Άρθρα

Η εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας

Στον 21ο αιώνα η επικοινωνιακή προπαγάνδα, η καθοδήγηση, η μεταφορά και η παραπληροφόρηση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων πολέμου και οικονομικών μεταναστών προς τα ελληνικά σύνορα (θαλάσσια και επίγεια) από την τουρκική κυβέρνηση είναι σε εξέλιξη.

Υβριδικές μορφές επικοινωνιακού πολέμου, σε συνδυασμό με τα πρωτοφανή κύματα δυστυχισμένων προσφύγων που συρρέουν στα ελληνικά σύνορα, αποτελούν ένα ισχυρότατο όπλο στην εποχή μας. Ακόμα και νεκρά βρέφη στα καραβάνια των προσφύγων θα γίνουν εμπορικά και μιντιακά εκμεταλλεύσιμα απ’ όλες τις πλευρές για να πετύχουν το δικό τους μήνυμα. Ταυτόχρονα οι ακροδεξιές φωνές στο εσωτερικό της χώρας μας θα πληθαίνουν, προσπαθώντας να αποκτήσουν τη φωνή μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής», όπως κάποτε ζήτησε συστημικός δημοσιογράφος.

Εν μέσω μιας πρωτόγνωρης μαζικής προσφυγικής ροής για τα νεότερα ιστορικά δεδομένα της χώρας μας, γκρεμίζονται οι μύθοι της «δυτικής αλληλεγγύης».

● Ο πρώτος μύθος που καταρρέει παταγωδώς είναι τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά σύνορα». Οι συνεχείς αναφορές θεσμικών παραγόντων (χθεσινών και σημερινών συστημικών μέσων ενημέρωσης), εδώ και χρόνια, καλύπτουν δημαγωγικά την ανεπάρκεια των κυβερνήσεων της χώρας μας να κατακτήσουν τη λαϊκή κυριαρχία, στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας αλλά και των σημερινών γεωπολιτικών μνημονίων (πρόσφατη «αμυντική συνεργασία» Ελλάδας-ΗΠΑ ). Θεωρούν ότι με τη συνεχή και πλέον κουραστική θεωρία των λεγόμενων ευρωπαϊκών συνόρων ενισχύεται το αίσθημα ασφάλειας του ελληνικού λαού. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, αφού πολλαπλοί κίνδυνοι αναπτύσσονται και καραδοκούν.

● Ο δεύτερος μύθος που αποκαλύπτεται είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας (εξοπλιστικά προγράμματα προς την Τουρκία, επενδύσεις στη βαριά βιομηχανία, στον τουρισμό κ.λπ.) τροφοδοτούν τη «διπλωματική διγλωσσία» της Ε.Ε.

Η ευρω-τουρKική συμφωνία για το προσφυγικό κατέρρευσε αφού η τουρκική κυβέρνηση αναζητά σανίδα σωτηρίας για το νέο «Βιετνάμ» που την περιμένει στη Συρία. Θα εκβιάσει ταυτόχρονα για «οικονομική στήριξη» από τη Δύση, όπως και συνεχή εξοπλιστική βοήθεια (Patriot από τις ΗΠΑ). Θα προσπαθήσει ο Ερντογάν με κάθε τρόπο να διασωθεί από το πολιτικό του ναυάγιο, αφού όλο και περισσότεροι πολίτες της Τουρκίας δυσανασχετούν με την οικονομική κατάσταση και την αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του καθεστώτος. Ο εθνικισμός αποτελεί για τον ίδιο μια δοκιμασμένη συνταγή, που απ’ ό,τι φαίνεται φθίνει.

● Ο τρίτος μύθος είναι η δήθεν «αναγκαία ΝΑΤΟϊκή συμμαχία». Λίγες μέρες πριν, το ΝΑΤΟ σε έκτακτη σύνοδο προσπάθησε να αποφασίσει ομόφωνα την καταδίκη των κυβερνήσεων της Συρίας, της Ρωσίας και του Ιράν για τις συγκρούσεις στο Ιντλίμπ. Η ελληνική κυβέρνηση αξιοποίησε ένα βέτο και απέτρεψε με την απόφαση αυτή του ΝΑΤΟ την εκ νέου μετατροπή της Τουρκίας σε «ΝΑΤΟϊκή εμπροσθοφυλακή» έναντι της Συρίας, της Ρωσίας και του Ιράν, χωρίς όμως να έχει έναν οδικό χάρτη στρατηγικής αντιμετώπισης της δυτικής μέγκενης σε βάρος της Ελλάδας, που ενδέχεται να παραμείνει σάκος του μποξ μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας.

● Ο τέταρτος μύθος που εξαϋλώνεται είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή συνοχή». Το Δουβλίνο Ι, ΙΙ και ΙΙΙ αποτελούν μια πλήρη αποτυχία της λεγόμενης «ευρωπαϊκής συνοχής».

Πολωνία, Ουγγαρία, Αυστρία κ.λπ. αλλά και μια σειρά άλλων χωρών της Ε.Ε. φλερτάρουν στο εσωτερικό τους με ακροδεξιές έως φιλονεοναζιστικές αντιλήψεις. Αλλες χώρες, όπως Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, θέλοντας να έχουν το προνόμιο της εκμετάλλευσης χωρών μέσω νεοαποικιακών πολιτικών (Βόρεια και Δυτική Αφρική, Υποσαχάρια Αφρική, Μέση Ανατολή, αραβικός κόσμος, Αφγανιστάν) εμμένουν σε τυχοδιωκτικούς πολέμους έως και την καταλήστευση ενεργειακού πλούτου. Γεγονότα που λειτουργούν ως γενεσιουργοί αιτίες, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους από τις εμπόλεμες ζώνες, από χώρες που βιώνουν ανείπωτη φτώχεια και δυστυχία στην «κρεατομηχανή» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της Ευρώπης.

● Ο πέμπτος μύθος αφορά την προσπάθεια πλήρους εξοστρακισμού κάθε ξένης κουλτούρας στην Ελλάδα, που δεν συμβαδίζει με τις νεοσυντηρητικές απόψεις οι οποίες συνεχίζουν να αναπτύσσονται από ορισμένους κοινωνικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους, που «πουλούν» ανέξοδο και επικίνδυνο εθνικισμό.

Αντίθετα, μια μεθοδευμένη, σύγχρονη εκπαιδευτική και εργασιακή πολιτική αναβάθμισης του παράγοντα εργασίας και παιδείας σε κάθε άνθρωπο στην πατρίδα μας, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για την ενσωμάτωση δεκάδων χιλιάδων μεταναστών στην Ελλάδα. Η ενσωμάτωση όσων επιθυμούν να ζήσουν στην Ελλάδα είναι μονόδρομος. Οπως επίσης και η διευκόλυνση όσων (που είναι και περισσότεροι) θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες.

Επίσης η ένταξη στην ελληνική κοινωνία όσων θέλουν να παραμείνουν αποτελεί λύση και του σοβαρού δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Κάθε άλλη οπισθοδρομική πολιτική θα οδηγήσει στη δημιουργία «κοινωνικών, πολιτισμικών και εργασιακών γκέτο», που αφθονούν σήμερα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Θα οδηγήσει σε κοινωνίες τριών ταχυτήτων, με την παραβατικότητα, την κοινωνική περιθωριοποίηση και το θρησκευτικό και πολιτισμικό μίσος να είναι ο κανόνας.

Τέλος, η χώρα μας πρέπει να πάψει να θεωρεί ότι η Ε.Ε. αποτελεί το κέντρου του κόσμου. Κάθε διεθνής οργανισμός, κάθε κοινωνικός, πολιτικός δημοκρατικός φορέας πρέπει να θέσει στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης και σε διεθνείς οργανισμούς τις μαζικές προσφυγικές ροές ως διεθνές πρόβλημα που θέτει επί τάπητος το τέλος των ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟϊκών πολέμων, το τέλος του νεοαποικιακού οικονομικού, ενεργειακού, περιβαλλοντικού, διατροφικού πολέμου σε βάρος άλλων λαών και χωρών που κατηγοριοποιούνται ως «υπανάπτυκτοι».

Ετσι λειτούργησαν οι σταυροφόροι κάποτε σε βάρος των λαών της Μέσης Ανατολής, ακόμα και του Βυζαντίου, πολύ πριν και οι κονκισταδόρες στους λαούς της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Η επανάληψη των τραγωδιών της ανθρώπινης ιστορίας δεν θα είναι απλά μια επαναλαμβανόμενη φάρσα αλλά μια πραγματική εκατόμβη θυμάτων που δείχνει την απόλυτη παρακμή που βιώνει ο ανθρώπινος πολιτισμός στις μέρες μας.

Τρεις πολιτικές προτάσεις προς άμεση υλοποίηση:

1. Προσφυγή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και σε κάθε διεθνή οργανισμό για τη γρήγορη και αποτελεσματική παρέμβαση στην αντιμετώπιση:

Δουλεμπόρων και μαφιόζων στις ζώνες μετακίνησης προσφύγων στην ευρύτερη περιοχή των συνόρων, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Διεθνής καταδίκη της τουρκικής κυβέρνησης που υποβοηθά τους δουλεμπόρους (με εφαρμογή κυρώσεων).

