλισμούς και συνθήματα το ευρωατλαντικό πλαίσιο είναι μη αμφισβητήσιμο και για αυτό και σε γενικές γραμμές αποδεκτό. Ποτέ άλλωστε δεν έχει τεθεί στα σοβαρά μια διαφορετική κατεύθυνση που να προβάλει την ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σε συνδυασμό με την κοινωνική και λαϊκή διεκδίκηση. Η λογική «είμαστε μικροί και λίγοι και δεν μπορούμε» είναι κυρίαρχη.

Αν η Συμφωνία των Πρεσπών επικύρωσε το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι «η Μακεδονία (και όχι μόνο) είναι αμερικανική», η κομμουνιστική Αριστερά πρέπει στα σοβαρά να σκεφτεί και να αποφασίσει αν οι λαοί μπορούν να κάνουν χωρίς προστάτες.

Διεθνιστικό ΟΧΙ στη συμφωνία των Πρεσπών

Διεθνιστικό Όχι στη Συμφωνία των Πρεσπών

Η κυβέρνηση έφερε για ψήφιση στη βουλή τη συμφωνία των Πρεσπών. Η συμφωνία αυτή, που τόσες αντιπαραθέσεις και πολιτικούς τριγμούς έχει προκαλέσει, δεν έγινε γιατί οι κυβερνήσεις των δύο χωρών αποφάσισαν ξαφνικά να παραμερίσουν εθνικιστικές και αλυτρωτικές αντιλήψεις και να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα. Δεν έγινε ούτε γιατί οι δύο κυβερνήσεις έγιναν προδοτικές και αποφάσισαν να ξεπουλήσουν τα «εθνικά» τους δίκαια, όπως διατυμπανίζουν οι εθνικιστικές και πατριδοκάπηλες φωνές και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Η συμφωνία έγινε γιατί αυτό απαιτούν τα αμερικανικά συμφέροντα στη γειτονιά μας. Για να προωθηθεί η ολοκληρωτική προέλαση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια. Για να ανακοπεί και εκμηδενιστεί η όποια ρωσική επιρροή στην περιοχή, ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί στον μεταξύ τους ανταγωνισμό και να αποκτήσουν οι αμερικανο-νατοϊκοί ισχυρότερα ερείσματα και βάσεις για τον έλεγχο ολόκληρης της ανατολικής Μεσογείου και της ανατολικής Ευρώπης.

Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών προχώρησαν στη συμφωνία γιατί θεωρούν ότι, υπό τη νατοϊκή ομπρέλα, μπορούν να κατοχυρώσουν (ΠΓΔΜ) ή να αναβαθμίσουν τη θέση και το ρόλο τους. Ειδικά η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας κάνει τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης στον άξονα ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ, φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο τοποτηρητή του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Και στις δύο χώρες, για να περάσει η συμφωνία, στα μεν κοινοβούλια επιστρατεύτη-καν οι γνωστές άθλιες πρακτικές συναλλαγών, αποσκιρτήσεων, μεταγραφών, στις δε κοινωνίες τέθηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο κάθε είδους εκβιαστικά διλήμματα. Οι ιμπεριαλιστές, που τα καθοδήγησαν όλα αυτά, έχουν την απαραίτητη τεχνογνωσία.

Απέναντι στην κριτική που δέχεται από τ’ αριστερά, η κυβερνητική προπαγάνδα υπονοεί ή και διατυπώνει ανοιχτά το επιχείρημα ότι, στο βαθμό που η συμφωνία των Πρεσπών περιέχει και σωστά πράγματα (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, μέτρα για εξάλειψη του αλυτρωτισμού), οφείλει να υποστηριχθεί έστω και αν την επέβαλαν οι αμερικανονατοϊκοί. Γιατί τελικά «όλοι κερδίζουμε», αφού δίνεται η δυνατότητα να λυθεί ένα μακροχρόνιο πρόβλημα που δηλητηρίαζε τις σχέσεις μας με μία γειτονική χώρα. Το επιχείρημα αυτό δόλια αποκρύπτει ότι:

