Άρθρα

Το κράτος δικαίου δεν εκβιάζεται, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, η δημοκρατία δεν εκδικείται και άλλα ωραία παραμύθια

/0 Comments/in , /by

Η κυβέρνηση δεν πρέπει απλώς να ικανοποιήσει το αίτημα του Κουφοντίνα να μεταχθεί από μια φυλακή σε μια άλλη, ως ο νόμος ορίζει. Πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την αποφυλάκισή του. Πριν αρχίσουν να βαράνε οι σειρήνες της αντιτρομοκρατικής και οι συναγερμοί της πρεσβείας, οφείλουμε να διευκρινίσουμε αν είμαστε με το μέρος αυτών που θέλουν να κλείσει οριστικά ο κύκλος της ένοπλης βίας στην Ελλάδα ή όχι.

Γιατί αν θέλουμε ο κύκλος που επιχειρησιακά τουλάχιστον έκλεισε το 2002 να κλείσει και πολιτικά και η κοινωνία να κάνει οριστικά τους λογαριασμούς της με αυτή τη μορφή τρομοκρατίας (δυστυχώς, άλλες μορφές της, ζουν και βασιλεύουν), απαιτείται αντίστοιχη πολιτική βούληση. Η οποία θα διαμορφώσει και αντίστοιχη βούληση στις δικαστικές αποφάσεις. Γιατί κακά τα ψέματα, μεγάλα παιδιά είμαστε, τα περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης ισχύουν μόνο στα σχολικά εγχειρίδια.

Αν θέλουμε να κλείσει ο κύκλος της τρομοκρατίας, δεν αρκεί να πεθάνει ο Γιωτόπουλος στον Κορυδαλλό από βαθιά γεράματα ή ο Κουφοντίνας από ασιτία.

Τουναντίον. Είναι μάλλον πιθανότερο αν πεθάνει ο Κουφοντίνας ο κύκλος της ελληνικής τρομοκρατίας να μην κλείσει ποτέ. Όχι επειδή δεν το θέλησε ο Κουφοντίνας. Αλλά επειδή δεν το θέλησε η κυβέρνηση, η πρεσβεία και το βαθύ κράτος.

Γράφαμε σε προηγούμενο σχόλιο:

Κάθε ευρωπαϊκή χώρα που έζησε τραυματικά το κύμα της ένοπλης βίας, από τη Γαλλία μέχρι την Ισπανία και από τη Γερμανία μέχρι την Ιταλία, έχει πάρει προ πολλού την πρωτοβουλία να κλείσει τον κύκλο της ένοπλης τρομοκρατίας. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν κυριαρχούν πλέον στην πολιτική συζήτηση της Ιταλίας, και ας μετρούν στα θύματά τους έναν δολοφονημένο πρωθυπουργό, έχοντας τριπλάσια θύματα και πολλαπλάσια δράση από την 17 Νοέμβρη. Ο ίδιος ο εκτελεστής του Άλντο Μόρο, καταδικάστηκε μεν έξι φορές ισόβια, αλλά είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία και δεκαπέντε μόλις χρόνια μετά τη δίκη, το 1998, πήρε χάρη, δουλεύει έξω από τη φυλακή και επιστρέφει σε αυτήν τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα. Ο κύκλος της ένοπλης βίας στην Ιταλία έκλεισε πολιτικά. Και μάλιστα έκλεισε, περιορίζοντας και τις ποινές.

Αυτά συνέβησαν στην Ιταλία.

Με αμνηστίες, αποφυλακίσεις, πολιτικές υπερβάσεις, το κατά πολύ μαζικότερο από την Ελλάδα φαινόμενο της ένοπλης πάλης και των Ερυθρών Ταξιαρχιών χωνεύτηκε ιστορικά και παρέμεινε έκτοτε ως υπενθύμιση των αδιεξόδων του επαναστατικού κινήματος.

Ακόμα και στη χώρα που αντιμετώπισε με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο την τρομοκρατία και έγινε υπόδειγμα άκαμπτης στάσης, τη Δυτική Γερμανία, με την εξαίρεση της πρώτης γενιάς της RAF που εξοντώθηκε στα κελιά της, οι πολλές δεκάδες καταδικασμένοι για δολοφονίες, ληστείες και βομβιστικές επιθέσεις, στην πορεία αποφυλακίστηκαν. Η RAF διαλύθηκε το 1998 και 13 χρόνια μετά, το 2011 αποφυλακίστηκε το τελευταίο μέλος της. Είχαν αποφυλακιστεί το 2007 και το 2008, εντελώς αμετανόητα, τα ηγετικά της στελέχη.

Στην Ελλάδα είχαμε τέτοια βούληση από τη μεριά του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης;

Το ανάποδο.

Ακόμα και πολλά χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν, όταν πλέον η ελληνική τρομοκρατία δεν απασχολούσε ούτε τον τελευταίο κλητήρα της CIA, η αντιδραστική Δεξιά και το ακόμα πιο αντιδραστικό ακραίο Κέντρο θυμούνται κάθε τρεις και λίγο να κάνουν μία ακόμα αναφορά τάχα τιμής ή μνήμης στα θύματα, με ξέχειλη όμως τη φτηνή εργαλειακή της χρήση για τις πολιτικές τους σκοπιμότητες.

Όποιος τολμήσει να μιλήσει όχι για αποφυλάκιση των τρομοκρατών, αλλά για τα δικαιώματά τους ως κρατουμένων, χαρακτηρίζεται αυτοστιγμεί τρομοκράτης ή συμπαθών. Στην πραγματικότητα έχουμε αναβίωση ενός ιδιότυπου Μακαρθισμού, ένα κυνήγι μαγισσών «συμπαθούντων» ή «συνοδοιπόρων» της τρομοκρατίας.

Έχουν φτάσει οι αναρχικοί να κατηγορούν το κράτος ότι δεν τηρεί τους νόμους του, την ώρα που η κυβέρνηση λανσάρει το δόγμα της κατά περίσταση εφαρμογής τους, ανάλογα με το αν ο κρατούμενος είναι της αρεσκείας της. Οι οπαδοί δε της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης της κεντροδεξιάς θα ήθελαν τη θανατική ποινή για τον Κουφοντίνα για να μην τον «ταΐζουν» στη φυλακή.

Αν η πνευματική ηγεσία της χώρας δεν ήταν της ίδιας στάθμης με την πολιτική της ηγεσία, οι συνταγματολόγοι και οι νομικοί θα είχαν σκαρφαλώσει στα κεραμίδια για αυτόν τον αλά ελληνικά βιασμό του κατά τα άλλα απαραβίαστου «νομικού πολιτισμού».

Αυτό και μόνο αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της διαστροφής, του ηθικού πανικού που οικοδομείται επί χρόνια, της θυματοποίησης της άρχουσας τάξης, της ενοχοποίησης της διεκδίκησης συνταγματικών δικαιωμάτων.

Αυτή φυσικά είναι και η ποιότητα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Παριστάνει με ύφος χιλίων πιθήκων ότι διαφυλάσσει τα ιερά και τα όσια του διαφωτισμού, αλλά στην επόμενη στροφή της συγκυρίας κάνει την ισονομία χαρτί τουαλέτας. Θυμάται την Ευρώπη όταν είναι να εφαρμόσει μνημόνια, αλλά όταν είναι να εφαρμόσει νόμο που δικαιώνει ένα ήσσονος σημασίας αίτημα του οξαποδώ, γίνεται Τουρκία.

Διατρανώνει ότι το κράτος δεν εκβιάζεται όταν η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των εκβιασμών. Από τις τράπεζες που εκβίαζαν για ρευστότητα, μέχρι τους εταίρους που εκβίαζαν για υποταγή, από τους δανειστές που εκβίαζαν για πτώχευση μέχρι την TUI που εκβίαζε για είσοδο τουριστών χωρίς ελέγχους. Το κράτος δεν εκβιάζεται μόνο όταν ο εκβιαστής είναι απεργός πείνας. Κατά τα άλλα εκβιάζεται, τεμαχίζεται, πωλείται, δανείζεται επί 200 χρόνια στον πάγκο του κρεοπωλείου.

