Άρθρα

Ανάμεσα στον Ντελόρ και στον Σόιμπλε μεσολαβούν μόνο οι αυταπάτες

/1 Comment/in /by

Την ίδια μέρα, σαν από ειρωνία της ιστορίας, πέθαναν δύο βαριά ονόματα της ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Ζακ Ντελόρ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο πρώτος ήταν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) κατά την κρίσιμη δεκαετία 1985 – 1995 και προώθησε την ιδέα του ευρώ, την ευρωπαϊκή ενοποίηση υπό τον γαλλογερμανικό άξονα, αλλά και τα “πακέτα” οικονομικής βοήθειας που πήραν το όνομά του. Ο δεύτερος ήταν υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, “αφεντικό” του Eurogroup κατά την περίοδο της κρίσης του ευρώ (2009 – 2017), ενορχηστρωτής της πανευρωπαϊκής λιτότητας, της γερμανικής Ευρώπης και πρωτεργάτης του οικονομικού στραγγαλισμού του ευρωπαϊκού Νότου και ιδίως της Ελλάδας.

Οι κουτοπόνηροι της κεντροαριστεράς αναδεικνύουν τις θηριώδεις τάχα διαφορές ανάμεσα στους δύο άνδρες. Μιλούν για την ικανότητα του πρώτου να ενώνει και του δεύτερου να χωρίζει. Για την σοσιαλιστική δοτικότητα των πακέτων Ντελόρ σε αντιδιαστολή με τη νεοφιλελεύθερη εκδικητικότητα των μέτρων Σόιμπλε. Για τον οραματιστή Γάλλο και τον πραγματιστή Γερμανό.

Οι κυνικοί της κεντροδεξιάς και του ακραίου κέντρου θα αποτίσουν φόρο τιμής στον αγαπημένο τους Σόιμπλε, ζητώντας γονυπετείς συγνώμη για τις κατάρες που εκτόξευσαν οι Έλληνες εναντίον του. Ήταν αυτοί που εύχονταν “βάστα Σόιμπλε” και “Γερούν γερά”, την περίοδο που ο ελληνικός λαός δυσφημίζονταν παγκοσμίως ως σπάταλος, ανεπρόκοπος, ανήθικος και τεμπέλης. Για αυτούς, ο Ντελόρ εκπροσωπεί την σπατάλη και το γλέντι, ενώ ο Σόιμπλε την “ενάρετη λιτότητα”, το μέτρο, τους κανόνες και τον λογαριασμό. Σιχαίνονταν άλλωστε μέχρι το μεδούλι τον λαό που διεκδικούσε την εθνική και κοινωνική του αξιοπρέπεια.

Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στον Ντελόρ και τον Σόιμπλε δεν μεσολαβεί τίποτα απολύτως, πέρα από τις αυταπάτες της ενοποίησης και τις ψευδαισθήσεις της σύγκλισης στην ΕΕ.

Ο Ντελόρ αναπόφευκτα οδηγεί στον Σόιμπλε και ο Σόιμπλε δεν θα υπήρχε χωρίς τον Ντελόρ.

Αυτή η πικρή αλήθεια, προϋποθέτει να δούμε την πρώτη περίοδο της ΕΟΚ και της ΕΕ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, δημιουργία της Νομισματικής Ένωσης, ΕΣΠΑ κλπ), ως αυτό που πραγματικά υπήρξε: Μοχλός για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και ειδικά της Ελλάδας. Τα δισ ευρώ που διατέθηκαν στην ελληνική οικονομία από τα περίφημα πακέτα, θα αντιστάθμιζαν, υποτίθεται, τις αρνητικές συνέπειες από την ένταξη στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ.

Στην πραγματικότητα διεύρυναν τον δυσμενή συσχετισμό που χαρακτήριζε εξαρχής την ελληνική οικονομία σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό κέντρο, παγίωσαν τα αρνητικά χαρακτηριστικά και τις δομικές ανεπάρκειες της Ελλάδας, σίτισαν γενναιόδωρα την αστική της τάξη, απαιτώντας διαρκώς λιτότητα για τους εργαζόμενους.

Οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις ενίσχυσαν δραστηριότητες που μετασχημάτισαν ακόμα περισσότερο την οικονομική βάση της χώρας σε μεταπρατική και μη παραγωγική κατεύθυνση, και αποτέλεσαν το τυράκι στη φάκα της παραγωγικής αποδιάρθρωσης.

Τα δε έργα, που οφείλονταν στα ευρωπαϊκά πακέτα, πράγματι μεγάλα και επιβλητικά, από το Μετρό και το αεροδρόμιο της Αθήνας, μέχρι τις Εθνικές Οδούς και τα λιμάνια, στόχευαν όλα, σχεδόν απλοκλειστικά, στο μοντέλο μιας Ελλάδας τουριστικού προορισμού, διαμετακομιστικού κέντρου, παροχής υπηρεσιών, μεταπρατισμού. Από τα ευρωπαϊκά πακέτα καλύφθηκαν φυσικά και πάγιες ανάγκες του ελληνικού δημοσίου (από κατασκευές σχολείων και νοσοκομείων μέχρι μισθοδοσίες), ξεγυμνώνοντας τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας.

Μπούκωσαν από τα πακέτα Ντελόρ οι βασικές οικογένειες της αστικής τάξης στον κατασκευαστικό, ενεργειακό, χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς ήταν οι βασικοί υποδοχείς των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και των αναγκαίων εθνικών συμμετοχών, αλλά και των δανειακών συμβάσεων που σύναπταν οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες για να υλοποιηθούν τα συγκεκριμένα έργα.

Δίπλα στην αστική τάξη, ένα πλήθος μεσαίων και μικρομεσαίων αετονύχηδων, μπασμένων στα κόλπα των επιδοτήσεων, μιλημένων με τα υπουργεία και τις επιτροπές, έχοντας κατάλληλα κονέ με όσους έλεγχαν φακέλους, έσπρωχναν αιτήσεις και ενέκριναν δάνεια, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να μην φτιάχνουν ούτε το καζανάκι στο εξοχικό τους αν πρώτα δεν έπαιρναν ΕΣΠΑ. Πρόκειται για τους ίδιους που σήμερα αναφωνούν υποκριτικά ότι “μαζί τα φάγαμε, πρέπει να τα πληρώσουμε και ευτυχώς που υπήρξε ο Σόιμπλε”.

Την ίδια στιγμή όμως που η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της μπούκωναν χρήμα μέσω δημοσίων έργων, προμηθειών και δανείων, η ελληνική οικονομία ξεδοντιάζονταν συστηματικά. Γεωργία και βιομηχανία αποδιαρθρώθηκαν, η έρευνα και η τεχνολογία δεν στηρίχθηκαν, οι οικονομικοί κλάδοι έντασης γνώσης υπήρξαν αποκλειστικό προνόμιο της Βόρειας Ευρώπης, και η Ελλάδα, κατόπιν τριών δεκαετιών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, κατέληξε να είναι χώρα γκαρσονιών, κακοπληρωμένης εργασίας, επισφάλειας, χρηματοπιστωτικής φούσκας και κερδοσκοπικού real estate. Με τα σχολεία και τα νοσοκομεία διαλυμένα.

Οι Έλληνες, σε αντίθεση με όσα διέδιδαν οι “βάστα Σόιμπλε”, δούλευαν περισσότερο από τους Ευρωπαίους, αλλά η δομή και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας κρατούσαν τη χώρα στον πάτο της παραγωγικότητας. Και για τη δομή και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, για τη χαμηλή παραγωγικότητα και τα διαρθρωτικά αδιέξοδα, για τη φυγή των καλύτερων μυαλών στο εξωτερικό και την ανυπαρξία κάθε σχεδιασμού ανασυγκρότησης δυναμικών τομέων στην παραγωγή και στην οικονομία, δεν φταίνε οι αγρότες που έκαναν τις επιδοτήσεις μπουκάλια με Σίβας στα επαρχιακά σκυλάδικα (αγαπημένο επιχείρημα των γερμανόψυχων), αλλά ο ίδιος ο προσανατολισμός των “πακέτων” στήριξης της ΕΕ.