  • Το σημερινό «μακεδονικό ζήτημα» είναι αποτέλεσμα της αμερικανονατοϊκής επέμβασης η οποία οδήγησε στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την εμφάνιση, ως κράτους πλέον, της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας.
  • Η τυφλή πρόσδεση της χώρας μας στον νατοϊκό άρμα, δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή και την εθνική τραγωδία της Κύπρου το 1974.
  • Είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ που, λίγα χρόνια πριν, προκάλεσε εμφύλιο στην Ουκρανία και έφερε στην εξουσία φιλοναζιστές, ενώ βασικές δυνάμεις του επιδίωξαν τη διάλυση της Συρίας και στήριξαν τις διάφορες τζιχαντιστικές ομάδες.
  • Η συμφωνία των Πρεσπών πάει χέρι-χέρι με την επέκταση του ΝΑΤΟ και στην Ελλάδα. Τα πυρηνικά σε Σούδα και Άραξο, οι νέες βάσεις, το να φεύγουν αεροπλάνα και πλοία από τις βάσεις αυτές για να βομβαρδίζουν στη Συρία και αλλού, αυξάνουν τις πιθανότητες να γίνει και η χώρα μας στόχος πολεμικών επιχειρήσεων.

Για όλα αυτά δεν λέει λέξη ούτε η κυβέρνηση ούτε και οι «μακεδονομάχοι». Η πρώτη για να μας πείσει ότι οι αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ «είναι φίλοι μας» και το να είμαστε υπό την προστασία τους μπορεί να είναι εθνικά επωφελές. Οι άλλοι για να μας υποδείξουν ως εχθρό το γειτονικό λαό και όχι τους ιμπεριαλιστές.

Είμαστε ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών γιατί οποιαδήποτε συμφωνία με τη γειτονική χώρα, με ή χωρίς τη λέξη Μακεδονία, εφόσον έχει ως ζητούμενο και αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη εξάρτηση των δύο χωρών από το ΝΑΤΟ, μπορεί να αξιοποιηθεί για ανακατατάξεις συνόρων. Σε τέτοια σχέδια, οι μεν εθνικιστές της ΠΓΔΜ θα χρησιμοποιηθούν για να διεκδικήσουν διάφορα στο όνομα της μακεδονικής ταυτότητάς τους, οι δε Έλληνες ομογάλακτοί τους για να υλοποιήσουν το ανιστόρητο σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Ενίσχυση του ΝΑΤΟ σημαίνει ενίσχυση των εθνικισμών στα Βαλκάνια. Ήδη ΗΠΑ και ΝΑΤΟ προωθούν τον κατακερματισμό και τις πολεμικές συγκρούσεις (Μαυροβούνιο, Κόσοβο). Για τους σκοπούς αυτούς αξιοποιούν και επεκτείνουν τις αμερικάνικες βάσεις που καλύπτουν ήδη τεράστιες εκτάσεις βαλκανικών χωρών.

Ζητάμε τη διάλυση του ΝΑΤΟ και όχι τη διευκόλυνση και διεύρυνσή του. Το ΝΑΤΟ, που συγκροτήθηκε 70 χρόνια πριν σαν αντίπαλος της ΕΣΣΔ, εξακολουθεί να υπάρχει και να επεκτείνεται, παρ’ όλο που η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει εδώ και 30 χρόνια. Και να γεννάει πολέμους, εμφυλίους και προσφυγιά.

Με το λαό της γειτονικής χώρας δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Με γνώμονα την ειρηνική συμβίωση και συνεργασία και απομονώνοντας τους πατριδοκάπηλους, μπορούν να διευθετηθούν όλα τα προβλήματα ανάμεσα στις δύο χώρες. Απαραίτητη προϋπόθεση η απαλλαγή από την ασφυκτική ευρωατλαντική κυριαρχία και επιδιαιτησία.

Καλούμε τη νεολαία και το λαό:

  • Να αγωνιστεί για την απαλλαγή από τα δεσμά των αμερικανονατοικών ιμπεριαλιστών, για πραγματική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
  • Να απομονώσει και να καταδικάσει την πατριδοκαπηλία. Καμία ανοχή στον εθνικισμό και το φασισμό.
  • Να αναπτύξει την αλληλεγγύη του με όλους τους γειτονικούς λαούς.
  • Να διαφυλάξει την ειρήνη στην περιοχή μας.

ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΕΙΡΗΝΗ – ΦΙΛΙΑ – ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ

Γιατί να μην χειροκροτήσουμε τον Τσίπρα για τη συμφωνία;

Μια ευρέως διαδεδομένη άποψη στην Αριστερά είναι ότι η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ μπορεί να έρχεται υπό την πίεση του ΝΑΤΟ και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, αλλά στο βαθμό που βάζει τέρμα σε μια επιζήμια διαμάχη και σε ανόητους εθνικισμούς, δεν μπορούμε παρά να τη δούμε θετικά. Βεβαίως η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αντιλαϊκή και φιλοΝατοϊκή και τα λοιπά, αλλά, άλλο αυτό, και άλλο η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία.

Το θέμα με αυτές τις απόψεις όμως είναι ότι δεν φτάνουν μέχρι τέλους, στο λογικό συμπέρασμα. Το έντιμο θα ήταν να χαιρετιστεί η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ ως νίκη της Αριστεράς και της αριστερής πολιτικής, ως θετικό βήμα για τους λαούς και να αποδοθούν τα εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν κάνουν κάτι τέτοιο ευθέως όσοι μιλούν για συμφωνία με θετικά σημεία; Γιατί δεν έχουν την τόλμη να φτάσουν μέχρι την απόληξη της άποψής τους και να στηρίξουν – στο συγκεκριμένο ζήτημα – ανοικτά και καθαρά τον Τσίπρα, διατηρώντας τη διαφωνία τους με τις άλλες πλευρές της πολιτικής του; Στην πολιτική όπως και στη ζωή δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Είτε η συμφωνία είναι θετική και πρέπει να τη χαιρετίσουμε (με όλες τις συνεπαγωγές για την κυβέρνηση που την έφερε), είτε όχι.

Στην ουσία: Σύμφωνα με αρκετούς σχολιαστές, στελέχη και προσωπικότητες της Αριστεράς, θα πρέπει να πάρουμε τη συμφωνία λέξη λέξη και στο βαθμό που περιέχει σωστά πράγματα (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, μέτρα εναντίον του αλυτρωτισμού, αποκλιμάκωση της έντασης, χρήση έναντι πάντων, βελτίωση σχέσεων και κλίμα εμπιστοσύνης), οφείλουμε να ταχθούμε υπέρ της. Η αποσπασματικότητα όμως με την οποία διαβάζεται η συμφωνία για το ονοματολογικό είναι -όπως θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος- κάτι περισσότερο από έγκλημα, πρόκειται για λάθος.

Πού συνίσταται το λάθος;

Να δούμε το όλον

Πρώτον στο ότι η μέθοδος «λέξη λέξη» συχνά κρύβει το νόημα. Κάθε συμφωνία εμπεριέχει στο γενετικό της υλικό, ίχνη από το περιβάλλον της και τον συσχετισμό δύναμης, τις απώτερες σκοπιμότητες και τις ευρύτερες στρατηγικές. Μια ορισμένη ιστορική αντίληψη στην Αριστερά μας δίδαξε ότι δεν υπάρχουν ουδετερότητες και καθαρότητες πουθενά, ειδικά στο πεδίο της πολιτικής. Η Αριστερά σήμερα, πολύ περισσότερο από το να παριστάνει τον διεθνολόγο, οφείλει να εκτιμήσει τη συνολική εικόνα, να συνδέσει τις αποσπασματικές προτάσεις σε μια ενιαία αφήγηση με κοινό νόημα, να δει την ευρύτερη πορεία των πραγμάτων. Τώρα τελευταία έγινε και πάλι εύκολο να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Η πικρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να μας διδάξει ότι δεν αρκεί να βλέπεις το επιμέρους «θετικό» που θες απεγνωσμένα να δεις, αλλά πρέπει να κοιτάς τη μεγάλη εικόνα.

Ποιο είναι το δάσος στην προκειμένη περίπτωση; Στο ότι η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι οργανικά συνδεδεμένη με την ολοκληρωτική προέλαση των ΗΠΑ στα Δυτικά Βαλκάνια. Για να αρθεί το βέτο της ένταξης της Βόρειας (πλέον) Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, λύθηκε σε ελάχιστο χρόνο το Μακεδονικό. Αυτό είναι κακό; Από μόνο του όχι. Η διένεξη με την ΠΓΔΜ όφειλε να είχε λυθεί εδώ και χρόνια, στη βάση της κοινής παραδοχής για σύνθετη ονομασία, αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, εγγύηση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, τσάκισμα των αλυτρωτισμών, ανάπτυξη της φιλίας και της συνεργασίας.

