Άρθρα

Η αποθέωση του Καναδο-Ουκρανού μέλους των SS από το Καναδικό κοινοβούλιο σηκώνει το πέπλο που καλύπτει τη διαχρονική πολιτική της χώρας απέναντι στο Ουκρανικό

/0 Comments/in /by

Το παρακάτω άρθρο από τον εκδότη του γνωστού ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης “The Grayzone”, Max Blumenthal, ασχολείται εξαντλητικά με την διαχρονική ώσμωση μεταξύ των Ναζί και του Καναδά.

Οι τιμές που αποδίδει ο Καναδάς σε ναζιστή βετεράνο εκθέτουν τη μακρόχρονη πολιτική της Οτάβα για την Ουκρανία

Με τις πανηγυρικές τιμές που επιφύλαξε σε έναν εθελοντή των Waffen-SS ως “ήρωα”, το Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά ανέδειξε μια μακροχρόνια πολιτική που έχει δει την Οτάβα να εκπαιδεύει φασίστες μαχητές στην Ουκρανία, ενώ επίσης έχει καλωσορίσει στη χώρα χιλιάδες μεταπολεμικούς βετεράνους των ναζιστικών SS.

Η δεύτερη ισχυρότερη αξιωματούχος του Καναδά, η Chrystia Freeland, είναι εγγονή ενός από τους κορυφαίους προπαγανδιστές της ναζιστικής Γερμανίας στην Ουκρανία.

Την άνοιξη του 1943, ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ένας φρέσκος στρατιώτης της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, όταν η μεραρχία του δέχτηκε μια επίσκεψη από τον αρχιτέκτονα της γενοκτονικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας, τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χίμλερ, ο οποίος είχε προεδρεύσει στη συγκρότηση της μεραρχίας, ήταν εμφανώς υπερήφανος για τους Ουκρανούς που είχαν προσφερθεί εθελοντικά να υποστηρίξουν τις προσπάθειες του Τρίτου Ράιχ.

80 χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος του κοινοβουλίου του Καναδά, Άντονι Ρότα, ακτινοβολούσε επίσης από υπερηφάνεια αφού προσκάλεσε τον Χούνκα σε μια υποδοχή για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όπου ο Ουκρανός πρόεδρος πίεζε για περισσότερα όπλα και οικονομική βοήθεια για τον πόλεμο της χώρας του εναντίον της Ρωσίας.

«Έχουμε σήμερα στην αίθουσα έναν Ουκρανό βετεράνο πολέμου από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος πολέμησε για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας κατά των Ρώσων και συνεχίζει να υποστηρίζει τα στρατεύματα σήμερα, ακόμη και στην ηλικία των 98 ετών», δήλωσε ο Rota κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής εκδήλωσης στις 22 Σεπτεμβρίου στην Οτάβα.

«Το όνομά του είναι Yaroslav Hunka, αλλά είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να πω ότι είναι από το North Bay και από την περιοχή μου του Nipissing-Timiskaming. Είναι ένας Ουκρανός ήρωας, ένας Καναδός ήρωας και τον ευχαριστούμε για όλες τις υπηρεσίες του», συνέχισε ο Rota.

Χειροκροτήματα ξέσπασαν στο πλήθος, καθώς ο πρωθυπουργός Justin Trudeau, ο Zelensky, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός Chrystia Freeland, ο αρχηγός του καναδικού επιτελείου άμυνας στρατηγός Wayne Eyre και οι ηγέτες όλων των καναδικών κομμάτων σηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να χειροκροτήσουν την υπηρεσία του Hunka κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Τουΐτ του Max Blumenthal: «Το κοινοβούλιο του Καναδά χειροκροτεί όρθιο έναν 98χρονο
Ουκρανό συνεργάτη των Ναζί, ο οποίος πιθανότατα διατηρεί στο σπίτι του ένα μουσικό κουτί
γεμάτο με κοκκώδεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκτελέσεων.
Αν ο John Demjanjuk[1] είχε ζήσει λίγο περισσότερο,
θα μπορούσε κι αυτός να είχε γίνει ήρωας.»

Μετά την αποκάλυψη του μητρώου του Χούνκα ως συνεργάτη των Ναζί – που θα έπρεπε να είναι προφανές μόλις τον ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Βουλής – οι Καναδοί ηγέτες (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Eyre) έσπευσαν να εκδώσουν επιφανειακές συγγνώμες για να σώσουν τα προσχήματα, καθώς έπεφταν βροχή οι καταδικαστικές ανακοινώσεις από τις καναδικές εβραϊκές οργανώσεις.

Το περιστατικό αποτελεί πλέον μείζον εθνικό σκάνδαλο, καταλαμβάνοντας χώρο στο εξώφυλλο καναδικών εφημερίδων όπως η Toronto Sun, η οποία χαριτολογούσε: “Το περίμενε αυτό ο Ναζί“. Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Παιδείας της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να ζητήσει την ποινική έκδοση του Χούνκα.

Το Φιλελεύθερο Κόμμα προσπάθησε να υποβαθμίσει την υπόθεση ως μια τυχαία γκάφα, με μια βουλευτή των Φιλελευθέρων να προτρέπει τους συναδέλφους της να “αποφύγουν την πολιτικοποίηση αυτού του περιστατικού”. Η Melanie Joly, υπουργός Εξωτερικών του Καναδά, επέβαλε την παραίτηση του Rota, επιδιώκοντας να μετατρέψει τον πρόεδρο σε αποδιοπομπαίο τράγο για τις συλλογικές ενέργειες του κόμματός της.

Ο Trudeau, εν τω μεταξύ, επεσήμανε το “βαθιά ενοχλητικό” γεγονός ως λόγο “για όλους εμάς να αντεπιτεθούμε στη ρωσική προπαγάνδα”, λες και το Κρεμλίνο έφερε με κάποιον τρόπο λαθραία έναν υπερήλικα συνεργάτη των Ναζί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια υπνώτισε τον πρωθυπουργό και τους συναδέλφους του, σε στυλ ‘Υποψήφιου από την Μαντζουρία’, ώστε να τον αποθεώσουν ως ήρωα[2].

Εδώ παρεμβάλλεται το τουΐτ με το βίντεο από τις δηλώσεις Trudeau συνοδευόμενο από το εξής σχόλιο: «Ο Justin Trudeau κατηγορεί τη ρωσική προπαγάνδα για το γεγονός ότι το καναδικό κοινοβούλιο τίμησε έναν ναζί. “Προφανώς, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό που συνέβη αυτό… είναι κάτι που φέρνει σε βαθιά αμηχανία το Κοινοβούλιο του Καναδά… Θα είναι πολύ σημαντικό να αντιδράσουμε όλοι μας στη ρωσική προπαγάνδα, στη ρωσική παραπληροφόρηση και να συνεχίσουμε την σταθερή και ξεκάθαρη υποστήριξή μας στην Ουκρανία”. Τι σχέση έχει η ρωσική προπαγάνδα με το γεγονός ότι ο Trudeau τίμησε έναν ναζί στο καναδικό κοινοβούλιο;»

Για να είμαστε σαφείς, το περιστατικό δεν ήταν γκάφα. Προτού η κυβέρνηση και οι στρατιωτικοί του Καναδά αποθεώσουν τον Χούνκα στο κοινοβούλιο, είχαν παράσχει διπλωματική υποστήριξη σε φασίστες χούλιγκανς που αγωνίζονταν να εγκαθιδρύσουν μια εθνικιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και επέβλεπαν την εκπαίδευση σύγχρονων ουκρανικών στρατιωτικών σχηματισμών που ήταν ανοιχτά προσηλωμένοι στην προώθηση της ναζιστικής ιδεολογίας.

Ο εορτασμός του Χούνκα από την Οτάβα σήκωσε επίσης τον μανδύα που καλύπτει την πολιτική της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να πολιτογραφεί γνωστούς Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και να τους αξιοποιεί ως όπλα στη συγκρότηση εγχώριων αντικομμουνιστικών στρατευμάτων κρούσης. Στο μεταπολεμικό μεταναστευτικό κύμα περιλαμβανόταν και ο παππούς της αναπληρώτριας πρωθυπουργού Chrystia Freeland, ο οποίος έδρασε ως ένας από τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ εντός της κατεχόμενης από τους Ναζί Πολωνίας.

Αν και η καναδική επίσημη εξουσία έχει εργαστεί για να αποσιωπήσει αυτό το βρώμικο ιστορικό, είχαμε την δραματική ανάδυσή του μέσω της εμφάνισης του Χούνκα στο κοινοβούλιο και του ανατριχιαστικού περιεχομένου των διαδικτυακών ημερολογίων του.


Αναμνηστική φωτογραφία των SS (από τις αναρτήσεις του ίδιου του Χούνκα στο διαδίκτυο):
Ο Yaroslav Hunka, μπροστά και στο κέντρο, ως μέλος της μεραρχίας Waffen-SS Galicia.

«Υποδεχτήκαμε τους Γερμανούς στρατιώτες με χαρά»

Το τεύχος Μαρτίου 2011 του περιοδικού του Συνδέσμου Ουκρανών Πρώην Μαχητών στις ΗΠΑ περιέχει μια ανατριχιαστική ημερολογιακή καταχώρηση που είχε περάσει απαρατήρητη μέχρι πρόσφατα.

Συγγραφέας του ημερολογίου ήταν ο Γιάροσλαβ Χούνκα, και το ημερολόγιο αποτελούνταν από περήφανους προβληματισμούς για την εθελοντική συμμετοχή του στην 14η Μεραρχία Γρεναδιέρων της Waffen-SS Γαλικίας. Ο Hunka περιγράφει τη ναζιστική Βέρμαχτ ως «μυστικιστές Γερμανούς ιππότες» όταν αναφέρεται στην άφιξή τους για πρώτη φορά στη γενέτειρά του, το Berezhany, και θυμάται τη δική του θητεία στα Waffen-SS ως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του.

«Στην έκτη τάξη μου», έγραψε, «σε σαράντα μαθητές, υπήρχαν έξι Ουκρανοί, δύο Πολωνοί και οι υπόλοιποι ήταν Εβραίοι, παιδιά προσφύγων από την Πολωνία. Αναρωτιόμασταν γιατί το έσκαγαν από ένα τόσο πολιτισμένο δυτικό έθνος όπως οι Γερμανοί».