2. Αμεση στέγαση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας (με τη συνδρομή των πλουσιότερων χωρών) σε όλους τους πρόσφυγες. Διευκόλυνσή τους να μεταβούν στις χώρες που επιθυμούν με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και επικύρωση του Σ.Α. του ΟΗΕ.

3. Συστηματική δραστηριοποίηση της ελληνικής διπλωματίας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από το σύνολο των χωρών-μελών της Ε.Ε. Ολες οι χώρες χωρίς εξαιρέσεις να αναλάβουν τα βάρη που προκύπτουν αναλογικά. Αξιοποίηση βέτο αλλά και διακοπή κάθε οικονομικής «υποχρέωσης» της χώρας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Στο ερώτημα τι κάνουμε τώρα, απαντάμε ότι πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι το Διεθνές Δίκαιο και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας σου με το ίδιο σθένος που υπερασπίζεσαι τη δημόσια περιουσία, τα εργασιακά δικαιώματα, το περιβάλλον, τα δικαιώματα στη μόρφωση και στη δημόσια υγεία.

Διεθνισμός είναι να πολεμάς τη δημαγωγική και υποκριτική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και την ιμπεριαλιστική Δύση. Να αποδώσεις και να αποδείξεις ότι τα εγκλήματά τους έχουν ονοματεπώνυμο. Να υπερασπίζεσαι, όπως πάντα έκανε η Αριστερά, τον λαό, την πατρίδα και τη δυνατότητα σε όλους τους λαούς να έχουν το δικαίωμα στην ειρήνη και την ανάπτυξη. Κανείς δεν φεύγει από τον τόπο του εάν δεν του καταστρέφουν το ίδιο του το σπίτι.

Οσο πιο γρήγορα οι πόλεμοι στην περιοχή μας λάβουν ένα τέλος, τόσο πιο γρήγορα οι δουλέμποροι της ανθρώπινης δυστυχίας και τα «γεράκια» του πολέμου θα μείνουν άνεργοι και τότε οι λαοί θα προκόψουν στις πατρίδες τους.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η ίδια η κυβέρνηση θέλει την Ελλάδα αποθήκη προσφύγων

Σχόλιο του antapocrisis.

Μέχρι χθες ξέραμε ότι η Ε.Ε. προορίζει την Ελλάδα για μια απέραντη φυλακή εγκλωβισμού των προσφύγων και των μεταναστών. Χθες επιβεβαιώθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι τον ίδιο ρόλο επιφυλάσσει για την Ελλάδα και η κυβέρνησή της. Η ίδια κυβέρνηση που παριστάνει ότι επιτελεί εθνικό έργο με τα κλειστά σύνορα στον Έβρο, η ίδια κυβέρνηση που θεωρεί ότι δεν πάει άλλο με τη συμφόρηση στα νησιά, είναι η κυβέρνηση που δεν έχει υποβάλει αίτημα στην Ε.Ε. για ισοκατανομή των μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες.

Η Ύλβα Γιόχανσον, Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. ανοικτά και ευθαρσώς δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει υποβάλει τέτοιο αίτημα.

Αν στην Ελλάδα είχαμε Μέσα Μαζική Ενημέρωσης, σήμερα όλη η κοινωνία θα μιλούσε για σκάνδαλο μεγατόνων.

Έχουμε μια κυβέρνηση που παίζει τα ρέστα της πριμοδοτώντας τον πιο ανοικτό αγριανθρωπισμό, που υιοθετεί όλη τη ρητορική της ακροδεξιάς περί εισβολής και ορδών επιτιθέμενων, που μετατρέπει την προσφυγική κρίση σε εθνικό πόλεμο.

Και αυτή η κυβέρνηση το μόνο που θέλει, το μόνο που προσδοκά, είναι να παίξει τον ρόλο του μαντρόσκυλου της Μέρκελ και του Κουρτς στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Γνωρίζοντας ότι η καταστολή δεν μπορεί να σταματήσει τις προσφυγικές ροές.

Βλέποντας ότι τα νησιά δεν αντέχουν άλλο.

Υποκύπτοντας παράλληλα στις αντιμεταναστευτικές κραυγές των τοπικών αρχόντων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Ξέροντας ότι αντικειμενικά η θαλάσσια διέλευση θα έχει πολλούς πνιγμένους αλλά και πολλούς που τελικά θα φτάνουν στα νησιά.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει κάνει το παραμικρό αίτημα για προώθηση όσων μεταναστών το επιθυμούν (και πρόκειται για τη συντριπτική τους πλειοψηφίας) σε χώρες της Ευρώπης.

Αυτή η κυβέρνηση φρόντισε να στήσει την παράσταση «η χώρα δέχεται επίθεση στον Έβρο». Φρόντισε να οπλίσει με τις πράξεις, τις δηλώσεις και τις σιωπές της ακροδεξιές ομάδες και ακροδεξιές κοινωνικές συμπεριφορές. Φρόντισε να περάσει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία καταργεί παράνομα το δικαίωμα υποβολής ασύλου.

Δεν φρόντισε όμως να ζητήσει (απλώς να ζητήσει, όχι να εκβιάσει ή να επιβάλει) μια δίκαιη κατανομή των κατατρεγμένων της Ανατολής στις χώρες της Δύσης.

Αναλαμβάνοντας εθελοντικά, για λογαριασμό της Ελλάδας, ένα βάρος ασήκωτο.

Απλώς και μόνο για να μην κακοκαρδίσει το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες που θέλουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να μην ζητά Σύνοδο Κορυφής για την προσφυγική κρίση και να μην ζητά ισοκατανομή προσφύγων στην ΕΕ σε αντάλλαγμα της επίσκεψης των ευρωπαίων αξιωματούχων στον Έβρο, προφανώς, μετά την παραδοχή της Γιόχανσον, επιβεβαιώνονται.

Το θράσος της κυβέρνησης να παριστάνει ότι «φυλάττει Θερμοπύλες» υπολείπεται μόνο της υποτέλειάς της έναντι των ισχυρών εταίρων. Καταδικάζει τη χώρα σε αποθήκη προσφύγων και μεταναστών, διεκδικεί το ρόλο του καλού δεσμοφύλακα, αλλά δεν ζητά δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών στην Ευρώπη.

Διότι αυτή είναι η επιθυμία του Βερολίνου που θέλει να αποφύγει το παραμικρό κόστος από την υποδοχή νέων προσφυγικών κυμάτων στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αυτή είναι και η επιθυμία των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών. Και όπως είναι γνωστό, η επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι διαταγή για τις ελληνικές κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό.

Απέναντι στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό

Τρία θα είναι τα αποτελέσματα, σε λίγους μήνες,  με βάση τη διαχείριση των κινήσεων του Ερντογάν από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρώτον αρκετοί χιλιάδες πρόσφυγες θα έχουν περάσει τα σύνορα και θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, με βαρύ φόρο αίματος. Η κατάσταση στα ελληνικά νησιά θα γίνει ακόμα πιο αφόρητη και για τους πρόσφυγες και για τους ντόπιους και αρκετές χιλιάδες θα είναι φυλακισμένοι στα κλειστά κέντρα κράτησης στην ηπειρωτική χώρα – για τα οποία θα κοπάσουν οι αντιδράσεις καθώς θα αποτελούν μια «αναγκαστική» λύση σε συνθήκες «υβριδικού πολέμου».

Δεύτερον ο Ερντογάν θα αποσπάσει ανταλλάγματα από την ΕΕ. Είτε για τη Β. Συρία, είτε για τις ΑΟΖ, είτε για το προσφυγικό. Ο μόνος που θα έχει μείνει να ισχυρίζεται ότι ο εκβιασμός δεν πέρασε θα είναι ο Μητσοτάκης και οι κονδυλοφόροι του.

Τρίτον το κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα δεν θα είναι το ίδιο. Ο συντηρητισμός θα έχει κερδίσει περισσότερες συνειδήσεις και θα έχει δηλητηριαστεί ακόμα περισσότερο από τον ιό του αγριανθρωπισμού και του ρατσισμού.

Έχουμε ένα κοινωνικό σώμα ταλαιπωρημένο από την κρίση. Που αισθάνθηκε εθνικά ταπεινωμένο από το πως μίλαγε η Ευρώπη για τους «τεμπέληδες Έλληνες» και δύο φορές ταπεινωμένο από την αδυναμία του να σηκώσει ανάστημα – άσχετα αν σήκωσε αλλά δεν υπήρχε ηγεσία να αναλάβει την ευθύνη – το 2015 απέναντι στους δυνάστες του.

Που μετά από δύο δεκαετίες μιας εικονικής ευδαιμονίας και αποπολιτικοποίησης, κινητοποιήθηκε με την κρίση, έθεσε ερωτήματα, πίστεψε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, για να επιστρέψει μετά το 2015 στο μηδενισμό του «όλοι ίδιοι είναι» και στο «δεν γίνεται τίποτα».