Όμως στην πολιτική δεν υπάρχουν πράγματα «από μόνα τους». Δεν υπάρχουν συμφωνίες αποστειρωμένες από το περιβάλλον τους, από τον ισχύοντα συσχετισμό και από το «μεγάλο αφεντικό» που τις επιβάλει, τις εγγυάται, τις διερμηνεύει και τις καθοδηγεί. Και η αμέσως επόμενη ερώτηση είναι: Το «μεγάλο αφεντικό» (δηλαδή στην περίπτωσή μας το ΝΑΤΟ) τι σχέση έχει με έννοιες όπως εθνική κυριαρχία, απαραβίαστο συνόρων, φιλία και συνεργασία;

Να σκεφτούμε πολιτικά

Το δεύτερο λάθος έχει να κάνει με τον εξοβελισμό της πολιτικής από την εκτίμηση της συμφωνίας. Το ποιος κερδίζει, ποιος χάνει και ποιος επιδιώκει τι, διαμορφώνει τον συσχετισμό δύναμης και ο συσχετισμός δύναμης διαμορφώνει τις κοινωνίες και επηρεάζει την ταξική πάλη. Αυτή η «λεπτομέρεια» διαφεύγει από τις αναλύσεις των ημερών. Εκτός και αν το ζήτημα του ονόματος δεν είναι πολιτικό, αλλά ιστορικό, φιλοσοφικό ή κοινωνιολογικό. Πολιτικά, αυτοί που κερδίζουν από τη συμφωνία είναι σε πρώτη φάση ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και συνακόλουθα οι αστικές τάξεις σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ που κατά συντριπτική πλειοψηφία θέλησαν και εργάστηκαν για τη συμφωνία.

Από την άλλη, οι εθνικιστικές και σοβινιστικές πλευρές, ενώ φαίνεται να υποχωρούν, αναδεικνύονται στην πραγματικότητα στον μοναδικό αντίπαλο στον κοσμοπολίτικο, αντιεθνικιστικό Νατοϊσμό. Σε βάθος χρόνου η ακροδεξιά θα μετρήσει κέρδη καθώς ενώ «έχασε το όνομα της Μακεδονίας» και τα μετερίζια της πατριδοκαπηλείας στα οποία αρεσκόταν, αναδείχθηκε σε αντίπαλο δέος. Αν λοιπόν θέλουμε να μετρήσουμε τη συμφωνία πολιτικά, πρέπει να απαντήσουμε στο αν τετραγωνίζεται ο κύκλος, αν δηλαδή κερδίζει ταυτόχρονα και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, και οι αστικές τάξεις και οι λαοί. Διαφορετικά, κάποιοι πανηγυρίζουν κατά λάθος. Και αυτοί μάλλον δεν είναι ούτε οι ιμπεριαλιστές, ούτε οι αστοί.

Να είμαστε πραγματικοί

Το τρίτο λάθος έχει να κάνει με την εκτίμηση της εποχής και των χαρακτηριστικών της. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι αριστεροί που καλοβλέπουν τη συμφωνία διαβεβαιώνουν ότι η αστική τάξη εξαπολύει τον εθνικιστικό παροξυσμό της και αυτός είναι ο βασικός αντίπαλος στον οποίο πρέπει να αντιταχθούμε. Οι συγκεκριμένοι σύντροφοι είναι και οι μόνοι που βλέπουν ότι ο εθνικισμός είναι σήμερα η επικρατούσα πολιτική της αστικής τάξης. Όλοι οι άλλοι βλέπουν αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Ότι δηλαδή ο εθνικισμός υπήρξε το βασικό καταφύγιο της ελληνικής αστικής τάξης στο μακρινό 1990, στην εποχή της κατάρρευσης και των αβεβαιοτήτων. Έκτοτε, στο συγκεκριμένο ζήτημα, και βασικά από την ενδιάμεση συμφωνία και μετά, έχει επικρατήσει ο απόλυτος ρεαλισμός και η εθνική γραμμή της σύνθετης ονομασίας, η οποία προσέκρουε στην αδιάλλακτη ηγεσία του Γκρούεφσκι. Όταν επικράτησαν και στη γειτονική χώρα οι δυνάμεις του αστικού εκσυγχρονισμού, το χάσμα γεφυρώθηκε και εγένετο συμφωνία.

Τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ στηρίζουν λυσσωδώς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα του ευρωατλαντικού άξονα και οι αστικές τάξεις εκατέρωθεν των συνόρων. Στην Ελλάδα, μέχρι και η λαλίστατη Εκκλησία σιώπησε. Απέμεινε μια ΝΔ, διαρκώς έκθετη στα μάτια της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ξένων πατρώνων της, που από τη μια επιχειρούσε να διατηρήσει τις γέφυρες με το δεξιό ακροατήριό της και από την άλλη δεν ήξερε πώς να κρύψει την επί της ουσίας συμφωνία της στη γραμμή Τσίπρα – Ζάεφ, αναγνωρίζοντας ότι αυτό είναι που θέλει η άρχουσα τάξη. Ας μην αμφιβάλει κανείς, ότι λίγο ακόμα να ζορίσουν οι Γερμανοί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ζητήσει δημοσίως συγνώμη για τον συγκυριακό εθνολαϊκισμό του. Πώς ακριβώς, σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί κανείς στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι ο εθνικισμός είναι η κύρια πλευρά της αστικής πολιτικής; Και άρα ο εθνικισμός είναι που πρέπει να ηττηθεί σήμερα, εδώ και τώρα, μέσω αυτής της συμφωνίας;

Ο εθνικισμός και ο σωβινισμός είναι πλευρές της αστικής πολιτικής και χθες ή αύριο μπορεί να γίνουν κυρίαρχες. Αλλά όχι σήμερα. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δείχνει ότι στο τιμόνι, σήμερα, δεν είναι τα ακροδεξιά παραληρήματα των αρχών του 90. Είναι ο ακραιφνής φιλοΝατοϊκός, φιλοδυτικός κοσμοπολιτισμός. Με μπόλικο αντιεθνικισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκό πνεύμα κοκ. Και αν ως Αριστερά καλά κάνουμε και είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στην πατριδοκαπηλεία, μήπως πρέπει να αποδώσουμε τη σημασία που πρέπει και στο Νατοϊσμό που ντύνεται με προβιά δημοκρατίας, αντιεθνικισμού και δικαιωμάτων;

Γιατί αυτή είναι η πλευρά που κυριαρχεί σήμερα στο ζήτημα της Μακεδονίας και συνολικά στην εξωτερική πολιτική: Δόγμα ακραίας προσχώρησης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αιγύπτου, ένταξη στην αντιρωσική υστερία, προσμονή ανταλλαγμάτων από αυτή τη γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας, καθώς, αν και πάντα ανήκε στο στρατόπεδο της Δύσης, ποτέ δεν ήταν τόσο βασιλικότερη του βασιλέως, όσο είναι σήμερα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ελληνική αστική τάξη έχοντας σχετικά υποβαθμιστεί από τη μνημονιακή περίοδο, νομίζει ότι θα αντισταθμίσει τις ζημιές με τα προσδοκώμενα ανταλλάγματα αυτής της γεωπολιτικής μετατόπισης. Ο Τσίπρας πιστώνεται την επιτυχία αυτής της αστικής πολιτικής, αναδεικνύεται στον καλύτερο εκφραστή της, και εγγυάται και στο εσωτερικό κατεστημένο και στους ξένους δανειστές, ότι είναι ο ικανότερος να φέρει σε πέρας τη δουλειά.

Το ερώτημα είναι τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά και γιατί πρέπει να πανηγυρίζουμε την επιτυχία τους.