Η Εβραϊκή Αλληλεπιδραστική Βιβλιοθήκη περιγράφει λεπτομερώς την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού του Berezhany από τους “πολιτισμένους” Γερμανούς: «Το 1941, στο τέλος της σοβιετικής κατοχής, στο Berezhany ζούσαν 12.000 Εβραίοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πρόσφυγες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη φρίκη της ναζιστικής πολεμικής μηχανής στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, την 1η Οκτωβρίου 1941, 500-700 Εβραίοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στα κοντινά λατομεία. Στις 18 Δεκεμβρίου, άλλοι 1.200, που είχαν καταγραφεί ως φτωχοί από το Judenrat, εκτελέστηκαν στο δάσος. Την ημέρα του Γιομ Κιπούρ[3] του 1942 (21 Σεπτεμβρίου), 1.000-1.500 εκτοπίστηκαν στο Belzec[4] και εκατοντάδες δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους. Την ημέρα του Χανουκά[5] (4-5 Δεκεμβρίου) εκατοντάδες άλλοι στάλθηκαν στο Belzec και στις 12 Ιουνίου 1943, οι τελευταίοι 1.700 Εβραίοι του γκέτο και του στρατοπέδου εργασίας εξολοθρεύθηκαν, ενώ μόνο λίγα άτομα διέφυγαν. Λιγότεροι από 100 Εβραίοι του Berezhany επέζησαν από τον πόλεμο».

Όταν οι σοβιετικές δυνάμεις είχαν τον έλεγχο του Berezhany, ο Hunka είπε ότι ο ίδιος και οι γείτονές του λαχταρούσαν την άφιξη της ναζιστικής Γερμανίας. «Κάθε μέρα», θυμήθηκε, «κοιτούσαμε με ανυπομονησία προς την κατεύθυνση του Πομοριάνι (Λβοφ) με την ελπίδα ότι θα εμφανιστούν εκείνοι οι μυστικιστές Γερμανοί ιππότες, που μοιράζουν σφαίρες στους μισητούς Λιάχους». (Ο Λιάχ είναι ένας υποτιμητικός ουκρανικός όρος για τους Πολωνούς).

Τον Ιούλιο του 1941, όταν ο ναζιστικός γερμανικός στρατός μπήκε στο Berezhany, ο Hunka ανέπνευσε με ανακούφιση. «Υποδεχτήκαμε τους Γερμανούς στρατιώτες με χαρά», έγραψε. «Οι άνθρωποι ένιωσαν ένα ξεπάγωμα, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπήρχε πλέον αυτό το φοβερό χτύπημα στην πόρτα στη μέση της νύχτας και ότι τουλάχιστον θα ήταν δυνατόν να κοιμηθούν πλέον ήσυχα».

Δύο χρόνια αργότερα, ο Hunka εντάχθηκε στον πρώτο τομέα της 14ης Ταξιαρχίας Γρεναδιέρων των SS της Γαλικίας – μια μονάδα που συγκροτήθηκε υπό τις προσωπικές διαταγές του Χάινριχ Χίμλερ. Όταν ο Χίμλερ επιθεώρησε τους Ουκρανούς εθελοντές τον Μάιο του 1943 (παρακάτω), συνοδευόταν από τον Otto Von Wachter, τον διορισμένο από τους Ναζί κυβερνήτη της Γαλικίας που δημιούργησε το εβραϊκό γκέτο στην Κρακοβία.

«Η πατρίδα σας έχει γίνει πολύ πιο όμορφη από τότε που χάσατε -με δική μας πρωτοβουλία, πρέπει να πω- τους κατοίκους που τόσο συχνά αποτελούσαν βρώμικο λεκέ στο καλό όνομα της Γαλικίας, δηλαδή τους Εβραίους…». αναφέρεται ότι είπε ο Χίμλερ στα ουκρανικά στρατεύματα. «Ξέρω ότι αν σας διέταζα να εξοντώσετε τους Πολωνούς … θα σας έδινα την άδεια να κάνετε αυτό που ούτως ή άλλως είστε πρόθυμοι να κάνετε».

«Οι επίλεκτοι βασανιστές και δολοφόνοι του Χίτλερ έχουν γίνει δεκτοί με εντολές της RCMP» [ΣΗΜ. RCMP είναι η Καναδική αστυνομία]

Μετά τον πόλεμο, η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Καναδά χαρακτήρισε χιλιάδες Εβραίους πρόσφυγες ως “εχθρικούς αλλοδαπούς” και τους κράτησε μαζί με πρώην Ναζί σε ένα δίκτυο στρατοπέδων εγκλεισμού που περιφράχθηκαν με συρματοπλέγματα, φοβούμενη ότι θα μόλυναν τη νέα τους χώρα με τον κομμουνισμό. Την ίδια στιγμή, η Οτάβα έθεσε χιλιάδες Ουκρανούς βετεράνους του χιτλερικού στρατού σε ταχεία διαδικασία για την απόκτηση ιθαγένειας.

Το Ουκρανο-Καναδικό Ενημερωτικό Δελτίο [ΣΗΜ. αγγλόφωνη εφημερίδα της Ένωσης των Ενωμένων Καναδών Ουκρανών] κατήγγειλε την 1η Απριλίου 1948: «Ορισμένοι [από τους νέους πολίτες] είναι ξεκάθαροι ναζί που υπηρέτησαν στον γερμανικό στρατό και την αστυνομία. Αναφέρεται ότι άτομα με τατουάζ των επίφοβων SS, των επίλεκτων βασανιστών και δολοφόνων του Χίτλερ, έχουν γίνει δεκτοί με εντολή της RCMP και αφού απορρίφθηκαν από τις υπηρεσίες διαλογής στην Ευρώπη».

Το περιοδικό περιγράφει τους μη μετανοημένους ναζί ως αντικομμουνιστικά στρατεύματα κρούσης, των οποίων «οι ‘ιδεολογικοί ηγέτες’ είναι ήδη απασχολημένοι με την υποδαύλιση του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, προπαγανδίζοντας ένα νέο παγκόσμιο ολοκαύτωμα στο οποίο θα χαθεί ο Καναδάς».

Το 1997, το καναδικό παράρτημα του Κέντρου Simon Wiesenthal κατηγόρησε την καναδική κυβέρνηση ότι είχε δεχθεί πάνω από 2000 βετεράνους της 14ης Εθελοντικής Μεραρχίας Γρεναδιέρων Waffen-SS.

Την ίδια χρονιά, η εκπομπή 60 Minutes παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τίτλο “Το σκοτεινό μυστικό του Καναδά“, αποκαλύπτοντας ότι περίπου 1000 βετεράνοι των ναζιστικών SS από κράτη της Βαλτικής είχαν λάβει υπηκοότητα από τον Καναδά μετά τον πόλεμο. Ο Irving Abella, ένας Καναδός ιστορικός, δήλωσε στο 60 Minutes ότι ο ευκολότερος τρόπος για να μπει κάποιος στη χώρα «ήταν να δείξει το τατουάζ των SS. Αυτό αποδείκνυε ότι ήσουν αντικομμουνιστής».

Ο Abella ισχυρίστηκε επίσης ότι ο πρωθυπουργός Pierre Trudeau (πατέρας του Justin) του εξήγησε ότι η κυβέρνησή του σιωπούσε για τους ναζιστές μετανάστες «επειδή φοβόταν μήπως οξύνει τις σχέσεις μεταξύ των Εβραϊκών και των εθνοτικών κοινοτήτων της Ανατολικής Ευρώπης».

Ο Γιάροσλαβ Χούνκα ήταν ανάμεσα στο μεταπολεμικό κύμα των Ουκρανών βετεράνων ναζί που υποδέχθηκε ο Καναδάς. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του δημοτικού συμβουλίου του Berezhany, έφτασε στο Οντάριο το 1954 και αμέσως «έγινε μέλος της αδελφότητας των στρατιωτών της 1ης Μεραρχίας της UNA, που συνδέεται με το Παγκόσμιο Κογκρέσο Ελεύθερων Ουκρανών».

Μεταξύ της νέας γενιάς Ουκρανών Καναδών ήταν και ο Michael Chomiak, ο παππούς της δεύτερης ισχυρότερης αξιωματούχου του Καναδά, Chrystia Freeland. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της ως δημοσιογράφου και Καναδής διπλωμάτου, η Freeland έχει προωθήσει την κληρονομιά του παππού της για αντιρωσική διέγερση, ενώ επανειλημμένα έχει εξυμνήσει τους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια του [Β’ Παγκοσμίου] πολέμου σε δημόσιες εκδηλώσεις.

Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στις 2 Μαρτίου 2020, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός του Καναδά Chrystia Freeland επέδειξε με υπερηφάνεια ένα πανό της Ουκρανικής Οργάνωσης Παρτιζάνων [ΣΗΜ. η διαβόητη OUN] που πολέμησε στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Καναδάς υποδέχεται τους κορυφαίους Ουκρανούς προπαγανδιστές του Χίτλερ

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής κατοχής της Πολωνίας, ο Ουκρανός δημοσιογράφος Michael Chomiak υπηρέτησε ως ένας από τους κορυφαίους προπαγανδιστές του Χίτλερ. Με έδρα την Κρακοβία, ο Chomiak εξέδιδε την αντισημιτική έκδοση Krakivs’ki visti (Κρακοβιανά Νέα), η οποία επευφημούσε τη ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση – «Ο γερμανικός στρατός μας φέρνει την πολυπόθητη ελευθερία μας», διακήρυττε η εφημερίδα το 1941- και δόξαζε τον Χίτλερ, ενώ παράλληλα κινητοποιούσε την ουκρανική υποστήριξη προς τους εθελοντές της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’.

Ο Chomiak πέρασε μεγάλο μέρος του πολέμου ζώντας σε δύο ευρύχωρα διαμερίσματα στην Κρακοβία που είχαν αρπάξει οι Ναζί κατακτητές από τους Εβραίους ιδιοκτήτες τους. Έγραψε ότι μετέφερε πολυάριθμα έπιπλα που ανήκαν σε κάποιον “Dr. Finkelstein” σε ένα άλλο αρειανοποιημένο διαμέρισμα που τέθηκε υπό τον έλεγχό του.

Ο Michael Chomiak, παππούς της αντιπροέδρου της Καναδικής κυβέρνησης,
σε ένα πάρτι με τον Emile Gassner, τον ναζί υπεύθυνο των μέσων ενημέρωσης στην κατεχόμενη Πολωνία

Στον Καναδά, ο Chomiak συμμετείχε στην Ουκρανοκαναδική Επιτροπή (UCC), η οποία επώαζε το σκληροπυρηνικό εθνικιστικό συναίσθημα μεταξύ των μελών της διασποράς, ενώ ασκούσε πιέσεις στην Οτάβα για σκληρές αντισοβιετικές πολιτικές. Στην ιστοσελίδα της, η UCC επαίρεται ότι έλαβε άμεση βοήθεια από την καναδική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: “Η τελική και αποφασιστική ώθηση για [την ίδρυση της UCC] προήλθε από τις Εθνικές Πολεμικές Υπηρεσίες του Καναδά, οι οποίες αδημονούσαν να καταταγούν οι νέοι Ουκρανοί στις στρατιωτικές υπηρεσίες”.