Αυτό το κοινωνικό σώμα σήμερα μπολιάζεται με αγριανθρωπισμό. Στα πλαίσια ενός φαντασιακού πολέμου στα σύνορα της χώρας με αμάχους και ξεριζωμένους – που χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για να εκβιάσει. Προτάσεις, ιδέες και πρακτικές της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του φασισμού, δηλητηριάζουν συνειδήσεις. Να βουλιάξουμε τις βάρκες, να τους βάλουμε φωτιά, να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση. Να σκοτώσουμε μερικούς για  να διαδοθεί ώστε να μην έρχονται, να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα στη Γυάρο. Προτάσεις «καθαρής λύσης» που πριν 6-7 χρόνια ακούγονταν μόνο από τη Χρυσή Αυγή, σήμερα κυκλοφορούν στα σχολεία, στα λεωφορεία και βέβαια στα social media.

Γίνεται λοιπόν ο Έλληνας φασίστας;

Υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται, υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία που δεν συμφωνεί με τα καραγκιοζιλίκια ότι πολεμάμε τις λαστιχένιες βάρκες με τα γυναικόπαιδα αλλά βλέπει τον εκβιασμό Ερντογάν, δεν ακούει άλλες λύσεις, νιώθει αδύναμη και βλέπει το αδιέξοδο που έρχεται. Τέλος υπάρχει και το παραδοσιακό φασαριόζικο ακροατήριο της ακροδεξιάς που όμως απλώνει το δηλητήριο του αγριανθρωπισμού, διευρύνεται, αισθάνεται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, είναι ικανό να προχωρήσει σε ενέργειες που δε θα τολμούσε παλαιότερα. Το πρόβλημα μεγαλώνει αν αυτές οι ιδέες απλώνονται και στη νεολαία. Σήμερα το πρωί μαθητές Γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη προχώρησαν σε αποχή ως ένδειξη αλληλεγγύης στους φαντάρους στον Έβρο. Το πανό τους έγραφε «Σύνορα κλειστά. Έλεος σε κανέναν»…

Κατά τ’ άλλα, αύριο, στις 6 Μαρτίου είναι η παγκόσμια μέρα κατά της σχολικής βίας.

Το κυριότερο είναι ότι η κυβέρνηση όχι απλά καλύπτει, αλλά διαπαιδαγωγεί και ενθαρρύνει σε αυτήν την κατεύθυνση. Τα δε ΜΜΕ ξεσαλώνουν.

Η ρητορική για ασύμμετρη απειλή και υβριδικό πόλεμο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση καμαρώνει που διάφοροι στα πλαίσια μιας φαντασιακής επιστράτευσης έχουν πάρει τα όπλα, οι εντολές στο λιμενικό για ενέργειες «στα όρια της νομιμότητας», συνιστούν εκπαίδευση στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό. Γιατί φτιάχνει εικόνα πολέμου απέναντι στους ξεριζωμένους μετανάστες και πρόσφυγες και την ίδια στιγμή δεν κάνει ούτε μια διπλωματική κίνηση απέναντι στην Τουρκία, δε ζητάει καν από τις χώρες της Ε.Ε. μέτρα απέναντι στην Τουρκία, πόσο μάλλον ανάληψη ευθύνης για τη λύση του προβλήματος. Για να μην πούμε ότι προχθές με βάση ρεπορτάζ στο Έθνος πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη συνάντηση Τούρκων και Ελλήνων επιχειρηματιών – με παρουσία του Τούρκου πρόξενου – για αναβάθμιση των εμπορικών σχέσεων.

Περίεργο πράγμα ο υβριδικός πόλεμος….

Η επένδυση στον αγριανθρωπισμό μέσα από τη ρητορική ότι ο εχθρός είναι ο πρόσφυγας είναι ο μόνος τρόπος για να σταθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλιώς, είτε θα έπρεπε να στοχοποιήσει την Ε.Ε.-πράγμα αδύνατο για υποτελείς, είτε θα εγκλωβίζονταν πολλοί ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα και θα είχε να διαχειριστεί κι άλλες Μόριες.

Οι Έλληνες δεν είναι φασίστες, όμως η κυβέρνηση ενισχύει φασιστικές ιδέες και πρακτικές στον ελληνικό λαό, στη βάση ενός πραγματικού προβλήματος (μετατροπή της χώρας σε φυλακή κατατρεγμένων). Το έδαφος ήταν εύφορο, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση έμαθε την κοινωνία ότι «όλοι ίδιοι είναι» και ότι στο τέλος «όλοι τα ίδια κάνουν».

Λαός απογοητευμένος, λαός συμπιεσμένος, λαός χωρίς ελπίδα. Αυτό είναι το καλύτερο λίπασμα για τον εκφασισμό.

Και πάντα έτσι γινόταν. Οι κυρ Παντελήδες έκαναν  τις επαναστάσεις, οι κυρ Παντελήδες πίστεψαν και σε φασιστικές λύσεις. Σήμερα όμως, πάνω τους γράφει μια δεξιά έχει στη σημαία της ότι «τα αριστερά προγράμματα και λύσεις είτε δεν υπάρχουν είτε οδηγούν σε καταστροφές». Και έτσι προπαγανδίζει τη δική της μη-λύση ως τη μοναδική.

Το κρίσιμο πρόβλημα με τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι η πολιτική έκφραση της ακροδεξιάς. Αυτή καλύπτεται πλέον ανοικτά από τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Το κρίσιμο είναι η διάχυση της κοινωνικής ακροδεξιάς, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές, η μισαλλοδοξία, ο αγριανθρωπισμός. Το τσάκισμα της όποιας κοινωνικής συνοχής έχει απομείνει. Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες και όσοι θέλουν να είναι τμήμα της ανάταξης και όχι τμήμα του κώματος της Αριστεράς οφείλουν να το πάρουν σοβαρά υπόψη.

Συγχαρητήρια κ. Μητσοτάκη: Από γκαρσόνια γίναμε πορτιέρηδες της Ευρώπης

Σχόλιο του antapocrisis.

Το τι επιδιώκει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτή τη φάση της προσφυγικής κρίσης είναι σαφές: Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλουν την Ελλάδα να λειτουργήσει ως «ασπίδα» της Ε.Ε. στις προσφυγικές ροές. Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει (α) να κλείσει ασφυκτικά τα σύνορα για να εμποδίσει την παράνομη μετακίνηση και (β) να κρατήσει στο έδαφός της, με κλειστά ή ανοικτά κέντρα – αποθήκες ανθρώπων, όσους μετανάστες τελικά περάσουν.

Προς το παρόν η πολιτική και κοινωνική ακροδεξιά θρέφεται από το πρώτο. Θεωρεί ότι φυλά Θερμοπύλες και ξαναζεί ηρωικές μέρες πολεμικών επιχειρήσεων και στρατιωτικών δαφνών, έστω και αν ο αντίπαλος είναι άμαχος πληθυσμός. Στην ουσία όμως, και επειδή οι προσφυγικές ροές δεν σταματούν με κλειστά σύνορα, όλο και περισσότερο θα γίνεται το δεύτερο. Καθημερινά, σιωπηλά ή ηχηρά, με νεκρούς ή πνιγμένους, τα νησιά του Αιγαίου θα γίνονται κρατητήρια μεταναστών. Όλο και περισσότεροι ξεριζωμένοι θα στοιβάζονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.

Οι σημερινές δηλώσεις Πέτσα, πέρα από τους διθυραμβικούς τόνους και το αντιπροσφυγικό μένος, όταν φτάνουν στα αριθμητικά δεδομένα, επιβεβαιώνουν ότι ο αριθμός των μεταναστών, ειδικά στα νησιά, αυξάνεται. Και θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Ο κοινωνικός και πολιτικός αγριανθρωπισμός εκστασιάζεται όταν το Λιμενικό κάνει επαναπροωθήσεις, αλλά κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι όσο ο Ερντογάν δεν παίρνει αυτά που θέλει, θα σπρώχνει οργανωμένα προσφυγικά κύματα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και ειδικά στα παράλια.

Με δυο λόγια, τα σφραγισμένα σύνορα, ανεξάρτητα από το αν θρέφουν το εθνικό φαντασιακό ορισμένων, δεν αποτελούν λύση. Όχι μόνο επειδή τα πνιγμένα βρέφη δεν περιποιούν τιμή στο ανθρώπινο είδος, αλλά και επειδή οι απελπισμένοι τελικά θα περάσουν, έστω και με τρομακτικές απώλειες.