Μια νατοϊκή λύση δεν είναι λύση, αλλά υποθήκη για νέα δεινά

1. Η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ αποτελεί μια εξαιρετική εξέλιξη για τις ΗΠΑ και την ΕΕ που επέβαλαν λύση στο ονοματολογικό για να ισχυροποιηθεί άμεσα η Νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια. Ανοίγει πλέον ο δρόμος για τη μαζική ένταξη κρατών της Νότιας Βαλκανικής στον ευρωατλαντικό άξονα, την ασφυκτική πίεση στη Σερβία, την περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας. Μια Νατοϊκή λύση δεν είναι καλή λύση γιατί το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί είναι εξ ορισμού προβληματικό, αποσταθεροποιητικό, επικίνδυνο. Η εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών και η υποχώρηση των εθνικιστικών και μισαλλόδοξων απόψεων θα ήταν θετική εξέλιξη αν το πλαίσιο δεν οριζόταν πατερναλιστικά και ασφυκτικά από τις ΗΠΑ. Το πρόσφατο παρελθόν της αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια δεν αφήνει σε κανέναν το περιθώριο να βλέπει στη συγκεκριμένη συμφωνία μόνο τα όσα γράφονται και όχι τα όσα συνεπάγονται.  Τέτοια παραδείγματα συμφωνιών, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και όχι τη συνεργασία και τη φιλία των λαών, υπάρχουν αρκετά, με άσχημη κατάληξη. Συμφωνίες με αρκετή «δημιουργική ασάφεια» που είναι θνησιγενείς. Η περιοχή μας, τα ίδια τα Βαλκάνια, η Κύπρος, πρέπει κάτι να θυμίζουν σε όσους υπερασπίζονται τη γραμμή «λύση, κι ας είναι και υπό το ΝΑΤΟ».

2. Η συγκεκριμένη συμφωνία αποτελεί μια νίκη για τις αστικές τάξεις και στις δύο χώρες. Ο εκατέρωθεν εθνικισμός έχει δώσει τη θέση του στον χυδαίο πραγματισμό, στη μονομερή προσκόλληση στον ευρωατλαντικό άξονα, στην πάση θυσία και χωρίς καμιά αναστολή υπηρέτηση των σχεδίων των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι δύο πρωθυπουργοί εκφράζουν τα πιο δυτικόφιλα τμήματα των αστικών τους τάξεων και για αυτό απολαμβάνουν της πλήρους εμπιστοσύνης των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Δεν κάνουν απλά το χατίρι στο ΝΑΤΟ που θέλει άμεση και γρήγορη λύση του ονοματολογικού, αλλά έχουν βασίσει τη στρατηγική τους στην πλήρη, οργανική, ολοκληρωτική και φανατική προσχώρηση στο στρατόπεδο των ΗΠΑ. Ειδικά στην ΠΓΔΜ η αντιπολίτευση εκφράζει έναν διαφορετικό, φιλο-ρωσικό προσανατολισμό, που όμως προς το παρόν είναι μειοψηφικός. Αντίθετα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τμήμα της αστικής τάξης με αντιδυτικό προσανατολισμό. Η στάση της ΝΔ και η στροφή της στην πατριδοκαπηλεία αφορά αποκλειστικά το εκλογικό της ακροατήριο και το γεγονός ότι νιώθει παραγκωνισμένη από τον διεθνή παράγοντα καθώς ο Τσίπρας βγάζει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τη δουλειά για τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

3. Το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση δεν κυριαρχούν οι ακραίες και εθνικιστικές φωνές και στις δύο χώρες δεν σημαίνει ότι ο εθνικισμός και ο σωβινισμός παύουν να είναι όπλο στη φαρέτρα της αστικής πολιτικής. Ανάποδα, με τον προκλητικά αμερικανόδουλο τρόπο που πολιτεύονται Τσίπρας και Ζάεφ, με την ωμή και χυδαία παρεμβατικότητα των Αμερικάνων, ο εθνικισμός και η πατριδοκαπηλεία αναδύονται ως η μοναδική εναλλακτική στην ακραία φιλονατοϊκή πολιτική. Από αυτή την άποψη, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ακροδεξιά, κερδίζουν, γιατί ενώ παραμένουν χρήσιμη εναλλακτική για το σύστημα, φαντάζουν διαφορετικοί. Ιστορικά ο εθνικισμός και ο σωβινισμός ήταν ο κατεξοχήν τρόπος για τη μετακύλιση της κρίσης σε ανώδυνα κανάλια. Όμως για την Αριστερά δεν είναι αδιάφορο αν τη σημαία του αντιεθνικιστικού αγώνα τη σηκώνει ο κοσμοπολίτικος αντιεθνικισμός που καταλήγει φιλοιμπεριαλισμός. Στον μετακομμουνιστικό κόσμο άλλωστε, αυτό είναι το βασικό πολιτικό μπλοκ που προωθεί και εφαρμόζει την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τις πλέον νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις πολεμικές επεμβάσεις ή τις πορτοκαλί αντεπαναστάσεις ενάντια σε κυρίαρχα έθνη και λαούς. Σήμερα ο αντιεθνικισμός των Τσίπρα – Ζάεφ, από τη μια αποτελεί τον καλύτερο υπηρέτη των ιμπεριαλιστών, από την άλλη αναδεικνύει πανευτυχής ως βασικό του αντίπαλο την εθνικιστική και ακροδεξιά ρητορική. Η αντιμπεριαλιστική, διεθνιστική, αριστερή οπτική είναι απούσα. Εξέλιξη καθόλα βολική και ευπρόσδεκτη για τους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