Η δεξιά και το ακραίο κέντρο παπαγαλίζουν διαρκώς ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει κάνει ακόμα τους λογαριασμούς της με την τρομοκρατία.

Εννοούν στην πραγματικότητα ότι η τρομοκρατία δεν πρέπει επ’ ουδενί να λείψει από το δημόσιο διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση. Θρέφει την καθυστερημένη δεξιά, στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ, και -κυρίως- κρατά στον αφρό ένα συγκεκριμένο πολιτικό τζάκι που διαθέτει και πλείστους απογόνους να συνεχίσουν τη δυναστεία.

Τι καλύτερο εργαλείο έχουμε δηλαδή;

Περισσότερο όμως από αυτά, η διαρκής αναβίωση της αντιπαράθεσης κράτους – τρομοκρατίας, θρέφει τον θεσμικό εκτροχιασμό, τον αντιδημοκρατικό παροξυσμό, την επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών, την αμφισβήτηση της καθολικής ισχύος των νόμων.

Αποκαλύπτεται λοιπόν τι ισχύει για το «κράτος δικαίου», για τον «νομικό πολιτισμό», για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Φανερώνεται ότι όλα όσα κυματίζουν ως ιερές και απαράβατες αξίες του δυτικού κόσμου είναι τρίχες κατσαρές. Είναι πέπλο αντικειμενικότητας για ένα ταξικό κράτος, μια ταξική και καθόλου τυφλή δικαιοσύνη που απονέμεται κατά περίσταση και ανάλογα των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Αυτό να το θυμόμαστε όταν στο επόμενο κύμα της κοινωνικής διεκδίκησης και της λαϊκής οργής ο αστικός κόσμος θα κρώζει για σεβασμό στους θεσμούς.

Αν πάντως γεννηθεί ξανά η 17 Νοέμβρη, μαιευτήρας θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης

/0 Comments/in /by

Συζήτηση προκάλεσε το πανό «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» της χθεσινοβραδινής πορείας για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντiνα. Λογοκρίθηκε στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα και ως ανάρτηση είδησης από φωτορεπόρτερ, προκάλεσε εκδικητικά σχόλια στη Δεξιά, αλλά και εύλογη ανησυχία στην Αριστερά.

Η κυβέρνηση έφτιαξε ένα φωτογραφικό νόμο για τον Κουφοντiνα, κατόπιν τον τσαλαπάτησε γιατί βλακωδώς δεν προνόησε να φροντίσει καταλλήλως τη νομοτεχνική διατύπωση για το πού επαναμετάγεται ο κρατούμενος και στη συνέχεια στέρησε από τον κρατούμενο τη δυνατότητα να προσβάλει νομικά τη μεταγωγή του καθώς αρνήθηκε να του δώσει τις αποφάσεις μεταγωγής.

Αυτό είναι το ένα πράγμα.

Και δεν είναι καθόλου μικρό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξευτελίζει κάθε γράμμα από το λεγόμενο Κράτος Δικαίου, βρίσκεται έκθετη σε πολλαπλές αυθαιρεσίες, καταπατήσεις, ετσιθελικές παραβάσεις. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι.

Από την καθόλου αντιεξουσιαστική Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, μέχρι το ΚΙΝΑΛ και τον Γ. Καμίνη (πρώην εκφραστή των μένουμε Ευρώπη).

Από τον Συνήγορο του Πολίτη μέχρι τον Αριστείδη Χατζή, εμβληματικό για το φιλελεύθερο στρατόπεδο καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου.

Κανείς από τους παραπάνω δεν μπορεί να κατηγορηθεί για φλερτ με την τρομοκρατία. Το γεγονός ότι εκφράστηκαν ωστόσο με το συγκεκριμένο τρόπο, δείχνει ότι η κυβέρνηση παρά την ολοκληρωτική στήριξη της άρχουσας τάξης και τη χουντικού τύπου προπαγάνδα των ΜΜΕ, έχει άδικο.

Γεγονός όμως είναι ότι η επιμονή της κυβέρνησης να τσαλακώνει το κράτος δικαίου για να μη δικαιωθεί το αίτημα του Κουφοντiνα, γεννά νέα πολιτικά δεδομένα.

Το πρώτο είναι η εμπέδωση μιας κυνικής και αδίστακτης κυβερνητικής διαχείρισης που δεν διστάζει να καταδικάσει εμμέσως έναν κρατούμενο σε θάνατο γιατί οι μετρήσεις κοινής γνώμης δείχνουν ότι μέσω του Κουφοντiνα, τα θέματα της Ικαρίας, του Λιγνάδη, των ανύπαρκτων ΜΕΘ και της χρεοκοπημένης οικονομίας μπορούν να ξεχαστούν.

Το δεύτερο είναι ο θεσμικός εκτροχιασμός, με όλο και μεγαλύτερο αυταρχισμό, με όλο και πιο ασύδοτη αυθαιρεσία. Λογοκρισία, ηθικός πανικός, απαγόρευση συγκεντρώσεων, ολοκληρωτικός επικοινωνιακός πόλεμος βγαλμένος από εγχειρίδια του σκοτεινού παρελθόντος. Αυτό φυσικά συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Από τον νόμο Μακρόν για τις διαδηλώσεις, μέχρι τη φυλάκιση του Ισπανού ράπερ, οι σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες ανεμίζουν τη σημαία του φιλελευθερισμού πάνω σε ένα σωρό νόμιμων ή νομιμοφανών αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.

Το τρίτο είναι η προικοδότηση εκ μέρους της κυβέρνησης ενός νέου κύκλου τυφλής και μηδενιστικής βίας. Ο κύκλος της 17 Νοέμβρη φάνηκε να έκλεισε το 2002. Κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να ανοίξει ξανά τέτοιες πρακτικές παρά μόνο η σημερινή κυβερνητική αυθαιρεσία. Κανείς δεν θα μπορούσε να βάλει στο εικονοστάσι τον Κουφοντiνα, παρά μόνο η εκδικητική, παράνομη, βίαιη και εκτός κάθε έννοιας δικαίου συμπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Μικρή σημασία έχει αν αυτό γίνεται συνειδητά από έναν αδίστακτο κυνισμό μικροπολιτικού συμφέροντος για να αποφευχθεί η φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ή αν είναι παράπλευρο σύμπτωμα του θεσμικού αυταρχισμού στον οποίο ρέπει ολόκληρη η Δύση.

Σημασία έχει ότι νέες γενιές θα φλερτάρουν με αδιέξοδα και καταστροφικές πρακτικές και ιδεολογίες. Και αυτές θα αναπαράγονται ευκολότερα στα τοπία οικονομικής και κοινωνικής ερήμου που επιφυλάσσονται για τη νεολαία.

Μαιευτήρας αυτής της εξαμβλωματικής γέννας είναι ο Μητσοτάκης, η κυβέρνησή του και το σύστημα που υπηρετεί.

Μπορεί να μην τους ενδιαφέρει τι αποτέλεσμα προκαλούν, μπορεί συνειδητά να το επιδιώκουν για να βασιλεύσουν πάνω στον τρόμο.

Όπως και να ‘χει η αναταραχή είναι μεγάλη, αλλά η κατάσταση δεν είναι καθόλου θαυμάσια.

Πού το πάει η κυβέρνηση;

/0 Comments/in /by

Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για την πολιτική της κυβέρνησης, την επιδεικτική καταπάτηση των νόμων της χώρας (και στην περίπτωση του απεργού πείνας και στην αντισυνταγματική επιβολή αστυνομίας στα πανεπιστήμια) και την εξίσου επιδεικτική επίδειξη χυδαίας απαξίας του δημόσιου αισθήματος και συμφέροντος (στην υπόθεση Λιγνάδη, την κλοπή εμβολίων από ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού και άλλα πολλά). Όλα αυτά βέβαια τυλιγμένα σε μια αδιαφοροποίητη βία προς όλους από εκφασισμένες δυνάμεις ασφαλείας.