Ο πρώτος πρόεδρος της UCC, Volodymyr Kubijovych, είχε διατελέσει αφεντικό του Chomiak στην Κρακοβία. Έπαιξε επίσης ρόλο στην ίδρυση της 14ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS ‘Γαλικία’, ανακοινώνοντας κατά τον σχηματισμό της: «Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες για τη δημιουργία μιας άξιας ευκαιρίας για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι με χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS εναντίον του Μπολσεβικισμού, του δικού σας και δικού μας θανάσιμου εχθρού».[6]

Η Freeland αναπτύσσει καριέρα στα μέσα ενημέρωσης ως μυστικός πράκτορας δουλεύοντας για την αλλαγή καθεστώτος στη Σοβιετική Ουκρανία

Μετά το θάνατό του το 1984, η εγγονή του Chomiak, Chrystia Freeland, ακολούθησε τα βήματά του ως δημοσιογράφος για διάφορες ουκρανικές εθνικιστικές εκδόσεις. Υπήρξε από νωρίς συνεργάτης στην εγκυκλοπαίδεια του Kubijovych για την Ουκρανία, η οποία ξεπλένει το ιστορικό συνεργατών των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera, αναφερόμενη σε αυτόν ως “επαναστάτη”. Στη συνέχεια, ανέλαβε μια θέση στο προσωπικό της εφημερίδας Ukrainian News με έδρα το Έντμοντον, όπου ο παππούς της είχε διατελέσει εκδότης.

Μια έκδοση του 1988 του Ukrainian News (παρακάτω) περιείχε ένα άρθρο με συν-συγγραφέα τη Freeland, ακολουθούμενο από μια διαφήμιση για ένα βιβλίο με τίτλο “Fighting for Freedom“, το οποίο εξυμνούσε την ουκρανική μεραρχία των Waffen-SS ‘Γαλικία’.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της Freeland στο Lviv της Ουκρανίας στο πλαίσιο προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, τέθηκαν τα θεμέλια για τη ραγδαία άνοδό της στη δημοσιογραφική επιτυχία. Κάτω από την κάλυψη της ιδιότητάς της ως φοιτήτριας ρωσικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η Freeland συνεργάστηκε με τοπικούς ακτιβιστές για την αλλαγή του καθεστώτος, ενώ τροφοδοτούσε με αντισοβιετικές αφηγήσεις τα μεγάλα κεφάλια των διεθνών μέσων ενημέρωσης

«Αμέτρητες ‘υποβολιμαίες’ ειδήσεις για τη ζωή στη Σοβιετική Ένωση, ειδικά για τους μη Ρώσους πολίτες της, είχαν τα δικά της δακτυλικά αποτυπώματα, καθώς η κ. Freeland προσπαθούσε να αποκτήσει όνομα στους δημοσιογραφικούς κύκλους με το βλέμμα στραμμένο στις μελλοντικές προοπτικές της καριέρας της», ανέφερε το Canadian Broadcasting Corporation (CBC).

Επικαλούμενο αρχεία της KGB, το CBC περιέγραψε τη Freeland ως μια de facto πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών: «Η φοιτήτρια που προκαλούσε τόσους πονοκεφάλους ήταν σαφές ότι απεχθανόταν τη Σοβιετική Ένωση, αλλά γνώριζε τους νόμους της απέξω κι ανακατωτά – και πώς να τους χρησιμοποιεί προς όφελός της. Έκρυβε επιδέξια τις ενέργειές της, απέφευγε την παρακολούθηση (και μοιραζόταν αυτή τη γνώση με τις ουκρανικές επαφές της) ενώ διακινούσε με δεξιοτεχνία την ‘παραπληροφόρηση’».

Το 1989, πράκτορες της σοβιετικής ασφάλειας ακύρωσαν τη βίζα της Freeland όταν την έπιασαν να εισάγει λαθραία στη χώρα “έναν πραγματικό οδηγό για το πώς να διεξάγει κανείς εκλογές” για Ουκρανούς εθνικιστές υποψηφίους.

Γρήγορα επέστρεψε στη δημοσιογραφία, παίρνοντας δουλειές στη μετασοβιετική Μόσχα για τους Financial Times και τον Economist, και τελικά αναρριχήθηκε σε παγκόσμια αρχισυντάκτρια του Reuters – του κολοσσού των μέσων ενημέρωσης με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος σήμερα λειτουργεί ως βιτρίνα για τις επιχειρήσεις των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά της Ρωσίας.

Ο Καναδάς εκπαιδεύει και προστατεύει Ναζί στην Ουκρανία μετά το Μαϊντάν

Όταν η Freeland κέρδισε μια έδρα ως φιλελεύθερο μέλος του κοινοβουλίου του Καναδά το 2013, εγκαθίδρυσε την πιο ισχυρή βάση της μέχρι σήμερα για να αγκιτάρει για την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Εκμεταλλευόμενη τις δημοσιογραφικές της διασυνδέσεις, δημοσίευσε άρθρα γνώμης σε κορυφαίες παραδοσιακές εφημερίδες, όπως οι New York Times, προτρέποντας σε μαχητική υποστήριξη από τις δυτικές πρωτεύουσες της λεγόμενης “Επανάστασης της Αξιοπρέπειας” στην Ουκρανία, η οποία είδε τη βίαιη απομάκρυνση ενός δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου και την αντικατάστασή του με μια εθνικιστική, φιλοΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση το 2014.

Κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος, μια ομάδα νεοναζιστών μπράβων που ανήκαν στην οργάνωση C14 κατέλαβε το Δημαρχείο του Κιέβου και βανδάλισε το κτίριο με ουκρανικά εθνικιστικά διακριτικά και σύμβολα της λευκής υπεροχής, συμπεριλαμβανομένης μιας σημαίας της Συνομοσπονδίας [ΣΗΜ. των “Νοτίων” του αμερικανικού εμφυλίου]. Όταν η αστυνομία των ΜΑΤ έδιωξε τους φασίστες χούλιγκαν στις 18 Φεβρουαρίου 2014, αυτοί βρήκαν καταφύγιο στην καναδική πρεσβεία με την προφανή συγκατάθεση της συντηρητικής κυβέρνησης στην Οτάβα. «Ο Καναδάς συμπονούσε τους διαμαρτυρόμενους, εκείνη τη στιγμή, περισσότερο από ό,τι η [ουκρανική] κυβέρνηση», υπενθύμισε ένας αξιωματούχος του ουκρανικού υπουργείου Εσωτερικών στην καναδική ραδιοτηλεόραση.

Το υπουργείο Εξωτερικών του Καναδά προσέφερε καταφύγιο στους νεοναζί (επάνω)
που κατέλαβαν και βανδάλισαν το δημαρχείο του Κιέβου το 2014

Η επίσημη καναδική υποστήριξη προς τους νεοναζί μαχητές στην Ουκρανία εντάθηκε μετά την εκλογή του Justin Trudeau από το Φιλελεύθερο Κόμμα το 2015. Τον Νοέμβριο του 2017, ο καναδικός στρατός και το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έστειλαν αρκετούς αξιωματικούς στο Κίεβο για μια πολυεθνική εκπαίδευση από κοινού με το Τάγμα Αζόφ της Ουκρανίας. (Το Azov έχει έκτοτε διαγράψει το αρχείο της εν λόγω εκπαίδευσης από τον ιστότοπό του).

Το Azov ελεγχόταν εκείνη την εποχή από τον Adriy Biletsky, τον αυτοαποκαλούμενο “Λευκό Ηγέτη“, ο οποίος δήλωνε: «Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους… Μια σταυροφορία ενάντια στους σημιτικά καθοδηγούμενους Untermenschen». [ΣΗΜ. “υπανθρώπους”–στα Γερμανικά στην πρωτότυπη δήλωση του Biletsky].

Στο τουΐτ με φωτογραφίες που αποθανατίζουν το εκπαιδευτικό σεμινάριο για τους νεο-ναζί Αζόφους που οργάνωσαν Καναδοί και Αμερικανοί αξιωματικοί, ο Max Blumenthal σχολιάζει: «Αμερικανοί και Καναδοί στρατιωτικοί συναντούν ένστολα μέλη του νεοναζιστικού τάγματος Azov κατά τη διάρκεια πολυεθνικής εκπαίδευσης τον Νοέμβριο του 2017 στην Ουκρανία. Φωτογραφίες από μια διαγραμμένη σελίδα στον ιστότοπο του Azov

Καθώς η ιστορία της ναζιστικής της οικογένειας αναδύεται στην επιφάνεια, η Freeland λέει ψέματα στο κοινό

Στο μεταξύ πίσω στον Καναδά, το προβληματικό οικογενειακό ιστορικό της Freeland έβγαινε για πρώτη φορά στην επιφάνεια στα μέσα ενημέρωσης. Εβδομάδες αφότου διορίστηκε τον Ιανουάριο του 2017 ως υπουργός Εξωτερικών -μια θέση που όπως ήταν αναμενόμενο εκμεταλλεύτηκε για να βροντοφωνάξει υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των αποστολών όπλων στην Ουκρανία- ο ρόλος του παππού της ως ναζιστή προπαγανδιστή στην κατεχόμενη Πολωνία έγινε αντικείμενο σωρείας αναφορών στον εναλλακτικό Τύπο.

Η κυβέρνηση Trudeau απάντησε στα τεκμηριωμένα δημοσιεύματα κατηγορώντας τη Ρωσία ότι διεξάγει εκστρατεία κυβερνοπολέμου. «Η κατάσταση είναι προφανώς τέτοια που απαιτεί να είμαστε σε εγρήγορση. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός ενθάρρυνε, μεταξύ άλλων, την πλήρη επανεξέταση των συστημάτων ασφαλείας μας στον κυβερνοχώρο», δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Ralph Goodale.

Ωστόσο, ελάχιστα, αν όχι κανένα, από τα μέσα που ήταν υπεύθυνα για την ανασκαφή της ιστορίας του Chomiak είχαν οποιαδήποτε σχέση με τη ρωσική κυβέρνηση. Μεταξύ των πρώτων που αποκάλυψαν τον δοσιλογισμό του ήταν το Consortium News, ένας ανεξάρτητος, αμερικανικός οργανισμός μέσων ενημέρωσης.

Από την πλευρά της, η Freeland χρησιμοποίησε έναν εκπρόσωπο για να πει ψέματα στο κοινό, αρνούμενη κατηγορηματικά ότι «ο παππούς της υπουργού ήταν συνεργάτης των Ναζί».

Όταν τα καναδικά μέσα ενημέρωσης επικαλέστηκαν αρκετούς Ρώσους διπλωμάτες σχετικά με τους ισχυρισμούς, η Freeland διέταξε αμέσως την απέλασή τους, κατηγορώντας τους ότι εκμεταλλεύονται τη διπλωματική τους ιδιότητα “για να παρεμβαίνουν στη δημοκρατία μας”.