Το τι ζητά η Ευρώπη από την Ελλάδα είναι σαφές. Το έκανε σαφές η Μέρκελ όταν δήλωσε ότι «κατανοεί την Τουρκία αλλά είναι απαράδεκτο το άνοιγμα των συνόρων». Το έκανε σαφές και ο Κουρτς της Αυστρίας όταν δήλωσε ότι αν δεν αντέξουν τα εξωτερικά σύνορα (δηλαδή αν δεν κρατήσει η Ελλάδα έξω τους πρόσφυγες), τότε «τα εσωτερικά σύνορα θα είναι ιστορία», εννοώντας ότι η Ελλάδα θα αποβληθεί. Το έκανε σαφές και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός της Μέρκελ και νυν πρόεδρος της Κομισιόν όταν μας έχρισε «ασπίντα» της ΕΕ και μας έταξε 700 εκατομμύρια για εξοπλισμό και προσωπικό για τη φύλαξη συνόρων, αλλά και για υποδομές για τους μετανάστες που θα περάσουν.

Αυτό που δεν είναι σαφές είναι τι ζήτησε ο Μητσοτάκης από την Ευρώπη. Πέραν του να κατηγορήσει τον Ερντογάν, πράγμα αναμενόμενο, αλλά ανέξοδο και αναποτελεσματικό, τι ακριβώς ζήτησε;

Στις δηλώσεις του ο Έλληνας πρωθυπουργό είπε ότι αναμένει «απτή αλληλεγγύη από την Ε.Ε.».

Απέφυγε επιμελώς να μας πει σε τι συνίσταται αυτή η αλληλεγγύη.

Μήπως πρέπει να μοιραστεί το βάρος της κατανομής των προσφύγων όλη η Ευρώπη και όχι μόνο η Ελλάδα;

Μήπως ότι πρέπει να αποσυμφορηθούν τα νησιά αλλά και ολόκληρη η χώρα από όσους μετανάστες θέλουν να πάνε στην Ευρώπη;

Μήπως ότι πρέπει να καταργηθεί η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας που προβλέπει ότι η Ελλάδα θα κρατήσει το σύνολο των μεταναστών που μπαίνουν παράνομα στο έδαφός της;

Μήπως ότι πρέπει να καταργηθεί η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ που εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα εισόδου (δηλαδή στην Ελλάδα), απαγορεύοντας να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε στις χώρες προορισμού τους;

Τίποτα από τα παραπάνω.

Ο Μητσοτάκης και οι υπερήφανοι Έλληνες πατριώτες που εκστασιάζονται με τα σφραγισμένα σύνορα το μόνο που ζήτησαν (και πήραν) ήταν λεφτά για να φυλάμε ακόμα καλύτερα τα σύνορα.

Δεν είπαν κουβέντα για δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών στην Ε.Ε.

Δεν είπαν κουβέντα για αποσυμφόρηση των νησιών και ολόκληρης της χώρας.

Γιατί ένα πράγμα είναι τα σφραγισμένα σύνορα (και αυτό είναι το μόνο που θέλουν οι Ευρωπαίοι) και είναι άλλο πράγμα, πολύ δυσκολότερο, η διαχείριση των προσφυγικών πληθυσμών που τελικά περάσουν (και αυτό οι Ευρωπαίοι ούτε καν το συζητάνε).

Για την ακρίβεια, οι αξιωματούχοι της ΕΕ δηλώνουν ανοικτά ότι όσοι περάσουν στην Ελλάδα, θα μείνουν στην Ελλάδα. Για να είναι ακόμα πιο σαφές, ο υπουργός εσωτερικών της Γερμανίας Ζεεχόφερ απέκλεισε χθες κάθε ενδεχόμενη ανακατανομή προσφύγων στην Ευρώπη. Είχε προηγηθεί το λιβάνισμά του στον Ερντογάν. Οι δε αξιωματούχοι της ΕΕ που περιδιάβηκαν τον Έβρο περιορίστηκαν αποκλειστικά στα μέτρα φύλαξης και δεν είπαν απολύτως τίποτα για τα μέτρα κατανομής και εσωτερικής μετακίνησης στην ΕΕ. Φυσικά για να έλεγαν, θα έπρεπε κάποιος να τους πίεζε να πουν. Αλλά ποιος; Ο Μητσοτάκης;

Όταν έχεις τέτοιους ηγέτες, τι να τους κάνεις τους συμμάχους;

Και όταν έχεις τέτοιους συμμάχους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Όταν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη εξαντλείται στο να σε χρίει μπράβο των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης και δεσμοφύλακα όσων περάσουν…

Όταν η μόνη πράξη αλληλεγγύης είναι σκηνές και υποδομές για κέντρα κράτησης και Frontex για καλύτερη φύλαξη…

Όταν η Κεντρική Ευρώπη σε βλέπει ως προθάλαμο που θα κρατήσει έξω από το σπίτι της τους ενοχλητικούς πρόσφυγες και μετανάστες…

Και όταν έχεις πρωθυπουργό κάποιον που δεν τολμά να ψελλίσει ότι η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» δεν μπορεί να εξαντλείται στη φύλαξη των συνόρων, αλλά στην αναλογική κατανομή των προσφυγικών ροών σε όλη την Ευρώπη…

Τότε είναι σαφές ότι το πρόβλημα είναι μπροστά μας και πως ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα, δεν είναι παρά πρόλογος.

Ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι ευχαριστημένος που υποβίβασε την Ελλάδα και τους Έλληνες από γκαρσόνια σε πορτιέρηδες της Ευρώπης.

Οι Έλληνες είναι;

Η (ακρο)Δεξιά πολεμά για το έθνος μόνο όταν δεν υπάρχει εχθρός

Ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του. Ορισμένοι νομίζουν ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε από τα σύνορα ότι ο Έβρος δεν πέφτει. Φυσικά κανείς δεν επιχείρησε να τον ρίξει. Αν είχαμε πραγματικό και όχι κατά φαντασία πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν σήμερα απόγονοι του Λεωνίδα και ριγούν από συγκίνηση, θα εκλιπαρούσαν τις ΗΠΑ να επέμβουν κατευναστικά. Οι μνήμες του 1996 και της κρίσης των Ιμίων είναι νωπές.

Όσο φυσικά εχθρός προ των πυλών δεν υπάρχει (παρά μόνο άμαχοι που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα), η (ακρο)Δεξιά θα παριστάνει ότι πολεμά. Θα ρίχνει και ο στρατός βολές με πραγματικά πυρά στον Έβρο και στο Αιγαίο. Το πράγμα αλλάζει όταν πχ η Τουρκία ανακηρύσσει ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και την Κάρπαθο. Τότε τα γάλατα σφίγγουν και η (ακρο)Δεξιά θυμάται το διεθνές δίκαιο, την σύνεση, την ψυχραιμία. Ο δε στρατός δεν βγάζει τις φρεγάτες στο Αιγαίο διότι έτσι θα προκαλούσαμε τη γείτονα. Και δεν πρέπει. Αν έχουμε αντίπαλο ίσο ή και ισχυρότερο από εμάς, χρειαζόμαστε την ειρήνη. Αν έχουμε αντίπαλο άοπλους και γυναικόπαιδα, παίρνουμε τα όπλα.

Ιστορικά άλλωστε, η (ακρο)Δεξιά πολεμούσε για το έθνος αποκλειστικά και μόνο όταν δεν υπήρχε εθνικός πόλεμος. Από το 1897 και τους γενναίους των Αθηνών που πήγαν να απελευθερώσουν τη Μακεδονία και επέστρεψαν εντός τριημέρου, τρέχοντας, στα καφενεία της Κηφισιάς να συνεχίσουν να μπουρδολογούν για το έθνος, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη στάση της βασιλόφρονας παράταξης, η ιστορία της Δεξιάς είναι μια ιστορία φαντασιακών πολέμων για το έθνος που είτε καταλήγουν σε τραγωδίες (αποκορύφωμα η Μικρασιατική εκστρατεία), είτε συνιστούν όνειδος για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Τότε που χρειάστηκε η Ελλάδα να πολεμήσει και ο πόλεμος είχε χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και δίκαιο (1940-44) η (ακρο)Δεξιά ήταν κήρυκας της ήττας, της συνθηκολόγησης και της συνεργασίας με τον κατακτητή. Η ιστορία όσο κι αν διαστρέφεται και ξαναγράφεται δεν θα σβήσει τις ατιμωτικές οδηγίες του Γενικού Επιτελείου προς την 8η Μεραρχία τις παραμονές της 28ηςΟκτωβρίου. Ούτε τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου. Ούτε την ολοσχερή απουσία της από την εθνική Αντίσταση. Ούτε την -υβριστικότερη όλων- συνεργασία της με τον ναζί κατακτητή. Ο ταγματασφαλιτισμός και ο γερμανοτσολιαδισμός αποτελούν τη δεύτερη φύση της ελληνικής (ακρο)Δεξιάς.

Η (ακρο)Δεξιά πολέμησε βέβαια κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Τότε που με τις αμερικανικές ναπάλμ εξολόθρευε όλους όσους έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια το αίμα τους για την πατρίδα. Τότε που ο Έλληνας υπουργός παρουσιάζοντας το ελληνικό στράτευμα στον Αμερικανό στρατηγό, δήλωνε «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Με τις πλάτες των Άγγλων και των Αμερικάνων, οι πρώην συνεργάτες των ναζί, οι πρώην μαυραγορίτες και καταδότες συγκρότησαν τον εθνικό κορμό. Και έκαναν το έθνος σημαία τους για να δικαιολογήσουν την επί της ουσίας αντεθνική στάση τους. Έστησαν στον τοίχο, εκτέλεσαν και βασάνισαν τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού, αυτά που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και είχαν το θράσος να τη θέλουν λαοκρατούμενη.