Υπάρχει η εκτίμηση πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό, ότι προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις, δεν ξέρει ο ένας τι κάνει ο άλλος κτλ. Δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, δεν φαίνεται η κυβέρνηση να απειλείται εκλογικά, ούτε τα παραπάνω θέματα δείχνουν να ταράζουν τη μάζα των ψηφοφόρων της. Υπάρχει προφανώς πάντα ο κίνδυνος η δυσαρέσκεια από άλλα θέματα, όπως η διαχείριση της πανδημίας και η οικονομική δυσχέρεια, ίσως η επαναφορά των τουρκικών αξιώσεων, να οδηγήσουν σε μια πολιτική κρίση. Αλλά η αλαζονεία που επιδεικνύεται δεν συνάδει με κάποιον προληπτικό πανικό, αλλά μάλλον με μια αποφασιστικότητα επιβολής θεμελιακών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Ούτε φυσικά η απόδοση όλων των παραπάνω εξελίξεων μπορεί να αποδοθεί στο περιβάλλον του πρωθυπουργού, σε μια βεντέτα απέναντι τον Δημήτρη Κουφοντίνα ή στη φιλική σχέση με τον Δημήτρη Λιγνάδη. Αυτές είναι υπαρκτές παράμετροι που δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά στις εξελίξεις, οι οποίες όμως συνδέονται κατά τη γνώμη μου με ευρύτερες επιδιώξεις.

Οι κινήσεις της κυβέρνησης δείχνουν να έχουν ένα στρατηγικό χαρακτήρα ριζικού μετασχηματισμού του πολιτικού συστήματος προς μια αυταρχικού τύπου διακυβέρνηση με εντελώς τυπικές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, ένα είδος στεγανού καθεστώτος. Όλες οι αναφορές και συγκρίσεις με Ουγγαρία και κυρίως Τουρκία δείχνουν προς τα εκεί. Πίσω από τις εξελίξεις που καλώς μονοπωλούν την επικαιρότητα, έχουμε την ανάληψη του Υπουργείου Εσωτερικών από την ακροδεξιά και την αλλοίωση του εκλογικού σώματος μέσω της ψήφου κατοίκων του εξωτερικού. Θυμίζουμε τις καθόλου τυχαίες δηλώσεις Βορίδη το 2018 πως “πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.

Για να μην θεωρητικολογούμε, ο στόχος είναι να γίνει αγνώριστη η ελληνική κοινωνία. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να διέψευσε τις προσδοκίες των περισσότερων ψηφοφόρων του και εντέλει να προσγείωσε ομαλά το πολιτικό σύστημα, στα μάτια όμως της Δεξιάς φαίνεται πως υπήρξε ένα ανοσιούργημα που απείλησε έναν συσχετισμό που κρατούσε από το 1945. Φαίνεται πως η οικονομική κρίση φάνταζε τελικά ως μια ευκαιρία που χάθηκε για τη δημιουργία μιας “λατινοαμερικάνικης Ελλάδας”, όπου θα είχε μπει μια και καλή τέλος σε νοοτροπίες κοινωνικής κινητικότητας. Μιας χώρας όπου η φτώχεια θα είναι κανόνας και όχι πηγή προβληματισμού, ο τρόπος ζωής των “άριστων” ξεχωριστός, χωρίς την ενοχλητική παρουσία της πλέμπας, και κυρίαρχες αξίες θα αποτελούν ο αγριανθρωπισμός μεταξύ των φτωχών και η λατρεία των φιλάνθρωπων και όμορφων πλούσιων.

Αυτό το νήμα πιάνεται πολύ πιο συνειδητά από τη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο αγριανθρωπισμός έχει θεριέψει πάνω στα σώματα προσφύγων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και έχει πολιτικοποιηθεί από την εγκληματική συμμορία που έκανε τη βρώμικη δουλειά, η πανδημία θα φέρει ως φυσικό φαινόμενο την ανέχεια και έχει ήδη καταστήσει την εκτελεστική εξουσία υπεράνω νόμων και δικαιωμάτων. Τα εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης και τα ολοένα πιο χειραγωγούμενα και αποπροσανατολιστικά μέσα “κοινωνικής” δικτύωσης έχουν ξεπεράσει κάθε όριο δεοντολογίας. Αντιστάσεις θα υπάρξουν και θα είναι σφοδρές – και για το λόγο αυτό πρέπει και το πολιτικό σύστημα να αλλάξει ριζικά.

Η “ηγεμονία της Αριστεράς” πρέπει πάση θυσία να λήξει. Το πανεπιστήμιο να γίνει αγνώριστο, ένα φτηνό κακέκτυπο κολεγίων για την επί χρήμασι προσέλκυση γόνων “άριστων” από μη δυτικές χώρες και φυσικά να εξοβελιστεί ο συνδικαλισμός και η πολιτική. Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια: να κοπεί μια ρίζα αναπαραγωγής της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς και ο βασικότερος χώρος πραγματικής πολιτικοποίησης της νεολαίας. Να οδηγηθεί στο θάνατο ο Κουφοντίνας και να γίνει πολιτική εκμετάλλευση των αναπόφευκτων αναταραραχών, να εκκαθαριστεί επιτέλους το “άβατο των Εξαρχείων”, άλλο απωθημένο της Δεξιάς. Να προχωρήσει παράλληλα και ο εξευγενισμός του αθηναϊκού κέντρου, αφού έκανε τον περίπατό του ο επόμενος δελφίνος Κώστας Μπακογιάννης. Η ελληνική “ανορθογραφία” με μια πολιτική Αριστερά ακόμη αναντίστοιχα μεγάλη με μια κοινωνία στο γύψο οφείλει να εκλείψει. Πρέπει να αποδεχτεί επιτέλους η κοινωνία ότι υπάρχουν οι “άριστοι” που έχουν το προνόμιο να κυβερνούν και οι υπόλοιποι να είναι ευχαριστημένοι με το δικαίωμα επιλογής δια της ψήφου, όποτε χρειάζεται και αφού “μάθουν να ψηφίζουν”. Υπάρχει μια ιεραρχία στην κοινωνία και οι προνομιούχοι δεν πρέπει πια να ντρέπονται για τη θέση τους αλλά να την επιδεικνύουν.

Έχει η κυβέρνηση ένα σχέδιο με στρατηγικό ορίζοντα ή είναι απλά άλλη μια εκδοχή διακυβέρνησης της Δεξιάς; Μια σειρά από τις κακόφημες πια “μεταρρυθμίσεις”, δηλαδή την απορρύθμιση της εργασίας, του κράτους πρόνοιας και του δημοσίου γενικότερα προς όφελος του κεφαλαίου, επανέρχονται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ξανά και ξανά και προσκρούουν στις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει πιο αποφασισμένη να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προγενέστερες: έχει ιδεολογικοποιήσει την αντιπαράθεση με τα σαθρά (αλλά καταπως φαίνεται αποτελεσματικά) λάβαρα της “αριστείας” από τη μια και του “λαϊκισμού” από την άλλη. Κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν είναι πια στο τραπέζι, κανένας πολιτικός χώρος στο απυρόβλητο. Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά πράξη, θα πρέπει να «ματώσει» και το στράτευμα. Κατ’ αντιστοιχία μιας στρατιωτικής επιχείρησης, τα στελέχη πρέπει να μάθουν να πολεμούν χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και τις ισορροπίες. Για αυτό στηρίζονται οι φανατικοί και πρωτοπόροι, η γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, ο Δημήτρης Λιγνάδης (μέχρι που φάνηκε πού πάει το πράγμα). Η ακροδεξιά μέσω των Βορίδη και Γεωργιάδη έχει αναλάβει νευραλγικά πόστα. Υπάρχουν βέβαια και απώλειες, όπως η παραίτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένα καταστρωμένο σχέδιο στα υπόγεια κάποιου επιτελείου. Η πορεία των πραγμάτων παγκόσμια οδηγεί προς μια συρρίκνωση της δημοκρατίας, την αποστοίχιση των συμφερόντων ενός παρακμάζοντος καπιταλισμού από τα πολιτικά συστήματα όπως τα γνωρίζουμε στη Δύση. Η αναπαραγωγή του συστήματος χρειάζεται τον αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, την εμπέδωση μιας κοινωνίας των δύο τρίτων, όπως λεγόταν άλλοτε, όπου το ένα τρίτο θα είναι κυριολεκτικά αναλώσιμο. Η πορεία προς τα εκεί θα χρωματιστεί από ιδιαίτερες και απρόβλεπτες εξελίξεις και συγκυρίες, η τάση όμως είναι αυτή. Και στην Ελλάδα, οι αντιστάσεις θα είναι ισχυρές μιας και το πολιτικό σύστημα δεν είναι στεγανό: οι αντιδράσεις απέναντι στις αποφάσεις της κυβέρνησης το πιστοποιούν, αν και μοιάζουν μάλλον με μάχες οπισθοφυλακής ή δηλώσεις αποποίησης ευθύνης.