Ωστόσο, ήδη τα οικογενειακά της μυστικά είχαν ξεπηδήσει από τη σοφίτα στις σελίδες των κύριων καναδικών μέσων ενημέρωσης. Στις 7 Μαρτίου 2017, η Globe and Mail αναφέρθηκε σε ένα άρθρο του 1996 στο Journal of Ukrainian Studies, το οποίο επιβεβαίωνε ότι ο παππούς της Freeland ήταν πράγματι ναζιστής προπαγανδιστής και ότι τα γραπτά του συνέβαλαν στην τροφοδότηση της εβραϊκής γενοκτονίας. Το άρθρο είχε συγγράψει ο θείος της Freeland, John-Paul Himka, ο οποίος ευχαρίστησε την ανιψιά του στον πρόλογό του για τη βοήθειά της σε «προβλήματα και διευκρινίσεις».

«Η Freeland γνώριζε για περισσότερες από δύο δεκαετίες ότι ο Ουκρανός παππούς της από την μητέρα της ήταν αρχισυντάκτης μιας ναζιστικής εφημερίδας στην κατεχόμενη Πολωνία που δυσφήμιζε τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», σημείωσε η Globe and Mail.

Αφού πιάστηκε από την κάμερα τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους να χειροκροτεί με αχαλίνωτο ζήλο μαζί με εκατοντάδες συναδέλφους της έναν Ουκρανό βετεράνο των ομάδων θανάτου των SS του Χίτλερ, η Freeland επικαλέστηκε και πάλι την εξουσία της για να διαγράψει το περιστατικό από τα αρχεία.

Τουΐτ  με βίντεο της πρότασης της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του κυβερνητικού κόμματος LPC Karina Gould να διαγραφεί από τα πρακτικά η εξύμνηση του ναζί μέλους των SS από τον πρόεδρο του Καναδικού κοινοβουλίου. Ο συγγραφέας του τουΐτ, δημοσιογράφος Gray Mackenzie, σχολιάζει: «Η επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του LPC Karina Gould ζήτησε ομόφωνα να διαγραφούν από τα πρακτικά τα σχόλια του Anthony Rota για τον Yaroslav Hunka και το CPC [ΣΗΜ. Συντηρητικό Κόμμα] το αρνήθηκε[7]. Ο βουλευτής του CPC Marty Morantz λέει ότι «η διαγραφή των λέξεων από το Hansard θα είχε μόνο έναν σκοπό: να επιχειρηθεί να ξεχαστεί αυτό που συνέβη»

Τρεις ημέρες μετά την ενοχλητική σκηνή, η Freeland επέστρεψε στο βήμα του κοινοβουλίου, γνέφοντας επιδοκιμαστικά καθώς η επικεφαλής των Φιλελευθέρων Karina Gould εισήγαγε ψήφισμα για τη διαγραφή «από το παράρτημα των συζητήσεων της Βουλής των Κοινοτήτων» και «από κάθε πολύ-μεσική καταγραφή της Βουλής»” της αναγνώρισης του Yaroslav Hunka από τον πρόεδρο Anthony Rota.

Χάρη στις δεκαετίες της επίσημα υποστηριζόμενης εκπαίδευσης για το Ολοκαύτωμα, το μάντρα που απαιτεί από τους πολίτες “να μην ξεχνούν ποτέ” έχει γίνει οδηγός της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Στη σημερινή Οτάβα, ωστόσο, αυτό το απλό κομμάτι ηθικής καθοδήγησης αντιμετωπίζεται τώρα ως κίνδυνος που απειλεί να διαλύσει καριέρες και να υπονομεύσει την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία.

[1] Ο Τζον Ντεμιανιούκ ήταν Ουκρανο-Αμερικανός κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν ενώ υπηρετούσε ως φρουρός σε στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι νομικές υποθέσεις που αφορούσαν τη συμμετοχή του στο Ολοκαύτωμα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και συνεχίστηκαν μέχρι και τον θάνατό του το 2012. Διώχθηκε για κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου σε Ισραήλ και Γερμανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δίκες του Ντεμιανιούκ προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μέσων παγκοσμίως. Γεννημένος το 1920 στη Σοβιετική Ουκρανία, ο Ντεμιανιούκ επιστρατεύτηκε και κατατάχθηκε στον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό το 1940. Πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς την άνοιξη του 1942. Ως αιχμάλωτος πολέμου, εκπαιδεύτηκε και υπηρέτησε ως φρουρός στο στρατόπεδο εξόντωσης του Σομπίμπουρ και σε τουλάχιστον ακόμα δύο στρατόπεδα εξόντωσης. Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε μία γυναίκα που γνώρισε ενώ βρίσκονταν ακόμα και οι δύο σε στρατόπεδο εκτοπισμένων, επιδιώκοντας να φύγουν από τη Δυτική Γερμανία. Το 1952 μετανάστευσε μαζί της και την κόρη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκαν στην πόλη Σέβεν Χιλς στο Οχάιο, όπου απέκτησαν δύο ακόμα παιδιά και μεγάλωσαν την οικογένειά τους. Ο Ντεμιανιούκ απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα το 1958 και εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του σε αυτοκινητοβιομηχανία. [πληροφορίες από την Wikipedia]

[2] ‘Ο Υποψήφιος από τη Μαντζουρία’ (The Manchurian Candidate) είναι μυθιστόρημα του Richard Condon, που πρωτοεκδόθηκε το 1959. Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ για τον γιο μιας εξέχουσας πολιτικής οικογένειας των ΗΠΑ, ο οποίος υφίσταται πλύση εγκεφάλου και γίνεται άθελά του δολοφόνος για λογαριασμό μιας κομμουνιστικής συνωμοσίας.Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί δύο φορές σε κινηματογραφική ταινία με τον ίδιο τίτλο: η πρώτη κυκλοφόρησε το 1962 και η δεύτερη το 2004. Στα ελληνικά έχει αποδοθεί με τον τίτλο ‘Ο Άνθρωπος της Μαντζουρίας’.

[3] To Γιομ Κιπούρ  (“Ημέρα της Εξιλέωσης”) είναι η πιο ιερή ημέρα του χρόνου στον Ιουδαϊσμό. Τα κεντρικά της θέματα είναι η εξιλέωση και η μετάνοια. Κατά σύμπτωση (?), το όργιο στο Καναδικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε κατά την φετινή ημέρα του Γιομ Κιπούρ.

[4] Belzec: Ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Εβραίων στο Λούμπλιν της Πολωνίας.

[5] Η Χανουκά είναι μια Εβραϊκή γιορτή κατά την οποία τιμάται η αναστύλωση του Ιερού Ναού (του Δεύτερου Ναού) στην Ιερουσαλήμ την εποχή της εξέγερσης των Μακκαβαίων κατά των Σελευκιδών.

[6] Μεταφράζω από την πηγή το πλήρες κείμενο του πανηγυρικού του Volodymyr Kubijovych για την ίδρυση της μεραρχίας των Waffen-SS ‘Γαλικία’: «Σήμερα, για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, είναι μια ιδιαίτερα ιστορική ημέρα, διότι με τη σημερινή Πράξη του Κράτους πραγματοποιείται μια από τις πιο πολυπόθητες επιθυμίες του ουκρανικού λαού – να πολεμήσουμε κατά του μπολσεβικισμού με όπλα στα χέρια μας… Αυτή η επιθυμία ήταν αποτέλεσμα της βαθύτερης πεποίθησης, ότι είναι καθήκον μας να μην μείνουμε ουδέτεροι στη μεγάλη μάχη για την οικοδόμηση της νέας ευρωπαϊκής τάξης και τι μπορούμε να κάνουμε για τη νίκη της νέας Ευρώπης…. Αυτή η ιστορική ημέρα κατέστη δυνατή από τις συνθήκες που δημιούργησαν μια αξιόλογη ευκαιρία για τους Ουκρανούς της Γαλικίας, να πολεμήσουν χέρι-χέρι με τους ηρωικούς Γερμανούς στρατιώτες του στρατού και των Waffen-SS ενάντια στον Μπολσεβικισμό, τον δικό σας και δικό μας θανάσιμο εχθρό. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς. Φυσικά οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μεγάλο Φύρερ της ενωμένης Ευρώπης που αναγνώρισε τη συμμετοχή μας στον πόλεμο, που ενέκρινε την πρωτοβουλία σας και συμφώνησε στη δημιουργία της μεραρχίας της Γαλικίας.»]

[7] CPC μπορεί να σημαίνει είτε Conservative Party of Canada είτε Communist Party of Canada. Όμως, το κομμουνιστικό κόμμα δεν διαθέτει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Σημειωτέον ότι το συντηρητικό κόμμα είχε συμμετάσχει ομοθυμαδόν στο πανηγύρι της αποθέωσης του Ναζί SS, έστω και αν εκ των υστέρων για δημαγωγικούς λόγους αρνήθηκε την ομοφωνία στη διαγραφή των πρακτικών του εξευτελισμού του Καναδικού κοινοβουλίου.

Πηγή: The Grayzone

Μετάφραση – σχόλια: Κωστής Μηλολιδάκης

Υπήρξε καλός ναζί στα Καλάβρυτα το 1943;

/0 Comments/in /by

Σύμφωνα με δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, η νέα ταινία για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων με τίτλο: «Καλάβρυτα 1943» έχει ξεσηκώσει σοβαρές αντιδράσεις με αφορμή μια αμφιλεγόμενη σκηνή που αναπαράγεται στο διαφημιστικό της τρέιλερ. Αναλυτικότερα, η επίμαχη αυτή σκηνή δείχνει έναν ναζί στρατιώτη να απελευθερώνει τα εγκλωβισμένα γυναικόπαιδα από το φλεγόμενο σχολείο των Καλαβρύτων, γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται από καμία σωζόμενη μαρτυρία ούτε και από την ιστορική έρευνα. Μιλάμε λοιπόν απλά για μια αστοχία στο σενάριο της ταινίας ή το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο;