Η (ακρο)Δεξιά επιχείρησε μεταπολεμικά να ξαναπολεμήσει. Το 1974 στην Κύπρο. Με τα γνωστά θριαμβευτικά αποτελέσματα. Ο Αττίλας, η τουρκική εισβολή, κατοχή και εποικισμός της μισής περίπου Κύπρου συνιστά το δεύτερο εθνικό όνειδος (μετά την Μικρασιατική καταστροφή) της (ακρο)Δεξιάς παράταξης. Μπορεί η (ακρο)Δεξιά να δηλώνει και να παριστάνει διαχρονικά τον τουρκοφάγο, αλλά η ιστορία δείχνει το ακριβώς ανάποδο. Η (ακρο)Δεξιά σερβίρει και το τουρκικό καθεστώς τρώει.

Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ η (ακρο)Δεξιά διαχρονικά επικαλείται το έθνος. Εγκαλεί τους αντιπάλους της για προδότες. Και φυσικά, καλεί σε πόλεμο όταν χρειάζεται ειρήνη και γίνεται λαγός όταν χρειάζεται πόλεμος.

Αυτή η παράταξη κάνει σήμερα μαθήματα πατριωτισμού.

Μιλώντας για «εισβολή» και για «ασύμμετρη απειλή», εμμέσως καλεί σε πόλεμο. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν καλεί σε πόλεμο απέναντι στο κράτος που -κατά τη δήλωση της κυβέρνησης- οργανώνει και συντονίζει την εισβολή. Πόλεμος ενάντια στην Τουρκία που οργανώνει και συντονίζει την εισβολή στην Ελλάδα;

Α πα πα.

Κάτι τέτοιο θα έπεφτε βαρύ. Δεν θα ήταν και ασφαλές. Άσε που θα μας έπαιρνε η υφήλιος στο ψιλό και οι προστάτες θα μας χόρταιναν φάπες.

Ενώ πόλεμος ενάντια σε αμάχους και γυναικόπαιδα είναι κάτι το ασφαλές. Έχει προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Αποκλείεται να «πέσει ο Έβρος». Αποκλείεται οι απέναντι (ακόμα και αν όλοι είναι πράκτορες του Ερντογάν) να περάσουν τα σύνορα πετώντας πέτρες και ξύλα. Δεν χρειάζονται καν τεθωρακισμένα. Αρκούν ΜΑΤ και χημικά και η νίκη μας είναι βεβαία. Είναι ωραίος ένας πόλεμος τον οποίο ξέρουμε ότι θα κερδίσουμε γιατί εχθρός δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της (ακρο)Δεξιάς και στις ειδήσεις των καναλιών. Θα βγούμε κι από πάνω ως πατριώτες. Ήρωες. Τουλάχιστον Λεωνίδες. Άντε, έστω Κολοκοτρώνηδες.

Υπάρχει σήμερα με την έκρηξη της προσφυγικής κρίσης πρόβλημα; Προφανώς. Υπάρχει εχθρός; Ναι, αλλά δεν είναι ο μετανάστης. Είναι αυτός που δημιουργεί τη μετανάστευση και αυτός που κάνει τη διαχείρισή της αβίωτη και για τον μετανάστη και για τον ντόπιο. Μόνο που εδώ θέλει πραγματικό θάρρος και πληρώνεις κόστος για να τα βάλεις με τους μεγάλους και τους δυνατούς.

Για την (ακρο)Δεξιά το να φυλάς τα σύνορα της πατρίδας σου είναι ταυτόσημο με το να απελευθερώνεις τα πιο άγρια, τα πιο ποταπά ένστικτα απέναντι στον αδύναμο. Είναι ταυτόσημο με το να μηδενίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής του άλλου. Του απέναντι.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι εύκολος ο πόλεμος όταν αυτός ο απέναντι είναι ανήμπορος να αντιδράσει. Όταν δεν σε απειλεί με όπλα αλλά μόνο με την μαζική παρουσία του. Όταν θέλει να χρησιμοποιήσει τη χώρα σου ως χώρα διέλευσης για να πάει στον προορισμό του. Και όταν πιθανά εγκλωβιστεί στη χώρα σου ή στην περιοχή σου σε κλίμακα που γίνεται μη διαχειρίσιμη.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι αδιανόητο να τα βάλεις με τον ισχυρότερο. Και να τα βάλεις όχι με όπλα και σφαίρες. Αλλά με διπλωματικά και πολιτικά μέσα. Είναι αδιανόητο να καταγγελθεί για παράδειγμα η Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή στη Βόρεια Συρία. Είναι αδιανόητο να καταργηθούν οι συνθήκες που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στις χώρες υποδοχής. Είναι αδιανόητο να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που διέλυσαν εδώ και τρεις δεκαετίες τη Μέση Ανατολή προκαλώντας τρομακτικές προσφυγικές ροές και μεταναστευτικά κύματα. Είναι αδιανόητο να δείξεις τους μεγάλους ενόχους, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Η (ακρο)Δεξιά και χθες και σήμερα και αύριο θα είναι ραγιάς στον ισχυρό και τσαμπουκάς στον ανίσχυρο.

Το ξέρουμε από την ιστορία. Οι τελευταίες μέρες απλώς μας το υπενθύμισαν.

ΥΓ. Ο όρος (ακρο)Δεξιά εφευρέθηκε για τις ανάγκες του σχολίου καθώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες.

Εάν πρόκειται για εισβολή γιατί δεν κάνετε κ. Μητσοτάκη κάτι για αυτόν που την οργανώνει;

Σχόλιο του antapocrisis.

Το ερώτημα του τίτλου είναι ρητορικό. Αλλά ας αναρωτηθούμε:

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ και υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη Γεωργιάδης μας ενημέρωσε το μεσημέρι ότι «η Ελλάδα δέχεται μία οργανωμένη εισβολή από ένα ξένο κράτος», κατονομάζοντας την Τουρκία.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας, ανακοινώνοντας τις αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ μας ενημέρωσε ότι η χώρα «δέχεται αιφνίδια, μαζική, οργανωμένη και συντονισμένη, πίεση από μετακινήσεις πληθυσμών στα ανατολικά, χερσαία και θαλάσσια, σύνορά της… Η μετακίνηση αυτή, κατευθύνεται και ενθαρρύνεται από την Τουρκία… η παρούσα κατάσταση συνιστά ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας της χώρας».

Αν υπήρχε η ελάχιστη σοβαρότητα, μετά από τέτοιες δηλώσεις θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε πολεμική αναμέτρηση. Αν μια χώρα δέχεται οργανωμένη εισβολή από ξένο κράτος, θα όφειλε να πολεμήσει τον εισβολέα.

Στην πραγματικότητα, ούτε εισβολή δέχεται η Ελλάδα, ούτε ασύμμετρη απειλή συνιστά η κατάσταση. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους γιατί η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να είναι τσαμπουκάς στους αδύναμους και ραγιάς στους ισχυρούς.

Αν ισχύει το παραμικρό από τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, μπορούν μήπως να μας ενημερώσουν ποιες ενέργειες έκαναν απέναντι στον οργανωτή της εισβολής, στον υπαίτιο της ασύμμετρης απειλής, στον επιτιθέμενο εναντίον της Ελλάδας, δηλαδή στην ίδια την Τουρκία;

Γιατί δεν γίνεται να κατονομάζεις τον εισβολέα, αλλά να μην κάνεις τίποτα απέναντί του.

Ζήτησαν την άμεση σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως είθισται σε κάθε περίπτωση εισβολής;

Έκαναν κάποιο διάβημα στο ΝΑΤΟ να ζητήσουν στρατιωτική υποστήριξη ή έστω να ενημερώσουν ότι η Τουρκία εισβάλει στην Ελλάδα;

Ζήτησαν Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ να πάρουν την άμεση στήριξη των ευρωπαίων ηγετών;

Έκλεισαν την πρεσβεία του κράτους – εισβολέα στην Αθήνα;

Όσοι παριστάνουν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, μπορούν να μας εξηγήσουν γιατί τίποτε τέτοιο δεν συνέβη;

Πρόκειται για απατεώνες ή για ραγιάδες;

Ή μήπως είναι και τα δύο μαζί;

Η κυβερνητική διαχείριση της προσφυγικής κρίσης δείχνει πολλά, ανάμεσά τους δείχνει και την ποιότητα του ελληνικού εθνικισμού. Δείχνει τι είναι η ελληνική ακροδεξιά, τι είναι η πατριδοκαπηλία και ο εθνικισμός για εσωτερική κατανάλωση. Είχε άλλωστε φανεί και τότε που η Τουρκία ανακήρυξε ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και αυτοί που σήμερα ουρλιάζουν «βουλιάξτε τους», είχαν λουφάξει στα λαγούμια τους και επικαλούνταν την ψυχραιμία και το διεθνές δίκαιο, τρέμοντας το θερμό επεισόδιο.