Η ελληνική περίπτωση έρχεται σε μια δυσοίωνη ούτως ή άλλως διεθνή συγκυρία, όπου η αποσάρθρωση των πολιτικών συστημάτων στη Δύση δίνει τη θέση της σε αντιδραστικές μορφές και δυνάμεις, μετά από έναν ατελέσφορο μετεωρισμό στην τεχνοκρατία και την αποπολιτικοποίηση. Η συζήτηση τα τελευταία χρόνια για ορμπανισμό, ερντογανισμό, τραμπισμό δείχνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αδιαμόρφωτη ακόμα μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος σε ποιοτικά διαφορετική μορφή, τύποις κοινοβουλευτική και κατ’ ουσίαν αντιδημοκρατική, αντιφιλελεύθερη και φυσικά αντικομμουνιστική. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα μορφή της αντίδρασης, μπροστά σε μια τάση εκφασισμού; Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να κοιτάξουμε το φαινόμενο κατάματα.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Μια μέρα στη δουλειά… ή μάλλον δύο

/0 Comments/in /by

Γύρισα σπίτι στις 11.47 πμ σήμερα το πρωί μετά από διήμερη ενεργή εφημερία.

Ήτοι ξεκίνησα να εργάζομαι από την προηγούμενη ημέρα στις 08.00 πμ και είχα συνεχώς με φυσική παρουσία την ευθύνη για τα έκτακτα – τακτικά Ορθοπαιδικά περιστατικά του Νοσοκομείου και φυσικά για τους νοσηλευόμενους στην κλινική ασθενείς μέχρι και σήμερα το πρωί.

Επιστρέφοντας σπίτι, στα διόδια του Ρίου, με σταμάτησε ένας ευγενέστατος κύριος – όργανο της τάξης – και με ρώτησε το λόγο της μετακίνησής μου. Μια ερώτηση που, με τη συχνότητα που γίνονται οι έλεγχοι για μένα που κάνω το δρομολόγιο σχεδόν καθημερινά, προκύπτει, αν δεν χάνω στο μέτρημα, κάθε τρεις μέρες περίπου.

Κάθε φορά μου δημιουργεί ένα περίεργο δυσάρεστο αίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω.

Αυτά όμως σας είναι μάλλον αδιάφορα. Δικαίως ίσως.

Ζητώ συγνώμη αλλά παρόλα αυτά θα συνεχίσω το ψυχογράφημα.

Στη διάρκεια της 48ώρης εφημερίας σε αρκετές περιπτώσεις είχα το χρόνο να περιηγηθώ κάπως άσκοπα στο διαδίκτυο και να διαβάσω λίγο για διάφορα ζητήματα που απασχολούν αυτή τη στιγμή την επικαιρότητα.

Αρχικά πήρε το μάτι μου μια είδηση με τίτλο ‘’όλοι οι Βρετανοί εμβολιασμένοι ή μη θα μπορούν να έρθουν διακοπές στην Ελλάδα’’ δήλωση του κ. Θεοχάρη. Αυτή η είδηση μου φάνηκε κάπως κωμική.

Σκέφτηκα ασυναίσθητα πόσος χρόνος έχει περάσει από την τελευταία μου εκδρομή και δεν μου δημιουργήθηκε καμία περιέργεια να μάθω ούτε ποιος είναι ο κ. Θεοχάρης ούτε να πατήσω κλικ.

Το προσπέρασα.

Στη συνέχεια είδα μια φωτογραφία του κ. Κικίλια μπροστά από μια κορδέλα με μια ομάδα ανθρώπων να συνωστίζεται πίσω του. Είχαν μαζευτεί όλοι για τα εγκαίνια της Καρδιοχειρουργικής του Ρίου και όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασι και τα είκοσι και πλέον άτομα στη φωτογραφία τηρούσαν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα και φορούσαν μάσκα.

Σκέφτηκα απλά ότι τα εγκαίνια γενικώς είναι ωραία, κυρίως για το φαγητό.

Το προσπέρασα.

Ακριβώς από κάτω υπήρχε η είδηση ‘’ Δραματική ομολογία Παπαευαγγέλου: Το lockdown δεν αποδίδει, αναζητούμε έξυπνες λύσεις’’.

Σκέφτηκα ότι είναι περίεργο να μην αποδίδει το lockdown από τη στιγμή που εκτελείται βάσει των οδηγιών της Επιτροπής Ειδικών. Και μπορεί βέβαια ο κόσμος να κυκλοφορεί κανονικά στη δουλειά του το πρωί χωρίς επιδημιολογική επιτήρηση αλλά μετά τις 18.00 κλείνονται όλοι μέσα.

Άλλωστε ειδικά τα σαββατοκύριακα δεν μπορείς να πας πια ούτε για μια βόλτα με το mountainbike στο βουνό ή να μαζευτείς να φας με φίλους σε ένα σπίτι. Οπότε γιατί να μην αποδίδει;

Οι σκέψεις αυτές με κούρασαν, ομολογώ, κατάλαβα ότι μάλλον είναι υψηλές νοητικές ασκήσεις και δεν είμαι σε θέση εν μέσω εφημερίας να τις επεξεργαστώ, οπότε προχώρησα σε άλλη θεματολογία.

Το προσπέρασα.

Πήρε το μάτι μου μια φωτογραφία κάποιου αστυνομικού της ομάδας Δέλτα. Έμαθα ότι είναι ομάδα Δράση λέει τώρα. Στη στολή του πάντως είχε 2 κόκκινες νεκροκεφαλές με κάποιο λατινικό ρητό νομίζω που δεν ήξερα τι σημαίνει. Και επίσης μια άλλη επιγραφή στα αγγλικά και κάτι άλλα σήματα που έμοιαζαν με ελληνικές σημαίες με τρίγωνα επάνω. Από κάτω κάποιοι έγραφαν για ναζιστικά σύμβολα και τη Χρυσή Αυγή. Μου φάνηκε περίεργο. Απόρησα.

Σκέφτηκα ότι η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή οπότε μάλλον κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά όλοι αυτοί.

Κατά τα λοιπά πάντως η στολή ήταν μαύρη αστραφτερή. Φαινόταν πολύ hi-tech με διάφορα εξαρτήματα εξίσου αστραφτερά που έδιναν την εντύπωση πολύ ποιοτικών προϊόντων. Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη εικόνα προηγούμενων ημερών με κάποιους άλλους υπαλλήλους να σκουπίζουν τα χιόνια μπροστά από τη Βουλή με ψάθινες σκούπες. Αυτές, τις κίτρινες.

Σκέφτηκα ότι τελευταία φορά με μια τέτοια σκούπα έκανε η γιαγιά μου την αυλή στο χωριό.

Μου φάνηκε κάπως αστείο, νοστάλγησα λίγο τη γιαγιά μου, και το προσπέρασα.