Για να γίνουμε πιο σαφείς, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων πραγματοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1943 από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής ως αντίποινα για την εκτεταμένη αντάρτικη δράση του ΕΛΑΣ στις επαρχίες Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, που μέσα σε λίγους μόνο μήνες έθεσε σε σκληρή δοκιμασία τόσο τις ιταλικές όσο και τις γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις του Άξονα. Αρχής γενομένης από τη μάχη στο Πυργάκι Αιγιαλείας (14.4.1943) ο ΕΛΑΣ πιέζει τους φασίστες και ναζί κατακτητές σε έναν ολοένα και εντεινόμενο ανταρτοπόλεμο αρχικά στα σύνορα των επαρχιών Αιγιαλείας και Καλαβρύτων και στη συνέχεια όλο και νοτιότερα σε σύνδεση με το αντάρτικο της κεντρικής Πελοποννήσου. Οι μάχες στο Κακοχώρι-Δάφνες Αιγιαλείας (11.5.1943), στην Κέρτεζη των Καλαβρύτων (25.6.1943) και η ταπείνωση των ιταλικών δυνάμεων κατοχής στη μάχη της Γουρζούμισσας Λεοντίου στο Παναχαϊκό Όρος (16-17.7.1943) είναι ενδεικτικά μόνο στιγμιότυπα της διαρκούς κλιμάκωσης του ανταρτοπόλεμου του ΕΛΑΣ που από τη μία στηριζόταν στην πλειοψηφία του ντόπιου πληθυσμού και από την άλλη αποδέσμευε από τον έλεγχο του Άξονα ευρείες ορεινές ζώνες της βόρειας Πελοποννήσου. Αποκορύφωμα αυτής της δυναμικής εξέλιξης του αντιστασιακού-απελευθερωτικού κινήματος στάθηκε η νίκη του ΕΛΑΣ έναντι των ναζιστικών στρατευμάτων στο χωριό Κερπινή των Καλαβρύτων στις 16-17 Οκτωβρίου 1943 όπου από μια δύναμη 110 ναζί στρατιωτών (5ος λόχος του  749 Συντάγματος της 117ης Μεραρχίας της Βέρμαχτ υπό τον λοχαγό Schober) αιχμαλωτίστηκαν πάνω από 80 και περίπου 10-15 κατάφεραν να διαφύγουν. Ενώ ο ΕΛΑΣ διαπραγματεύεται την ανταλλαγή των αιχμαλώτων με κρατούμενους αντιστασιακούς στην Πάτρα και αλλού, η γερμανική αεροπορία βομβαρδίζει τις θέσεις των ανταρτών στο Σκεπαστό (Βυσοκά) Καλαβρύτων λίγο μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων.

Προς τις αρχές του Δεκέμβρη 1943 με εντολή του Χίτλερ και του στρατάρχη Κάιτελ η 117η μεραρχία της Βέρμαχτ υπό τον αντιστράτηγο Karl von Le Suire κατακλύζει την επαρχία Καλαβρύτων από την Τρίπολη, την Πάτρα και το Διακοπτό. Οι αντάρτες, που είναι λιγότεροι και δεν διαθέτουν τον καλύτερο δυνατό οπλισμό, αποσύρονται μαζί με τους αιχμαλώτους στα ορεινά-δυσπρόσιτα σημεία της επαρχίας Καλαβρύτων και ζητούν από τον ντόπιο πληθυσμό να απομακρυνθεί από τα Καλάβρυτα και τα μικρότερα χωριά για να αποφύγει τα αντίποινα. Ενώ οι ναζί αιχμάλωτοι είναι ακόμα ζωντανοί και οι Άγγλοι σύνδεσμοι που βρίσκονται στο Παναχαϊκό διαβεβαιώνουν τους Καλαβρυτινούς προύχοντες ότι οι Γερμανοί δεν θα προχωρήσουν σε αντίποινα (εν αντιθέσει με όσα έλεγε ο ΕΛΑΣ), ο Karl von Le Suire υπογράφει στις 10 Δεκεμβρίου 1943 την εντολή για την πλήρη καταστροφή των Καλαβρύτων και των Μαζέικων (Κλειτορία) όπως και τη σφαγή των πληθυσμών τους, κίνηση που έμεινε γνωστή ως «επιχείρηση Καλάβρυτα». Έχει ήδη προηγηθεί η σφαγή αμάχων και ο εμπρησμός ολόκληρων χωριών όπως στο Δάρα και τους Ρωγούς κατά την προέλαση της 117ης Μεραρχίας.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Στις 13 Δεκεμβρίου 1943 τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες άνω των 13 ετών των Καλαβρύτων και αφού τους οδηγούν λίγο πιο έξω, στο λόφο του Καπή, τους εκτελούν με πυροβόλα. 441 Καλαβρυτινοί θερίστηκαν εκεί από τα πολυβόλα ή τη χαριστική βολή και μόνο 13 κατάφεραν να γλιτώσουν αυτή την τελευταία. Όσο εκτυλίσσονται τα παραπάνω, τα γυναικόπαιδα των Καλαβρύτων κλείνονται στο σχολείο της κωμόπολης την ίδια ώρα που οι ναζί έχουν βάλει φωτιά στη στέγη του και πυρπολούν όλα τα σπίτια, τις εκκλησίες, τα καταστήματα και τα δημόσια κτίρια. Την ίδια τύχη θα έχουν δεκάδες χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων ανεβάζοντας συνολικά τον αριθμό των δολοφονημένων και εκτελεσθέντων από 700 ως 1400 απλούς πολίτες, συνθέτοντας το μεγαλύτερο ναζιστικό ολοκαύτωμα που γνώρισε η κατοχική Ελλάδα.

Και αφού τα εκθέσαμε όλα αυτά ας πάμε στο προκείμενο.

Βρέθηκε όντως κάποιος ναζί στρατιώτης που ενώ φυλούσε την πύλη του φλεγόμενου σχολείου των Καλαβρύτων, εντέλει λυπήθηκε τα γυναικόπαιδα και τα άφησε να δραπετεύσουν για να «εκτελεστεί μετά από τους ορκισμένους ναζί»;

-Με βάση τις δοσμένες μαρτυρίες των επιζώντων κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ αλλά αντίθετα τα γυναικόπαιδα έσπασαν μόνα τους την πύλη και κατάφεραν να δραπετεύσουν. Μάλιστα πάνω στον πανικό αυτό ποδοπατήθηκε και η μόνη Καλαβρυτινή που σκοτώθηκε εκείνη τη μέρα, η Κρίνα Τσαβαλά (née Κρίνα Αγγελοπούλου από το Μοστίτσι Καλαβρύτων). Επομένως η συγκεκριμένη ιστορία είναι πλαστή.

Ή μήπως οι ναζί προχώρησαν στα αντίποινα αυτά επειδή τάχα οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν ήδη εκτελέσει τους αιχμαλώτους από την μάχη της Κερπινής;

-Η εκτέλεση των αιχμαλώτων ναζί από τον ΕΛΑΣ σύμφωνα με την μαρτυρία του Κομνηνού Πυρομάγλου που συμμετείχε στην αντίσταση από τις γραμμές του ΕΔΕΣ (και όχι του ΕΛΑΣ)  έγινε το βράδυ μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων στην περιοχή Μάζι του όρος Χελμός ενώ υπάρχουν και γερμανικές μαρτυρίες που θέλουν την εκτέλεση των ναζί να πραγματοποιείται λίγες μέρες αργότερα, στις 17 Δεκεμβρίου. Πράγμα που σημαίνει ότι και σ’ αυτή την περίπτωση μιλάμε για ψέμα και εκ των υστέρων δικαιολόγηση της ναζιστικής θηριωδίας.

Για όλη αυτήν όμως την μυθοπλασία περί αντιποίνων λόγω της «πρότερης εκτέλεσης των ναζί αιχμαλώτων» ευθύνεται η συγκεκριμένη ταινία ή μήπως οι ρίζες της  βρίσκονται βαθύτερα;

-Οι πρώτες επίσημες από ελληνικής πλευράς αναφορές για την πρότερη σφαγή των ναζί αιχμαλώτων από τον ΕΛΑΣ, που έδωσαν τάχα το πάτημα στη Βέρμαχτ να ασκήσει αντίποινα σκοτώνοντας αμάχους, ανήκουν στο κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) δια στόματος του Αχαιού βουλευτή Παναγιώτη Κανελλόπουλου στις συζητήσεις της Βουλής που διεξήχθησαν στις 20, 21 και 22 Οκτωβρίου 1959. Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που «έκανε αντίσταση» από τη Μέση Ανατολή και μετά έπαιζε «τον φίλο» στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την απελευθέρωση για να ταυτιστεί πλήρως με τα αγγλικά συμφέροντα από τα Δεκεμβριανά και μετά. Ας μην εκπλησσόμαστε όμως. Ο αρχηγός του ίδιου κόμματος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, λίγο νωρίτερα, στις αρχές του 1959 είχε προωθήσει μέσω της κυβέρνησης του το νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» προκειμένου να πέσουν στα μαλακά και να απελαθούν στη Δυτική Γερμανία πρώην εγκληματίες πολέμου, όπως ο ναζί αξιωματικός Μαξ Μέρτεν που είχε βαρύ ιστορικό εγκλημάτων πολέμου στη Θεσσαλονίκη. Με βάση αυτό το νόμο ο Μέρτεν αποφυλακίζεται και αποστέλλεται στη Δυτική Γερμανία το Νοέμβριο του 1959, όπου και αφέθηκε εντέλει ελεύθερος. Ο ίδιος μάλιστα λίγο αργότερα, προέβη σε «αποκαλύψεις» για το βρώμικο, δηλαδή το δωσίλογο, παρελθόν τόσο του Κων/νου Καραμανλή όσο και του υπουργού Εξωτερικών Μακρή στον δυτικογερμανικό τύπο.

Κατόπιν όλων αυτών αξίζει να δει κανείς την ταινία «Καλάβρυτα 1943» ή όχι;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αξίζει να δούμε κάθε ταινία, παρά τη σκόπιμη ή άστοχη μυθοπλασία που μπορεί να περιλαμβάνει με πιθανή πρόθεση την “ανάδειξη της ανθρωπιάς” ακόμα και μέσα στα ναζιστικά στρατεύματα. Να τη δούμε γιατί μιλάει για μια ανοιχτή πληγή του λαού μας, που κοντά 80 χρόνια μετά δεν έχει κλείσει. Να την δούμε γιατί ο καθένας από εμάς πρέπει να έχει μια εικόνα της φρίκης του ναζιστικού ολοκαυτώματος αλλά και της απανθρωπιάς του ναζιστικού κτήνους. Να τη δούμε γιατί μέχρι σήμερα το γερμανικό κράτος δεν έχει προχωρήσει στην αποπληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων για όσα εγκλήματα έκαναν οι ναζί προπάτορες του στα Καλάβρυτα, το Κομμένο, το Δίστομο, την Κάνδανο, το Χορτιάτη και αλλού. Να τη δούμε γιατί το δηλητήριο του ναζισμού και του φασισμού κοχλάζει στην ελληνική κοινωνία, πατώντας πάνω στην ιστορική λήθη και την στοχευμένη προσπάθεια του κεφαλαίου να μας δείξει ως εχθρό τον ξένο και τον αδύναμο για να μη το τσακίσουμε όπως του αξίζει. Αλλά να μη μείνουμε μόνο σε μια ταινία για να κατανοήσουμε όλα τα παραπάνω.