Ο λογαριασμός που πληρώθηκε επί Σόιμπλε αφορούσε το σαθρό και παρασιτικό οικονομικό μοντέλο που αναπτύχθηκε. Το μοντέλο που συγκροτήθηκε πάνω στην “απορρόφηση των ΕΣΠΑ”, όπου πλήθος αρπακτικών γύρω από τα κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σιτίζονταν πλουσιοπάροχα, δημιουργώντας εφήμερες επιχειρηματικές αρπαχτές που χρηματοδοτούνταν αδρά από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τους ελληνικούς προϋπολογισμούς και τα προνομιακά δάνεια των τραπεζών.

Αυτό το χρεοκοπημένο μοντέλο κυριάρχησε εξαιτίας – και όχι ενάντια – στα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης.

Αυτό θέλησαν για την Ελλάδα, αυτό έκαναν.

Η αντιδιαστολή της εποχής Ντελόρ στην εποχή Σόιμπλε, απλώς υπηρετεί το προπαγανδιστικό αφήγημα της αστικής τάξης: “Ήρθαν λεφτά, εμείς τα φάγαμε, εμείς γλεντήσαμε, στο τέλος εσείς πληρώσατε”.

Η εποχή της εξαγοράς, του φθηνού δανεισμού και του μαζικού εκμαυλισμού, έπρεπε να προηγηθεί της εποχής που πληρώνεται ο λογαριασμός, της εποχής δηλαδή των μνημονίων, της λιτότητας, της κοινωνικής κατάρρευσης και της οικονομικής στασιμότητας.

Να γιατί ο Ντελόρ αναπόφευκτα οδηγούσε στον Σόιμπλε και ο Σοιμπλε δεν μπορεί παρά να διαδέχονταν τον Ντελόρ.

Ανάμεσά τους δεν βρίσκεται τίποτα απολύτως πέρα από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας ήταν προς όφελος της χώρας και του λαού της.

Ο εξευτελισμός της επιστημονικής κοινότητας

/2 Comments/in /by

Η κυβέρνηση χρηματοδότησε ως μέτρο στήριξης των επιστημονικών κλάδων της χώρας τη διενέργεια προγραμμάτων τηλεκατάρτισης. Από μόνο του δεν ακούγεται άσχημο. Ό,τι μαθαίνει κανείς καλό δεν είναι;

180.390 επιστήμονες που βοηθούν στην ανάπτυξη της χώρας αναμένεται να λάβουν μία επιδότηση 600 ευρώ συνολικά ώστε να παρακολουθήσουν προγράμματα 100 διδακτικών ωρών. Διδακτικών ωρών. Διδακτικών. Το κράτος δηλαδή πληρώνει για να διευρύνουν οι επιστήμονες της χώρας τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Δεν ακούγεται κακό. Τουλάχιστον στους περισσότερους.

Αντί να σπαταληθούν τα χρήματα σε ένα σκέτο επίδομα στήριξης, αντιθέτως θα αξιοποιηθούν ώστε να μείνουν και οι γνώσεις και δεξιότητες που θα αφήσει η κατάρτιση. Μέχρις αυτό το σημείο, μπορεί κανείς να διαφωνεί ως προς τη χρησιμότητα της επιπλέον κατάρτισης ενός διπλωματούχου των καλύτερων σχολών της χώρας (Πολυτεχνεία, Ιατρικές, Νομικές κλπ), ωστόσο θα απαντήσει κάποιος άλλος με τη γνωστή φράση του Σόλωνα «Γηράσκω δ’ αἰεί πολλά διδασκόμενος».