Μετά είδα ένα σύντομο βιντεάκι από κάποια στάση του μετρό στην Αθήνα. Ήταν στα σκαλιά πολλοί μαζεμένοι σαν τον από πάνω. Όλοι με τις αστραφτερές τους στολές και αρκετοί με τις πιο μπαναλ παραδοσιακές πράσινες των Ματ οι οποίοι εφορμούσαν προς τα κάτω κάνοντας επίθεση σε κάποιους που ήταν μέσα στη στάση και δεν φαίνονταν. Υπήρχε πολύ συνωστισμός και οι αποστάσεις σίγουρα δεν τηρούνταν, οπότε μου δημιουργήθηκε αυτομάτως μια ανησυχία για πιθανή διάδοση του κορωνοϊού, αλλά καθησυχάστηκα όταν σκέφτηκα ότι τα σώματα ασφαλείας έχουν εμβολιαστεί κατά προτεραιότητα και επομένως ο κίνδυνος είναι περιορισμένος.

Πέρασα σε επόμενη είδηση.

Είπα να αλλάξω κάπως θεματολογία σε πιο lifestyle θέματα να χαλαρώσω και να αποφορτιστώ.

Εκεί είδα ένα screenshot από την εκπομπή της κ. Στεφανίδου με λεζάντα ‘’το τρομαγμένο βλέμμα του Λιγνάδη. Ένα βλέμμα που μιλάει…’’. Ομολογώ δεν ήξερα ότι κάνει ακόμα εκπομπή.

Σκέφτηκα ότι καλό είναι όλοι οι άνθρωποι να έχουν μια δουλειά να βγάζουν τα προς το ζην και το προσπέρασα και αυτό.

Μετά άρχισαν να παρελαύνουν στην οθόνη εικόνες με τον Κούγια, διάφορους ηθοποιούς, παρουσιάστριες lifestyle εκπομπών, τον κ. Μπαμπινιώτη αλλά μου έκαναν κάπως αντιαισθητικά όλα αυτά και δεν ασχολήθηκα παραπάνω.

Τα προσπέρασα γρήγορα.

Άρχισε να καταλαμβάνει την οθόνη η εικόνα του Δ. Κουφοντίνα. Διάβασα ότι πολύ πιθανό να είναι ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας στην Ευρώπη τα τελευταία τριάντα χρόνια οπότε ένιωσα λίγο περήφανος γιατί κατάλαβα ότι ζω μια αναμφίβολα σημαντική ιστορική στιγμή και συγκυρία.

Από κάτω διάφοροι σχολίαζαν ότι ο Κουφοντίνας είναι ένας δολοφόνος που του αξίζει να πεθάνει.

Σκέφτηκα ότι η θανατική ποινή στην Ελλάδα και τον πολιτισμένο κόσμο έχει καταργηθεί από χρόνια αλλά μετά ομολογώ αναρωτήθηκα μήπως κάνω λάθος. Αποφάσισα να το ψάξω κάποια στιγμή, να μην είμαι εν αμφιβόλω.

Στο ίδιο θέμα, κάποιες πιο ψύχραιμες φωνές έκαναν λόγο για εξαναγκασμό σε σίτιση ώστε να μείνει ο κρατούμενος ζωντανός… και να σαπίσει στη φυλακή.

Σκέφτηκα ότι σίγουρα είναι καλύτερα για κάποιον να ζήσει ως φυλακισμένος παρά να πεθάνει γιατί και οι φυλακισμένοι έχουν δικαιώματα και μπορούν να κάνουν πράγματα ενώ αν πεθάνει κάποιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Μου ήρθε στο μυαλό το παράδειγμα του αρχηγού της Χούντας Γ. Παπαδόπουλου ο οποίος μέσα από τη φυλακή διατηρούσε την πολιτική του δράση αφού ίδρυσε ολόκληρο Κόμμα, την ΕΠΕΝ. Θυμήθηκα μετά ότι στην προεδρία της ΕΠΕΝ τον διαδέχτηκε ο Ν. Μιχαλολιάκος, ένας άλλος σημερινός κατάδικος και αυτόν με τη σειρά του ο κ. Μάκης Βορίδης.

Μου φάνηκε ενδιαφέρον σημειολογικά ότι σήμερα ο κ. Βορίδης είναι Υπουργός Εσωτερικών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά μετά σκέφτηκα ότι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης εδώ και καιρό είναι ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης οπότε αίφνης το ενδιαφέρον μου μετριάστηκε.

Πιο κάτω εμφανίζονταν συνεχώς μεγάλοι τίτλοι με bold γραμματοσειρά. Δηλώσεις εξεχουσών προσωπικοτήτων που έγραφαν ‘’Το Κράτος δεν εκβιάζεται’’ πράγμα που θεώρησα πολύ στιβαρό σαν σλόγκαν και πιασάρικο. Αυτόματα για κάποιο λόγο το μυαλό μου πήγε στους Monty Python και την ταινία And now for something completely different μαζί με άλλα αγαπημένα σενάρια παραλογισμού και μαύρης κωμωδίας.

Όπως και να έχει όταν τελικά έφτασα σπίτι είπα να μην τα σκέφτομαι άλλο, να τα προσπεράσω όλα αυτά και να κοιμηθώ..

Αλλά μετά είδα κάποιους φίλους στο facebook που διαμαρτύρονταν για λογοκρισία.

Τα σχόλιά τους λέει με τη λέξη Κουφοντίνας κόβονταν.

Και κάποιες αναρτήσεις στο προφίλ της ΠτΔ λέει πάλι κόβονταν.

Οπότε σκέφτηκα μήπως σε λίγο καιρό δεν μπορώ να τα πω όλα αυτά που σκέφτομαι.

Οπότε ας μην τα προσπεράσω σκέφτηκα, ας μείνω λίγο άγρυπνος ακόμα, να τα πω τώρα.

Και έκατσα και έγραψα αυτό το κείμενο.

Η κυβέρνηση επιθυμεί να μην κλείσει ο κύκλος της τρομοκρατίας στην Ελλάδα

/1 Comment/in /by

Η παραπάνω, σκληρή εικόνα είναι για να θυμήσει σε ορισμένους τι σημαίνει απεργία πείνας. Πρόκειται για τον Ibrahim Gokcek, που πέθανε στην Τουρκία στις 7 Μαϊου του 2020 μετά από απεργία πείνας.

Διαβάζω ξανά και ξανά το αισχρό επιχείρημα ότι “εάν η κυβέρνηση υποχωρήσει, όλοι οι κρατούμενοι θα κάνουν απεργία πείνας όποτε κάτι δεν τους αρέσει”. Λες και η απεργία πείνας είναι μια εύκολη διαδικασία στην οποία υποβάλλει κανείς τον εαυτό του για ψύλλου πήδημα. Λες και το να πεθαίνεις από πολυοργανική ανεπάρκεια είναι κάτι το ευχάριστο ή απλό. Απεργίες πείνας έχουν υπάρξει πολλές ιστορικά. Νεκρός απεργός πείνας δεν έχει υπάρξει στην Ευρώπη εδώ και 40 χρόνια και στην Ελλάδα ποτέ.

Το 2014 η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νομοθέτησε με τροπολογία την δυνατότητα των κρατουμένων που φοιτούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ να παρακολουθούν τα μαθήματά τους με ηλεκτρονική επιτήρηση. Η τότε Νέα Δημοκρατία ψήφισε ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ για να σταματήσει την απεργία πείνας του ο Νίκος Ρωμανός. Μαντέψτε. Ούτε άρχισαν όλοι οι ποινικοί κρατούμενοι να κάνουν απεργία πείνας, ούτε καταλύθηκε το κράτος δικαίου ούτε έσβησε ο ήλιος.

Το άλλο, έτι βλακωδέστερο, επιχείρημα είναι ότι “Δική του είναι η ζωή, έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, αν θέλει να πεθάνει ας πεθάνει”. Πρώτον, η έννομή μας τάξη ΔΕΝ αναγνωρίζει το δικαίωμα κανενός στο θάνατο. Απαγορεύει την ευθανασία ακόμα και των βαρέως πασχόντων, απαγορεύει την χρήση ναρκωτικών ουσιών, τιμωρεί ποινικά την συμμετοχή σε αυτοκτονία όχι μόνο στην μορφη της κατάπεισης του αυτόχειρα, αλλά και με τη μορφή της παροχής συνδρομής σε αυτόν (άρθρο 301 ΠΚ). Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν έχει “δικαίωμα να πεθάνει”. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να σεβαστεί τη ζωή του και να αποτρέψει το θάνατό του με νόμιμα μέσα που δεν θίγουν την αξιοπρέπεια του κρατουμένου και δεν αποτελούν βασανισμό. Δεύτερον, οι κρατούμενοι (όλοι οι κρατούμενοι, όχι μόνο ο ΔΚ), ΔΕΝ έχουν δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Το έχουν στερηθεί με δικαστική απόφαση. Το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση έχει υποστεί τον αυστηρότερο περιορισμό που προβλέπεται στο νομικό μας σύστημα. Τελούν σε ειδική κυριαρχική σχέση με το κράτος (μάθημα 2ο έτους στη Νομική Σχολή, κρίμα που κάποιοι απουσίαζαν).