Καταπίνουμε λοιπόν αμάσητο το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, τότε που ο Ερντογάν πήρε και τα εσώρουχα της αποκοιμισμένης στην αγκαλιά των ΗΠΑ ελληνικής διπλωματίας, και διυλίζουμε τους μετανάστες.

Γιατί τότε, αρχές Ιανουαρίου, τις ημέρες της ελληνοτουρκικής κρίσης, τότε, που αν δεν μας απατά η μνήμη μας, η απειλή παραβίασης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ήταν επίσημη και δηλωμένη μέχρι και στον ΟΗΕ, ούτε ασκήσεις με πραγματικά πυρά στον Έβρο διέταξαν οι λεοντόκαρδοι των Αθηνών, ούτε ναυτικές βολές στο Αιγαίο.

Όχι, δεν είμαστε υπέρ του θερμού επεισοδίου ή οποιασδήποτε στρατιωτικής εμπλοκής. Ούτε τότε, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα.

Αλλά το να είσαι τσαμπουκάς στον αδύναμο και ραγιάς στον δυνατό δεν σε κάνει ούτε πατριώτη, ούτε ήρωα. Το αντίθετο.

Οι αμετροέπειες για εισβολή ξένου κράτους και ασύμμετρη απειλή, την ίδια ώρα που δεν κάνεις την παραμικρή διαμαρτυρία απέναντι στην Τουρκία γιατί ξέρεις ότι ΕΕ και ΗΠΑ θα σε αδειάσουν μεγαλοπρεπώς, είναι και γελοίες και επικίνδυνες.

Αυτή όμως είναι η ποιότητα του ελληνικού αστισμού. Υποτέλεια προς τα έξω, ρατσισμός και ξενοφοβία προς τα μέσα.

Και μια απαραίτητη διευκρίνηση: Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι η πρόσφατη εξέλιξη της προσφυγικής κρίσης δεν είναι εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα στο οποίο η χώρα θα όφειλε να αντιδράσει; Σημαίνουν ότι πρέπει να δούμε παθητικά την ολοκληρωτική μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών, καταπώς βολεύει την Κεντρική Ευρώπη; Σημαίνουν ότι θα παρακολουθούμε αδρανείς την εξέλιξη ενός φαινομένου που ξεπερνά τα όρια και τις αντοχές της χώρας και της κοινωνίας;

Κάθε άλλο.

Όσο η λύση δεν είναι η επιπολαιότητα των «ανοικτών συνόρων», της Μόριας και της αποθήκης ψυχών, άλλο τόσο η αντίδραση δεν μπορεί να είναι η θρασύδειλη ενοχοποίηση των προσφύγων και μεταναστών.

Η απάντηση είναι η ανάληψη της ευθύνης από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για την κατάσταση που οι ίδιες δημιούργησαν. Την κατάσταση που χειροτερεύει και σήμερα, καθώς η διεθνής κοινότητα στηρίζει ανεπιφύλακτα την τουρκική εισβολή στη Συρία μήπως και περιοριστεί η ρωσική επιρροή.

Η απάντηση βρίσκεται στην κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας και της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ που τυπικά είναι σε ισχύ, κουρελιασμένες βέβαια από την πρακτική Ερντογάν. Και μέχρι να καταργηθούν αυτές οι συμφωνίες από την ΕΕ να μην δεσμεύουν την Ελλάδα.

Η απάντηση βρίσκεται στο σπάσιμο στην πράξη της αυτοκρατορικής λογικής του διευθυντηρίου της ΕΕ που θέλει τους πρόσφυγες να στοιβάζονται στις χώρες υποδοχής.

Και για όσους σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι όλα αυτά είναι αδύνατα γιατί η Ελλάδα πρέπει να τηρεί τις συμφωνίες, να θυμίσουμε ότι χθεσινή απόφαση της κυβέρνησης να αναστείλει την εφαρμογή της Συνθήκης της Γενεύης ως προς την παραλαβή αιτήσεων ασύλου δεν είναι νόμιμη. Δεν συζητάμε το αν είναι απάνθρωπη. Αλλά αν μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να αναστείλει την ισχύ της Σύμβασης της Γενεύης με κυβερνητική απόφαση, γιατί δεν μπορεί να αναστείλει το Δουβλίνο ΙΙ ή τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας; Ή και εδώ ισχύει ότι ο τσαμπουκάς αφορά μόνο τους αδύναμους;

Στην πραγματικότητα, απέναντι στην πρωτοφανή διπλότητα του ευρωατλαντικού άξονα, απέναντι και σε αυτήν ακόμα την τουρκική εισβολή στη Συρία και στον μαζικό εποικισμό που επιδιώκει ο Ερντογάν για να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση στα νοτιανατολικά του σύνορα, η Ελλάδα σφυρίζει αδιάφορα.

Αντί για διπλωματικό πόλεμο απέναντι σε αυτούς που ευθύνονται για την κατάσταση, αντί για απαίτηση αναλογικής κατανομής των προσφυγικών ροών ανά την Ευρώπη, η ελληνική κυβέρνηση εξαντλεί τα όριά της στο να παριστάνει τον πορτιέρη της Δύσης. Με θλιβερή καταμέτρηση νεκρών και μικρά αποτελέσματα σε ότι αφορά το «αδιαπέραστο» των συνόρων.

Χρήσιμοι ηλίθιοι του Ερντογάν, πορτιέρηδες της ΕΕ

Σχόλιο του antapocrisis.

Σήμερα το πρωί το Λιμενικό ανακοίνωσε τον πνιγμό ενός παιδιού. Τον ανακοίνωσε χωρίς να αναφέρει τη λέξη θάνατος ή πνιγμός. Ήταν σε βάρκα που μπήκε σε ελληνικά χωρικά ύδατα και αναποδογυρίστηκε από τους ίδιους τους μετανάστες για να αποφύγουν την επαναπροώθηση.

Μόνο και μόνο αυτό το γεγονός θα όφειλε να κάνει την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τις χθεσινές αποφάσεις που με πατριωτικό υφάκι ο εκπρόσωπος Πέτσας ανακοίνωσε. Να τις αναθεωρήσει, όχι επειδή έχει ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Αλλά επειδή έχει τη στοιχειώδη νοημοσύνη να μην παριστάνει τον χρήσιμο ηλίθιο του Ερντογάν.

Τόσο στον Έβρο όσο και στο Αιγαίο, με την Ελλάδα να αυξάνει μέτρα αποτροπής και επαναπροώθησης και την Τουρκία να απελευθερώνει τις προσφυγικές ροές, στήνεται ένα σκηνικό που απλώς μετρά ανάποδα τον χρόνο από το να έχει κι άλλα αθώα θύματα.

Η ακροδεξιά ρητορική καταλήγει στο «ας πρόσεχαν, ποιος τους είπε να έρθουν». Όμως τα συντεταγμένα κράτη δικαίου δεν μπορούν να αποποιούνται των ευθυνών τους. Τουλάχιστον όχι χωρίς κόστος.

Η τουρκική κυβέρνηση με τη γνωστή της στάση έναντι του διεθνούς δικαίου και τον γνωστό σεβασμό που επιδεικνύει τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, έχει εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση εκτός του εδάφους της και μετρά ήδη δεκάδες νεκρούς στη Συρία. Θεωρεί ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα επιβάλουν αυτή την εμπλοκή και δεν διστάζει να υποδέχεται φέρετρα στρατιωτών καλυμμένα με την τουρκική σημαία.

Θα διστάσει μια τέτοια κυβέρνηση στην εικόνα κάποιων δεκάδων πνιγμένων παιδιών; Θα υποχωρήσει επειδή το ελληνικό Λιμενικό μιλά για «συνήθη τακτική κατά σύσταση των Τούρκων διακινητών»; Θα ντραπεί επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ θα χρεώνουν την ευθύνη για τα νεκρά παιδιά στην Τουρκία; Θα φοβηθεί αν τη μαλώσουν οι διεθνείς οργανισμοί;

Τι εμποδίζει την Τουρκία να πολλαπλασιάσει την ένταση στον Έβρο στήνοντας μια πρόκληση; Προκαλώντας πυροβολισμούς και θανάτους αμάχων στη νεκρή ζώνη; Ο ανύπαρκτος σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα;

Η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να αναλάβει ένα τέτοιο κόστος; Είναι έτοιμη να κατέβει (ή να ανέβει, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς) στο επίπεδο της απέναντι πλευράς; Είναι έτοιμη να αδιαφορήσει για την ανθρώπινη ζωή; Όχι μόνο προσφύγων και μεταναστών αλλά και δικών της παιδιών; Είναι αποφασισμένη να απαντήσει με πραγματικά πυρά προς αμάχους σε τυχόν προβοκάτσια; Και να αναλάβει μετά και το κόστος;

Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι απλώς τι επιδιώκει ο ακροδεξιός αγριανθρωπισμός, ή το πώς θα εκτονωθεί ο Μπογδάνος, ο ΣΚΑΙ και το Πρώτο Θέμα, και όποιος άλλος καλεί να πάρουμε την Πόλη από την ασφάλεια του πολυτελούς καναπέ του, αλλά ποια είναι η πολιτική της χώρας.