Μέχρι στιγμής όλα καλά. Αν αφήσουμε την κουβέντα εδώ δεν έχει γίνει και τίποτα περίεργο. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι φορείς που θα αναλάβουν το ρόλο της διδασκαλίας στην όλη διαδικασία; Λογικά για να επιμορφωθούν οι επιστήμονες της χώρας, οι φορείς που θα το αναλάβουν θα είναι τουλάχιστον ισότιμοι ή ιδανικά ανώτεροι (σε ακαδημαϊκό επίπεδο προσφοράς γνώσεων) από τους φορείς που τους έχουν χρίσει επιστήμονες. Δηλαδή θα πρέπει να είναι τουλάχιστον το ίδιο καλοί με τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.

Οι γιατροί θα παρακολουθήσουν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα τους προσφέρει νέες γνώσεις πέραν από αυτές που τους παρείχε ήδη η 6ετής φοίτηση στην Ιατρική Σχολή. Ίσως δεν είναι αρκετές οι γνώσεις τους, ας τους χειροκροτήσουμε τουλάχιστον μία ακόμη φορά τώρα που θα τις διευρύνουν.

Οι μηχανικοί θα παρακολουθήσουν κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα που λογικά θα διευρύνει τις δεξιότητές που έχουν ήδη αναπτύξει κατά την 5ετή φοίτηση για τη λήψη του Διπλώματος τους.

Αντιστοίχως οι δικηγόροι μετά την 4ετή τους φοίτηση στις Νομικές σχολές και τους 18 μήνες δικηγορικής άσκησης θα έχουν την ευκαιρία όχι απλώς να επιμορφωθούν αλλά και να πληρωθούν κι αυτοί τα 600 ευρώ. Στην τελική υπερβαίνουν τη μέση αμοιβή ενός ασκούμενου δικηγόρου.

Τέλος οι ερευνητές της χώρας, ειδικά αυτοί που όντως καθημερινά διευρύνουν όχι μόνο τις δικές τους γνώσεις αλλά και τις γνώσεις της επιστημονικής κοινότητας παγκοσμίως, θα έχουν την ευκαιρία να ανοίξουν τους ορίζοντές τους.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, 10 διαφορετικές θεματικές ενότητες που καλύπτουν χοντρικά όλους τους κλάδους είναι διαθέσιμες προς επιλογή. Μέχρι στιγμής όλα φαίνεται να έχουν μία συγκεκριμένη λογική, κάποιο νόημα, ειδικά για όσους δεν είναι αρνητικοί στην ιδέα της μετεκπαίδευσης.

Μένει λοιπόν να δούμε σε ποιον θα αναθέσει το κράτος την επιμόρφωση των επιστημόνων, που το ίδιο το κράτος θεωρεί επιστήμονες, αναγνωρίζοντας προφανώς την επιστημονική ιδιότητα του Διπλώματος που τους έχει ήδη απονείμει μέσω των πολυετών σπουδών στα ΑΕΙ της χώρας.

Μέσα σε λίγες μέρες από την έναρξη του προγράμματος ξεπήδησαν παντού διαφημίσεις από Κέντρα Εκπαίδευσης ή ΙΕΚ που αναλαμβάνουν (με επιδότηση 470 ευρώ από το κράτος) την επιμόρφωση των επιστημόνων της χώρας. Ναι, εκπαιδευτικά κέντρα τα οποία είναι κοινώς αποδεκτό τόσο στην ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και στην αγορά εργασίας, και μέχρι προσφάτως και στους νόμους του Ελληνικού Κράτους, κατώτερα από τα Πανεπιστήμια, αναλαμβάνουν να επιμορφώσουν τους απόφοιτους της Νομικής, του Πολυτεχνείου, της Ιατρικής κλπ.