Ο όλο και πιθανότερος θάνατος του Δ. Κουφουντίνα δεν θα είναι αποτέλεσμα “ελεύθερης βούλησης” ή “αυτοδιάθεσης”. Θα είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής της κυβέρνησης να μην εφαρμόσει το ν. 4670/2020 που η ίδια ψήφισε και που στο άρθρο 3 προβλέπει ρητά ότι ο κρατούμενος επαναμετάγεται στο κατάστημα της προηγούμενης κράτησής του. Ο Κουφοντίνας δεν ζητά “προνομιακή μεταχείριση”, αλλά εφαρμογή του νόμου.

Η Νέα Δημοκρατία, που το 2014 νομοθέτησε ειδικά για τον Ν. Ρωμανό (και φυσικά καλώς έπραξε), παραβιάζει σήμερα το νόμο για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί μπορεί. Γιατί έκτοτε έχει χυθεί πολύ ακόμη νερό στο μύλο της κοινωνικής οπισθοδρόμησης και του αυταρχισμού, μετά και τη διάψευση των προσδοκιών του 2015. Γιατί ο κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται όλο και περισσότερο κρατική πολιτική,

Δεύτερον, γιατί στην παρούσα συγκυρία επιθυμεί το κοινωνικό χάος. Στις δύσκολες υγειονομικές και οικονομικές συνθήκες επιθυμεί το διχασμό πάνω στο δίπολο “νομιμόφρονες” και “τρομοκράτες”. Επιθυμεί να μην κλείσει ο κύκλος της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, όπως έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία.

Δεν πρέπει να τους περάσει.

Ποιον συμφέρει ο θάνατος του Κουφοντίνα;

/0 Comments/in , /by

Από ώρα σε ώρα κρίνεται πια η εξέλιξη της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, που σήμερα μπήκε στην 50ή μέρα και παράλληλα στην 5η ημέρα απεργίας δίψας. Σύμφωνα με όσα χθες ο γιατρός Θοδωρής Σδούκος, που τον επισκέφθηκε στην ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας: «Η υπογλυκαιμία, συνοδευόμενη από επικίνδυνες ηλεκτρολυτικές διαταραχές, μπορεί να αποβεί ανά πάσα στιγμή μοιραία για το μυοκάρδιο και τον εγκέφαλο».

Συνεπώς, τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα θεωρούνται κρίσιμα για το αν θα ζήσει. Παρά τα όσα είχαν διαφανεί τις προηγούμενες εβδομάδες, τόσο με τις διαδοχικές δηλώσεις στήριξης του απεργού πείνας από τα κόμματα της Αριστεράς, όσο και από την ογκούμενη και διαρκώς εκδηλούμενη με χιλιάδες υπογραφές και κινητοποιήσεις συμπαράστασης στον Δημήτρη Κουφοντίνα, που έφτασε στο σημείο να προκαλέσει ακόμα και ρωγμές στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με δειλές έστω δηλώσεις στελεχών του που καλούσαν την κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις επιταγές του κράτους δικαίου, φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει.

Δεν την μεταπείθουν ούτε οι χιλιάδες και καθημερινά αυξανόμενες υπογραφές, ούτε οι καθημερινές επίσης κινητοποιήσεις (τις οποίες διαλύει εν τω γεννάσθαι με καταδίωξη, άγριο ξύλο, χημικά και δεκάδες προαγωγές και συλλήψεις κάθε φορά), ούτε οι εκκλήσεις από έγκυρους νομικούς φορείς, όπως η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), ο Δικηγορικός Σύλλογος Πατρών (για τον ΔΣΑ ας μην πω καλύτερα, η συνένοχη σιωπή του δεν θα λησμονηθεί από τους δικηγόρους), μέλη του Δ.Σ. του ΔΣΑ και άλλων Δικηγορικών Συλλόγων, ο Συνήγορος του Πολίτη, που αποδοκίμασε την άρνησή της να δώσει αντίγραφα της διαδικασίας μεταγωγής, και από χιλιάδες πλέον νομικούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, πολιτικούς κ.ά.

Δεν την πτοεί αν ο τόπος μας αποκτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία του νεκρό απεργό πείνας, τον πρώτο στην Ευρώπη μετά τον θάνατο του Ιρλανδού Μπόμπι Σαντς το 1981 στην Αγγλία της Θάτσερ, πλάι στην Τουρκία του Ερντογάν με τον γνωστό δείκτη σεβασμού των δικαιωμάτων.

Το συμφέρον της άλλα της υπαγορεύει.

Το εσωτερικό της έγγραφο (non paper), που δημοσιοποιήθηκε χθες 25/2/2021, δίνει τη γραμμή, της οποίας σύντομα οι βασικοί άξονες είναι οι εξής:

Α) Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τον Κουφοντίνα, η προσπάθεια δηλαδή μετατροπής της απεργίας πείνας σε ζήτημα πολωτικής δικομματικής αντιπαράθεσης για να στριμώξει στον ΣΥΡΙΖΑ και να διευρύνει τα ρήγματα στο εσωτερικό του.

Β) Ότι ο νόμος προβλέπει τον τρόπο κράτησης, ο οποίος τηρήθηκε απολύτως,

Γ) Ότι ο Κορυδαλλός αποτελεί κατάστημα τύπου Α και γι’ αυτό κρατούνται μόνο υπόδικοι, κατάδικοι για χρέη και κατάδικοι σε ποινή φυλάκισης,

Δ) Ότι για λόγους υγειονομικούς δεν επιτρέπεται η μεταγωγή νέων καταδίκων στο κατάστημα Κορυδαλλού,

Ε) Ότι «ο αμετανόητος δολοφόνος 11 ανθρώπων» ζητά προνομιακή μεταχείριση,

Στ) Οτι η Πολιτεία δεν εκβιάζεται, διατηρεί κυριαρχικό δικαίωμα σε σχέση με τον τρόπο κράτησης καταδίκων και δεν υπάρχει συναλλαγή με καταδίκους για τον τρόπο κράτησης.

Όλα τα παραπάνω είναι ψέματα. Πρώτα από όλα, και αλήθεια να ήταν οποιοδήποτε από αυτά, ουδείς εμπόδιζε την κυβέρνηση κατά τη διατύπωση του άρθρου 3 Ν. 4760/2020, τον οποίο καθ’ ομολογία της νομοθέτησε για να μεταφέρει τον Κουφοντίνα από τις αγροτικές φυλακές σε κλειστές, να το διατυπώσει κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στα παραπάνω δεδομένα.

Αντί, δηλαδή, να γράφει «…επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη» να περιλάβει τη διατύπωση «μετάγεται σε άλλο κατάστημα κράτησης» ή «μετάγεται σε κατάστημα κράτησης τύπου…..». Τότε δεν θα είχε τεθεί κανένα θέμα μεταγωγής του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό.

Φαίνεται όμως, αν και δεν είναι αυτό το θέμα μας, ότι η κυβέρνηση εκτός όλων των άλλων χαρακτηριστικών της εν προκειμένω δεν διαθέτει το προσόν να γνωρίζει ακόμα και να νομοθετεί διατυπώνοντας κατά τρόπο ανταποκρινόμενο στις προθέσεις της το περιεχόμενο των κανόνων εξουσίας που θεσπίζει. Εκτός εάν την περίοδο εκείνη οι προθέσεις της ήταν όντως αυτές και τις μετέβαλε στη συνέχεια.