Και κάτι τελευταίο. Το 1943 η μάνα της μάνας μου, από το χωριό Σιγούνι των Καλαβρύτων, ήταν 6 χρονών. Η πλειοψηφία των χωριανών της και η οικογένεια της άκουσε ευτυχώς τους αντάρτες και δεν έμεινε στο χωριό αλλά ανέβηκε στη ράχη του Χαμάκου που χωρίζει σχεδόν στα δυο τον κάμπο των Λουσών – νότια των Καλαβρύτων. Εκεί έμειναν 3-4 μέρες κι από εκεί είδαν τους ναζί να καίνε τα χωριά του κάμπου (Σιγούνι, Ντούνισα, Σουδενά), να πλιατσικολογούν τα αγροτόσπιτα και να εκτελούν κάθε χωρικό που είχε πειστεί ότι δεν θα πειραχτεί από την 117η Μεραρχία στα πλαίσια της επιχείρησης «Καλάβρυτα».

Κάπως έτσι γλίτωσαν από το μακελειό των ναζί και δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των θυμάτων του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων σήμερα.

Και δεν τους γλίτωσε κανένας ναζί που τάχα μετάνιωσε, γιατί τέτοιος ναζί στα Καλάβρυτα δεν υπήρξε. Όπως δεν υπήρξε κι εκείνος που τάχα γλίτωσε τα γυναικόπαιδα στην πύλη του δημοτικού σχολείου Καλαβρύτων.

Η μεγάλη ιστορική παράχαραξη βέβαια δεν αφορά τέτοια ή αντίστοιχα περιστατικά. Γιατί ακόμα και αν στα Καλάβρυτα δεν βρέθηκε κανείς ναζί στρατιώτης να συγκινηθεί από το ολοκαύτωμα και να ανοίξει την πόρτα του σχολείου, αλλού μπορεί να βρέθηκε. Η παραχάραξη αφορά το ελεεινό δόγμα του ιστορικού αναθεωρητισμού ότι η Αντίσταση προκάλεσε τα ναζιστικά αντίποινα και τις θηριωδίες. Ότι αν δεν υπήρε αντάρτικο, ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, οι Γερμανοί δεν θα έκαιγαν πόλεις και χωριά. Δεν θα έκαναν εκτελέσεις.

Το δόγμα του ιστορικού αναθεωρητισμού εμφανίζει τους κατακτητές αμυνόμενους και τους κατακτημένους θύτες. Εμφανίζει την ιστορία αναποδογυρισμένη, κομμένη και ραμένη στα μέτρα όσων θέλουν να θολώσουν τις σκοτεινότερες στιγμές που έζησε η ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα. Αλλά και να μειώσουν τη μοναδική και ανεπανάληπτη συμβολή των κινημάτων Αντίστασης σε όλη την Ευρώπη στην ήττα του Άξονα και τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνστών σε αυτήν.

Αυτή η ιστορική παραχάραξη, προσφιλής στη μετεμφυλιακή Ελλάδα όπου οι αντιστασιακοί πέρασαν από φωτιά, μαχαίρι, εξορίες και εκτελέσεις και οι συνεργάτες των Γερμανών τιμούνταν από το κράτος, είναι και η πιο επικίνδυνη. Όχι απλά γιατί κηρύσσει ότι η δίκαιη αντίσταση είναι μάταιη και πιθανώς επιζήμια, αλλά γιατί – ακόμα χειρότερα-  δικαιώνει σήμερα το ναζισμό και το φασισμό!

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Βασίλης Κ. Λάζαρης (2014), Η Αχαΐα στην Κατοχή 1941 – 1944, Πάτρα: Διαπολιτισμός.

Ευάγγελος Μαχαιράς (2001), 50 χρόνια μετά, Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.

Περικλής Ροδάκης (2001), ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1941-1944 Η Αντίσταση στην επαρχία, Το Ολοκαύτωμα, Αθήνα: Παρασκήνιο.

Χέρμαν-Φρανκ Μάγερ (2003), Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα-Τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα, Αθήνα: Εστία.

Χρήσιμες πληροφορίες για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων με πλούσιο αρχειακό υλικό διαθέτει και το επίσημο site του μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος https://www.dmko.gr/episkepsi/

Ναζιστικοί χαιρετισμοί ΕΠΑΛ Σταυρούπολης

“Μαθήματα” από τα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης

/0 Comments/in , /by

Τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης έχουν πολλά μαθήματα να μας διδάξουν. Το πρώτο είναι ότι η Χρυσή Αυγή και οι παραφυάδες τους παραμένουν ζωντανές και ενεργές, αλλά σε ένα επίπεδο πολιτικής δράσης χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν κατά την κοινοβουλευτική περίοδο των ναζί. Έχουν επιστρέψει στη δράση σε επίπεδο στρατολόγησης και οργάνωσης πυρήνων (και) σε λαϊκές γειτονιές, σε οργανωμένους οπαδούς και αλλού, προκειμένου να ανασυγκροτήσουν το δίκτυο εκφοβισμού και άσκησης επιρροής. Δεν μπορούν να ασκήσουν πολιτική επιρροή ακόμα σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Το δεύτερο είναι ότι σε αυτό το πλαίσιο, της στρατολόγησης και της ανασυγκρότησης, οι ναζιστικές ομάδες, ουδόλως στρέφονται εναντίον του υποτιθέμενου εχθρικού προς αυτές κράτους (αυτό που δήθεν τους φυλάκισε άδικα κτλ.), αλλά εναντίον εκείνων που ήταν και παραμένουν οι πραγματικοί εχθροί του ναζισμού: της αριστεράς. Το αστικό κράτος και τα σώματα ασφαλείας ιδιαίτερα, όχι μόνο δεν αποτελούν εχθρό των ναζί αλλά αναγκαίο, προστατευτικό μηχανισμό, ο οποίος με διαφόρους τρόπους θωπεύει εκ νέου τα κακομαθημένα άτακτα ξαδέρφια της επίσημης δεξιάς και του κράτους. Η στρατολόγηση γίνεται αποκλειστικά με εχθρό την αριστερά, διότι ακριβώς ο ναζισμός και αυτοί που τον ακολουθούν είναι ερωτευμένοι με την καταπιεστική, εξουσιαστική ισχύ του κράτους, στην υπερθετική της εκδοχή.

Το τρίτο είναι ότι προφανώς για λόγους εσωτερικούς τους, οι ναζιστικές ομάδες θέλουν νίκες στον δρόμο εξ ού και επέλεξαν να επιτεθούν δημοσίως. Το ποιοι ακριβώς λόγοι τους ωθούν σε αυτήν την απόφαση μένει να φανεί. Ενδεχομένως διαγκωνισμοί επιρροής ή η έλλειψη πιο “ώριμης” καθοδήγησης λόγω φυλάκισης κάποιων εκ των στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Το τέταρτο μάθημα είναι ότι η κυβέρνηση αλλά και η ΝΔ εν γένει έχουν επιστρέψει πλησίστιες, στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής δια της “θεωρίας των δύο άκρων”. Πρωταγωνιστεί μάλιστα ο υφυπουργός Συρίγος και άλλοι “κεντρώοι” (όχι τυχαία), κρατώντας στο παρασκήνιο τους συνήθεις υπόπτους της ακροδεξιάς: Πλεύρη, Μπογδάνο κ.ο.κ. Η ρητορική περί πρόκλησης και βίας (και) από τις αριστερές νεολαίες αποτελεί όχι μόνο αθώωση εμμέσως πλην σαφώς της Χρυσής Αυγής αλλά επιπλέον και μέσο ελεγχόμενου, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, εκφασισμού ευρυτέρων μαζών. Ο “φιλήσυχος” πολίτης, οποίος δεν μπορεί να ξεχωρίσει μεταξύ πολιτικής δράσης της αριστεράς (συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί της) και ναζιστικής βίας είναι το εύφορο έδαφος της ανοχής στον ναζισμό, αν όχι της άμεσης υποστήριξης.

Το πέμπτο μάθημα είναι ότι η μόνη απάντηση στο ναζισμό είναι η πολιτικοποίηση της νεολαίας, από τον μαθητικό χώρο ακόμα, όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες. Οι πολιτικές νεολαίες της αριστεράς οφείλουν να ανασυγκροτήσουν τάχιστα και αποτελεσματικά τις φοιτητικές παρατάξεις τους και τα μαθητικά τους τμήματα. Δεν υπάρχει μη πολιτικό σχολείο και δεν χρειάζεται να διαβάσει Αλτουσέρ κανείς για να το αντιληφθεί. Αρκεί να δει τα σχετικά συνταγματικά άρθρα, τα οποία προβλέπουν συγκεκριμένους, αμιγώς πολιτικούς στόχους για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το “μη πολιτικό” σχολείο είναι σχολείο χωρίς αμφισβήτηση. Έρμαιο της εξουσίας και των σαπρόφυτων του ναζισμού. Εκείνοι που μιλούν για έξωση όλων των πολιτικών νεολαιών από τα σχολεία στρώνουν τον δρόμο στον εκφασισμό.

Το έκτο μάθημα έχει να κάνει με την τάση εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας: η αδιαφορία, η υποτίμηση και τελικά το ξερίζωμα του λαϊκού, η εγκατάλειψή του σε μια διαρκώς διευρυνόμενη απόσταση από την πολιτική και σε μια ολοένα πιο επισφαλή οικονομική και κοινωνική θέση, η τρομακτική κυριαρχία της πλέον χυδαίας πολιτιστικής υποβάθμισης κάθε βράδυ από τις τηλεοπτικές οθόνες και από τα σκουπίδια της λούμπεν μουσικής παραγωγής των ΗΠΑ, ο δηλητηριώδης και δηλητηριασμένος λόγος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η αμορφωσιά, ο βιασμός της ιστορίας, η ερήμωση του κοινωνικού, μοιραία συντηρούν και επιτείνουν τις ονειρώξεις εξουσιαστικότητας σε μέρος του πληθυσμού, οι οποίες βρίσκουν φιλόξενες αγκαλιές στο ναζισμό. Χωρίς μια μεγάλη εκστρατεία πολιτικής και πολιτιστικής αναβάθμισης, ανασυγκρότησης του κοινωνικού και γείωσης των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς, ο ναζισμός θα δαγκώνει ξανά και ξανά, ενώ η παραδοσιακή δεξιά θα πετυχαίνει να μας ωθεί ολοένα δεξιότερα ή και… ακροδεξιότερα.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Σε ποια πολεμικά μέτωπα σκοτώθηκαν πόσοι ναζί – Τι δείχνει η ιστορική έρευνα

/0 Comments/in /by

Η “ευρωπαϊκή φάση” του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή που αφορούσε την ανατροπή της ιεραρχίας των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ξεκίνησε με αισιόδοξους, για την Γερμανία, οιωνούς. Το γαλλο-βρετανικό σύστημα είχε αποδείξει στο Μόναχο, τον Σεπτέμβριο του 1938, ότι δεν επιθυμούσε να εμπλακεί σε περιπέτειες και πολεμικά μέτωπα για να προασπίσει την ευρωπαϊκή τάξη που το ίδιο είχε δημιουργήσει στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Είχε αποδείξει επίσης ότι θεωρούσε την Σοβιετική Ένωση πολύ πιο επικίνδυνο εχθρό από τους ναζί και τους φασίστες, σκορπίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε φόβο του Βερολίνου για διμέτωπο αγώνα.