Για να το κάνουμε πιο λιανά, το ΙΕΚ Ακμή θα επιμορφώσει το δερματολόγο που συμβουλευόμαστε π.χ για τα σπυράκια στο πρόσωπό μας. Το KΕΚ Περγαμηνή θα παρέχει κατάρτιση στο δικηγόρο που εμπιστευόμαστε να μας εκπροσωπήσει σε ένα δικαστήριο κι έχει ρίξει τόσο διάβασμα μέσα στις … περγαμηνές των νόμων. Το ΙΕΚ Πράξις θα διευρύνει τις δεξιότητες ενός μηχανικού ή ενός ερευνητή ώστε να βελτιωθεί στις πολύπλοκες πράξεις που απαιτεί το επιστημονικό του αντικείμενο.

Δε θα αναλύσουμε ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση έκανε αυτή την επιλογή. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι τα εν λόγω ιδιωτικά κέντρα εκπαίδευσης θα εισπράξουν 180.390 × 470 = 84.783.300 ευρώ. Θα σπαταλήσουμε δηλαδή περίπου 85 εκατομμύρια επιπλέον. Ο νοών νοείτω…

Η εν λόγω επιλογή έχει οδηγήσει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Τα προγράμματα άρχισαν προ μερικών ημερών με τεράστια προχειρότητα παίζοντας με τα νεύρα χιλιάδων επιστημόνων:

  • Οι πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης εξαρχής αντιμετώπιζαν προβλήματα σύνδεσης.
  • Το πρόγραμμα απαιτεί την ολοκλήρωση 100 διδακτικών ωρών ενώ το υλικό αντιστοιχεί σε πολύ λιγότερες ώρες. Το αποτέλεσμα είναι να επαναλαμβάνεται η ίδια εκπαιδευτική ενότητα 5 και 6 φορές ώστε να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος χρόνος. Σε επικοινωνία των “μαθητών επιστημόνων” με τα κέντρα κατάρτισης τους ζητήθηκε να αφήσουν το μάθημα να εξελίσσεται το βράδυ ενώ κοιμούνται!
  • Τα μαθήματα περιλαμβάνουν τεστ πολλαπλής επιλογής όπου σε πολλές περιπτώσεις όλες οι επιλογές είναι ακριβώς ίδιες, δείγμα της προχειρότητας με την οποία στήθηκε το όλο σύστημα.

Άγνωστες πτυχές της επιστήμης των Μηχανικών Υπολογιστών

Πέραν όμως των παραπάνω τεχνικών προβλημάτων, το περιεχόμενο των μαθημάτων είναι όχι απλώς πολύ κατώτερο των γνώσεων που έχει ήδη προσφέρει το Πανεπιστήμιο, πολλές φορές θυμίζοντας ακόμα και μαθήματα Λυκείου, ιδιαίτερα στους τομείς της Πληροφορικής, αλλά και παρωχημένο. Έτσι αν αναζητήσει κανείς στα social media το hashtag #Σκοιλ_Ελικικου (που αντιστοιχεί σε ένα από τα εκατοντάδες λάθη των μαθημάτων που έγινε viral) μπορεί να βρεί πολλά κωμικοτραγικά παραδείγματα.

Αρκεί πάντως να αναλογιστεί κανείς ότι ένας κάτοχος διδακτορικού στα Συστήματα των Υπολογιστών επιμορφώνεται με τα μαθήματα που το ελληνικό κράτος πλήρωσε 85 εκατομμύρια ευρώ, για να ενημερωθεί ότι η δισκέτα παίρνει το γράμμα Α ή ότι δύο από τα τέσσερα πιο σημαντικά social networks σήμερα είναι το Ηi5 και το MySpace!