Είναι ακόμα γνωστό ότι ο Κορυδαλλός, παρά το γεγονός ότι προβλέπεται τυπικά ως κατάστημα κράτησης τύπου Α για υποδίκους κ.λπ., περιλαμβάνει όλα αυτά τα χρόνια χιλιάδες καταδίκους, ακόμα και ειδικές πτέρυγες για καταδίκους, ακόμα και σήμερα. Το γνωρίζουν οι πάντες αυτό.

Ενώ το επιχείρημα ότι για λόγους υγειονομικούς δεν επιτρέπεται η μεταγωγή νέων καταδίκων στο κατάστημα Κορυδαλλού είναι κυριολεκτικά ακατανόητος. Τι εννοούν οι επικοινωνιολόγοι της Ν.Δ. ; Ότι στον Κορυδαλλό ο κορονοϊός κολλάει, ενώ στον Δομοκό και σε άλλα καταστήματα κράτησης δεν κολλάει;

Τέλος, η «πολιτεία» στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν εκβιάζεται, αλλά εκβιάζει. Γιατί αυτή είναι που παραβιάζει τον νόμο που ψήφισε και όχι ο Κουφοντίνας. Αυτή και μόνο έχει δημιουργήσει όλο το πρόβλημα και φταίει για όλα.

Και επειδή δεν έχει άλλα επιχειρήματα καταφεύγει είτε στα ψέματα είτε στη γνωστή προβοκάτσια της τρομοϋστερίας, αναπαράγοντας τη συζήτηση για τα αδικήματα της 17Ν, αλλά και αποκαλύπτοντας τον πραγματικό λόγο για τον οποίο στέκεται τόσο σκληρά απέναντι στον Κουφοντίνα.

Όλα αυτά κρίθηκαν αμετάκλητα στη δίκη και η αναπαραγωγή τους φαίνεται να μην το σέβεται. Και η νόμιμη μεταχείριση του κρατούμενου δεν εξαρτάται από αυτά. Η κυβέρνηση συνεπώς τον αντιμετωπίζει με τον τρόπο αυτό όχι για όσα έκανε (δεν είναι αρμόδια άλλωστε κατά το σύστημα διάκρισης των εξουσιών που παριστάνει ότι σέβεται), αλλά για όσα πιστεύει.

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι αφού η κυβέρνηση εξακολουθεί την αδιάλλακτη στάση της, απομένουν δύο ενδεχόμενα στις ώρες που ακολουθούν:

A) Το ενδεχόμενο της αναγκαστικής σίτισης, το οποίο όμως αντίκειται εξόφθαλμα στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, που απαγορεύει οποιαδήποτε ιατρική πράξη χωρίς την συναίνεση του ασθενούς (άρθρο 12 Ν. 3418/2005), στον Κώδικα Δεοντολογίας του Νοσηλευόμενου Ασθενούς (άρθρο 47 Ν. 2071/1992) και στις διεθνείς συμβάσεις και διακηρύξεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Ένωσης Γιατρών και ιδίως στην διακήρυξη της Μάλτας σχετικά με τους απεργούς πείνας. Σχετικές ανακοινώσεις έχουν εκδόσει η ΟΕΝΓΕ και η ΟΕΝΓΘ.

Σύμφωνα με την τελευταία, όταν ο απεργός πείνας έχει εκδηλώσει σταθερά και αδιατάρακτα την άρνηση συναίνεσης του σε οποιαδήποτε λήψη ορού ή άλλων μέτρων αναγκαστικής σίτισης, οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι και όταν αυτός στην συνέχεια βρεθεί σε κόμμα ή χάσει τις αισθήσεις του και τη δυνατότητα να εκφράζει τη συναίνεσή του, να ακολουθήσουν τη δηλωμένη έως τότε συναίνεση. Και ήδη φαίνεται, τόσο από την ανακοίνωση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, όσο και από τα γενικόλογα διατυπωμένα κείμενα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Λαμίας, που με αλλεπάλληλες διατάξεις της καλεί τους γιατρούς να λάβουν κάθε μέτρο αναγκαίο για την προστασία της ζωής του, η λέξη αναγκαστική σίτιση παραλείπεται, αποφεύγεται και ερμηνεύεται ρητά ότι δεν αποτελεί περιεχόμενο της Εισαγγελικής Εντολής, αλλά την εναποθέτει στην κρίση των γιατρών, που, όπως προαναφέρθηκε, δεσμεύονται από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και δεν μπορούν να την εφαρμόσουν.

Β) Το – μόνο ρεαλιστικό πλέον και μακάρι να διαψευσθώ – ενδεχόμενο του θανάτου του Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο ίδιος τον έχει επιλέξει και αποδεχθεί αντί της αναγκαστικής σίτισης, δείχνοντας ότι παραμένει αγωνιστής μέχρι το τέλος.

Το ερώτημα είναι τώρα γιατί η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει τον θάνατο του Δημήτρη Κουφοντίνα ή έστω αποδέχεται το ενδεχόμενο του, που αποκτά όλο και μεγαλύτερη βεβαιότητα, επιμένοντας στην σκληρή και εν τέλει παράνομη συμπεριφορά της;

Είναι κοινός τόπος, ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι η πλέον ακροδεξιά και αυταρχική τουλάχιστον από το 1974 και καθώς δεν έχει μπροστά της κάποιο ανερχόμενο κίνημα πολιτικής προοπτικής που θα μπορούσε να την ανατρέψει με θέσεις προς τα αριστερά, αλλά αντίθετα έχει πίσω της ένα εξευτελισμένο και ηττημένο κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε δυστυχώς την πολιτική επιλογή έκφρασης μίας μακράς κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας επία δύο δεκαετίες πριν, βρίσκει την ευκαιρία να εκδικηθεί την ελληνική κοινωνία για όλη της αυτή την ριζοσπαστικοποίηση και να ανατρέψει στην πράξη όλες τις κατακτήσεις δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Είναι μία κυβέρνηση που μας γυρνάει στις δεκαετίες του 1950 και 1960, όταν η δράση της Αριστεράς και οι συναθροίσεις βρίσκονταν στην παρανομία. Ο τρόπος με τον οποίο, άλλωστε, έχει αντιμετωπίσει τις περισσότερες συναθροίσεις το δείχνει από μόνος του. Και ειδικότερα στην περίπτωση εκδηλώσεων συμπαράστασης Κουφοντίνα δεν υπήρξε ούτε μία που να μην την διαλύσει εν τω γεννάσθαι, μόλις άνοιξε ένα πανό και χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε εκδήλωση βίας από τους συμμετέχοντες.

Τροφοδοτεί ακόμα την ένταση με διαρκείς και όπως αποδεικνύεται από το non paper, εκπορευόμενες από ένα ενιαίο επικοινωνιακό κέντρο, πολωτικές επιθέσεις και φυσικά χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ στην αναπαραγωγή της τρομοϋστερίας, στην αναφορά περί αρχιεκτελεστή, περί διεκδίκησης προνομιακής μεταχείρισης κλπ. Συσπειρώνει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας και ενδιαφέρεται για τη συνοχή των ακροδεξιών της στοιχείων, που φαίνεται να κυριαρχούν πλέον στον πολιτικό της προσανατολισμό συνδυαζόμενα με την θέση κορυφαίων παραγόντων εξουσίας ως πολιτικώς εναγόντων κατά του απεργού πείνας. Είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο θάνατος του Κουφοντίνα θα προκαλέσει σκληρές αντιδράσεις. Μιλάνε ήδη αρκετοί για μέρες του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αλλά φοβάμαι ότι είναι μετριοπαθείς.