Ο Ερντογάν επιχειρεί να πιέσει με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την ΕΕ για να κερδίσει στήριξη. Οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στον Έβρο και στα τουρκικά παράλια είναι ισχυρό μέσο πίεσης. Και η τουρκική κυβέρνηση δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει με τον πιο κυνικό τρόπο.

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε τον ρόλο του πορτιέρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Έβρο και στο Αιγαίο. Τον ανέλαβε οικειοθελώς από τη στιγμή που δεν τολμά να ξεστομίσει ότι οι προσφυγικές ροές είναι ευρωπαϊκό και διεθνές πρόβλημα. Η πίεση των προσφυγικών ροών με αυτή την κοντόθωρη, αυτοκτονική, υποτελή πολιτική, εκτονώνεται στην Ελλάδα, αντί να αποσυμπιέζεται σε όλοκληρη την ΕΕ. Με οποιαδήποτε πολιτική σε εθνικό επίπεδο, είτε με χαλαρά σύνορα και κολαστήρια τύπου Μόριας, είτε με κλειστές δομές, είτε με ασφυκτικά φυλασσόμενα σύνορα, εύφλεκτη συγκέντρωση στον Έβρο και πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα εγκλωβίζεται στο ρόλο που της επιφυλάσσουν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον. Το γεγονός ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο τετραψήφιος αριθμός προσφύγων και μεταναστών έχει μπει στην Ελλάδα, δείχνει ότι έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα ασφαλείας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει τον χρήσιμο ηλίθιο στη σκακιέρα του Ερντογάν. Προς τέρψη του ακροδεξιού της ακροατηρίου αλλά και του κοινωνικού αγριανθρωπισμού που εξαπλώνεται. Μετατρέπει το πρόβλημα των τεράστιων προσφυγικών ροών, γέννημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των κατευθυνόμενων εμφύλιων συγκρούσεων σε αποκλειστικά ελληνικό, εθνικό ζήτημα αποτροπής και ασφάλειας. Μόνο που αυτό το σκηνικό όξυνσης, με πνιγμένα παιδιά και προσεχώς επιπλέον αθώα θύματα, πέραν του ότι συνιστά ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό (για όσους θεωρούν ότι μετέχουν αυτού), αυξάνει και τη διαπραγματευτική ισχύ του γείτονα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και η προηγούμενη, δεν θέτει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ έναντι των ευθυνών τους.

Για τον πόλεμο στη Συρία.

Για τη συνεχιζόμενη στήριξη στην τουρκική εισβολή και κατοχή στο Ιντλίμπ.

Για την δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών.

Για να μην γίνει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Για να μην γίνει το μαντρόσκυλο της Ευρώπης-φρούριο.

Για να μην έχει αίμα στα χέρια της.

Η παράσταση «Εξάρχεια» που παίζεται στον Έβρο είναι επικίνδυνη και για τη χώρα, και για τον ελληνικό λαό, και για τους πρόσφυγες

Σχόλιο του antapocrisis.

Κυβερνητικές πηγές και φιλοκυβερνητικά μέσα κραυγάζουν από χθες ότι η Ελλάδα δέχεται επίθεση. Γκροτέσκο αναπαραγωγές των «ημέτερων δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους» διαδέχονται τις ρατσιστικές οιμωγές για «ορδές» προσφύγων που θέλουν να καταλάβουν τη χώρα. Διμοιρίες ΜΑΤ προωθούνται στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τα τάγματα του στρατού τέθηκαν σε επιφυλακή.

Πέρα από τις φαντασμαγορίες των χημικών και των απωθήσεων, τους πανηγυρισμούς των αφελών δεξιών ότι «επιτέλους φυλάσσεται η χώρα» και τις δοξολογίες των ενταγμένων σε pay rolls δημοσιογράφων προς την κυβέρνηση, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Ο Ερντογάν μπλοκαρισμένος από το αδιέξοδο που η ίδια η τουρκική πολιτική δημιούργησε στη Συρία, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ, πασχίζει με νύχια και με δόντια να πείσει τον ευρωατλαντικό άξονα να περιορίσει τη ρωσική εμπλοκή στη Συρία. Με τον πιο κυνικό τρόπο ενεργοποιεί σε αυτή την κατεύθυνση την προσφυγική πίεση. Ο ΟΗΕ εκτιμά τον συνολικό αριθμό των σύριων προσφύγων στο έδαφος της Τουρκίας στα 3,7 εκατομμύρια ανθρώπους. Ένα απειροελάχιστο κλάσμα αυτού του μεγέθους (ο ΟΗΕ μιλά για 13 χιλιάδες), το ίδιο το τουρκικό κράτος έσπρωξε προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Στόχος από αυτή την κίνηση τακτικισμού είναι να στηθεί ένα τηλεοπτικό σόου προς τη Δύση ώστε να εκβιάσει τη στήριξη στις τουρκικές επιχειρήσεις στο Ιντλίμπ.

Φυσικά οι προσδοκίες της κυβέρνησης Ερντογάν θα μείνουν ανεκπλήρωτες. Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να εμπλακούν επιχειρησιακά στη Συρία, το ΝΑΤΟ θα καταγγέλλει τη Ρωσία φραστικά αλλά δεν θα επεμβαίνει, η ΕΕ θα συμπαρίσταται στην Τουρκία αλλά δεν θα κηρύξει πόλεμο στον Πούτιν.

Ο Ερντογάν υπερεκτίμησε τις τελευταίες προσδοκίες του ευρωατλαντικού άξονα να αποσταθεροποιήσει το συριακό καθεστώς. Τα απομεινάρια της Αλ Νούσρα που υπό τις προστατευτικές φτερούγες του τουρκικού στρατού δρουν στη Βορειοδυτική Συρία, φαντάζουν μηδαμινό εμπόδιο στην προσπάθεια της συριακής κυβέρνησης να ανακτήσει την εδαφική ακεραιότητας της χώρας υπό την προστασία της Ρωσίας. Η Ουάσιγκτον, μέσα στη δίνη των δικών της εσωτερικών συγκρούσεων δεν πρόκειται να ανοίξει σήμερα μέτωπο ενάντια στη Ρωσία, ειδικά μετά την ατιμωτική υποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων το περασμένο φθινόπωρο. Η στήριξη στην Τουρκία θα μείνει σε επίπεδο δηλώσεων και χρηματοδοτήσεων.

Η ελληνική κυβέρνηση, αφού στήριξε την απόπειρα διάλυσης της Συρίας από τη Δύση, αφού ακόμα και μέχρι προχθές (28/2/2020) δεν έθεσε βέτο στην προκλητική στήριξη του ΝΑΤΟ στις παράνομες και πέρα από κάθε διεθνές δίκαιο τουρκικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Συρία, αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι του Ερντογάν μέχρι τέλους.

Τσίμπησε στο τηλεοπτικό σόου που έστησε η Τουρκία στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τα κυβερνητικά στελέχη παριστάνουν τον Λεωνίδα που μάχεται στις Θερμοπύλες ενάντια στην εισβολή των βαρβάρων. Θεωρούν μάλιστα ότι αμύνονται επιτυχώς γιατί 15 διμοιρίες ΜΑΤ απώθησαν κάποιες εκατοντάδες άοπλους που θέλησαν να περάσουν τα σύνορα.

Ακόμα και έτσι, τριψήφιος αριθμός προσφύγων πέρασε τα ελληνοτουρκικά σύνορα (οι συλλήψεις την Κυριακή το πρωί είναι 120), ενώ σε μία μόνο νύχτα οι νέες αφίξεις μόνο στη Λέσβο ξεπερνούν τα 220 άτομα. Όχι και πολύ πετυχημένοι Λεωνίδες, έτσι δεν είναι;

Η αλήθεια είναι ότι αν η Τουρκία αποφασίσει να δώσει ελευθέρας στα 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες να περάσουν στην Ευρώπη, δεν θα το κάνει στήνοντας τηλεοπτικού τύπου συγκρούσεις έξω από το τελωνείο. Οι πρόσφυγες δεν είναι τουρίστες. Δεν περνούν τα σύνορα από τα τελωνεία. Εάν η Τουρκία αποφασίσει να στείλει εκατοντάδες βάρκες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, κανένα ριμέικ της παράστασης «ΜΑΤ – ΑΣΟΕΕ – Ρουβίκωνας» δεν πρόκειται να τις σταματήσει.

Το τηλεοπτικό σόου τύπου Εξαρχείων στον Έβρο το δέχεται και το αναπαράγει η ελληνική κυβέρνηση γιατί η ίδια αποδέχεται για την Ελλάδα ρόλο ανθρώπινης χωματερής. Αυτόν τον ρόλο έχουν διανείμει στη χώρα οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο και οι πάντα πρόθυμοι υποτελείς των Αθηνών τον αναλαμβάνουν αγόγγυστα.