Πέρα από την αστεία διάσταση όλων αυτών, υπάρχει και μία άλλη διάσταση. Αυτή του εξευτελισμού των επιστημόνων της χώρας από την Κυβέρνηση. Αυτή της προσβολής του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας. Αυτή του διασυρμού της εγχώριας επιστημονικής και ακαδημαϊκής κοινότητας παγκοσμίως. Αυτή που επιδοτώντας με 85 εκατομμύρια ευρώ τον απόπατο του (ιδιωτικού) εκπαιδευτικού συστήματος, τον εξισώνει με ιστορικά Ιδρύματα όπως το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Και δυστυχώς αυτή είναι επίσημη θέση της Ελληνικής Δημοκρατίας αφού το ελληνικό κράτος όχι απλώς νομοθέτησε (την εξίσωση με Κολλέγια προ μηνών) αλλά επιδοτεί πλέον την κατρακύλα των Πτυχίων και Διπλωμάτων στον πάτο των κουρελόχαρτων των ιδιωτικών ΙΕΚ, Κέντρων Κατάρτισης και των Κολλεγίων.

Η ελληνική Ακαδημαϊκή κοινότητα και οι Διοικήσεις των Πανεπιστημίων της χώρας δεν έχουν βγάλει ούτε μία ανακοίνωση. Αλήθεια οι Ακαδημαϊκοί της χώρας δεν έχουν τίποτα να πούνε για τους αποφοίτους τους; Θεωρούν ότι το μάθημα που οι ίδιοι διδάσκουν στα ελληνικά ΑΕΙ χρίζει επιπρόσθετης μάθησης από τυχάρπαστα εκπαιδευτικά κέντρα μηδενικής ακαδημαϊκής αξίας; Έτσι αξιολογούν το έργο τους; Για τους ερευνητές με τους οποίους συνεργάζονται; Για τους μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς φοιτητές και μεταδιδάκτορες με τους οποίους επιδιώκουν δημοσιεύσεις σε παγκοσμίου φήμης επιστημονικά συνέδρια; Για τον εξευτελισμό και την προσβολή όλων των παραπάνω που θα κοστίσει 85 εκατομμύρια ευρώ, που θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν ή να δωθουν αλλού, δεν έχουν να δηλώσουν απολύτως τίποτα; Αν εξαιρέσουμε μερικούς Δικηγορικούς Συλλόγους αντίστοιχη σιγή έχουν ακολουθήσει και τα Επιστημονικά και Τεχνικά Επιμελητήρια της χώρας, με το ΤΕΕ οριακά να επικροτεί κάθε κίνηση υποτίμησης των Διπλωματούχων.

Ίσως άλλωστε αυτό που φταίει διαχρονικά, πέρα από τον κορονοϊό δηλαδή, για την ανεργία ή τις χαμηλές αμοιβές πολλών επιστημόνων να είναι η υπο-κατάρτιση τους. Γι’αυτό και η κυβέρνηση ως μέτρο στήριξης επιδοτεί την κατάρτιση ώστε να λύσει το πρόβλημα. Αν λοιπόν αυτό είναι το πρόβλημα, τότε οι επιστήμονες με την ολοκλήρωση του προγράμματος και με το πέρας της υγειονομικής κρίσης θα είναι πλέον πιο καταρτισμένοι, επομένως θα βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά και θα δικαιούνται τουλάχιστον να ανοίξουν την κουβέντα για αυξήσεις.

Τι, όχι;

Ζήτω η Αριστεία! Η ελληνική κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της μέσα στην ψευδαίσθηση της Αριστείας κυνηγώντας όνειρα σπουδών. “Δεν έγινα γιατρός ούτε δικηγόρος ούτε φαρμακοποιός” λέει ο ΛΕΞ και το τραγουδάνε τόσο τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας όσο και οι 30άρηδες που έγιναν γιατροί και δικηγόροι.

Γιατί άραγε; Τι καταφέραμε τόσα χρόνια;

Ίσως τελικά η Αριστεία να είναι ζήτημα τιμής, 85 μύρια…

Πηγή: medium.com