Άρθρα

Είναι ο ευρωατλαντισμός, ηλίθιε

Η πρώτη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, του πρωθυπουργού που διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, με τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ θα αποτελούσε ιστορικό γεγονός και σημείο κριτικής για την συνέπεια λόγων και έργων σε οποιαδήποτε σοβαρή με χώρα με σχετικώς σοβαρά ΜΜΕ. Στην Ελλάδα των καλοταϊσμένων ΜΜΕ και της ανυπαρξίας αξιόπιστης αντιπολίτευσης ήταν απλώς Τρίτη.

Η κωλοτούμπα Μητσοτάκη είναι αντίστοιχης σημασίας προς αυτήν του Τσίπρα το 2015, τουλάχιστον στα μάτια του δεξιού πολιτικού ακροατηρίου, που έχει εθιστεί από το ’90 και μετά στο αφήγημα του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων» και της «κλοπής του ονόματος». Δεν είναι όμως καθόλου ανεξήγητη αν λάβουμε υπόψιν ότι το ζήτημα δεν ήταν ποτέ το όνομα ή ο αλυτρωτισμός, αλλά η επιθυμία του ευρωατλαντικού άξονα για επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στα δυτικά Βαλκάνια και περιορισμό κάθε ρωσικής επιρροής. Ο Τσίπρας γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό το σχέδιο εξυπηρετούσε όταν υπέγραφε την αμερικανόπνευστη συμφωνία και ο Μητσοτάκης γνώριζε ακόμη καλύτερα ότι αυτήν την συμφωνία θα εφαρμόσει περιχαρής μόλις εκλεγεί, γιατί αυτό αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα ΗΠΑ και Γερμανίας.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα σε οποιαδήποτε εκδοχή του παίζει ένα ρόλο διακοσμητικό, τουλάχιστον σε όσα ζητήματα έχουν μια κάποια βαρύτητα για τους πολίτες της χώρας. Αυτό δεν είναι καθόλου αστείο για να αναλωνόμαστε απλώς σε μία συζήτηση σύγκρισης των κυβιστήσεων και της πολιτικής ανεντιμότητας της μίας ή της άλλης πλευράς, επειδή έχει τραγικά αποτελέσματα για το λαό της χώρας. Το 2015 επιβλήθηκε το τρίτο μνημόνιο που τσάκισε ότι είχε μείνει όρθιο σε επίπεδο εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Το 2020 ξεκινάει από το Μητσοτάκη η εφαρμογή μίας συμφωνίας που θα ενισχύσει τον ευρωατλαντικό άξονα, δηλαδή το βασικό υπεύθυνο για την επανειλημμένη ανατίναξη της ειρήνης στην περιοχή και τη μετατροπή ολόκληρων χωρών σε στρατιωτικές βάσεις και πεδία περιφερειακών συγκρούσεων.

Ταυτόχρονα, λουζόμαστε τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της συμφωνίας σε εγχώριο επίπεδο, καθώς υπήρξε το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανασυγκρότηση της ακροδεξιάς και του ναζισμού στη χώρα, με άμεση συνέπεια την διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ανορθολογισμού. Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη ο συρφετός των υπόδικων ναζί, των κάθε λογής παρακρατικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων διαδήλωνε στο Λευκό Πύργο υπό τον τίτλο «Ελεύθεροι Μακεδόνες» ενάντια στη χρήση της μάσκας, το 5G και τα τσιπάκια. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν δίστασαν να ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου για να εξυπηρετήσουν τα ευρωατλαντικά συμφέροντα. Σήμερα, με αφορμή την επίσκεψη Ζάεφ, μπορεί να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τα ΜΜΕ ή την «ηθική» της στάσης τους, όμως το πρόβλημα της Συμφωνίας και της πολιτικής τους παραμένει άλλο.

Ειδικά για την ελληνική δεξιά που κατά βάση εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία η στάση αυτή δεν είναι καινούργια: σε πρώτη φάση εθνικιστικές κορώνες, πατριδοκαπιλία και πόρωση του εθνικού ακροατηρίου, σε δεύτερη φάση πλήρης υποταγή στους σχεδιασμούς των πατρώνων της περιοχής, δηλαδή των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Το έργο το έχουμε ξαναδεί στην Κύπρο και στα Ίμια, με την πλήρη αποδοχή και στήριξη τόσο των σχεδίων διχοτόμησης όσο και του γκριζαρίσματος του Αιγαίου. Δεν θα ήταν υπερβολικό να προβλέψουμε μία αντίστοιχη στάση σε ενδεχόμενο «θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο. Πρώτα πολεμικές ιαχές και σπαρτιατικές περικεφαλαίες, μετά παρέμβαση των «σωτήρων» ΗΠΑ και Ε.Ε. για «αμοιβαίες υποχωρήσεις» Ελλάδας και Τουρκίας. Άλλωστε, η στάση ΗΠΑ και Γερμανίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο αυτόν τον σχεδιασμό υποδεικνύει.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση αυτής της χώρας φαίνονται παντελώς ανίκανες να υπερασπίσουν την κυριαρχία και τα συμφέροντα του λαού της. Για την ακρίβεια φαίνονται ανίκανες να υπερασπίσουν οποιαδήποτε επιλογή υπερβαίνει τους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού διευθυντηρίου. Σε μία εποχή επικίνδυνη, με μεγάλες περιφερειακές συγκρούσεις, αναθεώρηση συνόρων και βαθιάς οικονομικής ύφεσης, η ενεργοποίηση και η οργάνωση του λαού είναι η μόνη που μπορεί να επιβάλλει βιώσιμες και δίκαιες λύσεις. Η αναμονή θετικών αποτελεσμάτων είτε από τη ΝΔ είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα η πιο ουτοπική λύση. Έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι μοιράζονται την ίδια περιφρόνηση για το λαό και την ίδια πίστη στα «ιδανικά» των ΗΠΑ και της Ε.Ε.