Στο νέο πόλεμο οι πίνακες απωλειών ήταν λιγότερο καταθλιπτικοί και οι αντίστοιχοι των επιτυχιών σαφώς πιο γεμάτοι. Στα 1939 η Γερμανία κατέκτησε την Πολωνία με κόστος 15.000 νεκρούς, αντιπαρατάχθηκε απέναντι στον γαλλικό και τον βρετανικό στρατό χάνοντας λιγότερους από δύο χιλιάδες στρατιώτες τον μήνα. Από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο του 1940 κατέκτησε την Νορβηγία, τη Δανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γαλλία, χάνοντας αθροιστικά 60.000 στρατιώτες. Στη μάχη της Αγγλίας και στη μάχη του Ατλαντικού χάνονταν κυρίως μηχανές, λίγοι άνθρωποι.

Την άνοιξη του 1941 η γερμανική Ευρώπη, η “Νέα Ευρώπη”, όπως την ονόμασαν, πρόσθεσε την Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα στα κράτη που κατέκτησε. Την ίδια εποχή πάτησε πόδι στην Αφρική. Το κόστος, τον Απρίλιο και τον Μάϊο του 1941, 17.000 νεκροί. Στις 22 Ιουνίου 1941, μετά από 18 περίπου μήνες πολέμου οι γερμανικές απώλειες σε νεκρούς ήταν 134.000 συνολικά. Ήταν κατά 12.000 λιγότεροι από τους νεκρούς του 1914. Με αυτό το τίμημα είχε κατακτηθεί ή υποταγεί μια ολόκληρη ήπειρος. Είχαν νικηθεί δέκα στρατοί και είχαν καταληφθεί στρατιωτικά δέκα κράτη. Στα περισσότερα από αυτά το τίμημα που πλήρωσε ο γερμανικός στρατός σε ζωές στρατιωτών του ήταν μικρότερο από τους 2.300 νεκρούς που προκάλεσε η καταστροφή του “Βίσμαρκ” τον Μάϊο του 1941.

Πολεμικά μέτωπα

Η εισβολή στην Σοβιετική Ένωση ανέτρεψε εντυπωσιακά τις στατιστικές των απωλειών του γερμανικού στρατού, από την πρώτη κιόλας ημέρα. Στις εννέα πρώτες ημέρες του πολέμου, τον Ιούνιο, οι Γερμανοί είχαν 25.000 νεκρούς στο ανατολικό μέτωπο. Τον Ιούλιο οι νεκροί στο ίδιο μέτωπο ήταν 63.000, περισσότεροι από τις εκστρατείες κατά της Γαλλίας και των Βαλκανίων αθροιστικά. Από τις 22 Ιουνίου ως τις 31 Δεκεμβρίου του 1941 ο γερμανικός στρατός έχασε στη Ρωσία 302.000 νεκρούς (ποσοστό 84,6%) από το σύνολο των 357.000 απωλειών του σε όλα τα μέτωπα. Ήταν περισσότερο από δύο φορές περισσότεροι από τους αντίστοιχους των 18 πρώτων μηνών του πολέμου και συγκρίσιμοι πλέον με τους αντίστοιχους του φονικού 1915.

Σε ολόκληρο το έτος αυτό οι Γερμανοί έχασαν 812.000 νεκρούς από τους οποίους οι 701.000 σκοτώθηκαν στο ανατολικό μέτωπο (ποσοστό 86,3%).Τα δύο τελευταία χρόνια του πολέμου, το 1944 και οι τέσσερεις μήνες του 1945,ήταν η πλέον αιματηρή περίοδος του πολέμου και εκείνη για την οποία έχουμε τα λιγότερα στατιστικά στοιχεία και, ως εκ τούτου τις μεγαλύτερες αποκλίσεις στις εκτιμήσεις. Για ολόκληρο το 1944 οι απώλειες της Γερμανίας σε νεκρούς ήταν1.802.000. Από αυτούς οι 1.233.000 (ποσοστό 68,4%) σκοτώθηκαν στο ανατολικό μέτωπο.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ακόμα και τον Αύγουστο του 1944, όταν κατέρρευσε το μέτωπο στην Γαλλία και ένα μεγάλο μέρος του εκεί γερμανικού στρατού καταστράφηκε οι νεκροί ήταν συνολικά 349.000 από τους οποίους οι 277.000 και πάλι στο ανατολικό μέτωπο. Για το 1945 τα στοιχεία είναι ασαφή, πλην όμως, η δυτική και η σημερινή γερμανική βιβλιογραφία θεωρούν ότι τα δύο τρίτα των απωλειών στο έτος αυτό οφείλονται στις μάχες με τον Κόκκινο Στρατό. Οι απώλειες των τελευταίων απελπισμένων μαχών του 1945 υπολογίστηκαν σε περισσότερους από 1.250.000 νεκρούς. Οι μεγάλες τιτάνιες συγκρούσεις το έτος αυτό έγιναν σχεδόν αποκλειστικά στο ανατολικό μέτωπο (Βουδαπέστη, Κουρλάνδη, Βερολίνο…).

Νεκροί στο Ανατολικό μέτωπο

Με βάση τους παραπάνω αριθμούς, που προέρχονται από Γερμανικές Υπηρεσίες, αρμόδια πρόσωπα ή αρχειακές εκθέσεις, από την αρχή του πολέμου ως τις 31 Δεκεμβρίου του 1944, η Γερμανία έχασε στα πεδία των μαχών 3.677.000 νεκρούς ή διαπιστωμένους νεκρούς. Από αυτούς τους 2.743.000 (ποσοστό 74,6%) στο ανατολικό μέτωπο. Οι γερμανικές κυβερνήσεις υπολογίζουν σε 635.000 τους άμαχους που σκοτώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων. Αυτή η κατηγορία των νεκρών μπορεί να πιστωθεί αποκλειστικά σε Βρετανούς και Αμερικανούς – οι Σοβιετικοί δεν βομβάρδισαν αμάχους.

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, για να ισοσκελιστεί το προηγούμενο “άκομψο” μέγεθος, υποστηρίχθηκε ότι ως και 2.500.000 Γερμανοί πολίτες χάθηκαν στις μαζικές εκτοπίσεις και στην προσφυγιά στα ανατολικά εδάφη. Σήμερα ο αριθμός αυτός (η εκκένωση των περιοχών έγινε χειμώνα κάτω από άθλιες συνθήκες, σε πολεμικό περιβάλλον) έχει σαφώς συρρικνωθεί στο επιστημονικό περιβάλλον. Γίνεται λόγος για 500.000 θύματα και έχει αποδοθεί στις διαταγές του Βερολίνου για εκκένωση των γερμανικών πληθυσμών εκεί όπου έφθαναν οι Ρώσοι. Διατηρείται όμως στο πολιτικό πεδίο. Η γερμανική κυβέρνηση εμμένει στον μεγάλο αριθμό ώστε να μπορεί να υποστηρίξει ότι η Γερμανία υπήρξε το μεγάλο θύμα του πολέμου.

Στην πρόσφατη εξάλλου ημιεπίσημη γερμανική ιστορία (“Η Γερμανία και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος”) υποστηρίζεται ότι τον πόλεμο αυτόν τον ξεκίνησε η Σοβιετική Ένωση. Οι παραπάνω αριθμοί ελάχιστο σχολιασμό χρειάζονται. Μιλούν από μόνοι τους. Ο πόλεμος κράτησε συνολικά 64 μήνες. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Γερμανία, τους συμμάχους της και την Σοβιετική Ένωση κράτησε 46 μήνες. Από τους 46 αυτούς μήνες, τους 35 η ΕΣΣΔ πολέμησε ουσιαστικά μόνη της. Μόνο μετά την απόβαση στην Νορμανδία, στις 6 Ιουνίου 1944 υπήρξε άξιο λόγου δυτικό μέτωπο, ικανό να τραβήξει σημαντικές δυνάμεις από το ανατολικό μέτωπο. Δεν χρειάζονται νομίζω περισσότερα για να απαντηθεί το ερώτημα, ποιος νίκησε την Γερμανία και το ναζισμό.

Πηγή: slpress.gr

«Ζήτω το ΟΧΙ, υπερασπιστές του ΝΑΙ». Η ανιστόρητη αριστεία του μηνύματος Κεραμέως.

/0 Comments/in /by

Το μήνυμα της Κεραμέως για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου αποτελεί μνημείο αμάθειας, αμορφωσιάς και αριστείας πληρωμένης με τα λεφτά και το όνομα του μπαμπά. Συνιστά επίσης κυνική δήλωση ότι την ιστορία την γράφουν κατά το δοκούν οι νικητές. Την παραχαράσσουν ξανά και ξανά, κατά τις τρέχουσες σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης, δηλαδή της τάξης που υπηρετούν.

Η Κεραμέως, στο καθιερωμένο μήνυμα του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας (δηλαδή σε επίσημο κείμενο και όχι σε προφορικό λόγο), ανακάλυψε ότι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο «στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Μετέτρεψε επίσης τον (μηδέποτε στη δήλωσή της αναφερθέντα) επιτιθέμενο ιταλικό φασισμό, από εισβολέα σε «κατακτητή».

Εάν ένας κοινός θνητός τριτοδεσμίτης του 1998 έκανε τα ίδια λάθη, δεν θα έβλεπε την Νομική Κομοτηνής ούτε με τα κιάλια. Όχι όμως η κυρία Κεραμέως. Όπως και οι όμοιοι της τάξης και των εισοδημάτων της, μπορούσε να προχωρήσει σε εξαιρετικές σπουδές στη Νομική της Σορβόννης και του Χάρβαρντ και να γίνει μία εκ των αρίστων, χωρίς να γνωρίζει -όπως απέδειξε- στοιχειωδώς ιστορία.