Είμαι βέβαιος, όμως, ότι αυτό ακριβώς θέλει η Νέα Δημοκρατία, γιατί αντισταθμίζει υπέρ των συμφερόντων της την πόλωση που θα δημιουργηθεί, η οποία θα ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο την αντικοινωνική πολιτική της, θα νομιμοποιήσει την λήψη ακόμα περισσότερων αυταρχικών μέτρων και την σκλήρυνση της αστυνομικής και κρατικής καταστολής. Και αυτό της είναι απαραίτητο, σε μία περίοδο που παρά την καταχρηστική εκμετάλλευση της πανδημίας και τους αλλεπάλληλους περιορισμούς και κατασταλτικά μέτρα, ξεσπούν κοινωνικοί αγώνες και είναι βέβαιο ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια ογκούμενη θα εκφραστεί με πολύ μαζικό και δυναμικό τρόπο και θα ανατρέψει την όποια συναίνεση στην πολιτική της, όταν τα προσχήματα της πανδημίας θα έχουν εκλείψει.

Αυτό ακριβώς θέλει να προλάβει. Θέλει να δημιουργήσει μία κατάσταση «κλέφτες και αστυνόμοι», η οποία θα εξωθεί διαρκώς την Αριστερά και το κίνημα της κοινωνικής ανατροπής αλλά και τους ίδιους τους θεσμούς να συνθλίβονται ανάμεσα τους («ή με το κράτος ή με τους τρομοκράτες») ενώ ταυτόχρονα θα ισχυροποιεί τα αντανακλαστικά του συντηρητικού μέρους της κοινωνίας, που είναι από ότι φαίνεται κυρίως την ενδιαφέρει και θέλει να διατηρήσει για να μην διαρρεύσει προς άλλα μορφώματα. Έτσι και αλλιώς το σύνολο της πολιτικής, ρατσιστικής, κατασταλτικής, αντιπροσφυγικής και αντικοινωνικής, αυτή τη συμμαχία της επιβάλει ως προτεραιότητα.

Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, είναι προφανές ότι έχει συμφέρον από τον θάνατο του Δημήτρη Κουφοντίνα, αφού δεν μπορεί να προκαλέσει την ήττα του με τη διακοπή της απεργίας πείνας. Η κοινωνία, όμως, δεν έχει κανένα συμφέρον να εμπλακεί σε μία τέτοιου είδους εξέλιξη και να εγκλωβιστεί και στα αντίστοιχα διλήμματα για τα επόμενα χρόνια. Ούτε το αντικαπιταλιστικό κίνημα, ούτε η αριστερά. Ούτε καν οι θεσμοί και οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς αστικών φιλελεύθερων αντιλήψεων.

Γι’ αυτό και όσο είναι καιρός τις λίγες ώρες που μένουν ακόμα, η κατακραυγή της κυβέρνησης και η απαίτηση να ικανοποιηθεί το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα πρέπει να μεγαλώσει όσο περισσότερο γίνεται.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η εξουσία δολοφονεί

/0 Comments/in , /by

Το κράτος δολοφονεί εν ψυχρώ και συνειδητά. Δεν πρόκειται για το πείσμα της οικογένειας που θέλει να εκδικηθεί.

Ούτε για υπεράσπιση του γοήτρου της εξουσίας που συμπτωματικά, σαν την σφαίρα του Κορκονέα, εξοστρακίστηκε (σύμφωνα με τον ως φαίνεται μόνιμο συνήγορο των κακουργημάτων της παραεξουσίας) προς έναν θάνατο.

Εδώ συντελείται έγκλημα με βαθύ υπολογισμό.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι το ιδανικό επιλεγμένο θύμα. Μέσω αυτού η αμερικάνικη εφαρμογή της πολιτικής δεν χρειάζεται μόνο τις αποφάσεις του πρεσβευτή και των μυστικών υπηρεσιών της πλανητικής υπερδύναμης, έχει και δικούς της λόγους να επιμένει: μηνύει προς όλες τις κατευθύνσεις πως το παιχνίδι της μεταπολίτευσης, αν το εννοήσουμε ως μια περίοδο σχετικής διεύρυνσης και άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, λαμβάνει τέλος. Επισήμως, πανηγυρικά και με σφραγίδα. Ακόμα κι αν το πανηγυρικά οξύμωρα συνοδεύει το θάνατο.

Οι συμβολισμοί είναι σαφείς. Επιλέγεται ένα πρόσωπο καταδικασμένο για δολοφονίες με βάση τον ποινικό κώδικα και στο οποίο δεν αναγνωρίστηκε νομικά πως οι πράξεις του είχαν πολιτικό περιεχόμενο. Το πρόσωπο αυτό εντάσσεται πολιτικά, πλην όμως και νομικά με τις μετέπειτα ρυθμίσεις, στην κατηγορία της τρομοκρατίας, άρα της πολιτικής δράσης. Κι έτσι ακροβατώντας και εξευτελίζοντας θεσμούς και νόμους συναντάμε το πρόσωπο το οποίο δεν είναι ούτε ποινικός ούτε πολιτικός κρατούμενος, ή μάλλον είναι και τα δύο χωρίς να είναι κανένα. Αυτός ο εκτός θεσμικών ορίων άνθρωπος παραδίδεται βορά στα κανάλια και στην ακροδεξιά, η οποία ζητά αίμα για να ικανοποιηθεί.

Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες είναι περιορισμένου πνευματικού ορίζοντα δεν τους καθιστά λιγότερο επικίνδυνους. Ούτε λιγότερο ικανούς να επιλέγουν τους ταξικούς πολιτικούς στόχους. Το αντίθετο. Τους καθιστά πιο επιθετικούς, λιγότερο ευέλικτους και πιο φανατικά προσηλωμένους στο επιδιωκόμενο. Όταν οι εντολές του πρεσβευτή γίνονται εκπαιδευτικοί νόμοι από μια θρησκόληπτη υπουργό  Θρησκευμάτων, όταν οι αστυνομική επιβολή γίνεται ιεραρχημένο δόγμα από έναν αλλόφρονα υπουργό αστυνομίας, όταν η προσπάθεια συγκάλυψης παίρνει το πρόσωπο του Κούγια, γίνεται εμφανές το περιορισμένο όριο, πνευματικό και πραγματικό, των εν λόγω κυβερνητών. Αλλά όλα μαζί συγκροτούν έναν νέο αντιδημοκρατικό ασφυκτικό μανδύα στην κοινωνία. Αυτό πρέπει να επισφραγίζεται με έναν «θεαματικό» τρόπο. Τι πιο οριστικό και θεαματικό από έναν θάνατο.

Με αυτόν τον τρόπο διοχετεύεται προς την ακροδεξιά πτέρυγα της κοινωνίας το μήνυμα πως μπορεί να νοιώθει επιβεβαιωμένη και κυρίαρχη, άρα ικανή να ανακτά τον κοινωνικό της ρόλο της δραστήριας «σιωπηλής πλειοψηφίας», έτοιμης να δράσει κατά των ριζοσπαστικών μερίδων, είτε πρόκειται για εργατικές διεκδικήσεις, είτε για κοινωνικά δικαιώματα. Να εγκαταλείψει τα αβέβαια πειράματα τύπου Χρυσής Αυγής, καθώς στη μήτρα της παραδοσιακής δεξιάς θα βρει τη θαλπωρή που χρειάζεται αναβιώνοντας μέρες δοσιλογισμού και μετεμφυλιακού θριάμβου, να αφαιρεθεί λίγο από τα πατριδολαγνικά παραληρήματα περί «Μακεδονίας ξακουστής» και άπιστων Τούρκων, και να επικεντρωθεί στο ρόλο που της ανατίθεται εντός της εχθρικής και διαβρωμένης από τους πάλαι ποτέ κομμουνιστοσυμμορίτες κοινωνίας.

Όπως όλα αυτά δείχνουν, η τύχη του Δημ. Κουφοντίνα έχει προδιαγραφεί. Είναι εντυπωσιακή, αλλά φυσικά όχι απρόβλεπτη, η σιωπή των μέσων ενημέρωσης, προ πάντων των τηλεοπτικών, είναι εντυπωσιακή η παρέμβαση του facebook που κατεβάζει σχετικές αναρτήσεις και σελίδες.

Οι άνθρωποι που συναισθάνονται την αξία της ανθρώπινης ζωής, αυτήν την ύστατη ώρα ξεσηκώνονται και ενώνουν τη φωνή τους. Είναι η μόνη ελπίδα να σωθεί ο Δημ. Κουφοντίνας και η δυνατότητα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Πηγή: Kommon