4. Οι λαοί και οι εργαζόμενες τάξεις εκατέρωθεν των συνόρων όχι απλά δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από τη συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά έχουν πολλά να διακινδυνεύσουν. Οι δύο χώρες δένονται ακόμα πιο βαθιά και ολοκληρωτικά στις νατοϊκές επιδιώξεις τις οποίες η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει εντελώς επικίνδυνες. Η σταθερότητα υπό τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποτελεί βήμα αποσταθεροποίησης, εγγραφή υποθήκης για μελλοντικές αναταράξεις, όποτε τα υπερατλαντικά συμφέροντα προστάξουν. Το δε δηλητήριο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας δεν θα ρέει λιγότερο, επειδή δεν ορίζει συγκυριακά την επίσημη κρατική πολιτική. Άλλωστε το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνος με τον εθνικιστικό και καθυστερημένο αστισμό είναι και ο εκσυγχρονιστικός και αντιεθνικιστικός αστισμός, που αφού καθημάξει οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα, ανακαλύπτει τη νέα μεγάλη ιδέα στην πλήρη προσχώρηση στους νατοϊκούς σχεδιασμούς. Το διεθνιστικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, και στους δύο λαούς, κάνει ακόμα ένα βήμα πίσω και η υποχώρηση έως εκμαυλισμός συνειδήσεων θυμίζει τις εποχές του Βαν Φλιτ και του «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Στην ΠΓΔΜ το βασικό επιχείρημα του Ζάεφ υπέρ της συμφωνίας, είναι ότι η χώρα του θα χορτάσει αν μπει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε για παράδειγμα στη γειτονική Βουλγαρία). Στη δε Ελλάδα η πρώην Αριστερά υπερηφανεύεται ότι αποτελεί το καλό παιδί των ΗΠΑ και της ΕΕ. Με τη συμφωνία αυτή, τον τρόπο που μεθοδεύεται και το πλαίσιο της, ο φιλοιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός κερδίζει, η εθνικιστική ρητορεία κερδίζει, η αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πλευρά υποχωρεί. Σε ένα αυριανό επεισόδιο στην περιοχή ή σε μια αλλαγή των συσχετισμών, οι δύο λαοί θα είναι ακόμα πιο ευάλωτοι σε ιμπεριαλιστικά σχέδια ή/και σε εθνικιστικές προβοκάτσιες.

5. Η συμφωνία Τσίπρα Ζάεφ πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά. Εξετάζοντας το ισοζύγιο και το συσχετισμό των δυνάμεων διεθνώς και εσωτερικά. Το ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν από μια τέτοια συμφωνία. Ανάποδα με πολλές φωνές που βλέπουν είτε εθνική προδοσία είτε εθνικό θρίαμβο, ίσως και ελληνικό ιμπεριαλισμό, η αλήθεια δεν βρίσκεται εκεί. Η συμφωνία ως τέτοια, αντανακλά έναν συμβιβασμό που σε ένα πλαίσιο φιλίας, αλληλεγγύης, ακηδεμόνευτης, ελεύθερης και δημοκρατικής έκφρασης, των δύο λαών, χωρίς αλυτρωτισμούς και επιθετικές διαθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει. Στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, στο περιβάλλον της ιμπεριαλιστικής επιβολής και εξάρτησης, με τις αστικές τάξεις της περιοχής να προσδένονται στενά στο επικίνδυνο για τους λαούς άρμα των ΗΠΑ και της ΕΕ, η συμφωνία αυτή είναι αρνητική, από την αρχή ως το τέλος. Μια συμφωνία άλλωστε, δεν αφορά μόνο τα όσα γράφονται στο χαρτί, αλλά και όσα γίνονται, εννοούνται ή συνεπάγονται. Το βασικό πρόβλημα για τους λαούς της περιοχής είναι (διαχρονικά) πρόβλημα πολέμου, αποσταθεροποίησης, ρευστοποίησης, αμφισβήτησης συνόρων και εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Αν τα πράγματα είναι έτσι, το καθήκον των λαών είναι να περιορίσουν τους εμπρηστές του πολέμου, όχι να τους δώσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους, ούτε να τους αφήσουν να κανονίσουν και τις σχέσεις με τη γειτονιά.