Και όχι μόνο:

Την ώρα που ο Ερντογάν πολιτεύεται έχοντας τη μεγάλη εικόνα της συριακής κρίσης και της (αδιέξοδης αλλά υπαρκτής) τουρκικής εμπλοκής στη Συρία, ο Μητσοτάκης κάνει πολιτική για το εσωκομματικό του ακροατήριο, για τον μέσο καθυστερημένο δεξιό ψηφοφόρο που βλέπει τα επεισόδια στις Καστανιές ως το δεύτερο ημίχρονο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο ένας πιέζει τις ΗΠΑ και την ΕΕ για στήριξη και χρηματοδότηση και ο άλλος κάνει την Ελλάδα μαξιλαράκι ασφαλείας μην τύχει και ζοριστούν οι ξενοφοβικές κυβερνήσεις της κεντρικής Ευρώπης.

Ο ένας κάνει πολιτική σύμφωνα με τις γεωπολιτικές και στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας του. Ο άλλος κάνει πολιτική για το Πρώτο Θέμα, τον ΣΚΑΙ, την εσωκομματική πίεση του Σαμαρά και την εκλογική του πελατεία.

Ο ένας ενδιαφέρεται να εκβιάσει την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ο άλλος ενδιαφέρεται να μην τους ενοχλήσει.

Ο ένας κάνει το πρόβλημά του διεθνές ζήτημα και στήνει τηλεοπτικό σόου. Ο άλλος κάνει το διεθνές ζήτημα μονομερές πρόβλημα της χώρας του υιοθετώντας το τηλεοπτικό σόου της Άγκυρας.

Ο ένας χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να πετύχει τους σκοπούς της εισβολής, κατοχής και εποικισμού του βόρειου κομματιού της Συρίας. Στη χειρότερη θα κερδίσει άφθονη χρηματοδότηση. Ο άλλος χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να αποσυμπιέσει την πίεση του εκλογικού του σώματος, να ξεπλύνει τους χουλιγκάνους που έδρασαν σε Χίο και Μυτιλήνη με το εθνόσημο στο στήθος ως ήρωες – αμυνόμενους υπέρ πατρίδος, να επιβεβαιώσει την υποτέλειά του στα ευρω-ατλαντικά αφεντικά. Στην καλύτερη θα κερδίσει τα συγχαρητήρια του Τζήμερου και του Βελλόπουλου.

Ο ένας δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κυνικά τους πρόσφυγες. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να τσαλαπατήσει κάθε διεθνή συμφωνία και υποχρέωση της Τουρκίας. Ο άλλος επίσης δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κυνικά τους πρόσφυγες. Ταυτόχρονα όμως δεν διανοείται καν να αμφισβητήσει διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες που κάνουν την Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Ο ένας είναι ο Ερντογάν.

Ο άλλος είναι ο Μητσοτάκης.

Το ψεύτικο “βέτο” στο ΝΑΤΟ και η αληθινή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Σχόλιο του antapocrisis.

Διέρρευσε από κυβερνητικές πηγές ότι η Ελλάδα άσκησε βέτο στη χθεσινή σύνοδο του ΝΑΤΟ. Χωρίς κάτι τέτοιο να συνιστά ανατροπή της ελληνικής πολιτικής, θα ήταν μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη μονότονη υποτέλεια των τελευταίων ετών.

Σήμερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μασώντας τις δηλώσεις του, παραδέχτηκε ότι δεν μπήκε βέτο, αλλά εκφράστηκαν διαφωνίες.

Πράγματι, το τι ακριβώς έγινε στη χθεσινή σύνοδο, το εκφράζει ο Γενικός του Γραμματέας, λέγοντας επί λέξει τα παρακάτω:

“Η σημερινή συνάντηση είναι ένα σήμα αλληλεγγύης στην Τουρκία.
Η Τουρκία είναι το μέλος του ΝΑΤΟ που επηρεάζεται περισσότερο από όλους από τη σύγκρουση στη Συρία, που έχει υποφέρει από τρομοκρατικές επιθέσεις και που φιλοξενεί εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφός της.
Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να υποστηρίζει την Τουρκία με σειρά μέτρων”.

Με δυό λόγια:

1. Η Τουρκία κατέχει παρανόμως συριακό έδαφος με στρατιωτικές της δυνάμεις που δρουν στο έδαφός της Συρίας.

2. Το ΝΑΤΟ μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ, την νίκη του Άσαντ στον εμφύλιο και την κυριαρχία της Ρωσίας, στηρίζει την τελευταία αντικαθεστωτική ελπίδα που είναι οι ισλαμιστικές συμμορίες στο Ιντλίμπ.

3. Η Τουρκία μετά τη συριακή αντεπίθεση και τους δεκάδες νεκρούς που προκάλεσε, αποφάσισε να μεταφέρει την πίεση σε ΕΕ και ΗΠΑ ώστε να σταματήσουν τη ρωσική προστασία στη συριακή αεροπορία και πυροβολικό.

4. Εργαλείο του Ερντογάν για μια τέτοια πίεση είναι το μεταναστευτικό και το σπρώξιμο κάποιων χιλιάδων προσφύγων στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

5. Η Ελλάδα αντί να ζητήσει την άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τη Συρία και την ειρήνευση στην περιοχή, συντάσσεται με το ΝΑΤΟ και κατ΄επέκταση με την τουρκική επιθετικότητα στη βόρεια Συρία.

6. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει το διεθνές πρόβλημα της συριακής κρίσης και του προσφυγικού σε μονομερές πρόβλημα της Ελλάδας (“υπεράσπιση των συνόρων μας”) ή σε διμερή ελληνοτουρκική διαφορά.

7. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν υπερασπίζεται τα ελληνικά σύνορα, αλλά τη δυνατότητα της ΕΕ να μην νιώθει την παραμικρή πίεση από τον εκβιασμό Ερντογάν. Είτε παριστάνοντας το μαντρόσκυλο στον Έβρο, είτε αποδεχόμενη τη μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών.

Δεν είναι ηλιθιότητα χωρίς όριο, είναι υποτέλεια δίχως πάτο

Σχόλιο του antapocrisis.

Όσο κι αν οι ψηφοφόροι του Μητσοτάκη εκστασιάζονται με φαντασμαγορικές σκηνές Εξαρχείων στον Έβρο, η αλήθεια είναι ότι τα 3 και πλέον εκατομμύρια προσφύγων που βρίσκονται στην Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσουν με χημικά και καταστολή.

Ο Ερντογάν επιχειρεί να πιέσει την Ε.Ε. στέλνοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Θεωρεί ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μεταφέρει την πίεση στην ΕΕ.

Μάλλον όμως μετρά το μπόι της ελληνικής άρχουσας τάξης από τον ίσκιο της αργά το απόγευμα.

Διότι οι ανθυποδεκανείς του ευρωατλαντισμού που κυβερνούν την Ελλάδα ούτε καν διανοούνται να μεταφέρουν το πρόβλημα στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει το διεθνές πρόβλημα της συριακής κρίσης (και συνεπακόλουθα του τουρκικού εκβιασμού) ζήτημα μονομερούς ανάσχεσης των προσφύγων στον Έβρο και ελληνοτουρκικής διαφοράς.

Η ελληνική άρχουσα τάξη δεν διστάζει να κάνει την Ελλάδα αποθήκη ψυχών (γιατί η εικόνα μαντρόσκυλου στα σύνορα δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ), αρκεί να παραμείνει αρεστή στα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά αφεντικά.

Τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας ο Ερντογάν την έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του προκειμένου να πάρει τη στήριξη που θέλει για την τουρκική επέμβαση στη Βόρεια Συρία. Ήδη παίρνει τη στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Την ίδια αυτή κουρελιασμένη συμφωνία ο Μητσοτάκης δεν τολμά να αμφισβητήσει βάζοντας βέτο παντού, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, παρέχοντας ταξιδιωτικά έγγραφα κατά παράβαση του Δουβλίνο ΙΙ, ανοίγοντας τα σύνορα προς τις ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Μητσοτάκης παριστάνει ότι με τα ΜΑΤ και τον στρατό θα σταματήσουν οι ροές προς τη χώρα και ο Τσίπρας ψελίζει ευχές για ευρωπαϊκή αναδιαπραγμάτευση.

Η Τουρκία διεθνοποιεί το δικό της πρόβλημα, το δικό της αδιέξοδο στη Συρία, εκβιάζοντας στυγνά μέσω του προσφυγικού.

Και η Ελλάδα εθνικοποιεί το διεθνές πρόβλημα της συριακής κρίσης, του μεταναστευτικού προβλήματος και της ιμπεριαλιστικής ανατίναξης της Μέσης Ανατολής, λειτουργώντας αυτοβούλως είτε ως μαντρόσκυλο, είτε ως χωματερή ανθρώπων.

Δεν είναι ηλιθιότητα χωρίς όριο, είναι υποτέλεια χωρίς πάτο.