Άλλωστε, πόσοι και πόσοι απόφοιτοι λαμπρών Πανεπιστημίων και ακριβών Κολλεγίων, δεν είναι άριστοι κατά τους τίτλους σπουδών, αλλά στουρνάρια κατά τα υπόλοιπα; Πόσα και πόσα ονόματα της επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ, δεν εξασφαλίζουν βαρύ και κορυφαίο πτυχίο, αφήνοντας ενεούς πρώην συμμαθητές τους; Όλοι αυτοί, με περισσό θράσος, επισείουν το λαμπρό πτυχίο τους στο χέρι, αποστομώνοντας και προσβάλλοντας καθημερινά τους ιθαγενείς, τους σπουδαχθέντες στην ημεδαπή, τους πτωχούς αποφοίτους ελληνικών πανεπιστημίων, ή πολύ περισσότερο τους μη έχοντες πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως στη δήλωση της Κεραμέως, δεν είναι η ασύγγνωστη -για Υπουργό Παιδείας- αμάθειά της, αλλά η κυνική της σκοπιμότητα. Και η αποτυχημένη προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα στον χοντροκομμένο πατριωτισμό και στον μεταμοντέρνο αναθεωρητισμό.

Από τη μια, η δήλωση της Υπουργού μοιάζει με διάγγελμα μεταπολεμικού γυμνασιάρχη επαρχιακής κωμόπολης που ξελαρυγγιάζεται για «το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην μακραίωνη ιστορία μας», «την έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις, που τον απειλούν». Παρεμπιπτόντως, το κόμμα μετά το «τις δυνάμεις», δεν χρειάζεται. Αν η κυρία Κεραμέως ήταν απλώς μια καλή μαθήτρια στο Γυμνάσιο θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν βάζουμε ποτέ κόμμα πριν τις αναφορικές προσδιοριστικές προτάσεις. Δυστυχώς, είναι μία αριστεύσασα του Χάρβαρντ, οπότε πέραν της νεοελληνικής ιστορίας, ταλαιπωρεί και την νεοελληνική γραμματική. Αν πάλι δεν θυσίαζε χάριν του καθυστερημένου εκλογικού της ακροατηρίου τον ορθό λόγο του δυτικού πολιτισμού (με τον οποίο δεν μπορεί να μην ήρθε σε επαφή κατά τις σπουδές της), δεν θα μιλούσε αστοιχείωτα και σκοταδιστικά για «έμφυτη τάση». Οι λαοί διαμορφώνουν τάσεις, στάσεις και συμπεριφορές λόγω ιστορικών συνθηκών. Όχι λόγω DNA.

Από την άλλη, η δήλωση της Υπουργού επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία αφαιρώντας από την εξίσωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον φασισμό και τον ναζισμό. Αντικαθίστανται βολικά από το μίσος και τη βία. Λες και τα περίπου 80 εκατομμύρια νεκρών οφείλονται γενικώς σε ανθρώπους και κράτη που ξαφνικά μισήθηκαν και ακόμα ξαφνικότερα κατέφυγαν στη βία.

Ο Νέος Λόγος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού αφαιρεί κάθε αναφορά στις ιδεολογίες, στις μαζικές κοινωνικές συγκρούσεις, στις τάξεις, στα έθνη και στα συλλογικά συμφέροντα, στις πολιτικές που γεννούν εγκλήματα και στις πολιτικές που γεννούν διεξόδους. Ο νέος άνθρωπος του 21ου αιώνα πρέπει να μάθει να χρεώνει τις μεγάλες συγκρούσεις του παρελθόντος σε ανθρώπινα πάθη και όχι σε ιστορικά διαμορφωμένες συνθήκες. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος για τους ιεροκήρυκες της άρχουσας τάξης είναι αποτέλεσμα παράφρονων ανθρώπων, αποτέλεσμα του μίσους και της βίας, δεν είναι αποτέλεσμα ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών επιλογών.

Το πραγματικό πρόβλημα της Υπουργού δεν είναι να κατονομάσει το φασισμό. Σε διορθωτική της δήλωση μπορεί και να το κάνει. Ο στόχος της είναι να κατατάξει τον ναζισμό στην ίδια γενική συνομοταξία, στη συνομοταξία της βίας και του μίσους, με άλλες, εντελώς αντίθετες και πλήρως ανταγωνιστικές ιδεολογίες. Για αυτό και η κουτοπόνηρα γενικόλογη, αντι-ιστορική, αναθεωρητική της αναφορά. Για αυτό και η εξοργιστική σύνδεση με τον σύγχρονο «λαϊκισμό», τεμπέλα την οποία οι καλοπληρωμένοι άριστοι κολλάνε σε καθετί που ξεφεύγει από τα δηλωμένα συμφέροντα της τάξης τους. Η βία και το μίσος -γενικώς- φταίνε για την εκατόμβη νεκρών που προκάλεσε ο ναζισμός και ο φασισμός. Η βία και το μίσος -γενικώς- φταίνε σήμερα, όταν οι φτωχοί και οι ριγμένοι διεκδικούν δικαιώματα και ονειρεύονται ανατροπές. Πάντα θα υπάρχει μια Κεραμέως που τολμά να συνδέει τον ναζισμό και τον φασισμό, με τις σημερινές κοινωνικές συγκρούσεις. Και πάντα θα συμπληρώνεται από ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της Αυγής που θα μας καλεί να πολεμήσουμε ενάντια σε “κάθε φασισμό”, αναπαράγοντας το χυδαίο αντικομμουνιστικό οχετό για πολλούς φασισμούς διαφόρων χρωμάτων.

Η διαχρονική καούρα κάθε νεοφιλελεύθερου φελλού είναι να εξισώσει την αποκρουστικότερη μορφή που πήρε ο καπιταλισμός στον εικοστό αιώνα, δηλαδή τον ναζισμό, με τον θανάσιμο αντίπαλό του, τον κομμουνισμό. Η 28η Οκτωβρίου, για την ανεπίγνωστη Υπουργό είναι μια τέτοια, θαυμάσια ευκαιρία. Αντί να υπογραμμιστεί η ιστορική αλήθεια της αντιπαράθεσης σε μια τερατώδη ιδεολογία που συγκροτήθηκε και στηρίχτηκε από τον καπιταλισμό ως αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, πετιούνται όλα στο μπλέντερ της βίας και του μίσους. Χωρίς ιδεολογικό και κοινωνικό πρόσημο, χωρίς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, χωρίς πολιτικές και ιστορικές αιτίες.

Πόσο εύκολα κάμποσοι άλλοι αριστεύσαντες του Χάρβαρντ, πριν δύο μήνες, συνέταξαν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ταυτίζει τον ναζισμό με τον σοσιαλισμό, και τη χιτλερική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση; Αυτοί δεν έκαναν το ίδιο λάθος στις χρονολογίες με την εν Ελλάδι αριστεύσασα. Αντίθετα, πιο πονηρά, «χρέωσαν» την ναζιστική εισβολή στην Πολωνία το 1939, στο σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ. «Ξέχασαν» τεχνηέντως ότι ένα χρόνο νωρίτερα, το 1938, η συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με τις φαρδιές πλατιές υπογραφές της Αγγλίας και της Γαλλίας στη ναζιστική προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας. Θα ήθελαν, οι εν λόγω άριστοι, μια Σοβιετική Ένωση που αντί να ετοιμάζεται και να οχυρώνεται απέναντι στην ναζιστική προέλαση, να βάζει οικειοθελώς τη θηλειά του δήμιου στο λαιμό της.

Η δήλωση της Κεραμέως έχει μία ακόμα πλευρά, που δεν έχει επισημανθεί. Παραλείπει μια κακή λέξη. Μια λέξη που και μόνο η εκφορά της επιφέρει σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Τη λέξη «ΟΧΙ». Τη λέξη που ξορκίζουν οι υπηρετούντες τον φτηνό ρεαλισμό, την προσαρμογή σε κάθε απαίτηση, την υποταγή στο δίκαιο των ισχυρών. Έγκλημα καθοσιώσεως για την Κεραμέως και την τάξη που υπηρετεί, το να λέει κανείς ΟΧΙ. Πολύ περισσότερο, όταν λες ΟΧΙ παρά και ενάντια στους συσχετισμούς. Όταν το ΟΧΙ μοιάζει παράλογο, αυθάδες, προκλητικό. Όταν αγνοεί την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Όταν αμφισβητεί το πώς συνήθως γίνονται οι δουλειές και πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Όταν το ΟΧΙ διαταράσσει την αρμονία της κατεστημένης τάξης. Τότε το ΟΧΙ είναι λόγος να σαπίσουν λαοί και έθνη στην κόλαση.

Θα μπορούσε στα αλήθεια το μήνυμα της Κεραμέως για την 28η Οκτωβρίου να περιλαμβάνει αυτήν την απαράδεκτη λέξη;

Δεν μπορεί φυσικά καμιά Κεραμέως να καταφερθεί εναντίον του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου, αν και με την κεκτημένη λύσσα ενάντια στο ΟΧΙ του 2015, πολύ θα το ήθελε. Μπορεί όμως να το παραλείψει ή να το θάψει, με αφόρητες κοινοτοπίες για τον  «ατομικισμό και την αποξένωση που μαστίζουν την ανθρωπότητα», για την «αυταπάρνηση, τον αλτρουισμό και την αλληλεγγύη», για τη «διαδραστική σχέση με το παρελθόν». Η οποία «διαδραστική σχέση» μας επιτρέπει να βάζουμε το παρελθόν στην κλίνη του Προκρούστη και να κόβουμε ότι περισσεύει ή να τεντώνουμε ότι μας βολεύει.

Η σύγχρονη εποχή θέλει θετικές προτάσεις, θέλει συναινέσεις και συμβιβασμούς, θέλει πνεύμα κατάφασης και όχι άρνησης. Θέλει ΝΑΙ, δεν θέλει ΟΧΙ. Μας το είπαν σε όλους τους τόνους το 2015. Μας το υπογράμμισαν με τη μετέπειτα στάση τους ακόμα και αυτοί, που τότε, βρέθηκαν επικεφαλής του ΟΧΙ. Σύμπαντες οι κυβερνώντες μας δίδαξαν ότι οι λαοί οφείλουν να συμπαρατάσσονται και να υπακούουν, όχι να αντιπαρατίθενται και να αντιδρούν.

Οι άριστοι στην Ελλάδα το παλεύουν λυσσαλέα. Υπερασπίζουν το ΝΑΙ με όλους τους τρόπους. Κόβουν και ράβουν ακόμα και την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου για να παπαγαλίσουν ανοήτως τις σκοπιμότητές τους. Με την έπαρση που τους χαρακτηρίζει, νομίζουν ότι θα το πετύχουν. Η αμάθεια, η ρηχότητα και η επιπολαιότητά τους όμως, διαρκώς θα θυμίζει ότι οι υπηρετούντες την άρχουσα τάξη είναι πολύ λίγοι για να ξεριζώσουν τη συλλογική μνήμη των λαών.

Ζήτω το ΟΧΙ, και κάθε ΟΧΙ, κάθε λαού, που δεν βολεύεται με τα ΝΑΙ.