6. Μεγαλύτερη ίσως σημασία από τη συμφωνία, έχουν τα πολιτικά της απόνερα στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδραιώνεται ως το αγαπημένο και αποτελεσματικότερο κόμμα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Το ΚινΑλ διχάζεται με τους μισούς να επιλέγουν αυτό που επιθυμεί η αστική τάξη και να κινούνται προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους μισούς να τοποθετούνται αρνητικά για να μπορέσουν να επιβιώσουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη δυσκολότερη φάση βρίσκεται η ΝΔ η οποία βλέπει την εδώ και λίγα χρόνια επίσημη αστική γραμμή για «σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις με γεωγραφικό προσδιορισμό», να γίνεται πράξη από τον Τσίπρα. Το πολιτικό αποτέλεσμα της συμφωνίας είναι ότι το Κέντρο διχοτομείται ανάμεσα στους δύο πόλους (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ), η δε ΝΔ σπρώχνεται κι άλλο προς τα δεξιά χάνοντας και άλλους πόντους αξιοπιστίας προς τους δανειστές, την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η πρόταση δυσπιστίας είναι απέλπιδα προσπάθεια να κερδηθεί το παιχνίδι των εντυπώσεων, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης έμεινε να διαχειρίζεται τις εθνικιστικές εξάρσεις και να σχολιάζει τη διπλότητα και τον χαμαιλεοντισμό των ΑΝΕΛ. Όχι και σπουδαία πράγματα δηλαδή. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των μνημονίων, διαχειρίζεται αποτελεσματικά και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού. Εκ των πραγμάτων, ακόμη και αν χάσει τις επόμενες εκλογές λόγω φθοράς, εδραιώνεται ως ο ένας (και ιδιαίτερα αποτελεσματικός) πόλος του αστικού πολιτικού φάσματος.

7. Το καθήκον της Αριστεράς και ειδικά της κομμουνιστικής Αριστεράς σήμερα είναι να μιλήσει και να πράξει πολιτικά. Να κρίνει τη συμφωνία και τις εξελίξεις ενταγμένα στο πλαίσιο που συμβαίνουν και να εκτιμήσει το συσχετισμό, τις δυνάμεις που ωφελούνται και τις δυνάμεις που χάνουν. Η Αριστερά δεν κρίνει ως σχολιαστής, δημοσιογράφος, ιστορικός ή καθηγητής διεθνούς δικαίου. Η Αριστερά κρίνει και κυρίως πράττει, ως πολιτική δύναμη ανατροπής της αστικής πολιτικής και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Αν αυτά ισχύουν, είναι προφανές ότι η αριστερή στάση απέναντι στη συμφωνία πρέπει να είναι αρνητική, καθώς μια νατοϊκή λύση δεν είναι λύση αλλά υποθήκη για νέα δεινά. Απαιτείται διμέτωπος αγώνας ενάντια στην κρατούσα αστική πολιτική (φιλοΝατοϊκή/αντιεθνικιστική) αλλά και στην εναλλακτική της εκδοχή (εθνικιστική/ξενοφοβική). Και πάνω από όλα ιεράρχηση του βασικού εχθρού της ειρήνης, της σταθερότητας, της ομαλής συνύπαρξης των λαών και των εθνών, ο οποίος στον μετακομμουνιστικό κόσμο έχει ένα όνομα: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.